With a maximum height of 30 cm and a maximum mass of around 3 kg, this tiny ungulate is believed to range only in the West African forests of Sierra Leone, Liberia, Ivory Coast and Ghana. Royal antelopes are so small that an average-sized calf can fit comfortably into a person’s hand! Like many of their larger antelope counterparts, the males grow horns (albeit a miniature sized pair) that are around 2.5cm long.
There is remarkably little known about these antelopes, with only a handful of ecological studies ever having been conducted, and there are no recorded observations of these animals in the wild (or at least, none have been published). For more information visit the MammalMAP virtual museum or blog.
Die dwergbok (Neotragus pygmaeus) is 'n Wes-Afrikaanse bokkie, erken as die wêreld se kleinste bokkie. Dit is die eerste keer beskryf deur die Sweedse dierkundige Carl Linnaeus in 1758. Dit staan net 25 sentimeter (10 dm) by die skouer en weeg 2,5-3 kg. 'n Kenmerk is die lang en slanke bene, met die agterbene tweekeer so lank as die voorbene. Horings word slegs deur manlike lede gedra; die horings is kort, glad en puntig, meet 2.5-3 cm en buig agtertoe. Die sagte pels is rooi tot goudbruin, in skerp kontras met die wit ventrale dele. In vergelyking met die Bates se pigmeebokke, het dwergbokke 'n lang snoet, breër lippe, 'n kleiner mond en kleiner wangspiere.
Die dwergbokkie word gekategoriseer as 'n veilige spesie deur die Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur en Natuurlike Hulpbronne (IUBN). Daar word gevrees dat bevolkings daal as gevolg van habitatagteruitgang die uitbreiding van menslike nedersettings. 'n Beduidende bedreiging vir die oorlewing van hierdie bokkies is die jagmaak op hulle vir bosvleis.
Dwergbokke verkies digbegroeide gebiede met vars struike en ander plante. Dit leef in die warm, klam laeveldse woude algemeen in Wes-Afrikalande soos die Ivoorkus, Ghana, Guinee, Liberië en Sierra Leone.
Die dier is tipies aktief in die nag, en dwergbokke vertoon merkwaardige paraatheid. Gebiede word gemerk met mis.
Synde 'n herbivoor, verkies dwergbokke klein hoeveelhede vars blare en lote; vrugte en swamme word soms ingeneem. Individue kan dikwels na nuwe plekke beweeg op soek na kos en vars plantgroeisels.
Dwergbokke is monogaam, hoewel poligamie soms waargeneem word. Beide geslagte raak seksueel volwasse so vroeg as op ses maande. Geboortes is aangemeld in November en Desember. 'n Enkele, delikate jongeling word gebore na 'n onbekende dratydperk, en weeg 0,8–1 kilogram (1,8–2,2 lb) – byna 'n derde van 'n volwassene se gewig. Jongelinge verskyn soortgelyk aan die volwassenes in kleur. Die maksimumlewensduur van 'n gevange dwergbok is op ses jaar en agt maande geskat deur 'n studie in 1993.[3]
Die dwergbok (Neotragus pygmaeus) is 'n Wes-Afrikaanse bokkie, erken as die wêreld se kleinste bokkie. Dit is die eerste keer beskryf deur die Sweedse dierkundige Carl Linnaeus in 1758. Dit staan net 25 sentimeter (10 dm) by die skouer en weeg 2,5-3 kg. 'n Kenmerk is die lang en slanke bene, met die agterbene tweekeer so lank as die voorbene. Horings word slegs deur manlike lede gedra; die horings is kort, glad en puntig, meet 2.5-3 cm en buig agtertoe. Die sagte pels is rooi tot goudbruin, in skerp kontras met die wit ventrale dele. In vergelyking met die Bates se pigmeebokke, het dwergbokke 'n lang snoet, breër lippe, 'n kleiner mond en kleiner wangspiere.
Die dwergbokkie word gekategoriseer as 'n veilige spesie deur die Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur en Natuurlike Hulpbronne (IUBN). Daar word gevrees dat bevolkings daal as gevolg van habitatagteruitgang die uitbreiding van menslike nedersettings. 'n Beduidende bedreiging vir die oorlewing van hierdie bokkies is die jagmaak op hulle vir bosvleis.
An antilopenn roueel (Neotragus pygmaeus) a zo un antilopenn vihan hag a vev e kornôg Afrika.
L'antílop reial (Neotragus pygmaeus) és un antílop que viu a l'Àfrica Occidental. Amb una alçada de només 25–30 cm (10–12 inches) i un pes de només 3,2–3,6 kg, és l'antílop més petit. Les cries són prou petites per cabre a la mà oberta d'una persona. Té un color marró clar, amb el ventre més pàl·lid i el cap i els flancs més foscos. El mascle té unes petites banyes semblants a pues que mesuren 2,5 cm de llarg.
L'antílop reial (Neotragus pygmaeus) és un antílop que viu a l'Àfrica Occidental. Amb una alçada de només 25–30 cm (10–12 inches) i un pes de només 3,2–3,6 kg, és l'antílop més petit. Les cries són prou petites per cabre a la mà oberta d'una persona. Té un color marró clar, amb el ventre més pàl·lid i el cap i els flancs més foscos. El mascle té unes petites banyes semblants a pues que mesuren 2,5 cm de llarg.
Antilopka trpasličí (Neotragus pygmaeus) je nejmenší africký druh antilopy, váží pouze 3–4,5 kg. Tělo je dlouhé 35–40 cm, na ocas připadá 5–6 cm. Mezi domorodými kmeny je nazývána „král králíků“. Má zakulacený hřbet a krátký ocas, který drží těsně přitisknutý k tělu. Samec má drobné ostré růžky, které samici chybějí; mláďata jsou tmavší než dospělí.
Antilopky trpasličí žijí v párech nebo samotářsky v malém teritoriu, které si obvykle označují trusem. Jsou plaché a žijí skrytě, jsou aktivní hlavně v noci, kdy se sdružují do poměrně velkých skupin a živí se listy, pupeny, výhonky, houbami, spadanými plody, trávou a dalšími rostlinami. Někdy podnikají výpravy do zeleninových zahrádek a kakaových či podzemnicových plantáží. Ačkoliv mají velké množství nepřátel mezi savci, ptáky a dokonce i velkými hady, dokáží díky své nepatrné velikosti uniknout nepozorovaně nebezpečí přitisknuty téměř úplně k zemi. Svou zranitelnost kompenzují neuvěřitelnou schopností skákat podobně jako antilopy skákavé až 3 m do vzduchu. Antilopky trpasličí tvoří zřejmě trvalé páry, samice rodí jedno mládě.
Vyskytuje se v lesích na lesních světlinách v Sierra Leone, v Libérii, na Pobřeží slonoviny a v Ghaně.
Obrázky, zvuky či videa k tématu antilopka trpasličí ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Antilopka trpasličí (Neotragus pygmaeus) je nejmenší africký druh antilopy, váží pouze 3–4,5 kg. Tělo je dlouhé 35–40 cm, na ocas připadá 5–6 cm. Mezi domorodými kmeny je nazývána „král králíků“. Má zakulacený hřbet a krátký ocas, který drží těsně přitisknutý k tělu. Samec má drobné ostré růžky, které samici chybějí; mláďata jsou tmavší než dospělí.
Antilopky trpasličí žijí v párech nebo samotářsky v malém teritoriu, které si obvykle označují trusem. Jsou plaché a žijí skrytě, jsou aktivní hlavně v noci, kdy se sdružují do poměrně velkých skupin a živí se listy, pupeny, výhonky, houbami, spadanými plody, trávou a dalšími rostlinami. Někdy podnikají výpravy do zeleninových zahrádek a kakaových či podzemnicových plantáží. Ačkoliv mají velké množství nepřátel mezi savci, ptáky a dokonce i velkými hady, dokáží díky své nepatrné velikosti uniknout nepozorovaně nebezpečí přitisknuty téměř úplně k zemi. Svou zranitelnost kompenzují neuvěřitelnou schopností skákat podobně jako antilopy skákavé až 3 m do vzduchu. Antilopky trpasličí tvoří zřejmě trvalé páry, samice rodí jedno mládě.
Vyskytuje se v lesích na lesních světlinách v Sierra Leone, v Libérii, na Pobřeží slonoviny a v Ghaně.
Kongeantilopen (Neotragus pygmaeus) er en vestafrikansk antilope, der anses for at være verdens mindste. Den har en skulderhøjde på 25 cm og en vægt på 2½-3 kg. Et karakteristisk træk er de lange slanke ben, hvor bagbenene er dobbelt så lange som forbenene. Kun hanner har horn. De er korte, glatte og spidse og måler op til 3 cm i længden. Den bløde pels er rødlig til gyldenbrun med en hvid underside.
Den lever i skove eller skovkanter med tæt underskov, hvor den søger føde om natten.[1]
Kongeantilopen (Neotragus pygmaeus) er en vestafrikansk antilope, der anses for at være verdens mindste. Den har en skulderhøjde på 25 cm og en vægt på 2½-3 kg. Et karakteristisk træk er de lange slanke ben, hvor bagbenene er dobbelt så lange som forbenene. Kun hanner har horn. De er korte, glatte og spidse og måler op til 3 cm i længden. Den bløde pels er rødlig til gyldenbrun med en hvid underside.
Den lever i skove eller skovkanter med tæt underskov, hvor den søger føde om natten.
Das Kleinstböckchen (Neotragus pygmaeus), manchmal auch Zwergböckchen genannt, ist eine Antilopenart, die zu den kleinsten Vertretern der Hornträger gehört. Sie bewohnt die westafrikanischen Regenwälder zwischen Sierra Leone und Ghana. Über die Lebensweise ist nur wenig bekannt. Die Ersterwähnung erfolgte im Jahr 1758, der Bestand wird als nicht bedroht angesehen.
Mit einer Kopf-Rumpf-Länge von 38 bis 51 cm zuzüglich eines 5 bis 8 cm langen Schwanzes, einer Schulterhöhe von 24 bis 26 cm und einem Gewicht von 2 bis 3 kg stellt das Kleinstböckchen den kleinsten der heutigen Vertreter der Hornträger dar; unter den Paarhufern sind nur die Hirschferkel noch kleiner. Der Körperbau ist relativ kompakt, die Hinterbeine sind gegenüber den Vorderbeinen ausgesprochen lang. Typisch erscheint auch der aufgewölbte Rücken, der in der etwa in der Mitte seinen höchsten Punkt erreicht. Allerdings kann dies nur im Ruhestand deutlich erkannt werden, da er beim Laufen etwas abflacht. Das Fell ist weich und die Haare stehen vor allem am Rumpf sehr dicht. Der Rücken, die Beinaußenseiten und der Kopf zeigen eine rot- bis goldenbraune Färbung, die zu den Seiten hin aufhellt, der Bauch und die Beininnenseiten sind weiß gefärbt. Im Nacken zeichnet sich ein breites, gelblichbraunes Band ab, das sich deutlich von der Färbung des Halses abhebt. Der Schwanz wird meist dicht am Körper getragen. Er ist von weißer Farbe und besitzt einen Pinsel am Ende, die Basis ist dunkel gefärbt. Dicht oberhalb der Hufe können helle Flecken ausgebildet sein. Eine besondere Gesichtszeichnung liegt nicht vor. Die Augen sind groß, die Ohren gerundet und an der Basis weißfleckig. Die Voraugendrüsen wirken äußerlich eher unauffällig und werden von einem kurzhaarigen Hautfeld markiert. Subdermal bilden sie aber einen großen, pflaumenförmigen Drüsenkörper, der das dunkle Sekret enthält.[1] Hörner sind nur beim Männchen ausgebildet und werden zwischen 1,8 und 3,5 cm lang. Sie sind nach hinten gerichtet und folgen der Nasen- und Stirnlinie. Ihr Querschnitt ist konisch, ihre Oberfläche glatt und von schwarzer Färbung. Die Schädellänge variiert zwischen 9,9 und 10,8 cm.[2][3][4]
Das Kleinstböckchen ist im westlichen Afrika verbreitet und kommt vom südlichen Guinea über Sierra Leone bis nach Ghana etwa westlich des Volta vor. Es bevorzugt tropische Regenwälder mit dichtem Untergrundbewuchs, wobei die Art häufiger in Wald-Savannen-Mischlandschaften anzutreffen ist. Zudem wurde sie auch in kleinen Waldflecken in landwirtschaftlich genutzten Gebieten beobachtet.[3][4]
Über die Lebensweise des Kleinstböckchens ist recht wenig bekannt. Es ist nachtaktiv, kann in dichter Vegetation aber auch tagsüber aktiv sein. Männchen und Weibchen bilden monogame Paare, die einzelne Territorien okkupieren, die mit Dunghaufen markiert werden. Die Tiere sind sehr scheu und stets alarmiert. Sie unterbrechen häufig ihre Bewegungen, um die Gegend nach möglichen Gefahren abzusuchen. Bei unmittelbarer Gefahr in Distanzen von wenigen Metern flieht das Kleinstböckchen in Gebüsche. Die außerordentlich kräftigen Hinterbeine ermöglichen es ihm, dabei Sprünge von 2,8 m Länge und 0,5 m Höhe zu absolvieren. Die normale Fortbewegungen besteht aus vorsichtigen Schritten mit sehr hoch gezogenen Beinen.[5][3][4]
Die Hauptnahrung umfasst Früchte, Blätter, Sprossen und Pilze, äußerst selten auch frische Gräser. Zu den am häufigsten verzehrten Pflanzen gehören Blepharis, Asystasia und Tridax, darüber hinaus auch Borreria, Desmodium und Euphorbia. In der Regel zupft ein Tier nur die weichen Pflanzenteile ab und lässt den härteren Stängel zurück.[5][3][4] Allerdings kann das Kleinstböckchen auch größere Mengen faserigen Pflanzenmaterials verdauen.[6]
Die Fortpflanzung des Kleinstböckchens ist kaum untersucht. Ein einzelner Nachweis einer Geburt in freier Wildbahn erfolgte im Dezember, ein in Gefangenschaft geborenes Jungtier wog 300 g. Prinzipiell kommt nur ein Neugeborenes zur Welt, das im Aussehen den ausgewachsenen Tieren gleicht. Die Saugphase dauert drei Monate, das Wiederkäuen fängt im vierten Lebensmonat an. Die Individualentwicklung schreitet nur langsam voran, mit 15 Monaten ist das Junge geschlechtsreif. In Gefangenschaft wurden Tiere bis zu zwölf Jahre alt.[5][3][4]
Zu den Fressfeinden zählen der Leopard, die Goldkatze und der Serval. Als Parasit wurden Zecken wie Haemaphysalis, Ixodes und Rhipicephalus identifiziert.[7][4]
Aepycerotini (Impalas)
Nesotragus (Böckchen)
Reduncini (Wasser- und Riedböcke)
Antilopini (Gazellenartige)
Neotragus
Oreotragini (Klippspringer)
Cephalophini (Ducker)
Alcelaphini (Kuhantilopen)
Hippotragini (Pferdeböcke)
Caprini (Ziegenartige)
Das Kleinstböckchen ist eine Art aus der Gattung Neotragus innerhalb der Familie der Hornträger (Bovidae) und der Ordnung der Paarhufer (Artiodactyla). Es bildet das einzige Mitglied der Gattung, die dadurch monotypisch ist. Ursprünglich wurden auch andere Böckchen wie das Batesböckchen oder das Moschusböckchen zu Neotragus verwiesen, genetische Untersuchungen aus dem Jahr 2014 zeigten aber auf, dass diese nicht näher mit dem Kleinstböckchen verwandt sind und die eigene Gattung Nesotragus formen. Zu den nächsten Verwandten des Kleinstböckchens gehören den Analysen zufolge die Klippspringer und die Ducker, während die anderen Böckchen in enger Beziehung zu den Impalas stehen.[9]
Neben Art und Gattung bildet das Kleinstböckchen auch die Tribus der Neotragini. Vor allem im 20. Jahrhundert wurden die Neotragini häufig als Unterfamilie Neotraginae geführt und enthielten zahlreiche Arten und Gattungen. Dazu gehörten in erster Linie die Böckchen der Gattung Nesotragus, darüber hinaus die Rehantilope (Pelea), die Dikdiks (Madoqua), die Klippspringer (Oreotragus), die Beira (Dorcatragus) sowie die Gattungen Ourebia und Raphicerus. Dabei handelte es sich bei dieser Gruppierung jedoch um keine natürliche (monophyletische) Gruppe, sondern um eine willkürliche Zusammenstellung kleinerer Antilopen. Das Rehböckchen wird heute als naher Verwandte der Ried- und Wasserböcke in der Tribus der Reduncini geführt, die Klippspringer bilden eine eigene Tribus (Oreotragini). Die übrigen Gattungen werden in die Gazellenartigen (Antilopini) eingeordnet. Nachdem nun auch die Böckchen der Gattung Nesotragus aus den Neotragini verwiesen wurden, verbleibt nur noch Neotragus mit einer Art als einziges Mitglied.[9]
Es bleibt in Zukunft abzuwarten, ob die Neotragini als Tribus bestehen bleiben oder mit den Duckern (Cephalophini) oder den Klippspringern (Oreotragini) verbunden werden.[10]
Das Kleinstböckchen wurde durch Linnaeus im Jahr 1758 unter der Bezeichnung Capra pygmaea wissenschaftlich eingeführt. Er gab als Verbreitung „Guinea, India“ an,[11] was erst im Jahr 1911 von Oldfield Thomas offiziell in „Guinea“ korrigiert wurde. Wahrscheinlich hatte Linnaeus seine Angaben zum Kleinstböckchen aus Albert Sebas im Jahr 1734 erschienenen Werk Thesaurus entnommen.[12] Der heute gültige Gattungsname Neotragus stammt von Charles Hamilton Smith aus dem Jahr 1827. Smith fasste die Bezeichnung aber als Untergattung von Antilope auf und wies dieser noch 15 weitere zu.[13] Philip Lutley Sclater und Oldfield Thomas ordneten später, im Jahr 1894, in ihren The Book of Antelopes die Hornträger neu und unterschieden dabei sieben Unterfamilien, wobei sie innerhalb der Neotraginae neben dem Kleinstböckchen zahlreiche weitere kleinere Antilopen wie die Böckchen, die Klippspringer oder die Dikdiks aufführten.[14] Der Tribus-Rang Neotragini setzte sich weitgehend erst im 21. Jahrhundert durch.[9]
Die IUCN führt das Kleinstböckchen in der Kategorie „nicht gefährdet“ (least concern). Es wird von einer Populationsgröße von rund 62.000 Individuen ausgegangen, was aber auch unterschätzt sein kann, da das nachtaktive Tier schwer zu beobachten ist. Größere Bedrohungen könnten von der Bejagung und dem Verkauf des Fleisches als Bushmeat ausgehen. Für einige lokale Volksgruppen ist das Kleinstböckchen aber tabu. Teilweise verfangen sich Tiere auch in Fallen, die für Ducker ausgelegt wurden. Die Art ist in zahlreichen Schutzgebieten präsent.[15]
In den Fabeln mancher westafrikanischer Völker hat das Kleinstböckchen einen Platz als kluges und flinkes Tier und wird unter dem Namen „Schlauer“ oder „Listiger Hase“ geführt. Die englische Bezeichnung royal antelope („Königsantilope“) wurde im Jahr 1704 von Willem Bosman aus der britischen Kolonie Goldküste (heutiges Ghana) erstmals erwähnt. Er gab aber nicht an, ob diese ironisch, symbolisch oder kulinarisch gemeint war.[4]
Das Kleinstböckchen (Neotragus pygmaeus), manchmal auch Zwergböckchen genannt, ist eine Antilopenart, die zu den kleinsten Vertretern der Hornträger gehört. Sie bewohnt die westafrikanischen Regenwälder zwischen Sierra Leone und Ghana. Über die Lebensweise ist nur wenig bekannt. Die Ersterwähnung erfolgte im Jahr 1758, der Bestand wird als nicht bedroht angesehen.
The royal antelope (Neotragus pygmaeus) is a West African antelope recognized as the world's smallest. It was first described by Swedish zoologist Carl Linnaeus in 1758. It stands up to merely 25 cm (10 in) at the shoulder and weighs 2.5–3 kg (5.5–6.6 lb). A characteristic feature is the long and slender legs, with the hindlegs twice as long as the forelegs. Horns are possessed only by males; the short, smooth, spiky horns measure 2.5–3 cm (0.98–1.18 in) and bend backward. The soft coat is reddish to golden brown, in sharp contrast with the white ventral parts. In comparison to Bates's pygmy antelope, the royal antelope has a longer muzzle, broader lips, a smaller mouth and smaller cheek muscles.
Typically nocturnal (active at night), the royal antelope exhibits remarkable alertness. Territories are marked with dung. An herbivore, the royal antelope prefers small quantities of fresh foliage and shoots; fruits and fungi may be taken occasionally. Like other neotragines, the royal antelope is monogamous. Both sexes can become sexually mature by as early as six months. Births have been reported in November and December. A single, delicate young is born after an unknown gestational period.
The royal antelope prefers areas with fresh and dense growth of shrubs and other plants. It inhabits the warm, moist lowland forests prevalent in western African countries such as Côte d'Ivoire, Ghana, Guinea, Liberia and Sierra Leone. The royal antelope has been categorized as Least Concern by the International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN). The populations are feared to be declining due to habitat deterioration and expanding human settlement. A significant threat to the survival of this antelope is hunting for bushmeat.
The vernacular name "royal antelope" is based on a statement made by Willem Bosman, a merchant associated with the Dutch West India Company, that the antelope was called "the king of the harts" (i.e., the king of the antelope) by locals.[3]
The scientific name is Neotragus pygmaeus /niːˈɒtrəɡəs pɪɡˈmiːəs/. It is placed in the genus Neotragus and the family Bovidae. It was first described by Swedish zoologist Carl Linnaeus in the tenth edition of Systema Naturae (1758). German zoologist Peter Simon Pallas recognised two species – Tragulus pygmaeus and Antilope pygmaea. However, both of them were found to have the same type, the royal antelope. Hence these are treated as synonyms for N. pygmaeus.[4]
The generic name Neotragus consists of two Greek roots: νέος (néos), "new", and τράγος (trágos), "he-goat",[5] while the specific name pygmaeus comes from the Greek πυγμαῖος (pugmaîos), "pygmy, fist-sized".
The tribe Neotragini comprises a variety of dwarf antelopes apart from Neotragus – these include Dorcatragus (beira), Ourebia (oribi), Madoqua (dik dik), Oreotragus (klipspringer) and Raphicerus.[6] The tribe has been shown to be paraphyletic.[7][8] A 2014 phylogenetic analysis based on cytochrome b sequences and linear skull measurements showed polyphyly in Neotragus. The royal antelope is likely to have had an ancestor in common with the klipspringer and duikers (subfamily Cephalophinae). The genus Neotragus was formerly confused with the distantly related pygmy antelope genus Nesotragus (von Düben, 1846), from Greek νῆσος (nêsos), "island".[9]
The royal antelope is the smallest antelope and ruminant in the world.[10][11][12][6] It is also the smallest African ungulate, followed by Bates's pygmy antelope (Nesotragus batesi).[13][14][15] The royal antelope reaches merely 25 cm (9.8 in) at the shoulder and weighs 2.5–3 kg (5.5–6.6 lb).[12] The head and body length is typically 40 cm (16 in). A characteristic feature is the long and slender legs, with the hindlegs twice as long as the forelegs – a remarkable similarity to a hare.[12] The thin tail, 5–8 cm (2.0–3.1 in) long, is white on the underside, ending in a white tuft. The species is sexually dimorphic, with females being larger than males. Only males possess horns, these being short, smooth, ventrally reflexed spikes measuring 2.5–3 cm (1.0–1.2 in) long.[2][12][16]
The soft coat is reddish to golden brown, in sharp contrast with the white ventral parts. A brown band runs across the chest, and a distinct rufous collar can be observed on the neck. The chin and the medial surfaces of the legs are also white. The face is characterised by large, round dark brown eyes, small translucent ears, a slim muzzle, and a large grayish pink rhinarium.[12][16] In comparison to Bates's pygmy antelope, the royal antelope has a longer muzzle, broader lips, a smaller mouth and smaller cheek muscles.
The royal antelope exhibits remarkable alertness, and consequently little is known about its behaviour. The animal will immediately seek cover if alarmed and flees as soon as the danger is very close. It can move swiftly, either by sprinting fast with the body low to the ground, or through strong leaps powered by the large, well-muscled hindlegs. It can cover 2.8 m (9.2 ft) in a single leap, and rise as high as 55 centimetres (22 in) above the ground.[17] It is typically nocturnal (active at night), though activity may also be observed during the day.[6] It generally rests or ruminates during the day.[18] Territories are marked with dung. The reduced size of the preorbital glands, which are used for scent-marking, could indicate that marking behavior is not very prominent in this antelope.[12]
A herbivore, the royal antelope prefers small quantities of fresh foliage and shoots; fruits and fungi may be taken occasionally. Though the antelope is considered to be nocturnal, zoologist Jonathan Kingdon holds that feeding occurs throughout the day, though some foraging may also be observed at night.[19] In comparison to Bates's pygmy antelope, the royal antelope has a longer muzzle, broader lips, a smaller mouth and smaller cheek muscles. These features do not allow complete digestion of lignified growth. Individuals may often move into new locations foraging for fresh growth.[6]
Like other neotragines, the royal antelope is monogamous, though polygamy has been occasionally observed.[12] Individuals of both sexes have been known to reach sexual maturity by six months of age.[20] Births have been reported in November and December. Typically a single, delicate offspring is born after an unknown gestational period, weighing 0.8–1 kg (1.8–2.2 lb) – nearly a third of an adult's weight. Young appear similar to adults in coloration.[17][18] The maximum lifespan of a captive royal antelope was estimated at six years and eight months by a 1993 study.[21]
The royal antelope prefers areas with fresh and dense growth of shrubs and other plants. It inhabits the warm, moist lowland forests prevalent in western African countries such as Côte d'Ivoire, Ghana, Guinea, Liberia and Sierra Leone. The animal's habitat also includes forest fringes and secondary forests. Its geographic range extends eastward from the Kounounkan Massif in southwestern Guinea through Sierra Leone, Liberia and Côte d'Ivoire to the Volta River in Ghana. The royal antelope may also be found in the region north to the forested areas of western Africa, which is marked by the interface of forest and savannah habitats.[1][19]
The royal antelope has been categorized as Least Concern by the International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN). In 1999, the IUCN SSC Antelope Specialist Group estimated the total population to be about 62,000; however, this is likely to be an underestimate.[22] The populations are thought to be declining due to habitat deterioration and expanding human settlement. A significant threat to the survival of this antelope is hunting for bushmeat; it is seldom hunted in Sierra Leone and Liberia, whereas it is a major source of bushmeat in Côte d'Ivoire. Protected areas where the royal antelope occurs include the Tai National Park, Haut Bandama Fauna and Flora Reserve and Mabi-Yaya Classified Forest (Côte d'Ivoire); Kakum National Park and Assin-Attandanso Game Production Reserve (Ghana); Ziama and Diecke Forest Reserves (Guinea); Tiwai Island and Gola Rainforest National Park (Sierra Leone).[1]
The royal antelope (Neotragus pygmaeus) is a West African antelope recognized as the world's smallest. It was first described by Swedish zoologist Carl Linnaeus in 1758. It stands up to merely 25 cm (10 in) at the shoulder and weighs 2.5–3 kg (5.5–6.6 lb). A characteristic feature is the long and slender legs, with the hindlegs twice as long as the forelegs. Horns are possessed only by males; the short, smooth, spiky horns measure 2.5–3 cm (0.98–1.18 in) and bend backward. The soft coat is reddish to golden brown, in sharp contrast with the white ventral parts. In comparison to Bates's pygmy antelope, the royal antelope has a longer muzzle, broader lips, a smaller mouth and smaller cheek muscles.
Typically nocturnal (active at night), the royal antelope exhibits remarkable alertness. Territories are marked with dung. An herbivore, the royal antelope prefers small quantities of fresh foliage and shoots; fruits and fungi may be taken occasionally. Like other neotragines, the royal antelope is monogamous. Both sexes can become sexually mature by as early as six months. Births have been reported in November and December. A single, delicate young is born after an unknown gestational period.
The royal antelope prefers areas with fresh and dense growth of shrubs and other plants. It inhabits the warm, moist lowland forests prevalent in western African countries such as Côte d'Ivoire, Ghana, Guinea, Liberia and Sierra Leone. The royal antelope has been categorized as Least Concern by the International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN). The populations are feared to be declining due to habitat deterioration and expanding human settlement. A significant threat to the survival of this antelope is hunting for bushmeat.
El antílope enano o real (Neotragus pygmaeus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Bovidae propio de África Occidental.[2] Su hábitat principal es la selva. Es ramoneador. Mide 25 a 30 cm de altura y de 40 a 50 cm de largo; pesa de 2 a 3 kg. Sus principales depredadores son el leopardo, el ratel, las águilas, la pitón reticulada y los varanos.
El antílope enano o real (Neotragus pygmaeus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Bovidae propio de África Occidental. Su hábitat principal es la selva. Es ramoneador. Mide 25 a 30 cm de altura y de 40 a 50 cm de largo; pesa de 2 a 3 kg. Sus principales depredadores son el leopardo, el ratel, las águilas, la pitón reticulada y los varanos.
Neotragus pygmaeus Neotragus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Antilopinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Neotragus pygmaeus Neotragus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Antilopinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Kuningasantilooppi (Neotragus pygmaeus) on Länsi-Afrikassa elävä onttosarvinen. Se on Afrikan sorkkaeläimistä pienikokoisin.
Lajin nimi juontaa juurensa siitä, että eläin tunnetaan Liberian kansantaruissa nopeana ja viisaana eläimenä. Sen koon ja tapojen takia sitä kutsutaan alueella "jänisten kuninkaaksi". Kuningasantiloopin suvun nimi Neotragus tulee kreikan sanoista neos (”uusi”) ja tragos (”urosvuohi”). Lajinimi pygmaeus voi viitata joko pygmiin eli kääpiöön, mutta yhtä hyvin kreikan kielen sormea tarkoittavaan sanaan pugme. Tämän takia sanan pugmaios sanatarkka suomennos on ”pieni kuin sormi”. Carl von Linnén antama alkuperäinen tieteellinen nimi oli Capra pygmaea, eli hän oli sijoittanut lajin vuohien sukuun. Kuningasantiloopilla ei ole alalajeja.[2] Eurooppalaiset löysivät lajin vuonna 1704.[3]
Nisäkäsnimistötoimikunnan ehdotus lajin uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on "kääpiösuni".[4]
Kuningasantilooppi on maailman pienin onttosarvinen ja Tragulus-suvun kääpiökauriiden ohella pienin sorkkaeläin.[2] Se on myös maailman pienin sarvellinen eläin.[5] Aikuisen kuningasantiloopin paino on 1,5–3 kiloa. Pään- ja ruumiinpituus on 38–51 senttiä ja säkäkorkeus noin 25 senttiä. Ohuen hännän pituus on 5–8 senttiä. Turkki on pehmeä ja sileä. Yläruumis on kullanruskea, kanelin värinen tai punaruskea. Väri on alempana hieman vaaleampi kuin kyljissä. Vatsapuoli on valkoinen.[2] Kaulus on punertava ja kurkku on valkoinen. Hännän yläosan puolikas on punertava ja alaosan puolikas valkoinen.[6] Naarailla on neljä nisää. Jalat ovat melko pitkät ja ohuet, mutta takajalat ovat pidemmät kuin etujalat. Kuningasantiloopit pitävät jalkojaan yleensä vartalon alla. Tämä virtaviivaistaa ruumista ja antaa takajalkoihin työntövoimaa, jolloin eläin pystyy pakenemaan nopeammin. Jokaisen jalan etuosan pinnalla on heti sorkan yläpuolella valkoinen täplä. Kuningasantiloopin jaloista puuttuvat kannukset, mutta hajurauhaset sillä on. Kuono on pieni ja siinä on suuri harmaanpinkki kirsu. Korvat ovat suuret, pyöreät ja läpikuultavat. Niiden ulkopinta on tummanruskea ja sisäpinta lihanvärinen. Toisinaan kuningasantiloopille kehittyy alkeelliset yläkulmahampaat.[3] Koirailla mustat 1,2–3,5 sentin pituiset sarvet. Sarvet ovat sileät, kartiomaiset ja osoittavat taaksepäin seuraten otsan kulmaa.[2]
Kuningasantilooppi elää Länsi-Afrikan etelärannikon metsissä.[2] Sitä tavataan Lounais- ja Kaakkois-Guineassa, Sierra Leonessa, Liberiassa, Norsunluurannikolla ja Ghanassa Voltajoelle saakka. Joen itäpuoliset havainnot ovat jääneet kyseenalaisiksi. Kuningasantilooppi ei ole uhanalainen, vaan sen on raportoitu olevan paikoin jopa yleinen. Kannan kooksi arvioidaan vähintään 62 000 yksilöä, mutta määrä saattaa olla huomattavasti suurempikin. Kanta on ilmeisesti vakaa ainakin joillain suojelualueilla, mutta on muualla taantumassa ihmistoiminnan, kuten bushmeat-metsästyksen ja metsien hakkuiden takia. Joillain alueilla lajia ei metsästetä siihen liittyvien uskomusten takia, mutta kuningasantilooppi voi jäädä myös muille eläimille jätettyihin ansoihin.[1]
Kuningasantiloopin elinympäristöä ovat kosteat alankometsät, metsäsavannit, sademetsät, trooppiset kuivametsät, galleriametsät, sekundääriskasvillisuutta kasvavat alueet, metsänreunat ja muut alueet, joissa on runsaasti tiheää aluskasvillisuutta. Sitä tavataan usein hakkaamalla harvennetuissa metsissä, joissa on jonkin verran enemmän aluskasvillisuutta kuin luonnonmetsissä. Kuningasantilooppeja tavataan usein myös maatilojen pensaikoista ja teiden reunoilta, vaikka lajia metsästetäänkin.[1][2]
Kuningasantiloopin elintavat tunnetaan huonosti. Sen ekologiaa ei ole tutkittu, osaksi sen arkuuden ja salaperäisyyden takia. Sitä nähdään kaikkein useimmin öisin maatiloilla ja teidenreunoilla. Tiedot siitä perustuvat paljolti vain päätelmiin, tarinoihin ja olettamuksiin. Sillä uskotaan olevan sama ekologinen lokero kuin Keski-Afrikan metsissä elävällä lähisukulaisella pikkuantiloopilla (Neotragus batesi). Kuningasantiloopin on usein kerrottu olevan yö- ja hämäräaktiivinen ja viettävän päivänsä märehtimällä ja lepäämällä. Niiden on raportoitu elävän joko yksin tai pareittain.[2] Ne pariutuvat mahdollisesti eliniäkseen.[3] Kuningasantilooppiparin reviiri on laajuudeltaan arviolta 100 neliömetriä, ja sen rajat merkitään lannalla. Liikkumismuoto on pitkäaskelinen käynti, jonka aikana eläin heiluttaa jatkuvasti häntäänsä. Kuningasantiloopilla on monia vihollisia, kuten käärmeitä ja petolintuja. Uhattuna se kyykistyy ja piiloutuu aluskasvillisuuteen. Se pakenee vasta silloin, jos uhkaaja tulee melkein sen yläpuolelle. Se juoksee nopeasti mutkitellen tiheässä aluskasvillisuudessa ja katoaa nopeasti näköpiiristä. Sillä on kaksi erilaista pakotapaa. Se juoksee joko nopeasti ruumis alhaalla ja pää ojennettuna, tai etenemällä voimakkailla ja korkeilla hypyillä. Vahvojen takajalkojen ansiosta sen on kerrottu etenevän 2,8 metriä yhdellä hypyllä ja nousevan 55 sentin korkeuteen maasta.[2]
Kuningasantiloopin ravintoa ovat tuoreet lehdet, silmut ja versot. Se syö jonkin verran myös sieniä ja kukkia, ja niitäkin harvemmin heinäkasveja.[2] Ravinnoksi kelpaavat myös hedelmät, ja kuningasantiloopit vierailevat usein myös maapähkinäplantaaseilla.[6] Kuningasantiloopin on raportoitu riipivän lehtiä käyttämällä suun lisäksi pitkää kieltään, mutta on myös kerrottu, että se syö lehtiä puremalla niitä siististi emokasvista, ilman etä kielellä olisi suurta merkitystä ravinnonkeruussa.[2]
Luonnonvaraiset kuningasantiloopit synnyttävät oletettavasti marras-joulukuussa. Vastasyntyneen on kerrottu painavan alle 300 grammaa. Nuori vasa on hento ja samanvärinen kuin aikuiset. Imetysajan on raportoitu kestävän kaksi kuukautta. Hajurauhaset aukeavat noin kolmen kuukauden iässä. Vasat aloittavat märehtimisen noin nelikuisina ja siirtyvät aikuisen märehtimismalliin puolivuotiaina. Sukukypsiä niistä tulee vuoden ikäisinä. Kuningasantilooppien ikäennätys on vankeudessa 6 vuotta ja 8 kuukautta.[2]
Kuningasantilooppi (Neotragus pygmaeus) on Länsi-Afrikassa elävä onttosarvinen. Se on Afrikan sorkkaeläimistä pienikokoisin.
Antilope royale, Antilope pygmée
On peut trouver l'antilope pygmée en Afrique de l'ouest, notamment en Côte d'Ivoire, au Ghana, en Guinée, au Libéria et en Sierra Leone.
Antilope royale, Antilope pygmée
Abhacantalóp oíchí atá dúchasach d'iarthar na hAfraice. An t-antalóp is lú atá ar eolas, a ghuaillí 25 cm ar airde. Scothdhearg/donn. Bíonn adharca gearra ar an bhfireannach, gan aon adharca ar an mbaineannach.
Neotragus pygmaeus é unha especie de mamífero artiodáctilo da familia dos bóvidos, subfamilia dos antilopinos,[2][3] propio das selvas tropicais húmidas da África occidental.[1]
É un antílope diminuto, do tamaño dun coello, o menor de todos os antílopes, de todos os ungulados e de todos os ruminantes do mundo.[4][5][6][7][8][9] De corpo delicado e compacto, sen cristas no curuto da cabeza, e lombo arredondado. Só os machos presentan cornos, que son rectos, pequenos e rematados en punta. As orellas son máis ben curtas. O fociño está espido. Os pezuños interiores son estreitos e apuntados. Presenta glándulas preorbitais e nos pezuños, e carece de glándulas inguinais. As ubres das femias teñen catro tetos.[10][11]
A cabeza e o pescozo son de cor parda escura (agás nos lados da cara e do pescozo, que son de coloración parda amarelada brillante), que se torna máis clara na parte superior do dorso. As patas e os flancos do tronco son máis claros, de cor parda amarelada, que contratan coas parte inferiores do corpo, que son de cor branca pura. Presentan un colar rubio na garganta. A cola é mías ben longa, está moi poboada de pelo, parde escura por riba, agás na parte final, que é branca, o mesmo ca parte interior. Os cornos (só nos machos) son moi pequenos, de 2,5 a 4 cm, pralelos, lisos en toda a súa lonxitude, incinados cara atrás e rematados en puntas moi finas. As femias son similares aos machos, pero sen cornos.[11]
A lonxitude da cabeza e o tronco oscila entre os 40 e os 50 cm, a cola mide de 3 a 8 cm, e a alzada (altura na cruz) é duns 25 xm. O peso pode variar entre 1,8 e 2,5 kg.[10]
Vive nas selvas tropicais húmidas da África occidental, podéndose encotrar en Costa do Marfil, Ghana, Guinea, Liberia e Serra Leoa.[1]
Os seus principais depredadores son o leopardo, o ratel, as aguias, a serpe pitón e os varanos.[Cómpre referencia]
A especie foi descrita por Linneo en 1758 na páxina 69 do volume I da 10ª edición do seu Systema Naturae,[2] baixo oi nome de Capra pygmaea.[12]
O nome específico, pygmaeus, é un substantivo do latín científico tirado do grego antigo πυγμαῖος pygmaĩos, 'anano'.[13][14]
(Para a etimoloxía do xénero, ver o artigo Neotragus).
Ademais de polo nome actualmente válido, a especie foi recoñecida tamén polos sinónimos seguintes:[12]
Nos diferentes idiomas coñécese como "antílope real", "antílope anano" e "neotrago" (coas adaptacións pertinentes en cada lingua).[10][11]
Segundo Eva V. Bärmann, da Universidade de Cambridge, e o seu colega Tim Schikora, do Centro de Investigación da Biodiversidade e o Clima de Frankfurt, a pesar de que as especies de antílopes ananos se reuniron comunmente na tribo dos neotraguinos debido á súa aparencia morfolóxica xeral, as análises filoxenéticas demostraron que non todos están estreitamente relacionados, polo que suxeriron restrinxir o nome de Neotragini ao xénero tipo Neotragus. No seu estudo utilizaron secuencias do citocromo b mitocondrial e medicións lineais do cranio para investigar máis a fondo a similitude das tres especies de Neotragus. Estas análises apoian a estreita relación de N. moschatus e N. batesi. Porén, N. pygmaeus, a especie tipo —que nunca antes se incluira nas análisis filoxenéticas— non está estreitamente relacionada. Segundo estes autores, podería compartir un antepasado común máis recente con outro "antílope anano", o Oreotragus oreotragus, e cos duiqueros do taxon Cephalophini. Polo tanto, suxeriron resucitar o xénero Nesotragus Von Dueben, 1846 para Nesotragus moschatus e N. batesi, e deixando a Neotragus pygmaeus como a única especie do xénero.[15]
Neotragus pygmaeus é unha especie de mamífero artiodáctilo da familia dos bóvidos, subfamilia dos antilopinos, propio das selvas tropicais húmidas da África occidental.
L'antilope pigmea o antilope reale (Neotragus pygmaeus) è una piccola specie di antilopino diffusa in Africa occidentale.
Con i suoi 25–30 cm di altezza al garrese ed un peso massimo di 3,5 kg, è la più piccola fra le antilopi.
Il pelo è marroncino chiaro, con la zona ventrale tendente al biancastro e la testa ed i fianchi più scuri. I maschi posseggono un paio di piccole corna a forma di stiletto, lunghe circa 3 cm.
Vivono nel folto sottobosco delle foreste pluviali, dove si nutrono di foglie e frutti caduti. È un animale molto timido e, in caso di pericolo estremo, è capace di spiccare salti anche di 2,5 m. Tende a muoversi da solo, ma lo si trova anche in coppie.
Per il resto, poco si sa di questo timido e riservato animale, salvo che è in pericolo di estinzione a causa della caccia a cui viene sottoposto per la bushmeat ed a causa della distruzione dell'habitat.
L'antilope pigmea o antilope reale (Neotragus pygmaeus) è una piccola specie di antilopino diffusa in Africa occidentale.
Nykštukinė antilopė (lot. Neotragus pygmaeus) - tikrųjų antilopių (Antilopinae) pošeimio dykaraginių (Bovidae) šeimos žinduolis.
Mažiausias Afrikos kanopinis žvėris. Kūno aukštis 25-30 cm, masė 2-3 kg. Gelsvai ruda, pažandė, pakaklė ir papilvė baltos. Patinai su lygiais, aštriomis viršūnėmis, nežymiai palinkusiais atgal, 23 cm ilgio rageliais.
Laikosi poromis. Minta medžių ir krūmų lapais, vaisiais, žoliniais augalais. Nėštumas trunka 6 mėnesius. Gimsta 1 jauniklis. Lytiškai subręsta antraisiais gyvenimo metais. Nelaisvėje išgyvena iki 6 metų.
Paplitusi Vakarų Afrikos tropiniuose miškuose, nuo Siera Leonės iki Ganos.
De dwergantilope (Neotragus pygmaeus) is een evenhoevig zoogdier uit de familie van de holhoornigen (Bovidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 in de tiende druk van Systema naturae als Capra pygmea gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] In de twaalfde druk, van 1766, plaatste hij de soort in het geslacht Moschus, en veranderde de spelling in "pygmaeus".[3] Die spelling is vervolgens de gebruikelijke geworden.
Bronnen, noten en/of referenties
Kongeantilope (Neotragus pygmaeus) er et av verdens minste klovdyr og tilhører slekten afrikanske dvergantiloper (Neotragus).
Kongeantilopen har en kroppslengde på cirka 40–50 cm og en skulderhøyde på cirka 25–30 cm.[2] Halen utgjør kun 5–8 cm, mens horna blir omkring 3,8 cm hos hannen. Vekten ligger typisk omkring 1,5–3 kg.[2] Arten har myk rødbrun pels som er mørk over ryggen og blir lysere nedover langs flankene og nærmest hvit på framhalsen, i brystet og i buken. Arten er langbeint, men baklemmene er betydelig lengre enn framlemmene. Dette gjør kroppen krummet.[2]
Den er svært sky, og slett ikke lett å få øye på. Enten lever de i par, eller så er de enslige.
Kongeantilopen finnes nesten bare lavlandet i det sørligste Vest-Afrika.
Kongeantilope (Neotragus pygmaeus) er et av verdens minste klovdyr og tilhører slekten afrikanske dvergantiloper (Neotragus).
Kongeantilopen har en kroppslengde på cirka 40–50 cm og en skulderhøyde på cirka 25–30 cm. Halen utgjør kun 5–8 cm, mens horna blir omkring 3,8 cm hos hannen. Vekten ligger typisk omkring 1,5–3 kg. Arten har myk rødbrun pels som er mørk over ryggen og blir lysere nedover langs flankene og nærmest hvit på framhalsen, i brystet og i buken. Arten er langbeint, men baklemmene er betydelig lengre enn framlemmene. Dette gjør kroppen krummet.
Den er svært sky, og slett ikke lett å få øye på. Enten lever de i par, eller så er de enslige.
Kongeantilopen finnes nesten bare lavlandet i det sørligste Vest-Afrika.
Antylopka karłowata[2] (Neotragus pygmaeus) - gatunek antylopy z rodziny wołowatych, najmniejszy wśród afrykańskich ssaków kopytnych.
Zamieszkuje lasy deszczowe i galeriowe z gęstym podszytem, wzdłuż południowego wybrzeża Afryki Zachodniej - od Sierra Leone do Ghany.
Ciało krępe o długości 40-50 cm, wysokość w kłębie około 25 cm i masa 1,8-2,5 kg. Ubarwienie rudobrązowe, nieco jaśniejsze w dolnych partiach ciała. U samic rogi nie występują.
Antylopa karłowata żywi się zielonymi pędami roślin (liście, pąki, młode pędy), owocami i kwiatami, rzadziej trawami.
Antylopka karłowata (Neotragus pygmaeus) - gatunek antylopy z rodziny wołowatych, najmniejszy wśród afrykańskich ssaków kopytnych.
O antílope-real (Neotragus pygmaeus) é um antílope encontrado nas florestas da Costa do Marfim, Serra Leoa, Guiné e Libéria.[1] É o antílope mais pequeno do mundo.[2] Foi descrito por Carl Linnaeus em 1758.[1] Tem apenas 25 cm à altura do ombro e pesa de 2,5 a 3,0 kg.[2] Uma característica são as patas longas e finas, tendo as patas traseiras um comprimento muito superior às da frente.[2]
O antílope-real (Neotragus pygmaeus) é um antílope encontrado nas florestas da Costa do Marfim, Serra Leoa, Guiné e Libéria. É o antílope mais pequeno do mundo. Foi descrito por Carl Linnaeus em 1758. Tem apenas 25 cm à altura do ombro e pesa de 2,5 a 3,0 kg. Uma característica são as patas longas e finas, tendo as patas traseiras um comprimento muito superior às da frente.
Guineadvärgantilop (Neotragus pygmaeus) är en antilop som tillhör släktet dvärgantiloper. Guineadvärgantilopen kallas också för pygméantilop eller kungsantilop. Guineadvärgantilopen är världens minsta idisslare och den är ungefär lika stor som en kanin. Antilopen hittar man främst i regnskogarna i Ghana till Sierra Leone.
Guineadvärgantilopen har en päls som är rödbrun med ljust färgad undersida. Över strupen har den ett vitt band. De har en kort hals, svans, en krum rygg, smala ben och stora ögon. Det är endast hanen som har horn och de kan bli mellan 2,5 till 3 centimeter långa. Antilopen har en mankhöjd på mellan 20 och 28 centimeter och den kan väga från 1,5 till 2,5 kilo.
Guineadvärgantilopen är främst aktiv i skymningen och på nätterna. Den söker föda och hävdar revir parvis men ibland om det finns rikligt med föda kan flera par äta tillsammans. Deras diet består främst av löv, skott, knoppar, frön, fallfrukt och svamp.
Mycket om guineadvärgantilopens fortplantning är okänt, men man vet att de får en kalv som brukar födas i november. Kalven diar i ungefär två månader. En guineadvärgantilop har en livslängd på runt 6 år.
Alla stora och medelstora rovdjur kan tänka sig att slå en guineadvärgantilop.
Guineadvärgantilop (Neotragus pygmaeus) är en antilop som tillhör släktet dvärgantiloper. Guineadvärgantilopen kallas också för pygméantilop eller kungsantilop. Guineadvärgantilopen är världens minsta idisslare och den är ungefär lika stor som en kanin. Antilopen hittar man främst i regnskogarna i Ghana till Sierra Leone.
Kral antilop (Neotragus pygmaeus), Orta Afrika'nın yağmur ormanlarına özgü küçük bir antilop türü.
Boyu sadece 25 cm ve ağırlığı sadece 3.2 kilodur. Bu sebepten kral antilop dünyadaki en küçük antilop türüdür. Yavrusu yetişkin bir insanın eline sığacak kadar küçüktür. Rengi açık kahverengi, karnı beyaz ve başı ve böğrü koyu kahverengidir. Erkeğinin küçük, iğne gibi boynuzları, 2.5 cm boyundadır.
Kral antiloplar Orta Afrika'daki sık yağmur ormanında yaşar, yaprak ve yere düşmüş meyvelerle beslenirler. Nerdeyse tamamen gece gezerler ve ürkektirler, rahatsız edildiklerinde 2.5 metreye atlayabilirler. Adlarını o bölgenin yerel halkı Asantilerin bir efsanesinden almışlardır. Efsaneye göre kral antilop, fille yarışmış ve yarışı kazanınca "ormanlar kralı" ilan edilmiştir.
Kral antilop (Neotragus pygmaeus), Orta Afrika'nın yağmur ormanlarına özgü küçük bir antilop türü.
Boyu sadece 25 cm ve ağırlığı sadece 3.2 kilodur. Bu sebepten kral antilop dünyadaki en küçük antilop türüdür. Yavrusu yetişkin bir insanın eline sığacak kadar küçüktür. Rengi açık kahverengi, karnı beyaz ve başı ve böğrü koyu kahverengidir. Erkeğinin küçük, iğne gibi boynuzları, 2.5 cm boyundadır.
Kral antiloplar Orta Afrika'daki sık yağmur ormanında yaşar, yaprak ve yere düşmüş meyvelerle beslenirler. Nerdeyse tamamen gece gezerler ve ürkektirler, rahatsız edildiklerinde 2.5 metreye atlayabilirler. Adlarını o bölgenin yerel halkı Asantilerin bir efsanesinden almışlardır. Efsaneye göre kral antilop, fille yarışmış ve yarışı kazanınca "ormanlar kralı" ilan edilmiştir.
Антилопа карликова поширена у вологих низовинних лісах Західної Африки. Ареал виду охоплює окремі райони Гвінеї, Ліберії, Сьєрра-Леоне, Кот-д'Івуару та Гани.[1]
Висота у холці складає 25-30 см. Вага становить 1,5-3 кг. Антилопа вкрита рудувато-коричневою шерстю, темнішою на голові, на спині і боках. Підчерев'я, підборіддя і внутрішня поверхня ніг. Задні ноги антилопи набагато довгі передніх. Самці карликових антилоп мають конусоподібні ріжки темного кольору завдовжки до 2,5 см.
Карликові антилопи ведуть одиночний спосіб життя, іноді формують пари або невеликі сімейні групи. Активні вночі, вдень ховаються від спеки в гущавині лісу, а пасуться у сутінки і вночі. Харчуються листям чагарників і плодами.
Біологія розмноження цього виду антилоп вивчена слабо. Тривалість вагітності не встановлена. У посліді одне дитинча. Народжений малюк важить близько 300 грам і забарвлений так само, як і батьки. Статева зрілість настає у віці одного року.
Через те, що карликові антилопи ведуть прихований спосіб життя, виникають деякі труднощі при визначенні чисельності популяції. За оцінкою фахівців, налічується близько 62 тисяч особин цього виду. Вважається, що популяція карликових антилоп стабільна і їй нічого не загрожує.[1]
Linh dương hoàng gia (danh pháp hai phần: Neotragus pygmaeus) là một loài động vật có vú trong họ Bovidae, bộ Artiodactyla. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3] Loài này sinh sống ở Tây Phi, cao chỉ 25–30 cm ở vai và cân nặng chỉ 3,2–3,6 kg (9–10 lb) — là loài linh dương nhỏ nhất. Con mới đẻ nhỏ đến mức có thể nằm trong bàn tay người trung bình. Nó có màu nâu sáng, dưới bụng nhạt hơn và đầu và sườn hơi tối hơn. Chúng có sừng dài 2,5 cm. Chúng sinh sống trong rừng rậm ở tây châu Phi, ăn lá và quả ở tầng dưới. Chúng sinh hoạt về đêm và rất nhút nhát.
Phương tiện liên quan tới Neotragus pygmaeus tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Linh dương hoàng gia (danh pháp hai phần: Neotragus pygmaeus) là một loài động vật có vú trong họ Bovidae, bộ Artiodactyla. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758. Loài này sinh sống ở Tây Phi, cao chỉ 25–30 cm ở vai và cân nặng chỉ 3,2–3,6 kg (9–10 lb) — là loài linh dương nhỏ nhất. Con mới đẻ nhỏ đến mức có thể nằm trong bàn tay người trung bình. Nó có màu nâu sáng, dưới bụng nhạt hơn và đầu và sườn hơi tối hơn. Chúng có sừng dài 2,5 cm. Chúng sinh sống trong rừng rậm ở tây châu Phi, ăn lá và quả ở tầng dưới. Chúng sinh hoạt về đêm và rất nhút nhát.
По оценке специалистов в 1999 г. общая популяция вида насчитывала около 62 тысяч особей, но эти данные могли быть заниженными, поскольку зверьки ведут очень скрытный образ жизни.[4] Считается, что Neotragus pygmaeus — один из видов, сохранность которых вызывает наименьшие опасения[6]. На этих мелких антилоп охотятся ради мяса, что может представлять угрозу для сохранения популяции в будущем.[4]
По оценке специалистов в 1999 г. общая популяция вида насчитывала около 62 тысяч особей, но эти данные могли быть заниженными, поскольку зверьки ведут очень скрытный образ жизни. Считается, что Neotragus pygmaeus — один из видов, сохранность которых вызывает наименьшие опасения. На этих мелких антилоп охотятся ради мяса, что может представлять угрозу для сохранения популяции в будущем.
倭新小羚（Neotragus pygmaeus）分布于非洲西部，肩高仅25-30cm，是世界上最小的羚羊。毛色为淡褐色，身体下部的颜色较浅。雄性有向钉子的角，长3厘米。
倭新小羚生活在非洲密林中，以树叶和水果为食。它们是非常害羞的夜行动物，当它们受惊吓时可跳2.5米。喜独居。
倭新小羚是濒危动物。
倭新小羚（Neotragus pygmaeus）分布于非洲西部，肩高仅25-30cm，是世界上最小的羚羊。毛色为淡褐色，身体下部的颜色较浅。雄性有向钉子的角，长3厘米。
倭新小羚生活在非洲密林中，以树叶和水果为食。它们是非常害羞的夜行动物，当它们受惊吓时可跳2.5米。喜独居。
倭新小羚是濒危动物。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ウシ目 Artiodactyla 亜目 : ウシ亜目 Ruminantia 科 : ウシ科 Bovidae 亜科 : ブラックバック亜科 Antilopinae 族 : ローヤルアンテロープ族ローヤルアンテロープ（Neotragus pygmaeus）は、ウシ科ローヤルアンテロープ属に分類される偶蹄類。
ガーナ、コートジボワール、シエラレオネ、リベリア[1][2][a 1]
体長40-55センチメートル[2]。尾長4-8センチメートル[2]。体高20-28センチメートル[1][2]。体重1.5-2.5キログラム[2]とローヤルアンテロープ属のみならずウシ科最小種[1]。背面の毛衣は暗赤褐色や黄褐色、腹面の毛衣は白い[2]。頸部には赤褐色の横縞が入る[2]。腹部の側面や、尾の背面、四肢の毛衣は赤褐色[2]。
上顎に犬歯がある個体もいる[2]。
オスにのみ直線的に伸びる節のない角がある[2]。角長2.5-3.8センチメートル[1][2]。
森林に生息する[2]。単独もしくはペアで生活する[1][2]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ローヤルアンテロープ（Neotragus pygmaeus）は、ウシ科ローヤルアンテロープ属に分類される偶蹄類。
꼬마영양 또는 피그미영양(Neotragus pygmaeus)은 서아프리카에 서식하는 영양의 일종이다. 몸이 아주 작아서 어깨 높이가 25-30cm, 몸무게가 3.2~3.6kg에 불과하다. 모든 영양 중에서 가장 작다.
다음은 2019년 주라노(Zurano) 등의 연구에 기초한 영양아과의 계통 분류이다.[2]
영양아과 임팔라족 네소트라구스족 리드벅족 네오트라구스족 바위타기영양족 다이커영양족 하테비스트족 힙포트라구스족꼬마영양 또는 피그미영양(Neotragus pygmaeus)은 서아프리카에 서식하는 영양의 일종이다. 몸이 아주 작아서 어깨 높이가 25-30cm, 몸무게가 3.2~3.6kg에 불과하다. 모든 영양 중에서 가장 작다.
_Nesotragus_pygmaeus.png)
_(14792763543).jpg)
