During breeding, common grackles' diets consist mainly of insects and other invertebrates. The diet may also include goldfish, minnows, crayfish, small frogs, salamanders, mice, and small bats, which are caught from the air. During migration and winter, common grackles eat mostly grains from farm fields and seeds, particularly corn and acorns. They also eat some fruits.
Common grackles are generally very opportunistic foragers, they follow plows in search of grubs, and even consume human garbage. Adults have been observed snatching earthworms from feeding robins. Grackles forage primarily on the ground, though they also utilize trees, shrubs, and other vegetation. These gregarious birds feed in large flocks, especially outside of the breeding season. They primarily use their bills instead of their feet to uncover food on the ground.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; fish; insects; terrestrial non-insect arthropods; terrestrial worms; aquatic crustaceans
Plant Foods: seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: carnivore (Insectivore , Eats non-insect arthropods)
There are three recognized subspecies: Q. q. versicolor, often called the bronzed grackle; Q. q. quiscula, known as the Florida grackle; and Q. q. stonei, often referred to as the purple grackle. In areas where the bronzed and purple grackles overlap, a small amount of intermediate forms have been designated Q. q. ridgwayi, and show strong barring on the backs.
Albinism has been recorded fairly often in this species, but it is usually partial.
Common grackles use physical displays and vocalizations to communicate. Common grackles produce one song type, which is individually distinctive and is probably used as identification. The harsh song is said to sound much like a squeaking, rusty gate. The male song is most often heard around the date of the first copulation, and its frequency decreases over the course of incubation. Females sing much less frequently than males, and appear to sing most often when song-answering with their mate.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Common grackles are one of the most successful and wide-spread species in North America, with an estimated total population of 97,000,000 individuals. Eastern forests were cleared for agriculture in 1700s and 1800s, creating additional nesting habitat and increased food sources. The planting of shelterbelts has facilitated the spread of this species in the west. Common grackles are very common, and are killed as an agricultural pest in many parts of their range.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Common grackles are one of the most significant agricultural pests today, causing millions of dollars in damage to sprouting corn. The roosting sites of common grackles and other blackbirds may harbor the fungus, which causes histoplasmosis, a human respiratory disease that can be fatal. However, only roost sites that have been used for more than 3 years tend to become infected. Nonetheless, this phenomenon is used as one of the primary justifications for killing large numbers of roosting blackbirds and starlings.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease); crop pest
Common grackles may help to control populations of crop pests.
Positive Impacts: controls pest population
Common grackles provide food for several birds and small animals as well as helping to control populations of insects and other prey. They also disperse seeds through their droppings during the parts of the year when seeds make up most of their diet.
Common grackle nests are occasionally parasitized by brown-headed cowbirds, although cowbird eggs in these nests are largely unsuccessful.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Common grackles range over almost all of eastern North America east of the Rockies, extending far into Canada in the summer breeding season.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Common grackles are found in open areas with scattered trees (preferably coniferous), including around human habitation. They can also be found in farmlands, orchards and swamps. Common grackles have adapted so well to human structures that they are quite common in open areas such as suburban developments, city parks and cemeteries. In fact, human alteration of forested habitats for agriculture has resulted in an expansion of the range of common grackles and an increase in their numbers.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural
Common grackles are medium-sized blackbirds. Their plumage is black, and has a sheen that is glossy and iridescent. Generally, their heads, necks and breasts are glossy purplish-blue or bluish-green. However, common grackles in different parts of North America have somewhat different colored plumage. In New England and in the West, the subspecies has a brassy bronze body coloration. East of the Allegheny Mountains, the body is purple, and in the southeast the feathers have a greenish hue. Common grackles have long, sharp, black bills and yellow eyes. Their tails are long and keel-shaped.
Adult common grackles are 28 to 34 cm long. Females are smaller and duller than males and have a shorter tail. Males usually weigh about 122 g while females weigh around 94 g. Young common grackles look similar to adults, but have brown plumage and brown eyes.
Range mass: 92 to 131 g.
Range length: 28 to 34 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry ; polymorphic
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful
Humans kill large numbers of common grackles to control populations in areas where they destroy crops. Fox squirrels, eastern chipmunks, rat snakes, domestic cats, gray squirrels, bullsnakes, and racoons eat the eggs and nestlings of common grackles. Red-tailed hawks, northern harriers, Cooper's hawks, short-eared owls, and great horned owls are predators of adult common grackles.
Known Predators:
The maximum lifespan recorded is just over 22 years, although most do not live that long. About half of all common grackles reach adulthood.
Range lifespan
Status: wild: 22 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 275 months.
Common grackles are usually monogamous, though polygyny occasionally occurs. Pair formation begins in flocks in early spring. Formation of pairs is indicated by flights and mutual displays between a single female and multiple males. A male and a female show preference for one another by flying together, usually with the female in the lead. As the pair-bond is established, the pair leaves the flock to fly and sing together.
The female of a pair typically chooses the nest site. Though this is usually done after pair formation, females sometimes chosen sites several weeks before pairing with a male. From pair formation through incubation, the male remains in close association with his mate by perching near her, following her, and engaging in mutual displays. This pattern exhibited by the male probably functions to guard against extra-pair copulations. Once incubation has begun, his attentiveness decreases steadily.
Adult common grackles sometimes function as helpers to other birds of the species. In one recorded case, two males frequently showed up at the same nest to feed the young, and there was no antagonistic behavior between them. It is assumed that one of the males was the father of the offspring.
Mating System: monogamous ; cooperative breeder
Common grackle nests are built by the female, usually in coniferous trees, though more unusual sites have been documented. These include woodpecker holes, on rafters, under the eaves of barns, in the crannies of ospreys' large nests, and in clumps of cattails. The nests are large and bulky, constructed of woody stems, leaves and fine grasses. Other materials may be used, including fishing line, feathers, manure and tape. The nest cup is lined with mud, and finally fine grasses and horsehair.
Copulation begins soon after the female has completed the nest. She lays 1 to 7 eggs (usually 5 to 6). The eggs are smooth-textured, and highly variable in color. They are typically light blue to pearl gray, though they range from nearly white to dark brown. Some are scrawled with blackish brown, especially at the larger end, and others are spotless. The female incubates the eggs for 12 to 14 days. At this time, about half of common grackle males desert the female and the nest. Those that remain participate in parental care after hatching.
During incubation, various displays and calls are given by both sexes. Parental care, including brooding and feeding, is performed mainly by the female, although males have been observed feeding young. The food supply is monopolized by more aggressive nestlings. The young leave the nest about 12 to 15 days after hatching, and remain near the nest for another 1 to 2 days. The adults continue to feed the young for several weeks.
Common grackle nests are sometimes parasitized by brown-headed cowbirds, but the cowbird eggs in these nests are largely unsuccessful. Common grackles are usually single-brooded, but can double-brood in some areas. Common grackles breed between March and July.
Breeding interval: Common grackles breed once yearly. Common grackles are usually single-brooded, but can double-brood in some areas.
Breeding season: Common grackles breed between March and July.
Range eggs per season: 1 to 7.
Average eggs per season: 5.
Range time to hatching: 12 to 14 days.
Range fledging age: 12 to 15 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average birth mass: 105 g.
Average eggs per season: 5.
Brooding and feeding of the altricial chicks are performed mainly by females, although there have been reports of males assisting in feeding the young. The food supply is monopolized by more aggressive nestlings. The young leave the nest about 12 to 17 days after hatching, though they remain near the nest for another 1 to 2 days. Adults continue to feed the young for several weeks. About half of all grackle males remain with the female through hatching and help in the parental care of the young.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female)
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Quiscalus quiscula ye un ave del orde Passeriformes y la familia Icteridae orixinaria d'América del Norte (Canadá y Estaos Xuníos).
L'adultu, d'aprosimao 32 cm tien un llargu picu negru, güeyos mariellos macios y la cola llarga en forma de canoa; el plumaxe ye negru iridiscente, n'ocasiones púrpura na cabeza. La fema ye llixeramente más pequeña y menos iridiscente. Hai una subespecie parda, ensin la coloración púrpura.
Añera n'árees abiertes o semiabiertes n'Estaos Xuníos y el sur de Canadá al este de les Montes Predresos. El nial tien forma d'un concu bien ellaboráu, que se constrúi sobre árboles o parrotales frondosos, xeneralmente cerca de cuerpos d'agua. Delles vegaes, añeren en cuévanos o n'estructures ellaboraes pol ser humanu. Forma colonies de anidación, que pueden aportar a abondo numberoses.
Ye residente permanente en bona parte de la so área de distribución. Les poblaciones más norteñas migren en bandaes al sureste de los Estaos Xuníos. Rexistróse de casualidá nel estremu nordés de Méxicu, según en Bermudes y Les Bahames.
El zanate norteño aliméntase sobre'l suelu, n'agües someres o sobre los parrotales. Suel robar alimentu d'otres aves. Ye omnívoru, yá que come inseutos, pequeños pexes, xaronques, güevos, bayes, granes ya inclusive pequeñes aves.
Xuntu con otres especies de zanates, el zanate norteño ye conocíu por resfregar con inseutos p'aplicar ácidu fórmico nes sos plumes.
La so voz consiste en gazníos aspros y estridentes, especialmente cuando emiten llamaos en grupu.
Estendió la so distribución escontra l'oeste a midida que los montes fueron esclariaos.En delles árees, eas aves son consideraes como una plaga polos granxeros por causa del so eleváu númberu y el so avidez polos granos.
Iridiscencia nel llombu Ficheru:Common_Grackle
Iridiscecia a la lluz del sol
Individuu leucístico
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Quiscalus quiscula ye un ave del orde Passeriformes y la familia Icteridae orixinaria d'América del Norte (Canadá y Estaos Xuníos).
L'adultu, d'aprosimao 32 cm tien un llargu picu negru, güeyos mariellos macios y la cola llarga en forma de canoa; el plumaxe ye negru iridiscente, n'ocasiones púrpura na cabeza. La fema ye llixeramente más pequeña y menos iridiscente. Hai una subespecie parda, ensin la coloración púrpura.
Añera n'árees abiertes o semiabiertes n'Estaos Xuníos y el sur de Canadá al este de les Montes Predresos. El nial tien forma d'un concu bien ellaboráu, que se constrúi sobre árboles o parrotales frondosos, xeneralmente cerca de cuerpos d'agua. Delles vegaes, añeren en cuévanos o n'estructures ellaboraes pol ser humanu. Forma colonies de anidación, que pueden aportar a abondo numberoses.
Ye residente permanente en bona parte de la so área de distribución. Les poblaciones más norteñas migren en bandaes al sureste de los Estaos Xuníos. Rexistróse de casualidá nel estremu nordés de Méxicu, según en Bermudes y Les Bahames.
El zanate norteño aliméntase sobre'l suelu, n'agües someres o sobre los parrotales. Suel robar alimentu d'otres aves. Ye omnívoru, yá que come inseutos, pequeños pexes, xaronques, güevos, bayes, granes ya inclusive pequeñes aves.
Xuntu con otres especies de zanates, el zanate norteño ye conocíu por resfregar con inseutos p'aplicar ácidu fórmico nes sos plumes.
La so voz consiste en gazníos aspros y estridentes, especialmente cuando emiten llamaos en grupu.
Estendió la so distribución escontra l'oeste a midida que los montes fueron esclariaos.En delles árees, eas aves son consideraes como una plaga polos granxeros por causa del so eleváu númberu y el so avidez polos granos.
La merla cuada comuna[1] (Quiscalus quiscula) és un ocell de la família dels ictèrids (Icteridae) que habita boscos clars, terres de conreu i pobles d'Amèrica del Nord, des de la Colúmbia Britànica i Alberta cap al sud, a través de Manitoba, Terranova i Nova Escòcia fins a gairebé la totalitat dels Estats Units a l'est de les Muntanyes Rocalloses.
La merla cuada comuna (Quiscalus quiscula) és un ocell de la família dels ictèrids (Icteridae) que habita boscos clars, terres de conreu i pobles d'Amèrica del Nord, des de la Colúmbia Britànica i Alberta cap al sud, a través de Manitoba, Terranova i Nova Escòcia fins a gairebé la totalitat dels Estats Units a l'est de les Muntanyes Rocalloses.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gregl gyffredin (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: greglod cyffredin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Quiscalus quiscula; yr enw Saesneg arno yw Common grackle. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn Q. quiscula, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r gregl gyffredin yn perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Casig Para Psarocolius bifasciatus Casig penwinau Psarocolius wagleri
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gregl gyffredin (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: greglod cyffredin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Quiscalus quiscula; yr enw Saesneg arno yw Common grackle. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn Q. quiscula, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Vlhovec nachový (Quiscalus quiscula) je velký druh pěvce z čeledi vlhovcovitých (Icteridae).
Dospělci dorůstají 32 cm, mají dlouhý tmavý zobák, světle žluté oči a dlouhý ocas; opeření je tmavé s fialovým nebo kovovým leskem. Samice jsou v porovnání se samci menší a často jednotvárně hnědé. Hnízdí v otevřených krajinách a v předměstských i městských oblastech, často v blízkosti vody. Jeho areál rozšíření se rozprostírá na značném území Severní Ameriky, a to v rozmezí od východního pobřeží až po Skalnaté hory. Jižní populace jsou stálé, severní migrují na jih Spojených států.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Common Grackle na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vlhovec nachový ve Wikimedia Commons
Galerie vlhovec nachový ve Wikimedia Commons
Vlhovec nachový (Quiscalus quiscula) je velký druh pěvce z čeledi vlhovcovitých (Icteridae).
Dospělci dorůstají 32 cm, mají dlouhý tmavý zobák, světle žluté oči a dlouhý ocas; opeření je tmavé s fialovým nebo kovovým leskem. Samice jsou v porovnání se samci menší a často jednotvárně hnědé. Hnízdí v otevřených krajinách a v předměstských i městských oblastech, často v blízkosti vody. Jeho areál rozšíření se rozprostírá na značném území Severní Ameriky, a to v rozmezí od východního pobřeží až po Skalnaté hory. Jižní populace jsou stálé, severní migrují na jih Spojených států.
Die Purpur-Grackel (Quiscalus quiscula) ist ein Vogel aus der Familie der Stärlinge (Icteridae).
Purpur-Grackeln sind von Südkanada bis östlich der Rocky Mountains verbreitet und bewohnen offene Wälder, Felder und Obstplantagen sowie städtische Parks und Gärten. Sie sind sehr gesellige Vögel und versammeln sich auch an ihren Schlafplätzen zu großen geräuschvollen Gruppen.
Die Vögel erreichen eine Körpergröße von 27 bis 35 Zentimetern. Erwachsene Purpur-Grackeln haben einen langen, kräftigen schwarzen Schnabel, einen langen Schwanz, lange kräftige Beine und Krallen und hellgelbe Augen. Bei den Jungvögeln sind die Augen braun. Das Gefieder ist schwarz mit einem schillernden blau- bis purpurfarbenen Schimmer, variiert jedoch je nach Unterart. Die Weibchen sind kleiner als die Männchen, und ihr Federkleid ist nicht so glänzend wie das der Männchen. Sehr charakteristisch ist der Gesang der Altvögel, der an ein rostiges Tor erinnert.
Das Ernährungsspektrum ist sehr vielfältig. Unter anderem ernähren die Vögel sich von Nüssen und Beeren, von Insekten, Würmern und Mäusen. Auch Frösche und Flusskrebse, die sie in Teichen und Bächen fangen, werden nicht verschmäht. Im Küstenbereich waten sie durch das Wasser und fangen Fische. Gelegentlich fressen sie auch Küken und Eier von kleineren Vögeln. Während des Winters fallen sie häufig in großen Gruppen in Getreidefelder, insbesondere Maisfelder, ein und sind in bestimmten Regionen in Nordamerika zu einer Plage geworden. In den Parks und Gärten in der Stadt sind sie auch als vorwitzige Diebe bekannt, die anderen Vögeln die Nahrung stehlen.
Purpur-Grackeln sind Kolonienbrüter. Die großen Nester bestehen aus Zweigen, Halmen und Gras und werden auf einem Baum, einem Strauch oder einem flachen Gebäude oft in der Nähe von Gewässern erbaut. In einem Zeitraum von 12 bis 14 Tagen brütet das Weibchen die fünf bis sechs Eier aus. An der Aufzucht der Jungvögel beteiligen sich beide Elterntiere.
The common grackle (Quiscalus quiscula) is a species of large icterid bird found in large numbers through much of North America. First described in 1758 by Carl Linnaeus, the common grackle has three subspecies. Adult common grackles have a long and dark bill, pale yellow eyes, and a long tail. Adults often have an iridescent appearance on their head, especially males. Common grackles can be found widely across North America east of the Rocky Mountains.
The common grackle was first described in 1758 by Carl Linnaeus in the tenth edition of Systema Naturae, as Gracula quiscula. It was assigned to the genus Quiscalus by French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot in his 1816 Dictionnaire d'histoire naturelle.[3]
Three subspecies are recognized:[4][5]
Adult common grackles measure from 28 to 34 cm (11 to 13 in) in length, span 36–46 cm (14–18 in) across the wings, and weigh 74–142 g (2.6–5.0 oz).[7] Common grackles are less sexually dimorphic than larger grackle species, but the differences between the sexes can still be noticeable. The male, which averages 122 g (4.3 oz), is larger than the female, at an average of 94 g (3.3 oz).[8] Adults have a long, dark bill, pale yellowish eyes, and a long tail; their feathers appear black with purple, green, or blue iridescence on the head, and primarily bronze sheen in the body plumage. Adult females, beyond being smaller, are usually less iridescent; their tails in particular are shorter, and unlike the males, do not keel (display a longitudinal ridge) in flight and are brown with no purple or blue gloss. Juveniles are brown with dark brown eyes.
When grackles are in a group, they are referred to as a "plague".[9]
The breeding habitat is open and semiopen areas across North America east of the Rocky Mountains. The nest is a well-concealed cup in dense trees (particularly pine) or shrubs, usually near water; sometimes, the common grackle nests in cavities or in man-made structures. It often nests in colonies, some being quite large. Bird houses are also a suitable nesting site. Four to seven eggs are in a clutch.
This bird is a permanent resident in much of its range. Northern birds migrate in flocks to the Southeastern United States. The distribution of the common grackle is largely explained by annual mean temperature, and the species has expanded its range by greater than three-fold since the last glacial maximum, approximately 22,000 years ago.[10]
The common grackle forages on the ground, in shallow water, or in shrubs; it may steal food from other birds. It is omnivorous, eating insects, minnows, frogs, eggs, berries, seeds, grain, and even small birds and rodents. Grackles at outdoor eating areas often wait eagerly until someone drops some food. They rush forward and try to grab it, often snatching food out of the beak of another bird. Grackles prefer to eat from the ground at bird feeders, making scattered seed an excellent choice of food for them. Grackles can be regularly seen foraging for insects, especially after a lawn trimming.
Grackles have a unique adaptation in the keel within their bill which allows them to crack and cut hard nuts or kernels. The keel projects downward from the horny palate and is sharper and more abrupt anterior. It extends below the level of the tomium and is used in a sawing motion to score open acorns or dried kernels. Large adductor muscle within their jaw compared to other icterids also makes this adaptation even more useful for opening hard seeds and acorns.[11]
Along with some other species of grackles, the common grackle is known to practice "anting", rubbing insects on its feathers possibly to apply liquids such as formic acid secreted by the insects.
The grackle's song is particularly harsh, especially when these birds, in a flock, are calling. Songs vary from year-round chewink chewink to a more complex breeding season ooo whew, whew, whew, whew, whew call that gets faster and faster and ends with a loud crewhewwhew! It also occasionally sounds like a power line buzzing. The grackle can also mimic the sounds of other birds or even humans, though not as precisely as the mockingbird, which is known to share its habitat in the Southeastern United States.
In the breeding season, males tip their heads back and fluff up feathers to display and keep other males away. This same behavior is used as a defensive posture to attempt to intimidate predators. Male common grackles are less aggressive toward one another, and more cooperative and social, than the larger boat-tailed grackle species.
The range of this bird expanded west as forests were cleared. In some areas, it is now considered a pest by farmers because of its large numbers and fondness for grain. Despite a currently robust population, a recent study by the National Audubon Society of data from the Christmas Bird Count indicated that populations had declined by 61% to a population of 73 million from historic highs of over 190 million birds.[12] As a result, it is now classified by the IUCN as Near Threatened.
Unlike many birds, the common grackle benefits from the expansion of human populations due to its resourceful and opportunistic nature. Common grackles are considered to be a serious threat to crops by some, and are notoriously difficult to control; this usually requires the use of hawks or similar large birds of prey.[13]
Though the exact mechanism is poorly understood, several studies have examined the ability of the common grackle to interpret the Earth's magnetic field—or in this case, the variability of it. The common grackle (like most of its Quiscalus relatives) has been found to be attuned to a dynamic magnetic field to a scientifically significant degree.[14]
Iridescent back and head
Iridescence in direct sunlight
Chick
An albino grackle in Peterborough, Ontario
Male feeding in grass
.jpg)
In Ontario, Canada
.jpg)
Iridescence of the grackle's feathers The common grackle (Quiscalus quiscula) is a species of large icterid bird found in large numbers through much of North America. First described in 1758 by Carl Linnaeus, the common grackle has three subspecies. Adult common grackles have a long and dark bill, pale yellow eyes, and a long tail. Adults often have an iridescent appearance on their head, especially males. Common grackles can be found widely across North America east of the Rocky Mountains.
La Komuna kviskalo, Quiscalus quiscula, estas granda paserina birdo de la familio de Ikteredoj kaj genro de Kviskaloj, kiu enhavas ses vivantajn speciojn de tre brilaj nigraj birdoj.
La 32 cm longa plenkreskulo havas longan malhelan bekon, palflavajn okulojn kaj longan voston; ties plumoj ŝajnas nigraj kun purpura, verda aŭ blua irizeco en kapo, kaj ĉefe bronzkolora brilo en korpa plumaro. La plenkreska ino estas iom pli malgranda kaj kutime malpli brila; ties vostoj ĉefe estas pli mallongaj, kaj malkiel maskloj, ne metas voston kiel kilo dumfluge kaj estas brunaj sen purpura aŭ blua briloj. Junuloj estas brunaj kun malhelbrunaj okuloj.
La reprodukta habitato estas malfermaj kaj duonmalfermaj areoj tra Nordameriko orienten de la Roka Montaro. La nesto estas tasformo bone kaŝita en densaj arboj (ĉefe pinoj) aŭ arbustoj, kutime ĉe akvo; foje la Komuna kviskalo nestumas en kavaĵoj aŭ en homfaritaj strukturoj. Ili ofte nestumas en kolonioj, foje eĉ tre grandaj. Ankaŭ birdoskatoloj estas taŭgaj nestolokoj. La ino demetas 4-7 ovojn.
Tiu birdo estas specio de konstantaj loĝantaj birdoj en multe de sia teritorio. Nordaj birdoj migras en aroj al sudorienta Usono.
La Komuna kviskalo manĝas surgrunde, ĉe neprofunda akvo aŭ en arbustoj; ili rabas manĝon el aliaj birdoj. Ĝi estas ĉiomanĝantaj, kaj nutras sin el insektoj, fiŝoj de la Leŭciscenoj, ranoj, ovoj, beroj, semoj, greno kaj eĉ malgrandaj birdoj. Kviskalo foje atendas kuraĝe ĉe subĉielaj manĝejoj por ricevi falintajn manĝerojn. Ili rapidas preni ilin ofte el la beko de alia birdo. Kviskaloj preferas manĝi surgrunde kaj ne tiom ĉe birdomanĝejoj, kie ili prenas ankaŭ semojn. Ĉe herbejoj ili ofte estas vidataj manĝantaj cimojn, ĉefe sekvantaj gazontondilon.
Kiel kelkaj aliaj specioj de kviskaloj, oni scias ke la komuna kviskalo praktikas formikumon, frotante insektojn sur siaj plumoj por apliki likvidojn kiaj formika acido elpelita de insektoj.
La kanto de tiu birdo estas ege akra, ĉefe kiam tiuj birdoj, en aroj, alvokas. Kantoj varias el tutjaran "Ĉiŭink Ĉiŭink" al pli komplika reproduktasezona alvoko "Ooo ŭiŭ, ŭiŭ, ŭiŭ, ŭiŭ, ŭiŭ" kiu rapidiĝas pli kaj pli kaj finas per laŭta "Kriŭhiŭhiŭ!" La Komuna kviskalo povas ankaŭ imiti la sonojn de aliaj birdoj aŭ eĉ homoj, kvankam ne tiom precize kiom la Mimedoj, kiuj kunhavas teritorion en Sudorienta Usono.
Dum la reprodukta sezono, maskloj metas malantaŭen sian kapon kaj ŝveligas sian plumaron por memmontrado kaj forpeli aliajn masklojn. Tiu sama konduto estas uzata kiel defenda sinteno por timigi predantojn. Maskloj de Komuna kviskalo estas malpli agresemaj unu kontraŭ alia, kaj pli kunlaboremaj kaj sociaj ol la pli granda Marmarĉa kviskalo.
Kviskaloj tendencas ariĝi en grandaj birdaroj, populare konataj kiel plago. Tio permesas ilin detekti birdojn invadantajn sian teritoriom kaj predantojn, kiuj estas ĉikanataj amase por forpeli entrudulojn.
La teritorio de tiu birdo etendiĝis okcidenten dum arbaroj estis klarigataj. En kelkaj areoj, ĝi estas nune konsiderata plago fare de farmistoj pro ties grandaj nombroj kaj emo al greno. Spite nune forta populacio, ĵusa studo fare de la National Audubon Society pri informoj el la Christmas Bird Count indikis, ke tiuj populacioj malpliiĝis al 61 % de populacio de 73 milionoj el historia kalkulo de ĉirkaŭ 190 milionoj da birdoj.[1]
Malkiel multaj birdoj, la Komuna kviskalo profitis el la etendon de homa populacio pro ties resursema kaj oportunema naturo. La populacio de Komuna kviskalo ege pliiĝis en la areo de Aŭstino en Teksaso en ĵusaj jaroj kaj estas konsiderata kiel ĝenigo pro ia agresema konduto. [2] Komunaj kviskaloj estas konsiderataj grava minaco al rikoltoj kaj ege malfacile forpeleblaj, kaj pro tio oni uzas akcipitrojn aŭ similajn grandajn rabobirdojn. [3][4]
Irizeca dorso
Ido de Komuna kviskalo
La Komuna kviskalo, Quiscalus quiscula, estas granda paserina birdo de la familio de Ikteredoj kaj genro de Kviskaloj, kiu enhavas ses vivantajn speciojn de tre brilaj nigraj birdoj.
El zanate común, zanate norteño, quíscalo común, grajo bronceado o grácula(Quiscalus quiscula)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae propia de América del Norte (Canadá y Estados Unidos).
El adulto, de aproximadamente 32 cm tiene un largo pico negro, ojos amarillos pálidos y la cola larga en forma de canoa; el plumaje es negro iridiscente, en ocasiones púrpura en la cabeza. La hembra es ligeramente más pequeña y menos iridiscente. Hay una subespecie parda, sin la coloración púrpura.
Anida en áreas abiertas o semiabiertas en Estados Unidos y el sur de Canadá al este de las Montañas Rocosas. El nido tiene forma de un cuenco bien elaborado, que se construye sobre árboles o arbustos frondosos, generalmente cerca de cuerpos de agua. Algunas veces, anidan en cavidades o en estructuras elaboradas por el ser humano. Forma colonias de anidación, que pueden llegar a ser bastante numerosas.
Es residente permanente en buena parte de su área de distribución. Las poblaciones más norteñas migran en bandadas al sureste de los Estados Unidos. Se ha registrado casualmente en el extremo noreste de México, así como en Bermudas y Bahamas.
El zanate norteño se alimenta sobre el suelo, en aguas someras o sobre los arbustos. Suele robar alimento de otras aves. Es omnívoro, ya que come insectos, pequeños peces, ranas, huevos, bayas, semillas e incluso pequeñas aves.
Junto con otras especies de zanates, el zanate norteño es conocido por restregarse con insectos para aplicar ácido fórmico en sus plumas.
Su voz consiste en graznidos ásperos y estridentes, especialmente cuando emiten llamados en grupo.
Extendió su distribución hacia el oeste a medida que los bosques fueron aclarados. En algunas áreas, estas aves son consideradas como una plaga por los granjeros a causa de su elevado número y su avidez por los granos.
Iridiscencia en la espalda
Iridiscecia a la luz del sol
Individuo leucístico
El zanate común, zanate norteño, quíscalo común, grajo bronceado o grácula(Quiscalus quiscula) es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae propia de América del Norte (Canadá y Estados Unidos).
El adulto, de aproximadamente 32 cm tiene un largo pico negro, ojos amarillos pálidos y la cola larga en forma de canoa; el plumaje es negro iridiscente, en ocasiones púrpura en la cabeza. La hembra es ligeramente más pequeña y menos iridiscente. Hay una subespecie parda, sin la coloración púrpura.
Anida en áreas abiertas o semiabiertas en Estados Unidos y el sur de Canadá al este de las Montañas Rocosas. El nido tiene forma de un cuenco bien elaborado, que se construye sobre árboles o arbustos frondosos, generalmente cerca de cuerpos de agua. Algunas veces, anidan en cavidades o en estructuras elaboradas por el ser humano. Forma colonias de anidación, que pueden llegar a ser bastante numerosas.
Es residente permanente en buena parte de su área de distribución. Las poblaciones más norteñas migran en bandadas al sureste de los Estados Unidos. Se ha registrado casualmente en el extremo noreste de México, así como en Bermudas y Bahamas.
El zanate norteño se alimenta sobre el suelo, en aguas someras o sobre los arbustos. Suele robar alimento de otras aves. Es omnívoro, ya que come insectos, pequeños peces, ranas, huevos, bayas, semillas e incluso pequeñas aves.
Junto con otras especies de zanates, el zanate norteño es conocido por restregarse con insectos para aplicar ácido fórmico en sus plumas.
Su voz consiste en graznidos ásperos y estridentes, especialmente cuando emiten llamados en grupo.
Extendió su distribución hacia el oeste a medida que los bosques fueron aclarados. En algunas áreas, estas aves son consideradas como una plaga por los granjeros a causa de su elevado número y su avidez por los granos.
Quiscalus quiscula Quiscalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Quiscalus quiscula Quiscalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Purppuraturpiaali (Quiscalus quiscula) on Pohjois-Amerikassa tavattava turpiaaleihin kuuluva varpuslintu.
Kooltaan purppuraturpiaali on 28–34 cm, ja koiras on hieman naarasta kookkaampi. Koiras on väritykseltään kauttaaltaan metallinkiiltoisen musta. Erityisesti pää ja rinta ovat vihreän tai violetinkiiltävät. Naaras on väriltään vaaleampi ja ruskehtavampi kuin koiras, ja nuoret linnut ovat ruskeita. Purppuraturpiaalin nokka on musta ja pitkähkö, ja silmien iirikset ovat keltaiset.[3][4][5]
Purppuraturpiaalin levinneisyysalue ulottuu Kanadan itäosista Kalliovuorten Yhdysvaltain itäosiin. Purppuraturpiaalin elinympäristöä ovat avoimet alueet, joilla kasvaa yksittäisiä puita, pellot ja suot. Se sopeutuu hyvin myös ihmisen muokkaamiin ympäristöihin ja on yleinen myös kaupunkien puistoissa ja puutarhoissa. Ihmisen toiminta onkin lisännyt lajille sopivia elinympäristöjä, ja lajin kanta on kasvanut. Nykyään purppuraturpiaali onkin yksi Yhdysvaltain yleisimmistä linnuista.[3][4][5]
Pesimäajan ulkopuolella purppuraturpiaalien ravinto koostuu pääasiassa siemenistä, erityisesti maissista ja tammenterhoista. Lisäksi se voi syödä myös hedelmiä. Pesimäaikaan eläinravinnon osuus kasvaa. Lintu pyydystää hyönteisiä ja muita selkärangattomia ja voi syödä myös kaloja, sammakoita, hiiriä ja toisia lintuja. Purppuraturpiaalin on havaittu myös ryöstävän ruokaa muilta linnuilta. Ravintonsa purppuraturpiaali etsii maasta nokallaan.[3][5][4]
Purppuraturpiaalit yöpyvät suurina kolonioina, joissa voi olla jopa tuhat lintua ja mukana voi olla myös muita lajeja. Pesimäkoloniat ovat hieman pienempiä, noin kahdensadan yksilön kokoisia. Pääosa purppuraturpiaaleista muuttaa etelämmäksi talveksi, mutta pesimäalueet eivät ole kovin kaukana talvehtimisalueista.[4]
Purppuraturpiaalien pesimäkausi kestää maaliskuulta heinäkuulle. Yhdellä parilla on yksi pesintä kaudessa. Naaras valitsee pesäpaikan ja rakentaa kuppimaisen pesän yleensä havupuuhun tikuista, ruohoista, lehdistä ja mudasta. Naaras munii yhdestä seitsemään sinertävää tai harmahtavaa, joskus tummapilkullista, munaa. Vain naaras hautoo munia kahden viikon ajan, mutta koiras ruokkii kuoriutuneita poikasia ja puolustaa pesää.[5][4]
Purppuraturpiaali (Quiscalus quiscula) on Pohjois-Amerikassa tavattava turpiaaleihin kuuluva varpuslintu.
Quiscalus quiscula
Le Quiscale bronzé (Quiscalus quiscula) est une grande espèce d'oiseau de la famille des Icteridae.
Les oiseaux adultes ont un bec grand et noir, les yeux jaunes, et une queue longue[1] ; son plumage irisé se caractérise par la tête bleue et le corps de couleur bronze. Les femelles adultes sont un peu moins grandes et moins luisantes.
Ils habitent en Amérique du Nord, à l'est des Montagnes Rocheuses.
Le Quiscale bronzé a un régime alimentaire diversifié (graines, céréales, insectes, vers, grenouilles, poissons, souris, œufs et oisillons) en plus de visiter les mangeoires[2].
Le Quiscale bronzé est représenté par trois sous-espèces :
Quiscale bronzé
Quiscale bronzé décollant
Quiscale bronzé sur une branche
Quiscale bronzé atteint de leucistisme
Quiscale bronzé montrant son iridescence à Central Park, New York. Mai 2021.
Quiscalus quiscula
Le Quiscale bronzé (Quiscalus quiscula) est une grande espèce d'oiseau de la famille des Icteridae.
De glanstroepiaal (Quiscalus quiscula) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Het verenkleed is zwart met een glanzend paarse kop en hals. Beide geslachten hebben een vreemd gedraaide staart, wat vooral tijdens de vlucht goed zichtbaar is. De lichaamslengte bedraagt 32 cm.
Hij leeft van ongewervelde diertjes, zaden, vruchten en noten.
Het nest is een omvangrijke, losse kom van gras en stengels, meestal gebouwd in een boom.
De soort telt 3 ondersoorten:
Deze vogel komt voor in cultuurlandschappen, behalve langs de westkust.
Bronnen, noten en/of referentiesDe glanstroepiaal (Quiscalus quiscula) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Glanstrupial (Quiscalus quiscula) er en fugl i trupialfamilien.
Det finnes 4 underarter av glanstrupial[2]:
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Glanstrupial (Quiscalus quiscula) er en fugl i trupialfamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Wilgowron mniejszy[3] (Quiscalus quiscula) – gatunek ptaka z rodziny kacykowatych (Icteridae).
Wyróżniono trzy podgatunki Q. quiscula[4][5][3]:
Długość ciała 28–34 cm. Smukła sylwetka. Dziób duży, stożkowaty, lekko zakrzywiony. Ogon klinowaty, dłuższy u samca niż u samicy. Dorosłe ptaki całe czarne. Jeden z podgatunków ma jednolity purpurowy połysk na całym upierzeniu; u drugiego niebieski połysk kontrastuje z brązowym na grzbiecie. Tęczówki u obu podgatunków i u obu płci żółte. Młode czarne, tęczówki ciemne.
Pospolity w miastach, na polach uprawnych, w zaroślach na brzegach strumieni w środkowej i wschodniej części Ameryki Północnej. Zimę spędza we wschodniej części Ameryki Północnej.
Wilgowron mniejszy (Quiscalus quiscula) – gatunek ptaka z rodziny kacykowatych (Icteridae).
Mindre båtstjärt[2] (Quiscalus quiscula) är en vanlig och välkänd nordamerikansk fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.[3]
Mindre båtstjärt är en relativt stor (28-34 cm) trupial med långa ben och lång stjärt, med relativt lång och något nedåtböjd näbb. I den raka flykten med stela vingslag verkar vingarna korta i förhållande till stjärten. Från håll verkar de svarta, men på nära håll syns purpurglans på huvudet som kontrasterar med bronsglans på kroppen och att ögat är lysande gult. Honan är lite mindre glansig än hanen och ungfåglarna är mörkbruna med mörka ögon. Sången är en mycket kort och stigande gnissling som liknats vid en rostig grind.[4]
Ungfågel
.jpg)
Mindre båtstjärt delas in i tre underarter med följande utbredning:[3]
Fågeln är en mycket sällsynt gäst i Europa med endast ett fynd av en individ som tros ha tagit sig över Atlanten på naturlig väg: nederländska Flevoland 8 april 2013.[5]
Mindre båtstjärt hittas kring jordbruksmarker, i parker och på gräsmattor. Den är också vanlig i öppna miljöer som skogsbryn, ängar och våtmarker. De enda ställen de inte hittas är i sluten skog. Fåglarna ses ofta i stora flockar på jakt efter föda som den plockar från marken eller sittande på telefonledningar och trädtoppar.[4]
Mindre båtstjärt intar mest frön, framför allt säd som majs och ris, men även solrosor, ekollon, både vild och odlad frukt samt matrester. Under sommaren är en fjärdedel av födan eller mer av födan animalisk, då bland annat skalbaggar, gräshoppor, fjärilslarver, spindlar, fisk, grodor, salamandrar, möss, mollusker och småfåglar står på menyn. Den är opportunistisk i sitt födosökande och har setts följa plogar, vada ner i vatten, plocka iglar från sköldpaddors ben, stjäla mask från vandringstrast, plundra fågelbon och döda till och med vuxna fåglar.[4]
Honan väljer boplats, ofta högt upp i ett barrträd och nära vatten, och sköter bobygget mestadels på egen hand. Ibland kan hon välja mer udda ställen som fågelholkar, gamla hackspettshål och till och med använda fiskgjusebon och bon av amerikansk gråhäger. Ofta kan hon börja bygga boet, men ångra sig och välja ett annat ställe. Honan lägger en till två kullar med ett till sju ägg som ruvas i elva till 15 dagar. Tio till 17 dagar efter kläckning är ungarna flygga. Den kan häcka i lösa kolonier bestående av upp till 200 individer.[4]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, enligt studier med 58% mellan 1966 och 2014[6]. Den minskar dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Fortfarande är mindre båtstjärt en mycket vanlig fågel, med en världspopulation på 61 miljoner häckande individer.[7]
Svenskarna i Nya Sverige kallade arten majstjuvar eller mer specifikt violetta majstjuvar för namnet "majstjuv" användes även om rödvingetrupialen.[8] [9]
Wikimedia Commons har media som rör mindre båtstjärt.
Wikispecies har information om Quiscalus quiscula.
Mindre båtstjärt (Quiscalus quiscula) är en vanlig och välkänd nordamerikansk fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.
Зустрічаються у відкритих районах з рідкими деревами (переважно хвойними), в тому числі навколо людського житла. Їх також можна побачити в сільськогосподарських угіддях, у садах і на болотах, досить часто зустрічаються на відкритих просторах, таких як приміські, міські парки і цвинтарі.
Тіло довжиною від 27 до 35 сантиметрів. Самці зазвичай важать близько 122 г, в той час як самиці — близько 94 г. Їх оперення чорне, з воронованим блиском. Як правило, голова, шия і груди переливаються пурпурно-синім або синьо-зеленим кольором. У різних частинах Північної Америки вид має кілька різних кольорів оперення. У Новій Англії і на Заході підвид має латунний колір тіла з бронзовим відтінком. На південному сході опірення має зеленуватий відтінок. У птахів довгі гострі чорні дзьоби і жовті очі. Їхні хвости довгі і кілевидні. Молодь схожа на дорослих, але має коричневе оперення і карі очі.
Як правило, моногамні, хоча іноді трапляється багатожонство. Самиця, як правило, вибирає місце для гнізда. Хоча зазвичай це робиться після утворення пар, самиці іноді вибирають місце за кілька тижнів до спаровування з самцем. Гнізда будуються самицею, часто на хвойних деревах. Парування починається невдовзі по завершенні гнізда. Самиця відкладає від 1 до 7 яєць (зазвичай від 5 до 6). Яйця гладкі, бувають різного кольору, від майже білого до темно-коричневого, але частіше блакитні з сірими тонами. Самиця висиджує яйця для 12 до 14 днів. У цей час близько половини самців залишають самицю і гніздо. Ті, що залишаються, беруть участь у батьківському піклуванні після вилуплення. Пташенята залишають гніздо приблизно через 12—15 днів після вилуплення, і залишаються біля гнізда ще від 1 до 2 днів. Дорослі птахи продовжують годувати молодь протягом кількох тижнів.
Максимальна тривалість життя складає трохи більше 22 років, хоча більшість не живе так довго.
Птах дуже товариський. На сідалах вночі може бути до тисячі особин, у тому числі разом з іншими видами птахів, таких як червонокрилі дрозди, європейські шпаки і буроголові трупіали. Пари гніздяться окремо або в колоніях, іноді до 200 пар в одній колонії. Є територіальними тільки навколо гнізда. Пари активно відстоюють свої гнізда. Їдять в основному комах та інших безхребетних. Серед здобичі ґраклів може також бути риба, раки, дрібні жаби, саламандри, миші, дощові хробаки, а також дрібні кажани, зловлені в повітрі. Під час міграції і взимку їдять в основному зерно із сільськогосподарських угідь і насіння, зокрема кукурудзу і жолуді. Ґракли також їдять деякі фрукти. Ці товариські птахи харчуються великими зграями, особливо поза сезоном розмноження. Збирають корм, насамперед, на землі. Вони в основному використовують свої дзьоби, а не кігті, щоб розкрити їжу на землі. Відомі хижаки: Homo sapiens, Sciurus niger, Tamias striatus, Pantherophis obsoletus, Felis silvestris, Sciurus carolinensis, Pituophis melanoleucus, Procyon lotor, Buteo jamaicensis, Circus cyaneus, Accipiter cooperii, Asio flammeus, Bubo virginianus.
Є одним з найбільш успішних і поширених видів у Північній Америці, за оцінками загальна чисельність популяції складає 97 мільйонів осіб. Ліси сходу американського континенту були вирубані під сільськогосподарське використання в 1700-х — 1800-х роках, створюючи додаткове середовище проживання і збільшення джерел їжі. Посадка лісозахисних смуг сприяла поширенню цього виду на заході. Ґракл звичайний вважається сільськогосподарським шкідником у багатьох частинах ареалу.
Це незавершена стаття з орнітології.Quiscalus quiscula là một loài chim trong họ Icteridae.[1]
Quiscalus quiscula (Linnaeus, 1758)
Ареал
Гнездование Круглый год
Зимовка
Обыкновенный гракл[1] (лат. Quiscalus quiscula) — вид птиц семейства Трупиаловые (Icteridae).
Взрослые птицы достигают 32 см в длину. Самец имеет длинный тёмный клюв, бледно-жёлтые глаза и длинный хвост, его оперение радужно-чёрное, с пурпурным оттенком на голове. Взрослая самка немного меньше, в оттенке её оперения меньше радужного отлива, часто она тускло-коричневого цвета, иногда её можно принять за представителя другого вида.
.jpg)
Обыкновенный гракл (лат. Quiscalus quiscula) — вид птиц семейства Трупиаловые (Icteridae).
Взрослые птицы достигают 32 см в длину. Самец имеет длинный тёмный клюв, бледно-жёлтые глаза и длинный хвост, его оперение радужно-чёрное, с пурпурным оттенком на голове. Взрослая самка немного меньше, в оттенке её оперения меньше радужного отлива, часто она тускло-коричневого цвета, иногда её можно принять за представителя другого вида.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : ムクドリモドキ科 Icteridae 属 : Quiscalus 種 : オオクロムクドリモドキオオクロムクドリモドキ（大黒椋鳥擬、学名:Quiscalus quiscula）は、スズメ目ムクドリモドキ科に分類される鳥類の一種。
全長12-13cm。全身は虹色に輝く黒色をしている。メスはオスと比べやや小柄で、地味な色をしている。虹彩は黄色。尾は長い。
オスは鳴きながら翼と尾を開いて体を膨らませ、胸部の虹色を強調するという独特のディスプレーを行う。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.jpg)
.jpg)
.jpg)
