Küli şəbpərəsi və ya Aralıqdənizi şəbpərəsi (lat. Pipistrellus kuhlii) — Şəbpərə cinsinə aid yarasa növüdür. Xırda heyvandır (kütləsi 4,1-11,5 q, bədəninin uzunluğu 38,3-52,0 mm, bazusu 30,0-38,0 mm). Yetkin fərdlərin tükləri bel tərəfdə kürənvari-noxudu, cavanlarda isə boz-noxududur. Omaarası və qanad pərdəsinin kənarı ilə səciyyəvi ağ zolaq uzanır.
Cənubi Avropada, Afrikada, Asiyada yayılmışdır. Azərbaycanın 1800 m-ə qədər bütün ərazisində yaşayır. Düzənliklərdə və dağətəklərində ən çoxsaylı yarasadır. İl boyu rast gələn oturaq növdür. Xəzin rənginə və pərdənin alt kənarındakı ağ zolağın eninə görə (ortalama 5 mm) Şərqi Zaqafqaziyadan olan fərdlər lat. B.k.lepidus blyth yarımnövünə aiddir.
Sinantrop həyat tərzi ilə bağlı olaraq küli şəbpərəsi yarımsəhralarda, dağətəyi və 1000 m-ə qədər dağ çölləri qurşaqlarında antropogen landşaftın tipik sakinidir. Onun bütöv məskənləri Samur-Dəvəçi, Lənkəran, Kür-Araz ovalıqları, Abşeron yarımadası, Ceyrançöl və Hacınohur düzləri, Şəki yaylası üçün səciyyəvidir. Burada şəbpərələrin məskunlaşma sıxlığı tikililərin sayından asılı olaraq 1 km 2-də 300-500 heyvan təşkil edir. Kiçik Qafqazın dağüstü kserofitlər qurşağında bu göstərici bir qədər az – 100-ə yaxın, Talış Zuvandında isə 10-dan azdır. Növün ən çox sayı Kür ovalığında qeydə alınmışdır. Burada ayrı-ayrı yaşayış məntəqələrində hər km2-ə 1000-dən artıq heyvan düşür. Onların sıxlığı Qızılağac qoruğu sahəsində daha yüksəkdir. Bu isə Xəzər körfəzlərinin şirinləşmiş sahillərində ikiqanadlı cücülərin bolluğu ilə bağlıdır. Küli şəbpərələri burada demək olar ki, bütün tikililərdə məskunlaşmışdır. Aran və aşağı dağlıq meşələr vilayətində yerləşmiş qəsəbələrdə bu şəbpərələrin sıxlığı hər km2-ə 100-dən (Lənkəran təbii vilayəti) 10-20-yə qədər (Quba-Xaçmaz massivi, Alazan-Avtoran vadisi) təşkil edir. 1500 m-dən yüksəklikdə onların sayı kəskin şəkildə azalaraq hər km2-ə heyvandan da az düşür. Küli şəbpərələri bu cür böyük yayılma və saya XX yüzilliyin ikinci yarısından, respublikanın arid vilayətlərinin geniş mənimsənilməsi və urbanizasiyasından sonra çatmışdır. Onlar tikilən binalarda məskunlaşır, çay vadiləri boyunca dağ çöllərinə yayılırlar. Hazırda bu növ şimala (Ön Qafqaz, Kalmıkiya, Aşağı və Orta Volqaboyu) və şərqə doğru (Türkmənistan) xeyli hərəkət etmişdir. Bir çox göstəricilərə onların məskunlaşma ocağı Azərbaycandır.
Sığınacaqları tikililərlə sıx bağlıdır. Burada onlar demək olar ki, bütün divar boşluqlarında, qapı və pəncərə yarıqlarında, çardaqlarda və i.a. yaşayırlar. Erkəklər çox vaxt yarıqşəkilli sığınacaqlarda olurlar. Çoxalan dişilər daha geniş boşluqlara (qamış örtüklər, beton piltələr, tol, şifer, taxta və s. altındakı boşluqlar) üstünlük verir. Qış aylarında hər iki cinsdən olan heyvanların iri yığınları divarların dərin boşluqlarında tapılmışdır.Küli şəbpərəsinin sığınacaqlarında havanın temperaturu 11-36 C arasında dəyişərək, yayda 17,5-40, payızda 4-33, qışda 0-15 C olur. Qış yuxusu dövründə temperatur çox vaxt xarici temperatura bərabər, ya da ondan 0,5-7 C çox, nadir hallarda 1-4o az olur. Heyvanların yığılma yerlərində maksimal temperatur saat 12-dən 18-ə, minimal isə 24-dən 6-ya qədər olur. Sərin vaxtlarda şəbpərələr adətən çardaqların, divarların dar yerlərinə yığılırlar. Temperatur 30 C-dən yüksəyə qalxdıqda onlar sürünərək daha geniş havaçəkən sahələrə yayılırlar. Divar boşluqlarında və qamış örtüklərinin altında kəskin temperatur dəyişikləri olmadığından heyvanlar bu cür yerdəyişmələr etmirlər. Sığınacaqlarda şəbpərələr özlərini səssiz aparırlar. Balalar doğulduqdan sonra uçuşa 5-10 dəqiqə qalmış, dişilər körpələrdən ayrıldıqda və qayıdarkən balalarını axtardıqda cırıldaşırlar. Narahat edildikdə heyvanlar gizlənir və narahatlıq amili aradan qalxana qədər uçmurlar.
Yazdan payıza qədər dişilər erkəklərdən ayrı yaşayırlar. Ancaq cavan erkəklər bəzən az sayda (4,7-3,8%) dişilərin arasında rast gəlinir. Erkəklər çox vaxt tək-tək olaraq oktyabrın ikinci yarısından dişilərə qoşulurlar. Yay yığınlarında yaşlı dişilərin sayı bir neçə fərddən 1000-ə qədər çataraq çox vaxt 20-50 fərd təşkil edir. Yarasaların başqa növləri ilə birlikdə aşkar edilməmişdir.
Cütləşmə payızda baş verir (oktyabrın ortalarından). Qış aylarında tədqiq edilmiş fərdlərin toxumluqlarının böyüməsi müşahidə edilməmişdir. Cütləşmə dövründə fəal heyvanların generativ orqanları və ağızlarının küncü sekretlə sarı-narıncı rəngə boyanır. Erkəklər bu zaman özlərini səs-küylü apararaq özünəməxsus cəhcəhlə dişiləri cəlb edirlər. Dişilər həyatlarının birinci, erkəklər isə payızında cütləşmədə iştirak edirlər. Balalıqda sperma yaza qədər qalır. Mayalanma və rüşeymlərin inkişafı çox vaxt aprelin ortalarında (soyuq yazda daha gec) baş verir. Mayın ikinci yarısında rüşeymlər artıq formalaşmış olur. Balavermə iyun ayında, ən qızğın çağı isə ayın ikinci yarısında baş verir. Bu proses eyni yığınlarda 20-30 gün çəkə bilər. Azərbaycanda yaşayan küli şəbpərələri üçün yüksək məhsuldarlıq qabiliyyəti səciyyəvidir. Çoxalmada iştirak etməyən dişilərin sayı az olub 0-10,5% (ortalama 280 tədqiq edilmiş fərd üçün 3,2%) təşkil edir. Bir yaşlı dişiyə 1,6-2 rüşeym və ya bala düşür[1]. Çılpaq, kor doğulmuş balaların inkişafı sürətlə gedir: ikinci, üçüncü gün gözləri açılır, 10-cu gün bütün bədənlərini tük örtür, əvvəlcə alt (10-15-ci gün), sonra üst (13-20-ci gün ) çənələrində dişlər çıxır. 25 gündən sonra cavanların tam inkişaf etmiş dişləri olur və onlar parıldaya bilir. 30 günə yaxın yaşda uçmağa və yem əldə etməyə başlayırlar. Bir aylıq cavanlar yaşlılardan tutqun boz xəzləri və kiçik ölçüləri ilə fərqlənirlər. Bu dövrdə ən yüksək böyümə sürətinə traqus (yaşlılardakının 100%-ə qədəri), qulaq (95,5%), bədəninin uzunluğu (94,6%), bazunun uzunluğu (90,5%) malik olur. Bədəninin kütləsi daha ləng artaraq 65%-ə yaxın (ortalama 4,7±0,08 q) təşkil edir. Balalar böyüdükdən və süddən kəsildikdən sonra heyvanlar tükdəyişməyə başlayır. Yaşlı erkəklər iyulun ortalarında artıq yeni xəz örtüyünə malik olur. Tük dəyişilməsi başdan başlayaraq, sonra beldə, ən axırda isə qarında baş verir. Rüşeymlər və yeni doğulmuşlar arasında cinslərin nisbəti bərabər, qanadlanana qədər cavanların arasında ya bərabər, ya da cüzi fərqli, yarım yaşlıların arasında bərabər və ya dişilərin cüzi üstünlüyü ilədir (1:0,3). Bu sonuncu, balaçıxarma koloniyalarının dağılması ilə bağlı olub erkəklərin köçüb gedərək özlərinəməxsus yalqız həyat keçirməsi ilə bağlıdır. Yaş tərkibinə görə dişilər arasında 1-2 yaşlı fərdlərin sayı 30,0-94,0% (ortalama 73,6%), erkəklər arasında isə 43,7-88,8 % (67,3%) təşkil edir. 5 yaşından böyük heyvaların sayı azdır. Uyğun olaraq 2,87 və 6,0%. Diş kəsiklərinə görə dişilərin maksimal yaşı 8, erkəklərinki 7 ildir.
Əvvəlcə sığınacaqların yaxınlığında yemlənərək, sonra bərabər şəkildə 2-3 km məsafəyə qədər müxtəlif tərəflərə uçuşurlar. Həm yaşayış məntəqələri hüdudlarında, həm də onlardan kənarda (əkinlərin, plantasiyaların üzərində, çöl və yarımsəhrada) ov edirlər. Bu şəbpərələrin uçuşu sürətli, səssiz olub yanlara və aşağı kəskin atılmalarla baş verir. Həzm sistemi orqanlarında və ifrazatında ağcaqanadlar, milçəklər, sikadkimilər, xırda kəpənəklər (atəşböcəkləri, qarışçılar) taxtabitilər, böcəklər (stafilinlər, vizilçəklər) hörümçəklər, qarışqalar aşkar edilmişdir. Həmişə cücü komponentləri xırda kəpənəklər, böcəklər üstünlük təşkil edir. Bu növün qidasında 20 dəstədən və fəsilədən cücülər qeydə alınmışdır. Küli şəbpərələrin məskunlaşma sıxlığı çox yüksək olan aran və dağətəyi rayonlarının ayrı-ayrı qəsəbələrində onlar gecə ərzində 7,5-10 kq cücü yeməlidirlər ki, bu da onların bütün fəal həyat dövrü ərzində (7-8 ay) 1,8-2,4 ton təşkil edir.
Küli şəbpərəsi və ya Aralıqdənizi şəbpərəsi (lat. Pipistrellus kuhlii) — Şəbpərə cinsinə aid yarasa növüdür. Xırda heyvandır (kütləsi 4,1-11,5 q, bədəninin uzunluğu 38,3-52,0 mm, bazusu 30,0-38,0 mm). Yetkin fərdlərin tükləri bel tərəfdə kürənvari-noxudu, cavanlarda isə boz-noxududur. Omaarası və qanad pərdəsinin kənarı ilə səciyyəvi ağ zolaq uzanır.
Pipistrell Kuhl (Pipistrellus kuhlii) zo un askell-groc'hen a vev en Eurazia ha Norzhafrika.
El ratpenat de vores clares (Pipistrellus kuhlii) forma colònies d'una vintena d'individus, a tot estirar.
És un ratpenat de musell gros i curt i orelles triangulars, proveïdes d'un tragus de punta arrodonida. La cua solament sobresurt 1 mm de l'uropatagi i el cinquè dit fa uns 44 o 45 mm de llargada.
El color del pelatge és variable. En general, la regió dorsal presenta tonalitats brunes grogoses o brunes vermelloses, i la ventral, grises clares o blanques grisoses. Les orelles, el musell i el patagi són de color marró negrós. A la vora posterior de la membrana alar compresa entre el cinquè dit i el peu s'observa una franja blanca d'uns 2 mm de gruix, molt visible i ben delimitada.
Dimensions corporals: cap + cos (40 - 50 mm), cua (30 - 40 mm), avantbraç (28 - 37 mm) i envergadura alar (210 - 230 mm).
Pes: 5 - 10 g.
Tota mena d'ambients, fins i tot les àrees habitades pels humans, sense ocupar, però, les poblacions humanes gaire grans. Normalment es refugia a les fissures de les roques o en esquerdes de construccions humanes.
Surt del seu refugi quan ja és fosc i caça al voltant dels fanals, sobre l'aigua o la vegetació, amb un vol ràpid i hàbil.
El ratpenat fals, si fa no fa de la mateixa mida, pot presentar també una franja més clara a la vora del patagi, però no tan blanca ni ben delimitada.
La pipistrel·la es caracteritza per un cinquè dit més curt, de menys de 43 mm.
El ratpenat de vores clares (Pipistrellus kuhlii) forma colònies d'una vintena d'individus, a tot estirar.
Netopýr jižní (Pipistrellus kuhlii) je druh netopýra z čeledi netopýrovitých.
Je široce a hojně rozšířený v Africe, Evropě a v Asii. Vyskytuje se v níže položené otevřené krajině, v lesích i na městském území. Hnízdí v dutinách stromů i v lidských obydlích.[2]
Většinou je žlutohnědě zbarvený s bílým okrajem na křídle. Dosahuje délky 3,8–5 cm, předloktí 2,7–3,2 cm a váží 7–8 g.[3]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Netopier južný na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu netopýr jižní ve Wikimedia Commons
Netopýr jižní (Pipistrellus kuhlii) je druh netopýra z čeledi netopýrovitých.
Die Weißrandfledermaus (Pipistrellus kuhlii) gehört innerhalb der Fledermäuse zu der Familie der Glattnasen. Der wissenschaftliche Artname ehrt den deutschen Zoologen Heinrich Kuhl (1797–1821).
Bei einer Größe von bis zu 4,7 Zentimeter ist sie nur unwesentlich größer als die Schwesterart Zwergfledermaus. Ihre Flügelspannweite beträgt um die 22 Zentimeter bei einem Gewicht von 5–10 Gramm. Ihre Ultraschallrufe liegen bei einer Frequenz von etwa 36 bis 40 Kilohertz.
Bei ausgebreiteten Flügeln ist gut zu erkennen, dass sich am hinteren Flughautrand zwischen dem letzten Fingerglied und dem Fuß auf beiden Seiten ein ca. 1–2 mm breiter, hell abgesetzter Saum befindet, der der Weißrandfledermaus ihren Namen gab.
Die Art kommt ursprünglich rund ums Mittelmeer in Südeuropa und Nordafrika sowie in Westasien vor. Sie bewohnt Wälder und Grasland gemäßigter Klimazonen, mediterranen und subtropischen trockenen Buschlandschaften, aber auch ländliche Gärten und städtische Gebiete.
Seit den 1980er Jahren breitet sie sich nach Norden aus. Sie kommt in Deutschland in Baden-Württemberg und Bayern regelmäßig auch mit Wochenstuben vor.[1] In Österreich wird die Art seit 1992 nördlich des Alpenhauptkamms nachgewiesen.[2]
Ihre Nahrung besteht aus kleinen Insekten.
Sie bevorzugt Spaltenquartiere an Gebäuden und Bäumen.
Die Weißrandfledermaus gehört zur Gattung der Zwergfledermäuse (Pipistrellus), die weltweit rund 35 Arten umfasst. In Europa leben vier weitere Arten, die Rauhautfledermaus (Pipistrellus nathusii), die Zwergfledermaus (Pipistrellus pipistrellus), die Mückenfledermaus (Pipistrellus pygmaeus) und die Madeira-Fledermaus (Pipistrellus maderensis).
Die Weißrandfledermaus steht unter Naturschutz. Bei dieser gebietstreuen Art sind sowohl Einzeltiere als auch Kolonien besonders durch lokale Quartierverluste, beispielsweise aufgrund von Sanierungen, bedroht.
Die Art ist in Anhang IV der FFH-Richtlinie als streng geschützte Art verzeichnet.
In der Roten Liste der IUCN gilt sie als least concern (geringste Besorgnis).
Die Weißrandfledermaus (Pipistrellus kuhlii) gehört innerhalb der Fledermäuse zu der Familie der Glattnasen. Der wissenschaftliche Artname ehrt den deutschen Zoologen Heinrich Kuhl (1797–1821).
Иневедьёндонь кедьнимиляв[1] (лат. Pipistrellus kuhlii, руз. Средиземноморский нетопырь, или средиземный нетопырь, или нетопырь Куля[1])) — те апек покшке идем ракшат. Сталмост 5—10 г, рунгонть кувалмозо 40—48 мм, пулонть кувалмозо 30—34 мм, лавтовонть кувалмозо 31—37 мм, сёлмонь ахолдомась 21—24 см.
Наукань лемесь максозь Куль Генрихенть немецень зоологонть коряс.
Вишка кельнимиляв. Понанзо тустов, куншкань кувалмосо, юр таркасо чертне чоподат. Кутьмеренть тюсось палевой-бурой эйстэ серой-палевой эли чувар-палевой тюска, пеке таркась аштна-палевой, кутьмерьденть ашна. Пулостонть ушо ёндо пукшонь ды сёлмонь кедьтнень юты ашо келей чирькс.
Вастневи Иневедьёнга, Пелеве Африкасо (паряк, Чилисемань Африкасо), Малавикс Чилисемасо, Кашмирсэ, Куншань Евпропань лембеёнга, Украинасо, Кавказга, Кавказикельга ды Равчирева. Аламодо кой-кувава Куншкань Азиява.
Эрить панжадо таркат, кой-кува ломанень вакссо. Пандтнева вастневи 2600 м серьсэнть. Эри 3—20 ракша марто кудонь теевксэ, пандо кевень керявкссо ды лия истямо таркава.
Оцинямо ливти тусмто чоподасто венть лангс. Оцини венть перть вишкинька сукст-унжат лангс конатат ливтнить а пек покш сэрьсэ ведень, кардазонь, куронь лага. Ливтямозо курок, а пуртниця ды ёртовкс томо, коли-коли ливтни кирькска. Вайгелькслокационной сигналтнэ куншка—сэрейть сех покш амплитуда марто малав 40 кГц.
Эри ве таркасо. Кой-коли ливти лия таркав, сех васолов — 5 вп. Пелевеёно тельня удыть кевень теевксэ, лембеёно — вальмань раматнень подсо, модапотмонь каравксо.
Ракшаить малав знярыя кеменьшкасто (30—100 авакат), сеетьстэ — сядонь ракшат. Атякатне аштить башка. Панжиковонь прядомсто — аштемкоовнь ушодомсто авакатне кандыть 2 вишкинькат.
Kuhl's pipistrelle (Pipistrellus kuhlii) is a species of vesper bat that occurs in large areas of North Africa, Southern Europe and West Asia. It lives in temperate forests, subtropical or tropical dry shrubland, Mediterranean-type shrubby vegetation, temperate grassland, rural gardens, and urban areas.[1] It is a rare and infrequent visitor to Britain, usually only detected by sound-recordings.
Kuhl's pipistrelle was first named in 1817, under the name Vespertilio kuhlii, in a work by Heinrich Kuhl entitled Die deutschen Fledermäuse ("The bats of Germany").[2] The specific epithet was chosen by Johann Natterer, who had collected the first specimens, and commemorates Kuhl; under the rules of the ICZN, however, Kuhl himself is regarded as the authority, as the first to report the name.[3]
The population of Algeria, Egypt, Libya, Sudan was formerly known as Pipistrellus deserti.[4] This taxon is now considered to be a junior synonym of Pipistrellus kuhlii[5]
Kuhl's pipistrelle (Pipistrellus kuhlii) is a species of vesper bat that occurs in large areas of North Africa, Southern Europe and West Asia. It lives in temperate forests, subtropical or tropical dry shrubland, Mediterranean-type shrubby vegetation, temperate grassland, rural gardens, and urban areas. It is a rare and infrequent visitor to Britain, usually only detected by sound-recordings.
El murciélago de borde claro (Pipistrellus kuhlii) es una especie de murciélago microquiróptero de la familia Vespertilionidae. Suele vivir en colonias con un máximo de veinte individuos.
Es un murciélago de hocico gordo y corto y orejas triangulares, provistas de un tragus de punta redondeada. La cola solamente sobresale 1 mm del uropatagio y el quinto dedo mide unos 44 o 45 mm de largura. El color del pelaje es variable. En general, la región dorsal presenta tonalidades marrón amarillenta o marrón rojizas, y la ventral, grises claras o blancas grisáceas. Las orejas, el hocico y el patagio son de color marrón oscuro. El borde posterior de la membrana alar comprendida entre el quinto dedo y el pie se observa una franja blanca de unos 2 mm de grueso, muy visible y bien delimitada.
Dimensiones corporales: cabeza + cuerpo (40 - 50 mm), cola (30 - 40 mm), antebrazo (28 - 37 mm) y envergadura de alas (210 - 230 mm).
Peso: 5 - 10 g.
Vive en toda clase de ambientes, incluso las áreas habitadas por el hombre, sin ocupar, sin embargo, las poblaciones humanas demasiado grandes. Normalmente se refugia a las fisuras de las rocas o en grietas de construcciones humanas.
Sale de su refugio cuando anochece y caza alrededor de las farolas, en el agua o la vegetación, con un vuelo rápido y hábil
Pipistrellus nathusii: poco más o menos del mismo tamaño; puede presentar también una franja más clara en los alrededores del patagio, pero no tan blanca ni bien delimitada.
Pipistrellus pipistrellus: se caracteriza por un quinto dedo más corto, de menos de 43 mm.
El murciélago de borde claro (Pipistrellus kuhlii) es una especie de murciélago microquiróptero de la familia Vespertilionidae. Suele vivir en colonias con un máximo de veinte individuos.
Kuhl pipistreloa (Pipistrellus kuhlii) hegoaldeko Eurasia eta iparraldeko Afrika artean topa dezakegun saguzar espeziea da. Bere ezaugarri nagusia mutur motza izatea da[1].
Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendaren interes berezikoen kategorian sartu zuten.[2]
Artikulu hau animaliei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Kuhl pipistreloa (Pipistrellus kuhlii) hegoaldeko Eurasia eta iparraldeko Afrika artean topa dezakegun saguzar espeziea da. Bere ezaugarri nagusia mutur motza izatea da.
Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendaren interes berezikoen kategorian sartu zuten.
Pipistrelle de Kuhl
La Pipistrelle de Kuhl (Pipistrellus kuhlii) est une espèce de chauves-souris de la famille des Vespertilionidae qui peuple essentiellement le pourtour méditerranéen.
La Pipistrelle de Kuhl ressemble fortement aux autres pipistrelles qui partagent son aire de répartition, quoiqu'en moyenne plus grande que la Pipistrelle commune (P. pipistrellus) et la Pipistrelle pygmée (P. pygmaeus), et de taille équivalente à la Pipistrelle de Nathusius (P. nathusii). La couleur est variable ; le pelage du dos est généralement brun chaud, contrastant plus ou moins avec le ventre clair. Une marge blanche est souvent présente sur le bord de son patagium entre le pied et le cinquième doigt de la main, et peut être un caractère simple mais non diagnostique pour son identification. Cette marge fait entre un et deux millimètres de largeur chez les chauves-souris d'Europe, mais peut être plus large (5 mm) dans le sud de la répartition de l'espèce. Sur la mâchoire supérieure, la première incisive supérieure (I2) est unicuspide, la seconde (I3) est petite, souvent cachée dans la gencive et la canine (C) est en contact avec la dernière prémolaire (P4)[2].
L'avant-bras mesure 30,3 à 37,1 mm, le cinquième doigt entre 40 et 45 mm et le troisième doigt entre 54 et 61 mm[2]. La Pipistrelle de Kuhl émet entre 36 et 40 kHz.
La Pipistrelle de Kuhl est insectivore, chassant en vol différents groupes de petits diptères, mais aussi des papillons de nuit, des hyménoptères, des coléoptères, des trichoptères et des hémiptères. Les diptères sont notamment représentés par plusieurs familles de nématocères (Culicidae, Chironomidae, Ceratopogonidae et Tipulidae), mais la Pipistrelle de Kuhl peut aussi chasser des brachycères comme la mouche Musca domestica dans les bâtiments[3].
La mise-bas commence en mai dans le sud de l'aire de répartition de l'espèce, mais a lieu dans les premiers jours de juin plus au nord. Les colonies de mise-bas regroupent une vingtaine à plus d'une centaine de femelles, qui donnent naissance à un unique petit, ou à des jumeaux relativement fréquents chez l'espèce[4].
La Pipistrelle de Kuhl peut être parasitée par l'acanthocéphale Macracanthorhynchus hirudinaceus et les cestodes Raillietina sp., Vampirolepis molani, V. pipistrelli, V. skrjabinariana, Litomosa filaria, Thelandros alatus, Physaloptera brevivaginata, Pseudophysaloptera, Physocephalus sexalatus, Spirocerca lupi. Parmi les trématodes parasitant cette pipistrelle, on recense les espèces suivantes : Anchitrema sanguineum, Heterophyes heterophyes, Allassogonoporus amphoraeformis, Lecithodendrium granulosum, L. linstowi, L. rysavy, Lecithoporus macralaimus, Parabascus lepidotus, P. semisquamosus, Prosthodendrium ascidia, P. chilostomum, P. glandulosum, P. longiforme, P. minus, P. pyramidum, P. travassosi, P. urna, Pycnoporus acetabulatus, P. heteroporus, P. macrolaimus, P. mansouri, P. megacotyle, P. travassosi, Plagiorchis koreanus et P. vespertilionis[5].
Comme de nombreuses autres chauves-souris, elle peut être l'hôte de divers ectoparasites : des acariens (comme Argas vespertilionis[6], Spinturnix acuminatus et Steatonyssus periblepharus[7]), des nyctéribides (comme Basilia daganiae[8], Phthiridium biarticulatum[9], Nycteribia schmidlii, N. vexata et Penicillidia conspicua[7]), des puces (comme Ischnopsyllus octactenus[9], I. consimilis, Xenopsylla cheopis et Leptopsylla sengis[7]) ou des cimicides (comme Cimex pipistrelli[9] et Cacodmus vicinus[7]).
La Pipistrelle de Kuhl se trouve tout autour du basin méditerranéen et dans l'Ouest de l'Asie, jusqu'au Pakistan et à la limite de l'Inde. En Europe occidentale, elle remonte au Nord tout le long de la côte Atlantique et est également présente en Grande-Bretagne où elle reste rare. L'espèce étend sa répartition vers le Nord à travers toute l'Europe depuis les années 1980[10]. Elle préfère les milieux ouverts aux gros boisements, et est également très commune dans les zones urbaines.
« M. Natterer a lui-même abattu cette chauve-souris à Trieste. Je dois à sa bonté plusieurs spécimens d'après lesquels j'ai rédigé cette description. Le fait qu'il l'ait appelée de mon nom est un signe d'amitié de la part de cet homme de mérite. Bien que je n'aie pas encore mérité cet honneur, je m'efforcerai de ne pas m'en rendre indigne à l'avenir. »
— Heinrich Kuhl, Die Deutschen Fledermäuse[11]
La description de la Pipistrelle de Kuhl est attribuée au zoologiste allemand Heinrich Kuhl, qui traite l'espèce dans son ouvrage Die Deutschen Fledermäuse, paru entre 1817 et 1819, sous le protonyme de Vespertilio kuhlii[11]. Kuhl ne cherche pas à dédier à lui-même le taxon, mais utilise une dénomination spécifique proposée par l'autrichien Johann Natterer, collecteur des premiers spécimens étudiés par les deux naturalistes. Selon les règles du code international de nomenclature zoologique, Kuhl est cependant considéré comme l'auteur du taxon, puisqu'il est le premier à en publier la description formelle[12]. Toutefois, l'espèce est parfois appelée Pipistrellus kuhlii Natterer in Kuhl, 1817 pour préciser la paternité de Natterer sur l'épithète spécifique. Le matériel type du taxon provient de Trieste, en Italie[11].
Trois sous-espèces sont reconnues par Mammal Species of the World en 2005[13] :
Deux taxons reconnus comme espèces à part entière par Mammal Species of the World (en 2005) sont parfois considérés comme conspécifiques de P. kuhlii :
Sous le nom de P. kuhlii ont aussi été regroupées des populations d'Afrique subsaharienne, qui sont maintenant clairement distinguées et appartenant à l'espèce Pipistrellus hesperidus (Temminck, 1840)[1].
En 2022, la Mammal Diversity Database de l'American Society of Mammalogists considère comme synonyme de P. kuhlii les taxons suivants :
Dans cette même base de données, Pipistrellus maderensis Dobson, 1878 est considérée comme une espèce à part entière.
Deux lignées mitochondriales majeures coexistent en Europe de l'Ouest, de l'Espagne à l'Italie, ainsi qu'en Corse[16],[17],[18]. L'importance de la distance génétique les séparant étant de l'ordre de celles qui séparent généralement des espèces, il a été proposé que deux espèces cryptiques soient présentes en Europe[19]. L'étude de marqueurs nucléaires en 2015 a cependant montré que ces deux lignées se mélangent de façon importante, et pourraient être le produit d'une isolation historique des populations, aujourd'hui à nouveau en contact en Europe centrale avec l'expansion vers le Nord de l'aire de répartition de l'espèce[20]. Le statut de P. k. lepidus reste alors à être clarifié[20]. En 2021, des chercheurs polonais étudient un type de cris sociaux des lignées génétiques attribuées à P. k. kuhlii et P. k. lepidus, notamment dans la zone où elles coexistent en Europe de l'Est ; ils identifient clairement deux groupes acoustiques et proposent donc d'élever au rang d'espèce à part entière Pipistrellus lepidus[21].
La Pipistrelle de Kuhl est considérée comme de « préoccupation mineure » par l'Union internationale pour la conservation de la nature, l'espèce étant abondante et en expansion, et jouissant d'une grande aire de répartition[1].
Pipistrelle de Kuhl
La Pipistrelle de Kuhl (Pipistrellus kuhlii) est une espèce de chauves-souris de la famille des Vespertilionidae qui peuple essentiellement le pourtour méditerranéen.
Il pipistrello albolimbato (Pipistrellus kuhlii Kuhl, 1817) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 35 e 55 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 30 e 36 mm, la lunghezza della coda tra 30 e 45 mm, la lunghezza del piede tra 6 e 8 mm, la lunghezza delle orecchie tra 10 e 13 mm e un peso fino a 10 g.[3]
La pelliccia è corta, soffice, densa e lanuginosa. Le parti dorsali variano dal bruno-giallastro nella sottospecie P.k.ikhwanius al bruno-olivastro o bruno-rossastro scuro con la base dei peli più scura, mentre le parti ventrali sono leggermente più chiare e grigiastre. Il muso è largo, con due masse ghiandolari sui lati. Gli occhi sono piccoli. Le orecchie sono marroni o bruno-nerastre, strette, triangolari, ben separate tra loro e con l'estremità arrotondata. Il trago è lungo circa la metà del padiglione auricolare, stretto, con il bordo anteriore dritto, quello posteriore fortemente convesso e con l'estremità arrotondata, mentre l'antitrago è leggermente sviluppato. Le membrane alari sono bruno-nerastre con il bordo posteriore marcato distintamente di bianco e attaccate posteriormente alla base delle dita dei piedi. La punta della lunga coda si estende leggermente oltre l'ampio uropatagio, il quale può essere nerastro, brunastro o marrone chiaro. Il calcar è lungo e carenato. Il cariotipo è 2n=44 FNa=50.
Emette ultrasuoni ad alta intensità sotto forma di impulsi di durata intermedia a banda stretta e frequenza quasi costante finale di 35-40 kHz e con massima energia a 42 kHz.
Si rifugia in colonie spesso numerose formate da entrambi i sessi negli interstizi di edifici o costruzioni, più raramente nelle cavità degli alberi, sotto le cortecce esfoliate, nelle fessure rocciose e nelle cave o miniere. Utilizza le bat boxes. Nelle zone più settentrionali dell'areale entra in ibernazione da novembre a marzo od aprile, sebbene utilizzi gli stessi ricoveri delle stagioni più calde. Nelle altre parti è attivo durante tutto l'anno. Forma vivai fino a 100 femmine occasionalmente frequentate da alcuni maschi, i quali hanno la caratteristica di essere insolitamente silenziosi. L'attività predatoria inizia prima del tramonto oppure a volte anche in pieno giorno e si prolunga fino all'alba, talvolta interrotta da due o più soste. Il volo è rapido ed agile, con brevi planate e ripetuti percorsi circolari.
Si nutre di insetti, particolarmente ditteri, lepidotteri, tricotteri, coleotteri ed emitteri, catturati in volo intorno ai lampioni, in prossimità di alberi o sopra specchi d'acqua.
Danno alla luce due piccoli, più raramente soltanto uno, da giugno fino a luglio. Gli accoppiamenti avvengono in tarda estate o in autunno. Le femmine raggiungono la maturità sessuale dopo un anno di vita. L'aspettativa di vita è fino a 8 anni.
Questa specie è diffusa ampiamente nell'Africa settentrionale, in Europa dal Portogallo fino al Kazakistan, nella Penisola Arabica nel Medio Oriente fino all'India. È nota un'osservazione anche nella provincia cinese meridionale dello Yunnan. In Italia è presente su tutto il territorio, isole comprese.
Vive prevalentemente in ambienti urbani, ma anche in boschi, macchia mediterranea, oasi e steppe fino a 2.000 metri di altitudine, sebbene la quota massima preferita sia 700.
Sono state riconosciute 3 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il vasto areale, l'abbondanza e l'incremento della popolazione in alcune zone, classifica P.kuhlii come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il pipistrello albolimbato (Pipistrellus kuhlii Kuhl, 1817) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
De Kuhls dwergvleermuis (Pipistrellus kuhlii) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Het is een van de kleinere vleermuizen, iets groter dan de gewone dwergvleermuis (Pipistrellus pipistrellus).
De vachtkleur kan zeer verschillen. Aan de bovenzijde is het geregeld bruin tot licht kaneelbruin, maar kan tot gelig bruin van kleur zijn. Er bestaat een kleurafwijking, waarbij de bovenzijde zeer donkerbruin is. De onderzijde is lichtgrijs tot grijzig wit. De oren, snuit en vleugels zijn zwartbruin. De oren zijn klein en driehoekig, met een afgeronde punt. De vleugels zijn smal, met een spanwijdte van 200 tot 240 millimeter. Hij wordt 40 tot 47 millimeter lang, met en staart van 30 tot 34 millimeter en een gewicht van 5 tot 10 gram.
De vleermuis verblijft overdag in een rotsspleet. Laat in de avond en 's nachts vliegt de vleermuis uit. Hij overwintert in rotsspleten en kelders. Ook de kraamkamers bevinden zich in gebouwen en rotsspleten. Meestal bevinden zich een stuk of twintig vrouwtjes in kraamkolonies, maar soms tot honderd dieren. Kuhls dwergvleermuis krijgt meestal twee jongen per worp, maar eenlingen komen ook voor. De vrouwtjes zijn binnen een jaar geslachtsrijp. Kuhls dwergvleermuizen worden ongeveer acht jaar oud, en gemiddeld maar een jaar of twee.
De Kuhls dwergvleermuis jaagt op kleine vliegende insecten, voornamelijk op dansmuggen, maar ook op andere tweevleugeligen, vlinders, schietmotten en wantsen. Hij vangt laag bij de grond of op middelgrote hoogte, boven het water, in tuinen en rond lantaarnpalen. Hij jaagt op zijn prooi met echolocatie. Als hij prooi heeft gelokaliseerd, maakt hij meer geluiden achter elkaar, de zogenaamde feeding buzz. Rond lantaarnpalen jaagt hij in kleine groepjes van vier tot vijf dieren. Waarschijnlijk is dit, omdat motten de feeding buzz horen, waardoor ze proberen weg te vluchten. Door van één dwergvleermuis weg te vluchten, vliegen ze recht op een andere dwergvleermuis af.
Kuhls dwergvleermuis komt vooral in karstgebieden voor, in het laagland en laag in berggebieden, maar kan tot 1923 meter hoogte worden aangetroffen. Hij houdt zich vooral op rond menselijke nederzettingen. De soort komt voor in Zuid-Europa, Noordwest-Afrika, de Canarische Eilanden, Egypte, Kaapverdië, het Arabisch Schiereiland en Turkije oostwaarts tot Pakistan en India. Het is een cultuurvolger, en in Europa breidt de soort zich naar het noorden uit, en de soort wordt recent ook ten noorden van de Alpen aangetroffen, in Zuid-Duitsland. Ook wordt de soort een enkele keer in Groot-Brittannië en Nederland aangetroffen. Deze dieren zijn bijna zeker meegelift met transport over de weg. In 2012 werd de soort in België waargenomen.[2]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Kuhls dwergvleermuis (Pipistrellus kuhlii) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Het is een van de kleinere vleermuizen, iets groter dan de gewone dwergvleermuis (Pipistrellus pipistrellus).
Multimedia w Wikimedia Commons Karlik średni, karlik Kuhla, karlik białoobrzeżony (Pipistrellus kuhlii) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy. Centrum jego zasięgu znajduje się w strefie klimatu śródziemnomorskiego. Gatunek silnie związany z krajobrazem przekształconym przez człowieka i wykorzystujący głównie kryjówki w budynkach. Obecnie szybko rozszerza swój zasięg na północ. W Europie zachodniej osiągnął już kanał La Manche, pojedyncze osobniki znaleziono też na południowym wybrzeżu Wielkiej Brytanii. Jeszcze szybciej postępuje jego ekspansja we wschodniej części zasięgu, gatunek ten występuje już w Kijowie, Lwowie i Charkowie, choć 14 lat temu spotykano go jedynie na Półwyspie Krymskim i na wybrzeżach Morza Azowskiego. W Polsce zaobserwowany po raz pierwszy w 2004 roku. Ostatnie badania genetyczne sugerują, że populacje z Europy wschodniej reprezentują odrębny gatunek, dla którego proponuje się nazwę Pipistrellus lepidus.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie.[3]
Karlik średni, karlik Kuhla, karlik białoobrzeżony (Pipistrellus kuhlii) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy. Centrum jego zasięgu znajduje się w strefie klimatu śródziemnomorskiego. Gatunek silnie związany z krajobrazem przekształconym przez człowieka i wykorzystujący głównie kryjówki w budynkach. Obecnie szybko rozszerza swój zasięg na północ. W Europie zachodniej osiągnął już kanał La Manche, pojedyncze osobniki znaleziono też na południowym wybrzeżu Wielkiej Brytanii. Jeszcze szybciej postępuje jego ekspansja we wschodniej części zasięgu, gatunek ten występuje już w Kijowie, Lwowie i Charkowie, choć 14 lat temu spotykano go jedynie na Półwyspie Krymskim i na wybrzeżach Morza Azowskiego. W Polsce zaobserwowany po raz pierwszy w 2004 roku. Ostatnie badania genetyczne sugerują, że populacje z Europy wschodniej reprezentują odrębny gatunek, dla którego proponuje się nazwę Pipistrellus lepidus.
O morcego-de-kuhl (Pipistrellus kuhlii) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrada na Europa, Norte da África e sudoeste da Ásia. Classificado como insetívoro, esse morcego utiliza da ecolocalização para se movimentar pelo ambiente, processando os sons que ele próprio emite para entender a distâncias dos objetos ao seu redor. Essas e outras características fazem com que ele seja considerado um micromorcego.
O morcego-de-kuhl tem também o hábito de beber água todo os dias e agora pode ser facilmente encontrado em ambientes antropogênicos.
Seu peso gira em torno de 5-7 gramas.
O morcego-de-kuhl (Pipistrellus kuhlii) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrada na Europa, Norte da África e sudoeste da Ásia. Classificado como insetívoro, esse morcego utiliza da ecolocalização para se movimentar pelo ambiente, processando os sons que ele próprio emite para entender a distâncias dos objetos ao seu redor. Essas e outras características fazem com que ele seja considerado um micromorcego.
O morcego-de-kuhl tem também o hábito de beber água todo os dias e agora pode ser facilmente encontrado em ambientes antropogênicos.
Seu peso gira em torno de 5-7 gramas.
Večernica južná[2] alebo netopier južný (lat. Pipistrellus kuhlii) je druh netopiera z čeľade netopierovité.
Dosahuje dĺžku 3,8 až 5 cm, predlaktie 2,7 až 3 2 cm a váži 7 – 8 g.[3] Väčšinou je žltohnedo sfarbený s bielym okrajom na krídle.
Je široko a hojne rozšírený, obýva severnú Afriku, Európu a Áziu po východnú Indiu.[2]
Rozšírenie druhu na území Slovenska nie je dostatočne známe, prvé záznamy pochádzajú z roku 2006.[2]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 5 (1,2% rozlohy Slovenska):[2]
Vyskytuje sa v nižšie položenej otvorenej krajine, lesoch aj na mestskom území. Hniezdi v dutinách stromoch aj v ľudských obydliach.[4]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Večernica južná
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Večernica južná
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Večernica južná alebo netopier južný (lat. Pipistrellus kuhlii) je druh netopiera z čeľade netopierovité.
Belorobi netopir (znanstveno ime Pipistrellus kuhlii) je srednje velika vrsta netopirjev, ki je razširjena po Evraziji in delih Severne Afrike. Znanstveno ime je dobil po nemškem naravoslovcu Heinrichu Kuhlu (1797–1821).
Odrasel belorobi netopir meri v dolžino okoli 47 mm, premer prhuti ima okoli 22 cm, tehta pa med 5 in 10 grami. Svoj plen, leteče nočne žuželke, lovi s pomočjo eholokacije s frekvencami med 36 in 40 kHz.
Slovensko ime je dobil po 1–2 mm širokem belem pasu, ki poteka po zunanjem robu opne prhuti med zadnjim prstom prednje noge in zadnjo nogo.
Belorobi netopir (znanstveno ime Pipistrellus kuhlii) je srednje velika vrsta netopirjev, ki je razširjena po Evraziji in delih Severne Afrike. Znanstveno ime je dobil po nemškem naravoslovcu Heinrichu Kuhlu (1797–1821).
Parkpipistrell[2], tidigare även Kuhls fladdermus (Pipistrellus kuhlii) är en fladdermusart i familjen läderlappar (Vespertilionidae).
Parkpipistrell är en liten fladdermus med en kroppslängd mellan 4 och 4,7 cm och vikt upp till 9 g. Den är mycket lik dvärgfladdermusen men kan igenkännas på vingens ljusa bakkant och den något ljusare färgteckningen.[3] Svanslängden är 3,0 till 4,5 cm, underarmarna är 3,1 till 3,6 cm långa, bakfötternas längd är 0,6 till 0,8 cm och öronen är 1,0 till 1,3 cm långa. Håren som bildar pälsen är mörka nära roten och ljusa vid spetsen. Artens första premolara tand förekommer bara rudimentär och den står lite bredvid tandraden.[4]
Parkpipistrell förekommer i flera olika miljöer som gräsmarker, jordbruksbygder, oaser (i Sahara) och inte minst i samhällen, där den kan ses fånga insekter runt lyktstolpar. Den livnär sig på mindre insekter, som tvåvingar (mygg och flugor), mindre fjärilar och stövsländor. Dagvistet är förlagt till allehanda trånga utrymmen i byggnader, medan den övervintrar i klippskrevor och källare.[1]
Honor föder i Europa vanligen tvillingar som blir könsmogna efter cirka ett år. Individerna lever ungefär åtta år.[4]
Utbredningsområdet sträcker sig från Iberiska halvön, Frankrike utom längst i norr, Italien, Österrike, Ungern, Balkan, Ukraina, sydvästra Ryssland, österut via Irak och Iran till Pakistan samt delar av Afghanistan och Kazakhstan. Vidare från Turkiets medelhavskust söderöver ner genom Israel, Palestina, Jordanien och så gott som hela Arabiska halvön och Nordafrika, inkluderande norra Egypten.[1]
Parkpipistrell, tidigare även Kuhls fladdermus (Pipistrellus kuhlii) är en fladdermusart i familjen läderlappar (Vespertilionidae).
Їх маса звичайно становить 5—10 г, довжина тіла 40—48 мм, довжина хвоста 30—34 мм, довжина передпліччя 31—37 мм, розмах крил 21—24 см. Свою наукову найменування отримав на честь німецького зоолога Генріха Куля.
Цей вид поширений в Африці, Європі та Азії у різноманітних місцях проживання, у тому числі сільськогосподарських і міських районах (в тому числі полює навколо вуличних ліхтарів). У Північній Африці цей вид, як правило, пов'язаний з людськими поселеннями, живиться у лісі, а також напівпустелі, поширений в оазах північної Сахари. Зустрічається в помірних луках і середземноморських чагарниках.
В Україні в Карпатському регіоні вперше знайдений в 2012 році[2].
Харчується дрібними комахами, в тому числі Diptera, Psocoptera і Coleoptera. Літні материнські колонії знаходяться в тріщинах будівель. Зимові колонії знаходяться в ущелинах і підвалах.
Pipistrellus kuhlii là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Kuhl mô tả năm 1817.[1]
Phương tiện liên quan tới Pipistrellus kuhlii tại Wikimedia Commons
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Pipistrellus kuhlii là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Kuhl mô tả năm 1817.
Средиземноморский нетопырь, или средиземный нетопырь, или нетопырь Куля[1] (лат. Pipistrellus kuhlii) — небольшая летучая мышь рода нетопырей. Их масса обычно составляет 5—10 г, длина тела 40—48 мм, длина хвоста 30—34 мм, длина предплечья 31—37 мм, размах крыльев 21—24 см. Своё научное наименование получил в честь немецкого зоолога Генриха Куля.
Мелкая летучая мышь. Мех густой, средней длины, основания волос темные. Окрас спины от палево-бурого до серо-палевого или песчано-палевого, брюхо белесо-палевое, светлее спины. От хвоста по наружному краю межбедренной и крыловой перепонок тянется четкая широкая белая полоса. Наружный верхний резец короче половины высоты внутреннего резца.
Аридные и семиаридные области Средиземноморья, Северной Африки (возможно, Восточной Африки), Ближнего Востока, Кашмира. Юг Центральной Европы, Украина, Кавказ, Предкавказье и Поволжье. Локально в Средней Азии. Единичные находки в центральных областях Европейской части России. На территории Центральной и Восточной Европы наблюдается экспансия вида в северном направлении.
Населяет открытые ландшафты, в том числе антропогенные. В горах встречается до высоты 2600 м. Склонен к синантропии, часто живет в поселениях. Селится по 3—20 особей в постройках (за наличниками каменных зданий, в щелях кирпичной кладки), расщелинах скал и других щелевидных укрытиях.
Вылетает на охоту при переходе от густых сумерек к ночи. Охотится всю ночь на мелких летающих насекомых на небольшой высоте над водоемами, пустошами, дворами, улицами и площадями поселений. Полет быстрый, без бросков и резких поворотов, иногда медленно описывает круги. Эхолокационные сигналы средней—высокой интенсивности с максимальной частотой около 40 кГц.
Вероятно, оседлый вид. Незначительные перелеты при сезонной смене укрытий, максимально — до 5 км. На севере ареала зимует в каменных постройках, южнее — между оконными рамами, в подвалах и надземных частях домов.
Спаривание после окончания лактации, с выраженным гоном, или на зимовках. Выводковые колонии до нескольких десятков (30—100 самок), реже — сотен особей. Самцы держатся обособленно. В конце мая — начале июня самки приносят 2 детенышей.
Живет около 4—8 лет.
Средиземноморский нетопырь, или средиземный нетопырь, или нетопырь Куля (лат. Pipistrellus kuhlii) — небольшая летучая мышь рода нетопырей. Их масса обычно составляет 5—10 г, длина тела 40—48 мм, длина хвоста 30—34 мм, длина предплечья 31—37 мм, размах крыльев 21—24 см. Своё научное наименование получил в честь немецкого зоолога Генриха Куля.
쿨집박쥐(Pipistrellus kuhlii)는 애기박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다. 북아프키라와 유럽 남부, 서아시아 지역에 널리 분포한다.[1] 온대 기후 숲과 아열대 또는 열대 기후의 건조 관목 지대, 지중해성 관목 식생 지대, 온대 초원, 도시 근교와 농촌 지역에서 발견된다.
쿨집박쥐는 1817년 하인리히 쿨(Heinrich Kuhl)이 "독일 박쥐류"(Die deutschen Fledermäuse)라는 책에 Vespertilio kuhlii라는 학명으로 처음 기재되었다.[2]
