nomes no trilho de navegação
Some Sciurids cause destruction to crops in gardens, fields and in food storage areas. Eastern chipmunks are not noted for causing this type of damage.
Negative Impacts: crop pest
Eastern chipmunks are extremely vocal and produce a variety of chips, trills and calls to alert others to the presence of predators or for territory defense. Territorial calls lead to aggressive behavior when another individual is present. High intense chases establish hierarchies among groups of males competing for access to females, individuals display aggressive and submissive postures during these behaviors. Sniffing hindquarters and touching noses provides chemical signals during these interactions. Alarm calls can be costly and the benefits must outweigh the costs to justify such behavior. Eastern chipmunks give three distinct calls: chipping, chucking and trilling. Chipping and chucking are repeated calls lasting up to thirty minutes. Trills are shorter in duration and are given during pursuit by a predator. The other calls are typically given when a predator is spotted.
Eastern chipmunks react to alarm calls by altering their foraging behavior and becoming more alert. After an alarm call, they expend greater energy and spend more time exposed at feeding stations because they decrease the amount of food carried to caches after hearing the call. Eastern chipmunks increase vigilance, run shorter more direct distances and delay emergence from burrows after hearing an alarm call, which suggest that the calls directly affected behavior. Trill vocalizations are complicated and more difficult to understand than the other two types of calls. Adult females are most likely to trill when close (10 m from the burrow) to relatives. Females do not disperse as far as males and have more relatives living close to their burrows. Juvenile females trill at a lower rate than adults, this may indicate their higher predation risk or smaller fitness gain. Males trill farther from the burrow, 100 m or greater. This could be because males are uncertain of kinship and trilling would put an individual at higher risk. Trilling occurs in all active seasons, not just during juvenile emergence, which discounts the hypothesis that trilling is a mechanism of parental care. The primary function of trill calls is likely to warn nearby relatives of predators. This increases an individual’s overall fitness by helping related individuals.
Communication Channels: acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Eastern chipmunks are listed as a species of Least Concern according to the IUCN Red List.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Eastern chipmunks are not significantly important to the economy. Eastern chipmunks eat insects and may be helpful in controlling the population of some pest species. They are also easily tamed and can make unique pets.
Positive Impacts: pet trade ; controls pest population
Eastern chipmunks are primarily 'larder hoarders'. Seeds stored in this way cannot establish seedlings and are not beneficial to plant dispersal. However, their occasional scatter-hoarding behavior can be beneficial in seedling establishment. They also are important to spore dispersal for different kinds of fungi. Because of their abundance, chipmunks are a valuable prey item for a variety of species.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Eastern chipmunks are widely distributed throughout the eastern United States and southeastern Canada. Their range extends from Nova Scotia, east to Saskatchewan and south to Oklahoma, where they occupy the eastern part of the state. Their range includes eastern Louisiana and the Florida Panhandle. This species does not occupy the peninsula of Florida or the coastal plains region, from Florida to North Carolina. They are not native to Newfoundland, but have been introduced.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced , Native )
Eastern chipmunks are prey for most diurnal predators including weasels, felids and domestic dogs and cats. Large raptors including red-tailed hawks and goshawks also prey on chipmunks.
Known Predators:
Eastern chipmunks are small rodents with grayish to reddish brown fur and a distinguishing yellowish to reddish patch on their rumps. Their pelage color and pattern varies by geography. Their underparts are white. Their sides and back have five dark stripes; the longest stripe occurs along their midline. Between their dark lateral stripes, there is a narrow white band. Light and dark stripes occur on their face around their eyes. Their tail is hairy, but not bushy and is somewhat flattened. Their rounded ears measure less than 20 mm. Their forefeet have four toes and their hindfeet have five. Eastern chipmunks have large cheek pouches located on either side of their mouth. The stripe along their body distinguishes them from all other rodents except least chipmunks. However, least chipmunks' stripes extend to the base of their tail, whereas, eastern chipmunks' stripes stop before their rump patch. Eastern chipmunks are noticeably larger than least chipmunks, which helps to distinguish between the two species.
Range mass: 66 to 115 g.
Range length: 255 to 266 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 0.813 W.
Most eastern chipmunks survive less than two years, but there are accounts of chipmunks living up to eight years.
Range lifespan
Status: wild: 2 to 8 years.
Average lifespan
Status: wild: 8 years.
Average lifespan
Status: wild: 3.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 8.0 years.
In the western portion of their range, eastern chipmunks inhabit wooded areas, river valleys and are interspersed in habitats distant from deciduous forests. This ground dwelling mammal inhabits open deciduous forests where cover is readily available in the form of stumps, logs or rocky outcrops. Their prime habitat is mature beech-maple forests, but they will occupy bushy areas and coniferous forests, however, swampy sites are avoided.
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural
Dietary staples include fruit, seeds and nuts. This is supplemented with insects, earthworms, slugs, bird’s eggs and mushrooms. Food is transported within cheek pouches located on either side of the mouth. Eastern chipmunks demonstrate food caching behavior throughout the year, but are particularly active in the early autumn to prepare for winter. Eastern chipmunks scatter-hoarder and will leave caches throughout their home range or in one of the rooms their burrow. They do not have the fat stores to hibernate, but instead enter periods of torpor. Chipmunks may arise frequently to feed and during mild winter weather they may forage above ground.
Animal Foods: eggs; insects; terrestrial worms
Plant Foods: seeds, grains, and nuts; fruit
Other Foods: fungus
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: herbivore (Granivore ); omnivore
Eastern chipmunks are polygamous. During a brief estrous period, females mate with multiple males. Typically females in estrous stay within their home range and males come from outside areas to mate. On average, males travel 170 meters from their burrow to mate.
Mating System: polygynous
Eastern chipmunks produce two litters per year; one in early spring and one in midsummer. Their gestation period lasts 35 days. Litters consist of 2 to 5 altricial young, which are born blind and hairless in underground nests. Litter sizes are dependent on resource availability and the age of the mother.
Breeding interval: Eastern chipmunks have 2 breeding seasons.
Breeding season: One of their breeding seasons begins in February and lasts until April and the second begins in June and ends in August.
Range number of offspring: 2 to 5.
Average gestation period: 35 days.
Average weaning age: 40 days.
Average time to independence: 2 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 3.4 g.
Average gestation period: 31 days.
Average number of offspring: 5.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 228 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 187 days.
At birth, young weigh just 3 grams. The neonates are weaned 40 days after birth. After weaning, females move to a new burrow, leaving their young in the natal burrow until they disperse. Young become independent two months after birth. Males disperse farther than females. Females stay close to their home burrow with their range sometimes overlapping. Most young do not breed until the spring following their birth.
Parental Investment: female parental care
L'esquirol llistat de l'Est americà (Tamias striatus) és una espècie de rosegador de la família Sciuridae. És una espècie que habita a Nord-amèrica.[3] És l'únic membre viu dels esquirols del subgènere Tamias, de vegades conegut com a un genus independent.[2] En anglès se l'anomena chipmunk que prové de la llengua Ottawa ajidamoonh o de la paraula de l'Ojibwe ajidamoo, que es tradueix literalment com "el qui baixa dels arbres de cap."[4]
Esquirol llistat de l'Est americà amb les bosses de les galtes plenes, Cap Tourmente Nacional Wildlife Àrea, Quebec, Canadà
Crit (vídeo)
_-_Guelph_04.jpg)
_-_Guelph_02.jpg)
L'esquirol llistat de l'Est americà (Tamias striatus) és una espècie de rosegador de la família Sciuridae. És una espècie que habita a Nord-amèrica. És l'únic membre viu dels esquirols del subgènere Tamias, de vegades conegut com a un genus independent. En anglès se l'anomena chipmunk que prové de la llengua Ottawa ajidamoonh o de la paraula de l'Ojibwe ajidamoo, que es tradueix literalment com "el qui baixa dels arbres de cap."
Čipmank východní (Tamias striatus) je větší příbuzný burunduka, od něhož se liší především zbarvením. Na každé straně těla má světlý pruh od krku až k ocasu, lemovaný tmavou srstí. Uši zřetelně vystupují ze srsti.
Čipmank žije v jihovýchodní Kanadě a v severovýchodní části USA, směrem na západ až do Severní Dakoty a východní Oklahomy a na jih k Mississippi. Nejčastěji se druh vyskytuje v otevřené krajině a na okrajích lesů, v křovinách, ale i v okolí domů.
Nory si hloubí pod kořeny stromů a pod kameny. S oblibou šplhá po stromech, když zrají semena (žaludy, semena amerického ořešáku), ze kterých si dělá zásoby. Větší část roku tráví pod zemí v norách dlouhých až 10 m.
Koncem března je rozmnožování v plném proudu. Koncem dubna a začátkem května rodí samice 3 – 5 mláďat, která jsou slepá. Za další měsíc jsou mláďata schopna opouštět hnízdo.
Obrázky, zvuky či videa k tématu čipmank východní ve Wikimedia Commons
Galerie čipmank východní ve Wikimedia CommonsČipmank východní (Tamias striatus) je větší příbuzný burunduka, od něhož se liší především zbarvením. Na každé straně těla má světlý pruh od krku až k ocasu, lemovaný tmavou srstí. Uši zřetelně vystupují ze srsti.
Das Streifen-Backenhörnchen (Tamias striatus (Linnaeus, 1758)[1]), auch Östliches Chipmunk und Hackee[2] genannt, ist ein waldbewohnendes Nagetier aus der Familie der Hörnchen (Sciuridae). Das im Osten Nordamerikas vorkommende Streifenhörnchen wird wegen der im Verhältnis zu allen anderen Streifenhörnchen geringeren Anzahl von oberen Vorderbackenzähne in eine eigene Untergattung Tamias (Illiger, 1811), von einigen Autoren in die eigene monotypische Gattung Tamias gestellt.
Das Streifen-Backenhörnchen ist ein 13 bis 19 cm großes Streifenhörnchen. Die Länge des buschigen Schwanzes beträgt 7,5 bis 11,5 cm. Das Tier ist am Rücken grau bis schwarz und zum Bauch hin hellbraun gefärbt. Seinen Namen verdankt es seinen schwarzen und weißen Streifen an der Körperseite und seinen großen Backentaschen, welche dem Transport seiner Nahrung dienen.
Diese Art ist in den Laubwäldern an Ostküste und im Hinterland von Kanada und den USA weit verbreitet.
Die maximale Lebenserwartung der tagaktiven Streifen-Backenhörnchen beträgt ca. fünf Jahre, meist aber nur zwei bis drei Jahre.
Zu seiner Nahrung zählen verschiedene Baumfrüchte wie Eicheln, Nüsse, Samen, Pilze und Beeren. Die Nacht oder ihre Winterruhe verbringen diese Tiere in selbstgegrabenen unterirdischen Bauten. Für die kalte Jahreszeit legen diese Hörnchen Nahrungsvorräte in hohlen Baumstümpfen u. ä. an. Diese Tiere sind standorttreu und verteidigen ihr Revier (Größe: 0,08 bis 0,60 ha) energisch gegen fremde Artgenossen. Zu den natürlichen Feinden zählen vor allem Falken, Füchse, Waschbären, Wiesel, Schlangen, Rotluchse, Kanadischer Luchs sowie Hauskatzen.
Von Mitte März bis Anfang April und Mitte Juli bis Mitte August wirft das Weibchen, nach einer Tragzeit von 31 Tagen bis zu 15 Junge, meist 3 bis 5, welche nach fünf Wochen entwöhnt werden. Danach folgen sie ihrer Mutter noch ein paar Monate, bis sie sich selber, ein eigenes Revier suchen.
Je nach Verfügbarkeit der Nahrung schwankt die Population der Art stark. Diese Art wird als nicht gefährdet (Least Concern) eingestuft.
Es sind elf Unterarten anerkannt:
Das Streifen-Backenhörnchen (Tamias striatus (Linnaeus, 1758)), auch Östliches Chipmunk und Hackee genannt, ist ein waldbewohnendes Nagetier aus der Familie der Hörnchen (Sciuridae). Das im Osten Nordamerikas vorkommende Streifenhörnchen wird wegen der im Verhältnis zu allen anderen Streifenhörnchen geringeren Anzahl von oberen Vorderbackenzähne in eine eigene Untergattung Tamias (Illiger, 1811), von einigen Autoren in die eigene monotypische Gattung Tamias gestellt.
It eastlike wangsekiikhoarntsje (Latynske namme: Tamias striatus), ek wol de eastlike chipmunk neamd, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), it boppeskaai fan 'e wangsekiikhoarntsjes (Tamias) en it monotypyske (út ien soarte besteande) skaai fan 'e echte wangsekiikhoarntsjes (Tamias). Dizze soarte komt foar yn hast de hiele eastlike helte fan Noard-Amearika. It is miskien wol de bekendste soarte wangsekiikhoarntsjes, mei't de Disney-tekenfilmfigueren Knabbel en Babbel derop basearre binne.
It eastlike wangsekiikhoarntsje libbet yn it grutste part fan 'e eastlike helte fan Noard-Amearika, útsein Floarida en de kuststreken by de Golf fan Meksiko lâns yn Alabama, Mississippy en Louisiana, en by de Atlantyske Oseaan lâns yn Georgia, Súd-Karolina en Noard-Karolina. De uterste noardgrins fan syn ferspriedingsgebiet rint troch it sintrale part fan 'e Kanadeeske provinsje Kebek fan 'e súdlike ein fan 'e Jamesbaai yn it westen nei de Saint Lawrencebaai yn it easten.
Westlik fan 'e Jamesbaai komme eastlike wangsekiikhoarntsjes yn Kanada ek foar yn it suden en de midden fan Ontario, it suden fan Manitoba en it súdeasten fan Saskatchewan. Dêrwei rint de westgrins fan har areaal oer de Grutte Flakten al bochtsjend nei it súdsúdeasten, om úteinlik by de rivier de Mississippy yn Louisiana út te kommen.
It eastlike wangsekiikhoarntsje hat trochinoar in kop-romplingte fan 13½-19 sm, mei in sturtlingte fan likernôch 7¾-11⅓ sm en in gewicht fan 66-139 g. It is in relatyf lyts dierke, mei in readbrune pels op 'e rêch en de boppekant fan 'e kop. Oer de wringe rint yn 'e lingterjochting in swarte streek omjûn troch readbrún hier, mar boppe-oan de fangen rinne noch twa swarte streken, tichter opinoar, mei in ljochte, gielige streek dertuskenyn. Dêrûnder binne de fangen ljochter fan kleur as de rêch, ljochtbrún, dat nei de bealch ta stadichoan oergiet yn ljochtbêzje oant krêmkleurich hier. De sturt is dûnkergriis behierre, en de kiel hat deselde kleur as de bealch. Oer de sydkanten fan 'e kop, dy't fierders readbrunich is, rinne fan 'e snút nei de earen, ûnder en boppe de eagen lâns, twa gielige streken.
Krekt as oare wangsekiikhoarntsjes hawwe eastlike wangsekiikhoarntsjes grutte wangpûden, dêr't se fretten yn opslaan kinne. Op dy manear kinne se fluch in protte fretten bemachtigje en it dan meinimme nei in feilige plak dêr't se it yn alle rêst beplúzje kinne. It foardiel dat se dêroan ûntliene, is dat se dêrmei koarter bleatsteane oan predaasje en dat se har mei in lading fretten by har dochs fluch, want mei alle fjouwer poaten frij, ferpleatse kinne. Eastlike wangsekiikhoarntsjes ferskille fan oare wangsekiikhoarntsjes trochdat har gebit út twa tosken minder bestiet en trochdat se oan 'e foarpoaten mar fjouwer teannen hawwe (hoewol't de efterpoaten wol oer in folle fiif teannen beskikke).
Eastlike wangsekiikhoarntsjes jouwe de foarkar oan biotopen besteande út leafwâlden mei rotspartijen en strewelleguod, mar komme ek foar yn mingde wâlden, stedsparken en grutte tunen.
It eastlike wangsekiikhoarntsje is benammen oerdeis aktyf, en bringt in grut part fan 'e tiid troch mei foerazjearjen. Hy kin sûnder muoite yn beammen klimme, mar graaft ûndergrûnske hoalen om yn te wenjen, dy't faak besteane út komplekse tunnelstelsels mei ferskate yn-/útgongen. Om 'e lokaasje fan har hoale geheim te hâlden, loegje se har wangpûden fol mei útgroeven ierde, dy't se op in hiel oar plak útspije. De yngongen wurde fierder kamûflearre mei blêden, stiennen, twigen en oar materaal, sadat se frijwol net te sjen binne. Eastlike wangsekiikhoarntsjes binne alhiel net skou, en sykje gauris piknikplakken op om te sjen oft de minsklike besikers dêre noch wat fan har gading hawwe. Se frette benammentlik bollen, sieden, fruchten, nuten, griene planten, poddestuollen, ynsekten, wjirms en soms sels fûgelaaien.
It eastlike wangsekiikhoarntsje libbet it grutste part fan it jier in solitêr bestean, en ferdigenet syn hoale fûleindich tsjin soartgenoaten. Winterdeis bringt er soms langere tiid troch yn it steat fan winterrêst, mar in wiere wintersliep hâldt er net. Inkeld yn 'e peartiid, dy't fan febrewaris oant april en nochris fan juny oant augustus falt, siket er it selskip fan soartgenoaten op. De wyfkes smite jiers ien of twa nêsten fan 3-5 jongen. Yn it wyld libje eastlike wangsekiikhoarntsjes trochstrings mar in jier as trije, mar yn finzenskip kinne se wol acht jier wurde. De wichtichste natuerlike fijân is foar eastlike wangsekiikhoarntsjes de langsturtwezeling (Mustela frenata), mar ek ferskate soarten hauken, foksen en slangen, de waskbear, de reade lynks en de hûskat snippe der wolris ien.
It eastlike wangsekiikhoarntsje hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en om't de populaasje stabyl liket te wêzen.
Der binne alve erkende ûndersoarten fan it eastlike wangsekiikhoarntsje:
It eastlike wangsekiikhoarntsje (Latynske namme: Tamias striatus), ek wol de eastlike chipmunk neamd, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), it boppeskaai fan 'e wangsekiikhoarntsjes (Tamias) en it monotypyske (út ien soarte besteande) skaai fan 'e echte wangsekiikhoarntsjes (Tamias). Dizze soarte komt foar yn hast de hiele eastlike helte fan Noard-Amearika. It is miskien wol de bekendste soarte wangsekiikhoarntsjes, mei't de Disney-tekenfilmfigueren Knabbel en Babbel derop basearre binne.
The eastern chipmunk (Tamias striatus) is a chipmunk species found in eastern North America. It is the only living member of the chipmunk genus Tamias.[4][5][6][7][8]
The name "chipmunk" comes from the Ojibwe word ᐊᒋᑕᒨ ajidamoo (or possibly ajidamoonh, the same word in the Ottawa dialect of Ojibwe), which translates literally as "one who descends trees headlong."[9] First described by Mark Catesby in his 1743 The Natural History of Carolina, Florida, and the Bahama Islands, the chipmunk was eventually classified as Sciurus striatus by Linnaeus, meaning "striped squirrel" in Latin.[10][11] The scientific name was changed to Tamias striatus, meaning "striped steward," by Johann Illiger in 1811.[12]
A small species, it reaches about 30 cm (12 in) in length including the tail, and a weight of 66–150 g (2.3–5.3 oz).[13] It has reddish-brown fur on its upper body and five dark brown stripes contrasting with light brown stripes along its back, ending in a dark tail. It has lighter fur on the lower part of its body. It has a tawny stripe that runs from its whiskers to below its ears, and light stripes over its eyes. It has two fewer teeth than other chipmunks and four toes each on the front legs, but five toes on the hind legs.[14] The chipmunk's appearance "remains consistent throughout life. There is no external difference in appearance between the sexes except the obvious anatomical characteristics of the genitalia during periods of fertility. Molt occurs once or twice annually, during May or June and sometimes again in October. Both albino and melanistic specimens have been observed, but without geographical regularity."[15]
The eastern chipmunk lives in deciduous wooded areas and urban parks throughout the eastern United States and southern Canada. It prefers locations with rocky areas, brush or log piles, and shrubs to provide cover.[16]
The eastern chipmunk can climb trees well, but constructs underground nests with extensive tunnel systems, often with several entrances. To hide the construction of its burrow, the eastern chipmunk is argued by some to carry soil to a different location in its cheek pouches.[17] However, recorded observations of chipmunks carrying soil in their cheek pouches are extremely limited. John Burroughs is noted as having written that "I used to think that the chipmunk carried away the soil in his cheek pouches, and have so-stated in one of my books [Riverby, 1894], but I am now certain that he does not—only his food stores are thus carried."[18] Chipmunks also line their burrows with leaves, rocks, sticks, and other material, making the burrows even harder to see.[17] "The vocal repertoire of the chipmunk consists of five more or less stereotyped sounds: the chip, the chuck, the trills, the whistle or squeal, and chatter."[19] The chipmunks' trill has been measured to occur at the rate of 130 vibrations per minute.[14]
In a six-year study that tracked 59 resident and 49 transient chipmunks on a 1.5 acre study area in Spotsylvania County, Virginia during the late 1970s, chemistry professor Lawrence Wishner significantly contributed to contemporary published research regarding the Eastern Chipmunk's behavior by drawing on his copious, localized observational data. Wishner noted that "it cannot be overemphasized that the uniqueness of this study lies in its continuous day-to-day observation of 108 individual chipmunks for a period of six years."[20]
The chipmunk is mainly active during the day, spending most of its day foraging. It prefers bulbs, seeds, fruits, nuts, green plants, mushrooms, insects, worms, and bird eggs. It commonly transports food in pouches in its cheeks.
The eastern chipmunk defends its burrow and lives a solitary life, except during mating season. In fact, the chipmunk's solitary existence has been noted as "one of the most characteristic behavioral features of the chipmunk," whereas "social interaction of a relatively peaceful nature occurs only during the brief period of courtship and mating, and during the six to eight weeks that the young spend with the mother after birth."[21] Females usually produce one or two litters of three to five young.[14] The two breeding seasons are from February to April and from June to August. During the winter, the chipmunk may enter long periods of hibernation.[22]
Predators of the eastern chipmunk include hawks, owls, foxes, raccoons, snakes, weasels, coyotes, bobcats, lynx, domestic dogs and domestic cats. On average, eastern chipmunks live three or more years in the wild, but in captivity they may live as long as eight years.[14]
Eastern chipmunks are known to be one of many hosts for the parasitic larvae of Cuterebra botflies.[23]
Eastern chipmunk with filled cheek pouches, Cap Tourmente National Wildlife Area, Quebec, Canada
Calling (video)
_-_Guelph_04.jpg)
Looking to the right
_-_Guelph_02.jpg)
Descending headlong
Eastern chipmunk peeking out of burrow
.jpg)
in Guelph, Ontario, Canada
Media related to Tamias striatus at Wikimedia Commons
The eastern chipmunk (Tamias striatus) is a chipmunk species found in eastern North America. It is the only living member of the chipmunk genus Tamias.
La ardilla listada del Este americano (Tamias striatus) es una especie de roedor de la familia Sciuridae. Es una especie que habita en Norteamérica y es el único miembro vivo de las ardillas del subgénero Tamias, a veces conocido como un género independiente.[1][2] En inglés se lo denomina chipmunk que proviene de la lengua Ottawa ajidamoonh o de la palabra de la Ojibwe ajidamoo, que se traduce literalmente como "quien baja de los árboles de cabeza."[4]
Ejemplar con las bolsas de las mejillas llenas, Área Nacional Salvaje del Cabo Tourmente, Quebec, Canadá.
Grito (vídeo).
Ejemplar en el Parque Estatal Brown County, Indiana, Estados Unidos.
Ejemplar boca abajo en Guelph, Ontario, Canadá.
Datos: Q692664
Multimedia:
Especies: Tamias striatus
La ardilla listada del Este americano (Tamias striatus) es una especie de roedor de la familia Sciuridae. Es una especie que habita en Norteamérica y es el único miembro vivo de las ardillas del subgénero Tamias, a veces conocido como un género independiente. En inglés se lo denomina chipmunk que proviene de la lengua Ottawa ajidamoonh o de la palabra de la Ojibwe ajidamoo, que se traduce literalmente como "quien baja de los árboles de cabeza."
Ida-vöötorav (Tamias striatus) on oravlaste sugukonda kuuluv väike triibuline näriliseliik.
Keha pikkus on umbes 13,5–18,5 cm ja saba pikkus on umbes 7,5–11 cm. Kaal on umbes 70–140 g. Põsetaskud on neil väga venivad. Vöötorav lihvib enne põsetaskute täitmist lõik pähklite ja seemnete teravad servad maha. Ida-vöötoraval on puude otsas elutsevate oravlastega võrreldes ülalõualuus üks esimene purihammas vähem.
Vabas looduses elavad nad 2–3 aastat ,aga vangistuses 5–8.
Nende lähisugulane on aasia burundukk. Ida-vöötorav esineb arvukalt USA idaosas ning Kanada kaguosas. Vöötorava arvukus on paljudes kohtades väga kõrge. Probleemideta seab ta end sisse ka inimese poolt asuatatavatel aladel. Inimesed kohtlevad teda hästi, välja arvatud juhul, kui suured vöötoravate hulgad kahju tekitavad.
Ta on päevane loom, kes elutseb peamiselt maapinnal, kaevab endale laiu maa-aluseid käike. Nende eluase kaitseb vöötoravaid madude, rebaste, ilveste ja röövlindude eest. Urul on mitu sissepääsu, mis tavaliselt suubuvad puujuurte alla või tihnikusse.
Ida-vöötorav pole eriti kapriisne ning tema toidusedel on seetõttu väga rikkalik. Harilikult sööb ta mitmesuguseid seemneid, pähkleid, tõrusid, käbisid ning pehmeid puuvilju ja marju. Aeg-ajalt sööb ta koguni limuseid, putukaid, ämblikulaadseid ning isegi linnupoegi ja linnumune. Mõnikord püüab ka hiiri või väiksemaid madusid. Kõige rohkem toitu leiab vöötorav metsast maapinnalt, ent vajadusel on ta võimeline ka veel puude otsas rippuvaid pähkleid ja vilju murdma. Hangitud toidust tarbib ta ära väikese osa, ülejäägid aga peidab talveks oma arvukatesse toiduhoidlatesse. Vöötorav tuhnib meelsasti mullas ja tegeleb käbide, tõrude, pähklite ning seemnete tassimisega turvalisse kohta, seetõttu on tal suve lõpuks kogunenud soliidne tagavara. Ida-vöötorava harjumuste uurimisel selgus, et varusid võib olla 4 kilo jagu. Vöötoraval on väga hea haistmine, mis aitab teda talvevarude kogumisel. Enne, kui vöötorav talveunne suigub, veedab ta suurema osa ajast toitu hankides ja toiduvarude kogumisel.
Vöötorav julgeb inimese käest võtta toitu. Ida-vöötorav on võimeline korraga urgu tooma 9 suurt pähklit. Kumbagi põseetaskusse topib ta neli pähklit, ühte aga hoiab ta hammaste vahel. Ida-vöötorav võib oma põsetaskuid nii laiaks venitada, et kumbki neist on tema pea suurune. Ida-vöötorav magab suurema osa talvest puuõõnes või mõnes muus varjualuses. Kuna tegemist pole ’’päris’’ talveunega, ärkab ta mingi aja tagant üles ja sööb suvel ning sügisel kogutud talvevarusid.
Ida-vöötoravad saavad suguküpseks 4.–6. elukuul ja nende innaaeg on veebruarist aprillini ning juunist septembrini. Tavaliselt on nende poegade arv 4–5, aga harva ka 1–9. Naaberalasid asustavad isasloomad kogunevad emaslooma territooriumile, kus võistelevad emaslooma poolehoiu pärast. Vöötoravad ei moodusta pikaajalisi paare, vaid lähevad kohe paaritumise järel lahku, poegade kasvatamine langeb emaslooma õlgadele. Tiinus vältab 31 päeva ning pärast seda sünnib turvalises pesas harilikult 4–5 poega. Alguses on pojad täielikult emast sõltuvad. Umbkaudu kuu aega toituvad nad emapiimast, seejärel hakkavad emaga toiduretkedel kaasas käima. Pojad arenevad hästi kiiresti, 6–8 nädala vanuselt lahkuvad nad pesast ning suunduvad oma territooriumi otsingule, kus kodunevad ning veedavad oma elu esimese talve. Järgmisel kevadel on nad tavaliselt juba ka sigimisvõimelised.
Ida-vöötorav (Tamias striatus) on oravlaste sugukonda kuuluv väike triibuline näriliseliik.
Tamias striatus Tamias generoko animalia da. Karraskarien barruko Xerinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Tamias striatus Tamias generoko animalia da. Karraskarien barruko Xerinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Juovamaaorava eli idänmaaorava (Tamias striatus) on jyrsijöiden lahkoon kuuluva eläin, jota tavataan itäisessä Pohjois-Amerikassa. Sillä on tummia juovia, joista sen erottaa helposti. Lajille on ehdotettu uutta suomenkielistä nimeä tikutaku.[2]
Juovamaaoravat elävät lehtimetsissä ja puistoissa. Muiden maaoravien tapaan ne kuljettavat ruokaa poskipusseissaan. Lajin lisääntymisaika on maaliskuussa ja synnytys tapahtuu huhtikuun lopussa tai toukokuun alussa. Naaras saa kerrallaan 3-5 sokeana syntyvää poikasta.[3]
Juovamaaoravat ovat aktiivisia päiväsaikaan ja päästelevät lintumaisia, tirskuttavia ääniä. Disney-filmien pikkuoravat Tiku ja Taku ovat mitä ilmeisimminkin lajiltaan juovamaaoravia, ja ääniraitaa nopeuttamalla tehty "pikkuoravien ääni" on myös saanut nimensä tästä lajista.
.jpg)
.jpg)
Juovamaaoravalla posket täynnä ruokaa.
Juovamaaorava eli idänmaaorava (Tamias striatus) on jyrsijöiden lahkoon kuuluva eläin, jota tavataan itäisessä Pohjois-Amerikassa. Sillä on tummia juovia, joista sen erottaa helposti. Lajille on ehdotettu uutta suomenkielistä nimeä tikutaku.
Tamia rayé, Tamia strié, Suisse
Le tamia rayé ou tamia strié (Tamias striatus), appelé aussi suisse en Amérique du Nord, est une espèce qui fait partie des rongeurs de la famille des Sciuridae. Comme tous les tamias, c'est une sorte de petit écureuil rayé. Il vit dans les forêts de feuillus et dans les parcs urbains d'Amérique du Nord. Cette espèce est parfois vendue comme NAC, mais plus rarement que le Tamia de Sibérie.
Vue dorsale
Vue latérale
Vue de 3/4
Vue de face
Détail des abajoues
Comparaison entre l'Écureuil terrestre doré (en haut) et le tamia rayé (en bas)
Quand il est adulte, il pèse de 30 à 70 g, son corps mesure 15 cm, plus la queue de 10 à 12 cm. Il a quatre doigts aux membres avant et cinq doigts aux membres arrière.[réf. souhaitée]
Le tamia occupe et défend, solitairement, un terrier souterrain, où il construit son nid. Il y dort la nuit et y hiberne d'octobre à avril. Le terrier lui sert aussi à entreposer sa nourriture, qui consiste en large partie de graines, ainsi que de tubercules et de bulbes. Il consomme aussi des baies, des insectes, des grenouilles, des petits reptiles, des œufs et des oisillons. Contrairement à son cousin l'écureuil, le tamia n'est pas arboricole et grimpe rarement aux arbres, y possédant moins d'agilité.[réf. souhaitée]
Cette espèce a été décrite pour la première fois en 1758 par le naturaliste suédois Carl von Linné (1707-1778).
Selon Catalogue of Life (13 octobre 2015)[7]
et Mammal Species of the World (version 3, 2005) (13 octobre 2015)[8]:
Il est, en Amérique du Nord, un des principaux porteurs de tiques véhiculant la maladie de lyme et d'autres maladies à tiques. Une étude a en effet montré qu'il existe un lien entre la présence de chêne et la maladie. Les bonnes glandées favorisent la croissance des populations de tamia ce qui profiterait par conséquent aux larves de tiques[9]. Toutefois, la souris à patte blanche jouerait un rôle plus important encore dans la croissance, la diffusion et le maintien de cette zoonose touchant un nombre croissant d'humains.
Au Québec, le tamia rayé est appelé «suisse» par allusion aux rayures des soldats du Vatican du XVIe siècle :
Les « Écureuils suisses, sont de petits animaux comme de petits Rats. On les appelle Suisses, parce qu'ils ont sur le corps un poil rayé de noir & blanc, qui ressemble à un pourpoint de Suisse et que ces mêmes rayes faisant un rond sur chaque cuisse ont beaucoup de rapport à la calote d'un Suisse » (1703, Nouveaux voyages de M. le baron de Lahontan, t. 2, p. 43) [10].
L'importance accordée au tamia rayé tient à l'agrément qu'il apporte aux campeurs, aux randonneurs et à tous les amis de la nature. Les aires protégées et les lieux de villégiatures seraient considérés moins agréables si aucun tamia ne surgissait dans les sentiers ni ne quémandait de la nourriture dans les terrains de camping ou les aires de pique-nique[11].
Tamia rayé, Tamia strié, Suisse
Le tamia rayé ou tamia strié (Tamias striatus), appelé aussi suisse en Amérique du Nord, est une espèce qui fait partie des rongeurs de la famille des Sciuridae. Comme tous les tamias, c'est une sorte de petit écureuil rayé. Il vit dans les forêts de feuillus et dans les parcs urbains d'Amérique du Nord. Cette espèce est parfois vendue comme NAC, mais plus rarement que le Tamia de Sibérie.
Il tamia striato, chipmunk orientale o chipmunk; (Tamias striatus Linnaeus, 1758) è un roditore della famiglia degli Sciuridi che vive prevalentemente nel versante orientale del Nord America.[1][2]
Il tamia striato può raggiungere i 18 cm di lunghezza senza contare la coda che può misurare anche 8 cm. La sua caratteristica principale è quella di possedere cinque linee scure (striature) sulla schiena e una linea bianca circondata da due linee nere lungo ciascun fianco. La sua pelliccia è marrone-grigia e sulle sue guance sono presenti grandi "tasche" usate per raccogliere il cibo.
Il tamia striato è un animale terricolo che vive negli Stati Uniti, nel Canada meridionale, in Siberia e in Cina, soprattutto nelle foreste di conifere e latifoglie e nelle zone coperte da folti cespugli. Il suo tempo è speso essenzialmente alla ricerca di cibo o alla costruzione di tane. Queste ultime sono costituite da una serie di gallerie sotterranee che possono raggiungere anche i 2 metri di profondità e che collegano più camere fra loro. Tra queste vi sono: la camera della "dispensa" dove i tamia striati accumulano il cibo in attesa dell'inverno, e la camera di "nidificazione" dove sono allevati i piccoli. Come avviene per gli scoiattoli comuni durante il periodo invernale i tamia striati non vanno in letargo ma rimangono svegli tra l'erba secca e le foglie che sono all'interno delle camere.
I tamia striati sono animali molto guardinghi e non sono soliti allontanarsi più di 50 metri dalla tana. In presenza di un eventuale pericolo questi emettono una sorta di fischio molto penetrante in modo da avvertire gli altri esemplari che corrono al riparo nelle loro tane.
Il tamia striato è un animale onnivoro e la sua alimentazione è costituita principalmente da noci, frutta, radici, semi, foglie ma anche da piccoli insetti e uova di uccelli.
Avviene principalmente nel mese di maggio. Dopo una gestazione di circa 30 giorni, la femmina dà alla luce dai 2 ai 9 cuccioli che nascono nudi e ciechi
Il tamia striato, chipmunk orientale o chipmunk; (Tamias striatus Linnaeus, 1758) è un roditore della famiglia degli Sciuridi che vive prevalentemente nel versante orientale del Nord America.
Rytų Amerikos burundukas (lot. Tamias striatus, angl. Eastern Chipmunk, vok. Streifenhörnchen) – voverinių (Sciuridae) šeimos graužikas.
Austrumu burunduks (Tamias striatus) ir vāveru dzimtas (Sciuridae) grauzējs, kas sastopams plašā areālā Ziemeļamerikas austrumos: ASV austrumos un Kanādas dienvidaustrumos.[1] Austrumu burundukam izdala 11 pasugas.[2]
Austrumu burundukam ir plašs izplatības areāls, kura ziemeļu mala Kanādā plešas no Saskačevanas provinces dienvidaustrumiem līdz Jaunskotijai.
Dienvidrietumu virzienā areāls ASV teritorijā sasniedz Oklahomas un Luiziānas austrumu daļu un Floridas ziemeļrietumus (Floridas pussalā nav sastopams, kā arī piekrastes joslā no Floridas līdz Ziemeļkarolīnai). Introducēts Ņūfaundlendā.[1][3]
Pārsvarā apdzīvo gaišus, atklātus lapkoku mežus un krūmainus biotopus, ar daudziem kritušiem kokiem, lieliem akmeņiem un klinšu kraujām un gravām. Galvenokārt uzturas dižskābaržu un kļavu mežos, bet mājo arī skujkoku mežos. No purvainām vietām izvairās.[1][3]
Austrumu burunduks ir maza, svītraina vavere ar kuplu asti un garām, noapaļotām austiņām. Tomēr tas ir lielākais burunduks visā burunduku ģintī.[4] Ķermeņa garums (bez astes) ir 11,5—18,5 cm, astes garums 7—11,5 cm, svars 66—150 g.[5]
Kažoka matojums atkarībā no pasugas variē no sarkanīgi brūnas līdz pelēkbrūnai. Muguras lejasdaļa koši ruda vai dzeltenbrūna (bez svītrām). Pavēdere krēmīgi balta. Uz muguras 5 tumši brūnas svītras, kas beidzas pie muguras lejasdaļas. Uz sāniem starp divam malējām tumšajām svītrām ir šauras, krēmīgi baltas svītras, bet starp vidējo muguras svītru un blakus esošajām tumšajām svītrām ir nedaudz platākas pelēkbrūnas svītras.
Arī uz sejas ap acīm ir gaišas un tumšas svītras. Aste nedaudz saplacināta, ar tumšu matojumu, proporcionāli īsāka nekā citiem burundukiem. Priekškājām četri pirksti, bet pakaļkājām — pieci. Austrumu burundukam kā visiem burundukiem ir lieli vaigu maisi, kuros tas pārnes barību uz savām pazemes noliktavām.[3][5]
Austrumu burunduks ir aktīvs dienas laikā, visaktīvākais no rīta un pēcpusdienā.[5] Kaut arī burunduks veikli kāpelē pa kokiem un krūmiem, meklējot un vācot barību, pārsvarā tas dzīvo uz zemes un pa mežu pārvietojas pa pastāvīgām trasēm un taciņām. Pazemē burunduks veido plašus un sarežģītus alu labirintus. Parasti tie atrodas zem kritušiem un vēja izrautiem kokiem, lieliem akmeņiem, liela koka saknēm vai ēkas pamatiem.[1][5]
Dzīvnieks nemitīgi veido arvien jaunas ejas. Labirintu sistēma sastāv no daudzām ejām, kambariem un tai ir vairākas ieejas (ap 5 cm diametrā[3]). Pie ieejas nekad nav izraktās zemes kaudzes, tās burunduks aiznes prom un vienmērīgi izbārsta alas tuvumā vai izmanto, lai aizbērtu ciet vecu, nevajadzīgu ieeju. Lielākajā no kambariem, kas atrodas labirintas pašā vidū (ap 30 cm diametrā[3]), tiek ierīkota migā, kas izklāta ar salauztām vai sakošļātām lapām. Citos kamabaros burunduks noglabā barības rezerves. Retos gadījumos novērots, ka austrumu burunduks mazuļu migu ir ierīkojis koka dobumā.[3][5] Alās burunduks slēpjas no čūskām, lapsām, lūšiem, plēsīgajiem putniem un citiem plēsējiem. Bieži vien ejas sasniedz pat 10 metru garumu.[3]
Kopumā austrumu burunduks ir teritoriāls vienpatis, kas īpaši aktīvi un agresīvi no citiem burundukiem sargā savu alu sistēmu un teritoriju ap ieeju (15—25 m[3]). Katra īpatņa teritorijas lielums atkarībā no gadalaika un pieejamās barības resursiem ir mainīgs (800—6000 m²). Teritorija vislielākā ir agri pavasarī un agri rudenī. Pieaugušam, nobriedušam tēviņam teritorija ir lielāka kā citiem burundukiem. Vietās, kur ir ierobežoti ūdens resursi, teritorijas arī ir lielākas. Reizēm austrumu burunduks veic klejojumus ārpus savas mājas teritorijas.[1][3]
No oktobra līdz februārim vai martam (atkarībā no izplatības reģiona) burunduks sava pazemes migā guļ, ieslīdzis ziemas miegā. Sirds ritms palēlinās un ķermeņa temperatūra pazeminās. Tā kā rudens periodā tas nevis uzkrāj tauku rezerves, bet barību pazemes kamabaros, tad burunduks periodiski pamostas un dodas uz savām noliktavām baroties, tad atkal dodas gulēt.[3][5] Reizēm siltās dienās tas iziet ari pastaigā pa tuvāko apkārtni. Aktivitāte ziemā ir atkarīga no īpatņa — viens lielāko daļu ziemas noguļ, cits biežāk ir aktīvs.[5] Tēviņi parasti pavasara aktivitāti uzsāk agrāk nekā mātītes, lai gan auksts pavasaris var rosināt tēviņus atgriezties savās migās turpināt gulēt.[5]
Austrumu burunduks nav īpaši izvēlīgs barības ziņā, un tā ēdienkarte ir ļoti daudzveidīga. Pārtiek galvenokārt no visdažādākajām sēklām, riekstiem, zīlēm, mīkstiem augļiem vai ogām un sēnēm. Austrumu burunduks barojas arī ar gliemežiem, kukaiņiem, sliekām, putnu olām un putnēniem.[1][3] Vasaras beigās un rudenī burunduks uz savām pazemes noliktavām ar vaigu maisu palīdzību pārnes lielu daudzumu sauso barību — riekstus un sēklas, veidojot krājumus ziemai. Barība tiek slēpta arī nelielās iedobēs, kas izraktas ārpus galvenās alu sistēmas. Tās tiek iezīmētas ar sekrētu, lai vēlāk varētu atrast.[3][5][6]
Austrumu burunduki ir poligāmi — gan mātītes sapārojas ar vairākiem tēviņiem, gan tēviņi ar vairākām mātītēm. Kad mātīte ir gatava pāroties, tā skaļi, ar čirkstošu skaņu sauc tēviņus. Pārošanās notiek mātītes teritorijā. Vidēji tēviņi ceļo apmēram 170 m, lai nokļūtu līdz mātītei. Pāris izšķiras uzreiz pēc pārošanās. Par mazuļiem rūpējas tikai mātīte.[3] Mazuļu metieni parasti ir divas reizes gadā: pirmo reizi — no marta vidus līdz aprīļa sākumam, otro — no jūlija vidus līdz augusta vidum.[1]
Grūsnības periods ilgst 31—35 dienas. Pazemes migā piedzimst 2—15 kaili, nevarīgi un akli mazuļi (visbiežāk 3—5). Metiena lielums atkarīgs no iespējamā barības daudzuma un mātītes vecuma.[1][3][5] Piedzimstot mazulis sver apmēram 3 g. Māte mazuļus zīda ar pienu apmēram 40 dienas. Pēc tam mātīte atstāj migu mazuļiem, sev iekārtojot citu migu. Jaunie burunduki kļūst patstāvīgi apmēram 2 mēnešu vecumā, tad tie pamet midzeni un izklīst tuvākajā apkārtnē, meklējot savu teritoriju. Jaunajiem burundukiem līdz ziemai jāiekārto sava miga un jāuzkrāj barības rezerves. Tēviņi aizklejo tālāk no dzimtās alas nekā mātītes. Jauno mātīšu teritorijas bieži pārklājas ar mātes teritoriju.[3][5]
Sasniedzot 3 mēnešu vecumā burunduks ir pieauguša īpatņa lielumā. Dažas mātītes, kas dzimušas pavasarī, vasaras beigās sapārojas un tām ir pirmie mazuļi, bet lielākā daļa jauno burunduku pirmo reizi pārojas nākamajā pavasarī.[5] Austrumu burunduka dzīves ilgums savvaļā 2—3 gadi, nebrīvē 5—8 gadi.[1][5]
Sugai nav nepieciešama īpaša aizsardzība, jo burunduku skaits daudzviet ir ļoti liels. Labprāt apmetas uz dzīvi cilvēku apdzīvotos reģionos. To ir viegli pieradināt un tam ir visas īpašības, lai kļūtu par mājdzīvnieku.[7] Pārsvarā cilvēki ar burunduku sadzīvo labi, taču, kolīdz lieli dzīvnieku bari rada ievērojamus saimnieciskos zaudējumus, cilvēki cenšas ierobežot to skaitu.
Austrumu burundukam ir 11 pasugas:[8]
Austrumu burunduks (Tamias striatus) ir vāveru dzimtas (Sciuridae) grauzējs, kas sastopams plašā areālā Ziemeļamerikas austrumos: ASV austrumos un Kanādas dienvidaustrumos. Austrumu burundukam izdala 11 pasugas.
De oostelijke wangzakeekhoorn (Tamias striatus), ook wel oostelijke chipmunk, gewone chipmunk of oostelijke aardeekhoorn genoemd, is een knaagdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). Het is een weinig schuwe soort, die algemeen aangetroffen wordt in het oostelijke deel van Noord-Amerika. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Sciurus striatus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]
De oostelijke wangzakeekhoorn is grijs- of roodbruin van kleur, bij de stuit meer vaalrood. De buikzijde is lichter van kleur. Op de flanken loopt een witte streep, omrand door twee zwarte strepen. Deze strepen eindigen bij de staart. Over de rug lopen twee witte strepen, die veel dunner zijn dan de flankstrepen, en een donkere streep in het midden. Boven en onder de ogen lopen bleke gezichtsstrepen. De lange pluimstaart eindigt in een bruine punt, begrensd met zwarte haren. De oren zijn duidelijk zichtbaar.
De kleine chipmunk (Tamias minimus), waarmee het verspreidingsgebied gedeeltelijk overlapt, is kleiner dan de oostelijke wangzakeekhoorn, en heeft vier witte strepen van gelijke grootte.
De kop-romplengte bedraagt 13,5 tot 19 cm, de staartlengte 7,8 tot 11,3 cm en de achtervoetlengte 32 tot 38 mm. Het lichaamsgewicht is 66 tot 139 g.
Beide geslachten maken geregeld geluiden. Er zijn twee geluiden te onderscheiden. Het eerste geluid is een luide, trillende 'tsjip-tsjip-tsjip', dat zeer snel herhaald wordt en hierdoor tot ongeveer 130 trillen per minuut kan komen. Aan dit geluid dankt het dier zijn naam 'chip'munk. Het tweede geluid is een lagere, langzame 'kuk... kuk... kuk...'. Het zijn beide waarschuwingskreten, waarmee hij soortgenoten en andere kleine dieren voor mogelijke predatoren waarschuwt.
De oostelijke wangzakeekhoorn laat als voedselresten verstrooide notendoppen achter, die aan één kant geopend zijn. Knaagsporen kunnen worden aangetroffen op boomstammen, stronken en op stenen.
Bij pootafdrukken, achtergelaten in de modder, is de afdruk van de achtervoet ongeveer 48 mm lang. De afdruk van de voorvoet veel kleiner. In stilstand bedraagt de afstand tussen de afdrukken van voor- en achtervoet ongeveer 45 tot 90 mm. In loop bedraagt diezelfde afstand 180 tot 380 mm, waarbij de achtervoeten dichter bij elkaar geplaatst staan en voor de voorvoeten worden achtergelaten.
De oostelijke wangzakeekhoorn leeft in open loofbossen, voornamelijk in berkenbossen. Hij wordt ook aangetroffen langs bosranden, en in struwelen op een rotsachtige bodem met veel spleten. Ook laat hij zich in de buurt van mensen zien, zoals rond huizen en op begraafplaatsen, waar hij zich voornamelijk rond stenen muurtjes ophoudt.
Het verspreidingsgebied omvat Zuidoost-Canada en het centrale en oostelijke deel van de Verenigde Staten. De noordgrens loopt van Zuid-Manitoba tot Nova Scotia, oostgrens door het oosten van North Dakota en Oklahoma, en de zuidgrens door Mississippi, Noordwest-South Carolina en Virginia.
In het grootste deel van het verspreidingsgebied is het de enige chipmunksoort. In het noordoosten van het verspreidingsgebied, van Manitoba tot en met de Grote Meren, leeft eveneens een andere chipmunk, de kleine chipmunk.
De oostelijke wangzakeekhoorn is een solitaire soort. Het is over het algemeen een grondbewoner, die echter goed kan klimmen en soms ook in bomen en struiken te vinden is. Hij is voornamelijk in de schemering actief.
Hij leeft voornamelijk van noten als eikels en noten van de hickory, maar ook hazelnoten en kastanjes. Hij foerageert voornamelijk op de grond, maar klimt soms ook voor voedsel. Zo zal hij in eiken klimmen als de eikels rijp zijn, en zal hij in hazelaars klimmen voor hazelnoten. Het voedsel wordt vervoerd in zijn wangzakken en verzameld in voorraadholen. Het dieet wordt aangevuld met zaden als kersenpitten en andere vegetatie, zoals bessen, maar ook landbouwgewassen. Ook dierlijk voedsel wordt soms gegeten. De chipmunk voedt zich met sommige ongewervelden als naakt- en huisjesslakken. Ook kleine gewervelde dieren worden gegeten; het gaat hierbij waarschijnlijk om gevonden aas, en het is niet waarschijnlijk dat de chipmunk zelf de dieren heeft gedood.
De oostelijke wangzakeekhoorn leeft in een zelfgegraven hol. Dit hol kan bestaan uit een simpele gang of een meer complex gangenstelsel, en is tot drie meter lang en minder dan een meter diep. De gangen kunnen vergrote kamers bevatten. In deze kamers ligt of een uit bladeren en houtschilfers bestaand nest of een voedselvoorraad, waarin in de herfst noten, zaden en pitten worden opgeslagen. Deze voedselvoorraden kunnen zo groot zijn dat ze tot de zomer kunnen meegaan. De ingang van het hol is ongeveer vijf cm breed en bevindt zich vaak in een beboste helling of zandbank of onder een boomstronk of steen.
De oostelijke wangzakeekhoorn houdt geen echte winterslaap, maar een winterrust. Aan het einde van de herfst begint het dier met zijn winterrust. Iedere twee weken ontwaakt de eekhoorn om zich te voeden met in de voorraadkamers opgeslagen voedsel. Op sommige dagen, voornamelijk met zachter weer, laat hij zich ook buiten zijn hol zien. De winterrust duurt tot het begin van de lente.
De paartijd valt vroeg in het voorjaar. Een vrouwtje krijgt één worp per jaar. Gemiddeld drie tot vijf jongen, maximaal acht, worden geboren in mei. Vrouwtjes van een jaar oud die niet in de voorjaar hebben gepaard, kunnen eind juli of augustus een nestje werpen. Enkel het vrouwtje zorgt voor de jongen. De jongen worden vijf weken gezoogd, maar blijven enkele maanden bij hun moeder.
De oostelijke wangzakeekhoorn wordt ongeveer vijf jaar oud. De belangrijkste natuurlijke vijand is de langstaartwezel (Mustela frenata), maar ze worden ook gegrepen door sperwerachtigen, vossen, de rode lynx en huiskatten.
De oostelijke wangzakeekhoorn is niet schuw of bang voor mensen en wordt daardoor geregeld waargenomen. Het is hierdoor een van de vaker geziene diersoorten van Noord-Amerika. Hij wordt geregeld waargenomen op campings en picknickplaatsen, waar veel voedsel te vinden is, en leeft soms in de nabijheid van de mens. Ze kunnen hier schade aanrichten aan landbouwgewassen. Hij wordt tevens soms gehouden als huisdier.
Bronnen, noten en/of referentiesDe oostelijke wangzakeekhoorn (Tamias striatus), ook wel oostelijke chipmunk, gewone chipmunk of oostelijke aardeekhoorn genoemd, is een knaagdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). Het is een weinig schuwe soort, die algemeen aangetroffen wordt in het oostelijke deel van Noord-Amerika. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Sciurus striatus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Multimedia w Wikimedia Commons Pręgowiec amerykański (Tamias striatus) – gryzoń z rodziny wiewiórkowatych występujący we wschodniej Ameryce Północnej.
Pręgowiec amerykański żyje licznie we wszystkich wschodnich stanach USA i na południowym wschodzie Kanady. Najczęściej zamieszkuje lasy liściaste i krzewiaste biotopy. Lubi też skaliste tereny. Pręgowiec nie jest zwierzęciem płochliwym i bez obawy mieszka w pobliżu ludzkich siedzib.
Choć pręgowiec umie się bardzo zwinnie wspinać i żyje w lasach (lub ich pobliżu) na drzewa wchodzi bardzo rzadko. Żyje najczęściej na ziemi i podczas leśnych wędrówek wydeptuje sobie stałe trasy i ścieżki. Zakłada pod ziemią rozległe i skomplikowane korytarze, często pod zwalonymi i wyrwanymi drzewami, stale je rozbudowując. Tunele te, z wieloma wejściami, osiągają długość do 10 m.
Większość roku pręgowiec spędza samotnie broniąc terytorium w pobliżu swojej nory. Jego wielkość zmienia się i uwarunkowane jest zasobami pokarmowymi, uzależnionymi od pory roku.
Pręgowiec amerykański nie jest wybrednym zwierzęciem i jego jadłospis jest bardzo obszerny. Najczęściej żywi się różnymi nasionami, orzechami i jagodami. Od czasu do czasu zjada nawet ślimaki, owady, pająki, a nawet pisklęta i ptasie jaja. Niekiedy chwyta też myszy i małe węże.
Najwięcej pożywienia znajdują w lesie na ziemi, jednak jeśli jest to konieczne potrafi zrywać orzechy i owoce wiszące jeszcze na drzewie. Po znalezieniu pokarmu zjada tylko jego część, a resztę chowa jako zapasy na zimę w którejś ze swoich licznych kryjówek. Pręgowiec ma bardzo dobry węch, który pomaga mu w szukaniu zapasów.
Pręgowiec amerykański najczęściej rozmnaża się dwa razy w roku. Po raz pierwszy następuje to między lutym, a kwietniem, później między czerwcem, a sierpniem. W tym czasie samiczka zdolna jest do parzenia i zapłodnienia zaledwie przez 3-10 dni.
Samce zamieszkujący sąsiednie terytoria gromadzą się w tym czasie w rewirze samiczki, o której przychylność rywalizują. Pręgowce nie tworzą długotrwałych związków, lecz zaraz po parzeniu rozstają się, a wychowanie młodych spada na barki samicy. Ciąża trwa 31 dni i po tym czasie w bezpiecznie wygrzebanym gnieździe rodzi się 4-5 młodych. Przez okres miesiąca żywią się mlekiem matki, potem zaczynają jej towarzyszyć w wyprawach po pokarm. W wieku 6-8 tygodni opuszczają gniazdo i rozpraszają się po okolicy.
Młode rozwijają się bardzo szybko. W wieku trzech miesięcy są już całkowicie dojrzałe. Wyruszają wtedy na poszukiwanie własnego terytorium, gdzie zadomawiają się i spędzają zimę. Z reguły następnej wiosny są już zdolne do rozrodu.
Pręgowiec amerykański (Tamias striatus) – gryzoń z rodziny wiewiórkowatych występujący we wschodniej Ameryce Północnej.
Östlig chipmunk (Tamias striatus) är en art i släktet jordekorrar som tillhör ekorrfamiljen.
Djuret förekommer i östra Nordamerika, från sydöstra Kanada till östra USA. Habitatet utgörs av lövskogar och parker i närheten av människans bostäder. Den föredrar ställen med buskar eller klippor för att gömma sig.
Pälsen har en rödbrun grundfärg och fem mörkbruna längsgående strimmor på ryggen. De yttersta två strimmorna på varje sida skiljs genom en ljusbrun till vitaktig strimma. Även kring ögonen förekommer korta ljusa strimmor. Liksom andra jordekorrar har djuret påsar i kinden för att bära föda.
Arten når vanligen en absolut längd (med svans) av 225 till 268 mm, en svanslängd av 71 till 101 mm och en vikt av 80 till 125 g. Den har i varje käkhalva en framtand, ingen hörntand, en premolar och tre molarer.[2]
Östlig chipmunk har bra förmåga att klättra på träd men bygger underjordiska bon med flera tunnlar och ofta olika ingångar. Under vintern faller den ofta i dvala (torpor) men den håller igen vinterdvala.
Arten är huvudsakligen aktiv på dagen för att samla föda. Den äter bland annat frön, frukter, nötter, gröna växtdelar, svampar, insekter, maskar och fågelägg. Östlig chipmunk hotas själv av hökar, rävar, tvättbjörnar, vesslor, ormar och katter. Därför gömmer den bon med löv, stenar, stjälkar eller annat material.
Individerna lever utanför parningstiden ensam. Honor kan para sig en eller två gånger per år och föder 4 till 5 ungar per kull. Det finns två parningstider, den först mellan februari och april, den andra mellan juni och augusti. I fångenskap kan djuret bli åtta är gammal men i naturen dör den tidigare.
Wikimedia Commons har media som rör Östlig chipmunk.
Östlig chipmunk (Tamias striatus) är en art i släktet jordekorrar som tillhör ekorrfamiljen.
Sóc chuột phương Đông, tên khoa học Tamias striatus, là một loài động vật có vú trong họ Sóc sống ở miền đông Bắc Mỹ. Nó là loài duy nhất còn sống trong phân chi Tamias, đôi khi được tách làm chi riêng.[4]
Sóc chuột phương Đông, tên khoa học Tamias striatus, là một loài động vật có vú trong họ Sóc sống ở miền đông Bắc Mỹ. Nó là loài duy nhất còn sống trong phân chi Tamias, đôi khi được tách làm chi riêng.
Восточный, или восточноамериканский бурундук[1] (лат. Tamias striatus) — обычный вид на востоке США и юго-востоке Канады. Видовое название лат. striatus означает «бороздчатый».
Размеры тела — 14—19 см, хвоста — 8—11 см, масса — 70—140 г. Спина красновато-коричневая с пятью укороченными белыми полосками, окаймлёнными тёмным мехом. Хвост рыжевато-коричневый. Он имеет два периода размножения, один с февраля до апреля и другой с июня до августа. Обитает восточноамериканский бурундук в лиственных лесах, зарослях кустарника, среди скал и каменистых россыпей. По образу жизни сходен с сибирским бурундуком.
Восточный, или восточноамериканский бурундук (лат. Tamias striatus) — обычный вид на востоке США и юго-востоке Канады. Видовое название лат. striatus означает «бороздчатый».
Размеры тела — 14—19 см, хвоста — 8—11 см, масса — 70—140 г. Спина красновато-коричневая с пятью укороченными белыми полосками, окаймлёнными тёмным мехом. Хвост рыжевато-коричневый. Он имеет два периода размножения, один с февраля до апреля и другой с июня до августа. Обитает восточноамериканский бурундук в лиственных лесах, зарослях кустарника, среди скал и каменистых россыпей. По образу жизни сходен с сибирским бурундуком.
동부다람쥐(Tamias striatus)는 다람쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[3] 북아메리카 동부 지역에서 발견된다. 동부다람쥐속(Tamias) 또는 동부다람쥐아속의 유일종이다.
작은 다람쥐로 꼬리를 포함한 몸길이는 약 30cm까지 자라며 몸무게는 66~150g이다.[4] 상체는 불그스레한 갈색을 띠며, 5줄의 진한 갈색 줄무늬가 등을 따라서 진한 꼬리 끝까지 이어지는 연한 갈색 줄무늬와 대조를 이룬다. 하체는 좀더 연한 색을 띤다. 황갈색 줄무늬가 수염부터 귀 아래로 이어지며, 눈 위로는 줄무늬가 연한 색을 띤다. 다른 다람쥐보다 이빨이 두 개 적고, 앞 발에 발가락에 각각 4개를 갖지만 뒷발에는 5개씩 갖고 있다.[5]
11종의 아종이 알려져 있다.[3]
,_Parque_Estatal_Brown_County,_Indiana,_Estados_Unidos,_2012-10-14,_DD_02.jpg)
_-_Guelph_02.jpg)
.jpg)
_(1577)_-_Relic38.jpg)
_BHL9727891.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(1580)_-_Relic38.jpg)
