nomes no trilho de navegação
Polystichum és un gènere de falgueres que compta amb unes 260 espècies amb distribució cosmopolita. La diversitat més gran es troba a l'est d'Àsia amb unes 120 espècies a la Xina; la regió de Mèxic a Brasil compta amb unes 100 espècies; tenen menor diversitat: Àfrica (17 espècies), Amèrica del Nord (15 espècies) i Europa (5 espècies).
Als Països Catalans són autòctones: Polystichum lonchitis, Polysticum aculeatum i, Polystichum setiferum.[1]
Moltes d'aquestes falgueres formen una corona amb les arrels i les fulles fan de 30 a 200 cm de llarg.
L'espècie Polystichum tsus-simense de l'est d'Àsia es conrea com a planta ornamental.
Polystichum tsussimense
Polystichum és un gènere de falgueres que compta amb unes 260 espècies amb distribució cosmopolita. La diversitat més gran es troba a l'est d'Àsia amb unes 120 espècies a la Xina; la regió de Mèxic a Brasil compta amb unes 100 espècies; tenen menor diversitat: Àfrica (17 espècies), Amèrica del Nord (15 espècies) i Europa (5 espècies).
Als Països Catalans són autòctones: Polystichum lonchitis, Polysticum aculeatum i, Polystichum setiferum.
Moltes d'aquestes falgueres formen una corona amb les arrels i les fulles fan de 30 a 200 cm de llarg.
L'espècie Polystichum tsus-simense de l'est d'Àsia es conrea com a planta ornamental.
Skjoldbregne-slægten (Polystichum) er en stor slægt af bregner i Mangeløv-familien. Slægten har 200-300 arter, heraf dog kun 3 i Skandinavien hvoraf kun 1 vildtvoksende i Danmark, men flere dyrkes som haveplanter.
Skjoldbregner er ret store bregner med korte jordstængler. De lange, slanke blade sidder i en roset ved jorden. Bladene er stærkt fligede eller fjerformede, og hele bladpladen er ofte spidst lancet-formet. Sporehusgrupperne sidder langs kanten af bladene. Mange arter er vintergrønne.
Arter i DanmarkDie Schildfarne (Polystichum) sind eine weltweit verbreitete Farn-Gattung. Die 200 bis 300 Arten sind fast weltweit von den polaren Gegenden bis in die Tropen verbreitet. Ihren Namen haben sie von den schildförmigen Indusien.
Es handelt sich durchgehend um erdbewohnende Farne, deren Hauptsprosse aufrecht bis aufsteigend wachsen. Alle Arten sind wintergrün.
Die fertilen und die sterilen Farnwedel sind gleich gestaltet (Ausnahme: Polystichum acrostichoides). Sie sind von der Form her lineal-lanzettlich bis breit lanzettlich, und ein- bis dreifach gefiedert. Bei vielen Arten ist die Blattspreite etwas dicklich bis dick-ledrig. Die obersten Fiederabschnitte haben bei den vielen Arten einen asymmetrischen Grund mit einem nach vorne gerichteten Zahn. Die Hauptachse der Wedel ist oft mit Spreuschuppen besetzt.
Die Sori liegen auf jedem Fiederabschnitt in je einer Reihe zwischen den beiden Blatträndern und der Mittelrippe. Sie sind rund und werden von einem rundlichen, schildförmigen Indusium bedeckt, welches bei manchen Arten sehr früh abfällt, bei anderen aber auch lang bleiben kann.
Die meisten Arten wachsen auf Waldboden, oder auf Erde in Felsspalten oder an steinigen Abhängen.
Die Gattung Polystichum wurde ursprünglich als „Sammelgattung“ benutzt, in die viele Arten mit unsicherem Status oder unklaren Verwandtschaftsverhältnissen eingegliedert wurden. Es ist zu erwarten, dass viele Arten irgendwann in andere bestehende oder neue Gattungen kommen.
Die Tatsache, dass die Arten der Gattung häufig Hybride bilden, und die große morphologische Ähnlichkeit insbesondere der mehrfach gefiederten Arten, machen auch eine Artabgrenzung schwierig. Da eine Revision der Gattung bislang aussteht, sind vermutlich einige der bestehenden Artbezeichnungen Synonyme, andere werden wohl eher als Unterarten einer einzigen Art enden.
Die Gattung Polystichum ist weltweit von den polaren Gegenden bis in die Tropen verbreitet.
Von den 180 bis 300 Arten kommen folgende in Europa, Nordafrika und Vorderasien vor:[1][2]
Außerdem findet man ab und zu die Hybride
Außerhalb Europas kommen unter anderem folgende Arten vor (Auswahl):
Als Zierpflanzen spielen außer dem erwähnten Dornigen Schildfarn die folgenden Arten eine Rolle:
In Deutschland stehen alle Schildfarn-Arten unter Naturschutz.
Die Schildfarne (Polystichum) sind eine weltweit verbreitete Farn-Gattung. Die 200 bis 300 Arten sind fast weltweit von den polaren Gegenden bis in die Tropen verbreitet. Ihren Namen haben sie von den schildförmigen Indusien.
Polystichum is a genus of ferns in the family Dryopteridaceae, subfamily Dryopteridoideae, according to the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I).[1] The genus has about 500 species and has a cosmopolitan distribution.[1][3] The highest diversity is in eastern Asia, with about 208 species in China alone;[3] the region from Mexico to Brazil has at least 100 additional species; Africa (at least 17 species), North America (at least 18 species), and Europe (at least 5 species) have much lower diversity. Polystichum species are terrestrial or rock-dwelling ferns of warm-temperate and montane-tropical regions (a few species grow in alpine regions). They are often found in disturbed habitats such as road cuts, talus slopes, and stream banks.[4]
Many ferns of this genus have stout, slowly creeping rootstocks that form a crown, with a vase-like ring of evergreen fronds 30 to 200 centimetres (10 to 80 in) long. The sori are round, with a circular indusium, except in South American species which lack an indusium.[5] The stipes have prominent scales with often have hair-like cilia, but lack any true hairs.[5] The genus differs from the well-known and allied fern genus Dryopteris in the indusium being circular, not reniform, and in having the leaf segments with auricles—asymmetrical blades where one side of the segment is much longer than the other at the base.
Apomixis, the development of an embryo without the occurrence of fertilization, is particularly common among ferns. Apomixis evolved several times independently in three different clades of polystichoid ferns.[6]
Polystichum is one of the 10 largest fern genera and is grouped within the Dryopteridaceae.[7] Polystichum s.l. is well defined as its own monophyletic group, including species from the genera Cyrtomidictyum, Cyrtogonellum, Cyrtomium, and Phanerophlebia.[8] Research concerning taxonomy within Polystichum s.s. is ongoing, with high levels of hybridization, allopolyploidy, and apomixis making distinctions difficult.[9] Based on genetic analysis Little & Barrington (2003) originally defined a monophyletic Polystichum s.s. by removing Cyrtomium as its own genus.[4] It was further separated by Li et al. (2008) into a separate clade along with Phanerophlebia.[10]
The genus has a large number of species. The PPG I classification suggested that there were about 500 species;[1] as of February 2020, the Checklist of Ferns and Lycophytes of the World listed 397 species and 58 hybrids, noting that "many undescribed species remain".[11] The genus Polystichum includes, but is not limited to, the following species. In this list, a species name preceded by (=) is considered to be a synonym of the accepted species name above it.
Hybridisation is frequent in the genus, with several named hybrids, including:-
Species that were at one time considered part of the genus Polystichum, but are now categorized elsewhere, include:
With species in six continents and many islands, Polystichum is remarkable for its global spread. Polystichum ferns first emerged in Asia during the late Eocene, around 49 million years ago.[3] During this period there were high temperatures across the globe, which may have contributed to the diversification of flora.[45]
Polystichum's spread to the New World took place during the late Eocene to early Oligocene. The most likely dispersal method was across a paratropical forest on a Pacific Ocean land bridge, such as the Bering Land Bridge.[3] For a period before the height of the Ice Age temperatures froze enough seawater to lower the sea level but still allowed a forest to grow in Northern latitudes. From there Polystichum was able to spread through North American and into Central America.
Original theories described Polystichum spreading further into South America from Central America, but recent research has shown that South American Polystichum instead spread through long-distance dispersal from Australia. Genetic study has revealed close evolutionary relationships between Polystichum species in these two areas. Both Austral and Austral South American species lack and indusium. Austral Polystichum lack cilia, while South American species have marginal cilia.[46]
Hawaiian Polystichum also spread through long-distance dispersal, with two separate dispersal events leading to the three Polystichum now observed in Hawaii.[9]
Polystichum species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including Pharmacis fusconebulosa. Specimens of some of these can be found at the Royal Botanic Gardens, Sydney.
Several species are grown as ornamental plants in gardens, notably P. setiferum. One species, P. tsus-simense of eastern Asia, is commonly offered as a houseplant.
Polystichum is a genus of ferns in the family Dryopteridaceae, subfamily Dryopteridoideae, according to the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I). The genus has about 500 species and has a cosmopolitan distribution. The highest diversity is in eastern Asia, with about 208 species in China alone; the region from Mexico to Brazil has at least 100 additional species; Africa (at least 17 species), North America (at least 18 species), and Europe (at least 5 species) have much lower diversity. Polystichum species are terrestrial or rock-dwelling ferns of warm-temperate and montane-tropical regions (a few species grow in alpine regions). They are often found in disturbed habitats such as road cuts, talus slopes, and stream banks.
Polystichum es un género de helechos perteneciente a la familia Dryopteridaceae. Contiene 935 especies.[1]
Polystichum es un género de helechos perteneciente a la familia Dryopteridaceae. Contiene 935 especies.
Astelsõnajalg (Polystichum) on taimeperekond sõnajalaliste sugukonnast.
Eestis on levinud kaks liiki:
Härkylät (Polystichum) on saniaissuku alvejuurikasvien heimossa. Härkylälajien tunnusmerkkejä ovat lehtien lehdyköiden piikkihampaisuus ja itiöpesäkkeen kilpimäinen, keskeltä kiinnittynyt katesuomu. [1]
Pohjoismaissa kasvaa kolme luonnonvaraista härkylälajia. [3] Niistä Suomessa vain suippohärkylä, jota tavataan hyvin harvinaisena Lapissa ja Etelä-Suomessa. Yksi piikkihärkylän yksilö on löydetty Pohjois-Savosta, mutta laji on hävinnyt Suomesta. [4]
Härkylät (Polystichum) on saniaissuku alvejuurikasvien heimossa. Härkylälajien tunnusmerkkejä ovat lehtien lehdyköiden piikkihampaisuus ja itiöpesäkkeen kilpimäinen, keskeltä kiinnittynyt katesuomu.
Polystichum est un genre de fougères de la famille des Dryopteridaceae. Il regroupe de nombreuses espèces.
Le nom scientifique Polystichum vent du grec polus, « beaucoup » et stickos, « rangées », probablement en référence de la disposition des sores sur les frondes.
Polystichum est un genre de fougères de la famille des Dryopteridaceae. Il regroupe de nombreuses espèces.
Papratnjača (lat. Polystichum), veliki rod listopadnih, poluzimzelenih i vazdazelenih trajnica iz porodice papratki Dryopteridaceae, ili osladovki (Polypodiaceae) po drugim izvorima, a obje porodice pripadaju redu osladolike.
Postoji između 370[1] i 450[2] vrsta raširenih po svim kontinentima, često su to litofitne paprati, a rjeđe epifiti
Catalogue of Life: 2019 Annual Checklist:
Papratnjača (lat. Polystichum), veliki rod listopadnih, poluzimzelenih i vazdazelenih trajnica iz porodice papratki Dryopteridaceae, ili osladovki (Polypodiaceae) po drugim izvorima, a obje porodice pripadaju redu osladolike.
Postoji između 370 i 450 vrsta raširenih po svim kontinentima, često su to litofitne paprati, a rjeđe epifiti
Polystichum è un genere di circa 260 specie di felci con una distribuzione universale. Le maggiori diversità si riscontrano in Asia ove, nella sola Cina, si contano 120 specie; nella zona che va dal Messico al Brasile se ne contano altre 100 specie; l'Africa ne ha 17, il Nordamerica 15 e l'Europa 5, ma con diversità molto meno accentuate. Il genere Polystichum è terrestre e si trova in climi temperate-caldi ed in regioni tropicali montane (poche specie crescono in zone alpine).
Molte felci di questo genere hanno un rizoma robusto, lentamente strisciante a formare una corona, con un anello di fronde lunghe da 30 a 200 cm
I sori sono tondi in un indusio. I gambi hanno squame sporgenti. Il genere differisce dalle Dryopteris avendo un indusio circolare, non reniforme e fronde più forti, più persistenti con un tessuto più duro, a volte più grezzo.
Alcune specie vengono coltivate come piante ornamentali nei giardini. Una specie, il Polystichum tsus-simense' dell'Asia orientale, viene comunemente commercializzata come pianta da appartamento.
L'ibridisazione biologica è frequente in questo genere, con molte denominazioni ibride, tra le quali:
Le specie di Polystichum sono utilizzate dalle larve di alcune specie di lepidotteri, tra i quali il Pharmacis fusconebulosa. Campioni di alcune di queste si trovano nei Royal Botanic Gardens di Sydney.
Il genere Polystichum comprende, fra le sue varie specie, le seguenti (in quest'elenco i nomi preceduti da (=) sono considerati sinonimi accettati).
Specie che erano stae considerate in passato appartenenti al genere Polystichum, ma che oggi sono classificate altrimenti:
Polystichum è un genere di circa 260 specie di felci con una distribuzione universale. Le maggiori diversità si riscontrano in Asia ove, nella sola Cina, si contano 120 specie; nella zona che va dal Messico al Brasile se ne contano altre 100 specie; l'Africa ne ha 17, il Nordamerica 15 e l'Europa 5, ma con diversità molto meno accentuate. Il genere Polystichum è terrestre e si trova in climi temperate-caldi ed in regioni tropicali montane (poche specie crescono in zone alpine).
Naaldvaren (Polystichum) is een wereldwijd voorkomend geslacht van ongeveer 180 tot 260 soorten terrestrische varens uit de niervarenfamilie (Dryopteridaceae). In België in Nederland zijn er drie vertegenwoordigers die allen zeldzaam zijn.
Polystichum is een samenstelling van Oudgrieks πολύς, polus (= veel) en στίχος, stichos (= rij), wat waarschijnlijk slaat op de rijen van sporenhoopjes op de blaadjes van deze varen.
De Nederlandse naam 'naaldvaren' slaat op het getande of genaalde zijranden en toppen van de blaadjes.
Naaldvarens hebben allen een korte, rechtstaande of kruipende wortelstok waaruit een platte bundel bladen of veren groeit. De bladen zijn 0,3-2 m lang, lancetvormig of ovaal en enkel- tot drievoudig geveerd. In vergelijking met de niervarens (Dryopteris) zijn de bladen steviger, dikwijls leerachtig en voelen ze ruwer aan. Ze blijven ook in de winter. Op één uitzondering na is er geen onderscheid tussen vruchtbare en onvruchtbare bladen.
Een belangrijk kenmerk dat alle naaldvarens delen, is de asymmetrische bladvoet van de blaadjes ter hoogte van de bladspil: de kant die naar de top van het blad wijst is groter dan de andere kant.
De ronde sporenhoopjes zitten in één of meer rijen op de onderzijde van de blaadjes en worden meestal afgedekt met een eveneens rond dekvliesje.
Naaldvarens zijn varens van voornamelijk subtropische en tropische streken in Azië, Oceanië en Zuid-Amerika. Vooral Japan, China (120 soorten) en de Himalaya kennen een grote soortenrijkdom aan naaldvarens. In Afrika en Noord-Amerika komen ze op bescheidener schaal voor. Ze zijn vooral te vinden in de bergen, vooral rond de evenaar komen ze nooit onder de 1000 m voor.
In Europa zijn er acht soorten naaldvarens bekend, waarvan de meeste voorkomen in Zuid-Europa en op Madeira.
Naaldvarens staan bekend om hun frequente hybridisatie. Er zijn meer dan tachtig hybriden bekend tussen naaldvarens. Hoewel de meeste onvruchtbaar zijn, komen hybriden zeer frequent voor op plaatsen waar de verspreidingsgebieden van twee soorten elkaar overlappen.
Veel van deze hybriden zijn polyploïd, dat wil zeggen dat ze meer dan twee sets chromosomen hebben. Er zijn ook enkele soorten die zich ongeslachtelijk voortplanten via apogamie.
In Europa komen ongeveer acht soorten van nature voor, waarvan drie in België en Nederland:
Polystichum aculeatum (stijve naaldvaren)
Polystichum lonchitis (lansvaren)
Polystichum setiferum (zachte naaldvaren)
Daarbuiten zijn er nog 180 tot 300 soorten verspreid over het Noordelijk halfrond:
Polystichum munitum (zwaardvaren)
.png){kind=small}
... · P. acrostichoides · P. aculeatum (Stijve naaldvaren) · P. braunii · P. drepanum · P. falcinellum · P. lonchitis (Lansvaren) · P. munitum (Zwaardvaren) · P. setiferum (Zachte naaldvaren) · P. webbianum · P. woronowii · P. vestitum · ...
Naaldvaren (Polystichum) is een wereldwijd voorkomend geslacht van ongeveer 180 tot 260 soorten terrestrische varens uit de niervarenfamilie (Dryopteridaceae). In België in Nederland zijn er drie vertegenwoordigers die allen zeldzaam zijn.
Taggbregneslekten (latin: Polystichum) er en slekt av store bregner innenfor stortelgfamilien (Dryopteridaceae), som igjen inngår i en større, monofyletisk orden, nemlig Polypodiales.[1] Slekten har en rekke underslekter, seksjoner og integrerte (tidligere) slekter, og omfatter minst 200-300 arter. Den er blant de ti største bregneslektene vi kjenner.
De store bregnene har korte jordstengler, og de ofte slanke bladene sitter i rosetter nede ved bakken. Bladplatene, som de sterkt flikete eller fjærformede bladene utgjør, er oftest spisst lansettformet.
Sporehushopene (sori) sitter langs kanten av bladene hvor de er dekket at et slør (indusium) som er sirkelrundt eller skjoldformet (ofte brunt) på vintergrønne blader. Polystichum-artene har en tagg eller tann på den ene siden ved grunnen av bladenes småfinner.
Følgende underslekter finnes i taggbregneslekten, med angivelse av en rekke arter under disse:
Taggbregneslekten (latin: Polystichum) er en slekt av store bregner innenfor stortelgfamilien (Dryopteridaceae), som igjen inngår i en større, monofyletisk orden, nemlig Polypodiales. Slekten har en rekke underslekter, seksjoner og integrerte (tidligere) slekter, og omfatter minst 200-300 arter. Den er blant de ti største bregneslektene vi kjenner.
De store bregnene har korte jordstengler, og de ofte slanke bladene sitter i rosetter nede ved bakken. Bladplatene, som de sterkt flikete eller fjærformede bladene utgjør, er oftest spisst lansettformet.
Sporehushopene (sori) sitter langs kanten av bladene hvor de er dekket at et slør (indusium) som er sirkelrundt eller skjoldformet (ofte brunt) på vintergrønne blader. Polystichum-artene har en tagg eller tann på den ene siden ved grunnen av bladenes småfinner.
Paprotnik (Polystichum Roth) – rodzaj roślin należący do rodziny nerecznicowatych. Gatunkiem typowym jest Polystichum lonchitis L.[2].
Aetopteron J. F. Ehrhart ex H. D. House
Paprotnik (Polystichum Roth) – rodzaj roślin należący do rodziny nerecznicowatych. Gatunkiem typowym jest Polystichum lonchitis L..
Polystichum este un gen care conține circa 180 de specii de ferigi din familia Aspleniaceae.
Polystichum Roth
Многоря́дник[1] (лат. Polystichum) — род папоротников семейства Щитовниковые (Dryopteridaceae) порядка Многоножковые (Polypodiales).
Высота растения от 30 до 120 см. Корневище толстое и короткое. Вайи с щитковидными индузиями[1][2]. Кариотип состоит из 82 (Polystichum lonchitis) или 164 (Polystichum aculeatum и Polystichum braunii) хромосом[3][4].
По информации базы данных The Plant List (на июль 2013 год), род включает 276 видов[5].
Многоря́дник (лат. Polystichum) — род папоротников семейства Щитовниковые (Dryopteridaceae) порядка Многоножковые (Polypodiales).
.jpg)
_001.jpg)
_(1)_(17038740822).jpg)
_001.jpg)
