dcsimg

Скафиглоттис ( коми )

добавил wikipedia emerging languages
 src=
Скафиглоттис (Scaphyglottis bidentata)

Скафиглоттис (лат. Scaphyglottis) – Орхидея котырись (Orchidaceae) быдмас увтыр. Скафиглоттис увтырӧ пырӧны 26 вид. Скафиглоттис пантасьӧ Медшöр да Лунвыв Америкаын.

Виддэз

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

Скафиглоттис ( удмуртски )

добавил wikipedia emerging languages
 src=
Скафиглоттис (Scaphyglottis bidentata)

Скафиглоттис (лат. Scaphyglottis) – Орхидной будосъёс (Orchidaceae) семьяысь Шор но Лымшор Америкалэн сяськаё будос. Дуннеын тодмо ог 60 пӧртэм.

Видъёс

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

Скафиглоттис ( коми )

добавил wikipedia emerging languages
 src=
Скафиглоттис (Scaphyglottis bidentata)

Скафиглоттис (латин Scaphyglottis) – Орхидея котырса быдмӧг увтыр. Сійӧ быдмӧ Шöрвыв да Лунвыв Америкаын.

Сикасъяс

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

Скафиглоттис: Brief Summary ( коми )

добавил wikipedia emerging languages
 src= Скафиглоттис (Scaphyglottis bidentata)

Скафиглоттис (латин Scaphyglottis) – Орхидея котырса быдмӧг увтыр. Сійӧ быдмӧ Шöрвыв да Лунвыв Америкаын.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

Скафиглоттис: Brief Summary ( удмуртски )

добавил wikipedia emerging languages
 src= Скафиглоттис (Scaphyglottis bidentata)

Скафиглоттис (лат. Scaphyglottis) – Орхидной будосъёс (Orchidaceae) семьяысь Шор но Лымшор Америкалэн сяськаё будос. Дуннеын тодмо ог 60 пӧртэм.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

Скафиглоттис: Brief Summary ( коми )

добавил wikipedia emerging languages
 src= Скафиглоттис (Scaphyglottis bidentata)

Скафиглоттис (лат. Scaphyglottis) – Орхидея котырись (Orchidaceae) быдмас увтыр. Скафиглоттис увтырӧ пырӧны 26 вид. Скафиглоттис пантасьӧ Медшöр да Лунвыв Америкаын.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging languages

Scaphyglottis ( мирандски )

добавил wikipedia emerging_languages

Modelo:Anfo/Taxonomie

Scaphyglottis ye un género botánico pertencente a la família de las orquídeas (Orchidaceae). Este género, que cumprende pouco menos de setenta speces, ye l resultado de la fuson de dibersos géneros çcritos an épocas dibersas. Caraterizan-se pul hábito de sous pseudobulbos crecíren acrecentando nuobos pseudobulbos subre l ápice de ls antigos, i eibentualmente tamien an sue base, i pulas flors cuja coluna apersenta prolongamiento podiforme, ó seia, an formato de pie. Muitas de las speces son stremamente parecidas i defíceles de çtinguir, sendo alguas poucas claramente çtintas. Solamente alguas possuen quelores bistosas.

Ne l Brasil eisisten speces de todos ls defrentes géneros qu'hoije son cunsidrados sinónimos de Scaphyglottis, sceto un (Platyglottis). San 15 las speces de Scaphyglottis registradas pa l Brasil.

Çtribuiçon

Fexeiro:DirkbdM cloudforest-jungle.jpg
L'ambiente de l Parque Anternacional la Amistad, acerca de Boquete, Panamá ye un eisemplo de l'habitat preferido por alguas speces de Scaphyglottis.

Este género cumprende pouco menos de setenta speces [1] çtribuídas por ampla ária que bai de l sul de l México até l sul de la Bolíbia i por to l Brasil scetuada la region sul, zde l nible de l mar até grandes altitudes ne ls Andes. Eesisten inda an dibersas ilhas de l Caribe, sendo eilhi, usualmente, speces andémicas. Cunsidra-se l sul de la América Central, adonde la maiorie de las speces ocorre, l sou centro de çperson.[2]

San plantas eipífitas, ocasionalmente rupícolas, que questuman formar grandes cunjuntos desorganizados, mais ó menos ascendentes ó tamien pendurados de ls galhos de las arbles. Habitan tanto las florestas calientes i úmidas de baixa altitude de l litoral i de la Amazónia i, cun menos frequéncia, florestas secas de ls prainos. Poucas speces son ocasionalmente ancontradas an florestas d'altitude chenas de nubrina matinal ne ls Andes i Cuosta Rica, giralmente an locales mais abiertos i eiluminados ó ne l'alto de las arbles.[3]

Çcriçon

 src=
Scaphyglottis modestaEiqui se bénen ls pseudobulbos destas plantas, que nacen uns subre ls outros, i anflorescéncias brotando de bulbos d'anhos anteriores, questumes ralos antre las orquídeas.
Fexeiro:Scaphyglottis braseliensis plant.jpg
Scaphyglottis braseliensisL'hábito pendente i las fuolhas quaije cilíndricas dessa spece fazirun cun que fusse proposto l género Reichenbachanthus para eilha.

L tamanho de las plantas barie bastante. Eesisten speces mui delicadas ó bastante robustas, que pouco passan d'alguns centímetros ó capazes de chegar la quaije un metro d'altura. Antretanto, todas apersentan pseudobulbos alongados i streitos, protegidos na base por einúmaras Baínhas efémeras, que permanecen por algun tiempo depuis de secas, subrepostos an cadeias, nacendo uns de ls ápices de ls outros, ocasionalmente de sues bases, cumportando até trés fuolhas apicales.[3] Las fuolhas questuman ser pouco carnosas, streitas i longas, alguas speces apersentan fuolhas bastante carnosas i de seçon quaije purfeitamente redonda.

La anflorescéncia brota de las stremidades de ls pseudobulbos i, defrente de la maiorie de las orquídeas que giralmente que solo florescen ua beç por pseudobulbo, an Scaphyglottis brota outra beç por dibersos anhos seguidos ne ls pseudobulbos mais antigos. Por outro lado, cumo ls nuobos pseudobulbos tamien brotan de l mesmo local nas stremidades de ls antigos, formando ua série de pseudobulbos ancadeados uns subre ls outros, acabando por assumir l'aparéncia dun único caule, l'ampresson que se ten al ouserbar las flores ye la de que stéian al longo de ls nós desse caule, i nun ne ls topos de ls pseudobulbos andebiduales. Las anflorescéncias puoden ser racemosas ó paniculadas, cun ua, poucas ó muitas flores aglomeradas ó spaçadas, simultáneas ó an sucesson, de quelores çcretas, raramente bistosas.

Las flores son pequeinhas, giralmente brancas, creme, berdes, róseas, mas siempre pálidas i çcretas, cun sceçon anotada pa las flores de l'anterior género Heixisea, an sue maiorie burmeilhas;[3] las pétalas i sépalas apersentan cumprimientos aprossimados mas las pétalas questuman ser mais anchas que las sépalas, i l labelo usualmente ye l maior de ls segmientos florales, an regra de stremidade reflexa, preso al pie proeminente de la coluna i apersentando mento, frequentemente articulado, alguas bezes suldado a eilha. La antera ye treminal i cuntén quatro ó seis polínias.

Çtinguen-se de l grupo de géneros mais prossimamente relacionados, de l qual Jacqueniella ye l mais coincido repersentante, pus estes radadeiros apersentan pseudobulbos caulíneos recobertos de fuolhas altarnadas spaçadas, i flors cujas colunas son ápodas, ó seia nun apersentan prolongamiento na base, adonde fixa-se l labelo.[3]

La maiorie de las Scaphyglottis ye polenizada por ansetos de léngua cúrtie, ua beç que quaije todas las speces porduzen nétar, qu'acaba por se acumular ne l mento formado pula base de l labelo i pie de la coluna. Las speces probenientes de l género Heixisea son possiblemente polenizadas tamien por beisa-flors que, sabidamente, bejitan percipalmente plantas de flores burmeilhas.[2]

Stórico

Fexeiro:Scaphyglottis cunferta Andl.jpg
Scaphyglottis cunfertaEilustraçon de Stephano Andlicher publicada al propor este nuobo género, an 1835.

L género Scaphyglottis fui proposto por Eduard Friedrich Poeppig i Stephan Ladislaus Andlicher,[4] an 1835. An 1960 Robert Louis Dressler zeignou cumo spece-tipo deste género la Fernandezia gramenifolia Ruiç & Pabón, qu'anton passou a chamar-se Scaphyglottis gramenifolia.[5] L nome de l género ben de l griego skaphe, cóncabo ó oco, i glotta, léngua, an refréncia al formato de l labelo de sues flors.[4]

Taxonomie

La persente defeniçon de Scaphyglottis stubo ancierta por mui tiempo.[6] Hai un grupo grande de speces claramente pertencentes l'este género, para alhá d'alguas outras probenientes de la stinçon de trés outros pequeinhos géneros, a saber, Tetragamestus, Leaoa i Heixadesmia, que le fúrun subordinados décadas atrás. Cada un deilhes cun alguas particularidades morfológicas. An 1993, fui publicado un trabalho cula rebison de Scaphyglottis, l qual nun anclui ls géneros submetidos a el passado esta data, mas que ye útele para sclarecer muitas de las speces similares que cumponen este género.[6]

Mesmo las speces yá pertencentes la Scaphyglottis antes desta unificaçon de géneros, tamien son algo cunfusas i bariables, alguas çpersas por grandes árias, custituindo-se mais an cumplexos de speces que speces claramente reconhecibles, cun muitas antermediárias i apersentando pequeinhas bariaçones andémicas que fúrun çcritas cumo speces a la parte. Seguindo las leis de la parcimónia, an regra estas speces bariables stan agora classeficadas sob un único nome, pus de l cuntrairo sue defeniçon i eidantificaçon se tornarian mui cumplicadas. De fato custituen-se an cumplexos de speces críticas.[6]

Ls sinónimos

Fexeiro:Scaphyglottis eimbricata.jpg
Scaphyglottis eimbricataSpece de la Amazónia, mui próssima de la S. bidentata, deilha se çtingue pul calho amarielho ne l labelo.
 src=
Scaphyglottis stellataSpece mais quemun de Scaphyglottis, fui çcrita cun einúmaros nomes defrentes.
Fexeiro:Scaphyglottis braseliensis flower lateral biew.jpg
Scaphyglottis reflexaL labelo torcido para trás motibou l nome an sue çcriçon Reichenbachanthus reflexus, houmenaige tamien al grande studioso d'orquídeas Heinrich Gustab Reichenbach.
Fexeiro:Scaphyglottis lebida.jpg
Scaphyglottis lebidaTen flores tan particulares que yá stubo classeficada an seis géneros defrentes.
 src=
Scaphyglottis proliferaL nome desta spece ye ua refréncia al fato de sous pseudobulbos nacíren de l topo de ls outros.

An 2004, outros géneros fúrun subordinados la Scaphyglottis para atender als cunceitos filogenéticos outelizados hoije an die.[7] Las defrenças que motibórun la criaçon desses géneros, hoije sous sinónimos, son las seguintes:

Heixadesmia: Trata-se dun género que chegou a subordinar binte siete speces. Fui çcrito por Adolphe Théodore de Brongniart,[8] an 1842. Era cumpuosto por dibersas speces defrentes de Scaphyglottis porque las flors ténen seis polínias an beç de quatro. Cumo todas aparecen an posicionamiento basal ne l clado, abenta-se la possibelidade de ser esta la cundiçon ancestral deste género [2]. Dibersos outores subordinórun speces la Heixadesmia, antre eilhes Schlechter i Reichenbach.

Leaoa: An 1922 Rudolf Schlechter i Paulo de Campos Porto [9] çcribírun este pequeinho género para ua espece qu'até anton era chamada Heixadesmia monophylla, la qual apersenta anflorescéncia mui longa giralmente, an beç de cúrtie i fasciculada, i cun solo ua flor na stremidade, tamien cun seis polínias. Mais speces fúrun acrecentadas l'este género por Leslie Andrew Garay an 1955 [10] i por Brieger an 1976 [11] eilebando para quatro l númaro de speces anton classeficadas neste género.

Tetragamestus: fui çcrito an 1854 por Heinrich Gustab Reichenbach [12] pa l Tetragamestus modestus. Quatro fúrun las speces atribuídas l'este género, la radadeira por Schlechter an 1818.[13] Las plantas deste grupo apersentan flores de labelo cun mento mui menos eibidente que nas speces atribuídas als outros géneros. La spece mais coincida chamaba-se Tetragamestus modestus, l que questuma causar cunfuson cul Reichenbachanthus modestus, que ye un sinónimo de la Scaphyglottis braseliensis. Até hoije este nome ye amplamente outelizado puls orquidófilos, qu'eignoran a unificaçon deste género cun Scaphyglottis.[14]

Reichenbachanthus: Fui proposto por João Barbosa Rodrigues,[12] an 1882 al çcrebir l Reichenbachanthus modestus. Seis speces eipífitas pendentes qu'ocorren de la América Central al sudeste de l Brasil, an matas úmidas i sombrias stubírun subordinadas l'este género an algun momiento. La radadeira l fui an 1997 por Dressler.[15] Puoden ser reconhecidas pulas sues fuolhas i pseudobulbos roliços quaije andiferenciados, an beç de pseudobulbos claramente marcados cun fuolhas delgadas cumo ne ls outros géneros, las flors inda assi pouco barian de las de Scaphyglottis.

Ls Reichenbachanthus son plantas cun pseudobulbos caulinos redondos ramosos, alongados, cun antrenós algo spessados, cun fuolhas tamien roliças, de punta aguçada, arqueadas, dificilmente çtintas de ls caules. Apersentan cúrtie anflorescéncia apical, na stremidades de ls caules i an sous nós, uniflora ó fasciculada, cun flors pequeinhas.

Las flores son pálidas, amarelhadas ó sberdeadas. Pétalas un pouco menores i bien mais streitas que las sépalas, de forma lanceolada. L labelo ye anteiro ó lebemente trilobado, praino, mas cun ápice agudo ó bilobulado, nun raramente reflexo, totalmente dobrado sob si mesmo, ounido al pie de la coluna, adonde se forma un mento custituído pul citado pie i base de las sépalas. La coluna ye longa i spessa, cun antera apical. Apersentan quatro polínias.

dues speces registradas pa l Brasil. Cumo hai muitos homónimos antre estas speces ye amportante saber sous sinónimos: ua de la Serra de l Mar, Reichenbachanthus modestus, ouriginalmente classeficada cumo Fratelinguis braseliensis i Scaphyglottis braseliensis, hoije Scaphyglottis reflexa i l'outra de l Norte de la Amazónia, Reichenbachanthus reflexus ó Fratiunguis reflexus, hoije Scaphyglottis emarginata.[1] 

Fratiunguis: proposto por Schlechter an 1922 [16] fui cunsidrado un sinónimo de Reichenbachanthus praticamente zde la época an que fui çcrito. Era cumpuosto por trés de las mesmas speces classeficadas ne l citado género.

Heixisea: fui proposto por John Lindley an 1834, pa la Heixisea bidentata.[17] L nome de l género ye ua refréncia als seis segmientos de sues flors, todos mais ó menos cul mesmo formato. Catorze speces fúrun subordinadas l'este género al longo de sue stória, la radadeira a ser çcrita fui la Heixisea artata, an 1979, por Dressler. San plantas de tamanho médio, eipífitas ó rupícolas, de crecimiento mais ó menos cespitoso, que forman grandes cunjuntos desorganizados ascendentes ó tamien pendurados de ls galhos de las arbles, qu'ocorren nas florestas tropicales i eiquatoriales úmidas, de baixas altitudes, qu'eisisten zde l sul de l México até l norte i noroiste de la América de l Sul.

Las speces de Heixisea çtinguen-se de las restantes Scaphyglottis pulas sues pequeinhas flors quaije anteiramente burmeilhas, cun labelo eimoble, nas bordas, acerca de la base, an parte suldado i firmemente preso a la base de la coluna formando ua spece de netairo raso, an beç d'apersentar labelo libre cumo las outras. Ye l único grupo cun speces polenizadas por beisa-flores.[2]

Sue morfologie begetatiba pouco barie de l'apersentada por Scaphyglottis, mas barie de spece para espece, an regra apersentan pseudobulbos cilíndricos ó fusiformes antumescidos ne l centro, subrepostos an cadeias, articulados, nacendo uns de ls ápices de ls outros, i tamien de sue base, quemummente marron-abermelhados, cun fuolhas caducas, heirbáceas, linear lanceoladas, estas durante algun tiempo persentes tamien nas articulaçones de ls caules. La anflorescéncia ye apical ó a partir de ls nódulos de las articulaçones eisistentes ne ls caules, racemosas, cun poucas flors simultáneas, an giral solo dues ó trés, que se porduzen durante alguns anhos ne l mesmo lugar.

Las flors apersentan sépalas lanceoladas, las laterales lebemente mais anchas que la dorsal, todas de quelor laranja ó abermelhada. pétalas tamien lanceoladas i de la mesma quelor de las sépalas. Labelo simples, dobrado para baixo. Ye de la mesma quelor de ls outros segmientos an alguas speces dotado de calosidade dupla de quelor amarielha i an forma de dientes junto a la base, an outras ausente ó menos manifesto. Las sépalas laterales son lebemente cuncrescidas na base. Possuen quatro polínias.

dues speces mui parecidas ocorren ne l Brasil, i puoden ser defrenciadas pula persença ó auséncia dun calho bidentado amarielho ne l labelo.[6] 

D'acuordo culas regras de Código Anternacional de Nomenclatura Botánica, Heixisea ye que deberie ser l nome outelizado para todas las Scaphyglottis, ua beç que ye anterior al segundo, mas, inda assi, abriu-se ua sceçon i cunserbou-se l nome Scaphyglottis para eibitar grande númaro de mudanças de nomes de speces bien coincidas.[5]

Euothonaea: proposto an 1852 por Reichenbach al cunsidrar que la çcriçon feita por Lindley era ambálida por motibos técnicos.[18] Este género siempre stubo relegado la campananímia de Heixisea.

Cuostaricaea género proposto por Schlechter an 1923[19] solo pa la Cuostaricea amparoana mas, cumo l género anterior, tamien fui relegado a la campananímia de Heixisea.

Platyglottis: único género sin repersentantes ne l Brasil, fui proposto an 1942 por Louis Otto Williams.[20] Era cumpuosto por solo ua spece de l Panamá, la Platyglottis coriacea la qual apersenta pseudobulbos tamien subrepostos, mas que se parécen culs de Eipidendrun, cun dibersas fuolhas prainas, anchas i coriáceas, altarnadas, i anflorescéncia apical racemosa cun até quatro flors pálidas pouco abiertas, spaçadas por longo obairo algo spessado cun grandes bráteas anfladas na base de l pedúnclo. Tanto la morfologie floral cumo la begetatiba tornan fácele defrenciar essa spece de las outras Scaphyglottis.

Filogenia

 src=
Scaphyglottis micranthaOuriginária de la Guatemala, sou nome refire-se al tamanho minúsclo de sues flores, na foto cumparadas a ua cabeça d'alfinete.

Segundo la filogenia de Laeliinae publicada ne l'anho 2000 an Lindleyana por Cássio ban den Berg eit al.,[21] Scaphyglottis, junto culs citados géneros a eilha agora subordinados, forma un pequeinho clado anserido an clado maior que tamien anclui ls géneros Jacqueniella i Acrorchis, i este grande clado por sue beç anserido antre ls de Eipidendrun i de Meiracylliun, cunsidrado este radadeiro pertencente al mesmo clado cujo género mais coincido ye Ancyclia.

An 2004, Dressler, William Mark Whitten i Norris H. Williams.[7] publicórun un artigo subre la filogenia de Scaphyglottis, adonde mostran que las speces de Reichenbachanthus, Platyglottis, i Heixisea ancontran-se anseridas antre dibersas speces de Scaphyglottis ne ls clados. Para cunserbar la monofelia de Scaphyglottis, dibersas altaraçones de nomenclatura, cula criaçon de mais géneros parecidos, serien neçairas, antoce sugerindo a unificaçon de todos estes géneros an Scaphyglottis.

Na rialidade, la defeniçon de la maiorie de ls géneros aliados la Scaphyglottis siempre fui cunfusa.[6] Sous lemites nunca fúrun bien stablecidos i las speces oura éran atribuídas a un género, oura a outro. Cumo la bariaçon genética antre las speces desses géneros ye pequeinha, deficultando l sclarecimiento sato de ls relacionamientos antre eilhes, i tamien pula cunfuson antre l lemite na defeniçon morfológica desses géneros, fui cunsensual antre la quemunidade científica sue unificaçon.

Usos

Hai relatos de l'uso de speces de Scaphyglottis pula medecina popular pa l'alíbio de a delor.[22] An 2007, fui publicado un artigo médico a respeito de las propiadades farmacológicas de pul menos ua de las speces de Scaphyglottis, la S. lebida adonde se demunstra que l'admenistraçon oural dun cumpuosto de quatro sustáncias straídas desta planta, antre outros eifeitos, apersentou propiadades anti-anflamatórias an ratos i camundongos.[22]

Cultibo

 src=
Scaphyglottis sickiiPlanta pequeinha de clima seco, que tanto puode ser plantada an baso cumo an casca d'arbles.

Ye amportante anformar-se subre l local adonde cada spece habita na natureza, pus cumo hai speces de clima caliente i úmido, de clima moderadamente seco, i de clima mais fresco i úmido.[2] Las cundiçones de cultibo dében ser adequadas al local al qual cada spece acostumou-se.

La grande maiorie de las speces probén de clima caliente i úmido i nun apersentan deficuldades de cultibo na maior parte de l Brasil. Las Scaphyglottis de clima caliente puoden ser cultibadas de la mesma maneira que son cultibadas la quaije todas las speces brasileiras, sin tratamiento special nun orquidairo misto.

Puoden ser plantadas an basos cun sustrato bien drenado a la base de cascas moídas, corcha, cacos de carbon i perlita misturados, ó solo an cumpuosto de fibras begetales de buona culidade.[2] Puoden-se tamien plantar an placas de fibra ó, quando de climas secos, an pedaços de cascas de arbles i neste causo cun regas mais frequentes pus las cascas d'arble secan mui debrebe.[2]

Las Scaphyglottis dében ser regadas de maneira mais ó menos uniforme al longo de l'anho, las de clima seco eisigen ua pequeinha diminuiçon nas regas durante l'ambierno. A melhor temperatura para estas speces barie antre 10 i 35°C i la luminosidade semelhante a l'adequada a las Cattleya, cun sombreamiento de sessenta por ciento (60%).[2]

Ber tamien

Refréncias

  1. 1,0 1,1 R. Gobaerts, M.La. Campaci (Brazil, 2005), D. Holland Batista (Brazil, 2005), P.Cribb (K, 2003), Alex George (K, 2003), K.Kreuç (2004, Ourope), J.Wod (K, 2003, Ourope) (Nobembre 2008). World Checklist of Orchidaceae. The Board of Trustes of the Royal Botanic Gardenes, Kew. Published on the Anterneta ()
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Robert Dressler (2001) Scaphyglottis. An La. M. Pridgeon, P. J. Cribb, M. W. Chase, and F. N. Rasmussen eds., Genera Orchidacearun, bol. 4. Oxford University Press, Oxford, UK ISBN 0198507127.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Hoehne, Frederico Carlos (1940) Flora Brasílica, Fasciclo 1, Belume 12.1; 1 a 12 - Orchidaceae, antroduçon.
  4. 4,0 4,1 Eduardus Poeppig i Stephano Andlich (1835) Nuoba genera ac species plantarun, quas in regno Chilensi Perubiano eit in tierra Amazonica, (Leipzig) F. Hofmeister (Eiditor), 1835-45. 1: 58.
  5. 5,0 5,1 Robert Louis Dressler (1994) Proposal to cunsebe Scaphyglottis agaisnt Heixisea (Orchidaceae). Taxon 43: pp. 665-6.
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Bryan Roger Adams (1993) La taxonomic rebesion of the genus Scaphyglottis (Orchidaceae - Eipidendroideae). Southern University at Carbondale, IL.
  7. 7,0 7,1 Robert Louis Dressler, Whitten i N.H. Williams (2004). Phylogenetic relationships of Scaphyglottis and related genera (Laeliinae: Orchidaceae) based on nrDNA ITS sequence data. Brittonia 56: 58–66.
  8. Adolphe Théodore de Brongniart (1842). Annales ç Sciences Naturelles; Botanique, sér. 2, 17: 45.
  9. Rudolf Schlechter i Paulo de Campos Porto (1922). Archibos de l Jardin Botánico de l Riu de Janeiro 3: 292.
  10. Leslie Andrew Garay (1955). Archibos de l Jardin Botánico de l Riu de Janeiro 13: 45.
  11. Friedrich Gustab Brieger (1976). Orchiden 8(29-32): 488
  12. 12,0 12,1 Heinrich Gustab Reichenbach (1854). Bonplandia (Hanober) 2: pp. 21.
  13. Rudolf Schlechter (1818). Beihefte zun Botanischen Centralblatt 36(2): 400.
  14. Arquibos de la Cordenadoria de las Associaçones de Orquidófilos de l Brasil (2008). Cunsulta als relatórios de sposiçones de 2008.
  15. Robert Louis Dressler (1997). Nobon 7(2): pp. 124.
  16. Rudolf Schlechter (1922). Aneixos de las Mimórias de l Anstituto de Butantan : Seçon de Botánica 1(4): pp. 55.
  17. Rudolf Schlechter (1834). Journal of Botany, being la second series of the Botanical Miscellany 1: pp. 7.
  18. Heinrich Gustab Reichenbach (1852). Botanische Zeitung. (Berlin) 10: pp. 772.
  19. Rudolf Schlechter (1823). Repertoriun Specierun Nobarun Regni Begetabelis, Beihefte 19: pp. 30.
  20. Louis Otto Williams (1942). Annals of the Missouri Botanical Garden 29(4): pp. 345.
  21. ban den Berg, C. and M.W. Chase. (2000). Nomenclatural notes on Laeliinae - I. Lindleyana 15(2): pp. 115-119.
  22. 22,0 22,1 Déciga-Campos M, Palacios-Spinosa JF, Reyes-Ramíreç La, Mata R. (2007).Antinocicetibe and anti-anflammatory effets of cumpounds eisolated fron Scaphyglottis lebida and Maxillarie densa. Journal of ethnopharmacology (J Ethnopharmacol), bol 114 (issue 2) : pp 161-8. Published in Ireland.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging_languages

Scaphyglottis: Brief Summary ( мирандски )

добавил wikipedia emerging_languages

Modelo:Anfo/Taxonomie

Scaphyglottis ye un género botánico pertencente a la família de las orquídeas (Orchidaceae). Este género, que cumprende pouco menos de setenta speces, ye l resultado de la fuson de dibersos géneros çcritos an épocas dibersas. Caraterizan-se pul hábito de sous pseudobulbos crecíren acrecentando nuobos pseudobulbos subre l ápice de ls antigos, i eibentualmente tamien an sue base, i pulas flors cuja coluna apersenta prolongamiento podiforme, ó seia, an formato de pie. Muitas de las speces son stremamente parecidas i defíceles de çtinguir, sendo alguas poucas claramente çtintas. Solamente alguas possuen quelores bistosas.

Ne l Brasil eisisten speces de todos ls defrentes géneros qu'hoije son cunsidrados sinónimos de Scaphyglottis, sceto un (Platyglottis). San 15 las speces de Scaphyglottis registradas pa l Brasil.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia emerging_languages

Scaphyglottis ( англиски )

добавил wikipedia EN

Scaphyglottis (abbreviated Scgl.[2]) is a genus of orchids native to Mexico, Central America, northern South America and parts of the Caribbean.[1] The current concept of this genus is the result of combining several genera which have been described at various times. The concept is characterized by the growth habit: not only are new pseudobulbs added at the base of the old ones (as is typical of sympodial orchids), but new pseudobulbs also grow at the apices of the old ones. Many species are quite similar and difficult to distinguish, but some are clearly distinct. A few have showy colors. The genus comprises nearly 70 species.

Distribution

Scaphyglottis species grow over a large area, stretching from southern Mexico and the Caribbean Islands to southern Bolivia and much of Brazil, ranging from hot, humid tropical rain forests near sea level through dry forests of the uplands to the cloud forests high in the Andes. The center of diversity is in southern Central America. They usually grow high in trees, or in other highly illuminated locations.

Description

The plants are epiphytic, or sometimes lithophytic. They show considerable variation in size, ranging from a few cm to nearly 1 m tall. They all have narrow, elongated pseudobulbs covered at the base by numerous evanescent sheaths. Each pseudobulb bears up to three long, narrow apical leaves. The pseudobulbs are superposed i. e. tend to grow in stacked chains, one arising from the apex of another.

The inflorescence grows from the apex of the pseudobulb, and differs from most sympodial orchids in that one pseudobulb will sometimes produce inflorescences for several years. This, combined with the habit of new pseudobulbs growing from the apices of old ones, creates the impression that there are inflorescences growing from the middle of the stem. The inflorescence can be solitary, successive, racemose or paniculate.

The flowers are small, and nearly always white, cream, or a pale shade of green or lavender, with the exception of two species of Hexisea, which are mostly brilliant red. The petals and sepals have nearly the same length, but the petals are usually wider, and the lip is usually the largest perianth segment. The anther is terminal, and contains four to six pollinia.

Most Scaphyglottis are pollinated by insects; nearly all species produce nectar which accumulates in the nectary formed by the base of the lip and the bottom of the column. The two species of Hexisea are possibly also pollinated by hummingbirds, which are especially known to visit red flowers.

Taxonomic history

The genus was published by Eduard Friedrich Poeppig and Stephan Ladislaus Endlicher in 1835.[3] In 1960, Robert Louis Dressler designated Fernandezia graminifolia Ruiz & Pavon, now known as Scaphyglottis graminifolia, to be the type species. The generic epithet comes from the Greek skaphe, concave or hollow, and glotta, tongue, in reference to the shape of the floral labellum.

This definition of Scaphyglottis was unclear for a long time.[4] There is a large group of species clearly belonging to the genus, such as the now defunct three small genera Tetragamestus, Leaoa, and Hexadesmia, which were brought into synonymy decades ago. In 1993, a review of Scaphpyglottis was published which did not include a complete synonymy, but which was nevertheless useful in clarifying many of the species in the genus.

Many of the species belonging to Scaphyglottis before the unification are also confusing and variable, forming various complexes of reproductively isolated groups that seem morphologically identical.

Synonymy—A confusing and controversial subject

In 2004, several other genera were brought into synonymy with Scaphyglottis as the concept is used today:

Hexadesmia This genus containing 27 species was described by Adolphe-Théodore Brongniart in 1843.[5] It consisted of several different species separated from Scaphyglottis because the flowers had six pollinia instead of four. Because all of these species are in the basal clade of Scaphyglottis, six pollinia seems likely to be the ancestral condition of Scaphyglottis.[6] Several other authors, including Schlechter and Reichenbach, placed additional species in Hexadesmia.

Leaoa: In 1922, Rudolf Schlechter and Paulo de Campos Porto[7] erected this small genus for a species that had previously been called Hexadesmia monophylla, which had a very long inflorescence, rather than the short inflorescence typical of Hexadesmia, as well as the typical six pollinia. More species were added to the genus by Leslie Andrew Garay in 1955[8] and by Freidrich Gustav Brieger in 1976,[9] bringing the total to four.

Tetragamestus: Heinrich gustav Reichenbach described Tetragamestus modestus in 1854.[10] Three additional species have been assigned to this genus, the last by Schlechter in 1818.[11] The most widely known species is T. modestus, a name which can be confused with reichenbachanthus modestus, a synonym of S. brasiliensis. The name Tetragamestus is widely used by orchid enthusiasts, many of whom reject the inclusion of this genus in Scaphyglottis.[12]

Reichenbachanthus: João Barbosa Rodrigues published Reichenbachanthus modestus in 1882. Four species of pendant epiphytes which occur from Central America to southeastern Brazil in tropical rain forests have been included in this genus, the last in 1997 by Dressler.[13] The terete (= narrowly cylindrical) pseudobulb is difficult to distinguish from the single terete leaf. The base of the full or slightly trilobate lip forms a nectary together with the column, the column foot, and the base of the lateral sepals. The column is long and thick with an apical anther containing four pollinia. The pale yellow or green flowers feature lanceolate petals, smaller than the sepals.

  • Reichenbachanthus modestus, originally published as Fractiunguis brasiliensis and also published in 1877 as Hexisea reflexa (Reichenbach) is now Scaphyglottis reflexa.
  • Reichenbachanthus reflexus, also published as Fractiunguis reflexus and Hexisea reflexa is now Scaphyglottis emarginata.
  • Reichenbachanthus cuniculatus, originally published as Fractiunguis cuniculatus in 1923, also published as Hexisea cuniculata in 1925, is now Scaphyglottis cuniculata (Schltr.) Dressler (2002).
  • Reichenbachanthus subulatus (Schltr.) Dressler (1997) was originally published as Scaphyglottis subulata Schltr. (1910).[14] It has also been published as Reichenbachanthus lankesteri (Ames) DE Mora-Retana & JB García-Castro (1992)[15] and Hexisea lankesteri Ames (1925).[16]

Fractiunguis was published by Schlechter in 1922, and has been considered a synonym of Reichenbachanthus almost from that time.[17] It consisted of three species:

Hexisea: In 1834, John Lindley published Hexisea bidentata.[18] The generic epithet refers to the six perianth segments being nearly equal in size and shape. Fourteen species have been placed in this genus before it was reduced to synonymy under Scaphyglottis, despite having priority to Scaphyglottis.

The plants are epiphytic or rupicolous (rock dwelling) and caespitose, sometimes hanging down from branches of trees. They grow naturally in tropical and equatorial, humid, low-altitude forests from southern Mexico to northern and northwestern South America.

The original two species (H. bidentata and H. imbricata, originally published as H. bidentata var. imbricata) are distinguished from Scaphyglottis by small, almost entirely red flowers, with nearly equal perianth segments. It is the only group pollinated by hummingbirds.[19]

The vegetative morphology is similar to Scaphyglottis. The pseudobulbs are typically cylindrical or fusiform, bear deciduous linear-lanceolate leaves, and grow one from at the apex of another to form articulated chains. The racemose inflorescence is apical or from the nodes of the joints between pseudobulbs, with few flowers open simultaneously (generally only two or three) being produced over several years.

The red or orange flowers have lanceolate sepals and petals. The labellum is simple and folded down, the same color as the other perianth segments. In some species (e.g., H. bidentata) there is a bright yellow callus in the form of two teeth near the base of the labellum. The pollinarium contains four pollinia.

According to the rules of the International Code of Botanical Nomenclature, Hexisea is the name that should be used for all Scaphyglottis, because the name Hexisea (for one of these species) was published before Scaphyglottis. However, Dressler suggested that the name Scaphyglottis be retained to avoid changing the names of a large number of well known species.,[20] and that the formally correct name Hexisea be used only when referring to those species which had been traditionally known as Hexisea. On the strength of this recommendation, Kew has made Scaphyglottis the accepted name, and reduced the correct name Hexisea to synonymy.[21]

Euothonaea was published by Reichenbach in 1852, but was invalid for technical reasons[22] This genus has always been relegated to synonomy under Hexisea.

  • Euothonea oppositifolia (A.Rich. & Galeotti) Rchb.f. (1852) was previously published as Epidendrum oppositifoliium A.Rich. & Galeotti (1854). In 1850, it was published as Diothonea oppositifolia (A.Rich. & Galeotti) Rchb.f. and in 1862 as Hexisea oppositifolia (A.Rich. & Galeotti) Rchb.f. In 2002, Dressler reduced it to synonymy under Hexisea imbricata by publishing the name Scaphpyglottis imbricata.

Costaricaea was erected by Schlechter in 1923 for Costaricaea amparoana,[23] which was moved to Hexisea amparoana in 1934 [24] and then to Scaphyglottis amparoana in 1964.[25]

Platyglottis was proposed in 1942 by Louis Otto Williams for the new Panamanian species Platyglottis coriacea.[26] In 2004, Dressler transferred it to Scaphyglottis coriaceae.[27] Although the pseudobulbs of this species grow from the apices of previous pseudobulbs like the rest of the genus Scaphyglottis, this species differs by having wide. flat, coriaceous, alternate leaves, and an apical racemose inflorescence with up to four pale flowers open at once, featuring long ovaries and large bracts at the base of the peduncle. Both the vegetative and floral morphology make this species easy to distinguish for the other species of Scaphyglottis.

Helleriella. In 1974 Garay and Sweet transferred Scaphyglottis punctulata (Reichenbach f.) C. Schweinfurth,[28] (Ponera punctulata Reichenbach f., Epidendrum dussii Cogniaux) to the Andean genus Helleriella without any explanation. A comparison of S. punctulata with the two species of Helleriella shows that it fits poorly into that genus. Except for a somewhat unusual habit it is a typical Scaphyglottis. This is also confirmed by molecular data.

Subtaxa

A study of inner transcribed spacer data has suggested that the illegitimate name Pachystele Schltr. (1923) corresponds to a well-supported clade distinct from the remainder of the modern concept of Scaphyglottis, as does the species S. livida.[29] The authors of the study noted that this "Pachystele clade" corresponds roughly to Hexisea sensu lato:

  • S. amparoana
  • S. arctata
  • S. bidentata
  • S. chlorantha
  • S. confusa
  • S. cuniculata
  • S. corallorrhiza
  • S. densa
  • S. fasciculata
  • S. gentryi
  • S. gigantea
  • S. imbricata
  • S. jimenezii
  • S. reflexa
  • S. sigmoidea

The paper did not publish any names for these three suggested sub-taxa of Scaphyglottis, but did publish three new combinations.

Species

Hybrids

A few greges produced by hybridizing Scaphyglottis species have been registered:[31]

  • Scaphingoa Little Gem was registered in 1964 by WWG Moir with the nothogeneric epithet Domindesmia. It was produced by pollinating a Domingoa haematochila with pollen from a S. pulchella (then known as Hexadesmia pulchella).
  • Scaphyglottis (Seahexa) Gold was registered in 1983 by WWG Moir with the nothogeneric epithet Seahexa. It was produced by pollinating a S. pulchella (then known as Hexadesmia pulchella) with a S. aurea (then known as Hexisea aurea).
  • Epiglottis Rumrill Elf was registered in 1985 by J Rumrill. It was produced by pollinating a S. crurigera with an Epidendrum radicans.

Medical use

In response to reports of the use of Scaphyglottis species in popular medicine for pain relief, a study was performed which showed that oral administration of certain substances (5alpha-lanosta-24,24-dimethyl-9(11),25-dien-3beta-ol, cyclobalanone, gigantol, and 3,4'-dihydroxy-3',4,5-trimethoxybibenzyl) found in S. livida produced anti-inflammatory and antinociceptive effects in rats and mice, apparently (at least partially) by activation of opioid receptors.[32]

References

  1. ^ a b Kew World Checklist of Selected Plant Families
  2. ^ "Alphabetical list of standard abbreviations of all generic names occurring in current use in orchid hybrid registration as at 31st December 2007" (PDF). Royal Horticultural Society.
  3. ^ Eduardus Poeppig and Stephan Endlich Nova genera ac species plantarum, quas in regno Chilensi Peruviano et in terra Amazonica, (Leipzig) F. Hofmeister (Ed.), 1835–45. 1:58.
  4. ^ Bryan Roger Adams (1993) A taxonomic revision of the genus Scaphyglottis (Orchidaceae - Epidendroideae). Ph.D. dissertation, Southern University at Carbondale, IL.
  5. ^ Adolphe-Théodore Brogniart (1842)Annales des Sciences Naturelles; Botanique 2, 17:45.
  6. ^ Robert Dressler (2001) "Scaphyglottis" in AM Pridgeon, PG Cribb, MW Chase, and FN Rasmussen, Eds.: Genera Orchidacearum 4 Oxford University Press, Oxford, UK. ISBN 0-19-850712-7
  7. ^ Rudolf Schlechter and Paulo de Campos Porto (1922) Archivos do Jardim Bôtanico do Rio de Janeiro 3:292.
  8. ^ Leslie Andrew Garay (1955)Archivos do Jardim Bôtanico do Rio de Janeiro 13:45.
  9. ^ Freidrich Gustav Brieger (1976) Orchideen 8 (2932):488.
  10. ^ Heinrich Gustav Reichenbach (1854) Bonplandia 2:21
  11. ^ Rudolf Schlechter Beihefte zum Botanischen Centralblatt 36(2):400
  12. ^ Arquivos da Coordenadoria das Associacoes de Orquidofilos do Brasil (2008).
  13. ^ Robert Louis Dressler Novon 7(2):124 (1997)
  14. ^ Schlechter, Repert. Spec. Nov. Regni Veg. 8:454 (1910).
  15. ^ DE Mora-Retana & JB García-Castro, Brenesia 37:81–82. (1992)
  16. ^ O Ames, Schedulae Orchidianae 9:47–48(1925)
  17. ^ Rudolf Schlechter: Anexos das Memórias do Instituto de Butantan : Secção de Botânica 1(4):55. (1922)
  18. ^ Lindley, Hooker's Journal of Botany 1:8 (1834)
  19. ^ Robert Dressler (2001) "Scaphyglottis" in AM Pridgeon, PJ Cribb, MW Chase, and FN Rasmussen eds. Genera Orchidacearum 4 Oxford University Press
  20. ^ Robert Louis Dressler (1994) "Proposal to conserve Scaphyglottis against Hexisea (Orchidaceae)". Taxon 43:665–666.
  21. ^ "World Checklist of Selected Plant Families: Royal Botanic Gardens, Kew".
  22. ^ Heinrich Gustav Reichenbach, Botanische zeitung 10:772, Berlin (1852).
  23. ^ Rudolf Schlecther, Repertorium Specierum Novarum regni Vegetabilis, Beihefte 19:30
  24. ^ Ames, FT Hubb. & C.Schweinf., Botanical Museum Leaflet 3:40. (1934)
  25. ^ Dressler, Taxon 13:246. (1964)
  26. ^ Louis Otto Williams, Annals of the Missouri Botanical Garden 29(4):345. (1942)
  27. ^ Dressler, Brittonia 56(1):64. (2004)
  28. ^ Botanical Museum Leaflets of Harvard University 17:47 (1955)
  29. ^ Dressler, Whitten, & Williams: "Phylogenetic relationships of Scaphyglottis and related genera (Laeliinae: Orchidaceae) based on nrDNA ITS sequence data" Brittonia, 56:58—66 (2004). The New York Botanical Garden Press, Bronx, NY.
  30. ^ search for Scaphyglottis on http://apps.kew.org/wcsp/
  31. ^ "Royal Horticultural Society - Plants: Orchids". www.rhs.org.uk. Archived from the original on 2004-10-27.
  32. ^ Déciga-Campos M, Palacios-Espinosa JF, Reyes-Ramírez A, Mata R. (2007). "Antinociceptive and anti-inflammatory effects of compounds isolated from Scaphyglottis livida and Maxillaria densa." Journal of Ethnopharmacology (J Ethnopharmacol), 114(2):161–168. Published in Ireland.
  • R Govaerts, A Campacci (Brazil, 2005), D Holland Baptista (Brazil, 2005), P Cribb (K, 2003), Alex George (K, 2003), K. Kreuz (2004, Europe), J Wood (K, 2003, Europe) (Novembro 2008). World Checklist of Orchidaceae. The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EN

Scaphyglottis: Brief Summary ( англиски )

добавил wikipedia EN

Scaphyglottis (abbreviated Scgl.) is a genus of orchids native to Mexico, Central America, northern South America and parts of the Caribbean. The current concept of this genus is the result of combining several genera which have been described at various times. The concept is characterized by the growth habit: not only are new pseudobulbs added at the base of the old ones (as is typical of sympodial orchids), but new pseudobulbs also grow at the apices of the old ones. Many species are quite similar and difficult to distinguish, but some are clearly distinct. A few have showy colors. The genus comprises nearly 70 species.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EN

Scaphyglottis ( шпански; кастиљски )

добавил wikipedia ES

Scaphyglottis es un género que tiene asignada 61 especies[4]​ de orquídeas, originarias del centro y sur de América.

Descripción

Son plantas epífitas y algunas veces de hábitos terrestres con una gran variedad de formas. Culturalmente estas especies se pueden cultivar en las mismas condiciones que las del género Epidendrum. Requieren lugares soleados y bastante agua durante su florecimiento o maduración del pseudobulbo. El género se caracteriza por el hábito de sacar un pseudobulbo sobre la cima del próximo y tener muchas pequeñas inflorescencias terminales con diminutas flores unidas al psuedobulbo. Las flores tienen el mismo tamaño de pétalos y sépalos y un labio que es ligeramente más largo al pie de una prominente columna que tiene 4 polinias en el ápice.[5]

Distribución y hábitat

Son nativas de Centroamérica hasta Sudamérica en Bolivia y Brasil donde se desarrollan desde el nivel del mar hasta las alturas de los Andes con temperaturas que varían según las especies.

Evolución, filogenia y taxonomía

El género Scaphyglottis fue propuesto por Eduard Friedrich Poeppig y Stephan Ladislaus Endlicher,[6]​ en 1835. En el año 1960 Robert Louis Dressler designó como especie tipo de este género a Fernandezia graminifolia Ruiz & Pav., que luego cambió su nombre a Scaphyglottis graminifolia.[7]

Etimología

Scaphyglottis: nombre genérico que proviene de griego skaphe, "cóncavo o hueco", y glotta = "lengua", refiriéndose al formato del labio de sus flores.[6]

Especies de Scaphyglottis

Referencias

  1. Datos de Orchidspecies [1]
  2. Sinónimos en Orchidspecies [2]
  3. Sinónimos en PPP Index [3]
  4. Lista de resultados para Scaphyglottis en World Checklist of Selected Plant Families del Real Jardín Botánico de Kew
  5. Datos en Orchidspecies [4]
  6. a b Eduardus Poeppig e Stephano Endlich (1835) Nova genera ac species plantarum, quas in regno Chilensi Peruviano et in terra Amazonica, (Leipzig) F. Hofmeister (Editor), 1835-45. 1: 58.
  7. Robert Louis Dressler (1994) Proposal to conseve Scaphyglottis agaisnt Hexisea (Orchidaceae). Taxon 43: pp. 665-6.
 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores y editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ES

Scaphyglottis: Brief Summary ( шпански; кастиљски )

добавил wikipedia ES

Scaphyglottis es un género que tiene asignada 61 especies​ de orquídeas, originarias del centro y sur de América.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores y editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ES

Dubulis ( литвански )

добавил wikipedia LT

Dubulis (Scaphyglottis) – gegužraibinių (Ochidaceae) šeimos augalų gentis.

Augalai paplitę Amerikos tropikuose.

Rūšys

Gentyje yra apie 40 rūšių:

ir kt.

Nuorodos

Vikiteka

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia LT

Dubulis: Brief Summary ( литвански )

добавил wikipedia LT

Dubulis (Scaphyglottis) – gegužraibinių (Ochidaceae) šeimos augalų gentis.

Augalai paplitę Amerikos tropikuose.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia LT

Scaphyglottis ( португалски )

добавил wikipedia PT

Scaphyglottis é um gênero botânico pertencente à família das orquídeas (Orchidaceae). Este gênero, que compreende pouco menos de setenta espécies, é o resultado da fusão de diversos gêneros descritos em épocas diversas. Caracterizam-se pelo hábito de seus pseudobulbos crescerem acrescentando novos pseudobulbos sobre o ápice dos antigos, e eventualmente também em sua base, e pelas flores cuja coluna apresenta prolongamento podiforme, ou seja, em formato de pé. Muitas das espécies são extremamente parecidas e difíceis de distinguir, sendo algumas poucas claramente distintas. Somente algumas possuem cores vistosas.

No Brasil existem espécies de todos os diferentes gêneros que hoje são considerados sinônimos de Scaphyglottis, exceto um (Platyglottis). São 15 as espécies de Scaphyglottis registradas para o Brasil.

Distribuição

 src=
O ambiente do Parque Internacional la Amistad, perto de Boquete, Panamá é um exemplo do habitat preferido por algumas espécies de Scaphyglottis.

Este gênero compreende pouco menos de setenta espécies [1] distribuídas por ampla área que vai do sul do México até o sul da Bolívia e por todo o Brasil excetuada a região sul, desde o nível do mar até grandes altitudes nos Andes. Existem ainda em diversas ilhas do Caribe, sendo ali, usualmente, espécies endêmicas. Considera-se o sul da América Central, onde a maioria das espécies ocorre, o seu centro de dispersão.[2]

São plantas epífitas, ocasionalmente rupícolas, que costumam formar grandes conjuntos desorganizados, mais ou menos ascendentes ou também pendurados dos ramos das árvores. Habitam tanto as florestas quentes e úmidas de baixa altitude do litoral e da Amazônia e, com menos frequência, florestas secas dos planaltos. Poucas espécies são ocasionalmente encontradas em florestas de altitude cheias de neblina matinal nos Andes e Costa Rica, geralmente em locais mais abertos e iluminados ou no alto das árvores.[3]

Descrição

 src=
Scaphyglottis modestaAqui se vêem os pseudobulbos destas plantas, que nascem uns sobre os outros, e inflorescências brotando de bulbos de anos anteriores, costumes raros entre as orquídeas.
 src=
Scaphyglottis brasiliensisO hábito pendente e as folhas quase cilíndricas dessa espécie fizeram com que fosse proposto o gênero Reichenbachanthus para ela.

O tamanho das plantas varia bastante. Existem espécies muito delicadas ou bastante robustas, que pouco passam de alguns centímetros ou capazes de chegar a quase um metro de altura. Entretanto, todas apresentam pseudobulbos alongados e estreitos, protegidos na base por inúmeras Baínhas efêmeras, que permanecem por algum tempo depois de secas, sobrepostos em cadeias, nascendo uns dos ápices dos outros, ocasionalmente de suas bases, comportando até três folhas apicais.[3] As folhas costumam ser pouco carnosas, estreitas e longas, algumas espécies apresentam folhas bastante carnosas e de secção quase perfeitamente redonda.[carece de fontes?]

A inflorescência brota das extremidades dos pseudobulbos e, diferente da maioria das orquídeas que geralmente que só florescem uma vez por pseudobulbo, em Scaphyglottis brota novamente por diversos anos seguidos nos pseudobulbos mais antigos. Por outro lado, como os novos pseudobulbos também brotam do mesmo local nas extremidades dos antigos, formando uma série de pseudobulbos encadeados uns sobre os outros, acabando por assumir a aparência de um único caule, a impressão que se tem ao observar as flores é a de que estejam ao longo dos nós desse caule, e não nos topos dos pseudobulbos individuais. As inflorescências podem ser racemosas ou paniculadas, com uma, poucas ou muitas flores aglomeradas ou espaçadas, simultâneas ou em sucessão, de cores discretas, raramente vistosas.[carece de fontes?]

As flores são pequenas, geralmente brancas, creme, verdes, róseas, mas sempre pálidas e discretas, com exceção anotada para as flores do anterior gênero Hexisea, em sua maioria vermelhas;[3] as pétalas e sépalas apresentam comprimentos aproximados porém as pétalas costumam ser mais largas que as sépalas, e o labelo usualmente é o maior dos segmentos florais, em regra de extremidade reflexa, preso ao pé proeminente da coluna e apresentando mento, frequentemente articulado, algumas vezes soldado a ela. A antera é terminal e contém quatro ou seis polínias.[carece de fontes?]

Distinguem-se do grupo de gêneros mais proximamente relacionados, do qual Jacquiniella é o mais conhecido representante, pois estes últimos apresentam pseudobulbos caulíneos recobertos de folhas alternadas espaçadas, e flores cujas colunas são ápodas, ou seja não apresentam prolongamento na base, onde fixa-se o labelo.[3]

A maioria das Scaphyglottis é polinizada por insetos de língua curta, uma vez que quase todas as espécies produzem néctar, que acaba por se acumular no mento formado pela base do labelo e pé da coluna. As espécies provenientes do gênero Hexisea são possivelmente polinizadas também por beija-flores que, sabidamente, visitam principalmente plantas de flores vermelhas.[2]

Histórico

 src=
Scaphyglottis confertaIlustração de Stephano Endlicher publicada ao propor este novo gênero, em 1835.

O gênero Scaphyglottis foi proposto por Eduard Friedrich Poeppig e Stephan Ladislaus Endlicher,[4] em 1835. Em 1960 Robert Louis Dressler designou como espécie-tipo deste gênero a Fernandezia graminifolia Ruiz & Pavón, que então passou a denominar-se Scaphyglottis graminifolia.[5] O nome do gênero vem do grego skaphe, côncavo ou oco, e glotta, língua, em referência ao formato do labelo de suas flores.[4]

Taxonomia

A presente definição de Scaphyglottis esteve incerta por muito tempo.[6] Há um grupo grande de espécies claramente pertencentes a este gênero, além de algumas outras provenientes da extinção de três outros pequenos gêneros, a saber, Tetragamestus, Leaoa e Hexadesmia, que lhe foram subordinados décadas atrás. Cada um deles com algumas particularidades morfológicas. Em 1993, foi publicado um trabalho com a revisão de Scaphyglottis, o qual não inclui os gêneros submetidos a ele após esta data, mas que é útil para esclarecer muitas das espécies similares que compõem este gênero.[6]

Mesmo as espécies já pertencentes a Scaphyglottis antes desta unificação de gêneros, também são algo confusas e variáveis, algumas dispersas por grandes áreas, constituindo-se mais em complexos de espécies que espécies claramente reconhecíveis, com muitas intermediárias e apresentando pequenas variações endêmicas que foram descritas como espécies à parte. Seguindo as leis da parcimônia, em regra estas espécies variáveis estão agora classificadas sob um único nome, pois do contrário sua definição e identificação se tornariam muito complicadas. De fato constituem-se em complexos de espécies crípticas.[6]

Os sinônimos

 src=
Scaphyglottis imbricataEspécie da Amazônia, muito próxima da S. bidentata, dela se distingue pelo calo amarelo no labelo.
 src=
Scaphyglottis stellataEspécie mais comum de Scaphyglottis, foi descrita com inúmeros nomes diferentes.
 src=
Scaphyglottis reflexaO labelo torcido para trás motivou o nome em sua descrição Reichenbachanthus reflexus, homenagem também ao grande estudioso de orquídeas Heinrich Gustav Reichenbach.
 src=
Scaphyglottis lividaTem flores tão particulares que já esteve classificada em seis gêneros diferentes.
 src=
Scaphyglottis proliferaO nome desta espécie é uma referência ao fato de seus pseudobulbos nascerem do topo dos outros.

Em 2004, outros gêneros foram subordinados a Scaphyglottis para atender aos conceitos filogenéticos utilizados hoje em dia.[7] As diferenças que motivaram a criação desses gêneros, hoje seus sinônimos, são as seguintes:

Hexadesmia: Trata-se de um gênero que chegou a subordinar vinte sete espécies. Foi descrito por Adolphe Théodore de Brongniart,[8] em 1842. Era composto por diversas espécies diferentes de Scaphyglottis porque as flores têm seis polínias em vez de quatro. Como todas aparecem em posicionamento basal no clado, aventa-se a possibilidade de ser esta a condição ancestral deste gênero.[2] Diversos autores subordinaram espécies a Hexadesmia, entre eles Schlechter e Reichenbach.[carece de fontes?]

Leaoa: Em 1922 Rudolf Schlechter e Paulo de Campos Porto[9] descreveram este pequeno gênero para uma espécie que até então era denominada Hexadesmia monophylla, a qual apresenta inflorescência muito longa geralmente, em vez de curta e fasciculada, e com só uma flor na extremidade, também com seis polínias. Mais espécies foram acrescentadas a este gênero por Leslie Andrew Garay em 1955 [10] e por Brieger em 1976 [11] elevando para quatro o número de espécies então classificadas neste gênero.[carece de fontes?]

Tetragamestus: foi descrito em 1854 por Heinrich Gustav Reichenbach[12] para o Tetragamestus modestus. Quatro foram as espécies atribuídas a este gênero, a última por Schlechter em 1818.[13] As plantas deste grupo apresentam flores de labelo com mento muito menos evidente que nas espécies atribuídas aos outros gêneros. A espécie mais conhecida denominava-se Tetragamestus modestus, o que costuma causar confusão com o Reichenbachanthus modestus, que é um sinônimo da Scaphyglottis brasiliensis. Até hoje este nome é amplamente utilizado pelos orquidófilos, que ignoram a unificação deste gênero com Scaphyglottis.[14]

Reichenbachanthus: Foi proposto por João Barbosa Rodrigues,[15] em 1882 ao descrever o Reichenbachanthus modestus. Seis espécies epífitas pendentes que ocorrem da América Central ao sudeste do Brasil, em matas úmidas e sombrias estiveram subordinadas a este gênero em algum momento. A última o foi em 1997 por Dressler.[16] Podem ser reconhecidas pelas suas folhas e pseudobulbos roliços quase indiferenciados, em vez de pseudobulbos claramente marcados com folhas delgadas como nos outros gêneros, as flores no entanto pouco variam das de Scaphyglottis.[carece de fontes?]

Os Reichenbachanthus são plantas com pseudobulbos caulinos redondos ramosos, alongados, com entrenós algo espessados, com folhas também roliças, de ponta aguçada, arqueadas, dificilmente distintas dos caules. Apresentam curta inflorescência apical, na extremidades dos caules e em seus nós, uniflora ou fasciculada, com flores pequenas.[carece de fontes?]

As flores são pálidas, amareladas ou esverdeadas. Pétalas um pouco menores e bem mais estreitas que as sépalas, de forma lanceolada. O labelo é inteiro ou levemente trilobado, plano, mas com ápice agudo ou bilobulado, não raramente reflexo, totalmente dobrado sob si mesmo, unido ao pé da coluna, onde se forma um mento constituído pelo citado pé e base das sépalas. A coluna é longa e espessa, com antera apical. Apresentam quatro polínias.[carece de fontes?]

Duas espécies registradas para o Brasil. Como há muitos homônimos entre estas espécies é importante saber seus sinônimos: uma da Serra do Mar, Reichenbachanthus modestus, originalmente classificada como Fractilinguis brasiliensis e Scaphyglottis brasiliensis, hoje Scaphyglottis reflexa e a outra do Norte da Amazônia, Reichenbachanthus reflexus ou Fractiunguis reflexus, hoje Scaphyglottis emarginata.[1]

Fractiunguis: proposto por Schlechter em 1922 [17] foi considerado um sinônimo de Reichenbachanthus praticamente desde a época em que foi descrito. Era composto por três das mesmas espécies classificadas no citado gênero.[carece de fontes?]

Hexisea: foi proposto por John Lindley em 1834, para a Hexisea bidentata.[18] O nome do gênero é uma referência aos seis segmentos de suas flores, todos mais ou menos com o mesmo formato. Catorze espécies foram subordinadas a este gênero ao longo de sua história, a última a ser descrita foi a Hexisea arctata, em 1979, por Dressler. São plantas de tamanho médio, epífitas ou rupícolas, de crescimento mais ou menos cespitoso, que formam grandes conjuntos desorganizados ascendentes ou também pendurados dos ramos das árvores, que ocorrem nas florestas tropicais e equatoriais úmidas, de baixas altitudes, que existem desde o sul do México até o norte e noroeste da América do Sul.[carece de fontes?]

As espécies de Hexisea distingüem-se das restantes Scaphyglottis pelas suas pequenas flores quase inteiramente vermelhas, com labelo imóvel, nas bordas, perto da base, parcialmente soldado e firmemente preso à base da coluna formando uma espécie de nectário raso, em vez de apresentar labelo livre como as outras. É o único grupo com espécies polinizadas por beija-flores.[2]

Sua morfologia vegetativa pouco varia da apresentada por Scaphyglottis, mas varia de espécie para espécie, em regra apresentam pseudobulbos cilíndricos ou fusiformes intumescidos no centro, sobrepostos em cadeias, articulados, nascendo uns dos ápices dos outros, e também de sua base, comummente marrom-avermelhados, com folhas caducas, herbáceas, linear lanceoladas, estas durante algum tempo presentes também nas articulações dos caules. A inflorescência é apical ou a partir dos nódulos das articulações existentes nos caules, racemosas, com poucas flores simultâneas, em geral apenas duas ou três, que se produzem durante alguns anos no mesmo lugar.[carece de fontes?]

As flores apresentam sépalas lanceoladas, as laterais levemente mais largas que a dorsal, todas de cor laranja ou avermelhada. pétalas também lanceoladas e da mesma cor das sépalas. Labelo simples, dobrado para baixo. É da mesma cor dos outros segmentos em algumas espécies dotado de calosidade dupla de cor amarela e em forma de dentes junto à base, em outras ausente ou menos manifesto. As sépalas laterais são levemente concrescidas na base. Possuem quatro polínias.[carece de fontes?]

Duas espécies muito parecidas ocorrem no Brasil, e podem ser diferenciadas pela presença ou ausência de um calo bidentado amarelo no labelo.[6]

De acordo com as regras de Código Internacional de Nomenclatura Botânica, Hexisea é que deveria ser o nome utilizado para todas as Scaphyglottis, uma vez que é anterior ao segundo, mas, no entanto, abriu-se uma exceção e conservou-se o nome Scaphyglottis para evitar grande número de mudanças de nomes de espécies bem conhecidas.[5]

Euothonaea: proposto em 1852 por Reichenbach ao considerar que a descrição feita por Lindley era inválida por motivos técnicos.[19] Este gênero sempre esteve relegado a sinonímia de Hexisea.

Costaricaea gênero proposto por Schlechter em 1923[20] apenas para a Costaricea amparoana mas, como o gênero anterior, também foi relegado à sinonímia de Hexisea.

Platyglottis: único gênero sem representantes no Brasil, foi proposto em 1942 por Louis Otto Williams.[21] Era composto por apenas uma espécie do Panamá, a Platyglottis coriacea a qual apresenta pseudobulbos também sobrepostos, mas que se parecem com os de Epidendrum, com diversas folhas planas, largas e coriáceas, alternadas, e inflorescência apical racemosa com até quatro flores pálidas pouco abertas, espaçadas por longo ovário algo espessado com grandes brácteas infladas na base do pedúnculo. Tanto a morfologia floral como a vegetativa tornam fácil diferenciar essa espécie das outras Scaphyglottis.[carece de fontes?]

Filogenia

 src=
Scaphyglottis micranthaOriginária da Guatemala, seu nome refere-se ao tamanho minúsculo de suas flores, na foto comparadas a uma cabeça de alfinete.

Segundo a filogenia de Laeliinae publicada no ano 2000 em Lindleyana por Cássio van den Berg et al.,[22] Scaphyglottis, junto com os citados gêneros a ela agora subordinados, forma um pequeno clado inserido em clado maior que também inclui os gêneros Jacquiniella e Acrorchis, e este grande clado por sua vez inserido entre os de Epidendrum e de Meiracyllium, considerado este último pertencente ao mesmo clado cujo gênero mais conhecido é Encyclia.[carece de fontes?]

Em 2004, Dressler, William Mark Whitten e Norris H. Williams.[7] publicaram um artigo sobre a filogenia de Scaphyglottis, onde mostram que as espécies de Reichenbachanthus, Platyglottis, e Hexisea encontram-se inseridas entre diversas espécies de Scaphyglottis nos clados. Para conservar a monofilia de Scaphyglottis, diversas alterações de nomenclatura, com a criação de mais gêneros parecidos, seriam necessárias, portanto sugerindo a unificação de todos estes gêneros em Scaphyglottis.[carece de fontes?]

Na realidade, a definição da maioria dos gêneros aliados a Scaphyglottis sempre foi confusa.[6] Seus limites nunca foram bem estabelecidos e as espécies ora eram atribuídas a um gênero, ora a outro. Como a variação genética entre as espécies desses gêneros é pequena, dificultando o esclarecimento exato dos relacionamentos entre eles, e também pela confusão entre o limite na definição morfológica desses gêneros, foi consensual entre a comunidade científica sua unificação.[carece de fontes?]

Usos

Há relatos do uso de espécies de Scaphyglottis pela medicina popular para o alívio da dor.[23] Em 2007, foi publicado um artigo médico a respeito das propriedades farmacológicas de pelo menos uma das espécies de Scaphyglottis, a S. livida onde se demonstra que a administração oral de um composto de quatro substâncias extraídas desta planta, entre outros efeitos, apresentou propriedades anti-inflamatórias em ratos e camundongos.[23]

Cultivo

 src=
Scaphyglottis sickiiPlanta pequena de clima seco, que tanto pode ser plantada em vaso como em casca de árvores.

É importante informar-se sobre o local onde cada espécie habita na natureza, pois como há espécies de clima quente e úmido, de clima moderadamente seco, e de clima mais fresco e úmido.[2] As condições de cultivo devem ser adequadas ao local ao qual cada espécie acostumou-se.[carece de fontes?]

A grande maioria das espécies provém de clima quente e úmido e não apresentam dificuldades de cultivo na maior parte do Brasil. As Scaphyglottis de clima quente podem ser cultivadas da mesma maneira que são cultivadas a quase todas as espécies brasileiras, sem tratamento especial em um orquidário misto.[carece de fontes?]

Podem ser plantadas em vasos com substrato bem drenado à base de cascas moídas, cortiça, cacos de carvão e perlita misturados, ou apenas em composto de fibras vegetais de boa qualidade.[2] Podem-se também plantar em placas de fibra ou, quando de climas secos, em pedaços de cascas de árvores e neste caso com regas mais frequentes pois as cascas de árvore secam muito rapidamente.[2]

As Scaphyglottis devem ser regadas de maneira mais ou menos uniforme ao longo do ano, as de clima seco exigem uma pequena diminuição nas regas durante o inverno. A melhor temperatura para estas espécies varia entre 10 e 35 °C e a luminosidade semelhante à adequada às Cattleya, com sombreamento de sessenta por cento (60%).[2]

Ver também

Referências

  1. a b R. Govaerts, M.A. Campacci (Brazil, 2005), D. Holland Baptista (Brazil, 2005), P.Cribb (K, 2003), Alex George (K, 2003), K.Kreuz (2004, Europe), J.Wood (K, 2003, Europe) (Novembro 2008). World Checklist of Orchidaceae. The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew. «Published on the Internet» (em inglês)
  2. a b c d e f g h Robert Dressler (2001) Scaphyglottis. Em A. M. Pridgeon, P. J. Cribb, M. W. Chase, and F. N. Rasmussen eds., Genera Orchidacearum, vol. 4. Oxford University Press, Oxford, UK ISBN 0198507127.
  3. a b c d Hoehne, Frederico Carlos (1940) Flora Brasílica, Fascículo 1, Volume 12.1; 1 a 12 - Orchidaceae, introdução.
  4. a b Eduardus Poeppig e Stephano Endlich (1835) Nova genera ac species plantarum, quas in regno Chilensi Peruviano et in terra Amazonica, (Leipzig) F. Hofmeister (Editor), 1835-45. 1: 58.
  5. a b Robert Louis Dressler (1994) Proposal to conseve Scaphyglottis agaisnt Hexisea (Orchidaceae). Taxon 43: pp. 665-6.
  6. a b c d e Bryan Roger Adams (1993) A taxonomic revision of the genus Scaphyglottis (Orchidaceae - Epidendroideae). Southern University at Carbondale, IL.
  7. a b Robert Louis Dressler, Whitten e N.H. Williams (2004). Phylogenetic relationships of Scaphyglottis and related genera (Laeliinae: Orchidaceae) based on nrDNA ITS sequence data. Brittonia 56: 58–66.
  8. Adolphe Théodore de Brongniart (1842). Annales des Sciences Naturelles; Botanique, sér. 2, 17: 45.
  9. Rudolf Schlechter e Paulo de Campos Porto (1922). Archivos do Jardim Botânico do Rio de Janeiro 3: 292.
  10. Leslie Andrew Garay (1955). Archivos do Jardim Botânico do Rio de Janeiro 13: 45.
  11. Friedrich Gustav Brieger (1976). Orchideen 8(29-32): 488
  12. Heinrich Gustav Reichenbach (1854). Bonplandia (Hanover) 2: pp. 21.
  13. Rudolf Schlechter (1818). Beihefte zum Botanischen Centralblatt 36(2): 400.
  14. Arquivos da Coordenadoria das Associações de Orquidófilos do Brasil (2008). Consulta aos relatórios de exposições de 2008.
  15. João Barbosa Rodrigues (1882). Genera et Species Orchidearum Novarum 2: pp. 164-5.
  16. Robert Louis Dressler (1997). Novon 7(2): pp. 124.
  17. Rudolf Schlechter (1922). Anexos das Memórias do Instituto de Butantan : Secção de Botânica 1(4): pp. 55.
  18. Rudolf Schlechter (1834). Journal of Botany, being a second series of the Botanical Miscellany 1: pp. 7.
  19. Heinrich Gustav Reichenbach (1852). Botanische Zeitung. (Berlin) 10: pp. 772.
  20. Rudolf Schlechter (1823). Repertorium Specierum Novarum Regni Vegetabilis, Beihefte 19: pp. 30.
  21. Louis Otto Williams (1942). Annals of the Missouri Botanical Garden 29(4): pp. 345.
  22. van den Berg, C. and M.W. Chase. (2000). Nomenclatural notes on Laeliinae - I. Lindleyana 15(2): pp. 115-119.
  23. a b Déciga-Campos M, Palacios-Espinosa JF, Reyes-Ramírez A, Mata R. (2007).Antinociceptive and anti-inflammatory effects of compounds isolated from Scaphyglottis livida and Maxillaria densa. Journal of ethnopharmacology (J Ethnopharmacol), vol 114 (issue 2) : pp 161-8. Published in Ireland.

 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores e editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia PT

Scaphyglottis: Brief Summary ( португалски )

добавил wikipedia PT

Scaphyglottis é um gênero botânico pertencente à família das orquídeas (Orchidaceae). Este gênero, que compreende pouco menos de setenta espécies, é o resultado da fusão de diversos gêneros descritos em épocas diversas. Caracterizam-se pelo hábito de seus pseudobulbos crescerem acrescentando novos pseudobulbos sobre o ápice dos antigos, e eventualmente também em sua base, e pelas flores cuja coluna apresenta prolongamento podiforme, ou seja, em formato de pé. Muitas das espécies são extremamente parecidas e difíceis de distinguir, sendo algumas poucas claramente distintas. Somente algumas possuem cores vistosas.

No Brasil existem espécies de todos os diferentes gêneros que hoje são considerados sinônimos de Scaphyglottis, exceto um (Platyglottis). São 15 as espécies de Scaphyglottis registradas para o Brasil.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores e editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia PT

Scaphyglottis ( виетнамски )

добавил wikipedia VI

Scaphyglottis là một chi thực vật có hoa trong họ Lan.[2]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ Kew World Checklist of Selected Plant Families
  2. ^ The Plant List (2010). Scaphyglottis. Truy cập ngày 20 tháng 8 năm 2013.

Liên kết ngoài


Bài viết liên quan đến tông lan Epidendreae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia tác giả và biên tập viên
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia VI

Scaphyglottis: Brief Summary ( виетнамски )

добавил wikipedia VI

Scaphyglottis là một chi thực vật có hoa trong họ Lan.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia tác giả và biên tập viên
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia VI

Scaphyglottis ( руски )

добавил wikipedia русскую Википедию
 src=
Scaphyglottis bidentata
Ботаническая иллюстрация из Curtis’s botanical magazine. 1888 г.

Scaphyglottis (лат.)род многолетних травянистых растений подтрибы Laeliinae трибы Epidendreae, подсемейства Эпидендровые, семейства Орхидные.

Аббревиатура родового названия — Scgl.[2]

Синонимы

Виды

Список видов по данным The Plant List[4]:

Болезни и вредители

Примечания

  1. Об условности указания класса однодольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Однодольные».
  2. Alphabetical list of standard abbreviations of all generic names. occurring in current use in orchid hybrid registration as at 31st December 2007 Архивировано 10 сентября 2016 года.
  3. Scaphyglottis Poepp. & Endl., Nov. Gen. Sp. Pl. 1: 58 (1836). (неопр.). Royal Botanic Gardens, Kew. Проверено 20 февраля 2017.
  4. Scaphyglottis (неопр.). The Plant List. Проверено 11 февраля 2017.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Авторы и редакторы Википедии
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia русскую Википедию

Scaphyglottis: Brief Summary ( руски )

добавил wikipedia русскую Википедию
 src= Scaphyglottis bidentata
Ботаническая иллюстрация из Curtis’s botanical magazine. 1888 г.  src= Scaphyglottis brasiliensis

Scaphyglottis (лат.) — род многолетних травянистых растений подтрибы Laeliinae трибы Epidendreae, подсемейства Эпидендровые, семейства Орхидные.

Аббревиатура родового названия — Scgl.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Авторы и редакторы Википедии
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia русскую Википедию