La nuez vómica, Strychnos nux-vomica ye una especie del xéneru Strychnos de les Loganiacees.
Ye un árbol de tamañu grande, perennifolio d'hasta 15 m d'altor, con cañes y tueru provistos d'una corteza abuxada. Fueyes ovales brillantes. Flores blanques, en visos terminales. Frutu en baga esférica, 3-6 mm de diámetru, de color mariellu anaranxáu con 2-5 granes discoideas y dures, de color gris claru.
Foi conocida n'Europa nel sieglu XVI y vendióse n'Inglaterra en tiempos de John Parkinson (1640) como venenu para animales. La estricnina aisllar en 1817 y la brucina en 1819.
Montes tropicales del Sudeste Asiáticu: Sri Lanka (Ceilán), India, Tailandia, Vietnam, Malasia, Laos, Camboya y norte d'Australia.
Astenia, astenia sexual; dispepsies hipu secretores; hipotensión arterial, arritmia extrasistólica; depresión respiratoria, incontinencia urinaria, enuresis nocherniega; carminativo para rumiantes. Pola so alta tosicidá ye albortiva y infertilizante.
La estricnina ye un estimulante medular, produciendo hiperreflexia y sopelexes. La intoxicación manifestar con hipertensión y bradicardia. Puede producir muerte por afuega, debida a la contraición de los músculos del tórax y diafragma. La dosis mortal ye aprosimao de 1 mg/kg de pesu.
Dada la potencial tosicidá de la droga, yá nun s'usa terapéuticamente; prefierse l'aplicación en dosis homeopátiques,[2] lo que por definición va esaniciar cualquier posibilidá d'intoxicación.[3]
Industrialmente usar pal llogru d'estricnina, sustanza base na ellaboración de venenos pa mures.[4]
Strychnos nux-vomica describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 189. 1753.[5]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La nuez vómica, Strychnos nux-vomica ye una especie del xéneru Strychnos de les Loganiacees.
Qarğabükən, qusdurucu qoz (lat. Strychnos nux-vomica)[1] - loqaniyakimilər fəsiləsinin strychnos cinsinə aid bitki növü.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Qarğabükən, qusdurucu qoz (lat. Strychnos nux-vomica) - loqaniyakimilər fəsiləsinin strychnos cinsinə aid bitki növü.
El matacà (Strychnos nux-vomica[1] del grec strychnos, amarg, aspre; i del llatí nux vomica, nou verinosa; també coneguda com a nou vòmica o nou de Sant Ignasi en català[2]) és un arbre de la família de les loganiàcies present a l'Àsia tropical, especialment en països com l'Índia i Myanmar; però també en menor proporció en d'altres com la Xina, Tailàndia, i també present a la regió nord australiana. Tanmateix, aquesta no es pot trobar al principat. Acostuma a desenvolupar-se preferentment en sòls rics en humus, ben drenats, assoleiats, i amb temperatures majors als 15 °C.[3]
El matacà és un arbre de cicle perenne, i de mida mitjana, que pot arribar a mesurar uns 15 metres. Presenta un tronc esquerdat, curt i gruixut, amb moltes branques en disposició irregular i amb una escorça de color gris cendra. La fusta que produeix és blanca i molt dura amb vetes molt estretes. A més, té un sabor extremadament amarg. Els seus brots són de color verd intens i brillant. La seva ramificació és simpòdica. Pel que fa a les fulles, són simples i presenten forma ovada, amb l'àpex mucronat, la base atenuada i el marge crenat. Se situen de dues en dues en posició oposada, s'insereixen al braquiblast mitjançant un pecíol curt i són llustroses i llises per les dues cares. Mesuren 10 cm de llarg i 7,5 d'ample. Conté de 3 a 5 nervacions pennades que no presenten pilositat.
Les flors són petites, pentàmeres, actinomorfes, tubulars i gamopètales de color blanc verdós, formant grups de 3 a 5 en inflorescències en forma de corimbe. Floreixen en èpoques fredes i desprenen una olor semblant a la del gessamí però molt desagradable. El fruit és una baia de la mida d'una poma gran amb pell llisa però dura que, quan madura, es torna de color ataronjat. La seva polpa és de color blanquinós i de textura viscosa. Conté 5 llavors, en forma de disc, recobertes de pilositats que els hi donen una brillantor molt característica, molt dures, de gust molt amarg i blanques per l'interior. Presenta un periant diferenciat en calze i corol·la. En relació a l'androceu, presenta estams soldats, pràcticament sense filaments inserits a la base de la corol·la i amb les anteres allargades. I referent al gineceu, està format per dos carpels soldats, l'ovari és súper (la planta és hipògina) amb forma arrodonida i presenta molts primordis seminals. L'estil és tan llarg com el tub format per la corol·la i els estigmes capitats.
La part utilitzada del matacà són les llavors, que un cop madures, es netegen, s'assequen i es trituren. La fusta també s'utilitza per a guarir febres intermitents i mossegades de serps verinoses. Es pot presentar en pols (0,06-0,30 g), tintura (1-5 gotes), pastilles i càpsules.
Quant a la composició química, hi trobem els següents components:[3]
Pel que fa a l'activitat farmacològica, el seu component més important és l'estricnina, la qual s'absorbeix ràpidament a partir del tracte gastrointestinal als llocs d'injecció. És metabolitzada en el sistema microsomal hepàtic, apareixent posteriorment en un 20% en orina. La seva velocitat d'eliminació sol ser tan alta que a vegades dosis letals no han presentat signes de toxicitat.
De la mateixa manera, les propietats medicinals de la nux-vomica venen donades bàsicament per l'Estricnina. S'utilitza especialment en l'aparell digestiu, com ara en casos de dispèpsia atònica, inapetència (el seu gust amarg incrementa la gana), restrenyiment (ja que estimula els moviments peristàltics). Tanmateix, també té efectes sobre el sistema nerviós, com ara combatre alguns tipus de paràlisi i hemiplexia. S'utilitza com a tònic del sistema circulatori en casos de fallades cardíaques. També s'utilitza com a antídot en casos d'intoxicació per cloral (tricloroetanal) i cloroform. A més, l'estricnina també és utilitzada en cirurgia per la seva capacitat d'immobilització de la musculatura.
Tradicionalment, s'ha arribat a utilitzar per tractar cucs intestinals, la ràbia, la histèria, el reumatisme, la gota i com a antídot contra la pesta.
Avui en dia, és estrany que s'utilitzi a nivell medicinal a part de l'homeopatia. En aquest cas, s'utilitza per a malalties del viatger i nàusees amb cefalea, problemes digestius, menstruació dolorosa, ressaca, mareigs matutins, insomni degut a sobrecàrrega mental, astènia, còlic per excés d'ingesta i dolors del part. Cal mencionar que les dilucions homeopàtiques estan fetes de tal manera que pràcticament no contenen res de les llavors originals.
Fent referència a la toxicitat, es pot dir que l'estricnina és verinosa per a l'ésser humà. En dosis de 5 mil·ligrams o més (aproximadament la quantitat present en una sola llavor) pot causar ansietat, inquietud, convulsions doloroses, problemes respiratoris, i fins i tot pot causar la mort per sufocació o esgotament. A més, l'estricnina és eliminada de l'organisme molt lentament per la qual cosa, encara que s'administri a dosis molt baixes, té efecte acumulatiu, podent causar danys al fetge. La brucina és molt semblant a l'estricnina, però és lleugerament menys verinosa. No obstant produeix paràlisi dels nervis motors perifèrics. En cas d'intoxicació d'estricnina, cal prendre un vomitiu fort, fer un rentat d'estómac immediatament i cal administrar permanganat de potassi per tal d'inactivar l'alcaloide. Les convulsions es poden controlar mitjançant l'administració de cloroform o grans dosis de cloral.
El matacà s'utilitza com a ingredient actiu en productes controladors de plagues, en la fabricació d'alguns hams, en alguns verins de rates i certs lubricants. L'inici del seu ús data del 1540, sent Walter Raleigh el primer a introduir-la a Anglaterra cap a l'any 1595, i la Condamine el primer a introduir-la a França cap a l'any 1745, però no va ser fins al s.XVIII que es va popularitzar.[3]
Una dada interessant és el seu poder com a afrodisíac. En la dècada dels 60 fou molt popular als Estats Units un producte denominat Afrodex que contenia estricnina. La utilització de sulfat d'estricnina en dosis d'1,5 mg, combinat amb 12 mg de yohimba i 5 mg de metiltestosterona fou avaluada durant un estudi en 100 pacients amb disfunció erèctil. Acabat l'estudi, el 40% dels pacients van evidenciar una franca millora, i un 15% van reflectir algun grau d'intolerància, manifestada per dispepsia, excitabilitat i mareigs.
Tradicionalment, les tribus indígenes utilitzaven una barreja d'herbes que contenia nux-vomica per a fabricar dards paralitzants, que els permetia caçar els animals sense matar-los. També van ser emprades les llavors del fruit com a moneda de canvi entre les tribus. Avui en dia, la nux-vòmica no està prohibida a Espanya, però la seva comercialització està fortament regulada a causa de la seva toxicitat.
ramificació de l'arbre
nou vòmica (fruit del matacà)
nou vòmica (fruit del matacà)
arbre de la nou vòmica
fulles
El matacà (Strychnos nux-vomica del grec strychnos, amarg, aspre; i del llatí nux vomica, nou verinosa; també coneguda com a nou vòmica o nou de Sant Ignasi en català) és un arbre de la família de les loganiàcies present a l'Àsia tropical, especialment en països com l'Índia i Myanmar; però també en menor proporció en d'altres com la Xina, Tailàndia, i també present a la regió nord australiana. Tanmateix, aquesta no es pot trobar al principat. Acostuma a desenvolupar-se preferentment en sòls rics en humus, ben drenats, assoleiats, i amb temperatures majors als 15 °C.
Kulčiba dávivá (Strychnos nux-vomica) je strom, případně keř z tropické Asie, pěstuje se též v Africe. Listy jsou křižmostojné, bílé květy vyrůstají ve vidlanech. Plody jsou velké kulovité bobule s tuhým, šedě žlutým oplodím. V rosolovité dužnině jsou 2 až 4 okrouhlá zploštělá semena (Semen nucis vomitae, Semen strychni), která slouží jako surovina pro izolaci alkaloidů a výrobu léčiv. Semena obsahují indolové alkaloidy (2 až 3 %), zejména strychnin (1 %) a brucin (1,5 %). Kromě alkaloidů se v semeni vyskytují též hořčiny (loganin) a olej. Alkaloidy se nacházejí i v kůře a v listech rostliny.
Droga ve formě extraktu nebo přímo izolovaný strychnin se používají pro zvýšení chuti k jídlu a k posílení svalstva. Strychnin dráždí centrální nervovou soustavu, zejména nervy páteřní míchy, zvyšuje napětí svalstva, čehož lze využít při léčení svalové ochablosti (např. při poruchách trávicího ústrojí). Povzbuzuje dýchání a krevní oběh, lze jej též použít jako protijed při otravách hypnotiky. Brucin se někdy používá jako standard hořkosti.
Tento článek potřebuje úpravy. Můžete Wikipedii pomoci tím, že ho vylepšíte. Jak by měly články vypadat, popisují stránky Vzhled a styl, Encyklopedický styl a Odkazy. Kulčiba dávivá (Strychnos nux-vomica) je strom, případně keř z tropické Asie, pěstuje se též v Africe. Listy jsou křižmostojné, bílé květy vyrůstají ve vidlanech. Plody jsou velké kulovité bobule s tuhým, šedě žlutým oplodím. V rosolovité dužnině jsou 2 až 4 okrouhlá zploštělá semena (Semen nucis vomitae, Semen strychni), která slouží jako surovina pro izolaci alkaloidů a výrobu léčiv. Semena obsahují indolové alkaloidy (2 až 3 %), zejména strychnin (1 %) a brucin (1,5 %). Kromě alkaloidů se v semeni vyskytují též hořčiny (loganin) a olej. Alkaloidy se nacházejí i v kůře a v listech rostliny.
Droga ve formě extraktu nebo přímo izolovaný strychnin se používají pro zvýšení chuti k jídlu a k posílení svalstva. Strychnin dráždí centrální nervovou soustavu, zejména nervy páteřní míchy, zvyšuje napětí svalstva, čehož lze využít při léčení svalové ochablosti (např. při poruchách trávicího ústrojí). Povzbuzuje dýchání a krevní oběh, lze jej též použít jako protijed při otravách hypnotiky. Brucin se někdy používá jako standard hořkosti.
For alternative betydninger, se Rævekage. (Se også artikler, som begynder med Rævekage)
Rævekage eller bræknødplante (Strychnos nux-vomica) der stammer fra Sydasien er en giftig plante, hvis nødder bliver benyttet i nervemedicin. Nødderne er runde, hårde, skiveformede frø og hornagtig. Nødderne smager meget bittert og indeholder bl.a. stryknin der er en stærk gift. Plantens frø kan anvendes til medicin, men benyttes hovedsageligt til fremstilling af stryknin.
Die Gewöhnliche Brechnuss (Strychnos nux-vomica L., auch Strychnos colubrina Wight, Strychnos lucida R.Br., Strychnos spireana Dop, Strychnos vomica St.-Lag.), auch kurz Brechnuss oder Krähenaugenbaum, Strychninbaum oder Brechnussbaum genannt, ist eine Baumart aus der Familie der Brechnussgewächse (Loganiaceae), die in Südostasien beheimatet ist.
Die Gewöhnliche Brechnuss wächst als ein immergrüner Laubbaum, der gewöhnlich Wuchshöhen von 25 m erreicht. Er besitzt eine schwarzgraue bis gelblichgraue, im Alter feinwarzige Rinde. Die bräunlichen Zweige sind wiederholt gabelteilig und tragen ledrige und gestielte, gegenständige, obseits glattglänzende, dunkelgrüne, unterseits fahlgrüne Blätter. Die Blätter sind etwa 5–18 × 4–12,5 cm groß, elliptisch bis eiförmig oder verkehrt-eiförmig, die Blattränder sind ganz, die Spitze ist abgerundet oder spitz bis zugespitzt. Die Spreite ist unterseits feinhaarig, die Nervatur ist drei- bis fünfzählig und weißlich bis hellgrün. Es sind keine Nebenblätter vorhanden.
Die Blütenstände sind Thyrsen. Die grünlich-weißen bis weißen, zwittrigen Blüten sind etwa 1,3 cm lang, fünfzählig und stieltellerförmig, mit ausgebreiteten Kronzipfeln. Der feinhaarige, kurze, grüne Kelch hat fünf eiförmige, spitzige Lappen. Der Fruchtknoten ist oberständig mit einem langen vorstehenden Griffel mit zweilappiger Narbe. Die knapp vorstehenden Staubblätter sind in der Kronröhre mit kurzen Filamenten befestigt. Als Frucht trägt der Brechnussbaum anfangs grüne, bei Reife orangerote, 3–6 cm große, glatte, rundliche Beeren mit einer dünnen, leicht zerbrechlichen, harten, trockenen Schale, deren weißliches, bitter schmeckendes, aber essbares und gallertartiges, klebriges Fruchtfleisch meist (1)2 bis 4(6) knopfähnliche, fast flache, kurz seidenhaarigen Samen enthält.
Der Brechnusssamen (Semen Strychni, auch Nux vomica, Nux Metella, Semen Nucis vomica, Semen Strichni) wird auch Krähenauge oder Brechnuss genannt. Die sehr giftigen Samen sind etwa 1,5–3 cm groß und 4–6 mm dick, sie wiegen etwa 1,2–2,4 g.[1][2] Die graugrünlich-bräunliche Schale des Samens ist äußerst hart und steht unter starker Spannung. Bei Witterungswechsel, speziell wenn es feucht wird, platzen die Brechnusssamen explosionsartig an den Längsseiten auf und keimen dann aus. Die Krähenaugen sind geruchlos, weisen aber einen sehr bitteren und scharfen, Übelkeit erregenden Geschmack auf.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24 oder 44.[3]
Die Gewöhnliche Brechnuss bevorzugt tonige sowie tonig-sandige Böden und steigt im Hügelland bis in Höhen von 1200 m. Verbreitet ist der Baum von Indien bis Nordaustralien. Ferner ist der Baum auch auf den Philippinen, Java, Sri Lanka, Malaysia, Pakistan, China, Burma, Thailand, Laos, Kambodscha, Südvietnam, sowie im tropischen Westafrika entlang von Wasserläufen und am Rande von trockenen Wäldern zu sehen. Besonders in Nordaustralien, Sri Lanka sowie im tropischen Indien ist die Gewöhnliche Brechnuss weit verbreitet.
Die Bezeichnung des Brechnusssamen als Krähenauge (mittelhochdeutsch auch kraejenäuglīn/kraejenöugelin „Krähenäuglein“)[4] ist auf das augenartige Aussehen zurückzuführen. Eine irreführende Benennung ist aber der Name Brechnuss (lateinisch nux vomica, auch castaneola indica[5]). Mit der Überführung aus dem Lateinischen wurde für den Namen Nux vomica (nux = Nuss; vomere bedeutet brechen) die Brechnuss eingeführt. Der Brechnusssamen verursacht aber nur selten Erbrechen und die Beerenfrucht ist auch keine Nussfrucht.
Rinde, Holz, Wurzeln, Blätter und Samen enthalten unter anderem das hochgiftige Alkaloid Strychnin. Der getrocknete Samen ist die wesentliche Arzneidroge, die aus dem Brechnussbaum gewonnen wird. Die Brechnusssamen enthalten unter anderen die an Chlorogensäure gebundenen Nervengifte Strychnin und Brucin sowie Colubrin und das weniger bedeutende Vomicin. Die giftigen Inhaltsstoffe des Brechnusssamenextrakts bewirken eine Lähmung des Zentralnervensystems. In winzigen Spuren kann sich eine psychotrope Wirkung einstellen wie z. B. verschärfte Wahrnehmung von Sinneseindrücken. Bereits ca. 0,2 g des Brechnusssamenextraktes können zu Zwerchfellkrämpfen, Muskelzuckungen sowie Tod durch Atemlähmung führen. Die Vergiftungen sind aber abhängig von der Qualität der Droge (beispielsweise weisen die Brechnusssamen von Sri Lanka mit fünf Prozent den höchsten Alkaloidgehalt auf) sowie vom Füllstand des Magens.
Der Nashornvogel ernährt sich unter anderem von den äußerst giftigen Brechnusssamen. Auch für Schnecken ist das Krähenauge ungiftig. Des Weiteren wurde beobachtet, dass auch andere Vögel (z. B. Hühner) eine hohe Widerstandskraft gegen die Giftwirkung des Samens besitzen.
Die Samen werden seit über 1000 Jahren als Arzneimittel verwendet. Schon im 11. Jahrhundert wurde es in der arabischen Medizin erwähnt. Die Brechnuss gelangte im 15. Jahrhundert aus Südostasien nach Europa. Die Samen wurden im Mittelalter gegen die Pest eingesetzt. Im 17. Jahrhundert findet das Krähenauge Verwendung beim Betäuben von Fischen und beim Vergiften von Tieren (Füchsen, wilden Katzen, Hunden, Krähen, Raben, Ratten und Mäusen). Indische oder chinesische Kräuterkundige verabreichten die Wirkstoffe bei Appetitlosigkeit, Muskelschwäche oder -lähmungen, zur Schmerzlinderung, gegen Fieber, zur Förderung der Blutzirkulation, gegen Menstruationsprobleme sowie gegen Cholera und Tollwut.
Früher wurde die Arzneidroge bei Schwächezuständen verordnet, sowie bei Herz-Kreislauf-Beschwerden und als appetitanregendes Mittel. Aufgrund der geringen therapeutischen Breite und der Nebenwirkungen (Anhäufung von Strychnin im Körper), besonders bei Lebergeschädigten, sind solche Arzneimittel fast vollkommen verschwunden. Die Brechnusssamen sind aber noch heute der Ausgangsstoff zur Gewinnung von Strychnin.
Auch die Rinde, das Holz und die Blätter werden als Arznei genutzt.
Das Homöopathikum Nux vomica (Kurzform: Nux v) war eines der ersten Mittel, die von Samuel Hahnemann im ersten Band seiner Reinen Arzneimittellehre 1805 veröffentlicht wurden. Die sogenannte Urtinktur wird aus den reifen, getrockneten und feingepulverten Brechnusssamen, die mindestens fünf Tage in Alkohol angesetzt werden, gewonnen. Bis zur Verabreichung in der typischen D6-„Potenzierung“ wird es allerdings so lange verdünnt, dass schließlich die Menge der Verunreinigungen im Lösungsmittel die Menge der noch vorhandenen Urtinktur übersteigt und eine pharmakologische Wirkung ausgeschlossen werden kann.
Aus Sicht der Homöopathie ist Nux vomica eines der zuverlässigsten und gut geprüften Polychreste. Charakteristische Anwendungsgebiete von Nux vomica, auch bekannt unter Strychnos nux vomica, sind die Aufhebung von Schäden (z. B. Einnahme unpassender homöopathischer Mittel, Missbrauch von Genussmitteln (z. B. Alkohol, Tabak, Kaffee, Überessen)), Nebenwirkungen von nicht-homöopathischen Medikamenten (z. B. Antibiotika, Narkotika, Kortison, Chemotherapeutika etc.) bei Menschen, die eine sehr geringe Toleranzgrenze (sehr schnell zornig, schnell unzufrieden, schnell überreizt, schnell ungeduldig, leicht gekränkt, leicht überempfindlich auf geringste Geräusche, Gerüche oder Schmerzen) aufweisen.
Die Samen können auch zum Färben verwendet werden.
Die Gewöhnliche Brechnuss (Strychnos nux-vomica L., auch Strychnos colubrina Wight, Strychnos lucida R.Br., Strychnos spireana Dop, Strychnos vomica St.-Lag.), auch kurz Brechnuss oder Krähenaugenbaum, Strychninbaum oder Brechnussbaum genannt, ist eine Baumart aus der Familie der Brechnussgewächse (Loganiaceae), die in Südostasien beheimatet ist.
Ciencala klasifikuro di speci Rango: Gentianales Familio: Loganiaceae Genero: Strychnos Speco: Strychnos nux-vomica Vomiknuco esas strychnos nux vomica venenoza bero ek arboreto de India e sudwestal Azia.
Vomiknuco esas strychnos nux vomica venenoza bero ek arboreto de India e sudwestal Azia.
कुचिला (वानस्पतिक नाम :Strychnos nux vomica) एक पादप है। इसे 'कुचला', जहर, कजरा आदि भी कहते हैं। यह एक पर्णपाती वृक्ष है तथा भारत एवं दक्षिण-पूर्व एशिया का देशज है। इसकी पत्तियाँ ५ से १० सेमी आकार की होतीं हैं।
कुचिला (वानस्पतिक नाम :Strychnos nux vomica) एक पादप है। इसे 'कुचला', जहर, कजरा आदि भी कहते हैं। यह एक पर्णपाती वृक्ष है तथा भारत एवं दक्षिण-पूर्व एशिया का देशज है। इसकी पत्तियाँ ५ से १० सेमी आकार की होतीं हैं।
ਕੁਚਲਾ ਦਾ ਦਰੱਖ਼ਤ ਜੋ 40 ਤੋਂ 60 ਫੁੱਟ ਉੱਚਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪਹਾੜੀ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ 'ਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਪੱਤੇ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਤਿੰਨ ਤੋਂ ਪੰਜ ਇੰਚ, ਚੌੜਾਈ ਡੇਢ ਤੋਂ ਦੋ ਇੰਚ ਤੱਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਚਿੱਟੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਹਲਦੀ ਵਰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਫਲ ਛਿੱਲੜ ਵਾਲਾ ਡੇਢ ਇੰਚ ਵਿਆਸ ਵਾਲਾ ਗੋਲਾਕਾਰ ਨਾਰੰਗੀ ਰੰਗ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਫਲ ਵਿੱਚ ਪੰਜ ਬੀਜ ਅਤੇ ਗੁੱਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਬੀਜ ਗੋਲ, ਚਪਟੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਬੀਜ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜ਼ਹਿਰੀਲੀ ਜੀਭੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।[1]
ਕੁਚਲਾ ਗੁਣਾਂ ਵਿੱਚ ਤੇਜ, ਰੱਖਿਅਕ, ਇਸ ਦਾ ਰਸ ਕੌੜਾ, ਗਰਮ ਤਸੀਰ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਕਫ਼, ਬੁਖਾਰ, ਬਿਸਤਰੇ ਤੇ ਪਿਸ਼ਾਬ ਕਰਨਾ, ਕੋਹੜ, ਪੱਥਰੀ, ਬਵਾਸੀਰ, ਕੁੱਤੇ ਦੀ ਜ਼ਹਿਰ ਆਦਿ ਲਈ ਲਾਭਕਾਰੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਕਾਲੇਪਨ, ਸ਼ਾਹੀਆਂ, ਖਾਜ ਅਤੇ ਖੁਜਲੀ ਲਈ ਲੇਪ ਕਰ ਕੇ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਕੁਚਲੇ 'ਚ 3 ਤੋਂ 5 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਐਲਕੋਲਾਇਟ੍ਰੇਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ 'ਚ ਪ੍ਰੋਟੀਨ ਦੀ ਮਾਤਰਾ 11 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ, ਸਟਾਰਚ ਦੀ ਮਾਤਰਾ 6 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ, ਭਸਮ ਦੀ ਮਾਤਰਾ 2 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਵਧੇਰੇ ਵਰਤੋਂ ਨਾਲ ਘਬਰਾਹਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਬੀਜ
ਬੀਜ
କୋଚିଲା ବା କୋଚିଲା କେନ୍ଦୁ ଜାତୀୟ ଅରଣ୍ୟ ତରୁ । ପାହଡ଼ିଆ ସ୍ଥାନରେ ଏହି ବୃକ୍ଷ ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣରେ ଜନ୍ମେ । ଏଥିରେ ବସନ୍ତ ଋତୁରେ ଫୁଲ ଫୁଟେ । ଫଳ ପାଚିଲେ ଲେମ୍ବୁ ପରି ହଳଦିଆ ଓ ଗୋଲ ଦିଶେ । ପାଚିଲା ଫଳକୁ ମାଙ୍କଡ଼ ଓ କେତେକ ଚଢ଼େଇ ଖଆନ୍ତି । ଏଥିରେ ଏକାଧିକ ଗୋଲ ଓ ଚେପଟା ମଞ୍ଜି ଥାଏ । ଫଳ ଓ ପତ୍ର ଭାରି ପିତା । ଗାଈ ଏହାର ପତ୍ର ଖାଇଲେ ପିତା ଖିର ଦିଏ । କୋଚିଲା କାଠ ଖୁବ ଟାଣୁଆ ଓ ଚେମଡ଼ା ହୋଇଥିବାରୁ ଏଥିରେ ସହଜରେ ପୋକ ଲାଗେନାହିଁ । ଏଣୁ ଖୁଣ୍ଟ ପାଇଁ ଏହି କାଠ ଉପଯୁକ୍ତ ।[୧]
ଏହା ବିଭିନ୍ନ ଔଷଧ ତିଆରିରେ ଲାଗେ । କୋଚିଲା ଗଛର ପବନ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟପକ୍ଷେ ଲାଭକାରୀ । ବୈଦ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ମତରେ ଏହାର ଫଳ ବଳ ବର୍ଦ୍ଧକ, ବେଦନା ନାଶକ ଏବଂ ମୂତ୍ରପ୍ରବର୍ତ୍ତକ । ଅପସ୍ମାର ଓ ଏକାଙ୍ଗ ବାତ ବିରୋଧରେ ଏହା କାମକରେ । କଫ ଓ ପିତ୍ତ ନାଶକାରୀ ଗୁଣ ଏଥିରେ ଅଛି ।[୧]
ଏହାର ମଞ୍ଜିରେ ଗୁଡ଼ ମିଶେଇଲ ପ୍ରାଣହାରକ ବିଷ ଉତ୍ପନ ହୁଏ । ଏହି ବିଷକୁ କୋଚିଲା ଗୁଡ଼ କୁହନ୍ତି ।
କୋଚିଲା ଫଳ ଖାଉଥିବା ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ପକ୍ଷୀକୁ କୋଚିଲାଖାଇ କୁହନ୍ତି ।
ଝାଇଁକି ଝୁମ୍ପା, ବେଲ ଖୋଳପା ବେଲ ଗଛମୂଳେ ଦାଣ୍ଡି
କୋଚିଲା ଚାଉଳ କାଣ୍ଡି
କୋଚିଲା ଚାଉଳ ପିତା
ପଧାନ ମୁଣ଼୍ଡରେ ଚିତା
ପଧାନ ଯାଇଚି ଧାନ ବିଲକୁ
ଧରିଆଣିଦବ ଶଙ୍ଖଚିଲକୁ
ଶଙ୍ଖଚିଲକଲା ବସା
ପାଇକାଣୀଙ୍କର ଏଡ଼େ ଭରସା
ସମ୍ବଲପୁରିଆ ଖୋସା
நாக்ஸ் வாமிகா, விஷம் கொட்டை, சிமேன் ஸ்ட்ரைகோனஸ் மற்றும் குவாக்கர் பொத்தான்கள் என்றும் அழைக்கப்படும் ஸ்ட்ரைகோனஸ் மரம் (Strychnos nux-vomica L.), இந்தியா,மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியாவிற்கும் தாயகமாக கொண்ட ஒரு இலையுதிர் மரமாகும். இது திறந்தவெளி வாழ்விடங்களில் வளரும் லொகானியேசியே குடும்பத்தை சார்ந்த ஒரு நடுத்தர மரம் ஆகும். அதன் இலைகள் முட்டை மற்றும் 2-3.5 அங்குலங்கள் (51-89 மிமீ) அளவுள்ளன.
இது மரத்தின் வட்டத்திற்குள் விதைகளிலிருந்து பெறப்பட்ட மிகையான நச்சு, தீவிர கசப்பான அல்கலாய்டுஸ் ஸ்டிரைச்னைன் மற்றும் புரோசின் ஆகியவற்றை பெறுவதற்கு முக்கிய ஆதாரமாக உள்ளது, பச்சை நிற ஆரஞ்சு பழம். விதைகளில் சுமார் 1.5% ஸ்ட்ரைக்னின்கள் உள்ளன, மற்றும் உலர்ந்த பூக்கள் 1.0% கொண்டிருக்கும். இருப்பினும், மரத்தின் பட்டை கூட புளுசினையும் பிற விஷத்தன்மை உடைய கூட்டுப்பொருள்களை கொண்டுள்ளது.
மாற்று மருத்துவத்தில் பல நிலைமைகளுக்கு சிகிச்சையாக ஸ்ட்ரைநினோஸ் பயன்படுத்தப்படுகிறது, ஆனால் மருத்துவ சான்றுகளால் இந்த கூற்றுகள் நிறுபிக்கப்படவில்லை.
பல நாடுகளில் ஸ்ட்ரைநினின் பயன்பாடு மிகவும் ஒழுங்குபடுத்தப்பட்டுள்ளது, மேலும் காட்டு விலங்குகள், நரிகள், மற்றும் கொறித்துண்ணிகள் உட்பட பல வகையான பாலூட்டிகளைக் கொல்ல உணவாக பெரும்பாலும் பயன்படுத்தப்படுகிறது.தற்செயலாக தோலின்மீது பட்டாலோ அல்லது சுவாசித்தாலோ நச்சாக மாறிவிடும்.[2]
Strychnos nux-vomica ஒரு சிறிய தடித்த தண்டு ஒரு நடுத்தர அளவு மரம் ஆகும். அடர்த்தியானது, கடினமான வெள்ளை மற்றும் சொரசொரப்பானது ஆகும். கிளைகள் மேல் ஒழுங்கற்ற மற்றும் ஒரு மென்மையான சாம்பல் பட்டை மூடப்பட்டிருக்கும். இளம் தளிர்கள் ஒரு பளபளப்பான மேலுறை கொண்ட பச்சை நிறம் ஆகும். இந்த இலை எதிரிலை அடுக்கம் அமைவுகொண்டது, குறுகிய இலைக்காம்பு, நீள்முட்டை வடிவமானது, ஒரு பளபளப்பான படலம் மற்றும் இருபுறமும் மென்மையானவை. இலைகள் 4 அங்குல (10 செமீ) நீளமும், 3 அங்குல (7.6 செமீ) அகலமும் கொண்டவை. மலர்கள் ஒரு புனல் வடிவத்துடன் ஒரு வெளிர் பச்சை நிறம் கொண்டவை. அவைகள் குளிர் பருவத்தில் பூக்கின்றன மற்றும் வெறுக்கதக்க வாசனை கொண்டது. பழம் ஒரு மென்மையான மற்றும் கடினமான ஓடு கொண்ட ஒரு பெரிய ஆப்பிள் அளவு வடிவம் கொண்டது. பழத்தின் சதை பழுக்கும் போது செந்நிறம், மென்மையான மற்றும் வெண்மையானது, மெல்லிய பொருளைக் கொண்டிருக்கும் ஐந்து விதைகள் கொண்ட ஜெல்லி போன்ற கூழ்ம பொருளால் ஆன்து.
விதைகள் பக்கவாட்டின் மையத்தில் இருந்து வெளிவரும் முடிகள் முழுவதும் மூடப்பட்டிருக்கும் ஒரு தட்டையான வட்டு வடிவத்தில் உள்ளன. இந்த விதைகள் மிகக் கடினமாக இருக்கின்றன, ஒரு கருமையான சாம்பல் கொம்பு கருவுணவு கொண்டிருக்கும் சிறிய கருவானது எந்த வாசனையுமின்றியும், மிகவும் கசப்பான சுவை உடையதாகவும் இருக்கும்.
புற்றுநோய் மற்றும் இதய நோய் உள்ளிட்ட பரந்தளவிலான பல நோய்களுக்கு சிகிச்சையாக இருப்பது ஸ்ட்ரைகோனஸ் மூலிகை மருத்துவத்தில் ஊக்குவிக்கப்படுகிறது. எவ்வாறாயினும், எந்தவொரு நிபந்தனையுமின்றி இது பயனுள்ளதாக இருக்கும் என்பதற்கு ஆதாரங்கள் இல்லை. விதைகள் ஸ்டைக்நினைன் விஷத்தை கொண்டிருக்கின்றன என்பதால், வழக்கமான மருந்துகள் அதை ஒரு மருத்துவமாக பரிந்துரைக்கவில்லை. இது அங்கீகரிக்கப்படாத மூலிகைகளின் கமிட்டி மின் பட்டியலில் உள்ளது, ஏனென்றால் அது பயன்பாட்டிற்காக பரிந்துரைக்கப்படவில்லை, பாதுகாப்பாகவும் பயனுள்ளதாகவும் இருப்பதாக நிரூபிக்கப்படவில்லை.
ஆயுர்வேதத்தில் (இந்திய மருத்துவ முறை), ஹுடார் ஸ்ட்ரைக்னோஸ் நுக்ஸ்-வோமிகா கொண்டிருக்கும் கலவையாகும். விதைகள் முதன் முதலில் ஐந்து நாட்களுக்கு நீரில் மூழ்கி, இரண்டு நாட்களுக்கு பாலில் கொதிக்க வைக்கப்படுகின்றன. இந்தியாவில், பாரம்பரிய மருத்துவ பக்குவப்படாத மற்றும் பதப்படுத்தப்பட்ட ஸ்ட்ரைக்னோஸ் விதைகளின் தரம் / நச்சுத்தன்மையை நிருபிக்க முடியும். நச்சு ஆல்கலாய்டுகளை நிறுவப்பட்ட HPLC முறைகள் மற்றும் / அல்லது HPLC-UV முறைகள்.[3]
நாக்ஸ் வாமிகா, விஷம் கொட்டை, சிமேன் ஸ்ட்ரைகோனஸ் மற்றும் குவாக்கர் பொத்தான்கள் என்றும் அழைக்கப்படும் ஸ்ட்ரைகோனஸ் மரம் (Strychnos nux-vomica L.), இந்தியா,மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியாவிற்கும் தாயகமாக கொண்ட ஒரு இலையுதிர் மரமாகும். இது திறந்தவெளி வாழ்விடங்களில் வளரும் லொகானியேசியே குடும்பத்தை சார்ந்த ஒரு நடுத்தர மரம் ஆகும். அதன் இலைகள் முட்டை மற்றும் 2-3.5 அங்குலங்கள் (51-89 மிமீ) அளவுள்ளன.
இது மரத்தின் வட்டத்திற்குள் விதைகளிலிருந்து பெறப்பட்ட மிகையான நச்சு, தீவிர கசப்பான அல்கலாய்டுஸ் ஸ்டிரைச்னைன் மற்றும் புரோசின் ஆகியவற்றை பெறுவதற்கு முக்கிய ஆதாரமாக உள்ளது, பச்சை நிற ஆரஞ்சு பழம். விதைகளில் சுமார் 1.5% ஸ்ட்ரைக்னின்கள் உள்ளன, மற்றும் உலர்ந்த பூக்கள் 1.0% கொண்டிருக்கும். இருப்பினும், மரத்தின் பட்டை கூட புளுசினையும் பிற விஷத்தன்மை உடைய கூட்டுப்பொருள்களை கொண்டுள்ளது.
மாற்று மருத்துவத்தில் பல நிலைமைகளுக்கு சிகிச்சையாக ஸ்ட்ரைநினோஸ் பயன்படுத்தப்படுகிறது, ஆனால் மருத்துவ சான்றுகளால் இந்த கூற்றுகள் நிறுபிக்கப்படவில்லை.
பல நாடுகளில் ஸ்ட்ரைநினின் பயன்பாடு மிகவும் ஒழுங்குபடுத்தப்பட்டுள்ளது, மேலும் காட்டு விலங்குகள், நரிகள், மற்றும் கொறித்துண்ணிகள் உட்பட பல வகையான பாலூட்டிகளைக் கொல்ல உணவாக பெரும்பாலும் பயன்படுத்தப்படுகிறது.தற்செயலாக தோலின்மீது பட்டாலோ அல்லது சுவாசித்தாலோ நச்சாக மாறிவிடும்.
ಕಾಸರಕ ದಕ್ಷಿಣ ಎಷಿಯಾದ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವ ಪರ್ಣಪಾತಿಮರ.ಇದರ ಬೀಜ ವಾಣಿಜ್ಯಿಕವಾಗಿ ಬೆಲೆಬಾಳುತ್ತದೆ.
ಇದು ಲೊಗನಿಯಸಿಯೆಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದು,ಸ್ಟ್ರಿಕ್ನೋಸ್ಸಸ್ಯಕುಲದಲ್ಲಿ ಸ್ಟ್ರಿಕ್ನೋಸ್ ನಕ್ಸ್-ವೊಮಿಕ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನಂಜಿನಕೊರಡು,ಕಾತರಿಕೆ,ವಿಷಮುಷ್ಠಿ ಎಂದೂ,ತುಳುವಿನಲ್ಲಿ 'ಕಾಯೆರ್ 'ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.
ಮಧ್ಯಮ ಪ್ರಮಾಣದ ಮರ.ನುಣುಪಾದ ಎಲೆಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು ನೋಡಲು ಸುಂದರವಾಗಿದೆ.ಕೇಸರಿ ಬಣ್ಣದ ಹಣ್ಣು ಇದ್ದು ಒಳಗೆ ಗುಂಡಿಗಳಂತಿರುವ ಬೀಜವಿರುತ್ತದೆ.ಬೀಜಗಳು ವಿಷಕಾರಿ.ಹಣ್ಣಿನಲ್ಲಿಯೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಪ್ರಮಾಣದ ವಿಷವಸ್ತು ಇದೆ.ದಾರುವು ಗಡುಸಾಗಿದ್ದು ಕಳಪೆ ಗುಣಮಟ್ಟದ್ದಾಗಿದೆ.
ಇದರ ಬೀಜದಿಂದ 'ಸ್ಟ್ರಿಕ್ನಿನ್'(Strychnine)ಮತ್ತು 'ಬ್ರೂಸಿನ್'(Brucine)ಎಂಬ ಸಸ್ಯಕ್ಷಾರ(alkaloids)ನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ.ಇದರ ಕೊರಡನ್ನು ಹಳ್ಳಿಮದ್ದಿನಲ್ಲಿ ನಂಜುನಿವಾರಕವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.[೧]
ಕಾಸರಕ ದಕ್ಷಿಣ ಎಷಿಯಾದ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವ ಪರ್ಣಪಾತಿಮರ.ಇದರ ಬೀಜ ವಾಣಿಜ್ಯಿಕವಾಗಿ ಬೆಲೆಬಾಳುತ್ತದೆ.
Strychnos nux-vomica, the strychnine tree,[2] also known as nux vomica, poison fruit, semen strychnos, and quaker buttons, is a deciduous tree native to India and to southeast Asia. It is a medium-sized tree in the family Loganiaceae that grows in open habitats. Its leaves are ovate and 5–9 centimetres (2–3.5 in) in size.[3] It is known for being the natural source of the extremely poisonous compound strychnine.
Strychnos nux-vomica is a medium-sized tree with a potential height of 20 metres (66 feet).[4] Its trunk is short and thick. The wood is dense, hard, white, and close-grained. The branches are irregular and are covered with a smooth ashen bark. The young shoots are a deep green colour with a shiny coat. The leaves have an opposite decussate arrangement (each opposing pair of leaves at right angles to the next pair along the stem), are short stalked and oval shaped, have a shiny coat, and are smooth on both sides. The leaves are about 10 centimetres (4 inches) long and 7.6 cm (3 in) wide. The flowers are small with a pale green colour and a funnel shape. They bloom in the cold season and have a foul smell. The fruit are about the size of a large apple with a smooth and hard shell that when ripened is a mild shade of orange in colour. The flesh of the fruit is soft and white with a jelly-like pulp containing five seeds covered with a soft, woolly substance.
The seeds have the shape of a flattened disk completely covered with hairs radiating from the center of the sides. This gives the seeds a very characteristic sheen. The seeds are very hard, with a dark gray horny endosperm where the small embryo is housed that gives off no odor but possesses a very bitter taste.
The toxic fruit is eaten by monkeys and birds, such as the gray langur.[5] It is also commonly eaten by hornbill species.
It is a major source of the highly poisonous, intensely bitter alkaloids strychnine and brucine derived from the seeds inside the tree's round, green to orange fruit.[6] The seeds contain approximately 1.5% strychnine, and the dried blossoms contain 1.0%.[3] However, the tree's bark also contains brucine and other poisonous compounds.
The strychnine-containing seeds have been used in arrow poison.[5] The use of strychnine is highly regulated in many countries, and it is mostly used in baits to kill feral mammals. Most accidental poisoning is caused by breathing in the powder or by absorption through the skin.[7]
Strychnos is promoted within alternative medicine as a treatment for many conditions, but the claims are not supported by medical evidence.[8]
Strychnos is promoted within herbal medicine as being a treatment for a wide range of maladies, including cancer and heart disease.[8] There is, however, no evidence it is useful for treating any condition.[8] Indeed, these seeds contain strychnine. The plant appears on the Commission E list of unapproved herbs because it has not been proven to be safe or effective and thus is not recommended for use. Use of strychnine seeds for such purposes may prove fatal as strychnine is a highly toxic compound and has no safe limit for consumption.
In Ayurveda (the Indian system of Classical medicine), hudar is a mixture containing Strychnos nux-vomica. The seeds are first immersed in water for five days and then in milk for two days followed by their boiling in milk.[9]
The level of toxic alkaloids in the unprocessed Strychnos seeds used in traditional medicines can be determined using established HPLC methods and HPLC-UV methods.[10]
Strychnos nux-vomica, the strychnine tree, also known as nux vomica, poison fruit, semen strychnos, and quaker buttons, is a deciduous tree native to India and to southeast Asia. It is a medium-sized tree in the family Loganiaceae that grows in open habitats. Its leaves are ovate and 5–9 centimetres (2–3.5 in) in size. It is known for being the natural source of the extremely poisonous compound strychnine.
La nuez vómica, Strychnos nux-vomica es una especie del género Strychnos de las Loganiáceas.
Es un árbol de tamaño grande, perennifolio de hasta 15 m de altura, con ramas y tronco provistos de una corteza grisácea. Hojas ovales brillantes. Flores blancas, en cimas terminales. Fruto en baya esférica, 3-6 mm de diámetro, de color amarillo anaranjado con 2-5 semillas discoideas y duras, de color gris claro.
Fue conocida en Europa en el siglo XVI y se vendió en Inglaterra en tiempos de John Parkinson (1640) como veneno para animales. La estricnina se aisló en 1817 y la brucina en 1819.
Bosques tropicales del Sudeste Asiático: Sri Lanka (Ceilán), India, Tailandia, Vietnam, Malasia, Laos, Camboya y norte de Australia.
Droga: presente en las semillas.
Astenia, astenia sexual; dispepsias hipo secretoras; hipotensión arterial, arritmia extrasistólica; depresión respiratoria, incontinencia urinaria, enuresis nocturna; carminativo para rumiantes. Por su alta toxicidad es abortiva e infertilizante.
La estricnina es un estimulante medular, produciendo hiperreflexia y convulsiones. La intoxicación se manifiesta con hipertensión y bradicardia. Puede producir muerte por asfixia, debida a la contracción de los músculos del tórax y diafragma. La dosis mortal es aproximadamente de 1 mg/kg de peso.
Dada la potencial toxicidad de la droga, ya no se usa terapéuticamente;
Industrialmente se usa para la obtención de estricnina, sustancia base en la elaboración de venenos para ratones.[2]
Strychnos nux-vomica fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 189. 1753.[3]
La nuez vómica, Strychnos nux-vomica es una especie del género Strychnos de las Loganiáceas.
Harilik strühniinipuu (Strychnos nux-vomica) on Kagu-Aasiast pärit igihaljas puu, mis kuulub logaanialiste sugukonda. Kasvab tavaliselt u 25 m kõrguseks.
Strühniinipuust saadakse väga mürgiseid alkaloide strühniini ja brutsiini.
Strühniinipuu vili on u 2 cm läbimõõduga pähkel. Kuivatatud seemned sisaldavad umbes 1,5% strühniini ja kuivatatud õied 1%. Puu koor sisaldab brutsiini.
Strykniinipuu (Strychnos nux-vomica) on strykniinipähkinäkasveihin (Loganiaceae) kuuluva puu. Sen siemenet ja kuori sisältävät strykniiniä, joka on kuolettavan myrkyllinen alkaloidi. Yksi gramma ainetta riittää tappamaan noin kymmenen ihmistä.
Strykniinipuu on keskikokoinen puu. Se kasvaa normaalisti 10-13 m korkeaksi ja on ympärysmitaltaan 90-180 cm. Suotuisissa oloissa puu voi saavuttaa 25-30 m korkeuden. [1]
Sen lehdet ovat soikeat, kiiltävät, noin 10 cm pitkät ja 7 cm leveät. Hedelmä on noin omenan kokoinen, kypsänä oranssinvärinen. Sen sisällä on viisi harmaata siementä.[2]
Strykniinipuu kasvaa luonnonvaraisena Aasiassa, etenkin Intiassa ja Myanmarissa, ja sitä viljellään muuallakin.[3]
Kosteilla alueilla puu on ikivihreä, kuivilla alueilla se pudottaa lehtensä vuosittain.[1]
Strykniiniä käytettiin 1800-luvulla yleisesti rotanmyrkkynä. Sillä on tehty monia murhia sekä tosielämässä että kirjallisuudessa.[4]
Strykniinipuun siemeniä ja kuorta on käytetty kiinalaisessa lääketieteessä monien sairauksien hoitoon ja ruokahalun lisäämiseen. Sen tehoa ei ole osoitettu lääketieteellisessä tutkimuksessa.[3]
Strykniinipuu (Strychnos nux-vomica) on strykniinipähkinäkasveihin (Loganiaceae) kuuluva puu. Sen siemenet ja kuori sisältävät strykniiniä, joka on kuolettavan myrkyllinen alkaloidi. Yksi gramma ainetta riittää tappamaan noin kymmenen ihmistä.
Vomiquier
Le Vomiquier (Strychnos nux-vomica) est une espèce d'arbres à feuillage persistant, originaire de l'Asie du Sud-Est, de la famille des Loganiacées. Sa graine, la noix vomique, fournit un alcaloïde indolé neurotoxique : la strychnine.
Strychnos nux-vomica pousse dans des habitats ouverts. C'est un arbre de forme columnaire étroite et il atteint d'habitude une taille d'environ 25 mètres.
Il est la source principale de strychnine, un alcaloïde extrêmement toxique[1], obtenu à partir des semences contenues dans ses fruits, appelés noix qui font vomir ou plus souvent noix vomiques. Ce sont des fruits ronds, et de couleur vert à orange. Cependant, l'écorce de l'arbre contient aussi des composés toxiques, parmi lesquels la brucine.
Il donne l'alcaloïde strychnochrysine.
Arbre vomiquier
Tronc
Fleurs
Feuilles et fruits
Vomiquier
Le Vomiquier (Strychnos nux-vomica) est une espèce d'arbres à feuillage persistant, originaire de l'Asie du Sud-Est, de la famille des Loganiacées. Sa graine, la noix vomique, fournit un alcaloïde indolé neurotoxique : la strychnine.
La noce vomica o albero della stricnina (Strychnos nux-vomica) è un grande albero cespuglioso della famiglia delle loganiacee originaria dell'India e sud-est asiatico è presente anche nelle foreste aride della Birmania, della Thailandia, della Cina e dell’Australia. Il frutto è una bacca arancione, di dimensioni simili ad un pomo, con polpa biancastra in cui sono inseriti dai tre agli otto semi discoidi. I semi contengono:
Questi ultimi due rappresentano i principi attivi essenziali. La stricnina agisce sul midollo spinale e ostacola le connessioni e le regolazioni tra i nervi motori e i nervi sensitivi, aumentando l'eccitabilità dei neuroni accorcia il periodo di latenza che fa seguito ad un'eccitazione.
Il rimedio omeopatico Nux vomica si prepara utilizzando il seme della Strychnos nux-vomica. I semi hanno una forma a mezzotondo e si ricavano all'interno di un piccolo guscio duro del frutto. Il preparato viene ottenuto dall'essiccazione dei semi maturi e successiva macerazione nell'alcool. I componenti chimici che vengono sfruttati sono la stricnina e la brucina. Questi contengono sostanze attive che provocano nell'essere umano spiccata ipersensibilità e irritabilità, così come crampi muscolari, debolezza e paralisi.
L'utilizzo della nux vomica in omeopatia è basato, come per tutti gli altri rimedi, sulla teoria scientificamente indimostrata di Hahnemann, secondo la quale le sostanze dei composti diluite in bassissime concentrazioni avrebbero ipotetici effetti terapeutici. Trattandosi di sostanze estremamente tossiche, l'assunzione dei preparati derivati da tali sostanze deve avvenire sotto controllo medico.
La nux vomica in omeopatia viene tradizionalmente proposta per disturbi legati alla sfera della sensibilità:
Non esiste alcuna prova scientifica o clinica di efficacia reale di tali rimedi.
La noce vomica o albero della stricnina (Strychnos nux-vomica) è un grande albero cespuglioso della famiglia delle loganiacee originaria dell'India e sud-est asiatico è presente anche nelle foreste aride della Birmania, della Thailandia, della Cina e dell’Australia. Il frutto è una bacca arancione, di dimensioni simili ad un pomo, con polpa biancastra in cui sono inseriti dai tre agli otto semi discoidi. I semi contengono:
acqua sostanze minerali oli glucidi alcaloidi: stricnina e brucina.Questi ultimi due rappresentano i principi attivi essenziali. La stricnina agisce sul midollo spinale e ostacola le connessioni e le regolazioni tra i nervi motori e i nervi sensitivi, aumentando l'eccitabilità dei neuroni accorcia il periodo di latenza che fa seguito ad un'eccitazione.
De braaknoot (Strychnos nux-vomica) is een boom uit de familie Loganiaceae die voorkomt in India en zuidoost Azië. Het is een middelgrote boom met 5 tot 7cm grote bladeren die groeit in een open habitat. De braaknoot is een bron voor het uiterst giftige strychnine dat gewonnen wordt uit de zaden in de groen-oranje vruchten van de boom.
De braaknoot (Strychnos nux-vomica) is een boom uit de familie Loganiaceae die voorkomt in India en zuidoost Azië. Het is een middelgrote boom met 5 tot 7cm grote bladeren die groeit in een open habitat. De braaknoot is een bron voor het uiterst giftige strychnine dat gewonnen wordt uit de zaden in de groen-oranje vruchten van de boom.
Systematyka[1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad Euphyllophyta Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd goryczkowce Rodzina loganiowate Rodzaj kulczyba Nazwa systematyczna Strychnos nux-vomica L.Kulczyba wronie oko (Strychnos nux-vomica L.) – gatunek wiecznie zielonego drzewa lub krzewu z rodziny loganiowatych (Loganiaceae). Naturalny obszar występowania to lasy Indii, Sri Lanki, Kambodży, Laosu, Wietnamu, Tajlandii i Malezji, ale jako roślina uprawiana występuje w wielu jeszcze innych krajach o klimacie tropikalnym[2].
Roślina trująca: Cała roślina jest trująca, szczególnie nasiona. Zawierają one od 2 do 5% alkaloidów, (głównie strychniny i brucyny). Alkaloidy te występują w całej roślinie, najwięcej jest ich jednak w nasionach.
Ze strychniny zawartej w nasionach otrzymywało się niegdyś trutkę na myszy i szczury. W znacznie mniejszych dawkach (nie więcej jak 5 mg) strychnina działa jako stymulant; wyostrza też zmysły. Mimo tego jest obecnie rzadko stosowana jako lekarstwo ze względu na to, że dawki lecznicze są bliskie dawek trujących (1–2 mg/kg ustnie człowiek[3]).
Dawniej w celach leczniczych używane były zarówno nasiona, liście, korzenie i kora.
Korzeń gorzki, toniczny, używany do zwalczania gorączki i w przypadku ukąszeń jadowitych gadów.
Okłady z liści stosowane były w leczeniu ran i wrzodów.
Dojrzałe owoce stosowane były w przypadkach paraliżu kończyn.
Właściwości nasion były pomocne w leczeniu anemii, astmy, bronchitu, bezsenności, malarii, chorób skórnych, epilepsji. Ze względu na łatwość przekroczenia dawki trującej, kulczyba obecnie rzadko jest stosowana jako środek leczniczy.
Kulczyba wronie oko (Strychnos nux-vomica L.) – gatunek wiecznie zielonego drzewa lub krzewu z rodziny loganiowatych (Loganiaceae). Naturalny obszar występowania to lasy Indii, Sri Lanki, Kambodży, Laosu, Wietnamu, Tajlandii i Malezji, ale jako roślina uprawiana występuje w wielu jeszcze innych krajach o klimacie tropikalnym.
Nux vomica (Strychnos nux-vomica L.) também conhecida como noz-vómica, noz-vomitória ou fava-de-santo-inácio é uma planta venenosa da família das Loganiaceae. Contém os alcaloides estricnina e brucina, altamente venenosos, extraídos das sementes dos frutos arredondados, verdes a alaranjados, da árvore. As sementes contêm aproximadamente 1,5 % de estricnina, enquanto as extremidades florais dessecadas contêm por volta de 1,0 %.[1]. O caule é também utilizado para extrair brucina, além de outros compostos venenosos, tais como a vomicina e a colubrina.
|isbn= (ajuda) Nux vomica (Strychnos nux-vomica L.) também conhecida como noz-vómica, noz-vomitória ou fava-de-santo-inácio é uma planta venenosa da família das Loganiaceae. Contém os alcaloides estricnina e brucina, altamente venenosos, extraídos das sementes dos frutos arredondados, verdes a alaranjados, da árvore. As sementes contêm aproximadamente 1,5 % de estricnina, enquanto as extremidades florais dessecadas contêm por volta de 1,0 %.. O caule é também utilizado para extrair brucina, além de outros compostos venenosos, tais como a vomicina e a colubrina.
Strychnos nux-vomica, numit și arborele de stricnină este o specie de arbore cu frunze caduce nativ din India și Asia de Sud-Est. Această specie de mărime medie aparține familiei Loganiaceae. Are frunzele ovate cu mărimi între 5,1–8,9 cm.[2]
Arborele reprezintă o sursă majoră de alcaloizi specifici foarte toxici (stricnina și brucina), care se găsesc în semințele din fructele sferice, de culoare verde până la portocalie.
Strychnos nux-vomica, numit și arborele de stricnină este o specie de arbore cu frunze caduce nativ din India și Asia de Sud-Est. Această specie de mărime medie aparține familiei Loganiaceae. Are frunzele ovate cu mărimi între 5,1–8,9 cm.
Arborele reprezintă o sursă majoră de alcaloizi specifici foarte toxici (stricnina și brucina), care se găsesc în semințele din fructele sferice, de culoare verde până la portocalie.
Rävkaketräd (Strychnos nux-vomica) är en trädart som bär löv året runt och som återfinns i Sydostasien. Den är en medlem i familjen kräknötsväxter. Trädet är medelstort och växer på öppna ytor. Löven är äggformade och 5 gånger 9 cm stora[1].
Trädet är den största källan till de mycket giftiga alkaloiderna stryknin och brucin. Stryknin utvinns ur frön som hittas i trädets runda, gröna och orange frukter eller ur dess blommor. Fröna innehåller ungefär 1,5 procent stryknin och de torkade blommorna innehåller cirka 1,023 procent.[1] Trädets bark innehåller andra giftiga ämnen däribland brucin.
Wikimedia Commons har media som rör Rävkaketräd.
Wikispecies har information om Rävkaketräd.
Rävkaketräd (Strychnos nux-vomica) är en trädart som bär löv året runt och som återfinns i Sydostasien. Den är en medlem i familjen kräknötsväxter. Trädet är medelstort och växer på öppna ytor. Löven är äggformade och 5 gånger 9 cm stora.
Trädet är den största källan till de mycket giftiga alkaloiderna stryknin och brucin. Stryknin utvinns ur frön som hittas i trädets runda, gröna och orange frukter eller ur dess blommor. Fröna innehåller ungefär 1,5 procent stryknin och de torkade blommorna innehåller cirka 1,023 procent. Trädets bark innehåller andra giftiga ämnen däribland brucin.
Kargabüken (Strychnos nux-vomica), Loganiaceae familyasında sınıflanan ve ana vatanı güneydoğu Asya olan her dem yeşil bir ağaç ve bu ağacın çok zehirli bir alkaloid olan striknin eldesinde kullanılan tohumlarının ortak adıdır.
Striknin ağacı (İng. Strychnine tree) ya da Nux vomica olarak da bilinen kargabükenin kabuğunda da brusin gibi başka zehirli bileşikler bulunur.
Kargabüken (Strychnos nux-vomica), Loganiaceae familyasında sınıflanan ve ana vatanı güneydoğu Asya olan her dem yeşil bir ağaç ve bu ağacın çok zehirli bir alkaloid olan striknin eldesinde kullanılan tohumlarının ortak adıdır.
Striknin ağacı (İng. Strychnine tree) ya da Nux vomica olarak da bilinen kargabükenin kabuğunda da brusin gibi başka zehirli bileşikler bulunur.
Mã tiền (danh pháp hai phần: Strychnos nux-vomica) là một loài cây gỗ thường xanh bản địa Đông Nam Á, thành viên của họ Loganiaceae. Nó là cây gỗ kích thước trung bình, có thể cao tới 25 m[1], mọc tại các môi trường sinh sống thưa cây cối tới độ cao 1.200 m. Lá của nó hình trứng kích thước 5 x 9 cm (3,5 x 2 inch)[2]. Các cành nhỏ không lông hoặc có lông tơ. Ra hoa từ mùa xuân tới mùa hè.
Nó là nguồn chính của ancaloit có độc tính cao như strychnin (C21H22N2O2) và brucin (C23H26N2O4), sử dụng trong y học, cũng như các ancaloit khác như colubrin và vomicin, được chiết ra từ hạt bên trong quả mọng hình tròn có màu từ xanh tới da cam. Hạt của nó chứa khoảng 1,5% strychnin, còn hoa khô chứa khoảng 1,023 %[2]. Tuy nhiên, ngay cả vỏ cây cũng chứa các hợp chất độc, bao gồm cả brucin.
Mã tiền tại Khu bảo tồn sinh vật hoang dại Kinnerasani, Andhra Pradesh, Ấn Độ.
Mã tiền tại Khu bảo tồn sinh vật hoang dại Kinnerasani, Andhra Pradesh, Ấn Độ.
Mã tiền tại Khu bảo tồn sinh vật hoang dại Kinnerasani, Andhra Pradesh, Ấn Độ.
Mã tiền tại Khu bảo tồn sinh vật hoang dại Kinnerasani, Andhra Pradesh, Ấn Độ.
Mã tiền tại Khu bảo tồn sinh vật hoang dại Kinnerasani, Andhra Pradesh, Ấn Độ.
Mã tiền tại Khu bảo tồn sinh vật hoang dại Kinnerasani, Andhra Pradesh, Ấn Độ.
Cây Mã Tiền này ở Vườn Quốc gia Núi Chúa,Vĩnh Hy, Ninh Hải, Ninh Thuận
Lá của loại cây Mã Tiền ở Vườn Quốc gia Núi Chúa,Vĩnh Hy, Ninh Hải, Ninh Thuận
Cây Mã Tiền khi ở Việt Nam nó còn có tên là Củ Chi, nhưng đến khi Thực Dân Pháp đến xâm chiếm Việt Nam thì chúng chặt đi vi cây đó quá độc. Bây giờ cây đó gần như là tuyệt chủng. Chỉ còn vài cay ở Củ Chi, Việt Nam.
(tiếng Việt)
Mã tiền (danh pháp hai phần: Strychnos nux-vomica) là một loài cây gỗ thường xanh bản địa Đông Nam Á, thành viên của họ Loganiaceae. Nó là cây gỗ kích thước trung bình, có thể cao tới 25 m, mọc tại các môi trường sinh sống thưa cây cối tới độ cao 1.200 m. Lá của nó hình trứng kích thước 5 x 9 cm (3,5 x 2 inch). Các cành nhỏ không lông hoặc có lông tơ. Ra hoa từ mùa xuân tới mùa hè.
Nó là nguồn chính của ancaloit có độc tính cao như strychnin (C21H22N2O2) và brucin (C23H26N2O4), sử dụng trong y học, cũng như các ancaloit khác như colubrin và vomicin, được chiết ra từ hạt bên trong quả mọng hình tròn có màu từ xanh tới da cam. Hạt của nó chứa khoảng 1,5% strychnin, còn hoa khô chứa khoảng 1,023 %. Tuy nhiên, ngay cả vỏ cây cũng chứa các hợp chất độc, bao gồm cả brucin.
Strychnos nux-vomica L., 1753
Чилибу́ха, Чилибуха обыкнове́нная, или Рво́тный оре́х (лат. Strýchnos nux-vómica) — тропическое листопадное дерево, вид рода Стрихнос (Strychnos) семейства Логаниевые (Loganiaceae).
Семена дерева — рвотные орешки — являются основным источником ядовитых алкалоидов стрихнина и бруцина.
Небольшое листопадное дерево высотой до 15 м[2].
Листья супротивные, овальные, блестящие, кожистые.
Цветки мелкие, зеленовато-белые, пятичленные, с трубчатым венчиком, образуют полузонтиковидные соцветия в пазухах листьев.
Формула цветка: ∗ K ( 5 ) C ( 5 ) A 5 G ( 2 _ ) {displaystyle ast K_{(5)};C_{(5)};A_{5};G_{({underline {2}})}} 
Плод — ягодообразный, шаровидный, ярко оранжево-красный, крупный, с твёрдой кожурой, с межплодником в виде бесцветной студенистой мякоти, в которой содержится от 2 до 6 дисковидных семян. Семена 4—5 мм в диаметре и 1,5—2,5 мм толщиной, дисковидной формы, несколько искривлённые, желтовато-серого цвета, поверхность шелковисто-блестящая, покрытая многочисленными прижатыми волосками, из центра радиально расходящимися. В центре небольшой округлый рубчик, от которого тянется валик из сходящихся волосков к краю семени, где выпячивается корешок зародыша в виде сосочка. Семена очень твёрдые, роговидные, после продолжительного кипячения их можно разрезать вдоль. Внутри находится узкая центральная полость, большой эндосперм и на краю маленький зародыш с сердцевидными долями.
Произрастает в тропических лесах Южной Азии (Камбоджа, Лаос, Таиланд, Вьетнам, Малайзия, Индия, остров Шри-Ланка)[4], в северной части Австралии[5]. Культивируется в африканских тропиках.
Семена чилибухи содержат 2-3 % индоловых алкалоидов, из которых немного меньше половины (47 %[6]) приходится на стрихнин и почти столько же на бруцин. Также семена содержат в небольших количествах другие производные индола: вомицин, псевдострихнин (C21H22O3N2), α-колубрин (C22H24O3N2), β-колубрин (C22H24O3N2), струксин (C21H3O4N2).
Помимо алкалоидов, в семенах рвотного ореха содержится хлорогеновая кислота, гликозид логанин (C17H26O10), тритерпеноид циклоарсенал (C30H26O), стигмастерин.
Бруцин, содержащийся в семенах чилибухи, используют как химический реактив.
Лекарственным сырьём является семя чилибухи, или рвотный орех (лат. Semen Strychni, или Nux vomica). В медицине используют азотнокислую соль — стрихнина нитрат, а также галеновые препараты: настойку чилибухи и экстракт чилибухи сухой. Сырьё и стрихнина нитрат хранили по списку А[5].
Стрихнина нитрат используют как средство, стимулирующее центральную нервную систему и в первую очередь повышающее рефлекторную возбудимость; галеновые препараты чилибухи используют как средство, стимулирующее обмен веществ и тонизирующее. Препараты чилибухи используют строго под контролем врача.
Чилибу́ха, Чилибуха обыкнове́нная, или Рво́тный оре́х (лат. Strýchnos nux-vómica) — тропическое листопадное дерево, вид рода Стрихнос (Strychnos) семейства Логаниевые (Loganiaceae).
Семена дерева — рвотные орешки — являются основным источником ядовитых алкалоидов стрихнина и бруцина.
马钱子（学名：Strychnos nuxvomica）也称番木鳖，苦实把豆儿，火失刻把都，苦实，马前，牛眼，大方八，马钱树，是马钱科马钱属的一种落葉喬木。产于南亚和东南亚等地，喜热带湿润性气候，怕霜冻。模式标本採自斯里兰卡科伦坡。种子有毒，主要含有马钱子碱(又名番木鳖碱)等多种生物碱。中医学上以种子泡制后入药，有通络散结，消肿止痛之效。西医学上用种子提取物，作中枢神经兴奋剂[2]。
马钱子服用过量会导致馬錢子鹼（strychnine）中毒，引起全身伸肌与缩肌同时极度收缩，从而剧烈抽搐，出现强直性惊厥，不立即抢救很快就会严重佝偻而死。
传说中，李后主死时蜷缩成一团，所以怀疑是遭牵机药毒死，而牵机药即是由马钱子所制。
乔木，高5～25米，叶呈圆形、宽椭圆形至卵形，长5～18厘米，宽4～13厘米。圆锥状聚伞花序腋生，花冠绿白色，后变白色。浆果为圆球状，直径2～4厘米，成熟时呈桔黄色，含有种子1～4颗。种子呈扁圆盘状，宽2～4厘米，表面灰黄色，有银色绒毛。
叶子
果实
种子
马钱子（学名：Strychnos nuxvomica）也称番木鳖，苦实把豆儿，火失刻把都，苦实，马前，牛眼，大方八，马钱树，是马钱科马钱属的一种落葉喬木。产于南亚和东南亚等地，喜热带湿润性气候，怕霜冻。模式标本採自斯里兰卡科伦坡。种子有毒，主要含有马钱子碱(又名番木鳖碱)等多种生物碱。中医学上以种子泡制后入药，有通络散结，消肿止痛之效。西医学上用种子提取物，作中枢神经兴奋剂。
马钱子服用过量会导致馬錢子鹼（strychnine）中毒，引起全身伸肌与缩肌同时极度收缩，从而剧烈抽搐，出现强直性惊厥，不立即抢救很快就会严重佝偻而死。
传说中，李后主死时蜷缩成一团，所以怀疑是遭牵机药毒死，而牵机药即是由马钱子所制。
マチン（馬銭、学名：Strychnos nux-vomica）は、マチン科マチン属の常緑高木。アルカロイドのストリキニーネを含む有毒植物及び薬用植物として知られる。種小名（ヌックス-フォミカ）から、ホミカともいう。
インド原産と言われ、インドやスリランカ、東南アジアやオーストラリア北部などに成育する。高さは15mから30m以上になる。冬に白い花を付け、直径6～13cmの橙色の果実を実らせる。果実の中には数個の平らな灰色の種子がある。マチンの学名 (Strychnos nux-vomica) は、1637年にマチンがヨーロッパにもたらされたとき、カール・フォン・リンネにより命名された。種小名の"nux-vomica"は｢嘔吐を起こさせる木の実」という意味だが、マチンの種子には催嘔吐作用は無いとされている。
マチンの毒の主成分はストリキニーネ及びブルシンで、種子一個でヒトの致死量に達する。同じマチン属の S. ignatia の種子（イグナチア子、呂宋果（るそんか））にもストリキニーネ及びブルシンが含まれる。こちらはフィリピン原産。マチン科には他に、ゲルセミウム属（代表種はカロライナジャスミン）などがある。
漢方では生薬としてマチンの種子を馬銭子（まちんし）、蕃木鼈子（ばんぼくべつし、蕃は草冠に番）、またはホミカ子と称し苦味健胃薬として用いられる。インドでは、木部を熱病、消化不良の薬に用いる。日本薬局方では、ホミカの名で収録されている。ただし、前述の通りマチンは有毒であり素人による処方は慎むべきである。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 
