nomes no trilho de navegação
Perception Channels: tactile ; chemical
Callosciurus erythraeus are medium in size with adults reaching a total head and body length of up to 200 mm. They have strong claws on their fingers and toes, excellent for digging holes to cache a supply of nuts. The ankles have extreme rotational capability and the claws, which they sink into the bark of a tree branch or trunk as they run, ensure them a firm grip as they chase nimbly through the trees. With large, protruding eyes, red-bellied squirrels have sharp vision and can distinguish vertical objects particularly well -- a useful ability for an animal that spends much of its time in trees leaping from branch to branch. Because of eye location, they are able to see behind, overhead and underneath without turning their heads, giving them the ability to survey the area for any signs of danger. The eyes also contain cones within the retina, allowing Callosciurus erythraeus to see the bright colors of its surroundings. (NatZoo 1992)
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Average mass: 272 g.
Average lifespan
Status: captivity: 16.1 years.
The habitat has a mean temperature of 15.8 degrees Celsius and mean rainfall of 1,455 mm. Vegetation consists of warm-temperate evergreen trees and woody plants with a high occurrence of fruiting vegetation such as the camellia and bayberry.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest ; rainforest
Red-bellied squirrels naturally inhabit southern China, Malaya, and the lowlands and mountains of Taiwan. In 1935, 40 individuals were removed from Taiwan and introduced on the island of Izuoshima, about 100 km south of Tokyo, Japan. Later, 100 squirrels were taken from the Izuoshima population and moved 400 km west to Tomogashima Island. (Setoguchi 1990)
Biogeographic Regions: oriental (Introduced , Native )
Similar to all tree squirrels, red-bellied squirrels rely heavily on a diet consisting of leaves, fruit, seeds, insects, nuts, acorns, and cones. These squirrels feed mainly in the trees, but do spend some time feeding on the surface. Clearly they rely most heavily on arboreal foods and procure most foodstuffs while keeping their place among the branches. Red-bellied squirrels are well adapted in that they rotate their dietary consumption based on the seasonal availability of the item. In winter, they consume primarily Camellia tree flowers, which bloom from October to June. Later the diet switches toward the greatest period of leaf consumption from April to May. In June their palate is suffused with the luscious fruits that are now abundant. And as fall comes around, red-bellied squirrels busy their jaws with the nutritiously profitable food source of ants that are still active above ground as opposed to the usual hoarding behavior. (Setoguchi 1990)
Animal Foods: insects
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; fruit
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: herbivore (Frugivore , Granivore )
Red-bellied squirrels are important as seed dispersers of tree species.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Red-bellied squirrels are valuable for their ecosystem roles, particularly as seed dispersers.
The small negative effects of red-bellied squirrels lies primarily in their habit of gnawing on tree bark, sometimes killing the tree. Also their consumption of oil palm nuts has brought them into conflict with plantation owners who now hunt them as pests. (NatZoo 1992)
Negative Impacts: crop pest
There is no threat to this species as they have been widely introduced from their ancestral home ranges to new localities such as Tomogashima Island. Numbers there have increased profoundly and these squirrels had colonized the whole island by 1959, only 5 years after being first introduced.
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Red-bellied squirrels are sexually promiscuous. On the female's day of estrus, several males gather around her and begin vocalizing. These vocalizations are the beginning of mating bouts in which the males spar with one another to win the right to mate. The winner of the bout will often guard his mate for a short period of time, trying to ensure that he is the true fertilizer of the female's eggs. But if the number of challenging males gets to be too much, the "guard" usually leaves and she may mate (and usually does) with another individual.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
The female first scouts and then builds a nest in a suitable and relatively protected site. This behavior peaks in spring and autumn in accordance with the breeding seasons. In that nest, the female gives birth usually to several young.
(Setoguchi 1991)
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
Young are cared for and nursed by females in the nest until they reach independence.
Parental Investment: altricial ; female parental care
L'esquirol de Pallas (Callosciurus erythraeus) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Bangla Desh, Cambodja, la Xina, l'Índia, Laos, Malàisia, Myanmar, Taiwan, Tailàndia i el Vietnam. Es tracta d'un animal diürn i arborícola. Els seus hàbitats naturals són els boscos subtropicals montans perennifolis i de frondoses, així com els boscos subalpins de coníferes i les mescles de coníferes i frondoses a altituds superiors a 3.000 msnm. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
El nom vulgar de l'espècie fou elegit en honor del zoòleg rus Peter Simon Pallas.[2]
L'esquirol de Pallas (Callosciurus erythraeus) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Bangla Desh, Cambodja, la Xina, l'Índia, Laos, Malàisia, Myanmar, Taiwan, Tailàndia i el Vietnam. Es tracta d'un animal diürn i arborícola. Els seus hàbitats naturals són els boscos subtropicals montans perennifolis i de frondoses, així com els boscos subalpins de coníferes i les mescles de coníferes i frondoses a altituds superiors a 3.000 msnm. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.
El nom vulgar de l'espècie fou elegit en honor del zoòleg rus Peter Simon Pallas.
Das Pallashörnchen (Callosciurus erythraeus) oder Rotbauchhörnchen ist ein Vertreter der Echten Schönhörnchen (Callosciurus).
Pallashörnchen erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von bis zu 20 cm; der buschige Schwanz verdoppelt fast die Länge des Tiers. Die zahlreichen Unterarten des Pallashörnchen sind in ihren Merkmalen, sowohl in den Körpermassen wie auch der Färbung des Pelzes, sehr variabel und es ist schwierig, eine einheitliche Merkmalsbeschreibung zu formulieren.[1] Die Variabilität geht so weit, dass sich die zahlreichen Unterarten durch ihre Formenvielfalt auch nur schwer von anderen, sehr ähnlichen Arten der Gattung unterscheiden lassen und starke Merkmalsüberschneidungen aufweisen.[2]
In der Regel ist das Pallashörnchen an der Rückenseite unauffällig olivgrün. Der Bauch ist deutlich rötlich gefärbt, wobei diese Färbung von kastanienbraun über leuchtendes rot bis hell creme-orange reichen kann.[2] Die Tiere verfügen über starke Krallen an den Fingern und Zehen, deren Knöchel extrem drehbar sind, was ihnen ermöglicht, schnell auf Bäume zu klettern. Dank der Position ihrer großen Augen können die Pallashörnchen auch nach hinten schauen, ohne den Kopf zu drehen.[3][4]
Das Pallashörnchen hat seine Heimat im zentralen und östlichen Südchina, inklusive der Inseln Hainan und Taiwan, und großen Teilen des südostasiatischen Festlandes von Vietnam bis nach Bangladesch und Nordindien.[5]
Durch den Menschen wurde das Pallashörnchen inzwischen auch in Frankreich und Belgien (seit 2005) verbreitet.[6] Weitere Länder, in die das Pallashörnchen eingeführt wurden, sind Argentinien, Japan und die Niederlande. Möglicherweise sind die Pallashörnchen eine Bedrohung für die in Europa heimischen Eichhörnchen (Sciurus vulgaris).[7]
Das Pallashörnchen ist 2016 in die „Liste der unerwünschten Spezies“ für die Europäische Union aufgenommen worden.[8]
Der natürliche Lebensraum der Pallashörnchen sind die Wipfel von subtropischen Bergwäldern, in China auch von subalpinen Nadel- und Mischwäldern. Man trifft sie aber auch auf Bäumen in Stadtparks an.[5]
Die Hörnchen gelten auch als wichtige Samenverbreiter für verschiedene Baumarten. Neben Samen, Getreide, Nüssen und Früchten ernähren sich Pallashörnchen auch von Insekten.[3]
Pallashörnchen haben wechselnde Geschlechtspartner. Sind die Weibchen empfängnisbereit, versammeln sich mehrere Männchen um sie und beginnen zu rufen. Dann fangen die Männchen an, gegeneinander zu kämpfen. Der Sieger bewacht dann oft das Weibchen nach der Paarung noch eine Zeit lang, um sicherzugehen, dass er der Vater des Nachwuchses wird. Wird die Anzahl der Herausforderer allerdings zu hoch, kann es vorkommen, dass der Bewacher aufgibt und auch andere Männchen zum Zuge kommen. Das Weibchen baut während der Wurfzeit im Frühling und Herbst ein Nest für den Nachwuchs. Nach der Geburt der Jungen kümmert es sich um sie bis zu ihrer Selbstständigkeit.[3]
In Gefangenschaft wurden Pallashörnchen bis zu 17 Jahre alt.[3]
Das Pallashörnchen Callosciurus erythraeus wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Echten Schönhörnchen (Callosciurus) eingeordnet, die aus 15 Arten besteht.[9] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung als Sciurus erythraeus stammt von Peter Simon Pallas aus dem Jahr 1779, der wahrscheinlich ein Individuum aus Assam, Indien, beschrieb; das genaue Gebiet (Terra typica) ist allerdings unbekannt und der Typus ist nicht mehr vorhanden.[9] Die erste Zuordnung zu der bereits 1867 von John Edward Gray beschriebenen Gattung Callosciurus erfolgte erst 1916 durch Oldfield Thomas und Robert Charles Wroughton, die zugleich mehrere Unterarten beschrieben. Seit der Erstbeschreibung gab es zudem zahlreiche weitere Beschreibungen von Arten und Unterarten sowie Zuordnungen. Lurz et al. 2013 listet entsprechend mehr als hundert Synonyme der Art, darunter auch zwei Synonyme unter dem Gattungsnamen Herpestes, die aufgrund einer eine Fehlzuordnung zu der entsprechenden Mangustengattung zustande kamen.[2]
Die konkrete taxonomische Abgrenzung gegenüber anderen Arten und die Unterteilung in Unterarten befindet sich aktuell in der Diskussion. So wird vor allem Callosciurus erythraeus flavimanus häufig (auch hier) als Unterart betrachtet, während es von einigen Bearbeitern auch als eigene Art betrachtet wird.[5] Innerhalb der Art werden heute neben der Nominatform Callosciurus erythraeus erythraeus zahlreiche weitere Unterarten unterschieden. Insgesamt gelten etwa 26[9] bis 30[2] Unterarten als bestätigt:
Der wissenschaftliche Name der Gattung Callosciurus setzt sich aus den griechischen Wörtern „callo“ für „schön“, „skia“ für „Schatten“ und „oura“ für „Schwanz“ zusammen. Der Artname erythraeus bezieht sich auf die rote Farbe des Bauches der Nominatform.[2]
Das Pallashörnchen wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund des großen Verbreitungsgebietes, der großen Populationen und der nicht bekannten Bestandsgefährdung als nicht gefährdet (least concern) eingeordnet. Es kommt zudem in zahlreichen geschützten Gebieten vor und ist sehr anpassungsfähig gegenüber Veränderungen seines Lebensraumes. Die südasiatische Population ist durch Jagd teilweise rückläufig.[5]
Das Pallashörnchen (Callosciurus erythraeus) oder Rotbauchhörnchen ist ein Vertreter der Echten Schönhörnchen (Callosciurus).
It pallasiikhoarntsje, Pallas' iikhoarntsje of ek wol readbealchiikhoarntsje (Latynske namme: Callosciurus erythraeus), is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e pronkiikhoarntsjes (Callosciurus), dat lânseigen is yn 'e súdlik Sina en dielen fan Súdeast-Aazje. As eksoat komt dizze soarte ek foar yn Nederlân. It pallasiikhoarntsje tanket syn namme oan 'e Dútske soölooch Peter Simon Pallas (1741-1811).
It pallasiikhoarntsje komt fan natuere foar yn 'e súdlike helte fan Sina (mar yn Tibet inkeld yn 'e súdeastlike grinskrite), op Taiwan, yn hiel Fjetnam behalven it uterste suden en yn hiel Laos behalven it súdwesten. Ek komt dit bist foar yn noardlik en eastlik Birma, noardlik, sintraal en westlik Tailân, it noardeasten fan Kambodja, it binnenlân fan it skiereilân Malakka en dielen fan Bûtan en it uterste easten fan Yndia en Banglades.
Pallasiikhoarntsjes libje as eksoaten ek yn oare dielen fan 'e wrâld, dêr't se troch de minske yntrodusearre binne en dêr't se yn 'e regel beskôge wurde as in skealike soarte, om't se mei de lânseigen iikhoarntsjesoarten konkurrearje. Dat is bgl. it gefal yn Japan; yn 'e Argentynske provinsje Buenos Aires; yn it Belgyske Dadizele; en op 'e Cap d'Antibes, yn Frankryk. Yn Nederlân komt it pallasiikhoarntsje foar yn Midden-Limburch, op 'e súdlike Peel, en ek yn 'e provinsje Noard-Brabân, yn 'e omkriten fan Oss.
It pallasiikhoarntsje hat trochinoar in kop-romplingte fan 16-28 sm, mei in sturtlingte fan 11-26 sm en in gewicht fan 310-460 g. De kleur fan 'e pels ferskilt frijwat tusken de ûnderskate ûndersoarten, mar is oer it algemien in tint brún dy't op 'e bealch mear nei readich útskaait, mei faak wat swart op 'e sturt. Der bestiet gjin seksuële dimorfy by dizze soarte: beide geslachten komme foar yn deselde kleurfariëteiten en binne rûchwei likegrut. It persize kleurpatroan fan pallasiikhoarntsjes is handich om 'e ûndersoarten faninoar te ûnderskieden, mar makket it dreech om 'e hiele soarte fan nau besibbe oare soarten te ûnderskieden.
Pallasiikhoarntsjes libje yn har lânseigen ferspriedingsgebiet ornaris yn wâldbiotopen dy't har ûnder in hichte fan 3.000 m befine. Dêrby komme se foar yn sawol tropyske reinwâlden, subtropyske en subalpine nullewâlden en tuskenbeiden leafwâlden.
It pallasiikhoarntsje is in beambewenner dy't allinnich oerdeis aktyf is. Op 7-18 m boppe de grûn leit er nêsten oan fan blêden en oar plantaardich materiaal. Inkeld graaft er ek wolris in ûndergrûnske hoale. Wyfkes hawwe territoaria fan ½-¾ ha dy't inoar ornaris net oerlaapje, wylst mantsjes gruttere territoaria ûnderhâlde, fan 1⅓-3¾ ha, dy't sawol de territoaria fan ferskate wyfkes as dy fan oangrinzgjende mantsjes oerlaapje. Pallasiikhoarntsjes brûke alaarmroppen om soartgenoaten (en oare bisten) te warskôgjen foar rôfdieren. It is waarnommen hoe't se soms beambeklimmende slangen yn in groep oanfalle. Fral wyfkes dy't jongen hawwe, nimme gauris oan sokke oanfallen diel.
Pallasiikhoarntsjes hawwe gjin fêste peartiid en plantsje har sadwaande it hiele jier rûn fuort. Faak pearje de wyfkes wer sadree't de jongen út it lêste nêst ôfwûn binne. Nei in draachtiid fan 47-49 dagen wurde dan 1-4, mar yn 'e measte gefallen 2 jongen smiten. Dy ferlitte it nêst as se 40-50 dagen âld binne, en binne mei in jier geslachtsryp. Pallasiikhoarntsjes kinne yn finzenskip 17 jier âld wurde, hoewol't har libbensferwachting yn it wyld perfoarst in stik koarter wêze sil.
Lykas alle beambewenjende iikhoarntsjes is it pallasiikhoarntsje yn haadsaak in herbivoar. Op it menu steane benammen blêden, blommen, sied en fruchten. Dêrnjonken beplúzje se ek in lytse hoemannichte ynsekten, en hiel út en troch ris in fûgelaai. By 't hjerstmis lizze pallasiikhoarntsjes in winterfoarrie oan, besteande út ikels en oare nuten.
It pallasiikhoarntsje hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en om't de populaasje stabyl liket te wêzen.
It pallasiikhoarntsje, Pallas' iikhoarntsje of ek wol readbealchiikhoarntsje (Latynske namme: Callosciurus erythraeus), is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e pronkiikhoarntsjes (Callosciurus), dat lânseigen is yn 'e súdlik Sina en dielen fan Súdeast-Aazje. As eksoat komt dizze soarte ek foar yn Nederlân. It pallasiikhoarntsje tanket syn namme oan 'e Dútske soölooch Peter Simon Pallas (1741-1811).
Pallas's squirrel (Callosciurus erythraeus), also known as the red-bellied tree squirrel, is a species of squirrel native to Greater China, India, and Southeast Asia.
Pallas's squirrel is a medium-sized tree squirrel, with a head-body length of 16 to 28 cm (6.3 to 11.0 in), and a tail 11 to 26 cm (4.3 to 10.2 in) in length. Both sexes are of similar size and appearance, and weigh between 310 and 460 g (11 and 16 oz). The colour of the pelt varies considerably between the many different subspecies, but is generally brownish on the upper body with a more reddish tint on the belly, and often with some black on the tail. The precise pattern and shades of the fur are often used to distinguish subspecies from one another, but make it difficult to distinguish the species as a whole from other, similarly variable, tree squirrel species.[2]
Over 30 subspecies have been identified, although not all are recognised by all authorities:[2]
Pallas's squirrel is found throughout much of southeastern Asia, including far eastern India, Bhutan, northern and eastern Myanmar, Vietnam, parts of Cambodia and Laos, much of Thailand, northern peninsular Malaysia, Taiwan, and southern and eastern China, including Hainan . Within this region, they are found within a range of forest habitats below 3,000 m (9,800 ft) elevation, including tropical and subtropical evergreen,[3] deciduous broadleaf, and subalpine conifer woodlands.[1]
Populations have been introduced in the Buenos Aires Province of Argentina, Dadizele in Belgium (where initially mistaken for Père David's rock squirrel), the Netherlands, Cap d'Antibes in France, and Japan.[2][4] In these regions it is considered an invasive species, as it can cause considerable damage to trees and may outcompete native wildlife such as the red squirrel.[4] In 2016, the species was included in the European list of Invasive Alien Species of Union concern (the Union list).[5] This implies that it cannot be imported, bred, transported, commercialized, or intentionally released into the environment in the whole of the European Union.[6]
.jpg)
Like all tree squirrels, Pallas's squirrels are primarily herbivorous. They eat a wide range of different foods, and have differing diets in different parts of their broad range. However, primary foodstuffs include leaves, flowers, seeds, and fruit.[7] They also eat small quantities of insects, as well as occasional bird eggs.[2]
The squirrels breed throughout the year, and may mate again as soon as they have weaned a previous litter. Gestation lasts 47 to 49 days, and results in the birth of up to four young, with two being typical. The young leave the nest at 40 to 50 days old, and are sexually mature at one year of age. They have lived for up to 17 years in captivity.[2]
Pallas's squirrels are diurnal,[2] and inhabit much of the forest canopy, and construct both leaf nests 7 to 18 m (23 to 59 ft) above the ground, and less commonly, in burrows.[8] Females occupy home ranges of just 0.5 to 0.8 hectares (1.2 to 2.0 acres), which usually do not overlap, while males occupy much larger ranges of 1.3 to 3.8 ha (3.2 to 9.4 acres), which overlap with those of both nearby males and females.[9] Like many other squirrels, they have been observed to cache acorns in the autumn.[3]
The squirrels make calls to warn neighbours of predators, and have been observed to mob tree-climbing snakes, with females protecting young being particularly likely to join in.[10] Males also make loud calls prior to, and after, mating.[11]
.jpg)
2.jpg)
.JPG)
.JPG)
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) Pallas's squirrel (Callosciurus erythraeus), also known as the red-bellied tree squirrel, is a species of squirrel native to Greater China, India, and Southeast Asia.
La ardilla de Pallas (Callosciurus erythraeus) es una especie de roedor de la familia Sciuridae nativa de Gran China, India y el sudeste asiático.
La ardilla de Pallas vive en la India, Birmania, China, Taiwán, Hong Kong, Tailandia, Península de Malaca e Indochina. Poblaciones han sido introducidas en la Provincia de Buenos Aires de Argentina, en Dadizele en Bélgica (dónde inicialmente se pensaba que se trataba de Sciurotamias davidianus), los Países bajos, Antibes en Francia, y en Japón.[3][4] En estas regiones está considerado una especie invasora, que puede causar daño considerable a los árboles y competir con la fauna y flora nativa como la ardilla roja.[4]
Actualmente se encuentra en la lista de especies exóticas invasoras preocupantes para la Unión Europea. [5]
En 1973 fueron liberadas 3 parejas de ardillas por Ignacio Steverlynk en Villa Flandria, Partido de Luján, Provincia de Buenos Aires. Se adaptaron y se esparcieron siguiendo el cauce del río Luján y actualmente se encuentran en una zona de más de 40 mil hectáreas. [6]
Es una ardilla de mediano tamaño, con una longitud de cabeza-cuerpo, y una cola de unos de longitud. Ambos sexos son de aspecto y medida similares, y pesan entre 310 and 460 gramos. El color del pelo varía considerablemente entre las subespecies, pero es generalmente pardusco en el dorso con un más tinte rojizo en el vientre, y a menudo con algún negro en la cola. El patrón preciso y las sombras de la piel son a menudo utilizados para distinguir una subespecie de otra.[7]
Más de 30 subespecies han sido identificadas, aunque no todas están reconocidos por todas las autoridades.[8]
Son principalmente herbívoras. Comen una amplia gama de comidas diferentes. Aun así, su alimentación primaria siempre incluye hojas, flores, semillas, y fruta.[9] También comen cantidades pequeñas de insectos, así como huevos de pájaros ocasionalmente.[10]
Tienen crías durante todo el año, y se pueden aparear otra vez apenas destetan una camada anterior. El embarazo dura 47 a 49 días, y nacen hasta cuatro crías, normalmente dos. La cría deja el nido entre 40 a 50 días de nacida, y es sexualmente madura al año de edad. Han vivido para hasta 17 años en cautividad.[11]
Estas ardillas son diurnas, y habitan en el dosel de los bosques, y construyen nidos de hoja 7 to 18 metros por encima del duelo, y aunque a veces los hacen en madrigueras.[12][13] Las hembras ocupan territorios de unas 0,5 to 0,8 hectáreas, generalmente separadas, mientras los machos ocupan territorios más grandes de 1,3 a 3,8 hectáreas, los cuales si se solapan con los territorios de otros machos y hembras.[14] Como muchas otras ardillas, han sido observados guardando bellotas en el otoño.[15]
Estas ardillas producen sonidos de alarma para advertir a sus vecinos de depredadores, y ha sido observado atacando a culebras trepadoras, con las hembras protegiendo a las crias.[16] Los machos también hacen fuertes sonidos antes y después del apareamiento.[17]
Callosciurus erythraeus thaiwanensis
La ardilla se alimenta de una fruta en Taiwán
La ardilla se alimenta de una fruta en Taiwán
Algunas poblaciones tienen un vientre rojo brillante (Arunachal Pradesh, India)
Ardilla bebiendo agua en un parque
Ilustración de John Anderson (1878)
La ardilla de Pallas (Callosciurus erythraeus) es una especie de roedor de la familia Sciuridae nativa de Gran China, India y el sudeste asiático.
Puna-kabeorav (Callosciurus erythraeus) on oravlaste sugukonda kuuluv näriline.[2]
Puna-kabeorava teaduslik ladinakeelne liiginimetus on Callosciurus erythraeus; sünonüümid Callosciurus flavimanus ja Callosciurus sladeni.
Taksonoomilises andmebaasis ITIS klassifitseeritakse puna-kabeoraval järgmised alamliigid[3]:
Puna-kabeoravad elavad Kagu-Aasias, kaasa arvatud India idaosas, Bhutanis, Myanmaris, Vietnamis, Kambodžas, Laoses, Tais, Malaisias, Hiinas jm. Neid on introdutseeritud Argentinasse, Belgiasse, Hollandisse, Prantsusmaale ja Jaapanisse.
Osade uurijate arvates sööb ja levitab Callosciurus erythraeus ningpoensis (Bonhote, 1901) Tianmushani mägede piirkonnas hõlmikpuuseemneid[4].
Selles artiklis on kasutatud ingliskeelset artiklit en:Pallas's squirrel seisuga 27.03.2017.
Callosciurus erythraeus Callosciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Callosciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Callosciurus erythraeus Callosciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Callosciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
L'Écureuil à ventre rouge ou Écureuil de Pallas (Callosciurus erythraeus, Pallas 1779) est une espèce de rongeurs. C'est un écureuil de la famille des sciuridés.
L'écureuil à ventre rouge se rencontre en Inde, en Birmanie, en Chine (dont Taïwan et Hong Kong), en Thaïlande, dans la péninsule malaise et en Indochine.
L'espèce a été introduite en Argentine[1] et au Japon en 1935 [2], où elle est considérée comme invasive.
En Europe, l'espèce a été introduite en Belgique en 2004, en France dans la région d'Antibes dans les années 1970[2] et dans les Bouches-du-Rhône en 2014, en Italie en 2005 et aux Pays-Bas en 1998[3]. Elle y fait l'objet d'une campagne d'éradication[3].
Planche zoologique de 1878
Vue latérale
Vue de face
Tête en bas
Deux jeunes Callosciurus erythraeus thaiwanensis
Selon MSW :
Depuis 2016, cette espèce est inscrite dans la liste des espèces exotiques envahissantes préoccupantes pour l’Union européenne[4]. Le Règlement européen du 13 juillet 2016 interdit dorénavant d'acquérir, de vendre, d'échanger et de faire se reproduire les individus de l'espèce Callosciurus erythraeus, de même que Tamias sibiricus, Sciurus carolinensis et Sciurus niger[5]. Il est surtout interdit de les relâcher dans la nature afin de protéger les espèces autochtones[6].
L'Écureuil à ventre rouge ou Écureuil de Pallas (Callosciurus erythraeus, Pallas 1779) est une espèce de rongeurs. C'est un écureuil de la famille des sciuridés.
Tupai Bukit (Callosciurus erythraeus) merupakan sejenis spesies rodensia dalam keluarga Sciuridae.
De Pallas' eekhoorn (Callosciurus erythraeus), genoemd naar Peter Simon Pallas, en ook wel beschreven als de roodbuikeekhoorn, is een eekhoornsoort uit het geslacht Callosciurus. Hij werd vroeger ook driekleureekhoorn genoemd, maar die naam wordt tegenwoordig gebruikt voor de Prevosts (klapper)eekhoorn (Callosciurus prevostii), een eekhoorn van hetzelfde geslacht.
Callosciurus erythraeus komt van oorsprong voor in India, China (de Volksrepubliek, Taiwan en Hongkong), Indochina, het schiereiland Malakka, Myanmar (Birma) en Thailand. De natuurlijke habitat varieert van loofbossen in de tropische en subtropische zones tot loof- en naaldbossen in de subalpine zone tot boven de 3000 meter. Pallas' eekhoorns hebben een territorium dat 1 tot 3 hectare kan omvatten.
Pallas' eekhoorns krijgen jaarlijks 1 tot 3 nesten van maximaal 2 jongen. Het gewicht van volwassen Pallas' eekhoorns is met 280 tot 420 gram te vergelijken met die van de gewone eekhoorn.
In toenemende mate komt de soort als invasieve soort echter ook daarbuiten voor, zoals in Argentinië, Japan, Frankrijk en Nederland, waar ze zowel in plattelandsgebieden als stedelijke gebieden worden aangetroffen. Uit onderzoek in Frankrijk is geconstateerd dat op plekken waar Pallas' eekhoorns voorkomen, de populatie inheemse (rode) eekhoorns op termijn afneemt. Daarnaast kan het dier schade veroorzaken aan bijvoorbeeld bomen of kabels en volgens Japans onderzoek via ectoparasieten bepaalde ziekten overdragen (o.a. de pestbacterie Yersinia pestis, de tyfusbacterie Rickettsia typhi en de Japanse gevlekte koortsbacterie Rickettsia japonica). In Nederland is het houden van Pallas' eekhoorn, Amerikaanse voseekhoorn (Sciurus niger) en grijze eekhoorn (S. carolinensis) sinds eind 2009 verboden.[2] In december 2011 werd in de Nederlandse gemeenten Weert en Leudal besloten tot het levend vangen van Pallas' eekhoorns.[3] In 2015 was de in het wild levende populatie vrijwel weggevangen, en herstelde zich de oorspronkelijke Rode eekhoorn.[4]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Pallas' eekhoorn (Callosciurus erythraeus), genoemd naar Peter Simon Pallas, en ook wel beschreven als de roodbuikeekhoorn, is een eekhoornsoort uit het geslacht Callosciurus. Hij werd vroeger ook driekleureekhoorn genoemd, maar die naam wordt tegenwoordig gebruikt voor de Prevosts (klapper)eekhoorn (Callosciurus prevostii), een eekhoorn van hetzelfde geslacht.
Multimedia w Wikimedia Commons Wiewiórczak rdzawobrzuchy[4] (Callosciurus erythraeus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae)[2], zamieszkujący północno-wschodnie tereny Azji południowej – w znacznym rozmiarze w centralnych i południowych Chinach i kontynentalnej południowej Azji[3]. Introdukowane populacje występują w Japonii[5], Argentynie[2], we Francji, w Holandii i w Belgii. C. erythraeus jest uznawany za gatunek inwazyjny[6].
Naukowcy rozróżniają kilkadziesiąt podgatunków wiewiórki wiewiórczak rdzawobrzuchy[2]:
Powyższa lista nie jest jednak kompletna, bowiem w Tajlandii, Laosie i w Wietnamie odnotowano wiele nie opisanych form i populacji[3].
Wiewiórczak rdzawobrzuchy jest gryzoniem o średniej wielkości. Długość tułowia (wraz z głową) wynosi 20 cm[7] do 26 cm. Masa ciała dorosłego osobnika to 309-435 g[6], według innych źródeł ok. 272 g[8]. Ogon jest puszysty i ma długość zbliżoną do długości tułowia – 17 do 20 cm[6]. Ubarwienie futra oliwkowo-brązowe w części grzbietowej, a czerwone w części brzusznej. Od ubarwienia siostrzanego gatunku C. notatus odróżnia go brak czarnych lub cielistych pasów wzdłuż boków[7]. Poszczególne populacje oddalone od siebie geograficznie mogą jednak wykazywać znaczne zróżnicowanie ubarwienia[6]. Maksymalną długość życia w niewoli określono na 17 lat[8].
Wymiary anatomiczneWiewiórczak rdzawobrzuchy jest wiewiórką o dziennym, nadrzewnym trybie życia[7]. W południowej części Azji jest gatunkiem łowionym na pożywienie[3].
Gatunek występuje w Azji południowo-wschodniej: w Bangladeszu, Kambodży, Chinach, Indiach, Laosie, Malezji, Mjanmie, Wietnamie oraz na Tajwanie. Począwszy od 1930 roku gatunek wielokrotnie implementowano w różnych częściach Japonii[5]. W latach 70. XX wieku introdukowany był w Villa Flandria w Argentynie[2], oraz w Cap d'Antibes koło Antibes we Francji, w 1998 w Holandii, a w 2000 w Belgii. Wiewiórczak rdzawobrzuchy jest uznawany za gatunek inwazyjny[6].
Wiewiórczak rdzawobrzuchy zamieszkuje górskie tereny leśne, ale chętnie występuje też w przyległych do nich obszarach uprawnych[7]. Gatunek występuje w górach na wysokości ponad 3000 m n.p.m.[3], ale w Malezji spotykany jest na wysokości ponad 900 m n.p.m.[7].
Wiewiórczak rdzawobrzuchy (Callosciurus erythraeus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae), zamieszkujący północno-wschodnie tereny Azji południowej – w znacznym rozmiarze w centralnych i południowych Chinach i kontynentalnej południowej Azji. Introdukowane populacje występują w Japonii, Argentynie, we Francji, w Holandii i w Belgii. C. erythraeus jest uznawany za gatunek inwazyjny.
Pallasekorre (Callosciurus erythraeus[2][3][4]) är en däggdjursart som först beskrevs av Peter Simon Pallas 1779. Callosciurus erythraeus ingår i släktet praktekorrar, och familjen ekorrar.[5][6] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[5] Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 26 underarter.[3]
Pallasekorre har en olivgrön till brun päls på ovansidan och en rödaktig päls på undersidan. Pälsen på buken kan även vara något orange eller gul. Individerna når en kroppslängd (huvud och bål) av 20 till 24 cm och en svanslängd av 16 till 20 cm. Vikten varierar mellan 240 och 480 g.[7] Tårna är utrustade med kraftiga klor som hjälper arten när den klättrar i träd eller när den gräver efter föda.[8]
Denna praktekorre förekommer i Sydostasien från Bhutan och sydöstra Kina till Malackahalvön och Vietnam. Arten finns även på Taiwan och Hainan. Den vistas i låglandet och i upp till 3000 meter höga bergstrakter. Som habitat föredras skogar men arten kan anpassa sig till öppna landskap med buskar.[1]
Arten introducerades i Sydamerika, i Japan och i Europa (Frankrike och Nederländerna). Arten spred sig sedan från Nederländerna till Belgien.[7]
Pallasekorre lever vanligen ensam men reviren av olika individer överlappar varandra. När en hona blir parningsberedd skriker flera hanar som lever i regionen. Honan väljer en hane som följer honan några dagar. Efter parningen bygger honan sin bo där ungarna föds. Med människans vår kan arten leva 16 år.[8]
Denna gnagare äter olika växtdelar som frön, ekollon, nötter, frukter och blad samt några insekter. I Asien ingår under vintern blommor i födan, till exempel av kameliasläktet (Camellia).[8]
Wikimedia Commons har media som rör Pallasekorre.
Wikispecies har information om Callosciurus erythraeus.
Pallasekorre (Callosciurus erythraeus) är en däggdjursart som först beskrevs av Peter Simon Pallas 1779. Callosciurus erythraeus ingår i släktet praktekorrar, och familjen ekorrar. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 26 underarter.
Sóc bụng đỏ (tên khoa học: Callosciurus erythraeus) là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Pallas mô tả năm 1779.[2]
Loài này được tìm thấy trong các khu rừng từ viễn đông Ấn Độ và Bhutan, thông qua Đông Dương, bán đảo Thái-Mã Lai và miền nam và miền đông Trung Quốc (bao gồm Đài Loan). Trong khu vực này, chúng được tìm thấy trong các môi trường rừng có độ cao dưới 3.000 m (9.800 ft), bao gồm rừng thường xanh nhiệt đới và cận nhiệt đới,[3] rừng lá rộng sớm rụng và các đồng rừng lá kim núi cao.[1]
Cũng có các quần thể du nhập vào tỉnh Buenos Aires của Argentina, Dadizele ở Bỉ, Capd'Antibes ở Pháp, Nhật Bản[4][5]. Ở các nơi nhập nội nó là loài xâm lấn, phá hoại cây và cạnh tranh các loài khác.
Giống như các loài sóc cây khác, thức ăn của sóc bụng đỏ chủ yếu là lá, hoa, hạt và quả, mặc dù trong các khu vực khác nhau thì chúng có các loại thức ăn khác biệt do phạm vi phân bố rộng.[6] Bên cạnh đó, chúng cũng ăn một lượng nhỏ côn trùng và thỉnh thảng ăn cả trứng chim.[5]
Loài sóc này sinh đẻ quanh năm, và có thể giao phối ngay khi vừa chấm dứt cho bú lứa con trước. Thời kỳ mang thai kéo dài 47-49 ngày, mỗi lứa đẻ tới bốn con, nhưng thông thường là 2. Sóc non rời ổ khi 40-50 ngày tuổi và thuần thục sinh dục khi đạt 1 năm tuổi. Chúng sống tới 17 năm trong điều kiện nuôi nhốt.[5]
Có khoảng 30+ phân loài, mặc dù không phải tất cả các phân loài này đều được công nhận[5].
Video
Sóc ăn hạt
Sóc ở Hàng Châu
Sóc bụng đỏ (tên khoa học: Callosciurus erythraeus) là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Pallas mô tả năm 1779.
Краснобрюхая белка[1] (лат. Callosciurus erythraeus) — вид белок из рода прекрасные белки, обитающий в Китае, Индии и Юго-Восточной Азии.
Это среднего размера древесная белка. Длина тела с головой от 16 до 28 см, а хвоста от 11 до 26 см. Оба пола имеют одинаковый размер и внешний вид и весят от 310 до 460 г. Окрас меха сильно варьирует у разных подвидов, но в целом он коричневатый на верхней стороне тела с красноватым оттенком на животе и часто с черным на хвосте. Узор и оттенки меха часто используются для того, чтобы отличать подвиды друг от друга, но затрудняют различение вида в целом от других, похожих на него видов древесных белок[2]
Выделяют более 30 подвидов, хотя не все они признаются систематиками[2]:
.
Краснобрюхая белка встречается на большей части юго-восточной Азии, включая Индию, Бутан, северную и восточную Мьянму, Вьетнам, части Камбоджи и Лаоса, большую часть Таиланда, северную полуостровную Малайзию, южный и восточный Китай, включая Хайнань и Тайвань. В пределах этого региона они встречаются в лесах ниже 3000 м, включая тропические и субтропические вечнозеленые[3], лиственные широколистные и субальпийские хвойные лесные массивы[4].
Это вид был интродуцирован в провинции Буэнос-Айрес в Аргентине, в районе города Морследе в Бельгии (где её первоначально ошибочно приняли за Sciurotamias davidianus), в Нидерланды, в районе коммуны Антиб во Франции и в Японии[2][5]. В этих регионах он считается инвазивным видом, так как он может нанести значительный ущерб деревьям и может вредить местным видам, таких как обыкновенная белка[5].
Как и все древесные белки, краснобрюхая белка в основном является растительноядной. Они употребляют множество различных видов пищи и имеют разные диеты в разных частях своего широкого ареала. Их основная пища листья, цветы, семена и фрукты[6]. Они также поедают небольшое количество насекомых, а изредка и птичьи яйца[2].
Размножаются в течение всего года и могут снова спариваться, как только они предыдущий выводок станет самостоятельным. Беременность длится от 47 до 49 дней, в помёте от двух (что типично) до четырех бельчат. Бельчата покидают гнездо в возрасте от 40 до 50 дней и становятся половозрелыми в возрасте одного года. Продолжительность жизни до 17 лет в неволе[2].
Краснобрюхая белка активна круглосуточно[2], обитает в лесном пологе, и строят гнезда из листьев на высоте от 7 до 18 м над землей, и, реже, подземные норы[7]. Самки занимают индивидуальные участки площадью от 0,5 до 0,8 гектаров, которые обычно не перекрываются, а у самцов участки намного крупнее, от 1,3 до 3,8 га, которые накладываются участки соседних самцов и самок[8]. Как и многие другие белки, они запасают жёлуди осенью[3].
Краснобрюхая белка (лат. Callosciurus erythraeus) — вид белок из рода прекрасные белки, обитающий в Китае, Индии и Юго-Восточной Азии.
赤腹松鼠（学名：Callosciurus erythraeus）为松鼠科丽松鼠属的动物。分布于孟加拉国、柬埔寨、印度、老挝、马来西亚、缅甸、泰国、越南、台灣、中国的西藏、陕西、安徽、云南、海南、四川、江苏、福建、浙江、湖北等地，主要生活于热带、亚热带森林。该物种的模式产地在印度阿萨姆[2]。
體長約18~24公分，尾長約18~20公分，體重在500公克以下，腹部及四肢內側呈現赤紅色，尾毛澎鬆明顯黑綜色夾白毛，背部暗褐色
本物種的亞種多達30多個[3]，以下只是部分亞種：
赤腹松鼠（学名：Callosciurus erythraeus）为松鼠科丽松鼠属的动物。分布于孟加拉国、柬埔寨、印度、老挝、马来西亚、缅甸、泰国、越南、台灣、中国的西藏、陕西、安徽、云南、海南、四川、江苏、福建、浙江、湖北等地，主要生活于热带、亚热带森林。该物种的模式产地在印度阿萨姆。
팔라스다람쥐 또는 붉은배나무다람쥐(Callosciurus erythraeus)는 다람쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 대중화지구와 인도, 동남아시아에서 발견된다.
팔라스다람쥐는 중간 크기의 나무다람쥐로 머리부터 몸까지 길이가 16~28cm, 꼬리 길이가 26cm이다. 암컷과 수컷 둘 다 크기와 겉모습이 유사하고, 몸무게는 310~460g이다. 털 색은 여러 아종마다 상당히 다양하지만, 상체는 일반적으로 갈색이고, 배 쪽은 좀더 불그스레한 색조를 띠며 꼬리는 일부 검은색을 보이기도 한다. 모피의 정확한 패턴과 음영을 통해 아종을 구별할 수도 있지만 다른 유사하고 다양한 나무다람쥐류 전체에서 팔라스다람쥐를 색으로 구별하기는 어렵다.[3]
팔라스다람쥐는 인도 동부와 부탄, 미얀마 북부와 동부, 베트남, 캄보디아 일부와 라오스, 태국 대부분 지역, 말레이시아 반도 북부, 하이난성과 타이완을 포함한 중국 남부와 동부 지역을 포함하는 동남아시아 전역에서 발견된다. 분포 지역 해발 3000m 이하 숲 서식지의 열대와 아열대 상록수림과[4] 활엽수림, 아고산 침엽수림 산지에서 서식한다.[1] 개체군은 아르헨티나 부에노스아이레스주와 벨기에, 네델란드, 프랑스, 일본에도 도입되어 발견된다.[3]
30여 종 이상의 아종이 알려져 있다.[2]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
