There are 13 commonly recognized types or breeds of guinea pig. These include the American, American satin, Abyssinian, Abyssinian satin, Peruvian, Peruvian satin, silkie, silkie satin, teddy, teddy satin, texel, coronet and the white crested. Different breeds are often characterized by their hair color, hair texture, the degree of sheen of the pelage, and the color patterns of the pelage.
Guinea pigs communicate through a variety of noises, including chutts, squeaks, whines, whistles, purrs, and chirps. Chutts are used during predatory pursuit events, while whines have been observed immediately after pursuit events have ended. Squeals, squeaks, and tweets are used to communicate injury or danger; whistles and chirps are used during long distance communication and to indicate the presence of food. Lastly, purrs are thought to be indicative of contentment.
Guinea pigs are gregarious and often "huddle" to form tight groups for warmth and possibly security. Studies show that guinea pigs prefer low population densities. During periods of large population growth, they often create subpopulations in order to decrease local densities.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Guinea pigs are extinct in the wild and only live in captivity.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
Guinea pig hair and dander can cause severe allergic reactions in some humans.
Globally, guinea pigs are sold as pets and in South America, as a food. Also, they are often used as subjects in biomedical research investigating scurvy, tuberculosis, juvenile diabetes, and pregnancy complications.
Positive Impacts: pet trade ; food ; research and education
Guinea pigs are host to many different parasite species, including mites, ticks, sucking lice, chewing lice, nematodes, and flukes. The most common among these are mites and lice, of which only 3 species are capable of breeding and reproducing on domesticated guinea pigs (Trixacarus caviae, Gliricola porcelli, and Chirodiscoides caviae). The most prevalent of these are mange mites (T. caviae), which burrow under the skin. If left untreated, mange mites can kill their host. In their closest wild relatives, internal parasites (e.g., flukes and nematodes) are much more common and generally inhabit the liver and small intestine.
Commensal/Parasitic Species:
Guinea pigs are strict herbivores and depend on humans for food. Domestic guinea pigs are often fed lettuce, cabbage, and various types of grasses and fruit. In some cases, barley and "Timothy hay", a wide-spread perennial grass, are grown especially for consumption by domesticated mammalian herbivores such as guinea pigs. In more developed areas, they are often fed manufactured feed pellets. Feed pellets contain compressed plant material (barley or alfalfa) and many of the vitamins and minerals (e.g., vitamin C) guinea pigs require to stay healthy.
Plant Foods: leaves; roots and tubers; fruit; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore , Frugivore )
Guinea pigs, also known as cavies, no longer exist in the wild. Their domestication began around 5,000 B.C., and because of their popularity as pets and food, they are now globally distributed. They are indigenous to South America, with fossil records extending as far back as 9,000 B.C.. Scientists believe that guinea pigs were domesticated from a now extinct wild species that lived in northern and western South America. European colonization of South America led to their introduction as pets in Europe and ultimately, the world over.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Guinea pigs no longer exist in their wild, native, grassland habitat. Prior to their extinction, however, they were extremely adaptable and could survive in a variety of environments. For example, they can live in a broad range of elevations, from sea level to 4,000 m. Although studies have shown that they cannot survive in extreme hot or cold, guinea pigs can tolerate a large range of temperatures, from 22˚C in the daytime to -7˚C at night.
Range elevation: Sea Level to 4,000 m.
Habitat Regions: terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Guinea pigs can live up to 14 years in captivity, but have an average lifespan of 8 years. Reproductively active guinea pigs generally have shorter lifespans of about 3.5 years.
Range lifespan
Status: captivity: 14 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 8 years.
Average lifespan
Status: wild: 5.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 10.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 14.8 years.
Guinea pigs are tailless rodents that weigh between 700 g and 1100 g, with males being larger than females. They have small, compact, cynlindrically shaped bodies, ranging from 20.3 cm to 25.4 cm in length. They have small petal-shaped ears that are laterally positioned at the apex of the head. Their eyes are laterally positioned mid-way down the snout, between the ears and nose. They have small triangular-shaped mouths, which contain 20 teeth in a (1 0 3 1)/(1 0 3 1) dental arrangement. Like many other rodents, guinea pigs have continuously growing teeth, and tooth length is maintained by grinding them together during feeding. As a result of selective breeding, 20 different phenotypes exist for hair color and 13 different phenotypes exist for coat texture and length. Their wild ancestors, however, are thought to have had short brown hair which likely camouflaged them from predators.
Range mass: 700 to 1100 g.
Range length: 20.3 to 25.4 cm.
Sexual Dimorphism: male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 2.13 W.
Due to their domestication, guinea pigs are not subject to natural predation. Their wild relatives, such as brazilian guinea pigs (Cavea aperea), are preyed upon by small ferrets, domestic dogs (Canis lupus familiaris), domestic cats (Felis catus), coyotes (Canis latrans), wolves (Canis lupus), owls and some species of hawks.
Guinea pigs no longer exist in the wild, therefore, mating systems in natural environments are unknown. In domestic populations, mating is heavily influenced by humans. Both monogamous and polygamous systems occur, depending on how animals are housed. Prior to mating, males smell a potential mate's genital area and scent mark their mates with urine. Males are very protective of their mates, particularly when multiple males are housed with a single female.
Mating System: monogamous ; polygynous
Male guinea pigs reach sexual maturity at 56 to 70 days old and females reach sexual maturity at about 67 days. Female estrus occurs 3 to 4 times per year and lasts approximately 16 days. Mating and fertilization usually occur at night, within 20 hours of ovulation. Guinea pigs do not exhibit seasonal mating patterns in domestic populations. Once a female becomes pregnant, gestation lasts 59 to 72 days. The average age at first pregnancy is 175 days and average litter size is 3 pups. Lactation peaks at 5 to 8 days after parturition and weaning occurs 14 to 21 days after birth.
Breeding interval: Breed 3 to 4 times per year
Breeding season: Year round
Range number of offspring: 1 to 8.
Average number of offspring: 3.
Range gestation period: 59 to 72 days.
Average gestation period: 63 days.
Range weaning age: 14 to 21 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 30 to 134 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 67 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 56 to 70 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous ; post-partum estrous
Average birth mass: 85 g.
Average number of offspring: 3.8.
Female guinea pigs provide only limited care to their pups. When adult females reach postpartum estrus, they pay little attention to their offspring. Although decreased body weight can occur due to maternal neglect, pups can usually survive on their own without extended maternal care. Females nurse their young for a period of 14 to 21 days until weaning. In addition, mothers stimulate their pups urinary and anal glands by licking their genital regions. Little information is available concerning paternal care.
Parental Investment: precocial ; pre-independence (Provisioning: Female)
The wild forms of the genus Cavia, which includes the domestic guinea pig (Cavia porcellus), are endemic to South America, occurring over most of the continent, with the exception of Amazonia and the southern portions of Chile and Argentina. They are associated primarily with grasslands, although they also occur around forest edges and swamps. Guinea pigs have long been associated with humans. Remains have been identified in archeological excavations from Peru and Colombia dating to at least 9,000 years bp and evidence suggests that domesticated guinea pigs have existed for at least the last 4,500 to 7,000 years, having been bred for food and ritual uses. Domestic guinea pigs continue to be bred by humans for use as food, as pets, and as laboratory animals. (Dunnum and Salazar-Bravo 2009 and references therein)
Dunnum and Salazar-Bravo 2009 reviewed recent efforts to understand the origin of the domesticated guinea pig. A variety of wild cavy species have been proposed as the progenitor of the domesticated guinea pig based on data ranging from behavior to molecular phylogenetic analyses. In contrast to early suggestions that guinea pigs were the result of multiple domestication events, which would imply that the domestic stock today is derived from multiple species or races, recent work has indicated that C. porcellus is likely the result of a single original domestication event, with subsequent diversification: an initial ancient domestication from a wild species to the domestic pre-Columbian guinea pig, still bred today as the ‘criollo’ (creole) variety throughout the Andean countries; a second step involving European peoples, who took a few creole guinea pigs several hundred years ago and transformed them into the present-day laboratory/pet guinea pig; and a third step involving a modern selection regime of creole guinea pigs to produce an improved animal for meat production. (Spotorno et al. 2006 and references therein). Analysis of molecular data and mummified guinea pigs from archaeological sites suggests several possible stock sources for the original domestication. Most probable appears to be C. tschudii from southern Peru, where the oldest archeological site with guinea pig remains (Ayamachay) is located. A second candidate is C. a. anolaimae from the highlands near Bogota, Colombia, where there is an archaeological site of similar age (Tequendama). A third, perhaps less likely, source population is C. patzelti from the highlands of Chimborazo, Ecuador. Based on their analysis and interpretation of available evidence, Dunnum and Salazar-Bravo conclude that domesticated C. porcellus most likely are derived from populations of C. t. tschudii from the coastal region around Ica, Peru (Spotorno et al. 2006; Dunnum and Salazar-Bravo 2009 and references therein)
Wild Cavia aperea (often considered to be the wild ancestor of the domestic guinea pig--but see above) are born in a highly precocial state and mature early in life, shortly after weaning. Trillmich et al. (2006) investigated the effect of the presence of adults of the opposite sex on age of maturation in C. aperea and C. porcellus. The authors found that social circumstances strongly influenced female age at maturity in both species. Females in the company of adult males matured earlier than those growing up in the exclusive company of same-age females. Male presence halved the time from birth to maturity.
Cavia porcellus ye una especie híbrida doméstica de royedor histricomorfo de la familia Caviidae, resultancia del encruz de delles especies del xéneru Cavia realizáu na rexón andina d'América del Sur, con rexistros arqueolóxicos atopaos dende Colombia y Ecuador hasta Perú y Bolivia. Algama un pesu d'hasta 1 kg. Vive ente cinco y ocho años. La especie foi descrita per primer vegada pol naturalista suizu Conrad von Gesner en 1554.[1] El so nome científicu deber a la descripción d'Erxleben en 1777, y ye un amiestu de la designación del xéneru de Pallas (1766) y el nome específicu dadu por Linneo (1758).[2]
N'español, Cavia porcellus recibe diversos nomes vulgares según el país. Na so zona d'orixe (Colombia, Ecuador y Perú) conózse-y como cuy (del quechua quwi), nome onomatopéyicu qu'entá lleva en delles rexones d'América del Sur. Principalmente nesti continente, anque tamién en Méxicu y América Central, esisten delles formes surdíes a partir del nome onomatopéyicu quechua quwi: cuye, cuyi, que'l so, cuilo, cuis. En países del área caribeña, Andalucía y Canaries el nome derivó a curi, acure, curí, curío, curie, cury, cuín y curiel.
En Chile, conózse-y xeneralmente como cuyi, pero tamién nes sos zones norteñas conózse-yos como cuy, pola antigua presencia quechua y la posterior inmigración peruana en Chile. En Santiago de Chile ye llamáu cuyi, cuy, cuye o que'l so.
Na sierra del peruanu departamentu de Huánuco, conózse-y col nome de jaka (del quechua haka).
N'Uruguái conocer como "cuis".
N'España y en zones de Hispanoamérica empléguense los nomes cobayo y cobaya,[3] posiblemente derivaos del idioma tupí sabúia. En munchos países, incluyendo los yá mentaos, recibe'l nome de cobaya, na rexón rioplatense ye llamáu chanchito d'Indies,[4] ente que nel restu de l'Arxentina úsase la pallabra cuis o cobayo. En Puertu Ricu utilízase comúnmente'l nome güimo.
El nome que la especie Cavia porcellus recibe n'otros idiomes europeos escarez por completu de rellación col orixinal.
L'orixe de toos estos nomes ye malo d'esplicar, anque esiste una hipótesis:[ensin referencies] quiciabes los comerciantes alemanes ya ingleses que lu llevaron a Europa tornaben per mar dende Guinea, lo que pudo confundir sobre l'orixe del animal. Otra hipótesis ye que'l nome de los animales podría tar rellacionáu cola moneda «guinea», una moneda d'oru inglés.
La so doma pa consumu humanu diose fai 2500 años nos Andes Centrales, específicamente nel departamentu de Junín (Perú), na mesma rexón onde se produció la doma d'alpaques.[5] A lo llargo del tiempu, l'home andín crió cuyes pa consumir la so carne ya inclusive en delles zones pa faer ropa cola so piel; un claru exemplu dar na sierra ecuatoriana. Nos países andinos esiste una población estable de más o menos 35 millones de cuyes, siendo'l Perú'l de mayor consumu y población de cuyes, con un consumu añal de más de 65 millones de cuyes, producíos por una población más o menos estable de 22 millones d'animales criaos básicamente con sistemes de producción familiar.[6] La población envalorada d'autu-peracabo n'Ecuador ye de 15 millones de cabeces de cuy,[7] daqué bien inferior a la producción comercial, que s'envalora en 50 millones.
Otra de les razones pa la crianza d'esti royedor ye pa comercializalo como animal de compañía.
El cuy ye un animal bien común pa la esperimentación n'investigación biomédica, d'ende que la espresión cobaya o cobaya utilícese popularmente como sinónimu d'oxetu d'esperimentación.[ensin referencies]
Na actualidá críase-y cada vez más pa tenelo como mascota, al poder convivir con neños pequeños. Como tal prefirióse'l denomináu cuy del tipu 3; esto ye, les cobayas de pelo llargu y llaciu llamaes «cobayas d'Angora». Anque delles especies de pelo curtiu tamién son preferíes como animal de compañía.
Les cobayas son animales herbívoros, polo que l'apurra de fibra nel alimentu ye indispensable. Per otru llau, l'apurra de vitamina C ye altamente necesariu, pos les cobayas, los primates y los esperteyos son les úniques especies que nun sinteticen esta vitamina y si nun se-yos apurre vitamina C , pueden llegar a presentar escorbuto y morrer, asina que se debe incluyir na so dieta pimientu, naranxa y guayaba.[8] Una dieta bien equilibrada tendrá de componese de verdures y hortolices fresques, segáu, agua, tou ello complementáu con croquetes o comida comercial.
Pa prevenir defectos hai que procurar a la mascota una dieta variada. El segáu sirve pa cubrir les necesidaes d'hidratos de carbonu y de fibra. L'alfalfa otorgar calciu pa los sos güesos y ye fundamental. La fruta y la verdura ayuden a satisfaer les sos necesidaes de vitamines y gran parte del líquidu necesario. Pa la comida convien utilizar recipientes de folla cerámico pesaos qu'aguanten l'enclín y consiguiente cayida del alimentu. Los sos llaos tienen de ser lo bastante altos pa caltener el material de cama y les fieces llueñe de la comida. Per otru llau, ye bien importante que tola comida fresca que demos a nueses cobayas tea a temperatura ambiente; nunca puede tar acabante sacar del refrixerador.
Gran parte de les sos necesidaes de líquidos queden cubiertes pola ingestión d'alimentos frescos. Tienen De tener siempres a la so disposición una bebezón con agua llimpio y fresca. Si utilicen unes botelles d'agua forníes con tubu pa beber, va ser más fácil caltener l'agua llibre de contaminación. Los cobayos tienden a contaminar y apexar les sos botelles d'agua más qu'otru royedores domésticos, yá que mazquen el tubu col fin de llograr l'agua, introduciéndose partícules de comida na botella. Por estes razones, toa comida y los contenedores d'agua en particular, tienen de llimpiase de forma habitual.
Al ser animales herbívoros, nun se debe apurri-yos carne, productos lácteos o pellets pa coneyos (nun contienen vitamina C y dalgunos inclusive pueden incluyir antibióticos tóxicos pa cobayes).[9]
Les cobayas son animales que realicen cecotrofia, forma de coprofagia específica a ciertu royedores; esto ye, comen les fieces direutamente del cursu, primero que lleguen al suelu.[cita riquida] Esta ye una bona forma d'aprovechar toos aquellos nutrientes que pasaron direutamente pol tracto gastrointestinal ensin absorbese, como delles vitamines, por casu. Les cobayes, nun dixeren bien los nutrientes na so primer pasada pol aparatu dixestivu, polo cual, comen los sos escrementos pa pasalos otra vegada pol estómagu.
Tamién pa prevenir la crecedera escesiva de los sos dientes, tien d'apurríse-yos alimentos que folien los sos dientes, tales como segáu y fueyes de elote y tamién dellos palitos de madera por que puedan rucar.[10]
Pa tener cobayos sanos y evitar enfermedaes débese:
Una cobaya sana ye un animal allegre, con pelo brillosu, gordín, bien desenvueltu y que come bien. Un que'l so ta enfermu cuando se dixebra de los demás, arrequéxase/arequéxase, ta ablayáu, nun quier comer, se -y eriza el pelo, fúndese-y la barriga, tien foria y baxa de pesu rápido. Nesti casu hai que dixebralo rápido de los demás por que nun los arime y allegar a un veterinariu especializáu n'animales exóticos.
Les enfermedaes más comunes de los cuyes son les siguientes:
En Bolivia, na zona andina del departamentu de Nariño en Colombia, Ecuador[11] y el Perú críense races de carne d'esti royedor pal consumu popular, utilizaes en diverses preparaciones culinaries nestos países. Gastrónomos famosos considerar un manxar.[12]
Créese que tien niveles elevaos d'omega 3.[ensin referencies] Amás, la so carne tien un altu valor nutritivu: poca grasa (solo 7.6 %) y muncha proteína (20.3 %).[13]
Hai dos races principales de cuy p'alimentación, amás de delles linia:[ensin referencies]
Raza Andina
Llinia Inti
.
Cavia porcellus ye una especie híbrida doméstica de royedor histricomorfo de la familia Caviidae, resultancia del encruz de delles especies del xéneru Cavia realizáu na rexón andina d'América del Sur, con rexistros arqueolóxicos atopaos dende Colombia y Ecuador hasta Perú y Bolivia. Algama un pesu d'hasta 1 kg. Vive ente cinco y ocho años. La especie foi descrita per primer vegada pol naturalista suizu Conrad von Gesner en 1554. El so nome científicu deber a la descripción d'Erxleben en 1777, y ye un amiestu de la designación del xéneru de Pallas (1766) y el nome específicu dadu por Linneo (1758).
Dəniz donuzcuğu, Qvineya donuzcuğu və ya Kevi (lat. Cavia porcellus) - cavia cinsinə aid heyvan növü.
El conill porquí (Cavia porcellus), també conegut com a conillet d'Índies, cobai[2] o conill de rata, és una espècie de rosegador del gènere Cavia, dins la família dels càvids. Malgrat el nom, aquests animals ni són conills, ni són porcs, ni vénen de les Índies. Els estudis basats en la bioquímica i la hibridació han indicat que els conills porquins, originaris dels Andes, són els descendents domesticats d'una espècie de Cavia propera, com ara C. aperea, C. fulgida o C. tschudii; per tant, no existeixen en estat salvatge.[3][4] Estudis recents basats en els marcadors moleculars,[5][6] juntament amb anàlisis de la morfologia cranial i esquelètica d'animals actuals i momificats,[7] han revelat que el seu avantpassat més probable és C. tschudii.
Aquest animal té un paper important en la cultura de molts grups indígenes sud-americans, especialment com a font d'aliment, però també com a medicina tradicional i en cerimònies religioses de les comunitats.[8] Des de la dècada del 1960 s'han fet esforços per augmentar-ne el consum fora de Sud-amèrica.[9]
Els conills porquins han sigut animals domèstics comuns al món occidental des que els comerciants europeus hi portaren els primers exemplars al segle XVI. La seva docilitat, la seva sensibilitat als humans que els toquen i alimenten i la relativa facilitat de cuidar-los fan que siguin populars com a animals de companyia. S'han format organitzacions de cria competitiva de conills porquins arreu del món, mentre que els criadors han desenvolupat una gran varietat de races especialitzades, que tenen diferents colors i patrons de pelatge.
S'hi han dut a terme experiments des del segle XVII.
Ha estat força emprat com a organisme model en experimentació durant els segles XIX i XX i tingué un paper important en l'aïllament de la vitamina C: des del segle XVIII se sabia que hi havia aliments que evitaven l'escorbut i el 1907 els metges noruecs Axel Holst i Theodor Frølich postularen que aquesta malaltia era deguda a una carència nutricional i aconseguiren provocar-la en conills porquins alimentant-los amb una dieta adient, ja que els conills porquins són dels pocs animals que no poden produir vitamina C i agafen escorbut si no n'ingereixen amb l'aliment,[10] igual que els humans i alguns primats propers.[11] A partir d'aleshores es disposà d'un mètode viable per determinar quan una substància contenia vitamina C i fins i tot tenir una idea de la quantitat, ja que es podia subministrar a conills porquins amb escorbut per comprovar si es curaven. Amb aquesta guia el bioquímic estatunidenc Charles Glen King pogué aïllar vitamina C pura el 1931.[11]
Conill porquí menjant-se fenc
El conill porquí (Cavia porcellus), també conegut com a conillet d'Índies, cobai o conill de rata, és una espècie de rosegador del gènere Cavia, dins la família dels càvids. Malgrat el nom, aquests animals ni són conills, ni són porcs, ni vénen de les Índies. Els estudis basats en la bioquímica i la hibridació han indicat que els conills porquins, originaris dels Andes, són els descendents domesticats d'una espècie de Cavia propera, com ara C. aperea, C. fulgida o C. tschudii; per tant, no existeixen en estat salvatge. Estudis recents basats en els marcadors moleculars, juntament amb anàlisis de la morfologia cranial i esquelètica d'animals actuals i momificats, han revelat que el seu avantpassat més probable és C. tschudii.
Aquest animal té un paper important en la cultura de molts grups indígenes sud-americans, especialment com a font d'aliment, però també com a medicina tradicional i en cerimònies religioses de les comunitats. Des de la dècada del 1960 s'han fet esforços per augmentar-ne el consum fora de Sud-amèrica.
Els conills porquins han sigut animals domèstics comuns al món occidental des que els comerciants europeus hi portaren els primers exemplars al segle XVI. La seva docilitat, la seva sensibilitat als humans que els toquen i alimenten i la relativa facilitat de cuidar-los fan que siguin populars com a animals de companyia. S'han format organitzacions de cria competitiva de conills porquins arreu del món, mentre que els criadors han desenvolupat una gran varietat de races especialitzades, que tenen diferents colors i patrons de pelatge.
S'hi han dut a terme experiments des del segle XVII.
Ha estat força emprat com a organisme model en experimentació durant els segles XIX i XX i tingué un paper important en l'aïllament de la vitamina C: des del segle XVIII se sabia que hi havia aliments que evitaven l'escorbut i el 1907 els metges noruecs Axel Holst i Theodor Frølich postularen que aquesta malaltia era deguda a una carència nutricional i aconseguiren provocar-la en conills porquins alimentant-los amb una dieta adient, ja que els conills porquins són dels pocs animals que no poden produir vitamina C i agafen escorbut si no n'ingereixen amb l'aliment, igual que els humans i alguns primats propers. A partir d'aleshores es disposà d'un mètode viable per determinar quan una substància contenia vitamina C i fins i tot tenir una idea de la quantitat, ja que es podia subministrar a conills porquins amb escorbut per comprovar si es curaven. Amb aquesta guia el bioquímic estatunidenc Charles Glen King pogué aïllar vitamina C pura el 1931.
Conill porquí menjant-se fenc
Cnofil sy'n perthyn i'r teulu Caviidae yw mochyn cwta neu mochyn gini (Cavia porcellus). Mae'n dod o'r Andes yn Ne America. Cafodd ei ddofi am ei gig ac mae'n dal yn ffynhonnell bwysig o fwyd ym Mheriw a Bolifia. Mae wedi dod yn boblogaidd fel anifail anwes.
Cnofil sy'n perthyn i'r teulu Caviidae yw mochyn cwta neu mochyn gini (Cavia porcellus). Mae'n dod o'r Andes yn Ne America. Cafodd ei ddofi am ei gig ac mae'n dal yn ffynhonnell bwysig o fwyd ym Mheriw a Bolifia. Mae wedi dod yn boblogaidd fel anifail anwes.
Morče domácí je domestikovaná forma jihoamerického hlodavce morčete divokého.[1] Patří mezi oblíbené domácí mazlíčky. Morčata většinou nekoušou, a proto jsou vhodná pro děti.
Morče domácí (Cavia aperea porcellus) pochází z divokého morčete (Cavia aperea). Již dávno předtím, než dobyli Jižní Ameriku Španělé, chovali morčata pro maso a kožešinu Močikové, Čimúové a Inkové v oblasti dnešního Peru a Chile. Často se chovala také jako mazlíčci pro děti. Morčata se používala také jako obětní zvířata, kněží z jejich vnitřností věštili budoucnost a ukládali je jako obětinu do hrobů zemřelých. Svědectvím této skutečnosti jsou mumifikovaná morčata nalezená ve vykopávkách inckých sídlišť. Již tehdy se vyskytovaly mnohé barevné rázy. Avšak výzkumy naznačují, že černá morčata byla (nejspíše z pověrčivosti) hned po narození usmrcována.[zdroj?] V kečujštině (jazyce Inků) se morčata nazývají cui cui podle typického hlasového projevu.V 15. století zmiňuje své první setkání s ochočenými morčaty u jihoamerických indiánů Kryštof Kolumbus a v 16. století tato zvířata popsal v knize o přírodě této oblasti slavný renesanční přírodovědec Conrad Gessner.[2]
Morčata byla dovezena do Evropy kolem 16. století[3] a jako domácí mazlíčci se začala chovat na počátku 18. století, a to hlavně v Anglii. Zpočátku si je mohli dovolit jen bohatí lidé. V Anglii byly také v 19. století pořádány i první morčecí výstavy. Po druhé světové válce přišla vlna obliby morčat, která trvá dodnes.[zdroj?]
Po španělském vstupu do nového světa si morče brzy našlo svou cestu na evropský kontinent, kde se okamžitě stalo populárním jako domácí mazlíček. Například královna Alžběta I. vlastnila morče jako domácího mazlíčka, což mohlo přispět k jeho popularitě.
Existuje velké množství různých plemen morčat, lišících se barvou, délkou či strukturou srsti, barvou očí a rozetami.
V podmínkách domácího chovu dosahují morčata hmotnosti 800 až 1250 g, ale mohou vážit až 1800 g při délce těla 20 až 36 cm. Páření probíhá v době říje trvající 24 hodin, následuje březost v rozsahu 58 až 75 dní (nejčastěji 68 dní). V každém vrhu (ročně až pět, ale raději jen dva) se rodí jedno až šest mláďat s průměrnou porodní váhou 90 g. Ty samice odstaví ve stáří 4-6 týdnů. Pohlavní dospělosti dosahují samci ve věku osmi týdnů, samice deseti týdnů. Délka života bývá čtyři až deset let, ale může dosáhnout až čtrnácti let.
Stavba těla je u všech morčat stejná – široká oblá hlava, krátký krk, ramena a předhrudí široké, ne moc dlouhý, ale široký hřbet. Zadek zaoblený bez ocasu, končetiny krátké rovné – přední se čtyřmi prsty, zadní se třemi. Prospívající jedinec má celé tělo dobře osvalené. Chrup morčete tvoří dvacet zubů, čtyři řezáky, čtyři třenové zuby a dvanáct stoliček.
Stejně jako při chovu jiných domácích mazlíčků je třeba zajistit zvířeti vhodné podmínky a věnovat mu dostatek času. Morčata jsou zvířata společenská, zvláště samice, a proto je lze chovat ve skupině. Chovat dva nebo více samečků se většinou nedoporučuje, neboť se často kolem půl roku věku začínají prát, a to i když spolu žijí od narození. Přesto jsou případy, a není jich málo, kdy se samečci neperou.
Vhodné obydlí pro jedno morče je klec o ploše minimálně 80 × 50 cm a výšce 35–40 cm. Ta by měla být umístěna ve světlém nepřetopeném pokoji. Je třeba dbát na to, aby v pokoji nebyl průvan (na ten jsou morčata náchylná) a pokud možno ani zdroje hluku, jako např. televize, ovšem u většiny chovatelů tento faktor nezpůsobuje žádné komplikace.
Jako podestýlku je vhodné použít hobliny (piliny jsou příliš jemné, dráždí oči a vnikají do nozder; sláma může způsobit poranění očí, která jsou u morčat přirozeně vystouplé). Dalšími možnostmi jsou dřevěné pelety, dělají se i slaměné či konopné. U konopných pelet hrozí výskyt parazitů (lze je odstranit vystříkáním některým z relevantních přípravků, např. Arpalitem). Vhodná je také kukuřičná drť, která moč vsákne a zabraňuje tak zápachu, někdo používá i kočkolity, ale hrozí nebezpečí otravy při požití. Seno je vhodné jako potrava, pokud možno každý den, nikoli však jako podestýlka, protože nasákne močí a rychle začne zapáchat.
Každé morče by mělo mít jako součást bydlení domeček. Ten se dá koupit ve zverimexu, ale je možné ho vyrobit i doma. Bez domečku morče nemá soukromí a nemá se kam schovat. Napaječka nejlépe s kuličkovým systémem, jesličky na seno a trávu, různé hračky.
Morče je koprofág, požírá vlastní výkaly. Ty jsou zdrojem vitaminů, vlákniny a symbiotických, ve střevě žijících bakterií.
Jeho potrava by měla být pestrá (hlavně v domácích podmínkách). Vhodné je krmit morče pravidelně každý den ve stejnou dobu. Obvykle se krmí dvakrát denně.
Morčata žila v přírodě ve velkých skupinách, jedná se o zvířata se silně vyvinutým sociálním smyslem. Morčata ovládají pestrou škálu zvuků a jiných prostředků k vyjádření svých pocitů.
Uši morčete dokáží vnímat ultrazvuk až k hranici 100 kHz.
V mnoha státech jsou zřízené kluby morčat s rodokmenem, které se řídí určitými standardy. Česká republika není výjimkou. Pořádá mnoho výstav, které je možno navštívit. Informace a termíny výstav naleznete na stránkách klubu. Abyste mohli odchovávat morčata s průkazem původu (PP), musíte se nejdříve stát členy Českého svazu chovatelů u libovolné základní organizace (např. v místě bydliště či chovatelů morčat), zaregistrovat si vlastní chovatelskou stanici (CHS). Vystavovaná morčata se dělí do tří standardů – A, B, C. Morče lze registrovat od 500 g a výš, na věku nezáleží. Mělo by ovšem mít vyvinuté všechny znaky svého plemene. Vystavovat můžete v kategorii baby, junior nebo dospělých. Průkaz původu se vystavuje jedincům, kteří odpovídají standardu svého plemene. Poté se absolvuje registrace čili uchovnění. Mláďatům se vystavuje tento průkaz, pokud mají alespoň jednoho z rodičů registrovaného.
Následující tabulka ukazuje dělení morčat podle struktury srsti. Jsou zde i některá neuznaná plemena.
StrukturaSrsti
krátkosrstá dlouhosrstá bezsrstá Žádné rozetyRovná srst
hladké, cuy šeltie korunaRovná srst
anglický crested,Americký Crested
Coronet 8 rozetrovná srst
Rozeta Angora(Neuznané plemeno)
2 rozetyRovná srst
Irský crested (neuznané plemeno) Peruánec žádné rozetyHrubá nebo Vlnitá srst
Americký teddy,Rex, švýcarský teddy
Texel Skinny, baldwin KorunaHrubá nebo vlnitá srst
Rex crested nebo teddy crested(neuznané plemeno)
Merino 8 rozetHrubá nebo vlnitá srst
Somali(Neuznané Plemeno)
Mohér (neuznané plemeno) 2 rozety
Vlnitá srst
Alpaka,Lunkarya peruánec
Toto morče bylo vyšlechtěno v USA v roce 1977. Jeho srst má saténový lesk, je jemnější než u běžných hladkosrstých morčat a má také méně podsady. Charakteristický je výrazný lesk (vyžaduje se až ke kořínkům). Vyskytuje se v nejrůznějších barvách (nejčastěji v červené, zlaté, krémové, bílé a aguti). Mnoho barev zatím nebylo uznáno.
U saténových morčat a jejich kříženců se vyskytuje choroba fibrózní osteodystrofie. Spočívá v poruše metabolismu vápníku. Dochází k vyplavování vápníku z kostí a nahrazení kostní hmoty měkkou vazivovou tkání. Měkké kosti pak působí morčeti bolest při přijímání potravy a při pohybu. Jedná se o velmi bolestivé onemocnění. Diagnózu lze určit jednoznačně pouze rentgenovým snímkem lebky a dlouhých kostí. Tato nemoc je léčitelná, prognóza však záleží na stupni postižení.
Základní příznaky osteodystrofie:
Morče bylo původními obyvateli Ameriky chováno na maso a i dnes je maso morčat běžnou součástí jídelníčku, zejména mezi obyvateli Peru či Ekvádoru. Peruánci například ročně zkonzumují v průměru 65 milionů morčat.[5]
Morče domácí se řadí podle vyhlášky č. 207/2004 Sb. mezi druhy laboratorních zvířat. Používá se k laboratorním pokusům ve farmakologii, mikrobiologii, imunologii, parazitologii a dalších biotechnologických oborech. Chov v laboratorních podmínkách, jakož i veškeré pokusy na morčatech musí být v souladu se zákonem č. 246/1992 Sb., na ochranu zvířat proti týrání, ve znění zákona 77/2004 Sb., dále pak vyhlášky č. 207/2004 Sb a dalších souvisejících předpisů. Ve zmiňované vyhlášce jsou stanoveny limity pro minimální chovnou plochu pro jedno zvíře během pokusu i mimo něj, chovnou plochu pro matku s mláďaty, limity pro teplotu a vlhkost, limity pro navykací fázi před samotným experimentem.
Obrázky, zvuky či videa k tématu morče domácí ve Wikimedia Commons
Tento článek potřebuje úpravy. Můžete Wikipedii pomoci tím, že ho vylepšíte. Jak by měly články vypadat, popisují stránky Vzhled a styl, Encyklopedický styl a Odkazy. Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Morče domácí je domestikovaná forma jihoamerického hlodavce morčete divokého. Patří mezi oblíbené domácí mazlíčky. Morčata většinou nekoušou, a proto jsou vhodná pro děti.
For alternative betydninger, se Marsvin. (Se også artikler, som begynder med Marsvin)
Et marsvin er en gnaver. Marsvin bliver normalt mellem 5-7 år og anvendes ofte som kæledyr.
Marsvinet stammer oprindeligt fra Andesregionen omkring det nuværende Bolivia, Peru og Colombia. Dyret har en vis lighed med svin, og navnet "marsvin" betyder "havsvin",[1] formentlig fordi dyret blev medtaget på skibe til Europa. Marsvin blev tidligere opdrættet til menneskeføde i Andesregionen og udgjorde en væsentlig kilde til protein i området, der er sparsomt med dyreliv egnet til menneskeføde. Marsvin spises i dag sjældent i regionen.
Marsvin er flokdyr og bør dermed aldrig leve i ensomhed, men derimod med an artsfælle. Det er uhensigtsmæssigt at have et fertil hanmarsvin og et fertilt hunmarsvin gående permanent sammen, da hunmarsvinet straks går i brunst og dermed kan være drægtig med det samme igen efter fødsel, hvilket er til stor belastning for hunnen. Derfor er det bedre at have 2 marsvin af samme køn - eller alternativt en kasteret han og en eller flere hunner. Hanner kan sagtens gå sammen, hvis man sørger for, der er en klar størrelses- og aldersmæssigt forskel, så som 4-8 uger gammel hanunge og en ældre han +5 måneder.
De får ca. 1 – 6 unger og bliver kønsmodne i en alder af 4 uger og en vægt på 300 gram. Drægtigheden varer 68-72 dage, og marsvineungerne fødes fuldt færdigudviklede.
Marsvin kan ikke tåle løg af nogen slags, avokado og kartofler samt tomatgrønt. Der findes flere grøntsager og planter, der kun skal fodres med i begrænsede mængder; spinat, æble, vindruer eksempelvis.
Der findes flere forskellige pelstyper inden for arten; glathåret, hårløs, langhåret og ruhåret, der alle kan findes i en stor variation af farver og tegninger. Der findes langt over 30 forskellige racer - bl.a abbysiner (alment - men forkert - kendt som rosette i Danmark, men rosette er den tyske betegnelse), texel, teddy, skinny med mange flere. Samtidig findes der uendeligt mange blandinger, der betegnes som kæledyr.
Der afholdes mange udstillinger af marsvin hvert år. Dansk Marsvine Klub (DMK) og Dansk Marsvinforening (DMF) er de to officielle klubber i Danmark for marsvin og deres ejere, hvor der afholdes udstillinger, mens Dansk Marsvine Entuatiaster (DME) er en forening, der kæmper for bedre vilkår til marsvinene i Danmark.
Da marsvin ikke selv danner C-vitamin i kroppen, skal det tilføres gennem foderet, der skal bestå af hø, tørfoder og grøntsager.
Marsvin spiser deres afføring, hvilket er normal opførsel, da marsvin er pseudodrøvtyggere. Der findes to slags afføring, den ene er mørk og den anden er lys. Den lyse afføring stammer fra blindtarmen[kilde mangler] og marsvinet spiser denne slags, da den indeholder B-vitamin og k-vitamin.
Er der problemer med lyden? Se da eventuelt Hjælp:Ogg Vorbis eller "Media help" (engelsk)
For alternative betydninger, se Marsvin. (Se også artikler, som begynder med Marsvin) Et marsvin er en gnaver. Marsvin bliver normalt mellem 5-7 år og anvendes ofte som kæledyr.
Das Hausmeerschweinchen (Cavia porcellus form. domestica) ist die Haustierform eines Säugetiers der Familie der Meerschweinchen (Caviidae) und vermutlich eng mit dem Tschudi-Meerschweinchen (Cavia tschudii) verwandt. Meerschweinchen wurden um 5000 bis 2000 v. Chr. in Südamerika als Nutztier zur Fleisch- und Pelzproduktion domestiziert. In Europa und den USA werden Meerschweinchen vorwiegend als Heimtiere gehalten.
Im 16. Jahrhundert wurden Hausmeerschweinchen nach Europa exportiert. Deren Nachkommen bilden den gesamten heutigen Bestand in diesen Erdteilen. Jedoch existieren in Südamerika weiterhin unabhängige, ältere Zucht- und Wildlinien. Diese Meerschweinchen sind oft größer als ihre fernen Verwandten in Nordamerika und Europa. In Südamerika werden sie zu rituellen Zwecken und zum Verzehr gehalten. In Europa servierte man Meerschweinchen ebenfalls bis ins 20. Jahrhundert hinein. Als Labortier wurden sie jedoch erst im 18. Jahrhundert eingesetzt. In neuerer Zeit gelang in Südamerika die Züchtung sogenannter Riesenmeerschweinchen, die seitdem in Intensivmast zur Fleischproduktion gehalten werden. In Deutschland sind diese Tiere als Cuys bekannt.
Laut Duden kommt die Bezeichnung Meerschweinchen von dem spätmittelhochdeutschen Ausdruck merswin. Dieser bedeutete ursprünglich ‚Delfin‘ und wurde wegen der (als ähnlich empfundenen) Grunzlaute verwendet.[1] Es gibt jedoch viele andere, möglicherweise weniger sprachwissenschaftlich begründete Vermutungen, wie die Bezeichnung Meerschweinchen entstand. Am häufigsten wird der Name dadurch gedeutet, dass ihre Körperform etwas schweineähnlich aussieht und dass sie über das Meer zu uns kamen.[2] Er könnte jedoch auch aus einer Verballhornung des Wortes „Möhrenschweinchen“ entstanden sein.[3] Eine weitere Möglichkeit ist, dass sich die Bezeichnung aus einem ähnlich klingenden Wort entwickelt hat, welches jedoch eine völlig andere Bedeutung hat, ähnlich wie bei der Meerkatze, welche als Affenart weder etwas mit Meer noch mit Katze zu tun hat, deren Name sich aber vom indischen Wort „marcata“ ableitet, was übersetzt „Affe“ bedeutet.[3]
Wann genau Meerschweinchen domestiziert (über Generationen hinweg genetisch isoliert von der Wildform gehalten) wurden, ist nicht bekannt. Je nach Autor wird der Domestikationszeitpunkt zwischen 5000 v. Chr. und 2000 v. Chr. vermutet. Ein archäologischer Nachweis ist aufgrund der kleinen Knochen recht schwierig, eine Festlegung des Domestikationszeitpunktes nach molekulargenetischen Untersuchungen ist noch nicht möglich, da die Mutationsgeschwindigkeit in Frage kommender Gensequenzen noch nicht bekannt ist. Einig ist man sich nur, dass Meerschweinchen zuerst in der Altiplano-Region in Südamerika gehalten wurden. In dieser Gegend findet man auch heute noch Tschudi-Meerschweinchen.
Die ältesten Funde, die eindeutig dem Hausmeerschweinchen zugeordnet werden können, stammen aus dem nördlichen Zentralhochland Perus. Sie werden um 900 v. Chr. datiert. Weitere Funde stammen aus der Küstenebene Ecuadors, datiert um 500 v. Chr., und dem Moche-Tal, datiert um 200 v. Chr. Zu dieser Zeit waren die Hausmeerschweinchen schon voll domestiziert und hatten alle Merkmale heutiger Hausmeerschweinchen. Beschrieben wurde das Hausmeerschweinchen 1554 von Conrad Gessner.
Die größten Veränderungen im Verhalten im Laufe der Domestikation kann bei Hausmeerschweinchen im Sozialverhalten der Männchen beobachtet werden. Tschudi-Meerschweinchen leben in Haremsgruppen, bestehend aus einem Männchen und mehreren Weibchen. Die Männchen untereinander sind unter den eingeschränkten Platzverhältnissen in Gefangenschaft absolut unverträglich, es ist nicht möglich, mehrere Männchen zusammenzuhalten, da das stärkere Männchen die schwächeren Männchen töten würde. Nur bei dementsprechend großem Platzangebot in freier Wildbahn bilden sich großräumige Beziehungsgeflechte auch zwischen den Männchen aus, ohne dass sie sich gegenseitig gleich umbringen, sobald sie einander sehen.
Hausmeerschweinchen dagegen werden traditionell in gemischten Gruppen mit mehreren Männchen und mehreren Weibchen unter vergleichsweise engen Platzverhältnissen gehalten, die Gruppengröße liegt meist zwischen 2 und 5 Tieren. Im Laufe zahlloser Generationen sind Männchen entstanden, die auch auf wenig Platz untereinander verträglich sind. Reine Männchengruppen sind bei Hausmeerschweinchen durchaus möglich. Nach Untersuchungen von Norbert Sachser (1994) lernen junge Böcke das adäquate Verhalten gegenüber ihren Geschlechtsgenossen von anderen männlichen Gruppenmitgliedern.[4] Das lässt den Schluss zu, dass Böcke, die ausschließlich in Gesellschaft von Weibchen oder isoliert aufwachsen, später Probleme mit der Verträglichkeit untereinander haben.
Allgemein ist nicht nur die Aggressionsbereitschaft gesunken, sondern das Imponier- und Drohverhalten ist ausdrucksvoller und wird häufiger gezeigt. In gemischtgeschlechtlichen Großgruppen kann sogar ein Zusammenschluss von mehreren Männchen beobachtet werden, die wiederum stärkere Männchen in Schach halten. In der Regel gelingt den heutigen Hausmeerschweinchen ein relativ stressfreies Zusammenleben.
Das Fluchtverhalten hat sich trotz der langen Domestikationszeit voll erhalten, jedoch flüchten Hausmeerschweinchen unkoordinierter als die Wildform. Während Tschudi-Meerschweinchen auf der Flucht über Hindernisse bis 60 Zentimeter Höhe springen, nutzen Hausmeerschweinchen bevorzugt Versteckmöglichkeiten. Sind keine Versteckmöglichkeiten vorhanden, bildet eine in Panik geratene Meerschweinchengruppe ein Knäuel, wobei jedes Tier bestrebt ist, einen Platz unter seinen Gruppengenossen zu ergattern.
Normalerweise wäre zu erwarten, dass im Laufe der Domestikation auch das Fluchtverhalten abnimmt, was aber eher nicht der Fall ist. Die mangelnde Bereitschaft zu springen ist dagegen ein Domestikationsmerkmal, welches bei vielen Haustierarten, wie etwa der Farbmaus, zu beobachten ist. Tiere, die gut springen und flüchten können, entweichen schneller schon als junge Tiere und stehen deshalb der Zucht nicht mehr zur Verfügung. Dies gilt umso mehr, da Hausmeerschweinchen traditionell nur durch ein niedriges Brett oder ein niedriges Mäuerchen am Ausbrechen gehindert werden.
Tschudi-Meerschweinchen-Böcke verteidigen manchmal ihre Gruppe gegen Prädatoren, um den Weibchen und Jungen die Flucht zu ermöglichen. Ist die Gruppe weit genug geflohen, drehen die Böcke um und fliehen ihrerseits. Dieses Verhalten hat sich bis heute bei den Hausmeerschweinchen erhalten. Es kann jedoch nur unter naturnaher Außenhaltung beobachtet werden.
Der Kopf läuft nicht so spitz zur Schnauze zu wie beim Tschudi-Meerschweinchen. Das Hirngewicht ist im Verhältnis zum Körpergewicht kleiner als bei der Wildform. Der Ohrenansatz ist bei den meisten Hausmeerschweinchen tiefer, die Ohrmuscheln sind größer. Hängeohren kommen häufig vor. Die Augenfarbe kann abhängig von der Haarfarbe dunkel wie bei der Wildform sein, sie kann aber auch rotbraune, rötliche oder blaue Farbtöne aufweisen.
Der Körperbau ist gedrungener und rundlicher und nicht so schmal wie beim Tschudi.
Die Hinterbeine sind kürzer als bei der Wildform. Polydaktylie tritt bei südamerikanischen Linien oft auf: Meerschweinchen mit zu viel Zehen gelten als besonders zart und schmackhaft. Insbesondere bei den Mastmeerschweinchen können an den Vorderpfoten bis zu acht Krallen statt vier gezählt werden, bei den Hinterpfoten kommen ab und an bis zu sechs statt drei Krallen vor. In Europa und Nordamerika wird darauf geachtet, nur mit normalzehigen Meerschweinchen zu züchten. Polydaktylie gilt als Erbfehler.
Im Laufe der Domestikation haben sich bei den Meerschweinchen eine Vielzahl von Farben und Fellvarietäten gebildet. In Südamerika werden helle Fellfarben mit weißer Haut bevorzugt, damit der Schlachtkörper appetitlicher aussieht. Dunkle, insbesondere schwarze Tiere werden zu vielen rituellen Zwecken gebraucht.
In Europa und Nordamerika wird versucht, unterschiedliche Farben rein zu ziehen und möglichst intensiv zu züchten. Bedingung zur Aufnahme einer Farbe in die unterschiedlichen Rassebeschreibungen ist die gute Unterscheidbarkeit zu anderen, schon anerkannten Farben.
An Fellvarietäten sind bisher kurzhaarige (Glatthaarmeerschweinchen), langhaarige (Langhaarmeerschweinchen) und Tiere mit gekräuseltem Haar (US-Teddy, CH-Teddy, Rex, Lunkarya) aufgetreten. Zusätzlich existieren noch Tiere mit Wirbeln am Körper (Rosettenmeerschweinchen) oder einem speziellen Kopfwirbel (Crested) sowie haarlose (Skinny). Auch diese Fellvarietäten werden gezielt gezüchtet und im Rassestandard beschrieben.
Das harsche und halblange Haar der Tschudi-Meerschweinchen ist nur noch bei wenigen Hausmeerschweinchen zu finden, hauptsächlich in alten südamerikanischen Linien.
Das Tschudi-Meerschweinchen kann bei Gefahr einen Teil seiner Rückenhaare abwerfen, diese Fähigkeit ist im Laufe der Domestikation fast vollständig verloren gegangen.
Kurzhaar
Kopfwirbel
Körperwirbel beim
Rosetten-
meerschweinchen
Langhaar
Aufgrund der energiereicheren und saftigeren Ernährung der Hausmeerschweinchen hat sich auch der Verdauungstrakt mit der Zeit angepasst. Der Magen ist größer, so dass Hausmeerschweinchen auch größere Mahlzeiten auf einmal bewältigen können. Der Dünndarm ist länger, um eine längere Strecke zum Entwässern des Nahrungsbreies zu haben. Auch Blind- und Dickdarm sind größer, wahrscheinlich eine Folge der zum Teil erheblich von der Grasnahrung des Tschudi abweichenden Futters, mit welchem die Tiere seit Jahrtausenden zurechtkommen müssen.
Trotz der starken Veränderungen im Verdauungstrakt kommen Hausmeerschweinchen auch heute noch mit der ursprünglichen Grasnahrung der Tschudi-Meerschweinchen zurecht.
Viele alte südamerikanische Linien, die dort seit Generationen innerhalb der Familien zur Eigenversorgung gezüchtet werden, haben noch die ursprüngliche Größe von 500 bis 600 Gramm und etwa gleiche Geburtsgewichte des Tschudi-Meerschweinchens. Die europäischen und nordamerikanischen Linien dagegen sind mit 700 bis 1500 Gramm deutlich größer, da sie von größeren Mastmeerschweinchen abstammen. Die größten Tiere sind die zu Intensivmast gezüchteten Tiere, von denen die nordamerikanischen und europäischen Cuys abstammen. Sie können im Extremfall ein Gewicht bis vier Kilogramm erreichen.
Bei der Geburt liegt das Gewicht bei etwa 50 bis 140 Gramm, erwachsene Tiere wiegen zwischen 600 und 1300 Gramm (Männchen) beziehungsweise 500 bis 1200 Gramm (Weibchen). Nach etwa einem Jahr ist das Wachstum abgeschlossen. Die Geschlechtsreife tritt aber schon viel früher ein. Für Männchen wird eine Geschlechtsreife mit 3 Wochen angegeben, für Weibchen mit ungefähr 4 Wochen (siehe auch weiter unten Fortpflanzung). Der weibliche Sexualzyklus dauert durchschnittlich 18 Tage.
Hausmeerschweinchen besitzen sieben Hals-, zwölf Brust-, sechs Lenden-, vier Kreuzbein- und sieben Schwanzwirbel. Trotzdem weisen sie keinen sichtbaren Schwanz auf (ähnlich wie das Steißbein beim Menschen). Das Schlüsselbein ist zurückgebildet. An den Vorderpfoten sind vier, an den Hinterpfoten drei Zehen ausgebildet.
Das Gebiss der Meerschweinchen besitzt insgesamt 20 Zähne, davon sind 4 Schneide- und 16 Backenzähne (ein Schneidezahn, ein Prämolar und drei Molaren pro Kieferhälfte). Zwischen dem Schneidezahn und dem Prämolar befindet sich ein großer zahnfreier Zwischenraum (→ Zahnformel). Der Zahnwechsel findet bereits vor der Geburt im Mutterleib statt, sodass die Jungtiere mit dem bleibenden, bis auf zwei Zähne (die dritten Backenzähne) bereits vollständigen Gebiss geboren werden. Die Zähne besitzen offene Wurzeln, so dass sie zeitlebens wachsen und durch Nagen abgenutzt werden müssen. Pro Woche wachsen sie 1,2 bis 1,5 Millimeter, das sind pro Monat 5 bis 6 Millimeter.
Meerschweinchen sind reine Pflanzenfresser und besitzen deshalb einen großen Verdauungsapparat, welcher etwa ein Viertel der Körpermasse ausmacht. Der gesamte Darm ist ungefähr 2,2 Meter lang, wobei der Dünndarm 1,3 Meter ausmacht. Der Dickdarm des Meerschweinchens ist auf die Aufspaltung von Zellulose spezialisiert. Im Blinddarm befinden sich zahlreiche Bakterien, welche Zellulose aufspalten und Vitamine bilden. Hier wird auch der vitaminreiche Blinddarmkot gebildet, welchen die Tiere nach der Ausscheidung wieder aufnehmen. Meerschweinchen nehmen pro Tag etwa 60 bis 80 kleine Mahlzeiten zu sich. Das Volumen des Magens beträgt etwa 20 bis 30 Milliliter. Es kann fünf bis sieben Tage dauern, bis die Nahrung den Verdauungstrakt vollständig passiert hat. Meerschweinchen können nicht erbrechen, haben also keine Möglichkeit, Nahrung auf diesem Wege loszuwerden. Wenn ein Meerschweinchen operiert werden muss, darf es auf keinen Fall vorher ausgenüchtert werden, da dies die gesamte Verdauung durcheinanderbringt und außerdem keinen Sinn hat, da die Tiere sowieso nicht erbrechen können. Meerschweinchen besitzen eine Darmflora, welche sich nur langsam auf neue Nahrung einstellen kann. Deshalb dürfen Futterumstellungen niemals zu rasch erfolgen. Obwohl sie reine Pflanzenfresser sind, fressen die Weibchen nach einer Geburt die Nabelschnur des Jungen und meistens auch die Plazenta.
Unterhalb des Afters befindet sich in einer Hautfalte die Perinealtasche, welche nur bei Meerschweinchen vorkommt. Sie ist bei Männchen intensiver ausgebildet als bei Weibchen. Beim Männchen enthält sie Duftstoffe, welche willkürlich entleert werden können, weshalb man annimmt, dass es sich um ein mit der Genitalfunktion zusammenhängendes Duftorgan handelt. Oberhalb des Afters befindet sich die Kaudaldrüse, welche mit Talgdrüsen angereichert ist. Diese Drüse produziert sexuelle Duftstoffe und ist bei geschlechtsreifen Männchen am stärksten ausgebildet.
Die Blutmenge beträgt etwa sechs Prozent des Körpergewichtes. Eine Sonderform der weißen Blutkörperchen bei Meerschweinchen sind die Kurloff-Zellen.[5][6][7][8][9]
Meerschweinchen sind Pflanzenfresser, die kein tierisches Eiweiß benötigen. Basis ihrer Ernährung sind Heu oder Gras, das sie unregelmäßig über den Tag verteilt zu sich nehmen. Die Tiere brauchen täglich mindestens zehn Prozent des eigenen Körpergewichts Frischfutter. Die Aufnahme vieler kleiner Mahlzeiten und ausreichend Ballaststoffe sind wichtig für die Darmperistaltik und damit für den Weitertransport des Nahrungsbreis im Magen-Darm-Trakt.[12] Frisches Wasser sollte angeboten werden. Handelsübliches Körnerfutter, Leckerlies und Knabberstangen mit Getreide sowie Brot sind gesundheitsschädlich.
Wenn die Ernährung zu schnell auf Frischfutter, insbesondere Gras im Frühling, bzw. neue Futtersorten umgestellt wird, können sie Verdauungsprobleme bekommen. Kopfsalat kann wegen des hohen Nitratgehalts Durchfall und Blähungen verursachen und darf nur in geringen Mengen gefüttert werden. Endiviensalat wird hingegen gut vertragen.[13]
Meerschweinchen entwickeln bei Vitamin-C-Mangel Skorbut. Je nach Alter benötigt ein Meerschweinchen 5 bis 20 Milligramm Vitamin C pro Tag.
Die Zähne werden durch ständiges Nagen abgeschliffen. Stellt ein Meerschweinchen das Fressen ein, kann sich außerdem durch die nachwachsenden Backenzähne eine Zahnbrücke über der Zunge oder Zahnspitzen bilden, die die Nahrungsaufnahme erschwert oder unmöglich macht und zum Tod des Tieres führen kann. Eine weitere Besonderheit ist das lebenswichtige Fressen des so genannten Blinddarmkotes. Diese relativ weichen Kotballen werden ausgeschieden und gleich wieder aufgenommen, weil sie wichtige Bakterien enthalten, welche der Deckung des Vitamin-B-Bedarfs und Großteilen des Vitamin-K-Bedarfs der Tiere dienen.
Da Hausmeerschweinchen eine hohe Resorptionsrate für Kalzium haben, führt die Verfütterung kalziumreicher Futtermittel (Broccoli, Kohlrabiblätter, Luzerne, Petersilie) aufgrund der Ausscheidung über die Niere und des basischen Harns schnell zur Bildung von Harnsteinen.
Nebenwirkungen bei Löwenzahn
Für Kaninchen und Meerschweinchen ist der gewöhnliche Löwenzahn eine beliebte Futterpflanze. Bei Jungtieren kann eine große Menge Löwenzahn die Nierentätigkeit erhöhen, was zur erhöhten Ausscheidung von Mineralstoffen führen und als Folge u. a. Nierenversagen, Muskelschwäche, Muskellähmungen, Krämpfe, Muskelzittern oder auch Herzrhythmusstörungen nach sich ziehen kann.
Meerschweinchen erkennen normalerweise instinktiv die für sie geeigneten Nahrungspflanzen. Wenn das Angebot vom Menschen bestimmt wird, kann es unbeabsichtigt passieren, dass sie von Giftpflanzen fressen oder von Pflanzen, die speziell für Meerschweinchen giftig sind. Dazu zählen neben den allgemein als giftig bekannten Pflanzen diese in Gärten vorkommenden Zierpflanzen, deren Aufnahme verhindert werden muss:
Alpenveilchen, Buschwindröschen, Buchsbaum, Christrose, Eibengewächse, Efeu, Ginster, Geranien, Heckenkirsche, Holunder, Lebensbaum, Lilien, Lupinen, Maiglöckchen, Narzissen, Oleander, Primeln, Schneeglöckchen, Stechapfel, Sommerflieder und Wacholder.[14]
Hausmeerschweinchen haben einen polyphasischen Aktivitätsrhythmus, das heißt Aktivitäts- und Ruhephasen wechseln sich mehrfach ab. Das gilt nicht nur für den Tag, sondern auch für die Nacht. Rund um die Uhr nehmen Hausmeerschweinchen 60 bis 80 kleine Mahlzeiten zu sich. Daher ist es sehr wichtig, dass den Tieren rund um die Uhr zumindest Wasser und Heu zur Verfügung stehen. Ihre Hauptaktivitätszeiten können die Tiere an Umweltbedingungen oder Gewohnheiten ihrer Besitzer (Fütterungszeiten, Beschäftigung) anpassen.
Zum Komfortverhalten von Meerschweinchen gehört entspanntes Dösen, bei dem die Meerschweinchen mit dem Kopf auf dem Boden und mit lang ausgestrecktem Körper herumliegen. Die Hinterbeine können dabei entweder zu einer Seite zeigen oder seltener zu beiden Seiten. Wenn sie zu beiden Seiten nach hinten weggestreckt werden, liegen die Beine mit dem Innenschenkel auf dem Boden. Die Vorderfüße liegen entweder unter dem Kopf oder frei zur Seite gestreckt. Auch seitliches Liegen kommt vor.
Haben die Meerschweinchen die Möglichkeit zum Sonnen, sieht man sie oft auch entspannt in der Sonne dösen, solange es nicht zu warm dafür ist.
Schlafen und Dösen wird sehr oft mit Strecken des Körpers und der Vorderbeine und Gähnen beendet. Beunruhigte Meerschweinchen dagegen stehen sofort auf, ohne sich zu strecken und zu gähnen.
Kratzen und Knabbern sind meist häufiger zu beobachten als ausgiebiges Putzen. Zudem können diese als Übersprunghandlung (Verlegenheitsgeste) auftreten.
Die Nase wird mit den Vorderpfoten geputzt, wobei die Laufflächen immer zum Boden hin zeigen und die Zehen leicht nach innen zur Vorderpfotenfläche hin gekrümmt sind. Entweder wird die Nase mit beiden Vorderpfoten gleichzeitig geputzt, wobei sich die Pfoten parallel bewegen, oder es wird nur eine Pfote benutzt. Ein Kratzen der Nase mit einer Hinterpfote ist möglich, wobei die Hinterpfote seitwärts am Körper und Vorderpfoten vorbeigeführt wird und der Kopf der Hinterpfote entgegengedreht wird. Die Vorderpfoten stehen dabei fest auf dem Boden.
Spielverhalten ist bei Meerschweinchen nicht so ausgeprägt wie bei anderen Säugetieren. Man sieht junge Meerschweinchen oft Luftsprünge machen, wobei sie wie Pferde mit den Hinterbeinen ausschlagen oder mit rundem Rücken und allen vier Beinen gleichzeitig in die Höhe springen. Je nach Konstitution und Alter der Meerschweinchen können diese Luftsprünge 5 bis 25 cm Höhe erreichen. Unter allgemein üblichen Haltungsbedingungen erhalten sich diese Luftsprünge bis ins hohe Alter und gelten bei den Haltern als ein Zeichen von Wohlbefinden. Auch die gesamte Gruppe kann durch ein einzelnes Tier zum Hüpfen veranlasst werden, was eine gewisse Ähnlichkeit mit Popcorn hat. So wurde von Meerschweinchenhaltern der Begriff „popcornen“ für diese Luftsprünge geprägt. In sehr großen Außenhaltungsgehegen kommen solche Luftsprünge bei ausgewachsenen Meerschweinchen kaum vor.
Normalerweise haben Meerschweinchen ihre festen Futterstellen im Stall und Käfig, zu denen sie nicht weit zu laufen brauchen. Sie laufen also nur aus ihren Hütten, fressen und ziehen sich wieder zurück. Liegt das bevorzugte Futter auf einem zu kleinen Platz, fangen die Meerschweinchen innerhalb der Gruppe an zu streiten, sie versuchen, sich durch Tritte nach hinten und zur Seite Platz zu verschaffen, und sie schnappen nach ihren Fressnachbarn. Die ranghöheren Tiere setzen sich hierbei meist durch und kommen so an das meiste Futter. Rangniedere Tiere trauen sich meist nicht ans Futter, solange die ranghöheren Tiere fressen, und warten, bis diese fertig sind.
Wird das Futter weiträumig verteilt, verteilen sich die Meerschweinchen, so dass Streitereien weit weniger häufig vorkommen.
Nur in sehr großen, naturnah gestalteten Außengehegen können alle Verhaltensweisen zur Futtersuche beobachtet werden, die noch von der Wildform erhalten geblieben sind. So legen auch Hausmeerschweinchen regelrechte Trampelpfade zu ihren bevorzugten Futterplätzen an. Steht ihnen eine größere Wildwiese zur Verfügung, ist diese schon nach einigen Tagen durchzogen von solchen Trampelpfaden, die meist in buschige Zonen führen.
Innerhalb von Dickichten werden regelrecht Gänge gefressen und getrampelt, die genau dem Körperumfang der Meerschweinchen entsprechen. Die Futterstellen werden bevorzugt über solche nach oben hin geschlossene Gänge aufgesucht, auch wenn das einen großen Umweg bedeutet. Nur selten entfernen sich die Meerschweinchen weit von den Eingängen solcher Dickichtgänge.
Sind schon Weidetiere gleich welcher Art auf einer Wiese, kommen Hausmeerschweinchen schneller aus ihren Deckungen, als wenn keine Weidetiere auf der Wiese sind. Die Weidetierart ist egal, es können Schafe, Rinder, Pferde, Degus, Kaninchen oder andere Arten sein. Meerschweinchen lernen sehr schnell, Nicht-Weidetiere wie Krähen, Katzen und Singvögel von Weidetieren zu unterscheiden. Auch lernen sie sehr schnell, auf Warnsignale anderer Arten zu reagieren – selbst das Warnklopfen von Kaninchen führt innerhalb weniger Tage zur Flucht. Ansonsten richten sie sich nach dem Verhalten der anderen Weidetiere: Grasen diese ruhig, grasen auch die Meerschweinchen; sobald auch nur ein Weidetier aufschreckt oder die anderen Weidetiere das Grasen einstellen, flüchten alle in Sichtweite befindlichen Meerschweinchen.
Nur noch rudimentär erhalten geblieben ist der Zusammenhalt der Gruppe während des Weidens. Während Tschudi-Meerschweinchen recht eng beieinanderbleiben und es vermeiden, einzeln zu grasen, verteilen sich Hausmeerschweinchen großräumig. Auch kommt es vor, dass einige Meerschweinchen grasen, andere schlafen und die nächsten Körperpflege betreiben – bei den Tschudi-Meerschweinchen macht die Gruppe im Gegensatz dazu alles gemeinsam, ob Fressen, Körperpflege oder Dösen.
Tschudi-Meerschweinchen bilden grundsätzlich auf ihren Wanderungen zu den Weidegründen Karawanen. Hausmeerschweinchen zeigen diese Karawanenbildung nicht mehr so ausgeprägt und hauptsächlich in unbekanntem Terrain.
Hausmeerschweinchen legen nur kurze Strecken bis zu ihren Futterwiesen zurück, auch wenn sie beliebig viel Platz zur Verfügung haben.
Den Kontakt halten Meerschweinchen mit leisen Peillauten, die so ähnlich wie „tuc, tuc, tuc“ klingen. Fast jeder Ortswechsel wird durch solche Laute eingeleitet. Bei Erregung werden diese Kontaktlaute lauter. Dieses führt meist zum Sammeln der Gruppe. Wird ein Meerschweinchen von der Gruppe getrennt oder verläuft sich, ruft es mit lautem Quieken nach der Gruppe, die Gruppe antwortet mit lautem Quieken so lange, bis das verloren gegangene Meerschweinchen wieder zurückgefunden hat oder nicht mehr antwortet. Dieses Quieken wird auch gegenüber dem Halter eingesetzt, um nach Futter zu betteln oder den Halter zu begrüßen. Warnpfiffe klingen sehr ähnlich, bei einigen Hausmeerschweinchengruppen wird zwischen Flugalarm und Bodenalarm unterschieden.
Als Imponiergehabe zeigen Männchen oft einen sehr gestelzt wirkenden Gang, bei dem sie mit jedem Auffußen der Hinterläufe das Hinterteil in die Richtung strecken, wo der Hinterfuß aufgesetzt wurde. Wird also der rechte Hinterfuß aufgesetzt, bewegt sich das Hinterteil extrem weit nach rechts, setzt der linke Hinterfuß auf, wird auch das Hinterteil extrem weit nach links gekippt. Die Beine sind bei diesem Wiegeschritt stark durchgedrückt, die Bewegungen langsam und betont. Die Kehle wird so weit wie möglich zum Boden hin herausgedrückt, die Nase möglichst weit und leicht nach oben gestreckt. Zusätzlich wird der Kopf leicht zum Gegner hin gedreht, so dass dieser die volle Größe sieht. Begleitet wird dieser Wiegeschritt durch ein tiefes Knattern. Dieses Verhalten ist nicht nur bei den Männchen zu beobachten, sondern auch die Weibchen zeigen dies untereinander, allerdings nicht so ausgeprägt und nicht so häufig wie Männchen untereinander.
Mit einem leichten, schnellen Kopfheben in Richtung des Gegners und kaum merklichem Durchdrücken der Kehle Richtung Boden wird dem Gegner gedroht. Wird die Drohung nicht ernst genommen, folgt ein kurzes Zwicken in Richtung des Gegners. Besonders häufig ist dieses Drohverhalten bei Weibchen zu beobachten, die sich zu nahe kommen, zum Beispiel beim Fressen.
Gegner, die von hinten kommen, werden mit gezielten Fußtritten der Hinterfüße auf Abstand gehalten. Dieses Drohverhalten kann bei Weibchen und Männchen gleichermaßen beobachtet werden. In Ausnahmefällen ist auch das Verspritzen von Urin zu beobachten, um den Gegner auf Distanz zu halten.
Wird Drohen vom Gegner erwidert und kann durch Imponiergehabe keine Einigung erreicht werden, wird stärker gedroht. Aus dem Wiegeschritt heraus fangen die Kontrahenten an, mit den Zähnen zu klappern. Meist bleiben sie stehen und drehen die hoch erhobenen Köpfe zueinander. Dabei wird nach einer günstigen Gelegenheit geschaut, dem Gegner in die Seiten, den Rücken oder den Hintern zu zwicken, auch die Ohren sind willkommene Ziele für Zwickattacken. Meist richten die Kontrahenten sich kurz vor oder während des Zähneklapperns seitlich so zueinander aus, dass der Kopf in Höhe des Hinterns des Kontrahenten und der Hintern in Höhe des Kopfes des Kontrahenten ausgerichtet ist.
Zwick- und Beißattacken versucht der Kontrahent mit Beiseitespringen auszuweichen. Nach einer Zwickattacke klappern die Kontrahenten wieder mit den Zähnen und umkreisen sich langsam, bis die nächste Zwickattacke erfolgt.
Irgendwann dreht sich das unterlegene Tier um und rennt weg. Der Sieger verfolgt den Unterlegenen noch ein gutes Stück.
Drohen durch Zähneklappern kann hauptsächlich bei Männchen beobachtet werden, bei Weibchen ist es sehr selten.
Als Beschwichtigungsgeste wird entweder der Kopf leicht abgesenkt oder aber es ist keine körperliche Bewegung sichtbar. Das beschwichtigende Meerschweinchen gibt hohe, je nach Erregung leisere oder lautere Quietschlaute von sich. Die gleichen Laute geben viele Meerschweinchen von sich, wenn sie am Rücken und Nacken gestreichelt werden. Manchmal zeigen sie dann auch ein Wegtreten der streichelnden Hand oder ein kurzes Hüpfen nur mit den Hinterbeinen. Entgegen der landläufigen Meinung ist das weder ein Zeichen für Wohlbefinden noch ein Zeichen für Kitzligsein.
Anders als beim Wildmeerschweinchen ist es für Hausmeerschweinchenböcke wichtig, eine klare Rangordnung herzustellen. Das ranghöhere Tier macht seinen höheren Rang mit Aufreiten wie beim Sexualakt klar. Das rangniedere Tier zeigt daraufhin Beschwichtigungsgesten oder versucht dem durch Flucht zu entkommen. Diese Art der Dominanzbekundungen kann auch bei den Weibchen beobachtet werden, allerdings nicht so häufig.
Eine weitere Dominanzgeste ist das Beschnüffeln und Belecken der Genitalgegend insbesondere bei den Böcken. Die Kaudaldrüse dagegen wird unabhängig vom Rang beschnüffelt, jedoch sind rangniedere Tiere dabei vorsichtiger und fluchtbereit, ranghöhere Tiere dagegen lassen sich nicht vom Beschnuppern der Kaudaldrüse abhalten.
Bei leichter Beunruhigung ist ein kurzes helles Knurren zu hören. Es wird in längeren Abständen wiederholt. Bei starker Beunruhigung wird dieses Knurren zu einem deutlich vernehmbaren Knattern.
Zirpen ist ein hoher Laut, der monoton wiederholt wird. Er wird meist mit Vogelzwitschern verglichen. Bei Tschudi-Meerschweinchen und Wildmeerschweinchen ist Zirpen am meisten zu hören, bei Hausmeerschweinchen nur selten: einige Hausmeerschweinchen scheinen das Zirpen gar nicht zu können. Die Funktion des Zirpens ist bisher unklar, wird aber oft entweder mit der Brunst oder mit Beunruhigung in Zusammenhang gebracht.
Meerschweinchen liegen normalerweise berührungsfrei in Sichtweite. Ein Kontaktliegen, wie es von anderen gruppenlebenden Nagern oft beobachtet werden kann, gibt es üblicherweise nur bei den Jungtieren. In wenigen Fällen ist dies auch bei erwachsenen Tieren zu beobachten. Anhand der Aufteilung der liegenden Meerschweinchen im Raum kann oft auf Rangordnung und Freundschaft geschlossen werden. Befreundete Tiere liegen dichter zusammen, ranghöhere Tiere ergattern sich die besten Liegeplätze. Männchen, die in Haremsgruppen gehalten werden, liegen meist außerhalb von Häuschen und Deckung so, dass sie alle ihre Weibchen sehen können.
Nur bei sehr kaltem Wetter oder im gemeinsamen Versteck bei Gefahr sieht man Meerschweinchen auch mit Körperberührung liegen.
Normalerweise werden nur die Jungen in den ersten zwei Tagen von ihrer Mutter geputzt, andere gegenseitige Körperpflegemaßnahmen finden nicht statt. Es gibt jedoch einige wenige Ausnahmen. So kann bei trockenem Wetter selten beobachtet werden, dass ranghohe Weibchen, wenn sie beim Trinken nass wurden, zu ihrer besten Freundin gehen und diese das Fell trockenlecken lassen. Dazu wird der Kopf hochgestreckt und die nasse Stelle präsentiert. Eine weitere Ausnahme ist das gegenseitige Abschlecken, wenn Futter am Maul und Kopf hängengeblieben ist. Auch das sieht man nur bei sehr eng befreundeten Meerschweinchen und nur äußerst selten.
Häufiger hingegen kann in gut sozialisierten Gruppen beobachtet werden, dass weibliche Tiere ihren Artgenossen die Augen säubern. Oft sind es die rangniederen Tiere, die anderen aus ihrer Gruppe die Augen säubern, so dass es sich hierbei auch um einen Ausdruck der Unterwerfung bzw. Beschwichtigung handeln kann.
Die Wildform ist revierbildend, das eigene Revier wird mit einem Sekret aus speziellen Drüsen gekennzeichnet. Diese Drüsen sitzen in einer Tasche zwischen After und Genital, der Perinealtasche. Diese ist gefüllt mit einem öligen Sekret aus zwei Drüsen, den Perinealdrüsen. Dieses Sekret wird im Revier an strategisch wichtigen Punkten verteilt. Die Hauptmarkierungsarbeit leistet das Männchen, deshalb ist bei ihm die Perinealtasche samt Drüsen besonders groß ausgebildet, die Weibchen haben nur eine sehr kleine Perinealtasche. Hausmeerschweinchen bilden keine Reviere mehr, markieren aber immer noch die Aufenthaltsräume und überprüfen auch die Duftnoten anderer Meerschweinchen.
Die Einzelhaltung ist nicht artgerecht im Sinne des Tierschutzgesetzes. Hausmeerschweinchen sind Rudeltiere und brauchen mindestens zwei artgleiche Partner, häufig wird eine Haltung mindestens zu dritt empfohlen. Allein gehalten entwickeln sich Verhaltensstörungen. Dennoch bereitet es im Allgemeinen keine Schwierigkeiten, auch Meerschweinchen, die länger allein gehalten wurden, wieder mit Artgenossen zu vergesellschaften.
Meerschweinchen können in Gruppen ab zwei Tieren gehalten werden. Möglich sind gleichgeschlechtliche Gruppen sowie auch Gruppen mit einem kastrierten Bock und einem oder mehreren Weibchen. Bei der Haltung mehrerer Böcke in einer Gruppe sollte auf eine gerade Anzahl der Böcke geachtet werden, da ungerade Anzahlen zu häufigeren Beißereien führen. Auch reine Weibchengruppen sind oft harmonischer, wenn sie eine gerade Anzahl aufweisen. Wenn Böcke einmal Kontakt mit Weibchen hatten oder den Duft von weiblichen Meerschweinchen riechen, lassen sie sich meist nicht mehr mit Böcken vergesellschaften und fügen sich dann gegenseitig zum Teil sehr starke Verletzungen zu.
Werden Böcke ab 250 Gramm Gewicht und vor der Ausbildung der vollen Geschlechtsreife kastriert, werden sie von Altböcken nicht als Rivalen erkannt und können nun in Gruppen mit Weibchen und einem Bock oder mit einem Zuchtbock vergesellschaftet werden.
Aufgrund der Unverträglichkeit der Zuchtböcke gegenüber Geschlechtsgenossen wirft die Haltung von einem oder mehreren Zuchtböcken ganz eigene Probleme auf. Züchter haben unterschiedliche Systeme entwickelt, um ihren Zuchtböcken trotzdem ein Leben mit Artgenossen zu ermöglichen. Es können hier nur wenige Beispiele gegeben werden:
Meerschweinchen und Kaninchen ersetzen einander nicht den Artgenossen. Beide unterscheiden sich sowohl im Tagesrhythmus als auch in der Körpersprache, weshalb die gemeinsame Haltung eines Meerschweinchens mit einem Kaninchen als nicht artgerecht eingestuft wird. Die freundliche Annäherung eines Kaninchens mit gesenktem Kopf und angelegten Ohren empfindet ein Meerschweinchen als Aggression.[15] Die Vergesellschaftung mit Kaninchen gilt nur dann als möglich, wenn die Kaninchen mindestens zu zweit sind, die Meerschweinchen mindestens zu zweit sind und genügend Auslauf geboten werden kann. Getrennte Rückzugsräume für Meerschweinchen und für Kaninchen gelten als notwendig.
In Österreich verbietet die Anlage 1 zur 2. Tierhaltungsverordnung eine gemeinsame Haltung.
Vergesellschaftungen mit anderen Tieren (außer Kaninchen) funktionieren generell nicht.
Die in Zoofachhandeln üblichen, käuflichen Standardkäfige sind oft zu klein, um mehr als ein Meerschweinchen darin zu halten. Im Allgemeinen wird pro Meerschweinchen eine Grundfläche von 0,5 m² empfohlen. Sollten die Tiere nur im Gehege wohnen, oder bekommen sie nur selten Auslauf, dagegen 1 m². Als besser geeignet gelten geräumige Eigenbauten, die eine größere Fläche bieten. Bei auf dem Boden stehendem Käfig können sich Meerschweinchen durch Erschütterungen, z. B. durch Schritte, gestört fühlen und Angstreaktionen zeigen. In Österreich ist für das Aufstellen von Kleinnagerkäfigen eine Mindesthöhe von 60 Zentimetern vorgeschrieben.[16] Allerdings kann man an diese Käfige den Auslauf so anbauen, dass die Tiere selbstständig in den Auslauf gelangen, ohne hochgehoben zu werden.
Die Tiere nutzen Stroh zusätzlich zu dem obligatorischen Heu ebenfalls gern zum Verstecken und Spielen.
Als häufige Unfälle bei der Haltung treten Steckenbleiben in Löchern der Behausungen sowie Umkippen von Fress- und Trinknäpfen beim Betreten des Randes sowie Infektionen durch verunreinigte Gefäße auf.
Gängige Einrichtungsgegenstände sind Steine, Korkröhren, Stofftunnel, Kuschelrollen, Schlafsäcke, Holzhäuser, Iglus und Hängematten. Fressbälle (Gitterbälle) hingegen können gefährlich sein.
Ganzjährige Außenhaltung gilt als artgerecht, wenn kein abrupter Wechsel zwischen innen und außen erfolgt. Hierbei sollten aber bestimmte Bedingungen geschaffen werden. So sollte der Stall bzw. das Häuschen im Gehege gut isoliert sein und außerdem groß genug, denn im Winter halten sich die Tiere durch Bewegung warm. Außerdem wird eine Draußenhaltung erst ab einer Gruppe von mindestens drei Tieren empfohlen. Besser ist jedoch eine noch größere Gruppe, damit sich die Tiere gegenseitig wärmen können. Ein Haus ohne Fenster mit dem Schlupfloch im Boden auf der Unterseite verhindert eine thermische Zirkulation, bei der die durch die Körperwärme der Tiere aufgewärmte Luft durch das Schlupfloch entweichen und kalte Luft von außen einströmen würde. Sehr wichtig ist, dass das Haus innen immer trocken gehalten wird, denn von Feuchtigkeit durch Urin und Kondenswasser werden die Meerschweinchen im Winter krank. Das Dämmmaterial verhindert, dass die Innenwände zu kalt werden und beschlagen. Die Streu muss sehr regelmäßig erneuert werden, um einen trockenen Untergrund zu gewährleisten, auf dem die Tiere ihre Körperwärme halten können.
Ein Außengehege sollte nach allen Seiten gesichert sein, nicht nur damit kein Meerschweinchen entlaufen kann, sondern auch gegen Raubtiere wie Marder, Katzen und Füchse, die hineinspringen könnten, oder Greifvögel, die sich aus der Luft auf ein Meerschweinchen als Beutetier stürzen.[17]
Meist werden nur männliche Tiere kastriert. Zum einen ist bei Weibchen dieser Eingriff deutlich umfangreicher (Öffnung des Bauchraums), zum anderen werden in den meisten Fällen mehrere Weibchen mit einem Bock zusammen gehalten und nicht umgekehrt.
Böcke kann man schon in der Jugend kastrieren, der Eingriff ist aber je nach Gesundheitszustand auch noch bei älteren Tieren möglich.
Unter Frühkastration versteht man die Kastration kleiner, noch nicht geschlechtsreifer Böcke (etwa ab der fünften Lebenswoche, ab etwa 300 Gramm Gewicht). Frühkastrierte Böcke werden meist (aber nicht immer) weniger dominant.
Viele Erkrankungen von Meerschweinchen hängen mit der Nahrungsverwertung zusammen. Meerschweinchen haben ein relativ komplexes Verdauungssystem mit recht langer Verweildauer der Nahrung im Darm. Da sie keine Wiederkäuer sind, aber in freier Wildbahn hauptsächlich auf das relativ nährstoffarme Gras angewiesen sind, haben sie im Darm eine empfindliche Bakterienflora, die schon bei Nahrungsumstellungen Probleme machen kann. Das Darmklima ist basisch, und da stark zucker- und stärkehaltige Produkte zu einem sauren Darmklima führen können, sind solche Nahrungsmittel für Meerschweinchen schädlich. Blähungen können innerhalb von Stunden zum Tode führen.
Oft und zum Teil in Verbindung mit der Verdauung treten auch Zahnfehlstellungen auf, so dass die Zähne (Schneidezähne und Backenzähne) regelmäßig gekürzt werden müssen, da das Tier schlimmstenfalls nicht mehr fressen kann (Brückenbildung). Die Zähne wachsen bei Nagern permanent nach und werden normalerweise durch die Abnutzung auf Länge gehalten.
Probleme mit der Nahrung können beim Meerschweinchen schnell lebensbedrohlich werden, weil sie innerhalb weniger Tage schnell an Gewicht verlieren. Weiter ist ihr Körper nicht in der Lage, Vitamin C selbst zu produzieren. Nimmt der Körper nicht genügend Vitamin C auf, kann es zu einer Mangelerscheinung (Hypovitaminose) kommen.
Ähnlich verbreitet sind Krallenfehlstellungen, zum Teil verursacht durch unnatürlich geringes Abwetzen im Käfig. Ungeschnittene, eingerollte Krallen können zu Ballenabszessen führen.
Erkältungen können zur Lungenentzündung führen. Anzeichen von Erkältung sind Niesen, Augen- und Nasenausfluss und Fressunlust, begleitet von Gewichtsabnahme. Akute Zeichen sind Probleme mit dem Gehen (Lähmungserscheinung) oder flache Atmung. Eine Lungenentzündung verläuft ohne Behandlung oft tödlich.
Lähmungserscheinungen haben viele Ursachen, unter anderem Meerschweinchenlähme, Vitaminmangel, Blähungen, Erkältung, Osteodystrophie oder Verletzungen.
Bei Meerschweinchen häufige Parasiten sind Milben (Trixacarus caviae, Erreger der Meerschweinchenräude), Pelzmilben (Chirodiscoides caviae) und Haarlinge (Gyropus ovalis, Gliricola porcelli, Trimenopon hispidum).
Da sich Meerschweinchen sehr schnell vermehren, sollte man, wenn man keine Jungen haben will, Männchen und Weibchen getrennt halten oder sterilisieren/kastrieren. Bei der Neuanschaffung von Meerschweinchen sollte man unbedingt vorher das Geschlecht der Tiere überprüfen und bei Unsicherheit einen Tierarzt konsultieren.
Die Geschlechtsreife bei Meerschweinchen unterliegt großen Schwankungen. Bei Weibchen gibt es die so genannte Frühreife schon ab drei bis vier Wochen. Um gesundheitliche Störungen auszuschließen, sollte ein Weibchen keinesfalls vor Erreichen des fünften Lebensmonats und einem Gewicht von 700 Gramm, solange es sich also noch im Wachstum befindet, gedeckt werden. Im Alter von 6 bis 12 Monaten ist die beste Zeit, ein Weibchen zum ersten Mal zu decken. Passiert die erste Trächtigkeit jedoch in der Zeit davor oder danach, kann es leicht zu Tot- oder Schwergeburten kommen. Bei Böcken liegt die Geschlechtsreife bei etwa vier bis sechs Wochen nach der Geburt beziehungsweise bei etwa 300 Gramm Gewicht. Es gibt allerdings auch Frühentwickler, die schon mit zwei Wochen beziehungsweise 250 Gramm decken konnten.
Das Weibchen ist alle 14 bis 18 Tage für etwa acht bis elf Stunden brünstig. Wenn der Deckakt mit dem Männchen erfolgreich war, putzen sich beide Tiere ausgiebig. Nachdem die Jungen sich in durchschnittlich 68 Tagen voll entwickelt haben (die Tragdauer kann zwischen 59 und 72 Tagen schwanken),[11] bringt sie das Muttertier innerhalb einer Viertelstunde zur Welt, allerdings kann die Geburt manchmal auch mehrere Stunden dauern. So passiert es nicht selten, dass auch nach drei bis vier Stunden noch Jungtiere geboren werden. Die Jungen sind Nestflüchter, wiegen zwischen 60 und 120 Gramm, haben bereits ein Fell (bei langhaarigen Rassen ist es noch kürzer), offene Augen, können laufen und knabbern bereits wenige Stunden nach der Geburt am Heu, an Obst und Gemüse. Wiegen die Jungtiere bei der Geburt unter 50 Gramm, sollten sie einem Tierarzt vorgestellt werden. Stirbt die Mutter bei der Geburt, brauchen die Kleinen dennoch Milch zum Überleben. Man kann sie einer anderen Mutter geben – manchmal säugt sie die fremden Jungen mit. Sonst müssen die Jungen alle zwei Stunden mit Katzenaufzuchtmilch oder aber Babyheilnahrung (HN-Heilnahrung) und einer Spritze (ohne Nadel) gefüttert werden.
Direkt nach der Geburt der Jungen ist die Meerschweinchendame wieder empfangsbereit, weshalb unkastrierte Männchen dann nicht im Käfig sein sollten, um ein sofortiges Nachdecken zu vermeiden. Ein Weibchen kann ein bis sieben Junge werfen, die Regel sind zwei bis vier. Der erste Wurf ist nicht unbedingt kleiner als die nachfolgenden. Die Jungen werden dann drei Wochen von der Mutter gesäugt, bis sie mit vier bis fünf Wochen (und einem Mindestgewicht von 250 g) abgegeben werden können. Sollten die Jungtiere nach dieser Zeit noch bei der Mutter saugen oder sollten sie leichter sein, dürfen sie auf keinen Fall von der Mutter getrennt werden, da dies zu Verhaltensstörungen und Gesundheitsschäden bei den Jungtieren führt.
Die gezüchteten Meerschweinchenrassen sind im Gegensatz zu den grau- bis rotbraunen eher kurzhaarigen Wildrassen in den verschiedensten Farben[18], Felllängen und -strukturen zu finden. Generell gibt es nahezu beliebige Kombinationen aus Farben, Felllänge und Wirbeln. Dazu kommt noch eine unterschiedliche Haarstruktur (drahtig bis samtweich, sowie lockig).
In den vergangenen Jahren sind durch gezielte Zucht viele Rassen entstanden, wobei man zwischen Fell- und Farbrassen unterscheidet. Fellrassen unterscheiden sich durch verschiedene Fellstrukturen und Haarlängen. Farbrassen werden anhand der Fellzeichnung unterschieden. Beide Rassen lassen sich kombinieren, was zu einer riesigen Rassenvielfalt führt. Beispiele: Schildpatt-Rex und Himalaya-Sheltie.
Fellrassen
Kurzhaarrassen:
Langhaarrassen:
Ebenfalls umstritten ist die Zucht von Nacktmeerschweinchen (Baldwins und Skinnys).
Schon die Inkas kannten verschiedene Farbvarianten bei den Meerschweinchen. Mit der gezielten Herauszucht von Farben wurde jedoch erst im 20. Jahrhundert begonnen:
Fellfarben:
Zu den Vollfarben gibt es viele Aufhellungstöne, die bis zu weiß variieren können.
Alle Farbvarianten können in Aufhellungsfarben (Dilute-Gen) und in Kombination mit weißen Feldern auftreten.[20][21]
In der Bundesrepublik Deutschland gibt es keine spezifischen gesetzlichen Vorgaben zur Haltung von Meerschweinchen. Nach § 2 Tierschutzgesetz müssen Tiere aber prinzipiell den Bedürfnissen entsprechend ernährt, gepflegt und untergebracht werden. Nach dem Gutachten zu Mindestanforderungenan die Haltung von Säugetieren des BMEL müssen für bis zu 5 Tiere mindestens 3 m2 zur Verfügung stehen, die hoch eingestreut sein und geeignete Unterschlupfmöglichkeiten bieten sollten. Heu, Grünfutter und Vitamin-C-haltiges Futter sind notwendig.[22]
In Österreich wird die Haltung von Meerschweinchen durch die Tierhaltungsverordnung geregelt.[23] Zu den allgemeinen Haltungsbedingungen gehört die ständige Versorgung der Tiere mit Beschäftigungsmaterial wie zum Beispiel Holz oder Ästen. Die Käfige müssen rechteckig sein. Käfige mit Gitterstangen müssen querverdrahtet und aus einem korrosionsbeständigen, nicht reflektierenden Material sein. Die Gitterweite muss so eng sein, dass die Meerschweinchen nicht darin hängen bleiben können. Glasbecken dürfen nur dann verwendet werden, wenn sie auf den Seiten und an der Oberseite über Belüftungsöffnungen verfügen. Die Käfigeinrichtung muss dreidimensional strukturiert sein. Außerdem müssen die Meerschweinchen die Möglichkeit haben, sich in Häuser, Papprollen oder Ähnliches zurückziehen zu können. Als Einstreu darf kein Katzenstreu verwendet werden, das Einstreu muss saugfähig, rutschsicher und gesundheitlich unbedenklich sein. Die Meerschweinchen müssen immer Zugang zu sauberem Trinkwasser haben, wobei das Wasser täglich frisch erneuert werden muss. Futterheu ist in Raufen anzubieten. Des Weiteren ist für alle Heimtiere ein natürlicher Tag-/Nachtrhythmus einzuhalten. Werden Tiere in Käfigen gehalten, ist ihnen jedenfalls mehrmals wöchentlich ein Auslauf außerhalb des Käfigs zu ermöglichen. Außerdem gibt es für die Meerschweinchenhaltung folgende Mindestanforderungen: Der Käfig muss für zwei Tiere mindestens 100 × 60 × 50 Zentimeter (Länge × Breite × Höhe) groß sein. Für jedes weitere Tier muss eine Fläche von mindestens 2000 Quadratzentimetern dazukommen. Den Tieren sind eine Schlafhöhle und erhöhte Liegeflächen anzubieten. Eine weitere Anforderung ist, dass Meerschweinchen paarweise oder in Gruppen, jedoch nicht zusammen mit Kaninchen zu halten sind.[24]
In der Schweiz müssen gemäß der Tierschutzverordnung seit 1. September 2008 mindestens zwei Meerschweinchen zusammen gehalten werden, die Einzelhaltung ist verboten. Für beide Tiere müssen mindestens 0,5 m2 zur Verfügung stehen. Eine geeignete Einstreu, Rückzugsmöglichkeiten für alle Tiere sowie Nageobjekte wie weiches Holz oder frische Äste müssen vorhanden sein. Zur Ernährung müssen sowohl grob strukturiertes als Vitamin-C-haltiges Futter angeboten werden.[25]
Meerschweinchen werden seit über 4000 Jahren in der Andenregion in Peru, Bolivien, Ecuador und Kolumbien als Fleischlieferanten gehalten und gegessen.[26] Diese Meerschweinchen werden nach dem Quechua-Wort für Meerschweinchen Cuys genannt. In den letzten Jahren wurden gezielt größere und fettere Rassen gezüchtet und in Intensivmast gehalten, die bis zu vier Kilogramm wiegen.[27]
Meerschweinchenfleisch gehört zum traditionellen peruanischen Hochzeitsmahl und hat seine Bedeutung in den überlieferten Heilungsritualen der Andenländer.[28][29] Die Bedeutung der Meerschweinchen als Nahrungsmittel zeigt sich auch in den Darstellungen des Letzten Abendmahls in den Kirchen von Lima und Cusco, wo Jesus im Kreis seiner Jünger bei einem Glas Chicha Meerschweinchen (Cuy), Papaya und Yuca isst.[30]
Bei der Landbevölkerung kommt immer noch sehr selten Fleisch auf den Tisch, meist ist es Meerschweinchenfleisch, aber auch Lamas und Alpakas werden gegessen. Die Meerschweinchen gelten bei der Landbevölkerung als gute Einnahmequelle. Anders ist die Situation in den Städten in den Anden. In vielen Städten werden Meerschweinchen auf viele unterschiedliche Weisen zubereitet als Delikatesse am Straßenrand belebter Straßen angeboten. Meerschweinchen am Spieß gilt hier als Delikatesse für die ärmere Bevölkerung. Auch als Schlachtkörper werden Meerschweinchen oft am Straßenrand und auf Märkten angeboten, wobei der Kopf in der Regel nicht entfernt wird. Zerlegt werden Meerschweinchenteile nur selten verkauft.
In den USA ist es insbesondere die lateinamerikanische Bevölkerungsschicht, die Meerschweinchenfleisch konsumiert. Das Fleisch wird gewöhnlich in die USA importiert, für die Fleischproduktion gezüchtet werden die Meerschweinchen dort seltener.
In Europa wurde das Meerschweinchen bis zum Zweiten Weltkrieg auch zu kulinarischen Zwecken gehalten und gezüchtet, es konnte sich jedoch nie gegenüber den traditionellen Schlachttieren, wie "Stallhasen", durchsetzen. Inzwischen ist der Konsum von Meerschweinchen innerhalb von Europa bedeutungslos.
Als Fleischtiere sind Meerschweinchen in Afrika weiter verbreitet als allgemein bekannt, denn sie kommen üblicherweise in keiner Nutztierstatistik vor. Unbekannt ist, wann und wo die Tiere zuerst nach Afrika gebracht wurden.[31] In Kamerun sind sie weit verbreitet.[32][33] In der Demokratischen Republik Kongo kann man sie sowohl im städtischen Umfeld[34] als auch auf dem Lande, z. B. in Süd-Kivu[35] finden. Sie werden auch in vielen ländlichen Haushalten in der Iringa Region im südwestlichen Tansania gehalten.[36][37]
Meerschweinchen werden, ähnlich wie Mäuse, in zahlreichen Gebieten der Forschung als Versuchstiere eingesetzt. Es werden sowohl Tests zu medizinischen Zwecken als auch zum besseren Verständnis des Verhaltens und der Bedürfnisse von Hausmeerschweinchen selbst durchgeführt.
Doch auch zur Erforschung biomedizinischer Themen wie Stress und Sozialverhalten, physiologische Vorgänge, Erprobung neuer Wirkstoffe und so weiter werden unter anderem Haus-, Wild- und Wieselmeerschweinchen verwendet. Am 9. März 1961 startete das erste Meerschweinchen ins Weltall. An Bord des sowjetischen Raumschiffes Wostok -3KA Nr. 1, auch bekannt als Sputnik 9, umrundete die tierische Crew, darunter auch einige Mäuse und Reptilien, die Erde und kehrte wohlbehalten zurück. Dieser Flug diente der Vorbereitung für den einige Monate später folgenden Flug von J. Gagarin, dem ersten Menschen im Kosmos.
Meerschweinchen eignen sich nicht so gut als Futtertiere, da sie vergleichsweise viel fressen und gleichzeitig nicht so fruchtbar sind wie andere Nager oder Kaninchen. Damit ist das Futtertier Meerschweinchen für seine Größe relativ teuer.
In Zoos und Tierparks werden oft Meerschweinchen in großen Gruppen vermehrt und die ausgewachsenen Tiere an verschiedene größere Raubtiere und Greifvögel verfüttert.
Im Privatbereich werden Meerschweinchen fast ausschließlich als ausgewachsene Tiere an Großschlangen und Krokodilartige verfüttert, für die meisten anderen Reptilien sind ausgewachsene Meerschweinchen zu groß.
Seit Anfang des 20. Jahrhunderts werden Meerschweinchen zunehmend auch zum Zeitvertreib gehalten und gezüchtet. Meerschweinchen galten schnell als gut für Kinder geeignet, da sie sehr robust sind und nicht so schnell zubeißen wie etwa Kaninchen. Üblich war die Einzelhaltung in engen Käfigen. Mit der Verbreitung der Meerschweinchen über Zoogeschäfte wurden seit den 1960er-Jahren zunehmend Meerschweinchen mit Kaninchen kombiniert. Keine dieser Haltungsformen ist artgerecht.
Das Hausmeerschweinchen (Cavia porcellus form. domestica) ist die Haustierform eines Säugetiers der Familie der Meerschweinchen (Caviidae) und vermutlich eng mit dem Tschudi-Meerschweinchen (Cavia tschudii) verwandt. Meerschweinchen wurden um 5000 bis 2000 v. Chr. in Südamerika als Nutztier zur Fleisch- und Pelzproduktion domestiziert. In Europa und den USA werden Meerschweinchen vorwiegend als Heimtiere gehalten.
Im 16. Jahrhundert wurden Hausmeerschweinchen nach Europa exportiert. Deren Nachkommen bilden den gesamten heutigen Bestand in diesen Erdteilen. Jedoch existieren in Südamerika weiterhin unabhängige, ältere Zucht- und Wildlinien. Diese Meerschweinchen sind oft größer als ihre fernen Verwandten in Nordamerika und Europa. In Südamerika werden sie zu rituellen Zwecken und zum Verzehr gehalten. In Europa servierte man Meerschweinchen ebenfalls bis ins 20. Jahrhundert hinein. Als Labortier wurden sie jedoch erst im 18. Jahrhundert eingesetzt. In neuerer Zeit gelang in Südamerika die Züchtung sogenannter Riesenmeerschweinchen, die seitdem in Intensivmast zur Fleischproduktion gehalten werden. In Deutschland sind diese Tiere als Cuys bekannt.
Apere'a (Cavia porcellus, latinañe'ẽme - conejillo de Indias, karaiñe'ẽme) ha'e mymba okambúva ha oñapi'ũva juehegua, Andes renda pegua, Ñembyamérikape.
Ipohýikue ha'e 1 kg. Oiko ñure ha oipuru yvykua mokañy ojeupe hag̃ua. Ijeikove ha'e 4 ary gotyo 6 ary. [1]
Apere'a (Cavia porcellus, latinañe'ẽme - conejillo de Indias, karaiñe'ẽme) ha'e mymba okambúva ha oñapi'ũva juehegua, Andes renda pegua, Ñembyamérikape.
Ipohýikue ha'e 1 kg. Oiko ñure ha oipuru yvykua mokañy ojeupe hag̃ua. Ijeikove ha'e 4 ary gotyo 6 ary.
Cavias es un jenera en la familia Cavido cual conten sinco spesies savaje e un domada (Cavia porcelo), cual es ance usada per carne en America Sude, e como un animal de casa en otra locas.
Lo genre Cavia compren 5 espècias de pòrcs d'Índia. Son de rosegaires qu'apartenon a la familha caviidae, sosfamilha dels Caviinae. Lo mai familièr es lo Cavia porcellus, o cobai comun anomenat tanben pòrc d'Índia, Pòrc marin ò Lapin de Barbariá. Aqueste genre dels cobais compren las espècias seguentas :
A la diferéncia de fòrça rosegaires coma las mirga, los rats o los esquiròls, los pòrcs d'Índia son pas gaire esportius perque, dins la natura, los cobais vivon dins de planas erbosas e ocupan una nicha ecologica semblabla a la de la vaca. Se desplaçan ensemble en pichons gropes (tropèls) e manjan d'èrba o de plantas quinas que sián que tròban per azard. An tendéncia a èsser puslèu actius dins la natura pendent l'alba e lo crepuscul, a las oras ont es pus dificil d'èsser reperat pels predators. Se son espaventats, pòdon córrer fòrt rapidament ! Los animals domestics an desvolopat un ritme diferent, e an de periòdes d'activitat mai longs seguits de periòdes de sòmi corts. L'activitat es aleatòriament repartida dins la jornada.
O conillet d'Indias u cobaya (nombre scientifico: Cavia porcellus) ye un mamifero pareixito a lo conillo, pero més chicot, de l'orden d'os Rodentia u Radedors, d'a familia Caviidae y chenero Cavia (Cavia porcellus).
Tien a orella curta, cabeza gran, cuerpo largo y musculoso de 25–30 centimetros, sin de coda. Pesa alto u baixo entre 800 y 1.500 gramos. Ye un d'os animals domesticos més populars en Europa y America por a suya intelichencia. As razas domesticas tienen una gran variedat de colors y tipos de pelache. O conillet d'Indias ye capaz de fer diferents sons ta comunicar-se con os suyos companyers de raza y con l'hombre.
Ye orichinario d'os Andes d'o Perú, on que os indios lo tienen tamién como alimento. Os europeus (navegants espanyols y neerlandeses) lo descubrioron en a Edat Meya y lo trayoron ta Europa ta deleitar a los ricos.
O conillet d'Indias u cobaya (nombre scientifico: Cavia porcellus) ye un mamifero pareixito a lo conillo, pero més chicot, de l'orden d'os Rodentia u Radedors, d'a familia Caviidae y chenero Cavia (Cavia porcellus).
Lo genre Cavia compren 5 espècias de pòrcs d'Índia. Son de rosegaires qu'apartenon a la familha caviidae, sosfamilha dels Caviinae. Lo mai familièr es lo Cavia porcellus, o cobai comun anomenat tanben pòrc d'Índia, Pòrc marin ò Lapin de Barbariá. Aqueste genre dels cobais compren las espècias seguentas :
Cavia aperea Erxleben, 1777 Cavia fulgida Wagler, 1831 Cavia magna Ximinez, 1980 Cavia porcellus Linnaeus, 1758. Cobai comun o Pòrc d'Índia domestic Cavia tschudii Fitzinger, 1857A la diferéncia de fòrça rosegaires coma las mirga, los rats o los esquiròls, los pòrcs d'Índia son pas gaire esportius perque, dins la natura, los cobais vivon dins de planas erbosas e ocupan una nicha ecologica semblabla a la de la vaca. Se desplaçan ensemble en pichons gropes (tropèls) e manjan d'èrba o de plantas quinas que sián que tròban per azard. An tendéncia a èsser puslèu actius dins la natura pendent l'alba e lo crepuscul, a las oras ont es pus dificil d'èsser reperat pels predators. Se son espaventats, pòdon córrer fòrt rapidament ! Los animals domestics an desvolopat un ritme diferent, e an de periòdes d'activitat mai longs seguits de periòdes de sòmi corts. L'activitat es aleatòriament repartida dins la jornada.
In cuātōchtli no cuātōchin cah yōlcatōn āquin ticnequi huactlaneh niman ahhuēiyac in ailhuicatl. Quinequi in cuauhtlān in ōmpa Florida, achpalnahuiltia nequi in cauhtli miactiyōtl quipiya tlapachoac īhuān xoxochiliztli. Ahquincantin, īhuān quicatqueh achi miacpan tlalpixcayōlco, mazqui ineh yancuīqueh "arado" īcon tlaizpopoliz in nānchāntōchtliyōtl.
In cuātōchtli no cuātōchin cah yōlcatōn āquin ticnequi huactlaneh niman ahhuēiyac in ailhuicatl. Quinequi in cuauhtlān in ōmpa Florida, achpalnahuiltia nequi in cauhtli miactiyōtl quipiya tlapachoac īhuān xoxochiliztli. Ahquincantin, īhuān quicatqueh achi miacpan tlalpixcayōlco, mazqui ineh yancuīqueh "arado" īcon tlaizpopoliz in nānchāntōchtliyōtl.
Deng dagis sungsung (Guinea pig o cavy king Ingles) rodent (kamaganak da reng dagis) lang kayanib king familiang Caviidae ampo king genus a Cavia. Lipat ning karelang lagyu, e la ibat China (“sungsung”) deti. E la murin ibat Guinea, at e ro malapit a kamaganak deng babi. Menibat la reti king kabundukan ning Andes king Mawling America (South America). Agyang e no mayayakit king ilang (“in the wild”), atin la pa muring kamaganak a species deti a mabibye kareng madikut a patag ampong plateau (matas a patag) ning labwad a ita.
Maulaga ing papil ning dagis sungsung king cultura dang balen deng tubung grupu (indigenous groups) ning Mawling America, anting metung a pikukwanan pamangan ampong gagamitan king tradiciunal a pamanulu ampo karang ceromonias a pang-relihiun .[1]
Kareng sociedad ning Albugan (Western societies), sinikat ya ing dagis sungsung antimong metung a sese manibat anyang dela re deng negocianting ibat Europa kanitang kalabing-anam (16th) a siglu. Uling matunud la reti, at malugud kareng tatalan ampong papakan karela, at malagwa lang sesen, angga ngeni, dakal la pa reng mahilig manyese kareti. Ating aguman (organizaciun) a mitatag king mabilug a yatu para king pamanyese kareti para kareng ligligan (competitive breeding). Dakal lang uring (variety) dagis sungsung, a myayaliwa kule ampong itsura, deng sesesen da reng propesional a magparakal kareti.
Deng dagis sungsung (Guinea pig o cavy king Ingles) rodent (kamaganak da reng dagis) lang kayanib king familiang Caviidae ampo king genus a Cavia. Lipat ning karelang lagyu, e la ibat China (“sungsung”) deti. E la murin ibat Guinea, at e ro malapit a kamaganak deng babi. Menibat la reti king kabundukan ning Andes king Mawling America (South America). Agyang e no mayayakit king ilang (“in the wild”), atin la pa muring kamaganak a species deti a mabibye kareng madikut a patag ampong plateau (matas a patag) ning labwad a ita.
Maulaga ing papil ning dagis sungsung king cultura dang balen deng tubung grupu (indigenous groups) ning Mawling America, anting metung a pikukwanan pamangan ampong gagamitan king tradiciunal a pamanulu ampo karang ceromonias a pang-relihiun .
Kareng sociedad ning Albugan (Western societies), sinikat ya ing dagis sungsung antimong metung a sese manibat anyang dela re deng negocianting ibat Europa kanitang kalabing-anam (16th) a siglu. Uling matunud la reti, at malugud kareng tatalan ampong papakan karela, at malagwa lang sesen, angga ngeni, dakal la pa reng mahilig manyese kareti. Ating aguman (organizaciun) a mitatag king mabilug a yatu para king pamanyese kareti para kareng ligligan (competitive breeding). Dakal lang uring (variety) dagis sungsung, a myayaliwa kule ampong itsura, deng sesesen da reng propesional a magparakal kareti.
Se seòrsa creimiche a tha ann an gearra-mhuc (Beurla: “guinea pig” neo "cavy"), mamal beag, a tha cumanta mar peata. Tha iad den aon meud ri coineanach, agus a tha orains agus geal. Bho thus, thàinig gearra-mhuc a Aimearaga a Deas, agus chum na Incan iad airson biadh.
De hoescavia (Cavia Porcellus) is 'n knaagdier det waorsjienlik rondj de 3000 jaor geleje door de Inca's is gedomesticeerd. De hoescavia is de meis veurkómmende cavia. Ten onrechte wörd de cavia waal 'ns marmot genömp. 'ne Angere naam veur de cavia is guinees vèrkske.
Cavia's waerde veur 't eers gedomesticeerd door de Inca's in wat noe Peru is. Oet genetisch ongerzeuk bliek det dit waorsjienlik maar eine keer is gebeurd, omstreeks 3000 jaar geleeje.
Cavia's zeen in Peru, Bolivia en Ecuador nog steeds 'n belangriek dier om te aete, dae duk in hoes wörd gehaoje. 't Bees wörd ónger angere geveurd mit aetesrester van 't gezin, ongeveer wie in Europa vreuger kippe of vèrkes waerde gehaoje. Ónger de naam cuy (spraek oet es koej) wörd 't noe nog oppe mert gereusterd en verkóch. Cavia's vorme 't hoofmenu op sommige trouwfeeste in Peru en vervulle bie traditionele genezingsrituele de rol van opvanger van kwaoj geister. De traditionele geneesher gebroek 't beeske, leefs zwart van kleur, om euver 't lichaam van de patiënt te haole, de cavia nömp euver wat d'r verkeerd is mit de patiënt. De geneesheer bekiek vervolgens de ingewenj van de geslachte cavia en kin hie door bepale wat d'r verkeerd is mit de patiënt.
Nederlandse en Ingelse henjelere introduceerde waorsjienlik cavia's in Europa, woor ze al snel es exotisch hoesdier populair waerde. Keuningin Elizabeth I van Ingelandj haj zelf ouch 'ne cavia.
Cavia's zeen gein vèrkes en ze kómmen ónneet oet Guinea. Woróm cavia's den dóch es 'vèrkskes' waere betiteldj is neet zieëker meh dit haet waorsjienlik te make mit de piependje en knorrendje geluier die ze frequent make en mit de gedrónge lichaamsvorm. Anger luuj zègke det 't kömp doordet cavia's óngeveer es vèrkskes smake. In bekans eder spraok kömp vèrke trögk. 'Guinees' wuuertj volges sommige aafgeliedj van 'ne guinea. Dit is 'n aaj Ingelse muntj van 21 sjèlling, wat in daen tied waal 'n vorstelik bedraag woor óm zelfs veur 'n exotisch hoesdier te betale. Anger luuj dinke det 'Guinees' aafkömp van 'Guyana' (wie in Frans-Guyana, e buurlandj van Suriname) meh die benaming woort nag neet gebroek wenne cavia óntdek woort; weer anger luuj wieze d'r óp det sjeper, van Zuud-Amerika trögkreizendj, döks ieës nao Guinea vore.
Cavia's zeen veur knaagdere aan de groeate kantj, ze waege tösse 500 en 1500 gram en waere 25 à 30 cm lank. De wilje vorm blief get kleinder, toet 700 gram. Veur de meiste gedomesticeerdje bieëster geldj det ze groeater zeen es häör wilje saortgenoeate. Cavia's waere gemiddeldj e jaor of 5 aad, maximaal circa 8 jaor. 't Zeen sociaal bieëster, die in 't wildj in gruupkes laeve bestäöndje oet ein menke, 'n aantal vröikes en de jónge.
d'r Wuuertj gezag det cavia's neet ech atletisch zeen: springen en klömme geit häör neet zoea gemekkelik aaf, meh sommige cavia's springen en rènne waal dore kooi. 'ne Cavia dae van 'ne maeter huuegdje óppe gróndj vèltj kin ernstig inwenjig letsel óploupe. In 't wildj laeve cavia's óppe graasvlakdje en slaope ze in hole die ze zèlf make. Ouch nömme ze waal 'ns hole van anger bieëster euver. Ze aeten in 't wildj veural graas en plantjaerdjig materiaal det veur de meiste anger bieëster lestig vertaerber is. Dit aete bevatj weinig energie, zoeadet cavia's e groeat deil van d'n daag mótten aete. Ze producere daodoor ouch constant keutele. Cavia's zeen 't actiefs in de ochtendj- en aovendjsjemering. Ze höbbe door de plaatsing van häör öig e good euverzich van häör ómgaeving en van d'n hieëmel, óm roufdere en roufveugel rasj óp te mèrke, mer kinne neet zeen waat zich zjuus ónger häör naas bevindj: häör aete vinje ze óp de geur en óp de tas. Es ze waere ópgesjrik haje ze zich döks doeadstil óm neet te waere ópgemèrk, meh ze kinnen ouch mit verrassendj groeate snelheid en lenigheid dekking zeuke. In 't wildj drinke cavia's hieël weinig; graas bevatj genóg vóch veur häör. Hoescavia's mótte waal ömmer vers drinkwater toet häör besjikking höbbe.
'ne Cavia haet twieë snietenj baoven en ónger. Hae haet ouch 'n diasteem (ruumdje tösse de snietenj en kieze) en achter in de bek veer kieze, links en rechs, baoven en ónger; in totaal 20 elemente. Alle tenj en kieze gröie 't gans laeve door. Daomit wuuertj slietage van 't gebit door 't väöle knabbele gecompenseerdj.
Mit de miens en de chimpansee haet de cavia gemein det t'r neet zien eige vitamine C kin make. De cavia mót dit dus in zie voor kriege.
'ne Cavia kin in gevangesjap óngeveer 4 toet 7 jaor aad waere. Oetzönjerlike gevalle van cavia's die euver de tieën jaor waere zeen echter bekindj. Zjuus wie bie anger hoesdere geldj det wiejer doorgefókdje rasje gemiddeldj minder hoeag laeftiejer bereike.
Cavia's aete van häör eige óntlasting (coprofagie); dit is normaal en noeadzakelik veur häör spiesvertaering. Dit gedraag is meugelik 'n aanpassing aan de maotige vertaerberheid van häör normaal dieet, zoea es ouch de herkauwers dao häör eige meneer veur höbbe gevónjen in de vorm van mieëder mage en herkauwe van 't voor. Es cavia's keutele aete nömme ze dees meistal drek oet de anus. Dees keutele höbbe 'n anger, zaachter consistentie es de normaal, druuege en stevige oetwèrpsele. Hie is echter weinig systematisch óngerzeuk nao gedaon; hypothese zeen ónger angere det hiemit de dermflora óp piel wuuertj gehaajen en det in de derm óntstäöndhe vertaeringsproducte en door bacterië geproduceerdje vitamines baeter ópgenómme waere.
Cavia's höbbe 'n oetgebreid assortiment aan óngerlinge communicatie. Väöl van dees communicatie is vocaal. Inkel waorgenómmen oetinger zeen:
Sommige cavia's kinne sjootzindelik waere. Nao maote 'ne cavia vólwasje wuuertj, kin d'r besloete det de sjoot gein gooj wc is en perbeertj t'r signale aaf te gaeve det t'r eweg wiltj. Dit oet zich döks in inèns ónrustig gedraag, piepe of zaach in de vinger biete.
De hoescavia (Cavia Porcellus) is 'n knaagdier det waorsjienlik rondj de 3000 jaor geleje door de Inca's is gedomesticeerd. De hoescavia is de meis veurkómmende cavia. Ten onrechte wörd de cavia waal 'ns marmot genömp. 'ne Angere naam veur de cavia is guinees vèrkske.
.jpg)
Dät Huusmeerswien (Cavia porcellus, dt. Hausmeerschweinchen) kumt uut Suudamerikoa un heert juust so as Muuse, Kateekere un aal sowät tou do Gnauedierte. Dät wuude in do Anden al foar loange Tied tom moaked - twiske 2000 un 5000 foar Kristus. Nieper wieten do Wietenskuppere dät nit, uumdät archäologiske Ätterwiese truch do litje Bunken stuur tou moakjen sunt un foar n molekuloarbiologisken Ätterwies ju Genetik fon dät Diert noch beeter unnersoacht wäide mout. Uk is dät striedich, uut wäkke Oard fon wüülde Meerswiene do tuchted wuuden sunt: Loange Tied geen me fon dät Meene Meerswien (Cavia aperea) uut, in jungere Tied roate dät genetiske Indizien, dät dät Tschudi-Meerswien (Cavia tschudii) in't Altiplano-Rebät ju Wüüldfoarm is.
Huusmeerswiene wuden uurspröängelk tou't Sloachtjen heelden, wät in Deele fon Suudamerikoa noch däälich so is. In Europa sunt do gewöönelk bloot nüüdelke Huusdierte. Ju loange Tucht häd heel ferskeedene Meerswiene foarbroacht, loanghierige juust so as kuuthierige un in masse Faawen.
Dät Huusmeerswien (Cavia porcellus, dt. Hausmeerschweinchen) kumt uut Suudamerikoa un heert juust so as Muuse, Kateekere un aal sowät tou do Gnauedierte. Dät wuude in do Anden al foar loange Tied tom moaked - twiske 2000 un 5000 foar Kristus. Nieper wieten do Wietenskuppere dät nit, uumdät archäologiske Ätterwiese truch do litje Bunken stuur tou moakjen sunt un foar n molekuloarbiologisken Ätterwies ju Genetik fon dät Diert noch beeter unnersoacht wäide mout. Uk is dät striedich, uut wäkke Oard fon wüülde Meerswiene do tuchted wuuden sunt: Loange Tied geen me fon dät Meene Meerswien (Cavia aperea) uut, in jungere Tied roate dät genetiske Indizien, dät dät Tschudi-Meerswien (Cavia tschudii) in't Altiplano-Rebät ju Wüüldfoarm is.
Huusmeerswiene wuden uurspröängelk tou't Sloachtjen heelden, wät in Deele fon Suudamerikoa noch däälich so is. In Europa sunt do gewöönelk bloot nüüdelke Huusdierte. Ju loange Tucht häd heel ferskeedene Meerswiene foarbroacht, loanghierige juust so as kuuthierige un in masse Faawen.
De kavia (Latynske namme: Cavia porcellus), ek wol hûskavia neamd om oan te jaan dat it giet om in domestisearre bist en ta ûnderskie fan 'e oare kaviasoarten, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e kavia-eftigen (Caviidae) en it skaai fan 'e kavia's (Cavia). Hoewol't dit bist ek wol bekend stiet as it Guineesk bichje, is it hielendal net nau besibbe oan 'e baarch en likemin komt it út Guinee. Feitliks is de kavia ôfkomstich út it Andesberchtme fan Súd-Amearika, dêr't er troch de befolking tradisjoneel holden wurdt foar it fleis. Sûnt syn yntroduksje yn 'e sechstjinde iuw is de kavia yn Westerske lannen in populêr húsdier wurden.
De kavia komt oarspronklik út it Andesberchtme fan Perû, Ekwador, westlik Bolivia en súdlik Kolombia, dêr't er mooglik al om 5.000 f.Kr. hinne as in betroubere itensboarne domestisearre waard troch de pleatslike Yndiaanske befolking. (Dat wie in pear tûzen jier neidat yn itselde gebiet de lama domestisearre wie.) Foarhinne waard oannommen dat de kavia ôfstamme fan krusings tusken trije wylde kaviasoarten, de Amazônekavia (Cavia fulgida), de berchkavia (Cavia tschudii) en de Brazyljaanske kavia (Cavia aperea). Resint ûndersyk op it mêd fan molekulêre erflikheid oangeande de kavia hat lykwols útwiisd dat dit bist frijwol folslein fan allinnich de berchkavia ôfstammet. It soe skoan kinne dat guon soarten kavia's dy't yn 'e tweintichste iuw identifisearre binne, lykas de Anolaimakavia (Cavia anolaimae) en de Guyanakavia (Cavia guianae), eins hûskavia's binne dy't nei milennia fan domestikaasje reyntrodusearre binne yn it wyld.
Op archeologyske fynplakken binne stânbylden fan kavia's opgroeven dy't datearje út 'e perioade tusken 500 f.Kr. en 500 n.Kr. De Motsje (Moche), in folk dat yn 'e Aldheid Perû bewenne, die oan soölatry (bisteferearing) en bylde gauris kavia's ôf yn syn keunstwurken. Tusken likernôch 1200 en de ferovering fan it gebiet troch de Spanjerts, yn 1532, ûntstiene yn it Inka-ryk troch selektyf fokken in grut tal ferskillende fariëteiten fan kavia's, dy't de grûnslach foarmen fan 'e moderne kaviarassen. Hjoed de dei wurde kavia's yn 'e Andeslannen noch altyd holden foar it fleis. Lange tiid waarden se inkeld as iten foar de lânseigen Yndiaanske befolking beskôge, mar sûnt de midden fan 'e tweintichste iuw is it iten fan kaviafleis ynboargere rekke yn alle maatskiplike fermiddens. De bisten kinne bestean fan it grienteôffal fan in gesin, plantsje har tige fluch fuort en nimme sa'n bytsje romte yn beslach dat se fokt wurde kinne yn 'e stêd.
Yn West-, Sintraal- en dielen fan East-Afrika wurde kavia's ek foar it fleis holden, en folle mear as dat faak tocht wurdt om't kavia's net fermeld wurde by feetellings. It is ûndúdlik wannear't en troch wa't se yn Afrika yntrodusearre binne, mar yn elts gefal wurde se rûnom holden yn Kameroen, de Demokratyske Republyk Kongo en it súdwestlike part fan Tanzania. Sûnt de 1960-er jierren is der fanút Súd-Amearika besocht om 'e konsumpsje fan kaviafleis ek yn Jeropa en Noard-Amearika te popularisearjen, mar dat is folslein op 'e non rûn, en yn 'e Westerske wrâld is it iten fan kavia's noch altyd taboe.
Behalven as foarm fan iten nimme kavia's ek yn 'e regionale folkloare fan it Andesgebiet in wichtige rol yn en wurde se dêrsanne útwiksele as presinten. Teffens wurdt oan kavia's genêskrêftige kwaliteiten tatocht, en wurde se troch tradisjonele genêzers, de curanderos, brûkt foar harren rituëlen. Sa spylje se in rol by it diagnostisearjen en behanneljen fan sykten as gielsucht, rimmetyk, artritis en tyfus, wêrby't se de sike oer it liif wreaun wurde en sjoen wurde as in boppenatuerlik medium. Swartkleurige kavia's wurde fral tige brûksum achte foar soksoarte wurk, en wurde faak neitiid deamakke en iepensnien, sadat de genêzer oan it yngewant ôflêze kin oft de behanneling effekt hân hat. Sokke genêswizen wurde yn ôfhandige dielen fan 'e Andes, dêr't de moderne Westerske sûnenssoarch ûnskikber is of net fertroud wurdt, noch altyd rûnom akseptearre.
Kavia's waarden yn 'e sechstjinde iuw foar it earst troch Spaanske, Nederlânske en Ingelske keaplju nei Jeropa ta brocht, dêr't se al gau in raazje waarden as eksoatyske húsdieren foar de hegerein. Sa hold bgl. de Ingelske keninginne Elizabeth I ferskate kavia's. It ierst bekende skreaune ferslach oer it bist datearret út 1547 en is ôfkomstich fan it eilân Hispanjoala, yn it Karibysk Gebiet. Om't kavia's dêr net lânseigen binne, waard foarhinne tocht dat iere Spaanske ûntdekkingsreizgers se meinommen hawwe moasten út Súd-Amearika, mar resint hawwe opgravings op Hispanjoala en ferskate oare Karibyske eilannen, wêrûnder Porto Riko, dúdlik makke dat kavia's dêr al om 500 f.Kr. hinne yntrodusearre binne fia de hannelsrelaasjes dy't yn dy perioade blykber mei it gebiet fan 'e Andes ûnderholden waarden.
Yn Jeropa waard de kavia foar it earste beskreaun yn 1554, troch de Switserske wittenskipper Conrad Gessner. De earste wittenskiplike beskriuwing waard dien troch de grutte Sweedske biolooch Carolus Linnaeus, en it bist krige syn wittenskiplike namme yn 1777 fan 'e Dútske biolooch Johann Christian Polycarp Erxleben. Dy namme wie Cavia porcellus; cavia is in ferbastering fan cabiai, de namme fan it bist yn 'e taal fan 'e Galiby-Yndianen, dy't yn it ferline Frânsk-Guyana bewennen. Mooglik komt dat wurd fan it Portegeeske çavia (modern Portegeesk: savia), dat wer ûntliend is oan it Tûpy-wurd saujá, dat "rôt" betsjut. De tafoeging porcellus is Latyn foar "bichje".
De ierst bekende yllustraasje fan in kavia makket diel út fan in skilderij troch in anonym keunstner dat yn 'e Nasjonale Portretgallery yn Londen hinget en om 1575 hinne datearre wurdt. Dêrop is in famke yn in tradisjonele elizabetaanske jûpe te sjen dy't in kavia yn har hannen hâldt en flankearre wurdt troch har beide bruorren, wêrfan't de iene in domestisearre fûgel op 'e earm hat. Hjoed de dei komme der in grut tal kaviarassen en fariëteiten foar, dy't har benammentlik faninoar ûnderskiede troch ferskillen yn grutte en yn kleur en lingte fan it hier. Hoewol't kavia's yn it Westen beslist net iten wurde, hat men der frjemd genôch gjin muoite mei om se te brûken foar eksperiminten yn laboratoaria; yn it Ingelsk is de gongbere namme foar dit bist, guinea pig, sels frijwol synonym wurden mei "proefdier".
De kavia hat trochinoar in kop-romplingte fan 20-25 sm mei útsjitters oant 30 sm, sûnder in sturt dy't it neamen wurdich is, en in gewicht fan 700-1.200 g (oant yn ekstreme gefallen 1.500 g). Se komme yn alderhanne kleuren foar, en mei alderhanne hierlingten, fan tige koart oant sa lang dat se der yn it wyld nea mei oerlibje kinne soene. Der bestiet by kavia's net folle seksuële dimorfy, mei't mantsjes en wyfkes mar amper yn grutte ferskille en fierders tige by tige opinoar lykje. De libbensferwachting fan kavia's is trochinoar 4 oant 5 jier, hoewol't it rekôr (fêstlein yn 'e edysje fan it Guiness Book of Records út 2006) stiet op 14 jier en 10½ moanne.
Kavia's binne sosjale bisten, dy't it net goed dogge as se solitêr libje moatte. Se kinne sadwaande it bêst holden wurde yn groepkes fan twa of mear eksimplaren, lykas twa of mear wyfkes of ien of mear wyfkes en in kastrearre mantsje. Ferskate mantsjes kinne ek yn groepkes holden wurde, mar dy hawwe in stik mear romte nedich as deselde oantallen wyfkes, en moatte jong mei-inoar yn 'e kunde brocht wurde. Boppedat meie der gjin wyfkes oanwêzich wêze, want dan fleane de mantsjes inoar oan. It is net oan te rieden om in wyfke en in ûnkastrearre mantsje byinoar te hâlden, of it moat wêze dat men mei de bisten fokke wol.
Kavia's wurde yn 'e regel yn koaien holden. It is oan te rieden om gjin hinnegaas of oar skerp materiaal foar de makkelei fan sokke koaien te brûken, om't kavia's dêr gauris har poatsjes oan iepenhelje, wat ta ynfeksjes liede kin. Foarhinne waard foar struiersguod faak seder- en dinnehoutsnipels brûkt, mar men is no fan tinken dat dêr oaljen yn sitte dy't net goed kavia's binne, dat tsjintwurdich wurdt faker popelierehout, papierprodukten, fersnipele maïskolven of gewoan strie brûkt. Kavia's binne gjin skjinne bisten, en hawwe it foar de moade om, as harren koai himmele is, earst it spul wer ûnder te migen en it efterliif de hiele koai troch te slepen om har territoarium op 'e nij ôf te setten. Mantsjes sette op deselde wize faak ek in territoarium ôf as se út 'e koai helle wurde.
Oan 'e oare kant waskje kavia's geregeldwei har eigen hier, en fersoargje se yn groepen gauris inoars pels, al is dat mear om 'e sosjale bannen oan te heljen as fanwegen hygiêne. By waskjen wurdt in molkewite ôfskieding út 'e eagen yn it hier wreaun. Mantsjes ûnderinoar kôgje faak op inoars hier om; dat hat neat te krijen mei fersoarging, mar is manear om 'e rangoarder fêst te stellen, krekt as biten (benammen yn 'e earen), it meitsjen fan agressive lûden, it útdielen fan kopstjitten, it byinoar opspringen en it opinoar omdúnjen.
Ien fan 'e bekendste eigenskippen fan kavia's is dat se yngewikkelde rûtes nei har iten ta út 'e holle leare kinne, en dat se sokke rûtes moannenlang ûnthâlde. Dat skaaimerk waard yn Nederlân yn 'e santiger en tachtiger jierren yn ferskate tillefyzjeprogramma's brûkt, wêrby't û.o. presintator Fred Oster yn syn kwis kavia's tsjininoar "race" liet troch in doalhof fol obstakels.
Kavia's besykje de measte swierrichheden op te lossen troch yn beweging te bliuwen. Hoewol't se oer lege hindernissen hinne springe kinne, binne se minne klimmers, en alhiel net linich. Wol binne it treflike swimmers. Kavia's binne skrikfallige bisten, dy't gau kjel wurde, en dan itsij stôkstiif stilstean bliuwe, itsij mei koarte sprintsjes nei in skûlplak sjitte. Gruttere groepen kavia's begjinne yn sokke sitewaasjes soms yn it wylde wei trochinoar hinne te draven, wat in ynstinktive oerlibbingsstrategy is dy't it foar rôfdieren tige dreech makket om ien yndividu út 'e sa ûntstiene grimelgrammel te kiezen. As se opwûn reitsje, meitsje kavia's soms ferskate lytse spronkjes, in ferskynsel dat popcorning neamd wurdt.
It gesichtsfermogen fan kavia's is minder as dat fan minsken, mar se hawwe in folle wider eachweid, en fierders binne it gehoar, de rooksin en de taastsin goed ûntwikkele. Se hawwe ferskate manearen om mei-inoar te kommunisearjen, wêrûnder:
De fuortplanting fynt by kavia's it hiele jier rûn plak, mei oant 5 nêsten jongen yn in jier, al wurde de measte jongen maityds smiten. De draachtiid duorret 59-72, mar yn 'e measte gefallen 63-68 dagen. Dat is lang foar kjifdieren fan dizze grutte, en de jongen binne dan by de berte ek aardich út 'e kluten woeksen, sadat in wyfke dat op alle dagen rint tûntsjerûn is. De measte nêsten telle 1-6 jongen, mei in gemiddelde fan 3, mar it grutste nêst kaviajongen dat ea dokumintearre is, omfette mar leafst 17 jongen. Paradoksaal genôch binne it de lytste nêsten jongen, mei 1 of 2 eksimplaren, dy't it wyfke by de berte de grutste swierrichheden jouwe.
Oars as by de measte oare kjifdieren binne kaviajongen by de berte goed ûntwikkele, mei hier, tosken, klauwen en eagen dy't al fierhinne funksjonearje. Boppedat binne se daliks mobyl en begjinne se drekt al fêst iten te fretten, ek al drinke se dêrnjonken by de mem en ek by eventuële oare oanwêzige melke wyfkes. As de mem wat oerkomt, wurde de jongen troch in oar wyfke oannommen. Fan 'e jongen binne de mantsjes mei 3-5 wiken geslachtsryp en de wyfkes op syn gaust mei 4 wiken. Kaviawyfkes kinne tyldriftich en drachtich wurde foar't se folgroeid binne. Boppedat kinne se 6-48 oeren nei't se in nêst jongen smiten hawwe, al wer op 'e nij drachtich wêze. Oanhâldende drachtigens is lykwols net sûn foar de bisten. Oan 'e oare kant groeie by wyfkes dy't nea drachtich wurde nei 6-10 moanne troch in ûnomkearber proses fan ferkalking de bekkenbonken gear, en as se dêrnei noch drachtich wurde, is it bertekanaal te smel om 'e jongen te smiten, wat de dea ta gefolch hat.
Fan natuere frette kavia's frijwol útslutend gerzen en krûden. Dêrnjonken dogge se, krekt as kninen, ek oan kropofagy, it opfretten fan 'e eigen kjitte. Dat dogge se lykwols net yn it wylde wei, mar allinnich by saneamde sekotropen, sêfte keuteltsjes dy't se spesjaal produsearje om fitamine B, fezels en baktearjes te recycljen. Eigners fuorje kavia's faak mei hea en alfafa en mei spesjale kaviabiks.
Krekt as minsken, mar oars as de measte oare bisten, kinne kavia's sels gjin fitamine C oanmeitsje en moatte se dat út har fretten helje. As men in kavia dus net byfuorret mei iten dat ryk is oan fitamine C, lykas brokkoly, koal, woartels, spinaazje of apels, kriget it bist nei ferrin fan tiid skuorbúk, dat pontinsjeel deadlik wêze kin. In bykommend probleem is dat kavia's yn 'e regel sinnige iters binne, dy't ier yn har libben leare wat al en net ytber is. As se folwoeksen binne, kin oan harren "ytbere" list frijwol neat mear tafoege wurde, en ferhongerje se leaver as dat se in nij soarte fretten prebearje.
Ferskate planten binne giftich foar kavia's, wêrûnder guon dy't ek gefaarlik binne foar minsken, lykas hûnebei (Ned.: zwarte nachtschade), dopkeblom (vingerhoedskruid) en dolkrûd (dollekervel), mar ek guon dêr't minsken neat fan oprinne, bgl. bûterblommen, rabarber, de blêden fan 'e ikebeam en alle bolplanten (lykas tulpen, narsissen, krokussen, snieklokjes en ek sipels).
As gefolch fan syn rûnom foarkommen as húsdier en syn populariteit yn dy hoedanichheid, benammen ûnder bern, komme kavia's gauris foar yn berneliteratuer, tekenfilms en oare kultuerdragers. Sa hat it boek The Fairy Caravan, fan 'e ferneamde Ingelske berneboekeskriuwster Beatrix Potter in kavia yn 'e haadrol, krektlyk as de Olga da Polga-rige fan har kollega Michael Bond.
Yn folwoekeneliteratuer komme bgl. kavia's foar yn it koarte ferhaal Pigs Is Pigs, fan Ellis Parker Butlet, dat in teltsje is oer de gefolgen fan burokrasy: op in spoarstasjon wurde twa kavia's fêstholden dy't har dêr sûnder behindering begjinne fuort te plantsjen oant it hiele stasjon derûnder sit, wylst de minsken mar redendiele oer de fraach oft it bargen (fanwegen de Ingelske namme guinea pig) of húsdieren binne, mei't foar fee oare frachttariven jilde as foar húsdieren. Dit ferhaal foarme letter de ynspiraasje foar de klassike Star Trek-ôflevering The Trouble with Tribbles (fan senarioskriuwer David Gerrold), wêryn't op in romteskip in soartgelikense sitewaasje ûntstiet mei bûtenierdske bistkes dy't "tribbles" hjitte.
De kavia (Latynske namme: Cavia porcellus), ek wol hûskavia neamd om oan te jaan dat it giet om in domestisearre bist en ta ûnderskie fan 'e oare kaviasoarten, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e kavia-eftigen (Caviidae) en it skaai fan 'e kavia's (Cavia). Hoewol't dit bist ek wol bekend stiet as it Guineesk bichje, is it hielendal net nau besibbe oan 'e baarch en likemin komt it út Guinee. Feitliks is de kavia ôfkomstich út it Andesberchtme fan Súd-Amearika, dêr't er troch de befolking tradisjoneel holden wurdt foar it fleis. Sûnt syn yntroduksje yn 'e sechstjinde iuw is de kavia yn Westerske lannen in populêr húsdier wurden.
Kavî, berazê Gîneya, an kaviyayê berazî (Cavia porcellus), cureyekî kojerên Amerîkayê Başûr in.
Kaviyayê berazî ji bo lêkolîna zanistî tê bikaranîn li parzemîna Amerîkayê Başûr dijî.
Du kaviyayên beşrengîn.
Bikaranîna kaviyayên di lêkolîna zanistî de.
Keviyeke ser destan.
Keviyayekî pordirêj.
Keviyayekî beşrengîn bi nexweşiya torticollis ketiye.
Kavî, berazê Gîneya, an kaviyayê berazî (Cavia porcellus), cureyekî kojerên Amerîkayê Başûr in.
.jpg)
Kobayo esas cavis cobaya, mamifero rodera, genero "subunglozi", kun gambi kurta, quar fingri en avana gambi, tri fingri ye la dopa gambi, pezanta proxim 1 kg.
Vivas en la suda regioni di Amerika. En Peru esas ofte dorloto ma manjita dum festino.
La gravideso duras 68 til 72 dii, do longa for mikra animalo ke naskas developita.
Kom homaro ne povas produktar vitamino C.
Ang Cavia porcellus, kuyo o konehilyo (mula sa Kastila: conejillo de indias; Ingles: guinea pig) ay isang uri ng daga. Sa kabila ng kanilang pangalan, ang mga ito ay hindi kabilang sa pamilya ng mga baboy, ni galing sa Guinea. Ang kanilang pinagmulan ay sa kabundukan ng Andes sa Timog Amerika.
Ang mga dagang ito ay bahagi ng sinaunang kultura[1] ng mga katutubong tribu sa Timog Amerika, lalo na bilang pagkain, at pati na rin sa panggagamot at pagdarasal.
Sa mga lipunang Kanluranin, ang mga ito ay bantog sa mga kabataan bilang alaga sa bahay simula noong pagdala sa mga ito ng mga Europeong mangangalakal noong ika-16 siglo. Ang kanilang maamong katangian, kasiglahan at kadalian sa pag-aalaga ay siyang nagdudulot ng kasikatan sa kuyo bilang alaga.
Ang paggamit ng mga kuyo sa pagsasaliksik pang-agham ay nagsimula noon pang ika-17 siglo. Ang mga ito kadalasang ginagamit bilang "halimbawang nilalang" noong ika-19 at 20 siglo, na siyang pinanggalingan ng katagang guinea pig sa pagtukoy sa anumang sinusubukan, ngunit napalitan na ang mga ito ng ibang mga daga gaya ng mga bubuwit.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Mamalya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang Cavia porcellus, kuyo o konehilyo (mula sa Kastila: conejillo de indias; Ingles: guinea pig) ay isang uri ng daga. Sa kabila ng kanilang pangalan, ang mga ito ay hindi kabilang sa pamilya ng mga baboy, ni galing sa Guinea. Ang kanilang pinagmulan ay sa kabundukan ng Andes sa Timog Amerika.
Ang mga dagang ito ay bahagi ng sinaunang kultura ng mga katutubong tribu sa Timog Amerika, lalo na bilang pagkain, at pati na rin sa panggagamot at pagdarasal.
Sa mga lipunang Kanluranin, ang mga ito ay bantog sa mga kabataan bilang alaga sa bahay simula noong pagdala sa mga ito ng mga Europeong mangangalakal noong ika-16 siglo. Ang kanilang maamong katangian, kasiglahan at kadalian sa pag-aalaga ay siyang nagdudulot ng kasikatan sa kuyo bilang alaga.
Ang paggamit ng mga kuyo sa pagsasaliksik pang-agham ay nagsimula noon pang ika-17 siglo. Ang mga ito kadalasang ginagamit bilang "halimbawang nilalang" noong ika-19 at 20 siglo, na siyang pinanggalingan ng katagang guinea pig sa pagtukoy sa anumang sinusubukan, ngunit napalitan na ang mga ito ng ibang mga daga gaya ng mga bubuwit.
She dooie jeh'n oardagh caigneyder muc rangagh (Cavia porcellus). Ta bunneydys ny beiyn shoh ayns ny h-Andeeyn as ta studeyrysyn bunnit er bea-chemmig as mestaghey coyrlaghey da vel ad nyn vuilleeaghtyn thie dooie conastagh lheid as Cavia aperea, Cavia fulgida ny Cavia tschudii, as myr shen cha nel ad ry gheddyn 'syn 'eaynid.
E Spaansche ratte (oek wel cavia, Cavia porcellus, Ostens ratje of zeeratte) is e knoagdier die ôorsprounkelik uut Zuud-Amerika komt. Ze zyn indeliks vele houdn voun compagnie.
Spaansche rattn zyn deur vroege Inca's etemd in Peru round 3000 v.Chr. (ol zyn de ounderzoekers die koutn van 5000 v.Chr.), surtout voun teetn. Oek nu nog zyn der in de mêeste menaagn Spaansche rattn houdn, die leevn van 't gêne dan ze viendn en van 't gêne dan de menschn van overschottn geevn. Spaansche rattn bestoan nie in 't wilde, mo de sôortn cavia's woa dan ze van ofstammn kommn vêle vôorn in 't grotste dêel van Zuud-Amerika.
Vokern lik de Moche anbaadn bêestn lik Spaansche rattn en maktn der oek beeldn van.
Commersantn brochtn de bêestjes mei van uut Amerika en ze kwaamn zêre indeliks populair, surtout in de hogste klassn (zest Elisabeth I van Iengeland had er). Round 1550 moetn der ol in Europa ezeetn en.
Spaansche rattn zyn froai grôte knoagdiern, ze kunn mêer of e kilo weegn en 25 cantimeiters lank kommn. Van vorme zyn ze eblokt en langwerpig, en z'ên gin zichboare stêrt.
Ze kunn olle sôotn kleurn enn, sommigte hen mor êen kleur, aar e masse.
In 't wilde eetn Spaansche rattn surtout ges en eetboare plantn die doar oek groein.
Temme bêestn die in kôoin zittn, krygn mêestol korreltjes en hôoi. Dat is droog teetn en toune moetn ze zeker woater bykrygn. An ze in e kôoie zittn, moetn ze zeker enoeg plekke en.
Spaansche rattn zyn oek styf ediend me ves teetn, mo ze meugn vaneigns nie olles eetn. Buutn ges (en olle variantn dervan, lik vesche terwe), zyn der nog e masse plantn dan ze meugn eetn, lik beddezêkers, ganzemeur, wegebree, karootn, chicongs, bêetn, roapn, kloavers, melkwiet, appels en nog wel 't êen en 't aar (best probeern, sommigte rattn zyn indeliks zindelik, aar eetn verre olles). 't Is styf belangryk dan ze enoeg vitamine C binn krygn, want ze kunn dadde, juuste lik menschn, nie zevve anmoakn (vitamine C zit in de mêeste vesche groonsels en fruut). Beuterbloemn meugn ze zeker nie eetn, mo mêestol loatn ze dedie egliek stoan. Patatteloof en rabarber zyn oek vergif voun nunder en saloa krygn ze beter oek nie, omdan ze doa de schyte van kunn krygn (woavan dan ze mêestol dôod goan).
In de zomer meugn ze zeker buutn zittn (an der êentige in je peloeze zittn, moe je je ges nie ofryen), mo ze moetn e kot (ze moetn droge kunn zittn en ze moetn schouwte en) hen en best êentige plekkn woa dan ze ounder kunn kruupn omdan de klintjes gemakkelik epakt zyn deur kattn of veugels gelik kroain en eksters. Oudere bêestn zyn mêestol te grôot en te stout voun kattn.
Ze moetn oek nunder kruttels nog ekir upeetn, juuste lik keuns (Caecotrofie).
Spaansche rattn zyn bêestn die in groep leevn en 't is doarom best van der ginne ollêne t'houdn aj der nie vele tyd vôorn ku moakn.
Z'en e masse geluudn dan ze moakn (voun olle sôortn gevoelns en z'e geluudje), wôvan dan de mêest olgemêne zyn:
listen + ?
listen + ?
listen + ?
An z'upewoundn groakn, moakn ze oltemets klêne sproungsjes, met olle viere de pôotn van de ground.
't Kwêekn van Spaansche rattn is nie styf moelik, ze kwêekn lik de keuns. De wuvetjes kunn mêerder nestn 't joar henn (toet vuve) en da kut hêel 't joar. De joungsjes zyn ebôoorn achter e dag of 65 ('t ku mêer of miender zyn) en ze zyn ol verre hêel ountwikkeld (ol is nunder koptje wel nie in veroudienge me nunder lyf). Omdan ze ol zo goed ountwikkeld zyn, kommn de wuvetjes indeliks dikke. In e nest zyn der gemiddeld 3 joungsjes, mo 't zyn der ol ewist van 17. De joungsjes knabbeln ol rechtet an vast teetn, mo ze bluuvn vaneigns oek zuugn by nunder moeder.
Wuvetjes zyn ol achter e weke of viere were vruchtboar en kunn ol in verwachtienge zyn nog vôorn dan ze vulwassn zyn.
In de streekn woa dan ze van kommn (in Zuud-Amerika), zyn Spaansche rattn nog ossan e belangryke bronne van vlêes. Ze leevn doa geweune tope met de menschn in nunder huuzn. In Peru zyn der schattiengn van 65 meljoen ratjes die upeetn zyn 't joare.
An ze vele aandacht krygn, kunn ze indeliks tem kommn en bluuvn ze geirn zittn byn etwien. An ze vaste epakt zyn, moetn ze wel goed oundersteund zyn ounder hêel nunder lyf, want ze zyn indeliks benauwd van hogtes.
't Gebeurn e masse proevn up Spaansche rattn, juuste lik up rattn en muuzn.
E Spaansche ratte (oek wel cavia, Cavia porcellus, Ostens ratje of zeeratte) is e knoagdier die ôorsprounkelik uut Zuud-Amerika komt. Ze zyn indeliks vele houdn voun compagnie.
Tikus Walanda (basa Inggris: guinea pig) ya iku spésies kéwan pengerat kang kalebu sajeroning kulawarga Caviidae lan génus Cavia. Tikus Walanda asalé ora saka nagara Walanda, nanging asalé saka wewengkon Andes. Kéwan iki akèh didadeake kéwan ingon-ingonan déning manungsa. Imigran Andes ing New York dodol tikus Walanda kanggo daginge. Ing Indonesia tikus Walanda asring salah dipadhaake karo marmut, kéwan liya kang wujud nanging ukurane luwih gedhé.
Wasi quwi, kichwapi Wasi kuy (Cavia porcellus) nisqaqa Andespi kawsaq ñuñuq, khankiq uywam, runap uywasqanmi, rikch'aq quwim. Runakunaqa quwip aychantam mikhunku.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Wasi quwi
Wasi quwi, kichwapi Wasi kuy (Cavia porcellus) nisqaqa Andespi kawsaq ñuñuq, khankiq uywam, runap uywasqanmi, rikch'aq quwim. Runakunaqa quwip aychantam mikhunku.
To ινδικό χοιρίδιο (Cavia porcellus - Κάβια το χοιρίδιον), επίσης γνωστό ως ινδόχοιρος, είναι ένα είδος τρωκτικών της οικογένειας των Καβιιδών και του γένους Κάβια. Τα ινδικά χοιρίδια είναι μικρά ζώα που φτάνουν τα 25 εκατοστά σε μήκος και τα 1200 γραμμάρια σε βάρος.
Παρά την κοινή ονομασία τους, δεν ανήκουν στην οικογένεια των Συιδών, ούτε είναι από την Ινδία. Προέρχονται από τις Άνδεις, και πρώιμες μελέτες βασισμένες στην βιοχημεία και τον υβριδισμό έδειξαν ότι είναι εξημερωμένοι απόγονοι ενός στενά συγγενικού είδους ινδόχοιρων όπως τα Cavia aperea, C. fulgida, or C. tschudii και, επομένως, δεν απαντώνται σε άγρια κατάσταση στην φύση.[1][2] Πρόσφατες μελέτες εφαρμόζοντας μοριακούς δείκτες,[3][4] και μελετώντας το κρανίο και την μορφολογία του σκελετού των τωρινών και των μουμιοποιημένων ζώων,[5] αποκάλυψαν ότι ο πρόγονός τους είναι πιθανότερα το είδος Cavia tschudii.
To ινδικό χοιρίδιο (Cavia porcellus - Κάβια το χοιρίδιον), επίσης γνωστό ως ινδόχοιρος, είναι ένα είδος τρωκτικών της οικογένειας των Καβιιδών και του γένους Κάβια. Τα ινδικά χοιρίδια είναι μικρά ζώα που φτάνουν τα 25 εκατοστά σε μήκος και τα 1200 γραμμάρια σε βάρος.
Παρά την κοινή ονομασία τους, δεν ανήκουν στην οικογένεια των Συιδών, ούτε είναι από την Ινδία. Προέρχονται από τις Άνδεις, και πρώιμες μελέτες βασισμένες στην βιοχημεία και τον υβριδισμό έδειξαν ότι είναι εξημερωμένοι απόγονοι ενός στενά συγγενικού είδους ινδόχοιρων όπως τα Cavia aperea, C. fulgida, or C. tschudii και, επομένως, δεν απαντώνται σε άγρια κατάσταση στην φύση. Πρόσφατες μελέτες εφαρμόζοντας μοριακούς δείκτες, και μελετώντας το κρανίο και την μορφολογία του σκελετού των τωρινών και των μουμιοποιημένων ζώων, αποκάλυψαν ότι ο πρόγονός τους είναι πιθανότερα το είδος Cavia tschudii.
Домашнo морскo прасe или заморец (науч. Cavia porcellus) — животно од семејството на морските прасиња (Caviidae) и се чуваат претежно како домашни миленици. И покрај нивното име, немаат никаква врска со морето, ниту пак со свињите. Овие животни се глодачи и имаат по 4 прсти на предните, и по 3 прсти на задните нозе. Обично живеат од 3 до 8 години, но ако се хранат со трева и се пуштаат во природна околина, можат да достигнат и до 10 години старост.
Ова животно е припитомен вид (Cavia porcellus) на јужноамериканското морско прасе. Личи на многу други морски прасиња по тоа што е дебело, со кратки нозе и е долго 25 см. Има мали уши, нема надворешна опашка и има крзно, коешто е црно, жолто-кафено, крем, кафено, бело или комбинација на овие бои. Должината на влакното и составот варираат. Се храни, главно, со трева и со други зелени растенија. Припитомено е во времето пред Инките, а било донесено во Европа во раните години на XVI век. Тоа е популарно домашно милениче и значајно животно за испитување. Морските прасиња играат значајна улога во испитувањата и проучувањата. Ова животно може да има свиоци на неговото крзно или пак да биде со рамно крзно.
За чување: -Женките првиот сексуален однос мора да го имаат пред да наполнат 8 месеци и да се породат пред да наполнат една година, бидејќи карлицата зараснува, и ембрионот т.е малечките (2-5 во просек) не можат да излезат по природен пат и ќе треба да се изврши царски рез.
-Ако имате едно морско прасе и сте решиле да вдомите уште едно, тогаш нивниот прв контакт нека биде на неутрална територија, морските прасиња бележат територија преку урината, како кучињата и ја бранат. Немојте да дозволите миленичињата уште од прв ден да не се сакаат, бидејќи тоа ќе остане така.
-За одржувањето хигена нормално потребно е на секои 3-4 дена менување на пилевината, во зависност колку морски прасиња чувате. Капење може еднаш месечно и тоа со бебешки шампон без многу хемикалии или некоја купка за интимни делови, редовно чешлање, бидејќи склони се кон митарење, и на секој 2-3 месеци сечење на ноктите, бидејќи многу брзо растат и често се кршат. Исто така предните запчиња им се кршат, но тоа не треба да биде проблем бидејќи тие непрекинато растат. Ако го чувате во кафез нема потреба од камчиња за да ги тријат забите, туку тие тоа ќе го прават од оградата на кафезот.
Морското прасе треба да се храни со зеленчук, но никако марула, бидејќи содржи состојка која што го нагризува црниот дроб. Овошје можете да давате но не во толку големи количини како зеленчукот. Може јаболко, мандарина во зимно време, лубеница на лето, банана (во помали количини).
Морските прасиња се тревопасни животни и не смее да им се дава месо и млечни производи. Млечните производи се особено кобни бидејќи предизвикуваат пролив, кој предизвикува смрт на животното во рок од 4-5 часа.
Мајката ги носи малите околу 70 дена и тие се раѓаат со нокти, заби, крзно и по неколку дена почнуваат да гризат.
Домашнo морскo прасe или заморец (науч. Cavia porcellus) — животно од семејството на морските прасиња (Caviidae) и се чуваат претежно како домашни миленици. И покрај нивното име, немаат никаква врска со морето, ниту пак со свињите. Овие животни се глодачи и имаат по 4 прсти на предните, и по 3 прсти на задните нозе. Обично живеат од 3 до 8 години, но ако се хранат со трева и се пуштаат во природна околина, можат да достигнат и до 10 години старост.
Ова животно е припитомен вид (Cavia porcellus) на јужноамериканското морско прасе. Личи на многу други морски прасиња по тоа што е дебело, со кратки нозе и е долго 25 см. Има мали уши, нема надворешна опашка и има крзно, коешто е црно, жолто-кафено, крем, кафено, бело или комбинација на овие бои. Должината на влакното и составот варираат. Се храни, главно, со трева и со други зелени растенија. Припитомено е во времето пред Инките, а било донесено во Европа во раните години на XVI век. Тоа е популарно домашно милениче и значајно животно за испитување. Морските прасиња играат значајна улога во испитувањата и проучувањата. Ова животно може да има свиоци на неговото крзно или пак да биде со рамно крзно.
За чување: -Женките првиот сексуален однос мора да го имаат пред да наполнат 8 месеци и да се породат пред да наполнат една година, бидејќи карлицата зараснува, и ембрионот т.е малечките (2-5 во просек) не можат да излезат по природен пат и ќе треба да се изврши царски рез.
-Ако имате едно морско прасе и сте решиле да вдомите уште едно, тогаш нивниот прв контакт нека биде на неутрална територија, морските прасиња бележат територија преку урината, како кучињата и ја бранат. Немојте да дозволите миленичињата уште од прв ден да не се сакаат, бидејќи тоа ќе остане така.
-За одржувањето хигена нормално потребно е на секои 3-4 дена менување на пилевината, во зависност колку морски прасиња чувате. Капење може еднаш месечно и тоа со бебешки шампон без многу хемикалии или некоја купка за интимни делови, редовно чешлање, бидејќи склони се кон митарење, и на секој 2-3 месеци сечење на ноктите, бидејќи многу брзо растат и често се кршат. Исто така предните запчиња им се кршат, но тоа не треба да биде проблем бидејќи тие непрекинато растат. Ако го чувате во кафез нема потреба од камчиња за да ги тријат забите, туку тие тоа ќе го прават од оградата на кафезот.
गिनी पिग या गिनी सूअर (वैज्ञानिक नाम: केविआ पोर्सेलस), कृतंक परिवार की प्रजाति है। अन्य नाम केवी है जो इसके वैज्ञानिक नाम से आया है।[1] इनके आम नाम के बावजूद, ये जानवर सुअर परिवार से नहीं हैं, न ही ये अफ्रीका में गिनी से आते हैं। वे दक्षिण अमेरिका के एंडीज़ में उत्पन्न हुए।
इन जानवरों को "पिग" यानी सूअर कैसे कहा जाने लगा स्पष्ट नहीं है। वे सूअरों की तरह कुछ हद तक बने हुए हैं, उनके शरीर के सापेक्ष सिर बड़ा, मोटी गर्दन और गोलाकार पिछला हिस्सा बिना किसी के पूँछ के होता है।[2] नाम में "गिनी" की उत्पत्ति को समझाना मुश्किल है। एक प्रस्तावित स्पष्टीकरण यह है कि जानवरों को गिनी के माध्यम से यूरोप लाया गया था, जिससे लोगों को लगता था कि वे वहाँ पैदा हुए थे। आम तौर पर किसी भी दूर, अज्ञात देश को संदर्भित करने के लिए अंग्रेजी में "गिनी" का भी प्रयोग किया जाता था, इसलिए नाम जानवर की विदेशी अपील के लिए रंगीन संदर्भ हो सकता है।[3] एक अन्य परिकल्पना सुझाव देती है कि नाम में "गिनी" दक्षिण अमेरिका के एक क्षेत्र "गयाना" का भ्रष्ट रूप है।[4]
जैवरसायन और संकरण के आधार पर अध्ययनों से पता चलता है कि वे पालतू प्रजाति हैं और इसलिए जंगलों में प्राकृतिक रूप से मौजूद नहीं हैं। गिनी पिग कई आदिवासी समूहों की लोक संस्कृति में एक महत्वपूर्ण भूमिका निभाता है। लोक चिकित्सा और धार्मिक सामुदायिक समारोहों के अलावा विशेष रूप से उसे खाद्य स्रोत के रूप में प्रयोग किया जाता है।
पश्चिमी समाजों में, 16वीं शताब्दी में यूरोपीय व्यापारियों द्वारा इसके परिचय के बाद से गिनी पिग ने घरेलू पालतू पशु के रूप में व्यापक लोकप्रियता प्राप्त की है। 17वीं शताब्दी से लेकर गिनी पिग पर जैविक प्रयोग किये गए हैं। इन पर अक्सर 19वीं और 20वीं शताब्दी में जैविक घटनाओं को समझने के लिये प्रयोग किये जाते थे। लेकिन अब चूहों और मूषक जैसे अन्य कृन्तकों ने इनकी जगह बड़े पैमाने पर ले ली है।
गिनी पिग पर रोंयेदार मुलायम बाल होते हैं। इनके बाल कई रंग के हो सकते हैं लेकिन सामान्यतः भूरे, सफेद या काले रंग के होते हैं। इन रंग के मध्य किसी दूसरे रंग के निशान भी होते हैं।[1] गिनी पिग कृंतक के हिसाब से बड़े होते हैं। वजन 700 और 1,200 ग्राम के बीच होता है, और लंबाई में 20 से 25 सेमी (8 और 10 इंच) के बीच होती हैं।[1] वे औसतन चार से पाँच साल तक जीवित रहते हैं, लेकिन वे आठ वर्ष के लंबे समय तक भी जीवित रह सकते हैं। 2006 के गिनीज़ वर्ल्ड रिकॉर्ड्स के अनुसार, सबसे लंबे समय तक जीवित रहने वाला गिनी पिग 14 साल, 10.5 महीने जीवित रहा।[5] गिनी पिग जंगल में प्राकृतिक रूप से नहीं मिलते; यह संभवतः निकट से संबंधित प्रजातियों से उत्पन्न हुए हैं। घरेलू गिनी सूअर आम तौर पर पिंजरे में रहते हैं, हालाँकि बड़ी संख्या में गिनी सूअरों के कुछ मालिक अपने पूरे कमरे को उन्हें समर्पित करते हैं।
गिनी पिग की दृष्टि दूरी और रंग के मामले में एक इंसान की तरह अच्छी नहीं है, लेकिन उनके पास दृष्टि का एक बड़ा कोण (लगभग 340 डिग्री) है। उनकी सुनने, सूँघने और स्पर्श की इंद्रियां अच्छी तरह से विकसित हैं। नर 3-5 सप्ताह में यौन परिपक्वता तक पहुँचते हैं, जबकि मादा 4 सप्ताह की उम्र में प्रजननक्षम हो सकती हैं और वयस्क होने से पहले बच्चे पैदा कर सकती हैं। मादा गिनी पिग साल भर प्रजनन करने में सक्षम है। एक बार में 3 से 4 बच्चें जन्म लेते हैं। अधिकांश कृन्तकों की संतान के विपरीत जो जन्म के समय पूर्ण विकसित नहीं होते हैं, नवजात गिनी शिशु के बाल, दाँत, पंजे और आंशिक दृष्टि अच्छी तरह से विकसित होते हैं।
गिनी सूअर का प्राकृतिक आहार घास है; उनके दाढ़ पौधे को पीसने के लिए विशेष रूप से उपयुक्त होते हैं और अपने पूरे जीवन में लगातार बढ़ते रहते हैं। अगर शुरुआती जीवन में सही ढंग से संभाला जाता है, तो गिनी सूअर उठाए जाने और ले जाने के लिए आदि हो जाते हैं और शायद ही कभी काटते या खरोंचते हैं। वे कायर किस्म के हैं और भले ही मौका हो अक्सर अपने पिंजरे से भागने का प्रयास करने में संकोच करते हैं। वो दो या उससे ज्यादा के समूह में फलते–फूलते हैं। स्विट्ज़रलैंड में, केवल एक गिनी पिग को रखना उसके कल्याण के लिए हानिकारक माना जाता है और कानून द्वारा वर्जित है।[6]
गिनी पिग या गिनी सूअर (वैज्ञानिक नाम: केविआ पोर्सेलस), कृतंक परिवार की प्रजाति है। अन्य नाम केवी है जो इसके वैज्ञानिक नाम से आया है। इनके आम नाम के बावजूद, ये जानवर सुअर परिवार से नहीं हैं, न ही ये अफ्रीका में गिनी से आते हैं। वे दक्षिण अमेरिका के एंडीज़ में उत्पन्न हुए।
ગિનિ પિગ (કાવિયા પોરસેલ્સ )ને કેવી તરીકે પણ ઓળખવામાં આવે છે. તીણા દાંતવાળી અને કરડીને ખાતું આ પ્રાણી કેવિડે અને કેવિયા પ્રજાતિ સાથે સંબંધ ધરાવે છે. તેમના સમાન નામને બાકાત રાખતા આ પ્રાણી ડુક્કર કુળના નથી, તેમજ તેઓ ગિનિમાંથી પણ આવતા નથી. તેમનો ઉદ્દભવ એન્ડીસ પર થયો અને જૈવરાસાયણિક અભ્યાસો અને વર્ણસંકરણ સૂચવે છે કે, કેવીની પ્રજાતિઓ કેવિયા અપેરિયા , સી. ફૂલગિડા કે સી. ટસ્કૂડી સાથે નજીકનો સંબંધ ધરાવે છે અને તેમના પાળતું વંશજ છે અને એટલે જ તે હિંસક નથી.[૧][૨] દક્ષિણ અમેરિકાના કેટલાક તદ્દેશીય જૂથોની લોકસંસ્કૃત્તિમાં ગિનિ પિગ મહત્વની ભૂમિકા ભજવે છે, ખાસ કરીને ખોરાક તરીકે જ નહીં, પરંતુ લોક ઔષધી અને સમુદાયના ધાર્મિક કાર્યક્રમોમાં પણ અગત્યની ભૂમિકા ભજવે છે.[૩] 1960ના દાયકાથી, દક્ષિણ અમેરિકાની બહાર આ પ્રાણીનો ઉપયોગ વધે તે માટેના પ્રયાસો હાથ ધરવામાં આવ્યા છે.[૪]
પશ્ચિમી સમાજમાં,16મી સદીમાં યુરોપીય વેપારીઓએ ગિનિ પિગ પહોચાડ્યા, ત્યારથી ઘરના પાળતું પ્રાણી તરીકે ગિનિ પિગે વ્યાપક લોકપ્રિયતા હાંસલ કરી છે. તેમનો સાલસ સ્વભાવ સંભાળ રાખતી વખતે અને ભોજન સમયે તેમની પ્રતિક્રિયા અને અન્યની સરખામણીમાં તેમની રાખવાની સહેલાઈના કારણે, ગિનિ પિગ લોકપ્રિય પાળતુ પ્રાણી બન્યા છે. વિશ્વભરમાં, ગિનિ પિગના સ્પર્ધાત્મક ઉછેર માટે સંગઠનો સ્થાપવામાં આવ્યા છે, અને ગિનિપિગની વિવિધ રંગોના કોટવાળી અનેક વિશિષ્ટ પ્રજાતિ અને મિશ્રિત જાતિનો ઉછેર પાલકો દ્વારા કરવામાં આવે છે.
17મી સદીથી ગિનિ પિગ ઉપર જૈવિક પ્રયોગો હાથ ધરવામાં આવે છે. 19મી અને 20મી સદીમાં શરીરતંત્રના અભ્યાસ માટે ઘણી વખત નમૂના તરીકે આ પ્રાણીઓનો ઉપયોગ થતો હતો, જેના પગલે પ્રયોગના કોઈપણ વિષય માટે "ગિનિ પિગ" એવું ગુણવાચક વિશ્લેષણ અસ્તિત્વમાં આવ્યું. જોકે ત્યારથી ચૂહા અને ઉંદરોએ તેનું સ્થાન લીધું છે. હજૂ પણ સંશોધન માટે તેમનો ઉપયોગ થાય છે, પ્રાથમિક રીતે બાળકોમાં મધુપ્રમેહ, ક્ષય, આગરું અને ગર્ભાવસ્થા દરમિયાન ઉદ્દભવતી જટિલતાનો અભ્યાસ કરવા માટે નમુના તરીકે તેનો ઉપયોગ થતો હતો.
ગિનિ પિગનું સૌપ્રથમ પાલતુ રૂપ છેક ઈ.સ. પૂર્વે 5000માં હોવાનું માલુમ પડે છે, દક્ષિણ અમેરિકા (વર્તમાન સમયના કોલંબિયાનો દક્ષિણ ભાગ, ઇક્વેડૉર, પેરુ અને બોલિવિયા)ના[૫] એન્ડન પ્રદેશની આદિવાસી જાતિઓ દ્વારા ખોરાક તરીકે તેનો ઉપયોગ થતો હતો. દક્ષિણ અમેરિકાના ઊંટની પ્રજાત્તિના કેમલિડના ગૃહજીવનના હજારો વર્ષ પછી આમ ઘટ્યું હતું.[૬] ઈસુ પૂર્વે પાંચસોથી ઈસુની પાંચસો વર્ષ સુધીની પ્રતિમાઓમાં કે જે પુરાતત્વ વિભાગે કરેલા ખોદકામમાં પેરુ અને ઈક્વેડૉરમાં મળી આવી હતી, તેના પર પણ ગિનિ પિગનું વર્ણન મળી આવે છે.[૭] પ્રાચીન પેરુના મોચે લોકો પ્રાણીઓની પૂજા કરતા હતા અને તેમની કળામાં ઘણીવખત ગિનિ પિગનું નિરૂપણ કર્યું છે.[૮] ઈસુના 1200 વર્ષ પછીથી અને 1532માં સ્પેનના આક્રમણથી, પસંદગીના સંકરણથી ગિનિ પિગની અનેક સ્થાનિક પ્રજાતિઓ અસ્તિત્વમાં આવી હતી. જેણે આધુનિક સમયની કેટલીક સ્થાનિક પ્રજાતિઓ માટે આધાર તૈયાર કર્યો.[૯] પ્રાંતમાં ખોરાકના સ્રોત તરીકે તેમને સ્વીકારવામાં આવ્યા; એન્ડીઅન હાઈલેન્ડના મોટા ભાગના ઘરોમાં આ પ્રાણીની સંખ્યા વધવા માંડી, કે જેમણે કુટુંબના અન્ય શાકભાજીઓ પર કાપ મૂકવા માંડ્યો.[૧૦] લોકવાયકા પરંપરામાં અનેક સ્થળો પર ગિનિ પિગનો ઉલ્લેખ જોવા મળે છે; ભેંટ તરીકે તેમની આપ-લે થતી હતી, સામાજિક અને ધાર્મિક પ્રસંગોમાં રીતરિવાજ તરીકે તેમનો ઉપયોગ થતો હતો.[૧૧] લોક વૈદ્યો કે ક્યુરાન્ડેરોસ ની કમળા, સંધિવા, આર્થ્રાઇટિસ (સાંધાનો સોજો) વિષમ જ્વર જેવા રોગોની સારવાર માટેની પરંપરાગત ઉપચાર પદ્ધતિમાં પણ તેમની ભૂમિકા રહેતી હતી.[૧૨] તેમના (ગિનિ પિગ)ના શરીરને રોગીના શરીર સાથે ઘસવામાં આવે છે અને તેને અલૌકિક માધ્યમ તરીકે જોવામાં આવતું હતું.[૧૩] ખાસ કરીને કાળા ગિનિ પિગને નિદાન માટે ઉપયોગી માનવામાં આવે છે.[૧૪] સારવાર અસરકારક રહી કે નહીં તે નક્કી કરવા માટે પ્રાણીમાં કાપો મૂકીને તેના આંતરડા પણ ચકાસવામાં આવે છે.[૧૫] એન્ડીઝના અનેક વિભાગોમાં, જ્યાં પશ્ચિમી દવાઓ મળતી નથી અથવા તો તેની ઉપર વિશ્વાસ નથી, ત્યાં આ પદ્ધતિ વ્યાપક રીતે સ્વીકાર્ય છે.[૧૬]
સ્પેનના, ડચના અને અંગ્રેજી વેપારીઓ ગિનિ પિગને યુરોપ લાવ્યા, જ્યાં ઉચ્ચ અને શાહી વર્ગોમાં વિલાયતી પાળતું પ્રાણી તરીકે તેમણે ઝડપથી લોકપ્રિયતા હાંસલ કરી લીધી, જેમાં રાણી એલિઝાબેથ પ્રથમ પણ સામેલ હતા.[૫] ગિનિ પિગનો પ્રથમ લેખિત ઉલ્લેખ 1547માં મળે છે, જેને સેન્ટો ડૉમિગોના પ્રાણી તરીકે ઓળખાવવામાં આવ્યા છે, કારણ કે, કેવિસનું મૂળ હિસ્પાનોલિયા નથી, સ્પેનના મુસાફરો આ પ્રાણી લાવ્યા હોય તેવી સંભાવના છે.[૧] 1554માં સ્વિત્ઝરલેન્ડના પ્રકૃતિશાસ્ત્રજ્ઞ કૉનાર્ડ ગેસનરે પ્રથમ વખત પશ્ચિમને ગિનિ પિગનું વર્ણન કર્યું હતું.[૧૭] એરેક્સલબેને 1777માં પ્રથમ વખત તેનું જીવ વૈજ્ઞાનિક નામ વાપર્યું હતું; તે પાલાસની વર્ગીય નામકરણ (1766) લિનાઉસના ચોક્કસ સૂચન (1758)નું મિશ્રણ હતું.[૧]
સામાન્ય પ્રજાતિઓનું વૈજ્ઞાનિક નામ કેવિયા પોરસેલ્સ છે, જેમાં પોરસેલ્સ નો મતલબ લેટિન ભાષામાં 'નાનું ડુક્કર' એવો થાય છે. કેવિયા નવું લેટિન (નામ) છે; જે કેબેઈ શબ્દ પરથી ઉતરી આવ્યો છે, ગાલિબી આદિવાસી જાતિઓની ભાષામાં તેનો મતલબ એક સમયે ફ્રેન્ચ ગુયેનામાં ઉદ્દભવેલ એવો થાય છે.[૧૮] કેબેઈ એ પોર્ટુગલના કેવ્યા (હવે સાવિયા )માં લેવામાં આવ્યો હોય શકે છે, જે ખુદ તુપી શબ્દ સુજા પરથી ઉતરી આવ્યો છે. જેનો મતલબ ઉંદર એવો થાય છે.[૧૯] ગિનિ પિગને ક્વેચુઆમાં ગુવી કે જેકા તરીકે ઓળખવામાં આવે છે અને ઇક્વેડૉર, પેરુ, અને બોલિવિયાની સ્પેનિશમાં તેને કુવ કે કુવો (સ્થળ કુવેસ, કુવૌસ ) તરીકે ઓળખવામાં આવે છે.[૨૦] વક્રતાની વાત એ છે કે, આ પ્રાણીનો ઉછેર કરનારા લોકો આ પ્રાણીના વર્ણન માટે "કેવી" શબ્દનો ઉપયોગ કરે છે. જ્યારે વૈજ્ઞાનિક અને પ્રયોગશાળાના સંદર્ભમાં બોલચાલની ભાષામાં તેને સામાન્ય રીતે "ગિનિ પિગ" તરીકે ઓળખવામાં આવે છે.[૨૧]
આ પ્રાણીઓને શા માટે "પિગ (ડુક્કર)" તરીકે ઓળખવામાં આવે છે તે સ્પષ્ટ નથી થતું. તેમના શરીરનો ઢાંચો ડુક્કર જેવો હોય છે, શરીરના પ્રમાણમાં મોટું માથું, જાડી ગરદન, પૂંછડી પાસેનો ગોળ ભાગ અને પૂંછડી નહીં. તેમના દ્વારા કેટલાંક એવા અવાજ કરવામાં આવે છે જે ડુક્કર જેવા લાગે છે, અને તેઓ ભોજન કરવામાં લાંબો સમય વિતાવે છે.[૨૨] તેઓ બહુ થોડી જગ્યામાં, જેમકે "પિગ પેન"માં બહુ લાંબા સમય સુધી જીવી શકે છે અને એટલે જ યુરોપના જહાજોમાં તેમનું પરિવહન સરળતાથી શક્ય હતું.[૨૩]
યુરોપની અનેક ભાષામાં આ પ્રાણીના નામ સાથે ડુક્કરનો સંદર્ભ જોડાયેલો છે. જર્મન શબ્દ મિરસ્વેનચેન નો સાહિત્યની દ્રષ્ટીએ મતલબ "નાનું દરિયાઈ ડુક્કર" એવો થાય છે, જેનું ભાષાંતરણ પોલિશ ભાષામાં સ્વીનકા મોરસ્કા , હંગેરીની ભાષામાંમાં ટિનજેરીમાલાક અને રશિયન ભાષામાં મોપકાર કુબખા તરીકે થયું છે. જેનો અંગ્રેજી મતલબ "દરિયાઈ ડુક્કર" એવો થાય છે. દરિયાઈ ઇતિહાસ પરથી આ (શબ્દો) ઉતરી આવ્યા છે. નવવિશ્વમાં જવા માટે દરિયાઈ ખેડાણ કરી રહેલા જહાજો મુકામ કરતા અને ગિનિ પિગનો સંગ્રહ કરી લેતા, જે તેમને તાજા માંસનો સહેલાઈથી પરિવહન કરી શકાય તેવો સ્ત્રોત પૂરો પાડતા હતા. આ માટેનો ફ્રેન્ચ શબ્દ કોચોન દ'ઈન્ડે (ભારતીય ડુક્કર) કે કોબેય છે; વલંદાઓ તેમને ગુનેસ બિગટે (ગ્યુએના પિગલેટ) કે કેવ્યા તરીકે ઓળખતા હતા, (જ્યારે હૉલંડની કેટલીક લોક બોલીઓમાં તેને સ્પાન્સે રેટ તરીકે ઓળખવામાં આવે છે), જ્યારે પોર્ટુગિઝ ભાષામાં ગિનિ પિગને તુપી શબ્દ પરથી તેનું લેટિનીકરણ થઈને કોબાયા કે પોરગુઈન્હો દ ઈન્ડિયા (નાનું ભારતીય ડુક્કર) એવો મતલબ થાય છે. તે સાર્વત્રિક નથી; ઉદાહરણ તરીકે, સ્પેનિશ ભાષામાં સર્વ સામાન્ય શબ્દ કોન્જેલિયો દ ઈન્ડિયાસ (ભારત/ઈન્ડિઝનું નાનકડું સસલું ) છે.[૨૦] એટલી જ વિચિત્ર બાબત એ છે કે, ચીનના લોકો તેને હોલેન્ડ પિગ (荷蘭豬, hélánzhū) તરીકે ઓળખે છે.
"ગિનિ પિગ" "ગિનિ"ના ઉદ્દભવની સમજૂતી આપવી અઘરી છે. એક માન્યતા એવી છે કે, આ પ્રાણીઓને ગ્યુએનાના રસ્તે યુરોપમાં લાવવામાં આવતા હતા, જેથી લોકો એવું માનવા માટે પ્રેરાતા હતા કે, તેમનો ઉદ્દભવ ગ્યુએનામાં થયો હતો.[૨૧] અંગ્રેજીમાં "ગિનિ" શબ્દનો ઉપયોગ અવારનવાર દૂરના કે અજાણ્યાં દેશના સંદર્ભમાં થાય છે. આ પ્રાણીના વિદેશીપણાંના રંગીન સંદર્ભમાં આ નામનો ઉપયોગ થતો હશે.[૨૪][૨૫] અન્ય એક માન્યતા એવું સૂચવે છે કે, નામમાં "ગિનિ" એ દક્ષિણ અમેરિકાના એક વિસ્તાર "ગ્યુઆયના"નો અપભ્રંશ સૂચવે છે, જોકે, આ પ્રાણીઓનો ઉદ્દભવ તે વિસ્તારમાં નથી થયો.[૨૪][૨૬] એક સામાન્ય ગેરમાન્યતા એવી પ્રવર્તે છે કે, તેમનું આ નામ પડ્યું કરાણ કે, તેઓ એક ગ્યુએના સિક્કાના બદલામાં વેંચાતા હતા. આ માન્યતા ટકી શકે તેમ નથી, કારણ કે, ઈંગ્લેન્ડમાં પ્રથમ વખત ગ્યુએનાનું આગમન 1663માં થયું હતું અને વિલિયમ હાર્વીએ છેક 1653માં "ગિનિ પિગ" શબ્દનો ઉપયોગ કર્યો હતો.[૨૭] અન્ય કેટલાક માને છે કે, કોની (સસલા)ના વિકલ્પરૂપે "ગિનિ" શબ્દનો ઉપયોગ થાય છે; 1607માં ચોપગાં પ્રાણીઓનું નિરૂપણ કરતા એડવર્ડ ટોપસેલ્સના પુસ્તકમાં તેમનો ઉલ્લેખ "પિગ કોન્નીસ" તરીકે થયેલો છે.[૨૧]
દાંતથી કરડીને ખાનારા પ્રાણીઓ માટે ગિનિ પિગ મોટા છે, તેમનું વજન 700 થી 1,200 ગ્રામ (1.5-2.5 રતલ) હોય છે, અને તેની લંબાઈ 20 અને 25 સેન્ટિમીટર (8-10 ઈંચ)ની વચ્ચે હોય છે.[૨૮] સામાન્ય રીતે તેઓ ચાર થી પાંચ વર્ષ જીવે છે, પરંતુ કેટલાક આઠ વર્ષ સુધી જીવે છે.[૨૯] 2006ની ગિનિસ બુક ઑફ વર્લ્ડ રેકોર્ડ પ્રમાણે સૌથી લાંબુ જીવનાર ગિનિ પિગ 14 વર્ષ, 10.5 મહિના જીવ્યું હતું.[૩૦]
1990ના દાયકામાં લઘુમતિમાં વૈજ્ઞાનિક અભિપ્રાય ઉદ્દભવ્યો કે, ગિનિ પિગ, ચિન્ચીલાસ અને ડેગ્સ જેવા કેવીમોર્ફ, દાંતથી કરડીને ખાતા પ્રાણીઓ નથી, આથી તેમને સસ્તન વર્ગનાં પ્રાણીઓની અલગ શ્રેણીમાં વર્ગીકૃત કરવા જોઈએ (લાગોમોર્ફની જેમ).[૩૧][૩૨] વધુ મોટા નમુના લઈને કરવામાં આવેલા સંશોધનમાં સસ્તન વર્ગના પ્રાણીઓનો અભ્યાસ કરતા જીવ વૈજ્ઞાનિકોમાં એ બાબતની સહમતિ સધાઈ છે કે, દાંતથી કરડીને ખાતા મોનોફિલેટિક તરીકેનું વર્ણન ન્યાયી છે.[૩૩][૩૪]
કેવ્યા પોરસેલ્સ કુદરતી રીતે જંગલી વિસ્તારોમાં નથી મળતા; તે કેવિસ પ્રજાતિ સાથે નિકટનો સંબંધ ધરાવતી જાતિઓ, કેવ્યા એપેરિયા , કેવ્યા ફૂલગિદા , અને કેવ્યા સ્યુદી ના વંશજ છે, જે હાલ પણ દક્ષિણ અમેરિકાના વિવિધ વિસ્તારોમાં મળી આવે છે.[૧] કેવીની કેટલીક પ્રજાતિની ઓળખ 20મી સદીમાં થઈ હતી, જેમકે કેવ્યા એનોલાઈમી અને કેવ્યા ગિની , તે ઘરેલું ગિનિ પિગ પણ હોય શકે છે. જે ફરીથી જંગલી વિસ્તાર મળતા જંગલી બની ગયા હતા.[૯] જંગલી કેવી ઘાસવાળા જંગલોમાં મળી આવે છે અને ગાયના માટે જે પર્યવારણ અનુકૂળ હોય ત્યાં મળી આવે છે. તેઓ સામાજિક છે, જેઓ નાના જૂથોમાં જંગલમાં રહે છે, જેમાં અનેક માદા (ડૂક્કરણી), એક નર (ડુક્કર), અને યુવાનો (ડુક્કરોના નામકરણ પરથી તેમને કૂરકૂરિયાં કહેવામાં આવે છે.) તેઓ જૂથોમાં (ટોળા)માં ફરે છે, ઘાસ અથવા બીજી વનસ્પતિ ખાય છે અને ખોરાકનો સંગ્રહ નથી કરતા.[૩૫] તેઓ દર ખોદતા નથી અને માળો બાંધતા નથી, છતાં ઘણીવખત તેઓ અન્ય પ્રાણીઓના દર, ઉપરાંત વનસ્પતિ સૃષ્ટિના કારણે ઉદ્દભેલી તિરાડ અને ટનલોમાં આશ્રય લે છે.[૩૫] તેઓ સંધ્યાકાળે સક્રિય બને છે, ઉપરાંત વહેલી સવારે અને સંધ્યાકાળે સક્રિય બનવાનું વલણ ધરાવે છે. જ્યારે શિકારી પ્રાણીઓને તેમને શોધવામાં તકલીફ પડશે.[૩૬]
પાળતું ગિનિ પિગ બે કે તેથી વધુનાં સમૂહમાં વિસ્તરે છે; ડૂક્કરણીઓનાં સમૂહ, એક કે તેથી વધુ ડુક્કરણીઓ અને એક ખસી કરેલું ડુક્કર યોગ્ય જોડી છે. બીજા ગિનિ પિગને ઓળખવાનું અને તેની સાથે સંબંધ બાંધવાનું ગિનિ પિગ જાણે છે, અને ડુક્કરો પર કરવામાં આવેલા ચેતાતંતુઓના પરીક્ષણમાં એવું સાબિત થયુ છે કે, જે માદાઓને ડુક્કર નથી ઓળખતો તેની સરખામણીમાં જે માદા સાથે તે બંધન ધરાવે છે તેની સામે દબાણ પ્રતિક્રિયા ઓછી હોય છે.[૩૭] ડુક્કરોનો સમૂહ પણ લાંબો રહી શકે છે, પરંતુ શરત છે કે, તેમના પાંજરામાં પૂરતી જગ્યા હોવી જોઈએ, તેમની વચ્ચેની ઓળખાણ નાની ઉંમરે થઈ હોય અને કોઈ માદા હાજર ન હોય.[૩૮] ઘરમાં વસતા ગિનિ પિગની જૈવિક લય જંગલી ગિનિ પિગ કરતા અલગ હોય છે, અને તેઓ લાંબા સમય સુધી સક્રિય રહે છે અને ત્યારબાદ વચ્ચે ટૂંક સમયની ઊંઘ લે છે.[૩૬] તેમની પ્રવૃત્તિ દિવસના લગભગ ચોવીસેય કલાકની અને છુટ્ટી છવાયેલી હોય છે, તીવ્ર પ્રકાશથી દૂર રહેવા સિવાય, અંદાજ મૂકી શકાય તેવી અન્ય કોઈ ઢબ દેખાતી નથી.[૩૬]
ઘરમાં રહેતા ગિનિ પિગ સામાન્ય રીતે પાંજરામાં રહે છે, જોકે મોટી સંખ્યામાં ગિનિ પિગ ધરાવતા કેટલાંક માલિકો તેમના આખા રૂમ પાળતુ પ્રાણીઓ માટે ફાળવતા હોય છે. સખ્ત કે તારની જાળીના પાંજરા બનાવવામાં આવે છે. જોકે, તારની જાળીવાળા પાંજરાના તળિયાને કારણે ઈજા પહોંચી શકે છે. જેને સામાન્ય રીતે બમ્બલ ફૂટ (અલ્સરેટિવ પોડોડર્મેટાઈટિસ) તરીકે ઓળખાતા ચેપ સાથે સાંકળવામાં આવે છે).[૩૯] "ક્યુબ્સ ઍન્ડ કોરોપ્લાસ્ટ" (અથવા સી ઍન્ડ સી) પ્રકારના પાંજરા હવે સામાન્ય પસંદ બની ગયા છે.[૪૦] ઘણી વખત પાંજરામાં લાકડાના છોલ કે તેના જેવી અન્ય સામગ્રીની શ્રૃંખલા ઊભી કરવામાં આવે છે. લાલ દેવદાર (પૂર્વીય કે પશ્ચિમી ), અને ચીડમાંથી, બંને નરમ લાકડામાંથી બનેલી પથારીનો ભૂતકાળમાં ઉપયોગ થતો હતો, જોકે હવે આ સામગ્રી હાનિકારક ફિનોલ (સુગંધી હાઈડ્રોકાર્બ) અને તેલ ધરાવતા હોવાનું માનવામાં આવે છે.[૪૧] કઠણ લાકડામાંથી બનતી (જેમકે, પૉપ્લરનું ઝાડ), કાગળના ઉત્પાદનો અને મકાઈના કણસલાની સામગ્રીમાંથી બનેલી પથારીઓ બીજા વિકલ્પો છે.[૪૧] ગિનિ પિગ તેમના પાંજરામાં ખૂબ અસ્તવ્યસ્ત રીતે રહે છે; તેઓ ઘણી વખત તેમના ખોરાકના પાત્ર ઉપર કુદી પડે છે અથવા તો પથારી અને ખરાબ વસ્તુઓ ભરવાના પાત્રને તેમાં ઢોળી દે છે, તેમનું મૂત્ર પાંજરાની સપાટી પર બાઝી જાય છે, જેને દૂર કરવું અઘરું હોય છે.[૪૨] પાંજરાને સાફ કરવામાં આવે તે પછી ગિનિ પિગ સામાન્ય રીતે મૂત્ર કરે છે અને તેમના શરીરના નીચેના ભાગને ઢસડી અને પાંજરા પર પોતાના વિસ્તારનું સીમાંકન કરે છે.[૪૩] જ્યારે નર ગિનિ પિગને પાંજરાની બહાર કાઢવામાં આવે છે ત્યારે તેઓ પણ આ રીતે તેમના વિસ્તારનું સીમાંકન કરે છે.
સામાન્ય રીતે ગિનિ પિગ ઘરની અન્ય પ્રજાતિ સાથે વિકસી નથી શકતી. દાંતથી કરડીને ખાતા અન્ય પ્રાણીઓ જેમ કે જેર્બિલ અને હેમ્સ્ટર સાથે ગિનિ પિગને રાખવામાં આવે તો શ્વાચ્છોશ્વાસ અને બીજા ચેપના બનાવો વધી જાય છે, [૪૪] અને આ પ્રકારના પ્રાણીઓ ગિનિ પિગ તરફ આક્રમ રીતે વર્તી શકે છે.[૪૫] મોટા પ્રાણીઓ તેમને શિકાર તરીકે જુએ છે, જોકે, કેટલાક (જેમકે શ્વાન)ને તેમને (ગિનિ પિગને) સ્વીકારવાની તાલિમ આપી શકાય છે.[૪૬] ગિનિ પિગ અને ઘરમાં રહેતા સસલાંને એક સાથે રાખવા અંગે વિભાજીત અભિપ્રાયો પ્રવર્તે છે. પ્રકાશિત થયેલા કેટલાંક સ્ત્રોતો જણાવે છે કે, ગિનિ પિગ અને સસલાંને એક જ પાંજરામાં રાખવામાં આવે ત્યારે તેઓ સારી રીતે રહી શકે છે.[૪૬][૪૭] જોકે, સસલાં લેગોમોર્ફ હોવાના કારણે, સસલાની પોષણ સંબંધી જરરિયાતો અલગ હોય છે, અને એટલે જ બંને પ્રજાતિને એક જ ખોરાક ન આપી શકાય.[૪૮] સસલાં રોગોના સંગ્રાહક પણ હોય શકે છે (જેમકે શ્વાસ સંબંધી ચેપ બૉરડેટેલા અને પેસ્ટ્રુલા ), જે ગિનિ પિગને લાગી શકે છે.[૪૯] એટલે સુધી કે, નાના સસલા પણ ગિનિ પિગ કરતા વધુ તાકતવાન હોય છે અને એટલે જ ઈરાદાપૂર્વક કે આંતરિક ઈજા પહોંચાડી શકે છે.[૫૦]
ગિનિ પિગ્સ ખોરાક લેવા માટે મુશ્કેલ રસ્તો શીખી શકે છે, અને શીખેલો રસ્તો મહિનાઓ સુધી ચોક્કસપણે યાદ રાખી શકે છે. સમસ્યા ઉકેલવાની તેમની સૌથી મજબૂત રણનીતિ હલનચલન છે.[૫૧] ગિનિ પિગ્સ નાના અવરોધો કૂદાવી શકે છે, જ્યારે તેઓ ચઢવામાં નબળા હોય છે, અને વધુ પડતા ચપળ નથી હોતા. તેઓ અત્યંત સહેલાઈથી આશ્ચર્યચકિત થઈ જાય છે, અને ક્યાં તો તે લાંબા ગાળા માટે કોઈ સ્થળે સ્થિર થઈ જશે અથવા છુપાવા માટે ઝડપથી દોડશે, જ્યારે તેઓ ભય અનુભવે છે ત્યારે અત્યંત ઝડપથી નાસી છૂટે છે.[૩૬] ચોંકી ગયેલા ગિનિ પિગના મોટા સમૂહ “નાસભાગ” કરશે, હિંસક પ્રાણીને ગૂંચવવા માટે ગમે તે દિશામાં દોડાદોડ કરશે.[૫૨] ઉશ્કેરાયેલા હોય ત્યારે, ઉત્તર ધ્રુવની બિલાડીના વોર ડાન્સ ને મળતી આવતી હિલચાલમાં, ગિનિ પિગ્સ વારંવાર હવામાં નાના કૂદકા મારી શકે છે (જે “પોપકોર્નિંગ” તરીકે ઓળખાય છે).[૫૩] તેઓ ખૂબ સારા તરવૈયાઓ પણ છે.[૫૪]
ઘણી ખિસકોલીઓ અને ઉંદરોની જેમ, ગિનિ પિગ કેટલીક વાર એકમેકની માવજત કરવાની સામાજિક વિધિમાં ભાગ લે છે, અને તેઓ નિયમિતપણે પોતાની માવજત કરે છે.[૫૫] માવજત કરવાની પ્રક્રિયા દરમિયાન તેઓ આંખમાંથી એક દૂધ-જેવો સફેદ પદાર્થ કાઢે છે અને વાળમાં ઘસે છે.[૫૬] ડુક્કરોના સમૂહો ઘણીવાર એકબીજાના વાળ ચાવતા હોય છે, પરંતુ આ પદ્ધતિ, સામાજિક સંકેતને બદલે, સમૂહની અંદર દરજ્જા સ્થાપવા માટે છે.[૫૪] કરડીને(ખાસ કરીને કાન), રુંવાડા ઉભા કરીને, આક્રમક અવાજો કરીને, જોરથી માથા પર મારીને અને કૂદકા મારી હુમલા કરીને પણ સત્તા સ્થપાય છે.[૫૭] બિન-જાતીય હોય કેવો સત્તાના ડોળનો આધાર પણ સમાન લિંગના સમૂહોમાં સામાન્ય છે.
ગિનિ પિગની દૃષ્ટિ મનુષ્યો જેટલી સારી નથી હોતી, પરંતુ તેમની દૃષ્ટિની મર્યાદા વિશાળ હોય છે(લગભગ 340°)[૫૮] અને તેઓ આંશિક રંગીન જૂએ છે(દ્વિવણ દૃષ્ટિમાં). તેમણે સાંભળવા, સૂંઘવા, અને અડકવાની ઇન્દ્રિયો ખૂબ સારી વિકસાવી છે.[૫૯] સમાન જાતિના સભ્યો વચ્ચે ઉચ્ચારણો જ સંપર્કનું પ્રાથમિક સાધન છે.[૬૦] કેટલાક અવાજો છેઃ[૬૧][૬૨]
listen
listen
listen
listen
listen
listen
ગિનિ પિગ સમગ્ર-વર્ષ જન્મ આપવા માટે સક્ષમ છે, સામાન્ય રીતે વસંતમાં જન્મની સંખ્યા વધી જાય છે; પ્રતિ વર્ષ વધુમાં વધુ પાંચ વખત તે સગર્ભા થઈ શકે છે.[૯] 63-68 દિવસોની સરેરાશ સાથે, ગર્ભાધાનનો સમયગાળો 59-72 દિવસો સુધી રહે છે.[૪૩] ગર્ભાધાનના લાંબા સમય અને બચ્ચાંઓના મોટા કદને કારણે, સગર્ભા માદાઓ કદાવર અને રીંગણી-આકારની થઈ જાય છે, તેમ છતાં કદ અને આકારમાં ફેરફાર જુદો જુદો હોય છે. મોટા ભાગના અન્ય દાંતથી કરડી ખાનારાં પ્રાણીઓ (ખિસકોલીઓ અને ઉંદરો)ના સંતાનો કે જેમને જન્મ સમયે ખૂબ જ સંભાળની જરૂર પડતી હોય છે, તેમના કરતાં વિપરીત, નવા જન્મેલા બચ્ચાંઓ વાળ, દાંત નહોર અને આંશિક દૃષ્ટિ સાથે સુવિકસિત હોય છે;[૫૪] તેઓ તરત જ હલનચલન કરી શકે છે, અને તરત જ ઘન ખોરાક ખાવાનું શરૂ કરી શકે છે, તેમ છતાં તેઓ ધાવવાનું ચાલું રાખે છે. સગર્ભાઓ 1-6 બચ્ચાંઓને ત્રણની સરેરાશથી જન્મ આપી શકે છે;[૨૯] અત્યાર સુધીમાં નોંધાયેલું સગર્ભાનું સૌથી મોટું કદ 17 છે.[૬૪]
ગિનિ પિગ સમગ્ર-વર્ષ જન્મ આપવા માટે સક્ષમ છે, સામાન્ય રીતે વસંતમાં જન્મની સંખ્યા વધી જાય છે. બચ્ચાંઓના મોટા જથ્થા ગર્ભાશયમાં જ ગર્ભનું મૃત્યુ થવાની ઘટનામાં વધુ પરિણમે છે, પરંતુ બચ્ચાંઓનો જન્મ વિકાસના વધુ આગળના તબક્કામાં થતો હોવાથી, નવજાતના મૃત્યુ દર પર માતાનું દૂધ મળવામાં પડતી અછત અસર કરે છે.[૬૫] જો ધવડાવવાનું ચાલુ હોય તો સાથે રહેતી માદાઓ માતૃત્વના કર્તવ્યોમાં મદદ કરે છે.[૬૬]નર અને માદા ગિનિ પિગ્સ સામાન્ય કદ સિવાય બાહ્ય દેખાવમાં જુદા નથી પડતા. બંને લિંગોમાં ગુદાની સ્થિતિ જનનાંગની ઘણી નજીક હોય છે. યોનિમુખથી રચાતા Y-આકારની બાહ્ય રૂપરેખાથી માદા જનનાંગ ઓળખી શકાય છે; જ્યારે નર જનનાંગ શિશ્ન જેવા દેખાતા હોય શકે છે અને ગુદા સરખો આકાર રચે છે, જો આસપાસના વાળમાં દબાણ આપવામાં આવે તો શિશ્ન બહાર આવી જશે.[૬૭] અંડકોશના સોજાથી નર ટેસ્ટેસ બહારથી પણ દૃશ્યમાન હોઈ શકે છે.
3-5 અઠવાડિયાઓમાં નર જાતીય રીતે પુખ્ત થાય છે; માદા વહેલામાં વહેલી 4 અઠવાડિયાઓમાં પ્રજનનક્ષમ થઈ શકે છે અને તેઓ પુખ્ત થાય તે પહેલા જ ગર્ભના જથ્થાને ધારણ કરી શકે છે.[૬૮] જે માદાઓએ ક્યારેય જન્મ નથી આપ્યો તે સામાન્ય રીતે, છ માસની ઉંમર બાદ, બસ્તિપ્રદેશના સાંધામાં, કોમલાસ્થિના સાંધાને ફરી પૂર્વવત ન થઈ શકે તે રીતે સડાવી દે છે.[૪૩] જો આવું બન્યા પછી તેઓ સગર્ભા થાય, તો ગર્ભ નળી પૂરતી પહોળી નહિં થાય, અને તેઓ જન્મ આપવાનો પ્રયત્ન કરે ત્યારે ડિસ્ટોસા(dystocia-એટલે જન્મ આપવામાં તકલીફ પડવી-બાળક પૂરું બહાર ન આવી શકે)માં અને મૃત્યુમાં પરિણમી શકે છે.[૬૯] માદાઓ જન્મ આપ્યાના 6-48 કલાકમાં સગર્ભા થઈ શકે છે, પરંતુ આમ વારંવાર સગર્ભા થવું માદા માટે સ્વાસ્થ્યપ્રદ નથી.[૭૦]
સગર્ભા અવસ્થામાં ભારે રક્તદાબની અવસ્થા સામાન્ય છે અને ઘણી સગર્ભા માદાઓને તે મારી નાંખે છે. લોહીમાં ઝેર ફેલાવાના આ રોગના લક્ષણોમાં અરુચિ, બળનો અભાવ, વધુ પડતી લાળ ઝરવાનો, અને કિટોન્સના કારણે મીઠ્ઠી અથવા ખાટી શ્વાસની વાસનો અને આગળ વધી ચૂકેલા કિસ્સાઓમાં રક્તાઘાતનો સમાવેશ થાય છે.[૭૧] ગરમ આબોહવામાં, સગર્ભા અવસ્થામાં ભારે રક્તદાબની અવસ્થા ઘણી સામાન્ય છે.[૭૨] સગર્ભાવસ્થાની અન્ય ગંભીર તકલીફોમાં ગર્ભાશયનું બહાર નીકળી આવવું, હાઈપોકેલસેમિયા (hypocalcaemia-એક પ્રકારનું કેલ્શિયમ લોહીમાં ઘટી જતાં ઉદભવતી સ્થિતિ), અને મેસ્ટિટિસ (mastitis-સ્તનમાં થતાં ચેપનો એક પ્રકાર)નો સમાવેશ થાય છે.[૭૩]
ઘાસ એ ગિનિ પિગોનો કુદરતી આહાર છે. તેમની દાઢો ખાસ કરીને વનસ્પતિ જેવા પદાર્થ ચાવવા માટે અનુકૂળ હોય છે, અને પ્રાણીના સમગ્ર આયુષ્ય દરમિયાન સતત વધતી રહે છે.[૭૪] ઘાસ-ખાતા સ્તનવર્ગનાં મોટા ભાગના પ્રાણીઓ ઘણા મોટા હોય છે અને તેમનું લાંબું પાચન તંત્ર હોય છે; જ્યારે ગિનિ પિગોનો મોટા ભાગના ખિસકોલીઓ અને ઉંદરો કરતાં મોટા આંતરડાનો મોટો ભાગ ઘણો લાંબો હોય છે, તેમણે પોતાના આહારને પૂરો કરવા માટે તેમનો પોતાનો જ મળ ખાઈને, કૉપ્રોફેગી પણ કરવી જ પડે છે.[૭૫] જો કે તેઓ આડેધડપણે પોતાનો બધો જ મળ નથી ખાતા, પરંતુ સેકોટ્રોપ્સ તરીકે ઓળખાતી, ખાસ પોચી ગોળીઓ ઉત્સર્જિત કરે છે, જે યોગ્ય પાચન માટે જરૂરી B વિટામિન્સ, ફાઈબર અને જીવાણુ ફરીથી બનાવે છે.[૭૬] સેકોટ્રોપ્સ (અથવા કિકલની ગોળીઓ) સીધેસીધું મળદ્વારમાંથી જ ખવાય છે, સિવાય કે ગિનિ પિગ સગર્ભા અથવા સ્થૂળ હોય.[૪૮] તેમનું આ વર્તન સસલાંઓમાં પણ સમાન છે. વૃદ્ધ ડુક્કરો અથવા ડુક્કરની માદાઓમાં (નાના હોય તેમાં ભાગ્યે જ જોવા મળતી સ્થિતિ), મળદ્વારમાંથી પોચી ગોળીઓને ઉત્સર્જિત થવા દેતા સ્નાયુઓ નબળા પડી શકે છે. આ કબજિયાત (anal impaction-નો શબ્દશઃ અર્થ છે મળદ્વારની અંદર જ સજ્જડ ચોંટી રહેવુ- શ્વાન સાથે પણ આ સ્થિતિ સર્જાય તો તેને constipation કહેવાને બદલે anal impaction કહેવાય છે, મનુષ્યો માટે આ ટર્મ ન વાપરી શકાય, અપશબ્દ તરીકે પણ વપરાય છે) તરીકે ઓળખાતી સ્થિતિ પેદા કરે છે,) જે ડુક્કરોને સેકોટ્રોપ્સ ફરીથી પચાવતા અટકાવે છે, જોકે કઠણ મળના ગોળાઓને જામી ગયેલા મળ વચ્ચેથી પસાર થઈ શકે છે.[૭૭] આ સ્થિતિ કામચલાઉ ધોરણે સાવચેતીપૂર્વક જમા થયેલા મળને હટાવીને હળવી કરી શકાય છે.
ગિનિ પિગ્સને ઘાસની તાજી ગંજીઓ, જેવી કે તિમોથી ઘાંસ (timothy-આ અમેરિકા અને યુરોપમાં ઉગતું ખાસ પ્રકારનું ઘાસ છે), અને વધુમાં તિમોથીથી આધારિત હોય તેવા ખોરાકના ગોળાઓ ખવડાવવાથી ફાયદો થાય છે. ગદબ પણ ખોરાકનો એક પ્રચલિત વિકલ્પ છે; મોટા ભાગના ગિનિ પિગ્સ જ્યારે તેમને અપાય ત્યારે મોટા પ્રમાણમાં ગદબ ખાશે,[૭૮] જો કે પુખ્ત ગિનિ પિગને ગદબ ખવડાવવા અંગે થોડો વિવાદ છે.[૭૯] કેટલાંક પાળતુ પશુના માલિકો અને પ્રાણીઓના દાક્તરોએ સલાહ આપી છે કે, ઘાસની ગંજીઓને બદલે ફળી તરીકે, મોટા પ્રમાણમાં ગદબ ખાવાથી સ્થૂળતા આવી શકે છે, સાથે જ અતિશય કૅલ્સિયમના કારણે પિત્તાશયમાં પથરીઓ થઈ શકે છે, એમ તો કોઈને પણ થઈ શકે છે પરંતુ સગર્ભા અને ઘણા નાના ગિનિ પિગ્સને ખતરો રહે છે.[૮૦][૮૧] તેમ છતાં, છપાયેલા વૈજ્ઞાનિક સ્ત્રોતોમાં ગદબનો પ્રોટીન, એમીનો એસિડ અને ફાઈબરની ફરીથી પૂર્તિ કરનારા સ્ત્રોત તરીકે ઉલ્લેખ થયેલો છે.[૮૨][૮૩]
મનુષ્યોની જેમ, પરંતુ અન્ય મોટા ભાગના સ્તનવર્ગના પ્રાણીઓથી વિપરીત, ગિનિ પિગ્સ પોતાનું વિટામિન C પોતે શરીરમાં જ નથી બનાવી શકતા અને આ મહત્વપૂર્ણ પોષક તત્વને ખોરાકમાંથી જ મેળવવું પડે છે. જો ગિનિ પિગ્સ પૂરતું વિટામિન C ખોરાકમાં ન લે તો, તેઓ શક્યપણે જીવલેણ સ્કર્વિથી પીડાઈ શકાય છે. ગિનિ પિગ્સને રોજના 10 મિલિગ્રામ વિટામિન સીની જરૂર હોય છે (જો સગર્ભા હોય તો 20 મિલિગ્રામ), જેને તાજા, કાચા ફળો અને શાકભાજી (જેમ કે બ્રોકોલી, સફરજન, કોબી, ગાજર, સેલરિ અને પાલકની ભાજી) અથવા પૂરક આહારોમાંથી મેળવી શકાય છે.[૮૪] ગિનિ પિગ્સ માટે તંદુરસ્ત આહારમાં કૅલ્સિઅમ, મેગ્નેશિયમ, ફૉસ્ફરસ, પૉટેશિયમ, અને હાયડ્રજન આયન્સનું એક જટિલ સંતુલન જરૂરી છે; વિટામિન્સ ઈ, એ, અને ડી પણ પૂરતા પ્રમાણમાં જરૂરી છે.[૮૫] અસમતોલ આહાર સ્નાયુગત સદોષ આહાર, મેટાસ્ટેટિક કેલ્સિફિકેશન, ગર્ભાવસ્થા સાથેની મુશ્કેલીઓ, વિટામિનની ઊણપ, અને દાંતની તકલીફો સાથે સંલગ્ન છે.[૮૬] શું આરોગવા યોગ્ય છે અને શું નથી તે જીવનની શરૂઆતમાં શીખેલા ગિનિ પિગ, તાજા ફળો અને શાકભાજી ખાવાના સમયે ચંચળ બની જ જતાં હોય છે, અને તેમની ટેવો પરિપક્વ થયા બાદ બદલવી મુશ્કેલ બની જાય છે.[૮૭] તેઓ આહારમાં એકાએક ફેરફાર થતાં યોગ્ય પ્રતિક્રિયા નથી આપતા; નવો ખોરાક સ્વીકારવાને બદલે તેઓ ખાવાનું બંધ કરીને ભૂખ્યા રહી શકે છે.[૫૪] ઘાસની ગંજીઓ અથવા અન્ય ખોરાકને વારંવાર પૂરો પાડવાની ભલામણ કરાયેલી છે, કારણ કે ગિનિ પિગ સતત ખાતા રહે છે અને જો ખોરાક હાજર ન હોય તો તેમના પોતાના વાળ ખાવા જેવી ટેવ વિકસાવી શકે છે.[૮૮] ગિનિ પિગના દાંત સતત વધ્યા કરે છે, તેથી તેઓ નિયમિતપણે કરડ્યા કરે છે, એમ પણ થાય કે તેમના દાંત તેમના મોઢા માટે ઘણા મોટા પણ બની જાય છે, જે તીણા દાંત વાળા કરડી ખાનારા પ્રાણીઓમાં એક સમાન તકલીફ છે.[૪૦] ગિનિ પિગ કાપડ, કાગળ, પ્લાસ્ટિક અને રબર પણ ચાવે છે.
બ્રેકન, બ્રાયનિ, બટરકપ, રાઈનો છોડ, ડેડલી નાઈટશેડ, ફોક્સગ્લવ, હેલિબોર, હેમલોક, લિલિ ઓફ ધ વેલી, મેવીડઢાંચો:Dn, મંકસ્હુડ, પ્રિવિટ, રેગવર્ટ, રેવંચી, સ્પીડ્વેલ, ટોડફ્લેકઢાંચો:Dn, અને વાઈલ્ડ સેલરિ સહિત સંખ્યાબંધ છોડ ગિનિ પિગ માટે ઝેરી હોય છે.[૮૯] વધુમાં, કોઈ પણ છોડ જે ગાંઠમાંથી ઉગે છે (ઉ.દા. ટયૂલિપ અને ડુંગળી) તે સામાન્ય રીતે ઝેરી માનવામાં આવે છે.[૮૯]
પાળેલા ગિનિ પિગને થતાં રોગોમાં શ્વાસોચ્છ્વાસને લગતાં ચેપો, ઝાડાં, સ્કર્વિ (વિટામિન સીની ઊણપ, સામાન્ય રીતે નિષ્ક્રિયતાના લક્ષણોથી ઓળખાય છે સ્કર્વિ), ચેપથી થતાં ગુમડાં (અનેક વાર ડોકમાં, ગળામાં ભરાયેલી ઘાસની ગંજીઓના કારણે, અથવા બાહ્ય ઉઝરડાઓથી થતાં ગુમડાં), અને જૂ, અતિ સૂક્ષ્મ જંતુઓ, અથવા ફૂગથી થતાં ચેપોનો સમાવેશ થાય છે.[૯૦] મેન્જ માઈટ્સ (ટ્રિક્સાકેરસ કાવીઈ ) વાળ ખરવાનું સામાન્ય કારણ છે, અને અન્ય લક્ષણોમાં અતિશય ખંજવાળ, અડકવામાં આવે ત્યારે અસામાન્ય આક્રમક વર્તન(દુઃખાવાને કારણે), અને કેટલાક કિસ્સાઓમાં રક્તાઘાતોનો પણ સમાવેશ થાય છે.[૯૧] ગિનિ પિગ “ચાલતી જૂઓ” (ગ્લિરિકોલા પોર્ચેલી )થી પણ પીડાઈ શકે છે, જૂ એક નાનું સફેદ જંતુ છે, જે વાળમાં ફરતું જોઈ શકાય છે; આ જૂઓના ઈંડાઓ, જે કાળા અથવા સફેદ ડાઘાઓ તરીકે વાળ સાથે લાગેલા દેખાય છે, કેટલીકવાર “સ્થિર જૂ” તરીકે ઓળખાય છે. વાળ ખરવાના અન્ય કારણોમાં અંડાશયમાં થતી પાણીની ગાંઠો જેવી સારવાર માંગતી છુપી બિમારીની સ્થિતિને કારણે સર્જાયેલી હોર્મોનલ ગરબડ હોઈ શકે છે.[૯૨]
બાહ્ય ચીજો, ખાસ કરીને ઘાસની ગંજીઓ અથવા તણખલાઓના નાના ટુકડાં, ગિનિ પિગની આંખમાં ઘુસી શકે છે, જે અતિશય પલકારા, આંસુ નીકળવા, અને કેટલાંક કિસ્સાઓમાં આંખના પડદાં પર ઈજા થવાથી આંખ પરની અપારદર્શક છારીમાં પરિણમે છે.[૯૩] ઘાસની ગંજીઓ અથવા તણખલાઓની રજકણો છીંકપણ લાવી શકે છે. સમયાંતરે છીંક ખાવું ગિનિ પિગ માટે સામાન્ય છે, જ્યારે વારંવાર છીંક આવવી, ખાસ કરીને વાતાવરણ બદલાવાની પ્રતિક્રિયારૂપે છીંક આવવી ન્યૂમોનિઆનું લક્ષણ હોઈ શકે છે. ન્યૂમોનિઆની સાથે ટોર્ટિકોલીસ (torticollis એટલે wryneck- જેનો અર્થ થાય છે વિકૃત અથવા એક તરફ વાંકી થઈ ગયેલી ડોક) પણ થઈ શકે છે અને તે જીવલેણ હોઈ શકે છે.[૯૪]ગિનિ પિગનું જાડું અને નાનું સુગઠિત શરીર હોવાથી, આ પ્રાણી અતિશય ગરમી કરતાં અતિશય ઠંડી વધુ સહેલાઈથી સહન કરે છે.[૯૫] તેમના શરીરનું સામાન્ય તાપમાન 101–104 °F (38–40 °C),[૯૬] છે અને તેથી તેમની આસપાસના વાતાવરણનું આદર્શ તાપમાન મનુષ્યો માટેના તાપમાન સમાન, લગભગ 65–75 °F (18–24 °C) જેટલું હોય છે.[૯૫] આસપાસનું સતત તાપમાન 90 °F (32 °C) કરતાં વધુ હોય ત્યારે અતિક્રિયતા અને મૃત્યુ સાથે જોડાયેલું છે, ખાસ કરીને સગર્ભા માદા ડુક્કરોમાં.[૯૫] વારંવાર હવાફેર અથવા પવનવાળું વાતાવરણ ગિનિ પિગને અનુકૂળ નથી,[૯૭] અને 30-70%ની મર્યાદાની બહારના અતિશય ભેજને નબળી પ્રતિક્રિયા આપે છે.[૯૮]
ગિનિ પિગ એવા પ્રાણીઓ છે જેનો શિકાર થાય છે, અને તેમની જીવન જીવવાના સંઘર્ષની સહજવૃત્તિ, માંદગીના સંકેતો અને પીડાને ઢાંકી દેવાની છે, અને ઘણી વખત સ્વાસ્થ્યની તકલીફો ગંભીર સ્થિતિમાં અથવા ખૂબ પાછળના તબક્કામાં પહોંચે ત્યાં સુધી દ્રશ્યમાન ન પણ હોય શકે. પેનિસિલિન સહિત, મોટા ભાગના ઍન્ટિબાયૉટિક્સ (જીવાણુનાશકો)થી ગિનિ પિગ અત્યંત સંવેદનશીલ હોવાથી રોગની સારવાર વધુ મુશ્કેલ બને છે, આ ઍન્ટિબાયૉટિક્સ આંતરડાંમાંના જરૂરી ફૂગ અને બેક્ટેરિઆને મારી નાંખે અને ઝડપથી ઝાડાં થવા લાગે છે અને કેટલાંક કિસ્સાઓમાં, મૃત્યુ પણ થાય છે.[૯૯] પ્રાણીઓની અન્ય જાતોને થતાં આનુવંશિક જનીની રોગો સમાન (શ્વાનોના કૂલામાં થતાં કુગઠનની જેમ), ગિનિ પિગમાં ઘણી બધી જનીની અસામાન્યતાઓ નોંધાઈ છે. સૌથી વધુ, અબિસિનિઅન ગિનિ પિગ્સની કાબરચીતરી ચામડીના રંગોની રચના, આંખની જન્મજાત ખામી અને પાચન તંત્રને લગતી મુશ્કેલીઓ સાથે સંકળાયેલી છે.[૧૦૦] અન્ય જનીની ખામીઓમાં “વોલ્ટ્ઝીંગ ડિઝીઝ” (બહેરાશ સાથે જોડાયેલી ગોળ ગોળ દોડવાની વૃત્તિ), લકવો અને ધ્રુજારીની સ્થિતિઓનો સમાવેશ થાય છે.[૧૦૧]
જો તેમની જિંદગીની શરૂઆતમાં સાચી રીતે સંભાળવામાં આવે, તો ગિનિ પિગને ઉંચકવા અને લઈ જવા માટે વશ કરી શકાય છે, અને તેઓ ભાગ્યે જ કરડે કે નહોર મારે છે.[૫૪] તેઓ બીકણ હોય છે અને હંમેશા કંઈકને કંઈક શોધ્યા કરતાં હોય છે અને અનેકવાર તક પોતે જ સામી ઉભી હોય તેમ છતાં તેમના પાંજરામાંથી નાસી જતાં અચકાય છે.[૪૭] જો કે, જ્યારે તેમને મુક્તપણે ચાલવા દેવાય ત્યારે તેઓ નોંધપાત્ર ઉત્સુકતા બતાવે છે, ખાસ કરીને સુપરિચિત અને સલામત પ્રદેશમાં. તેમના માલિક સાથે સુપરિચિત બની ગયેલા ગિનિ પિગ્સ માલિક નજીક આવે ત્યારે સિસોટી વગાડે છે; પ્લાસ્ટિકની થેલી ખખડે અથવા રેફ્રિજરેટરના દરવાજા, મોટે ભાગે જ્યાં તેમનું ખાવાનું મૂકાયેલું છે, તે ખુલે ત્યારે પણ પ્રતિક્રિયા રૂપે ગિનિ પિગ સિસોટી વગાડવાનું શિખે છે. ગિનિ પિગને જોડીઓમાં અથવા; સમૂહોમાં રખાય તે વધુ ઈચ્છનીય છે, નહિંતર એકલતા માંગી લેતી એક વિગતવાર ચિકિત્સા સ્થિતિનું નિર્માણ થાય છે. એકલા ગિનિ પિગ તણાવ અને નિરાશાથી પીડાય તેની વધુ શક્યતા રહેલી છે;[૧૦૨] આ જ કારણ માટે, સ્વીડનમાં જે ખરીદદાર પાસ કોઈ બીજું ગિનિ પિગ ન હોય તેને એક ગિનિ પિગ વેચવું ગેરકાયદેસર છે.[૧૦૩] એક સામાન્ય ગેરસમજ છે કે નર ગિનિ પિગને સમૂહોમાં ન રાખી શકાય; નર ગિનિ પિગ ઉત્તમ સાથીદાર બની શકે છે, ખાસ કરીને જ્યારે નાની ઉંમરથી પરિચય કરાવાયો હોય ત્યારે અને, સામાન્ય રીતે જ્યારે મર્યાદિત જગ્યા અથવા સાધનસામગ્રી હોય અથવા માદા કરતાં નર ગિનિ પિગનું પ્રમાણ વધુ હોય ત્યારે આક્રમકતા નથી ઉદભવતી. ગિનિ પિગની સુસંગતતા લિંગ કરતાં વ્યક્તિત્વ પર વધુ ભારપૂર્વક આધાર રાખે છે.[૧૦૪]
પાળતુ ગિનિ પિગ ઘણી જાતિઓમાં આવે છે, જે યુરોપ અને ઉત્તર અમેરિકામાં તેમનો પરિચય થયા બાદ વિકસાવાઈ છે. આ વિવિધતા વાળ અને રંગ બંધારણમાં જુદી પડે છે. પાળતુ જાનવરોની દુકાનમાં જોવા મળતી એક સૌથી સામાન્ય વિવિધતા છે ઈંગ્લિશ શોર્ટહેર(અમેરિકન તરીકે પણ જાણીતી છે), જેને ટૂંકી, લીસી રુંવાટી હોય છે, અને અબિસિનિઅન, જેમની રુંવાટી કાઉલીક્સ (કાઉલીક્સ એટલે વાળનો વિરૂદ્ધ દિશામાં ઉગે તેમ માથા પર મૂકાયેલો જથ્થો) અથવા રોઝેટેસ (ગુલદસ્તાને બાંધવા માટેની સાટીનની પટ્ટીઓ)થી આડીઅવળી કરાયેલી છે. સંવર્ધકોમાં પણ પ્રચલિત હોય તેવી પ્રજાતિ પેરુના અને શેલ્ટિ (અથવા સિલ્કી- Silkie), જે બંને સીધા લાંબા વાળની પ્રજાતિઓ છે તે, અને ટેક્સેલ છે, જેના વાંકડિયા લાંબા વાળ છે. ગિનિ પિગનું સંવર્ધન અને પ્રદર્શન કરવા માટે સમર્પિત કેવી ક્લબ્સ અને સંસ્થાઓ વિશ્વભરમાં સ્થપાયેલી છે. અમેરિકન રેબિટ બ્રીડર્સ એસોસિએશન સાથે સંલગ્ન અમેરિકન કેવી બ્રીડર્સ એસોસિએશન, યુનાઈટેડ સ્ટેટ્સ અને કેનેડામાં નિયામક મંડળ છે.[૧૦૫] યુનાઈટેડ કિંગડમમાં બ્રિટિશ કેવી કાઉન્સિલ કેવી ક્લબ્સનું નિયમન કરે છે. આ પ્રકારના સંગઠનો ઓસ્ટ્રેલિયા (ઓસ્ટ્રેલિયન નેશનલ કેવી કાઉન્સિલ)[૧૦૬] અને ન્યૂઝીલેન્ડ(ન્યૂઝીલેન્ડ કેવી ક્લબ)માં હાજર છે.[૧૦૭] પ્રત્યેક ક્લબ કઈ પ્રજાતિઓ દર્શવાવવાને લાયક છે તે માટેના તેમના પોતાના પૂર્ણતા અને ચોકસાઈના માનકો જાહેર કરે છે.
મનુષ્યોની ઘરેલુ જિંદગીમાં વ્યાપકપણે ફેલાયેલી તેમની લોકપ્રિયતાના પરિણામ સ્વરૂપે, અને ખાસ કરીને ઘરમાં બાળકો સાથેની તેમની લોકપ્રિયતાના કારણે, ગિનિ પિગ સંસ્કૃતિ અને માધ્યમોમાં હાજરી દર્શાવી છે. સાહિત્યમાં પ્રાણીની કેટલીક નોંધપાત્ર હાજરીઓ, બેઅટ્રીક્સ પોટ્ટર દ્વારા લિખિત નવલકથા,[૧૦૮] ધ ફેઅરિ કૅરવૅન , અને મિશેલ બોન્ડની બાળકો માટેની શ્રેણી ઓલ્ગા દા પોલ્ગામાં છે,[૧૦૯] જેમાંના બંનેમાં ગિનિ પિગને મુખ્ય પાત્રોમાં દર્શાવાયેલા છે. અન્ય એક હાજરી સી. એસ. લૂએસ દ્વારા લિખિત ધ મેજિશિઅન્સ નેફ્યુ માં છેઃ તેમની પ્રથમ(ક્રમાનુસાર) ધ ક્રોનિકલ્સ ઓફ નાર્નિયા શ્રેણીમાં, ગિનિ પિગ વિશ્વો વચ્ચેના લાકડાંમાં પ્રવાસ કરનારું પ્રથમ પ્રાણી છે.[૧૧૦] એલિસ પાર્કર બટલર દ્વારા લખાયેલી ટૂંકી વાર્તા પિગ ઈઝ પિગ્સ નોકરશાહીની અસક્ષમતાની કહાણી છે; બે ગિનિ પિગને રેલવે સ્ટેશન પર તેમની જાતિ ન સ્વીકારાતા અટકાવી રાખવામાં આવે છે, જ્યારે મનુષ્યો દલીલ કરે છે કે તેમનું ભાડું નક્કી કરવાના હેતુથી તેઓ “ડુક્કરો” છે કે નહિં.[૧૧૧] બટલરની કહાણીએ, તેમાંથી, ડેવિડ ગેર્રોલ્ડ દ્વારા લખાયેલી, “ધ ટ્રબલ વિથ ટ્રિબ્બલ્સ” (The Trouble with Tribbles)ના Star Trek: The Original Series પ્રકરણને પ્રેરિત કર્યું.[૧૧૨] ધ ગોલ્ડન હેમ્સ્ટર સાગા પુસ્તકોમાં, એનરિકો અને કરુસો નામના બે ગિનિ પિગ છે, જે આધુનિક જમાનાના નાટ્ય અભિનતાઓ છે (એમના નામ એનરિકો કારુસો પરથી નામ પડાયા છે), આ બંને થોડા ઓછા મહત્વના પાત્રો ભજવે છે, અને ઘણીવાર મુખ્ય પાત્ર, ફ્રેડ્ડી ઔરાટસ, કે જેને આ બંનેના અભિનયના હાવાભાવ અત્યંત નાપસંદ છે, તેને ચીડવે છે.
ગિનિ પિગ ફિલ્મ અને ટેલિવિઝનમાં પણ દર્શાવાયેલા છે. ટીવી ફિલ્મ શ્રેડ્ડેરમેન રુલ્સમાં, મુખ્ય પાત્ર અને મુખ્ય પાત્ર જેના પર મોહિત હોય છે, તે બંને પાસે ગિનિ પિગ્સ હોય છે, આ બંને ગિનિ પિગ્સ કથામાં એક નાનકડો ભાગ ભજવે છે. 1998ની ફિલ્મ ડૉ. ડુલિટલ માં, ક્રિસ રોકના અવાજવાળું, રોડની નામનું ગિનિ પિગ મહત્વપૂર્ણ પાત્ર હતું અને ગિનિ પિગ લિનિ, નિક જૂનિયર્સ વન્ડર પેટ્સ માં સહ-કલાકાર છે. 1990 અને 2000ના દાયકામાં ગિનિ પિગ કેટલાંક મુખ્ય જાહેરાત અભિયાનોમાં વપરાયા હતા, એગ બેંકિંગ પીએલસી,[૧૧૩] સ્નેપલ અને બ્લોકબસ્ટર વિડીયોમાં તેમની હાજરી નોંધપાત્ર છે.[૧૧૪] ગિનિ પિગના હિમાયતીઓ, બ્લોકબસ્ટર કેમ્પેઈનને, ગિનિ પિગ અને સસલાંઓને એકસાથે પાંજરામાં પૂરવાનું વધી જવા માટેનું એક કારણ હોવાનું માને છે.[૫૦] ધ સાઉથ પાર્ક સિઝન 12ના એક પ્રકરણમાં "Pandemic 2: The Startling", પરિધાનો પહેરેલા વિશાળ ગિનિ પિગ પૃથ્વી પર તોફાન મચાવે છે.[૧૧૫] 2009ની વોલ્ટ ડિઝની પિક્ચર્સની ફિલ્મ જી-ફોર્સમાં યુ એસ સરકારના અતિશગય હોશિયાર કર્મચારીઓ તરીકે તાલીમબદ્ધ ગિનિ પિગના સમૂહને દર્શાવાયેલું છે. આ ફિલ્મ પર આધારિત, અત્યંત લોકપ્રિય વિડીયો ગેમ પણ જાહેર કરાઈ હતી.
વૈજ્ઞાનિક સંશોધનોમાં ગિનિ પિગનો ઉપયોગ એ અંદાજે 17મી સદીના પૂર્વેથી શરુ થયો હતો, જ્યારે ઈટાલિયન જીવશાસ્ત્રી માર્કેલ્લો માલપિઘિ અને કાર્લો ફ્રાકાસ્સાતીએ શારીરિક સંરચના સંદર્ભેના તેમના પરિક્ષણમાં તેમણે ગિનિ પિગ પર વિવિસેક્શન (વૈજ્ઞાનિક સંશોધન અર્થે જીવતા પ્રાણીની શસ્ત્રક્રિયા) કર્યું.[૧૧૬]1780માં એન્ટોનિઓ લાવોઈસેર એ તેના પ્રયોગમાં ગરમી ઉત્પાદન માપવા માટેના સાધન કેલરીમીટર સાથે ગિનિ પિગનો ઉપોયગ કર્યો. ગિનિ પિગના ફેફસાંમાંથી નિકળતી ઊર્જાને કારણે કેલરીમીટરની આસપાસનો બરફ પીગળવા માંડ્યો, જે દર્શાવતું કે ઓક્સિકરણ એ ફેંફ્સાના ગેસનું વિનિમય છે, જેમ એક મિણબત્તી સળગે છે.[૧૧૭]
19મી સદીના અંત ભાગમાં લુઈસ પાશ્ચર, એમિલ રોક્સ અને રોબર્ટ કોચના સંશોધનો દ્વારા રોગાણુ સિદ્ધાંત સ્થાપિત કરવામાં ગિનિ પિગે મહત્વનો ભાગ ભજવ્યો.[૧૧૮] ભ્રમણકક્ષામાં અવકાશીય ઉડ્ડાણ માટે ગિનિ પિગને અનેકવાર રજૂ કરવામાં આવ્યા છે, પ્રથમ વાર યુએસએસઆર (USSR) દ્વારા 1961 , 9 માર્ચના સ્પુતનિક 9 બાયોસેટેલાઈટ દ્વારા સફળ પુન: પ્રાપ્તી કરી હતી.[૧૧૯] ચીને પણ 1990માં ગિનિ પિગને પ્રવાસી તરીકે રાખીને એક બાયોસેટેલાઈટ છોડ્યું હતું, અને તેની પુન:પ્રાપ્તી કરી હતી.[૧૨૦]
અંગ્રેજી પરિભાષામાં સામાન્ય રીતે ગિનિ પિગ ને વૈજ્ઞાનિક સંશોધનના વિષય અથવા આધુનિક સમયમાં પ્રયોગ માટેના રૂપક તરીકે વાપરવામાં આવે છે, 20મી સદીના શરૂઆત પછીના આ દિવસો હતા; ઓક્સફોર્ડ અંગ્રેજી ડિક્સનરીએ 1913માં પ્રથમ વાર આ સંદર્ભે તેનો સૌપ્રથમ ઉપયોગ કર્યો.[૧૨૧]1933માં ગ્રાહક સંશોધનના સંસ્થાપક એફ. જે સ્કુલિંક અને આર્થર કાલ્લેટ ઉપભોક્તા સમાજમાં રૂપકના વિસ્તાર માટે 100,000,000 ગિનિ પિગ નામનું એક પુસ્તક લખ્યું.[૧૨૨] યુનાઈટેડ સ્ટેટ્સમાં આ પુસ્તક બેસ્ટ સેલર બન્યું, આથી બાદમાં આ પરિભાષા લોકપ્રિય બની અને ઉપભોક્તા સંરક્ષણ અભિયાનના વિકાસને પ્રોસ્તાહન મળ્યું.[૧૨૩]
આ શબ્દના નકારાત્મક અર્થ બાદમાં ચેક લેખક લુડવિક વાક્યુલિકની નવલકથા ઘી ગિનિ પિગ માં સોવિયતના એકહથ્થુ શાસન માટેના રૂપક તરીકે કરવામાં આવ્યો.[૧૨૪] 20મી સદી બાદ પણ ગિનિ પિગએ લેબોરેટ્રી પ્રાણી તરીકે ખાસા જાણીતા રહ્યા; 1660માં થયેલા સંશોધન પ્રમાણે યુ.એસ. (U.S.) માં વાર્ષિક 2.5 મિલિયન ગિનિ પિગનો ઉપોયગ થતો હતો,[૧૨૫] પરંતુ 1990ના મધ્ય સુધીમાં આ આંકડો ઘટીને 375,000 થયો હતો.[૫૪]
2007 સુધીમાં કુલ સંખ્યાની સરખામણીએ અંદાજે 2%ને લેબોરેટ્રી પ્રાણી તરીકે આવશ્યક ભાગ તરીકે માનવામાં આવે છે.[૧૨૫] ભૂતકાળમાં તેઓ અમુક નિશ્ચિત રસી અને રોગ વિરોધી જંતુ તરીકે ઉપયોગમાં આવતા હતા; ક્યારેક અત્યંત એલર્જિક રિએક્શન અથવા તીવ્રગ્રહિતાના પ્રતિભાવમાં એન્ટિબોડિસના ઉત્પાદન અંગેના અભ્યાસમાં તેઓને રોકવામાં આવતા.[૧૨૬] ઔષઘ વિજ્ઞાન અને ક્ષ-કિરણોના ઉપચાર અંગેના સંશોધનોમાં સામાન્યત: તેમનો ઓછો ઉપયોગ થાય છે.[૧૨૬] 20મી સદીના મધ્ય સુધીમાં પ્રયોગશાળાના સંદર્ભોમાં તેઓ અગાઉના મૂસ અને ઉંદરનું સ્થાન લઈ ચૂક્યા હતા. આવું એટલા માટે છે કારણ કે ગિનિ પિગના આનુવંશિક સંશોધનોમાં અન્ય તીણા દાંતવાળા કરડી ખાનારા પ્રાણીઓની સરખામણીએ તેને બોઈલ કરી શકાતા હતા. આમ છતાં પ્રજોત્પત્તિશાસ્ત્રજ્ઞ ડબલ્યુ. ઈ. કાસ્ટેલ અને સેવાલ રાઈટએ આ ક્ષેત્રે અભ્યાસમાં નોંધપાત્ર પ્રદાનો આપ્યા છે, ખાસ કરીને રુવાટીના રંગ સંદર્ભે.[૧૦૧][૧૨૭]2004માં યુ.એસ. (U.S.)ની નેશનલ હ્યુમન જિનોમ રિસર્ચ ઈન્સ્ટિટ્યૂટએ પાળતુ ગિનિ પિગના વંશસૂત્રોને અનુક્રમ કરવાની યોજના અંગે જાહેરાત કરી.[૧૨૮] સંક્રમક રોગોના ઉપાચાર અને સંશોધન સંદર્ભે મોટા પાયે ગિનિ પિગનો અમલ થયો હતો.[૧૨૬] બ્રુસીલોસિસ, તીવ્ર રોગો, કોલેરા, ડિપ્થેરિયા, પગ અને મોઢાના રોગો, ગ્લૅન્ડર્સ (ગધેડાંને થતો એક ચેપી રોગ અને પ્રાણઘાતક રોગ), ક્યુ તાવ, રોકી માઉન્ટેનનો તાવ અને અન્ય ટાઈફસમાં અનુભવાતી વિવિધ પ્રકારની તાણ વિગેરેની ઓળખમાં સામાન્ય રીતે તેનો ઉપયોગ કરવામાં આવે છે.[૧૨૬] ટીબીના ઉપચારમાં ખૂબ સામાન્ય પણે તેમનો ઉપયોગ કરવામાં આવે છે, કારણ કે તેઓ સરળતાથી માનવમાં ટીબીના બેક્ટેરિયાનું સંક્રમણ કરે છે.[૧૨૫] કારણ કે ગિનિ પિગ ગણતરીના પ્રાણીઓમાંથી એક છે કે જેઓ માણસની જેમ વિટામિન સીમાંથી કુત્રિમ રીતે સેન્દ્રિય પદાર્થ બનાવતા નથી, પરંતુ તેમના ખોરાકમાંથી જાતે જ તે મેળવે છે, તેઓ સ્કર્વી (વિટામીન સી ની ઊણપને લીધે થતો) અંગેના સંશોધનો માટે શ્રેષ્ઠ છે.[૧૨૫]
1907માં થયેલી એક આકસ્મિક શોધ પ્રમાણે ગિનિ પિગમાં પણ સ્કર્વીનો રોગ હોઈ સકે છે, 1932માં એસ્કોરબ્યુટેક પરિબળનું રાસાયણીક બંધારણ સાબિત કરવા માટે તેમનો ઉપયોગ કરવામાં આવ્યો, અને આમ ગિનિ પિગ મોડેલ એ વિટામિન સી સંશોધનમાં એક મહત્વનો ભાગ સાબીત થયા.[૧૨૯][૧૩૦] સેરોલોજીમાં પૂરત તત્વોએ મહત્વના ઘટક છે, જેમને સૌપ્રથમ વાર ગિનિ પિગના રક્તમાંથી છૂટા પાડવામાં આવ્યા હતા.[૧૨૫] ગિનિ પિગ અસામાન્ય ઈન્યુલિન ફેરફાર ધરાવે છે અને તે ઈન્સ્યુલિન વિરોધી એન્ટિ-બોડી સતંતિ માટે અનુકૂળ જાત છે.[૧૩૧][૧૩૨] અન્ય સ્તનધારી પ્રાણીઓઓમાં જોવા મળે છે તે કરતા ગિનિ પિગ ઈન્સ્યુલિનનું 10 ગણુ વધુ પ્રમાણ ધરાવે છે, જે શક્ય છે કે તેના નિયમિત વિકાસમાં મહત્વનું છે, કે જે ભૂમિકા વિકાસના હોર્મોનની હોય છે.[૧૩૩] વધુમાં બાળકોમાં મધુપ્રમેહ અને મહિલાઓમાં વધુ પડતી ગર્ભાવસ્થાને કારણે પ્રિ-એકલેમ્પસિઆની સ્થિતિમાં ભારે રક્તદાબની અવસ્થાના અભ્યાસ માટે ગિનિ પિગને નમૂનારૂપ જીવતંત્ર તરીકે ઓળખવામાં આવે છે.[૬૬] મુખ્યત: બહાર સંકરણ કરાયેલી જાતોના વૈજ્ઞાનિક સંશોધનો સંદર્ભે ગિનિ પિગ જાતનો ઉપયોગ કરવામાં આવે છે. એક તરફ સામાન્ય અમેરિકી અથવા અંગ્રેજી પશુધનમાંથી બે મુખ્ય જાતો હાર્ટલેય અને ડુન્કિન-હાર્ટલેય પ્રયોગશાળામાં મુખ્યત્વે ઉપયોગમાં લેવાય છે; આ અંગ્રેજી જાત અલ્બિનો છે, આ સાથે પિગમેન્ટ જાતો પણ ઉપલબ્ધ હતી.[૧૩૪] આંતરિક સંકરણ કરાયેલી જાતો ખૂબ અસામાન્ય હોય છે અને ખાસ પ્રકારના સંશોધનોમાં જ તેમનો ઉપયોગ કરવામાં આવે છે, જેવા કે ઈમ્યુન સિસ્ટમ મોલેક્યુલર બાયોલોજી. આંતરિક સંકરણ કરાયેલી જાતોમાંથી બે હજુ પણ મોટા પાયે ઉપયોગમાં લેવાય છે, જેને અનુસરતા સ્વેલ રાઈટના નામ પરથી સ્ટ્રેઈન 2 અને સ્ટ્રેઈન 13 તરીકે ઓળખાય છે.[૧૦૧][૧૩૪]
1980થી વાળ વિનાના ગિનિ પિગનો વૈજ્ઞાનિક સંશોધનોમાં ઉપયોગ થતો આવ્યો છે, ખાસ કરીને ત્વચાને લગતા અભ્યાસોમાં. વાળ વિનાના અને ચેપનો પ્રતિકાર કરવાની અશક્તિ વાળી જાત એ 1979માં ઈસ્ટમેન કોડેક કંપની પર હાર્ટલે સ્ટોક દ્વારા જન્મજાત આનુવંશિક ફેરફારો કરી પ્રયોગશાળામાં પજોત્પતી દ્વારા ઓલાદ પેદ કરવામાં આવી તેનું પરિણામ હતું.[૧૩૫]ઈન્સ્ટિટ્યૂટ આર્મન્ડ ફ્રાપ્પિએર એ 1978માં અસુરક્ષિત વાળ વિનાની જાતને ઓળખી કાઢી હતી અને ચાર્લેસ રિવર લેબોરેટ્રી એ 1980માં સંશોધને અર્થે આ જાતનું પુન: ઉત્પાદન કર્યું હતું.[૧૩૬] ત્યાર બાદ કાવી ફેન્સિઅર્સ એ વાળ વિનાની જાતનું સ્થાન લીધું અને વાળ વિનાની પાલતુ જાતોને "સ્કિનિ પિગ" તરીકે ઓળખવામાં આવતી.
ગિનિ પિગ (કુય, કુયે', કુરી કહેવાતા)તેમના માસ માટે મૂળ એન્ડીસમાં પાળવામાં આવતા. પરંપરાગત રીતે એન્ડીઅન હાઈલેન્ડમાં પ્રાદેશિક લોકો દ્વારા આ પ્રાણીને પ્રાસંગિક માંસ માટે અનામત રાખવામાં આવતું. પરંતુ 1960થી તેઓ તમામ લોકો દ્વારા ઉપભોગ માટે સમાજિક સ્વીકૃત બન્યા.[૧૩૭] નિયમિતરૂપે તેઓ એન્ડીસ માઉન્ટેન હાઈલેન્ડમાં ખાસ કરીને પેરુ અને બોલિવિઆમાં રોજીંદા ખોરાકનો મુખ્ય ભાગ છે; ઈક્વાડૉરના કેટલાક વિસ્તારમાં પણ તેમને આરોગવામાં આવે છે (મુખ્યત્વે સિએર્રા અને કોલમ્બિઆ).[૧૩૮] પરંપરાગત પશુધનની સરખામણીએ ગિનિપિગ માટે ખૂબ નાના ઓરડાની જરૂરિયાત રહે છે, તેમજ તેઓ ખૂબ જ ઝડપથી પ્રજનન કરે છે, આથી પરંપરાગત પશુઓ જેવા કે ડુક્કર અને ગાયની સરખામણીએ ખોરાક અને આવકના સ્રોત તરીકે તેઓ વધુ નફાકરાક છે.[૧૩૯] ગ્રામીણ અને શહેરી એમ બંને પરિવારોમાં પૂરક આવાક તરીકે ગિનિ પિગ વધી રહ્યા છે, આથી આ પ્રાણીઓને સામાન્ય રીતે ખરીદવામાં આવે છે, તેમજ સ્થાનિક બજારો અને મોટા-પાયા પર મ્યુનિસિપલ મેળાઓમાં તેમનું વેચાણ કરવામાં આવે છે.[૧૪૦]
ગિનિ પિગનું માંસ મોટા પ્રમાણમાં પ્રોટિન અને ઓછા પ્રમાણમાં ફેટ અને કોલેસ્ટ્રોલ ધરાવે છે, તેમજ સસલાં અને મરઘાના કાળા માંસ સાથે તેને સમાન દર્શાવવામાં આવે છે.[૪][૧૪૧] આ પ્રાણીને તળેલું (ચાકાડો અથવા ફ્રિટો ), બાફેલું (અસાડો ) અથવા શેકેલું (અલ હોર્નો ) પીરસી શકાય છે, અને શહેરી રેસ્ટોરેન્ટસમાં ક્યારેક તેને પુલાવ અને ખીમામાં પણ પીરસવામાં આવે છે.[૧૪૨] ઈક્વાડૉરના લાકો સામાન્ય રીતે તેને સોપા અથવા લોકરો દે કાય નામની સૂપ વાનગી તરીકે આરોગે છે. [૧૪૨]પેચમેનકા અથવા હુઆતિઆ એ જાળી પર શેકેલ માંસ જેવું જ હોય છે, જે ઘણું લોકપ્રિય છે અને તે સામાન્ય રીતે મકાઈની બિયર ચિચા સાથે પરંપરાગત પદ્ધતિથી પીરસવામાં આવે છે.[૧૪૨]
એક અંદાજ પ્રમાણે પેરુના લોકો પ્રતિવર્ષ 65 મિલિયન ગિનિ પિગ આરોગે છે, અને આ પ્રાણી તેમની સંસ્કૃતિમાં પણ જળવાઈ રહ્યું છે, લાસ્ટ સપરના જાણીતા ચિત્રમાં કસ્કોની મુખ્ય ચર્ચમાં ક્રાઈસ્ટ (ઈસુ ખ્રિસ્ત) અને તેમના બાર અનુયાયીઓ ગિનિ પિગ આરોગતા દર્શાવાયા છે.[૪] પેરુના ગ્રામીણ અને શહેરી બંને વિસ્તારોમાં કેટલાંક ધાર્મિક પ્રસંગોએ આ પ્રાણી ખાસ મહત્વ ધરાવે છે. 'જાકા સારિય (કેવી ભેગા કરવા) તરીકે જાણીતી એક ધાર્મિક ઉજવણી એ પેરુના પૂર્વીય પ્રાંત એન્ટોનિઓ રેઈમોન્ડીના ઘણા ગામડાઓમાં મુખ્ય ઉત્સવ છે, અને આવો જ અન્ય એક તહેવાર લિમા પણ ઉજવવામાં આવે છે.[૧૪૩] તે જુદી જુદી વિચારસરણીઓ વચ્ચે સમન્વય સાધવાનો પ્રયાસરૂપ પ્રવૃત્તિ છે, તે રોમન કેથોલિક ખ્રિસ્તી અને પૂર્વ-કોલમ્બિયન ધાર્મિક પ્રથાના તત્વોનું સંયોજન પણ છે. તેમજ સ્થાનિક પ્રોત્સાહક સંતોના ઉત્સવની આસપાસ ઘૂમે છે.[૧૪૩] એટલું તો ચોક્કસ છે કે જાકા સારિય શહેર-શહેરમાં જુદા સ્વરૂપે જોવા મળે છે; કેટલાંક વિસ્તારોમાં એક નોકર ની નિમણૂંક કરવામાં આવે છે, જે ઘર ઘર જઈને ગિનિ પિગ માટે દાન ભેગું કરે છે, જ્યારે અન્યમાં લોકોમા ગિનિ પિગને મોક બુલફાઈટ (નકલી સાંઢોની લડાઈ) માટે એક સામુદાયિક વિસ્તારમાં લાવીને મુક્ત કરવામાં આવે છે.[૧૪૩] આવા તહેવારોમાં કેવી ચેકાડો એ કાયમી પીરસાતું ભોજન છે, સ્થાનિક નેતાઓ અથવા તો ખાસ ગણતરીઓ સામે પ્રતિકાત્મક વ્યંગ્ય રૂપે હોવાથી તેમની (ગિનિ પિગ)ની હત્યા અને પીરસવાની પ્રક્રિયા ખાસ સમુદાયના લોકો દ્વારા કરવામાં આવે છે.[૧૪૩]
મધ્ય ઇક્વાડૉરના તુન્ગુરાહુલા અને કોટોપાક્સી પ્રાંતમાં તહેવાર દરમિયાન ગિનિ પિગને સામુદાયિક ભોજન એન્સાયો તેમજ ઓક્ટાવા ના ભાગ રૂપે કોર્પુસ ક્રિસ્ટિની આસપાસ રાખવામાં આવે છે, જ્યાં કાસ્ટિલોસ (ચરબીની લાકડીઓ)ને આડી લાકડીઓ તરફ બાંધેલા ઈનામ સ્વરૂપે તૈયાર કરવામાં આવે છે, જેમાં ઘણા ગિનિ પિગને લટકાવી શકાય છે.[૧૪૪] પેરુના ચુરિન શહેરનો વાર્ષિક ઉત્સવ છે જેમાં ગિનિ પિગના વસ્ત્રોની શૈલી અંગે એક સ્પર્ધાનો સમાવેશ થાય છે.[૧૪૫] ન્યૂ યોર્કમાં એન્ડિઅન ઈમિગ્રન્ટ્સની સંખ્યા સતત વધી રહી છે, આ સાથે ગિનિ પિગના માંસનું વેચાણ પણ વધી રહ્યું છે. યુનાઇટેડ સ્ટેટ્સના શહેરોમાં આવેલી કેટલીક મુખ્ય સામુદાયિક રેસ્ટોરેન્ટ્સમાં સ્વાદિષ્ટ વાનગી તરીકે કેવી પીરસવામાં આવે છે.[૧૪૬] પેરુની સંશોધન યુનિવર્સિટી ખાસ કરીને લા મોલિના નેશનલ અગ્રેરિઅન યુનિવર્સિટીએ મોટા કદના ગિનિ પિગના ઉછેર હેતુથી 1960માં ખાસ પ્રયોગાત્મક કાર્યક્રમો શરૂ કર્યા હતા.[૧૪૭] યુનિવર્સિટીના પ્રયાસોના પરિણામ સ્વરૂપે દક્ષિણ અમેરિકામાં ઉછેર તેમજ પશુપાલન પદ્ધતિઓમાં બદલાવની માંગ ઉઠવા પામી છે, આથી જ પશુધન તરીકે ગિનિ પિગમાં થઈ રહેલો વધારો આર્થિક રીતે વધુ ટકાઉ છે.[૧૪૮]
1990 અને 2000માં યુનિવર્સિટીએ દક્ષિણ અમેરિકાના દેશો સિવાયના દેશોમાં માણસો દ્વારા તેમનો ઉપભોગ વધે તેવી આશા સાથે યુરોપ, જાપાન અને યુનાઈટેડ સ્ટેટ્સમાં મોટી જાતના ગિનિ પિગની નિકાસ કરવાનું શરૂ કર્યું.[૪] પશ્ચિમ આફ્રિકાના વિકાસશીલ દેશોમાં પશુપાલન ક્ષેત્રે ગિનિ પિગના પ્રવેશ અંગેના પ્રયાસો પણ કરવામાં આવ્યા.[૧૩૯]આમ છતાં, અમેરિકા અને યુરોપના અન્ય દેશોમાં ખાદ્ય સ્રોત તરીકે તેમને વર્જ્ય ગણવામાં આવે છે, એક રિઆલિટી ટેલિવિઝન શોમાં પશ્ચિમિના જાણીતા શેફ એન્ડ્રુ ઝિમ્મેર્ન (તેના કાર્યક્રમ બિઝાર્રે ફુડ્સ) અને એન્થોની બોઉર્ડિનએ નો રિઝર્વેશન કાર્યક્રમમાં ગિનિ પિગના માંસના ઉપભોગને વિદેશી વાનગી તરીકે ઓળખાવી છે.
,_Tierpark_Hellabrunn,_M%C3%BAnich,_Alemania,_2012-06-17,_DD_01.JPG)
,_Quito,_Ecuador,_2015-07-22,_DD_21.JPG)
,_Quito,_Ecuador,_2015-07-22,_DD_20.JPG)
_at_Keswick_Public_Library.jpg)
_at_Keswick_Public_Library.jpg)
.jpg)
_at_Keswick_Public_Library.jpg)
|isbn= value: length (મદદ). Unknown parameter |editor૨-first= ignored (મદદ); Unknown parameter |editor૨-last= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate=, |date= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ)CS1 maint: Unrecognized language (link) |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ)CS1 maint: Extra text: authors list (link) |first૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૩= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૩= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ)CS1 maint: Explicit use of et al. (link) |first૫= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૩= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૪= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૪= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૫= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૩= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ)CS1 maint: Explicit use of et al. (link) |editor૩-first= ignored (મદદ); Unknown parameter |editor૩-last= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |last૩= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૩= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ)CS1 maint: Explicit use of et al. (link) |accessdate= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |month= ignored (મદદ); Check date values in: |accessdate=, |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) ઈન્ક્યુડસ સાઉન્ડ ફાઈલ. |year= (મદદ) |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate=, |date= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |accessdate=, |date= (મદદ) |year= (મદદ) |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Check date values in: |accessdate=, |year= (મદદ) |accessdate=, |year= (મદદ) |accessdate=, |date= (મદદ) |accessdate= (મદદ) |last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate=, |date= (મદદ) |author૬= ignored (મદદ); Unknown parameter |author૪= ignored (મદદ); Unknown parameter |author૭= ignored (મદદ); Unknown parameter |author૫= ignored (મદદ); Unknown parameter |author૩= ignored (મદદ); Unknown parameter |author૨= ignored (મદદ); Check date values in: |accessdate=, |date= (મદદ)CS1 maint: Explicit use of et al. (link) |author૪= ignored (મદદ); Unknown parameter |author૩= ignored (મદદ); Unknown parameter |author૨= ignored (મદદ); Check date values in: |accessdate=, |date= (મદદ)CS1 maint: Explicit use of et al. (link) |accessdate=, |date= (મદદ) |month= ignored (મદદ); Check date values in: |accessdate=, |year= (મદદ)CS1 maint: Explicit use of et al. (link) |accessdate=, |date= (મદદ) |accessdate=, |date= (મદદ) |year= (મદદ)
|year= (મદદ)
|year= (મદદ)
|year= (મદદ)
|last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ)
|year= (મદદ)
|last૨= ignored (મદદ); Unknown parameter |first૨= ignored (મદદ); Check date values in: |year= (મદદ)
ગિનિ પિગ (કાવિયા પોરસેલ્સ )ને કેવી તરીકે પણ ઓળખવામાં આવે છે. તીણા દાંતવાળી અને કરડીને ખાતું આ પ્રાણી કેવિડે અને કેવિયા પ્રજાતિ સાથે સંબંધ ધરાવે છે. તેમના સમાન નામને બાકાત રાખતા આ પ્રાણી ડુક્કર કુળના નથી, તેમજ તેઓ ગિનિમાંથી પણ આવતા નથી. તેમનો ઉદ્દભવ એન્ડીસ પર થયો અને જૈવરાસાયણિક અભ્યાસો અને વર્ણસંકરણ સૂચવે છે કે, કેવીની પ્રજાતિઓ કેવિયા અપેરિયા , સી. ફૂલગિડા કે સી. ટસ્કૂડી સાથે નજીકનો સંબંધ ધરાવે છે અને તેમના પાળતું વંશજ છે અને એટલે જ તે હિંસક નથી. દક્ષિણ અમેરિકાના કેટલાક તદ્દેશીય જૂથોની લોકસંસ્કૃત્તિમાં ગિનિ પિગ મહત્વની ભૂમિકા ભજવે છે, ખાસ કરીને ખોરાક તરીકે જ નહીં, પરંતુ લોક ઔષધી અને સમુદાયના ધાર્મિક કાર્યક્રમોમાં પણ અગત્યની ભૂમિકા ભજવે છે. 1960ના દાયકાથી, દક્ષિણ અમેરિકાની બહાર આ પ્રાણીનો ઉપયોગ વધે તે માટેના પ્રયાસો હાથ ધરવામાં આવ્યા છે.
પશ્ચિમી સમાજમાં,16મી સદીમાં યુરોપીય વેપારીઓએ ગિનિ પિગ પહોચાડ્યા, ત્યારથી ઘરના પાળતું પ્રાણી તરીકે ગિનિ પિગે વ્યાપક લોકપ્રિયતા હાંસલ કરી છે. તેમનો સાલસ સ્વભાવ સંભાળ રાખતી વખતે અને ભોજન સમયે તેમની પ્રતિક્રિયા અને અન્યની સરખામણીમાં તેમની રાખવાની સહેલાઈના કારણે, ગિનિ પિગ લોકપ્રિય પાળતુ પ્રાણી બન્યા છે. વિશ્વભરમાં, ગિનિ પિગના સ્પર્ધાત્મક ઉછેર માટે સંગઠનો સ્થાપવામાં આવ્યા છે, અને ગિનિપિગની વિવિધ રંગોના કોટવાળી અનેક વિશિષ્ટ પ્રજાતિ અને મિશ્રિત જાતિનો ઉછેર પાલકો દ્વારા કરવામાં આવે છે.
17મી સદીથી ગિનિ પિગ ઉપર જૈવિક પ્રયોગો હાથ ધરવામાં આવે છે. 19મી અને 20મી સદીમાં શરીરતંત્રના અભ્યાસ માટે ઘણી વખત નમૂના તરીકે આ પ્રાણીઓનો ઉપયોગ થતો હતો, જેના પગલે પ્રયોગના કોઈપણ વિષય માટે "ગિનિ પિગ" એવું ગુણવાચક વિશ્લેષણ અસ્તિત્વમાં આવ્યું. જોકે ત્યારથી ચૂહા અને ઉંદરોએ તેનું સ્થાન લીધું છે. હજૂ પણ સંશોધન માટે તેમનો ઉપયોગ થાય છે, પ્રાથમિક રીતે બાળકોમાં મધુપ્રમેહ, ક્ષય, આગરું અને ગર્ભાવસ્થા દરમિયાન ઉદ્દભવતી જટિલતાનો અભ્યાસ કરવા માટે નમુના તરીકે તેનો ઉપયોગ થતો હતો.
ଗିନି ପିଗ ବା ଗୃହପାଳିତ ଗିନି ପିଗ ବା କାଭି ବା ଗୃହପାଳିତ କାଭି (ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ The guinea pig or domestic guinea pig (Cavia porcellus), also known as cavy or domestic cavy) ଏକ ଜାତୀୟ ରୋଡେଣ୍ଟ (rodent) ବା କୃନ୍ତକ ବା କର୍ତ୍ତଦନ୍ତୀ ମୂଷା ଜାତୀୟ ଜୀବ, ଫ୍ୟାମିଲି କ୍ୟାଭିଡିଆ (en:Caviidae) ଓ ଜେନସ କ୍ୟାଭିଆ (Cavia) । ତାଙ୍କର ନାମ ଗିନି ପିଗ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କରେ ଗିନି (Guinea) ଦେଶ ବା ପିଗ (pig) ଜନ୍ତୁମାନଙ୍କ ସହିତ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନଥାଏ । ସେମାନେ ପ୍ରଥମେ ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକାର ଆଣ୍ଡେସରେ (Andes) ଥିଲେ ଓ ବାୟୋକେମିଷ୍ଟ୍ରି (biochemistry) ଓ ହାଇବ୍ରିଡ (hybridization) ଅନୁଶୀଳନରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ ସେମାନେ କାଭି ଜାତିର ମୋଣ୍ଟାନାର ସମ୍ପର୍କୀୟ ଗିନି ପିଗର (C. tschudii) ବଂଶଧର, ତେଣୁ ଆରମ୍ଭରେ ସେମାନେ ପ୍ରାକୃତିକ ବଣୁଆ ନଥିଲେ । [୧] ସେମାନେ ପ୍ରଥମରୁ ଖାଦ୍ୟ ନିମନ୍ତେ ଗୃହପାଳିତ କରାଯାଉଥିଲା ।
ଶୋଡ଼ଷ ଶତାବ୍ଦୀରେ ୟୁରୋପର ବେପାରୀମାନେ ଏହାକୁ ପଶ୍ଚିମ ଦେଶମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଥମେ ଆଣିବା ବେଳଠାରୁ ଏହ ପକେଟ ପେଟ (pocket pet) ନାମରେ ଜନପ୍ରିୟ ହୋଇଆସୁଛି । ସେମାନଙ୍କର ନରମ ପ୍ରକୃତି, ଧରିବା ଓ ଖୁଏଇବା ସମୟରେ ବନ୍ଧୁତାପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ୟବହାର ଓ ସହଜସାଧ୍ୟ ଯତ୍ନ ନେଇହେବା ଯୋଗୁ ଏହା ଜନପ୍ରିୟ ହୋଇଛି । ପଶୁ ପ୍ରଜନନକାରୀମାନେ (breeders) ସାରା ପୃଥିବୀରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କରି ଏମାନଙ୍କର କୋଟ (coat) ରଙ୍ଗ ବଦଳେଇ ପାରୁଛନ୍ତି ।
ଆଣ୍ଡେସର ଅନେକ ମୂଳ ନିବାସୀଙ୍କ (indigenous Andean groups) ନିମନ୍ତେ ଗିନି ପିଗ ଏକ ଲୋକ ସଂସ୍କୃତିର (folk culture) ଭୂମିକା ନିର୍ବାହ କରେ । ଏମାନେ ମଧ୍ୟ ଖାଦ୍ୟ ଉତ୍ସ, ପରମ୍ପରାଗର ଔଷଧ ଓ ଗୋଷ୍ଠୀର ଧାର୍ମିକ ଉତ୍ସବରେ ବ୍ୟବହୃତ ହୁଅନ୍ତି । ଏଗୁଡ଼ିକ ମାଂସ ଖାଇବା ନିମନ୍ତେ ମଧ୍ୟ ରଖାଯାଏ । ଆଣ୍ଡେସ ପର୍ବତମାଳାରେ ଏହା ଏକ ପ୍ରଧାନ ଜନପ୍ରିୟ ଖାଦ୍ୟ ଯେଉଁଠି ଏହାକୁ କୁଇ (cuy) କୁହାଯାଏ । ସନ ୧୯୬୦ରୁ ଆଧୁନିକ ପ୍ରଜନନ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ବଡ଼ ଆକାରର ଗିନି ପିଗ ପ୍ରଜନନ କରାଯାଇପାରୁଛି ଯାହା ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା ବାହାରେ ଖାଦ୍ୟ ନିମନ୍ତେ ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରାଯାଉଛି ।[୨]
ସପ୍ତଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଗୃହପାଳିତ ଗିନି ପିଗମାନଙ୍କୁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ପଶୁମାନଙ୍କର ପରୀକ୍ଷା (Biological experimentation) ନିମନ୍ତେ ପରୀକ୍ଷାଗାରରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଉଛି । ଏହି ପଶୁମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ପରିମାଣରେ ପରୀକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ବ୍ୟବହୃତ ହେବାରୁ ଊନବିଂଶ ଓ ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଏହାକୁ ଏକ ମଡେଲ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରାଗଲା ଓ କୌଣସି ମାନବ ଗବେଷଣାରେ ମଧ୍ୟ ଗିନି ପିଗ ନାମକରଣ କରାଗଲା । ସେହି ସମୟରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ମୂଷା, ବାଦୁଡ଼ି ଆଦି ଜୀବଙ୍କ ପ୍ରତିବଦଳରେ ଏମାନଙ୍କୁ ବ୍ୟବହାର କରାଗଲା । ବିଭିନ୍ନ ଡାକ୍ତରୀ ରୋଗମାନଙ୍କରେ ଯେପରିକି ମଧୁମେହ ଟାଇପ ୧, ଯକ୍ଷ୍ମା, ସ୍କର୍ଭି (ଗିନି ପିଗଙ୍କର ଭିଟାମିନ ଗ ଅଭାବ ହୁଏ) ଓ ପ୍ରିଏକ୍ଲାମ୍ପସିଆର (ଗର୍ଭାବସ୍ଥାର ଏକ ଜଟିଳତା ରୋଗ) ଔଷଧ ଗବେଷଣାରେ ଏମାନଙ୍କୁ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଉଛି ।
ଗିନି ପିଗ ବା ଗୃହପାଳିତ ଗିନି ପିଗ ବା କାଭି ବା ଗୃହପାଳିତ କାଭି (ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ The guinea pig or domestic guinea pig (Cavia porcellus), also known as cavy or domestic cavy) ଏକ ଜାତୀୟ ରୋଡେଣ୍ଟ (rodent) ବା କୃନ୍ତକ ବା କର୍ତ୍ତଦନ୍ତୀ ମୂଷା ଜାତୀୟ ଜୀବ, ଫ୍ୟାମିଲି କ୍ୟାଭିଡିଆ (en:Caviidae) ଓ ଜେନସ କ୍ୟାଭିଆ (Cavia) । ତାଙ୍କର ନାମ ଗିନି ପିଗ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କରେ ଗିନି (Guinea) ଦେଶ ବା ପିଗ (pig) ଜନ୍ତୁମାନଙ୍କ ସହିତ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନଥାଏ । ସେମାନେ ପ୍ରଥମେ ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକାର ଆଣ୍ଡେସରେ (Andes) ଥିଲେ ଓ ବାୟୋକେମିଷ୍ଟ୍ରି (biochemistry) ଓ ହାଇବ୍ରିଡ (hybridization) ଅନୁଶୀଳନରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ ସେମାନେ କାଭି ଜାତିର ମୋଣ୍ଟାନାର ସମ୍ପର୍କୀୟ ଗିନି ପିଗର (C. tschudii) ବଂଶଧର, ତେଣୁ ଆରମ୍ଭରେ ସେମାନେ ପ୍ରାକୃତିକ ବଣୁଆ ନଥିଲେ । ସେମାନେ ପ୍ରଥମରୁ ଖାଦ୍ୟ ନିମନ୍ତେ ଗୃହପାଳିତ କରାଯାଉଥିଲା ।
ଶୋଡ଼ଷ ଶତାବ୍ଦୀରେ ୟୁରୋପର ବେପାରୀମାନେ ଏହାକୁ ପଶ୍ଚିମ ଦେଶମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଥମେ ଆଣିବା ବେଳଠାରୁ ଏହ ପକେଟ ପେଟ (pocket pet) ନାମରେ ଜନପ୍ରିୟ ହୋଇଆସୁଛି । ସେମାନଙ୍କର ନରମ ପ୍ରକୃତି, ଧରିବା ଓ ଖୁଏଇବା ସମୟରେ ବନ୍ଧୁତାପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ୟବହାର ଓ ସହଜସାଧ୍ୟ ଯତ୍ନ ନେଇହେବା ଯୋଗୁ ଏହା ଜନପ୍ରିୟ ହୋଇଛି । ପଶୁ ପ୍ରଜନନକାରୀମାନେ (breeders) ସାରା ପୃଥିବୀରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କରି ଏମାନଙ୍କର କୋଟ (coat) ରଙ୍ଗ ବଦଳେଇ ପାରୁଛନ୍ତି ।
ଆଣ୍ଡେସର ଅନେକ ମୂଳ ନିବାସୀଙ୍କ (indigenous Andean groups) ନିମନ୍ତେ ଗିନି ପିଗ ଏକ ଲୋକ ସଂସ୍କୃତିର (folk culture) ଭୂମିକା ନିର୍ବାହ କରେ । ଏମାନେ ମଧ୍ୟ ଖାଦ୍ୟ ଉତ୍ସ, ପରମ୍ପରାଗର ଔଷଧ ଓ ଗୋଷ୍ଠୀର ଧାର୍ମିକ ଉତ୍ସବରେ ବ୍ୟବହୃତ ହୁଅନ୍ତି । ଏଗୁଡ଼ିକ ମାଂସ ଖାଇବା ନିମନ୍ତେ ମଧ୍ୟ ରଖାଯାଏ । ଆଣ୍ଡେସ ପର୍ବତମାଳାରେ ଏହା ଏକ ପ୍ରଧାନ ଜନପ୍ରିୟ ଖାଦ୍ୟ ଯେଉଁଠି ଏହାକୁ କୁଇ (cuy) କୁହାଯାଏ । ସନ ୧୯୬୦ରୁ ଆଧୁନିକ ପ୍ରଜନନ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ବଡ଼ ଆକାରର ଗିନି ପିଗ ପ୍ରଜନନ କରାଯାଇପାରୁଛି ଯାହା ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା ବାହାରେ ଖାଦ୍ୟ ନିମନ୍ତେ ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରାଯାଉଛି ।
ସପ୍ତଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଗୃହପାଳିତ ଗିନି ପିଗମାନଙ୍କୁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ପଶୁମାନଙ୍କର ପରୀକ୍ଷା (Biological experimentation) ନିମନ୍ତେ ପରୀକ୍ଷାଗାରରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଉଛି । ଏହି ପଶୁମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ପରିମାଣରେ ପରୀକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ବ୍ୟବହୃତ ହେବାରୁ ଊନବିଂଶ ଓ ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଏହାକୁ ଏକ ମଡେଲ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରାଗଲା ଓ କୌଣସି ମାନବ ଗବେଷଣାରେ ମଧ୍ୟ ଗିନି ପିଗ ନାମକରଣ କରାଗଲା । ସେହି ସମୟରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ମୂଷା, ବାଦୁଡ଼ି ଆଦି ଜୀବଙ୍କ ପ୍ରତିବଦଳରେ ଏମାନଙ୍କୁ ବ୍ୟବହାର କରାଗଲା । ବିଭିନ୍ନ ଡାକ୍ତରୀ ରୋଗମାନଙ୍କରେ ଯେପରିକି ମଧୁମେହ ଟାଇପ ୧, ଯକ୍ଷ୍ମା, ସ୍କର୍ଭି (ଗିନି ପିଗଙ୍କର ଭିଟାମିନ ଗ ଅଭାବ ହୁଏ) ଓ ପ୍ରିଏକ୍ଲାମ୍ପସିଆର (ଗର୍ଭାବସ୍ଥାର ଏକ ଜଟିଳତା ରୋଗ) ଔଷଧ ଗବେଷଣାରେ ଏମାନଙ୍କୁ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଉଛି ।
கினி எலி அல்லது கினிப் பன்றி (Guinea pig ), என்றும் அழைக்கப்படும் இது கொறிக்கும் விலங்கு வகையைச் சார்ந்தது, இது கேவிடே குடும்பவகையினுடையது மற்றும் கேவியா விலங்கினப் பிரிவைச் சார்ந்தது. இத்தகைய ஒரு பொதுப் பெயர் கொண்டிருந்தபோதிலும் இந்த விலங்குகள் பன்றி குடும்பத்தைச் சார்ந்தவையோ கினியா நாட்டைச் சார்ந்தவையோ அல்ல. அவை ஆண்டெஸ் நாட்டில் தோன்றின, மேலும் உயிர்வேதியியல் மற்றும் கலப்பினப் பெருக்கம் ஆகியவற்றை ஆதாரமாகக் கொண்டு மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆய்வுகள் அவை கேவியா அபெரியா , சி. ஃபல்கிடா அல்லது சி. ட்ஸ்ச்சுடி போன்ற கேவிக்கு நெருங்கிய தொடர்புடைய இனத்தின் வளர்ப்புக்குரிய வழித்தோன்றலாகவே குறிப்பிடப்படுகிறது, இதன் காரணமாக அவை இயற்கையாகவே காட்டுப்பகுதிகளில் இருப்பதில்லை.[1][2] பல பழங்குடி தென் அமெரிக்க குழுக்களின் நாட்டுப்புற கலாச்சாரங்களில் கினிப் பன்றி ஒரு முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறது, குறிப்பாக அது ஒரு உணவுப் பொருளாக மட்டுமல்லாமல் நாட்டுப்புற மருத்துவம் மற்றும் சமூக மதச் சடங்குகளிலும் இடம்பெறுகிறது.[3] 1960 ஆம் ஆண்டு முதல் தென் அமெரிக்காவிற்கு வெளியே இந்த விலங்கினை அதிகமாக நுகர்வதற்கான முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டிருக்கின்றன.[4]
16 ஆம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பிய வியாபாரிகளால் அறிமுகப்படுத்தியது முதல், கினிப் பன்றி மேற்கத்திய சமூகங்களில் ஒரு வீட்டு வளர்ப்புப் பிராணியாக பிரபலமடைந்து வருகிறது. அவற்றின் அடக்கமான நடத்தை, கையாளுதல் மற்றும் உணவு புகட்டுவதில் அவை காட்டும் புலப்பாடுகள் மற்றும் அவற்றின் மீது காட்டப்படும் பராமரிப்பின் எளிமை ஆகியவை கினிப் பன்றியைத் தொடர்ந்து ஒரு பிரபல வளர்ப்புப் பிராணியாக வைத்திருக்கிறது. கினிப் பன்றிகளின் போட்டி இனப்பெருக்கத்தில் பற்றுடைய நிறுவனங்கள் உலகமெங்கும் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது, மேலும் கினிப் பன்றியின் பல்வேறு சிறப்பு இனப்பெருக்கங்கள், பல தரப்பட்ட தோல் வண்ணங்களில் மற்றும் கலவைகளுடன் வளர்ப்பவர்களால் உருவாக்கப்படுகிறது.
17 ஆம் நூற்றாண்டு முதலே கினிப் பன்றிகள் மீது உயிரியல் ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன. 19 மற்றும் 20 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் இந்த விலங்குகள் அடிக்கடி மாதிரி உயிரினங்களாகப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது, இதன் விளைவாக பரிசோதனைக்கு ஆட்படும் பொருள் ஆங்கிலத்தில் "கினியா பிக்" (கினிப் பன்றி) என்னும் பட்டப் பெயர் ஏற்பட்டது, ஆனால் இப்போது பெருவாரியாக சுண்டெலி மற்றும் எலிகள் போன்ற இதர கொறித்துண்ணிகளால் மாற்றியிடப்பட்டுள்ளது. அவை இன்னமும் ஆராய்ச்சிகளில் பயன்படுத்தப்படுகிறது, முதன்மையாக இளம்பருவ நீரிழிவு, காசநோய், சொறிகரப்பான் வியாதி மற்றும் மகப்பேறு சிக்கல்கள் போன்ற மனித மருத்துவ நிலைமைகளுக்கான மாதிரியாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
பொதுவான கினிப் பன்றி முதன்முதலில் கி.மு. 5000 ஆம் ஆண்டுகளில் தென் அமெரிக்காவின் ஆண்டியன் பிராந்தியத்தில் (இன்றைய கொலம்பியா, ஈக்குவேடார், பெரு மற்றும் பொலிவியாவின் தெற்குப் பகுதிகள்) பழங்குடியினரால் உணவுக்காக வளர்ப்புப்பிராணிகளாக்கப்பட்டன,[5] இது தென் அமெரிக்காவின் கேமலிட்கள் வளர்ப்புப் பிராணிகளாக ஆக்கப்பட்டு சுமார் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் நடந்தது.[6] கினிப் பன்றிகளைச் சித்தரிக்கும் சிலைகள் சுமார் கி.மு.500 முதல் கி.பி. 500 ஆம் ஆண்டுகளுக்கு உட்பட்டவை பெரு மற்றும் ஈக்குவேடாரின் தொல்பொருளியல் பள்ளங்களில் கிடைக்கப்பெற்றுள்ளன.[7] பழங்கால் பெரு நாட்டின் மோச்சே இன மக்கள் விலங்குகளைப் பூசித்தனர் மேலும் அவர்கள் தங்கள் கலைகளில் கினிப் பன்றிகளை அடிக்கடி சித்தரித்திருந்தனர்.[8] கி.பி. 1200 முதல் 1532 ஆம் ஆண்டில் ஸ்பானிஷ் ஆக்கிரமிப்பு ஏற்படும் வரையில், தெரிவு இனப்பெருக்கம் பல்வேறு வகையான வளர்ப்புக்குரிய கினிப் பன்றிகளின் உருவாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது, இது நவீன காலத்து வீட்டுவளர்ப்புகளுக்கு அடிப்படையாக அமைந்தது.[9] அந்தப் பிராந்தியத்தில் அவை இன்னமும் ஒரு உணவு ஆதாரமாகத் தொடர்கிறது; ஆண்டியன் மலைப்பகுதிகளில் இருக்கும் பெரும்பாலான குடியிருப்புகள் இந்த விலங்குகளை வளர்க்கின்றனர், அவை குடும்பங்களின் காய்கறி கழிவுகளை உணவாகக் கொண்டு வாழ்கின்றன.[10] கினிப் பன்றிகளை உள்ளடக்கிய நாட்டுப்புற பாரம்பரியங்கள் ஏராளமானவை; அவை பரிசுப் பொருட்களாக பண்ட மாற்றம் செய்யப்படுகின்றன, வழக்காற்றுச் சமூக மற்றும் சமய சடங்குகளில் பயன்படுத்தப்படுகின்றன மேலும் பேச்சுவழக்கு உருவகங்களில் அடிக்கடி குறிப்பிடப்படுகின்றன.[11] நாட்டுப்புற மருத்துவர்கள் அல்லது குரான்டெரோ க்களால் பாரம்பரியமிக்க குணப்படுத்தும் சடங்குகளிலும் கூட அவை ஒரு முக்கிய அங்கம் வகிக்கின்றன, இவர்கள் இந்த விலங்குகளைப் பயன்படுத்தி மஞ்சள் காமாலை, வாத நோய், கீல்வாதம் மற்றும் டைப்பஸ் போன்ற நோய்களைக் கண்டறிகின்றனர்.[12] நோயுற்றவர்களின் உடல்களின் மீது இவை தேய்க்கப்படுகின்றன மற்றும் இவை ஒரு இயற்கைக்கு மீறிய ஊடகமாகப் பார்க்கப்படுகிறது.[13] கருப்பு கினிப் பன்றிகள் குறிப்பாக நோய் கண்டறிதலுக்குப் பயனுடையதாகக் கருதப்படுகிறது.[14] சிகிச்சை பலனளிக்கக்கூடியதாக இருந்ததா இல்லையா என்பதை முடிவுசெய்வதற்கு இவ்விலங்கு வெட்டி பிளவுபடுதத்தப்பட்டு அவற்றின் குடல் உறுப்புகள் ஆராயப்படலாம்.[15] மேற்கத்திய மருந்துகள் கிடைக்காத அல்லது அவை மீது நம்பிக்கையில்லாத ஆண்டெச்சின் பல பாகங்களில் இந்த வழிமுறை பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டிருக்கிறது.[16]
ஸ்பானிஷ், டச்சு மற்றும் ஆங்கிலேய வியாபாரிகள் கினிப் பன்றிகளை ஐரோப்பாவுக்குக் கொண்டுவந்தனர், இங்கு அவை மேல்தட்டு மக்களிடத்தில் மற்றும் இராணி எலிசபெத் I உட்பட அரச குடும்பத்தினர் மத்தியில் அவை விரைவாக ஒரு கவர்ச்சிகரமான வளர்ப்புப்பிராணியாகப் பிரபலமடைந்தது.[5] கினிப் பன்றி பற்றிய எழுத்துப்பூர்வமான பதிவு 1547 ஆம் ஆண்டிலிருந்து கிடைக்கப்பெறுகிறது, சாண்டோ டோமிங்கோவிலிருந்து இந்த விலங்கைப் பற்றிய விவரணை இருக்கிறது; ஹிஸ்பானியோலாவுக்கு கேவிக்கள் பிறப்புரிமை கொண்டில்லாததால் இந்த விலங்கு பெரும்பாலும் ஸ்பானிஷ் பயணிகளால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டிருக்க்கூடும்.[1] 1554 ஆம் ஆண்டில் மேற்கத்திய நாடுகளில் சுவிஸ் இயற்கையாளர் கான்ராட் கெஸ்னெர் அவர்களால் கினிப் பன்றி முதன் முதலாக விவரிக்கப்பட்டது.[17] அதனுடைய ஈருறுப்புக்குரிய அறிவியல் பெயர் 1777 ஆம் ஆண்டில் முதன் முதலாக எர்க்ஸ்லெபன் அவர்களால் பயன்படுத்தப்பட்டது; அது பல்லாஸ் பரம்பரைக்குரிய பதவிப்பெயர் (1766) மற்றும் L குறிப்பிட்ட கான்ஃபெர்ரால் (1758) ஆகியவற்றின் ஒரு இரசக்கலவையாகும்.[1]
சாதாரண இனத்தின் அறிவியல் பெயர் கேவியா போர்செல்லஸ் , இதில் போர்செல்லஸ் என்பது "குட்டிப் பன்றி" என்பதன் இலத்தீன் சொல்லாகும். கேவியா என்பது புதிய இலத்தீன்; பிரெஞ்சு குய்னாவை ஒருகாலத்தில் பிறப்பிடமாகக் கொண்டிருந்த கலிபி பழங்குடியினரின் மொழியில் அவ்விலங்கின் பெயரான கபியாய் என்பதிலிருந்து பெறப்பட்டது.[18] கபியாய் போர்த்துகீசு கவியா (இப்போது சவியா ) வின் தழுவலாக இருக்கலாம், அதுவே எலி எனப் பொருள்படும் சௌஜா என்னும் டுபி சொல்லிலிருந்து உருவானது.[19] கியூசுவா வில் கினிப் பன்றிகள் கியூவி அல்லது ஜாகா என்று அழைக்கப்படுகிறது மேலும் ஈக்குவேடார், பெரு மற்றும் பொலிவியாவின் ஸ்பானிஷ் மொழியில் குய் அல்லது குயோ (பன்மை குயெஸ், குயோஸ் ) என அழைக்கப்படுகிறது.[20] இதற்கு முரண்பாடாக, இந்த விலங்கினை விவரிப்பதற்கு அதை வளர்ப்பவர்கள் மிகவும் சம்பிரதாயமுறையிலான "கேவி" யையே பயன்படுத்துகின்றனர், அதே நேரத்தில் அறிவியல் மற்றும் பரிசோதனைக் கூட சூழல்களில் அவை பொதுவான் பேச்சு வழக்கிலான "கினிப் பன்றி" என்றே குறிப்பிடப்படுகிறது.[21]
இந்த விலங்குகள் எவ்வாறு "பன்றிகள்" என அழைக்கப்படலாயின என்பது தெளிவாக இல்லை. அவை ஏதோவொரு வகையில் பன்றிகள் போல் உருவாகியிருக்கின்றன, அவற்றின் உடம்புடன் ஒப்பிடுகையில் அவற்றுக்கு மிகப் பெரிய தலை, தடித்த கழுத்துகள், வட்டமான பின்பகுதிகளுடன் எந்தவித வால் அறிகுறியும் இல்லாமல் இருக்கிறது; அவை வெளிப்படுத்தும் சில ஓசைகள் பன்றிகள் எழுப்பும் ஓசையுடன் மிகவும் ஒத்திருக்கிறது, மேலும் பெரும்பாலான நேரத்தை அவை உணவு உட்கொள்வதிலேயே கழிக்கின்றன.[22] 'பன்றித் தொழுவம்' போன்ற சிறு வாழ்விடங்களிலும் கூட அவை நீண்ட காலத்துக்கு உயிர்வாழமுடியும், இவ்வாறாக அவை ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கு கப்பல்களில் எளிதாக அனுப்பப்படுகிறது.[23]
பல ஐரோப்பிய மொழிகளில் இந்த விலங்கின் பெயர் பன்றிக்குரிய உட்பொருளைக் கொண்டிருக்கிறது. அவற்றுக்கான ஜெர்மனிய சொல் Meerschweinchen , இதற்கான நேர் பொருள் "சிறிய கடல் பன்றி", இது போலிஷ் மொழியில் świnka morska எனவும், ஹங்கேரிய மொழியில் tengerimalac எனவும் ரஷ்ய மொழியில் морская свинка எனவும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது, இவற்றை "கடல் பன்றி" என ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கலாம். இது கடலோடிகளுக்குரிய வரலாறுகளிலிருந்து பெறப்பட்டது: பயணிக்கும் கப்பல்கள் தங்கள் உணவுப் பொருட்களை நிரப்புவதற்காக புதிய உலகுகளில் நிறுத்தி கினிப் பன்றிகளால் நிரப்பின, இது பசுமையான இறைச்சிகளைக் கொண்டு செல்லும் ஓர் எளிய வழியை ஏற்படுத்திக்கொடுத்தது. இதற்கான பிரெஞ்சு சொல் Cochon d'Inde (இந்தியப் பன்றி) அல்லது கோபாயே ; டச்சு நாட்டவர்கள் அதை Guinees biggetje (குய்னிய பன்றிக்குட்டி) அல்லது கேவியா என்றனர் (சில டச்சு பேச்சுவழக்குகளில் அது ஸ்பான்செ எலி என்றழைக்கப்படுகிறது), மற்றும் போர்த்துகீச மொழியில் கினிப் பன்றி லத்தீன் மொழியாக்கப்பட்ட வழியாக டுபி சொல்லிலிருந்து கோபாயா அல்லது porquinho da Índia (சிறிய இந்தியப் பன்றி) என பல்வேறாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. ஆனால் இது அனைவருக்கும் ஏற்றதான ஒன்றல்ல; உதாரணத்திற்கு ஸ்பானிஷ் மொழியில் பொதுவான சொல்லாக இருப்பது conejillo de Indias (இந்தியா/மேற்கிந்திய தீவின் சிறிய முயல்).[20] அதே அளவு விநோதமாக சீனர்கள் அவற்றை ஹாலந்து பன்றிகள் (荷蘭豬, hélánzhū) எனக் குறிப்பிடுகின்றனர்.
ஆங்கில "கினியா பிக்" என்னும் சொல்லில் இருக்கும் "கினியா"வின் தோற்றத்தை விவரிப்பது கடினம். இந்த விலங்குகள் கினியா வழியாக ஐரோப்பாவுக்குக் கொண்டுவரப்பட்டதாக ஒரு புனைக்கருத்து இருக்கிறது, இதனால் அது அங்கிருந்து தோற்றம் கொண்டதாக மக்களை எண்ண வைத்தது.[21] "கினியா" என்னும் சொல், ஆங்கிலத்தில் எந்தவொரு தூர தேசம், அறியாத நாடுகளைப் பொதுவாகக் குறிப்பிடுவதற்கு அவ்வப்போது பயன்படுத்தப்பட்டு வந்திருக்கிறது, அதனால் அந்தப் பெயர் விலங்கின் வெளிநாட்டுத்தன்மையைக் குறிக்கும் ஒரு அலங்காரக் குறிப்பாக இருக்கலாம்.[24][25] அந்தப் பெயரில் இருக்கும் "கினியா" என்பது தென் அமெரிக்காவில் இருக்கும் ஒரு பகுதியான "கியானா" என்பதன் சிதைவாக இருக்கலாம் என மற்றொரு புனைகருத்து இருக்கிறது, என்றாலும் இந்த விலங்குகள் அந்தப் பிராந்தியத்தைப் பிறப்பிடமாகக் கொண்டிருக்கவில்லை.[24][26] கினியா நாணயத்தின் விலைக்கு அவை விற்கப்பட்டதால் அவ்வாறு பெயரிடப்பட்டதாக பொதுவான ஒரு தப்பெண்ணம் இருக்கிறது; இந்தக் கோட்பாடு ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியதாக இல்லை, ஏனெனில் 1663 ஆம் ஆண்டில்தான் கினியா முதன்முதலாக இங்கிலாந்தை அடைந்தது, ஆனால் அதற்கு முன்னர் 1653 ஆம் ஆண்டிலேயே வில்லியம் ஹார்வே "கின்னி பிக்" என்ற சொல்லாடலைப் பயன்படுத்தியுள்ளார்.[27] கோனே (முயல்) என்னும் சொல்லின் திரிபாக "கினியா" இருக்கலாம் என சிலர் நம்புகின்றனர்; எட்வர்ட் டாப்செல்லின் 1607 ஆம் ஆண்டு நான்குகால் பிராணிகள் மீதான ஆய்வுக் கட்டுரை கினிப் பன்றிகளை "பன்றி முயல்கள்" எனக் குறிப்பிடுகிறது.[21]
கொறித்துண்ணுபவைகளில் கினிப் பன்றிகள் மிகவும் பெரிதானவை, அவை 700 முதல் 1200 கிராம் (1.5–2.5 பௌண்டுகள்) எடைகொண்டுள்ளது மற்றும் 20 முதல் 25 செ.மீ. (8–10 இன்ச்கள்) நீளமுடையவை.[28] சராசரியாக அவை நான்கு முதல் ஐந்து ஆண்டுகள் வரை உயிர்வாழ்கின்றன, ஆனால் எட்டு ஆண்டுகள் வரை கூட அவை வாழக்கூடும்.[29] 2006 ஆம் ஆண்டு கின்னஸ் உலக சாதனையின் கூற்றுப்படி மிக நீண்ட காலமாக உயிர் வாழ்ந்த கினிப் பன்றியின் வயது 14 ஆண்டுகள், 10.5 மாதங்கள் என பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ளது.[30]
கினிப் பன்றிகள், சின்சில்லாக்கள் மற்றும் டெகுகள் போன்ற கேவியோமார்ப்புகள் கொறித்துண்ணுபவை அல்ல எனவும் அவை பாலூட்டிகளின் தனி வரிசைமுறைகளாக (லாகோமார்ப்புகள் போன்று) மறுபகுப்பு செய்யப்படவேண்டும் என பரிந்துரைக்கும் ஒரு சிறுபான்மை அறிவியல் கருத்து 1990 ஆம் ஆண்டுகளில் உருவானது.[31][32] இன்னும் விரிவான மாதிரிகளைப் பயன்படுத்தி மேற்கொள்ளப்பட்ட தொடர்ச்சியான ஆராய்ச்சிகள் பாலூட்டி உயிரியலாளர்களிடத்தில் ஒரு பொதுப்படையான கருத்து உருவாகியிருக்கிறது, அதன்படி கொறித்துண்ணும் விலங்குகளை ஒருவழித் தோன்றல்களாக வகைப்படுத்தியது நியாயமே என்னும் முடிவுக்கு வந்தனர்.[33][34]
கேவியா போர்செல்லஸ் இயற்கையாகவே காடுகளில் காணப்படுவதில்லை; கேவியா அபேரியா , கேவியா ஃபல்கிடா மற்றும் கேவியா திசுச்சுடி போன்ற கேவிகள் இனத்துக்கு மிகவும் நெருக்கமான தொடர்புடையவைகளின் சந்ததிகளாக இருக்கலாம், இவை தென் அமெரிக்காவின் பல்வேறு பிராந்தியங்களில் இன்னமும் பொதுவாகக் காணப்படுகின்றன.[1] 20 ஆம் நூற்றாண்டில் அடையாளங்காணப்பட்ட கேவியா அனோலேய்மே மற்றும் கேவியா கியேனே போன்ற சில கேவி இனங்கள், காட்டுக்குள் மீண்டும் அறிமுகப்படுத்தியதன் மூலம் காட்டுமிருகங்களாக ஆகிவிட்ட அவை வளர்ப்பு கினிப் பன்றிகளாக இருந்திருக்கலாம்.[9] காட்டு கேவிகள் புல் சமவெளிகளில் காணப்படுகின்றன மற்றும் மாடு போன்றே உயிர்சூழல் நிலைக்கூறுகளைக் கொண்டிருக்கிறது. அவை கூடிவாழக்கூடியவைகள், காடுகளில் சிறு குழுக்களாக வாழ்ந்துவரும் அவைகளில் பல்வேறு பெண்ணினம் (பெண் பன்றிகள்), ஒரு ஆண் (ஆண் பன்றி) மற்றும் இளைய கூட்டமும் (இது, முந்தைய பன்றி சம்பந்தப்பட்ட பெயர்முறையில் குட்டி என அழைக்கப்படுவதிலிருந்து ஒரு திருப்பம்) அடங்கும். அவை கூட்டம் கூட்டமாக (மந்தைகள்) நகர்ந்து புற்களை அல்லது இதர தாவரங்களை உண்ணும் மேலும் அவை உணவை சேமித்து வைக்காது.[35] அவை வளை தோண்டுவதும் அல்லது கூடு கட்டுவதும் இல்லை, இதர விலங்குகள் தோண்டிய வளைகளில் அடிக்கடி தஞ்சம் புகுகின்றன, அதுமட்டுமல்லாமல் தாவரங்களால் ஏற்படுத்தப்பட்ட வெடிப்புகள் மற்றும் புழைகளிலும் கூட தங்கும்.[35] அந்தி ஒளிக்குரிய விலங்குகளான அவை, சூரிய உதயம் மற்றும் சூரிய மறைவின் போது மிகவும் சுறுசுறுப்புடன் இருக்கும், அந்த நேரங்களில் அதன் எதிரிகளால் அவற்றைக் காண்பது கடினமாக இருக்கும்.[36]
பழக்கிய கினிப் பன்றிகள் இரண்டு அல்லது அதிகம் கொண்ட குழுக்களாக உயிர்வாழ்கின்றன; பெண் பன்றி குழுக்கள் அல்லது ஒன்று அல்லது கூடுதல் பெண் பன்றிகள் மற்றும் ஒரு விதையறுக்கப்பட்ட ஆண் பன்றி குழுக்கள் ஆகியன பொதுவான இணைப்புகளாக இருக்கின்றன. கினிப் பன்றிகள் இதர தனியான கினிப் பன்றிகளைக் கண்டறியவும் அவற்றுடன் உறவை ஏற்படுத்திக்கொள்ளவும் கற்றுக்கொள்கின்றன, மேலும் ஆண் பன்றிகளின் மீதான சோதனைகள், பழக்கமில்லாத பெண் இனங்களைக் காட்டிலும் பிணைப்பு ஏற்பட்ட பெண்இனத்தின் இருப்பில் அவற்றின் நியூரோஎன்டோகிரைன் அழுத்த வினைகள் குறிப்பிடத்தக்க அளவு குறைந்தே காணப்படுவதைக் காட்டுகின்றது.[37] கூடுகளில் போதிய இடவசதி இருந்தால் ஆண் பன்றிக் கூட்டங்களும்கூட ஒத்துப்போகின்றன, அவை இளம் வயதிலேயே அறிமுகப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன மேலும் எந்த பெண்இனமும் அதில் இருப்பதில்லை.[38] வளர்ப்புக்குரிய கினிப் பன்றிகள் தங்கள் காட்டு சரிநிகர்களிடமிருந்து வேறு உயிரியல் இயைவை உருவாக்கிக்கொண்டுள்ளன, மேலும் அவற்றுக்கு நீண்ட செயல்படும் நேரங்கள் இருக்கிறது அதைத் தொடர்ந்து இடையில் குறுகிய தூங்கும் நேரங்களையும் கொண்டிருக்கின்றன.[36] நாளின் 24 மணி நேரத்துக்கும் செயல்பாடுகள் ஒழுங்கற்ற முறையில் பிரிக்கப்பட்டிருக்கிறது; பிரகாசமான ஒளியைத் தவிர்ப்பதைத் தவிர வேறு எந்தவித வழக்கமான சிர்கேடியன் பாங்கும் வெளிப்படையாக இல்லை.[36]
வளர்ப்பு கினிப் பன்றிகள் பொதுவாக கூண்டுகளில் வாழ்கின்றன, இருந்தாலும் நிறைய எண்ணிக்கை கினிப் பன்றிகளைக் கொண்டிருக்கும் சில உடைமையாளர்கள் தங்கள் செல்லப் பிராணிகளுக்கு ஒரு முழு அறையையும் ஒதுக்கக்கூடும். கெட்டியான அல்லது கம்பி வலைத் தரைகளுடன் கூடிய கூண்டுகள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன, இருந்தாலும் கம்பி வலை தரைகள் காயங்களை ஏற்படுத்தலாம் மற்றும் குளம்புப் புண் (புரைபாடுடைய ஒவ்வாததோலழற்சி) என்று பொதுவாக அறியப்படும் நோய்தாக்குதலால் தொடர்புகொண்டிருக்கலாம்.[39] "கியூப்ஸ் அண்ட் கோரோபிளாஸ்ட்" (அல்லது C&C) பாணி கூண்டுகள் இப்போது ஒரு பிரபலமான தேர்வாக இருக்கிறது.[40] கூண்டுகள் அவ்வப்போது மரச்சீவல் அல்லது அதற்கு ஒத்த பொருளால் பூசப்பட்டிருக்கும். கடந்த காலங்களில் சிவப்பு செடார் (கிழக்கத்திய அல்லது மேற்கத்திய) மற்றும் தேவதாரு என இரு மென்மரங்களால் செய்யப்பட்ட படுக்கைகள் மிகப் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தன, எனினும் இன்று இந்தப் பொருட்களில் கெடுதலான பீனால்கள் (நறுமணமுள்ள ஐட்ரோகார்பன்) மற்றும் எண்ணெய்கள் இருப்பதாக நம்பப்படுகிறது.[41] பாதுகாப்பான படுக்கைகளில் உள்ளடங்கியவை கெட்டிமரங்கள் (காட்டரசுமரம் போன்றவை), தாள் பொருட்கள் மற்றும் சோள காம்பு முனை ஆகியவை இதர மாற்றுப்பொருட்களாக இருக்கின்றன.[41] கினிப் பன்றிகள் தங்கள் கூடுகளுக்குள்ளாக அசுத்தமாக இருக்க முயல்கின்றன; அவை அடிக்கடி தங்கள் உணவுக் கிண்ணங்களில் குதித்துவிடுகின்றன அல்லது அவற்றுள் தங்கள் படுக்கை அல்லது மலங்களைத் தள்ளிவிடுகின்றன, மேலும் அவற்றின் சிறுநீர் கூண்டின் மேற்பரப்புகளில் கெட்டியாகிவிடுகின்றன அத்துடன் அவற்றை நீக்குவது மிகவும் கடினமாக இருக்கிறது.[42] அதனுடைய கூண்டு சுத்தம் செய்யப்பட்டபிறகு ஒரு கினிப் பன்றி வழக்கமாக சிறுநீர் கழித்து தன்னுடைய உடலின் அடிபாகத்தை தரையெங்கும் தேய்த்து தன்னுடைய பரப்பெல்லையைக் குறியிடும்.[43] தங்கள் கூடுகளிலிருந்து வெளியே எடுக்கப்பட்டாலும் கூட ஆண் கினிப் பன்றிகள் இதே முறையில் தங்கள் பரப்பெல்லையைக் குறியிடும்.
கினிப் பன்றிகள் வேறு இனங்களுடன் குடியமர்த்தப்பட்டால் அவை பொதுவாக தழைத்திருப்பதில்லை. கெர்பில்கள் மற்றும் வெள்ளெலிகள் போன்ற இதர கொறித்துண்ணிகளுடன் கினிப் பன்றிகளைக் குடியமர்த்துவது மூச்சுத்தொல்லை மற்றும் இதர நோய்த்தொற்றுகளுக்கான நிகழ்வுகளை அதிகரிக்கும்,[44] மேலும் அத்தகைய கொறித்துண்ணிகள் கினிப் பன்றிகளிடத்தில் மிகவும் மூர்க்கத்தனமாக நடந்துகொள்ளும்.[45] பெரிய விலங்குகள் கினிப் பன்றிகளை தங்கள் இரையாகக் கருதக்கூடும், இருந்தாலும் அவற்றை ஏற்றுக்கொள்ளும்படி சிலவற்றை (நாய்கள் போன்றவை) பழக்கப்படுத்தலாம்.[46] கினிப் பன்றிகள் மற்றும் வளர்ப்பு முயல்களை ஒன்றாகக் குடியமர்த்துவது குறித்து மாறுபட்ட கருத்துகள் நிலவுகின்றன. கினிப் பன்றிகள் மற்றும் முயல்கள் ஒரே கூண்டைப் பங்குப்போட்டுக்கொள்ளும்போது ஒன்றுடன் மற்றொன்று நன்றாக இணைவதாக சில வெளியிடப்பட்ட ஆதாரங்கள் கூறுகின்றன.[46][47] எனினும் லாகோமார்ப்புகளாக, முயல்களுக்கு வெவ்வேறு உணவூட்டம்சார் தேவைகள் இருக்கிறது, அதனால் அந்த இரு இனங்களுக்கும் ஒரே வகையான உணவைப் புகட்டமுடியாது.[48] முயல்கள் பார்டிடெல்லா மற்றும் பாஸ்டியுரெல்லா போன்ற மூச்சு சுவாசத் தொற்றகள் போன்ற நோய்களைக் கொண்டிருக்கலாம், இவற்றுக்கு கினிப் பன்றிகள் எளிதில் பாதிப்படையலாம்.[49] கினிப் பன்றியைக் காட்டிலும் குள்ள முயல்களும் கூட மிகவும் பலசாலிகளாக இருக்கின்றன மற்றும் அவை வேண்டுமென்றே அல்லது கவனக்குறைவுடன் ஊறு விளைவிக்கலாம்.[50]
கினிப் பன்றிகள் உணவுக்கான கடினப் பாதைகளைக் கற்றுக்கொள்ளலாம் மேலும் கற்றுக்கொண்ட பாதையைப் பல மாதங்களுக்குத் துல்லியமாக நினைவில் கொள்ளும். நகர்வுதான் அவற்றின் மிகவும் கடினமான சிக்கல் தீர்க்கும் உத்தியாக இருக்கிறது.[51] கினிப் பன்றிகள் சிறிய தடைகளை தாண்டிய போதும் அவற்றால் மேலே ஏற முடியாது மற்றும் அவை குறிப்பிட்டவகையில் சுறுசுறுப்பானவையும் அல்ல. அவை மிகவும் எளிதில் கலவரமடைந்து நீண்ட காலநேரத்திற்கு உறைந்து நிற்கும் அல்லது ஆபத்தை உணர்ந்தால் பாதுகாப்பான இடத்தை நோக்கி மிக விரைவான பாய்ச்சல் ஓட்டத்தை மேற்கொள்ளும்.[36] கலவரமடைந்த மிகப் பெரிய குழுக்களான கினிப் பன்றிகள் "மிரண்டோடும்", தங்கள் எதிரிகளை குழப்பமடையச் செய்யும் விதமாக ஒழுங்கற்ற திசைகளில் ஓடும்.[52] கிளர்ச்சியுறும்போது கினிப் பன்றிகள் தொடர்ச்சியாக காற்றில் மேலும் கீழுமாக குதிக்கும் ("தாறுமாறான குதிப்பு" எனப்படும்), இது மரநாய்களின் போர் நடனத்துக்கு ஒத்த ஒரு அசைவு.[53] அவை மிகவும் நன்றாக நீச்சலடிக்கக்கூடியவையும் ஆகும்.[54]
பல கொறிப்புண்ணிகள் போல, கினிப் பன்றிகள் சில நேரங்களில் சமூக சீர்ப்படுத்தல்களில் பங்கேற்கும் மற்றும் அவை குறித்த நேரங்களில் சுயமாக சீர்படுத்திக்கொள்ளவும் செய்யும்.[55] சீர்ப்படுத்தும் செய்முறைகளின்போது ஒரு பால்வெள்ளை பொருள் அவற்றின் கண்களிலிருந்து சுரந்து முடிகளில் தேய்க்கப்படும்.[56] ஆண் பன்றிக் கூட்டங்கள் அவ்வப்போது ஒன்று மற்றொன்றின் முடியை மெல்லும், ஆனால் இது ஒரு கூட்டு சைகையாக இல்லாமல் குழுவுக்குள்ளே ஒரு தலைமை அமைப்பை உருவாக்குவதற்கான ஒரு வழிமுறையாக இருக்கிறது.[54] கடித்தல் (குறிப்பாக காதுகளை), மயிர்க்கூச்செறிதல், ஆக்ரோஷமான இரைச்சல்கள், தலை துறுத்துதல் மற்றும் பாய்ந்து தாக்குதல் மூலமும் ஆதிக்கம் நிறுவப்படுகிறது.[57] ஒரே பாலின குழுக்களிடையே ஆதிக்கம் செலுத்துவதற்காக பாலியல்முறையற்று மேலே ஏறுவது கூட சாதாரணமாகக் காணப்படுகிறது.
கினிப் பன்றியின் பார்வை மனிதர்களைப் போல் அவ்வளவு நன்றாக இல்லை, ஆனால் அவை பரந்த எல்லைப் பார்வையைக் கொண்டிருக்கின்றன (சுமார் 340°)[58] மற்றும் அவை பகுதி வண்ணங்களில் (இருநிறப்பார்வை) பார்க்கின்றன. அவற்றுக்கு நன்றாக உருவான கேட்டல், நுகர்தல் மற்றும் தொடு புலன்உணர்வுகள் இருக்கிறது.[59] இன உறுப்பினர்களுக்கிடையே தகவல்தொடர்புக்கான முதன்மை வழிமுறையாக இருப்பது குரலொலிப்பு.[60] சில ஒலிகள் பின்வருமாறு:[61][62]
listen
listen
listen
listen
listen
listen
கினிப் பன்றியால் ஆண்டு முழவதும் இனப்பெருக்கம் செய்ய முடியும், பிறப்பு உச்சநிலைகள் வழக்கமாக வசந்தகாலத்தில் இருக்கும்; ஆண்டுக்கு ஐந்து குட்டிகள் வரை ஈன்றெடுக்கும்.[9] கருவுற்றிருக்கும் காலம் 59 முதல் 72 நாட்கள் வரை நீடிக்கும், சராசரியாக இது 63-68 நாட்கள் வரையில் இருக்கும்.[43] கருவுற்றிருக்கும் காலம் நீண்டதாக இருப்பதாலும் குட்டிகளின் அளவு பெரியதாக இருப்பதாலும், கருவுற்றிருக்கும் பெண்பன்றி மிகப் பெரியதாகவும் கத்தரிக்காய் வடிவிலும் ஆகிவிடக்கூடும், இருந்தாலும் அளவு மற்றும் வடிவத்தின் மாற்றங்கள் வேறுபடும். பெரும்பாலான இதர கொறித்துண்ணிகளின் குட்டிகள் பிறக்கும்போது கண்திறக்காமல் உணவுக்குப் பெற்றோரைச் சார்ந்திருக்கும் நிலை போலல்லாமல், கினிப் பன்றியின் புதிதாய்ப் பிறந்த குட்டிகள் முடி, பல், நகங்கள் மற்றும் சிறிது கண்பார்வையுடன் நன்றாக வளர்ச்சிபெற்றிருக்கின்றன;[54] அவை உடனடியாக நகரத் தொடங்கிவிடுகின்றன, மேலும் அவை தொடர்ந்து தாய்ப்பால் குடித்த போதிலும் அவை உடனடியாக கெட்டி உணவை சாப்பிடத் தொடங்குகின்றன. ஈற்றுப்பன்றிகள் 1–6 குட்டிகளைப் பெறுகின்றன, சராசரியாக மூன்று குட்டிகளாகும்;[29] பதிவு செய்யப்பட்ட மிகப் பெரிய குட்டிகளின் எண்ணிக்கை 17 ஆகும்.[64]
சிறிய ஈற்றுபன்றிகளில், பெரியதாக வளர்ந்துவிட்ட குட்டிகளால் பிரசவத்தின்போது சிக்கல்கள் ஏற்படலாம். பெரும் ஈற்றுப்பன்றிகளிடத்தில் இறந்தேபிறக்கும் நிகழ்வுகளை அதிகரிக்கும் விளைவை ஏற்படுத்தும், வளர்ச்சியின் மேம்பட்ட கட்டத்தில் குட்டிகள் பிரசவமாவதால், தாய்ப் பாலின் அணுக்கமின்மை புதிய பிறப்புகளின் இறப்பு விகிதத்தில் எந்த விளைவையும் ஏற்படுத்துவதில்லை.[65] உடனுறைவில் இருக்கும் பெண் பன்றிகள் பாலூட்டும் தாய்மைக் கடமையில் உதவிசெய்கின்றன.[66]
பொதுவான அளவைத் தவிர்த்து ஆண் மற்றும் பெண் கினிப் பன்றிகள் வெளிப்புற தோற்றத்தில் வேறுபடுவதில்லை. இரு பாலினத்திலும் மலவாய், பிறப்புறுப்புக்கு மிக அருகிலேயே இருக்கிறது. பெண் பிறப்புறுப்புகளின் இதழ்களிலிருந்து உருவான Y-வடிவிலான வடிவமைப்பு மூலம் பெண் பிறுப்புறுப்புகள் அடையாளம் காணப்படுகிறது; ஆண் பிறப்புறுப்பில் ஆண்குறி மற்றும் மலவாய் ஒரே வடிவில் இருந்தபோதிலும் சுற்றுவட்டார முடிகளில் அழுத்தம் கொடுக்கப்பட்டால் ஆண்குறி துருத்திக்கொள்ளும்.[67] ஆண் பன்றியின் விரைகள் விரையழற்சி வீக்கத்தின் மூலம் வெளிப்புறத்தில் காணப்படலாம்.
ஆண் பன்றிகள் 3–5 வாரங்களில் பருவ முதிர்ச்சி அடைகின்றன; பெண் கினிப் பன்றிகள் நான்கு வாரங்களிலேயே இனப்பெருக்கத்திற்குத் தயாராகிவிடுகின்றன மேலும் அவை முதிர்வடைவதற்குள் அவற்றால் குட்டிகளைக் கொண்டு செல்லமுடியும்.[68] எப்போதுமே பெற்றெடுக்காத பெண் கினிப் பன்றிகள், வயதுக்கு வந்த ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு பொதுவாக பூப்பெலும்பொட்டின் மீளா பிணைப்பு ஏற்பட்டுவிடுகிறது, இது இடுப்பு எலும்பில் ஏற்படும் ஒரு இணைப்பாகும்.[43] இவ்வாறு ஏற்பட்டபிறகு அவை கருவுற்றால், பிறப்பு வழிப்பாதை போதிய அளவுக்கு விரிவடையாது; இது வலிமிகு பேறாக அமைந்து குழந்தையை ஈன்றெடுக்க முயற்சிக்கும்போது இறப்பு ஏற்படும்.[69] ஈன்றெடுத்த 6–48 மணி நேரத்திற்குப் பின்னர் இந்தப் பெண் கினிப் பன்றிகள் கருப்பம் அடையலாம், ஆனால் இவ்வாறு தொடர்ந்து கருவுற்றிருந்தால் பெண்ணுக்கு அது ஆரோக்கியமானதல்ல.[70]
கருப்பத்தின் நச்சுக்குருதி சாதாரணமாக இருக்கிறது மற்றும் பல கருவுற்ற பெண் பன்றிகளைக் கொன்றுவிடுகிறது. நச்சுக்குருதி அறிகுறிகளில் உள்ளடங்குபவை பசியின்மை, ஆற்றல் இல்லாமை, மிகையான உமிழ்நீர், கீற்றோன்கள் காரணமாக இனிப்பான அல்லது பழத்துக்குரிய சுவாச மணம் மற்றும் நோய் தீவிரத்தன்மையில் வலிப்புத்தாக்கங்கள்.[71] கருப்பத்தின் நச்சுக்குருதி வெப்பக் காலங்களின் போது மிகச் சாதாரணமாக காணப்படுகிறது.[72] கர்ப்பத்தின் இதர தீவிர சிக்கல்களில் உள்ளடங்குபவை கருப்பை முன்னிறக்கம், தாழ்கால்சிய ரத்தம் மற்றும் முலையழற்சி.[73]
புல் தான் கினிப் பன்றியின் இயற்கை உணவு. அவற்றின் பின்கடைவாய்ப்பற்கள் தாவரப் பொருட்களை அரைப்பதற்குப் பொருத்தமாக இருக்கிறது, மேலும் அவை அந்த விலங்கின் வாழ்நாள் முழுவதும் வளரும்.[74] பெரும்பாலான புல்-உண்ணும் பாலூட்டிகள் சற்றுப் பெரியதாக இருக்கின்றன மற்றும் நீளமான செரிமானப் பாதையையும் கொண்டிருக்கின்றன; பெரும்பாலான கொறித்துண்ணிகளைக் காட்டிலும் கினிப் பன்றிகள் மிக நீண்ட பெருங்குடல் கொண்டிருந்தாலும் அவை தங்கள் உணவுடன் தம் கழிவை உண்டு உபதீவனப் பொருளைச் சேர்க்கவேண்டியிருக்கிறது.[75] எனினும் அவை தம்முடைய எல்லா மலத்தையும் தாறுமாறாக உட்கொள்வதில்லை, ஆனால் அவை பி வைட்டமின்கள், நார்ச்சத்து மற்றும் சரியான செரிவுக்குத் தேவையான பாக்டீரியாவை மறுசுழற்சி செய்யும் சீசோடிரோப்கள் என அழைக்கப்படும் சிறப்பு மென் குறுணைகளை உற்பத்தி செய்கின்றன.[76] கினிப் பன்றி கருவுற்றிருந்தால் அல்லது பருமனாக இருந்தால் தவிர, இந்த சீசோடிரோப்கள் (அல்லது குறும்பைக் குறுணைகள்) மலவாயிலிருந்து நேரடியாக உண்ணப்படுகிறது.[48] இந்த நடத்தையை அவை முயல்களுடன் பகிர்ந்துகொள்கின்றன. முதிய ஆண் பன்றிகள் அல்லது பெண் பன்றிகளில் (இளம்பன்றிகளில் இந்த நிலைமை அரிதானது), உட்கொள்வதற்காக மலவாயிலிருந்து மென் குறுணைகளை வெளியேற்ற அனுமதிக்கும் தசைகள் பலவீனமடைந்துவிடக்கூடும். இது மலவாய் இறுக்கிப் பிடிப்பு என்னும் நிலைமையை ஏற்படுத்தும் இது பன்றியை சீசோடிரோப்களை மீண்டும் செரிக்கச் செய்வதைத் தவிர்க்கிறது, இருந்தாலும் இறுகிப்பிடிக்கப்பட்ட தொகுதி மூலமாக கெட்டியான குறுணைகள் வெளியேறிவிடலாம்.[77] விளைவுக்குள்ளான மலங்களை கவனத்துடன் நீக்குவதன் மூலம் இந்த நிலைமை தற்காலிகமாகத் தணிக்கப்படலாம்.
கினிப் பன்றிகள் நாட்படாத காய்ந்த புற்களை உண்பதால் நல்ல பலன் அடைகின்ற, குறிப்பாக டிமோதி வைக்கோல், அது டிமோதியை அடிப்படையாகக் கொண்ட உணவு குறுணைகளுடன் கூடுதல உணவாகும். குதிரைமசால் கூட ஒரு பிரபல உணவுத் தேர்வாக இருக்கிறது; பெரும்பாலான கினிப் பன்றிகளுக்கு இது வழங்கப்பட்டால் மிக அதிக அளவில் அவற்றை உண்ணும்,[78] இருந்தாலும் வயுதுக்கு வந்த கினிப் பன்றிகளுக்கு குதிரைமசாலை உணவாகக் கொடுப்பதில் சில சர்ச்சைகள் இருந்து வருகின்றன. குதிரைமசாலைக் காய்ந்த புல்லாக இல்லாமல் பருப்புத் தானியமாக மிக அதிக அளவில் நுகர்வது உடல் பருமனை ஏற்படுத்தும், அத்துடன் அதிகமான சுண்ணச்சத்து காரணமாக கருவுற்ற மற்றும் இளம் கினிப் பன்றிகளைத் தவிர எந்தவொன்றுக்கும் சவ்வுப்பை கற்கள் ஏற்பட வாய்ப்பிருப்பதாக சில வளர்ப்பு உரிமையாளர்கள் மற்றும் கால்நடை அமைப்புகள் அறிவுறுத்தியுள்ளன.[79][80] எனினும், வெளியிடப்பட்டுள்ள அறிவியல் ஆதாரங்கள் புரதம், அமினோ அமிலங்கள் மற்றும் நார்ச்சத்துகளை நிறைவுசெய்வதற்குக் குதிரைமசால் ஒரு மூலாதாரமாகக் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது.[81][82]
மனிதர்களைப் போல, ஆனால் பெரும்பாலான இதர பாலூட்டிகளைப் போலல்லாமல், கினிப் பன்றிகள் தங்களுடையதேயான வைட்டமின் சி யைத் தொகுக்க முடியாது மற்றும் இந்த முக்கிய ஊட்டச்சத்தை உணவிலிருந்தே பெறவேண்டும். கினிப் பன்றிகள் போதிய வைட்டமின் சியை உள்வாங்க முடியாவிட்டால் அவை உடனடியாக மரணம் ஏற்படுத்தும் வாய்ப்பைக் கொண்டிருக்கும் சொறிகரப்பான் நோய் என்னும் உயிர்ச்சத்து சி பற்றாக்குறை நோயால் அவதிப்படும். கினிப் பன்றிககளுக்கு தினமும் சுமார் 10 mg (0.15 gr) வைட்டமின் சி தேவைப்படுகிறது (கருவுற்றிருந்தால் 20 mg (0.31 gr)), இது பசும் பச்சை காய்கறிகள் மற்றும் பழங்கள் (பூக்கோசு, ஆப்பிள், முட்டைக்கோசு, கேரட், நீண்ட தண்டுள்ள கீரை மற்றும் பசலைக் கீரைகள் போன்றவை) மூலம் அல்லது உணவுக் கூடுதல்கள் மூலமும் பெறப்படலாம்.[83] கினிப் பன்றிகளுக்கான ஆரோக்கியமான உணவில் சுண்ணச்சத்து, மெக்னீசியம், பொசுபரசு, பொட்டாசியம் மற்றும் ஐட்ரஜன் ஐயனிகள் என ஒரு சீரான தொகுப்பைக் கொண்டிருக்கவேண்டும்; வைட்டமின்கள் E, A மற்றும் D ஆகியவையும் போதிய அளவுக்குத் தேவைப்படுகிறது.[84] சமச்சீரற்ற உணவுமுறைகள் தசை வலுவிழப்பு, மாற்றிடச் சுண்ணமேற்றம், கர்ப்பத்தில் குறைபாடுகள், வைட்டமின் பற்றாக்குறைகள் மற்றும் பற் சிக்கல்கள் ஆகியவற்றுடன் தொடர்புடையதாக இருக்கிறது.[85] பசுமையான பழங்கள் மற்றும் காய்கறிகளைப் பொறுத்தவரையில் கினிப் பன்றிகள் சஞ்சல நெஞ்சமுடையவைகளாக இருக்கின்றன, வாழ்க்கையின் ஆரம்ப நாட்களிலேயே எதை உண்ணவேண்டும் எதை உண்ணக்கூடாது என்பதை கற்றுக்கொண்டதால், முதிர்ச்சி பெற்றவுடன் அவற்றின் உணவுப் பழக்கங்களை மாற்றிக்கொள்வது சிரமமாக இருக்கும்.[86] உணவு முறையில் ஏற்படும் திடீர் மாற்றங்களுக்கு அவை ஒத்துவருவதில்லை; புதிய உணவு வகைகளை ஏற்றுக்கொள்வதைக் காட்டிலும் அவை உணவு உண்ணாமல் பட்டினி கிடக்கும்.[54] வைக்கோல் அல்லது இதர உணவுகளைத் தொடர்ந்து வழங்கப்படுவது பொதுவாகப் பரிந்துரைக்கப்படுகிறது, ஏனெனில் கினிப் பன்றிகள் தொடர்ச்சியாக சாப்பிட்டுக்கொண்டே இருக்கும் மேலும் உணவு இல்லை என்றால் தங்களுடைய சொந்த முடிகளையே மெல்வது போன்ற பழக்கங்களை ஏற்படுத்திக்கொள்ளும்.[87] இதற்குக் காரணம் கினிப் பன்றிகளின் பல் தொடர்ந்து வளர்ச்சி பெறுகிறது, அவற்றின் வாயை விட பற்களை பெரிதாக வளர்ந்து விடாதபடி அவை வழக்கமாக பற்களை நெரிக்கின்றன, இது கொறித்துண்ணிகளிடத்தில் பொதுவாகக் காணக்கூடிய சிக்கலாக இருக்கிறது.[40] துணி, காகிதம், பிளாஸ்டிக் மற்றும் இரப்பரையும் கூட கினிப் பன்றிகள் மெல்லும்.
கினிப் பன்றிகளுக்குப் பல தாவரங்கள் நச்சுக்குரியவையாக இருக்கின்றன அவற்றில், பிராக்கென், பிரையோனி, பட்டர்கப், சார்லாக், அட்ரோபின் நச்சு கொண்ட தாவரம், ஃபாக்சுகிளோவ், ஹெலிபோர், எம்லாக், லில்லி ஆஃப் தி வேல்லி, மேவீட், மாங்க்ஸ்வுட், பிரைவெட், ராக்வோர்ட், ரூபார்ப், ஸ்பீட்வெல், டோட்ஃபிளாக்ஸ் மற்றும் காட்டு சிவரிக்கீரை ஆகியன உள்ளடங்கும்.[88] கூடுதலாக, தண்டங்கிழங்கிலிருந்து (எடு: அல்லி மலர் வகை மற்றும் வெங்காயம்) வளரும் எந்த தாவரமும் பொதுவாக நச்சுத்தன்மையுடையதாகக் கருதப்படுகிறது.[88]
வளர்ப்பு கினிப் பன்றிகளிடத்தில் காணப்படும் பொதுவான சில நோய்களில் சுவாசக்குழாய் நோய்தொற்றுகள், வயிற்றுப்போக்கு, சொறிகரப்பான் நோய் (வைட்டமின் சி பற்றாக்குறை, வழக்கமாக மந்த நிலையால் பண்புபடுத்தப்படுகிறது), தொற்று காரணமாக சீழ்பிடித்த கட்டிகள் (தொண்டையில் பொதிந்துவிட்ட வைக்கோல் மூலம் அவ்வப்போது கழுத்தில் அல்லது இதர வெளிப்புற கீறல்களால்) மற்றும் பேன், உண்ணிகள் அல்லது பூஞ்சைகளால் ஏற்படும் நோய்த்தொற்றுகள்.[89]
சொறி சிற்றுண்ணி (டிரைக்சாகேரஸ் கேவியேயி ) தான் முடி உதிர்தலுக்குப் பொதுவான காரணமாக இருக்கிறது, மற்றும் இதர அறிகுறிகளில் உள்ளடங்கியவை மிக அதிக சொறிதல், தொடும்போது (வலி காரணமாக) வழக்கத்துக்கு மாறான மூர்கத்தனமான நடத்தை, மற்றும் சில சந்தர்ப்பங்களில் வலிப்புத்தாக்கமும் இருக்கும்.[90] முடிக்குள் நகர்ந்துகொண்டிருக்கும் சிறிய வெள்ளைப் பூச்சிகளான "ஓடும் பேன்" (கிளிரிகோலா போர்செல்லி ) களால் கூட கினிப் பன்றிகள் அவதிப்படக்கூடும்; முடிகளில் ஒட்டியிருக்கும் வெள்ளை அல்லது கருப்பு துகள்களாக இருக்கும் இந்தப் பேனின் முட்டைகள் சில நேரங்களில் "நிலையாயிருக்கும் பேன்" என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. முட்டையகப் பந்துகள் போன்ற அடிப்படை மருத்துவ காரணங்களால் ஏற்படுத்தப்பட்ட இயக்கநீர் குழப்பத்தின் காரணமாகவும் முடி உதிர்தல் ஏற்படுவதற்கான இதர காரணங்களாக இருக்கலாம்.[91]
காய்ந்த புல் அல்லது வைக்கோலின் சிறு துண்டுகள் போன்ற அயல் பொருட்கள் கினிப் பன்றிகளின் கண்களில் தங்கிவிடலாம், இதன் காரணமாக மிக அதிக கண்சிமிட்டல், கிழிசல் ஆகியவை ஏற்படும் மற்றும் சில நேரங்களில் கண்ணில் சீழ்ப்புண் காரணமாக கண்ணின் மீது ஒளிபுகாத படலம் ஏற்படும்.[92] காய்ந்த புல் அல்லது வைக்கோல் துகள்களும் கூட தும்மல் ஏற்படுத்தும். கினிப் பன்றிகள், குறித்த காலங்களில் தும்முவது இயற்கையானது தான் என்றாலும் அடிக்கடி தும்முவது நுரையீரலழற்சி நோய் அறிகுறியாகவும் இருக்கலாம், குறிப்பாக வானிலை மாற்றங்களுக்கு ஆட்படும்போது அவ்வாறு ஏற்படலாம். நுரையீரலழற்சியுடன் கழுத்துச் சுளுக்கு வாதம் கூட இணைந்து கொண்டு மரணம் ஏற்படுத்தும்.[93]
கினிப் பன்றி தடித்த, நெருக்கமான உடலைக் கொண்டிருப்பதால் அது அதிக அளவு வெப்பத்தை விட அதிக அளவு குளிரை எளிதில் தாக்குப்பிடிக்கிறது.[94] அதன் சாதாரண உடல் வெப்பநிலை 101–104 °F (38–40 °C) ஆக இருக்கிறது,[95] அதனால் அதற்கு ஏற்ற சுற்றுப்புறக் காற்றின் வெப்பநிலை மனிதர்களை ஒத்திருக்கிறது அதாவது சுமார்65–75 °F (18–24 °C).[94] 90 °F (32 °C) க்கும் அதிகமான ஒத்த சுற்றுப்புறக் காற்றின் வெப்பநிலைகள், அதிவெப்பத்துவம் மற்றும் இறப்புக்கு தொடர்பு படுத்தப்பட்டிருக்கிறது, குறிப்பாக கருவுற்ற பெண் பன்றிகளிடத்தில்.[94] காற்று அல்லது அடிக்கடி ஏற்படும் காற்றுச்சுழற்சிகளைக் கொண்டிருக்கும் சுற்றுச்சூழல்களுக்கு கினிப் பன்றிகள் பொருந்திவருவதில்லை,[96] மேலும் 30–70% பரப்பெல்லைக்கு வெளியிலான ஈரப்பதங்களின் நேர்எதிரிநிலைகளுக்கு சரிவர ஒத்துழைப்பதில்லை.[97]
கினிப் பன்றிகள் இரை விலங்குகளாகும், இவற்றின் உயிர்வாழும் இயலூக்கமாக இருப்பது வலி மற்றும் காய்ச்சல் அறிகுறியை மறைத்துக்கொள்வது மற்றும் பல நேரங்களில் உடல்நல சிக்கல்கள் தீவிரமடையும் வரையில் அல்லது முற்றிய நிலையை அடையும் வரையில் வெளிப்படாது. பென்சிலின் உட்பட பெரும்பாலான நுண்ணுயிர் எதிர்ப்பொருளுடன் கினிப் பன்றிகள் கொண்டிருக்கும் மிகத் தீவிர உணர்திறனால் நோய் சிகிச்சையை மிகக் கடினமானதாக ஆக்கியிருக்கிறது, இது குடல் வளத்தைக் கொன்றுவிட்டு விரைவிலேயே பல வயிற்றுப்போக்கு நிகழ்வுகளைகளையும் சில வழக்குகளில் மரணத்தையும் ஏற்படுத்துகிறது.[98]
இதர வளர்ப்பின விலங்குகளின் மரபு வழியாய் வந்த பரம்பரை நோய்கள் (நாய்களில் இடுப்புக் கோளாறு) போலல்லாமல் கினிப் பன்றிகளில் பல பரம்பரை இயல்பு மாற்றங்கள் கண்டறியப்பட்டுள்ளது. மிகப் பொதுவாக, அபிசினிய கினிப் பன்றிகளின் கபிலை நிறநிலை, பிறப்பிலுள்ள கண் கோளாறுகள் மற்றும் செரிமான மண்டல சிக்கல்களுடன் தொடர்புகொண்டிருக்கிறது.[99] இதர மரபுவழி கோளாறுகளில் உள்ளடங்குபவை "சுழல்நடனத்துக்குரிய நோய்" (செவிட்டுடன் வட்டவட்டமாக ஓடும் போக்கு), வாதம் மற்றும் உடல் நடுக்க நிலைமைகள்.[100]
கினிப் பன்றிகளை, அவற்றின் வாழ்க்கையின் ஆரம்ப நிலையிலேயே சரியான முறையில் கையாளப்பட்டால், கையில் எடுத்துக்கொள்ளப்படவும் கொண்டுசெல்லப்படவும் அவை இணங்கி கீழ்ப்படியவும் செய்யும், மேலும் அவை எப்போதும் கடிக்கவோ கீறிவிடவோ செய்யாது.[54] அவை துணிவற்றவை மற்றும் வாய்ப்பு தானே அமைந்தாலும் தங்கள் கூடுகளிலிருந்து தப்பித்துக்கொள்ள முயற்சிக்கவும் தயங்கக்கூடியவை.[47] இருந்தாலும், கட்டுப்பாடின்றி நடக்க அனுமதிக்கும்போது அவை போதிய அளவு ஆர்வத்தைக் காட்டுகின்றன, குறிப்பாக பழக்கப்பட்ட மற்றும் பாதுகாப்பான பிரதேசங்களில். கினிப் பன்றிகள் தங்கள் உடைமையாளர்களுடன் மிகவும் நெருங்கிவிட்டால் உடைமையாளர் அருகில் வரும்போதே விசிலடிக்கும்; பிளாஸ்டிக் பைகளின் சலசலப்பு சத்தத்துக்கு பதிலுரையாக அல்லது அவற்றின் உணவு பெரும்பாலும் சேமிக்கப்பட்டிருக்கும் குளிர்ச்சாதனப்பெட்டி திறக்கப்படும்போது விசிலடிக்கக் கற்றுக்கொள்ளும்.
கினிப் பன்றிகள் சோடிகளாக அல்லது பெரிதும் விரும்பத்தக்க வகையில் குழுக்களாக வைக்கப்படவேண்டும், குறிப்பிட்ட மருத்துவ நிலை இருந்தால் மட்டுமே அவை தனிமையில் வைக்கப்படவேண்டும். துணையற்ற கினிப் பன்றிகள் பெரும்பாலும் மனஅழுத்தம் மற்றும் வாட்டத்தால் அவதிப்படும் வாய்ப்பிருக்கிறது[101]; இதன் காரணமாகவே சுவீடன் நாட்டில் வேறு எந்த கினிப் பன்றிகளும் இல்லாத வாங்குநருக்கு ஒரு தனித்த கினிப் பன்றியை விற்பது சட்டப்படி குற்றமாகும்.[102]. ஆண் கினிப் பன்றிகளை குழுக்களாக வைத்திருக்க முடியாது என்பது பொதுவாக ஒரு தவறான எண்ணம்; இளம் வயதிலேயே அவை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டிருந்தால் ஆண் கினிப் பன்றிகள் மிக அருமையான கூட்டாளிகளாக இருக்கலாம், மேலும் குறைந்த இடைவெளி அல்லது ஆதாரங்கள் இருந்தால் அல்லது பெண்களை விட ஆண் கினிப் பன்றிகளின் விகிதாச்சாரம் உயர்ந்து இருந்தால் மட்டும் பொதுவாக தாக்குதல்கள் ஏற்படும். கினிப் பன்றி ஒத்தியல்பு பாலினத்தைக் காட்டிலும் சிறப்பியல்புகள் மீதே பெரிதும் சார்ந்திருக்கிறது.[103].
பண்படுத்தப்பட்ட கினிப் பன்றிகள் பல வளர்ப்பினங்களில் கிடைக்கப்பெறுகிறது, இவை ஐரோப்பா மற்றும் வட அமெரிக்காவுக்கு அறிமுகப்படுத்தியது முதல் வளர்த்துவரப்படுகிறது. இந்த வகைகள் முடி மற்றும் வண்ணக் கலவைகளால் வேறுபடுகின்றன. வளர்ப்புப் பிராணிகள் விற்கும் கடைகளில் மிகப் பொதுவாகக் காணப்படுபவை ஆங்கிலேய குட்டைமுடி (அமெரிக்கன் என்றும் அழைக்கபடுகிறது) வகையைச் சார்ந்தது, இவை குட்டையான, மிருது மயிர்களைக் கொண்டிருக்கின்றன, மற்றும் அபிசினியன், இவற்றின் மயிர்கள் கௌலிக்குகள் அல்லது ரொசெட்டாக்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும். வளர்ப்பவர்களிடம் மிகப் பிரபலமாக இருப்பவை பெருவியன் மற்றும் ஷெல்டி (அல்லது சில்கி) இவை இரண்டும் நீண்டமுடியுடைய வளர்ப்பினங்கள், மேலும் டெக்சல், சுருண்ட நீண்ட முடிகளுடையவை.
கினிப் பன்றிகளை வளர்ப்பதற்கும் அவற்றை காட்சிப்படுத்துவதற்கும் பொறுப்பேற்றிருக்கும் கேவி சங்கங்கள் மற்றும் அமைப்புகள் உலகம் முழுவதும் ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன. அமெரிக்க முயல் வளர்ப்போர் அமைப்புடன் இணைந்த அமெரிக்க கேவி வளர்ப்போர் அமைப்புதான் ஐக்கிய அமெரிக்கா மற்றும் கனடாவில் இருக்கும் நிர்வாகக் குழாமாகும்.[104] ஆங்கிலேய கேவி பேரவை இங்கிலாந்தில் இருக்கும் கேவி சங்கங்களை வழிநடத்துகிறது. ஆசுதிரேலியா (ஆசுதிரேலிய தேசிய கேவி பேரவை)[105] மற்றும் நியூசிலாந்து (நியுசிலாந்து கேவி சங்கம்) ஆகியவற்றில் கூட இதைப் போன்ற அமைப்புகள் இருக்கின்றன.[106] ஒவ்வொரு அமைப்பும் தனதே ஆன முழுமைக்கான நிர்ணயத்தை வெளியிட்டு எந்த வகையான இனம் காட்சிப்படுத்துவதற்கு ஏற்றவை என முடிவுசெய்கிறது.
மனித குடும்ப வாழ்க்கையில் அவற்றுக்கிருக்கும் பரந்துவிரிந்த பிரபலத்தன்மை, குறிப்பாக குழந்தைகள் இருக்கும் வீடுகளில் அவற்றின் பிரபலத்தன்மையின் காரணமாக கினிப் பன்றிகள் கலை மற்றும் ஊடகங்களில் தங்கள் இருப்பைக் காட்டியுள்ளன. இலக்கியங்களில் இந்த விலங்கின் சில குறிப்பிட்ட தோற்றங்கள் பின்வருமாறு, பீட்ரிக்ஸ் பாட்டர் அவர்களின் புதினமான தி ஃபேரி கேரவான் [107] மற்றும் 4}மைக்கெல் பாண்ட்டின் ஓல்கா டா போல்கா என்னும் சிறுவர்களான தொடர்,[108] இரண்டிலுமே கினிப் பன்றிகள் மையக் கதை மாந்தர்களாக இருந்தன. மற்றொரு தோற்றம் சி.எஸ். லெவிஸ் அவர்களின் தி மேஜிசியன்ஸ் நெப்யூ வில் ஏற்பட்டது: அவருடைய முதல் (கால வரிசைப்படி) தொடரான தி குரோனிகல்ஸ் ஆஃப் நார்னியா வில் ஒரு கினிப் பன்றிதான் உலகங்களுக்கிடையிலான காடுகளில் பயணம் செய்யும் முதல் உயிரினமாக இருக்கிறது.[109] எல்லிஸ் பார்க்கர் பட்லர் அவர்களின் சிறு கதையான பிக்ஸ் ஈஸ் பிக்ஸ் , அதிகார வர்கத்தின் தகுதியின்மை பற்றிய கதையாகும்; ஒரு இரயில்வே நிலையத்தில் சிக்கிக்கொள்ளும் இரு கினிப் பன்றிகள் கவனிப்பாரற்று வளர்ந்துவருகின்றன, அதே நேரத்தில் மனிதர்கள் அவற்றைச் சரக்குக் கட்டணமாகத் தீர்மானிக்கும் நோக்கமாக அவை "பன்றிகள்" தானா இல்லையா என விவாதிக்கின்றனர்.[110] பட்லரின் இந்தக் கதை, டேவிட் ஜெர்ரால்ட் எழுதிய "தி டிரபிள் வித் டிரிப்பிள்ஸ்" தொடருக்கு ஊக்கமளித்தது.[111] கோல்டன் ஹாம்ஸ்டர் சாகா புத்தகங்களில், என்ரிகோ மற்றும் கருசோ எனப் பெயர் கொண்ட இரு கினிப் பன்றிகள் இருக்கின்றன, இவை நவீன காலத்தின் நடிகர்களாக இரண்டாம் நிலை கதாபாத்திரங்களை ஏற்கின்றன மற்றும் இவர்களின் நடிப்பு கோமாளித்தனத்தை வெகுவாக வெறுக்கும் ஃபிரெட்டி அவுராடஸ் என்னும் முதன்மை கதாபாத்திரத்தை அவை அவ்வப்போது எரிச்சலூட்டுகின்றன.
திரைப்படங்கள் மற்றும் தொலைக்காட்சிகளிலும் கூட கினிப் பன்றிகள் தோன்றியிருக்கின்றன. ஷிரெட்டெர்மேன் ரூல்ஸ் என்னும் தொலைக்காட்சி திரைப்படத்தில் முதன்மைக் கதாபாத்திரம் மற்றும் முதன்மைக் கதாபாத்திரத்தின் காதலி இருவருமே கினிப் பன்றிகளை வைத்திருப்பார்கள் அவை இரண்டுமே அக்கதையின் உயிர்நாடிக்கு சிறு பாத்திரங்களைச் செய்கின்றன. டாக்டர். டூலிட்டில் என்னும் 1998 ஆம் ஆண்டுத் திரைப்படத்தில் கிறிஸ் ராக் அவர்களால் குரல் அமைக்கப்பட்ட ரோட்னி என்னும் கினிப் பன்றி முக்கிய கதாபாத்திரத்தில் தோன்றியது, லின்னி என்னும் கினிப் பன்றி கதாபாத்திரம் நிக் ஜூனியரின் வண்டர் பெட்ஸ் திரைப்படத்தில் ஒரு இணை நடிகராக இருந்தது. 1990 ஆம் ஆண்டுகள் மற்றும் 2000 ஆம் ஆண்டுகளில் கினிப் பன்றிகள் சில பெரும் விளம்பர பிரச்சாரங்களில் பயன்படுத்தப்பட்டது, குறிப்பாக எக் பாங்கிங் பப்ளிக் லி., கம்.,,[112] சினேப்பிள் மற்றும் பிளாக்பஸ்டர் வீடியோ.[113] இந்தப் பேராற்றல் மிக்க பிரச்சாரங்கள் தான் கினிப் பன்றிகள் மற்றும் முயல்களை ஒன்றாக கூண்டில் வைக்கும் பழக்கத்தை அதிகரிக்கச் செய்யக் காரணமாக இருந்ததாக சில கினிப் பன்றி ஆதரவாளர்களால் கருதப்படுகிறது.[50] சௌத் பார்க் பருவம் 12 தொடர் "Pandemic 2: The Startling" இல், ஆடைகள் உடுத்திய இராட்சத கினிப் பன்றிகள் பூமியெங்கும் வன்முறையில் ஈடுபடுகின்றன.[114] 2009 ஆம் ஆண்டு வால்ட் டிஸ்னி பிக்சர்ஸ் திரைப்படமான ஜி-ஃபோர்ஸ்ஸில், அமெரிக்க அரசாங்கத்துக்காக வேலைசெய்யும் பயிற்சியளிக்கப்பட்ட அதிக அறிவுடைய கினிப் பன்றிகளின் கூட்டம் ஒன்று இடம்பெற்றது. இந்தத் திரைப்படத்தை ஆதாரமாகக் கொண்டு மிகவும் பிரபலமான வீடியோ ஆட்டம் ஒன்றும் வெளியிடப்பட்டது.
அறிவியல் சோதனைகளில் கினிப் பன்றிகளைப் பயன்படுத்துவது குறைந்தது 17 ஆம் நூற்றாண்டுகளிலேயே தொடங்கிவிட்டது, அப்போது இத்தாலிய உயிரியலாளர்கள் மார்செல்லோ மால்பிகி மற்றும் கார்லோ ஃப்ராகாச்சடி தங்களுடைய உடலமைப்பியல் பரிசோதனைகளில் கினிப் பன்றிகளின் உடல் ஆய்வு அறுவைகளை மேற்கொண்டனர்.[115] 1780 ஆம் ஆண்டில், அன்டோய்னெ லாவோய்சீர் வெப்ப உற்பத்தியை அளவிடுவதற்குப் பயன்படும் சாதனமான கலோரிமானியுடன் மேற்கொண்ட பரிசோதனைகளில் கினிப் பன்றியைப் பயன்படுத்தினார். கினிப் பன்றியின் சுவாசத்திலிருந்து வந்த வெப்பம் கலோரிமானியைச் சுற்றியிருக்கும் பனியைக் கரைத்தது, இது சுவாசத்துக்குரிய வாயு மாற்றம், எரியும் மெழுகுவர்த்தியை ஒத்திருக்கும் ஒரு எரிதல் எனக் காட்டியது.[116] 19 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிகளில் கிருமி கோட்பாடு உருவாக்கத்தில் கினிப் பன்றிகள் பெரும் பங்காற்றியது, இது லூயிஸ் பாஸ்டியர், எமிலி ரௌக்ஸ் மற்றும் ராபர்ட் கோச் ஆகியோரின் பரிசோதனைகளின் மூலம் நிகழ்த்தப்பட்டது.[117] கோள் விண்வெளி பயணங்களில் கினிப் பன்றிகள் பல முறை அனுப்பப்பட்டிருக்கிறது, முதலில் மார்ச் 9, 1961 அன்று ரஷ்யாவின் ஸ்புட்னிக் 9 உயிரியச் செயற்கைக்கோள் மூலம் அனுப்பப்பட்டது - இது வெற்றிகரமாக மீண்டது.[118] சீனாவும் கூட 1990 ஆம் ஆண்டில் ஒரு உயிரியச் செயற்கைக்கோளை ஏவி திரும்பப்பெற்றது, இதில் கினிப் பன்றிகளும் பயணிகளாகச் சென்றன.[119]
ஆங்கிலத்தில், கினியா பிக் என்னும் சொல், நவீன காலங்களில் மேற்கொள்ளப்பட்டும் எந்தவொரு ஆய்வும் அல்லது பரிசோதனைக்கும் அல்லது அறிவியல் பரிசோதனைக்காகப் பயனபடுத்தப்படும் பொருளின் மீது ஒரு உருவகமாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இது 20 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்ப காலம் முதலே இருந்துவருகிறது; ஆக்சுஃபோர்டு ஆங்கில அகராதி 1913 ஆம் ஆண்டில் இந்த பொருளிலேயே அதன் முதற் பயன்பாட்டைக் குறிக்கிறது.[120] 1933 ஆம் ஆண்டில், நுகர்வோரின் ஆராய்ச்சி அமைப்பாளர்களான எஃப்.ஜெ.ஷிலிங்க் மற்றும் ஆர்த்தர் கேல்லட் 100,000,000 கினியா பிக்ஸ் எனும் பெயரிடப்பட்ட புத்தகத்தை எழுதி இந்த உருவகத்தை நுகரும் சமூகத்துக்கும் நீட்டித்தனர்.[121] அமெரிக்காவில் இந்தப் புத்தகம் தேசிய அளவில் சிறப்பான விற்பனையைப் பெற்று அந்தச் சொல்லாடலை மேலும் பிரபலமாக்கியது மேலும் நுகர்வோர் பாதுகாப்பு அமைப்பின் வளர்ச்சியை உயர்வடையச் செய்தது.[122] அந்தச் சொல்லின் எதிர்மறையான உட்பொருள் பின்னாளில் செக் நாட்டு எழுத்தாளர் லுட்விக் வாகுலிக்கின் தி கினியா பிக்ஸ் என்னும் நாவலில் கடைப்பிடிக்கப்பட்டது, இது சோவியத் நாட்டின் எதேச்சதிகாரத்தின் கருத்துருவமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது.[123]
20 ஆம் நூற்றாண்டின் பிந்தைய காலங்கள் வரையில் கினிப் பன்றிகள் பிரபலமான ஆய்வுக்கூட விலங்காக இருந்தது; 1960 ஆம் ஆண்டுகளில் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆராய்ச்சிகளில் ஆண்டுதோறும் சுமார் 2.5 மில்லியன் கினிப் பன்றிகள் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன,[124] ஆனால் 1990 ஆம் ஆண்டுகளின் மத்தியத்துக்குள் இந்தத் தொகை சுமார் 375,000 எனக் குறைந்தது.[54] 2007 ஆம் ஆண்டு கணக்குப்படி, தற்போதைய ஒட்டுமொத்த ஆராய்ச்சிக்கூட விலங்குகளில் அவை தோராயமாக 2% மாக இருக்கின்றன.[124] கடந்த காலங்களில் தடுப்பூசி மருந்துகள் மற்றும் அதி நுண்ணுயிர் குறைப்பிகளை நிர்ணயிப்பதற்காக பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டன; மிகத் தீவிரமான ஒவ்வாமைக் கோளாறுகள் அல்லது காப்புப்பிறழ்ச்சிகளுக்கு பதிலளிக்கும் விதமாக பிறபொருளெதிரிகள் உற்பத்தியின் மீதான ஆய்வுகளில் கூட அவை அடிக்கடி பயன்படுத்தப்பட்டன.[125] மிகக் குறைந்த பயன்பாடுகளில் உள்ளடங்கியவை மருந்தியல் மற்றும் கதிர்வீச்சு மருத்துவத்தில் ஆய்வுகளாகும்.[125] 20 ஆம் நூற்றாண்டின் மத்திய காலம் முதல், ஆய்வுக்கூட பொருளில் முதன்மையாக எலி மற்றும் சுண்டெலிகளால் அவை மாற்றியிடப்பட்டிருக்கிறது. இது பகுதியாக இருப்பதற்குக் காரணம் கினிப் பன்றி மரபியலைப் பற்றிய ஆராய்ச்சிகள் இதர கொறித்துண்ணிகளைக் காட்டிலும் பின்தங்கியிருக்கிறது, இருந்தாலும் மரபியலாளர்கள் டபள்யூ.ஈ. கேஸ்டல் மற்றும் சிவால் ரைட் ஆகியோர் இந்த ஆய்வுப் பகுதிக்குப் பல பங்களிப்புகளைச் செய்திருக்கிறார்கள், குறிப்பாக தோல் வண்ணம் தொடர்பாக செய்திருக்கிறார்கள்.[100][126] 2004 ஆம் ஆண்டில் அமெரிக்காவின் தேசிய மனித மரபுத்தொகுதி ஆராய்ச்சி நிறுவனம் வளர்க்கப்படும் கினிப் பன்றியின் மரபுத்தொகுதியை வரிசைமுறைப்படுத்தும் திட்டத்தை அறிவித்தது.[127]
தொற்று நோய்களைப் பற்றிய ஆராய்ச்சி மற்றும் நோய்கண்டறிதலில் கினிப் பன்றி மிக அதிகமான அளவில் பயன்படுத்தப்பட்டன.[125] பொதுவான பயன்பாடுகளில் உள்ளடங்கியவை கருச்சிதைவு நோய், இரத்த ஒட்டுண்ணி நோய், வாந்திபேதி நோய், தொண்டை அழற்சி நோய், வாய்ப்பூட்டு நோய், புரவிக்காய்ச்சல், Q காய்ச்சல், மலைக்காய்ச்சல், டைஃபசுவின் பல்வேறு அழுத்தங்கள் ஆகியவற்றை அடையாளங் காணுதல்.[125] மனித காசநோய் பாக்டீரியாவால் கினிப் பன்றிகள் எளிதில் பாதிக்கப்படுவதால் அவை இன்னமும் காசநோயைக் கண்டறிவதற்காக அடிக்கடி பயன்படுத்தப்படுகிறது.[124] மனிதர்களைப் போலவே வைட்டமின் சி யைத் தொகுக்கமுடியாமல் தங்கள் உணவுகளிலிருந்தே அவற்றைப் பெறவேண்டி ஒரு சில விலங்குகளில் கினிப் பன்றிகளும் ஒன்றாய் இருப்பதால் அவை சொறிகரப்பான் நோயை ஆராய்வதற்கு ஏற்றதாக இருக்கிறது.[124] 1907 ஆம் ஆண்டில், கினிப் பன்றிகளில் சொறிகரப்பான் நோயைத் தோற்றுவிக்கமுடியும் என்று தற்செயலாகக் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது முதல் 1932 ஆம் ஆண்டில் "அசுக்கோபிக் காரணி"யின் வேதிய கட்டமைப்பை நிரூபிப்பதற்கான அவற்றின் பயன் வரையில் கினிப் பன்றியின் மாதிரி வைட்டமின் சி ஆராய்ச்சியின் ஒரு முக்கியப் பகுதியாக இருந்தது.[128][129]
ஊநீரியல்|ஊநீரியலுக்கான முக்கியப் பொருளான குறை நிரப்பு கினிப் பன்றியின் இரத்ததிலிருந்துதான் முதன்முதலாக தனிமைப்படுத்தப்பட்டது.[124] கினிப் பன்றிகள் வழக்கத்துக்கு மாறான இன்சுலின் மாறுபாட்டைக் கொண்டிருக்கிறது,[130] மேலும் இன்சுலினுக்கு எதிரான உடற்காப்பு மூலத்தின் உருவாக்கத்திற்கு ஏற்ற உயிரினமாக இருக்கிறது.[131] இதர பாலூட்டிகளில் இருப்பதைக் காட்டிலும் 10 மடங்குக்கும் மேலான நிலையில் இருந்துகொண்டு கினிப் பன்றிகளில் இருக்கும் இன்சுலின் வளர்ச்சி ஒழுங்குபடுத்தலில் முக்கியமானதாக இருக்கலாம், வழக்கமாக இது வளர்ச்சி இயக்குநீரால் செய்யப்படும் ஒரு செயல்.[132] அத்துடன், இளம்பருவ நீரழிவு நோய் ஆராய்ச்சிக்காகவும் மனித பெண்களிடத்தில் முன்சூல்வலிப்புகளின் சினைப்பருவ நச்சேற்றத்தின் அடிக்கடி நிகழும் தன்மையின் காரணமாகவும் கினிப் பன்றிகள் மாதிரி உயிரினங்களாக அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளன.[66]
அறிவியல் ஆய்வுகளில் பயன்படுத்தப்படும் கினிப் பன்றி இனப்பிரிவுகள் அடிப்படையில் அயல்இனச் சேர்க்கை இனப்பிரிவுகளாகும். பொதுவான அமெரிக்க அல்லது ஆங்கிலேய கால்நடைகள் அல்லாமல் ஆராய்ச்சிக்கூட பயன்பாட்டில் இருக்கும் இரு முக்கிய அயல்இனச் சேர்க்கை இனப்பிரிவுகள் ஹார்ட்லே மற்றும் டன்கின் ஹார்ட்லேகளாகும்; இந்த ஆங்கிலேய இனப்பிரிவுகள் வெளிறிய தன்மையுடையவை, இருந்தபோதிலும் நிறச்சாயமிட்ட இனப்பிரிவுகளும் கூட கிடைக்கப்பெறுகிறது.[133] உள்ளகவிருத்தி இனப்பிரிவுகள் குறைந்த அளவே காணப்படுகிறது மேலும் அவை வழக்கமாக நோய் எதிர்ப்பு மண்டல அணுதிரள் சார்ந்த உயிரியல் போன்று மிகக் குறிப்பிட்ட ஆராய்ச்சிகளுக்குப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. உருவாக்கப்பட்டுள்ள உள்ளகவிருத்தி இனப்பிரிவுகளில் எந்தவொரு அதிர்வெண்ணுடனும் இன்னமும் பயன்படுத்தப்படும் இரு இனப்பிரிவுகளாக இருப்பவை, சீவால் ரைட்டின் சிறப்புப்பொயரைத் தொடர்ந்து, "ஸ்ட்ரெய்ன் 2" மற்றும் "ஸ்ட்ரெய்ன் 13".[100][133]
கினிப் பன்றிகளின் முடியில்லா இனங்கள் 1980 ஆம் ஆண்டு முதலே அறிவியல் ஆராய்ச்சியில் பயன்படுத்தப்பட்டு வந்திருக்கிறது, குறிப்பாக சருமவியல் ஆய்வுகளுக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டுவருகிறது. 1979 ஆம் ஆண்டில் ஈஸ்ட்மான் கோடாக் நிறுவனத்தில் ஹார்ட்லே கால்நடைகளிலிருந்து உள்ளகவிருத்தி ஆராய்ச்சிக்கூட இனப்பிரிவின் தன்னிச்சையான திடீர் மரபியல் மாற்றத்தின் விளைவாக உருவானது தான் முடியில்லாத மற்றும் நோய் எதிர்ப்பு குறைபாடுடை இனங்களாகும்.[134] நோய்எதிர்ப்புத் திறனுடைய முடியில்லா இனங்களும் கூட 1978 ஆம் ஆண்டில் அர்மாண்ட் ஃப்ரேப்பியர் நிறுவனத்தால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது, மேலும் 1982 ஆம் ஆண்டு முதல் சார்லஸ் ரிவர் ஆராய்ச்சிக்கூடம் இவ்வகையான இனங்களை ஆராய்ச்சிக்காக உற்பத்தி செய்துள்ளது.[135] இதன் பின்னர் கேவி வணிகர்கள் முடியற்ற இனங்களைப் பெறத் தொடங்கினர், அந்த வளர்ப்புக்குரிய முடியில்லா இனங்கள் "ஸ்கின்னி பிக்ஸ்" என குறிப்பிடப்படுகிறது.
கினிப் பன்றிகள் (குய் , குயே , குறி என அழைக்கபடுகிறது) முதன் முதலில் ஆண்டெஸ்ஸில் அவற்றின் இறைச்சிக்காக வளர்க்கப்பட்டன. சம்பிரதாய முறைப்படி, வழக்கமாக ஆண்டியன் சமவெளிகளில் இருந்த உள்நாட்டுமக்களால் இந்த விலங்கு சடங்குகளுக்குரிய உணவாக ஒதுக்கப்பட்டு வந்தது, ஆனால் 1960 ஆம் ஆண்டுகள் முதல் இது அனைத்து மக்களாலும் நுகரப்படக்கூடிய ஒன்றாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது.[136] பெரு மற்றும் பொலிவியாவில், குறிப்பாக ஆண்டெஸ் மலைகளின் சமவெளிகளில், அது உணவின் ஒரு பெரும் பகுதியாகவே இன்னமும் இருந்து வருகிறது; அது ஈகுகவேடார் (முக்கியமாக சீயெர்ராவில்) மற்றும் கொலம்பியாவின் சில பகுதிகளிலும் கூட உண்ணப்படுகிறது.[137] பாரம்பரியமிக்க கால்நடைகளைக் காட்டிலும் கினிப் பன்றிகளுக்குக் குறைந்த இடவசதி தேவைப்படுவதாலும் அவை விரைவிலேயே இனப்பெருக்கம் செய்வதாலும் அவை பல பாரம்பரியமிக்க கால்நடை விலங்களான பன்றிகள் மற்றும் மாடுகளைக் காட்டிலும் அதிக இலாபகரமான உணவு ஆதாரமாகவும் வருவாயாகவும் இருக்கின்றன;[138] அத்துடன் அவை ஒரு நகரச் சூழலிலும் வளர்க்கப்படலாம். கூடுதல் வருவாய்க்காக கிராமப்புற மற்றும் நகர்ப்புற குடும்பங்கள் என இருபாலருமே கினிப் பன்றிகளை வளர்க்கின்றனர், மேலும் இந்த விலங்குகள் உள்ளூர்ச் சந்தைகளிலும் பெருமளவிலான நகராட்சி சந்தைகளிலும் கூடச் சாதாரணமாக விற்கப்படவும் வாங்கப்படவும் செய்கிறது.[139] கினிப் பன்றி இறைச்சியில் புரதம் அதிகமாகவும் கொழுப்புச்சத்து மற்றும் இரத்தக் கொழுப்பு குறைந்தும் காணப்படுகிறது மேலும் இது முயல் மற்றும் கோழியின் கருத்த இறைச்சியை ஒத்திருக்கிறது.[4][140] விலங்கின் இறைச்சி பொரித்தோ (சாக்டாடோ அல்லது ஃப்ரிடோ ), தணலில் வேகவைத்தோ (அசாடோ ), அல்லது வறுத்தோ (அல் ஹார்னோ ) வழங்கப்படலாம், நகர்ப்புற உணவகங்களில் கேசெரோல் அல்லது பொரித்த இறைச்சியாகவும் வழங்கப்படலாம்.[141] ஈகுடேரியன் நாட்டைச் சார்ந்தவர்கள் பொதுவாக சோபா அல்லது லோக்ரோ டீ குய் என்னும் சூப் உணவையே அருந்துவார்கள்.[141] கம்பிவலையில்இட்டு வாட்டும் செயல்முறைக்கு ஒத்திருக்கும் பச்சமான்கா அல்லது ஹுவாஷியா வும் கூட பிரபலமானவை மேலும் இது வழக்கமாக பாரம்பரிய அமைப்பு முறையில் சோள பீர் (சிச்சா ) உடன் வழங்கப்படுகிறது.[141]
பெருவிய நாட்டவர்கள் ஆண்டுக்கு சுமார் 65 மில்லியன் கினிப் பன்றிகளை நுகர்கின்றனர், இந்த விலங்கு அவர்கள் கலாச்சாரத்தில் எந்த அளவுக்கு ஊன்றியிருக்கிறதென்றால், கஸ்கோவில் இருக்கும் முக்கிய தேவாலயத்தில் இருக்கும் இறுதி உணவுக்கான பிரபல ஓவியத்தில் ஏசுநாதர் மற்றும் அவரது பன்னிரண்டு சீடர்களும் கினிப் பன்றியை உண்பதாக சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கிறது.[4] பெரு நாட்டின் கிராமப்புற மற்றும் நகர்ப்புற பகுதிகள் இரண்டிலும் இந்த விலங்கு சில குறிப்பிட்ட சமய நிகழ்வுகளில் ஒரு முக்கிய அம்சமாக இன்னும் இருந்து வருகிறது. ஜாகா த்சாரி ("குய்களைச் சேகரித்தல்") என அறியப்படும் சமயக் கொண்டாட்டம், கிழக்கு பெருவின் ஆன்டோனியோ ராய்மோண்டி மாகாணத்தின் பல கிராமங்களில் ஒரு பெரும் விழாவாக இருக்கிறது, மற்றும் லிமாவில் இவ்விழா சிறு சடங்குகளாகக் கொண்டாடப்படுகிறது.[142] இது ஒரு ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட நிகழ்வாக இருக்கிறது, இதில் கத்தோலிக்கத்தின் கூறுகள் மற்றும் கொலம்பியாவுக்கு முந்தைய சமயச் சடங்குகள் சேர்க்கப்பட்டு உள்ளூர் புனிதத் துறவிகளின் கொண்டாட்டங்களுடன் சுற்றிவருகிறது.[142] ஜாகா த்சாரி எடுக்கும் துல்லியமான வடிவம் நகரத்துக்கு நகரம் வேறுபடும்; சில தொகுதிகளில் ஒரு சிர்விண்டி (வேலையாள்) நியமிக்கப்பட்டு வீடு வீடாகச் சென்று கினிப் பன்றி நன்கொடையைச் சேகரிக்கச் செய்வர், ஒரு சில இடங்களில் கினிப் பன்றிகள் ஒரு பொதுவான இடத்துக்குக் கொண்டுவரப்பட்டு பொய்யான மஞ்சுவிரட்டில் விடப்படும்.[142] குய் சாக்டாடோ போன்ற உணவுகள் இத்தகைய திருவிழாக்களின் ஒரு அங்கமாக எப்போதுமே வழங்கப்படுகிறது, சில சமூகங்களில் இவ்வாறு விலங்கினைக் கொல்வது மற்றும் படைப்பது உள்ளூர் அரசியல்வாதிகள் அல்லது முக்கிய ஆட்களின் ஒரு குறியீட்டு அங்கதமாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது.[142] மத்திய ஈக்குவேடாரின் துங்குராஹுவா மற்றும் கோடாபாக்சி பிராந்தியங்களில் சமூக உணவான என்சாயோ , மற்றும் காஸ்டில்லோ (சறுக்கு மரங்கள்) நடப்பட்டு குறுக்கு கம்பிகளில் பரிசுப்பொருட்கள் கட்டப்பட்டிருக்கும் அதிலிருந்து பல கினிப் பன்றிகள் தொங்கவிடப்பட்டிருக்கும், ஓக்டாவா ஆகியவற்றின் ஒரு அங்கமாக இருக்கும் கார்பஸ் கிரிஸ்டியின் விருந்தைச் சுற்றி நடைபெறும் கொண்டாட்டங்களில் கினிப் பன்றிகள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன.[143] சுரின் என்னும் பெருவிய நாட்டு நகரமொன்றில் போட்டிக்காக கினிப் பன்றிகளை விமர்சையான உடைகளில் அழகுபடுத்துவதை உள்ளடக்கிய ஆண்டு விழா ஒன்றும் இருக்கிறது.[144]
நியூ யார்க் நகரம்|நகரில் இருக்கும் அன்டியன் குடியேறிகள் கினிப் பன்றிகளை இறைச்சிக்காக வளர்க்கவும் விற்கம் செய்கிறார்கள், மேலும் அமெரிக்காவின் மிகப் பெரிய நகரங்களில் இருக்கும் சில இனத்துக்குரிய உணவகங்கள் குய்யை ஒரு உணவாக வழங்குகின்றனர்.[145] பெரு நாட்டு ஆராய்ச்சி பல்கலைக்கழகங்கள், குறிப்பாக லா மோலினா நேஷனல் அக்ரேரியன் பல்கலைக்கழகம், பெரிய அளவிலான கினிப் பன்றிகளை இனப்பெருக்கம் செய்யும் நோக்கில் 1960 ஆம் ஆண்டுகளில் பரிசோதனை நிகழ்ச்சிகளைத் தொடங்கியது.[146] ஒரு கால்நடையாக கினிப் பன்றிகளை வளர்ப்பது இன்னும் பொருளாதார ரீதியில் இயலக்கூடியதாய் ஆக்குவதற்கு, தென் அமெரிக்காவில் இனப்பெருக்கம் மற்றும் வேளாண் நடவடிக்கைகளை மாற்றுவதற்கு பல்கலைக்கழக முயற்சிகள் தொடர்ந்து நடைபெற்றுவருகின்றன.[147] வட தென் அமெரிக்காவுக்கு அப்பால் மனிதர்கள் இதை நுகர்வதை அதிகரிக்கச் செய்யும் நம்பிக்கையில், 1990 ஆம் ஆண்டுகள் மற்றும் 2000 ஆம் ஆண்டுகளில் அந்தப் பல்கலைக்கழகம் பெரிய இனப்பெருக்க கினிப் பன்றிகளை ஐரோப்பா, ஜப்பான் மற்றும் அமெரிக்காவுக்கு ஏற்றுமதி செய்ய ஆரம்பித்தது.[4] மேற்கு ஆப்பிரிக்காவின் வளர்ந்துவரும் நாடுகளில் கினிப் பன்றி வேளாண்மையை அறிமுகப்படுத்துவதற்கான முயற்சிகளும் கூட மேற்கொள்ளப்பட்டிருக்கிறது.[138] இருந்தபோதிலும், அமெரிக்கா மற்றும் ஐரோப்பாவில் இருக்கும் இதர நாடுகளில் அதை ஒரு உணவுப் பொருளின் ஆதாரமாக ஏற்றுக்கொள்ளாமல் அது பொதுவாக இன்னமும் ஒதுக்கப்பட்டதாக கருதப்படுகிறது; ரியால்டி தொலைக்காட்சியில், மேற்கத்திய பிரபல சமையல்கலைஞர்களான ஆண்ட்ரூ ஜிம்மர்மேன் (பிஸ்ஸேர் ஃபுட்ஸ் என்னும் தன்னுடைய நிகழ்ச்சியில்) மற்றும் அந்தோனி போர்டெய்ன், நோ ரிசர்வேஷன்ஸ் என்னும் நிகழ்ச்சியிலும் கினிப் பன்றி இறைச்சியை ஒரு அயற்பண்பாட்டு உணவாக உண்டனர்.
இந்தக் கட்டுரை தற்போது பொது உரிமைப் பரப்பிலுள்ள நூலிலிருந்து உரையைக் கொண்டுள்ளது: "Cavy". பிரித்தானிக்கா கலைக்களஞ்சியம் (11th). (1911). Cambridge University Press. கினி எலி அல்லது கினிப் பன்றி (Guinea pig ), என்றும் அழைக்கப்படும் இது கொறிக்கும் விலங்கு வகையைச் சார்ந்தது, இது கேவிடே குடும்பவகையினுடையது மற்றும் கேவியா விலங்கினப் பிரிவைச் சார்ந்தது. இத்தகைய ஒரு பொதுப் பெயர் கொண்டிருந்தபோதிலும் இந்த விலங்குகள் பன்றி குடும்பத்தைச் சார்ந்தவையோ கினியா நாட்டைச் சார்ந்தவையோ அல்ல. அவை ஆண்டெஸ் நாட்டில் தோன்றின, மேலும் உயிர்வேதியியல் மற்றும் கலப்பினப் பெருக்கம் ஆகியவற்றை ஆதாரமாகக் கொண்டு மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆய்வுகள் அவை கேவியா அபெரியா , சி. ஃபல்கிடா அல்லது சி. ட்ஸ்ச்சுடி போன்ற கேவிக்கு நெருங்கிய தொடர்புடைய இனத்தின் வளர்ப்புக்குரிய வழித்தோன்றலாகவே குறிப்பிடப்படுகிறது, இதன் காரணமாக அவை இயற்கையாகவே காட்டுப்பகுதிகளில் இருப்பதில்லை. பல பழங்குடி தென் அமெரிக்க குழுக்களின் நாட்டுப்புற கலாச்சாரங்களில் கினிப் பன்றி ஒரு முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறது, குறிப்பாக அது ஒரு உணவுப் பொருளாக மட்டுமல்லாமல் நாட்டுப்புற மருத்துவம் மற்றும் சமூக மதச் சடங்குகளிலும் இடம்பெறுகிறது. 1960 ஆம் ஆண்டு முதல் தென் அமெரிக்காவிற்கு வெளியே இந்த விலங்கினை அதிகமாக நுகர்வதற்கான முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டிருக்கின்றன.
16 ஆம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பிய வியாபாரிகளால் அறிமுகப்படுத்தியது முதல், கினிப் பன்றி மேற்கத்திய சமூகங்களில் ஒரு வீட்டு வளர்ப்புப் பிராணியாக பிரபலமடைந்து வருகிறது. அவற்றின் அடக்கமான நடத்தை, கையாளுதல் மற்றும் உணவு புகட்டுவதில் அவை காட்டும் புலப்பாடுகள் மற்றும் அவற்றின் மீது காட்டப்படும் பராமரிப்பின் எளிமை ஆகியவை கினிப் பன்றியைத் தொடர்ந்து ஒரு பிரபல வளர்ப்புப் பிராணியாக வைத்திருக்கிறது. கினிப் பன்றிகளின் போட்டி இனப்பெருக்கத்தில் பற்றுடைய நிறுவனங்கள் உலகமெங்கும் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது, மேலும் கினிப் பன்றியின் பல்வேறு சிறப்பு இனப்பெருக்கங்கள், பல தரப்பட்ட தோல் வண்ணங்களில் மற்றும் கலவைகளுடன் வளர்ப்பவர்களால் உருவாக்கப்படுகிறது.
17 ஆம் நூற்றாண்டு முதலே கினிப் பன்றிகள் மீது உயிரியல் ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன. 19 மற்றும் 20 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் இந்த விலங்குகள் அடிக்கடி மாதிரி உயிரினங்களாகப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது, இதன் விளைவாக பரிசோதனைக்கு ஆட்படும் பொருள் ஆங்கிலத்தில் "கினியா பிக்" (கினிப் பன்றி) என்னும் பட்டப் பெயர் ஏற்பட்டது, ஆனால் இப்போது பெருவாரியாக சுண்டெலி மற்றும் எலிகள் போன்ற இதர கொறித்துண்ணிகளால் மாற்றியிடப்பட்டுள்ளது. அவை இன்னமும் ஆராய்ச்சிகளில் பயன்படுத்தப்படுகிறது, முதன்மையாக இளம்பருவ நீரிழிவு, காசநோய், சொறிகரப்பான் வியாதி மற்றும் மகப்பேறு சிக்கல்கள் போன்ற மனித மருத்துவ நிலைமைகளுக்கான மாதிரியாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
గినియా పిగ్ లేదా డొమెస్టిక్ గినియా పిగ్ ( కేవియా పింగాణీ ), దీనిని కేవి లేదా డొమెస్టిక్ కేవి అని కూడా పిలుస్తారు, ఇది కావిడే కుటుంబానికి చెందిన కావిడే, కావియా జాతికి చెందిన ఎలుకల జాతి. వాటికి సాధారణంగా ఆ పేరు ఉన్నప్పటికీ, గినియా పందులు గినియాకు చెందినవి కావు, అవి జీవశాస్త్రపరంగా పందులతో సంబంధం కలిగి లేవు, పేరు యొక్క మూలం ఇప్పటికీ అస్పష్టంగా ఉంది. వాటి మూలస్థలము దక్షిణ అమెరికా యొక్క అండీస్, అధ్యయనాలు ఆధారంగా అవి పెంపుడు జాతి కేవికి దగ్గర సంబంధం కలిగిన జాతులు, అందువలన అడవిలో సహజంగా ఉండవు.[1][2] అవి మొదట పశువులుగా, ఆహార వనరుగా పెంపకం చేయబడ్డాయి, అలాగే కొనసాగుతున్నాయి.
పశ్చిమ సమాజంలో, దేశీయ గినియా పంది 16వ శతాబ్దంలో యూరోపియన్ వ్యాపారులు ప్రవేశపెట్టినప్పటి నుండి పాకెట్ పెంపుడు జంతువు,, ఇది ఒక రకమైన గృహ పెంపుడు జంతువుగా విస్తృతంగా ప్రాచుర్యం పొందింది. వాటి నిశ్శబ్ద స్వభావం, నిర్వహణ, దాణా పట్ల స్నేహపూర్వక ప్రతిస్పందన, వాటిని చూసుకోవడంలో సాపేక్ష సౌలభ్యం గినియా పందులను పెంపుడు జంతువుల ఎంపికగా మార్చాయి.
దేశీయ గినియా పంది జానపద సంస్కృతిలో అనేక దేశీయ ఆండియన్ సమూహాలకు, ఆహార వనరుగా, అంతే కాకుండా ఆయుర్వేదము, సమాజ మతపరమైన వేడుకలలో ముఖ్యమైన పాత్ర పోషిస్తుంది. [3] ఈ జంతువులను మాంసం కోసం ఉపయోగిస్తారు, అండీస్ పర్వతాలలో పాక ప్రధానమైనవి, ఇక్కడ వాటిని క్యూ అని పిలుస్తారు. 1960లలో పెరూలో ఒక ఆధునిక పెంపక కార్యక్రమం ప్రారంభించబడింది, దీని ఫలితంగా పెద్ద జాతులు క్యూ మెజోరాడోస్ ( మెరుగైన క్యూ ) అని పిలువబడ్డాయి, దక్షిణ అమెరికా వెలుపల జంతువుల వినియోగాన్ని పెంచే ప్రయత్నాలను ప్రేరేపించాయి.[4]
దేశీయ గినియా పందులపై జీవ ప్రయోగం 17వ శతాబ్దం నుండి జరిగింది. 19, 20 శతాబ్దాలలో జంతువులను తరచూ నమూనా జీవులుగా ఉపయోగించారు, మానవ పరీక్షా విషయాన్ని వివరించడానికి గినియా పిగ్ అనే పేరు వాడుకలోకి వచ్చింది.అప్పటినుండి ప్రయోగాలకు వీటి బదులు ఎలుకలను వాడటం మొదలుపెట్టారు. అయినప్పటికీ, అవి ఇప్పటికీ పరిశోధనలో ఉపయోగించబడుతున్నాయి, ప్రధానంగా బాల్య మధుమేహం, క్షయ, స్కర్వి (మానవుల మాదిరిగా వాటికి విటమిన్ సి తప్పక అవసరం), గర్భధారణ సమస్యలు వంటి మానవ వైద్య పరిస్థితులకు నమూనాలుగా వీటిని వాడుతున్నారు.
"గినియా పిగ్" లోని "గినియా" యొక్క మూలాన్ని వివరించడం కష్టం. ఒక ప్రతిపాదిత వివరణ ఏమిటంటే, జంతువులను గినియా ద్వారా ఐరోపాకు తీసుకువచ్చారు, అందువల్ల ప్రజలు అక్కడ నుండి ఉద్భవించాయని అనుకుంటారు. [5] సాధారణంగా "దూరప్రాంతం, తెలియని దేశాన్ని సూచించడానికి" గినియాని ఆంగ్లంలో ఉపయోగిస్తారు, కాబట్టి ఈ పేరు జంతువు యొక్క అన్యదేశ ఆకర్షణకు రంగురంగుల సూచనగా ఉండవచ్చు. మరొక పరికల్పన దక్షిణ అమెరికాలోని " గయానా " యొక్క అవినీతిని గినియా పేరులో సూచిస్తుంది. [6] ఒక సాధారణ దురభిప్రాయం ఏమిటంటే అవి గినియా నాణెం ధర కోసం విక్రయించబడినందున వాటికి అలా పేరు పెట్టారు; ఈ పరికల్పన ఆమోదయోగ్యం కాదు, ఎందుకంటే గినియా మొట్టమొదటిసారిగా ఇంగ్లాండ్లో 1663లో ఉపయోగించారు,, విలియం హార్వే 1653 లోనే "గిన్ని-పిగ్" అనే పదాన్ని ఉపయోగించారు.[7] ఇతరులు "గినియా"ని అనే కోనీ (కుందేలు) పదానికి మార్పుగా భావిస్తున్నారు.
_at_Keswick_Public_Library.jpg)
|newspaper= (help) ಗಿನಿಯಿಲಿ (ಕೆವಿಯಾ ಪೊರ್ಸೆಲಸ್ (Cavia porcellus) ) ಕೇವೀಡೇ (Caviidae)ವಂಶ ಹಾಗೂ ಕೇವಿಯಾ (Cavia) ಕುಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ದಂಶಕ ಪ್ರಾಣಿ. ಇದನ್ನು ಕೇವಿ (Cavy) ಎಂದು ಸಹ ಕರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ 'ಗಿನಿ ಪಿಗ್ (Guinea Pig)' ಎಂಬುದು ಇದರ ಸಾಮಾನ್ಯನಾಮವಾದರೂ, ಇದು ಹಂದಿಗಳ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಇವು ಗಿನಿ ದೇಶದ ಮೂಲದ ಪ್ರಾಣಿಗಳೂ ಅಲ್ಲ. ಅವು ಆಂಡಿಸ್ ಪರ್ವತ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಉಗಮಿಸಿದವು. ಜೀವರಸಾಯನಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಸಂಕರೀಕರಣವನ್ನು ಆಧರಿಸಿದ ಅಧ್ಯಯನದ ಪ್ರಕಾರ, ಕೇವಿಗೆ ಬಹಳ ನಿಕಟ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದ ಕೇವಿಯಾ ಅಪೆರೆರಾ , ಕೇವಿಯಾ ಫಲ್ಗಿಡಾ , ಅಥವಾ ಕೇವಿಯಾ ಷುಡೀ ಯಂತಹ ಜಾತಿಗಳ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿ ಸಂತತಿ ಎನ್ನಲಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ, ಇವು ಸಹಜವಾಗಿ ಅರಣ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗದು.[೧][೨] ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಸ್ಥಳೀಯ ಪಂಗಡಗಳ ಜಾನಪದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗೆ ಪ್ರಮುಖ ಸ್ಥಾನವಿದೆ. ಅದನ್ನು ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಆಹಾರ ಮೂಲವಲ್ಲದೆ, ಜಾನಪದ ಔಷಧ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೩] 1960ರ ದಶಕದಿಂದಲೂ, ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಖಂಡದಾಚೆ ಈ ಪ್ರಾಣಿಯ ಬಳಕೆ ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಯತ್ನಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ.[೪]
16ನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಯುರೋಪಿಯನ್ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ಗಿನಿಯಿಲಿಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದಾಗಿಂದಲೂ, ಅದು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಸಮಾಜಗಳಲ್ಲಿ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿ ಅಪಾರ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಗಳಿಸಿದೆ. ಅವುಗಳ ನಮ್ರ ಗುಣಗಳು, ನಿರ್ವಹಣೆ ಮತ್ತು ಉಣಿಸುವ ಕ್ರಿಯೆಗಳಿಗೆ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಹಾಗೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಸಾಕಬಹುದಾದ್ದರಿಂದ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಜನಪ್ರಿಯ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿವೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಸಾಕಣೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿತ ಸಂಘಟನೆಗಳು ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ ರಚನೆಯಾಗಿವೆ. ತುಪ್ಪಳಗಳ ವಿವಿಧ ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ರಚನೆ ಹೊಂದಿರುವ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ವಿಶಿಷ್ಟ ತಳಿಗಳನ್ನು ಸಾಕಣೆಗಾರರು ಬೆಳೆಸಿ ಸಾಕುತ್ತಿದ್ದರು.
17ನೆಯ ಶತಮಾನದಿಂದಲೂ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಮೇಲೆ ಜೀವವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ನಡೆಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. 19ನೆಯ ಹಾಗೂ 20ನೆಯ ಶತಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪ್ರಯೋಗಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಮಾದರಿ ಜೀವಿಯಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇದರಿಂದಾಗಿ 'ಪ್ರಯೋಗದ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಗಿನಿಯಿಲಿ (Guinea pig for a test subject)' ಎಂಬ ಆಡುಮಾತು ಬಳಕೆಯಾಗತೊಡಗಿತು. ಆದರೆ ಇಂದು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಬದಲಿಗೆ ಹೆಗ್ಗಣಗಳು ಮತ್ತು ಇಲಿಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿವೆ. ಇಂದಿಗೂ ಸಹ, ಕಿರಿ-ವಯಸ್ಸಿನ ಮಧುಮೇಹ, ಕ್ಷಯರೋಗ, ರಕ್ತಪಿತ್ತವ್ಯಾಧಿ ಹಾಗೂ ಬಸಿರಿನ ತೊಡಕುಗಳನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಮಾದರಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿವೆ.
ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಖಂಡದ ಆಂಡಿಯನ್ ವಲಯ (ಇಂದಿನ ಕೊಲಂಬಿಯಾ ದೇಶದ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗ, ಇಕ್ವೆಡಾರ್, ಪೆರು ಮತ್ತು ಬೊಲಿವಿಯಾ [೫] ದೇಶಗಳ ಬುಡಕಟ್ಟು ಪಂಗಡಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯ ಗಿನಿಯಿಲಿಯನ್ನು ಸುಮಾರು ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವ 5000ದ ಇಸವಿಯಿಂದಲೂ ಆಹಾರದ ಸಲುವಾಗಿ ಪಳಗಿಸಿದ ಸಾಕ್ಷ್ಯಗಳಿವೆ. ಇದಕ್ಕೂ ಒಂದು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ಮುಂಚೆ, ಈ ಪಂಗಡಗಳು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾದ ಒಂಟೆ ಕುಟುಂಬದ ಪ್ರಾಣಿ(ಕ್ಯಾಮೆಲಿಡ್)ಗಳನ್ನು ಪಳಗಿಸಿದ್ದುಂಟು.[೬] ಸುಮಾರು ಕ್ರಿ.ಪೂ. 500ರಿಂದ ಕ್ರಿ.ಶ. 500ರ ವರೆಗಿನ ಕಾಲದ ಪ್ರತಿಮೆಗಳು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಪೆರು ಮತ್ತು ಇಕ್ವೆಡಾರ್ನಲ್ಲಿ ಪುರಾತತ್ತ್ವ ಇಲಾಖೆಯ ಅಗೆಯುವಿಕೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಾಗಿವೆಯೆಂದು ಬಿಂಬಿಸಲಾಗಿದೆ [೭] ಪುರಾತನ ಪೆರು ದೇಶದ ಮೊಷೆ ಜನಾಂಗದವರು ಪ್ರಾಣಿಪೂಜೆ ಮಾಡುವವರಾಗಿದ್ದರು. ತಮ್ಮ ಕಲೆಯಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಯನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.[೮] ಸುಮಾರು ಕ್ರಿ.ಶ. 1200ರಿಂದ 1532ರ ಸ್ಪ್ಯಾನಿಷ್ ಪಡೆಗಳ ದಂಡಯಾತ್ರೆಯ ತನಕ, ಆಯ್ದ ಗಿನಿಯಿಲಿ ತಳಿಗಳ ಸಾಕಣೆಯಿಂದಾಗಿ, ದೇಶೀಯ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ವಿವಿಧ ತಳಿಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡವು. ಇವು ಇಂದಿನ ಸ್ಥಳೀಯ ತಳಿಗಳಿಗೆ ಆಧಾರವೆಂದೆನಿಸಿವೆ.[೯] ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಅವು ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ಆಹಾರದ ಮೂಲವಾಗಿವೆ. ಆಂಡಿಯನ್ ಗುಡ್ಡಗಾಡು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಹಲವು ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಸಾಕಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಕುಟುಂಬದ ಅಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಮಿಕ್ಕಿಹೋದ ತರಕಾರಿ ಚೂರುಗಳನ್ನು ತಿಂದು ಜೀವಿಸುತ್ತವೆ.[೧೦] ಹಲವು ಜಾನಪದ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ. ಅವನ್ನು ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ನೀಡಲಾಗಿದೆ; ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಅವನ್ನು ಬಳಸಲಾಗಿದೆ, ಹಾಗೂ ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷೆಯ ರೂಪಕೋಕ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧೧] ಕ್ಯೂರಾಂಡೆರೊಗಳು ಎನ್ನಲಾದ ಜಾನಪದ ವೈದ್ಯರು ನಡೆಸುವ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕಾಯಿಲೆ ಗುಣಪಡಿಸುವ ಕ್ರಿಯೆಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅರಿಶಿನಕಾಮಾಲೆ, ಸಂಧಿವಾತ, ಕೀಲುನೋವು ಮತ್ತು ಟೈಫಸ್ ಜ್ವರಗಳ ರೋಗನಿರ್ಣಯ ಮಾಡಲು ಈ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಬಳಸುವರು.[೧೨] ರೋಗಿಗಳ ಶರೀರಗಳಿಗೆ ಈ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಉಜ್ಜಲಾಗುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಗಿನಿಯಿಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಕೃತ್ಯತೀತ ಜೀವಿ ಎಂದು ಈ ಪಂಗಡಗಳಲ್ಲಿ ನಂಬಲಾಗಿದೆ.[೧೩] ರೋಗ ನಿರ್ಣಯ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪುಬಣ್ಣದ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಬಹಳ ಉಪಯುಕ್ತ ಎನ್ನಲಾಗಿದೆ.[೧೪] ಚಿಕಿತ್ಸೆಯ ರೀತಿಯು ಫಲಕಾರಿಯಾಗಿತ್ತೇ ಎಂಬುದನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಲು ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಕೊಯ್ದು ಅದರ ಮಿದು ಒಳಾಂಗಗಳನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಲಾಗುವುದು.[೧೫] ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಶಾಸ್ತ್ರವು ಅಲಭ್ಯ ಅಥವಾ ವಿಶ್ವಸನೀಯವಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಆಂಡೆಸ್ ಪರ್ವತ ವಲಯದ ಪಂಗಡಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಪದ್ಧತಿಗಳು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಸ್ವೀಕೃತವಾಗಿವೆ.[೧೬]
ಸ್ಪ್ಯಾನಿಷ್, ಡಚ್ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಯುರೋಪ್ಗೆ ತಂದರು. ಕುಲೀನ ಜನವರ್ಗ ಹಾಗೂ ರಾಣಿ ಮೊದಲ ಎಲಿಜಬೆತ್ಸೇರಿದಂತೆ ರಾಜಮನೆತನಗಳಲ್ಲಿ ವಿಲಕ್ಷಣ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿ ಅವು ಬಹಳ ಬೇಗನೆ ಜನಪ್ರಿಯವಾದವು.[೫] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅತ್ಯಾರಂಭ ಕಾಲಿಕ ಲಿಖಿತ ಮಾಹಿತಿಯು 1547ರ ಕಾಲದ್ದು. ಸ್ಯಾಂಟೊ ಡೊಮಿಂಗೊದಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಾಣಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಈ ಲಿಖಿತ ಮಾಹಿತಿ ದೊರಕಿತು. ಏಕೆಂದರೆ ಕೇವೀ ಕುಟುಂಬದ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಹಿಸ್ಪ್ಯಾನಿಯೊಲಾ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸೇರಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ಪ್ಯಾನಿಷ್ ಪ್ರಯಾಣಿಕರು ಈ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧] ಪಶ್ಚಿಮ ಗೋಲಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಯನ್ನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ, ಅಂದರೆ 1554ರಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಲಾಯಿತು. ಸ್ವಿಸ್ ಪ್ರಕೃತಿ ತತ್ತ್ವವಾದಿ ಕಾನ್ರಾಡ್ ಗೆಸ್ನರ್ ಇದರ ವಿವರಣೆ ನೀಡಿದರು.[೧೭] 1777ರಲ್ಲಿ ಎರ್ಕ್ಸ್ಲೆಬೆನ್ ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ನಾಮದ್ವಯವನ್ನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಬಳಸಿದರು. 1766ರಲ್ಲಿ ಪಲಾಸ್ ನೀಡಿದ ಕುಲದ ವಿವರಣೆ ಹಾಗೂ 1758ರಲ್ಲಿ ಲಿನೇಯಸ್ ಪ್ರದಾನ ಮಾಡಿದ ಜಾತಿನಾಮದಮಿಶ್ರಣವಾಗಿದೆ.[೧]
ಕೇವಿಯಾ ಪೊರ್ಸೆಲಸ್ ಎಂಬುದು ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಭೇದದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು. ಲ್ಯಾಟೀನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಪೊರ್ಸೆಲಸ್ ಎಂದರೆ 'ಚಿಕ್ಕ ಹಂದಿ'. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಫ್ರೆಂಚ್ ಗಯಾನಾ ದೇಶದ ಗಲಿಬಿ ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನಾಂಗದವರ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಕೇಬಿಯಾಯಿ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತಿದ್ದು, ಈ ಪದದಿಂದ ಪಡೆಯಲಾದ ಕೇವಿಯಾ ಎಂಬುದು ಹೊಸ ಲ್ಯಾಟೀನ್ ಪದವಾಗಿದೆ.[೧೮]
ಕೇಬಿಯಾಯಿ ಎಂಬುದು ಕೇವಿಯಾ (ಇಂದು ಸೇವಿಯಾ ) ಎಂಬ ಪೊರ್ಚುಗೀಸ್ ಪದದ ಮಾರ್ಪಾಡಾಗಿರಬಹುದು. ಸೇವಿಯಾ ಎಂಬುದು ಸೌಜಾ (ಇಲಿ ಎಂದರ್ಥ) ಎಂಬ ಟುಪಿ ಪದದಿಂದ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿಯಾಗಿದೆ.[೧೯] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಕ್ಯೂಚುವಾ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಕ್ಯುವಿ ಅಥವಾ ಜಾಕಾ ಹಾಗೂ ಇಕ್ವೆಡಾರ್, ಪೆರು ಮತ್ತು ಬೊಲಿವಿಯಾ ದೇಶಗಳ ಸ್ಪ್ಯಾನಿಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಕಯ್ ಅಥವಾ ಕಯೊ (ಬಹವಚನ ಕಯ್ಸ್, ಕಯೊಸ್ ) ಎನ್ನಲಾಗುವುದು.[೨೦] ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂಬಂತೆ, ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ವಿವರಿಸಲು ಸಾಕಣೆಗಾರರು ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿಧ್ಯುಕ್ತವಾದ 'ಕೇವಿ' ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಬಳಸುವರು. ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮತ್ತು ಪ್ರಯೋಗಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸಾಮಾನ್ಯ ಬಳಕೆಯ, ಆಡುಭಾಷೆಯ ಪದ Guinea Pig ('ಗಿನಿಯಿಲಿ')ಯೆಂದೇ ಕರೆಯಲಾಗುವುದು.[೨೧]
ಈ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು 'ಹಂದಿಗಳು' ಎನ್ನಲು ಕಾರಣಗಳು ಅಸ್ಪಷ್ಟ. ಹಂದಿಗಳಂತೆಯೇ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಆಕಾರವಿದ್ದು, ತಮ್ಮ ಶರೀರಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ದೊಡ್ಡ ತಲೆ, ದಪ್ಪ ಕುತ್ತಿಗೆಗಳು ಮತ್ತು ದುಂಡಗಿನ ಪಿರೆ ಹೊಂದಿದ್ದು, ಇದಕ್ಕೆ ಬಾಲವಿರದು. ಇವು ಮಾಡುವ ಕೆಲವು ಸದ್ದುಗಳು ಹಂದಿಯ ಸದ್ದಿನಂತಿವೆ. ಅವು ಆಹಾರ ಭಕ್ಷಿಸಲು ಬಹಳ ಸಮಯ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೨೨] ಸಾಕುಹಂದಿಗಳಂತೆ, ಸಣ್ಣ ಆವರಣಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ಬಹಳ ಅವಧಿಗಳವರೆಗೆ ಬದುಕುಳಿಯಬಹುದು. ಹೀಗಾಗಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಹಡಗುಗಳಲ್ಲಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ಯುರೋಪ್ಗೆ ರವಾನಿಸಲಾಯಿತು.[೨೩]
ಹಲವು ಯುರೋಪಿಯನ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಹೆಸರು ಹಂದಿಯಂತಹ ಅಧಿಕಾರ್ಥತೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಹೆಸರುಗಳು ಜರ್ಮನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ Meerschweinchen (ಸಣ್ಣ ಸಮುದ್ರ ಹಂದಿ), ಪೊಲಿಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ świnka morska , ಹಂಗೇರಿಯನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ tengerimalac ಹಾಗೂ ರಷ್ಯನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ морская свинка (ಸಮುದ್ರ ಹಂದಿ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗಿದೆ. ನಾವಿಕ ಇತಿಹಾಸದಿಂದ ಪಡೆಯಲಾದ ಮಾಹಿತಿಯ ಪ್ರಕಾರ, ನೂತನ ಪ್ರಪಂಚ(ಅರ್ಥಾತ್ ಪಶ್ಚಿಮ ಗೋಲಾರ್ಧ)ದಲ್ಲಿ ಆಹಾರಪದಾರ್ಥಗಳ ಸರಬರಾಜಿಗೆ ನಿಲ್ಲುವ ಹಡಗುಗಳು, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಸಂಗ್ರಹವನ್ನು ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಇದು ಸುಲಭವಾಗಿ ಸಾಗಣೆ ಮಾಡುವ ತಾಜಾಮಾಂಸದ ಮೂಲವಾಗಿತ್ತು. ಫ್ರೆಂಚ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ Cochon d'Inde (ಭಾರತದ ಹಂದಿ) ಆಥವಾ ಕೊಬಾಯೆ ಎನ್ನಲಾಗುವುದು. ಡಚ್ಚರು ಇದನ್ನು Guinees biggetje ಗಿನಿಯನ್ ಹಂದಿಮರಿ) ಅಥವಾ ಕೇವಿಯಾ ಎನ್ನುವರು. ಕೆಲವು ಡಚ್ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸ್ಪಾನ್ಸ್ ಇಲಿ ಎನ್ನಲಾಗುವುದು. ಪೋರ್ಚುಗೀಸ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಯನ್ನು ಕೋಬಾಯಿಯಾ ಎನ್ನಲಾಗುವುದು. ಲ್ಯಾಟೀನೀಕೃತ ಟುಪಿ ಭಾಷೆಯ ಪದ ಇದಕ್ಕೆ ಆಧಾರ. porquinho da Índia ಎಂದೂ ಹೇಳಲಾಗುವುದು (ಭಾರತದ ಸಣ್ಣ ಹಂದಿ) ಇದು ಸರ್ವವ್ಯಾಪಿಯಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಸ್ಪ್ಯಾನಿಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗೆ conejillo de Indias (ಭಾರತದ/ಇಂಡೀಸ್ ವಲಯದ ಸಣ್ಣ ಮೊಲ) ಎನ್ನಲಾಗುವುದು.[೨೦] ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿಚಿತ್ರ ಎಂಬಂತೆ, ಚೀನೀಯರು ಹಾಲೆಂಡ್ ಹಂದಿಗಳು ಎನ್ನುವರು (荷蘭豬, hélánzhū).
Guinea Pig ಪದದಲ್ಲಿ Guinea (ಗಿನಿ) ಎಂಬ ಪದದ ಮೂಲವನ್ನು ವಿವರಿಸುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. ಒಂದು ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಪ್ರಕಾರ, ಗಿನಿ ದೇಶದ ಮೂಲಕ ಈ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಯುರೋಪ್ಗೆ ತರಲಾಯಿತು. ಇದರಿಂದ, ಈ ಪ್ರಾಣಿಯು ಗಿನಿ ದೇಶದಿಂದಲೇ ಮೂಡಿಬಂದಿತು ಎಂದು ಜನರು ಬಹುಶಃ ಭಾವಿಸಿರಬಹುದು.[೨೧] ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ದೂರದ, ಅಜ್ಞಾತ ದೇಶವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುವಾಗ, ಅದನ್ನು ಪದೇ-ಪದೇ 'ಗಿನಿ' ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ, ಈ ಹೆಸರು ಸುಮ್ಮನೆ ಈ ಪ್ರಾಣಿಯ ವಿದೇಶಿ ಮೂಲವನ್ನು ವರ್ಣರಂಜಿತವಾಗಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿರಬಹುದು.[೨೪][೨೫] 'ಗಿನಿ' ಎಂಬುದು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಖಂಡದ ಗಯಾನಾ ದೇಶದ ಅಪಭ್ರಂಶ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಆ ದೇಶವು ಈ ಪ್ರಾಣಿಯ ಮೂಲವಲ್ಲ.[೨೪][೨೬] ಈ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಒಂದು ಗಿನಿ ನಾಣ್ಯದ ಬೆಲೆಗೆ ಮಾರಿದ್ದರಿಂದ ಅವುಗಳಿಗೆ ಹಾಗೆ ಹೆಸರಿಸಲಾಯಿತು ಎಂಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ತಪ್ಪುಕಲ್ಪನೆಯಿದೆ. ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೆ ದೃಢ ಆಧಾರವಿದ್ದಂತಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ, ಗಿನಿಯನ್ನು ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ನಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ, 1663ರಲ್ಲಿ ಠಂಕಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಖ್ಯಾತ ವೈದ್ಯ ವಿಲಿಯಮ್ ಹಾರ್ವಿ 1653ರಷ್ಟು ಆರಂಭಕಾಲದಲ್ಲಿ 'ಗಿನಿ ಪಿಗ್' ಎಂಬ ಉಕ್ತಿಯನ್ನು ಬಳಸಿದ್ದರು.[೨೭] ಗಿನಿ ಎಂಬುದು ಕೊನೀ (ಮೊಲ) ಎಂಬ ಪದದ ಪರಿವರ್ತಿತ ರೂಪವಿರಬಹುದು ಎಂದು ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ನಂಬಿದ್ದಾರೆ. 1607ರಲ್ಲಿ ಎಡ್ವರ್ಡ್ ಟಾಪ್ಸೆಲ್ ಚತುಷ್ಪದಿ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ರಚಿಸಿದ್ದ ಒಂದು ಪ್ರಬಂಧದಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು 'ಹಂದಿ ಮೊಲಗಳು' ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ್ದರು.[೨೧]
ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಇತರೆ ದಂಶಕಗಳಿಗಿಂತಲೂ ದೊಡ್ಡದಾಗಿವೆ. ಇವು ಸುಮಾರು 700ರಿಂದ 1200 ಗ್ರಾಮ್ಗಳಷ್ಟು (1.5–2.5 ಪೌಂಡ್ಗಳು) ತೂಕದ್ದಾಗಿವೆ ಹಾಗೂ 20ರಿಂದ 25 ಸೆಂಟಿಮೀಟರ್ಗಳಷ್ಟು (8–10 ಅಂಗುಲಗಳು) ಉದ್ದವಿವೆ.[೨೮] ಅವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾಲ್ಕರಿಂದ ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಜೀವಿಸುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ಎಂಟು ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ದೀರ್ಘಕಾಲ ಜೀವಿಸುತ್ತವೆ.[೨೯] 2006ರ ಗಿನ್ನೆಸ್ ಬುಕ್ ಆಫ್ ರೆಕಾರ್ಡ್ಸ್ ಪ್ರಕಾರ, ಅತಿ ದೀರ್ಘಾವಧಿ ಬದುಕಿದ ಗಿನಿಇಲಿಯು 14 ವರ್ಷಗಳು 10.5 ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ಬದುಕುಳಿದಿತ್ತು.[೩೦]
1990ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯವುಂದು ಮೂಡಿಬಂದಿತು. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು, ಚಿಂಚಿಲಾಗಳು (ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಮೂಲದ ಸಣ್ಣ ದಂಶಕ) ಹಾಗೂ ಡೇಗುಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ಕೇವಿಯೊಮಾರ್ಫ್ಗಳು ದಂಶಕಗಳಲ್ಲ. ಅವನ್ನು (ಲ್ಯಾಗಮಾರ್ಫ್(ಮೊಲ)ಗಳಂತೆ) ಸಸ್ತನಿಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಗಣವಾಗಿ ಪುನಃ ವರ್ಗೀಕರಿಸತಕ್ಕದ್ದು ಎಂಬ ವಾದಗಳೂ ಕೇಳಿಬಂದವು.[೩೧][೩೨] ಇನ್ನಷ್ಟು ಮಾದರಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ನಡೆಸಲಾದ ಆನಂತರದ ಸಂಶೋಧನೆಗಳು 'ದಂಶಕಗಳ ಸದ್ಯದ ವರ್ಗೀಕರಣವು ಒಂದೇ ಜೈವಿಕ ಕುಲದ್ದು ಎಂಬುದು ಸಮರ್ಥನೀಯ' ಎಂದು ಸಸ್ತನಿ ಜೀವವಿಜ್ಞಾನಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮತ ಮೂಡಿತು.[೩೩][೩೪]
ಕೇವಿಯಾ ಪೊರ್ಸೆಲಸ್ ಎಂಬುದು ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಕಾಡುಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಾಗದು. ಕೇವೀಸ್ ಜಾತಿಗೆ ನಿಕಟ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿರುವ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಖಂಡದ ವಿವಿಧ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಕೇವಿಯಾ ಅಪೆರಿಯಾ , ಕೇವಿಯಾ ಫಲ್ಜಿಡಾ ಮತ್ತು ಕೇವಿಯಾ ಷುಡೀ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಸಂತತಿ ಎನ್ನಲಾಗಿದೆ.[೧] ಕೇವಿಯಾ ಅನೊಲೇಮೇ ಮತ್ತು ಕೇವಿಯಾ ಗಯಾನೇ ಸೇರಿದಂತೆ, 20ನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಪತ್ತೆಯಾದ ಕೇವಿಯ ಕೆಲವು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಪಳಗಿದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದು, ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟಾಗ ಪುನಃ ವನ್ಯಜೀವಿ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದವು ಎನ್ನಲಾಗಿದೆ.[೯] ವನ್ಯ ಕೇವೀಗಳು ಹುಲ್ಲುಗಾಡು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಅವು ಹಸುಗಳಂತೆ ಪರಿಸರೀಯ ನೆಲೆ ಹೊಂದಿವೆ. ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ಸಣ್ಣ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಹಲವು ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು(ಸೌಸ್) ಒಂದು ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿ(ಬೋರ್)ಹಾಗೂ ಮರಿಗಳನ್ನು( ಮುಂಚಿನ ಹಂದಿ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರಿಂದ ಪಪ್ಸ್) ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಅವು ಹುಲ್ಲು ಮತ್ತು ಇತರೆ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಭಕ್ಷಿಸಿ, ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ (ಹಿಂಡು) ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸಂಚರಿಸುತ್ತವೆ. ಅವು ಆಹಾರವನ್ನು ಶೇಖರಿಸುವುದಿಲ್ಲ.[೩೫] ಅವು ಬಿಲ ತೋಡದಿರುವಾಗ ಅಥವಾ ಗೂಡು ಕಟ್ಟದಿರುವಾಗ, ಅವು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಇತರೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಬಿಲಗಳಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸುತ್ತವೆ, ಅಥವಾ ಸಸ್ಯವರ್ಗದಿಂದ ರಚಿತವಾದ ಗೂಡುಗಳು ಮತ್ತು ಸಂದುಗಳಲ್ಲಿ ಸೂರು ಮಾಡುತ್ತವೆ.[೩೫] ಅವು ಮಬ್ಬು ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಪ್ರವೃತ್ತ ಪ್ರಾಣಿಗಳು. ಅವು ಮುಂಜಾನೆ ಅಥವಾ ಮುಸ್ಸಂಜೆಯಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದು, ಇದರಿಂದಾಗಿ ಪರಭಕ್ಷಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಅವನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಹಿಡಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದು.[೩೬]
ಪಳಗಿಸಲಾದ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಎರಡು ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಿರುವ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ; ಬರೀ ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಗುಂಪುಗಳು, ಅಥವಾ ಒಂದೆರಡು ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಹಾಗೂ ಹಿಡಮಾಡಲಾದ ಒಂದು ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಗುಂಪೂ ಸಹ ಇರುತ್ತವೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಇತರೆ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಅವುಗಳೊಂದಿಗೆ ಜೀವಿಸಲು ಕಲಿಯುತ್ತವೆ. ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಮೇಲೆ ನಡೆಸಿದ ಪ್ರಯೋಗಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ಪರಿಚಿತ ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿ ಜತೆಯಿದ್ದಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ನರ-ನಿರ್ನಾಳ ಗ್ರಂಥಿ ಒತ್ತಡದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯು ಕಡಿಮೆಯಿರುವುದು ಹಾಗೂ ಅಪರಿಚಿತ ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿ ಹತ್ತಿರವಿದ್ದಲ್ಲಿ ಈ ಒತ್ತಡದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯು ಹೆಚ್ಚಾಗುವುದು.[೩೭] ಅವುಗಳ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಜಾಗವಿದ್ದರೆ ಹಾಗೂ ಎಳೆಯ ಪ್ರಾಯದಲ್ಲೇ ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದು,ಯಾವುದೇ ಹೆಣ್ಣುಇಲಿಗಳ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಿರದಿದ್ದರೆ ಗಂಡುಇಲಿಗಳ ಗುಂಪುಗಳು ಸಹಬಾಳ್ವೆ ಮಾಡಬಲ್ಲವು.[೩೮] ವನ್ಯ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಭಿನ್ನವಾಗಿ, ಸಾಕಿದ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ವಿಭಿನ್ನ ಜೈವಿಕ ಲಯ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ದೀರ್ಘಕಾಲಿಕ ಸಕ್ರಿಯತೆ ಹಾಗೂ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪಾವಧಿಗಳ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡವು.[೩೬] ದಿನದ 24 ತಾಸುಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಚಟುವಟಿಕೆ ಯದ್ವಾತದ್ವಾ ಹರಡಿರುತ್ತದೆ. ಪ್ರಖರ ಬೆಳಕನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಲ್ಲದೇ ಯಾವುದೇ ನಿಯಮಿತ ಜೈವಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ[೩೬]
ಪಳಗಿಸಲಾದ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಪಂಜರಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವವು. ಆದರೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಸಾಕುವವರು ಇಡೀ ಕೋಣೆಯಲ್ಲೇ ಅವುಗಳ ಸಾಕಣೆಗಾಗಿ ಮೀಸಲಿಡುವರು. ಪಂಜರಗಳು ದೃಢ ಅಥವಾ ತಂತಿಯ ಜಾಲರಿಯಂತಹ ನೆಲ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೂ, ಜಾಲರಿಯ ನೆಲಗಳಿಂದ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಗಾಯಗಳಾಗುವ ಸಂಭವ ಹೆಚ್ಚು, ಜೊತೆಗೆ ಬಂಬಲ್ಫುಟ್ (ಅಲ್ಸರೆಟಿವ್ ಪೊಡೊಡರ್ಮಾಟಿಟಿಸ್) ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕರೆಯುವ ಸೋಂಕಿಗೆ ಇದು ಸಂಬಂಧಿಸಿರಬಹುದು [೩೯] ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ, ಇಂದು 'ಕ್ಯೂಬ್ಸ್ ಅಂಡ್ ಕೊರೊಪ್ಲಾಸ್ಟ್' (ಸಿ&ಸಿ) ವಿನ್ಯಾಸದ ಪಂಜರಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತವೆ.[೪೦] ಕೆಲವು ಪಂಜರಗಳು ಮರದ ತುಣುಕುಗಳು ಅಥವಾ ಅಂತಹದ್ದೇ ವಸ್ತುಗಳ ಲೇಪನ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಹಿಂದೆ, ಕೆಂಪು ಸಿಡಾರ್ (ಪೂರ್ವ ಅಥವಾ ಪಶ್ಚಿಮ) ಮತ್ತು ಪೀತದಾರು (ಎರಡೂ ಮೃದು ಮರಗಳು)ಗಳನ್ನು ಪಂಜರದ ಹಾಸಿಗಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಈ ವಸ್ತುಗಳು ಹಾನಿಕಾರಕವಾದಫೀನಾಲ್ಗಳು (ವಾಸನೆಯುಳ್ಳ ಹೈಡ್ರೊಕಾರ್ಬನ್ ಸಾವಯವ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳು) ಮತ್ತು ತೈಲಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ.[೪೧] ಅಸ್ಪೆನ್ನಂತಹ ದೃಢ ಮರಗಳು, ಕಾದದ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು, ಕಾರ್ನ್ ಕಾಬ್ ವಸ್ತುಗಳಿಂದ ತಯಾರಿಸಲಾದ ಇನ್ನಷ್ಟು ಸುರಕ್ಷಿತ ಹಾಸುಗಳು ಇತರೆ ಪರ್ಯಾಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಾಗಿವೆ.[೪೧] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ತಮ್ಮ ಪಂಜರಗಳಲ್ಲಿ ಗಲೀಜು ಮಾಡುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯುಳ್ಳವು. ಅವು ತಮ್ಮ ಆಹಾರ ಬಟ್ಟಲುಗಳಲ್ಲಿ ನೆಗೆದು, ಹಾಸುಗಳನ್ನು ಒದ್ದು, ಹಿಕ್ಕೆ ಹಾಕುವುದುಂಟು. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಮೂತ್ರವು ಪಂಜರದಲ್ಲಿ ಹರಳಿನಂತಾಗಿ ಅವನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಮಾಡುವುದು ದುಸ್ತರವಾಗುತ್ತದೆ.[೪೨] ಇದರ ಪಂಜರವನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸಿದ ನಂತರ, ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮೂತ್ರ ವಿಸರ್ಜಿಸಿ, ತನ್ನ ಕೆಳಮೈಯನ್ನು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ತೆವಳಿಸಿ ತನ್ನ ಸರಹದ್ದನ್ನು ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೪೩] ಅವುಗಳನ್ನು ಪಂಜರದಿಂದ ಹೊರತೆಗೆಯುವಾಗ ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಇದೇ ರೀತಿ ತಮ್ಮ ಸರಹದ್ದನ್ನು ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.
ಇತರೆ ಜಾತಿಗಳ ಪ್ರಾಣಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸಿದಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸರಾಗವಾಗಿ ಜೀವಿಸದು. ಜರ್ಬಿಲ್ಗಳು (ಉದ್ದ ಹಿಂಗಾಲುಳ್ಳ ಮರಳುಗಾಡಿನಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಇಲಿಯಂತಹ ದಂಶಕ) ಮತ್ತು ಹ್ಯಾಮ್ಸ್ಟರ್ (ಚಳಿಗಾಲಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ಉಗ್ರಾಣಕ್ಕೆ ಕಾಳುಗಳನ್ನು ದವಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಗಿಸುವ ಹೆಗ್ಗಣದಂತಹ ದಂಶಕ) ನಂತಹ ಇತರೆ ದಂಶಕಗಳೊಂದಿಗೆ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸಿದಲ್ಲಿ, ಶ್ವಾಸಕೋಶ ಮತ್ತಿತರ ಸೋಂಕು ತಗಲುವ ಸಂಭವವಿದೆ.[೪೪] ಅಂತಹ ದಂಶಕಗಳು ಗಿನಿಯಿಲಿಯತ್ತ ಅಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಧೋರಣೆ ತೋರಬಹುದು.[೪೫] ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರದ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಬೇಟೆಯೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ, ಅವುಗಳೊಡನೆ ಜೀವಿಸಲು ನಾಯಿಗಳಂತಹ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ತರಬೇತಿ ನೀಡಬಹುದು.[೪೬] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಸಾಕಿದ ಮೊಲಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೂಡಿಸುವ ಪ್ರಸ್ತಾಪದ ಬಗ್ಗೆ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿವೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಮತ್ತು ಮೊಲಗಳು ಒಂದೇ ಪಂಜರವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಜೀವಿಸುತ್ತವೆ ಎಂದು ಕೆಲವು ಪ್ರಕಟಿತ ಮೂಲಗಳು ತಿಳಿಸಿವೆ.[೪೬][೪೭] ಆದರೆ, ಲ್ಯಾಗಮಾರ್ಫ್ಳಾಗಿ, ಮೊಲಗಳಿಗೆ ವಿಭಿನ್ನ ಪೌಷ್ಟಿಕಾಂಶಗಳ ಅಗತ್ಯಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಇವೆರಡೂ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ಒಂದೇ ಆಹಾರ ನೀಡಲು ಅಸಾಧ್ಯ.[೪೮] ಮೊಲಗಳು ಬೊರ್ಡೆಟೆಲ್ಲಾ ಹಾಗೂ ಪ್ಯಾಷ್ಚೂರೆಲ್ಲಾ ಸೋಂಕುಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ಶ್ವಾಸಕೋಶದ ಇತರೆ ಸೋಂಕುಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯವಾಗಿರಬಹುದು. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಈ ರೋಗಗಳಿಗೆ ಒಳಪಡುವ ಸಂಭವ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ.[೪೯] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಿಂತಲೂ ಸಣ್ಣಗಾತ್ರದ ಗಿಡ್ಡ ಮೊಲವೂ ಸಹ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಿಂತಲೂ ಬಲಶಾಲಿಯಾಗಿದ್ದು, ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕ ಅಥವಾ ಆಕಸ್ಮಿಕ ಗಾಯವುಂಟು ಮಾಡಬಹುದು.[೫೦]
ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಆಹಾರ ಹುಡುಕಿ ಸೇವಿಸಲು ಹಲವು ವಿವಿಧ ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ಕಲಿಯಬಹುದು ಹಾಗೂ ಕಲಿತ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಹಲವು ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ನಿಖರವಾಗಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಿರಬಹುದು. ಅವು ಸಂಚರಿಸುವ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಬಗೆಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.[೫೧] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಸಣ್ಣ ತಡೆಗಳ ಮೇಲೆ ಹಾರಿ ಪಾರಾಗಬಹುದು, ಆದರೆ ಅವು ಹತ್ತುವುದರಲ್ಲಿ ಕಳಪೆಯಾಗಿರುತ್ತವೆ ಜೊತೆಗೆ ಅವು ಚುರುಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅವು ಸುಲಭವಾಗಿ ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳುತ್ತವೆ. ಅವು ಒಂದೇ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ತಟಸ್ಥವಾಗಿರುತ್ತವೆ ಅಥವಾ ಏನಾದರೂ ಅಪಾಯವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದಲ್ಲಿ ಶೀಘ್ರ, ಥಟ್ಟನೆ ಚಲನೆಗಳ ಮೂಲಕ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಓಡುತ್ತವೆ.[೩೬] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದಲ್ಲಿ, ಅವು ದಿಕ್ಕಾಪಾಲಾಗಿ ಚದುರಿ ಓಡಿ, ತಮ್ಮ ಬೇಟೆಯಾಡುವ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಗೊಂದಲಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿಸಲು ಅಡ್ಡಾದಿಡ್ಡಿ ದಿಕ್ಕುಗಳಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುತ್ತವೆ[೫೨] ಬಹಳ ಉದ್ರೇಕಗೊಂಡಲ್ಲಿ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಪದೇಪದೇ ಎಗರುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪಾಪ್ಕಾರ್ನಿಂಗ್ ಎನ್ನಲಾಗುವುದು. ಇದು ಫೆರಟ್ ಜನಾಂಗದವರ ಯುದ್ಧ ನೃತ್ಯದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ.[೫೩] ಅವು ಬಹಳಷ್ಟು ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಈಜಬಲ್ಲವು.[೫೪]
ಹಲವು ದಂಶಕಗಳಂತೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಾಮಾಜಿಕ 'ಸಿಂಗಾರ (ಅಂದವಾಗುವಿಕೆ)'(ಪರಸ್ಪರ ಮೈ ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುವ ಕ್ರಿಯೆ) ಯಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂ ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.[೫೫] ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಹಾಲಿನಂತಹ ದ್ರವವು ಸ್ರವಿಸಿ ಅಂದಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಕೂದಲಿಗೆ ಉಜ್ಜಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.[೫೬] ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಪರಸ್ಪರ ಕೂದಲುಗಳನ್ನು ಅಗಿಯುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಇದು ಸಾಮಾಜಿಕ ವರ್ತನೆಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಆ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ವರ್ಗಶ್ರೇಣಿಯ ಸ್ಥಾಪನೆಯ ವಿಧಾನವಾಗಿದೆ.[೫೪] ಕಿವಿ ಕಚ್ಚುವುದು, ಚರ್ಮದ ಕೂದಲು ನಿಲ್ಲುವುದು, ಅಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಸದ್ದುಗಳು, ತಲೆ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಮಾಡುವುದು ಹಾಗೂ ಮೇಲೆರಗುವ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಬಲ್ಯದ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ತೋರಿಸುತ್ತವೆ.[೫೭] ಒಂದೇ ಲಿಂಗದ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಮೆರೆಯಲು ಒಂದು ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಇನ್ನೊಂದರ ಮೈಮೇಲೆ ಹತ್ತುವಂತೆ ನಟನೆ ಮಾಡುವ ಲೈಂಗಿಕವಲ್ಲದ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ.ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ದೃಷ್ಟಿಯು ಮಾನವನ ದೃಷ್ಟಿಯಷ್ಟು ಚುರುಕಾಗಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ದೃಷ್ಟಿಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯು ಮಾನವನ ದೃಷ್ಟಿಗಿಂತಲೂ ವಿಶಾಲವಾಗಿದೆ (ಸುಮಾರು 340°)[೫೮] ಹಾಗೂ ಆಂಶಿಕ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ (ದ್ವಿವರ್ಣ ಸಮಸ್ಯೆ (dichromacy)).
ಅವುಗಳ ಶ್ರಾವಣ, ವಾಸನಾ ಗ್ರಹಣ ಹಾಗೂ ಸ್ಪರ್ಶ ಶಕ್ತಿಗಳು ಬಹಳ ಚುರುಕಾಗಿವೆ.[೫೯] ಈ ಜಾತಿಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ನಡುವೆ ಧ್ವನಿಯ ಮೂಲಕ ಸಂವಹನ ನಡೆಯುತ್ತದೆ.[೬೦] ಕೆಲವು ಶಬ್ದಗಳು ಕೆಳಂಡಂತಿವೆ:[೬೧][೬೨]
ಸಾಮಾನ್ಯ ಉದ್ವೇಗದ ಸಂವಹನವಾಗಿದ್ದು, ತನ್ನ ಮಾಲೀಕ ಅಥವಾ ಆಹಾರ ಉಣಿಸುವಿಕೆಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿ ಈ ಸದ್ದು ಸಂಭವಿಸಬಹುದು. ಇತರೆ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಓಡುತ್ತಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಅವನ್ನು ಪತ್ತೆ ಮಾಡಲು ಈ ಸದ್ದು ಹೊರಡಿಸುತ್ತದೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ದಾರಿತಪ್ಪಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದು ಸಹಾಯ ಕೋರಲು ವ್ಹೀಕ್ ಸದ್ದು ಹೊರಡಿಸಬಹುದು. listen
listen
listen
_at_Keswick_Public_Library.jpg)
listen ಈ ಸದ್ದು ಮಾಡುವಾಗ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ತಲೆಯೆತ್ತುತ್ತವೆ. ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಆಹಾರವಿದೆ, ಆದರೆ ಅದು ಎಟುಕುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸೂಚಿಸಲು, ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಇನ್ನಷ್ಟು ತಗ್ಗಿದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಹಲ್ಲು ಮೆಸೆಯುತ್ತದೆ.
listen
ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಇಡೀ ವರ್ಷ ಈಯಬಹುದು. ವಸಂತ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಮರಿಗಳಾಗುವವು; ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಸುಮಾರು ಐದು ಸೂಳುಗಳನ್ನು ಈಯಬಹುದು.[೯] ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಗರ್ಭಾವಸ್ಥೆ ಅವಧಿ 59ರಿಂದ 72 ದಿನಗಳ ತನಕ ಇರುತ್ತದೆ; ಇದರ ಸರಾಸರಿ 53ರಿಂದ 68 ದಿನಗಳು.[೪೩] ದೀರ್ಘಾವದಿಯ ಗರ್ಭಾವಸ್ಥೆ ಹಾಗೂ ಮರಿಗಳ ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರದ ಕಾರಣ, ಗರ್ಭಿಣಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ, ಬದನೆಯಾಕಾರದ್ದಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೂ, ಗಾತ್ರ ಮತ್ತು ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾಗುತ್ತವೆ. ಪೋಷಣೀಯ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಹಲವು ಇತರೆ ದಂಶಕ ಮರಿಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಭಿನ್ನವಾಗಿ, ನವಜಾತ ಗಿನಿಯಿಲಿ ಮರಿಗಳು ಆಗಲೇ ಕೂದಲು, ಹಲ್ಲು, ಉಗುರುಗಳು ಹಾಗೂ ಆಂಶಿಕ ದೃಷ್ಟಿ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ;[೫೪] ಇವು ಕೂಡಲೇ ಸಂಚರಿಸುವ ಕ್ಷಮತೆ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ಘನ ಆಹಾರ ತಿನ್ನಬಲ್ಲವು. ಆದರೂ ಅವು ಮೊಲೆಯುಣ್ಣುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತವೆ.[೫೪] ಸೂಳುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದರಿಂದ ಆರು ಮರಿಗಳು ಈಯಲಾಗುತ್ತವೆ,[೨೯] ಸರಾಸರಿ ಮೂರು ಮರಿಗಳು ಈಯಲಾಗುತ್ತವೆ. ಇದುವರೆಗೂ ದಾಖಲಾದಂತೆ, ಸೂಳೊಂದರಲ್ಲಿ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ 17 ಮರಿಗಳು.[೬೪]
ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಸೂಳುಗಳಲ್ಲಿ, ಸಹಜಕ್ಕಿಂತಲೂ ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರದ ಮರಿಗಳ ಕಾರಣ, ಪ್ರಸವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕಷ್ಟಗಳಾಗಬಹುದು. ದೊಡ್ಡ ಸೂಳುಗಳು ಮೃತಮರಿಗಳ ಜನನದಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮನೀಡುತ್ತದೆ. ಆದರೂ, ಮರಿಗಳನ್ನು ವಿಕಸನದ ಮುಂದುವರೆದ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಈಯಲಾದ ಕಾರಣ ತಾಯಿಯ ಹಾಲಿನ ಕೊರತೆಯು ನವಜಾತ ಮರಿಗಳ ಸಾವಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬೀರುವ ಪರಿಣಾಮ ನಗಣ್ಯ.[೬೫] ಒಟ್ಟಿಗೆ ವಾಸಿಸುವ ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಹಾಲು ಸ್ರವಿಸುತ್ತಿದ್ದಲ್ಲಿ, ತಾಯಿಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಿರ್ವಹಿಸುವಲ್ಲಿ ನೆರವಾಗುತ್ತವೆ.[೬೬] ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಗಾತ್ರದ ಹೊರತಾಗಿ ಹೊರರೂಪದಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ತೋರುವುದಿಲ್ಲ. ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಗುದನಾಳವು ಜನನಾಂಗಗಳಿಗೆ ಬಹಳ ಸನಿಹವಿದೆ. ಹೆಣ್ಣಿನ ಜನನಾಂಗವು ಜನನಾಂಗ ದ್ವಾರದಲ್ಲಿ Y-ಆಕಾರ ಹೊಂದಿದ್ದು, ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಜನನಾಂಗವು ಶಿಶ್ನ ಮತ್ತು ಗುದದ್ವಾರದ ವಿಶಿಷ್ಟ ರೂಪದಲ್ಲಿದೆ. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಕೂದಲಿಗೆ ಒತ್ತಡ ಹಾಕಿದಲ್ಲಿ ಶಿಶ್ನವು ಮುಂಚಾಚುವುದು.[೬೭] ಊದಿರುವ ವೃಷಣ ಚೀಲದ ಮೂಲಕ ಗಂಡಿನ ವೃಷಣವು ಬಾಹ್ಯ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ.
ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ತಮ್ಮ ಮೂರನೆಯ ಅಥವಾ ಐದನೆಯ ವಾರದಲ್ಲಿ ಲೈಂಗಿಕ ಪಕ್ವತೆ ಪಡೆಯುತ್ತವೆ. ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಲಿಯಿಗಳು ಸುಮಾರು ನಾಲ್ಕು ವಾರಗಳ ಆಯಸ್ಸಿಗೇ ಸಂತಾನಶಕ್ತತೆ ಹೊಂದಿ, ವಯಸ್ಕ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಮೊದಲೇ ಸೂಳುಗಳನ್ನು ಹೊರಬಹುದು.[೬೮] ಮರಿಹಾಕದಿರುವ ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಆರನೆಯ ತಿಂಗಳ ಆಯುಸ್ಸಿಗೆ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಶ್ರೋಣಿಕುಹರದ ಕೀಲು ಕೆಳ-ಉದರದ ಗುಂಜೆಲಬು (pubic symphysis) ಮಾರ್ಪಡಿಸಲಾಗದಂತೆ ಕೂಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೪೩] ಇದು ಸಂಭವಿಸಿದ ನಂತರ ಅವು ಗರ್ಭ ಧರಿಸಿದಲ್ಲಿ, ಜನನ ನಾಳವು ಸೂಕ್ತ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಅಗಲವಾಗದೆ, ಮರಿಯ ಜನನಕ್ಕೆ ಯತ್ನಿಸಿದಲ್ಲಿ, ಡಿಸ್ಟೊಸಿಯಾ ಮತ್ತು ಸಾವು ಸಂಭವಿಸುವುದು.[೬೯] ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಮರಿಹಾಕಿದ 6ರಿಂದ 48 ತಾಸುಗಳ ನಂತರವೂ ಪುನಃ ಗರ್ಭ ಧರಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ಸದಾ ಗರ್ಭಧರಿಸುವುದು ಆರೋಗ್ಯಕರವಲ್ಲ.[೭೦]
ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಗರ್ಭಾವಸ್ಥೆಯ ರಕ್ತವಿಷ(ನಂಜು) ಕಾಯಿಲೆಯು ಸರ್ವೇಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದ್ದು, ಸಾವಿಗೂ ಕಾರಣವಾಗುವುದು. ರಕ್ತವಿಷದ ಕಾಯಿಲೆಯ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಹಸಿವಿಲ್ಲದಿರುವಿಕೆ, ನಿಶ್ಶಕ್ತಿ, ವಿಪರೀತ ಜೊಲ್ಲು ಸುರಿಸುವುದು, ಕೀಟೋನ್ ರಾಸಾಯನಿಕ ಸಂಯುಕ್ತದ ಕಾರಣ ಸಿಹಿ ಅಥವಾ ಹಣ್ಣಿನಂತಹ ಉಸಿರಿನ ದುರ್ವಾಸನೆ, ಹಾಗೂ ಗಂಬೀರ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಹಠಾತ್ ಪಾರ್ಶ್ವವಾಯು ಸಂಭವಿಸಬಹುದು.[೭೧] ಹೆಚ್ಚು ಉಷ್ಣಾಂಶವುಳ್ಳ ಹವಾಗುಣಗಳಲ್ಲಿ ಗರ್ಭಾವಸ್ಥೆಯ ರಕ್ತವಿಷವು ಸಾಮಾನ್ಯವೆನಿಸಿದೆ.[೭೨] ಗರ್ಭಾವಸ್ಥೆಯ ಇನ್ನೂ ತೀವ್ರ ಉಲ್ಬಣಗಳಲ್ಲಿ ಭ್ರಂಶ ಗರ್ಭಕೋಶ, ಹೈಪೊಕ್ಯಾಲ್ಸೆಮಿಯಾ (hypocalcaemia) ಹಾಗೂ ಮೊಲೆಯೂತ ಸಂಭವಿಸಬಹುದು.[೭೩]
ಹುಲ್ಲು ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಆಹಾರಪಥ್ಯವಾಗಿದೆ. ಅವುಗಳ ದವಡೆಹಲ್ಲುಗಳು ಗಿಡಜನಿತ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಜಗಿಯಲು ಸೂಕ್ತವಾಗಿವೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿ ಬದುಕಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ಈ ದವಡೆ ಹಲ್ಲುಗಳು ಬೆಳೆಯುತ್ತಲಿರುತ್ತವೆ.[೭೪] ಹುಲ್ಲು ತಿನ್ನುವ ಹಲವು ಸಸ್ತನಿಗಳು ಬಹಳಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾಗಿದ್ದು, ಅವುಗಳ ಜೀರ್ಣವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಬಹಳ ಉದ್ದನೆಯದಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಹಲವು ಇತರೆ ದಂಶಕಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ದೊಡ್ಡ ಕರುಳುಗಳು ಇನ್ನಷ್ಟು ಉದ್ದವಿರುತ್ತವೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ತಮ್ಮ ಆಹಾರಪಥ್ಯಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ತಮ್ಮದೇ ಮಲಭಕ್ಷಣೆ ಮಾಡುವುದುಂಟು.[೭೫] ಆದರೂ, ಅವು ಬೇಕಾಬಿಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಮಲಭಕ್ಷಣೆ ಮಾಡದೆ, ಸಿಕೊಟ್ರೊಪ್ ಎಂಬ ವಿಶೇಷ ಮೃದು ಗುಳಿಗೆಗಳನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತವೆ. ಈ ಸಿಕೊಟ್ರೊಪ್ ಗುಳಿಗೆಗಳು ಆಹಾರದ ಸಮರ್ಪಕ ಜೀರ್ಣ ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಬಿ ಜೀವಸತ್ತ್ವಗಳು ನಾರುಳ್ಳ ಪದಾರ್ಥಗಳು ಮತ್ತು ಬ್ಯಾಕ್ಟಿರಿಯಾಗಳನ್ನು ಪುನರ್ಬಳಕೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ.[೭೬] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ತಮ್ಮ ಗುದದ್ವಾರದಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಈ ಸಿಕೊಟ್ರೊಪ್ಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವವು. ಅವು ಗರ್ಭ ಧರಿಸಿದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಅಸಹಜವಾಗಿ ದಪ್ಪವಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಇದು ಸಾಧ್ಯವಾಗದು.[೪೮] ಮೊಲಗಳೂ ಸಹ ಈ ರೀತಿ ಮಾಡುವುದುಂಟು. ಮುದಿಯಾದ ಗಂಡು ಅಥವಾ ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಗುದದ್ವಾರದಿಂದ ಈ ಗುಳಿಗೆಗಳನ್ನು ಹೊರದೂಡುವ ಸ್ನಾಯುಗಳು ದುರ್ಬಲವಾಗಬಲ್ಲವು. ಕಿರಿಯ ವಯಸ್ಸಿನ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಸಾಧ್ಯತೆ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ. ಈ ಸ್ಥಿತಿಗೆ 'ಗುದದ್ವಾರದ ಸಂಘಟ್ಟನ(ಒತ್ತುವಿಕೆ)' ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದ ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಸಿಕೊಟ್ರೊಪ್ಗಳನ್ನು ಪುನಃ ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಅಡಚಣೆಯೊಡ್ಡುತ್ತದೆ. ಆದರೂ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬಹಳ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ಗುಳಿಗೆಗಳು ಈ ಒತ್ತಿದ ದ್ವಾರದ ಮೂಲಕ ಹೊರಬರುವುದುಂಟು.[೭೭] ಬಹಳ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಒತ್ತಿದ ಮಲವನ್ನು ಹೊರತೆಗೆಯುವುದರ ಮೂಲಕ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಶಮನ ನೀಡಬಹುದು.
ಟಿಮತಿ ಮೇವಿನ ಹುಲ್ಲು-ಆಧಾರಿತ ಆಹಾರ ಗುಳಿಗೆಗಳಲ್ಲದೆ, ಟಿಮತಿ ಹುಲ್ಲು ಸೇರಿದಂತೆ ತಾಜಾ ಹುಲ್ಲು ತಿನ್ನುವ ಮೂಲಕ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಅನುಕೂಲವಾಗುವುದು. ಆಲ್ಫಾಲ್ಫಾ ಜಾನುವಾರು ಮೇವು ಸಹ ಆಹಾರವಾಗಬಹುದು. ಉಣಿಸಿದಾಗ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಆಲ್ಫಾಲ್ಫಾವನ್ನು ಹೇರಳ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ತಿನ್ನುತ್ತವೆ.[೭೮] ಆದರೂ ವಯಸ್ಕ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಿಗೆ ಆಲ್ಫಾಲ್ಫಾ ಉಣಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ವಿವಾದಗಳುಂಟಾಗಿವೆ. 'ಗರ್ಭಿಣಿ ಹಾಗೂ ತೀರಾ ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಇತರೆ ಎಲ್ಲಾ ತರಹದ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಿಗೆ ಹುಲ್ಲಿನ ಬದಲು ದ್ವಿದಳಧಾನ್ಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಆಲ್ಫಾಲ್ಫಾವನ್ನು ಭಾರಿ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಉಣಿಸಿದಲ್ಲಿ, ಸ್ಥೂಲಕಾಯತೆಯುಂಟಾಗುವುದು, ಜೊತೆಗೆ ಅಗತ್ಯಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಕ್ಯಾಲ್ಸಿಯಮ್ ತುಂಬಿರುವ ಕಾರಣ ಮೂತ್ರಕೋಶದಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲುಗಳುಂಟಾಗಬಹುದು' ಎಂದು ಕೆಲವು ಗಿನಿಯಿಲಿ ಸಾಕಣೆದಾರರು ಮತ್ತು ಪಶುವೈದ್ಯ ಸಮುದಾಯದವರು ಸಲಹೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ.[೭೯][೮೦] ಆದರೂ, ಪ್ರಕಟಿಸಲಾದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮೂಲಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ಆಲ್ಫಾಲ್ಫಾ ಪ್ರೊಟೀನ್, ಅಮೈನೊ ಆಮ್ಲಗಳು ಮತ್ತು ನಾರುಗಳನ್ನು ಭರ್ತಿಮಾಡುವ ಮೂಲವಾಗಿದೆ.[೮೧][೮೨]ಮಾನವನಂತೆ, ಆದರೆ ಇತರೆ ಸಸ್ತನಿ ವರ್ಗದ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಭಿನ್ನವಾಗಿ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ತಮ್ಮದೇ 'ಸಿ' ಜೀವಸತ್ತ್ವವನ್ನು ಸಂಶ್ಲೇಷಿಸಲಾಗದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಇವು ಆಹಾರದ ಮೂಲಕ ಈ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಪೌಷ್ಟಿಕವನ್ನು ಪಡೆಯಬೇಕಾಗಿದೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು 'ಸಿ' ಜೀವಸತ್ತ್ವವನ್ನು ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸೇವಿಸದಿದ್ದಲ್ಲಿ, ರಕ್ತಪಿತ್ತ ವ್ಯಾಧಿಯಂತಹ ಮಾರಕ ರೋಗಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಗಬಹುದು. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಸುಮಾರು 10 mg (0.15 gr)ರಷ್ಟು (ಗರ್ಭಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿದ್ದಲ್ಲಿ 20 mg (0.31 gr)) 'ಸಿ' ಜೀವಸತ್ತ್ವ ಸೇವಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಹೂಕೋಸು, ಸೇಬು, ಎಲೆಕೋಸು, ಗಜ್ಜರಿ (ಕ್ಯಾರೆಟ್), ಗುಡ್ಡ ಸೋಂಪು ಮತ್ತು ಪಾಲಕ ಸೊಪ್ಪು ಸೇರಿದಂತೆ ತಾಜಾ ಹಣ್ಣು ಮತ್ತು ತರಕಾರಿಗಳು, ಅಥವಾ ಆಹಾರಪಥ್ಯದ ಪೂರಕ ಖಾದ್ಯಗಳ ಮೂಲಕ 'ಸಿ' ಜೀವಸತ್ತ್ವಗಳು ಲಭ್ಯವಿವೆ.[೮೩] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಿಗಾಗಿ ಆರೋಗ್ಯಕರ ಆಹಾರಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಲ್ಸಿಯಮ್, ಮೆಗ್ನಿಸಿಯಮ್, ರಂಜಕ, ಪೊಟ್ಯಾಷಿಯಮ್ ಹಾಗೂ ಜಲಜನಕ ಅಯಾನ್ಗಳ ಸಂಕೀರ್ಣ ಸಮತೋಲನ ಆಹಾರದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ, ಜೊತೆಗೆ ಇ, ಎ ಮತ್ತು ಡಿ ಜೀವಸತ್ತ್ವಗಳು ಸಹ ಅತ್ಯಗತ್ಯ.[೮೪] ಸಮತೋಲನವಿಲ್ಲದ ಆಹಾರಪಥ್ಯಗಳಿಂದ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ನಾಯು ದೌರ್ಬಲ್ಯ, ಪರಿವರ್ತನೆಯ ಕ್ಯಾಲ್ಸಿಯಮ್ ಶೇಖರಣೆಯಿಂದಾಗುವ ಊತಕ (ಮೆಟಾಸ್ಟಾಟಿಕ್ ಕ್ಯಾಲ್ಸಿಫಿಕೇಷನ್), ಗರ್ಭಾವಸ್ಥೆಯ ತೊಂದರೆಗಳು, ಜೀವಸತ್ತ್ವಗಳ ಕೊರತೆ ಮತ್ತು ಹಲ್ಲುಗಳ ಸಮಸ್ಯೆಗಳುಂಟಾಗುವವು.[೮೫] ತಾಜಾ ಹಣ್ಣು ಮತ್ತು ತರಕಾರಿಗಳ ಸೇವೆನೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಚಂಚಲ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ತೋರುತ್ತವೆ. ಏನನ್ನು ತಿನ್ನುವುದು ಒಳಿತು, ಏನನ್ನು ತಿನ್ನಬಾರದು ಎಂಬುದನ್ನು ತಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಬೇಗನೆ ಕಲಿಯುವವು. ಅವು ಪಕ್ವತೆ ಹೊಂದಿದ ನಂತರ ಅವುಗಳ ಆಹಾರ ಪದ್ಧತಿಗಳನ್ನು ಬದಲಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ.[೮೬] ಆಹಾರಪಥ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಹಠಾತ್ ಬದಲಾವಣೆಗಳಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸದು. ಹೊಸ ತರಹದ ಆಹಾರವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಬದಲು ಅವು ಅಹಾರ ತ್ಯಜಿಸಿ, ಉಪವಾಸವಿರುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು ಹೊಸ ಆಹಾರ ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದಿಲ್ಲ.[೫೪] ಗಿನಿಯಿಲಿಗೆ ಹುಲ್ಲು ಅಥವಾ ಇತರೆ ಆಹಾರದ ನಿರಂತರ ಪೂರೈಕೆಯನ್ನು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಆಹಾರ ಕೊರತೆಯುಂಟಾದಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ತಮ್ಮ ಕೂದಲನ್ನೇ ತಿನ್ನುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವವು.[೮೭] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಹಲ್ಲು ಬೆಳೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುವುದರಿಂದ, ಅವು ಆಗಾಗ್ಗೆ ತಮ್ಮ ಹಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಮಸೆಯುತ್ತಿರುವವು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಹಲ್ಲುಗಳು ತಮ್ಮ ಬಾಯಿಗೂ ಮೀರಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಇದು ದಂಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವ ಸಮಸ್ಯೆ.[೪೦] ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಬಟ್ಟೆ, ಕಾಗದ, ಪ್ಲ್ಯಾಸ್ಟಿಕ್ ಮತ್ತು ರಬ್ಬರ್ ವಸ್ತುಗಳನ್ನೂ ಕಡಿಯುತ್ತವೆ.
ಹಲವು ಗಿಡಗಳು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಪಾಲಿಗೆ ಬಹಳ ವಿಷಕಾರಿ. ಇದರಲ್ಲಿ ಜರಿಗಿಡ, ಬ್ರಯನಿ, ಕಾಕಪಾದ, ಕಾಡುಸಾಸಿವೆ, ಬೆಲಡಾನಾ, ಫಾಕ್ಸ್ಗ್ಲಾವ್, ಕರಿಜೀರಿಗೆ ಗಿಡ, ಹೆಮ್ಲಾಕ್ ಗಿಡ, ಲಿಲಿ ಆಫ್ ದಿ ವ್ಯಾಲಿ, ಮೇವೀಡ್ ಗಿಡ, ಕುಲಾವಿ ಗಿಡ, ಪ್ರಿವಿಟ್ ಗಿಡ, ಕಾಡುಗೊಬ್ಲಿ ಗಿಡ, ರೇವಾಚಿನ್ನಿ, ಸ್ಪೀಡ್ವೆಲ್ ಸಸ್ಯ, ಟೋಡ್ಫ್ಲ್ಯಾಕ್ಸ್ ಗಿಡ ಹಾಗೂ ವನ್ಯ ಅಜ್ಮೋದ ಸೇರಿವೆ.[೮೮] ಜೊತೆಗೆ, ಯಾವುದೇ ಗೆಡ್ಡೆಯಾಕಾರದಿಂದ ಬೆಳೆಯುವ ಗಿಡ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಟ್ಯೂಲಿಪ್ ಮತ್ತು ಈರುಳ್ಳಿ ಗಿಡಗಳು) ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಪಾಲಿಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ವಿಷಕಾರಿ.[೮೮]
ಸಾಕಲಾದ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಕಾಯಿಲೆಗಳ ಪೈಕಿ ಶ್ವಾಸನಾಳದ ಸೋಂಕುಗಳು, ಅತಿಸಾರ, ರಕ್ತ ಪಿತ್ತ ವ್ಯಾಧಿ, 'ಸಿ' ಜೀವಸತ್ತ್ವದ ಕೊರತೆ (ಇದರ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಪ್ರಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಆಲಸ್ಯವುಂಟಾಗುವುದು), ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ಹುಲ್ಲು ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡು ಅಥವಾ ಬಾಹ್ಯ ಮೂಲಗಳಿಂದ ಕೆರೆತಗಳ ಕಾರಣ, ಕತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಸೋಂಕುಂಟಾಗಿ ಕೀವು ತುಂಬಿದ ಗಾಯ, ಹಾಗೂ ಹೇನುಗಳು, ಮೈಟ್ ಹುಳಗಳು ಅಥವಾ ಶಿಲೀಂಧ್ರಗಳಿಂದ ಸೋಂಕು ತಗುಲಬಹುದು.[೮೯]ಅಡಪು ಮೈಟ್ ಹುಳಗಳು (ಟ್ರಿಕ್ಸಕರಸ್ ಕೇವಿಯೇ ) ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೂದಲುದುರುವಿಕೆಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಕಾರಣ. ವಿಪರೀತ ಪರಚಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ, ಮುಟ್ಟಿದಾಗ ನೋವುಂಟಾಗಿ ಅದು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ಅಸಾಮಾನ್ಯ ಅಕ್ರಮಣಕಾರಿ ನಡತೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಪಾರ್ಶ್ವವಾಯು ಸಹ ಇತರೆ ರೋಗಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿವೆ.[೯೦] 'ಓಡಾಡುವ ಹೇನುಗಳ' (ಗ್ಲಿರಿಕೊಲಾ ಪೊರ್ಸೆಲಿ ) ರೋಗವೂ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಕಾಡಬಹುದು. ಗಿನಯಿಲಿಗಳ ಕೂದಲಿನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವ ಸಣ್ಣ ಗಾತ್ರದ ಬಿಳಿ ಕೀಟವಿದು. ಇದರ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಕೂದಲಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವ ಕಪ್ಪು ಅಥವಾ ಬಿಳಿಯ ಕಣಗಳಂತಿವೆ. ಇದನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ 'ನಿಶ್ಚಲ ಹೇನುಗಳು' ಎನ್ನಲಾಗಿದೆ. ಅಂಡಾಶಯದಲ್ಲಿ ಉರಿಯೂತದ ಚೀಲಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸ್ಥಿತಿಗಳಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಅಂತಃಸ್ರಾವ (ಹಾರ್ಮೋನ್) ಉಲ್ಬಣಗಳ ಕಾರಣ ಕೂದಲುದುರಬಹುದು.[೯೧]ಬಾಹ್ಯ ಕಣಗಳು (ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿಗಳು ಅಥವಾ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಸಣ್ಣ ವಸ್ತುಗಳು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಪ್ರಾಣಿಯು ತನ್ನ ಕಣ್ಣನ್ನು ಮಿತಿಮೀರಿ ಮಿಟುಕಿಸುವುದು, ಹರಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು, ಹಾಗೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕಣ್ಣಿನ ಪಾರದರ್ಶಕ ಪಟಲ(ಕಾರ್ನಿಯಾ)ದ ವ್ರಣದಿಂದಾಗಿ ತನ್ನ ಕಣ್ಣಿನ ಮೇಲೆ ನಿಷ್ಪಾರದರ್ಶಕ ಪದರವುಂಟಾಗುವುದು.[೯೨] ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿ ಅಥವಾ ಒಣಹುಲ್ಲಿನ ಧೂಳಿನಿಂದ ಪ್ರಾಣಿಗೆ ಸೀನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸೀನು ಹಾಕುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವೆನಿಸಿದರೂ, ಹವಾಮಾನದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರವಾಗಿ ಪದೇ-ಪದೇ ಸೀನುವುದು ಶ್ವಾಸಕೋಶದ ಉರಿಯೂತದ ರೋಗಲಕ್ಷಣವಾಗಿರಬಹುದು. ಶ್ವಾಸಕೋಶದ ಉರಿಯೂತದೊಂದಿಗೆ ಕಂಠವಾತವೂ ಸಂಭವಿಸಿ, ಇದು ಮಾರಣಾಂತಿಕವಾಗಬಹುದು.[೯೩]ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ದಪ್ಪ ಹಾಗೂ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾದ ಶರೀರ ಹೊಂದಿರುವ ಕಾರಣ, ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಅತಿಯಾದ ಶಾಖಕ್ಕಿಂತಲೂ ಅತಿಯಾದ ಶೈತ್ಯವನ್ನು ಬಹಳ ಸುಲಭವಾಗಿ ಸಹಿಸಬಲ್ಲದು.[೯೪] ಇದರ ಸಹಜ ದೈಹಿಕ ಉಷ್ಣಾಂಶವು 101–104 °F (38–40 °C),[೯೫] ಆದ್ದರಿಂದ ಇದರ ಸುತ್ತಲಿನ ಹವೆಯ ಉಷ್ಣಾಂಶವು ಮಾನವನದಷ್ಟೇ ಇದೆ (ಸುಮಾರು 65–75 °F (18–24 °C)).[೯೪] ಸುತ್ತಲಿನ ಉಷ್ಣಾಂಶವು ಒಂದೇ ಸಮನೆ 90 °F (32 °C) ಮೀರಿದ್ದಲ್ಲಿ, ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಗರ್ಭಿಣಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯುಷ್ಣತೆ ಮತ್ತು ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದು.[೯೪] ಬಹಳಷ್ಟು ಪ್ರಬಲ ಗಾಳಿ ಅಥವಾ ಪದೇ-ಪದೇ ಸಂಭವಿಸುವ ಗಾಳಿ ನುಗ್ಗುವಿಕೆಯ ಹವಾಗುಣಕ್ಕೆ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲಾರವು.[೯೬] ಆರ್ದ್ರತೆಯು 30%ರಿಂದ 70%ರ ಶ್ರೇಣಿಯಿಂದ ಆಚೀಚೆಗೆ ಹೋದಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರತಿಕೂಲವಾಗುವುದು.[೯೭]ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಬೇಟೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿದ್ದು, ನೋವು ಹಾಗೂ ಯಾವುದೇ ಅನಾರೋಗ್ಯದ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಮರೆಯಾಚುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ತೋರಿ ಜೀವಿಸುತ್ತವೆ. ಹಲವು ಬಾರಿ, ಯಾವುದೇ ಅನಾರೋಗ್ಯ ಸ್ಥಿತಿಯು ಬಹಳ ತೀವ್ರ ಅಥವಾ ತುಂಬ ಮುಂದುವರೆದ ತನಕ ಆರೋಗ್ಯ ಸಮಸ್ಯೆಯು ಗೋಚರಿಸದಿರಬಹುದು. ಪೆನಿಸಿಲ್ಲಿನ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಹಲವು ಪ್ರತಿಜೀವಕ ಔಷಧಗಳಿಗೆ ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಅತಿಸಂವೇದನೆಯಿಂದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವ ಕಾರಣ ರೋಗದ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯು ಕಷ್ಟಕರವೆನಿಸಿದೆ. ಏಕೆಂದದರೆ, ಪೆನಿಸಿಲ್ಲಿನ್ ಕರುಳಿನಲ್ಲಿರುವ ಸೂಕ್ಷ್ಮಜೀವಿಗಳನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸುವುದಲ್ಲದೆ, ಅತಿಸಾರ ಹಾಗೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಾವೂ ಸಂಭವಿಸಬಹುದು.[೯೮]ನಾಯಿ ವಂಶದ ಪ್ರಾಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಸೊಂಟದ ಅತಿವೃದ್ಧಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಇತರೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸುವ ತಳೀಯ ರೋಗಗಳಂತೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲೂ ತಳೀಯ ಅಪಸಾಮಾನ್ಯತೆಗಳು ವರದಿಯಾಗಿವೆ. ಸರ್ವೇಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅಬಿಸಿನಿಯಾ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಮಿಶ್ರವರ್ಣವು ಜನ್ಮಜಾತ ಕಣ್ಣಿನ ಅಪಸಾಮಾನ್ಯತೆ ಹಾಗೂ ಜೀರ್ಣವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ತೊಂದರೆಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದೆ.[೯೯] ಇತರೆ ತಳೀಯ ಅಸ್ವಸ್ಥತೆಗಳಲ್ಲಿ 'ವಾಲ್ಟ್ಸ್ ನೃತ್ಯದ ರೀತಿ ಚಲಿಸುವುದು' (ಕಿವುಡುತನ, ಜೊತೆಗೆ ವೃತ್ತಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಓಡುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ), ಲಕ್ವ ಮತ್ತು ನಡುಕ ಸ್ಥಿತಿಗಳೂ ಸೇರಿವೆ.[೧೦೦]
ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಆರಂಭಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಲ್ಲಿ, ಅವು ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳುವವು; ಆಗ ಅವು ಕಚ್ಚುವುದು ಅಥವಾ ಪರಚುವುದು ಅಪರೂಪ.[೫೪] ಅವು ಪುಕ್ಕಲು ಸ್ವಭಾವದ ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿದ್ದು, ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕರೂ ಸಹ ಅವು ಪಂಜರದಿಂದ ಹೊರಗೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಓಡಲು ಹಿಂಜರಿಯುತ್ತವೆ.[೪೭] ಆದರೂ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಪರಿಚಯದ ಮತ್ತು ಸುರಕ್ಷಿತ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಓಡಾಡಲು ಬಿಟ್ಟಲ್ಲಿ, ಅವು ಬಹಳಷ್ಟು ಕುತೂಹಲ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತವೆ. ತಮ್ಮ ಮಾಲೀಕರೊಂದಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಚಯವುಂಟಾದ ನಂತರ ಮಾಲೀಕರು ಹತ್ತಿರ ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಅವು ಸಿಳ್ಳೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತವೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆಹಾರವನ್ನು ಶೇಖರಿಸಲಾದ ಪ್ಲ್ಯಾಸ್ಟಿಕ್ ಚೀಲ ಮತ್ತು ಶೈತ್ಯಾಗಾರ (ಫ್ರಿಜ್) ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸಿದೊಡನೆ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಸಿಳ್ಳೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತವೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಯಾಗಿಯೇ, ಅಥವಾ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಸಬೇಕು. ಗಿನಿಯಿಲಿಯೊಂದಕ್ಕೆ ಯಾವುದಾದರೂ ವೈದ್ಯಕೀಯ/ಆರೋಗ್ಯ ಸಮಸ್ಯೆಯಿದ್ದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅದನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿರಿಸಬೇಕು. ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿರುವ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಒತ್ತಡ ಮತ್ತು ಖಿನ್ನತೆಯಿಂದ ಬಳಲಬಹುದು.[೧೦೧] ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ, ಸ್ವೀಡೆನ್ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಗಿನಿಯಿಲಿ ಹೊಂದಿರದ ಕೊಳ್ಳುಗರಿಗೆ ಒಂಟಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಯನ್ನು ಮಾರುವುದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧೦೨] ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಸಲಾಗದು ಎಂಬ ಊಹೆ ತಪ್ಪು. ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಪರಸ್ಪರ ಪರಿಚಯಿಸಿದಲ್ಲಿ, ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಪರಸ್ಪರ ಮಿತ್ರತ್ವ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಸ್ಥಳಾವಕಾಶ ಅಥವಾ ಸಂಪನ್ಮೂಲ ತೀರಾ ಕಡಿಮೆಯಾದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಗೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಹೆಣ್ಣು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ತೀರಾ ಕಡಿಮೆಯಿದ್ದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಗಂಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಅಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಅಥವಾ ಪೈಪೋಟಿಯ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುವುದು. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ನಡುವಿನ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯು ಅವುಗಳ ಲಿಂಗಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸುವುದು.[೧೦೩]
ಯುರೋಪ್ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಿದಾಗಿಂದಲೂ, ಪಳಗಿಸಲಾದ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಹಲವು ತಳಿಗಳಿವೆ. ಈ ವಿವಿಧ ತಳಿಗಳಲ್ಲಿ ತುಪ್ಪುಳಿನ ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಅದರ ಕೂದಲ ರಚನೆಯ ಪ್ರಕಾರ ವಿಭಿನ್ನತೆಗಳಿವೆ. ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಮಾರುವ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಷಾರ್ಟ್ಹೇರ್ (ಅಮೆರಿಕನ್ ಎಂದೂ ಹೇಳಲಾದ) ತಳಿಯು ಸರ್ವೇಸಾಮಾನ್ಯ. ಇವುಗಳದ್ದು ಕಡಿಮೆ ಉದ್ದದ, ನುಣುಪಾದ ತುಪ್ಪುಳು, ಹಾಗೂ ಅಬಿಸಿನಿಯನ್ ತಳಿಯ ತುಪ್ಪುಳು ಕೌಲಿಕ್ಸ್ ಅಥವಾ ರೊಸೆಟ್ಸ್ ಒಂದಿಗೆ ಗರಿಗೆದರಿರುತ್ತವೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿ ಸಾಕಣೆಗಾರರಲ್ಲಿ ಪೆರುವಿಯನ್ ಮತ್ತು ಷೆಲ್ಟೀ (ಅಥವಾ ಸಿಲ್ಕೀ) ತಳಿಗಳು ಬಹಳ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿವೆ. ಎರಡೂ ತಳಿಗಳದ್ದು ಉದ್ದನೆಯ ಕೂದಲುಗಳಿವೆ. ಟೆಕ್ಸೆಲ್ ತಳಿಯು ಗುಂಗುರಿನ, ಉದ್ದನೆಯ ಕೂದಲು ಹೊಂದಿದೆ.
ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮತ್ತು ಸಾಕಣೆಗಾಗಿ ಮುಡಿಪಾಗಿಟ್ಟ 'ಕೇವಿ ಕ್ಲಬ್ಸ್ ಅಂಡ್ ಅಸೊಸಿಯೇಷನ್ಸ್' ವಿಶ್ವದೆಲ್ಲೆಡೆ ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಗಿವೆ. ಅಮೆರಿಕನ್ ಮೊಲ ಸಾಕಣೆಗಾರರ ಸಂಘದ ಅನುಷಂಗವಾದ ಅಮೆರಿಕನ್ ಕೇವಿ ಸಾಕಣೆಗಾರರ ಸಂಘವು, ಅಮೆರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನ ಮತ್ತು ಕೆನಡಾ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿ ಸಾಕಣೆಗಾರರ ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಿದೆ.[೧೦೪] ಯುನೈಟೆಡ್ ಕಿಂಗ್ಡಮ್ನಲ್ಲಿ, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಕೇವಿ ಪರಿಷತ್ ಯುನೈಟೆಡ್ ಕಿಂಗ್ಡಮ್ನಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಕೇವಿಗಳ ಆಡಳಿತ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಇದೇ ರೀತಿಯ ಸಂಘಗಳು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ (ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯನ್ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೇವಿ ಪರಿಷತ್) [೧೦೫] ಮತ್ತು ನ್ಯೂಜೀಲೆಂಡ್ (ನ್ಯೂಜೀಲೆಂಡ್ ಕೇವಿ ಕ್ಲಬ್) ದೇಶಗಳಲ್ಲಿವೆ.[೧೦೬] ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ಲಬ್ ತನ್ನದೇ ಆದ ಪರಿಪೂರ್ಣತಾ ಪ್ರಮಾಣಿತವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿ, ಯಾವ ತಳಿಗಳು ಪ್ರದರ್ಶನೀಯ ಎಂಬುದನ್ನು ನಿರ್ಣಯಿಸುತ್ತದೆ.
ಮಾನವನ ದೈನಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ವ್ಯಾಪಕ ಜನಪ್ರಿಯತೆಯಿಂದಾಗಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗಿನ ಜನಪ್ರಿಯತೆಯ ಫಲವಾಗಿ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನಮಾನ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಾಣಿಯ ಗಮನಾರ್ಹ ಪಾತ್ರಗಳೆಂದರೆ, ಬೀಟ್ರಿಕ್ಸ್ ಪೊಟರ್ರ ಕಾದಂಬರಿ ದಿ ಫೇಯ್ರಿ ಕ್ಯಾರವಾನ್ ,[೧೦೭] ಹಾಗೂ ಮಕ್ಕಳಿಗಾಗಿ ಮೈಕಲ್ ಬಾಂಡ್ರ ಸರಣಿ ಒಲ್ಗಾ ಡಾ ಪೊಲ್ಗಾ,[೧೦೮] ಇವೆರಡರಲ್ಲೂ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳದು ಕೇಂದ್ರೀಯ ಮುಖ್ಯಪಾತ್ರವಾಗಿವೆ. ಸಿ. ಎಸ್. ಲೂಯಿಸ್ರ ದಿ ಕ್ರಾನಿಕಲ್ಸ್ ಆಫ್ ನರ್ನಿಯಾ ಸರಣಿಯ ಮೊದಲ ಕಂತು ದಿ ಮೆಜಿಷಿಯನ್ಸ್ ನೆವ್ಯೂ ದಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ವುಡ್ ಬಿಟ್ವೀನ್ ದಿ ವರ್ಲ್ಡ್ಸ್ಗೆ ಪಯಣಿಸುವ ಮೊದಲ ಜೀವಿಯಾಗಿದೆ.[೧೦೯] ಎಲ್ಲಿಸ್ ಪಾರ್ಕರ್ ಬಟ್ಲರ್ ರಚಿಸಿದ ಕಿರುಕಥೆ ಪಿಗ್ಸ್ ಇಸ್ ಪಿಗ್ಸ್ ಎಂಬುದು ಅಧಿಕಾರಿಶಾಹಿಯ ಅಸಮರ್ಥತೆಯ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ. ಸರಕು ಸಾಗಣೆ ಶುಲ್ಕ ವಿಧಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಮನುಷ್ಯರು 'ಅವು ಹಂದಿಗಳೇ' ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ವಾಗ್ವಾದ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ, ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಈಯುವುದು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ.[೧೧೦] ಸರದಿಯಲ್ಲಿ ಬಟ್ಲರ್ರ ಕಥೆಯು, ಡೇವಿಡ್ ಗೆರೊಲ್ಡ್ ರಚಿಸಿದ ದಿ ಟ್ರಬಲ್ ವಿತ್ ಟ್ರಿಬಲ್ಸ್ ಎಂಬ ಕಂತಿಗೆ Star Trek: The Original Series ಪ್ರೇರಣೆಯಾಯಿತು.[೧೧೧] ಗೊಲ್ಡನ್ ಹ್ಯಾಂಸ್ಟರ್ ಸಾಗಾ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ, ಎನ್ರಿಕೊ ಮತ್ತು ಕರುಸೊ ಎಂಬ ಎರಡು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಿವೆ. ಇವೆರಡೂ ಆಧುನಿಕ ಕಾಲದ ನಟ-ಪಾತ್ರಗಳು (ಇವು ಎನ್ರಿಕೊ ಕೆರುಸೊ ಎಂಬ ನಟನ ಹೆಸರನ್ನು ಹಂಚಿ ಪಡೆದಿವೆ) ಇವೆರಡು ಪಾತ್ರಗಳು ಆನುಷಂಗಿಕ ಪಾತ್ರಗಳಾಗಿದ್ದು, ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ಫ್ರೆಡಿ ಔರಟಸ್ನನ್ನು ಅಣಕವಾಡಿ ರೇಗಿಸುತ್ತವೆ. ಫ್ರೆಡ್ಡಿ ಅವುಗಳ ನಟನಾ ಅಣಕನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಿರುವುದಿಲ್ಲ.
ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಚಲನಚಿತ್ರಗಳು ಹಾಗೂ ಕಿರುತೆರೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿಯೂ ನಿರೂಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಷ್ರೆಡರ್ಮನ್ ರೂಲ್ಸ್ ಎಂಬ ಕಿರುತೆರೆಯ ಚಲನಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ, ಮುಖ್ಯಪಾತ್ರ ಹಾಗೂ ಮುಖ್ಯಪಾತ್ರದ ವ್ಯಾಮೋಹ ವ್ಯಕ್ತಿ ಇವೆರಡೂ ಪಾತ್ರಗಳು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಚಲನಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳದ್ದು ಚಿಕ್ಕ ಪಾತ್ರಗಳಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಕ್ರಿಸ್ ರಾಕ್ ಎಂಬವರು ಧ್ವನಿದಾನ ಮಾಡಿದ್ದ ರೊಡ್ನಿ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಗಿನಿಯಿಲಿಯು, 1998ರಲ್ಲಿ ತೆರೆಕಂಡ ಡಾಕ್ಟರ್ ಡೂಲಿಟ್ಲ್ ಎಂಬ ಜನಪ್ರಿಯ ಚಲನಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಲಿನ್ನಿ ದಿ ಗಿನಿಪಿಗ್ (ಲಿನ್ನಿ ಗಿನಿಯಿಲಿ) ನಿಕ್ ಜೂನಿಯರ್ರ ವಂಡರ್ ಪೆಟ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಸಹಪಾತ್ರವಾಗಿತ್ತು. 1990ರ ಹಾಗೂ 2000ದ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಪ್ರಮುಖ ಜಾಹೀರಾತು ಪ್ರಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಯಿತು. ಇದರಲ್ಲಿ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಎಗ್ ಬ್ಯಾಂಕಿಂಗ್ ಪಿಎಲ್ಸಿ,[೧೧೨] ಸ್ನ್ಯಾಪಲ್ ಹಾಗೂ ಬ್ಲಾಕ್ಬಸ್ಟರ್ ವೀಡಿಯೊಗಾಗಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಯಿತು.[೧೧೩] ಗಿನಿಯಿಲಿ ತಜ್ಞರ ಪ್ರಕಾರ, ಅವನ್ನು ಮೊಲಗಳೊಂದಿಗೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕೂಡಿಸುವುದರ ಹಿಂದೆ ಈ ಬ್ಲಾಕ್ಬಸ್ಟರ್ ಅಭಿಯಾನವೇ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ.[೫೦] ಸೌತ್ ಪಾರ್ಕ್ ಸರಣಿಯ 12ನೆಯ ಋತುವಿನ 'Pandemic 2: The Startling' ಕಂತಿನಲ್ಲಿ, ವೇಷಭೂಷಣಧಾರಿ ದೈತ್ಯ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ರಭಸದಿಂದ ಓಡಾಡುತ್ತವೆ.[೧೧೪] 2009ರಲ್ಲಿ ತೆರೆಕಂಡ, ವಾಲ್ಟ್ ಡಿಸ್ನಿ ಪಿಕ್ಚರ್ಸ್ ನಿರ್ಮಾಣದ ಚಲನಚಿತ್ರ ಜಿ-ಫೊರ್ಸ್ನಲ್ಲಿ, ಬಹಳಷ್ಟು ಬದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯುಳ್ಳ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಗುಂಪು ಅಮೆರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದ ಸರ್ಕಾರದ ಖಾಸಗಿ ಪತ್ತೆದಾರ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು ವಹಿಸುತ್ತವೆ. ಈ ಚಲನಚಿತ್ರವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ, ವಿನ್ಯಾಸಿಸಲಾದ ವೀಡಿಯೊ ಆಟವನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸಲಾಯಿತು. ಇದೂ ಸಹ ಬಹಳ ಜನಪ್ರಿಯವಾಯಿತು.
ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪ್ರಯೋಗಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಬಳಕೆಯು ಸುಮಾರು 17ನೆಯ ಶತಮಾನದಷ್ಟು ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಅಂದು ಇಟ್ಯಾಲಿಯನ್ ಜೀವವಿಜ್ಞಾನಿಗಳಾದ ಮಾರ್ಸೆಲೊ ಮಾಲ್ಫಿಗಿ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಲೊ ಫ್ರಾಕ್ಯಸಟಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಸಜೀವಚ್ಛೇದನ ಮಾಡಿ ಅಂಗರಚನೆಗಳನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿದರು.[೧೧೫] 1780ರಲ್ಲಿ, ಅಂಟೊಯ್ನ್ ಲವಾಸಿಯೆ ಗಿನಿಯಿಲಿಯನ್ನು ಬಳಸಿ, ಶಾಖದ ಉತ್ಪನ್ನ ಮಾಪಿಸುವ ಕ್ಯಾಲರಿಮೀಟರ್ ಎಂಬ ಉಪಕರಣದೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದರು. ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಉಸಿರಾಟದಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಶಾಖವು ಕ್ಯಾಲರಿಮೀಟರ್ನ ಸುತ್ತಲಿದ್ದ ಇಬ್ಬನಿಯನ್ನು ಕರಗಿಸಿತು. ಇದರಿಂದಾಗಿ, ಮೇಣದ ಬತ್ತಿ ಉರಿಯುವಂತೆ, ಉಸಿರಾಟದ ಸಮಯ ಅನಿಲ ವಿನಿಮಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯು ದಹನ ಕ್ರಿಯೆ ಎಂದು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.[೧೧೬] 19ನೆಯ ಶತಮಾನದ ಅಪರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ, ಲೂಯಿ ಪ್ಯಾಶ್ಚರ್, ಎಮಿಲ್ ರೂ ಹಾಗೂ ರಾಬರ್ಟ್ ಕೋಚ್ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಯೋಗಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸುವ ಮೂಲಕ, ಸೂಕ್ಸ್ಮಜೀವಿ ಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೆ ದೃಢ ಆಧಾರ ನೀಡಿದರು.[೧೧೭] ಹಲವು ಬಾರಿ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಕಕ್ಷೆಯ ಪಥದ ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶ ಉಡ್ಡಯನಗಳಲ್ಲಿ ಕಳುಹಿಸಲಾಗಿದೆ. ಮೊದಲಿಗೆ 1961ರ ಮಾರ್ಚ್ 9ರಂದು, ಅಂದಿನ ಸೊವಿಯತ್ ಸಮಾಜವಾದಿ ಗಣರಾಜ್ಯ ಒಕ್ಕೂಟ (ಯುಎಸ್ಎಸ್ಆರ್) ದೇಶವು ಹಾರಿಸಿದ ಸ್ಪೂಟ್ನಿಕ್ 9 ಜೈವಿಕ ಉಪಗ್ರಹದಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಯನ್ನು ಕಳುಹಿಸಲಾಯಿತು. ವಾಪಸಾದ ನಂತರ ಗಿನಿಯಿಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ.[೧೧೮] ಚೀನಾ ಸಹ 1990ರಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳುಳ್ಳ ಜೈವಿಕ ಉಪಗ್ರಹವನ್ನು ಉಡ್ಡಯನ ಮಾಡಿ ಅದನ್ನು ಸಫಲವಾಗಿ ಭೂಮಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡದ್ದೂ ಉಂಟು.[೧೧೯]
ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, ಗಿನಿಯಿಲಿ ಎಂಬ ಉಕ್ತಿಯನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪ್ರಯೋಗಗಳ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ರೂಪಕೋಕ್ತಿಯಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು 20ನೆಯ ಶತಮಾನದ ಪೂರ್ವಾರ್ಧದಷ್ಟು ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದ್ದಾಗಿದೆ; ಈ ರೀತಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ 1913ರಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಯಿತು ಎಂದು ಅಕ್ಸ್ಫರ್ಡ್ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಡಿಕ್ಷನರಿ ಶಬ್ದಕೋಶದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧೨೦] 1933ರಲ್ಲಿ, ಕನ್ಸೂಮರ್ಸ್ ರಿಸರ್ಚ್ ಸಂಸ್ಥಾಪಕರಾದ ಎಫ್. ಜೆ. ಷ್ಲಿಂಕ್ ಮತ್ತು ಆರ್ಥರ್ ಕ್ಯಾಲೆಟ್, 100,000,000 ಗಿನಿಪಿಗ್ಸ್ ಎಂಬ ಶಿರೋನಾಮೆಯ ಗ್ರಂಥವನ್ನು ಬರೆದರು. ಇದರ ರೂಪಕೋಕ್ತಿಯನ್ನು ಗ್ರಾಹಕ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ವಿಸ್ತರಿಸಿದರು.[೧೨೧] ಈ ಗ್ರಂಥವು ಅಮೆರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರಾದ್ಯಂತ ಅತಿಹೆಚ್ಚು ಮಾರಾಟವಾದ ಕೃತಿಯಾಯಿತು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಈ ಉಕ್ತಿಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಜನಪ್ರಿಯತೆ ದೊರಕಿ, ಗ್ರಾಹಕ ರಕ್ಷಣಾ ಚಳುವಳಿಯ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಉತ್ತೇಜನ ಸಿಕ್ಕಿತು.[೧೨೨] ಸೊವಿಯತ್ ಸಂಘದ ಸರ್ವಾದಿಕಾರ ಪ್ರಭುತ್ವದ ಅನ್ಯೋಕ್ತಿಯಾಗಿ, ಚೆಕ್ ಲೇಖಕ ಲುಡ್ವಿಕ್ ವ್ಯಾಕುಲಿಕ್ರ ದಿ ಗಿನಿಪಿಗ್ಸ್ ಎಂಬ ಗ್ರಂಥದಲ್ಲಿ ಈ ಉಕ್ತಿಯ ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಅಧಿಕಾರ್ಥತೆಯನ್ನು ಬಳಸಲಾಯಿತು.[೧೨೩]
20ನೆಯ ಶತಮಾನದ ಅಪರಾರ್ಧದ ತನಕ, ಪ್ರಯೋಗಾಲಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಯಿತು. 1960ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ, ಅಮೆರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಸುಮಾರು 2.5 ದಶಲಕ್ಷ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.[೧೨೪] ಆದರೆ, 1990ರ ದಶಕದ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಈ ಸಂಖ್ಯೆಯು 375,000ದಷ್ಟಕ್ಕೆ ಇಳಿದಿತ್ತು.[೫೪] 2007ರಲ್ಲಿ, ಪ್ರಯೋಗಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಪೈಕಿ ಕೇವಲ 2%ರಷ್ಟು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಾಗಿದ್ದವು.[೧೨೪] ಹಿಂದೆ, ಚುಚ್ಚುಮದ್ದುಗಳು ಮತ್ತು ವೈರಸ್-ರೋಧಕಗಳನ್ನು ಪ್ರಮಾಣಿತಗೊಳಿಸಲು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ತೀವ್ರ ಅತಿಸೂಕ್ಷ್ಮ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗೆ ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರವಾಗಿ ಪ್ರತಿಜೀವಕಗಳ ಉತ್ಪಾದನೆ, ಅಥವಾ ಅತಿಸಂವೇದನಶೀಲತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಧ್ಯಯನಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.[೧೨೫] ಔಷಧಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ವಿಕಿರಣಗಳಿಗೆ ಗುರಿಪಡಿಸುವಿಕೆಯ ಅಧ್ಯಯನ ಸೇರಿದಂತೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಇತರೆ ಅಪರೂಪದ ಬಳಕೆಗಳುಂಟು.[೧೨೫] 20ನೆಯ ಶತಮಾನದ ಮಧ್ಯದಿಂದಲೂ, ಪ್ರಯೋಗಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಬದಲಿಗೆ ಹೆಗ್ಗಣಗಳು ಮತ್ತು ಇಲಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಗಿದೆ. ಇತರೆ ದಂಶಕಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ತಳೀಯ ಸಂಶೋಧನೆಯ ನಿರೀಕ್ಷಿತ ಹಂತಕ್ಕೆ ಮುಂದುವರೆದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಇದಕ್ಕೆ ಭಾಗಶಃ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಆದರೂ, ತಳೀಯವಿಜ್ಞಾನಿಗಳಾದ ಡಬ್ಲ್ಯೂ. ಇ. ಕ್ಯಾಸ್ಲ್ ಮತ್ತು ಸೆವಾಲ್ ರೈಟ್ ಅಧ್ಯಯನದ ಈ ಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ತುಪ್ಪುಳು ಬಣ್ಣದ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕಾಗಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದರು.[೧೦೦][೧೨೬] 2004ರಲ್ಲಿ, ಅಮೆರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾನವ ಜಿನೊಮ್ ಅಧ್ಯಯನ ಸಂಸ್ಥೆಯು, ಸಾಕಲಾದ ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಜಿನೊಮ್ನ್ನು ಅನುಕ್ರಮ ಮಾಡುವ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಘೋಷಿಸಿತು.[೧೨೭]
ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ರೋಗಗಳ ರೋಗನಿರ್ಣಯ ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಯನ್ನು ವಿಸ್ತಾರವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಯಿತು.[೧೨೫] ಸಾಮಾನ್ಯ ಬಳಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರುಸೆಲಾ ಬೇನೆ, ಚಾಗಾಸ್ ರೋಗ, ಕಾಲರಾ, ಗಳಚರ್ಮ ರೋಗ, ಕಾಲು-ಬಾಯಿ ಜ್ವರ, ಕುದುರೆ ಸಿಂಬಳ ರೋಗ, ಕ್ಯೂ ಜ್ವರ, ರಾಕಿ ಪರ್ವತ ಚುಕ್ಕೆ ಜ್ವರ ಹಾಗೂ ಟೈಫಸ್ ರೋಗದ ವಿವಿಧ ತಳಿಗಳ ರೋನಿರ್ಣಯಗಳೂ ಸೇರಿದ್ದವು.[೧೨೫] ಮಾನವನ ಕ್ಷಯರೋಗದ ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯಾ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಬಹಳ ಸುಲಭವಾಗಿ ಸೋಂಕಿಸುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಕ್ಷಯರೋಗ ನಿರ್ಣಯಿಸಲು ಇಂದೂ ಸಹ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಅವನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.[೧೨೪] ಮಾನವನಂತೆಯೇ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳೂ ಸಹ 'ಸಿ' ಜೀವಸತ್ತ್ವವನ್ನು ಸಂಶ್ಲೇಷಿಸಲಾಗದೆ ಅವು ತಿನ್ನುವ ಆಹಾರದಿಂದ ಪಡೆಯಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ, ರಕ್ತ ಪಿತ್ತ ವ್ಯಾಧಿಯನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಸೂಕ್ತ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿದೆ.[೧೨೪] ರಕ್ತ ಪಿತ್ತ ವ್ಯಾಧಿಯನ್ನು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಿಗೆ ಸೋಂಕಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು 1907ರಲ್ಲಿ ಅಕಸ್ಮಾತಾಗಿ ಪರಿಶೋಧಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಹಿಡಿದು, 1932ರಲ್ಲಿ ಅಸ್ಕಾರ್ಬ್ಯುಟಿಕ್ ಅಂಶದ ರಾಸಾಯನಿಕ ರಚನೆಯನ್ನು ನಿರ್ಣಯಿಸಲು ಅವುಗಳ ಬಳಕೆಯ ವರೆಗೆ, ಸಿ ಜೀವಸತ್ತ್ವದ ಸಂಶೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿ ಮಾದರಿಯು ಮಹತ್ವ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದೆ.[೧೨೮][೧೨೯]ಸೀರಮ್ ಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ ಅಂಶವಾದ ಕಾಂಪ್ಲೆಮೆಂಟ್ನ್ನು ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ರಕ್ತದಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲಾಯಿತು.[೧೨೪] ಗಿನಿಯಿಲಿಯಲ್ಲಿ ಅಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಇನ್ಸುಲಿನ್ ನವವಿಕೃತಿಯಿದೆ.[೧೩೦] ಇದರಿಂದಾಗಿ, ಇನ್ಸುಲಿನ್-ರೋಧಕ ಪ್ರತಿಜೀವಕಗಳನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸಲು ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಸೂಕ್ತ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿದೆ.[೧೩೧] ಇತರೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಇನ್ಸುಲಿನ್ ಮಟ್ಟವು 10 ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಹಾರ್ಮೊನ್ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳವಣಿಗೆ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವಲ್ಲಿ ಇನ್ಸುಲಿನ್ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರವಹಿಸುತ್ತದೆ.[೧೩೨] ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ, ಕಿರಿವಯಸ್ಕ ಮಧುಮೇಹದ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕಾಗಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಮಾದರಿ ಜೀವಿಗಳು ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಮಹಿಳೆಯಲ್ಲಿ ಬಸುರಿನ ನಂಜಿನ ಗರ್ಭ ನೆತ್ತರು ನಂಜಿನ ಸಾಧ್ಯತೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿ ಈ ನಿರ್ಣಯಕ್ಕೆ ಬರಬಹುದಾಗಿದೆ.[೬೬]
ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾದ ಗಿನಿಯಿಲಿ ತಳಿಗಳು ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ ಮಿಶ್ರಕುಲದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ತಳಿಗಳಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಅಮೆರಿಕನ್ ಅಥವಾ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ತಳಿಗಳ ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಪ್ರಯೋಗಾಲಯದಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಾಗುವ ಮಿಶ್ರತಳಿಯ ಎರಡು ಮುಖ್ಯ ತಳಿಗಳೆಂದರೆ ಹಾರ್ಟ್ಲೆ ಮತ್ತು ಡಂಕಿನ್-ಹಾರ್ಟ್ಲೆ. ಈ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ತಳಿಗಳು ವರ್ಣದ್ರವ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಪೂರಾ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೂ ವರ್ಣದ್ರವ್ಯವುಳ್ಳ ತಳಿಗಳೂ ಲಭ್ಯ.[೧೩೩] ಅದೇ ಕುಲದಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ತಳಿಗಳು ಬಹಳ ವಿರಳ, ಹಾಗೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಪ್ರತಿರೋಧನಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಆಣ್ವಿಕ ಜೀವವಿಜ್ಞಾನ ಸೇರಿದಂತೆ, ಬಹಳಷ್ಟು ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಗಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಸೃಷ್ಟಿಸಲಾದ ಅದೇ ಕುಲದಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ತಳಿಗಳಲ್ಲಿ, ಇಂದಿಗೂ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾದ ಎರಡು ತಳಿಗಳೆಂದರೆ, ಸೆವಾಲ್ ರೈಟ್ರ ಹೆಸರುಗಳಾದ, 'ಸ್ಟ್ರೇನ್ 2' ಮತ್ತು 'ಸ್ಟ್ರೇನ್ 13'.[೧೦೦][೧೩೩]1980ರ ದಶಕದಿಂದಲೂ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಕೂದಲುರಹಿತ ತಳಿಗಳನ್ನು ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಗಳಲ್ಲಿ, ಇದರಲ್ಲೂ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಚರ್ಮವೈದ್ಯಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಅಧ್ಯಯನಗಳಿಗಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿವೆ. 1979ರಲ್ಲಿ ಈಸ್ಟ್ಮನ್ ಕೊಡಕ್ ಕಂಪೆನಿಯ ಪ್ರಯೋಗಾಲಯದಲ್ಲಿ, ಹಾರ್ಟ್ಲೆ ಗಿನಿಯಿಲಿ ತಳಿಸಮೂಹದಲ್ಲಿ, ಅದೇ ಕುಲದಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ತಳಿಗಳಲ್ಲಿ, ಸ್ವಯಂ-ತಳೀಯ ನವವಿಕೃತಿಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಕೂದಲಿಲ್ಲದ ಹಾಗೂ ಪ್ರತಿರಕ್ಷಣಾ ಶಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ನ್ಯೂನತೆಯುಳ್ಳ ತಳಿಯು ಜನಿಸಿತು.[೧೩೪] 1978ರಲ್ಲಿ ಇಂಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಅರ್ಮಂಡ್ ಫ್ರಪಿಯರ್ ಪ್ರತಿರಕ್ಷಣಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯುಳ್ಳ ಕೂದಲುರಹಿತ ತಳಿಯನ್ನೂ ಸಹ ಗುರುತಿಸಿತು. 1982ರಿಂದಲೂ ಚಾರ್ಲ್ಸ್ ರಿವರ್ ಲ್ಯಾಬೊರೆಟರಿಸ್ ಸಂಶೋಧನೆಗಾಗಿ ಈ ತಳಿಯನ್ನು ಪುನರುತ್ಪಾದಿಸುತ್ತಿದೆ.[೧೩೫] ಕೇವಿ ಪ್ರಿಯರು ಕೂದಲುರಹಿತ ತಳಿಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳಲು ಮುಂದಾದರು. ಕೂದಲಿಲ್ಲದ ಸಾಕು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು 'ಸ್ಕಿನ್ನಿ ಪಿಗ್ಸ್' ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು (ಕಯ್ , ಕುಯೆ , ಕುರಿ ಎಂದೂ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ) ಮೂಲತಃ ಆಂಡೆಸ್ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಮಾಂಸಕ್ಕಾಗಿ ಸಾಕಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆಂಡಿಯನ್ ಎತ್ತರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನಾಂಗದವರಲ್ಲಿ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ, ಈ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಉತ್ಸವಾಚರಣೆಯ ಆಹಾರಕ್ಕೆ ಮೀಸಲಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇಂದು ಎಲ್ಲಾ ಜನರೂ ಇದರ ಮಾಂಸವನ್ನು ತಿನ್ನುವುದು ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಸ್ವೀಕೃತ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ.[೧೩೬] ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಮಾಂಸವು ಪೆರು ಮತ್ತು ಬೊಲಿವಿಯಾ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಆಂಡೆಸ್ ಪರ್ವತಗಳ ಎತ್ತರದ ಭೂಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವವರ ಆಹಾರಪಥ್ಯದ ಪ್ರಮುಖ ಅಂಗವಾಗಿದೆ. ಇಕ್ವೆಡಾರ್ (ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಸಿಯೆರಾ) ಮತ್ತು ಕೊಲಂಬಿಯಾ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಗಿನಿಯಿಲಿ ಮಾಂಸಭಕ್ಷಣೆಯಾಗುವುದು.[೧೩೭] ಇತರೆ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಪಶುಸಂಪತ್ತುಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಥಳಾವಕಾಶದ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲದ ಹಾಗೂ, ಅವು ಬಹಳ ಬೇಗ ಪ್ರಸವಿಸುವ ಕಾರಣ, ಹಂದಿ ಮತ್ತು ಹಸುಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ, ಹಲವು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಪಶುಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಹೆಚ್ಚು ಲಾಭದಾಯಕ ಆಹಾರ ಮೂಲವಾಗಿದೆ.[೧೩೮] ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ, ಅವುಗಳನ್ನು ನಗರ ಪರಿಸರದಲ್ಲೂ ಬೆಳೆಸಬಹುದು. ಗ್ರಾಮಾಂತರ ಹಾಗೂ ನಗರವಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಕುಟುಂಬಗಳು ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಆದಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಸಾಕುತ್ತವೆ. ಸ್ಥಳೀಯ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಳು ಹಾಗೂ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಸ್ಥಳೀಯ ಜಾತ್ರೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಮಾರಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೩೯]ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಮಾಂಸದಲ್ಲಿ ಪ್ರೊಟೀನ್ ಅಂಶ ಹೆಚ್ಚು ಹಾಗೂ ಕೊಬ್ಬು ಮತ್ತು ಕೊಲೆಸ್ಟೆರಾಲ್ ಅಂಶ ಕಡಿಮೆ. ಮೊಲ ಮತ್ತು ಕೋಳಿಯ ಕಡುಬಣ್ಣದ ಮಾಂಸದಂತಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ.[೪][೧೪೦] ಈ ಪ್ರಾಣಿಯ ಮಾಂಸವನ್ನು ಕರಿದು ಬಡಿಸಬಹುದು (ಚಕ್ಟಡೊ ಅಥವಾ ಫ್ರಿಟೊ ), ಬೇಯಿಸಿ ಬಡಿಸಬಹುದು (ಅಸಡೊ ), ಅಥವಾ ಸುಟ್ಟು ಬಡಿಸಬಹುದು (ಅಲ್ ಹೊರ್ನೊ ). ನಗರವಲಯದ ಭೋಜನಾ ಕೇಂದ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಶಾಖರೋಧ ಪಾತ್ರೆ ಅಥವಾ ಚೂರುಚೂರಾಗಿ ಕತ್ತರಿಸಿದ ಮಾಂಸವಾಗಿ ಬಡಿಸಬಹುದು.[೧೪೧] ಇಕ್ವೆಡಾರ್ನ ಜನರು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸೊಪಾ ಅಥವಾ ಲೊಕ್ರೊ ಡಿ ಕಯ್ ಎನ್ನಲಾದ ಸೂಪ್ ಖಾದ್ಯವನ್ನು ಸೇವಿಸುವರು.[೧೪೧] ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ, ಹುರಿಯುವಂತೆಯೇ ಪಚಮಂಕಾ ಅಥವಾ ಹುವಾಟಿಯಾ ಸಹ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿವೆ. ಇದನ್ನು ಕಾಳಿನ ಬಿಯರ್ (ಚಿಚಾ ) ಒಂದಿಗೆ ಬಡಿಸಲಾಗುವುದು.[೧೪೧]
ಪೆರು ದೇಶದ ಜನರು ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಅಂದಾಜು 65 ದಶಲಕ್ಷ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವರು. ಅವರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಾಣಿಯು ಅದೆಷ್ಟು ನಿಕಟವಾಗಿದೆಯೆಂದರೆ, ಕುಸ್ಕೋದ ಪ್ರಧಾನ ಇಗರ್ಜಿಯಲ್ಲಿರುವ ಲಾಸ್ಟ್ ಸಪ್ಪರ್ನ ಖ್ಯಾತ ಚಿತ್ರಕಲೆಯಲ್ಲಿ ಯೇಸು ಕ್ರಿಸ್ತ ಮತ್ತು ತನ್ನ ಹನ್ನೆರಡು ಶಿಷ್ಯರು ಗಿನಿಯಿಲಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿರುವಂತೆ ನಿರೂಪಿಸಲಾಗಿದೆ.[೪] ಪೆರುವಿನ ನಗರ ಹಾಗೂ ಗ್ರಾಮಾಂತರ ವಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಯು ಕೆಲವು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮಾರಂಭಗಳ ಮುಖ್ಯ ಅಂಗವಾಗಿದೆ. ಪೆರು ದೇಶದ ಪೂರ್ವ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಅಂಟೊನಿಯೊ ರೈಮಂಡಿ ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ಹಲವು ಗ್ರಾಮಗಳಲ್ಲಿ ಜಕಾ ಸಾರೀ (ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಸಂಗ್ರಹ) ಎಂಬುದು ಪ್ರಮುಖ ಧಾರ್ಮಿಕ ಉತ್ಸವ. ರಾಜಧಾನಿ ಲಿಮಾದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಸಣ್ಣಪ್ರಮಾಣದ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಆಚರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೪೨] ಕ್ಯಾತೊಲಿಕ್ ಪಂಥ ಮತ್ತು ಕೊಲಂಬಿಯನ್-ಪೂರ್ವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಪದ್ಧತಿಗಳ ಸಂಯುಕ್ತವಾದ ಇದು ಒಂದು ಸಮನ್ವಯದ ಸಮಾರಂಭವಾಗಿದೆ. ಸ್ಥಳೀಯ ಆಶ್ರಯದಾತ ಮುನಿವರ್ಯರನ್ನು ಆರಾಧಿಸುವ ವಿಧಾನವು ಇದಕ್ಕೆ ಕೇಂದ್ರಬಿಂದುವಾಗಿದೆ.[೧೪೨]
ಜಕಾ ಸಾರೀ ಯ ರೂಪವು ಪಟ್ಟಣದಿಂದ ಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾಗುವುದು. ಕೆಲವು ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ದಾನ ಪಡೆದು ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು ಒಬ್ಬ ಸರ್ವಿಂಟಿ (ಸೇವಕ) ಮನೆಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವನು; ಇನ್ನು ಕೆಲವೆಡೆ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಒಯ್ದು ತಂದು ಅಣಕು ಗೂಳಿಕಾಳಗಕ್ಕೆ ಬಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೪೨] ಈ ಉತ್ಸವಗಳ ಅಂಗವಾಗಿ ಕಯ್ ಚಕ್ಟಡೊ ವನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಬಡಿಸಲಾಗುವುದು. ಕೆಲವು ಸಮುದಾಯಗಳಲ್ಲಿ, ಸ್ಥಳೀಯ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಕುಖ್ಯಾತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ವಿಡಂಬನೆ ಮಾಡಲು, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಕೊಂದು ಬಡಿಸುವ ಕ್ರಿಯೆ ಕೇವಲ ವಿನೋದಕ್ಕಾಗಿ ರೂಪಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೪೨] ಇಕ್ವೆಡಾರ್ನ ಕೇಂದ್ರೀಯ ಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಟುಂಗುರಹುವಾ ಮತ್ತು ಕೊಟೊಪಾಕ್ಸಿ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ, ಸಮುದಾಯ ಭೋಜನ ಎನ್ಸಯೊ ದ ಅಂಗವಾಗಿ ನಡೆಯುವ ಕಾರ್ಪಸ್ ಕ್ರಿಸ್ಟಿ ಉತ್ಸವದಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ, ಆಕ್ಟೆವಾ ಉತ್ಸವದಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಸ್ಟಿಲೊ ಗಳನ್ನು (ಕೊಬ್ಬು ಪದಾರ್ಥ ಲೇಪಿತ ಸ್ತಂಭಗಳು) ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಅಡ್ಡಗಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುಮಾನಗಳೊಂದಿಗೆ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ನೇತುಹಾಕಲಾಗಿರುತ್ತದೆ.[೧೪೩] ಪೆರು ದೇಶದ ಚುರಿನ್ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ವಾರ್ಷಿಕ ಉತ್ಸವ ನಡೆಯುವುದು. ಇದರಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧೆಯೊಂದಕ್ಕಾಗಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ವೇಷಭೂಷಣಗಳನ್ನು ತೊಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೪೪]
ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್ ನಗರದಲ್ಲಿ ಆಂಡಿಯನ್ ವಲಸೆಗಾರರು ಮಾಂಸಕ್ಕಾಗಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಸಾಕಣೆ ಮಾಡಿ ಮಾರುವರು. ಅಮೆರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದ ಪ್ರಮುಖ ನಗರಗಳಲ್ಲಿರುವ ಕೆಲವು ಜನಾಂಗೀಯ ಭೋಜನಾ ಕೇಂದ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಕಯ್ನ್ನು ಖಾದ್ಯರೂಪದಲ್ಲಿ ಬಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೪೫] ಪೆರುವಿಯನ್ ಸಂಶೋಧನಾ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಲಾ ಮೊಲಿನಾ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೃಷಿ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯವು, ದೊಡ್ಡಗಾತ್ರದ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಸಾಕಣೆ ಮಾಡುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ, 1960ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿತು.[೧೪೬] ಆನಂತರ, ಗಿನಿಯಲಿಗಳನ್ನು ಪಶುಸಂಪತ್ತಾಗಿಸುವುದನ್ನು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಸುಲಭವಾಗಲೆಂದು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯವು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಸಾಕಣೆ ಮತ್ತು ಸಂಗೋಪನೆ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಿತು.[೧೪೭] ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಖಂಡದ ಉತ್ತರ ಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ದೇಶಗಳ ಹೊರಗೆ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಮಾಂಸವು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಭಕ್ಷಣೆಯಾಗಲೆಂದು ಆಶಿಸಿದ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯವು 1990ರ ಹಾಗೂ 2000ದ ದಶಕದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರದ ತಳಿಯ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಯುರೋಪ್, ಜಪಾನ್ ಮತ್ತು ಅಮೆರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನ ದೇಶಗಳಿಗೆ ರಫ್ತು ಮಾಡಲಾರಂಭಿಸಿತು.[೪] ಪಶ್ಚಿಮ ಆಫ್ರಿಕಾ ಖಂಡದಲ್ಲಿರುವ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಶೀಲ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿ ಸಂಗೋಪನೆಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುವ ಯತ್ನಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ.[೧೩೮] ಅದೇನೇ ಇರಲಿ, ಅಮೆರಿಕಾ ಹಾಗೂ ಯುರೋಪ್ ಖಂಡಗಳ ಇತರೆ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿ ಮಾಂಸವು ಒಟ್ಟಾರೆ ಇನ್ನೂ ಬಹಿಷ್ಕೃತವಾಗಿದೆ. ಯಥಾವತ್ ಕಿರುತೆರೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ (ರಿಯಲಿಟಿ ಷೊ)ವೊಂದರಲ್ಲಿ, ಖ್ಯಾತ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಬಾಣಸಿಗ ಆಂಡ್ರ್ಯೂ ಝಿಮ್ಮರ್ನ್ (ಬಿಝಾರ್ ಫುಡ್ಸ್ ) ಮತ್ತು ಆಂಟನಿ ಬೊರ್ಡಿನ್ (ನೊ ರಿಸರ್ವೇಷನ್ಸ್ ) ಗಿನಿಯಿಲಿಯ ಮಾಂಸವನ್ನು ಅಪೂರ್ವ ಖಾದ್ಯ ಎಂದು ತಿಂದಿದ್ದುಂಟು.
|isbn= value: length (help). 
Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Cavy" . Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press. |first= (help) |first= (help) |editor2= (help) |first= (help) |first= (help) |month= ignored (help) |first= (help) |first= (help) |first= (help) |month= ignored (help); Explicit use of et al. in: |first= (help) ಗಿನಿಯಿಲಿ (ಕೆವಿಯಾ ಪೊರ್ಸೆಲಸ್ (Cavia porcellus) ) ಕೇವೀಡೇ (Caviidae)ವಂಶ ಹಾಗೂ ಕೇವಿಯಾ (Cavia) ಕುಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ದಂಶಕ ಪ್ರಾಣಿ. ಇದನ್ನು ಕೇವಿ (Cavy) ಎಂದು ಸಹ ಕರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ 'ಗಿನಿ ಪಿಗ್ (Guinea Pig)' ಎಂಬುದು ಇದರ ಸಾಮಾನ್ಯನಾಮವಾದರೂ, ಇದು ಹಂದಿಗಳ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಇವು ಗಿನಿ ದೇಶದ ಮೂಲದ ಪ್ರಾಣಿಗಳೂ ಅಲ್ಲ. ಅವು ಆಂಡಿಸ್ ಪರ್ವತ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಉಗಮಿಸಿದವು. ಜೀವರಸಾಯನಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಸಂಕರೀಕರಣವನ್ನು ಆಧರಿಸಿದ ಅಧ್ಯಯನದ ಪ್ರಕಾರ, ಕೇವಿಗೆ ಬಹಳ ನಿಕಟ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದ ಕೇವಿಯಾ ಅಪೆರೆರಾ , ಕೇವಿಯಾ ಫಲ್ಗಿಡಾ , ಅಥವಾ ಕೇವಿಯಾ ಷುಡೀ ಯಂತಹ ಜಾತಿಗಳ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿ ಸಂತತಿ ಎನ್ನಲಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ, ಇವು ಸಹಜವಾಗಿ ಅರಣ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗದು. ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಸ್ಥಳೀಯ ಪಂಗಡಗಳ ಜಾನಪದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗೆ ಪ್ರಮುಖ ಸ್ಥಾನವಿದೆ. ಅದನ್ನು ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಆಹಾರ ಮೂಲವಲ್ಲದೆ, ಜಾನಪದ ಔಷಧ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. 1960ರ ದಶಕದಿಂದಲೂ, ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾ ಖಂಡದಾಚೆ ಈ ಪ್ರಾಣಿಯ ಬಳಕೆ ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಯತ್ನಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ.
16ನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಯುರೋಪಿಯನ್ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ಗಿನಿಯಿಲಿಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದಾಗಿಂದಲೂ, ಅದು ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಸಮಾಜಗಳಲ್ಲಿ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿ ಅಪಾರ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಗಳಿಸಿದೆ. ಅವುಗಳ ನಮ್ರ ಗುಣಗಳು, ನಿರ್ವಹಣೆ ಮತ್ತು ಉಣಿಸುವ ಕ್ರಿಯೆಗಳಿಗೆ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಹಾಗೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಸಾಕಬಹುದಾದ್ದರಿಂದ, ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳು ಜನಪ್ರಿಯ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿವೆ. ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಸಾಕಣೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿತ ಸಂಘಟನೆಗಳು ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ ರಚನೆಯಾಗಿವೆ. ತುಪ್ಪಳಗಳ ವಿವಿಧ ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ರಚನೆ ಹೊಂದಿರುವ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ವಿಶಿಷ್ಟ ತಳಿಗಳನ್ನು ಸಾಕಣೆಗಾರರು ಬೆಳೆಸಿ ಸಾಕುತ್ತಿದ್ದರು.
17ನೆಯ ಶತಮಾನದಿಂದಲೂ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಮೇಲೆ ಜೀವವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ನಡೆಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. 19ನೆಯ ಹಾಗೂ 20ನೆಯ ಶತಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪ್ರಯೋಗಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಮಾದರಿ ಜೀವಿಯಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇದರಿಂದಾಗಿ 'ಪ್ರಯೋಗದ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಗಿನಿಯಿಲಿ (Guinea pig for a test subject)' ಎಂಬ ಆಡುಮಾತು ಬಳಕೆಯಾಗತೊಡಗಿತು. ಆದರೆ ಇಂದು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳ ಬದಲಿಗೆ ಹೆಗ್ಗಣಗಳು ಮತ್ತು ಇಲಿಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿವೆ. ಇಂದಿಗೂ ಸಹ, ಕಿರಿ-ವಯಸ್ಸಿನ ಮಧುಮೇಹ, ಕ್ಷಯರೋಗ, ರಕ್ತಪಿತ್ತವ್ಯಾಧಿ ಹಾಗೂ ಬಸಿರಿನ ತೊಡಕುಗಳನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಗಿನಿಯಿಲಿಗಳನ್ನು ಮಾದರಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿವೆ.
K’uwisux, ñuñur ch’aslalir wank’uwa. Ukampirus walja sutinakamp uñt’atarakiwa, uka sutinakax aknïrinakawa: Guinea pigs, kuwayus, kawya, India kunijillus, akuri ukhamarus kuri. Awyayala uraqisan uñstanitayna, Peru, Bolivia, Colombia markanakan uta uywapxataynawa.
Jinchupax muruqt’atawa, kayunakapax jisk’akiwa ukatx 8 maranakaw jakapxaspa.
Aka wank’unakax ch’uxna kunayman quranak manq’asirinakawa. Ukatx 2Kg jila jathikamaw purispa ukampirus 40 Cm. ukch'aw jilarakispa.
Mirtapxañatakix 60n urunakatwa walq’iptapxaspa, qachu wanq’unakax 5 kutiw maranx wawachapxaspa ukatx 65 urunakatx wawachapxakiwa.
Wawanakax lakapach niya sarnaqirpachaw wawachata ukatx ukurunakpachax kuranakwa manq’asipxi. Kunayman saminakaniwa utji wank’u wawanakaxa.
Kunawasatix jaqix wawaniki ukat usutaspa ukatakix qullawa.
Thaxapax yapuchañatakiw wali askipuni.
K’uwisux, ñuñur ch’aslalir wank’uwa. Ukampirus walja sutinakamp uñt’atarakiwa, uka sutinakax aknïrinakawa: Guinea pigs, kuwayus, kawya, India kunijillus, akuri ukhamarus kuri. Awyayala uraqisan uñstanitayna, Peru, Bolivia, Colombia markanakan uta uywapxataynawa.
Kobayé ya ndako ezalí nyama ekokɛ́kɛkɛ ya Peru.
Rætsƿīn (on Lǣdne hātte Cavia porcellus) (on Nīƿenglisce hātte Guinea pig oþþe cavy) is cynn ȝnagenda þe limpþ þǣre cnōsle Cavia and þǣre cnēorise Caviidae. Ǣrost cōmon hī of þǣm Andese, and cneordlǣcunȝa þā ƿǣron ȝestaðoloda æfter līftimberlāre and cynnmenȝunȝe meahtlīce tācnaþ þæt hī sīen hāmtemod cildru nēahlīce ȝesibbes cynnes and þæs ne ƿunien ȝecynelīce on ƿēstne.
Hī sind ƿīde ȝecūþ tō dēorum mid þǣm þe lārmenn onfindan þinȝ.
The guinea pig or domestic guinea pig (Cavia porcellus), also known as the cavy or domestic cavy (/ˈkeɪvi/), is a species of rodent belonging to the genus Cavia in the family Caviidae. Breeders tend to use the word cavy to describe the animal, while in scientific and laboratory contexts, it is far more commonly referred to by the common name guinea pig.[1] Despite their common name, guinea pigs are not native to Guinea, nor are they closely related biologically to pigs, and the origin of the name is still unclear. They originated in the Andes of South America. Studies based on biochemistry and hybridization suggest they are domesticated animals that do not exist naturally in the wild, descendants of a closely related cavy species such as C. tschudii.[2][3] They were originally domesticated as livestock for a source of meat, and are still consumed in some parts of the world.
In Western society, the guinea pig has enjoyed widespread popularity as a pet since its introduction to Europe and North America by European traders in the 16th century. Their docile nature, friendly responsiveness to handling and feeding, and the relative ease of caring for them have continued to make guinea pigs a popular choice of household pet. Organizations devoted to the competitive breeding of guinea pigs have been formed worldwide. Many specialized breeds, with varying coat colors and textures, are selected by breeders.
Livestock breeds of the guinea pig play an important role in folk culture for many indigenous Andean peoples, especially as a food source.[4] The animals are also used in folk medicine and in community religious ceremonies.[5] They are raised for their meat and are a culinary staple in the Andes Mountains, where they are known as cuy. In the 1960s a modern breeding program was started in Peru that resulted in large breeds known as cuy mejorados (improved cuy). Marketers tried to increase consumption of the animal outside South America.[6]
Biological experimentation on domestic guinea pigs has been carried out since the 17th century. The animals were used so frequently as model organisms in the 19th and 20th centuries that the epithet guinea pig came into use to describe a human test subject. Since that time, they have been largely replaced by other rodents, such as mice and rats. However, they are still used in research, primarily as models to study such human medical conditions as juvenile diabetes, tuberculosis, scurvy (like humans, they require dietary intake of vitamin C), and pregnancy complications.
Cavia porcellus is not found naturally in the wild; it is likely descended from closely related species of cavies, such as C. aperea, C. fulgida, and C. tschudii, which are still commonly found in various regions of South America.[2] Studies from 2007 to 2010 applied molecular markers,[7][8] and studied the skull and skeletal morphology of current and mummified animals,[9] thereby revealing the ancestor to most likely be C. tschudii. Some species of cavy identified in the 20th century, such as C. anolaimae and C. guianae, may be domestic guinea pigs that have become feral by reintroduction into the wild.[10]
Wild cavies are found on grassy plains and occupy an ecological niche similar to that of cattle. They are social animals, living in the wild in small groups ("herds") that consist of several females ("sows"), a male ("boar"), and their young ("pups" not "piglets", a break with the preceding porcine nomenclature). Herds of animals move together, eating grass or other vegetation, yet do not store food.[11] While they do not burrow themselves or build nests, they frequently seek shelter in the burrows of other animals, as well as in crevices and tunnels formed by vegetation.[11] They are crepuscular and tend to be most active during dawn and dusk, when it is harder for predators to spot them.[12]
Regionally known as cuy, the guinea pig was first domesticated as early as 5000 BC for food by tribes in the Andean region of South America (the present-day southern part of Colombia, Ecuador, Peru, and Bolivia),[13] some thousands of years after the domestication of the South American camelids.[14] Statues dating from circa 500 BC to 500 AD that depict guinea pigs have been unearthed in archaeological digs in Peru and Ecuador.[15] The Moche people of ancient Peru worshipped animals and often depicted the guinea pig in their art.[16]
From about 1200 to the Spanish conquest in 1532, the indigenous peoples used selective breeding to develop many varieties of domestic guinea pigs, which formed the basis for some of the modern domestic breeds.[10] They continue to be a food source in the region; many households in the Andean highlands raise the animal, which subsists on the family's vegetable scraps.[17]
Folklore traditions involving guinea pigs are numerous; they are exchanged as gifts, used in customary social and religious ceremonies, and frequently referred to in spoken metaphors.[18] They also are used in traditional healing rituals by folk doctors, or curanderos, who use the animals to diagnose diseases such as jaundice, rheumatism, arthritis, and typhus.[19] They are rubbed against the bodies of the sick, and are seen as a supernatural medium.[20] Black guinea pigs are considered especially useful for diagnoses.[21] The animal may be cut open and its entrails examined to determine whether the cure was effective.[22] These methods are widely accepted in many parts of the Andes, where Western medicine is either unavailable or distrusted.[23]
Spanish, Dutch, and English traders took guinea pigs to Europe, where they quickly became popular as exotic pets among the upper classes and royalty, including Queen Elizabeth I.[13] The earliest known written account of the guinea pig dates from 1547, in a description of the animal from Santo Domingo. Because cavies are not native to Hispaniola, the animal was believed to have been earlier introduced there by Spanish travelers.[2] However, based on more recent excavations on West Indian islands, the animal must have been introduced to the Caribbean around 500 BC by ceramic-making horticulturalists from South America.[24] It was present in the Ostionoid period on Puerto Rico, for example, long before the advent of the Spaniards.[25]
The guinea pig was first described in the West in 1554 by the Swiss naturalist Conrad Gessner.[26] Its binomial scientific name was first used by Erxleben in 1777; it is an amalgam of Pallas' generic designation (1766) and Linnaeus' specific conferral (1758).[2]
The earliest-known European illustration of a domestic guinea pig is a painting (artist unknown) in the collection of the National Portrait Gallery in London, dated to 1580, which shows a girl in typical Elizabethan dress holding a tortoise-shell guinea pig in her hands. She is flanked by her two brothers, one of whom holds a pet bird.[27] The picture dates from the same period as the oldest recorded guinea pig remains in England, which are a partial cavy skeleton found at Hill Hall, an Elizabethan manor house in Essex, and dated to around 1575.[27]
Guinea pigs are large for rodents; the common pet breeds weigh between 700 and 1,200 g (1.5 and 2.6 lb) when fully grown and measure between 20 and 25 cm (8 and 10 in) in length.[28] Some livestock breeds weigh 3 kilograms (6.6 lb) when full grown.[29] Pet breeds live an average of four to five years, but may live as long as eight years.[30] According to Guinness World Records, as of 2006, the longest-lived guinea pig was 14 years, 10 months, and 2 weeks old.[31] Most guinea pigs have fur, but one laboratory breed adopted by some pet owners, the skinny pig, is a mostly furless breed. Some breeds are long-fur breeds such as the Peruvian, the Silkie, and the Texel.
In the 1990s, a minority scientific opinion emerged proposing that caviomorphs such as guinea pigs, chinchillas, and degus are not actually rodents, and should be reclassified as a separate order of mammals (similar to the rodent-like lagomorphs which includes rabbits).[32][33][34] Subsequent research using wider sampling restored the consensus among mammalian biologists regarding the current classification of rodents, including guinea pigs, as monophyletic.[35][36]
Male and female guinea pigs do not differ in appearance apart from general size. The position of the anus is very close to the genitals in both sexes. Sexing animals at a young age must be done by someone who has been trained in the differences. Female genitals are distinguished by a "Y"-shaped configuration formed from a vulvar flap. While male genitals may look similar, with the penis and anus forming a similar shape, the penis will protrude if pressure is applied to the surrounding hair anterior to the genital region.[37] The male's testes may also be visible externally from scrotal swelling.
Guinea pigs can learn complex paths to food, and can accurately remember a learned path for months. Their strongest problem-solving strategy is motion.[38] While guinea pigs can jump small obstacles, they cannot jump very high. Most of them are poor climbers, and are not particularly agile. They startle easily, and when they sense danger either freeze in place for long periods, or run for cover with rapid, darting motions.[12] Larger groups of startled guinea pigs "stampede", running in haphazard directions as a means of confusing predators.[39] When happily excited, guinea pigs may (often repeatedly) perform little hops in the air (a movement known as "popcorning"), analogous to the ferret's war dance[40] or rabbit happy hops. Guinea pigs are also good swimmers,[41] although they do not like being wet and infrequently need bathing.
Like many rodents, guinea pigs sometimes participate in social grooming, and they regularly self-groom.[42] A milky-white substance is secreted from their eyes and rubbed into the hair during the grooming process.[43] Groups of boars often chew each other's hair, but this is a method of establishing hierarchy within a group, rather than a social gesture.[41] Dominance is also established through biting (especially of the ears), piloerection, aggressive noises, head thrusts, and leaping attacks.[44] Non-sexual simulated mounting for dominance is also common among same-sex groups.
Guinea pig eyesight is not as good as that of a human in terms of distance and color, but they have a wider angle of vision (about 340°) and see in partial color (dichromacy). They have well-developed senses of hearing, smell, and touch.[45][46]
Guinea pigs have developed a different biological rhythm from their wild counterparts, and have longer periods of activity followed by short periods of sleep in between.[12] Activity is scattered randomly throughout the day; aside from an avoidance of intense light, no regular circadian patterns are apparent.[12]
Guinea pigs do not generally thrive when housed with other species. Larger animals may regard guinea pigs as prey, though some dogs and cats can be trained to accept them.[47] Opinion is divided over the cohousing of guinea pigs and rabbits. Some published sources say that guinea pigs and rabbits complement each other well when sharing a cage.[47][48] However, rabbits have different nutritional requirements; as lagomorphs, they synthesize their own Vitamin C, so the two species will not thrive if fed the same food when housed together.[49] Rabbits may also harbor diseases (such as respiratory infections from Bordetella and Pasteurella), to which guinea pigs are susceptible.[50] Housing guinea pigs with other rodents such as gerbils and hamsters may increase instances of respiratory and other infections,[51] and such rodents may act aggressively toward guinea pigs.[52]
Vocalization is the primary means of communication between members of the species.[53] These are the most common sounds made by the guinea pig:[54]
listen
listen
listen
listen
listen
listen
Domestic guinea pigs generally live in cages, although some owners of large numbers of cavies dedicate entire rooms to their pets. Wire mesh floors can cause injury and may be associated with an infection commonly known as bumblefoot (ulcerative pododermatitis),[56] so cages with solid bottoms, where the animal walks directly on the bedding, are typically used. Large cages, which allow for adequate running space, can be constructed from wire grid panels and plastic sheeting, a style known as C&C, or "cubes and coroplast".[57]
Red cedar (Eastern or Western) and pine, both softwoods, were commonly used as bedding, but now these materials are believed to contain harmful phenols (aromatic hydrocarbons) and oils.[58] Bedding materials made from hardwoods (such as aspen), paper products, and corn cobs are alternatives.[58] Guinea pigs tend to be messy; they often jump into their food bowls or kick bedding and feces into them, and their urine sometimes crystallizes on cage surfaces, making it difficult to remove.[59] After its cage has been cleaned, a guinea pig typically urinates and drags its lower body across the floor of the cage to mark its territory.[60] Male guinea pigs may mark their territory in this way when they are put back into their cages after being taken out.
Guinea pigs thrive in groups of two or more; groups of sows, or groups of one or more sows and a neutered boar are common combinations, but boars can sometimes live together. Guinea pigs learn to recognize and bond with other individual pigs, and tests show that a boar's neuroendocrine stress response to a strange environment is significantly lowered in the presence of a bonded female, but not with unfamiliar females.[61] Groups of boars may also get along, provided their cage has enough space, they are introduced at an early age, and no females are present.[62] In Switzerland, where keeping a guinea pig without a companion is illegal, a service to rent guinea pigs (to temporarily replace a dead cage-mate) is available.[63] Sweden has similar laws against keeping a guinea pig by itself.[64]
The scientific name of the common species is Cavia porcellus, with porcellus being Latin for "little pig". Cavia is Neo-Latin; it is derived from cabiai, the animal's name in the language of the Galibi tribes once native to French Guiana.[65] Cabiai may be an adaptation of the Portuguese çavia (now savia), which is itself derived from the Tupi word saujá, meaning rat.[66]
The origin of "guinea" in "guinea pig" is hard to explain. One proposed explanation is that the animals were brought to Europe by way of Guinea, leading people to think they had originated there.[1] "Guinea" was also frequently used in English to refer generally to any far-off, unknown country, so the name may simply be a colorful reference to the animal's exotic origins.[67][68]
Another hypothesis suggests the "guinea" in the name is a corruption of "Guiana", an area in South America.[67][69] A common misconception is that they were so named because they were sold for the price of a guinea coin. This hypothesis is untenable, because the guinea was first struck in England in 1663, and William Harvey used the term "Ginny-pig" as early as 1653.[70] Others believe "guinea" may be an alteration of the word coney (rabbit); guinea pigs were referred to as "pig coneys" in Edward Topsell's 1607 treatise on quadrupeds.[1]
How the animals came to be called "pigs" is not clear. They are built somewhat like pigs, with large heads relative to their bodies, stout necks, and rounded rumps with no tail of any consequence; some of the sounds they emit are very similar to those made by pigs, and they spend a large amount of time eating.[1][71] They can survive for long periods in small quarters, like a "pig pen", and were easily transported by ship to Europe.[1]
Guinea pigs are called quwi or jaca in Quechua and cuy or cuyo (plural cuyes, cuyos) in the Spanish of Ecuador, Peru, and Bolivia.[72]
The animal's name alludes to pigs in many European languages. The German word for them is Meerschweinchen, literally "little sea pig", in Polish they are called świnka morska, in Hungarian as tengerimalac, and in Russian: морская свинка, romanized: morskaya svinka. This derives from the Middle High German name merswin. This originally meant "dolphin" and was used because of the animals' grunting sounds (which were thought to be similar).[73]
Many other, possibly less scientifically based, explanations of the German name exist. For example, sailing ships stopping to reprovision in the New World would pick up stores of guinea pigs, which provided an easily transportable source of fresh meat. The French term is cochon d'Inde (Indian pig), or cobaye; the Dutch called it Guinees biggetje (Guinean piglet), or cavia (in some Dutch dialects it is called Spaanse rat); and in Portuguese, the guinea pig is variously referred to as cobaia, from the Tupi word via its Latinization, or as porquinho da Índia (little Indian pig). This association with pigs is not universal among European terms; for example, the common word in Spanish is conejillo de Indias (little rabbit of the Indies).[72]
The Chinese refer to the animal as 豚鼠 (túnshǔ, "pig mouse"), and sometimes as 荷蘭豬 (hélánzhū, 'Netherlands pig') or 天竺鼠 (tiānzhúshǔ, "Indian mouse"). The Japanese word for guinea pig is モルモット (morumotto), which derives from the name of another mountain-dwelling rodent, the marmot. This is what the guinea pigs were called by Dutch traders, who first brought them to Nagasaki in 1843. The other, and less common, Japanese word for guinea pig, using kanji, is 天竺鼠 (てんじくねずみ or tenjiku-nezumi), which literally translates as "India rat".[74]
The guinea pig's natural diet is grass; their molars are particularly suited for grinding plant matter and grow continuously throughout their life.[75] Most mammals that graze are large and have a long digestive tract; guinea pigs have much longer colons than most rodents, but they must also supplement their diet by eating their feces (coprophagy).[76] However, they do not consume all their feces indiscriminately, but produce special soft pellets, called cecotropes (or caecal pellets), which recycle B vitamins, fiber, and bacteria required for proper digestion.[49][77] The cecotropes are eaten directly from the anus, unless the guinea pig is pregnant or obese.[49] They share this behaviour with rabbits. In geriatric boars or sows (rarely in young ones), the muscles which allow the softer pellets to be expelled from the anus can become weak. This creates a condition known as fecal impaction, which prevents the animal from redigesting cecotropes even though harder pellets may pass through the impacted mass.[78] The condition may be temporarily alleviated by a human carefully removing the impacted feces from the anus.
Guinea pigs benefit from a diet of fresh grass hay, such as timothy hay, in addition to food pellets which are often based on timothy hay. Alfalfa hay is also a popular food choice and most guinea pigs will eat large amounts of alfalfa when offered it,[17][79] though some controversy exists over offering alfalfa to adult guinea pigs. Some pet owners and veterinary organizations have advised that, as a legume rather than a grass hay, alfalfa consumed in large amounts may lead to obesity, as well as bladder stones from the excess calcium in all animals except for pregnant and very young guinea pigs.[80] However, published scientific sources mention alfalfa as a food source that can replenish protein, amino acids, and fiber.[81][77][82]
Like humans, but unlike most other mammals, guinea pigs cannot synthesize their own vitamin C and must obtain this vital nutrient from food. If guinea pigs do not ingest enough vitamin C, they can suffer from potentially fatal scurvy. Guinea pigs require about 10 mg of vitamin C daily (20 mg if pregnant), which can be obtained through fresh, raw fruits and vegetables (such as broccoli, apple, cabbage, carrot, celery, and spinach) or through dietary supplements or by eating fresh pellets designed for guinea pigs, if they have been handled properly.[83] Healthy diets for guinea pigs require a complex balance of calcium, magnesium, phosphorus, potassium, and hydrogen ions; but adequate amounts of vitamins A, D, and E are also necessary.[84]
Poor diets for guinea pigs have been associated with muscular dystrophy, metastatic calcification, difficulties with pregnancy, vitamin deficiencies, and teeth problems.[85][86] Guinea pigs tend to be fickle eaters when it comes to fresh fruits and vegetables after having learned early in life what is and is not appropriate to consume, and their eating habits may be difficult to change after maturity.[77][87] They do not respond well to sudden changes in their diet and they may stop eating and starve rather than accept new food types.[41] A constant supply of hay is generally recommended, as guinea pigs feed continuously and may develop bad habits if food is not present, such as chewing on their hair.[88] Because their teeth grow constantly (as do their nails, like humans), they routinely gnaw on things, lest their teeth become too large for their jaw (a common problem in rodents). Guinea pigs chew on cloth, paper, plastic, and rubber, if they are available.
A number of plants are poisonous to guinea pigs, including bracken, bryony, buttercup, charlock, deadly nightshade, foxglove, hellebore, hemlock, lily of the valley, mayweed, monkshood, privet, ragwort, rhubarb, speedwell, toadflax (both Linaria vulgaris and Linaria dalmatica), and wild celery.[89] Additionally, any plant which grows from a bulb (e.g., tulip or onion) is normally considered poisonous,[90] as well as ivy and oak tree leaves.
Males (boars) reach sexual maturity in 3–5 weeks. Similarly, females (sows) can be fertile as early as 4 weeks old, and can carry litters before they are fully-grown adults.[91] A sow is able to breed year-round (with spring being the peak). A sow can have as many as five litters in a year, but six is theoretically possible.[10] Unlike the offspring of most rodents, which are altricial at birth, newborn cavy pups are precocial, and are well-developed with hair, teeth, claws, and partial eyesight.[41] The pups are immediately mobile and begin eating solid food immediately, though they continue to suckle. Sows can once again become pregnant 6–48 hours after giving birth, but it is not healthy for a female to be constantly pregnant.[92]
The gestation period lasts from 59 days (1.9 months) to 72 days (2.4 months), with an average of 63–68 days.[60] Because of the long gestation period and the large size of the pups, pregnant sows may become large and eggplant-shaped, although the change in size and shape varies depending upon the size of the litter. Litter size ranges from one to six, with three being the average;[93] the largest recorded litter size is 9.[94] The guinea pig mother only has two nipples, but she can readily raise the more average-sized litters of 2 to 4 pups.[95][96] In smaller litters, difficulties may occur during labour due to oversized pups. Large litters result in higher incidences of stillbirth, but because the pups are delivered at an advanced stage of development, lack of access to the mother's milk has little effect on the mortality rate of newborns.[97]
Cohabitating females assist in mothering duties if lactating;[98] guinea pigs practice alloparental care, in which a sow may adopt the pups of another. This might take place if the original parents die or are for some reason separated from them. This behavior is common and is seen in many other animal species such as the elephant.[99]
Toxemia of pregnancy (hypertension) is a common problem and kills many pregnant females. Signs of toxemia include: anorexia (loss of appetite), lack of energy, excessive salivation, a sweet or fruity breath odor due to ketones, and seizures in advanced cases.[100] Pregnancy toxemia appears to be most common in hot climates.[101] Other serious complications during pregnancy can include a prolapsed uterus, hypocalcaemia, and mastitis.[102]
Females that do not give birth may develop an irreversible fusing or calcified cartilage of the pubic symphysis, a joint in the pelvis, which may occur after six months of age.[60]: 72–73 If they become pregnant after this has happened, the birth canal may not widen sufficiently, which may lead to dystocia and death as they attempt to give birth.[103]
Common ailments in domestic guinea pigs include respiratory tract infections, diarrhea, scurvy (vitamin C deficiency, typically characterized by sluggishness), abscesses due to infection (often in the neck, due to hay embedded in the throat, or from external scratches), and infections by lice, mites, or fungus.[104]
Mange mites (Trixacarus caviae) are a common cause of hair loss, and other symptoms may also include excessive scratching, unusually aggressive behavior when touched (due to pain), and, in some instances, seizures.[105] Guinea pigs may also suffer from "running lice" (Gliricola porcelli), a small, white insect that can be seen moving through the hair; their eggs, which appear as black or white specks attached to the hair, are sometimes referred to as "static lice". Other causes of hair loss can be due to hormonal upsets caused by underlying medical conditions such as ovarian cysts.[106]
Foreign bodies, especially small pieces of hay or straw, can become lodged in the eyes of guinea pigs, resulting in excessive blinking, tearing, and in some cases an opaque film over the eye due to corneal ulcer.[107] Hay or straw dust can also cause sneezing. While it is normal for guinea pigs to sneeze periodically, frequent sneezing may be a symptom of pneumonia, especially in response to atmospheric changes. Pneumonia may also be accompanied by torticollis and can be fatal.[108]
Because the guinea pig has a stout, compact body, it more easily tolerates excessive cold than excessive heat.[109] Its normal body temperature is 101–104 °F (38–40 °C),[110] so its ideal ambient air temperature range is similar to a human's, about 65–75 °F (18–24 °C).[109] Consistent ambient temperatures in excess of 90 °F (32 °C) have been linked to hyperthermia and death, especially among pregnant sows.[109] Guinea pigs are not well suited to environments that feature wind or frequent drafts,[111] and respond poorly to extremes of humidity outside of the range of 30–70%.[112]
Guinea pigs are prey animals whose survival instinct is to mask pain and signs of illness, and many times health problems may not be apparent until a condition is severe or in its advanced stages. Treatment of disease is made more difficult by the extreme sensitivity guinea pigs have to most antibiotics, including penicillin, which kill off the intestinal flora and quickly bring on episodes of diarrhea and in some cases, death.[113][114]
Similar to the inherited genetic diseases of other breeds of animal (such as hip dysplasia in canines), a number of genetic abnormalities of guinea pigs have been reported. Most commonly, the roan coloration of Abyssinian guinea pigs is associated with congenital eye disorders and problems with the digestive system.[115] Other genetic disorders include "waltzing disease" (deafness coupled with a tendency to run in circles), palsy, and tremor conditions.[116]
If handled correctly early in life, guinea pigs become amenable to being picked up and carried, and seldom bite or scratch.[41] They are timid explorers and often hesitate to attempt an escape from their cage even when an opportunity presents itself.[48] Still, they show considerable curiosity when allowed to walk freely, especially in familiar and safe terrain. Guinea pigs that become familiar with their owner will whistle on the owner's approach; they will also learn to whistle in response to the rustling of plastic bags or the opening of refrigerator doors, where their food is most commonly stored. In Switzerland, owning a single guinea pig is considered harmful to its well-being and forbidden by law.[117]
Domesticated guinea pigs occur in many breeds, which have been developed since their introduction to Europe and North America. These varieties vary in hair and color composition. The most common varieties found in pet stores are the English shorthair (also known as the American), which have a short, smooth coat, and the Abyssinian, whose coat is ruffled with cowlicks, or rosettes. Also popular among breeders are the Peruvian and the Sheltie (or Silkie), both straight longhair breeds, and the Texel, a curly longhair. Grooming of guinea pigs is primarily accomplished using combs or brushes. Shorthair breeds are typically brushed weekly, while longhair breeds may require daily grooming.[118]
Cavy clubs and associations dedicated to the showing and breeding of guinea pigs have been established worldwide. The American Cavy Breeders Association, an adjunct to the American Rabbit Breeders' Association, is the governing body in the United States and Canada.[119] The British Cavy Council governs cavy clubs in the United Kingdom. Similar organizations exist in Australia (Australian National Cavy Council)[120] and New Zealand (New Zealand Cavy Council).[121] Each club publishes its own standard of perfection and determines which breeds are eligible for showing.
Allergic symptoms, including rhinitis, conjunctivitis, and asthma, have been documented in laboratory animal workers who come into contact with guinea pigs.[122][123] Allergic reactions following direct exposure to guinea pigs in domestic settings have also been reported.[122] Two major guinea pig allergens, Cav p I and Cav p II, have been identified in guinea pig fluids (urine and saliva) and guinea pig dander.[122] People who are allergic to guinea pigs are usually allergic to hamsters and gerbils, as well.[124] Allergy shots can successfully treat an allergy to guinea pigs, although treatment can take up to 18 months.
.png)
As a result of their widespread popularity, especially in households with children, guinea pigs have shown a presence in culture and media. Some noted appearances of the animal in literature include the short story "Pigs Is Pigs" by Ellis Parker Butler, which is a tale of bureaucratic incompetence. Two guinea pigs held at a railway station breed unchecked while humans argue as to whether they are "pigs" or "pets" for the purpose of determining freight charges.[125] Butler's story, in turn, inspired the Star Trek: The Original Series episode "The Trouble with Tribbles", written by David Gerrold.[126] In the Golden Hamster Saga books, two guinea pigs named Enrico and Caruso are modern-day thespians (named after Enrico Caruso) who serve as secondary characters, and often irritate the main character, Freddy Auratus, who strongly dislikes their acting antics.
The Fairy Caravan, a novel by Beatrix Potter,[127] and Michael Bond's Olga da Polga series for children,[128] both feature guinea pigs as the protagonist. Another appearance is in The Magician's Nephew by C. S. Lewis: in the first (chronologically) of his The Chronicles of Narnia series, a guinea pig is the first creature to travel to the Wood between the Worlds.[129] In Ursula Dubosarsky's Maisie and the Pinny Gig, a little girl has a recurrent dream about a giant guinea pig, while guinea pigs feature significantly in several of Dubosarsky's other books, including the young adult novel The White Guinea Pig and The Game of the Goose.[130]
Guinea pigs have also been featured in film and television. In the TV movie Shredderman Rules, the main character and the main character's crush both have guinea pigs which play a minor part in the plot. A guinea pig named Rodney, voiced by Chris Rock, was a prominent character in the 1998 film Dr. Dolittle, and Linny the Guinea pig is a co-star on Nick Jr.'s Wonder Pets. Guinea pigs were used in some major advertising campaigns in the 1990s and 2000s, notably for Egg Banking plc,[131] Snapple, and Blockbuster Video.[132] In the South Park season 12 episode "Pandemic 2: The Startling", giant guinea pigs dressed in costumes rampage over the Earth.[133] The 2009 Walt Disney Pictures movie G-Force features a group of highly intelligent guinea pigs trained as operatives of the U.S. government. A video game based on the movie was also released. A guinea pig named Bugsy appears in the 2008 film Bedtime Stories. A guinea pig named Cashew features prominently in the second season of the U.S. adaptation of House of Cards. A guinea pig plays a small but pivotal role in Episode 3, Series 4 (2017) of Black Mirror called Crocodile.
Guinea pigs (called cuy, cuye, or curí) were originally domesticated for their meat in the Andes. Traditionally, the animal was reserved for ceremonial meals and as a delicacy by indigenous people in the Andean highlands, but since the 1960s, it has become more socially acceptable for consumption by all people.[134] It continues to be a major part of the diet in Peru and Bolivia, particularly in the Andes Mountains highlands; it is also eaten in some areas of Ecuador (mainly in the Sierra) and in Colombia,[135] mostly in the southwestern part of the country (Cauca and Nariño departments). Because guinea pigs require much less room than traditional livestock and reproduce extremely quickly, they are a more profitable source of food and income than many traditional stock animals, such as pigs and cattle;[136] moreover, they can be raised in an urban environment. Both rural and urban families raise guinea pigs for supplementary income, and the animals are commonly bought and sold at local markets and large-scale municipal fairs.[137] Guinea pig meat is high in protein and low in fat and cholesterol, and is described as being similar to rabbit and the dark meat of chicken.[6][138] The animal may be served fried (chactado or frito), broiled (asado), or roasted (al horno), and in urban restaurants may also be served in a casserole or a fricassee.[139] Ecuadorians commonly consume sopa or locro de cuy, a soup dish.[139] Pachamanca or huatia, a process similar to barbecuing, is also popular, and is usually served with corn beer (chicha) in traditional settings.[139]
Peruvians consume an estimated 65 million guinea pigs each year, and the animal is so entrenched in the culture that one famous painting of the Last Supper in the main cathedral in Cusco shows Christ and the 12 disciples dining on guinea pig.[6] The animal remains an important aspect of certain religious events in both rural and urban areas of Peru. A religious celebration, known as jaca tsariy ("collecting the cuys"), is a major festival in many villages in the Antonio Raimondi province of eastern Peru and is celebrated in smaller ceremonies in Lima.[140] It is a syncretistic event, combining elements of Catholicism and pre-Columbian religious practices, and revolves around the celebration of local patron saints.[13] The exact form the jaca tsariy takes differs from town to town; in some localities, a sirvinti (servant) is appointed to go from door to door, collecting donations of guinea pigs, while in others, guinea pigs may be brought to a communal area to be released in a mock bullfight.[13] Meals such as cuy chactado are always served as part of these festivities, and the killing and serving of the animal are framed by some communities as a symbolic satire of local politicians or important figures.[13] In the Tungurahua and Cotopaxi provinces of central Ecuador, guinea pigs are employed in the celebrations surrounding the feast of Corpus Christi as part of the Ensayo, which is a community meal, and the Octava, where castillos (greased poles) are erected with prizes tied to the crossbars, from which several guinea pigs may be hung.[141] The Peruvian town of Churin has an annual festival that involves dressing guinea pigs in elaborate costumes for competition.[142] There are also guinea pig festivals held in Huancayo, Cusco, Lima, and Huacho, featuring costumes and guinea pig dishes. Most guinea pig celebrations take place on the National Guinea Pig Day (Día Nacional del Cuy) across Peru on the second Friday of October.[143]
Peruvian research universities, especially La Molina National Agrarian University, began experimental programs in the 1960s with the intention of breeding larger-sized guinea pigs.[144] Subsequent university efforts have sought to change breeding and husbandry procedures in South America, to make the raising of guinea pigs as livestock more economically sustainable.[145] The variety of guinea pig produced by La Molina is fast-growing and can weigh 3 kilograms (6.6 lb).[29] All the large breeds of guinea pig are known as cuy mejorados and the pet breeds are known as cuy criollos. The three original lines out of Peru were the Perú (weighing 800 grams (28 oz) by 2 weeks), the Andina, and the Inti.[146]
Andean immigrants in New York City raise and sell guinea pigs for meat, and some South American restaurants in major cities in the United States serve cuy as a delicacy.[147][29] In the 1990s and 2000s, La Molina University began exporting large-breed guinea pigs to Europe, Japan, and the United States in the hope of increasing human consumption outside of countries in northern South America.[6]
Efforts have been made to promote guinea pig husbandry in developing countries of West Africa,[136] where they occur more widely than generally known because they are usually not covered by livestock statistics. However, it has not been known when and where the animals have been introduced to Africa.[148] In Cameroon, they are widely distributed.[149][150] In the Democratic Republic of the Congo, they can be found both in peri-urban environments[151] as well as in rural regions, for example, in South Kivu.[152][153] They are also frequently held in rural households in Iringa Region of southwestern Tanzania.[154][155]
The use of guinea pigs in scientific experimentation dates back at least to the 17th century, when the Italian biologists Marcello Malpighi and Carlo Fracassati conducted vivisections of guinea pigs in their examinations of anatomic structures.[156] In 1780, Antoine Lavoisier used a guinea pig in his experiments with the calorimeter, a device used to measure heat production. The heat from the guinea pig's respiration melted snow surrounding the calorimeter, showing that respiratory gas exchange is a combustion, similar to a candle burning.[157] Guinea pigs played a major role in the establishment of germ theory in the late 19th century, through the experiments of Louis Pasteur, Émile Roux, and Robert Koch.[158] Guinea pigs have been launched into orbital space flight several times, first by the USSR on the Sputnik 9 biosatellite of March 9, 1961 – with a successful recovery.[159] China also launched and recovered a biosatellite in 1990 which included guinea pigs as passengers.[160]
Guinea pigs remained popular laboratory animals until the later 20th century: about 2.5 million guinea pigs were used annually in the U.S. for research in the 1960s,[161] but that total decreased to about 375,000 by the mid-1990s.[41] As of 2007, they constitute about 2% of the current total of laboratory animals.[161] In the past, they were widely used to standardize vaccines and antiviral agents; they were also often employed in studies on the production of antibodies in response to extreme allergic reactions, or anaphylaxis.[162] Less common uses included research in pharmacology and irradiation.[162] Since the middle 20th century, they have been replaced in laboratory contexts primarily by mice and rats. This is in part because research into the genetics of guinea pigs has lagged behind that of other rodents, although geneticists W. E. Castle and Sewall Wright made a number of contributions to this area of study, especially regarding coat color.[116][163] The guinea pig genome was sequenced in 2008 as part of the Mammalian Genome Project, but the guinea pig sequence scaffolds have not been assigned to chromosomes.[164]
The guinea pig was most extensively used in research and diagnosis of infectious diseases.[162] Common uses included identification of brucellosis, Chagas disease, cholera, diphtheria, foot-and-mouth disease, glanders, Q fever, Rocky Mountain spotted fever, and various strains of typhus.[162] They are still frequently used to diagnose tuberculosis, since they are easily infected by human tuberculosis bacteria.[161] Because guinea pigs are one of the few animals which, like humans and other primates, cannot synthesize vitamin C, but must obtain it from their diet, they are ideal for researching scurvy.[161] From the accidental discovery in 1907 that scurvy could be induced in guinea pigs, to their use to prove the chemical structure of the "ascorbutic factor" in 1932, the guinea pig model proved a crucial part of vitamin C research.[165][166]
Complement, an important component for serology, was first isolated from the blood of the guinea pig.[161] Guinea pigs have an unusual insulin mutation,[167] and are a suitable species for the generation of anti-insulin antibodies.[168] Present at a level 10 times that found in other mammals, the insulin in guinea pigs may be important in growth regulation, a role usually played by growth hormone.[169] Additionally, guinea pigs have been identified as model organisms for the study of juvenile diabetes and, because of the frequency of pregnancy toxemia, of pre-eclampsia in human females.[98] Their placental structure is similar to that of humans, and their gestation period can be divided into trimesters that resemble the stages of fetal development in humans.[170]
Guinea pig strains used in scientific research are primarily outbred strains. Aside from the common American or English stock, the two main outbred strains in laboratory use are the Hartley and Dunkin-Hartley; these English strains are albino, although pigmented strains are also available.[171] Inbred strains are less common and are usually used for very specific research, such as immune system molecular biology. Of the inbred strains that have been created, the two still used with any frequency are, following Sewall Wright's designations, "Strain 2" and "Strain 13".[116][171]
Hairless breeds of guinea pigs have been used in scientific research since the 1980s, particularly for dermatological studies. A hairless and immunodeficient breed was the result of a spontaneous genetic mutation in inbred laboratory strains from the Hartley stock at the Eastman Kodak Company in 1979.[172] An immunocompetent hairless breed was also identified by the Institute Armand Frappier in 1978, and Charles River Laboratories has reproduced this breed for research since 1982.[173] Cavy fanciers then began acquiring hairless breeds, and the pet hairless varieties are referred to as "skinny pigs".
In English, the term "guinea pig" is commonly used as a metaphor for a subject of scientific experimentation, or in modern times a subject of any experiment or test. This usage dates back to the early 20th century: the earliest examples cited by the Oxford English Dictionary date from 1913 and 1920.[174] In 1933, Consumers Research founders F. J. Schlink and Arthur Kallet wrote a book entitled 100,000,000 Guinea Pigs, extending the metaphor to consumer society.[175] The book became a national bestseller in the United States, thus further popularizing the term, and spurred the growth of the consumer protection movement.[176] During World War II, the Guinea Pig Club was established at Queen Victoria Hospital, East Grinstead, Sussex, England, as a social club and mutual support network for the patients of plastic surgeon Archibald McIndoe, who were undergoing previously untested reconstruction procedures.[177] The negative connotation of the term was later employed in the novel The Guinea Pigs (1970) by Czech author Ludvík Vaculík as an allegory for Soviet totalitarianism.[178]
_at_Keswick_Public_Library.jpg)
_at_Keswick_Public_Library.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: location (link) {{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) The guinea pig or domestic guinea pig (Cavia porcellus), also known as the cavy or domestic cavy (/ˈkeɪvi/), is a species of rodent belonging to the genus Cavia in the family Caviidae. Breeders tend to use the word cavy to describe the animal, while in scientific and laboratory contexts, it is far more commonly referred to by the common name guinea pig. Despite their common name, guinea pigs are not native to Guinea, nor are they closely related biologically to pigs, and the origin of the name is still unclear. They originated in the Andes of South America. Studies based on biochemistry and hybridization suggest they are domesticated animals that do not exist naturally in the wild, descendants of a closely related cavy species such as C. tschudii. They were originally domesticated as livestock for a source of meat, and are still consumed in some parts of the world.
In Western society, the guinea pig has enjoyed widespread popularity as a pet since its introduction to Europe and North America by European traders in the 16th century. Their docile nature, friendly responsiveness to handling and feeding, and the relative ease of caring for them have continued to make guinea pigs a popular choice of household pet. Organizations devoted to the competitive breeding of guinea pigs have been formed worldwide. Many specialized breeds, with varying coat colors and textures, are selected by breeders.
Livestock breeds of the guinea pig play an important role in folk culture for many indigenous Andean peoples, especially as a food source. The animals are also used in folk medicine and in community religious ceremonies. They are raised for their meat and are a culinary staple in the Andes Mountains, where they are known as cuy. In the 1960s a modern breeding program was started in Peru that resulted in large breeds known as cuy mejorados (improved cuy). Marketers tried to increase consumption of the animal outside South America.
Biological experimentation on domestic guinea pigs has been carried out since the 17th century. The animals were used so frequently as model organisms in the 19th and 20th centuries that the epithet guinea pig came into use to describe a human test subject. Since that time, they have been largely replaced by other rodents, such as mice and rats. However, they are still used in research, primarily as models to study such human medical conditions as juvenile diabetes, tuberculosis, scurvy (like humans, they require dietary intake of vitamin C), and pregnancy complications.
Kobajo (Cavia porcellus) estas, origine neotropisa, malsovaĝa specio de la genro kavio. Ĝi devenas el Sudameriko.
La latina nomo Cavia porcellus signifas: porketo, kiu ŝatas esti en kavo. Germanlingve ĝi nomiĝas Meerschweinchen (marporketo), ĉar maristo kunportis ilin el Sudameriko. La angla vorto guinea pig enhavas, ke oni povis aĉeti la porketojn por la angla monero Guinea kiel ludbesto por infanoj. Ili ne estas porketoj, sed ronĝuloj kaj parencoj de la doloĥoto, histriko kaj hidroĥero.
Kobajoj estis uzitaj por tuberkuloza esplorado fare de Robert Koch, por bakteria esplorado fare de Emil von Behring kaj por difteria esplorado fare de Louis Pasteur. Pro tio, ke kobajoj estas plu multe uzataj por medicinaj eksperimentoj en laboratorio, la vorto akiris la kromsignifon "objekto de eksperimento" kaj estas tiusence uzata ankaŭ pri homoj.
Kobajoj povas atingi aĝon de 8 ĝis 10 jaroj, ili estas afablaj kaj kontentiĝemaj. La femaloj estas gravedaj dum 60 - 72 tagoj kaj naskas 2 - 4 idojn. Ekde naskiĝo la idoj jam havas felon kaj povas memstare manĝi, tamen la femalo mamsuĉigas ilin dum ĉirkaŭ 3 semajnoj. Ili estas bredataj ankaŭ pro produktado de kobajaĵo.
Ili ŝatas manĝi herbon, fojnon, legomojn, grajnojn kaj fruktojn. Oni ne donu al ili bestaro-devenajn produktojn. Kobajojn oni malsame nutras en diversaj landoj. Laŭ ilia manĝo ili bezonas akvon kaj vitaminon C.
Kobajo (Cavia porcellus) estas, origine neotropisa, malsovaĝa specio de la genro kavio. Ĝi devenas el Sudameriko.
Cavia porcellus, conocida como cuy, cuye, cuyo, cobaya, cobayo, acure, güimo o conejillo de Indias, es una especie híbrida doméstica de roedor histricomorfo de la familia Caviidae. Es el resultado del cruce milenario de varias especies del género Cavia realizado en la región andina de América del Sur, habiéndose encontrado registros arqueológicos en Colombia, Ecuador, Perú y Bolivia. Cumple y ha cumplido diferentes funciones en diversas sociedades a lo largo del tiempo como animal de compañía, de experimentación, de uso lúdico, alimento, y animal de diagnóstico, «limpia» y ofrenda en la medicina y cosmovisión andina.[1]
La especie fue descrita por primera vez por el naturalista suizo Conrad von Gesner en 1554.[2]
Su nombre científico se debe a la descripción de Erxleben en 1777, y es una mezcla de la designación del género de Pallas (1766) y el nombre específico dado por Carlos Linneo (1758).[3]
Los cuyes alcanzan un peso de hasta 1 kg (kilogramo) y viven entre cinco y ocho años.
Son animales herbívoros, por lo que el aporte de fibra en el alimento es indispensable. Por otro lado, el aporte de vitamina C es altamente necesario, pues las cobayas, los primates y los murciélagos son las únicas especies que no sintetizan esta vitamina y si no se les proporciona vitamina C, pueden llegar a presentar escorbuto y morir, así que se debe incluir en su dieta pimiento, guayaba (se debe de administrar en pocas cantidades debido a su alto contenido de azúcar), y nunca productos altamente cítricos, como la naranja, el pomelo o el limón. Una dieta bien equilibrada deberá componerse de verduras y hortalizas frescas, heno, agua, todo ello complementado con croquetas o comida comercial.
Para prevenir deficiencias hay que procurar a la mascota una dieta variada. El heno sirve para cubrir las necesidades de hidratos de carbono y de fibra. La alfalfa les otorga calcio para sus huesos y es fundamental. La fruta y la verdura ayudan a satisfacer sus necesidades de vitaminas y gran parte del líquido necesario. Para la comida conviene utilizar recipientes de barro cerámico pesados que resistan la inclinación y consiguiente caída del alimento. Sus lados deben ser lo bastante altos para mantener el material de cama y las heces lejos de la comida. Por otro lado, es muy importante que toda la comida fresca que demos a nuestras cobayas esté a temperatura ambiente; nunca puede estar recién sacada del refrigerador.
Gran parte de sus necesidades de líquidos quedan cubiertas por la ingestión de alimentos frescos. Deben tener siempre a su disposición un bebedero con agua limpia y fresca. Si se utilizan unas botellas de agua equipadas con tubo para beber, será más fácil mantener el agua libre de contaminación. Los cobayos tienden a contaminar y obstruir sus botellas de agua más que otros roedores domésticos, ya que mastican el tubo con el fin de obtener el agua, introduciéndose partículas de comida en la botella. Por estas razones, toda comida y los contenedores de agua en particular, deben limpiarse de forma habitual.
Al ser animales herbívoros, no se les debe dar carne, productos lácteos o pellets para conejos (no contienen vitamina C y algunos incluso pueden incluir antibióticos tóxicos para cuyes).[4]
Las cobayas son animales cecotrofos, forma de coprofagia específica de ciertos roedores donde tras sufrir una primera digestión el alimento, se generan unas heces blandas (cecotrofos) que son consumidas directamente desde el ano antes de que lleguen al suelo.[5][6] Tras una segunda digestión y tras terminar de absorber todos los nutrientes en el intestino delgado, se forman unas heces duras que son eliminadas definitivamente.[5] Esta es una adaptación para aprovechar los nutrientes cuando es necesario el concurso de bacterias para hacerlos asimilables (de forma parecida a como ocurre en los rumiantes), ya que en este caso la actividad microbiana tiene lugar en el ciego, situado tras el intestino delgado. Esta disposición del conducto de absorción de nutrientes antes de la cámara de actividad microbiana hace necesario esta segunda vuelta para poder asimilar el alimento procesado.
Para tener cuyes sanos y evitar enfermedades se debe:
Un cuy sano es un animal alegre, con pelo brillante, gordito, bien desarrollado y que come bien. Un cuy está enfermo cuando se separa de los demás, se arrincona, está decaído, no quiere comer, se le eriza el pelo, se le hunde la barriga, tiene diarrea y baja de peso rápidamente. En este caso hay que separarlo rápidamente de los demás para que no los contagie y acudir a un veterinario especializado en animales exóticos.
Las enfermedades más comunes de los cuyes son las siguientes:
Los cuyes aparecen en los depósitos arqueológicos tan antiguos como de hace 9000 años; es posible que hayan sido domesticados ya en el 5000 a. C., pero definitivamente lo fueron en el 2500 a. C.[7] Existen registros bioarqueológicos de uso ritual como ofrenda a partir de los 2500 a. C. en el Templo de las Manos Cruzadas de Kotosh, en la región peruana de Huánuco.[7] Se estima que Cavia porcellus es el resultado de la domesticación de especies silvestres como Cavia tschudii y/o Cavia aperea.[8][9] A lo largo del tiempo, el hombre andino ha criado cuyes para consumir su carne e incluso en algunas zonas para hacer ropa con su piel; un claro ejemplo se da en la sierra ecuatoriana.
La carne de cuy es un alimento de excelente sabor y calidad. Se caracteriza por contener alto nivel proteico y bajo en grasa; además, colesterol de buena calidad, minerales y vitaminas.
En los países andinos, existe una población estable de más o menos 35 000 000 (treinta y cinco millones) de cuyes, siendo el Perú el de mayor consumo y población de ellos, con un consumo anual de más de 65 000 000 (sesenta y cinco millones) de cuyes, producidos por una población más o menos estable de 22 000 000 (veintidós millones) de animales criados básicamente con sistemas de producción familiar. Dentro de la gastronomía peruana se encuentra al cuy de muchas formas ya sea cuy al horno, cuy chactado (frito en abundante aceite) acompañado de papas fritas o asadas y alguna salsa picante, pepián de cuy (guiso del propio cuy) acompañado con papas y arroz, chiri uchu (como parte del plato en sí), sopa de cuy, chicharrón de cuy, picante de cuy (en salsa de rocoto y culantro), entre muchos otros platos.[11]
La población estimada de auto-consumo en Ecuador es de 15 000 000 (quince millones) de cabezas de cuy,[12] algo muy inferior a la producción comercial, que se estima en 50 millones. En este país también se le puede consumir en forma de helado.[13]
En Bolivia, en la zona andina del departamento de Nariño en Colombia, Ecuador[14] y el Perú se crían razas de carne de este roedor para el consumo popular, utilizadas en diversas preparaciones culinarias en estos países. Gastrónomos famosos lo consideran un manjar.[15]
La carne de cuy tiene un alto valor biológico, debido a que contiene los aminoácidos esenciales y ácidos grasos esenciales requeridos en la nutrición humana. Según las tablas peruanas de composición de alimentos 2017, elaborado por el Centro Nacional de Alimentación y Nutrición del Instituto Nacional de Salud (INS) del Ministerio de Salud (Minsa), la carne de cuy contiene 78.1% de agua; 19% de proteína; 1.6% de grasa; 1.2% de minerales y 0.1% de carbohidratos totales y disponibles. Entre los minerales más importantes están el Calcio (29 miligramos), Fósforo (29 mg), Zinc (1.57 mg) y Hierro (1.9 mg). Asimismo, muestra el contenido de las principales vitaminas como la Tiamina (0.06 mg), Riboflavina (0.14 mg) y la Niacina (6.50 mg); así como el contenido de energía que alcanza las 96 kilocalorías (Kcal).[16]
Hay dos razas principales de cuy para alimentación, además de varias líneas:
Se caracteriza por tener buena conformación cárnica, ser precoz (es decir, tiene un rápido crecimiento o engorde) y ser poco prolífica.[17] A los ocho meses, llega a los 2.6 kg (kilogramos) de peso.[18] Se formó esta raza a partir de un programa de selección de 34 generaciones.[19]
Se caracteriza por tener buena conformación y ser prolífica, pero menos precoz que la raza Perú.[20] Se formó a partir de un programa de selección de 35 generaciones.[19] Son de color blanco puro y de ojos negros.
Se caracteriza por ser un promedio de las dos razas anteriores.Se formó a partir de un programa de selección de 43 generaciones.[19] Es un animal más forrajero y sus colores son amarillo o bayo con blanco.
Cavia porcellus es un animal muy común para la experimentación en investigación biomédica, de ahí que la expresión cobaya o conejillo de Indias se utilice popularmente como sinónimo de objeto de experimentación.[21]
Es utilizado ritualmente dentro de la medicina tradicional andina de Ecuador y Perú con la finalidad de «limpiar» y/o realizar un diagnóstico del problema de salud en el paciente.[22] El roedor luego de ser frotado sobre el cuerpo del paciente muere[23] El entierro ritual del cuy es parte de la ceremonia.[24]
Asimismo, ha sido utilizado ancestralmente y tradicionalmente como ofrenda por diferentes culturas de los Andes.[25][26] Existen registros bioarqueológicos de este uso ritual a partir de los 2500 a. C. en el Templo de las Manos Cruzadas de Kotosh en la región peruana de Huánuco.[7]
La tómbola de cuyes es un juego muy popular en celebraciones y ferias en Perú. En este juego, el animal es colocado en el centro de una círculo de casitas numeradas. Luego, en el centro se le da vueltas al cuy que se encuentra dentro de una caja en el piso para marearlo. Al destapar la caja, el cuy se introducirá en una de las casitas numeradas. La persona que ha comprado el boleto con el mismo número de la casita en donde el cuy entró, es la ganadora.[27]
Otra de las razones para la crianza de este roedor es para comercializarlo como animal de compañía.
En la actualidad se le cría cada vez más para tenerlo como mascota, al poder convivir con niños pequeños. Como tal se ha preferido el denominado cuy del tipo 3; es decir, las cobayas de pelo largo y lacio llamadas «cobayas de Angora». Aunque algunas especies de pelo corto también son preferidas como animal de compañía.
En español, Cavia porcellus recibe diversos nombres propios, según el país. En su zona de origen (Colombia, Ecuador y Perú) se le conoce como cuy (del quechua quwi), nombre onomatopéyico que aún lleva en algunas regiones de América del Sur. Principalmente en este continente, aunque también en México y América Central, existen varias formas surgidas a partir del nombre onomatopéyico quechua quwi, cuyi, cuyo, cuye, cuilo, cuis. En países del Caribe y Andalucía el nombre presenta variantes como acure, curí, curío, cury. En la Sierra Central del Perú en Huánuco, Áncash, Pasco y Junín se le conoce con el nombre de jaca o aca (del vocablo Quechua haka).[28]
En España y en ciertas zonas de Hispanoamérica se emplean los nombres cobayo y cobaya,[29] posiblemente derivados del idioma tupí sabúia. En muchos países, incluyendo los ya mencionados, recibe el nombre de conejillo de indias. En la región rioplatense suele ser llamado chanchito de Indias,[30] mientras que en el resto de la Argentina se usan las palabran cuis o cobayo. En Puerto Rico se utiliza comúnmente el nombre güimo.
El nombre que la especie Cavia porcellus recibe en otros idiomas carece por completo de relación con el original.
El origen de todos estos nombres es difícil de explicar. La principal hipótesis para el nombre en inglés de guinea pig es que quizás los comerciantes alemanes e ingleses que lo llevaron a Europa regresaban por mar desde Guinea, lo que podría haber generado confusión con respecto al origen del animal.[31] El término guinea se usaba con frecuencia en inglés para referirse generalmente a cualquier país lejano y desconocido, por lo que el nombre puede ser simplemente una referencia colorida a los orígenes exóticos del animal.[32][33]
Otra hipótesis es que el nombre de los animales podría estar relacionado con la moneda «guinea», una moneda de oro inglesa. No obstante, esta hipótesis es insostenible, porque la guinea surgió por primera vez en Inglaterra en 1663, y William Harvey usó el término ginny-pig ya en 1653.[34]
Datos: Q79803
Multimedia:
Especies: Cavia porcellus
Cavia porcellus, conocida como cuy, cuye, cuyo, cobaya, cobayo, acure, güimo o conejillo de Indias, es una especie híbrida doméstica de roedor histricomorfo de la familia Caviidae. Es el resultado del cruce milenario de varias especies del género Cavia realizado en la región andina de América del Sur, habiéndose encontrado registros arqueológicos en Colombia, Ecuador, Perú y Bolivia. Cumple y ha cumplido diferentes funciones en diversas sociedades a lo largo del tiempo como animal de compañía, de experimentación, de uso lúdico, alimento, y animal de diagnóstico, «limpia» y ofrenda en la medicina y cosmovisión andina.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Merisiga (perekond). Merisiga (Cavia porcellus L.) on näriliste seltsi merisigalaste sugukonda kuuluv loom.
Merisiga on valge või kollase-mustalaiguline sabatu näriline. Keha pikkus on kuni 30 cm. Nad on hea sigivusega, andes aastas 3–5 pesakonda, igas 2–4 poega (metsikuil liikidel 2 pesakonda) [1]. Emasel on ainult kaks nisa [1] ja kui poegi on rohkem, siis ootavad ülejäänud ilma tõuklemata oma järjekorda.
Merisea tiinus vältab ligi 2 kuud. Vastsündinud on hästi arenenud, nägijad, kasvavad kiiresti ja võivad juba 2–3 kuu vanuselt ise järglasi anda. [1].
Merisiga võib elada närilise kohta võrdlemisi vanaks: 8–10 aastat. [1]
Merisea päritolu ei ole veel välja selgitatud. Lõuna-Ameerikas elab 8 metsikut merisealiiki ja millisest neist kodumerisiga põlvneb, selle üle vaidlused veel kestavad. "Loomade elu" andmetel on merisea lähim looduslik sugulane Cavia cutleri [1].
Kodumerisiga erineb metsikuist merisealiikidest vähe. Aretatud on küll tõuge, mis karvastiku värvuse poolest metsikuist liikidest erinevad. [1]
Merisea metsikud eellased on rohutoidulised ja sellepärast on ka merisea kõige loomulikum toit rohi. Nende lõikehambad on kohastunud rohu närimiseks ja kasvavad kogu looma elu jooksul.
Merisiga kodustati Andides tänapäeva Boliivia, Ecuadori ja Peruu alal umbes 7000 aastat tagasi. Ta kodustati liha saamise ja meelelahutuse eesmärgil [1]. Inkad aretasid hulganisti meriseatõuge. Merisiga oli inkade põhiline lihaloom. Merisigu ka ohverdati, eelistades musti isendeid, sest need olid haruldasemad. Meriseakasvatus oli inkade seas üldlevinud, sest neid suutsid pidada ka vaesed pered. Merisigu vahetati kingitustena.
Rahvameditsiinis usuti, et merisigadel on üleloomulikud ravivõimed. Selleks hõõruti merisigu haige koha vastu. Jällegi, mustade merisigade ravivõimeid peeti eriti suurteks. Selliseid ravimeetodeid kasutati ka sajandeid pärast eurooplastest kolonisaatorite saabumist, kui kohalikud elanikud ei saanud endale euroopa meditsiini lubada või kui nad seda ei usaldanud.
Merisigade vanim kirjalik mainimine pärineb aastast 1547 Hispaniola saarelt Santo Domingost. Sel saarel merisead ei ela, niisiis olid hispaanlased selle mujalt sinna viinud. Looma esimene kirjeldus pärineb aastast 1554 ja selle tegi šveitsi loodusteadlane Conrad Gessner.
Hispaania, Hollandi ja Inglise kaupmehed tõid merisigu üsna ruttu pärast Lõuna-Ameerika lääneranniku vallutamist Euroopasse. Nende pidamine levis ülemklassi seas, näiteks pidas merisigu Elizabeth I.
Tänapäeval on merisiga üle maailma levinud koduloom, keda harilikult ei peeta liha saamiseks, vaid ilu pärast.
Merisigu peetakse ka katseloomadena. [1]
Merisigadega uuritakse kõige rohkem nakkushaigusi: brutselloosi, difteeriat, koolerat, suu- ja sõrataudi, tuberkuloosi, tüüfust ja teisi. Merisiga ei suuda ise sünteesida C-vitamiini nagu inimenegi ja sellepärast sobib ta skorbuudi uuringuteks. 1960. aastatel peeti USA laboratooriumides 2,5 miljonit merisiga, aga hiljem on nende arv hiirte ja rottide arvel vähenenud, sest hiirte ja rottide DNA on märksa paremini uuritud ja nende haiguste uuringud, milles DNA-d vaja pole, on viimasel ajal vähenenud. 1990. aastatel oli USA laborites 375 tuhat merisiga, mis moodustas kõigist katseloomadest üksnes 2%.
Merisiga on väga haruldane tavaskujund, kuna teda keskajal Euroopas ei esinenud. Merisiga võib vapikirjeldustes tähendada ka delfiini või okassiga.
Elsassi perekonna Merswin (kirjutatud ka Morschwein, Mörswin, Meerschwein, Delphinus jms) vapil on kujutatud püstitõusnud merisiga punase äärisega kuldsel kilbil.
Merisiga (Cavia porcellus L.) on näriliste seltsi merisigalaste sugukonda kuuluv loom.
Merisiga on valge või kollase-mustalaiguline sabatu näriline. Keha pikkus on kuni 30 cm. Nad on hea sigivusega, andes aastas 3–5 pesakonda, igas 2–4 poega (metsikuil liikidel 2 pesakonda) . Emasel on ainult kaks nisa ja kui poegi on rohkem, siis ootavad ülejäänud ilma tõuklemata oma järjekorda.
Merisea tiinus vältab ligi 2 kuud. Vastsündinud on hästi arenenud, nägijad, kasvavad kiiresti ja võivad juba 2–3 kuu vanuselt ise järglasi anda. .
Merisiga võib elada närilise kohta võrdlemisi vanaks: 8–10 aastat.
Merisea päritolu ei ole veel välja selgitatud. Lõuna-Ameerikas elab 8 metsikut merisealiiki ja millisest neist kodumerisiga põlvneb, selle üle vaidlused veel kestavad. "Loomade elu" andmetel on merisea lähim looduslik sugulane Cavia cutleri .
Kodumerisiga erineb metsikuist merisealiikidest vähe. Aretatud on küll tõuge, mis karvastiku värvuse poolest metsikuist liikidest erinevad.
Merisea metsikud eellased on rohutoidulised ja sellepärast on ka merisea kõige loomulikum toit rohi. Nende lõikehambad on kohastunud rohu närimiseks ja kasvavad kogu looma elu jooksul.
Merisiga kodustati Andides tänapäeva Boliivia, Ecuadori ja Peruu alal umbes 7000 aastat tagasi. Ta kodustati liha saamise ja meelelahutuse eesmärgil . Inkad aretasid hulganisti meriseatõuge. Merisiga oli inkade põhiline lihaloom. Merisigu ka ohverdati, eelistades musti isendeid, sest need olid haruldasemad. Meriseakasvatus oli inkade seas üldlevinud, sest neid suutsid pidada ka vaesed pered. Merisigu vahetati kingitustena.
Rahvameditsiinis usuti, et merisigadel on üleloomulikud ravivõimed. Selleks hõõruti merisigu haige koha vastu. Jällegi, mustade merisigade ravivõimeid peeti eriti suurteks. Selliseid ravimeetodeid kasutati ka sajandeid pärast eurooplastest kolonisaatorite saabumist, kui kohalikud elanikud ei saanud endale euroopa meditsiini lubada või kui nad seda ei usaldanud.
Merisigade vanim kirjalik mainimine pärineb aastast 1547 Hispaniola saarelt Santo Domingost. Sel saarel merisead ei ela, niisiis olid hispaanlased selle mujalt sinna viinud. Looma esimene kirjeldus pärineb aastast 1554 ja selle tegi šveitsi loodusteadlane Conrad Gessner.
Hispaania, Hollandi ja Inglise kaupmehed tõid merisigu üsna ruttu pärast Lõuna-Ameerika lääneranniku vallutamist Euroopasse. Nende pidamine levis ülemklassi seas, näiteks pidas merisigu Elizabeth I.
Tänapäeval on merisiga üle maailma levinud koduloom, keda harilikult ei peeta liha saamiseks, vaid ilu pärast.
Merisigu peetakse ka katseloomadena.
Merisigadega uuritakse kõige rohkem nakkushaigusi: brutselloosi, difteeriat, koolerat, suu- ja sõrataudi, tuberkuloosi, tüüfust ja teisi. Merisiga ei suuda ise sünteesida C-vitamiini nagu inimenegi ja sellepärast sobib ta skorbuudi uuringuteks. 1960. aastatel peeti USA laboratooriumides 2,5 miljonit merisiga, aga hiljem on nende arv hiirte ja rottide arvel vähenenud, sest hiirte ja rottide DNA on märksa paremini uuritud ja nende haiguste uuringud, milles DNA-d vaja pole, on viimasel ajal vähenenud. 1990. aastatel oli USA laborites 375 tuhat merisiga, mis moodustas kõigist katseloomadest üksnes 2%.
Akuria edo kuia (Cavia porcellus) karraskari txiki bat da, Hego Amerikan orain dela milaka urte etxekotua. Egun, konpainia-animalia gisa eta erabiltzen da Gastronomian estimatua da bere haragia, Peru, Bolivia, Ekuador eta Kolonbian batez ere. Biologia-esperimentaziorako laborategietan ere erabiltzen da.
Akuria edo kuia (Cavia porcellus) karraskari txiki bat da, Hego Amerikan orain dela milaka urte etxekotua. Egun, konpainia-animalia gisa eta erabiltzen da Gastronomian estimatua da bere haragia, Peru, Bolivia, Ekuador eta Kolonbian batez ere. Biologia-esperimentaziorako laborategietan ere erabiltzen da.
Marsu (Cavia porcellus) on Etelä-Amerikasta kotoisin oleva jyrsijä, josta on tullut suosittu lemmikkieläin. Marsu oli yksi yleisimmin käytetyistä koe-eläimistä, jopa siinä määrin että eläimen englanninkielinen nimi guinea pig voi tarkoittaa myös koekaniinia. Eläinkokeisiin käytetään enemmän hiiriä ja rottia niiden lisääntymisen nopeuden takia.
Lemmikkinä pidettävää marsulajia Cavia porcellus ei tavata missään aidosti luonnonvaraisena.[1] Pohjoisessa Etelä-Amerikassa, Brasilian seudulla tosin elää populaatioita, joiden oletetaan polveutuvan villiintyneistä kesymarsuista.[1] Kesymarsun arvellaan kehittyneen useista eri kantamuodoista, joiksi yleisimmin mainitaan lajit Cavia aperea ja Cavia tschudii.[1]
Marsut ovat kasvinsyöjiä, tarkemmin ruohokasvien syöjiä, mistä syystä niiden ruoan ei tulisi sisältää eläinperäisiä tuotteita, kuten kananmunaa. Lemmikkimarsujen tärkeimmät ruoka-aineet ovat hyvälaatuinen kuivaheinä ja raikas vesi. Kumpaakin on oltava saatavilla vapaasti suolisto-ongelmien, hampaiden liikakasvun ja elimistön kuivumisen ehkäisemiseksi. Marsujen ruokintaan kuuluu usein myös heinää runsaammin energiaa, proteiinia ja hivenaineita sisältävä pellettiruoka, joka on tärkeä lisä muun muassa nuorille ja tiineille marsuille. Lihomisen ja terveysongelmien välttämiseksi marsun ruoan ei tulisi sisältää juurikaan rasvaa eikä sokeria. Hyvälaatuisessa pellettiruoassa on proteiinia noin 10-15 prosenttia (elatusrehu) tai 15-20 prosenttia (kasvatusrehu esimerkiksi nuorille marsuille), ei lainkaan eläinperäisiä aineita, mahdollisimman vähän rasvaa, lisä- ja väriaineita sekä tuhkaa tai muita jäämiä, ja kalsiumia ja fosforia suhteessa 2:1. Hyvälaatuinen pellettiruoka täyttää marsun hivenaine- ja suolatarpeen, joten marsun ruokintaan ei usein kuulu erillistä suolakiveä.
Marsun elimistö ei kykene monista muista nisäkkäistä poiketen tuottamaan C-vitamiinia. Marsun päivittäinen C-vitamiinintarve on vähimmäisylläpidossa 10-25 mg/kg, tiineille ja sairaille marsuille suositellaan kaksinkertaista annosta. Lemmikkimarsu saa C-vitamiinia laadukkaasta tuoreravinnosta kuten vihanneksista ja marsuille tarkoitetuista vitaminoiduista pellettiruoista. C-vitamiinin riittävä päivittäinen saanti voidaan varmistaa ruokaan sekoitettavalla askorbiinihapolla tai erilaisilla C-vitamiinivalmisteilla. C-vitamiinin antamista juomaveteen sekoitettuna ei suositella vaikean tarkkailtavuuden, vitamiinin nopean hajoamisen ja veden mahdollisesti huononevan maistuvuuden vaikutusten vuoksi[4].
Marsujen hampaat kasvavat jatkuvasti, joten marsun on saatava kuluttaa hampaitaan jyrsimällä. Tarpeeksi kortinen ja karkea kuivaheinä kuluttaa hampaita tehokkaasti. Heinän ohella marsulle voi tarjota puuhaksi ja hampaita kuluttamaan esimerkiksi vähäsuolaista kovaa leipää tai myrkyttämättömien puiden oksia.
Kuivaheinän ja pellettien lisäksi marsun olisi hyvä saada säännöllisesti tuoreruokaa. Marsut voivat syödä vaaratta useimpia juureksia ja vihanneksia sekä myrkyttömiä luonnonkasveja kuten eri heinäkasveja ja voikukkaa. Marsulle sopimattomia kasviksia ovat muun muassa kaali ja sen sukulaiset (voivat aiheuttaa ilmavaivoja),[5] runsaasti tärkkelystä sisältävät juurekset kuten peruna ja bataatti, palko- ja sipulikasvit sekä kaikki kypsennetyt tai pakastetut kasvikset. Hedelmät eivät sovellu säännölliseksi ruoaksi sisältämänsä runsaan sokerin vuoksi, siemenet ja pähkinät rasvan vuoksi.
Monet marsuille tarkoitetut teolliset herkut sisältävät liikaa rasvaa ja sokeria ja usein tarpeettomia lisäaineita kuten väriaineita.
Marsut ovat laumaeläimiä ja niitä pitäisi olla aina vähintään kaksi. Lajitovereiden seuraa vailla elävä lemmikkimarsu voi kesyyntyä huomattavasti ja tulla "sylimarsuksi", mutta ihmisseura ei täytä marsun sosiaalisuuden tarvetta lajitovereiden tavoin.
Marsu-urokset eivät aina tule keskenään toimeen ja saattavat tapella, mikäli ne ovat tutustuneet toisiinsa vasta aikuisina. Joskus myös uroksen käyttö siitoksessa voi vaikuttaa sen käyttäytymiseen muiden urosten kanssa. Poikkeuksia aina on ja aikuisinakin toisilleen tutustutetut urokset voivat tulla todella hyvin toimeen keskenään varsinkin jos naaraita ei ole samassa taloudessa. Poikasina samaan ryhmään pannut urokset tulevat kuitenkin useimmiten toimeen keskenään, eivätkä aikuisinakaan tutustuneet urokset aina tappele keskenään. Myös yksilöiden välillä on eroa, ja jotkin yksilöt eivät koskaan tule kovin läheisiksi toisilleen vaikka olisivat olleet samassa laumassa poikasesta asti. Lemmikkimarsuja pidettäessä ihmisen vastuulla on yhdistää häkkitovereiksi ja laumoiksi sellaisia marsuja, jotka eivät tappele keskenään. Urokset useimmiten ottavat yhteen kerran kunnolla ja kun johtajuus on selvä, jää riita siihen. Naaraat puolestaan voivat nahistella jatkuvasti ja jopa kiusata toisiaan jatkuvasti tökkimällä ja työntämällä pois juomapullolta tai ruokakupilta. Häkissä tulisi olla tarpeeksi tilaa, että marsut voivat helposti kiertää toisensa halutessaan. Varsinkin kahta urosta asutettaessa tilaa tulee olla mielellään kahdella marsulla 120x60cm. Jos uros ja naaras laitetaan samaan häkkiin, uroksen tulee olla kastroitu. Muuten naaras voi joutua jatkuvasti tiineeksi, mikä rasittaa sitä ja lyhentää sen elinikää. Kastroiminen voi myös lieventää uroksen tappeluhalukkuutta muiden urosten seurassa ja vähentää näin eläinten stressiä.
Marsun häkin tulee olla riittävän suuri, asetuksen[6] mukaan ensimmäistä marsua kohden 0,3 neliötä ja jokaista muuta laumassa asujaa kohti 0,15 neliötä lisää tilaa, mielellään kuitenkin vähintään 120 × 60 cm kahdelle marsulle. Suuremmasta tilasta on etua. Häkissä elävän marsun tulisi voida jaloitella häkin ulkopuolella runsaasti, ja häkkiin tulisi lisätä erilaisia virikkeitä. Häkin tärkein sisustuselementti on muiden marsujen seura. Lisäksi häkissä pitää olla saatavilla hyvälaatuista heinää ja vettä. Heinä voidaan pitää siisteyssyistä erillisessä telineessä, mutta mikäli se lisätään suoraan häkin pohjalle, marsut voivat puuhastella sen parissa. Heinä on marsun pääruoka ja se on sille tärkeää ja se on paitsi ruokana myös nakertelutarpeen tyydyttäjänä.
Marsuilla tulee olla kiinteä pesämökki, eli pelkkä heinäkasa ei kelpaa. Marsut piilottelevat ja oleilevat mieluusti pienehköissä tiloissa, joten häkkiin voidaan lisätä tähän tarkoitukseen soveltuvia putkia, laatikoita ja esimerkiksi "riippukeinuja". Häkin kuivikkeena voidaan käyttää miltei mitä tahansa myrkytöntä materiaalia, joka imee virtsan tarpeeksi tehokkaasti. Jotkin marsut suosivat virtsatessaan tiettyjä paikkoja häkissä, ja saattavat oppia käymään "vessalautasella", mikä voi vähentää kuivikkeiden vaihtamistarvetta ja mahdollistaa esimerkiksi pyyhkeiden käytön häkin pohjalla.
Samassa häkissä eläessään kani saattaa vahingoittaa marsua hengenvaarallisesti takajaloillaan. Kanit kantavat myös Pasteurella multocida -nimistä bakteeria, joka saattaa kanilla olla oireeton, mutta tarttuessaan marsuun jopa tappava.
Marsujen elinikä on keskimäärin 5-7 vuotta, yleensä enintään 9 vuotta.[7] Satiinimarsujen elinikä on keskimäärin lyhyempi. Vanhimmat marsut ovat eläneet yli kymmenvuotiaiksi, maailman vanhin marsu 14-vuotiaaksi.lähde?
Naaraat tulevat sukukypsiksi 4–6 viikon ikäisinä ja urokset 5-8 viikon ikäisinä. Marsun tiineys kestää 63-69 vuorokautta ja poikasia syntyy yleensä 1-6 kerrallaan[8]. Pienempi poikue syntyy yleensä aiemmin kuin suuri. Poikaset ovat kehittyneitä ja painavat 50-110 grammaa. Marsu ei rakenna pesää, ja synnytyksen alku on huomaamaton. Sormin tunnustelemalla voidaan kuitenkin havaita lantion puoliskojen avautuminen 1,5-3 senttiä pari vuorokautta ennen synnytystä. Synnytys kestää säännöllisten työntöjen alettua puolisen tuntia ja poikaset syntyvät noin viiden minuutin välein. Jos naaras ei ole tullut tiineeksi ennen 7-8 kuukauden ikää, sen lantion rakenne ei jousta riittävästi synnytystä varten ja synnytysvaikeudet ovat yleisiä. Synnytysvaikeuksia ehkäisee naaraan runsas liikunta ja lihomisen välttäminen. Marsuilla esiintyy lievää ja vakavaa tiineysmyrkytystä.[9]
Marsun poikaset ovat heti synnyttyään kehittyneitä ja aktiivisia ja esimerkiksi maistelevat emonsa syömiä kiinteitä ruokia. Terveet ja reippaat poikaset voivat selviytyä verrattain helposti vaikka emo kuolisi synnytyksen yhteydessä.
Marsuja on paljon eri rotuja: pitkä-, karkea- ja lyhytkarvaisia sekä täysin karvattomia. Lähinnä sileäkarvaisista roduista erotellaan erikseen myös värimuunnokset, joita jalostetaan omissa linjoissaan.
Pitkäkarvaisia marsurotuja on seitsemän: alpakka, sheltie, peruaani, coronet, lunkarya, texel ja merino.
Rotuja, joiden pitkä turkki on sileä, pehmeä ja taipuisa.
Rotuja, joiden pitkä turkki on pehmeä ja kihara.
Rotuja, joiden pitkä turkki on korkkiruuvimaisesti kihara, ilmava, erittäin karkea ja runsas. Ryhmä eroaa geneettisesti muista kiharakarvaisista marsuista. Lunkaryan karvatyyppi periyttyy dominoivasti. Se löydettiin vuonna 1989 Ruotsissa kahdesta abessinialaisesta syntyneestä poikasesta, jolla oli rotunsa vastaisesti pitkä ja kihara turkki. Marsu paritettiin peruaanin kanssa ja karvanlaatu periytyi jälkeläisille. Ryhmän roduista lunkaryaperuaani on ensimmäinen ja yleisin.[10]
Karkeakarvaisiin marsurotuihin lasketaan neljä rotua: abessinialainen, teddy, ch-teddy ja rex.
Sileäkarvaisia marsurotuja on neljä: self, nonself, crest ja satiini.
Risteytysmarsut ovat nimensä mukaisesti marsuja, joissa risteytyy kahta tai useampaa rotua. Risteytysmarsut voivat olla minkä värisiä tahansa ja niissä voi olla minkälaisia kuvioita tahansa. Risteytyksiä ei lueta omaksi rodukseen. Pääsääntöisesti kaikki rekisteröimättömät marsut ovat risteytyksiä vaikka ne muistuttaisivatkin jotain tiettyä rotua. Risteytysmarsut eivät saa osallistua marsunäyttelyissä virallisiin luokkiin, mutta lemmikkiluokissa eli pet-luokissa niiden kanssa voi harrastaa siinä missä rotumarsujenkin kanssa. Heteroosin ansiosta risteytysmarsut voivat olla rotumarsuja terveempiä ja pitkäikäisempiä.
Marsut ääntelevät keskenään lähes jatkuvasti. Niillä on laaja valikoima erilaisia ääniä, joita ihminen voi oppia hyvinkin helposti ymmärtämään.
Kuikuttamalla marsu vaatii hoitajaltaan huomiota silittelyn ja etenkin ruoan muodossa. Ne oppivat nopeasti yhdistämään esimerkiksi jääkaapin oven avaamisen ja vihannespussin rapinan ruokaan ja päästelevät kovaäänisiä "uii"-huutoja kuullessaan ruokaan viittaavia ääniä. Hätääntynyt alistuva marsu ääntelee dominoivan yksilön lähelle jouduttuaan nopeasti toistaen "kui ui ui".
Kovaääninen vinkaisu tai kiljahdus on varoitusääni, jolla marsu protestoi esimerkiksi puremaa tai kovakouraista käsittelyä. Aggressiivinen marsu voi myös kiljahtaa vastustajalleen. Lyhyt "kkurr"-ääni kielii tyytymättömyydestä tai jännittyneestä huolestuneisuudesta esimerkiksi kovakouraisessa käsittelyssä tai tappelutilanteen uhatessa. Ne voivat myös komennella toista marsua äännellessään näin. Hampaiden nopealla naksutuksella marsu uhkailee. Se voi myös naksutella hampaitaan ollessaan tyytymätön tai kärsimätön. Leppoisa, harvakseen tuleva hampaiden naksutus saattaa myös viestiä tyytyväisyyttä ja mielihalua syödä. Nakutusääni syntyy, kun marsu liikuttaa alaetuhampaiden reunaa yläetuhampaita vasten.
Marsun "nikotteluääni" kielii tyytyväisyydestä. Hiljaista ja tyytyväistä "pulputusääntä" marsu pitää muun muassa hoitajansa sylissä siliteltävänä. Röhkimistä muistuttavalla äänellä marsut tervehtivät toisiaan.
Hurinaan liittyy usein eleitä. Mahtaillessaan tai naarasta kosiskellessaan marsu tepastelee pitkin jaloin tai seisoo paikallaan keikuttaen takapuoltaan puolelta toiselle ja hurisee samalla pehmeällä ja syvällä äänellä. Lyhyt, voimakkaampi hurahdus on dominoivan marsun mahtailuele, johon ei liity keikutusta. Kehräämisen tapaisella hurinalla marsu voi kertoa luottamuksesta ja hyvästä olosta. Marsut saattavat joskus myös "sirkuttaa". Sirkutuksella on arvioitu olevan jokin laumaa kokoava merkitys ja ne marsu sirkuttaa myös usein jännittävissä muutostilanteissa.[12] Sirkutus on marsuilla harvinaisempaa, ja jotkut yksilöt eivät koskaan elämänsä aikana sirkuta. Marsu voi myös aivastella tai yskiä.
Vihainen marsu naksuttaa hampaitaan.
Kevyt nuuhkaisu tai pieni kuonojen yhteen hierominen on marsujen tapa tervehtiä lauman jäseniä. Haistelemalla toistensa kuonoa ja takapuolta marsut tutustuvat uuteen yksilöön tai tunnistavat, kuuluuko toinen laumaan ja onko se uros vai naaras. Tönäisemällä vieressään olevaa yksilöä tai töytäisemällä edessä olevan takapuolta marsu kehottaa toista siirtymään. Innostuessaan marsu voi hypähdellä paikallaan, ryntäillä riehakkaasti ympäriinsä ja jopa heittelehtiä.
Kosiskellessaan naaraita tai mahtaillessaan lauman jäsenille urokset pyrkivät näyttämään suurilta ja komeilta. Kosiskeleva uros nuuskii naarasta ja keinuttaa takapuoltaan sekä hieroo takamustaan maahan jättäen voimakkaita hajuläikkiä merkiten samalla reviiriään. Kosiskeluääniä ovat pehmeä pitkä hurina, röhkiminen sekä hampaiden naksuttelu. Naaras kieltäytyy uroksen kosiskelusta avaamalla suunsa ja näyttämällä hampaansa. Naarasmarsu voi myös kieltäytyä kosiskelusta nostamalla takapuolta ja ruiskuttamalla ulostetta uroksen päälle.
Arvojärjestyskamppailussa tasaväkiset marsut seisovat vastatusten ja nostavat päätään ylös. Itsevarma yksilö voi hurista ja keinuttaa takamustaan, epävarma ja alistuva yksilö saattaa kuikuttaa hätääntyneesti. Alistuva marsu haukottelee voittajalle. Marsu voi uhata vastustajaansa naksuttamalla hampaitaan tai astumalla lähemmäs. Samoin alistuva marsu pyrkii perääntymään. Jos pelkät eleet eivät riitä selvittämään tilannetta, marsut saattavat alkaa ajaa toisiaan takaa tai jopa alkaa tapella. Varsinaisessa tappelussa molemmat osapuolet ovat hyökkääviä ja takaa-ajotilanne syntyy vasta toisen pyrkiessä perääntymään.
Marsu kesytettiin Andeilla alun perin ravinnoksi. Niiden lihaa on kuvailtu jäniksen ja kanan lihan yhdistelmäksi, tosin se muistuttaa niin väriltään kuin maultaankin viiriäistä. Lihassa on runsaasti proteiinia ja se on vähärasvaista. Marsuja voi kasvattaa ravinnoksi myös kaupunkiympäristössä, sillä ne vaativat paljon vähemmän tilaa ja lisääntyvät nopeammin kuin perinteiset karjaeläimet.
Marsu on nykyisinkin merkittävä osa perulaisten ja bolivialaisten ruokavaliota, etenkin Andien ylänköalueilla. Perulaiset syövät noin 65 miljoonaa marsua vuodessa, ja se on ravintona juurtunut syvälle perulaiseen kulttuuriin. Muun muassa Cuscon pääkatedraalissa on maalaus, jossa kuvataan Jeesus syömässä marsua (esp. cuy) ja juomassa chichaa viimeisellä ehtoollisellaan 12 opetuslapsensa kanssa.[13] [14]
Marsu (Cavia porcellus) on Etelä-Amerikasta kotoisin oleva jyrsijä, josta on tullut suosittu lemmikkieläin. Marsu oli yksi yleisimmin käytetyistä koe-eläimistä, jopa siinä määrin että eläimen englanninkielinen nimi guinea pig voi tarkoittaa myös koekaniinia. Eläinkokeisiin käytetään enemmän hiiriä ja rottia niiden lisääntymisen nopeuden takia.
Cochon d'Inde, Cobaye domestique, Cobaye
Le cochon d'Inde (Cavia porcellus) est un rongeur de taille moyenne, appartenant à la famille des Caviidae et originaire d’Amérique Latine. C'est l'espèce domestiquée issue du cobaye sauvage appelé Cavia aperea. D'abord élevé pour sa chair dans les pays andins, puis comme animal de laboratoire, le cobaye est aussi souvent adopté comme animal de compagnie par ceux qui apprécient son caractère calme et sa facilité d'élevage.
L'espèce a été décrite pour la première fois en 1758.
Le mot « cobaye » viendrait du tupi-guarani « cabiai » . Ce nom amérindien désigne aussi une autre espèce de rongeur de la même zone géographique, le Grand cabiai ou Capybara (Hydrochaeris hydrochaeris).
Malgré leur nom, les « cochons d'Inde » ne sont pas des porcs et ils ne viennent pas du sous-continent indien[6]. Ce nom vient du cri de l'animal, semblable à celui du porc, et du fait qu'il vienne d'Amérique du Sud appelée autrefois les Indes.
À noter que son nom dans plusieurs langues européennes signifie « lapin de mer » du fait que les premiers importateurs de l'espèce les faisaient venir par bateau.
Les cobayes sont de taille relativement grande pour des rongeurs, puisqu'ils pèsent entre 0,5 et 1,7 kilogramme et mesurent de 11 à 50 centimètres de long. Ils vivent trois à quatre ans en moyenne, huit au maximum voire rarement 10 ans pour certains d'entre eux[7].
Le corps de l'animal adulte est massif. Les pattes sont relativement courtes. Les membres antérieurs ont quatre doigts et les postérieurs trois, ils se terminent par des griffes acérées. Il n'y a pas de queue apparente. La tête est située dans le prolongement du corps, sans cou visible. Elle est terminée par un museau arrondi avec des narines écartées formant des fentes presque horizontales. Les vibrisses, ou moustaches, sont de taille moyenne, implantées dans toutes les directions et servent au cochon d'Inde à s'orienter dans l'obscurité.
Les yeux, situés latéralement, couvrent un champ de 340° afin de pouvoir voir arriver les prédateurs. Ils peuvent être très ronds ou en amandes, légèrement saillants, noirs si le sujet n'est pas albinos et sans paupières visibles. Leur acuité visuelle est assez mauvaise. Leur vision scotopique n'est qu'en noir et blanc et leur permet principalement de distinguer les variations de luminosité.
Les oreilles sont assez courtes, larges, fines, presque translucides chez les animaux clairs, couvertes d'un poil très court et rare. Elles sont situées vers l'arrière de la tête, de forme ondulante, « en feuille de chou » et parfois repliées vers l'avant avec une zone d’alopécie derrière chaque oreille. L'audition des cochons d'Inde est bien meilleure que celle de l'homme.
La bouche est petite, arrondie et située très bas sous le museau. Comme tous les rongeurs ils ont des grandes incisives qui poussent continûment. Elles s'usent naturellement par frottement mutuel, sauf si l'animal est atteint d'une malocclusion dentaire[8].
L'odorat est le sens le plus développé du cobaye. L'organe de Jacobson (ou organe voméro-nasal) permet au cochon d'Inde de reconnaître sa nourriture, son territoire et surtout ses congénères grâce à l'odeur de leur urine et celle des sécrétions corporelles. On peut ainsi faciliter la cohabitation de deux cochons d'Inde ne se connaissant pas en les plaçant dans une cage propre après les avoir tous deux bien lavés avec un shampoing identique.
Leur température corporelle se situe entre 37 et 38 °C, leur fréquence respiratoire est de 100 et leur rythme cardiaque de 250 battements par minute.
Le dimorphisme sexuel est peu apparent.
Le pelage, court, dru et brun à l'origine (agouti), a donné par sélection au sein des élevages de très nombreuses variantes de coloris, de texture et de longueur. Le cobaye mue deux fois par an (en automne, il remplace ses fins poils d'été apparus au printemps par des poils plus épais pour faire face aux rigueurs de l'hiver). Ces périodes peuvent varier si le cobaye est élevé en intérieur à température constante (ce qui contribue à "dérégler" ces mécanismes naturels).
Le cobaye a un génome de 64 chromosomes et des phénotypes très variables. Les cobayes domestiqués appartiennent à de nombreuses races qui ont été développées depuis leur arrivée en Europe et en Amérique du Nord. Ces races varient considérablement par leurs robes et leurs couleurs. On trouve désormais de plus en plus d'éleveurs spécialisés qui proposent différentes races, couleurs et marquages[9] comme :
Cochon d'Inde couronné américain.
Cochon d'Inde Coronet.
Péruvien satin de couleur lilas, orange et blanc.
Abyssinien.
Rex.
Teddy.
Toutes ces variétés existent en de multiples couleurs de pelage. Les yeux peuvent être noirs, rouges, rubis ou avec des reflets rouges selon la couleur de la robe.
Skinny.
Un Cuy, cochon d'Inde géant âgé de six semaines.
Satin.
Les différents « marquages » de robe ont également un nom précis, comme :
Avec une bonne connaissance de la génétique des cobayes, on peut réussir à obtenir des croisements de couleur et type de pelages plus ou moins prévisibles[12].
Ce sont des animaux sociaux qui vivent de préférence en petits groupes de 5 à 10 individus[13].
Les cochons d'Inde se déplacent rapidement en ligne droite, le ventre collé à terre. Ils sont capables de sauter assez bien mais, contrairement à de nombreux rongeurs, ils ne sont pas dotés d'une queue leur permettant de se maintenir debout ou de grimper.
Les individus communiquent entre eux par différents cris et couinements, allant du cri d'alarme strident aux petits cris de reconnaissance et aux roucoulements amoureux[14],[15]. Habituellement, ils crient, sifflent ou ronronnent [16].
Ce sont des animaux d'un tempérament placide, faciles à apprivoiser bien que vite apeurés, mais qui sont capables de bagarres féroces entre mâles adultes, et plus rarement et à un degré moindre entre femelles. Il convient donc de leur assurer un espace assez vaste pour ménager des territoires à chacun avec des cachettes pour se réfugier en cas de panique. Ils mordent rarement leur propriétaire[13] mais il faut toutefois se méfier lorsqu'on les brosse par exemple ou lorsqu'on les entend claquer des dents (signe avant-coureur d'une attaque).
Le cobaye est néophobe : il craint l’inconnu. Si on ne prend pas le temps de l’y accoutumer, la simple installation d’un biberon renversé pour remplacer son récipient habituel peut inhiber sa consommation d’eau au point de le faire dépérir[17].
On ne trouve normalement pas cette espèce domestiquée dans la nature mais le mode d'élevage en semi captivité pratiqué dans les Andes a certainement donné lieu à du marronnage[13].
Le cochon d'Inde a une activité continue diurne et nocturne avec en alternance des courtes phases d'activité et de repos d'importance égale, réparties sur l'ensemble du nycthémère. On peut aussi observer quelques pics d'activité crépusculaire.
Les cochons d'Inde sont capables de se reproduire toute l'année avec un pic de fécondité au printemps. Le cycle de la femelle est tous les 15/17 jours pendant 2 ou 3 jours. Elle peut avoir jusqu'à 5 portées par an[13] mais il est déconseillé de les faire reproduire plus de deux fois par an[18].
Les besoins alimentaires de la future mère sont doublés, voire triplés pendant sa gestation.
La durée de gestation dépend du nombre de petits dans la portée, plus ils sont nombreux plus la gestation est courte. Elle varie entre 60 et 70 jours, ce qui est assez rare pour un animal aussi petit. Cette durée de gestation est équivalente à celle des chats, mais contrairement à eux, les petits cochons d'Inde sont déjà bien développés quand ils naissent (espèce nidifuge). Les petits pèsent environ 90 g (ou plus de 100 g en cas de portée ne comprenant qu'un petit), ont de la fourrure, des dents, des griffes et les yeux ouverts[19]. Dès la naissance, les petits sont déjà autonomes, grignotent du foin quelques heures plus tard, et au bout de deux jours sont déjà capables de manger comme leur mère qui continue cependant à les allaiter jusqu'à quatre semaines, bien qu'ils soient capables de survivre après cinq jours d'allaitement au minimum[13].
Les portées peuvent compter de un à huit jeunes, quatre étant la moyenne même s'il y a généralement un petit nombre de bébés durant les premières portées[13]. Le nombre de jeunes peut aller jusqu'à douze[réf. nécessaire].
La femelle est fécondable immédiatement après la mise bas, pendant une demi-journée environ. Dans les groupes importants le mâle dominant dispute alors le droit de la féconder et de la protéger ensuite des assauts des autres mâles[13]. Pour limiter les naissances il convient donc de séparer les couples un peu avant la date prévue pour la naissance.
Dans les petites portées, des difficultés peuvent se produire pendant la mise bas, dues aux petits surdimensionnés. Jusqu'à la moitié des jeunes peut être perdue dans de plus grandes portées, car la mère ne peut pas s'occuper des nouveau-nés assez rapidement. Si un grand nombre survit, il est probable que les plus faibles soient insuffisamment nourris, avec comme conséquence la mort d'un ou deux petits. Néanmoins, les petits peuvent être allaités par une autre femelle du groupe (Pseudocyesis), ce qui permet de sauver les petits qui auraient été autrement perdus.
Les femelles atteignent leur maturité sexuelle vers quatre à cinq semaines mais les mâles ne sont capables de se reproduire vraiment qu'à neuf semaines, même si leur activité sexuelle commence plus tôt[20]. Si on les laisse ensemble plus de deux mois après la naissance, un petit mâle peut féconder sa mère. Les tares de consanguinité sont assez rares chez le cobaye, le principal risque étant une chute de la fécondité et une augmentation du nombre de doigts (polydactylie)[21].
Contrairement aux idées reçues, il n'a jamais été démontré que les femelles de plus de sept mois qui n'avaient jamais eu de portées avaient les os pelviens soudés. C'est une rumeur que bon nombre d'éleveurs ont démontrée comme fausse[réf. nécessaire].
La stérilisation d'animaux de cette taille comporte des risques, surtout pour les femelles. En cas de nécessité, elle doit être pratiquée par un vétérinaire très expérimenté. Un mâle castré n'est totalement stérile que six semaines après l'opération, il faut donc le tenir encore éloigné de la femelle durant cette période si on veut éviter une grossesse indésirée[22].
Le cobaye est un herbivore strict[13]. Il doit avoir toujours à disposition de l'eau propre en abondance et du foin à volonté.
En captivité, la base nutritionnelle du cochon d’inde est le foin de bonne qualité, essentiel pour sa santé.
Il mange aussi des aliments frais : plantes, légumes (endive, concombre, carotte en petite quantité, poivron, fenouil…) et fruits, dont on se sera assuré au préalable qu'ils ne sont pas toxiques ou susceptibles de provoquer des diarrhées et autres désordres alimentaires dans des publications spécialisées[23],[24],[25]. Les produits frais sont en effet indispensables afin d'assurer un apport quotidien en vitamine C. Le cochon d'Inde est un des rares rongeurs à ne pas stocker cette vitamine. Sans apport constant de vitamine C, il souffrirait de problèmes de peau, du scorbut et pourrait s’affaiblir rapidement, être paralysé des pattes postérieures ou antérieures, avoir des problèmes digestifs graves et même mourir. À défaut d'une alimentation fraîche et équilibrée, il est nécessaire d'assurer un apport de vitamine C sous forme de complément alimentaire ou de gouttes[26].
En captivité, on recommande souvent de choisir des granulés tous semblables et enrichis en vitamine C pour équilibrer la ration alimentaire quotidienne[27], mais sans excès car l'animal a tendance à l'obésité[28].
On peut aussi leur donner certains bois à l'état naturel à ronger[29].
Ces animaux complètent leur alimentation par cæcotrophie. Ils ne consomment que leurs excréments mous, appelé cæcotropes, et recyclent ainsi des vitamines B, des fibres et les bactéries nécessaires à une bonne digestion. Les cæcotropes sont consommés directement à partir de l'anus, à moins que le cochon d'Inde soit enceint ou obèse.
Des mesures préventives évitent la plupart des décès prématurés. Les erreurs les plus répandues sont : une nourriture inadaptée ou en trop grosse quantité, un changement brusque de régime, le manque d'eau, des courants d'air, une litière trempée, l'élevage en solitaire et pas assez d'espace pour se dépenser[30].
La température idéale pour un cobaye se situe entre 18 et 24 °C. Les particuliers peuvent donc le garder en intérieur. Toutefois, il est possible d'élever un cobaye en extérieur toute l'année dans un clapier, un jardin ou sur un balcon si celui-ci ne vit pas seul, s'il est correctement protégé des prédateurs et des intempéries (paille au sol et petite cabane pour s'abriter) et s'il est acclimaté progressivement à son nouvel environnement[31].
On conseille de retirer quotidiennement les fruits et légumes qu'il n'a pas mangés, de changer l'eau chaque jour et de nettoyer toutes les semaines la cage à l'eau et au vinaigre blanc. La litière idéale se compose de litière de chanvre ou de lin[32], les autres matériaux pouvant occasionner des problèmes d'allergie, respiratoires ou de toxicité[33].
La toilette consistera à laver le cochon d'inde à l'eau tiède s'il a des excréments collés ou tout simplement au moins une fois par an. Il faut lui couper les ongles lorsqu'ils sont trop longs avec un coupe-ongle spécial pour les rongeurs afin d'éviter de le blesser, en effet, il a des petites veines au bout de ses pattes qui descendent jusqu'aux ongles.Il faut donc y faire attention, sous risque d'une hémorragie[34].
Le cochon d'Inde doit disposer d'assez d'espace pour courir et de distractions. À défaut on doit le sortir de sa cage sous étroite surveillance. Le cochon d'Inde a besoin de compagnie au moins deux heures par jour s'il vit seul et une heure par jour s'ils vivent à plusieurs[35].
Le cobaye transmet peu de maladies à l'homme, il peut toutefois être vecteur d'acariens et de la gale[30].
Les affections les plus courantes sont d'ordre respiratoire, digestif ou parasitaire, manque de vitamine C et méningite[30].
Le rhume (bronchite ou coryza) est dû au stress, à des courants d'air, des variations de température, un virus ou une bactérie. Les symptômes en sont un écoulement nasal d'abord clair puis purulent, de la fièvre, une grande fatigue, une respiration difficile, des éternuements et un larmoiement. Comme la diarrhée, cette maladie peut dégénérer rapidement et entraîner le décès du cochon d'Inde. Un traitement antibiotique est nécessaire.
L'otite : elle est due à un coup de froid ou tout simplement à une petite mycose mal soignée sur l'oreille. Les symptômes sont la tête penchée sur un côté et une difficulté à marcher. Le traitement vétérinaire consiste en pommades, lotions ou antibiotiques, faute de quoi l'animal peut en mourir.
Les ballonnements (tympanite) : changement de nourriture brusque, trop de fourrage vert, qui se soignent bien par un régime à base de foin[30].
La diarrhée doit être traitée rapidement sous peine d'entraîner le décès du cochon d'Inde en 24-72 heures. Les symptômes en sont des crottes molles, des cris (assez forts) quand il fait ses crottes, un manque d'appétit, une faiblesse (apathie), de la fièvre, des douleurs au ventre importantes. Sur avis vétérinaire la diarrhée se soigne par un régime à base de foin et en donnant si possible à manger les crottes de cobayes sains[30].
L'empoisonnement de cause alimentaire ou autre. Les symptômes sont la perte d'appétit, l'animal ne boit plus, reste toute la journée allongé sur le côté et lorsqu'on le saisit sa tête penche sur le côté. Il faut aller très vite chez le vétérinaire car en moins de 24 heures le cochon d'Inde meurt.
Les problèmes dentaires : si une dent se casse, elle repoussera car les dents des rongeurs poussent en continu tout au long de leur vie, mais il peut y avoir un risque de malnutrition temporaire. L'espèce est aussi sujette à la malocclusion dentaire due à un mauvais positionnement des dents qui ne peuvent plus s'user et poussent de façon excessive[30].
La croissance excessive des griffes : due à un manque d'espace pour bouger ou un sol très mou[30]. Elles s'allongent et se déforment, handicapant l'animal. Un vétérinaire peut les couper.
Le scorbut : comme les humains mais à la différence de la plupart des autres mammifères, les cobayes ne peuvent pas synthétiser leur propre vitamine C mais doivent obtenir cet aliment essentiel de la nourriture qu'ils mangent. Comme les humains, si les cobayes ne peuvent pas obtenir assez de vitamine C ils souffriront du scorbut[13] pour finalement mourir.
Les problèmes urinaires : calculs et cystites à répétition[36].
Les parasitoses : Teigne[37], poux et acariens de la gale peuvent provoquer de fortes démangeaisons, inflammations, croûtes et chutes de poils[30].
La méningite : grave infection à méningocoques ou virale[30].
La toxémie de gestation: dégénérescence du foie ayant lieu en fin de gestation et début de lactation. Maladie mortelle en 12 heures. Il faut veiller à ce que la femelle ne s'empâte pas[37].
Les cochons d'Inde peuvent également développer des tumeurs. Si elles sont traitées à temps et accessibles elles peuvent être opérées avec un bon pronostic.
Il existe des vétérinaires spécialisés pour les NAC.
Le cobaye a été domestiqué à l'époque précolombienne, en élevant un cochon d'Inde sauvage, Cavia aperea[38]. Le cobaye est toujours élevé traditionnellement dans les Andes pour sa chair[39], en particulier en Équateur, au Pérou et en Bolivie[13].
Les commerçants hollandais découvrent en Guyane cet animal exotique élevé par les Indiens locaux. Ils le rapportent en Europe, comme animal de compagnie pour leurs enfants, en 1670. En 1880, très prolifiques, des individus sont vendus jusqu'en Angleterre et en France. D'abord réservés à une élite, les cobayes, faciles à élever, sont rapidement devenus populaires en tant qu'animaux exotiques de compagnie mais aussi de laboratoire[40].
En 2007, des fouilles dans un sous-sol du centre-ville de Mons en Belgique mettent au jour des restes d'un cochon d'Inde datant du XVIe siècle, c'est-à-dire de l'époque où l'animal vient à peine d'être découvert en Amérique[41]. Une découverte antérieure en Grande-Bretagne laissait croire que détenir un cobaye à la Renaissance était un signe de grande richesse, il s'avère que cet animal de compagnie, qui se reproduit très facilement, était déjà à la portée d'un plus large échantillon de la population[42].
Dans les pays tropicaux, on élève le cobaye surtout pour sa chair.
Les cobayes consommés en Amérique du Sud sont d'une variété particulière appelée cuy. Ils sont beaucoup plus gros (environ 4 kg) que nos cochons d’inde domestiques et on ne connaît pas vraiment leur espérance de vie car ils sont tués rapidement pour la consommation de viande[43].
On le croise parfois encore avec les espèces sauvages locales pour en améliorer la qualité reproductrice[39].
Le cobaye commun a été domestiqué la première fois par les Incas en Amérique du Sud, dans ce qui est maintenant le Pérou. Des cobayes ont été retrouvés en tant que nourriture dans des tombes au Pérou[40].
Le cobaye est le plat des fêtes et des banquets de mariage péruviens, et ces animaux sont utilisés pour absorber les mauvais esprits lors des rituels de guérison traditionnels. Manger du « cuy » noir guérirait l'arthrite[44].
Le cobaye est un plat réputé dans les cuisines péruvienne, bolivienne, équatorienne et sud-colombienne. 65 millions de cuyes (ou cavias) sont consommés annuellement au Pérou, sa présence dans la culture populaire locale est telle que le repas (la Cène) servi aux apôtres de Jésus-Christ est un plat de cobaye, sur la représentation picturale faite dans la cathédrale de Cuzco.
On retrouve également cette représentation de la Cène au convent San Diego de Quito.
Mais le statut de nourriture réservée aux fêtes et cérémonies rituelles est un frein à une productivité accrue de cette viande qui reste culturellement « extraordinaire »[45].
Dans les Caraïbes, en Haïti, les petits élevages familiaux de quelques têtes contribuent à la sécurité alimentaire.
Le cobaye est une viande de plus en plus recommandée par les diététiciens dans certains pays africains comme source de protéines afin de pallier les maladies liées à la malnutrition et à la sous alimentation. Cet élevage est pratiqué de façon traditionnelle, à l'intérieur des cuisines, dans des pays comme le Rwanda, au Cameroun[46],[47], en Afrique de l'Ouest et centrale jusqu'à l'est de la RDC et en Tanzanie.
Mais, comme c'est le cas au Rwanda, à la suite de la dégénérescence des races de cobayes localement élevées à Butembo, à l'est de la R.D.Congo, des études sont en cours pour la sélection et l'amélioration génétique des cobayes. Cela avec pour objectif d'augmenter la productivité des élevages caviacoles locaux. Cette thématique est traitée avec le patronage de trois universités, à savoir l'Université Catholique du Graben (U.C.G.)(Butembo/R.D.Congo), l'Université de Liège (Ulg) et l'Université libre de Bruxelles (ULB)de la Belgique.[réf. souhaitée]
Le cobaye était encore considéré comme un animal de boucherie durant les deux guerres mondiales au XXe siècle[48]. En France de nombreux témoignages oraux indiquent que les cobayes étaient régulièrement consommés dans le Limousin, jusqu'au milieu des années 1970 [réf. souhaitée].
La médecine découvre son usage en laboratoire au XIXe siècle. Il devient même l'archétype de l'objet de recherche en passant dans le vocabulaire français sous forme d’un nouveau nom commun : être un «cobaye», un sujet d'expérimentation.
Les cobayes sont employés en tant qu'animaux de laboratoire afin d'effectuer des expériences entre autres en nutrition, pathologie, génétique, toxicologie et production de sérum[13].
Dans le passé, ils ont été utilisés pour isoler différentes contraintes bactériennes, mais dans les laboratoires modernes ils sont désormais remplacés par les souris et les rats. En effet, selon la National Library of Medicine, les chercheurs publient aujourd’hui environ 50 000 études par an avec des souris, 36 000 avec des rats et seulement 1 300 avec des cobayes. Même les macaques – animaux qui coûtent au moins mille fois plus cher à acheter et à garder que des cobayes – sont plus souvent présents (de 50 % environ) dans la littérature scientifique.
Les concours de cochons d'Inde sont surtout en vogue en Allemagne et dans les pays anglo-saxons. Les lignées sont sélectionnées avec patience selon des critères très précis[49] et les individus choisis pour concourir sont soignés tout particulièrement dans les deux ou trois mois avant la date d'exposition : cage individuelle pour les mâles, petits groupes de 2 ou 3 pour les femelles, nourriture et litière de choix, toilettage, etc. Toutes les dispositions sont prises pour que l'animal soit au mieux de sa forme le jour J afin d'être le gagnant de sa catégorie[50].
Vers 1950, le cobaye sort des laboratoires grâce à son comportement placide, il devient un animal de compagnie.
Le cochon d'Inde est un animal domestique de plus en plus courant en raison de son faible coût et de sa non agressivité vis-à-vis des humains. Il est souvent choisi comme compagnon pour un enfant et lorsque l'on ne dispose pas d'assez d'espace pour adopter un chat ou un chien.
Contrairement à d'autres rongeurs, souris notamment, le cobaye ne dégage qu'une faible odeur si on s'en occupe bien . Toutefois, le mâle une fois à maturité sent plus fort que la femelle.
Mieux vaut éviter le moindre contact entre le cochon d'Inde et d'autres animaux. Certaines personnes les mettent avec des lapins (nains ou pas) mais il faut y faire attention car le comportement du lapin peut être agressif et le cochon d’inde ne pourra pas se défendre[51]. Il faut donc prendre ses précautions pour faire cohabiter ses cochons d'Inde avec d'autres espèces.
Il vaut mieux éviter aussi de mettre deux cochons d'Inde de sexe différent dans la même cage sauf si l'un d'entre eux est stérilisé. Les cochons d'Inde ont un taux de reproduction exponentiel, ce qui serait à la fois mauvais pour la santé de la femelle et indésirable vu le nombre de petits conçus. La meilleure option est d'avoir deux cages situées l'une à côté de l'autre. Il est possible de mettre deux mâles dans la même cage, à condition qu'ils aient grandi ensemble depuis leur naissance, préférez tout de même deux femelles.
On dit qu'il ne faut jamais rien faire tourner au-dessus de leur tête car cela leur rappelle le mouvement des prédateurs et des rapaces. L'animal risque d'être terrorisé.
Un cochon d'Inde a besoin d'un minimum d'espace vital. La majorité des cages vendues dans le commerce ne constituent pas un espace assez grand pour que votre cochon d'inde puisse courir et être heureux. Le cobaye peut tout à fait vivre seul. Dans ce cas, le propriétaire devra jouer avec lui, et lui apporter la compagnie nécessaire, car c'est un animal grégaire. Il est donc préférable de mettre deux cobayes ensemble. Préférez les cages faisant au moins 80 cm pour un cobaye tout seul ou 1,20 m pour deux cobayes[52]. On peut aussi les garder dans un enclos extérieur sous certaines conditions, en prenant garde aux prédateurs.
La détention d'un cobaye tout seul est interdite en Suisse au titre de la loi sur la protection des animaux de 2008[53].
Dans le langage courant le mot « cobaye » est souvent employé comme métaphore pour un sujet d'expérimentation scientifique.
Le cobaye est également connu sous différents noms vernaculaires dans certaines régions françaises : « gouri » en Isère, en Savoie ou dans la Marne (proche de goret), « caouïc » ou « porc marin » en Normandie et en Picardie, « goui-goui » en Limousin, « cochon de mer » dans la vallée de l'Arve, « porc de mar » en occitan et « conhic » en gascon (proche de l'espagnol conejo : lapin), ou encore « rat de mer » dans une partie de l'Auvergne.
La façon dont ils sont venus à être considérés en tant que « porc » ou « cochon » dans le langage vernaculaire n'est pas exactement connue, mais les bruits que font les cochons d'Inde ressembleraient à ceux des porcs aux oreilles de certaines personnes. Ceci ne s'est pas produit seulement en français :
Quant à la deuxième partie du nom, « d'Inde », elle est due à une erreur. En effet, le cobaye est bien originaire d'Amérique du Sud mais Christophe Colomb a confondu cette partie d'Amérique avec les Indes. François Cavanna dans Le saviez vous ? a, à ce propos, la phrase suivante : « Si l'on examine un cochon d'Inde, on s'aperçoit avec stupeur que ce n'est pas un cochon et qu'il n'est pas d'Inde. Seul le « D' » est authentique. »
Sculpture avec 3 cochons d'Inde sur l'ile de Riems.
Poterie précolombienne représentant un cochon d'Inde, musée archéologique de Lima
L'humoriste français Bruno Salomone a fait en 2000 un spectacle intitulé N'est pas cochon d'Inde qui veut, incluant notamment le sketch à succès Le cochon dinde.
Dans l'épisode "Pandémie 2, la Terreur" de la série South Park , les cochons d'Inde sont des monstres attaquant et détruisant les villes sous diverses formes (abeilles d'Inde, lapin d'Inde, T-rex d'Inde...).
Le Cochon d'Inde ou la bonne expérience, comédie musicale en 1 acte, de 1928. Livret et lyrics de Jacques Yveline, musique de Georges Stalin. Jacques, amoureux de Francine, a des doutes concernant sa moralité et sa fidélité. Bernard, son ami, va jouer le « cobaye » afin d'évaluer et tester la future promise.
Cochon d'Inde, Cobaye domestique, Cobaye
Le cochon d'Inde (Cavia porcellus) est un rongeur de taille moyenne, appartenant à la famille des Caviidae et originaire d’Amérique Latine. C'est l'espèce domestiquée issue du cobaye sauvage appelé Cavia aperea. D'abord élevé pour sa chair dans les pays andins, puis comme animal de laboratoire, le cobaye est aussi souvent adopté comme animal de compagnie par ceux qui apprécient son caractère calme et sa facilité d'élevage.
L'espèce a été décrite pour la première fois en 1758.
Is creimire den chlann Caviidae í an mhuc ghuine (cavia porcellus). In ainneoin an ainm, ní muca iad, agus níl siad ón Ghuine.
Is creimire den chlann Caviidae í an mhuc ghuine (cavia porcellus). In ainneoin an ainm, ní muca iad, agus níl siad ón Ghuine.
A cobaia,[1] ou coello de Indias,[2] Cavia porcellus (Linnaeus, 1758), é unha especie híbrida doméstica de roedor histricomorfo da familia dos cavíidos,[3] resultado do cruzamento de varias especies do xénero Cavia realizados na rexión andina de América do Sur, con rexistros arqueolóxicos encontrados desde Colombia e Ecuador até Perú e Bolivia.
Alcanza un peso de até 1 kg. Vive entre cinco e oito anos.
A especie foi descrita por primeira vez polo naturalista suízo Conrad von Gesner en 1554.[4]
O seu nome científico débese á descrición de Erxleben en 1777, e é unha mestura da designación do xénero de Pallas (1766) e o nome específico dado por Linneo (1758).[5]
A especie foi descrita por primeira vez en 1777 polo naturalista alemán Johann Christian Erxleben, baixo o nome de Mus porcellus.[3]
Posteriormente foi adscrita ao xénero Cavia.
Ao longo do tempo foi coñecida polos seguintes sinónimos:[3]
A domesticación deste roedor, para consumo humano deuse hai 7000 anos nos Andes Centrais, especificamente no actual departamento de Junín, Perú, na mesma rexión onde se produciu a domesticación da alpaca.[6] Ao longo do tempo, o home andino criou cobaias para consumir a súa carne e incluso, nalgunhas zonas, para facer roupa coa súa pel. Nos países andinos existe unha poboación estábel de máis ou menos 35 millóns de cobaias, sendo o Perú onde maior poboación hai, e onde máis se consome este animal, máis de 65 millóns, producidos por unha poboación máis ou menos estábel de 22 millóes de animais criados basicamente con sistemas de produción familiar.[7] A poboación estimada de autoconsumo en Ecuador é de de 15 millóns de cabezas de cobaias,[8] bastante inferior á produción comercial, que se estima en 50 millóns.
Outra das razóns para a crianza deste roedor é para comercializalo como animal de compañía. Na actualidade críase cada vez máis para telo como mascota, ao poder convivir con nenos pequenos. Como tales prefíense os denominados cuy de tipo 3, é dicir, as cobaias de pelo longo e lacio chamadas "cobaias de Angora".
A cobaia é un animal moi común para a experimentación en investigación biomédica, de aí que a expresión cobaia ou coello de Indias se utilice popularmente como sinónimo de obxecto de experimentación.[1][2]
As cobaias son animais herbívoros, polo que a achega de fibra no alimento é indispensábel. Por outro lado, a achega de vitamina C é altamente necesaria, pois as cobaias, os primates e os morcegos son as únicas especies que non sintetizan esta vitamina.
Para previr deficiencias hai que procurar á mascota unha dieta variada. O feo serve para cubrir as súas necesidades de hidratos de carbono e de fibra. A alfalfa outórgalles calcio para os seus ósos e é fundamental. A froita e a verdura axudan a satisfacer as súas necesidades en vitaminas e gran parte do líquido necesario. Para a comida convén utilizar recipientes de barro cerámico pesados, que resistan a inclinación e a conseguiente caída do alimento. Os seus lados deben ser o bastante altos para manter o material de cama e as feces lonxe da comida. Por outro lado, é moi importante que toda a comida fresca que lle deamos ás nosas cobaias estea a temperatura ambiente; nunca pode estar recentemente sacada do refrixerador.
Gran parte das súas necesidades de líquidos quedan cubertas pola inxestión de alimentos frescos. Porén, deben de ter sempre á súa diposición un bebedeiro con auga limpa e fresca.
As cobaias son animais que realizan cecotrofia, forma de coprofaxia específica a certos roedores; é dicir, comen as feces directamente do ano, antes de que cheguen ao solo. Esta é unha boa forma de aproveitar todos aqueles nutrientes que pasaron directamente polo tracto gastrointestinal sen seren absorbidos, como algunhas vitaminas, por exemplo.
Para ter as cobaias sans e evitar enfermidades débese:
En Bolivia, no suroeste de Colombia, en Ecuador[9] e no Perú, críanse razas de carne deste roedor para o consumo popular, utilizadas en diversas preparacións culinarias nestes países. Gastrónomos famosos considérano un manxar.[10]
Crese que posúe niveis elevados de omega 3. Ademais a súa carne posúe un alto valor nutritivo: pouca graxa (só 7,6 %) e moita proteína (20,3 %).[11]
A cobaia, ou coello de Indias, Cavia porcellus (Linnaeus, 1758), é unha especie híbrida doméstica de roedor histricomorfo da familia dos cavíidos, resultado do cruzamento de varias especies do xénero Cavia realizados na rexión andina de América do Sur, con rexistros arqueolóxicos encontrados desde Colombia e Ecuador até Perú e Bolivia.
Alcanza un peso de até 1 kg. Vive entre cinco e oito anos.
A especie foi descrita por primeira vez polo naturalista suízo Conrad von Gesner en 1554.
O seu nome científico débese á descrición de Erxleben en 1777, e é unha mestura da designación do xénero de Pallas (1766) e o nome específico dado por Linneo (1758).
Domaći zamorčić (Cavia porcellus), također znan kao morsko prase, vrsta glodavaca iz roda zamorčića (Cavia) i porodice prasenaca (Caviidae). Unatoč svojem pučkom imenu ove životinje ne pripadaju porodici svinja, niti žive u moru. Potječu s Anda, a ranija istraživanja njihove biokemije i hibridizacije upućuju na to da je riječ o domesticiranim potomcima bliskosrodne vrste zamorčića poput Cavia aperea, C. fulgida ili C. tschudii te, stoga, ne postoje prirodno u divljini.[1][2] Nedavna istraživanja u kojima su bili primijenjeni molekularni markeri,[3][4] uz proučavanje lubanje i skeletne morfologije sadašnjih i mumificiranih životinja,[5] otkrila su da im je predak najvjerojatnije Cavia tschudii.
Znanstveno ime obične vrste jest Cavia porcellus, pri čemu je porcellus latinska riječ za prasence ili svinjicu. Cavia je novolatinska riječ koja potječe od cabiai, imena životinje na jeziku plemenâ Ka'lina, nekoć starosjedilaca u Francuskoj Gijani.[6] Riječ cabiai mogla bi biti adaptacija portugalske riječi çavia (sada savia), koja pak potječe od tupijske riječi saujá, a znači štakor.[7] Zamorčići se na kečuanskom zovu quwi ili jaca, a cuy ili cuyo (mn. cuyes, cuyos) na španjolskom u Ekvadoru, Peruu i Boliviji.[8] U anglofonom svijetu ironija je da uzgajivači za opis životinja radije rabe formalniji naziv cavy (engl.: kavija, od lat. Cavia), dok se u znanstvenom i laboratorijskom kontekstu daleko češće naziva kolokvijalnijim izrazom guinea pig (engl.: gvinejsko prase).[9]
Domaći zamorčić (Cavia porcellus), također znan kao morsko prase, vrsta glodavaca iz roda zamorčića (Cavia) i porodice prasenaca (Caviidae). Unatoč svojem pučkom imenu ove životinje ne pripadaju porodici svinja, niti žive u moru. Potječu s Anda, a ranija istraživanja njihove biokemije i hibridizacije upućuju na to da je riječ o domesticiranim potomcima bliskosrodne vrste zamorčića poput Cavia aperea, C. fulgida ili C. tschudii te, stoga, ne postoje prirodno u divljini. Nedavna istraživanja u kojima su bili primijenjeni molekularni markeri, uz proučavanje lubanje i skeletne morfologije sadašnjih i mumificiranih životinja, otkrila su da im je predak najvjerojatnije Cavia tschudii.
Tikus belanda (bahasa Inggris: guinea pig) adalah spesies hewan pengerat yang masuk ke dalam famili Caviidae dan genus Cavia. Tikus belanda tidak berasal dari Belanda, tetapi berasal dari wilayah Andes. Hewan ini banyak dijadikan hewan peliharaan oleh manusia. Imigran Andes di New York menjual tikus belanda untuk dagingnya.[1] Di Indonesia Tikus belanda sering salah disebut sebagai marmot atau marmut, hewan lain yang mirip tetapi berukuran lebih besar.
Tikus belanda (bahasa Inggris: guinea pig) adalah spesies hewan pengerat yang masuk ke dalam famili Caviidae dan genus Cavia. Tikus belanda tidak berasal dari Belanda, tetapi berasal dari wilayah Andes. Hewan ini banyak dijadikan hewan peliharaan oleh manusia. Imigran Andes di New York menjual tikus belanda untuk dagingnya. Di Indonesia Tikus belanda sering salah disebut sebagai marmot atau marmut, hewan lain yang mirip tetapi berukuran lebih besar.
Naggrísir (fræðiheiti: cavia porcellus) eru spendýr af ættbálki nagdýra.
Þeir eru ættaðir frá Suður-Ameríku, nánar tiltekið löndum í Andesfjöllum eins og Bólivíu, Perú og Ekvador. Þeir hafa verið notaðir til matar, í fórnir í trúarlegum athöfnum, sem tilraunadýr og á seinni árum sem gæludýr. Talið er að þeir hafi átt sögu með manninum allt frá því um 5000 árum fyrir Krist.
14 tegundir eru til af naggrísum en aðeins þrjár þeirra eru hafðar sem gæludýr: snögghærður, rósettur sem eru með síðari og úfnari feld og angóru. Meðallíftími er 4 - 8 ár. Þeir treysta mikið á lyktarskyn og heyrn en sjá ekki eins vel.
La cavia domestica (Cavia porcellus Pallas, 1776) o porcellino d'India, è un roditore originario del Sudamerica.
Usata inizialmente da Robert Koch e altri batteriologi, la cavia è diventata un sinonimo di "animale di laboratorio". Nel lessico comune, infatti, si indica per estensione come cavia un qualsiasi essere, anche umano, da esperimento. In ogni caso, nonostante questa comune accezione, nel XXI secolo la cavia è utilizzata in ricerca molto meno di altri roditori, quali topi e ratti, nei loro innumerevoli ceppi e modificazioni genetiche esistenti, per quanto essa resti un importante organismo modello, almeno dal punto di vista storico e per alcuni settori della ricerca attuale.
Attualmente la cavia svolge un ruolo sia di animale da compagnia, venduta come tale in numerosi paesi prevalentemente occidentali come USA, Francia, Regno Unito e Italia, sia come cibo, servito al forno, fritto o alla griglia, in altrettanti paesi, principalmente sud-americani come Perù, Bolivia, Ecuador e Colombia.
La cavia è stata addomesticata per la prima volta[1] intorno al 5000 a.C. da pastori delle tribù che vivevano sulle Ande[2], più o meno negli odierni Ecuador, Perù e Bolivia. Per le popolazioni locali, che si nutrivano prevalentemente di vegetali, essa rappresentava da una parte un animale domestico e dall'altra una fonte di cibo. Inoltre, si riteneva che le cavie avessero il potere di fare uscire gli spiriti maligni dalle persone malate, nel corso di tradizionali rituali di guarigione. A tutt'oggi l'allevamento delle cavie è molto diffuso tra le popolazioni rurali dei Paesi andini. Le cavie furono chiamate quwi nella Lingue quechua e cuy (plurale cuyes) in spagnolo, in entrambi i casi richiamando in modo onomatopeico il loro verso più frequente (un cuiii prolungato). I commercianti olandesi e inglesi portarono le cavie in Europa, dove divennero rapidamente popolari come animali domestici esotici.
L'origine del nome porcellino non è molto chiara. Alcuni credono che ciò sia dovuto al verso che le cavie fanno, molto simile a quello dei maiali. Si può anche pensare che il nome derivi dalla loro costituzione fisica, che li rende simili a dei maiali in miniatura: una testa molto grande in relazione al resto del corpo, un collo robusto, l'assenza di coda e la grande voracità. Nell'America Latina esse vengono anche servite come pietanza, proprio come avviene per i maiali. Indipendentemente dall'effettiva somiglianza con un piccolo maiale, tale suggestione mostra i suoi effetti nei termini comunemente usati in numerose lingue europee.
Come per l'italiano porcellino d'India, infatti, esistono corrispettivi in francese (Cochon d'Inde, che letteralmente significa maiale d'India), portoghese (porquinho da Índia) e greco (indika choiridia o ινδικά χοιρίδια). Si può supporre che l'indicazione geografica contenuta nel nome sia correlata all'errata idea che le regioni da cui gli animali provenissero appartenessero all'India e non ad un continente completamente diverso. Anche la nomenclatura binomiale della specie più comune di cavia richiama alla mente il maiale, dal momento che porcellus, in latino, significa piccolo maiale.
La cavia in lingua tedesca è Meerschweinchen (lett. piccolo maiale di mare), probabilmente legato all'utilizzo da parte dei marinai come fonte di carne fresca durante i viaggi dal Nuovo Mondo. In russo e in polacco si usano termini equivalenti, rispettivamente "morskaya svinka" (Морская свинка) e "świnka morska" (che significano, ancora una volta, piccoli maiali di mare). Nei paesi scandinavi si usa il termine marsvin, combinazione del latino mare e del germanico svin (maiale).
Il termine comune nella lingua inglese è Guinea pig (letteralmente, maiale della Guinea), ripreso anche dal corrispettivo in lingua olandese guinees biggetje. L'origine del termine Guinea non è facilmente spiegabile. Una teoria lo associa a un'ipotetica tappa del processo di trasporto degli animali presso l'attuale Guinea, in Africa. Altri ritengono che non sia altro che la storpiatura della Guiana, presunta area di origine delle cavie. Un'ultima idea, certamente da escludere, sostiene che il termine derivi dalla ghinea (in inglese Guinea), un'antica moneta inglese del valore di 21 scellini, che corrisponderebbe al prezzo medio di ogni animale: tale ipotesi è da scartare, dal momento che la ghinea sarebbe stata messa in circolazione solo nel 1663, oltre un secolo dopo la prima descrizione delle cavie da parte del naturalista svizzero Conrad Gessner, avvenuta nel 1554.
Tra le lingue europee, in ogni caso, figurano anche termini che non si richiamano al maiale: in spagnolo si usa ad esempio il termine conejillo de Indias, letteralmente "coniglietto delle Indie".
Le cavie sono animali di media taglia nell'ordine dei roditori, dal momento che i maschi arrivano ad un peso 1250 g e misurano 20 cm circa si pongono a metà tra i pochi grammi dei più minuti, come il topolino delle risaie e i 70 kg del capibara. Vivono in media tra i quattro e gli otto anni. Secondo il Guinness dei primati, la cavia più longeva ha vissuto per ben 15 anni. Si tratta di animali sociali, che vivono in piccoli gruppi composti di femmine, maschi e piccoli.
Nel loro stato selvatico, le cavie vivono in regioni pianeggianti ricche d'erba, occupando una nicchia ecologica molto simile a quella del comune bestiame. Si muovono in piccoli gruppi, nutrendosi di erba e di altri piccoli arbusti. Sono animali che prediligono il crepuscolo: le maggiori ore di attività, infatti, corrispondono all'alba ed al tramonto, quando cala il rischio di essere individuati dai predatori. Se si trovano in pericolo, sono in grado di correre a velocità sorprendenti. Le cavie domestiche, invece, hanno sviluppato diversi ritmi di vita: hanno lunghi periodi di attività durante tutte le 24 ore del giorno, intervallati da periodi più brevi di sonno.
A differenza di altri roditori come i topi, i ratti o gli scoiattoli, le cavie non sono comunque molto atletiche. Il loro habitat originario, infatti, non ha richiesto particolari abilità motorie come l'arrampicarsi sugli alberi o il salto nel vuoto tipici degli scoiattoli. In ogni caso le cavie possono saltare piccoli ostacoli con facilità. Quando sono eccitate, le cavie sono poi solite fare piccoli salti in alto ripetuti: tale atteggiamento, accompagnato anche da un verso molto forte, è stato definito popcorning, con riferimento allo scoppiettare tipico dei popcorn.
La gestazione dura tra i 63 e i 72 giorni, che è un periodo relativamente lungo per un animale così piccolo I cuccioli, d'altra parte, nascono già ben formati (con pelo, denti, artigli e vista sviluppata). La cucciolata è composta tipicamente di due o tre piccoli, anche se può contare anche oltre otto cuccioli. Le cucciolate più ristrette possono generare alcuni problemi durante il parto, dal momento che i feti, pochi, sono molto più grandi del normale. Spesso quasi la metà degli animali nati da cucciolate numerose possono andare incontro a morte precoce, poiché la madre non è in grado di prestare a tutti i cuccioli le cure necessarie in tempo utile. Anche quando ne sopravvive un grande numero, in ogni caso, nei giorni successivi sono destinati a morire uno o due dei cuccioli più deboli, poiché la madre non è in grado di prendersi cura di tutta la cucciolata.
I cuccioli hanno buone capacità motorie sin dalla nascita e, dopo circa una settimana, iniziano ad esplorare l'ambiente esterno. Dopo un paio di giorni, i cuccioli iniziano a nutrirsi di alimenti solidi, pur continuando ad alimentarsi anche con latte materno. I maschi iniziano a mostrare interesse per le femmine (attraverso versi specifici) intorno alla seconda o terza settimana di vita, ma sono fertili a circa due mesi.
Le femmine diventano fertili già a partire dalla terza settimana di vita.
La cavia è nell'immaginario collettivo di alcune lingue l'animale di laboratorio per antonomasia. Questa idea persiste nonostante oggi l'utilizzo della cavia nelle moderne ricerche scientifiche sia molto ridotto. Nel passato, infatti, le cavie sono state usate per isolare numerosi batteri, ma nei laboratori moderni sono state sostituite da topi e ratti, che hanno diverse qualità relative all'efficienza, tra cui ciclo vitale, tempi di gestazione e maturazione più brevi, e relative alla maggiore e più diffusa esperienza nell'ingegnerizzazione genetica degli organismi.
Rimane tuttavia ancora di una certa utilità come organismo modello perché, dal punto di vista metabolico è uno dei pochi animali che, come l'uomo, non è in grado di sintetizzare vitamina C, ma deve assumerla attraverso la dieta.
Lo stesso argomento in dettaglio: Allevamento della cavia. Le pelo corto, abissina, peruviana e sheltie (silkie) sono le razze più spesso usate come animali da compagnia. Oltre alla loro forma standard, quasi tutte le razze sono disponibili in una variante satin, di aspetto caratteristico a causa del fusto pilifero cavo. Una sintetica lista delle cavie, nel loro utilizzo come animale da compagnia, comprende:
Le cavie si trovano in molti colori, ma solo tre colori diversi possono apparire su ogni cavia, uno della serie nera, uno della serie rossa e / o bianco. La serie nera comprende nero, cioccolato, lilla e beige. La serie rossa comprende rosso, arancio, camoscio, crema e bianco.
In Perù è uno dei piatti nazionali, chiamato cuy.
La cavia domestica (Cavia porcellus Pallas, 1776) o porcellino d'India, è un roditore originario del Sudamerica.
Usata inizialmente da Robert Koch e altri batteriologi, la cavia è diventata un sinonimo di "animale di laboratorio". Nel lessico comune, infatti, si indica per estensione come cavia un qualsiasi essere, anche umano, da esperimento. In ogni caso, nonostante questa comune accezione, nel XXI secolo la cavia è utilizzata in ricerca molto meno di altri roditori, quali topi e ratti, nei loro innumerevoli ceppi e modificazioni genetiche esistenti, per quanto essa resti un importante organismo modello, almeno dal punto di vista storico e per alcuni settori della ricerca attuale.
Attualmente la cavia svolge un ruolo sia di animale da compagnia, venduta come tale in numerosi paesi prevalentemente occidentali come USA, Francia, Regno Unito e Italia, sia come cibo, servito al forno, fritto o alla griglia, in altrettanti paesi, principalmente sud-americani come Perù, Bolivia, Ecuador e Colombia.
Cavia porcellus est species generis Caviae familiaeque Caviidarum mammalium. Quamvis in pluribus linguis vox porcinus in nomine praesit, ad familiam Suidarum non pertinet. In America Australi cibus, alibi saepe animal dilectum est. Saeculis undevicesimo vicensimoque, saepe erat examplar probandi scientifici, ob rem,[1]epitheton (Anglice 'guinea pig', 'test subject') "exemplar probandum" factum est.
Haec animal est rodens auris arcta in gene cavia quæ adhibetur enim degunando scientifico. Cavaiae mammales aliquantula capillata ab peruvia sunt. Ea domantur et populi cibus sunt.
Quamquam cabiae culmos aristesque edit in avio, animal domesticum culmos et aristes et fabas edit. Quamlibet, cavies ferræ acutulior cotidie sunt. Caviae fuerunt cibus translaticius peruvianus milleniis multis. Ea anteponi ad populus sunt. Eruditiones anticas americana australis coeperunt cicures domesticos circus annos MMMM abhinc. Circum MD et MDC, mercatores batavias divendere ea inceptiunt esse dilecti. Caviae domesticas sint expertas aut amatas.
Situs scientifici: • ITIS • 10144 NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Fossilworks 
Vide "Caviam porcellum" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad mammale spectat. Amplifica, si potes!
Cavia porcellus est species generis Caviae familiaeque Caviidarum mammalium. Quamvis in pluribus linguis vox porcinus in nomine praesit, ad familiam Suidarum non pertinet. In America Australi cibus, alibi saepe animal dilectum est. Saeculis undevicesimo vicensimoque, saepe erat examplar probandi scientifici, ob rem,epitheton (Anglice 'guinea pig', 'test subject') "exemplar probandum" factum est.
Haec animal est rodens auris arcta in gene cavia quæ adhibetur enim degunando scientifico. Cavaiae mammales aliquantula capillata ab peruvia sunt. Ea domantur et populi cibus sunt.
Quamquam cabiae culmos aristesque edit in avio, animal domesticum culmos et aristes et fabas edit. Quamlibet, cavies ferræ acutulior cotidie sunt. Caviae fuerunt cibus translaticius peruvianus milleniis multis. Ea anteponi ad populus sunt. Eruditiones anticas americana australis coeperunt cicures domesticos circus annos MMMM abhinc. Circum MD et MDC, mercatores batavias divendere ea inceptiunt esse dilecti. Caviae domesticas sint expertas aut amatas.
Šis straipsnis apie gyvūną. Apie ligą skaitykite straipsnyje Kiaulytė.
Jūrų kiaulytė (lot. Cavia porcellus, angl. Guinea pig) – jūrų kiaulyčių (Caviidae) šeimos gyvūnas. Kilęs iš Andų kalnų regiono. Nuo XVI a. Europoje jūrų kiaulytės pradėtos auginti kaip naminis gyvūnas.
Andų regione tebeauginamos tvartuose ir vartojamos maistui.
Jūrų kiaulyčių populiarumas išaugo po Antrojo pasaulinio karo, Europoje atsirado jūrų kiaulyčių augintojų klubų, draugijų, rengiamos parodos. Šie žvėreliai aktyvūs dieną. Pirkti geriausia 6-8 savaičių jūros kiaulytę, ji turi sverti ne mažiau kaip 220–280 g. Nerekomenduojama šių gyvūnų pirkti rudenį ar žiemą – tik vasarą. Galima išmokyti keleto komandų, pavyzdžiui, atbėgti pašauktai vardu.
Pagrindinę jūrų kiaulytės maisto raciono dalį turėtų sudaryti specialus sausas ėdalas. Taip pat jas galima maitinti grūdais, daržovėmis, retkarčiais duoti pieno produktų (pavyzdžiui, varškės). Nuolat augantiems dantims galąsti duoti medžių šakelių, kreidos arba specialios druskos. Narvelyje taip pat turėtų būti speciali girdyklė su vandeniu, kurį reikėtų keisti kuo dažniau (geriausiai – kiekviena dieną). Kartais gali ėsti savo išmatas, tačiau tai reiškia, kad joms trūksta reikiamų medžiagų organizmui.
Gyvūno narvelis turėtų būti pakankamai erdvus, kad gyvūnas galėtų laisvai ir nevaržomai judėti. Narvelio dugną geriausia iškloti pjuvenomis, kurias reikėtų keisti bent kelis kartus per savaitę. Gyvūną galima retkarčiais išleisti palakstyti po kambarį narvelio duris paliekant atviras, tačiau reikėtų prižiūrėti, kad kambaryje nebūtų laidų, kuriuos gyvūnas galėtų perkąsti. Jūrų kiaulytės yra gana baikštūs ir slėptis mėgstantys gyvūnai, todėl į narvelį galima įdėti specialų namelį kiaulytei, dėžutę ar tiesiog pridengti narvelį medžiagos skiaute.
Jei jūrų kiaulytė laižo rankas, tai gali reikšti, kad ji prisirišusi prie savo šeimininko (prisirišimo ženklas, laižo ne kiekvieno žmogaus rankas), arba rankos yra prakaituotos ar suteptos kuo nors, ką mėgsta jūrų kiaulytės.
Jūrų kiaulyčių, ypač ilgaplaukių, kailiuką reikėtų bent retkarčiais iššukuoti, taip pat trumpinti nagus, tačiau reikia būti atsargiems, nes galima sužeisti, todėl geriau kirpti tik nagų galiukus, arba vesti pas veterinarą. Jūrų kiaulytę geriau glostyti su dvejais pirštais braukiant nuo užausių ir lyg švelniai „gnybiant" iki galvos, kol susilies pirštai.
Jūrų kiaulytės yra draugiškos, niekad nekanda (nebent jei yra kankinamos). Yra ramios, greitai prisiriša prie žmogaus. Išgyvena apie 8-10 metų, retais atvejais ir 12 metų. Turi gerų savybių, gerai nuteikia. Bendrauja cypdamos, burbdamos, kalendamos dantimis. Jei dažnai cypia be priežasties, kol laikomos ant rankų, reikėtų neliesti užpakalinės dalies ar pilvo (seniau plėšrūs paukščiai jūros kiaulytes gaudydavo už užpakalinės pilvo ir nugaros dalies, todėl išliko toks instinktas).
Jūrų kiaulytė (lot. Cavia porcellus, angl. Guinea pig) – jūrų kiaulyčių (Caviidae) šeimos gyvūnas. Kilęs iš Andų kalnų regiono. Nuo XVI a. Europoje jūrų kiaulytės pradėtos auginti kaip naminis gyvūnas.
Andų regione tebeauginamos tvartuose ir vartojamos maistui.
Jūrascūciņa (Cavia porcellus) ir viena no deviņām jūrascūciņu ģints sugām. Cilvēks jūrascūciņas tur kā mājdzīvniekus. Ir zināmas vairāk nekā 20 dažādas šķirnes.
Pirmie ap 2000. g.p.m.ē. jūrascūciņu pieradināja — un sāka lietot uzturā — senie inki, kas apdzīvoja Dienvidamerikas Andu reģionu jeb tagadējo Peru un Bolīvijas teritoriju. Šai apvidū vēl aizvien jūrascūciņas gan tiek turētas kā mājdzīvnieki, gan lietotas uzturā. Peru jūrascūciņas tiek dēvētas par cuy (dsk. cuyes) un uzskatītas par virtuves delikatesi, ko parasti gatavo cepot. Ceptas jūrascūciņas garša tiek uzskatīta par līdzīgu truša gaļas garšai. Jūrasūciņām ir vēl kāda loma vietējā kultūrā — tās tiek uzskatītas par spējīgām uzņemt sevī ļaunumu un visas kaites un tiek izmantotas dažādos dziedināšanas rituālos.
Angļu un holandiešu jūrnieki un tirgotāji ieveda jūrascūciņas Eiropā, kur dzīvnieki ātri iemantoja popularitāti. Varbūt tādēļ to nosaukumā parādās vārds “jūra” — tās nāk no aizjūras. Nav skaidrs kā jūrascūciņas kļuva par “cūciņām”. Viena versija vēsta, ka šis nosaukums radies, jo jūrascūciņas izdod cūkām līdzīgas skaņas. Arī to miesas uzbūve mazliet līdzīga cūkām — ķermenim neproporcionāli liela galva, apaļš rumpis, u.tml.
“Cūkas” vai “cūciņas” motīvs parādās arī citās valodās, ne tikai latviešu. Piemēram, angliski "jūrascūciņa" ir guinea pig (“Gvinejas cūka” — iespējams, tādēļ, ka no Latīņamerikas uz Eiropu atbraukušie jūrnieki tirgoja tās par vienu gineju, vai varbūt tādēļ, ka no Dienvidamerikas uz Eiropu kuģi parasti devās caur Gvineju Āfrikā). Vāciski to sauc Meerschweinchen (“Mazā jūras cūka” vai drīzāk kā latv. val. — “jūras cūciņa”), krieviski — Морская свинка (“jūras cūciņa”), franciski — Cochon d'Inde, (“Indiāņu cūka”), holandieši mēdza saukt to par guinees biggetje (“gvinejiešu sivēns”), Zviedrijā to sauc marsvin (no latīņu val. mare (“jūra”) un zviedru svin (“cūka”)), un grieķiski tās sauc par ινδικά χοιρίδια (“indiāņu cūciņas”). Jūrascūciņas zinātniskais nosaukums ir Cavia porcellus (porcellus latīniski = “cūciņa”).
Pieaugušas jūrascūciņas garums parasti ir ap 20 cm, svars 600—1200 g (mātītei) un 800—1800 g (tēviņam). Jūrascūciņai ir ķermenim neproporcionāli īsas kājas un liela galva, apaļš, plecīgs rumpis un mazas, apaļas austiņas. Kā jau visiem grauzējiem, jūrascūciņai ir gari, asi priekšzobi un astoņi dzerokļi barības sakošļāšanai. Jūrascūciņas oža un dzirde ir izcila, un šīs tai ir daudz labāk attīstītas maņas nekā redze. Dzīvnieka ķermeņa temperatūra ir augstāka nekā cilvēkam, un tās pulss, tāpat kā daudziem citiem maziem zīdītājiem, ir daudz straujāks (120x/min).
Jūrascūciņas vidējais mūža ilgums ir 5—6 gadi, bet labos apstākļos tā var nodzīvot līdz pat 10 gadiem.
Kā jau visus zālēdājus, arī jūrascūciņu savvaļā apdraud dažādi plēsēji, tādēļ saspringta uzmanība, kautrība, bailīgums, nervozitāte ir cūciņai izteikti piemītošas īpašības. Jūracūciņa ir draudzīga un skaļa, bet ļoti piesardzīga. Tā labāk cenšas palikt citu neievērota un, atrodoties uzmanības centrā, var saspringt un kļūt nervoza. Līdzīgi uzvedīsies arī pieradināta jūrascūciņa būrītī mājas apstākļos. Bet savvaļā tā slēpjas garajā zālē un ūdens un barības meklējumos dodas agri no rīta un vēlu vakarā, kad gaismas trūkuma dēļ tā nav tik viegli pamanāma. Jūrascūciņa neveido sev midzeni, bet iemitinās kāda cita dzīvnieka pamestā migā.
Tomēr jūrascūciņai nepieciešama kompānija, jo arī savvaļā tās dzīvo baros — parasti harēmā, ko vada dominantais tēviņš. Vienatnē tā kļūs vientuļa un nomākta, tādēļ turēšanai mājas apstākļos ieteicams iegādāties vismaz 2 zvēriņus. Tiesa, tiem jābūt viena dzimuma, jo jūrascūciņas strauji vairojas. Mātītes dzimumgatavību sasniedz 4 nedēļu vecumā, tēviņi 5—7 nedēļu vecumā.
Jūrascūciņu mazuļi agri kļūst pieauguši. To bioloģiskā attīstība notiek ļoti strauji — atšķirībā no daudziem citiem zīdītājiem, tie piedzimst jau ar spalvu un zobiem un acīm vaļā, un pēc pāris dienām jau sāk lietot uzturā to pašu pārtiku, ko viņu vecāki.
Vienkāršā jūrascūciņu kopšana ir viens no dzīvnieku lielās popularitātes iemesliem. Tās ir savās prasībās pieticīgas un vienmēr ar dzīvi apmierinātas. Dzīvniekam jāierāda sava dzīves vieta, kur tas var rast patvērumu — vai tā būs plastikāta kaste vai sekls akvārijs; vai īpaši jūrascūciņām paredzēts plastikāta būrītis ar režģotu virsmu. Viena dzīvnieka mitekļa izmēriem jābūt ne mazākiem par 76 x 91 cm,[1] bet ASV dzīvnieku aizsardzības organizācija "The Humane Society" par minimumu vienas jūrascūciņas vajadzībām noteikusi aptuveni 0,7m² lielu platību.[2] Pakaišiem izmanto sienu, skaidas vai salmus. Daži audzētāji izmanto kaķu tualetes pakaišus, kas labi uzsūc mitrumu un smakas.
Jūrascūciņas ir bara dzīvnieki, tādēļ nebūtu vēlams tos turēt vienatnē, ja nav laikam mīlulim veltīt daudz uzmanības. Aktīvajām cūciņām jārada atbilstoši dzīves apstākļi, lai tās varētu daudz skriet. Gādājot par zvērēna izkustēšanos, var laist cūciņu katru dienu izskrieties pa dzīvokli, tomēr pienācīga izmēra mitekļa nodrošināšana ļauj tām nodarboties ar fiziskām aktivitātēm pēc savām vēlmēm, kas pēc to aktivitātes paradumiem varētu nebūt piemērotākais laiks to saimniekiem.
Optimālā telpas temperatūra 16—18°C. Jūrascūciņas sliktāk pacieš karstumu nekā aukstumu, taču nedrīkst atrasties temperatūrā zemākā par 10 °C. Īpaši tas sakāms par albīnajiem dzīvniekiem. Albīniem pēc atrašanās aukstumā uz ausīm, deguna un kājām parādās melni matiņi, kas liecina par apsaldēšanos. Vasarā jūrascūciņas var turēt ārā. Būrim jābūt nosegtam no visām pusēm ar režģi, lai nepiekļūtu plēsēji, kā arī jāierīko patvērums no saules un lietus. Bieži pārvietojot būri pa zālāju, jūrascūciņai visu laiku būs pieejama svaiga zaļbarība.
Jūrascūciņas ir sabiedriski un “runīgi” dzīvnieki. Pieradinātas tās ātri iemācās atsaukties uz savu vārdu un sazinās ar saimnieku savā valodā — ar urkšķieniem, svilpieniem un nepacietīgiem spiedzieniem. Vērīgs draugs var iemācīties saprast jūrascūciņu valodu. Dzīvniekiem patīk sēdēt saimniekam rokās, mātītes nekad nekož cilvēkam, taču dažiem tēviņiem var būt piktāks raksturs. Atšķirībā no kāmjiem, jūrascūciņas nemēdz aizbēgt, tās var laist pastaigāties pa māju. Ja būrītis atrodas uz grīdas, jūrascūciņa pēc pastaigas pati labprāt atgriežas mājās.
Jūrascūciņas dzīves ilgums parasti ir 6—8 gadi, taču atsevišķi eksemplāri var nodzīvot ilgāk par 10 gadiem. Jūrascūciņas svars ir no 600 līdz 1000 g, mātītes parasti ir vieglākas. Amerikā izaudzētas cūciņas, kas sver 1,8 kg. Šiem zvēriņiem ir ļoti labi attīstīta oža — tā palīdz bara locekļiem atpazīt svešiniekus. Arī par dzirdi dzīvnieki nevar žēloties — jūrascūciņas spēj sadzirdēt arī ļoti augstas frekvences skaņas.
Īpatnēja ir jūrascūciņu kāju uzbūve — pakaļkājām ir tikai 3 gari, slaidi pirksti, bet mazajām priekšķepiņām — četri. Mājas apstākļos regulāri jāapskata jūrascūciņas kājas. Dabā to nadziņi paši nodilst pret cieto grunti, taču, dzīvojot uz mīkstiem pakaišiem, tas nenotiek. Tad nadziņi ir jāapgriež. Mitrumā un nekoptā būrī dzīvojot, var iekaist maigā pēdu āda. Tāpat jārūpējas par dzīvnieka zobu stāvokli.
Pērkot jūrascūciņu, uzmanība jāpievērš cūciņas izskatam — veselam dzīvniekam ir ne vien lieliska apetīte, bet arī acu skatiens ir možs un skaidrs. Nopietni slimam dzīvniekam ir iekritušas acis. Jāpārbauda arī jūrascūciņas zobu stāvoklis — ja priekšzobiem ir pareizs sakodiens, zobi nodilst vienmērīgi.[nepieciešama atsauce]
Dzīvnieki jāsargā no caurvēja, tādēļ būris mājās jānovieto no tiešiem saules stariem un caurvēja pasargātā vietā. Ziemā, kad apkurinātās telpās pazeminās gaisa mitrums un trūkst zaļbarības, jūrascūciņas mēdz slimot ar pneimoniju. Laikus neārstēts, dzīvnieks aiziet bojā.[nepieciešama atsauce]
Retumis cūciņām novērojama apmatojuma izkrišana atsevišķās ķermeņa vietās. Iemesls ir stress, kā arī rupjās barības — siena — trūkums uzturā.[nepieciešama atsauce]
Jebkuras ārstnieciskas procedūras ir jāuztic veterinārārstam. Rūpīgs saimnieks regulāri vedīs savu mīluli uz profilaktiskajām apskatēm un konsultācijām pie speciālista, lai izvairītos no nopietnām slimībām, kas saistītas ar kļūdām kopšanā un barošanā.[nepieciešama atsauce]
Jūrascūciņa (Cavia porcellus) ir viena no deviņām jūrascūciņu ģints sugām. Cilvēks jūrascūciņas tur kā mājdzīvniekus. Ir zināmas vairāk nekā 20 dažādas šķirnes.
De huiscavia (Cavia porcellus) is een knaagdier uit de familie van de cavia-achtigen (Caviidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Mus porcellus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[1] Het is een knaagdier dat van nature in de Andes voorkomt en waarschijnlijk zo'n 3000 jaar geleden door de voorlopers van de Inca's is gedomesticeerd. Het is inmiddels wereldwijd een gangbaar huisdier.
Cavia's werden voor het eerst gedomesticeerd door de voorlopers van de Inca's in wat nu Peru is. Genetisch onderzoek maakt aannemelijk dat dit maar één keer is gebeurd, circa 3000 jaar geleden.[2] De oorspronkelijke bewoners gebruikten het dier als voedsel.[3]
De cavia is in Peru, Bolivia en Ecuador nog steeds een belangrijk voedseldier, dat vaak in huis wordt gehouden. Het dier wordt onder andere gevoed met etensrestjes van het gezin, ongeveer zoals in Europa vroeger kippen of varkens werden gehouden. Onder de naam cuy (spreek uit als koei) wordt het in geroosterde vorm nu nog op markten verkocht. Er zijn ook restaurants waar de gegrilde cuy op de menukaart staat. Cavia's vormen het hoofdmenu op sommige trouwfeesten in Peru, en vervullen bij traditionele genezingsrituelen de rol van opvanger van boze geesten. De traditionele geneesheer gebruikt het beestje om over het lichaam van de patiënt te halen, de cavia neemt over wat er mis is met de patiënt. De geneesheer bekijkt vervolgens de ingewanden van de geslachte cavia om te bepalen wat er mis is met de patiënt.
Spaanse ontdekkingsreizigers introduceerden de cavia vermoedelijk in Europa, waar ze al snel populair werden als exotisch huisdier.[3] Koningin Elizabeth I van Engeland had bijvoorbeeld een cavia. In de Lage Landen vonden sommigen het vlees onsmakelijk en zo goed als oneetbaar[4], maar anderen vonden het vergelijkbaar met (tam) konijn[5].
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken en met de gedrongen lichaamsvorm. Zowel in de Latijnse, Nederlandse, Friese, Duitse, Deense, Roemeense, Zweedse, Russische als Engelse naam komt het varken terug. 'Guinees' wordt volgens sommigen afgeleid van een guinea. Dit is een oude Engelse munt van 21 shilling, wat in die tijd wel een vorstelijk bedrag zou zijn geweest om zelfs voor een exotisch huisdier te betalen. Anderen denken dat 'Guinees' afkomstig is van 'Guyana' (als in Frans-Guyana, buurland van Suriname) maar die benaming was naar men zegt nog niet in gebruik toen de cavia werd ontdekt; weer anderen wijzen erop dat schepen, van Zuid-Amerika terugkerend, vaak eerst Guinea aandeden. Andere namen die vroeger voor dit dier gebruikt werden zijn Guineesche Kavia, Indiaans Konijn, Konijn zonder Staart en Zee-varkentjen[4].
Cavia's zijn voor knaagdieren aan de grote kant, ze wegen tussen 500 en 1500 gram en worden 25 à 30 cm lang. De wilde vorm blijft wat kleiner, tot 700 gram. Voor de meeste gedomesticeerde dieren geldt dat ze groter zijn dan hun wilde soortgenoten. Cavia's worden gemiddeld een jaar of 5 oud, maximaal circa 8 jaar. Het zijn sociale dieren, die in het wild in groepjes leven bestaande uit één mannetje, een aantal vrouwtjes en de jongen.
Cavia's zijn weinig atletisch, springen en klimmen gaat hen niet makkelijk af. In het wild leven cavia's op grasvlakten en slapen ze in holen die ze zelf maken. Ook nemen ze wel holen van andere dieren over. Ze eten in het wild vooral gras en plantaardig materiaal dat voor de meeste andere dieren moeilijk verteerbaar is. Dit voedsel bevat weinig energie, zodat cavia's een groot deel van de dag moeten eten. Ze produceren daardoor ook constant keutels. Cavia's zijn het actiefst in de ochtend- en avondschemering. Ze hebben door de plaatsing van hun ogen een goed overzicht van hun omgeving en van de hemel, om roofdieren en roofvogels snel op te merken, maar kunnen niet zien wat zich net onder hun neus bevindt: hun eten vinden ze op de geur en op de tast. Als ze worden opgeschrikt houden ze zich vaak doodstil om niet te worden opgemerkt, maar ze kunnen ook met verrassend grote snelheid en lenigheid dekking zoeken. In het wild drinken cavia's heel weinig; gras bevat genoeg vocht voor hen. Huiscavia's moeten wel altijd vers drinkwater tot hun beschikking hebben.
Een cavia heeft twee snijtanden boven en onder. Daarnaast heeft hij een diasteem (ruimte tussen snijtanden en kiezen) en achter in de bek vier kiezen, links en rechts, boven en onder; in totaal dus 20 elementen. Alle tanden en kiezen groeien het hele leven door. Daarmee wordt slijtage van het gebit door het vele knabbelen gecompenseerd.
Met onder andere de mens en de chimpansee heeft de cavia gemeen dat hij niet zijn eigen vitamine C kan maken. De cavia moet dit dus in zijn voer voldoende krijgen.
Een cavia kan in gevangenschap ongeveer vier tot zeven jaar oud worden. Uitzonderlijke gevallen van cavia's die over de tien jaar werden zijn echter bekend. Net als bij andere huisdieren geldt dat verder doorgefokte rassen gemiddeld minder hoge leeftijden bereiken.
Cavia's eten van hun eigen ontlasting (coprofagie); dit is normaal en noodzakelijk voor hun spijsvertering. Er zit onder andere Vitamine B en vezels in deze ontlasting. Dit gedrag is mogelijk een aanpassing aan de matige verteerbaarheid van hun normale dieet, zoals ook de herkauwers daar hun eigen manier voor hebben gevonden in de vorm van meerdere magen en herkauwen van het voedsel. Als cavia's keutels eten nemen ze deze meestal direct uit de anus. Deze keutels hebben een andere, zachtere consistentie dan de normale droge en stevige uitwerpselen. Hiernaar is echter weinig systematisch onderzoek gedaan; hypothesen zijn onder andere dat hiermee de darmflora op peil wordt gehouden en dat in de darm ontstane verteringsproducten en door bacteriën geproduceerde vitaminen beter worden opgenomen.
Cavia's hebben een uitgebreid assortiment aan onderlinge communicatie. Veel van deze communicatie is vocaal. De meest waargenomen uitingen zijn:
Sommige cavia's kunnen schootzindelijk worden. Naarmate een cavia volwassen wordt, kan hij of zij besluiten dat de schoot geen goede wc is en probeert signalen af te geven dat zij of hij weg wil. Dit uit zich vaak in ineens onrustig gedrag, piepen of zachtjes in de vingers bijten.
Caviavrouwtjes (die men zeugjes noemt) worden, als ze niet zwanger zijn, om de 14-18 dagen bronstig. Om een caviamannetje (beertje) seksueel opgewonden te krijgen is alleen de geur van een vrouwtje al voldoende. Door een laag langdurig brommen en zich zo groot mogelijk te maken en langzaam waggelend voort te bewegen probeert het beertje de aandacht van vrouwtjes te trekken. Daarbij stoot het diertje muskusgeur uit. Hoewel cavia's geen agressieve dieren zijn, zal een zeugje als ze niet bronstig is op niet mis te verstane wijze een opgewonden mannetje afschudden: als een hoog gekir niet helpt urineert ze op hem om hem af te schrikken.
De draagtijd is gemiddeld 66 à 68 dagen en de jongen komen al aardig rijp ter wereld; hun ogen zijn open en ze hebben een volledige vacht en tanden. Cavia's zijn dan ook typische nestvlieders; in de natuur wordt van de jongen verwacht dat ze meteen met de groep mee kunnen lopen. De moeder heeft twee tepels, dat lijkt niet genoeg voor de 2–4 jongen. Als er voor de moeder maar genoeg voedsel is, kan ze echter toch vier jongen zogen. De jongen zijn door hun rijpheid ook maar kort van moedermelk afhankelijk.
Een cavia is na de bevalling al heel snel weer vruchtbaar. De jonge cavia's kunnen als ze vier weken oud zijn al vruchtbaar zijn. Fokkers halen de jongen dan ook rond deze leeftijd (en bij een gewicht van minimaal 300 gram) bij de moeder weg, ze zijn dan pas half zo lang als een volwassen dier en hebben pas een vierde van het gewicht van een volwassen dier.
Vroeger werden cavia's veel als proefdier gebruikt voor (bio)medisch onderzoek. In het Engels is de term 'guinea pig' zelfs haast synoniem geworden met proefdier. Tegenwoordig worden nog maar weinig cavia's als proefdier gebruikt. Ze zijn vervangen door de nog sneller te fokken muizen en ratten. Cavia's maken tegenwoordig nog maar ongeveer twee procent van de gebruikte proefdieren uit.
Er bestaan veel caviarassen. Er zijn verschillende kleuren en bonte vormen van vacht zoals eenkleurig, hollander en schildpad. Maar er zijn ook verschillen in de aard van de beharing. Een lijstje met vachttypen:
Cavia's zijn grote eters en eten de hele dag door. In de natuur zijn ze de hele dag in de weer met het eten van grassen, bladeren, planten en bloemen. In de thuissituatie moet ook worden voorzien in dit gedrag. Daarom moet een cavia altijd gras en/of hooi tot zijn beschikking hebben. Droog hooi is een belangrijk voedsel en moet constant aanwezig zijn. Ze vinden dit niet alleen erg lekker om te eten en op te liggen, ook trimt het hun tanden die continu doorgroeien en de vezels in het hooi zijn onmisbaar voor hun spijsvertering. De cavia heeft baat bij verse groenten en kruiden.
Omdat een cavia, net als de mens, niet zelf vitamine C kan aanmaken moet ervoor gezorgd worden dat dit voldoende in het voer aanwezig is. Een cavia van 1 kilo heeft 20 mg vitamine C per dag nodig. De behoefte kan echter verschillen per leeftijd en omstandigheden. Met name stress en drachtigheid doet de behoefte vitamine C verhogen. Vitamine C is ook als druppel of tabletvorm te geven.
Een overzicht van de vitamine C-behoefte per dag:[7]
Per dag moet, naast het verse groenvoer en hooi, speciaal caviavoer worden gegeven (ongeveer 30-40 gram per volwassen cavia). Konijnen- of algemeen knaagdiervoer is niet geschikt. Compleet caviavoer bevat ten minste 2000 mg/kg vitamine C. Dit voer moet licht- en luchtdicht bewaard worden, omdat anders de vitamine C op den duur uit het voer verdwijnt. Gemengd voer bevat veel vette zaden die niet zo geschikt zijn in een caviadieet. Bovendien kan de cavia bij een gemengd dieet gaan uitzoeken en belangrijke voedingsstoffen laten liggen.
Groenten en kruiden zijn onderdeel van de normale dagelijkse voeding van de cavia. Bij een cavia die niet gewend is groenten te eten moet dit worden opgebouwd, omdat de darmen zich moeten aanpassen aan de nieuwe groenten. Per dag mag ruim aan groenten en kruiden worden gegeven aan een cavia. Een cavia mag eten wat hij opkan, het overschot moet worden weggehaald. Voorbeelden van groenten en kruiden die geschikt zijn voor de cavia: paprika, andijvie, peterselie, witlof, bleekselderij, broccoli, paksoi, ijsbergsla, komkommer en tomaat. Daarnaast mag van de wortel en radijs ook het groene loof gegeven worden. Fruit mag alleen in heel kleine hoeveelheden worden gegeven aangezien de suikers in fruit problemen kunnen geven met de darmflora. Om darmproblemen te voorkomen is het geven van te veel kool niet aan te raden, vanwege gasvorming.
Drinkwater kan het beste worden gegeven in een drinkfles. Het drinkwater uit een waterbakje kan al gauw vies worden.
Eén cavia kan in een kooi met minimaal 0,75 m² vloeroppervlak goed worden gehouden (op een tochtvrije en rustige plaats); voor twee moet men minimaal op 1,5 m² rekenen. Om het dier voldoende lichaamsbeweging te geven zal men ze af en toe los door tuin of huiskamer moeten laten lopen. In laboratoria worden cavia's overigens in veel kleinere kooien gehouden, 30 × 30 cm per volwassen cavia.[8]
Cavia's zijn groepsdieren en moeten ten minste met z'n tweeën worden samengehouden maar worden vaak alleen gehouden of bij een konijn. Dit wordt allebei door dierenbeschermers afgeraden. Als een cavia alleen is zal hij erg eenzaam worden. Konijnen kunnen cavia's met hun sterke achterpoten lelijk verwonden, als het konijn bijvoorbeeld schrikt of erg druk is. Mannetjes (beertjes) kunnen meestal prima samen gehouden worden, mits er geen vrouwtje in dezelfde ruimte (zelfs niet in een andere kooi) gehouden wordt. Enkel de geur van een vrouwtje kan er al voor zorgen dat mannetjes onderling gaan vechten.[9] Vrouwtjes kunnen goed met andere zeugjes of met een (gecastreerd) mannetje samen gehouden worden. Hoe groter hun leefoppervlak is, hoe kleiner de kans op ruzies is.
Cavia's vinden het prettig als ze binnen de kooi ook een schuilhokje hebben waarin ze kunnen wegkruipen, voor skinnies en baldwins is dit zelfs een vereiste in het geval dat de kamertemperatuur lager dan 23 graden is. Liefst een niet al te groot slaaphokje en voldoende warmte-geïsoleerd. Cavia's ruiken niet sterk; 1 à 2 maal per week verschonen is meestal voldoende maar dit hangt mede af van het aantal cavia's per oppervlakte-eenheid en het bodemmateriaal. Zaagsel of houtsnip is ongeschikt als bodembedekker, vanwege voor de cavia giftige stoffen, een goed alternatief is hennepvezel.
Sommige cavia's plassen de hele kooi door en sommige leren zichzelf aan om op vaste plekjes te plassen. Deze vaste plekjes zijn bijna altijd in hoekjes en meestal op dezelfde plek als waar ze slapen en of waar ze eten. Het vaststellen van deze plekken en regelmatig schoonmaken (spotcleaning) verkleint de kans op geurtjes enorm.
Cavia's kunnen gemakkelijk buiten gehouden worden (op een grasveldje), maar 's winters worden ze best in een winterverblijf gestopt. Ze moeten voldoende schuilplaatsen hebben, zodat ze kunnen ontkomen aan katten en andere roofdieren. Een droog onderkomen is noodzakelijk en er moet ook altijd genoeg schaduw zijn, want ze kunnen niet goed tegen regen en felle zon.
Nagels moeten zodra de cavia ouder wordt na verloop van tijd regelmatig bijgeknipt worden. De reden hiervoor is dat een ader na een tijdje meegroeit met de nagel, dus ook langer wordt. Het is noodzakelijk er vroeg bij te zijn, van zodra de nagels beginnen te groeien. Men kan in hun nageltjes zien waar de 'ader' loopt en tot waar men kan knippen. Bij zwarte nageltjes is dit niet goed zichtbaar, je kan echter met een zaklamp wel iets meer zien of op ervaring knippen. Dierenartsen voeren dit ook uit. Als de nagels al te lang zijn en de aders al ver doorlopen, kan je zo ver mogelijk knippen tot op het punt dat je de ader net niet raakt. Hierdoor stop je in ieder geval de 'groei' van de aders en het is mogelijk dat deze na verloop van tijd terug inzakt.
Langharige cavia's hebben veel meer vachtverzorging nodig dan een kortharige cavia. Voor kinderen is een langharige cavia af te raden. Een cavia behoeft regelmatige verzorging. Dit dient te allen tijde onder toezicht van de ouder te gebeuren. Als de cavia opgepakt wordt, kan dat het best met twee handen waarbij het achterlijf wordt ondersteund.
Jonge cavia's (biggen) zijn na vier weken geslachtsrijp; aanbevolen wordt met fokken te wachten tot ze een maand of zes zijn, maar niet langer dan 10 maanden, omdat met name bij vrouwtjes na die leeftijd de symfyse van het bekken (de plaats waar de bekkenhelften elkaar van voren raken) vastgroeit en niet meer goed kan meegeven bij de geboorte van de jongen wat de kans op sterfte bij de bevalling flink doet toenemen. Omdat de jongen erg rijp (erg groot in verhouding met de moeder) ter wereld komen is een bevalling voor een cavia erg zwaar. Om het diertje tijd te geven na de bevalling weer op krachten te komen wordt aangeraden minstens twee maanden te wachten voor het weer gedekt kan worden.
Bronnen, noten en/of referentiesBeluister
(info)De huiscavia (Cavia porcellus) is een knaagdier uit de familie van de cavia-achtigen (Caviidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Mus porcellus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. Het is een knaagdier dat van nature in de Andes voorkomt en waarschijnlijk zo'n 3000 jaar geleden door de voorlopers van de Inca's is gedomesticeerd. Het is inmiddels wereldwijd een gangbaar huisdier.
Marsvin (Cavia porcellus) er eit husdyr i marsvinslekta (Cavia), og er eit utbreidd kjæledyr. Namnet marsvin kjem frå tysk og tyder 'svin frå havet' eller 'oversjøisk svin', etter at marsvin blei frakta til Europa over havet frå Sør-Amerika.
Marsvinet har ein viktig rolle i fleire søramerikanske kulturar, særleg som matkjelde, men også innan folkemedisin og i religiøse ritual. Forsking tyder på at tammarsvinet er danna som ein hybrid av nærskulde artar som Cavia aperea, C. fulgida eller C. tschudii.
Marsvin er store gnagarar som kan vega mellom 700 og 1200 gram og ha ei lengd på mellom 20 og 25 centimeter.[1]
Marsvinpels finst i ulike typar og fargar. Marsvin kan vera einsfarga, to- eller trefarga. Brun, oransje, svart og kvit farge er vanleg. Dei vanlegaste pelstypane er korthåra, abyssinar der håra er ordna i rosettar, og langhåra peruanar. Det finst òg ulike framavla pelsvariantar, som texel, merino, sheltie og rex.
Dyra er drektige i rundt 9 veker, og har som regel kull på tre ungar. Dei kan forplanta seg frå dei er rundt ein månad.
Marsvin blir vanlegvis 4-5 år gamle, men ein del blir opptil 8 år.[2] Verdas eldste marsvin ifølgje Guinness rekordbok frå 2006 blei 14 år og 10,5 månader gammalt.[3]
Marsvin (Cavia porcellus) er eit husdyr i marsvinslekta (Cavia), og er eit utbreidd kjæledyr. Namnet marsvin kjem frå tysk og tyder 'svin frå havet' eller 'oversjøisk svin', etter at marsvin blei frakta til Europa over havet frå Sør-Amerika.
Marsvinet har ein viktig rolle i fleire søramerikanske kulturar, særleg som matkjelde, men også innan folkemedisin og i religiøse ritual. Forsking tyder på at tammarsvinet er danna som ein hybrid av nærskulde artar som Cavia aperea, C. fulgida eller C. tschudii.
Marsvin er en gnager av familien Caviidae. Marsvinene har en ganske flat nese, en kraftig behåret kropp og en svært kort (nesten usynlig) hale. De er utelukkende planteetere, og er ikke i stand til å ta til seg næring fra kjøtt eller melkeprodukter. Det finnes ni forskjellige arter av marsvin, hjemmehørende i forskjellige regioner i Sør-Amerika. Det tamme marsvinet, Cavia porcellus, stammer fra Andes-regionen (Peru, Bolivia, Ecuador) hvor det har vært domestisert i over 4000 år, hovedsakelig som en kilde til kjøtt, men i nyere tid også som kjæledyr og til forskning. Ville marsvin har kort, grå eller brun pels mens tamme marsvin har en rekke forskjellige farger og hårlengder.
Tross navnet er de ikke beslektet med griser. Deres figur og klynkende griseaktige lyder er sannsynligvis årsaken til assosiasjonen med svin. Marsvin ble tidlig tatt brukt som en kilde til ferskt kjøtt ombord i skip som krysset Atlanterhavet, og ble slik tatt med til Europa. Derav det norske navnet marsvin, fra tysk Meerschweinchen, «små hav-griser».[1]
Vanlig levealder i fangenskap er fra 4 til 10 år, mens ville marsvin er byttedyr og kan derfor ha betydelig kortere levealder. Marsvinet kompenserer for dette med hurtig formering. Hunnmarsvin kan være fruktbare fra de er 3 uker gamle, og har løpetid med svært stor sjanse for befruktning umiddelbart etter at de har født. Et hunnmarsvin går drektig i omkring 68–72 dager, og får fra 1–8 unger – som oftest tre eller fire. Både ungedødelighet og barselsdødelighet er høy hos marsvin. Eiere av marsvin som kjæledyr frarådes derfor å la sine kjæledyr bli drektige, og heller overlate marsvinavl til profesjonelle oppdrettere.
Marsvin er sosiale flokkdyr, og vantrives alene. Ville marsvin bor i kolonier på inntil 20 individer – som regel dominert av ett enkelt hannmarsvin med et harem av hunndyr. Individuelle marsvin etablerer territorium, og både hannkjønn og hunnkjønn kan knuffe med flokkmedlemmer av eget kjønn om dominans. Dominante hannkjønn vil utstøte andre hannkjønn fra flokken, mens dominante hunnkjønn krever førsterett til privilegier som mat og hvileplasser. Hannmarsvin slåss ikke der det er etablert en rangorden, men kan komme til å slåss med ukjente hanner, særlig når et fruktbart hunnmarsvin er til stede.
Ville marsvin kan tilbakelegge store avstander i løpet av en dag og har utmerket hukommelse for rutene til steder hvor mat kan finnes. De leter etter mat i flokk, og når en gruppe marsvin spiser, vil som regel én av dem stå vakt etter rovdyr. Ville marsvin er mest aktive i skumringen (når det er vanskeligst å se for rovdyr), mens tamme marsvin sprer perioder med aktivitet og avslapning tilfeldig rundt på hele døgnet etter som når de får være i fred.
Marsvin kommuniserer ved hjelp av lyder og kroppsspråk. Spesielt lydspråket er svært avansert sammenlignet med andre gnagere, og er ikke fullstendig kartlagt eller forstått av vitenskapen. Tamme marsvin bruker enkelte lyder utelukkende til å kommunisere med mennesker, snarere enn med andre marsvin.
Marsvin lager mange karakteristiske lyder for å uttrykke humøret sitt. Man kan tolke marsvinet sitt ved å lytte på lydene det lager. Bruk av lydspråk avhenger også av marsvinets personlighet.
De vanligste lydene er:
Marsvin har også kroppsspråk de ofte bruker til å uttrykke humøret sitt. Det kan på grunn av kroppsspråket bli problematisk å blande marsvin med andre dyr i buret, da kroppsspråkene kan misforstås mellom dyrene.
De vanligste oppførslene er:
Marsvin egner seg fortreffelig som kjæledyr. Det er et vakkert og søtt dyr med et vennlig (om enn sjenert) vesen og artige manerer. I motsetning til mus og hetterotter er marsvin ikke assosiert med skadedyr, og i motsetning til hamstere og ørkenrotter er marsvin lette å temme og i stand til å forme bånd med sine eiere.
Som typiske byttedyr er marsvin svært forsiktige av natur, og en av de store gledene ved marsvinhold er nettopp å oppleve tillit fra dette lille, sjenerte vesenet. Marsvin er relativt renslige, og avføringen deres er tilnærmet luktfri. De kan til en viss grad dotrenes, og de kan læres opp til å gjenkjenne sitt eget navn, men er generelt vanskeligere å trene enn for eksempel tamrotter eller katter. De er ikke i stand til å forstå straff, og kan kun trenes gjennom tålmodighet og belønninger.
Marsvin krever adskillig med plass. Marsvinforeninger anbefaler ofte at marsvinburet er minst 0.75 kvadratmeter stort for et enkelt marsvin, og helst over 1 kvadratmeter. Det er sjelden så store bur selges i dyreforretninger, og mange marsvinbur er derfor hjemmesnekrede. Små bur kan lede til vantrivsel, dårlig helse, og til slåsskamper av ren kjedsomhet. Det er derfor vel verd å bruke litt tid og energi på å skaffe dyrene et bur som er romslig nok. I tillegg bør marsvin daglig slippes ut av buret for å kunne boltre seg på et enda større område.
I marsvinets naturlige leveområder er floraen dominert av tørketålende og robuste gressarter. Tilgangen på friskt, grønt gress er derfor begrenset til vekstsesongen; resten av året er gresset stivt, tørt og høylignende, og derfor grovt og lite næringsrikt. For å kunne utnytte dette magre nærinsgrunnlaget har marsvinet utviklet kraftige tenner med en konstant vekst, og de er nærmest programmert til å spise store deler av døgnet.
At kostholdet til marsvin i så stor grad er basert på fersk frukt og grønnsaker gjør at disse dyrene ikke er spesielt billige å holde som kjæledyr sammenliknet med andre små gnagere.
Marsvin ble i begynnelsen av det 20. århundre ofte brukt i medisinsk forskning, noe som har gitt opphav til at det engelske uttrykket «guinea pig» kan bli brukt om et hvilket som helst offer for eksperimentell forskning – omtrent som det norske uttrykket «forsøkskanin».
I dag er det vanligere å utføre denne typen forskning på rotter og mus, siden disse formerer seg raskere og har bedre kartlagte gener, men marsvinet har fortsatt enkelte vitenskapelige bruksområder blant fordi de – til forskjell fra rotter, men i likhet med mennesker – ikke selv produserer C-vitamin.
I Andes-regionen, dagens Peru, Bolivia og Ecuador, holdes marsvin («cuy») hovedsakelig som matdyr. Det er vanlig for familier i fjellområdene å mate en marsvinflokk med grønnsaker og matrester, for å slakte og spise dyrene ved spesielle høytider. Individuelle marsvin gis ikke navn, og denne formen for marsvinhold kan kanskje best sammenlignes med hønsehold.
Marsvinkjøtt regnes som en delikatesse, og skal minne om smaken av hare eller vaktel. Marsvinet har en tynn og porøs benbygning. Dermed kan det lille dyret by på overraskende mye kjøtt. Marsvinkjøtt har mye protein, men lite fett, og regnes som sunnere enn mer vanlige kjøttyper. I nyere tid har peruanske forskere avlet frem et «supermarsvin» som blir inntil 2kg tungt.
Innvandrere fra Andes-regionen har tatt med seg mattradisjonene til sine nye hjemland, og marsvinkjøtt selges dermed også i enkelte byer i Europa og Nord-Amerika.
Langhåret
Korthåret
Strihåret
Marsvin er en gnager av familien Caviidae. Marsvinene har en ganske flat nese, en kraftig behåret kropp og en svært kort (nesten usynlig) hale. De er utelukkende planteetere, og er ikke i stand til å ta til seg næring fra kjøtt eller melkeprodukter. Det finnes ni forskjellige arter av marsvin, hjemmehørende i forskjellige regioner i Sør-Amerika. Det tamme marsvinet, Cavia porcellus, stammer fra Andes-regionen (Peru, Bolivia, Ecuador) hvor det har vært domestisert i over 4000 år, hovedsakelig som en kilde til kjøtt, men i nyere tid også som kjæledyr og til forskning. Ville marsvin har kort, grå eller brun pels mens tamme marsvin har en rekke forskjellige farger og hårlengder.
Tross navnet er de ikke beslektet med griser. Deres figur og klynkende griseaktige lyder er sannsynligvis årsaken til assosiasjonen med svin. Marsvin ble tidlig tatt brukt som en kilde til ferskt kjøtt ombord i skip som krysset Atlanterhavet, og ble slik tatt med til Europa. Derav det norske navnet marsvin, fra tysk Meerschweinchen, «små hav-griser».
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kawia domowa[4] (Cavia porcellus), potocznie świnka morska[5] – gatunek udomowionego gryzonia z rodziny kawiowatych (Caviidae). Została udomowiona przez południowoamerykańskich Indian w czasach prekolumbijskich. Indianie wykorzystywali kawię do celów kulinarnych, rytualnych oraz w medycynie ludowej. Trafiła do Europy jako zwierzę hobbystyczne już w XVI wieku, zaś w wieku XIX zaczęła być używana jako zwierzę laboratoryjne. C. porcellus jako forma udomowiona powinna być traktowana jako zwierzę bez ustalonych dzikich populacji. Wśród ludności południowoamerykańskiej nadal rozpowszechniona jest hodowla kawii domowych na mięso. Jako zwierzęta rzeźne są także hodowane w krajach afrykańskich, ale większość kawii żyje w hodowlach hobbystycznych popularnych na całym świecie.
Kawia domowa pochodzi z Ameryki Południowej[3]. Została udomowiona przez południowoamerykańskich Indian jeszcze w czasach prekolumbijskich[6][7], najprawdopodobniej w południowej części Peru, a także na wyżynnych terenach Kolumbii[2]. Ślady znajomości człowieka z kawią są dokumentowane w postaci mumii tych zwierząt odnajdywanych w grobowcach ludzkich ówczesnych ludów lokalnych[7][8]. Ekofakty w postaci szczątków przedstawicieli tego gatunku pojawiały się w depozytach archeologicznych datowanych na 9000 lat p.n.e. Udomowienie nastąpiło co najmniej 2500 lat p.n.e., a nie można wykluczyć, że nawet 5000 lat p.n.e. Wśród najstarszych ekofaktów znajdują się szczątki kawii w postaci zwęglonej lub noszące ślady cięcia, co potwierdza tezę o wykorzystywaniu tych zwierząt jako składniku pokarmu ówczesnych Indian. Kontekst znalezisk datowanych na okres po 2500 roku p.n.e. sugeruje wykorzystywanie kawii w celach rytualnych. Inkowie cenili delikatne mięso, używali kawii w diagnostyce medycyny ludowej i regularnie składali je w ofierze bogom[9].
Zwęglone kości kawii domowej odkryto między innymi w Świątyni skrzyżowanych rąk (stanowisko archeologiczne Kotosh w górach, w północno-centralnej części Peru). Ich wiek został określony na około 2500–2000 p.n.e. W położonym w bliskiej odległości na północny zachód od Kotosh Chavin de Huantar, wśród znalezisk rytualnych odkrytych na terenie starej świątyni (ok. 1000–500 lat p.n.e.) znajdowały się elementy sztuki kultowej, wyroby ceramiczne, skorupy małży spondylus oraz kości kawii z resztkami żywności. Kontekst rytualnego wykorzystywania ciał kawii był także identyfikowany w późniejszych znaleziskach archeologicznych z okresu od ok. 200 lat p.n.e. do roku 1532[9].
Zooarcheolodzy zidentyfikowali także 218 fragmentów kości udomowionych C. porcellus w 18 miejscach na dziewięciu wyspach karaibskich. Przeprowadzone analizy wykazały, że zwierzęta zostały wprowadzone na wyspy po 500 roku i najprawdopodobniej w pierwszej kolejności pojawiły się na Wielkich Antylach. Kawie były tam wykorzystywane jako pokarm, ale także jako zwierzęta rytualne[11].
W 1551 roku szwajcarski przyrodnik Konrad Gesner zamieścił opis zwierzęcia wraz z jego wizerunkiem w pierwszym tomie Historia animalium[12]. W okresie między rokiem 1597 i 1608 peruwiański prezbiter, ojciec Francisco de Avila, odczytał manuskrypt Huarochirí, zawierający mity ludu Keczua zamieszkującego okolice współczesnej Limy. W dziewięciu mitach odnalazł opisy składania kawii domowych w ofierze, co miało przebłagać zagniewanych bogów lub uzyskiwać ich przychylność. Ekofakty w postaci zmumifikowanych kawii domowych odkryto między innymi w Lo Demás, rybackiej osadzie położonej około 200 km na południe od Limy. Znalezisko pochodziło z okresu 1480–1540[9]. Inkowie hodowali także C. porcellus dla mięsa[6]. Prawdopodobnie przyrządzali z nich także rodzaj gulaszu calapurca[9]. W tym okresie kawie były już zadomowione w Europie. Swoją kawię domową miała m.in. królowa Anglii Elżbieta I Tudor[13][14]. W 1680 roku rozpoczął się obrót handlowy tymi zwierzętami między Holandią a Francją i Anglią[15].
W 1789 roku biskup zlokalizowanego na północnym wybrzeżu Peru Trujillo, Baltasar Jaime Martínez de Compañón, wysłał do króla Karola III Hiszpańskiego transport zbiorów. W 24 skrzyniach przekazał okazy minerałów, roślin i zwierząt oraz wyroby kulturowe. Wśród przesyłanych zbiorów znalazł się okaz kawii domowej, a do skrzyni załączony był opis: „[Świnka morska][a], rodzaj królika, czerwony samiec, o delikatnym i smacznym mięsie. Jest spożywana jako pieczona, smażona lub duszona na różne sposoby”[9]. Inny opis z pierwszej połowy XVII wieku zawdzięczamy podróżującemu przez Andy księdzu Bernabie Cobo: „[Świnka morska][a] jest najmniejszym ze zwierząt domowych, jakie mieli mieszkańcy tych Indii; są hodowane w indywidualnych domach oraz w ośrodkach, także i dzisiaj. Jest trochę większa niż szczur... [Ale] brakuje jej ogona. Istnieją [świnki morskie] w wielu kolorach... Mają niski głos, który brzmi jak głos dziecka, które płacze i jęczy, a gdy są chwytane, wydają bardziej przenikliwe piski”. Cobo objaśniał także fakt wykorzystywania tych zwierząt w medycynie ludowej: „Było zwyczajem leczyć [pacjentów] przez pocieranie i ssanie części brzucha i innych chorych części jego ciała z równoczesnym nacieraniem tych samych części smalcem lub mięsem i tłuszczem cui[b] lub ropuchy”. Rytualne wykorzystywanie kawii domowych opisywał w roku 1613 kronikarz Guamán Poma de Ayala. Relacjonował, że w miesiącu lipcu (Chacra Conacuy) na placu stolicy Cuzco Inkowie składali w ofierze 100 lam oraz 1000 białych kawii domowych: „Składali tę ofiarę, by ani słońce, ani woda nie zaszkodziły żywności i uprawom”[9][10]. Udomowione kawie były także wykorzystywane w inkaskich wróżbach. Wróżbita cuyricucc odczytywał z wnętrzności zwierzęcia przyszłe zdarzenia[10].
Pierwszy naukowy opis kawii domowej opublikował Karol Linneusz w 10. edycji Systema Naturae w 1758 roku. Linneusz oznaczył zwierzę jako Mus porcellus i wskazał typową lokalizację zwierzęcia: Brazylia[3][2]. Epitet gatunkowy porcellus pochodzi z łaciny i oznacza „mała świnia”[16]. W 1766 Pallas zaproponował utworzenie rodzaju Cavia, a w 1777 niemiecki przyrodnik Johann Christian Polycarp Erxleben po raz pierwszy opisał zwierzę pod współczesną binominalną nazwą Cavia porcellus[2]. Zwierzęta te trafiły do Europy jako zwierza hobbystyczne[2][6] już w XVI wieku, zaś w wieku XIX zaczęły być używane jako zwierzęta laboratoryjne[7][6].
Wszystkie udomowione kawie są zazwyczaj identyfikowane w ramach gatunku nominatywnego Cavia porcellus[7], jednak niektórzy naukowcy kwestionowali taką identyfikację i sugerowali, że zwierzęta hodowane były prawdopodobnie krzyżowane z zamieszkującą na terenie Argentyny, Boliwii, Urugwaju, Kolumbii oraz Brazylii kawią brazylijską (Cavia aparea) i proponowali klasyfikację i oznaczenie jako Cavia aperea f. porcellus[17]. W 2003 roku Międzynarodowa Komisja Nomenklatury Zoologicznej zaleciła zachowanie nazwy naukowej Cavia aperea (Erxleben, 1777) dla gatunku dzikiego, zaś Cavia porcellus (Linnaeus, 1758) dla zwierząt udomowionych. Wspomniane ustalenie nie rozstrzygało jednak o dokładnym pochodzeniu kawii domowych. Angel Cabrera sugerował przyjęcie jako możliwych przodków tych zwierząt: C. tschudii (kawii górskiej) z Peru i Chile lub C. fulgida (kawii lśniącej) z Brazylii. Kawia górska okazała się podatna na krzyżowanie, co uprawdopodobniało tezę o pochodzeniu kawii domowych od zwierząt tego gatunku[7]. Byli także zwolennicy tezy, że C. porcellus wywodzi się od kawii lśniącej[18]. Opublikowane w 2010 roku wyniki badań filogenetycznych z wykorzystaniem mitochondrialnego genu cytochromu b, wskazują na bliskie pokrewieństwo Cavia porcellus i C. tschudii[7][2].
We wcześniejszej polskiej literaturze zoologicznej dla określenia gatunku Cavia porcellus używana była nazwa zwyczajowa „świnka morska”[5][6]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzajowi Cavia nadano nazwę kawia, zaś niegdysiejszej „śwince morskiej” kawia domowa. Autorzy przedmowy do wspomnianej publikacji uzasadniali zmianę tym, że przyjęta w potocznym rozumieniu nazwa zwierzęcia wynikała z błędnego tłumaczenia nazwy oryginalnej na angielską (guinea pig, dosł. „świnia gwinejska”), i późniejszej, trudniej do uzasadnienia transpozycji nazwy w tłumaczeniu jej z języka angielskiego na poszczególne języki narodowe[4]. W trzech dialektach keczua nazwa ma zapis dający skojarzenie z „guinea”: cuzco =quwi, ayacucho =quwi, ~quyi, cochabamba =qowi[19] i ta nazwa mogła zostać błędnie przetransponowana na język angielski[10]. Ponadto autorzy wspomnianej wyżej publikacji PAN zwrócili uwagę, że pozostałe gatunki rodzaju Cavia nie były zwane świnkami, kawie nie są zwierzętami morskimi, a „świnka pospolita” to nazwa ryby (Chondrostoma nasus). Z tych powodów ujednolicono nazwę rodzajową gatunku Cavia porcellus do stosowanej w odniesieniu do pozostałych kawii[4].
Inne próby wyjaśnienia pojawienia się w anglojęzycznej nazwie zwierzęcia członu „guinea” wiążą się z rzekomym sprowadzeniem tych zwierząt do Anglii na pokładzie tzw. Guineamen (statków kursujących między wybrzeżem Gwinei, Ameryką Południową i Europą w ramach handlu trójkątnego), podobieństwa do młodych dzikanów (Guinea hog) lub przekręceniu nazwy Guyana (Gujana) jako miejsca rzekomego pochodzenia gatunku[20]. Pierwszy człon nazwy „pig” próbuje się wyjaśnić poprzez skojarzenia wydawanego przez kawie domowe dźwięku z chrząkaniem świń[10]. Być może Hiszpanie kojarzyli napotkane na terenie podbitego kontynentu kawie z małymi prosiakami i używali dla nich nazwy będącej połączeniem określenia świnki i Indii, jak wówczas nawigatorzy nazywali Amerykę Południową. Taka mogła być geneza hiszpańskich nazw: Porco da India, Porcella da India, Cochon d′Inde. W 1607 angielski duchowny anglikański i pisarz Edward Topsell opublikował Historie of Foure-footed Beastes, from Gesner and Others, w której wspominał o kawii domowej jako the Indian Little Pig Coney[16]. W wydanej w 1653 roku w Londynie publikacji Anatomical exercitations concerning the generation of living creatures to which are added particular discourses of births and of conceptions, jej autor, William Harvey, użył nazwy Ginny-pigs[21].
Odpowiednikiem angielskiego terminu guinea pig w języku holenderskim jest guinees biggetje, w języku hiszpańskim kawia domowa jest zwana conejillo de Indias („mały królik z Indii”), w portugalskim porquinho-da-índia („mała świnia z Indii”) i włoskim porcellino d'India (także „mała świnia z Indii”), w francuskim cochon d'Inde („świnia z Indii”), w niemieckim Meerschweinchen (świnka morska), w szwedzkim marsvin (świnia morska)[10]. W regionie andyjskim zwierzę było nazywane cui, a współcześnie nazwa ta funkcjonuje lokalnie jako cuy[9]. Ponadto w środkowej i północnej części Peru używane są nazwy jaca lub acash, w Kolumbii cori, w Wenezueli acurito, a Indianie boliwijscy nazywają kawie huancu[10].
W Polsce w opracowaniach XIX-wiecznych oprócz nazw „świnka” i „świnka morska” używano również nazwy „morświnka”[22].
Kariotyp C. porcellus tworzą 64 pary chromosomów, Fn = 128[3] (ub FN = 90, 94[2]).
Kawia domowa jest gryzoniem o krępym ciele, krótkiej szyi[23], bardzo krótkich kończynach, krótkim pysku. Nie ma ogona[10][23][24] lub jest on jedynie w formie szczątkowej[23][24]. Sierść jest krótka[10], gruba, z delikatnym podszerstkiem[16]. Odmiany długowłose występują stosunkowo rzadko[10]. Według „Małego słownika zoologicznego” długość ciała tych zwierząt osiąga 22–35 cm[6], zaś według „The Guinea Pig Handbook” Sharon Vanderlip 20,3–25,4 cm[25]. Samce są wyraźnie większe od samic[26]. Poszczególne źródła określają masę ciała dorosłych samic w przedziale 700–900 g (700–850 g[16], 700–900 g[23], 750–900 g[27]), zaś samców w przedziale 900–1200 g (950–1200 g[16], 900–1200 g[23], 900–1200[27]).
Kawia domowa ma dwie kończyny przednie i dwie kończyny tylne. Przednie są zakończone czterema palcami, a tylne trzema. Każdy palec wyposażony jest w opuszkę oraz pazur. Na kończynach przednich występuje duża opuszka nadgarstkowa, oraz opuszka śródręczna, a na kończynach tylnych opuszka stępowa oraz śródstopowa[28].
Włosy czuciowe ulokowane są na powierzchni bocznej koło nosa w 5 lub 6 rzędach – pod brodą, oraz koło oczu[16][23]. C. porcellus w formie dzikiej miała sierść wybarwioną na kolor szary lub brunatny[6][26], ułatwiający ukrycie się przed wrogami[29][26], natomiast w hodowlach hobbystycznych uzyskano liczne odmiany o zróżnicowanych formach włosa i o zmiennym wielokolorowym ubarwieniu – (jedno-, dwu- lub trójbarwne[23]) łaciatym lub cętkowanym z kolorami od białego do beżowego i czarnego[10]. Między płciami nie występują różnice w strukturze płaszcza lub kolorów[23].
Kawia domowa ma uzębienie hipselodontyczne, czyli rosnące przez całe życie zwierzęcia, ze stosunkowo długą koroną i otwartymi korzeniami[24]. Ten typ uzębienia wymaga ciągłego ścierania[30][31][25]. Składa się ono z 2 par siekaczy, 2 par przedtrzonowców i 6 par trzonowców[32][31][16][24]. Siekacze żuchwy są znacznie dłuższe od ich odpowiedników w szczęce[24]. Między siekaczami, a zębami przedtrzonowymi znajduje się diastema[33]. Żuchwa jest nieznacznie węższa niż szczęka. W porównaniu do uzębienia innych gryzoni, kąt zgryzu trzonowców i zębów przedtrzonowych jest duży[24]. Kręgosłup składa się z 32–36 kręgów – formuła kręgowa: C7, Th13–14, L6, S2–3, C4–6[16][33][25]. Kawie domowe mają wyjątkowo długą jak na gryzonia okrężnicę, która stanowi 60% całej długości jelit[28].
Przedstawiciele obu płci mają po jednej parze sutków[16] zlokalizowanych w strefie pachwinowej[23]. Wygląd zewnętrznych cech płciowych jest podobny u przedstawicieli obu płci. Zarówno u samców, jak i u samic, genitalia są położone bezpośrednio koło odbytu. Rozróżnienie jest możliwe głównie poprzez zbadanie zewnętrznych narządów płciowych. Po delikatnym ściśnięciu ich u samca, wysunie się prącie, natomiast w pobliżu odbytu samicy widoczny jest mały, pozbawiony owłosienia obszar skóry w kształcie litery Y, który okrywa pochwę. Poza okresem rui i porodu pochwa jest osłonięta błoną. Kanał pachwinowy samca, w którym ulokowane są jądra jest otwarty przez cały czas życia zwierzęcia. Z tego powodu, po ewentualnej kastracji samca zwiększa się ryzyko wypadania narządów z jamy brzusznej[28]. Samce są wyraźnie większe od samic[26].
Temperatura ciała kawii waha się w przedziale 38,6–39,4 °C[27]. Częstotliwość pulsu tego zwierzęcia w stanie spoczynku wynosi 229–319 uderzeń na minutę (średnia 275)[33], a skurczowe ciśnienie krwi: do 100 mm Hg[33].
Kawia domowa wykazuje aktywność dobową zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy. Jest zwierzęciem stadnym[27], silnie terytorialnym[29], społecznym. Kawie żyją w małych grupach po 5–10 osobników[23], tworząc związki monogamiczne lub poligamiczne[26]. Wzorując się na obserwacjach spokrewnionych gatunków kawii, przyjmuje się, że ewentualne dzikie populacje kawii domowej mieszkają w norach lub szczelinach[23]. Nie kopią własnych nor, ale raczej zajmują te, opuszczone przez inne zwierzęta[33]. Kawie wyznaczają swoje terytorium oznaczając je wydzieliną z gruczołów odbytu i moczem. Samce bronią swojego terenu poprzez ostrzeżenia dźwiękowe, zachowania agonistyczne, potrząsanie zadem, ale także i podjęcie ewentualnej walki. Przedstawiciele populacji udomowionej są łagodniejsi od swych dzikich krewniaków, wykazują mniejszy stopień agresji, ale kawia domowa może przeciwnika podgryzać, ciągnąć za ucho, czy szarpać sierść[23].
Kawie domowe silnie zżywają się z członkami swojego stada, więc rozdzielenie zwierząt wywołuje u nich stres. Ale na pojawienie się nowego, obcego osobnika kawie reagują agresją i próbują przegonić intruza[29].
Kawie potrafią dobrze kopać tunele, mieszkają w norach[29], ale nie budują gniazd[23]. Funkcjonują na powierzchni. Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku 6–8 tygodni (lub 4–5[33]), a samce w wieku 2–3 miesięcy[16] lub 9–10 tygodni[27]. Virginia C. G. Richardson, weterynarz i wieloletnia hodowczyni kawii domowych, podaje rozgraniczenie między dojrzałością płciową przedstawicieli obu płci, a wiekiem w którym przystępują do rozmnażania. Jej zdaniem samice osiągają dojrzałość w wieku 4–6 tygodni, a do rozmnażania przystępują po osiągnięciu 4−5 miesięcy i masy ciała 500 g, zaś samce są dojrzałe w wieku 3−5 tygodni, lecz do rozmnażania przystępują dopiero po osiągnięciu 3−5 miesięcy i 550 g. Cykl rujowy trwa 15−17 dni, a okres rozrodczy samicy obejmuje okres 4−5 lat[28]. Jeśli samica nie wyda na świat pierwszego miotu przed osiągnięciem 6 miesięcy życia, jej spojenie łonowe podlega mineralizacji, co może uniemożliwiać poród sposobem naturalnym, bez cięcia cesarskiego[24]. Po ciąży trwającej 60–70 dni (lub 59–72[27][16][33][28] ze średnią 63[33]) dni samica rodzi zwykle 1–6 młodych (przeciętnie 4[27], a według innych źródeł 3–4[24]) o masie ciała 60–110 g[27], 100 g[28] lub 85–95 g[16], które są karmione przez matkę od 14[6][26] do 21 dni[16][26]. Młode rodzą się z otwartymi oczami. Po 21 dniach życia osiągają masę ciała 165–240 g[16], a po 8–9 miesiącach osiągają wymiary dorosłych osobników[6]. Rozpoczęcie karmienia młodych przez matkę dopiero po upływie 12–24 godzin od porodu jest naturalne i nie należy na siłę przyspieszać tego procesu[30]. V. Engelbert podaje, że mleko samicy zawiera 6–7% tłuszczu[35], ale zdaniem Virginii Richardson tłuszczu w mleku kawii domowej jest 3,9%, białka 8,1%, a laktozy 3%[28]. Młode kawie mogą zaczynać przyjmowanie stałych pokarmów już w 4–5 dniu[24].
Kawie domowe osiągają wiek 6–8 lat[6] lub 4–8 lat (ze średnią dla zwierząt żyjących w niewoli 5 lat)[27]. Maksymalny odnotowany wiek: 14 lat[33].
Kawie domowe mają dobrze rozwinięty słuch. Dzięki czterem zwojom ślimaka w uchu wewnętrznym mogą słyszeć dźwięki nawet o częstotliwości 33000 Hz[36]. Są zwierzętami socjalnymi i komunikują się między sobą między innymi za pomocą wydawanych dźwięków[27][37]. Wśród odgłosów kawii domowych wyodrębniono 11 (lub 10[38]) typów sygnałów. Można wyróżnić sygnały alarmowe, godowe i służące komunikacji między rodzicami a małymi, do potwierdzania bliskości, wyrażenia niepokoju[23], czy pobudzenia przy podawaniu pokarmu. Sygnały są zróżnicowane – poszczególne ich rodzaje bywają określane jako skomlenie, gwizdy, mruczenie, piski czy ćwierkanie[26]. Gdy młode kawie zostają oddzielane od matki, wydają dźwięki, na które samica odpowiada. Przeprowadzone badania wykazały, że samice intensywniej reagowały na głos swoich dzieci w stosunku do potomstwa innych samic. To dowodzi, że zwierzęta rozpoznają się po głosie[23].
Wzrok kawii domowej jest dobrze rozwinięty. Zwierzę rozróżnia kolory: niebieski, zielony, żółty i brązowy. Dzięki usytuowaniu oczu, kawia ma duży kąt widzenia i może patrzeć do przodu i na boki bez obracania głowy[36].
Powonienie kawii jest znacznie bardziej czułe niż u człowieka. Zwierzęta rozpoznają się wzajemnie po zapachu[36].
Orientację w terenie ułatwiają kawii włosy czuciowe[36] rozmieszczone w 5 lub 6 rzędach na powierzchni bocznej koło nosa, pod brodą, oraz koło oczu[16][23].
Kawia domowa jest zwierzęciem roślinożernym. Jej uzębienie ma charakter elodontyczny, czyli rośnie przez całe życie zwierzęcia i wymaga ciągłego ścierania. Zarówno ścieranie zębów jak i wspieranie motoryki przewodu pokarmowego wymaga diety o dużej zawartości włókna. Zawartość błonnika pokarmowego powinna osiągać minimum 10%[30] lub 13,5%[33] masy pokarmowej (optymalnie 12–16%), białka 18–20%, zaś tłuszczu, który jest przez organizm kawii pozyskiwany ze składników diety na bazie warzyw, 2–5%. W okresie laktacji i karmienia młodych dieta samicy powinna mieć zwiększony udział białka do 20–26%, oraz wapnia. Niedobory mogą grozić toksemią, ketozą, kwasicą metaboliczną i hipoglikemią[30].
Kawie domowe w hodowli powinny być karmione sianem (wskazana zawartość tymotki łąkowej w składzie[30]), oraz gotowymi, specjalistycznymi karmami, których skład jest dostosowany do wymogów dietetycznych tych zwierząt. Kawie domowe nie powinny otrzymywać pokarmów o zbyt wysokiej zawartości wapnia (np. w postaci lucerny), zaś dieta powinna być bogata w witaminę C. Dietę tych zwierząt można uzupełniać warzywami: pietruszką, marchwią (korzeń i liście), czerwoną i zieloną papryką, zielem mniszka, liśćmi kapusty, rzodkiewki i buraków. Dietę można także uzupełniać owocami: jabłkami czy winogronami, które powinny jednak stanowić nie więcej niż 5% dziennej racji pokarmowej, a podawane winny być jedynie jako smakołyki. Weterynarze nie zalecają podawania większości sprzedawanych smakołyków (np. dropsów jogurtowych), których skład w znacznej mierze opiera się na węglowodanach i mogą być przyczyną zaburzeń trawiennych[27].
W związku z tym, że organizm kawii domowej nie dysponuje enzymem GDP-L-fosforylazy galaktozy niezbędnym na jednym z etapów biosyntezy witaminy C (kwasu askorbinowego), w czego konsekwencji jej nie syntetyzuje, może być potrzebna jej suplementacja[30][39]. Dobrze zbilansowana dieta warzywna (kapusta, pietruszka, szpinak, warzywa liściaste, brokuły) może zapewnić odpowiedni poziom kwasu askorbinowego u zdrowego zwierzęcia[30]. Oprócz warzyw bogatych w tę witaminę kawia może doraźnie otrzymywać mały kawałek pomarańczy, lub odpowiednią dawkę w postaci preparatów weterynaryjnych[27]. Zwierzę powinno w sumie otrzymywać 10 mg witaminy/kilogram masy ciała/dobę[30][24]. W okresie ciąży należy dawkę zwiększyć do 30 mg/kg/dzień, zaś w sytuacji leczenia szkorbutu, nawet do 50–100 mg/kg/dobę[30]. Według innych źródeł zapotrzebowanie stałe wynosi od 10 do 30 mg/kg dziennie, a u chorych, młodych, samic w ciąży i zwierząt z niedoborem – do 50 mg/kg dziennie. Należy jednak wystrzegać się stosowania zbyt wysokich dawek tej witaminy, bowiem mogą wówczas wpływać na zahamowanie wzrostu zwierzęcia[40]. Suplementacja witaminy C w formie rozpuszczonej w podawanej zwierzętom wodzie nie jest zalecana, bowiem w takiej postaci szybko ulega degradacji[27][40].
Zawartość witaminy C w wybranych warzywach i owocachKawia ugruntowuje swoje nawyki żywieniowe już w młodości i trudno je później zmienić. Przewód pokarmowy tych zwierząt jest wrażliwy i zwierzęta źle znoszą gwałtowne zmiany w diecie, co może prowadzić do utraty apetytu i podenerwowania[27], a nawet do kwasicy metabolicznej czy niedrożności przewodu pokarmowego[30]. Negatywną reakcję może wywołać nawet zmiana gatunku podawanej karmy[27]. Z tego powodu zwierzęta żywione karmą wieloskładnikową powinny jednorazowo otrzymywać taką jej porcję, by musiały zjeść wszystkie elementy, a nie przyjmować je wybiórczo[30].
Ze względu na stosunkowo niską jakość pożywienia dostępnego na wolności kawie wykazują także skłonność do koprofagii i w ciągu dnia chętnie przeżuwają one własne odchody[30]. Zwykle jedzą granulki kału bezpośrednio z odbytu[33][28]. W środowisku naturalnym cecha ta pozwalała na odzyskiwanie niewykorzystanych przez organizm składników odżywczych (w tym witaminy B) oraz na optymalizowanie wykorzystania białka. Nie należy powstrzymywać zwierzęcia od tej czynności, bo mogłoby to skutkować utratą masy ciała i zaburzeniami trawiennymi[30]. Nowo narodzone kawie zjadają kał matki, co pozwala na wprowadzenie do ich układu trawiennego niezbędnej flory bakteryjnej przed ich odsadzeniem[28].
Ze względu na fakt, że kawia domowa występuje najprawdopodobniej wyłącznie w formie udomowionej nie można określić jej naturalnych wrogów. Natomiast na żyjących na wolności przedstawicieli siostrzanego gatunku – kawii brazylijskiej – polują psy, wilki szare, koty, kojoty preriowe, sowy i jastrzębie[26].
Na organizmach kawii domowych żywią się zarówno pasożyty wewnętrzne jak i zewnętrzne: wszy, wszoły, roztocza, kleszcze, nicienie i przywry[26]. Najczęściej wykrywanym pasożytem jest świerzbowiec Trixacarus caviae[41][42]. Na zwierzętach pasożytują także inne świerzbowce: Chirodiscoides caviae[43], Cheyletiella parasitovorax i Demodex cavinae[44]. Ponadto wszoły Gliricola porcelli wywołują u nich wszołowicę[45]. Literatura weterynaryjna wspomina także o stwierdzonych u kawii domowych przypadkach kryptosporydiozy wywoływanej przez pierwotniaka Cryptosporidium parvum należącego do typu apikompleksów[24]. Niepodjęcie leczenia kawii zarażonej drążącym świerzbowcem T. caviae może prowadzić do jej śmierci. U żyjących na wolności przedstawicieli siostrzanych taksonów pasożyty wewnętrzne zajmują zwykle wątrobę i jelito cienkie[26].
Naukowcy odnotowali u ludzi reakcje alergiczne na kawię domową: wysypka, świąd, nieżyt nosa, zapalenie spojówek, astmę. Reakcje o ciężkim stopniu należą jednak do rzadkości[46].
Naukowcy wskazują, że za typowe siedlisko dzikich populacji kawii domowych należy uznać obszary z wysoką i gęstą roślinnością, dającą zwierzętom ochronę przed atakami drapieżników. Jednocześnie obszary te winny graniczyć z terenami o niskiej roślinności, czyli miejscami żerowania[47]. Najprawdopodobniej jednak kawie te nie funkcjonują już w naturalnych, dzikich, pokrytych trawą terenach. W przeszłości – być może – zamieszkiwały tereny położone na wysokości od poziomu morza do 4000 m n.p.m., ze średnią temperaturą dnia 22 °C, w nocy do -7 °C[26].
Kawia domowa jest w krajach Ameryki Południowej zwierzęciem tucznym, chowanym w celach kulinarnych[48]. W opinii Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa chów kawii domowych charakteryzuje wysoka wartość odżywcza pozyskiwanego mięsa i niskie koszty produkcji[49]. Indianie andyjscy rzadko spożywają mięso, więc okazjonalne potrawy z kawii są dla nich często jedynym źródłem białka zwierzęcego. Kawie domowe nie są jednak przedmiotem chowu handlowego, ale raczej do spożywania w okresach różnego rodzaju świąt, co jest przeniesieniem tradycji sprzed konkwisty. Potrawy z kawii są więc przygotowywane jako ofiara dla zmarłych w Dzień Zaduszny 2 listopada, towarzyszą w trakcie fiest z okazji siewu czy zbiorów[10]. Mięso z kawii jest w produkcji znacznie tańsze od wołowiny, mniejsze jest zapotrzebowanie na karmę i tańszy sam chów, który nie wymaga dużych i kosztownych budynków. Andyjska tradycja ma wpływ na ekspansję mody kulinarnej wśród konsumentów wywodzących się z klasy średniej. Coraz więcej południowoamerykańskich restauracji wprowadza dania z kawii domowej. Mięso z kawii jest podawane w postaci gotowanej, grilowanej, lub smażonej w głębokim tłuszczu[50]. Kawie domowe podawane są najczęściej w formie pieczonej (cuy canca). Mięso jest opisywane jako smaczne[10], o smaku porównywanym do smaku mięsa z królika[51][52] lub kurczaka[53], bogate w białko, o niskiej zawartości cholesterolu i tłuszczu[51]. Ma ciemną barwę[10]. Sierść jest usuwana ze skóry po uprzednim sparzeniu zabitego zwierzęcia we wrzątku. Po usunięciu wnętrzności tusza jest faszerowana ziołami. Kawia jest pieczona na rozgrzanych kamieniach, albo pieczona na ruszcie. Częstym dodatkiem warzywnym do potraw z kawii domowej jest papryka. Innymi potrawami z kawii są: gulasz corina oraz flaki hipilla. Gulasz przyrządzany jest na bazie mięsa z kawii smażonego uprzednio na smalcu, ziemniaków, cebuli i papryki, zaś do flaków dodawane są ziemniaki[10].
W krajach andyjskich kawia nadal bywa używana we wróżbach – podobnie jak w czasach inkaskich, z wyglądu ich wnętrzności wróżbici starają się przewidzieć rokowania w chorobach, a ich tłuszcz bywa wykorzystywany w medycynie ludowej jako środek leczący ból uszu czy przynoszący ulgę w napięciu nerwowym[10].
Kawie domowe są również hodowane jako zwierzęta rzeźne w krajach afrykańskich[54][47][55].
Rośnie także zainteresowanie i import mrożonych tusz kawii domowych do Stanów Zjednoczonych. Wzrost ten napędzają potrzeby zaspokajania wzorców kulturowych przez imigrantów, ale także zainteresowanie egzotyczną sztuką kulinarną u rdzennej ludności. Na przeszkodzie stoją uprzedzenia kulturowe w sprawie możliwości jedzenia kawii i innych gryzoni[50].
W 1922 roku, sekretarz nowo powstałego Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego, Maurycy Trybulski opisywał zapotrzebowanie na mięso kawii domowych w krajach Europy Zachodniej i wskazywał na szczególne zainteresowanie ze strony odbiorców z Francji. Autor relacjonował, że znaczny popyt odnotowywany był w Japonii i Chinach. W Japonii miała się znajdować największa hodowla tych zwierząt, sprzedająca 2.500.000 sztuk kawii rocznie. Trybulski podawał także informację o tym, że w Polsce prowadzone były hodowle kawii domowych na mięso, a także dla ich futra, które było wykorzystywane w przemyśle futrzarskim. Według jego relacji zwierzęta te były także wykorzystywane w medycynie ludowej, bowiem zgodnie z ówczesnymi przesądami, kawie miały "wciągać w siebie" reumatyzm od chorego[52].
Typową lokalizacją występowania gatunku jest brazylijski stan Pernambuco. Lokalizacja ta bywa jednak kwestionowana[10]. Autorzy „Mammal Species of the World” wskazują, że C. porcellus jako forma udomowiona może być traktowana jako zwierzę bez ustalonych dzikich populacji[3]. Współczesny zasięg hodowli cuy w krajach Ameryki Południowej jest wyraźnie mniejszy od tego z okresu podboju kontynentu przez europejczyków. Indianie zamieszkujący wyżyny Peru, Ekwadoru i Boliwii utrzymują tradycję hodowli C. porcellus jako element ich kultury materialnej. Ostrożne szacunki liczebności tych zwierząt w latach 60. XX wieku mówiły o 5 milionach w Peru oraz dwóch milionach zwierząt w Ekwadorze i Boliwii. Natomiast na terenach pozostałych państw obejmujących swymi granicami Andy mniej niż 500 tysięcy[10]. Według danych opublikowanych przez Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) w 2014 roku, w krajach andyjskich (głównie w Peru, Ekwadorze, Kolumbii i Boliwii) pogłowie kawii domowych szacuje się na 36 milionów zwierząt. Publikacja FAO informuje, że z tej populacji pozyskuje się rocznie 116 500 ton mięsa z 65 milionów wyhodowanych kawii domowych[49][c].
Zasadnicze populacje podlegają hodowlom na całym świecie[3].
Popularność kawii domowej spowodowała zainteresowanie jego behawiorem, biologią i fizjologią, a z czasem zwierzęta te okazały się także popularnym organizmem modelowym do prowadzenia różnego rodzaju badań naukowych. Zaletą kawii domowych były ich niewielkie rozmiary, łagodne usposobienie oraz ich cechy anatomiczne, rozrodcze (podział ciąży na trymestry i podobieństwo łożyskowe w stosunku do człowieka) i fizjologiczne. Z czasem nazwa zwierzęcia stała się synonimem badań naukowych i eksperymentów[14]. W 1780 roku Antoine Lavoisier użył kawii w jego eksperymencie z zakresu fizjologii układu oddechowego. Zwierzę zostało umieszczone w kalorymetrze, urządzeniu służącym do pomiaru wydzielanego ciepła. Lavoisier wykazał, że wymiana gazowa układu oddechowego jest związana ze spalaniem, bowiem wydychane przez zwierzę ciepło stopiło śnieg otaczający kalorymetr[56]. W 1800 roku kawie zostały użyte do badań chorób zakaźnych, zaś na początku XX wieku do badań nad rolą witamin w funkcjonowaniu organizmu[14]. W latach 20. XX wieku hodowlę kawii domowych dla potrzeb własnych badań prowadził Instytut Pasteura. Hodowla ta dostarczała do laboratoriów kilkanaście tysięcy zwierząt rocznie[52].
W 1985 roku w Stanach Zjednoczonych w przeprowadzanych eksperymentach naukowych wykorzystano 599 000 kawii. W raporcie za 2007 rok Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych poinformował, że tym roku na terenie USA do badań naukowych użyto 207 257 kawii domowych[14].
Zwierzęta są wykorzystywane do badań laboratoryjnych nad metodami leczenia nowotworów[57], chorób słuchu[14][38], choroby Alzheimera[58], przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, grypy, miażdżycy, powierzchownych infekcji grzybiczych, zapalenia kości i stawów, gorączki krwotocznej ( w tym gorączki Lassa i argentyńskiej gorączki krwotocznej), zakażenia narządów płciowych wirusem opryszczki, zakażenia cytomegalowirusem, filowirusami, wirusem RSV, prątkiem gruźlicy, Chlamydia trachomatis, Legionella pneumophila, gronkowcem złocistym, Listeria monocytogenes, dwoinką zapalenia płuc i Helicobacter pylori, a także do licznych badań z zakresu alergologii, toksykologii[14], neurologii[59], kardiologii[60], fizjologii[61] oraz badań behawioralnych[62]. Do badań najczęściej wybierane są zwierzęta z odmian Hartley, albinos i ras bezwłosych[14].
9 marca 1961 roku, w ramach przygotowań do lotów kosmicznych z udziałem ludzi, wystrzelono Korabl-Sputnik 4 – jeden z prototypowych statków kosmicznych typu Wostok. Na jego pokładzie – oprócz psa, kilku myszy i manekina – znalazła się jedna lub dwie kawie domowe. Po wykonaniu jednego okrążenia wokół Ziemi zwierzęta wylądowały bezpiecznie[63][64].
Kawie domowe dobrze nadają się do chowu hobbystycznego. Nie są agresywne, rzadko gryzą czy drapią. Przestraszona kawia ucieka – w warunkach domowych może szybko przemieszczać się w klatce i chować w zakamarkach. Kawie są zwierzętami społecznymi, więc nie powinny być hodowane w pojedynkę, a z członkami stada utrzymują bliskie więzi[27].
Organizacja humanitarna Heifer International promuje wśród południowoamerykańskiej ludności produkcję kawii domowych na mięso. W ramach pomocy organizacja przekazuje do zainteresowanych gospodarstw jednego samca i siedem samic, które dają początek małej, domowej hodowli. Hodowla stada składającego się z dwóch samców i dwudziestu samic tych zwierząt pozwala na zaspokojenie zapotrzebowanie na mięso dla sześcioosobowej rodziny[50].
Obecnie istnieje wiele ras i odmian kolorystycznych kawii domowych. Poszczególne rasy zróżnicowane są pod względem struktury i długości włosa. Wyróżnia się też trzy podstawowe grupy kawii pod względem umaszczenia: monokolor (jednobarwne), bikolor (dwubarwne) i trikolor (trzykolorowe). Monokolory mogą mieć barwy: biały, kremowy, buff, złoty, beżowy, szafran, stale blue, czekoladowy, czarny, czerwony, sable. Bikolory i trikolory mają ubarwienie łączące poszczególne barwy, a osobną grupą ubarwienia są różne odmiany umaszczenia aguti. Może być złota aguti, srebrna aguti, szara aguti, kremowa aguti, buff aguti, cynamonowa aguti czy pomarańczowa aguti. Każda odmiana może mieć indywidualne znaczenia[15].
Wyróżniane są trzy główne rasy kawii domowych[23][27][33]:
Krzyżówki poszczególnych ras dają szeroką gamę umaszczenia i wzorów[27].
Polski Klub Rasowych Świnek Morskich opracował „Polski Standard Rasowych Świnek Morskich” zgodnie z którym do Standardu A zaliczane są rasy[65]:
Kawie domowe są zwierzętami stadnymi i niezwykle żywotnymi. W hodowli należy im zapewnić dużo wolnej przestrzeni[27]. Mieszkaniem może być duża klatka dla gryzoni która nie powinna być mniejsza niż 60 cm × 80 cm × 50 cm[36] (inne źródła podają 140 cm × 50 cm × 27,5 cm[66]), a dobrze jest zapewnić zwierzęciu w jej wnętrzu domek o wymiarach rzędu 25 cm × 15 cm × 15 cm, z otworem wejściowym dopasowanym do wymiarów zwierzęcia[36]. Wskazane jest zapewnienie kawii dostępu do wybiegu, ale niezbędne jest zabezpieczenie sprzętów, a w szczególności urządzeń elektrycznych i przewodów, przed zębami tych zwierząt. Konieczny jest pojemnik na pokarm oraz poidło. Świeża woda powinna być dostępna na bieżąco, a poidła dezynfekowane, by zapobiec infekcji[27]. Dno klatki powinno być wysypane materiałem ściółkowym, który umożliwiałoby wsiąkanie moczu, jednak nie powinny to być trociny sosnowe lub cedrowe, których olejki eteryczne mogłyby działać drażniąco na drogi oddechowe zwierząt i zwiększać ryzyko chorób układu oddechowego[24][27]. Podłoże należy wymieniać codziennie[27], lub – według innych źródeł – 2 razy w tygodniu[24]. Dno klatki nie powinno mieć formy rusztu z kraty, bowiem między szczeblami mogą się klinować łapy, co mogłoby stanowić potencjalne zagrożenie dla zwierzęcia oraz skutkować zapaleniem i ropniami opuszek palcowych[27][30]. Kawie nie potrafią skakać, więc klatka nie musi być wysoka (wystarczy ok. 25 cm) i nie musi być zabezpieczana od góry[27][24]. Temperatura powietrza powinna zawierać się w przedziale 18,3–26,1 °C[27],a według innego źródła 17–24 °C[33]. Shannon M. Riggs podkreśla, że kawie nie powinny przebywać w temperaturze wyższej niż 26 °C, bowiem są podatne na przegrzanie[24].
Jednym z najistotniejszych wymogów prawidłowej hodowli kawii domowych jest prawidłowa dieta. Karma nie może być stęchła i wysuszona, a także przechowywana i podawana w stanie rozdrobnionym, bowiem w takiej paszy witamina C, która jest niezbędnym składnikiem prawidłowej diety, ulega szybkiej degradacji. Kawie nie powinny także być karmione paszą dla królików, bez odpowiedniej suplementacji tej witaminy[28].
Zdrowa kawia domowa ma lśniące, niezmierzwione futerko. Jest aktywna, ma apetyt, reaguje na bodźce zewnętrzne i nie stroni od członków swojego stada. Zmierzwiona, matowa, nastroszona sierść może być oznaką stanu chorobowego. Podobnie: unikanie kontaktu, osowiałość, brak apetytu i reakcji na bodźce. Zwierzę wyglądające lub zachowujące się w sposób nietypowy należy oddzielić od reszty grupy i obserwować. W przypadku pojawienia się innych objawów (np. biegunki, wycieku z nozdrzy, oczu lub uszu, wymiotów) należy niezwłocznie poprosić o konsultację weterynarza. Szczególnie groźne mogą być choroby zakaźne, które u prawidłowo pielęgnowanych i żywionych zwierząt powinny się zdarzać bardzo rzadko. Kawii może zagrażać[66]:
Choroby stomatologiczne są jedną z najczęstszych dolegliwości dotykających kawie domowe. Uzębienie elodontyczne stale rośnie i wymaga regularnego ścierania. Przerośnięte zęby uniemożliwiają gryzienie pokarmów, co może prowadzić do wygłodzenia i śmierci zwierzęcia. Zbyt długie siekacze lub trzonowce może skrócić weterynarz[30]. Bakterie Fusobacterium nucleatum i Prevotella buccae mogą powodować choroby przyzębia. Tego typu schorzenia mają progresywny charakter, więc wczesne ich wykrywanie pozwala na zatrzymanie lub uniknięcie rozwoju choroby[67]. Wady zgryzu mogą mieć podłoże genetyczne, ale mogą też być skutkiem infekcji, błędów żywieniowych lub urazów[23].
Stres, błędy żywieniowe, hodowlane lub nadmierne zagęszczenie stada kawii mogą się przyczyniać do wystąpienia chorób skórnych u tych zwierząt. Z kolei nieodpowiednie podłoże, otyłość zwierzęcia, niehigieniczne warunki chowu lub brak ruchu mogą prowadzić do zapalenia i ropni opuszek palcowych (pododermatitis). W leczeniu tych schorzeń pomóc może poprawa warunków środowiskowych. Głębokie rany, zwykle umiejscowione wzdłuż grzbietu kawii, oraz wyłysiałe obszary sierści mogą być objawem zapalenia skóry wywołanego przez ektopasożyty Trixicara caviae. Łysienie może także zostać wywołane przez niedobór kwasu askorbinowego (witaminy C)[30].
Kawie domowe są podatne na zakażenia Salmonella enteritidis i S. typhimurium, które mogą dawać subtelne objawy kliniczne – nie musi występować biegunka, ale konsekwencją może być stan zapalny jelit[30]. Dla kawii groźne mogą być: pałeczka okrężnicy, Clostridium piliforme (wywołująca chorobę Tyzzera), Yersinia pseudotuberculosis (wytwarza ropnie jelit) i gatunki z rodzaju Campylobacter. Infekcje tymi bakteriami mogą skutkować utratą masy ciała, biegunką, a nawet poronieniem ciąży samicy. Zapalenie jelit u kawii może powodować także szparkosz okrężnicy oraz pasożyty Eimeria caviae wywołujące kokcydiozę. W obu przypadkach objawem może być biegunka. Ważne jest szybkie podjęcie leczenia[30]. Biegunka, krwiomocz, wybroczyny błon śluzowych, utrata masy ciała i brak łaknienia[30], ale także i rozchwianie uzębienia[31][30] mogą być objawami niedoboru witaminy C[30].
Otyłość u kawii może powodować uwięźnięcie odchodów w odbycie. To schorzenie częściej przydarza się samcom. Doraźnie pomaga mechaniczna pomoc w opróżnieniu, natomiast trwałą pomoc może przynieść odchudzanie zwierzęcia[30].
Palce kawii domowej zakończone są szerokimi pazurami, które rosną bardzo szybko. Zwierzę żyjące w niewoli nie ma szans na wystarczająco szybkie ścieranie ich o podłoże. Zbyt długie pazury mogą przeszkadzać w poruszaniu się, a także prowadzić do okaleczania. Należy je regularnie kontrolować, a w przypadku przerostu skracać[36]. Pazur należy przycinać tuż poniżej jego miękkiej części. Cięcie powyżej tego miejsca spowoduje naruszenie tkanki unaczynionej i w konsekwencji − krwawienie[28].
Weterynarze zachęcają hodowców do regularnych, corocznych badań obejmujących kontrolę jamy ustnej wraz z uzębieniem, oraz analiza morfologiczna krwi. Weterynarze amerykańscy stosują rutynowe szczepienia kawii domowych przeciw chorobom zakaźnym[24].
Prawdopodobnie najstarszym wizerunkiem kawii domowej w malarstwie europejskim jest datowany na 1580 obraz przedstawiający troje dzieci z epoki elżbietańskiej. Stojąca pośrodku dziewczynka trzyma na ręce kawię domową. Autor obrazu nie jest znany, ale wnioskując z zastosowanej techniki malarskiej pochodził on z angielskiej lub holenderskiej szkoły malarstwa. Obraz jest eksponowany w National Portrait Gallery w Londynie[68].
W kaplicy archikatedry w Cuzco znajduje się XVII-wieczny obraz Marcosa Zapaty przedstawiający Ostatnią Wieczerzę. Na stole widoczny jest półmisek z pieczoną kawią[69][68].
Kawia domowa jest w krajach Ameryki Południowej zwierzęciem tucznym, chowanym w celach kulinarnych związanych z obrzędami i rodzinnymi lub społecznymi uroczystościami. Celebrowanie konsumpcji kawii zawiera w sobie duży ładunek emocjonalny i symbolizuje różne aspekty życia społecznego i kulturalnego. Tradycyjne konsumpcje potraw z kawii domowych są kontynuowane także przez ekwadorskich emigrantów osiedlających się w Stanach Zjednoczonych. Zwierzęta są wówczas nabywane w sklepach hobbystycznych[48].
W 1973 czeski prozaik Ludvík Vaculík opublikował w niezależnym wydawnictwie satyrę polityczną na temat deprawacji i zepsucia jakiemu podlega społeczeństwo żyjące w systemie totalitarnym[70]. Nowela nosząca tytuł „Morčata” (Świnki morskie), została dostrzeżona przez krytyków zachodnich i oceniona jako jedna z najwnikliwszych publikacji literackich analizujących życie społeczne w ówczesnej Czechosłowacji. Satyra została przetłumaczona na wiele języków, a w 1976 zdobyła George Orwell Prize, nagrodę literacką brytyjskiego wydawnictwa Penguin Books[71].
Kawia domowa (Cavia porcellus), potocznie świnka morska – gatunek udomowionego gryzonia z rodziny kawiowatych (Caviidae). Została udomowiona przez południowoamerykańskich Indian w czasach prekolumbijskich. Indianie wykorzystywali kawię do celów kulinarnych, rytualnych oraz w medycynie ludowej. Trafiła do Europy jako zwierzę hobbystyczne już w XVI wieku, zaś w wieku XIX zaczęła być używana jako zwierzę laboratoryjne. C. porcellus jako forma udomowiona powinna być traktowana jako zwierzę bez ustalonych dzikich populacji. Wśród ludności południowoamerykańskiej nadal rozpowszechniona jest hodowla kawii domowych na mięso. Jako zwierzęta rzeźne są także hodowane w krajach afrykańskich, ale większość kawii żyje w hodowlach hobbystycznych popularnych na całym świecie.
O porquinho-da-índia, preá, cuy, cobaia,[1] sauiá-cobaia, preá-do-reino ou coelho-da-índia (Cavia porcellus) é um roedor sul-americano da família Caviidae.[2][3]
Os porquinhos-da-índia são oriundos dos Andes, na América do Sul, e estudos baseados em bioquímica e hibridação sugerem que eles são descendentes domesticados de uma espécie de preá intimamente relacionada como C. tschudii. Eles foram originalmente domesticados para a alimentação dos incas e outros povos indígenas, os quais ainda mantêm essa prática. Devido a essa domesticação, esses roedores não existem mais naturalmente na natureza.[4][5]
Porém na sociedade ocidental, e até na recente geração de jovens nos países andinos, o porquinho-da-índia tem gozado de grande popularidade como animal de estimação, desde a sua introdução pelos comerciantes europeus no século XVI. Sua natureza dócil, capacidade de resposta amigável ao manuseio, sua alimentação e a relativa facilidade de cuidá-los fizeram, e continuam a fazer, dos porquinhos-da-índia uma escolha popular para animais de estimação.[6]
O nome que a espécie Cavia porcellus recebe em alguns idiomas europeus não leva em conta o original:
Apesar do seu nome comum, o porquinho-da-índia não é suíno, tampouco indiano.[7] O nome deve-se ao fato de, originalmente, provirem das chamadas "Índias Ocidentais" (atual continente americano).
Originalmente o termo usado para designar esse roedor, através do latim científico com base na língua tupi antiga era cobaia, esse por extensão (e em sentido figurado), passou a designar o campo ou objeto de alguma pesquisa científica.[1][8][9]
Segundo o tupinólogo Eduardo Navarro, o nome "cobaia" se originou da leitura errônea feita por Lineu do livro Historia Naturalis Brasiliae, de Marcgrave. Neste livro, Marcgrave escreveu a palavra tupi antiga saûîásobaîa (literalmente, o roedor (saûîá) da banda de além (sobaîa), ou seja, que não é originário do Brasil), que designava o porquinho-da-índia, sob a grafia CAVIA COBAIA. A leitura correta de CAVIA COBAIA é "çauiá çobaia", mas Lineu leu "cavia cobaia". Tal erro de pronúncia de Lineu gerou o atual nome "cobaia".[10]
Para a explicação do seu nome em língua inglesa — guinea pig —, há duas hipóteses:
O porquinho-da-índia em japonês é derivado da palavra marmota, um outro roedor que habita as montanhas japonesas. Tal nome foi dado pelos holandenses, quando os trouxeram para Nagasaki em 1843. Uma outra palavra japonesa para o porquinho-da-Índia, usando kanji, é tenjiku-nezumi (天竺鼠, ou て ん じ く ね ず), que literalmente se traduz como rato-indiano.[12]
Descendente direto do C. tschudii, o porquinho-da-índia foi domesticado pela primeira vez por volta dos 5000 a.C para a alimentação de tribos nativas dos Andes,[13] alguns milhares de anos após a domesticação das lhamas.[14] Em escavações arqueológicas no Peru e Equador, foram desenterradas pequenas estátuas desses roedores, datando entre 500 a.C a 500 d.C.[15] O povo pré-colombiano Moche. por praticar o animismo, adoravam animais e frequentemente retratavam o porquinho-da-índia em sua arte.[16]
Em um período compreendido entre 1200 d.C até à Colonização espanhola da América iniciada em 1532, esses povos indígenas usaram a seleção artificial, a qual desenvolveu o grande número de variedades desse animal.[17] Atualmente, nos altiplanos andinos, muitas famílias os criam para deles se alimentarem.[18] Os europeus tomaram contato com este animal desde o século XVI, ao atingirem os domínios do Império Inca. Os incas denominavam-no Cuy, por causa dos gritos curtos que emite. Eram criados para o consumo, desempenhando um papel importante na alimentação desse povo.
Ao chegarem à Espanha, os porquinhos-da-índia tornaram-se moda, vindo a espalhar-se por toda a Europa como animais de estimação. Na Europa, esses pequenos roedores passaram a ter fama entre a classe nobre, chegando, inclusive, a ser um animal doméstico próprio da Rainha Elisabete I da Inglaterra.[19]
Estes roedores passaram a ser utilizados em estudos experimentais de laboratório desde o século XIX. Porém, o número de porquinhos-da-índia vem caindo fortemente em estudos de laboratórios, uma vez que ratos e camundongos, seus substitutos, tiveram seus genomas estudados primeiramente. Em razão disso, na década de 60 cerca de 2,5 milhões de porquinhos-da-índia eram usados anualmente em pesquisas nos EUA.[20] Em 1985, houve uma drástica redução para 599 mil.[21] Na década de 90 esse total diminuiu para cerca de 375 mil,[22] e, em 2007, eram somente 2% do total de animais de laboratórios,[20] totalizando 207.257 porquinhos-da-Índia.[21]
Embora alguns possam viver até 10 anos, os porquinhos-da-índia geralmente vivem de quatro a seis anos. Fortemente territorialistas e sociáveis, podem reproduzir-se ao longo de todo o ano, gerando dois a seis filhotes por ninhada. Para o primeiro acasalamento, recomenda-se que o macho tenha de três a quatro meses e as fêmeas de três a sete meses (jamais depois de sete meses). O período de gestação é de 59 a 72 dias, sendo a média de 62 dias. O tamanho dos filhotes, ao nascer, é de 7,62 cm. A idade ideal para o desmame é de 3 semanas. São vivazes e dóceis, raramente mordendo, a menos que se sintam ameaçados ou perturbados.
Atualmente, o recorde de longevidade de um porquinho-da-índia pertence a um indivíduo de nome Snowball, que morreu aos 14 anos e 10 meses em 1979. Em uma matéria do site britânico, Grimsby Live, há uma porquinha-da-índia de nome Ursa, a qual completou 13 anos em agosto de 2019, cuja tutora esperava que ela superasse o recorde de Snowball, porém ela morreu poucos meses antes da data esperada.[23][24]
Quando adultos, os machos medem cerca de 25 cm e pesam de 1200 a 1500 gramas, enquanto as fêmeas costumam ser menores e mais leves, tendo em média 20 cm e pesando de 900 a 1200 gramas.
Apesar de razoavelmente difundida, a criação de cobaias em cativeiro requer diversos cuidados, especialmente em relação ao forro do fundo da cercado, para evitar contaminação do animal por seus próprios dejetos. Também são necessários cuidados especiais em relação às fêmeas durante e logo após a gravidez.[25]
É extremamente não recomendado o uso de gaiolas, uma vez que as grades onde ficam os porquinhos-da-índia são causadoras imediatas de pododermatites.[26]
Como originalmente eram presas fáceis em seus habitats naturais, inicialmente o pequeno animal se esconderá em algum canto da nova casa, mas com paciência e manejo suave, o novo amiguinho se sentirá confiável e próximo ao tutor.[27]
Na criação doméstica, o ideal é fazer um cercado de, pelo menos, 90 x 80 cm para um porquinho-da-índia. Como é, às vezes, recomendada a criação de pelo menos dois porquinhos no mesmo espaço, uma vez que é um animal de vivência comunitária, o espaço tem que ser um pouco maior, de 120 x 90 cm.[28] Cercadinhos à venda com medidas de 90 x 60 cm, ou 120 x 60, também são aceitáveis, porém observando a quantidade de objetos dentro do habitáculo do pequeno roedor.[29]
É necessário que a dupla de porquinhos-da-índia sejam do mesmo sexo,[30] atentando-se ao fato de que as fêmeas podem ser da mesma idade, e os machos com pelo menos seis meses de diferença. Se no mesmo local estiverem dois porquinhos machos da mesma idade, é possível que briguem, motivados pela disputa da liderança do local. Se no cercadinho já há um porquinho-da-índia morando, o novo companheiro terá que ficar em quarentena em um local próprio, para só depois daí morarem juntos.[31]
As unhas dos porquinho-da-Índia devem ser cortadas ou aparadas a cada duas semanas. Contudo, deverá tomar o devido cuidado para não cortar o tecido mole na parte interior da unha. Para melhor procedimento de aparagem, posicione uma fonte de luz, uma lanterna por exemplo, por de trás da unha do roedor, onde é possível observar onde deverá cortar mediante ilustração da foto ao lado. Se cortar esse tecido mole, além de provocar dor no pequeno animal, vai provocar grave hemorragia. Se isso ocorrer, dê ao porquinho-da-Índia um anti-hemorrágico. Se não quiser fazer isso em casa, a melhor solução é levar o porquinho ao veterinário.[32]
Esses pequenos roedores, independentemente da raça, são animais bastante limpos e não costumam se sujar em excesso ou cheirar mal. No entanto, é recomendável dar-lhes banho algumas vezes para manter a higiene perfeita. Uma vez a cada três ou quatro meses é suficiente.
É importante que o lugar do banho não tenha correntes de ar, uma vez que esses são animais muito sensíveis ao frio e podem adoecer facilmente por isso. Além disso, você precisa ter todos os materiais preparados e à mão para não negligenciar seu porquinho na banheira e evitar que aconteça qualquer acidente.[33]
A criação doméstica no Brasil é semelhante a dos outros países, levando em conta as características de clima, oferta de alimentos e o tipo de habitação básica dos brasileiros. No nordeste brasileiro a criação é geralmente feita em quintais, devido aos espaço disponível nas residências. Nos centros urbanos principalmente do Sul-Sudeste, devido à particularidade das moradias, os porquinhos-da-índia são criados no interior de apartamentos ou de casas sem quintais com grama ou terra. Devido a isso, há grupos de ajuda para socorrer os novos tutores, orientando-os desde a construção do novo habitat do roedor, até a indicação de ração ou apetrechos usados nos animais.
Entre esses grupos, destacam-se a Sociedade Brasileira dos Porquinhos da Índia,[34] Porquinhos-da-Índia Brasil ou Amamos Porquinhos-da-Índia,[35] Doações e Informações de Porquinho da Índia,[36] com páginas hospedadas na rede social Facebook; em vídeo no Youtube os canais Quase-Mineira,[37] Roedores e Coelhos TV,[38] Kazoku Pig,[39] e, em aplicativo por celular, temos o Diário das Porquinhas.[40]
Com a forte procura pelos porquinhos-da-índia como animal doméstico no Brasil, foi necessário o surgimento de grupos visando ao bem estar desse animal.
Um desses é a Sociedade Brasileira dos Porquinhos-da-Índia, um grupo do Facebook formado por pessoas que gostam desse pequeno roedor e dedicam seu tempo e estudo à essa espécie de animais incríveis.[41] Observando a falta de responsabilidade e informações seguras sobre eles, essa sociedade resolveu se unir e criar um conteúdo gratuito, de fácil acesso à todos, seguro e de qualidade para ajudar aos tutores de porquinhos à dar-lhes uma vida digna, feliz e saudável em todos os aspectos.
Em uma de suas premissas, a SBPDI[41] informa que tem como único objetivo promover a informação e a educação ambiental referente à guarda responsável dos porquinhos da índia, no intuito de orientar tutores sobre a melhor forma de manejo destes animais e transmitir conhecimento geral sobre a espécie.
As lesões de pododermatite são, em sua grande maioria, originadas por uma causa anterior e principal, mais frequentemente a traumas provocados pelos pisos inadequados dos alojamentos – jaulas de grades/gaiola (pisos em malha de arame), pisos abrasivos, duros (e/ou sujos),[26] aparas de madeira afiadas – e falta de higiene das mesmas. As camas ensopadas com urina também podem contribuir para o surgimento de pododermatite e, de igual modo, a lesões na cauda.[42]
Esse tipo de problema ocorre mais comumente em porquinhos adultos, com sobrepeso, ou fêmeas prenhas, uma vez que o peso é, também, fator preponderante.[42]
Um outro fator que ajuda no surgimento dessa condição é a insuficiência da Vitamina C na alimentação do roedor, situação essa que provoca uma debilidade na morfologia epitelial.[42]
As lesões nas almofadas plantares que sustentam o peso do corpo começam como uma área de alopécia e eritema, com ou sem edema e hiperqueratose, progredindo para erosões e ulcerações e até tumefacções granulomatosas. As úlceras podem evoluir a forma de abcessos, pústulas, pápulas, nódulos e fístulas, resultando numa condição extremamente dolorosa ao animal.[42]
Os animais afetados manifestam prurido intenso, claudicação ou relutância em caminhar ou comer e vocalizam frequentemente.[42]
Inicialmente, é urgente identificar e solucionar o problema que originou essa condição. Trocando gaiolas por cercados, eliminando grades, ou cobrindo-as com uma tábua e, daí, forrá-las. A utilização de soft ou um piso suave (ex. um pano acolchoado) evita o aparecimento dessa doença.[42]
Casos mais leves podem ser solucionados com a troca do piso, empregando camas mas suaves, pisos absorventes e, aplicando-lhes nas patas, terapia tópica. As lesões podem ser medicadas com CHX diluída ou uma solução de iodopovidona, aplicando também antissépticos tópicos como sulfadiazina de prata ou mupirocina, e depois pensos diários para evitar trauma adicional.[42]
A ingestão de Vitamina C, entre 20mg e 200mg, é recomendada nessa fase de recuperação, depois mantendo a ingestão de 20mg para o resto de vida da roedor.[42]
Os casos mais graves são mais difíceis de serem solucionados. Cirurgias com a introdução de grânulos de PMMA impregnados de antibióticos (evitando a penicilinas e macrólidos) podem ser utilizadas pelo médico veterinário. Contudo, infelizmente, como essas cirurgias algumas vezes não é garantia de sucesso na cura do porquinho-da-Índia, a excisão agressiva das lesões, seguida da aplicação de pensos e de controlo da ferida aberta, é exitosa na ocorrência de granulação e epitelização da ferida cirúrgica, juntamente com a antibioterapia sistêmica adequada.[42]
Assim como os humanos e os primatas, os porquinhos-da-Índia não conseguem sintetizar a Vitamina C (ácido ascórbico), acarretando alguns problemas de saúde como o escorbuto.[43]
A vitamina C desempenha vários papéis no corpo. Talvez o mais conhecido seja a sua participação primária na síntese de colágeno, a qual interage na criação de todos os tipos de tecidos. Quando existe a falta do ácido ascórbico, várias alterações ocorrem. Por esta razão a alimentação do porquinho da índia é o fator fundamental para prevenir a doença.[44]
Dentre os sintomas dessa patologia nesse roedor, incluem-se a perda de apetite, emagrecimento, hipersalivação, doenças respiratórias, sistema imunológico deficitário, demora na cicatrização de ferimentos, sangramento e inflamação das gengivas, fraqueza dental, perda dos dentes, alopecia e fraqueza.[44]
Em decorrência dessas condições, o pequeno roedor pode vir a óbito em 3 ou 4 semanas.[43]
A pododermatite é facilitada com a escassez dessa vitamina.[43]
Inicialmente é importante corrigir a alimentação do animal, principalmente a oferta da Vitamina C.[45] Em um primeiro passo, é indicada a administração dessa vitamina em gotas, diretamente na boca do porquinho, para a rápida absorção do ácido ascórbico pelo organismo. Nessa fase de tratamento do escorbuto, é recomendada a ingestão de 50mg a 100mg/dia da Vitamina C.[46] Depois de algumas semanas e com o desaparecimento do escorbuto, a suplementação em gotas pode ser reduzida para 20mg/dia.[47] Essa suplementação posterior ao tratamento pode ser substituída com ração já enriquecida com essa vitamina ou a ingestão de folhas e legumes ricos em Vitamina C.[46]
Porquinhos-da-índia são animais totalmente herbívoros.[25]
Feno, Capim fresco, frutas e verduras são a base alimentar do porquinho-da-índia. Pode ser também oferecida ração própria para esses roedores, encontradas em Petshops especializados. O feno pode ser ofertado em abundância. É necessário verificar se o feno está fresco, sem pó e de qualidade.[48]
Quando em vida selvagem, esse roedor se alimenta basicamente de feno, capim, ervas frescas e plantas de folha verde, princípios que se podem adotar na alimentação de porquinhos-da-índia domesticados. Os seguintes vegetais podem ser oferecidos diariamente:
Alface, que pode causar diarreia crônica, deve ser evitada.[49] Se o porquinho-da-índia está com sobrepeso, uma alternativa é oferecer-lhe berinjela, abobrinha e pepino. Pelo contrário, se está necessitando ganhar peso, podem ser oferecidas verduras como a catalonha e endívia ou abóbora. Para problemas nos rins ou trato urinário, é recomendado dar-lhe acelgas. Já a alcachofra é boa para o fígado.[50]
Em relação às frutas, que deverão ser ofertadas em pequenas quantidades e cerca de 3 a 4 vezes por semana, sem pele e sem sementes, as seguintes são recomendadas:
Para prisão de ventre, o ideal é alimentar o porquinho-da-índia com kiwi e maçã, mas sem excesso. O melão e melancia são ótimas opções para hidratar o pequeno roedor. Um problema comum no porquinho é o excesso de gases, que pode ser evitado com o consumo de abacaxi, que melhora o seu sistema digestivo.[51]
Uma vez que o organismo do porquinho-da-Índia não possui a enzima gulonolactona-oxidase necessária no último estágio da biossíntese de vitamina C (ácido ascórbico) e, como consequência, não sintetiza essa vitamina, sua suplementação pode ser necessária.[46][52][45]
Uma dieta vegetal bem equilibrada (repolho, salsa, espinafre, vegetais folhosos, brócolis) pode garantir um nível adequado de ácido ascórbico em um animal saudável.[46] Além dos vegetais ricos nessa vitamina, esse roedor pode receber um pequeno pedaço de laranja, ou uma dose apropriada na forma de preparações veterinárias.[53]
O animal deve receber um total de 10 mg de vitamina/quilograma de peso corporal/dia.[46][54] A dose deve ser aumentada para 30 mg/kg/dia durante a gravidez e até 50-100 mg/kg/dia no tratamento escorbuto.[46]
Segundo outras fontes, a demanda constante é de 10 a 30 mg/kg por dia e até 50 mg/kg por dia em fêmeas doentes, jovens, grávidas e animais com deficiência. No entanto, você deve evitar o uso de doses muito altas dessa vitamina, pois elas podem inibir o crescimento do animal.[53]
A suplementação de vitamina C na forma dissolvida em água administrada a animais não é recomendada, pois é rapidamente degradada nessa forma.[53][55]
Necessidades nutricionais estimadas para o crescimento de porquinhos-da-índia.[56]
OBSERVAÇÃO:
Os requisitos de nutrientes são expressos conforme a alimentação para dietas contendo 10% de umidade; 2,8–3,5 kcal EM / g (11,7–14,6 kJ EM / g) e devem ser ajustados para dietas com diferentes concentrações de umidade e energia. Salvo indicação em contrário, as concentrações de nutrientes listadas representam requisitos mínimos e não incluem uma margem de segurança. Concentrações mais altas de muitos nutrientes podem ser justificadas em dietas com ingredientes naturais.
(a) Veja o texto. O crescimento é equivalente a 300 g de caseína mais 3 g de L-arginina por kg ou 200 g de proteína de soja mais 10 g de DL-metionina por kg.
(b) As quantidades refletem um ajuste de 20% para eficiência de utilização e crescimento máximo. Veja o texto para discussão.
(c) A cistina pode substituir 40%.
(d) A tirosina pode substituir 50%.
(e) Mistura de L-alanina, L-asparagina · H2O, ácido L-aspártico, ácido L-glutâmico, glutamato de sódio, glicina, L-prolina e L-serina. Veja o texto e Typpo et al. (1990b).
Os sons dos porquinhos-da-índias são bastantes característicos, inclusive originando um de seus diversos nomes, cuy.[57]
A linguagem que esses pequenos mamíferos utilizam, tanto para a comunicação com humanos quanto para outros porquinhos, é a seguinte:[58]
Além de diversas obras com pinturas de porquinhos-da-índia, como o quadro O Eden de Jan Brueghel feito por volta de 1600,[62] ou o quadro Ultima Ceia de Marcos Zapata do Século XVII,[63] e também a pintura de três crianças da era elisabetana, essa produzida em 1580, e exposta na Galeria Nacional de Londres, temos atualmente diversos desenhos e filmes onde esses roedores aparecem como protagonista, coadjuvante, ou como meros animais de estimação mesmo.
.jpg)
No desenho italiano, 44 Gatos,[64] temos no 12º Episódio da 1ª Temporada a porquinha-da-índia chamada Ginny, uma dançarina cuja especialidade é o girassol, ou seja, rodopiar em volta de si mesmo. Nesse episódio, há uma competição de dança, onde inicialmente ela não tem um bom êxito. No final, ela consegue vencer a competição, mas recusa o prêmio porque ela não era um gato. Ela aparece em outros episódios, onde tem uma proximidade com o gato Cosmo, por quem ela tem uma paixão recíproca.
No desenho Peppa Pig, no 18º episódio da 6ª Temporada, Peppa está muito animada em sua primeira viagem à fazenda de animais, onde ela espera ansiosamente abraçar e acariciá-los, incluindo porquinhos-da-índia.[65] Nesse desenho, o porquinho-da-índia é apresentado somente como um simples animal de estimação, sem estar na forma antropomórfica.
No filme Força G é demonstrado que, por mais de 100 anos, o governo norte-americano treinou e espalhou animais como espiões. Devido a essa tecnologia, uma equipe de pequenos animais é formada, liderada por um porquinho-da-Índia chamado Darwin, composta também por mais dois desses roedores, Blaster e Juarez, e uma toupeira de nome Speckles. No filme, eles precisam deter um ambicioso bilionário que planeja dominar o mundo através de eletrodomésticos.[66]
No Filme Dr. Dolittle (1998),[67] estreado por Eddie Murphy, é apresentado um porquinho-da-índia chamado Rodney. No filme, Rodney é o segundo animal a falar com Dr. Dolittle e um dos que mais se destacam na trama. Ele pertence à filha do médico, Maya (Kyla Pratt),[68] a qual, como seu pai, desenvolve habilidades semelhantes quando ele era uma criança.
Na série Super Fofos, ou Os patarecos em Portugal, são apresentados três pequenos animais cuja missão é socorrer outros animais ao derredor do mundo. Em companhia da patinha Ming-Ming e da tartaruga Tuck, a porquinho-da-Índia Linny,[69] viaja aos locais onde os próprios animais pedem socorro, através de uma ligação telefônica. Linny, a porquinho-da-Índia, é a líder do grupo. Tendo cinco anos de idade, esse pequeno mamífero usa boné vermelho e uma capa azul. O seu trabalho é orientar seus colegas por informações geográficas e zoológicas.[70] A dublagem original é feito por Zofie Zamchik e no Brasil por Bianca Alencar.
Pets - A Vida Secreta dos Bichos, ou Vidas Secretas de Nossos Bichos em Portugal, é um filme onde vários animais de estimação saem pela cidade no propósito de encontrarem dois cães, Max e Duke, que foram resgatados por um coelho chamado Snowball, quando estavam sendo atacados por gatos.[71] Dentre esses animais, encontra-se o porquinho-da-Índia Norman, o qual é capturado também. Norman também aparece na sequência desse filme, em Pets - A Vida Secreta dos Bichos 2,[72] ou A Vidas Secretas de Nossos Bichos 2, em Portugal. Originalmente, Norman é dublado por Chris Renaud e, na versão brasileira, por Sérgio Stern.[73]
Manoel Bandeira, um dos maiores poetas da literatura brasileira e um dos maiores representantes da primeira fase do Modernismo,[74] fez um poema de um porquinho-da-Índia quando ele o criava aos seis anos.[75] Nesse poema, ele retrata uma das característica desse roedor, que é se esconder em abrigos improvisados e inusitados.
Porquinho-da-índia"Quando eu tinha seis anos
Ganhei um porquinho-da-índia.
Que dor de coração me dava
Porque o bichinho só queria estar debaixo do fogão!
Levava ele pra sala
Pra os lugares mais bonitos mais limpinhos
Ele não gostava:
Queria era estar debaixo do fogão.
Não fazia caso nenhum das minhas ternurinhas…
— O meu porquinho-da-índia foi minha primeira namorada.”— Manuel Bandeira
O porquinho-da-índia, preá, cuy, cobaia, sauiá-cobaia, preá-do-reino ou coelho-da-índia (Cavia porcellus) é um roedor sul-americano da família Caviidae.
Os porquinhos-da-índia são oriundos dos Andes, na América do Sul, e estudos baseados em bioquímica e hibridação sugerem que eles são descendentes domesticados de uma espécie de preá intimamente relacionada como C. tschudii. Eles foram originalmente domesticados para a alimentação dos incas e outros povos indígenas, os quais ainda mantêm essa prática. Devido a essa domesticação, esses roedores não existem mais naturalmente na natureza.
Porém na sociedade ocidental, e até na recente geração de jovens nos países andinos, o porquinho-da-índia tem gozado de grande popularidade como animal de estimação, desde a sua introdução pelos comerciantes europeus no século XVI. Sua natureza dócil, capacidade de resposta amigável ao manuseio, sua alimentação e a relativa facilidade de cuidá-los fizeram, e continuam a fazer, dos porquinhos-da-índia uma escolha popular para animais de estimação.
Cobaiul (Cavia porcellus) este un animal care a fost folosit până în secolul XX ca animal pentru examene sau teste de laborator. El face parte din familia Caviidae și probabil este înrudit cu „Cavia tschudii”. În Europa și Asia cobaiul este ținut frecvent ca animal de casă. El provine din America de Sud, unde a fost domesticit între 5000–2000 î.Hr. În Europa a fost importat ca animal de casă prin secolul XVI, iar din Europa a fost dus de om în America de Nord. Cobaiul din America de Sud este mai mare decât cel european și nord american, fiind consumat de om. Până în secolul XX a fost consumat și în Europa.
(asculta)
În Columbia, Ecuador și Peru se crește un soi special al acestui rozător pentru consumul uman și există foarte multe rețele culinare cu acest tip de carne în aceste țări.Unii gastronomi o consideră o delicatesă și se consideră că are un nivel crescut de Omega 3 și scăzut de alte grăsimi.
Există două rase de cobai care se folosesc în gastronomie:
Cobaiul (Cavia porcellus) este un animal care a fost folosit până în secolul XX ca animal pentru examene sau teste de laborator. El face parte din familia Caviidae și probabil este înrudit cu „Cavia tschudii”. În Europa și Asia cobaiul este ținut frecvent ca animal de casă. El provine din America de Sud, unde a fost domesticit între 5000–2000 î.Hr. În Europa a fost importat ca animal de casă prin secolul XVI, iar din Europa a fost dus de om în America de Nord. Cobaiul din America de Sud este mai mare decât cel european și nord american, fiind consumat de om. Până în secolul XX a fost consumat și în Europa.
Morča domáce (iné názvy : morča peruánske, staršie morča peruánske domáce, ľudovo (domáce) morské prasiatko, (domáce) morské prasa; lat. Cavia porcellus, staršie: Cavia aperea f. porcellus) je druh hlodavca patriaci do čeľade morčatovité (Caviidae). Pochádza z Južnej Ameriky, z oblasti Ánd. V súčasnosti sa chová ako domáce zviera pre okrasu, vo svojej domovine aj ako zdroj potravy, resp. v ľudovom liečiteľstve, ako aj pri niektorých náboženských obradoch. Môže mať mláďatá niekoľko krát do roka. Rodí 1- 6 mláďat.
V minulosti sa predpokladalo, že ide o domestikovanú formu druhu Cavia aperea a prípadne aj ďalších druhov, dnes sa uvádza, že ide o domestikovanú formu druhu Cavia tschudii.
Španielski, holandskí a anglickí obchodníci priviezli morča do Európy, kde sa rýchlo stalo exotickým spoločenským zvieraťom a obľúbila si ho aj kráľovná Alžbeta I. Prvýkrát ho opísal švajčiarsky prírodovedec Conrad Gessner v roku 1554.
Morča je stredného vzrastu. Môže mať dlhú aj krátku srsť ktorú netreba strihať. Majú malé a ostré drápy, ktoré treba pristrihávať.
Morčatá sú veľký druh hlodavcov s hmotnosťou medzi 700 - 1500 g (0,7 až 1,5 kg) a veľkosťou medzi 15 - 25 cm.
Priemerná dĺžka života je tri až päť rokov, ale môžu sa dožiť aj osem rokov. Najdlhšie žijúce morča malo 14 rokov a 10 a pol mesiaca a bolo zapísané v Guinessovej knihe rekordov.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Morča domáce
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Morča domáce
Morča domáce (iné názvy : morča peruánske, staršie morča peruánske domáce, ľudovo (domáce) morské prasiatko, (domáce) morské prasa; lat. Cavia porcellus, staršie: Cavia aperea f. porcellus) je druh hlodavca patriaci do čeľade morčatovité (Caviidae). Pochádza z Južnej Ameriky, z oblasti Ánd. V súčasnosti sa chová ako domáce zviera pre okrasu, vo svojej domovine aj ako zdroj potravy, resp. v ľudovom liečiteľstve, ako aj pri niektorých náboženských obradoch. Môže mať mláďatá niekoľko krát do roka. Rodí 1- 6 mláďat.
V minulosti sa predpokladalo, že ide o domestikovanú formu druhu Cavia aperea a prípadne aj ďalších druhov, dnes sa uvádza, že ide o domestikovanú formu druhu Cavia tschudii.
Morski prašiček (znanstveno ime Cavia porcellus) kljub imenu ne spada med prašiče. Rod Cavia obsega več kot 20 vrst vendar je najpogostejša vrsta, ki jo poznamo Cavia porcellus – navadni morski prašiček.
Morski prašiček je majhna, okrogla živalca kratkih tačkic, ki je v prejšnjem stoletju postala prispodoba laboratorijske poskusne živali in pa tudi vir šal vseh vrst. V zadnjem času pa je postala tudi priljubljena domača žival, zlasti v razvitih državah zahodnega sveta.
Porcellus pomeni v latinščini majhen prašiček.
Ime morski prašiček je v slovenščino prišlo iz nemškega imena Meerschweinchen, ki je bilo tudi vir imena v mnogih drugih evropskih jezikih. V angleščini se morski prašiček imenuje guinea pig, v večini romanskih jezikov pa njegovo ime pomeni indijski prašiček. Izvor nemškega in s tem tudi našega imena je jasen, prašički so k nam prišli po morju, torej gre pravzaprav za »zamorske ali prekmorske« prašičke, podobnost z majhnim prašičkom pa je, razen seveda razlike v velikosti, očitna – okrogel je kot prašiček, požrešen je kot prašiček, pa tudi kruli in cvili podobno. V angleščini pa se imenuje tako (gvinejski prašiček), ker so jih v tistem času prodajali na tržnicah po eno gvinejo (star angleški denar).[navedi vir]
Udomačen je bil že leta 2000 pr. n. št. za hrano Inkom (Andi, Južna Amerika – južno od Kolumbije in Venezuele). V divjini živeči sorodniki morskega prašička se zadržujejo na travnikih (travnih stepah oz. pampah), robovih gozdov, v močvirjih in na skalnih krajih. Morski prašiček je ena izmed prvih udomačenih živali. Arheologi so jih našli poleg mumij v inkovskih grobovih. Inki in druga indijanska plemena so udomačene morske prašičke uporabljali kot domače živali, za hrano in kot žrtveno žival pri verskih obredih. Obstajata dve razlagi kako in kdaj so morski prašički prišli v Evropo. Po eni teoriji so jih prinesli Nizozemski mornarji okoli leta 1500, po drugi pa so se morski prašički pojavili okoli leta 1550, prinesli naj bi jih Španci. V severno Ameriko pa je prašiček prišel preko Evrope okoli leta 1770 kot prestižna domača žival. Že leta 1554 je to žival v eni izmed svojih knjig opisal znameniti švicarski naravoslovec Conrad Gessner. Ustanovitelja mikrobiologije, Nemec Robert Koch in Francoz Louis Pasteur sta jih uporabljala pri svojih raziskavah tuberkuloze in davice, njunemu zgledu pa so sledili tudi drugi. V zadnjem času pa so morske prašičke kot laboratorijske živali pretežno nadomestile bele miši in podgane, ki se veliko hitreje razmnožujejo kot morski prašički. Morski prašiček pa ima kot poskusna žival eno »prednost« pred drugimi, tako kot človek tudi prašiček ne more tvoriti svojega lastnega vitamina C.
Morski prašiček je majhna žival, ki sodi v razred sesalcev. Do nedavnega je zanj veljalo, da sodi v rod glodavcev, kar pa se je po raziskavah njihove genske zasnove v zadnjih letih izkazalo za netočno. Po genskem zapisu ni morski prašiček nič bolj v sorodu z npr. mišjo, ki je glodavec, kot je s človekom, ki je primat. Po zadnjih raziskavah domnevajo, da verjetno ne sodi v nobenega izmed obstoječih rodov, ampak vse kaže da tvori svoj lasten rod.[navedi vir]
Odrasel morski prašiček meri običajno okoli 20 cm v dolžino. Tehta od 600 do 1800 gramov, odvisno od spola in pasme. Ima čokato telo in relativno kratke noge. Glede na telo ima dokaj veliko glavo s sploščenim nosom in na njej majhna, slabo odlakana ušesa. Temne oči so ob strani glave, kar mu daje širok zorni kot. V čeljusti ima spredaj dva para sekalcev, v zadnjem delu pa na vsaki strani po štiri pare kočnikov. Zobje mu rastejo skozi celo življenje. Na sprednjih tačkah ima po štiri prste in na zadnjih po tri, končajo se z ostrimi krempeljci. Repek je dolg le 1,5 cm in povlečen v zadek. Morski prašički običajno živijo pet do šest let, nekateri pa lahko v ugodnih razmerah doživijo tudi do deset ali celo dvanajst let.
Ena izmed bolj znanih posebnosti morskega prašička je, da tako kot človek, tudi prašiček ne more tvoriti svojega lastnega vitamina C, kar pomeni, da mora uživati hrano bogato z vitaminom C, sicer, tako kot človek, zboli za skorbutom.
Če so zunanje razmere ugodne, se morski prašički razmnožujejo skozi vse leto. Brejost samice traja nenavadno dolgo glede na velikost živali in sicer od 59 do 72 dni. Zaradi tega so mladiči, ko se skotijo, že popolnoma razviti. Običajno samica skoti od 2 do 5 mladih (redkeje tudi od 1–8). Če kotitev poteka brez težav, mladički prihajajo v razmiku nekaj minut, vsega je konec v 15–30 minutah – odvisno od števila mladičkov. Samica vsakega posebej očisti ter pojé posteljico in membrano v kateri je bil zavit.
Ker ima samica le dva seska, s katerima mora navadno prehraniti več kot dva mladiča, je jasen biološki pomen dolge brejosti. Mladički se dojijo do tri tedne, že takoj po rojstvu pa lahko jedo trdno hrano. Samica zopet stopi v plodno obdobje, takoj ko skoti. Če je takoj (nekaj ur) po kotitvi prisoten tudi samec, samica po navadi takoj zopet zanosi. Plodna obdobja se ponavljajo na 14–21 dni.
Samičke dosežejo spolno zrelost v štirih do šestih tednih, samčki pa v treh do štirih tednih, zato jih je pri starosti 21 dni potrebno ločiti od matere in sester.
Ker se mladički skotijo veliki in razviti, kotitev predstavlja precejšnje tveganje za samice. Smrtnost je kar 20 %[1]. Do težav lahko še pride, če je samica ob prvi kotitvi starejša od 6–9 mesecev, saj se samicam ob tej starosti zarastejo sramne kosti. Druge težave pri brejosti in kotitvi vključujejo še toksemijo, hipokalcemijo in prolaps maternice. Težave so hujše, če je samica breja brez predaha. Nekaj dni pred kotitvijo pa moramo samca ločiti od samice saj samci lahko poteptajo mladiče.
Morski prašiček je socialna žival. Njihovi sorodniki v divjini živijo v majhnih skupinah, skupino vodi alfa samec, ki se tudi edini pari z vsemi samicami v tropu. Kot je to običajno pri mnogih črednih živalih, mladi samci zapustijo skupino takoj, ko dosežejo spolno zrelost in poskušajo najti svoj lastni harem. Če so v skupini same samice, prevzame vodstvo najmočnejša med njimi.
Divji sorodniki morskih prašičkov so na dnu prehrambene verige. Zahvaljujoč izvrstnemu sluhu, vohu in dobrim refleksom pa imajo vseeno veliko možnosti za preživetje. Po svojem teritoriju si izdelajo »labirint« dobro utrjenih stezic med visoko travo, po katerih lahko naglo švignejo na varno pred morebitnim sovražnikom.
Splošnemu prepričanju navkljub, morski prašički potrebujejo veliko gibanja in skrbi za to, da ostanejo zdravi. Priporoča se redno spuščanje iz kletke. So tudi izrazito družabne živali, zato za optimalni razvoj in počutje potrebujejo družbo pripadnikov svoje vrste. Brez nje so pogosto zdolgočaseni, osamljeni, depresivni in se ne gibljejo dovolj. Družbo kuncev se odsvetuje zaradi možnosti prenosa nekaterih bolezni na katere morski prašički niso odporni, zaradi možnosti hudih telesnih poškodb in zaradi različnih prehrambenih in socialnih potreb.
Če imamo morskega prašička doma, za to potrebujemo kletko večjih mer (vsaj 75x90cm, za dva morska prašička še več), ki ne sme imeti mrežastega dna. Kletko napolnimo s steljo, ki je lahko žaganje (ne sme biti iz bora ali cedre) ali razni namenski briketi. V ljubiteljskih krogih je priljubljena tudi metoda z brisačami in flisom. Kletko je potrebno čistiti vsaj na štiri dni, ker amonijak iz razpadajočega urina draži dihala morskega prašička. Kletka ne sme nikoli smrdeti. Neprimerna stelja so časopis, koruzni kosmiči in slama, zato ker slabo absorbirajo tekočino in vonjave, ter radi splesnijo, slednje pa je lahko za morskega prašička usodno. V kletki potrebuje tudi eno do dve malo težji posodici za hrano in napajalnik ali posodo za vodo. Potrebuje tudi nekaj v kar se lahko zateče po občutek varnosti, saj so morski prašički zelo plašne živali.
Ker v naravi živijo na tleh in ne plezajo, zelo slabo prenašajo padce iz katerekoli višine, ter grobo prijemanje. Iz tega razloga niso primerni za majhne otroke.
Morski prašiček je izrazit vegetarijanec. Osnovo njegove prehrane sestavljajo seno, sveža listnata zelenjava in briketi na osnovi trave ali sena. Ob tem obvezno potrebuje tudi svežo vodo. Od zelenjave so primerne vse vrste solate (razen ledenke), radič, blitva, paprika, regrat, peteršilj, korenje, paradižnik, itd, pa tudi sveža trava in zeli. Sadje ne sme biti na jedilniku prepogosto, ker vsebuje veliko sladkorja. Prav tako je potrebna previdnost pri zelenjavi iz družine križnic (tj. zelje, brokoli, ohrovt) saj lahko povzroči napihnjenost. Semena in oreški niso primerna prehrana saj vsebujejo preveč maščob in beljakovin ter premalo vlaknin. Če so semena še v luščinah, pa se morski prašiček lahko na njih celo zaduši.
Morski prašički so izjemno plašne živali, ki pogosto ob nenadnih zvokih ali premikih zbežijo v zavetje ali »zamrznejo« na mestu. Ko so veseli, poskakujejo na poseben način (skočijo v zrak, obrnejo glavo, skočijo v drugo smer, brcnejo z zadnjimi nogami...). V splošnem so, ko ne spijo, zelo aktivne in radovedne živali. Letargija in neješčnost sta lahko znak, da je morski prašiček bolan. Ravno tako so znaki bolezni ali bolečine čepenje v kotu in nasršena dlaka.
Kot veliko drugih živali, se tudi morski prašički čistijo in negujejo sami. Iz oči izločijo mlečno belo tekočino, ki jo nato s sprednjimi tačkami raznesejo po glavi in telesu. Negujejo se tudi med seboj, vendar se s tem bolj kot socialne vezi vzpostavlja dominanca. Ta se vzpostavlja tudi z grizenjem, naskakovanjem (tudi med samicami), sunki z glavo ter raznimi zvoki.
Zvoki so tudi glavni način komunikacije med pripadniki iste vrste. Nekateri zvoki so: piskanje (ali žvižganje), predenje, brbotanje, šklepetanje z zobmi, cviljenje in celo čivkanje (redko).
Morskim prašičkom je potrebno vsaj enkrat mesečno pristriči kremplje na vseh štirih tačkah. Kopanje in česanje pri kratkodlakih pasmah ni nujno potrebno. Glede na dolžino dlake in probleme, ki nam jih le-ta lahko povzroča, pa lahko morske prašičke tudi strižemo.
Najpogostejše zdravstvene težave so vnetja dihalnih poti, sečni kamni, skorbut (pomanjkanje vitamina C), driska, abscesi (v vratu in grlu), težave z zobmi, težave s srcem, ciste na jajčnikih (pri samicah), zamašitev perianalne mošnje (pri samcih) ter razne okužbe z garjami, ušmi in drugimi paraziti.
Ker so morski prašički v naravi plen, poskušajo zakriti vsak znak šibkosti in bolezni, zato je pomembno, da smo pozorni na vsako spremembo v vedenju. Nekateri opozorilni znaki so (poleg neješčnosti, ždenja v kotu in nasršene dlake): dlaka brez leska, izpadanje dlake, prekomerno praskanje, vdrte oči, izbuljene oči, izcedek iz nosu ali oči, t. i. zaspančki, težko dihanje, dihanje z zvoki klikanja, ukanje (kot sova ali golob), slinjenje, driska, v kepe zlepljeni iztrebki, iztrebki v obliki solze, odsotnost iztrebkov, kri v urinu, pesek v urinu, smrdeč urin, okorno premikanje, občutljivost na dotik, prekomerno pitje vode, prekomerno spanje, itd.
Zelo koristno je tedensko tehtanje, saj je padec teže pogosto prvi pokazatelj, da je z živaljo nekaj narobe. Veterinarsko pomoč je potrebno poiskati čim prej, saj zaradi njihove telesne teže in metabolizma bolezni napredujejo zelo hitro.
Še ena posebnost morskih prašičkov je, da so preobčutljivi na veliko antibiotikov, vključno s penicilinom, ker jim porušijo črevesno floro. Posledica tega pa je lahko huda driska, zastoj prebave in smrt.
Obstaja veliko različnih pasem morskih prašičkov, med seboj se ločijo delno po velikosti, predvsem pa po dolžini, strukturi in barvi krzna. Ločimo jih na kratkodlake in dolgodlake pasme ter na prašičke z ravno, gladko položeno dlako, skodrano ali vrtinčasto raščeno dlako.
Od pasme je odvisna tudi nega, ki jo morski prašiček potrebuje.
So najmanj zahtevni glede česanja in umivanja dlake, primerni za vsakega, ki se ne bo posvečal njegovemu izgledu.
Ko je dlaka predolga, jo moramo pristriči, tudi zato, ker se rada zlepi. Lahko jih češemo, vendar ne prepogosto, da ne pride do razdraženosti kože. Če je to potrebno, jih lahko umivamo s šamponom, vendar človeški šamponi (tudi tisti za otroke ne) in mila niso primerni, ker ima njihova koža drugačno kislost, človeški šamponi pa jim s kože izperejo tudi zaščitno plast maščobe ter jo izsušijo.
Imajo kodrasto dlako, zaradi česar jih je težavno česati.
Ker nimajo dlake, so bolj občutljivi na spremembe temperature. Ne smemo jih izpostavljati neposredni sončni svetlobi in prepihu. Poskrbeti moramo tudi za to, da imajo dovolj mehko steljo.
Morski prašiček (znanstveno ime Cavia porcellus) kljub imenu ne spada med prašiče. Rod Cavia obsega več kot 20 vrst vendar je najpogostejša vrsta, ki jo poznamo Cavia porcellus – navadni morski prašiček.
Morski prašiček je majhna, okrogla živalca kratkih tačkic, ki je v prejšnjem stoletju postala prispodoba laboratorijske poskusne živali in pa tudi vir šal vseh vrst. V zadnjem času pa je postala tudi priljubljena domača žival, zlasti v razvitih državah zahodnega sveta.
Marsvin (Cavia porcellus) är ett däggdjur i ordningen gnagare som hålls som husdjur, både som sällskapsdjur och för köttproduktion. Marsvinet härstammar från Anderna i Sydamerika och domesticerades redan 5000 f.Kr, främst för köttets skull. DNA-studier har visat att den domesticerade arten härstammar från hybrider av andra marsvinsarter och därför inte förekommer naturligt i det vilda. Trivialnamnet marsvin kommer från tyska Meerschweinchen som betyder "liten havsgris".
Till Europa och resten av världen kom den domesticerade formen på 1500-talet. Där fick den aldrig någon betydelse som människoföda, men hölls som sällskapsdjur och senare även som försöksdjur. Idag är den ett populärt sällskapsdjur som finns i flera färger och färgkombinationer. Vuxna marsvin väger vanligtvis cirka ett kilo och lever ofta mellan fyra och sju år.
De vilda marsvinen lever i flockar om åtta till tio individer, varav en hane och resten honor och ungar. Om flera hanar finns i samma flock är det den starkaste som har högst rang. Hanen med högst rang får para sig med honorna.
Marsvin har sitt ursprungliga utbredningsområde i Anderna, Sydamerika. DNA-studier indikerar att marsvinet härstammar från hybrider av de närbesläktade arterna Cavia aperea, Cavia fulgida och Cavia tschudii och därför inte existerar naturligt i det vilda.[1][2] De vilda marsvinsarterna lever i öppna områden med låg växtlighet där de kan gömma sig.
Redan 5000 f.Kr förekom det domesticerade marsvin hos Indianer i Anderna.[3] Marsvinet, som fortfarande spelar en viktig roll inom många Indiankulturer, användes främst som föda, men även inom traditionell medicin och religiösa ceremonier.[3] Som mat konsumeras marsvin främst i Peru, Bolivia och Ecuador.
När marsvinet kom till Europa är inte helt klarlagt men skedde förmodligen under 1500, inte minst efter den spanska erövringen av Peru 1532.[4] Spanska, nederländska och engelska köpmän tog med sig marsvin till Europa under 1500-talet, där de snabbt blev populära bland överklassen och kungahusen, exempelvis hos Drottning Elizabeth I.[3] I Sverige hade kung Karl XI ett marsvin när han var barn.[5] Den äldst kända avbildningen av ett marsvin i Europa publicerades på 1550-talet i den schweiziske naturalisten Conrad Gesners verk Historia animalium.[4] Delar av ett marsvinsskelett daterat till 1574-1575 har återfunnits vid ett gods i England och är de äldst kända arkeologiska beläggen för marsvin i Europa.[4] I Europa har de aldrig haft någon betydelse som köttdjur men har senare, utöver husdjur, även använts som försöksdjur. Redan på 1700-talet började man använda marsvinet som laboratoriedjur[6] och de används i dag bland annat i allergitester.
Trivialnamnet marsvin kommer från tyska Meerschweinchen som betyder "liten havsgris". Namnet har förklarats med att de första djuren som importerades till Europa kom med skepp över haven och lät som små grisar.
Marsvinet är ett sällskapsdjur som finns i flera färger och färgkombinationer. Marsvin har lugnt temperament, är lätta att sköta, renliga, men relativt högljudda (de piper, kurrar och visslar). De har ett utvecklat ljudspråk för att kommunicera och kan även försöka kommunicera med människor via qiuit-ljud. Marsvin är flockdjur och ska bo tillsammans med minst ett annat marsvin av samma kön. Om man har honor och hanar tillsammans skall man inte ha dem permanent i samma bur.
Ensamma marsvin blir ofta deprimerade, mår psykiskt dåligt och blir skygga samt är svårare att domesticera. Ensamma marsvin kan även svälta sig själva till döds. Enligt svensk djurskyddslag måste marsvin hållas med minst en artfrände om inte särskilda skäl föreligger.
Hö är den viktigaste delen av marsvinets kost, det slipar ner tänderna samt är viktigt för matsmältningen. Födan bör bestå till 70 procent av hö och i övrigt av grönsaker och eventuellt kraftfoder. Marsvin kan inte tillverka C-vitamin varför de dagligen behöver få C-vitaminrika grönsaker för att inte drabbas av bristsjukdomar som skörbjugg och förlamning i bakbenen. Marsvinet är även koprofag, det vill säga att det äter sin egen avföring, blindtarmsinnehållet, för att få i sig de näringsämnen som tillverkas i blindtarmen. Ett för högt intag av salter ökar risken för urinstenar och njurproblem.
En marsvinshona är brunstig ungefär var femtonde dag och dräktig i omkring 70 dygn. Riskerna under dräktighet och förlossning ökar med åldern. Det rekommenderas att honan är minst sju månader när hon får sin första kull, gärna runt nio-tio månader men hon bör få sin första kull under första levnadsåret.[källa behövs] Hanen kan gå tillsammans med honan i ungefär fem veckor men han ska skiljas från honan före förlossningen annars kommer han att para sig med honan direkt efter, vilket kan äventyra honans hälsa och liv. Hon behöver vila efter varje kull och bör inte få fler än två kullar per år. Toxicos (havandeskapsförgiftning) är en relativt vanlig komplikation vid marsvinsuppfödning varför honan inte bör utsättas för stress under dräktigheten. Om honan utvecklar toxicos är det i princip omöjligt att häva tillståndet och det slutar oftast att honan och hennes oftast ofödda ungar dör.
Honan föder vanligen sin kull på natten eller tidig morgon, utan att bygga bo. Det är vanligt med av tre ungar men en kull kan bestå av en till fyra ungar. Ungarna väger mellan 60 och 120 gram. Marsvinsungen föds med öppna ögon och päls, och kan mycket snart springa och börja smaka på de vuxnas föda. Marsvinsungarna bör stanna hos sin mamma i minst fem veckor. Men om en hane eller flera ingår i kullen finns det risk att han parar sig med sina systrar eller sin mamma när han blir könsmogen, vilket kan ske redan fem veckors ålder, då är man tvungen att separera honom från mamman och systrarna. Lämpligt är då att sätta hanen/hannarna med en äldre hane som då kan tjänstgöra som trygghet och mentor. Ofta sätts hanar ihop med andra hanar som är lika gamla, med risk att de börjar slåss när de är könsmogna, eller med en äldre hane i kamp om dominans. Vanligt är att man kastrerar dem vid 5-6 månaders ålder.
Inom Svenska Marsvinsföreningen (SMF) är marsvinsraserna, eller varianterna som är ett mer passande ord, indelade i tre huvudkategorier: strävhåriga, korthåriga och långhåriga. Det finns även raser med "guidestandard" och "ostandardiserade" marsvin. Samtliga raser finns i många olika färger och teckningar.
Abessinier, har en päls som växer i 8–10 virvlar eller rosetter i ett mönster. Deras temperament skiljer sig något från de släthåriga, de är mer livliga och nyfikna, i vissa fall på gränsen till aggressiva. På kroppen ska åsar och rosetter sitta och bilda ett rutigt mönster. Abessiniern ska ge strävt, stickigt, borstigt och robust intryck. Välbalanserade och välplacerade rosetter och raka höga åsar samt en päls och sträv och grov kvalitet gör en bra abessinier. Ett marsvin med virvlar i pälsen kallas ofta "virvelmarsvin" men det är inte detsamma som en abessinier.
Rex har en tät, sträv päls som växer rakt ut och får marsvinet att se ut som en liten björn. Rasen kommer från England. Det är inte färgerna som är det viktigaste utan pälsen. När ungarna föds har de lockig "baby-päls" som de fäller, men ibland fortsätter pälsen locka sig på magen.
Teddy är en strävhårsras och därför är pälsen det mest väsentliga hos en teddy. Den skall ha mjuka former med en korrekt kroppsform och ett vackert huvud samt ge ett runt intryck. Pälsens riktning, dess kvalitet och tätheten är det mest rastypiska hos en Teddy. En teddy ser ut som en Rex men raserna är inte besläktade. Teddyn kommer från USA. Teddysar är ofta väldigt lugna, nyfikna och trevliga.
Skinny är en naken ras som endast är behårad på tassar, ben och nos, samt kring kön. Skinnyn dök först upp i ett forskningslaboratorium i USA. Därifrån smugglades rasen troligtvis senare ut.
CH-teddy (Schweizier-teddy)
Self betyder att marsvinet har endast en färg, exempelvis svart. Det finns 14 olika färger som är godkända vid utställning.
Nonself betyder att marsvinet inte är enfärgat. Det kan antingen vara i en speciell teckning eller i flera olika färger.
Crested är släthårig och har en virvel (engelska: crest) i pannan. Det mest rastypiska för crested är virveln, som ska vara placerad mellan öronen och ögonen, vara rund och djup med ett fint centrerat centrum. Det finns två olika sorters crested, English Crested som är helt enfärgad och godkänd i alla godkända färger samt American Crested som ska ha en avvikande färg på cresten (oftast vit), American Crested kan ha enfärgad kropp i någon av de godkända färgerna eller vara tecknad i någon av de godkända teckningarna.
Satin* har tunna, ihåliga hårstrån som gör att pälsen glänser. De är godkända i alla godkända färger och teckningar.
Satincrested* har samma sorts päls som en satin men med en virvel i pannan som en crested. Är godkänd i samma färger och teckningar som English och American crested.
Lunkarya har vågig sträv päls. Pälsen växer hela livet. Det är en ras som har sitt ursprung i Sverige. Den upptäcktes i en djuraffär för försäljning och ägarna till djuraffären tyckte att den var så söt så de valde att behålla den och para den med en peruan de hade. De kända generna hos marsvin som ger lockig päls är recessiva men det visade sig att det bara blev lockiga ungar i den här kullen och fler parningar gjordes med honom visade det sig att samtliga avkommor (och senare även deras avkommor) blev lockiga, med andra ord hade ett dominant strävhårsanlag upptäckts bland marsvin. Idag är lunkaryan en etablerad ras som dock inte har riktigt så sträv päls som vore önskvärt för att få rätt stadga i pälsen. Rasen blev mycket populär i hela världen sedan den introducerats i Tyskland. Rasens namn uttalas precis som det stavas.
Peruan är långhårig, och därför är också pälsen det viktigaste hos en Peruan. För att ge en Peruan det så typiskt mäktiga och “runda” uttrycket är en fyllig lugg och kroppsformen av stor betydelse. En lång, jämn och tät päls av utmärkt kvalitet är det mest rastypiska hos en Peruan. En peruan ska ha två virvlar på rumpan som gör att pälsen växer framåt och ger dem lugg. Det finns även alpaca, den ser ut som en peruan men har lockig (recessiv) päls i stället för rak.
Sheltie har lång, slät päls som växer bakåt. Pälsen på huvudet är kortare, och marsvinet har inga virvlar. Pälsen det viktigaste i bedömningen av en sheltie på utställning. En lång, jämn och tät päls är det mest typiska hos denna marsvinsras. Vackert huvud och kroppsform är också av stor betydelse för en shelties typiska utseende. En texel ser ut som en sheltie fast har lockig päls istället (samma anlag som ger alpacan dess lockiga päls).
En coronet har en lång och rak päls som växer bakåt. Till skillnad från sheltien har coroneten en virvel (crest/coronet)mitt på huvudet, placerad mitt mellan ögonen och öronen och ser ut som cresten hos en Crested. Coronetens namn kommer från engelskans coronet vilket betyder liten krona.
Merino heter Coronetens lockiga motsvarighet och de ska se likadana ut förutom att Merinon har en lockig päls (samma anlag som den lockiga pälsen hos Alpaca och Texel).
Satinsheltie* ska se ut som en vanlig Sheltie fast deras päls ska vara av samma glansiga typ som hos en satin.
I DFS 2005:8[7] ges följande krav på hållning av marsvin i Sverige, samt råd till tolkning av lagen:
Den äldst kända avbildningen av ett marsvin i Europa publicerades på 1550-talet i den schweiziske naturalisten Conrad Gesners verk Historia animalium.[4] Men det äldsta kända avbildningen av ett marsvin i Europeisk konst förekommer i en porträttmålning av tre engelska syskon från 1580-talet.[4] Sin främsta period hade marsvin som motiv inom västerländsk konst under 1600-talet.[4] Djuret förekommer då i verk främst hos ett antal nederländska konstnärer som Jan van Kessel och David de Coninck, men framförallt i målningar av Jan Brueghel den äldre (1568–1625), som samarbetade med Peter Paul Rubens.[4] Bruegel d ä var en framstående landskaps-, djur- och stillebenmålare och han fyllde sina målningar med exotiska djur, växter och föremål.[4] I hans målningar förekommer marsvinet så pass ofta att de har kallats för hans signaturdjur.[4]
Marsvin (Cavia porcellus) är ett däggdjur i ordningen gnagare som hålls som husdjur, både som sällskapsdjur och för köttproduktion. Marsvinet härstammar från Anderna i Sydamerika och domesticerades redan 5000 f.Kr, främst för köttets skull. DNA-studier har visat att den domesticerade arten härstammar från hybrider av andra marsvinsarter och därför inte förekommer naturligt i det vilda. Trivialnamnet marsvin kommer från tyska Meerschweinchen som betyder "liten havsgris".
Till Europa och resten av världen kom den domesticerade formen på 1500-talet. Där fick den aldrig någon betydelse som människoföda, men hölls som sällskapsdjur och senare även som försöksdjur. Idag är den ett populärt sällskapsdjur som finns i flera färger och färgkombinationer. Vuxna marsvin väger vanligtvis cirka ett kilo och lever ofta mellan fyra och sju år.
De vilda marsvinen lever i flockar om åtta till tio individer, varav en hane och resten honor och ungar. Om flera hanar finns i samma flock är det den starkaste som har högst rang. Hanen med högst rang får para sig med honorna.
Kürklü ya da Ginepig (Cavia porcellus), tıknaz, birçok renkte ve şekilde tüyleri olan evcil kemiricidir. Özellikle Amerika ve Avrupa’da oldukça popüler bir evcil hayvandır.
Orta ve Güney Amerika, evcil kürklünün atası olan yabani kürklünün yurdudur. Yabani kürklüler ve diğer kobay türleri tüm Güney ve Orta Amerika’ya yayılmışlardır. Yabani kobay, mara (pampa tavşanı), kapibara (su domuzu) gibi türlerden oluşan kobaygiller, kemirgenler arasında en geniş aileyi oluştururlar.
Yaklaşık on bin yıl öncesine tarihlenen ilk evcil kürklü kemikleri Peru’da bulunmuştur. Tıpkı bugün olduğu gibi o dönemde de Güney Amerika’da kobaylar etleri için besleniyordu. Kobayların yetiştirilmesinden kadınlar sorumluydu. Gerektiğinde kesip yemeğini pişiren gene kadınlardı. Özellikle İnka döneminde evcil kobayların yetiştirilmesi iyice yayıldı.
İspanyolların Güney Amerika’yı keşfetmeleriyle beraber evcil kobaylar Avrupa’ya taşınmaya başlandı. Zamanla Avrupa’da ve tüm dünyada evlerde beslenen popüler bir hayvan haline geldi. Son yıllarda Türkiye'de de popüler olmaya başlayan kobaya, sıklıkla guinea pig ya da ginepig denmeye başlanmıştır. Bu isimler kobayın doğrudan İngilizce karşılığından alınmıştır. Türk Dil Kurumu'nun sözlüğünde ginepig diye bir madde yoktur.
Evcil ginepig atası olan yabani ginepig Güney Amerika’da özellikle And Dağları eteklerinde yaşamaktadır. Burada bir erkek, dişiler ve yavrulardan oluşan klanlar halinde yaşarlar. Yavru erkekler büyüdüklerinde klandan ayrılarak diğer klanlara katılır ve kendi haremlerini kurarlar.
Kobaylar doğada bütün gün gizlenerek yiyecek ararlar. Otlar, tohumlar, kökler, çiçekler temel besin kaynaklarıdır. Tehlike anlarında hiçbir zaman çok uzaklaşmadıkları inlerine kaçarlar.
Ginepig doğada bir erkek ve dişilerden oluşan geniş aileler halinde yaşarlar. Erkek yavrular ergen olunca ya klanın başında yer alan dominant erkekle kavga ederek klanda kalır ya da klandan ayrılarak kendi haremini oluştururlar. Aile fertleri arasında güçlü bağlar vardır. Hep beraber dolaşırlar, hep beraber yemek yerler. Birbirleriyle insanların da duyabileceği sesler çıkararak sürekli olarak iletişim halindedirler. Eğer aile fertlerinden biri diğer grup üyelerini göremez ya da kaybederse oldukça yüksek ses çıkararak yardım çağrısında bulunur. Özelikle yavrular annelerini kaybettiklerinde bu sesi çokça çıkarır.
Kobaylar sosyal hayvandır. Bu sebeple hiçbir şekilde tek tutulması doğru değildir. Hatta bazı ülkelerde kobayları tek beslemek suç sayılır. En az iki kobayı birlikte beslemek ideal olanıdır.
Evcil kobaylar tamamıyla vejetaryen olup, ot, tohum, meyve, sebze, kök ve dallarla beslenirler. Birçok evcil hayvan mağazasında satılan hazır kobay yemleri tohumlardan, preslenmiş ot ve baharatlardan (pellet) oluşur. Ayrıca fıstık ya da çekirdek gibi kuruyemişler de bu yemler içinde yer alır.
Kobaylar, tıpkı insanlar gibi C vitaminini kendi vücutlarında üretemezler. Bu sebeple kobaylara verilmesi gereken hazır yemlerde kesinlikle C vitamini takviyesi bulunması gerekir. Ayrıca zaman zaman domates ya da maydanoz gibi C vitamini açısından zengin meyve ve sebzelerle beslenmeleri gerekir.
Kobaylar günlük lif ihtiyaçlarını otlardan karşılarlar. Bu sebeple evde beslenen kobaylara her gün ot ve saman vermek gerekir.
Ayrıca kafeslerinde her zaman temiz, taze su bulundurmak gerekir.
Kobaylar geniş alanlara ihtiyaç duyar. Bu sebeple kafeslerinin mümkün olduğunca büyük olması gerekir. Mağazalarda satılan çoğu kafes, yeterli büyüklükte değildir. Ayrıca son dönemlerde, özellikle Almanya’da kobayların bahçelerde geniş ve korunaklı alanlarda beslenmeleri gittikçe popülerleşmektedir. Kışın ve soğuk havalarda dışarıda tutulmaları sakıncalıdır çünkü çok çabuk üşütüp ölebilirler. Yazın, fazla güneşte bırakılmamalıdır.
Kobay kafeslerinin zeminleri, evcil hayvan mağazalarında satılan küçük evcil hayvanlar (tavşan, kemirgen ve sürüngenler) için üretilen talaşla doldurulur. Gazete kâğıdı çok çabuk ıslanıp, geç kuruduğu için hijyenik değildir; bakteri üremesine sebep olur. Bu sebeple hiçbir şekilde kullanılmaması gerekir. Ayrıca kafeste, kobayların diledikleri zaman içlerine girip uyuyabilecekleri ya da saklanabilecekleri ağaç kavukları ve yuvalar olması gerekir. Kemirgenler için özel üretilen suluklarda her daim temiz su bulunması gerekir. Ayrıca kafeste her zaman ot, saman ve hazır yem bulundurulmalıdır.
Kobaylar her gün en az bir saat serbest bırakılmalıdır. Serbest bırakıldıkları odalarda kablolara ve zehirli çiçeklere dikkat etmek gerekir.
Kürklü ya da Ginepig (Cavia porcellus), tıknaz, birçok renkte ve şekilde tüyleri olan evcil kemiricidir. Özellikle Amerika ve Avrupa’da oldukça popüler bir evcil hayvandır.
Припускається, що пращуром одомашненої форми є Cavia tschudii — кавія гірська або Cavia aperea — кавія бразильська. Вперше ці види були приручені близько 5000 р. до н. е. гірськими племенами Андів, які їх вирощували для їжі. Про це свідчать знахідки природних мумій свинок та залишки в культурному шарі. Кавії свійські відомі тільки одомашненими, в природних умовах вид невідомий за винятком здичавілих. В ході селекції ці тварини набули збільшених розмірів та плодовитості, зменшилася агресивність, зросла схильність до життя в групах. Індіанці тримали морських свинок в домашніх загонах, складених з каменів. Типове житло дозволяло тримати до 20 особин, з яких добувалося до 5 кг м'яса на місяць.
Відомо, що за 2500 років до н. е. морські свинки використовувалися в жертвоприношеннях. Іспанські конкістадори зауважували важливе значення кавій для харчування і обрядів індіанців.
До Європи морська свинка потрапила через океан з Північної Америки в XVI столітті. Вид був описаний як «Cavia porcellus», що дослівно означає «кавія порося». Одразу стали використовуватися як домашні улюбленці, рідше для їжі.
У наш час мурчаки передусім слугують хатніми і лабораторними тваринами. Виведено велику кількість порід, що здебільшого різняться шерстю. В їжу продовжують вживатися нащадками корінних народів Андів[2].
Первинно цих гризунів називали куй індіанці та гвінейською свинкою (Guinea pig, дослівно гвінейське порося) європейці, хоча вони не зустрічаються у Гвінеї. Вважається, що назва насправді походить від ціни однієї тварини в Англії — 1 гінея, і порівняння з поросям за смак м'яса та характерні хрюкання. Також можливі походження від порту в Гвіані, звідки відправлялися кораблі до Старого світу. В слов'янських країнах їх стали називати «морськими» як скорочення від «заморські», чим підкреслювалося далеке походження гризунів. «Свинками» та «мурчаками» їх назвали за здатність видавати звуки, схожі на хрюкання, посвистування чи мурчання.[3] Традиційно, за аналогією зі свинями, самців домашніх кавій називають кабанами, а самиць свиноматками[4].
У різних країнах морську свинку називають по своєму:
Країна Назва Португалія Porgumho da India Нідерланди Indiaamsoh varken Бельгія Cochon des montagnes Італія Porcellino d'India Іспанія el Conejillo de Indias, Cobaya Польща Kawia domowa Угорщина Tengerimalac Естонія Merisiga Швеція Marsvin Ірландія Muc ghuine Німеччина Meerschweinchen Англія Guinea Pig Японія Morumotto Франція Cochon d'Inde, CobayeБудова тіла свійських мурчаків значно відрізняється від будови тіла їхніх диких родичів. Кавії свійські мають короткі тіло і лапи, голова конусовидна з великими очима та округлими злегка обвислими вухами. Біля рота містяться чутливі вуса. Хвіст відсутній, в задній частині тіла є невелика ділянка (зазвичай прикрита навколишньою шерстю), де зосереджені сальні й пахучі залози. В самиць в задній частині живота знаходяться два соски. Передні кінцівки чотирипалі, задні трипалі та з довшими кігтями. Довжина тіла, залежно від породи, 25 — 35 см. Дорослий мурчак-самець важить 800—1500 г, а самка — 600—1200 г. По боках, ближче до задньої частини тулуба, можуть накопичуватися невеликі запаси підшкірного жиру.
Природне забарвлення брунатнувато-сіре, зі світлішим черевцем. Виведено багато порід, що різняться структурою, довжиною і забарвленням хутра. Породи хатніх мурчаків поділяються на групи: короткошерсті (селф, агуті і багато інших), довгошерсті (шелті, текселей, перуанська, Меріно та інші), жорсткошерсті (абісинці, американські тедді, рекси і т. д.), безшерсті (Болдуін).
Кавії активні переважно в сутінках, їхні предки та здичавілі особини воліють населяти відкриті трав'янисті простори передгірних районів. Живуть невеликими групами в норах, які виривають самі, або займають чужі. Очі забезпечують широкий огляд, проте перед головою знаходиться сліпа зона. У морських свинок розвинений нюх, тому вони здатні спілкуватися, позначаючи територію пахучим секретом і сечею. Слух також гострий і кавії можуть вловлювати звуки частот, нечутних для людини.
Кожен звук кавії має своє позначення. Вагітні свинки або свинки, охочі до спарювання, видають звук, що нагадує спів птаха. Можуть «цвірінькати» від 2-15 хвилин, зазвичай в темну пору доби. Коли морські свинки задоволені або почувають себе дуже добре, то видають звуки, схожі на муркотіння. Роздратовані мурчаки швидко труть нижні та верхні різці одні об одних, видаючи порівняно голосне шарудіння.
Статевої зрілості самиці досягають у віці 7-8 тижнів, самці — 8-12 тижнів, залежно від породи. Розмножуватись, даючи здорове потомство і лишаючись в доброму стані самі, кавії починають з 6-имісячного віку. Кавіям властива полігамія, проте відокремлені пари самець-самка також без проблем живуть і розмножуються. За сприятливих умов, кавії дають приплід в будь-яку пору року, тічка відбувається раз на один-півтора місяці та триває 1-2 дні. Вагітність триває 59-72 дні. В приплоді може бути від 1 до 5 дитинчат, зрідка до 13, в першому як правило 1. Кавії народжуються сформованими і вже впродовж кількох годин після появи на світ здатні самостійно пересуватися. Самці дружелюбно ставляться до новонароджених і молодняка, проте самиці можуть відмовитися від приплоду, якщо в перші години він набуде стороннього запаху, наприклад, якщо дитинча візьме в руки людина. Самиці годують молоком терміном до місяця.
Тривалість життя морських свинок у середньому — близько 5-7 років. При належному догляді й умовах утримання, доживають до 15-річного віку.
Морські свинки харчуються рослинною їжею: травами, злаками, меншою мірою фруктами і овочами. Різці тонкі та, як характерно для гризунів, постійно ростуть, тому потребують сточування об жорстку їжу.
У домашніх умовах якісне сіно — основний корм морських свинок. Воно повинно бути у них у вільному доступі як взимку, так і влітку. З причини особливої будови травної системи, свинки споживають їжу часто і маленькими порціями. Сіно сприяє нормалізації роботи травного тракту, окрім того, завдяки сіну належним чином сточуються зуби. На другому місці зерновий корм або комбікорм — спеціальні суміші для свинок, що продаються в зоомагазинах і на зооринках. Залежно від виробника він може включати в себе пшеницю, ячмінь, овес, просо, кукурудзу, горох, арахіс, насіння соняшника, зерновий гранулят та вітамінно-смакові добавки. Морським свинкам не властиво переїдання. Комбікорм потрібно розводити зерновим або готовим гранульованим кормом, слідуючи процентному співвідношенню.
Зазвичай зернові корми дають морським свинкам двічі на день невеликими порціями (одна-дві столові ложки). Вагітних і годуючих самиць годують 3-4 рази на добу. Щоб забезпечити морську свинку необхідними вітамінами, треба додавати в її раціон свіжі овочі і фрукти (буряк, огірок, морква та ін.). Попередньо овочі і фрукти необхідно мити. Морських свинок не можна годувати картоплею, цибулею, бобами, шоколадом. Всі види капусти, моркву, огірки, буряк, яблука та банани можна давати. Разом з тим не є корисною їжею солодкі фрукти / ягоди, такі як груші. Не рекомендується давати варені продукти й каші. Оскільки морські свинки — травоїдні, продукти тваринного походження, в тому числі молоко, ними не засвоюються чи навіть шкідливі. Дорослі морські свинки не засвоюють лактозу, її споживання може призвести до розладу травлення.
Також морських свинок можна годувати різноманітними травами і зеленню, пророщеними злаками. Рекомендується давати таку їжу влітку, а восени і взимку збільшувати частку сіна. Не рекомендується збирати трави біля узбіч доріг та в місцях вигулу собак. Не слід також годувати морських свинок великими порціями капусти, що може спрчинити бродіння, здуття живота. Капусту не варто згодовувати вагітним морським свинкам. Не можна давати терті овочі, багато соковитих кормів, оскільки це призводить до надмірного відростання різців.
Одна з особливостей організму морської свинки в тому, що аскорбінова кислота в ньому не виробляється. Влітку звірята отримують її з соковитими кормами, а в холодну пору року аскорбінову кислоту, в разі нестачі її в їжі, спеціально додають у їжу або воду. У середньому, на добу свинка повинна споживати не менше 30 мг вітаміну С. Вітаміни груп В і К засвоюються у них тільки при повторному проходженні по травному тракту. Таким чином, поїдання посліду необхідно морським свинкам, щоб бути здоровими.
Воду кавії отримують з рослинної їжі, проте потребують і пити її окремо. В клітках морських свинок обов'язково повинна бути встановлена поїлка з чистою водою — навіть якщо здається, що тварина не п'є. Якщо в клітці проживає одна свинка, то обсяг поїлки повинен бути 250 мл. Вагітні та годувальниці самки п'ють більше рідини. У напувалку щоденно слід додавати вітамін С. Воду потрібно міняти щодня, адже додавання вітамінів сприяє появі бактерій[5][6].
Морські свинки, завдяки своїй спокійності та простоті утримання — популярні домашні тварини, навіть маленькі діти можуть легко доглядати за ними. Але не рекомендується на постійно заводити свинок дітям молодше 7 років, оскільки мала дитина може з необережності травмувати тварину. Морські свинки практично ніколи не кусаються і не пошкоджують предмети господарства. Виняток — вони можуть згризати папір, картон, якщо не мають досить жорсткої їжі для сточування зубів. Морських свинок можна привчити відгукуватися на кличку. На повернення господарів та дії, які супровджують подачі їжі, кавії реагують радісним хрюканням. При доторку та погладжуванні видають різні звуки, люблять сидіти на руках. Ці тварини можуть самі сигналізувати, що голодні, голосним свистом.
Утримуються в клітках з підстилкою з пресованої тирси або стружки середньої фракції. Деякі свинки жують тирсу, що може викликати запор у тварини. Також тирса хвойних порід може спричинити алергію у свинок (проявляється чханням, тварина часто чухається). Для морських свинок небезпечні падіння навіть з маленької висоти, це може спричинити струс мозку і навіть загибель[5][6].
Chuột lang nhà (tên khoa học Cavia porcellus, tiếng Anh: guinea pig), còn gọi là bọ ở miền nam Việt Nam, là một loài thuộc bộ Gặm nhấm, họ Chuột lang. Mặc dù trong tiếng Anh chúng có tên thông thường là "Guinea pig" ("lợn guinea") nhưng chúng không thuộc họ Lợn và cũng không có nguồn gốc từ Guinea mà chúng đến từ dãy núi Andes. Các nghiên cứu sớm nhất dựa trên sinh hóa và lai giống chỉ ra rằng chúng là hậu duệ đã được thuần hóa của các loài có quan hệ gần gũi trong phân họ Chuột lang như Cavia aperea, C. fulgida, hay C. tschudii, vậy nên, chúng không tồn tại trong tự nhiên.[1][2]
Tên khoa học của loài này là Cavia porcellus, với porcellus là tiếng Latin nghĩa là "lợn nhỏ", Cavia là tiếng Latin Mới, nó có nguồn gốc từ cabiai, tên của con vật trong ngôn ngữ của bộ tộc Galibi có nguồn gốc từ Guiana thuộc Pháp.[3] Cabiai có lẽ là sự thích nghi của çavia trong tiếng Bồ Đào Nha (nay savia), chính nó được suy ra từ chữ saujá, nghĩa là chuột.[4] Chuột lang được gọi là quwi hay jaca trong tiếng Quechua và cuy hay cuyo (số nhiều cuyes, cuyos) trong tiếng Tây Ban Nha ở Ecuador, Peru, và Bolivia.[5] Người nuôi sinh sản "cavy" thường dùng nhiều hơn để miêu tả con vật, trong khi những nhà khoa học và phòng thí nghiệm thường dùng "guinea pig".[6]
Làm sao con vật lại bị gọi là "pig (lợn)" là không rõ ràng. Chúng có cấu tạo hơi giống lợn, với một cái đầu lớn cân xứng với cơ thể của nó, cổ mập và mông tròn không có đuôi; một vài tiếng kêu chúng phát ra rất giống như chúng được tạo ra bởi lợn, và chúng cũng dành nhiều thời gian cho việc ăn.[6][7]
Tên của con vật mang ý nghĩa lợn trong nhiều ngôn ngữ châu Âu. Từ tiếng Đức cho chúng là Meerschweinchen, nghĩa là "lợn con biển", đã được dịch sang tiếng Ba Lan như świnka morska, tiếng Hungary như tengerimalac và tiếng Nga như морская свинка. Thuật ngữ tiếng Pháp là Cochon d'Inde (lợn Ấn Độ) hoặc cobaye; tiếng Hà Lan gọi nó Guinees biggetje (lợn con Guinea) hoặc Cavia (trong khi ở một số tiếng địa phương Hà Lan nó được gọi là chuột Spaanse). Người Trung Quốc gọi chúng là lợn Hà Lan (荷兰猪, hélánzhū). Trong tiếng Nhật Bản, chuột lang là "モルモット" (morumotto), xuất phát từ tên của một loài gặm nhấm ở núi, marmot.
Chuột lang là gậm nhấm lớn, có trọng lượng từ 700 đến 1200 g (1,5-1,2 kg), và chiều dài từ 20 đến 25 cm (8-10 inch).[8] Mắt của chúng có thể thấy hầu hết các màu. Tai của chúng rất nhạy, có thể nghe các âm thanh nhỏ. Lông có hai lớp để giữ ấm cơ thể. Nó thường sống trung bình bốn đến năm năm, nhưng có thể sống lâu đến tám năm.[9] Theo Guinness Book of Records 2006, con chuột lang sống lâu nhất sống sót 14 năm, 10,5 tháng.[10]
Trong những năm 1990, một quan điểm khoa học thiểu số nổi lên đề xuất rằng caviomorpha như chuột lang, chinchilla và octodon degus không phải gặm nhấm và cần được phân loại lại như một bộ động vật có vú riêng biệt (tương tự như lagomorpha).[11][12] Nghiên cứu tiếp theo sử dụng lấy mẫu rộng hơn đã phục hồi sự đồng thuận giữa các nhà sinh học động vật có vú mà việc phân loại hiện tại của động vật gặm nhấm như đơn ngành là hợp lý.[13][14]
Cavia porcellus không tìm thấy tự nhiên trong hoang dã, nó có khả năng hậu duệ từ một số loài liên quan chặt chẽ tới các loài cavia khác, chẳng hạn như Cavia aperea, Cavia fulgida, và Cavia tschudii, vẫn thường thấy trong các khu vực khác nhau của Nam Mỹ.[1] Một số loài chuột lang xác định vào thế kỷ 20, chẳng hạn như Cavia anolaimae và Cavia guianae, có thể là chuột lang nhà trở nên hoang dã bằng cách trở về thiên nhiên.[15] Chuột lang được tìm thấy trên đồng cỏ và chiếm môi trường sinh thái thích hợp tương tự như của bò.
,_Tierpark_Hellabrunn,_M%C3%BAnich,_Alemania,_2012-06-17,_DD_01.JPG)
.jpg)
,_Quito,_Ecuador,_2015-07-22,_DD_19.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_Quito,_Ecuador,_2015-07-22,_DD_21.JPG)
.jpg)
.jpg)
_at_Keswick_Public_Library.jpg)
.jpg)
.jpg)
|last2= in Editors list (trợ giúp) Chuột lang nhà (tên khoa học Cavia porcellus, tiếng Anh: guinea pig), còn gọi là bọ ở miền nam Việt Nam, là một loài thuộc bộ Gặm nhấm, họ Chuột lang. Mặc dù trong tiếng Anh chúng có tên thông thường là "Guinea pig" ("lợn guinea") nhưng chúng không thuộc họ Lợn và cũng không có nguồn gốc từ Guinea mà chúng đến từ dãy núi Andes. Các nghiên cứu sớm nhất dựa trên sinh hóa và lai giống chỉ ra rằng chúng là hậu duệ đã được thuần hóa của các loài có quan hệ gần gũi trong phân họ Chuột lang như Cavia aperea, C. fulgida, hay C. tschudii, vậy nên, chúng không tồn tại trong tự nhiên.
Сравнение свинок со свиньёй не совсем понятно. Возможно, из-за характерных звуков, издаваемых животными, а также пропорций головы к телу, плотной шеи и отсутствия талии. Также они постоянно едят и могут жить в небольших загончиках, которые обычно использовали на кораблях для содержания свиней. На родине морских свинок местные индейские племена использовали их в пищу. В настоящее время, почти повсеместно на территории Южной Америки употребляют морских свинок в пищу (например, только в Перу порядка 65 млн животных в год). По вкусу и питательной ценности мясо морских свинок близко к кролику и курице, то есть диетическое.
Имя этого животного на большинстве языков ссылается на свинью. Например, на французском cochon d’Inde (индийская свинья), на нидерландском Guinees biggetje (гвинейский поросёнок), на португальском porquinho da Índia (маленькая индийская свинья), на китайском 荷蘭豬 hélánzhū (голландская свинья). Но есть связи с другими животными, например, на японском モルモット (морумотто) от английского слова marmot (сурок); на испанском conejillo de Indias (маленький кролик из Ост-Индии); на одном из германских наречий как merswin (дельфин) (скорее всего, merswin=Meerschweinchen), видимо, за схожесть издаваемых звуков.
Употребление в имени слова «гвинейская» ещё более сложно для объяснения. Одно из предположений, что в Европу их ввозили через Гвинею (распол. в Африке). Другое предположение, что в английском языке слово «гвинея» носит нарицательный характер и означает всё привезённое из очень далёкой и неизвестной экзотической страны. Также есть гипотеза, что этих животных продавали за стоимость в одну гинею, откуда и потом пошло название или самое простое предположение, что просто перепутали буквы/произношение в словах Guiana (Гвиана, расположенная на родине морских свинок в Южной Америке, бывшая французская колония) и Guinea (Гвинея, район в Западной Африке, тоже бывшая французская колония).
Длина тела от 25 до 35 см зависит от породы, хвост малоприметен, у породистых висячие ушки, широкая тупая мордочка. Взрослый самец морской свинки весит 1000—1500 г, а самка — 800—1200 г. Природная окраска коричневато-сероватая, с более светлым брюшком. Выведено много пород, различающихся структурой, длиной и окраской шерсти. Породы домашних морских свинок подразделяются на группы: короткошерстные (селфы, крестеды, гладкошерстные), длинношёрстные (шелти, тексели, перуанская, мерино, ангорская и прочие), жесткошерстные (абиссинцы, американские тедди, рексы и т. д.), породы без шерсти и с небольшим количеством шерсти (болдуин, скинни). Строение тела домашних морских свинок значительно отличается от строения тела их диких собратьев более округлыми формами.
Основной корм морских свинок — свежая зелень[13]. По причине особого строения пищеварительной системы свинки потребляют пищу часто и маленькими порциями. Сено способствует нормализации работы пищеварительного тракта, кроме того, благодаря сену должным образом стачиваются зубы.[источник не указан 78 дней]
Сено должно лежать в клетке круглосуточно[источник не указан 78 дней]., норма для сухого корма — 1 столовая ложка в сутки на свинку. На втором месте — сочные корма (яблоко, салат, зрелая морковь, свекла и прочее). Вопреки расхожему мнению, белокочанную капусту свинкам давать можно. Но приучать к капусте нужно постепенно, ко всем новым продуктам нужно приучать, иначе у свинки может быть вздутие, понос и т. д. Сладкие фрукты, ягоды свинкам стоит давать лучше как лакомство.[источник не указан 78 дней] Летом свинок также кормят овощами. Для стачивания передних зубов свинкам дают маленькие веточки яблони, вишни, корень сельдерея, корень одуванчика и т. д.
Сено при этом тоже находится в клетке.[источник не указан 78 дней] Также дома можно проращивать овёс, пшеницу, горох, кукурузу.???
Одна из особенностей организма морской свинки в том, что аскорбиновая кислота в нём не вырабатывается. Зверьки получают её с сочными кормами, а при заболевании аскорбиновую кислоту необходимо выпаивать дополнительно. Добавлять витамин C в питьевую воду не очень хорошо, так как аскорбиновая кислота, будучи растворенной в воде, теряет на свету свои свойства. Морская свинка может так же есть свои экскременты[14] - это не патология, а является естественной нормой
В клетках у морских свинок обязательно должна быть установлена поилка с чистой водой — даже если кажется, что животное не пьёт. Если в клетке проживает одна свинка, то объём поилки должен быть от 250 мл. Беременные и кормящие самки пьют больше жидкости. Воду нужно менять ежедневно. При питье кусочки пищи попадают в носик поилки, и вода быстро портится.
Морские свинки — травоядные, поэтому продукты животного происхождения (в том числе молоко) им давать не стоит. Взрослые морские свинки не усваивают лактозу, что может привести к расстройству пищеварения. Не следует также кормить морских свинок сырым или жареным мясом, вареными овощами, кашами. Зерно даётся в очень ограниченном количестве, так как содержит слишком много крахмала, плохо усваивается организмом животного, и может вызвать ожирение. При этом породам лысых свинок зерно рекомендуют давать, так как они тратят очень много энергии на поддержание тепла.
Некачественный корм, равно как и резкое изменение состава корма, могут вызвать у свинок расстройство пищеварения и даже привести к смерти.
Не нужно запрещать морским свинкам поедать помёт. Витамины групп В и К усваиваются у них только при повторном прохождении по пищеварительному тракту. Таким образом, поедание помёта необходимо морским свинкам, чтобы быть здоровыми.
Морские свинки — хорошие домашние животные, доверчивые и добродушные. Морских свинок можно приучить откликаться на кличку. Мурлычут и издают различные звуки при поглаживании. Любят сидеть на руках. Для морских свинок опасны падения даже с маленькой высоты.
Морские свинки издают различные звуки. Каждый звук имеет своё обозначение. Беременные свинки, а в редких случаях и самцы, издают чирикающий звук, напоминающий пение птицы. Могут чирикать от 2 до 15 минут, обычно в тёмное время суток. Это достаточно редкое явление. Самцы при ухаживании издают урчащий звук, брачную песню. Похожий звук издают доминантные свинки, живущие в компании сородичей, показывая, кто тут главный.
Клетку нужно чистить 1—3 раза в неделю. Подстилку нужно менять 1 раз в 5 дней. Для подстилки лучше всего использовать прессованные опилки (по углам клетки) и стружку средней фракции. Некоторые свинки часто жуют опилки.
Продолжительность жизни морских свинок до 8 лет, но в среднем 5 лет[15]. Беременность морской свинки длится от 60 до 72 дней (последнее бывает очень редко). Рождаются 1—6 детёнышей. После спаривания самца надо отсадить в другую клетку, чтобы он не спровоцировал самку на выкидыш. За потомством ухаживает только самка. Некоторые морские свинки любят одиночество. Бывает, что инстинкт не срабатывает, и самка не разрывает оболочку, в которой находится плод. В этом случае необходимо чистыми руками аккуратно вскрыть оболочку. Без помощи человека, в этом же случае, выживают те детёныши, которые самостоятельно могут разгрызть оболочку. Детёныши становятся самостоятельными в возрасте около одного месяца, в этом же возрасте они становятся половозрелыми и готовыми к воспроизводству.
При разведении морских свинок детёнышей можно оставлять с самкой до 1 месяца, после чего отсадить молодое потомство отдельно по половому признаку, а самца к самке подсаживать не раньше чем через полгода, чтобы дать последней время на восстановление. Разведением морских свинок должны заниматься профессиональные заводчики, способные оказать помощь в случае непредвиденных осложнений во время беременности или родов. Частая половая охота сокращает продолжительность жизни самки. Вместе с тем морские свинки, живущие однополыми парами или стайками, чаще отличаются долголетием по сравнению с одинокими особями.
Им следует периодически подстригать коготки. Можно ножницами.[16]
Сравнение свинок со свиньёй не совсем понятно. Возможно, из-за характерных звуков, издаваемых животными, а также пропорций головы к телу, плотной шеи и отсутствия талии. Также они постоянно едят и могут жить в небольших загончиках, которые обычно использовали на кораблях для содержания свиней. На родине морских свинок местные индейские племена использовали их в пищу. В настоящее время, почти повсеместно на территории Южной Америки употребляют морских свинок в пищу (например, только в Перу порядка 65 млн животных в год). По вкусу и питательной ценности мясо морских свинок близко к кролику и курице, то есть диетическое.
Имя этого животного на большинстве языков ссылается на свинью. Например, на французском cochon d’Inde (индийская свинья), на нидерландском Guinees biggetje (гвинейский поросёнок), на португальском porquinho da Índia (маленькая индийская свинья), на китайском 荷蘭豬 hélánzhū (голландская свинья). Но есть связи с другими животными, например, на японском モルモット (морумотто) от английского слова marmot (сурок); на испанском conejillo de Indias (маленький кролик из Ост-Индии); на одном из германских наречий как merswin (дельфин) (скорее всего, merswin=Meerschweinchen), видимо, за схожесть издаваемых звуков.
Употребление в имени слова «гвинейская» ещё более сложно для объяснения. Одно из предположений, что в Европу их ввозили через Гвинею (распол. в Африке). Другое предположение, что в английском языке слово «гвинея» носит нарицательный характер и означает всё привезённое из очень далёкой и неизвестной экзотической страны. Также есть гипотеза, что этих животных продавали за стоимость в одну гинею, откуда и потом пошло название или самое простое предположение, что просто перепутали буквы/произношение в словах Guiana (Гвиана, расположенная на родине морских свинок в Южной Америке, бывшая французская колония) и Guinea (Гвинея, район в Западной Африке, тоже бывшая французская колония).
關於日本系列电影，請見「豚鼠系列」。豚鼠（学名：Cavia porcellus），又名天竺鼠、葵鼠、荷兰猪、几内亚猪，在动物学的分类是哺乳纲啮齿目豚鼠科豚鼠属。尽管英文名字叫“几内亚猪”(Guinea Pig)，但是这种动物既不是猪，也并非来自几内亚。其祖先来自南美洲的安第斯山脉，根据生物化学和杂交分析，豚鼠是一种天竺鼠诸如白臀豚鼠（C. aperea）、艳豚鼠（C. fulgida）或草原豚鼠（C. tschudii）等近缘物种经过驯化的后代。因此，这种动物在大自然已经不复存在[1][2]。南美原住民的文化中，豚鼠占有重要地位，它们不仅是一种食物来源，也是一种药物来源和宗教仪式的祭品[3]。从1960年代以后，在南美洲以外地区对豚鼠的需求开始增涨[4]。
豚鼠是由16世纪的欧洲商人带到西方的，当时人们就很喜欢这种小动物并作为宠物饲养。牠们性情温顺，讨巧可爱，比较容易照顾，至今仍旧是常见的家养宠物。世界上有些组织争先恐后得致力繁殖豚鼠，人们培育出了多种毛色不一，形态各异的品种。
20世纪上半叶，在英语裡豚鼠成为参与科学实验的人的流行代名词。在豚鼠身上进行生物实验从17世纪就开始了，在19世纪和20世纪这种动物一般被当作模式生物，后来普遍被老鼠等别的哺乳动物取代。如今，豚鼠仍旧用于科学研究，主要针对脊髓损伤、少年糖尿病、肺结核、坏血症和怀孕并发症等人类常见疾病。
公元前5000年，南美洲安第斯山脉地区（今天的厄瓜多尔、秘鲁和波利维亚）的土著部落首先饲养驯化豚鼠作为食物来源[5]。秘鲁和波利维亚出土了属于大约公元前500年到公元500年之间的豚鼠雕像[6], 古代秘鲁的摩且人（英语：Moche）不但膜拜动物，而且经常在艺术作品中描述豚鼠[7]。大约从公元1200年直至1532年西班牙人入侵，人们对家养的豚鼠进行选择性繁殖，奠定了现代人工繁殖豚鼠的基础[8]。这个区域继续把豚鼠作为食物来源，安第斯高地的大部分家庭都饲养这种动物，它们以主人的残剩菜叶为生[9]。安第斯地区的民间文化内容丰富，其中豚鼠是重要标志。人们把它们当作礼品交换，它们是社交活动和宗教场所重要物品，甚至在日常口头禅中也经常提到豚鼠[10]。豚鼠对民间的巫医也很重要，他们用这种动物诊断诸如黄疸、风湿病、关节炎和斑疹傷寒等病症[11]。巫医用豚鼠在病人的身体上摩擦，视它们通灵的媒介[12]。黑色豚鼠尤其被看作有效得诊断工具[13]。人们还将豚鼠开膛剖肚，取出其内脏用来检验治疗效果[14]。这种方法至今仍旧在安第斯山脉地区的许多部落广泛采用，那里的人们既不能获得也不信任西药和西医[15]。
西班牙、荷兰和英国商人把豚鼠带到欧洲之后，这种动物迅速成为上层社会和皇室的时髦宠物，甚至伊丽莎白女王也饲养豚鼠[5]。有关豚鼠最早的文字记录可以追溯到公元1547年的圣多明哥，因为豚鼠并非伊斯帕尼奥拉岛的土产，所以这种动物很可能是被西班牙的旅行者带来的[1]。西方世界有关豚鼠的首次记载于1554年，出自瑞士自然学家康拉德·格斯纳之手[16]。这个含有两个单词的学名于1777年首次被俄克斯勒本採用，是其动物学上的种名和属名的结合体[1]。
几内亚猪所属的种名是Cavia porcellus，种加词porcellus在拉丁语中是“小猪”的意思。Cavia是新拉丁语，源自卡比阿（cabiai），也是一种动物的名字，cabiai是法属圭亚那当地的加利比部落语言[17]。卡比阿（cabiai）可能系葡萄牙语çavia（如今是savia）的变体，后者本身源自图皮语 saujá，意为“老鼠”[18]。几内亚猪在盖丘亚语称quwi或jaca，在厄瓜多尔、秘鲁和玻利维亚的西班牙语里是cuy 或cuyo（复数形式是cuyes和cuyos）[19]。有趣的是，饲养者们提到这种动物时，倾向使用比较正式的cavy，而在科研和实验领域裡，人们却普遍喜爱使用几内亚猪（guinea pig）这个更加口语化的词汇[20]。
这种动物的名字怎么会有一个“猪”字，至今尚不清楚。它们的外形确实有几分像猪，脑袋大、身材小、脖子粗、屁股圆，没有那条无关紧要的尾巴，有时它们的声音与猪发出的声音相似，和猪一样，它们花费大量的时候进食[21]。它们能够在一个像“猪圈”那样狭小的空间内存活很久，因而便于装船运往欧洲[22]。
这种动物的名字在欧洲许多语言裡均含有一个“猪”字。在德语裡，这种动物叫Meerschweinchen，意思是“小海猪”。（波兰语的świnka morska，俄语的морская свинка也都是这个意思。）这与航海历史有关：停止在新大陆索取补给的远洋轮船选择在船上储存几内亚猪作为便于运输的鲜肉来源，德语裡的 Schweinswal，也就是海豚，是水手的另外一种食物。在法语裡是Cochon d'Inde（印度猪）；荷兰语里是guinees biggetje（几内亚猪崽）。不过也有例外：比如在西班牙通常叫conejillo de Indias（印度／印地小兔）[19]。
“几内亚猪”的“几内亚”更加难以解释。有一种看法认为，将这种动物运往欧洲的船只曾经途经几内亚，使得人们以为它们来自几内亚[20]。几内亚（guinea）在英语裡学常常用来代指任何一个遥远的，未知的国度。所以，这个称号仅仅是表明这种动物的外来性的趣味表达[23]。还有一种说法认为，几内亚（guinea）是南美洲的圭亚那（Guiana）的异体词，不过几内亚猪并非这个地区的特产[23][24]。有一种广为流传的错误说法，几内亚猪之所以叫几内亚猪是因为人们使用英国历史上曾经通行的货币几尼出售它们；这是毫无根据的，因为几尼最早是在1663年投入使用的，而医学家威廉·哈维发明“几尼猪”（Ginny-pig）这个术语是在此之前的1653年[25]。其它的说法认为几内亚（guinea）可能是coney (兔子)一词的近似体。生物学家艾德华·托普塞尔1607年在他有关四足动物的论文裡称这种动物“猪兔”（pig coneys）[20]。
豚鼠的体形在啮齿类动物中偏大，体重在700－1200克（1.5－2.5磅）之间，体长在20－25厘米（8－10英寸）之间[26]。它们的平均寿命在4到5年之间，不过最长可活8年[27]。据2006年吉尼斯紀錄，最长寿的豚鼠存活了14年10个月之久[28]。
1990年代，个别人提出一个新的科学观点：豚鼠小目类动物诸如豚鼠、南美栗鼠和八齿鼠不应列为啮齿类动物，而应该在哺乳纲下专门成立一个独立的目种[29][30]。经过对动物个体进行大量的调查研究，哺乳动物专家们达成一致：目前啮齿目分类是科学的[31][32]。
豚鼠在野外已不复存在；它们可能是白臀豚鼠、艳豚鼠和草原豚鼠等豚鼠的后代，至今这些动物仍旧在南美洲的许多地区普遍分布[1]。豚鼠的某些种类直至20世纪才得到确认，如Cavia anolaimae和圭亚那豚鼠（Cavia guianae），可能是家养豚鼠放生野外的品种[8]。大自然的豚鼠生活在草原上，与母牛具有相拟的生态位。它们是群居动物，野外的豚鼠家族包括一只雄性，几只雌性和一群幼崽。几个家族往往一起寻找杂草和或其他植物，它们没有储备食物的习性[33]。它们从不挖洞或筑巢，只是频繁得在其他动物栖身之处搬家，它们有时也住在植物的根部在岩石上留下的缝隙[33]。豚鼠的活动习性介于日行性和夜行性之间，每天在傍晚和拂晓最活跃，食肉动物在这两个时间段比较难以发现它们[34]。
家养豚鼠繁殖力强大；人们通常让几只雌性，或者一只或多只雌性与一只去势的雄性在一起生活。豚鼠懂得识别其他的同伴，并与它们交流。经过对雄性豚鼠的观测得知，如果它们的雌性伴侣身边出现其它陌生的雌性同类，这只雄性的神经内分泌反应会显著下降[35]。如果几只雄性豚鼠从小一起生活，其中没有雌性同类，而笼子的空间足够活动，那么它们也许能够和平相处[36]。家养的豚鼠与它们的野外同类具有不同的生物节律，它们睡眠时间较少，活动时间较长[34]。每天的活动无规律得分散在一天24小时内，除了回避强光之外，它们没有明显得生活节奏模式可循[34]。
家养豚鼠通常生活在笼子裡，有些饲养数量多的豚鼠主人让它们在房间裡自由活动。笼子的地板有实心的，也有金属网状的，金属网地板能够弄伤豚鼠，可能也与脚掌发炎（足皮肤发炎溃烂）有关[37]。现在，“库布斯和克劳普拉斯特（Cubes and Coroplast）”式的笼子是一个普及的选择[38]。笼子里面经常铺有木刨花或类似的材料[39]。以前，垫层用的是软木材红杉木和松木，不过如今这些材料含有害的酚类化合物（芳香烃）和油脂[39]。豚鼠更喜欢乱七八糟的地方，它们经常跳进食碗裡，或是脚踢垫层，在里面排便[40]。它们留在笼子表面的尿液结晶体相当难以清理。主人把笼子打扫干净以后，它们一定不忘在地板上拖拽着屁股，用尿液划出自己的领土范围[41]。雄性豚鼠即使不在笼子裡可能也会使用相同办法给自己的地盘做标记。
豚鼠個性溫馴，其他啮齿动物还可能欺负豚鼠[42]。个头大一些的动物也许会把豚鼠当点心，经过训练后这种情况不会发生，例如狗。豚鼠与八齿鼠一起是安全的，它们具有相同的食谱和类似的行为特征[43]。至於家养豚鼠和家兔是否能够一起混养，存在争议。有人认为把这两种动物放在同一个笼子里相得益彰[43][44]。不过家兔的营养需求也豚鼠不同，所以，不宜递喂相同的食物[45]。同时，家兔可能携带诸如博德特氏菌和巴斯德氏菌等呼吸道疾病菌，而豚鼠极易受到感染[46]。即使在家兔中体型最小的侏儒兔也比豚鼠强壮，它们可能有意或无意得伤害到豚鼠[47]。
豚鼠知道如何穿过错综复杂的通道找到食物，而且在几个月之内都不会忘记曾經走过的路线。解析是它们最有力的策略行为[48]。豚鼠会跳过小障碍物，它们不会攀爬，不是特别灵巧。它们极易受到惊吓，感到危险存在时，不是长时间呆在原地，就是一溜儿烟藏起来[34]。如果一群豚鼠受到惊吓，它们会乱作一团，纷纷四处逃窜，以此局面迷惑敌人[49]。它们兴奋的时候就会反复蹦来蹦去，这个动作很像雪貂的战阵舞[50]。
和多数啮齿动物一样，豚鼠有时相互清理身体，它们也定期做自我清理[51]。它们的眼睛裡分泌出一种奶白色的物质，然后把这种物质涂在毛发表面[52]。一群一起生活的雄性豚鼠经常相互咀嚼彼此的毛发，这不仅仅是社会行为，更是确立每一只豚鼠在这个群体中的地位等级的方法[53]。同时确立统治优势的行为还有口咬（尤其是耳朵），立毛，挑畔性声音，头撞和跳跃攻击[54]。在单性群体中，常有为老大提供模拟性交的现象发生。
豚鼠的视力很差，但是听觉，嗅觉和触觉却非常敏锐[55]。声音是这个物种之间相互交流的主要手段[56]。这些声音如下[57][58]：
试听 帮助·信息
试听 帮助·信息
试听 帮助·信息
试听 帮助·信息
试听 帮助·信息
试听 帮助·信息
豚鼠可以長年生育，生育高峰通常集中在春天；每年能产五窝小崽[8]。妊娠期长达59－72天，平均63－68天[41]。由于妊娠期偏长，胎儿体积过大，怀孕的母体明显肿胀，看上去像一只茄子，不过每只母鼠的变化程度各有不同[53]。豚鼠的新生儿的毛发，牙齿，爪子发育健全，而且具有部分视力。豚鼠一生下来即能活动，开始吃流质食物，不过还是要吸吮母乳[27]。一窝幼崽的数量从1－6只不等，平均是3只；最多的纪录达17只[60]。胎儿数量较少时，它们的体积过大，可能造成母鼠分娩困难。胎儿数量较多时，产生死胎的可能性较大。但是接生技术发展完善，即使缺少母乳，基本不会造成幼崽死亡[61]。在一起居住的母鼠彼此会为别的母鼠所生的幼崽哺乳[62]。
除了大体上的外形尺寸，公豚鼠和母豚鼠在外貌上没有太大区别。两者的肛门都非常靠近生殖器。母豚鼠的外阴呈Y型，公豚鼠的生殖器与人类的阴茎相似，它们的肛门也一样。如果在周围部分按摩，它们的阴茎会突出[63]。雄性豚鼠的睾丸在阴囊隆起上可见。
雄性豚鼠在大约3－5周即达到性成熟；而雌性豚鼠出生四周以后即能繁衍后代，她们在成年之前就能怀孕[64]。从不产子的雌性豚鼠通常是出生6个月后，骨盆内发生不可逆转的耻骨联合的结合[41]；如果发生在怀孕以后，那么产道将不会有效拓宽，就可能导致分娩时难产或死亡[65]。她们生产后6－48小时即可再次怀孕，但是持续怀孕有损她们的健康[66]。
妊娠毒血症（见红）是雌性豚鼠怀孕时的常见病，并时有死亡。毒血症的临床表现包括厌食症、全身乏力、唾液过多，气息中因含有酮类而带着甜味或水果味，严重时发生癫痫。在炎热的天气里，妊娠毒血症貌似最为多见[67]。其它严重的怀孕并发症包括子宫脱垂、血钙过少和乳腺炎[68]。
青草是豚鼠的天然食物。它们的臼齿尤其适合咀嚼磨牙的植物，而且在它们的一生中都在不停生长[69]。大多数食草的哺乳动物体型较大且消化道偏长[70]。豚鼠的结肠比大多数啮齿动物都长，同时，它们必须吃自己的粪便以补充营养[71]。当然，它们食用排泄物是有选择的，唯独吃特别的软球状粪便，这种粪便富含维生素B、纤维素以及有助消化的细菌。除非豚鼠怀有身孕或过于肥胖，可食用粪便都是直接从肛门吃掉[45]。这与兔子是一样的。年龄偏大的雄性豚鼠由于肌肉力量弱，排泄食用软粪球时比较费劲。这就产生俗称的“肛塞”，导致它们无法吃到食用粪球，不过硬粪还是能够从里面挤出来[72]。主人可以幫它们按摩腹部，幫助粪球排出，把卡住的粪便从肛门里仔细清理出来，可以暂时缓解豚鼠的困境。
诸如乾燥的猫尾草等新鲜的干草对豚鼠的健康有益，它们的食用粪球所含的营养来自猫尾草。同时，苜蓿也是一个不错的选择；大部分豚鼠非常喜欢吃苜蓿，而且食量惊人，不过给成年豚鼠喂食这种植物是否合适存在一些争议[73]。有些宠物饲养者和兽医建议，喂食豆类植物效果更佳，苜蓿可能导致肥胖，除了怀孕的母猪和幼年小猪外, 其他豚鼠會從苜蓿吸收过多的钙而患上膀胱结石[74][75]。不过，苜蓿草能够为它们补充蛋白质、氨基酸和纤维素[76][77]。
不像其他大多数哺乳动物，和人类一样，豚鼠自身无法合成维生素C，必须通常富含这种营养成分的食物获得。如果它们摄取不到足量的维生素C，可能患上致命的坏血病。豚鼠每天大约需要10毫克（0.15格令）维生素C，怀孕的母豚鼠需要20毫克（0.31格令），主要从生鲜果蔬（如苹果、胡萝卜、芹菜和菠菜）或膳食补充剂中获取[78]。一只健康的豚鼠需要平衡的钙、镁、磷、钾和氢离子，另外还需要足量的维生素E、A和D[79]。不平衡的膳食可能导致肌肉萎缩症，转移性钙化，怀孕困难，维生素缺乏和牙齿疾病[80]。由于豚鼠极易患上胆结石和肾结石，有人建议一定要当心过量摄入钙元素，限制或杜绝多种维生素补充剂及富含钙的食物（如市面上出售的奶酪粒、菠菜或含钙量极高的苜蓿草）[81]。幼年豚鼠知道什么食物是必要的，什么食物是不必要的，对于新鲜的果蔬，它们的态度表现得时冷时热，这种饮食习惯在成年后很难改观。它们不太习惯饮食突然间发生改变；甚至可能从此绝食挨饿，就是不肯接受新的食物品种[53]。喂食干草或其它食物最好定量规律，如果连续不断得喂食这些食物，一旦出现间断，它们可能会养成咀嚼自己毛皮的习惯[82]。由于豚鼠的牙齿不断生长，它们需要不停得磨牙，否则牙齿就会从嘴巴里长出来，这是啮齿目动物的常见疾病[38]。豚鼠也咀嚼布料，纸张，塑料和橡皮。
许多植物对豚鼠是有毒的，包括卷心菜、蕨菜、泻根、毛茛、野芥、颠茄、毛地黄、嚏根草、毒堇、铃兰、狗茴香、乌头、马铃薯、女贞、千里光、大黄、婆婆纳、云兰和扭兰（Vallisneria americana）[83]。另外，任何球茎植物（例如郁金香和洋葱）一般也认为对它们是有毒的[83]。 此外，馒头、米饭等其他一系列的高淀粉含量的食物对豚鼠的消化系统和循环系统非常不利，容易引起肠胃疾病，严重者会引发囊肿，所以需要慎重喂食。
家养豚鼠常见的小疾病包括呼吸道感染、腹泻、坏血病（缺乏维生素C，典型表现为活动迟缓）、感染引起的溃疡（常常发生在脖子上，或是留在喉咙里的干草导致的，或是抓伤造成的）以及虱子、螨虫或真菌引起的感染[84]。
疥癣虫是脱毛的普遍原因，其它的症候可能也包括过分的擦伤，被触碰时产生过激反应（与疼痛有关），在遭到捕捉时也会发生这种情况[85]。豚鼠的身上可能会寄生豚鼠长虱，这种白色的小昆虫在它们的发毛间爬动；豚鼠长虱的卵就像黑色或白色的斑点附着在豚鼠的毛发上，有时被称为“静态虱子”。用印楝油香皂给豚鼠洗澡，是除虱的既温和又有效的方法。诸如卵巢囊肿等潜在疾病引起的荷尔蒙分泌下降也会发生脱毛现象[86]。
有些异物，尤其是小片干草或稻草，会掉进豚鼠的眼睛里，造成频繁得眨眼、流泪，有时导致角膜溃疡，使它们的眼球表面覆盖一层不透明的薄膜[87]。干草和稻草的碎屑会让它们打喷嚏。虽然豚鼠时不时打喷嚏属正常现象，不过频繁得打喷嚏可能是肺炎的症候，尤其是当外界温度发生变化时。肺炎可能同时伴随斜颈，是致命的[88]。
豚鼠的身材短小精悍，所以这种动物怕热不怕冷[89]。它们的体温通常为101到104华氏度（38.5到40摄氏度）[90]，所以它们理想的环境温度范围与人类接近，大约在65到75华氏度之间（18到24摄氏度）[89]。环境温度持续超过90华氏度（32摄氏度）会导致高热和死亡，尤其是怀孕的母豚鼠[89]。豚鼠不大适应大风低温天气[91]，以及低于30%和高于70%的相对湿度[92]。
豚鼠是被捕食动物，它们的生存本能是掩饰疼痛和症状。健康问题经常到了非常严重或是晚期时才显现出来。豚鼠性情极其敏感，治疗困难，只能使用抗生素，用来杀灭肠内菌丛，其负作用是引起连续腹泻，有时甚至造成死亡[93]。需注意盤尼西林類和其它一些貓狗常用的抗生素並不適合豚鼠且很有可能造成病鼠死亡[94]。
动物也有遗传性疾病，如犬科动物的髋骨发育不良，豚鼠有多种遗传性疾病。最常见的如阿比西尼亚豚鼠的皮毛变成菊青色，这与先天眼疾和消化系统疾病有关[95]。其它的遗传病还有“华尔兹病”（耳聋并伴有绕圈跑步的倾向），中风和颤抖[96]。
一只豚鼠如果从小就被舒适地搂抱，那么长大后对于人类的亲昵行为表现得很配合，不会有咬人或爪搔的动作[53]。它们对外界羞怯胆小，很少有从笼子里逃出去的企图，即使笼门敞开，它们也不会自己出去[44]。和主人熟悉了之后，当主人接近笼子时，它们会发出口哨声；如果听到塑料袋的沙沙声或是冰箱门的开启声，它们知道这是主人要喂食了，也会发出口哨声。
家养豚鼠品种丰富，均是在运往欧洲和北美洲后培育出来的。主要体现在毛发和颜色的分别。最常见的宠物品种是英国短毛猪，它们毛短，光滑，阿比西尼亚猪的毛发竖立不顺滑。秘鲁猪和雪特兰猪也是常见的宠物品种，它们毛发又直又长，而特塞尔猪则长着卷曲的长毛。
“豚鼠俱乐部联合会”负责展示和繁殖豚鼠，在全世界具有权威性。美国养兔协会的下属机构美国豚鼠协会是美国和加拿大的主管部门[97]。英国的主管部门是英国豚鼠委员会[98]。在澳大利亚和新西兰也有类似的机构[99]。每一个部门都有自己制定的鉴定标准，对展出的品种进行筛选。
豚鼠深受人类喜欢，尤其是孩子们，它们的形象由此经常出现在小说和影视中。其中最值得一提的是，碧特里克斯·波特的童话小说《小小马戏团》[100]和迈克尔·邦德的“豚鼠讲故事”系列[101]，这两部文学作品中的主角均是豚鼠。另外还有C·S·路易斯的《魔法師的外甥》：在他的《纳尼亚传奇》系列小说的第一集，第一个在两个世界中穿行的动物就是一只豚鼠[102]。艾理斯·帕克·巴勒的官僚讽刺小小说《猪就是猪》中，顾客和铁路管理员就豚鼠究竟是不是猪而争执不下，因为这涉及到收费多少的问题[103]。《金仓鼠系列》书中有两只豚鼠，分别叫恩里克和卡鲁索。
在电影和电视中也有豚鼠的身影。电视电影《谢德里曼规则》中的主要角色都有豚鼠，并担任次要角色。1998年的电影《杜立德医生》中的豚鼠罗尼，和电影《神奇宠物》中的猪头林尼都是片中的重要角色[104]。近20年以来，豚鼠的形象经常出现在广告当中[105]。其中，著名的布鲁克巴斯特影碟公司的广告掀起一股猪兔共养的风潮[47]。在动画片《南方公园》的第12季里，豚鼠成了在全世界范围内横冲直撞的动物。于2009年由华特迪士尼发行的美国3D电脑动画电影《超鼠特攻》里，一群具有高度智慧的豚鼠被美国政府训练成行动特务，这部电影也改编成电子游戏，相当受到欢迎。
豚鼠用于科学实验最早可追溯到17世纪，意大利生物学家马塞罗·马尔波齐和卡罗·弗兰卡塞提首先对豚鼠进行活体解剖[106]。1780年，安东尼·拉沃西尔在他的热量计实验中使用了一只豚鼠；这只豚鼠呼出的热气融化了热量计附近的雪，表明呼吸时的气体交换是一个燃烧的过程，如同蜡烛燃烧一样[107]。19世纪晚期，路易斯·帕斯特、艾米莉·鲁克斯和罗伯特·考奇确立微生物理论的过程中，豚鼠起到了重要作用[108]。豚鼠参与多次轨道太空航行，1961年3月9日前苏联首次把豚鼠放进史波尼克9号生物卫星[109]。1990年中国也发射了一颗生物卫星，上面载有几只豚鼠[110]。
在英语里，豚鼠通常是接受科学实验品的代名词。 1913年，牛津英语词典在介绍这个单词时将这个用途放在首个解释上[111]。1933年，“消费者研究”的创始人F·J·施林克和作家奥瑟·凯勒合写的书《100000000只豚鼠》，用这个词形容成千上万的消费者[112]。这本书登上全美的畅销排行榜，使“豚鼠”一词更加炙手可热，并激发了人们的保护消费者运动[113]。捷克作家路德维克·沃卡里克的小说《豚鼠》为这个词赋于了贬低含义，用来隐寓前苏联的极权主义[114]。
直至20世纪末，豚鼠一直在实验室中被大量使用[115]；上世纪60年代仅在美国，每年就有大约250万只豚鼠接受科学实验。以前，它们被广泛应用在疫苗和抗病毒药物的标准化，同时也有严重过敏反应产生的抗体生产。其次，还有药理学和放射学。从20世纪中叶，它们大量被老鼠和白鼠所代替。部分原因是人们對於豚鼠的遗传基因研究落後於對其它的啮齿类动物，不过遗传学家 W·E·卡斯特和塞沃尔·怀特正是在豚鼠的帮助下才发表了大量论文，尤其是皮毛的颜色。2004年，美国国家人类基因组研究协会公布了家养豚鼠的基因图谱[116]。
_at_Keswick_Public_Library.jpg)
|isbn=值 (帮助) 豚鼠（学名：Cavia porcellus），又名天竺鼠、葵鼠、荷兰猪、几内亚猪，在动物学的分类是哺乳纲啮齿目豚鼠科豚鼠属。尽管英文名字叫“几内亚猪”(Guinea Pig)，但是这种动物既不是猪，也并非来自几内亚。其祖先来自南美洲的安第斯山脉，根据生物化学和杂交分析，豚鼠是一种天竺鼠诸如白臀豚鼠（C. aperea）、艳豚鼠（C. fulgida）或草原豚鼠（C. tschudii）等近缘物种经过驯化的后代。因此，这种动物在大自然已经不复存在。南美原住民的文化中，豚鼠占有重要地位，它们不仅是一种食物来源，也是一种药物来源和宗教仪式的祭品。从1960年代以后，在南美洲以外地区对豚鼠的需求开始增涨。
豚鼠是由16世纪的欧洲商人带到西方的，当时人们就很喜欢这种小动物并作为宠物饲养。牠们性情温顺，讨巧可爱，比较容易照顾，至今仍旧是常见的家养宠物。世界上有些组织争先恐后得致力繁殖豚鼠，人们培育出了多种毛色不一，形态各异的品种。
20世纪上半叶，在英语裡豚鼠成为参与科学实验的人的流行代名词。在豚鼠身上进行生物实验从17世纪就开始了，在19世纪和20世纪这种动物一般被当作模式生物，后来普遍被老鼠等别的哺乳动物取代。如今，豚鼠仍旧用于科学研究，主要针对脊髓损伤、少年糖尿病、肺结核、坏血症和怀孕并发症等人类常见疾病。
.jpg)
モルモット（学名：Cavia porcellus、英語: guinea pig）は、テンジクネズミ属の一種。温和で比較的飼いやすいため、愛玩用、実験動物として養殖されている齧歯類。guinea pigをモルモットと呼ぶのは、山に生息する他の齧歯(げつし)動物 リス科マーモット属、山鼠またはウッドチャック、英名マーモットmarmot に由来する。1843年最初に長崎に天竺ネズミを持ち込んだオランダ商人がこれらをモルモットと称した。オランダではGuinees biggetje(cavia)というが、オランダ商人の語弊が広まった。
小型で丸い耳を持ち、尾を持たない。前足4本、後ろ足3本の指を持つ。雌雄とも乳房は1対である。体長は約20-40cm、体重は0.5-1.5kg。染色体数：2n＝64本。歯式は切歯2（1／1 0／0 1／1 3／3）の20本、歯根は開放式で一生延びる。換毛は年2回。
盲腸の発達が顕著で、腸の半分近くを占め、繊維質は盲腸内細菌、プロトゾアによって消化を行う。Lグロノラクトンオキシターゼを持っておらず、ビタミンCを外部からの補給に頼っている。
寿命はおよそ5-9年と言われている。
原産地は南米（ペルー南部、ボリビア南部、アルゼンチン北部、チリ北部）。古代インディオによって野生種を家畜化したものと言われている。基本的に夜行性で、群れを基本とした階級社会的な動物である。元々アンデスのような乾いた高地の穴の中で生息しており、高温多湿に弱い。モルモットが健康を維持できる気温は17℃から24℃とされている。限界温度は10℃から30℃と言われている。
性格は温和で好奇心も旺盛、ただし用心深く、聞き慣れない物音に敏感で、警戒中はケージの隅に集まり食事を取らなくなる。環境変化を好まず、ストレスによって消化不良を起こしやすい。
個体差により20-40cmの高さのものに飛び乗ることができる。 また、ポップコーンジャンプと呼ばれるモルモット独特の跳躍をする。
モルモットは草食動物なので、基本的に主食は牧草や野草である。その他、野菜や果物なども食べる。また未消化で腸内細菌が豊富な糞を食糞する習性を持つ。また、体内でビタミンCを合成することができない（後述）ため、飼養する場合にはこの点も考慮し、タンポポ、新鮮な野菜や果物を十分与える必要がある。
飼育する場合は、専用のペレットが販売されているので、牧草、野菜類と併用して利用するのが良い。与えてはいけない物は、ニラやネギ類、ニンニク、タマネギ類。ヒマワリの種、トウモロコシは良く食べるが、たんぱく質や炭水化物、脂肪過多によって消化不良を引き起こす。
絶食には弱く、空腹になると腸内細菌が減少し、体調を崩してしまう。また、体温調節のために多くの水を必要とするので、水は欠かせない（但し、水の多飲は下痢につながるので、高温にならないようにする方がよい）。
ケージの広さは一頭につき一畳あれば理想的だが、定時的に散歩させればその半分でも飼育は可能。設置場所は静かで直射日光の当たらない明るい日陰が良い。風通しが良く、乾燥した所を選ぶ。体臭は強くないが、ケージの掃除は毎日必要。
日本であれば夏場の温度管理が重要で、ケージ床面が32℃を超えると生命に危険が及ぶといわれている。そのため空調管理を行うか、ケージごと電気式の冷却板に載せておく必要がある。夏場の体温調節は主に排尿に頼っていることを知っておかないといけない。
人には良く慣れるが、犬や猫のように慣れて躾けられるということではない。生まれつき高いところが苦手で、幼いうちから慣れていないと抱かれるのを怖がる。寂しがりやで、一頭飼いの時には気をつけないといけない。鳴き声を交わす事で不安を軽減し、コミュニケーションを取ろうとする性質があるようである。
とても繁殖率の高い動物であり、つがいにすると持て余すほど増える。繁殖のタイミングはメスの体重が500g程度になった時を目安にすると良い。
パンパステンジクネズミ C. aperea 、アマゾンテンジクネズミ C. fulgida 、ペルーテンジクネズミ C. tschudii などと近縁の野生種から紀元前5000年頃アンデス地方で食肉用に家畜化されたと考えられてきたが、ミトコンドリアDNAのシトクロムb領域の比較から、ペルーテンジクネズミが起源となっていることが確実視されるようになった[1]。16世紀にスペイン人が南米に到達したときには、すでにインカ帝国で『クイ』という名で食肉用として家畜化されていた。現在では愛玩用や実験動物用とされることが多い。
ウシやブタに比べて場所をとらず、都会の住宅でも飼育が容易で、繁殖力が強く成長が速いモルモットは、南アメリカのアンデス地方ではクイ（cuy）、クイェ（cuye）またはクリ（curí）と呼ばれ、現在でも食肉用として、野菜くずなどを与えて台所の周りなどで飼育されている。味はウサギや鶏のもも肉に似ているといわれる。かつてはアンデス高地の先住民によって祝い事の際のみに供されるご馳走だったが、1960年代から日常的にも食べられるようになった。ペルーでは、年間6500万匹のモルモットが消費される。
調理法は主に揚げ物、焼き物、ローストなどで、都会のレストランではキャセロールやフリカセにもする。エクアドルではロクロ・デ・クイ（locro de cuy）というスープにする。野菜と一緒に地中に埋めて焼き石を使って蒸し焼きにする（パチャマンカ）こともある。
かつてモルモットは病理学の実験動物としてよく用いられており、ジフテリアの病原体はモルモットを用いた研究によって解明された。また病理学以外の分野でも使われる事があり、例えば日本海軍の戦艦・武蔵が、爆風の影響を調べるために、モルモットの入った篭を甲板上に置いて主砲射撃実験を行ったという逸話もある。
その後、実験動物の主役はマウスやラットなど、より小型の齧歯類に取って代わられたものの、その生理学的な特性によってアレルギーに関する実験などには欠くことのできない動物種として存在している。モルモットが特に実験動物として優れている点として、ヒトと同様にL-グロノラクトンオキシダーゼと呼ばれるブドウ糖をビタミンCに変換する酵素を持っていないため、ビタミンCを体内で生成できないこと、薬物に対する感度が高いことが挙げられる。
以上の理由から、肉体的・心理的に試される（実験される）人間を表す比喩として、「モルモット（にする／される）」という表現が使われる。
英語では西アフリカの国ギニアのブタという意味で「ギニーピッグ」（Guinea pig）と呼ばれている。学名の種小名porcellusも「小さなブタ」を意味する。この名前の由来については、テンジクネズミの肉の味が豚肉に似ているためという説、ドイツ語の名称「メールシュヴァインヒェン」（Meerschweinchen）は「海の小さなブタ」を意味し、新大陸を経由する航海中に新鮮な肉を食べられるように、モルモットが船に積み込まれていたことに由来する。テンジクネズミ属の動物はギニアには分布しない。ギニアという言葉の由来として、イギリスに初めてこの動物が持ち込まれたとき、持ち込んだ船がアフリカ経由の船であり、当時のヨーロッパ人にとってギニアとは漠然とアフリカ、転じて遠方の地を表す言葉であったためにこの名が付けられた、とする説がある。別の説では、テンジクネズミの原産地である南米のギアナ（“Guyana”）の転訛として、この語の由来を説明する。また、別の説として当時発見した人がギアナとギニアを間違えてしまいギアナ・ピッグとすべきところギニア・ピッグと名付けてしまった。[フランス語]]の名称「コション・ダンド」（cochon d'Inde）やポルトガル語の名称「ポルキーニョ・ダ・インディア」（porquinho da Índia）は共に「インドの小さなブタ」を意味し、日本語の「天竺」の用法と同じである。日本では戦前まで医学関係者の一部によってドイツ語の名称の直訳である海猽（かいめい、かいべい、猽は子豚の意）と呼ばれていたこともあるが、戦後はわずかな論文の中に見られる程度となり、現在は死語となっている。日本でのモルモットという言葉の由来は、1843年にオランダ人が長崎にモルモットを伝えたとき、この動物を「マルモット」 (Marmot) と呼んでおり、これを音写したモルモットという呼び方が定着したようである。[2]
英語圏では属名から「ケィビィ」 (Cavy) とも呼ばれている。
野生の他種のテンジクネズミの体色は褐色または灰色だが、モルモットには白、黒、黄褐色、縞や斑点など、様々な体色のものがいる。1200年頃からインカ帝国の征服までに様々な系統が作り出され、今日の品種群の元となった。
なお、日本に流通しているモルモットの多くはミックス（俗に言う「雑種」）で、ペットショップ等でも単にその個体にもっとも形質の近い品種名が割り当てられる場合が多い。
イングリッシュ
アビシニアン
ペルビアン
テディ
テッセル
ミックス（巻き毛系）
モルモット（学名：Cavia porcellus、英語: guinea pig）は、テンジクネズミ属の一種。温和で比較的飼いやすいため、愛玩用、実験動物として養殖されている齧歯類。guinea pigをモルモットと呼ぶのは、山に生息する他の齧歯(げつし)動物 リス科マーモット属、山鼠またはウッドチャック、英名マーモットmarmot に由来する。1843年最初に長崎に天竺ネズミを持ち込んだオランダ商人がこれらをモルモットと称した。オランダではGuinees biggetje(cavia)というが、オランダ商人の語弊が広まった。
기니피그(guinea pig 또는 cavy)는 인기 있는 가축이면서 애완 동물이고 실험 동물로 널리 알려져 있으며 원산지인 남미에서는 가축으로 식용으로 사용하는 동물로, "꾸이"라고 부른다. 원래 집단생활을 하는 동물로 발달된 사회구조를 이루고 있다. 햄스터와 비슷하게 생겼으며, 휘파람소리처럼 특이한 울음소리를 내어 동료들끼리 신호를 보낸다. 동료들끼리 사이가 좋기 때문에 두 마리 이상 사육하여도 된다. 기니피그의 눈은 좌우로 상당히 떨어져 있기 때문에 뒤쪽까지도 볼 수 있다. 또, 털은 2.5cm 정도로 긴 편이고, 코는 대체로 연한 분홍색이다. 성질이 온순하고 주인 말을 잘 따르기 때문에 키우기 쉬운 애완동물 중의 하나이다. 특히 일본에서는 기니피그를 모르모트(일본어: モルモット)라고 부르는데, 이것은 네덜란드에서 기니피그를 비슷하게 생긴 유럽 원산의 동물 마르모트(Marmotte, 마멋)으로 오해하여 일컫던 것이 일본에 그대로 전해져 정착한 명칭이다.
아메리칸(아메리칸은 잉글리시와 비슷하게 생겼지만 다른 품종이다), 페루비안, 아비시니안, 스키니피그, 실키, 룬칼야, 테디, 알파카 등의 품종의 기니피그가 있다.
번식기는 1년에 한두 번으로, 임신 기간은 약 75일이며 한 번에 1-8 마리의 새끼를 낳는다. 집에서 기르는 경우는 1년 내내 번식을 시킬 수 있지만, 역시 가장 좋은 시기는 봄이다. 새끼는 완전한 모양을 갖춘 뒤에 태어나며, 눈도 태어났을 때부터 뜬다. 몸무게는 약 100g이며, 태어난 지 두 세 시간이 지나면 벌써 달리기 시작할 정도로 활발하다. 처음 3주일 간은 젖을 계속 먹다가, 두 세 달이 지나면 성숙해진다.
유기 기니피그, 가정분양 기니피그를 분양 받거나 신뢰할 수 있는 분양업자에게 분양 받는다.
케이지의 크기는 넓을수록 좋다.기니피그들은 뛰어다니는것을 좋아한다. 케이지는 보통 페인트칠 된 벽이 높은 철창 케이지를 이용하는데 잘못하면 기니피그들이 페인트의 유해성분을 먹을 수 있으니, 웬만하면 도색이 안된 철창을 추천한다. 바닥에 베딩을 깔아주거나(호흡기가 안 좋아지니 추천하지 않는다) 배변패드를 깔아주고, 화장실을 가린다면 천이나 미끄럼방지패드를 깔아 키워주면 된다. (신문지는 지저분 하기에 절대로 never don't 깔아주면 안된다. 기니피그는 화장실을 잘 가린다) 케이지에는 볼 급수기를 갖춰야 한다. 볼 급수기는 대형 마트에서 쉽게 구할 수 있다. 그리고 기니피그가 적응을 할 수 있게 적어도 최소 1주 정도는 만지거나 건들지 않는게 좋다(안그러면 스트레스로 일찍 죽을 가능성이 높다).
케이지를 자주 청소하여 항상 깨끗이 한다. 기니피그의 건강에 유익한 온도는 18도에서 23도까지이다. 습기와 지나친 더위에 약하므로 주의하여야 한다. 기니피그는 보통 화장실을 잘 가리는데, 특히 오줌은 일정한 구석에서 싼다. 하지만 대변의 경우 항문 괄약근이 약해서 여기저기 흘려서 자주 청소를 요한다. 새끼는 그대로 함께 키워도 무방하다.(하지만 일정시기(어미의 젖을 먹는 시기)가 지나면 둘이 싸울수도 있다.) 뿐만 아니라 임신을 하였거나 육아중일 때라도 다른 기니피그와 함께 두어도 큰 지장이 없다.(하지만 모든 기니피그들은 케바케이므로 싸우면 바로 분리 시켜서 따로 관리해주어야하니 2마리 입양은 신중히 생각하자) 목욕은 더러워졌을때만 시키는데 너무 자주 시키면 도리어 해롭다.(일년에 2-3번이 적당하다)목욕이 끝나면 털을 잘 말려 주고 따뜻하게 해준다.
기니피그의 주식은 건초인데, 알팔파 건초와 티모시 건초로 나뉜다. 알팔파 건초는 보통 6개월전까지 먹이고 티모시 건초는 6개월 이후에 먹인다. 알팔파나 티모시를 먹일 땐 최대 무한증정을 해주어야 하고 기니피그의 사료인 펠렛은 건초든 사료든 옥스보우가 제일 낫다(크래쉬따는 절대 안된다). 기니피그는 체내에서 비타민 C를 합성하지 못하므로 비타민 C가 많이 함유된 먹이를 주어야 한다. 물은 충분히 주어야 하나 채소 등 물기가 많은 먹이를 너무 많이 주면 설사를 하므로 주의하여야 한다.(성체 기니 기준 하루에 상추 2잎-3잎 정도가 적당하다.) 먹이를 줄 때면 늘 종을 치거나 (종소라는 익숙해지기전엔 놀랄수도 있으니 주의하자)바닥을 두드린다. 이 훈련을 1주일 정도 계속하면 종소리나 바닥을 두드리는 소리만 듣고도 먹이를 먹으려고 달려온다(이때 이름을 부르면 오게 할 수 있다). 식성은 채식이므로 곡물류는 주면 안 된다.
기니피그(guinea pig 또는 cavy)는 인기 있는 가축이면서 애완 동물이고 실험 동물로 널리 알려져 있으며 원산지인 남미에서는 가축으로 식용으로 사용하는 동물로, "꾸이"라고 부른다. 원래 집단생활을 하는 동물로 발달된 사회구조를 이루고 있다. 햄스터와 비슷하게 생겼으며, 휘파람소리처럼 특이한 울음소리를 내어 동료들끼리 신호를 보낸다. 동료들끼리 사이가 좋기 때문에 두 마리 이상 사육하여도 된다. 기니피그의 눈은 좌우로 상당히 떨어져 있기 때문에 뒤쪽까지도 볼 수 있다. 또, 털은 2.5cm 정도로 긴 편이고, 코는 대체로 연한 분홍색이다. 성질이 온순하고 주인 말을 잘 따르기 때문에 키우기 쉬운 애완동물 중의 하나이다. 특히 일본에서는 기니피그를 모르모트(일본어: モルモット)라고 부르는데, 이것은 네덜란드에서 기니피그를 비슷하게 생긴 유럽 원산의 동물 마르모트(Marmotte, 마멋)으로 오해하여 일컫던 것이 일본에 그대로 전해져 정착한 명칭이다.
