dcsimg

Amenazas ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Destrucción de bosques y selvas por tala inmoderada, incendios forestales y apertura de tierras para la agricultura; las tasas aceleradas de deforestación son la principal amenaza para esta especie. Las reservas y parques nacionales han sufrido invasiones humanas, actividad agrícola, pastoreo y cacería ilegal; de continuar estos ritmos y, aunado a los incendios forestales, las amenazas para esta especie serán muy serias.

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

La principal amenaza para el gavilán bidentado es la destrucción y fragmentación del hábitat y los incendios forestales. Las selvas en donde habita están siendo arrasadas a un ritmo acelerado, incluso esta situación persiste en las áreas naturales protegidas.

Refugios

En Veracruz, Los Tuxtlas y posiblemente en los remanentes ubicados en Uxpanapa (Schaldach y Escalante-Pliego 1997); en Chiapas Selva El Ocote, Selva Lacandona y El Triunfo (Álvarez del Toro 1980, González-García 1993); en Oaxaca asociada a las selvas prístinas, Los Chimalapas; en Campeche, Calakmul y en Quintana Roo, Sian Ka'an.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Biología ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Historia de vida

Pequeño gavilán de alas cortas y redondeadas que puede ser confundido con otros accipítridos; hay diferencias en tamaño entre los sexos, el pico es pequeño pero fuerte, el borde de mandíbula superior presenta dos pequeños ganchos o escotaduras que usan para desmembrar insectos y reptiles. Nido construido en lo alto de los árboles, su nidada es de 3 a 4 huevos, la incubación es realizada casi exclusivamente por la hembra, la actividad principal del macho es acarrear el alimento a la hembra y a los juveniles. Son aves sigilosas que cazan generalmente en el bosque.

Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

Se desconocen, no existen estudios poblacionales.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Biología de poblaciones ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Tamaño poblacional

En México no hay datos suficientes de su población. En la Guiana Francesa se estimó una densidad promedio de 15 individuos/10,000 ha (Bierregaard, 1994).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Comportamiento ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
En Guatemala, los machos ofrecen siempre lagartijas a las hembras, emitiendo una serie de llamados a los que la hembra acude para efectuar el intercambio de la presa. Sólo en la época reproductiva estas aves planean alto sobre el bosque en parejas, manteniendo una distancia de menos de 20 m entre los dos y siguiendo a los grupos de primates. Aprovechando las presas que son removidas por los monos este gavilán tiene acceso a presas que de otra manera son inaccesibles o escasamente accesibles, con lo que mejora su eficiencia en la alimentación (Boinsky y Timm 1985, Boinsky y Scott 1988). Además, se ha detectado que este comportamiento se da más frecuentemente durante los períodos de escasez de artrópodos (Boinsky y Scott 1988).
El gavilán bidentado tiende a seguir con más frecuencia a especies de primates que tienen niveles más altos de actividad (Heymann 1992) y que incluyen artrópodos y lagartijas en su dieta como los monos tití Saguinus bicolor bicolor, que contribuyen en su efectividad como "batidores" de ramas, incrementando, aparentemente, la eficiencia de forrajeo para el gavilán (Egler 1991); también se ha asociado con monos Cebus capucinus en Panamá (Fontaine 1980, Greenlaw 1967). En Costa Rica se han detectado parvadas mixtas de Harpagus bidentatus, Eucometis penicillata y Dendrocincla anabatina, que forrajean en asociación con el mono ardilla Saimiri oerstedi, principalmente durante la estación de lluvias, cuando la disponibilidad de artrópodos es menor (Boinsky y Scott 1988).


Ámbito hogareño

No se ha determinado.
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Conservación ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
No hay estrategias de conservación para la especie, pero algunas reservas podrían ayudar al mantenimiento de la especie.

licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Descripción ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Gavilán pequeño, similar a un Accipiter; medidas del ala en machos: 198-210 mm, hembras: 222-226 mm; peso machos: 175-198 gr, peso hembras: 190-229 gr; medidas generales de la cola: 141-158 mm; tarso: 41-45 mm. Cabeza y lados de ésta de color gris oscuro o apizarrado, algunas veces moteado de blanco sobre las escapulares; garganta blanca con una raya oscura en el centro; pecho y abdomen predominantemente bermejo, con un barrado gris y blanquecino sobre este último, este patrón puede presentarse también sobre el pecho inferior; cola negruzca con puntas angostas blanquecinas, tres barras blanquecinas por arriba y de dos a tres barras blanquecinas a gris pálido por abajo. Parte interna del ala de color blanco, las primarias barradas de negro, las secundarias con barras oscuras indistintas, las bases de las secundarias pueden no estar barradas. Pico negro, con dos escotaduras en la mandíbula superior, ojos rojos, cere amarillo verdoso, tarsos y dedos amarillos a amarillo anaranjados.
Hembra ligeramente más grande, con las alas y rabadilla café tenue; pecho barrado y ventralmente más bermejo. Inmaduros café oscuro por arriba, ventralmente blanquecino a ante con un rayado vertical café; piel de la cara verdosa, iris amarillento y patas amarillo pálido. La raza fasciatus más barrado sobre el pecho y arriba del abdomen; menos bermejo por abajo (Brown y Amadon 1968, Álvarez del Toro 1980, Bierregaard 1994, Howell y Webb 1995).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Distribución ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Actual

MEXICO / GUERRERO

Mazatlán. Chilpancingo, Acahuizotla.

MEXICO / OAXACA

Tapanatepec, 8 km NW Rancho Sol y Luna; Tapanatepec, 12 mi NW Rancho Sol y Luna; Cerro Baúl; 7 km N cerro Baúl; Tapanatepec, 25 km NW, 4 km N de Rancho Cerro Baúl; Río Sarabia y Coatzacoalcos, Cerro Baúl; La Golfa, Rancho Vicente; 25 km NW Tapanatepec, Rancho Vicente; 8 km SE Donají; Tuxtepec.

MEXICO / TABASCO

Huimanguillo, 10 mi S de la Chontalpa.

MEXICO / VERACRUZ

Tuxtla Mts., Cerro Balzapote; Tuxtla Mts., 0.5 km E de Cerro Balzapote; Los Amates, 6 mi NE Catemaco.

MEXICO / CHIAPAS / ANGEL ALBINO CORZO

Cerro El Triunfo.

MEXICO / CHIAPAS / CONCORDIA, LA

Finca Santa Cruz, 60 km. SSW de Independencia.

MEXICO / CHIAPAS / OCOSINGO

Bonampak (zona arqueológica). Chajul (Estación Biológica). Lacanjá-Chansayab. Yaxchilán (zona arqueológica).

MEXICO / CHIAPAS / OCOZOCOAUTLA DE ESPINOSA

43 km. al N de Ocozocoautla, camino a Malpaso. Rancho El Cielito, 2 km. al W de Emilio Rabasa.

MEXICO / CHIAPAS / PALENQUE

Zona arqueológica.

MEXICO / CHIAPAS / PIJIJIAPAN

20 km. al SE de Pijijiapan.

Histórica-actual

MEXICO

Distribución histórica estimada: Desde el Sur de México hasta Panamá, se le ha registrado principalmente en Oaxaca y Veracruz (Hellmayr & Conover, 1949; Blake, 1953, 1977; Friedmann et al., 1950), también en algunos puntos aislados en la Vertiente del Pacífico de Jalisco y Colima e Istmo de Tehuantepec (Howell & Webb, 1995), así como en Guerrero (Dixon & Davis, 1958) y Quintana Roo (Paynter, 1955).

Distribución actual, con poblaciones aún presentes: En su distribución neotropical es considerada moderadamente común (Stotz et al., 1996); para la República Mexicana puede ser rara (Edwards, 1972) o moderadamente común (Howell & Webb, 1995). Para la Estación de Biología Los Tuxtlas, Veracruz la especie se considera no común (Coates-Estrada & Estrada, 1985) pero, para la región los Tuxtlas, es considerado algo común (Schaldach & Escalante-Pliego, 1997). En Oaxaca poco común en Valle Nacional y en la Sierra Madre de Chiapas (Binford, 1989).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Ecología ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Se ha registrado la depredación de los huevos de esta especie por tucanes del género Ramphastos swainsonii (Amadon 1961, Skutch 1965).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Estado de conservación ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2001

Pr sujeta a protección especial




NOM-059-SEMARNAT-2010

Pr sujeta a protección especial




CITES

Apéndice II
.



Otras clasificaciones de riesgo

Frágil (Ceballos et al. 2000). De sensibilidad media y prioridad de conservación e investigación baja (Stotz et al. 1996).

licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Estrategia trófica ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
En su mayor parte esta especie se alimenta de grandes insectos (Cicadidae y Phyllidae) y pequeños vertebrados, especialmente lagartijas (Haverschmidt 1962, Laughlin 1952), algunas veces ranas y murciélagos (Egler 1991). Forrajea en en los estratos superiores del bosque (Amadon 1961). En Centro y Sudamérica, el gavilán bidentado regularmente sigue a algunos primates (Saguinus mystax, S. fuscicollis, S. bicolor y S. geoffroyi y Saimiri oerstedii , algunas veces Cebus capucinus y con menos frecuencia Alouatta y Ateles), atrapando lagartijas, otros artrópodos y ocasionalmente, murciélagos removidos por los monos. La depredación por el gavilán bidentado puede ser una causa significativa de mortalidad para cierto tipo de murciélagos (Boinsky y Timm 1985, Baker et al. 1999).
La interacción entre los monos y el gavilán parece ser más parasitismo que comensalismo, sin beneficio aparente para los monos (Egler 1991, Heymann 1992, Bierregaard 1994), aunque algunos autores opinan que es comensalismo (Boinski y Scott 1988). Durante los períodos de descanso de los monos, los gavilanes perchan cerca hasta que el grupo se mueve nuevamente (Greenlaw 1967, Egler 1991). En Guatemala se observó que los insectos, lagartijas y otros vertebrados comprendieron el 99% de las presas identificadas, de las cuales 53% de las presas fueron insectos, 34% lagartijas y en un porcentaje mínimo murciélagos, aves, ratas y culebras (Schulze et al. 2000).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Hábitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Bordes de bosque, acahuales, claros y bosques alterados (Bierregaard 1994). En Chiapas, se encuentra en selvas húmedas de la zona norte y posiblemente en el Soconusco, en orillas de los claros dentro del bosque y bordes de este (Álvarez del Toro 1980). Particularmente para la región de Los Tuxtlas, Veracruz, Shaldach y Escalante-Pliego (1997) la registran en el bosque perennifolio de tierra baja y de montaña, en las orillas de los bosques primarios y manchones de bosque relativamente perturbados, bosque húmedo secundario, arbustos altos y matorrales espesos en áreas húmedas; es una especie que se ve principalmente en vuelo en hábitats diferentes.

Macroclima

Habita en climas cálido húmedo (Am), cálido subhúmedo (Aw) y semicálido húmedo (Acm) de zonas tropicales y subtropicales bajas (AOU, 1998). La especie se ubica desde los 0 a los 1500 msnm (Howell y Webb, 1995).

Tipo de ambiente

Bosque tropical siempreverde de zonas bajas, bosque de montaña siempreverde (AOU, 1998).

Uso de hábitat

Cazan generalmente entre y debajo del bosque, estas observaciones implican que la especie requiere de estos hábitats (Whitacre et al. 1992).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Relevancia de la especie ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
Relevancia de la especie

El gavilán bidentado es un depredador que se encuentra en el extremo de la cadena alimenticia y puede ser considerado como especie "sombrilla" y bioindicadora de la calidad de su ambiente (Thiollay 1989, 1991). La especie no permanece mucho tiempo en áreas de amplia deforestación (Bierregaard 1994). En el norte de Guatemala, en el monumento cultural Ceibal, se considera una especie indicadora del bosque primario (SEGEPLAN/PROSELVA 2000).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Reproducción ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por Conabio
En Guatemala anidan a principios de abril y finales de julio (Schulze et al. 2000). No se tienen datos para México, sin embargo en Oaxaca, a una milla suroeste de Valle Nacional, el 7 de abril de 1961 se observó un nido en construcción y se recolectó una pareja, uno de ellos tuvo los folículos alargados (5 mm) y el otro los testículos alargados (11 X 5 mm); en la Colonia Rodolfo Figueroa fue observado un nido el 15 de marzo de 1964 (Binford 1989). El nido es en forma de plato poco profundo, construido con ramas y ubicado en una de las ramificaciones del árbol, entre los 7 y 33 m del suelo, a menudo en los bordes de los bosques (Laughlin 1952, Skutch 1965). Las hembras conducen la mayor parte de la construcción del nido, aunque los machos participan en varias ocasiones; ponen de uno a dos huevos y la incubación dura de 42-45 días, el cuidado de los polluelos lleva de 27 a 37 días. Se ha registrado una productividad de 0.63 polluelos por intento de anidación y 1.25 polluelos por nido exitoso (Schulze et al. 2000). Se ha registrado cortejo de alimentación y nidos con dos polluelos en Costa Rica y Guatemala (Amadon 1961, Skutch 1965, Bierregaard 1994, Schulze et al. 2000). Los machos al parecer no participan en la incubación y raramente alimentan a los polluelos directamente; también proporcionan la mayoría de las presas durante la incubación y los períodos tempranos de la anidación (Schulze et al. 2000). En Costa Rica, se encontró que cada mañana se alimentaba a los polluelos con insectos y ocasionalmente, con una lagartija. Una vez que los jóvenes dejaron el nido, regresaron ocasionalmente para ser alimentados por alguno de los padres (Skutch 1965).
licença
cc-by-nc-sa-2.5
direitos autorais
CONABIO
citação bibliográfica
Gurrola-Hidalgo, M. A. & Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpagus bidentatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Gurrola-Hidalgo, M. A.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visite a fonte
site do parceiro
Conabio

Behavior ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Generalmente son solitarios.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Habitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Usualmente se mantienen en el dosel del bosque primario o del bosque secundario viejo.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Localidad del tipo: in Cayana = Cayenne.
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Mide 33 cm. y pesa 180 grs. Es parecido a los Accipiter, con una raya negra en el centro de la garganta blanca. Si se le sostiene en la mano o a muy poca distancia se notan dos "dientes córneos" en el tomio. Los adultos son gris oscuro por encima; por debajo casi todo el cuerpo es barreteado con blanco y gris, y pasa a barreteado rojizo a los lados del pecho (machos) o a completamente rojizo en el pecho (hembras). Las plumas de los muslos, coberteras infracaudales y los flancos son blancos y esponjados (en vuelo puede ofrecer la impresión de tener la rabadilla blanca). La cola presenta fajas anchas grises y negras. El iris es naranja y la cera y las patas son amarillas. Los ejemplares inmaduros por encima son de color café con pecas ante; por debajo son blancos con un listado café negruzco escaso.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Reproduction ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Su nido tiene forma de plato profundo, construido con ramitas y usualmente ubicado en lo alto de un árbol en la orilla del bosque. En el mes de mayo se observaron dos pichones emplumados en un nido a 21 m. de altura, cerca de San Vito de Coto Brus, al suroeste del país.

Los pichones son alimentados con insectos y en ocasiones una lagartija.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Associations ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Es frecuente que dos adultos sigan a una tropa de monos "ardilla o tití" (Saimiri oerstedii) y en ocasiones son acompañados por un ejemplar juvenil. También se asocian con monos "carablanca" (Cebus capucinus).

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Trophic Strategy ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Se alimentan de lagartijas, aves pequeñas, murciélagos, grandes insectos, tales como ortópteros, "chicharras" o cicadas, libélulas y artrópodos como escorpiones o alacranes. Siguen a las tropas de monos "ardilla" (Saimiri oerstedii) y "carablanca" (Cebus capucinus) para capturar a las presas que huyen de estos.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una especie residente de poco a relativamente común en las bajuras y piedemontes con bosques húmedos. Localmente asciende hasta los 1500 m. en las laderas de las vertientes del Caribe y el Pacífico. Es rara en las partes boscosas del Pacífico seco, al noroeste del país.


Distribucion General: Se distribuye desde el sur de México hasta el oeste de Ecuador, Bolivia y sureste de Brasil.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
site do parceiro
INBio

Harpagus bidentatus ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

El bilanu bidentado[2] (Harpagus bidentatus), tamién conocíu como gavilán bidentado, ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae. La so área de distribución inclúi Belice, Bolivia, Brasil, Colombia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Guyana francesa, Guatemala, Guyana, Hondures, Méxicu, Nicaragua, Panamá, Perú, Surinam, Trinidá y Tobagu, y Venezuela.[1]

Ye un rapaz relativamente pequeñu que mide ente 33 y 38 cm y pesa 161-230 gramos.[3] El so hábitat natural inclúi monte húmedu subtropical y tropical.[1]

Aliméntase principalmente de llagarteses ya inseutos. Suel cazar dende una percha percima de la selva como puntu d'observación pa llanzase escontra baxo p'atrapar les sos preses.[4]

Referencies

  1. 1,0 1,1 1,2 BirdLife International. «Harpagus bidentatus» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2015.2.
  2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1994). «Nomes en castellanu de les aves del mundu recomendaos pola Sociedá Española d'Ornitoloxía (Segunda parte: Falconiformes y Galliformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 41 (2): pp. 183-191. ISSN 0570-7358. http://www.ardeola.org/files/285.pdf. Consultáu 'l 20 d'avientu de 2013.
  3. Double-toothed Kite.
  4. Rusti Wright Nature Center. Double-toothed Kite

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Harpagus bidentatus: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST
Harpagus bidentatus

El bilanu bidentado (Harpagus bidentatus), tamién conocíu como gavilán bidentado, ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae. La so área de distribución inclúi Belice, Bolivia, Brasil, Colombia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Guyana francesa, Guatemala, Guyana, Hondures, Méxicu, Nicaragua, Panamá, Perú, Surinam, Trinidá y Tobagu, y Venezuela.

Ye un rapaz relativamente pequeñu que mide ente 33 y 38 cm y pesa 161-230 gramos. El so hábitat natural inclúi monte húmedu subtropical y tropical.

Aliméntase principalmente de llagarteses ya inseutos. Suel cazar dende una percha percima de la selva como puntu d'observación pa llanzase escontra baxo p'atrapar les sos preses.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Milà bidentat pit-roig ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El milà bidentat pit-roig (Harpagus bidentatus) és un petit ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) notable per una doble protuberància a la vora de la mandíbula superior del bec. Habita la selva i els boscos de la zona neotropical, des del sud de Mèxic i Amèrica Central, a l'oest dels Andes fins a l'Equador i a l'est fins a l'Amazònia de Brasil i el nord de Bolívia; també a la Mata Atlàntica de Brasil.[1] És una petita rapaç que fa uns 33 cm de llargària, amb un pes de 180 gr. Gris fosc per sobre i barrejat blanc i negre per sota, que esdevé als costats del pit blanc i rogenc barrejat en els mascles o completament rogenc en les femelles.[2]

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Milà bidentat pit-roig Modifica l'enllaç a Wikidata
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Milà bidentat pit-roig: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El milà bidentat pit-roig (Harpagus bidentatus) és un petit ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) notable per una doble protuberància a la vora de la mandíbula superior del bec. Habita la selva i els boscos de la zona neotropical, des del sud de Mèxic i Amèrica Central, a l'oest dels Andes fins a l'Equador i a l'est fins a l'Amazònia de Brasil i el nord de Bolívia; també a la Mata Atlàntica de Brasil. És una petita rapaç que fa uns 33 cm de llargària, amb un pes de 180 gr. Gris fosc per sobre i barrejat blanc i negre per sota, que esdevé als costats del pit blanc i rogenc barrejat en els mascles o completament rogenc en les femelles.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Barcud brongoch ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Barcud brongoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: barcudiaid brongoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Harpagus bidentatus; yr enw Saesneg arno yw Double-toothed kite. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. bidentatus, sef enw'r rhywogaeth.[2]

Teulu

Mae'r barcud brongoch yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi
Aquila wahlbergi.jpg
Barcud wynepgoch Gampsonyx swainsonii
Gampsonyx swainsonii Pearl Kite.jpg
Eryr Adalbert Aquila adalberti
Aquila adalberti (ad.).jpg
Eryr Bonelli Aquila fasciata
Bonelli's Eagle.jpg
Eryr euraid Aquila chrysaetos
Maakotka (Aquila chrysaetos) by Jarkko Järvinen.jpg
Eryr Gurney Aquila gurneyi
AquilaGurneyiWolf.jpg
Eryr nadroedd Madagasgar Eutriorchis astur
EutriorchisAsturKeulemans.jpg
Eryr rheibus Aquila rapax
2012-tawny-eagle-0.jpg
Eryr rheibus y diffeithwch Aquila nipalensis
Steppe Eagle Portrait.jpg
Eryr ymerodrol Aquila heliaca
Eastern Imperial Eagle cr.jpg
Fwltur yr Aifft Neophron percnopterus
Egyptian vulture.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Barcud brongoch: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Barcud brongoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: barcudiaid brongoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Harpagus bidentatus; yr enw Saesneg arno yw Double-toothed kite. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. bidentatus, sef enw'r rhywogaeth.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Doppelzahnweih ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Doppelzahnweih (Harpagus bidentatus), gelegentlich auch als Rostbrust-Zahnhabicht bezeichnet[1], ist ein kleiner Greifvogel aus der Familie der Habichtartigen. Die Art ist ein Bewohner dichter, naturbelassener Wälder in Süd- und Mittelamerika, wo sie Jagd auf Insekten und Reptilien macht. Bemerkenswert ist das Jagdverhalten einiger Exemplare, die sich auf die Verfolgung von Affengruppen und den Verzehr von durch diese Affen aufgeschreckten Beutetieren spezialisiert haben. Doppelzahnweihe gelten derzeit in ihrem Fortbestehen allgemein als nicht bedroht, ihr Lebensraum schrumpft jedoch stetig auf Grund der fortschreitenden Abholzung der Wälder in der Region. Trotz des großen Verbreitungsgebiets und regelmäßiger Sichtungen auf Gleitflügen über dem Blätterdach ist die Art bislang nur wenig erforscht.

Merkmale

Körperbau und Aussehen

Der Doppelzahnweih gehört mit einer Größe zwischen 29 und 35 cm und einer Flügelspannweite von 60 bis 72 cm zu den kleineren Vertretern seiner Familie.[2] Wie bei vielen Greifvögeln liegt auch beim Doppelzahnweih ein deutlicher Sexualdimorphismus hinsichtlich Größe und Gewicht vor. So werden Weibchen im Schnitt 15 bis 20 % größer als ihre männlichen Artgenossen. Ihr Gewicht bewegt sich im Bereich von 196 bis 207 g, während Männchen nur 161 bis 185 g erreichen können. Der Körperbau erinnert mit verhältnismäßig kurzen, aber breiten und abgerundeten Flügeln, einem langen Schwanz und einem kleinen, stark gebogenen Schnabel an einen typischen Habicht oder Sperber. Am Schneidrand der oberen Mandibel des Schnabels finden sich zwei zahnartige Vorsprünge, auf die sich auch der Trivialname der Art bezieht und die vermutlich zum Zerteilen der Beute genutzt werden. Wie bei den Körpermaßen zeigt sich auch bei der Färbung des Gefieders ein erkennbarer, jedoch weniger ausgeprägter Sexualdimorphismus. Bei männlichen Exemplaren sind der Rücken sowie die Oberseite der Flügel in einem trüben Grau-Braun gefärbt. Nacken, Haube und Kopf sind etwas heller und tendieren eher zu einem leicht bläulich schimmernden Grauton. Die Kehle ist hingegen perlweiß gefärbt, in ihrer Mitte verläuft vertikal ein schmaler, schwarzer Streifen. Brust, Bauch und Flanken sowie die befiederten Schenkel zeigen eine rotbraune bis gräuliche Grundfärbung, die von einer dunkleren Sperberung unterbrochen wird. Bei einigen Individuen ist diese Musterung jedoch so schwach ausgeprägt, dass sie kaum oder nur aus der Nähe erkennbar ist. Die Unterschwanzfedern sind wiederum weiß gefärbt, besonders in sitzender Haltung wirken sie außerdem flauschig und erinnern an Daunen. Die Steuerfedern sind ähnlich dunkel gefärbt wie der Rückenbereich, zeigen jedoch an der Oberseite drei schmale, weiße (innere Federn) oder graue (äußere Federn) Bänder. An ihrer Unterseite finden sich hingegen nur zwei weiße Bänder, die jeweils von einer breiteren gräulichen Färbung umgeben sind. Die Unterseite der Flügel ist deutlich heller als die Oberseite, Hand- und Armschwingen sind ebenso wie die Armdecken weiß gefärbt und dunkel gesäumt, während die Handdecken ungemustert weiß sind. Im Flug entsteht durch diese Färbung der Eindruck mehrerer unvollständiger, dunkler Bögen an den ansonsten weißen Flügeln. Wachshaut, Zügel und Augenringe sind gelblich und zeigen gelegentlich leicht grünliche Einschläge. Die Iris des Auges ist orange bis rot-orange. Der Schnabel ist an der Basis gelblich und im weiteren Verlauf gräulich-schwarz gefärbt. Die kräftigen, unbefiederten Beine und Füße sind wiederum gelblich und enden in langen, stark gebogenen Klauen. Weibliche Doppelzahnweihe unterscheiden sich vor allem durch die Färbung an der Unterseite von männlichen Exemplaren. Bei ihnen ist die rotbraune Grundfarbe an diesen Stellen von einer viel ausgeprägteren, aber nicht dunklen, sondern weißen Sperberung unterbrochen. Darüber hinaus wirkt bei weiblichen Vögeln der Rückenbereich durch einen hellen Saum der Konturfedern allgemein etwas heller.[3]

Jungvögel

Doppelzahnweihe, die noch das Jugendkleid tragen, sind an der Oberseite eher braun als grau-braun gefärbt. Im Nacken und an der Haube zeigt sich ein vertikales Muster weißer Streifen, das von Vogel zu Vogel unterschiedlich ausgeprägt sein kann. Die Konturfedern am Mantel besitzen blassere Säume. Die größten Unterschiede zu den Adulten finden sich an der Unterseite, wo die Brust, der Bauch und bei vielen Exemplaren auch die Flanken noch cremeweiß gefärbt sind. Rötlich-braune Farbtöne finden sich wenn überhaupt nur im Bereich der Flanken, sind jedoch eher selten. Die gesamte Unterseite ist darüber hinaus von einem braunen Streifenmuster variabler Ausprägung durchzogen. Die Bänderung an den Flügeln ist oft noch unvollständig und auch im Flug weniger deutlich sichtbar als bei älteren Individuen.[3]

Verwechslungskandidaten

Auf Grund des habicht- oder sperberartigen Körperbaus kann der Doppelzahnweih auf größere Entfernungen leicht mit ähnlich großen Arten wie dem Zweifarben- (Accipiter bicolor) oder dem Eckschwanzsperber (A. striatus) verwechselt werden, die beide eine sehr variable und verwirrende Gefiederfärbung aufweisen. Beide Arten besitzen jedoch kürzere Flügel und längere Beine als der Doppelzahnweih und zeigen des Weiteren ein viel schüchterneres und schreckhafteres Verhalten. Darüber hinaus kommen einige weitere Arten als mögliche Verwechslungskandidaten in Frage, die sich aber alle anhand mehr oder weniger offensichtlicher Abweichungen bei der Gefiederfärbung unterscheiden lassen. Zu nennen sind hier beispielsweise der Sperberwaldfalke (Micrastur ruficollis), der Langschnabelweih (Chondrohierax uncinatus) und der Wegebussard (Rupornis magnirostris).[3] Bei der großen Ähnlichkeit zu einigen der größeren, teilweise vogelfressenden Accipiter-Arten könnte es sich auch um eine Form von Mimikry durch den Doppelzahnweih handeln, der dadurch möglicherweise potenzielle Fressfeinde abzuschrecken versucht.[4]

Habitat und Verhalten

Der bevorzugte Lebensraum des Doppelzahnweihs sind primäre, tropische Regenwälder mit einem dichten Blätterdach und eher spärlichem Unterwuchs. Jagdversuche finden oft tief im Inneren des Waldes statt, generell meidet die Art außerhalb der Brutzeit offenbar Übergänge zu offenem Terrain oder Sekundärwald.[5] Offenere Landschaftsformen wie verbuschtes Waldland oder Mangroven werden jedoch zumindest in Ausnahmefällen oder saisonal begrenzt besiedelt, wie beispielsweise Beobachtungen von der Insel Ambergris Caye vor der Küste von Belize zeigen.[6] Verhalten und Lebensweise des Doppelzahnweihs sind, wie bei vielen waldbewohnenden Greifvögeln der Neotropis, bislang wenig umfassend erforscht. Detaillierte Informationen entstammen zumeist einer einzelnen langfristig angelegten Studie aus Guatemala, am nördlichen Rand des Verbreitungsgebiets. Ob alle bekannten Daten für die Gesamtheit der Population übertragbar sind, ist daher zumindest ungewiss.[7] An Ruheplätzen oder während der Jagd innerhalb des Waldes sind die Vögel eher unauffällig und entsprechend schwierig zu beobachten. Anders verhält es sich bei den ausgedehnten, morgendlichen Segelflügen über dem Blätterdach, die vermutlich zur Abgrenzung des eigenen Territoriums gegenüber Artgenossen dienen sollen. Darüber hinaus könnten sie eine Funktion während der Balz oder bei der Paarbindung erfüllen. Hierbei steigen die Vögel in Höhen von bis zu 300 m auf, um dann plötzlich in spektakulär anzusehende Sturzflüge überzugehen, bei denen sie teilweise durch die Baumkronen tauchen und innerhalb des Waldes landen. Die Größe der Territorien ist nur für einen einzelnen Fall belegt, bei dem sich ein Weibchen über mehrere Monate in einem Aktionsradius von etwa 2 km² um den eigenen Nistplatz herum bewegte. Territoriale Konflikte zwischen einzelnen Doppelzahnweihen oder Paaren konnten bislang nicht direkt beobachtet werden.[8] Gesichtet werden die Vögel zumeist allein oder in Paaren, nur selten kann es offenbar auch zur Bildung kleiner, loser Gruppenverbände kommen.[3] Bei einem Großteil der Art handelt es sich sehr wahrscheinlich um Standvögel, wobei einzelne Beobachtungen auf ein Zug- oder nomadisches Wanderverhalten zumindest einzelner Individuen hindeuten könnten. So sind die erwähnten Sichtungen von Ambergris Caye bislang nur im Frühjahr gemacht worden.[4] Des Weiteren liegen jeweils gut dokumentierte Einzelsichtungen aus den US-Bundesstaaten Texas[9] und Florida vor.[10] Darüber hinaus ist von der Population, die die erste Jahreshälfte auf der Insel Trinidad verbringt, bekannt, dass sie in den Monaten Juli bis Dezember auf dem südamerikanischen Festland anzutreffen ist.[3]

Ernährung und Jagdverhalten

Doppelzahnweihe sind reine Fleischfresser, deren Nahrung fast ausschließlich aus Insekten und kleinen Eidechsen besteht. Die genaue Zusammensetzung der Nahrung kann variieren; typischerweise machen Insekten aber circa 60 % der Ernährung aus, während etwas weniger als 40 % auf die Eidechsen entfallen. Ergänzend werden bei entsprechender Gelegenheit andere Reptilien, Vögel, Fledermäuse und Nagetiere geschlagen. Unter den Insekten sind verschiedene Zikaden mit mehr als 80 % vertreten; Grashüpfer, Wespen, Raupen, Kakerlaken oder Käfer werden in deutlich kleineren Mengen erbeutet. Unter den Echsen sind vor allem verschiedene Arten der Gattung Anolis überproportional stark vertreten. Ältere Angaben, denen zufolge die Art fast ausschließlich Vögel fräße, wurden durch neuere Forschungen als falsch widerlegt. Vermutlich basierte diese Annahme auf einem Bericht zweier Vogelsammler aus den 1920er-Jahren, die ein gefangenes Exemplar über mehrere Monate hinweg ausschließlich mit Vogelkadavern gefüttert hatten. Alle bislang beobachteten Jagdversuche fanden innerhalb des Waldes statt; aus dem eigenen Gleitflug heraus scheint die Art hingegen nicht zu jagen. Die bevorzugte Methode der meisten Doppelzahnweihe scheint die Lauerjagd zu sein, bei der die Vögel an einer Sitzwarte geduldig auf vorbeikommende Beute warten. Wurde ein passendes Beutetier erspäht, wird dieses, so es sich um ein fliegendes Tier handelt, nach einem kurzen Verfolgungsflug mit den Klauen geschlagen. Befindet sich das Ziel am Boden oder innerhalb der Vegetation, stürzen sich die Vögel mit einem direkten, schnellen Schwung in teilweise spitzem Winkel darauf. Eidechsen werden gelegentlich auch mit ausgebreiteten Flügeln rennend über Äste und Baumstämme verfolgt.[11] Eine eher ungewöhnliche Jagdmethode wurde bei einem Doppelzahnweih in Guatemala beobachtet, der an einer Doline während der Jagd auf Fledermäuse der Gattung Artibeus gesichtet wurde. Dieses Exemplar startete seine Jagd von einer Sitzwarte etwa 10 m unterhalb der fliegenden Fledermäuse, stieg steil zu diesen auf und griff die Beute schließlich am Höhepunkt einer Rückwärtsrolle in der Luft.[12] Darüber hinaus sind Doppelzahnweihe dafür bekannt, Gruppen verschiedener Affenarten über längere Zeiträume auf deren Streifzügen durch den Wald zu folgen und von diesen aufgescheuchte Insekten und Reptilien zu erbeuten. Hierfür wählen sie bevorzugt kleinere, aktive Arten wie Weißschulter-Kapuziner- (Cebus capucinus) und Gewöhnliche Totenkopfaffen (Saimiri sciureus) aus, die bei der eigenen Futtersuche größere Strecken zurücklegen und selten länger an ein und demselben Ort verbleiben.[13] Bei diesem Verhalten scheint es sich um eine rein parasitäre Beziehung zu handeln, von der nur die Doppelzahnweihe profitieren. Werden sie von den Affen bemerkt, versuchen diese die Vögel durch lautes Rufen und Drohgebärden zu vertreiben. Sind die Affen nicht aktiv genug und scheuchen zu wenig potenzielle Beute auf, kann es vorkommen, dass ein Doppelzahnweih in der Luft direkt über einem der Affen schwebt und diesen so lange mit seinen Klauen tritt, bis die Gruppe sich wieder in Bewegung setzt.[4] Der bei den bisher beobachteten Versuchen festgestellte prozentuale Anteil erfolgreicher Jagden ist mit etwa 73 % recht hoch, beruht jedoch auf vergleichsweise wenigen Daten und könnte daher in der Zukunft noch nach unten korrigiert werden müssen.[14]

Fortpflanzung

Der Zeitraum der Brutzeit ist regional unterschiedlich und scheint jeweils gegen Ende der Trockenzeit zu beginnen, damit das Schlüpfen der Eier in etwa mit dem Beginn der Regenzeit zusammenfällt. In Mittelamerika wurden Doppelzahnweihe beim Nestbau in den Monaten April und Mai beobachtet[15], während in Kolumbien[3] und Panama das Brutgeschäft bereits im Januar zu beginnen scheint.[4] Das Balzverhalten der Art besteht offenbar größtenteils aus gemeinsamen Gleitflügen in geringer Entfernung zueinander, unterbrochen von den oben beschriebenen, plötzlichen Sturzflügen. Vor der Kopulation kommt es häufig zur Übergabe von Nahrung vom Männchen an seine Partnerin, die diese manchmal auch während des Geschlechtsverkehrs verzehrt. Diese ritualisierten Nahrungsübergaben werden oft auch noch während der Nestbauphase beobachtet. Hierbei landet das Männchen nach erfolgreicher Jagd in etwa 10 bis 20 m Entfernung zum Nistplatz und ruft das Weibchen anschließend mit einer bestimmten Lautäußerung zu sich. Als Nistplatz wählen die Vögel häufig Bäume mit besonders wenig Bewuchs durch Ranken und andere Epiphyten, die bevorzugt an den Rändern von Lichtungen stehen und damit wenig Kontakt zur umgebenden Vegetation aufweisen. Der Grund dafür wird in einer reduzierten Prädation durch Nesträuber vermutet, da diese den Nistplatz so schwieriger erklettern können. Besondere Präferenzen für bestimmte Baumarten bestehen hingegen offenbar nicht. Das Nest selbst wird in einer Höhe von mehr als 20 m in einer Astgabel unterhalb der Krone errichtet und besteht aus kleinen Stöcken von 20 bis 40 cm Länge, die zu einer flachen, tassenförmigen Konstruktion arrangiert werden. Sein Durchmesser liegt bei durchschnittlich 32 cm, die Tiefe beträgt ungefähr 10 cm. Der eigentliche Bau des Nests obliegt fast ausschließlich dem Weibchen, Männchen werden nur selten dabei gesichtet, wie sie einzelne Stöcke zur Konstruktion beitragen. Nach der Fertigstellung des Nests beginnt das Weibchen mit der Eiablage. Das Gelege besteht in der Regel aus zwei Eiern, seltener kommen auch ein einzelnes bzw. in Ausnahmefällen drei Eier vor. Die Abmessungen der Eier sind nur für ein einzelnes, in einer Museumssammlung befindliches Gelege dokumentiert. Sie liegen zwischen 36,5 und 42,1 × 31,0 und 31,6 mm. Das geschätzte Lebendgewicht beträgt etwa 21,5 g.[16] Die Schale ist in ihrer Grundfarbe weißlich und mit braunen Flecken und Tupfern gesprenkelt.[17] Die Bebrütung der Eier übernimmt ausschließlich das Weibchen, während das Männchen in dieser Zeit für die Versorgung mit Nahrung zuständig ist, sich dem Nest aber nie auf mehr als etwa 10 bis 20 m nähert. Mögliche Nesträuber attackiert das Weibchen lautstark und aggressiv durch Verfolgungsflüge und Sturzflüge, bis diese sich aus der Umgebung des Nests zurückziehen. Zu den möglichen Fressfeinden von Eiern und Jungvögeln zählen unter anderem Fischertukane (Ramphastos sulfuratus), Sperberweihe (Geranospiza caerulescens) und Klammeraffen (Ateles). Die Inkubationszeit des Geleges beträgt circa 42 bis 44 Tage. Unmittelbar nach dem Schlüpfen sind die jungen Doppelzahnweihe von weichen weißen Daunen bedeckt und zunächst noch hilflos und inaktiv. Erst nach etwa einer Woche beginnen sie, insgesamt aktiver zu werden und bei der Mutter um Nahrung zu betteln. Besonders während der kühleren Stunden des Tages und bei starken Regenfällen werden die Nestlinge vom weiblichen Altvogel gehudert, bei heißen Temperaturen schirmt sie die Jungen hingegen mit ausgebreiteten Flügeln vor der direkten Sonneneinstrahlung ab. Mit dem Fortschreiten der Nestlingsphase verlässt das Weibchen das Nest für immer längere Zeiträume und beginnt nach und nach damit, wieder selbstständige Jagdversuche zu unternehmen. Bis zum endgültigen Flüggewerden der Jungvögel vergehen im Schnitt 27 bis 37 Tage, wobei sie oft schon einige Tage vorher direkt außerhalb des Nests bei ersten Flugübungen beobachtet werden können. Nach dem Verlassen des Nests verbleiben die Nachkommen noch für mehr als einen weiteren Monat in der unmittelbaren Umgebung des Nistplatzes und werden dort weiterhin von den Eltern gefüttert. Erst im Anschluss beginnen sie damit, sich langsam aus der Umgebung zu entfernen, bis sie schließlich völlig unabhängig werden und das Territorium der Altvögel nach einigen Wochen dauerhaft verlassen.[18]

Lautäußerungen

Obwohl diverse Beschreibungen von Rufen und Gesängen der Art existieren, gilt diese außerhalb der Brutzeit als eher leise und wenig ruffreudig.[3] Am häufigsten gehört wird ein dünnes, hochfrequentes cheee-weet, das oft hintereinander wiederholt wird und an den Ruf eines Tyrannen erinnern soll. Diese Lautäußerung scheint primär als Kontaktruf zwischen Paaren, aber auch als Bettelruf brütender Weibchen vor der Nahrungsübergabe zu dienen. Bei der Verteidigung des Nistplatzes kommt darüber hinaus eine lautere, schärfere Version dieses Rufs zur Anwendung. Männchen kündigen ihre Ankunft am Nest mit einer Reihe zirpender Laute an, während Weibchen in der gleichen Situation ein kurzes cheeep ausstoßen. Des Weiteren sind von verschiedenen Forschern ein lispelndes tsiip-tsiip sowie ein schnelles tsup-sup-sup-sup dokumentiert worden, deren genaue Funktion bislang noch unklar ist. Nestlinge betteln mit einer höheren, weniger klaren Variante des typischen Kontaktrufs erwachsener Vögel bei den Adulten um Nahrung.[15]

Verbreitung und Gefährdung

 src=
Verbreitungsgebiet des Doppelzahnweihs

Der Doppelzahnweih ist eine rein neotropische Art mit einem sehr großen Verbreitungsgebiet, dessen Kern sich im Flachland des Amazonasbeckens befindet. In Höhenlagen über 1200 m wird die Art nur selten und lokal begrenzt gesichtet, konnte jedoch in Ecuador auch schon auf circa 2100 m Höhe nachgewiesen werden.[4] Der südamerikanische Teil des Verbreitungsgebiets umfasst den Nordwesten Brasiliens, den Norden Boliviens, den Osten Perus und die Guyanas. Darüber hinaus werden alle tieferliegenden Regionen Venezuelas, Kolumbiens und Ecuadors besiedelt. Des Weiteren sind Nachweise aus den noch vorhandenen Reliktbeständen tropischen Regenwalds an der brasilianischen Atlantikküste bekannt. Über den Isthmus von Panama setzt sich das Verbreitungsgebiet in einem mehr oder weniger breiten Streifen entlang der Karibikküste Mittelamerikas Richtung Norden fort, bis schließlich der Süden Mexikos erreicht wird.[3] Auf Grund seiner Abhängigkeit von alten, unberührten Wäldern für die Fortpflanzung dürfte die zunehmende Entwaldung der Region unweigerlich zu einem Bestandsrückgang des Doppelzahnweihs führen. Zurzeit stuft die IUCN die Art dennoch auf der niedrigsten Gefährdungsstufe least concern („nicht gefährdet“) ein, was vor allem mit dem noch immer sehr großen Verbreitungsgebiet begründet wird.[19] Eine Studie aus Französisch-Guayana ergab eine geschätzte Populationsdichte von 15 Exemplaren je 100 km² zur Besiedelung geeignete Fläche.[3] Niedrigste Schätzungen des globalen Bestandes durch die IUCN liegen bei 500.000 adulten Individuen, der allgemeine Populationstrend ist jedoch abnehmend.[19] Die Art wird in Anhang II des Washingtoner Artenschutzübereinkommens gelistet.[4]

Systematik

Äußere Systematik

Die Erstbeschreibung des Doppelzahnweihs stammt aus dem Jahr 1790 und geht auf den britischen Ornithologen John Latham zurück, der die neue Art anhand eines Typusexemplars aus Cayenne in der damaligen Kolonie Französisch-Guayana beschrieb. Als wissenschaftliche Bezeichnung vergab Latham zunächst den Namen Falco bidentatus, womit er die Art, wie zu dieser Zeit bei vielen neu beschriebenen Greifvögeln üblich, in die Gattung der Falken stellte. Das Artepitheton bidentatus setzt sich dabei aus der lateinischen Vorsilbe bi- für „zwei“ und dem Begriff dentatus für „gezahnt“ zusammen. 1824 beschrieb Nicholas Aylward Vigors die neue Gattung Harpagus mit dem Doppelzahnweih als Typusart. Als Grund dafür benannte er die morphologischen Eigenschaften der Art, die eher an einen Habicht oder Sperber als an einen Falken denken lassen. Die Einordnung in eine neue Gattung begründete Vigors vor allem mit dem Vorhandensein der beiden Vorsprünge am Schnabel, die bei Accipiter-Arten nicht vorkommen.[4] Gemeinsam mit diesen steht Harpagus auch heute noch in der Familie der Habichtartigen (Accipitridae), gehört dort allerdings zur Unterfamilie der Milane (Milvinae). Als wichtigstes gemeinsames Merkmal dieser weit verbreiteten Gruppe gelten miteinander verwachsene Phalangen des zweiten und dritten Zehs ihrer Füße. Ob die Milvinae jedoch tatsächlich eine monophyletische Gruppe formen, ist nicht abschließend geklärt.[20] Als einzige weitere Art der Gattung und damit als nächster Verwandter des Doppelzahnweihs gilt der Braunschenkelweih (H. diodon). Phylogenetische Analysen deuten auf eine Trennung dieser beider Arten erst vor erdgeschichtlich kurzer Zeit zu Beginn des Pleistozäns hin.[21]

Innere Systematik

 src=
Doppelzahnweih der Unterart Harpagus bidentatus fasciatus in Chocó, Ecuador

Innerhalb der Art werden derzeit zwei Unterarten als gültig angesehen. Neben der südamerikanischen Nominatform H. b. bidentatus existiert noch die vornehmlich in Mittelamerika verbreitete Unterart H. b. fasciatus, die von dem amerikanischen Amateurornithologen George Newbold Lawrence ursprünglich als eigenständige Art innerhalb der Gattung Harpagus beschrieben worden war. Die Grenze der Verbreitungsgebiete der beiden Formen verläuft durch Ecuador und Kolumbien.[1]

  • H. b. bidentatus (Latham, 1790) – Die Nominatform kommt im gesamten südamerikanischen Teil des Verbreitungsgebiets bis nach Ost-Kolumbien und Ost-Ecuador vor.[3]
  • H. b. fasciatus Lawrence, 1869 – Verbreitet von den westlichen Regionen Kolumbiens und Ecuadors über Mittelamerika bis in den Süden Mexikos, etwa auf Höhe der Bundesstaaten Jalisco und Süd-Veracruz. Vertreter dieser Unterart zeigen eine deutlich ausgeprägtere Sperberung im Brust- und Bauchbereich. Zudem findet sich eine rötliche Grundfärbung des Gefieders bei vielen Exemplaren nur an den Flanken und den Schultern. Die Brust und vor allem der Bauch sind hingegen eher weißlich bis cremefarben gefärbt.[3]

Literatur

  • Mark D. Schulze, José L. Cordóva, Nathaniel E. Seavy, David F. Whitacre: Neotropical Birds of Prey: Biology and Ecology of a Forest Raptor Community. Hrsg.: David F. Whitacre. Cornell University Press, Ithaka/London 2012, ISBN 978-0-8014-4079-3, S. 68–81.

Einzelnachweise

  1. a b Rostbrust-Zahnhabicht (Harpagus bidentatus) bei Avibase; abgerufen am 2021-07-28.
  2. James Ferguson-Lees, David A. Christie: Raptors of the World. Christopher Helm, London 2001, ISBN 0-7136-8026-1, S. 106.
  3. a b c d e f g h i j k James Ferguson-Lees, David A. Christie: Raptors of the World. Christopher Helm, London 2001, ISBN 0-7136-8026-1, S. 366–367.
  4. a b c d e f g Richard O. Bierregaard, Jeffrey S. Marks, Guy M. Kirwan: Double-toothed Kite (Harpagus bidentatus). In: Birds of the World. 2020, abgerufen am 27. Juli 2021 (englisch).
  5. Schulze et al., Neotropical Birds of Prey, S. 73
  6. Steve N. G. Howell, Barbara A. Dowell, Douglas A. James, Robert A. Behrstock, Chandler S. Robbins: New and noteworthy bird records from Belize. In: Bulletin of the British Ornithologists' Club. Band 112, Nr. 4, 1992, S. 235–244.
  7. Julio A. B. Monsalvo: Geographical variation and current knowledge on breeding patterns of Neotropical accipitrid raptors. Hrsg.: Universidade de Brasília. 2018.
  8. Schulze et al., Neotropical Birds of Prey, S. 78
  9. Steve N. G. Howell, Ian Lewington, Will Russell: Rare Birds of North America. Princeton University Press, Princeton/Oxford 2014, ISBN 978-0-691-11796-6, S. 230.
  10. Bev Hansen, Andrew W. Kratter: First Florida record of Double-toothed Kite (Harpagus bidentatus). In: Florida Field Naturalist. Band 47, Nr. 3, 2019, S. 99–104.
  11. Schulze et al., Neotropical Birds of Prey, S. 69–72
  12. Aaron J. Baker, David F. Whitacre, Oscar A. Aguirre-Barrera, Juventino López Ávila, Clayton M. White: Observation of a Double-toothed Kite (Harpagus bidentatus) hawking bats. In: Journal of Raptor Research. Band 33, Nr. 4, 1999, S. 343–344.
  13. Roy Fontaine: Observations on the Foraging Association of Double-Toothed Kites and White-Faced Capuchin Monkeys. In: The Auk. Band 97, Nr. 1, 1980, S. 94–98, doi:10.1093/auk/97.1.94.
  14. Schulze et al., Neotropical Birds of Prey, S. 72
  15. a b Schulze et al., Neotropical Birds of Prey, S. 75
  16. Schulze et al., Neotropical Birds of Prey, S. 73–75
  17. Robert M. Laughlin: A Nesting of the Double-Toothed Kite in Panama. In: The Condor. Band 54, Nr. 3, 1952, S. 137–139, doi:10.2307/1365063.
  18. Schulze et al., Neotropical Birds of Prey, S. 75–78
  19. a b Harpagus bidentatus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2020.2. Eingestellt von: BirdLife International, 2020. Abgerufen am 28. Juli 2021.
  20. Heather R. L. Lerner, David P. Mindell: Phylogeny of eagles, Old World vultures, and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA. In: Molecular Phylogenetics and Evolution. Band 37, Nr. 2, 2005, S. 327–346, doi:10.1016/j.ympev.2005.04.010.
  21. David P. Mindell, Jérôme Fuchs, Jeff A. Johnson: Phylogeny, Taxonomy, and Geographic Diversity of Diurnal Raptors: Falconiformes, Accipitriformes, and Cathartiformes. In: J. Sarasola, J. Grande, J. Negro (Hrsg.): Birds of Prey. Springer, 2018, ISBN 978-3-319-73744-7, S. 3–32, doi:10.1007/978-3-319-73745-4_1.
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Doppelzahnweih: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Doppelzahnweih (Harpagus bidentatus), gelegentlich auch als Rostbrust-Zahnhabicht bezeichnet, ist ein kleiner Greifvogel aus der Familie der Habichtartigen. Die Art ist ein Bewohner dichter, naturbelassener Wälder in Süd- und Mittelamerika, wo sie Jagd auf Insekten und Reptilien macht. Bemerkenswert ist das Jagdverhalten einiger Exemplare, die sich auf die Verfolgung von Affengruppen und den Verzehr von durch diese Affen aufgeschreckten Beutetieren spezialisiert haben. Doppelzahnweihe gelten derzeit in ihrem Fortbestehen allgemein als nicht bedroht, ihr Lebensraum schrumpft jedoch stetig auf Grund der fortschreitenden Abholzung der Wälder in der Region. Trotz des großen Verbreitungsgebiets und regelmäßiger Sichtungen auf Gleitflügen über dem Blätterdach ist die Art bislang nur wenig erforscht.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Double-toothed kite ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The double-toothed kite (Harpagus bidentatus) is a species of bird of prey in subfamily Accipitrinae, the "true" hawks, of family Accipitridae. It is found from central Mexico through Central America into much of northern and eastern South America.[2][3]

Taxonomy and systematics

Despite its English name, the double-toothed kite is not closely related to most other kites but to the "true" hawks.[4] It shares its genus with the rufous-thighed kite (H. didion). It has two subspecies, the nominate H. b. bidentatus and H. b. fasciatus.[2]

Silanche Reserve – Ecuador

Description

The double-toothed kite is 29 to 35 cm (11 to 14 in) long with a wingspan of 60 to 72 cm (24 to 28 in). Males weigh about 160 to 200 g (5.6 to 7.1 oz) and females about 190 to 230 g (6.7 to 8.1 oz). The species gets its English name from the tooth-like notches on the edge of its maxilla. Males and females have similar plumage though the females' colors are richer. Adults of both subspecies have a dark gray head with a white throat that has a dark stripe down its center. Their upperparts are a somewhat lighter gray and their tail blackish with three grayish bands and a gray tip. Their eyes are red, their cere greenish yellow, and their legs and feet yellow. The nominate subspecies has a rufous breast, a rufous belly with gray and whitish barring that sometimes extends into the lower breast, and white undertail coverts. Adults of subspecies H. b. fasciatus have similar underparts to the nominate but the rufous is paler and less extensive and the barring heavier and more extensive. Immatures of both subspecies have deep brown upperparts and whitish to buff underparts with bold vertical brown streaks.[5]

Distribution and habitat

The nominate subspecies of double-toothed kite has the more southerly range of the two. It is found on Trinidad and from eastern Colombia east through Venezuela and the Guianas and south and east into Amazonian Ecuador, Peru, Bolivia, and Brazil. A separate population is found in southeastern Brazil. Subspecies H. b. fasciatus is found from Jalisco and southern Veracruz in Mexico through the Caribbean slopes of Guatemala, Belize, and Honduras and both slopes of Nicaragua, Costa Rica, and Panama into western Colombia and western Ecuador.[2][5][6] One individual has been documented as a vagrant in Texas.[7]

The double-toothed kite primarily inhabits the interior of mature subtropical and tropical forest. It occurs less frequently at forest edges and clearings, young secondary forest, scrubby woodland, and disturbed forest. In elevation it ranges from sea level to at least 1,200 m (3,900 ft) in Costa Rica, about 1,200 m (3,900 ft) in Colombia, and 2,100 m (6,900 ft) in Ecuador.[5]

Behavior

Movement

The double-toothed kite is essentially sedentary, though at least one has wandered as far as Texas.[5][7]

Feeding

The double-toothed kite primarily hunts from a perch in the forest interior. It dives to take prey; in one study about 2/3 of the captures were directly from vegetation, most of the rest in flight, and a small percentage from the ground. Its prey includes insects (such as butterflies, cicadas, grasshoppers, katydids, crickets, beetles, wasps, caterpillars, and cockroaches) and small vertebrates (mostly anoles and geckos but also iguanas, bats, birds, rodents, and snakes).[8] Insects dominate in numbers but vertebrates in biomass. It regularly follows close behind troops of monkeys to catch prey flushed by them.[5][9][10]

Breeding

The double-toothed kite's breeding season varies widely over its very large range but appears to generally be in the local spring and early summer. The species makes courtship display flights above the canopy; males also feed females during courtship and incubation. Females make a saucer nest of small twigs in a tree fork as high as 33 m (110 ft) above the ground, sometimes with help from the male. Nests are often at the edge of the forest. The typical clutch size is two eggs, which the female almost exclusively incubates. The incubation period is 42 to 45 days and fledging usually occurs 27 to 31 days after hatch. Young are independent by about two months after fledging.[5]

Vocalization

The double-toothed kite makes high-pitched calls "'tsip-tsip-tsip-tsip-wheeeeeoooip', extended 'wheeeeoooo' or 'cheeeeee-it'" in nest defence or other agonistic encounters. Pairs make contact calls described as "whistled 'see-weeeeep' or 'chee-weet'". Young beg with a "chee-weet" call.[5]

Status

The IUCN has assessed the double-toothed kite as being of Least Concern. It has an extremely large range and an estimated population of at least a half million mature individuals. No immediate threats have been identified.[1] It is "[r]elatively common in appropriate habitat" but "will not persist in areas of extensive deforestation."[5]

References

  1. ^ a b BirdLife International (2020). "Harpagus bidentatus". IUCN Red List of Threatened Species. 2020: e.T22695060A168674029. doi:10.2305/IUCN.UK.2020-3.RLTS.T22695060A168674029.en. Retrieved 9 December 2022.
  2. ^ a b c d Gill, F.; Donsker, D.; Rasmussen, P., eds. (August 2022). "Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors". IOC World Bird List. v 12.2. Retrieved December 8, 2022.
  3. ^ Remsen, J. V., Jr., J. I. Areta, E. Bonaccorso, S. Claramunt, A. Jaramillo, D. F. Lane, J. F. Pacheco, M. B. Robbins, F. G. Stiles, and K. J. Zimmer. Version 24 July 2022. A classification of the bird species of South America. American Ornithological Society. https://www.museum.lsu.edu/~Remsen/SACCBaseline.htm retrieved July 24, 2022
  4. ^ Griffiths, C.S.; Barrowclough, G.F.; Groth, J.G.; Mertz, L. (2007). "Phylogeny, diversity and classification of the Accipitridae based on DNA sequences of the RAG-1 exon". J. Avian Biol. 38 (5): 587–602. doi:10.1111/j.0908-8857.2007.03971.x.
  5. ^ a b c d e f g h Bierregaard, R. O., J. S. Marks, and G. M. Kirwan (2020). Double-toothed Kite (Harpagus bidentatus), version 1.0. In Birds of the World (J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, and E. de Juana, Editors). Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA. https://doi.org/10.2173/bow.dotkit1.01
  6. ^ Remsen, J. V., Jr., J. I. Areta, E. Bonaccorso, S. Claramunt, A. Jaramillo, D. F. Lane, J. F. Pacheco, M. B. Robbins, F. G. Stiles, and K. J. Zimmer. Version 24 July 2022. Species Lists of Birds for South American Countries and Territories. https://www.museum.lsu.edu/~Remsen/SACCCountryLists.htm retrieved July 24, 2022
  7. ^ a b R. Terry Chesser, Richard C. Banks, F. Keith Barker, Carla Cicero, Jon L. Dunn, Andrew W. Kratter, Irby J. Lovette, Pamela C. Rasmussen, J. V. Remsen, Jr., James D. Rising, Douglas F. Stotz, and Kevin Winker. "Fifty-fourth supplement to the American Ornithologists' Union Check-list of North American Birds". The Auk 2013, vol. 130:1-14 retrieved December 9, 2022
  8. ^ Ferguson-Lees, J. & Christie, D.A. & Franklin, K. & Mead, D. & Burton, P.. (2001). Raptors of the world. Helm Identification Guides.
  9. ^ "Double-toothed Kite Harpagus bidentatus". The Peregrine Fund. Retrieved December 9, 2022.
  10. ^ "Double-toothed Kite". Discover the Birds of Trinidad & Tobago. Outdoor Business Group Limited. February 16, 2008. Retrieved December 9, 2022.
Wikimedia Commons has media related to Harpagus bidentatus.
Wikispecies has information related to Harpagus bidentatus.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Double-toothed kite: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The double-toothed kite (Harpagus bidentatus) is a species of bird of prey in subfamily Accipitrinae, the "true" hawks, of family Accipitridae. It is found from central Mexico through Central America into much of northern and eastern South America.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Dudenta milvo ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Dudenta milvo (Harpagus bidentatus) estas specio de rabobirdoj de la familio de Akcipitredoj kaj subfamilio de Milvenoj.

Ĝi troviĝas en Belizo, Bolivio, Brazilo, Kolombio, Kostariko, Ekvadoro, Salvadoro, Gujanoj, Gvatemalo, Honduro, Meksiko, Nikaragvo, Panamo, Peruo, Trinidado kaj Tobago, kaj Venezuelo.[1]

Tiu malgranda rabobirdo estas 33–38 cm longa kaj pezas 161-230 g.[2] Tiuj rabobirdoj estas iom similaj al Akcipitroj, kun longaj vostoj kaj ovalformaj flugiloj kiuj karaktere kurviĝas suben dum ŝvebado aŭ flosglitado. Ili havas malhelajn vostojn kun palaj strioj, same kiel blankajn gorĝojn kun malhela strieto suben meze. La beko estas senpinta kun du elstaraĵoj ĉiuflanke de la supra makzelo. Tiu "duobla dento" estas tialo por la komuna nomo kaj por la specia epiteto laŭ la latina scienca nomo bidentatus.

La blanka pugomakulo rimarkindas dumfluge, kio faras el la Dudenta milvo unu el la plej facile indentigeblaj rabobirdoj en Kostariko.[3] La Dudenta milvo estas tre komuna birdo en mezaj kaj malaltaj arbaroj de Centrameriko.[3] Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj arbaroj de malaltaj teroj kaj montararbaroj.[1]

Tiu specio ŝatas altajn ripozejojn en arboj kaj foje ŝvebas super la arbaro. La Dudenta milvo ĝenerale ĉasas el tiu ripozejo super la kanopeo de pluvarbaroj. La milvo plonĝas rapide suben por kapti lacertojn kaj insektojn, ĉefaj konsistoj el ties dieto.[4] La Dudenta milvo estas oportunema ĉasisto, ofte ripozanta ĉe grupoj de simioj por kapti predojn fuĝigitaj el grandaj mamuloj.[4]

Notoj

  1. 1,0 1,1 "iucn"
  2. Dudenta milvo.
  3. 3,0 3,1 Henderson, Carrol L. "Birds of Costa Rica." University of Texas Press, 2002 and 2010. pg 70
  4. 4,0 4,1 Asa Wright Nature Center. Dudenta milvo

Referencoj

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Dudenta milvo: Brief Summary ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Dudenta milvo (Harpagus bidentatus) estas specio de rabobirdoj de la familio de Akcipitredoj kaj subfamilio de Milvenoj.

Ĝi troviĝas en Belizo, Bolivio, Brazilo, Kolombio, Kostariko, Ekvadoro, Salvadoro, Gujanoj, Gvatemalo, Honduro, Meksiko, Nikaragvo, Panamo, Peruo, Trinidado kaj Tobago, kaj Venezuelo.

Tiu malgranda rabobirdo estas 33–38 cm longa kaj pezas 161-230 g. Tiuj rabobirdoj estas iom similaj al Akcipitroj, kun longaj vostoj kaj ovalformaj flugiloj kiuj karaktere kurviĝas suben dum ŝvebado aŭ flosglitado. Ili havas malhelajn vostojn kun palaj strioj, same kiel blankajn gorĝojn kun malhela strieto suben meze. La beko estas senpinta kun du elstaraĵoj ĉiuflanke de la supra makzelo. Tiu "duobla dento" estas tialo por la komuna nomo kaj por la specia epiteto laŭ la latina scienca nomo bidentatus.

La blanka pugomakulo rimarkindas dumfluge, kio faras el la Dudenta milvo unu el la plej facile indentigeblaj rabobirdoj en Kostariko. La Dudenta milvo estas tre komuna birdo en mezaj kaj malaltaj arbaroj de Centrameriko. Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj arbaroj de malaltaj teroj kaj montararbaroj.

Tiu specio ŝatas altajn ripozejojn en arboj kaj foje ŝvebas super la arbaro. La Dudenta milvo ĝenerale ĉasas el tiu ripozejo super la kanopeo de pluvarbaroj. La milvo plonĝas rapide suben por kapti lacertojn kaj insektojn, ĉefaj konsistoj el ties dieto. La Dudenta milvo estas oportunema ĉasisto, ofte ripozanta ĉe grupoj de simioj por kapti predojn fuĝigitaj el grandaj mamuloj.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Harpagus bidentatus ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES
 src=
Milano bidentado (Harpagus bidentatus), en el área de Altos del Maria, Panamá.

El milano bidentado[2]​ (Harpagus bidentatus), también conocido como gavilán bidentado, es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae.[3][4]

Descripción

Es un rapaz relativamente pequeño que mide entre 33 y 38 cm y pesa 161-230 gramos.[5]

Se alimenta principalmente de lagartijas e insectos. Suele cazar desde una percha por encima de la selva como punto de observación para lanzarse hacia abajo para atrapar sus presas.[6]

Distribución geográfica y hábitat

Su área de distribución incluye Belice, Bolivia, Brasil, Colombia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Guyana francesa, Guatemala, Guyana, Honduras, México, Nicaragua, Panamá, Perú, Suriname, Trinidad y Tobago, y Venezuela.[1]​ Su hábitat natural incluye bosque húmedo subtropical y tropical.[1]

Subespecies

Dos subespecies son reconocidas como válidas:[3]

  • H. b. fascitus Lawrence, 1869 — desde el sureste de México al oeste de Colombia y Ecuador.
  • H. b. bidentatus (Latham, 1790) — desde oeste de Colombia y Ecuador y a través de la Amazonía hasta el sur de Brasil.

Referencias

  1. a b c BirdLife International (2012). «Harpagus bidentatus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2015.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 27 de agosto de 2015.
  2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1994). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Segunda parte: Falconiformes y Galliformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 41 (2): 183-191. ISSN 0570-7358. Consultado el 20 de diciembre de 2013.
  3. a b Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan & C. L. Wood (2015). «The eBird/Clements checklist of birds of the world: v2015». Disponible para descarga. The Cornell Lab of Ornithology.
  4. Sistema Integrado de Información Taxonómica. «Harpagus bidentatus (TSN 175462)» (en inglés).
  5. Double-toothed Kite.
  6. Asa Wright Nature Center. Double-toothed Kite

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Harpagus bidentatus: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES
 src= Milano bidentado (Harpagus bidentatus), en el área de Altos del Maria, Panamá.

El milano bidentado​ (Harpagus bidentatus), también conocido como gavilán bidentado, es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae.​​

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Harpagus bidentatus ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Harpagus bidentatus Harpagus generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Kanpo estekak

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Harpagus bidentatus: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Harpagus bidentatus Harpagus generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Hammashaukka ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Hammashaukka (Harpagus bidentatus) on haukkojen heimoon kuuluva päiväpetolintu. Sen esiintymisaluetta ovat Belize, Bolivia, Brasilia, Kolumbia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Ranskan Guyana, Guatemala, Guayana, Honduras, Meksiko, Nicaragua, Panama, Peru, Suriname, Trinidad ja Tobago sekä Venezuela. Sen kanta on arvioitu eloinvoimaiseksi, sillä esiintymisalue on hyvin laaja ja kanta riittävän suur, vaikka se onkin hitaasti pienenemässä.[1]

Melko pienen petolinnun koko on 33–38 cm, ja se painaa 161–230 grammaa.[3]

Sen elinpiiriä ovat subtrooppiset ja trooppiset kuivat savannit ja metsät aina 1 500 metrin korkeuteen saakka. [4]

Lähteet

  1. a b BirdLife: Harpagus bidentatus IUCN Red List of Threatened Species. Version ver 3.1. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 19.1.2016. (englanniksi)
  2. Integrated Taxonomic Information System (ITIS): Harpagus bidentatus (TSN ) itis.gov. Viitattu 19.1.2016. (englanniksi)
  3. Double-toothed Kite.
  4. Birdlife.org viitattu 19.1.2016 (englanniksi)
Tämä lintuihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Hammashaukka: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Hammashaukka (Harpagus bidentatus) on haukkojen heimoon kuuluva päiväpetolintu. Sen esiintymisaluetta ovat Belize, Bolivia, Brasilia, Kolumbia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Ranskan Guyana, Guatemala, Guayana, Honduras, Meksiko, Nicaragua, Panama, Peru, Suriname, Trinidad ja Tobago sekä Venezuela. Sen kanta on arvioitu eloinvoimaiseksi, sillä esiintymisalue on hyvin laaja ja kanta riittävän suur, vaikka se onkin hitaasti pienenemässä.

Melko pienen petolinnun koko on 33–38 cm, ja se painaa 161–230 grammaa.

Sen elinpiiriä ovat subtrooppiset ja trooppiset kuivat savannit ja metsät aina 1 500 metrin korkeuteen saakka.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Harpage bidenté ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Harpagus bidentatus

L'Harpage bidenté (Harpagus bidentatus), aussi connu en tant que Milan bidenté, est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.

Répartition

Cet oiseau vit en Amérique centrale et la moitié nord de l'Amérique du Sud.

Annexes

Références taxinomiques

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Harpage bidenté: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Harpagus bidentatus

L'Harpage bidenté (Harpagus bidentatus), aussi connu en tant que Milan bidenté, est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Harpagus bidentatus ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Il nibbio dentato (Harpagus bidentatus (Latham, 1790)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi, diffuso in America Latina.[1][2]

Distribuzione e habitat

La specie è diffusa nell'ecozona neotropicale, dal Messico sino al Brasile.[1]

Note

  1. ^ a b c (EN) BirdLife International 2016, Harpagus bidentatus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020. URL consultato il 4 settembre 2018.
  2. ^ (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Accipitridae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 31 agosto 2018.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Harpagus bidentatus: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Il nibbio dentato (Harpagus bidentatus (Latham, 1790)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi, diffuso in America Latina.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Tandwouw ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Vogels

De tandwouw (Harpagus bidentatus) is een roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor van oostelijk Mexico tot zuidoostelijk Brazilië en telt 2 ondersoorten:

  • Harpagus bidentatus fasciatus: van zuidelijk Mexico tot westelijk Colombia en Ecuador.
  • Harpagus bidentatus bidentatus: van oostelijk Colombia tot Bolivia en oostelijk Brazilië.

Externe link

Bronnen, noten en/of referenties
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Tandwouw: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De tandwouw (Harpagus bidentatus) is een roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Cykadojad rdzawopierśny ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Cykadojad rdzawopierśny (harpagus bidentatus) – gatunek ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych. Jego grzbiet i zewnętrzna strona skrzydeł są jasnoszare, ogon czarny, z trzema szarymi, prostopadłymi pasami, gardło i broda biała z czarną linią pośrodku. Klatka piersiowa i brzuch mają odcień rudy szaro-białymi pasami, pokrywy podogonowe biały. Po wewnętrznej stronie skrzydła pokrywy są białe, przy czym na lotkach widnieją czarne linie. Głowa jest szara, woskówka szaro-żółta z czarnym zakończeniem, oczy czerwono-pomarańczowe, nogi i szpony żółte. Młode mają brązowy grzbiet z białymi plamkami na łopatkach, płowo-biały brzuch i klatkę piersiową, ciemnobrązową głowę i jaśniejsze od osobników dorosłych oczy. Cykadojady rdzawopierśne osiągają długość 33-38 cm, a ich waga waha się od 168 do 230 g. Wyróżnia się dwa podgatunki tego gatunku:

  • Harpagus bidentatus bidentatus
  • Harpagus bidentatus fasciatus, posiadający jaśniejszy brzuch i klatkę piersiową z większą ilością szaro-białych elementów.

Cykadojady rdzawopierśne żyją w tropikalnych, subtropikalnych i wtórnych lasach, zazwyczaj na wysokościach do 2 100 m n.p.m. Występują w Ameryce Środkowej i północnej oraz środkowej części Ameryki Południowej, głównie w Meksyku, Ekwadorze, Kolumbii, Wenezueli, Surinamie, Gujanie, Brazylii, Boliwii, czy Trynidadzie i Tobago. Żywią się głównie dużymi owadami, jaszczurkami i płazami. Często poluje w pobliżu grup małp w celu złapania zwierząt wypłoszonych przez te ssaki.

Okres godowy trwa od kwietnia do lipca. Gniazda zlokalizowane są na wysokości od 3 do 30 m nad ziemią, zazwyczaj na obrzeżach lasu. Samice składają dwa jaja. Inkubacja trwa 42-45 dni.

Przypisy

  1. harpagus bidentatus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. harpagus bidentatus. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).

Bibliografia

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Cykadojad rdzawopierśny: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Cykadojad rdzawopierśny (harpagus bidentatus) – gatunek ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych. Jego grzbiet i zewnętrzna strona skrzydeł są jasnoszare, ogon czarny, z trzema szarymi, prostopadłymi pasami, gardło i broda biała z czarną linią pośrodku. Klatka piersiowa i brzuch mają odcień rudy szaro-białymi pasami, pokrywy podogonowe biały. Po wewnętrznej stronie skrzydła pokrywy są białe, przy czym na lotkach widnieją czarne linie. Głowa jest szara, woskówka szaro-żółta z czarnym zakończeniem, oczy czerwono-pomarańczowe, nogi i szpony żółte. Młode mają brązowy grzbiet z białymi plamkami na łopatkach, płowo-biały brzuch i klatkę piersiową, ciemnobrązową głowę i jaśniejsze od osobników dorosłych oczy. Cykadojady rdzawopierśne osiągają długość 33-38 cm, a ich waga waha się od 168 do 230 g. Wyróżnia się dwa podgatunki tego gatunku:

Harpagus bidentatus bidentatus Harpagus bidentatus fasciatus, posiadający jaśniejszy brzuch i klatkę piersiową z większą ilością szaro-białych elementów.

Cykadojady rdzawopierśne żyją w tropikalnych, subtropikalnych i wtórnych lasach, zazwyczaj na wysokościach do 2 100 m n.p.m. Występują w Ameryce Środkowej i północnej oraz środkowej części Ameryki Południowej, głównie w Meksyku, Ekwadorze, Kolumbii, Wenezueli, Surinamie, Gujanie, Brazylii, Boliwii, czy Trynidadzie i Tobago. Żywią się głównie dużymi owadami, jaszczurkami i płazami. Często poluje w pobliżu grup małp w celu złapania zwierząt wypłoszonych przez te ssaki.

Okres godowy trwa od kwietnia do lipca. Gniazda zlokalizowane są na wysokości od 3 do 30 m nad ziemią, zazwyczaj na obrzeżach lasu. Samice składają dwa jaja. Inkubacja trwa 42-45 dni.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Gavião-ripina ( Português )

fornecido por wikipedia PT
 src=
Silanche Reserve - Equador

O gavião-ripina (nome científico: Harpagus bidentatus) é uma espécie de ave de rapina da ordem accipitriformes da família Accipitridae. Ave de rapina de pequeno porte, que pode ser encontrada nas florestas de Belize, Bolívia, Brasil, Colômbia, Costa Rica, Equador, El Salvador, Guiana Francesa, Guatemala, Guiana, Honduras, México, Nicarágua, Panamá, Peru, Suriname, Trinidad e Tobago e Venezuela. Vive nas copas das árvores, de onde caçam suas presas e habitualmente fazem seus ninhos.[2]

Os Accipitriformes e Falconiformes são as ordens que incluem as famílias de aves de rapina que possuem hábitos diurnos, portanto estes animais têm adaptações morfológicas características à predação, como garras afiadas, bico curvo e visão muito apurada. Diferentemente de outros vertebrados, que têm os músculos que agem sobre o cristalino dos olhos lisos, nestas aves de rapina essa musculatura é estriada, que pode ser caracterizada como uma condição de adaptação evolutiva. As aves da ordem Accipitriformes são consideradas muito importantes enquanto reguladoras de populações de outros animais por se alimentarem de répteis, alguns invertebrados e pequenos mamíferos. Estudos mostram que algumas espécies encontram-se em sérios riscos de extinção no Brasil, entre elas o gavião-ripina, em decorrência de diversos fatores provocados pelo homem como a redução ou até mesmo a exclusão do habitat ou ainda pela contaminação de suas presas por pesticidas utilizados na agricultura.[3]

Etimologia

O nome Harpagus bidentatus tem duas origens: a palavra do latim harpagus se originou do grego harpazö, que quer dizer pessoa voraz; na mitologia grega foi o nome dado a um general persa que comeu a carne do seu próprio filho; e do latim vêm as palavras bi, que quer dizer dois, duplo; e dentatus, que significa dentado, ou seja, seu segundo nome signifoca dois dentes ou bidentatus. Então a tradução do seu nome científico quer dizer voraz com dois dentes ou voraz bidentado.[4]

Descrição

Esta ave de rapina é pequena, uma das menores da família Accipitridae, e mede entre 33 – 38 cm de comprimento e pesa 161-230 gramas, sendo que a fêmea é um pouco maior que o macho. Quando adulto apresenta a cabeça na cor cinza escuro, seu pescoço é branco com uma listra escura na vertical, seu peito marrom-avermelhado com o que resta do ventre branco barrado de marrom-avermelhado; o dorso é marrom-escuro, sua cauda possui finas faixas claras e pernas amarelas. O animal antes de atingir sua fase adulta apresenta o dorso e cabeça marrom-escuro, com peito e barriga brancos com algumas finas linhas marrons, podendo alguns animais apresentá-lo todo branco.[5] As penas da parte interna de suas asas são brancas com algumas manchas escuras e bem visíveis durante o voo, fazendo com que o gavião-ripina seja uma das mais fáceis aves de rapina da Costa Rica para identificar. Possui um “dente duplo” na mandíbula superior. O padrão de plumagem e a coloração das aves de rapina têm funções comportamentais e ecológicas, que vão da escolha de um parceiro, o reconhecimento específico e sinalização social, e até na proteção através do mimetismo e da camuflagem. Dessa forma os desenhos da plumagem e as cores estão diretamente ligados ao clima, comportamento e habitat do animal.[6]

Habitat/Comportamento

O gavião-ripina é um pássaro arisco e discreto, uma ave residente e bastante comum nas florestas de altitude média e baixa da América Central. Os seus habitats naturais são: florestas subtropicais ou tropicais úmidas de baixa altitude e florestas subtropicais ou tropicais úmidas de alta altitude. No Brasil vive na região amazônica e Mata Atlântica, ocorrendo em estados brasileiros em populações separadas de Pernambuco ao Rio de Janeiro, passando pela Bahia e Minas Gerais. Vive na parte superior da floresta nas copas das árvores e costuma planar alto durante as horas que manhã em que está mais quente; frequentemente é observado sozinho, aos pares, ou eventualmente em trio, sendo um dos animais um jovem. Tem o habito de seguir alguns primatas em sua áreas de sua distribuição e até bandos mistos de aves para capturar pequenas presas que se espantam com o deslocamentos destas espécies.[5] Em Belize pode ser encontrado longe e perto da costa. Em Trinidad e Tobago ele é encontrado em poleiros altos, abertos, ou voando um pouco abaixo do nível da copa, e ocasionalmente indo mais alto, mas em outras áreas é mais comum encontrá-lo empoleirado no interior da floresta em níveis um pouco mais baixos. Na Costa Rica, esta espécie prefere zonas úmidas, que ocorrem nas fronteiras florestais, por vezes entrando em florestas densas, e é frequentemente encontrada em árvores em áreas mais abertas da floresta. No Panamá ocorre principalmente em áreas de florestas densas, mas também em locais onde as árvores têm um bom crescimento, e também estão presentes em bosques e em fronteiras florestais. Na Venezuela é encontrado em áreas parcialmente limpas na borda das estradas madeireiras, em poleiros com uma visão aberta na altura do dossel ou inferior. No Suriname ocorre em florestas e bordas florestais do interior e também na área de savanas e até mesmo nos cumes de areia na região litoral. Na Guatemala é raramente encontrado nas terras baixas do Cararibe e no Petén. Essas aves são consideradas como um residente de reprodução nas ilhas e terras baixas e sopé da encosta atlântica. No Equador as duas subespécies são encontradas em planícies, o bidentatus ao leste e o fasciatus a oeste. Na Colômbia, esta espécie é bastante comum na região de Santa Marta. Sua maior incidência acontece em áreas que podem chegar até 1 538 metros de altitude. No Peru é comum em florestas, é incomum em floresta transitória e em terras altas em Cocha Cashu no Parque Nacional de Manu. Pouco frequente em florestas úmidas de várzea a leste dos Andes e ocasionalmente ocorre na zona subtropical para 2 500 m de altitude[7]

Caça/Dieta

As aves de rapina utilizam muitos modos diferentes de estratégias de caça, o que classifica as espécies em dois tipos: as de busca e as de ataque. Cada espécie adaptou um método adequado para caçar tipos específicos de presas e também ao local em que vive. O gavião-ripina na maioria das vezes caça de um ponto de onde tem visão privilegiada das suas possíveis presas, sendo este o método de caçar de rapinantes mais utilizado no mundo, pois gasta-se menos energia na busca de seu alimento. Neste método, a ave permanece empoleirada no alto de uma árvore, e no momento propício mergulha em direção à presa, em distâncias que variam em alguns metros. Se ao examinar a área onde está empoleirada a ave nada encontra, ela pode voar para verificar uma área de um novo poleiro. Pode às vezes voar rasante e vagarosamente à procura de suas presas. A base principal de sua dieta é de pequenas serpentes, lagartos e insetos, e ocasionalmente caça pequenos mamíferos e aves para complementar sua dieta. É um caçador oportunista, muitas vezes empoleirando-se perto de grupos de macacos, a fim de capturar presas espantadas pelos grandes mamíferos.[5][6][8]

Reprodução

Como é característico do comportamento reprodutivo das espécies de accipitrídeos, a maioria vive em casais monogâmicos, sendo muito territoriais defendendo toda a área em torno de onde constrói seu ninho. Seus ninhos são construídos com gravetos e ramos e forrados com algum material mais macio, como folhas ou ervas, sempre no alto das arvores, podendo variar em altura que vão de 7 metros os mais baixos a 33 metros os mais altos. Sua postura varia entre 1 e 2 ovos, que são brancos com manchas marrons, e a incubação dura de 42 a 45 dias. A responsabilidade da construção do ninho na maior parte é da fêmea, assim como a incubação. Os filhotes ficam sob os cuidados dos pais por cerca de 60 dias e o macho fornece a maioria das caças como alimentação à fêmea durante este período.[5][7]

Subespécies

Harpagus bidentatus bidentatus: ocorre desde a Colômbia, Equador, Bolívia, Amazônia até a Região Sudeste do Brasil;

Harpagus bidentatus fasciatus: habita o México, oeste da Colômbia e Equador, América Central até o Panamá.[5]

Conservação

Por ser bastante comum na maioria das áreas em que habita, muitas vezes é negligenciado. É categorizado como uma espécie de "menor preocupação" por BirdLife International. No entanto, a fragmentação das florestas de tabuleiro, o processo de desmatamento ocorrido durante a colonização na costa brasileira e ainda com a expansão da agricultura, fizeram com que restassem apenas algumas áreas remanescentes do habitat dessa espécie ao longo de toda a região costeira do estado do Rio de Janeiro até os estados do nordeste. Atualmente, a Mata Atlântica foi reduzida a cerca de 10% de sua área original, em áreas isoladas de diferentes tamanhos. Na Bahia, existem poucas áreas ainda preservadas, ocasionando a significativa redução da espécie no estado e fazendo com que esta ave esteja ameaçada de extinção no Estado da Bahia.[9]

Referências

  1. BirdLife International (2012). «'Harpagus bidentatus'». Lista Vermelha da IUCN de espécies ameaçadas da UICN 2013.2 (em inglês). ISSN 2307-8235. Consultado em 26 de novembro de 2013
  2. «BirdLife International». Wikipedia (em inglês). 18 de setembro de 2018
  3. Pelanda, André; Carrano, Eduardo (17 de junho de 2013). «Composição e a importância da preservação de rapinantes diurnos (aves: Accipitridae e Falconidae) em um trecho do alto rio Iguaçu, Estado do Paraná.». Revista Meio Ambiente e Sustentabilidade. 3 (2): 176 – 196. ISSN 2316-2856. doi:10.22292/mas.v3i2.176
  4. «gavião-ripina (Harpagus bidentatus) | WikiAves - A Enciclopédia das Aves do Brasil». www.wikiaves.com.br. Consultado em 29 de novembro de 2018
  5. a b c d e Menq, Willian (janeiro de 2018). «Gavião-ripina Harpagus bidentatus (Latham, 1790)». avesderapinabrasil.com. Consultado em 18 de outubro de 2018
  6. a b «Double-toothed Kite». www.oiseaux-birds.com. Consultado em 30 de setembro de 2018
  7. a b «Global Raptor Information Network». globalraptors.org. Consultado em 29 de novembro de 2018
  8. «Aves de rapina e suas diferentes estratégias de caça | Aves de Rapina Brasil». www.avesderapinabrasil.com. Consultado em 27 de novembro de 2018
  9. «Lista vermelha da Bahia - Avaliação do Estado de Conservação da Fauna e Flora do Estado da Bahia». listavermelhabahia.org.br (em inglês). Consultado em 4 de outubro de 2018

Bibliografia

  • Henderson, Carrol L. "Birds of Costa Rica." University of Texas Press, 2002 and 2010. pg 70.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Gavião-ripina: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT
 src= Silanche Reserve - Equador

O gavião-ripina (nome científico: Harpagus bidentatus) é uma espécie de ave de rapina da ordem accipitriformes da família Accipitridae. Ave de rapina de pequeno porte, que pode ser encontrada nas florestas de Belize, Bolívia, Brasil, Colômbia, Costa Rica, Equador, El Salvador, Guiana Francesa, Guatemala, Guiana, Honduras, México, Nicarágua, Panamá, Peru, Suriname, Trinidad e Tobago e Venezuela. Vive nas copas das árvores, de onde caçam suas presas e habitualmente fazem seus ninhos.

Os Accipitriformes e Falconiformes são as ordens que incluem as famílias de aves de rapina que possuem hábitos diurnos, portanto estes animais têm adaptações morfológicas características à predação, como garras afiadas, bico curvo e visão muito apurada. Diferentemente de outros vertebrados, que têm os músculos que agem sobre o cristalino dos olhos lisos, nestas aves de rapina essa musculatura é estriada, que pode ser caracterizada como uma condição de adaptação evolutiva. As aves da ordem Accipitriformes são consideradas muito importantes enquanto reguladoras de populações de outros animais por se alimentarem de répteis, alguns invertebrados e pequenos mamíferos. Estudos mostram que algumas espécies encontram-se em sérios riscos de extinção no Brasil, entre elas o gavião-ripina, em decorrência de diversos fatores provocados pelo homem como a redução ou até mesmo a exclusão do habitat ou ainda pela contaminação de suas presas por pesticidas utilizados na agricultura.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Tandglada ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Tandglada[2] (Harpagus bidentatus) är en sydamerikansk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.[3]

Utbredning och systematik

Tandglada delas upp i två underarter:[3]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan en halv och fem miljoner individer.[1]

Noter

  1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Harpagus bidentatus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2014) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., <www.sofnet.org Arkiverad 26 december 2014 hämtat från the Wayback Machine.>, läst 2014-12-09
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Tandglada: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Tandglada (Harpagus bidentatus) är en sydamerikansk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Harpagus bidentatus ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Harpagus bidentatus là một loài chim trong họ Accipitridae.[1]

Chú thích

  1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Ưng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Harpagus bidentatus: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Harpagus bidentatus là một loài chim trong họ Accipitridae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

雙齒鷹 ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

雙齒鷹學名Harpagus bidentatus)是鷹科齒鷹屬英语Harpagus的一種猛禽,分布於貝里斯玻利維亞巴西哥倫比亞哥斯大黎加厄瓜多薩爾瓦多法屬圭亞那圭亞那瓜地馬拉宏都拉斯墨西哥尼加拉瓜巴拿馬祕魯蘇里南千里達及托巴哥以及委內瑞拉等地[1],在中美洲中低海拔的森林相當常見[2]。雙齒鷹體長33-38公分,在猛禽中相對較小[3],其體色為深灰色,臀部(rump)則有白色斑紋,在飛行時相當明顯,是辨識本種的重要特徵[2]。雙齒鷹以蜥蜴與昆蟲為主食,可以從較高處快速往地面俯衝掠食[4],雙齒鷹也屬於機會性掠食者,常出現在捲尾猴檉柳猴松鼠族群的附近,捕食被這些哺乳動物驚擾而從林中出現的獵物[4]

參考資料

  1. ^ 1.0 1.1 Harpagus bidentatus. IUCN Red List of Threatened Species 2013.2. International Union for Conservation of Nature. 2012 [26 November 2013].
  2. ^ 2.0 2.1 Henderson, Carrol L. Birds of Costa Rica.. University of Texas Press. 2002, 2010: 70. 请检查|date=中的日期值 (帮助)
  3. ^ Double-toothed Kite. oiseaux-birds.com. [2018-09-27]. (原始内容存档于2016-04-17).
  4. ^ 4.0 4.1 Asa Wright Nature Center. Double-toothed Kite. [2018-09-27]. (原始内容存档于2017-10-21).


物種識別信息
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科

雙齒鷹: Brief Summary ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

雙齒鷹(學名:Harpagus bidentatus)是鷹科齒鷹屬(英语:Harpagus)的一種猛禽,分布於貝里斯玻利維亞巴西哥倫比亞哥斯大黎加厄瓜多薩爾瓦多法屬圭亞那圭亞那瓜地馬拉宏都拉斯墨西哥尼加拉瓜巴拿馬祕魯蘇里南千里達及托巴哥以及委內瑞拉等地,在中美洲中低海拔的森林相當常見。雙齒鷹體長33-38公分,在猛禽中相對較小,其體色為深灰色,臀部(rump)則有白色斑紋,在飛行時相當明顯,是辨識本種的重要特徵。雙齒鷹以蜥蜴與昆蟲為主食,可以從較高處快速往地面俯衝掠食,雙齒鷹也屬於機會性掠食者,常出現在捲尾猴檉柳猴松鼠族群的附近,捕食被這些哺乳動物驚擾而從林中出現的獵物。

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科