nomes no trilho de navegação
Perception Channels: tactile ; chemical
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Die benaming mol word in die spreektaal vir drie verskillende soogdierfamilies gebruik: die egte molle (familie Talpidae) en die kruipmolle (familie Chrysochloridae) is insekte-eters wat tot die orde Insectivora behoort, terwyl die molrotte (familie Bathyergidae) knaagdiere (orde Rodentia) is.
Al hierdie diere lewe in ondergrondse tonnels en is of blind, of hul gesigsvermoë is swak ontwikkel, terwyl hulle goed aangepas is om ondergrondse gangstelsels te grawe. In Suid-Afrika word geen egte molle aangetref nie.
Egte molle (familie Talpidae) is klein, gedronge diere met spits snoete en kort sterte. Hulle pelse is fluweelagtig en die hare staan orent sodat dit maklik vorentoe of agtertoe gestryk kan word. Die oë is baie klein – selde meer as 1 mm in deursnee – maar het al die dele van 'n normale soogdieroog. Daar word aangeneem dat molle slegs tussen lig en donker kan onderskei. Uitwendige oorskulpe ontbreek en die slakkehuis van die binneoor het buitengewoon min kronkels.
Die tassintuig is waarskynlik die belangrikste sintuig. Dit is hoofsaaklik aan die basis van die snorhare gesetel asook in die duisende papille (organe van Eimer) op die snoet, wat waarskynlik ook ander sintuiglike funksies vervul. Die meeste molle is goed toegerus om te grawe. Die belangrikste graafwerktuie is die voorpote, wat sterk verbreed en sywaarts afgeplat is. Behalwe vyf vingers is daar nog ’n bykomende beenstuk, die sikkelbeen, wat die handoppervlakte verder verbreed.
Die bo-arm is deur 'n gewrig met die sleutelbeen verbind. Hierdie verskynsel is onder die soogdiere uniek aan molle. Die borsbeen is van 'n kam voorsien om aan die kragtige graalspiere voldoende hegvermoë te bied. Die bekendste van die egte molle is die Europese mol (Talpa europaea), wat sy aanwesigheid in die grootste deel van Europa en in Asië verraai deur molshope en tonnels vlak onder die oppervlak. Hy lewe hoofsaaklik ondergronds.
Elke mol grawe in sy bepaalde gebied ’n stelsel van tonnels waarin hy met ’n snelheid van sowat 4 km/h kan beweeg op soek na voedsel. Hoewel molle onder die orde van die insekte-eters (lnsectivora) geklassifiseer word, eet hulle ook ander geleedpotige diere en wurms. Soms vang hulle selfs 'n voël. Omdat die meeste prooidiere nader aan die oppervlak aangetref word wanneer dit warm is, gebruik molle hul oppervlaktonnels hoofsaaklik in die somer.
Die molshope bestaan uit grond van die dieper geleë gange. Die gangstelsel word op verskeie plekke deur neste onderbreek. Die nes is gewoonlik ’n ovaalvormige verbreding van die gang wat met droë gras of blare uitgevoer is. Hierin slaap die mol of word die kleintjies gebore. Soms is die neste egter baie groter en dan kan die molshoop op die oppervlak sowat 1 m hoog wees. Molle is alleen lewend en baie aggressief teenoor mekaar.
Hul bloedige gevegte eindig dikwels in die dood van die verloorder, wat dan opgevreet word. Hulle duld mekaar net in die lente, die paartyd, maar ook dan ontstaan daar soms gevegte tussen mannetjies en wyfies, Die wyfie werp 4 tot 5 kleintjies op 'n slag. Hulle is by geboorte kaal en pienkerig van kleur en net sowat 35 mm lank. Binne drie weke is hulle egter uitgegroei en reeds na 8 weke selfstandig. Mannetjies en wyfies kan net tydens die paartyd onderskei word, onder meer omdat die geslagsorgane buite die voortplantingstyd tussen digte haargroei verberg is. Molle word deur die mens kwaai gejag. Vroeër was die pels baie gewild en molpelsonderbaadjies was in 'n stadium hoog in die mode.
Deesdae het die pels feitlik geen ekonomiese waarde nie, maar die diere word gejag omdat hul le wortels beskadig en tuine met hul hope en tonnels ontsier. Hulle roei ook erdwurms uit en verminder so die vrugbaarheid van die grond. Aan die ander kant vreet molle groot hoeveelhede larwes van skadelike insekte, en tuiniers moet omsigtig wees met die bestryding van 'n nuwe mol aangesien hy dikwels geen verdere skade aanrig nadat sy gangstelsel voltooi is nie. Minder bekende verteenwoordigers van die egte molle is die Romeinse mol (Talpa romana) en die blindemol (Talpa caeca) van Suid-Europa. By albei spesies is die oë meestal met huid bedek.
In Asië en Noord-Amerika kom nog 'n tiental ander spesies voer wat in bou en leefwyse min van die Europese mol verskil. Een van hulle, die Oos-Amerikaanse mol dra die wetenskaplike naam Scalopus aquaticus omdat hy "swemvliese" tussen sy tone het en daar vroeër gemeen is dat hy in die water (= aqua) leef. Sedertdien is egter vasgestel dat hy 'n land mol is. Daar bestaan wei molle wat egte waterdiere is. Hulle jag snags in die water na klein diere deur met behulp van swemvliese en 'n skubberige swemstert op die bodem te loop of te swem.
Sowel die Russiese watermol (Desmana moschata) as die Pirenese watermol (Galemys pyrenaicus) word bedreig deur die aanlê van kanale en dyke in hul woongebied. Hulle het natuurlike oewers nodig om hul ondergrondse neste te bou. AI die uitgange van die neste mond onder die water uit. 'n Ander mol wat dikwels in die water gevind word, is die stermol (Condylura cristata) van Noord-Amerika. Hy jag egter ook dikwels op land, sowel bo- as ondergronds. 'n Onderskeidende kenmerk is ’n twintigtal vlesige uitsteeksels wat rondom die punt van die neus voorkom. Dit is waarskynlik hoogs sensitiewe tasorgane.
Die molle wat in Suid-Afrika voorkom, is geen egte molle nie maar verteenwoordigers van die familie van die kruipmolle, wat dikwels ook goue molle (Chrysochloridae) genoem word. Hul pelse is dig en die lang hare is wisselkleurig met 'n goue, groenerige, geel of rooierige skynsel.
Die oë en ore is baie klein en word deur die vel bedek; kruipmolle is dus heeltemal blind. Die spits snoet het 'n leeragtige kussinkie, en anders as egte molle, het kruipmolle geen stert nie. Daar is ook net 4 vingers aan die voorpote, waarvan twee lang, sterk kloue het. Kruipmolle leef normaalweg ook in 'n ondergrondse gangstelsel, waarvan sommige tonnels vlak onder die oppervlak is en ander diep af gaan. Die Namibkruipmol (Eremitalpa granti namibensis) van die Namibwoestyn grawe egter nie tonnels nie, maar "swem" in die sand.
Gewoonlik word net twee kleintjies op 'n slag gebore en die nes is altyd diep onder die grond. Die bekendste verteenwoordigers is die klein Kaapse kruipmol (Chrysochloris asiaticus), wat sowat 100 mm lank word, en die reusekruipmol (Chrysospalax trevelyani) van Oos-Kaap, wat tot 240 mm lank kan word.
Hierdie diere is knaagdiere (orde Rodentia), maar lyk uiterlik baie soos molle en leef ook in ondergrondse tonne Is. Molrotte (familie Bathyergidae) kom net in Afrika voor. Hulle verskil van molle en kruipmolle daarin dat hulle nie net met hulle voorpote nie maar ook met hulle groot voortande grawe. Hulle eet slegs plantmateriaal, hoofsaaklik wortels en knolle, en hul gangstelsels bestaan feitlik net uit oppervlaktonnels. Molrotte se oë en ore is swak ontwikkel maar wel funksioneel.
Anders as kruipmolle het hulle kort, yl behaarde sterte. Bekende verteenwoordigers in Suid-Afrika is die duinemol (Bathyergus suillis), wat langs die kus van Suid- en Wes-Kaap voorkom en met 'n lengte van 330 mm die grootste molrot is, die blesmol (Georyehus capensis), wat van Suid-Kaap tot in Gauteng voorkom, en die grysmol (Cryptomys hottentotus). In Oos-Afrika word die, kaal molrot (Heterocephalus glaber) aangetref. Dit is die enigste knaagdier wat feitlik heeltemal haarloos is.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Molle
Die benaming mol word in die spreektaal vir drie verskillende soogdierfamilies gebruik: die egte molle (familie Talpidae) en die kruipmolle (familie Chrysochloridae) is insekte-eters wat tot die orde Insectivora behoort, terwyl die molrotte (familie Bathyergidae) knaagdiere (orde Rodentia) is.
Al hierdie diere lewe in ondergrondse tonnels en is of blind, of hul gesigsvermoë is swak ontwikkel, terwyl hulle goed aangepas is om ondergrondse gangstelsels te grawe. In Suid-Afrika word geen egte molle aangetref nie.
Los tálpidos (Talpidae) son una familia de mamíferos placentarios del orde Eulipotyphla, anque mientres enforma tiempu fueron clasificaos dientro del orde Insectivora. Inclúi, ente otros, los topos y los falcatrúes.
Habiten en América del Norte y el continente euroasiático, tando acutaos al hemisferiu norte del globu. Los fósiles de tálpidos más antiguos topaos pertenecen al Eocenu tempranu.
La mayoría de topos caracterizar por ser —en mayor o menor midida— animales soterraños, sacante los desmán, que son acuáticos. Los topos musarañes del xéneru Uropsilus son los más pequeños y primitivos de la familia y comparten hábitats y costumes más propies de les musarañes que de los topos, como buscar alimentu na superficie.
Los tálpidos varien en tamañu dende los mentaos topos musaraña que miden en redol a 2.4 cm y pesen menos de 12 g, a la falcatrúa almizclado (Desmana moschata), que llega hasta los 20 cm y 550 g de pesu.
Los topos escavadores desenvolvieron una serie d'especializaciones evolutives pa la so vida soterraña. El so cuerpu ye fusiforme, más típicu d'animales acuáticos. Los sos güeyos son diminutos y n'ocasiones tán cubiertos de piel, fechu del que sirvió Darwin na so teoría de la seleición natural alegando que los topos nun precisen el sentíu de la vista nos ambientes soterraños y que caltenela suponía un escesu d'enerxía inútil.[1]
Escarecen de pabellón auditivu esternu. Los topos confíen principalmente nel so sentíu del tactu y tienen vibrisas en cara, estremidaes y cola. El so focico flexible ye especialmente sensible.
Les sos pates, curties y fuertes, tán provistes de fuertes y grandes uñes qu'utilicen pa escargatar galeríes, que pueden algamar hasta 150 m de llargor. Los coldos atópense movíos dorsalmente y rotados, de cuenta que les palmes de les estremidaes anteriores queden empobinada escontra tras, potenciando l'acción d'escavar. La so piel fino y nidio facilita'l movimientu pola lluriga, tantu palantre como escontra tras. Nos machos el pene queda empobináu escontra tras y escarecen d'escrotu.
Les falcatrúes son acuáticos. Habiten llugares cercanos a l'agua y especializáronse en nadar y cazar so l'agua. Pa ello ayúdense d'unes pates palmotiaes y de una cola llargo y plano. La so piel tien un pelo nidio y sedoso, lo cual fomentó'l so caza mientres años. Son capaces de cerrar les ventanes de la ñariz y oyíu cuando tán nadando.
Los tálpidos tienen una dentición pocu especializada. El so fórmula dentaria ye: Plantía:Dentition2
Los tálpidos tienen un altu índiz metabólicu lo que-yos fai tener un mambís insaciable. La mayoría de topos caven llurigues permanentes y subsisten principalmente alimentándose de les preses que cayen nelles. Los topos musaraña, anque tamién caven túneles, alimentar na superficie. Les falcatrúes caven llurigues namái pa protexese y aliméntense en ríos y llagos. Prefieren suelos húmedos y fáciles d'escavar pero pueden habitar en cualquier tipu de suelu cola fondura abonda pa la so lluriga.
Ente que les falcatrúes son principalmente nocherniegos, los topos son tantu de diurnos como nocherniegos, por cuenta de que so tierra solo hai escuridá. Suelen combinar 3 o 4 hores d'actividá col mesmu tiempu de descansu. La mayoría son animales solitarios. Bien poques especies constrúin llurigues compartíes, como'l topu de ñariz estrellada (Condylura cristata).
La dieta principal de los topos son les merucos, anque tamién s'alimenten d'otros invertebraos o inclusive pequeños mures qu'atrapen na entrada de la so lluriga. La cuspia de los topos contién toxines capaces de paralizar a los merucos polo que son capaces d'almacenar a les sos preses vives pa consumiles darréu. Constrúin despensas especializaes pa esti propósitu. Antes de come-y les, los topos estrumir ente les sos pates pa estrayer la tierra que pudieren inxerir.
Los topos son animales difíciles de columbrar en condiciones normales. Los adultos solo salen a la superficie pa buscar fueyes y yerba pa construyir el so nial. Lo más frecuente ye ver los carauterísticos montículos de les sos llurigues, que apaecen cuando caven nuevos túneles, bien p'ampliar la so «trampa» o bien pa buscar topos del sexu opuesto. L'apaición d'estos montículos indica la presencia d'un topu.
Atópase-yos, xeneralmente, en tierres de cultivu, praos o xardinos y, en menor midida, nos montes. Los montículos pueden echar a perder la bona estética de los xardinos particulares anque la so presencia indica una bona salú del xardín. Otros problemes causaos por topos son la contaminación d'ensilados con partícules de tierra, faciendo qu'ésti pierda palatabilidad pal ganáu; el cubrimientu les camperes con tierra fresca, menguando'l tamañu d'éstos; daños a la maquinaria agrícola al dexar piedres espuestes, daños a les plantes nueves por alteraciones nel suelu y daños al sistema de drenaxe. Otros animales como musarañes o campañoles pueden utilizar los túneles de los topos p'alimentase de los raigaños de les plantes.
Por esta razón son consideraos como plagues en munchos países y son esterminaos. N'otros países, como Alemaña, tán protexíos pero pueden ser cazaos con permisu. Pa controlalos empléguense trampes, bombes de fumu o venenos como carburu de calciu o estricnina.
Los tálpidos (Talpidae) son una familia de mamíferos placentarios del orde Eulipotyphla, anque mientres enforma tiempu fueron clasificaos dientro del orde Insectivora. Inclúi, ente otros, los topos y los falcatrúes.
Habiten en América del Norte y el continente euroasiático, tando acutaos al hemisferiu norte del globu. Los fósiles de tálpidos más antiguos topaos pertenecen al Eocenu tempranu.
La mayoría de topos caracterizar por ser —en mayor o menor midida— animales soterraños, sacante los desmán, que son acuáticos. Los topos musarañes del xéneru Uropsilus son los más pequeños y primitivos de la familia y comparten hábitats y costumes más propies de les musarañes que de los topos, como buscar alimentu na superficie.
Köstəbəklər (lat. Talpidae) - məməli heyvan növü[2][3]. Avropa və Şimali Amerikada geniş yayılmışdır.
Görünüşdə bu tipik bir köstəbəkdir. Bədən uzunluğu - 12-16 sm, quyruq uzunluğu - 2-4 sm; çəki 70-119 q. Gözlər kiçik, bir pinhead ilə, lakin xarici görünən, çünki dəridə 0,5–1 mm uzunluğunda bir dar yarıq var (baxmayaraq ki, Qafqazda yaşayan ən köstəbəklərin gözləri bağlıdır). Xarici qulaq yoxdur. Kürk, moldun yeraltı tunelində hər hansı bir istiqamətdə hərəkət etməsinə kömək edən irəli və ya geri deyil, yuxarı istiqamətdə böyüyür. Kürk rəngləri qaranlıq qara, bədənin aşağı hissəsi bir qədər yüngüldür. Bəzən rəngi rəng pozuqluqları var: ağ rəngli, solğun rəngli rəngli, boz və qəhvəyi mollər. Quyruq saçları toxunma funksiyasını yerinə yetirir, çünki köməyi tunellərdə geri hərəkət edə bilər.
21 - 67 qramlıq, bədəninin uzunluğu 82 – 125 mm, quyruğunun uzunluğu 17 – 37 mm, pəncəsi 12 – 19 mm olan kiçik heyvandır. Dərisinin rəngi qara-boz, qara ilə qonuru çalardadır[4]. Qafqazda və Kiçik Asiyada məskən salmışlar. Azərbaycanda, bu növ Böyük Qafqazın Cənub makroyamaclarında və Alazan çayının hövzəsində qeyd olunmuşdur. Kiçik Qafqazda - Şəmkir, Murovdağ və Qarabağ dağ silsilələrinin Şimal yamaclarında geniş yayılmışdır. Göygöl ərazisində Ağstafaçay çaybasarında qeyd olunmuşdur. Böyük Qafqazda dəniz səviyyəsindən 600 – 2000 m hündürlüyündə rast gəlmək olar. Talış meşələrində və Lənkəran ovalığında dəniz səviyyəsinin 100 m hündürlüyündən başlayaraq 1700 m hündürlüyə qədər iri olmayan təcrid olunmuş koloniya şəklində yaşadıqları göstərilir. Mezofil ekosistemlərdə məskən salırlar (xüsusilə meşə landşaftları). Kiçik köstəbəyin ekologiyası zəif öyrənilmişdir. İlboyu və günboyu fəaldırlar. Qidasında həşəratlar və yer soxulcanları üstünlük təşkil edir. Yaşama müddəti orta hesabla 6 ildir, yetkinlik dövrü 1.5 yaşına təsadüf edir. Balalama dövrü ildə bir dəfə erkən yazda olur. Embrionların sayı 2-dən 5-ə qədərdir. 1945-ci ildə Talış zonasının Viləşçay, Lerikçay, Vəşəruçayları boyunca yerləşən meşəliklərdə sutka ərzində hər 100 dişi köstəbəyə 3 - 4 köstəbək, 1976-cı ildə isə 2 - 3 fərd düşürdü. Hal-hazırda kiçik köstəbəyin sayı haqqında məlumat yoxdur.
Nəhəng köstəbək endemik növ olaraq əsasən Ön Qafqaz ərazilərində yaşayırlar. Xüsusu ilə Kuma, Terek, Sulak çaylarının aşağı axarlarında rast gəlinir[5]. Şimal arealı Kuma çayının ətrafları, cənub arealı isə Mahaçqala və Qudermes şəhərləri həmdəvərinə qədər uzanır. Kiçik bir papulyasiya Ural, Emba çayları hövzəsində yayılmışdır. Çox vaxt bu papulyasiya Ural köstəbəyi (Spalax uralensis) kimi qəbul edilir. Toplum halda yaşayırlar[6].
Nəhəng köstəbək digər digər köstəbəkkimilərdən fərqli olaraq onlar əsasən gilli və qumlu yarımsəhralarda yayılırlar. Bununla belə yuvalar bir qayda olaraq çay və göllərə yaxın yerləşir. Üstəlik onlara çöllüklərdə belə rast gəlmək olur. Bərkimiyən qumluqlarda dərinliyə baş vurmurlar. Bəzən onlar tarla, əkin sahələri, bağ və meşələrlə əhalətənmiş talalarda yməskən sala bilirlər
Onların hərəkətləri tamami ilə araşdırılmamışdır. Əsasən yeraltı həyat sürür. Mürəkkəb yeraltı tunellər sistemi qurur. Yuva çoxlu girişlərə sahibdir. Tunellər 20-50 sm dərinlikdən keçir. Dəliklərin diametri 11-16 sm-dir. Yuva otağına gəldikdə isə 0,9 - 3 metr dərinlikdə yerləşir.
İl boyu aktivdir. Hec zaman qışlamır. Ən yüksək aktivlik dövrü mart-aprel aylarına qəsadüf edir. Əsasən 2-3 bala verir. İl ərzində bir və ya iki dəfə bala verir. Yektikliyə iki yaşında çatırlar. Yeraltı həyat sürdüyündən demək olar ki, rəqibi yoxdur. Bununla belə bəzən tüklü, pişik və yırtıcı quşlar tərəfindən ovlanılır.
Vikianbarda Köstəbəklər ilə əlaqəli mediafayllar var.
Köstəbəklər (lat. Talpidae) - məməli heyvan növü. Avropa və Şimali Amerikada geniş yayılmışdır.
Ar gozeged eo ar bronneged a ya d'ober ar c'herentiad Talpidae.
3 iskerentiad ha 17 genad a zo:
Ar gozeged eo ar bronneged a ya d'ober ar c'herentiad Talpidae.
Els tàlpids (Talpidae), també anomenats talpes o talpons, són membres de la família de mamífers de l'ordre dels eulipotifles els quals viuen sota terra, cavant forats. Algunes espècies són aquàtiques o semiaquàtiques. Aquesta família inclou els talps i animals semblants, com l'almesquera.
Tenen cossos cilíndrics i sense coll, coberts de pell, amb ulls petits; les orelles no són generalment visibles. Tenen pèls al musell i a la cua, ja que són òrgans sensibles o tàctils. Les seves potes estan proveïdes de fortes i grans ungles que utilitzen per a cavar galeries que poden arribar als 150 m de longitud. Les seves potes són curtes i estan reforçades.
El seu cos pot assolir la longitud de 17 cm, tot i que les femelles són més grans que els mascles. La seva cua acostuma a mesurar uns 4 cm i el seu pes oscil·la entre 1 i 5 kg. Els seus nius, acoixinats amb fullam, es troben a uns 5 m de profunditat, on acumulen cucs de terra i altres invertebrats per alimentar-se.
Se'n poden trobar generalment en terres de cultiu, prats o jardins i, en menor quantitat, als boscos. Pel que fa a la reproducció, poden arribar a tenir dues ventrades anuals de fins a cinc cries cadascuna, assolint -els joves- la maduresa reproductiva a l'any següent d'haver nascut.
Es poden trobar tàlpids a Nord-amèrica, Europa i Àsia.
Els tàlpids (Talpidae), també anomenats talpes o talpons, són membres de la família de mamífers de l'ordre dels eulipotifles els quals viuen sota terra, cavant forats. Algunes espècies són aquàtiques o semiaquàtiques. Aquesta família inclou els talps i animals semblants, com l'almesquera.
Tenen cossos cilíndrics i sense coll, coberts de pell, amb ulls petits; les orelles no són generalment visibles. Tenen pèls al musell i a la cua, ja que són òrgans sensibles o tàctils. Les seves potes estan proveïdes de fortes i grans ungles que utilitzen per a cavar galeries que poden arribar als 150 m de longitud. Les seves potes són curtes i estan reforçades.
El seu cos pot assolir la longitud de 17 cm, tot i que les femelles són més grans que els mascles. La seva cua acostuma a mesurar uns 4 cm i el seu pes oscil·la entre 1 i 5 kg. Els seus nius, acoixinats amb fullam, es troben a uns 5 m de profunditat, on acumulen cucs de terra i altres invertebrats per alimentar-se.
Se'n poden trobar generalment en terres de cultiu, prats o jardins i, en menor quantitat, als boscos. Pel que fa a la reproducció, poden arribar a tenir dues ventrades anuals de fins a cinc cries cadascuna, assolint -els joves- la maduresa reproductiva a l'any següent d'haver nascut.
Es poden trobar tàlpids a Nord-amèrica, Europa i Àsia.
Krtkovití (Talpidae) je čeleď řádu Eulipotyphla.
Jsou přizpůsobení k podzemnímu nebo z velké části vodnímu životu. Podzemní druhy mají mohutné lopatovité přední končetiny. Rozšířeni jsou v holarktické oblasti v počtu asi 42 druhů.
V české fauně je čeleď zastoupena druhem krtek obecný (Talpa europaea). V evropské části Ruska a na Ukrajině žijící vychuchol povolžský (Desmana moschata) je označován jako živoucí fosilie.
Obrázky, zvuky či videa k tématu krtkovití ve Wikimedia Commons
Krtkovití (Talpidae) je čeleď řádu Eulipotyphla.
Jsou přizpůsobení k podzemnímu nebo z velké části vodnímu životu. Podzemní druhy mají mohutné lopatovité přední končetiny. Rozšířeni jsou v holarktické oblasti v počtu asi 42 druhů.
V české fauně je čeleď zastoupena druhem krtek obecný (Talpa europaea). V evropské části Ruska a na Ukrajině žijící vychuchol povolžský (Desmana moschata) je označován jako živoucí fosilie.
Muldvarpe er en familie i pattedyrsordenen ægte insektædere, tdiligere i ordenen insektædere. Til familien regnes omkring 46 arter fordelt på 17 slægter i tre underfamilier. Der findes muldvarpe i Europa, Asien og Nordamerika. I det centrale Europa findes kun europæisk muldvarp. Mange, men ikke alle muldvarpe, lever i underjordiske gange som de selv graver. Nogle arter lever over jorden eller delvist i vand.
Muldvarpe har typisk en tyk, mere eller mindre cylindrisk krop, fremragende snude, kort hals og korte ben. Alle mulvarpe er små. Kropslængden varierer fra 3 til 22 cm og vægten fra 9 til 170 g.[1] Den største art er russisk desman, og de mindste arter ligner spidsmus.
Halelængden varierer, hos gravende arter er den sædvanligvis kort og kun sparsomt behåret. Hårene er normalt følehår som hjælper arten med at orientere sig bagud. Hos spidsmuslignende arter og desmaner er halen lige så lang som resten af kroppen. Hos desmanerne er den også fladtrykt hvilket giver bedre manøvredygtighed i vand.[1].
Hos underjordiske arter består pelsen kun af uldhår så den føles blød og fin. De kan derfor bevæge sig frem og tilbage i snævre gange uden større problemer. Desmaner har derimod en næsten vandtæt pels. Pelsens farve varierer mellem lysegrå, forskellige nuancer af brun og sort.
Alle muldvarpe har duftkirtler i huden til at markere revirets grænser.[1] Desmaner har derforuden kirtler ved haleroden som afsondrer en moskusagtig duft.
Hos nogle arter er forbenene tilpasset gravning med kraftfulde kløer og udadvendte poter der kan skovle jord væk foran kroppen. Desmaner har derimod poter med svømmehud og en bræmme af stive hår langs kanten som hjælper ved svømming.
Alle arter har små øjne og dårligt syn, men kun få er helt blinde.[1] De udvendige ører er meget små eller mangler helt.[2] Muldvarpe er meget afhængige af deres følesans med følehår i ansigtet, på benene og halen. Deres fleksible snuder er specielt følsomme. Desmaner kan lukke deres næsebor og ører når de dykker. Muldvarpes penis peger bagud, og de har ingen pung.[1]
Hunnerne har seks eller otte patter. Begge køn har fem tæer med kløer på både forben og bagben. Poterne har et ekstra ben, kaldet os falciforme. Hos de gravende muldvarpe er nøglebenet og overarmsbenet forbundne. Skinneben og lægben er delvist sammenvoksede hos alle muldvarpe. Skambenet forbinder ikke bækkenets to sider. Kraniet er langt, smalt og temmelig fladt.[2]
Muldvarpe spiser insekter og andre små dyr. Gravende muldvarpe spiser mest regnorme, insektlarver og snegle, men desmaner spiser vandlevende dyr som rejer, insektlarver og snegle.
Familien er inddelt i 3 underfamilier med i alt 17 slægter og ca. 46 arter. Underfamilerne er:
Disse dyr ligner muldvarpe, men tilhører andre dyregrupper:
Muldvarpe er en familie i pattedyrsordenen ægte insektædere, tdiligere i ordenen insektædere. Til familien regnes omkring 46 arter fordelt på 17 slægter i tre underfamilier. Der findes muldvarpe i Europa, Asien og Nordamerika. I det centrale Europa findes kun europæisk muldvarp. Mange, men ikke alle muldvarpe, lever i underjordiske gange som de selv graver. Nogle arter lever over jorden eller delvist i vand.
Die Maulwürfe (Talpidae) sind eine Säugetierfamilie aus der Ordnung der Insektenfresser (Eulipotyphla). Sie umfassen rund 50 in Eurasien und Nordamerika verbreitete Arten, wobei der Europäische Maulwurf die einzige in Mitteleuropa lebende Art ist. Viele, aber nicht alle Maulwürfe führen eine unterirdisch grabende Lebensweise. Daneben gehören auch die wasserbewohnenden Desmane und einige meist oberirdisch lebende, spitzmausähnliche Arten (die Spitzmausmaulwürfe, die Japanischen und die Amerikanischen Spitzmulle) zu dieser Gruppe.
Europäische Maulwürfe zeigen wie alle Vertreter der Eigentlichen Maulwürfe einen gut an die unterirdisch grabende Lebensweise angepassten Körperbau.
Maulwürfe sind generell eher kleine Tiere, sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 6 bis 22 Zentimetern und ein Gewicht von 9 bis 170 Gramm. Der größte Maulwurf ist der Russische Desman, die kleinsten Vertreter sind die spitzmausähnlichen Arten. Die Schwanzlänge ist variabel: Bei den grabend lebenden Arten ist er vergleichsweise kurz, oft ist er nur mit wenigen Haaren bedeckt, die als Tasthaare fungieren und eine Orientierung nach hinten ermöglichen. Bei den spitzmausähnlichen Arten und den Desmanen ist der Schwanz jedoch gleich lang wie der Körper, bei letzteren ist er abgeplattet, um eine schnellere Bewegung im Wasser zu ermöglichen.
Der Rumpf der Maulwürfe ist walzenförmig, der zugespitzte Kopf sitzt auf einem sehr kurzen Hals, bei dem die zweiten bis vierten Halswirbel verschmolzen sind. Das Fell besteht bei den unterirdisch lebenden Arten nur aus Wollhaaren ohne Strich und erweckt darum einen weichen, seidigen Eindruck. Die Tiere können dadurch in ihren engen Gängen gleichermaßen vorwärts und rückwärts kriechen. Die Desmane haben hingegen auch ein wasserabweisendes Oberfell. Die Fellfärbung variiert von hellgrau über verschiedene Brauntöne bis schwarz. Alle Arten haben Hautdrüsen, am auffälligsten sind wohl die Moschusdrüsen an der Schwanzwurzel der Desmane.
Die Gliedmaßen der Maulwürfe sind kurz und enden jeweils in fünf bekrallten Fingern oder Zehen. Schien- und Wadenbein sind in der unteren Hälfte verschmolzen.
Die Vordergliedmaßen der grabend lebenden Arten sind zu Grabwerkzeugen umgebildet. Die mit der Handfläche nach außen gedrehten Hände sind schaufelförmig und enden in fünf bekrallten Fingern. Die Handflächen sind durch einen zusätzlichen sichelförmigen Knochen, ein Sesambein, verbreitert, der ihnen so beim Graben hilft.[1] Die Arme liegen weit vor dem Brustkorb neben dem Kopf, sie sind kurz und völlig in die Körperkontur eingebaut. Das Ellbogengelenk ist hoch in den Schulterbereich verlagert, es dient nicht zum kräftigen Grabezug, sondern nur zur Positionierung der Hand. Diese Tiere haben eine unter Säugetieren einzigartige gelenkige Verbindung zwischen Schlüsselbein und Oberarm. Die Grabetätigkeit erfolgt durch die Drehung des Oberarms, die durch die gut entwickelte Armmuskulatur durchgeführt wird. Die Hinterbeine tragen ebenfalls fünf Zehen, sind aber weniger spezialisiert als die Vordergliedmaßen.
Die Gliedmaßen der Desmane sind hingegen mit Schwimmhäuten und borstenartigen Haaren an die aquatische Lebensweise dieser Tiere angepasst. Sie sind ebenso wie die kleinen Pfoten der spitzmausähnlichen Arten nur bedingt zum Graben geeignet, wenngleich auch diese Tiere oft ihre eigenen Baue anlegen können.
Der Schädel der Maulwürfe ist langgestreckt und flach; charakteristisch ist die lange, rüsselförmige Nase, die sehr beweglich und meist unbehaart ist. Die Augen dieser Tiere sind sehr klein und teilweise von Haut überdeckt, Ohrmuscheln fehlen bei allen Arten mit Ausnahme der Spitzmausmaulwürfe.
Zahnformel I C P M 34–44 = 2–3 1 2–4 3 1–3 0–1 2–4 3Das Gebiss der Maulwürfe ist wie das aller Insektenfresser mit spitzen Höckern und scharfen Schmelzleisten versehen und gut an ihre fleischfressende Lebensweise angepasst. Die Zahl der Zähne variiert je nach Art von 34 bis 44; einige Maulwürfe wie der Europäische Maulwurf haben mit 44 Zähnen die ursprüngliche Zahnzahl der Höheren Säugetiere bewahrt. Der Bau und die Anordnung variieren, die Backenzähne sind jedoch stets dilambdodont (w-förmige Anordnung der Höcker). Das Milchgebiss wird oft schon vor der Geburt oder kurz danach durch das bleibende Gebiss ersetzt.
In der Sinneswahrnehmung spielt der Geruchssinn eine wichtige Rolle. Die Schnauzenregion ist reich an Tastsinneszellen, den sogenannten Eimerschen Organen (nach Theodor Eimer). Damit können sie wahrscheinlich nicht nur Tastreize, sondern auch elektrische Reize wahrnehmen. Das heißt, dass sie damit die schwachen elektrischen Felder fühlen können, die bei der Muskelbewegung der Beutetiere entstehen. Am ausgeprägtesten ist dieses Organ bei den fingerförmigen Hautanhängen des Sternmulls.
Auch das Gehör ist trotz fehlender Ohrmuscheln gut entwickelt, der Gesichtssinn hingegen spielt nur eine untergeordnete Rolle – die meisten Arten dürften lediglich zwischen hell und dunkel unterscheiden können.
Der Verdauungstrakt ist wie bei allen Insektenfressern sehr einfach gebaut. Der Darm ist eine einfache Röhre und verglichen mit der Körperlänge sehr kurz, der Blinddarm fehlt. Als Anpassung an die sauerstoffarme Luft in den Gangsystemen ist der Hämoglobinanteil im Blut deutlich höher als bei anderen Säugetieren vergleichbarer Größe. Im Bau des Fortpflanzungstraktes zeigen Maulwürfe Übereinstimmungen mit anderen Insektenfressern: Bei den Männchen liegen die Hoden außerhalb der Bauchhöhle in hodensackähnlichen Hautfalten, den Cremasterfalten. Die Weibchen haben eine zweihörnige Gebärmutter (Uterus bicornis).
Bei einigen Arten der Eurasischen Maulwürfe (Talpa), der Ostasiatischen Maulwürfe, der Desmane und zusätzlich beim Sternmull (Condylura) und beim Amerikanischen Spitzmull (Neurotrichus) sind die Weibchen Hermaophroditen, was einmalig unter Säugetieren ist.[2] Sie stellen damit phänotypisch Weibchen dar, besitzen aber Zwitterdrüsen. Diese produzieren zwar keine Spermien, können aber, durch genetische Schalter gesteuert, sowohl weibliche als auch männliche Geschlechtshormone sezernieren; diese Tiere sind uneingeschränkt reproduktionsfähig. Teilweise kommt es aber zum Geschlechtertausch. Solche Individuen sind dann in der Regel unfruchtbar und haben zumeist kleinere Hoden als typische Männchen.[3][4][5] Bei genetischen Untersuchen wurden mehrere Faktoren für das Phänomen ausfindig gemacht, sie sind bisher ausschließlich bei Maulwürfen nachgewiesen. Dazu gehört einerseits eine Verdreifachung des Gens CYP17A1, wodurch zwei zusätzliche Kopien des entsprechenden Abschnittes vorhanden sind. Das Gen ist für ein Enzym verantwortlich, welches die Androgenproduktion kontrolliert. Außerdem fehlt in den Hodenabschnitten der Zwitterdrüsen das Gen CYP19A1, es kommt ausschließlich im Eierstockabschnitt vor. Dieses wiederum steuert die Synthese von Aromatase, ein Enzym, das Androgene in Östrogene umwandelt. Durch die genannten Veränderungen können größere Mengen an männlichen Sexualhormonen ausgeschüttet werden, das Vorkommen von CYP19A1 im Eierstockabschnitt der Zwitterdrüse hält wohl die Fortpflanzungsfähigkeit der Weibchen aufrecht. Andererseits liegt am Gen FGF9, das die Hodenbildung beeinflusst und in Verbindung mit anderen Genloci verschiedene Signaltransduktionswege zur Bildung der Eierstöcke hemmt, eine Drehung (Inversion) vor. Durch diese Neuarrangierung wird in einem frühen Stadium der Gonadenentwicklung die Meiose im Eierstockabschnitt der Zwitterdrüse verhindert und die stärkere Ausbildung des Hodenabschnittes befördert. Die „Vermännlichung“ der weiblichen Individuen bringt wahrscheinlich bei den Arten Vorteile, die eine unterirdische Lebensweise verfolgen. Da das Graben der Gänge sehr kraft- und energieaufwendig ist, kann durch die verstärkte Ausschüttung an männlichen Sexualhormonen die Muskelmasse gesteigert werden. Außerdem befördert es die Aggressivität, was wiederum bei der häufig einzelgängerischen Lebensweise behilflich ist.[2]
Maulwürfe sind ausschließlich auf der Nordhalbkugel beheimatet und bewohnen vorwiegend die gemäßigten Zonen Eurasiens und Nordamerikas. In Eurasien sind sie von Großbritannien und der Iberischen Halbinsel über weite Teile des mittleren Europas und Asiens bis nach Japan und zur Malaiischen Halbinsel verbreitet, in Nordamerika kommen sie vom südlichen und östlichen Kanada bis in das nördliche Mexiko vor. Sie bewohnen verschiedenartige Lebensräume, fehlen jedoch in polaren und subpolaren Regionen sowie in allzu trockenen Gebieten und ausgesprochenen Hochgebirgsregionen.
Die unterirdisch grabenden Maulwürfe verbringen den Großteil ihres Lebens in einem selbst gegrabenen, unterirdischen Gangsystem. Das Aushubmaterial wird dabei meist in Form von Maulwurfshügeln zur Oberfläche gebracht. Je nach Art und Lebensraum können sich diese Gänge knapp unter der Oberfläche oder auch in größere Tiefen erstrecken. In kühleren Regionen halten Maulwürfe sich im Winter oft in größerer Tiefe auf als während der wärmeren Monate. Diese Tiere legen eine oder mehrere Nestkammern an, die mit Pflanzenmaterial gepolstert werden und meist tiefer als die Gänge liegen.
Maulwürfe haben eben durch ihre Grabtätigkeit (als Vertreter des fodenten – wühlenden – Edaphons; siehe auch Megafauna oder Schaufelgräber) einen gewissen Anteil an der Bodenbildung (Pedogenese). Sie tragen mitunter zur Durchmischung der humosen Ah-Horizonte der Böden im Rahmen der Bioturbation bei. Außerdem verfrachten sie humusfreies Unterbodenmaterial nach oben. Durch ihren lockernden Einfluss auf das Bodengefüge begünstigen sie ferner die Durchlüftung bzw. bedingt auch die Drainage.
Die meisten Arten dürften im Bedarfsfall schwimmen können, aquatische Arten wie die Desmane und der Sternmull suchen sogar einen Teil ihrer Nahrung am Grund von Gewässern. Die Spitzmausmaulwürfe und Spitzmulle bewohnen in stärkerem Ausmaß die Erdoberfläche. Sie graben nur Baue und keine komplexen Gangsysteme und suchen meist oberirdisch nach Nahrung. Sie können sogar auf Büsche klettern und legen manchmal auch dort ihre Nester an.
Maulwürfe sind wie die meisten Insektenfresser in der Regel Einzelgänger und reagieren aggressiv auf Artgenossen. Nur wenige Arten teilen sich Gangsysteme mit Artgenossen, die sie nur in ihrer Nähe dulden, wenn reichlich Nahrung vorhanden ist. Zu den Arten, die manchmal in kleinen Gruppen leben, zählen beispielsweise die Desmane und der Sternmull.
Wie viele andere unterirdisch lebende Tiere haben Maulwürfe keinen ausgeprägten Tag-Nacht-Rhythmus. So ist etwa beim Europäischen Maulwurf die Aktivitätszeit in drei Wach- und Schlafphasen aufgeteilt, wobei die Wachphasen meist vormittags, nachmittags und gegen Mitternacht mit einer Dauer von jeweils etwa 4 bis 5 Stunden liegen. Auch die oberirdisch lebenden Maulwürfe können sowohl tag- als auch nachtaktiv sein, wenngleich öfter die Nachtaktivität überwiegt.
Maulwürfe halten keinen Winterschlaf. Tiere, die in kühleren Regionen leben, ziehen sich während der Wintermonate in tiefere Erdschichten zurück oder legen einen Nahrungsvorrat an. So hortet der Europäische Maulwurf Regenwürmer in seinen Bauen. Dabei beißt er ihnen die vorderen Körpersegmente ab, damit sie nicht fliehen können, aber am Leben bleiben.
Die Nahrungssuche kann auf mehrere Arten erfolgen: Graben im Erdreich, Durchstreifen der Gänge, Suche auf der Erdoberfläche oder (bei Desmanen und beim Sternmull) im Wasser. Welche Methode verwendet wird, hängt unter anderem von der Art, von der Bodenbeschaffenheit, von der Jahreszeit, aber auch von der Erfahrung des Tieres ab. Die Nahrung setzt sich vorwiegend aus Ringelwürmern, Regenwürmern sowie Insekten und deren Larven zusammen. Andere Wirbellose und gelegentlich kleine Wirbeltiere runden den Speiseplan ab. In geringem Ausmaß nehmen sie auch Pflanzen (vorwiegend deren unterirdische Teile) zu sich. Maulwürfe haben eine hohe Stoffwechselrate und müssen täglich sehr viel Nahrung zu sich nehmen. So ist vom Europäischen Maulwurf bekannt, dass er längere Nahrungspausen (über 12 bis 24 Stunden ohne Nahrung) nicht überlebt und täglich nahezu die Hälfte des eigenen Gewichts an Nahrung konsumiert.
Die meisten Arten pflanzen sich einmal im Jahr fort, üblicherweise fällt die Geburt in die Frühlingsmonate. Die Tragzeit beträgt zwischen 28 und 50 Tage und die Wurfgröße eins bis neun. Neugeborene sind zunächst unbehaart und hilflos, wachsen aber schnell. Nach rund 21 Tagen öffnen sich ihre Augen, nach drei bis acht Wochen werden sie entwöhnt. Die Geschlechtsreife tritt im zweiten Lebenshalbjahr ein, so dass sie sich im Jahr nach der Geburt erstmals fortpflanzen.
Die Lebenserwartung ist relativ gering und dürfte bei den wenigsten Tieren drei bis sechs Jahre übersteigen.
Die Bezeichnung „Maulwurf“ (von mittelhochdeutsch moltwërf, für Talpa europaea) hat nichts mit „Maul“ zu tun. Kluge/Götze vermuten den Ursprung im althochdeutschen „mū-wërf“, wobei „mū“ = Haufen und „wërf“ = werfen bedeuten. „Der erste Wortteil hatte im Deutschen keine Verwandten, darum griffen Umdeutungen Platz“, etwa zu „mul“ = Mull, Staub, woraus im Hochdeutschen schließlich volksetymologisch „Maul“ wurde.[6] Der Wortteil „Mull“ findet sich noch bei einigen Maulwurfsarten wie dem Sternmull und den Spitzmullen. Auch nicht verwandte, ökologisch aber ähnlich lebende Tiere tragen diese Bezeichnung wie die Beutelmulle, die Blindmulle, die Graumulle, die Nacktmulle, die Goldmulle oder die Gürtelmulle.
In früheren Zeiten wurden einige Maulwurfsarten wegen ihres Felles bejagt, diese Praxis spielt jedoch heute keine Rolle mehr. Heutige Konflikte zwischen Menschen und Maulwürfen basieren vorwiegend auf der Grabetätigkeit dieser Tiere. Obwohl die meisten Arten Fleischfresser sind und keine pflanzliche Nahrung verzehren, kann ihre grabende Lebensweise Schäden an Pflanzenwurzeln anrichten. Nicht selten nutzen Ratten und Mäuse die durch sie gegrabenen Gänge, um an die Wurzeln und Knollen zu gelangen. Die Hügel und Tunnel können manchmal zur Beschädigung von Mäh- und Erntegeräten führen. Vielfach sind es auch rein optische Gründe, die Maulwürfe als „störend“ wirken lassen. Manchmal werden die Tiere aus diesen Gründen von Betreibern der Landwirtschaft verfolgt. Auch die Lebensraumzerstörung stellt für einige Arten eine Bedrohung dar.
Die IUCN listet zwei Maulwurfsarten als „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered) und acht Arten als stark bedroht (endangered) oder bedroht (vulnerable) auf.[7] Der Europäische Maulwurf ist zwar nicht akut gefährdet (least concern), in Deutschland aber per Gesetz geschützt. Es ist somit verboten ihn zu fangen, zu verletzen oder gar zu töten. Er darf allenfalls vergrämt, also vertrieben, werden,[8] Zuwiderhandlungen sind mit einem Bußgeld bewehrt.[9]
Die Grabetätigkeit der Maulwürfe stand Pate für die Bezeichnung „Maulwurf“ für einen Informanten, der sich getarnt in eine Organisation eingeschlichen hat und dort (verdeckt) Informationen für seine Auftraggeber beschafft oder die Organisation gar im Sinne seiner Drahtzieher beeinflusst – siehe Maulwurf (Agent).
In Trickfilm und Kinderliteratur finden sich einige bekannte fiktive Maulwürfe, so die Figur Der kleine Maulwurf von Zdeněk Miler oder eine der Hauptfiguren im Kinderbuchklassiker Der Wind in den Weiden von Kenneth Grahame, Der Maulwurf Grabowski aus dem gleichnamigen Kinderbuch von Luis Murschetz oder Werner Holzwarths kleiner Maulwurf, der wissen wollte, wer ihm auf den Kopf gemacht hat.
Im Bereich der Tier-Fantasy gilt zudem das Werk Der Stein von Duncton des englischen Autors William Horwood, in dem Maulwürfe die Hauptfiguren spielen, als Klassiker dieses Genres.
Im Kinderfernsehen des Deutschen Fernsehfunks kam neben Figuren wie z. B. Herrn Fuchs und Frau Elster, dem Raben Meister Schwarzrock im Märchenwald auch die des Maulwurfes Buddelflink vor.
Der Europäische Maulwurf ist eine von neun Arten der Gattung der Eurasischen Maulwürfe (Talpa), deren übrige Vertreter im Mittelmeerraum sowie im nördlichen und westlichen Asien leben. Die phylogenetischen Beziehungen innerhalb dieser Gattung sind noch weitgehend unerforscht. Zusammen mit fünf ost- und südostasiatischen Gattungen, die alle einen ähnlichen Körperbau und eine ähnliche Lebensweise haben, bildet sie die Gattungsgruppe der Eigentlichen Maulwürfe (Talpini).
Die Maulwürfe werden in die Ordnung der Insektenfresser (Eulipotyphla) eingegliedert. Diese Ordnung hat eine taxonomisch stark umstrittene Geschichte, immer wieder wurden Taxa ein- oder ausgegliedert. Lange Zeit galt eine enge Verwandtschaft zwischen Maulwürfen und Spitzmäusen als wahrscheinlich. Molekulargenetische Untersuchungen[10] sehen jedoch die Maulwürfe als Schwestergruppe eines gemeinsamen Taxons aus Igeln und Spitzmäusen. Wegen der unsicheren Stellung der Igel sind diese Forschungsergebnisse allerdings umstritten.
Die anhand morphologischer Kriterien getroffene Dreiteilung der Maulwürfe in unterirdisch grabend lebende Arten, wasserbewohnende Desmane und oberirdische, spitzmausähnliche Tiere entspricht nicht den Abstammungsverhältnissen. Zwar dürften die Spitzmausmaulwürfe die Schwestergruppe der übrigen Maulwürfe sein, die ebenfalls spitzmausähnlichen Japanischen und Amerikanischen Spitzmulle – die ihrerseits nicht sonderlich nahe miteinander verwandt sein dürften, stehen aber den grabenden Eigentlichen Maulwürfen der Alten Welt näher. Diese grabend lebenden Eigentlichen Maulwürfe sind ebenfalls näher mit den Desmanen als mit den ebenfalls grabend lebenden Neuweltmaulwürfen verwandt, sodass es in der Evolution der Maulwürfe mindestens zweimal zur Entwicklung hochspezialisierter, unterirdischer Gräber gekommen sein muss.[11]
Die folgende Übersicht gibt die innere Systematik bis zur Gattungsebene wieder:[13][14]
Lange Zeit galten die Neuweltmaulwürfe (Scalopini) als eigenständige Unterfamilie namens Scalopinae und enthielten zusätzlich noch den Sternmull (Condylurini) als eigenständige Tribus. Dieser klassischen Gliederung stehen molekulargenetische Untersuchungen gegenüber, die die Neuweltmaulwürfe und die Altweltmaulwürfe (Talpinae) als monophyletische Gruppe auffassen. Die Scalopinae wurden daher aufgelöst und den Altweltmaulwürfen zugeschlagen. Gleichzeitig erwies sich der Sternmull als näher verwandt mit den Desmanen (Desmanini), beide Gruppen gemeinsam bilden die Schwestergruppe der Eigentlichen Maulwürfe (Talpini).[12][16][14] Teilweise wird der Langschwanzmaulwurf (Scaptonychini) auch als Untertribus Scaptonychina innerhalb der Japanischen Spitzmulle (Urotrichini) gestellt und formt dort das Gegenstück zu den Urotrichina. In diese Untertribus wird aufgrund der nahen genetischen Verwandtschaft dann auch der Amerikanische Spitzmull (Neurotrichus) gestellt.[14]
Maulwürfe sind fossil seit dem Eozän belegt, als ältester Vertreter gilt die in Europa gefundene Gattung Eotalpa. In Nordamerika sind sie seit dem Oligozän und in Asien seit dem Miozän belegt.
Die Maulwürfe (Talpidae) sind eine Säugetierfamilie aus der Ordnung der Insektenfresser (Eulipotyphla). Sie umfassen rund 50 in Eurasien und Nordamerika verbreitete Arten, wobei der Europäische Maulwurf die einzige in Mitteleuropa lebende Art ist. Viele, aber nicht alle Maulwürfe führen eine unterirdisch grabende Lebensweise. Daneben gehören auch die wasserbewohnenden Desmane und einige meist oberirdisch lebende, spitzmausähnliche Arten (die Spitzmausmaulwürfe, die Japanischen und die Amerikanischen Spitzmulle) zu dieser Gruppe.
Mişkê erdan an koremişk (Talpidae), famîleyek mezin ku jêkosnîga devî, mişkê desman û kosnîg an xilt gelek navdar in. Ew ji mişkên malan xurtir, zexmtir û jêhatîtir in. Li Kurdistana Bakur bi piranî rengê wan cûn e, pirçeke wan a kurt û şayik heye.
Di zoolojiyê de jê re Salpa tê gotin.
Tasa serê wan teng û dirêjîk e. Pozê wan dirêj û bi piranî bi tevger e. Çav gelekî biçûk in û car caran di bin çerm de dimînin. Di bin axê de bi hêsanî tevdigerin. Guhê derve pir biçûk e. Çîmên wan kin in û di her lingekî wan de 5 pêçî hene.
Mişkê erdan an koremişk (Talpidae), famîleyek mezin ku jêkosnîga devî, mişkê desman û kosnîg an xilt gelek navdar in. Ew ji mişkên malan xurtir, zexmtir û jêhatîtir in. Li Kurdistana Bakur bi piranî rengê wan cûn e, pirçeke wan a kurt û şayik heye.
Di zoolojiyê de jê re Salpa tê gotin.
Muamygrät (lat. Talpidae) – perehjoukko imettäji, kudualoin syömizenny ollah syöjät. Net ollah levinnyöt Jevraziedu myö, Pohjaizes Amerikas (SuviKanadas päi – Meksiekassah). Muamygrii ylenäijy eläy Karjalas kezämökkilöin peldoloil.
Muamygrät ei olla suuret 5-21 santimetrii, paino – 9-70 grammua. Ainos kaivetah muan al hoduloi, sentäh rungo on pyörypitkäččy. Se on katettu sagieloil barhattukarval. Karvan väri voibi olla ihan mustu, valpahanmuzavu libo muzavanharmai. Muamygrät ei malteta hiirienjyttyöh hambahil grizie, sentäh eletäh sie, kus on pehmei mua: mečis da peldoloil.
Os talpidos (scientificament Talpidae (G. Fischer), en latín) son una familia de mamiferos placentarios en a orden Soricomorpha, anque fuen clasificaus por muitos anyos en a orden Insectivora, que en l'actualidat ye en desuso.
A familia incluye, entre atros, os animals que se conoix popularment como topos u toboneros en aragonés.
Son mamiferos con dieta insectivora, con os uellos muit atrofiaus y poca u garra vista. As orellas tamién son chicas u pueden no tener sisquiera pabellón auricular externo. Por contra, tienen o sentiu d'o tacto y l'olfacto a-saber-lo desenvolicaus, y son os principals que emplegan pa trobar a suyas presas.
Bellas especies fan vida soterrania, en túnels y matriqueras que esgarrapan en tierra, y que en aragonés se diz topineras. En ixes casos, l'anatomía tiene modificacions especializadas muit importants, como as patas debanteras evolucionadas pa esgarrapar y espaleyar a tierra ta dezaga, con os codos rotaus y os huembros robustos de maniera que as palmas les quedan orientadas ta dezaga.
O morro ye sensible en extrimo, y actúa como lo suyo principal organo sensorial, con un naso muit sensible y numbrosas mimbrisas (bigotes) pa palpar.
Kabilang sa pamilya Talpidae ang mga moles, shrew moles, desmans, at iba pang mga intermediate forms ng maliit na insektiboro mamalya sa order Soricomorpha. Ang lahat ng mga hayop ay naghuhukay sa iba't ibang antas: ang mga moles ay ganap na mga hayop sa ilalim ng lupa; shrew moles at shrew-like moles medyo mas mababa kaya; at desmans, samantalang nabubuhay sa tubig, gumuguho ng mga tuyong natutulog na silid; habang ang medyo natatanging bituin-nosed nunal ay pantay na sanay sa tubig at sa ilalim ng lupa. Ang mga Talpidae ay matatagpuan sa kabila ng Northern Hemisphere at timog Asya, Europa, at Hilagang Amerika, bagaman wala sa Irlanda o sa Amerika sa timog ng hilagang Mehiko.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Os talpidos (scientificament Talpidae (G. Fischer), en latín) son una familia de mamiferos placentarios en a orden Soricomorpha, anque fuen clasificaus por muitos anyos en a orden Insectivora, que en l'actualidat ye en desuso.
A familia incluye, entre atros, os animals que se conoix popularment como topos u toboneros en aragonés.
Lloji Urithi evropianUrithi dallohet për shkathtësinë e mbijetesës nën tokë. Ka një trup të mbuluar me një mbulesë me qime të shkurta e të dendura, këmbët e përparshme i ka të forta në formë lopate me shputa të kthyera nga prapa, veshët i ka të mbrojtur nga rrudha të ulëta të lëkurës dhe sytë e vegjël i ka të futur thellë në lëkurë. Po thuaj se gjithë jetën gjallëron në errësirë.
Shikuar nga ana zoologjike, urithi i takon grupit rendorë të ngrënësve të insekteve, mirëpo ushqimi i tij nuk janë vetëm insektet dhe larvat. Ai hanë me kënaqësi edhe skraja e shiut dhe kurrizorë të imtë; p.sh. Minjtë turidalur, minjtë e vërtet sa që edhe lloje të përafërt të tij kur ata e ngacmojnë shumë. Gjatë gjurmimit të ushqimit, ai pa pengesë hapë kanale dhe në to krijon edhe turma me skraja të shiut - lloj magje. Ai këtë konservim e arrin duke e therur skrajën në qendër të sistemit nervorë dhe pastaj duke i bartur ato tek magjja nëntokësore. Për rëndësinë e urithit, gjithnjë ka pasur mendime të ndryshme. Në njërën anë ai ushqehet me shumë lloje të insekteve dëmtuese për njeriun, e në anën tjetër, ushqimi me skraja dhe valëvitja e rrënjëve të bimëve e bënë atë të urrehet nga njeriu. Urithin mund ta gjejmë në fusha, por edhe në male anë e mbanë Evropës duke përjashtuar anët më veriore të saj. Në lindje trojet e tij shtrihen deri në Uralë. Në Azinë lindore dhe në Mesdhe jetoj lloje tjera të tij. Po ashtu edhe në Amerikën Veriore jetojnë të afër të tij.
Familja Talpidae është e ndarë në 3 nënfamilje, 7 fise dhe 17 klasa.[1]
Urithi dallohet për shkathtësinë e mbijetesës nën tokë. Ka një trup të mbuluar me një mbulesë me qime të shkurta e të dendura, këmbët e përparshme i ka të forta në formë lopate me shputa të kthyera nga prapa, veshët i ka të mbrojtur nga rrudha të ulëta të lëkurës dhe sytë e vegjël i ka të futur thellë në lëkurë. Po thuaj se gjithë jetën gjallëron në errësirë.
Shikuar nga ana zoologjike, urithi i takon grupit rendorë të ngrënësve të insekteve, mirëpo ushqimi i tij nuk janë vetëm insektet dhe larvat. Ai hanë me kënaqësi edhe skraja e shiut dhe kurrizorë të imtë; p.sh. Minjtë turidalur, minjtë e vërtet sa që edhe lloje të përafërt të tij kur ata e ngacmojnë shumë. Gjatë gjurmimit të ushqimit, ai pa pengesë hapë kanale dhe në to krijon edhe turma me skraja të shiut - lloj magje. Ai këtë konservim e arrin duke e therur skrajën në qendër të sistemit nervorë dhe pastaj duke i bartur ato tek magjja nëntokësore. Për rëndësinë e urithit, gjithnjë ka pasur mendime të ndryshme. Në njërën anë ai ushqehet me shumë lloje të insekteve dëmtuese për njeriun, e në anën tjetër, ushqimi me skraja dhe valëvitja e rrënjëve të bimëve e bënë atë të urrehet nga njeriu. Urithin mund ta gjejmë në fusha, por edhe në male anë e mbanë Evropës duke përjashtuar anët më veriore të saj. Në lindje trojet e tij shtrihen deri në Uralë. Në Azinë lindore dhe në Mesdhe jetoj lloje tjera të tij. Po ashtu edhe në Amerikën Veriore jetojnë të afër të tij.
De Winnewörp is ene Familie vun Deerten, de ünner de Eer leevt. Alhannten wett he ok „De swarte Düvel“ nöömt. Winnewörpen höört to de Familie vun de Talpidae. De gifft dat in’n Noorden un in de Midden vun Eurasien un vun Noordamerika. De Winnewörp-Oort, de in Middeleuropa leevt, warrt Europääsch Winnewörp (Talpa europaea) nöömt.
De Winnewörp wöhlt meist lüttke Höpe in’n Goorn, un so ganz nebenbi kickt he so’n beten na de Flegen un so’n Kraam un putzt dat allens mit weg.
De Winnewörp warrt in Plattdüütsch ok[1] Fröt, Fröte (Fröt un Fröte: Emsland, Pl.: Fröten), Frote, Fraute, Göör, Gööre ((Westmünsterland, Bocholt), Hunnewap, Hunnewupp (Hunnewap un Hunnewupp: Ollenborger Mönsterland), Kruup in't Lock, Moorworm, Mulewarp, Mull, Mullewap, Mullewarp (Mullewap un Mullewarp in Noord-Sleswig-Holsteen), Mullwarp, Mullwöhler, Mullwörp, Mullworm, Mullworp, Muulworm, Mullwupp, Wandworp, Wannerrup, Windwarber (Hadeln), Winnewarp, Winnwarp, Winnworp, Winnwupp nöömt. In Latinsch heet de Winnewörp: Talpa europaea (dat is de wetenschopplich Naam), in Düütsch: Maulwurf.
De Winnewörp is ene Familie vun Deerten, de ünner de Eer leevt. Alhannten wett he ok „De swarte Düvel“ nöömt. Winnewörpen höört to de Familie vun de Talpidae. De gifft dat in’n Noorden un in de Midden vun Eurasien un vun Noordamerika. De Winnewörp-Oort, de in Middeleuropa leevt, warrt Europääsch Winnewörp (Talpa europaea) nöömt.
De Winnewörp wöhlt meist lüttke Höpe in’n Goorn, un so ganz nebenbi kickt he so’n beten na de Flegen un so’n Kraam un putzt dat allens mit weg.
Кртовите (научно: фам. Talpidae) образуваат група на цицачи од редот Soricomorpha.[1] Тие се широко распространети во Европа и Северна Америка (од јужна Канада до северно Мексико). Во северните делови од Евроазија достигнуваат до 63° с.г.ш.
Кртовите се мали до средно големи цицачи: должината на телото се движи од 5 до 21 cm, тежат меѓу 9 и 170 g. Тие (освен видот Neurotrichus gibbsii, кој живее на површината) се приспособени за подземен ријачки начин на живот. Телото им е издолжено, округло, прекриено со густо, мазно и кадифено крзно. Крзното на кртовите има уникатна одлика — нивните влакна растат исправено, а не ориентирани во определена насока. Ова му дозволува на кртот да се движи лесно под земјата во било која насока — влакната слободно се поставуваат и напред и назад. Бојата на кртовите е монотона, црна, кафеава или темносива. Нозете се кратки, шепите се лопатовидно раширени; канџите се големи со зарамнет врв. Задните екстремитети се обично послаби од предните. Опашката е кратка. Главата е мала и издолжена. Носот е издолжен во подвижна рилка. Вратот е речиси невидлив. Ушни школки отсуствуваат или се многу мали. Видот кај кртовите е слаб; кај некои видови очите се затскриени со кожа. Добро се развиени сетилата за мирис и допир.
Черепот е долг, конусен, со многу тенки зигоматски лаци. Бројот на забите изнесува од 33 до 44. Бројот и градбата на забите се користи при определување на родовите. Прешлени: вратни 7, градни 13-14, карлични 5-6, крстни 5-6 и опашни 8-27. Коските, особено оние од раменскиот појас, се широки и силни. Клучната коска се зглобува непосредно со раменската (кај другите цицачи — со израстокот на лопатката). Карличните коски се долги и тесни. Кај мажјаците има пенисна коска, која е позната како бакулум.
Кртовите живеат во најразлични предели, а претпочитаат станишта со влажни почви кои се лесни за копање (риење). Повеќето видови водат подземен начин на живот, копаат тунели и се хранат со подземни без`рбетници, а поретко и со делови од растенија. Поради посебната градба на предните екстремитети, приспособени за копање и риење на почвата, многу кртови лазат по површината. Некои видови во потрагата по храна излегуваат на површината или водат надземен начин на живот. Активни се преку целиот ден и ноќта, или само навечер и ноќе. Поради високиот степен на метаболизам, кртовите се многу ненаситни по храна. Обично живеат поединечно.
Кртовите се корисни, ја раскопуваат почвата и со тоа придонесуваат за нејзината аерација и влажност. Тие уништуваат голем број на без`рбетници кои се сметаат за штетници во земјоделството и шумарството. Некои кртови предизвикуваат штета, ги јадат дождовните црви и корењата на градинарските и овошните култури.
Фамилијата се состои од 15 родови, во кои има околу 40 видови.
Подфамилија вистински кртови — Talpinae. Се среќаваат во Евроазија и Северна Америка.
Подфамилија планински кртови — Uropsilinae. 4 вида, распространети во Тибет и Кина:
Кртовите (научно: фам. Talpidae) образуваат група на цицачи од редот Soricomorpha. Тие се широко распространети во Европа и Северна Америка (од јужна Канада до северно Мексико). Во северните делови од Евроазија достигнуваат до 63° с.г.ш.
Көрчычкандар (лат. Talpidae) – жер алдында жашоочу кемиргич айбандардын бир тукуму, булардын кыйла түрү, уруусу бар: алтай көрчычканы (лат. Talpa altaica), Европа көрчычканы (лат. Т. europaea), баштыкчан көрчычкан (Notoryctes typhlops), Евразия көрчычкандар уруусу, жез түспөл көрчычкан уруусу, кадимки көрчычкандар уруусу, Түндүк Америка көр чычкандары (топ).
Көрчычкандар (лат. Talpidae) – жер алдында жашоочу кемиргич айбандардын бир тукуму, булардын кыйла түрү, уруусу бар: алтай көрчычканы (лат. Talpa altaica), Европа көрчычканы (лат. Т. europaea), баштыкчан көрчычкан (Notoryctes typhlops), Евразия көрчычкандар уруусу, жез түспөл көрчычкан уруусу, кадимки көрчычкандар уруусу, Түндүк Америка көр чычкандары (топ).
Сохор номин нь Talpidae овгийг бүрдүүлэх дийлэнх гишүүд юм. Хойд Америк, Ази, Европын улсуудад (Ирландаас бусад) хаа сайгүй тархжээ.
Тэд цилиндр хэлбэрийн, 15 см орчим урт биетэй, сүүл нь 32 мм, 120 гр жинтэй, арьс нь үсээр хучигдсан, жижиг эсвэл битүү нүдтэй байна. Чих нь гаднаас харагдахгүй, далд байрлалтай. 4 мөч нь богино, урд хөл нь хавтгайдуу ба хурц том хумстай бөгөөд хөл нь доош биш хажуу тийш чиглэсэн байдгаас газар дээр тааруу юм. Тэдний энэ биеийн бүтэц нь газар дор амьдрахад зохицсон болно. Мөн тэд сайн сэлж чаддаг байна.
Сохор номин гол төлөв чийгийн улаан идэх ба хөрсөн дорх бусад сээр нуруугүй амьтад ба ургамлын үндэсээр хооллоно. Мөн нүхнийхээ амсар дээр таарсан жижиг хулгана барьж идэх нь бий. Сохор номин маш ховдог амьтан бөгөөд ходоодондоо 12 цагаас илүү хоолгүй байвал өлсөөд үхчихдэг ажээ.
Сохор номин нь Talpidae овгийг бүрдүүлэх дийлэнх гишүүд юм. Хойд Америк, Ази, Европын улсуудад (Ирландаас бусад) хаа сайгүй тархжээ.
Удыр-влак (лат. Talpidae ) – Евразийын да Америкын Soricomorpha тӱчан гыч изи янлык. Чылаже 44 тӱрлык кож еш уло.
Удыр-влак (лат. Talpidae ) – Евразийын да Америкын Soricomorpha тӱчан гыч изи янлык. Чылаже 44 тӱрлык кож еш уло.
Һуҡыр сысҡан (лат. Talpa europaea) — Soricomorpha отряды һөтимәрҙәр ғаиләһендәге кимереүсе хайуан. Евразияла (63° төньяҡ киңлеккә тиклем), Төньяҡ Америкала (Канаданың көньяғынан төньяҡ Мексикаға тиклем) киң таралған. Ғәҙәттә, һуҡыр сысҡан ғаиләһе бер тирәлә йәшәй. Ә йырғысланған ерҙәре уларҙың йәшәү өңө генә түгел, һунар биләмәһе лә. Береһенең генә лә биләмәһе йөҙәр метрға етә.
Бөжәктәр ашаусы ваҡ һәм эре һуҡыр сысҡандың оҙонлоғо — 5 см-ҙан алып 20-гәсә. Ауырлығы иһә — 90-170 грамм. Тиреһенең бик үҙенсәлекле: йөнө бер яҡҡа ғына ятмаған, тура үҫкән. Был инде уға үҙе ҡаҙған ер аҫты юлдары буйлап алға ла, артҡа ла берҙәй хәрәкәт итеү мөмкинлеге бирә. Йәғни, ҡайһы яҡҡа хәрәкәт итеүенә ҡарап, уның йөнө шул яҡҡа табан ята. Был йәнлектең тәпәйҙәре көрәк һымыҡ киң һәм ҡыҫҡа, шулай ҙа бик көслө. Тырнаҡтары эре. Тәпейҙәренең алғылары арттағыларына ҡарағанда ла көслөрәк. Алғы тәпәйҙәренең табаны өҫкә ҡарап тора, тырнаҡтары осло. Тиреһенең йөнө ҡуйы, төҫө ҡуйы ҡара йәки ҡуйы һоро төҫтә. Күпме генә ер аҫтында йөрөмәһен, ул таҙа, йылҡылдап тора. Ҡойроғо ҡыҫҡа. Башы ҙур түгел оҙонса, Оҙонса танауы һәм хәрәкәтсән мороно бар. Йелкәһе һиҙелмәй. Ҡолағы бик бәләкәй, һиҙелмәй. Һуҡыр сысҡандың исеменән үк уның яҡтылыҡты яратмағаны һиҙелә. Күреү һәләте үҫеш алмаған, шуға ҡайһы бер төрҙәрҙең күҙе тире менән ҡапланған. Еҫ һиҙеү һәм тойоу һәлете үҫешкән.
Баш һөйәге конус формаһында оҙонса. Бит осо һөйәге дуғаһы бик йоҡа. Тештәре 33-тән 44-кә тиклем. 7 муйын, 13—14 күкрәк, 5—6 бил, 5—6 һигеҙгүҙ, 8—27 ҡойроҡ умыртҡаһы бар. Ҡулбаш һөйәге киң һәм көслө. Был йәнлектәрҙең 20-гә яҡын төрө билдәле. Рәсәйҙә иһә өс төрлөһө йәшәй. Алтай, бәләкәй (малый) Кавказ. Ана шул 20 төр мәхлүктең ҡайһы берҙәренең күҙҙәре йоҡа ғына тире менән ҡапланған. Уларҙы, ысынлап та, һуҡыр тиһәң дә була. Ә беҙҙәгеләрҙең күҙҙәре бар, тик бәләкәй генә. Улар шулай уҡ яҡтылыҡтан ҡурҡа. Күҙҙәре ныҡлап күрмәгәс, аҙыҡты нисек табалар һуң? Был төр сысҡандарҙа тойомлау һәләте көслө.
Күпселек төрлө бөжәк, ҡусҡар, селәүсен менән туҡлана. Үҫемлектәр уларҙы бөтөнләй ашамай тиерлек. Бик һирәк кенә үлән һабағын, тамырҙарын ауыҙ итеүҙәре мөмкин. Ашауға талымһыҙ булыуҙары тештәренә лә бәйләнгән. Үҙҙәре бәләкәй генә булһа ла, тештәре бик үткер. 33—44-кә барып етә (теш һаны буйынса ла һуҡыр сысҡандың төрөн билдәләйҙәр).
Һуҡыр сысҡан бер йәшлек сағында уҡ бала таба башлай. Инәләре 4—5 аҙна йөклө йөрөй. Ғаиләһе бер тирәлә йәшәһә лә, күпселектә улар яңғыҙ йәшәргә ярата. Туй ваҡытында бергә булалар. Был март-апрель айҙарына тура килә. Инә һуҡыр сысҡан йылына бер тапҡыр 4—5 бала таба.
Был йәнлектең дошманы юҡ, тиһәң дә була. Ара-тирә ер өҫтөнә килеп сыҡҡандарында уларҙы төлкөләр, бесәйҙәр генә тотмаһа, әлбиттә. Кешеләрҙең биләмәһенә (баҡса, бесәнлек һәм башҡалар) эләккәндәренең дә ғүмере ҡыйылыуы бар/
Һуҡыр сысҡандарҙың файҙалы яғы ла бихисап. Улар ерҙе йырғыслап, берҙән, зыян килтерһә, икенсе яҡтан, уны өҫтәмә дымландырыуға (ҡыуыштарға һыу тула), йомшартыуға булышлыҡ итә. Шулай уҡ уларҙың, ер өсөн файҙалы булған ямғыр селәүсененән тыш, үҫемлектәр өсөн зыянлы төрлө ҡорттарҙың, ҡусҡарҙарҙың дошманы икәнен дә оноторға ярамай.
Һуҡыр сысҡан (лат. Talpa europaea) — Soricomorpha отряды һөтимәрҙәр ғаиләһендәге кимереүсе хайуан. Евразияла (63° төньяҡ киңлеккә тиклем), Төньяҡ Америкала (Канаданың көньяғынан төньяҡ Мексикаға тиклем) киң таралған. Ғәҙәттә, һуҡыр сысҡан ғаиләһе бер тирәлә йәшәй. Ә йырғысланған ерҙәре уларҙың йәшәү өңө генә түгел, һунар биләмәһе лә. Береһенең генә лә биләмәһе йөҙәр метрға етә.
Duzhaet, lij heuh duzoenj, dwg cungj doenghduz ndeu.
Боьлкъазар тайпанаш, я боьлкъазарш (лат. Talpidae) — доьзал декхашдолчарех салгаматашдуучеран тобанера[1]. Шуьйра яьржина Евразехь а, Къилбаседа Америкехь а (къилбан Канадера къилбаседа Мексике кхаччалц). Евразин къилбаседехь 63° къ.-с. ш. кхаччалц.
Боьлкъазарш — салгаматашдуучарех кегийра а, юккъера а барамера дийнаташ: дегӀ 5-21 см деха ду; йозалла 9-170 г. ю. Уьш (тӀехула еха латта охку боьлкъазарш йоцурш) латтан бухахь охкучу дахарах йоьлла ю. Церан дегӀ озийна, гоьрга, буькъа, нийса, бархатан чо а баьлла ду. Боьлкъазаран кетар шакепара башха ю — цуьнан чо бахло нийсса, цхьана агӀор хьаькхна бац. Иза бахьанехь боьлкъазар дӀасхьаяхало латта бухахь муьлххачу агӀора — чо паргӀата буьжу хьалха а, тӀехьа а. Бооьлкъазарш цхьана басахь хуьлу, Ӏаьржа, Ӏаьржа-бора я таьӀана-сира. Шарахь кхузза чо туьлу: бӀаьста, аьхка, гурахь. Когаш доца ду, хьалхарниш белкепара шордина ду; мӀараш яккхий, лакхара чӀапйина ю. ТӀехьара когаш гӀийла хуьлу хьалхарчарел. ЦӀога доца ду. Корта жима, муцӀара бу. Мара озийна цӀоьмалг йина бу. Лаг тӀехула гӀеххьа бен гуш дац. ЛергдогӀа дац. БӀаьргаш кхиана дац — йоӀбӀаьрг а, са гойту пардо а дац, бӀаьрган кӀаг жима а, негӀаршца къевлина а бу; цхьайолчу тайпашна бӀаьргаш тӀе чо болу. Хьожаяр а, хӀума хаадалар а дика ду.
Туьта еха, муцӀара, мочхалин Ӏадмаш чӀогӀа дуткъа ду. Цергаш 33 тӀиера 44 кхаччалц ю. Цергийн барам а, кеп а боьлкъазарийн тайпа билгалдоккхуш лелайо. БукъдаьӀахкаш: йоӀзар 7, некхауьн 13—14, хоттаршан 5—6, гӀартхоттен 5—6, цӀоган 8—27. ДаьӀахкаш, белшан асанера, шуьйра а, чӀогӀа а. Динбухк хоттало белшан даьӀахкаца (кхечу екхашйолчеран — пханаран гаца). Хенан даьӀахк еха а, юткъа а ю. Боьршачеран бакулюм ю.
Ӏуьйшу экханех къаьсташ, масала бӀаьрзанаш, боьлкъазаршка ца ахкало латта цергашца, цундера еха дукха хьолехь кӀеда, семса латта долчохь — хьуьнхахь, байн аренашкахь. Юучунна цара цхьа маша кӀорге а йоцу юурган лоьлийлаш йохку, царна чутекха догӀан нӀаьний. Юурган лоьлийлаш готтий а, еха а хуьлу, аьхка уьш кӀоргехь ца хуьлу, 2-5 см бухахь, Ӏай кӀорго хуьлу. Юурган Ӏуьргийн машано дӀалоцу масех бӀаь йеакӀон метр майда. Ӏуьргаш деттачу латтан бухахула чекхдовлуш (тачанаш, кхин а), боьлкъазаро кӀоргайо лоьлийла 15-30 см кхаччалц. Иштта «дехьадовлийла» ахка хала ду, цундера цхьана дехьаволийла лелайо масех экхано. КӀорга лоьлийла охкуш боьлкъазарш хьалакхуьйсу латтан оьланаш[2]. Бенан чоь 1,5—2 метр кӀоргехь хуьлу, иза кечъеш дукха латта аратотту лакха 1 м диаметр, 80 см лекха йолуш оьла а еш.[3]
Боьлкъазарш еха латтан гонахе тайп-тайпанчу ландшафташкахь, амма гӀоле хетарг, тӀуьна латта долу меттиг ю, ахка атта йолу дера. Дукхаша йолу тайпана боьлкъазарш лаьттан бухара дахар леладо, лоьлийлаш охкуш, букъадаьӀахкйоцурш юуш. Хьалхара когаш охка гӀирс а, латта агӀора а, тӀехьа а дӀататта а башхалла йолуш бу, тӀехула дукхаха йолу боьлкъзарш текхаш лела. Цхьа йолу тайпа боьлкъазарш юург лохуш тӀехула йовлу я латтан тӀехулара дахар леладо. Жигаралла дийнахь-буса я маьркӀажа-буса ю. Метаболизман лакхара барам бу массо а сагалматашдуучеран, боьлкъазарш сутара ю — дийнахь шен йозалла барамехь хӀума юу. Юург йоцуш европан боьлкъазар ца Ӏало 14 сохьтал сов. Ӏаьнан заман чохь цуо юу дуккха а кӀезга аьхкачул, кхин а кӀорге йоьду нӀаьнешна тӀехьа[4]. Ӏаьнна юьту юург догӀанан нӀаьний ду; боьлкъазара уьш дийна дуьту, амма дегӀсецна дуьту, кортош дӀа а кхоллий[5]. Боьлкъазарш еха дукха хьолехь шешша, вовшехкхета дебаезачу хенахь.
Боьлкъазарш пайдехь ю, латта самса доккху, аэрацина а, латта тӀундарна а аьтту бо. Цара халлакайо дукха юьртан а, хьунан а бахаман зуламе йолу букъадаьӀахкйоцурш. Цхьайолу боьлкъазарш зуламдо догӀан нӀаьний дууш, шайн лоьлийлашца стоьмийн а, хастоьмийн а орамаш халлакдеш.
Доьзалло вовшех туху 15—17 тайпа, массо а тайпанийн барам — дезткъа гергга.
ДоьзалкӀелара боьлкъазарш — Talpinae. Еха Евразехь а, Къилбаседа Америкехь а[6]:439—440.
ДоьзалкӀелара Uropsilinae, тайпа Цийн латтаохку боьлкъазарш (Uropsilus), 4 кепара, даьржина Тибетехь а, Цийхь[6]:439:
ДоьзалкӀелара выхухолаш — Desmaninae. Яьржина Европехь а, Малхбузан Сибрехан къилбехь. Наггахь доьзалкӀеларнаш ша лаьтта доьзал санна а лору, наггахь Talpinae юкъахь триба санна лору.
Россехь еха 4 кепара башхаллайоцу боьлкъазар (Talpa) а, 2 — могер (Mogera).
Екхачарна юкъахь боьлкъазарах тера дахар долуш ю:
The family Talpidae[1] (/ˈtælpɪdiː/) includes the moles (some of whom are called shrew moles and desmans) who are small insectivorous mammals of the order Eulipotyphla. Talpids are all digging animals to various degrees: moles are completely subterranean animals; shrew moles and shrew-like moles somewhat less so; and desmans, while basically aquatic, excavate dry sleeping chambers; whilst the quite unique star-nosed mole is equally adept in the water and underground. Talpids are found across the Northern Hemisphere of Eurasia and North America (although none are found in Ireland nor in the Americas south of northern Mexico), and range as far south as the montane regions of tropical Southeast Asia.
The first talpids evolved from shrew-like animals which adapted to digging late in the Eocene in Europe. Eotalpa anglica is the oldest known mole, it was discovered in the Late Eocene deposits of Hampshire Basin, UK.[2] The most primitive living talpids are believed to be the shrew-like moles, with other species having adapted further into the subterranean, and, in some cases, aquatic lifestyles.[3]
Talpids are small, dark-furred animals with cylindrical bodies and hairless, tubular snouts. They range in size from the tiny shrew moles of North America, as small as 10 cm in length and weighing under 12 grams, to the Russian desman, with a body length of 18–22 cm, and a weight of about 550 grams. The fur varies between species, but is always dense and short; desmans have waterproof undercoats and oily guard hairs, while the subterranean moles have short, velvety fur lacking any guard hairs. The forelimbs of moles are highly adapted for digging, with powerful claws, and the paws turned permanently outwards to aid in shovelling dirt away from the front of the body. By contrast, desmans have webbed paws with a fringe of stiff fur to aid in swimming. Moles generally have short tails, but those of desmans are elongated and flattened.[4]
All species have small eyes and poor eyesight, but only a few are truly blind.[4] The external ears are very small or absent.[5] Talpids rely primarily on their sense of touch, having sensory vibrissae on their faces, legs, and tails. Their flexible snouts are particularly sensitive. Desmans are able to close both their nostrils and ears while diving. Unusually, the penis of talpids points backwards, and they have no scrotum.[4]
Females have six or eight teats. Both sexes have claws on all five fingers and on all five toes. The paw has an additional bone called the os falciforme. In burrowing moles, the clavicle and the humeral head are connected. The tibia and the fibula are partially fused in all talpids. The pubis does not connect the two halves of the pelvic girdle. The skull is long, narrow, and rather flattened.[5]
Talpids are generally insectivorous. Moles eat earthworms, insect larvae, and occasionally slugs, while desmans eat aquatic invertebrates such as shrimps, insect larvae, and snails. Talpids have relatively unspecialized teeth, with the dental formula:
Desmans and shrew moles are primarily nocturnal, but moles are active day and night, usually travelling above ground only under cover of darkness. Most moles dig permanent burrows, and subsist largely on prey that falls into them. The shrew moles dig burrows to access deep sleeping chambers, but forage for food on the forest floor by night. Desmans dig burrows in riverbanks for shelter and forage in the water of rivers and lakes. The star-nosed mole is able to make a living much as other moles do, but are also very capable aquatic creatures, where they are able to smell underwater by using their unique proboscis to hold out a bubble of air into the water.
Talpids appear to be generally quite antisocial animals, and although at least one species, the star-nosed mole, will share burrows, talpids are known to engage in much territorial behavior, including extraordinarily fast battles.[4]
The family is divided into three subfamilies, 19 genera and 59 species.
Some studies suggest that this classification into three subfamilies is not entirely accurate, finding Uropsilinae to be the most basal member, then Desmanini, then a clade comprising Neurotrichini, Scaptonychini, and Urotrichini, then the Condylurini, and then Talpini and Scalopini being sister groups to one another. The current classification into 3 subfamilies renders both Talpinae and Scalopinae paraphyletic.[11]
The following mammals have burrowing habits, and have by virtue of convergent evolution many derived characters in common with true moles from the family Talpidae but are nonetheless unrelated.
All species in the family Talpidae are classed as "prohibited new organisms" under New Zealand's Hazardous Substances and New Organisms Act 1996, preventing them from being imported into the country.[12]
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) 
The family Talpidae (/ˈtælpɪdiː/) includes the moles (some of whom are called shrew moles and desmans) who are small insectivorous mammals of the order Eulipotyphla. Talpids are all digging animals to various degrees: moles are completely subterranean animals; shrew moles and shrew-like moles somewhat less so; and desmans, while basically aquatic, excavate dry sleeping chambers; whilst the quite unique star-nosed mole is equally adept in the water and underground. Talpids are found across the Northern Hemisphere of Eurasia and North America (although none are found in Ireland nor in the Americas south of northern Mexico), and range as far south as the montane regions of tropical Southeast Asia.
The first talpids evolved from shrew-like animals which adapted to digging late in the Eocene in Europe. Eotalpa anglica is the oldest known mole, it was discovered in the Late Eocene deposits of Hampshire Basin, UK. The most primitive living talpids are believed to be the shrew-like moles, with other species having adapted further into the subterranean, and, in some cases, aquatic lifestyles.
Talpedoj (Talpidae) estas familio de Insektomanĝulaj mamuloj, al kiu apud la talpo apartenas ankaŭ la miogalo.
La familio konsistas el 3 subfamilioj, 7 triboj, kaj 17 genroj:
Talpedoj (Talpidae) estas familio de Insektomanĝulaj mamuloj, al kiu apud la talpo apartenas ankaŭ la miogalo.
Los tálpidos son una familia de mamíferos placentarios del orden Eulipotyphla, aunque durante mucho tiempo fueron clasificados dentro del orden Insectivora. Incluye, entre otros, los topos y los desmanes.
Habitan en América del Norte y el continente euroasiático, estando restringidos al hemisferio norte del globo. Los fósiles de tálpidos más antiguos hallados pertenecen al Eoceno temprano.
La mayoría de topos se caracterizan por ser —en mayor o menor medida— animales subterráneos, a excepción de los desmanes, que son acuáticos. Los topos musarañas del género Uropsilus son los más pequeños y primitivos de la familia y comparten hábitats y costumbres más propias de las musarañas que de los topos, como buscar alimento en la superficie.
Los tálpidos varían en tamaño desde los mencionados topos musaraña que miden en torno a 2.4 cm y pesan menos de 12 g, al desmán almizclado (Desmana moschata), que llega hasta los 20 cm y 550 g de peso.
Los topos excavadores han desarrollado una serie de especializaciones evolutivas para su vida subterránea. Su cuerpo es fusiforme, más típico de animales acuáticos. Sus ojos son diminutos y en ocasiones están cubiertos de piel, hecho del que sirvió Darwin en su teoría de la selección natural alegando que los topos no necesitan el sentido de la vista en los ambientes subterráneos y que mantenerla suponía un exceso de energía inútil.[1]
Carecen de pabellón auditivo externo. Los topos confían principalmente en su sentido del tacto y poseen vibrisas en cara, extremidades y cola. Su hocico flexible es especialmente sensible.
Sus patas, cortas y fuertes, están provistas de fuertes y grandes uñas que utilizan para escarbar galerías, las cuales pueden alcanzar hasta 150 cm de longitud. Los codos se encuentran desplazados dorsalmente y rotados, de modo que las palmas de las extremidades anteriores quedan orientada hacia atrás, potenciando la acción de excavar. Su piel fina y suave facilita el movimiento por la madriguera, tanto hacia delante como hacia atrás. En los machos el pene queda orientado hacia atrás y carecen de escroto.
Los desmanes son acuáticos. Habitan lugares cercanos al agua y se han especializado en nadar y cazar bajo el agua. Para ello se ayudan de unas patas palmeadas y de una cola larga y plana. Su piel tiene un pelo suave y sedoso, lo cual ha fomentado su caza durante años. Son capaces de cerrar las ventanas de la nariz y oído cuando están nadando.
Los tálpidos tienen una dentición poco especializada. Su fórmula dentaria es:
Los tálpidos tienen un alto índice metabólico lo que les hace tener un apetito insaciable. La mayoría de topos cavan madrigueras permanentes y subsisten principalmente alimentándose de las presas que caen en ellas. Los topos musaraña, aunque también cavan túneles, se alimentan en la superficie. Los desmanes cavan madrigueras únicamente para protegerse y se alimentan en ríos y lagos. Prefieren suelos húmedos y fáciles de excavar pero pueden habitar en cualquier tipo de suelo con la profundidad suficiente para su madriguera.
Mientras que los desmanes son principalmente nocturnos, los topos son tanto de diurnos como nocturnos, debido a que bajo tierra solo hay oscuridad. Suelen combinar 3 o 4 horas de actividad con el mismo tiempo de descanso. La mayoría son animales solitarios. Muy pocas especies construyen madrigueras compartidas, como el topo de nariz estrellada (Condylura cristata).
La dieta principal de los topos son las lombrices, aunque también se alimentan de otros invertebrados o incluso pequeños ratones que atrapan en la entrada de su madriguera. La saliva de los topos contiene toxinas capaces de paralizar a las lombrices por lo que son capaces de almacenar a sus presas vivas para consumirlas posteriormente. Construyen despensas especializadas para este propósito. Antes de comérselas, los topos las exprimen entre sus patas para extraer la tierra que hayan podido ingerir.
Los topos son animales difíciles de avistar en condiciones normales. Los adultos solo salen a la superficie para buscar hojas y hierba para construir su nido. Lo más frecuente es ver los característicos montículos de sus madrigueras, los cuales aparecen cuando cavan nuevos túneles, bien para ampliar su «trampa» o bien para buscar topos del sexo opuesto. La aparición de estos montículos indica la presencia de un topo.
Se les encuentra, generalmente, en tierras de cultivo, prados o jardines y, en menor medida, en los bosques. Los montículos pueden echar a perder la buena estética de los jardines particulares aunque su presencia indica una buena salud del jardín. Otros problemas causados por topos son la contaminación de ensilados con partículas de tierra, haciendo que este pierda palatabilidad para el ganado; el cubrimiento los pastos con tierra fresca, disminuyendo el tamaño de estos; daños a la maquinaria agrícola al dejar piedras expuestas, daños a las plantas jóvenes por alteraciones en el suelo y daños al sistema de drenaje. Otros animales como musarañas o campañoles pueden utilizar los túneles de los topos para alimentarse de las raíces de las plantas.
Por esta razón son considerados como plagas en muchos países y son exterminados. En otros países, como Alemania, están protegidos pero pueden ser cazados con permiso. Para controlarlos se emplean trampas, bombas de humo o venenos como carburo de calcio o estricnina.
Los tálpidos son una familia de mamíferos placentarios del orden Eulipotyphla, aunque durante mucho tiempo fueron clasificados dentro del orden Insectivora. Incluye, entre otros, los topos y los desmanes.
Habitan en América del Norte y el continente euroasiático, estando restringidos al hemisferio norte del globo. Los fósiles de tálpidos más antiguos hallados pertenecen al Eoceno temprano.
La mayoría de topos se caracterizan por ser —en mayor o menor medida— animales subterráneos, a excepción de los desmanes, que son acuáticos. Los topos musarañas del género Uropsilus son los más pequeños y primitivos de la familia y comparten hábitats y costumbres más propias de las musarañas que de los topos, como buscar alimento en la superficie.
Mutlased (Talpidae) on imetajate sugukond.
Eestis elab üks sellesse sugukonda kuuluv liik: euroopa mutt (Talpa europaea).
Satorra (Talpidae familia) animalia ugaztuna da, intsektujaleen ordenakoa. Lurrazpian bizi da, zuloak eginez. Espezie batzuk uretakoa edo erdiuretakoa da.
Euren gorputza, zilindrikoa da, eta ez da leporik ageri, larruz estalita, begi txikiekin. Belarriak ez dituzte ikusgai. Muturrean eta buztanean ileak dituzte. Hauek, organo sentikorrak edo ukimenekoak dira.
Bere hankek, atzazal handi eta indartsuak dituzte, 150 metroko luzera har dezaketen zuloak egiteko prestatuak. Bere hankak laburrak eta indartuak dira.
Bere gorputzak, 17 zentimetroko luzera har dezake, emeak harrak baino handiagoak diren arren. Euren buztanak 4 zentimetroko luzera du.
Euren habiak, hostoz bigunduak, 5 metroko sakoneran daude. Bertan biltzen dituzte zizare eta beste ornogabe batzuk, gero jateko.
Ohi, landa lurretan, larreetan edo lorategietan aurki daitezke. Baita basoetan ere, hau hain ohikoa ez den arren. Ugalketari dagokionez, urtean bi umealdi izan ditzake. Horietako bakoitzean, 5 ume izatera hel daiteke, gazteak, ugalketa heldutasunera, jaio eta urte betera heltzen direlarik.
Satorrak Ipar Amerikan, Europan eta Asian aurki daitezke
Familia 3 azpifamilia, 7 tribu eta 17 generotan banatuta dago:
Satorra (Talpidae familia) animalia ugaztuna da, intsektujaleen ordenakoa. Lurrazpian bizi da, zuloak eginez. Espezie batzuk uretakoa edo erdiuretakoa da.
Euren gorputza, zilindrikoa da, eta ez da leporik ageri, larruz estalita, begi txikiekin. Belarriak ez dituzte ikusgai. Muturrean eta buztanean ileak dituzte. Hauek, organo sentikorrak edo ukimenekoak dira.
Bere hankek, atzazal handi eta indartsuak dituzte, 150 metroko luzera har dezaketen zuloak egiteko prestatuak. Bere hankak laburrak eta indartuak dira.
Bere gorputzak, 17 zentimetroko luzera har dezake, emeak harrak baino handiagoak diren arren. Euren buztanak 4 zentimetroko luzera du.
Euren habiak, hostoz bigunduak, 5 metroko sakoneran daude. Bertan biltzen dituzte zizare eta beste ornogabe batzuk, gero jateko.
Ohi, landa lurretan, larreetan edo lorategietan aurki daitezke. Baita basoetan ere, hau hain ohikoa ez den arren. Ugalketari dagokionez, urtean bi umealdi izan ditzake. Horietako bakoitzean, 5 ume izatera hel daiteke, gazteak, ugalketa heldutasunera, jaio eta urte betera heltzen direlarik.
Satorrak Ipar Amerikan, Europan eta Asian aurki daitezke
Kontiaiset eli maamyyrät (Talpidae) on nisäkäsheimo Soricomorpha-lahkossa. Useimmat heimon edustajista elävät maanalaisissa tunneleissa Pohjois-Amerikassa, Euroopassa ja Aasiassa.
Kontiaisten heimo jaetaan nykyisin kolmeen elossa olevaan alaheimoon: Talpinae, Scalopinae ja Uropsilinae.[3] Näkemykset luokittelusta ovat kuitenkin vaihdelleet: välillä alaheimoja on katsottu olevan kolmen sijasta viisi, ja vesikontiaiset on välillä luettu omaan Desmanidae-heimoonsa.[3] Elossa olevien alaheimojen lisäksi tunnetaan esihistoriallinen alaheimo Gaillardiinae, jonka kaikki lajit ovat kuolleet sukupuuttoon.[3]
Kontiaisten vartalo on sylinterimäinen ja pituudeltaan 6,3–21,5 senttimetriä. Painoltaan eläimet ovat 9–170-grammaisia. Kontiaisten kuono on pitkä ja liikkuva. Heimon lajeilla on pienet silmät ja korvalehtiä ei yleensä ole lainkaan. Kontiaisten turkki koostuu lyhyistä karvoista ja on yleensä väritykseltään tumma tai musta, joskus myös kiiltävä. Karvat ovat taipuisia, joten maamyyrät pystyvät etenemään maan alla myös takaperin. Raajat ovat lyhyet ja niissä on kussakin viisi varvasta. Eturaajat ovat voimakkaat ja levinneet lapiomaisiksi.
Kontiaiset eivät ole sokeita, vaikka niin saattaa kuulla väitettävän. Niiden silmät ja korvat ovat todella pienet, jotteivat ne peity hiekalla. Kontiaisten näkö on kuitenkin huono. Ne näkevät liikkeen ja pystyvät erottamaan valon, mutta värejä ne eivät näe.
Kontiaiset muistuttavat ulkonäöltään ja elintavoiltaan huomattavan paljon muun muassa tanrekkiensukuisia kultakontiaisia eli kultamyyriä (Chrysochloridae), jyrsijöihin kuuluvia sokkohiiriä (Spalacidae) ja maamyyrärottia (Bathyergidae) sekä pussieläimiin kuuluvia pussikontiaisia eli pussimaamyyriä (Notoryctidae). Nämä viisi nisäkäsryhmää eivät ole läheistä sukua toisilleen, vaan niiden samankaltaiset ominaisuudet ovat seurausta konvergentistä evoluutiosta. Myös hyönteisiin kuuluvat maamyyräsirkat (Gryllotalpidae) ovat kehittyneet elintavoiltaan kontiaisten kaltaisiksi.
Tšekkiläisen Zdeněk Milerin luoma animaatiohahmo Myyrä esittää kontiaista.
Kontiaiset eli maamyyrät (Talpidae) on nisäkäsheimo Soricomorpha-lahkossa. Useimmat heimon edustajista elävät maanalaisissa tunneleissa Pohjois-Amerikassa, Euroopassa ja Aasiassa.
Kontiaisten heimo jaetaan nykyisin kolmeen elossa olevaan alaheimoon: Talpinae, Scalopinae ja Uropsilinae. Näkemykset luokittelusta ovat kuitenkin vaihdelleet: välillä alaheimoja on katsottu olevan kolmen sijasta viisi, ja vesikontiaiset on välillä luettu omaan Desmanidae-heimoonsa. Elossa olevien alaheimojen lisäksi tunnetaan esihistoriallinen alaheimo Gaillardiinae, jonka kaikki lajit ovat kuolleet sukupuuttoon.
Kontiaisten vartalo on sylinterimäinen ja pituudeltaan 6,3–21,5 senttimetriä. Painoltaan eläimet ovat 9–170-grammaisia. Kontiaisten kuono on pitkä ja liikkuva. Heimon lajeilla on pienet silmät ja korvalehtiä ei yleensä ole lainkaan. Kontiaisten turkki koostuu lyhyistä karvoista ja on yleensä väritykseltään tumma tai musta, joskus myös kiiltävä. Karvat ovat taipuisia, joten maamyyrät pystyvät etenemään maan alla myös takaperin. Raajat ovat lyhyet ja niissä on kussakin viisi varvasta. Eturaajat ovat voimakkaat ja levinneet lapiomaisiksi.
Kontiaiset eivät ole sokeita, vaikka niin saattaa kuulla väitettävän. Niiden silmät ja korvat ovat todella pienet, jotteivat ne peity hiekalla. Kontiaisten näkö on kuitenkin huono. Ne näkevät liikkeen ja pystyvät erottamaan valon, mutta värejä ne eivät näe.
Kontiaiset muistuttavat ulkonäöltään ja elintavoiltaan huomattavan paljon muun muassa tanrekkiensukuisia kultakontiaisia eli kultamyyriä (Chrysochloridae), jyrsijöihin kuuluvia sokkohiiriä (Spalacidae) ja maamyyrärottia (Bathyergidae) sekä pussieläimiin kuuluvia pussikontiaisia eli pussimaamyyriä (Notoryctidae). Nämä viisi nisäkäsryhmää eivät ole läheistä sukua toisilleen, vaan niiden samankaltaiset ominaisuudet ovat seurausta konvergentistä evoluutiosta. Myös hyönteisiin kuuluvat maamyyräsirkat (Gryllotalpidae) ovat kehittyneet elintavoiltaan kontiaisten kaltaisiksi.
Tšekkiläisen Zdeněk Milerin luoma animaatiohahmo Myyrä esittää kontiaista.
Les Talpidés (Talpidae) représentent une famille de mammifères de l'ordre des Soricomorpha qui était traditionnellement classée dans l'ordre des Insectivora.
Ce groupe comprend des fouisseurs, des coureurs et des espèces aquatiques insectivores. La famille des Talpidés est divisée en plusieurs sous-familles et autres rangs inférieurs dont la composition est encore controversée au début du XXIe siècle, malgré les avancées des études génétiques [1].
Cette famille a été décrite pour la première fois en 1817 par le naturaliste saxon devenu sujet russe Johann Fischer von Waldheim (1771-1853). Ce taxon est issu du latin talpa qui signifie « taupe »[2].
Traditionnellement, les espèces de cette famille sont classées dans l'ordre des Insectivora, un regroupement qui est progressivement abandonné au XXIe siècle[1].
Classification plus détaillée selon le Système d'information taxonomique intégré (SITI ou ITIS en anglais) :
Selon ITIS (14 décembre 2014)[3] et Mammal Species of the World (version 3, 2005) (14 décembre 2014)[1] :
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (14 décembre 2014)[1] :
Avec les genres fossiles selon Paleobiology Database (14 décembre 2014)[4] :
Les Talpidés (Talpidae) représentent une famille de mammifères de l'ordre des Soricomorpha qui était traditionnellement classée dans l'ordre des Insectivora.
Ce groupe comprend des fouisseurs, des coureurs et des espèces aquatiques insectivores. La famille des Talpidés est divisée en plusieurs sous-familles et autres rangs inférieurs dont la composition est encore controversée au début du XXIe siècle, malgré les avancées des études génétiques .
Os tálpidos (Talpidae) son unha familia de mamíferos placentarios da orde Soricomorpha, aínda que durante moito tempo foron clasificados dentro da orde Insectivora. Inclúe, entre outros, ás toupas e ás aguaneiras ou toupas de auga.
Habitan na América do Norte e no continente euroasiático, estando restrinxidas ao hemisferio norte do globo. Os fósiles de tálpidos máis antigos achados pertencen ao Eoceno cedo.
A maioría das toupas caracterízanse por ser en maior ou menor medida animais subterráneos, agás os aguaneiros, que son acuáticos. As toupas furafollas do xénero Uropsilus son as máis pequenas e primitivas da familia e comparten hábitats e costumes máis propios dos furafollas cós das toupas, como buscar alimento na superficie.
Os tálpidos varían en tamaño dende as mencionadas toupas furafollas que miden en torno a 2.4 cm e pesan menos de 12 g, ao aguaneiro ruso (Desmana moschata), que chega ata os 20 cm e 550 g de peso.
As toupas escavadoras desenvolveron unha serie de especializacións evolutivas para a súa vida subterránea. O seu corpo é fusiforme, máis típico de animais acuáticos. Os seus ollos son ananos e en ocasións están cubertos de pel, feito do que serviu Darwin na súa teoría da selección natural alegando que os topos non necesitan o sentido da vista nos ambientes subterráneos e que mantela supoñía un exceso de enerxía inútil.[1]
Carecen de pavillón auditivo externo. As toupas confían principalmente no seu sentido do tacto e posúen vibrisas na súa cara, extremidades e cola. O seu fociño flexible é especialmente sensible.
As súas patas, curtas e fortes, están provistas de fortes e grandes unllas que empregan para escarvar galerías, as cales poden acadar ata 150 m de lonxitude. Os cóbados atópanse desprazados dorsalmente e rotados, de xeito que as palmas das extremidades anteriores quedan orientadas cara detrás, potenciando a acción de escavar. A súa pel fina e suave facilita o movemento pola toupeira, tanto cara adiante como cara detrás. Nos machos o pene queda orientado cara atrás e carecen de escroto.
Os aguaneiros son acuáticos. Habitan lugares preto da auga e especializáronse en nadar e cazar baixo a auga. Para iso axúdanse dunhas patas palmadas e dunha cola longa e chá. A súa pel ten un pelo suave e sedoso, o cal fomentou a súa caza durante anos. Son quen de pechar as fiestras do nariz e oído cando están nadando.
Os tálpidos teñen un alto índice metabólico o que lles conduce a ter un apetito insaciable. A maioría das toupas cavan toupeiras permanentes e subsisten principalmente alimentándose das presas que caen nela. As toupas furafollas, aínda que tamén cavan túneles, aliméntanse na superficie. Os aguaneiros cavan toupeiras unicamente para protexerse e aliméntanse en ríos, regatos e lagos. Prefiren chans húmidos e doados de escavar pero poden habitar en calquera tipo de chan coa profundidade suficiente para a súa toupeira.
Mentres que os aguaneiros son principalmente nocturnos, as toupas son activas tanto de día como de noite, debido a que baixo terra só hai escuridade. Adoitan combinar 3 ou 4 horas de actividade co mesmo tempo de descanso. A maioría son animais solitarios. Moi poucas especies constrúen toupeiras compartidas, coma a toupa de nariz estrelado (Condylura cristata).
A dieta principal dos topos son as miñocas, aínda que tamén aliméntanse doutros invertebrados ou ata pequenos ratóns que atrapan na entrada da toupeira. A saliva dos topos contén toxinas capaces de paralizar ás miñoas polo que son quen de amorear ás súas presas vivas para consumilas posteriormente. Constrúen "despensas" especializadas para este propósito. Antes de comelas, as toupas exprímenas entre as súas patas para extraer a terra que poidan inxerir.
As toupas son animais difíciles de avistar en condicións normais. Os adultos só saen á superficie para buscar follas e herba para construír o seu niño. O máis frecuente é ver os característicos montículos das toupeiras, as cales aparecen cando cavan novos túneles, ben para ampliar a súa "trampa" ou ben para buscar toupas do sexo oposto. A aparición destes montículos indica a presenza dunha toupa.
As toupas atópanse xeralmente, en terras de cultivo, praderías ou xardíns e, en menor medida, nos bosques. Os montículos poden botar a perder a boa estética dos xardíns particulares aínda que a súa presenza indica a boa saúde do xardín. Outros problemas causados polas toupas son a contaminación de ensilados con partículas de terra, facendo que este perda palatibilidade para o gando; cubrir os pastos con terra fresca, diminuíndo o tamaño destes; danos á maquinaria agrícula ao deixar pedras expostas, danos ás plantas novas por alteracións no chan e danos ao sistema de drenaxe. Outros animais coma os furafollas poden empregar os túneles das toupas para alimentarse das raíces das plantas.
Por esta razón son considerados como pragas en moitos países e son exterminados. Noutros países, como Alemaña, están protexidos mais poden ser matados con permiso. Para controlalos empréganse trampas, bombas de fume ou velenos como carburo de calcio ou estricnina. O máis habitual é inundiar a toupeira de auga ou enchela de fume, aínda que medidas máis humanas buscan capturar á toupa viva para trasladala a outro lugar.
Os tálpidos (Talpidae) son unha familia de mamíferos placentarios da orde Soricomorpha, aínda que durante moito tempo foron clasificados dentro da orde Insectivora. Inclúe, entre outros, ás toupas e ás aguaneiras ou toupas de auga.
Habitan na América do Norte e no continente euroasiático, estando restrinxidas ao hemisferio norte do globo. Os fósiles de tálpidos máis antigos achados pertencen ao Eoceno cedo.
A maioría das toupas caracterízanse por ser en maior ou menor medida animais subterráneos, agás os aguaneiros, que son acuáticos. As toupas furafollas do xénero Uropsilus son as máis pequenas e primitivas da familia e comparten hábitats e costumes máis propios dos furafollas cós das toupas, como buscar alimento na superficie.
Krtice su pripadnici porodice sisavaca (Talpidae) u redu Soricomorpha koji žive ispod tla, kopajući tunele. Neke vrste su dijelom i vodene, kao što su Desmani. Imaju cilindrična tijela prekrivena crnim krznom sa malim ili pokrivenim očima i općenito se ne služe vidom, dok im uši nisu vidljive. Hrane se malim beskralješnjacima koji također žive ispod zemlje. Krtice se nalaze u Europi, Sjevernoj Americi i Aziji.[1][2]
Na području Euroazije i Amerike se nalazi 35 vrsta. Krtice se pogrešno smatraju štetočinama: ne jedu korijene biljaka već kukce i nametnike a kopanjem miješaju humus. Jedini su problem nakupine zemlje kada izađu na površinu.
Krtice su općenito male životinje: dužina tijela im je između 6 i 22 cm a težina između 9 i 170 grama. Dužina repa varira od vrste do vrste: u većini je kratak, prekriven rijetkim dlakama koje služe za opipavanje i omogućuju orijentaciju prema natrag. No kod ruskog Desmana je rep skoro jedanko dug kao i tijelo te čak i omogućuje kretanje u vodi.
Tijela krtica su cilindrična, sa kratkim vratom koji spaja zaoštrenu glavu. Krzno im je nježno i mekano. Mogu se stoga kretati u tunelima i naprijed i nazad. Desmani imaju i krzno koje odbija vodu. Sve vrste imaju žlijezde.
Udovi krtica su kratki i završavaju sa po pet prsta sa kandžama ili noktima. Većinom se koriste za kopanje zemlje. Goljenica i kopča udova su spojeni u unutrašnoj polovici. Ruke leže daleko ispred prsog koša, blizu glave. Zglobovi su spojeni sa ramenima te služe samo za pozicioniranje ruke. Ove životinje imaju za sisavce jedinstveno gibku poveznicu između ključne kosti i ruke. Kopanje se odvija uz pomoč okretanja gornje ruke koja ima dobro razvijene mišiće.[1]
Udovi Desmana su pak prekriveni kožom za plivanje i dlakama nalik četki koji su prilagođeni vodenom životu te se ne koriste često za kopanje, makar mogu napraviti svoje vlastite nastambe.
Lubanja krtica je izdužena i ravna, sa karakteristično dugim nosom koji sliči surli te je vrlo gipkljiv i većinom nema dlaka. Oči krtica su zakržljale, male i dijelom prekrivene kožom. Većina vrsta jedino može uočiti razliku između mračnog i svijetlog. Svakoj vrsti nedostaje pužnica, izuzev Uropsilinae.
Čeljust krtica je, poput većine kukcojeda, prekrivena oštrim zubima i prilagođena njihovom životnom načinu. Krtice imaju između 34 i 44 zuba – neke vrste koje imaju 44 zuba su sačuvale originalni broj visokih sisavaca. Mliječni zubi se često zamijene stalnim zubima kratko nakon rođenja ili još i prije.
Važnu ulogu u percepciji igra njuh pošto je područje njuške bogata njušnim receptorima. I sluh je dobro razvijen.
probavni takt je kod svih kukcojeda jednostavno građen. Crijeva su kratka i nalikuju na jednostavnu cijev, a slijepo crijevo nedostaje. Krtice su se i prilagodile rijetkom kisiku u tunelima, tako da im je udio hemoglobina u krvi upadljivo viši od sisavaca slične veličine.
Mužjacima testisi leže izvan trbušne šupljine u mošnjastim borama, dok ženke imaju dvodijelnu maternicu.
Krtice izbjegavaju pjeskovito tlo i vole rahlu zemlju. Prirodni neprijatelji su im tvorovi, sokolovi, lasice, sove i zmije. Komore sa gnijezdom nalaze se uglavnom između 30-60 cm ispod površine. Glasaju se piskavim zvukom.
Porodica se dijeli na tri podporodice, 7 plemena i 17 genera:
Podzemne krtice provode većinu života u jednom podzemnom sustavu tunela kojeg su sami iskopali. Suvišni materijal se izbacuje na površinu u obliku krtičnjaka.[1] Ovisno o vrstama i životnom prostoru, tuneli se nalaze ili blizu površine ili duboko pod zemljom. U hladnijim regijama se krtice po zimi zadržavaju na većim dubinama, gdje je toplije. Uz tunele su napravljene i čelije za gnijezda koje se postiru materijalom biljaka.
Zbog kopanja krtice igraju ulogu u Pedogenezi jer miješanjem humusa tla sudjeluju u okviru Bioturbacije. Također, prenose podzemni materijal lišen humusa prema dolje.
Krtice su, poput većine kukcojeda, samotnjaci i reagiraju agresivno na druge krtice. Samo neke vrste dijele sustav tunela sa drugim krticama, koje toleriraju jedino kada ima dovoljno hrane. U tu vrstu spada i Desman. Nemaju ni određeni ritam dana i noći. Europska krtica, primjerice, dijele svoje aktivnosti na tri faze spavanja i budnosti, pri čemu se budne većinom prijepodne, poslijepodne ili oko ponoći sa trajanjem od oko 4 i 5 sata.
Krtice ne spavaju zimski san. One vrste koje žive u hladnijim regijama, po zimi odlaze dublje pod zemlju i skupe zalihe hrane. Europska krtica čak uzgaja gliste: odgrize im gornje segmente tijela tako da ne mogu pobijeći, ali ostanu na životu.
Krtice nalaze hranu kopanjem ispod zemlje, potragom po tunelima ili na površini zemlje. Sve ovisi o vještini životinje ili godišnjem dobu. Većinom se hrani glistama, kukcima i njihovim larvama te drugim beskralješnjacima. Prije nego pojedu gliste, krtice ih provuku kroz svoje šape kako bi izbacili zemlju iz crva[3]. Krtice imaju brz metabolizam i moraju dnevno uzimati puno hrane. Europska krtica, primjerice, ne može izdržati duže pauze bez hrane (između 12 i 24 sata) te dnevno konzumira hranu dovoljnu za polovicu svoje težine.
Vrsta Condylura cristata može otkriti, uhvatiti i pojesti hranu brže nego što ljudsko oko može slijediti[4]
Većina vrsta razmnožava se jednom godišnje, a ženke se kote većinom u proljeće. Trudnoća traje između 28 i 50 dana. Krtice koje su došle na svijet su isprva bez krzna i bespomoćne, ali brzo narastu. Nakon 21 dana im se otvore oči a nakon 8 tjedana su već samostalni. Već od druge godine života krtice postanu spolno aktivne. Životni vijek tih životinja je negdje između 3 i 6 godina.
Nekada je čovjek lovio krtice radi krzna, no danas se to više ne događa. Današnji konflikt čovjeka i krtice se odvija zbog krtičnjaka na travnjacima. Iako su krtice većinom mesožderi i ne uzimaju biljnu hranu, ipak povremeno mogu oštetiti korijene nekih biljaka, no većinom krtičnjaci smetaju samo zbog "estetskih razloga". Stoga ljudi istrebljuju krtice tako da su u međuvremenu neke vrste ugrožene.
IUCN je stavio dvije vrste pod status „ugroženosti od istrebljenja“ (critically endangered) a osam vrsta su "jako ugrožene" (endangered) ili samo "ugrožene" (vulnerable) [5].
Dugo vremena se mislilo da su krtice u bliskom srodstvu s rovkom, no molekularna istraživanja su otkrila da zapravo dijele taksone i sa ježevima[6]. Fosili tih životinja postoje od Eocena, a najstariji primjerak je u Europi pronađena vrsta Eotalpa. U Sjevernoj Americi postoje od Oligocena a u Aziji od Miocena.
Krtice su pripadnici porodice sisavaca (Talpidae) u redu Soricomorpha koji žive ispod tla, kopajući tunele. Neke vrste su dijelom i vodene, kao što su Desmani. Imaju cilindrična tijela prekrivena crnim krznom sa malim ili pokrivenim očima i općenito se ne služe vidom, dok im uši nisu vidljive. Hrane se malim beskralješnjacima koji također žive ispod zemlje. Krtice se nalaze u Europi, Sjevernoj Americi i Aziji.
Na području Euroazije i Amerike se nalazi 35 vrsta. Krtice se pogrešno smatraju štetočinama: ne jedu korijene biljaka već kukce i nametnike a kopanjem miješaju humus. Jedini su problem nakupine zemlje kada izađu na površinu.
Knoty (Talpidae) su swójba z rjadownje cycakow, kotraž słuša do rjada insektožračkow. Do swójby słušeja něhdźe 35 družinow w měrnych klimowych pasmach Eurazije a Sewjerneje Ameriki, při čimž je Europski knot (Talpa europaea) jenička družina w srjedźnej Europje. Wjetšina knotow – nic pak wšě – je zwjetša pod zemju žiwa, hdźež zwěrjata ze swojimaj łopatkojtymaj pacomaj chódby hrjebaja.
Wone su zwjetša małke zwěrjata z dołhotu mjez 6 a 22 centimetrami a wahu wot 9 do 170 gramow. Najwjetša družina je ruski desman, kotryž je jako jedyn z mało zastupjerjow swójby zwjetša we wodźe žiwy. Wopuš je pola hrjebacych družinow chětro krótki, pola tamnych ma zdźěla samsnu dołhotu kaž ćěło. Najwažniši zmysł při pytanju cyroby je nuchanski, tež słuch je derje wuwity. Knoty su zwjetša samotarjo a nimaja (hač na nad zemju žiwe družiny) wurazny dnjowy rytmus, ani zymski spar njedźerža.
Knot so ze wšelakimi čerwjemi, wudźenkami, kruhowačkami a insektami zežiwja, zrědka tež z mjeńšimi rjapnikami.
W nuzach za čas zašłych wójnow so knoty łójachu a jich kožuchi předawachu. W nowšim času stachu so wosebje w Europje z woporom moderneho ratarstwa.
Knoty (Talpidae) su swójba z rjadownje cycakow, kotraž słuša do rjada insektožračkow. Do swójby słušeja něhdźe 35 družinow w měrnych klimowych pasmach Eurazije a Sewjerneje Ameriki, při čimž je Europski knot (Talpa europaea) jenička družina w srjedźnej Europje. Wjetšina knotow – nic pak wšě – je zwjetša pod zemju žiwa, hdźež zwěrjata ze swojimaj łopatkojtymaj pacomaj chódby hrjebaja.
Wone su zwjetša małke zwěrjata z dołhotu mjez 6 a 22 centimetrami a wahu wot 9 do 170 gramow. Najwjetša družina je ruski desman, kotryž je jako jedyn z mało zastupjerjow swójby zwjetša we wodźe žiwy. Wopuš je pola hrjebacych družinow chětro krótki, pola tamnych ma zdźěla samsnu dołhotu kaž ćěło. Najwažniši zmysł při pytanju cyroby je nuchanski, tež słuch je derje wuwity. Knoty su zwjetša samotarjo a nimaja (hač na nad zemju žiwe družiny) wurazny dnjowy rytmus, ani zymski spar njedźerža.
Knot so ze wšelakimi čerwjemi, wudźenkami, kruhowačkami a insektami zežiwja, zrědka tež z mjeńšimi rjapnikami.
W nuzach za čas zašłych wójnow so knoty łójachu a jich kožuchi předawachu. W nowšim času stachu so wosebje w Europje z woporom moderneho ratarstwa.
I Talpidi (Talpidae) sono una famiglia di mammiferi soricomorfi che comprende le talpe e i desman.
Le talpe sono, a vari livelli, animali sotterranei, mentre i desman sono acquatici. I talpidi sono diffusi attraverso tutto l'emisfero settentrionale, in Asia, Europa e Nordamerica.
I primi talpidi si evolsero in Europa, durante l'Eocene superiore, a partire da animali simili al toporagno. Si ritiene che i talpidi viventi più primitivi siano le talpe-toporagno, insieme ad altre specie che si sono evolute sia ad uno stile di vita sotterraneo che ad uno acquatico[1].
I talpidi sono piccoli animali dal pelo scuro con corpi cilindrici e musi glabri e tubulari. Variano nelle dimensioni dalle minuscole talpe-toporagno, lunghe soltanto 2,2 cm e dal peso di 12 grammi, al desman russo, con un corpo lungo 18–22 cm cm ed un peso di 550 grammi. Il pelo varia a seconda delle specie; i desman hanno un sottopelo impermeabile e dei peli di guardia oleosi, mentre le talpe sotterranee hanno una corta pelliccia vellutata priva di ogni pelo di guardia. Gli arti anteriori delle talpe sono estremamente adattati per scavare, grazie alle unghie robuste, e le mani sono rivolte perennemente all'esterno per togliere via la terra dal muso. Dall'altra parte, i desman hanno palme reticolate da frange ricoperte di peli per aiutarsi nel nuoto. Le talpe hanno generalmente code brevi, ma quelle dei desman sono allungate e appiattite[2].
Tutte le specie hanno occhi piccoli e vista scarsa, ma solamente poche sono completamente cieche. I talpidi fanno affidamento principalmente sul loro senso del tatto ed hanno vibrisse sulla faccia, sulle zampe e sulla coda. Il muso flessibile è particolarmente sensibile. I desman, quando si immergono, sono in grado di chiudere sia entrambe le narici che le orecchie. Stranamente, il pene dei talpidi, che sono anche privi di scroto, è rivolto all'indietro[2].
I talpidi sono generalmente insettivori. Le talpe si nutrono di lombrichi, larve di insetto e, occasionalmente, di lumache, mentre i desman mangiano invertebrati acquatici, come gamberetti, larve di insetto e chiocciole. I talpidi hanno denti relativamente non specializzati, con formula dentaria:
2-3.1.3-4.3 1-3.0-1.3-4.3I desman sono prevalentemente notturni, ma le talpe sono attive giorno e notte, sebbene solitamente si spostino sul suolo solo quando cala l'oscurità. Quasi tutte le talpe scavano gallerie permanenti e si alimentano delle prede che vi cadono dentro, ma le talpe-toporagno, nonostante scavino anche tunnel, vanno alla ricerca del cibo sul suolo della foresta. Anche i desman scavano gallerie per rifugiarsi, e vanno alla ricerca del cibo in fiumi e laghi.
I talpidi sembrano essere generalmente animali solitari, e solo poche specie, come la talpa dal muso stellato, costruiscono gallerie per uno o più individui. Sono animali territoriali e difendono il loro territorio dagli intrusi[2].
La famiglia è suddivisa in 3 sottofamiglie, 7 tribù e 17 generi[3]:
I Talpidi (Talpidae) sono una famiglia di mammiferi soricomorfi che comprende le talpe e i desman.
Le talpe sono, a vari livelli, animali sotterranei, mentre i desman sono acquatici. I talpidi sono diffusi attraverso tutto l'emisfero settentrionale, in Asia, Europa e Nordamerica.
Talpidae sunt familia mammalium ordinis Eulipotyphlorum, quae talpas aliaque insectivora comprehendit. Talpidae omnes foramina in terra fodiunt, sed variis modis. Exempli gratia, talpae semper sub terra habitant, sed condylurae et in aqua et sub terra habitant. Talpidae per hemisphaerium boreale, sed neque in Hibernia neque in America infra Mexicum septentrionale reperiuntur.
Talpidae sunt familia mammalium ordinis Eulipotyphlorum, quae talpas aliaque insectivora comprehendit. Talpidae omnes foramina in terra fodiunt, sed variis modis. Exempli gratia, talpae semper sub terra habitant, sed condylurae et in aqua et sub terra habitant. Talpidae per hemisphaerium boreale, sed neque in Hibernia neque in America infra Mexicum septentrionale reperiuntur.
Kurminiai (Talpidae) – smulkių žinduolių šeima, kurioje labai specializuoti, po žeme gyvenantys vabzdžiaėdžiai. Galūnės trumpos, priekinės su stipriais nagais. Jais rausia žemę. Akys labai mažos arba visai sunykusios. Turi iki 44 dantų.
Šeimoje yra apie 40 rūšių, paplitusių Eurazijoje ir Šiaurės Amerikoje. Lietuvoje gyvena europinis kurmis (Talpa europaea).
Šeima skirstoma į tris pošeimius:
Pošeimis. Desmaninae
Pošeimis. Talpinae
Pošeimis. Uropsilinae
Kurmju dzimta (Talpidae) ir ciršļveidīgo kārtas (Soricomorpha) dzimta, kura nesenā pagātnē tika iedalīta kukaiņēdāju kārtā (Eulipotyphla). Dzimtā apvienotas 46 sugas, kas tiek iedalītas 17 ģintīs un 3 apakšdzimtās.[1] Dzimta apvieno kurmjus, ciršļkurmjus, mogeras un vihuholus. Visas šīs dzimtas sugas rok zemi. Kurmji pilnībā dzīvo zem zemes, ciršļkurmji daļēji, toties vihuholi pamatā ir ūdens dzīvnieki, kas guļ sausās apakšzemes alās. Samērā unikāls dzīvnieks ir zvaigžņdegunis, kurš vienlīdz labi piemērojies dzīvei gan ūdenī, gan zem zemes.
Kurmju dzimtas sugas sastopmas ziemeļu puslodē (Eiropā, Āzijā, Ziemeļamerikā), tomēr, piemēram, neviena kurmju suga nemājo Īrijā vai Ziemeļamerikā uz dienvidiem no Meksikas ziemeļiem, lai gan Āzijas dienvidos ir sastopamas kurmju dzimtas sugas. Latvijā mājo tikai viena kurmju dzimtas suga — Eiropas kurmis (Talpa europaea).[2] Vissenākās dzimtas sugas ir ciršļkurmji, un kurmju dzimtai ar ciršļiem ir bijis kopīgs ciršļveidīgs aizvēsturiskais priekštecis.[3]
Kurmju dzimtas dzīvnieki ir nelieli zīdītāji ar cilindriskas formas ķermeni, tumšu, īsspalvainu kažociņu un kailu, neapspalvotu snuķīti. Mazākais dzimtā ir Amerikas ciršļkurmis (Neurotrichus gibbsii), kura ķermeņa garums mazākajiem indivīdiem ir 1 cm, svars 8 g.[4] Lielākais ir Krievijas vihuhols (Desmana moschata), kura ķermeņa garums var sasniegt 21,5 cm, papildus astes garums 21,5 cm un svars 520 g.[5][6] Lai arī apspalvojums dažādām sugām ir atšķirīgs, tas vienmēr ir īss un blīvs. Senatnē cilvēki ir izmantojuši kurmju kažokādas, kurām ir interesanta īpašība: kažoka matiņi aug taisni un netraucē dzīvniekam kustēties alā ne uz priekšu, ne atpakaļ.[7] Ūdenī dzīvojošajām sugām tas ir arī eļļains un ūdens necaurlaidīgs. Priekšķepas piemērotas zemes rakšanai, tās ir platas ar asiem, spēcīgiem nagiem, vērstas prom no ķermeņa. Kopumā kurmju dzimtas sugām ir īsas astes, izņēmums ir vihuholu cilts sugas. Šiem dzīvniekiem ir garas, saplacinātas astes.[8]
Visām sugām ir mazas acis un vāja redze, bet tikai dažas sugas ir patiesi aklas.[8] Ausis ir ļoti mazas vai to nav vispār.[9] Galvenā kurmju dzimtas dzīvnieku maņa ir tauste. Tās sensori atrodas uz purna, kājām un astes. Purns ir veidots kā neliels snuķītis, tas ir ļoti kustīgs un īpaši jutīgs. Vihuholi kā jau ūdens dzīvnieki ieinirstot spēj noslēgt nāsis un ausis.[8] Galvaskauss visām sugām ir slaids, šaurs un saplacināts.[9]
Kurmju dzimtas sugas pamatā ir nakts dzīvnieki, lai gan kurmji ir aktīvi gan diennakts gaišajā, gan tumšajā laikā. Tomēr ārpus pazemes, pa zemes virspusi tie ceļo tikai tumsā. Lielākā daļa sugu rok alu sistēmu un medī tos kukaiņus, kas iekrīt to tuneļos. Ciršļkurmji alas rok tikai, lai pārgulētu, bet barojas virs zemes. Vihuholi arī rok alas pārgulēšanai, bet medī zem ūdens. Zvaigžņdegunis spēj dzīvot līdzīgi kā kurmji, bet arī spēj piemēroties dzīvei ūdenstilpnēs. Kurmju dzimtas dzīvnieki ir ļoti nesabiedriski, tie bieži agresīvi cīnās, aizstāvot savu teritoriju.[8] Izņēmums ir zvaigžņdegunis, alās apmetoties vairākiem indivīdiem.
Kurmju dzimtas sugas galvenokārt barojas ar kukaiņiem vai citiem bezmugurkaulniekiem. Kurmju iecienītākā barība ir sliekas, bet vihuholiem ūdens bezmugurkaulnieki, piemēram, garneles, spāru kāpuri un gliemji.
Kurmju dzimta (Talpidae) ir ciršļveidīgo kārtas (Soricomorpha) dzimta, kura nesenā pagātnē tika iedalīta kukaiņēdāju kārtā (Eulipotyphla). Dzimtā apvienotas 46 sugas, kas tiek iedalītas 17 ģintīs un 3 apakšdzimtās. Dzimta apvieno kurmjus, ciršļkurmjus, mogeras un vihuholus. Visas šīs dzimtas sugas rok zemi. Kurmji pilnībā dzīvo zem zemes, ciršļkurmji daļēji, toties vihuholi pamatā ir ūdens dzīvnieki, kas guļ sausās apakšzemes alās. Samērā unikāls dzīvnieks ir zvaigžņdegunis, kurš vienlīdz labi piemērojies dzīvei gan ūdenī, gan zem zemes.
Kurmju dzimtas sugas sastopmas ziemeļu puslodē (Eiropā, Āzijā, Ziemeļamerikā), tomēr, piemēram, neviena kurmju suga nemājo Īrijā vai Ziemeļamerikā uz dienvidiem no Meksikas ziemeļiem, lai gan Āzijas dienvidos ir sastopamas kurmju dzimtas sugas. Latvijā mājo tikai viena kurmju dzimtas suga — Eiropas kurmis (Talpa europaea). Vissenākās dzimtas sugas ir ciršļkurmji, un kurmju dzimtai ar ciršļiem ir bijis kopīgs ciršļveidīgs aizvēsturiskais priekštecis.
De familie van de mollen (Talpidae) bestaat uit de (onderfamilie Talpinae), ook nog uit de desmans (onderfamilie Desmaninae) en de spitsmuismollen (onderfamilie Uropsilinae). Beide lijken wel wat op spitsmuizen, net als de "echte mollen" Urotrichus, Neurotrichus en Scaptonyx.
Deze bekende, veelal zwarte, graafdiertjes leven van bodeminsecten, larven en regenwormen.
Desmans komen voor in Noord-Spanje en Noord-Portugal (Pyrenese desman, Galemys pyrenaicus) en in het Wolgagebied in Rusland (Russische desman, Desmana moschata). Echte spitsmuismollen (Uropsilus) komen voor in het zuidwesten van China en Noord-Myanmar. De andere spitsmuismollen komen voor in Noord-Amerika (Neurotrichus), Japan (Urotrichus) en in Myanmar en Zuidwest-China (Scaptonyx). De andere geslachten van de mollen komen veelal ook in Zuidoost-Azië voor, met uitzondering van Scapanus, Scalopus en Condylura uit Noord-Amerika en Talpa uit Europa en de rest van Azië.
Op andere continenten komen diersoorten voor die qua uiterlijk en leefstijl erg op mollen lijken, maar niet verwant zijn: de Afrikaanse goudmollen en de Australische buidelmollen.
Ongeveer 54 miljoen jaar geleden, in het Eoceen, splitsten de Talpidae zich af van de overige Eulipotyphla.
De mollen worden onderverdeeld in de onderfamilies:
De familie van de mollen (Talpidae) bestaat uit de (onderfamilie Talpinae), ook nog uit de desmans (onderfamilie Desmaninae) en de spitsmuismollen (onderfamilie Uropsilinae). Beide lijken wel wat op spitsmuizen, net als de "echte mollen" Urotrichus, Neurotrichus en Scaptonyx.
Muldvarpfamilien (Talpidae), også kalt muldvarper og moldvarper, er en familie av ekte fossoriale insektetere. Familien omfatter arter som muldvarper, stjernemuldvarper, moskusmus og desmanrotter, men ingen arter er representert i Norge. Europeisk muldvarp (Talpa europaea) finnes imidlertid i Danmark og det sørlige Sverige.
Muldvarper har en langstrakt og sylindrisk kropp, lang og spiss snute med svært følsomme værhår, små eller nærmest fraværende ører, korte, men kraftfulle ben og myk eller semi-myk pels. Fargen er som oftest svart eller mørk brun. Fossoriale arter har kort hale og artene er ofte sparsomt behåret. Behåringen er dessuten svært følsom og hjelper dyra med orienteringen. Hos semi-fossoriale (moskusmus) og semi-akvatiske (desmanrotter) er halen lengre, og hos sistnevnte gjerne også flattrykt.[2]
Muldvarper har fossoriale preferanser og adapsjon for graving, inkludert kraftige klør på framlabbene. Artene måler 3-22 cm og veier omkring 9–170 g, men størrelsen varierer med arten. Øynene er små og synet lite utviklet. Noen arter er blinde og hørselen ofte sterkt redusert, noe artene har kompensert med usedvanlig god følsomhet og svært god luktesans.[2]
Artene lever hovedsakelig av virvelløse dyr, særlig meitemark. De graver ut omfattende tunnelsystemer i bakken og lever i stor grad av dyr som faller inn i disse tunnelene, som virker som naturlige feller.
Det er kjent at europeisk muldvarp (Talpa europaea) har evnen til å paralysere byttedyr med bittet sitt, så de kan lagres levende og etes senere. Bittet er nemlig mildt giftig, men ufarlig for mennesker og andre større dyr. Paralysen forårsakes trolig av BLTX-toksinet, som også finnes hos noen spissmusarter og furespissmus. Det er mistanke om at flere arter av muldvarper kan ha lignende egenskaper, men dette er fortsatt ikke avklart.[3] Europeisk muldvarp inngår imidlertid i en fåtallig, men meget eksklusiv og primitiv ikke-systematisk gruppe med toksiske pattedyr.
Muldvarper blir gjerne betraktet som skadedyr i jordbruksområder. På dyrket mark etterlater de seg store hauger av oppgravd jord ved tunnelåpningene, og disse skaper blant annet problemer for innhøstingsmaskiner som blander jorda med avlingen. På den annen side fører gravevirksomheten til omrøring og ventilering av jorda.
Den fløyelsaktige pelsen har tidligere blitt utnyttet til ulike formål, men produkter kalt "moleskin" på engelsk er i dag laget av bomull. Særlig ettertraktet har pelsen til desmanrotter vært. Hårene brukes blant annet til binding av fiskefluer.
Gruppen forekommer bare i Holarktis, med flest arter i Øst-Asia og det østlige Nord-Amerika.
Inndelingen av Eulipotyphla følger Brace et al. (2016) og inkluderer den utdødde familien Nesophontidae.[4]
EulipotyphlaInndelingen under følger Wilson & Reeder (2005).[5] De 17 slektene i muldvarpfamilien fordeles i tre underfamilier, hvorav to fordeles videre i henholdsvis to og fem tribus. Ifølge Valomy et al. (2015) består familien av 41 arter.[1]
Muldvarpfamilien (Talpidae), også kalt muldvarper og moldvarper, er en familie av ekte fossoriale insektetere. Familien omfatter arter som muldvarper, stjernemuldvarper, moskusmus og desmanrotter, men ingen arter er representert i Norge. Europeisk muldvarp (Talpa europaea) finnes imidlertid i Danmark og det sørlige Sverige.
Multimedia w Wikimedia Commons Kretowate[2][3] (Talpidae) – rodzina ssaków z rzędu ryjówkokształtnych (Soricomorpha) przystosowanych do życia pod ziemią.
Występują na półkuli północnej – w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Jedynym przedstawicielem rodziny występującym współcześnie na terenie Polski jest kret europejski (Talpa europaea). Kretowate są znane ze śladów kopalnych eocenu. Na terenie Polski występowały w pliocenie wymarłe gatunki z podrodziny Desmaninae.
Budową ciała zbliżone są do ryjówkowatych. Charakteryzują się niewielkimi rozmiarami ciała, wąską, spłaszczoną czaszką z charakterystycznymi cienkimi łukami jarzmowymi. Większość ma silnie rozwinięte, zwrócone na zewnątrz, zakończone szpadlowatymi pazurami przednie kończyny przystosowane do kopania tuneli. Niektóre gatunki potrafią wykopać dziennie do 20 m podziemnego korytarza[4]. Mają małe, często silnie uwstecznione oczy. Na pyszczkach i kończynach występują włosy czuciowe (zatokowe). U przedstawicieli podrodziny Talpinae brak uszu zewnętrznych. Otwory słuchowe mogą być przysłaniane małymi fałdami skórnymi, dzięki którym ziemia nie dostaje się do uszu.
Wzór zębowy przedstawia się następująco:
Wzór zębowy I C P M 32-44 = 2-3 1 3-4 3 1-3 0-1 3-4 3
Kretowate prowadzą głównie podziemny, a nieliczne ziemnowodny tryb życia. W większości są samotnikami wykazującymi silnie rozwinięty terytorializm. Nie zapadają w sen zimowy. Na zimę gromadzą pod ziemią zapasy. Samica rodzi średnio trzy młode w miocie. Karmi je mlekiem przez ok. miesiąc.
Klasyfikacja rodzajów zaliczanych do rodziny kretowatych ulegała wielu zmianom. Autorzy wyróżniają od 3 do 5[5] podrodzin. Poniżej przedstawiono klasyfikację opartą na badaniach genetycznych Shinohara i in. (2003)[6][2]:
Kretowate (Talpidae) – rodzina ssaków z rzędu ryjówkokształtnych (Soricomorpha) przystosowanych do życia pod ziemią.
As toupeiras (também chamados de cava-terras, ratos-cegos ou moles, em inglês) são pequenos mamíferos adaptados a um estilo de vida subterrâneo. Eles têm corpos cilíndricos, pelagem aveludada, olhos e ouvidos muito pequenos e imperceptíveis,[1] membros posteriores reduzidos e membros anteriores curtos e fortes com grandes patas adaptadas para cavar. O termo "toupeira" é especialmente e mais corretamente usado para "toupeiras verdadeiras" da família Talpidae na ordem Eulipotyphla encontrado na maior parte da América do Norte,[2] Ásia e Europa; mas também pode referir-se a outros mamíferos completamente distintos da Austrália e sul da África, que também evoluíram o plano corporal das toupeiras; ele não é comumente usado para alguns talpídeos, como desmanes e as toupeiras-musaranho, que não se encaixam na definição comum de "toupeira".
Foi constatado que as toupeiras são capazes de tolerar níveis mais elevados de dióxido de carbono que outros mamíferos, porque as suas células do sangue têm uma forma especial de hemoglobina, que tem uma maior afinidade para o oxigênio do que outras formas. Além disso, as toupeiras utilizam o oxigênio de forma mais eficaz através da reutilização do ar exalado, e, como resultado, são capazes de sobreviver em ambientes de oxigênio reduzido tais como o tocas subterrâneas.[3]
As toupeiras têm patas anteriores polidactas; cada pata tem um polegar extra (chamado prepollex) ao lado do polegar regular. Enquanto os outros dígitos da toupeira têm várias articulações, o prepollex tem um único osso em forma de foice que se desenvolve mais tarde e de forma diferente dos outros dedos durante a embriogênese a partir de um osso sesamoide modificado do pulso, que evoluiu de forma independente, mas semelhante do polegar do panda gigante. Este dígito supranumerário é específico da espécia, como não está presente em musaranhos, os parentes mais próximos das toupeiras. Esteróides androgênicos são conhecidos por afetar o crescimento e formação dos ossos, e é possível que haja uma conexão entre este traço e o aparato genital "masculino" presente em fêmeas de muitas espécies de toupeiras (gônadas com tecidos testiculares e ovarianos).[4]
A dieta das toupeiras consiste principalmente de minhocas e outros pequenos invertebrados encontrados no solo, e uma variedade de nozes e amêndoas. Os túneis de toupeira são, na realidade, "armadilhas de minhoca": a toupeira percebe quando uma minhoca cai no túnel e rapidamente corre para matar e comê-la.[5] Como a sua saliva contém uma toxina que pode paralisar as minhocas, as toupeiras são capazes de armazenar suas presas ainda vivas para consumo posterior. Toupeiras constroem um tipo especial de "despensa" subterrânea exatamente para este fim; pesquisadores descobriram tais despensas com mais de mil minhocas armazenadas.[6]
A toupeira-nariz-de-estrela pode detectar, capturar e comer alimentos mais rápido do que o olho humano pode seguir.[7]
A época de reprodução da toupeira depende da espécie, mas geralmente é de fevereiro a maio. Machos procuram as fêmeas toando guinchos agudos e fazendo túneis em áreas desconhecidas.
O período de gestação de toupeiras Scalopus aquaticus é de cerca de 42 dias. De três a cinco filhotes nascem, mormente em março e início de abril.[8]
Toupeiras de Townsend se reproduzem entre fevereiro e março, e os 2 a 4 filhotes nascem entre março e abril depois de um período de gestação de cerca de 1 mês.[9] A Toupeira de Townsend se encontra ameaçada de extinção nos Estados Unidos e Canadá.[10]
Os filhotes saem do ninho de 30 a 45 dias após o nascimento para encontrar territórios para si.
As toupeiras são criaturas solitárias, se reunindo apenas para acasalar. Territórios podem se sobrepor, mas toupeiras evitam umas às outras, e os machos podem lutar ferozmente quando se encontram.
A família Talpidae contém todas as toupeiras verdadeiras e alguns de seus parentes próximos. Desmanes, que são Talpidae mas normalmente não são chamados de "toupeiras", não são mostrados abaixo, mas pertencem à subfamília Talpinae. As espécies chamadas de "toupeira-musaranho" representam uma forma intermediária entre as toupeiras e os seus antepassados musaranhos, e, como tais, não podem ser completamente descritos pelo artigo.
Por outro lado, não há relação monofilética entre toupeiras e ouriços, ambos os quais foram previamente colocado na ordem abandonada Insectivora. Como resultado, os Soricomorpha (animais semelhantes ao musaranho, incluindo toupeiras), anteriormente considerados entre os Insectivora, foram elevados ao nível de uma ordem.[11]
Família Talpidae G. Fischer, 1814
Enquanto que muitos grupos de animais subterrâneos (pichiciego menor, tuco-tuco, ralo, e tatuíras) desenvolveram semelhanças físicas próximas com toupeiras devido à evolução convergente, dois destes são tão semelhantes a verdadeiras toupeiras, que são comumente chamados e pensado como "moles" em inglês comum, apesar de que eles não possuírem qualquer relação com a toupeira verdadeira ou um com o outro. Estes são as toupeiras-douradas da África meridional e as toupeiras-marsupiais da Austrália. Embora difícil de fazer a distinção, eles são mais facilmente distinguíveis das toupeiras verdadeiras por manchas semelhantes a uma pá em seus narizes, que eles usam em conjunto com suas curtas patas anteriores para nadar através solos arenosos.
Peles de toupeira possuem uma textura aveludada não encontrada em animais de superfície. Animais de superfície tendem a possuir pelagem mais longa com uma tendência a serem voltados em alguma direção natural, mas, para facilitar seu estilo de vida subterrâneo, peles de toupeiras são curtos e muito densos e não possuem direção. Isto facilita para que os animais se movimentem para trás no subsolo, de modo que sua pelagem não é "escovada" na direção errada pela terra. O couro é extremamente macio e maleável. A rainha Alexandra, mulher de Eduardo VII do Reino Unido, encomendou uma veste de pele de toupeira iniciando uma moda que gerou uma demanda pela pele, desta forma convertendo o que fora um grave problema de peste na Escócia em uma indústria lucrativa para o país. Centenas de peles são cortadas em retângulos e costuradas para fazer um casaco. A cor natural é chamada em inglês de taupe, (derivada do substantivo francês taupe, que quer dizer "toupeira"), mas pode ser tingida de qualquer cor.[12]
Toupeiras são consideradas pragas agrícolas em alguns países, enquanto que em outros, como a Alemanha, são uma espécie protegida, mas podem ser abatidas com autorização. Problemas causados por toupeiras incluem a contaminação da silagem com partículas de solo, a tornando impalatável para o gado, a cobertura do pasto com solo escavado, reduzindo o seu tamanho e rendimento, danos ao maquinário devido à exposição a pedras, danos a plantas jovens pela perturbação do solo, invasão de ervas daninhas no pasto pela exposição do solo arado, e danos aos sistemas de drenagem a cursos fluviais. Outras espécies tais como mustelas e ratos-do-campo podem utilizar túneis de toupeira para ganharem acesso a áreas cercadas ou raízes de plantas.
Toupeiras se enterram levantando pequenos montes de terra, matando partes de gramados. Eles podem prejudicar raízes, indiretamente causando danos ou morte das plantas. Toupeiras não comem as raízes das plantas.[13]
Toupeiras são controladas com armadilhas incluindo pega-toupeiras, bombas de fumaça e venenos tais como carbeto de cálcio. Estricnina também já foi usada para este fim no passado. O método mais comum hoje é a Fosfotina ou tabletes de Talunex. Estes contém fosfeto de alumínio e são inseridos nas tocas de toupeira, onde se convertem em gás de fosfina (não confundir com gás fosgênio). Mais recentemente, gás nitrogênio se mostrou eficiente para abater toupeiras, com o benefício adicional de não possuir efeito poluidor ao meio ambiente, além de permitir um abate mais indolor ao animal.
Outras medidas defensivas comuns incluem fezes de gatos e farinha de sangue para afastar a toupeira, ou fumaçar suas tocas. Dispositivos também são vendidos que prendem a toupeira em sua toca, e quando se vê que o monte de terra na entrada da toca está se movendo, indicando a localização do animal, se pode abatê-lo com algum instrumento perfurante. Armadilhas humanizadas que capturam a toupeira viva para que possa ser transportada também são opções.
No entanto, em muitos jardins, o dano causado pelas toupeiras ao gramado é predominantemente visual, podendo ser desfeito com a simples remoção do monte de terra quando estes aparecem, deixando o animal vivendo em suas galerias subterrâneas.
William Buckland, conhecido por ter comido todo tipo carne de animal que conseguiu, descreveu o sabor da carne de toupeira como "vil".[14]
As toupeiras (também chamados de cava-terras, ratos-cegos ou moles, em inglês) são pequenos mamíferos adaptados a um estilo de vida subterrâneo. Eles têm corpos cilíndricos, pelagem aveludada, olhos e ouvidos muito pequenos e imperceptíveis, membros posteriores reduzidos e membros anteriores curtos e fortes com grandes patas adaptadas para cavar. O termo "toupeira" é especialmente e mais corretamente usado para "toupeiras verdadeiras" da família Talpidae na ordem Eulipotyphla encontrado na maior parte da América do Norte, Ásia e Europa; mas também pode referir-se a outros mamíferos completamente distintos da Austrália e sul da África, que também evoluíram o plano corporal das toupeiras; ele não é comumente usado para alguns talpídeos, como desmanes e as toupeiras-musaranho, que não se encaixam na definição comum de "toupeira".
Talpidele (Talpidae) sau cârtițele este o familie de insectivore mici, cu corp cilindric, picioare scurte, bot conic mult alungit în formă de trompă, ochi mici sau rudimentari, uneori acoperiți de piele, și la care pavilionul urechilor, de regulă, lipsește.
Majoritatea speciilor sunt adaptate la viața subterană și duc o viață galericolă, numai excepțional există specii amfibii (Desmana) sau săritoare, în mers. Speciile galericole își sapă în pământ galerii care formează o rețea complicată și converg spre un culcuș central. Pământul din galerii este scos la suprafață, unde formează mușuroaiele caracteristice. Sunt mai active noaptea. Se hrănesc cu insecte, cu larve de insecte și cu râme.
Sunt larg răspândiți în emisfera nordică, trăind în toate regiunile temperate din Europa, Asia și America de Nord. Această familie cuprinde 17 genuri și 42 specii.
În fauna României există un singur gen cu două specii.
Talpidele (Talpidae) sau cârtițele este o familie de insectivore mici, cu corp cilindric, picioare scurte, bot conic mult alungit în formă de trompă, ochi mici sau rudimentari, uneori acoperiți de piele, și la care pavilionul urechilor, de regulă, lipsește.
Majoritatea speciilor sunt adaptate la viața subterană și duc o viață galericolă, numai excepțional există specii amfibii (Desmana) sau săritoare, în mers. Speciile galericole își sapă în pământ galerii care formează o rețea complicată și converg spre un culcuș central. Pământul din galerii este scos la suprafață, unde formează mușuroaiele caracteristice. Sunt mai active noaptea. Se hrănesc cu insecte, cu larve de insecte și cu râme.
Sunt larg răspândiți în emisfera nordică, trăind în toate regiunile temperate din Europa, Asia și America de Nord. Această familie cuprinde 17 genuri și 42 specii.
În fauna României există un singur gen cu două specii.
Talpa europaea, Linnaeus, 1758 = Cârtița, sobolul Talpa caeca, Savi, 1822 = Cârtița mediteraneană, cârtița oarbăMullvadsdjur (Talpidae) är en familj i däggdjursordningen äkta insektsätare. Till familjen räknas omkring 35 arter som fördelas på cirka 16 släkten i tre underfamiljer. Mullvadsdjur lever i Eurasien och Nordamerika, men i centrala Europa förekommer dock endast den europeiska mullvaden (Talpa europaea). Många mullvadsdjur, dock inte alla, lever i underjordiska gångar som de gräver själva, men några arter lever ovan jord eller delvis i vattnet.
De mest typiska formerna är en tjock, ofta mer eller mindre cylindrisk kropp, utdragen nos, kort hals och korta extremiteter, av vilka de främre är ombildade till mer eller mindre starka grävfötter. Detta är i överensstämmelse med djurens grävande och underjordiska levnadssätt. Alla mullvadar är ganska små. Kroppslängden är 3 till 22 centimeter och vikten 9 till 170 gram.[1] Den största arten är desmanråttan och de minsta arterna liknar näbbmöss. Svansens längd är variabel: hos grävande arter är den vanligen kort och bara glest täckt med hår. Dessa hår är vanligen känselhår som hjälper arten att orientera sig bakåt. Hos näbbmusliknande arter och myskmöss är svansen lika lång som övriga kroppen. Hos myskmöss är den dessutom avplattad för en bättre framkomlighet i vattnet[1].
Hos underjordiska arter består pälsen bara av ullhår så att den känns mjuk och fin. De kan därför röra sig fram och bakåt i trånga gångar utan större problem. Myskmöss har däremot en päls som nästan är vattentät. Pälsens färg varierar mellan ljusgrå, olika nyanser av brun och svart. Alla mullvadsdjur har doftkörtlar i huden för att markera revirets gränser.[1] Myskmöss har dessutom körtlar vid svansroten som avsöndrar en myskliknande doft.
Även vissa inre egenskaper står i omedelbart samband med mullvadsdjurens levnadssätt som underjordiska grävare. Dessa är bland annat de ofta förkortade och förtjockade överarmsbenen och nyckelbenen, det kölformade bröstbenshandtaget, ibland ett extraben i handen, det så kallade senbenet[2] (för att ge den en mera skovellik form) och avsaknad av förbindelse mellan bäckenhalvorna eller med en mycket svag sådan. Mullvadsdjuren visar olika differentieringar beroende på graden av grävarverksamhet eller anpassning till vattenliv, och vissa uppvisar en närmare likhet med näbbmössen (Soricidae).
Skenben och vadben är sammanväxta i nedre delen.[3]
Myskmöss har däremot simhud mellan tårna och håren på extremiteterna liknar borst. Hos näbbmusliknande arter är de främre extremiteterna inte lika bra anpassade till ett grävande levnadssätt.
Mullvadsdjurens skalle är långsträckt och avplattad. Kännetecknande är den långa snabelliknande nosen. Nosen är mycket rörlig och saknar vanligen hår. Ögonen är påfallande små och hos flera arter delvis täckt med hud. Med undantag av släktet Uropsilus saknar alla mullvadsdjur yttre öron.[2]
Liksom hos näbbmössen är de bakre kindtändernas kronor W-formiga och består av på samma sätt uppkomna beståndsdelar (till skillnad från hos andra insektätare). Tandformeln är I 2-3/1-3 C 1/0-1 P 3-4/3-4 M 3/3, alltså 33 till 44 tänder.[4] Mjölktänder byts ofta ut före födelsen eller kort efteråt.
Hos mullvadsdjurens sinnesförnimmelser spelar luktsinnet en betydande roll. Vid nosen finns ett stort antal känselreceptorer. Antagligen registrerar de inte bara känselstimuli utan även elektriska stimuli. På så sätt uppfattar de elektriska fält som skapas vid bytesdjurens rörelser. Bäst utvecklade är känselreceptorerna hos stjärnmullvaden där de sitter i de fingerliknande hudbihangen kring nosen.
Trots avsaknaden av yttre öron är hörseln bra utvecklad. Hos de flesta arterna är däremot synen bristfällig. Ofta kan de bara skilja mellan ljust och mörkt.
Liksom hos andra äkta insektsätare är mag-tarmkanalen enkelt uppbyggd. Tarmen är ofta en enkel slang som i jämförelse med hela kroppen är kort, och blindtarm saknas. Som anpassning till den syrefattiga luften i gångarna är andelen hemoglobin i blodet betydligt högre än hos andra däggdjur av samma storlek. Det urogenitala systemet är ungefär lika som hos alla andra äkta insektsätare. Hannarnas testiklar ligger utanför buken i hudveck som liknar en scrotum. Honornas livmoder är tvådelad (Uterus bicornis).
Mullvadsdjur förekommer främst i tempererade regioner av Eurasien och Nordamerika. I Eurasien sträcker sig utbredningsområdet från Storbritannien och Iberiska halvön över stora delar av Europa och Asien till Japan och söderut till Malackahalvön. I Nordamerika finns mullvadsdjur från södra och östra Kanada till nordöstra Mexiko. De lever i olika habitat men saknas i polara och subpolara regioner samt på höga bergskedjor.
Flera arter av mullvadsdjur skapar underjordiska gångsystem där de tillbringar största delen av livet. Materialet som grävs bort kastas vanligen upp i flera jordhögar. Beroende på art och levnadsområde ligger gångarna tät under markytan eller längre ner i jorden. Det finns även mullvaddjur som har båda varianter av tunnlarna.[3] Mullvadsdjur som lever i kallare regioner vistas under vintern ofta i djupare jordskikt än under sommaren. Bland gångarna skapas ett eller flera större bon som polstras med växtdelar. Bona ligger ofta lägre än gångsystemet.
De flesta arter antas ha förmåga att simma, vattenlevande arter som myskmöss och stjärnmullvaden hittar till och med sin föda vid vattendragets botten. Arter av släktet Uropsilus och andra näbbmusliknande medlemmar vistas däremot främst ovan jord. De har sitt bo under jorden men skapar inga komplexa gångsystem. De kan klättra på buskar och ibland skapas bon bland kvistarna.[3]
Mullvadsdjur är liksom de flesta andra äkta insektsätarna ensamlevande och de reagerar aggressivt på artfränder. Bara hos ett fåtal arter förekommer flera individer i samma gångsystem och även där undviker de varandra om inte mattillgången är väldig god. Bland arter som ibland lever i mindre grupper kan nämnas myskmöss och stjärnmullvaden.
Liksom flera andra underjordiska djur har mullvadsdjur ingen utpräglad dag-natt-rytm.[4] Till exempel har den europeiska mullvaden tre sovtider och tre aktiva tider under ett dygn. Den är vanligen aktiv under 4 till 5 timmar på förmiddagen, på eftermiddagen och kring mittnatt. Arter som lever ovanpå jorden är ofta aktiva på natten men de kan även vara aktiva på dagen.[1]
I de grävande arternas utbredningsområde förekommer mellan 5 och 28 individer per hektar. Revirets storlek beror på kön, på habitatet och på årstiden.[1]
Mullvadsdjur håller ingen vinterdvala, de uppsöker däremot djupare jordskikt och skapar före vintern ett förråd men föda.[1]
Föda hittas på olika sätt: genom att gräva i marken, genom vandring i gångsystemet, genom letande på markytan eller hos vissa arter genom att simma i vattnet. Vilken metod som används beror på arten, på jordens sammansättning, på årstiden och på individens skicklighet. Födan består till största del av ringmaskar som daggmasken, samt av insekter och deras larver. Dessutom äter de ibland andra ryggradslösa djur eller små ryggradsdjur. De äter sällan växtdelar, i så fall främst underjordiska. Mullvadsdjur har en hög ämnesomsättning och behöver därför stora mängder föda[4]. Det är känt att den europeiska mullvaden inte överlever längre tider med födobrist (12 till 24 timmar). Därför äter den dagligen föda som motsvarar ungefär hälften av kroppsvikten.
Myskmöss äter främst räkor, små fiskar och små groddjur.[1]
De flesta arterna parar sig bara en gång per år och födelsen sker vanligen under våren. Dräktigheten varar mellan 28 och 50 dagar och per kull föds en till sju ungar (sällan upp till nio).[1] Nyfödda ungar saknar hår och är hjälplösa men de växer fort. Efter cirka 21 dagar öppnar de ögonen för första gången och efter tre till fyra veckor slutar honan att ge di. Efter cirka fem veckor lämnar ungarna modern och många dör innan de kan bygga egna bon.[1] Under andra levnadsåret blir de könsmogna och flera individer parar sig för första gången ett år efter födelsen.
Livslängden är jämförelsevis kort och uppskattas vara tre till sex år.
Ordet mullvad syftar på jordformen mull som är ett utmärkt habitat för de grävande arterna. På några språk, till exempel tyska, blev namnet förvrängt så att den första delen av Maulwurf betyder munhåla.
Tidigare jagades olika arter av mullvadsdjur för pälsens skull[2] men sådan jakt förekommer inte längre. Idag består konflikten mellan människan och mullvadsdjur främst i deras grävande levnadssätt. Trots att de endast obetydligt äter växter kan de förstöra rötter av känsliga vegetationsformer. Ofta används mullvadsdjurens gångsystem av växtätare som möss och råttor. Jordhögar och tunnlar orsakar ibland skador på jordbruksredskap. I flera fall betraktas jordhögarna av estetiska skäl som störande i trädgården. Grävande mullvadsdjur bekämpas vanligen med gift[1].
IUCN listar arten Mogera etigo som stark hotad (endangered), desmanråttan och bisamnäbbmusen som sårbar (vulnerable), Mogera tokudae som nära hotad (near threatened), några arter med kunskapsbrist (data deficient) och alla andra som livskraftiga (least concern).[5]
Mullvadar förekommer i flera barnböcker och tecknade serier. Känd är bland annat den lilla mullvaden av den tjeckiske filmskaparen Zdeněk Miler. I barnboksklassikern Det susar i säven av Kenneth Grahame är en av huvudkaraktärerna en mullvad.
På grund av det dolda levnadssättet har "mullvad" blivit en synonym för en spion som arbetar för ett fiendeland inom sitt eget lands regering eller underrättelsetjänst.
Mullvadsdjuren räknas till ordningen äkta insektsätare (Eulipotyphla). Ordningen utgör resten av den upplösta ordningen Insectivora. Flera medlemmar av den tidigare ordningen Insectivora räknas idag till helt andra ordningar. Tidigare antogs även att mullvadsdjur och näbbmöss är systertaxa. Enligt modernmolekylärgenetiska undersökningar[6] betraktas mullvadsdjuren idag som systergrupp till ett gemensamt taxon av igelkottar och näbbmöss. På grund av igelkottarnas oklara systematiska position är denna teori fortfarande omstridd.
Tidigare indelades mullvadsdjuren på grund av morfologiska egenskaper i tre huvudgrupper: arter som gräver underjordiska gångsystem, myskmöss som lever i vattnet och näbbmusliknande arter som lever ovanpå jorden. Denna indelning motsvarar inte den evolutionära utvecklingen.
Troligen utgör den näbbmusliknande underordningen Uropsilinae systergrupp till alla övriga mullvadsdjur medan andra näbbmusliknande arter som den japanska släktgruppen Urotrichini och den amerikanska arten Neurotrichus gibbsii är närmare släkt med de typiska mullvadsdjuren. Även de vattenlevande myskmössen är nära släkt med grävande arter från gamla världen medan grävande arter från nya världen utgör en egen underfamilj, Scalopinae. Grävande mullvadsdjur utvecklades alltså två gånger under evolutionens gång.[7]
Den följande listan förtecknar alla taxa fram till släktnivån[8]:
Typiskt utpräglade mullvadssläkten uppträdde i Europa redan under eocen för cirka 45 miljoner år sedan.[4][1] I Nordamerika uppkom mullvadsdjur under oligocen och i Asien är de äldsta fossilen från miocen.
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör Mullvadsdjur.
Mullvadsdjur (Talpidae) är en familj i däggdjursordningen äkta insektsätare. Till familjen räknas omkring 35 arter som fördelas på cirka 16 släkten i tre underfamiljer. Mullvadsdjur lever i Eurasien och Nordamerika, men i centrala Europa förekommer dock endast den europeiska mullvaden (Talpa europaea). Många mullvadsdjur, dock inte alla, lever i underjordiska gångar som de gräver själva, men några arter lever ovan jord eller delvis i vattnet.
Köstebekgiller (Talpidae), memeliler aleminde böcekçiller takımına ait, yeraltında, kazdıkları tünellerde yaşayan memeli grubunu kapsayan bir familyadır. Bazı türleri tamamen suda yaşarken bazıları yarı su yarı kara ortamında yaşar. Tamamen kürkle kaplı silindirik vücut yapıları ve küçük gözleri vardır. Ayrıca genellikle kullakları görünmeyecek şekildedir. Yer altında yaşayan omurgasız canlılarla beslenirler. Kuzey Amerika, Avrupa ve Asya'da yaşarlar.
Bu familya üç ana altfamilyaya ayrılır:
Toprakları kazarak ve eşeleyerek yaşamaya uyum sağlamışlardır. Ağız ve burunları hortum gibi uzamıştır. Gövdeleri silindir biçiminde, gözler körelmiş ya da körelerek deri altında kalmıştır. Kulak kepçeleri yoktur. Ön ayakları kazmaya uyum sağlamış ve kürek biçiminde genişlemiştir. Parmak sayıları önde ve arkada 5'tir. Tırnakları ön ayaklarda kazmaya uyum sağlamıştır.Postları kısa ve sık kıllarla kaplıdır. Diş yapıları sivrifarelere göre daha ilkeldir. Genellikle hepsi toprak altında yaşarlar. Yüzeye çıkardıkları toprak yığınları ile tanınırlar. Yuvaları çok karmaşık biçimdedir.
Anadolu'da köstebek, köstü, kör köstü adları Talpa levantis türü böcekçil için kullanıldığı gibi, Nannospalax nehringi (kör fare) türü kemirgen için de kullanılmaktadır.
Köstebekler bazı ülkelerde tarımsal açıdan zararlı bir hayvan olarak kabul edilirken, Almanya gibi ülkelerde koruma altına alınmış bir türdür. Köstebekler, yeni ekilmiş olan tarım arazilerinin toprak altyapısını, kazdıkları tüneller nedeniyle, bozmaktadır ve dolayısıyla da tarım ürünlerinin veriminde önemli düşüşler gözlenir. Ayrıca gelincik ve tarla faresi gibi diğer türler köstebeklerin açmış olduğu tünelleri kullanarak bitkilerin köklerine ulaşıp zarar vermektedir.
Köstebeklerin zararlı bir canlı türü olarak kabul edilmesindeki diğer bir etken ise insanlar tarafından kullanılan çimenliklerde açmış oldukları çukurlar ve bunlarla birlikte oluşan köstebek tepeciklerinin estetik problemlere neden olmasıdır.
Köstebekler, kurulan çeşitli tuzaklar ve zehirli maddelerle kontrol altına alınmaktadır.
Köstebekler Hindistan'da oldukça kirli, kötü kokulu ve pis hayvanlar olarak kabul edilmektedir. Hindistan'da köstebekler için kullanılan छछुन्दर / tʃʰətʃʰund̪ər / kelimesi çok pis ve korkak insan anlamına da gelmektedir.
Köstebekgiller (Talpidae), memeliler aleminde böcekçiller takımına ait, yeraltında, kazdıkları tünellerde yaşayan memeli grubunu kapsayan bir familyadır. Bazı türleri tamamen suda yaşarken bazıları yarı su yarı kara ortamında yaşar. Tamamen kürkle kaplı silindirik vücut yapıları ve küçük gözleri vardır. Ayrıca genellikle kullakları görünmeyecek şekildedir. Yer altında yaşayan omurgasız canlılarla beslenirler. Kuzey Amerika, Avrupa ve Asya'da yaşarlar.
Bu familya üç ana altfamilyaya ayrılır:
Desmaninae Talpinae (köstebekler) UropsilinaeТиповий рід родини Talpidae — Talpa. За сучасними класифікаціями (Wilson, Reeder, 2005), родина представлена трьома підродинами і 17 родами (в дужках — кількість видів):
В Україні родина представлена двома родами (по одному виду у кожному) — кріт (Talpa) та хохуля (Desmana).
Типові кроти (Talpa) заселяють Центральну та східну Європу Азію, рід широко відомий за своїм типовим видом кріт європейський (Talpa europaea).
Довжина голови і тіла 63—215 мм, хвоста — близько 15—215 мм. Desmana є найбільшим членом родини, Scaptonyx найменшим. Очі малі, приховані або майже приховані в шерсті, а в деяких випадках обтягнуті шкірою. Незважаючи на деякі повідомлення про зворотне, немає зовнішнього вуха, тільки крихітний отвір відкрито на поверхні й не видно через щільне хутро. Шия коротка. Кінцівки короткі і мають п'ять пальців. Руки постійно спрямовані назовні. Самиці мають три або чотири пари молочних залоз. У більшості видів майже все волосся приблизно такої ж довжини, м'яке, гнучке і малого діаметра поруч з тілом, так що хутро дуже схоже на оксамит і буде лежати в будь-якому напрямку, що дозволяє рухатися вперед або назад в невеликих норах. Desmanini мають жирне покривне волосся перемежоване з більш короткими волосками.
Зубна формула: (i 2-3/1-3, c 1/0-1, pm 3-4/3-4, m 3/3)•2=32-44.
Родина включає види, які проводять велику частину свого життя під землею, і деякі водні або напівводні форми, які частково норові. Кротові роблять тунелі двох типів: дрібні підземні тунелі використовуються для годування і відпочинку, більш постійні глибокі тунелі використовуються для укриття і часто для виховання молоді. Urotrichus та Neurotrichus часто активні на землі, а іноді й підіймаються вгору низьким чагарником. Кротові подорожують своїми норами зі значною швидкістю, а з поверхні землі вони можуть закопатися в твердий ґрунт за кілька секунд. Морда використовується щоб штовхати землю. Desmana, Galemys, Condylura використовують всі чотири ноги і хвіст під час копання. Вони знаходять притулок в норах, які часто розташовують в берегах річок.
Кротові часто поодинокі, але кілька особин того ж виду іноді займають велику систему тунелів разом. У районах Старого Світу з надлишком їжі рід Talpa риє тунелі спільноти, які використовують аж до 40 кротів. Гніздо для вирощування молоді перебуває в глибокому тунелі або на рівні землі під деяким об'єктом на поверхні.
Ці тварини активні вдень і вночі і не впадають в сплячку або сплячий режим. Більшість членів цеї родини комахоїдні, харчуються переважно черв'яками, личинками комах та іншими дрібними безхребетними, що зустрічаються під час риття або подорожі норами. Деякі види, такі як Scapanus townsendii, споживають деяку кількість рослинного матеріалу, і напівводні роди харчуються водними комахами, ракоподібними, молюсками і рибою. Багато кротових мають сильний запах, який, можливо, запобігає атаки на них. Домашні кішки іноді ловлять і вбивають кротових, але рідко їдять їх.
Америка імпортує більше, ніж 4 млн шкур кротів щорічно з Англії. Щоб зберегти сад чи город, можуть бути розміщені порожні пляшки під кутом до поверхні землі, з днищами у норах, а шиями що стирчать; це викликає шум коли дме вітер. Кротові, як кажуть, майже відразу зникають, коли це буде зроблено.
Геологічний діапазон цеї родини від раннього олігоцену дотепер в Північній Америці, від початку еоцену дотепер в Європі, і від кінця міоцену дотепер в Азії.
Talpidae là một họ động vật có vú trong bộ Chuột chù Soricomorpha. Họ này được G. Fischer miêu tả năm 1814.[1]
_(7748318398).jpg)
_(6-8-09)_canet_rd,_morro_bay,_slo_co,_ca_-01_(3609050224).jpg)
.jpeg)
_(6216713571).jpg)
.jpeg)
.jpg)
.jpeg)
|id= được định rõ trong việc sử dụng {{IUCN}}
Bài viết liên quan đến bộ Chuột chù này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Talpidae là một họ động vật có vú trong bộ Chuột chù Soricomorpha. Họ này được G. Fischer miêu tả năm 1814.
Кроты — насекомоядные мелких и средних размеров: длина тела от 5 до 21 см; вес от 9 до 170 г. Они (кроме землеройковых кротов, живущих на поверхности) приспособлены к подземному, роющему образу жизни. Туловище у них вытянутое, округлое, покрытое густым, ровным, бархатистым мехом. Кротовая шубка имеет уникальное свойство — её ворс растёт прямо, а не ориентирован в определённую сторону. Это позволяет кроту легко двигаться под землёй в любом направлении — ворс свободно ложится и вперёд, и назад. Окрас у крота однотонный, чёрный, чёрно-бурый или тёмно-серый. Линька происходит 3 раза в год: весной, летом и осенью. Конечности укороченные, передние лапы лопатообразно расширены; когти крупные, уплощённые сверху. Задние конечности обычно слабее передних. Хвост короткий. Голова небольшая, удлинённая. Нос вытянут в подвижный хоботок. Шея снаружи почти не заметна. Ушные раковины отсутствуют. Глаза неразвиты — лишены хрусталика и сетчатки, а глазные отверстия крошечные, закрытые подвижными веками; у некоторых видов глаза зарастают. Хорошо развиты обоняние и осязание.
Череп длинный, конический, с очень тонкими скуловыми дугами. Зубов от 33 до 44. Количество и строение зубов используется при определении родов кротовых. Позвонков: шейных 7, грудных 13—14, поясничных 5—6, крестцовых 5—6, хвостовых 8—27. Кости, особенно плечевого пояса, широкие и крепкие. Ключица сочленяется непосредственно с плечевой костью (у других млекопитающих — с отростком лопатки). Тазовые кости длинные и узкие. У самцов имеется бакулюм.
В отличие от грызунов, таких как слепышовые, кроты не могут грызть землю зубами, поэтому обитают в основном в местах с мягкой рыхлой почвой — в лесах, на лугах. Для кормежки они прокладывают сеть неглубоких кормовых ходов, куда заползают дождевые черви. Кормовые ходы узкие и длинные, летом они расположены близко от поверхности, на глубине 2-5 см, зимой глубже. Сеть кормовых ходов может занимать площадь в несколько сот квадратных метров. Там, где ходы пересекают участки уплотненной почвы (тропы и т. п.), крот заглубляет ход до 15-30 см. Такие «подземные переходы» прокладывать трудно, поэтому одним переходом могут пользоваться несколько зверьков. При рытье глубоких ходов кроты выбрасывают на поверхность кучки земли[2]. Гнездовая камера располагается обычно на глубине 1,5—2 метров, при этом много земли выталкивается на поверхность, образуя кротовину диаметром до 1 м и высотой до 80 см.[3]
Кроты обитают в почвенной среде в различных ландшафтах, предпочитая, однако, местности с влажными почвами, лёгкими для рытья. Большинство видов ведут подземный образ жизни, копая туннели и кормясь в основном почвенными беспозвоночными. Из-за особого строения передних лап, приспособленных для рытья и отгребания почвы вбок и назад, на поверхности многие кроты передвигаются только ползком. Некоторые виды в поисках корма выходят на поверхность или ведут наземный образ жизни. Активность круглосуточная или сумеречно-ночная. Из-за высокого уровня метаболизма, свойственного всем насекомоядным, кроты весьма прожорливы — в день съедают столько, сколько весят сами. Без еды европейский крот может оставаться не более 14 ч. В зимнее время он питается немного меньше, чем летом, и уходит на более глубокие почвенные слои вслед за червями[4]. На зиму оставляют запасы пищи в виде дождевых червей; крот оставляет червей живыми, но парализованными, откусывая им головы[5]. Живут кроты преимущественно поодиночке, объединяясь в пары в сезон размножения.
Кроты приносят пользу, разрыхляя землю и тем самым способствуя её аэрации и увлажнению. Они уничтожают большое количество беспозвоночных, являющихся вредителями сельского и лесного хозяйства. Некоторые кроты причиняют вред, поедая дождевых червей и повреждая своими ходами корни садовых и овощных культур.
Семейство объединяет 15—17 родов, общее число видов — около сорока.
Подсемейство кроты — Talpinae. Водятся в Евразии и Северной Америке[6]:439—440.
Подсемейство Uropsilinae, род Китайские землеройковые кроты (Uropsilus), 4 вида, распространены в Тибете и Китае[6]:439:
Подсемейство выхухолевые — Desmaninae. Распространены в Европе и на юге Западной Сибири. Иногда подсемейство рассматривается как отдельное семейство, иногда как триба в составе Talpinae.
В России водятся 4 вида из рода обыкновенных кротов (Talpa) и 2 — из рода могер (Mogera).
Среди млекопитающих сходный с кротами образ жизни и сходный облик имеют:
Кроты — насекомоядные мелких и средних размеров: длина тела от 5 до 21 см; вес от 9 до 170 г. Они (кроме землеройковых кротов, живущих на поверхности) приспособлены к подземному, роющему образу жизни. Туловище у них вытянутое, округлое, покрытое густым, ровным, бархатистым мехом. Кротовая шубка имеет уникальное свойство — её ворс растёт прямо, а не ориентирован в определённую сторону. Это позволяет кроту легко двигаться под землёй в любом направлении — ворс свободно ложится и вперёд, и назад. Окрас у крота однотонный, чёрный, чёрно-бурый или тёмно-серый. Линька происходит 3 раза в год: весной, летом и осенью. Конечности укороченные, передние лапы лопатообразно расширены; когти крупные, уплощённые сверху. Задние конечности обычно слабее передних. Хвост короткий. Голова небольшая, удлинённая. Нос вытянут в подвижный хоботок. Шея снаружи почти не заметна. Ушные раковины отсутствуют. Глаза неразвиты — лишены хрусталика и сетчатки, а глазные отверстия крошечные, закрытые подвижными веками; у некоторых видов глаза зарастают. Хорошо развиты обоняние и осязание.
Череп длинный, конический, с очень тонкими скуловыми дугами. Зубов от 33 до 44. Количество и строение зубов используется при определении родов кротовых. Позвонков: шейных 7, грудных 13—14, поясничных 5—6, крестцовых 5—6, хвостовых 8—27. Кости, особенно плечевого пояса, широкие и крепкие. Ключица сочленяется непосредственно с плечевой костью (у других млекопитающих — с отростком лопатки). Тазовые кости длинные и узкие. У самцов имеется бакулюм.
提示：本条目的主题不是鼹形鼠科。鼹科[註 1]（學名：Talpidae）或鼴鼠科[1][2]，哺乳纲鼩鼱目的一科，大多为穴居，体形结构适于地下生活，但也有部分的成员为水栖动物。过去曾与其它鼩鼱目成员一起被归类为食虫目。
鼹科動物可以分為3個亞科、7個族及17個屬[3]：
一隻鼴鼠
土丘之下，是鼹鼠的起居所
另一隻鼹鼠
一隻被飼養的鼹鼠
この項目では、生物について説明しています。その他の用法については「もぐら」をご覧ください。 
モグラ（土竜）は、トガリネズミ形目に含まれるモグラ科(モグラか、Talpidae)の構成種の総称。
南半球では確認されていない[4]。
中国語では、鼴、鼴鼠、鼢、鼢鼠。また、学名「鼢」は齧歯目のモグラネズミ（モグラネズミ属 Myospalax）を指す。
ロシアデスマンでは体長18 - 21.5センチメートル、尾長17 - 21.5センチメートル[3]。シナヒミズでは体長6.3 - 9センチメートル、尾長2.6 - 4.5センチメートル[3]。体型は細長く、円筒形[3]。モグラ類は短い体毛、ヒミズ類は粗い体毛と下毛、デスマン類は防水性の密な下毛と油質の上毛で被われる[3]。
眼は小型で体毛に埋まり、チチュウカイモグラなどのように皮膚に埋もれる種もいる[3]。明度はわかるものの、視覚はほとんど発達しない[3]。ヒミズ類の一部を除き耳介はない[3]。鼻面は長く管状で、下唇よりも突出する[3]。鼻面には触毛を除いて体毛はなく、ホシバナモグラでは吻端に肉質の突起がある[3]。モグラ類は前肢が外側をむき大型かつほぼ円形で、5本の爪があり土を掘るのに適している[3]。これらは地下で穴を掘って暮らすための適応と考えられる。また、前足は下ではなく横を向いているため、地上ではあまりうまく扱えない。デスマン類では前肢の指に半分ほど、後肢の趾の間には水かきがあり指趾に剛毛が生え水をかくのに適している[3]。全身が細かい毛で覆われ、鼻先だけが露出している。触覚が発達し、鼻面や尾などに触毛がある[3]。
陰茎は後方に向かい、陰嚢がない[3]。
以前は食虫目Incectivora（無盲腸目、モグラ目）に分類されていた[3]。分子系統学的解析から食虫目をアフリカトガリネズミ目、トガリネズミ形目、ハリネズミ形目に分割する説が提唱され、本科はそのうちトガリネズミ形目に分類される[1]。
以下の分類は主にMSW3(Hutterer, 2005）に従い、和名は今泉(1986）・属和名は阿部(1992）に従う[2][5][6]。
主に森林や草原の地中に生息するが、デスマン類は水生で河川や湖に生息する[3]。単独で生活し、それぞれの個体が縄張りを形成する[3]。ホシバナモグラは冬季に雌雄が一緒に生活することもある[3]。主に周日行性で1日に複数回の活動周期がある種が多いが、デスマン類は夜行性傾向が強い[3]。
主に昆虫、ミミズなどを食べる[3]。デスマン類は魚類や両生類などの大型の獲物も捕食する[3]。食物を蓄えることもある[3]。年に1回だけ2 - 7匹（例としてヨーロッパモグラはイギリスで平均3.7匹、ロシアで5.7匹）の幼獣を産む[3]。
モグラは地下にトンネルを掘り、その中で生活する。ただし、掘削作業は重労働であるため積極的に穴掘りを行うわけではなく、主となるのは既存のトンネルの修復や改修である。地表付近にトンネルを掘ったり、巣の外へ排出された残土が積みあがるなどの理由で、地上には土の盛り上がった場所ができる。これを「モグラ塚」という。
地中に棲むミミズや昆虫の幼虫を主な食物としている。多くの種に見られる狩猟法は、一定の範囲内に掘られたトンネルに偶然引っかかってトンネル内に落下してきた獲物を感知・採取するという方法である。そのため、モグラのトンネルは巣であるのと同時に狩猟用の罠となっている。
モグラが地上で死んでいる例が時々見られ、「太陽に当たって死んだ」とされ、モグラは日光に当たると死ぬと言われてきたが、それは誤りである。モグラは普段地中に住み、地上はめったに出てこないため「太陽に当たって死んだ」と誤解されたのだろう。[10]。実際にはモグラはしばしば昼間でも地上に現われるが、人間が気付かないだけである。死んでいるのは、仲間との争いで地上に追い出されて餓死したものと考えられる。モグラは光を認識しないため、明るいところで飼育することも可能である[10]。
実際、モグラは非常な大食漢で、胃の中に12時間以上食物が無いと餓死してしまう。この特性を知らないでモグラを飼い、餌を与えきれずに死なせてしまうことが少なくない。
なお、餌が手に入らなかった場合の対策として、唾液に麻酔成分が含まれており、それによって獲物を噛んで仮死状態にして巣に貯蔵しておくという習性を持つものが存在する。
地中での生活が主であるが実は泳ぎが上手く、移動中やむなく水辺に当たった場合などは泳いで移動をする。
日本には4属7種のモグラ類が生息し、さらに複数の亜種に分けられているが、遺伝子研究では4種（西日本がコウベモグラ、東日本がアズマモグラが大半を占め、佐渡固有種のサドモグラ、新潟平野固有種のエチゴモグラ）とその分岐種に絞られている[4]。分類には異説もある。すべての種が日本固有種とされる。
北海道を除くほぼ全国で、都市部以外では人家周辺でも普通に「モグラ塚」が見られる。たとえば、都心の孤立した緑地である皇居でも、吹上御所にアズマモグラが生息している。
日本のモグラ類は、“あまりモグラらしくないモグラ”であるヒミズ（日不見）類と、その他の真性モグラ類とに大別される。
ヒミズとヒメヒミズは森林の落ち葉や腐食層の下で暮らすが、動きが素早く、しばしば地上にも現れる半地下生活者である。
2属5種の真性モグラ類のうち、コウベモグラは西日本に、アズマモグラは主に東日本に広く分布する。両者の生息域の境界線は中部地方にあるが、やや大型のコウベモグラが少しずつ東側に生息域を広げつつある。これは、先に大陸から移入したアズマモグラが日本全土に生息域を広げたあとに、新たに大陸から移入してきたコウベモグラが東進しているためともいわれる。
一方、アズマモグラ以前の先住者といわれるコモグラ、ミズラモグラなどは生息域が減少し、山地などに隔離分布するようになってきており、それぞれに程度の差はあるものの、絶滅が危惧されている。
毛皮が利用されることもある[3]。イギリスでは乗馬用ズボン・ベスト・婦人用コートなどに利用された[3]。
農業やゴルフ場などでは害獣とみなされることもある[3]。
農地開発、水質汚染、毛皮用の乱獲などにより生息数が減少している種もいる[7]。
日本では、古くはモグラのことを「うころもち」（宇古呂毛知：『本草和名』）と呼んでいた。また、江戸時代あたりでは「むくらもち」もしくは「もぐらもち」と呼んでいた[注釈 1]。なお、モグラを漢字で「土龍」と記すが、これは本来ミミズのことであり（そのことは本草綱目でも確認できる）、近世以降に漢字の誤用があり、そのまま定着してしまったと考えられる。
日本各地で小正月には、「烏追い」と並んで土龍追い（もぐらおい）・土龍送り（もぐらおくり）・ 土龍打（もぐらうち）などと呼ばれる「農作物を害するモグラを追い出し、五穀豊穣を祈る神事」が行われ、その集落の子どもたちが集まり、唄を歌いながら、藁を巻きつけた竹竿などで地面を叩き練り歩くものである。
現代では農地だけでなく、庭園などの芝地や堤防における存在そのものが忌避され、種々の駆除策が講じられる害獣として扱われている。
モグラは童話・漫画・アニメ・絵本・テレビ番組などにおいてよくキャラクター化される。地下にトンネルを掘るその習性から、ヘルメットをかぶりシャベルやドリル、ツルハシを手にしているなど、掘削作業員になぞらえたデザインをされることも多い。また、太陽の光を避けるためにサングラスを着けていることも多い。
左前脚
（ヨーロッパモグラ）
骨格標本
（ヨーロッパモグラ）
モグラは多産
（ヨーロッパモグラ）
ロシアデスマン
D. moschata
ピレネーデスマン
G. pyrenaicus
コウベモグラ
M. wogura
アメリカヒミズ
N. gibbsii
トウブモグラ
S. aquaticus
セイブモグラ
S. townsendii
ヒミズ
U. talpoides
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 モグラ（土竜）は、トガリネズミ形目に含まれるモグラ科(モグラか、Talpidae)の構成種の総称。
두더지과(Talpidae)는 진무맹장목에 속하는 두더지와 땃쥐류, 데스만류 그리고 기타 중간 크기의 작은 식충동물을 포함하고 있는 포유류 분류군이다.[1] 두더지류는 모두 땅을 파고 들어가는 습성을 갖고 있으며, 종류별로 여러 단계가 있다. 두더지는 땅 속 밑에 사는 동물이다. 땃쥐두더지류와 동아시아두더지류는 약간 덜 하며, 그러나 데스만류는 기본적으로 수생동물이지만 겨울잠을 잘 때는 굴을 판다. 반면에 별코두더지는 매우 독특하여, 물과 땅 속 양쪽에 적응하여 발달했다. 두더지류는 북반구와 아시아 남부 지역, 유럽, 북아메리카에 걸쳐 발견되지만, 아일랜드와 멕시코 북부 지역 아래의 아메리카 지역에서는 발견되지 않는다.
두더지과는 3아과, 17속 46종으로 이루어져 있다.
.jpeg)
.jpg)
