Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Anthus gustavi ye una pequeña ave paseriforme qu'habita na tundra del norte d'Asia, al este de Rusia. Como ave migratoria, pel iviernu establezse n'Indonesia. Raramente, nos meses de setiembre y ochobre, la bisbita del Pechora puede reparase nel este d'Europa.
A. gustavi ye una pequeña bisbita, paecida a la bisbita de pescuezu coloráu. El so plumaxe ye de color marrón enriba, con rayes blanques, y con marques negres sobre'l banduyu y el pechu, dambos de coloración blanca. Puede estremase de la bisbita de pescuezu coloráu peles llinia blanques y pol contraste ente'l so pechu y el so banduyu del mesmu color.
Esta especie suel establecese ente les camperes crecíes, y ye difícil que vuele, inclusive cuando la fadien. La so llamada ye un claru zip llétricu. Anque magar la llamada suel ayudar al momentu d'identificar a les bisbitas, esta especie usar muncho menos que les demás. Esto, combináu colos sos vezos ermitaños, convertir nuna especie difícil d'atopar y d'identificar nel Árticu, la tierra qu'habita.
Probablemente'l meyor llugar pa columbrar estes aves n'Europa Occidental seya Fair Isle, nes islles Shetland. La falta d'árboles nesta pequeña islla fai fáciles d'atopar a los paseriformes ermitaños.
El so hábitat pa la reproducción ye la tundra, el monte abiertu o los banzaos. Añera sobre la tierra, de cuatro a cinco güevos per vegada. Ye un ave insectívora, al igual que'l restu de les bisbitas.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Anthus gustavi ye una pequeña ave paseriforme qu'habita na tundra del norte d'Asia, al este de Rusia. Como ave migratoria, pel iviernu establezse n'Indonesia. Raramente, nos meses de setiembre y ochobre, la bisbita del Pechora puede reparase nel este d'Europa.
Sidan ar Petchora[1] (liester : sidaned ar Petchora) a zo ur spesad golvaneged bihan, Anthus gustavi an anv skiantel anezhañ.
Dougen a ra anv an naturour izelvroat Gustaaf Schlegel (1840-1903).
Bevañ a ra diwar amprevaned.
Al labous a gaver an tri isspesad anezhañ[2] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Sidan ar Petchora (liester : sidaned ar Petchora) a zo ur spesad golvaneged bihan, Anthus gustavi an anv skiantel anezhañ.
Dougen a ra anv an naturour izelvroat Gustaaf Schlegel (1840-1903).
La piula del Petxora[1] (Anthus gustavi) és un ocell de la família dels motacíl·lids (Motacillidae) que cria en boscos boreals, tundra i zones empantanegades del nord de Rússia, des del riu Petxora cap a l'est, fins a l'estret de Bering, Kamtxatka i les illes del Comandant. Passa l'hivern a Borneo, Sulawesi, Filipines i altres illes de la zona.
La piula del Petxora (Anthus gustavi) és un ocell de la família dels motacíl·lids (Motacillidae) que cria en boscos boreals, tundra i zones empantanegades del nord de Rússia, des del riu Petxora cap a l'est, fins a l'estret de Bering, Kamtxatka i les illes del Comandant. Passa l'hivern a Borneo, Sulawesi, Filipines i altres illes de la zona.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corhedydd Pechora (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: corhedyddion Pechora) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anthus gustavi; yr enw Saesneg arno yw Pechora pipit. Mae'n perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. gustavi, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r corhedydd Pechora yn perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn hirewin Sharpe Hemimacronyx sharpei Corhedydd euraid Tmetothylacus tenellus
.jpg)
-_Breeding_Male_of_calcarata_race_at_Bharatpur_I_IMG_5752.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corhedydd Pechora (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: corhedyddion Pechora) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anthus gustavi; yr enw Saesneg arno yw Pechora pipit. Mae'n perthyn i deulu'r Siglennod (Lladin: Motacillidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. gustavi, sef enw'r rhywogaeth.
Der Petschorapieper (Anthus gustavi) ist eine Vogelart aus der Familie der Stelzen und Pieper. Er kommt im Osten der Paläarktis vor. Es werden zwei Unterarten unterschieden. Die IUCN stuft ihn als 
(=least concern – nicht gefährdet) ein.
Der Petschorapieper erreicht eine Körperlänge von 14 bis 15 Zentimetern. Die Flügelspannweite beträgt 23 bis 25 Zentimeter. Das Gewicht variiert zwischen 20 und 26 Gramm.[1]
Die Körperoberseite ist gelb- bis olivbraun mit diffusen schwärzlichen Längsstreifen, die auf dem Oberkopf deutlicher ausgeprägt sind. Bürzel und Oberschwanzdecken sind etwas grünlicher gefärbt als die übrige Körperoberseite und sind nur bei einzelnen Individuen schwach gestreift. Die Körperunterseite ist rahmfarben bis weißlich mit kräftig gestreiften Brustseiten. Die äußeren Steuerfedern sind partiell weiß. Die Flügeldecken sind hell gesäumt, wodurch sich auf jedem Flügel zwei helle, rahmfarbene Flügelbinden abheben. Die von den Spitzensäumen der mittleren Armdecken gebildeten Binden sind dabei am deutlichsten zu erkennen. Der Schwanz überragt die Flügelspitzen deutlich.
Über dem Auge befindet sich ein heller, nicht immer deutlich zu erkennender Augenstreif. Die Iris ist dunkelbraun, der durch zwei Federreihen gebildete Augenring ist rahmfarben. Die Nasenlöcher liegen frei. Die Schnabeloberseite sowie die Spitze des Unterschnabels sind schwarzbraun. Der übrige Unterschnabel wird in Richtung Wurzel und Unterkinnlade heller und ist gelblich bis fleischfarben gefärbt. Die Beine sind rötlich-fleischfarben.
Verwechslungsmöglichkeiten bestehen unter anderem mit dem Rotkehlpieper und dem Wiesenpieper, die beide in Teilen des Verbreitungsgebietes vorkommen.
Das Verbreitungsgebiet des Petschorapiepers reicht vom Fluss Petschora bis zur Tschuktschenhalbinsel. Er brütet außerdem auf Kamtschatka und den Kommandeurinseln. Als Lebensraum bevorzugt er dicht bewachsene Stellen in der Nähe von Flussufern, kommt jedoch auch in der Tundra vor.
Der Petschorapieper ist ein obligatorischer Zugvogel, der in Indonesien und auf den Philippinen überwintert.
Der Petschorapieper frisst überwiegend Wirbellose, die er am Boden aufpickt. Er ist ein Bodenbrüter. Das Gelege besteht aus vier bis sechs Eiern, die von beiden Elternvögeln über einen Zeitraum von 13 Tagen bebrütet werden. Die Jungvögel sind mit zwölf bis 14 Tagen flügge.
Es werden heute zwei Unterarten anerkannt:[2]
Anthus gustavi stejnegeri Ridgway, 1883[5] und Anthus gustavi commandorensis Johansen, 1944[6] werden heute als Synonyme zur Nominatform betrachtet.
Die Erstbeschreibung der Petschorapieper erfolgte 1863 durch Robert Swinhoe unter dem wissenschaftlichen Namen Anthus gustavi. Das Typusexemplar stammte von Gulangyu.[3] 1805 führte Johann Matthäus Bechstein die neue Gattung Anthus für die Baumpieper (Anthus trivialis (Linnaeus, 1758)) und die Wiesenpieper (Anthus pratensis (Linnaeus, 1758)) ein.[7] Diesen Namen verwendete Plinius der Ältere für einen kleineren Vogel der Grassland bewohnt. Es könnte sich aber auch auf Anthus, Sohn des Antinoos und der Hippodameia beziehen, der durch seines Vaters Pferd verstarb und sich in einen Vogel verwandelte.[8] Der Artname ehrt Gustaaf Schlegel (1840–1903), Sohn von Hermann Schlegel.[3] Menzbieri wurde Michail Alexandrowitsch Menzbier[4] und stejnegeri Leonhard Hess Stejneger gewidmet.[5] Schließlich bezieht sich commandorensis auf die Kommandeurinseln.[6]
Der Petschorapieper (Anthus gustavi) ist eine Vogelart aus der Familie der Stelzen und Pieper. Er kommt im Osten der Paläarktis vor. Es werden zwei Unterarten unterschieden. Die IUCN stuft ihn als (=least concern – nicht gefährdet) ein.
Frostmýritítlingur (frøðiheiti - Anthus gustavi)
Сибирийн шийхнүүхэй (Anthus gustavi) нь Цэгцгийнхэн овгийн шувуу бөгөөд Азийн хойд хэсэг, Оросын зүүн талаар нутаглана. Тэд холын зайн нүүдэлчин шувууд бөгөөд Индонез, Энэтхэг зэрэг улсад өвөлждөг. Ховор тохиолдолд 9,10 сард баруун Европт таарах нь бий.
A. gustavi нь бор судалтай нуруу, хар бидэртэй цагаан хэвлий, цээж нь бор шаргал байна. Биеийн урт 14 см. Тэд намгархаг нуга, модот задгай газар, тундрт үүрээ засаж, 4-5 өндөг гаргадаг. Гол идэш тэжээл нь шавьж юм.
The Pechora pipit (Anthus gustavi) is a small passerine bird which breeds in the East Palearctic tundra and densely vegetated areas near river banks ranges from the Pechora River to the Chukchi Peninsula. It also breeds in Kamchatka and the Commander Islands. It is a long-distance migrant, moving in winter to Indonesia. Rarely in September and October, the Pechora pipit may be observed in western Europe. The species was first described by Robert Swinhoe in 1863.
A. gustavi is a small pipit, which somewhat resembles the non-breeding red-throated pipit. The species is heavily streaked brown above, with whitish mantle stripes, and with black markings on a white belly and buff breast below. It can be distinguished from red-throated by its heavier bill, whiter mantle stripes, and contrast between its buff breast and white belly.
This species creeps in long grass, and is reluctant to fly even when disturbed. Its call is a distinctive electrical zip. Although the call is generally helpful when identifying pipits, this species calls far less than most. This, combined with its skulking habits, makes this a difficult species to find and identify away from its breeding grounds in the Arctic.
Probably the best place in western Europe to see this rare species is Fair Isle, Shetland. The lack of cover on this small island makes skulking passerines easier to find.
The breeding habitat is damp tundra, open forest or marshland. The nest is on the ground, with four or five eggs being laid. This species is insectivorous, like its relatives.
The genus name Anthus is from Latin and is the name for a small bird of grasslands. The specific gustavi commemorates the Dutch naturalist Gustaaf Schlegel.[2]
The English name is derived from the Pechora River in northwest Russia.[3]
The Pechora pipit (Anthus gustavi) is a small passerine bird which breeds in the East Palearctic tundra and densely vegetated areas near river banks ranges from the Pechora River to the Chukchi Peninsula. It also breeds in Kamchatka and the Commander Islands. It is a long-distance migrant, moving in winter to Indonesia. Rarely in September and October, the Pechora pipit may be observed in western Europe. The species was first described by Robert Swinhoe in 1863.
La Tundropipio (Anthus gustavi) estas mezgranda paserina birdo, membro de la genro de pipioj kaj familio de Motaciledoj (kiu enhavas ankaŭ la motacilojn kaj longungulojn) kiu reproduktiĝas en la tundro de norda Azio, orienten de Rusio. Ĝi estas longdistanca migranta specio kiu moviĝas vintre al Indonezio. Rare en septembro kaj oktobro. La Tundropipio povas esti observata en okcidenta Eŭropo.
A. gustavi estas malgranda pipio, kiu iom similas al nereproduktanta Ruĝgorĝa pipio. Tiu specio estas tre strieca brune supre, kun blankecaj dorsostrioj, kaj kun nigraj markoj en la blankeca ventro (ĉefe ĉe flankoj) kaj sablokolora brusto sube. La kruroj estas mallongaj kaj rozkolorecaj. Ĝi povas esti distingebla el la Ruĝgorĝa pipio pro sia pli fortika beko, pli blankaj dorsostrioj, kaj kontrasto inter sia sablokolora brusto kaj blanka ventro.
Tiu specio piediras inter longa herbaro, kaj malpretas forflugi eĉ se estas ĝenata. Ties alvoko estas distinga elektreca zip. Kvankam la alvoko estas ĝenerale nehelpa por identigi pipiojn, tiu specio alvokas malpli ol plej parto. Tio, kombine kun ties kaŝema kutimaro, faras tiun specion malfacile trovebla kaj identigebla for de siaj reproduktaj teritorioj ĉe la Arkto.
Probable la plej bona rigardejo en okcidenta Eŭropo por vidi tiun raran specion estas Insulo Fair, Ŝetlandoj. Manko de ŝirmejoj en tiu malgranda insulo faras tiun kaŝeman paserinan birdon pli facile trovebla.
La reprodukta habitato estas marĉa tundro, malferma arbaro aŭ marĉoj. La nesto estas surgrunda, la ino demetas 4–5 ovojn. Tiu specio estas insektovora, kiel siaj parencoj.
La Tundropipio (Anthus gustavi) estas mezgranda paserina birdo, membro de la genro de pipioj kaj familio de Motaciledoj (kiu enhavas ankaŭ la motacilojn kaj longungulojn) kiu reproduktiĝas en la tundro de norda Azio, orienten de Rusio. Ĝi estas longdistanca migranta specio kiu moviĝas vintre al Indonezio. Rare en septembro kaj oktobro. La Tundropipio povas esti observata en okcidenta Eŭropo.
La bisbita del Pechora (Anthus gustavi) es una pequeña ave paseriforme que habita en la tundra del norte de Asia, al este de Rusia. Como ave migratoria, en invierno se establece en Indonesia. Raramente, en los meses de septiembre y octubre, la bisbita del Pechora puede observarse en el este de Europa.
A. gustavi es una pequeña bisbita, parecida a la bisbita de cuello rojo. Su plumaje es de color marrón arriba, con rayas blancas, y con marcas negras sobre el vientre y el pecho, ambos de coloración blanca. Puede distinguirse de la bisbita de cuello rojo por las líneas blancas y por el contraste entre su pecho y su vientre del mismo color.
Esta especie suele establecerse entre los pastos crecidos, y es difícil que vuele, incluso cuando la molestan. Su llamada es un claro zip eléctrico. Aunque si bien la llamada suele ayudar al momento de identificar a las bisbitas, esta especie la usa mucho menos que las demás. Esto, combinado con sus hábitos ermitaños, la convierten en una especie difícil de encontrar y de identificar en el Ártico, la tierra que habita.
Probablemente el mejor lugar para avistar estas aves en Europa Occidental sea Fair Isle, en las islas Shetland. La falta de árboles en esta pequeña isla hace fáciles de encontrar a los paseriformes ermitaños.
Su hábitat para la reproducción es la tundra, el bosque abierto o los pantanos. Anida sobre la tierra, de cuatro a cinco huevos por vez. Es un ave insectívora, al igual que el resto de las bisbitas.
Portal:Aves. Contenido relacionado con Aves.La bisbita del Pechora (Anthus gustavi) es una pequeña ave paseriforme que habita en la tundra del norte de Asia, al este de Rusia. Como ave migratoria, en invierno se establece en Indonesia. Raramente, en los meses de septiembre y octubre, la bisbita del Pechora puede observarse en el este de Europa.
Petxorako txirta (Anthus gustavi) Motacillidae familiako txori txikia da, iparraldeko Siberiako tundran umatzen dena, Petxora ibaitik Bering eta Kamtxatkaraino. Distantzia luzeko migratzailea da, neguan Indonesia eta Filipinetaraino iristen dena.[3]
Petxorako txirta (Anthus gustavi) Motacillidae familiako txori txikia da, iparraldeko Siberiako tundran umatzen dena, Petxora ibaitik Bering eta Kamtxatkaraino. Distantzia luzeko migratzailea da, neguan Indonesia eta Filipinetaraino iristen dena.
Tundrakirvinen (Anthus gustavi) on västäräkkien heimoon kuuluva varpuslintu, jonka kuvaili ensimmäisenä Robert Swinhoe vuonna 1863.
Linnun pituus on 14–15 cm. Syyspukuinen lintu on suuresti nuoren lapinkirvisen näköinen. Kutsuääni on lyhyt näppäys "tsip". Hankala päästä näkemään, sillä laji hiippailee maassa ruohokasvillisuuden kätköissä ja lähtee lentoon vasta viime tingassa.
Lisääntymisalue on Siperian tundralla, ulottuen jonkin matkaa Uralin länsipuolelle. Euroopan puoleinen populaatio on kooltaan noin 2 000–20 000 yksilöä. Muuttolintu, joka talvehtii pääasiassa Indonesiassa. Syysmuutolla harhautuu joskus Eurooppaan. Suomessa laji on tavattu toistaiseksi kerran, 9.9.1972 Lemlandin Lågskärillä.
Tundran märät suot ja rämeet, niityt ja jokivarret.
Pesä on maassa ja munia on 4–5.
Ruokailee maassa ja syö pääasiassa hyönteisiä ja muita pieniä selkärangattomia.
Tundrakirvinen (Anthus gustavi) on västäräkkien heimoon kuuluva varpuslintu, jonka kuvaili ensimmäisenä Robert Swinhoe vuonna 1863.
Le Pipit de la Petchora (Anthus gustavi) est un petit passereau appartenant à la famille des Motacillidae.
Cet oiseau niche dans la toundra dans le nord de la Sibérie. C'est un migrant à longue distance, se déplaçant en hiver en Indonésie. Le Pipit de Petchora peut être observé, mais rarement, en Europe de l'Ouest.
Le Pipit de la Petchora (Anthus gustavi) est un petit passereau appartenant à la famille des Motacillidae.
Tundrinis arba Sibirinis kalviukas (lot. Anthus gustavi, angl. Pechora Pipit, vok. Petschorapieper) – kielinių (Motacillidae) šeimos kalviukų genties paukštis. Vienas mažiausių kalviukų, gana ilgu snapu ir trumpoka uodega.
Apsigyvena krūmuotoje tundroje ir taigos pelkėse, mėgsta aukštus tankius karklus, nendres, krūmus lygumose, prie upių ir ežerų.
Lietuvoje neperi, stebimi retai užklystantys individai.
Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Tundrinis arba Sibirinis kalviukas (lot. Anthus gustavi, angl. Pechora Pipit, vok. Petschorapieper) – kielinių (Motacillidae) šeimos kalviukų genties paukštis. Vienas mažiausių kalviukų, gana ilgu snapu ir trumpoka uodega.
Apsigyvena krūmuotoje tundroje ir taigos pelkėse, mėgsta aukštus tankius karklus, nendres, krūmus lygumose, prie upių ir ežerų.
Lietuvoje neperi, stebimi retai užklystantys individai.
De petsjorapieper (Anthus gustavi) is een soort zangvogel uit de familie piepers en kwikstaarten van de geslacht Anthus.
Het verenkleed is sterk bruingroen gestreept. Op de rug lopen twee lichte, gevlekte strepen. De helder roze poten hebben een gelige glans.
Deze soort komt voor in de toendra van noordelijk Azië, oostwaarts van Rusland. Hij dwaalt zelden af van dichte begroeiing. Overwinteren doet de vogel in Indonesië.
De soort telt twee ondersoorten:
De petsjorapieper (Anthus gustavi) is een soort zangvogel uit de familie piepers en kwikstaarten van de geslacht Anthus.
Tundrapiplerke (Anthus gustavi) er ein sporvefugl med hekkeutbreiing i nordlege Sibir og med vinterkvarter i Søraust-Asia. Ho høyrer til den største biologiske slekta Anthus i familien av erler og piplerker, Motacillidae.
Utsjånd ut storleik er mykje som ei heipiplerke, med strekete fjørdrakt i olivengråbrunt, med underside i kvitt som har streker på flankene og brystet. Tundrapiplerka er ca. 14 til 15 centimeter i kroppslengd. Ho skil seg frå andre artar i slekta med relativt breie kvite langsgåande band på ryggen, og markerte lyse vengband, ho har dessutan korte tertialar som ikkje dekker handsvingfjørene i lengd. Nebbet er relativt kraftig og rosa farge, beina er lyse. Kjønna er like. Songen er låg, metallisk og karakterisert som ei trille med rytmiske slag. [1]
Hekkinga skjer i Nord-Russland frå omtrent vestsida av elva Petsjora vest for Ural-fjella, austover til Beringsundet, sørover til Kamtsjatkahalvøya og Kommandørøyane, dessutan eit isolert område i Amur og Primorskij kraj i Russland og på tilgrensande kinesisk område. Dei er trekkfuglar som overvintrar på øyar i Filippinane og Wallacea i Indonesia.[2]
Hekkehabitat er myrer med sparsam vegetasjon, ved elvebreidder med tett og låg vegetasjon,[1] også i overgangssona mellom tundra og taiga. Føda er hovudsakleg insekt.[2]
Mellom 1991 og 2017 var det ca. 50 registreringar av tundrapiplerker på vitjing i Noreg. Alle er notert i månadene september eller oktober og alle vest i landet frå Troms til Vest-Agder med eit dominerande tal i Røst, Træna og Værøy kommunar i Nordland fylke.[3]
Populasjonen er ikkje estimert og er trudd å vere stabil. Arten er klassifisert som globalt livskraftig.[4]
Tundrapiplerke (Anthus gustavi) er ein sporvefugl med hekkeutbreiing i nordlege Sibir og med vinterkvarter i Søraust-Asia. Ho høyrer til den største biologiske slekta Anthus i familien av erler og piplerker, Motacillidae.
Tundrapiplerke (vitenskapelig navn Anthus gustavi) er en fugl.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Tundrapiplerke (vitenskapelig navn Anthus gustavi) er en fugl.
Scientìfich: Anthus gustavi
Piemontèis : ...
Italian : Pispola siberiana
Órdin: Passeriformes
Famija: Motacillidae
Géner: Anthus
Àutri nòm an piemontèis: ...
L'Anthus gustavi a l'é un cit osel migrant.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
As treuva an Russia e an Asia setentrional an invern, an Indonesia an istà.
Da finì.
Anthus gustavi
Multimedia w Wikimedia Commons Świergotek tundrowy (Anthus gustavi) – gatunek ptaka z rodziny pliszkowatych (Motacillidae). Występuje na wschodzie krainy palearktycznej.
Wyróżniono dwa podgatunki A. gustavi[3][4]:
Długość ciała od 14 do 15 centymetrów. Rozpiętość skrzydeł wynosi 23–25 centymetrów. Masa ciała waha się pomiędzy 20 a 26 g.[5]
Górna część ciała jest żółta, oliwkowo-brązowa z rozproszonymi czarnymi paskami biegnącymi wzdłuż ciała, które najbardziej uwidocznione są na głowie. Kuper i ogon są zabarwione na zielono. U niektórych osobników także na tych częściach ciała występują również ciemniejsze paski. Brzuch świergotka jest w kolorze kremowym bądź białym. Zewnętrzne sterówki są częściowo białe. Nad okiem znajduje się jaśniejszy, nie zawsze widoczny pasek. Oczy są ciemnobrązowe, otoczone dwoma pierścieniami kremowych piór. Nogi są czerwono-cieliste.
Obszar występowania świergotka rozciąga się od rzeki Peczory aż do Półwyspu Czukockiego. Występuje także na Kamczatce i Wyspach Komandorskich. Na siedliska wybiera najchętniej miejsca o gęstej roślinności w pobliżu ujść rzek, chociaż można go spotkać także w tundrze. Świergotek zimę spędza najczęściej w Indonezji bądź na Filipinach. Do Polski zalatuje wyjątkowo, stwierdzony tylko dwa razy[6].
Świergotek odżywia się przede wszystkim bezkręgowcami, które znajduje w ziemi. Składa 4-6 jaj w gnieździe naziemnym. Jaja wysiadywane są przed obojga rodziców przez 13 dni. Młode ptaki zaczynają latać po 12–14 dniach od wylęgu.
W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[7].
Świergotek tundrowy (Anthus gustavi) – gatunek ptaka z rodziny pliszkowatych (Motacillidae). Występuje na wschodzie krainy palearktycznej.
Tundrapiplärka (Anthus gustavi) är en liten tätting som häckar på den sibiriska tundran.
Tundrapiplärkan är en flyttfågel som häckar på den sibiriska tundran i norra Asien, österut till Berings sund och söderut till Kamtjatka, Kommendörsöarna, södra Primorje kraj och Heilongjiang. Den är en långflyttare som övervintrar på norra Borneo, Filippinerna, Sulawesi, Moluckerna, Mindre Sundaöarna och Timor.[2]
Arten delas vanligtvis upp i tre underarter som i sin tur delas upp i två grupper:[3]
nominatgruppen
menzbieri-gruppen
I Västeuropa uppträder den sällsynt i september och oktober, och med enstaka vårfynd, främst i de norra delarna och flest observationer har gjorts i Storbritannien och Norge.[2] Den har även observerats i Japan och Alaska.[2] I Sverige har den påträffats vid endast ett tillfälle, 5-20 september 1991 på Stora Fjäderägg i Västerbotten.[4]
Tundrapiplärkan är en liten piplärka som mäter 14-15 centimeter[5], och som påminner om rödstrupig piplärka i vinterdräkt. Den är kraftigt streckad i brunt på ovansidan med breda vitaktiga band på ryggen. Den har tydliga vita vingband och är den enda piplärkan som uppvisar handpenneprojektion. Den tunna och ganska långa näbben är tydligt skär. Hjässan och nacken är brun med fina mörka streck. Framför ögat har den en liten svart fläck. Buken är vit vilket kontrasterar mot gulbeige kroppssida och bröst som också är svartstreckade. Fågel i första årets vinterdräkt är i det närmaste omöjlig att skilja från adult.[5]
Under sträcket kan den locka flitigt men den hörs mer sällan än andra piplärkor, när den stöts upp från marken. Om den vid dessa tillfällen ger ifrån sig ett läte är det ett kort, elektriska och vasst knäppande zip. Denna tystnad tillsammans med dess vana att skulka, det vill säga gömma sig nere på marken, gör arten svåridentifierad utanför sitt häckningsområde.
Tundrapiplärkan häckar på myrar med gles barrskog och viden, och på sank tundra där träd och buskar står glest. Den är mycket markbunden och har för vana att smyga i högt gräs och endast motvilligt flyga iväg om den blir störd. Den placerar sitt skålformiga bo på marken och lägger mellan fyra och fem ägg. Likt de andra piplärkorna är den en insektsätare.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] I Europa, som utgör en mycket liten del av utbredningsområdet, tros det häcka mellan 10 och 100 par.[1]
Robert Swinhoe gav den artepitetet gustavi för att hedra Gustaaf Schlegel.[2]
Anthus gustavi là một loài chim trong họ Motacillidae.[2]
Anthus gustavi là một loài chim trong họ Motacillidae.
Anthus gustavi (Swinhoe, 1863)
Охранный статус
Сибирский конёк[1] (лат. Anthus gustavi) — вид птиц из семейства трясогузковых.
Сибирский конёк достигает длины от 14 до 15 см. Размах крыльев составляет от 23 до 25 см. Вес варьирует от 20 до 26 г[2].
Верхняя часть тела от жёлтого до оливково-коричневого цвета с расплывчатыми, черноватыми продольными полосами, которые более отчётливо выражены на верхушке головы. Гузка и кроющие надхвостья имеют более зеленоватую окраску, чем остальное оперение верхней части тела. Нижняя часть тела от сливочного до белёсого цвета с отчётливыми полосами на боковых сторонах груди. Внешние рулевые перья частично белые. Кроющие крыла имеют беловатые края.
Над глазами проходит светлая, не всегда отчётливо заметная «бровь». Радужины тёмно-коричневые, окологлазное кольцо сливочного цвета. Надклювье, а также вершина подклювья чёрно-коричневые. Остальное подклювье окрашено в желтоватый цвет, светлее в направлении основания. Ноги красноватого цвета.
Внешне сибирский конёк похож на краснозобого и лугового коньков.
Область распространения сибирского конька простирается от реки Печоры до Чукотского полуострова. Кроме того, вид гнездится на Камчатке и Командорских островах. Птица предпочитает густые заросли вблизи берегов рек, обитает, тем не менее, также в тундре.
Сибирский конёк — это перелётная птица, которая зимует в Индонезии и на Филиппинах.
Сибирский конёк питается преимущественно беспозвоночными, которых находит на земле. Гнездо устраивает на земле. В кладке от 4 до 6 яиц, высиживают которую обе родительские птицы в течение 13 дней. Молодые птицы становятся самостоятельными через 12—14 дней.
Сибирский конёк (лат. Anthus gustavi) — вид птиц из семейства трясогузковых.
北鹨（学名：Anthus gustavi），又名白背鹨，为鶺鸰科鹨属的鸟类。分布于前苏联、台湾岛以及中国大陆的黑龙江、河北、山东、江苏、福建、广东、江西等地，主要栖息于河滩、海滨、灌木丛及田野、林缘地区。该物种的模式产地在福建厦门。[1]
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 北鹨（学名：Anthus gustavi），又名白背鹨，为鶺鸰科鹨属的鸟类。分布于前苏联、台湾岛以及中国大陆的黑龙江、河北、山东、江苏、福建、广东、江西等地，主要栖息于河滩、海滨、灌木丛及田野、林缘地区。该物种的模式产地在福建厦门。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : セキレイ科 Motacillidae 属 : タヒバリ属 Anthus 種 : セジロタヒバリセジロタヒバリ（背白田雲雀、学名：Anthus gustavi）は、スズメ目セキレイ科に分類される鳥類の一種である。
西シベリア北部から、ロシア極東北部、カムチャツカ半島等で繁殖し、冬季はフィリピン、ボルネオ島北部、スラウェシ島、モルッカ諸島へ渡り越冬する。
日本では数少ない旅鳥として、春と秋の渡りの時期に北海道から沖縄県まで全国的に記録されている。日本海側の島嶼や南西諸島での記録が多い。九州北部では、秋に少数が定期的に通過している。
体長約14cm。雌雄同色である。頭からの上面は褐色で、黒褐色の縦斑がある。背中に白線が筋状に左右2本ずつ走っている（これが和名の由来である）。眉斑は不明瞭で、ほとんど目立たない。喉から下尾筒までの体下面は白色。
牧草地や草地、農耕地に生息する。他のタヒバリ類と比べて草丈の高い場所に潜行していることが多く、なかなか姿を観察できない。
鳴き声は、「チュッ チュッ」、「チョッ」など。鳴いていないことが多いため、耳にする機会は少ない。
