Gyps himalayensis Hume 1869

Gyps himalayensis ye una especie d'ave accipitriforme^[1] de la familia Accipitridae estrechamente emparentáu col utre leonado. Ocupa los ecosistemes montascosos de los Himalayes y Nepal. Nun se conocen subespecies.^[1]

Referencies

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Himalay qarakərkəsi (lat. Gyps himalayensis) - qarakərkəs cinsinə aid quş növü.

Mənbə

Ar gup Himalaya^[1] a zo ur spesad evned-preizh, Gyps himalayensis an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Kavout a reer ar spesad e menezioù Himalaya^[2].

Liammoù diavaez

• (en) Gyps himalayensis war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Gyps himalayensis war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

El voltor de l'Himàlaia (Gyps himalayensis) és un típic voltor del Vell Món, per tant un gran rapinyaire d'hàbits necròfags, de la família dels accipítrids (Accipitridae), molt pròxim al voltor comú (Gyps fulvus).

Morfologia

• Els adults fan 103 - 130 cm de llargària, amb una envergadura de 260 - 310 cm i un pes de 8 - 12 kg.^[1]
• Aspecte molt semblant al voltor comú, però més gran, essent el segon voltor del Vell Món més gros, únicament per darrere del voltor negre.

Hàbitat i distribució

Viu a les muntanyes d'Àsia Central, criant en cingleres i penya-segats, al nord de Pakistan i de l'Índia, Nepal, Bhutan, Tibet, oest de la Xina i el Pamir.^[2]

Reproducció

Aquests voltors, majoritàriament sedentaris, viuen en colònies laxes. Ponen un únic ou.

Alimentació

Com altres voltors és un carronyaire que s'alimenta principalment de restes d'animals morts que cerquen a les muntanyes i zones obertes.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Voltor de l'Himàlaia

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Griffon yr Himalaia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: griffoniaid yr Himalaia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gyps himalayensis; yr enw Saesneg arno yw Himalayan griffon. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. himalayensis, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r griffon yr Himalaia yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi Eryr Adalbert Aquila adalberti Eryr Bonelli Aquila fasciata Eryr cynffon lletem Aquila audax Eryr du Affrica Aquila verreauxii Eryr euraid Aquila chrysaetos Eryr Gurney Aquila gurneyi Eryr rheibus Aquila rapax Eryr rheibus y diffeithwch Aquila nipalensis Eryr ymerodrol Aquila heliaca Gwalcheryr Cassin Aquila africana

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Sup himálajský (Gyps himalayensis) je mohutný jestřábovitý dravec. Vyskytuje se v oblasti Himálají, v Nepálu, Pákistánu, Indii, Barmě a v Číně. Sup himálajský váží až 12 kg, délka těla činí 116–150 cm a rozpětí křídel dosahuje 280–310 cm.^[2] Je podobný supovi bělohlavému, ale je větší.^[3] Má dlouhý, zdánlivě holý krk s jemným prachovým peřím a nápadný límec z bílých per.

Živí se mršinami velkých savců, ojediněle mláďaty a menšími zesláblými zvířaty. U zdrojů potravy se nezdržuje ve větším počtu jedinců. Obvykle staví hnízda na skalních římsách a výběžcích tak, aby byla kryta skálou i shora. V sezení na jediném vejci se střídají oba partneři, inkubace trvá 55 dní.^[3]

Sup himálajský v českých zoo

V Česku chovají supy himálajské následují zoologické zahrady:

• ZOO Zlín
• ZOO Liberec
• ZOO Ústí nad Labem

Galerie obrázků

• Areál rozšíření supa himálajského (zeleně)

• Detail hlavy

• Sup himálajský v letu

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ Sup himálajský [online]. Liberec: Zoologická zahrada Zlín [cit. 2012-10-27]. Dostupné online. (česky)
3. ↑ ^{a b} Sup himálajský [online]. Plzeň: Zoologická zahrada Plzeň [cit. 2012-10-27]. Dostupné online. (česky)

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu sup himálajský ve Wikimedia Commons
• Taxon Gyps himalayensis ve Wikidruzích

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Der Schneegeier oder Himalayageier (Gyps himalayensis) ist ein Greifvogel aus der Unterfamilie der Altweltgeier (Aegypiinae).

Merkmale

Der Schneegeier ist durch den weißen, kahlen Kopf, die weiße Halskrause, den gelblichen Schnabel, sehr breite Flügel und einen kurzen Schwanz gekennzeichnet. Er ist noch größer als der ähnliche Gänsegeier (Gyps fulvus) und wiegt etwa 8–12 kg. Die Flügelspannweite beträgt 260–310 cm. Der weißliche Körper kontrastiert mit den dunklen Flugfedern.

Nahrung und Jagd

Der Schneegeier ernährt sich von Aas, das er im Flug aus der Luft erspäht. Meist ist er nicht der erste am Kadaver, sondern wird durch die Anwesenheit von Krähen und Bartgeiern angelockt. Beim Fressen geht er aggressiv gegen Konkurrenten vor, ist jedoch Wölfen, anderen Raubtieren und auch den stärkeren Mönchsgeiern unterlegen. In Nordindien kann man Schneegeier zusammen mit Gänsegeiern und Indischen Geiern (Gyps indicus) am selben Kadaver beobachten.

Fortpflanzung

Wie der Gänsegeier beginnt auch der Himalayageier früh im Jahr zu Brüten. Das einzige Ei wird manchmal schon im Dezember gelegt, da beide Arten relativ nördliche Breiten bewohnen und die Zeit für die Jungenaufzucht durch den frühen Wintereinbruch begrenzt wird. Abhängig vom Klima des bewohnten Gebietes kann die Eiablage auch später stattfinden, spätestens jedoch bis zum Mai. Schneegeier brüten in kleinen Kolonien auf Felsklippen in 1200 m bis 4250 m Höhe. Die Horste, die im Lauf der Zeit immer größer werden, stammen von anderen Greifvögeln oder werden selbst neu angelegt. Der junge Geier benötigt von der Eiablage an zwischen sechs und acht Monate bis zum Verlassen des Nestes.

Verbreitung und Bedrohung

Der Schneegeier ist in den Gebirgen Zentralasiens verbreitet. Er kommt von Nordpakistan und Nordindien über Südtibet und Nepal bis Bhutan, Nord-Assam und Zentral-China vor. Nordöstlich erreicht er über das Pamirgebirge das Tianshan- und möglicherweise das Altai- und Tarbagatai-Gebirge. Die Art hält sich meist oberhalb von 1200 m auf und erreicht Höhen von bis zu 6000 m über dem Meeresspiegel.

Systematik

Der Schneegeier wird gelegentlich als Unterart des Gänsegeiers angesehen, obwohl beide teilweise in denselben Gebieten nebeneinander vorkommen. Man unterscheidet keine Unterarten des Schneegeiers.

Literatur

• Josep del Hoyo, Andrew Elliot, Jordi Sargatal: Handbook of the birds of the World. Vol. 2: New World Vultures to Guineafowl. Lynx Edicions, Barcelona 1994, ISBN 84-87334-15-6.
• Helmut Lingen: Großes Lexikon der Tiere. Lingen Verlag, Köln 1989, ISBN .

Weblinks

• Gyps himalayensis in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 31. Januar 2009.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Gyps himalayensis in der Internet Bird Collection
• Schneegeier, englisch

Kумай (лат. Gyps himalayensis, Hume, 1869):

Жалпы жана өлкөдө таралышы

Гималай, Гиндукуш, Тибет, Кунңлунң, Алтынтаг, Нанңшанң, Тянңшанң, Алай, Түркстан, Фергана, Кыргыз тоо кыркалары, Тескей, Алатоодо, Борбордук жана Ички Тянңшанң тоо кыркаларында кездешет.

Жашаган аймактары

Тянь-Шандын субалңпы жана алңпы алкактарында, жапайы туяктуулардын жашаган жана үй жаныбарларынын чогулган жерлеринде кездешет. Ачык зоолордо уялайт.

Саны

1980-жылдын аягында Тескей Алатоо жана Борбордук Тянңшанда кумайдын саны боюнча эсеп жүргүзүлгөндө, ал негизинен бийик тоолуу алкактарда 1-2 особдордон турганы белгилүү болгон (маршруттук эсептөөдө 1км2 0,1-0,9 особго жакын). 1992-жылы зоологиялык эларалык экспедициянын катышуучулары көбүнчө изилделген бийик тоолуу аймактан 13-55 особдорду каттоого алышкан. Анын көпчүлүгү 2130-2460 м бийиктикте, Ноокат районундагы Акжылга жайытында экен. Ошол жерде 28-сентябрда уялоочу колониянын четинде 26 куш байкалган.

Жашоо тиричилиги (жашоо циклдары)

Отуруктуу куш. Жалгыздап же бир нече жуптарды түзүп, топтошуп уялашат. Уялоосунун биологиясы боюнча маалымат өтө аз. Марттан тартып балапандарын басышат. Май айында уясында 1 жумуртка табылган. 1992-жылы сентябрдын аягында Акжылга жайытында он чакты уясы менен жорунун колониясы табылган. Ошонун ичинен бирөөндө гана чоңойгон балапаны болгон, ага чоңдору тамагын ташыганы байкалган. Калган уяларда балапандары учууга жарап калган. Жору тарптар менен азыктанат. Көзү курч болгондуктан, бир эле учурда тарптын жанына 8-20 особго чейин чогулушу мүмкүн.

Чектөөчү факторлор

Негизги факторлордун бири жапайы жана үй жаныбарларынын тарптарынын бар же жок болушу. Ошондой эле карышкырларга салынган ууланган жемди жеп өлүшү. Кээде кишинин түздөн-түз кол салып, кырышы.

Көбөйтүү (колдо багуу)

Зоопаркта оңой эле көбөйүшү болгонуна мисалдар бар. Кыргызстанда колдо багылбайт.

Уюштурулган коргоо аракеттери

Кыргыз, Казак, Өзбек Кызыл китептерине киргизилген. Жумурият боюнча анчылыкка тыюу салынат.

Коргоо үчүн зарыл аракеттер

Уялоочу колониялары жайланган жерлерди чакан заказникке айлантып, коргоого алуу зарыл. Ошондой эле кызыккан жергиликтүү адамдарды, кумайларды байкоого жайларды курууга чакырыш керек, ошону менен бирге алардын тынчтыгына кам көрүү. Андай кызыккан кишилер экологиялык турларды уюштурууга да салымын кошушат, атайын жем бере турган жерлерине өлүп калган малдын этин ташып турушат. Мындай иштен түшкөн каражаттардын бир бөлүгү фонддун эсебине түшүш керек. Массалык түрдө уялоочу жерлерин картага түшүрүү, көбөйүшүнүн биологиясын изилдөө, кумайдын ареалын тактап бөлүү, ак кажырдын таралган жерлери менен интеграциясын аныктап чыгуу, эки түрдүн ортосундагы карым-катнаштарды билүү, эки түрдүн ортосундагы аргындашууну каттоо.

Статусу

VII категория, Least Concern, LC. Монотиптүү түр. Кыргыз Республикасынын фаунасындагы уруунун тибеттен келип чыккан бир өкүлү.

Колдонулган адабияттар

• Кыргыз Республикасынын Кызыл китеби 2-басылышы – Бишкек: 2006. – 544 б. – ISBN 9967-23-367-2

Хималайн хажир (Gyps himalayensis), урьд Цасны хажир бүргэд гэж байсан, нь Харцагынхан овгийн шувуу юм. Энэ шувуу нь Ухаа хажиртай, G. fulvus ойр хoлбоотой.

Гадаад төрх

Нас бие гүйцсэн нь 103-110 см урт, далавчаа дэлгэхэд 260-289 см, 8-12 кг жинтэй болно. Тэд Гималайн нуруу, Төвд орчим нутаглан суурин амьдарна. Голдуу 1 өндөг гаргадаг. Нүд нь алаг бор. Толгой нь халзан, маш өргөн далавчтай, сүүлний өд нь богино. Хошуу нь шар, хүзүү нь цагаан өнгөтэй, бие нь цагаавтар, далавчны үзүүрийн өд нь хар байна. Амьтны улай сэгээр ихэвчлэн хооллох бөгөөд сүргээр байх нь их юм.

हिमालयी गिद्ध (अंगरेजी: Himalayan vulture, बै॰:Gyps himalayensis) चिरइन के गिद्ध समूह के एगो प्रजाति बाटे।

संदर्भ

अन्य स्रोत

• Sharma, RA (2006) Status of Himalayan Griffon Gyps himalayensis Hume, 1869 and ethno-vulture relationship in Upper Mustang, Nepal. Unpublished thesis. School of Environmental Management and Sustainable Development, Kathmandu, Nepal.

हिमाली गिद्ध नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा हिमालयन भल्चर (Himalyan Vulture) भनिन्छ ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

ઉજળો ગીધ (અંગ્રેજી: Himalayan Vulture, Himalayan Griffon Vulture), (Gyps himalayensis) એ હિમાલય અને સાથેના તિબેટીયન પઠાર પર મળી આવતું પક્ષી છે.

વર્ણન

આ પક્ષી ૧૦૩૦-૧૧૫૦ મી.મી. લંબાઈ, ૭૫૫-૮૦૫ મી.મી. પાંખોનો વ્યાપ, ૩૫૫-૪૦૫ મી.મી. પૂંછડી, ૧૧૦-૧૨૬ મી.મી. ધડનો ભાગ અને ૭૧-૭૭ મી.મી. ઊંચાઈ ધરાવે છે.

இமயமலை பிணந்தின்னிக் கழுகு அல்லது இமயமலை ராஜாளி (Himalayan vulture அல்லது Himalayan griffon vulture (Gyps himalayensis) என்பது அசிபித்ரிடே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பழைய உலக கழுகு ஆகும். இது ஐரோப்பிய பிணந்திண்ணிக் கழுகுடன் நெருக்கமாக தொடர்புடையது, மேலும் இது ஒரு காலத்தில் அதன் ஒரு துணை இனமாக கருதப்பட்டது. இந்த இனமானது பொதுவாக இமயமலையில் மற்றும் அருகிலுள்ள திபெத்திய பீடபூமியில் காணப்படுகின்றன. என்றாலும் இவை அங்கிருந்து தெலங்காணாவுக்கு வலசை வந்ததை பறவையியலாளர்கள் கண்டறிந்தனர். இது பழைய உலகின் அசிபித்ரிடே குடும்பத்தின் இரண்டு பெரிய குழுகுகளில் ஒன்றாகும்.

விளக்கம்

இது ஒரு பெரிய கழுகு ஆகும்.^[3] மேலும் இது இமயமலையில் காணப்படும் பெரிய மற்றும் கனத்த பறவை ஆகும். இவற்றின் உடலும் பின்னங்கால்களும் வாலுடன் காண சிக்கம் போன்று முடிகள் அடர்ந்தும், இவற்றின் தலை பெரிய பருந்தைப் போலவும் இருக்கும்.

மேற்கோள்கள்

The Himalayan vulture (Gyps himalayensis) or Himalayan griffon vulture is an Old World vulture native to the Himalayas and the adjoining Tibetan Plateau. It is one of the two largest Old World vultures and true raptors. It is listed as Near Threatened on the IUCN Red List.^[1] It is not to be confused with the Eurasian griffon vulture (Gyps fulvus), which is a similar and sympatric species.^[3]

Description

The Himalayan vulture has dark brown greater covert feathers, tail and wing quills, but a pale buff uniform upperside and paler tipped inner secondaries; its legs are covered with buffy feathers and vary in colour from greenish grey to pale brown. The underside and under-wing coverts are pale brown or buff, almost white in some individuals. The whitish down on the head of immatures changes to yellowish in adults who have a long and pale brown ruff with white streaks and long and spiky ruff feathers.^[6]

The pale blue facial skin is lighter than the dark blue in Gyps fulvus with this species having a yellowish bill. In flight the long fingers are splayed and there is a pale patagial stripe on the underwing. The wing and tail feathers are dark and contrast with the pale coverts and body, one of the best methods to distinguish this species from the slightly smaller griffon vulture.^[4][7] The feathers on the body have pale shaft streaks.^[6][8][9]

It is the largest of the Gyps species, averaging larger in every method of measurement than its relatives, and is perhaps the largest and heaviest bird in the Himalayas.^[5] Weight in Himalayan vultures ranges from 6 kg (13 lb)^[10] to 12.5 kg (28 lb).^[11] It has been estimated to weigh an average of 9 kg (20 lb), but weights vary with conditions from 8–12 kg (18–26 lb).^[5][12][13] Published measurements of the wingspan vary from 2.56 to 3.1 m (8 ft 5 in to 10 ft 2 in), a similar range to that of cinereous vulture,^[5][6] but the wingspan varies greatly depending on the method used to measure them.^[14]

It differs from the similar-coloured Indian vulture (G. indicus) by a stouter, more robust bill; younger birds have a pale bill and tend to have buffy-white streaks on the scapulars and wing coverts contrasting with dark brown underparts.^[6] It is similar in size to the cinereous vulture (Aegypius monachus), which typically has a slightly shorter overall length but can weigh more than the Himalayan vulture.^[5][15]

Distribution

The Himalayan vulture lives mainly in the higher regions of the Himalayas and the Tibetan Plateau at the elevation range of 1,200–5,500 m (3,900–18,000 ft). It is distributed from Kazakhstan, Uzbekistan, Kyrgyzstan, Tajikistan, Afghanistan and Iran to Pakistan to India, Nepal, Bhutan to western China and Mongolia.^[1] Juvenile birds may however disperse further south, and vagrants have been recorded in Thailand, Burma, Singapore and Cambodia.^[16]

Behaviour and ecology

Diet

The Himalayan vulture perches on crags, favourite sites showing white marks from regular defecation. They tend to not range below an elevation of 1,215 m (3,986 ft).^[6] Himalayan vultures often bask in the sun on rocks. They soar in thermals and are not capable of sustained flapping flight. Flocks may follow grazers up the mountains in their search for dead animals. This vulture makes a rattling sound when descending on a carcass and can grunt or hiss at roosts or when feeding on carrion.^[4] While feeding, individuals may make cackling sounds to defend their food from other vultures or even reprimand them. They are social birds, and are hence found in large flocks, while even being accompanied by crows (observed with other vulture species as well). Such crows cannot interfere with the flocks (as vultures are physically larger and stronger than crows), but vehicular traffic, human interference, and attacks from herding dogs can pose a disturbance. They have been recorded eating carrion exclusively, some which is fed on even when putrid.^[6] On the Tibetan Plateau 64% of their diet is obtained from dead domestic yak (Bos grunniens).^[17] They feed on old carcasses sometimes waiting a couple of days near a dead animal.^[4][18] They disdain offal, which is readily eaten by other vultures, and instead typically eat only fleshy parts.^[6] Historically, Himalayan vultures regularly fed on human corpses left out on Celestial burial grounds.^[6] This species is fairly contentious around other scavengers and typically dominates other meat-eaters at carrion, though is subservient to gray wolves (Canis lupus), snow leopards (Panthera uncia) and cinereous vultures (Aegypius monachus) at carcasses.^[6] In a large party, these vultures can reportedly strip a human or sheep carcass of all meat in 30 minutes and do the same to a yak carcass in roughly 120 minutes.^[6] Himalayan vultures have been observed feeding on pine (Pinus roxburghii) needles, an unexplained behaviour that cannot be for obtaining nutrition.^[19]

Breeding

The breeding season begins in January. The nest is a platform of sticks placed on an inaccessible ledge on a cliff. Nest in northeastern India have been recorded at between 1,215 and 1,820 m (3,986 and 5,971 ft) in elevation, but those in Tibet have been as high as 4,245 m (13,927 ft).^[6] Several pairs may nest on the same cliff face, with between five and seven pairs being a typical colony size.^[6] The nests are relatively small for the large size of these birds and, although grow larger with repeated uses, do not generally get as massive as the nest of other large accipitrids.^[6] There is at least one recorded instance of Himalayan vultures using a nest made by bearded vultures (Gypaetus barbatus).^[6] On the Tibetan Plateau, Himalayan and bearded vultures were observed nesting in close proximity without conflict, which is notable because in several other cases of adjacent interspecies nesting by Old World vultures (including some involving bearded vultures) have resulted in high aggression and interspecies attacks.^[20] A single white egg marked with red splotches is the usual clutch.^[18] Egg laying dates in northern India have ranged from December 25 to March 7.^[6] The egg is coarse and oval and can measure from 87 to 103.6 mm (3.43 to 4.08 in) in height and 65 to 74 mm (2.6 to 2.9 in) in width, with an average of 94.8 by 70.1 mm (3.73 by 2.76 in).^[6] In captivity the incubation period was about 54–58 days. The young birds stay on with the parents for six to seven months.^[21]

Threats

Himalayan vultures are susceptible to toxicity induced by diclofenac, a drug whose residues in domestic animal carcasses has led to rapid declines in populations of other Gyps vultures across Asia.^[22] The Himalayan griffon vulture populations have however not shown signs of rapid decline,^[17] although reductions in nesting birds have been noted in some parts of its range in Nepal.^[23][24]

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Himalayan_vulture&oldid=1151853466"

La Himalaja gipo aŭ Himalaja vulturo (Gyps himalayensis) estas granda taga rabobirdo de la familio de Akcipitredoj, kiu enhavas ankaŭ aliajn tagajn rabobirdojn kiel milvoj, agloj, cirkuoj kaj akcipitroj, el kiuj gipoj estas sufiĉe malsimilaj, sed ne tiom disde aliaj similaj rabobirdoj, nome malnovmondaj vulturoj. Ĝi estas proksime rilata al la eŭropa Gipo, G. fulvus.

Plenkreskulo estas 103 – 150 cm longa, havas enverguron de 260 – 310 cm kaj pezon de 8 – 12 kg.^[1] Laŭ pezo kaj enverguro tiu specio preskaŭ samas al la Monaĥvulturo laŭ grando kiel plej granda malnovmonda vulturo. Danke parte al sia longa kolo, la Himalaja gipo estas plej longa vulturo, kvankam la specio estas dua post la longvosta Sekretaribirdo laŭ totala longo inter rabobirdoj.^[2]

Ili reproduktiĝas en rokaj montoj de Himalajo kaj Tibeto; la ino demetas ununuran ovon. La birdoj povas formi izolajn koloniojn. La populacio estas ĉefe de loĝantaj birdoj.

Kiel ĉe aliaj vulturoj, ankaŭ tiu ĉi estas kadavromanĝanto, kiu manĝas ĉefe el kadavraĵoj de mortintaj animaloj, kiujn ili trovas per ŝvebado super malfermaj areoj kaj montoj. Tiuj birdoj ofte moviĝas laŭ aroj.

La Himalaja gipo estas tipa vulturo, kun senpluma blanka kapo, tre larĝaj flugiloj kaj mallongaj vostoplumoj. Ĝi estas eĉ pli granda ol la Eŭropa grifo. Ĝi havas blankecan kolumon kaj flavan bekon. La blankecaj korpo kaj flugilkovriloj kontrastas kun la malhelaj flugoplumoj.

Tiu vulturo gruntas kaj fajfas ĉe ripozejoj aŭ dum manĝo ĉe kadavraĵo.

Notoj

Referencoj

• BirdLife International (2009). Gyps himalayensis. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj. Versio 2010.4. Internacia Unio por la Konservo de Naturo. Elŝutita 2011-05-31.

El buitre del Himalaya (Gyps himalayensis) es una especie de ave accipitriforme^[1]​ de la familia Accipitridae estrechamente emparentado con el buitre leonado. Ocupa los ecosistemas montañosos de los Himalayas y Nepal. No se conocen subespecies.^[1]​

Referencias

Gyps himalayensis Gyps generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Gyps
• Accipitridae

Himalajankorppikotka (Gyps himalayensis) on korppikotkien sukuun kuuluva lintu. Sen varsinaista esiintymisaluetta Aasiassa ovat Himalajan vuoristo ja Tiibetin ylänkö, mutta nuoret linnut voivat levittäytyä etelämmäksi. Siten sen esiintymistä on todettu Afganistanissa, Bhutanissa, Kiinassa, Intiassa, Kazakstanissa, Kirgisiassa, Malesiassa, Mongoliassa, Nepalissa, Pakistanissa, Tadžikistanissa, Thaimaassa ja Uzbekistanissa sekä muuttolintuna Singaporessa.^[1] Sen elinpiiriä ovat lauhkean vyöhykkeen heinäarot ja kivikkoiset alueet, kuten kalliot ja vuorenhuiput 1 200–4 500 metrin korkeudessa.^[3]

Lähteet

Gyps himalayensis

Le Vautour de l'Himalaya (Gyps himalayensis) est une espèce asiatique d'oiseaux de la famille des Accipitridae.

Taille

Le vautour de l'Himalaya mesure de 100 à 110 cm de long pour un poids de 10 kg et son envergure peut dépasser 2,80 m

Répartition

Son aire s'étend à travers l’Himalaya et les régions montagneuses de l’Asie centrale. Il se situe habituellement entre 1 200 et 4 500 mètres d'altitude^[1].

Historique

À la fin des années 1990, comme pour d'autres espèces de vautours eurasiatiques, des populations entières ont disparu du fait d'insuffisances rénales chroniques à la suite de l'ingestion de Diclofénac résiduel présent dans les chairs des carcasses d'animaux domestiques abandonnés^[2].

Tibet

Au Tibet, associé aux funérailles célestes, appelé en tibétain : mkha' la 'khor, Wylie : མཁའ་ལ་འཁོར་, c'est un oiseau emblématique de la tradition tibétaine^[3].

Notes et références

Voir aussi

Références taxonomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 5 juin 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Gyps himalayensis dans Accipitriformes
• (en) Référence CITES : espèce Gyps himalayensis Hume, 1869 (+ répartition sur Species+) (consulté le 30 juin 2015)
• (fr+en) Référence ITIS : Gyps himalayensis Hume, 1869
• (en) Référence Animal Diversity Web : Gyps himalayensis
• (en) Référence NCBI : Gyps himalayensis (taxons inclus)

Il grifone dell'Himalaya (Gyps himalayensis Hume, 1869) è un avvoltoio del Vecchio Mondo della famiglia degli Accipitridi^[2]. Strettamente imparentato con il grifone eurasiatico (G. fulvus), tanto da essere un tempo considerato una sua sottospecie, è presente lungo tutta la catena dell'Himalaya e nell'altopiano tibetano a essa adiacente. È una delle due specie più grandi di avvoltoi del Vecchio Mondo, nonché della famiglia degli Accipitridi.

Descrizione

Si tratta di un avvoltoio di grandi dimensioni^[5] ed è forse l'uccello più grande e più pesante presente nell'Himalaya. Gli adulti hanno un folto collarino di colore marrone chiaro con strie bianche. Le penne che lo costituiscono sono lunghe e lanceolate. La testa è ricoperta di un sottile piumino, giallastro negli adulti ma biancastro negli esemplari immaturi. La regione ventrale e le copritrici del sottoala sono di un marrone molto chiaro o color camoscio, o addirittura quasi bianche in alcuni esemplari^[5]. Le zampe sono ricoperte da piume color camoscio e i piedi sono di colore variabile dal grigio-verdastro al bianco. La regione dorsale ha una colorazione uniforme, camoscio chiaro, con le penne della coda, le grandi copritrici esterne e le remiganti di un contrastante colore marrone scuro. Le secondarie interne sono più chiare all'estremità^[5]. La pelle facciale color azzurro chiaro è più chiara di quella azzurro scuro di Gyps fulvus, ma come in quest'ultimo il becco è giallastro. In volo le lunghe remiganti primarie vengono distese e sul sottoala appare evidente una striscia chiara sulle copritrici. Le penne delle ali e della coda sono scure e contrastano nettamente con il colore chiaro delle copritrici e del corpo, caratteristica che consente di distinguere facilmente questa specie dal grifone, di dimensioni leggermente inferiori^[3][6]. Le piume del corpo presentano strisce chiare sul rachide^[5][7][8]. Si distingue dal grifone indiano (G. indicus), che può presentare una colorazione simile, per le dimensioni maggiori e il becco più tozzo e robusto^[5]. Gli esemplari più giovani hanno il becco di colore chiaro e tendono ad avere strie bianco-camoscio sulle scapolari e le copritrici che contrastano nettamente con il marrone scuro della regione ventrale^[5]. Ha dimensioni simili a quelle dell'avvoltoio monaco (Aegypius monachus), che, pur avendo una lunghezza totale leggermente inferiore, presenta, negli esemplari più grandi, un peso superiore a quello del grifone dell'Himalaya^[4][9]. Nel grifone dell'Himalaya il peso è stato variabilmente riportato dai 6 kg degli esemplari più piccoli^[10] ai 12,5 kg di quelli più grandi^[11]. In seguito a una serie di misurazioni, il peso medio della specie è stato stimato sui 9 kg, ma può variare, a seconda delle condizioni, dagli 8 ai 12 kg^[4][12][13]. I dati riguardanti l'apertura alare variano moltissimo a seconda del metodo impiegato per la misurazione^[14] e si aggirano sui 2,56-3,1 m, lunghezza simile a quella rilevata nell'avvoltoio monaco^[4][5][15].

Distribuzione e habitat

La specie è presente prevalentemente nelle regioni più elevate dell'Himalaya, nel Pamir, in Kazakistan e nell'altopiano tibetano (vale a dire in Cina); i confini nord-occidentali dell'areale riproduttivo sono situati in Afghanistan e quelli meridionali in Bhutan^[16]. I giovani esemplari, tuttavia, possono disperdersi molto più a sud, ed esemplari erratici sono stati registrati in Thailandia, Birmania, Singapore e Cambogia^[17].

Biologia

Il grifone dell'Himalaya si incontra prevalentemente in prossimità dei dirupi, e i siti preferiti assumono la colorazione bianca dovuta alla regolare defecazione. Tende a non spingersi al di sotto dei 1215 m di quota^[5]. Spesso resta immobile sulle rocce, con le ali aperte, per scaldarsi al sole. Si sposta grazie alle correnti termiche e non è in grado di sostenere voli battuti. Gli stormi possono seguire le mandrie al pascolo su per le montagne alla ricerca di animali morti. Questo avvoltoio emette un suono simile a un sonaglio quando scende su una carcassa e può emettere grugniti o sibili presso i dormitori o quando si nutre di una carogna^[3]. È stato visto nutrirsi esclusivamente di carogne, e alcune di queste vengono consumate quando sono pressoché putrescenti^[5]. Sull'altopiano tibetano il 64% della dieta è costituito da yak domestici (Bos grunniens) morti^[18]. Predilige le vecchie carcasse, talvolta aspettando un paio di giorni in prossimità di un animale morto^[3][19]. Disdegna le interiora, che vengono prontamente mangiate da altri avvoltoi, e infatti mangia generalmente solo altre parti carnose^[5]. In passato, i grifoni dell'Himalaya si nutrivano con regolarità dei corpi umani lasciati esposti nei siti di sepoltura celeste^[5]. Il grifone dell'Himalaya tollera poco la vicinanza di spazzini appartenenti ad altre specie e generalmente assume una posizione dominante sugli altri saprofagi accorsi attorno a una carogna, ma a sua volta è subordinato a lupi (Canis lupus), leopardi delle nevi (Panthera uncia) e avvoltoi monaci^[5]. Durante un grosso festino, questi avvoltoi sono stati visti ripulire di tutta la carne una carcassa umana o di pecora in 30 minuti o uno yak in circa 120 minuti^[5]. Alcuni esemplari sono stati visti mangiare aghi di pino (Pinus roxburghii); la causa di questo comportamento è ignota, ma potrebbe essere correlata all'assunzione di nutrienti^[20].

La stagione riproduttiva ha inizio in gennaio. Il nido è una piattaforma di ramoscelli posta sulla parete inaccessibile di una falesia. Nell'India nord-orientale sono stati registrati nidi tra 1215 e 1820 m di quota, mentre in Tibet queste strutture sono state trovate anche a 4245 m^[5]. Varie coppie possono nidificare sullo stesso fronte di una falesia, e ciascuna colonia comprende di solito tra cinque e sette coppie^[5]. I nidi sono relativamente piccoli nonostante le grandi dimensioni di questi uccelli e, sebbene divengano più grandi in seguito al ripetuto utilizzo, generalmente non diventano così imponenti come quelli di altri grandi Accipitridi^[5]. È stato registrato almeno un caso di un grifone dell'Himalaya che ha utilizzato un nido costruito da una coppia di avvoltoi barbuti (Gypaetus barbatus)^[5]. Sull'altopiano tibetano, grifoni dell'Himalaya e avvoltoi barbuti sono stati visti nidificare a stretto contatto senza conflitto alcuno, il che è piuttosto sorprendente, dal momento che in casi simili riguardanti altri avvoltoi del Vecchio Mondo (avvoltoi barbuti compresi) si sono riscontrati numerose aggressioni e attacchi interspecifici^[21]. Ogni nidiata è costituita di solito da un unico uovo bianco segnato da macchioline rosse^[19]. Nell'India settentrionale le prime deposizioni sono state registrate il 25 dicembre e le ultime il 7 marzo^[5]. L'uovo ha guscio ruvido e forma ovale e misura 87-103,6 mm di altezza e 65–74 mm di larghezza, con una dimensione media di 94,8 × 70,1 mm^[5]. In cattività il periodo di incubazione è risultato di 54-58 giorni. Il piccolo rimane con i genitori per sei o sette mesi^[22].

Conservazione

I grifoni dell'Himalaya sono suscettibili alla tossicità causata dal diclofenac, un farmaco i cui residui nelle carcasse degli animali domestici hanno rapidamente portato sull'orlo dell'estinzione le popolazioni di altri avvoltoi del genere Gyps in tutta l'Asia.^[23]. Le popolazioni di grifone dell'Himalaya, tuttavia, non mostrano segni di rapido declino^[18], sebbene riduzioni nel numero di esemplari nidificanti siano state notate in alcune zone del Nepal^[24][25].

Note

Bibliografia

• R. A. Sharma (2006) Status of Himalayan Griffon Gyps himalayensis Hume, 1869 and ethno-vulture relationship in Upper Mustang, Nepal. Unpublished thesis. School of Environmental Management and Sustainable Development, Kathmandu, Nepal.

Burung Hereng Himalaya adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Gyps himalayensis.

Ciri-ciri

Burung Hereng Himalaya ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Hereng Himalaya adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Hereng Himalaya tidak bergigi. Ia merupakan salah satu daripada dua spesis hereng Dunia Lama terbesar.

Makanan

Pembiakan

Burung Hereng Himalaya membiak dengan bertelur. Telur Burung Hereng Himalaya bercangkerang keras.

Habitat

Pautan luar

• Carian Google.

Senarai burung A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z

Vogels

De himalayagier of sneeuwgier (wetenschappelijke naam: Gyps himalayensis) is een roofvogel uit de familie Aegypiinae (gieren van de Oude Wereld). Soms wordt de sneeuwgier als ondersoort van de vale gier (Gyps fulvus) gezien, hoewel beide in dezelfde gebieden naast elkaar voorkomen.

Kenmerken

De himalayagier heeft een witte, kale kop en een halskrans van uitstaande, witte veren. De veren over de romp zijn vaal bruin tot beige en contrasteren met de zwarte hand- en armpennen (vliegveren).

De snavel is vaalgeel, de vleugels opvallend lang en de staart opvallend kort. De himalayagier weegt 8 tot 12 kg en heeft een spanwijdte van 260-310 cm. Daarmee is de himalayagier duidelijk groter dan de vale gier.

Levenswijze

De himalayagier is een aaseter. De dieren brengen een groot deel van de dag in de lucht op zoek naar voedsel, waarbij ze aangetrokken worden door de aanwezigheid van kraaien en lammergieren. Meestal zijn ze daarom niet de eerste aaseters die bij een karkas arriveren. Hoewel de himalayagier agressief zijn concurrenten te lijf kan gaan, moet hij soms sterkere dieren, zoals wolven en monniksgieren voor laten gaan. In het noorden van India kan de himalayagier samen met de vale gier of de Indische gier (Gyps indicus) aan hetzelfde kadaver eten.

himalayagieren broeden in kleine kolonies, op kliffen tussen de 1200 en 4200 m hoogte. Bij voorkeur worden oude nesten ingenomen, soms van andere roofvogels. De dieren blijven het nest uitbreiden zolang ze het in gebruik houden. Het broedseizoen is net als bij de vale gier vroeg in het jaar, soms wordt al in december een ei gelegd; op zijn laatst in mei. De himalayagier legt slechts een ei per nest. De jongen kunnen na 6 tot 8 maanden uitvliegen.

In de Tibetaanse cultuur nemen gieren een bijzonder rol in als opruimers van de doden bij zogenaamde luchtbegrafenissen.

Verspreiding en leefgebied

De himalayagier leeft in de hooggebergten van Centraal-Azië: de Himalaya en Karakoram van het noorden van Pakistan tot het westen van China, de Pamir, de Tiensjan en mogelijk de Altaj.

De soort leeft tussen de 1200 en 6000 m hoogte.

Status

De himalayagier heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) relatief klein. De grootte van de populatie werd in 2001 geschat op 66 tot 334 duizend volwassen individuen. Net als de andere soorten gieren nemen de aantallen af door vergiftiging met de in de veeteelt veel gebruikte ontstekingsremmer diclofenac. Om deze redenen staat deze gier sinds 2014 als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Himalayagribb (Gyps himalayensis) er en stor åtselgribb i haukefamilien.

Den er blant de største av alle gribber og er 116–150 cm lang. Vingespennet er 260–310 cm og vekta 8–12 kg. Den lever i fjelltrakter 1500–4000 moh. Den tåler lavt luftrykk og sterk kulde og kan fly høyt i Himalaya. Føden består av åtsler, og arten dominerer over andre gribber, unntatt munkegribb. Mange steder har det vært vanlig å la denne gribben ete døde mennesker.^[2]

Utbredelsen omfatter fjelltrakter i Asia som Himalaya, Tibet, Hindu Kush, Pamir og Tian Shan.^[1]

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Himalayagribb i Encyclopedia of Life
• (en) Himalayagribb i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Himalayagribb hos NCBI
• (en) Himalayagribb hos ITIS
• (en) Kategori:Gyps himalayensis – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Gyps himalayensis – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Gyps himalayensis – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Sęp himalajski^[3] (Gyps himalayensis) – gatunek dużego ptaka padlinożernego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Ptak występujący w Himalajach, według IUCN bliski zagrożenia wyginięciem.

Występowanie

Sęp himalajski występuje w Himalajach od północnego Pakistanu i północnych Indii przez południowy Tybet i Nepal do Bhutanu i środkowych Chin^[4][5]. W kierunku północno-wschodnim spotykany w Pamirze do Tienszanu, a być może również w Tarbagataj i Ałtaju. Osobniki młodociane mogą zalatywać na równiny północnych Indii (Radżastan i Asam)^[4][5].

Systematyka

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy opisany naukowo przez brytyjskiego ornitologa Allana Hume w 1869 roku^[6]. Jako miejsce typowe autor wskazał Himalaje^[6].

Opis

Długość ciała około 125 cm, rozpiętości skrzydeł u samców wynosi około 260 cm, u samic około 300 cm^[7]. Przypomina sępa płowego, ale ma jaśniejsze lotki i nie tak wyraźnie białą kryzę. Dolna połowa grzbietu biaława.

Przypisy

O grifo-dos-himalaias ou abutre-do-himalaia (Gyps himalayensis) é um abutre da família Accipitridae. Intimamente relacionado com o grifo (G. fulvus), e uma vez considerado uma subespécie, esta espécie é encontrada ao longo do Himalaia e no Planalto Tibetano. É um dos dois maiores abutres-do-velho-mundo.

Descrição

Este é um grande abutre,^[2] e é, talvez, a maior e mais pesada ave encontrada no Himalaia. Os adultos têm um colar, que é longo e pálido a marrom com listras brancas. A cabeça é coberta em suspenso, que é amarelado nos adultos, mas esbranquiçadas nos imaturos. O lado de baixo e subcoberteiras das asas são muito pálidas a marrom, sendo quase brancos em algumas amostras.^[2] Eles são semelhantes em tamanho ao abutre-preto (Aegypius monachus), que tem um comprimento um pouco menor, mas em grandes amostras podem pesar mais do que o grifo-dos-himalaias.^[3][4]

Referências

Snögam^[2] (Gyps himalayensis) är en bergslevande asiatisk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.^[3]

Utseende

Snögamen är en mycket stor gam,^[4] troligen den största och tyngsta i Himalaya och störst i släktet Gyps med en kroppslängd på 103-110 cm, vingbredden 260-290 cm och vikten åtta till 12 kg.^[5] Den liknar gåsgamen, men är större, med kraftigare kropp och något längre stjärt.^[6] En bra karaktär är att vingtäckare och kropp är blekt beigefärgade och kontrasterar tydligt med mörka vingpennor och stjärt.^[7][8] Vidare är kroppsfjädrarna endast blekt streckade.^[4][9][10] Fötter och ben är skäraktiga och den nakna huden vid näbben är blekblå snarare än mörkblå.^[6]

Ungfågeln har beigevita streck på skapularerna och vingtäckarna som kontrasterar med mörkbrun undersida.^[4] Detta i kombination med ljusstreckad mörk ovansida skiljer den från grågam som annars är av liknande storlek.^[11][12] Även ung bengalgam är lik, men snögamen är mycket större och kraftigare med bredare vingar och längre stjärt samt är mer streckad under och ovan.^[6]

Levnadssätt

Snögamen ses ofta sitta på klippspetsar, där favoritsittplatser avslöjas med vita märken från avföring. Flockar följer betesdjur på jakt efter döda djur. Den äter uteslutande as, ibland även ruttet kött, och undviker inälvorna som de lämnar till andra gamar.^[4] På tibetanska högplatån består födan till 64% av död domesticerad jak.^[13] Där andra gamar förekommer är den vanligen dominant, men underordnad varg, snöleopard och grågam.^[4] Snögam har även setts äta tallbarr (Pinus roxburghii), ett beteende som än så länge inte fått sin förklaring..^[14]

Utbredning och systematik

Snögamen förekommer i bergstrakter mellan 1200 och 5500 meters höjd,^[1], i Himalaya från norra Pakistan och norra Indien genom södra Tibet och Nepal till Bhutan och centrala Kina, men även nordost genom Pamir till Tien Shan och möjligen Tarbagataj och Altaj.^[5] Ungfåglar sprider sig även söderut till slätterna i norra Indien, i Rajastan och Assam.^[15] Den har även noterats i Thailand, Burma, Kambodja och Singapore och 13-16 oktober 2012 i Förenade Arabemiraten.^[1][16] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Häckning

Artens häckningssäsong inleds i januari. Boet placeras på en otillgänglig klippavsats, i nordöstra Indien mellan 1215 och 1820 meters höjd, i Tibet så högt som 4245 meter.^[4] Flera par kan häcka på samma avsats, genomsnittligen fem till sju par i varje koloni.^[4] Boet är relativt litet för en så stor fågel och blir även om den byggs på under återanvändning inte lika massivt som andra stora rovfåglar.^[4] På tibetanska högplatån har den setts häcka nära lammgam, vilket är noterbart eftersom den ofta annars är mycket aggressiv mot andra gamarter.^[17]

Snögamen lägger ett enda vitt rödfläckigt ägg,^[18] i norra Indien mellan 25 december och 7 mars.^[4] I fångenskap har ruvningstiden noterats till 54-58 dagar. Ungfåglarna stannar med föräldrarna i sex eller sju månader.^[19]

Status och hot

Snögamen är utsatt för den giftiga veterinärmedicinen diklofenak som fått flera andra tidigare vanliga Gyps-gamar att minska kraftigt i antal, så pass att de nu behandlas som akut hotade.^[20] Än så länge har dock inte snögamen påverkats i samma utsträckning och beståndet är stabilt,^[1][13] även om antalet häckande fåglar har minskat i delar av utbredningsområdet i Nepal.^[21] Internationella naturvårdsunionen IUCN bedömer att det finns en risk att arten kommer minska i antal i framtiden och kategoriserar den som nära hotad.^[1] Världspopulationen uppskattas preliminärt till mellan 66.000 och 334.000 individer.^[1]

Källor

• Sharma, R. A. (2006), ”Status of Himalayan Griffon Gyps himalayensis Hume, 1869 and ethno-vulture relationship in Upper Mustang, Nepal, Unpublished thesis”, School of Environmental Management and Sustainable Development (Kathmandu, Nepal), https://www.researchgate.net/publication/242163542_STATUS_OF_HIMALAYAN_GRIFFON_Gyps_himalayensis_Hume_1869_AND_ETHNO-VULTURE_RELATIONSHIP_IN_UPPER_MUSTANG_NEPAL

Noter

1. ^ [a b c d e f] Birdlife International 2014 Gyps himalayensis Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2014-12-26.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-09-30
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ [a b c d e f g h i] Eagles, Hawks and Falcons of the World by Leslie Brown & Dean Amadon. The Wellfleet Press (1986), ISBN 978-1555214722.
5. ^ [a b] Clark, W.S., Boesman, P., Kirwan, G.M., Marks, J.S. & Sharpe, C.J. (2018). Himalayan Griffon (Gyps himalayensis). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/52999 11 oktober 2018).
6. ^ [a b c] Grimmett, R.; Inskipp,C. & Inskipp, T. 1999. Birds of the Indian Subcontinent. Oxford University Press
7. ^ Rasmussen, P. C.; Anderton, J. C. (2005). Birds of South Asia, The Ripley Guide. "2". Washington DC and Barcelona: Smithsonian Institution and Lynx Edicions. Sid. 90–91.
8. ^ Alström, P. (1997). ”Field identification of Asian Gyps vultures”. OBC Bull 25: sid. 32–49.
9. ^ Baker, E. C. S. (1928). The Fauna of British India: Birds. "5" (2nd). Taylor and Francis. Sid. 13–15. https://archive.org/stream/BakerFbiBirds5/BakerFBI5#page/n31/mode/1up.
10. ^ Blanford, WT (1895). The Fauna of British India: Birds. "3". London: Taylor and Francis. https://archive.org/stream/birdsindia03oaterich#page/321/mode/1up.
11. ^ Ferguson-Lees, J.; Christie, D. (2001). Raptors of the World. London: Christopher Helm. Sid. 717–719. ISBN 0-7136-8026-1.
12. ^ Del Hoyo, J.; Elliot, A.; Sargatal, J. (1996). Handbook of the Birds of the World. "3". Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 84-87334-20-2.
13. ^ [a b] Lu, Xin; Dianhua Ke; Xianhai Zeng; Guohong Gong; Ren Ci (2009). ”Status, Ecology, and Conservation of the Himalayan Griffon Gyps himalayensis (Aves, Accipitridae) in the Tibetan Plateau”. AMBIO: A Journal of the Human Environment 38 (3): sid. 166–173. doi:10.1579/0044-7447-38.3.166.
14. ^ Atkore, V. M.; Sabyasachi Dasgupta (2006). ”Himalayan Griffon Gyps himalayensis feeding on chir pine Pinus roxburghii needles”. Indian Birds 2 (6). http://www.indianbirds.in/pdfs/Grey-headed%20Lapwings%20Vanellus%20cinereus.pdf. ^{[död länk]}
15. ^ Rasmussen, P.C. & Anderton, J.C. (2012) Birds of South Asia. The Ripley Guide. Vols. 1–2. 2nd edition. National Museum of Natural History, Smithsonian Institution, Michigan State University & Lynx Edicions, Washington, D.C., Michigan & Barcelona
16. ^ Mitchell, Dominic (2017). Birds of Europe, North Africa and the Middle East : An Annotated Checklist. Barcelona: Lynx Edicions. sid. 72. ISBN 978-84-941892-9-6
17. ^ Katzner, T. E.; Lai, C. H.; Gardiner, J. D.; Foggin, J. M.; Pearson, D.; Smith, A. T. (2004), ”Adjacent nesting by Lammergeier Gypaetus barbatus and Himalayan griffon Gyps himalayensis on the Tibetan Plateau, China”, Forktail 20: s. 94–96
18. ^ Ali, S.; Ripley, S. D. (1978). Handbook of the birds of India and Pakistan. "1" (2nd). New Delhi: Oxford University Press. Sid. 302–304.
19. ^ Schlee, M. A. (1989). ”Breeding the Himalayan griffon Gyps himalayensis at the Paris Menagerie”. International Zoo Yearbook 28: sid. 234–240. doi:10.1111/j.1748-1090.1989.tb03288.x.
20. ^ Das, D.; Cuthbert, R. J.; Jakati, R. D.; Prakash, V. (2011). ”Diclofenac Is Toxic to the Himalayan Vulture Gyps Himalayensis”. Bird Conservation International 21 (1): sid. 72–75. doi:10.1017/S0959270910000171.
21. ^ Joshi, M. K., Chalise, M. K., Chaudhary, A. and Katuwal, H. B. 2015. Himalayan Vultures in Khodpe, far-west Nepal: Is there any threat? Journal of Threatened Taxa 7(14): 8128-8133.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör snögam.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Gyps himalayensis.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Kền kền Himalaya (danh pháp khoa học: Gyps himalayensis) là một loài chim trong họ Accipitridae.^[2] Loài kền kền này liên quan chặt chẽ với Kền kền Griffon (G. fulvus) Châu Âu và từng được coi là một phân loài của kền kền Griffon châu Âu, loài này được tìm thấy dọc theo Himalaya và cao nguyên Tây Tạng lền kề. Đây là một trong hai loài kền kền Cựu thế giới lớn nhất và là những con chim săn mồi thực sự.

Loài này được tìm thấy chủ yếu ở các vùng cao hơn của dãy Himalaya, Pamirs, Kazakhstan và trên cao nguyên Tây Tạng (về mặt kỹ thuật ở Trung Quốc, với giới hạn tây bắc của phạm vi sinh sản ở trong Afghanistan và giới hạn phía nam trong Bhutan. ^[3] Chim vị thành niên tuy nhiên có thể phân tán thêm về phía nam và những cá thể lang thang đã được ghi lại trong Thái Lan, Myanmar, Singapore và Campuchia. ^[4]

Mô tả

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Kền kền Himalaya tại Wikispecies

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Ястребообразные

Семейство: Ястребиные

Подсемейство: Грифовые

Род: Грифы

Вид: Снежный гриф

Близки к уязвимому положению
IUCN 3.1 Near Threatened: 22695215

二名法 Gyps himalayensis
(Hume)^[2]

高山兀鹫（学名：Gyps himalayensis）为鹰科兀鹫属的鸟类。在中国大陆，分布于甘肃、青海、宁夏、四川、云南、西藏、新疆等地，多栖息于秃山的峭壁凸出处以及开阔的稀树草原。该物种的模式产地在阿富汗和喜马拉雅山脉。^[2]

猛禽作为生态系统中的顶级消费者，位于食物链最重要的一环，对维持生态平衡有一定的作用，具有较高的生态和间接经济价值（许维枢，1995；高玮，2002）。新疆有各种猛禽约52种，是中国猛禽种类最多的地区（马鸣，2011）。从某种意义上说，高山兀鹫（Gyps himalayensis）是中国特有物种，周边国家比较罕见。分布区海拔2500m（天山）~5500m（青藏高原），是地球上飞的最高的猛禽，可超越珠穆朗玛峰的高度。在人们心目中，兀鹫是非常神秘的大型高原猛禽，除了食腐习性及让人惊异的“天葬”故事，人们对其生活史竟然一无所知。中国国内关于鹫类的研究，较早见于张孚允和杨若莉（1980）、叶晓堤（Ye，1991）和才代等（1994），主要涉及秃鹫（Aegypius monachus）与胡兀鹫（Gypaetus barbatus）的生存状况和保护生物学，而关于高山兀鹫繁殖与行为可查阅文献甚少（赵正阶，1995；许维枢，1995；高玮，2002；Lu et al, 2009；MaMing et al. 2013）。2012-2014年，在国家自然科学基金的资助下，中科院新疆生态与地理研究所马鸣项目组开展了新疆天山高山兀鹫繁殖生态调查，初步获得一些生物学基础资料。 对中部天山的7个地点14个巢区的调查表明，高山兀鹫喜欢集群营巢，有相对固定的定居点（夜栖地）。每个巢区繁殖对在5~16窝之间，海拔2500~3200m（表1）。最长的A区有巢山体绵延起伏，长达7.3 km，窝间距最近达7 m，多数喜欢在向阳的南坡营巢（85%）。A巢区与较近的B巢区距离约47 km。繁殖周期从1-3月营巢期，2-4月产卵期（岔开时间），4-6月孵化期（至幼鸟出壳），一直到7-9月幼鸟飞出，育雏期时间长达3-4个月，最长可达5-6个月（3月出壳，至9月飞离），持续时间较长。

高山兀鹫（Gyps himalayensis）天性温和、木讷，它们虽然属于猛禽，却非常另类，从来不杀戮活物，备受佛教徒敬仰，被世人称之为自然界的清道夫（scavenger）——尽职尽责履行一个神圣而崇高的工作（Lu et al. 2007；MaMing et al. 2013）。

高山兀鹫是中国新疆天山最大的猛禽，体长90-120cm，翼展280-300cm，体重可以达到12kg（Ferguson-Lees and Christie 2001）。因为天山持续几十年的过度放牧、全民投放毒饵灭杀鼠类（如防止旱獭传播鼠疫）、山区采矿泛滥、盗猎和捡蛋，繁殖栖息地遭到严重破坏，大型鹫类种群数量锐减。在中国，很少有人观察到高山兀鹫的繁殖及其育雏过程，研究大型食腐尸猛禽者更是寥寥无几（Ye，1991），缺乏文献资料。2012年8-10月和2013年3-10月，我们有机会在天山中部（42°30'-44°30' N，84°00'-88°00'E）花费120多天时间开展野外考察，采取访问及路线调查的方法（Hardey et al. 2007），寻找到7个地点（县区）、大约14个繁殖巢区。通过设置于巢穴内的4台微型自动照相机（设定每5秒钟拍摄一张）和1台微型摄像机（GoPro HERO 3），累计在4个巢区的8个巢穴里拍摄到1100分钟的录像资料和11万张图片，首次从中观察到了一些育雏和幼鸟生长的细节。并对兀鹫繁殖中的诸多问题和疑虑，阐述我们的认识和观点（MaMing et al. 2013）。 Ma Ming, Dao Caiwujiap, Xu Guohua, Shan Jiap et al. 2013. Why are juvenile Himalayan Vultures Gyps himalayensis in the Xinjiang Tien Shan still at the nest in October? BirdingASIA, 20: 84-89.

保护

• 中国国家重点保护动物等级：二级

参考文献

2 Ma Ming, Dao Caiwujiap, Xu Guohua, Shan Jiap et al. 2013. Why are juvenile Himalayan Vultures Gyps himalayensis in the Xinjiang Tien Shan still at the nest in October? BirdingASIA, 20: 84-89.

3 马鸣. 2011. 新疆鸟类分布名录（第二版）. 北京：科学出版社. 1-244. (978-7-03-030046-1) MaMing. 2011. A checklist on the distribution of the birds in Xinjiang. Beijing: Science Press, 1-224.

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=高山兀鹫&oldid=50467435”