Bloutjies (Lycaenidae) is die tweede grootste familie van vlinders (na vierpootskoenlappers), met ongeveer 4 500 spesies wêreldwyd.[1][2]
In die verlede was metaalvlerkies (Riodinidae) geklassifiseer as die subfamilie van die bloutjies (Lycaenidae), maar Riodinidae word tans as 'n afsonderlike familie binne die superfamilie Papilionoidea beskou. Sommige bronne verwys nog na bloutjies as die grootste vlinderfamilie (met meer as 6 000 spesies), omdat metaalvlerkies aanvanklik by die bloutjiefamilie ingesluit was.[3][4]
Bloutjies (Lycaenidae) is die tweede grootste familie van vlinders (na vierpootskoenlappers), met ongeveer 4 500 spesies wêreldwyd.
Los licénidos (Lycaenidae) son una familia de lepidópteros ditrisios d'amplia distribución, qu'entiende unes 6.000 especies que representen un 40% de les especies de caparines diurnes (ropalóceros) conocíes.
Los licénidos son pequeñes caparines de xeneralmente menos de 5 cm de valumbu que les sos principales carauterístiques son les siguientes:
La subdivisión d'esta importante y numberosa familia de caparines falta enforma de tar totalmente clara. Los estudios filoxenéticos que se fixeron hasta la fecha tan solo empiecen a refundiar daqué de lluz pero subsisten munches duldes. La ellaboración d'una clasificación detallada de los taxones de rangu inferior (tribus, xéneros y especies) queda pindia de futuros estudios. Inclusive la subdivisión en subfamilies ye entá oxetu d'alderiques. Éstes son les subfamilies anguaño reconocíes dientro d'esta familia:
Caparines de color coloráu-anaranxáu o marrón cola cara cimera d'un rellumu cobrizu carauterísticu. Nes femes casi siempres se reparen sobre esa cara pequeñes llurdios negros. La última vena radial de la nala anterior estremase en dos y naz nel ángulu apical anterior de la celda. Presencia de dos enllordies negres na celda na cara inferior de les nales anteriores. Les canesbes son casi cilíndriques, ensin glándules dorsales.
Lycaena virgaureae (España)
Lycaena desemeyáu (Alemaña)
Lycaena phlaeas (Holanda)
Caparines pequeñes y delicaes, de cuerpu fráxil cola cara cimera de les nales frecuentemente de color azul (sobremanera los machos). La última caña de la vena radial estremar en dos y naz llixeramente antes del ángulu cimeru de la celda.
Lysandra bellargus (España)
Tarucus plinius (India)
Plebejus argus (Alemaña)
Los licénidos (Lycaenidae) son una familia de lepidópteros ditrisios d'amplia distribución, qu'entiende unes 6.000 especies que representen un 40% de les especies de caparines diurnes (ropalóceros) conocíes.
Els licènids o blavetes (Lycaenidae) són una família de papallones, essent la més extensa amb unes 6.000 espècies disbribuïdes per tot el món.[1] Representen un 40% de les espècies de papallones conegudes.[2]
Normalment són de grandària petita. Habitualment existeix un dimorfisme sexual accentuat: el cas més típic està representat per espècies en les que els mascles tenen l'anvers de les ales blau (d'aquí ve el nom de blavetes) i les femelles marró.[3]
Hi ha moltes espècies similars entre si, cosa que dificulta les identificacions. Ara bé, les diferències en la coloració de fons i en el dibuix (especialment del revers de les ales posteriors) poden facilitar la tasca en molts casos.[3]
Les erugues són rabassudes i tenen cert aspecte a cotxinilla. Generalment estan ben camuflades i tenen una gran adaptació a la planta nutrícia. Les pupes també són rabassudes: curtes en relació al diàmetre.[3]
Els mascles de moltes espècies es congreguen sobre el terra humit, de vegades en grans grups i perllongadament, per extreure sals de sodi dissoltes en l'aigua.[3]
La mirmecofília és habitual entre les erugues. Aquestes posseeixen una glàndula dorsal al desè segment que segrega una substància ensucrada d'alt contingut energètic que atrau a les formigues; a canvi les formigues les protegeixen de dípters i himenòpters parasitoides. Aquestes associaciones són facultatives i per tant no són imprescindibles.[3]
D'altra banda, en altres espècies aquesta associació sí que és imprescindible i ha derivat en el parasitisme. En aquests casos la formiga s'enduu l'eruga al niu i aquesta s'alimenta de les larves i pupes de les formigues fins a completar el creixement i fer la crisàlide. Mentrestant, l'eruga segueix rebent les atencions de les formigues.[3]
Els licènids o blavetes (Lycaenidae) són una família de papallones, essent la més extensa amb unes 6.000 espècies disbribuïdes per tot el món. Representen un 40% de les espècies de papallones conegudes.
Mae rhyw 16 o'r gloyn sy'n perthyn i Lycaenidae neu deulu'r gleision i'w gweld yng ngwledydd Prydain. Mae'r gwrywod yn fwy llachar na'r fenyw, ac mae'r wyau'n fflat gyda phatrymau lês o amgylch yr ymylon. Mae ganddynt chwarren sy'n gollwng hylif melys ym mhen ôl y corff er mwyn denu morgrug.
Mae'r Glesyn Cyffredin a Glesyn yr Eiddew yn perthyn i deulu'r gleision.
Modráskovití (Lycaenidae) je čeleď malých motýlů zahrnující okolo 6000 druhů na celém světě, v Evropě asi 100 druhů.[1] Do této čeledi patří asi 40 % známých motýlích druhů.[2] Dospělci jsou malí nebo nejvýše středně velcí, většinou jsou velcí méně než 5 cm. Samci jsou často jasně modří nebo červení, samice tmavě hnědé nebo skvrnité.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Lycaenidae na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu modráskovití ve Wikimedia Commons
Divize Ditrysia: Acrolophidae • Aididae • Anomoeotidae • Anthelidae • Arrhenophanidae • babočkovití • Bedelliidae • bekyňovití • borovníčkovití • bourcovití • bourovcovití • Brahmaeidae • bronzovníčkovití • běláskovití • běloskvrnkovití • Callidulidae • Carposinidae • Carthaeidae • Cimeliidae • Copromorphidae • člunkovcovití • Dalceridae • Doidae • drobnuškovití • drsnohřbetkovití • drvopleňovití • Dudgeoneidae • Epicopeiidae • Epipyropidae • Eriocottidae • Eupterotidae • Galacticidae • Hedylidae • Heliodinidae • Himantopteridae • Holcopogonidae • hřbetozubcovití • Hyblaeidae • Chimabachidae • chobotníčkovití • Choreutidae • chvějivkovití • Immidae • kastniovití • klínovníčkovití • kometovití • krásněnkovití • Lacturidae • Lecithoceridae • lišajovití • Lypusidae • makadlovkovití • malinovníčkovití • martináčovití • Megalopygidae • Metachandidae • Mimallonidae • Mirinidae • modráskovití • molíkovití • molovití • moluškovití • mosazníčkovití • můrovití • nesytkovití • obalečovití • Oenosandridae • okenáčovití • otakárkovití • pabourovcovití • pernatuškovití • pernatěnkovití • pestrobarvcovití • píďalkovití • podkopníčkovití • pouzdrovníčkovití • přástevníkovití • předivkovití • Pterolonchidae • pupenovkovití • Sematuridae • Simaethistidae • skvrnuškovití • slimákovcovití • smutníčkovití • Somabrachyidae • srpokřídlecovití • stepníčkovití • strakáčovití • Symmocidae • Tineodidae • travaříkovití • trávníčkovití • Urodidae • vakonošovití • vrbkovníčkovití • vřetenuškovití • vzpřímenkovití • Whalleyanidae • zavíječovití • zápředníčkovití • zdobníčkovití • zoubkovníčkovití
Modráskovití (Lycaenidae) je čeleď malých motýlů zahrnující okolo 6000 druhů na celém světě, v Evropě asi 100 druhů. Do této čeledi patří asi 40 % známých motýlích druhů. Dospělci jsou malí nebo nejvýše středně velcí, většinou jsou velcí méně než 5 cm. Samci jsou často jasně modří nebo červení, samice tmavě hnědé nebo skvrnité.
For alternative betydninger, se Blåfugle. (Se også artikler, som begynder med Blåfugle)
Blåfugle (Lycaenidae) er en familie af sommerfugle. Familien består af cirka 4.500 arter af dagsommerfugle.[1] De cirka 1400 arter af metalmærker (Riodinidae) har også været en del af denne familie. Det er ofte livlige og farverige arter, der i vingefang varierer i størrelse fra 7 millimeter til 8 centimeter. Mange arter lever sammen med myrer i større eller mindre grad, enten som parasitter eller med fordele for begge parter. Æggene er knap- eller makronformede, ofte med mønstre på den hvælvede overside. Larverne er bænkebider-formede, bevæger sig langsomt og er meget tykhudede, hvilket ses som et forsvar mod myrer.
Arter af blåfugle, der er truffet i Danmark:
For alternative betydninger, se Blåfugle. (Se også artikler, som begynder med Blåfugle) Blåfugle (Lycaenidae) er en familie af sommerfugle. Familien består af cirka 4.500 arter af dagsommerfugle. De cirka 1400 arter af metalmærker (Riodinidae) har også været en del af denne familie. Det er ofte livlige og farverige arter, der i vingefang varierer i størrelse fra 7 millimeter til 8 centimeter. Mange arter lever sammen med myrer i større eller mindre grad, enten som parasitter eller med fordele for begge parter. Æggene er knap- eller makronformede, ofte med mønstre på den hvælvede overside. Larverne er bænkebider-formede, bevæger sig langsomt og er meget tykhudede, hvilket ses som et forsvar mod myrer.
Die Bläulinge (Lycaenidae) sind eine Familie der Schmetterlinge (Tagfalter). Sie kommen weltweit mit ca. 5200 Arten in 416 Gattungen (Stand: 2011) vor.[1] Viele Männchen der europäischen Arten haben blau gefärbte Flügeloberseiten, daher der deutsche Name.[2]
Die Falter erreichen eine Flügelspannweite von 24 bis maximal 50 Millimetern. Ihre Vorderflügel sind kompakt und nur 1,4 bis 1,9 mal länger, als sie breit sind. Die Flügeloberseiten sind überwiegend dunkelbraun, kupferfarben, blau oder violett gefärbt. Bei manchen Arten weisen die Flügeloberseiten einen metallischen Schimmer auf. Auf der Unterseite tragen viele Arten ein Muster aus dunklen, zum Teil hell umrandeten Flecken. An diesen sind die sehr schwer zu unterscheidenden Arten bei genauer Betrachtung gut zu bestimmen. Manche Arten haben Augenflecke und fühlerähnliche Schwänzchen am Hinterflügelrand, mit denen sie Fressfeinde überlisten, indem sie ihre Sitzposition umgekehrt einnehmen und dadurch sich vermeintlich von hinten anschleichende Angreifer früh erkennen können.
Die Vorderflügel haben 10 oder 11 Flügeladern, bei denen die siebte Ader fehlt bzw. zusätzlich die achte und neunte verwachsen sind. Sie haben nur eine Analader (1b). Die Hinterflügel haben neun Adern und zwei Analadern (1a und 1b). Die Adern 3 und 4 sind verwachsen. Ihre am Ende gekeulten Fühler sind kurz bis mittellang und meistens ungefähr halb so lang wie die Vorderflügellänge. Die Falter haben neben ihren Facettenaugen keine Punktaugen (Ocelli). Sie haben keine Kiefertaster (Maxillarpalpen), und ihre dreisegmentigen Lippentaster (Labialpalpen) sind nach oben gerichtet. Sie haben einen voll entwickelten, nicht geschuppten Saugrüssel. Alle ihre sechs Beine sind gut entwickelt, aber die Vorderbeine der Männchen oft verkürzt und nicht zum Laufen verwendbar.
Die Tiere weisen oft einen Sexualdichroismus auf. Die Weibchen sind, vor allem auf den Flügeloberseiten, anders gefärbt als die Männchen.
Frisch in einem Ameisennest geschlüpfte myrmecophile Bläulinge wie Ameisenbläulinge können entkommen, da sie bewachste Schuppen tragen, welche die sie verfolgenden Knotenameisen irritieren und eine Weile behindern, den jungen Schmetterling zu überwältigen.[3][4]
Die Raupen haben einen kompakten, plumpen und meist abgeflachten Körperbau. Die europäischen Arten sind in ihrer Grundfärbung überwiegend grün. Ihre Behaarung ist meist kurz und dicht. Wenige Arten sind länger behaart oder kahl.
Die tagaktiven Falter klappen ihre Flügel in der Ruheposition meist zusammen und öffnen diese selten.
Die Raupen von über 75 % der weltweit vorkommenden Arten leben myrmekophil. Das heißt, dass sie von oder mit Ameisen leben. Es gibt unter ihnen parasitisch, trophobiotisch oder räuberisch lebende Arten. Sie leben gemeinsam mit Ameisen in deren Bau und ernähren sich entweder von deren Larven oder werden von den Ameisen gefüttert wie die Raupen des Lungenenzian-Ameisenbläulings (Maculinea alcon). Manche pflanzenfressenden Arten locken Ameisen durch ihre süßen Ausscheidungen, sodass die Ameisen sie auf ihren Pflanzen bewachen. Die meisten haben sich im Laufe der Zeit an das Leben mit Ameisen angepasst und besitzen neben speziellen Drüsen, die Honigtau aussondern, zum Beispiel den gleichen Geruch wie den der Ameisenlarven, damit sie nicht als Eindringlinge im Ameisenbau behandelt werden. Auch können manche Arten Vibrationen und Geräusche erzeugen, mit denen sie Ameisen anlocken. Einige Arten haben zum Schutz vor Ameisenbissen eine oder mehrere der folgenden Anpassungen entwickelt: eine verdickte Cuticula und eine asselförmige Gestalt, einen unter den Prothorakalschild zurückziehbaren Kopf und eine kräftige Behaarung.
Die pflanzenfressenden Arten ernähren sich vor allem von Hülsenfrüchtlern (Fabaceae), manche aber von Heidekrautgewächsen (Ericaceae), Lippenblütlern (Lamiaceae), Zistrosengewächsen (Cistaceae) oder Storchschnabelgewächsen (Geraniaceae). Es gibt zahlreiche Arten, die hochspezialisiert sind und bei denen sich die Raupen monophag von einer bestimmten Pflanzenart ernähren. Darüber hinaus gibt es extrem standorttreue Arten, wie zum Beispiel den Storchschnabel-Bläuling (Plebejus eumedon), der nur auf wenigen Quadratmetern um seine Pflanze lebt und auch nur den Nektar dieser saugt.
Die Eier sind meist etwas abgeflacht, oder kugelig. Die Raupen verpuppen sich überwiegend in einer auf der Futterpflanze befestigten Gürtelpuppe, oder aber – z. T. ohne Gürtelfaden – am Boden oder unter der Erde. Bei Berührung sind die Puppen in der Lage zu stridulieren, was Angreifer abschrecken soll.
Da so viele Arten hoch spezialisiert sind, sind sie durch Eingriffe in ihre Lebensräume sehr verwundbar. Mittlerweile sind zum Beispiel nahezu alle Arten Mitteleuropas als gefährdet zu betrachten und weltweit gehören 30 % der als gefährdet eingestuften Tagfalter den Bläulingen an. Besonders empfindlich sind Arten wie zum Beispiel der Lungenenzian-Ameisenbläuling (Maculinea alcon), dessen Raupen sich phytophag ernähren und später von Ameisen in deren Nest getragen werden. Sie sind abhängig vom Standort der Futterpflanzen sowie vom dortigen Vorhandensein ebenfalls gefährdeter Ameisenarten. Bereits für sechs Jahre in Folge als ausgestorben galt der Miami-Bläuling, Hemiargus thomasi (englisch Miami Blue).[5]
Die Einteilung der Familie in Unterfamilien ist unklar und wird wissenschaftlich kontrovers diskutiert. Grundlage der Einteilung war lange eine Einteilung nach J.N.Eliot[6], der acht Unterfamilien unterschied. Später unterschied derselbe Autor nur noch drei, extrem weit gefasste Unterfamilien, von denen nur die Lycaeninae in Mitteleuropa vorkommen würden. Dieser Auffassung sind allerdings die meisten Taxonomen nicht gefolgt. Verbreitet werden heute sieben Unterfamilien anerkannt[7], viele Bearbeiter vereinen allerdings alternativ die Polyommatinae und die Theclinae in einer weit gefasten Unterfamilie Lycaeninae[8], so dass nach deren Auffassung nur vier Unterfamilien Bestand hätten.
Von diesen Unterfamilien kommen in Europa drei mit 140 Arten und Unterarten vor. Die nachstehende Auflistung beinhaltet alle mitteleuropäischen Arten.
Die Bläulinge (Lycaenidae) sind eine Familie der Schmetterlinge (Tagfalter). Sie kommen weltweit mit ca. 5200 Arten in 416 Gattungen (Stand: 2011) vor. Viele Männchen der europäischen Arten haben blau gefärbte Flügeloberseiten, daher der deutsche Name.
Lycaenidae is the seicont-lairgest faimily o butterflees (behind the Brush-fitit butterflees), wi ower 5,000 species warldwide,[1] whose members are an aa cried gossamer-winged butterflees.
Lycaenidae is the seicont-lairgest faimily o butterflees (behind the Brush-fitit butterflees), wi ower 5,000 species warldwide, whose members are an aa cried gossamer-winged butterflees.
De Reachwjukfinters (Lycaenidae) binne in famylje fan oerdeiflinters yn it skift fan de Flinters (Lepiodoptera).
De famylje fan de Reachwjukflinters bestiet út mear as 6.000 soarten. Dêrfan komme der yn Europa 92 foar. It binne faak lytse flinters mei opfallende kleuren of tekening. De rûpen hawwe ferskillende organen dy't stoffen ôfskiede wêrop eamels reagearje. Sommige soarten kinne in tsjirpend lûd meitsje dêr't de eamels op reagearje. Sommige soarten kinne net sûnder eamels. De rûpen hawwe faak in dikke taaie hûd en in lytse kop.
De rûpen hawwe oer it algemien ferlet fan aaiwytryk fiedsel. Inkele soarten libje fan blomknoppen en siedden. Ek ite se elkoar wol op.
De Reachwjukfinters (Lycaenidae) binne in famylje fan oerdeiflinters yn it skift fan de Flinters (Lepiodoptera).
De famylje fan de Reachwjukflinters bestiet út mear as 6.000 soarten. Dêrfan komme der yn Europa 92 foar. It binne faak lytse flinters mei opfallende kleuren of tekening. De rûpen hawwe ferskillende organen dy't stoffen ôfskiede wêrop eamels reagearje. Sommige soarten kinne in tsjirpend lûd meitsje dêr't de eamels op reagearje. Sommige soarten kinne net sûnder eamels. De rûpen hawwe faak in dikke taaie hûd en in lytse kop.
De rûpen hawwe oer it algemien ferlet fan aaiwytryk fiedsel. Inkele soarten libje fan blomknoppen en siedden. Ek ite se elkoar wol op.
Sió-hoe-tia̍p-kho (小灰蝶科, Lycaenidae) tī ô·-tia̍p lāi-té sǹg-kóng-sī sè-lia̍p-chéng--ê, m̄-koh soah chiàm Tâi-oân boé-ia̍h-á chióng-lūi ê 25 % chó-iū. Tī Tâi-oân chāi-iáⁿ--ê ū 63 sio̍k 120 chéng.
Sió-hoe-tia̍p-kho (小灰蝶科, Lycaenidae) tī ô·-tia̍p lāi-té sǹg-kóng-sī sè-lia̍p-chéng--ê, m̄-koh soah chiàm Tâi-oân boé-ia̍h-á chióng-lūi ê 25 % chó-iū. Tī Tâi-oân chāi-iáⁿ--ê ū 63 sio̍k 120 chéng.
Көгүлжүндөр (лат. Lycaenidae) — күндүзгү көк көпөлөктөрдүн бир тукуму, буларга төмөнкү түрлөр да кирет: кооз көгүлжүн (лат. Lycaena bellargus), күмүшсымак көгүлжүн (L. cordon).
Көгүлжүндөр (лат. Lycaenidae) — күндүзгү көк көпөлөктөрдүн бир тукуму, буларга төмөнкү түрлөр да кирет: кооз көгүлжүн (лат. Lycaena bellargus), күмүшсымак көгүлжүн (L. cordon).
நீலன்கள் (Lycaenidae) பட்டாம்பூச்சிக்குடும்பங்களிலேயே இரண்டாவது பெரிய குடும்பமாகும். அதன்கீழ் 5000-உக்கும் மேலான சிற்றினங்கள் உண்டு.[1] மொத்தமுள்ள பட்டாம்பூச்சியினங்களில் இது 30% ஆகும்.
இக்குடும்பத்தைச்சேர்ந்த பெரும்பாலான இனங்களில் இறக்கைகளின் மேற்புறம் ஊதா நிறத்தில் இருக்கும். கீழ்ப்புறம் பழுப்பாகவோ வெள்ளையாகவோ கோடுகளும் புள்ளிகளும் காணப்படும். பின்னிறக்கைகளின் விளிம்பில் மெல்லிய சிறு வால்களைப்போன்ற அமைப்பும் சில இனங்களில் தூரிகைநார்களைப்போன்ற மயிர்களும் காணப்படும். ஆண்பூச்சியின் மேற்புறம் பளிச்சென்றும், பெண்பூச்சிகளின் மேற்புறம் வெளிர்நீலமாகவோ பழுப்பாகவோ நீலச்செதில்கள் தூவியதுபோல இருக்கும். இறக்கைநுனியில் ஆண்பூச்சிக்கு குறுகிய பட்டையும் பெண்ணுக்கு அகலமாகவும் இருக்கும். இந்தியாவின் மிகச்சிறிய பட்டாம்பூச்சியான சிறிய நீலன் இந்தக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்தது.
இவை மலைகளிலுள்ள அடர்ந்த காடுகளில் காணப்படுகின்றன. இந்தியாவில் வடகிழக்கு மாநிலக்காடுகளிலும் மேற்கு இமயமலைப்பகுதிகளிலும் காணப்படும்.
வெள்ளிக்கம்பிக்காரி போன்ற சில இனங்கள் திறனுடன் விரைந்து பறக்கவல்லவை. நீலன், புல் நீலன் முதலானவை திறனற்றுப்பறக்கும். முன்னங்கால்கள் சிறிதாக இருப்பதால் ஆண்பூச்சிகள் பின்னாலுள்ள நான்கு கால்களையே பயன்படுத்தும். பெரும்பாலான ஆண்பூச்சிகள் இறக்கையை விரித்து வெயில்காயும். சில இனங்களின் ஆண்கள் ஈரிப்பான இடங்களில் அமர்ந்து உறிஞ்சும்.
நீலன்கள் பலவகையான உணவுப்பழக்கங்களைக் கொண்டிருக்கின்றன. இலைகளைத் தின்பதுடன் சில இனங்கள் அசுவினி, இளம் எறும்புகள் போன்ற பூச்சிகளையும் உண்டு வாழ்கின்றன. சில நீலன்கள் எறும்புகளுடன் வேதிப்பொருள்மூலம் தொடர்புகொண்டு[2] விந்தையானவகையில் தங்கள் உணவைப்பெறுகின்றன. எறும்புகளை தங்கள் வயிற்றிலிருக்கும் உணவைக் கக்கவைத்து அவற்றை உட்கொள்கின்றன. 75% நீலன்கள் எறும்புகளுடன் எவ்வகையிலாவது தொடர்புகொண்டுள்ளன.[3] அது இருபுறமும் பயன் நல்கும்விதமாகவோ, புல்லுருவியாகவோ, கொன்றுண்ணியாகவோ அமையலாம்.
சில இனங்களில் எறும்புகள் இப்பூச்சிகளின் கம்பளிப்புழுக்கள் செடியின்தண்டிலிருந்து பெற்றுச்சுரக்கும் தேனைப்பெற்றுக்கொண்டு பதிலுக்கு உணவு புகட்டுகின்றன.[3]
நீலன்கள் (Lycaenidae) பட்டாம்பூச்சிக்குடும்பங்களிலேயே இரண்டாவது பெரிய குடும்பமாகும். அதன்கீழ் 5000-உக்கும் மேலான சிற்றினங்கள் உண்டு. மொத்தமுள்ள பட்டாம்பூச்சியினங்களில் இது 30% ஆகும்.
_Bulgaria.jpg)
Lycaenidae is the second-largest family of butterflies (behind Nymphalidae, brush-footed butterflies), with over 6,000 species worldwide,[1] whose members are also called gossamer-winged butterflies. They constitute about 30% of the known butterfly species.
The family comprises seven subfamilies, including the blues (Polyommatinae), the coppers (Lycaeninae), the hairstreaks (Theclinae), and the harvesters (Miletinae).
Adults are small, under 5 cm usually, and brightly coloured, sometimes with a metallic gloss.
Larvae are often flattened rather than cylindrical, with glands that may produce secretions that attract and subdue ants. Their cuticles tend to be thickened. Some larvae are capable of producing vibrations and low sounds that are transmitted through the substrates they inhabit. They use these sounds to communicate with ants.[2][3]
Adult individuals often have hairy antenna-like tails complete with black and white annulated (ringed) appearance. Many species also have a spot at the base of the tail and some turn around upon landing to confuse potential predators from recognizing the true head orientation. This causes predators to approach from the true head end resulting in early visual detection or to attack the false head ending up with a beak of dusty scales.[4]
Lycaenid caterpillars are diverse in their food habits and apart from phytophagy, some are entomophagous, feeding on aphids, scale insects, and ant larvae. Some lycaenids even exploit their association with ants by inducing ants to feed them by regurgitation, a process called trophallaxis. Not all lycaenid butterflies need ants, but about 75% of species associate with ants,[2] a relationship called myrmecophily. These associations can be mutualistic, parasitic, or predatory depending on the species.
In some species, larvae are attended and protected by ants while feeding on the host plant, and the ants receive sugar-rich honeydew from them, throughout the larval life, and in some species during the pupal stage. In other species, only the first few instars are spent on the plant, and the remainder of the larval lifespan is spent as a predator within the ant nest. It becomes a parasite, feeding on ant regurgitations, or a predator on the ant larvae.[2] The caterpillars pupate inside the ants' nest and the ants continue to look after the pupae. Just before the adults emerge, the wings of the butterfly inside the pupal case detach from it, and the pupa becomes silvery. The adult butterfly emerges from the pupa after three to four weeks, still inside the ant nest. The butterfly must crawl out of the ant nest before it can expand its wings.
Several evolutionary adaptations enable these associations, including small glands on the skin of the caterpillars called "pore cupola organs". Caterpillars of many species have a gland on the seventh abdominal segment that produces honeydew and is called the "dorsal nectary gland" (also called "Newcomer's gland"). An eversible organ called the "tentacular organ" is present on the eighth abdominal segment and this is cylindrical and topped with a ring of spikes and emits chemical signals which are believed to help in communicating with ants.[5]
Many taxonomists only include the Lycaeninae, Theclinae, Polyommatinae, Poritiinae, Miletinae, and Curetinae under the Lycaenidae.[6][7] The Aphnaeinae, which used to be a tribe (Aphnaeini) within the Theclinae, were recently given subfamily rank too.[8]
Some older classifications used to include other subfamilies such as Liphyrinae (now Liphyrini, a tribe within Miletinae), Lipteninae (now Liptenini, a tribe within Poritiinae), or Riodininae (now a separate family: Riodinidae).
The fossil genus Lithodryas is usually (but not unequivocally) placed here; Lithopsyche is sometimes placed here, but sometimes in the Riodininae.
Brown hairstreak (Thecla betulae) 
Loxura atymnus Lycaenidae is the second-largest family of butterflies (behind Nymphalidae, brush-footed butterflies), with over 6,000 species worldwide, whose members are also called gossamer-winged butterflies. They constitute about 30% of the known butterfly species.
The family comprises seven subfamilies, including the blues (Polyommatinae), the coppers (Lycaeninae), the hairstreaks (Theclinae), and the harvesters (Miletinae).
Los licénidos (Lycaenidae) son una familia de lepidópteros ditrisios de distribución cosmopolita, que comprende unas 6000 especies que representan un 40% de las especies de mariposas diurnas (ropalóceros) conocidas.[1]
Los licénidos son pequeñas mariposas de generalmente menos de 5 cm de envergadura cuyas principales características son las siguientes:
Presentan una variedad de hábitos alimenticios. La mayoría son fitófagas, pero otras especies son entomofágas, alimentándose de pulgones, insectos escama y larvas de hormigas. Algunos explotan su asociación con las hormigas forzándolas a regurgitar comida, proceso llamado trofalaxis. No todas las especies necesitan hormigas, alrededor del 75% están asociadas con hormigas. Esta relación puede ser mutualista, parasítica o depredadora según la especie.[2]
En algunas especies las larvas son cuidadas y protegidas por las hormigas mientras se alimentan en su planta huésped, a su vez las hormigas son recompensadas con la secreción producida por las orugas, mielada, durante todos los estadios larvarios y, en algunas especies, incluyendo el estadio de pupa. En ciertas especies solo los estadios tempranos de la mariposa permanecen en la planta nutricia y el resto del tiempo son depredadores de las hormigas dentro del hormiguero. Se convierten en parásitos, siendo alimentados por trofalaxis por las hormigas o devorando larvas de hormigas.[2] La oruga entra en el estadio de pupa dentro del hormiguero y las hormigas siguen cuidándola. Al final de este estadio, las alas se desprenden dentro de la envoltura de la pupa y esta toma un color plateado. El adulto emerge en tres o cuatro semanas, aun dentro del hormiguero. La mariposa tiene que arrastrase hasta la salida del hormiguero y recién entonces puede expandir sus alas.
Esto requiere varias adaptaciones evolutivas, incluyendo pequeñas glándulas bajo la cutícula de la oruga. Muchas orugas tienen una glándula en el séptimo segmento abdominal que produce mielada o rocío de miel (llamado glándula de Newcomer). Hay un órgano eversible en el octavo segmento abdominal de forma cilíndrica rodeado por un anillo de púas que emite señales químicas con las que se comunican con las hormigas.[3]
La subdivisión de esta importante y numerosa familia de mariposas dista mucho de estar totalmente clara. Los estudios filogenéticos que se han hecho hasta la fecha tan solo empiezan a arrojar algo de luz pero subsisten muchas dudas. La elaboración de una clasificación detallada de los taxones de rango inferior (tribus, géneros y especies) queda pendiente de futuros estudios. Incluso la subdivisión en subfamilias es aún objeto de debates. Estas son las subfamilias actualmente reconocidas dentro de esta familia:
Subfamilia con un único género oriundo del SE Asiático. Las orugas poseen una estructura defensiva única constituida por dos tubérculos abdominales de los que pueden surgir unos flagelos con rosetas de sedas. Las orugas se alimentan de plantas pertenecientes a la familia de las fabáceas. 1 género / 18 especies.
Curetis bulis (India)
Curetis acuta (Japón)
Curetis acuta (India)
Subfamilia con dos tribus africanas (Pentilini y Leptinini) y una pequeña tribu asiática (Poritini). Tienen en común la morfología de los órganos genitales de los machos. Las orugas de las dos tribus africanas se alimentan de líquenes. Agrupa unas 550 especies. Es un controlador biológico.
Subfamilia con representantes en África y SE de Asia. También existe una única especie en Norteamérica (Feniseca tarquinius). Las orugas son carnívoras y se alimentan de insectos homópteros que viven en asociación con hormigas. No mantienen relación con estas últimas y no tienen, como otros licénidos, glándulas abdominales. Parece que logran parasitar la simbiosis existente entre los hormigas y los homópteros recurriendo al camuflaje químico, teniendo los lípidos de su cutícula una composición similar a la de los homópteros. Son pequeñas y delicadas mariposas, cuyas alas tienen un color de fondo claro y manchas o rayas castañas. 125 especies.
Algunos géneros de la subfamilia son Allotinus y Feniseca.
Subfamilia con una mayoría de especies propias de las zonas secas y semidesérticas de África y de Asia. Poseen llamativos ocelos o brillantes manchas plateadas en el envés de las alas posteriores. Tienen unas colas que en algunas especies pueden estar muy desarrolladas y simulan falsas antenas que sirven como radar. Sus orugas mantienen una estrecha relación de comensalismo con las hormigas del género Crematogaster. 20 géneros / 125 especies.
Spindasis vulcanus (India)
Spindasis syama (Taiwán)
Apharitis acamas (Israel)
Mariposas de color rojo-anaranjado o marrón con la cara superior de un brillo cobrizo característico. En las hembras casi siempre se observan sobre esa cara pequeñas manchas negras. La última vena radial del ala anterior se divide en dos y nace en el ángulo apical anterior de la celda. Presencia de dos manchas negras en la celda en la cara inferior de las alas anteriores. Las orugas son casi cilíndricas, sin glándulas dorsales.
Lycaena virgaureae (España)
Lycaena dispar (Alemania)
Lycaena phlaeas (Holanda)
Mariposas pequeñas y delicadas, de cuerpo frágil con la cara superior de las alas frecuentemente de color azul (sobre todo los machos). La última rama de la vena radial se divide en dos y nace ligeramente antes del ángulo superior de la celda.
Lysandra bellargus (España)
Tarucus plinius (India)
Plebejus argus, macho (Alemania)
Mariposas de color gris oscuro o castaño. La cara inferior de las alas presenta con frecuencia finas bandas blancas. Las alas posteriores tienen, generalmente, pequeñas manchas rojizas en la parte marginal y dos o tres colas filamentosas que alcanzan, a veces, dimensiones importantes. La vena radial del ala anterior tan solo tiene tres ramas, la última no dividida.
Satyrium liparops (Canadá)
Rathinda amor (India)
Loxura atymnus (India)
Datos: Q158717
Multimedia:
Especies: Lycaenidae
Los licénidos (Lycaenidae) son una familia de lepidópteros ditrisios de distribución cosmopolita, que comprende unas 6000 especies que representan un 40% de las especies de mariposas diurnas (ropalóceros) conocidas.
Sinilibliklased (Lycaenidae) on päevaliblikate hulka kuuluv liblikate sugukond putukate klassist liblikaliste seltsist.
Sinilibliklased on oma nime saanud erksinise tiivavärvi järgi. Sellised tiivad esinevad siiski enamasti vaid isastel. Emased sinilibliklased on sageli pruunikad. Mõne sinilibliklase tiivad on erkpunased või lillakad.
Nad on kõigil mandritel levinud sugukond, kuhu kuulub umbes 6000 liiki ehk 40% kõigist liblikaliikidest. Eestist on leitud 29 liiki sinilibliklasi ja võimalik on veel paari liigi leidmine.
Enamasti on sinilibliklased väikesed, nende tiibade siruulatus ületab harva 3,5–4 cm. Sinilibliklaste isased on tunduvalt eredamalt värvunud kui emased. Näiteks sinitiibade (alamsugukond Plebejinae) isased on tavaliselt sinaka või violetja ülaküljega, emased on aga pruunid. Alakülg on neil kõige sagedamini hall või valkjas pisikeste silmtähnidega.[1] Kuldtiibade (alamsugukond Lycaeninae) emaste ülaküljel on tunduvalt rohkem tumedat kirja kui isastel.
Neil on veidi lühenenud eesjalad. Säärtel pole harjasjaid karvu.[1]
Röövikud on sinitiibadel lühikesed, jässakad, väikese pea ja koonilise tagakehaga. Nukud on kas vöönukud, köidisnukud või asuvad pinnases. Mõne liigi röövikud on röövloomad, toitudes lehetäidest ja kilptäidest.
Osa sinitiibade röövikutel on avastatud sümbioos sipelgatega. Nimelt eritavad röövikud magusat sekreeti, mida sipelgad lakuvad. Niisuguseid röövikuid ei söö sipelgad ära, vaid isegi kaitsevad neid. Selline eluviis on näiteks kukeharja-sinitiival (Scolitantides orion), tema vanemad röövikud ja nukud asuvad sipelgapesades, sipelgad isegi toovad röövikule toitu. Mõne liigi röövikud suudavad tekitada vibratsiooni ja madalat heli, mida nad kasutavad suhtlemisel sipelgatega. Osa liike nukkub sipelgapesas ja pärast koorumist ei saa kohe tiibu avada, vaid peab esmalt pesast välja roomama.
Kolmveerand sinitiivaliikidest on seotud sipelgatega. Sealhulgas on sugukonnas selliseidki liike, kelle röövikud lähevad pikapeale üle parasitismile, süües sipelganukke.
Sinilibliklaste seas on nii muna, rööviku kui valmikuna talvituvaid liike.
Põllumajandusele kahju toovaid liike sinilibliklaste hulgas ei ole.
Suur osa sinilibliklastest on saanud oma nime vanakreeka mütoloogia tegelaskujude järgi.
Maailmas on teada umbes 6000 sinilibliklaste (Lycaenidae) liiki, kes moodustavad umbes ühe kolmandiku kõikidest liblikaliste (Lepidoptera) klassi ülemsugukonna Papilionoidea liikidest.[2]
Sugukonnas on kaheksa alamsugukonda: Lipteninae, Poritiinae, Liphyrinae, Miletinae, Curetinae, Lycaeninae, Theclinae ja Polyommatinae.
NSV Liidu Euroopa-osas elas üle 60 siniliblikaliigi, neist pooled ka Eestis.[1]
Sinilibliklased (Lycaenidae) on päevaliblikate hulka kuuluv liblikate sugukond putukate klassist liblikaliste seltsist.
Sinilibliklased on oma nime saanud erksinise tiivavärvi järgi. Sellised tiivad esinevad siiski enamasti vaid isastel. Emased sinilibliklased on sageli pruunikad. Mõne sinilibliklase tiivad on erkpunased või lillakad.
Nad on kõigil mandritel levinud sugukond, kuhu kuulub umbes 6000 liiki ehk 40% kõigist liblikaliikidest. Eestist on leitud 29 liiki sinilibliklasi ja võimalik on veel paari liigi leidmine.
Enamasti on sinilibliklased väikesed, nende tiibade siruulatus ületab harva 3,5–4 cm. Sinilibliklaste isased on tunduvalt eredamalt värvunud kui emased. Näiteks sinitiibade (alamsugukond Plebejinae) isased on tavaliselt sinaka või violetja ülaküljega, emased on aga pruunid. Alakülg on neil kõige sagedamini hall või valkjas pisikeste silmtähnidega. Kuldtiibade (alamsugukond Lycaeninae) emaste ülaküljel on tunduvalt rohkem tumedat kirja kui isastel.
Neil on veidi lühenenud eesjalad. Säärtel pole harjasjaid karvu.
Röövikud on sinitiibadel lühikesed, jässakad, väikese pea ja koonilise tagakehaga. Nukud on kas vöönukud, köidisnukud või asuvad pinnases. Mõne liigi röövikud on röövloomad, toitudes lehetäidest ja kilptäidest.
Osa sinitiibade röövikutel on avastatud sümbioos sipelgatega. Nimelt eritavad röövikud magusat sekreeti, mida sipelgad lakuvad. Niisuguseid röövikuid ei söö sipelgad ära, vaid isegi kaitsevad neid. Selline eluviis on näiteks kukeharja-sinitiival (Scolitantides orion), tema vanemad röövikud ja nukud asuvad sipelgapesades, sipelgad isegi toovad röövikule toitu. Mõne liigi röövikud suudavad tekitada vibratsiooni ja madalat heli, mida nad kasutavad suhtlemisel sipelgatega. Osa liike nukkub sipelgapesas ja pärast koorumist ei saa kohe tiibu avada, vaid peab esmalt pesast välja roomama.
Kolmveerand sinitiivaliikidest on seotud sipelgatega. Sealhulgas on sugukonnas selliseidki liike, kelle röövikud lähevad pikapeale üle parasitismile, süües sipelganukke.
Sinilibliklaste seas on nii muna, rööviku kui valmikuna talvituvaid liike.
Põllumajandusele kahju toovaid liike sinilibliklaste hulgas ei ole.
Suur osa sinilibliklastest on saanud oma nime vanakreeka mütoloogia tegelaskujude järgi.
Maailmas on teada umbes 6000 sinilibliklaste (Lycaenidae) liiki, kes moodustavad umbes ühe kolmandiku kõikidest liblikaliste (Lepidoptera) klassi ülemsugukonna Papilionoidea liikidest.
Sugukonnas on kaheksa alamsugukonda: Lipteninae, Poritiinae, Liphyrinae, Miletinae, Curetinae, Lycaeninae, Theclinae ja Polyommatinae.
NSV Liidu Euroopa-osas elas üle 60 siniliblikaliigi, neist pooled ka Eestis.
Lycaenidae lepidopteroen ordenako tximeleta-familia da. Tximeleta-familien artean, bigarren handiena da, 6000 espezie inguru dituena[1].
Pentilini
Liptenini
Poritiini
Lacnocnemini
Liphyrini
Miletini
Spalgini
Aphnaeini
Lycaenini
Polyommatini
Theclini
Hona hemen azpifamiliak
Lycaenidae lepidopteroen ordenako tximeleta-familia da. Tximeleta-familien artean, bigarren handiena da, 6000 espezie inguru dituena.
Sinisiipiset[1] [2] (Lycaenidae) on täpläperhosten jälkeen suurin päiväperhosheimo ja siihen kuuluu maailmanlaajuisesti noin 40 % kaikista tunnetuista päiväperhoslajeista eli lähes 6 000 lajia.[3][4] Joskus sinisiipisistä käytetään nimeä Sinisiivet, jota käytetään toisinaan varsinaisista sinisilmäistä, alaheimosta Polyoammatinae. Sinisiipisiin kuuluvat pienimmät päiväperhoset, mukaan luettuna pienin päiväperhoslaji vähäsinisiipi (Brephidium exilis)[5].
Monet lajit ovat suhteellisen pieniä tai keskikokoisia ja nimensä mukaisesti siiviltään sinisiä, mutta myös muita värejä esiintyy. Koiras- ja naarasyksilöiden väritys ja kuviointi eroavat usein selvästi toisistaan. Takasiipien takaosassa, alapinnalla on usein silmätäpliä, joiden tarkoitus on hämätä saalistajia. Joillakin lajeilla takasiipeen liittyy myös ohut kannus, jonka tarkoitus saattaa olla tuntosarven jäljittely. Lepäävä perhonen liikuttaa usein takasiipiään edestakaisin, mikä lisännee entisestään vaikutelmaa valepäästä.[6] Heimoa yhdistävinä tuntomerkkeinä tuntosarven tyvi koskettaa verkkosilmää ja kotelovaiheessa tuppi, jonka sisälle siipi kehittyy on selvästi lyhentynyt. Toukat ovat litteitä, etanamaisia, ja niiden pää jää piiloon niskapoimun alle. Toukilla ei ole muille päiväperhosille tyypillistä, pahanhajuista eritettä tuottavaa rintarauhasta ja toukan peräosan vatsajalkojen sisäreunassa on katkos jalkapohjaa reunustavien tarttumakoukkujen jonossa.[5] Koirasyksilöiden etummainen jalkapari on usein surkastunut.[7]
Toukkien ravinto vaihtelee kasviperäisestä muiden hyönteisten, etenkin kirvojen saalistamiseen.[8] Viisi prosenttia lajeista käyttää toukkana vain eläinperäistä ravintoa. Varsin monet heimon lajit ovat myrmekofiilejä eli ne elävät vuorovaikutussuhteessa muurahaisten kanssa. Lajista riippuen tämä suhde voi perustua perhostoukan ja muurahaisten yhteistyölle, mutta toukka voi myös elää pesässä loisena tai jopa käyttää muurahaisia ravinnokseen. Kaikissa tapauksissa toukka kuitenkin saa muurahaiset sietämään sen läsnäoloa ja jopa huolehtimaan toukasta ja sitä seuraavasta kotelosta.
Sinisiipiset (Lycaenidae) on täpläperhosten jälkeen suurin päiväperhosheimo ja siihen kuuluu maailmanlaajuisesti noin 40 % kaikista tunnetuista päiväperhoslajeista eli lähes 6 000 lajia. Joskus sinisiipisistä käytetään nimeä Sinisiivet, jota käytetään toisinaan varsinaisista sinisilmäistä, alaheimosta Polyoammatinae. Sinisiipisiin kuuluvat pienimmät päiväperhoset, mukaan luettuna pienin päiväperhoslaji vähäsinisiipi (Brephidium exilis).
Les Lycaenidae (lycénidés en français) sont une famille de lépidoptères de la super-famille des Papilionoidea, regroupant environ 5 200 espèces dans le monde, dont une centaine en Europe.
Leurs imagos sont d'assez petite taille et présentent généralement un dimorphisme sexuel important.
Beaucoup d'espèces de Lycaenidae disposent de noms vernaculaires spécifiques.
Plus largement, on désigne comme « lycène » tout représentant de la famille, et on parle de « thècles » (ou « théclas ») pour certaines espèces de la sous-famille des Theclinae, de « cuivrés » et d'« azurés » pour certaines espèces des sous-familles des Lycaeninae et Polyommatinae, et d'« argus » pour les espèces dont le revers est ponctué de taches sombres.
La famille des Lycaenidae a été décrite par l'entomologiste William Elford Leach en 1815.
Elle est actuellement subdivisée en sept sous-familles :
La subdivision de cette famille en taxons de rang inférieur est encore loin d'être claire.
Les études phylogénétiques effectuées jusqu'à présent sont, pour l'heure, orientatives et l'élaboration d'une classification détaillée de cette famille n'est pas encore possible.
Les études déjà réalisées reconnaissent l'existence des sous-familles suivantes :
La sous-famille des Curetinae comprend un unique genre, Curetis Hübner, 1819, présent dans le sud-est asiatique. Les chenilles possèdent un organe défensif unique en son genre constitué par deux tubercules abdominaux, desquels émergent, en cas de danger, des flagelles munis de rosettes de soies. Les chenilles s'alimentent de légumineuses.
Curetis bulis (Inde).
Curetis acuta (Japon).
Curetis acuta (Inde).
Cette sous-famille est constituée par une tribu africaine (Leptinini) ainsi qu'une petite tribu asiatique (Poritiini). La morphologie des organes génitaux mâles est le caractère commun de ce groupe. Les chenilles de deux sous-familles africaines s'alimentent de lichens. Environ 550 espèces.
Sous-famille avec des représentants en Afrique et le Sud-Est Asiatique. Il existe également une unique espèce en Amérique du Nord (Feniseca tarquinius). Les chenilles sont carnivores et dévorent les Homoptères qui vivent en association avec les fourmis. Elles ne possèdent pas de glandes abdominales et ne maintiennent aucune relation avec les fourmis, qu'elles parviennent à tromper en recourant au camouflage chimique, leur cuticule ayant la même composition que celle des Homoptères. Il s'agit de petits papillons délicats dont les ailes ont une couleur de fond claire et sont parsemées de taches ou de rayures brunes.
Les Miletinae se répartissent en tribus, dont les Liphyrini et les Miletini.
Papillons de couleur rouge-orangée à brune, avec la face supérieure des ailes des mâles caractérisée par son éclat cuivré (d'où le nom qui leur est donné en français). Les femelles possèdent souvent sur cette face des petites taches noires bien visibles. La dernière nervure radiale de l'aile antérieure se divise en deux et prend naissance dans l'angle supérieur de la cellule. La présence, sur la face inférieure des ailes antérieures, de deux taches noires dans la cellule est également une caractéristique de ce groupe. Les chenilles sont presque cylindriques et ne possèdent pas de glandes abdominales sur leur dos.
Lycaena virgaureae (Espagne).
Lycaena dispar (Allemagne).
Lycaena phlaeas (Pays-Bas).
Les Lycaeninae sont divisés en plusieurs genres, le seul présent en Europe étant Lycaena (comportant par exemple le Cuivré des marais, espèce protégée).
Les Polyommatinae sont petits et délicats, possèdent un corps fragile, avec la face supérieure des ailes souvent d'une couleur bleutée (surtout les mâles). L'ultime nervure radiale est divisée en deux branches et prend naissance juste au-dessous de l'angle supérieur de la cellule.
Lysandra bellargus (Espagne).
Tarucus plinius (Inde).
Plebejus argus (Allemagne).
Les genres sont très nombreux suivant certaines nomenclatures, et les répartitions parfois confuses.
En Europe se rencontrent des Agriades (dont Agriades pyrenaica l'Azuré de l'androsace), des Aricia (dont Aricia agestis le Collier-de-corail), un Celastrina (Celastrina argiolus l'Azuré des nerpruns), un Freyeria (Freyeria trochylus l'Azuré de l'héliotrope), des Cupido (dont Cupido minimus l'Argus frêle), deux Glaucopsyche (dont Glaucopsyche alexis l'Azuré des cytises), un Iolana (Iolana iolas, l'Azuré du baguenaudier), un Lampides (Lampides boeticus l'azuré porte-queue), un Leptotes (Leptotes pirithous l'Azuré de la luzerne), des Phengaris (dont Phengaris arion l'Azuré du serpolet), des Plebejus (dont Plebejus argus l'Azuré de l'ajonc), de nombreux Polyommatus, des Pseudophilotes (dont Pseudophilotes bavius l'Azuré de la sauge), des Scolitantides (dont Scolitantides orion l'Azuré des orpins), un Tarucus ( Tarucus theophrastus l'Azuré du jujubier) et un Zizeeria (Zizeeria knysna l'Azuré de la surelle).
En Afrique-du-Nord sont présents un Azanus, un Celastrina (Celastrina argiolus l'Azuré des nerpruns), un Cupido (Cupido lorquinii), un Iolana (Iolana iolas ou Iolana debilitata l'Azuré d'Oranie), un Lampides (Lampides boeticus l'azuré porte-queue), un Leptotes (Leptotes pirithous l'Azuré de la luzerne), des Plebejus (dont Kretania martini l'Azuré lavandin), plusieurs Polyommatus dont Polyommatus atlantica et plusieurs Tarucus.
Les Theclinae sont des papillons généralement gris sombre ou bruns. La face inférieure des ailes est souvent parcourue (tout au moins dans les espèces européennes) par de fines bandes blanches. Les ailes postérieures possèdent souvent des petites taches rouges submarginales et sont souvent prolongées par deux ou trois petites queues filamenteuses qui atteignent parfois des dimensions importantes. La nervure radiale de l'aile antérieure ne se divise qu'en trois branches, la dernière d'entre elles étant indivise.
En Inde.
En Asie.
En Inde.
Satyrium liparops (Canada).
Rathinda amor (Inde).
En Europe se rencontrent des Callophrys (dont Callophrys rubi, l'Argus vert), des Laeosopis (dont Laeosopis roboris, le Thècle du frêne), un Neozephyrus (Neozephyrus quercus, le Thècle du chêne).
La sous-famille des Aphnaeinae, qui était auparavant considérée comme une tribu dans les Theclinae, est composé d'une majorité d'espèces vivant dans les zones sèches et semi-désertiques d'Afrique et d'Asie. Elles montrent, sur la face inférieure de leurs ailes postérieures, des taches argentées brillantes ou des ocelles bien visibles. Les ailes postérieures sont prolongées par des petites queues qui, chez certaines espèces, peuvent être très développées et imitent parfois la forme des antennes. Les chenilles maintiennent une relation de commensalisme avec les fourmis du genre Crematogaster. 20 genres / 125 espèces.
Spindasis vulcanus (Inde).
Spindasis syama (Taïwan).
Apharitis acamas (Israël).
Leurs principales caractéristiques sont les suivantes :
chenille d'Atala (Eumaeus atala).
Une espèce est considérée comme nuisible Cacyreus marshalli le brun des pelargonium
Les Lycaenidae (lycénidés en français) sont une famille de lépidoptères de la super-famille des Papilionoidea, regroupant environ 5 200 espèces dans le monde, dont une centaine en Europe.
Leurs imagos sont d'assez petite taille et présentent généralement un dimorphisme sexuel important.
Os licénidos (Lycaenidae) é a segunda familia máis numerosa de bolboretas despois dos ninfálidos, cunhas 6.000 especies de todo o mundo,[1] que constitúen arredor do 30% de todas as especies de bolboretas coñecidas.
A familia está dividida tradicionalmente nas sufamilias Polyommatinae, Lycaeninae, Theclinae e Miletinae; outros autores inclúen as Lipteninae, Liphyrinae, Curetinae e Poritiinae, e algunhas autoridades tamén inclúen a familia Riodinidae como subfamilia dentro de Lycaenidae.[2]
Os adultos son pequenos, de menos de 5 cm normalmente, e de rechamantes cores, ás veces con brillo metálico.
As larvas están a miúdo aplanadas en vez de ter forma cilíndrica, e teñen glándulas que producen secrecións que atraen e dominan as formigas. As súas cutículas tenden a estar engrosadas. Algunhas larvas poden producir vibracións e sons que se transmiten polos substratos nos que viven. Usan estes sons para comunicarse coas formigas.[3][4]
Os individuos adultos adoitan ter colas pelosas similares a antenas e pintas brancas e negras. Moitas especies teñen tamén unha mancha na base da cola e algunhas xíranse ao pousarse para confundir a potenciais predadores e evitar que recoñezan a verdadeira orientación da cabeza.[5]
Os licénidos son moi diversos en canto aos seus hábitos de alimentación e ademais de comeren plantas, algúns comen insectos como áfidos, cocoideos e larvas de formigas. Algúns licénidos aproveitan a súa asociación coas formigas inducindo a estas a alimentalas por regurxitación, un proceso chamado trofalaxia. Non todas as bolboretas licénidas necesitan as formigas, pero un 75% das especies asócianse con elas,[3] unha relación chamada mirmecofilia. Estas asociacions poden ser mutualistas, prasitas ou predadoras dependendo da especie.
Nalgunhas especies as larvas da bolboreta son coidadas e protexidas polas formigas mentres están comendo a planta hóspede, e as formigas reciben delas en troco secrecións ricas en azucres, durante a vida larvaria e nalgunhas especies durante o estadio de pupa. Outras especies só pasan uns poucos ínstares larvarios iniciais nas plantas e o resto da súa vida larvaria funcionan como predadores dentro dos formigueiros. Convértense en parasitas que se alimentan das regurxitacións das formigas, ou en predadores que comen as larvas das formigas.[3] As eirugas pupan dentro de formigueiros e as formigas coidan as pupas. Antes de que emerxa o adulto da pupa as ás da bolboreta dentro do casulo pupal sepáranse del e a pupa faise prateada. A bolboreta adulta sae da pupa pasadas tres ou catro semanas, aínda dentro do formigueiro. A bolboreta debe saír fóra do formigueiro para poder estirar as ás.
Estas asociacións son posibles grazas a varias adaptacións evolutivas e entre elas están a posesión de pequenas glándulas da pel especiais nas eirugas. As eirugas de moitas especies, agás as Riodininae, teñen unha glándula no sétimo segmento abdominal que produce unha secreción doce chamada "glándula nectario dorsal" (ou "glándula de Newcomer"). Un órgano eversible chamado "órgano tentacular" está presente no oitavo segmento abdominal (terceiro segmento do tórax en Riodininae), que é cilíndrico e na parte superior ten un anel de pinchos e emite sinais químicos que se cre axudan a comunicarse coas formigas.[6]
Moitos taxónomos inclúen dentro de Lycenidae só as subfamilias Lycaeninae, Theclinae, Polyommatinae, Poritiinae, Miletinae e Curetinae.[7][8]
A tribo Aphnaeini da subfamilia Theclinae, que comprende o xénero Chrysoritis, é ás veces considerada unha subfamilia separada.[7]
Unhas poucas autoridades aínda inclúen a familia Riodinidae dentro de Lycaenidae. A antiga subfamilia monotípica Styginae representada por Styx infernalis dos Andes peruanos foi situada na subfamilia Euselasiinae[9] da familia Riodinidae.[10]
Outras clasificacións inclúen tamén as Riodininae (por exemplo, Abisara echerius).[2]
PoritiinaePentilini
Liptenini
Poritiini
MiletinaeLacnocnemini
Liphyrini
Miletini
Spalgini
LycaeninaeAphnaeini
Lycaenini
Polyommatini
Theclini
Filoxenia da familia[10]O xénero fósil Lithodryas é xeralmente (pero non sempre) situado aquí; Lithopsyche sitúase ás veces aquí pero ás veces nas Riodininae.
Os licénidos (Lycaenidae) é a segunda familia máis numerosa de bolboretas despois dos ninfálidos, cunhas 6.000 especies de todo o mundo, que constitúen arredor do 30% de todas as especies de bolboretas coñecidas.
A familia está dividida tradicionalmente nas sufamilias Polyommatinae, Lycaeninae, Theclinae e Miletinae; outros autores inclúen as Lipteninae, Liphyrinae, Curetinae e Poritiinae, e algunhas autoridades tamén inclúen a familia Riodinidae como subfamilia dentro de Lycaenidae.
Os adultos son pequenos, de menos de 5 cm normalmente, e de rechamantes cores, ás veces con brillo metálico.
As larvas están a miúdo aplanadas en vez de ter forma cilíndrica, e teñen glándulas que producen secrecións que atraen e dominan as formigas. As súas cutículas tenden a estar engrosadas. Algunhas larvas poden producir vibracións e sons que se transmiten polos substratos nos que viven. Usan estes sons para comunicarse coas formigas.
Os individuos adultos adoitan ter colas pelosas similares a antenas e pintas brancas e negras. Moitas especies teñen tamén unha mancha na base da cola e algunhas xíranse ao pousarse para confundir a potenciais predadores e evitar que recoñezan a verdadeira orientación da cabeza.
Plavci (Lycaenidae) su porodica malih (raspon krila 3 – 4 cm) danjih leptira karakterističnih šara s donje strane krila. Najpoznatije vrste su: brezov plavorepac (Thecla betulae), trninin plavorepac (Strymonidia spini Schiff), plavac selac (Lampides boeticus), krkovin plavac (Celastrina argiolus).[1]
Nedovršeni članak Plavci (leptiri) koji govori o biologiji treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Plavci (Lycaenidae) su porodica malih (raspon krila 3 – 4 cm) danjih leptira karakterističnih šara s donje strane krila. Najpoznatije vrste su: brezov plavorepac (Thecla betulae), trninin plavorepac (Strymonidia spini Schiff), plavac selac (Lampides boeticus), krkovin plavac (Celastrina argiolus).
Módrački (Lycaenidae, něm. Bläulinge) su swójba mjetelow (Lepidoptera).
Módrački (Lycaenidae, něm. Bläulinge) su swójba mjetelow (Lepidoptera).
Lycaenidae adalah keluarga kupu-kupu.[1] Kelompok taksonomi ini adalah keluarga terbesar kedua dari kelompok kupu-kupu.[1] Kelompok kupu-kupu ini terkenal karena kupu-kupu yang berada pada keluarga ini memiliki penampilan yang cantik dan berwarna.[1]
Habitat keluarga kupu-kupu Lycaenidae adalah hutan semak belukar (coppice woodland).[1] Hutan semak belukar yang berkurang akan memiliki efek negatif bagi keberadaan kupu-kupu dari keluarga Lycaenidae.[1] Salah satu wilayah yang memiliki jumlah hutan semak belukar yang cukup banyak adalah Jepang.[1]
Larva Lycaenidae telah berevolusi dengan berbagai fitur baru.[2] Pada bagian kaki larva, terdapat lobus tambahan untuk merangkak.[2] Tubuh larva dari keluarga Lycaenidae berbentuk menyerupai siput.[2] Tubuhnya juga dilengkapi dengan berbagai kelenjar termasuk [[kelenjar honeydew]].[2] Kelenjar-kelenjar ini berfungsi untuk pertahanan tubuh terhadap semut.[2] Larva dari keluarga ini juga mengonsumsi buah-buahan dan bunga yang berukuran kecil.[2] Persaingan dengan semut dalam memperebutkan sumber makanan menyebabkan dibutuhkan suatu mekanisme pertahanan diri.[2] Oleh karena itu larva ini memiliki berbagai kelenjar.[2]
Lycaenidae adalah keluarga kupu-kupu. Kelompok taksonomi ini adalah keluarga terbesar kedua dari kelompok kupu-kupu. Kelompok kupu-kupu ini terkenal karena kupu-kupu yang berada pada keluarga ini memiliki penampilan yang cantik dan berwarna.
I Licenidi (Lycaenidae Leach, 1815) sono un'ampia famiglia cosmopolita di lepidotteri diurni, appartenente alla superfamiglia Papilionoidea.
La maggior parte delle specie della famiglia Lycaenidae hanno associazioni, di tipo mutualistico o parassitario, obbligate o facoltative, con varie specie di formiche (mirmecofilia). Sia i bruchi che le pupe di questi lepidotteri utilizzano complessi segnali chimici o acustici per condizionare il comportamento delle formiche, ricevendone protezione contro i parassiti e i predatori.[1][2] Le larve posseggono delle strutture ghiandolari che secernono sostanze in grado di condizionare il comportamento delle formiche limitandone l'aggressività e quindi inducendole alla tolleranza nei confronti dell'ospite. Alcune specie (Lycaeninae, Curetinae e alcune Miletinae) sono inoltre dotate di particolari strutture, poste sull'ottavo tergite addominale, in grado di emettere segnali chimici che richiamano le formiche; ciò avviene in genere quando la larva è molestata da parassiti o predatori. In quasi tutte le Lycaeninae esiste infine una struttura ghiandolare specializzata, il cosiddetto nettario dorsale, posto sul settimo tergite addominale, che produce sostanze nutritive gradite alle formiche, contribuendo in maniera decisiva alla relazione mutualistica.[1]
Le specie appartenenti a questa famiglia si nutrono con vari tipi di cibo, incluse felci, conifere, funghi, licheni, cycas, e larve di formica.
La famiglia si suddivide nelle seguenti sottofamiglie:
I Licenidi (Lycaenidae Leach, 1815) sono un'ampia famiglia cosmopolita di lepidotteri diurni, appartenente alla superfamiglia Papilionoidea.
Lycaenidae sunt secunda a maxima familia papilionum, inter quam circa 6000 specierum omnem per orbem terrarum inventarum.[1] Eae sunt circa quattuor decimae notarum lepidopterorum specierum.[2]
Familia usitate dividitur in subfamilias Miletinas, Lycaeninas, Polyommatinas, Theclinas. Aliae sunt Curetinae, Liphyrinae, Lipteninae, Poritiinae. Aliqui auctores familiam Riodinidas intra Lycaenidas iam digerunt. Styginae, prior subfamilia monotypica, inter quam Styx infernalis et Andes Peruvianis, in subfamiliam Euselasiinas familiae Riodinidarum digesta est.[3][4]
Adulti plerumque sunt parvi, minus quam 5 cm, clare colorati, aliquando nitorem metallicum exhibentes. Anterioria maris crura magnitudine deminuuntur et unguibus carent.
Larvae saepe sunt aliquantulum planae (non cylindricales), cum glandulis quae secretiones formicas attrahentis domantisque generant. Cuticuli densari solent. Nonnullae larvae possunt motus sonosque profundos efficere qui per substrata in quibus eae habitant transmittuntur; his sonis ut cum formicis communicent utuntur.[5][6]
Singulis adultis saepe sunt caudae pilosae sicut antennae, in conspectu nigro alboque annulatae. Multis speciebus est macula ad fundamentum caudae sita, et nonnullae considentes se ad confundendos praedatores circumagunt, ut illi, veram capitis orientationem non agnoscentes, non a tergo sed ad caput verum appropinquent.[7]
Victus Lycaenidarum est diversus, et praeter phytophagiam, aliquae sunt entomophagae, quae aphidoideis, coccoideis, et larvis formicarum vescuntur. Aliquae ab earum coniunctione cum formicis proficiuntur quia eae formicas inducunt ut eis vomitum dent, ex modo trophallaxis appellato. Non omnes Lycaenidae formicas requirunt, sed circa 75% specierum formicis utuntur.[5] (Nomen talis coniunctionis est myrmecophilia.) Hae coniunctiones sunt mutualisticae, parasiticae, vel praedatoriae, secundum speciem.
Larvae nonnullarum specierum, dum plantis vescuntur, a formicis curantur et defenduntur, et formicarum rem honeydew?, saccharo abundantem, per vitam larvalem accipiunt. In aliis speciebus, solum prima pauca instaria super plantam vivunt, et reliquium vitae larvalis ut praedator intra nidum degitur. Haec instaria fiunt parasiti, qui vomitu vescuntur, vel praedatores larvarum formicarum.[5] Erucae pupant intra nidum formicarum, atque formicae pupam curare perseverant. Paululum antequam adultus excluditur, alae intra receptaculum pupale se ex eo separant, et pupa fit argentea. Adultus ex pupa post 3–4 spatia dierum septem excluditur, iam intra nidum formicarum. Papilio, antequam alas extendere potest, ex nido repere debet.
Nonnullae adaptationes evolutionariae facultatem harum coniunctionum faciunt. Inter eas sunt parvae glandulae in cute erucarum pore cupola organs Anglice appellatae. Erucis multarum specierum, Riodininis exceptis, est glandula in septimo segmento abdominali, quae honeydew? producit, et dorsalis glandula nectaria et glans Newcomeri appellatur. Organum eversibile, organum tentaculare appellatum, in octavo segmento abdominali (in Riodininis, in tertio thoracis segmento) exsistit, quod est cylindricale, anulo spicarum in summa parte sito, et signa chemica quae auxilium communicationis cum formicis putantur emittit.[8]
Usque ad 30% periclitatorum orbis terrarum papilionum sunt Lycaenidae.
Multi taxinomistae solum Curetinas, Lycaeninas, Miletinas, Poritiinasque in Lycaenidas digerunt.[9][10] Genus Chrysoritis, inter Lycaenidas digestum, ad subfamiliam non iam adsignatum est. Aliae classificationes insigniter Riodininas (e.g., Abisara echerius) comprehendunt.[11]
Pentilini
Liptenini
Poritiini
Lacnocnemini
Liphyrini
Miletini
Spalgini
Aphnaeini
Lycaenini
Polyommatini
Theclini
Phylogenia familiae.[4]
Polyommatus semiargus (Polyommatinae) coniunguntur.
Jamides bochus (subfamilia ignota)
Prosotas nora (subfamilia ignota)
Lycaenidae sunt secunda a maxima familia papilionum, inter quam circa 6000 specierum omnem per orbem terrarum inventarum. Eae sunt circa quattuor decimae notarum lepidopterorum specierum.
Familia usitate dividitur in subfamilias Miletinas, Lycaeninas, Polyommatinas, Theclinas. Aliae sunt Curetinae, Liphyrinae, Lipteninae, Poritiinae. Aliqui auctores familiam Riodinidas intra Lycaenidas iam digerunt. Styginae, prior subfamilia monotypica, inter quam Styx infernalis et Andes Peruvianis, in subfamiliam Euselasiinas familiae Riodinidarum digesta est.
Adulti plerumque sunt parvi, minus quam 5 cm, clare colorati, aliquando nitorem metallicum exhibentes. Anterioria maris crura magnitudine deminuuntur et unguibus carent.
Larvae saepe sunt aliquantulum planae (non cylindricales), cum glandulis quae secretiones formicas attrahentis domantisque generant. Cuticuli densari solent. Nonnullae larvae possunt motus sonosque profundos efficere qui per substrata in quibus eae habitant transmittuntur; his sonis ut cum formicis communicent utuntur.
Singulis adultis saepe sunt caudae pilosae sicut antennae, in conspectu nigro alboque annulatae. Multis speciebus est macula ad fundamentum caudae sita, et nonnullae considentes se ad confundendos praedatores circumagunt, ut illi, veram capitis orientationem non agnoscentes, non a tergo sed ad caput verum appropinquent.
Melsviai, mėlynukai (lot. Lycaenidae, angl. Hairstreaks, Coppers, Blues, vok. Bläulinge) – drugių (Lepidoptera) šeima. Drugiai vidutinio dydžio, mėlynos ar rudos spalvos, kartais oranžiniai, purpuriniai ar žali, metališko blizgesio. Sparnų piešinys susideda iš smulkių juodų ar oranžinių dėmelių ir akučių, kurios eilėmis išsidėsčiusios sparnų išoriniame pakraštyje. Kai kurios rūšys sunkiai apibūdinamos, todėl diagnostikai svarbi apatinė sparnų pusė. Ryškus lytinis dimorfizmas.
Melsviai, mėlynukai (lot. Lycaenidae, angl. Hairstreaks, Coppers, Blues, vok. Bläulinge) – drugių (Lepidoptera) šeima. Drugiai vidutinio dydžio, mėlynos ar rudos spalvos, kartais oranžiniai, purpuriniai ar žali, metališko blizgesio. Sparnų piešinys susideda iš smulkių juodų ar oranžinių dėmelių ir akučių, kurios eilėmis išsidėsčiusios sparnų išoriniame pakraštyje. Kai kurios rūšys sunkiai apibūdinamos, todėl diagnostikai svarbi apatinė sparnų pusė. Ryškus lytinis dimorfizmas.
Zeltainīšu dzimta jeb zilenīšu dzimta (Lycaenidae) ir otra lielākā zvīņspārņu kārtas (Lepidoptera) dzimta, kas apvieno 30% no visām zināmajām tauriņu sugām. Tas ir vairāk kā 5200 tauriņu sugu,[1] kas tiek iedalītas 416 ģintīs[1] un 8 apakšdzimtās. Par šo dzimtu lielāka ir tikai raibeņu dzimta (Nymphalidae).[2] Zeltainīšu dzimtas sugas izplatītas visā pasaulē, izņemot polāros reģionus.[3] Latvijā ir sastopama 31 zeltainīšu dzimtas suga no trijām apakšdzimtām. Bez klasiskajiem zilenīšiem šajā dzimtā ietilpst arī tādi tauriņi kā astainīši, zefīri un zeltainīši.[4] Vairākas sugas ir ļoti retas, parādās sporādiski un dažas sugas, piemēram, amoliņa zilenītis (Polyommatus dorylas) šajā gadsimtā nav novērots.[5]
Zeltainīšu dzimtas sugas ir nelieli, bet spilgti tauriņi, reizēm ar metālisku spīdumu. Spārni tumši vai spilgti, galvenokārt zili, violetzili vai oranžsarkani. Spārnu krāsojumā un zīmējumā vairākumam sugu izpaužas dzimumu dimorfisms.[3] Spārnu izplētums ir mazāks par 5 cm. Kāpuri bieži ir nedaudz saplacināti, nevis cilindriski kā citām tauriņu dzimtām. Time ir īpaši dziedzeri, kas izdala skudrām patīkamus feremonus. Dažu sugu kāpuri spēj vibrēt un izdot zemu skaņu, tādējādi komunicējot ar skudrām.[6] Pieaugušajiem tauriņiem ļoti bieži ir matoti taustekļi, kas atgādina astes, kā arī vairākām sugām uz astes ir tumšs raibums, kas iespējamo ienaidnieku samulsina un liek domāt, ka aste ir galva. Tādējādi ienaidnieks noskatītajam upurim tuvojas no īstās galvas puses. Tauriņš laicīgi pamana briesmas, tādējādi bieži spējot izvairīties no tām.[7]
Zeltainīšu dzimtas sugu barošanās ieradumi savstarpēji ir ļoti atšķirīgi. Ir sugas, kuru kāpuri barojas ar augu daļām, bet ir arī plēsīgas sugas, kas barojas ar citiem kukaiņiem, piemēram, laputīm, bruņutīm un skudru kāpuriem. Vairākas sugas izdala vienādus feremonus ar skudrām, tādējādi piemānot skudras un liekot tām sevi aprūpēt. Ne visām sugām ir nepieciešamas skudras, bet apmēram 75% ir saistīti ar skudrām.[6] Atkarībā no sugas attiecībām var būt raksturīgs vai nu mutuālisms (abpusēji labvēlīgas starpsugu attiecības), vai parazītisms, vai plēsonīgums. Piemēram, mutuālisms izpaužas, kad skudras aizsargā dažu sugu kāpurus, kuri barojas ar lakstaugu daļām, izdalot saldu, medum līdzīgu sekrētu, ar kuru barojas skudras. Skudras kāpuru apsargā līdz tas iekūņojas. Dažām sugām tikai tikko izšķīlušies kāpuri barojas ar augiem, bet, nomainot vairākas reizes apvalku, tie kļūst plēsīgi un barojas ar skudru kāpuriem vai kļūst par parazītiem un barojas ar skudru sagādāto barību.[6]
Zeltainīšu dzimtas sugas ir dienas tauriņi. Mērenā klimata joslā tie pārziemo vai nu oliņas stadijā, vai kā nepieauguši kāpuri. Latvijā daudzu zilenīšu un zeltainīšu sugu kāpuri vasaras otrajā pusē pēc barošanās ar lakstaugiem apmetas ziemot skudru pūžņos. Visu ziemu skudras kāpurus aprūpē, uzskatot tos par „savējiem”. Skudras kāpurus neatpazīst tādēļ, ka tie izdala tādas pašas smaržvielas jeb feromonus kā skudras, tādēļ tie tiek pabaroti, sasildīti un apsargāti. Pavasarī kāpuri pūznī iekūņojas.[8] Skudras turpina rūpēties arī par kūniņu. Kad no kūniņas izlien jaunais tauriņš, tam no pūžņa ir jāizrāpo un tikai tad tas var atvērt savus spārnus.
Zeltainīšu dzimta (Lycaenidae)
Zeltainīšu dzimta (Lycaenidae)
Zeltainīšu dzimta jeb zilenīšu dzimta (Lycaenidae) ir otra lielākā zvīņspārņu kārtas (Lepidoptera) dzimta, kas apvieno 30% no visām zināmajām tauriņu sugām. Tas ir vairāk kā 5200 tauriņu sugu, kas tiek iedalītas 416 ģintīs un 8 apakšdzimtās. Par šo dzimtu lielāka ir tikai raibeņu dzimta (Nymphalidae). Zeltainīšu dzimtas sugas izplatītas visā pasaulē, izņemot polāros reģionus. Latvijā ir sastopama 31 zeltainīšu dzimtas suga no trijām apakšdzimtām. Bez klasiskajiem zilenīšiem šajā dzimtā ietilpst arī tādi tauriņi kā astainīši, zefīri un zeltainīši. Vairākas sugas ir ļoti retas, parādās sporādiski un dažas sugas, piemēram, amoliņa zilenītis (Polyommatus dorylas) šajā gadsimtā nav novērots.
Lycaenidae merupakan famili kupu-kupu kedua terbesar, dengan sekitar 6000 spesies di seluruh dunia,[1] dikenali dengan jolokan kupu-kupu berkepak nipis. Lycaenidae membentuk 40% spesies kupu-kupu yang diketahui.[2]
Famili ini lazimnya terbahagi kepada subfamili 'biru' (Polyommatinae), 'tembaga' (Lycaeninae), 'jalur bulu' (Theclinae) dan 'penuai' (Miletinae); tetapi juga terdiri daripada Lipteninae, Liphyrinae, Curetinae dan Poritiinae. Sesetengah pihak masuh menyertakan famili Riodinidae dalam Lycaenidae. Bekas subfamili monotip Styginae yang diwakili oleh Styx infernalis dari kawasan Andes Peru telah digolongkan dalam subfamili Euselasiinae[3] dalam famili Riodinidae.[4]
Kupu-kupu dewasanya kecil, lazimnya di bawah 5 cm, dan berwarna terang-terang, adakalanya berkilat. Kaki depan yang jantan agak kecil dan tiada cakar.
Larvanya lebih kepada bentuk leper berbanding silinder, dengan kelenjar yang boleh merembeskan bahan yang menarik dan menaklukkan semut. Kutikelnya agak tebal. Sesetengah larva mampu menghasilkan getaran dan bunyi halus yang dipancarkan melalui substrat yang didudukinya, untuk menarik semut.[5][6]
Kupu-kupu dewasa Lycaenidae selalunya mempunyai ekor berbulu seakan sesungut yang lengkap dengan rupa anulat hitam putih. Kebanyakan spesiesnya juga mempunyai tompok di tapak ekor, dan ada yang berpusing ketika mendarat untuk mengelirukan pemangsa daripada mengecam kedudukan kepalanya. Ini menyebabkan pemangsa mendekati kepala yang sebenar lalu dikesan awal-awal.[7]
Kebanyakan ahli taksonomi hanya merangkumkan Lycaeninae, Poritiinae, Miletinae dan Curetinae dalam Lycaenidae.[8][9]
Genus Chrysoritis disertakan dalam Lycaenidae tetapi belum ditentukan subfamilinya.
Pengelasan-pengelasan lain termasuklah Riodininae (cth., Abisara echerius).[10]
Pentilini
Liptenini
Poritiini
Lacnocnemini
Liphyrini
Miletini
Spalgini
Aphnaeini
Lycaenini
Polyommatini
Theclini
Filogeni famili:[4]
Talicada nyseus
Lycaena phlaeas
Rathinda amor
Discolampa ethion
Lycaenidae merupakan famili kupu-kupu kedua terbesar, dengan sekitar 6000 spesies di seluruh dunia, dikenali dengan jolokan kupu-kupu berkepak nipis. Lycaenidae membentuk 40% spesies kupu-kupu yang diketahui.
Famili ini lazimnya terbahagi kepada subfamili 'biru' (Polyommatinae), 'tembaga' (Lycaeninae), 'jalur bulu' (Theclinae) dan 'penuai' (Miletinae); tetapi juga terdiri daripada Lipteninae, Liphyrinae, Curetinae dan Poritiinae. Sesetengah pihak masuh menyertakan famili Riodinidae dalam Lycaenidae. Bekas subfamili monotip Styginae yang diwakili oleh Styx infernalis dari kawasan Andes Peru telah digolongkan dalam subfamili Euselasiinae dalam famili Riodinidae.
Kupu-kupu dewasanya kecil, lazimnya di bawah 5 cm, dan berwarna terang-terang, adakalanya berkilat. Kaki depan yang jantan agak kecil dan tiada cakar.
Larvanya lebih kepada bentuk leper berbanding silinder, dengan kelenjar yang boleh merembeskan bahan yang menarik dan menaklukkan semut. Kutikelnya agak tebal. Sesetengah larva mampu menghasilkan getaran dan bunyi halus yang dipancarkan melalui substrat yang didudukinya, untuk menarik semut.
Kupu-kupu dewasa Lycaenidae selalunya mempunyai ekor berbulu seakan sesungut yang lengkap dengan rupa anulat hitam putih. Kebanyakan spesiesnya juga mempunyai tompok di tapak ekor, dan ada yang berpusing ketika mendarat untuk mengelirukan pemangsa daripada mengecam kedudukan kepalanya. Ini menyebabkan pemangsa mendekati kepala yang sebenar lalu dikesan awal-awal.
De Lycaenidae zijn een familie van vlinders in de superfamilie Papilionoidea. De familie omvat de kleine pages, vuurvlinders en blauwtjes. Het is een omvangrijke familie waartoe bijna 40% van alle vlinders uit deze superfamilie behoort, te weten zo'n 6000 soorten.
Vlinders uit de familie Lycaenidae zijn vaak vrij klein, met een spanwijdte van ongeveer 30 tot 40 millimeter. De grootste soorten zijn maximaal 50 millimeter. Mannetjes hebben onvolledig ontwikkelde voorpoten zonder klauwtjes terwijl de voorpoten van de vrouwtjes wel volledig ontwikkeld zijn. Mannetjes zijn het kleurrijkst, vaak met iriserende vleugels. De rupsen hebben meestal een gedrongen vorm.
Rupsen van verschillende vlinders uit deze familie – waaronder het gentiaanblauwtje – leven in symbiose met mieren. Ze laten zich meevoeren in het mierennest waar ze gevoed en beschermd worden door de mieren. In ruil scheiden ze een zoete stof af waar de mieren van snoepen. De meeste soorten voeden zich met planten.
Deze familie komt wereldwijd voor.
De Lycaenidae zijn een familie van vlinders in de superfamilie Papilionoidea. De familie omvat de kleine pages, vuurvlinders en blauwtjes. Het is een omvangrijke familie waartoe bijna 40% van alle vlinders uit deze superfamilie behoort, te weten zo'n 6000 soorten.
Glansvinger (Lycaenidae) er dagaktive, fargerike sommerfugler. Glansvingene utgjør 40 % av alle kjente arter av dagsommerfugler og er med det den største delgruppen. De består av omtrent 6 570 arter i verden, i Norge finnes 24 arter.
Flere av artene lever som larver i symbiose med maur, noe som er et særtrekk hos glansvinger.
Med bakgrunn i farge og fasong på vingene kan de norske artene deles i gruppene blåvinger, gullvinger og stjertvinger.
Kroppen har et ytre skjelett (hudplater) som holder de bløte indre organer på plass. Det ytre hudskjelettet er bygd opp for det meste av kitin.
Vingenes over- og underside er normalt forskjellige. Oversiden har gjerne klare og skarpe farger. Hos hannene er fargene klarest, hunner har mindre framtredende farger. Særlig gjelder dette hos blåvingene der hunnene generelt er mer brunfarget, ofte med en blåtone nærmest kroppen. Noen glansvinger har iriserende farge i ulike nyanser av blått, grønt eller fiolett, som endres etter vinkelen lyset brytes i. Undersiden av vingene har ofte en mer grå grunnfarge, med flekker og fargetegninger, noe som er et godt kjennetegn for å skille de ulike artene fra hverandre. Vingene hos hanner har små kjertler som utskiller en lukt (feromoner) som er artsspesifikk. De norske artene av glansvingene har et vingespenn på mellom 18 og 45 mm.
Antennene sitter over og helt inntil fasettøynene. Antennene er trådformet og består av sylindriske ganske like ledd. Leddene er ofte farget slik at antennen får små ringer i svart og hvitt. Antenneklubben er flat eller skålformet. Fasettøynene er store og vanligvis mørke. Noen arter har øyne med korte fine hår, andre har hårløse øyne. Hodet er smalt foran, palpene er store og framoverrettet. Sommerfuglene skiller seg fra de fleste andre insektene ved at munnen, hos de voksne, er omformet til en lang sugesnabel (proboscis). Den finnes mellom palpene, litt langt nede, under hodet og er rullet opp i en spiral, når den ikke er i bruk. Munnen har ikke kjever og lepper. Larver har bitende munndeler med kjever.
På det mellomste beinparet er børsten på skinnbeinet (tibia) godt utviklet. Beina er godt utviklet hos hunnene, som bruker alle beina til å gå med, mens hannene har noe reduserte frambein og går på de fire bakerste beina. Det doble kloleddet på frambeina mangler eller er redusert.
Bakkroppens indre organer hos glansvinger består av fordøyelses-, forplantnings- og åndedrettsorganer. Åndedrettet hos sommerfugler foregår ikke ved lunger, men ved at luft hentes inn og ut av kroppen gjennom små hull, kalt stigma, i hudskjelettet. I kroppen er det et svært finmasket system av trakéer som leder oksygenet til kroppens vitale deler. Sommerfugler har ikke blod, men en blodvæske som sirkulerer i kroppen, den pumpes rundt av et avlangt rørformet hjerte. Brystpartiet består for det meste av vingenes muskulatur. I hodet, men også i resten av kroppen, finnes sanseorganer for syn, smak og lukt. Nervesystemet består, i likhet med alle leddyr, av en bukmarg med to nervestrenger og én nerveknute (ganglion) i hvert kroppssegment. Den første nerveknuten, som ligger foran munnåpningen, er spesielt stor og omtales som hjerne.
Eggene er flate, med et fint punktert mønster, de fleste omtrent 1 millimeter brede, eller litt mer. Mellom de ulike delgruppene er eggene noe ulike, men innbyrdes i slektene kan eggene være svært lik hverandre. Noen arter legger få, men noe store egg, andre mange små egg.
Larvene har generelt tykk hud og er ganske hardføre. De fleste har en grønnlig eller brunlig farge, ofte med en eller flere lengdestriper. Undersiden er flat, mens oversiden er hvelvet. Larvens kropp smaler litt bakover. På bakkroppen har eldre larver har et par tentakler, som kan skytes ut og trekkes inn igjen. Kjertelen som produserer aminosyrer og det sukkerholdige stoffet, finnes på larvens sjuende bakkroppsledd.
Bak hodet, på bryststykket, som består av tre ledd, er det tre par bein. Lengre bak har larvene noen bukføtter, som ikke er egentlige bein, men utvekster larven kan bruke til å holde seg fast. Lengst bak har den en analfot.
Larvehodet er vanligvis beskyttet av en framoverstikkende nakkehud. Larvens hode består av en hard hodekapsel med noen punktøyne. Under øynene er det noen små antenner larven bruker til å finne riktig føde. Larver har bitende munndeler.
Larvens bakkropp består nesten bare av fordøyelsessystemet. Dette er ganske kort og mye av maten larven spiser passerer før all næringen er tatt opp. Avføringen kommer ut som små kuler helt bakerst på kroppen. Larvene ånder gjennom små åpninger langs kroppens sider, som gir luft til trakéne.
Puppene er bønneformet og urørlige, de ligner ofte plantedeler som frø og lignende. Hos noen arter er puppen festet i et magebelte, til et blad eller lignende. Mens andre arter mangler magebeltet.
Glansvinger har en rolig og gjerne flagrende flukt. Ofte flyr de korte turer fra blomst til blomst. Men om det kreves kan de fly hurtig et godt stykke. Om natten og i overskyet vær hviler dagsommerfuglene. Mange arter foretrekker å sitt høyt og ofte noe synlig på planter eller i trær. Om de blir truet kan de derfra raskt fly i sikkerhet. Vingene holdes sammenlagt opp fra kroppen, og den noe spraglete vingeundersiden gir sommerfuglen kamuflasje og beskyttelse.
De aller fleste glansvingelarver lever som planteetere. Voksne glansvinger lever av nektar de suger opp fra blomstene på ulike planter (urter). Sugesnabelen, på hodets underside, gir sommerfuglen mulighet til å nå inn i dype blomster for å suge til seg nektar. Snabelen gjør at sommerfugler er avhengig av flytende føde.
Noen arter lever i samspill (symbiose) med maur. De fleste lever på vertsplanten og får beskyttelse av maur. Til gjengjeld får mauren honningdugg av glansvingelarven. Noen lever, i maurtuer, av mat maurene har samlet. Men andre arter lever som planteetere i de første larvestadiene, men senere som rovdyr, på andre mindre insekter som larver av maur eller bladlus.
Larvene er radikalt forskjellige fra de voksne, både i levevis og i kroppsbygning. Larvene er trege og ikke særlig skye. De har ingen synlige forsvarsfunksjoner, som å kaste hodet til siden fram og tilbake eller å rulle sammen kroppen, ved berøring. De fleste larvene kan utskille et sukkerholdig stoff og aminosyrer fra noen kjertler på bakkroppens sjuende ledd. Maur tiltrekkes av og spiser dette stoffet, samtidig gir dette sommerfuglen en viss beskyttelse. De to tentaklene på bakkroppens åttende ledd hos eldre larver, produserer trolig et feromon som styrker sameksistensen med maurene ytterligere.[1]
Larvens kroppstemperatur er mellom 35 og 38 C°. Ved lavere temperatur blir larven inaktiv. Derfor krever larver hos dagsommerfugler gjerne sollys for å være aktive. Om det blir for varmt regulerer larven temperaturen ved å oppsøke skygge.
Hannene patruljerer gjerne over et større område for å finne en hunn. Parringen skjer ved sammenkobling mellom de to kjønnene. Under parring utskiller hannene en duft fra små duftskjell på vingene, dette kan være med å gjøre hunnen mer villig til å parres. Om et par forstyrres under parring, flyr vanligvis hannen, mens hunnen blir hengende passivt. Hos andre dagsommerfugler er dette motsatt. Hunner som har parret seg inntar ofte en spesiell stilling, hvor vingene holdes noe flat og utbredt, mens bakkroppen løftes opp.
Glansvinger tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadium, en hvileperiode, der sommerfuglens indre og ytre organer endres. Larvens bøyelige og myke kropp omdannes til en puppe med et hardt skall. Når skallet er hardt begynner omdanningen fra larve til den voksne (imago) glansvingen. De indre organer brytes i varierende grad ned til en cellemasse. En omorganisering skjer, og dyret bygges opp igjen.
Puppeperioden varierer etter temperaturen. De fleste glansvinger har et puppestadium på mellom to til fire uker.
Overvintringen skjer både som egg, som larve eller som utvokst (imago) sommerfugl.
Noen glansvinger lever som larver i større eller mindre grad i sameksistens (kommensialisme, symbiose og i noen tilfeller som parasitter) med maur. Så mye som omtrent 75 % av artene har ett eller annet forhold til maur. Dette er et særtrekk hos glansvinger. Disse larvene kan utskille et sukkerholdig stoff og aminosyrer fra noen kjertler på bakkroppen. Dette tiltrekkes maurene av, som beskytter glansvingelarvene. Noen glansvingelarver kan produsere svake lyder og vibrasjoner i plantene. Dette for å tiltrekke seg maur.[2][3]
Enkelte arter maur tolererer også at maurens larver blir spist av glansvingelarven, slik det er tilfellet hos Maculinea arion. De unge larvene lever sine første tre hudskifter på planter, på normalt vis, som planteetere. I det fjerde hudskiftet mister larven interessen for å spise blad fra planter og begynner å vandre omkring. Fra og med det fjerde hudskiftet fungerer også kjertelen på ryggen som skiller ut det sukkerholdige stoffet. Maur, særlig fra slekten Myrmica, oppsøker etterhvert larven og forsyner seg av stoffet. Larven lar seg bære inn i maurtuen. Her fortsetter den å produsere sukkerholdig væske til maurene, mens den lever av mat maurene har samlet inn eller som rovdyr på maurens larver. Den fullfører sin utvikling i maurtuen og har også puppestadiet der. Når den klekker, etter tre – fire uker, kryper sommerfuglen uhindret ut av maurtuen.
Glansvinger er utbredt i hele verden unntatt i Antarktis og sjeldent over alpin sone i fjellet. De fleste arter finnes i varmere strøk. I Norge finnes tiriltungeblåvinge og ildgullvinge nær sagt alle steder med noe gress og åpne enger. Noen arter lever på lyngheier eller i åpen skog, mens andre kan være tilknyttet en helt særegen naturtype, slik som tilfellet er hos Lysandra coridon som bare lever der grunnen er svært kalkrik.
Glansvingene utgjør omtrent 40 % av alle kjente dagsommerfugler.[4]
Mange av glansvingene lever på åpne blomsterrike enger i kulturlandskapet. Dette er en naturtype som blir sjeldnere og sjeldnere, på grunn av endringene i jordbruk og landbruk. Eller de kan være avhengig av en spesiell næringsplante, være tilknyttet en helt spesiell biotop. Flere av artene er i tilbakegang og flere finnes på den nasjonale rødlisten over truede arter.
Av verdens truede dagsommerfugler, utgjør glansvingene nær 30 %.[5] På IUCN rødliste er 100 arter oppført.[6]
Slektskapet innen gruppen glansvingene er avklart i ulik grad. Derfor kan endringer skje, særlig for de tallrike tropiske artene. Det har vært ulike måter å dele gruppen inn i. Tradisjonelt har glansvingene vært inndelt i de fire underfamilier.
Noen har regnet underfamiliene Lipteninae, Liphyrinae, Curetinae og Poritiinae med, slik at det tilsammen ble åtte underfamilier.
Andre entomologer som arbeider med taksonomi inkluderer underfamilie Riodininae.[7][8] Delgruppen Riodininae regnes som en selvstendig familie (søstergruppe) med navnet Riodinidae[9] i nyere systematiske arbeider.
En endelig avklaring av den systematiske inndelingen er altså uklar. Nyere forskning basert på slektskap mellom de ulike delgruppene plasserer artene inn i fire delgrupper (underfamilier).[10][11] Alle de norske artene tilhører Lycaeninae.
Glansvinger (Lycaenidae) er dagaktive, fargerike sommerfugler. Glansvingene utgjør 40 % av alle kjente arter av dagsommerfugler og er med det den største delgruppen. De består av omtrent 6 570 arter i verden, i Norge finnes 24 arter.
Flere av artene lever som larver i symbiose med maur, noe som er et særtrekk hos glansvinger.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Modraszkowate (Lycaenidae) − rodzina motyli dziennych, licząca około 6000 gatunków (z czego na terenie Polski wykazano 49 gatunków)[1]. Są to motyle małe lub średniej wielkości (od 1,5 cm do 8 cm rozpiętości skrzydeł), występujące we wszystkich zoogeograficznych krainach świata.
Do modraszkowatych należą następujące podrodziny:
Trzy pierwsze występują w Europie, w tym i w Polsce. Jednym z najliczniejszych motyli żyjących w Europie jest modraszek ikar (Polyommatus icarus).
Duża liczba gatunków modraszkowatych ma metalicznie ubarwiony wierzch skrzydeł – zazwyczaj w barwach niebieskich, niebieskofioletowych, czerwonopomarańczowych i złocistych. Częsty jest też kolor brunatny, zwłaszcza u samic z podrodziny modraszków Polyommatinae. Na skrzydle tylnym często występują ogonki (charakterystyczne szczególnie dla ogończyków).
Gąsienice modraszkowatych kształtem przypominają stonogi – są spłaszczone i zwężające się na końcach, zielone lub brązowe. Rośliny żywicielskie modraszkowatych są różnorodne, od drzew i krzewów (preferowanych przez ogończyki) po zielne, jak np. szczaw. Gąsienice pewnych gatunków (np. modraszek arion Maculinea arion) żyją w mrowiskach odżywiając się larwami i jajami mrówek, inne bytując na roślinach żywicielskich są przez mrówki chronione w zamian za słodką wydzielinę produkowaną przez specjalne gruczoły na grzbiecie. Poczwarki są krępe i krótkie, przymocowane do liścia rośliny żywicielskiej jedwabną nicią.
Modraszkowate (Lycaenidae) − rodzina motyli dziennych, licząca około 6000 gatunków (z czego na terenie Polski wykazano 49 gatunków). Są to motyle małe lub średniej wielkości (od 1,5 cm do 8 cm rozpiętości skrzydeł), występujące we wszystkich zoogeograficznych krainach świata.
Do modraszkowatych należą następujące podrodziny:
Theclinae – ogończyki Polyommatinae – modraszki Lycaeninae – czerwończyki Liphyrinae Lipteninae Poritiinae Miletinae Ogyrinae CuretinaeTrzy pierwsze występują w Europie, w tym i w Polsce. Jednym z najliczniejszych motyli żyjących w Europie jest modraszek ikar (Polyommatus icarus).
Duża liczba gatunków modraszkowatych ma metalicznie ubarwiony wierzch skrzydeł – zazwyczaj w barwach niebieskich, niebieskofioletowych, czerwonopomarańczowych i złocistych. Częsty jest też kolor brunatny, zwłaszcza u samic z podrodziny modraszków Polyommatinae. Na skrzydle tylnym często występują ogonki (charakterystyczne szczególnie dla ogończyków).
Gąsienice modraszkowatych kształtem przypominają stonogi – są spłaszczone i zwężające się na końcach, zielone lub brązowe. Rośliny żywicielskie modraszkowatych są różnorodne, od drzew i krzewów (preferowanych przez ogończyki) po zielne, jak np. szczaw. Gąsienice pewnych gatunków (np. modraszek arion Maculinea arion) żyją w mrowiskach odżywiając się larwami i jajami mrówek, inne bytując na roślinach żywicielskich są przez mrówki chronione w zamian za słodką wydzielinę produkowaną przez specjalne gruczoły na grzbiecie. Poczwarki są krępe i krótkie, przymocowane do liścia rośliny żywicielskiej jedwabną nicią.
Licenídeos (nome científico: Lycaenidae) é uma família de insectos da ordem Lepidoptera.[1]
Polyommatus icarus
Celastrina argiolus
Polyommatus semiargus
Licenídeos (nome científico: Lycaenidae) é uma família de insectos da ordem Lepidoptera.
Lycaenidae este a doua cea mai numeroasă familie de fluturi (după Nymphalidae), cu peste 5 000 de specii descrise. Face parte din superfamilia Papilionoidea. [1]
Materiale media legate de Lycaenidae la Wikimedia Commons
Acest articol despre o specie a ordinului Lepidoptera este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea lui! Lycaenidae este a doua cea mai numeroasă familie de fluturi (după Nymphalidae), cu peste 5 000 de specii descrise. Face parte din superfamilia Papilionoidea.
Curetinae
Liphyrinae
Lipteninae
Lycaeninae
Miletinae
Polyommatinae
Poritiinae
Theclinae
Modrini (znanstveno ime Lycaenidae) so velika družina dnevnih metuljev, v katero uvrščamo približno 4500 opisanih vrst (po eni različici taksonomije pa prek 6000), s čemer so za pisančki druga največja družina.[1]
V splošnem so to majhni do srednje veliki metulji z vitkim telesom, ki razen največjih predstavnikov prek kril merijo manj kot 5 cm. Krila so pogosto pisanih barv, včasih s pegami kovinskega sijaja, pri nekaterih vrstah imajo ozke repke s temno piko ob bazi, kar plenilec ob napadu zamenja za glavo, to pa da metulju več možnosti za pobeg. Gosenice spominjajo na gole polže.[2]
Največkrat se gosenice prehranjujejo z listi stročnic. Skupina je znana po tem, da gosenice večine vrst vzpostavijo mutualističen odnos z mravljami, ki nudijo zaščito v zameno za nektarju podoben izloček teh gosenic. Nekatere pa plenijo ličinke mravelj ali druge žuželke.[1]
Modrini (znanstveno ime Lycaenidae) so velika družina dnevnih metuljev, v katero uvrščamo približno 4500 opisanih vrst (po eni različici taksonomije pa prek 6000), s čemer so za pisančki druga največja družina.
V splošnem so to majhni do srednje veliki metulji z vitkim telesom, ki razen največjih predstavnikov prek kril merijo manj kot 5 cm. Krila so pogosto pisanih barv, včasih s pegami kovinskega sijaja, pri nekaterih vrstah imajo ozke repke s temno piko ob bazi, kar plenilec ob napadu zamenja za glavo, to pa da metulju več možnosti za pobeg. Gosenice spominjajo na gole polže.
Največkrat se gosenice prehranjujejo z listi stročnic. Skupina je znana po tem, da gosenice večine vrst vzpostavijo mutualističen odnos z mravljami, ki nudijo zaščito v zameno za nektarju podoben izloček teh gosenic. Nekatere pa plenijo ličinke mravelj ali druge žuželke.
Juvelvingar (Lycaenidae) är en familj i underordningen dagfjärilar. Juvelvingarna är tämligen små, vanligen mellan 18 och 42 mm vingspann och har smala kroppar. Familjen innehåller cirka 6 750 arter. Gruppen delas in i följande tribus: blåvingar, guldvingar och snabbvingar. Tidigare sorterades även metallmärken (Riodiniae) in i denna familj, men anses nu utgöra en egen familj.
Hanarna och honorna skiljer sig i att hanarna enbart går på två av de tre benparen; de främsta av hanarnas ben är klolösa och kortare än övriga.
Juvelvingarna har vanligen ägg som är tillplattade och larver som till formen närmast påminner om en gråsugga. Många juvelvingelarver vårdas av myror som i gengäld för den sockerhaltiga vätska som larven producerar matar dem, eller till och med tar med dem hem till stacken och föder upp dem på bland annat sina egna larver.
Juvelvingar har normalt en lugn och gärna fladdrande flykt. Ofta flyger de korta turer från blomma till blomma. Under natten och i molnigt väder vilar de. Flygtiden och antalet generationer varierar mellan arterna. Vingarna hålls sammanlagda upp och ut från kroppen, och den något spräckliga vingundersidan ger ett visst kamouflage och skydd.
Vuxna juvelvingar lever av nektar som de suger från blommorna på olika örter. Sugsnabeln, på huvudets undersida, ger fjärilen möjlighet att nå in i djupa blommor och suga till sig nektar. Sugsnabeln gör att fjärilar är beroende av flytande föda.
Parningen sker genom att hane och hona sammankopplar respektive könsdelar ytterst i bakkroppen. Under parningen utsöndrar hannen ett doftämne från vingarna, detta kan vara en mekanism för att påverka honans parningsvillighet. Om ett par störs under parningen, flyger vanligtvis hannen iväg, med honan hängande efter sig. Honor som har parat sig intar ofta en speciell ställning, där vingarna hålls ganska platt och utbredda, medan bakkroppen lyftes upp. Äggen placeras ett och ett på undersidan av värdväxtens blad, vid mittnerven. Kläckningstiden varierar.
Larverna har, med sin tjocka hud, plana undersida och välvda översida, ett gråsuggelikt utseende. Den visar inget försvarsbeteende.
Vissa arter av juvelvingar lever i symbios med myror. De utsöndrar då en sockerhaltig vätska åt myrorna som i gengäld vårdar dem. Larvens kroppstemperatur är mellan 35 och 38 grader C°. Vid lägre temperatur blir den inaktiv. Det krävs därför solig väderlek för att de ska kunna vara aktiva. Om det blir för varmt reglerar larven temperaturen genom att uppsöka skugga.
Juvelvingar har fullständig förvandling. De är holometabola insekter som genomgår en metamorfos som ett led i utvecklingen. Mellan larvstadiet och det vuxna stadiet finns ett puppstadium, en viloperiod, där fjärilens inre och yttre organ förändras. Larvens böjliga och mjuka kropp omvandlas till en puppa med ett hårt skal. När skalet är hårt börjar omvandlingen från larv till vuxnen fjäril (imago). De inre organen bryts i varierande grad ned till en cellmassa. En omorganisering sker och djuret byggs upp igen. I Norden övervintrar de som puppor.
Nedanstående är en sorterbar lista över arter som förekommer i Norden. Ordningen mellan länderna i kolumnen Utbredning är tänkt att ungefärligen avspegla individtätheten, med länderna ordnade i sjunkande ordning efter denna.[1]
Tribus Trivialnamn Vetenskapligt namn Utbredning Blåvingar Kortsvansad blåvinge Cupido argiades Finland, Sverige Blåvingar Mindre blåvinge Cupido minimus Danmark, Sverige, Norge, Finland Blåvingar Ängsblåvinge Cyaniris semiargus Sverige, Finland, Norge, Danmark Blåvingar Klöverblåvinge Glaucopsyche alexis Sverige, Norge, Finland, Danmark Blåvingar Silverblåvinge Polyommatus amandus Sverige, Finland, Norge, Danmark Blåvingar Puktörneblåvinge Polyommatus icarus Norge, Danmark, Sverige, Finland Blåvingar Väpplingblåvinge Polyommatus dorylas Sverige Blåvingar Svartfläckig blåvinge Maculinea arion Sverige, Danmark, Finland Blåvingar Alkonblåvinge Maculinea alcon Sverige, Danmark Blåvingar Tosteblåvinge Celastrina argiolus Finland, Danmark, Sverige, Norge Blåvingar Fetörtsblåvinge Scolitantides orion Sverige, Finland, Norge Blåvingar Åsblåvinge Scolitantides vicrama Finland Blåvingar Ljungblåvinge Plebejus argus Finland, Sverige, Norge, Danmark Blåvingar Hedblåvinge Plebejus idas Blåvingar Kronärtsblåvinge Plebejus argyrognomon Blåvingar Violett blåvinge Plebejus optilete Blåvingar Fjällvickerblåvinge Albulina orbitulusa) Blåvingar Högnordisk blåvinge Agriades aquilo Blåvingar Rödfläckig blåvinge Aricia agetis Blåvingar Midsommarblåvinge Aricia artaxerxes Blåvingar Brun blåvinge Aricia eumedon Blåvingar Turkos blåvinge Aricia nicias Guldvingar Mindre guldvinge Lycaena phlaeas Guldvingar Vitfläckig guldvinge Lycaena virgaureae Guldvingar Violett guldvinge Lycaena helle Guldvingar Violettkantad guldvinge Lycaena hippothoe Guldvingar Kärrguldvinge Lycaena dispar Guldvingar Sotguldvinge Lycaena tityrus Snabbvingar Grönsnabbvinge Callophrys rubi Snabbvingar Eksnabbvinge Favonius quercus Snabbvingar Almsnabbvinge Satyrium w-album Snabbvingar Busksnabbvinge Satyrium pruni Snabbvingar Krattsnabbvinge Satyrium ilcis Snabbvingar Eldsnabbvinge Thecla betulae Gullvivefjärilarb) Gullvivefjäril Hamearis lucinaa) Kallas även Plebejus orbitulus.
b) Anses numera utgöra en egen familj, metallmärken.
Juvelvingar (Lycaenidae) är en familj i underordningen dagfjärilar. Juvelvingarna är tämligen små, vanligen mellan 18 och 42 mm vingspann och har smala kroppar. Familjen innehåller cirka 6 750 arter. Gruppen delas in i följande tribus: blåvingar, guldvingar och snabbvingar. Tidigare sorterades även metallmärken (Riodiniae) in i denna familj, men anses nu utgöra en egen familj.
Hanarna och honorna skiljer sig i att hanarna enbart går på två av de tre benparen; de främsta av hanarnas ben är klolösa och kortare än övriga.
Juvelvingarna har vanligen ägg som är tillplattade och larver som till formen närmast påminner om en gråsugga. Många juvelvingelarver vårdas av myror som i gengäld för den sockerhaltiga vätska som larven producerar matar dem, eller till och med tar med dem hem till stacken och föder upp dem på bland annat sina egna larver.
Метелики зазвичай невеликі, з добре вираженим статевим диморфізмом, особливо в забарвленні крил. Розмах крил більшості видів 20-40 мм, у тропічних видів до 60 мм (наприклад, Thecla coronata).
Забарвлення крил у самців — яскравіше, блискучо-блакитне, синє, оранжево-червоне, зелене, зрідка темно-буре (зазвичай у самиць буре, у самців же — синє, значно рідше однакове у обох статей). Знизу забарвлення крил буре або сірувате, як правило, з рядами дрібних колоподібних плям або тонкими поперечними смужками. Іноді задні крила мають тонкий «хвостик» (у хвостаток).
Очі волохаті, рідше голі, овальні з виїмкою біля основи вусиків і облямовуванням з білих лусочок. Полапки короткі. Плечової жилки немає. Передні гомілки — 6 коротких, зазвичай несегментовані. Задні гомілки з 1 парою шпор або без неї.
Гусениці синявців мокрицевидні, живуть на широколистяних деревах (хвостюшки), трав'янистих гречаних (багатоглазки) або ж на бобових. Гусениці на різних групах рослин, зазвичай на дводольних. Багато комах факультативно або облігатно живиться попелицею, черевцями і іншими рівнокрилими, нерідко схильні до канібалізму. Ряд видів — симбіонти мурах.
У ряду видів гусениці живуть в мурашниках, знаходячись з мурашками в симбіотичних стосунках, наприклад, з родом Myrmica. Приблизно половина усіх видів синявців (Lycaenidae) пов'язані в своєму циклі розвитку з мурашками. Синявці утворюють з мурашками відносини від факультативних до облігатних і від мутуалізму до паразитизму.[1] Гусениці і лялечки синявців виробили комплекс хімічних (ліхневмони) та акустичних сигналів для контролю поведінки мурашок. Гусениці синявців також виділяють з дорзальної нектароносної залози солодку рідину, привабливу для мурашок. Мурашки обмацуючи цей орган вусиками викликають виділення рідини, що ймовірно, містить феромони ліхневмони, що обумовлюють поведінку мурашок. Деякі гусениці синявців і ріодинід мають ще і звуковидобувні органи, що регулюють поведінку мурашок. Деякі види мірмекофільних синявців мають тільки кульову щетину на тілі гусениці, інші — разом із звуковою вією, за відсутності нектароносної залози.[1]
Усі види мірмекофільних синявців зав'язані на лугові мурашники. Одним з таких видів є Синявець алькон (Maculinea alcon), самиці якої відкладають яйця на квіти тирличу звичайного (Gentiana pneumonanthe). Гусениці живуть усередині квітки дві-три тижні, прогризають отвір і вибираються назовні, після чого спускаються на землю на шовковій нитці. Виявившись на землі, вони чекають, поки їх знайдуть робочі особини мурашок з роду Myrmica і віднесуть до себе в мурашник. У гнізді мурашок гусениці поїдають личинок і лялечок мурашок, залишаючись зимувати. У червні гусениці обертаються в лялечку, залишаючись усередині мурашника. Через місяць з лялечки виходить метелик, який вибирається з гнізда. Більшість видів синявців з роду Maculinea розвиваються в гніздах лише одного виду мурашок, але гусениці синявців алькон мешкають в гніздах мурашок різних видів, на різних ділянках свого ареалу.[2]
Сільськогосподарські шкідники серед синявців відсутні.
Частина таксономістів відносять до синявцевих (Lycaenidae) тільки підродини Lycaeninae, Poritiinae, Miletinae і Curetinae.[3][4]
В деяких класифікаціях сюди включають і групу Riodininae (наприклад Abisara echerius).[5]
Серед синявців є види і роди, встановлені письменником Набоковим : Cyclargus NABOKOV, 1945; Echinurgus NABOKOV, 1945; Carterocaphalus canopunctatus NABOKOV, 1941; Cyclargus ammon erembis NABOKOV, 1948 та інші.[6]
У родині виділяють наступні підродини:
Họ Bướm xanh (danh pháp: Lycaenidae) hay Bướm cánh tơ hay Bướm sói ("lycaenidae" bắt nguồn từ chữ λύκαινα nghĩa là "chó sói") là họ bướm ngày lớn thứ nhì với khoảng 6.000 loài[1] (chiếm khoảng 40% số loài đã biết[2])
Poritiinae
Pentilini
Liptenini
Poritiini
Lacnocnemini
Liphyrini
Miletini
Spalgini
Aphnaeini
Lycaenini
Polyommatini
Theclini
Phylogeny of the family.[3]
Chi Chrysoritis nằm trực tiếp trong họ Bướm xanh chứ không thuộc phân họ nào.
Plebejus argus, phân họ Polyommatinae
Họ Bướm xanh (danh pháp: Lycaenidae) hay Bướm cánh tơ hay Bướm sói ("lycaenidae" bắt nguồn từ chữ λύκαινα nghĩa là "chó sói") là họ bướm ngày lớn thứ nhì với khoảng 6.000 loài (chiếm khoảng 40% số loài đã biết)
416 родов и около 5200 видов (на декабрь 2011 года), включая один ископаемый вид[8]. В некоторых классификациях сюда включают и группу Riodininae[9].
Среди голубянок есть таксоны, описанные писателем Набоковым: Cyclargus Nabokov, 1945; Echinargus Nabokov, 1945[10]; Cyclargus erembis Nabokov, 1948 (сейчас рассматривается как подвид Cyclargus ammon erembis)[11] и другие[12].
В семействе выделяют следующие подсемейства:
416 родов и около 5200 видов (на декабрь 2011 года), включая один ископаемый вид. В некоторых классификациях сюда включают и группу Riodininae.
Среди голубянок есть таксоны, описанные писателем Набоковым: Cyclargus Nabokov, 1945; Echinargus Nabokov, 1945; Cyclargus erembis Nabokov, 1948 (сейчас рассматривается как подвид Cyclargus ammon erembis) и другие.
В семействе выделяют следующие подсемейства:
Curetinae — Ориентальная область, Палеарктика Liphyrinae — Африка, Азия Lipteninae — Афротропика Lycaeninae Leach, 1815 — Червонцы; Голарктика Триба Lycaenini Триба Heliophorini Miletinae — Африка, Ориентальная область, Голарктика Polyommatinae Swainson, 1827 — повсеместно Poritiinae — Ориентальная область Theclinae Swainson, 1831 — Хвостатки; повсеместно (около 20 триб и 200 родов)灰蝶科（學名：Lycaenidae，又名小灰蝶科）是蝴蝶（鳳蝶總科）中的一個科級分類，因一些物種翅膀背面底色呈灰色而得名。全世界約有6000種，是蝴蝶中物種多樣性最高的一類，約佔40%[2]，灰蝶亦被認為是蝴蝶中被理解得最少的一個分類[3]。
物種遍佈南極洲以外之世界各地，熱帶地區的物種多樣性最高、 溫帶地區亦有不少品種[4]。絕大多數種類的分佈都具有很強的地域性，對周圍環境的變化反應靈敏，其種類和數量的波動在一定程度上能間接反映周圍植被的變化。因此在近年陸地生物多樣性保護中，灰蝶被作為生態環境監測的一項重要指標[5]。
在中國記錄了510餘種灰蝶[5]；台灣110餘種；香港60餘種。
灰蝶科為小型蝴蝶，翼展通常不超過5厘米，其中包括世上體型最小的蝶種。頭部狹窄，觸角基部距離近。複眼光滑或具毛。觸角多呈錘狀且黑白相間。雌蝶前足發達，部份雄蝶的前足退化成一蹠節，但仍能步行。
翅膀兩面的色彩斑紋常有不同，翅面多有金屬色光澤。一些物種同種而不同性別會有不同顏色（兩性異形），大多翅面相異而翅底相同，有些種類的雄蝶具有性標，雄蝶的香鱗常位於前翅翅面。前翅有臀脈1條，R脈通常只有3-4條（少數如盆灰蝶屬為5條）A脈1條，不少種類可見基部有3A脈並入，中室封閉，部分徑脈癒合而呈叉狀；後翅有臀脈2條，除圓灰蝶亞科外無肩脈，A脈2條，中室開放或封閉，很多種類的後翅外緣有眼紋，或在CuA1等翅脈末端長有1-3條尾突，或發展成絲帶狀，停棲時會將後翅上下交錯擺動，使天敵誤以爲是頭部而攻擊，以換取機會逃離危險。
灰蝶的卵多呈扁平的半球形或圓餅形，似包子或飛碟，表面精孔常深陷所以有細緻突出部份，並有花樣繁多的刻紋。
灰蝶幼蟲則呈扁平蛆狀，猶如蛞蝓，前後兩端較窄，表皮遠較其他科蝶類厚實、又長有稀疏或緻密的刺毛。有些種類體表在特定位置長有肉突。大部分類群休息時頭部收藏於前胸下方。許多種類的灰蝶幼蟲於第七腹節背側中央具有蜜腺的器官，而於第八腹節背側兩邊各具一可伸縮之觸手器，另有一些細小的皮腺生於前胸第七、八腹節等處，稱爲圓頂腺（Pore coupola）。 這些器官均與和螞蟻的互利共生關係與互動有關，能分泌蜜露吸引蟻群，統稱爲喜蟻器（英语：Myrmecophily#Lycaenid_butterflies）（Myrmecophilous organ）。
灰蝶蛹多半呈橢圓形，腹面扁平，大部分種類蛹體裸露在外，以縊蛹方式附著。尾端及胸部分別有絲線連結，但有部分類群具有大型盤狀懸垂器，以之附著在物體上，胸部則無絲線環繞。化蛹位置在枝、葉、樹皮上、落葉下、土壤細縫間及石頭下等處所。
成蟲常訪花，也會吸食露水，雄蝶會到溪邊及溼地吸水。一些種類的雄蝶有領域性，會占據樹梢對入侵「 領空」 逐出。雌蝶通常產卵於寄主植物體上，也有隱藏在樹皮裂縫、花苞間隙等隱蔽場所的情形卵單產及一次産數粒的種類均有之。
灰蝶幼蟲寄主植物極其多樣化，主要以雙子葉植物爲寄主、亦有專食單子葉植物及裸子植物，多以寄主之生殖器官如花果等爲食、也有以新芽幼葉爲食者。另外又有取食蕨類、地衣的種類。還有許多種類爲肉食性、以蚜蟲、介殼蟲、葉蟬或螞蟻幼蟲等爲食。少部分種類呈廣食性、能利用許多不同科的植物。
基於形態學和分子系統發生學的研究，灰蝶科是蜆蝶科的旁系群[6]。蛺蝶科則是灰蝶-蜆蝶演化支的旁系群[7][8][9]。
灰蝶科
灰蝶科中的較上級分類至今仍不穩定，各個亞科、族和亞族都主要由Eliot的文獻記載 (1973, 1992)。要注意的是Eliot在1973年和1992(Eliot in Corbet et al.)年的分類有異，先前的有銀灰蝶亞科、圓灰蝶亞科、雲灰蝶亞科、眼灰蝶亞科、灰蝶亞科、線灰蝶亞科共6個分類[10]；後者卻把眼灰蝶和線灰蝶兩個分類歸入灰蝶亞科並各視作一族，以突顯出相對銀灰蝶、圓灰蝶和雲灰蝶亞科牠們相互之有更密切的親緣關係[11]，然而這降級改變未有廣泛地被灰蝶研究界認同[12]，但1992年的灰蝶亞科分類中指出噩灰蝶族也是其他族的旁系群，因此 Wahlberg et al. (2005) 將之視作噩灰蝶亞科[6][13]。
Eliot in Corbet et al.(1992) 的分類法[11]銀灰蝶亞科
圓灰蝶亞科
雲灰蝶亞科
「廣義」灰蝶亞科噩灰蝶族
眼灰蝶族
灰蝶族
線灰蝶族
只有4個亞科。 Ackery et al. (1998) 的分類法[14]錦灰蝶亞科
雲灰蝶亞科
銀灰蝶亞科
灰蝶亞科
蜆蝶亞科
共5個亞科，並把蜆蝶視作一個亞科。 灰蝶科銀灰蝶亞科 Curetinae
圓灰蝶亞科 Poritiinae
雲灰蝶亞科 Miletinae
噩灰蝶亞科 Aphnaeinae
眼灰蝶亞科 Polyommatinae
灰蝶亞科 Lycaeninae
線灰蝶亞科 Theclinae
灰蝶科（學名：Lycaenidae，又名小灰蝶科）是蝴蝶（鳳蝶總科）中的一個科級分類，因一些物種翅膀背面底色呈灰色而得名。全世界約有6000種，是蝴蝶中物種多樣性最高的一類，約佔40%，灰蝶亦被認為是蝴蝶中被理解得最少的一個分類。
シジミチョウ科（小灰蝶、蜆蝶 Lycaenidae）は、チョウ目（鱗翅目）アゲハチョウ上科内のひとつの分類単位。いっぱんに成虫は小型で、卵または幼虫で越冬、幼虫は小判型である。日本に分布する種は樹頂性のミドリシジミ亜科・草原性のヒメシジミ亜科の2種類に大別される。名前はシジミ貝の形に似た羽根の形に由来する[2]。
南極大陸を除く全ての大陸に分布する。多くの亜科・属に分けられ、種類数は6,000種を越える[3]。 全世界に15,000-20,000種いるチョウのうち、40%ほどをシジミチョウが占めている。
成虫の前翅長は1-3 cmほどで、チョウ全体で見ると小型である。成虫の翅は特に突起がなく三角形だが、後翅にアゲハチョウのような細い尾状突起をもつものも多い。翅の模様は多彩で、種類やオス・メスによって異なるが、属によってだいたいの傾向がある。また、翅の表と裏では色や模様が異なるのもシジミチョウの特徴である。たとえばミドリシジミやルリシジミ、ムラサキツバメなど、翅色にちなんだ和名がついた種類がいるが、これらはほとんど翅の表側の色を指しており、翅の裏側は地味な褐色や灰色のものが多い。成虫は翅を閉じて止まるので、翅裏の地味な色は周囲にまぎれる保護色となる。
幼虫は太くて短いケムシ状のものや、ワラジムシのような形のものがいる。食性も多種多様で、シダ植物、ソテツ、菌類、地衣類などを食べる種類も少数ながら存在するが、おおむね新芽やつぼみのような柔らかくタンパク質に富んだ部位を食べるものが多い。さらに変わったものではアリと共生するクロシジミ、アリの卵や幼虫を食べるゴマシジミやアリノスシジミ、アブラムシを食べるゴイシシジミなどもいる。ただし、アリとの共生やそれに伴う蜜腺などの形質はシジミチョウ科の様々な系統で散発的に見られ、もともとはシジミチョウ科全体の共有形質であったのが後に様々な系統で失われたのではないかという説も有力である。
蛹は帯蛹型で、尾部のカギ状突起と胸の部分の帯糸で自分の体をぴったりと固定する。
温帯や冷帯に分布する種類は越冬を行う。チョウは科や亜科によって越冬する成長段階（越冬態）がだいたい決まっているが、シジミチョウの越冬態は同じ亜科でもばらつきがある。
多くの亜科に分けられる。ウラギンシジミ亜科などは独立した科として扱われることもある。
日本には、ミドリシジミ亜科（36種）、ヒメシジミ亜科（39種）、ベニシジミ亜科（ベニシジミ1種）、アシナガシジミ亜科（ゴイシシジミの1種）、ウラギンシジミ亜科（ウラギンシジミの1種）が生息していることが知られている[3]。
一部の種は絶滅危惧種に指定されている（「昆虫類レッドリスト」のチョウ目（鱗翅目）参照）。このうち小笠原諸島の固有種であるオガサワラシジミは、多摩動物公園で保護・増殖が進められている[4][5]。
ヒメシジミ亜科
ルリシジミ
Celastrina argiolus
ヒメシジミ亜科
ヤマトシジミ
Pseudozizeeria maha
ヒメシジミ亜科
ウラナミシジミ
Lampides boeticus
ウラギンシジミ亜科
ウラギンシジミ
Curetis acuta
シジミチョウ科（小灰蝶、蜆蝶 Lycaenidae）は、チョウ目（鱗翅目）アゲハチョウ上科内のひとつの分類単位。いっぱんに成虫は小型で、卵または幼虫で越冬、幼虫は小判型である。日本に分布する種は樹頂性のミドリシジミ亜科・草原性のヒメシジミ亜科の2種類に大別される。名前はシジミ貝の形に似た羽根の形に由来する。
부전나비과는 나비 가운데 가장 큰 집단으로 전체 나비 종 수의 40%를 차지한다. 4~5cm의 작은 몸집을 가졌다. 푸른부전나비, 귤색부전나비 등이 있다.
몸이 작으며 날개 앞면은 보통 남색이나 청색의 선명한 빛깔을 띠고 뒷면은 어두운 색을 띤다. 뒷날개에 꼬리 모양 돌기가 길게 나와 있는 종도 있다. 먹부전나비를 비롯해 몇몇 나비들은 꿀을 빨아 먹을 때나 돌 위에 앉아 쉴 때 날개를 접고 뒷날개를 비벼 대는 버릇이 있다. 애벌레는 복숭아, 벚나무 등을 갉아 먹고 어른벌레는 개망초, 냉이, 제비꽃 등을 좋아한다. 전 세계에 3,000종이 넘게 살고 있다.
부전나비의 생태는 각양각색이다. 담혹부전나비와 쌍꼬리부전나비는 애벌레 시절, 개미에게 달콤한 분비물을 주는 대신 개미의 집에서 산다. 담혹부전나비의 애벌레는 일본왕개미, 쌍꼬리부전나비의 애벌레는 마쓰무라꼬리치레개미의 집에서 산다. 영국에서는 부전나비의 애벌레와 공생하는 개미가 자연 개발로 인해 멸종하면서, 부전나비까지 멸종하는 일도 있었다. 심지어는 애벌레 시기에 육식을 하는 부전나비도 있는데, 바둑돌부전나비는 애벌레시기에 조릿대에 모이는 진딧물을 먹으며, 어른벌레가 되어서도 진딧물의 분비물을 먹는다. 그 외 남방부전나비는 괭이밥을 먹고, 주홍부전나비는 소리쟁이, 먹부전나비는 돌나물, 물빛긴꼬리부전나비는 굴참나무를 먹고 산다. 종류가 다양한 만큼 생태도 개성이 넘친다.
대한민국에서 멸종위기종으로 보호받는 부전나비는 2종이다.
.jpg)
.jpg)
_W_IMG_2843.jpg)
.jpg)
_W_IMG_2700.jpg)
_W_IMG_2700.jpg)
.jpg)
_W_IMG_2843.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
_W_IMG_2700.jpg)
.jpg)
.JPG)
_Unterseite.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_Talakona_forest,_AP_W_IMG_8362.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_W_IMG_2700.jpg)
-Copula.jpg)
,_ventral.jpg)
.jpg)
