Stepník rudý (Eresus kollari Rossi, 1846), dříve též (Eresus cinnaberinus Olivier, 1789) je nápadně zbarvený a ohrožený druh pavouků z čeledi stepníkovitých.
Stepi, lesostepi a vřesoviště ve střední Evropě. V ČR se vyskytuje poměrně vzácně, žije na jižní Moravě a na severozápad od Prahy.
Pavouk se dožívá 3 až 4 let. Žije ve velmi dobře ukryté noře v zemi. Pavučina je tvořena pevnou asi 5 cm širokou stříškou, která je nahoře pokryta travou a pokračuje dále jako rourka široká asi jako prst. Od okraje se táhnou lapací vlákna (kribelární vlášení), s jejichž pomocí dokáže ulovit i střevlíka. Je jedovatý a velmi plachý, takže je malá pravděpodobnost, že na něj člověk narazí. Stepník rudý je v České republice zařazen na červený seznam v kategorii "ohrožený".[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu stepník rudý ve Wikimedia Commons
Stepník rudý (Eresus kollari Rossi, 1846), dříve též (Eresus cinnaberinus Olivier, 1789) je nápadně zbarvený a ohrožený druh pavouků z čeledi stepníkovitých.
Die Rote Röhrenspinne (Eresus kollari), vor 2008 als Eresus cinnaberinus bzw. Eresus niger bezeichnet[1], ist eine Webspinne aus der Familie der Röhrenspinnen (Eresidae) und die bekannteste Art dieser Familie. Wie andere Arten, die einst zum aufgelösten Artenkomplex Eresus cinnaberinus zählten, wird sie auch gelegentlich als Zinnoberrote Röhrenspinne bezeichnet.
Männliche Tiere werden zwischen 8 und 11 Millimeter groß, Weibchen erreichen Größen von 10 bis 16 (im Süden bis zu 20) Millimeter.
Der Vorderkörper des Männchens ist schwarz behaart mit vereinzelten weißen Haaren und einem roten Saum an den hinteren Seitenrändern. Der Hinterkörper ist scharlachrot. In seiner Mitte befinden sich vier runde, schwarze Flecken, die weiß umsäumt sein können. Die Hinterleibsseiten sind meistens schwarz. Vereinzelte weiße Haare können hinzukommen. Die beiden vorderen Beinpaare sind schwarz-weiß geringelt. Die beiden hinteren Paare sind schwarz mit mehr oder weniger starker roter Behaarung.
Bei den Weibchen ist der gesamte Körper schwarz behaart mit einzelnen weißen Haaren. Der Stirnbereich und der obere Teil der Cheliceren ist meist gelb behaart. Bei bestimmten Populationen kann diese gelbe Behaarung sehr dicht und intensiv sein.
Das Verbreitungsgebiet der Roten Röhrenspinne befindet sich in Mittel- und Südeuropa. In Deutschland ist sie z. B. im Rheintal, im Nahetal, in der Lüneburger Heide, in Thüringen und in Brandenburg zu finden, in der Schweiz vor allem im Wallis. Sie lebt bevorzugt an sonnigen, trockenen Stellen (z. B. warme Berghänge). Häufig ist sie dort anzutreffen, wo fast vegetationsfreie Stellen an Gebüschränder angrenzen und dadurch windgeschützte, der Sonne ausgesetzte Nischen entstehen.
Die Rote Röhrenspinne lebt in einer fünf bis zehn Zentimeter tiefen, schräg in den Erdboden hinabführenden Röhre. Diese Röhre erreicht einen Durchmesser von zirka einem Zentimeter und ist mit Gespinst ausgekleidet. Der obere Rand des Gewebes erweitert sich zu einer bis zu zehn Zentimeter großen, festen Gespinstdecke, die dicht über dem Boden ausgespannt ist. Nach vorn läuft die Decke in einzelne, mit Cribellumwolle überzogene Fangfäden aus. Getarnt wird dieses Gespinst mit Moos und Gräsern. Gelegentlich befinden sich bis zu zehn Netze auf einem Quadratmeter.
Häufig findet man am Netzrand eingewobene Reste von Beutetieren. Darunter befinden sich Teile von Tausendfüßern und verschiedenen Käfern wie beispielsweise Mistkäfern, Sandlaufkäfern und Vertretern anderer Familien.
Die Tiere werden erst nach drei bis vier Jahren geschlechtsreif. Reife Männchen gibt es hauptsächlich im August und September. Bei warmem, sonnigem Wetter laufen sie scheinbar ziellos umher und treffen eher zufällig auf das Netz eines Weibchens. Die Verständigung klappt problemlos und das Männchen zieht beim Weibchen ein. Es lebt in der Folge mit ihm zusammen und frisst gemeinsam mit dem Weibchen an der im Netz gefangenen Beute. Von Zeit zu Zeit finden Paarungen statt. Hierzu kriecht das Männchen nahezu ohne Formalitäten unter das Weibchen und führt seinen Taster ein. Einige Wochen darauf verschließt das Weibchen sein Gespinst zu einem geräumigen, linsenförmigen Kokon. Hier erfolgt die Eiablage. Nach dem Schlüpfen versammeln sich die Jungtiere vor dem Mund der Mutter und werden mit vorverdauter Nahrung gefüttert. Durch die große Produktionsmenge von Verdauungsenzymen scheint sich die Mutter allmählich selbst in Nahrungsbrei zu verwandeln. Nach wenigen Tagen stirbt sie. Die Jungtiere besteigen nun den toten Körper und beginnen ihn auszusaugen. Die jungen Spinnen überwintern im mütterlichen Gespinst. Danach zerstreuen sie sich und bauen in unmittelbarer Nähe ihre eigenen Netze. Dadurch erklärt sich auch das eng benachbarte Auftreten solcher Gespinste.
Wegen ihres weiten Verbreitungsgebiets haben sich in verschiedenen geographischen Räumen Unterarten herausgebildet. Der World Spider Catalog listet aktuell 5 Unterarten.[1] (Stand: Mai 2016)
Die Rote Röhrenspinne wurde 1787 von Vincenzo Petagna als Araneus niger beschrieben, was übersetzt Schwarze Spinne bedeutet. Diese Benennung ist auf die fast komplett schwarze Färbung des Weibchens zurückzuführen. Da unter dem Namen Araneus niger auch andere Spinnen beschrieben worden waren, wurde ab Mitte der 1990er Jahre der 1789 von Guillaume-Antoine Olivier eingeführte Name Eresus cinnaberinus verwendet. Später stellte sich jedoch heraus, dass Eresus cinnaberinus im mitteleuropäischen Raum einen Artenkomplex mit mehreren ähnlichen Arten darstellt. Nachdem aus dieser äußerlich schwer zu unterscheidenden Artengruppe 1995 und 2008 die Arten Eresus sandaliatus bzw. Eresus moravicus ausgegliedert worden waren, konnte der Name Eresus cinnaberinus nicht mehr weiter verwendet werden, da nicht klar war, auf welche der Arten er sich ursprünglich bezog.[2] Die neben Eresus sandaliatus und Eresus moravicus verbleibende Gruppe wurde Eresus kollari genannt. Die deutsche Bezeichnung Rote Röhrenspinne ging auf diese weit verbreitete europäische Art über. Molekulargenetische Untersuchungen stützen jedoch die Annahme, dass weitere kryptische Arten innerhalb dieser Gruppe verborgen sein könnten.[2]
Auf der Roten Liste von Deutschland[3] und Polen[4] gilt Eresus kollari als stark gefährdet und gesetzlich geschützt.
Die Wegwespen der Art Eoferreola rhombica erbeuten insbesondere Rote Röhrenspinnen als Proviant für ihren Nachwuchs.
Dorsalansicht eines sich verteidigenden Männchens mit erhobenem Opisthosoma
Frontalansicht eines Männchens
Lateralansicht eines Männchens
Rückansicht eines Männchens
Detailansicht eines Männchens
Drohendes Männchen
Weibchen der Unterart E. k. ignicomis
Die Rote Röhrenspinne (Eresus kollari), vor 2008 als Eresus cinnaberinus bzw. Eresus niger bezeichnet, ist eine Webspinne aus der Familie der Röhrenspinnen (Eresidae) und die bekannteste Art dieser Familie. Wie andere Arten, die einst zum aufgelösten Artenkomplex Eresus cinnaberinus zählten, wird sie auch gelegentlich als Zinnoberrote Röhrenspinne bezeichnet.
Eresus kollari, the ladybird spider,[2] is a spider species in the family Eresidae.[1] It was first described by Walckenaer in 1802, though it was misidentified. It was later correctly described by Rossi in 1846. It is one of the three species into which Eresus cinnaberinus or Eresus niger has been divided.[3] It is thought to be endangered.
Their body as most velvet spiders, resemble somewhat those in the jumping spider family. The males have a contrasting color, having a black and red coloration, while the females are completely black. The opisthosoma looks velvety, as their common name would imply.[4]
In colonies, they burrow up to 10 cm in depth. Which is usually covered in a funnel web. Females may carry lens shape egg sack containing up to 100 eggs. Which she’ll carry to a sunny place. The juveniles will stay in the females burrow and feed on her after she dies.[4] They usually form small colonies with up to a couple dozen spiders, but they may reach several hundred or more.[5]
Although they are small in size, they are able to bite. A bitten finger may cause pain, and cause fever symptoms, an increase heart rate and a headache, that last a few hours. Though it is not medically significant, and after a few days, it is mostly gone.[4]
They inhabit warm areas, in areas with loose and low vegetation. This spider most often happens in grasslands. Though it has also been found in dry and bright forests. It is found all throughout Europe, except up in the north.[5]
The females wasp of the family Pompilidae hunts exclusively on the Eresus genus. These wasps enter a burrow and look for the spider, and they paralyse it with strong venom. The female lays the eggs on the spider, and after a few days, the eggs hatch. These larvae eat and kill the spider.[5]
.jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) Eresus kollari, the ladybird spider, is a spider species in the family Eresidae. It was first described by Walckenaer in 1802, though it was misidentified. It was later correctly described by Rossi in 1846. It is one of the three species into which Eresus cinnaberinus or Eresus niger has been divided. It is thought to be endangered.
Eresus tristis est une espèce d'araignées aranéomorphes de la famille des Eresidae[1].
Cette espèce est endémique de l'oblys de Turkestan au Kazakhstan[1],[2]. Elle se rencontre vers la Syr-Daria.
Le mâle holotype mesure 7,5 mm[3].
Eresus tristis est une espèce d'araignées aranéomorphes de la famille des Eresidae.
Eresus kollari Rossi, 1846 è un ragno appartenente alla famiglia Eresidae.
È una delle tre specie in cui è stato suddiviso Eresus cinnaberinus.[1]
Eresus kollari tiene i resti della preda nella ragnatela. Le femmine usano la stessa tana per tutta la vita.
La preda può essere anche molto grande come i coleotteri tenebrionidi, lunghi fino a 32,5 mm. [4]
La specie è stata reperita in diverse località della regione compresa fra l'Europa e l'Asia centrale[2].
Non sono stati esaminati esemplari di questa specie dal 2012[2].
Attualmente, a dicembre 2013, sono note quattro sottospecie:[2]
url (aiuto). URL consultato il 18 maggio 2021. Eresus kollari Rossi, 1846 è un ragno appartenente alla famiglia Eresidae.
È una delle tre specie in cui è stato suddiviso Eresus cinnaberinus.
Eresus kollari tiene i resti della preda nella ragnatela. Le femmine usano la stessa tana per tutta la vita.
La preda può essere anche molto grande come i coleotteri tenebrionidi, lunghi fino a 32,5 mm. [4]
Boružinis storagalvis arba raudonasis eresas (lot. Eresus cinnaberinus, vok. Schwarze Röhrenspinne) – storagalvių (Eresidae) šeimos voras, Lietuvoje aptinkamas retai. Patelė 15-20 mm, juoda, aksominė, apaugusi blizgančiais plaukeliais. Patinėlis – apie 10 mm; galvakrūtinė juoda, su juodais, baltais bei raudonais plaukeliais. Pilvelis ugninio raudonumo, su keturiomis didelėmis juodomis dėmėmis ir dviem mažais juodais taškeliais. Kojos su šviesiais žiedais. Vorams būdingas lytinis dimorfizmas. Patinėliai sugeba šuoliuoti.
Voras žemėje įsirengia verpalais išklotą iki 10 cm ilgio ir 1 cm skersmens urvelį, kurio piltuvėlio pavidalo anga yra dirvos paviršiuje ir uždengta verpalų kilimėliu. Nuo čia į visas puses nusidriekia susipynusios gaudomosios gijos. Surasti tokius gerai užmaskuotus urvelius yra sunku. Medžioja dažnai didelius, tvirtu chitininiu sluoksniu vabalus (mėšlavabalius, šoklius).
Subrendę patinai pastebimi rugpjūčio – rugsėjo mėn. ir gegužės mėn, kai ieško patelių. Patelė urvelyje deda vieną apie 8-10 mm skersmens kiaušinių kokoną su 80 kiaušinėlių. Dieną šį kokoną išneša iš urvelio, kad sušiltų saulės atokaitoje, o vakarop jį vėl patalpina atgal. Išsiritusius jauniklius maitina iš burnos į burną suvirškintu maistu. Jaunikliai peržiemoja urvelyje kartu su patele. Per šį laiką voriukai neriasi 6 kartus. Pavasarį patelė žūsta ir tampa kaip papildomas maistas savo jaunikliams.
Gyvena apsaugotuose nuo vėjo pietiniuose šlaituose, sausose vietose, smėlėtame dirvožemyje.
Paplitęs Rusijoje iki Altajaus, Kinijoje. Europoje dažnesnis pietiniuose rajonuose (Pirėnų pusiasal.), tačiau šiauriniuose labai retas: Danija, Vokietija, Nyderlandai, Švedija. Anglijoje nuo 1979 m. žinoma vienintelė radavietė (populiaciją sudaro apie 300 vorų).
Rūšis įrašyta į daugelio Europos šalių raudonąsias knygas.
Lietuvoje rastas 1999 ir 2002 m. Jurbarko raj. Ypač reta rūšis, įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Boružinis storagalvis arba raudonasis eresas (lot. Eresus cinnaberinus, vok. Schwarze Röhrenspinne) – storagalvių (Eresidae) šeimos voras, Lietuvoje aptinkamas retai. Patelė 15-20 mm, juoda, aksominė, apaugusi blizgančiais plaukeliais. Patinėlis – apie 10 mm; galvakrūtinė juoda, su juodais, baltais bei raudonais plaukeliais. Pilvelis ugninio raudonumo, su keturiomis didelėmis juodomis dėmėmis ir dviem mažais juodais taškeliais. Kojos su šviesiais žiedais. Vorams būdingas lytinis dimorfizmas. Patinėliai sugeba šuoliuoti.
Voras žemėje įsirengia verpalais išklotą iki 10 cm ilgio ir 1 cm skersmens urvelį, kurio piltuvėlio pavidalo anga yra dirvos paviršiuje ir uždengta verpalų kilimėliu. Nuo čia į visas puses nusidriekia susipynusios gaudomosios gijos. Surasti tokius gerai užmaskuotus urvelius yra sunku. Medžioja dažnai didelius, tvirtu chitininiu sluoksniu vabalus (mėšlavabalius, šoklius).
Subrendę patinai pastebimi rugpjūčio – rugsėjo mėn. ir gegužės mėn, kai ieško patelių. Patelė urvelyje deda vieną apie 8-10 mm skersmens kiaušinių kokoną su 80 kiaušinėlių. Dieną šį kokoną išneša iš urvelio, kad sušiltų saulės atokaitoje, o vakarop jį vėl patalpina atgal. Išsiritusius jauniklius maitina iš burnos į burną suvirškintu maistu. Jaunikliai peržiemoja urvelyje kartu su patele. Per šį laiką voriukai neriasi 6 kartus. Pavasarį patelė žūsta ir tampa kaip papildomas maistas savo jaunikliams.
Gyvena apsaugotuose nuo vėjo pietiniuose šlaituose, sausose vietose, smėlėtame dirvožemyje.
Paplitęs Rusijoje iki Altajaus, Kinijoje. Europoje dažnesnis pietiniuose rajonuose (Pirėnų pusiasal.), tačiau šiauriniuose labai retas: Danija, Vokietija, Nyderlandai, Švedija. Anglijoje nuo 1979 m. žinoma vienintelė radavietė (populiaciją sudaro apie 300 vorų).
Rūšis įrašyta į daugelio Europos šalių raudonąsias knygas.
Lietuvoje rastas 1999 ir 2002 m. Jurbarko raj. Ypač reta rūšis, įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
De herfstvuurspin (Eresus kollari) is een spin behorend tot de koepelspinnen.
De lengte van de spin bedraagt tussen de 10 en 20 millimeter. De herfstvuurspin vertoont seksuele dimorfie: de vrouwtjes zijn geheel zwart van kleur terwijl de mannetjes een rood achterlijf met vier zwarte stippen hebben. Door deze rode kleur in combinatie met de zwarte stippen heeft de spin in veel landen de naam lieveheersbeestjesspin.
De spin maakt een ondergrondse buis (tot 10 cm diep) in de grond, met een koepeltje erboven om prooien als duizendpoten en kevers te vangen. De mannetjes zoeken in september naar het nest van een vrouwtje. Als ze een vrouwtje hebben gevonden, delen ze samen de buis.
De spin komt voor in een groot deel van Zuid- en Centraal-Europa. De herfstvuurspin is erg zeldzaam in Nederland en België. De lentevuurspin (Eresus sandaliatus) is in de Benelux iets algemener en komt voor op de heidevelden van de Veluwe en Limburg. In Zuid-Duitsland is de herfstvuurspin de gewonere van de twee.
Deze soort is in de literatuur lange tijd behandeld onder de wetenschappelijke naam Eresus cinnaberinus (Olivier, 1789) = Aranea cinnaberina.[1] Bij een revisie van de Centraal-Europese soorten van het geslacht Eresus, waarvan de resultaten in 2008 werden gepubliceerd door Milan Rezác, Stano Pekár & Jes Johannesen, werd duidelijk dat de naam, net als veel andere namen uit het geslacht, moet worden beschouwd als een nomen dubium vanwege een gebrekkige en onvolledige beschrijving, en het gebrek aan bruikbaar type-materiaal.[2] De eerstvolgende beschikbare geldige naam was Eresus kollari Rossi, 1846.[3]
Noot: deze lijst is gebaseerd op informatie uit de World Spider Catalog, Version 17.5.[4]
Noot: deze lijst is gebaseerd op informatie uit de review door Rezác, Pekár & Johannesen van 2008.[2]
Bronnen, noten en/of referentiesDe herfstvuurspin (Eresus kollari) is een spin behorend tot de koepelspinnen.
Multimedia w Wikimedia Commons Poskocz krasny (Eresus cinnaberinus nom. dub.[1]) - pająk z rodziny poskoczowatych (Eresidae), dosyć pospolity w Europie południowej, w Polsce rzadki.
Poskocz krasny osiąga długość 1 cm. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samce mają jaskrawoczerwony, czarno nakrapiany, owłosiony odwłok, paskowane odnóża i czarny głowotułów. Samice są brązowoszare.
Poskocz krasny żyje na terenach nasłonecznionych. Samice całe życie spędzają w podziemnych norach, samce wychodzą na powierzchnię.
W Polsce objęty jest częściową ochroną gatunkową[2][3].
Poskocz krasny (Eresus cinnaberinus nom. dub.) - pająk z rodziny poskoczowatych (Eresidae), dosyć pospolity w Europie południowej, w Polsce rzadki.
Stepník červený (Eresus kollari) je pavúk z čeľade stepníkovité. Jeho starší latinský názov je Eresus cinnaberinus resp. Eresus niger. So svojím červeným sfarbením patrí medzi najkrajšie v Európe.
Z čeľade stepníkovité, je to najhojnejší druh, ktorý sa vyskytuje na Slovensku. Možno ho nájsť prevažne na teplých lokalitách stepného a lesostepného charakteru. Častejšie ako samičku, žijúcu skryto pod kameňmi a v zemných norách, možno pozorovať samčeka s charakteristickým červeným sfarbením a najčastejšie so 4, zriedkavejšie aj 6 čiernymi škvrnami.
Na Slovensku sa nachádza napríklad v Bratislave, v okolí Detvy, Púchova, Kopaníc v Štiavnických vrchoch, Hiadľa atď.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Stepník červený
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Stepník červený
Stepník červený (Eresus kollari) je pavúk z čeľade stepníkovité. Jeho starší latinský názov je Eresus cinnaberinus resp. Eresus niger. So svojím červeným sfarbením patrí medzi najkrajšie v Európe.
Z čeľade stepníkovité, je to najhojnejší druh, ktorý sa vyskytuje na Slovensku. Možno ho nájsť prevažne na teplých lokalitách stepného a lesostepného charakteru. Častejšie ako samičku, žijúcu skryto pod kameňmi a v zemných norách, možno pozorovať samčeka s charakteristickým červeným sfarbením a najčastejšie so 4, zriedkavejšie aj 6 čiernymi škvrnami.
Na Slovensku sa nachádza napríklad v Bratislave, v okolí Detvy, Púchova, Kopaníc v Štiavnických vrchoch, Hiadľa atď.
Črnopikasti pajek (znanstveno ime Eresus kollari) je vrsta pajkov iz družine pajkov črnivcev[1], ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Dolžina telesa pri samcih znaša do 11 mm, samice pa so večje in lahko dosežejo do 20 mm. Živijo v do 10 cm dolgih podzemnih cevkah, ki imajo premer 1 cm.[2]
Črnopikasi pajek je ena od treh vrst pajkov, ki so jih spoznali kot samostojne vrste, pred tem pa so bili uvrščeni v vrsto Eresus cinnaberinus oz. Eresus niger.[3]
Črnopikasti pajek (znanstveno ime Eresus kollari) je vrsta pajkov iz družine pajkov črnivcev, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Aranea nigra
Aranea cinnaberina
Aranea moniligera
Aranea quatuorguttata
Chersis dubius
Eresus cinnaberinus
Eresus 4-guttatus
Eresus guerinii
Eresus fulvus
Erythrophorus 4-guttatus
Erythrophorus cinnaberinus
Chersis niger
Eresus ruficapillus
Eresus niger
Eresus tristis
Wikimedia Commons'ta Eresus kollari ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Eresus kollari ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Eresus kollari ya da Eresus cinnaberinus, Eresidae familyasının Eresus cinsinden zehirli bir örümcek türü. Kimi taksonomistler daha önce tanımlandığı için Eresus cinnaberinus Olivier, 1789 adını türün geçerli (accepted) adı olarak kabul eder ve E. kollari adını E. cinnaberinus adının sinonimi sayarlar. Kimileri ise Eresus cinnaberinus adını nomen dubium (bulanık tanımlanmış taksonlar için kullanılan «çıplak isim») olduğu için kuralına göre daha sonra tanımlanmış olan Eresus kollari Rossi, 1846 adını geçerli kabul edip E. cinnaberinus adını E. kollari adının sinonimi sayarlar. Daha önceleri Eresus moravicus (2008 yılında ayrı tür olarak kabul edildi) ile Eresus sandaliatus türleri de Eresus cinnaberinus adı altında sınıflandırılıyordu.
Erkekleri 11 dişileri ise en fazla 16–20 mm kadardır. Turuncu ya da turuncumsu kızıl karnı uğur böceği deseniyle süslü olan ufak erkekleri sonbaharda (özellikle eylül ayında) iri ve süssüz olan dişilerle çiftleşmek için dolanır.
Cinsin diğer türleri gibi bu da morfolojik ve ekolojik açıdan oldukça muhafazakâr bir türdür[1]. Erkekler uğur böceği desenli karnı (opisthosoma ya da abdomen) olduğu için oldukça çekici; dişiler ise tek düzine bir görünüme sahiptir. Dişi 8–16 mm, erkek ise 6–11 mm uzunluğundadır; karapaks önde oldukça geniş; baş oldukça konveks; gözler koyu siyah renkte; keliserler kaba ve oldukça güçlü; sternum (göğüs) dar ve uzun labium (alt dudak) oldukça geniş; bacaklar kısa ve zayıftır[2].
Erkek, küçük, ince uzun pedipalp iletkenli; sonbaharda çiftleşmek için dişi arar ve arka bacak çiftleri üzerinde kırmızı tüylü; dişi, sternumun kırmızıdan turuncuya kadar çeşitlenen renklenmesiyle karakterizedir[3].
Hem büyük hem de küçük yapıda keliser dişi bulunur. Zehir aygıtı, prosomanın ön kısmına bağlanmış bir çift keliser ile prosoma içerisinde yer alan bir çift zehir bezinden oluşur. Küçük vücut yapısına sahip olmasına rağmen, zehir bezleri oldukça büyüktür ve şekil itibarıyla bir dili andırmaktadır. Bezin dış kısmı ise, sarmal şekilde dizilmiş çok sayıda çizgili kas lifleriyle kuşatılmıştır. Bez, bir gövde kısmı ve bununla irtibatlı bir kanaldan meydana gelmiş olup, kanal keliserin dış kısmına kadar uzanmaktadır. Her bir keliser ise iki parçadan meydana gelir. Bunlar şişkin bir bazal kısım ve hareketli bir zehir dişidir. Bazal kısmın üzeri yoğun kıllarla kaplıdır. Prosomanın ön kısmında yer alan zehir dişleri çift halde olup, karşılıklı olarak bir birlerine bakmaktadırlar. Zehir dişinin uca yakın kısmında, üretilen zehirin dışarıya salınımını sağlayan bir delik bulunmaktadır.Zehir dişinin ventral yüzeyinde taksonomik öneme sahip olan oluklar çok net bir şekilde görülebilmektedir[2].
Yaklaşık 1 cm çapında, 10 cm uzunluğunda yeraltı boru yuvalarda yaşar. Üstte yuva girişi çok daha geniş kribellum ipeğiyle kaplıdır.
Ana besinini kırkayak ve böcekler oluşturur.
Avrupa'dan Orta Asya'ya kadar ve Kuzey Afrika'da yayılım gösterir.
Türkiye'deki üç Eresus türünden biridir[4]. Güneydoğu, Doğu, Akdeniz ve İç Anadolu bölgelerinde geniş bir yayılım göstermektedir[2].
Zehiri tehlikeli örümceklerdir. Eresus cinnaberinus türü dünyada tehlikeli olarak kabul edilen türler arasındadır[2].
Almanya'da ve Büyük Britanya'da soyu tehlikedeki türler arasındadır[5]. İngiltere'de Dorset kontluğunda yeniden yayılmasına çalışılmaktadır[6].
Eresus kollari ya da Eresus cinnaberinus, Eresidae familyasının Eresus cinsinden zehirli bir örümcek türü. Kimi taksonomistler daha önce tanımlandığı için Eresus cinnaberinus Olivier, 1789 adını türün geçerli (accepted) adı olarak kabul eder ve E. kollari adını E. cinnaberinus adının sinonimi sayarlar. Kimileri ise Eresus cinnaberinus adını nomen dubium (bulanık tanımlanmış taksonlar için kullanılan «çıplak isim») olduğu için kuralına göre daha sonra tanımlanmış olan Eresus kollari Rossi, 1846 adını geçerli kabul edip E. cinnaberinus adını E. kollari adının sinonimi sayarlar. Daha önceleri Eresus moravicus (2008 yılında ayrı tür olarak kabul edildi) ile Eresus sandaliatus türleri de Eresus cinnaberinus adı altında sınıflandırılıyordu.
Erkekleri 11 dişileri ise en fazla 16–20 mm kadardır. Turuncu ya da turuncumsu kızıl karnı uğur böceği deseniyle süslü olan ufak erkekleri sonbaharda (özellikle eylül ayında) iri ve süssüz olan dişilerle çiftleşmek için dolanır.
Eresus kollari Rossi, 1846[1]
Чёрный эрезус[2], или чёрная толстоголо́вка[3] (лат. Eresus kollari) — вид пауков из семейства Eresidae. Широко распространён в Палеарктическом регионе — от Испании до Центральной Азии и Новосибирской области[1][4]. Занесён в Красную книгу Рязанской области в категории редких видов[5].
В Англии в период с 1816 по 1906 годы было обнаружено всего семь особей этого вида, что свидетельствует о том, что он там полностью исчез.
Ведёт норный образ жизни, заселяя норы жуков, трещины и пустоты под камнями. Покидают укрытие только молодые особи на стадии расселения и половозрелые самцы при поиске. Рацион представлен преимущественно насекомыми, также охотятся на многоножек, сольпуг, скорпионов, пауков, мокриц, молодых ящериц. Остатки пищи выбрасывают из норки, либо помещают в специальный отнорок[3]. В неволе способны переносить длительное голодание: половозрелые самцы в среднем около 150 дней, самки — около 185 дней[3].
По данным, полученным на материале узбекистанских популяций, в природе общая продолжительность жизни самок — 1,5 года, самцов — около 8,5 месяцев; половозрелые стадии живут порядка 100 и 50 дней соответственно. В лабораторных условиях половозрелые самки способны жить до 2,5 лет и более[3].
Достигшие половой зрелости самцы покидают норки и отправляются на поиски самки. Во время ухаживания, которое в некоторых случаях длится несколько часов, самец совершает своеобразный танец и выделяет белковую жидкость, вызывающую у самки каталептическое состояние, после чего с помощью педипальп переносит семенную жидкость в её половые отверстия. Если во время ухаживания поблизости оказывается несколько самцов, между ними завязывается схватка. После осеменения самец до двух месяцев живёт в норке самки[3]. Позже самка изготавливает кокон, в котором может находиться до восьмидесяти яиц, и вплетает в него для маскировки шкурки насекомых, обломки травинок и листья, после чего в течение некоторого времени охраняет его, днём грея на солнце, а на ночь унося в нору. В дальнейшем, когда приходит время появления потомства на свет, она заплетает паутиной вход в нору и умирает.
В ходе постэмбрионального развития самцы и самки проходят соответственно 7 и 11 нимфальных стадий. До первой линьки нимфы развиваются внутри кокона. После выхода наружу они несколько дней проводят, прикрепившись к спинной стороне брюшка умершей самки и питаясь её гемолимфой. Расселение происходит после третьей линьки, причём потомство редко уходит от норки материнской особи больше чем на 5—10 м[3].
Центральная и Южная Европа. В 2017 охватили прибрежные районы Балтики, а именно Литву и Эстонию. Самое большое число зарегистрированных особей насчитывается в Литве. В 2018 обнаружен на территории Республики Крым в прибрежно-степной зоне. В сентябре 2018 года обнаружен в городе Таганрог Ростовской области. 01.10.2018 обнаружен в городе Волгодонске, Ростовской области.
Укус эрезуса чёрного вызывает крайне неприятные ощущения. В момент укуса чувствуется резкая боль, затем быстро наступает онемение. После этого в области укуса от 2-х до 6-и дней наблюдается скованность в движении и боль при надавливании[6].
Чёрный эрезус, или чёрная толстоголо́вка (лат. Eresus kollari) — вид пауков из семейства Eresidae. Широко распространён в Палеарктическом регионе — от Испании до Центральной Азии и Новосибирской области. Занесён в Красную книгу Рязанской области в категории редких видов.
В Англии в период с 1816 по 1906 годы было обнаружено всего семь особей этого вида, что свидетельствует о том, что он там полностью исчез.
三列隆头蛛（学名：Eresus tristis）为隆头蛛科隆头蛛属的动物。在中国大陆，分布于新疆等地。[1]
-top_01.png){kind=small}
这是一篇與蜘蛛相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
주홍거미는 주홍거미과에 속하는 거미이다. 몸길이는 암컷이 9~16mm이고 수컷이 8~12mm이다. 암컷은 온몸이 검은색이고 배 부위의 등에 황갈색의 근육질 점이 네 쌍 있다. 수컷은 머리가 검은색이지만, 배 부위의 등은 붉은색이고 그 위에 큰 검은색의 점이 네 개 있는데, 그 각각의 가운데 붉은색 근육질 점이 있다. 눈은 여덟 개로 모두 검은색이고 다리는 짧고 굵으며, 각 마디 끝 부분에 흰색 털이 나 있어서, 다리 전체는 검은 바탕에 흰 색동 무늬를 나타낸다.
건조한 곳의 땅 속에 굴을 파고 살며, 땅 위에 조잡한 그물을 친다. 성체 수컷은 여기저기를 떠돌면서 생활하기도 한다. 5-10월에 모습을 나타낸다. 한국·중국·유럽·아프리카 등지에 분포한다.
