Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
Skilpaaie (Testudines) is 'n orde van viervoetige reptiele met 'n stewige (en dikwels bolvormige) skild (of dop).
Skilpaaie kom in verskillende groottes en kleure voor, en hulle lewenswyses verskil drasties (see- en landskilpaaie). Tog is dit, as gevolg van die uitwendige skild, altyd maklik om hulle van ander reptiele te onderskei.
Alle skilpaaie het 'n beenagtige skild onder die maag (plastron), sowel as op die rug (die karapaks). Die skild het gewoonlik 'n tweede laag pantser, wat die horingskild genoem word. Die rugskild (bo) en die buikskild (onder) is deur 'n beenagtige brug aan weerskante van die liggaam met mekaar verbind.
Skilpaaie plant gewoonlik jaarliks voort en is sonder uitsondering eierlêend.[2] Hulle groei vinnig as hulle jonk is, maar ontwikkel baie stadig. Van die groter skilpaaie bereik eers na dekades volwassenheid, hierdie spesies kan egter ook baie oud word. Afhangende van die spesie bestaan hulle dieet uit dier- en plantmateriaal.
Daar is ongeveer 340 verskillende spesies skilpaaie, wat in 14 families ingedeel word.[3] Hulle kom oor die hele wêreld in uiteenlopende biotope voor, insluitend woude, grasvelde, vleie en die see. Dosyne spesies is as gevolg van menslike aktiwiteit ernstig bedreigd, hoofsaaklik as gevolg van die vernietiging van hul habitat en die vang van wilde skilpaaie vir verbruik of die dierehandel.
Die biologiese orde waaraan hulle behoort, Testudines, sluit beide lewende en uitgestorwe spesies in. Die oudste fossiele dateer ongeveer 220 miljoen jaar terug.[4] Dit maak skilpaaie een van die oudste oorlewende reptiele op aarde, selfs ouer as akkedisse, slange en krokodille.
Die orde is baie oud, want die eerste skilpadfossiele is in Middel-Perm-gesteentes (dit dui op 'n ouderdom van 250 miljoen jaar) gevind. Sommige spesies leef op land, terwyl ander in die see, asook in varswater hou.
Ander spesies is weer amfibies, hoewel alle skilpaaie hul eiers op land lê. Skilpaaie behoort tot die reptielsubklas Anapsida, omdat hul skedels geen temporale fenestrae (slaapvensters) het nie, en hulle is die enigste lewende verteenwoordigers van die subklas. Die opvallendste kenmerk van skilpaaie is die dop, wat uit 'n dorsale karapaks (rugskild) en 'n ventrale plastron (maagskild) bestaan.
Die skilde bestaan uit 'n binneste laag beenplate wat deur 'n afsonderlike buitenste horinglaag (vergelykbaar met reptielskubbe) bedek is. Sommige bene van die pektorale gordel vorm ook deel van die maagskild. Die buitenste laag word met tussenpose deur 'n nuwe laag vervang en die "jaarringe" maak 'n relatiewe ouderdomsbepaling van die individu moontlik, hoewel dit nie baie akkuraat is nie.
Die dop bedek alle sagte dele van die skilpad se liggaam en word deur beenuitsteeksels afkomstig van die bekken- en pektorale gordels gestut. Slegs die diere se pote en koppe steek by die dop uit. Die dop veroorsaak dat skilpaaie stadig beweeg, maar dit beskerm hulle baie doeltreffend teen roofdiere. Die diere maak hulle nog meer teen roofdieraanvalle bestand deur hul koppe in die dop terug te trek, en terselfdertyd hul pote te verskuil.
Die manier waarop die koppe teruggetrek word, word as taksonomiese hulpmiddel by die klassifikasie van skilpaaie gebruik. Skilpaaie trek hul koppe en sterte in hul doppe terug wanneer gevaar dreig. Sommige skilpaaie, soos die lede van die families Chelydridae en Platysternidae, kan hul koppe nie terugtrek nie, terwyl ander skilpaaie hul koppe heeltemal terugtrek en die openinge afsluit.
Dit word gedoen deur 'n buikplaat wat met bindweefsel geskarnier is, oor die openinge te klap. Die meganisme word die duidelikste in lede van die genus Terrapene gesien, hoewel soortgelyke metodes onafhanklik in ander skilpadgenera ontwikkel het. Mannetjieskilpaaie het 'n effens hol buikskild, sodat hulle tydens paring makliker op die wyfie se rug kan klim. Die spermselle kan 'n lang tyd in die wyfie lewend bly, sodat sommige spesies 'n ruk na die laaste paring nog bevrugte eiers kan lê. Die eiers het 'n stewige, leeragtige dop, en dit word deur die wyfie begrawe nadat dit gelê is. Die eiers broei in die sonverwarmde grond uit.
Lewende skilpaaie het geen tande nie, hoewel dit wel by die vroeë fossiele voorkom. Die lewende diere se kake is met horingagtige skedes bedek, wat nie skerp genoeg is om voedsel mee te sny of te maal nie. Skilpaaie eet dus selde die veselagtige gedeeltes van plante, maar wel die sagte dele daarvan, asook sagte plante. Hulle eet ook klein ongewerweldes, soos wurms, slakke, insekte en die seelewende diere, veral weekdiere.
Drie fossielsubordes word onderskei, terwyl die lewende skilpaaie in 2 subordes verdeel word op grond van die manier waarop hulle hul koppe in die doppe terugtrek. Die meeste lewende skilpadfamilies behoort tot die suborde Cryptodira en die diere word daardeur gekenmerk dat hulle hul koppe in 'n vertikale vlak in die doppe terugtrek. Baie van die lede se doppe is vereenvoudig of verklein, veral by die seelewende skilpaaie. Die Amerikaanse byterskilpaaie (familie Chelydridae) is waterlewend en hulle kan nie hul koppe terugtrek nie.
Die familie Testudinae is bekende landskilpaaie en sommige spesies kan baie groot word. Die grootste individue kan 1 m lank word en 'n massa van 200 kg hê. Die Suid-Afrikaanse bergskilpad (Geochelone pardalis) en die skarnierdoplandskilpad (Kinixys belliana) behoort ook tot die familie. Laasgenoemde spesie se karapaks (rugskild) is dig met die plastron (maagskild) geskarnier sodat die agterste gedeelte van die skilpaaie heeltemal beskerm is.
Die seelewende skilpaaie behoort tot 2 superfamilies, die Chelonioidea en die Dermochelyoidea. Die bekende seeskilpaaie (familie Cheloniidae) behoort tot die Chelonioidea, en hulle is ekonomies belangrik omdat hul eiers en vleis as 'n lekkerny beskou word. Hul massa kan wissel tussen 20 en 500 kg en die diere toon merkwaardige migrasiepatrone. Die leerskilpaaie (familie Dermochelyidae) is seelewende skilpaaie en hul doppe bestaan net uit klein been plate onder hul leeragtige velle.
Hulle kom veral in warm see voor en die volwassenes kan 'n massa van tot 600 kg hê. Lede van die familie Trionychidae (superfamilie Trionychoidea) is varswaterlewende skilpaaie met 'n sagte dop en geen beenplate nie. Webbe word tussen hul tone aangetref en hul neusgate kom op 'n uitstaande snoet voor. Lede van die suborde Pleurodira trek hul nekke in 'n horisontale vlak in. Die suborde het slegs 2 families. Die platdopwaterskilpad (Pelomedusa subrufa) en die skarnierdopwaterskilpad (Pelusios sinuatus) van Suid-Afrika behoort tot die familie Pelomedusidae.
Hulle is goeie swemmers, hoewel hulle met longe asemhaal en met tussenpose op die oppervlak moet lug skep. Hulle is hoofsaaklik karnivore en leef van enige klein prooi wat hulle kan vang. Indien die diere bedreig word, skei hulle 'n onaangename reuk af wat voornemende roofdiere afskrik. Wanneer die damme, vleie of panne waarin die diere hou, opdroog, grawe hulle 'n holte ondergronds, waar hulle tot die volgende reënseisoen hiberneer.
Skilpaaie kom op alle kontinente behalwe Antarktika voor, maar slegs in tropiese en subtropiese gebiede. Veral in Afrika leef baie soorte. In Europa kom skilpaaie slegs in die suide, rondom die Middellandse see, en in Asië net in die suidelike deel voor. Slegs enkele van die landlewende soorte kom in gematigde gebiede voor. In Noord-Amerika kom hulle voor in die midde en suide, en in Suid-Amerika ontbreek hulle net in die uiters westelike kusstrook. In Oseanië leef skilpaaie op 'n groot aantal van die bybehorende eilande, maar nie in Nieu-Seeland nie. In Australië kom die skilpaaie orals voor, behalwe in die groot woestyngebied in Sentraal-Australië. Op die Arabiese skiereiland leef soorte in die noorde sowel as die uiterste suide, maar ontbreek in die grootste sentrale gebied. Die enigste gebiede waar skilpaaie tans nie voorkom nie is die Noord- en Suidpool. Op die verspreidingskaart (links bo) word die wêreldwye verspreiding van skilpaaie in swart aangedui, en die verspreiding van seeskilpaaie in blou.
Wat betref habitat, word skilpaaie rofweg in landskilpaaie, moerasbewoners en seeskilpaaie verdeel. Hierdie verdeling het egter geen wetenskaplike basis nie; so behoort die seeskilpaaie tot verskillende families. Ook is daar soorte wat hoort by die moerasskildpaaie, maar wat tot 'n lewe op land aangepas het.
Die habitat van 'n skilpad kan bestaan uit alle moontlike biotope, van skrale gebiede soos savannas en halfwoestyne tot in bosse, graslande en moerasse. Slegs in groot mere, baie warm woestyne en koue bergstreke sonder skuilplekke of groenigheid kom geen skilpaaie voor nie. Skilpaaie is soos alle reptiele koudbloedig, en is dus van die omgewingstemperatuur afhanklik.
Die skilpaaie se verspreiding het 'n lang evolusie ondergaan en verskeie groepe het op verskeie kontinente ontstaan.
In Afrika is daar vandag twee groepe:
Die derde groep, die Chelidae kom net in Suid-Amerika en Australië voor. Hulle behoort ook tot die Pleurodira.
'n Vierde groep, die Paracryptodira, het oorspronklik in Noord-Amerika en Europa voorgekom, maar hulle is uitgestorwe.
Die benoeming skilpad is afgelei vanuit die Nederlandse Schildpad , 'n samestelling van schild (skild) en pad (padda), omdat die dier lyk soos 'n padda wat onder 'n skild skuil.[5] Alhoewel die oorspronklike Nederlandse woord 'n samestelling is, is skilpad slegs 'n skynsamestelling, aangesien dit nie meer uit twee volwaardige stamwoorde bestaan nie.
Die kop van 'n skilpad het 'n snawelagtige bek, duidelik sigbare oë en neusgate, maar het nie oorskulpe nie.
Seeskilpaaie se pote is tot vinvoete (flippers) aangepas.
'n Skilpad wat eiers lê.
'n Jong skilpadjie kruip uit sy dop.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Skilpad.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Skilpad
Skilpaaie (Testudines) is 'n orde van viervoetige reptiele met 'n stewige (en dikwels bolvormige) skild (of dop).
Skilpaaie kom in verskillende groottes en kleure voor, en hulle lewenswyses verskil drasties (see- en landskilpaaie). Tog is dit, as gevolg van die uitwendige skild, altyd maklik om hulle van ander reptiele te onderskei.
Alle skilpaaie het 'n beenagtige skild onder die maag (plastron), sowel as op die rug (die karapaks). Die skild het gewoonlik 'n tweede laag pantser, wat die horingskild genoem word. Die rugskild (bo) en die buikskild (onder) is deur 'n beenagtige brug aan weerskante van die liggaam met mekaar verbind.
Skilpaaie plant gewoonlik jaarliks voort en is sonder uitsondering eierlêend. Hulle groei vinnig as hulle jonk is, maar ontwikkel baie stadig. Van die groter skilpaaie bereik eers na dekades volwassenheid, hierdie spesies kan egter ook baie oud word. Afhangende van die spesie bestaan hulle dieet uit dier- en plantmateriaal.
Daar is ongeveer 340 verskillende spesies skilpaaie, wat in 14 families ingedeel word. Hulle kom oor die hele wêreld in uiteenlopende biotope voor, insluitend woude, grasvelde, vleie en die see. Dosyne spesies is as gevolg van menslike aktiwiteit ernstig bedreigd, hoofsaaklik as gevolg van die vernietiging van hul habitat en die vang van wilde skilpaaie vir verbruik of die dierehandel.
Die biologiese orde waaraan hulle behoort, Testudines, sluit beide lewende en uitgestorwe spesies in. Die oudste fossiele dateer ongeveer 220 miljoen jaar terug. Dit maak skilpaaie een van die oudste oorlewende reptiele op aarde, selfs ouer as akkedisse, slange en krokodille.
Les tortúes o quelonios (Testudines) formen un orde de reptiles caracterizaos por tener un tueru ancho y curtio, y un cascu que protexe los órganos internos del so cuerpu. Del so cascu salen, per delantre, la cabeza y les pates delanteres, y por detrás les pates traseres y la cola.
La carauterística más importante del cadarma de les tortúes ye qu'una gran parte de la so columna vertebral ta soldada a la parte dorsal del cascu. La cadarma fai que la respiración sía imposible por movimientu de la caxa torácica; realízase principalmente pola contraición de los músculos abdominales modificaos que funcionen de manera análogu al diafragma de los mamíferos y por movimientos de bombéu de la farinxe.[2] Anque escarecen de dientes, tienen un picu córneo qu'anubre'l so quexal, paecíu al picu de les aves.
Al igual que tolos reptiles, les tortúes son animales ectotérmicos, lo que significa que la so actividá metabólica depende de la temperatura esterna o ambiental. Les tortúes camuden la piel; sicasí, a diferencia de los llagartos y culiebras, facer adulces. Tamién camuden o esprenden los escudos del cascu, individualmente y aparentemente ensin un orde determináu.
La reproducción ye ovipara.
Al igual que los güevos nos sos hermanos reptiles y de les Aves, los güevos de les tortúes tán arrodiaos por una membrana vitelina, trés capes d'albume y cutícula. Los güevos de les tortúes tienen un par de membranes de separación: una gruesa capa d'albúmina y la concha caliar. Estos güevos son asitiaos na tierra y son guaraos en condiciones naturales, onde tán espuestos a diverses condiciones como la temperatura y mugor relativo que pueden ser fundamentales pal desenvolvimientu previu del güevu y del embrión que dientro esti güevu ta desenvolviéndose. El güevu ye meroblástico telolecitico, que caracterízase por que la yema o'l polu animal atópase separáu del polu vexetal, y nel casu d'esti tipu de güevu solo estrémase pa formar los trés capes embrionaries el polu animal. Cabo destacar que'l desenvolvimientu de les tortúes, previu a la fertilización, pasa por un clivaje o división celular que se caracteriza por ser discoidal, formando un blastodermo. Esti blastodermo va dexar el desenvolvimientu de los trés capes xerminales, que depués se van a dar llugar a la formación del embrión. Gracies a téuniques avanzaes de bioloxía del desenvolvimientu podemos llograr mapes de siguimientu celular, nos cualos podemos siguir una celular de cualquier capa xerminal y determinar que texíu formara d'alcuerdu a la especificación de les célules que la componen. Nes tortúes tenemos:
Los organismos que pertenecen al grupu de los Testudines tienen un plan básicu bien carauterísticu. Esti plan básicu componer del desenvolvimientu enllargáu de les sos vértebres toráciques, formando un llombu mindáu que se-y llama cascu. Pero tou esto desenvuélvese desque l'organismu ye un embrión, polo tanto'l desenvolvimientu del embrión ye fundamental pal desenvolvimientu del plan corporal del organismu yá salíu del güevu. Los embriones de los Chelonios llogren una porción sustancial del calciu usáu na osificación de los elementos esqueléticos de les superficies internes del pulgu del güevu, lo que-yos dexa tener un desenvolvimientu sustancial nes sos capes esquelétiques, lo cual paez ser determinante si reparamos que les tortúes son cubiertes na so gran mayoría por estructura ósea. Los embriones de los Chelonios, gracies a el so metabolismu, escreten gases respiratorios. Estos gases por procesu d'espardimientu pasen por poros del pulgu del güevu caliar y per espacios ente les fibres del par de membranes del güevu. Esto ye fundamental pal desenvolvimientu del embrión dientro del güevu, cuidao que si estos gases atropárense dientro del güevu podríen llegar a provocar la muerte del embrión, yá que podría llegar a romper les membranes del güevu primero que l'embrión desenvuélvase totalmente. El metabolismu de los embriones de les tortúes depende de la temperatura y de les condiciones nes cualos son criaes, como asocede cola mayoría d'organismos ectotérmicos. Pa cada especie d'esti orde, nun paez haber una temperatura particular a la que'l desenvolvimientu embrionariu, entá qu'en nuevos estudios plantégase y estúdiase la idea que la temperatura ye un factor determinante na determinación del sexu del embrión que se desenvuelve dientro del güevu, polo tanto a distintes temperatures va llograse tases distintes de machos y de femes nuna puesta. Igualmente, les esviaciones abruptas del rangu de temperatures óptimas pal desenvolvimientu del embrión provoquen aumentos nes anomalíes del desenvolvimientu y / o la mortalidá embrionaria.
El cascu consta de dos región:
La estructura, forma y coloríu del cascu de les tortúes varia d'una especie a otra. Tán compuestos por grueses plaques ósees internes, osificaciones de la dermis que se sueldan a les vértebres y a les costielles; son una esceición les especies de la familia Trionychidae, nes que diches plaques tán amenorgaes o son cartilaxinoses (riques en calciu). Sobre estes plaques ósees estiéndese unu de los siguientes revestimientos:
Les tortúes que presenten revestimiento cutaneu son les tortúes de cascu blandu (familia Trionychidae) y la tortúa ñariz de gochu (Carettochelys insculpata). Tamién la tortúa marina llaúd (Dermochelys coriacea) tien revestimiento cutaneu pero fortalecíu con numberoses llámines ósees pequeñes. El restu de les tortúes tien un cascu formáu por plaques ósees con revestimiento d'escudos queratinosos. Diches plaques nun coinciden en númberu, posición nin tamañu colos escudos, lo qu'apurre rixidez y solidez a esi tipu de cascu.
El metabolismu de les tortúes ye bien lentu, y les especies acuátiques pueden permanecer ensin alendar mientres enforma tiempu. En climes templaos toles especies enviernen regularmente.
L'alimentación na mayoría de les especies terrestres ye vexetariana otres sicasí son omnívores que se alimentán de merucos, baboses, caracoles y viermes. Les especies marines aprovechán una cantidá d'alimentos como corales, algues, pequeños moluscos o poríferos. [3]
La reproducción ye ovípara y la incubación realizar en nials qu'elles mesmes escaven na tierra, onde'l calor necesario ye apurríu por irradiación solar. Un casu especial ye la primitiva tortúa terrestre asiática Manouria emys, que constrúi un nial d'aprosimao 50 cm d'altor a base de tierra y fueyes.
Ye proverbial la estrema llonxevidá de les tortúes. Una de les tortúes que se conoz que vivió más ye una tortúa de los Galápagos de Charles Darwin llamada Harriet; nació en 1830 y morrió el 25 de xunu de 2006 (vivió 175 años).
Hai tortúes d'hábitat terrestre, marín y d'agua duce. Tamién esisten gran cantidá d'especies que pasen una parte del tiempu en tierra firme y otra parte n'agua duce. Les d'hábitat terrestre presenten deos llibres, ente que les de los hábitats acuáticos tienen les estremidaes tresformaes n'aletes o bien los deos xuníos por una membrana.
El testudino más antiguu que se conoz ye Odontochelys, que vivió n'Asia meridional nel Triásicu, fai 220 millones d'años, lo que supón que les tortúes sía unu de los grupos de reptiles más antiguos y, poques gracies, muncho más antiguos que los llagartos y culiebres. Yera acuática, y tenía un plastrón bien definíu, pero'l espaldar yera primitivu. La siguiente tortúa foi Proganochelys (antes Triasssochelys), que vivió nel Triásicu cimeru d'Eurasia fai unos 210 millones d'años.[2] Yera una tortúa primitiva, con un cascu paecíu al de les especies actuales, pero tenía entá dientes nel cielu la boca; la cabeza, cola y pates nun podíen retraerse dientro del cascu, pero taben protexíes por escayos.
Orixinalmente, les tortúes yeren terrestres; 100 millones d'años dempués de la so apaición, dalgunes evolucionaron pa ser acuátiques y 50 millones dempués evolucionaron pa ser marines. Puede dicise que les tortúes marines evolucionaron de llinies de descendientes por más de 80 millones d'años.[ensin referencies]
Mientres dalgún tiempu foi una tema d'encaloraes discutinios el clasificar a los testudines. La mayoría de los herpetólogos y taxónomos coincidíen en que les tortúes pertenecíen al clado de los anapsidos (ensin fenestras). En 2015, un equipu lideráu pol biólogu Gabe S. Bever llevó a cabu un estudiu del craniu d'una tortúa primitiva, Eunotosaurus africanus; los resultaos suxuren que les tortúes en realidá pertenecen a la subclase de los diapsidos (tando, por tanto, más cercanamente emparentaos colos arcosaurios y lepidosaurios), nesti casu particular los sos fenestras cerraríense por causa de dalgún factor evolutivu.[4]
Los testudinos subdividir en cuatro subórdenes, dos d'ellos estinguíus:[1]
Suborde Cryptodira
Suborde Pleurodira
Suborde Paracryptodira†
Suborde Proganochelydia†
Les tortúes describir con frecuencia na cultura popular como criatures tolerantes, pacientes y sabies. Por cuenta de la so llarga vida, movimientos lentos y una apariencia engurriada, son un emblema de la llonxevidá y la serenidá en munches cultures alredor del mundu. Amás tienen un papel importante nes mitoloxíes del mundu, y de cutiu por cuenta de la so llonxevidá tán implicaes en mitos de la creación o s'utilicen como símbolos de la bioloxía marina y el ecoloxismu.
Una de les más famoses fábules d'Esopo ye la tortúa y la llebre, na cual l'autor fai énfasis na paciencia de la tortúa pa gana-y a la llebre. Los romanos nomaron tortúa a una formación defensiva asonsañando'l so cascu. En dicha formación, los escudos cubríen percima de los soldaos. Por estensión, una máquina medieval foi denomada tortúa.
En China'l calter tradicional chinu que simboliza la tortúa (龜) amuesa una cabeza como la d'una culiebra na parte cimera, a la metá esquierda amuesa les pates, a la metá derecha'l pulgu y na parte inferior la cola. Según el "Llibru de ceremonies", el rinoceronte, el fénix, la tortúa y el dragón son los cuatro entidaes que tien l'espíritu. Los cascos de tortúa yeren utilizaos polos antiguos chinos na dinastía Shang pa l'aldovinación, y dellos chinos son de la opinión que la so escritura foi tomada de les señales na parte posterior de la tortúa.
Una tortúa ponse de cutiu na base de monumentos funerarios de China. La lleenda sostien que les columnes de madera del templu del cielu en Beijing fueron construyíes nos cascos de tortúes vives, yá que pensaben qu'estos animales yeren capaces de vivir por más de 3000 años ensin comida nin agua y tán afataos con un poder máxico que torga que la madera ente en descomposición.
Según les creencies tradicionales xaponeses, sobre una tortúa ta'l paraísu pa los inmortales y simboliza la llonxevidá, bona suerte y el sofitu. Tamién ye'l símbolu de Kumpira, el Dios del pueblu marineru y nel arte xaponés basar na forma casi hexagonal del cascu d'una tortúa dacuando con pequeños hexágonos dientro d'elles pa munchos de los sos diseños tradicionales.
Na mitoloxía hindú, créese que'l mundu fuelga sobre los llombos de cuatro elefantes que tán paraos nel cascu d'una tortúa. Nel hinduismu Akupara ye la tortúa que lleva'l mundu sobre'l so llombu, defendiendo la tierra del mar. El templu de Sri Kurmam en Andhra Pradesh, India, dedícase Kurma la tortúa xigante. Kurmavatara ye tamién Kasyapa, la estrella del norte, el primera ser viviente, padre de Vishnu el protector. El plastrón simboliza'l mundu terrenal y el cascu del mundu celestial.
La tortúa del mundu lleva la tierra sobre'l so llombu en mitos de Norteamérica. Na tradición Cheyenne, l'espíritu del gran creador Maheo amasa daqué de fango que toma dende'l picu hasta que s'espande tantu que namái vieya güela tortúa puede sofitalo nel llombu. Na Tradición Mohawk, el temblón o solmenada de la tierra ye concebida como una señal de que la tortúa del mundu estender sol gran pesu que lleva y los indios de Norteamérica utilicen peñes de cascu de tortúa pa indicar el marxe ente la vida y la muerte. Según les sos creencies, l'árbol cósmicu remanez de la columna vertebral de la tortúa.
Y en la Polinesia la tortúa personificada nes marques de tatuaxe de guerra yera un costume ente guerreros onde la tortúa ye la solombra de los dioses y el Señor de los océanos.
Dibuxos del Diccionariu Enciclopédicu Brockhaus y Efron.
.
Les tortúes o quelonios (Testudines) formen un orde de reptiles caracterizaos por tener un tueru ancho y curtio, y un cascu que protexe los órganos internos del so cuerpu. Del so cascu salen, per delantre, la cabeza y les pates delanteres, y por detrás les pates traseres y la cola.
Tısbağalar (lat. Testudines) - Xordalılar tipinin onurğalılar yarımtipinin sürünənlər sinfinə aid dəstə.
Tısbağaların ölçüləri böyük diapazonda dəyişir. Dəniz tısbağaları quruda yaşayanlardan böyükdür. Ən böyük müasir tısbağa dərili tısbağalardır (Dermochelys coriacea), uzunluğu 2 m, kütləsi 900 kq. Ən kiçiyi namaklavend tısbağası (Homopus signatus) olub, uzunluğu 10 santimetrdir.
Tısbağalar (lat. Testudines) - Xordalılar tipinin onurğalılar yarımtipinin sürünənlər sinfinə aid dəstə.
Müasir tısbağaların ölçüləri və çəkiləriTısbağaların ölçüləri böyük diapazonda dəyişir. Dəniz tısbağaları quruda yaşayanlardan böyükdür. Ən böyük müasir tısbağa dərili tısbağalardır (Dermochelys coriacea), uzunluğu 2 m, kütləsi 900 kq. Ən kiçiyi namaklavend tısbağası (Homopus signatus) olub, uzunluğu 10 santimetrdir.
Ar baoted eo ar stlejviled a ya d'ober an urzhiad Testudines.
Ar spesadoù bev hiriv an deiz zo renket e daou isurzhiad ha 14 kerentiad.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar baoted eo ar stlejviled a ya d'ober an urzhiad Testudines.
Ymlusgiad yw'r crwban (lluosog: crwbanod) sy'n perthyn i'r urdd a elwir yn Testudines. Ceir cragen gref sydd wedi'i chysylltu i ran uchaf (cefn) ei gorff ac sydd wedi datblygu dros miliynnau o flynyddoedd allan o esgyrn rhan o'i asennau. Pwrpas y gragen yw amddiffyn ei gorff meddal. Mae rhai rhywogaethau'n byw ar dir, megis y teulu crwbanod tir (tortoises), ac mae rhai'n byw mewn dŵr croyw, megis y terapiniaid. Mae môr-grwbanod yn byw mewn dŵr hallt. Anifail gwaed oer yw'r rhan fwyaf ohonynt.
Ceir ffosiliau sy'n mynd yn ôl cymaint a 250 miliwn o flynyddoedd,[2] sy'n gwneud y crwban yn un o'r ymlusgiaid hynaf ar y Ddaear yn hŷn na chrocodeil, nadroedd a madfallod. Mae rhai ohonynt yn brin iawn.
Fel gweddill y grŵp amniote (adar, deinosoriaid, ymlusgiaid a mamaliaid), mae nhw'n anadlu ocsigen o'r aer ac nid ydynt yn dodwy eu wyau mewn dŵr - er bod llawer iawn ohonynt yn byw ger y dŵr neu mewn dŵr. Mae'r crwbanod mwyaf i gyd yn byw mewn dŵr.
Y crwban mwyaf yw'r môr-grwban lledraidd. Gall dyfu hyd at 200 cm, a gall bwyso hyd at 900 kg. Er hynny, mae'r crwban padloper brych ddim ond yn tyfu hyd at 8 cm o hyd, ac mae'n pwyso tua 140 gm.
Cafwyd trafodaeth ym Mwletin Llên Natur rhifyn 62[1] i’r perwyl mai modernbeth cymharol yw dweud crwban i olygu tortoise a crwban y môr i olygu sea turtle. Pwy yng Nghymru welodd ‘tortoise’ dair canrif a mwy yn ôl? Daw‘r elfen crwb- o’r Saesneg crub = hunchback (gw. crwbi [Cym.]). Ymddangosodd cyfeiriad cyntaf at crwban i olygu anifail y môr (golygai hefyd chwilen Carabus gyda llaw) yn 1592 (a sea-crab or lobster) ac i olygu tortoise yn unig yn 1794. Felly, yn lled ddiweddar y cafodd y gair ei briodoli i tortoise.[3]
Ymlusgiad yw'r crwban (lluosog: crwbanod) sy'n perthyn i'r urdd a elwir yn Testudines. Ceir cragen gref sydd wedi'i chysylltu i ran uchaf (cefn) ei gorff ac sydd wedi datblygu dros miliynnau o flynyddoedd allan o esgyrn rhan o'i asennau. Pwrpas y gragen yw amddiffyn ei gorff meddal. Mae rhai rhywogaethau'n byw ar dir, megis y teulu crwbanod tir (tortoises), ac mae rhai'n byw mewn dŵr croyw, megis y terapiniaid. Mae môr-grwbanod yn byw mewn dŵr hallt. Anifail gwaed oer yw'r rhan fwyaf ohonynt.
Ceir ffosiliau sy'n mynd yn ôl cymaint a 250 miliwn o flynyddoedd, sy'n gwneud y crwban yn un o'r ymlusgiaid hynaf ar y Ddaear yn hŷn na chrocodeil, nadroedd a madfallod. Mae rhai ohonynt yn brin iawn.
Fel gweddill y grŵp amniote (adar, deinosoriaid, ymlusgiaid a mamaliaid), mae nhw'n anadlu ocsigen o'r aer ac nid ydynt yn dodwy eu wyau mewn dŵr - er bod llawer iawn ohonynt yn byw ger y dŵr neu mewn dŵr. Mae'r crwbanod mwyaf i gyd yn byw mewn dŵr.
Skildpadder (Testudines) er en orden af krybdyr, der opstod for cirka 220 millioner år siden. Man inddeler de nulevende skildpadder i 351 arter.[1] Skildpadder er vekselvarme æglæggere, som evolutionsmæssigt har en stor tilpasningevne. Skildpadder kan både leve på land og i vand, alt efter hvilken art de tilhører, og eksisterer både som vilde dyr og som kæledyr. Skildpadder er et helt almindeligt dansk husdyr. De er som regel lette at have med at gøre og passer for det meste sig selv. Nogle skildpadder kan dog godt være aggressive og kan finde på at bide. Trods navnet er skildpadder ikke padder.
Med undtagelse af de polare regioner bebor skildpadder alle kontinenter. De forekommer i mange forskellige slags omgivelser, i tropiske skove og sumpe, ørkener og halvørkener, søer, damme, floder, brakvandsområder og oceaner, i tempererede, tropiske og subtropiske klimaer.
Skjoldet, som udgør omkring 30% af vægten, er uden tvivl det afgørende kendetegn. Ingen andre hvirveldyr har en sammenlignelig anatomi. Ligesom insekternes exoskelet, omslutter skildpaddernes skjold, som består af rygskjoldet (carapax) og bugskjoldet (plastron), alle vigtige organer og kropsdele.
Rygskjoldet består af massive knogleplader, som evolutionsmæssigt har udviklet sig fra ryghvirvler og ribben fra hvirveldyrs endoskelet. Skulderbladet (latin scapula), har skubbet sig ind under ribbenene, modsat alle andre hvirveldyr.[2] Dette ret stive rygskjold kræver en tilpasning af vejrtrækningen, som skal understøttes af ekstremiteternes bevægelse og deres kraftige muskler.
Over knogleskjoldet findes enten et læderagtigt hudlag (fx hos blødskjoldskildpadder) eller et hornlag (scuta) af keratin. Bruskskjoldenes farve afhænger primært af, hvor skildpadden stammer fra, for de fleste arter tilpasser deres farve til omgivelserne.
I visse skildpaddearter fornyr hornskjoldet sig idet det gamle yderlag løsner sig og det nye kommer til syne. I andre skildpaddearter opstår der årringe og det yderste af hornskjoldet slides.
Skildpadder har et godt syn. De kan genkende flere farver end mennesker, fordi deres øjne har fire forskellige farvereceptorer, ligesom alle krybdyr. De er således også i stand til at opfatte dele af det infrarøde og det ultraviolette farvespektrum. Gråtoner synes de imidlertid at kunne skelne dårligere.
Skildpadder er mestendels stumme. Undtagelsen er hvis de bliver forskrækkede. Visse skildpadder udstøder en hvæsende-hvislende lyd når de trækker hovedet tilbage i skjoldet. Vandskildpadder kan lejlighedsvis også udstøde truende hvæs. Mange hanner udstøder også ved parringen bip- eller stønnelyde, ligesom hunnerne ind i mellem gør det under kampen om de bedst ynglepladser med andre hunner. Landskildpadder kan få en slags kortvarig hikke hvis de i hast spiser frugt eller små snegle.
Nyere forskning af et team ledet af Camila Ferrera fra det brasilianske Wildlife Conservation Society og Richard Vogt fra Amazonas Research Institute i Manaus har fundet ud af, at der i det lave frekvensområde foregår akustisk kommunikation mellem individer. Hunner kommunikerer med nyklækkede. Embryoner udveksler oplysninger - før klækning - med hinanden akustisk, muligvis for atsynkronisere klækketidspunktet.[3]
Ved 220 millioner og 160 millioner år gamle skildpaddefossiler har man opdaget tænder, som dog i løbet af evolutionen har trukket sig tilbage. Skildpadder har i dag ikke tænder, men hornnæb som kan bruges som kraftigt skæreværktøj. Som alle krybdyr tygger skildpadder ikke deres mad, men sluger dem enten i helt tilstand eller de river det i stykker med munden, hvor forbenene tages til hjælp.
Skildpadder er stort set altædende (såkaldt omnivor). Afhængigt af hvilken art, er de dog overvejende enten planteædende eller kødædende. Nogle arter, især dem der bor i vandet, skifter fra proteinrig kost med unge vandinsekter og til lettilgængelig, men energifattig, kost når de er vokset op. For det relativt store knogleskelet, og dels til dannelse af de æg med hård skal, har skildpadder brug for en kalciumrig næring. Næringen spænder vidt - afhængigt af arten. Det kan være alt fra markurter, blomster, frugter, vandplanter over alger, insekter, orme, snegle, fisk, søstjerner, krabber og vandmænd, og til ådsler og affaldsprodukter fra pattedyr.
Enkelte arter har dog specialiseret sig til en enkelt helt særlig slags føde, såsom læderskildpadden, der har specialiseret sig i vandmænd, eller den malaysiske sumpskildpadde, hvis engelsk navn, Snail Eating Turtle, og de kraftige kæber, afslører denne præference for at knække sneglehuse. Nogle andre skildpadde arter har også tilpasset deres fysik til særlige jagtmetoder, såsom gribskildpadden, der stille og roligt venter med åben mund, indtil en fisk begynder at interessere sig for den ormeformede spids i munden. En anden, lidt usædvanlig fangstmetode findes hos moskusskildpadden (mata-mata), som ligger på lur i slam med sit særprægede skjold, hvor der gror alger, og som suger sit bytte til sig ved at åbne for kæberne.
I nogle arter bliver kønnet ikke genetisk bestemt ved befrugtningen, men kun bestemt af inkubationstemperatur (som f.eks. hos de europæiske vand- og landskildpaddearter). I visse temperaturområder klækkes der overvejende, eller endda udelukkende, hunner eller hanner. Dette har vist sig at være en fordel i avlsprojekter for beskyttelse af bestanden. Inkubationen tager, afhængig af arten, 50 til 250 dage. Helt til sidst fylder skilpaddeungen hele ægget. Ved æg med hård skal bliver skallen tit brudt med en såkaldt ægtand. I visse tilfælde bliver skallen også brudt med et ben. Derefter begynder det foldede bugskjold at strække sig og sprænger skallen fuldstændig. Efter klækningen bliver skildpaddeungerne tit i redehulen indtil de har indtaget blommesækken helt, og de ved fælles anstrengelse kan grave sig op til overfladen. I tørre områder sker dette normalt efter en sensommerbyge, der blødgør jorden, og som får planteæders næring til at blomstre. På den nordlige grænse af deres territorie overvintrer skildpaddeunger ofte i deres redehuler, og kommer først til overfladen i det efterfølgende forår. Der findes ikke nogen arter hvor hunnen yder beskyttelse eller anden form for hjælp, ungerne står alene lige fra de bliver udklækket - i visse tilfælde er de endda et velkomment bytte for artsfæller. Det tager fler år at opnå seksuel modenhed. Det er afhængigt af alder, men også skildpaddens ernæringsmæssige tilstand.
Skildpadder kan blive meget gamle. Fødselsåret for Galapagos gigantskildpadden (geochelone nigra) Harriet, som boede i Australia Zoo og døde den 23. juni 2006, blev anslået til 1830, og hun blev således mindst 176 år gammel. Amerikanske sumpskildpadder (terrapener) bliver efter sigende over 100 år gamle, og havskildpadder (cheloniidae) lever sandsynligvis 75 år eller mere. Med god pleje kan velplejede kæledyrsskildpadder blive 40 år gamle eller endda mere.
Den britiske marines forhenværende maskot blev 160 år gammel, selvom den de første 40 år om bord på et krigsskib formodentlig ikke blev holdt artskorrekt.
Den gennemsnitlige forventede levetid er dog væsentligt lavere end det potentielle maksimalalder. (Testudo hermanni)
Skildpadder (Testudines) er en orden af krybdyr, der opstod for cirka 220 millioner år siden. Man inddeler de nulevende skildpadder i 351 arter. Skildpadder er vekselvarme æglæggere, som evolutionsmæssigt har en stor tilpasningevne. Skildpadder kan både leve på land og i vand, alt efter hvilken art de tilhører, og eksisterer både som vilde dyr og som kæledyr. Skildpadder er et helt almindeligt dansk husdyr. De er som regel lette at have med at gøre og passer for det meste sig selv. Nogle skildpadder kan dog godt være aggressive og kan finde på at bide. Trods navnet er skildpadder ikke padder.
Die Schildkröten (Testudinata, bzw. Testudines, wenn die Kronengruppe gemeint ist; ehemals auch Chelonia von altgr. χελώνιον „Schildkröte“) sind eine Ordnung der Sauropsida und erschienen erstmals vor mehr als 220 Millionen Jahren im Karnium (Obertrias). In der klassischen Systematik werden sie zu den Kriechtieren bzw. Reptilien gezählt; diese Bezeichnungen stehen für ein in seinem traditionellen Umfang paraphyletisches Taxon und stellen daher nur mehr informelle Sammelbegriffe dar.
Man unterscheidet 360 Arten mit über 200 Unterarten.[1] Die Schildkröten haben sich den unterschiedlichsten Biotopen und ökologischen Nischen angepasst. Die Spanne reicht dabei von mediterranen Landschildkrötenarten, Gopher- oder Wüstenschildkröten und den besonders zahlreichen, kleineren Wasserschildkrötenarten in Nordamerika und Südostasien über groß werdende Fluss-Schildkröten in Südamerika, Riesenschildkröten auf einigen Inselgruppen, Weichschildkröten in Asien und Schlangenhalsschildkröten in Australien bis hin zu den größten, den Lederschildkröten, die neben den Meeresschildkröten eine eigene Familie bilden.
Schildkröten sind wechselwarme, eierlegende Kriechtiere. Phylogenetisch stehen sie basalen Diapsiden wie Odontochelys semitestacea und Sinosaurosphargis yunguiensis nahe.[2]
Die Anpassungsfähigkeit der Schildkröten hat ihr Fortbestehen bis in die heutige Zeit sichern können. Durch menschliche Einflüsse sind aber viele Arten akut gefährdet.
Mit Ausnahme der Polargebiete und Hochgebirge besiedeln Schildkröten alle Kontinente und Ozeane. Sie kommen in verschiedenen Naturräumen vor, in tropischen Wäldern und Sümpfen, in Wüsten und Halbwüsten, Seen, Tümpeln, Flüssen, in Brackwassergebieten und in Meeren, in gemäßigten, tropischen und subtropischen Klimazonen.
In Europa gibt es neben den Meeresschildkröten nur neun autochthone Arten, vier Land- und fünf Wasserschildkrötenarten. Deutschland, Österreich und die Schweiz beherbergen nur eine einzige einheimische Schildkrötenart, die Nominatform der Europäischen Sumpfschildkröte (Emys orbicularis orbicularis).
Für Schildkröten stellt der Panzer, welcher bereits ca. 30 % des Gewichtes ausmacht, zweifellos das anatomisch entscheidende Charakteristikum dar. Kein anderes Wirbeltier zeigt eine vergleichbare Anatomie. Ähnlich wie das Exoskelett der Insekten, umschließt der Panzer der Schildkröten, der sich aus dem Rückenpanzer (Carapax) und Bauchpanzer (Plastron) zusammensetzt, außer dem Kopf alle wichtigen Körperregionen und Organe.[3]
Der Knochenpanzer besteht aus massiven Knochenplatten, die einen Rippenkorb bilden, der entwicklungsgeschichtlich aus den Wirbelbögen und Rippen des Endoskeletts der Wirbeltiere hervorgegangen ist.[2][4] Dabei hat sich der Schulterknochen (lat. Scapula), im Gegensatz zu allen übrigen Wirbeltieren mit Schultergürtel, unter die Rippen geschoben.[5] Dieser weitgehend starre Knochenpanzer erfordert eine Anpassung der Atmung, die durch eine Bewegung der Extremitäten mit Hilfe von kräftigen Muskelpaketen unterstützt werden muss.
Über dem Knochenpanzer befindet sich je nach Art eine lederartige Hautschicht (so z. B. bei den Weichschildkröten) oder aber die typische Schicht aus Hornschilden (Scuta), welche ihrerseits aus Keratin bestehen. Die Färbung der Hornschilde hängt vor allem vom Habitat der Schildkröte ab, denn die meisten Arten sind farblich an ihren Lebensraum angepasst.
Bei Zier-, Buchstaben-Schmuck-, Echten Schmuck- und Höckerschildkröten erneuern sich die Hornschilde regelmäßig, indem sich die älteren äußeren Hornschilde lösen und darunter die neugebildeten Hornschilde zum Vorschein kommen. Bei anderen Schildkröten entstehen Wachstumsringe und die äußeren Hornschilde nutzen nur durch Abrieb von außen etwas ab.
Diese Hornschilde lassen sich in folgende Gruppierungen einteilen, wobei artbedingte Abweichungen in Anzahl und Vorhandensein anzutreffen sind:
Hornschilde des Rückenpanzers (Carapax)
(von cranial nach caudal bzw. von vorne nach hinten)
Hornschilde des Bauchpanzers (Plastron)
(von cranial nach caudal bzw. von vorne nach hinten)
Die Naht- und Verzahnungsstellen von Horn- und Knochenpanzer liegen nicht übereinander, sondern sind gegeneinander verschoben. Dadurch erhöht sich die Festigkeit des Panzers noch weiter. Das Aussehen des gesamten Panzers unterscheidet sich je nach Spezies stark. So weist der Rückenpanzer bei vielen Arten, insbesondere im Jugendalter, einen oder drei Längskiele auf. Bei den Höckerschildkröten und den Chinesischen Dreikielschildkröten (Mauremys) sind diese kräftig ausgeprägten Höcker und Kiele sogar namensgebend. Verschiedene Gattungen (beispielsweise die Dosenschildkröten und die Scharnierschildkröten) können ihren Bauchpanzer mit Hilfe eines Scharniers hochklappen und so den gesamten Panzer verschließen. Die Klappschildkröten haben zwei Scharniere und können so die vordere und hintere Öffnung unabhängig voneinander schließen. Eine ähnliche Funktion bietet das Scharnier im Carapax der Gelenkschildkröten.
Die Entwicklung des Schildkrötenpanzers wird teilweise als Anpassung an den Lebensraum Wasser interpretiert. Der starre Körper ermöglichte demnach ein schnelleres Vorankommen unter Wasser, insbesondere im Gegensatz zu den schlängelnden Bewegungen anderer Reptilien. Allerdings zeigen bereits die ältesten bekannten Schildkrötenfossilien einen hoch entwickelten Panzer, so dass über seine Ursprünge und seine Entwicklung nur spekuliert werden kann.[6]
Schildkröten sehen sehr gut. Sie können Farben besser differenzieren als Menschen, da ihre Augen wie bei Fischen, Amphibien, Reptilien und Vögeln vier Farbrezeptoren aufweisen (Tetrachromaten). Sie sind dadurch in der Lage, auch Teile der nahen Infrarot- und Ultraviolett-Strahlung wahrzunehmen. Grautöne hingegen scheinen sie weniger zu differenzieren.
Die Linse der Wasserschildkröten ist so gestaltet, dass sie den Brechungswinkel von Wasser ausgleicht. Dadurch können die Tiere Feinde und Nahrung auch im Wasser klar erkennen. Jagende Schildkrötenarten können durch Veränderung ihrer Augenstellung sowohl räumlich als auch im Panorama sehen. Die Geschwindigkeit von visuell wahrgenommenen Bewegungen hat Einfluss auf die Fluchtreaktion. Nähert man sich einer Schildkröte sehr langsam, flüchtet sie später als bei schneller Annäherung.
Der Geruchssinn ist bei Schildkröten besonders gut ausgeprägt. Wasserschildkröten bewegen die Aromastoffe durch kauend-pumpende Bewegungen des Unterkiefers und Halses an ihre Geruchsrezeptoren im Rachenraum. Durch den Geruch erkennen sie geeignete Nahrung oder Erde, in der sie ihre Eier vergraben können. Außerdem werden Geschlechtspartner am Geruch erkannt (bei aquatilen Arten auch unter Wasser), wahrscheinlich sogar über größere Distanzen.
Schildkröten haben ein voll ausgebildetes Innen- und Mittelohr, aber kein Außenohr. Sie hören Töne deshalb nicht im gleichen Umfang wie Menschen. Sie nehmen Schallwellen von etwa 100 Hz bis 1000 Hz wahr, also vor allem tiefe Vibrationen (Trittschall) aus ihrer Umgebung, möglicherweise auch Fressgeräusche von Artgenossen.
Schildkröten können sich in ihren kognitiven Fähigkeiten mit allen anderen Reptilien messen. So merken sie sich Futterquellen und Fluchtwege. Ihr Orientierungssinn ist ebenfalls hervorragend ausgeprägt und scheint sich mit zunehmendem Lebensalter noch zu verstärken.
Weitere gut entwickelte Sinnesleistungen sind Schmerzempfindung, Temperatursinn und Gleichgewichtssinn.
Schildkröten sind meist stumm. Ausnahmen stellen jedoch Schreckreaktionen dar. Dabei stoßen diese Tiere durch schnelles Zurückziehen des Kopfes Luft aus, was einen fauchenden Zischlaut erzeugt. Bei Wasserschildkröten sind gelegentlich auch fauchende Drohlaute zu hören. Männchen vieler Landschildkrötenarten geben bei der Paarung piepsende oder keuchende Laute von sich, ähnlich wie auch Weibchen beim gelegentlichen Kampf mit anderen Weibchen um die besten Eiablageplätze. Landschildkröten können nach hastigem Fressen von Früchten oder kleinen Schnecken kurzfristig eine Art Schluckauf bekommen, der ein entsprechendes Geräusch erzeugt.
Mit tiefen Tönen findet eine akustische Kommunikation zwischen Individuen statt. Muttertiere kommunizieren mit frisch Geschlüpften. Embryonen tauschen sich – vor dem Schlüpfen – untereinander akustisch aus, um möglicherweise das Schlüpfen zu synchronisieren.[7][8]
Schildkröten bewegen sich sowohl an Land als auch im Wasser mit für Reptilien typischen schlängelnden Bewegungen fort, wobei der Panzer an Land über dem Boden getragen wird. Diese Art der Fortbewegung senkt den Energiebedarf bei der Bewegung im Wasser, wirkt aber an Land zuweilen unbeholfen. Lediglich Meeresschildkröten haben eine für Reptilien einmalige Methode der Fortbewegung entwickelt. Sie schlagen die vorderen Gliedmaßen, die sich zu Flossen geformt haben, auf und ab. Auf diese Weise erreichen sie bei optimiertem Energiebedarf hohe Geschwindigkeiten unter Wasser, was ihnen das Zurücklegen auch längerer Strecken ermöglicht. Auch die Gliedmaßen von Landschildkröten bzw. Süß- und Brackwasserschildkröten sind an den jeweiligen Lebensraum angepasst. So lässt sich in den meisten Fällen die Bindung an das Wasser am Vorhandensein und der Ausprägung von Schwimmhäuten vor allem an den hinteren Extremitäten feststellen. Die Beine von Schildkröten, welche heiße Steppengebiete bewohnen, sind dagegen säulenförmig und ringsherum gegen Verletzung und Austrocknung durch starke Hornschuppen geschützt.
Bei 220 Millionen bzw. 160 Millionen Jahre alten fossilen Schildkröten entdeckte man noch Zähne,[9][10] die sich im Laufe der Evolution jedoch rückgebildet haben. Rezente Schildkröten besitzen keine Zähne, sondern zu kräftigen Schneidewerkzeugen umgewandelte Kieferleisten aus Hornsubstanz, die in ihrer Gesamtheit den Schnabel bilden.[11] Wie alle Reptilien kauen Schildkröten ihre Nahrung nicht, sondern verschlingen sie entweder unzerkleinert, oder sie reißen mit dem Maul Stücke ab, wobei sie die vorderen Gliedmaßen zu Hilfe nehmen.
Schildkröten sind größtenteils Allesfresser (omnivor). Je nach Art überwiegt allerdings meist entweder die pflanzliche (herbivore) oder die fleischliche (carnivore) Kost. Manche Arten, insbesondere die im Wasser lebenden, wechseln von eiweißreicher Ernährung mit Wasserinsekten als Jungtiere zu energieärmerer, dafür aber leicht zu erlangender Pflanzenkost, wenn sie herangewachsen sind. Für das vergleichsweise große Knochenskelett und teilweise für die Ausbildung von hartschaligen Eiern brauchen Schildkröten calciumreiche Nahrung. Meist ist die Nahrung sehr abwechslungsreich, denn die Tiere sind bei der Suche nach Fressbarem wenig wählerisch. Ihr Nahrungsspektrum reicht je nach Art von Wiesenkräutern, Blüten, Früchten, Wasserpflanzen und Algen über Insekten, Würmer, Schnecken, Fische, Seesterne, Krabben und Quallen bis hin zu Aas und Ausscheidungsprodukten von Säugetieren.
Einige Arten sind jedoch ausgesprochene Nahrungsspezialisten, wie z. B. die Lederschildkröte, die auf Quallen spezialisiert ist oder die Malaysische Sumpfschildkröte, deren englischer Name snail eating turtle, und kräftige Kiefer die Vorliebe für das Knacken von Gehäuseschnecken verraten. Einige weitere Schildkrötenarten haben ihren Körperbau ebenfalls an spezielle Jagdmethoden angepasst, z. B. die Geierschildkröte, die ruhig mit geöffnetem Maul abwartet, bis sich ein Fisch für den Köder, einen wurmförmigen Zipfel auf ihrer Zunge, interessiert. Eine weitere ungewöhnliche Fangmethode praktiziert die Fransenschildkröte (Mata-Mata), die im Schlamm mit algenbewachsenem Panzer getarnt lauert und ihre Beute durch plötzliches Aufreißen ihres riesigen Schlundes einsaugt.
Im direkten Vergleich zwischen geschlechtsreifen Männchen und Weibchen stellt man fest, dass sich die Ausscheidungsöffnung in der Schwanzwurzel des Weibchens, die Kloake, näher am Panzerrand befindet, die des Männchens dagegen eher zum Schwanzende hin liegt. Der Schwanz ist beim Männchen meist auch deutlich länger und am Ansatz breiter, da er den Penis beherbergt, der nur zur Begattung ausgestülpt wird. Weitere häufige Geschlechtsunterschiede sind geringere Körpergröße und ein stärker nach innen gewölbter Bauchpanzer bei den Männchen, was die Kopulation erleichtert. Darüber hinaus gibt es sekundäre Geschlechtsmerkmale, die auf einzelne Gattungen, Arten oder gar Unterarten beschränkt sind, wie zum Beispiel verlängerte Vorderkrallen des Männchens bei den Schmuckschildkröten oder eine unterschiedliche Färbung der Iris bei manchen Dosenschildkröten und einigen Unterarten der Europäischen Sumpfschildkröte. Die sekundären Geschlechtsmerkmale sind beim Schlüpfling noch nicht zu erkennen, sondern werden erst im Vorfeld der Geschlechtsreife ausgebildet.
Zur Paarungszeit suchen die Männchen, die bei manchen Arten andere ökologische Nischen besiedeln, die Weibchen gezielt auf. Sie werden dabei vermutlich durch Geruchshormone (Pheromone) geleitet. Dem eigentlichen Paarungsakt geht bei den meisten Arten eine Balz voraus, die auf den Menschen eher grob wirkt. Je nach Art kommt es zur Verfolgung und Umkreisung des Weibchens mit teilweise heftigen Bissen in ihre Extremitäten und Rammstößen gegen den Panzer. Bei der Kopulation reiten die Männchen auf und klammern sich teilweise am Panzer des Weibchens fest. Aufgrund der Möglichkeit zur Samenspeicherung bleibt das Weibchen nach einer erfolgreichen Kopulation über mehrere Jahre befruchtungsfähig, ohne erneut kopulieren zu müssen, was den Erfolg der Schildkröten bei der Besiedlung neuer Lebensräume, z. B. den Galapagosinseln, erklären könnte.
Die Paarungszeit liegt bei Arten aus der gemäßigten Klimazone überwiegend im Herbst und Frühjahr, wogegen sich tropische Arten eher nach Regenzeiten und Luftfeuchtigkeit richten. Die Eiablage (Oviposition) erfolgt einige Wochen nach der Befruchtung und findet bei allen Arten an Land statt. Im Einklang mit den Jahreszeiten sucht das trächtige Weibchen eine geeignete Stelle auf, wofür es häufig lange, gefährliche Wanderungen in Kauf nimmt. Es achtet dabei auf die Sonnenlage des Platzes, dessen Bodenbeschaffenheit, Überschwemmungssicherheit und vermutlich noch auf weitere Faktoren. Einmal ausgewählt, wird diese Eiablagestelle meist über viele Jahre beibehalten. Das Weibchen gräbt mit den Hinterbeinen eine tiefe, häufig birnenförmige Grube, legt die Eier vorsichtig hinein und scharrt die Grube wieder sorgfältig zu, so dass keine Nesträuber angelockt werden. Das Ausbrüten der Eier überlassen die allermeisten Schildkrötenweibchen der Sonnenwärme. Wenige Schildkrötenarten betreiben eine Art Brutpflege durch Bewachen der Niststelle. Dazu zählt die Braune Landschildkröte aus der Gattung der Hinterindischen Landschildkröten. Weibchen dieser Art scharren mit ihren Vorderbeinen einen Nisthaufen aus Laub, Sand und Gras zusammen, der einen Durchmesser von 1 bis 2,50 Meter hat und zwischen 20 und 50 Zentimeter hoch ist.[12] In der Haufenmitte gräbt das Weibchen mit dem Kopf die Nistgrube. Anschließend bewacht sie das Gelege für eine Zeitdauer von 2 bis 20 Tagen. Dabei legt sie sich mitunter direkt auf die Nistgrube. Sie verteidigt ihre Nistgrube gegenüber Fressfeinden jedoch auch durch Bisse oder den Versuch, den Fressfeind von der Nistgrube wegzuschieben.[13]
Die Eier unterscheiden sich in Form, Größe und Beschaffenheit bei den verschiedenen Arten sehr. Bei Schlangenhalsschildkröten, Schlammschildkröten, Weichschildkröten, den meisten Landschildkröten mit Ausnahme der Gattung Manouria und bei vielen Altwelt-Sumpfschildkröten, z. B. bei Scharnierschildkröten und Amerikanischen Erdschildkröten, sind sie wie bei Vögeln von einer harten Kalkschale umgeben. Meeresschildkröten, Lederschildkröten und Alligatorschildkröten umhüllen ihre Eier aber nur mit einer lederartigen Haut und einer schützenden Schleimschicht, das gilt auch für die meisten Pelomedusenschildkröten.[14] Bei den Neuwelt-Sumpfschildkröten legen alle Vertreter der Deirochelyinae weichschalige Eier, bei den Emydinae haben die Vertreter der Gattungen Actinemys, Emydoidea und Emys hartschalige und die übrigen Gattungen weichschalige Eier.[15] Anders als bei Vögeln besitzen die Eier aber keine Hagelschnüre, an der der Dotter drehbar aufgehängt ist. Deshalb dürfen Schildkröteneier nach begonnener Embryonalentwicklung nicht mehr gedreht werden, sonst stirbt der Keimling ab. Die Anzahl von Eiern und Gelegen pro Saison variiert stark, von einem einzigen Ei, z. B. bei der kleinsten Landschildkrötenart (Homopus signatus), bis zu 200 Eiern bei den Meeresschildkröten.
Bei einigen Arten wird das Geschlecht nicht genetisch bereits bei der Befruchtung festgelegt, sondern erst durch die Bruttemperatur bestimmt (z. B. bei Europäischen Wasser- und Landschildkrötenarten). In bestimmten Temperaturbereichen schlüpfen überwiegend oder sogar ausschließlich Weibchen bzw. Männchen. Dieser Umstand hat sich als Vorteil bei Zuchtprojekten zum Schutz des Artenbestandes erwiesen. Die Inkubation erfolgt je nach Art in etwa 50 bis 250 Tagen. Am Ende der Entwicklungszeit füllt die kleine Schildkröte das Ei vollständig aus. Bei hartschaligen Eiern ritzt sie die Schale oft mit der Eischwiele am Oberkiefer an und öffnet ein erstes Fenster. In einigen Fällen wird die Schale auch mit einem Bein geöffnet. Danach beginnt sich der gefaltete Bauchpanzer zu strecken und sprengt die Schale vollkommen auf. Nach dem Schlupf bleiben die kleinen Schildkröten oft bis zur vollständigen Resorption des Dottersacks in der Nisthöhle, bis sie sich in gemeinsamer Anstrengung zur Oberfläche graben. In Trockengebieten geschieht das meist nach einem spätsommerlichen Regen, der den Boden aufweicht und für Pflanzenfresser auch üppige Nahrung verspricht. An der nördlichen Grenze ihres Verbreitungsgebiets überwintern Schildkrötenschlüpflinge häufig noch in der Nistgrube und kommen erst im folgenden Frühjahr an die Oberfläche. Das Muttertier leistet in keinem Fall Schutz oder Aufzuchthilfe, die Jungen sind auf sich alleine gestellt und teilweise sogar eine willkommene Beute für erwachsene Artgenossen.
Bis zur Geschlechtsreife vergehen mehrere Jahre. Sie ist hierbei nicht nur vom Alter, sondern auch von der Ernährungslage des Tieres abhängig.
Schildkröten können ein sehr hohes Alter erreichen. Das Geburtsjahr der Galápagos-Riesenschildkröte (Geochelone nigra) Harriet, die im Australia Zoo lebte und am 23. Juni 2006 verstarb, wird auf 1830 geschätzt, womit sie mindestens 176 Jahre alt geworden ist. Amerikanische Dosenschildkröten (Terrapene) sollen weit über 100 Jahre alt werden können und Meeresschildkröten (Cheloniidae) leben wahrscheinlich 75 Jahre oder mehr. Bei guter Pflege werden als Haustier gehaltene Schmuckschildkröten 40 Jahre und älter.
Zu den ältesten Individuen gehörte auch Timothy, eine weibliche Maurische Landschildkröte (Testudo graeca). Das ehemalige Maskottchen der britischen Marine wurde 160 Jahre alt, obwohl sie die ersten 40 Jahre ihres Lebens an Bord eines Kriegsschiffes vermutlich nicht artgerecht gehalten wurde.
Im Gegensatz zum potenziellen Höchstalter steht die durchschnittliche Lebenserwartung der meisten Schildkrötenarten unter natürlichen Bedingungen, die meist deutlich niedriger ausfällt. Für die Griechische Landschildkröte (Testudo hermanni) beträgt sie in der Natur nur etwa 10 Jahre ab der Geschlechtsreife (Hailey 1990/2000).
Beispiele für besonders alte Schildkröten (laut traditionellen, meist nicht ganz sicheren Angaben) waren:
Neben vielen Arten, die nur 10 bis 50 Zentimeter groß werden, wie z. B. Vertreter der Gattungen Testudo, Emys und Mauremys, finden sich auch die Riesenschildkröten auf den Galápagos-Inseln (Geochelone nigra) bzw. den Seychellen (Dipsochelys dussumieri), die eine Panzerlänge von über einem Meter erreichen. Noch wesentlich größere Panzerlängen erreichen Meeresschildkröten sowie die beinahe ausgestorbene Hoan-Kiem-See-Riesenweichschildkröte. Als größte Art gilt die Lederschildkröte Dermochelys coriacea mit bis zu 250 cm Panzerlänge und 900 kg Gewicht.
Die kleinsten Schildkröten sind die Männchen der Gesägten Flachschildkröte Homopus signatus aus Südafrika mit einer Rückenpanzerlänge von durchschnittlich ca. 7,5 cm und einem Gewicht von ca. 70 g.
Größenangaben bei Schildkröten beziehen sich im Normalfall auf die Rückenpanzerlänge ohne Kopf, Beine und Schwanz. Gemessen wird im Stockmaß, also gerade entlang der Längsachse mit Hilfe einer Schiebelehre und nicht mit dem Bandmaß über dem Panzerbogen.
Die korrekte systematische Stellung der Schildkröten innerhalb der Reptilien wird kontrovers diskutiert. Da die Schildkröten keine Schädelfenster haben, werden sie traditionell zusammen mit einigen ausgestorbenen Reptilientaxa in die Anapsida gestellt. Demnach wären sie die Schwestergruppe der Pareiasauria oder aus diesen hervorgegangen. Dagegen vertreten einige Wissenschaftler die Ansicht, dass die Schildkröten die Schädelfenster sekundär wieder verloren haben und somit zu den Diapsida gehören. Die Vertreter dieser Hypothese sind sich aber uneinig, ob die Schildkröten näher mit den Archosauria (dazu gehören die Krokodile, Dinosaurier und Vögel) oder mit den Lepidosauria (Echsen und Schlangen) verwandt sind. Nach der Archosauria-Hypothese gehören die Schildkröten zu den Archosauromorpha und wären wahrscheinlich die Schwestergruppe der Rhynchosauria. Die Anhänger der Lepidosauria-Theorie vermuten einen marinen Ursprung der Schildkröten und sehen sie als Schwestergruppe der Sauropterygia, eine Gruppe großer mariner Reptilien aus dem Mesozoikum, die zusammen mit den Lepidosauria das Taxon Lepidosauromorpha bilden.[16]
2008 wurde Odontochelys semitestacea wissenschaftlich beschrieben, die älteste bis dahin bekannte Schildkröte. Die fossilen Überreste dieses im Meer lebenden, etwa 40 Zentimeter langen Tieres wurden in der Provinz Guizhou in China gefunden. Odontochelys besaß Zähne in Ober- und Unterkiefer und hatte keinen Rücken-, sondern nur einen Bauchpanzer.[9] Durch die im Juni 2015 veröffentlichte Beschreibung von Pappochelys, einem ursprünglichen Verwandten aus der Stammgruppe der Schildkröten, wird die Theorie, dass die Schildkröten zu den Diapsida gehören, weiter untermauert. Pappochelys hatte einen vollkommen diapsiden Schädelbau (oberes und unteres Schläfenfenster) und belegt, dass der Schildkrötenpanzer weitgehend aus bereits vorher existierenden Skelettelementen entstanden ist: der Rückenpanzer aus verbreiterten Rippen, der Bauchpanzer aus verschmolzenen Gastralia („Bauchrippen“).[17]
Im Folgenden wird die Systematik der Schildkröten nach der Reptile Database wiedergegeben:
Die Halsberger-Schildkröten, die sich während des Jura vor 180 Mio. Jahren zu entwickeln begannen, können ihren Kopf in den Panzer zurückziehen. Die Halswirbel dieser Tiere sind zu diesem Zweck speziell geformt, damit sich das Rückgrat S-förmig krümmen kann. Sie sind mit elf Familien vertreten.
Bei den Halswender-Schildkröten, die mit drei Familien existieren,[18][19] handelt es sich um die entwicklungsgeschichtlich jüngere Unterordnung, da sie erst in der Kreide erschien. Sie können ihren Kopf nicht wie die Cryptodira einziehen, sondern legen ihn durch eine horizontale S-förmige Bewegung seitlich unter den Panzer.
Unter Systematik der Schildkröten werden alle rezenten Arten dargestellt sowie die ausgestorbenen Gattungen, die in der deutschsprachigen Wikipedia beschrieben werden. Hier folgen zwei Kladogramme, die nach morphologischen bzw. molekularbiologischen Gesichtspunkten erstellt wurden und sich noch stark unterscheiden. Naturgemäß sind im mit molekularbiologischen Methoden erstellten Kladogramm keine fossilen Gruppen vertreten.
Innere Systematik nach morphologischen Gesichtspunkten nach Sterli, Pol & Laurin, 2013[20]
Pelomedusenschildkröten (Pelomedusidae)
Schlangenhalsschildkröten (Chelidae)
Meeresschildkröten (Cheloniidae)
Lederschildkröten (Dermochelyidae)
Großkopfschildkröte (Platysternidae)
Alligatorschildkröten (Chelydridae)
Neuwelt-Sumpfschildkröten (Emydidae)
Altwelt-Sumpfschildkröten (Geoemydidae)
Landschildkröten (Testudinidae)
Tabascoschildkröten (Dermatemydidae)
Schlammschildkröten (Kinosternidae)
Papua-Weichschildkröten (Carettochelyidae)
Weichschildkröten (Trionychidae)
Innere Systematik nach molekularbiologischen Gesichtspunkten nach Crawford u. a. (2014)[21] und Thomson, Spinks und Shaffer (2021).[22]
Testudines Pleurodira PelomedusoideaPelomedusenschildkröten (Pelomedusidae)
Schlangenhalsschildkröten (Chelidae)
Papua-Weichschildkröten (Carettochelyidae)
Weichschildkröten (Trionychidae)
Großkopfschildkröte (Platysternidae)
Neuwelt-Sumpfschildkröten (Emydidae)
Altwelt-Sumpfschildkröten (Geoemydidae)
Landschildkröten (Testudinidae)
Meeresschildkröten (Cheloniidae)
Lederschildkröten (Dermochelyidae)
Alligatorschildkröten (Chelydridae)
Tabascoschildkröten (Dermatemydidae)
Schlammschildkröten (Kinosternidae)
Fressfeinde variieren sehr nach Art und Alter der Schildkröte. Während Gelege und Schlüpflinge selbst Krabben und Vögeln zum Opfer fallen, haben ausgewachsene Tiere nur noch wenige natürliche Feinde. Im besonders artenreichen Süden der USA sind das z. B. Alligatoren, aber auch viele andere Panzerechsen erbeuten regelmäßig Schildkröten, da sie mit ihren kräftigen Kiefern problemlos die Panzer aufbrechen können. Zu den Fressfeinden von Eiern und erwachsenen Schildkröten zählt aber auch der Mensch. In vielen Teilen der Welt wurden und werden Wasser-, Land- und Meeresschildkröten verzehrt und auch deren Nester ausgenommen. Wie schnell der Mensch die Schildkrötenbestände dezimieren kann, lässt sich am Beispiel der Europäischen Sumpfschildkröte zeigen. Noch bis in das 19. Jahrhundert hinein im deutschsprachigen Raum durchaus häufig anzutreffen, wurde sie hier als Fastenspeise fast bis zum völligen Verschwinden abgefischt. Inzwischen ist sie in Deutschland und Österreich so selten geworden, dass sie nicht nur aus den heimischen Gewässern, sondern auch aus dem gesellschaftlichen Bewusstsein als ursprünglich einheimische Tierart zu verschwinden droht.
Ebenfalls durch intensive menschliche Nachstellung ausgerottet oder nahezu ausgerottet wurden die Riesenschildkröten auf den Inselgruppen im Indischen und Pazifischen Ozean. Einem Seefahrerbericht zufolge konnte man um 1700 auf Rodriguez Island (Mauritius) noch Gruppen von 2000 bis 3000 Tieren finden. Sie lagen so eng zusammen, dass man „100 Schritte über ihre Panzer laufen konnte, ohne den Fuß auf den Boden zu setzen“ (Legaut 1691). Das Fleisch sei wohlschmeckend und bekömmlich und das Fett schmecke besser als die beste Butter in Europa. Es eigne sich auch hervorragend als Medizin gegen Verdauungsbeschwerden und Krämpfe. Anderthalb Jahrhunderte später fand eine wissenschaftliche Expedition nur noch ein paar wenige in der Sonne brüchig gewordene Panzerreste auf dieser Insel, aber keine lebenden Tiere mehr. Die Schiffsbesatzungen deckten ihren Bedarf dann auf den Galapagosinseln, oft 500–800 Tiere pro Schiffsladung. Aber auch viele andere Schildkrötenarten gelten als Delikatesse und werden vom Menschen intensiv bejagt. Da es sich hierbei zu einem Großteil um Wildfänge handelt und sich die Populationen aufgrund der späten Geschlechtsreife nur langsam reproduzieren, stehen viele Arten vor der Ausrottung in freier Natur, zum Beispiel einige Arten der Gattung Cuora. In den letzten Jahren richtet sich das Hauptaugenmerk auf die Lebensmittelmärkte in Südostasien, auf denen seit je her Schildkröten in großer Zahl angeboten werden. So werden jährlich etwa 10 Millionen Tiere in den Süden Chinas importiert (van Dijk u. a. 2001). Häufig sind es Arten, die inzwischen so stark bedroht sind, dass sie durch das Washingtoner Artenschutzabkommens eigentlich streng geschützt wären. Die riesigen Vermehrungsfarmen in den USA mit teilweise über 1 Million Schlüpflingen pro Jahr und Farm (Herrera 1998), wie auch die in den 1990er Jahren neu entstandenen Schildkröten-Farmen in China können bislang noch nicht in ausreichendem Maße den Bedarf decken. Zudem haben diese Farmen ein neues Problem geschaffen. Da exotisch aussehende Schildkröten auf den Märkten einen höheren Preis erzielen, versucht man gezielt, Hybride zu züchten. Das läuft auf der einen Seite der Artenreinerhaltung zuwider. Auf der anderen Seite steht seit Bekanntwerden dieser Tatsache die Systematik der südostasiatischen Schildkröten in Frage. Denn bei vielen Arten, die erst in den letzten Jahren anhand auf Märkten gefundener Tiere wissenschaftlich beschrieben wurden und deren genaues Herkunftsgebiet unbekannt ist, stellt sich nun die Frage nach der Gültigkeit dieses Taxons. Für einige Holotypen konnte inzwischen nachgewiesen werden, dass es sich um Hybride der Gattungen Chinemys und Cuora handelt.
Haustierhaltung ist die zweite, ebenfalls jahrtausendealte Nutzung von Schildkröten durch den Menschen. In fast allen Kulturen gelten Schildkröten, anders als andere Reptilien, als Sympathieträger und werden als Heimtiere (Spieltiere) gehalten. Gelegentlich gelten sie als heilige Tiere, so z. B. in Babylon 1100 v. Chr. und auch im alten Ägypten. Eine zweieinhalbtausend Jahre alte griechische Vase, Museumsstück im Britischen Museum in London, zeigt dagegen ein Mädchen im für unsere Begriffe grausamen Spiel mit einer Landschildkröte.
Ähnlich dürfte allerdings das Schicksal der vielen im 20. Jahrhundert in den USA gehaltenen Schmuckschildkrötenbabys und der nach Mittel- und Nordeuropa importierten Europäischen Landschildkröten gewesen sein. So erlitten vor Einführung des Washingtoner Artenschutzabkommen die Wildpopulationen der europäischen Landschildkrötenarten einen erheblichen Rückgang aufgrund der Nachfrage europäischer und amerikanischer Tierhalter. Für Großbritannien sind z. B. folgende Import-Zahlen bekannt: Nach dem Zweiten Weltkrieg wurden jährlich bis zu 250.000 Landschildkröten überwiegend aus einem einzigen Land, Marokko, nach England eingeführt (Lambert 1981). Davon starben 80 % bereits auf dem Transport oder im Laufe des darauf folgenden Jahres. Für die übrigen europäischen Länder, Export- wie Importländer, dürfte ähnliches gelten, auch wenn deren Aus- bzw. Einfuhren zahlenmäßig nicht genau erfasst sind. Touristen bringen erhebliche Mengen an Schildkrötenjungtieren aus den Mittelmeerländern als Urlaubssouvenirs mit. Für die stark zurückgegangene Schildkrötenpopulationen stellt das, neben der Lebensraumzerstörung, eine weitere erhebliche Belastung dar.
Aus dem ehemaligen Kinderspielzeug ist im deutschsprachigen Raum inzwischen aber ein ernsthaftes Hobby geworden, mit zahlreichen Clubs, Vereinen und Stammtischen. Allein im größten herpetologischen Verein Deutschlands, der DGHT und seiner Untergruppierung, der AG Schildkröten, gibt es fast 3000 Schildkröteninteressierte, die im Jahre 2004 über 6000 kleine Schildkröten in über 70 Arten nachzüchteten, davon etwa 4000 Individuen der Gattung Testudo. Insgesamt wird die jährliche Nachzucht an Europäischen Landschildkröten inzwischen auf etwa 10.000 allein in Deutschland geschätzt (Schilde, 2005).
Der „Rohstoff“ Schildkrötenpanzer ist eine weitere uralte Nutzungsanwendung. Die kleineren Schildkrötenpanzer wurden hauptsächlich als Schmuck- und Gebrauchsgegenstände im Ganzen verwendet. So wurden bereits im alten Griechenland Leiern mit einem Korpus aus einem Schildkrötenpanzer hergestellt. Hierzu gehört die häufig auf Tongefäßen abgebildete Lyra. Einige afrikanische Saiteninstrumente besitzen Resonanzkörper aus Schildkrötenpanzern, die mit einer Tierhaut bespannt sind, beispielsweise Leiern und Fiedeln in Ostafrika. Auf nordafrikanischen Basaren gibt es Blasebalge aus Schildkrötenpanzern zu kaufen.[23] Von den großen Meeresschildkröten, vor allem von der kleinsten Art, der Echten Karettschildkröte (Eretmochelys imbricata) wurden dagegen nur die oberen Hornschichten verwendet, die man unter Hitzeanwendung vom Knochenpanzer ablöste, häufig vom lebenden Tier. Dieses durchscheinende, stark gemusterte Schildpatt diente seit der Antike als Werkstoff für Schmuck, Toilettenartikel (Kämme) und Intarsienarbeiten an Möbeln. Laut UNEP liegt der Wert von Schildpatt auf dem Weltmarkt bei ca. 5000 Euro pro kg, weswegen es trotz weltweiten Verbotes noch immer zur weiteren Bedrohung der Tiere beiträgt.
Aber auch der Lebensraum vieler Schildkrötenarten ist durch Menschen oder Klimawandel bedroht. Landschildkröten werden von Landwirten in den Herkunftsgebieten als Schädling betrachtet und getötet. Insektizide und Herbizide vergiften die Tiere oder vernichten die Nahrungsgrundlage. Straßen durchschneiden die Habitate und führen zu hohen Opferzahlen, wobei häufig gerade trächtige Weibchen auf der Suche nach einem geeigneten Nistplatz betroffen sind. Sumpf- und Feuchtgebiete werden für landwirtschaftliche Zwecke trockengelegt und die Industrie leitet Abwasser in die von Wasserschildkröten bewohnten Gewässer ein. Die Wasserschildkröten verlieren dadurch geeignete Biotope und durch die Umweltverschmutzung ihre Nahrungsgrundlage. Flussbegradigungen und Kanalisierungen resultieren in einem Verlust an Plätzen zum Nisten und Sonnen. Meeresschildkröten wird die Fortpflanzung durch die touristische Erschließung von zum Nisten geeigneten Stränden erschwert. Gelege werden zertrampelt, Schlüpflinge, die sich nachts zur Oberfläche graben, orientieren sich am Licht, um das relativ sichere Wasser zu finden. Künstliche Lichtquellen führen zu einem Verlust der Orientierung. Meeresschildkröten verfangen sich in Treibnetzen oder schlucken Kunststoffteile in der Annahme, es handele sich um Quallen. Eine weitere Gefahr stellt der Schiffsverkehr dar. An einem der Hauptbrutgebiete, dem indischen Strand Orissa, fanden in einer einzigen Brutsaison schätzungsweise 20.000 durch Schiffsschrauben verstümmelte Tiere den Tod. Innerhalb von nur 30 Jahren haben es die Menschen fast geschafft, diese Meeresreptilien auszurotten (UNEP 2004).
Ein wichtiger Schritt zum Schildkrötenschutz, wie auch der anderer bedrohter Arten, war 1975 das Inkrafttreten des Washingtoner Artenschutzabkommens CITES, dem inzwischen weltweit fast alle Staaten beigetreten sind. Seitdem wird der Im- und Export, aber auch der innerstaatliche Handel mit immer mehr Tierarten und Produkten daraus, je nach Bedrohungsstufe zum Teil streng überwacht. Bedrohte und daher geschützte Tierarten benötigen beim Verkauf Vermarktungsgenehmigungen mit Individualerkennung des Tieres entweder durch Implantieren von Mikrochips oder durch Fotos von Rücken- und Bauchpanzern. Außerdem ist jeder private Halter verpflichtet den Kauf, Verkauf, Nachzucht oder Tod seiner Tiere mit Anzahl und Art den Behörden zu melden, so z. B. bei der besonders häufig gehaltenen Griechischen Landschildkröte. Bei Verstößen gegen diese Gesetze drohen hohe Bußgelder, kostenpflichtige Beschlagnahmung der Tiere und sogar Haftstrafen.
Der langen Liste an Bedrohungen versuchen Wissenschaftler und engagierte Laien in allen Teilen der Welt aber auch aktive Artenschutzprojekte entgegenzusetzen. Der Schutz und die Wiederansiedlung der heimischen Sumpfschildkröte in Deutschland wird zum Beispiel besonders gezielt an der Naturschutzstation Rhinluch in Brandenburg betrieben. Unter Mitwirkung von NABU und einiger weiterer Spendenorganisationen wird hier Feldforschung betrieben, Restpopulationen bzw. deren Biotope geschützt, Jungtiere nachgezogen und ausgewildert und auch ganz allgemein Aufklärung der Bevölkerung geleistet.
Eine weitere Hoffnung ist der Turtle Conservation Fund, in dem sich amerikanische, australische und europäische Partner zusammengetan haben, um auf die so genannte Schildkrötenkrise in Südostasien zu reagieren. Innerhalb dieses Verbandes koordiniert u. a. der Allwetterzoo Münster ein viel beachtetes Nachzuchtprojekt von 15 hoch bedrohten Schildkrötenarten, z. B. verschiedene Cuora-Arten.
Die Naturschutzorganisation Paso Pacifico hat in Costa Rica mit 3D-Druck Schildkröteneier nachgebaut und diese mit Tracking-Sendern versehen. Ein Viertel dieser Köder wurde von Dieben als vermeintliche Eier gestohlen, manche wurden erkannt und wieder zurück an den Strand gelegt, einige ermöglichten das Verfolgen von Dieben, Händlern und Konsumenten, durchwegs in der Region.[24]
Knochenbrüche des Panzers treten durch Beutegreifer oder andere Traumata auf. Bei der Legenot steckt ein Ei im Legedarm oder der Kloake fest. Die Hexamitiasis ist eine durch Flagellaten ausgelöste Erkrankung des Verdauungstrakts.
In den alten Kosmogonien vieler asiatischer Völker treibt die Erde als runde Fläche auf dem Urmeer. Um nicht zu versinken und ruhig in Position zu bleiben, braucht es einen Träger, der die Erde stützt. Dieser ist in jedem Fall ein Tier und sehr häufig eine Schildkröte. Den Ausgangspunkt für viele asiatische Ursprungsmythen bildet die indische Vorstellung des Gottes Vishnu, der auf der Weltenschlange Ananta-Shesha auf dem Grund des Ozeans liegt und die Schöpfung bewacht. Er selbst verwandelt sich in seiner zweiten Inkarnation in die Schildkröte Kurma, die als Basis für die vom Berg Mandara gebildete Weltenachse dient. Beim Quirlen des Milchozeans setzen Götter und Dämonen im Kampf gegeneinander auf dem Rücken der Schildkröte einen Quirlstab in Drehung und erschaffen so eine Reihe göttlicher Wesen und kostbarer Gegenstände.
Mit der Ausbreitung des Buddhismus gelangte die kosmische Schildkröte nach Tibet, China und weiter ins nördliche Zentralasien. Bei den Mongolen trägt eine goldene Schildkröte den zentralen Weltenberg. Zum buddhistischen Sagenkreis Zentralasiens gehören der Schöpfergott Otschirvani (er entspricht dem Bodhisattva Vajrapani) und sein Diener Tsagan-Schukuty. Als beide vom Himmel herabkamen, sahen sie eine Schildkröte im Wasser tauchen. Der Diener fing die Schildkröte und ließ sie mit dem Bauch nach oben auf dem Wasser treiben. Otschirvani legte sich auf ihren Bauch und wies seinen Begleiter an, vom Meeresgrund Erde heraufzuholen. Diese Erde streuten sie auf die Schildkröte und schliefen schließlich ein. Wenig später – die neue Erde war noch sehr klein – kam der Teufel vorbei und wollte die Erde mitsamt den Schlafenden ins Meer reißen. Alsbald wuchs die Erde so schnell, dass der fliehende Teufel kaum Zeit hatte, um sich zu retten. Die Schildkröte liegt seither unsichtbar unter dem Wasserspiegel.
Bei den ebenfalls buddhistischen Kalmücken verwandelt sich der Bodhisattva Manjushri in eine große Schildkröte, die auf dem Rücken liegend die Erde über der Wasseroberfläche hält. Wenn die Schildkröte eine Zehe bewegt, gibt es ein Erdbeben. Wenn die Erde bei den Burjaten und Tungusen bebt, zittert das Tier vor Müdigkeit. Die burjatische Schildkröte blickte anfangs bewegungslos aufs Wasser, bis der Schöpfergott sie umdrehte und auf ihrem Bauch die Erde errichtete.
Vergleichbare Ursprungsmythen kennen auch einige nordamerikanische Indianer. So erzählen die Sioux von einer Schildkröte mit Schlamm im Maul und einem Wasservogel mit Gras im Schnabel, die gemeinsam auf dem Urmeer schwammen. Beides vermengten sie, brachten es auf den Rücken der Schildkröte und schufen so die Erde. In der Wyandot-Schöpfung tauchte aus dem Wasser eine Schildkröte auf, die der Reihe nach einige Tiere auf den Meeresgrund schickte, um Schlamm zu holen, bis dies endlich dem Fisch gelang. Auf dem Rücken der Schildkröte wurde aus dem Schlamm die Erde.[29]
Auf zahlreichen polynesischen Inseln zeigen Petroglyphen Schildkröten einzeln oder in Gruppen. Bei der Interpretation der Abbildungen ist häufig unklar, ob sie aus religiösen, gesellschaftlichen oder ästhetischen Gründen angefertigt wurden. Möglicherweise wurde eine solche Unterscheidung nicht vorgenommen. Schildkröten besaßen in Polynesien große Bedeutung bei traditionellen Bestattungszeremonien, so kam ihnen auf den Marquesas eine Rolle beim Übergang des Verstorbenen in die jenseitige Welt zu. Weil Seeschildkröten in der Lage sind, aus großen Meerestiefen aufzusteigen und an Land ihre Eier zu legen, scheinen sie – in den Mythos übertragen – geeignet, eine Verbindung zwischen der diesseitigen und der jenseitigen Welt herzustellen.[30] Australische Aborigines kennen die mythische Erzählung Emu und Schildkröte.
In Afrika gelten Schildkröten als besonders kluge Tiere. In Märchen verschaffen sie sich meist durch eine List Vorteile und gewinnen bei Geschwindigkeitswettbewerben gegen Tiere, die deutlich größer oder schneller sind.
Die chinesische Schöpfergöttin Nüwa schuf die Erde, indem sie einer Schildkröte ihre Füße abschnitt und daraus die vier Himmelssäulen in den vier Himmelsrichtungen formte. In China ist die mythische Schildkröte Ao ein Symbol des Universums. Als heilige Tiere schwimmen Schildkröten in Wasserbecken auf dem Gelände vieler buddhistischer Tempel und werden von den Besuchern gefüttert, damit sie für Glück und langes Leben sorgen mögen. Durch ihr langes Leben haben sie den Ruf, für die Wahrsagerei geeignet zu sein.[31]
Selten fanden Schildkröten auch Eingang in den islamischen Volksglauben. In der marokkanischen Kleinstadt Lalla Takerkoust wurden wunscherfüllende Schildkröten früher in einem Becken neben einem Heiligengrab von muslimischen und jüdischen Pilgern verehrt.[32]
In der Mythologie der griechischen Antike war Chelone eine Jungfrau, die in eine Schildkröte verwandelt wurde. Die griechische Göttin Urania wurde gelegentlich mit einem Fuß auf einer Schildkröte stehend dargestellt, womit sich ihre Verbindung zu Aphrodite zeigt, deren Attribut unter anderem die Schildkröte ist. Zusammen mit Apollon galt Hermes für die Griechen als der mythische Erfinder der Leier. Hermes höhlte die Schildkröte aus, befestigte zwei Schilfrohre und eine Querstange daran, zog sieben Saiten aus Schafsdarm über die Konstruktion und begann mit dem göttlichen Musizieren.[33]
Der Fantasy-Schriftsteller Terry Pratchett greift den indischen Mythos in seinem Scheibenwelt-Zyklus auf: Die Scheibenwelt wird von vier Elefanten getragen, die auf dem Rücken der Sternen-Schildkröte Groß-A'Tuin (im Original Great A'Tuin) stehen, welche durch das Universum schwimmt.
Allgemeine Literatur und Feldstudien:
Ratgeber Heimtierhaltung:
Schildkröten-Zeitschriften:
Die Schildkröten (Testudinata, bzw. Testudines, wenn die Kronengruppe gemeint ist; ehemals auch Chelonia von altgr. χελώνιον „Schildkröte“) sind eine Ordnung der Sauropsida und erschienen erstmals vor mehr als 220 Millionen Jahren im Karnium (Obertrias). In der klassischen Systematik werden sie zu den Kriechtieren bzw. Reptilien gezählt; diese Bezeichnungen stehen für ein in seinem traditionellen Umfang paraphyletisches Taxon und stellen daher nur mehr informelle Sammelbegriffe dar.
Man unterscheidet 360 Arten mit über 200 Unterarten. Die Schildkröten haben sich den unterschiedlichsten Biotopen und ökologischen Nischen angepasst. Die Spanne reicht dabei von mediterranen Landschildkrötenarten, Gopher- oder Wüstenschildkröten und den besonders zahlreichen, kleineren Wasserschildkrötenarten in Nordamerika und Südostasien über groß werdende Fluss-Schildkröten in Südamerika, Riesenschildkröten auf einigen Inselgruppen, Weichschildkröten in Asien und Schlangenhalsschildkröten in Australien bis hin zu den größten, den Lederschildkröten, die neben den Meeresschildkröten eine eigene Familie bilden.
Schildkröten sind wechselwarme, eierlegende Kriechtiere. Phylogenetisch stehen sie basalen Diapsiden wie Odontochelys semitestacea und Sinosaurosphargis yunguiensis nahe.
Die Anpassungsfähigkeit der Schildkröten hat ihr Fortbestehen bis in die heutige Zeit sichern können. Durch menschliche Einflüsse sind aber viele Arten akut gefährdet.
Breshka (Testudinata, Testudines) lloj kafshe që paraqitet në tokë që para më shumë se 250 milion vjetësh. Ekzistojnë më shumë se 300 lloje të ndryshme prej të cilave shtatë lloje jetojnë në ujërat e detit, 180 lloje në ujërat e ëmbël ndërsa llojet e tjera jetojnë në tokë. Breshkat i takojnë llojit të rrëshqitësve ose zvarranikëve dhe jetonin në tokë para dinozaurëve. Aftësia e përshtatjes e breshkës e cila si lloje të afërta i ka krokodilat dhe shpezët, e siguroi ekzistencën e saj deri në ditët e sotme.
Prania e breshkës detare në Shqipëri dhe sido mos ajo e llojit C. caretta, e cila u gjet e ngordhur një vit më parë në bregdetin e Durrësit, përbën një rast me vlera të rëndësishme shkencore për shtegtimin e gjatë e spektakolar të këtij individi. Shtegtimi i breshkave detare dhe në veçanti ajo e llojit C. caretta që kishte ardhur në brigjet shqiptare nga Argjentina, është pjesë e monitorimeve të përvitshme të Ministrisë së Mjedisit, Pyjeve dhe Administrimit të Ujërave. Në bazë të monitorimeve rezulton se shtegtimi i breshkave nga vendet e tjera në brigjet e vendit tonë ka ardhur në rritje, ndërkohë që është e domosdoshme të vazhdojë edukimi i njerëzve, sidomos i peshkatarëve për mbrojtjen e breshkave detare. Sipas specialistëve të Ministrisë së Mjedisit për të mbrojtur breshkat detare dhe për të pasur rezultate më të mira në studimin e tyre në zonën e Patokut, është i nevojshëm ndërtimi i një akuariumi të thjeshtë e sa më afër natyrales.
Në monitorimin e fundit në terren janë përfshirë pesë grupe të breshkave detare, breshka detare të markuara më parë, breshka detare të kapura për herë të parë, breshka detare të sinjalizuara, breshka detare të ngordhura dhe grupi i pestë, breshka detare të dhunuara nga njerëzit. Nga monitorimi në brigjet shqiptare rezulton se në total numri i breshkave të kapura është 273, nga të cilat numri i llojit C. careta është 270, i llojit Ch. Mydas, 3. Ndërkohë, numri i individëve të gjallë të kapur arrin në 261, i individëve të sinjalizuar 223, i individëve të matur 50, i atyre të markuar 31, i individëve të ngordhur 12, i atyre të ngordhur përgjatë bregdetit 8, i atyre në ngordhur në rrjeta 3, ndërsa numri i individëve të ngordhur të markuar regjistrohet në 2, dhe vetëm në një rast individ i ngordhur në parangallë. Në grupin e breshkave detare të ngordhura është për t’u theksuar gjetja e një individi të C. caretta në Durrës, marka e të cilit ka pasur inicialet La Plata 1979. Për këtë individ ka pasur kontakte me shumë studiues të huaj, pasi siç cilësojnë specialistët e ministrisë së Mjedisit kemi të bëjmë me një migrim me vlera shkencore në një distancë shumë të gjatë, gati të pa besuar. Sipas burimeve, kërkimet për këtë individ të C. caretta vazhdojnë (për gjetjen e autorëve të markimit në Argjentinë). Ndërkohë, breshkat e kapura (C. caretta) kanë pasur mjaft alga (Epibionto Flora), si dhe lloje të ndryshme tëmoluskëve, gaforreve, etj (Epibionto Fauna), Polychaeta të Familjes Serpulidae. Studime janë kryer dhe përsa i përket mundësisë së lëshimit të vezëve nga Caretta caretta, në disa zona bregdetare si Spille, Plazhi i Gjeneralit, Grykëderdhja e Semanit dhe e Vjosës, Orikum, Nartë, si dhe bregdeti i Palasës (Krorez), etj. Zonat në fjalë janë kontrolluar për gjurmë e fole të breshkave detare, por në asnjë rast nuk janë evidentuar të tilla.
Shtegtimi i breshkave nga vendet e tjera në brigjet shqiptare lidhet me kushtet klimaterike. Pjesa më e madhe (94 %) e strukturës së popullatës të C. caretta përbëhet nga individë të maturuar me gjatësi (L. ose SCCL) mbi 50 cm. Në popullatën e breshkave detare të studiuara bie ne sy numri më i madh i femrave (62 %), pas tyre vijnë meshkujt (20 %), ndërsa ato të pa përcaktuara kanë përqindje më të vogël (18 %). Numri i C. caretta të pa markuara, të rëna rastësisht në rrjetat e peshkimit, gjatë vitit të kaluar, ka qenë gjithnjë më i madh se sa i atyre të markuara qysh nga viti 2003. Nga peshkatarët (në Patok e Shëngjin) është vënë re një numër i konsiderueshëm breshkash detare me marka të verdha plastike (të ardhura kryesisht nga Italia) dhe me marka metalike (të ardhura kryesisht nga Greqia). Gjetja e individëve të C. caretta të ardhura nga vende të tjera, në Patok e Shëngjin, ka të bëjë me një shtegtim ushqimor me rëndësi shkencore të veçantë për vendin tonë e më gjerë. Shtegtim ushqimor i C. caretta në zonën e Patokut është i lidhur me praninë e madhe të gaforreve, sidomos e llojit Carcinus mediterraneus, kandilave të detit Risostoma pulmo, e llojeve të ndryshme molusqesh, etj, që janë ushqim kryesor për C. caretta. Prania shumë e madhe e gaforreve të llojit Carcinus mediterraneus dhe i kandilave të detit, Risostoma pulmo duhet të jetë e lidhur me prishjen e ekulibrave natyrorë në Gjirin e Rodonit, gjë e cila ka të bëjë me ngarkesën (ndotjen) e madhe organike që ka kjo zonë, e shkaktuar nga prurjet, sidomos të lumit Ishëm.
Fjala chelonian është e popullarizuar në mesin e veterinerëve, shkencëtarëve, dhe ruajtësve që punojnë me këto kafshë si një catch -all emër për çdo anëtar të superorder Chelonia, i cili përfshin të gjitha breshka që jetojnë dhe të cilat janë shuar, si dhe paraardhësit e tyre të menjëhershëm. Chelonia është i bazuar në kelone fjala greke, për forca të blinduara apo mburoja ndërprerës. Breshkë ose mund të referohen rendit si një e tërë, ose në breshka të veçanta të cilat përbëjnë një formë takson që nuk është monophyletic. Kuptimi i fjalës breshkë ndryshon nga rajoni në rajon. Në Amerikën e Veriut, të gjitha chelonians janë quajtur zakonisht breshka, duke përfshirë terrapins dhe breshkave. Në Britaninë e Madhe, fjala breshkë është përdorur për speciet e detit -banesë, por jo për breshkat. Termi Breshke zakonisht i referohet tokës - banesë. Shumica e chelonians tokë -banesë janë në familje Testudinidae, vetëm një prej 14 familjeve që ekzistojnë sot janë breshka. Breshkë uji përdoret për të përshkruar disa lloje të vogla, ushqimore, breshka hard - shell, zakonisht ato që gjenden në ujërat e kripura. Disa gjuhë nuk e kanë këtë problem, pasi të gjitha këto janë të referuara nga të njëjtin emër. Për shembull, në spanjisht, fjala Tortuga është përdorur për breshka, breshkave, dhe terrapins. Një breshkë deti -banesë është marina Tortuga, një specie ujërave të ëmbla Tortuga de rio, dhe një breshkë Tortuga terrestre.
Disa breshka ujore, kanë sy më afër majës së kokës. Këto lloje breshkash mund të fshehën nga grabitqarët në ujë të cekët, ku ata qëndrojnë të zhytur plotësisht me përjashtim të syve të tyre dhe hundës. Pranë syve të tyre, breshka e detit posedon gjëndra që prodhojnë lotët e kripura që shpëtojnë trupin e tyre nga kripërat të tepërta të marra nga uji që pijnë. Breshkat mendohet të kenë vizione të jashtëzakonshme natën për shkak të numrit jashtëzakonisht të madh të qelizave shufra në retinasin e tyre. Breshkat kanë vizion me ngjyrë me një pasuri të nëntipeve me ndjeshmëritë duke filluar nga e afërt ultravjollcë në të kuqe. Disa breshka të tokës kanë aftësi shumë të varfër të lëvizjes. Por breshka mishngrënëse janë në gjëndje për të lëvizur kokën me shpejtësi të parakohshme. Breshkat e kanë sqepin e ngurtë, dhe i përdorin nofullat e tyre për të prerë dhe të përtyp ushqimin. Në vend të dhëmbëve, nofullat e sipërme dhe të poshtme të breshkës mbulohen nga ridges me brirë. Breshka mishngrënës zakonisht kanë ridges thikë të mprehtë - i shkëputur nga pre e tyre për të. Ata përdorin gjuhët e tyre për të përtypë ushqim.
Zhgualli i sipërm i breshkave quhet carapace. Zhgualli më i ulët që mbështjell barkun quhet parzmore metalike. Carapace dhe parzmorja metalike janë të bashkuar në anët e breshkave nga strukturat kockëmadhe të quajtura ura. Shtresa e brendshme e një shgualli breshke është i përbërë nga rreth 60 eshtra që përfshijnë pjesën e shtyllës kurrizore dhe brinjët, që do të thotë se breshka nuk mund të zvarritet nga shgualli i saj. Në shumicën e breshkave, shtresa e jashtme e shguallit është e mbuluar me brirë të quajtur stendë që janë pjesë e lëkurës së saj të jashtme, apo veshje e guaskës. Stendat janë të përbërëra nga keratini i proteinave fibroze që gjithashtu përbën shkallët e zvarranikëve të tjera. Disa breshka nuk kanë stenda brirë. Zhgualli i ngurtë do të thotë se breshka nuk mund të marrë frymë si zvarranikët të tjerë, duke ndryshuar volumin e dëmtimit të dhëmbëve të tyre me anë të gjoksit dhe zgjerimin dhe tkurrjen e brinjëve. Në vend të kësaj, ata marrin frymë në dy mënyra. Së pari, ata punësojnë pompimit buccal, duke tërhequr ajrit në gojët e tyre, pastaj duke e shtyre atë në mushkëritë e tyre nëpërmjet luhatjen e katit të fytit. Së dyti, kur muskujt e barkut që mbulojnë hapjen prapme e kontratës së zhguallit, vëllimin e brendshëm të rritur të zhguallit, duke tërhequr ajrin në mushkëri, duke lejuar këta muskujt të funksionojnë në shumë mënyra si diafragmë e gjitarëve. Zhgualli i sipërm i breshkave quhet carapace. Zhgualli më i ulët që mbështjell barkun quhet parzmore metalike. Carapace dhe parzmorja metalike Zhgualli i sipërm i breshkave quhet carapace. Zhgualli më i ulët që mbështjell barkun quhet parzmore metalike. Carapace dhe parzmorja metalike.
Ngjyra e zhguallit të një breshke mund të ndryshojnë. Zhguajt janë zakonisht me ngjyrë kafe, e zezë, ose ulliri gjelbër. Në disa specie, predha mund të ketë shenja të kuqe, portokalli, të verdhë, ose gri.
Breshkat, duke qenë se jetojnë në tokë kanë zhguall të rëndë. Në të kundërt, breshka ujore dhe e butë ka zhguall të lehtë që e ndihmonë atë të shmang fundosje në ujë dhe duke notuar më shpejtë me më shumë shkathtësi. Këto zhguaj të lehtë kanë hapësira të mëdha të quajtur fontanelles mes kockave të zhguallit. Zhgualli i breshkave të detit është shumë i lehtë për shkak se ata nuk kanë stendë dhe përmbajnë shumë fontanelles.
Siç është përmendur më lart, shtresa e jashtme e zhguallit është pjese e lëkurës, secili stendë (ose pjatë) në zhguall korrespondon një shkallë të vetme modifikimi. Pjesa tjetër e lëkurës është e përbërë prej lëkurës me peshë shumë më të vogël, të ngjashme me lëkurën e zvarranikëve të tjera. Breshka nuk e ndërron lëkurën e saj të gjithën në të njëjtën kohë si gjarpërinjtë por vazhdimisht në copa të vogla. Kur breshka është mbajtur në akuarium, fletë të vogla të lëkurës së vdekur mund të shihet në ujë (shpesh duket të jetë një copë e hollë plastike) që janë hudhur jashtë kur kafshët me qëllim fshijnë veten me një copë druri apo guri. Breshkat hedhin lëkurën, por është e lejuar për të grumbulluar në pulla të trasha dhe pllaka që ofrojnë mbrojtje në pjesët e trupit jashtë zhguallit.
Duke numëruar unazat të cilat janë formuar nga rafte të vogla, stendat më të vjetra në majat më të mëdha se ato të reja, është e mundur për të vlerësuar moshën e një breshkë, në qoftë se e di se sa stenda janë prodhuar në një vit. Kjo metodë nuk është shumë e saktë, pjesërisht për shkak se ritmi i rritjes nuk është konstantë, por edhe për shkak se disa nga stendat përfundimisht bien larg nga zhgualli.
Breshkat tokësore kanë këmbë të shkurta por të fuqishme. Breshkat janë të famshme për të lëvizur ngadalë, pjesërisht për shkak të zhguallit të rëndë i cili kufizon gjatësinë. Breshka amfibe normalisht kanë gjymtyrë të ngjashme me ato të breshkave, përveç se këmbët janë rrjetëzor dhe shpesh kanë kthetra të gjata. Këto breshka notojnë duke përdorur të katër këmbët. Breshka të mëdha kanë tendencë për të notuar më pak se ato më të vogla, të tilla si breshka alligator, vështirë se duke notuar në të gjitha, duke preferuar të ecë përgjatë pjesën e poshtme të lumit apo liqenit. Si dhe këmbët membrana, breshka kanë kthetrat e shumë të gjatë, e përdorur për të ndihmuar ata ngjitje mbi brigjet e lumit dhe shkrimet lundruese mbi të cilat ata bask. Breshka Mashkull priren të kenë kthetrat veçanërisht gjatë, dhe këto duket që do të përdoret për të stimuluar femër ndërsa mating. Ndërsa shumica e breshka kanë membrana këmbët, disa, të tilla si breshkë derr - nosed, kanë Flippers vërtetë, me shifra duke u ndërfutur në paddles dhe kthetrat qenë relativisht i vogël. Këto lloje të notuar në të njëjtën mënyrë si breshka detit e (shih më poshtë).
Breshkat e detit janë pothuajse tërësisht ujore dhe kanë Flippers vend të këmbët. Breshkat e detit fluturojnë nëpër ujë, duke përdorur lëvizje up- dhe - poshtë të Flippers para për të gjeneruar goditje, këmbët mbrapa nuk janë përdorur për lëvizje, por mund të përdoret si rudders për drejtues. Krahasuar me breshka ujërave të ëmbla, breshka detit ketë lëvizje shumë të kufizuar në tokë, dhe përveç dash nga foleja në det si hatchlings, breshka detit mashkull normalisht nuk largohen nga deti. Femrat duhet të kthehet në tokë për të hedhur vezë. Ata lëvizin shumë ngadalë dhe laboriously, zvarritje veten përpara me flippers e tyre.
Breshka (Testudinata, Testudines) lloj kafshe që paraqitet në tokë që para më shumë se 250 milion vjetësh. Ekzistojnë më shumë se 300 lloje të ndryshme prej të cilave shtatë lloje jetojnë në ujërat e detit, 180 lloje në ujërat e ëmbël ndërsa llojet e tjera jetojnë në tokë. Breshkat i takojnë llojit të rrëshqitësve ose zvarranikëve dhe jetonin në tokë para dinozaurëve. Aftësia e përshtatjes e breshkës e cila si lloje të afërta i ka krokodilat dhe shpezët, e siguroi ekzistencën e saj deri në ditët e sotme.
Bulus lan penyu iku kéwan sisik kang dhuwèni sikil papat (4) kagolong kulawarga reptil. Kulawarga kéwan mau kalebu (ordho) Testudinata (utawaChelonians) iki asli lan gampang dikenali amarga anané omah utawa thothok (bony shell) kang atos lan kaku. Ing basa Latin uga sok diarani Trionyx cartilagineus.
Thothok bulus iku kapérang dadi rong pérangan. Bagean ndhuwur kang nutupi geger mau karapas (carapace) lan pérangan ngisor (ventral, weteng) mau plastron. Banjur pérangan iki kapérang manèh dadi rong lapis. Pérangan njaba lumrahé wujud sisik-sisik gedhé lan atos, kaya gendhèng. Pérangan sing njero wujud lèmpèng balung kang kasusun rapet kaya ta thothok.
Ing kulawarga labi-labi (Trionychoidea) lan jinisé bulus brimbing, kulit njabané ora ana sisiké lan pérangan njaba thothok ana balungé. Ing basa Indonésia, ana telung (3) kulawarga kéwan kang kagolong bangsa, ya iku penyu (basa Inggris: sea turtles), labi-labi utawa bulus (freshwater turtles), lan kura-kura (tortoises). Ing basa Inggris, kapérang dadi bulus dharat (land tortoises) lan bulus banyu tawa (freshwater tortoises utawa terrapins).
Deckelsmouken oder Schildkröte[1] sinn eng Uerdnung aus der Klass vun de Reptiller.
Deckelsmouken oder Schildkröte sinn eng Uerdnung aus der Klass vun de Reptiller.
Ifker (isem usnan: Testudines) d aɣersiw amrarad n tit idammen isemmaṭen ilan (isɛan) aɣaref, llan-t snat n telmas n tfekrin yiwet tettidir deg waman tis snat sufell n wakal.
Ifker (isem usnan: Testudines) d aɣersiw amrarad n tit idammen isemmaṭen ilan (isɛan) aɣaref, llan-t snat n telmas n tfekrin yiwet tettidir deg waman tis snat sufell n wakal.
Makobe ni wanyama wadogo hadi wakubwa wa oda Testudines katika ngeli Reptilia. Spishi zinazoishi baharini huitwa kasa.
Kiwiliwili chao kimefunikwa kwa gamba gumu liitwalo galili. Kwa kawaida galili hii ni yabisi, lakini kuna spishi zilizo na galili nyumbufu, zote spishi za maji. Kichwa, miguu na mkia inachomoza kutoka galili lakini katika spishi nyingi inaweza kuvutwa ndani, spishi za nchi kavu hasa.
CRYPTODIRA
Familia Dermochelyidae
Familia Testudinidae
Familia Trionychidae
PLEURODIRA
Kasa mtumbi
Kasa uziwa
Kasa mwamba
Kasa kikoshi
Kasa ngozi
Kobe dubwana wa Aldabra
Galili ya kobe-bawaba wa Bell
Galili ya kobe-bawaba misitu
Kobe-bawaba wa Speke
Kobe-chapati
Kobemaji galili-laine wa Zambezi
Kobemaji galili-laini
Kobe-mamba
Kobemaji-bawaba tumbo-njano
Kobemaji-bawaba mkubwa
Kobemaji-bawaba mweusi
Kobemaji-bawaba wa Williams
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. Makobe ni wanyama wadogo hadi wakubwa wa oda Testudines katika ngeli Reptilia. Spishi zinazoishi baharini huitwa kasa.
Kiwiliwili chao kimefunikwa kwa gamba gumu liitwalo galili. Kwa kawaida galili hii ni yabisi, lakini kuna spishi zilizo na galili nyumbufu, zote spishi za maji. Kichwa, miguu na mkia inachomoza kutoka galili lakini katika spishi nyingi inaweza kuvutwa ndani, spishi za nchi kavu hasa.
Kornjače (Testudinata,Testudines, ranije i Chelonia) postoje već duže od 250 miliona godina. Na Zemlji postoji više oko 300 različitih vrsta, od toga su sedam morskih, 180 vrsta živi u slatkoj vodi, a ostatak živi na kopnu. Kornjače se ubrajaju u reptile i bile su na Zemlji još prije nego što su se razvili veliki dinosaurusi . Sposobnost prilagođavanja kornjača, čiji su najbliži srodnici krokodili i ptice, osigurala im je postojanje do današnjih dana.
Sa izuzetkom polarnih područja, kornjače žive na svim kontinentima, u pustinjama morima, rijekama, močvarama i na kopnu, a najviše ih ima u područjima umjerene klime, i tropa. Naročito su brojne vrste u Sjevernoj Americi i Jugoistočnoj Aziji.
Oklop: sve kornjače se odlikuju oklopom koji je u životinjskom svijetu jedinstven. Sastoji se od leđnog (karapaks) i trbušnog (plastron) dijela, koji su međusobno spojeni svojevrsnim koštanim "mostom". U svom donjem dijelu oklop je masivne koštane građe, koji se razvio od kičme, rebara i karličnih kostiju. Preko tog koštanog sloja nalazi se sloj kože . Kod kornjača s tzv. mehkim oklopom je taj sloj kožast, dok se kod ostalih vrsta preko kože razvio tipičan pločasti oklop građen od keratina. Ploče se dijele na grupe (leđne, postrane, rubne, repne i t.d. ovisno na kojem dijelu se nalaze), ali se vrlo često događa da se neki primjerak izleže s nekim abnormalnostima tih pločica. To se događa kako u prirodi tako i u uzgoju, a čini se, da su uzrok neki uvjeti u razdoblju inkubacije jaja.
Prehrana: Savremene kornjače nemaju zube. Raspolažu snažnim "aparatom" za hranjenje koji se razvio od čeljusnih kostiju. fosilne kornjače još imaju zube, ali su se tokom evolucije izgubili, a zamijenjeni su preoblikovanim čeljustima. Kao i svi drugi reptili, ni kornjače ne žvaču hranu nego ustima otkidaju komade, pomažući si pri tome prednjim udovima.
Kretanje: I na kopnu i u vodi kornjače se kreću, za reptile tipično, krivudavo. Pri tome se oslanjaju na oklop što im u vodi smanjuje potrošnju energije. Na kopnu njihovo kretanje često djeluje vrlo nespretno. Morskovodnice su razvile među reptilima jedinstven način kretanja. Mašu prednjim udovima koji su se razvili tako da jako podsjećaju na peraje . Na taj način pod vodom postižu dosta veliku brzinu uz optimalnu potrošnju energije, što im omogućuje prevaljivanje velikih udaljenosti. I udovi kopnene i slatkovodne kornjače pokaziju, da su se prilagodili svom životnom prostoru. Tako se kod većine može utvrditi povezanost s vodom, jer imaju manje ili više izražene plivaće kožice.
Veličina: Pored velikog broja vrsta čija se veličina kreće između 10 i 30 centimetara, tu su još i morske kornjače, i divovske kornjače s otočja Galápagos i sa Sejšela, čija dužina oklopa može doseći i više od metra.
Osjetila:
Glasanje: Osim tokom parenja, kornjače su uglavnom nijeme. Izuzetak je reakcija na strah: uvlači glavu u oklop i pritom ispušta siktav glas koji potsjeća na frktanje. Razlog tog zvuka je naglo izbacivanje zraka iz pluća. Kad traže mjesto pogodno za polaganje jaja, ženke se glasaju slično kao mužjaci tokom parenja. Taj glas nalikuje stenjanju.
Inteligencija: Spoznajne sposobnosti kornjača mogu se mjeriti s onima drugih reptila . Tako pamte mjesta s hranom, kao i putove za bijeg. Imaju izražen i osjećaj za orijentaciju, ali ne tako dobro kao sisari.
Dužina života: Kornjače mogu živjeti jako dugo. Divovske kornjače s otočja Galápagos mogu doživjeti i više od 200 godina. Neke američke kornjače žive duže od 100 godina i time, s razlogom, uživaju glas Metuzalema u svijetu životinja. Neki primjerci su dokazano doživjeli starost od 180 godina.
Tipični dan jedne kornjače sastoji se od potrage za hranom i, kod gotovo svih vrsta, izlaganja Suncu. Ovo zadnje služi regulisanju tjelesne temperature kao i prihvaćanju UV-zračenja. Za reptile najvažniji dio spektra je UVB jer pomoću njega se vrši sinteza D3 vitamina. U klimatski umjerenom području pa sve tamo do pustinjskog godišnja doba određuju životni ritam kornjača. One se zimi zakopavaju ili već prema vrsti traže sklonište pod vodom, gdje iduće mjesece provode dijelom ukočene, "smrznute". Neke se vrste jednako tako povlače i za vrijeme velikih ljetnih vrućina.
Prehrana: Kornjače mogu biti biljožderi kao i mesožderi. Međutim, svima je zajednička potreba za hranom bogatom kalcijem koju trebaju za gradnju oklopa. Da bi mogle resorbirati kalcijum, kornjače trebaju vitamin D3. Do danas se ne raspolaže detaljiranim spoznajama o tome, kako kornjače uspijevaju "pokriti" svoju veliku potrebu za vitaminom D3.
Razmnožavanje: Razika između spolova može se relativno lako utvrditi. Spolni otvor se kod ženki uvijek nalazi bliže oklopu nego kod mužjaka. Dok neke vrste kornjača izvan razdoblja parenja veći dio godine provode odvojeno po spolovima u različitim ekološkim nišama, u vrijeme parenja nalaze put jedni do drugih. Kod vrsta koje žive u području umjerene klime vrijeme parenja je u proljeće i u jesen. Kod vrsta koje žive u tropskim i subtropskim područjima, vrijeme parenja ovisi o vlažnosti zraka, što jako otežava uzgoj u kontroliranim uvjetima izvan tih klimatskih područja. Nakon oplodnje, ženka ostaje plodna više godina, čime se može objasniti velika uspješnost kornjača kod naseljavanja novih životnih prostora (npr. otočje Galápagos)
Polaganje jaja slijedi nekoliko sedmia nakon oplodnje, ili, u umjerenim klimatskim područjima, u proljeće. Njihova jaja se svojim osobinama značajno razlikuju od vrste do vrste. I broj jaja je jako različit. Od samo tri jaja kod jedne vrste, pa sve do više od 100 jaja kod morskih kornjača. Polaganje jaja se događa isključivo na kopnu. Kad skotna ženka pronađe odgovarajuće mjesto, iskapa jamu i u nju polaže jaja. Zatim zatrpava leglo zemljom, pijeskom ili biljnim materijalom.
Kod gotovo svih vrsta kornjača temperatura u leglu za vrijeme inkubacije određuje spol mladunaca. Ta okolnost se pokazala značajnom kod umjetnog uzgoja koji se provodi u cilju očuvanja pojedinih vrsta kornjača. Nakon što se izvale iz jaja, kornjačice ostaju u leglu dok u potpunosti ne potroše zalihu hrane iz žumanjca prije nego što počmu s grebanjem prema površini. Na najsjevernijoj granici rasprostranjenosti kornjača, mladunci koji se izlegu u kasno ljeto i iznenadi ih rani početak zime, ostaju zakopani u leglu do proljeća. Majke ne pružaju nikakvu pomoć u valjenju ili uzgoju mladunaca. Do spolne zrelosti prolazi puno godina. Spolna zrelost kornjače ne ovisi o njenoj starosti nego o veličini.
Neprijatelji kornjača su različiti od vrste do vrste, a jako ovise i o njenoj starosti. Dok su legla kao i tek izležene kornjačice bespomoćno izloženi na milost i nemilost čak rakovima i pticama, za ozbiljno ugrožavanje odrasle kornjače potreban je neko velik i snažan kao krokodil. Kornjače ozbiljno ugrožavaju i ljudi. U nekim dijelovima ljudi jedu morske, slatkovodne i kopnene kornjače. Osim toga, ljudi pljačkaju i jedu i kornjačina jaja. Danas je to gotovo posvuda krivolov, no populacije se, zbog dugog razdoblja do spolne zrelosti, sporo oporavljaju pa se neke vrste nalaze na rubu izumiranja. Pored toga, u nekim kulturama se još i danas od kornjačevine (ploče leđnog dijela oklopa) izrađuju različiti upotrebni i ukrasni predmeti.
Danas postoje dvije glavne moderne grupe kornjača:
Ugroženost zbog promjene okoliša
Životni prostor mnogih vrsta kornjača je ugrožen. Kopnene kornjače na njihovim prastarim područjima mnogi poljoprivrednici smatraju štetnicima i često ih ubijaju. Mnoge ceste presijecaju njihova staništa pa veliki broj kornjača strada od prometa. Pritom, često je riječ skotnim ženkama koje traže odgovarajuće mjesto za polaganje jaja. Industrija ispušta otpadne vode u vode nastanjene slatkovodnim kornjačama čime se taj biotop mijenja. Na taj način vodene kornjače vrlo često gube prehrambenu podlogu. Izravnavanje i utvrđivanje riječnih obala rezultira gubitkom mjesta na kojima se kornjače mogu sunčati i polagati jaja. Morskim kornjačama turizam otežava pristup plažama pogodnim za polaganje jaja. Tek izležene kornjačice koje se noću iskapaju iz legla na površinu, orijentiraju se svjetlucanjem vode da dođu do relativne sigurnosti mora. Zbog umjetne svjetlosti gube orijentaciju. Morske kornjače se često upletu u lutajuće ribarske mreže i utope se ili progutaju plastiku vjerujući da se radi o meduzi.
Ugroženost od strane čovjeka
Kornjačina jaja se na plažama često tako intenzivno pljačkaju, da je bez ozbiljnih mjera zaštite opstanak nekih vrsta jako ugrožen. Neke kornjače se smatraju delikatesom pa ih ljudi intenzivno love.
Kriza kornjača u Aziji
Zadnjih godina se sa zabrinutošću promatra, kako se velike količine kornjača (uglavnom slatkovodne nude na tržnicama Jugoistočne Azije. Smatra se, da su neke vrste u prirodi neposredno pred izumiranjem. Zadnjih desetak godina se u Kini osnivaju farme za uzgoj kornjača radi pokrivanja potreba tržišta kako bi se prekinuo ili bar značajno smanjio njihov izlov iz prirodnih staništa. S druge strane, te su farme otvorile jedan sasvim novi problem. Egzotičan izgled kornjače povećava cijenu na tržištu, pa se zbog toga pokušava ciljano uzgojiti hibridne kornjače. To, s jedne strane ugrožava očuvanje vrste. S druge strane, to potpuno dovodi u pitanje sistematiku kornjača Jugoistočne Azije. Za mnoge vrste koje su pronađene na tržnicama i naučno opisane a da im nije bilo poznato stanište, sad se otvara pitanje o kakvim je kornjačama zapravo riječ, jer se za neke od njih pouzdano utvrdilo da je riječ o hibridima .
Mjere zaštite kornjača
Kako bi se pružila pomoć u nevolji Jugoistočnoj Aziji, koordinirano se u mnogim zoološkim vrtovima provodi vrlo zapažen projekt uzgoja kornjača s tog područja u zatočeništvu.
Također, kako bi se skrenula pažnja na ugroženost te vrste, koju se inače kolokvijalno naziva još i živim fosilima, 23. maja je proglašen Međunarodnim danom kornjača.
Kornjače (Testudinata,Testudines, ranije i Chelonia) postoje već duže od 250 miliona godina. Na Zemlji postoji više oko 300 različitih vrsta, od toga su sedam morskih, 180 vrsta živi u slatkoj vodi, a ostatak živi na kopnu. Kornjače se ubrajaju u reptile i bile su na Zemlji još prije nego što su se razvili veliki dinosaurusi . Sposobnost prilagođavanja kornjača, čiji su najbliži srodnici krokodili i ptice, osigurala im je postojanje do današnjih dana.
'S e seòrsa snàigein a tha ann an muir-seilche (Beurla: turtle; “turtur”). Tha iad coltach ri crùban-coille, ach bidh iad a’ fuireach sa mhuir is na lochan. Uaireannan, ithidh daoine an fheòil aca.
Ang pagong o pag-ong (Ingles: turtle) ay mga reptilya ng ordeng Testudines (ang koronang pangkat ng super-ordeng Chelonia), na kinatatangian ng isang natatangi o espesyal na mabuto o kartilahinosong kabibe na umunlad mula sa kanilang mga tadyang na gumaganap bilang isang kalasag o panangga. Ang salitang "pagong" ay maaaring tumukoy sa Testudines bilang kabuuan, o sa partikular na Testudines na bumubuo sa isang takson ng porma na hindi monopiletiko.
Ang ordeng Testudines ay kinabibilangan kapwa ng umiiral (nabubuhay) at hindi na umiiral (wala na) na mga espesye. Ang pinakamaagang nakikilalang mga pagong ay mapepetsa magmula 215 milyong mga taon na ang nakalilipas,[2] na nagtatalaga sa mga pagong bilang isa sa pinakamatandang pangkat ng mga reptilya at isang mas sinaunang pangkat kaysa sa mga butiki, mga ahas, at mga buwaya. Sa piling ng maraming mga espesyeng nabubuhay pa sa kasalukuyan, ang ilan ay mataas ang panganganib.[3]
Katulad ng iba pang mga reptilya, ang mga pagong ay mga ektoterm - ang kanilang panloob na temperatura ay nagbabago ayon sa kapaligiran panginorin o kapaligirang ambiente (nakapaligid), na karaniwang tinatawag na malamig ang dugo. Subalit, ang mga pagong na pandagat na katad ang likod ay may kapunapunang mas mataas na temperaturang pangkatawan kaysa sa nakapaligid na tubig dahil sa kanilang mataas na antas ng metabolismo.
Katulad ng iba pang mga amniote (mga reptilya, mga dinosauro, mga ibon, at mga mamalya), humihinga sila ng hangin at hindi nangingitlog sa ilalim ng tubig, bagaman maraming mga espesye ang naninirahan sa loob o sa paligid ng tubig. Ang pinakamalalaking mga pagong ay akwatiko o namumuhay sa tubig.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Hayop ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang pagong o pag-ong (Ingles: turtle) ay mga reptilya ng ordeng Testudines (ang koronang pangkat ng super-ordeng Chelonia), na kinatatangian ng isang natatangi o espesyal na mabuto o kartilahinosong kabibe na umunlad mula sa kanilang mga tadyang na gumaganap bilang isang kalasag o panangga. Ang salitang "pagong" ay maaaring tumukoy sa Testudines bilang kabuuan, o sa partikular na Testudines na bumubuo sa isang takson ng porma na hindi monopiletiko.
Ang ordeng Testudines ay kinabibilangan kapwa ng umiiral (nabubuhay) at hindi na umiiral (wala na) na mga espesye. Ang pinakamaagang nakikilalang mga pagong ay mapepetsa magmula 215 milyong mga taon na ang nakalilipas, na nagtatalaga sa mga pagong bilang isa sa pinakamatandang pangkat ng mga reptilya at isang mas sinaunang pangkat kaysa sa mga butiki, mga ahas, at mga buwaya. Sa piling ng maraming mga espesyeng nabubuhay pa sa kasalukuyan, ang ilan ay mataas ang panganganib.
Katulad ng iba pang mga reptilya, ang mga pagong ay mga ektoterm - ang kanilang panloob na temperatura ay nagbabago ayon sa kapaligiran panginorin o kapaligirang ambiente (nakapaligid), na karaniwang tinatawag na malamig ang dugo. Subalit, ang mga pagong na pandagat na katad ang likod ay may kapunapunang mas mataas na temperaturang pangkatawan kaysa sa nakapaligid na tubig dahil sa kanilang mataas na antas ng metabolismo.
Katulad ng iba pang mga amniote (mga reptilya, mga dinosauro, mga ibon, at mga mamalya), humihinga sila ng hangin at hindi nangingitlog sa ilalim ng tubig, bagaman maraming mga espesye ang naninirahan sa loob o sa paligid ng tubig. Ang pinakamalalaking mga pagong ay akwatiko o namumuhay sa tubig.
Qarapara[1][2] (ordo Testudines) nisqakunaqa p'aspa-p'aspasapa pura-purayuq suchuq uywakunam, yura mikhuq icha aycha mikhuq.
Mayukunapi kawsaq qaraparakunataqa Charapa,[3][4][5] allpa hawapi kawsaqkunata Tsawata[6] (Sawata, Chawata), yakupi allpa hawapipas kawsaqkunatataq Yawati[7] ninchik.
Kaymi huk iskay charapa rikch'aqkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Qarapara
Qarapara (ordo Testudines) nisqakunaqa p'aspa-p'aspasapa pura-purayuq suchuq uywakunam, yura mikhuq icha aycha mikhuq.
Mayukunapi kawsaq qaraparakunataqa Charapa, allpa hawapi kawsaqkunata Tsawata (Sawata, Chawata), yakupi allpa hawapipas kawsaqkunatataq Yawati ninchik.
´
D Schildchrotte (Testudinata, Testudines, früener au Chelonia vo altgr. χελώνι „Schildchrot“) si en Ornig vo de Reptilie (Reptilia) und si vor mee as 220 Millione Joor im Karnium (Obertrias) erschiine.
Mä underschäidet zur Zit 341 Arte mit über 200 Underarte.[1] D Schildchrotte häi sich an die underschidligste Biotop und ökologische Nische aabasst. Es goot vo mediterrane Landschildchrottearte, Gopher- oder Wüesteschildchrotte und ere groosse Zaal vo chliinere Wasserschildchrottenarte in Nordamerika und Südostasie über d Fluss-Schildchrotte in Südamerika, de Riiseschildchrotte uf e baar Inselgrubbe, Wäichschildchrotte in Asie und Schlangehalsschildchrotte in Australie bis zu de grösste, de Lääderschildchrotte, wo näbe de Meerschildchrotte en äigeni Familie bilde.
D Schildchrotte si wäggselwarmi Reptilie, wo Äier lege. Fossilgschichtlig si si am nöggste mit e baar basale Diapside wie Odontochelys semitestacea und Sinosaurosphargis yunguiensis verwandt.[2]
Wil si sich so guet häi chönne aabasse, häi d Schildchrotte bis hüte überläbt. Aber wägem Mensch si hüte e Hufe Arte akut gfäärdet.
Allgemeine Literatur und Feldstudien:
Rootgääber für Hobbyiste:
Schildchrotte-Zitschrifte:
´
D Schildchrotte (Testudinata, Testudines, früener au Chelonia vo altgr. χελώνι „Schildchrot“) si en Ornig vo de Reptilie (Reptilia) und si vor mee as 220 Millione Joor im Karnium (Obertrias) erschiine.
Mä underschäidet zur Zit 341 Arte mit über 200 Underarte. D Schildchrotte häi sich an die underschidligste Biotop und ökologische Nische aabasst. Es goot vo mediterrane Landschildchrottearte, Gopher- oder Wüesteschildchrotte und ere groosse Zaal vo chliinere Wasserschildchrottenarte in Nordamerika und Südostasie über d Fluss-Schildchrotte in Südamerika, de Riiseschildchrotte uf e baar Inselgrubbe, Wäichschildchrotte in Asie und Schlangehalsschildchrotte in Australie bis zu de grösste, de Lääderschildchrotte, wo näbe de Meerschildchrotte en äigeni Familie bilde.
D Schildchrotte si wäggselwarmi Reptilie, wo Äier lege. Fossilgschichtlig si si am nöggste mit e baar basale Diapside wie Odontochelys semitestacea und Sinosaurosphargis yunguiensis verwandt.
Wil si sich so guet häi chönne aabasse, häi d Schildchrotte bis hüte überläbt. Aber wägem Mensch si hüte e Hufe Arte akut gfäärdet.
Sjiljkróddele (Testudines) zeen 'n orde van reptiele wovan alle saorte gekènmirk waere door e staevig en döks bolvörmig sjildj.
Sjiljkróddele kónne sterk versjillen in gruuedje, kluueren en laeveswies, meh zeen mekkelik te óngersjeie van alle anger reptiele door 't oetwenjig sjildj. Alle sjiljkróddele höbben e knaokig sjildj aan zowaal de boekkantj (plastron) es de rögkkantj (carapax), in taengestèlling toet alle anger modern reptiele wie krókkedille, aektese en slange. 't Sjildj is meistes veurzeen van e twieëdj pantser, 't häöresjildj. 't Rögksjildj is mit 't boeksjildj verbónje door 'n knaokige brögk aan waerskantje van 't lief.
Sjiljkróddele plantje zich meistes jäörliks veurt en zeen zónger oetzunjering eierlègkendj. Ze greuje snel wen ze jónk zeen, mer óntwikkele zich hieël lankzem. Grótter sjiljkróddele zeen pas nao tieëntaal aan jaore vólwasse, dergelike saorte kónnen aevel ouch hieël aad waere. Sjiljkróddelen aete zowaal deerlik es plantjaerdig matterjaal, aafhenkelik vanne saort.
't Guuef óngevieër 330 versjillige saorten aan sjiljkróddele, verdeildj euver veertieën femieljes. Sjiljkróddele kómmen euvere gans welt veur in oetereinloupendje biotope, wie bósse, graaslenj, moerasse en zieëje, meh vanwaenge de kaadbleujigheid veurnamelik in werm streke. Tientaal aan saorte zeen ernstig bedreig door miensjelike activiteite. De wichtigste bedreiginge zeen 't verinnewere vanne habitat en 't vergaore van wilj sjiljkróddele veur consumptie of deerhanjel.
Sjiljkróddele kómmen in Limbörg neet mieë vas veur, mer aventoe vindj me waal 'ne verdwaaldje zómpsjiljkróddel.
De indeiling löp tot aon 't niveau vaan femilies.
In 't Mesozoïcum, dèks 'Tiedperk vaan de Reptiele' geneump, kaome de ierste sjèldpadde op. De ajds bekinde echte sjèldpadde vint me in 't Trias; hun fossiele zien gevoonde in China. Hun directe veurawwers waore log, herdisechtege reptiele die hun ribbe ziech ummer mie verbreide tot ze e sjèld vörmde. Dit waor al laank de gaankbaar meining oonder paleontologe. In 2013 woort e nui fossiel besjreve, bekind es Eunotosaurus, wat dees theorie oondersteunt.[1] Geliekaardege, sjèlddragende fossiel reptiele waore al wel bekind, meh die leke minder op Sjèldpadde. De Sjèldpadde, hun veurawwers en hun fossiel sjèlddragende verwante weure Anapsida geneump.
Alle sjèldpadsoorte oondersjeie ziech door 't höbbe vaan twie pantsers: e rögkpantser (carapax) en e boekpantser (plastron). In de volksmoond sprik me vaan sjèlder, meh biologe bedoele dao de versjèllende aoneingegreujde deile vaan 't pantser mèt (op 't nevestoond pleetsje zien de sjèlder vaanein gesjeie mèt e lientsje). De binneste laog vaan 't pantser is ummer vaan bein; de boetelaog is meistal vaan keratine ('t materiaol boe-oet ouch negel en veugelsnavele bestoon), meh bij de leersjèldpadde is dit väöl weiker en leerechteg vaan natuur. De pantsers zien gans vergreujd mèt 't gereemde vaan de sjèldpad, en allein de kop, de pu en de start steke oet. Väöl soorte kinne dat allemaol intrèkke en op die meneer zoe good wie ooneetbaar weure.
De meiste sjèldepadde weure mer 10 tot 30 centimeter laank. Inkel groete soorte kinne wel langer es 'ne meter weure en e gewiech vaan hoonderde kilo's bereike.
Reptiele beteikent "kroepers", en de kroepende beweging höbbe de sjèldpadde ouch. Ze bewege ziech "sloond" mèt de pu. Veural de aquatische soorte - dat zien de meiste sjèldpadde - höbbe dao veurdeil vaan; bij de in zie levende sjèldpadde zien de veurpu zelfs tot 'n soort peddele vergreujd. Bij 't zwumme deent 't pantser es steun veur de beweginge, woedoor wieneg energie gebruuk hoof te weure.
Op 't land is dees meneer vaan bewege evels nogal oonpraktisch; vaandao tot de sjèldpad dao zien spreekwäördeleke traogheid liet zien.
Sjèldpadde kinne prima zien. In d'n duuster zien ze zelfs beter es lui, en euverdaags kinne ze kleure beter oondersjeie, umtot ze wie de meiste reptiele veer kleurreceptore in hun ouge höbbe. Griestinte zien evels lesteger. Hun ouge corrigere de brekingswèrking vaan water good, zoetot ze correk kinne zien wie wied 'ne vijand vaan ze aof is.
De reuk vaan de bieste is ouch good oontwikkeld. Dit orgaon is vaan 't groetste belaank bij 't vinde vaan ete, partners en pläötskes veur eier aof te zètte.
Vaan sjèldpadde is bekind tot ze hendeg aajd kinne weure. Allewel tot dao-euver väöl stadslegendes circulere, moot me 'ne leeftied vaan 200 jaor veur 'n aontal soorte veur meugelek hawwe. De aajds bekinde sjèldpad, Tui Malila, in 't bezit vaan de keuning vaan Tonga, woort minstes 188 jaor aajd. Sjèldpad Timothy, mascotte vaan de Britse marine, haolde zeker 160 jaor; sjèldpad Harriet, die in 'nen Australische zoo leefde en volgens de euverlievering nog door Darwin is mètgenome, waor oongeveer 175 jaor aajd. In 't wèld weure de mieste bieste evels mer e paar decennia aajd.
De sjèldpad besteit häören daag boete 't zeuke nao ete veural ouch aon 't ligke in de zon: bekaans alle soorte hawwe ziech daomèt bezeg. Daomèt hèlt ze, es kaajdbleujeteg bies, häör temperatuur op niveau en verzaomelt ze UV-B-straoling.
In weustes en in gemaotegde streike moot de sjèldpad ziech aon 't klimaot aonpasse. Väöl soorte hawwe 'ne winterslaop. E paar soorte trèkke ziech ouch bij groete hitte in de zomer trök.
Sjèldpadde zien gemeinelek omnivoor; ze ete neve 'nen houp plante beveurbeeld ouch insekte en vèsse. Mer inkel soorte zien echte carnivore of echte herbivore. Dèks is hun dieet hendeg gevarieerd, al is 't wel gefocus op calciumriek ete (wat natuurlek vaan belaank is veur 't oonderhawwe vaan 't pantser). Gelierde oonderzeuke nog hefteg wie sjèldpadde aon hun vitamine D3-behoofde koume.
Sjèldpadde höbbe allaank gein tan mie, meh höbbe doorloupende vlake op hun kaoke, woemèt ze 't ete vermaole. Allein de ajdste fossiel soorte höbbe tan.
Door hun panster gedèk höbbe sjèldpadde gemeinlik wieneg vijande, boete de jónge. Pasgebore jónge weure zelfs door krabbe en veugel bejaog, meh volwasse bieste höbbe allein alligators en vergliekbaar bieste tot hun vijande. Allein de mins bejaog häöm stèlselmaoteg.
Bij väöl soorte leve de mennekes- en vruiwkessjèldpadde in 't groetste gedeilte vaan 't jaor neet allein gesjeie, meh zelf in 'nen andere biotoop. Ze koume daan allein bijein in de paartied, dee bij soorte oet gemaotegde streke in 't veurjaor of in 't naojaor vèlt, en bij tropische soorte vaan de lochvochtegheid aofhenkelek is.
Alle soorte lègke eier; ovoviviparie wie bij sommege slange en herdisse kump neet veur. 't Aontal versjèlt per soort vaan ein à drei (Amboina-gehingsjèldpad) tot mier es hoonderd bij versjèllende ziesjèldpadde. De incubatietemperatuur vaan 't vruiwke bestump of 'n embryo mennelek of vrouwelek weurt. De eier weure ummer op 't land gelag, in e köjlke, en de bieskes spreke vaanoet de eier met hoeg geluudsjes oonderein aof wienie ze de eier opesloon. Heiveur höbbe ze 'nen eitaand, dee snel nao de gebuurde aofvèlt. Es ze oet 't ei koume kroepe de bieskes nao 't water, natuurlek oetgezunderd bij laandsjèldpadde. 't Geslachsriep weure vaan de jónge, die noets door de ma verzörg weure, doort jaore, en is aofhenkelek vaan de greuj vaan 't bies (en neet direk aon 'ne leeftied geboonde).
Sommege sjèldpadde weure es delicates gezeen en intensief bejaog. Veural in Oos-Azië gebäört dit, oonder mie veur de snel greujende Chinese merret. Bekind is de sópsjèldpad. In recente tije heet dit tot probleme geleid, zuug oonder.
Väöl sjèldpadde weure in gevaangesjap gehawwe, soms op 'n soort farms, boe ze gefok weure veur minseleke consumptie, soms veur natuurbehajd, es back-uppopulatie (um oetsterve te veurkoume), soms es hoesdier. De roedwangsjèldpad is nog ummer e vrij populair hoesdier, al is ze recintelek minder verkoch: sjèldpadde leve laank en es ze groeter weure höbbe ze intensief verzörging en e groet aquarium nujeg. Doortot bezitters vaan sjèldpadde hun bieste ewegdoen zien hei en dao exotische populaties oontstande.
In 't hindoeïsme is ein vaan de avatars (incarnaties) vaan de god Visjnoe 'n reuzesjèldpad. Oet de Griekse mythologie kint me Chelone, die door Zeus in 'n sjèldpad veranderd woort umtot ze neet op 't houwelek vaan Zeus en Hera waor. In de popcultuur kint me de Teenage Mutant Ninja Turtles, 'n soort supersjèldpadde die 't iers in stripbeuk en later in 'n tv-serie tege criminele opnaome.
Väöl sjèldpadsoorte weure bedreig door minseleke oorzake. Boete bejaoging (zuug bove) kin dat koume door destructie vaan hun leefumgeving (de echte karètsjèldpad, door strandtoerisme; de Abingdonsjèldpad, door euverbegraozing door geite), of door vervojling (ziesjèldpadde ete wel stökker plastic op mèt de idee tot 't kwalle zien).
Sjiljkróddele (Testudines) zeen 'n orde van reptiele wovan alle saorte gekènmirk waere door e staevig en döks bolvörmig sjildj.
Sjiljkróddele kónne sterk versjillen in gruuedje, kluueren en laeveswies, meh zeen mekkelik te óngersjeie van alle anger reptiele door 't oetwenjig sjildj. Alle sjiljkróddele höbben e knaokig sjildj aan zowaal de boekkantj (plastron) es de rögkkantj (carapax), in taengestèlling toet alle anger modern reptiele wie krókkedille, aektese en slange. 't Sjildj is meistes veurzeen van e twieëdj pantser, 't häöresjildj. 't Rögksjildj is mit 't boeksjildj verbónje door 'n knaokige brögk aan waerskantje van 't lief.
Sjiljkróddele plantje zich meistes jäörliks veurt en zeen zónger oetzunjering eierlègkendj. Ze greuje snel wen ze jónk zeen, mer óntwikkele zich hieël lankzem. Grótter sjiljkróddele zeen pas nao tieëntaal aan jaore vólwasse, dergelike saorte kónnen aevel ouch hieël aad waere. Sjiljkróddelen aete zowaal deerlik es plantjaerdig matterjaal, aafhenkelik vanne saort.
't Guuef óngevieër 330 versjillige saorten aan sjiljkróddele, verdeildj euver veertieën femieljes. Sjiljkróddele kómmen euvere gans welt veur in oetereinloupendje biotope, wie bósse, graaslenj, moerasse en zieëje, meh vanwaenge de kaadbleujigheid veurnamelik in werm streke. Tientaal aan saorte zeen ernstig bedreig door miensjelike activiteite. De wichtigste bedreiginge zeen 't verinnewere vanne habitat en 't vergaore van wilj sjiljkróddele veur consumptie of deerhanjel.
Sjiljkróddele kómmen in Limbörg neet mieë vas veur, mer aventoe vindj me waal 'ne verdwaaldje zómpsjiljkróddel.
Tekst üüb Öömrang A skiltpoden (Testudinata, Testudines, iar uk Chelonia) san en kategorii faan krepdiarten, diar't al sant 220 miljuun juaren jaft.
– Saamlang faan bilen of filmer
Wikispecies hää en artiikel tu: A skiltpoden (Testudinata, Testudines, iar uk Chelonia) san en kategorii faan krepdiarten, diar't al sant 220 miljuun juaren jaft.
Skjaldbøkur (frøðiheiti - Chelonia, Testudines ella Testudinata) er ein bólkur av skriðdjórum. Skjaldbøkur eru býttir sundur í 270 ymisk sløg. Tey halda til í heitum sjógvi í Atlantshavi, Indiahavi og Kyrrahavi. Skjaldbøkur eru ymiskar til støddar; tann stóra leðurskjaldbøkan verður 1-3 metrar long og vigar upp ímóti 920 kg. Tann vanliga eysturamerikanska móruskjaldbøkan verður bara 7-12 cm. Súpanarskjaldbøkan og aðrar havskjaldbøkur kunnu svimja 30 km/t. Skjøldurin er umleið 60 samanvaksnar beinplátur. Bakskjøldurin er kúputur; búkskjøldurin er flatari. Landskjaldbøka er lítið broytt seinastu 200 mió. árini. Summar landskjaldbøkur verða eldri enn 100 ár.
Í øllum heiminum verður roknað við, at yvir 1 millión sjófuglar og 100.000 havsúgdjór og skjaldbøkur doyggja árliga, tí tey gerðast føst í ella eta burturkast.
La tartuca (forsi dû spagnolu equivalenti "tortuga") o scuzzara è nu rèttili, di l’òrdini dî Cheloni, cu lu corpu prutettu di na curazza, ntâ quali ritrai lu capu e li ciampi 'n casu di prìculu, ca dipòsita l'ova 'n purtusa scavati ntâ rina.
La tartuca (forsi dû spagnolu equivalenti "tortuga") o scuzzara è nu rèttili, di l’òrdini dî Cheloni, cu lu corpu prutettu di na curazza, ntâ quali ritrai lu capu e li ciampi 'n casu di prìculu, ca dipòsita l'ova 'n purtusa scavati ntâ rina.
Las Tartugas (Testudines), o Quelonians, forman un òrdre de reptils que la caracteristica es d'aver una clòsca. Existís una granda varietat d'espècias amb de caracteristicas divèrsas, mas totas se distinguisson dels autres reptils par la clòsca. Se despartisson tradicionalament en tres grops : las tartugas terrèstras, las tartugas aquaticas, e las tartugas marinas.
Las tartugas son oviparas e la ponduda a luòc aperaquí un còp l'an. Los joves creisson rapidament, son desvolopament s'alentís puèi. L'alimentacion de las tartugas se pòt compausar de carn o de vegetals segon las espècias.
Les 334 espècias de tartugas son devesidas en 14 familhas. Se despartisson sus una bona part del glòbe e pòdon viure dins d'abitats fòrça divèrses. Quaranta-dos del cent d'aquelas espècias son amenaçadas de disparicion, qu'aquò siá en rason de la destruccion de son abitat, o d'una predacion tròp importanta. Dins los dos cas, l'influéncia de l'òme es fòrça importanta, malgrat las accions de proteccion mesas en òbra.
Testudines es un ordine de Testudinata, Archosauromorpha. Illo produce tortoise shell[*].
As tartugas o Testudines (antes Chelonia), son reptils caracterizaus por o feito de tener un tronco amplo y curto, protechiu por una coscarana feita por un regular por placas osias revestidas de placas cornias, y a vegadas nomás que por placas cornias.
D'a coscarana surten, por debant, a cabeza y as patas anteriors, y por dezaga, as patas posteriors y a coda. I hai tartugas que tienen a coscarana dividida en dos partes, la uno dorsalu superior y la otro ventral u inferior, unidas entre ellas.
La caracteristica mas important de l'esqueleto d'as tartugas ye que a columna vertebral ye soldada en a parte dorsal d'a coscarana. O esqueleto fa que a respiración no se pueda fer por movimiento d'a caixa toracica, y se leva a termin prencipalment por l'acción d'as extremidatz.
O cranio presenta caracteristicas muit primitivas. No en tiene, de dients, pero sí una variella esmolada, semellant a un pico.
A reproducción ye ovipara y a incubación la fa a radiación solar.
Ye proverbial a gran lonchevidat d'as tartugas. Bellas especies puede vivir mas de 100 anyos.
En i hai que son de tierra y en i hai d'augua, marinas u d'augua dulza. As marinas tienen as extremidatz transformadas en aletas y as aquaticas os didos unius por un telo.
As tartugas s'agrupan seguntes as siguients sinapomorfías:
As tartugas (orden testudines) se subdividen en quatro subórdens, dos d'ells ya extintos:
Suborden Paracryptodira †.
Suborden Proganochelydia †.
Suborden Cryptodira:
Suborden Pleurodira:
† Clade extinto.
A tartuga ye l'animal d'a lentitut por excelencia en as fablas y satiras occidentals (ilustración d'o prencipio festina lente). Manimenos en a part de China simboliza o saber, a inmortalidat y a tierra.
Emitando a suya coscarana, os romans clamaban tartuga a una formación esfensiva an que totz os escudos cobriban por dencima a os soldaus. Por extensión, una maquina de setio medieval tamién se pasó a decir tartuga.
En a ficción destacan as Tartugas Ninja y o Follet Tartuga (de Bola de Dragón) en debuixos animaus. Terry Pratchett ubica tot o suyo mundo sobre una coscarana de tartuga. Os enemigos d'os videochuegos de Mario Bros (Koopa Tropa y similars) son tartugas antropomorfas.
Se veigan as imáchens de Commons sobre tartugas.As tartugas o Testudines (antes Chelonia), son reptils caracterizaus por o feito de tener un tronco amplo y curto, protechiu por una coscarana feita por un regular por placas osias revestidas de placas cornias, y a vegadas nomás que por placas cornias.
D'a coscarana surten, por debant, a cabeza y as patas anteriors, y por dezaga, as patas posteriors y a coda. I hai tartugas que tienen a coscarana dividida en dos partes, la uno dorsalu superior y la otro ventral u inferior, unidas entre ellas.
La caracteristica mas important de l'esqueleto d'as tartugas ye que a columna vertebral ye soldada en a parte dorsal d'a coscarana. O esqueleto fa que a respiración no se pueda fer por movimiento d'a caixa toracica, y se leva a termin prencipalment por l'acción d'as extremidatz.
O cranio presenta caracteristicas muit primitivas. No en tiene, de dients, pero sí una variella esmolada, semellant a un pico.
A reproducción ye ovipara y a incubación la fa a radiación solar.
Ye proverbial a gran lonchevidat d'as tartugas. Bellas especies puede vivir mas de 100 anyos.
En i hai que son de tierra y en i hai d'augua, marinas u d'augua dulza. As marinas tienen as extremidatz transformadas en aletas y as aquaticas os didos unius por un telo.
Tortugas es la nom comun per animales de la ordina Testudino e superordina Celonio. La qualia la plu clar es la casca de oso, cual es developada de la costelas.
└─o Testudinos └─o Casicelidio ├─o Pleurodiro │ └─o Eupleurodiro │ └─o Pelomedusoido │ └─o Pelomedusoideo │ └─o Podocnemidoideo └─o Criptodiro └─o Selmacriptodiro ├─o Paracriptodiro (estinguida) └─o Eucriptodiro └─o Sentrocriptodiro └─o Policriptodiro └─o Procelocriptodiro ├─o Celonioideo (tortugas de mar) │ └─o Dermocelioideo └─o Celomacriptodiro ├─o Testudinoideo (tortugas comun) └─o Trionicoideo (tortugas con casca mol)
Tortugas es la nom comun per animales de la ordina Testudino e superordina Celonio. La qualia la plu clar es la casca de oso, cual es developada de la costelas.
Tortugo es poikiloterma reptero, maxim parto di lua korpo protektita da specala ostoza o kartilagoza shelo developita de lua kosti. Li apartenas ad anapsido raso, kom povas vidar de lua solida kaloto.
Toshbaqalar (Testudines, yaʼni Cheloniea) — sudralib yuruvchilar turkumi. Tanasi suyakmuguz yoki suyakteri sovut bilan qoplangan. Sovut orqa (karapaks) va qorin (plastron) qalqondan iborat. Koʻpchilik T.ning tuzilishi qad. davrdan hozirgacha deyarli oʻzgarmagan. Sovutining uz. 12 sm dan 2 m gacha. T. koʻzi va hid bilish organlari yaxshi rivojlangan, lekin yomon eshitadi. Tishlari boʻlmaydi, jagʻi tumshuqqa oʻxshash muguz plastinkalar bilan qoplangan. Umurtqa pogʻonasi — boʻyin va dum boʻlimlari harakatchan, boshqa kismlari karapaks bilan birlashib ketgan. Sovutning boʻlishi tufayli oyoqlar kamari suyaklar, qovurgʻalar ostiga siljigan. 250 ga yaqin turi bor. 2 kenja turkum (yashirin boʻyinlilar va yonbosh boʻyinlilar)gaajratiladi. Yashirin boʻ yinlilar (Cryptodira) 8 oila: kaymansimon T., chuchuk suv T.i, quruklik T.i, dengiz T.i, terili T., yumshoq tanali T. va boshqalarni; yonbosh boʻyinli T. pelameduzasimonlar va ilon boʻyinlilar oilalarini oʻz ichiga oladi.
Ekologik jihatdan T. dengiz va quruqlik T.iga ajratiladi. Quruqdik T.i Antarktikadan tashqari barcha qitʼalarda va koʻpchilik o.da, dengiz T.i dunyo okeanining tropik va subtropik hududlarida, qisman, bareal qismida tarqalgan. Quruklik T.i sovuq tushganda qishki, qurgʻoqchilik paytida yozgi uyquga ketishi mumkin. Quruqlik va dengiz T.i, asosan, oʻtxoʻr, chuchuk suv T.i, odatda, etxoʻr (baliqlar, suvda va quruqlikda yashovchilar, umurtqasizlar bilan oziklanadi). T. bir necha oy oziqlanmasdan yashashi mumkin. Quruqlikda juftlashadi. Ayrim turlari yil davomida 3 martagacha va undan ham koʻp marta bir necha 100 tagacha tuxum qoʻyadi. Tuxumlari sharsimon yoki ellipssimon; quruqlik T.ida teri ohak poʻchoq, dengiz va chuchuk suv T.ida pust bilan qoplangan. Koʻpchilik turlarining inkubatsiya davri 2—3 oy (fil toshbakasiniki 6—7 oy). 2—3 yilda jinsiy voyaga yetadi. T.ning oʻsishi cheklanmagan, faqat voyaga yetgan davrida sekinlashadi. Bir necha oʻn yil, baʼzan 150 yilgacha yashaydi. Baʼzi T.ning goʻshti, yogʻi, tuxumi, baʼzan muguz qalqonidan foydalaniladi. Ayrim mamlakatlarda T.ni koʻpaytirib boqadigan fermalar bor. Oʻrta Osiyoda, jumladan, Oʻzbekistonda choʻl T.i Testudo harsfi eldi tarqalgan. Choʻl T.i bahor oylari uyqudan uygʻonadi; oʻsimlik maysalari bilan oziqlanib, qisman ekinlarga ziyon yetkazadi. Issiq yoz va sovuq qishda uyquga ketadi. Kuz quruq kelganida yoz uyqusi qish uyqusiga ulanib ketishi mumqin. T. soni kamayib borayotganligi sababli muhofaza qilinadi. 38 turi va kenja turi Xalqaro Qizil kitobga kiritilgan.
Turtles are reptiles o the order Testudines (or Chelonii[3]) chairacterised bi a special banir or cartilaginous shell developed frae thair ribs an actin as a shield.[4]
Citit soorces
Turtles are reptiles o the order Testudines (or Chelonii) chairacterised bi a special banir or cartilaginous shell developed frae thair ribs an actin as a shield.
Tòti se yon bèt.
Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。
Ŭ-gŭi (烏龜) sê siŏh cṳ̄ng bà-hèng dŏng-ŭk, piăng gà̤-dēng ô ngâing gì káe̤k-káe̤k.
Ŭ-gŭi miâng iā dòng, ô gì gŭi siŏh tàu â̤ uăk gūi báh huói.
Găk mā-cū, ŭ-gŭi bô hô̤ lā̤ kṳ̀ng-giāng (芹囝). Mā-cū Báe̤k-găng-dō̤ (北竿島) cêu ô siŏh ciáh chŏng miàng-cê hô̤ lā̤ „kṳ̀ng-biék“ (芹壁), hó-gê̤ṳng hāi lā̤ ô siŏh ciáh „Gŭi-dō̤“ (龜島).[1]
Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。
Ŭ-gŭi (烏龜) sê siŏh cṳ̄ng bà-hèng dŏng-ŭk, piăng gà̤-dēng ô ngâing gì káe̤k-káe̤k.
Ŭ-gŭi miâng iā dòng, ô gì gŭi siŏh tàu â̤ uăk gūi báh huói.
Găk mā-cū, ŭ-gŭi bô hô̤ lā̤ kṳ̀ng-giāng (芹囝). Mā-cū Báe̤k-găng-dō̤ (北竿島) cêu ô siŏh ciáh chŏng miàng-cê hô̤ lā̤ „kṳ̀ng-biék“ (芹壁), hó-gê̤ṳng hāi lā̤ ô siŏh ciáh „Gŭi-dō̤“ (龜島).
Желките се животни од класата на влекачите. Се карактеризира со коскен или кожен штит, односно оклоп. Секој влекач со оклоп може да се нарече желка.
Желките се древни животни форми кои најпрво се појавиле на Земјата за време на тријасот, кој траел од пред 240 до 205 милиони години. Желките ги преживеале катастрофите кои ги истребиле диносаурусите и многу други суштества при крајот на мезозоикот од пред околу 65 милиони години. Најраните познати фосилни желки биле слични со желките кои живеат и денес. Најраните желки имале заби, за разлика од денешните желки кои се без заби и ги користат острите вилици за да ја гризаат храната. Исто така, раните желки ја немале способноста да ја повлекуваат главата во оклопот.
Постојат околу 270 денешни видови на желки кои се групирани во 12 или 13 фамилии. Овие фамилии се класифицираат во два подреда: желки кои ги заштитуваат своите глави со извиткување на својот врат, при што тој се вметнува во оклопот и желки кои директно ги вметнуваат главите во оклопот. Првите се наоѓаат само во Јужна Америка, Африка и Австралија, како и во блиските острови. Вторите се пораспространети од првите. Во нив спаѓаат сите претставници кои живеат во океаните, како и оние од слатководните басени на Северна Америка, Европа и Азија и копнените желки. Морските желки, како и неколку други видови на желки, се сметаат за членови на вториот подред, иако целосно не можат да ги вовлечат главите.
Желките го населуваат секој континент освен Антарктикот. Живеат во различни живеалишта, како бари, реки и океани; шуми и степи; а дури и во пустини. Како и сите денешни влекачи, желките се ектотермни - ладнокрвни животни чија телесна температура е под влијание на надворешната средина. Поради ова, желките се најраспространети во топлите тропски и суптропски клими. Источна Северна Америка, меѓутоа, е дом на многу видови на желки иако во неа владее умерена клима.
Во Македонија се присутни четири вида на желки од три фамилии:[2]
Желките варираат значително во големина. Најголемата светска желка е големата кожногрбна морска желка и таа достигнува должина на оклопот од 240 см и може да тежи повеќе од 900 kg. Џиновските копнени желки од островите Галапагос близу Јужна Америка и оние од островот Алдабра, близу источниот африкански брег, можат да достигнат околу 130 см во должина. Најголемата северноамериканска слатководна желка е алигаторската желка, која достигнува должина на оклопот до 80 см. Меѓу најмалите желки се американските калливи и мошусни желки, кои се распространети од Канада па до Јужна Америка. Должината на оклопот кај многу видови во овие групи е помалку од 13 см. Други мали желки се ретката барска желка од источен САД, со 11 см; и точкестата желка од Јужна Африка, чиј оклоп е само 10 см долг.
Желките дишат воздух со помош на бели дробови (како и другите влекачи и копнени ‘рбетници). Бидејќи ребрата на желките се дел од оклопот, тие не можат да ги придвижуваат ребрата за да ги прошируваат или смалуваат белите дробови. Наместо тоа, желките најизменично експандираат и контрахираат различни групи на мускули, вклучувајќи ги и тие во нивниот абдомен и оние над предните и задните нозе, за таа цел. Кога овие мускули се експандираат, достапен е помал простор и белите дробови се компресирани, дозволувајќи и на желката да издиши. Воздухот се вдишува како што овие мускули се контрахираат за да овозможат поголем простор во кој белите дробови можат да се шират. Многу водни желки остануваат под водата за период од неколку часови до неколку денови, а и многу месеци за време на зимската хибернација. Многу желки се способни да земат кислород од водата преку линиите на устата, гркланот и преку клоаката, како и преку кожата. Но, кога водните желки се активни, тие мора да отидат до површината периодично за да земат воздух со нивните бели дробови.
Како и повеќето влекачи, со исклучок на крокодилите и нивните блиски роднини, желките имаат срце со три компартмани. Желкиното срце дејствува речиси како да е четириделно, но комората има непотполна преграда. Оваа преграда оневозможува крвта која примила кислород од белите дробови да се меша со редуцираната крв.
Во дигестивниот систем на желката, храната поминува од устата низ цевковиден хранопровод во желудникот, каде започнува дигестијата. Од желудникот, храната оди во цревата каде хранливите мономери се ресорбираат во крвта. Отпадните материи од цревата се исфрлаат во клоаката, откаде го напуштаат телото. Желките имаат и уринарен систем кој ги филтрира екскретите од крвта и ги спроведува до клоаката.
Желките имаат централен нервен систем и добро развиен мозок. Тие имаат остри сетила со кои се ориентираат во средината. Повеќето желки имаат остар вид и можат да распознаваат нијанси и бои. Очите на морските желки се адаптирани за подводно гледање, а можат да гледаат само на кратки растојанија кога се на копно. Голем број желки имаат добар осет за мирис. Оклопот и кожата на желките се чувствителни на допир. Можноста на желките да слушаат звуци кои патуваат низ воздухот е ограничена на ниски фреквенции, но тие можат да осетат вибрации пренесувани низ земјата или водата.
Желките се јавуваат како тема во бројни дела од уметноста и популарната култура, како:
Кутијна желка, Terrapene carolina major.
Кожногрбна морска желка, Dermochelys coriacea.
Желка Eretmochelys imbricata.
Желките се животни од класата на влекачите. Се карактеризира со коскен или кожен штит, односно оклоп. Секој влекач со оклоп може да се нарече желка.
Желките се древни животни форми кои најпрво се појавиле на Земјата за време на тријасот, кој траел од пред 240 до 205 милиони години. Желките ги преживеале катастрофите кои ги истребиле диносаурусите и многу други суштества при крајот на мезозоикот од пред околу 65 милиони години. Најраните познати фосилни желки биле слични со желките кои живеат и денес. Најраните желки имале заби, за разлика од денешните желки кои се без заби и ги користат острите вилици за да ја гризаат храната. Исто така, раните желки ја немале способноста да ја повлекуваат главата во оклопот.
Сангпушт (лот. Testudinata) — синфи хазандаҳо, ҳайвони заиф, давоми 250 миллионов сол ин тараф арзи вуҷуд дорад. Қариб 230 намудҳои он, ки ба 12 синфҳо ва 5 зерсинфҳо гурӯҳбанди шудаанд, ки ҳам дар хушкӣ ва ҳам дар об зиндагӣ мекунанд.
Сангпушт (лот. Testudinata) — синфи хазандаҳо, ҳайвони заиф, давоми 250 миллионов сол ин тараф арзи вуҷуд дорад. Қариб 230 намудҳои он, ки ба 12 синфҳо ва 5 зерсинфҳо гурӯҳбанди шудаанд, ки ҳам дар хушкӣ ва ҳам дар об зиндагӣ мекунанд.
Таш бакалар (лат. Testudines же Chelonii) – сойлоочулар түркүмү. Триас доорунан белгилүү, котилозаврлардан келип чыккан. Денеси жалпак келип, сыртынан бекем мүйүз сымал же тери панцырь менен жабылган. Үстүнкү калканы – карапакс, ал эми алдынкысы пластрон деп аталат. Башы, буттары жыйрылып панцырдын ичине кирип жана чыгып турат. Салмагы ар кандай. Инди жана Тынч океандардын аралдарында салмагы 200 кгдан ашкан, чоңдугу 2 мге чейин жеткен таш бака учурайт. Тиштери болбойт. Азыр таш бакалардын 5 түркүмү, 200дөн ашуун түрү белгилүү. Көбүнчө тропик жана экватор областтарында таралган. Түрдүү жерлерге (тропик токойлор, көл, дарыя, саз, деңиз жана океан жээктери) байырлашкан. Түсү ар кыл. Көбү өсүмдүк, айрымдары балык жана суу омурткасыздары менен азыктанат. Таш бакалар 2–3 жашында жетилип, жылына 1–3 жолу жүзгө жакын жумуртка тууйт, аларды океан, деңиз ж. б. суу жээгиндеги кумга көөмп таштайт. Көмүлгөн жумурткалары 2–3 айда жарылат. Жүз жылча (айрымдары андан узак) жашайт. Таш бакалардын эти, майы, жумурткасы, мүйүз кабыгы керектелет. Кээ бир өлкөдө баалуу таш бакалар атайын фермаларда багылат. КМШ өлкөлөрүнүн аймагында таш бакалардын 7дей, Кыргызстанда бир гана түрү – Орто Азия таш бакасы кездешет. Таш бакалардын 38 түрү жана түрчөлөрү ТКЭСтин Кызыл китебине киргизилген.
Тимĕр шапасем (лат. Testudines) — шуса çӳрекенсен тăватă ушкăнĕнчен пĕри, вĕсем 220 миллион çул ытла каяллах пулни чавса тупнă шăммисем тăрăх паллă. Халĕ вĕсен ушкăнĕ 328 тĕсрен тăрать, вĕсене 14 йышпа икĕ кĕçĕн ушкăна уйăраççĕ. Тимĕр шапасем тропикаллă тата вăтам çанталăк тăракан зонасенче, пĕтĕм Çĕр çинче тенĕ пек, шывра та, типçĕр çинче те пурăнаçĕ. Тимĕр шапасен уйрăм палли вăл — панцирь, вăл икĕ пайран, карапаксран тата пластронран тăрать. Тимĕр шапан панцирĕ ăна тăшманĕсенчен сыхлать.
Экологи енчен пăхсан, — вĕсен тĕсĕсем тинĕс тата çĕр тимĕр шаписем çине пайланаççĕ. Çĕр тимĕр шаписем вара, типçĕр тата тăварсăр шыв тимĕр шаписем çине пайланаççĕ.
Хăшпĕр чухне ку чĕрчунсене парарептилисен кĕçĕн класне кĕртеççĕ е уйрăм тăракан класа уйăраççĕ.
Тимĕр шапасен чылай тĕсĕсем çын апачĕ пулаççĕ, анчах та вĕсен хушшинче наркăмăшлисем те пур.
Тимĕр шапасен нумайăшĕ пĕтес хăрушлăхра, çавна пула вĕсене сыхлаççĕ.
Тимĕр шапа нумай халăхсен культурисен символĕ пулса тăрать.
Тимĕр шапасемпе ытти рептилисене тĕпчекен зоологи пайне герпетологи теççĕ.
Тимĕр шапасем (лат. Testudines) — шуса çӳрекенсен тăватă ушкăнĕнчен пĕри, вĕсем 220 миллион çул ытла каяллах пулни чавса тупнă шăммисем тăрăх паллă. Халĕ вĕсен ушкăнĕ 328 тĕсрен тăрать, вĕсене 14 йышпа икĕ кĕçĕн ушкăна уйăраççĕ. Тимĕр шапасем тропикаллă тата вăтам çанталăк тăракан зонасенче, пĕтĕм Çĕр çинче тенĕ пек, шывра та, типçĕр çинче те пурăнаçĕ. Тимĕр шапасен уйрăм палли вăл — панцирь, вăл икĕ пайран, карапаксран тата пластронран тăрать. Тимĕр шапан панцирĕ ăна тăшманĕсенчен сыхлать.
Экологи енчен пăхсан, — вĕсен тĕсĕсем тинĕс тата çĕр тимĕр шаписем çине пайланаççĕ. Çĕр тимĕр шаписем вара, типçĕр тата тăварсăр шыв тимĕр шаписем çине пайланаççĕ.
Хăшпĕр чухне ку чĕрчунсене парарептилисен кĕçĕн класне кĕртеççĕ е уйрăм тăракан класа уйăраççĕ.
Тимĕр шапасен чылай тĕсĕсем çын апачĕ пулаççĕ, анчах та вĕсен хушшинче наркăмăшлисем те пур.
Тимĕр шапасен нумайăшĕ пĕтес хăрушлăхра, çавна пула вĕсене сыхлаççĕ.
Тимĕр шапа нумай халăхсен культурисен символĕ пулса тăрать.
Тимĕр шапасемпе ытти рептилисене тĕпчекен зоологи пайне герпетологи теççĕ.
Уæртджын хæфс[1] кæнæ уартхæфс[2] (лат. Testudines) — хилджыты къласмæ чи хауы, уыцы цæрæгойты къорд.
Чарапахі (Testudines) — атрад паўзуноў, які існуе на працягу больш за 220 мільёнаў гадоў. Уключае каля 230 сучасных відаў, што групуюць у 12 сямействаў і 5 падатрадаў, распаўсюджаных у трапічнай і ўмеранай кліматычных зонах амаль па ўсёй Зямлі. Іх падзяляюць на марскіх і наземных (сухапутныя і прэснаводныя).
Даўжыня панцыра ад 10 см да 2,4 м, маса да 865 кг. Панцыр касьцёва-рагавы або касьцёва-скурысты, складаецца са сьпіннога (карапакс) і брушнога (плястрон) шчытоў. У многіх чарапах пад панцыр уцягваюцца галава, хвост і канечнасьці. Зубоў няма, сківіцы ўкрыты рагавымі пласьцінкамі ў выглядзе дзюбы.
Марскія чарапахі пашыраны ў трапічных і субтрапічных зонах акіянаў, наземныя — паўсюдна (акрамя Антарктыды). Жывуць у пустынях, трапічных лясах, у азёрах, рэках, балотах, на марскіх узьбярэжжах, у акіянах і г. д. На Беларусі 1 від — балотная чарапаха эўрапейская.
Наземныя чарапахі кормяцца пераважна расліннасьцю, водныя — жывёльным кормам.
Размнажаюцца на сушы яйцамі. Жывуць некалькі дзясяткаў (зрэдку да 150) гадоў.
Асобныя віды — аб’екты промыслу.
Гофэр-поліфэм
Чырвонавухая чарапаха
Зялёная чарапаха
Балотная чарапаха эўрапейская
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Чарапахі (Testudines) — атрад паўзуноў, які існуе на працягу больш за 220 мільёнаў гадоў. Уключае каля 230 сучасных відаў, што групуюць у 12 сямействаў і 5 падатрадаў, распаўсюджаных у трапічнай і ўмеранай кліматычных зонах амаль па ўсёй Зямлі. Іх падзяляюць на марскіх і наземных (сухапутныя і прэснаводныя).
कछुए (Turtles) या कूर्म टेस्टूडनीज़ नामक सरीसृपों के जीववैज्ञानिक गण के सदस्य होते हैं जो उनके शरीरों के मुख्य भाग को उनकी पसलियों से विकसित हुए ढाल-जैसे कवच से पहचाने जाते हैं।[2] विश्व में स्थलीय कछुओं और जलीय कछुओं दोनों की कई जातियाँ हैं। कछुओं की सबसे पहली जातियाँ आज से १५.७ करोड़ वर्ष पहले उत्पन्न हुई थीं, जो की सर्वप्रथम सर्पों व मगरमच्छों से भी पहले था। इसलिये वैज्ञानिक उन्हें प्राचीनतम सरीसृपों में से एक मानते हैं। कछुओं की कई जातियाँ विलुप्त हो चुकी हैं लेकिन ३२७ आज भी अस्तित्व में हैं। इनमें से कई जातियाँ ख़तरे में हैं और उनका संरक्षण करना एक चिंता का विषय है। इसकी उम्र 300 साल से अधिक होती है [3] (नोट: भारत की एकमात्र कछुआ संरक्षण परियोजना भीतरकनिका,ओडिशा में 1989 को प्रारंभ हुई थी।)
कछुओं के रेटिना में असामान्य रूप से बड़ी संख्या में कोशिकाओं के होने से ये आसानी से रात के अंधेरे में देख लेते हैं। यह रंगों को देख सकते हैं और पराबैंगनी किरणों से लेकर लाल रंग तक को देख सकते हैं। कुछ भूमि में पाये जाने वाले कछुओं में तेजी की बहुत कमी देखने को मिलती है, इस तरह की कमी ज्यादातर शिकारियों में होती है, जो अचानक तेजी से शिकार को शिकार बना लेते हैं। हालांकि कुछ मांसाहारी कछुए अपने सिर को तेजी से स्थानांतरित करने में सक्षम हैं।
कछुए (Turtles) या कूर्म टेस्टूडनीज़ नामक सरीसृपों के जीववैज्ञानिक गण के सदस्य होते हैं जो उनके शरीरों के मुख्य भाग को उनकी पसलियों से विकसित हुए ढाल-जैसे कवच से पहचाने जाते हैं। विश्व में स्थलीय कछुओं और जलीय कछुओं दोनों की कई जातियाँ हैं। कछुओं की सबसे पहली जातियाँ आज से १५.७ करोड़ वर्ष पहले उत्पन्न हुई थीं, जो की सर्वप्रथम सर्पों व मगरमच्छों से भी पहले था। इसलिये वैज्ञानिक उन्हें प्राचीनतम सरीसृपों में से एक मानते हैं। कछुओं की कई जातियाँ विलुप्त हो चुकी हैं लेकिन ३२७ आज भी अस्तित्व में हैं। इनमें से कई जातियाँ ख़तरे में हैं और उनका संरक्षण करना एक चिंता का विषय है। इसकी उम्र 300 साल से अधिक होती है (नोट: भारत की एकमात्र कछुआ संरक्षण परियोजना भीतरकनिका,ओडिशा में 1989 को प्रारंभ हुई थी।)
कासव हा एक उभयचर प्राणी आहे. कासवांचे आयुष्य १५० वर्षांपेक्षा जास्त असते. कासव हा जैवसाखळीतील महत्त्वाचा घटक आहे. कासवाच्या शरीराचे शीर्ष, मान, धड आणि शेपूट असे चार प्रमुख भाग असतात.
याला इंग्रजीत Tortoise म्हणतात. हे पोट आणि पाठ या दोन्ही बाजूंनी टणक असते. याच्या बोटांमध्ये पडदे असतात.
ही कासवे विहिरीत आणि नद्यांत राहतात. दीर्घायुषी असल्याने यांचा आकार खूप मोठा होऊ शकतो. इंग्रजीत यांना Sweet Water Turtle म्हणतात.हि कासवे जमिनीवर हि राहू शकतात.
समुद्रात राहणार्या कासवांना समुद्री अथवा सागरी कासव असे म्हणतात. ही कासवे समुद्रतळ स्वच्छ राखून समुद्री पर्यावरणाचा समतोल राखतात. या कासवांच्या सात प्रमुख प्रजाती आजवर आढळल्या आहेत. यांतील पाच प्रकारची कासवे भारतीय उपखंडात आढळून येतात. पैकी चार जाती भारताच्या समुद्री किनार्यावर आढळून येतात.
तेल गळतीसारखे अपघात, यांत्रिक मासेमारीच्या जाळ्यात अडकून मृत्यू, मानवाकडून किनारी भागांचा विध्वंस, कासवांच्या पाठींचा दागिन्यांसाठी वापर, अशा अनेक कारणामुळे समुद्री कासवांची संख्या कमी होते आहे. कासवांच्या सातही प्रमुख प्रजाती सध्या नष्ट होण्याच्या मार्गावर आहेत. म्हणूनच त्या प्राणिसंवर्धन अणि संरक्षण कायद्याच्या परिघात येतात. समुद्री कासवांना पकडणे बेकायदेशीर आहे.
हजारो वर्ष उत्क्रांत होत गेलेले कासव हे मानवी आवडीचा व कुतूहलाचा विषय आहे. कासवाचा प्रतिकात्मक उपयोग आपल्याला साहित्य, चित्रकला, जातककथा यामध्ये कुशलतेने केलेला दिसतो. भारतात मंदिरामध्ये देवतेपुढे असलेले कासव हेही असेच महतत्वाचे मानले जाते.
भारतीय संस्कृतीत कासवाला आध्यात्मिक दृष्ट्या विशेष स्थान आहे.हजारो वर्ष उत्क्रांत होत गेलेले कासव हे मानवी आवडीचा व कुतूहलाचा विषय आहे.
हिन्दु अख्यायिकांनुसार कूर्म अवतार हा विष्णूचा कासव रुपातील दुसरा अवतार समजला जातो.याला 'कच्छप अवतार' देखील म्हणतात. क्षीरसागर समुद्राच्या वेळी विष्णूने कूर्म अवतारात् मंदार पर्वताला आधार दिले. अशाप्रकारे वासुकी नावाच्या सर्पाच्या मदतीने देव आणि असुर समुद्र मंथन करून चौदा रत्न मिळवले.[१] कासव हे लक्ष्मी चे प्रतीक आहे. भारतात मंदिरामध्ये देवतेपुढे असलेले कासव महत्त्वाचे मानले जाते. त्याचा संकेत आहे कि कासव जसे बाह्य गोष्टींपासून स्वतःचे रक्षण करण्यासाठी आपले पाय, शेपूट .मान कवच्यामध्ये ओढून घेते, तसे देवतेचे दर्शन घेताना काम,क्रोध,मद,मोह,मत्सर,लोभ या मानवी दुर्गुणांना आत खेचून घेऊन मगच देवतेचे दर्शन घ्यावे.
कासवाचा प्रतिकात्मक उपयोग आपल्याला साहित्य, चित्रकला, जातककथा यामध्ये कुशलतेने केलेला दिसतो..
Closeup head-on view of a common snapping turtle (Chelydra serpentina), taken near the St. Lawrence River in northern New York State
पाणकासव
कासव
फक्त नासिका व डोळे पाण्याच्या पृष्ठभागावर काढलेले पाणकासव
शर्म्-एल्-शेख प्राणीसंग्रहालयातील अफ्रिकन कासव
Turtle at a zoo in the Czech Republic.
Snapping Turtle Tail. Blue Hills Reservation, Massachusetts.
समुद्री पाणकासव पोहताना.
"Chelonia" (Testudines) from Ernst Haeckel's Kunstformen der Natur, 1904.
कासव हा एक उभयचर प्राणी आहे. कासवांचे आयुष्य १५० वर्षांपेक्षा जास्त असते. कासव हा जैवसाखळीतील महत्त्वाचा घटक आहे. कासवाच्या शरीराचे शीर्ष, मान, धड आणि शेपूट असे चार प्रमुख भाग असतात.
કાચબો એક ઉભયજીવી (પાણી તેમ જ જમીન બંનેમાં રહેતું) પ્રાણી છે. કાચબો ચાલી પણ શકે છે તેમ જ પાણીમાં તરી પણ શકે છે. કાચબો ખારા અને મીઠા પાણી એમ બંને જગ્યાએ જોવા મળે છે. સામાન્ય રીતે કાચબાનું આયુષ્ય લાંબુ (આશરે ૨૦૦ વર્ષ જેટલું) હોય છે. કાચબાની ઘણી પ્રજાતિઓ જગતમાં જોવા મળે છે. કાચબાની પીઠ અત્યંત મજબૂત હોય છે, જેનો ઉપયોગ તલવાર વડે લડતી વખતે બચાવ માટે વપરાતી ઢાલ બનાવવા માટે થતો હતો.
'વિશ્વ કાચબા દિવસ', મે ૨૩, ૨૦૦૦માં 'અમેરિકન કાચબા બચાવ સંસ્થા' દ્વારા મનાવવાનું શરૂ કરવામાં આવ્યું હતું, જેનો હેતુ દરીયાઇ અને જમીની કાચબાઓ તરફ લોકોનું ધ્યાન દોરવાનો અને લોકોમાં તેના રક્ષણ અને વિકાસમાં મદદરૂપ થવાની ભાવના ઉત્પન કરવાનો છે. કેટલાક કાચબાઓ તેમનુ જીવન દરીયામાંજ વીતાવે છે ફક્ત તેઓ ઇંડા મુકવા માટેજ જમીન પર આવેછે.
પ્રાણીશાસ્ત્રીઓ જમીન પર વસનારા કાચબાને ટોટર્સ (tortoise) કહે છે, જ્યારે સમુદ્રના, નદીના, કુવાના તથા સરોવરના કાચબાને ટર્ટલ (turtle) કહે છે. બન્ને જાતો એકબીજા કરતા જુદી છે. પાણીનો (ટર્ટલ)કાચબો સહેજ ચપટા પગ ધરાવે છે, જેથી તેને હલેસાંનું કામ આપે છે.નંદી ના તેમજ સરોવરના ટર્ટલ બહુ મોટા નથી હોતા,લંબાઇ ૧ થી ૨ ફીટ જેટલી અને વજન અંદાજે ૬૩ કિલોગ્રામ જેટલુ હોય છે.
ગુજરાતીમા ઢાલવાળા સરિસૃપ પ્રકારના પોતાનુ શરીર સંકોરી શકતા બધા પ્રણીઓને કાચબો કહે છે. પરંતુ જીવવિજ્ઞાનીકો કાચબાને ત્રણ પેટા પ્રકારમાં વહેચે છે. અંગ્રેજીભાષામાં એ ત્રણેય પ્રકારોના અલગ અલગ નામ આપેલા છે. તે પ્રકારો નીચે મુજબ છે.
કાચબો એક ઉભયજીવી (પાણી તેમ જ જમીન બંનેમાં રહેતું) પ્રાણી છે. કાચબો ચાલી પણ શકે છે તેમ જ પાણીમાં તરી પણ શકે છે. કાચબો ખારા અને મીઠા પાણી એમ બંને જગ્યાએ જોવા મળે છે. સામાન્ય રીતે કાચબાનું આયુષ્ય લાંબુ (આશરે ૨૦૦ વર્ષ જેટલું) હોય છે. કાચબાની ઘણી પ્રજાતિઓ જગતમાં જોવા મળે છે. કાચબાની પીઠ અત્યંત મજબૂત હોય છે, જેનો ઉપયોગ તલવાર વડે લડતી વખતે બચાવ માટે વપરાતી ઢાલ બનાવવા માટે થતો હતો.
'વિશ્વ કાચબા દિવસ', મે ૨૩, ૨૦૦૦માં 'અમેરિકન કાચબા બચાવ સંસ્થા' દ્વારા મનાવવાનું શરૂ કરવામાં આવ્યું હતું, જેનો હેતુ દરીયાઇ અને જમીની કાચબાઓ તરફ લોકોનું ધ્યાન દોરવાનો અને લોકોમાં તેના રક્ષણ અને વિકાસમાં મદદરૂપ થવાની ભાવના ઉત્પન કરવાનો છે. કેટલાક કાચબાઓ તેમનુ જીવન દરીયામાંજ વીતાવે છે ફક્ત તેઓ ઇંડા મુકવા માટેજ જમીન પર આવેછે.
પ્રાણીશાસ્ત્રીઓ જમીન પર વસનારા કાચબાને ટોટર્સ (tortoise) કહે છે, જ્યારે સમુદ્રના, નદીના, કુવાના તથા સરોવરના કાચબાને ટર્ટલ (turtle) કહે છે. બન્ને જાતો એકબીજા કરતા જુદી છે. પાણીનો (ટર્ટલ)કાચબો સહેજ ચપટા પગ ધરાવે છે, જેથી તેને હલેસાંનું કામ આપે છે.નંદી ના તેમજ સરોવરના ટર્ટલ બહુ મોટા નથી હોતા,લંબાઇ ૧ થી ૨ ફીટ જેટલી અને વજન અંદાજે ૬૩ કિલોગ્રામ જેટલુ હોય છે.
କଇଁଛ ଗୁଡ଼ିକ (ଇଂରାଜୀ: Turtle) ଚେଲୋନୀ (Chelonii) [୨] କିମ୍ବା ଟେଷ୍ଟୁଡିନ (Testudines) ବର୍ଗଭୁକ୍ତ ସରୀସୃପ ଜାତୀୟ ପ୍ରାଣୀ ଅଟନ୍ତି । କଇଁଛ ପିଠି ଉପରେ ଅସ୍ଥି କିମ୍ବା ତରୁଣାସ୍ଥିର ଏକ ଖୋଳପା ଥାଏ । ଏହା ତାକୁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକୃତିକ ବିପଦ ଓ ଶତ୍ରୁ ଆକ୍ରମଣରୁ ରକ୍ଷା କରିଥାଏ ।
ଉଇକିଅଭିଧାନ ମାନେ ହେଲା Turtle
ஆமை(Turtle) என்பது ஊர்வன வகுப்பைச் சேர்ந்த விலங்கு வரிசை ஆகும். இவற்றின் உடலில் உள்ள தனித்துவமான குருத்தெலும்பு ஓடு ஒரு கவசம் போல் செயல்படுகிறது. இதில் மொத்தம் 356 இனங்கள் அறியப்பட்டுள்ளன.[1]
ஆமை(Turtle) என்பது ஊர்வன வகுப்பைச் சேர்ந்த விலங்கு வரிசை ஆகும். இவற்றின் உடலில் உள்ள தனித்துவமான குருத்தெலும்பு ஓடு ஒரு கவசம் போல் செயல்படுகிறது. இதில் மொத்தம் 356 இனங்கள் அறியப்பட்டுள்ளன.
ಚಿಪ್ಪಿನ ಆಕಾರ ಹೊಂದಿರುವ ಆಮೆಗಳು ಸರೀಸೃಪ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದವು. (ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಮೇಲು ವರ್ಗದ ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರದ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದು ಚಿಪ್ಪಿರುವ ಪ್ರಾಣಿ -ಕೆಲೋನಿಯಾ-) ವಿಶೇಷ ಎಲುಬು ಅಥವಾ ಮೃದುವಾದ ಎಲುಬಿನ ಚಿಪ್ಪು ಅವುಗಳ ಪಕ್ಕೆಲಬುಗಳಿಂದ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹೊಂದಿ ಅವು ಕವಚದ ಆಕಾರದಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತವೆ. "ಆಮೆ"ಗಳನ್ನು ಇಡಿಯಾಗಿ ಚಿಪ್ಪಿರುವ ಪ್ರಾಣಿವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಬಹುದು ಅಥವಾ ಒಂದೇ ಸ್ವಭಾವ ಇರುವ ಚಿಪ್ಪಿರುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ವರ್ಗಕ್ಕೂ ಸೇರಿಸಬಹುದು - ಸಮುದ್ರ ಆಮೆ, ಸಿಹಿ ನೀರಿನ ಆಮೆ, ಕೂರ್ಮ ಮತ್ತು ಕೆಳಗಿನ ಚರ್ಚೆಯನ್ನೂ ನೋಡಿ. ಚಿಪ್ಪಿರುವ ಪ್ರಾಣಿ ವರ್ಗದಲ್ಲಿ ಈಗಲೂ ಇರುವ (ಜೀವಿಸಿರುವ) ಮತ್ತು ನಶಿಸಿ ಹೋಗಿರುವ ತಳಿಗಳಿವೆ. ಆಮೆಗಳ ಅತಿ ಪ್ರಾಚೀನ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಕಂಡು ಬಂದದ್ದು ೨೧೫ ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ.[೨] ಇದು ಆಮೆಗಳನ್ನು ಅತಿ ಹಳೆಯ ಸರೀಸೃಪ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಹಲ್ಲಿಗಳು ಹಾಗೂ ಹಾವುಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಇವು ಪ್ರಾಚೀನವಾಗಿವೆ. ಇಂದು ಜೀವಂತವಿರುವ ಅನೇಕತಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಅತ್ಯಂತ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿವೆ.[೩] ಇತರ ಸರೀಸೃಪಗಳಂತೆ ಆಮೆಗಳು ಶೀತರಕ್ತದ (ectotherm) ಪ್ರಾಣಿಗಳು. ತಾವು ವಾಸಿಸುವ ಪರಿಸರದ ತಮ್ಮ ಆಂತರಿಕ ತಾಪವನ್ನು ಹೊಂದಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿರುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳು, ಇವನ್ನು ಶೀತರಕ್ತದ ಪ್ರಾಣಿ ಎನ್ನುವರು. ಆದರೆ ಚರ್ಮದ ಬೆನ್ನಿನ ಸಮುದ್ರ ಆಮೆಗಳು ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ನೀರಿಗಿಂತಲೂ ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಶರೀರ ತಾಪಮಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಅವುಗಳ ಅತ್ಯಧಿಕ ಉಪಾಪಚಯಿ (ಮೆಟಾಬೊಲಿಕ್) ಪ್ರಮಾಣ. ಇತರ ನೀರಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಮೊಟ್ಟೆಯಿಡುವ ಪ್ರಾಣಿ (ಸರೀಸೃಪಗಳು, ಡೈನಾಸೋರ್, ಹಕ್ಕಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಸ್ತನಿ)ಗಳಂತೆ ಅವು ಗಾಳಿಯನ್ನು ಉಸಿರಾಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಅನೇಕ ತಳಿಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಸುತ್ತಲೂ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅತಿದೊಡ್ಡ ಆಮೆಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವವು.
ಅತಿದೊಡ್ಡ ಚಿಪ್ಪಿರುವ ಪ್ರಾಣಿ ಚರ್ಮದ ಬೆನ್ನಿನ ಸಮುದ್ರ ಆಮೆ (ಡೆರ್ಮೋಚೆಲಿಸ್ ಕಾರಿಯೇಸಿಯಾ ) ಚಿಪ್ಪಿನ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಬೆಳೆದು200 centimetres (6.6 ft) ಭಾರೀ ತೂಕವನ್ನೂ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.900 kilograms (2,000 lb) ಸಿಹಿ ನೀರಿನ ಆಮೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಚಿಕ್ಕದಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಈ ಜಾತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿರುವುದು ಏಶಿಯದ ಮೃದು ಚಿಪ್ಪಿನ ಆಮೆ ಪೆಲೋಚೆಲಿಸ್ ಕ್ಯಾಂಟೋರಿ , ಕೆಲವು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ.200 centimetres (6.6 ft) ಇವು ಕುಬ್ಜವಾಗಿದ್ದು ಎಲ್ಲಿಗೇಟರ್ ಸ್ನ್ಯಾಪ್ಪಿಂಗ್ ಟರ್ಟಲ್ ಎಂದೇ ಇವು ಹೆಸರಾಗಿವೆ. ಉತ್ತರ ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿಯ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಕೆಲೋನಿಯನ್ ದೊಡ್ಡ ಚಿಪ್ಪನ್ನು80 centimetres (2.6 ft)೨೦೦ ಸೆಂಟಿಮೀಟರ್ ಸುಮಾರು (೬.೬ಅಡಿ) ಹೊಂದಿವೆ. ಮತ್ತು ಸುಮಾರು ೯೦೦ ಕಿಲೋ ಗ್ರಾಂ (೨೦೦೦ಪೌಂಡ್)ತೂಕವನ್ನೂ ಹೊಂದಿವೆ60 kilograms (130 lb). ಭಾರೀ ಗಾತ್ರದ ಜಿಯೋಕೆಲೋನ್ , ಮಿಯೋಲಾನಿಯಾ ಮತ್ತಿತರ ಆಮೆಗಳ ತಳಿಗಳು ಇತಿಹಾಸ ಪೂರ್ವ ಕಾಲದಲ್ಲಿಯೇ ಜಗತ್ತಿನ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಪಸರಿಸಿದ್ದವು, ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕ, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾ ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕಗಳಲ್ಲಿ ಇವು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ. ಮಾನವ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಬರುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇವು ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡವು. ಮಾನವನು ಇವುಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಟೆಯಾಡಿದ ಎಂದು ಊಹಿಸಲಾಗಿದೆ. ಬದುಕುಳಿದಿರುವ ದೈತ್ಯ ಗಾತ್ರದ ಆಮೆಗಳು ಸಿಚೆಲ್ಲೆಸ್ ಮತ್ತು ಗಾಲಾಪಾಗೋಸ್ ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಿ ಇವೆ. ಮತ್ತು ಇವು ೮೦ ಸೆಂಟಿಮೀಟರ್ (೨.೬ ಅಡಿ) ಉದ್ದ130 centimetres (51 in) ಮತ್ತು ೬೦ ಕಿಲೋಗ್ರಾಂ (೧೩೦ ಪೌಂಡ್್ ತೂಕದವು300 kilograms (660 lb).[೪] ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಕೆಲೋನಿಯನ್ ಆರ್ಚೆಲೋನ್ ಇಸ್ಚಿರೋಸ್ ,ಮಧ್ಯಜೀವಿಕಲ್ಪದ ಉತ್ತರಾರ್ಧ(Late Cretaceous)ದಲ್ಲಿ ಇತ್ತು. ಇದು ೪.೬ ಮೀಟರ್ (೧೫ಅಡಿ) ಉದ್ದ4.6 metres (15 ft) ಇತ್ತು ಎಂದು ತಿಳಿಯಲಾಗಿದೆ.[೫] ಅತಿ ಸಣ್ಣ ಆಮೆ ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕದ ಮಚ್ಚೆಗಳಿರುವ ಮೃದು ಪಾದದ ಆಮೆಗಳು. ಇದು ೮ ಸೆ.ಮೀ.(೩.೧)ಅಂಗುಲ)ಕ್ಕಿಂತ ಉದ್ದ8 centimetres (3.1 in)ವಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ತೂಕ ಸುಮಾರು ೧೪೦ ಗ್ರಾಂ. (೪.೯ ಔನ್ಸ್)140 grams (4.9 oz) ನಷ್ಟಿದೆ. ಇತರ ಎರಡು ಚಿಕ್ಕ ಆಮೆಗಳ ತಳಿಗಳು ಅಮೆರಿಕದ ಮಡ್ ಟರ್ಟಲ್ ಗಳು ಮತ್ತು ಮಸ್ಕ್ ಟರ್ಟಲ್ ಗಳು . ಇವು ಕೆನಡಾದಿಂದದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕದ ವರೆಗೆ ವಾಸಿಸುತ್ತಿವೆ. ಈ ಗುಂಪಿನ ಅನೇಕ ತಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಚಿಪ್ಪಿನ ಉದ್ದ 13 centimetres (5.1 in)೧೩ ಸೆ.ಮೀ.(೫.೧ ಅಂಗುಲ) ಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಇವೆ.
ತಮ್ಮ ಚಿಪ್ಪಿನೊಳಗೆ ಕುತ್ತಿಗೆಯನ್ನು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ನಿವಾರಿಸಿಕೊಂಡವು ಎನ್ನುವುದರ ಮೇಲೆ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಎರಡು ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ.( ಕೆಲವು ವಂಶದಿಂದ ಬಂದ ಪ್ರೊಗಾನೋಚೆಲಿಸ್ ಹೀಗೆ ಮಾಡಲಾರವು) ಕ್ರಿಪ್ಟೋಡಿರಾ ತನ್ನ ಬೆನ್ನು ಮೂಳೆಯ ಕೆಳಗೆ ಕುಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಕುತ್ತಿಗೆಯನ್ನು ಒಳಗೆ ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಪ್ಲ್ಯುರೋಡಿರಾ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಕತ್ತನ್ನು ಕುಗ್ಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆಯೆ ತಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಾಲ ಕಳೆಯುವ ಬಹುತೇಕ ಆಮೆಗಳು ತಮ್ಮ ಮುಂದಿರುವ ವಸ್ತುವಿನ ಮೇಲೆ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿರುತ್ತವೆ. ನೀರಿನಲ್ಲಿರುವ ಕೆಲವು ಕಡಿಯುವಂಥ ಆಮೆಗಳು ಮತ್ತು ಮೃದು-ಚಿಪ್ಪಿನ ಆಮೆಗಳು ತಲೆಯ ತುದಿಭಾಗದ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಈ ತಳಿಯ ಆಮೆಗಳು ತುಂಬಿದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ದಾಳಿ ಮಾಡುವವರಿಂದ ಬಚಾವಾಗಲು ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಮೂಗಿನ ಹೊರಳೆಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ನೀರಿನ ಹೊರಗಿಟ್ಟು ಇಡೀ ಶರೀರವನ್ನು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಸಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಸಮುದ್ರದ ಆಮೆಗಳು ಕಣ್ಣುಗಳ ಬಳಿ ಗ್ರಂಥಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಇವು ಉಪ್ಪಿನಂಶ ಇರುವ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತವೆ. ತಾವು ಕುಡಿದ ನೀರಿನಲ್ಲಿಯ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಉಪ್ಪಿನಂಶವನ್ನು ಶರೀರದಿಂದ ಈ ರೀತಿ ಹೊರ ಹಾಕುತ್ತವೆ. ಆಮೆಗಳಿಗೆ ಅಪರೂಪದ ರಾತ್ರಿ ದೃಷ್ಟಿ ಇದೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯಲಾಗಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಅವುಗಳ ಅಕ್ಷಿಪಟದಲ್ಲಿರುವ ಅಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಭಾರೀ ಪ್ರಮಾಣದ ರಾಡ್ ಸೆಲ್ (ಕಡ್ಡಿಯಂಥ ಕೋಶ)ಗಳು. ಆಮೆಗಳು ಶಂಕು ಉಪಾಕೃತಿಯ ಸಂಪುಷ್ಟ ಬಣ್ಣದ ದೃಷ್ಟಿ ಹೊಂದಿವೆ. ಇದರ ಸಂವೇದನ ಶ್ರೇಣಿ ಅಲ್ಟ್ರಾವೈಯೋಲೆಟ್ ನಿಂದ ಕೆಂಪಿನ ವರೆಗೆ ಇದೆ. ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿರುವ ಕೆಲವು ಆಮೆಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಂಬತ್ತುವ ಚಲನ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಇಲ್ಲ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇವು ತೀವ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುವ ಬಲಿಪಶುವನ್ನು ಭಕ್ಷಣೆ ಮಾಡುವ ಇತರ ಜೀವಿಗಳನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿವೆ. ಆದರೆ ಮಾಂಸಾಹಾರಿ ಆಮೆಗಳು ಆಹಾರವನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಕತ್ತನ್ನು ಗಭಕ್ಕನೆ ಚಲಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಹೊಂದಿವೆ. ಆಮೆಗಳು ಒರಟಾದ ಬಾಗಿದ ನೀಳ್ಮೂತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಆಮೆಗಳು ತಮ್ಮ ದವಡೆಯನ್ನು ಆಹಾರವನ್ನು ತುಂಡರಿಸಲು ಮತ್ತು ಅಗಿಯಲು ಬಳಸುತ್ತವೆ. ಆಮೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಲ್ಲುಗಳಿಗೆ ಬದಲಾಗಿ ಮೇಲಿನ ಮತ್ತು ಕೆಳಗಿನ ದವಡೆಗಳು ಮೊನಚಾದ ಅಂಚುಗಳಿಂದ ಕೂಡಿವೆ. ಮಾಂಸಾಹಾರಿ ಆಮೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಬಲಿಯನ್ನು ಹೋಳುಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಅನುಕೂಲ ಮಾಡುವ ಚಾಕುವಿನಂತೆ ಹರಿತವಾದ ಅಂಚುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಸಸ್ಯಾಹಾರಿ ಆಮೆಗಳು ಬಾಚಿಯಂಥ ಅಂಚುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಇವು ಗಟ್ಟಿಯಾದ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನೂ ಕತ್ತರಿಸಬಲ್ಲವು. ಆಮೆಗಳು ತಮ್ಮ ಆಹಾರವನ್ನು ನುಂಗುವುದಕ್ಕೆ ನಾಲಿಗೆಯನ್ನು ಬಳಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಅವು ಬಹುತೇಕ ಸರೀಸೃಪಗಳಂತೆ ಆಹಾರವನ್ನು ಹಿಡಿಯುವುದಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ನಾಲಿಗೆಯನ್ನು ಹೊರಗೆ ಚಾಚಲಾರವು.
ಆಮೆಯ ಮೇಲ್ಭಾಗದ ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಕಾರಾಪೇಸ್ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ಆವರಿಸಿರುವ ಕೆಳ ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಪ್ಲಾಸ್ಟ್ರಾನ್ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಕಾರಾಪೇಸ್ ಮತ್ತು ಪ್ಲಾಸ್ಚ್ರಾನ್ ಎರಡೂ ಬ್ರಿಡ್ಜಸ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವ ಎಲುಬಿನ ಆಕಾರದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಕೊಂಡಿವೆ. ಆಮೆಯ ಚಿಪ್ಪಿನ ಒಳ ಪದರ ಬೆನ್ನೆಲುಬಿನ ಮತ್ತು ಪಕ್ಕೆಲಬುಗಳ ಭಾಗಗಳೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಸುಮಾರು ೬೦ ಎಲುಬುಗಳಿಂದ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಇದರರ್ಥ ಆಮೆಗಳು ತಮ್ಮ ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಈಚೆ ಚಲಿಸಲಾರವು. ಬಹುತೇಕ ಆಮೆಗಳಲ್ಲಿ ಚಿಪ್ಪಿನ ಹೊರ ಪದರ ಸ್ಕ್ಯೂಟ್ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಮೊನಚಾದ ಪೊರೆಯಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ. ಇದು ಹೊರ ಚರ್ಮದ ಭಾಗವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಅಥವಾ ಚರ್ಮವೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಸ್ಕ್ಯೂಟ್್ಗಳು ನಾರಿನಂಥ ಕೆರಾಟಿನ್ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಪ್ರೋಟೀನ್್ನಿಂದ ಆಗಿರುವವು. ಇತರ ಸರೀಸೃಪಗಳಲ್ಲೂ ಇದೇ ಹೊರಚರ್ಮದ ಪೊರೆಯನ್ನು ಮಾಡಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಸ್ಕ್ಯೂಟ್್ಗಳು ಚಿಪ್ಪು ಎಲುಬಿನ ನಡುವೆ ಪಸರಿಸಿ ಒಂದುಮಾಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಚಿಪ್ಪಿಗೆ ಬಲವನ್ನು ತುಂಬುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ಆಮೆಗಳು ಒರಟಾದ ಸ್ಕ್ಯೂಟ್್ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಚರ್ಮದ ಬೆನ್ನಿನ ಸಮುದ್ರದ ಆಮೆ ಮತ್ತು ಮೃದು-ಚಿಪ್ಪಿನ ಆಮೆಗಳು ಇದರ ಬದಲಾಗಿ ದಪ್ಪ ತೊಗಲಿನ ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಒರಟು ಚಿಪ್ಪು ಅಂದರೆ ಆಮೆಗಳು ಇತರ ಸರೀಸೃಪಗಳಂತೆ ತಮ್ಮ ಎದೆಯ ಗೂಡನ್ನು ಪಕ್ಕೆಲಬುಗಳ ಮೂಲಕ ಹಿಗ್ಗಿಸಿ ಮತ್ತು ಕುಗ್ಗಿಸಿ ಉಸಿರಾಡಿಸಲಾರವು. ಬದಲಾಗಿ, ಆಮೆಗಳು ಎರಡು ರೀತಿಯಿಂದ ಉಸಿರಾಡುತ್ತವೆ. ಮೊದಲು, ಅವು ಕೆನ್ನೆಯನ್ನು ಪಂಪ್ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಗಾಳಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಬಾಯಿಗೆ ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ನಂತರ ಅದನ್ನು ಗಂಟಲಿನ ತಳದಲ್ಲಿರುವ ಪದರವನ್ನು ಕಂಪಿಸಿ ಪುಪ್ಪುಸಕ್ಕೆ ತಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಎರಡನೆಯದಾಗಿ ಚಿಪ್ಪಿನ ಹಿಂಭಾಗದ ಬಾಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿರುವ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಸ್ನಾಯುಗಳನ್ನು ಆಕುಂಚನಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಆಗ ಚಿಪ್ಪಿನ ಒಳಗಿನ ಪ್ರಮಾಣ ಹಿಗ್ಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಗಾಳಿಯನ್ನು ಪುಪ್ಪುಸದೊಳಕ್ಕೆ ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಸಸ್ತನಿಗಳಲ್ಲಿ ಎದೆಯ ಭಾಗಕ್ಕೂ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಭಾಗಕ್ಕೂ ನಡುವಿರುವ ವಿಭಾಜಕಾಂಗದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುವಂತೆ ಸ್ನಾಯುಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶವನ್ನು ನೀಡುತ್ತವೆ. ಆಮೆಗಳು ಹೇಗೆ ಬದುಕುತ್ತವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿಯಲು ಚಿಪ್ಪಿನ ಆಕಾರವು ಸರಕಾರಿಯಾಗಬಲ್ಲ ಹೊಳಹನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಬಹುತೇಕ ಆಮೆಗಳು ದೊಡ್ಡದಾದ ಗುಮ್ಮಟದ ರೀತಿಯ ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಭಕ್ಷಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಇದನ್ನು ತಮ್ಮ ದವಡೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಅಗಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಇದು ಕಠಿಣವನ್ನಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಅಪವಾದಗಳಲ್ಲಿ ಇದೂ ಒಂದು, ಆಫ್ರಿಕದ ಪನಾಕೇಕ್ ಟಾರ್ಟೈಸ್ ಸಪಾಟಾದ ಬಾಗಿಸಬಹುದಾದ ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಇದು ಅವುಗಳಿಗೆ ನದಿಯೊಳಗಿನ ಪೊಟರೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಡಗುವುದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಬಹುತೇಕ ಜಲವಾಸಿ ಆಮೆಗಳು ಸಪಾಟಾದ, ಸುಗಮ ಚಲನೆಗೆ ಪೂರಕವಾದ ಚಿಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಇವು ಈಜುವುದಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಮುಳುಗುವುದಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಅಮೆರಿಕದ ಸ್ನ್ಯಾಪಿಂಗ್ ಟರ್ಟಲ್ಸ್ ಮತ್ತು ಮಸ್ಕ್ ಟರ್ಟಲ್ಸ್ ಚಿಕ್ಕದಾದ, ಶಿಲುಬೆಯಾಕಾರದ ಎದೆಗವಚವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಇದು ಕೆರೆಗಳು ಮತ್ತು ಹಳ್ಳಗಳ ತಳದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವಾಗ ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಕಾಲುಗಳ ಚಲನೆಗೆ ನೆರವಾಗುವುದು. ಆಮೆಯ ಚಿಪ್ಪಿನ ಬಣ್ಣ ಬೇರೆಬೇರೆಯಾಗಿರಬಹುದು. ಚಿಪ್ಪುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂದು, ಕಪ್ಪು ಇಲ್ಲವೆ ಆಲಿವ್ ಹಸಿರುಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವು ತಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಚಪ್ಪುಗಳು ಕೆಂಪು, ಕಿತ್ತಳೆ, ಹಳದಿ ಅಥವಾ ಬೂದು ಗೆರೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರಬಹುದು. ಈ ಗೆರೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಚುಕ್ಕಿಗಳು, ಗೆರೆಗಳು ಅಥವಾ ಅನಿಯಮಿತ ಹೊಪ್ಪಳೆಗಳಂತೆ ಇರುತ್ತವೆ. ಅತ್ಯಂತ ವರ್ಣರಂಜಿತ ಆಮೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪೂರ್ವ ದೇಶದ ಬಣ್ಣ ಬಳಿದ ಆಮೆ (ಪೇಂಟೆಡ್ ಟರ್ಟಲ್). ಇದು ಹಳದಿ ಎದೆಗವಚ ಮತ್ತು ಕಪ್ಪು ಅಥವಾ ಆಲಿವ್ ಬಣ್ಣದ ಚಿಪ್ಪು, ಜೊತೆಗೆ ಅಂಚಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ಕೆಂಪು ಗೆರೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಇರುವ ಆಮೆಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಭಾರವಾದ ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಜಲವಾಸಿ ಆಮೆಗಳು ಹಗುರವಾದ ಚಿಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಅವು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗದಂತೆ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಚುರುಕಾಗಿ ವೇಗದಿಂದ ಈಜುವುದಕ್ಕೆ ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಹಗುರವಾದ ಚಿಪ್ಪುಗಳು ಚಿಪ್ಪಿನ ಎಲುಬುಗಳ ನಡುವೆ ಫಾಂಟನೆಲ್ಲೆಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯುವ ವಿಶಾಲವಾದ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಚರ್ಮದ ಬೆನ್ನಿನ ಆಮೆಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಹಗುರವಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವು ಸ್ಕ್ಯೂಟ್ ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅನೇಕ ಫಾಂಟನೆಲ್ಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.
ಮೇಲೆ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದಂತೆ ಚಿಪ್ಪಿನ ಹೊರ ಪದರ ಚರ್ಮದ ಅಂಗ; ಚಿಪ್ಪಿನ ಮೇಲಿನ ಪ್ರತಿ ಸ್ಕ್ಯೂಟ್ (ಅಥವಾ ಪ್ಲೇಟ್) ಒಂದೇ ಪರಿಷ್ಕೃತ ಪೊರೆಯೊಂದಿಗೆ ವ್ಯವಹರಿಸುತ್ತದೆ. ಚರ್ಮದ ಉಳಿದ ಭಾಗ ಇತರ ಸರೀಸೃಪಗಳ ಚರ್ಮದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಅತ್ಯಂತ ಸಣ್ಣ ಪೊರೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಚರ್ಮದೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಹಾವುಗಳು ಮಾಡುವಂತೆ ಆಮೆಗಳು ಒಂದೇ ಸಲಕ್ಕೆ ತಮ್ಮ ಚರ್ಮವನ್ನು ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಸತತವಾಗಿ ಚಿಕ್ಕಚಿಕ್ಕ ತುಣುಕುಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳುವವು. ಜಲಚಲ ತೊಟ್ಟಿ(ಅಕ್ವೇರಿಯಂ)ಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಾಗ ಉದುರಿದ ಚರ್ಮದ ಚಿಕ್ಕಚಿಕ್ಕ ಚೂರುಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿರುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. (ಬಹುತೇಕ ಇದು ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ನ ಚಿಕ್ಕ ಚೂರುಗಳಂತೆ ಕಾಣುತ್ತವೆ.) ಆಮೆ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಕಟ್ಟಿಗೆ ಅಥವಾ ಕಲ್ಲಿಗೆ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿ ಉಜ್ಜಿಕೊಂಡಾಗ ಈ ಚಿಪ್ಪು ಚೂರಾಗಿ ಬೀಳುತ್ತವೆ. ಕೂರ್ಮಗಳೂ ತಮ್ಮ ಚರ್ಮವನ್ನು ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಸತ್ತ ಚರ್ಮವು ದಪ್ಪಗಿರುವ ಬುಗಟೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಪ್ಲೇಟ್್ಗಳಲ್ಲಿ ಶೇಖರಣೆಗೊಳ್ಳಲು ಇವು ಅವಕಾಶ ನೀಡುತ್ತವೆ. ಇವು ಚಿಪ್ಪಿನ ಹೊರಗಿನ ಶರೀರದ ಭಾಗಕ್ಕೆ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ಚಿಕ್ಕದಾದ ಪದರಗಳು, ದೊಡ್ಡದರ ಮೇಲೆ ಹಳೆದಾದ ಸ್ಕ್ಯೂಟ್ ಗಳು, ಹೊಸದಾದವು ಉಂಟುಮಾಡಿದ ವರ್ತುಲಗಳನ್ನು ಎಣಿಸಿ ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಸ್ಕ್ಯೂಟ್ ಗಳು ತಯಾರಾಗುತ್ತವೆ ಎಂಬ ಮಾಹಿತಿ ಇದ್ದವರು ಆಮೆಯ ವಯಸ್ಸನ್ನು ಅಂದಾಜು ಮಾಡಬಹುದು.[೬] ಈ ಪದ್ಧತಿ ಅತ್ಯಂತ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದುದಲ್ಲ, ಭಾಗಶಃ ಸರಿಯಾದುದು, ಏಕೆಂದರೆ ಬೆಳವಣಿಗೆ ದರ ಒಂದೇ ರೀತಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ, ಅಲ್ಲದೆ ಕೆಲವು ಸ್ಕ್ಯೂಟ್ ಗಳು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಚಿಪ್ಪಿನಿಂದ ದೂರವೇ ಬಿದ್ದುಹೋಗುತ್ತವೆ.
ನೆಲದ ಮೇಲೆ ವಾಸಿಸುವ ಆಮೆಗಳು ಚಿಕ್ಕದಾದ ಕಟ್ಟುಮಸ್ತಾದ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ನಿಧಾನ ನಡಿಗೆಗೆ ಆಮೆಗಳು ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಅವುಗಳ ಭಾರ, ತೊಡಕಾಗಿರುವ ಚಿಪ್ಪು ದಾಪುಗಾಲು ಹಾಕುವುದಕ್ಕೆ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವುದು. ಉಭಯವಾಸಿ ಆಮೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಭೂಚರ ಆಮೆಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಇವು ಜಾಲಪಾದವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಉದ್ದವಾದ ಮೊನೆಯುಗುರುಗಳು ಇರುತ್ತವೆ ಈ ಆಮೆಗಳು ನಾಲ್ಕೂ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ನಾಯಿಯಂತೆ ಈಜುತ್ತವೆ. ಶರೀರದ ಎಡ ಮತ್ತು ಬಲ ಪಾದಗಳು ಒಂದಾದ ಮೇಲೆ ಒಂದರಂತೆ ತಳ್ಳುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಚಿಕ್ಕ ಆಮೆಗಳಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಆಮೆಗಳು ಈಜುವುದು ಕಡಿಮೆ. ಮತ್ತು ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ತಳಿಗಳಾದ ಅಲ್ಲಿಗೇಟರ್ ಸ್ನಯಾಪಿಂಗ್ ಟರ್ಟಲ್ ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಈಜುತ್ತವೆ. ಅವು ನದಿ ಅಥವಾ ಸರೋವರದ ತಳದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತವೆ ಅಷ್ಟೇ. ಜಾಲ ಪಾದಗಳ ಹಾಗೆಯೇ ಆಮೆಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಉದ್ದವಾದ ಮೊನಚು ಉಗುರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇವು ನದಿ ದಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ತೇಲುವ ದಿಮ್ಮಿಗಳ ಮೇಲೆ ತೆವಳಿ ಹತ್ತುವುದಕ್ಕೆ ನೆರವಾಗುತ್ತವೆ.ಹೀಗೆ ಮಾಡಿ ಅವು ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಮೈಯೊಡ್ಡಿ ಸುಖ ಅನುಭವಿಸುತ್ತವೆ. ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಗಂಡು ಆಮೆಗಳು ಉದ್ದವಾದ ಮೊನಚು ಉಗುರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಸಂಭೋಗ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣಾಮೆಗಳನ್ನು ಉದ್ದೀಪನಗೊಳಿಸಲು ಇವನ್ನು ಬಳಸುವ ಹಾಗೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಬಹುತೇಕ ಆಮೆಗಳಿಗೆ ಜಾಲ ಪಾದಗಳಿದ್ದರೆ ಕೆಲವು ಹಂದಿ ಮೂಗಿನ ಆಮೆಗಳು ನಿಜವಾದ ಹುಟ್ಟಿನಂಥ ಈಜುಗೈ ಹೊಂದಿವೆ. ಇದನ್ನು ಹುಟ್ಟಿನಂತೆ ಬಳಸುತ್ತವೆ. ಉಳಿದವಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಉಗುರುಗಳು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಸಮುದ್ರ ಆಮೆಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಈ ತಳಿಯವು ಈಜುತ್ತವೆ. (ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿ) ಸಮುದ್ರ ಆಮೆಗಳು ಬಹುತೇಕ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಜಲವಾಸಿಗಳು ಮತ್ತು ಪಾದಗಳಿಗೆ ಬದಲು ಈಜುಗೈಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಸಮುದ್ರ ಆಮೆಗಳು ಮುಂದಿನ ಹುಟ್ಟುಕಾಲುಗಳ ಏರು-ತಗ್ಗು ಚಲನೆಯ ಮೂಲಕ ಹಿಂದೆ ನೂಕಿ ಮುಂದೆ ಚಲಿಸಲು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಹಾರುತ್ತವೆ. ಹಿಂದಿನ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಮುನ್ನೂಕುವಿಕೆಗೆ ಬಳಸುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ತಿರುಗುವದಕ್ಕೆ ಚುಕ್ಕಾಣಿ ಹಲಗೆಯಂತೆ ಇವನ್ನು ಬಳಸಬಹುದು. ಸಿಹಿನೀರಿನ ಆಮೆಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಸಮುದ್ರದ ಆಮೆಗಳ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿನ ಚಲನೆ ಅತ್ಯಂತ ಸೀಮಿತವಾದದ್ದು, ಸಮದ್ರದಲ್ಲಿ ಕ್ಷೋಭೆ ತಲೆದೋರುವುದು, ವಸತಿ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ತೊಂದರೆ ಮತ್ತು ಮೊಟ್ಟೆ ಇರಿಸುವ ಸಂದರ್ಭ ಹೊರತು ಪಡಿಸಿದರೆ ಗಂಡು ಕಡಲಾಮೆಗಳು ಯಾವತ್ತೂ ಸಮುದ್ರವನ್ನು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಹೆಣ್ಣಾಮೆಗಳು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲ್ಭಾಗಕ್ಕೆ ಬರಲೇ ಬೇಕು. . ಅವು ಅತ್ಯಂತ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮತ್ತು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು, ಹುಟ್ಟುಕಾಲುಗಳಿಂದ ತಮ್ಮನ್ನು ಮುಂದಕ್ಕೆ ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಚಲಿಸುತ್ತವೆ.
ಅನೇಕ ಆಮೆಗಳು ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಭಾಗವನ್ನು ನೀರಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕಳೆದರೂ ಎಲ್ಲ ಆಮೆಗಳು, ಕಡಲಾಮೆಗಳು ಗಾಳಿಯನ್ನು ಉಸಿರಾಡುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಪುಪ್ಪುಸವನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಯಮಿತ ಆವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ನೀರಿನಿಂದ ಮೇಲೆ ಬರಲೇ ಬೇಕು. ಒಣ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆಯೂ ಅವು ತಮ್ಮ ಹೆಚ್ಚಿನ ಜೀವನವನ್ನು ಕಳೆಯಬಹುದು. ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯದ ಸಿಹಿನೀರಿನ ಆಮೆಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಉಸಿರಾಡುತ್ತವೆ ಎಂಬುದರ ಅಧ್ಯಯನ ಈಗ ನಡೆದಿದೆ. ಕೆಲವು ತಳಿಗಳು ದೊಡ್ಡ ಮಲಕುಳಿ (ಕ್ಲೋಆಕಾ)ಯಂಥ ಪೊಟರೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಇವುಗಳ ಮೇಲೆ ಬೆರಳುಗಳಂಥ ಪ್ರಕ್ಷೇಪಣಗಳಿವೆ. ಈ ಪ್ರಕ್ಷೇಪಣಗಳನ್ನು ಪಾಪಿಲ್ಲೆ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಅತ್ಯಧಿಕ ರಕ್ತ ಪೂರೈಕೆ ಇದೆ. ಮತ್ತು ಮಲಕುಳಿಯ ಮೇಲ್ಭಾಗದ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸುವುದು. ಮೀನುಗಳು ಉಸಿರಾಡಿಸಲು ಕಿವಿರುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಈ ಪಾಪಿಲ್ಲೆಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಆಮೆಗಳು ನೀರಿನಿಂದ ವಿಘಟನೆಯಾಗುವ ಆಮ್ಲಜನಕವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳವವು. ಇತರ ಸರೀಸೃಪಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಆಮೆಗಳು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇರಿಸುತ್ತವೆ. ಇವು ಸ್ವಲ್ಪ ಮೃದುವಾಗಿ ಮತ್ತು ಒರಟಾಗಿ ಇರುತ್ತವೆ. ಅತಿದೊಡ್ಡ ತಳಿಯ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಗೋಲಾಕಾರವಾಗಿದ್ದರೆ ಉಳಿದವುಗಳ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಅಗಲಕ್ಕಿಂತ ಉದ್ದ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಲೋಳೆ ಬಿಳಿಯಾಗಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಹಕ್ಕಿಗಳ ಮೊಟ್ಟೆಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾದ ಪ್ರೋಟೀನ್ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅವನ್ನು ಬೇಯಿಸಿದಾಗ ಗಟ್ಟಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆಮೆಗಳ ಮೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಹಳದಿ ಲೋಳೆಯಿಂದ ಆಹಾರವನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವು ತಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆಯು ಗಂಡಾಗುವುದೋ ಹಣ್ಣಾಗುವುದೋ ಎಂಬುದನ್ನು ತಾಪಮಾನವು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತದೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ತಾಪಮಾನ ಇದ್ದರೆ ಹೆಣ್ಣು ಮತ್ತು ಕಡಿಮೆ ತಾಪಮಾನ ಇದ್ದರೆ ಗಂಡು ಮರಿಯಾಗುವುದು. ಕೆಸರು ಅಥವಾ ಮರಳಿನಲ್ಲಿ ಕುಣಿ ತೋಡಿ ದೊಡ್ಡ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತವೆ. ಬಳಿಕ ಅವುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ತಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾವೇ ಅವು ಮರಿಯಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತವೆ. ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಆಮೆಯ ಮರಿಗಳಾದಾಗ ಅವು ತೆವಳಿಕೊಂಡು ಮೇಲ್ಭಾಗಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ನೀರಿನ ಕಡೆ ಚಲಿಸುತ್ತವೆ. ತಾಯಿಯು ಮರಿಗಳ ಆರೈಕೆ ಮಾಡುವ ಯಾವ ತಳಿಯೂ ಇದುವರೆಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಸಮುದ್ರ ಆಮೆಗಳು ತಮ್ಮ ಮರಿಗಳನ್ನು ಒಣ, ಮರಳು ತೀರಗಳಲ್ಲಿ ಇರಿಸುತ್ತವೆ. ಅಪ್ರಾಪ್ತ ಸಮುದ್ರ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಹಿರಿಯ ಆಮೆಗಳು ಪೋಷಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಮೊಟ್ಟೆ ಇಡುವ ವಯಸ್ಸನ್ನು ಆಮೆಗಳು ತಲುಪುವುದಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ಎಷ್ಟೋ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆ ಇಡುವುದು ವಾರ್ಷಿಕ ಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿರದೆ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ನಡೆಯುವ ಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಸಂಶೋಧಕರು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಕಂಡುಹಿಡಿದಿರುವ ಪ್ರಕಾರ ಬಹುತೇಕ ಇತರ ಪ್ರಾಣಿಗಳಂತೆ ಆಮೆಗಳ ಅಂಗಾಂಗಗಳು ಕ್ರಮೇಣ ಕುಸಿದು ಬೀಳುವುದಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆ ದಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ನೂರು ವರ್ಷ ಮೀರಿದ ಆಮೆಯ ಯಕೃತ್ತು, ಪುಪ್ಪುಸಗಳು ಮತ್ತು ಮೂತ್ರಪಿಂಡಗಳು ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನ ಆಮೆಗಳಲ್ಲಿಯ ಈ ಅಂಗಗಳಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಿ ನೋಡುವ ಹಾಗೇ ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಕಂಡು ಬಂದಿದೆ. ತಳಿ ವಿಜ್ಞಾನದ ಸಂಶೋಧಕರಿಗೆ ಆಮೆಗಳು ದೀರ್ಘಕಾಲ ಬದುಕುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿರುವ ವಂಶವಾಹಿ ಧಾತುವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಶೋಧನೆಯನ್ನು ನಡೆಸುವುದಕ್ಕೆ ಇದು ಸ್ಫೂರ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡಿದೆ[೭]
ಮೊದಲ ಆದಿಮ-ಆಮೆಗಳು ಸುಮಾರು ೨೨೦ ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಮೆಸೋಜೋಯಿಕ್ ಶಕೆಯಲ್ಲಿ ಟ್ರಿಯಾಸ್ಸಿಕ್ ಅವಧಿಯ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದವು ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ಚಿಪ್ಪು ಗಮನಾರ್ಹ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಥಿರವಾದ ಶರೀರ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ, ಅವುಗಳ ಬೆನ್ನೆಲುಬೇ ವಿಸ್ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಆ ರೂಪ ತಳೆದಿರಬಹುದು, ಅವುಗಳ ವಿಶಾಲವಾದ ಪಕ್ಕೆಲಬುಗಳು ವಿಸ್ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಇಡಿಯಾದ ಚಿಪ್ಪನ್ನು ರೂಪಿಸಿರಬಹುದು, ಇದು ಅದರ ವಿಕಸನದ ಪ್ರತಿ ಹಂತದಲ್ಲೂ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ನೀಡಿದೆ. ಚಿಪ್ಪಿನ ಎಲುಬಿನ ಭಾಗಗಳು ಪೂರ್ತಿಗೊಳ್ಳದೆ ಇದ್ದಾಗಲೂ ಈ ರಕ್ಷಣೆ ದೊರೆತಿದೆ. ಸಿಹಿನೀರಿನ ಒಡೋಂಟೋಚೆಲಿಸ್ ಸೆಮಿಟೆಸ್ಟಾಸೀಯ ಅಥವಾ ಹಲ್ಲಿರುವ ಅರೆ ಚಿಪ್ಪಿನ ಆಮೆಯ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳು ಇದನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿವೆ. ಟ್ರಿಯಾಸಿಕ್್ನ ಕೊನೆಯ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಇವು ನೈಋತ್ಯ ಚೀನದ ಗ್ವಾಂಗ್ಲಿಂಗ್ ಬಳಿ ಕಂಡುಬಂದಿವೆ. ಒಡೋಂಟೋಚೆಲಿಸ್ ಒಂದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಎದೆಗವಚ ಮತ್ತು ಅಪೂರ್ಣ ಬೆನ್ನು ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಆಮೆಯ ಆದಿ ಸ್ಥಿತಿಯ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ರೀತಿಯಲ್ಲೇ ಇದು ಇದೆ.[೮] ಈ ಶೋಧಕ್ಕೆ ಮೊದಲು, ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಆಮೆಯ ಪಳೆಯುಳಿಕೆ ಟೆರ್ರೆಸ್ಟ್ರಿಯಲ್ ಮತ್ತು ಇದು ಪರಿಪೂರ್ಣ ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ದೇಹರಚನೆಯ ಈ ಗಮನಾರ್ಹ ವಿಕಸನದ ಕುರಿತು ಯಾವುದೇ ಸುಳುಹುಗಳನ್ನು ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ. ಜುರಾಸಿಕ್ ನಂತರದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಆಮೆಗಳು ಎಲ್ಲಕಡೆ ಕಂಡುಬಂದವು ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ಪಳೆಯುಳಿಕೆ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಅರಿಯುವುದು ಹೆಚ್ಚು ಸುಲಭವಾಯಿತು. ಅವುಗಳ ಸರಿಯಾದ ಕುಲದ ವಿವರ ವಿವಾದಾತ್ಮಕವಾಗಿದೆ. ಇವು ಪುರಾತನ ವಿಕಾಸ ಹಂತದ ಅನಾಪ್ಸಿಡಾದ ಏಕೈಕ ಅಳಿದುಳಿದಿರುವ ಶಾಖೆ ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಈ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರೊಕೊಲೊಫೋನಿಡ್ಸ್, ಮಿಲ್ಲೆರೆಟ್ಟಿಡ್ಸ್, ಪ್ರೊಟೊರೊಥಿರಿಡ್ಸ್ ಮತ್ತು ಪರೀಯಸೌರ್ಸ್ ಸೇರಿವೆ. ಎಲ್ಲ ಅನಾಪ್ಸಿಡಾದ ಅಸ್ಥಿಪಂಜರಗಳ ಕಪೋಲದ ಮೂಳೆಗಳು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇತರ ಎಲ್ಲ ಮೊಟ್ಟೆ ಇಡುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಕಪೋಲದ ಮೂಳೆಗಳು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ (ಸಸ್ತನಿಗಳಲ್ಲಿ ರಂಧ್ರವು ಕೆನ್ನೆ ಮೂಳೆ ಕಮಾನು ಆಗಿದ್ದರೂ) ಪರ್ಮಿಯನ್ ಅವಧಿಯ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಮಿಲ್ಲೆರೆಟ್ಟಿಡ್ಸ್, ಪ್ರೊಟೊರೊಥಿರಿಡ್ಸ್ ಮತ್ತು ಪರಾಯಸೌರ್ಸ್ ಹಾಗೂ ಟ್ರಿಯಾಸಿಕ್ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪ್ರೊಕೊಲೋಫೊನೈಡ್ಸ್ ಕಣ್ಮರೆಯಾದವು.[೯] ಅನಾಪ್ಸಿಡ್ ನಂಥ ಆಮೆಗಳ ಅಸ್ಥಿಪಂಜರ ವಂಶಾನುಕ್ರಮದಿಂದ ಬಂದಿರುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹಿಮ್ಮರಳುವಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ದೊರೆತಿರುವುದು ಎಂದು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಸೂಚಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದೇ ಆಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ತೀರ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಆಕೃತಿ ವಿಜ್ಞಾನದ ಜಾತಿವಿಕಾಸದ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಆಮೆಗಳನ್ನು ದೃಢವಾಗಿ ಡಿಯಾಪಿಡ್ಸ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದೆ. ಇದು ಆರ್ಕೋಸೌರಿಯಾಕ್ಕಿಂತ ಸ್ಕ್ವಾಮಾತಾಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹತ್ತಿರ.[೧೦] ಎಲ್ಲ ಜೀವಾಣು ವಿಜ್ಞಾನ ಅಧ್ಯಯನ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಡಿಯಾಪಿಡ್ಸ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸುವುದನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ಸಮರ್ಥಿಸಿವೆ. ಆದರೂ ಕೆಲವರು ಆಮೆಗಳನ್ನು ಸ್ಕ್ವಾಮಾತಾಕ್ಕಿಂತ ಆರ್ಚೋಸೌರಿಯಾಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರ ಇರಿಸುತ್ತಾರೆ.[೧೧] ವಂಶವಾಹಿ ತಜ್ಞರ ಹಿಂದಿನ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳ ಮರು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಗಳು ಹೇಳುವುದೇನೆಂದರೆ, ಆಮೆಗಳನ್ನು ಅನಾಪ್ಸಿಡ್್ಗಳ ವರ್ಗದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿದ್ದು ಏಕೆಂದರೆ ಈ ವರ್ಗೀಕರಣವನ್ನೇ ಅವರು ಊಹಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು.( ಅವರಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಜನರು ಅನಾಪ್ಸಿಡ್ ಆಮೆಗಳು ಯಾವ ರೀತಿಯವು ಎಂದು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು) ಮತ್ತು ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳ ಮಾದರಿಯನ್ನು ನೋಡಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಕ್ಲಾಡೋಗ್ರಾಮ್ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ವಿಸ್ತೃತವಾದ ವರ್ಗವೇ ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಸಾಕು ಎನಿಸಿದ್ದು. ಟೆಸ್ಟುಡಿನ್್ಗಳು ಇತರ ಡಿಯಾಪ್ಸಿಡ್್ಗಳಿಂದ ೨೦೦ರಿಂದ ೨೭೯ ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅವತರಿಸಿರಬೇಕು ಎಂದು ಸೂಚಿಸಲಾಗಿದ್ದರೂ ಈ ಚರ್ಚೆಯು ಇನ್ನೂ ಇತ್ಯರ್ಥವಾಗಿಲ್ಲ.[೧೨][೧೩][೧೪] ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಅತಿ ಹಳೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಚಿಪ್ಪಿರುವ ಆಮೆ ಟ್ರಿಯಾಸಿಕ್ ಕೊನೆಯ ಹಂತದ ಪ್ರೊಗಾನೋಚೆಲಿಸ್ ಈ ಕುಲದ ಜಾತಿಯವು ಈಗಾಗಲೆ ಕೆಲವು ಮುಂದುವರಿದ ಆಮೆಯ ವಿಶೇಷ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಮತ್ತು ಇವು ಬಹುಶಃ ಆಮೆಗಳ ಅನೇಕ ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ವಿಕಸನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಿಂದಾದ್ದು ಮತ್ತು ಅದರ ಕುಲದ ಪೀಳಿಗೆಯಿಂದ ಬಂದದ್ದು. ತನ್ನ ಚಿಪ್ಪಿನೊಳಗೆ ತಲೆಯನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಇದಕ್ಕೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. (ಮತ್ತು ಇದು ಉದ್ದವಾದ ಕುತ್ತಿಗೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು.) ಮತ್ತು ಉದ್ದವಾದ ಮೊನಚಾದ ಬಾಲವನ್ನು ಗುಂಡನೆಯ ಗದೆ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹೊಂದಿತ್ತು. ಇದು ಇದೇ ರೀತಿಯ ಗೂಡನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಅಂಕಿಲೋಸೌರ್್ಗಳ ಜೊತೆ ಪೀಳಿಗೆಯ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. (ಅವು ಸಮಾನಾಂತರವಾಗಿ ವಿಕಾಸ ಹೊಂದಿದ್ದರೂ) ಆಮೆಗಳನ್ನು ಮೂರು ಉಪ ವರ್ಗಗಳಲ್ಲಿ ವಿಭಾಗಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪಾರಾಕ್ರಿಪ್ಟೋಡಿರಾ ಅಳಿದು ಹೋಗಿದೆ. ಈಗಲೂ ಉಳಿದಿರುವ ಎರಡು ಉಪವರ್ಗಗಳು ಕ್ರಿಪ್ಟೋಡಿರಾ ಮತ್ತು ಪ್ಲ್ಯುರೋಡಿರಾ. ಕ್ರಿಪ್ಟೋಡಿರಾ ಈ ಎರಡು ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲ ಸಮುದ್ರ ಆಮೆಗಳನ್ನು, ಭೂವಾಸಿ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಅನೇಕ ಸಿಹಿನೀರಿನ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ. ಪ್ಲ್ಯುರೋಡಿರಾವನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಡ್ಡಕುತ್ತಿಗೆಯ ಆಮೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯಲಾಗಿತ್ತು. ಅವು ತಮ್ಮ ಚಿಪ್ಪಿನೊಳಗೆ ಕತ್ತನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ರೀತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಹೀಗೆ ತಿಳಿಯಲಾಗಿತ್ತು. ಈ ಚಿಕ್ಕ ಗುಂಪು ಮೂಲತಃ ವಿವಿಧ ಸಿಹಿ ನೀರಿನ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.
ಮೂಲ ಕುಲಗಳು
ನಿಮ್ನ ವರ್ಗ †ಪ್ಯಾರಾಕ್ರಿಪ್ಟೋಡಿರಾ
ನಿಮ್ನ ವರ್ಗ ಯುಕ್ರಿಪ್ಟೋಡಿರಾ
ಕ್ರಮವಾಗಿ ಟೆಸ್ಟೋಡೈನ್ಗಳ ಎಲ್ಲಾ ಸದಸ್ಯರನ್ನು ವರ್ಣಿಸಲು ದೊಡ್ಡ ಆಮೆ ಅನ್ನೋ ಶಬ್ದವನ್ನು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿದರೂ, ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಟೆರಾಪಿನ್ಗಳು, ಆಮೆಗಳು ಅಥವಾ ಸಮುದ್ರದ ದೊಡ್ಡ ಆಮೆಗಳು ಎಂಬುದಾಗಿ ವರ್ಣಿಸುವುದನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ಸರಿಯಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಈ ಪರ್ಯಾಯ ಹೆಸರುಗಳು ಉಪಯೋಗಿಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ, ಎಂಬುದು ಯಾವ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆ ಉಪಯೋಗಿಸಿದೆ ಅನ್ನುವುದರ ಮೇಲೆ ಆಧಾರವಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಈ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಂತಹ ಪಶು ವೈದ್ಯರು, ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು, ಪಾಲನೆದಾರರ ನಡುವೆ ಗೊಂದಲ ದೂರವಿರಿಸಲು, ಕೆಲೋನಿಯಾ ಸಂತತಿಯ ಯಾವುದೇ ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಕೆಲೋನಿಯಾನ್ ಅನ್ನುವ ಪದ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಆಮೆಗಳು, ಆಮೆಗಳು, ಟೆರಾಪಿನ್ ಗಳು ಇನ್ನೂ ಇರುವ ಜಾತಿಗಳು, ನಶಿಸಿಹೋಗಿರುವ ತಳಿಗಳು ಹಾಗೂ ಅವುಗಳ ಹಿಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗಳು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತವೆ ಇದು ಪ್ರಾಚೀನ ελώνη, ಕೆಲೊನೆ ; ಆಧುನಿಕ ಗ್ರೀಕ್ ಪದ χελώνα, ಕೆಲೊನಾ ; ಆಧರಿಸಿದ್ದು ಇದರ ಅರ್ಥ ಟರ್ಟಲ್ /ಟರ್ಟೈಸ್.
ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಕಡಲಾಮೆಗಳ ಏಳು ಜಾತಿಗಳಿವೆ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಐದನ್ನು ಯುರೋಪಿನಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧೬]
ಆಮೆಗಳನ್ನು, ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿರುವ ಸಣ್ಣ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಸಿಹಿ ನೀರಿನ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿ ಇಡುವರು. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿರುವವು ರಶಿಯನ್ ಟರ್ಟೈಸ್ ಗಳು, ಮೊನಚು ತೊಡೆಯ ಆಮೆ (spur-thighed)ಮತ್ತು ಕೆಂಪು ಕಿವಿಯ ಜಾರಿಹೋಗುವ ಆಮೆ (red-eared slider)[೧೭] ಅಮೆರಿಕ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆಮೆಗಳ ಸಂಪರ್ಕದಿಂದ ಬರುವ ಆಹಾರ ವಿಷವಾಗುವ ರೋಗವನ್ನು ತಡೆಯಲು ಯು.ಎಸ್. ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಔಷಧ ಆಡಳಿತವು (ಎಫ್್ಡಿಎ) ೪ ಅಂಗುಲಕ್ಕಿಂತ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಮಾರುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಕಾನೂನನ್ನು ೧೯೭೫ರಲ್ಲಿ ತಂದಿತು. ಯು.ಎಸ್.ನ ಪ್ರತಿ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲೂ ೪ ಅಂಗುಲ ಉದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಮಾರುವುದು ಕಾನೂನುಬಾಹಿರ. ಎಫ್್ಡಿಎದಲ್ಲಿಯ ಲೋಪದೋಷದಿಂದಾಗಿ ಅನೆಕ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಹುಳಗಳನ್ನು ಮಾರುವ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಮಾರುತ್ತಾರೆ. ಹೇಗೆಂದರೆ ಕಾನೂನು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕೆ ೪ ಅಂಗುಲಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಉದ್ದದ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಮಾರುವುದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ ನೀಡುತ್ತದೆ.[೧೮][೧೯] ರೆಡ್ ಇಯರ್ಡ್ ಸ್ಲೈಡರ್ ಗಳನ್ನು ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿ ಬಳಸದಿರುವಂತೆ ಮಾಡಲು ಕೆಲವು ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಕಾಯ್ದೆ ಮತ್ತು ನಿಯಮಗಳನ್ನು ತಂದಿದ್ದಾರೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವು ಆಕ್ರಮಣಶೀಲ ಜಾತಿಯವು. ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರಣ ಈ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಯಾದವು ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಅವನ್ನು ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿ ವ್ಯಾಪಾರದ ಮೂಲಕ ಪರಿಚಯಿಸಿದ್ದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ೧ ಜುಲೈ ೨೦೦೭ರ ಪ್ರಕಾರ ಫ್ಲೋರಿಡಾದಲ್ಲಿ ವನ್ಯಜಾತಿಯ ರೆಡ್ ಇಯರ್ಡ್ ಸ್ಲೈಡರ್ಗಳನ್ನು ಮಾರುವುದು ಕಾನೂನುಬಾಹಿರ. ಮೊಟ್ಟೆ ಒಡೆದು ಹೊರಬರುವ ಅಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾದ ಬಣ್ಣಗಳ ವೈವಿಧ್ಯವಿರುವ ಅಲ್ಬಿನೋ ಮತ್ತು ಪಾಸ್ಟಲ್ ರೆಡ್-ಇಯರ್ಡ್ ಸ್ಲೈಡರ್ಗಳನ್ನು ಮಾರುವುದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಅವಕಾಶವಿದೆ.[೨೦]
ಆಮೆಗಳ ಮಾಂಸವನ್ನು ಈ ಹಿಂದೆ ಮತ್ತು ಈಗಲೂ ಅನೇಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಾದಿಷ್ಟ ಭಕ್ಷ್ಯ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ.[೩] ಆಂಗ್ಲೋ-ಅಮೆರಿಕನ್ ಅಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಟರ್ಟಲ್ ಸೂಪ್ ಬೆಲೆಯುಳ್ಳ ಭಕ್ಷ್ಯವಾಗಿದೆ.[೨೧] ಮತ್ತು ದೂರಪ್ರಾಚ್ಯದ ಕೆಲವು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಈಗಲೂ ಹೀಗೆಯೇ ಇದೆ. ಕುದಿಸಿದ ಗೋಫರ್ ಟರ್ಟೈಸ್ ಪ್ಲೋರಿಡಾದ ಕೆಲವು ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದೆ.[೨೨] ಗ್ರಾಂಡ್ ಕೇಮನ್ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಆಮೆಯು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಹಾರದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಕಾಡಿನ ಸಂಗ್ರಹ ತೀರುತ್ತ ಬಂದ ಕಾರಣ ಒಂದು ಆಮೆಯ ಫಾರ್ಮ್ಅನ್ನು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಸಮುದ್ರ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕೆರಿಬಿಯನ್ ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಆಮೆಯ ಸಂತತಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನದ ಅಂಗವಾಗಿ ಈ ಫಾರ್ಮ್ ಕಾಡಿಗೆ ಮಾದರಿಗಳನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದೆ.[೨೩] ಕೆರಿಬಿಯನ್ ಮತ್ತು ಮೆಕ್ಸಿಕೋಗಳಲ್ಲಿ ಆಮೆಯ ಕೊಬ್ಬನ್ನು ಸುಗಂಧದ್ರವ್ಯಗಳ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಸಾಮಗ್ರಿಯಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಇವನ್ನು ಸ್ಪ್ಯಾನಿಶ್ ಹೆಸರು ಕ್ರೀಮ್ ಡೆ ಟೋರ್ಟುಗಾ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.[೨೪]
ಆಮೆಯ ತಳಭಾಗದ ಚಿಪ್ಪನ್ನು (ಇದು ಆಮೆಯನ್ನು ತಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಆವರಿಸಿರುತ್ತದೆ) ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಚೀನಾ ಔಷಧಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಅಂಕಿಅಂಶಗಳ ಪ್ರಕಾರ ತೈವಾನ್ ನೂರಾರು ಟನ್ ಆಮೆಯ ತಳಭಾಗದ ಚಿಪ್ಪನ್ನು ಪ್ರತಿವರ್ಷ ರಫ್ತು ಮಾಡುತ್ತದೆ.[೨೫] ಒಂದು ಜನಪ್ರಿಯ ಔಷಧ ತಯಾರಿಕೆಯು ಆಮೆಯ ತಳಕವಚದ ಪುಡಿಯನ್ನು(ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಗಳನ್ನು) ಆಧರಿಸಿದೆ.ಇದು ಗ್ವಿಲಿಂಗ್ಗಾವೋ ಜೆಲ್ಲಿ, ಈಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಕೇವಲ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳಿಂದ ಮಾತ್ರ ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ.[೨೬][೨೭]
ರಸಭರಿತ ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಔಷಧ ತಯಾರಕರ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಚೀನದ ಉದ್ದಿಮೆದಾರರು ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಸಹಜವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿಬೆಳೆದ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯುವದರ ಬದಲಿಗೆ ಫಾರ್ಮ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಿದ್ದನ್ನು ಪೂರೈಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ೨೦೦೭ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ಒಂದು ಅಧ್ಯಯನದ ಪ್ರಕಾರ, ಚೀನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಾವಿರಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ಆಮೆ ಫಾರ್ಮ್ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿವೆ.[೨೮][೨೯] ಒಕ್ಲಹೋಮಾ ಮತ್ತು ಲೋಯಿಸಿಯಾನಾಗಳಲ್ಲಿಯ ಆಮೆ ಫಾರ್ಮ್ ಗಳು ಚೀನಕ್ಕೆ ರಫ್ತು ಮಾಡಲು ಆಮೆಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತಿವೆ.[೨೯] ಆದಾಗ್ಯೂ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯುವುದು ಮತ್ತು ಭಾರೀ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆ ಕಳುಹಿಸುವುದು ಮುಂದುವರಿದಿದೆ.(ಆಮೆಗಳ ಫಾರ್ಮನ್ನು ಮರಿಗಳನ್ನು ಮಾಡುವ ಅಡ್ಡೆ[೨೮] ಯಾಗಿ ಬಳಸುವರು)ಇದರ ಪರಿಣಾಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯು ಸಂರಕ್ಷಣಕಾರರು ವರ್ಣಿಸುವಂತೆ "ಏಶಿಯದ ಆಮೆಗಳು ಸಂಕಷ್ಟದಲ್ಲಿವೆ".[೩೦] ಜೀವಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ ಜಾರ್ಜ್ ಅಮಾಟೋ ಅವರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ,"ಹಿಡಿದಿರುವ ಆಮೆಗಳ ಮೊತ್ತ ಮತ್ತು ಪ್ರಮಾಣ..... ಆಗ್ನೇಯ ಏಶಿಯಾ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಜಾತಿಯನ್ನೇ ನಾಮಾವಶೇಷ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿದೆ". ಈಗಲೂ ಕೂಡ ಜೀವಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರು ಈ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ವಿಶಿಷ್ಟ ಆಮೆ ಜಾತಿ ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿದಿಲ್ಲ.[೩೧] ಏಶಿಯಾದ ೯೦ ಸಮುದ್ರ ಆಮೆಗಳು ಮತ್ತು ಸಿಹಿನೀರಿನ ಆಮೆಗಳ ಜಾತಿಯಲ್ಲಿ ಶೇ.೭೦ರಷ್ಟು ಅಪಾಯವನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿವೆ.[೨೯] ನೈಸರ್ಗಿಕ ಆಮೆಗಳ ಕೃಷಿ ಮಾಡುವುದು ಯುಎಸ್ಎದ ಅನೇಕ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಾನೂನುಬದ್ಧ.[೨೯] ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ರಾಜ್ಯ ಫ್ಲೋರಿಡಾದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಒಂದು ಸೀ ಫುಡ್ ಕಂಪನಿ ಫೋರ್ಟ್ ಲವ್್ಡೇರ್್ಡಲೆ ೨೦೦೮ರಲ್ಲಿ ವಾರವೊಂದಕ್ಕೆ ಐದು ಸಾವಿರ ಡ ಮೃದು ಚಿಪ್ಪಿನ ಆಮೆಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಕೃಷಿಕರಿಗೆ (ಬೇಟೆಗಾರರು)ಪ್ರತಿ ಪೌಂಡ್್ಗೆ $೨ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವರು ಒಳ್ಳೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ೩೦-೪೦ ಆಮೆಗಳನ್ನು (೫೦೦ಪೌಂಡ್) ಹಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಿಡಿದವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವನ್ನು ಸ್ಥಳೀಯ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್್ಗಳಿಗೆ ಮಾರಿದರೆ, ಹೆಚ್ಚಿನವು ದೂರಪ್ರಾಚ್ಯ ದೇಶಗಳಿಗೆ ರಫ್ತಾಗುತ್ತಿವೆ. ಫ್ಲೋರಿಡಾ ಮೀನು ಮತ್ತು ವನ್ಯಜೀವಿ ಸಂರಕ್ಷಣೆ ಆಯೋಗವು ೨೦೦೮ರಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಅಂದಾಜಿನ ಪ್ರಕಾರ ೩೦೦೦ ಪೌಂಡ್ ಮೃದು ಚಿಪ್ಪಿನ ಆಮೆಗಳು ಪ್ರತಿ ವಾರ ತಾಂಪಾ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದ ಮೂಲಕ ರಫ್ತಾಗುತ್ತವೆ. ಹೀಗಿದ್ದಾಗ್ಯೂ ಅಮೆರಿಕದಿಂದ ರಫ್ತಾಗುವ ಬಹುತೇಕ ಆಮೆಗಳು ಫಾರ್ಮ್್ಗಳಲ್ಲಿ ಕೃಷಿಮಾಡಿದವು ಆಗಿವೆ. ವರ್ಲ್ಡ್ ಕೆಲೋನಿಯನ್ ಟ್ರಸ್ಟ್ ಮಾಡಿರುವ ಒಂದು ಅಂದಾಜಿನ ಪ್ರಕಾರ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ (ನವೆಂಬರ್ ೪, ೨೦೦೨- ನವೆಂಬರ್ ೨೬, ೨೦೦೫ ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿರುವ ೩೨.೮ ದಶಲಕ್ಷ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಕೃಷಿಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಶೇ.೯೭ರಷ್ಟು ರಫ್ತಾಗಿವೆ.[೨೯][೩೨] (ಇದೇ ೨೦೦೨-೨೦೦೫ರ ಅವಧಿ ಎಂದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು) ಅಮೆರಿಕದಿಂದ ರಫ್ತಾದ ಒಟ್ಟೂ ಆಮೆಗಳಲ್ಲಿ ಶೇ.೪೭ರಷ್ಟು ಪೀಪಲ್ಸ್ ರಿಪಬ್ಲಿಕ್ ಆಫ್ ಚೀನಕ್ಕೆ (ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹಾಂಗ್್ಕಾಂಗ್್ಗೆ), ಇನ್ನು ಶೇ.೨೦ ಭಾಗ ತೈವಾನ್್ಗೆ ಮತ್ತು ಶೇ.೧೧ ಭಾಗ ಮೆಕ್ಸಿಕೋಗೆ ರಫ್ತಾಗಿದೆ ಎಂದು ಅಂದಾಜು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. [೩೩] [೩೪]
ಉತ್ತರ ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಸೇಂಟ್ ಲಾರೆನ್ಸ್ ನದಿಯ ಬಳಿ ಅತಿ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ತೆಗೆದ ರೇಗುವ ಆಮೆಯ (ಚೆಲಿಂಡ್ರಾ ಸೆರ್ಪೆಂಟಿನಾ) ತಲೆಯ ಭಾಗದ ಚಿತ್ರ
ಫ್ಲೋರಿಡಾ ನಿವಾಸಿಯೊಬ್ಬನ ಹಿತ್ತಿಲಿನಲ್ಲಿಯ ಆಮೆ.
.jpg)
_2.jpg){kind=icon}
_(16274216908).jpg)
.jpg)
_(11435115975).jpg)
_(7080593585).jpg)
.jpg)
|month= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |month= ignored (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) ಚಿಪ್ಪಿನ ಆಕಾರ ಹೊಂದಿರುವ ಆಮೆಗಳು ಸರೀಸೃಪ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದವು. (ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಮೇಲು ವರ್ಗದ ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರದ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದು ಚಿಪ್ಪಿರುವ ಪ್ರಾಣಿ -ಕೆಲೋನಿಯಾ-) ವಿಶೇಷ ಎಲುಬು ಅಥವಾ ಮೃದುವಾದ ಎಲುಬಿನ ಚಿಪ್ಪು ಅವುಗಳ ಪಕ್ಕೆಲಬುಗಳಿಂದ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹೊಂದಿ ಅವು ಕವಚದ ಆಕಾರದಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತವೆ. "ಆಮೆ"ಗಳನ್ನು ಇಡಿಯಾಗಿ ಚಿಪ್ಪಿರುವ ಪ್ರಾಣಿವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಬಹುದು ಅಥವಾ ಒಂದೇ ಸ್ವಭಾವ ಇರುವ ಚಿಪ್ಪಿರುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ವರ್ಗಕ್ಕೂ ಸೇರಿಸಬಹುದು - ಸಮುದ್ರ ಆಮೆ, ಸಿಹಿ ನೀರಿನ ಆಮೆ, ಕೂರ್ಮ ಮತ್ತು ಕೆಳಗಿನ ಚರ್ಚೆಯನ್ನೂ ನೋಡಿ. ಚಿಪ್ಪಿರುವ ಪ್ರಾಣಿ ವರ್ಗದಲ್ಲಿ ಈಗಲೂ ಇರುವ (ಜೀವಿಸಿರುವ) ಮತ್ತು ನಶಿಸಿ ಹೋಗಿರುವ ತಳಿಗಳಿವೆ. ಆಮೆಗಳ ಅತಿ ಪ್ರಾಚೀನ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಕಂಡು ಬಂದದ್ದು ೨೧೫ ದಶಲಕ್ಷ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ. ಇದು ಆಮೆಗಳನ್ನು ಅತಿ ಹಳೆಯ ಸರೀಸೃಪ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಹಲ್ಲಿಗಳು ಹಾಗೂ ಹಾವುಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಇವು ಪ್ರಾಚೀನವಾಗಿವೆ. ಇಂದು ಜೀವಂತವಿರುವ ಅನೇಕತಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಅತ್ಯಂತ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿವೆ. ಇತರ ಸರೀಸೃಪಗಳಂತೆ ಆಮೆಗಳು ಶೀತರಕ್ತದ (ectotherm) ಪ್ರಾಣಿಗಳು. ತಾವು ವಾಸಿಸುವ ಪರಿಸರದ ತಮ್ಮ ಆಂತರಿಕ ತಾಪವನ್ನು ಹೊಂದಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿರುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳು, ಇವನ್ನು ಶೀತರಕ್ತದ ಪ್ರಾಣಿ ಎನ್ನುವರು. ಆದರೆ ಚರ್ಮದ ಬೆನ್ನಿನ ಸಮುದ್ರ ಆಮೆಗಳು ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ನೀರಿಗಿಂತಲೂ ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಶರೀರ ತಾಪಮಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಅವುಗಳ ಅತ್ಯಧಿಕ ಉಪಾಪಚಯಿ (ಮೆಟಾಬೊಲಿಕ್) ಪ್ರಮಾಣ. ಇತರ ನೀರಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಮೊಟ್ಟೆಯಿಡುವ ಪ್ರಾಣಿ (ಸರೀಸೃಪಗಳು, ಡೈನಾಸೋರ್, ಹಕ್ಕಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಸ್ತನಿ)ಗಳಂತೆ ಅವು ಗಾಳಿಯನ್ನು ಉಸಿರಾಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಅನೇಕ ತಳಿಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಸುತ್ತಲೂ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅತಿದೊಡ್ಡ ಆಮೆಗಳು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವವು.
လိပ်များသည် လွန်ခဲ့သော နှစ်သန်းပေါင်း ၂၀၀ ပတ်ဝန်းကျင်ကပင် ဒိုင်နိုဆောသတ္တဝါများထက် ရှေးဦးစွာ ပေါ်ပေါက်ခဲ့ပြီး တွားသွား သတ္တဝါများအနက် ရှေးအကျဆုံး သတ္တဝါများလည်းဖြစ်သည်။
ကမ္ဘာနှင့်အဝှမ်း ပင်လယ်လိပ် မျိုးစိပ်များစွာသည် လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ပေါင်း ၅ဝကျော်မှစတင်၍ လူသားပယောဂကြောင့်သော်လည်းကောင်း၊ သဘာဝဘေးအန္တရာယ်ကြောင့်သော်လည်းကောင်း သိသာထင်ရှား လျှင်မြန်စွာ လျော့နည်းလာသည်ကို သုတေသနပညာရှင်များ၊ သိပ္ပံပညာရှင်များမှ သိရှိလာပြီး မျိုးသုဉ်းလုနီးပါး သတ္တဝါမျိုးစိပ် (Endangerd Species) အဖြစ် စာရင်းထည့်သွင်း သတ်မှတ်ကာ နိုင်ငံများစွာရှိ မျိုးထိန်းသိမ်းကာကွယ်ရေးအဖွဲ့အစည်းအသီးသီးမှ ထိန်းသိမ်း ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ရေးလုပ်ငန်းများ ဆောင်ရွက်လျှက်ရှိပါသည်။ ပင်လယ်လိပ်သားပေါက်များသည် သားစားသတ္တဝါများဘေးအန္တရာယ်ကြောင့် သဘာဝပင်လယ်ပြင်တွင် ရှင်သန်ရန်အခွင်အလမ်းအလွန်နည်းပါးလှပါသည်။ ပင်လယ်လိပ်များသည် အရွယ်ရောက်မျိုးပွားရန် နှစ်ပေါင်း ၃ဝမှ ၅ဝအထိ ကြာမြင့်တတ်ပါသည်။
ပင်လယ်လိပ်များသည် ၎င်းတို့နေထိုင်ကျက်စားရာ ဒေသများတွင် ပေါက်ရောက်လျှက်ရှိသော ပင်လယ်မြက်၊ ရေညှိ၊ ရေမှော်များကို စားသုံး၍ ၎င်းတို့၏ စွန့်ပစ်အညစ်အကြေးများမှ ဩဇာဓာတ်များဖြစ်ပေါ်ကာ ငါး၊ ပုစွန် အစရှိသည့် ရေနေသက်ရှိ သတ္တဝါမျိုးစိပ်များစွာတို့သည် ထိုဩဇာဓာတ်များကို စားသုံးခြင်းဖြင့် ပေါက်ပွားရှင်သန်ရန် ပင်လယ်လိပ်များမှ ဖန်တီးပေးသကဲ့သို့ ဖြစ်ပါသည်။ ပင်လယ်လိပ်များသည် ပင်လယ်ပြင် ဂေဟစနစ် (Marine Ecosystem) တွင် ဇီဝမျိုးစုံမျိုးကွဲ (Biodiversity)တစ်ခုအ ဖြစ် ပါဝင်သည့်အလျှောက် အစာကွင်းဆက် (Food Chain)နှင့် အစာကွန်ယက် (Food Web)တွင်လည်း အဓိကကျသော အခန်း ကဏ္ဍမှ ပါဝင်လျှက်ရှိပါသည်။ ပင်လယ်လိပ်များသည် ပင်လယ်ရေထုကို အဆိပ်အတောက်ဖြစ်စေသည့် ပင်လယ်ဒီရေနီ (Red Tide)ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်သော မျှောလှေးများဖြစ်သည့် Dinoflagellates နှင့် Diatoms များကို စားသုံးသည့် မျိုးစိပ်များဖြစ်သည့်အပြင် ပင်လယ်ပြင်ဂေဟစနစ် (Marine Ecosystem) ဆက်စပ်မှုတွင် အရေးပါအရာရောက်သည့် သတ္တဝါဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ပင်လယ်၌ နေထိုင်ကျက်စားသောအခြားရေနေသတ္တဝါမျိုးစိပ်များ အသက်ရှင်သန်ကြီးထွားမျိုးပွားရေးအတွက် အရေးပါသော သတ္တဝါပင် ဖြစ်ပါသည်။[၃]
လိပ်ဝါ၊ လိပ်ပုတီး၊ လိပ်ပုပ်၊ ရခိုင်လိပ်၊ ကြယ်လိပ်၊
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး မာကျောသော အရိုးခွံဖြင့် ဖုံးအုပ်နေသဖြင့် ပုံပန်းသဏ္ဌာန်ရော အနေအထိုင် အသွားအလာပါ ထူးဆန်းသော သတ္တဝါ မျိုးဖြစ်သည်။ အချို့သည် ကုန်းပေါ်၌နေကြ၍ အချို့သည် ရေထဲ၌သာ နေ ကြသည်။ မြန်မာဘုရင်များလက်ထက်က လိပ်တိုက်ပွဲဟူ၍ အပျော်အပါး ကျင်းပခဲ့ဖူးလေသည်။ လိပ်များမျာ ထုံထိုင်းသောသတ္တဝါများဖြစ်သည်ဟု ထင်မှတ်ရသော်လည်း မျက်စိ၊ နား အလွန်အကင်းပါးသော သတ္တဝါများ ဖြစ်သည်။
လိပ်ကို အကြမ်းအားဖြင့် ကုန်းလိပ်၊ ပင်လယ်လိပ်ဟူ၍ နှစ် မျိုးခွဲခြားထား၏။ ကုန်းလိပ်သည် ကုန်းကိုခင်မင်သကဲ့သို့ ပင်လယ်လိပ် သည်လည်း ပင်လယ်ကိုခင်မင်သည်။ လိပ်ကို ကမ္ဘာတစ်ဝန်းလုံး၌တွေ့ရ၏။ ကမ္ဘာဟောင်းတွင် ကမ္ဘာသစ်မှာထက် လိပ်မျိုးစုံပေါများသည်။ ကုန်းလိပ်များ သည် ပင်လယ်လိပ်များကဲ့သို့ ခရီးများစွာ မသွားကြချေ။ အချို့ကုန်းလိပ် များသည် တစ်နေရာတည်းသို့ နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း ပြန်၍လာတတ်သည်ကို တွေ့ရ၏။ သို့သော် ပင်လယ်လိပ်များကား တစ်နေ့လျှင် မိုင်ပေါင်းများစွာကို ဥရောပတိုက်၊ အာရှတိုက်တောင်ပိုင်းနှင့် အာဖရိကတိုက်တစ်ဝန်းလုံးတွင် တွေ့ရ၏။ သူတို့၏ အသွားအလာ၊ အနေအထိုင်နှင့် သူတို့၏ ဘဝမှာ လွန်စွာပျင်းရိငြီးငွေ့ဖွယ်ကောင်းပေသည်။
လိပ်တစ်ကောင်လုံးသည် မာကျော၍ ဦးချိုကဲ့သို့ထူသော အရိုးခွံ ဖြင့် ဖုံးအုပ်လျက်ရှိသည်။ ထိုအရိုးခွံကြီးသည် သံချပ်ကာကားသဖွယ် ရန်သူ့ ဘေးမှ ကာကွယ်ပေးသည်။ အခွံမှာ တိရစ္ဆာန်၏ ဦးချိုသဖွယ်မာကျော၍ အတွင်းမှအသားနှင့် ဆက်စပ်လျက်ရှိနေရကား အကောင်သည် အခွံတွင်းမှ သက်သက်ထွက်၍ မလာနိုင်ချေ။ လိပ်၏ကျောရိုးမှာ အိမ်၏ဝန်ကို ထမ်း ထားသော ခေါင်မကြီးကဲ့သို့လည်းကောင်း၊ နံရိုးများမှာ ထုတ်လျောက် ဒိုင်း မြားများကဲ့သို့လည်းကောင်း၊ အပေါ်ခွံနှင့်ကပ်နေသည့် အရိုးချပ်များမှာ အိမ် မိုးကိုခံထားသည့် မြားတန်းများသဖွယ်လည်းကောင်းရှိရာ အိမ်ကိုမပျက်စေဘဲ အမိုးကို သက်သက်ခွာထုတ်၍ မရသကဲ့သို့ပင်ရှိသည်။
လိပ်၏အောက်ပိုင်း၌ အခွံသည် ရင်ပတ်ရိုးနှင့် ပူးတွဲဆက်စပ် လျက်ရှိ၏။ ကုန်းလိပ်များ၌ အပေါ်ခွံနှင့် အောက်ခွံဆက်စပ်ရာတွင် ရှေ့ နောက်အပေါက်နှစ်ပေါက်ရှိရာ ရှေ့အပေါက်မှာ ဦးခေါင်းနှင့် လက်များဝင် ရန်ဖြစ်၍ နောက်အပေါက်မှာ အမြီးနှင့် ခြေထောက်ဝင်ရန်ဖြစ်သည်။ လိပ်သည် အခွံတွင်းသို့ ဦးခေါင်း၊ အမြီးနှင့် ခြေလက်တို့သွင်းမိ သောအခါ သံချပ်ကာကားအတွင်းသို့ ရောက်နေသူသည် ရန်သူကို အမှု မထားသကဲ့သို့ပင် ရှိချေသည်။ ဦးခေါင်းနှင့် ခြေလက်များ၌လည်း ဦးချိုနှင့် တူသည့် အလွန်မာကျောသော အကြေးများဖြင့် ဖုံးအုပ်နေပြီးလျှင် ကျား လက်သည်း၊ စွန်လက်သည်းများကဲ့သို့ သန်မာသော လက်သည်းများလည်း ရှိလေသည်။
အခွံမှာ အမျိုးကိုလိုက်၍ ပုံအမျိုးမျိုး၊ အကွက်အမျိုးမျိုးရှိပြီးလျှင် များသောအားဖြင့် ခုံးဝိုင်းခြမ်းသဏ္ဌာန်ရှိ၏။ အရောင်မှာ ညိုမွဲသောအရောင် ဖြစ်သည်။
လိပ်သည် မြေပေါ်တွင် တွားသွားကောင် မျိုးစဉ်တွင်ပါဝင်၍ မြွေ၊ အိမ်မြှောင် အစရှိသော တွားသွားတိရစ္ဆာန်တို့နှင့် မျိုးစဉ်တစ်ခုတည်း ဖြစ်၏။ ကုန်းလိပ်၊ ပင်လယ်လိပ်ဟူ၍ မျိုးစဉ်နှစ်ခု ခွဲခြားထားသည့်အနက်၊ ကုန်းမြေပြင်နှင့် ရေချိုများတွင်တွေ့ရသည့် လိပ်မျိုးများကို ကုန်းလိပ်ဟု အမည်ပေးထားပြီးလျှင်၊ ပင်လယ်၌တွေ့ရသော လိပ်မျိုးများကို ပင်လယ်လိပ် ဟု အမည်ပေးထားသည်။
ကုန်းလိပ်မျိုးစဉ်အစစ်များမှာ ခြောက်သွေ့သော မြေပေါ်၌လည်း ကောင်း၊ သဲစပ်သောင်ပြင်နှင့် သဲကန္တာရအစွန်အဖျားတို့၌လည်းကောင်း ကျစ်စာတွင်းကလေးများ တူးယက်ကာနေကြ၏။ သူတို့သည် နေ့အချိန်တွင် ထိုတွင်းကလေးများ၌ အောင်းကာညဉ့်အချိန်များ၌ တရွေ့ရွေ့ အစာရှာထွက် တတ်သည်။ သူတို့စားသော အစာမှာလည်း ဆူးရှိသောရှားစောင်းပင်များ၊ မြက်ခြောက်များ၊ နွယ်ပင်ကလေးများဖြစ်၏။
ရေချို၌နေသည့် လိပ်များမှာမူ တွေ့မြင်ရာ အကောင်ကလေးများ ကို စားသောက်တတ်၍ ထိုအစာများမှာ ခရု၊ ဖားလောင်း၊ ဖား၊ ငါးကလေး များနှင့် ပုစွန်များဖြစ်သည်။ ဟင်းသီးဟင်းရွက်သာစားသော လိပ်များလည်း ရှိသေးသည်။
ထိုရေချိုလိပ်မျိုးမှာ ကုန်းတွင်ပျော်မွေ့ကြ၍ ကုန်းလိပ်ပင် ဆိုရ လင့်ကစား နွံအိုင်များ၊ ပွက်များ၊ ရေစပ်စပ်ရှိသော နေရာများတွင် မည် သည့်အခါမျှမတွေ့ရချေ။ သူတို့၏ နောက်ခြေများ၌ ရေကူးနိုင်ရန် ဘဲခြေ ထောက်မှာကဲ့သို့ ခြေချောင်းအကြားတွင် ဆက်စပ်နေသည့် အရေပြားမျိုး ရှိသည်။
ကုန်းလိပ်ကြီးများသည် မြေပေါ်တွင် တွားသွားကောင်များအနက် အလွန်ပင်ရှေးကျသော သတ္တဝါများဖြစ်သည်။ ယခုခေတ်တွင် တိမ်ကောသွား ပြီဖြစ်သော ပေ ၈ဝ ခန့်ရှည်သည့် ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းကိုသာ တွေ့ရသော ဒိုင်နိုဆောခေါ် တွားသွားကောင်ကြီးများထက်ပင် ရှေးကျသေးသည်ဟု ဆို လေသည်။
ထင်ရှားသော လိပ်ဘီလူး များဟု ခေါ်လောက်သည့် ကုန်း လိပ်ကြီးမျိုးများကို ပစိဖိတ်သမုဒ္ဒရာတောင်ပိုင်း တောင်အမေရိတိုက်အနောက် ဘက်ကမ်းခြေနှင့် မိုင် ၅ဝ ကွာခန့်၌ရှိသည့် ဂလားပါးဂိုးကျွန်းစု၌ တစ်ကြိမ် က အမျိုးပေါင်းအတော်များများ တွေ့ရှိခဲ့သော်လည်း ယခုအခါ မတွေ့ရ တော့ချေ။ အခြားအလားတူ အကောင်ကြီးများကို အိန္ဒိယသမုဒ္ဒရာအတွင်းရှိ အချို့ကျွန်းများပေါ်၌တွေ့ရသည်။ အချို့မှာ ပေါင် ၅ဝဝ ခန့်ပင် အချိန်စီး၍ အခွံများပင် လေးငါးပေခန့် အလျားရှိလေသည်။
သို့သော် အကြီးဆုံးတွေ့ရသော လိပ်ဘီလူးကြီးတစ်ကောင်၏ အခွံစုကို ၁၉၂၃ ခုနှစ်တွင် အိန္ဒိယနိုင်ငံမြောက်ပိုင်းမှ ကံအားလျော်စွာ တူး ဖော်ရရှိလေသည်။ အခွံစုမှာ ကြေမွနေပြီဖြစ်၍ ရှားပါးသော ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းတစ်ခုအနေဖြင့် အဖိုးထိုက်တန်လှသောကြောင့် သိပ္ပံပညာရှင်များသည် နဂိုပကတိအတိုင်းဖြစ်စေရန် နှစ်နှစ်တိုင်တိုင် ကြိုးစားဆက်စပ်ယူရ၏။ ပြီး စီးသောအခါ လိပ်ကြီးကို နဂိုမြင်နေရသည့် ပုံအတိုင်းရရှိ၍ အခွံကြီး၏ အရှည်မှာ ရှေးအဖျားစွန်းမှ နောက်အဖျားစွန်းအထိ ခုနစ်ပေကျော်ကျော် ရှိ လေသည်။ ထိုသတ္တဝါကြီးမှာ လူအများတွေ့ရသော ကုန်းလိပ်များထဲတွင် အကြီးဆုံးသော သတ္တဝါကြီးဖြစ်လေသည်။
လိပ်များမှာ အလွန်အသက်ရှည်၍ နှစ်ပေါင်း ၂ဝဝ ကျော် ၃ဝဝ မျှပင် နေရသည်ဟုဆိုသည်။
ကုန်းလိပ်များမှာ လိပ်ကဲ့သို့နှေးသည် ဟု စကားပုံဖွဲ့လောက် အောင် နှေးကွေးသော်လည်း ပင်လယ်လိပ်မျာမှာမူ ရေကူးအလွန် ကျင်လျင် ကြ၍ ကမ်းမှအလွန်ဝေးသော နေရာများ၌ပင် တွေ့ရသည်။ သူတို့၌ လမ်း လျှောက်သည့် ခြေများအစား ခတ်တက်သဖွယ် အသုံးပြုသည့် ရေယက်ပါရှိ ၍ ရေတွင် ကောင်းစွာကူးခတ်သွားလာနိုင်၏။ ကျွန်းများ၌ဖြစ်စေ၊ သဲ သောင်များ၌ဖြစ်စေ၊ ကမ်းစပ်၌ဖြစ်စေ ဥများကို အုလိုသောအခါမှ ပြန်၍လာ တတ်ကြသည်။ ပင်လယ်လိပ်ဆိုသည့်အတိုင်း ရေသာပျော်မွေ့၍ ရေ၌သာနေ ၏။ အစာလည်းရှာ၏။ အိပ်လည်းအိပ်၏။ တစ်ခါတစ်ရံ ကမ်းခြေမှ မိုင် တစ်ရာ၊ နှစ်ရာမျှဝေးသည့် ပင်လယ်ပြင်၌ တွေ့ရ၏။
ကုန်းလိပ်များသည် များသောအားဖြင့် အလွန်သဘောကောင်း သော သတ္တဝါများဖြစ်ကြ၍ မြေထဲ၊ သဲထဲတွင် ကျစ်စာများ ယက်ထုတ်ရ သည့် ကျင်းကလေးများကို တူးသည်မှ တစ်ပါး၊ အိပ်ခြင်း၊ စားခြင်း၊ အလ ဟဿနေခြင်းဖြင့်သာ အချိန်ကုန်စေသည့် အကောင်မျိုးဖြစ်၏။ ပိုးကောင် မွှားကောင်များကို ဟပ်မျိုသည်မှတစ်ပါး မည်သူ့ကိုမျှလည်း ရန်မမူတတ် ချေ။ သို့သော် အပြိုင်အဆိုင် အထီးနှစ်ကောင် တွေ့ဆုံမိကြသောအခါ တစ် ကောင်နှင့်တစ်ကောင် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းအောင် တိုက်ခိုက်သတ်ပုတ် တတ်လေသည်။ လိပ်ခွံချင်း ပြင်းထန်စွာ ရိုက်ခတ်ပြီးနောက် ဦးခေါင်းများ ကို ရှည်နိုင်သမျှ ဆန့်ထုတ်ကာ အသားပျော့ရှိရာ လည်တံ၌လည်းကောင်း၊ လက်ရင်း၌လည်းကောင်း တစ်ကောင်နှင့်တစ်ကောင် အကျိတ်အနယ်ကိုက်ခဲ ကြသည်။ ဤသို့ဖြင့် အပြင်းအထန် ဒဏ်ရာရကြသောအခါ စစ်ပွဲပြီး၍ မိမိ တို့အလိုရှိရာလမ်းကို ဆက်လက်သွားကြ၏။
အပျော်အပါးကြိုက်သော ရှေးမြန်မာဘုရင်များသည် ကျဉ်းမြောင်း သော ရေမြောင်းကလေးများထဲတွင် လိပ်များကို ရင်ဆိုင်ချကာ လိပ်တိုက်ပွဲ များကို ရံဖန်ရံခါ ကျင်းပခဲ့ဖူးလေသည်။
လိပ်များ၏ ထူးဆန်းသော အလေ့အကျင့်တစ်ခုမှာ နေ့ရော ညဉ့်ပါ မလှုပ်မရှား အိပ်စက်နေရုံနှင့် တင်းတိမ်အားရခြင်း မရှိသေးဘဲ တစ်နှစ်လျှင် တစ်ကြိမ်ကျ အနားယူအိပ်စက်တတ်ကြသေးခြင်းဖြစ်သည်။ အပူပိုင်းဒေသများ၌ အပူဆုံးလများကို ရွေးချယ်၍လည်းကောင်း၊ သမပိုင်း ဒေသများ၌ ချမ်းအေးစပြုလာသော အချိန်မှစ၍လည်းကောင်း မြေထဲတွင် လက်ယက်တွင်းများတူးကာ ငါးလ၊ ခြောက်လခန့် မည်သည့်အစာအာဟာရ မျှ မစားသောက်ဘဲ မလှုပ်မရှက် အနားယူအိပ်တတ်ကြသည်။ လိပ်များ၌ သွားမရှိချေ။ သို့သော် သူတို့၏ နှုတ်သီးနှင့်တူသော ပါးစပ်တွင် ကိုက်ဖြတ်ရန်ထက်မြက်သော အစွန်းများရှိ၍ ထိုးအစွန်းများဖြင့် အစားအစာများကို လွယ်ကူစွာ ဖြတ်တောက်စားသောက်သည်။ သို့သော် ဝါး ရာတွင် အလွန်အားစိုက်ရသည့် ဟန်ဖြင့်မြဲအောင် နင်းထားပြီးနောက် စား ပိုးနင့်၍ နေဘိသကဲ့သို့ လည်မျိုကို အထက်သို့မြေ|ာက်ချည်တစ်ခါ အောက် သို့နှိမ့်ချည် တစ်လှည့်မျိုဟပ်၍ ချတတ်လေသည်။
ရန်သူနှင့်တွေ့လျှင် လိပ်သည် အခွံတွင်းသို့ ဦးခေါင်းနှင့် ခြေ လက်များကို သွင်းလိုက်ခြင်းဖြင့် ဘေးကင်း၍သွား၏။ ထိုအခါ သာမန် အသားစား တောတိရစ္ဆာန်တို့သည် မာကျောသော အခွံကြီးမှတစ်ပါး ကိုက်ဖဲ့ ရန်နေရာ ရှာမတွေ့သည်နှင့် စိတ်ပျက်ကာ ထွက်ခွာသွားတတ်ကြသည်။ သို့ သော် ကျားသစ်များ၊ တောကြောင်ကြီးများမှာမူ လိပ်ကို ပက်လက်လန် အောင်ပြုလုပ်ပြီးနောက် ဦးခေါင်းနှင့် အမြီးဝင်ရာ အပေါက်များကို စမ်းသပ် ရှာဖွေပြီးလျှင် ထိုအပေါက်တွင်းသို့ လက်သည်းရှည်ကြီးများဖြင့်နှိုက်ကာ ကော်ခြစ်ထုတ်ယူတတ်သည်။
လိပ်များမှာ ထုံထိုင်းသော သတ္တဝါများဖြစ်သည်ဟု ထင်မှတ်ရ သော်လည်း မျက်စိ၊ နား အလွန်အကင်းပါးသော သတ္တဝါများဖြစ်သည်။ တီးသံ မှုတ်သံကို နှစ်ခြိုက်ကြ၏။
ဆွစ်ဇာလန်နိုင်ငံရှိ ဥယျာဉ်တစ်ခု၌ ဆရာဝန်တစ်ဦးသည် ဂရိနိုင်ငံမှ ယူလာသော လိပ်များကိုမွေးထားရာ ညနေဥယျာဉ်ထဲတွင် ဘင် ခရာတီးမှုတ်သောအချိန်၌ လိပ်များသည် ဘင်တီးသံကြားသည်နှင့်တစ်ပြိုင် နက် ဘင်တီးရာ ခြံစည်းရိုးဆီသို့ သူ့ထက်ငါဦးအောင် မြန်နိုင်သရွေ့မြန်စွာ လာရောက်ကြပြီးလျှင် လူများပွဲကြည့်သကဲ့သို့ လည်တံကြီးများကိုဆန့်တန်း ကာ နားထောင်ကြပြီးနောက် ဘင်တီးပြီးသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် မိမိတို့နေရာ သို့ ပြန်ကြသည်။ ဤသို့ ယဉ်ပါးသောကြောင့်လည်း လေ့ကျင့်၍ သင်ပြ ထားလျှင် လူ၏လက်ထဲမှ အစာကိုပင် ယူ၍စားသောက်တတ်ကြ၏။ ပင်လယ်လိပ်များ၌ အထီးများသည်ရေနှင့် မခွဲခွာဘဲ နေကြသော် လည်း လိပ်မများမှာမူ သဲပေါသော ကမ်းစပ်၌ဖြစ်စေ၊ လူသူမရောက်သော ကျွန်းများ၌ဖြစ်စေ ဥများကို အုရန်လာရောက်ကြ၏။ ဤသို့လာသည့်အခါ များ၌ လိပ်မသည် အလွန်လသာသောညဉ့်များကို ရွေးချယြ်ပီးလျှင် ရေမှ တက်လာသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် အနီးပတ်ဝန်းကျင်သို့ သတိကြီးစွာဖြင့်ကြည့် ပြီးမှ ရန်သူများထွက်ပြေးစေရန် မြွေကဲ့သို့ကျယ်လောင်စွာ တွန်မြည်သည်။ ကုန်းသို့ရောက်လျှင် ဒီရေမမီသောနေရာ၊ ခြောက်သွေ့သော နေရာကို ရွေးချယ်ပြီးသော် ရှေ့လက်ပြားများဖြင့် မြေကိုတူးဆွခြင်း၊ နောက် ခြေဖြင့် ကျစ်စာများကို ယက်ထုတ်ခြင်းတို့ဖြင့် တွင်းကို အတန်နက်စွာ တူး ပြီးနောက် ဥပေါင်းတစ်ရာ၊ တစ်ရာကျော်ခန့်ကိုအုသည်။ ထို့နောက် မြေကို နေသားတကျ ပြန်၍ ဖုံးထား၏။
နှစ်လခန့်အတွင်း၌ ဥများသည် နေ၏ အပူရှိန်ဖြင့်ပေါက်လာရာ ပေါက်စလိပ်ကလေးများသည် အသိုက်ဖြစ်သော တွင်းမှထွက်ခဲ့၍ သဘာဝ အတိုင်း ရေသို့တဖြည်းဖြည်းတွားဆင်းကြသည်။ သို့သော် အချို့မှာ ကုန်း ပေါ်တွင် သိမ်းများ၊ စင်ရော်များ၊ ကနန်းများ၊ မြွေများ၏ဘေးရန်ကြောင့် သေကြေကြ၍ ရေတွင် ငါးကြီးများ၊ မိကျောင်းများ ဝါးမျိုစားသောက်သဖြင့် ပျက်စီးကြရသည်။
ကုန်းလိပ်နှင့်ပင်လယ်လပ်တို့သည် ကိလိုနီယာမျိုးစဉ်တွင် ပါဝင် လေသည်။ အချို့ပါရဂူများကမူ ကုန်းလိပ်ကို တက်စတူဒီနေတာမျိုးစဉ်၊ ပင် လယ်လိပ်ကို ကဲလိုနီဒ မျိုးစဉ်တို့တွင် ပါဝင်သည်ဟု သတ်မှတ်ကြသည်။ ကုန်းလိပ်သည် ယင်း၏ဦးခေါင်းကို လုံးဝလိပ်ခွံအတွင်း သွင်းယူနိုင်သော် လည်း ပင်လယ်လိပ်ကမူ ယင်း၏ဦးခေါင်းကို တစ်စိတ်တစ်ဒေသသာ သွင်း ယူနိုင်လေသည်။[၄]
လိပ်များသည် လွန်ခဲ့သော နှစ်သန်းပေါင်း ၂၀၀ ပတ်ဝန်းကျင်ကပင် ဒိုင်နိုဆောသတ္တဝါများထက် ရှေးဦးစွာ ပေါ်ပေါက်ခဲ့ပြီး တွားသွား သတ္တဝါများအနက် ရှေးအကျဆုံး သတ္တဝါများလည်းဖြစ်သည်။
龟是一种爬行类动物。
也是一只传说里向个动物。 全世界大约摸有 300 种龟，多人知道个大约有 24 种。
La Galàna (tartaruga o testuggine in italiàn) l'è 'n rètil ch'al fà part d'l órdan dal Testudines o Chelonia, cun un gus in sla schina, dit carapàs, da in dua i vènan fóra sōl tèsta, cóa, bras e gambi. La part ad sóta dal gus invéci al s ciàma piastròṅ.
A gh'è tri categurìi ad galàni: qvéli ch'i vìvan in dal mâr (e ch'i gh'à dal pini a 'l pòst di bras, cuma la Caretta caretta), qvéli ch'i vìvan in di fiùm e in di lâg (cuma la Emys orbicularis) e qvéli ad tèra (cuma la Testudo hermanni). Al primi dū bèsti i èṅ carnìvuri méntar quéli ad tèra i scàmpan magnànd sōl di vegetài.
Al galàni ch'i vìvan in dl'àqua i màgnan da tut, i sarnìsan da piò la carna quànd i èṅ śóvni ma in séguit i pàsan a i vegetài. I pōlan magnàr anc di pés, dla latùga, di radét e fruta di bòsc (ch'la n farménta minga durànt la digestiòṅ). Cal bèsti chè i gh la càvan a tucàr i 8 chilómetar a l'óra. In gènar i masć i gh'aṅ na cóa dimóndi più lunga dal fémni e anc dagl'ungi più grôsi. Cuma tut i rètil i gh'aṅ al sangṿ fréd e i gh'aṅ biśógn ad tōr al sōl. I tìran al fiâ fóra dl'àqua avénd-ag i palmòṅ. Al fémni i làsan i sò óṿ sóta la sàbia in du i èṅ nadi anca lōr e pò in tórnan in mâr.
Al galàni dal tèra i màgnan invéci sōl vardùra, fruta e càctus e i gìran dimóndi piàṅ, tant che dal nòstri bandi a s diś "andàr dal pas dla galàna" par dir che òṅ 'l è lènt. La pōl scampàr ssant'an o anc da piò, ma in gènar la riva a trént'an. La gh véd dimóndi bèṅ e l'è bòna 'd arcgnósar anc al parsòni e i pòst, invéci 'l udî 'l è quél ch'l è. In Aṿtòṅ i śmétan ad magnàr par vudàr ad budèli par pò andàr in letàrg vèrs Nuvémbar o Dicémbar. I pònsan sót 'd tèra: sinc grad l'è la temperadùra più giùsta par lōr, s'a gh'è più fréd i rìsćian ad murìr o ad patìr di dan a 'l sarvèl, s'a gh'è più cald i n gh la càvan minga a durmìr e i pōlan finìr al gras prima dal tèmp.
Soquànt categurìi ad galàni (cuma la Caretta caretta ch'la viṿ in di nòstar mâr o la Testudo hermanni) i èṅ in perìcul 'd estinsiòṅ e i èṅ prutèti acsè par la léǵ e par la Cunvensiòṅ ad Bèrna.
La Galàna (tartaruga o testuggine in italiàn) l'è 'n rètil ch'al fà part d'l órdan dal Testudines o Chelonia, cun un gus in sla schina, dit carapàs, da in dua i vènan fóra sōl tèsta, cóa, bras e gambi. La part ad sóta dal gus invéci al s ciàma piastròṅ.
A gh'è tri categurìi ad galàni: qvéli ch'i vìvan in dal mâr (e ch'i gh'à dal pini a 'l pòst di bras, cuma la Caretta caretta), qvéli ch'i vìvan in di fiùm e in di lâg (cuma la Emys orbicularis) e qvéli ad tèra (cuma la Testudo hermanni). Al primi dū bèsti i èṅ carnìvuri méntar quéli ad tèra i scàmpan magnànd sōl di vegetài.
Kesa (kesıke) jû heywana taxımanê (Lat.) Testunidesi (verê coy Chelonia ki vatêne, Yunankiyo Kehan Chelṓnion χελώνιον „kesa“ ra) rawa ke zerrey qafıkê dê huşk esteyêni de cıwiyena, paygırana, çarlınga, lif dana.
Kuî-é he hien-tshùn chui kú-ló ke Phà-hàng thung-vu̍t. Thi̍t-tsṳ̂n he sṳ̂n-song tshòng yû fî-sòng kiên-ku ke kap-hok, kuî-é su kit-tá sṳ̀ khó-yî pá thèu-è, mî khi̍p si kî-sok fì kuî-é hok-nui. Thai tô-su kuî-é kiûn-he ngiuk-sṳ̍t-sin, sṳ̍t-vu̍t he khûn-tshùng séu ǹg-è tén-tén. Kuî-é he thûng-sòng khó-yî tshai liu̍k-thi song khi̍p súi-chûng sên-fa̍t, ya-he tshòng sṳ̀-kiên tshai hói-tsûng sên-fa̍t ke hói-kuî-é. Kuî-é he tshòng-su ke thung-vu̍t, tshṳ-yèn fàn-kín chûng yû tshêu-ko pak-ngièn su-miang ke.
Nkóbá (boyíké : nkóbá) tǒ nkúmba (boyíké : nkúmba) ezalí nyama ya linyóka eye etámbolaka na zeké o mokɔngɔ.
Su Tostóine est un'arretaliu de s'òrdine Testudines o Chelonia.
In Sardigna esistet su tostoine de sicu, de 20–30 cm de mannària. S'habitat est afaca a mare. Mandigat birdura. B'est puru su tostoine de abba, chi bivet in sos pojos, in rios de abba currente non incuinada. Onzi tantu bessit dae s'abba pro s'iscaldire a su sole. Est prus minore de su de sicu, e est fatzile biere sos minoreddos, naschidos dae pagu. Esistent sos tostoines de mare.
Su tostoine jughet subra una protetzione (iscorza) de ossu, dura, e suta una protetzione unu pagu prus modde, ma dura issa puru. Podet retirare ancas e conca e gai est sizilladu e difesu dae sos inimigos. Su tostoine bivet a longu. Sos de sicu podent bivere in sos giardinos, sos de abba in domo, in d'una baltza. Su tostoine est chentza dentes ma sa buca est a ata e segada su chi depet mandigare.
S'ordine cumprendet unas treghentos ispetzias biventes, unas cantus in perigulu de estintzione.
Sutaòrdine Paracryptodira (estintu)
Sutaòrdine Cryptodira
Sutaòrdine Pleurodira
.jpg)
Su Tostóine est un'arretaliu de s'òrdine Testudines o Chelonia.
In Sardigna esistet su tostoine de sicu, de 20–30 cm de mannària. S'habitat est afaca a mare. Mandigat birdura. B'est puru su tostoine de abba, chi bivet in sos pojos, in rios de abba currente non incuinada. Onzi tantu bessit dae s'abba pro s'iscaldire a su sole. Est prus minore de su de sicu, e est fatzile biere sos minoreddos, naschidos dae pagu. Esistent sos tostoines de mare.
Su tostoine jughet subra una protetzione (iscorza) de ossu, dura, e suta una protetzione unu pagu prus modde, ma dura issa puru. Podet retirare ancas e conca e gai est sizilladu e difesu dae sos inimigos. Su tostoine bivet a longu. Sos de sicu podent bivere in sos giardinos, sos de abba in domo, in d'una baltza. Su tostoine est chentza dentes ma sa buca est a ata e segada su chi depet mandigare.
Turtles are an order of reptiles known as Testudines, characterized by a special shell developed mainly from their ribs. Modern turtles are divided into two major groups, the Pleurodira (side necked turtles) and Cryptodira (hidden necked turtles), which differ in the way the head retracts. There are 360 living and recently extinct species of turtles, including land-dwelling tortoises and freshwater terrapins. They are found on most continents, some islands and, in the case of sea turtles, much of the ocean. Like other amniotes (reptiles, birds, and mammals) they breathe air and do not lay eggs underwater, although many species live in or around water.
Turtle shells are made mostly of bone; the upper part is the domed carapace, while the underside is the flatter plastron or belly-plate. Its outer surface is covered in scales made of keratin, the material of hair, horns, and claws. The carapace bones develop from ribs that grow sideways and develop into broad flat plates that join up to cover the body. Turtles are ectotherms or "cold-blooded", meaning that their internal temperature varies with their direct environment. They are generally opportunistic omnivores and mainly feed on plants and animals with limited movements. Many turtles migrate short distances seasonally. Sea turtles are the only reptiles that migrate long distances to lay their eggs on a favored beach.
Turtles have appeared in myths and folktales around the world. Some terrestrial and freshwater species are widely kept as pets. Turtles have been hunted for their meat, for use in traditional medicine, and for their shells. Sea turtles are often killed accidentally as bycatch in fishing nets. Turtle habitats around the world are being destroyed. As a result of these pressures, many species are extinct or threatened with extinction.
The word turtle is borrowed from the French word tortue or tortre 'turtle, tortoise'.[3] It is a common name and may be used without knowledge of taxonomic distinctions. In North America, it may denote the order as a whole. In Britain, the name is used for sea turtles as opposed to freshwater terrapins and land-dwelling tortoises. In Australia, which lacks true tortoises (family Testudinidae), non-marine turtles were traditionally called tortoises, but more recently turtle has been used for the entire group.[4]
The name of the order, Testudines (/tɛˈstjuːdɪniːz/ teh-STEW-din-eez), is based on the Latin word testudo 'tortoise';[5] and was coined by German naturalist August Batsch in 1788.[1] The order has also been historically known as Chelonii (Latreille 1800) and Chelonia (Ross and Macartney 1802),[2] which are based on the Ancient Greek word χελώνη (chelone) 'tortoise'.[6][7] Testudines is the official order name due to the principle of priority.[2] The term chelonian is used as a formal name for members of the group.[1][8]
The largest living species of turtle (and fourth-largest reptile) is the leatherback turtle, which can reach over 2.7 m (8 ft 10 in) in length and weigh over 500 kg (1,100 lb).[9] The largest known turtle was Archelon ischyros, a Late Cretaceous sea turtle up to 4.5 m (15 ft) long, 5.25 m (17 ft) wide between the tips of the front flippers, and estimated to have weighed over 2,200 kg (4,900 lb).[10] The smallest living turtle is Chersobius signatus of South Africa, measuring no more than 10 cm (3.9 in) in length[11] and weighing 172 g (6.1 oz).[12]
The shell of a turtle is unique among vertebrates and serves to protect the animal and provide shelter from the elements.[13][14][15] It is primarily made of 50–60 bones and consists of two parts: the domed, dorsal (back) carapace and the flatter, ventral (belly) plastron. They are connected by lateral (side) extensions of the plastron.[13][16]
The carapace is fused with the vertebrae and ribs while the plastron is formed from bones of the shoulder girdle, sternum, and gastralia (abdominal ribs).[13] During development, the ribs grow sideways into a carapacial ridge, unique to turtles, entering the dermis (inner skin) of the back to support the carapace. The development is signaled locally by proteins known as fibroblast growth factors that include FGF10.[17] The shoulder girdle in turtles is made up of two bones, the scapula and the coracoid.[18] Both the shoulder and pelvic girdles of turtles are located within the shell and hence are effectively within the rib cage. The trunk ribs grow over the shoulder girdle during development.[19]
The shell is covered in epidermal (outer skin) scales known as scutes that are made of keratin, the same substance that makes up hair and fingernails. Typically, a turtle has 38 scutes on the carapace and 16 on the plastron, giving them 54 in total. Carapace scutes are divided into "marginals" around the margin and "vertebrals" over the vertebral column, though the scute that overlays the neck is called the "cervical". "Pleurals" are present between the marginals and vertebrals.[20] Plastron scutes include gulars (throat), humerals, pectorals, abdominals, and anals. Side-necked turtles additionally have "intergular" scutes between the gulars.[16][21] Turtle scutes are usually structured like mosaic tiles, but some species, like the hawksbill sea turtle, have overlapping scutes on the carapace.[16]
The shapes of turtle shells vary with the adaptations of the individual species, and sometimes with sex. Land-dwelling turtles are more dome-shaped, which appears to make them more resistant to being crushed by large animals. Aquatic turtles have flatter, smoother shells that allow them to cut through the water. Sea turtles in particular have streamlined shells that reduce drag and increase stability in the open ocean. Some turtle species have pointy or spiked shells that provide extra protection from predators and camouflage against the leafy ground. The lumps of a tortoise shell can tilt its body when it gets flipped over, allowing it to flip back. In male tortoises, the tip of the plastron is thickened and used for butting and ramming during combat.[22]
Shells vary in flexibility. Some species, such as box turtles, lack the lateral extensions and instead have the carapace bones fully fused or ankylosed together. Several species have hinges on their shells, usually on the plastron, which allow them to expand and contract. Softshell turtles have rubbery edges, due to the loss of bones. The leatherback turtle has hardly any bones in its shell, but has thick connective tissue and an outer layer of leathery skin.[23]
The turtle's skull is unique among living amniotes (which includes reptiles, birds and mammals), it is solid and rigid with no openings for muscle attachment (temporal fenestrae).[24][25] Muscles instead attach to recesses in the back of the skull. Turtle skulls vary in shape, from the long and narrow skulls of softshells to the broad and flattened skull of the mata mata.[25] Some turtle species have developed large and thick heads, allowing for greater muscle mass and stronger bites.[26]
Turtles that are carnivorous or durophagous (eating hard-shelled animals) have the most powerful bites. For example, the durophagous Mesoclemmys nasuta has a bite force of 432 lbf (1,920 N). Species that are insectivorous, piscivorous (fish-eating), or omnivorous have lower bite forces.[27] Living turtles lack teeth but have beaks made of keratin sheaths along the edges of the jaws.[28][13] These sheaths may have sharp edges for cutting meat, serrations for clipping plants, or broad plates for breaking mollusks.[29]
The necks of turtles are highly flexible, possibly to compensate for their rigid shells. Some species, like sea turtles, have short necks while others, such as snake-necked turtles, have long ones. Despite this, all turtle species have eight neck vertebrae, a consistency not found in other reptiles but similar to mammals.[30] Some snake-necked turtles have both long necks and large heads, limiting their ability to lift them when not in water.[26] Some turtles have folded structures in the larynx or glottis that vibrate to produce sound. Other species have elastin-rich vocal cords.[31][32]
Due to their heavy shells, turtles are slow-moving on land. A desert tortoise moves at only 0.22–0.48 km/h (0.14–0.30 mph). By contrast, sea turtles can swim at 30 km/h (19 mph).[13] The limbs of turtles are adapted for various means of locomotion and habits and most have five toes. Tortoises are specialized for terrestrial environments and have column-like legs with elephant-like feet and short toes. The gopher tortoise has flattened front limbs for digging in the substrate. Freshwater turtles have more flexible legs and longer toes with webbing, giving them thrust in the water. Some of these species, such as snapping turtles and mud turtles, mainly walk along the water bottom, as they would on land. Others, such as terrapins, swim by paddling with all four limbs, switching between the opposing front and hind limbs, which keeps their direction stable.[13][33]
Sea turtles and the pig-nosed turtle are the most specialized for swimming. Their front limbs have evolved into flippers while the shorter hind limbs are shaped more like rudders. The front limbs provide most of the thrust for swimming, while the hind limbs serve as stabilizers.[13][35] Sea turtles such as the green sea turtle rotate the front limb flippers like a bird's wings to generate a propulsive force on both the upstroke and on the downstroke. This is in contrast to similar-sized freshwater turtles (measurements having been made on young animals in each case) such as the Caspian turtle, which uses the front limbs like the oars of a rowing boat, creating substantial negative thrust on the recovery stroke in each cycle. In addition, the streamlining of the marine turtles reduces drag. As a result, marine turtles produce a propulsive force twice as large, and swim six times as fast, as freshwater turtles. The swimming efficiency of young marine turtles is similar to that of fast-swimming fish of open water, like mackerel.[34]
Compared to other reptiles, turtles tend to have reduced tails, but these vary in both length and thickness among species and between sexes. Snapping turtles and the big-headed turtle have longer tails; the latter uses it for balance while climbing. The cloaca is found underneath and at the base, and the tail itself houses the reproductive organs. Hence, males have longer tails to contain the penis. In sea turtles, the tail is longer and more prehensile in males, who use it to grasp mates. Several turtle species have spines on their tails.[36][24]
Turtles make use of vision to find food and mates, avoid predators, and orient themselves. The retina's light-sensitive cells include both rods for vision in low light, and cones with three different photopigments for bright light, where they have full-color vision. There is possibly a fourth type of cone that detects ultraviolet, as hatchling sea turtles respond experimentally to ultraviolet light, but it is unknown if they can distinguish this from longer wavelengths. A freshwater turtle, the red-eared slider, has an exceptional seven types of cone cell.[37][38][39]
Sea turtles orient themselves on land by night, using visual features detected in dim light. They can use their eyes in clear surface water, muddy coasts, the darkness of the deep ocean, and also above water. Unlike in terrestrial turtles, the cornea, the curved surface that lets light into the eye, does not help to focus light on the retina, so focusing underwater is handled entirely by the lens, behind the cornea. The cone cells contain oil droplets placed to shift perception toward the red part of the spectrum, improving color discrimination. Visual acuity, studied in hatchlings, is highest in a horizontal band with retinal cells packed about twice as densely as elsewhere. This gives the best vision along the visual horizon. Sea turtles do not appear to use polarized light for orientation as many other animals do. The deep-diving leatherback turtle lacks specific adaptations to low light, such as large eyes, large lenses, or a reflective tapetum. It may rely on seeing the bioluminescence of prey when hunting in deep water.[37]
Turtles have no ear openings; the eardrum is covered with scales and encircled by a bony otic capsule, which is absent in other reptiles.[30] Their hearing thresholds are high in comparison to other reptiles, reaching up to 500 Hz in air, but underwater they are more attuned to lower frequencies.[40] The loggerhead sea turtle has been shown experimentally to respond to low sounds, with maximal sensitivity between 100 and 400 Hz.[41]
Turtles have olfactory (smell) and vomeronasal receptors along the nasal cavity, the latter of which are used to detect chemical signals.[42] Experiments on green sea turtles showed they could learn to respond to a selection of different odorant chemicals such as triethylamine and cinnamaldehyde, which were detected by olfaction in the nose. Such signals could be used in navigation.[43]
_Babai_River_nose-breathing_at_surface.jpg)
The rigid shell of turtles is not capable of expanding and making room for the lungs, as in other amniotes, so they have had to evolve special adaptations for respiration.[44][45][46] The lungs of turtles are attached directly to the carapace above while below, connective tissue attaches them to the organs.[47] They have multiple lateral (side) and medial (middle) chambers (the numbers of which vary between species) and one terminal (end) chamber.[48]
The lungs are ventilated using specific groups of abdominal muscles attached to the organs that pull and push on them.[44] Specifically, it is the turtle's large liver that compresses the lungs. Underneath the lungs, in the coelomic cavity, the liver is connected to the right lung by the root, and the stomach is directly attached to the left lung, and to the liver by a mesentery. When the liver is pulled down, inhalation begins.[45] Supporting the lungs is a wall or septum, which is thought to prevent them from collapsing.[49] During exhalation, the contraction of the transversus abdominis muscle propels the organs into the lungs and expels air. Conversely, during inhalation, the relaxing and flattening of the oblique abdominis muscle pulls the transversus back down, allowing air back into the lungs.[45]
Although many turtles spend large amounts of their lives underwater, all turtles breathe air and must surface at regular intervals to refill their lungs. Depending on the species, immersion periods vary between a minute and an hour.[50] Some species can respire through the cloaca, which contains large sacs that are lined with many finger-like projections that take up dissolved oxygen from the water.[51]
Turtles share the linked circulatory and pulmonary (lung) systems of vertebrates, where the three-chambered heart pumps deoxygenated blood through the lungs and then pumps the returned oxygenated blood through the body's tissues. The cardiopulmonary system has both structural and physiological adaptations that distinguish it from other vertebrates. Turtles have a large lung volume and can move blood through non-pulmonary blood vessels, including some within the heart, to avoid the lungs while they are not breathing. They can hold their breath for much longer periods than other reptiles and they can tolerate the resulting low oxygen levels. They can moderate the increase in acidity during anaerobic (non-oxygen-based) respiration by chemical buffering and they can lie dormant for months, in aestivation or brumation.[52]
The heart has two atria but only one ventricle. The ventricle is subdivided into three chambers. A muscular ridge enables a complex pattern of blood flow so that the blood can be directed either to the lungs via the pulmonary artery, or to the body via the aorta. The ability to separate the two outflows varies between species. The leatherback has a powerful muscular ridge enabling almost complete separation of the outflows, supporting its actively swimming lifestyle. The ridge is less well developed in freshwater turtles like the sliders (Trachemys).[52]
Turtles are capable of enduring periods of anaerobic respiration longer than many other vertebrates. This process breaks down sugars incompletely to lactic acid, rather than all the way to carbon dioxide and water as in aerobic (oxygen-based) respiration.[52] They make use of the shell as a source of additional buffering agents for combating increased acidity, and as a sink for lactic acid.[53]
In sea turtles, the bladder is one unit and in most freshwater turtles, it is double-lobed.[54] Sea turtle bladders are connected to two small accessory bladders, located at the sides to the neck of the urinary bladder and above the pubis.[55] Arid-living tortoises have bladders that serve as reserves of water, storing up to 20% of their body weight in fluids. The fluids are normally low in solutes, but higher during droughts when the reptile gains potassium salts from its plant diet. The bladder stores these salts until the tortoise finds fresh drinking water.[56] To regulate the amount of salt in their bodies, sea turtles and the brackish-living diamondback terrapin secrete excess salt in a thick sticky substance from their tear glands. Because of this, sea turtles may appear to be "crying" when on land.[57]
.jpg)
Turtles, like other reptiles, have a limited ability to regulate their body temperature. This ability varies between species, and with body size. Small pond turtles regulate their temperature by crawling out of the water and basking in the sun, while small terrestrial turtles move between sunny and shady places to adjust their temperature. Large species, both terrestrial and marine, have sufficient mass to give them substantial thermal inertia, meaning that they heat up or cool down over many hours. The Aldabra giant tortoise weighs up to some 60 kilograms (130 lb) and is able to allow its temperature to rise to some 33 °C (91 °F) on a hot day, and to fall naturally to around 29 °C (84 °F) by night. Some giant tortoises seek out shade to avoid overheating on sunny days. On Grand Terre Island, food is scarce inland, shade is scarce near the coast, and the tortoises compete for space under the few trees on hot days. Large males may push smaller females out of the shade, and some then overheat and die.[58]
Adult sea turtles, too, have large enough bodies that they can to some extent control their temperature. The largest turtle, the leatherback, can swim in the waters off Nova Scotia, which may be as cold as 8 °C (46 °F), while their body temperature has been measured at up to 12 °C (22 °F) warmer than the surrounding water. To help keep their temperature up, they have a system of countercurrent heat exchange in the blood vessels between their body core and the skin of their flippers. The vessels supplying the head are insulated by fat around the neck.[58]
Most turtle species are opportunistic omnivores; land-dwelling species are more herbivorous and aquatic ones more carnivorous.[26] Generally lacking speed and agility, most turtles feed either on plant material or on animals with limited movements like mollusks, worms, and insect larvae.[13] Some species, such as the African helmeted turtle and snapping turtles, eat fish, amphibians, reptiles (including other turtles), birds, and mammals. They may take them by ambush but also scavenge.[59] The alligator snapping turtle has a worm-like appendage on its tongue that it uses to lure fish into its mouth. Tortoises are the most herbivorous group, consuming grasses, leaves, and fruits.[60] Many turtle species, including tortoises, supplement their diet with eggshells, animal bones, hair, and droppings for extra nutrients.[61]
Turtles generally eat their food in a straightforward way, though some species have special feeding techniques.[13] The yellow-spotted river turtle and the painted turtle may filter feed by skimming the water surface with their mouth and throat open to collect particles of food. When the mouth closes, the throat constricts and water is pushed out through the nostrils and the gap in between the jaws.[62] Some species employ a "gape-and-suck method" where the turtle opens its jaws and expands its throat widely, sucking the prey in.[13][63][64]
The diet of an individual within a species may change with age, sex, and season, and may also differ between populations. In many species, juveniles are generally carnivorous but become more herbivorous as adults.[13][65] With Barbour's map turtle, the larger female mainly eats mollusks while the male usually eats arthropods.[13] Blanding's turtle may feed mainly on snails or crayfish depending on the population. The European pond turtle has been recorded as being mostly carnivorous much of the year but switching to water lilies during the summer.[66] Some species have developed specialized diets such as the hawksbill, which eats sponges, the leatherback, which feeds on jellyfish, and the Mekong snail-eating turtle.[26][13]
While popularly thought of as mute, turtles make various sounds to communicate.[68][69] One study which recorded 53 species found that all of them vocalized.[70] Tortoises may bellow when courting and mating.[69][30] Various species of both freshwater and sea turtles emit short, low-frequency calls from the time they are in the egg to when they are adults. These vocalizations may serve to create group cohesion when migrating.[69] The oblong turtle has a particularly large vocal range; producing sounds described as clacks, clicks, squawks, hoots, various kinds of chirps, wails, hooos, grunts, growls, blow bursts, howls, and drum rolls.[67]
Play behavior has been documented in some turtle species.[71] In the laboratory, Florida red-bellied cooters can learn novel tasks and have demonstrated a long-term memory of at least 7.5 months.[72] Similarly, giant tortoises can learn and remember tasks, and master lessons much faster when trained in groups.[73] Tortoises appear to be able to retain operant conditioning nine years after their initial training.[74] Studies have shown that turtles can navigate the environment using landmarks and a map-like system resulting in accurate direct routes towards a goal.[75] Navigation in turtles have been correlated to high cognition function in the medial cortex region of the brain.[75][76]
.jpg)
When sensing danger, a turtle may flee, freeze or withdraw into its shell. Freshwater turtles flee into the water, though the Sonora mud turtle may take refuge on land as the shallow temporary ponds they inhabit make them vulnerable.[77] When startled, a softshell turtle may dive underwater and bury itself under the sea floor.[78] If a predator persists, the turtle may bite or discharge from its cloaca. Several species produce foul-smelling chemicals from musk glands. Other tactics include threat displays and Bell's hinge-back tortoise can play dead. When attacked, big-headed turtle hatchlings squeal, possibly startling the predator.[79]
Turtles are the only reptiles that migrate long distances, more specifically the marine species that can travel up to thousands of kilometers. Some non-marine turtles, such as the species of Geochelone (terrestrial), Chelydra (freshwater), and Malaclemys (estuarine), migrate seasonally over much shorter distances, up to around 27 km (17 mi), to lay eggs. Such short migrations are comparable to those of some lizards, snakes, and crocodilians.[80] Sea turtles nest in a specific area, such as a beach, leaving the eggs to hatch unattended. The young turtles leave that area, migrating long distances in the years or decades in which they grow to maturity, and then return seemingly to the same area every few years to mate and lay eggs, though the precision varies between species and populations. This "natal homing" has appeared remarkable to biologists, though there is now plentiful evidence for it, including from genetics.[81]
How sea turtles navigate to their breeding beaches remains unknown. One possibility is imprinting as in salmon, where the young learn the chemical signature, effectively the scent, of their home waters before leaving, and remember that when the time comes for them to return as adults. Another possible cue is the orientation of the earth's magnetic field at the natal beach. There is experimental evidence that turtles have an effective magnetic sense, and that they use this in navigation. Proof that homing occurs is derived from genetic analysis of populations of loggerheads, hawksbills, leatherbacks, and olive ridleys by nesting place. For each of these species, the populations in different places have their own mitochondrial DNA genetic signatures that persist over the years. This shows that the populations are distinct and that homing must be occurring reliably.[81]
Turtles have a wide variety of mating behaviors but do not form pair-bonds or social groups.[82] In green sea turtles, females generally outnumber males.[83] In terrestrial species, males are often larger than females and fighting between males establishes a dominance hierarchy for access to mates. For most semi-aquatic and bottom-walking aquatic species, combat occurs less often. Males of these species instead may use their size advantage to mate forcibly. In fully aquatic species, males are often smaller than females and rely on courtship displays to gain mating access to females.[84]
Courtship varies between species, and with habitat. It is often complex in aquatic species, both marine and freshwater, but simpler in the semi-aquatic mud turtles and snapping turtles. A male tortoise bobs his head, then subdues the female by biting and butting her before mounting.[13] The male scorpion mud turtle approaches the female from the rear, and often resorts to aggressive methods such as biting the female's tail or hind limbs, followed by a mounting.[85]
Female choice is important in some species, and female green sea turtles are not always receptive. As such, they have evolved behaviors to avoid the male's attempts at copulation, such as swimming away, confronting the male followed by biting or taking up a refusal position with her body vertical, her limbs widely outspread, and her plastron facing the male. If the water is too shallow for the refusal position, the females resort to beaching themselves, as the males do not follow them ashore.[83]
.jpg)
All turtles fertilize internally; mounting and copulation can be difficult. In many species, males have a concave plastron that interlocks with the female's carapace. In species like the Russian tortoise, the male has a lighter shell and longer legs. The high, rounded shape of box turtles are particular obstacles for mounting. The male eastern box turtle leans backward and hooks onto the back of the female's plastron.[86] Aquatic turtles mount in water,[87][88] and female sea turtles support the mounting male while swimming and diving.[89] During copulation, the male turtle aligns his tail with the female's so he can insert his penis into her cloaca.[90] Some female turtles can store sperm from multiple males and their egg clutches can have multiple sires.[91][82]
Turtles, including sea turtles, lay their eggs on land, although some lay eggs near water that rises and falls in level, submerging the eggs. While most species build nests and lay eggs where they forage, some travel miles. The common snapping turtle walks 5 km (3 mi) on land, while sea turtles travel even further; the leatherback swims some 12,000 km (7,500 mi) to its nesting beaches.[13][88] Most turtles create a nest for their eggs. Females usually dig a flask-like chamber in the substrate. Other species lay their eggs in vegetation or crevices.[92] Females choose nesting locations based on environmental factors such as temperature and humidity, which are important for developing embryos.[88] Depending on the species, the number of eggs laid varies from one to over 100. Larger females can lay eggs that are greater in number or bigger in size. Compared to freshwater turtles, tortoises deposit fewer but larger eggs. Females can lay multiple clutches throughout a season, particularly in species that experience unpredictable monsoons.[93]
Most mother turtles do no more in the way of parental care than covering their eggs and immediately leaving, though some species guard their nests for days or weeks.[94] Eggs vary between rounded, oval, elongated, and between hard- and soft-shelled.[95] Most species have their sex determined by temperature. In some species, higher temperatures produce females and lower ones produce males, while in others, milder temperatures produce males and both hot and cold extremes produce females.[13] There is experimental evidence that the embryos of Mauremys reevesii can move around inside their eggs to select the best temperature for development, thus influencing their sexual destiny.[96] In other species, sex is determined genetically. The length of incubation for turtle eggs varies from two to three months for temperate species, and four months to over a year for tropical species.[13] Species that live in warm temperate climates can delay their development.[97]
Hatching young turtles break out of the shell using an egg tooth, a sharp projection that exists temporarily on their upper beak.[13][98] Hatchlings dig themselves out of the nest and find safety in vegetation or water. Some species stay in the nest for longer, be it for overwintering or to wait for the rain to loosen the soil for them to dig out.[13] Young turtles are highly vulnerable to predators, both in the egg and as hatchlings. Mortality is high during this period but significantly decreases when they reach adulthood. Most species grow quickly during their early years and slow down when they are mature.[99]
Turtles can live long lives. The oldest living turtle and land animal is said to be a Seychelles giant tortoise named Jonathan, who turned 187 in 2019.[100] A Galápagos tortoise named Harriet was collected by Charles Darwin in 1835; it died in 2006, having lived for at least 176 years. Most wild turtles do not reach that age. Turtles keep growing new scutes under the previous scutes every year, allowing researchers to estimate how long they have lived.[101] They also age slowly.[102] The survival rate for adult turtles can reach 99% per year.[13]
Zoologists have sought to explain the evolutionary origin of the turtles, and in particular of their unique shells. In 1914, Jan Versluys proposed that bony plates in the dermis, called osteoderms, fused to the ribs beneath them, later called the "Polka Dot Ancestor" by Olivier Rieppel.[19][103] The theory accounted for the evolution of fossil pareiasaurs from Bradysaurus to Anthodon, but not for how the ribs could have become attached to the bony dermal plates.[19]
More recent discoveries have painted a different scenario for the evolution of the turtle's shell. The stem-turtles Eunotosaurus of the Middle Permian, Pappochelys of the Middle Triassic, and Eorhynchochelys of the Late Triassic lacked carapaces and plastrons but had shortened torsos, expanded ribs, and lengthened dorsal vertebrae. Also in the Late Triassic, Odontochelys had a partial shell consisting of a complete bony plastron and an incomplete carapace. The development of a shell reached completion with the Late Triassic Proganochelys, with its fully developed carapace and plastron.[19][104] Adaptations that lead to the evolution of the shell may have originally been for digging and a fossorial lifestyle.[104]
The oldest known members of the Pleurodira lineage are the Platychelyidae, from the Late Jurassic.[105] The oldest known unambiguous cryptodire is Sinaspideretes, a close relative of softshell turtles, from the Late Jurassic of China.[106] During the Late Cretaceous and Cenozoic, members of the pleurodire families Bothremydidae and Podocnemididae became widely distributed in the Northern Hemisphere due to their coastal habits.[107][108] The oldest known soft-shelled turtles and sea turtles appeared during the Early Cretaceous.[109][110] Tortoises originated in Asia during the Eocene.[111] A late surviving group of stem-turtles, the Meiolaniidae, survived in Australasia into the Pleistocene and Holocene.[112]
The turtles' exact ancestry has been disputed. It was believed they were the only surviving branch of the ancient evolutionary grade Anapsida, which includes groups such as procolophonids and pareiasaurs. All anapsid skulls lack a temporal opening while all other living amniotes have temporal openings.[113] It was later suggested that the anapsid-like turtle skulls may be due to backward evolution rather than to anapsid descent.[114] Fossil evidence has shown that early stem-turtles possessed small temporal openings.[104]
Some early morphological phylogenetic studies have placed turtles closer to Lepidosauria (tuataras, lizards, and snakes) than to Archosauria (crocodilians and birds).[113] By contrast, several molecular studies place turtles either within Archosauria,[115] or, more commonly, as a sister group to extant archosaurs,[114][116][117][118] though an analysis conducted by Tyler Lyson and colleagues (2012) recovered turtles as the sister group of lepidosaurs instead.[119] Ylenia Chiari and colleagues (2012) analyzed 248 nuclear genes from 16 vertebrates and suggested that turtles share a more recent common ancestor with birds and crocodilians. The date of separation of turtles and birds and crocodilians was estimated to be 255 million years ago during the Permian.[120] Through genomic-scale phylogenetic study of ultra-conserved elements (UCEs) to clarify the placement of turtles within reptiles, Nicholas Crawford and colleagues (2012) similarly found that turtles are closer to birds and crocodilians.[121]
Using the draft (unfinished) genome sequences of the green sea turtle and the Chinese softshell turtle, Zhuo Wang and colleagues (2013) concluded that turtles are likely a sister group of crocodilians and birds.[122] The external phylogeny of the turtles is shown in the cladogram below.[121]
Diapsida ArchosauromorphaCrocodilia (crocodiles, alligators) 
Aves (birds) 
Testudines 
Squamata (lizards, snakes) _(Varanus_exanthematicus).png){kind=small}
Modern turtles and their extinct relatives with a complete shell are classified within the clade Testudinata.[123] The most recent common ancestor of living turtles, corresponding to the split between Pleurodira (side-necked species) and Cryptodira (hidden necked species), is estimated to have occurred around 210 million years ago during the Late Triassic.[124] Robert Thompson and colleagues (2021) comment that living turtles have low diversity, relative to how long they existed. Diversity has been stable, according to their analysis, except for a single rapid increase around the Eocene-Oligocene boundary some 30 million years ago, and a large regional extinction at roughly the same time. They suggest that global climate change caused both events, as the cooling and drying caused the land to become arid and turtles to become extinct there, while new continental margins opened up by the climate change provided habitats for other species to evolve.[125]
The cladogram, from Nicholas Crawford and colleagues 2015, shows the internal phylogeny of the Testudines down to the level of families.[126][127] The analysis by Thompson and colleagues in 2021 supports the same structure down to the family level.[125]
Testudines Pleurodira (Side‑necked turtles) Cryptodira Testudinoidea Testudinidae.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
_(cropped).jpg){kind=icon}
.jpg){kind=small}
.JPG)
Turtles are divided into two living suborders: Cryptodira and Pleurodira.[128] The two groups differ in the way the neck is retracted for protection. Pleurodirans retract their neck to the side and in front of the shoulder girdles, whereas cryptodirans retract their neck backward into their shell. These motions are enabled by the morphology and arrangement of neck vertebrae.[129][130] Sea turtles (which belong to Cryptodira) have mostly lost the ability to retract their heads.[131]
The adductor muscles in the lower jaw create a pulley-like system in both subgroups. However, the bones that the muscles articulate with differ. In Pleurodira, the pulley is formed with the pterygoid bones of the palate, but in Cryptodira the pulley is formed with the otic capsule. Both systems help to vertically redirect the adductor muscles and maintain a powerful bite.[132]
A further difference between the suborders is the attachment of the pelvis. In Cryptodira, the pelvis is free, linked to the shell only by ligaments. In Pleurodira, the pelvis is sutured, joined with bony connections, to the carapace and to the plastron, creating a pair of large columns of bone at the back end of the turtle, linking the two parts of the shell.[133]
Turtles are widely distributed across the world's continents, oceans, and islands with terrestrial, fully aquatic, and semi-aquatic species. Sea turtles are mainly tropical and subtropical, but leatherbacks can be found in colder areas of the Atlantic and Pacific.[134] Living Pleurodira all live in freshwater and are found only in the Southern Hemisphere.[135] The Cryptodira include terrestrial, freshwater, and marine species, and these range more widely.[134] The world regions richest in non-marine turtle species are the Amazon basin, the Gulf of Mexico drainages of the United States, and parts of South and Southeast Asia.[136]
For turtles in colder climates, their distribution is limited by constraints on reproduction, which is reduced by long hibernations. North American species barely range above the southern Canadian border.[137] Some turtles are found at high altitudes, for example, the species Terrapene ornata occurs up to 2,000 m (6,600 ft) in New Mexico.[138] Conversely, the leatherback sea turtle can dive over 1,200 m (3,900 ft).[139] Species of the genus Gopherus can tolerate both below freezing and over 40 °C (104 °F) in body temperature, though they are most active at 26–34 °C (79–93 °F).[140]
Among vertebrate orders, turtles are second only to primates in the percentage of threatened species. 360 modern species have existed since 1500 AD. Of these, 51–56% are considered threatened and 60% considered threatened or extinct.[143] Turtles face many threats, including habitat destruction, harvesting for consumption, the pet trade,[144][145] light pollution,[146] and climate change.[147] Asian species have a particularly high extinction risk, primarily due to their long-term unsustainable exploitation for food and medicine,[148] and about 83% of Asia's non-marine turtle species are considered threatened.[143] As of 2021, turtle extinction is progressing much faster than during the Cretaceous-Tertiary extinction. At this rate, all turtles could be extinct in a few centuries.[149]
Turtle hatcheries can be set up when protection against flooding, erosion, predation, or heavy poaching is required.[150][151][152] Chinese markets have sought to satisfy an increasing demand for turtle meat with farmed turtles. In 2007 it was estimated that over a thousand turtle farms operated in China.[153] All the same, wild turtles continue to be caught and sent to market in large numbers, resulting in what conservationists have called "the Asian turtle crisis".[154][148] In the words of the biologist George Amato, the hunting of turtles "vacuumed up entire species from areas in Southeast Asia", even as biologists still did not know how many species lived in the region.[155] In 2000, all the Asian box turtles were placed on the CITES list of endangered species.[148]
Harvesting wild turtles is legal in some American states,[156] and there has been a growing demand for American turtles in China.[157][158] The Florida Fish and Wildlife Conservation Commission estimated in 2008 that around 3,000 pounds of softshell turtles were exported weekly via Tampa International Airport.[158] However, the great majority of turtles exported from the US between 2002 and 2005 were farmed.[157]
Large numbers of sea turtles are accidentally killed in longlines, gillnets, and trawling nets as bycatch. A 2010 study suggested that over 8 million had been killed between 1990 and 2008; the Eastern Pacific and the Mediterranean were identified as among the areas worst affected.[141] Since the 1980s, the United States has required all shrimp trawlers to fit their nets with turtle excluder devices that prevent turtles from being entangled in the net and drowning.[142] More locally, other human activities are affecting marine turtles. In Australia, Queensland's shark culling program, which uses shark nets and drum lines, has killed over 5,000 turtles as bycatch between 1962 and 2015; including 719 loggerhead turtles and 33 hawksbill sea turtles, which are listed as critically endangered.[159]
Native turtle populations can also be threatened by invasive ones. The central North American red-eared slider turtle has been listed among the "world's worst invasive species", pet turtle having been released globally. They appear to compete with native turtle species in eastern and western North America, Europe, and Japan.[160][161]
,_from_Garhwa,_Allahabad_District.jpg){kind=avatar}
4th-century sculpture of turtle avatar of Vishnu. Garhwa, India
World resting on four elephants on the back of the World Turtle. Western depiction of "The Hindu Earth", 1877
Bixi supporting Kangxi Emperor's stele, Beijing, 1698
The Mock Turtle in Lewis Carroll's 1865 Alice's Adventures in Wonderland
Poster for 1898 production of The Turtle at the Manhattan Theatre, Broadway
Terrapin shell leg rattles worn by lead Cherokee woman dancer, 20th century
Turtles have featured in human cultures across the world since ancient times. They are generally viewed positively despite not being "cuddly" or flashy; their association with the ancient times and old age have contributed to their endearing image.[162]
In Hindu mythology, the World Turtle, named Kurma or Kacchapa, supports four elephants on his back; they, in turn, carry the weight of the whole world on their backs.[163][164] The turtle is one of the ten avatars or incarnations of the god Vishnu.[163] The yoga pose Kurmasana is named for the avatar.[165][166] World Turtles are found in Native American cultures including the Algonquian, Iroquois, and Lenape. They tell many versions of the creation story of Turtle Island. One version has Muskrat pile up earth on Turtle's back, creating the continent of North America. An Iroquois version has the pregnant Sky Woman fall through a hole in the sky between a tree's roots, where she is caught by birds who land her safely on Turtle's back; the Earth grows around her. The turtle here is altruistic, but the world is a heavy burden, and the turtle sometimes shakes itself to relieve the load, causing earthquakes.[163][167][168]
A turtle was the symbol of the Ancient Mesopotamian god Enki from the 3rd millennium BCE onward.[169] An ancient Greek origin myth told that only the tortoise refused the invitation of the gods Zeus and Hera to their wedding, as it preferred to stay at home. Zeus then ordered it to carry its house with it, ever after.[170] Another of their gods, Hermes, invented a seven-stringed lyre made with the shell of a tortoise.[171] In the Shang dynasty Chinese practice of plastromancy, dating back to 1200 BCE, oracles were obtained by inscribing questions on turtle plastrons using the oldest known form of Chinese characters, burning the plastron, and interpreting the resulting cracks. Later, the turtle was one of the four sacred animals in Confucianism, while in the Han period, steles were mounted on top of stone turtles, later linked with Bixi, the turtle-shelled son of the Dragon King.[172] Marine turtles feature significantly in Australian Aboriginal art.[164] The army of Ancient Rome used the testudo ("tortoise") formation where soldiers would form a shield wall for protection.[161]
In Aesop's Fables, "The Tortoise and the Hare" tells how an unequal race may be won by the slower partner.[173][174] Lewis Carroll's 1865 Alice's Adventures in Wonderland features a Mock Turtle, named for a soup meant to imitate the expensive soup made from real turtle meat.[175][176][177] In 1896, the French playwright Léon Gandillot wrote a comedy in three acts named La Tortue that was "a Parisian sensation"[178] in its run in France, and came to the Manhattan Theatre, Broadway, New York, in 1898 as The Turtle.[179] A "cosmic turtle" and the island motif reappear in Gary Snyder's 1974 novel Turtle Island, and again in Terry Pratchett's Discworld series as Great A'Tuin, starting with the 1983 novel The Colour of Magic. It is supposedly of the species Chelys galactica, the galactic turtle, complete with four elephants on its back to support Discworld.[180] A giant fire-breathing turtle called Gamera is the star of a series of Japanese monster movies in the kaiju genre and has had twelve films from 1965 to 2006.[181] Turtles have been featured in comic books and animations such as the 1984 Teenage Mutant Ninja Turtles.[182][183]
Some turtles, particularly small terrestrial and freshwater species, are kept as pets.[184][185] The demand for pet turtles increased in the 1950s, with the US being the main supplier, particularly of farm-bred red-eared sliders. The popularity for exotic pets has led to an increase in illegal wildlife trafficking. Around 21% of the value of live animal trade is in reptiles, and turtles are among the more popularly traded species.[186] Poor husbandry of tortoises can cause chronic rhinitis (nasal swelling), overgrown beaks, hyperparathyroidism (which softens their skeleton), constipation, various reproductive problems, and injuries from dogs.[184] In the early 20th century, people in the United States have organized and gambled on turtle races.[187]
The flesh of captured wild turtles continues to be eaten in Asian cultures,[188] while turtle soup was once a popular dish in English cuisine.[189] Gopher tortoise stew has been popular with some groups in Florida.[190] The supposed aphrodisiac or medicinal properties of turtle eggs created a large trade for them in Southeast Asia.[164] Hard-shell turtle plastrons and soft-shell carapaces are widely used in traditional Chinese medicine; Taiwan imported nearly 200 metric tons of hard-shells from its neighbors yearly from 1999 to 2008.[191] A popular medicinal preparation based on herbs and turtle shells is guilinggao jelly.[192] The substance tortoiseshell, usually from the hawksbill turtle, has been used for centuries to make jewelry, tools, and ornaments around the Western Pacific.[164] Hawksbills have accordingly been hunted for their shells.[193] The trading of tortoiseshell was internationally banned in 1977 by CITES.[194] Some cultures have used turtle shells to make music: Native American shamans made them into ceremonial rattles, while Aztecs, Mayas, and Mixtecs made ayotl drums.[195]
Catching turtles in Australia, 1875
Turtles on sale as food in Canada, 2007
Turtle plastrons for traditional Chinese medicine
A tortoiseshell comb; the material was expensive and decorative, and widely used for small items.[196]
A pet red-eared slider basking on a floating platform under a sun lamp
Turtles are an order of reptiles known as Testudines, characterized by a special shell developed mainly from their ribs. Modern turtles are divided into two major groups, the Pleurodira (side necked turtles) and Cryptodira (hidden necked turtles), which differ in the way the head retracts. There are 360 living and recently extinct species of turtles, including land-dwelling tortoises and freshwater terrapins. They are found on most continents, some islands and, in the case of sea turtles, much of the ocean. Like other amniotes (reptiles, birds, and mammals) they breathe air and do not lay eggs underwater, although many species live in or around water.
Turtle shells are made mostly of bone; the upper part is the domed carapace, while the underside is the flatter plastron or belly-plate. Its outer surface is covered in scales made of keratin, the material of hair, horns, and claws. The carapace bones develop from ribs that grow sideways and develop into broad flat plates that join up to cover the body. Turtles are ectotherms or "cold-blooded", meaning that their internal temperature varies with their direct environment. They are generally opportunistic omnivores and mainly feed on plants and animals with limited movements. Many turtles migrate short distances seasonally. Sea turtles are the only reptiles that migrate long distances to lay their eggs on a favored beach.
Turtles have appeared in myths and folktales around the world. Some terrestrial and freshwater species are widely kept as pets. Turtles have been hunted for their meat, for use in traditional medicine, and for their shells. Sea turtles are often killed accidentally as bycatch in fishing nets. Turtle habitats around the world are being destroyed. As a result of these pressures, many species are extinct or threatened with extinction.
Testuduloj (Testudines) estas ordo de reptilioj, al kiu apartenas i.a. la teraj testudoj, kaj martestudoj. Foje oni ankaŭ (erare) uzas la vorton testudo, kiu estas sinonimo de la familia nomo Testudinidae kaj nomo de genro Testudo, por paroli pri ĉiuj testuduloj. En la ordo de testuduloj estas kaj vivantaj kaj formortintaj specioj; la plej fruaj testuduloj vivis antaŭ 215 milionoj da jaroj,[1] kio signifas ke la testuduloj estas unu el la plej malnovaj reptiliaj grupoj, multe pli malnova ol la lacertuloj kaj serpentoj. Vivas ankoraŭ ĉirkaŭ 300 testudulaj specioj, iuj el ili forte endanĝerigitaj. Testuduloj estas ektotermaj.
Ĝenerale, testudo estas surtere aŭ enakve vivanta reptilio, kies korpon kovras korneca kaj osta kiraso (karapaco), en kiun la besto plejofte povas entiri la kapon, voston kaj membrojn.[2]
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Listo de testudulaj familioj.Subordo Paracryptodira (formortinta)
Subordo Kriptodiroj Cryptodira
Subordo Pleurodira (Pleŭrodiroj)
Testuduloj (Testudines) estas ordo de reptilioj, al kiu apartenas i.a. la teraj testudoj, kaj martestudoj. Foje oni ankaŭ (erare) uzas la vorton testudo, kiu estas sinonimo de la familia nomo Testudinidae kaj nomo de genro Testudo, por paroli pri ĉiuj testuduloj. En la ordo de testuduloj estas kaj vivantaj kaj formortintaj specioj; la plej fruaj testuduloj vivis antaŭ 215 milionoj da jaroj, kio signifas ke la testuduloj estas unu el la plej malnovaj reptiliaj grupoj, multe pli malnova ol la lacertuloj kaj serpentoj. Vivas ankoraŭ ĉirkaŭ 300 testudulaj specioj, iuj el ili forte endanĝerigitaj. Testuduloj estas ektotermaj.
Ĝenerale, testudo estas surtere aŭ enakve vivanta reptilio, kies korpon kovras korneca kaj osta kiraso (karapaco), en kiun la besto plejofte povas entiri la kapon, voston kaj membrojn.
Las tortugas o quelonios (Testudines) forman un orden de reptiles (Sauropsida) caracterizados por tener un tronco ancho y corto, y un caparazón que protege los órganos internos de su cuerpo.
La característica más importante del esqueleto de las tortugas es que una gran parte de su columna vertebral está soldada a la parte dorsal del caparazón. El esqueleto hace que la respiración sea imposible por movimiento de la caja torácica; se realiza principalmente por la contracción de los músculos abdominales modificados que funcionan de modo análogo al diafragma de los mamíferos y por movimientos de bombeo de la faringe.[2] Aunque carecen de dientes, tienen un pico córneo que recubre su mandíbula, parecido al pico de las aves.
Al igual que todos los reptiles, las tortugas son animales ectotérmicos, lo que significa que su actividad metabólica depende de la temperatura externa o ambiental. Las tortugas mudan la piel; sin embargo, a diferencia de los lagartos y serpientes, lo hacen poco a poco. También mudan o desprenden los escudos del caparazón, individualmente y aparentemente sin un orden determinado. Las tortugas son diápsidas de manera secundaria, ya que carecen de fosas temporales. De manera análoga, poseen emarginaciones temporales, bordes cóncavos en la región temporal que sirven para la inserción muscular. [3]
Se caracterizan por su lento desplazamiento, lo que conllevó la expresión coloquial "a paso de tortuga".
El caparazón consta de dos regiones:
La estructura, forma y colorido del caparazón de las tortugas varía de una especie a otra. Están compuestos por gruesas placas óseas internas, osificaciones de la dermis que se sueldan a las vértebras y a las costillas; son una excepción las especies de la familia Trionychidae, en las que dichas placas están reducidas o son cartilaginosas (ricas en calcio). Sobre estas placas óseas se extiende uno de los siguientes revestimientos:
Las tortugas que presentan revestimiento cutáneo son las tortugas de caparazón blando (familia Trionychidae) y la tortuga nariz de cerdo (Carettochelys insculpata). También la tortuga marina laúd (Dermochelys coriacea) tiene revestimiento cutáneo pero fortalecido con numerosas láminas óseas pequeñas. El resto de las tortugas tiene un caparazón formado por placas óseas con revestimiento de escudos queratinosos. Dichas placas no coinciden en número, posición ni tamaño con los escudos, lo que proporciona rigidez y solidez a ese tipo de caparazón.
Al igual que los huevos en sus hermanos reptiles y aves, los huevos de las tortugas están rodeados por una membrana vitelina, tres capas de albumen y cutícula. Los huevos de las tortugas tienen un par de membranas de separación: una gruesa capa de albúmina y la concha calcárea. Estos huevos son situados en la tierra y son incubados en condiciones naturales, donde están expuestos a diversas condiciones como la temperatura y humedad relativa que pueden ser fundamentales para el desarrollo previo del huevo y del embrión que dentro este huevo se está desarrollando. El huevo es meroblástico telolecitico, el cual se caracteriza por que la yema o el polo animal se encuentra separado del polo vegetal, y en el caso de este tipo de huevo solo se divide para formar las tres capas embrionarias el polo animal. Cabe destacar que el desarrollo de las tortugas, previo a la fertilización, pasa por un clivaje o división celular que se caracteriza por ser discoidal, formando un blastodermo. Este blastodermo va a permitir el desarrollo de las tres capas germinales, que luego se van a dar lugar a la formación del embrión. Gracias a técnicas avanzadas de biología del desarrollo podemos obtener mapas de seguimiento celular, en los cuales podemos seguir una celular de cualquier capa germinal y determinar qué tejido formará de acuerdo a la especificación de las células que lo componen. En las tortugas tenemos:
Los organismos que pertenecen al grupo de los Testudines tienen un plan básico muy característico. Este plan básico se compone del desarrollo prolongado de sus vértebras torácicas, formando una espalda alongada que se le llama caparazón. Pero todo esto se desarrolla desde que el organismo es un embrión, por lo tanto el desarrollo del embrión es fundamental para el desarrollo del plan corporal del organismo ya salido del huevo. Los embriones de los quelonios obtienen una porción sustancial del calcio usado en la osificación de los elementos esqueléticos de las superficies internas de la cáscara del huevo, lo que les permite tener un desarrollo sustancial en sus capas esqueléticas, lo cual parece ser determinante si observamos que las tortugas son cubiertas en su gran mayoría por estructura ósea. Los embriones de los quelonios, gracias a su metabolismo, excretan gases respiratorios. Estos gases por proceso de difusión pasan por poros de la cáscara del huevo calcárea y por espacios entre las fibras del par de membranas del huevo. Esto es fundamental para el desarrollo del embrión dentro del huevo, dado que si estos gases se acumularan dentro del huevo podrían llegar a provocar la muerte del embrión, ya que podría llegar a romper las membranas del huevo antes de que el embrión se desarrolle totalmente. El metabolismo de los embriones de las tortugas depende de la temperatura y de las condiciones en las cuales son criadas, como ocurre con la mayoría de organismos ectotérmicos. Para cada especie de este orden, no parece haber una temperatura particular a la que el desarrollo embrionario, aunque en nuevos estudios se plantea y se estudia la idea que la temperatura es un factor determinante en la determinación del sexo del embrión que se desarrolla dentro del huevo, por lo tanto a diferentes temperaturas se obtendrá tasas diferentes de machos y de hembras en una puesta. Igualmente, las desviaciones abruptas del rango de temperaturas óptimas para el desarrollo del embrión provocan aumentos en las anomalías del desarrollo y / o la mortalidad embrionaria.
El metabolismo de las tortugas es muy lento, y las especies acuáticas pueden permanecer sin respirar durante mucho tiempo. En climas templados todas las especies hibernan regularmente.
La alimentación de las tortugas varía dependiendo del hábitat y la especie. La mayor parte de las especies terrestres son herbívoras y su dieta consiste principalmente en plantas, frutas o verduras. Algunas pocas son omnívoras y pueden consumir invertebrados tales como babosas, caracoles, lombrices, gusanos, ciempiés, etc. También existe casos de tortugas terrestres devorando pequeños reptiles aunque es poco frecuente.[4] Las tortugas marinas en mayor medida son omnívoras o carnívoras y se alimentan de algas, corales, esponjas, moluscos, crustáceos y peces. [5]
La reproducción es ovípara y la incubación se realiza en nidos que ellas mismas excavan en la tierra, donde el calor necesario es aportado por irradiación solar. Dependiendo de la especie, los huevos tardarán entre 70 y 120 días para eclosionar. Un caso especial es la primitiva tortuga terrestre asiática Manouria emys, que construye un nido de aproximadamente 50 cm de altura a base de tierra y hojas.
Es proverbial la extrema longevidad de las tortugas. Una de las tortugas que se conoce que vivió más es una tortuga de las Galápagos de Charles Darwin llamada Harriet; nació en 1830 y murió el 25 de junio de 2006 (vivió 175 años).
Hay tortugas de hábitat terrestre, marino y de agua dulce. También existen gran cantidad de especies que pasan una parte del tiempo en tierra firme y otra parte en agua dulce. Las de hábitat terrestre presentan dedos libres, mientras que las de los hábitats acuáticos tienen las extremidades transformadas en aletas o bien los dedos unidos por una membrana. El tiempo de inmersión en el agua de algunas especies varía entre 60 segundos y una hora.[6] Estas largas inmersiones son posibles gracias a la capacidad que tienen algunas especies de realizar metabolismo anaeróbico.[7]
Las tortugas son el grupo de reptiles más antiguo que hasta ahora sobrevive ya que perdura desde el periodo Triásico. El primer organismo relacionado con tortugas es Eunotosaurus, un reptil que poseía un ensanchamiento de costillas (cuya función era apoyar en la respiración-ventilación a los músculos del tronco). Posteriormente, aparece Pappochelys, caracterizada por tener una gastralia, es decir, un acomodo similar al del plastron de tortugas actuales. Y por último aparece Eorhynchochelys que poseía un pico desdentado característico propio y compartir algunas similitudes anatómicas. Era una especie marina y aún sin caparazón. [8]
El testudino más antiguo que se conoce es Odontochelys, que vivió en Asia meridional en el Triásico, hace 220 millones de años, lo que supone que las tortugas formen uno de los grupos de reptiles más antiguos, mucho más antiguos que los lagartos y serpientes. Era acuática, y poseía un plastrón bien definido, pero el espaldar era primitivo. La siguiente tortuga fue Proganochelys (antes Triasssochelys), que vivió en el Triásico superior de Eurasia hace unos 210 millones de años.[2] Era una tortuga primitiva, con un caparazón parecido al de las especies actuales, pero poseía aún dientes en el paladar; la cabeza, cola y patas no podían retraerse dentro del caparazón, pero estaban protegidas por espinas.
Originalmente, las tortugas eran terrestres; 100 millones de años después de su aparición, algunas evolucionaron para ser acuáticas y 50 millones después evolucionaron para ser marinas. Se puede decir que las tortugas marinas evolucionaron de líneas de descendientes por más de 80 millones de años.[cita requerida]
Durante mucho tiempo se pensó que las tortugas eran los únicos sobrevivientes de un linaje de reptiles ahora extinto conocido como Anapsida o Parareptilia, que se caracterizan por la ausencia de fosas temporales o pares de agujeros detrás del cráneo, las tortugas tienen este rasgo y por ello se supuso que las tortugas pertenenecian a este grupo. Sin embargo a partir de la década de los 90 varios estudios moleculares o genéticos indicaron que las tortugas debían ser incluidas dentro los diápsidos estando muy estrechamente emparentados con los arcosaurios (cocodrilos, aves, dinosaurios),[9] no obstante algunos autores en 2012 y 2015 basándose en otros criterios clasificaron a los lepidosaurios (lagartos, serpientes y tuátaras) como sus parientes más cercanos y no a los arcosaurios. [10] Los diápsidos son reptiles que se caracterizan por presentar dos fosas temporales o dos pares de agujeros detrás del cráneo.
Debido a falta de evidencias fósiles varios paleontólogos no podían aceptar la propuesta y pensaban que parecía poco probable que no haya habido antepasados de tortugas con cráneos diápsidos que no dejaran restos y que esto se debían a que son en sí anápsidos o parareptiles, pero los datos moleculares lo contradicen. Por tanto su relación con otros reptiles quedaron inciertas o en materia de discusión.[11]
En 2015 un estudio que se centró en el cráneo de Eunotosaurus considerado un antepasado de las tortugas, descubrió que fue clasificado incorrectamente como anápsido y que sus fosas se encontraban tapadas por distintos huesos, por ejemplo: la fosa superior se encontraba tapada por el hueso supratemporal y la fosa inferior por el escamosal. [12] El posterior descubrimiento de Pappochelys y Eorhynchochelys los cuales son claramente diápsidos, proporcionan la evidencia suficiente de que las tortugas pertenecen a Diapsida y que el cráneo anápsido de las tortugas era un caso de convergencia evolutiva. [13] También algunos anápsidos tienen fosas temporales como los milleretidos y algunos diápsidos como los sauropterigios o ictiosaurios perdieron una fosa temporal, esto indica que las diferentes configuración craneales no son una característica ancestral bien definida.
Los estudios que usan evidencias fósiles y genéticas sugieren que los sauropterigios el grupo de reptiles marinos que incluye los (plesiosaurios, placondotos, notosauroideos) y el Sinosaurosphargis, son de hecho parientes cercanos de las tortugas formando el clado Pantestudines[14] que filogenéticamente se incluye en Archosauromorpha con el nombre de Archelosauria, otros autores lo incluyen en Lepidosauromorpha como Ankylopoda, sin embargo la primera propuesta cuenta con mayor aceptación ya que la relación entre tortugas y arcosaurios ha sido probada usando diversos métodos moleculares como elementos ultraconservados,[15] secuencia de ADN, ADN mitocondrial,[9] micro ARN y proteínas[16][17] lo que sugiere un antepasado más reciente con el primero que con el segundo.
Se creé que los pantestudines se separaron de su grupo hermano los archosauriformes, a mediados del Pérmico.
A continuación se muestra la filogenia interna de las tortugas y su relación con otros reptiles según los análisis moleculares (incluido las secuencias proteicas obtenidas de Tyrannosaurus rex y Brachylophosaurus canadensis):[18][19][20][21][22][23][24]
Sauropsida Lepidosauria Archelosauria Archosauria DinosauriaTyrannosauroidea (Tyrannosaurus) 
Ornithischia (Brachylophosaurus) 
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
_(cropped).jpg){kind=icon}
.jpg){kind=small}
Los testudinos se subdividen en tres subórdenes, uno de ellos extintos:[1]
Suborden Cryptodira
Suborden Pleurodira
Suborden Proganochelydia† (P)
Las tortugas se describen con frecuencia en la cultura popular como criaturas tolerantes, pacientes y sabias. Debido a su larga vida, movimientos lentos y una apariencia arrugada, son un emblema de la longevidad y la serenidad en muchas culturas alrededor del mundo. Además tienen un papel importante en las mitologías del mundo, y a menudo debido a su longevidad están implicadas en mitos de la creación o se utilizan como símbolos de la biología marina y el ecologismo.
Una de las más famosas fábulas de Esopo es la tortuga y la liebre, en la cual el autor hace énfasis en la perseverancia de la tortuga para ganarle a la liebre y darle una lección. Los romanos nombraron tortuga a una formación defensiva imitando su caparazón. En dicha formación, los escudos cubrían por encima de los soldados. Por extensión, una máquina medieval fue denominada tortuga.
En China el carácter tradicional chino que simboliza la tortuga (龜) muestra una cabeza como la de una serpiente en la parte superior, a la mitad izquierda muestra las patas, a la mitad derecha la cáscara y en la parte inferior la cola. Según el "Libro de ceremonias", el rinoceronte, el fénix, la tortuga y el dragón son las cuatro entidades que posee el espíritu. Los caparazones de tortuga eran utilizados por los antiguos chinos en la dinastía Shang para la adivinación, y algunos chinos son de la opinión que su escritura fue tomada de las señales en la parte posterior de la tortuga.
Una tortuga se pone a menudo en la base de monumentos funerarios de China. La leyenda sostiene que las columnas de madera del templo del cielo en Beijing fueron construidas en los caparazones de tortugas vivas, ya que pensaban que estos animales eran capaces de vivir por más de 3000 años sin comida ni agua y están adornados con un poder mágico que impide que la madera entre en descomposición.
Según las creencias tradicionales japonesas, sobre una tortuga está el paraíso para los inmortales y simboliza la longevidad, buena suerte y el apoyo. También es el símbolo de Kumpira, el Dios del pueblo marinero y en el arte japonés se basan en la forma casi hexagonal del caparazón de una tortuga a veces con pequeños hexágonos dentro de ellas para muchos de sus diseños tradicionales.
En la mitología hindú, se cree que el mundo descansa sobre las espaldas de cuatro elefantes que están parados en el caparazón de una tortuga. En el hinduismo Akupara es la tortuga que lleva el mundo sobre su espalda, defendiendo la tierra del mar. El templo de Sri Kurmam en Andhra Pradesh, India, se dedica Kurma la tortuga gigante. Kurmavatara es también Kasyapa, la estrella del norte, el primer ser viviente, padre de Vishnu el protector. El plastrón simboliza el mundo terrenal y el caparazón del mundo celestial.
La tortuga del mundo lleva la tierra sobre su espalda en mitos de Norteamérica. En la tradición Cheyenne, el espíritu del gran creador Maheo amasa algo de fango que toma desde el pico hasta que se expande tanto que sólo vieja abuela tortuga puede apoyarlo en la espalda. En la Tradición Mohawk, el temblor o sacudida de la tierra es concebida como una señal de que la tortuga del mundo se extiende bajo el gran peso que lleva y los indios de Norteamérica utilizan peines de caparazón de tortuga para indicar el margen entre la vida y la muerte. Según sus creencias, el árbol cósmico emerge de la columna vertebral de la tortuga.
Y en la Polinesia la tortuga personificada en las marcas de tatuaje de guerra era una costumbre entre guerreros donde la tortuga es la sombra de los dioses y el Señor de los océanos.
Dibujos del Diccionario Enciclopédico Brockhaus y Efron
.jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_(Varanus_griseus).png){kind=small}
.jpg){kind=small}
_(Crocodylus_moreletii).jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
|número-autores= (ayuda) Las tortugas o quelonios (Testudines) forman un orden de reptiles (Sauropsida) caracterizados por tener un tronco ancho y corto, y un caparazón que protege los órganos internos de su cuerpo.
See artikkel on ühest roomajate seltsist; perekonna Testudo kohta vaata artiklit kilpkonn (perekond). Kilpkonnalised (Testudines) on keelikloomade hõimkonda roomajate klassi kuuluvate loomade selts.
Kilpkonnad põlvnevad permi ajastu kotülosaurustest ja saavutasid õitsengu keskaegkonnas.
Kilpkonnad võivad elada maismaal, magedas vees või meres, kuid kõik liigid munevad maale.
Nende jässakat ja laia keha kaitseb nii selja kui kõhu poolt luuline kilprüü. Selle põhjal eristataksegi kilpkonnaliste seltsi teistest loomarühmadest. Seljakilpi nimetatakse karapaksiks ja kõhukilpi nimetatakse plastroniks. Seljakilp on selgroo ja roietega kokku kasvanud. Ohu korral tõmbab kilpkonn oma jalad ja pea kilbi alla, ehkki osal liikidel on kilp vähenenud, nii et kilpkonn ei mahu täielikult kilbi alla. Kilpkonnad liiguvad aeglaselt, sest kilp on raske ja kohmakas. Vee-eluliste kilpkonnade rüü on tunduvalt õhem, kergem ja lamedam. Nende jäsemed on arenenud loibadeks.
Suurimad kilpkonnad (kaal kuni 450 kg) on merikilpkonnaliste alamseltsis. Enamik kilpkonni kasvab mõnekümne sentimeetri suuruseks. Suurimad maismaakilpkonnad on kooldkaelaliste alamseltsi (Cryptodira) kuuluvad Galápagose saartel elavad elevantkilpkonnad. Samasse sugukonda kuulub kõige väiksem, Madagaskaril elav ämblikkilpkonn, kelle pikkus ei ületa 10 cm. Meil on rohkem tuntud stepikilpkonn, keda paljud ka kodus lemmikloomana peavad. Alamseltsi pöördkaelalised (Pleurodira) kuuluvad loomad saavad erinevalt eelmistest liigutada oma pead rohkem külgedele kui ülespoole.
Kilpkonnade aju on väga nõrgalt arenenud ja moodustab vähem kui 1 promilli tema massist. Seljaaju on seevastu jäme ja raske. Silmad on tavaliselt hästi arenenud, pupill on ümmargune, peale kahe liikuva silmalau esineb veel pilkekile. Maitsmine, haistmine ja kompimine on samuti teravad. Näiteks oma kilprüü puudutamist tunneb loom otsekohe. Seevastu kuulmine on kilpkonnadel vilets. Maismaavormidel on trummikile paks, aga merevormidel on kuulmekäik kaetud tugevasti paksenenud nahaga. [1]
Kilpkonnade värvus vastab ümbruskonna omale, ent mõned mageveevormid on eredalt värvunud. Terraariumis võib selliseid loomi imetleda, aga looduslikus keskkonnas kireva taimestiku ja veesillerduse keskel on teda raske märgata. [1]
Kilpkonnad on iidsetest aegadest olnud aegluse sümboliks, kuid see käib üksnes maismaakilpkonnade kohta. Mageveekilpkonnad liiguvad kiiresti ja osavalt nii vees kui ka kuival. Merekilpkonnad on kuival maal kohmakad, kuid vees liiguvad hämmastava graatsiaga. [1]
Kilpkonnade sigimisperioodil korjatakse nende mune, mis on söödavad ja millest saab õli. Mõne liigi kilprüüd kasutatakse kilpkonnaluust pudukaupade valmistamiseks, kuid viimasel ajal on nende tootmine vähenenud, sest nad on võrreldes plasttoodetega ebakvaliteetsed. [1]
Kilpkonni eristatakse 26 sugukonda, kellest tänapäevani on elanud üksnes 12. Kilpkonnaliike on tänapäeval umbes 210.
Teadaolevatest fossiilsetest kilpkonnaperekondadest suurim on umbes 5 m pikkune Miolania.
Kilpkonnad jagatakse viide tänapäevasesse alamseltsi: kooldkaelalised, merikilpkonnalised, pehmenahalised, pöördkaelalised ja puudukilbilised. [1]
Kilpkonnalised (Testudines) on keelikloomade hõimkonda roomajate klassi kuuluvate loomade selts.
Kilpkonnad põlvnevad permi ajastu kotülosaurustest ja saavutasid õitsengu keskaegkonnas.
Kilpkonnad võivad elada maismaal, magedas vees või meres, kuid kõik liigid munevad maale.
Nende jässakat ja laia keha kaitseb nii selja kui kõhu poolt luuline kilprüü. Selle põhjal eristataksegi kilpkonnaliste seltsi teistest loomarühmadest. Seljakilpi nimetatakse karapaksiks ja kõhukilpi nimetatakse plastroniks. Seljakilp on selgroo ja roietega kokku kasvanud. Ohu korral tõmbab kilpkonn oma jalad ja pea kilbi alla, ehkki osal liikidel on kilp vähenenud, nii et kilpkonn ei mahu täielikult kilbi alla. Kilpkonnad liiguvad aeglaselt, sest kilp on raske ja kohmakas. Vee-eluliste kilpkonnade rüü on tunduvalt õhem, kergem ja lamedam. Nende jäsemed on arenenud loibadeks.
Suurimad kilpkonnad (kaal kuni 450 kg) on merikilpkonnaliste alamseltsis. Enamik kilpkonni kasvab mõnekümne sentimeetri suuruseks. Suurimad maismaakilpkonnad on kooldkaelaliste alamseltsi (Cryptodira) kuuluvad Galápagose saartel elavad elevantkilpkonnad. Samasse sugukonda kuulub kõige väiksem, Madagaskaril elav ämblikkilpkonn, kelle pikkus ei ületa 10 cm. Meil on rohkem tuntud stepikilpkonn, keda paljud ka kodus lemmikloomana peavad. Alamseltsi pöördkaelalised (Pleurodira) kuuluvad loomad saavad erinevalt eelmistest liigutada oma pead rohkem külgedele kui ülespoole.
Kilpkonnade aju on väga nõrgalt arenenud ja moodustab vähem kui 1 promilli tema massist. Seljaaju on seevastu jäme ja raske. Silmad on tavaliselt hästi arenenud, pupill on ümmargune, peale kahe liikuva silmalau esineb veel pilkekile. Maitsmine, haistmine ja kompimine on samuti teravad. Näiteks oma kilprüü puudutamist tunneb loom otsekohe. Seevastu kuulmine on kilpkonnadel vilets. Maismaavormidel on trummikile paks, aga merevormidel on kuulmekäik kaetud tugevasti paksenenud nahaga.
Kilpkonnade värvus vastab ümbruskonna omale, ent mõned mageveevormid on eredalt värvunud. Terraariumis võib selliseid loomi imetleda, aga looduslikus keskkonnas kireva taimestiku ja veesillerduse keskel on teda raske märgata.
Kilpkonnad on iidsetest aegadest olnud aegluse sümboliks, kuid see käib üksnes maismaakilpkonnade kohta. Mageveekilpkonnad liiguvad kiiresti ja osavalt nii vees kui ka kuival. Merekilpkonnad on kuival maal kohmakad, kuid vees liiguvad hämmastava graatsiaga.
Kilpkonnade sigimisperioodil korjatakse nende mune, mis on söödavad ja millest saab õli. Mõne liigi kilprüüd kasutatakse kilpkonnaluust pudukaupade valmistamiseks, kuid viimasel ajal on nende tootmine vähenenud, sest nad on võrreldes plasttoodetega ebakvaliteetsed.
Dortokak narrasti ordena bat dira, saihetsetatik garatutako hezur edo kartilagozko oskol bat dutenak babes ezkutu gisa.
Testudines ordenak espezie biziak eta galduak batzen ditu. Ezagutzen diren dortoka zaharrenak duela 214 milioi urte agertu ziren[1]. Horregatik, narrasti zaharrenetakoen artean daude, sugandilak eta sugeak baino antzinagokoak. Egun 300 espezie inguru bizi dira, horietako batzuk galtzeko arrisku larrian.
Beste narrasti asko bezala, dortokak ektotermoak dira, hau da, dortokek barne tenperatura ingurukoaren arabera erregulatzen dute. Hala ere, badira espezie batzuk, larruzko dortoka esaterako, ingurua baino tenperatura handiagoa dutenak beren maila metaboliko handia dela-eta.
Beste amniota batzuk bezala (narrastiak, dinosauroak, hegaztiak) airea arnasten dute. Ez dute ur azpian erruten, nahiz eta uretan edo ur ugari dagoen inguruetan bizi. Dortoka handienak urtarrak dira baina badira lurreko espezie ugari ere.
Dortoken eskeletoaren ezaugarririk garrantzitsuena honakoa da: hauen bizkarrezurraren parte handi bat oskolaren bizkarraldeko aldera itsatsita izatea. Euren oskola nahiko bereizgarria da, euren organorik garrantzitsuenak babesteko erabiltzen baitute, eta espezie askok bertan ezkuta ditzakete euren burua, hankak eta buztana[2]. Oskolaren eta eskoletoaren loturaren ondorioz, kaxa-torazikoaren bidezko arnasketa ezinezkoa da, eta, beraz, beste era batera egiten da. Izan ere abdomeneko giharre berezien kontrakzio bidez egiten da.
Dortoken ahoa ere bereizgarria da: hortzik ez duten arren, euren masailezurra estaltzen duen moko korneoa dute, hegaztiek dutenaren antzekoa. Beraz, hortzik ez izateak ez du esan nahi elikatzeko arazorik izango dutenik, euren mokoa hain gogorra izanik nahi duten guztia txiki baitezakete.
Narrasti guztiak bezala, dortokak animalia endotermikoak dira, eta honek esan nahi du euren aktibitate metabolikoa kanpoko edo inguruneko tenperaturaren arabera moldatzen dutela. Dortokek euren azala aldatzen dute, baina, muskerrek eta sugeek ez bezala, nahiko motel egiten dute. Horretaz gain, oskoleko ezkatak ere aldatzen dituzte, eta hau indibidualki eta, itxuraz, ordena jakinik gabe.
Gainerako narrastien zein hegaztien arrautzak bezala, dortoken arrautzak ere mintz batek babesten ditu, albumenez eta kutikulaz egindako hiru azalez osatua. Dortoken arrautzek bereizketa mintz pare bat ditu: albuminazko azal lodi bat eta oskol kareduna. Arrautzak lurrean jartzen dituzte eta baldintza naturaletan inkubatzen dira, tenperatura, hezetasun eta egoera klimatologikoaren menpe. Faktore hauek ezinbestekoak dira enbrioia ondo osatu dadin eta bizirik iraun dezan, arrautzaren garapenaren prozesu osoan zehar. Arrautzaren gorringoa edo animalia poloa eta polo begetala banaturik daude eta arrautz honen kasuan, soilik banatzen da hiru geruza anbrionarioak sortzeko.
Dortoken garapena intseminazioa baino lehen hasten da, eta disko-formako bereizketa zelular bat jasaten du, blastodermo bat sortuz. Blastodermo honek bidea irekitzen dio hiru geruza germinalen garapenari, ondoren enbrioiaren sorpena bideratuko dutenak. Garapen biologiaren teknika aurreratuei esker edozein geruza germinalen jarraipen mapa zelularrak lor daitezke. Hauetan, ehun zelular bat jarrai daiteke edozein geruza germinalean eta hura osatzen duten zelulen osaketaren arabera, zehaztu daiteke zein ehun eratuko den. Dortoketan hurrengoak ditugu:
Dortoken taldeko organismoen oinarrizko ezaugarria orno torazikoen garapen luzatua da, oskola sortzen duena. Garapen hau organismoa enbrioia denetik hasten da, eta hori dela eta, enbrioiaren beraren garapena oinarrizkoa da arrautzetik ateratako organismoaren gorputz-garapenerako. Dortoken enbrioiek kaltzio asko jasotzen dute, osifikazioan erabili ohi dena, eta arrautzaren azalaren barneko zatian topatzen dena. Honek geruza eskeletikoen garapen handia izaten laguntzen die, oso garrantzitsua dena, izan ere, dortokak hezur-egituraz estalita daude gehienbat. Enbrioiek, bere metabolismoadela eta, arnasketa-gasak botatzen dituzte. Hauek, hedatze prozesu baten bidez poroetatik arrautzaren oskolera zabaltzen dira arrautzaren mintzetako zuntzen arteko tarteetatik. Hau ezinbestekoa da enbrioiaren arrautz barruko garapenerako, gas hauek arrautz barruan pilatuz gero, mintzak puska ditzaketelako enbrioia guztiz garatu aurretik, enbrioiaren heriotza eraginez. Enbrioien metabolismoa tenperaturaren eta hezetasunaren araberakoa da, organismo ektotermiko gehienetan bezala. Familia honetako espezieetan ez dago tenperatura jakin bat enbrioiaren garapenerako, ikerketa berrietan planteatu da ordea, tenperatura oinarrizko elementua dela enbrioiaren sexua determinatzeko. Bide honetatik, tenperaturaren arabera, ar eta emeen arteko tasa desberdinak gertatzen dira. Modu berean, tenperatura tarte egokitik kanpo garatzen den enbrioiak anomaliak jasan ditzake bere garapenean, baita heriotza ere.
Oskola bi zatitan banatzen da:
Dortoken oskolaren egitura, forma eta kolorea desberdina da batetik bestera. Barne aldeko hezur-plaka lodiek osatzen dituzte, dermisaren osifikazioak, ornoetara eta sahiets-hezurretara lotzen direnak. Trionychidae familiako dortokak salbuespen bat dira, izan ere, oskola osatzen duten plakak txikiak eta kartilaginosoak baitira (kaltzioan aberatsak). Hezur-plaka hauetan hurrengo estalkietako bat zabaltzen da:
Larruazaleko estaldura duten dortokak oskol biguneko dortokak dira (Trionychidae familiakoak) eta txerri sudurreko dortoka (Carettochelys insculpata). Itsas dortoka lauteak ere (Dermochelys coriacea) lurrazaleko estalkia du, baina hainbat hezur-laminarekin indartua da. Gainerako dortokek ezkutu keratinosoz osatutako estalkia dute, hezur-plakaz osatua. Plaka hauek ez dira kantitatean, kokapenean ezta tamainan bat etortzen gainerako ezkutuekin, oskol mota honi sendotasuna eta zurruntasuna ematen diotenak.
Dortoken metabolismoa oso motela da, eta espezie urtarren kasuan, oso denbora luzea egon daitezke arnasarik hartu gabe. Euren hibernazioari dagokionez, esan daiteke espezie-mota hauek guztiek aldizka hibernatzen dutela.
Hauen elikadurari dagokionez, espezie lurtar batzuk belarjaleak dira, eta beste batzuk aldiz, orojaleak. Azken hauek zizareak, bareak eta barraskiloak jaten dituzte. Bestalde, espezie urtarrak koralez, algez, eta moluskuez elikatzen dira.
Dortoken ugalketa obiparoa da eta inkubazioa eurek lurrean sortzen dituzten habietan egiten da. Beste animalia askok baino askoz bizi-luzera luzeagoa dute. Dakigunez, bizialdi luzeena izan duen dortoka Harriet dortoka izan zen, 175 urte bizi izan zena (1830. urtean jaio eta 2006ko ekainaren 25ean hil zen).
Habitatari dagokionez, dortokak uretan zein lehorrean topa daitezke. Espezie urtarren artean, ur gezatakoak eta itsastarrak topa daitezke. Normalean egoten diren lekuei dagokienez, badaude, alde batetik, euren bizitzaren denbora luzea uretan pasatzen dutenak, eta, bestetik, uretik kanpo pasatzen dutenak. Espezie lurtarrek hatzamarrak dituzte, eta uretakoek aldiz, euren gorputz-adarrak hegal bihurtuta dituzte, edo azal batez lotutako hatzamarrekin.
Dortokekin erlazionatutako lehen organismoa Eunotosaurus-a da, oso saihets-hezur zabalak zituena. Lehenago, Pappochelys-a agertu zen, gaur egungo dortoken saihets-hezurren antzekoak zituena.
Dortokatzat jo daitekeen espezierik zaharrena Odontochelys izenekoa da, duela 220 mila urte Asian bizi izan zena. Honegatik esan daiteke dortoka narrastirik zaharrenetako bat dela, muskerrak eta sugeak baino askoz zaharragoa. Dortoka mota hau urtarra zen eta gaur egungo dortoken saihets-hezurren antzekoak zituen, baina askoz oskol primitiboagoa zuen. Jarraian Proganochelys-a agertu zen, Eurasian duela 210 milioi urte bizi izan zena. Hau ere dortoka primitiboa zen, zeren eta gaur egungo dortokek duten oskolaren antzekoa zuen arren, oraindik hortzak zituen, eta ezin zituen burua, buztana ezta hankak ere oskolaren barruan sartu; baina, hala eta guztiz ere, hauek arantzez babestuta zeuden.
Dirudienez, dortoken jatorria ingurune lehorrean dago, baina euren agerpenetik 100 milioi urte pasa eta gero, batzuk ur-espezie bihurtu ziren, eta, 50 milioi urte geroago, itsas-espezieak agertu ziren. Beraz, esan daiteke itsas-dortoken eboluzioak 80 milioi urte iraun zituela. Izan dituzten aldaketa ugariengatik, nahiko zaila izan da betidanik dortoka-taldeak zehaztea; izan ere banaketa bat baino gehiago baitzegoen.
Etxekotzeari buruz, esan daiteke animalia hauek beti izan direla animalia basatiak, gizakiekiko inolako loturarik izan ez dutenak (bizirauteko laguntzari erreparatuz). Hala eta guztiz ere, denbora igaro ahala, dortokak etxeko animaliatzat hartzen hasi dira, eta gaur egun, ez da arraroa etxean dortoka bat duen jendea topatzea. Honek ez du esan nahi dortoken izaera aldatu denik, hauek basatiak izaten jarraitzen baitute, baina, dortoka bat jaiotzen denetik etxe baten barruan izanez gero, honek bere jarrera moldatuko du, besterik ezean[3].
Dortoka mota aipagarrienetako batzuk hurrengoak dira[4]:
Itsas dortoka: quelonidoen familiakoa da, 2m inguruko luzera du eta 100-150kg pisatu ohi ditu eta haragijalea da.
Dortoka berdea: itsasoan bizi da, 1,5m luze izan daiteke eta 200kg pisatu. Berdea da jarraitzen duen elikadura dela eta, algez osatua.
Laute dortoka: dortoka motarik handiena da, 2m luze izan ditzake eta 600kg. Aurkitu den arrik pisutsuena 916kg-ra heldu zen.
Dortoka zuria: Dermatemydidae familiakoa da. Tabaskoko estatuko ikurra da, 65cm izan ditzake bere oskolak. Horrela, bere haragia jateko bilatu izan dira denbora luzean. Hauen skola grisa da.
Dortoka mediterranearra: eremu menditsuetan eta landarerian topa daitezke. Espanian Kantalunian eta Balear Irletan soilik topa daitezke askatasunean. 20cm inguruko luzera dute.
Dortoka labainkorra: espezie komunenetarikoa, eta hainbat subespezie ditu. Orokorrean ur geza dagoen edozein eremutan bizi daitezke (lakuak, zingirak, ibaiak…), ur gazia ere jasan dezakete puntu jakin bateraino.
Dortoka ausikilaria: dortoka muskerra izenaz ere ezaguna da. Ur ugari dagoen eremuetan bizi ohi da. 40-50cm inguruko luzera du. Gauez elikatzen da eta haragijalea da.
Dortoka errusiarra: dortoka honetan aipagarria da oskolaren kolorea. Orban beltz edo marroietatik kanpora eredu bat jarraitzen dute koloreek, normalean kanela koloretik, oliba-berdera pasatzen da.
Dortoka ezkutua: aipagarria da ez dituelako hankak eta burua oskol barruan sartzen orokorrean dortokek egiten duten moduan, hauek gorputzaren albo batera mugitzen dituzte.
Lora Dortoka: itsas-dortoken artean txikiena da. 100kg pisa ditzake eta 91,44cm luze izan daiteke gehienez.
Kultura popularrean dortokak askotan definitzen dira izaki jasanbera, egonarridun eta jakintsu gisa. Hauen bizitza luzea, mugimendu motelak eta itxura zimurtua direla eta, bizitza luzearen eta baretasunaren ikur bihurtu dira munduko hainbat kulturatan. Gainera, munduko mitologietan garrantzi handia du eta askotan, beren bizitza-luzera dela eta, sorkuntzaren mitoekin lotzen dira edo itsas-biologiaren zein ekologismoaren ikurtzat hartzen dira.
Esoporen alegia esagunenetariko bat Dortoka eta Erbia da. Honetan, erbiari irabazteko dortokaren pazientzia nabarmentzen da.
Erromatarrek dortoka izendatu zuten gerra formazio bat, hauen oskola emulatzen zuena. Osaketa honetan, ezkutuek soldaduak gainetik babesten zituen. Bide honetatik, Erdi Aroko makina bat ere dortoka izendatu zuten.
Txinan, dortokaren izaera tradizionalean (龜) suge baten burua erakusten du,erdiko ezkerreko paretan hankak agertzen dira, eskuman oskola eta behean buztana. “Zeremonien Liburuaren” arabera, errinozeroa, fenixa, dortoka eta dragoia espirituaren lau entitateak dira. Dortoken oskolak Shang dinastian erabiltzen zituzten txinatarrek igartzapenerako, eta txinatar batzuk uste dute bere idazkera dortoken atzeko zatian dauden seinaleetatik hartu zela. Dortokak askotan jartzen dira hilobi-monumentuetan Txinan. Kondairak esaten du zeruko tenpluko egurrezko zutabeak, Beijingen, bizirik zeuden dortoken oskolez egin zirela, izan ere, uste zen animalia hauek 3000 urte baino gehiago bizitzeko gai zirela uste omen zuten, janaririk ezta urik gabe eta botere magikoa omen zuten egurra ez usteltzeko.
Japoniar sinesmen tradizionalen arabera, dortokek bizi-luzaera infinitioa, paradisua eta zorte handia irudikatzen dute; eta, horretaz gain, Kumpira irudikatzen zuen, itsas herriaren Jainkoa. Gainera, Japoniako artea dortokaren oskolaren hexagono forman oinarrituta dago, eta, ondorioz, honegatik bertako arropa tradizional askotan hexagono irudiak aurkitzen dira.
Indiako mitologian uste da mundua dortoka baten oskolaren gain datzala, zehatzago esateko, dortokaren gainean dauden lau elefanteren gainean. Gauza bera gertatzen da Indiako Akupara sinesmenean, ezberdintasun batekin; honetan ez dagoela elefanterik dortokaren oskol gainean. Bertako beste kultura askotan ere goraipatzen da dortokaren irudia, leku bakoitzean era batean, baina beti komunean izanda dortoka dela bai itsasoa bai lurra bai zerua babesten duena.
Beste alde batetik, Ipar Amerikako mitoetan ere dortoka animalia sakratua da, zentzu batean zein bestean munduaren jabe delako, Cheyenne tradizioan eta Mohawk tradizioan, adibidez.
Polinesian ere garrantzia handia dauka dortokak. Hura errepresentatzen zuten markak gorputzean izatea ondo ikusita zegoen, eta gerra sinbologiari lotua zegoen, itxuraz. Izan ere, dortokak jainkoen itzalarekin baita ozeanoen Jaunarekin ere lotuta zeudela uste zuten.
Subordena Paracryptodira †
Subordena Cryptodira
Subordena Pleurodira
Dortokak narrasti ordena bat dira, saihetsetatik garatutako hezur edo kartilagozko oskol bat dutenak babes ezkutu gisa.
Testudines ordenak espezie biziak eta galduak batzen ditu. Ezagutzen diren dortoka zaharrenak duela 214 milioi urte agertu ziren. Horregatik, narrasti zaharrenetakoen artean daude, sugandilak eta sugeak baino antzinagokoak. Egun 300 espezie inguru bizi dira, horietako batzuk galtzeko arrisku larrian.
Beste narrasti asko bezala, dortokak ektotermoak dira, hau da, dortokek barne tenperatura ingurukoaren arabera erregulatzen dute. Hala ere, badira espezie batzuk, larruzko dortoka esaterako, ingurua baino tenperatura handiagoa dutenak beren maila metaboliko handia dela-eta.
Beste amniota batzuk bezala (narrastiak, dinosauroak, hegaztiak) airea arnasten dute. Ez dute ur azpian erruten, nahiz eta uretan edo ur ugari dagoen inguruetan bizi. Dortoka handienak urtarrak dira baina badira lurreko espezie ugari ere.
Testudines
Les Tortues (Testudines) ou Chéloniens forment un ordre de reptiles dont les caractéristiques sont un crâne sans fosses temporales et la présence d'une carapace. Il existe actuellement (décembre 2019) 343 espèces recensées possédant des caractéristiques diverses, mais toutes se distinguent des autres reptiles par une carapace qui est constituée d'un plastron au niveau du ventre et d'une dossière sur le dessus, reliés par deux ponts sur les côtés du corps. On les sépare traditionnellement en trois groupes : les tortues terrestres (environ 70 espèces), les tortues aquatiques, ou tortues dulçaquicoles (environ 260 espèces), et les tortues marines (7 espèces).
Les tortues sont ovipares et les pontes ont lieu tous les 10 et 12 mois. Les jeunes grandissent vite, puis leur développement se ralentit. L'alimentation des tortues peut se composer de viande ou de végétaux selon les espèces.
Les 86 genres de tortues sont divisées en 14 familles. Elles se répartissent sur une bonne partie du globe et peuvent vivre dans des habitats très divers. Quarante-deux pour cent de ces espèces sont menacées de disparition, que ce soit en raison de la destruction de leurs habitats ou d'une prédation trop importante. Dans les deux cas, l'influence des êtres humains est très importante, malgré les actions de protection mises en œuvre.
Le squelette des tortues est composé d'os et de cartilages[1]. On le divise généralement en trois parties : le crâne, le squelette axial et le squelette appendiculaire[1].
Les tortues possèdent un crâne anapsides , c'est-à-dire qu'il n'y a pas de fosse temporale au niveau du crâne[2]. Pour toutes les tortues, l'os carré est concave. L'os squamosal est limité à la moitié de la joue[3]. L'os quadratojugal et l'os carré sont relativement grands[3]. L'os postpariétal est absent, de sorte que la fosse temporale est encadrée seulement par les os pariétaux et les os supratemporaux pour la plupart des tortues primitives Proganochelys[3]. L'os postfrontal est absent, ce qui a pour conséquence une surface de contact importante entre l'os préfrontal et l'os postorbitaire d'une part, et entre l'os frontal et l'os postorbitaire[3] d'autre part.
La mâchoire n'a pas de dents, mais est couverte d'une surface cornée tranchante : les tortues sont donc munies d'un bec. La colonne vertébrale est composée de sept vertèbres cervicales mobiles (et d'une huitième fusionnée à la carapace) et de dix vertèbres thoraciques[1].
Les tortues possèdent une ceinture scapulaire encerclée par les côtes[4]. Cette importante modification anatomique peut être suivie au cours des premiers stades de l'ontogénèse[5]. Les articulations sont composées de parties cartilagineuses[4]. Chez les tortues marines, les pattes sont remplacées par des nageoires.
Les tortues ont une queue généralement de taille réduite[6].
La caractéristique principale des tortues est d'être des reptiles munis d'une carapace. Celle-ci est composée d'un fond plat, le plastron, et d'une dossière convexe, la coquille[7]. Ces deux parties sont réunies latéralement par deux ponts osseux et il reste donc une ouverture à l'avant pour laisser passer la tête et les pattes antérieures et une ouverture à l'arrière d'où sortent les pattes postérieures et la queue. La carapace est constituée de plaques osseuses soudées au squelette de l'animal et est recouverte d'écailles en kératine sur sa face externe[8].
Chez les tortues terrestres, la carapace est particulièrement massive et peut représenter deux tiers du poids total de l'animal[4]. Elle sert à la fois de bouclier, à maintenir une partie de la chaleur interne de l'animal et à stocker le calcium[9].
L'organisation des organes des tortues correspond de manière générale à celle des vertébrés[10]. Quelques différences sont néanmoins à souligner : elles n'ont pas d'oreilles externes (les oreilles internes sont situées derrière les yeux), pas de dents (remplacées par un bec) et ont un cloaque[10]. Le cœur des tortues possède trois cavités (deux oreillettes et un ventricule), il est plutôt plat, large et sa pointe est arrondie[10],[11]. L'appareil respiratoire de la tortue est l'un des plus évolués parmi les reptiles[11] : la tortue possède en effet une glotte, un larynx, un pharynx et une trachée (composée d'anneaux cartilagineux)[11]. Elle possède deux poumons avec de nombreux replis et situés sous la dossière, ce qui explique pourquoi une tortue sur le dos peut mourir d'étouffement[11]. La tortue n'a pas de diaphragme, la respiration est réalisée grâce aux mouvements de l'ensemble des muscles du corps. Le système digestif est assez classique avec un foie volumineux[11]. Comme les autres reptiles, les tortues sont recouvertes d'écailles. Les yeux sont protégés par trois paupières[12].
Les différences entre les tortues adultes mâles et femelles ne sont pas toujours bien marquées. Par exemple, pour les tortues marines, le sexage génétique ou la dissection sont nécessaires pour déterminer le sexe.
Chez les tortues de petite taille, les femelles sont généralement plus grandes que les mâles[13]. Chez les tortues de grande taille, au contraire, les mâles sont généralement plus grands[13]. Le plastron des mâles est souvent plus concave que celui des femelles, plutôt plat[13]. Le cloaque est plus proche du bout de la queue chez les mâles, queue par ailleurs plus grande et plus forte[13].
Certains caractères plus particuliers différencient mâles et femelles chez certaines espèces. Chez la Cistude par exemple, les mâles ont les yeux rouges et les femelles ont les yeux jaunes[14]. Chez l'Émyde peinte de Bornéo, la femelle a une tête brune alors que la tête du mâle est colorée[15]. Chez les tortues aquatiques, les mâles ont des griffes développées qui favorisent l'accrochage de la femelle lors de l'accouplement.
L'espérance de vie des tortues varie suivant les espèces. En moyenne, les tortues terrestres vivent une cinquantaine d'années[16]. La majorité des tortues dépassant l'âge de cent ans sont des tortues géantes des Seychelles ou des Galápagos[16]. Différents records de longévité ont été enregistrés, notamment celui de Harriet, une tortue géante des îles Galápagos ayant vécu environ 175 ans[17], ou encore celui d'Adwaita, une tortue géante des Seychelles qui serait morte avec un âge supérieur à 250 ans[18].
Ces tortues géantes peuvent mesurer jusqu'à 130 cm de long pour un poids de 300 kg[19]. La plus grande des espèces de tortues vivantes reste cependant la tortue luth, car elle peut mesurer jusqu'à 2 m de long pour un poids record observé de 950 kg[20],[21]. Les plus grandes tortues éteintes retrouvées sont les Archelons, des tortues marines de la fin du Crétacé dont on sait qu'elles pouvaient mesurer jusqu'à 460 cm de longueur[22].
Il existe plusieurs cas de tortues possédant deux têtes visibles. Un exemple notable est « Janus », nommée ainsi d'après Janus le dieu aux deux visages de la mythologie romaine, une tortue mâle née en couveuse le 3 septembre 1997 au Muséum d'histoire naturelle de Genève[23]. Des cas de tortues à deux têtes apparaissent notamment dans les élevages intensifs de tortues[24].
Les tortues ayant les sens les plus développés sont les tortues aquatiques, étant donné que la plupart d'entre elles sont des chasseuses[10]. Les tortues n'ont pas une grande acuité visuelle. Elles captent principalement un spectre de couleur allant de l'orange au rouge, ce qui explique leur attirance pour les fruits ayant ces couleurs[10]. Elles détectent plus les mouvements que les formes, à l'instar des autres reptiles[10]. Ainsi, elles peuvent détecter les mouvements à travers les vibrations de l'eau autour d'elles ou du sol par exemple[13]. Elles savent également, dans certains cas, localiser les zones de chaleur avec une certaine acuité[13]. Elles réagissent aussi, en général, au bruit, ce qui laisse penser que leur ouïe est plutôt fine[10]. Néanmoins, leur odorat semble peu développé[10].
Certaines tortues, les tortues marines notamment, possèdent un sens de l'orientation poussé, ce qui serait peut-être dû à la présence de magnétite dans leurs cellules qui les rendraient sensible au champ magnétique terrestre[13].
Les tortues sont des animaux à sang froid qui s'exposent au soleil pour augmenter leur température interne[11]. Elles passent la moitié de leur temps dans une attitude immobile que l'on qualifie de sommeil[25]. Elles semblent bénéficier, contrairement à la plupart des reptiles, d'un sommeil paradoxal avec des mouvements oculaires rapides et une suppression du tonus musculaire du cou[26].
Pendant l'hiver, certaines tortues terrestres hibernent pour survivre au froid. Pour cela, elles s'enterrent et se retirent dans leur carapace. Leur métabolisme est ralenti durant cette phase d'adaptation afin de consommer moins d'énergie. L'entrée en hibernation est progressive, la tortue s'alimentant de moins en moins, jusqu'à arrêter complètement pour vider complètement son tube digestif, puis elle s'enterre et entre réellement en hibernation[27].
À l'état sauvage, les tortues terrestres passent une grande partie de leur temps à chercher leur nourriture. Leur alimentation majoritairement herbivore dépend de leur habitat et est très variée : végétaux, insectes, charognes[28], etc. Cette alimentation est pauvre en protéines et en matières grasses, mais riche en minéraux[29]. C'est l'association de ces minéraux et des rayons ultraviolets B du soleil qui permet la formation de leur carapace[29]. Lors de leur période d'activité, elles s'alimentent tous les jours pendant plusieurs repas courts[29]. Leur transit a une durée qui varie selon la température extérieure, la teneur en fibres et en eau de l'alimentation et la fréquence des repas[29]. Cette durée oscille entre 3 et 28 jours[29]. En captivité, les tortues sont nourries avec des aliments se rapprochant au plus près de leur alimentation sauvage[29].
Comme les tortues terrestres, les tortues aquatiques occupent une grande partie de leur temps à chercher leur nourriture. Elles peuvent être carnivores, majoritairement herbivores ou omnivores[30]. Les tortues carnivores consomment généralement des charognes, des rongeurs, des poissons, des insectes et des petits reptiles[30]. Celles qui sont majoritairement herbivores consomment surtout des plantes semi-aquatiques, des algues et des fruits[30]. Les tortues omnivores quant à elles consomment aussi bien les éléments faisant partie du régime des tortues carnivores que des éléments faisant partie du régime des tortues dites « herbivores ». Certaines tortues aquatiques sont chasseresses, comme la Tortue alligator ou la Matamata.
Les tortues marines utilisent pour leur alimentation les éléments de la mer. Cette alimentation peut donc être composée d'algues, de poissons, de méduses et d'autres aliments marins suivant les espèces et leur régime alimentaire (plutôt carnivore ou plutôt herbivore)[31]. On remarquera que la Tortue imbriquée est le seul reptile spongivore connu[32].
Les différentes espèces de tortues ont des modes de reproduction et un cycle de vie assez communs. Elles pondent des œufs et les enfouissent. Ces œufs, contrairement à ceux d'autres reptiles comme les crocodiliens ou les lézards, n'ont pas besoin d'être couvés. À leur éclosion, les jeunes sont seuls et sont autonomes.
Les tortues ont un mode de fécondation interne. Le mâle apporte les spermatozoïdes directement dans la zone génitale de la femelle. Toutes les espèces sans exception sont ovipares.
La vitesse de prolifération (reproduction importante en un lieu donné) des tortues dépend des espèces. Avant les accouplements, il y a généralement des combats entre mâles. Les tortues pratiquent différentes parades nuptiales qui varient en fonction des espèces. Les tortues mâles utilisent leurs griffes et leur bec pour s'accrocher aux femelles et obtenir un meilleur accès au cloaque. La pression sur la carapace déforme le corps de la femelle, faisant ressortir davantage son cou d'un côté et le cloaque de l'autre[7].
Contrairement à d'autres reptiles, les tortues ont généralement un pénis et non un hémipénis. Les tortues marines s'accouplent dans l'eau. Les tortues terrestres mâles s'accouplent avec les femelles en grimpant sur leur dos. Les sons émis par les mâles lors de l'accouplement sont très inhabituels. Les femelles restent stoïques et continuent parfois à marcher ou même à manger.
La plupart des tortues femelles creusent un trou pour enterrer leurs œufs. Elles utilisent leurs pattes arrière pour creuser, cependant il existe de rares exceptions (Pseudemydura umbrina par exemple)[5]. Quelques tortues gardent leurs nids comme les Tortues brunes de Birmanie ou les Cinosternes jaunes[5].
Les pontes collectives des tortues marines sont appelées arribada. Elles ont lieu sur les plages pendant les premiers et derniers quartiers du cycle lunaire, en période de mortes-eaux et lorsque le ressac est faible. Les œufs sont généralement pondus sur terre. Il y a néanmoins certaines exceptions comme la Chelodina siebenrocki qui dépose ses œufs dans l'eau. Certaines espèces pondent plusieurs fois par saison et les tortues marines, notamment, peuvent pondre jusqu'à dix fois par an.
Certaines espèces pondent de nombreux œufs en même temps. D'autres, comme les Homopus ou les Pyxis, ne pondent qu'un œuf à la fois. Dans le cas des tortues pondant peu d'œufs, les embryons sont en général plus développés au moment de la ponte que ceux des tortues qui pondent beaucoup, ce qui maximise les chances d'éclosion des œufs.
Les œufs de tortue ont une couleur oscillant entre le blanc et le jaunâtre. Les œufs de tortue pondant beaucoup d'œufs sont en général plus ronds, alors que les œufs de tortue ne pondant que peu d'œufs sont en général plus ovales[33]. Leurs coquilles peuvent être très souples ou très dures suivant les espèces. Elles sont poreuses, ce qui leur permet de capter l'oxygène de l'environnement et d'évacuer de l'eau.
La détermination du sexe correspond à l’événement hormonal qui au cours du développement embryonnaire va physiquement faire d'une tortue un individu mâle ou femelle. Le sexe peut être déterminé par la combinaison chromosomique des gamètes. Néanmoins, chez la plupart des espèces de tortues, il existe un mécanisme supplémentaire ou remplaçant celui-ci :
On sait depuis la fin des années 1960 que, à une période critique de l'incubation, la température influe sur la détermination du sexe des embryons de certaines espèces de reptiles, dont les tortues[34]. Des températures basses favorisent la naissance de mâles, alors que des températures élevées favorisent les femelles. Chez les crocodiles, de nombreux poissons, certains lézards et la plupart des tortues, ces hormones dépendent aussi des températures extérieures[35]. Les températures plus froides entraînent alors plus de mâles et inversement plus de femelles naissent quand l'environnement de la ponte est plus chaud[35]. 2 °C de plus ou de moins suffisent à faire en sorte que tous les individus seront respectivement femelles ou mâle[35].
Une étude scientifique récente (publication 2019) laisse penser que l'embryon de la tortue d'eau douce à carapace molle chinoise (Pelodiscus sinensis) a néanmoins, durant un certain temps, un certain pouvoir de "choix" de sa destinée sexuelle, qu'il exerce en se déplaçant vers une zone un peu plus chaude ou fraîche à l'intérieur de son œuf. Chez cette espèce si tous les embryons peuvent se positionner dans un endroit de l'œuf où la température n’est ni trop chaude ni trop froide (29 °C) pour lui, alors le sex-ratio sera à la naissance à peu près parfait[35]. Si cette hypothèse est confirmée chez d'autres espèces de tortues, ce comportement pourrait contribuer à sauver certaines espèces face au réchauffement climatique, au moins si la température ne monte pas trop, faute de quoi, il finirait par ne rester que des femelles qui ne seraient plus fécondées, ce qui condamnerait l'espèce[35].
Bien que minuscule, l'embryon se montre déjà « capable de détecter de petites différences de température et de s’installer dans la partie de l'œuf lui donnant la meilleure chance de survie »[35]. Cette hypothèse fait débat, car l'embryon n'a pas encore de muscles semblant assez développés pour un contrôle actif de sa position dans l'œuf, et car la mobilité sporadique des embryons est la plus intense après la période connue pour être sensible à la température chez les espèces dont la détermination du sexe varie selon la température. D'autres auteurs estiment donc que les embryons de reptiles sont « généralement incapables » de tels comportements adaptatifs dans l'œuf[36], certaines espèces pouvant cependant présenter un comportement adaptatif[37].
La sensibilité de l'embryon à la température ne s'exprime qu'après la ponte, mais pas tant que l'œuf est dans la femelle[38].
Quelques semaines ou quelques mois après l'enfouissement (suivant l'espèce), les jeunes tortues sortent des œufs. Elles se libèrent rapidement en utilisant un diamant[39]. Les espèces marines cherchent ensuite instinctivement à rejoindre la mer.
Les jeunes tortues ont une apparence différente de celle de leurs parents. Leur carapace est en général plus plate. Les dessins sur celle-ci et sur leur peau sont très différents. Elles consomment plus de viande que les adultes, ce qui leur permet d'avoir l'apport en protéines supérieur nécessaire à leur croissance. Lors de leurs explorations, elles se retournent parfois sur le dos, mais doivent normalement pouvoir se redresser[40].
Une fois que la tortue est devenue adulte, elle continue à se développer tout au long de sa vie. La forme de leur carapace évolue. Pour certaines tortues, celle-ci devient plus bosselée. L'éclat de la couleur des carapaces des tortues les plus vieilles diminue et celles-ci sont généralement abîmées par des marques dues aux attaques des prédateurs.
Il existe 342 espèces de tortues que l'on classe habituellement en trois groupes : les tortues terrestres, les tortues aquatiques et les tortues marines. Beaucoup d'espèces sont menacées d'extinction ou ont déjà localement disparu d'une grande partie de leur aire naturelle de répartition.
Les tortues sont représentées sur tous les continents (sauf l'Antarctique), mais vivent préférentiellement dans les régions tropicales et subtropicales, peu d'espèces terrestres vivent dans les zones tempérées. Elles sont ainsi bien implantées en Afrique, mais également dans la partie sud de l'Asie. En Europe, elles sont surtout présentes dans le sud, à proximité de la Méditerranée. En Amérique du Nord, on rencontre des tortues dans le sud et le centre. En Amérique du Sud elles sont omniprésentes excepté sur la côte ouest. En Océanie, des tortues vivent dans bon nombre de ses îles, à l'exception notamment de la Nouvelle-Zélande et de la vaste zone désertique du centre de l'Australie. Elles sont également absentes de la péninsule arabique.
Les tortues colonisent une grande variété d'habitats différents. On les rencontre dans les océans, les marécages, les savanes, les forêts ou les prairies. Certaines tortues vivent même dans des zones arides, comme la Tortue du désert, ou en montagne, comme la Tortue-boîte du Yunnan qui peut vivre à plus de 1 800 mètres d'altitude[41].
Certaines espèces de tortues couvrent de très grandes zones du globe, tandis que d'autres ne sont présentes que sur des espaces très limités, comme la Tortue-boîte de Pan uniquement présente dans la province du Shanxi en Chine[42] ou la Platémyde radiolée, uniquement présente dans les bassins atlantiques du rio São Francisco au Brésil[43]. Par ailleurs, de nombreuses espèces sont de grandes migratrices[44].
Les tortues sont apparues il y a plus de 200 Ma mais il n'existe pas de consensus quant à leur phylogénie : leur origine au sein des sauropsides est encore incertaine parce que l'on ne sait pas si leur crâne anapside marque une ascendance dans ce groupe paléozoïque sans fosses temporales, ou une ascendance diapside avec disparition secondaire de la cloison et des fosses temporales. Les deux options ont des arguments. Le plus récent ancêtre commun des tortues modernes date d'au moins 210 Ma, donc le groupe des tortues est probablement encore plus ancien[33].
Pendant un temps, l'Eunotosaurus du Permien a été envisagé comme ancêtre de l'ordre[45], notamment à cause de sa carapace, mais cette hypothèse est actuellement abandonnée. La taxonomie de l'ordre est débattue et l'approche génétique offre d'autres perspectives que celles morpho-anatomiques. Les développements les plus récents sont de Wilkinson et al., Rieppel & Reisz, Laurin & Gauthier.
Le sauropside Eunotosaurus n'est plus envisagé comme ancêtre commun des tortues car certains éléments semblent démentir cette parenté (mode de formation de la carapace, os ectoptérygoïde dans le crâne)[33]. Par la suite, les Captorhinidae furent proposés mais l'agencement des os de leur crâne ne correspond pas non plus aux tortues[46]. Les Procolophonidae[47] et les Paréïasaures[48] furent également considérés comme des ancêtres potentiels. Les propositions les plus récentes reprennent une ancienne thèse étayée par la recherche moléculaire, qui propose que les ancêtres des tortues sont des diapsides ayant perdu leur cloison temporale[49],[50],[51]. C'est pourquoi l'ordre des tortues est placé dans la sous-classe des chéloniens.
Les fossiles de tortues sont nombreux. Le plus ancien fossile de chélonien est celui d'Odontochelys (qui, comme l'indique son nom, avait encore des dents), puis celui de Proganochelys. Cette tortue montre les dispositifs disparus chez les tortues modernes : elle est utile comme repère pour l'étude de l'évolution des tortues (comme une rangée de dents vomériennes et palatines[5]). Le Proterochersis, un animal aussi ancien que le Proganochelys, pliait le cou pour rentrer la tête et son bassin était solidaire de la carapace. Sa présence vers la fin du Trias indique que la différenciation entre Pleurodires et Cryptodires était déjà effective à cette époque[52]. De plus, il est quasiment certain que le Kayentachelys, qui a vécu au milieu du Jurassique en Amérique du Nord, est un Cryptodire[46]. De nombreux fossiles de Cryptodires marins éteints ont été trouvés en Europe et en Asie. Beaucoup appartiennent à la famille des Plesiochelyidae.
Une Eurysternidae
Manchurochelys sp. (Macrobaenidae)
Glyptops sp. (Pleurosternidae)
Archelon sp. (Protostegidae)
Les noms scientifiques Testudines et Chéloniens proviennent respectivement du latin testudo : « carapaçonné », et du grec Χελώνη : Khelốnê, une oréade (nymphe des montagnes) de la mythologie[53]. Le terme français « tortue » aurait pour origine le Tartare, région des Enfers, dans la mythologie gréco-romaine[54], comme en témoigne l'italien tartarughe (it), issu du latin (ferus) tartarucus, « bête infernale ». Cette racine se retrouve dans la plupart des langues romanes, et de là, a essaimé dans certaines autres langues ; en sarde et dans les langues romanes orientales c'est testa qui a évolué en testaínu (« carapaçonné ») et testoasa (« carapaçonnée »). Le nom scientifique francisé « testudinés » est issu de la dénomination utilisée par Merrem, Fitzinger et Gray[55].
En grec ancien Chelys (« carapace ») désigne à la fois les tortues et la caisse de résonnace du luth ou de la lyre[56].
Les termes anglais tortoise, turtle et terrapin désignent respectivement les tortues terrestres, marines et d'eau douce : les deux premiers dérivent probablement du français « tortue » déformé par les marins l'ayant entendu[57], le troisième de l'algonquin torope[58]. Les termes des langues germaniques sont en général formés à partir de deux termes désignant « bouclier » et « anoure » (grenouilles ou crapauds) comme Schildkrote en allemand, Schildpadden en néerlandais ou Skilpadder en norvégien.
Les noms vernaculaires des différentes espèces de tortues sont très variés et peuvent s'inspirer de plusieurs éléments : une particularité physique, une forme qui les fait ressembler à autre chose, et ainsi de suite.
Selon l'UICN, en 2004, 42 % des espèces de tortues sur les 305 espèces étudiées étaient menacées d'extinction[60].
L'Homme est l'un des acteurs majeurs des menaces pesant sur les tortues. La collecte des tortues et des œufs en milieu naturel est la plus ancienne des menaces que l'Homme et ses chiens font peser sur ces animaux. Ces collectes, facilités par la lenteur de l'animal et par son absence d'agressivité, du moins pour la plupart des espèces, ont plusieurs fins. Tout d'abord, les tortues sont une importante source d'alimentation pour diverses populations dans le monde. La tortue est également souvent employée en médecine traditionnelle ou pour le développement de cosmétiques. Le développement de la terrariophilie est aussi une cause de collecte de tortues pour en faire des animaux domestiques[61]. La consommation des œufs par les populations côtières a également un effet dévastateur sur les populations de tortues, surtout si elle se perpétue dans le temps. L'effet se trouve un peu différé, car on n'observe le déclin qu'au moment où la génération suivante doit commencer à se reproduire[62].
La pollution générale de l'environnement marin, y compris par les sacs en polyéthylène, les microparticules plastiques, les déchets en mer ou encore les filets et restes de filets dérivants, semble être l'une des causes principales de disparition d'espèces de tortues en mer. Sur terre, outre les pesticides (insecticides en particulier) utilisés par l'agriculture intensive et la mécanisation lourde, le « roadkill » (tortues écrasées sur les routes) est également une source croissante de mortalité de tortues[63]. L'Homme est également le principal destructeur d'habitats naturels des tortues, ce qui cause la disparition de celles-ci dans les régions concernées.
Par ailleurs, les tortues sont les proies d'une prédation naturelle. Les mammifères fouisseurs, d'autres reptiles ou les crabes se nourrissent d'œufs de tortue ou attaquent les jeunes. Ces jeunes tortues peuvent également être menacées par les oiseaux et les poissons. Une fois adultes, les tortues sont protégées par leur carapace et la prédation est beaucoup plus faible. Seuls quelques reptiles parviennent à la briser, comme le Crocodile de Cuba[64].
Les tortues sont également menacées par les parasites, comme les vers ou les tiques, ou par des éléments encore plus petits, comme les bactéries ou les champignons. Les évènements naturels tels que les incendies peuvent également contribuer à la destruction des habitats[61].
Enfin les tortues marines sont menacées par la fibropapillomatose, une maladie du type herpès. Elle provoque des kystes qui grossissent et finissent par tuer la tortue contaminée. Cette maladie est plus présente sur les jeunes spécimens.
De nombreuses espèces de tortues sont protégées, ce qui implique que la possession, l'achat ou la vente des tortues sont souvent réglementés.
Les espèces dont le commerce est interdit sont spécifiées dans la convention CITES (ou « convention de Washington »)[65]. Enfreindre cette réglementation ou tuer des tortues appartenant à des espèces protégées expose le responsable à de lourdes sanctions (financières ou sous forme de peines de prison).
Divers programmes de protection, de gestion, d'élevage conservatoire, de surveillance et protection de quelques plages et sites de ponte ou de réintroduction sont en cours. Ces programmes s'appuient sur la constitution de réserves naturelles, la restauration et protection de réseaux écologiques (réseau écologique paneuropéen en Europe et trame verte et trame bleue en France) avec des corridors écologiques et écoducs réservés, ainsi parfois que des zones tampon (buffer zones[66]) autour des zones protégées ou de nidification.
En outre, en France, trois parcs zoologiques spécifiques à cet animal le protègent, informent le public sur la législation et mènent des actions pour la protection et la conservation de celui-ci : la Vallée des Tortues (Pyrénées-Orientales), le Village des tortues (Var) et A cupulatta (Corse-du-Sud). Ces parcs aident à préserver les espèces de tortues qui n’hibernent pas et qui deviennent ainsi plus exposées à la prédation et aux risques extérieurs.
La chair de tortue est considérée comme un mets délicat dans de nombreuses cultures[67]. La soupe de tortue a longtemps été un plat noble dans la gastronomie anglo-américaine et l'est toujours dans certaines régions d'Extrême-Orient. Les plats à base de gophère étaient également populaires dans certaines populations de Floride[68]. La tortue est également un aliment traditionnel sur l'île de Grand Cayman où des élevages de tortues marines pour la consommation se sont développés[69].
La tortue est également utilisée en médecine traditionnelle. C'est notamment le cas de l'Émyde mutique au Cambodge, aujourd'hui quasiment disparue, qui était utilisée pour les soins post-nataux[62]. La carapace de la Tortue d'Hermann est utilisée dans la médecine traditionnelle en Serbie[61]. La médecine traditionnelle chinoise utilise beaucoup les plastrons de tortues dans différentes préparations. L'une des plus connues est la gelée de tortue, la guilinggao. La seule île de Taïwan importe des centaines de tonnes de plastrons tous les ans[70].
La graisse des tortues est également utilisée aux Caraïbes et au Mexique comme ingrédient pour la fabrication de cosmétiques[71].
La carapace et les écailles de tortue peuvent également servir de matériaux pour l'artisanat ou l'art, notamment pour la fabrication de bijoux.
Les tortues peuvent être élevées comme animaux de compagnie. Elles peuvent avoir été capturées dans la nature de manière légale (et parfois illégale) ou être issues d’élevages spécialisés. Elles sont généralement élevées dans des enclos de plein air où elles sont facilement observables, ou, lorsque l'espèce n'est pas adaptée aux conditions climatiques de la région, dans un terrarium. La Tortue de Floride, tortue aquatique devenue invasive, est elle aussi un animal de compagnie populaire. La Tortue d'Hermann, également très populaire, a désormais un statut de conservation UICN « Espèce quasi menacée »[61].
La tortue est même parfois un animal d'élevage. C'est notamment le cas en Chine, où quelques grandes fermes font reproduire ces animaux pour approvisionner à la fois le marché de la viande de tortue et celui des tortues de terrariums[62].
En France, sa commercialisation est autorisée depuis septembre 2006. Elle coûte entre 100 et 150 euros. Sa longue durée de vie (jusqu'à 80 ans), sa petite taille (30 cm environ), sa meilleure docilité par rapport au serpent et au lézard et le fait qu'elle soit moins contraignante qu'un chien lui permettent de revenir dans les familles françaises où elle est appréciée des enfants[72].
À l'instar de nombreux animaux en contact avec l'Homme, la tortue est universellement présente dans la culture, bien que son symbolisme varie en fonction des régions du monde.
Généralement, la carapace de la tortue, ronde sur le dessus et plate en dessous, en a fait une représentation vivante de l'univers. Il existe aussi de nombreux mythes et des religions (en Chine, en Inde ou chez les Amérindiens par exemple) où une tortue cosmogonique contribue à la formation de la Terre[73]. L'aspect ramassé et les quatre pattes fermement plantées dans le sol font de la tortue un cosmophore chargé de porter le monde. Sa longévité, bien connue depuis très longtemps, l'associe à l'immortalité et à la sagesse[73].
En Chine, la tortue possède une symbolique particulièrement forte, se faisant l'allégorie du monde. Le ventre de la tortue forme un carré inscrit dans le cercle formé par la carapace, figurant ainsi la conception schématisée du monde chinois : le carré au centre du monde, représente la Chine, les parties entre la carapace et le ventre représentent le reste du monde, les « barbares », tandis que le monde céleste s'étend au-delà du cercle. La tortue est connue en Chine comme détenant les secrets du ciel et de la terre. Dans le culte des ancêtres, les Chinois croyaient pouvoir établir une communication avec le monde des morts par le biais des tortues (c'est le principe de la scapulomancie).
Ainsi, ils inscrivaient sur un morceau de carapace de tortue une question qu'ils désiraient poser aux ancêtres, après quoi ils exposaient ce morceau dans les flammes. Le craquèlement du morceau de carapace sous l'effet de la chaleur devait signifier la réponse des ancêtres. Le morceau était alors confié à un collège divinatoire qui interprétait les craquelures. Un exemple de cette pratique, datant de la période Shang, est notamment visible au musée Guimet à Paris[74].
En Inde également, la tortue joue un rôle important dans les mythes ou dans la religion. La tortue Kûrma est le second avatar, la seconde incarnation de Vishnu sur terre (descendu pour montrer la voie aux Hommes, pour sauver l'humanité).
En Occident, la tortue ne se fait pas actrice de la cosmogonie, mais est surtout associée à la lenteur, comme l'atteste la fable Le Lièvre et la Tortue de Jean de La Fontaine, mais aussi les expressions populaires du type « lent comme une tortue ». Cet aspect est surtout associé aux tortues terrestres[75]. Dans Les Annales du Disque-monde, de Terry Pratchett, la tortue géante A'Tuin voyage sans fin à travers le cosmos.
Testudines
Les Tortues (Testudines) ou Chéloniens forment un ordre de reptiles dont les caractéristiques sont un crâne sans fosses temporales et la présence d'une carapace. Il existe actuellement (décembre 2019) 343 espèces recensées possédant des caractéristiques diverses, mais toutes se distinguent des autres reptiles par une carapace qui est constituée d'un plastron au niveau du ventre et d'une dossière sur le dessus, reliés par deux ponts sur les côtés du corps. On les sépare traditionnellement en trois groupes : les tortues terrestres (environ 70 espèces), les tortues aquatiques, ou tortues dulçaquicoles (environ 260 espèces), et les tortues marines (7 espèces).
Les tortues sont ovipares et les pontes ont lieu tous les 10 et 12 mois. Les jeunes grandissent vite, puis leur développement se ralentit. L'alimentation des tortues peut se composer de viande ou de végétaux selon les espèces.
Les 86 genres de tortues sont divisées en 14 familles. Elles se répartissent sur une bonne partie du globe et peuvent vivre dans des habitats très divers. Quarante-deux pour cent de ces espèces sont menacées de disparition, que ce soit en raison de la destruction de leurs habitats ou d'une prédation trop importante. Dans les deux cas, l'influence des êtres humains est très importante, malgré les actions de protection mises en œuvre.
Sa mhíoleolaíocht, is péist den ord Chelonia nó Testudinata é an turtar.
Sa mhíoleolaíocht, is péist den ord Chelonia nó Testudinata é an turtar.
A tartaruga ou quelonios (Testudines vel Chelonia) [1] conforma unha orde de réptiles que se caracteriza por ter un tronco ancho e curto e unha cuncha, coiraza ou envoltura que protexe os órganos internos do seu corpo, e que está formada por dúas capas —a superior (espaldar) e a inferior (peto ou plastrón), unidas por unha ponte— de ósos planos e que posúe orificios para a saída, por diante, da cabeza e as patas anteriores e, por detrás, das patas posteriores e a cola. Carecen de dentes pero teñen un peteiro córneo para coller e esmagar o alimento.
A cuncha o coiraza é parte máis típica do corpo dunha tartaruga, e ten tanto ósos do esqueleto interno como outros planos e anchos que se orixinan na pel e acaban por soldarse aos primeiros. A parte externa da cuncha, que pode ser continua ou non, está revestida de placas, córneas case sempre, pero hai un pequeno número de especies que están cubertos de pel branda e dura (como, por exemplo, a tartaruga de coiro). A forma e número destas placas serve para a clasificación sistemática das especies desta orde.
A cobertura das tartarugas esta formado por dúas partes: unha superior chamada espaldar ou escudo e outra inferior chamada plastrón ou peto, que poden estar soldadas entre si ou unidas por certos ligamentos elásticos que lle pode dar algo de mobilidade. O espaldar ten 5 series lonxitudinais de placas óseas: unha serie media que vai polas vértebras, dúas placas costais, as máis anchas, e dúas series marxinais. O peto ten catro pares de placas simétricas que levan os nomes de epipeto, epiplastrón, plastrón, xifiplastrón, e unha única placa impar chamada endoplastrón.
O esqueleto da cabeza, ademais de ter interese para a clasificación sistemática, ten características propias como, por exemplo, non ter nunca fosas temporais, carecer de forame interparietal e que o cóndilo occipital aparece trilobulado. Carece de dentes, e no seu lugar aparece unha capa córnea a modo de bico ou peteiro con bordos afiados que serven para cortar os alimentos.
O colo, a cabeza e as patas permanecen sempre fóra do escudo (como nas tartarugas mariñas) ou ben poden retraerse total ou parcialmente dentro del.
As extremidades están provistas de cinco uñas, aínda que hai grandes diferenzas entre as distintas especies. As tartarugas mariñas teñen as extremidades anteriores máis longas e fortes que as posteriores, e teñen forma de aleta. As extremidades das tartarugas de auga doce non teñen nunca forma de aleta, pero si posúen fortes uñas e unha membrana interdixital. Nas tartarugas terrestres os dedos das mans e dos pés son moi curtos, con uñas robustas rematadas en punta.
O aparello dixestivo destes animais ten certas particularidades: carece de dentes, a lingua é branda e non protráctil, o esófago ten moitas papilas revestidas de formacións córneas rematadas en punta, e coa punta dirixida cara atrás. O estómago é sinxelo e o intestino ten pouca lonxitude e pode ter cego ou non. Desemboca nunha cloaca ampla, que abre ao exterior a través dunha fenda circular na que verten os seus produtos tanto o aparello excretor como o xenital.
O aparello circulatorio é de tipo reptiliano, non sendo distinto do da maioría dos membros da clase dos réptiles.
O aparello respiratorio presenta características propias deste grupo. Os pulmóns teñen unha estrutura moito máis complexa que nos outros réptiles e a mecánica respiratoria tamén é distinta á dos outros tetrápodos pulmonados. A caixa torácica é completamente inmóbil e a entrada e saída de aire realízase grazas aos movementos en pistón do colo e as extremidades dianteiras. Inflúe tamén o aparello hioide e a farinxe, a cal ten capacidade de dilatarse. Nas especies acuáticas, a respiración realízase a través dos pulmóns e da cloaca, especialmente de dous sacos laterais desta.
O aparello excretor non ten tampouco características moi distintas do resto da clase dos réptiles. O aparello reprodutor masculino, a diferenza doutros réptiles, posúe un sinxelo pene. O aparello reprodutor feminino ten un grande ovario que produce ovos grandes, con moito vitelo e unha casca ás veces calcárea e ríxida e outras branda e apergamiñada.
O sistema nervioso tamén segue a pauta da maioría dos réptiles e non posúe características especialmente diferentes. Entre os sentidos predominan a vista, o olfacto e o sentido do tacto.
O oído non parece moi agudo nestes animais. Carece de conduto auditivo externo e nalgunhas especies hai unha membrana timpánica visíbel a ambos os dous lados da cabeza; noutras está cuberta de pel e é invisíbel.
Os ollos non son moi grandes, e teñen a pupila circular e unha esclerótica con moitas placas óseas que semellan un diafragma. Ten tres pálpebras: unha superior, outra inferior e a terceira móvese verticalmente (membrana nictitante).
Segundo as distintas especies, as tartarugas poden vivir fóra ou dentro da auga, algunhas indistintamente, e caracterízanse por ter unha dura cuncha que lle serve de defensa ante os depredadores, posto que de non tela e pola súa gran lentitude serían moi vulnerábeis. O grupo ten cerca de 300 especies e ocupa hábitats moi diversificados como océanos, ríos zonas secas ou bosques intertropicais húmidos.
As tartarugas reprodúcense por medio de ovos, que ás veces teñen forma esférica e outras elipsoidal. As femias soterran os ovos, en area ou terra branda, a unha certa profundidade para que os depredadores non poidan alcanzalos. Hai especies que poñen poucos ovos e outras, en cambio, poñen un número moi elevado (máis de cen). A incubación é longa, e baséase na calor ambiental. Neste sentido é interesante o que acontece coas tartarugas mariñas, xa que na época de reprodución se achegan durante a noite a unha praia areosa e alí deixan a posta nun burato que elas mesmas escavan. Cando as pequenas tartarugas nacen teñen que chegar rápido á auga, sendo este uns dos momentos máis perigosos da súa vida, por seren febles e, loxicamente, atopárense expostas a moitos depredadores.
Suborde Proganochelydia (extinta)
Suborde Paracryptodira (extinta)
Suborde Cryptodira
Suborde Pleurodira
Citáronse en Galiza dúas especies de tartarugas dulciacuícolas ou sapoconchos, aínda que se dubida da autenticidade dunha delas. Son réptiles moi escasos e ameazados, raros de ver en Galiza, que viven sempre preto da auga, xeralmente de lagoas ou ríos de curso lento con abundante vexetación acuática. A diferenza das tartarugas terrestres son carnívoras, alimentándose de animais acuáticos e preas (corpos de animais mortos en descomposición):[2]
As tartarugas de terra foron obxecto dun intensísimo comercio que levou case á extinción á maior parte das poboacións salvaxes mediterráneas destas especies. As dúas especies autóctonas da península Ibérica e as illas Beleares, a tartaruga grega ou moura (Testudo graeca) e a tartaruga mediterránea (Testudo hermanni) gozan dese 1973 de protección oficial en España, que prohibe a súa captura, tráfico e comercio, pero isto non impediu que seguisae a venda e, até hai moi poucos anos case non había en Galiza ningunha horta ou xardín, e mesmo as terrazas das casas, que non tivesen a súa tartaruga. Estas especies, moi termófilas e propias de zonas secas, como corresponde á súa orixe mediterránea, sobreviven mal en Galicia, a pesar da súa proverbial lonxevidade, polo que agora se ven moi poucas.[3]
Cando as dúas especies ibéricas comezaron a escasear no mercado, máis pola case extinción dos espécimes salvaxes que pola eficacia das medidas protectoras, as tendas especializadas en mascotas comezaron a importar especies exóticas, entre elas:[4]
Ás veces, extraviadas, son ocasionais visitantes das nosas augas varias especies de tartarugas mariñas:[5]
A tartaruga ou quelonios (Testudines vel Chelonia) conforma unha orde de réptiles que se caracteriza por ter un tronco ancho e curto e unha cuncha, coiraza ou envoltura que protexe os órganos internos do seu corpo, e que está formada por dúas capas —a superior (espaldar) e a inferior (peto ou plastrón), unidas por unha ponte— de ósos planos e que posúe orificios para a saída, por diante, da cabeza e as patas anteriores e, por detrás, das patas posteriores e a cola. Carecen de dentes pero teñen un peteiro córneo para coller e esmagar o alimento.
Kornjače (stručno Testudines ranije i Testudinata, Chelonia) postoje već duže od 250 milijuna godina. Na Zemlji ima više oko 300 različitih vrsta, od čega sedam morskih, 180 vrsta živi u slatkoj vodi, a ostatak živi na kopnu. Kornjače se ubrajaju u gmazove i bile su na Zemlji još prije nego što su se razvili veliki dinosauri. Sposobnost prilagođavanja kornjača, čiji su najbliži srodnici krokodili i ptice, osigurala im je postojanje do današnjih dana. Nikako ne smiju biti bez vode više od jednog sata.
Uz iznimku polarnih područja, kornjače žive na svim kontinentima, u pustinjama morima, rijekama, močvarama i na kopnu, a najviše ih ima u područjima umjerene klime i tropa. Pogotovo su brojne vrste u Sjevernoj Americi i Jugoistočnoj Aziji.
Oklop: sve kornjače se odlikuju koštanim oklopom koji je u životinjskom svijetu jedinstven. Sastoji se od leđnog (karapaks) i trbušnog (plastron) dijela, koji su međusobno spojeni svojevrsnim koštanim "mostom". U svom donjem dijelu oklop je masivne koštane građe, koji se razvio od kralježnice, rebara i karličnih kostiju. Preko tog koštanog sloja nalazi se sloj kože. Kod kornjača s tzv. mekim oklopom je taj sloj kožast, dok se kod ostalih vrsta preko kože razvio tipičan pločasti oklop građen od keratina. Ploče se dijele na grupe (leđne, postrane, rubne, repne itd., ovisno na kojem dijelu se nalaze), ali se vrlo često događa da se neki primjerak izleže s nekim abnormalnostima tih pločica. To se događa kako u prirodi tako i u uzgoju, a čini se, da su uzrok neki uvjeti u razdoblju inkubacije jaja.
Prehrana: Suvremene kornjače nemaju zube. Raspolažu snažnim "aparatom" za hranjenje koji se razvio od čeljusnih kostiju. Fosilne kornjače još imaju zube, ali su se tijekom evolucije izgubili a zamijenjeni su preoblikovanim čeljustima. Kao i svi drugi gmazovi ni kornjače ne žvaču hranu nego čeljustima otkidaju komade, pomažući si pri tome prednjim udovima.
Kretanje: I na kopnu i u vodi kornjače se kreću za gmazove tipično krivudavo. Pri tome se oslanjaju na oklop što im u vodi smanjuje potrošnju energije. Na kopnu njihovo kretanje često djeluje vrlo nespretno. Morskovodnice su razvile među gmazovima jedinstven način kretanja. Mašu prednjim udovima koji su se razvili tako da jako podsjećaju na peraje. Na taj način pod vodom postižu dosta veliku brzinu uz optimalnu potrošnju energije, što im omogućuje prevaljivanje velikih udaljenosti. I udovi kopnenih i slatkovodnih kornjača pokazuju da su se prilagodili svom životnom prostoru. Tako se kod većine može utvrditi povezanost s vodom jer imaju manje ili više izražene plivaće kožice.
Veličina: Pored velikog broja vrsta čija se veličina kreće između 10 i 30 centimetara, tu su još i morske kornjače, i divovske kornjače s otočja Galápagos i sa Sejšela čija dužina oklopa može doseći i više od metra.
Osjetila:
Glasanje: Osim tijekom parenja, kornjače su uglavnom nijeme. Iznimka je reakcija na strah: uvlači glavu u oklop i pritom ispušta siktav glas koji podsjeća na frktanje. Uzrok tog zvuka je naglo izbacivanje zraka iz pluća. Kad traže mjesto pogodno za polaganje jaja, ženke se glasaju slično kao mužjaci tijekom parenja. Taj glas nalikuje stenjanju.
Inteligencija: Spoznajne sposobnosti kornjača mogu se mjeriti s onima drugih gmazova. Tako pamte mjesta s hranom, kao i putove za bijeg. Imaju izražen i osjećaj za orijentaciju, ali ne tako dobro razvijen kao sisavci.
Dužina života: Kornjače mogu živjeti vrlo dugo. Divovske kornjače s otočja Galápagos mogu doživjeti i više od 200 godina. Neke američke kornjače žive duže od 100 godina i zbog toga ih nazivaju Metuzalemima među životinjama. Neki primjerci su dokazano doživjeli starost od 180 godina.
Tipični dan jedne kornjače sastoji se od potrage za hranom i, kod gotovo svih vrsta, izlaganja suncu. Ovo zadnje služi reguliranju tjelesne temperature kao i prihvaćanju UV-zračenja . Za gmazove najvažniji dio spektra je UVB jer pomoću njega se vrši sinteza D3 vitamina. U klimatski umjerenom području pa sve tamo do pustinjskog godišnja doba određuju životni ritam kornjača. One se zimi zakopavaju ili već prema vrsti traže sklonište pod vodom, gdje iduće mjesece provode dijelom ukočene, "smrznute". Neke se vrste jednako tako povlače i za vrijeme velikih ljetnih vrućina.
Prehrana: Kornjače mogu biti biljožderi kao i mesožderi. Međutim, svima je zajednička potreba za hranom bogatom kalcijem koju trebaju za gradnju oklopa. Da bi mogle resorbirati kalcij, kornjače trebaju vitamin D3. Do danas se ne raspolaže detaljiranim spoznajama o tome, kako kornjače uspijevaju "pokriti" svoju veliku potrebu za vitaminom D3.
Razmnožavanje: Razlika između spolova može se relativno lako utvrditi. Spolni otvor se kod ženki uvijek nalazi bliže oklopu nego kod mužjaka. Dok neke vrste kornjača izvan razdoblja parenja veći dio godine provode odvojeno po spolovima u različitim ekološkim nišama, u vrijeme parenja nalaze put jedni do drugih. Kod vrsta koje žive u području umjerene klime vrijeme parenja je u proljeće i u jesen. Kod vrsta koje žive u tropskim i subtropskim područjima, vrijeme parenja ovisi o vlažnosti zraka, što jako otežava uzgoj u kontroliranim uvjetima izvan tih klimatskih područja.
Nakon oplodnje, ženka ostaje plodna više godina, čime se može objasniti velika uspješnost kornjača kod naseljavanja novih životnih prostora (na pr. otočje Galápagos)
Polaganje jaja slijedi nekoliko tjedana nakon oplodnje, ili, u umjerenim klimatskim područjima, u proljeće. Njihova jaja se svojim osobinama značajno razlikuju od vrste do vrste. I broj jaja je jako različit. Od samo tri jaja kod jedne vrste, pa sve do više od 100 jaja kod morskih kornjača . Polaganje jaja se događa isključivo na kopnu. Kad skotna ženka pronađe odgovarajuće mjesto, iskapa jamu i u nju polaže jaja. Zatim zatrpava leglo zemljom, pijeskom ili biljnim materijalom.
Kod gotovo svih vrsta kornjača temperatura u leglu za vrijeme inkubacije određuje spol mladunaca. Ta okolnost se pokazala značajnom kod umjetnog uzgoja koji se provodi u cilju očuvanja pojedinih vrsta kornjača. Nakon što se izvale iz jaja, kornjačice ostaju u leglu dok u potpunosti ne potroše zalihu hrane iz žumanjca prije nego što počmu s grebanjem prema površini. Na najsjevernijoj granici rasprostranjenosti kornjača, mladunci koji se izlegu u kasno ljeto i iznenadi ih rani početak zime, ostaju zakopani u leglu do proljeća. Majke ne pružaju nikakvu pomoć u valjenju ili uzgoju mladunaca. Do spolne zrelosti prolazi puno godina. Spolna zrelost kornjače ne ovisi o njenoj starosti nego o veličini.
Neprijatelji kornjača su različiti od vrste do vrste, a jako ovise i o njenoj starosti. Dok su legla kao i tek izležene kornjačice bespomoćno izloženi na milost i nemilost čak rakovima i pticama, za ozbiljno ugrožavanje odrasle kornjače potreban je netko velik i snažan kao krokodil. Kornjače ozbiljno ugrožavaju i ljudi. U nekim dijelovima svijeta ljudi jedu morske, slatkovodne i kopnene kornjače. Osim toga, ljudi pljačkaju i jedu i kornjačina jaja. Danas je to gotovo posvuda krivolov, no populacije se, zbog dugog razdoblja do spolne zrelosti, sporo oporavljaju pa se neke vrste nalaze na rubu izumiranja. Pored toga, u nekim kulturama se još i danas od kornjačevine (ploče leđnog dijela oklopa) izrađuju različiti upotrebni i ukrasni predmeti.
Danas postoje dvije glavne moderne grupe kornjača:
Ugroženost zbog promjene okoliša
Životni prostor mnogih vrsta kornjača je ugrožen. Kopnene kornjače na njihovim prastarim područjima mnogi poljoprivrednici smatraju štetnicima i često ih ubijaju. Mnoge ceste presijecaju njihova staništa pa veliki broj kornjača strada od prometa. Pritom, često je riječ skotnim ženkama koje traže odgovarajuće mjesto za polaganje jaja. Industrija ispušta otpadne vode u vode nastanjene slatkovodnim kornjačama čime se taj biotop mijenja. Na taj način vodene kornjače vrlo često gube prehrambenu podlogu. Izravnavanje i utvrđivanje riječnih obala rezultira gubitkom mjesta na kojima se kornjače mogu sunčati i polagati jaja. Morskim kornjačama turizam otežava pristup plažama pogodnim za polaganje jaja. Tek izležene kornjačice koje se noću iskapaju iz legla na površinu, orijentiraju se svjetlucanjem vode da dođu do relativne sigurnosti mora. Zbog umjetne svjetlosti gube orijentaciju. Morske kornjače se često upletu u lutajuće ribarske mreže i utope se ili progutaju plastiku vjerujući da se radi o meduzi.
Ugroženost od čovjeka
Kornjačina jaja se na plažama često tako intenzivno pljačkaju, da je bez ozbiljnih mjera zaštite opstanak nekih vrsta jako ugrožen. Neke kornjače se smatraju delikatesom pa ih ljudi intenzivno love.
Kriza kornjača u Aziji
Zadnjih godina se sa zabrinutošću promatra, kako se velike količine kornjača (uglavnom slatkovodne nude na tržnicama Jugoistočne Azije. Smatra se, da su neke vrste u prirodi neposredno pred izumiranjem. Zadnjih desetak godina se u Kini osnivaju farme za uzgoj kornjača radi pokrivanja potreba tržišta kako bi se prekinuo ili bar značajno smanjio njihov izlov iz prirodnih staništa. S druge strane, te su farme otvorile jedan sasvim novi problem. Egzotičan izgled kornjače povećava cijenu na tržištu, pa se zbog toga pokušava ciljano uzgojiti hibridne kornjače. To, s jedne strane ugrožava očuvanje vrste. S druge strane, to potpuno dovodi u pitanje sistematiku kornjača Jugoistočne Azije. Za mnoge vrste koje su pronađene na tržnicama i naučno opisane a da im nije bilo poznato stanište, sad se otvara pitanje o kakvim je kornjačama zapravo riječ, jer se za neke od njih pouzdano utvrdilo da je riječ o hibridima.
Mjere zaštite kornjača
Kako bi se pružila pomoć u nevolji Jugoistočnoj Aziji, koordinirano se u mnogim zoološkim vrtovima provodi vrlo zapažen projekt uzgoja kornjača s tog područja u zatočeništvu.
Također, kako bi se skrenula pažnja na ugroženost te vrste, koju se inače kolokvijalno naziva još i živim fosilima, 23. svibnja je proglašen Međunarodnim danom kornjača.
Kornjače (stručno Testudines ranije i Testudinata, Chelonia) postoje već duže od 250 milijuna godina. Na Zemlji ima više oko 300 različitih vrsta, od čega sedam morskih, 180 vrsta živi u slatkoj vodi, a ostatak živi na kopnu. Kornjače se ubrajaju u gmazove i bile su na Zemlji još prije nego što su se razvili veliki dinosauri. Sposobnost prilagođavanja kornjača, čiji su najbliži srodnici krokodili i ptice, osigurala im je postojanje do današnjih dana. Nikako ne smiju biti bez vode više od jednog sata.
Kura-kura dan penyu adalah hewan bersisik berkaki empat yang termasuk golongan reptil. Bangsa hewan yang disebut (ordo) Testudinata (atau Chelonians) ini khas dan mudah dikenali dengan adanya ‘rumah’ atau batok (bony shell) yang keras dan kaku.
Batok kura-kura ini terdiri dari dua bagian. Bagian atas yang menutupi punggung disebut karapas (carapace) dan bagian bawah (ventral, perut) disebut plastron. Kemudian setiap bagiannya ini terdiri dari dua lapis. Lapis luar umumnya berupa sisik-sisik besar dan keras, dan tersusun seperti genting; sementara lapis bagian dalam berupa lempeng-lempeng tulang yang tersusun rapat seperti tempurung. Perkecualian terdapat pada kelompok labi-labi (Trionychoidea) dan jenis penyu belimbing, yang lapis luarnya tiada bersisik dan digantikan lapisan kulit di bagian luar tempurung tulangnya.
Dalam bahasa Indonesia, kita mengenal tiga kelompok hewan yang termasuk bangsa ini, yalah penyu (bahasa Inggris: sea turtles), labi-labi atau bulus (freshwater turtles), dan kura-kura (tortoises). Dalam bahasa Inggris, dibedakan lagi antara kura-kura darat (land tortoises) dan kura-kura air tawar (freshwater tortoises atau terrapins).
Bagaimana batok kura-kura itu terbentuk dan berkembang dalam proses evolusinya, belum diperoleh keterangan yang jelas. Fosil kura-kura tertua kedua yang berasal dari Masa Trias (sekitar 210 juta tahun silam), Proganochelys, telah berbentuk mirip dengan kura-kura masa kini. Perbedaannya, tulang belulang di bagian punggung belum begitu melebar dan belum semuanya menyatu membentuk tempurung yang sempurna. Kura-kura purba hidup dan berkembang kurang lebih sejaman dengan dinosaurus. Archelon, misalnya, merupakan kura-kura raksasa yang diameter tubuhnya dapat mencapai lebih dari 4 m. Fosil kura-kura tertua yang ditemukan saat ini adalah Odontochelys yang berasal dari sekitar 2 tahun silam.
Banyak jenis kura-kura yang hidup sekarang mampu menyembunyikan kepala, kaki dan ekornya ke dalam tempurungnya, sehingga dapat menyelamatkan diri. Namun beberapa kura-kura primitif, seperti contohnya penyu, tak dapat menarik masuk anggota badannya itu.
Kura-kura hidup di berbagai tempat, mulai daerah gurun, padang rumput, hutan, rawa, sungai dan laut. Sebagian jenisnya hidup sepenuhnya akuatik, baik di air tawar maupun di lautan. Kura-kura ada yang bersifat pemakan tumbuhan (herbivora), pemakan daging (karnivora) atau campuran (omnivora).
Kura-kura tidak memiliki gigi. Akan tetapi perkerasan tulang di moncong kura-kura sanggup memotong apa saja yang menjadi makanannya.
Ukuran tubuh kura-kura bermacam-macam, ada yang kecil ada yang besar. Biasanya ditunjukkan dengan panjang karapasnya (CL, carapace length). Kura-kura terbesar adalah penyu belimbing, yang karapasnya dapat mencapai panjang 300 cm. Labi-labi terbesar adalah labi-labi moncong babi, dengan panjang karapas sekitar 0.7 meter. Sementara kura-kura raksasa dari Kep. Galapagos dan Kep. Seychelles panjangnya dapat melebihi 0.7 meter. Sedangkan yang terkecil adalah kura-kura mini dari Afrika Selatan, yang panjang karapasnya tidak melebihi 8 cm.
Kura-kura berbiak dengan bertelur (ovipar). Sejumlah beberapa butir (pada kura-kura darat) hingga lebih dari seratus butir telur (pada beberapa jenis penyu) diletakkan setiap kali bertelur, biasanya pada lubang pasir di tepi sungai atau laut, untuk kemudian ditimbun dan dibiarkan menetas dengan bantuan panas matahari. Telur penyu menetas kurang lebih setelah dua bulan (50-70 hari) tersimpan di pasir.
Jenis kelamin anak kura-kura yang bakal lahir salah satunya ditentukan oleh suhu pasir tempat telur-telur itu tersimpan. Pada kebanyakan jenis kura-kura, suhu di atas rata-rata kebiasaan akan menghasilkan hewan betina. Dan sebaliknya, suhu di bawah rata-rata cenderung menghasilkan banyak hewan jantan.
Kura-kura termasuk salah satu jenis hewan yang berumur panjang. Reptil ini dapat hidup puluhan tahun, bahkan seekor kura-kura darat dari Kep. Seychelles tercatat hidup selama 152 tahun (1766 – 1918).
Kura-kura secara tradisional merupakan hewan yang akrab dengan manusia. Mitologi Hindu menyebutkan bahwa bumi ini disangga oleh empat ekor kura-kura. Demikian pula, kisah kuno Adiparwa menceritakan bahwa kura-kura raksasa berperan penting menyangga gunung, yang diputar dan digunakan untuk mengaduk lautan, dalam mencari tirta amerta –air kehidupan.
Labi-labi juga menjadi hewan yang disucikan, sehingga kerap dipelihara di kolam-kolam kuil Hindu atau tempat suci lainnya. Karena itu, lukisan kura-kura kadang-kadang muncul pada relief candi atau makam.
Pada sisi yang lain, daging kura-kura dan penyu telah sejak lama dikenal sebagai makanan yang lezat. Beribu-ribu ekor labi-labi, kura-kura dan penyu, terutama penyu hijau, berakhir hidupnya setiap tahun di dapur restoran. Demikian pula nasib telur-telurnya, banyak yang akhirnya menjadi santapan manusia.
Sejenis penyu, yakni penyu sisik (Eretmochelys imbricata), diburu orang untuk diambil sisiknya yang indah sebagai bahan perhiasan. Bersama penyu sisik, beberapa jenis penyu yang lain juga kerap dibunuh dan dikeringkan (diopset) untuk dijadikan hiasan dinding.
Di samping itu banyak jenis kura-kura yang ditangkapi untuk diperdagangkan sebagai hewan timangan (pet). Baik karena keindahan warnanya, keunikannya, atau –ironisnya- kelangkaannya. Beberapa jenisnya dapat mencapai harga yang sangat mahal.
Tekanan yang tinggi dan terus-menerus ini, telah menurunkan banyak populasi kura-kura ke tingkat yang sangat mengkhawatirkan. Apalagi kebanyakan habitat alaminya di sungai-sungai, rawa dan hutan juga telah turut rusak akibat aktivitas manusia. Pada pihak lain, perkembangan populasi kura-kura amat lambat dan kebanyakan malah belum diketahui sifat-sifat dan kebiasaannya. Oleh sebab itu tindakan konservasi bagi hewan ini amat diperlukan.
Dari semua bangsa kura-kura, hanya penyu yang telah dilindungi dengan cukup baik di Indonesia. Hampir semua jenisnya telah dilindungi oleh undang-undang. Banyak pantai peneluran penyu yang telah dimasukkan ke dalam kawasan yang dilindungi, seperti misalnya Pantai Sukamade di Jawa Timur dan Pantai Jamursba-Medi di Papua. Meski demikian, penangkapan penyu dan pengambilan telurnya masih juga berlangsung secara ilegal dan sulit dihentikan.
Seluruhnya, diperkirakan terdapat sekitar 260 spesies kura-kura dari 12-14 suku (familia) yang masih hidup di pelbagai bagian dunia. Di Indonesia sendiri terdapat sekitar 45 jenis dari sekitar 7 suku kura-kura dan penyu.
Suku-suku tersebut dan beberapa contohnya:
Suku ini dinamai demikian karena kebanyakan anggotanya memiliki leher yang panjang. Karena tak dapat ditarik masuk, kepala kura-kura ini hanya dilipat menyamping di sisi tubuhnya di bawah lindungan pinggiran tempurung badannya.
Suku kura-kura leher ular menyebar terutama di Papua dan Australia serta pulau-pulau di sekitarnya, dan di Amerika Selatan. Di luar tempat-tempat tersebut ditemukan pula di Pulau Rote, Nusa Tenggara. Habitat kura-kura ini adalah perairan tawar. Beberapa jenisnya yang ada di Indonesia, di antaranya:
Seperti kerabat terdekatnya, Chelidae, anggota suku ini merupakan kura-kura air tawar. Kura-kura ini hidup di Amerika Selatan, Afrika dan Madagaskar dan tidak didapati di Indonesia.
Penyu hidup sepenuhnya akuatik di lautan. Kecuali yang betina ketika bertelur, penyu boleh dikatakan tidak pernah lagi menginjak daratan setelah dia mengenal laut semenjak menetas dahulu. Kepala, kaki dan ekor penyu tak dapat ditarik masuk ke tempurungnya. Kaki-kaki penyu yang berbentuk dayung, dan lubang hidungnya yang berada di sisi atas moncongnya, merupakan bentuk adaptasi yang sempurna untuk kehidupan laut.
Penyu tersebar luas di samudera-samudera di seluruh dunia. Dari tujuh spesies anggota suku ini, enam di antaranya ditemukan di Indonesia. Beberapa contohnya adalah:
Suku penyu ini hanya memiliki satu anggota saja, yakni penyu belimbing (Dermochelys coriacea). Hidup di lautan-lautan besar hingga ke daerah dingin, penyu ini merupakan kura-kura terbesar yang masih hidup. Panjang tubuhnya (panjang karapas) dapat mencapai 3 m, meski umumnya hanya sekitar 1.5 m atau kurang, dan beratnya mendekati 1 ton.
Suku ini terdiri dari kura-kura air tawar berekor panjang dan berkepala besar, yang menyebar di Amerika. Dengan perkecualian satu marga anggotanya (Platysternon) yang menyebar di Tiongkok dan Indochina. Beberapa ahli memasukkan Platysternon ke dalam suku tersendiri, Platysternidae. Tidak ada di Indonesia.
Yakni suku kura-kura air tawar kecil dari Amerika bagian tengah. Hewan yang mampu mengeluarkan bau tak enak ini tidak terdapat di Indonesia.Catatan penting, jenis ini memiliki kelamin yang persis sama dengan milik pria dewasa. Ketika ereksi, sang betina sanggup berjam jam menjilati kelamin kekasihnya. Uniknya, selama hidupnya sang betina boleh berganti pasangan namun hanya mau oral dengan satu kura kura saja.
Juga menyebar terbatas di Amerika Tengah. Dermatemys berukuran relatif besar dan hidup di sungai-sungai.
Suku ini hanya memiliki satu anggota yang hidup, yakni labi-labi moncong babi (Carettochelys insculpta). Lainnya telah punah dan hanya ditemukan dalam bentuk fosil. Labi-labi ini menyebar terbatas di Papua bagian selatan dan di Australia bagian utara.
Menyebar luas di Amerika utara, (Eropa ?), Afrika dan Asia, ini adalah suku labi-labi yang paling banyak jenisnya. Di Australia, suku ini hanya tinggal berupa fosil. Beberapa contohnya dari Indonesia adalah:
Ini adalah suku kura-kura akuatik dan semi akuatik yang hidup di air tawar di Eropa, Asia dan terutama di Amerika. Emydidae merupakan salah satu suku kura-kura terbesar dari segi jumlah anggotanya. Tidak ada spesiesnya di Indonesia kecuali dalam bentuk hewan introduksi sebagai hewan peliharaan. Salah satu contohnya yang banyak dipelihara di Indonesia adalah kura-kura telinga merah (Trachemys scripta).
Merupakan suku kura-kura yang terbanyak anggotanya, Geoemydidae (dahulu disebut Bataguridae) terutama menyebar di Asia Tenggara. Di luar itu, anggota suku ini juga ditemukan di Afrika bagian utara, Erasia dan Amerika tropis. Ini adalah suku kura-kura air tawar yang terutama hidup di sungai-sungai, meskipun sering pula ditemui di daratan. Di Indonesia terdapat sekitar 11 jenisnya. Di antaranya:
Adalah suku kura-kura darat dengan banyak anggota yang tersebar luas di seluruh dunia. Kura-kura raksasa dari Kepulauan Galapagos dan kura-kura darat berumur panjang dari Kep. Seychelles di atas termasuk ke dalam suku ini. Dua anggotanya terdapat di Indonesia:
Telah punah.
Kura-kura Kepulauan Galapagos (Chelonoidis nigra)
Kura-Kura Galápagos tortoise - Chelonoidis nigra - Kepulauan Galapagos
(Chelonoidis nigra) El Chato Reserve, Santa Cruz Galapagos
Kura-kura dan penyu adalah hewan bersisik berkaki empat yang termasuk golongan reptil. Bangsa hewan yang disebut (ordo) Testudinata (atau Chelonians) ini khas dan mudah dikenali dengan adanya ‘rumah’ atau batok (bony shell) yang keras dan kaku.
Batok kura-kura ini terdiri dari dua bagian. Bagian atas yang menutupi punggung disebut karapas (carapace) dan bagian bawah (ventral, perut) disebut plastron. Kemudian setiap bagiannya ini terdiri dari dua lapis. Lapis luar umumnya berupa sisik-sisik besar dan keras, dan tersusun seperti genting; sementara lapis bagian dalam berupa lempeng-lempeng tulang yang tersusun rapat seperti tempurung. Perkecualian terdapat pada kelompok labi-labi (Trionychoidea) dan jenis penyu belimbing, yang lapis luarnya tiada bersisik dan digantikan lapisan kulit di bagian luar tempurung tulangnya.
Dalam bahasa Indonesia, kita mengenal tiga kelompok hewan yang termasuk bangsa ini, yalah penyu (bahasa Inggris: sea turtles), labi-labi atau bulus (freshwater turtles), dan kura-kura (tortoises). Dalam bahasa Inggris, dibedakan lagi antara kura-kura darat (land tortoises) dan kura-kura air tawar (freshwater tortoises atau terrapins).
Skjaldbökur (fræðiheiti: Testudines) eru ættbálkur skriðdýra sem einkennist af brjóskkenndum skildi umhverfis líkamann, sem hefur þróast út frá rifbeinum. Um 300 núlifandi tegundir skjaldbaka eru þekktar, auk nokkurra sem dáið hafa út. Allar tegundir skjaldbaka eru nú í hættu vegna breytinga á strandlengjum sem þær nýta til að verpa eggjum sínum, auk ofveiði. Gera má ráð fyrir að eftir um 20 ár verði skjaldbökur sjaldséðar vegna súrnun sjávar sem gerir það að verkum að kóralrif (sem eru heimkynni þeirra) deyja.
L'ordine Testudines (Linnaeus, 1758) o Chelonia comprende rettili comunemente noti come tartarughe, in riferimento a specie marine, e testuggini, per indicare specie terrestri e d'acqua dolce. Nel linguaggio comune il termine tartaruga indica entrambe le categorie, ma nello specifico alle tartarughe appartengono le specie acquatiche, d'acqua dolce (ad esempio, gli Emydidae, con membrane di pelle tra gli artigli) o marine (con arti trasformati in pinne), con carapace dal profilo basso e sovente carnivore, mentre le testuggini (dal latino testudo) sono tutte le specie che si sono adattate alla vita terrestre, erbivore, con possenti artigli e con carapace generalmente rialzato.
In realtà tale distinzione è priva di valenza tassonomica evolutiva, non esistendo filogeneticamente alcuna separazione cladistica tra i due adattamenti ambientali.
Le dimensioni delle tartarughe possono variare dai 3–4 cm delle specie più piccole fino ai 2,2 m di quelle più grandi. La tartaruga più pesante è la Dermochelys coriacea (intorno ai 700 kg).
Esse sono dotate di un guscio protettivo molto resistente; la parte superiore di questa "corazza" prende il nome di carapace, quella inferiore è detta piastrone. Le tessere di carapace e piastrone sono chiamate scuti. Esistono diverse specie adattate a diversi ambienti: fiumi e laghi (come la Emys orbicularis), mari (come la Caretta caretta), terra (come la Testudo hermanni).
La retrazione del collo della tartaruga è dovuta ad un movimento reso possibile dalla morfologia e dalla disposizione delle vertebre cervicali. La colonna cervicale è composta da 9 articolazioni e 8 vertebre, indipendenti una dall'altra. Le vertebre, essendo arrotondate, permettono al collo la flessibilità, così da potersi piegare indietro e lateralmente. Le tartarughe ritraggono il collo nel guscio in modi diversi; il meccanismo di retrazione differisce dal punto di vista filogenetico. Mentre le tartarughe ancestrali non erano in grado di farlo, ora si differenziano 2 sottordini: i Pleurodiri ritraggono il collo su un lato anteriormente al cinto scapolare, i Criptodiri direttamente all'indietro tra i cinti scapolari.
Le specie acquatiche sono prevalentemente onnivore; sono per lo più carnivore da giovani, ma con la crescita si orientano verso i vegetali. Si alimentano di pesce, lattuga, frutti di mare. Riescono a raggiungere gli 8 km/h di velocità. Le terrestri sono più erbivore con una dieta che varia dalla frutta ai cactus. Raggiungono a malapena i 100 m/h (3 cm/s).
La respirazione avviene mediante la contrazione e il rilassamento di specifici gruppi muscolari: intercostali, addominali e/o diaframma. Essi sono fissati a una gabbia toracica interna che può espandersi o contrarre la parete del corpo aiutando così il flusso d'aria dei polmoni. Le costole, tuttavia, sono fuse con il carapace ed esterne alle cinture pelviche e pettorali, una caratteristica unica tra le tartarughe. Il guscio rigido non è in grado di espandersi e, rendendo immobile la gabbia toracica, ha fatto sì che le tartarughe sviluppassero adattamenti particolari per la respirazione.
Le specie dell'ordine Testudines sono presenti in tutti i continenti eccetto l'Antartide; la maggiore biodiversità si concentra nelle regioni tropicali e subtropicali, ma un discreto numero di specie è presente anche nelle zone temperate.
Popolano une grande varietà di habitat differenti. 7 specie sono tartarughe marine, 241 specie sono tartarughe d'acqua dolce, 45 specie sono testuggini terrestri.[1]
Si ritiene che le prime proto-tartarughe siano comparse nel periodo tardo Triassico dell'era mesozoica, circa 220 milioni di anni fa; il loro guscio, che è rimasto una parte della struttura corporea straordinariamente stabile, sembra essersi evoluto da estensioni ossee della colonna vertebrale e delle costole che si sono espanse, saldandosi insieme per formare una struttura unica, in grado di offrire protezione ad ogni stadio evolutivo (anche quando la componente ossea del guscio non era completa). Questa ipotesi è supportata da fossili della testuggine d'acqua dolce Odontochelys semitestacea, o "testuggine dentata con guscio a metà" del tardo Triassico, trovata vicino Guangling, nella Cina sud-occidentale. Odontochelys presenta un piastrone completamente osseo e un carapace incompleto, simile ad uno stadio precoce dello sviluppo embrionale.[2] Prima di questa scoperta, l'antenato fossile più antico allora conosciuto (Proganochelys) era terrestre e possedeva un guscio completo, a prova dell'assenza di evoluzione di questa struttura anatomica. Per la fine del Giurassico le tartarughe avevano già subito un'ampia radiazione, e la loro storia diventa facile da definire sulla base dei reperti fossili.
La loro esatta genealogia è stata molto contestata. Si riteneva che le tartarughe fossero i soli rami sopravvissuti di un'antica classe di Anapsidi, che includeva gruppi come i Procolophonoidea, i Millerettidae, i Protorothyrididae, i Pareiasauridae (tutti estinti nel Permiano o nel Triassico)[3]. In seguito studi filogenetici basati su tratti morfologici hanno posto le tartarughe nel gruppo dei Diapsidi, più vicine agli Squamata che agli Achrosauria.[4] Tutti gli studi molecolari hanno fortemente confermato la collocazione delle tartarughe tra i Diapsidi: alcuni, in particolare, all'interno degli Achrosauria[5] o, più comunemente, come sister group di quelli ancora esistenti [6][7][8][9]; alcune analisi condotte da Lyson et al (2012) pongono invece le tartarughe come sister group dei lepidosauri.[10] Nuove analisi sulle filogenesi precedenti suggeriscono che la classificazione delle tartarughe tra gli Anapsidi derivi dal fatto che il campionamento di fossili e taxa esistenti non era abbastanza esaustivo per una ricostruzione completa del cladogramma. Si ritiene che i Testudinati si siano differenziati dagli altri Diapsidi tra 200 e 279 milioni di anni fa, ma il dibattito è ancora lontano dall'essere concluso.[4][6] La prima analisi filogenetica basata su sequenze genomiche fu completata da Wang et al. nel 2013. Usando il genoma parziale di Chelonia mydas e Pelodiscus sinesi, il gruppo concluse che le tartarughe sono con molta probabilità il sister group di coccodrilli e uccelli (Archosauria). Questa collocazione all'interno dei Diapsidi suggerisce quindi che la linea delle tartarughe abbia perso il carattere del cranio diapside durante la sua storia evolutiva.
Recentemente Field et al. (2014) hanno confutato la filogenesi proposta da Lyson et al., che si basava su miRNAs apparentemente sinapomorfici. I miRNAs sono molecole di DNA non codificante, considerate caratteri filogenetici estremamente utili per ricostruire la storia evolutiva di un taxon in quanto presentano un elevato grado di aggiunta nel genoma animale col trascorrere del tempo evolutivo, un basso tasso di perdita secondaria ed una sequenza primaria del prodotto genico maturo estremamente conservata. Field et al. sostengono che l'errore che ha portato Lyson et al. a concludere che le tartarughe fossero il sister group dei lepidosauri derivi principalmente da un bias nel campionamento (assenza di genomi sequenziati nelle regioni chiave dell'albero filogenetico). Una classificazione dei criteri di annotazione dei miRNAs, infatti, ha messo in discussione la diagnosi di molte sequenze precedentemente riconosciute come tali, incluse le quattro sequenze utilizzate da Lyson come sinapomorfie tra tartarughe e lepidosauri. Field e collaboratori, attraverso caratterizzazione del repertorio di miRNAs della testuggine Chrysemys picta e successivo confronto con i repertori di Python bivittatus, Alligator mississippiensis e Columba livia, hanno dimostrato che le tartarughe condividono numerosi miRNAs bona fide (che soddisfano, cioè, i criteri di annotazione precedentemente citati) con gli acrosauri che non sono presenti o espressi nei lepidosauri, nei mammiferi o in altri metazoi. Inoltre l'analisi bayesiana di 238 sequenze di miRNAs supportano più la relazione tartarughe/ arcosauri che non l'affinità tartarughe/lepidosauri.[11]
Il primo membro della linea delle tartarughe dotato di un guscio completo è il Proganochelys, originario del tardo Triassico. Questo genere già possedeva molti tratti tipici delle tartarughe attuali, anche se non era in grado di ritrarre la testa e presentava una lunga coda dotata di spine e clavata.
Le tartarughe vengono suddivise in due sottordini esistenti: le Cryptodira e le Pleurodira. Le Cryptodira sono il gruppo più numeroso e includono tartarughe marine, le tartarughe terrestri e la maggior parte delle tartarughe d'acqua dolce. Le Pleurodira sono perlopiù tartarughe d'acqua dolce.
Sottordine Cryptodira
Sottordine Pleurodira
Sottordine † Paracryptodira
Sottordine † Proganochelydia
Cladogramma ricavato dal lavoro di Thomson e Shaffer (2010)[12] e Guillon et al. (2012)[13].
Pleurodira Pelomedusoides Pelomedusidae Podocnemididae Cheloides: Chelidae Chelodininae Hydromedusinae Chelinae Cryptodira Trionychia Carettochelyidae Trionychidae Cyclanorbinae Trionychinae Trionychini Pelodiscini Durocryptodira Americhelydia Chelydroidea Chelydridae Dermatemydidae Kinosternidae Staurotypinae Kinosterninae Chelonioidea Dermochelyidae Cheloniidae Testudinoidea Emysternia Platysternidae Emydidae Emydinae Deirochelyinae Testuguria Testudinidae Gopherinae Testunidinae Testunidini Pyxidini Geochelonini Geoemydidae Rhinoclemmyinae GeoemydinaeSiebenrockiella [incl. Panayanemys]
Mauremys [incl. Annamemys; Cathaiemys; Emmenia; Chinemys]
Cuora [incl. Cistoclemmys]_flipped.jpg)
Le seguenti liste riportano le famiglie, il loro nome latino, la data in cui tali specie sono state formalmente descritte e classificate e il nome binomiale di ciascuna specie; il numero di generi relativi ad ogni famiglia; il nome volgare; un esempio di specie e un'immagine di esempio.
Nel Kurmapurana, un mito cosmogonico (purāṇa, storia antica), la tartaruga (kūrma) rappresenta il mondo: il cielo è la sua corazza ricurva, il corpo la terra.
Creata dal demiurgo Prajapati, divenne poi un avatar di Viṣṇu.
L'ordine Testudines (Linnaeus, 1758) o Chelonia comprende rettili comunemente noti come tartarughe, in riferimento a specie marine, e testuggini, per indicare specie terrestri e d'acqua dolce. Nel linguaggio comune il termine tartaruga indica entrambe le categorie, ma nello specifico alle tartarughe appartengono le specie acquatiche, d'acqua dolce (ad esempio, gli Emydidae, con membrane di pelle tra gli artigli) o marine (con arti trasformati in pinne), con carapace dal profilo basso e sovente carnivore, mentre le testuggini (dal latino testudo) sono tutte le specie che si sono adattate alla vita terrestre, erbivore, con possenti artigli e con carapace generalmente rialzato.
In realtà tale distinzione è priva di valenza tassonomica evolutiva, non esistendo filogeneticamente alcuna separazione cladistica tra i due adattamenti ambientali.
Vėžliai (Testudines) – roplių (Reptilia) būrys, priklausantis anapsidų (Anapsida) poklasiui. Labai specifinė gyvūnų grupė, kuri atsirado maždaug prieš 200 milijonų metų ir iki šiol menkai pasikeitė. Pasaulyje gyvena apie 360 vėžlių rūšių.
Kūną dengia kaulinis šarvas, po kuriuo gali paslėpti galvą ir kaklą, kojas ir uodegą. Šarvą sudaro viršutinis skydas – karapaksas (carapax) ir apatinis skydas – plastronas (plastron). Abi šios dalys šonuose susijungia, dažnai net suauga. Karapaksą sudaro susiformavusios odoje kaulinės plokštelės. Jos išsidėsčiusios tam tikra tvarka. Vidurinės eilės plokštelės (vertebralia) suaugusios su stuburo slankstelių nugarinėmis ataugomis, o šonuose esančios pailgos plokštelės (costalia) suaugusios su šonkauliais. Karapakso pakraščiuose yra smulkiausios kraštinės plokštelės (marginalia). Plastrono priekinė dalis (epiplastron) sudaryta iš dviejų pakitusių raktikaulių, o toliau yra dar 3 plačių kaulinių plokštelių poros (hyoplastron, hypoplastron ir xiphiplastron). Jos irgi priklauso odos dariniams ir susiformavo iš pilvinių šonkaulių. Visą vėžlio kaulinį šarvą dengia raginiai įvairaus storio skydeliai, tačiau jų ir kaulinių plokštelių ribos nesutampa. Sausumos vėžlių šarvas aukštesnis negu gyvenančių vandenyje. Gėlame vandenyje gyvenančių trioksinų šarvą dengia tik minkšta oda, o kietaodžio vėžlio šarvas redukuotas, jo storoje odoje likę tik daugybė smulkių kaulelių.
Vėžlių kaukolėje nėra tikros smilkinio duobės, yra tik paviršinis smilkinio užpakalinės dalies įlinkis. Tokia kaukolė vadinama anapsidine. Nosikauliai dažniausiai išnykę, o kaulinė pertvara tarp šnervių redukuota. Dantų neturi, vietoje jų – aštrios žandų raginės briaunos. Turi nedidelį antrinį gomurį. Pečių juosta (mentė ir korakoidas) yra ne šonkaulių išorinėje pusėje kaip kitų keturkojų gyvūnų, o po šonkauliais, kurie jungiasi su karapaksu. Tokia sandara formuojasi dar gemalo stadijoje. Panašiai po šarvu atsiduria ir dubuo. Kai kurių jis priauga iš vidaus prie karapakso ir plastrono. Dėl šarvo ir tokios neįprastos pečių ir dubens juostų padėties vėžlių galūnės yra plačiai išžergtos ir dėl to jie gali eiti tik mažais žingsneliais.
Vėžlių liemens raumenys silpni, o galūnių, kaklo ir uodegos stiprūs. Galvos smegenys labai mažos, daug didesnė nugaros smegenų masė. Klausa labai menkai išsivysčiusi. Orą įtraukia pro šnerves į burnos ertmę ir įspaudžia į kempinėtus plaučius. Kvėpuojant nemažą reikšmę turi kaklas ir priekinės galūnės, kuriuos nežymiai iškišdamas iš po šarvo ir taip įtempdamas plaučius įkvepia oro, o įtraukdamas – išspaudžia jį iš plaučių.
Patinai turi neporinį sustandėjantį kopuliacijos organą, kuriame yra išilginis griovelis spermai nutekėti. Patelės kiaušinius deda į pačių iškastą duobę. Po to juos užberia žemėmis ir paviršių išlygina.
Paplitę daugiausia tropikų juostoje, gyvena dykumose, tropiniuose miškuose, prie gėlųjų vandenų ir atvirose jūrose. Pasaulyje gyvena apie 360 vėžlių rūšių, kurios skirstomos į 2 pobūrius ir 14 šeimų.
Europoje aptinkamos 3 augalėdės vėžlių rūšys sausumoje, 3 gėluose vandenyse gyvenančios ir 5 jūrinių vėžlių rūšys, gyvenančios Atlanto ir Viduržemio jūros pakrantėse. Lietuvoje gyvena vienintelė rūšis – balinis vėžlys (Emys orbicularis), kuris įrašytas į Lietuvos raudonąją knygą[1].
Pirmieji vėžlių protėviai, manoma, egzistavo Triaso periodu prieš 220 milijonų metų. Jų šarvai, kurie stebėtinai išliko stabilia kūno dalimi visos evoliucijos metu, manoma, išsivystė iš nugaros kaulų ir plačių šonkaulių kaulinių išaugų, kurie prasiplėtė ir suaugo į vieną formą, sudarydami šarvą. Šarvas suteikė apsaugą kiekvienu evoliucijos momentu, net tada, kai kaulinis šarvo komponentas dar nebuvo pilnai susiformavęs. Tokią teoriją sustiprina ir randamos pusiau šarvuoto gėlavandenio ir turinčio dantis Odontochelys semitestacea vėžlio fosilijos iš vėlyvojo Triaso periodo. Odontochelys turi pilnai susiformavusi plastroną ir nepilną karapkasą, panašų į dabartinių ankstyvojoje embriono stadijoje esančių vėžliukų.[2] Iki šio atradimo anksčiausiai žinomos vėžlių fosilijos buvo pilnai susiformavusi šarvą turinčios sausumos gyvūnų rūšys, nerodančios jokių požymių, kaip išsivystė ši neįprasta anatominė savybė. Iki vėlyvojo Juros periodo vėžlių fosilijos tapo dažnos ir vystymosi istorija iš fosilijų tapo lengviau skaitoma.
Konkretus protėvis kol kas ginčytinas. Buvo manoma, kad vėžliai yra vieninteliai išlikę anapsidų evoliucinės atšakos atstovai, kuriam priklauso tokios grupės kaip prokolofonai, millerettidae, protorothyrididae ir pareiasauridae. Visų anapsidų kaukolės neturi smilkinkaulio duobės, kai kiti amniotai tokį turi (nors pas žinduolius jis tapo skruostine atauga). Šie gyvūnai išnyko Permo ir Triaso periodais.[3]
Visgi vėliau buvo iškelta teorija, kad anapsidų tipo kaukolė galėjo atsirasti dėl atbulinės evoliucijos, o ne iš anapsidų protėvių. Remiantis tokia teorija vėlesni morfologiniai filogenetiniai tyrimai tvirtai pastatė vėžlius tarp diapsidų, šiek tiek arčiau žvynaroplių negu prie archozaurų.[4] Visi molekuliniai tyrimai patvirtino vėžlių priklausomybę diapsidams. Kai kas vėžlius laiko archozaurais arba gimininga dabartinių archozaurų grupe.[5][6][7][8][9] Pakartotinė ankstesnių filogenetinių tyrimų analizė parodė, kad ankstesnis vėžlių priskyrimas anapsidams buvo padarytas dėl to, kad buvo tikima, jog jie priklauso šiai klasifikacijai (dauguma jų tyrė, kokie anapsidai jie yra) ir dėl to, kad fosilijos ir dabartiniai pavyzdžiai nebuvo pakankamai plačiai atrinkti kladogramos sudarymui. Manoma, kad Testudines išsišakojo iš diapsidų protėvių kažkur prieš 200–279 milijonus metų, nors diskusijos dar nėra nusistovėjusios.[4][6][10]
Anksčiausiai gyvenę žinomi vėžliai su pilnai susiformavusiu šarvu yra vėlyvaus Triaso periodo Proganochelys genties individai. Šios genties rūšys jau turėjo nemažai išsivysčiusių vėžlių bruožų ir greičiausiai turėjo nemažai evoliucionuojančių vėžlių protėvių dar daug milijonų metų prieš juos. Jie dar negalėjo paslėpti savo galvos į šarvo vidų (kaklas buvo labai ilgas) ir turėjo ilgą, dygliuotą, klubakaulyje pasibaigiančią uodegą. Kūno forma buvo panaši į ankylosauria dinozaurų, nors evoliucionavusi nepriklausomai.
Vėžliai yra suskirstyti į du egzistuojančius pobūrius: slaptakakliai vėžliai (Cryptodira) ir šonakakliai vėžliai (Pleurodira). Slaptakaklių vėžlių grupė yra didesnė, jai priskiriami visi jūriniai ir sausumos vėžliai bei didžioji dalis gėlavandenių vėžlių. Šonakakliams vėžliams priskiriamos įvairios gėlavandenių vėžlių rūšys.
Pobūris. Slaptakakliai vėžliai (Cryptodira)
Įtraukdami galvą po šarvu, kaklą sulenkia vertikaliai, S raidės pavidalu. Kaklo slankstelių šoninės ataugos redukuotos. Dubuo nesuaugęs su kauliniu šarvu.
Pobūris. Šonakakliai vėžliai (Pleurodira)
Įtraukdami galvą po šarvu, sulenkia kaklą horizontaliai ir pakiša galvą po pažastimi. Kaklo slanksteliai turi dideles keterines ir šonines ataugas stipriems raumenims prisitvirtinti. Dubuo suaugęs su kauliniu šarvu. Gyvena gėluose vandenyse, gerai plaukioja ir nardo. Tai sena vėžlių grupė paplitusi Pietų pusrutulyje (Pietų Amerikoje, Afrikoje, Madagaskare, Australijoje ir Naujojoje Gvinėjoje).
Istoriškai vėžlys yra svarbus gyvūnas daugumoje žmonių kultūrų. Jis būdavo ar tebėra naudojamas maistui, tradicinei medicinai, kosmetikai, kaip naminis gyvūnėlis. Įvairiose mitologijose vėžlys paprastai būna išminties, ilgaamžiškumo, stabilumo simboliu. Gana dažnai vėžliai egzistuoja ir pasaulio sukūrimo mituose. Vėžlienos sriuba ir jūrinių vėžlių kiaušiniai daug kur laikomi delikatesu.
Istoriškai vėžliai būdavo vaizduojami herbuose, ant monetų, skulptūroje ir kitur.
Tradicinėje kinų medicinoje plačiai naudojama vėžlio šarvo apatinė dalis (t. y. dengianti pilvą). Vien Taivane jų importuojama šimtai tonų per metus.[11]
Maistui vėžliai dažniausiai gaudomi laisvėje. Paskutiniu metu, siekiant sustabdyti jų nykimą, kuriama vis daugiau vėžlių ūkių, kur maistui jie yra auginami. Tačiau tai problemos neišsprendžia, kadangi vėžliai vis tiek nelegaliai gaudomi laisvėje, siekiant papildyti ar atnaujinti ūkių populiacijas.[12]
Didžiausias išnykimo pavojus grеsia Azijos vėžlių rūšims bei endeminėms Madagaskaro rūšims.[13] Pagrindinė grėsmė Azijos vėžliams yra gaudymas maistui (ar auginimui vėžlių ūkiuose) ir naudojimui tradicinėje medicinoje. Šiek tiek mažesniais kiekiais vėžliai gaudomi ir pardavimui į užsienį kaip naminiai gyvūnėliai. Dėl spartaus vėžlių nykimo Azijoje („Azijos vėžlių krizė“) šiuo metu turimi duomenys apie rūšių skaičių, gyvenamas vietas, vėžlių skaičius yra labai netikslūs ir sparčiai senstantys, masiškai gaudomi vėžliai nuolat išnyksta ištisuose regionuose.
JAV daugumoje valstijų nėra draudžiama gaudyti laukinius vėžlius, tai yra populiarus verslas. Taip pat jie auginami specialiuose ūkiuose, didelė dalis eksportuojama į Azijos šalis. [14]
Vėžliai (Testudines) – roplių (Reptilia) būrys, priklausantis anapsidų (Anapsida) poklasiui. Labai specifinė gyvūnų grupė, kuri atsirado maždaug prieš 200 milijonų metų ir iki šiol menkai pasikeitė. Pasaulyje gyvena apie 360 vėžlių rūšių.
Bruņrupuči jeb bruņurupuči[1] (Testudines) ir rāpuļu (Reptilia) kārta, kas pieder anapsīdu apakšklasei (Anapsida). Tas ir visatšķirīgākais, visvairāk novirzījies rāpuļu klases zars. Tiem ir savdabīgs, pasīvs aizsardzības orgāns — kaula bruņas, kuras aptver vidukli. Bruņurupuču kārtā ir ap 230—330 mūsdienās dzīvojošu sugu, kas iedalās 2 apakškārtās: sānkakla bruņurupučos (Pleurodira) un slēptkakla bruņurupučos (Cryptodira). Latvijā dzīvo viena suga — purva bruņurupucis (Emys orbicularis), kurš ir ierakstīts Latvijas Sarkanajā grāmatā.
Lielākais mūsdienu bruņurupucis ir jūrā dzīvojošais ādainais bruņurupucis (Dermochelys coriacea), kura bruņu garums var sasniegt 260 cm, bet svars 900 kg.[2] Vidēji saldūdens bruņurupuči ir mazāki nekā jūrās dzīvojošie, tomēr Āzijas milzu mīkstbruņrupuča (Pelochelys cantorii) daži indivīdi sasniedz 200 cm garumu.[3] Visu laiku lielākais bruņurupucis ir bijis aizvēsturiskais jūras bruņurupucis Archelon ischyros, kas dzīvoja Krīta perioda beigās. Tā ķermeņa garums sasniedza 4,6 m.[4] Kopumā aizvēsturisko sugu bruņurupuči ir bijuši lielāki augumā nekā mūsdienu sugas. Tās bija plaši izplatītas Ziemeļamerikā, Dienvidamerikā, Austrālijā un Āfrikā. Lielākā daļa no tām izmirušas laikā, kad pasaulē parādās cilvēks. Iespējams, cilvēki ir medījuši bruņurupučus pārtikai un tos izķēruši līdz izmiršanas robežai.
Mazākie ir Āfrikā dzīvojošais raibais plakanbruņrupucis (Homopus signatus) un Ziemeļamerikā dzīvojošais Mīlenberga bruņurupucis (Glyptemys muhlenbergii).[5][6] To tēviņu bruņu garums nepārsniedz 8 cm un svars ir apmēram 70 g.[7][6] Mātītes ir nedaudz lielākas.
Bruņurupuču bruņu augšējais vairogs, ko sauc par karapaksu — carapax, sastāv no segkaulu plātnītēm, ar kurām parasti saplūst skriemeļu paplašinātie smailie izaugumi un ribas. Karapaksa plātnītes vienmēr ir noteiktā kārtībā: vidū atrodas gareniska muguras rinda, tai sānos — pāra sānu rinda, bet visu karapaksu ietver daudzas malējās plātnītes. Apakšējais vairogs jeb plastrons — plastron sastāv no četrām pāra kaula plātnītēm un no vienas nepāra plātnītes, kas atrodas priekšējā pāra vidū. Nepāra plātnīte ir homologa virskrūšu kaulam, priekšējais pāris — atslēgas kauliem, bet pārējās acīmredzot — vēdera ribām. Kā karapaksu, tā arī plastronu no virspuses parasti sedz ragvielas vairodziņi, kuru robežas parasti neatbilst kaula plātnīšu robežām. Šāda uzbūve padara bruņas izturīgākas. Ir arī izņēmumi — virspusi sedz tikai mīksta āda.
Plecu joslu veido tikai divi kauli — lāpstiņa un korakoīds. Lāpstiņas dorsālo (virsējo) galu saite saista ar karapaksa iekšējo virsmu; lāpstiņai ir liels ventrāls (apakšējais) izaugums, kurš, tāpat kā korakoīds, beidzas brīvi. Iegurnī, tāpat kā krokodiliem, ir liels slēdzējcaurums. Ekstremitātēm ir tipiska uzbūve. Pretstatā nekustīgajam vidukļa nodalījumam astes un kakla nodalījums ir ļoti kustīgs, pie tam kakla skriemeļiem ir dažāda locītavu virsmu uzbūve: priekšējie ir opistocēli, pakaļējie — procēli, bet starpā atrodas skriemelis, kam abas virsmas ir izliektas.
Galvaskausam ir vaiga loks (vienīgais gadījums mūsdienu rāpuļiem), kurš sastāv no vaiga, kvadrāta, kvadrāta-vaiga un zvīņas kaula. Dažām grupām deniņu apvidu klāj viengabalainas bruņas. Ir virkne pāreju no formām ar vāji attīstītām sekundārajām aukslējām uz formām, kam tās attīstītas labi. Kvadrāta kauls ir nekustīgi savienots ar galvaskausa kapsulu. Nav šķērskaulu, kuri tik raksturīgi citām rāpuļu grupām, kā arī nav paura cauruma. Žokļiem nav zobu, tos klāj ragvielas apvalks ar asām griezējmalām.
Mēle ir gaļīga. Barības vads pakāpeniski pāriet biezsienas kuņģī, kurš krasi atdalīts no zarnas. Kloākas atvere ir apaļa vai gareniskas spraugas veidā. Lielajām plaušām tāpat kā krokodiliem ir sarežģīta, sūklim līdzīga uzbūve. Sakarā ar krūškurvja nekustīgumu bruņurupuči elpo, «iesūknējot» gaisu (konverģenta līdzība ar abiniekiem), bet šai aktā bez tam piedalās plecu un iegurņa muskuļi: ievelkot ekstremitātes, plaušas iztukšojas, izstiepjot tās, — paplašinās un piepildās ar gaisu. Ūdens bruņurupučiem ir vēl papildus elpošanas orgāni - rīkles valnīši vai divi anālie pūšļi. Tēviņiem ir nepāra kopulācijas orgāns, kura uzbūve ir līdzīga krokodilu kopulācijas orgāna uzbūvei.
Bruņurupuču dzīvesvietas ir ļoti atšķirīgas — karsti tuksneši, tropiskie meži, kalnu nogāzes, ezeri, upes un purvi, kultivētās zemes, jūras piekraste un okeāna plašumi. Visiem bruņurupučiem ir augsta izdzīvot spēja gan ievainojumu, gan arī bada gadījumā. Tā, piemēram, ir zināmi gadījumi, kad šie dzīvnieki gadiem ilgi dzīvojuši bez kādas barības. Vairākums bruņurupuču nelabvēlīgā gadalaikā dodas guļā. Tie vairojas, dējot olas, kurām parasti ir cieta kaļķu čaula, retāk - pergamentveidīgs apvalks. Bruņurupuču augšana notiek visā dzīves garumā, pakāpeniski palēninoties. Bruņurupuči ir pazīstami kā ilgdzīvotāji. Dažas sugas dzīvo līdz 100 un vairāk gadiem. Pēc dzīves veida bruņurupuči iedalās 2 ekoloģiskajās grupās, kuras tikai daļēji atbilst sistemātiskajām grupām, proti: sauszemes bruņurupučos, kas ir lēni, lielāko tiesu augēdāji, un ūdens bruņurupučos, kuri ir kustīgi, pa lielākai daļai plēsīgi.
Bruņurupuču kārta (Testudines)
(†) - izmirušu organismu grupa.
Bruņrupuči jeb bruņurupuči (Testudines) ir rāpuļu (Reptilia) kārta, kas pieder anapsīdu apakšklasei (Anapsida). Tas ir visatšķirīgākais, visvairāk novirzījies rāpuļu klases zars. Tiem ir savdabīgs, pasīvs aizsardzības orgāns — kaula bruņas, kuras aptver vidukli. Bruņurupuču kārtā ir ap 230—330 mūsdienās dzīvojošu sugu, kas iedalās 2 apakškārtās: sānkakla bruņurupučos (Pleurodira) un slēptkakla bruņurupučos (Cryptodira). Latvijā dzīvo viena suga — purva bruņurupucis (Emys orbicularis), kurš ir ierakstīts Latvijas Sarkanajā grāmatā.
Testudines atau Cheloni[3] merupakan sebuah order reptilia yang bercirikan sebuah kulit keras buatan tulang atau rawan yang berkembang daripada rusuk dan berfungsi sebagai perisai.[4] Antara ahli-ahli yang tergolong dalam order ini ialah penyu, kura-kura, tuntung dan labi-labi.
Order Testudines merangkumi spesies yang wujud dan pupus. Ahli-ahli terawal terdapat sekitar 157 juta tahun dahulu,[1] maka inilah antara kelompok reptilia tertua malah lebih lama daripada rumpun ular mahupun buaya. Daripada 327 spesies yang diketahui wujud kini, sesetengahnya amat terancam.[5][6]
Testudines adalah ektoterma, iaitu haiwan yang umum dipanggil berdarah sejuk, maknanya suhu dalaman berbagai-bagai mengikut persekitaran. Akan tetapi disebabkan kadar metabolisme lebih tinggi, penyu belimbing mempunyai suhu badan yang ternyata lebih tinggi daripada air sekitarnya.
Testudines tergolong sebagai amniot, di samping reptilia lain, burung dan mamalia. Seperti amniot lain, Testudines bernafas udara dan tidak bertelur dalam air, biarpun banyak spesiesnya hidup dalam air.
Ilmu kaji kura-kura dan penyu dipanggil keloniologi, sempena perkataan Yunani bagi haiwan berkenaan. Juga digelar testudinologi, sempena nama Latin bagi haiwan yang sama.
Penyu secara umumnya merujuk kepada superkeluarga Chelonioidea yang menjadikan laut sebagai habitat kekal mereka.
Labi-labi ialah superkeluarga Trionychia yang biasanya memiliki ciri-ciri fizikal seperti karapas (cangkerang belakang) yang lebih lembut, serta menjadikan kawasan air tawar sebagai habitat semulajadi.
Umumnya, kura-kura ialah selain daripada superkeluarga Chelonioidea dan Trionychia. Mereka mempunyai jaringan keluarga yang lebih luas, memiliki tempurung karapas yang lebih keras, mendiami hampir kesemua kawasan darat dan berair seperti air tawar dan air payau di muka bumi. Manakala, baning, juku-juku, tuntung dan sebagainya ialah istilah tempatan yang juga merujuk kepada kura-kura atau sebahagian daripada haiwan ini.
Filogeni ahli-ahli Testudines yang berikut berasaskan hasil kerja Crawford et. al. (2015)[7] serta Guillon et. al. (2012).[8]
Siebenrockiella [incl. Panayanemys]
Mauremys [incl. Annamemys; Cathaiemys; Emmenia; Chinemys]
Cuora [incl. Cistoclemmys]_flipped.jpg)
Order Testudinata Klein 1760[9]
Testudines atau Cheloni merupakan sebuah order reptilia yang bercirikan sebuah kulit keras buatan tulang atau rawan yang berkembang daripada rusuk dan berfungsi sebagai perisai. Antara ahli-ahli yang tergolong dalam order ini ialah penyu, kura-kura, tuntung dan labi-labi.
Order Testudines merangkumi spesies yang wujud dan pupus. Ahli-ahli terawal terdapat sekitar 157 juta tahun dahulu, maka inilah antara kelompok reptilia tertua malah lebih lama daripada rumpun ular mahupun buaya. Daripada 327 spesies yang diketahui wujud kini, sesetengahnya amat terancam.
Testudines adalah ektoterma, iaitu haiwan yang umum dipanggil berdarah sejuk, maknanya suhu dalaman berbagai-bagai mengikut persekitaran. Akan tetapi disebabkan kadar metabolisme lebih tinggi, penyu belimbing mempunyai suhu badan yang ternyata lebih tinggi daripada air sekitarnya.
Testudines tergolong sebagai amniot, di samping reptilia lain, burung dan mamalia. Seperti amniot lain, Testudines bernafas udara dan tidak bertelur dalam air, biarpun banyak spesiesnya hidup dalam air.
Ilmu kaji kura-kura dan penyu dipanggil keloniologi, sempena perkataan Yunani bagi haiwan berkenaan. Juga digelar testudinologi, sempena nama Latin bagi haiwan yang sama.
Skjelpadder er anapside krypdyr av ordenen Testudines. Dei er kjenneteikna ved at størsteparten av kroppen er dekt med eit hardt beinskal utvikla frå ribbeina, og ved at hovudskalla manglar andre opningar enn dei til auga og nasebor. Gruppa er den eldste nolevande krypdyrordenen; dei eldste fossilane som er funne stammar frå over 215 millionar år sidan. Per i dag finst det 300 artar skjelpadder, både på land, i ferskvatn og i havet.
I norsk fauna er skjelpadda ein særs sjeldan gjest. Likevel har det førekome nokre få observasjonar av havskjelpadde, både drive i land og frittsymjande utanfor kysten. Det er registrert totalt to artar her; uekte karett og havlêrskjelpadde.
Skjelpadder er anapside krypdyr av ordenen Testudines. Dei er kjenneteikna ved at størsteparten av kroppen er dekt med eit hardt beinskal utvikla frå ribbeina, og ved at hovudskalla manglar andre opningar enn dei til auga og nasebor. Gruppa er den eldste nolevande krypdyrordenen; dei eldste fossilane som er funne stammar frå over 215 millionar år sidan. Per i dag finst det 300 artar skjelpadder, både på land, i ferskvatn og i havet.
Korytnačkotvaré (staršie alebo ak je klasifikovaný ako podtrieda: korytnačky; lat. Testudinata alebo Testudines, v niektorých systémoch alebo ak je klasifikovaný ako podtrieda: Chelonia) sú rad z triedy plazy.
Korytnačky sa od ostatných plazov odlišujú predovšetkým tým, že je ich telo obvykle chránené pancierom. Ten vznikol spojením viacerých kostí (rebrá, stavce, kľúčna kosť, prsná kosť) do dvoch častí – brušný pancier (plastrón) a chrbtový pancier (carapax).[2] Do tohto radu sa zahrňuje aj niekoľko dnes už vyhynutých druhov. Najstaršie druhy korytnačiek žili pred zhruba 220 miliónmi rokov v období triasu (rod Odontochelys), čo z nich robí jednu z najstarších dosiaľ žijúcich skupín plazov (o mnoho viac než jaštery alebo hady). V dnešnej dobe je na svete asi 300 druhov korytnačiek, niektoré z nich sú silne ohrozené. Korytnačky sú studenokrvné živočíchy, čo znamená, že teplota ich tela sa mení podľa okolitého prostredia. Sú typicky dlhoveké, niektoré jedince sa dožili preukázateľne aj viac ako 180 rokov.
Veľkosť korytnačiek sa značne líši. Morské druhy dorastajú obvykle do obrovských rozmerov, zatiaľčo sladkovodné korytnačky sú typicky ďaleko menšie (ale sú zaznamenané aj jedince 2 m dlhé). Suchozemské korytnačky môžu dorastať až do veľkosti korytnačiek morských. Najväčšou korytnačkou na svete je kožatka veľká, morská korytnačka, ktorá váži aj cez 900 kg a ktorej pancier je až 2 m dlhý. Najmenšou korytnačkou je Homopus signatus signatus (poddruh korytnačky trpasličej), ktorá meria necelých 8 cm a váži len 140 g.
V prehistorických dobách boli po celom svete hojne rozšírené korytnačky slonie, avšak s príchodom človeka tento druh takmer vyhynul. Predpokladá sa, že ich ľudia lovili ako potravu. Dnes môžeme korytnačky slonie nájsť iba na Seychelách a Galapágach. Dorastajú do veľkosti cez 130 cm a vážia okolo 300 kg. Medzi najväčšie korytnačky celej geologickej histórie patril obrí vrchnokriedový rod Archelon s dĺžkou tela až 4 metre a niekoľkotonovou hmotnosťou. Títo obri žili v moriach.
Korytnačky rozdeľujeme do dvoch podradov podľa toho, akým spôsobom vťahujú krk do panciera: korytnačky skupiny skrytokrky (Cryptodira) dokážu stiahnuť krk a hlavu pod chrbticu , korytnačky skupiny skrytohlavy (Pleurodira) ju schovávajú do panciera na ľavú alebo pravú stranu. Jazyk je hrubý a nevysunuteľný.
Oči väčšiny suchozemských korytnačiek smerujú dole na predmety pred nimi, zatiaľčo u niektorých vodných korytnačiek sa oči nachádzajú na vrchnej časti hlavy. Tieto druhy sa dokážu v plytkých vodách skryť pred predátormi tak, že sú celkom ponorené vo vode okrem očí a nozdier. Morské korytnačky majú blízko očí žliazky produkujúce slané slzy, čím sa zbavujú nadbytočnej soli získanej z morskej vody, ktorú pijú.
Korytnačky vidia pravdepodobne veľmi dobre v tme, a to vďaka neobvykle vysokému počtu tyčiniek v sietnici oka. Cez deň vidí naopak zle, pretože sú farboslepé a majú veľmi slabú zrakovú ostrosť. Navyše nedokážu plynule sledovať pohybujúcu sa korisť. Táto schopnosť je obyčajne vyhradená len predátorom. Mäsožravé korytnačky však dokážu veľmi rýchle pohnúť hlavou a doslova chňapnúť po koristi.
Korytnačky majú skostnatený zobák, čeľuste používajú na hryzenie a žuvanie potravy. Miesto zubov je horná aj dolná čeľusť pokrytá rohovitými výčnelkami. U mäsožravých korytnačiek sú kvôli chytaniu potravy obvykle ostré, u bylinožravých korytnačiek bývají vrúbkované, čo im pomáha pri žuvaní veľmi tvrdých rastlín. Pri prehĺtaní potravy používajú korytnačky jazyk, avšak na rozdiel od ostatných plazov ho nemôžu vystrčiť a chytať s ním potravu.
Horna časť panciera sa nazýva karapax, spodná časť plastrón a dohromady sú spojené po stranách tzv. mostami. Obvykle je karapax zložený z piatich chrbtových, ôsmich rebrových a 24 postranných dosiek. Práve počet týchto dosiek spolu s tvarom plastrónu je jedným z hlavných rozlišovacích znakov pre podobné druhy.
Vnútornú časť panciera tvorí približne 60 kostí. S pancierom je telo korytnačky pevne spojené chrbticovými a rebrovými kosťami, čo v dôsledku znamená, že korytnačka nemôže zo svojho panciera vyliezť. Vonkajšia časť panciera je väčšinou pokrytá štítovými doštičkami z keratínu, niektoré druhy majú pancier krytý len silnou kožou.
Tvar panciera nám veľmi napomáha pri zisťovaní spôsobu života korytnačky. Značná časť suchozemských korytnačiek má veľký a ťažký pancier kupolovitého tvaru, ktorý znemožňuje predátorom uchopiť ho do čeľustí a rozdrviť. Korytnačka škárová má naopak plochý a ohybný pancier, vďaka ktorému sa ľahko skryje v skalných trhlinách.
Väčšina vodných korytnačiek má pancier plochý, hydrodynamického tvaru, a tak môžu ľahko a rýchlo plávať a potápať sa. Pancier vodných korytnačiek je tiež ďaleko ľahší ako u suchozemských druhov, pretože sú medzi kosťami veľké medzery, tzv. fontanely.
Farba panciera je veľmi rôzna, ale obvykle je to čierna, hnedá a olivovo zelená. Niektoré druhy majú na pancieri aj červené, oranžové, žlté alebo šedé bodky, linky alebo nepravidelné škvrnky. Jednou z najkrásnejšie sfarbených korytnačiek je korytnačka maľovaná, ktorá má žltý plastrón a čierny alebo olivovo zelený karpax s červenými značkami okolo jeho okraja.
Vonkajšia strana panciera je súčasťou kože, kedy každá štítová doštička zodpovedá jednej modifikovanej šupine. Zvyšok kože je tvorený omnoho menšími šupinkami, podobne ako u ostatných plazov. Vodné korytnačky nezvliekajú kožu naraz ako hadi, ale neustále po malých kúskoch. Pokiaľ chováte korytnačku v akváriu, môžete vo vode nájsť čiastočky mŕtvej kože.
Suchozemské korytnačky tiež zvliekajú kožu, ale tá sa oproti vodným korytnačkám nikdy neodlupuje a vrství sa do hrubých „kopčekov“, ktoré majú podobu letokruhov. Všeobecne panuje predstava, že spočítaním týchto letokruhov dostaneme vek korytnačky. Táto metóda ale nie je príliš presná, hlavne z toho dôvodu, že rýchlosť rastu nových doštičiek sa mení (za rok ich pri priaznivých podmienkach môže narásť aj niekoľko) a že niektoré doštičky nakoniec z panciera odpadnú.
Suchozemské korytnačky sú známe svojim pomalým tempom pohybu, ktorý je zapríčinený jednak ich ťažkým a veľkým pancierom a jednak relatívne neefektívnym spôsobom postavenia končatín, ktoré sú roztiahnuté do strán ako u jašteríc.
Sladkovodné korytnačky, ktoré žijú čiastočne aj na súši, majú na končatinách plávacie blany a dlhé pazúry. Pomocou týchto pazúrov sa môžu vyšplhať na breh či plávajúce polená, kde sa potom radi vyhrievajú na slnku. Samci mávajú pazúry dlhšie a používajú ich k stimulácii samice pri párení.
Štýl plávania sladkovodných korytnačiek pripomína psa, končatiny ale mieria do strán. Veľké druhy korytnačiek plavú skôr menej, tie najväčšie už často len chodia po dne riek či jazier.
Plávacie blany majú takmer všetky druhy korytnačiek, ale niekoľko druhov, napr. karetka novoguinejská, má miesto končatín plutvy. Tieto druhy korytnačiek potom plávajú rovnakým štýlom ako morské korytnačky.
Morské korytnačky žijú takmer výhradne vo vode a tak majú miesto nôh plutvy. Vo vode potom vyzerajú ako by sa vznášali či lietali. Prednými končatinami pohybujú hore a dole, zadné končatiny nie sú používané k pohybu ale skôr na kormidlovanie. Na súši majú veľmi obmedzenú pohyblivosť, a tak na súš vyliezajú len samice, aby nakládli vajcia. Pohybujú sa veľmi pomaly a namáhavo sa postrkujú dopredu pomocou plutiev. Zadnými končatinami vyhrabú samice dieru, nakladú do nich vajcia a potom ich zase zahrabú pieskom.
Aj napriek tomu, že niektoré druhy strávia značnú časť života pod vodou, potrebujú dýchať vzduch a musia teda v pravidelných intervaloch vyplávať na povrch, aby doplnili pľúca čerstvým vzduchom. Časť života strávia aj na súši. Morské korytnačky kladú vajcia na suchých piesočných plážach.
Vedci tiež skúmajú schopnosť niektorých austrálskych sladkovodných korytnačiek dýchať pod vodou. Niektoré druhy majú priestrannú kloaku, ktorej sliznice tvoria prstovité výbežky, papily, ktoré majú bohaté krvné zásobenie a zvyšujú povrch kloaky. Korytnačky tak môžu prijímať kyslík rozpustený vo vode, papily fungujú podobne ako rybie žiabre.
Vôbec celá klasifikácia „triedy“ plazov je veľmi komplikovaná a zmätočná. Je to parafyletický taxón, medzi plazy by mali byť správne radené aj vtáky. Viac informácií nájdete na stránke venovanej plazom.
Prvé korytnačky sa na zemi objavili už v ére dinosaurov, niekedy pred 200 miliónmi rokov – sú jednou z mála skupín v súčasnosti žijúcich plazov, ktoré poznáme už z triasu.[3] Sú jedinou pozostalou vetvou prastarého kladistického podstromu Anapsida, ktorý obsahuje skupiny ako Millerettidae, Procolophonoidea a Pareiasauria. Lebka všetkých druhov anapsid nemá otvory v spánkovej oblasti. Všetky ostatné žijúce druhy Amniota majú práve tieto lebečné otvory. Väčšina anapsid vyhynula v neskorom perme s výnimkou skupiny Procolophonoidea a predchodcov korytnačiek, ktorí vymreli neskôr.
Avšak nedávno bolo preukázané, že typická vlastnosť anapsid, ktorú prevzala aj korytnačia lebka, nemusí byť znak určujúci, že sú korytnačky potomkami anapsid, ale skôr že ide o prípad konvergentnej evolúcie. Najnovšie fylogenetické štúdie preto zaradili korytnačky medzi Diapsida, o niečo bližšie k šupináčom ako k archosaurom.[4][5][6] Všetky nové štúdie podporujú nové zaradenie korytnačiek, aj keď niektoré priradzujú korytnačky bližšie k archosaurom.[7] Preskúmaním predchádzajúcich fylogenetických stromov, ktoré dokazovali príbuznosť korytnačiek s anapsida, bolo zistené, že mylné zaradenie korytnačiek bolo spôsobené ako počiatočným predpokladom, že korytnačky patria medzi Anapsida (a skôr skúmali, aký typ anapsid korytnačky sú), tak nedostatočne širokou vzorkou fosílnych a recentných taxónov nutných pre zostrojenie kladogramu. Hoci vec ešte nie je uzavretá, väčšina vedcov sa dnes prikláňa k názoru, že korytnačky sú diapsidné.[8][9][10]
Medzi najstaršie korytnačky patria rody Proganochelys a Australochelys, ich zástupcovia na Zemi žili ešte pred oddeleným vznikom sesterských línií – skrytohlavých a skrytokrkých. Rod Australochelys je s týmito korytnačkami spájaný do spoločnej skupiny Rhaptochelydia.
(tu len recentné taxóny)
Podrad skrytokrky (Cryptodira):
Podrad skrytohlavy (Pleurodira):
(tu aj vyhynuté druhy; rozdiel oproti hornému deleniu je najmä v čeľadi Bataguridae a Podocnemididae)
Podrad (Paracryptodira) †
Podrad skrytokrky (Cryptodira):
Podrad skrytohlavy (Pleurodira):
Wikicitáty ponúkajú citáty od alebo o korytnačka
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Korytnačkotvaré
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Korytnačkotvaré
Korytnačkotvaré (staršie alebo ak je klasifikovaný ako podtrieda: korytnačky; lat. Testudinata alebo Testudines, v niektorých systémoch alebo ak je klasifikovaný ako podtrieda: Chelonia) sú rad z triedy plazy.
Korytnačky sa od ostatných plazov odlišujú predovšetkým tým, že je ich telo obvykle chránené pancierom. Ten vznikol spojením viacerých kostí (rebrá, stavce, kľúčna kosť, prsná kosť) do dvoch častí – brušný pancier (plastrón) a chrbtový pancier (carapax). Do tohto radu sa zahrňuje aj niekoľko dnes už vyhynutých druhov. Najstaršie druhy korytnačiek žili pred zhruba 220 miliónmi rokov v období triasu (rod Odontochelys), čo z nich robí jednu z najstarších dosiaľ žijúcich skupín plazov (o mnoho viac než jaštery alebo hady). V dnešnej dobe je na svete asi 300 druhov korytnačiek, niektoré z nich sú silne ohrozené. Korytnačky sú studenokrvné živočíchy, čo znamená, že teplota ich tela sa mení podľa okolitého prostredia. Sú typicky dlhoveké, niektoré jedince sa dožili preukázateľne aj viac ako 180 rokov.
Cryptodira
Pleurodira
Za družine glej besedilo.
Želve (znanstveno ime Testudines) so plazilci, za katere je značilno, da njihovo telo ščiti koščen ali hrustančen oklep iz 60 kosov, ki je nastal iz preobraženih reber. Danes poznamo okoli 300 živečih vrst želv, mnoge od katerih so zaradi počasnega premikanja in dolgega generacijskega časa kritično ogrožene. Skupina je poznana tudi po fosilnih ostankih izumrlih predstavnikov, najstarejši izmed katerih so stari okoli 210 milijonov let[1] in dokazujejo, da so želve ena najstarejših skupin plazilcev, starejša od kač in kuščarjev.
Red Testudines delimo v dva podredova, od katerih je eden opisan izključno po izumrlih predstavnikih.
Podred Paracryptodira (izumrli)
Podred Cryptodira
Podred Pleurodira
Želve (znanstveno ime Testudines) so plazilci, za katere je značilno, da njihovo telo ščiti koščen ali hrustančen oklep iz 60 kosov, ki je nastal iz preobraženih reber. Danes poznamo okoli 300 živečih vrst želv, mnoge od katerih so zaradi počasnega premikanja in dolgega generacijskega časa kritično ogrožene. Skupina je poznana tudi po fosilnih ostankih izumrlih predstavnikov, najstarejši izmed katerih so stari okoli 210 milijonov let in dokazujejo, da so želve ena najstarejših skupin plazilcev, starejša od kač in kuščarjev.
거북(문화어: 거부기)은 거북목에 속하는 파충류를 일컫는다. 거북이의 가장 큰 종류로는 길이 250㎝, 몸무게 800㎏에 달하는 것도 있다. 거북은 현재 전 세계에 240여 종이 분포하는데, 한국에는 바다거북·장수거북·남생이·자라 등 4종이 알려져 있다. 거북류는 특수화된 피부와 내골격과의 결합으로 이루어졌고, 등딱지를 가지는 등 다른 파충류와 구별된다.[1]
곡경 아목과 잠경 아목의 두 무리로 나뉜다. 곡경류는 목이 매우 긴데, 머리와 목부를 움추릴 경우에는 옆으로 구부러져 귀갑 사이에 감추어지게 된다. 반면 잠경류는 머리와 목부를 귀갑 안에 끌어들일 때, 머리 부분이 똑바로 끌어들여지므로, 뼈대가 S자 모양으로 구부러진다. 거북류의 대부분은 잠경류이다.[1]
거북류는 난생으로, 육생종이나 수생종 모두 수중에서 교미하며 육지에서 산란한다. 한배에 10-20개를 산란하며, 바다거북이 150-200개로 가장 많다. 습도와 온도에 따라 1-3개월에 부화한다. 수명은 수십년 정도이며 어떤 것은 120년 이상 사는 것도 있다. 거북의 알은 암컷의 몸 속에서 수정된다. 암컷은 한번의 짝짓기로 몇 년 동안 낳을 모든 알을 수정시킬 수도 있다. 늦봄에서 늦가을 사이에 알을 낳는데, 이 기간에 한 번 이상 알을 낳는 종류도 있다. 바다에 사는 종과 민물에 사는 종 모두 땅에 알을 낳는다. 산란기가 되면 암컷은 뒷발로 땅에 구덩이를 판다. 구덩이 속에 알을 낳은 뒤 흙이나 모래, 썩은 나무 등으로 덮는다. 암컷은 알을 덮어 놓은 후 그 곳을 떠나 다시 돌아오지 않는다. 태양이 지면을 따뜻하게 데워 알을 부화시키는데, 알이 부화할 때의 온도에 따라 새끼의 성별이 결정된다. 태어난 새끼는 스스로 땅을 뚫고 나와 먹이를 찾아야 하고 자신을 지켜가야 한다.[1]
많은 동물이 거북의 알과 갓 태어난 새끼를 노린다. 많은 새와 포유동물이 해변으로 떼지어 몰려와서 물을 향해 기어가는 바다거북의 새끼를 잡아먹는다. 살아 남아 바다에 들어가더라도 새끼는 다시 물고기의 공격을 받는다.[1]
육상생활을 하는 거북은 대부분이 초식성이지만 다른 것은 잡식성이다. 이빨은 없고 대신 두 개의 칼 모양으로 된 각질의 용골돌기가 위아래턱에 있으며 이것으로 먹이를 잘라 먹는다. 호흡은 두 개의 폐로 하는데 배갑과 복갑이 연결되어 있으므로 흉부를 팽대할 수 없다. 그러나 폐 옆에 있는 한 쌍의 근육으로 폐강(肺腔)을 넓혀 흡입하고 배에 있는 한 쌍의 근육으로 내장을 폐에 눌러대어 숨을 토해 낸다. 물 속에 있을 때는 입으로 물을 출입시켜 인후점막으로 피부호흡을 한다.[1]
식물, 작은 물고기 등 다양한 것을 먹고 사는데, 특히 애완용 거북인 붉은귀거북은 생태계를 교란시킨다고 할 정도로 식탐이 대단하다.[2][3]
등딱지와 배딱지로 몸을 보호하고 있는데 이것들은 갈비뼈에서 분화된 연골로 이루어져 있다. 거북의 딱지는 두 겹으로 되어 있다. 안쪽 딱지는 골판으로 되어 있어 실제로는 골격의 일부분이다. 바깥쪽 딱지는 피부 조직으로부터 형성된 순판이라 하는 딱딱한 뿔 성분으로 되어 있다. 장수거북과 자라는 순판 대신에 질긴 가죽으로 되어 있다. 거북의 등을 덮고 있는 딱지를 등딱지라고 하며 배부분을 덮은 딱지는 배딱지(복갑)라 한다. 등딱지와 배딱지는 몸의 양 옆에서 연결대라 하는 뼈에 의해 연결되어 있다. 땅거북류를 제외한 대부분의 거북은 납작하고 딱지가 유선형이다. 거북의 딱지는 대부분 엷은 검은색, 갈색, 감록색이지만, 밝은 초록색이나 오렌지색, 또는 빨간색이나 노란색 무늬가 있는 종도 있다. 현존하는 거북의 대다수는 늪에 살면서 육지에서도 생활하는 양서적(兩棲的)인 것들이다.[1]
거북은 다른 파충류와 마찬가지로 변온동물이다. 체온이 주위의 공기나 물의 온도에 따라 변하기 때문에 추운 지방에서는 살 수 없다. 거북의 크기는 매우 다양하여, 가장 큰 종인 장수거북은 길이가 1-2.5m이지만, 북아메리카늪거북은 약 10㎝밖에 되지 않는다. 거북은 빠르게 헤엄칠 수 있으며, 깊은 바다에 사는 바다거북은 시속 30km 이상으로 헤엄칠 수 있는 반면 땅에서는 무거운 딱지 때문에 매우 느리게 움직인다.[1]
전래동화에 남생이가 등장할 정도로 사람들에게 친숙한 동물이며 오랫동안 사는 동물로 유명하다. 특히 종류에 따라서는 200~300년 이상 생존하는 종도 존재한다. 그러한 인식 때문에 십장생 중에도 거북이가 들어가 있다.[4]
예로부터 거북이 약 또는 식용으로 사용되었다. 지금은 보신용으로 자라요리가 있는데 천연산으로는 부족하여 양식을 한다. 공예용으로는 대모의 등딱지 선명한 부분이 빗·담뱃갑·장식품 등으로 이용된다. 거북은 현재 멸종 위기에 놓여 있으며, 공해와 오염 물질로 서식처를 잃고 있다. 또한 간척 사업, 도시 건설, 공장 건설로 숲과 늪지가 파괴되어 서식처가 줄어들고 있다. 남생이 등은 애완동물로 사육되기도 한다.[1]
거북의 등은 단단한 껍질로 싸여 있고 아주 느리게 움직이며 이빨이 없고 비공격적이다. 거북의 암수를 구별하기 위해서는 몸을 뒤집어 항문을 보면 쉽게 알 수 있다. 수컷의 항문은 꼬리 끝 쪽에 있고, 거북의 암컷의 항문은 꼬리가 붙어 있는 부분에 있다.[출처 필요]
거북은 매우 오래 살 수 있다. 가장 오래 산 거북이자 육지동물은 조나단이라는 이름의 Aldabrachelys gigantea hololissa이며 2019년 187세로 밝혀졌다.[5]
자라와 거북의 차이점은 등껍질의 무늬가 있고 없는 점이다. 한편 거북이의 발가락 갯수는 자라와 같이 5개로 같으나 발톱이 거북이는 보통 4개(뒷발) 자라는 3개라는 점이 다르다고 알려져 있다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=icon}
_-_Flickr_-_GregTheBusker.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_El_Chato_Reserve_Gal%C3%A1pagos_tortoise.JPG)
_white_background.jpg)
_flipped.jpg)
_(white_background).jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
)_white_background.jpg){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_white_background.jpg)
_white_background.jpg)
_white_background.jpg)
_(white_background).jpg){kind=small}
_white_background.jpg)
_white_background.jpg){kind=small}
_white_background.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Indian_flap_shell_Turtle_02.JPG)
_white_background.jpg)
_flipped.jpg)
_(white_background).jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
)_white_background.jpg){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
)_white_background.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_white_background.jpg)
_white_background.jpg)
_white_background.jpg)
_(white_background).jpg){kind=small}
_white_background.jpg)
_white_background.jpg){kind=small}
_white_background.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=link}
