Els panòrpids (Panorpidae) són una família de mecòpters. Aquesta família conté més de 350 espècies. Tenen entre 9 i 25 mm de longitud.
Els panòrpids (Panorpidae) són una família de mecòpters. Aquesta família conté més de 350 espècies. Tenen entre 9 i 25 mm de longitud.
Die Skorpionsfliegen (Panorpidae) sind eine Familie der Schnabelfliegen (Mecoptera), die weltweit in etwa 100 Arten vorkommt. In Mitteleuropa sind nur fünf Arten der Gattung Panorpa anzutreffen, darunter besonders häufig Panorpa communis mit einer Körperlänge von etwa 18 Millimetern.
Die Skorpionsfliegen besitzen, wie alle anderen Schnabelfliegen auch, einen rüsselartig verlängerten Kopf (Bild) mit kauend-beißenden Mundwerkzeugen. Die Maxillen und das Labium sind basal verlängert. Die vier großen, netzartig geäderten und oft dunkel gefleckten Flügel werden in der Ruheposition flach und etwas gespreizt nach hinten angelegt. Die Skorpionsfliegen zeigen einen ausgeprägten Sexualdimorphismus. Die Männchen besitzen ein deutlich verdicktes Genitalsegment am Ende des Hinterleibes, welches meist nach oben gekrümmt getragen wird und an den Stachel eines Skorpions erinnert. Es beinhaltet eine Drüse, die ein Sexualpheromon produziert. Hinzu kommen ein Paar Zangen am neunten Hinterleibssegment und Fortsätze am dritten und vierten Hinterleibssegment. Beim Weibchen ist das Hinterleibsende zugespitzt und wird als Legeröhre verwendet.
Die Skorpionsfliegen halten sich im Sommer vor allem in schattigen Bereichen, häufig an Büschen auf. Sie ernähren sich vor allem von toten und verletzten Insekten, manchmal auch von Nektar, Früchten, wie zum Beispiel Himbeeren oder Honigtau von Blattläusen. Von verschiedenen Arten wird beschrieben, dass sie auch Insekten verspeisen, welche in den Netzen von Webspinnen gefangen sind (Kleptoparasitismus). Sie balancieren zu diesem Zweck auf den Spinnenfäden und vermögen sich mit Hilfe ihres eigenen Mitteldarmsaftes auch von klebrigen Fäden wieder zu lösen. Warum die Skorpionsfliegen dabei nicht von den Spinnen attackiert werden, die den Besuch ihres Netzes bemerken und sich oft zunächst der Skorpionsfliege nähern, ist bisher ungeklärt.
Besonders gut erforscht ist das Fortpflanzungsverhalten der Skorpionsfliegen. Für die mitteleuropäischen Arten P. germanica, P. alpina und P. cognata konnte nachgewiesen werden, dass die Männchen Pheromone abgeben, um paarungsbereite Weibchen anzulocken. Eine Ausnahme stellen die männlichen Exemplare von P. vulgaris dar, die keine Pheromone produzieren.[1] Die Weibchen werden durch das in der Hinterleibsdrüse produzierte Pheromon vom Männchen angelockt, wobei die Reichweite etwa acht Meter beträgt. Das Weibchen setzt sich auf das Substrat und das Männchen nähert sich diesem mit auffälligem Flügelwinken sowie einer typischen Auf- und-Ab-Bewegung des Hinterleibs. Durch Letztere entsteht ein Substratschall, der vom Weibchen durch Sinneshaare an den Beinen registriert wird. Bei einer Paarungswilligkeit reagiert das Weibchen mit der gleichen Bewegung, häufig entfernt sich das Weibchen durch ein kurzes Auffliegen jedoch ein wenig, woraufhin sich das Männchen erneut nähert.
Das Männchen kann nun drei verschiedene Arten von Kopulationsstrategien anwenden:
Nachweislich wirkt sich die Übergabe von Paarungsgeschenken eindeutig positiv auf die Eiproduktion des Weibchens aus, zurückzuführen wahrscheinlich auf die zusätzlichen Nahrungsressourcen, welche das Weibchen vom Männchen erhalten hat. Die Kopulation selbst beginnt damit, dass das Männchen das Weibchen mit den Hinterleibszangen packt und beide danach etwa 15 bis 20 Minuten in einer V-Stellung beieinanderbleiben. Eine weitere Verkeilung findet über die Flügel statt. Ein Pärchen kann sich mehrmals hintereinander paaren und eine Begattung ist auch möglich, während das Weibchen frisst.
Die Eier legt das Weibchen wenige Tage nach der Paarung mit dem gestreckten Hinterleib in lockere Erde. Die Eier werden dabei zu Ballen verklebt. Ein Weibchen legt mehrere Gelege ab.
Die Larven der Skorpionsfliegen sind vom Erscheinungsbild her Raupen ähnlich und dunkel gefärbt. Sie haben an den Hinterleibssegmenten acht Paar kurze Stummelfüßchen und eine auf dem Rücken auf Warzen aufsitzende Beborstung. Sie leben in Gängen im Boden und ernähren sich vor allem von dem Aas toter Insekten oder anderer Kleintiere, aber auch von echtem Fleisch oder von Pflanzen. Mit vier lappenartigen Gebilden am After können sie sich am Boden anheften und aufrichten.
Bei der Art Panorpa communis kommen vier Larvalhäutungen vor, die Verpuppung erfolgt in Erdhöhlen. Es werden bei dieser Art zwei Generationen im Jahr gebildet, die Überwinterung der zweiten Generation erfolgt als verpuppungsreife Larve.
Die Unterscheidung der einzelnen Skorpionsfliegen-Arten erfolgt vorwiegend über die Ausbildung der Geschlechtsorgane sowie Gestalt und relative Größe und Form der Hinterleibssegmente.
Der getrennte Artstatus von P. communis und P. vulgaris ist umstritten und wird nicht von allen Entomologen nachvollzogen. Sauer und Hensle (1977) zeigten jedoch in einem Laborexperiment, dass Panorpa communis und Panorpa vulgaris "gute" biologische Arten darstellen. Beide Arten sind sowohl durch progame als auch metagame Isolationsmechanismen reproduktiv voneinander getrennt.
Progame Mechanismen:
Metagame Mechanismen:
Panorpa communis und Panorpa vulgaris sind demnach auch genetisch isoliert, da keine fortpflanzungsfähigen Hybriden entstehen können.
Die Skorpionsfliegen (Panorpidae) sind eine Familie der Schnabelfliegen (Mecoptera), die weltweit in etwa 100 Arten vorkommt. In Mitteleuropa sind nur fünf Arten der Gattung Panorpa anzutreffen, darunter besonders häufig Panorpa communis mit einer Körperlänge von etwa 18 Millimetern.
The Panorpidae are a family of scorpionflies containing more than 480 species. The family is the largest family in Mecoptera, covering approximately 70% species of the order.[1] Species range between 9–25 mm long.[2]
These insects have four membranous wings and threadlike antennae. Their elongated faces terminate with mouthparts that are used to feed on dead and dying insects, nectar, and rotting fruit. While in larval form, they scavenge by consuming dead insects on the ground.[3]
The oldest known species was previously suggested to be Jurassipanorpa from the Jiulongshan Formation of Inner Mongolia, China.[5] However, this was later considered an incorrect attribution, making the oldest known records of the family currently from the Eocene, including the extinct genus Baltipanorpa as well as the living genus Panorpa.[6]
The Panorpidae are a family of scorpionflies containing more than 480 species. The family is the largest family in Mecoptera, covering approximately 70% species of the order. Species range between 9–25 mm long.
These insects have four membranous wings and threadlike antennae. Their elongated faces terminate with mouthparts that are used to feed on dead and dying insects, nectar, and rotting fruit. While in larval form, they scavenge by consuming dead insects on the ground.
Los panórpidos (Panorpidae) son una familia de mecópteros. Esta familia contiene más de 350 especies. Tienen entre 9 y 25 mm de longitud.
Familia Panorpidae
Los panórpidos (Panorpidae) son una familia de mecópteros. Esta familia contiene más de 350 especies. Tienen entre 9 y 25 mm de longitud.
Koonlased on koonuliste seltsi kuuluv putukate sugukond, mille leviala ulatub üle kogu Euraasia ja Põhja-Ameerikas kuni Mehhikoni.[1] Sugukonda kuulub üle 360 liigi.[1]
Pea suiste osa on pikenenud koonuks, millest on sugukond saanud ka oma eestikeelse nime. Keha on tavaliselt kollakas-pruun. Neil on kaks paari, enamasti mustrilist tiiba, mis puhkeolekus pannakse seljale nii, et pealtvaates tekib v-kujuline profiil.[1] Isaste tagakehal paiknevad genitaalid on otsast laienenud ja meenutavad skorpioni astelt. Selle järgi on sugukond saanud oma nime paljudes teistes keeltes, näiteks Skorpionsfliegen saksa keeles ja Common Scorpionflies inglise keeles. Emaste kitseneva tagakeha tipus on kaks urujätket (cercus).[1] Vastsed meenutavad röövikut.
Fossiilsed leiud selle sugukonna liikidest ulatuvad Kesk-Juura ajastikku. Vanimad leiud, mis kuuluvad perekonda Jurassipanorpa, on leitud Sise-Mongooliast.[2]
Koonlased on koonuliste seltsi kuuluv putukate sugukond, mille leviala ulatub üle kogu Euraasia ja Põhja-Ameerikas kuni Mehhikoni. Sugukonda kuulub üle 360 liigi.
Skorpionikorennot (Panorpidae) ovat hyönteisheimo, joka kuuluu jo mesotsooisella maailmankaudella esiintyneeseen kärsäkorentojen lahkoon. Alkukantaisuudestaan huolimatta skorpionikorennoilla on täydellinen muodonvaihdos. Skorpionikorentoja on maailmassa yhä ainakin 350 lajia, Suomessa niistä on tavattu ainakin viisi.
Skorpionikorentojen parittelu on varsin erikoinen koiraan erittämine sylkipalloineen ja tarttumapihteineen, mistä hyönteisten nimi juontuu. Naaras munii heti parittelun jälkeen. Toukat syövät eläinperäistä ravintoa, tavallisesti kuitenkin kuollutta materiaalia.
Skorpionikorennot (Panorpidae) ovat hyönteisheimo, joka kuuluu jo mesotsooisella maailmankaudella esiintyneeseen kärsäkorentojen lahkoon. Alkukantaisuudestaan huolimatta skorpionikorennoilla on täydellinen muodonvaihdos. Skorpionikorentoja on maailmassa yhä ainakin 350 lajia, Suomessa niistä on tavattu ainakin viisi.
Skorpionikorentojen parittelu on varsin erikoinen koiraan erittämine sylkipalloineen ja tarttumapihteineen, mistä hyönteisten nimi juontuu. Naaras munii heti parittelun jälkeen. Toukat syövät eläinperäistä ravintoa, tavallisesti kuitenkin kuollutta materiaalia.
Les Panorpidae sont une famille d'insectes de l'ordre des mécoptères.
Selon BioLib (26 mai 2019)[2] :
Selon Fauna Europaea :
Les Panorpidae sont une famille d'insectes de l'ordre des mécoptères.
Panorpidae Linnaeus, 1758, è una famiglia di Insetti dell'ordine dei Mecotteri.
La famiglia comprende i seguenti generi:
Panorpidae ialah famili serangga jengking. Famili ini mengandungi lebih daripada 350 spesies. Panjangnya 9–25 mm.
Serangga ini mempunyai 4 sayap bermembran dan juga ada antena seperti benang. Muka panjangnya dengan rahang digunakan untuk makan serangga, nektar, dan buah busuk. Semasa dalam bentuk larva, ia makan serangga mati di tanah.
Panorpidae ialah famili serangga jengking. Famili ini mengandungi lebih daripada 350 spesies. Panjangnya 9–25 mm.
Serangga ini mempunyai 4 sayap bermembran dan juga ada antena seperti benang. Muka panjangnya dengan rahang digunakan untuk makan serangga, nektar, dan buah busuk. Semasa dalam bentuk larva, ia makan serangga mati di tanah.
De schorpioenvliegen (Panorpidae) zijn een familie van insecten die behoren tot de orde Mecoptera (Schorpioenvliegen). Wereldwijd zijn ongeveer 500 soorten beschreven, verdeeld over een vijftal geslachten.
Het is een interessante groep die behoort tot de oudste insectenordes die een volledige gedaanteverwisseling bezitten.
Kenmerkend voor sommige schorpioenvliegen (soorten welke behoren tot de familie van de Panorpidae) is het tangvormig orgaan dat mannetjes aan het achterlijf hebben, dat omhoog gekruld wordt gedragen en dat daarom enigszins doet denken aan de staart van een schorpioen, maar geen angel heeft en verder volkomen ongevaarlijk is. Het insect gebruikt het alleen bij de paring. De vleugels zijn vaak gevlekt. De lichaamslengte varieert van 0,9 tot 2,5 cm.
Schorpioenvliegen zijn roofinsecten, die naast dode insecten en ander aas, ook worden aangetrokken door plantaardig voedsel.
De soort Panorpa communis komt algemeen voor in Nederland en België, meestal kan hij worden gevonden op lage vegetatie op wat vochtige, beschaduwde plekken. De familie zelf komt voor op het noordelijk halfrond in bossen en struwelen, tussen begroeiing.
De familie kent de volgende geslachten en soorten (niet compleet) :
De schorpioenvliegen (Panorpidae) zijn een familie van insecten die behoren tot de orde Mecoptera (Schorpioenvliegen). Wereldwijd zijn ongeveer 500 soorten beschreven, verdeeld over een vijftal geslachten.
Het is een interessante groep die behoort tot de oudste insectenordes die een volledige gedaanteverwisseling bezitten.
Egentlige skorpionfluer (Panorpidae) er en gruppe (familie) av insekter som hører til den lille ordenen skorpionfluer (Mecoptera). Det finnes tre arter i Norge. Skorpionfluer har hodet trukket ut i en snabel eller et nebb. Denne karakteristiske hodefasongen gjør det lett å skille en skorpionflue fra andre insekter.
Kroppen er langstrakt, for det meste gul, med noe svart, hos de tre norske artene i denne familien. Vingene, med et vingespenn på 25–30 mm., har sorte flekker, men dette kan også mangle. Hannen, har et oppbøyd og stort rødfarget kjønnsapparat. Dette kan ligne på en skorpionhale, og herav kommer det norske navnet. Hunnene har ikke en slik «hale», men en spiss (eggleggningsrør) avslutning av bakkroppen.
Skorpionfluer lever av forskjellig organisk materiale, som døde insekter, plantesaft og nektar. Dette er ikke en «ekte» flue, selv om navnet sier så. De «ekte» fluene er alle plassert i ordenen Diptera.
Skorpionfluer liker seg best på litt skyggefulle steder. Hanner og hunner finner hverandre ved lukt (kjønnsferomoner). Hannen har ofte med en «bryllupsgave» til hunnen, for kunne få parre seg med henne. Er ikke gaven bra nok blir han avvist, men da kan det likeså godt hende at han «tar henne med makt». Eggene legges i jorden.
Skorpionfluer gjennomgår en fullstendig forvandling. Larvene, som ikke er helt ulik enkelte sommerfugllarver, må gjennom et puppestadium, der gjennomgripende forandringer av kroppsbygningen skjer. Puppen ligger nede i vegetasjonen eller like under jordoverflaten.
Skorpionfluene finner en lettest på litt skyggefulle plasser i utkanten av en skog eller lignende. Gjerne der det er frodig urterik vegetasjon.
Norsk entomologisk forening har utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter der en kan bestemme insekter til artsnivå. Et av heftene (se kilde) tar for seg Skorpionfluene.
I Norge er det 3 arter.
Nomenklaturen innen ordenen Mecoptera, følger Ottesen (1993). (se kilde for detaljer). Et latinsk familienavn ender med ...idae.
Egentlige skorpionfluer (Panorpidae) er en gruppe (familie) av insekter som hører til den lille ordenen skorpionfluer (Mecoptera). Det finnes tre arter i Norge. Skorpionfluer har hodet trukket ut i en snabel eller et nebb. Denne karakteristiske hodefasongen gjør det lett å skille en skorpionflue fra andre insekter.
Multimedia w Wikimedia Commons Wojsiłkowate (Panorpidae) – rodzina drapieżnych owadów z rzędu wojsiłek (Mecoptera) obejmująca około 420 współcześnie żyjących gatunków[2] o zasięgu holarktycznym. Są szeroko rozprzestrzenione w Europie, Azji i Ameryce Północnej. W Europie występuje 16, a w Polsce 6 gatunków[3] – ich rozmieszczenie w kraju jest słabo poznane. Przykładowym przedstawicielem jest wojsiłka pospolita (Panorpa communis).
Typem nomenklatorycznym rodziny jest rodzaj Panorpa.
Długość przednich skrzydeł wynosi 10–20 mm. Ubarwienie od jasnobrązowego do czarnego. Głowa jest zakończona charakterystycznie wydłużonym ryjkiem (rostrum) skierowanym ku dołowi. Występują 3 przyoczka. Czułki są złożone z 32–35 członów. Na skrzydłach często występują ciemne plamy. Końcowe segmenty odwłoka są zagięte ku górze, jak u skorpionów. Ostatni segment odwłoka samców jest zakończony parą mocnych, jednoczłonowych cęgów[3].
Wojsiłkowate latają słabo, nieporadnie i na krótkich dystansach[4]. Imagines są spotykane od maja do września. Preferują środowiska wilgotne i zacienione[3].
Wyróżniane rodzaje[2]:
Wyróżniany przez część systematyków rodzaj Aulops jest przez innych klasyfikowany w randze podrodzaju w obrębie rodzaju Panorpa.
Wojsiłkowate (Panorpidae) – rodzina drapieżnych owadów z rzędu wojsiłek (Mecoptera) obejmująca około 420 współcześnie żyjących gatunków o zasięgu holarktycznym. Są szeroko rozprzestrzenione w Europie, Azji i Ameryce Północnej. W Europie występuje 16, a w Polsce 6 gatunków – ich rozmieszczenie w kraju jest słabo poznane. Przykładowym przedstawicielem jest wojsiłka pospolita (Panorpa communis).
Typem nomenklatorycznym rodziny jest rodzaj Panorpa.
Długość przednich skrzydeł wynosi 10–20 mm. Ubarwienie od jasnobrązowego do czarnego. Głowa jest zakończona charakterystycznie wydłużonym ryjkiem (rostrum) skierowanym ku dołowi. Występują 3 przyoczka. Czułki są złożone z 32–35 członów. Na skrzydłach często występują ciemne plamy. Końcowe segmenty odwłoka są zagięte ku górze, jak u skorpionów. Ostatni segment odwłoka samców jest zakończony parą mocnych, jednoczłonowych cęgów.
Wojsiłkowate latają słabo, nieporadnie i na krótkich dystansach. Imagines są spotykane od maja do września. Preferują środowiska wilgotne i zacienione.
Wyróżniane rodzaje:
Leptopanorpa Neopanorpa Panorpa SinopanorpaWyróżniany przez część systematyków rodzaj Aulops jest przez innych klasyfikowany w randze podrodzaju w obrębie rodzaju Panorpa.
Os Panorpidae têm de 9 a 25 mm de comprimento. Esses insetos têm quatro asas membranosas e antenas parecidas com fios. Suas faces alongadas terminam com mandíbulas que são usadas para se alimentar de insetos mortos ou debilitados, néctar e frutas podres, sendo, portanto, onívoros na maturidade, enquanto em seu estágio larval há o consumo de insetos mortos encontrados no solo. Esta família possui rico registro fóssil, espécies de Panorpidae são conhecidas a partir do período Jurássico Médio, sendo as espécies mais antigas conhecidas membros do gênero Jurassipanorpa da Formação Jiulongshan da Mongólia Interior, na China.[1][2]
É a família mais diversa da atualidade, em relação ao número de espécies, dentro de Mecoptera. Possui cerca de 293 espécies classificadas em 3 diferentes gêneros.[1][2]
Os Panorpidae têm de 9 a 25 mm de comprimento. Esses insetos têm quatro asas membranosas e antenas parecidas com fios. Suas faces alongadas terminam com mandíbulas que são usadas para se alimentar de insetos mortos ou debilitados, néctar e frutas podres, sendo, portanto, onívoros na maturidade, enquanto em seu estágio larval há o consumo de insetos mortos encontrados no solo. Esta família possui rico registro fóssil, espécies de Panorpidae são conhecidas a partir do período Jurássico Médio, sendo as espécies mais antigas conhecidas membros do gênero Jurassipanorpa da Formação Jiulongshan da Mongólia Interior, na China.
É a família mais diversa da atualidade, em relação ao número de espécies, dentro de Mecoptera. Possui cerca de 293 espécies classificadas em 3 diferentes gêneros.
Leptopanorpa, descrito por Maclachlan em 1875, possui como sinônimo de gênero Himanturella atribuido por Enderlein em 1910. Este gênero conta apenas com 13 espécies, das quais todas são encontradas na ilha de Java, havendo apenas uma ocorrência de Leptopanorpa charpentieri encontrada na Sumatra. Neopanorpa, descrito por Weele em 1909, possui como sinônimo de gênero Campodotecnum atribuído por Enderlein em 1910. Possui 85 espécies, encontradas principalmente em países do continente Asiático, com destaque para a China, Índia, Vietnam, Burma, Tailândia, Taiwan e, com menor diversidade de espécies, Nepal. Panorpa, descrito pela primeira vez por Linnaeus em 1758 e possui uma série de sinônimos (Vanorpha por Radermacher em 1779, Aulopspor Endertein em 1910 e Estenalla por Navás em 1912). É o grupo com maior diversidade de espécies dentre todas as famílias de Mecoptera, contando com cerca de 195 espécies que podem ser encontradas em grande extensão dos continentes Europeu e Asiático, tendo como destaque, principalmente, o Japão, Turquia, China e Coréia, além de algumas espécies encontradas na Alemanha, Itália, Taiwan e Irã. Na continente Americano pode-se encontrar diversas espécies nos Estados Unidos e México.Skorpionsländor eller klosländor (Panorpidae) är en familj av näbbsländor som representeras i Sverige av tre arter, alla av släktet Panorpa som är 9 till 14 millimeter långa.[1] Totalt ingår cirka 360 arter i familjen.
De är bevingade arter som sitter mellan bladen på buskar och småträd. Bytet utgörs av mjuka insekter i vilka klosländorna borrar in sin snabel. Honor har en bakåt tillspetsad bakkropp och hannarnas sista bakkroppsled är uppsvälld och utrustad med en tång. Tången bärs på samma sätt som de föregående lederna uppböjd över ryggen på ett sätt, som liknar skorpionernas uppåtresta, med en gifttagg ändande svansleder.
Vanlig över hela Sverige är Panorpa communis som känns igen på sina av svarta fläckar tvärbandade vingar.
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Näbbsländor, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör Skorpionsländor.
Skorpionsländor eller klosländor (Panorpidae) är en familj av näbbsländor som representeras i Sverige av tre arter, alla av släktet Panorpa som är 9 till 14 millimeter långa. Totalt ingår cirka 360 arter i familjen.
De är bevingade arter som sitter mellan bladen på buskar och småträd. Bytet utgörs av mjuka insekter i vilka klosländorna borrar in sin snabel. Honor har en bakåt tillspetsad bakkropp och hannarnas sista bakkroppsled är uppsvälld och utrustad med en tång. Tången bärs på samma sätt som de föregående lederna uppböjd över ryggen på ett sätt, som liknar skorpionernas uppåtresta, med en gifttagg ändande svansleder.
Vanlig över hela Sverige är Panorpa communis som känns igen på sina av svarta fläckar tvärbandade vingar.
Настоящие скорпионницы[1], или скорпионовые мухи (лат. Panorpidae) — семейство насекомых из отряда скорпионниц, получившие своё название за характерный вид брюшка у самцов. 420 видов[2].
Длина 9—25 мм. Ротовой аппарат грызущего типа находится на клювовидно вытянутой и направленной книзу голове. Обитают в затененных сырых местах. Питаются мертвыми насекомыми, гниющими растительными и животными остатками. Личинки похожи на гусениц бабочек, но имеют 8 пар брюшных ног.
В рацион скорпионниц входит также и сок ягодных кустарников. К примеру, на юге Западной Сибири скорпионницы немало вредят урожаю серебристой смородины, называемой в обиходе чёрным барбарисом, высасывая сок из спелых ягод.
Европа, Азия, Северная Америка (Канада, США, Мексика). В Европе 16 видов.[3]
Несколько видов включены в Красную книгу Ленинградской области (Panorpa cognata, Panorpa germanica, Panorpa hybrida).[4]
Голова
Гениталии самца
Panorpa communis
Panorpa vulgaris
Настоящие скорпионницы, или скорпионовые мухи (лат. Panorpidae) — семейство насекомых из отряда скорпионниц, получившие своё название за характерный вид брюшка у самцов. 420 видов.
本文参照
シリアゲムシ（挙尾虫）は、昆虫綱シリアゲムシ目シリアゲムシ科に属する昆虫。細長い体に細長い触角と付属肢、膜状の翅を持つ華奢な昆虫である。
和名は「尻揚げ虫」で、雄が腹端を背中側に持ち上げていることから名づけられた。英語圏では、この尾がサソリの毒針に似ているとして、スコーピオンフライ (scorpionfly) と呼ぶ。
シリアゲムシという和名をもつ種は存在しないが、日本ではヤマトシリアゲ (Panorpa japonica) が最も普通に見られる。
雑食性で、花粉や他の昆虫の死体などを食べる。クモの網に引っかかった虫を横取りすることもある。 子孫を残す交尾のためオスはメスに餌をプレゼントし、メスが食べている間に交尾する。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
.jpg)
.jpg)
