الأسماء في صفحات التنقل
Die kransaasvoël (Gyps coprotheres) is 'n aasvoël wat aangetref word in Suid-Afrika, Lesotho en Botswana. Dit word deur die IUBN geklassifiseer as 'n kwesbare spesie as gevolg van vergiftiging, versteuring in die broeikolonies en omdat hulle deur oorhoofse elektriese kabels doodgeskok word.
Die kransaasvoël is 100–115 cm lank en het 'n donkerbruin bokant met 'n wit laerrug. Dit het donker vlugvere en witkleurige borsvere.
Hulle habitat is grasveld, savanne en woestynagtige areas. Hulle broei op kranslyste.
Kransaasvoëls kom hoofsaaklik in die Drakensberge en Oos-Kaap voor. Daar is ook 'n kolonie in die De Hoop-natuurreservaat naby Bredasdorp in die Wes-Kaap.
Eiers van die kransaasvoël.
'n Jong kransaasvoël in die St. Augustine Alligator Farm, St. Augustine, Florida.
'n Kransaasvoël in vlug naby die Wieg van die Mensdom, Gauteng, Suid-Afrika.
'n Kransaasvoël in vlug by Mike se pas, Drakensberge, KwaZulu-Natal, Suid-Afrika.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Kransaasvoël.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Kransaasvoël
Die kransaasvoël (Gyps coprotheres) is 'n aasvoël wat aangetref word in Suid-Afrika, Lesotho en Botswana. Dit word deur die IUBN geklassifiseer as 'n kwesbare spesie as gevolg van vergiftiging, versteuring in die broeikolonies en omdat hulle deur oorhoofse elektriese kabels doodgeskok word.
Gup ar C'hab[1] a zo un evn-preizh deiz, Gyps coprotheres an anv skiantel anezhañ.
Brosezat eo al labous en Afrika ar Su: Botswana, Lesotho, Suafrika, Mozambik, Zimbabwe ha tachennoù 'zo e norzh Namibia, pe Angola[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Gup ar C'hab a zo un evn-preizh deiz, Gyps coprotheres an anv skiantel anezhañ.
El voltor del Cap[1] (Gyps coprotheres) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita muntanyes de l'Àfrica Meridional des de Botswana fins a la Província del Cap, a Sud-àfrica.
El voltor del Cap (Gyps coprotheres) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita muntanyes de l'Àfrica Meridional des de Botswana fins a la Província del Cap, a Sud-àfrica.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Fwltur y Penrhyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: fwlturiaid y Penrhyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gyps coprotheres; yr enw Saesneg arno yw Cape vulture. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. coprotheres, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r fwltur y Penrhyn yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi
.jpg){kind=small}
_by_Jarkko_J%C3%A4rvinen.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Fwltur y Penrhyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: fwlturiaid y Penrhyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gyps coprotheres; yr enw Saesneg arno yw Cape vulture. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. coprotheres, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Der Kapgeier oder Fahlgeier (Gyps coprotheres) ist ein Greifvogel aus der Unterfamilie der Altweltgeier (Aegypiinae). Das Verbreitungsgebiet der Art umfasst Teile des südlichen Afrikas. Die Tiere ernähren sich von Aas größerer Säugetiere. Kapgeier brüten in Kolonien in Felsen. Aufgrund des kleinen Gesamtbestandes und des anhaltenden Bestandsrückganges stuft die IUCN den Kapgeier als „stark gefährdet“ (englisch endangered) ein.
Kapgeier sind große und sehr kräftig gebaute Altweltgeier mit langen und breiten Flügeln und einem recht kurzen und nur leicht gerundeten Schwanz. Die Handschwingen sind tief gefingert. Die Armschwingen sind länger als die inneren Handschwingen, so dass der Flügelhinterrand geschwungen ist und nicht gerade. Die Art zeigt einen minimalen Geschlechtsdimorphismus bei Größe und Gewicht, Männchen erreichen im Mittel 98 % der Maße der Weibchen. Bezüglich der Färbung unterscheiden sich die Geschlechter wie bei allen Arten der Gattung Gyps nicht. Die Körperlänge beträgt 95–105 cm, die Flügelspannweite 228–250 cm, das Gewicht 7,1–10,9 kg und die Flügellänge 650–702 mm.[1]
Dieser Geier ist insgesamt recht einfarbig und sehr hell beige. Der größte Teil des Rumpfes, die Beinbefiederung sowie die Ober- und Unterflügeldecken sind bei adulten Vögeln sehr hell einfarbig rötlich hellbeige, auf der Unterseite sogar eher cremeweiß. Die großen Ober- und Unterflügeldecken zeigen auf diesem Grund dunkle Flecken. Dazu kontrastierend sind die Schwingen und die Steuerfedern einfarbig schwarzbraun bis graubraun. Die unbefiederte Haut von Gesicht und Hals sowie ein kleiner unbefiederter Bereich jeweils an der Basis der Halsseiten sind blau, der ebenfalls unbefiederte Kropf ist braun. Oberkopf und Nacken sind kurz und locker weißlich bedunt. Die lockere, dicht flaumige Halskrause ist bräunlich weiß. Der große und kräftige Schnabel ist ebenso wie die unbefiederten Teile der Beine und die Zehen schwärzlich grau, die Wachshaut blaugrau. Die Iris ist gelb bis elfenbeinfarben.
Jungvögel sind deutlich dunkler als adulte Tiere. Im Jugendkleid sind der gesamte Rumpf einschließlich Bürzel sowie die kleinen und mittleren Ober- und Unterflügeldecken blassbraun mit hellen Federrändern auf der Oberseite und schmalen hellbeigen Stricheln auf der Unterseite. Die unordentliche Halskrause besteht aus schmal lanzettlichen, hellbraun und dunkelbraun gestrichelten Federn. Kopf und Hals sind dichter bedunt, die nackte Gesichtshaut und der nackte untere Hals sowie die Halsseitenflecke sind rötlich, die Iris ist braun. Kapgeier sind im Alter von 6 bis 7 Jahren ausgefärbt.
In den Kolonien und am Aas ist die Art recht stimmfreudig. Bei Auseinandersetzungen mit Artgenossen geben die Tiere wie viele Arten der Gattung Gyps zischende oder fauchende Laute von sich. Daneben sind für den Kapgeier langgezogen bellende, schnatternde und grunzende Laute sowie ein keuchendes Kreischen beschrieben.
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet der Art umfasste weite Teile des südlichen Afrikas etwa zwischen 18° S und 35° S. Heute ist die Verbreitung der Art auf drei disjunkte Teilareale beschränkt. Das größte reicht vom Süden Simbabwes über den Südosten Botswanas, den Nordosten Südafrikas und den äußersten Westen von Mosambik bis in das mittlere und südöstliche Südafrika. Zwei kleine Verbreitungsinseln befinden sich am Waterberg in Namibia[2] (wohl seit 2014 ausgestorben)[3] und an der Südspitze Südafrikas.
Zur Brut und zur Rast werden senkrechte oder steile Felsklippen, Schluchten und ähnlich nutzbare Felsformationen benutzt, auch isolierte und von Niederungen umgebene Berge. Die Nahrungssuche findet über offenen Landschaften jeder Art einschließlich Wüsten statt, die Tiere meiden nur die dichte Baumsavanne und geschlossenen Wald. Die Art kommt in Höhen von 0 bis 3000 m vor.
Die innerartliche Variabilität ist sehr gering und es werden keine Unterarten anerkannt.[4] Nach molekulargenetischen Untersuchungen sind die nächsten Verwandten des Kapgeiers der Indische Geier (Gyps indicus) und der Schmalschnabelgeier (Gyps tenuirostris). Die Artbildung innerhalb der Gattung Gyps begann offenbar vor weniger als 5,7 Mio. Jahren und geschah dann sehr rasch. Die rezenten Arten unterscheiden sich daher genetisch vergleichsweise wenig und auch im Falle des Kapgeiers waren die Schwestergruppenverhältnisse nicht eindeutig zu bestimmen.[5]
Kapgeier fliegen wie viele Vertreter der Gattung Gyps meist ein bis zwei Stunden nach Sonnenaufgang aus der Kolonie ab und kreisen dann in der Thermik auf. Die Nahrungssuche erfolgt sowohl im niedrigen Suchflug in Höhen um 50 m als auch hoch über der offenen Landschaft kreisend in Höhen über 500 m. Die Tiere suchen dabei direkt nach Aas auf dem Boden, aber auch indirekt durch die Beobachtung bodenlebender Raubtiere und vor allem durch die Beobachtung anderer aasfressender Vögel im Luftraum. Auf diese Weise sammeln sich an einem einmal entdeckten Kadaver immer mehr Geier, die jeweils das Niedergehen anderer Aasfresser beobachtet haben. Am Aas sind Kapgeier oft mit Weißrückengeiern zusammen anzutreffen, diesen gegenüber jedoch dominant.
Die Nahrung besteht ausschließlich aus frischem oder bereits verwesendem Aas, dabei werden vor allem die inneren Organe, das Muskelfleisch sowie Knochensplitter von mittelgroßen bis großen Säugetieren gefressen. In weiten Teilen des Verbreitungsgebietes sind Kapgeier heute auf tote Haustiere wie Schafe, Ziegen und Rinder angewiesen. Die Tiere können mit ihrem kräftigen Schnabel manchmal die Haut größerer Säuger aufreißen, der lange und überwiegend nackte Hals stellt jedoch vor allem eine gute Anpassung dar, um durch Wunden oder die natürlichen Körperöffnungen das Körperinnere zu erreichen. Der Kropf fasst bis über ein Kilogramm Fleisch.
Kapgeier sind sehr gesellig und brüten selten einzeln, meist aber in kleinen bis mittelgroßen Kolonien mit 5 bis maximal 900 Brutpaaren. Die Paare verteidigen gegen Artgenossen nur den unmittelbaren Nestbereich. Die Balz besteht aus gemeinsamem Kreisen und „Tandemflügen“, bei denen ein Partner jede Flugbewegung des anderen Vogels kopiert.
Die Nester werden in Felswänden auf Bändern offen oder unter Überhängen gebaut. Sie sind mit einem Durchmesser von 45–100 cm und einer Höhe von 20–30 cm für einen Vogel dieser Größe reicht klein, bestehen aus Stöcken und Zweigen und werden mit Gras, Heidekraut, Farn und anderem Pflanzenmaterial ausgelegt. Der Legebeginn fällt im gesamten Verbreitungsgebiet recht einheitlich in den Zeitraum April bis Januar, das Gelege besteht im Normalfall aus einem, selten aus zwei Eiern. Die Brutzeit dauert 53 bis 59 Tage. Der Jungvogel verlässt das Nest nach etwa 140 Tagen.
Der Bestand der Art ist seit Anfang der 1960er Jahre stark rückläufig, entsprechend hat sich auch das Verbreitungsgebiet seitdem erheblich verkleinert. Im Jahr 2006 wurde der Weltbestand auf noch 8000 bis 10.000 Individuen geschätzt.[6] Den größten Teil des Weltbestandes beherbergt heute Südafrika, in Botswana gibt es noch etwa 600 Paare, in Lesotho etwa 552 Paare und in Mosambik 10 bis 15 Paare. Die Art ist in Eswatini völlig ausgestorben und in Simbabwe existiert nur noch ein Schlafplatz mit bis zu 150 nichtbrütenden Individuen. In Namibia gab es in den 1950er Jahren noch etwa 2000 Kapgeier, im Jahr 2000 nur noch 10–15 Individuen, die ebenfalls nicht mehr brüten.[6]
Die Art ist in ihrem gesamten Verbreitungsgebiet einem ganzen Bündel von Gefährdungen ausgesetzt. Hauptrückgangsursachen sind unabsichtliche Vergiftungen mit Giftködern, Stromschläge an Strommasten, Kollisionen mit Stromleitungen und Autos, Nahrungsmangel insbesondere während der Jungenaufzucht durch die Reduktion des Bestandes großer Säuger, menschliche Verfolgung und Störungen durch Menschen in den Brutkolonien. Die IUCN stuft den Kapgeier aufgrund des kleinen Gesamtbestandes und des anhaltenden Bestandsrückganges als gefährdet (“vulnerable”) ein.
Der Kapgeier oder Fahlgeier (Gyps coprotheres) ist ein Greifvogel aus der Unterfamilie der Altweltgeier (Aegypiinae). Das Verbreitungsgebiet der Art umfasst Teile des südlichen Afrikas. Die Tiere ernähren sich von Aas größerer Säugetiere. Kapgeier brüten in Kolonien in Felsen. Aufgrund des kleinen Gesamtbestandes und des anhaltenden Bestandsrückganges stuft die IUCN den Kapgeier als „stark gefährdet“ (englisch endangered) ein.
Ο Γύπας του Ακρωτηρίου (Gyps coprotheres) είναι σπάνιο είδος γύπα, ενδημικό της νότιας Αφρικής. Ζει στη Νότια Αφρική, το Λεσότο και τη Μποτσουάνα και μερικά σημεία της Ναμίμπια. Από το 2015 ταξινομήθηκε ως Κινδυνεύον (ΕΝ) είδος.
Ο γύπας του Ακρωτηρίου είναι στο μέγεθος όρνιου. Έχει μήκος 96-115 εκ., άνοιγμα φτερών 2,26-2,6 μέτρα και βάρος 7-11 κιλά. Το σώμα του είναι ανοιχτό μπεζ-καφετί, με καστανά ή πορτοκαλί μάτια και κόκκινο λαιμό[1]. Τα ερετικά φτερά είναι σκούρα καφετιά και προκαλούν αντιθεση με το χρώμα του βραχίωνα, που είναι ίδιο με του σώματος.
Ο γύπας του Ακρωτηρίου φωλιάζει στις κορυφές των δέντρων, κοντά στα βουνά, όπου μπορούν να διανίσουν μεγάλες αποστάσεις και να εντοπίσουν πιο εύκολα ψοφίμια. Γεννά ένα μόνο αυγό κάθε χρόνο.
Ο γύπας του Ακρωτηρίου έχει μειωθεί σταθερά από τα τέλη του 1980, που πρώτα κατατάχθηκε ως Κινδυνεύον. Αργότερα αναβαθμίστηκε στα Τρωτά και το 2015 στα Κινδυνεύον. Από το 2013, εκτιμήσεις του συνολικού μεγέθους του πληθυσμού του είδους υποθέτουμε πως υπάρχουν περίπου 4.700 ζεύγη ή 9.400 ώριμα άτομα[1].
Απλόνωντας τις φτερούγες του
Εν πτήσει
Αυγό
Ο Γύπας του Ακρωτηρίου (Gyps coprotheres) είναι σπάνιο είδος γύπα, ενδημικό της νότιας Αφρικής. Ζει στη Νότια Αφρική, το Λεσότο και τη Μποτσουάνα και μερικά σημεία της Ναμίμπια. Από το 2015 ταξινομήθηκε ως Κινδυνεύον (ΕΝ) είδος.
କେପ୍ ଗ୍ରିଫନ ବା କେଫ ଭଲଚର ହେଉଛି ଏକ ବିରଳ ପ୍ରଜାତିର ଶାଗୁଣା । ବିଶ୍ୱର ସବୁଠୁ ପୁରୁଣା ପ୍ରଜାତିର ଶାଗୁଣା ମଧ୍ୟରେ ଏହା ଅନ୍ୟତମ । ଦକ୍ଷିଣ ଆଫ୍ରିକା, ଲେସୋଥୋ, ବୋତ୍ସ୍ୱାନା ଓ ନାମ୍ବିଆର କେତେକ ଅଞ୍ଚଳରେ ଏ ପ୍ରଜାତିର ପକ୍ଷୀ ଦେଖିବାକୁ ମିଳନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ହ୍ରାସପାଇବାରେ ଲାଗିଛି । ଏହି ଶାଗୁଣାଙ୍କ ଆକାର ୯୬ରୁ ୧୧୫ ସେ.ମି। ଡେଣାର ଆକାର ପ୍ରାୟ ୭.୪ରୁ ୮.୫ ଫୁଟ । ଓଜନ ପ୍ରାୟ ୭ରୁ ୧୧କି.ଗ୍ରା । [୨][୩] ରଙ୍ଗ ଗାଢ଼ ମାଟିଆ ହୋଇଥିବା ବେଳେ ଡେଣାର ତଳଭାଗ ଓ ପେଟ ତଳ ରଙ୍ଗ ଧଳା ଦେଖାଯାଏ । ଡେଣାର ଶେଷଭାଗ ଓ ଲାଞ୍ଜ କଳା । ଆଫ୍ରିକାରେ ଦେଖାଯାଉ ଥିବା ମାସାଂସୀ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଏହାକୁ ସବୁଠୁ ବଡ ପକ୍ଷୀ ଭାବେ ଗଣନା କରାଯାଏ । ହିମାଳୟ ଗ୍ରିଫନ ଓ ସାଇନେରସ ଭଲଚରଙ୍କ ପରେ ଏହା ତୃତୀୟ ସର୍ବ ବୃହତ ପୁରୁଣା ଶାଗୁଣା ବୋଲି ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଏ ।
ଅଣ୍ଡିରା ପକ୍ଷୀଙ୍କ ସହିତ ମାଈ ପକ୍ଷୀର ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ରହିଛି । ମାଈ ପକ୍ଷୀ ବର୍ଷକରେ ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ ଅଣ୍ଡା ଦେଇଥାନ୍ତି । ଏମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ମାସାଂହାରୀ । ମୃତ ପଶୁଙ୍କ ମାଂସ ଭକ୍ଷଣ କରନ୍ତି । ଜଙ୍ଗଲ ଅଞ୍ଚଳରେ ତଥା ପାହାଡ଼ ଉପରେ ଗଛରେ ଆଶ୍ରୟ ନିଅନ୍ତି । ବିଷ ପ୍ରୟୋଗ, ପ୍ରାକୃତିକ ବାସସ୍ଥଳୀ ଧ୍ୱଂସ ଏବଂ ବିଦ୍ୟୁତ ତାର ହିଁ ଏମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଘୋର ବିପଦ ସୃଷ୍ଟି କରିଛି । ଏହି ପକ୍ଷୀ ଦେଖାଯାଉଥିବା ଅଞ୍ଚଳର ଚାଷୀମାନେ ହିଂସ୍ର ପଶୁ ଯଥା ବାଘ ଓ ଗଧିଆଙ୍କ ଆକ୍ରମଣରୁ ଗୃହପାଳିତ ପଶୁଙ୍କୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବା ପାଇଁ ମୃତ ପଶୁଙ୍କ ଦେହରେ ବିଷ ପ୍ରୟୋଗ କରିଥାନ୍ତି । ଫଳରେ ଏହି ଶାଗୁଣା ମାନେ ଉକ୍ତ ବିଷବୋଳା ପଶୁର ମାଂସ ଖାଇବା ପରେ ମୃତ୍ୟୁମୁଖରେ ପଡୁଛନ୍ତି । କେପ ଗ୍ରିଫନ ଶାଗୁଣାଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା କ୍ରମାଗତ ହ୍ରାସ ପାଇ ବର୍ତ୍ତମାନ ୮ ହଜାର ଭିଅତରେ ସିମୀତ ଥିବା ଏକ ଆକଳନରୁ ଜଣାପଡ଼ିଛି । ସେଥିପାଇଁ ଇଣ୍ଟର ନ୍ୟାଶନାଲ ୟୁନିଅନ ଫର କଞ୍ଜରଭେଶନ ଅଫ ନେଚର ପକ୍ଷରୁ ଏହାକୁ ବିଲୁପ୍ତପ୍ରାୟ ପକ୍ଷୀ ତାଲିକାରେ ସ୍ଥାନିତ କରାଯାଇଛି ।
The Cape vulture (Gyps coprotheres), also known as Cape griffon and Kolbe's vulture, is an Old World vulture in the family Accipitridae. It is endemic to southern Africa, and lives mainly in South Africa, Lesotho, Botswana, and in some parts of northern Namibia. It nests on cliffs and lays one egg per year. In 2015, it had been classified as Endangered on the IUCN Red List, but was down-listed to Vulnerable in 2021 as some populations increased and have been stable since about 2016.[1]
.jpg)
This large vulture is of a creamy-buff colour, with contrasting dark flight- and tail feathers. The adult is paler than the juvenile, and its underwing coverts can appear almost white at a distance. The head and neck are near-naked. The eyes are yellowish, and the bill is black. Juveniles and immatures are generally darker and more streaked, with brown to orange eyes and red necks.[1] It closely resembles the white-backed vulture, however it is larger and has yellow irises [3]
The average length of adult birds is about 96–115 cm (38–45 in) with a wingspan of 2.26–2.6 m (7 ft 5 in – 8 ft 6 in) and a body weight of 7–11 kg (15–24 lb). The two prominent bare skin patches at the base of the neck, also found in the white-backed vulture, are thought to be temperature sensors and used for detecting the presence of thermals. The species is among the largest raptors in Africa, next to the lappet-faced vulture. With a mean body mass of roughly 8.9 to 9.22 kg (19.6 to 20.3 lb), it appears to be significantly heavier than wild lappet-faced vultures, despite the latter's extremely large appearance, and rivals only a few other species, namely the great white pelican and kori bustard, as the largest flying bird native to Africa.[4][5][6] After the Himalayan griffon vulture and the cinereous vulture, the Cape vulture is the third largest Old World vulture. on average[7][8]
The Cape vulture is resident and breeding in Botswana, Lesotho, Mozambique and South Africa, but is vagrant in the Democratic Republic of the Congo and Zambia. It also occurs in Angola, Namibia, Zimbabwe and Eswatini but does not breed there.[1] They are obligate scavengers, they feed on carrion, eating soft muscles and organ tissues and some bone fragments. They search for food in groups, they can spot the carcasses from a long distance meaning that they have good eyesight. They are able to locate the carcass quicker than other ground-dwelling scavengers.[9]
It usually breeds and roosts on cliff faces in or near mountains,[10] and has been recorded up to an elevation of 3,100 m (10,200 ft).[1] In South Africa's Eastern Cape, Cape vultures were more likely to use nest sites on ledges with a smaller depth and at a higher elevation, surrounded by conspecifics.[11] Tracked individuals in Namibia had home ranges of 11,800–22,500 km2 (4,600–8,700 sq mi).[12] They also roost on trees and pylons. Additionally, juveniles and adults both prefer to roost on cliffs located closer to colonies.[13] It is also believed that they tend to remain or return to the area of birth for breeding. [14]
In Colleywobbles Vulture Colony in Eastern Cape Province, South Africa, the fledglings had a mean post-fledging dependency period of 101 days, and the distance from the nest increased after this period, as the fledglings gained independence from their parents. [15] They continue to breed but however, some populations have been recorded to have declined. Roberts’ Farm in Magaliesberg, was abandoned as a breeding site in 2013 [16]
.jpg)
The Cape vulture has been declining steadily since at least the 1980s, when it was first categorized as Threatened. Between 1992 and 2007 the species declined by 60-70% in South Africa alone.[1] By 2021, the total population size was estimated about 9,600 to 12,800 mature individuals, and it was assessed as Vulnerable.[1]
The Cape vulture is considered to be impacted by a number of threats. A decrease in the amount of large carrion particularly during nesting, targeted or inadvertent poisoning, loss of foraging habitat, and unsustainable harvesting for traditional uses are thought to be the most important factors. A source of poisoning specific to many vultures, including the Cape vulture, is the drug Diclofenac and related compounds, which is used to treat arthritis in cattle, and which lead to kidney failure in vultures who consume carcasses of treated cattle.[1] Electrocution resulting from collision with cables on electricity pylons is the most common cause of death in ringed birds.[12]
On the 20th of June 2019, the carcasses of 468 white-backed vultures, 17 white-headed vultures, 28 hooded vultures, 14 lappet-faced vultures and 10 cape vultures, altogether 537 vultures, besides 2 tawny eagles, were found in northern Botswana. It is suspected that they died after eating the carcasses of 3 elephants that were poisoned by poachers, possibly to avoid detection by the birds, which help rangers to track poaching activity by circling above where there are dead animals.[17][18][19][20] Climate change has contributed as a threat for the endemic species, populations have decreased due to the high temperatures and global warming.[21] There is still need to alter laws to achieve great conservation, as most laws in South Africa are implemented at a provincial scale. All vulture species can be elevated to 'Specially Protected' status to help increase their populations. [22]
There is still a need to deal with human-wildlife conflicts, farmers still need to be made aware of the effects of poisoning. In Namibia, 1.7% of communal farmers admitted to using poison in the year 2015. [23] In Kenya, over 20% of farmers used poisons to eliminate predators and they were not aware of the Kenya Wildlife Act. It was then suggested that awareness campaigns should be implemented to reduce poisoning. In addition, a combination of top-down, e.g. legislation, and bottom-up such as corrals or compensation is expected to help reduce the problem.[24]
The Cape vulture (Gyps coprotheres), also known as Cape griffon and Kolbe's vulture, is an Old World vulture in the family Accipitridae. It is endemic to southern Africa, and lives mainly in South Africa, Lesotho, Botswana, and in some parts of northern Namibia. It nests on cliffs and lays one egg per year. In 2015, it had been classified as Endangered on the IUCN Red List, but was down-listed to Vulnerable in 2021 as some populations increased and have been stable since about 2016.
La sudafrika gipo (Gyps coprotheres), konata ankaŭ kiel Kablanda vulturo, estas granda taga rabobirdo de la familio de Akcipitredoj, kiu enhavas ankaŭ aliajn tagajn rabobirdojn kiel milvoj, agloj, cirkuoj kaj akcipitroj, el kiuj gipoj estas sufiĉe malsimilaj, sed ne tiom disde aliaj similaj rabobirdoj, nome malnovmondaj vulturoj.
Ĝi estas endemia de suda Afriko, kaj troviĝas ĉefe en Sudafriko, Lesoto, Bocvano kaj en kelkaj partoj de norda Namibio.
Tiu vulturo estas malhelbruna escepte pro palaj flugilkovriloj. Plenkreskulo estas pli pala ol junulo, kaj ties subflugilaj kovriloj povas ŝajni preskaŭ blankaj je distanco. La averaĝa longo estas ĉirkaŭ 96 – 115 cm kun enverguro de 2.26 – 2.6 m kaj korpopezo de 7 – 11 kg.[1][2]
Ili estas averaĝe la plej granda rabobirdoj de Afriko, kvankam ili estas subuloj al la povega Orelvulturo.
La du elstaraj nudaj haŭtaĵoj baze de la kolo troviĝas ankaŭ ĉe la Afrika vulturo, kaj oni supozas, ke temas pri temperaturaj sentiloj kaj uzataj por detekti la eston de termikoj necesaj por ekflugo.
Ili nestumas en klifoj kaj la ino demetas unu ovon jare.
Tiu specio estis listata fare de la IUCN kiel "Vundebla", kies ĉefaj problemoj estas venenado, ĝenado ĉe la reproduktaj kolonioj kaj kolizio kun elektraj linioj. La nuna populacio estas ĉirkaŭkalkulata je 8,000.
La sudafrika gipo (Gyps coprotheres), konata ankaŭ kiel Kablanda vulturo, estas granda taga rabobirdo de la familio de Akcipitredoj, kiu enhavas ankaŭ aliajn tagajn rabobirdojn kiel milvoj, agloj, cirkuoj kaj akcipitroj, el kiuj gipoj estas sufiĉe malsimilaj, sed ne tiom disde aliaj similaj rabobirdoj, nome malnovmondaj vulturoj.
Ĝi estas endemia de suda Afriko, kaj troviĝas ĉefe en Sudafriko, Lesoto, Bocvano kaj en kelkaj partoj de norda Namibio.
El buitre del Cabo[1] (Gyps coprotheres) es una especie de ave accipitriforme[3] de la familia Accipitridae que solo se encuentra en Sudáfrica, Lesoto y ciertas zonas de Botsuana. Su aspecto es muy similar al del buitre leonado. No se conocen subespecies.[3]
El buitre del Cabo (Gyps coprotheres) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae que solo se encuentra en Sudáfrica, Lesoto y ciertas zonas de Botsuana. Su aspecto es muy similar al del buitre leonado. No se conocen subespecies.
Gyps coprotheres Gyps generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Gyps coprotheres Gyps generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Kapinkorppikotka (Gyps coprotheres) korppikotkien sukuun kuuluva lintulaji. Sitä tavataan Botswanassa, Lesothossa, Mosambikissa, Etelä-Afrikassa ja Zimbabwessa. Se on hävinnyt Namibiasta ja Swazimaasta ja on vähenemässä muualtakin.[1]
Kapinkorppikotka on pitkäikäinen raadonsyöjä, joka on erikoistunut suuriin raatoihin. Se lentää pitkiä matkoja avoimessa maastossa, joskin yleensä sen näkee vuorten lähistöllä, missä se pesii ja oleilee kallioilla. Sen säilymiselle on kirjattu 16 uhkatekijää.[1]
Kapinkorppikotka on kooltaan 100–115 senttimetriä. Pää ja kaula ovat melkein paljaat. Aikuinen lintu on väritykseltään kermanvaalea. Lento- ja pyrstösulat ovat tummat. Kaulus on vaalea, siipien alapuolella on hopeanväriset toissijaiset sulat ja musta pikkusiipi. Silmät ovat kellertävät, nokka musta, kurkun ja naaman nahka on sinertävä, niska tumma. Keskenkasvuiset ovat yleensä tummempia ja niissä on juovia, silmät ovat ruskeat tai oranssit, kaula punainen. Sen ääntely on kovia kalkatuksia, murahtelua, sihinää ja ärjyntää[3]
Lajin elinpiiriä ovat subtrooppiset ja trooppiset metsät ja kuivat pensastot sekä lauhkean vyöhykkeen heinäarot sekä savannit, mutta erityisesti kalliot ja vuorenhuiput 3 100 metrin korkeuteen saakka.[4]
Kapinkorppikotka (Gyps coprotheres) korppikotkien sukuun kuuluva lintulaji. Sitä tavataan Botswanassa, Lesothossa, Mosambikissa, Etelä-Afrikassa ja Zimbabwessa. Se on hävinnyt Namibiasta ja Swazimaasta ja on vähenemässä muualtakin.
Kapinkorppikotka on pitkäikäinen raadonsyöjä, joka on erikoistunut suuriin raatoihin. Se lentää pitkiä matkoja avoimessa maastossa, joskin yleensä sen näkee vuorten lähistöllä, missä se pesii ja oleilee kallioilla. Sen säilymiselle on kirjattu 16 uhkatekijää.
Gyps coprotheres
Le Vautour chassefiente (Gyps coprotheres) est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.
Décrit par le naturaliste allemand Johann Reinhold Forster en 1789, sous le nom de Gyps coprotheres[1].
Gyps coprotheres en vol, province de Gauteng, Afrique du Sud
Gyps coprotheres - Muséum de Toulouse
En Afrique du Sud
Cette espèce est endémique d'Afrique australe, où elle vit en Afrique du Sud, au Lesotho et au Botswana.
Gyps coprotheres
Le Vautour chassefiente (Gyps coprotheres) est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.
Kapski sup ili Kapski strvinar (lat. Gyps coprotheres), poznat i kao Kolbeov strvinar, je vrsta ptica grabljivica iz porodice jastrebova. Pripada potporodici strvinara starog svijeta (Aegypiinae).
Kapski strvinar je endemska vrsta južne Afrike, te se može naći samo u Južnoafričkoj Republici, Lesotu, Bocvani i nekim dijelovima sjeverne Namibije.
Odrasli kapski supovi su tamnog perja osim blijedog paperja na glavi i vratu i bjelkastog namreškanog "okovratnika". Vjeruje se kako su ova mjesta temperaturni senzori koji se koriste za otkrivanje termalnih vjetrova. To je velika ptica s rasponom krila od 2,26 - 2,60 m. Duljina ptice je od 96 - 115 cm , a može doseći masu između 7 i 11 kg. U prosjeku su najveći strvinari Afrike, te su treće po veličini u svijetu poslije himalajskog supa i supa starješine.
Kapski sup ili Kapski strvinar (lat. Gyps coprotheres), poznat i kao Kolbeov strvinar, je vrsta ptica grabljivica iz porodice jastrebova. Pripada potporodici strvinara starog svijeta (Aegypiinae).
Kapski strvinar je endemska vrsta južne Afrike, te se može naći samo u Južnoafričkoj Republici, Lesotu, Bocvani i nekim dijelovima sjeverne Namibije.
Odrasli kapski supovi su tamnog perja osim blijedog paperja na glavi i vratu i bjelkastog namreškanog "okovratnika". Vjeruje se kako su ova mjesta temperaturni senzori koji se koriste za otkrivanje termalnih vjetrova. To je velika ptica s rasponom krila od 2,26 - 2,60 m. Duljina ptice je od 96 - 115 cm , a može doseći masu između 7 i 11 kg. U prosjeku su najveći strvinari Afrike, te su treće po veličini u svijetu poslije himalajskog supa i supa starješine.
Il grifone del Capo (Gyps coprotheres (J.R.Forster, 1798)) è un avvoltoio del Vecchio Mondo appartenente alla famiglia degli Accipitridi[2]; è una specie endemica dell'Africa meridionale.
Questi animali misurano di solito 100–115 cm di lunghezza, con piumaggio marrone-bruno, eccetto il sottoala che è più chiaro. Gli adulti sono più chiari rispetto ai giovani, e le loro copritrici alari possono sembrare addirittura bianche da grandi distanze.
Per nidificare, scelgono i dirupi più inaccessibili; depongono un uovo all'anno. Durante la cova e l'allevamento dei nidiacei questi animali sono estremamente guardinghi e al minimo sospetto abbandonano il nido.
La specie è diffusa in Sudafrica, Lesotho, Botswana, Zimbabwe, Angola e Mozambico.[1] Un tempo nidifcava anche in Namibia ove è andata incontro ad estinzione locale; sono in corso progetti di reintroduzione di esemplari allevati in cattività.[1]
Questa specie è diminuita abbastanza vistosamente di numero negli ultimi anni; secondo una stima del 2013 ne restano 4700 coppie allo stato libero.[1] La IUCN Red List la classifica come specie in pericolo di estinzione (Endangered).[1] I maggiori pericoli per la sopravvivenza di questo animale provengono dai bocconi avvelenati, dal disturbo alle colonie nidificanti e dalla morte per elettroshock.
Il grifone del Capo (Gyps coprotheres (J.R.Forster, 1798)) è un avvoltoio del Vecchio Mondo appartenente alla famiglia degli Accipitridi; è una specie endemica dell'Africa meridionale.
De kaapse gier (Gyps coprotheres) is een gier uit de oude wereld en behoort tot de familie van de Accipitridae (havikachtigen), waartoe ook arenden en buizerds behoren. Het dier staat op de IUCN-lijst als bedreigd, want de dieren krijgen te maken met vergiftiging en elektrocutie. De totale wilde populatie wordt geschat op zo'n 8000 dieren. De Kaapse gier wordt vaak verward met de vale gier, die noordelijker voorkomt.
Aan de rugzijde is de kaapse gier donkerbruin, maar aan de borstzijde is de vogel bleker, soms zelfs wit. Volwassen dieren zijn meestal bleker dan jonge exemplaren. De dieren zijn ongeveer 1 meter hoog en hebben een spanwijdte van ongeveer 2,4 meter. Volwassen dieren wegen zo'n 9,4 kg. Hoewel het gemiddeld de grootste roofvogels van Afrika zijn, kunnen ze niet op tegen de krachtige oorgier.
De dieren komen voor in het zuiden van Afrika. Ze komen hoofdzakelijk voor in Zuid-Afrika, Lesotho, Botswana en in sommige delen van Namibië.
Net zoals alle gieren, is de kaapse gier een vleesetende vogel. Het zijn voornamelijk aaseters, en spotten krengen van ver. Het zijn dan ook vaak de eerste aaseters, op jakhalzen na, die bij een dood dier terechtkomen. Kaapse gieren vertoeven vaak in het gezelschap van maraboes, die van deze eigenschap profiteren. Ze nestelen op kliffen waarbij ze één ei leggen en uitbroeden.
De kaapse gier heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2006 door BirdLife International geschat op 5300 tot 6700 volwassen individuen en de populatie-aantallen nemen af met een tempo van gemiddeld 92% binnen drie generaties door voedselvergiftiging, aanleg van bovengrondse elektriciteitsleidingen en andere vormen van habitatverlies. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe kaapse gier (Gyps coprotheres) is een gier uit de oude wereld en behoort tot de familie van de Accipitridae (havikachtigen), waartoe ook arenden en buizerds behoren. Het dier staat op de IUCN-lijst als bedreigd, want de dieren krijgen te maken met vergiftiging en elektrocutie. De totale wilde populatie wordt geschat op zo'n 8000 dieren. De Kaapse gier wordt vaak verward met de vale gier, die noordelijker voorkomt.
Multimedia w Wikimedia Commons Sęp przylądkowy, sęp kaplandzki (Gyps coprotheres) – gatunek dużego ptaka padlinożernego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), zamieszkujący południową Afrykę. Zagrożony wygnięciem.
Sęp przylądkowy, sęp kaplandzki (Gyps coprotheres) – gatunek dużego ptaka padlinożernego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), zamieszkujący południową Afrykę. Zagrożony wygnięciem.
Wymiary średnie długość ciała 95–110 cm, masa ciała 7,07–10,9 kg (średnio 9,35 kg), rozpiętość skrzydeł 228–255 cm. Zasięg występowania Głównie południowo-wschodnia Botswana i północno-wschodnia Południowa Afryka, do tego wschodnie RPA i Lesotho. Niegdyś sępy plamiste gniazdowały również w Namibii, zachodnim i południowym Zimbabwe, zachodnim i południowym Mozambiku (obecnie rzadki) oraz Suazi; sporadycznie zalatują do północnej Zambii. Biotop Otwarte obszary trawiaste, step, dawniej również karru; zwykle w pobliżu gór, gdzie gniazdują i odpoczywają na klifach. Gniazdo Gniazduje w koloniach liczących do 1000 osobników. Gniazda są rozlokowane w odstępach około 2,5 m. Gniazdo jest dużą platformą z gałęzi i suchych traw, buduje je samica; w środku ulokowane jest płytkie zagłębienie wyściełane mniejszymi gałęziami i trawą. Ulokowane zwykle na klifie. Jaja Jedno jajo składane w maju lub czerwcu. Wysiadywanie Jajo wysiadywane jest przez okres 55 do 59 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po 125-171 dniach. Po kolejnych 15-221 dniach są w pełni samodzielne. Dorosłe osobniki zawsze przeganiają młode z terytorium przed nadejściem kolejnego lęgu. Pożywienie Padlina. Podczas żerowania dominuje nad niemal wszystkimi sępami, z wyjątkiem większego sępa uszatego (Torgos tracheliotos). Status Od 2015 IUCN uznaje sępa przylądkowego za zagrożonego wyginięciem (EN, Endangered). Wcześniej otrzymywał klasyfikację narażonego (VU, Vulnerable). Zidentyfikowano 16 czynników przyczyniających się do spadku liczebności. Należą do nich m.in. redukcja ilości padliny, przypadkowe zatrucia, porażenie prądem po kolizji z liniami wysokiego napięcia, utrata środowiska, w którym żerują, niepokojenie w koloniach lęgowych i odławianie celem zastosowania części ptaków w medycynie ludowej.O abutre-do-cabo (Gyps coprotheres) é uma espécie africana de abutre que, na África do Sul, estaria ameaçada de extinção devido à crença local de que fumar o cérebro da ave a fim de realizar previsões.É um grande abutre, sendo considerada a maior ave de rapina da África, com 115 cm de comprimeto, 255 cm de evergadura e um peso que vai desde 7.5 kg até 9.5 kg, sendo subjugado apenas pelo poderoso abutre real africano.[2]
O abutre-do-cabo (Gyps coprotheres) é uma espécie africana de abutre que, na África do Sul, estaria ameaçada de extinção devido à crença local de que fumar o cérebro da ave a fim de realizar previsões.É um grande abutre, sendo considerada a maior ave de rapina da África, com 115 cm de comprimeto, 255 cm de evergadura e um peso que vai desde 7.5 kg até 9.5 kg, sendo subjugado apenas pelo poderoso abutre real africano.
Kapgam[2] (Gyps coprotheres) är en starkt hotad fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar som förekommer i södra Afrika.[3]
Denna stora gam har genomgående mörkt brun fjäderdräkt förutom ljusa bräm på manteln, ljusa vingtäckare och "huva" på det annars fjäderlösa huvudet. Adulten är ljusare än juvenilen och dess undre vingtäckare kan på avstånd nästan upplevas som helvita. Den mäter i genomsnitt 96–115 centimeter, har ett vingspann på 2,26–2,6 meter och väger sju till elva kilogram, vilket gör dem till Afrikas genomsnittligt största rovfåglar.
Den häckar på klipphyllor och lägger ett ägg per år.
Kapgamen endemisk för södra Afrika och förekommer där i öppna slätter och i bergstrakter,[3] i Angola, Botswana, Moçambique, Zimbabwe, Lesotho och Sydafrika.[1] I Namibia har den förklarats utdöd.[1]
Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar arten som starkt hotad på grund av att den minskar kraftigt i antal.[1] I delar av Sydafrika har ökar de dock något i antal, vilket har varit avgörande för att inte placera arten i hotkategorin akut hotad (CR). Om den skulle visa sig öka även i andra delar av utbredningsområdet kan artens hotstatus revideras i framtiden. 2015 uppskattades världspopulationen till endast 4.700 par.[1]
Wikimedia Commons har media som rör kapgam.
Wikispecies har information om Gyps coprotheres.
Kapgam (Gyps coprotheres) är en starkt hotad fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar som förekommer i södra Afrika.
Gyps coprotheres là một loài chim trong họ Accipitridae.[2] Đây là loài đặc hữu của miền nam châu Phi, và được tìm thấy chủ yếu ở Nam Phi, Lesotho, Botswana và ở một số vùng phía bắc Namibia. Chúng xây tổ trên vách đá và đẻ một quả trứng mỗi năm. Từ năm 2015, loài kền kền này đã được phân loại là sắp nguy cấp. Chiều dài trung bình của chim trưởng thành là khoảng 96–115 cm (38–45 in) với sải cánh 2,26–2,6 m (7,4–8,5 ft) và trọng lượng cơ thể 7–11 kg (15–24 lb). Hai miếng da trần nổi bật dưới cổ, cũng được tìm thấy trong kền kền cổ trắng, được cho là cảm biến nhiệt độ và được sử dụng để phát hiện sự hiện diện của nguồn nhiệt. Loài kền kền này hiện diện ở Angola, Botswana, Lesotho, Mozambique, Nam Phi và Zimbabwe. Trước đây chúng cũng có thể được tìm thấy ở Namibia và Swaziland. Đôi khi âm đạo thỉnh thoảng được ghi nhận từ Cộng hòa Dân chủ Congo và Zambia.
Loài này thường sinh sản và ngủ trên vách đá trong hoặc gần núi, từ đó chúng có thể bay xa để tìm kiếm những xác động vật lớn mà chúng chuyên ăn. Mẫu vật theo dõi ở Namibia đã được tìm thấy có phạm vi nhà 11.800 - 22.500 km2 trong phạm vi.
Ở mũi phía đông của Nam Phi, loài kền kền này có nhiều khả năng chiếm các khu vực vách đá trên các gờ có độ sâu nhỏ hơn và ở độ cao cao hơn, bao quanh bởi các lãnh thổ.
Gyps coprotheres là một loài chim trong họ Accipitridae. Đây là loài đặc hữu của miền nam châu Phi, và được tìm thấy chủ yếu ở Nam Phi, Lesotho, Botswana và ở một số vùng phía bắc Namibia. Chúng xây tổ trên vách đá và đẻ một quả trứng mỗi năm. Từ năm 2015, loài kền kền này đã được phân loại là sắp nguy cấp. Chiều dài trung bình của chim trưởng thành là khoảng 96–115 cm (38–45 in) với sải cánh 2,26–2,6 m (7,4–8,5 ft) và trọng lượng cơ thể 7–11 kg (15–24 lb). Hai miếng da trần nổi bật dưới cổ, cũng được tìm thấy trong kền kền cổ trắng, được cho là cảm biến nhiệt độ và được sử dụng để phát hiện sự hiện diện của nguồn nhiệt. Loài kền kền này hiện diện ở Angola, Botswana, Lesotho, Mozambique, Nam Phi và Zimbabwe. Trước đây chúng cũng có thể được tìm thấy ở Namibia và Swaziland. Đôi khi âm đạo thỉnh thoảng được ghi nhận từ Cộng hòa Dân chủ Congo và Zambia.
Loài này thường sinh sản và ngủ trên vách đá trong hoặc gần núi, từ đó chúng có thể bay xa để tìm kiếm những xác động vật lớn mà chúng chuyên ăn. Mẫu vật theo dõi ở Namibia đã được tìm thấy có phạm vi nhà 11.800 - 22.500 km2 trong phạm vi.
Ở mũi phía đông của Nam Phi, loài kền kền này có nhiều khả năng chiếm các khu vực vách đá trên các gờ có độ sâu nhỏ hơn và ở độ cao cao hơn, bao quanh bởi các lãnh thổ.
Капский гриф[1] (лат. Gyps coprotheres) — один из видов грифов. Размах крыльев около двух с половиной метров, вес - 12,5 кг.
Вид является эндемиком Капской области и финбоша, обитает в диком виде лишь на юго-западе ЮАР, но, однако, зарегистрированы случаи появления капских грифов в Лесото и Ботсване, вплоть до Зимбабве. Общая численность не превышает 10 тысяч особей.[2]
Гнездится капский гриф на скальных участках. Как и другие грифы, является типичным падальщиком.[3] Южная часть ареала африканского ушастого грифа пересекается с территорией капского грифа. Самая крупная колония капского грифа, включающая более 800 пар, обитает на территории национального парка Маракеле[4].
В южноафриканской версии магии «мути» курение сушёного мозга грифа применяется для предсказания будущего.[5] Чемпионат мира по футболу в ЮАР в 2010 году поставил под угрозу существование данного вида, поскольку местные жители пытаются использовать древний способ для предсказания результатов чемпионата.[6]
Капский гриф (лат. Gyps coprotheres) — один из видов грифов. Размах крыльев около двух с половиной метров, вес - 12,5 кг.
Вид является эндемиком Капской области и финбоша, обитает в диком виде лишь на юго-западе ЮАР, но, однако, зарегистрированы случаи появления капских грифов в Лесото и Ботсване, вплоть до Зимбабве. Общая численность не превышает 10 тысяч особей.
Гнездится капский гриф на скальных участках. Как и другие грифы, является типичным падальщиком. Южная часть ареала африканского ушастого грифа пересекается с территорией капского грифа. Самая крупная колония капского грифа, включающая более 800 пар, обитает на территории национального парка Маракеле.
南非兀鷲（學名Gyps coprotheres）是南部非洲特有的一種兀鷲，分佈於南非、萊索托、波札那及納米比亞北部一些地區。它們會在崖邊築巢，一般每年會生一隻蛋。[2]
南非兀鷲的身體呈深褐色，翼底則較為淡色。成鳥比雛鳥較為淡色，其翼底甚至會呈白色。它們平均長1-1.15米，翼展2.4-2.6米，重7-11公斤。它們是非洲最大的猛禽，但肉垂禿鷲卻較為強壯。頸底有兩個明顯的肉垂，相信是用來量度溫度的。
南非兀鷲被國際自然保護聯盟列為易危，主要受到中毒、觸電及騷擾的威脅。[1]它們的數量估計只有8000隻。
南非兀鷲（學名Gyps coprotheres）是南部非洲特有的一種兀鷲，分佈於南非、萊索托、波札那及納米比亞北部一些地區。它們會在崖邊築巢，一般每年會生一隻蛋。
南非兀鷲的身體呈深褐色，翼底則較為淡色。成鳥比雛鳥較為淡色，其翼底甚至會呈白色。它們平均長1-1.15米，翼展2.4-2.6米，重7-11公斤。它們是非洲最大的猛禽，但肉垂禿鷲卻較為強壯。頸底有兩個明顯的肉垂，相信是用來量度溫度的。
ワシントン条約附属書II類 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : タカ目 Falconiformes 科 : タカ科 Accipitridae 属 : シロエリハゲワシ属 Gyps 種 : ケープハゲワシケープハゲワシ（Gyps coprotheres）は、タカ目タカ科シロエリハゲワシ属に分類される鳥類。ケープシロエリハゲワシとも呼ばれる。
ジンバブエ南部、スワジランド、ナミビアの一部、ボツワナ南東部、南アフリカ共和国、モザンビーク南西部
全長100-120cm。翼開張260cm。体重7-11kg。背中は淡褐色、腹部が白い羽毛で被われる。頸部基部は襟巻き状の白い羽毛で被われる。尾羽の色彩は濃褐色。雨覆の色彩は淡褐色で、羽毛の外縁（羽縁）は暗褐色。風切羽の色彩は濃褐色。
頭部や頸部は綿羽でまばらに被われ、青みがかった皮膚が露出する。嘴の色彩は黒い。
卵は灰白色の殻で覆われる。雛は白い綿羽で被われる。幼鳥は頭部や頸部がピンク色で、虹彩が褐色。
サバンナやステップなどに生息する。不安定な群れを形成し生活する。
食性は腐肉食で、大型動物の死骸を食べる。
砂岩や珪岩からなる断崖に木の枝を組み合わせて産座に草を敷いた巣を作り、1回に1個の卵を産む。営巣場所が限られるため数百ペアからなる大規模な集団繁殖地（コロニー）を形成する事もあり、同じ営巣場所が数世代に渡って用いられることもある。雌雄交代で抱卵し、抱卵期間は約8週間。雛は孵化してから約5か月で巣立つ。生後4-6年で性成熟する。
生息地では薬用とされることもある。
放牧している家畜を襲うと誤解され、害鳥とみなされることもある。
肉食動物の減少や家畜の死骸処分（焼却や埋葬）による獲物の減少、害鳥としての駆除（別の動物の駆除用に置かれた毒餌による中毒死含む）、薬用の捕獲、交通事故、送電線による感電死、人間の侵入による繁殖の妨害などにより生息数は減少しており、繁殖地の監視や給餌などの対策が行われている。1999年における生息数は約4,000ペアと推定されている。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.jpg)
.jpg)
_(20831086742).jpg)
