Die Bleeksingvalk (Melierax canorus) is 'n algemene standvoël wat voorkom aan die weste van Suid-Afrika, Namibië en Botswana. Die voël is 48 – 62 cm groot, weeg 620 - 1 400 g met 'n vlerkspan van 1.1 meter. Die voël is 'n veelsydige jagter. In Engels staan die voël bekend as Pale chanting goshawk.
Die Bleeksingvalk (Melierax canorus) is 'n algemene standvoël wat voorkom aan die weste van Suid-Afrika, Namibië en Botswana. Die voël is 48 – 62 cm groot, weeg 620 - 1 400 g met 'n vlerkspan van 1.1 meter. Die voël is 'n veelsydige jagter. In Engels staan die voël bekend as Pale chanting goshawk.
'n Bleeksingvalk in Namibië.El azor lagartijero claro[2] (Melierax canorus) ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae. Trátase d'un azor africanu de nales grandes y cola llarga, habita en paraxes abiertes como sabanes y semidesiertos.
Esta ave acesma dende una percha y abláyase en rápido vuelo sobre pequeños animales como llagarteses, aves o mamíferos, ya inclusive inseutos grandes. Tres la captura, sigue col so vuelu, y pósase na mesma o otra percha. Suel vivir en pareyes, ocupando caúna un territoriu. Posar nos árboles de nueche, y protéxese del calor ente la xamasca avesida mientres el mediudía.
==Subespecies conocen dos subespecies de Melierax canorus :[3]
El azor lagartijero claro (Melierax canorus) ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae. Trátase d'un azor africanu de nales grandes y cola llarga, habita en paraxes abiertes como sabanes y semidesiertos.
Esta ave acesma dende una percha y abláyase en rápido vuelo sobre pequeños animales como llagarteses, aves o mamíferos, ya inclusive inseutos grandes. Tres la captura, sigue col so vuelu, y pósase na mesma o otra percha. Suel vivir en pareyes, ocupando caúna un territoriu. Posar nos árboles de nueche, y protéxese del calor ente la xamasca avesida mientres el mediudía.
==Subespecies conocen dos subespecies de Melierax canorus :
Melierax canorus argentior - del sur d'Angola a Zimbabue y nordeste de Sudáfrica. Melierax canorus canorus - Sudáfrica meridional.Melierax canorus[1] a zo ur spesad evned-preizh eus kerentiad an Accipitridae.
Anvet e voe Falco canorus da gentañ-penn (e 1799) gant an naturour svedat Carl Peter Thunberg (1743-1828).
Bevañ a ra diwar vellkeineged, saorianed dreist-holl met amprevaned bras, bronneged bihan ha laboused ivez.
Ar spesad a gaver an daou isspesad anezhañ[2] en Afrika ar Su :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Melierax canorus a zo ur spesad evned-preizh eus kerentiad an Accipitridae.
Anvet e voe Falco canorus da gentañ-penn (e 1799) gant an naturour svedat Carl Peter Thunberg (1743-1828).
L'astor cantaire pàl·lid[1] (Melierax canorus) és un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita estepes amb acàcies i arbusts espinosos d'Àfrica Meridional, des de l'extrem sud d'Angola, Namíbia, Botswana, sud-oest de Zimbabwe i oest de Sud-àfrica.
L'astor cantaire pàl·lid (Melierax canorus) és un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita estepes amb acàcies i arbusts espinosos d'Àfrica Meridional, des de l'extrem sud d'Angola, Namíbia, Botswana, sud-oest de Zimbabwe i oest de Sud-àfrica.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwalch coesgoch gwelw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gweilch coesgoch gwelw) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Melierax canorus; yr enw Saesneg arno yw Pale chanting-goshawk. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. canorus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r gwalch coesgoch gwelw yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi Eryr Adalbert Aquila adalberti Eryr Bonelli Aquila fasciata Eryr cynffon lletem Aquila audax Eryr du Affrica Aquila verreauxii Eryr euraid Aquila chrysaetos Eryr Gurney Aquila gurneyi Eryr rheibus Aquila rapax Eryr rheibus y diffeithwch Aquila nipalensis Eryr ymerodrol Aquila heliaca Gwalcheryr Cassin Aquila africanaAderyn a rhywogaeth o adar yw Gwalch coesgoch gwelw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gweilch coesgoch gwelw) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Melierax canorus; yr enw Saesneg arno yw Pale chanting-goshawk. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. canorus, sef enw'r rhywogaeth.
Lys sanghøg (Melierax canorus) er en rovfugl, der er almindelig i tørre områder i det sydlige Afrika.
Den har ligesom mørk sanghøg fået sit navn efter de kraftige lyde, den laver i yngletiden.
Den æder primært krybdyr som for eksempel firben og slanger.
Lys sanghøg (Melierax canorus) er en rovfugl, der er almindelig i tørre områder i det sydlige Afrika.
Den har ligesom mørk sanghøg fået sit navn efter de kraftige lyde, den laver i yngletiden.
Den æder primært krybdyr som for eksempel firben og slanger.
Der Silbersinghabicht, auch Großer Singhabicht (Melierax canorus) ist eine Greifvogelart in Afrika aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae).[1][2]
Mitunter wurde er als konspezifisch mit dem Weißbürzel-Singhabicht (Melierax poliopterus) angesehen.
Er kommt im südlichen Afrika in Südangola, Namibia, Botswana, Westsimbabwe und Südafrika vor.
Der Lebensraum umfasst trockene Savanne, Halbwüste, Karoo, auch Wüste bis 2000 m Höhe.[3][4]
Der Artzusatz kommt von lateinisch canorus ‚melodisch‘.[5]
Dieser Vogel ist 46 bis 62 cm groß, das Männchen wiegt zwischen 493 und 750, das Weibchen zwischen 700 und 1400 g, die Flügelspannweite beträgt 102 bis 123 cm. Er ist ein großer, langbeiniger Vogel mit roten Beinen, roter Schnabelbasis und Wachshaut, blasser und größer als der Graubürzel-Singhabicht (Melierax metabates), insgesamt blassgrau mit fein gebänderter Unterseite, weißem Rumpf, sehr hellen Armschwingen im Kontrast zu dunklen Handschwingen. Die Flügeldecken haben weiße Flecken, die Armschwingen sind blass, der Rumpf weißlich. Das Weibchen ist größer. Die Art ähnelt dem allerdings brauneren Weißbürzel-Singhabicht (Melierax poliopterus) und ist deutlich größer als der Gabarhabicht (Micronisus gabar). Jungvögel haben eine braune Oberseite mit gelbbraunen Federrändern, die Unterseite ist gebändert und gestreift, auch die Flug- und Schwanzfedern sind kräftig gebändert. Die Iris ist noch blassgelb, die Schnabelbasis schwärzlich, die Beine orange-gelb.[3][4]
Es werden folgende Unterarten anerkannt:[3][6]
Der meist nur während der Brutzeit zu hörende Ruf wird als pfeifendes „kleeu-kleeu-klu-klu-klu“ während der Dämmerung beschrieben sowie als „chee-chit chee-chit“ während des Fluges.[3][4]
Die Nahrung besteht aus kleinen Säugetieren, Vögeln, Reptilien, Wirbellosen, Insekten und Aas, die meist von einem Ansitz aus als Lauerjäger erbeutet werden. Der Vogel läuft auch auf dem Boden der Beute hinterher und folgt dem Honigdachs (Mellivora capensis) und anderen Beutegreifern. Die Art lebt meist monogam, es wurde jedoch auch Polyandrie beschrieben. Die Brutzeit liegt meist zwischen Juni und Dezember. Beide Vögel bauen über mehrere Wochen das Nest auf einer Plattform aus Stöcken hoch oben in kleinen Bäumen meist 5 bis 6 m oberhalb des Erdbodens. Manchmal wird das Nest mehrere Jahre benutzt. Das Gelege besteht aus 1 bis häufiger 2 grünlich-weißen Eiern, die fast ausschließlich vom Weibchen über etwa 35 bis 38 Tage ausgebrütet werden.[3][4]
Die Art gilt als nicht gefährdet (Least Concern).[7]
Der Silbersinghabicht, auch Großer Singhabicht (Melierax canorus) ist eine Greifvogelart in Afrika aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae).
Mitunter wurde er als konspezifisch mit dem Weißbürzel-Singhabicht (Melierax poliopterus) angesehen.
Er kommt im südlichen Afrika in Südangola, Namibia, Botswana, Westsimbabwe und Südafrika vor.
Der Lebensraum umfasst trockene Savanne, Halbwüste, Karoo, auch Wüste bis 2000 m Höhe.
Der Artzusatz kommt von lateinisch canorus ‚melodisch‘.
The pale chanting goshawk (Melierax canorus) is a bird of prey in the family Accipitridae. This hawk breeds in southern Africa and is a resident species of dry, open semi-desert with 75 cm or less annual rainfall. It is commonly seen perched on roadside telephone poles.
This species is approximately 55 cm in length with a wingspan of 110 cm.[3] The adult has grey upperparts with a white rump. The central tail feathers are black tipped with white and the outer tail feathers are barred grey and white. The head and upper breast are pale grey while the rest of the underparts are finely barred in dark grey and white. The eyes are dark brown in the adult and pale yellow in the immature. The bill is red at the base and dark grey at the tip. The cere, facial skin and long legs are also red.[4] In flight, the adult has black primary flight feathers, very pale grey (white from a distance) secondaries, and grey forewings. Immatures have brown upperparts, with a white rump and black bars on the tail. From below, the flight feathers and tail are white with black barring, the throat is dark-streaked white, and the rest of the underparts are rufous. It is larger and paler than the barred-rumped dark chanting goshawk, Melierax metabates.[3]
Both sexes are vocal during the breeding season. The call is a tuneful whistling kleeu-kleeu-kleeu-ku-ku-ku usually given from a tree-top perch.[3]
The pale chanting goshawk hunts predominantly from elevated perches such as trees and telephone poles but also walks on the ground in pursuit of prey.[3] It is an opportunistic raptor and eats a wide variety of prey including small mammals up to the size of Cape hares, lizards, birds, large insects and carrion.[5][6] It has also been recorded predating upon tent tortoise and leopard tortoise hatchlings which are swallowed whole while the shell is still soft.[7] There is some evidence of social hunting in breeding groups but solitary hunting is the norm.[8] Pale chanting goshawks commonly associate with foraging honey badgers and feed on organisms that are flushed by the honey badger's feeding activity.[9] This association increases the hunting opportunities and prey capture success of the pale chanting goshawk while the honey badger does not suffer any loss of foraging efficiency.[9]
The relatively small stick nest is built in a tree (often a Vachellia) at a height of 2 to 12 m or on a pole or pylon.[3] Nests have been recorded being lined with soft materials including animal fur, dry dung, Cape penduline tit nests, man-made cloth and the silk nests of a social spider (Stegodyphus dumicola).[10] The female lays and incubates two (occasionally one or three) chalky white, unmarked eggs.[3] Usually only one chick is raised but nests raising two chicks are not uncommon.[3] The breeding cycle begins in midwinter and takes over 115 days.[11] After leaving the nest the young may be found near it for some months and in the following year may even display in the same area. Some pairs and especially trios raise a second brood, starting about 24 days after the first brood fledges.[11]
Normally a female mates with a single male (monogamy), but in "broken veld" vegetation (a prey-rich habitat in the Little Karoo), a female and two males may form a polyandrous trio.[11] In these cases an alpha male and female will be assisted in raising the young by a beta male. The alpha male copulates with the female 31–5 days before laying while the beta male copulates 5–3 days before laying.[12] Subordinate co-breeding males may have reproductive fitness benefits by assisting the alpha female with nest defense and prey provision.[13] Non-breeding individuals from previous broods may remain in their natal territory and form part of the breeding group.[11]
Pale chanting goshawks have a large range throughout most of the drier regions of Southern Africa.[1] They inhabit dry semi-desert areas with open ground and appropriate perches from which to hunt.[3] There is no evidence of migration though both short and long-distance movements are common.[3] In the Karoo one pair or family group occupies between 4.4 and 8.6 km2 while around Windhoek one pair occupies between 5.4 and 6.7 km2.[3]
The pale chanting goshawk (Melierax canorus) is a bird of prey in the family Accipitridae. This hawk breeds in southern Africa and is a resident species of dry, open semi-desert with 75 cm or less annual rainfall. It is commonly seen perched on roadside telephone poles.
La (Suda) Hela melierakso (Melierax canorus) estas rabobirdo de la familio de Akcipitredoj. Tiu specio ricevas ankaŭ la nomon de Kanta melierakso pro la kanto de la reprodukta sezono, kiu konsistas el kantaj flutaĵoj kaj fajfoj; tio kongruas kun la latina scienca nomo de la specio.
Tiu akcipitro reproduktiĝas en suda Afriko. Ĝi estas specio de loĝantaj birdoj en seka, malferma duondezerto kun 75 cm aŭ eĉ malpli da jara pluvokvanto. Ĝi estas komune vidata ripoze sur ĉeŝoseaj telefonfostoj.
Tiu specio estas 56–65 cm longa. Plenkreskulo havas grizajn suprajn partojn kun blanka pugo. La centraj vostoplumoj estas nigraj kun blankaj pintoj, kaj la eksteraj vostoplumoj estas striecaj grizblanke. La kapo kaj supra brusto (pli etende ol ĉe la proksima parenco nome Malhela melierakso) estas palgrizaj; la resto de subaj partoj estas tre fajne striecaj malhelgrize kaj blanke. Ties irisoj estas ruĝaj, la beko estas ĉefe tre ruĝa, kun nigra hokoforma pinto kaj ruĝa subbrido, dum ĝi havas longajn ankaŭ ruĝajn krurojn. Ĝi estas ĝenerale pli pala ol la grizpuga Malhela melierakso, Melierax metabates.
Dumfluge la plenkreskulo havas nigrajn unuarangajn flugilplumojn, tre palgrizajn (ŝajne blankaj distance) duarangajn, kaj grizajn antaŭflugilojn. La enverguro estas de ĉirkaŭ 105 cm.
Nematuruloj havas brunajn suprajn partojn, kun blanka pugo kaj nigraj strioj en vosto. El sube flugilplumoj kaj vosto estas blankaj kun nigraj strioj, la gorĝo estas blanka kun malhelaj strioj, kaj la resto de la subaj partoj estas ruĝecbrunaj.
La Hela melierakso manĝas varion de vertebruloj, ĉefe lacertoj, sed ankaŭ malgrandajn mamulojn kaj birdojn, kaj grandajn insektojn. Ĝi ofte piediras surgrunde.
Tiu estas ĝenerale sufiĉe silentema birdo, sed dum la reprodukta sezono la masklo elsendas serion de melodiaj fajfaj alvokoj kleeuu, kleeuu-ku-ku-ku el arbopinta ripozejo.
Kutime ino pariĝas al ununura masklo, sed en disa vegetaĵaro "veld", unu ino kaj du maskloj povas formi poliandrian triopon.[1]
La relative malgranda nesto estas konstruita el bastoneto en akacio alte 3 al 10 m. La ino demetas kaj kovas unu au du palbluecajn aŭ verdecblankajn, senmarkajn ovojn. Nur unu ido estas kutime zorgata el idaro de du. La reprodukta sezono ekas mezvintre kaj daŭras ĉirkaŭ 115 tagojn.[1] Post elnestiĝo la idoj povas troviĝi proksime dum kelkaj monatoj kaj eĉ en la venonta jaro povas montriĝi en la sama areo. Kelkaj paroj kaj ĉefe triopoj produktas duan ovaron, kiu ekas ĉirkaŭ 24 tagojn post kiam la unua eloviĝas.[1]
La (Suda) Hela melierakso (Melierax canorus) estas rabobirdo de la familio de Akcipitredoj. Tiu specio ricevas ankaŭ la nomon de Kanta melierakso pro la kanto de la reprodukta sezono, kiu konsistas el kantaj flutaĵoj kaj fajfoj; tio kongruas kun la latina scienca nomo de la specio.
Tiu akcipitro reproduktiĝas en suda Afriko. Ĝi estas specio de loĝantaj birdoj en seka, malferma duondezerto kun 75 cm aŭ eĉ malpli da jara pluvokvanto. Ĝi estas komune vidata ripoze sur ĉeŝoseaj telefonfostoj.
Nacia Parko Serengeti, TanzanioTiu specio estas 56–65 cm longa. Plenkreskulo havas grizajn suprajn partojn kun blanka pugo. La centraj vostoplumoj estas nigraj kun blankaj pintoj, kaj la eksteraj vostoplumoj estas striecaj grizblanke. La kapo kaj supra brusto (pli etende ol ĉe la proksima parenco nome Malhela melierakso) estas palgrizaj; la resto de subaj partoj estas tre fajne striecaj malhelgrize kaj blanke. Ties irisoj estas ruĝaj, la beko estas ĉefe tre ruĝa, kun nigra hokoforma pinto kaj ruĝa subbrido, dum ĝi havas longajn ankaŭ ruĝajn krurojn. Ĝi estas ĝenerale pli pala ol la grizpuga Malhela melierakso, Melierax metabates.
Dumfluge la plenkreskulo havas nigrajn unuarangajn flugilplumojn, tre palgrizajn (ŝajne blankaj distance) duarangajn, kaj grizajn antaŭflugilojn. La enverguro estas de ĉirkaŭ 105 cm.
Nematuruloj havas brunajn suprajn partojn, kun blanka pugo kaj nigraj strioj en vosto. El sube flugilplumoj kaj vosto estas blankaj kun nigraj strioj, la gorĝo estas blanka kun malhelaj strioj, kaj la resto de la subaj partoj estas ruĝecbrunaj.
La Hela melierakso manĝas varion de vertebruloj, ĉefe lacertoj, sed ankaŭ malgrandajn mamulojn kaj birdojn, kaj grandajn insektojn. Ĝi ofte piediras surgrunde.
En NamibioTiu estas ĝenerale sufiĉe silentema birdo, sed dum la reprodukta sezono la masklo elsendas serion de melodiaj fajfaj alvokoj kleeuu, kleeuu-ku-ku-ku el arbopinta ripozejo.
Kutime ino pariĝas al ununura masklo, sed en disa vegetaĵaro "veld", unu ino kaj du maskloj povas formi poliandrian triopon.
La relative malgranda nesto estas konstruita el bastoneto en akacio alte 3 al 10 m. La ino demetas kaj kovas unu au du palbluecajn aŭ verdecblankajn, senmarkajn ovojn. Nur unu ido estas kutime zorgata el idaro de du. La reprodukta sezono ekas mezvintre kaj daŭras ĉirkaŭ 115 tagojn. Post elnestiĝo la idoj povas troviĝi proksime dum kelkaj monatoj kaj eĉ en la venonta jaro povas montriĝi en la sama areo. Kelkaj paroj kaj ĉefe triopoj produktas duan ovaron, kiu ekas ĉirkaŭ 24 tagojn post kiam la unua eloviĝas.
El azor lagartijero claro[2] (Melierax canorus) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae. Se trata de un azor africano de alas grandes y cola larga, habita en parajes abiertos como sabanas y semidesiertos.
Esta ave acecha desde una percha y se abate en rápido vuelo sobre pequeños animales como lagartijas, aves o mamíferos, e incluso insectos grandes. Tras la captura, sigue con su vuelo, y se posa en la misma u otra percha. Suele vivir en parejas, ocupando cada una un territorio. Se posa en los árboles de noche, y se protege del calor entre el follaje umbrío durante el mediodía.
Se conocen dos subespecies de Melierax canorus :[3]
El azor lagartijero claro (Melierax canorus) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae. Se trata de un azor africano de alas grandes y cola larga, habita en parajes abiertos como sabanas y semidesiertos.
Esta ave acecha desde una percha y se abate en rápido vuelo sobre pequeños animales como lagartijas, aves o mamíferos, e incluso insectos grandes. Tras la captura, sigue con su vuelo, y se posa en la misma u otra percha. Suele vivir en parejas, ocupando cada una un territorio. Se posa en los árboles de noche, y se protege del calor entre el follaje umbrío durante el mediodía.
Melierax canorus Melierax generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Melierax canorus Melierax generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Kapinlauluhaukka (Melierax canorus) on haukkojen heimoon kuuluva päiväpetolintu. Sitä tavataan seuraavissa maissa: Angola, Botswana, Namibia, Etelä-Afrikka, Zimbabwe,[1] myös Lesoto, jossa se ei kuitenkaan pesi.[3]
Jotkut tutkijat katsovat, että somalianlauluhaukka on kapinlauluhaukan alalaji, toiset taas pitävät sitä omana lajina.[3]
Sen kanta on valtavan suuri, ja se on vakaa, sillä sen pienenemistä ei ole havaittu eikä erityisiä uhkia ole Todettu.[3]
Sen elinpiiriä ovat kuumat ja kuivat aavikot, arot, savannit ja pensaikkoalueet.[3]
Kapinlauluhaukka (Melierax canorus) on haukkojen heimoon kuuluva päiväpetolintu. Sitä tavataan seuraavissa maissa: Angola, Botswana, Namibia, Etelä-Afrikka, Zimbabwe, myös Lesoto, jossa se ei kuitenkaan pesi.
Jotkut tutkijat katsovat, että somalianlauluhaukka on kapinlauluhaukan alalaji, toiset taas pitävät sitä omana lajina.
Sen kanta on valtavan suuri, ja se on vakaa, sillä sen pienenemistä ei ole havaittu eikä erityisiä uhkia ole Todettu.
Sen elinpiiriä ovat kuumat ja kuivat aavikot, arot, savannit ja pensaikkoalueet.
Kapinlauluhaukka Namibiassa.Melierax canorus
L'Autour chanteur (Melierax canorus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.
Guette depuis un perchoir et fond d'un vol rapide sur lézards, oiseaux, mammifères, ou gros insectes. Repart sur un nouveau perchoir ou tourne pour revenir au premier.
Son régime Alimentaire est proche de celui des autres espèces du genre Melierax (Autour sombre et Autour à ailes grises).
Son alimentation est composée principalement de lézards et de rongeurs. Elle comprend également des serpents, des insectes (bousiers, sauterelles et termites), des oiseaux et quelques petits mammifères (lièvre). Occasionnellement il capture aussi de petites tortues.
Il est capable de capturer des oiseaux de taille assez conséquente comme certaines outardes ou bien dans de rares occasions des rapaces nocturnes (comme le Grand-duc africain). Il ne néglige pas également la nourriture que peut lui apporter une charogne qui constitue une ressource importante dans son alimentation.
Biggs a publié une étude assez précise sur le menu de cet oiseau en Namibie. Sur 57 proies capturées, 24 % sont des oiseaux, 24 % des serpents, 16 % sont des charognes, 15 % des lézards, 15 % des mammifères et environ 7 % des insectes.
Cet oiseau vit en Afrique australe.
Melierax canorus
Un jeune melierax canorus argentior, des autours chanteurs, dans le parc national d'Etosha, Namibie. Mars 2018.L'Autour chanteur (Melierax canorus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.
L'astore canoro pallido (Melierax canorus (Thunberg, 1799)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi diffuso nell'area compresa tra Angola meridionale, Zimbabwe e Sudafrica[2].
Misura 46-60 cm di lunghezza, per un peso di 493-750 g nel maschio e di 700-1300 g nella femmina; l'apertura alare è di 102-123 cm[3].
Questo rapace di medie dimensioni si differenzia dal suo cugino prossimo, l'astore canoro scuro, per il piumaggio più chiaro e per le zampe più lunghe e più tozze. I sessi sono identici, ma la femmina è l'8% più grande e fino al 30% più pesante. I giovani sono diversi dagli adulti fino alla fine del loro primo anno.
Negli adulti, la testa, il petto e le parti superiori sono uniformemente grigio-blu chiaro o grigio argentato. Le secondarie e le grandi copritrici presentano, tuttavia, numerose vermicolature bianche. L'addome e le cosce bianchi sono nettamente e finemente barrati di grigio. Il groppone e le più lunghe delle sopra-caudali presentano un colore bianco uniforme. Le primarie sono nere. Anche la coda è nerastra, ma le rettrici esterne possiedono dei larghi bordi bianchi che creano un effetto di contrasto con il resto delle parti superiori.
I giovani sono abbastanza simili a quelli dell'astore canoro scuro (Melierax metabates). Hanno parti superiori di un marrone più acceso, con margini chiari sulle copritrici alari. Le secondarie hanno le estremità camoscio. Il groppone bianco è più macchiato che barrato. Sulla coda è presente una vaga fascia scura. Il sopracciglio è camoscio, la gola barrata. Le barre sull'addome sono meno visibili, il petto è più chiaro e più striato. L'iride è giallo chiaro, le zampe sono giallo-arancio opaco. I giovani che effettuano la muta presentano un misto di piume marroni e grigie.
Negli adulti, gli occhi sono di colore rosso-marrone scuro. La cera e la base del becco sono rosse. Anche le zampe sono rosse[3].
Gli astori canori pallidi sono piuttosto silenziosi, tranne che nel periodo di riproduzione, quando emettono un canto potente e melodioso abbastanza simile a quello dell'astore canoro scuro. Appollaiati su un posatoio o in volo emettono dozzine e dozzine di note che sembrano interminabili. Queste note sibilanti kleeu-kleeu-kleeu-klu-klu-klu accelerano e diventano tremolanti verso la fine. Alcune note musicali chee-chit, chee-chit vengono emesse in volo durante la parata. Gli altri suoni del repertorio sono del tutto simili a quelli dell'astore canoro orientale[3].
Gli astori canori pallidi vivono di solito da soli o in coppia. Talvolta si formano anche dei trii, con un secondo maschio incaricato di sorvegliare ed effettuare lavori di manutenzione al nido. Presso questi rapaci, i rituali di corteggiamento sono abbastanza simili a quelli degli astori canori scuri (Melierax metabates) ed includono inseguimenti aerei e offerte di cibo. A volte vengono effettuati voli planati e voli circolari, ma non hanno alcun carattere spettacolare. Gli astori canori pallidi sono sedentari, anche se alcuni movimenti verso nord sono possibili durante l'inverno australe. Alcuni esemplari sono stati ritrovati a più di 700 chilometri dal loro luogo natio. Gli immaturi sono più nomadi degli adulti[3].
La dieta è probabilmente abbastanza simile a quella dell'astore canoro scuro e dell'astore canoro orientale, le altre due specie del genere Melierax. Essa è composta principalmente da lucertole e roditori, ma comprende anche serpenti, insetti (scarabei stercorari, cavallette e termiti), uccelli e alcuni piccoli mammiferi (lepri). Occasionalmente, alcune piccole tartarughe integrano la dieta.
Tra gli uccelli, l'astore canoro pallido cattura prede della taglia di piccole otarde. Anche il gufo reale macchiato (Bubo africanus) figura a volte nell'elenco delle vittime. Un'ulteriore risorsa alimentare importante è costituita dalle carogne (specialmente degli animali morti ai bordi delle strade).
La maggior parte delle prede vengono catturate a partire da un posatoio dal quale questo uccello si tuffa in direzione del suolo. Altre vengono afferrate dopo un inseguimento sul terreno. Talvolta, l'astore canoro pallido pattuglia il suo territorio volando a debole altezza al di sopra del suolo, un po' come le albanelle: di tanto in tanto si ferma sul terreno e perlustra i dintorni mentre si sposta camminando.
Biggs ha pubblicato uno studio piuttosto accurato sul regime alimentare dell'astore canoro pallido in Namibia. Delle 57 prede catturate, il 24% erano costituite da uccelli, il 24% da serpenti, il 16% da carogne, il 15% da lucertole, il 15% da mammiferi e circa il 7% da insetti[3].
La stagione riproduttiva ha luogo da giugno a marzo, con un picco delle nascite tra luglio e gennaio. In Sudafrica, la nidificazione inizia alla fine di luglio o all'inizio di agosto ed è in pieno svolgimento in ottobre-novembre.
Il nido, di dimensioni variabili, è costruito principalmente con pezzi di legno ed è foderato con sterco di bestiame, stracci, lana e materiali vari come erbe, crini di cavallo e pelli di serpente. Si trova tra 2 metri e mezzo e 9 metri alla biforcazione di un albero o su un palo del telefono e viene spesso utilizzato per molti anni consecutivi.
La covata è costituita da una o due uova bianche e prive di macchie che vengono incubate per circa 37 giorni.
I nidiacei sono nidicoli. Alla fine del soggiorno nel nido, che dura da 44 a 56 giorni, di solito ne rimane solamente uno, in quanto i genitori non trovano sempre abbastanza cibo per sostenere entrambi.
Durante gli anni particolarmente aridi gli astori canori pallidi non si riproducono, ma nelle annate caratterizzate da abbondanti piogge cercano di nidificare due volte. Talvolta sono stati segnalati dei casi di poliandria, ma questa pratica si verifica solo quando le risorse alimentari sono molto buone[3].
Quando le due specie condividono l'areale, come nel caso dell'Angola meridionale, della Namibia settentrionale e del Botswana, così come del sud dello Zimbabwe e dell'estremità settentrionale del Sudafrica, l'astore canoro pallido elegge a propria dimora habitat molto più aridi rispetto all'astore canoro scuro. Esso si incontra principalmente nelle savane secche e nei semi-deserti di boscaglia spinosa in cui crescono alcuni alberi sparsi. Si osserva anche nei deserti veri e propri, dove si spinge più di qualsiasi altro rapace del Sudafrica. Quando gli alberi sono assenti o rari, l'astore canoro pallido si trova spesso appollaiato sui pali telegrafici lungo le strade. Questa specie vive dal livello del mare fino a 2000 metri di altitudine.
L'astore canoro pallido è endemico delle regioni aride dell'Africa australe (Angola meridionale, Namibia, Botswana, Zimbabwe sud-occidentale e gran parte del Sudafrica, fatta eccezione per il Natal e lo Mpumalanga)[3].
Secondo il grande esperto di rapaci David Christie la specie è monotipica, mentre secondo la International Ornithologists' Union essa sarebbe suddivisa in due sottospecie[2]:
Possediamo poche informazioni riguardo alle densità di popolazione. In Namibia, i territori delle coppie misurano tra 5,4 e 6,7 chilometri quadrati. L'areale della specie misura circa 3,8 milioni di chilometri quadrati e la popolazione complessiva, secondo BirdLife International, è probabilmente vicina a un milione di individui adulti. I numeri sembrano essere stabili, tranne nelle aree in cui le boscaglie vengono distrutte per ricavare legna da ardere[1].
L'astore canoro pallido (Melierax canorus (Thunberg, 1799)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi diffuso nell'area compresa tra Angola meridionale, Zimbabwe e Sudafrica.
De zanghavik (Melierax canorus) is een roofvogel uit de familie van de Accipitridae (Havikachtigen).
Deze soort komt voor van zuidelijk Angola tot Zimbabwe en Zuid-Afrika.
De zanghavik (Melierax canorus) is een roofvogel uit de familie van de Accipitridae (Havikachtigen).
Bleksanghauk (Melierax canorus) er en rovfugl i Haukefamilien (Accipitridae).
Bleksanghauk (Melierax canorus) er en rovfugl i Haukefamilien (Accipitridae).
Blek sånghök[2] (Melierax canorus) är en fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.[3]
Blek sånghök delas in i två underarter med följande utbredning:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Blek sånghök (Melierax canorus) är en fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.
Melierax canorus là một loài chim trong họ Accipitridae.[2] Loài chim này này sinh sản ở miền nam châu Phi. Nó là một loài cư trú ở khu vực khô, bán sa mạc mở với lượng mưa hàng năm 75 cm hoặc ít hơn.
Thân dài 56–65 cm. Chim trưởng thành có phần lưng màu xám với đít trắng.
Melierax canorus là một loài chim trong họ Accipitridae. Loài chim này này sinh sản ở miền nam châu Phi. Nó là một loài cư trú ở khu vực khô, bán sa mạc mở với lượng mưa hàng năm 75 cm hoặc ít hơn.
Thân dài 56–65 cm. Chim trưởng thành có phần lưng màu xám với đít trắng.
コシジロウタオオタカ(腰白歌大鷹、学名:Melierax canorus)はタカ目タカ科に分類される鳥。
体長56~65センチメートル 成鳥のお尻は白色で、頭と上胸は淡い灰をしている。 下半分は、細かく濃い灰色と白色の縞模様している。 翼幅は約105センチメートルである。
幼鳥の尾は白い尻は黒い。下半分は茶色をしている。
普段は静かな鳥だが、繁殖期になるとメスが鳴き声を発する。
巣は3~10メートルの高さでアカシアの木に作る。メスは一度に1~2個の卵を産む。繁殖は真冬に始まり約115日間暖める。
コシジロウタオオタカ(腰白歌大鷹、学名:Melierax canorus)はタカ目タカ科に分類される鳥。