Mese (Paridae) is 'n familie van voëls wat aan die orde van sangvoëls (Passeriformes) behoort.[1] Die woord mees is 'n versamelnaam vir drie voëlfamilies. Twee families kom in Suider-Afrika voor, naamlik die egte mese (familie Paridae) en die buidelmese of kapokvoëls (familie Remizidae).
Hierdie twee families is naverwant en dit is moontlik dat die buidelmese eers onlangs uit die egte mese ontwikkel het. Die buidelmese se neste lyk baie soos die van die wewers. Die stertmese (familie Aegithalidae), waarvan daar geen spesies in Suider-Afrika voorkom nie, verskil van die ander twee families wat sekere eienskappe betref. Mese leef hoofsaaklik van insekte, hoewel hulle dieet ook sade en vrugte insluit.
Ander kenmerke is hulle sterk, geboë pote met verlengde naels, wat van hulle uitsonderlike klimmers maak. Hulle vlerke is gewoonlik klein en afgerond. Party mese is trekvoëls, terwyl ander standvoëls is. Hulle is besonder energieke en beweeglike voëltjies, en hulle lewenswyse stem ooreen met die van die boomklewers (familie Sittidae) en die boomkruipers (genus Certhia).
Die stertmese (familie Aegithalidae) verskil van die ander twee families wat hulle gedrag betref. Die lede van die familie is standvoëls. Daar is drie genera stertmese, waarvan een genus in Europa en die ander twee in die Himalaja van Suidoos-Asië en in Noord-Amerika voorkom. Van die twintig subspesies wat in Europa aangetref word, is die stertmees (Aegithalos caudatus) die bekendste.
Vanweë sy lang stert word die voëltjie ook 'n "Iangstert" genoem. Vroeër is die buidelmese (familie Remizidae) saam met die egte mese gegroepeer, maar deesdae word daar op grond van 'n aantal spesifieke kenmerke tussen die twee families onderskei. Hulle naam is afkomstig van die Nederlandse woord buidel, wat "beursie" of "geldsak" beteken en in die geval die vorm van hul neste beskryf.
Net soos by die wewers is die neste van hierdie voëls baie kunstig gevleg. Die vlerke en stert van hierdie familie is besonder kort. In teenstelling met die egte mese is die bopunt van hul snawels reg uit en skerp gepunt. Vier genera en 11 spesies buidelmese is bekend. Hulle kom in groot dele van Eurasië, Afrika en die suidelike dele van Noord-Amerika voor. Egte mese (familie Paridae) word in die Noordelike Halfrond (ook in Afrika) aangetref
Altesaam 45 spesies van die families is bekend, en hulle kort, sterk snawels, asook hulle sterk, stewige pote, is kenmerkend.
Stertmese leef in loofbosse, parke en gebiede wat met struikgewasse begroei is. Gewoonlik maak die mannetjie en wyfie saam nes, en tussen 7 en 14 eiers word op 'n slag gele. Die broeityd is 2 weke en die kuikens verlaat die nes al na 17 dae. Die stertmees word van die egte mees onderskei op grond daarvan dat eersgenoemde geen ware terrotoriale gedrag toon nie.
Teenoor lede van sy eie spesie is die stertmees baie verdraagsaam, en dit gebeur dikwels dat kuikens van een paar deur 'n ander paar versorg word. Wanneer gevaar dreig, sal een voël die ander lede van sy spesie waarsku. Stertmese is ware standvoëls. Die buidelmees (Remiz pendulinus), wat in onder meer die Midde-Ooste voorkom, bou ʼn kunstige, keëlvormige nes.
Die mannetjie begin die nes in die lente bou, verkieslik op 'n plek bokant water. Die binnekant van die sakagtige nes, wat buitengewoon kompak is, word uitgevoer met plantmateriaal, spinnerakke of selfs skaapwol wat hulle van doringdraadheinings afpik. Hierdie neste word baie sterk geweef en skeur gevolglik baie moeilik. Die voering van die nes is hoofsaaklik die verantwoordelikheid van die wyfie wat die mannetjie tydens die bou van die nes verower het.
Nadat die wyfie haar eiers in die nes gelê het, begin die mannetjie 'n nuwe nes bou en probeer hy om vir hom nog wyfies te verower. Die versorging van die kuikens berus heeltemal by die wyfie. Oor die trekpatroon van die buidelmese is daar nog geen duidelikheid nie, en daar word vermoed dat dit van die broeigebied afhang. Hulle kan dus of trekvoëls, of swerfvoëls, of standvoëls wees.
Egte mese verkies om in gate in rotse, bome of selfs heiningpale nes te maak. Hierdie gate word dan met hare, plante of enige ander sagte materiaal uitgevoer. Die eiers is wit met gekleurde spikkels. Die voël gebruik sy sterk pote en kort snawel om insekte in die hande te kry. Aangesien die egte mese standvoëls is, word die familie onderverdeel in 236 subspesies en hierdie onderverdeling berus dikwels op die feit dat die subspesies ekologies van mekaar geskei word.
In Suidelike Afrika word die familie Paridae deur vyf spesies verteenwoordig. waarvan die bekendste die piettjou-tjou (Parus afer) is. Hulle kom voor van Wes-Kaap, die Karoo, die Vrystaat, Transvaal, Namibië en Groot-Namakwaland tot in Angola, Oos-Zaïre en Somalië.
Hulle verkies droër streke en word gewoonlik in pare of in klein familiegroepies gesien. Die noordelike piet-tjou-tjou (Parus griseiventris), word in Noord-Masjonaland aangetref. Nog 'n egte mees wat wydverspreid voorkom, is die suidelike swartmees (Parusniger), wat van die Oostelike Provinsie, deur Natal en Transvaal tot in die noorde van Namibië, asook verder noord tot by Senegal en die Wit Nyl aangetref word. Die voël is veral volop in die Krugerwildtuin.
Hy verkies digte woude en bosse, en die mannetjie kan dikwels op kaal takke gesien word waar hy luidrugtig sit en sing. Die swartmees (Parus leucomelas) en die swartkopmees (Rufus rufiventris) word net in die noordelike dele van Namibië en verder noordwaarts aangetref. Die familie Remizidae word in Suider-Afrika deur twee spesies verteenwoordig. Die bekendste is die Kaapse kapokvoël (Anthoscopus minutus), wat in die droër dele van die Kaap, die Vrystaat, Wes-Transvaal, Botswana en Namibië voorkom.
Dit word as die kleinste voëltjie in Suider-Afrika beskou. Die neste van hierdie voël het 'n interessante struktuur. ʼn Ooglopende, valse ingang word gebou, terwyl die regte ingang tot die nes bedek word. Elke keer wanneer die voëltjie die nes binnekom of verlaat, word die ingang weer toegemaak. Vermoedelik word dit gedoen om slange te mislei. Kapokvoëls word gewoonlik in familiegroepe van ongeveer 10 tot 20 aangetref. Wanneer daar geen eiers in die nes is nie, kan twaalf of meer voëls in 'n nes oornag.
Die grys kapokvoël (Anthoscopus caroli) kom in die noordelike dele van Transvaal en Natal asook in Damaraland voor. Dit is die kleinste voëltjie wat in die dele van Suider-Afrika aangetref word. Hulle hou in klein swermpies en soek gewoonlik hulle kos in die boonste takke van bome. As hulle versteur word, sal hulle na die volgende boom vlieg.
Die familie bestaan uit die volgende genera:[2]
Mese (Paridae) is 'n familie van voëls wat aan die orde van sangvoëls (Passeriformes) behoort. Die woord mees is 'n versamelnaam vir drie voëlfamilies. Twee families kom in Suider-Afrika voor, naamlik die egte mese (familie Paridae) en die buidelmese of kapokvoëls (familie Remizidae).
Hierdie twee families is naverwant en dit is moontlik dat die buidelmese eers onlangs uit die egte mese ontwikkel het. Die buidelmese se neste lyk baie soos die van die wewers. Die stertmese (familie Aegithalidae), waarvan daar geen spesies in Suider-Afrika voorkom nie, verskil van die ander twee families wat sekere eienskappe betref. Mese leef hoofsaaklik van insekte, hoewel hulle dieet ook sade en vrugte insluit.
Ander kenmerke is hulle sterk, geboë pote met verlengde naels, wat van hulle uitsonderlike klimmers maak. Hulle vlerke is gewoonlik klein en afgerond. Party mese is trekvoëls, terwyl ander standvoëls is. Hulle is besonder energieke en beweeglike voëltjies, en hulle lewenswyse stem ooreen met die van die boomklewers (familie Sittidae) en die boomkruipers (genus Certhia).
Die stertmese (familie Aegithalidae) verskil van die ander twee families wat hulle gedrag betref. Die lede van die familie is standvoëls. Daar is drie genera stertmese, waarvan een genus in Europa en die ander twee in die Himalaja van Suidoos-Asië en in Noord-Amerika voorkom. Van die twintig subspesies wat in Europa aangetref word, is die stertmees (Aegithalos caudatus) die bekendste.
Vanweë sy lang stert word die voëltjie ook 'n "Iangstert" genoem. Vroeër is die buidelmese (familie Remizidae) saam met die egte mese gegroepeer, maar deesdae word daar op grond van 'n aantal spesifieke kenmerke tussen die twee families onderskei. Hulle naam is afkomstig van die Nederlandse woord buidel, wat "beursie" of "geldsak" beteken en in die geval die vorm van hul neste beskryf.
Net soos by die wewers is die neste van hierdie voëls baie kunstig gevleg. Die vlerke en stert van hierdie familie is besonder kort. In teenstelling met die egte mese is die bopunt van hul snawels reg uit en skerp gepunt. Vier genera en 11 spesies buidelmese is bekend. Hulle kom in groot dele van Eurasië, Afrika en die suidelike dele van Noord-Amerika voor. Egte mese (familie Paridae) word in die Noordelike Halfrond (ook in Afrika) aangetref
Altesaam 45 spesies van die families is bekend, en hulle kort, sterk snawels, asook hulle sterk, stewige pote, is kenmerkend.
Los páridos (Paridae) son una familia d'aves paseriformes qu'inclúi los carboneros y herrerillos, y que se distribúin por Europa, Asia, África y Norteamérica. Munches de les sos especies arrexuntar nel xéneru Parus.
Los páridos (Paridae) son una familia d'aves paseriformes qu'inclúi los carboneros y herrerillos, y que se distribúin por Europa, Asia, África y Norteamérica. Munches de les sos especies arrexuntar nel xéneru Parus.
Arıquşlar (lat. Paridae) sərçəkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi.
Arıquşlar (lat. Paridae) sərçəkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi.
Paridae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1825 gant al loenoniour iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840)[1].
Da-heul labourioù filogenetek[2] kaset da benn war ar c'herentiad e voe adurzhiet ar spesadoù anezhañ adalek 2013.
Diouzh Doare 7.1 an IOC World Bird List[3] ez a pevarzek genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Paridae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1825 gant al loenoniour iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840).
Da-heul labourioù filogenetek kaset da benn war ar c'herentiad e voe adurzhiet ar spesadoù anezhañ adalek 2013.
Diouzh Doare 7.1 an IOC World Bird List ez a pevarzek genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
La família dels pàrids agrupa petits ocells de plomatge adés viu, adés apagat i de dimorfisme sexual poc acusat.
Són ocells molt àgils, veritables acròbates dels arbres entre el fullatge dels quals es mouen contínuament tot cercant insectes.
Les espècies autòctones de l'àmbit catalanoparlant es coneixen com a mallerengues, tot i que aquest nom també el reben algunes espècies d'altres famílies.[1]
La família dels pàrids agrupa petits ocells de plomatge adés viu, adés apagat i de dimorfisme sexual poc acusat.
Són ocells molt àgils, veritables acròbates dels arbres entre el fullatge dels quals es mouen contínuament tot cercant insectes.
Les espècies autòctones de l'àmbit catalanoparlant es coneixen com a mallerengues, tot i que aquest nom també el reben algunes espècies d'altres famílies.
Adar bach sy'n bwyta pryfed, cnau a hadau yw titwod. Maen nhw'n byw yn Ewrop, Asia, Affrica a Gogledd America.[1] Adar y coetir yw titwod ond maen nhw wedi addasu i barciau a gerddi. Maen nhw'n dodwy hyd at 12 ŵy mewn twll mewn coeden.[1]
Mae'r gwir ditwod yn perthyn i deulu'r Paridae. Mae tua 59 o rywogaethau, yn cynnwys y Titw Tomos Las, Titw Mawr, Titw Penddu, Titw Copog, Titw'r Helyg a Thitw'r Wern.[2] Mae dau deulu arall o ditwod, yr Aegithalidae (megis y Titw Cynffon-hir) a'r Remizidae (megis y Titw Pendil).
Mae'r Titw Barfog yn debyg i'r gwir ditwod ond dydy e ddim yn perthyn yn agos iddyn nhw.
Adar bach sy'n bwyta pryfed, cnau a hadau yw titwod. Maen nhw'n byw yn Ewrop, Asia, Affrica a Gogledd America. Adar y coetir yw titwod ond maen nhw wedi addasu i barciau a gerddi. Maen nhw'n dodwy hyd at 12 ŵy mewn twll mewn coeden.
Mae'r gwir ditwod yn perthyn i deulu'r Paridae. Mae tua 59 o rywogaethau, yn cynnwys y Titw Tomos Las, Titw Mawr, Titw Penddu, Titw Copog, Titw'r Helyg a Thitw'r Wern. Mae dau deulu arall o ditwod, yr Aegithalidae (megis y Titw Cynffon-hir) a'r Remizidae (megis y Titw Pendil).
Mae'r Titw Barfog yn debyg i'r gwir ditwod ond dydy e ddim yn perthyn yn agos iddyn nhw.
Sýkorovití (Paridae) jsou poměrně známou čeledí pěvců. Všeobecně známý je jeden z nejhojnějších ptáků Česka sýkora koňadra, stejně jako její menší a méně početná příbuzná sýkora modřinka. Tyto dva druhy se velmi dobře přizpůsobily životu ve městě a v zimě navštěvují krmítka, i díky tomu jsou velmi známí. Čeleď však zahrnuje mnohem více druhů a mnohé z nich ani v Česku nežijí (celkem asi 50 druhů).
Sýkory jsou vesměs drobnější, mají poměrně velkou hlavu, téměř přímý špičatý zobák a silné nohy a drápy. Křídla mají krátká a zaoblená, ocas středně dlouhý. V potravě převládá hmyz, který sbírají na stromech, proto jsou vydatnými pomocníky v boji s hmyzími škůdci.
Jsou to drobní ptáci, kteří měří 9 – 20 cm a váží 6 – 50 g. Poměrně velká hlava nese přímý, různě silný, špičatý zobák. Silné nohy a drápy pomáhají při šplhání. Krátká zaoblená křídla mají deset ručních letek, z nichž první je silně zkrácená. Ocas mají středně dlouhý. Opeření je velmi husté a vesměs kontrastně a pestře zbarvené, u obou pohlaví velmi podobné.
Sýkory jsou vesměs dutinoví ptáci (proto si mohou dovolit pestré zbarvení). Tropické druhy mívají malé snůšky nepřesahující 3 vejce, ptáci z mírného pásma mívají naopak velmi bohaté snůšky. Přeborníkem je drobná sýkora modřinka, která má v průměru 11 vajec, místy dokonce až 19 vajec. Po vyhnízdění se často sdružují do skupin, většina druhů je stálých nebo potulných, jen některé druhy jsou částečně tažné.
Sýkorovití měly původně 3 rody s téměř padesáti druhy, které jsou rozšířeny po celé severní polokouli. Na jihu žijí pouze v Africe.
Někdy se mezi sýkory řadí i mlynaříci (Aegithalos), kteří se však jindy člení mezi vlastní čeleď mlynaříkovitých (Aegithalidae).
Seznam rodů po rozpadu rodu Parus není úplně ustálený, některé názory na tuto problematiku lze najít v cizojazyčných wikipediích a externích odkazech. Pokud bude zpracován rod, který má dva alternativní názvy, je to v příslušném článku uvedeno.
V současné době byly sýkory rozděleny do několika samostatných druhů na základě analýzy DNA.[1] Vztah mezi jednotlivými rody ukazuje následující kladogram:
Melanochlora (1 druh)
Sylviparus (1 druh)
Cyanistes (4-5 druhů modrých sýkor, včetně sýkory modřinky a sýkory azurové)
Pseudopoces (1 druh, donedávna řazený do čeledi krkavcovití)
Parus (24 druhů velkých sýkor, včetně sýkory koňadry)
Lophophanes (2 druhy eurasijských chocholatých sýkor, včetně sýkory parukářky)
Baeolophus (5 druhů severoamerických chocholatých sýkor)
Periparus (7 druhů sýkor, včetně sýkory uhelníčka)
Poecile (14 druhů sýkor s tmavou čepičkou, včetně sýkory babky a sýkory lužní)
česky:
anglicky:
Sýkorovití (Paridae) jsou poměrně známou čeledí pěvců. Všeobecně známý je jeden z nejhojnějších ptáků Česka sýkora koňadra, stejně jako její menší a méně početná příbuzná sýkora modřinka. Tyto dva druhy se velmi dobře přizpůsobily životu ve městě a v zimě navštěvují krmítka, i díky tomu jsou velmi známí. Čeleď však zahrnuje mnohem více druhů a mnohé z nich ani v Česku nežijí (celkem asi 50 druhů).
Sýkory jsou vesměs drobnější, mají poměrně velkou hlavu, téměř přímý špičatý zobák a silné nohy a drápy. Křídla mají krátká a zaoblená, ocas středně dlouhý. V potravě převládá hmyz, který sbírají na stromech, proto jsou vydatnými pomocníky v boji s hmyzími škůdci.
Mejser (Paridae) er en familie af små, rastløse fugle med ret stort hoved og et kort, men kraftigt næb. Flere arter har mangefarvede fjerdragter. Mejserne er oftest stand- eller strejffugle.
De fleste mejser er hulerugere, og er derfor afhængige af hule træer eller andre huller som f.eks musehuller. Topmejsen udhugger selv sit redehul i trøsket træ.
Der er stor konkurrence blandt de hulerugende fugle om et redehul. Derfor begynder mejserne meget tidligt at yngle om foråret, for at få et forspring i forhold til andre hulerugende fugle. Musvitten kan f.eks. høres synge allerede fra januar.
De lever både af dyrisk og vegetabilsk føde. Om sommeren lever de af insekter, mens de om vinteren lever af frø.
Om vinteren ses ofte blandede mejseflokke, det vil sige flokke af flere forskellige mejsearter. Ofte ses også andre småfugle, f.eks. fuglekonge og træløber.
Mejserne er især udbredt i skovområder på den nordlige halvkugle. En del arter findes dog i Asien og Afrika. De mangler helt fra Australien og Mellem- og Sydamerika.
I Danmark forekommer seks mejsearter. To af dem, topmejse og sortmejse, har bredt sig i Danmark i 1800-tallet, da nåleskovsplantager blev almindelige.
Tidligere blev alle de danske mejser henregnet til slægten Parus (halemejse, pungmejse og skægmejse tilhører ikke mejsefamilien). Nye analyser af fuglenes DNA har dog vist, at de bør inddeles i flere små slægter.
Desuden findes tre andre slægter med i alt syv arter, der er udbredt i enten Nordamerika eller Asien.
Mejser (Paridae) er en familie af små, rastløse fugle med ret stort hoved og et kort, men kraftigt næb. Flere arter har mangefarvede fjerdragter. Mejserne er oftest stand- eller strejffugle.
De fleste mejser er hulerugere, og er derfor afhængige af hule træer eller andre huller som f.eks musehuller. Topmejsen udhugger selv sit redehul i trøsket træ.
Der er stor konkurrence blandt de hulerugende fugle om et redehul. Derfor begynder mejserne meget tidligt at yngle om foråret, for at få et forspring i forhold til andre hulerugende fugle. Musvitten kan f.eks. høres synge allerede fra januar.
De lever både af dyrisk og vegetabilsk føde. Om sommeren lever de af insekter, mens de om vinteren lever af frø.
Om vinteren ses ofte blandede mejseflokke, det vil sige flokke af flere forskellige mejsearter. Ofte ses også andre småfugle, f.eks. fuglekonge og træløber.
Die Meisen (Paridae) sind eine Familie in der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes), Unterordnung Singvögel (Passeri).
Die systematische Einteilung ist Gegenstand anhaltender wissenschaftlicher Diskussionen. Nach neuerer Taxonomie auf der Grundlage genetischer Untersuchungen wird die artenreiche Gattung Parus in mehrere Gattungen aufgeteilt. Die Beutelmeisen (Remizidae) und die Schwanzmeisen (Aegithalidae) werden als eigenständige Familien betrachtet. Nach der hier aufgeführten Einteilung umfasst die Familie 51 Arten.
Meisen kommen in der nördlichen Hemisphäre und in Afrika vor.
Zu den Meisen zählen hauptsächlich Arten, die in baumreichen Habitaten leben. Sie sind klein und gedrungen und haben einen kräftigen Schnabel. Als gewandte Kletterer beschaffen sie sich ihre Nahrung vor allem im Gehölz. Es sind anpassungsfähige Tiere, die hauptsächlich von Insekten und Sämereien leben. Viele Arten leben in der Nähe menschlicher Siedlungen und nehmen gerne das Futterangebot von Menschen an. Sie sind Höhlenbrüter und überwiegend Standvögel. Im Winter schließen sie sich oft zu gemischten Trupps zusammen.
Sie brüten gerne in der Nähe von oder in Obstbäumen, wobei sie die dort anzutreffenden Insekten bzw. deren Larven (Maden) als Nahrung für die Brut verwenden.
In der Malerei der Renaissance symbolisieren Meisen – wie alle Singvögel – die Seele und den Glaubensgehorsam. Diese Bedeutung wandelt sich in der Barockzeit, in der sie auch für Liederlichkeit stehen können.[2]
Die Meisen (Paridae) sind eine Familie in der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes), Unterordnung Singvögel (Passeri).
Die systematische Einteilung ist Gegenstand anhaltender wissenschaftlicher Diskussionen. Nach neuerer Taxonomie auf der Grundlage genetischer Untersuchungen wird die artenreiche Gattung Parus in mehrere Gattungen aufgeteilt. Die Beutelmeisen (Remizidae) und die Schwanzmeisen (Aegithalidae) werden als eigenständige Familien betrachtet. Nach der hier aufgeführten Einteilung umfasst die Familie 51 Arten.
Abuferriw neɣ Tawacult n ibuferriwen (Assaɣ ussnan: Paridae) d tawacult n igṭaṭ yettidiren deg umadal amzikan d Marikan n Ugafa, Abuferriw d aylal meẓẓiyen anda ableɣ-is yettili gar n 10 cm ar 22 cm, Aṭas deg telmas n twacult-a ttidiren zdat n imdanen anda ttafen učči-nsen am yifsan.
Ass-a deg tmetti Taqbaylit aylal-a (Abuferriw) yettwassen s yisem n Abuḥeddad maca deg tidet isem-a yekka-d seg tutlayt Taserɣint (طائر الحداد).
Anagar tiwsitin tiynelmasin, yakk tilmas n ubuferriw d tid yettemcabin s waṭas deg talɣa, Dɣa tawacult-a yettwassnen d akken d tawacult anda yettemcabin igmamen-is (tias-is) akk, Teɣzi tagejdant n telmas n ubuferriw yettili gar n 10 ar 16 cm yakk d 9 ar 21 cm i tewsitin tiynelmasin ma d azuk yettili gar n 7 ar 29 g yakk d 5 ar 49 g i tewsitin tiynelmasin, S umata ifurken igejdanen n ubuferriw ttaken-d seg yiniten yemgaraden n wafrawen-is.
Aqamum
Aqamum n ubuferriw meẓẓiy maca llan wid ihrawen d wid sdiden (rqiqen) s unect (ɛla ḥsab) n wučči ɣef wacu yegguni, Acku tilmas iy tetten iburɣas lant (sɛant) iqamumen sdiden, ma d tilmas iy tetten ifsan iqamumen-nsent zhur-it.
Abuferriw d aylal yettidiren deg waṭas n yidgan n umadal anda yettidir deg umur ameqran n imenẓawen n Uruppa d Asya d Tefriqt d Marikan n Ugafa, Ula di tmurt n Iqbayliyen llant kra n telmas am ubuferriw azegzaw.
S unect n usismel n umnir (alqem 5.2, 2015) n uswir amesnaylal agreɣlan
Abuferriw neɣ Tawacult n ibuferriwen (Assaɣ ussnan: Paridae) d tawacult n igṭaṭ yettidiren deg umadal amzikan d Marikan n Ugafa, Abuferriw d aylal meẓẓiyen anda ableɣ-is yettili gar n 10 cm ar 22 cm, Aṭas deg telmas n twacult-a ttidiren zdat n imdanen anda ttafen učči-nsen am yifsan.
Chittaklar (Paridae) — chumchuqsimonlar oilasi. 65 turni birlashtirgan 10 urugʻi bor. Tanasining uz. 10—20 sm, ogʻirligi 7—25 g . Konussimon tumshugʻi qisqa, burun teshiklari atrofi kilsimon par bilan oʻralgan. Oyoqlari baquvvat, tirnogʻi ichiga qayrilgan. Nari va modasining rangi uxshash; boshi va tomogʻi kora, kukragi kora yoʻlli sariq, tanasining usti, korni va yoni sargʻishkoʻkimtir. Ch. daraxt kovaklari va shoxshabbalariga uya quradi. Yilda bir (jan. mintaqalarda ikki) marta 3—16 ta tuxum qoʻyadi. Tuxumini modasi 12—13 kun bosadi. Jujalarini nari bilan modasi birgalikda boqadi. Ch. faqat hasharotlar bilan oziqlanadi; oʻrmon, park, bogʻ zararkunandalarini qirib fonda keltiradi. Yevrosiyo, Afrika, Shim. Amerikada tarqalgan. Oʻzbekistonda oq chittak, sariq tomoq chittak, katta chittak, vahimaqush (uyasini daraxt novdalariga osiltirib quradi) kabi turlari yashaydi.
Domofupi ni ndege wa familia Paridae. Hawa ni ndege wadogo wenye domo fupi na mkia mfupi; spishi kadhaa zina kishungi. Rangi zao si kali sana: kwa kawaida nyeusi, nyeupe, kijivu na/au kahawia, pengine buluu, njano na nyekundu. Wanatokea Afrika, Asia, Ulaya na Amerika ya Kaskazini katika maeneo yenye miti. Hula wadudu na pia mbegu na makokwa. Hulijenga tago lao ndani ya tundu mtini. Jike huyataga mayai 3-19 yenye madoa.
Domofupi buluu wa Afrika
Domofupi kusi
Domofupi wa Carp
Domofupi kijivu
Domofupi tumbo-baka
Domofupi-miyombo
Domofupi mabawa-meupe
Domofupi mweusi kusi
Domofupi tumbo-marungi
Domofupi tumbo-jekundu
Domofupi mkubwa
Domofupi mweusi kaskazi
Black-crested titmouse
Tufted titmouse
Oak titmouse
Juniper titmouse
Bridled titmouse
Fire-capped tit
Eurasian blue tit
Azure tit
European crested tit
Grey-crested tit
Indian yellow tit
Yellow tit
White-naped tit
Yellow-cheeked tit
Himalayan black-lored tit
Sultan tit
Palawan tit
Elegant tit
Yellow-bellied tit
Cinereous tit
Great tit
Japanese tit
Green-backed tit
Coal tit
Rufous-vented tit
Rufous-naped tit
Black-capped chickadee
Carolina chickadee
Siberian tit
Mountain chickadee
Boreal chickadee
Black-bibbed tit
Sombre tit
Willow tit
Marsh tit
Chestnut-backed chickadee
Mexican chickadee
Hume's ground tit
Chestnut-bellied tit
Varied tit
Yellow-browed tit
Domofupi ni ndege wa familia Paridae. Hawa ni ndege wadogo wenye domo fupi na mkia mfupi; spishi kadhaa zina kishungi. Rangi zao si kali sana: kwa kawaida nyeusi, nyeupe, kijivu na/au kahawia, pengine buluu, njano na nyekundu. Wanatokea Afrika, Asia, Ulaya na Amerika ya Kaskazini katika maeneo yenye miti. Hula wadudu na pia mbegu na makokwa. Hulijenga tago lao ndani ya tundu mtini. Jike huyataga mayai 3-19 yenye madoa.
Gaccepat Paridae gullet šilljocihcelottiide.
D'Meesen (Paridae) sinn eng Famill aus der Ënneruerdnung vun de Sangvullen.
D'Meesen (Paridae) sinn eng Famill aus der Ënneruerdnung vun de Sangvullen.
Meize of Paridae zint klein gedrónge, acrobatische veugelkes mèt korte sjnavel. Menneke en wiefke zint geliek gekleurd. De jónge zint get valer, sóms miè geel. In de winter zjwerve ze in gruupkes rónd. Inheemse meize:
andere (of zeldzaam):
Orde: Zangveugel Passeriformes
Suborde: Echte zangveugel Passeri
Familie: Meize Paridae
De Moasal oda Moasl (lat. Paridae, dt. Meisen, engl. tits) san a Famij vo Singvegl (Passeri). Se ghean zua Oadnung vo de Spotznvegl. Da germanische Voglnam hod woarscheinle de Bedeitung "gloa, dirr".[1]
Afgrund vo genetischa Foaschung wead de genaue Eiteilung grod dischgariad.
De moastn Moasal san gloa und schaugn a weng gstaucht aus. Se ham an kuazn Schnobe und a boor vo eana ham aa an Kamm.
De Moasal lebn voa oim im Woid. Se san oba a gean in da Nachn vo Menschn und lossn se do duachfuadan. Fressn doans am liabstn a Mischfuada vo Soot und Insektn.
Sumpfmoasl (Poecile palustris)
Haubnmoasl (Lophophanes cristatus)
Indianamoasl (Baeolophus bicolor)
Taiwanmoasl (Macholophus holsti)
Blaumoasl (Cyanistes caeruleus)
Schwoarzkopfmoasl (Poecile atricapillus)
Laabmoasl (Sylviparus modestus)
De Moasal oda Moasl (lat. Paridae, dt. Meisen, engl. tits) san a Famij vo Singvegl (Passeri). Se ghean zua Oadnung vo de Spotznvegl. Da germanische Voglnam hod woarscheinle de Bedeitung "gloa, dirr".
Afgrund vo genetischa Foaschung wead de genaue Eiteilung grod dischgariad.
De moastn Moasal san gloa und schaugn a weng gstaucht aus. Se ham an kuazn Schnobe und a boor vo eana ham aa an Kamm.
De Moasal lebn voa oim im Woid. Se san oba a gean in da Nachn vo Menschn und lossn se do duachfuadan. Fressn doans am liabstn a Mischfuada vo Soot und Insektn.
Paridae es un familia de Sylvioidea.
Sykórkòwaté (Paridae) – to je rodzëzna ptôchów z rzãdu wróblowëch (Passeriformes). W ni są lądowé ptôchë, chtërne żëją na nordowi półkùglë i w Africe. Òne są dosc môłé – 12 do 13 cm długotë i mają krótczi skrzidła a dłudżi ògón. Jich dzóbk je môłi i krótczi. Òne jedzã òwadë, a òb zëmã lëdze mògą jim dawac szpiek. Specjalną jôdã dlô ptôchów mògą jim dawac lesny. Je charakterizëje kòntrastowi baro czãsto biôłoczôrnô farwa głòwë. Òne mają 10 lecków i 12 piórów w ògónie. Òn sykórczi mô charakteristiczny szlips na brzëchù. Wikszim dzélã to są trójné ôrtë i jima nie zagrôżô wëmrzenié. Trzë ôrtë ze szlachu sykórka z ti rodzëżnë są równak w niebezpiekù wëmrzeniô w przińdnym czasu. W Pòlsce je sédmé ôrtów z ti rodzëznë i wszëtczi są òbjimniãté ùrzãdową akùrôtną òchrónią. Niejedne jich ôrtë żëją m. jin. na Kaszëbëach np.:
Tijaižed (latin.: Paridae) om pajolinduiden sugukund. Oma levitadud Pohjoižes mapoliškos i Afrikas päiči Saharas.
Terav lühüd n'ok i pän kontrasturui muju (erasti hahlakaz) erištadas linduid. Harakterižiden heimoiden erikon lindun hibj oleleb 10..16 sm pitte i 7..29 g vedutte.
Sötlesoiš semnil, pähkmil, gavedil, kerthuzil. Lindud pezoitelesoiš onziš tobjimalaz. Munimes oleleb 3..13 vauktad munad rusttoidenke läipidenke, ühten kezan tehtas kaks'-koume munint.
Tijaižed oma aktivižed judukahad kundaližed lindud. Kontaktiruidas kidoil-heikoil i pajoil. Adaptiruišoiš hüvin londusen erazvuiččiš arvoimižiš. Äjad erikod elädas ristitun pertiden ümbrištos, saduiš i puištoiš. Sügüzel da tal'vel kalaitas joukuil, ned kogotas tijaižen severziš-se erikoišpäi, Pasklindunvuiččed-heimkundan toižiden sugukundoiden erikoišpäi, i tikoišpäi. Pakaiždöil ličtas lumen alle puiden i penzhiden jurenno, vai ödudas onziš da toižiš peitsijiš.
Kaik om 12 heimod sugukundas:
Tijaižed (latin.: Paridae) om pajolinduiden sugukund. Oma levitadud Pohjoižes mapoliškos i Afrikas päiči Saharas.
The tits, chickadees, an titmice constitute the Paridae, a lairge faimily o smaa passerine birds which occur in the Northren Hemisphere an Africae. Maist war umwhile clessifee'd in the genus Parus.
Tekst üüb Öömrang Tualagbitjern (Paridae) san en fögelfamile uun det order faan a sjongfögler (Passeriformes). Diar hiar 14 sköölen mä son 50 slacher tu.
Baeolophus – Cephalopyrus – Cyanistes – Lophophanes – Machlolophus – Melaniparus – Melanochlora – Pardaliparus – Parus – Periparus – Poecile – Pseudopodoces – Sittiparus – Sylviparus
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: Tualagbitjern (Paridae) san en fögelfamile uun det order faan a sjongfögler (Passeriformes). Diar hiar 14 sköölen mä son 50 slacher tu.
Títa (frøðiheiti - Paridae)
Кăсăя йышшисем – пĕчĕк те питĕ вăр-вар кайăксем. Кĕлетки тăршшĕ 20 сантиметртан, йывăрăшĕ 25 грамран иртмест. Йăвисене ытларах чухне йывăç хăвăлне тăваççĕ, сайра-хутра пӳрт-çурт хушăкĕсенче вырнаçтарать йăвине. Апачĕ ытларах хурт-кăпшанкăран тăрать, çырла тата курăк вăрри те çиеççĕ. Ку йышра 60 ытла тĕс кĕрет, пирĕн республикăра 7 тĕс пулать.
Кăсăя йышшисем – пĕчĕк те питĕ вăр-вар кайăксем. Кĕлетки тăршшĕ 20 сантиметртан, йывăрăшĕ 25 грамран иртмест. Йăвисене ытларах чухне йывăç хăвăлне тăваççĕ, сайра-хутра пӳрт-çурт хушăкĕсенче вырнаçтарать йăвине. Апачĕ ытларах хурт-кăпшанкăран тăрать, çырла тата курăк вăрри те çиеççĕ. Ку йышра 60 ытла тĕс кĕрет, пирĕн республикăра 7 тĕс пулать.
Пысăк кăсăя Кăвак кăсăя Шурă кăсăя Хура кăсăя Тĕпекеллĕ кăсăя Пăвăр пуçлă кăсăя Вăрăм хӳреллĕ кăсăяКашка чымчыктар (лат. Paridae) – сайрагыч таранчы сымалдар түркүмүнүн тукуму. Денеси жумуру, узундугу 7,6–20 смге чейин жетет. Жүнү жумшак, тумшугу конустай, кээде учтуу. 2 тукуму – кашка чымчыктар. (3 уруу, 48 түрү) жана куркулдайлар (4 уруу, 10 түрү) бар. Түштүк Америка, Мадагаскар жана Австралиядан башка жерлерде кеңири таралган. Көбүнчө токойдо жашайт. Канаты тегерек болгондуктан, алыска уча албайт. Буту кыска, тырмагы жакшы өөрчүгөндүктөн, бак-даракта шамдагай жөргөлөп, секирип жүрөт. Көпчүлүгүнүн төбөсү, алкымы кара же күрөң, башынын эки жагы ак. Дарак коңулдарына уялайт, кызыл тактуу 4–14 жумуртка тууйт. 14–17 күндө балапанын басып чыгарат. Курт-кумурска (зыянкечтер) жана уруктар менен азыктанат.
Кашка чымчыктар (лат. Paridae) – сайрагыч таранчы сымалдар түркүмүнүн тукуму. Денеси жумуру, узундугу 7,6–20 смге чейин жетет. Жүнү жумшак, тумшугу конустай, кээде учтуу. 2 тукуму – кашка чымчыктар. (3 уруу, 48 түрү) жана куркулдайлар (4 уруу, 10 түрү) бар. Түштүк Америка, Мадагаскар жана Австралиядан башка жерлерде кеңири таралган. Көбүнчө токойдо жашайт. Канаты тегерек болгондуктан, алыска уча албайт. Буту кыска, тырмагы жакшы өөрчүгөндүктөн, бак-даракта шамдагай жөргөлөп, секирип жүрөт. Көпчүлүгүнүн төбөсү, алкымы кара же күрөң, башынын эки жагы ак. Дарак коңулдарына уялайт, кызыл тактуу 4–14 жумуртка тууйт. 14–17 күндө балапанын басып чыгарат. Курт-кумурска (зыянкечтер) жана уруктар менен азыктанат.
Пислэг (латин нимыз Paridae spp.) – пичи, ӵуж гадё тылобурдо.
ЦӀыжьдадэ лъэпкъыр (лат-бз. Paridae) — унэбзу хэкӀыгъуэм щыщ лъэпкъщ.
ЛӀэужьыгъуэ жьгъейхэщ, я кӀыхьагъыр см. 10-17, къашэч г. 7-23. ЦӀыжьдадэхэр пэ кӀэщӀхэщ, кӀагуэхэщ лъакъуэ гъум лъэщхэщ, лъэхъуамбэ быдэ, лъэбжьанэ лъэщ гъэшахэр яфӀэту. Цы щабэ Ӏув ятетщ. Я теплъэри псэукӀэри хуабжьу зэщхьщ.
ЛӀэужьыгъуэ нэхъыбэм илъэсым тӀо къраш, зэ гъуэлъхьэгъуэр джэдыкӀи 4-16 носыр. Здэгъуалъхьэ хабзэр абгъуэ зэхуэщӀахэращ.
Куэду щопсэу Еуразиэмрэ Африкэмрэ, лӀэужьыгъуэ гуэрэхэм къанэмыщӀауэ, ауэ щӀымахуэм мэӀэпхъуэхэр.
பட்டாணிக் குருவிகள், சிக்கடீக்கள் மற்றும் டிட்மவுஸ்கள் ஆகியவை பரிடே குடும்பத்தில் வருகின்றன. இது பேஸ்ஸரின் பறவைகள் அடங்கிய குடும்பமாகும். இவை பொதுவாக வடக்கு அரைக்கோளம் மற்றும் ஆப்பிரிக்காவில் காணப்படுகின்றன. இவற்றில் பெரும்பாலானவை பருஸ் பேரினத்தில் வகைப்படுத்தப்பட்டிருந்தன.
பட்டாணிக் குருவிகள், சிக்கடீக்கள் மற்றும் டிட்மவுஸ்கள் ஆகியவை பரிடே குடும்பத்தில் வருகின்றன. இது பேஸ்ஸரின் பறவைகள் அடங்கிய குடும்பமாகும். இவை பொதுவாக வடக்கு அரைக்கோளம் மற்றும் ஆப்பிரிக்காவில் காணப்படுகின்றன. இவற்றில் பெரும்பாலானவை பருஸ் பேரினத்தில் வகைப்படுத்தப்பட்டிருந்தன.
Þā māsan sind cnēoris þǣm lytlum fuglum.
The tits, chickadees, and titmice constitute the Paridae, a large family of small passerine birds which occur mainly in the Northern Hemisphere and Africa. Most were formerly classified in the genus Parus.
Members of this family are commonly referred to as "tits" throughout much of the English speaking world, but North American species are called either "chickadees" (onomatopoeic, derived from their distinctive "chick-a dee dee dee" alarm call)[1] or "titmice". The name titmouse is recorded from the 14th century, composed of the Old English name for the bird, mase (Proto-Germanic *maison, Dutch mees, German Meise), and tit, denoting something small. The former spelling, "titmose", was influenced by mouse in the 16th century.[2] Emigrants to New Zealand presumably identified some of the superficially similar birds of the genus Petroica of the family Petroicidae, the Australian robins, as members of the tit family, giving them the title tomtit, although, in fact, they are not related.
These birds are mainly small, stocky, woodland species with short, stout bills. Some have crests. They range in length from 10 to 22 cm (3.9 to 8.7 in). They are adaptable birds, with a mixed diet including seeds and insects.[3] Many species live around human habitation and come readily to bird feeders for nuts or seed, and learn to take other foods.
With the exception of the three monotypic genera Sylviparus, Melanochlora, and Pseudopodoces, the tits are extremely similar in appearance, and have been described as "one of the most conservative avian families in terms of general morphology".[4] The typical body length of adult members of the family is between 10 and 16 cm (3.9 and 6.3 in) in length; when the monotypic genera are added, this range is from 9 to 21 cm (3.5 to 8.3 in). In weight, the family ranges from 5 to 49 g (0.18 to 1.73 oz); this contracts to 7 to 29 g (0.25 to 1.02 oz) when the three atypical genera are removed. The majority of the variation within the family is in plumage, and particularly colour.[5]
The bills of the tits are generally short, varying between stout and fine, depending on diet. The more insectivorous species have finer bills, whereas those that consume more seeds have stouter bills. It is said that tits are evolving longer beaks to reach into bird feeders.[6] The most aberrant bill of the family is possessed by Hume's ground tit of Tibet and the Himalayas, which is long and decurved.[5]
The tits are a widespread family of birds, occurring over most of Europe, Asia, North America, and Africa. The genus Poecile occurs from Europe through Asia into North America, as far south as southern Mexico. American species in this genus are known as chickadees. Some species in this genus have quite large natural distributions; one, the grey-headed chickadee, is distributed from Scandinavia to Alaska and Canada. The majority of the tits in the genus Periparus are found in the southeastern portion of Asia. This includes two species endemic to the Philippines. The coal tit, also in this genus, is a much more widespread species, ranging from the British Isles and North Africa to Japan. The two crested tits of the genus Lophophanes have a disjunct distribution, with one species occurring in Europe and the other in central Asia.[5]
The genus Baeolophus is endemic to North America. The genus Parus includes the great tit that ranges from Western Europe to Indonesia. Cyanistes has a European and Asian distribution (also into northern Africa), and the three remaining genera, Pseudopodoces, Sylviparus, and Melanochlora, are all restricted to Asia.[5]
Tits are active, noisy, and social birds. They are territorial during the breeding season and often join mixed-species feeding flocks during the nonbreeding season. The tits are highly adaptable, and after the corvids (crows and jays) and parrots, amongst the most intelligent of all birds.[5]
Fission–fusion society has been documented in a number of avian taxa including this one.[7][8][9]In brief, that means flocks can split into smaller groups or individuals, and subsequently reunite.
The tits make a variety of calls and songs. They are amongst the most vocal of all birds, calling continuously in most situations, so much so that they are only ever silent for specific reasons such as avoiding predators or when intruding on a rival's territory. Quiet contact calls are made while feeding to facilitate cohesion with others in their social group.[5] Other calls are used for signalling alarm—a well-known example being the "chic-a-dee-dee" of North American species in the genus Poecile, the call which gives them their local common name, the chickadee. The call also serves as a rallying call to summon others to mob and harass the predator. The number of "dee" syllables at the end of the call increases with the level of danger the predator poses.[10]
The tits are generalist insectivores that consume a wide range of small insects and other invertebrates, particularly small defoliating caterpillars. They also consume seeds and nuts, particularly in the winter. One characteristic method of foraging in the family is hanging, where they inspect a branch or twig and leaves from all angles while hanging upside down to feed.[5] In areas where numerous species of tit coexist, different species forage in different parts of the tree, their niche determined in no small way by their morphology; larger species forage on the ground, medium-sized species foraging on larger branches, and the smallest species on the ends of branches. Having obtained larger prey items or seeds, tits engage in hold-hammering, where they hold the item between their feet and hammer it with their bill until it opens. In this fashion, they can even open hazelnuts in around 20 minutes. A number of genera engage in food caching, hoarding supplies of food during the winter.[11]
Tits are cavity-nesting birds, typically using trees, although Pseudopodoces[12] builds a nest on the ground. Most tree-nesting tits excavate their nests,[13] and clutch sizes are generally large for altricial birds, ranging from usually two eggs in the rufous-vented tit of the Himalayas to as many as 10 to 14 in the blue tit of Europe.[14][15] In favourable conditions, this species had laid as many as 19 eggs, which is the largest clutch of any altricial bird.[3] Most tits are multibrooded, a necessary strategy to cope with either the harsh winters in which they reside in the Holarctic or the extremely erratic conditions of tropical Africa,[15] where typically a single pair cannot find enough food to rear even one nestling and in drought years breeding is likely to be futile.
Many African tit species, along with Pseudopodoces, are cooperative breeders,[16] and even pair-breeding parids are often highly social and maintain stable flocks throughout the nonbreeding season.[17]
Tits also have a variety of methods for attracting mates, primarily through their intricate, bouncing mating dance. Only the blue tit is typically polygynous; all other species are generally monogamous.[18] Courtship feeding is typical of pair-breeding tits to deal with the cost of rearing their large broods.
Recently, the large Parus group has been gradually split into several genera (as indicated below), initially by North American ornithological authorities and later elsewhere. Whereas in the mid-1990s, only Pseudopodoces, Baeolophus, Melanochlora, and Sylviparus were considered well-supported by the available data as distinct from Parus.[19] Today, this arrangement is considered paraphyletic as indicated by mtDNA cytochrome b sequence analysis, and Parus is best restricted to the Parus major—Parus fasciiventer clade, and even the latter species' closest relatives might be considered a distinct genus.[20]
In the Sibley-Ahlquist taxonomy, the family Paridae is much enlarged to include related groups such as the penduline tits and long-tailed tits, but while the former are quite close to the tits and could conceivably be included in that family together with the stenostirid "warblers", the long-tailed tits are not. Indeed, the yellow-browed tit and the sultan tit are possibly more distant to the tits than the penduline tits are.[20][21] If the two current families are lumped into the Paridae, the tits would be a subfamily Parinae.
Alternatively, all tits—save the two monotypic genera discussed in the preceding section and possibly Cyanistes, but including Hume's ground tit—could be lumped in Parus. In any case, four major clades of "typical" tits can be recognized: the dark-capped chickadees and their relatives (Poecile including Sittiparus), the long-crested Baeolophus and Lophophanes species, the usually tufted, white-cheeked Periparus (including Pardaliparus) with more subdued coloration and finally Parus sensu stricto (including Melaniparus and Machlolophus). Still, the interrelationship of these, as well as the relationships of many species within the clades, are not well-resolved at all; analysis of morphology and biogeography probably gives a more robust picture than the available molecular data.[20]
Tits have settled North America twice, probably at some time during the Early-Mid Pliocene. The first were the ancestors of Baeolophus, with chickadees arriving somewhat later.[20]
.jpg)
Family: PARIDAE[23]
_(10).JPG)
_(5195755358).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_RWD.jpg)
_(34857166362).jpg)
.jpg)
.jpg)
_(cropped).jpg)
_(8077149502).jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
_(46557691582).jpg)
.jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) The tits, chickadees, and titmice constitute the Paridae, a large family of small passerine birds which occur mainly in the Northern Hemisphere and Africa. Most were formerly classified in the genus Parus.
Members of this family are commonly referred to as "tits" throughout much of the English speaking world, but North American species are called either "chickadees" (onomatopoeic, derived from their distinctive "chick-a dee dee dee" alarm call) or "titmice". The name titmouse is recorded from the 14th century, composed of the Old English name for the bird, mase (Proto-Germanic *maison, Dutch mees, German Meise), and tit, denoting something small. The former spelling, "titmose", was influenced by mouse in the 16th century. Emigrants to New Zealand presumably identified some of the superficially similar birds of the genus Petroica of the family Petroicidae, the Australian robins, as members of the tit family, giving them the title tomtit, although, in fact, they are not related.
These birds are mainly small, stocky, woodland species with short, stout bills. Some have crests. They range in length from 10 to 22 cm (3.9 to 8.7 in). They are adaptable birds, with a mixed diet including seeds and insects. Many species live around human habitation and come readily to bird feeders for nuts or seed, and learn to take other foods.
Paruedoj estas familio de paseroformaj birdetoj, kiujn oni dividas en du subfamiliojn: Remizinae, kies nesto pendas sur la arbobranĉoj kaj Parinae, kies nesto troviĝas en trunkokavoj.
Tre konataj specioj estas:
Ĉie, kie ili vivas, oni vidas ofte paruojn en ĝardenoj, kie ili venas ĝis fenestrorandoj por serĉi manĝaĵon.
Paruoj manĝas ĉefe insektojn, tamen dum vintro la semoj, ju pli oleaj des pli ŝatataj, iĝas grava parto en nutraĵo; tiam estas facile venigi paruojn apud domo per nutrejo.
Laŭ la supozata aĝo de la familio (6-7 milionoj da jaroj) paruoj estas konsiderataj kiel tre konservativa grupo morfologie. La familio rangas laŭ grando el 9 al 21 cm longaj kaj el 5 al 49 g peze, sed kiam la tri monotipaj genroj nome Sylviparus, Melanochlora kaj Pseudopodoces estas ekskluditaj (kio inkludas la plej grandaj kaj malgrandaj paruoj) tiu rangas peze el 7 al 29 g. La familio varias malmulte laŭ formo, kvankam estas konsiderinda variado en plumaro. Ili estas diketaj birdoj kun mallongaj plumoj, fortaj gamboj kaj fortaj mallongaj bekoj. Kelkaj specioj montras iom da seksa dimorfismo rilate bekograndon, korpon kaj plumaron.
Paruedoj estas familio de paseroformaj birdetoj, kiujn oni dividas en du subfamiliojn: Remizinae, kies nesto pendas sur la arbobranĉoj kaj Parinae, kies nesto troviĝas en trunkokavoj.
Tre konataj specioj estas:
Saknesta paruo Remiz pendulinus Granda paruo "Parus major", Blua paruo "Parus caerelus", Nigra paruo "Parus ater", Tufparuo "Parus cristatus".Ĉie, kie ili vivas, oni vidas ofte paruojn en ĝardenoj, kie ili venas ĝis fenestrorandoj por serĉi manĝaĵon.
Paruoj manĝas ĉefe insektojn, tamen dum vintro la semoj, ju pli oleaj des pli ŝatataj, iĝas grava parto en nutraĵo; tiam estas facile venigi paruojn apud domo per nutrejo.
Los páridos (Paridae) son una familia de aves paseriformes que incluye los carboneros y herrerillos, y que se distribuyen por Europa, Asia, África y Norteamérica.
La familia contiene 14 géneros:[1]
Con la excepción de los tres géneros monotípicos Sylviparus, Melanochlora y Pseudopodoces, los herrerillos son extremadamente similares en apariencia y han sido descritos como "una de las familias de aves más conservadoras en términos de morfología general".[2] La longitud corporal típica de los miembros adultos de la familia es de entre 10 y 16 cm de largo; cuando se agregan los géneros monotípicos, este rango es de 9 a 21 cm. En cuanto a su peso, la familia varía de 5 a 49 g; esto se contrae a 7 a 29 g cuando se eliminan los tres géneros atípicos. La mayor parte de la variación dentro de la familia está en el plumaje y, en particular, en el color.[3]
Los picos de los herrerillos son generalmente cortos, variando entre robustos y finos, dependiendo de la dieta. Las especies más insectívoras tienen picos más finos, mientras que las que consumen más semillas tienen picos más gruesos. Se dice que los herrerillos están desarrollando picos más largos para llegar a los comederos de las aves.[4] El pico más destacado de la familia lo posee el herrerillo terrestre de Hume del Tíbet y el Himalaya, que es largo y curvado.[3]
Los herrerillos son una familia de aves muy extendida, que se encuentran en la mayor parte de Europa, Asia, América del Norte y África. El género Poecile se encuentra desde Europa a través de Asia hasta América del Norte, hasta el sur de México. Las especies americanas de este género se conocen como carboneros. Algunas especies de este género tienen distribuciones naturales bastante grandes; uno, el carbonero de cabeza gris, se distribuye desde Escandinavia hasta Alaska y Canadá. La mayoría de los herrerillos del género Periparus se encuentran en la parte sureste de Asia. Esto incluye dos especies endémicas de Filipinas. El carbonero, también en este género, es una especie mucho más extendida, que va desde las Islas Británicas y el norte de África hasta Japón. Los dos carboneros crestados del género Lophophanes tienen una distribución disyunta, con una especie en Europa y la otra en Asia central.[3]
El género Baeolophus es endémico de América del Norte. El género Parus incluye el carbonero común que va desde Europa Occidental a Indonesia. Cyanistes tiene una distribución europea y asiática (también en el norte de África), y los tres géneros restantes, Pseudopodoces , Sylviparus y Melanochlora, están todos restringidos a Asia.[3]
Los herrerillos son aves activas, ruidosas y sociales. Son territoriales durante la temporada de reproducción y a menudo se unen a bandadas de alimentación de especies mixtas durante la temporada de no reproducción. Los herrerillos son muy adaptables y, después de los córvidos (cuervos y arrendajos) y los loros, se encuentran entre los pájaros más inteligentes.[3]
Se ha documentado una sociedad de fisión-fusión en varios taxones de aves, incluido este.[5][6] En resumen, eso significa que los rebaños pueden dividirse en grupos o individuos más pequeños y, posteriormente, reunirse.
Los herrerillos hacen una variedad de llamadas y canciones. Se encuentran entre las aves más vocales de todas, llamando continuamente en la mayoría de las situaciones, tanto que solo permanecen en silencio por razones específicas, como evitar a los depredadores o cuando se entrometen en el territorio de un rival. Se realizan llamadas de contacto silencioso mientras se alimenta para facilitar la cohesión con otros en su grupo social.[3] Otras llamadas se utilizan para señalar la alarma, un ejemplo bien conocido es el "chic-a-dee-dee" de las especies norteamericanas del género Poecile, la llamada que les da su nombre común local, "chickadee" en inglés. La llamada también sirve como una llamada de reunión para convocar a otros a la turba y acosar al depredador. El número de "dee" al final de la llamada aumenta con el nivel de riesgo que representa el depredador.[7]
Los herrerillos son insectívoros generalistas que consumen una amplia gama de pequeños insectos y otros invertebrados, particularmente pequeñas orugas defoliantes. También consumen semillas y frutos secos, sobre todo en invierno. Un método característico de búsqueda de alimento en la familia es colgar, donde inspeccionan una rama o ramita y hojas desde todos los ángulos mientras cuelgan boca abajo para alimentarse.[3] En las zonas donde conviven numerosas especies de herrerillos, distintas especies se alimentan en distintas partes del árbol, cuyo nicho está determinado en gran medida por su morfología; las especies más grandes se alimentan en el suelo, las de tamaño mediano se alimentan en las ramas más grandes y las especies más pequeñas en los extremos de las ramas. Una vez que han obtenido presas o semillas más grandes, las tetas se lanzan a martillar, donde sostienen el artículo entre las patas y lo martillan con el pico hasta que se abre. De esta forma, pueden incluso abrir las avellanas en unos 20 minutos. Varios géneros se dedican al almacenamiento de alimentos, acumulando suministros de alimentos durante el invierno.[8]
Los herrerillos son aves que anidan en cavidades, por lo general usan árboles, aunque Pseudopodoces [9] construye un nido en el suelo. La mayoría de los herrerillos que anidan en los árboles excavan sus nidos,[10] y los tamaños de las nidadas son generalmente grandes para las aves altriciales, desde dos huevos en el herrerillo rojizo del Himalaya hasta de 10 a 14 en el herrerillo común de Europa.[11][12] En condiciones favorables, esta especie había puesto hasta 19 huevos, que es la nidada más grande de cualquier ave altricial.[13] La mayoría de los herrerillos son de múltiples ramas, una estrategia necesaria para hacer frente a los duros inviernos en los que residen en el holártico o las condiciones extremadamente erráticas de África tropical.[12] donde típicamente una sola pareja no puede encontrar suficiente alimento para criar ni siquiera un pichón y en años de sequía es probable que la reproducción sea inútil.
Muchas especies de herrerillos africanos, junto con los pseudopodoces, son reproductoras cooperativas,[14] e incluso las paridas que se reproducen por parejas son a menudo muy sociables y mantienen bandadas estables durante la temporada no reproductiva.[15]
Los herrerillos también tienen una variedad de métodos para atraer parejas, principalmente a través de su intrincada danza de apareamiento. Sólo el herrerillo común es típicamente poligínico; todas las demás especies son generalmente monógamas.[16] La alimentación durante el cortejo es típica de los herrerillos de cría en pareja para hacer frente al costo de criar sus grandes crías.
Recientemente, el gran grupo Parus se ha dividido gradualmente en varios géneros (como se indica a continuación), inicialmente por las autoridades ornitológicas de América del Norte y más tarde en otros lugares. Mientras que a mediados de la década de 1990, solo Pseudopodoces, Baeolophus, Melanochlora y Sylviparus se consideraban bien respaldados por los datos disponibles a diferencia de Parus . [17] Hoy en día, esta disposición se considera parafilética, como lo indica el análisis de la secuencia del citocromo b del ADNmt, y Parus se restringe mejor al clado Parus major - Parus fasciiventer , e incluso los parientes más cercanos de esta última especie podrían considerarse un género distinto.[18]
En la taxonomía de Sibley-Ahlquist, la familia Paridae está mucho más ampliada para incluir grupos relacionados como los herrerillos pendulinos y los herrerillos de cola larga, pero mientras que los primeros están bastante cerca de los herrerillos y posiblemente podrían incluirse en esa familia junto con los estenostíridos "currucas" , los herrerillos de cola larga no lo son. De hecho, el herrerillo de ceja amarilla y el herrerillo sultán posiblemente estén más distantes de los herrerillos que las colgantes.[18] [20] Si las dos familias actuales se agrupan en Paridae, los herrerillos serían una subfamilia Parinae.
Alternativamente, todos los herrerillos —salvo los dos géneros monotípicos discutidos en la sección anterior y posiblemente Cyanistes, pero incluyendo el herrerillo común de Hume— podrían agruparse en Parus. En cualquier caso, se pueden reconocer cuatro clados principales de carboneros "típicos": los carboneros de cabeza oscura y sus parientes (Poecile, incluido Sittiparus), las especies de Baeolophus de cresta larga y Lophophanes, el Periparus de mejillas blancas generalmente mechones (incluido Pardaliparus ) con coloración más tenue y finalmente Parus sensu stricto (incluyendo Melaniparus y Machlolophus). Sin embargo, la interrelación de estos, así como las relaciones de muchas especies dentro de los clados, no están del todo bien resueltas; El análisis de la morfología y la biogeografía probablemente ofrece una imagen más sólida que los datos moleculares disponibles.[18]
Los herrerillos se han asentado en América del Norte dos veces, probablemente en algún momento durante el Plioceno temprano y medio. Los primeros fueron los antepasados de Baeolophus, y los carboneros llegaron algo más tarde.[18]
Los páridos (Paridae) son una familia de aves paseriformes que incluye los carboneros y herrerillos, y que se distribuyen por Europa, Asia, África y Norteamérica.
Tihaslased (Paridae) on lindude sugukond värvuliste seltsi laululiste alamseltsist.
Tihaslased (Paridae) on lindude sugukond värvuliste seltsi laululiste alamseltsist.
Paridoak (Paridae) Passeriformes ordenako hegazti-familia handi bat dira. Ipar hemisferioan eta Afrikan bizi dira. Espezie gehienak Parus generoan sailkatu izan dira. Kaskabeltzak eta amilotxak, adibidez, paridoak dira.
Hegazti txikiak dira, 10-22 zentimetroko luzerakoak, eta pisua 5 g eta 49 g bitartean dago. Dimorfismo sexual txikia dute. Haziak eta intsektuak jaten dituzte. Espezie asko gizakia bizi den inguruneetan bizi dira arazorik gabe. Txori kantariak dira espezie asko, eta era askotako deiak eta kantuak dituzte.
Oso aktiboak dira, zaratatsuak eta taldekoiak. Erraz moldatzen dira ingurune berrietara, eta, korbidoen (beleak eta) eta Psittaciformes (loroak eta) ordenako hegaztien ondoren, txoririk argienetakoak dira.
Paridoak (Paridae) Passeriformes ordenako hegazti-familia handi bat dira. Ipar hemisferioan eta Afrikan bizi dira. Espezie gehienak Parus generoan sailkatu izan dira. Kaskabeltzak eta amilotxak, adibidez, paridoak dira.
Hegazti txikiak dira, 10-22 zentimetroko luzerakoak, eta pisua 5 g eta 49 g bitartean dago. Dimorfismo sexual txikia dute. Haziak eta intsektuak jaten dituzte. Espezie asko gizakia bizi den inguruneetan bizi dira arazorik gabe. Txori kantariak dira espezie asko, eta era askotako deiak eta kantuak dituzte.
Oso aktiboak dira, zaratatsuak eta taldekoiak. Erraz moldatzen dira ingurune berrietara, eta, korbidoen (beleak eta) eta Psittaciformes (loroak eta) ordenako hegaztien ondoren, txoririk argienetakoak dira.
Parus major espeziearen kantuaTiaiset (Paridae) on varpuslintujen lahkoon kuuluva runsaslukuinen lintuheimo. Tiaisia tavataan pääosin pohjoisella pallonpuoliskolla ja Afrikassa.
Tiaiset ovat melko pienikokoisia ja kaikkiruokaisia. Ne ovat pääosin niin sanottuja paikkalintuja ja muuttavat vain hyvin lyhyitä matkoja. Lajit asuvat enimmäkseen metsissä, mutta ovat hyvin liikkuvia. Tiaiset uskaltautuvat yleensä tulemaan pihapiireihin ja hakevat mieluusti ruokaa lintulaudoilta. Tiaiset ovat kolopesijöitä, ja niiden pesueet ovat suurikokoisia. Niiden ravintoon kuuluvat kesäisin etupäässä hyönteiset, ja talvisin ne syövät enemmän siemeniä.
Tiasiin kuuluu 14 sukua ja 59 lajia[1].
Tiaiset (Paridae) on varpuslintujen lahkoon kuuluva runsaslukuinen lintuheimo. Tiaisia tavataan pääosin pohjoisella pallonpuoliskolla ja Afrikassa.
Tiaiset ovat melko pienikokoisia ja kaikkiruokaisia. Ne ovat pääosin niin sanottuja paikkalintuja ja muuttavat vain hyvin lyhyitä matkoja. Lajit asuvat enimmäkseen metsissä, mutta ovat hyvin liikkuvia. Tiaiset uskaltautuvat yleensä tulemaan pihapiireihin ja hakevat mieluusti ruokaa lintulaudoilta. Tiaiset ovat kolopesijöitä, ja niiden pesueet ovat suurikokoisia. Niiden ravintoon kuuluvat kesäisin etupäässä hyönteiset, ja talvisin ne syövät enemmän siemeniä.
Les Paridae (ou paridés) sont une famille de passereaux constituée de 8 genres et de 59 espèces, portant toutes le nom de mésange. On les trouve principalement dans l'hémisphère Nord et en Afrique.
Le terme Paridae vient du latin parra qui signifie oiseau de mauvais augure selon le dictionnaire Gaffiot citant les auteurs latins comme Pline qui appellent parra aussi bien la mésange que l'orfraie[1]. Tout porte à croire que c'est le rapace qui convient à l'oiseau augural des anciens Romains[2].
Johansson et al. publient en 2013 la première étude phylogénique complète des espèces de cette famille. L'étude montre notamment que le Rémiz tête-de-feu (Cephalopyrus flammiceps) est de la famille des paridés dont il est le membre le plus basal. Suivant cette étude, le Congrès ornithologique international modifie sa classification de la famille dans sa version 3.5 (2013).
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre alphabétique) :
D'après la classification de référence (version 5.2, 2014) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Paridae (ou paridés) sont une famille de passereaux constituée de 8 genres et de 59 espèces, portant toutes le nom de mésange. On les trouve principalement dans l'hémisphère Nord et en Afrique.
Os Páridos (Paridae) son unha familia de aves da orde Passeriformes.
Os Páridos (Paridae) son unha familia de aves da orde Passeriformes.
Sjenice su porodica ptica iz reda Vrapčarki (Passeriformes). Ima 8 porodica s mnogobrojnim vrstama.
S izuzetkom tri monotipična roda Sylviparus, Melanochlora i Pseudopodoces, sjenice su izuzetno sličnog izgleda, i opisane su kao "jedne od najsličnijih ptičjih porodica što se tiče generalne morfologije". Uobičajena dužina im je 10-16 cm, a kod monotipičnih rodova to je 9-21 cm. Po težini variraju od 5 do 50 grama, odnosno od 7 do 30 grama kada se tri netipična roda uklone. Većina varijacija u porodici se odnosi na boju perja.
Kljunovi sjenica su uglavnom kratki, i variraju od zdepastih do finih, ovisno o ishrani. Vrste koje se više hrane kukcima imaju finije kljunove, a one koje jedu sjemenje imaju zdepastije. Najneobičniji kljun ima vrsta Pseudopodoces humilis, čiji je dug i zakrivljen.
Sjenice su aktivne, glasne i socijalne vrste. Teritorijalne su tokom sezone parenja, a van sezone parenja se često hrane u miješanim jatima, sa drugim vrstama ptica. Veoma su prilagodljive i, nakon vrana i papiga, među najinteligentnijim su pticama.
Sjenice su rasprostranjena porodica ptica, i pojavljuju se u većini Europe, Azije, Sjeverne Amerike i Afrike. Vrste roda Poecile nastanjuju Europu, Aziju do Sjeverne Amerike, južno do juga Meksika. Neke vrste u ovom rodu imaju prilično velik areal, a jedna vrsta, a sibirska sjenica, ima areal od Skandinavije do Aljaske i Kanade.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Sjenice
Wikivrste imaju podatke o: Sjenice Títur eru vaðfuglar af snípuætt eins og lóuþrælar, sendlingar og sanderlur.
I Paridi (Paridae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli passeriformi di piccole dimensioni, insettivori, che nidificano per lo più negli incavi degli alberi, noti come cince. La famiglia comprende 61 specie di passeriformi diffusi nell'area paleartica, neartica e in Africa. Mancano soltanto in Australia, Sudamerica, Madagascar e Polinesia.[1]
Sono uccelli che non superano i 20 cm di lunghezza. La cinciallegra (Parus major, a destra) è la specie più conosciuta e tra le più grosse. I colori sono variabili e vanno dal grigio con la testa nera per le specie americane (come Poecile gambeli e Poecile atricapillus) al marrone per alcune specie europee, come cincia mora (Periparus ater) e cincia bigia (Poecile palustris), al blu per la cinciallegra (Parus major) e la cinciarella (Cyanistes caeruleus) fino al celeste-bianco della cinciarella azzurra (Cyanistes cyanus). Molto caratteristico è il disegno sul capo, dove talvolta è presente una cresta. La cincia dal ciuffo (Lophophanes cristatus), Lophophanes dichrous, la cincia sultana (Melanochlora sultanea), Baeolophus bicolor e Periparus rubidiventris sono alcune cince che presentano una cresta sul capo. Hanno becco piuttosto piccolo e appuntito, ma forte, e zampe robuste anche se brevi.
L'areale dei Paridi è molto vasto. Vivono in tutta l'Eurasia (compresa l'Indonesia), in Africa e in Nordamerica. Sono assenti in Sudamerica, Madagascar, Australia e Polinesia. Vivono in quasi tutti gli habitat: nelle praterie, nelle savane, nei boschi, nelle foreste e alcune specie, come la cinciallegra, si sono adattate perfettamente a vivere nelle città e nei parchi.
Le cince sono uccelli vivaci che adorano saltare di ramo in ramo in cerca di semi e insetti. Frequentano spesso le mangiatoie e le cassette-nido. Solo le popolazioni più settentrionali compiono vere migrazioni, ma per la maggior parte si tratta di specie prettamente sedentarie. Alcune specie, come la cincia variegata (Sittiparus varius), possono essere addomesticate.
Le considerevoli necessità alimentari condizionano l'esistenza di questi piccoli uccelli, che ogni giorno devono consumare una quantità di cibo pressappoco pari al loro peso. Così la loro attività è continua: svolazzano tra i rami perennemente alla ricerca del cibo. Gli insetti rappresentano la fonte di cibo più importante in tutte le stagioni e particolarmente durante l'allevamento delle nidiate così numerose, quando una massa veramente enorme di bruchi, ragni e mosche viene raccolta dai genitori. Durante la stagione fredda, buona parte delle risorse alimentari è costituita da vegetali: frutta, bacche e semi. Parecchie specie, soprattutto nelle regioni settentrionali, hanno anche l'abitudine di immagazzinare il cibo in sovrappiù tra le cortecce o nel terreno: la provvista verrà poi consumata durante i periodi di penuria, ma spesso anche dimenticata. La grande adattabilità dei Paridi si manifesta anche nella facilità con cui si abituano ad utilizzare il cibo offerto dall'uomo, avventurandosi senza paura sui davanzali delle case. L'abilità nello scovare e nello sfruttare nuove risorse alimentari ha portato queste specie a sviluppare comportamenti complessi e inattesi, come forare il tappo delle bottiglie del latte per impadronirsi della panna, abitudine diffusasi rapidamente in molte zone dell'Inghilterra.
Le cince sono uccelli "cavernicoli" perché durante la cattiva stagione sono solite trascorrere la notte in cavità, nelle quali pure nidificano. Il nido vero e proprio è costituito da un morbido ammasso di muschio, peli e piume, sul quale vengono deposte le uova, fino a 15 nelle regioni temperate, ma raramente più di 4 nelle zone tropicali. Solo alla femmina spetta l'incubazione, mentre entrambi i genitori si occupano dei pulcini. Data la scarsità di cavità naturali, le cince hanno evoluto una notevole ecletticità nella scelta del sito di nidificazione, accettando così molto facilmente in nidi artificiali predisposti dall'uomo, specialmente dove questo ha eliminato i vecchi alberi; pochissime specie sono in grado di scavarsi il nido in tronchi marcescenti.
La famiglia Paridae comprende 14 generi e 61 specie:[1]
Spesso, il codibugnolo (fam. Aegithalidae), il pendolino (fam. Remizidae) e il basettino (fam. Panuridae) sono associati a questa famiglia.
Le specie che vivono in Italia sono:[2]
I Paridi (Paridae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli passeriformi di piccole dimensioni, insettivori, che nidificano per lo più negli incavi degli alberi, noti come cince. La famiglia comprende 61 specie di passeriformi diffusi nell'area paleartica, neartica e in Africa. Mancano soltanto in Australia, Sudamerica, Madagascar e Polinesia.
Zyliniai (lot. Paridae) – žvirblinių (Passeriformes) paukščių šeima.
Priklauso nedideli, bet labai vikrūs vabzdžialesiai paukščiai, kurie taip pat lesa sėklas ir uogas. Snapas nedidelis, bet stiprus. Miškuose maistą rankioja nuo medžių lapų ir iš žievės plyšių. Peri dažniausiai uoksuose, drevėse. Lizdą iškloja samanomis. Peri 13-14 dienų, jaunikliai išskrenda po 17-20 dienų. Daugelis rūšių prisitaikė gyventi prie žmonių – lankosi lesyklose.
Paplitę Eurazijoje, Afrikoje ir Šiaurės Amerikoje.
Šeimoje – 55 rūšys (diskusija dėl mokslinės zylinių klasifikacijos tebevyksta).
Lietuvoje – 7 rūšys:
Išskiriama 14 zylinių šeimos genčių (sąrašas abėcėlės tvarka):
Zyliniai (lot. Paridae) – žvirblinių (Passeriformes) paukščių šeima.
Zīlīšu dzimta (Paridae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Tajā ir 64 sugas, kas sistematizētas 14 ģintīs.[1][2][3] Nesenā pagātnē lielākā daļa sugu tika sistematizētas zīlīšu ģintī (Parus), bet pēdējo gadu DNS pētījumi zīlīšu sistemātiku ir izmainījuši.
Zīlīšu dzimtas sugas ir plaši izplatītas visā pasaulē. Tās sastopamas lielākajā daļā kontinentu: Eiropā, Āzijā, Āfrikā un Ziemeļamerikā. Ir sugas, kuru izplatība gandrīz sakrīt ar kopējo dzimtas izplatību, bet ir sugas, kas ir endēmiskas nelielām teritorijām.[4] Visplašāk sastopamā ir meža zīlīte (Periparus ater), kas mājo plašā teritorijā Eirāzijā un Ziemeļāfrikā. Toties taigas zīlīte (Poecile cinctus) mājo visā subarktiskajā joslā - Skandināvijā, Āzijas ziemeļos, Aļaskā un Kanādā.
Latvijā sastopamas 7 zīlīšu dzimtas sugas:[5] meža zīlīte (Periparus ater), zilzīlīte (Cyanistes caeruleus), gaišzilā zīlīte (Cyanistes cyanus), cekulzīlīte (Lophophanes cristatus), lielā zīlīte (Parus major), pelēkā zīlīte (Poecile montanus) un purva zīlīte (Poecile palustris).
Ar dažiem izņēmumiem, zīlīšu sugas ārēji ir ļoti līdzīgas. Tie ir kompakti putniņi ar īsiem knābjiem. Atkarībā no pamatbarības knābji var būt gan masīvāki, gan smalkāki. Zīlītēm, kas pamatā barojas ar kukaiņiem, knābji ir smalkāki. Visdīvainākais knābis dzimtā ir zemes zīlītei (Pseudopodoces humilis), šai zīlītei tas ir garš un līks.[4] Dažām sugām ir cekuliņi. Parasti zīlītes ir 10—16 cm lielas, bet zaļā zīlīte (Sylviparus modestus), kas dzimtā ir vismazākā,[3] ir 9 cm gara un sver 5 g. Vislielākā ir sultānzīlīte (Melanochlora sultanea), kuras ķermeņa garums sasniedz 21 cm, bet svars gandrīz 50 g.[3] Vislielākā dažādība dzimtā ir apspalvojuma krāsai.[4]
Zīlītes ir aktīvi, skaļi un sabiedriski putniņi. Ligzdošanas laikā tie ir teritoriāli, bet pēc jauno putnu izlidošanas apvienojas draudzīgos baros. Bieži barā ir sajauktas vairāku sugu zīlītes. Šie putni spēj samērā viegli piemēroties jauniem apstākļiem. Tie ir vieni no inteliģentākajiem putniem, un inteliģences skalā tiek ierindoti uzreiz pēc vārnām, kraukļiem un papagaiļiem.[4]
Zīlītes spēj piemēroties dažādai barībai, tās barojas gan ar sēklām, gan kukaiņiem.[6] Daudzas sugas uzturas cilvēku tuvumā un ziemas periodā labprāt apmeklē putnu barotavas. Atkarībā no tā, vai zīlītes slēpj barību, ornitologi tās iedala divās grupās: barības slēpējās (purva zīlīte, pelēkā zīlīte, meža zīlīte) un neslēpējās (lielā zīlīte, zilzīlīte). Piemēram, pelēkā zīlīte sezonas laikā noglabā aptuveni 15 kilogramus barības.[7]
Zīlītes parasti ligzdo koku dobumos, lai gan ir sugas, kas ligzdu vij uz zemes.[8] Dējumi atkarībā no sugas var būt ļoti dažādi. Piemēram, Himalajos dzīvojošā rūsdibena zīlīte (Periparus rubidiventris) dēj 2 olas, bet Eiropas zilzīlīte 10—14 olas.[9] Daudzām sugām sezonā ir vairāki dējumi, bet daudzām Āfrikā dzīvojošām sugām raksturīga kooperēšanās putnēnu audzināšanā. Pamatā visas zīlīšu sugas veido monogāmus pārus, izņēmums ir zilzīlīte, kas ir poligāma.[10]
Zīlīšu dzimta (Paridae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Tajā ir 64 sugas, kas sistematizētas 14 ģintīs. Nesenā pagātnē lielākā daļa sugu tika sistematizētas zīlīšu ģintī (Parus), bet pēdējo gadu DNS pētījumi zīlīšu sistemātiku ir izmainījuši.
Mezen (Paridae) zijn een rijk gevarieerde familie in de orde van de zangvogels (Passeriformes)[1] en de superfamilie Sylvioidea.
Het zijn kleine, gedrongen vogels met een relatief krachtige snavel. Mezen zijn beweeglijke vogels en handige klimmers tijdens het foerageren. De lichaamslengte varieert van 11 tot 22 cm.
In hun voedselkeuze zijn ze zeer flexibel, ze pikken zowel insecten als zaden. Veel soorten leven in de buurt van menselijke bewoning en maken dankbaar gebruik van wat mensen daar aan voedsel – zoals pindastrengen en vetbollen – aanbieden. In de winter komen ze vaak voor in groepen, samen met andere mezensoorten of zelfs andere zangvogels.
Ze broeden in holen en nestkasten, die ze inwendig met mos bekleden. De legsels zijn vaak omvangrijk. Ze worden 13 tot 14 dagen bebroed, waarna de jongen het nest verlaten na 17 tot 20 dagen.
Deze kleine, acrobatische standvogels komen voor in Noord- en Midden-Amerika, Europa, Azië en Afrika. Mezen komen voornamelijk voor in bossen.
De discussie over de onderlinge fylogenetische relaties binnen deze familie is in volle gang. Volgens recente inzichten op basis van moleculair-genetische studies (DNA-onderzoek) is het aanvankelijk grote geslacht Parus onderverdeeld in Cyanistes (met onder andere de pimpelmees), Lophophanes (met onder andere de kuifmees), Periparus (met onder andere de zwarte mees) en Poecile (met onder andere de matkop).
De buidelmezen (Remizidae), staartmezen (Aegithalidae) en baardmezen (Panuridae) behoren tot afzonderlijke families binnen de superfamilie Sylvioidea. De familie-indeling volgt die van de IOC.[1]
De volgende geslachten zijn bij de familie ingedeeld:[1]
Mezen (Paridae) zijn een rijk gevarieerde familie in de orde van de zangvogels (Passeriformes) en de superfamilie Sylvioidea.
Meiser, vitskapleg namn Paridae, er ein familie av små sporvefuglar som samlar om lag 63 artar i 13 slekter og som finst på den nordlege halvkula og Afrika.
Desse fuglane er i hovudsak små tettvaksne skogsartar med kort, rakt og som regel konisk nebb og små, fjørkledde naseopningar. Nokre har fjørtopp. Lengda varierer i området 9-22 centimeter. Dei er tilpassingsdyktige fuglar, med ein blanda diett av frø og insekt.[1] Mange artar lever gjerne nær menneske og kjem lett til fuglebrett for å ta for seg av nøtter eller frø, og dei er opportunistiske i søk etter føde. I Storbritannia er kjøtmeis og blåmeis kjente for å ha lært å bryte opp lokket på mjølkeflasker for å få tilgang på fløyten som flyt øvst i flaska.[2]
Dette er hólehekkande fuglar, vanlegvis i tre, men nokre artar byggjer reir på bakken. Dei legg i alt 3-19 flekkete, kvite egg, avhengig av arten.[1]
Med unntak av dei tre monotypisk slektene Sylviparus, Melanochlora og Pseudopodoces, er meisene mykje like i utsjånad, og har vorte skildra som «ein av dei mest konservative fuglefamiliar i form av generell morfologi».[3] Den typiske lengda for ein art i familien er mellom 10-16 cm, tar ein med dei monotypisk slektene utvidast området til 9-21 cm. Fuglane varierer i vekt frå 5 til 49 gram, og 7-29 g når dei tre atypiske slektene er fjerna. Dei fleste av variasjonen innanfor familien finn ein i fjørdrakta, og særleg fargene.[4]
Meisenebba er generelt korte, og varierer mellom tjukke og fine avhengig av føda som arten har spesialisert seg på. Meir insektetande artar har finare nebb, medan dei som et mest frø har tjukkare nebb. Det mest avvikande nebbet i familien finn ein hos bakkemeis, som har langt og nedbøygd nebb.[4]
Meiser har vid utbreiing, dei finst over det meste av Europa, Asia, Nord-Amerika og Afrika. Slekta Poecile finn ein frå Europa gjennom Asia og til Nord-Amerika, så langt sør som sørlege Mexico. Amerikanske artar i denne slekta er på engelsk språk kjent som 'chickadees' etter læte deira. Nokre artar i denne slekta har ganske stor naturleg distribusjon, ein, lappmeis, har utbreiing frå Skandinavia over Sibir til Alaska og Canada. Fleirtalet av meisene i slekta Periparus er funne i den søraustlege delen av Asia. Dette inkluderer to artar endemiske til Filippinane. Svartmeis, som òg er i denne slekta, er ein mykje meir utbreidd art, frå Dei britiske øyane og Nord-Afrika aust til Japan. Dei to toppmeisene av slekta Lophophanes har ein fråskilt distribusjon, med éin art i Europa og den andre i det sentrale Asia.[4]
Artene i slekta Baeolophus er unike for Amerika. Den største slekta, har Parus mange artar som finst i Afrika, fleire i sørlege og austlege Asia, og ein, kjøtmeis, som strekkjer seg frå Vest-Europa til Indonesia. Cyanistes har ein europeisk og asiatisk distribusjon, òg litt inn i det nordlege Afrika, og dei tre attverande slektene, Pseudopodoces, Sylviparus og Melanochlora er alle avgrensa til Asia.[4]
Meiser er aktive, støyande og sosiale fuglar. Meiser har òg ei rekkje metodar for å tiltrekke seg partnarar, primært gjennom den intrikate, livlege paringsdansen. Dei er territoriale i hekketida og etter hekkesesongen slår dei seg ofte saman i fleirartsflokkar på matauk. For det meste er dei standfuglar og eller streiffuglar. Meiser er svært tilpassingsdyktige, og etter kråker og papegøyar er dei blant mest intelligente av alle fuglar.[4]
Meiser kan gjere ei rekkje ulike rop og songar. Dei er blant dei mest vokale av alle fuglar, skravlar kontinuerleg i dei fleste situasjonane, så mykje at dei er berre nokon gong stille for spesifikke årsaker som til dømes å unngå predatorar, eller når dei trengjer seg inn på territoriet til ein rival. Stille lokking skjer mens dei beitar for å halde kontakt med andre i den sosiale gruppa si.[4] Anna læte er varselrop, den mest berømte av dei er 'chic-a-dee-dee' hos nordamerikanske artar i Poecile-slekta, ytringar som gjev dei deira lokale fellesnamn på engelsk, -chickadee. Ropa kan og nyttast til å innkalle andre til å mobbe og trakassere predatorar. Det er vist gjennom forsøk at mengder 'dee'-stavingar på slutten av ropet aukar med grad av fare som predatoren utgjer.[5]
Meiser er generelt insektetarar som brukar eit breitt spekter av små insekt og andre virvellause dyr, spesielt små bladetande larver. Dei et òg frø og nøtter, særleg om vinteren. Eit karakteristisk metode for næringssøk i familien er å inspisere greiner eller kvistar og blad frå alle vinklar medan dei hengjer opp ned.[4] I område der mange meiseartar sameksisterer vil ulike artar beite i ulike delar av treet; større artar beitar på bakken, mellomstore artar beite på større greiner, og den minste arten på endene av greina. Etter å ha fått større byttedyr eller frø, kan meisene halde byttet med ein fot og hamrar det med nebbet til det opnar. På denne måten kan dei jamvel opne hasselnøtter på rundt 20 minutt. Fuglar i ei rekkje slekter engasjere seg i matlagring, dei hamstrar forsyningar av mat i løpet av vinteren.[6] Desse forråda er vanlegvis av frø, men kan òg vere av insekt.
Dei fleste artane var tidlegare klassifisert i slekta Parus, midt på 1990-talet var berre fire slekter utanom Parus godt anerkjente. Denne ordninga blei rekna som parafylisk og Parus har gradvis blitt splitta slik at det per 2017 er totalt 13 biologiske slekter, 4 av desse er monotypiske, (inneheld berre ein art).
Dei 63 nolevande anerkjente meiseartane i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2017[7] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[8]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Meisefamilien Meiser, vitskapleg namn Paridae, er ein familie av små sporvefuglar som samlar om lag 63 artar i 13 slekter og som finst på den nordlege halvkula og Afrika.
Desse fuglane er i hovudsak små tettvaksne skogsartar med kort, rakt og som regel konisk nebb og små, fjørkledde naseopningar. Nokre har fjørtopp. Lengda varierer i området 9-22 centimeter. Dei er tilpassingsdyktige fuglar, med ein blanda diett av frø og insekt. Mange artar lever gjerne nær menneske og kjem lett til fuglebrett for å ta for seg av nøtter eller frø, og dei er opportunistiske i søk etter føde. I Storbritannia er kjøtmeis og blåmeis kjente for å ha lært å bryte opp lokket på mjølkeflasker for å få tilgang på fløyten som flyt øvst i flaska.
Dette er hólehekkande fuglar, vanlegvis i tre, men nokre artar byggjer reir på bakken. Dei legg i alt 3-19 flekkete, kvite egg, avhengig av arten.
Meisefamilien består av små til mellomstore fugler (9–21 cm) med korte, rette og vanligvis koniske nebb og små, fjærkledde nesebor. Familien teller 60 arter (258 taxa) i 14 slekter, som er utbredt i busk og skogkledde habitater i Nearktis, Palearktis, Afrotropis og Orienten.[1]
Familien har sju representanter i Norge; disse er: blåmeis, granmeis, kjøttmeis, lappmeis, løvmeis, svartmeis og toppmeis.
Det er også andre fuglearter som har meis i navnet, men som ikke tilhører meisefamilien. For eksempel stjertmeis, som tilhører stjertmeisfamilien (Aegithalidae), og spettmeis, som tilhører spettmeisfamilien.
Inndelingen og rekkefølge følger HBW Alive og er i henhold til Gosler, Clement & Bonan (2017).[1]
Listen er nødvendigvis verken komplett eller korrekt inndelt.
Meisefamilien består av små til mellomstore fugler (9–21 cm) med korte, rette og vanligvis koniske nebb og små, fjærkledde nesebor. Familien teller 60 arter (258 taxa) i 14 slekter, som er utbredt i busk og skogkledde habitater i Nearktis, Palearktis, Afrotropis og Orienten.
Familien har sju representanter i Norge; disse er: blåmeis, granmeis, kjøttmeis, lappmeis, løvmeis, svartmeis og toppmeis.
Det er også andre fuglearter som har meis i navnet, men som ikke tilhører meisefamilien. For eksempel stjertmeis, som tilhører stjertmeisfamilien (Aegithalidae), og spettmeis, som tilhører spettmeisfamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Sikory[2], sikorowate (Paridae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Obejmuje gatunki lądowe, nadrzewne, zamieszkujące półkulę północną i całą Afrykę[3]. Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Są to w większości gatunki o dużej liczebności (przykładowo sikora bogatka jest jednym z najliczniejszych ptaków Polski). Nie są zagrożone wyginięciem. Jedynie 3 gatunki z rodzaju Parus uznaje się za narażone w przyszłości na utratę liczebności lub wręcz wymarcie. Do polskiej awifauny zalicza się 7 gatunków, wszystkie są objęte ścisłą ochroną gatunkową[4].
Do rodziny zaliczane są następujące rodzaje[2]:
Sikory, sikorowate (Paridae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Os parídeos — também conhecidos como chapins — são pássaros que integram a família Paridae e habitam do Hemisfério Norte ao sul da África, muitos emitem um largo e complexo repertório vocal. O auge de sua diversidade é expressa nos Himalaias, onde as espécies exibem a maior pluralidade de cristas, máscaras, babadores e cores da família. [1]
Integram-se a bandos heterogêneos de múltiplas espécies, porém usualmente são monogâmicos na construção e habitação do ninho. Durante a primavera e o início do verão, o casal — fêmea e macho — defendem seu território de reprodução e criam sua prole. No final do verão, os jovens se dispersam de seu território natal e os adultos formam bandos com outros indivíduos não-parentais e coespecíficos — incluindo outras espécies.[2]
Dentro do bando é desenvolvido estável hierarquia de dominação e, consequentemente, o status social afeta a capacidade adaptativa de cada indivíduo devido à diferença no acesso ao alimento e aos parceiros sexuais, bem como diferença na exposição a predadores uma vez que os subordinados são forçados à forragear na periferia durante a exploração do grupo explora por alimentos.[2]
Os parídeos habitam desde florestas de coníferas no hemisfério norte à florestas úmidas no hemisfério sul, além disso um pequeno número de espécies ocupa desertos e hábitat semi-árido. Nidificam usualmente em cavidades de árvores e alguns em orifícios na terra, os ninhos são forrados com musgos e pêlos; ocupam tanto cavidades criadas por outros pássaros, como também são capazes de escavá-las quando o tronco está maleável devido ao apodrecimento.[3]
Os parídeos — também conhecidos como chapins — são pássaros que integram a família Paridae e habitam do Hemisfério Norte ao sul da África, muitos emitem um largo e complexo repertório vocal. O auge de sua diversidade é expressa nos Himalaias, onde as espécies exibem a maior pluralidade de cristas, máscaras, babadores e cores da família.
Pițigoii sau paridele (Paridae), este o familie de păsări arboricole insectivore paseriforme larg răspândite în Eurasia, America de Nord, Africa. Preferă pădurile, parcurile, livezile și grădinile cu pomi fructiferi, și numai puține trăiesc prin tufișuri. De obicei sunt sedentare, dar unele specii se deplasează spre sud sau vest în unii ani. În afara perioadei de cuibărit, adeseori formează stoluri mixte, hoinărind din loc în loc, asociindu-se uneori și cu țicleni, cojoaice și aușei. Sunt păsări vioaie, veșnic în mișcare. Au talie mică de 9-21 cm., corpul sferic, acoperit cu penaj des și moale, cu picioare și unghii puternice, care le permit cățăratul pe arbori. Ciocul este conic, subțire. Sexele sunt asemănătoare, iar juvenilii destul de asemănători cu adulții. Pițigoii nu-și clădesc singuri cuibul, ci cuibăresc în scorburi de arbori, în crăpături de stânci și de ziduri sau în cuiburi părăsite de alte păsări. Cuibăresc cu încredere în cuiburile artificiale ce li se pun la dispoziție. Pițigoii sunt păsări prolifice depunând multe ouă, uneori câte 15-16 ouă într-o pontă. Adesea depun 2 ponte pe an. Ouăle sunt clocite de femelă, puii sunt hrăniți de ambii părinți. Hrana este formată din insecte, larve, pupe sau ouă de insecte, pe care le culeg de pe ramuri, frunze, trunchiuri, fapt pentru care iau cele mai diverse poziții în cățăratul lor. Iarna consumă și boabe de semințe; unele specii fac în acest scop provizii pentru sezonul rece. Prin regimul lor de hrană, sunt păsări folositoare omului, în preajma căruia trăiesc. Familia paridelor include 14 genuri și 60 specii. În România au fost înregistrate 8 specii: pițigoiul albastru, pițigoiul azuriu, pițigoiul moțat, pițigoiul mare, pițigoiul de brădet, pițigoiul de livadă, pițigoiul de munte, pițigoiul sur, iar în Republica Moldova 6 specii: pițigoiul mare, pițigoiul de brădet, pițigoiul albastru, pițigoiul sur, pițigoiul de munte, pițigoiul moțat. Speciile din alte 3 familii de păsări sunt numite tot pițigoi: pițigoiul pungar sau boicușul (familia Remizidae), pițigoiul codat (familia Aegithalidae), pițigoiul de stuf (familia Panuridae).[1][2][3][4][5]
Familia paridelor conține 14 genuri și 60 de specii:[6]
[11] 
Cyanistes cyanus (Pallas, 1770), sin. Parus cyanus Pallas, 1770[12] Pițigoi azuriu. Cyanistes cyanus cyanus (Pallas, 1770) Specie accidentală pentru România, dar necolectată.[13] Specie foarte rară.[7] [14] _(14180441978)_(cropped).jpg)
Lophophanes cristatus (Linnaeus, 1758), sin. Parus cristatus Linnaeus, 1758[15][16] Pițigoi moțat [18] 
Parus major Linnaeus, 1758[19][20] Pițigoi mare, Pițigoi de grădină, Pițigane, Pițigoi de sat, Pițigoi de pomet, Simțivară, Pițigușă, Sucitoare. Parus major major Linnaeus, 1758 Sedentară, cuibăritore. În România trăiesc între 3.100.000 și 6.200.000 de perechi cuibăritoare, iar populația este considerată a fi stabilă. [21] 
Periparus ater (Linnaeus, 1758), sin. Parus ater Linnaeus, 1758[22][23] Pițigoi de brădet, Pițigoi mic, Pițigoi negru, Pițigoi puturos, Pițigoi de scoarță, Pițigane mică. Periparus ater ater (Linnaeus, 1758) Sedentară, cuibăritoare. În România cuibăresc între 1.000.000 și 2.000.000 de perechi. [24] 
Poecile lugubris (Temminck, 1820), sin. Parus lugubris Temminck, 1820[25][26] Pițigoi de livadă, Pițigoi lugubru, Pițigoi jalnic, Pițigoi sihastru. [27] 
Poecile montanus (Conrad von Baldenstein, 1827), sin. Parus montanus Conrad von Baldenstein, 1827, Parus atricapillus Linnaeus, 1766[28][29] Pițigoi de munte, Pițigoi cu cap negru carpatin, Pițigoi cu cap negru transilvănean. [31] 
Poecile palustris (Linnaeus, 1758), sin. Parus palustris Linnaeus, 1758[32][33] Pițigoi sur, Pițigoi sur, Pițigoi cenușiu, Pițigoi sălbatec. [34] 
Pițigoii sau paridele (Paridae), este o familie de păsări arboricole insectivore paseriforme larg răspândite în Eurasia, America de Nord, Africa. Preferă pădurile, parcurile, livezile și grădinile cu pomi fructiferi, și numai puține trăiesc prin tufișuri. De obicei sunt sedentare, dar unele specii se deplasează spre sud sau vest în unii ani. În afara perioadei de cuibărit, adeseori formează stoluri mixte, hoinărind din loc în loc, asociindu-se uneori și cu țicleni, cojoaice și aușei. Sunt păsări vioaie, veșnic în mișcare. Au talie mică de 9-21 cm., corpul sferic, acoperit cu penaj des și moale, cu picioare și unghii puternice, care le permit cățăratul pe arbori. Ciocul este conic, subțire. Sexele sunt asemănătoare, iar juvenilii destul de asemănători cu adulții. Pițigoii nu-și clădesc singuri cuibul, ci cuibăresc în scorburi de arbori, în crăpături de stânci și de ziduri sau în cuiburi părăsite de alte păsări. Cuibăresc cu încredere în cuiburile artificiale ce li se pun la dispoziție. Pițigoii sunt păsări prolifice depunând multe ouă, uneori câte 15-16 ouă într-o pontă. Adesea depun 2 ponte pe an. Ouăle sunt clocite de femelă, puii sunt hrăniți de ambii părinți. Hrana este formată din insecte, larve, pupe sau ouă de insecte, pe care le culeg de pe ramuri, frunze, trunchiuri, fapt pentru care iau cele mai diverse poziții în cățăratul lor. Iarna consumă și boabe de semințe; unele specii fac în acest scop provizii pentru sezonul rece. Prin regimul lor de hrană, sunt păsări folositoare omului, în preajma căruia trăiesc. Familia paridelor include 14 genuri și 60 specii. În România au fost înregistrate 8 specii: pițigoiul albastru, pițigoiul azuriu, pițigoiul moțat, pițigoiul mare, pițigoiul de brădet, pițigoiul de livadă, pițigoiul de munte, pițigoiul sur, iar în Republica Moldova 6 specii: pițigoiul mare, pițigoiul de brădet, pițigoiul albastru, pițigoiul sur, pițigoiul de munte, pițigoiul moțat. Speciile din alte 3 familii de păsări sunt numite tot pițigoi: pițigoiul pungar sau boicușul (familia Remizidae), pițigoiul codat (familia Aegithalidae), pițigoiul de stuf (familia Panuridae).
Sýkorkovité (lat. Paridae) je čeľaď vrabcotvarých vtákov.
Všetky rody tejto čeľade v užšom zmysle (ale okrem rodu Pseudopodoces) sa v slovenčine nazývajú sýkorka, čo vyplýva z toho, že sa v minulosti tieto rody (okrem rodov Sylviparus a Melanochlora) všetky zaraďovali pod rod Parus (po slovensky sýkorka) a len nedávno boli z neho vyčlenené.
V širšom zmysle zahŕňa čeľaď sýkorkovité aj čeľade kúdeľníčkovité a/alebo čiernonôžkovité (sýkorkovité v užšom zmysle potom tvoria podčeľaď Parinae, kúdeľníčkovité podčeľaď Remizinae a čiernonôžkovité podčeľaď Stenostyrinae).
Čeľaď zahŕňa asi 50 druhov. Sýkorkovité sú väčšinou drobnejšie (merajú 9 - 20 cm a vážia 6 - 50 g), majú pomerne veľkú hlavu, takmer priamy špicatý zobák a silné nohy a pazúry. Krídla majú krátke a zaoblené, chvost stredne dlhý. V potrave prevláda hmyz, ktorý zbierajú na stromoch, preto sú hojnými pomocníkmi v boji s hmyzími škodcami. Krídla majú desať ručných letiek, z ktorých prvá je silno skrátená. Operenie je veľmi husté a kontrastne a pestro sfarbené, u oboch pohlaví veľmi podobné.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Sýkorkovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Sýkorkovité
Sýkorkovité (lat. Paridae) je čeľaď vrabcotvarých vtákov.
Všetky rody tejto čeľade v užšom zmysle (ale okrem rodu Pseudopodoces) sa v slovenčine nazývajú sýkorka, čo vyplýva z toho, že sa v minulosti tieto rody (okrem rodov Sylviparus a Melanochlora) všetky zaraďovali pod rod Parus (po slovensky sýkorka) a len nedávno boli z neho vyčlenené.
V širšom zmysle zahŕňa čeľaď sýkorkovité aj čeľade kúdeľníčkovité a/alebo čiernonôžkovité (sýkorkovité v užšom zmysle potom tvoria podčeľaď Parinae, kúdeľníčkovité podčeľaď Remizinae a čiernonôžkovité podčeľaď Stenostyrinae).
Mesar (Paridae) är en familj av små tättingar som häckar på norra halvklotet och i Afrika.
Mesarna är till större delen små kompakta skogslevande arter som ofta har en kort, rak och konisk näbb med små fjäderklädda näsöppningar. De häckar i hål och lägger vitspräckliga ägg. Många av arterna inom familjen är mycket anpassningsbara med en varierad föda som bland annat består av olika sädesslag och insekter. Många av arterna finns i människans närhet och de arter som är stannfåglar ses ofta vid fågelbord. Många arter har visat sig vara läraktiga och opportunister i sitt val av föda.
Mesarna bildar en klad med pungmesar (Remizidae), den nyskapade familjen feflugsnappare (Stenostiridae) och afrikanska hyliotor (Hyliotidae). Tillsammans utgör de systergrupp till överfamiljen Sylvioidea med gamla världens sångare, men också bland annat lärkor och svalor. Det råder delade meningar om mesar med släktingar bör ingå i Sylvioidea eller forma en egen överfamilj, Paroidea.
Ibland har även stjärtmesarna och pungmesarna förts till familjen mesar, men idag behandlas de som två egna familjer. Genetiska studier visar att pungmesar är nära släkt med mesarna, medan stjärtmesarna står nära lövsångare och cettisångare. DNA-studier har också visat att den lilla asiatiska arten brandkronad mes snarare är en basal medlem av familjen än en pungmes som man länge trott.[1] Dels är, mer uppseendeväckande, den asiatiska fågeln markhackare (Pseudopodoces humilis), tidigare behandlad som en liten kråkfågel, egentligen en mes, faktiskt nära släkt med talgoxen i Parus.[2]
Merparten av arterna inom denna familj tillhörde tidigare släktet Parus, som är en av de största fågelsläktena med ett 50-tal arter och åtskilliga hundra underarter.[3] Denna familj har nu splittrats upp i ett större antal släkten. Molekylära analyser har visat att släktet Parus består av sex härstamningslinjer, klader, vilka är: blåmesar (Cyanistes), äkta mesar (Parus), gråmesar (Baeolophus), tofsmesar (Lophophanes), svartmesar (Periparus) och titor (Poecile).[3][2]
Vidare studier[4] har lett till att de östasiatiska mesarna i Periparus lyfts ut till Pardaliparus och samurajmesen med släktingar i Poecile lyfts ut till Sittiparus. För att visa på markhackarens särart genom att behålla den i ett eget släkte har också Parus delats upp ytterligare, de afrikanska mesarna i Melaniparus och de asiatiska gyllenmesarna med släktingar i Machlolophus.
Wikimedia Commons har media som rör Mesar.
Baştankara (Parus), ötücü kuşlar takımından, baştankaragiller familyasından, renkli ve küçük kuşları kapsayan bir cins.
Wikimedia Commons'ta Baştankara ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Baştankara ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Baştankara (Parus), ötücü kuşlar takımından, baştankaragiller familyasından, renkli ve küçük kuşları kapsayan bir cins.
Родина об'єднує птахів, подібних як за зовнішнім виглядом, так і за способом життя. Сюди належать дрібні птахи: довжина тіла у них 100−170 мм, вага − 7−23 г. Дзьоб у синиць короткий, конусоподібний, зверху дещо заокруглений, з боків сплюснутий. Ніздрі прикриті коротким твердим щетинковидним пір'ям. Ноги сильні та товсті, з міцними пальцями та сильно загнутими кігтями, добре пристосованими для лазання по гілкам дерев. Крила порівняно короткі та тупі, мають 10 першорядних махових. Хвіст досить короткий, рівний або з невеликою вирізкою. Оперення густе та м'яке. Самці та самки забарвлені подібно. Молоді птахи відрізняються від старих лише блідішими тонами забарвлення. Линяння майже у всіх видів родини один раз на рік.
Синицеві − рухливі птахи, які живляться переважно комахами, яких збирають у кронах дерев та у кущах підліску. При цьому багато видів родини добувають собі корм під корою, роздовбуючи її подібно до дятлів. Восени нерідко збираються у зграї, об'єднуючись з іншими видами синиць, з дятлами та повзиками.
Синиці роблять закриті гнізда, які розміщують їх зазвичай у дуплах дерев, рідше − між гілками та сучками гнізд хижих птахів, у норах, щілинах скель та інших укриттях. У кладці від 4−6 до 14−16 яєць білого кольору з червонувато-коричневими крапками. У більшості видів, принаймні у центральних та південних частинах ареалу, дві кладки на рік. Приступають до гніздування синиці рано, нерідко коли у лісі ще лежить сніг.
Синиці живляться майже виключно комахами, головним чином шкідниками лісів, парків та садів. Тому у більшості країн їх охороняють. Для приваблювання синиць на гніздування розвішують закриті гніздівлі та залишають у насадженнях дерева з дуплами.
Більшість видів веде осілий спосіб життя, деякі види перелітні[1].
Родина об'єднує 56—65 видів, що належать, залежно від класифікації, до 5−11 родів[2][3]:
В Україні зустрічається 8 видів:
Họ Bạc má (danh pháp khoa học: Paridae), là một họ lớn chứa các loài chim nhỏ có dạng sẻ, sinh sống ở Bắc bán cầu và châu Phi. Phần lớn các loài trước đây được gộp trong chi Parus.
Những loài chim này chủ yếu là chim nhỏ nhưng chắc nịch, sinh sống ở đồng rừng với mỏ ngắn và mập. Một số loài có mào. Chúng là những loài chim dễ thích nghi, với thức ăn hỗn hợp, bao gồm các loại hạt và sâu bọ. Nhiều loài sinh sống cận kề những nơi con người sinh sống và dám đến những chỗ nuôi chim để kiếm hạt và quả, cũng như học cách lấy các loại thức ăn khác.
Các loài chim này làm tổ trong các hốc, đẻ các trứng với vỏ có đốm màu.
Gần đây, chi lớn Parus dần dà được chia tách thành vài chi khác nhau (như chỉ ra dưới đây), trong việc này những người tiên phong là các nhà điểu học Bắc Mỹ và ở mức độ hạn chế hơn (như tình trạng hiện tại) là các nhà điểu học của phần còn lại trên thế giới. Trong khi vào giữa thập niên 1990, chỉ có các chi Pseudopodoces, Baeolophus, Melanochlora và Sylviparus được coi là được hỗ trợ đủ mạnh nhờ các dữ liệu có sẵn như là các chi khác biệt với chi Parus [1]. Hiện nay, kiểu sắp xếp này được coi là cận ngành như được chỉ ra bởi phân tích chuỗi mtDNA cytochrome b và chi Parus tốt nhất nên hạn chế trong nhánh Parus major - Parus fasciiventer, và thậm chí những họ hàng gần gũi nhất của loài thứ hai nói trên có thể được coi như là chi khác biệt [2].
Trong phân loại của Sibley và Ahlquist, họ Paridae được mở rộng ra nhiều hơn để gộp cả các nhóm có quan hệ họ hàng như các loài phàn tước và bạc má đuôi dài, nhưng trong khi nhóm thứ nhất là hoàn toàn gần gũi với họ Bạc má và có thể đưa vào họ này một cách tin cậy được, cùng với Stenostiridae, thì nhóm bạc má đuôi dài lại không phải như thế. Trên thực tế, hai loài bạc má trán vàng và chim mào vàng có thể có quan hệ họ hàng đối với phần còn lại của họ Bạc má còn xa hơn cả mối quan hệ họ hàng giữa nhóm phàn tước với phần còn lại của họ Bạc má[2][3]. Nếu như hai họ hiện tại này được gộp chung vào họ Paridae thì nhóm các loài bạc má trong bài này chỉ được coi là phân họ Parinae.
Một cách khác, tất cả các loài bạc má – ngoại trừ việc bảo lưu 2 chi đơn loài như đề cập ở dưới đây (Sylviparus, Melanochlora), cũng có thể cả chi Cyanistes, và không gộp bạc má đất Hume vào – có thể gộp đống trong chi Parus. Trong bất kỳ trường hợp nào, bốn nhánh chính của bạc má "điển hình" có thể được công nhận:
Tuy thế, các mối quan hệ liên nhánh giữa chúng cũng như các mối quan hệ của nhiều loài trong mỗi nhánh vẫn chưa được giải quyết tốt; phân tích hình thái và địa sinh học có thể đưa ra bức tranh thực tế hơn so với các dữ liệu phân tử đang có[2].
Các loài bạc má có lẽ đã định cư tại Bắc Mỹ hai lần, có thể là vào khoảng thời gian trong Tiền-Trung Pliocen. Đầu tiên là các tổ tiên của chi Baeolophus; các loài bạc má chi Poecile đã tới đây hơi muộn hơn[2].
Loài này chỉ được di chuyển gần đây từ họ Quạ (Corvidae) để đặt vào họ này.[4]
Họ Bạc má (danh pháp khoa học: Paridae), là một họ lớn chứa các loài chim nhỏ có dạng sẻ, sinh sống ở Bắc bán cầu và châu Phi. Phần lớn các loài trước đây được gộp trong chi Parus.
Những loài chim này chủ yếu là chim nhỏ nhưng chắc nịch, sinh sống ở đồng rừng với mỏ ngắn và mập. Một số loài có mào. Chúng là những loài chim dễ thích nghi, với thức ăn hỗn hợp, bao gồm các loại hạt và sâu bọ. Nhiều loài sinh sống cận kề những nơi con người sinh sống và dám đến những chỗ nuôi chim để kiếm hạt và quả, cũng như học cách lấy các loại thức ăn khác.
Các loài chim này làm tổ trong các hốc, đẻ các trứng với vỏ có đốm màu.
Сини́цевые (лат. Paridae) — семейство певчих воробьинообразных птиц с острым коротким клювом и контрастной окраской головы, иногда с хохолком, встречающихся в северном полушарии и Африке.
Гнездятся обычно в дуплах. В кладке 3—13 белых с красноватыми пятнами яиц, за лето часто бывает две-три кладки. Осенью и зимой кочуют стайками, обычно состоящими из синиц нескольких видов, поползней, пищух, дятлов, в это время обычны в садах, парках и посёлках.
Хорошо адаптируются к различным природным условиям[1], многие виды обитают вблизи от человеческого жилья и часто посещают кормушки в поисках орехов, семян и другой пищи. Например, в Британии известны своей способностью открывать закрытые фольгой молочные бутылки, оставленные молочниками возле дверей домов, и поедать плавающие там сливки.
В природных условиях питаются в основном семенами и насекомыми[2].
В морозные ночи часто забираются под снег у корней деревьев или кустарников, или ночуют в дуплах деревьев и других укрытиях.
На территории России обитает десять видов: большая синица (Parus major), восточная синица (Parus minor), хохлатая синица (Lophophanes cristatus), обыкновенная лазоревка (Cyanistes caeruleus), белая лазоревка (Cyanistes cyanus), московка (Periparus ater), буроголовая гаичка (Poecile montana), черноголовая гаичка (Poecile palustris), сероголовая гаичка (Poecile cinctus) и тиссовая синица (Poecile varius).
В последнее время многочисленный род синиц (Parus) был разделён на несколько родов (как указано ниже).
Семейство Paridae
Несмотря на схожесть названия, к семейству синицевых не относятся длиннохвостые синицы и толстоклювые синицы.
Слово «синица» связано с синим цветом и произошло от лазоревки (Раrus caeruleus)[4], имеющей в оперении голубой цвет.
Сини́цевые (лат. Paridae) — семейство певчих воробьинообразных птиц с острым коротким клювом и контрастной окраской головы, иногда с хохолком, встречающихся в северном полушарии и Африке.
原來該科下的鳥類大部分位於山雀屬下[1]，2013年拆分成對個屬[2][3]。按鳥類DNA分類系統，山雀科還包括攀雀科生物[4]。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 小目 : スズメ小目 Passerida 上科 : シジュウカラ上科 Paroidea 科 : シジュウカラ科 Paridae 学名 Paridae Vigors, 1825 タイプ属 Parus 和名 シジュウカラ（四十雀） 属 シジュウカラ科（シジュウカラか、学名 Paridae）は、鳥類スズメ目の科である。シジュウカラ（四十雀）と総称されるが、狭義にはこの1種をシジュウカラと呼ぶ。
最大種はサルタンガラで全長22cm。体重30g。多くの種では冠羽を持つ。
主に森林に生息する。他種と混群を形成することもある。
食性は雑食で、主に昆虫を食べるが果実や種子も食べる。冬季には種子を主に食べる。また食物を蓄える種もいる。
繁殖形態は卵生。主に樹洞にコケを敷き詰めた巣を作るが、一部の種は自ら朽ち木に穴を掘ることもある。1日1個ずつ計4–12個の卵を産み、スズメ目内では一腹卵数が多く、特にアオガラの平均一腹卵数11個はスズメ目最多。メスのみが抱卵し、抱卵期間は13–14日。雛は孵化してから17–20日で巣立つ。
Sibley et al. (1988) ではウグイス上科に、シジュウカラ科 Paridae シジュウカラ亜科 Parinae として分類されていた。しかし Sibley et al. のシジュウカラ科（シジュウカラ科+ツリスガラ科）は、ウグイス上科の中核とは系統的に離れており[1]、シジュウカラ上科 Paroidea として分離される[2]。
従来カラス科に含められていた Pseudopodoces が、シジュウカラ属に統合された。
8属に分類されるが、基底的なキマユガラ Sylviparus・サルタンガラ Melanochlora 以外を全てシジュウカラ属 Parus とする分類もある。
シジュウカラ科の属分類は、近年の系統分岐の分析研究の進展により大きく変わった。 たとえば、 日本鳥学会が正式に発表している「日本鳥類目録」によれば、2000年版では、シジュウカラ、ヤマガラ、ヒガラ、コガラのいわゆるカラ類は全て、Parus属であった。しかし2012年版では、カラ類は3つの属に解体している。（詳細は下表参照）
属と種は国際鳥類学会議 (IOC) より[3]。8属59種。
市街地でも見かけられ餌台に集まったり、樹洞に巣を作るため巣箱も利用することから観察の対象とされることも多い。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
박새과(Paridae)는 참새목의 하위 분류이다. 흔히 볼 수 있는 새는 박새(Parus major)로, 넥타이처럼 생긴 줄무늬를 갖고 있는 게 특징이다. 먹이는 곤충이다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 흰턱딱새소목의 계통 분류이다.[1]
흰턱딱새소목 섬개개비상과 흰턱딱새상과 오목눈이상과Scotocercidae
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1.jpg)
Indian race P. m. stupae
Fleas from a nest of P. major, possibly Ceratophyllus pullatus
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
