Phalacrocorax urile,[2] ye una especie d'ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae nativa d'América del Norte y el nordés d'Asia.
Distribuyir nel estremu norte del océanu Pacíficu y el mar de Bering, dende l'estremu oriental de Hokkaido en Xapón, al traviés de les islles Kuriles, l'estremu sur de la península de Kamchatka, les islles Aleutianas d'Alaska y la península y el golfu d'Alaska. Ta estrechamente rellacionáu cola mabea peláxica (Phalacrocorax pelagicus), que tien un rangu similar y dambos son asitiaos por dellos autores nel xéneru Leucocarbo. Añera xunto a la mabea peláxica, polo xeneral tien el mayor ésitu de los dos especies y na actualidá ta aumentando en númberu nes partes orientales de la so gama. Sicasí ta declaráu d'interés pal caltenimientu, en parte porque ye relativamente pocu lo que se conoz de la especie. Los adultos tienen pocu depredadores, anque les llondres de ríu pueden intentar comé-ylos, al igual que delles especies de córvidos, águiles calves y águiles reales. Les gaviluetes y córvidos son depredadores comunes de los güevos y pitucos.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Phalacrocorax urile, ye una especie d'ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae nativa d'América del Norte y el nordés d'Asia.
Ar vorvran dremm ruz a zo un evn-mor, Phalacrocorax urile an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous inizi hanternoz Meurvor Habask[1].
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar morvrini en urzhiad Ciconiiformes pe Pelecaniformes.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar vorvran dremm ruz a zo un evn-mor, Phalacrocorax urile an anv skiantel anezhañ.
El corb marí de màscara roja (Phalacrocorax urile) és un ocell de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) conegut a diverses llengües com corb marí de cara vermella (Anglès: Red-faced Cormorant. Francès: Cormoran à face rouge). Habita costes, illes rocoses i penya-segats costaners del Pacífic Nord, des d'illots propers a Hokkaido, illes del Comandant, Aleutianes i Pribilof fins al sud d'Alaska.
El corb marí de màscara roja (Phalacrocorax urile) és un ocell de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) conegut a diverses llengües com corb marí de cara vermella (Anglès: Red-faced Cormorant. Francès: Cormoran à face rouge). Habita costes, illes rocoses i penya-segats costaners del Pacífic Nord, des d'illots propers a Hokkaido, illes del Comandant, Aleutianes i Pribilof fins al sud d'Alaska.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran wynepgoch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain wynepgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax urile; yr enw Saesneg arno yw Red-faced cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. urile, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r mulfran wynepgoch yn perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Mulfran Phalacrocorax carbo Mulfran Dagellog Leucocarbo carunculatus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran wynepgoch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain wynepgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax urile; yr enw Saesneg arno yw Red-faced cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. urile, sef enw'r rhywogaeth.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Rødmasket skarv (Phalacrocorax urile) er en skarv, der lever på øer og langs fastlandskyster af det nordlige Stillehav.
Taksonomi fra Wikispecies Rødmasket skarv (Phalacrocorax urile) er en skarv, der lever på øer og langs fastlandskyster af det nordlige Stillehav.
Die Rotgesichtscharbe (Urile urile, Syn.: Phalacrocorax urile) ist eine Vogelart aus der Gattung Urile innerhalb der Familie der Kormorane. Die blauschwarz gefärbte Art besiedelt die Küsten des nördlichen Pazifik von Japan bis Alaska. Sie brütet in kleinen Kolonien und ernährt sich vorwiegend von Fischen und Krebsen. Die IUCN führt die Art als nicht gefährdet (least concern)[1].
Rotgesichtscharben erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 71 bis 89 Zentimetern und eine Flügelspannweite von maximal 122 Zentimetern. Das Gewicht liegt zwischen 1644 und 2552 Gramm. Die Art weist einen Geschlechtsdimorphismus auf, die Männchen sind durchschnittlich etwas größer als die Weibchen. Die Tiere der japanischen Population sind zudem kleiner als die auf den Aleuten und im südlichen Alaska lebenden Tiere.
Adulte Vögel gleichen im Aussehen der eng verwandten Meerscharbe, sind jedoch größer und tragen mehr rote Gesichtshaut. Der Schnabel ist an der Spitze schwarz, an den Seiten gelblich gefärbt und wird zum Kopf hin hellgrau, an der Basis weist er einen blauen Fleck auf. Wie die Meerscharbe trägt auch die Rotgesichtscharbe zwei Schöpfe an Kopf und Nacken, diese sind jedoch länger und kräftiger ausgebildet als bei der erstgenannten Art. Die zur Brutzeit vorhandenen weißen Federn an Hals und Flanken werden nach der Brut gemausert, die Vögel sind dann einheitlich schwarz gefärbt.
Jungvögel sind an Rücken und Hals dunkelbraun, an Bauch und Kehle hellbraun. Die Gesichtshaut ist noch nicht rot gefärbt, sondern braun und auch der Schnabel zeigt noch eine graue Färbung.
Das Verbreitungsgebiet der Rotgesichtscharbe erstreckt sich im nördlichen Pazifik von Hokkaidō, Japan, über die Aleuten bis zum südlichen Alaska. Besonders hohe Bestandsdichten werden im Bereich von Tangwäldern erreicht. Die Art lebt rein marin und besiedelt vor allem felsige Küsten und Inseln.
Hauptbestandteil der Nahrung sind kleine Fische und Krebse. Rotgesichtscharben bevorzugen Gewässer mit felsigem Untergrund und Tangwälder für die Jagd, anders als die im selben Lebensraum vorkommende Meerscharbe sucht sie ihre Nahrung jedoch fast ausschließlich in Bodennähe. Wie alle Kormorane fängt die Art ihre Beute bevorzugt tauchend, indem sie sie unter Wasser schwimmend verfolgt und fängt.
Da das Gefieder des Rotgesichtscharbe Wasser aufnimmt, muss es nach einem Tauchgang getrocknet werden. Wie die meisten Kormorane breitet die Art dazu ihre Flügel aus und lässt das Gefieder durch die Sonne oder Wind trocknen.
Der Beginn der Brutzeit liegt zwischen Mai und Juni, die japanische Population beginnt wegen der günstigeren klimatischen Verhältnisse etwas früher mit der Brut. Die Art brütet in kleinen Kolonien, die häufig in denen anderer Seevogelarten liegen. Bevorzugte Nistplätze sind Klippen und Felsvorsprünge, auf denen ein vor allem aus Algen und Gras bestehendes Nest errichtet wird. Dieses wird mit Federn ausgepolstert und mit Exkrementen verfestigt. Die Größe des Geleges kann zwischen 3 und 7 Eiern liegen. Die Brutdauer beträgt etwa 25 Tage. Den nach dem Schlupf nackten Küken wachsen nach einigen Tagen schwarze Daunen. Etwa 60 Tage nach dem Schlupf sind die Jungvögel flügge.
Die Art ist im südlichen Teil des Verbreitungsgebiets ein Standvogel, es kommt lediglich nach der Brutzeit zu Dismigration von Jungvögeln. Die nördliche Population zieht im Winter nach Süden und kann dabei ebenfalls die japanischen Gewässer erreichen.
Die IUCN führt die Art als nicht gefährdet (least concern). Die Art hat ein großes Verbreitungsgebiet und leidet weniger als andere Seevögel unter der Überfischung von Schwarmfischen wie Sardinen und Heringen. Die zahlreichen Kolonien liegen in oftmals wenig erschlossenen und unwirtlichen Gegenden und drohen daher nicht durch menschlichen Einfluss zerstört zu werden.
Die Rotgesichtscharbe (Urile urile, Syn.: Phalacrocorax urile) ist eine Vogelart aus der Gattung Urile innerhalb der Familie der Kormorane. Die blauschwarz gefärbte Art besiedelt die Küsten des nördlichen Pazifik von Japan bis Alaska. Sie brütet in kleinen Kolonien und ernährt sich vorwiegend von Fischen und Krebsen. Die IUCN führt die Art als nicht gefährdet (least concern).
The red-faced cormorant (Urile urile), red-faced shag or violet shag, is a bird species of the family Phalacrocoracidae.
Its range spans from the eastern tip of Hokkaidō in Japan, northern korean peninsula, via the Kuril Islands, the southern tip of the Kamchatka Peninsula and the Aleutian Arc to the Alaska Peninsula and Gulf of Alaska.
The red-faced cormorant was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it in the genus Pelecanus and coined the binomial name Pelecanus urile.[2] Gmelin based his description on the "red faced shag" of John Latham and the "red faced corvarant" of Thomas Pennant.[3][4] The authors cited different translations of an account of Georg Wilhelm Steller's exploration of the Kamchatka Peninsula.[5][6] The red-faced cormorant was formerly classified in the genus Phalacrocorax; it was moved to the resurrected genus Urile based on a molecular phylogenetic study published in 2014.[7][8] The genus had been introduced in 1856 by the French naturalist Charles Lucien Bonaparte.[9] The epithet urile is possibly derived from the Russian vernacular name of this species, referring to the Kuril Islands where this species is now very rare.[10][11] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[8] Within the genus Urile the red-faced cormorant is closely related to the pelagic cormorant (Urile pelagicus).[7]
The adult bird has glossy plumage that is a deep greenish blue in color, becoming purplish or bronze on the back and sides. In breeding condition it has a double crest, and white plumes on the flanks, neck and rump, and the bare facial skin of the lores and around the eyes is a bright orange or red, giving the bird its name; although the coloration is less vivid outside the breeding season, the red facial skin is enough to distinguish it from the otherwise rather similar pelagic cormorant. Its legs and feet are brownish black. Its wings range from 25 to 29 cm in extent, with females having on average about 5 cm shorter wings. Adults weigh between 1.5 and 2.3 kg, with females averaging 350 g less than males.
Where it nests alongside the pelagic cormorant, the red-faced cormorant generally breeds the more successfully of the two species, and it is currently increasing in numbers, at least in the easterly parts of its range. It is however listed as being of conservation concern,[12] partly because relatively little is so far known about it.
Analysis of stomach contents suggests that the red-faced cormorant is mainly a bottom feeder, taking cottids especially. Adults have few predators, though river otters may attempt to take them, as will corvids of various species, bald eagles and golden eagles. Gulls and corvids are common predators on eggs and chicks.
The red-faced cormorant (Urile urile), red-faced shag or violet shag, is a bird species of the family Phalacrocoracidae.
Its range spans from the eastern tip of Hokkaidō in Japan, northern korean peninsula, via the Kuril Islands, the southern tip of the Kamchatka Peninsula and the Aleutian Arc to the Alaska Peninsula and Gulf of Alaska.
La Ruĝvizaĝa kormorano, Ruĝvizaĝa tufkormorano aŭ Viola kormorano (Phalacrocorax urile) estas specio de kormorano, nome birdospecio de la familio de Falakrokorakedoj, kiu troviĝantas en plej fora nordo de la Pacifika Oceano kaj de la Beringa Maro, el la orienta pinto de Hokkaidō en Japanio, tra la Kuriloj, la suda pinto de la Kamĉatka Duoninsulo kaj la Aleutoj al la Alaska Duoninsulo kaj la Golfo de Alasko. La Ruĝvizaĝa kormorano estas proksime rilata al la pelaga kormorano P. pelagicus, kiu havas similan teritorion, kaj kiel la Pelaga kormorano estas lokata de kelkaj fakuloj (ekz. Johnsgaard) en genron Leucocarbo. Kie ĝi nestumas kun la Pelaga kormorano, la Ruĝvizaĝa kormorano ĝenerale reproduktiĝas plej sukcese el ambaŭ specioj, kaj ĝi estas nuntempe pliiĝanta en nombroj, almenaŭ en la orientaj partoj de sia teritorio. Ĝi estas tamen listita kiel de konserva zorgo, parte ĉar oni konas relative malmulte pri ĝi.
La plenkreska birdo havas brilnigrecan plumaron kiu estas tre verdecblue nuanca, kaj iĝas purpura aŭ bronzkolora en dorso kaj flankoj. En reprodukta plumaro ĝi havas duoblan kreston, kaj blankajn plumojn en flankoj, kolo kaj pugo, kaj la nuda senpluma vizaĝa haŭtaĵo de la bridoj kaj ĉirkaŭokule estas brile oranĝa aŭ ruĝa, kio nomigas la birdon laŭ la komuna nomo; kvankam tia koloro estas malpli markata for de la reprodukta sezono, la ruĝa vizaĝa haŭtaĵo sufiĉas por distingi ĝin el la alimaniere tre simila Pelaga kormorano. Ties kruroj kaj piedoj estas brunecnigraj. Ties flugiloj gamas el 25 al 29 cm etende, kaj inoj havas averaĝe ĉirkaŭ 5 cm pli mallongajn flugilojn. Plenkreskuloj pezas inter 1.5 kaj 2.3 kg, kaj inoj averaĝe 350 g malpli ol maskloj.
Analizoj de stomakenhavoj sugestis, ke la Ruĝvizaĝa kormorano estas ĉefe fundomanĝanto, kaj manĝas ĉefe kotedojn. Plenkreskuloj havas malmultajn predantojn, kvankam la eŭropa lutro povas klopodi kapti ilin, same kiel korvedoj de diversaj specioj, la Blankkapa maraglo kaj la Reĝa aglo. Mevoj kaj korvedoj estas plej komunaj predantoj de ovoj kaj idoj.
La Ruĝvizaĝa kormorano, Ruĝvizaĝa tufkormorano aŭ Viola kormorano (Phalacrocorax urile) estas specio de kormorano, nome birdospecio de la familio de Falakrokorakedoj, kiu troviĝantas en plej fora nordo de la Pacifika Oceano kaj de la Beringa Maro, el la orienta pinto de Hokkaidō en Japanio, tra la Kuriloj, la suda pinto de la Kamĉatka Duoninsulo kaj la Aleutoj al la Alaska Duoninsulo kaj la Golfo de Alasko. La Ruĝvizaĝa kormorano estas proksime rilata al la pelaga kormorano P. pelagicus, kiu havas similan teritorion, kaj kiel la Pelaga kormorano estas lokata de kelkaj fakuloj (ekz. Johnsgaard) en genron Leucocarbo. Kie ĝi nestumas kun la Pelaga kormorano, la Ruĝvizaĝa kormorano ĝenerale reproduktiĝas plej sukcese el ambaŭ specioj, kaj ĝi estas nuntempe pliiĝanta en nombroj, almenaŭ en la orientaj partoj de sia teritorio. Ĝi estas tamen listita kiel de konserva zorgo, parte ĉar oni konas relative malmulte pri ĝi.
La plenkreska birdo havas brilnigrecan plumaron kiu estas tre verdecblue nuanca, kaj iĝas purpura aŭ bronzkolora en dorso kaj flankoj. En reprodukta plumaro ĝi havas duoblan kreston, kaj blankajn plumojn en flankoj, kolo kaj pugo, kaj la nuda senpluma vizaĝa haŭtaĵo de la bridoj kaj ĉirkaŭokule estas brile oranĝa aŭ ruĝa, kio nomigas la birdon laŭ la komuna nomo; kvankam tia koloro estas malpli markata for de la reprodukta sezono, la ruĝa vizaĝa haŭtaĵo sufiĉas por distingi ĝin el la alimaniere tre simila Pelaga kormorano. Ties kruroj kaj piedoj estas brunecnigraj. Ties flugiloj gamas el 25 al 29 cm etende, kaj inoj havas averaĝe ĉirkaŭ 5 cm pli mallongajn flugilojn. Plenkreskuloj pezas inter 1.5 kaj 2.3 kg, kaj inoj averaĝe 350 g malpli ol maskloj.
Analizoj de stomakenhavoj sugestis, ke la Ruĝvizaĝa kormorano estas ĉefe fundomanĝanto, kaj manĝas ĉefe kotedojn. Plenkreskuloj havas malmultajn predantojn, kvankam la eŭropa lutro povas klopodi kapti ilin, same kiel korvedoj de diversaj specioj, la Blankkapa maraglo kaj la Reĝa aglo. Mevoj kaj korvedoj estas plej komunaj predantoj de ovoj kaj idoj.
El cormorán carirrojo o cormorán de cara roja (Phalacrocorax urile),[2] es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae nativa de América del Norte y el noreste de Asia.
Se distribuye en el extremo norte del océano Pacífico y el mar de Bering, desde el extremo oriental de Hokkaido en Japón, a través de las islas Kuriles, el extremo sur de la península de Kamchatka, las islas Aleutianas de Alaska y la península y el golfo de Alaska. Está estrechamente relacionado con el cormorán pelágico (Phalacrocorax pelagicus), que tiene un rango similar y ambos son colocados por algunos autores en el género Leucocarbo. Anida junto al cormorán pelágico, por lo general tiene el mayor éxito de las dos especies y en la actualidad está aumentando en número en las partes orientales de su gama. Sin embargo está declarado de interés para la conservación, en parte porque es relativamente poco lo que se conoce de la especie. Los adultos tienen pocos depredadores, aunque las nutrias de río pueden intentar comérselos, al igual que varias especies de córvidos, águilas calvas y águilas reales. Las gaviotas y córvidos son depredadores comunes de los huevos y polluelos.
El cormorán carirrojo o cormorán de cara roja (Phalacrocorax urile), es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae nativa de América del Norte y el noreste de Asia.
Phalacrocorax urile Phalacrocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Phalacrocorax urile Phalacrocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Beringinmerimetso (Phalacrocorax urile) on Tyynenmeren pohjoisosissa elävä merimetso. Sen esiintymisalue ulottuu Japanin Hokkaidosta ja Kuriileilta Aleuteille ja Alaskan etelärannikolle. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Kamtšatkasta vuonna 1789.[2]
Beringinmerimetso (Phalacrocorax urile) on Tyynenmeren pohjoisosissa elävä merimetso. Sen esiintymisalue ulottuu Japanin Hokkaidosta ja Kuriileilta Aleuteille ja Alaskan etelärannikolle. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Kamtšatkasta vuonna 1789.
Phalacrocorax urile
Le Cormoran à face rouge (Phalacrocorax urile) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phalacrocoracidae.
Son aire approximatif s'étend à travers les Kouriles et l'arc des Aléoutiennes.
Phalacrocorax urile
Le Cormoran à face rouge (Phalacrocorax urile) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phalacrocoracidae.
Son aire approximatif s'étend à travers les Kouriles et l'arc des Aléoutiennes.
Il cormorano facciarossa (Phalacrocorax urile J. F. Gmelin, 1789) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso lungo le coste settentrionali dell'oceano Pacifico[2].
Lungo circa 84 cm, presenta becco e collo più lunghi e sottili dei congeneri.
Vive in Alaska e nelle isole Aleutine[1].
Il cormorano facciarossa (Phalacrocorax urile J. F. Gmelin, 1789) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso lungo le coste settentrionali dell'oceano Pacifico.
De roodmaskeraalscholver (Phalacrocorax urile) is een zeevogel uit de familie Phalacrocoracidae (aalscholvers).
Deze soort komt voor op de eilanden nabij noordelijk Japan tot de zuidkust van Alaska.
Bronnen, noten en/of referenties De roodmaskeraalscholver (Phalacrocorax urile) is een zeevogel uit de familie Phalacrocoracidae (aalscholvers).
Multimedia w Wikimedia Commons Kormoran czerwonoczelny (Phalacrocorax urile) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje zimne regiony przybrzeżne południowej Alaski, Wysp Aleuckich i północno-wschodniej Azji (Kamczatka, Wyspy Kurylskie, Hokkaido).
Brak dymorfizmu płciowego w upierzeniu, które jest w zasadzie czarne. Pióra z metalicznym, zielonym lub niebieskim połyskiem na skrzydłach i grzbiecie po fioletowe i brązowe po bokach. Skóra od dzioba i wokół oczu naga i czerwona, o intensywniejszej barwie w sezonie lęgowym i bledszej zimą. Nogi czarno-brązowe.
Kormoran czerwonoczelny (Phalacrocorax urile) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje zimne regiony przybrzeżne południowej Alaski, Wysp Aleuckich i północno-wschodniej Azji (Kamczatka, Wyspy Kurylskie, Hokkaido).
Brak dymorfizmu płciowego w upierzeniu, które jest w zasadzie czarne. Pióra z metalicznym, zielonym lub niebieskim połyskiem na skrzydłach i grzbiecie po fioletowe i brązowe po bokach. Skóra od dzioba i wokół oczu naga i czerwona, o intensywniejszej barwie w sezonie lęgowym i bledszej zimą. Nogi czarno-brązowe.
Wymiary średnie Długość ciała 71–89 cm Rozpiętość skrzydeł 110–122 cm Masa ciała ok. 1,64–2,55 kg Biotop Morskie, skaliste wybrzeża zimnych wód północnego Pacyfiku, Morza Barentsa i Ochockiego. Gatunek osiadły, zimą pozostaje w tych samych okolicach, co w okresie lęgowym. Lęgi Gniazdownik. Gniazduje w koloniach, często mieszanych z innymi gatunkami morskich ptaków. Samo gniazdo buduje na półce skalnej nad wodą wyściełając je trawą, mchami i wodorostami. Wyprowadza jeden lęg w roku, składając zwykle 3 do 4 jaj o niebieskawej barwie. Wysiadują obydwoje rodzice przez ok. 31–34 dni. Młode karmione przez parę opuszczają gniazdo po 50–60 dniach. Pożywienie Głównie nieduże ryby (zwłaszcza z rodziny głowaczowatych), uzupełniane o morskie skorupiaki (kraby i krewetki). Jak inne kormorany, pożywienie chwyta nurkując z przybrzeżnych skał. Ochrona Szacowana liczebność populacji spada, ale ze względu na szeroki zasięg występowania, jak i wciąż bardzo dużą liczbę osobników (ponad 200 tys. w 2006 roku), nie jest uznawany za gatunek zagrożony i nie podlega ochronie czynnej.Beringskarv[2] (Phalacrocorax urile) är en fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar som förekommer i nordöstra Asien och Alaska.[3]
Beringskarven är något större och kraftigare än pelagskarven som den till viss del delar utbredningsområde med, med större huvud och tjockare hals och näbb. Den adulta fågeln är lik pelagskarven, med helsvart dräkt, vit fläck på flanken och röd bar hud i ansiktet. Den senare är dock mer utbredd, från näbbroten över pannan och runt ögat ner till hakan. Den har vidare tydligare och buskigare tofs i häckningsdräkt. Ögat är grönt, näbben gulgrön till gul och mungipan blå. Ungfågeln kännetecknas av gul ögonring och mycket ljusare ansikte än motsvarande dräkt hos pelagskarven. Från häckningskolonierna hörs svaga och gutturala kväkningar: "kwoon" eller "gwoo".[4]
Beringskarven häckar på öar från norra Japan över Aleuterna till södra Alaska.[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Fågeln placeras liksom de allra flesta skarvar traditionellt i släktet Phalacrocorax. Vissa, som Birdlife International, har dock valt att dela upp det i flera, efter genetiska studier från 2014.[5] Pelagskarven förs då tillsammans med sina nära släktingar pelagskarven (P. pelagicus), blåstrupig skarv (P. penicillatus) samt den utdöda pallasskarven (P. perspecillatus) till släktet Urile.
Beringskarven är en uteslutande havslevande art. Den lever av olika sorters småfisk och kräftdjur, bland annat krabbor och räkor. Fågeln häckar i maj eller juni i kolonier utmed klippiga kuster och utliggande öar. Bona placeras normalt på klipphyllor. Arten är huvudsakligen en stannfågel som sprider sig till kringliggande kuster vintertid.[6]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till fler än 100.000 individer.[7]
Urile är enligt naturforskaren Georg Wilhelm Steller det lokala namnet på fågeln på Kamtjatka.[8]
Wikimedia Commons har media som rör beringskarv.
Wikispecies har information om Phalacrocorax urile.
Beringskarv (Phalacrocorax urile) är en fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar som förekommer i nordöstra Asien och Alaska.
Wikimedia Commons'ta Phalacrocorax urile ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Phalacrocorax urile ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Phalacrocorax urile karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Pasifik Okyanusu'nun en kuzey ucunda ve Bering Denizi'nde Japonya'nın Hokkaidō adasının doğu ucundan Kuril Adaları boyunca Kamçatka Yarımadası'nın güney ucuna, Aleut Adaları'ndan Alaska Yarımadası'na ve Alaska Körfezi'ne kadar olan bölgede yaşarlar. Aynı bölgede yaşayan pelajik karabatak (P. pelagicus) ile yakın akrabadır. Pelajik karabatak ile birlikte yuvalanan bu tür daha başarılı bir üreme oranına sahiptir ve özellikle yaşadığı yerlerin doğu kısımlarında popülasyonu artış içerisindedir.
Erişkin kuşun tüyleri koyu yeşilimsi mavi tonlarda parıltıya sahiptir. Sırtı ve yanları morumsu ve bronz parıltılı tüylerle kaplıdır. Üreme döneminde çift tepeliği olur ve yanları, ensesi ile arkası beyazdır. Göz çevresindeki tüysüz deri parlak turuncu ve kırmızı renklere bürünür. Üreme dönemi dışında göz çevresi soluk kırmızıdır. Kırmızı renkli tüysüz deri sayesinde pelajik karabataktan ayırt edilebilir. Kanat genişliği 25 ila 29 cm. arasındadır ve dişilerin kanatları ortalamada erkeklerden 5 cm. daha kısadır. Erişkinlerin ağırlığı 1,5 ila 2,3 kg arasındadır ve dişiler ortalamada erkeklerden 350 g. daha hafiftir.
Phalacrocorax urile karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Pasifik Okyanusu'nun en kuzey ucunda ve Bering Denizi'nde Japonya'nın Hokkaidō adasının doğu ucundan Kuril Adaları boyunca Kamçatka Yarımadası'nın güney ucuna, Aleut Adaları'ndan Alaska Yarımadası'na ve Alaska Körfezi'ne kadar olan bölgede yaşarlar. Aynı bölgede yaşayan pelajik karabatak (P. pelagicus) ile yakın akrabadır. Pelajik karabatak ile birlikte yuvalanan bu tür daha başarılı bir üreme oranına sahiptir ve özellikle yaşadığı yerlerin doğu kısımlarında popülasyonu artış içerisindedir.
Phalacrocorax urile là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae.[1]
Phalacrocorax urile là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae.
Phalacrocorax urile (Gmelin, 1789)
Охранный статус
Краснолицый баклан[1] (лат. Phalacrocorax urile) — ныряющая морская птица из рода бакланов (Phalacrocorax).
Птица средних размеров, приблизительно таких же, как берингов баклан, но с несколько более массивным клювом. Передняя часть лба у взрослых птиц голая, вокруг глаз широкое голое кольцо. У молодых птиц лоб оперён, но оперение не доходит до ноздрей. Голое кольцо вокруг глаз узкое и иногда выражено только в виде полукольца под глазом. На боках нижней челюсти и головы голое пространство заходит глубоко за задний край глаза.
Гнездился на Курильских островов, но в конце 40-х годов XX века встречался только на острове Сикотан. Встречается на Прибыловых островах и на западных островах Алеутской гряды. Гнездится на морских побережьях южной части п-ова Камчатка и на Командорских о-вах. Северная граница распро¬странения на восточном побережье Камчатки проходит через о-в Столбовой, где краснолицего баклана впервые обнаружили в 1995 г. однако районы регулярного гнездования рас-положены дальше к югу — от устья р. Жупа- нова до м. Лопатка. На юго-западном побережье в 1983—1984 гг. вид был распро-странен до м. Сивучий и на 3,5 км дальше к северу, но в последние годы, видимо, отсутствует. На Командорах область распространения в течение XX в. значительно расширилась и в настоящее время включает все основные острова архипелага — Беринга, Медный, Топорков и Арий Камень . Массовые зимовки расположены на Командорских о-вах, незначительное число птиц зимует на юге Камчатки.
На Командорских островах во второй половине XIX — начале XX века краснолицый баклан был обычен, но на острове Медном его было больше, чем на острове Беринга. Ныне на острове Беринга и на Курильских островах не гнездится. Количество краснолицых бакланов постепенно уменьшается, а ареал их сокращается.
Краснолицый баклан оседлая и частично перелётная птица. На Командорских островах оседлая, на Прибыловых — перелётная. Зимой наблюдается у Алеутских, Командорских, Курильских островов, у южного Сахалина, у берегов Японии и к югу до Формозы. Селится птица на скалистых, каменистых побережьях островов и отдельных скалах, расположенных в море недалеко от берегов.
Питается краснолицый баклан преимущественно рыбой. Птенцы выкармливаются родителями первое время полупереваренной пищей, затем целой мелкой рыбой и рачками.
Половая зрелость наступает на третьем году жизни. Гнёзда строят в скалах. Материал гнезда — водоросли. Внутри выстелено нежными частями растений и перьями чаек. Размеры гнезда в среднем 40 — 50 см в диаметре и 15 см в высоту.
Размеры яйца от 53,3 × 33 до 63,5 × 40,4 мм. Яйца удлинённо-овальной формы, бледно голубого цвета, покрыты сверху белым известковым слоем. Насиживание продолжается около 3 недель. В год одна кладка. Откладывание яиц начинается не одновременно у всех птиц в колонии, в отличие от других веслоногих птиц. Весь период размножения краснолицего баклана занимает 4 — 4,5 месяца.
Птенцы вылупляются голыми, слепыми, темного багрово-коричневого цвета. Растут быстро. Через несколько дней появляется пух вдоль срединной части спины. Через полтора месяца птенцы достигают размеров взрослой птицы, но тело их ещё покрыто пухом. Контурные перья только пробиваются, а рулевые и маховые перья уже развиты и достигают почти нормальных размеров. В гнездовом наряде краснолицые бакланы отличаются от других видов молодых птиц, но слабым развитием голых лицевых частей и линией оперения похожи на берингова баклана. В отличие от этой птицы краснолицый баклан имеет более массивный клюв.
Краснолицый баклан (лат. Phalacrocorax urile) — ныряющая морская птица из рода бакланов (Phalacrocorax).
红脸鸬鹚（学名：Phalacrocorax urile）又稱红面鸬鹚，为鸬鹚科鸬鹚属的鸟类，俗名水老鸦。分布于太平洋北部的阿拉斯加、阿留申群岛、亚洲西伯利亚、千岛群岛及北海道的海域，在中国大陆的冬天偶见于辽宁等地。該物種是海鸟，繁殖在沿岸或小岛的岩壁间。该物种的模式产地在西伯利亚东部勘察加半岛。[1]
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 红脸鸬鹚（学名：Phalacrocorax urile）又稱红面鸬鹚，为鸬鹚科鸬鹚属的鸟类，俗名水老鸦。分布于太平洋北部的阿拉斯加、阿留申群岛、亚洲西伯利亚、千岛群岛及北海道的海域，在中国大陆的冬天偶见于辽宁等地。該物種是海鸟，繁殖在沿岸或小岛的岩壁间。该物种的模式产地在西伯利亚东部勘察加半岛。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : ウ科 Phalacrocoracidae 属 : ウ属 Phalacrocorax 種 : チシマウガラス P. urile 学名 Phalacrocorax urile (Gmelin, 1789) 和名 チシマウガラス 英名 Red-faced cormorant チシマウガラス（千島鵜鴉、Phalacrocorax urile）は、ペリカン目ウ科ウ属に分類される鳥類。
アメリカ合衆国（アラスカ州南部）、日本（北海道東部）、ロシア東部の太平洋沿岸
全長76-89cm。翼開張110-122cm。全身が光沢のある黒い羽毛で被われ、本種に限ったことではないがカラスのように見えることが和名の由来。
嘴の色彩は灰白色。
幼鳥は全身が褐色の羽毛で被われる。夏季は嘴基部も含めた顔に羽毛が無く赤い皮膚が露出し、英名（red-faced＝赤い顔をした）の由来になっている。頭頂と後頭の羽毛が伸長（冠羽）し、また後肢基部に白い斑紋が入る（夏羽）。冬季は顔が羽毛で覆われ、冠羽も不明瞭になる（冬羽）。
岩礁海岸に生息する。
食性は動物食で、主に魚類を食べる。
繁殖形態は卵生。海岸の断崖に枯草や木の枝を組み合わせた巣を作り、5-6月に1回に1-4個の卵を産む。雌雄とも抱卵し、抱卵期間は約21日。雛は孵化してから2か月ほどで巣立つ。
人の繁殖地への接近、増加したオオセグロカモメによる卵や雛の捕食などにより生息数は減少している。日本では1980年代以降は営巣するペアの数が激減し、以前は北海道の落石岬などでも営巣していたが現在では営巣は確認されていない。1993年に種の保存法施行に伴い国内希少野生動植物種に指定されている。
絶滅危惧IA類 (CR)（環境省レッドリスト）
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
