nomes no trilho de navegação
A medium-sized (5-6 inches) swallow, the Cliff Swallow is most easily identified by its dark wings, pale breast, and buff-brown rump. Other field marks include a squared-off tail, pale forehead, and black throat patch. Male and female Cliff Swallows are similar to one another in all seasons. The Cliff Swallow breeds across Alaska, Canada, and much of the United States outside of the desert southwest and southeast. In winter, this species migrates south to southern South America. Small numbers are sometimes seen in late fall in southern California and the Gulf Coast, but this species does not normally spend the winter in these areas. As this species’ name suggests, Cliff Swallows typically breed in areas where cliff faces provided a suitable location for nesting sites. More recently, this species has adapted to building nests on man-made structures, such as overpasses and tall buildings, a fact which has allowed Cliff Swallows to expand their range east and south into areas where cliff faces are less common. During the winter, this species is found in open grasslands, fields, and marshes. Cliff Swallows exclusively eat flying insects. As is the case with most swallow species, it is possible to observe Cliff Swallows feeding on insects while in flight. Birdwatchers in this species’ breeding range may want to pay special attention to bridges or the eaves of buildings, as a careful search of these structures may reveal a nesting colony. Cliff Swallows are primarily active during the day.
A medium-sized (5-6 inches) swallow, the Cliff Swallow is most easily identified by its dark wings, pale breast, and buff-brown rump. Other field marks include a squared-off tail, pale forehead, and black throat patch. Male and female Cliff Swallows are similar to one another in all seasons. The Cliff Swallow breeds across Alaska, Canada, and much of the United States outside of the desert southwest and southeast. In winter, this species migrates south to southern South America. Small numbers are sometimes seen in late fall in southern California and the Gulf Coast, but this species does not normally spend the winter in these areas. As this species’ name suggests, Cliff Swallows typically breed in areas where cliff faces provided a suitable location for nesting sites. More recently, this species has adapted to building nests on man-made structures, such as overpasses and tall buildings, a fact which has allowed Cliff Swallows to expand their range east and south into areas where cliff faces are less common. During the winter, this species is found in open grasslands, fields, and marshes. Cliff Swallows exclusively eat flying insects. As is the case with most swallow species, it is possible to observe Cliff Swallows feeding on insects while in flight. Birdwatchers in this species’ breeding range may want to pay special attention to bridges or the eaves of buildings, as a careful search of these structures may reveal a nesting colony. Cliff Swallows are primarily active during the day.
Distribucion General: Se reproduce desde Alaska y el norte de Canadá hacia el sur hasta México. Invierna principalmente al sur de América del Sur, y en ocasiones hacia el norte, por lo menos hasta Costa Rica.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
La golondrina risquera (Petrochelidon pyrrhonota),[2] tamién denomada golondrina alfarera, golondrina de farallón, golondrina de rabadilla canela y golondrina gorginegra,[3] ye una especie d'ave de la familia Hirundinidae que se distribúi per casi toa América.
Mide unos 13 cm, y pesa 20 g. Puede estremase pol so llombu llistáu, el so gargüelu escuru y la so rabadilla anteada.[4]
Tienen la frente blancucia, el llombu y coroniella azul polencu, el pechu ye café abuxao, y la parte baxa del pechu y l'abdome son de color blancu, col picu y les pates negros.[4]
Algamen el maduror sexual al añu de vida, ponen 4 güevos per niarada, que guaren en 14 díes. Viven hasta los 11 años.[5]
Tien un estensu territoriu de 12.000.000 km², que cubre casi 50 países.[1]
La so población envaloróse en casi 90 millones d'individuos, y nun se cree que la población tea tornando de manera peligrosa.[1]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. La golondrina risquera (Petrochelidon pyrrhonota), tamién denomada golondrina alfarera, golondrina de farallón, golondrina de rabadilla canela y golondrina gorginegra, ye una especie d'ave de la familia Hirundinidae que se distribúi per casi toa América.
L'oreneta de cingle[1] (Petrochelidon pyrrhonota) és un ocell de la família dels hirundínids (Hirundinidae) que habita zones obertes, normalment a prop de l'aigua i ciutats, criant a la major part d'Amèrica del Nord i passant l'hivern a la zona central de Sud-amèrica.
L'oreneta de cingle (Petrochelidon pyrrhonota) és un ocell de la família dels hirundínids (Hirundinidae) que habita zones obertes, normalment a prop de l'aigua i ciutats, criant a la major part d'Amèrica del Nord i passant l'hivern a la zona central de Sud-amèrica.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwennol ddibyn America (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwenoliaid dibyn America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Hirundo pyrrhonota; yr enw Saesneg arno yw American cliff swallow. Mae'n perthyn i deulu'r Gwenoliaid (Lladin: Hirundinidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. pyrrhonota, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r gwennol ddibyn America yn perthyn i deulu'r Gwenoliaid (Lladin: Hirundinidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Gwennol bondo Asia Delichon dasypus Gwennol bondo Nepal Delichon nipalensis.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwennol ddibyn America (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwenoliaid dibyn America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Hirundo pyrrhonota; yr enw Saesneg arno yw American cliff swallow. Mae'n perthyn i deulu'r Gwenoliaid (Lladin: Hirundinidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. pyrrhonota, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Vlaštovka pestrá (Petrochelidon pyrrhonota; V., 1817) je americký tažný pták z čeledi vlaštovkovitých. Je známá především kvůli svým rozsáhlým hnízdním koloniím. V rozmnožovacím období se vyskytuje v Severní Americe a zimuje v západní části Jižní Ameriky.
Vlaštovka pestrá je přibližně 13 cm dlouhá a má malý zobák. Dospělý jedinec má iridiscentní modrá záda a hlavu, hnědá křídla a ocas a žlutohnědý zadek. Zátylek a čelo jsou bílé. Ocas není vykrojený.
Nedospělí jedinci mají hnědá záda a hlavu, bílé bříško a žlutohnědý zadek. Často jsou zaměnitelní s druhem Petrochelidon fulva.
Stejně jako ostatní vlaštovky a jiřičky, vlaštovky pestré se živí létajícím hmyzem.
Vlaštovky pestré hnízdí ve velkých koloniích. Staví si hnízda z bahna a snášejí 3 až 6 vajec. Hnízda se přirozeně vyskytují na skalních útesech, ale stejně jako je tomu u jiřiček, hlavní lokality pro hnízdění tvoří lidmi vybudované stavby, především mosty. Samičky často snáší nebo přemisťují svá vejce do cizích hnízd v rámci kolonie.
U vlaštovek pestrých hnízdících v blízkosti dopravních komunikací bylo během 30 let trvajícícho sběru dat pozorováno postupné zkracování křídel (kratší křídla zlepšují manévrování za letu) a následný úbytek jedinců zabitých dopravními prostředky.[2]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku American Cliff Swallow na anglické Wikipedii.
Vlaštovka pestrá (Petrochelidon pyrrhonota; V., 1817) je americký tažný pták z čeledi vlaštovkovitých. Je známá především kvůli svým rozsáhlým hnízdním koloniím. V rozmnožovacím období se vyskytuje v Severní Americe a zimuje v západní části Jižní Ameriky.
Ācuicuiyalōtl (Petrochelidon pyrrhonota) cē tōtōtl, cē āhuacātzin.
ကမ်းပါးယံ မိုးဆွေငှက် (Cliff Swallow) သည် ဟီရွန်းဒင်ဒေး (Hirundinidae) မျိုးရင်းတွင် ပါဝင်သော ပျံလွှားငှက် အုပ်စုဝင် ငှက်တစ်မျိုး ဖြစ်သည်။
ထိုငှက်တို့သည် မြောက်အမေရိကတွင် ပေါက်ဖွားပြီး အသိုက်ပြောင်းလေ့ ရှိသော ငှက်များ ဖြစ်ကာ တောင်အမေရိက တွင် ဗင်နီဇွဲလားနိုင်ငံမှ အာဂျင်တီးနားနိုင်ငံ အရှေ့မြောက်ဘက် ဒေသ အထိ ဆောင်းခိုနေထိုင်လေ့ ရှိကြသည်။ အနောက်ဥရောပ ဒေသတွင် အလွန်တွေ့ရခဲသော ငှက်မျိုး ဖြစ်သည်။
ကမ်းပါးယံ မိုးဆွေငှက်သည် ပျမ်းမျှအားဖြင့် ၁၃ စင်တီမီတာ ( ၅ လက်မ) ခန့် ရှည်လျားပြီး သေးငယ်သော နှုတ်သီး ရှိသည်။ အရွယ်ရောက်ပြီးသောငှက်သည် အရောင်အသွေး ဖြာလက်နေသော ကျောကုန်းနှင့် ထိပ် ရှိပြီး အညိုရောင် အတောင်ပံနှင့် အမြီးများ ရှိကာ ညိုဝါရောင်ဖျော့ဖျော့ ဖင်မြီးပိုင်း ရှိသည်။ လည်ကုပ်ပိုင်းနှင့် နဖူးပိုင်းတို့သည် အဖြူရောင် ရှိသည်။ ဝမ်းဗိုက်ပိုင်းမှာ ဖြူပြီး မျက်နှာတွင်သာ အနီရောင် ရှိသည်။ အမြီးမှာ လေးထောင့်ပုံ အနားသတ် ရှိသည်။
ငှက်ငယ်များသည် အပေါ်ပိုင်းတွင် ညို၍ အောက်ပိုင်းတွင် ဖြူကြသည်။ ညိုဝါရောင် ဖျော့သော ဖင်မြီးပိုင်းနှင့် မည်းသော မျက်နှာတို့မှ လွဲ၍ ဖြစ်သည်။ အသွင်သဏ္ဌာန်တူပြီး မှားတတ်သော သတ္တဝါမှာ ကျောက်ဂူမိုးဆွေငှက် (Cave Swallow) ဖြစ်ပြီး ထိုငှက်မှာ အရောင်အသွေးပိုစုံပြီး ၎င်းမှာ သစ်ကြပိုးခေါက် အရောင် ဖင်မြီးပိုင်းနှင့် နဖူးတို့ ရှိကြသည်။
အခြားသော ပျံလွှားငှက်များ ကဲ့သို့ပင် ပျံသန်းရင်း ဖမ်းမိသော အင်းဆက်များကို စားသုံးလေ့ ရှိကြသည်။
ကမ်းပါးယံ မိုးဆွေငှက် (Cliff Swallow) သည် ဟီရွန်းဒင်ဒေး (Hirundinidae) မျိုးရင်းတွင် ပါဝင်သော ပျံလွှားငှက် အုပ်စုဝင် ငှက်တစ်မျိုး ဖြစ်သည်။
ထိုငှက်တို့သည် မြောက်အမေရိကတွင် ပေါက်ဖွားပြီး အသိုက်ပြောင်းလေ့ ရှိသော ငှက်များ ဖြစ်ကာ တောင်အမေရိက တွင် ဗင်နီဇွဲလားနိုင်ငံမှ အာဂျင်တီးနားနိုင်ငံ အရှေ့မြောက်ဘက် ဒေသ အထိ ဆောင်းခိုနေထိုင်လေ့ ရှိကြသည်။ အနောက်ဥရောပ ဒေသတွင် အလွန်တွေ့ရခဲသော ငှက်မျိုး ဖြစ်သည်။
The cliff swallow or American cliff swallow (Petrochelidon pyrrhonota) is a member of the passerine bird family Hirundinidae, the swallows and martins.[2] The generic name Petrochelidon is derived from Ancient Greek petros meaning "rock" and khelidon "swallow", and the specific name pyrrhonota comes from purrhos meaning "flame-coloured" and -notos "-backed".[3]
Cliff swallows are extremely social songbirds that can be found in large nesting colonies reaching over 2,000 nests.[2][4][5] They are frequently seen flying overhead in large flocks during migration, gracefully foraging over fields for flying insects or perching tightly together on a wire preening under the sun.[4]
Cliff swallows build gourd-shaped nests made from mud with small entrance holes.[2][4][6] They build their nests tightly together, on top of one another, under bridges or alongside mountain cliffs.[2][4] Living in large populations, these aerial insectivores use extensive vocalizations to communicate warnings or food availability to the other individuals.[4]
The cliff swallow's average body length is 13 cm (5.1 in), and they have short legs and small bills with relatively long pointed wings.[5][6] Adult cliff swallows have an overall dark brownish plumage covering both their back and wings, and they have a characteristic white forehead, rich red-coloured cheeks with a dark throat, basic white underparts and a buffy-coloured rump.[2][6] In good lighting conditions, their crowns and mantle feathers are iridescent.[2][5] The Northern population is slightly larger in body size and also differs in facial markings from the Mexican population of cliff swallows, which have a chocolate-brown patch on their foreheads.[2]
The male and female have identical plumage, therefore sexing them must be done through palpation of the cloaca.[2][4] During the breeding season, the males will have a harder cloaca that is more pronounced because the seminal vesicles are swollen.[4] In addition, during incubation females will lose feathers on their lower breast to create a warm patch for sitting on their eggs.[4] Cliff swallows are similar in body plumage colouring to the related barn swallow species but lack the characteristic fork-shaped tail of the barn swallow prominent during flight.[6] The cliff swallows have a square-shaped tail.[2][5][6]
Juvenile cliff swallows have an overall similar body plumage colouring to the adults, with paler tones.[2][4][6] The juveniles lack the iridescent adult plumages, and their foreheads and throats appear speckled white.[2][4][8] The juvenile cliff swallows’ white forehead and throat markings have high variance between unrelated individuals compared with those from the same clutch.[8] These distinctive white facial markings disappear during maturity following their complex-basic moult pattern, because their pre-formative plumage is different from the basic plumage.[2][8] The pre-formative facial plumage has been suggested as a possible way for parents nesting in large colonies to recognize their chicks.[4][8]
The cliff swallow belongs to the largest order and dominant avian group – Passeriformes.[2][6][9] They are the perching birds, or the passerines.[9][10] All the bird species in this order have 4 toes, 3 pointing forward and one pointing backwards (anisodactylous), that enable them to perch with ease.[9][10] The sub-order that the cliff swallow belongs to is Oscines (or Passeri), for the songbirds.[9] The family that encompasses approximately 90 species of swallows and martins, Hirundinidae, includes birds that have small stream-lined bodies made for great agility and rapid flight.[11] Furthermore, those in the family Hirundinidae have short-flat bills for their largely insectivorous diets, small feet because they spend much of their time in flight and long wings for energy-efficient flight.[6][11]
There are 5 subspecies of cliff swallow distinguished on the basis of plumage colour, body size and distribution – Petrochelidon pyrrhonota pyrrhonota, P. p. melanogaster, P. p. tachina, P. p. hypopolia, P. p. ganieri.[12] In addition, three core genera of hirundo were established on the basis of molecular studies: Hirundo sensu stricto, containing the barn swallow; Cecropis, containing the red-rumped swallow; and Petrochelidon, containing the cliff swallow.[2] The genetic tests deemed Petrochelidon and Cecropis sister to each other and both closest to Delichon, the house martins.[2] Finally, the cave swallow was identified as the nearest living relative in North America of the cliff swallow.[2] The cave swallow has a similar plumage to the cliff swallow; however, the former has a dark cap and pale throat, and also a much smaller distribution in North America, most likely due to a decline in suitable cave sites.[2]
As their name suggests, throughout history the cliff swallows concentrated their nesting colonies along mountain cliffs, primarily by the western North American coast.[2] Today, with the development of highways, concrete bridges and buildings this adaptable bird species is rapidly adjusting their common nesting sites, with populations expanding further east and building their mud nests on these concrete infrastructures.[2][4] Thus, the cliff swallow's breeding range includes large areas across Canada and the United States of America, excluding some Southern and Northern areas.[6][13] The majority of nesting colonies are situated in close proximity to fields, ponds and other ecosystems that would hold a large variety of flying insect populations to sustain their energy requirements during the breeding season.[2][4]
The cliff swallows' wintering grounds have been recorded as South American countries, such as Southern Brazil, Uruguay, and parts of Argentina.[2][5][13] However, their behavior and populations have yet to be extensively studied on their wintering grounds leaving room for new information about this species.[4] The cliff swallows are long-distance day-migrants that generally travel along the North American coast lines.[5] The Eastern populations travel through Florida, and the Western populations through Mexico and Central America down to their destinations.[2][5][6] Flocks containing large numbers of cliff swallows have been recorded migrating together, but whether they stay together or disperse to different locations is unknown.[4]
The cliff swallow is famous for their regular migration to San Juan Capistrano, California.[14] They nest at the church of Mission San Juan Capistrano, where there annual migration is culturally celebrated. A 1940 song by Leon René, When the Swallows Come Back to Capistrano, celebrates this event.
Cliff swallows live in a colonial lifestyle during the breeding season, composed of a large number of pairs per nesting site.[2][4][5] This group-style life can present the birds with some benefits and disadvantages; valuable information can be shared through group learning about food location and habitat preferences, but it is also much easier to transmit parasites or diseases when living in close proximity.[2][4][15] The cliff swallows have an unusually large parasite community that includes ectoparasites, ticks, fleas and swallow bugs, among others.[2][4][5][15][16] These parasite infestations have been shown to negatively affect juvenile growth and developmental rates.[7][15][16]
Cliff swallows are socially monogamous, one pair will look after each nest, but many occurrences of sexual polygamy have been noted because of the varying genetics throughout the colony and within many individual nests.[2] Both the female and the male cliff swallows will contribute to the colony's genetic variability by performing various actions of brood-parasitism.[2][4][8][17] The cliff swallows have an “aggressive and fearless” personality in comparison to their relatives the barn swallows who were noted as being “timid and fearful”.[4]
The cliff swallows feed on a diet consisting of flying insects, particularly swarming species such as: flies, bees, lacewings, mayflies, butterflies, moths, grasshoppers, and damselflies.[4][5] The birds forage high (usually 50 m or higher) over fields or marshes, and tend to rely on bodies of water like ponds during bad weather with high winds.[2][4] These birds are day-hunters (diurnal), returning to their nesting sites at dusk, and are not very active during cold or rainy weather because of the low number of prey available.[4][7] Foraging behaviors related closely to their reproduction cycle; when the birds first arrive at the nesting site they will forage as far as 10 miles from the colony, in the hopes of increasing body fat reserves to prepare for cold-windy days and their energy extensive egg-laying stage.[2][4] When the swallows return to the nesting site at dusk, they often fly in a tightly coordinated flock overhead, in such close synchronization that they may appear as one large organism.[4][5] These large group formations are called creches.[5]
The cliff swallows' social behavior does not end with these “synchronized flying” displays; they use special vocalizations to advise other colony members of a good prey location where ample food is available.[4] It has been thought that colony sites located close to marshes would have larger quantities of insects to support big populations; however, there are equally large nesting colonies located at a great distance from marshes.[4]
The social structure of these cliff swallow colonies has evolved a complex vocalisation system.[2][4][5] Five vocalisations have been identified, which are used by both juveniles and adults for different reasons.[2] These vocalisations are structurally similar across the age groups and can be described as: begging, alarm, recognition and squeak calls all with some variations.[2] Juvenile cliff swallows are said to have established a unique call by the approximate age of 15 days, which allows the parents to identify their chick from others in the colony.[2][4]
The “squeak” call is of great interest to researchers because this is the special vocalisation made at a distance from the colony when a bird encounters a good foraging area.[4] When this call is heard, large groups of their colony "neighbours" will arrive at the location.[4] This "squeak" call is used greatly during bad weather conditions.[2][4] For this specific call, the cliff swallows are one of the few known vertebrates to make a “competitively disadvantageous” cue to their peers for food availability.[4]
Alarm calls are heard at the colony while the birds are flying over-and-around the colony entrance way, and serve as a signal of danger close to the nests. When this call is heard by the other colony members, a mass fleeing of birds out and away from their nests is observed.[4]
The breeding season of cliff swallows starts with the return of the birds from their wintering grounds. They usually arrive in large groups and start immediately to choose their nesting sites.[2][4] The cliff swallows have been observed to skip from one to five years between breeding at the same place to avoid parasite infestations, but some pairs will return annually to the same site.[4] Particularly for younger pairs, the size of the colony can affect their reproductive success, because they seem to rely on the valuable information that can be obtained from a large colony.[2][4] Older birds are usually found in smaller colonies and exhibit earlier nesting times, avoiding the parasite manifestation that comes with the hot mid-summer season.[4][15][16]
Cliff swallows decide upon arrival at their nesting site whether they will fix a nest from the previous season or build a new nest.[2][4] Building a new nest may have the benefit of lower parasite numbers, but it is very energy expensive and time-consuming.[4][16] Further, taking the extra time to build a nest from scratch will mean reproducing later which could negatively affect their chicks’ survival.[2][4][16] Nests constructed with sticky clay can last a number of years and are further supported by the cliff swallows’ tier-stacking construction strategy.[2][4][5] Cliff swallows from the same colony socially collect mud for nest building, being seen converging at small areas together and then carrying globs of mud in their bills back to their nests.[4]
Each bird pair will have about 3–4 nestlings per brood; a clutch size of 4 has been identified as the most common and most successful.[17] The cliff swallows brood-parasitize neighboring nests, where the females may move their eggs into or lay their eggs in other nests.[2][5] The females who show intra-specific parasitism tend to have greater reproductive success than those that were brood-parasitized.[2][17] The “victims” of brood-parasitism must nurture more chicks with higher energy costs and decreased fitness because they are raising young that will not pass on their own genetic material.[17] The male cliff swallows will also take part in this gene-spread by mating with more than just one female, contributing to genetic variation throughout the colony.[2]
The nesting sites can be vulnerable to predation by other bird species, such as the house sparrow.[4][5] These birds will search a number of swallow nests for the perfect place to make their own nest, destroying numerous eggs in the process.[4] Nests, especially those at the periphery of colonies, are vulnerable to snake predation. Central nests are more coveted, have larger clutches, and are preferred for reuse in subsequent years [18]
Once the house sparrows pick their nest, they will bring in grass and other materials making it impossible for the cliff swallows to re-establish their place.[2][19] Thus, the colonies with house sparrow predation have an overall lower success rate and fewer previous-year nests being used.[19]
The cliff swallow or American cliff swallow (Petrochelidon pyrrhonota) is a member of the passerine bird family Hirundinidae, the swallows and martins. The generic name Petrochelidon is derived from Ancient Greek petros meaning "rock" and khelidon "swallow", and the specific name pyrrhonota comes from purrhos meaning "flame-coloured" and -notos "-backed".
Cliff swallows are extremely social songbirds that can be found in large nesting colonies reaching over 2,000 nests. They are frequently seen flying overhead in large flocks during migration, gracefully foraging over fields for flying insects or perching tightly together on a wire preening under the sun.
Cliff swallows build gourd-shaped nests made from mud with small entrance holes. They build their nests tightly together, on top of one another, under bridges or alongside mountain cliffs. Living in large populations, these aerial insectivores use extensive vocalizations to communicate warnings or food availability to the other individuals.
La Klifhirundo (Petrochelidon pyrrhonota) estas eta paserina birdo el la familio de hirundedoj (Hirundinidae), kiu enhavas kaj la hirundojn kaj la murhirundojn.
Ĝi reproduktiĝas en Nordameriko kaj Meksiko, kaj estas migranta, kiu vintrumas en okcidenta Sudameriko el Venezuelo suden al nordorienta Argentino. Tiu specio estas tre rara vaganto al okcidenta Eŭropo.
Tiu birdospecio mezaveraĝe estas 13 cm longa kun eta beko. La plenkreskulo havas brilbluajn dorson kaj kronon, grizbrunajn flugilojn kaj voston, kaj sablokoloran pugon. La nuko kaj frunto estas blankaj. La subaj partoj estas blankaj escepte pro la ruĝa vizaĝo kiu ĉirkaŭas la kapon kiel kolumo aŭ skarpo. La vosto finas kvadratforme.
Junuloj estas ĉefe brunaj supre kaj blankecaj sube, escepte pro la sablokolora pugo kaj malhela vizaĝo.
La ununura konfuzebla specio estas la tre rilata Kavhirundo, kiu estas pli rimarkinda laŭ koloro kaj havas cinamajn pugon kaj frunotn.
Klifhirundo reproduktiĝas en grandaj kolonioj. Ili konstruas konusformajn elkotajn nestojn kie la ino demetas 3-6 ovojn. La naturaj nestolokoj estas en klifoj, prefere inter kornicoj, sed kiel ĉe la eŭrazia Murhirundo, la homfaritaj strukturoj estas nuntempe la ĉefaj lokoj por reproduktiĝi. Oni scias, ke inoj de Klifhirundo demetas ovojn kaj poste forigas jam demetitajn ovojn el nestoj de aliaj birdoj el la kolonio.
Tiu specio estis ĉiam sukcesa en la okcidento de Nordameriko, kie estas multaj naturaj lokoj, sed la abundo en la oriento ŝanĝis. Homoj havigis multajn novajn nestolokojn en konstruaĵoj, sed la populacio malpliiĝis fine de la 19a jarcento kaj komenco de la 20a jarcento dum la disponeblo de nefarbitaj grenejoj malpliiĝis. Poste okazis repliiĝo, ĉar akvobaraĵoj kaj pontoj havigis denove taŭgajn nestolokojn. Estas tre famaj la hirundoj kiuj revenas el Villa Ventana, Argentino ĉiujare al la Misiejo Sankta Johano Kapistrano en Kalifornio je (aŭ ĉirkaŭ) la 19-a de marto.
Kiel ĉiuj hirundoj kaj murhirundoj, la Klifhirundoj nutras sin ĉefe el insektoj kaptataj dumfluge.
Swallows and Martins of the World de Turner kaj Rose, ISBN 0-7470-3202-5
La Klifhirundo (Petrochelidon pyrrhonota) estas eta paserina birdo el la familio de hirundedoj (Hirundinidae), kiu enhavas kaj la hirundojn kaj la murhirundojn.
Ĝi reproduktiĝas en Nordameriko kaj Meksiko, kaj estas migranta, kiu vintrumas en okcidenta Sudameriko el Venezuelo suden al nordorienta Argentino. Tiu specio estas tre rara vaganto al okcidenta Eŭropo.
Tiu birdospecio mezaveraĝe estas 13 cm longa kun eta beko. La plenkreskulo havas brilbluajn dorson kaj kronon, grizbrunajn flugilojn kaj voston, kaj sablokoloran pugon. La nuko kaj frunto estas blankaj. La subaj partoj estas blankaj escepte pro la ruĝa vizaĝo kiu ĉirkaŭas la kapon kiel kolumo aŭ skarpo. La vosto finas kvadratforme.
Junuloj estas ĉefe brunaj supre kaj blankecaj sube, escepte pro la sablokolora pugo kaj malhela vizaĝo.
La ununura konfuzebla specio estas la tre rilata Kavhirundo, kiu estas pli rimarkinda laŭ koloro kaj havas cinamajn pugon kaj frunotn.
Klifhirundo reproduktiĝas en grandaj kolonioj. Ili konstruas konusformajn elkotajn nestojn kie la ino demetas 3-6 ovojn. La naturaj nestolokoj estas en klifoj, prefere inter kornicoj, sed kiel ĉe la eŭrazia Murhirundo, la homfaritaj strukturoj estas nuntempe la ĉefaj lokoj por reproduktiĝi. Oni scias, ke inoj de Klifhirundo demetas ovojn kaj poste forigas jam demetitajn ovojn el nestoj de aliaj birdoj el la kolonio.
Tiu specio estis ĉiam sukcesa en la okcidento de Nordameriko, kie estas multaj naturaj lokoj, sed la abundo en la oriento ŝanĝis. Homoj havigis multajn novajn nestolokojn en konstruaĵoj, sed la populacio malpliiĝis fine de la 19a jarcento kaj komenco de la 20a jarcento dum la disponeblo de nefarbitaj grenejoj malpliiĝis. Poste okazis repliiĝo, ĉar akvobaraĵoj kaj pontoj havigis denove taŭgajn nestolokojn. Estas tre famaj la hirundoj kiuj revenas el Villa Ventana, Argentino ĉiujare al la Misiejo Sankta Johano Kapistrano en Kalifornio je (aŭ ĉirkaŭ) la 19-a de marto.
Kiel ĉiuj hirundoj kaj murhirundoj, la Klifhirundoj nutras sin ĉefe el insektoj kaptataj dumfluge.
La golondrina risquera (Petrochelidon pyrrhonota),[2] también denominada golondrina alfarera, golondrina de farallón, golondrina grande, golondrina de rabadilla canela y golondrina gorginegra,[3] es una especie de ave de la familia Hirundinidae que se distribuye por casi toda América.
Mide unos 13 cm, y pesa 20 g. Se puede distinguir por su espalda listada, su garganta oscura y su rabadilla anteada.[4]
Tienen la frente blancuzca, la espalda y coronilla azul lustroso, el pecho es café grisáceo, y la parte baja del pecho y el abdomen son de color blanco, con el pico y las patas negros.[4]
Alcanzan la madurez sexual al año de vida, ponen 4 huevos por nidada, que incuban en 14 días. Viven hasta los 11 años.[5]
Tiene un extenso territorio de 12.000.000 km², que cubre casi 50 países.[1]
Su población se ha estimado en casi 90 millones de individuos, y no se cree que la población esté declinando de manera peligrosa.[1]
La golondrina risquera (Petrochelidon pyrrhonota), también denominada golondrina alfarera, golondrina de farallón, golondrina grande, golondrina de rabadilla canela y golondrina gorginegra, es una especie de ave de la familia Hirundinidae que se distribuye por casi toda América.
Harkaitz-enara (Petrochelidon pyrrhonota) Petrochelidon generoko animalia da. Hegaztien barruko Hirundinidae familian sailkatua dago.
Harkaitz-enara (Petrochelidon pyrrhonota) Petrochelidon generoko animalia da. Hegaztien barruko Hirundinidae familian sailkatua dago.
Amerikanpääsky (Petrochelidon pyrrhonota) on pääskyjen heimoon kuuluva varpuslintu.
Amerikanpääsky on 13-14 senttimetriä pitkä. Sillä on punaruskeat posket, kurkku ja kaulansivut ja kermanvalkoinen otsa ja vaalea niska. Yläperä on oranssi ja siivet sekä pyrstö tummat. Selässä on epäselvää valkeaa viirutusta.[2]
Amerikanpääskyn kutsuääni on varpusmainen tsiev.[2]
Amerikanpääskyjä pesii Pohjois- ja Väli-Amerikassa. Talvehtimisalueet sijaitsevat Etelä-Amerikan keskiosissa.[1]
Amerikanpääsky (Petrochelidon pyrrhonota) on pääskyjen heimoon kuuluva varpuslintu.
Petrochelidon pyrrhonota
L'Hirondelle à front blanc (Petrochelidon pyrrhonota) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Hirundinidae.
De Amerikaanse klifzwaluw (Petrochelidon pyrrhonota synoniem: Hirundo pyrrhonota) is een vogel uit de familie der zwaluwen (Hirundinidae).
De lichaamslengte bedraagt 13 tot 15 cm. De bovenzijde is blauwgrijs. Het voorhoofd is wit. De bovenste staartveren zijn roodbruin.
Het kalebasvormige nest is gemaakt van modder. Het bevindt zich onder overhangende dakranden of op rotskliffen. Het legsel bestaat uit 4 tot 6 witte eieren.
Deze in kolonies levende vogel broedt van Alaska tot Mexico en overwintert in Zuid-Amerika.
De soort telt 5 ondersoorten:
De Amerikaanse klifzwaluw (Petrochelidon pyrrhonota synoniem: Hirundo pyrrhonota) is een vogel uit de familie der zwaluwen (Hirundinidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Jaskółka rdzawoszyja (Petrochelidon pyrrhonota) – gatunek ptaka z rodziny jaskółkowatych (Hirundinidae). Gatunek został opisany naukowo pod nazwą Hirundo pyrrhonota, obecnie klasyfikowany jest w rodzaju Petrochelidon[4]. Wyróżniono kilka podgatunków P. pyrrhonota[4][2][5]:
Jaskółka rdzawoszyja (Petrochelidon pyrrhonota) – gatunek ptaka z rodziny jaskółkowatych (Hirundinidae). Gatunek został opisany naukowo pod nazwą Hirundo pyrrhonota, obecnie klasyfikowany jest w rodzaju Petrochelidon. Wyróżniono kilka podgatunków P. pyrrhonota:
jaskółka rdzawoszyja (Petrochelidon pyrrhonota pyrrhonota) – środkowa Alaska, środkowa i wschodnia Kanada oraz zachodnie do wschodnio-środkowych USA. Petrochelidon pyrrhonota ganieri – południowo-środkowe USA. Petrochelidon pyrrhonota hypopolia – Alaska i zachodnia Kanada do zachodnio-środkowego USA. Petrochelidon pyrrhonota tachina – południowo-zachodnie USA i północna Kalifornia Dolna. Petrochelidon pyrrhonota melanogaster – skrajnie południowo-wschodnia Arizona i południowo-zachodni Nowy Meksyk do zachodniego i południowego Meksyku. jaskółka arizońska (Petrochelidon pyrrhonota minima) Wygląd i zachowanie Długość ciała 12–15 cm, masa ciała 18-25g. Krępe ciało, równo ścięty ogon, prawie kwadratowy. Czoło kremowe; ciemię oraz grzbiet niebieskoczarne, kuper rdzawy. Na grzbiecie widoczne białe kreski. Kasztanowate gardło graniczy z czarną piersią. Spód ciała matowy, boki oraz obroża szare. Obie płci podobne. U młodych ptaków czoło jest ciemniejsze, na gardle widać białe piórka. Długie skrzydła całkowicie zasłaniają ogon, widoczny dopiero w locie. Często krąży na płasko rozłożonych skrzydłach. Zasięg, środowisko Ameryka Północna, z wyjątkiem południowego wschodu oraz skrajnej północy. W zimie przebywa w Ameryce Południowej. Wędrujące ptaki spotykano nad morzem, karaibskich wyspach a nawet w Ziemi Ognistej. Gniazda w kształcie czary przymocowuje do ścian klifów; są zrobione ze zmieszanej śliny i błot, mogą tak wytrzymywać latami. Zasiedla otwarte tereny wiejskie i miejskie oraz góry. Większość lęgowej populacji jest związana właśnie z tworami człowieka. Pożywienie Łapie w locie owady, sporadycznie zjada jagody z ziemi.Andorinha-de-dorso-acanelado (Petrochelidon pyrrhonota) é uma pequena ave da família Hirundinidae, a qual pertencem as andorinhas.[1]
É uma espécie nativa das Américas. A nidificação acontece nos Estados Unidos e México, e migração de inverno, para a região oeste da América do Sul. A espécie é encontrada desde Venezuela até o sul da Argentina.
O pássaro tem em média 13 cm de comprimento.
Andorinha-de-dorso-acanelado (Petrochelidon pyrrhonota) é uma pequena ave da família Hirundinidae, a qual pertencem as andorinhas.
É uma espécie nativa das Américas. A nidificação acontece nos Estados Unidos e México, e migração de inverno, para a região oeste da América do Sul. A espécie é encontrada desde Venezuela até o sul da Argentina.
O pássaro tem em média 13 cm de comprimento.
Stensvala[2] (Petrochelidon pyrrhonota) är en nordamerikansk fågel i familjen svalor inom ordningen tättingar.[3]
Stensvalan är en flyttfågel som häckar i Nordamerika och övervintrar i västra Sydamerika från Venezuela och söderut till nordöstra Argentina. Den delas in i fyra underarter med följande utbredning:[3]
Stensvalan observeras sällsynt i västra Europa, oftast i Storbritannien där den första gången sågs 1983.[4] Den har även setts i Frankrike och Island. I Sverige har arten setts en enda gång, 15-20 november 2012 i Gårdby hamn på Öland.[4][5] Den har även setts på ett antal öar i Västindien, på Falklandsöarna och Clippertonön i Stilla havet.[4]
Stensvalan mäter cirka 13 cm och har tunn näbb. Den adulta fågeln har iriserande blå rygg och hjässa, bruna vingar och stjärt och sandfärgad övergump. Nacken och pannan är vit, tillika undersidan förutom det röda ansiktet. Stjärten har rak bakkant. Juvenilen är övervägande brun på ovansidan och vita undertill, förutom den sandfärgade övergumpen och mörka ansikte. Stensvalan kan förväxlas med den närbesläktade Västindiska grottsvalan men den har kraftfullare färgad fjäderdräkt och kanelfärgad övergump och panna.
Stensvalan är kolonihäckare i bergsområden men placerar även sitt sfäriska bo under broar och på byggnader.[4] Den lägger i genomsnitt fyra till fem ägg, men kullar med 3-6 ägg förekommer.[4] Båda föräldrarna ruvar äggen i 14-16 dagar och tar sedan hand om ungarna i 21-24 dagar.[4] Som övriga svalor lever den övervägande av insekter som fångas i flykten.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 130.000 och 800.000 individer, varav det i Europa tros häcka 1.100-1.600 par.[1]
Wikimedia Commons har media som rör stensvala.
Wikispecies har information om Petrochelidon pyrrhonota.
Stensvala (Petrochelidon pyrrhonota) är en nordamerikansk fågel i familjen svalor inom ordningen tättingar.
Petrochelidon pyrrhonota là một loài chim trong họ Hirundinidae.[1]
Petrochelidon pyrrhonota là một loài chim trong họ Hirundinidae.
Половая зрелость у белоголовых ласточек наступает в возрасте около 1 года[4]. Вскоре после прилёта начинают образовываться пары.
Как и многие другие ласточки, гнездо лепят из комков грязи, скрепляя их собственной слюной. Строительный материал собирается около рек и других водоёмов. Птицы приносят комочки грязи в клювах, а затем складывают их на стены гнезда. Ласточки начинают лепить шарообразное основание по виду похожее на гнездо деревенских ласточек. В дальнейшем там будет располагаться гнездовая камера. После того, как эта часть работы будет закончена, к основанию пристроится небольшой тоннель, а форма законченного гнезда будет похожа на бутылку.
Белолобые ласточки — колониальные птицы. Очень часто гнёзда строятся рядом друг с другом; при этом соседние гнёзда могут иметь общие стенки. Это позволяет ускорить процесс строительства и уменьшить количество расходуемого материала. Такое близкое соседство нескольких десятков или иногда даже сотен птиц позволяет им без труда отгонять многих врагов и успешно выращивать своих птенцов.
Белоголовые ласточки не отстраивают гнёзда каждый раз. Они заселяются в ранее построенные гнёзда, иногда ремонтируя их, если это нужно.
В естественных условиях ласточки гнездятся на скалах, сооружая гнёзда под выступами на высоте достаточной, чтобы уберечь их выводок от хищников. В городах ласточки могут выбрать и место под крышей дома, и под мостом, и под навесом. Как и многие другие представители семейства, они не боятся поселиться рядом с человеком.
Самка откладывает в среднем 4—5 яиц, а за сезон у неё может быть до 3 выводков[4]. Скорлупа яйца белая с многочисленными коричневыми крапинками равномерно распределёнными по всей поверхности. Насиживание длится около 16 дней[4], после чего вылупляются птенцы. Только что появившийся на свет птенец покрыт редким белым пухом. Он полностью оперится и научится летать через 24 дня[4].
В рацион питания входят только насекомые. Более чем 80 их видов[4] истребляются белолобыми ласточками. Стая птиц поднимается в воздух и охотится за ними на лету. Ласточки преследуют тучи насекомых, истребляя в основном мелких. Большую часть рациона составляют различные виды жуков, комаров и представители саранчовых. Может съедать и летающих муравьёв и пауков, переносимых потоками воздуха. Ловит и более крупную добычу, например стрекоз. В пасмурную погоду птицы могут охотиться над водной гладью, где можно поймать больше пищи.
Гнездится на территории Северной Америки. Широко распространена во многих штатах США и в Мексике. Зимует в Южной Америке.
Предпочитает селиться рядом с водоёмами. Выбирает открытые пространства для охоты.
Ласточки совершают ежегодные миграции с мест зимовок до мест гнездования. Они собираются в большие стаи и перелетают с континента на континент. Белолобые ласточки прилетают на территорию Северной Америки с марта по май. Они возвращаются к своим старым гнёздам, чтобы выводить новое потомство. Птицы используют одни и те же гнёзда в течение многих лет и просто так не покинут свои территории, в случае же когда это необходимо, ласточки способны быстро адаптироваться, ведь они спокойно себя чувствуют даже по соседству с человеком. В обратный путь птицы будут собираться летом — в начале осени. В июле—сентябре птицы покинут гнездовые территории и отправятся в Южную Америку на зимовку. Молодые птицы будут лететь вместе с родителями и другими членами стаи.
Половая зрелость у белоголовых ласточек наступает в возрасте около 1 года. Вскоре после прилёта начинают образовываться пары.
ГнездоКак и многие другие ласточки, гнездо лепят из комков грязи, скрепляя их собственной слюной. Строительный материал собирается около рек и других водоёмов. Птицы приносят комочки грязи в клювах, а затем складывают их на стены гнезда. Ласточки начинают лепить шарообразное основание по виду похожее на гнездо деревенских ласточек. В дальнейшем там будет располагаться гнездовая камера. После того, как эта часть работы будет закончена, к основанию пристроится небольшой тоннель, а форма законченного гнезда будет похожа на бутылку.
Белолобые ласточки — колониальные птицы. Очень часто гнёзда строятся рядом друг с другом; при этом соседние гнёзда могут иметь общие стенки. Это позволяет ускорить процесс строительства и уменьшить количество расходуемого материала. Такое близкое соседство нескольких десятков или иногда даже сотен птиц позволяет им без труда отгонять многих врагов и успешно выращивать своих птенцов.
Белоголовые ласточки не отстраивают гнёзда каждый раз. Они заселяются в ранее построенные гнёзда, иногда ремонтируя их, если это нужно.
В естественных условиях ласточки гнездятся на скалах, сооружая гнёзда под выступами на высоте достаточной, чтобы уберечь их выводок от хищников. В городах ласточки могут выбрать и место под крышей дома, и под мостом, и под навесом. Как и многие другие представители семейства, они не боятся поселиться рядом с человеком.
ПтенцыСамка откладывает в среднем 4—5 яиц, а за сезон у неё может быть до 3 выводков. Скорлупа яйца белая с многочисленными коричневыми крапинками равномерно распределёнными по всей поверхности. Насиживание длится около 16 дней, после чего вылупляются птенцы. Только что появившийся на свет птенец покрыт редким белым пухом. Он полностью оперится и научится летать через 24 дня.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : ツバメ科 Hirundinidae 属 : ツバメ属 Hirundo 種 : サンショクツバメサンショクツバメ（学名:Hirundo pyrrhonota）は、スズメ目ツバメ科に分類される鳥類の一種。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 サンショクツバメ（学名:Hirundo pyrrhonota）は、スズメ目ツバメ科に分類される鳥類の一種。
.jpg)
.jpg)
