Xema sabini (Sabine 1819)

Die Mikstertmeeu (Xema sabini) is 'n algemene somertrekvoël na kuswaters, insluitend groot beskutte baaie. Hulle is seldsaam op land. Die streekbevolking is 5000 - 10000 voëls. Die voël is 27 – 32 cm lank, 160 - 180 g groot met 'n vlerkspan van 85 – 90 cm. In Engels staan die voël bekend as die Sabine's Gull.

Fotogalery

• In Alaska.

• In vlug.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-926-7

Verwysings

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

La gavilueta de Sabine o gavilueta de cola fendida ye una especie d'ave caradriforme de la familia Laridae que cría nel norte del Holárticu y migra hasta les mariñes occidentales de Suramérica y África.^[3] Ye una gavilueta de pequeñu tamañu. El so taxonomía alcuéntrase en disputa, ente que dellos autores caltener nel xéneru de les mayoría de les gaviluetes Larus, como Larus sabini,^[4][5] otros incluyir nel suyu propiu, Xema, como Xema sabini.^[6] Joseph Sabine púnxo-y el so nome n'honor del so hermanu, el científicu Edward Sabine.

Distribución

La gavilueta de Sabine cría nel Árticu y tien una distribución circumpolar principalmente por Norteamérica y Eurasia. Ye una ave migratoria que vuela escontra'l sur na seronda. La mayoría de la población pasa l'iviernu nel Pacíficu hasta Suramérica occidental nes agües fríes de la corriente de Humboldt, ente que les aves de Groenlandia y Canadá oriental crucien l'Atlánticu camín de les mariñes occidentales d'Europa pa pasar l'iviernu hasta n'África sudoccidental, nes agües de la corriente de Benguela. Dacuando les gaviluetes de Sabine pueden atopase n'otres mariñes como les del nordés d'Estaos Xuníos o más al este n'Europa, xeneralmente abasnaes por nubes serondiegues.^[6][7] Ye una especie peláxica fuera de la estación de cría.

Descripción

Exemplar xuvenil en vuelu amosando'l patrón tricolor de les sos nales.

Esta especie ye bono d'identificar pol so llamativu diseño alar tricolor. Los adultos tienen el llombu y les plumes coberteras de les nales de color gris maciu, les plumes primaries negres y les secundaries blanques. La so cola ye llixeramente ahorquillada y de color blancu. La cabeza de los adultos escurecer a un gris escuru col cantu negru mientres la dómina de apareamiento. Los sos picos son negros cola punta mariella. El neñones tienen el mesmu patrón tricolor, pero sustituyendo'l gris pol marrón, y la cola tien una banda negra terminal. Los xuveniles tarden dos años n'algamar el plumaxe adultu.

Les sos voces son de tonu bien alto.^[4]

Reproducción

Les gaviluetes de Sabine críen en colonies na mariña y la tundra. Ponen dos o tres güevos motudos de color pardu verdosu, en niales nel suelu escondíos ente la yerba.

Alimentación

La so alimentación ye bien variada y ta compuesta principalmente por cualesquier tipu de pequeñu animal al so algame. Tamién roba güevos d'otres aves marines, como'l charrán árticu.^[6]

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Larus sabini.
• Avibase

Ar Gouelanig lost forc'hek^[1] (liester: Gouelaniged lost forc'hek) a zo un evn-mor. Xema sabini eo e anv skiantel. Ar spesad nemetañ eo er genad Xema.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra e Greunland ha hanternoz Siberia^[2].

Rummatadur

Liammoù diavaez

• (en) Xema sabini war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Xema sabini war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Daveoù ha notennoù

La gavineta cuaforcada (Xema sabini) és un ocell marí de la família dels làrids (Laridae), única espècie del gènere Xema,^[1] si bé alguns autors l'han inclòs en el gènere Larus.^[2]

Morfología

Jove de gavineta cuaforcada mostrant el distintiu disseny cromàtic de les ales

• És una gavina petita, que fa 27-33 cm de llargària, 81-87 cm d'envergadura i un pes de 135-225 g.
• En estiu el cap i la gola són de color gris fosc, el coll, les parts inferiors i la forcada cua, són de color blanc. En hivern el cap esdevé blanc restant algunes marques fosques.
• El mantell i les cobertores alars són de color gris, les quatre primeres primàries negres i la resta de primàries i les secundàries blanques, el que fa un disseny molt distintiu.
• Bec negre amb punta groga. Potes fosques.
• Els joves tenen un disseny semblant a l'adult, en marró en lloc de gris. Banda negra al final de la cua. Bec i potes marrons.

Hàbitat i distribució

D'hàbits pelàgics fora de l'època de reproducció, cria en una àrea circumpolar molt septentrional, al nord de Groenlàndia, Spitzberg i Nova Sibèria, nord de Rússia i Sibèria, nord i oest d'Alaska i illes septentrionals de Canadà. Passa l'hivern a les costes occidentals d'Àfrica i Sud-amèrica.^[3][4] Als Països Catalans es pot albirar durant les migracions, però en contades ocasions.^[5]

Alimentació

Dieta molt variada, menja qualsevol petit animaló al seu abast. També pot menjar ous d'altres ocells, com ara el xatrac àrtic.^[1]

Reproducció

Crien en colònies. Ponen 2 - 3 ous clapats de marró verdós, en nius amagats entre l'herba.

Referències

Aderyn sy'n byw yn agos i'r traeth ac sy'n perthyn i deulu'r Laridae ydy'r gwylan Sabine sy'n enw benywaidd; lluosog: gwylanod Sabine (Lladin: Larus sabini; Saesneg: Sabine's Gull).

Mae ei diriogaeth yn cynnwys Asia, Ewrop, America, Cefnfor yr Iwerydda'r Cefnfor Tawel ac mae ar adegau i'w ganfod ar draethau arfordir Cymru.

Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.^[1]

Gweler hefyd

• Rhestr o greaduriaid morol gwledydd Prydain
• Rhestr Goch yr IUCN, rhestr o greaduriaid wedi'u dosbarthu i 9 categori yn ôl niferoedd, prinder, cadwraeth ayb.
• Llwybr yr Arfordir
• Cadwraeth

Cyfeiriadau

• Termau safonol Gwefan Llên Natur.

Racek Sabinův (Xema sabini) je jediným zástupcem malých racků rodu Xema. V každém šatu je nápadný trojbarevným zbarvením křídel (hnědé loketní krovky, bílé loketní letky a vnitřní ruční letky, černé krajní ruční letky). Dospělí ptáci mají černou hlavu a černý zobák se žlutou špičkou. Hnízdí v Grónsku, arktické Severní Americe a severním Rusku na východ od poloostrova Tajmyr, nepravidelně v malém množství také na Špicberkách. Po vyhnízdění se přesouvá na otevřené moře (pelagický druh) a táhne do zimovišť v mořích jižní polokoule (u západního pobřeží Jižní Ameriky a jihozápadní Afriky. Zvláště po velkých mořských bouřích se objevuje i na pobřeží a ojediněle také ve vnitrozemí Evropy.^[2] Výjimečně zalétl také do České republiky, kde byl dosud zjištěn pětkrát.^[3]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-11]
2. ↑ OLSEN, K. M. O.; LARSSON, H. Gulls of North America, Europe and Asia. Princeton & Oxford: Princeton University Press, 2003. ISBN 0-691-11327-0.
3. ↑ http://fkcso.sweb.cz/larsab.htm Přehled pozorování v ČR na stránkách FK ČSO

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu racek Sabinův ve Wikimedia Commons

Sabinemåge (Xema sabini^[1]) er en måge, som yngler cirkumpolart i det højarktiske område (bl.a. Grønland og Svalbard) og tilbringer den nordlige vinter ud for Sydvest- og Sydafrika. Arten er den eneste i slægten Xema.

Sabinemågen er ca. 30 cm lang og hører dermed lidt mindre end hættemågen. Den kendes på sine sorte vingespidser, hvide vingebagkant og svagt kløftede hale. Når sabinemågen en sjælden gang ses i Danmark, er det almindeligvis i forbindelse med vestenstorme i perioden august-oktober, hvor de mellem yngleområdet og Biscayen drives mod land.

Noter

Kilder/Eksterne henvisninger

• Hans Skotte Møller: Lademanns naturfører: Fugle-atlas, 1975, efter Walter Černý: "Welcher Vogel ist das?"
• Benny Génsbøl: Nordens fugle, Gads Forlag, Bogklubben 12 bøger, 1997, ISBN 87-604-0222-9
• Dansk Ornitologisk Forening. "Sabinemåge (Xema sabini)". Arkiveret fra originalen 2013-12-09. Hentet 2013-12-09.

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Sabinemåge

Flugbild einer juvenilen Schwalbenmöwe

Die Schwalbenmöwe (Xema sabini) ist eine Art der Möwen (Larinae) und steht in der monotypischen Gattung Xema. Sie ist ein Brutvogel der hochartkischen Tundra, die in Mitteleuropa alljährlich in geringer Zahl als Irrgast beobachtet werden kann. Typisch sind solche Einflüge bei starken Westwindlagen. So wurden in der Deutschen Bucht und im nordfriesischen Wattenmeer im Jahr 1997 insgesamt 71-mal Schwalbenmöwen gesichtet.^[1]

Ihren wissenschaftlichen Namen erhielt sie zu Ehren des Astronomen Edward Sabine, dem Bruder des Erstbeschreibers Joseph Sabine.

Beschreibung

Diese etwa 33 Zentimeter lange Möwe hat einen stark gegabelten Schwanz. Unverkennbar ist sie im Flug auf der Oberseite durch die schwarzen äußeren Handschwingen und das breite weiße Dreieck hinter ihnen. Im Brutkleid ist der Kopf schiefergrau und gegen den weißen Hals durch einen schmalen schwarzen Ring abgesetzt. Im Ruhekleid hat die Schwalbenmöwe einen trübweißen Kopf. Bei Jungvögeln ist der weißen Schwanz schwarz gesäumt. Der ziemlich kurze Schnabel ist schwarz und trägt eine gelbe Spitze. Die Beine haben eine graue Färbung.

Von unausgefärbten Dreizehenmöwen und Zwergmöwen unterscheidet sie sich durch den tiefer gegabelten Schwanz und das Fehlen einer dunklen Binde auf den Flügeldecken. Die Stimme ist ein kreischendes, seeschwalbenähnliches Schreien. Auch im Flug wirkt die Schwalbenmöwe Seeschwalbenartig, da der Körper bei jedem Flügelschlag etwas angehoben wird.

Vorkommen

Sie bewohnt die Küstengewässer der Arktis und brütet in der Tundra. Ihre Brutgebiete liegen im nördlichsten Sibirien, auf Spitzbergen, Grönland und im nördlichsten Nordamerika. Die Hauptbrutgebiete sind in Alaska und dem nördlichen Kanada. Umherstreifende Exemplare besuchen gelegentlich die Küsten Westeuropas, ausnahmsweise werden sie durch Stürme weit in das Innere Europas verschlagen. Im Winter ziehen große Mengen nach Süden in das Gebiet des kalten Benguelastroms, andere Gruppen überwintern an der Westküste Südamerikas.

Die Schwalbenmöwe ist ein Langstreckenzieher, deren Winterquartiere im Atlantik und Pazifik liegen. Der Schwerpunkt der Überwinterungsregion liegt über dem Benguelastrom vor dem Süden beziehungsweise Südwesten Afrikas (25° S bis 35° S). Sie hält sich dabei kaum in Küstennähe auf. Auch in der Region des Humboldtstroms vor der Westküste Südamerikas überwintern Schwalbenmöwen. Es handelt sich hierbei um Brutvögel aus Sibirien, Alaska und vermutlich auch dem Nordwesten Kanadas.^[2]

Lebensweise

Die Schwalbenmöwe ernährt sich von Insekten und deren Larven, Krebstieren, kleinen Muscheln und Fischen. Die Nahrung wird großenteils im leichten Flug von der Wasseroberfläche aufgenommen. Am Strand findet sie auch im Laufen ihre Nahrung und gelegentlich sucht sie auf dem Meer auch schwimmend nach Nahrung.

Die Schwalbenmöwe führt eine monogame Saisonehe und zeigt eine hohe Brutortstreue. Sie nistet in Kolonien auf morastigen Inselchen der Tundra und längs der Flachküsten. Die durchschnittlich drei Eier werden von beiden Partnern über einen Zeitraum von 23 bis 24 Tagen ausgebrütet. Der Bruterfolg wird wesentlich durch die Prädation durch den Polarfuchs bestimmt.^[3]

Bestand

Xema sabini

Der Bestand an Schwalbenmöwen wurde zu Beginn des 21. Jahrhunderts auf weniger als 100.000 Brutpaare beziehungsweise 400.000 bis 700.000 Individuen geschätzt. Der europäische Brutbestand beträgt nur 100 bis 500 Brutpaare.

Unterarten

Die neben der Nominatform Xema sabini sabini beschriebenen Unterarten X. s. palaearctica Stegmann, 1934, X. s. tschuktschorum Portenko, 1939 und X. s. woznesenskii Portenko, 1939 werden als ungültig angesehen.

Belege

Literatur

• Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel, Wolfgang Fiedler (Hrsg.): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel. Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2.
• Roger Peterson, Guy Montfort, F. A. D. Hollom: Die Vögel Europas. 9. Auflage. Verlag Paul Parey, Hamburg/Berlin 1968, ISBN 3-490-05518-7.

Einzelbelege

1. ↑ Bauer u. a., S. 578 und S. 579.
2. ↑ Bauer u. a., S. 579.
3. ↑ Bauer u. a., S. 580.

Ternumási (frøðiheiti - Xema sabini, Larus sabini)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

Сабины цахлай нь жижиг биетэй цахлай юм. Ангилал зүйн хувьд маргаантай; зарим эрдэмтэд түүнийг Xema төрлийн цорын ганц зүйл Xema sabini^[1] гэдэг бол бусад нь цахлайнхан овогт багтах Larus sabini^[2][3] гэж үздэг. Арктикт тархсан бөгөөд Хойд Америк, Евразийн хойд хэсгийн ихэнх нутгаар тохиолдоно. Намар өмнө зүг рүү нүүдэллэж, ихэнх нь Номхон далайн үзүүрийн, Өмнөд Америкийн баруун эрэг орчмын хүйтэн урсгал болох Хумбольдтын урсгалын хавьцаа өвөлждөг бол Гренланд, зүүн Канадын шувууд нь Атлантын далайг гаталж, Европын баруун үзүүр, баруун өмнөд Африкийн хүйтэн урсгал болох Бенгелагийн урсгал хавьд өвөлжинө. Заримдаа АНУ-ын баруун хойд эрэг, зүүн Европ зэрэгт намрын шуурганд уруудан очсон ганц нэг Сабины цахлай тааралдах нь бий^[1][4].

Уг шувууг Ирландын эрдэмтэн Сэр Эдвард Сабин ах Жозеф Сабиныхаа дурсгалд зориулан ийн нэрлэжээ.

Эшлэл

1. ↑ ^{1.0 1.1} del Hoyo, J., et al. (1998). Handbook of the Birds of the World 3: 621. Lynx Edicions ISBN 84-87334-20-2.
2. ↑ Snow, D. W. & Perrins, C. M. (1998). The Birds of the Western Palearctic Concise Edition. OUP ISBN 0-19-854099-X.
3. ↑ Hagemeijer, W. J. M., & Blair, M. J., eds. (1997). The EBCC Atlas of European Breeding Birds. Poyser, London ISBN 0-85661-091-7.
4. ↑ Bull, John; Farrand, Jr., John (April 1984). The Audubon Society Field Guide to North American Birds, Eastern Region. New York: Alfred A. Knopf. ISBN 0-394-41405-5.

Iqirgagiaq

Iqirgagiaq

Iqirgagiaq suli Qargagiaq, Igirraq (Xema sabini)

Sabine's gull (/ˈseɪbɪn/ SAY-bin) (Xema sabini) also known as the fork-tailed gull or xeme, is a small gull. It is the only species placed in the genus Xema. It breeds in colonies on coasts and tundra, laying two or three spotted olive-brown eggs in a ground nest lined with grass. Sabine's gull is pelagic outside the breeding season. It takes a wide variety of mainly animal food, and will eat any suitable small prey.

Taxonomy

Sabine's gull was formally described in 1819 by the naturalist Joseph Sabine under the binomial name Larus sabini. Sabine based his description on specimens that had been collected by his brother Captain Edward Sabine who had accompanied Captain John Ross's on a voyage to look for the Northwest Passage. The birds were found breeding on low lying islands off the west coast of Greenland in July 1818.^[2] Sabine's gull is now the only species placed in the genus Xema that was introduced in 1819 by the zoologist William Leach in an appendix to Ross's account of the voyage.^[3][4] The genus name Xema appears to be an invented name without meaning.^[5]

The Sabine's gull is usually treated as comprising a monotypic genus;^[4] it is placed within the genus Larus only when the genus is enlarged.^[6][7] The black bill and notched tail are almost unique within the gulls, as they are shared only with the swallow-tailed gull of the Galapagos. On the basis of this the two species were often thought to be each other's closest relatives, a hypothesis ruled out by a number of behaviour and ecological differences. Mitochondrial DNA studies confirmed that they are not closely related, and the closest relative of the Sabine's gull is now thought to be the ivory gull, another Arctic species. The two species are thought to have separated around 2 million years ago, longer ago than most groups of gull species.^[8]

Geographical variation is slight; birds from Alaska are slightly darker and perhaps bigger. Most authorities recognise no races, but a few recognise four based on size and mantle (back) colour.^[8] The Handbook of the Birds of the World recognises four subspecies. The nominate subspecies, X. s. sabini, breeds from the Canadian Arctic to Greenland. X. s. palaearctica (Stegman, 1934) breeds from Spitsbergen to the Taymyr Peninsula in Russia, and X. s. tschuktschorum (Portenko, 1939) breeds on the Chukotskiy Peninsula of Russia, and X. s. woznesenskii (Portenko, 1939) is found from the Gulf of Anadyr to Alaska.^[9]

Description

Adult flying in Iceland

Sabine's gull flying at the fjord Trygghamna in Spitsbergen

The Sabine's gull is a small gull, 27 to 33 cm (10+1⁄2–13 in) in length and weighing 135 to 225 g (4+3⁄4–7+15⁄16 oz). The wings are long, thin and pointed with a span of between 81 and 87 cm (32–34+1⁄2 in). The bill, which is black with a yellow tip, is around 2.5 cm (1 in) long.

This species is easy to identify through its striking wing pattern. The adult has a pale grey back and wing coverts, black primary flight feathers and white secondaries. The white tail is forked. The male's hood darkens during breeding season. Young birds have a similar tricoloured wing pattern, but the grey is replaced by brown, and the tail has a black terminal band. Juveniles take two years to attain full adult plumage. Sabine's gulls have an unusual molt pattern for gulls. Fledged birds retain their juvenile plumage through the autumn and do not start molting into their first winter plumage until they have reached their wintering grounds. Adults have their complete molt in the spring prior to the spring migration, and have a partial molt in the autumn after returning to the wintering area, a reversal of the usual pattern for gulls.^[10] They have a very high-pitched and squeaking call.^[6]

Distribution and habitat

It breeds in the Arctic and has a circumpolar distribution through northernmost North America and Eurasia. It migrates south in autumn; most of the population winters at sea in the Pacific off western South America in the cold waters of the Humboldt Current, while Greenland and eastern Canadian birds cross the Atlantic by way of the westernmost fringes of Europe to winter off southwest Africa in the cold waters of the Benguela Current. Occasionally individual Sabine's gulls can be seen off other coasts such as the northeastern United States or further east in Europe, typically following autumn storms.^[11][12] It is recorded often enough inland in North America, Europe, and even Siberia, that it has been said to exhibit "cross-continental migration" in addition to migration at sea.^[8]

Sabine's gull eggs

Diet and feeding

The diet and feeding technique of the Sabine's gull varies by season and habitat. In the breeding season it takes a range of freshwater and terrestrial prey on the tundra. This includes insects and probably spiders, aquatic insects and insect larvae, crustaceans, fish and young birds and eggs. Young birds and eggs are taken opportunistically and rarely, but can include black turnstones, lapland longspurs and even the eggs of other Sabine's gulls and geese. Insects and insect larvae taken include terrestrial and aquatic beetles, springtails, craneflies, mosquitos, midges, and flower flies (Syrphidae).^[8]

References

La Sabina mevo, Xema sabini aŭ Larus sabini, estas eta mevo, tio estas birdo de la familio de Laredoj kaj ordo de Karadrioformaj. Laŭ diversaj taksonomioj ĝi, ĉu apartenas al la plej ofta genro Larus, ĉu estas la ununura specio de ĝia genro, nome Xema.

Disvastiĝo

Ĝi reproduktiĝas en la Arkto kaj havas ĉirkaŭpola disigo tra plej norda Norda Ameriko -nordaj Kanado kaj Alasko-, Gronlando kaj Eŭrazio -plej nordaj insularoj kaj orienta Siberio-. Tiu ĉi birdo migras suden aŭtune, kelkaj vintras en norda Pacifiko, sed aliaj vintras en suda Pacifiko el Kolombio ĝis norda Ĉilio kaj reproduktuloj de Gronlando kaj orienta Kanado trapasas la Atlantikon por vintri en nordokcidenta Eŭropo aŭ eĉ ĝis Sudafriko.

Eventuale ekzempleroj de Sabina mevo povas esti vidataj en la marbordo de nordorienta Usono.

Aspekto

Tiu specio (27 ĝis 33 cm longa, 140 ĝis 225 g peza kaj enverguro de 80–92 cm) estas facile identigebla pro ties rimarkinda flugilbildo. Plenkreskulo havas helgrizajn dorson kaj flugilajn kovrilplumojn, nigrajn pintoplumojn (kun etaj blankaj “spegulojn”) kaj blankajn malantaŭajn flugilplumojn. La blanka vosto estas forkoforma kaj ankaŭ kolo, brusto, ventro kaj pugo estas blankaj. La masklo havas malhelan kapon dum reprodukta sezono kaj poste perdiĝas sed restas malhela strio malantaŭ okulo. La beko estas nigra kun flava pinto kiu larĝiĝas komence. La kruroj estas malhelgrizaj. Junuloj havas similan trikoloran flugilbildon, sed grizo estas anstataŭata de bruno kaj krome la vosto havas nigran finstrion. Junuloj atingas plenkreskulan plumaron post du jaroj. Tiuj mevoj havas tre akran voĉon.

Kutimoj

La Sabina mevo reproduktiĝas en kolonioj en marbordoj kaj tundro. La ino demetas 2 aŭ 3 punktitajn verdobrunajn ovojn en surgrunda nesto kovrita de herberoj. Ambaŭ gepatroj kovas dum ĉirkaŭ 23 tagojn. Idoj povas ĉu forlasi la neston post unu tago ĉu resti kelkaj tagojn en la nesto. Ĝi estas tre pelaga (enmara) for de la reprodukta sezono. Tiu specio manĝas tre diversajn etajn animalojn (ĉefe akvoinsektojn dum reproduktado kaj fiŝojn kaj krustuloj poste) kaj ankaŭ ovojn de kolonioj de Arkta ŝterno, ĉar ĝi kolonias apude. Mondaj loĝantaroj povas esti ĉirkaŭ 100.000 paroj.

La Sabina mevo, Xema sabini aŭ Larus sabini ricevas la nomon en la latina scienca, esperanto kaj en multaj nacilingvoj de la angla sciencisto Sir Edward Sabine pro agado de lia frato Joseph Sabine.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Xema sabini. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 06 May 2006.
• Bull, John; Farrand, Jr., John. (april 1984) The Audubon Society Field Guide to North American Birds, Eastern Region. New York: Alfred A. Knopf. ISBN 0-394-41405-5.
• Roger Peterson kaj aliaj, Guía de campo de las aves de España y de Europa, Omega, Barcelona.

La gaviota de Sabine^[2]​ o gaviota de cola hendida (Xema sabini) es una especie de ave caradriforme de la familia Laridae que cría en el norte del Holártico y migra hasta las costas occidentales de Sudamérica y África.^[3]​ Es una gaviota de pequeño tamaño. Su taxonomía se encuentra en disputa, mientras que algunos autores la mantienen en el género de las mayoría de las gaviotas Larus, como Larus sabini,^[4]​^[5]​ otros la incluyen en el suyo propio, Xema, como Xema sabini.^[6]​^[7]​ Joseph Sabine le puso su nombre en honor de su hermano, el científico Edward Sabine.

Distribución

La gaviota de Sabine cría en el Ártico y tiene una distribución circumpolar principalmente por Norteamérica y Eurasia. Es un ave migratoria que vuela hacia el sur en otoño. La mayoría de la población pasa el invierno en el Pacífico hasta Sudamérica occidental en las aguas frías de la corriente de Humboldt, mientras que las aves de Groenlandia y Canadá oriental cruzan el Atlántico camino de las costas occidentales de Europa para pasar el invierno hasta en África sudoccidental, en las aguas de la corriente de Benguela. Ocasionalmente las gaviotas de Sabine pueden encontrarse en otras costas como las del noreste de Estados Unidos o más al este en Europa, generalmente arrastradas por tormentas otoñales.^[6]​^[8]​ Es una especie pelágica fuera de la estación de cría.

Descripción

Ejemplar juvenil en vuelo mostrando el patrón tricolor de sus alas.

Esta especie es fácil de identificar por su llamativo diseño alar tricolor. Los adultos tienen la espalda y las plumas coberteras de las alas de color gris pálido, las plumas primarias negras y las secundarias blancas. Su cola es ligeramente ahorquillada y de color blanco. La cabeza de los adultos se oscurece a un gris oscuro con el borde negro durante la época de apareamiento. Sus picos son negros con la punta amarilla. Los inmaduros tienen el mismo patrón tricolor, pero sustituyendo el gris por el marrón, y la cola tiene una banda negra terminal. Los juveniles tardan dos años en alcanzar el plumaje adulto.

Sus voces son de tono muy alto.^[4]​

Reproducción

Xema sabini - MHNT

Las gaviotas de Sabine crían en colonias en la costa y la tundra. Ponen dos o tres huevos moteados de color pardo verdoso, en nidos en el suelo escondidos entre la hierba.

Alimentación

Su alimentación es muy variada y está compuesta principalmente por cualquier tipo de pequeño animal a su alcance. También roba huevos de otras aves marinas, como el charrán ártico.^[6]​

Referencias

Harksaba-kajakas (Xema sabini) on väike kajaklane, üks perekonna Xema ühest või kahest liigist. Osa uurijaid paigutab ta kajaka perekonda, nimega Larus sabini.

Levila

Harksaba-kajakas on levinud Arktikas. Sügisel rändab ta lõunasse. Alaska ja Siberi linnud rändavad sügisel Beringi väina kaudu piki Põhja-Ameerika läänerannikut kuni Peruu ja Tšiili rannikuni talvitama Humboldti hoovuse jahedatel vetel. Gröönimaa ja Ida-Kanada linnud rändavad üle Atlandi ookeani ja piki Aafrika läänerannikut kuni Namiibia ja Lõuna-Aafrika Vabariigini talvitama Benguela hoovuse jahedatel vetel. Talvitusaladel veedavad nad peaaegu kogu aja avamerel rannikust 2–150 km kaugusel. Üksikuid harksaba-kajakaid satub eriti sügistormide aegu ka mujale rannikule. Eestis on harksaba-kajakat täheldatud mõnel üksikul korral.

Välimus

Üldpikkus 27–32 cm, tiibade siruulatus 83–92 cm ^[1]. Hundsulestikus vanalinnu keha alapool ja kael on valge, tiibade ülapool hall ja pea tumehall musta "kaelusega". Välimised labahoosuled on mustad. Must nokk on kollase tipuga. Puhkesulestikus vanalinnul on pea tagaosa ja kukal tumedad. Noorlind on valge ja hallikaspruuni mustriga. Lennul on liigile tüüpiline pealtiiva must-valge-hall kombinatsioon. Talvel on ka noorlinnul kuklal ja pea tagaosas tumedat. Harksaba-kajaka määramiseks on hea tunnus ka kõikides sulestikes tiirulikult harkis saba. Häälitsused on tiirulikud.

Elupaik ja pesitsemine

Harksaba-kajakas pesitseb väikeste seltsingutena Gröönimaa, Põhja-Ameerika ja Kirde-Siberi tundras mererannikul ja jõgede-järvede kaldal. Taimõri poolsaare suurim teadaolev seltsing koosneb umbes 30 paarist. Teravmägedel pesitseb harksaba-kajakaid umbes viis paari. Pesitsemine algab juunis või juuli algul. Harksaba-kajakas rajab pesa maapinnale. Kurnas on kolm, mõnikord kaks täpilist oliivpruuni muna. Haudumine kestab umbes 23 päeva.

Toitumine

Harksaba-kajakas sööb kõiksugu väikeseid mereoleseid. Võtab mune randtiiru pesadest.

Viited

Välislingid

• Harksaba-kajakas andmebaasis eElurikkus

Sabine antxeta (Xema sabini) Xema generoko animalia da. Hegaztien barruko Laridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Xema
• Laridae

Tiiralokki (Larus sabini) on pienehkö arktinen lokki, joka kuuluu rantalintujen lahkoon. Lajin vanha tieteellinen nimi oli Xema sabini. Tiiralokin kuvaili ja nimesi Edward Sabine 1819.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 30–36 cm, siipien kärkiväli 80–87 cm ja paino 155–213 g.

Juhlapukuinen vanha lintu on puvultaan pääosin valkoinen, vain siipien yläpinnalla on harmaata ja pää on tummanharmaa. Uloimmat käsisulat ovat mustat. Tummassa nokassa on vaalea kärki. Talvipuvussa vanhan linnun pää on valkea mutta niskassa on selkeä tumma kuviointi. Nuori lintu on valkoisen ja harmaanruskean kirjava, ja siivellä on tyypillinen musta–valko-harmaa kuviointi. Talvella nuorellakin linnulla on niskassa ja pään takaosassa tummaa kuviointia.

Kaikissa puvuissa hyvä tuntomerkki on tiiramainen haarapyrstö.

Esiintyminen

Arktinen laji, joka elää Pohjois–Kanadassa, Grönlannissa ja Koillis–Siperiassa. Huippuvuorilla pesii noin 5 paria. Maailman populaatio on kooltaan 330 000–700 000 yksilöä.^[1] Harhautuneena tavataan myös muualla Euroopassa. Suomessa tiiralokki on tavattu 10 kertaa. Ensimmäinen havainto on 13. lokakuuta 1929 Porista, ja toistaiseksi tuoreimmat 20. elokuuta 2006 Taipalsaarelta^[2], 22. lokakuuta 2008 Utajärven Ahmakselta ^[3] sekä 27.8.2013 Vesilahdella^[4].

Alaskan ja Siperian tiiralokit muuttavat viimeistään elokuussa Beringin salmen kautta pitkin Pohjois-Amerikan länsirannikkoa aina Perun ja Chilen rannikoille saakka. Ne lähtevät takaisin pesimäseuduilleen huhtikuusta alkaen. Itäisen Kanadan ja Grönlannin populaatiot muuttavat elokuussa ja syyskuun alussa kaakkoon Iberian niemimaan rannikoille, josta ne jatkavat Afrikan länsirannikkoa pitkin aina Namibiaan ja Etelä-Afrikkaan saakka. Paluu pesimäalueille alkaa huhti–toukokuun vaihteen tienoilla.^[5]

Elinympäristö

Pesii pieninä yhdyskuntina tundralla merenrannikolla sekä jokien ja järvien rannoilla. Taimyrin niemimaan suurin tunnettu yhdyskunta käsittää noin 30 paria. Talvehtimisalueilla tiiralokit viettävät lähes koko aikansa valtamerellä 2–150 km rannikolta.

Lisääntyminen

Pesintä alkaa kesäkuussa tai heinäkuun alussa. Pesä on maassa ja munia on 3, joskus 2. Haudonta kestää noin 23 päivää.

Ravinto

Syö kaikenlaisia pieniä mereneläviä. Ryöstää munia lapintiirojen pesistä.

Lähteet

Aiheesta muualla

• Tiiralokki Lintukuva.fi-verkkopalvelussa

Xema sabini

La Mouette de Sabine (Xema sabini) est la seule espèce de mouette du genre Xema.

Habitats

Son aire de nidification est circumpolaire autour de l'océan Arctique et s'étend sur l'Amérique du Nord et le nord de l'Eurasie. Elle migre vers le sud en automne, la majorité des individus hivernent en mer dans le Pacifique nord, bien que les oiseaux du Groenland et de l'est du Canada traversent l'océan Atlantique jusqu'au nord-ouest de l'Europe.

Aspect

Il est facile d'identifier cette espèce par l'organisation particulière du plumage de son aile. L'adulte a le dos et les couvertures alaires d'un gris pâle, des rémiges primaires noires et les secondaires, blanches. La queue blanche est échancrée en queue d'aronde. La tête du mâle devient noir pendant la saison de reproduction. Leur bec est noir avec l'extrémité jaune. Les juvéniles possèdent aussi un plumage tricolore au niveau de l'aile, mais le gris est remplacé par du brun, et la queue a une bande terminale noire. Ils mettent deux ans pour avoir leur plumage d'adulte. Ces mouettes ont un cri très aigu et grinçant.

Reproduction

oeufs de Xema sabini - Muséum de Toulouse

La Mouette de Sabine niche en colonies, sur les côtes et dans la toundra, déposant deux ou trois œufs tachetés d'une brun olivâtre, dans un nid garni d'herbe, posé sur le sol. Son mode de vie est essentiellement pélagique en dehors de la saison de nidification.

Alimentation

Son régime alimentaire zoophage est très varié, comportant toutes sortes de proies, tant que leur taille convient. Elle vole également des œufs aux colonies voisines de sternes arctiques.

Étymologie

Le nom de genre Xema est peut-être dérivé du grec « xeima » qui signifie « mauvais temps, hiver ». Cette espèce a été baptisée du nom du scientifique anglais Edward Sabine, qui l’a découverte le 24 juillet 1818 lors de son voyage au Groenland avec John Ross^[1], par son frère Joseph Sabine.

Notes et références

A gaivota de Sabine^[3] ou gaivota gallada^[4] (Larus sabini ou Xema sabini)^[5][6] é unha ave pertencente á familia dos láridos.

Características

Ave pequena, cun debuxo dorsal moi contrastado. Mesturando tons grises, negros e brancos. Cabeza, patas e peteiro negros. Este último mostra o extremo amarelo.

Taxonomía

Algúns autores manteñen esta especie dentro do xénero Larus co nome L. sabini.^[7][8] Outros prefiren crear un xénero propio monoespecífico para ela, o xénero Xema.^[2] Os estudos do ADN mitocondrial indican que o seu parente máis próximo é a gaivota do Ártico Pagophila eburnea (antes Larus eburneus), da que, non obstante, se separou hai uns dous millóns de anos, moito antes que o resto das gaivotas, o que xustificaría clasificala nun xénero propio.^[9]

Distribución

Cría no Ártico, tanto en Siberia coma en Alasca, as costa setentrionais do Canada e Groenlandia. Numerosos individuos do nordeste de América e Groenlandia, despois de criar, migran a partir de agosto.^[10] A zona de invernada sitúase en Namibia e Suráfrica^[10]. En Europa as observacións destes individuos migradores son habituais, e concéntranse na costa atlántica e sobre todo nos meses de outono e inverno. En anos de temporais, as citas son máis frecuentes. Aínda así considérase unha especie rara.^[10]

En Galicia pódese observar dende setembro ata novembro. Máis común na costa cantábrica e ocasional en puntos illados da costa de Pontevedra.^[10]

Notas

Il gabbiano di Sabine (Xema sabini Sabine, 1819) è un uccello della famiglia dei Laridi.

Sistematica

Xema sabini ha quattro sottospecie:

• X. sabini palaearctica
• X. sabini sabini
• X. sabini tschuktschorum
• X. sabini woznesenskii

Distribuzione e habitat

La specie nidifica alle Spitsbergen, nella penisola del Tajmyr, nel delta del Lena fino alla penisola dei Ciukci, in Alaska, Canada e Groenlandia. Sverna sulle coste Pacifiche del Sudamerica e sulle coste Atlantiche africane.^[1]

Galleria d'immagini

• 
• Museum specimen

Note

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2012, Xema sabini, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Skeltauodegis kiras (lot. Xema sabini, sinonimas lot. Larus sabini, angl. Sabine's Gull, vok. Schwalbenmöve) – kirinių (Laridae) šeimos paukštis. Trečias pagal mažumą kiras. Forma ir polėkiu labiausiai primenantis žuvėdrą, nei kiti kirai.

Peri nuo subarktinių iki arktinių zonų, vėsiose pakrantėse. Į žemyno gilumą neužskrenda, dažnas salose ir salelėse. Mėgsta pelkėtas tundros vietas, užliejamas pievas, seklius sūraus vandens užutėkius. Dažniausiai peri poliarinių žuvėdrų kolonijose. Ne perėjimo metu paprastai gyvena jūrose, pakrantėse, žemyne stebimas retai. Žiemoja prie šaltinių netoli ar žemiau pusiaujo.

Lietuvoje neperi, stebimi tik užklystantys paukščiai.

Šaltiniai

Vikiteka

• Žiedavimas.com - Skeltauodegis kiras

Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį.

De vorkstaartmeeuw (Xema sabini) is een kleine meeuw uit de arctis.

Taxonomie

De classificatie van de vorkstaartmeeuw is niet onomstreden. Sommigen beschouwen het als de enige soort van het geslacht Xema.^[2][3] Terwijl anderen de soort bij het geslacht Larus indelen.^[4][5][6] De Latijnse naam werd gegeven door de Engelse bioloog Joseph Sabine als eerbetoon aan zijn broer, de astronoom Edward Sabine die een exemplaar had geschoten aan de westkust van Groenland in 1818.^[7]

Kenmerken

De soort is te herkennen aan het opvallende vleugelpatroon, de vlucht vertoont enige gelijkenis met die van een stern. Adulte exemplaren hebben een vaalgrijze rug en dekveren, zwarte handpennen en witte armpennen. De staart is wit en gevorkt. De kopkap van de man wordt gedurende het broedseizoen donkergrijs. De snavel is zwart met een gele punt. Juveniele exemplaren hebben eveneens een driekleurig vleugelpatroon, maar hierbij zijn delen die bij de adult grijs zijn, bruin en de staart heeft zwarte eindband. Na twee jaar krijgen jonge vogels het volwassen kleed. Op afstand is het mogelijk de vorkstaartmeeuw te verwarren met de drieteenmeeuw.

Leefwijze

Het voedsel bestaat uit visjes, wormen, insecten, kreeftjes en mosselen.

Verspreiding en leefgebied

Het broedgebied van de soort bevindt zich zowel in het Amerikaanse als het Euraziatische deel van het noordpoolgebied. In het najaar trekt de vorkstaartmeeuw naar meer gematigde breedtes. De vogel broedt in kolonies in toendramoerassen, nabij zoet water of aan de kust.

Voorkomen in Nederland en België

Aangezien de enige Euraziatische broedlocatie zich op Spitsbergen bevindt, is de vorkstaartmeeuw in Nederland en België vrij zeldzaam. Het is een echte zeevogel die zich voornamelijk op open zee ophoudt en de beste kansen om ze waar te nemen zijn bij een najaarsstorm aan de Wadden- of Noordzeekust.

Externe links

• Kaarten met waarnemingen op waarneming.nl:

• België
• Nederland
• wereldwijd

Sabinemåse (Xema sabini) er ein fugl i måsefamilien.

Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.

Referansar

Sabinemåke (Xema sabini) er en pelagisk overflatebeitende sjøfugl som tilhører gruppen måker og er monotypisk for slekten Xema. Arten er imidlertid i seg selv omdiskutert med hensyn til om den er monotypisk eller ikke.

Taksonomi

En studie fra 2000 fant ut, at Xema er søstergruppen til Pagophila, til tross for store forskjeller i fjærdrakten.^[1] Som sådan mener noen at arten består som fire taxa, hvorav isåfall X. s. palaearctica av og til opptrer i Norge, mens andre mener at den er monotypisk.^[2]

Biologi

Sabinemåke i flukt

Sabinemåken er en liten måke med som i hekkedrakt har sort hette. Den blir cirka 27–33 cm lang og veier typisk 135–225 g. Vingespennet utgjør cirka 81–87 cm, og vingene er relativt lange i forhold til kroppen.^[2]

Fjærdrakten er i hovedsak hvit på undersiden og mønstret lysgrå og mørkgrå oversiden, med en svakt kløftet stjert med hvite halefjær som er sorte ytterst. De ytre primærene er sorte med hvite tupper og danner en karakteristisk hvit triangel når vingene er utslått.^[2]

Arten er en utpreget trekkfugl som hekker langs vest- og nordkysten av Alaska, i arktisk Canada og i arktiske områder i Sibir (Russland), i tillegg til på Grønland og Svalbard. Fuglene overvintrer langs nordlige vestkysten av Sør-Amerika og den sørlige vestkysten av Afrika.^[2]

Arten hekker på tundraen og foretrekker små øyer der det finnes ferskvann nær sjøen. Den globale hekkebestanden er liten, trolig mindre enn 10 000 par. På Svalbard forekommer arten trolig kun i et svært begrenset antall, kanskje så få som 1–10 par per år. Fuglene livnærer seg trolig i hovedsak på småfisk og virvelløse dyr.

Inndeling

Inndelingen i første kolonne følger i hovedsak Taxonomy in Flux og er i henhold til Boyd (2016).^{[3][4][5][6][7][8][9][10][11][12][13][14][15][16][17][18][19][20]} Inndelingen i andre kolonne følger HBW Alive og er i henhold til Burger, Gochfeld & Bonan (2018).^[21] I begge tilfeller følger norske navn på grupper og arter Norsk navnekomité for fugl i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).^[22][23] Norske arts- og gruppenavn i parentes er imidlertid ikke offisielle, men kun midlertidige beskrivelser.

• Charadriiformes, vade-, måse- og alkefugler
  • Chionidi, slirenebbfugler, 3 familier, 4 slekter, 13 arter
  • Charadrii, lofugler, 6 familier, 3 underfamilier, 20 slekter, 90 arter
  • Scolopaci (også kalt Limicoli), snipefugler (også kalt vadefugler), 5 familier, 5 underfamilier, 29 slekter, 112 arter
  • Turnici, springvaktelfugler, 1 familie, 2 slekter, 17 arter
  • Lari, måkefugler, 5 familier, 5 underfamilier, 40 slekter, 155 arter
    • Dromadidae, krabbeeterfamilien, 1 slekt, 1 art
    • Glareolidae, brakksvalefamilien, 3 slekter, 17 arter
    • Stercorariidae, jofamilien, 1 slekt, 7 arter
    • Alcidae, alkefamilien, 11 slekter, 25 arter
    • Laridae, måkefamilien, 5 underfamilier, 25 slekter, 105 arter
      • Anoinae, noddyer
      • Gyginae, silketerner
      • Rynchopinae, saksenebber
      • Sterninae, terner
      • Larinae, måker (11 slekter, 52 arter)
        • Creagrus (monotypisk)
        • Hydrocoloeus (monotypisk)
        • Rhodostethia (monotypisk)
        • Rissa (2 arter)
        • Pagophila (monotypisk)
        • Xema (monotypisk)
          • X. sabini, sabinemåke
            • X. s. palaearctica, utbredt fra Spitsbergen til Tajmyrhalvøya og deltaet av Lena
            • X. s. tschuktschorum, utbredt i Nordøst-Russland (Tsjuktsjerhalvøya)
            • X. s. woznesenskii, utbredt Nordøst-Sibir, fra Anadyrbukta til Alaska
            • X. s. sabini (nominatformen), utbredt fra i arktisk Canada til Øst-Grønland
        • Saundersilarus (monotypisk)
        • Chroicocephalus (10 arter)
        • Leucophaeus (5 arter)
        • Ichthyaetus (6 arter)
        • Larus (23 arter)

• Charadriiformes, vade-, måse- og alkefugler
  • Chionidi, slirenebbfugler, 3 familier, 4 slekter, 13 arter
  • Charadrii, lofugler, 6 familier, 3 underfamilier, 20 slekter, 90 arter
  • Scolopaci (også kalt Limicoli), snipefugler (også kalt vadefugler), 5 familier, 5 underfamilier, 29 slekter, 112 arter
  • Turnici, springvaktelfugler, 1 familie, 2 slekter, 17 arter
  • Lari, måkefugler, 5 familier, 5 underfamilier, 40 slekter, 155 arter
    • Dromadidae, krabbeeterfamilien, 1 slekt, 1 art
    • Glareolidae, brakksvalefamilien, 3 slekter, 17 arter
    • Stercorariidae, jofamilien, 1 slekt, 7 arter
    • Alcidae, alkefamilien, 11 slekter, 25 arter
    • Laridae, måkefamilien, 5 underfamilier, 22 slekter, 101 arter
      • Anoinae, noddyer
      • Gyginae, silketerner
      • Rynchopinae, saksenebber
      • Larinae, måker (8 slekter, 52 arter)
        • Saundersilarus (monotypisk)
        • Hydrocoloeus (monotypisk)
        • Rhodostethia (monotypisk)
        • Creagrus (monotypisk)
        • Xema (monotypisk)
          • X. sabini, sabinemåke
            • X. s. palaearctica, utbredt fra Spitsbergen til Tajmyrhalvøya og deltaet av Lena
            • X. s. tschuktschorum, utbredt i Nordøst-Russland (Tsjuktsjerhalvøya)
            • X. s. woznesenskii, utbredt Nordøst-Sibir, fra Anadyrbukta til Alaska
            • X. s. sabini (nominatformen), utbredt fra i arktisk Canada til Øst-Grønland
        • Pagophila (monotypisk)
        • Rissa (2 arter)
        • Larus (44 arter)
      • Sterninae, terner

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) Sabinemåke hos Dyntaxa
• (en) Sabinemåke – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Sabinemåke i Encyclopedia of Life
• (en) Sabinemåke i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Sabinemåke hos Fossilworks
• (en) Sabinemåke hos NCBI
• (en) Sabinemåke hos ITIS
• (en) Kategori:Xema sabini – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Xema sabini – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Xema sabini – detaljert informasjon på Wikispecies

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Larus sabini

Contnù

• 1 Xema sabini
  • 1.1 Descrission
  • 1.2 Ambient
  • 1.3 Distribussion
• 2 Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Xema sabini

Descrission

Àutri nòm an piemontèis: gabian, ochëtta, muliné.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.

Ambient

Da finì.

Distribussion

Da finì.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Xema sabini, Larus sabini Sabine, 1819

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Mewa obrożna^[3] (Xema sabini) – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący w zależności od podgatunku:

• Xema sabini sabini syn. X. s. sabina – od kanadyjskiej Arktyki po zachodnią Grenlandię
• Xema sabini palaearctica – od Svalbardu po Półwysep Tajmyr i deltę Leny
• Xema sabini tschuktschorum – Półwysep Czukocki
• Xema sabini woznesenskii – od północno-wschodniej Syberii po Alaskę.

Różnice pomiędzy podgatunkami są słabo zaznaczone, w związku z tym często gatunek Xema sabini uznaje się za jednorodny i w ogóle nie wydziela podgatunków.
Ptaki wszystkich podgatunków zimują na południowym Pacyfiku i Atlantyku. W Polsce pojawia się wyjątkowo.

Cechy gatunku

Mewa obrożna (Xema sabini) ptak w upierzeniu spoczynkowym

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W szacie godowej grzbiet oraz barki popielate, końce skrzydeł i krawędzie natarcia do nadgarstka czarne. Pomiędzy kolorami czarnym i popielatym na wierzchu skrzydła biały trójkąt. Głowa ciemnoszara, oddzielona od reszty ciała czarną obrożą na szyi, dziób i nogi ciemne, koniec dzioba żółty. Reszta ciała biała, ogon lekko wcięty. W szacie spoczynkowej głowa bieleje, lecz potylica zostaje szara z ciemną półobrożą na karku. Osobniki młodociane podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej. Popielata plama na wierzchu ciała przechodzi przez kark na potylicę. Pokrywa ją gęste, brązowe prążkowanie, a na końcu ogona znajduje się szeroki ciemny pasek. Upierzenie dorosłych osiągają w wieku 3 lat.

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 30-35 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 80-85 cm
waga ok. 140-225 g

Biotop

Brzegi mórz i jeziora w pasie tundry. Poza okresem lęgowym otwarte morze.

Gniazdo

Na ziemi, w trawie lub mchu, w pobliżu brzegu. Gnieździ się pojedynczo lub w małych koloniach, często razem z rybitwami popielatymi.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-lipcu 2 jaja.

Wysiadywanie

Jaja wysiadywane są przez okres około 24 dni przez obydwoje rodziców.

Pożywienie

Wodne i lądowe kręgowce oraz bezkręgowce, które zbiera z powierzchni wody, chwyta na ziemi lub w locie. Rabuje również gniazda innych ptaków.

Ochrona

W Polsce objęta ścisłą ochroną gatunkową^[4].

Zobacz też

• fauna Polski
• ptaki Polski

Przypisy

Xema sabini - MHNT

A gaivota-de-sabine (Xema sabini^[1]) é uma pequena gaivota. É parecida com a gaivota-pequena, distinguindo-se pelo padrão das asas e pela cauda ligeiramente bifurcada.

Esta espécie nidifica nas regiões árcticas (Spitsbergen, Sibéria, Canadá e Alasca) e passa o Inverno nos mares do sul, ao largo da África austral.

Ocorre ao largo da costa portuguesa durante os períodos de passagem migratória.

Subespécies

A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).

Ver também

• Edward Sabine

Referências

Čajka vidlochvostá (iné názvy: čajka Sabineho, čajka vidličnatochvostá^[2]; lat. Xema sabini staršie Larus sabini) je druh čajky z čeľade čajkovité (Laridae). Hniezdi v arktíde, časť populácie tiahne Atlantickým oceánom na zimoviská na pobrežie juhozápadnej Afriky, preto sa len zriedkavo dostane do strednej Európy.^[3]

Výskyt a stav na Slovensku

V decembri v roku 1875 bola pri Lučenci zastrelená čajka trojprstá, omylom určená ako čajka vidlochvostá.^[4] Prvé akceptované pozorovanie zo Slovenska, schválené Faunistickou komisiou Slovenska i Maďarska, pochádza z 25. augusta 2001. Bol zdokumentovaný výskyt jedného dospelého jedinca v letnom šate na brehu Dunaja (riečny kilometer 1717), pri obci Kamenica nad Hronom.^[3][5]

Referencie

1. ↑ IUCN Red list 2018.1. Prístup 22. septembra 2018
2. ↑ KOVALIK, Peter, et al. Slovenské mená vtákov [online]. Bratislava : SOS/BirdLife Slovensko, 2010 (2016, 2018), rev. 2018-02-25, [cit. 2018-09-22]. Dostupné online.
3. ↑ ^{a b} ŠRANK, Vladimír. 10. správa Slovenskej faunistickej komisie Slovenskej ornitologickej spoločnosti/BirdLife Slovensko / The 10th Report of the Slovak Rarities Committee of the Slovak Ornithological Society/BirdLife Slovakia. Tichodroma, roč. 22, čís. 2010, s. 131 - 134. Dostupné online [cit. 2018-09-16].
4. ↑ DANKO, Štefan; DAROLOVÁ, Alžbeta; KRIŠTÍN, Anton, et al. Rozšírenie vtákov na Slovensku. Bratislava : Veda, 2002. Autori druhu Štefan Danko, Dušan Karaska. ISBN 80-224-0714-3. Kapitola Čajka vidličnatochvostá/ čajka vidlochvostá, s. 642.
5. ↑ Zoznam pozorovaní vzácnych a zriedkavých druhov vtákov, databázový systém Birding Slovakia [online]. [Cit. 2018-09-22]. Dostupné online.

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Čajka vidlochvostá
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Čajka vidlochvostá

Tärnmås (Xema sabini) är en arktisk mås som numera förs som ensam art till släktet Xema, men som tidigare förts till det större släktet Larus.

Utseende

I flykten syns tärnmåsens karaktäristiska vingovansida.

Tärnmåsen har proportionellt mycket stora vingar och en liten kropp. Den har ett litet huvud och en ganska klen näbb. Arten är cirka 30–36 centimeter lång och har ett vingspann på mellan 80–87 centimeter.

Arten är lätt att känna igen genom dess slående trefärgade vingmönster. Den adulta fågeln har ljusgrå rygg och vingtäckare och svarta yttre handpennor och vita inre. Bröstet och undersidan av kroppen och vingarna är vit. Stjärten är vit och kluven. Den har en svart näbb med gul näbbspets. På sommaren har den adulta fågeln gråsvart huvud och vit nacke men på vintern har den istället ett vitt huvud med svartgrå nacke.

Juvenila individer har ett liknande trefärgat vingmönster, men de gråa partierna är mer brunfärgade, och stjärtspetsen har ett svart band. Huvudet är gråbrunt och den har ett gråbrunt parti som går från nacken ned över sidan av bröstet. Tärnmåsen anlägger adult fjäderdräkt efter två år.

Utbredning och systematik

Systematik

Tärnmåsen beskrevs 1819 av Joseph Sabine och placerades då i det stora måssläktet Larus. Redan samma år föreslog William Elford Leach att arten borde placeras i släktet Xema men fortsatte trots detta att länge placeras i släktet Larus. Efter sentida DNA-studier så förs den numera till det egna släktet Xema. Tärnmåsens närmaste släkting tros vara den likaledes arktiska ismåsen.^{[källa behövs]}

Utbredning

Den häckar i Arktis och har cirkumpolär utbredning genom nordligaste Nordamerika och Eurasien. Den är flyttar söderut på hösten och större delen av populationen övervintrar till havs i norra Stilla havet, men Grönlands bestånd av fågeln korsar Atlanten och övervintrar utanför sydvästra Afrika.

Tärnmås betraktas antingen som monotypisk eller delas upp i fyra underarter med följande häckningsområden:^[2]

• X. s. palaearctica – Spetsbergen österut till Tajmyrhalvön och floden Lenas delta
• X. s. tschuktschorum – Tjuktjerhalvön
• X. s. woznesenskii - nordöstra Sibirien till Alaska
• X. s. sabini – norra Kanada till Grönland

Förekomst i Sverige

Den är sällsynt i Sverige men observeras varje år på Västkusten, mest under hösten.

Ekologi

Häckande tärnmås.

Tärnmåsen häckar på kuster och tundra och lägger två eller tre ägg i ett bo på marken. Utanför häckningssäsongen lever den mest till havs. Den äter många sorters mestadels animalisk föda.

Tärnmåsen och människan

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 330.000 och 700.000 individer.^[1]

Namn

Joseph Sabine, som beskrev arten, gav tärnmåsen det vetenskapliga artepitetet sabini för att hedra sin bror, den engelske vetenskapsmannen Sir Edward Sabine.

Referenser

Noter

1. ^ [a b c d] BirdLife International 2012 Xema sabini Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 7 januari 2014.
2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11

Källor

• Sabine's Gull i engelskspråkiga Wikipedia 19 september 2005
• Roland Staav och Thord Fransson (1991). Nordens fåglar (andra upplagan). Stockholm: Norstedts. sid. 234-235. ISBN 91-1-913142-9

Externa länkar

• Fotografier av tärnmås
• Artportalen: Dagens fynd – senaste observationerna – bilder

Mòng biển Sabine là một loài mòng biển nhỏ. Vị trí phát sinh loài của nó vẫn còn gây tranh cãi; một số tác giả coi nó như là loài duy nhất của chi Xema với danh pháp Xema sabini^[1], trong khi các tác giả khác lại đặt nó trong chi Larus như là Larus sabini^[2][3].

Mô tả

Loài này sinh sống và sinh sản trong khu vực bắc cực và có sự phân bố vòng bắc cực trong khu vực xa nhất về phía bắc của Bắc Mỹ và đại lục Á-Âu. Nó di trú về phía nam trong mùa thu; phần lớn quần thể trú đông trên biển trong Thái Bình Dương ngoài khơi phía tây Nam Mỹ trong vùng nước lạnh của hải lưu Humboldt, trong khi quần thể tại Greenland và miền đông Canada lại vượt qua Đại Tây Dương theo đường bay dọc theo phần rìa phía tây châu Âu tới trú đông ngoài khơi phía tây nam châu Phi trong vùng nước lạnh của hải lưu Benguela. Đôi khi những con mòng biển Sabine riêng lẻ cũng có thể nhìn thấy ngoài khơi các vùng biển khác, như ở đông bắc Hoa Kỳ hay xa hơn về phía đông tại châu Âu, thông thường sau các trận bão trong mùa thu^[1][4].

Loài này dễ dàng phân biệt nhờ kiểu cánh nổi bật của nó. Mòng biển Sabine trưởng thành có lưng và lông phủ cánh màu xám nhạt, lông bay sơ cấp màu đen còn lông thứ cấp màu trắng. Đuôi chẻ màu trắng. Lông mào chim trống trở nên sẫm màu hơn trong mùa sinh sản. Mỏ đen với chóp mỏ màu vàng. Chim non có kiểu lông cánh ba màu tương tự, nhưng màu xám được thay bằng màu nâu và đuôi có một dải lông màu đen. Chim non phải mất 2 năm để có bộ lông như ở chim trưởng thành. Chúng có tiếng kêu có âm vực rất cao và giống như tiếng rít^[2].

Mòng biển Sabine sinh sản thành bầy trên bờ biển và tại các tundra, đẻ 2-3 trứng với đốm vỏ màu nâu ôliu trong tổ trên mặt đất được lót bằng cỏ. Ngoài mùa sinh sản chúng sinh sống rất xa bên ngoài biển khơi. Chúng ăn nhiều loại thức ăn khác nhau, chủ yếu là động vật và sẽ ăn bất kể con mồi nhỏ nào thích hợp. Chúng cũng ăn trộm trứng từ các quần thể đang làm tổ của nhạn biển Bắc cực^[1].

Loài mòng biển này được đặt tên theo tên nhà khoa học người Ireland là Edward Sabine (1788-1883) bởi người anh của ông là Joseph Sabine (1770-1837).

Chú thích

Tham khảo

• BirdLife International (2004). Xema sabini. Sách đỏ 2006. IUCN 2006. Truy cập 6-5-2006. Mục từ trong CSDL bao gồm cả diễn giải tại sao loài này là ít quan tâm
• Avibase

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Поведение
• 4 Численность
• 5 Примечания
• 6 Литература
• 7 Ссылки

クビワカモメ（首輪鴎、学名：Xema sabini）は、チドリ目カモメ科に分類される鳥である。

分布[編集]

グリーンランドや北アメリカ、シベリアの北極圏で繁殖する。冬はアフリカ西岸の喜望峰付近や南アメリカのチリ中部まで南下して越冬する。

日本は渡りのルートから外れているため、きわめてまれに迷鳥として記録されたのみ。これまでの記録は、北海道、宮城県、石川県など。北海道では30羽程度の群れも観察されている。

Sibley分類体系上の位置[編集]

関連項目[編集]

• 日本の野鳥一覧
• 迷鳥