These rodents are herbivorous, omnivorous, or carnivorous. Foods consumed by the group as a whole include: grasses, seeds, fruit, berries, fungi, lichen, insects, crustaceans, other arthropods, mollusks, worms, small fish, tadpoles, and bird eggs.
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Piscivore , Eats eggs, Insectivore , Eats non-insect arthropods, Molluscivore ); herbivore (Folivore , Frugivore , Granivore ); omnivore ; mycophage
Sigmodontines perceive their environment using vision, hearing, touch, smell, and taste. Hearing and olfaction may be especially important, as auditory and chemical cues are often used for communication. Sigmodontines make a variety of squeaking sounds in social contexts, and they can detect and produce ultrasounds. Territorial males use their urine and feces to scent-mark their domains.
Communication Channels: acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
There are currently 18 lower risk, 1 near threatened, 13 vulnerable, 11 endangered (aquatic rats, Anotomys leander, 4 Neusicomys species, Cleber's arboreal rice rats, Oecomys cleberi, St. Vincent pygmy rice rats, Oligoryzomys victus, Rushi's rats, Abrawayaomys ruschii, Rio de Janeiro arboreal rats, Phaenomys ferrugineus, and both Scolomys species), and 4 critically endangered (small-footed bristly mice, Nectomys rattus, Gorgas' rice rats, Oryzomys gorgasi, Harris's rice water rats, Sigmodontomys aphrastus, and Brazilian arboreal mice, Rhagomys rufescens) sigmodontine species on the IUCN's Red List of Threatened Species. In addition, three species are lacking sufficient data to be assessed, and five species have gone extinct recently (both Megalomys species, Darwin's Galapagos mice, Nesoryzomys darwini, indefatigable Galapagos mice, Nesoryzomys indefessus, and Nelson's rice rats, Oryzomys nelsoni). Sigmodontines with restricted ranges are vulnerable to habitat loss and destruction, and those that dwell on islands are especially vulnerable to predation or competition by invasive species, such as rats, cats, and mongooses.
Sigmodontinae is the second-largest subfamily of muroid rodents, with 377 species and 74 genera in eight tribes. Members of this group, the New World rats and mice, display a vast array of habits and physical characteristics that is surpassed in scope only by the Murinae, the Old World rats and mice.
Several sigmodontine species are considered household or agricultural pests. They raid buildings, gnawing on and destroying household goods and food stores, and they damage crops. Some also carry diseases such as haemorrhagic fever.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease); crop pest; household pest
Some sigmodontines are used in laboratory disease research. Others are trapped for their fur.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material; research and education
Sigmodontines are primary and higher-level consumers, and they are food for a wide range of other animals. Some species are commensal with humans, depending on human food stores or agriculture to survive. Others take advantage of burrows made by other animals, such as armadillos (Dasypus novemcinctus) and tuco-tucos Ctenomys, or nests made by birds. Some, as mentioned in the previous section, rely on other animals to help them avoid predation. Finally, sigmodontines may be important dispersers of mycorrhizal fungi (Mangan and Adler 2000).
Mutualist Species:
Sigmodontines range from Tierra del Fuego north throughout South America, Central America, and Mexico, and into the United States as far north as Nebraska and New Jersey. They are also found on the Galapagos Islands.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Sigmodontines live in a wide range of habitat types, including grasslands, deserts, wet and dry forests, scrub forests, savannahs, steppes, agricultural areas, marshes, swamps, streams, sandy coastlines, barren highlands, alpine meadows, and human habitations. They live at elevations from sea level to over 5,500 meters.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; forest ; rainforest ; scrub forest ; mountains
Aquatic Biomes: rivers and streams
Wetlands: marsh ; swamp
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural ; riparian
Sigmodontines have short lives. Most do not make it past their first birthday. In captivity, some species have lived as long as five years.
Sigmodontines are small to medium-large muroid rodents--head and body length ranges from 62 to 360 mm, tail length ranges from 30 to 330 mm, and they weigh 7 to 455 grams. They are extremely diverse in body form, resembling mice, rats, voles, moles, gerbils, gophers, and shrews. They have short to long fur, ranging from soft to coarse and including spiny forms. Fur colors include many different shades of brown, gray, reddish, and yellow, with the pelage generally paler, even white, on the underparts. Some populations are polymorphic in fur color or pattern. Sigmodontine tails are naked to well-furred, and some have tufted tips. Ears can be very short and nearly hidden in the fur, to very long--almost 1/3 the length of the head and body. Most sigmodontines have feet adapted for cursorial locomotion, but some have specializations for digging (such as long, heavy foreclaws) or swimming (such as webbed hind feet). Many male sigmodontines have prominant ventral sebaceous glands, but they usually lack rump, hip, and flank glands.
The sigmodontine dental formula is 1/1, 0/0, 0/0, 3/3 = 16, except for one species, Neusticomys oyapocki, which has the formula 1/1, 0/0, 0/0, 2/2 = 12. The incisors are usually orthodont or opisthodont, and the molars are rooted and have a biserial cusp arrangement (in contrast to the triserial cusp arrangement of most murines). Each molar has a longitudinal enamel crest (mure or murid). The molars range from brachydont to hypsodont, and the third molars are usually smaller than the second molars. Sigmodontine skulls generally have flat pterygoid fossae, and small to medium-sized auditory bullae. In addition, the mastoid bullae are not hypertrophied, and an accessory tympanum is always present. The malleus is of parallel construction. All other sigmodontine skull characteristics vary widely. A skeletal characteristic shared by most sigmodontines is the presence of a prominant neural spine on the second thoracic vertebra. Finally, sigmodontines have one- or two-chambered stomachs, and the tongue bears a single circumvallate papilla.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry ; polymorphic
Sexual Dimorphism: sexes alike
Sigmodontines are preyed upon by a variety of other animals, including hawks, owls, snakes, and carnivorous mammals. The neutral-colored coats of sigmodontines may help them blend in with their background. Most species are vigilant and agile, helping them to avoid predation. Semiaquatic species avoid predation by quickly diving into the water when threatened. One sigmodontine species, Auliscomys boliviensis, avoids predation by associating with viscachas (Lagidium) and dashing for cover when the viscachas give alarm calls.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
The earliest fossils of existing sigmodontine genera are from the late Miocene of North America.
Most sigmodontines have a promiscuous mating system. During mating, a copulatory plug forms and seals the female's reproductive tract, preventing subsequent males from successfully fertilizing the female's eggs.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Many rodents are prolific breeders and sigmodontines are no exception. They breed year round or seasonally, and during a year or season females often have two to three, or even six to seven litters. Ovulation is spontaneous, and females of many species have a postpartum estrus, becoming pregnant again just a few hours after giving birth. In some species, the embryos do not implant until the current litter is weaned; gestation after implantation occurs usually lasts 20 to 30 days. Some species can have as many as 13 young in a litter, although many have just three to five. The young are altricial and open their eyes anywhere from 1 to 11 days after birth. They are weaned as early as five and as late as 30 days. Female sigmodontines reach sexual maturity several weeks before males do. Some have been known to give birth at just four weeks of age. Other species mature much later, and do not reproduce until they are at least four months old.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous ; delayed implantation ; post-partum estrous
Sigmodontine females generally do not have any help in caring for their young. Most build nests out of plant material where they raise their babies. The young are altricial, and they nurse for 5 to 30 days. In a few species, the young remain with the mother for a few days after weaning is complete.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Protecting: Female)
Els sigmodontins (Sigmodontinae) són un dels grups de mamífers més diversos. Inclouen com a mínim 376 espècies.
Moltes autoritats inclouen els neotomins i tilomins com a part de la gran definició de sigmodontins. Quan s'inclouen aquests gèneres, els membres del grup pugen a 508. Estan distribuïts arreu del Nou Món, però predominantment a Sud-amèrica. Els sigmodontins habiten el mateix nínxol ecològic que ocupen els murins en el Vell Món.
Els thomasominis del bosc atlàntic del Brasil no estan relacionats amb els thomasominis «autèntics» del nord dels Andes i l'Amazònia. Els gèneres Wiedomys i Sigmodon estan col·locats en la seva pròpia tribu i els fil·lotins Irenomys, Punomys, Euneomys i Reithrodon es consideren incertae sedis.
Els gèneres de sigmodontins s'agrupen en tribus; alguns que tenen relacions filogenètiques incertes es consideren com a incertae sedis:
Subfamília Sigmodontinae
Els sigmodontins (Sigmodontinae) són un dels grups de mamífers més diversos. Inclouen com a mínim 376 espècies.
Die Sigmodontinae sind eine Unterfamilie der Nagetierfamilie der Wühler (Cricetidae). Sie sind eine der drei Unterfamilien, in die die Neuweltmäuse unterteilt werden. Von diesen drei sind sie die artenreichste (mit rund 400 Arten)[1] und die einzige, die ihren Verbreitungsschwerpunkt in Südamerika hat.
Sigmodontinae sind eine vielgestaltige Gruppe, sie haben unterschiedliche ökologische Nischen besetzt und dementsprechend verschiedene Körperformen entwickelt. Neben Arten, die Mäusen oder Ratten ähneln, gibt es auch wühlmaus-, maulwurfs-, rennmaus- und spitzmausähnliche Vertreter. Die Kopfrumpflänge variiert je nach Art von 6 bis 30 Zentimeter, die Schwanzlänge von 3 bis 33 Zentimeter und das Gewicht von 7 bis 450 Gramm. Die Länge des Fells und die Färbung sind variabel, bei den meisten Arten jedoch an der Oberseite in Grau- oder Brauntönen gehalten, die Unterseiten sind meist heller, oft weißlich. Von anderen Neuweltmäusen unterscheiden sie sich unter anderem in der Morphologie des Penis und dem Bau der Hinterfüße.
Sigmodontinae kommen auf dem amerikanischen Kontinent vor, ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich von den mittleren USA bis Feuerland. Die größten Artenvielfalt erreichen sie jedoch in Südamerika, in Nord- und Mittelamerika gibt es relativ wenig Vertreter, etwa einige Arten der Reisratten oder Baumwollratten. Sie haben in ihrem Verbreitungsgebiet nahezu jeden Lebensraum besiedelt und kommen in Regen- und Trockenwäldern ebenso vor wie in Wüsten, Steppen und Grasländern, aber auch im Hochgebirge bis in 6000 Meter Seehöhe.
So unterschiedlich die Körperformen und Lebensräume, so verschieden sind auch die Lebensweisen der Sigmodontinae. Die meisten Arten sind Bodenbewohner, es gibt jedoch auch baumbewohnende, unterirdisch-grabende und semiaquatische (teilweise im Wasser lebende) Vertreter. Die meisten sind das ganze Jahr über aktiv, in den kühleren Regionen können sie in eine Kältestarre (Torpor) fallen. Je nach Art können sie tag-, dämmerungs- oder nachtaktiv sein. Die meisten Arten benutzen Unterschlupfe, etwa Felsspalten, Erdhöhlen, hohle Baumstämme oder selbst gegrabene oder von anderen Tieren übernommene Baue. Häufig legen sie ein Nest aus Blättern und anderem Pflanzenmaterial an. Neben einzelgängerischen gibt es auch in Gruppen lebende Arten.
Viele Arten sind Pflanzenfresser, die Gräser, Samen, Früchte, Pilze, Knollen, Flechten und andere pflanzliche Stoffe zu sich nehmen. Daneben gibt es aber auch Vertreter, die sich teilweise oder nahezu gänzlich von tierischer Kost (wie Insekten, Regenwürmern, Kaulquappen, Krebstieren, kleinen Wirbeltieren und Vogeleiern) ernähren. Dazu zählen beispielsweise die Baumwollratten und die Fischratten.
Sigmodontinae sind sehr fruchtbare Tiere. Die Fortpflanzungszeit erstreckt sich auch in kühleren Regionen über mehrere Monate, in den Tropen kann sie das ganze Jahr über andauern. Weibchen tragen im Jahr meist mehrere Würfe aus und können bereits wenige Stunden nach der Geburt erneut trächtig werden. Die Tragzeit ist mit 20 bis 30 Tagen relativ kurz, die Wurfgröße liegt häufig bei drei bis fünf Jungtieren, kann aber bis zu 13 betragen. Nach einer bis vier Wochen werden die Jungtiere entwöhnt und nach einem bis mehreren Monaten tritt die Geschlechtsreife ein.
Als Ausgleich für die hohe Geburtenrate ist die Sterblichkeit hoch und die Lebenserwartung gering. Sigmodontinae haben zahlreiche natürliche Feinde, etwa Raubtiere, Schlangen, Greifvögel und Eulen. Wenige Tiere werden in freier Wildbahn älter als 1 Jahr, in menschlicher Obhut sind fünf Jahre möglich.
Unter dem wissenschaftlichen Namen Sigmodontinae wurden früher alle Neuweltmäuse zusammengefasst, heute werden sie in drei Unterfamilien unterteilt, neben den Sigmodontinae sind dies die Neotominae und die Tylomyinae.
Die innere Systematik der Sigmodontinae ist nicht restlos geklärt. Im hier verwendeten, auf das Handbook of the Mammals of the World (2017) basierenden Ansatz teilen sie sich in elf Tribus sowie fünf Gattungen, die keinem Tribus zugeordnet werden können und darum als incertae sedis geführt werden.
Die Sigmodontinae sind eine Unterfamilie der Nagetierfamilie der Wühler (Cricetidae). Sie sind eine der drei Unterfamilien, in die die Neuweltmäuse unterteilt werden. Von diesen drei sind sie die artenreichste (mit rund 400 Arten) und die einzige, die ihren Verbreitungsschwerpunkt in Südamerika hat.
De echte mûzen en rotten fan de Nije Wrâld (wittenskiplike namme: Sigmodontinae) foarmje in ûnderfamylje fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia) en de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), dy't mei twa oare ûnderfamyljes de ynformele groep fan 'e mûzen en rotten fan de Nije Wrâld foarmet. Foarhinne waarden dy oare beide ûnderfamyljes, de klimrotten fan de Nije Wrâld (Tylomyinae) en de Noardamerikaanske rotten en mûzen (Neotominae), gewoan ta de echte mûzen en rotten fan de Nije Wrâld rekkene, mar tsjintwurdich is men fan tinken dat de ferdieling yn trije ûnderfamyljes de ekstreme diversiteit fan dizze groep better ta syn rjocht komme lit.
De echte mûzen en rotten fan de Nije Wrâld besteane út rom 375 ûnderskate soarten, dy't oer hast de hiele Nije Wrâld ferspraat libje, mar fral konsintrearre binne yn Súd-Amearika. Dêr bedarren se as ûnderdiel fan 'e Grutte Amerikaanske Utwikseling, oan 'e ein fan it Mioseen, likernôch 5 miljoen jier lyn, doe't de lânbrêge fan Midden-Amearika foar it earst de beide kontininten fan Noard- en Súd-Amearika mei-inoar ferbûn. De echte mûzen en rotten fan de Nije Wrâld ferfolje deselde ekologyske nyssen dy't de mûzen en rotten fan de Alde Wrâld (Murinae) yn Jeraazje en Afrika ferfolje.
De echte mûzen en rotten fan de Nije Wrâld (wittenskiplike namme: Sigmodontinae) foarmje in ûnderfamylje fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia) en de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), dy't mei twa oare ûnderfamyljes de ynformele groep fan 'e mûzen en rotten fan de Nije Wrâld foarmet. Foarhinne waarden dy oare beide ûnderfamyljes, de klimrotten fan de Nije Wrâld (Tylomyinae) en de Noardamerikaanske rotten en mûzen (Neotominae), gewoan ta de echte mûzen en rotten fan de Nije Wrâld rekkene, mar tsjintwurdich is men fan tinken dat de ferdieling yn trije ûnderfamyljes de ekstreme diversiteit fan dizze groep better ta syn rjocht komme lit.
De echte mûzen en rotten fan de Nije Wrâld besteane út rom 375 ûnderskate soarten, dy't oer hast de hiele Nije Wrâld ferspraat libje, mar fral konsintrearre binne yn Súd-Amearika. Dêr bedarren se as ûnderdiel fan 'e Grutte Amerikaanske Utwikseling, oan 'e ein fan it Mioseen, likernôch 5 miljoen jier lyn, doe't de lânbrêge fan Midden-Amearika foar it earst de beide kontininten fan Noard- en Súd-Amearika mei-inoar ferbûn. De echte mûzen en rotten fan de Nije Wrâld ferfolje deselde ekologyske nyssen dy't de mûzen en rotten fan de Alde Wrâld (Murinae) yn Jeraazje en Afrika ferfolje.
The rodent subfamily Sigmodontinae includes New World rats and mice, with at least 376 species. Many authorities include the Neotominae and Tylomyinae as part of a larger definition of Sigmodontinae. When those genera are included, the species count numbers at least 508. Their distribution includes much of the New World, but the genera are predominantly South American, such as brucies. They invaded South America from Central America as part of the Great American Interchange near the end of the Miocene, about 5 million years ago.[1] Sigmodontines proceeded to diversify explosively in the formerly isolated continent. They inhabit many of the same ecological niches that the Murinae occupy in the Old World.
The "Thomasomyini" from the Atlantic Forest of Brazil are generally thought to be not especially related to the "real" Thomasomyini from the northern Andes and the Amazon rainforest. The genera Wiedomys and Sigmodon are generally placed in their own tribe, and the "phyllotines" Irenomys, Punomys, Euneomys, and Reithrodon are considered incertae sedis.
The name "Sigmodontinae" is based on the name of the type genus, Sigmodon. This name in turn derives from the Greek roots for "S-tooth" (sigm- for "S" and odont- for "tooth", as in orthodontist) for the characteristic of the molars having an S-shape when viewed from above.
The Sigmodontinae are divided into a number of tribes and genera:
Incertae sedis
{{cite web}}: External link in |work=The rodent subfamily Sigmodontinae includes New World rats and mice, with at least 376 species. Many authorities include the Neotominae and Tylomyinae as part of a larger definition of Sigmodontinae. When those genera are included, the species count numbers at least 508. Their distribution includes much of the New World, but the genera are predominantly South American, such as brucies. They invaded South America from Central America as part of the Great American Interchange near the end of the Miocene, about 5 million years ago. Sigmodontines proceeded to diversify explosively in the formerly isolated continent. They inhabit many of the same ecological niches that the Murinae occupy in the Old World.
The "Thomasomyini" from the Atlantic Forest of Brazil are generally thought to be not especially related to the "real" Thomasomyini from the northern Andes and the Amazon rainforest. The genera Wiedomys and Sigmodon are generally placed in their own tribe, and the "phyllotines" Irenomys, Punomys, Euneomys, and Reithrodon are considered incertae sedis.
The name "Sigmodontinae" is based on the name of the type genus, Sigmodon. This name in turn derives from the Greek roots for "S-tooth" (sigm- for "S" and odont- for "tooth", as in orthodontist) for the characteristic of the molars having an S-shape when viewed from above.
La subfamilia Sigmodontinae está compuesta por roedores del nuevo mundo, mayormente pequeños. Los sigmodontinos es uno de los grupos más diversos de mamíferos. Incluye al menos 376 especies.
Muchas autoridades incluyen a los Neotominae y Tylomyinae como parte de la gran definición de Sigmodontinae. Cuando se incluyen estos géneros, los miembros del grupo suben a 508. Están distribuidos a lo largo y ancho del Nuevo mundo, pero predominantemente en América del Sur. Los sigmodontinos habitan en el mismo nicho ecológico que ocupan los Murinae en el Viejo Mundo.
Los "Thomasomyini" del bosque atlántico del Brasil no están relacionados con los Thomasomyini "reales" del norte de los Andes y Amazonia. Los géneros Wiedomys y Sigmodon están colocados en su propia tribu, y los "phyllotinos" Irenomys, Punomys, Euneomys, y Reithrodon se consideran incertae sedis.
Los géneros de Sigmodontinae se agrupan en tribus; algunos cuyas relaciones filogenéticas son inciertas se consideran como incertae sedis:
La subfamilia Sigmodontinae está compuesta por roedores del nuevo mundo, mayormente pequeños. Los sigmodontinos es uno de los grupos más diversos de mamíferos. Incluye al menos 376 especies.
Sigmodontinae ugaztunen barruko azpifamilia anitzetako bat da, karraskarien barruko Cricetidae familian. Gutxienez 376 espezie daude barnean.
Amerika osoan bizi dira, baina batez ere Hego Amerikan. Murinaek Europan duen nitxo ekologiko bera erabiltzen du.
Sigmodontinae ugaztunen barruko azpifamilia anitzetako bat da, karraskarien barruko Cricetidae familian. Gutxienez 376 espezie daude barnean.
Les Sigmodontinae forment une sous-famille de mammifères de rongeurs de la famille des Cricetidae. On rencontre ces petits animaux terrestres en Amérique. Leur classification est encore discutée au XXIe siècle et diffère selon les auteurs. De plus, de nouvelles espèces sont encore susceptibles d'être découvertes, telles que Drymoreomys albimaculatus décrit en 2011, alors que d'autres sont en voie de disparition comme le rat de l'île Fernandina (Nesoryzomys fernandinae) déclaré éteint en 1996 aux îles Galápagos et redécouvert quelques années plus tard.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (3 février 2015)[1] :
Selon ITIS (3 février 2015)[2] :
Selon NCBI (3 février 2015)[3] :
Selon Paleobiology Database (3 février 2015)[4] :
Les Sigmodontinae forment une sous-famille de mammifères de rongeurs de la famille des Cricetidae. On rencontre ces petits animaux terrestres en Amérique. Leur classification est encore discutée au XXIe siècle et diffère selon les auteurs. De plus, de nouvelles espèces sont encore susceptibles d'être découvertes, telles que Drymoreomys albimaculatus décrit en 2011, alors que d'autres sont en voie de disparition comme le rat de l'île Fernandina (Nesoryzomys fernandinae) déclaré éteint en 1996 aux îles Galápagos et redécouvert quelques années plus tard.
Sigmodontinae, podporodica glodavaca iz porodice Cricetidae kojoj pripadaju miševi i štakori Novog svijeta.
Većina ovih malenih životinja živi u Južnoj Americi.
Sigmodontinae, podporodica glodavaca iz porodice Cricetidae kojoj pripadaju miševi i štakori Novog svijeta.
Većina ovih malenih životinja živi u Južnoj Americi.
I Sigmodontini Wagner, 1843 sono una sottofamiglia di roditori della famiglia dei Cricetidi, diffusa nel Nuovo Mondo.
I membri della sottofamiglia sono roditori generalmente di piccole e medie dimensioni e raggiungono in Kunsia tomentosus la lunghezza della testa e del corpo di 247 mm e un peso di 510 g.
I Sigmodontini costituiscono la più diversificata sottofamiglia di Roditori nell'America meridionale. Come la sottofamiglia dei Murini del Vecchio mondo l'adattamento ai molteplici tipi di ambiente ha sviluppato caratteristiche peculiari, anche se nella maggior parte meno estremizzate, eccetto probabilmente le specie semi-acquatiche, i cui caratteri sono forse più marcati rispetto ai cugini asiatici ed africani. La maggior parte sono forme terricole o semi-fossorie, con corpi generalmente snelli come quelli dei topi o dei ratti oppure tozzi e compatti come quelli delle arvicole, i piedi sono lunghi e stretti, le forme saltatrici delle regioni desertiche invece sono poche e mai provviste di arti posteriori visibilmente modificati, come i gerbilli o alcuni murini australiani. I Sigmodontini adattati alla vita arboricola sono limitati alla sola tribù dei Thomasomyini ed anche in questo caso non vi sono caratteristiche accentuate come la coda parzialmente prensile, oppure le prime dita completamente opponibili. Le forme parzialmente acquatiche invece hanno acquisito visibili modifiche anatomiche più specializzate rispetto a quanto si può osservare negli Idromiini australasiani e nei relativi africani. La completa atrofizzazione del padiglione auricolare esterno e la presenza di valvole di chiusura all'entrata del meato uditivo, le dita palmate o i piedi frangiati e la forma del corpo altamente idrodinamica, hanno fatto della tribù degli Ichthyomyini un gruppo di roditori di successo e comprendente l'unico genere della sottofamiglia, Rheomys, non endemico dell'America meridionale, ma diffuso in quella centrale.
I membri della famiglia possiedono incisivi superiori per la maggior parte lisci, eccetto soltanto poche specie, dove sono attraversati da solchi longitudinali. Hanno solitamente tre molari su ogni semi-arcata, eccetto due specie del genere Neusticomys che ne hanno soltanto due, la disposizione delle cuspidi è caratteristica, è strutturata in file biseriali, contrariamente ai Murini che hanno file triseriali, e sono attraversati longitudinalmente da una cresta di smalto nota come mure nei denti superiori e muride in quelli inferiori. Esistono due tipologie di strutture occlusive, la prima detta tetralofodonte, in cui sono visibili quattro file longitudinali di cuspidi, è più semplificata e considerata evoluta rispetto alla seconda, detta pentalofodonte, nella quale sono presenti cinque file longitudinali di cuspidi e rappresenta lo stadio più primitivo dell'evoluzione. L'altezza delle cuspidi e quella della corona dipendono sostanzialmente dalla dieta. Le forme che si nutrono di animali, semi, frutta o funghi hanno cuspidi e corone basse, quelli che si cibano di vegetazione abrasiva come erba e altre parti vegetali le hanno invece elevate.
Eccetto il già citato genere Rheomys, endemico dell'America centrale, la sottofamiglia è autoctona della parte meridionale del Continente americano, il suo areale si estende dalla Colombia settentrionale fino alla Terra del Fuoco, incluse alcune isole costiere, le isole caraibiche lungo le coste settentrionali e le Isole Galapagos. Sono presenti in tutti i tipi di ambienti, dalle foreste pluviali amazzoniche ai deserti andini, le foreste temperate e le zone sub-alpine fino a 3.000 metri di altitudine.
I Sigmodontini Wagner, 1843 sono una sottofamiglia di roditori della famiglia dei Cricetidi, diffusa nel Nuovo Mondo.
De Sigmodontinae is een onderfamilie van knaagdieren die voorkomt in Amerika. De onderfamilie omvat de meeste muizen en ratten van de Nieuwe Wereld. De onderfamilies Neotominae (Noord- tot noordelijk Zuid-Amerika) en Tylomyinae (Midden-Amerika tot noordelijk Zuid-Amerika) werden tot voor kort ook tot de Sigmodontinae gerekend. In vroegere classificaties werden ze tot de hamsters (Cricetinae) gerekend.
Alle Sigmodontinae hebben de gemeenschappelijke tandformule van de Muroidea: ze hebben één voortand en drie kiezen, aan beide kanten en zowel aan de boven- als aan de onderkant. Daarnaast hebben ze een complexe penis (die eruitziet als een soort drietand). De Neotominae heeft dit kenmerk niet. Steppan (1995) gaf enkele andere mogelijke kenmerken van de Sigmodontinae als geheel. Naast de complexe penis zijn dat de volgende kenmerken: geen processus entoglossus op het os hyoides, een dubbele verbinding van de eerste rib met de zevende nekwervel en de eerste borstwervel, het os metatarsii V bereikt de verbinding tussen het os cuboides en de calcaneus niet, er is geen foramen entepicondylare in de humerus, maar wel een foramen supratrochleare, er zit een gat tussen de processus trochlearis en de facies articularis calcanei.
De leden van de onderfamilie verschillen zeer sterk in leefgewoontes: van de semi-aquatische Ichthyomyini tot woestijnspecialisten als Salinomys. Ook zijn er grasetende vormen als Akodon, en verschillende insectenetende en omnivore geslachten. Er bestaan in bomen levende geslachten en ook gravende vormen.
De Sigmodontinae komen vooral voor in Zuid-Amerika. Ten noorden van de landengte van Panama komen alleen katoenratten (Sigmodontinae), Ichthyomyini, Oryzomyini en enkele Rhipidomys-soorten voor. Ze komen daar voor noordelijk tot New Jersey. In Zuid-Amerika komen de Sigmodontinae vrijwel overal voor, van zeeniveau tot 4400 m hoogte (Punomys). Op de Galápagoseilanden is een aantal endemische geslachten ontstaan, waarvan enkele soorten echter uitgestorven zijn. Op de Kleine Antillen kwam een aantal Oryzomyini voor; die zijn nu echter bijna allemaal uitgestorven. Daarnaast is er nog een geslacht dat voorkwam op het eiland Fernando de Noronha voor de noordoostkust van Brazilië, Noronhomys. Zelfs in het zuidelijkste deel van Zuid-Amerika, Vuurland en omliggende eilanden, komen nog Sigmodontinae voor: bepaalde leden van de Phyllotini, Abrotrichini en Oligoryzomys.
Het oudste bekende fossiel van deze onderfamilie is Auliscomys formosus uit het Montehermosien (Vroeg-Plioceen) van de Argentijnse pampa's. Die pampa's zijn ook de plaats waar een groot deel van de bekende fossiele Sigmodontinae vandaan komt. Daarnaast zijn er veel soorten bekend uit Lagoa Santa (Minas Gerais, Brazilië), waar door Lund en Winge veel is gevonden tijdens de 19e eeuw. Buiten Argentinië, Chili, Paraguay, Uruguay en Zuid-Bolivia zijn er verder zeer weinig fossielen gevonden. Wel is er een aantal fossiele Oryzomyini bekend van de Kleine Antillen en de Galápagoseilanden. Uit Argentinië en Bolivia is een vrij groot aantal fossiele geslachten uit de Phyllotini bekend.
Er bestaan drie verschillende hypothesen over wanneer de Sigmodontinae Zuid-Amerika, waar ze tegenwoordig hun grootste diversiteit bereiken, bereikten. Het wordt vrij algemeen geaccepteerd dat ze uit Noord-Amerika kwamen. Ook het feit dat de twee groepen die waarschijnlijk de zustergroep van de anderen vormen, de katoenratten en Ichthyomyini, meer in het noorden voorkomen, wijst daarop. De drie hypotheses zijn:
De vroege-aankomsthypothese, die zegt dat de Sigmodontinae voor het ontstaan van de landengte van Panama, zo'n 5 miljoen jaar geleden, in Zuid-Amerika aankwamen.
De late-aankomsthypothese, die zegt dat de Sigmodontinae na het ontstaan van de landengte van Panama in Zuid-Amerika aankwamen en daarna hun diversiteit ontwikkelden.
Een variant op de late-aankomsthypothese, die zegt dat de Sigmodontinae na het ontstaan van de landengte van Panama in Zuid-Amerika aankwamen, maar daarvóór al hun diversiteit ontwikkelden in Noord- en Midden-Amerika.
Tegen de vroege-aankomsthypothese pleit dat er geen fossiele Sigmodontinae ouder dan het Mioceen zijn gevonden, maar dat kan natuurlijk ook andere oorzaken hebben, en het feit dat de voorouders van de Sigmodontinae dan over zee moeten zijn gekomen. Tegen de late-aankomsthypothese pleit de enorme diversiteit van de Sigmodontinae vandaag de dag: het lijkt zeer onwaarschijnlijk dat die zich in vijf miljoen jaar heeft ontwikkeld. De eerste fossiele Sigmodontinae, uit het Plioceen, waren al sterk gespecialiseerde vormen. Dat pleit ook niet voor de late-aankomsthypothese. De variant op de late-aankomsthypothese lost die problemen op, maar het lijkt zeer onwaarschijnlijk dat alle geslachten van de Abrothrichini - een groep die alleen in de zuidelijke en centrale Andes voorkomt - zomaar apart van Midden-Amerika naar de Zuid-Andes zijn gewandeld. Daarom wordt de vroege-aankomsthypothese tegenwoordig meestal geaccepteerd, zeker nu de vrijwel volledig Noord- en Midden-Amerikaanse groepen Neotominae en Tylomyinae aparte onderfamilies zijn geworden, die waarschijnlijk niet direct aan de Sigmodontinae verwant zijn.
De eerste beschrijvingen van Sigmodontinae dateren uit 1814 (o.a. Sooretamys angouya en Hylaeamys megacephalus). De complete Sigmodontinae, Neotominae en Tylomyinae werden in de 19e eeuw eerst in Mus geplaatst en daarna in het geslacht Hesperomys, dat nu een synoniem van Peromyscus is. Sinds ±1885 worden de soorten in allerlei verschillende geslachten geplaatst. Oldfield Thomas heeft in de periode van ±1885-1925 vele soorten en geslachten beschreven, waarna Tate in 1932 de taxonomische geschiedenis van vele geslachten uitzocht en de eerste classificatie van de hele groep voorstelde.
Na de Tweede Wereldoorlog werden de Sigmodontinae als een tribus (Hesperomyini, later Sigmodontini) binnen de onderfamilie Cricetinae gezien, die nu alleen nog de hamsters omvat. Vorontzov beschreef in 1959 de eerste namen van tribus (o.a. Phyllotini, Reithrodontini en Akodontini). In die tijd, ongeveer van 1955 tot 1966, heeft Philip Hershkovitz revisies van de Phyllotini en enkele geslachten geschreven, waarbij hij echter vaak veel te weinig soorten erkende (zo zou Calomys zo'n vier soorten hebben, Oligoryzomys één, Oecomys twee, enzovoorts). De Catálogo de los Mamiferos de América del Sur van Ángel Cabrera (gepubliceerd tussen 1958 en 1961) is zeer belangrijk als overzicht van alle toentertijd beschreven soorten, hoewel ook hij vaak minder soorten dan logischerwijs nodig was gebruikte en er veel typografische fouten in staan.
Door Reig (1980), Carleton (1980) en Carleton & Musser (1984) werd dit definitief naar de prullenbak verwezen. Reig legde ook de basis voor een groot deel van de huidige tribu binnen de Sigmodontinae, onder andere door de Wiedomyini te beschrijven. In 1982 werd de Thomasomyini beschreven door Steadman & Ray. In de tweede editie van Mammal Species of the World, uit 1993, gebruikten Musser & Carleton min of meer dezelfde taxonomie als hier, hoewel de Neotominae en Tylomyinae tot de Sigmodontinae werden gerekend, de Scapteromyini toentertijd nog werd opgenomen, de Abrothrichini nog deel van de Akodontini was, een aantal geslachten toen nog wel deel van de Thomasomyini vormde en een aantal geslachten incertae sedis werd genoemd.
Daarna kwamen de taxonomische ontwikkelingen in een stroomversnelling, bv. Steppan (1995), Voss (1993), Pacheco (2003), Voss & Carleton (1993), Smith & Patton (1999), Weksler (2003) en Musser et al. (1998). Door moleculaire technieken werd de traditionele indeling op zijn kop gezet. De Abrothrichini werd uit de Akodontini gehaald (Smith & Patton, 1999), en latere artikelen hebben de Scapteromyini in de Akodontini geplaatst en enkele geslachten verplaatst.
Er ontwikkelde zich ook een consensus-fylogenie voor de onderfamilie. De groep van Sigmodon en de Ichthyomyini komt voornamelijk voor in de noordelijke helft van Zuid-Amerika, Midden-Amerika en zelfs Noord-Amerika. De "restgroep" is Oryzomyalia gedoopt. De Oryzomyini staat aan de basis van die groep. Het is het enige tribus van de Oryzomyalia met een grote verspreiding in Midden-Amerika; de rijstrat (Oryzomys palustris) komt zelfs in Noord-Amerika voor. Alle andere soorten komen niet noordelijker dan Colombia voor, met uitzondering van enkele Rhipidomys-soorten die in Oost-Panama voorkomen.
De Sigmodontinae omvat de volgende geslachtengroepen en geslachten:
De Sigmodontinae is een onderfamilie van knaagdieren die voorkomt in Amerika. De onderfamilie omvat de meeste muizen en ratten van de Nieuwe Wereld. De onderfamilies Neotominae (Noord- tot noordelijk Zuid-Amerika) en Tylomyinae (Midden-Amerika tot noordelijk Zuid-Amerika) werden tot voor kort ook tot de Sigmodontinae gerekend. In vroegere classificaties werden ze tot de hamsters (Cricetinae) gerekend.
Multimedia w Wikimedia Commons Bawełniaki[3] (Sigmodontinae) – bardzo rozległa, licząca kilkaset gatunków podrodzina gryzoni z rodziny chomikowatych (Cricetidae).
Podrodzina obejmuje gatunki zasiedlające tereny Ameryki[2].
Układ filogenetyczny podrodziny Sigmodontinae jest dyskutowany przez naukowców. Do podrodziny zalicza się następujące rodzaje[3][2]:
Bawełniaki (Sigmodontinae) – bardzo rozległa, licząca kilkaset gatunków podrodzina gryzoni z rodziny chomikowatych (Cricetidae).
Sigmodontinae é uma subfamília de roedores da família Cricetidae.
Sigmodontinae é uma subfamília de roedores da família Cricetidae.
Sigmodontinae är en underfamilj i familjen Cricetidae som tillhör ordningen gnagare. Underfamiljen består av cirka 375 arter och de flesta av dessa lever i Sydamerika.
Arterna i gruppen har anpassat sig till olika ekologiska nischer och varierar därför mycket i utseende. Medan vissa arter liknar gamla världens möss och råttor påminner andra medlemmar om mullvadar, ökenråttor eller näbbmöss. Kroppens längd varierar mellan 6 och 30 centimeter, svanslängden mellan 3 och 33 centimeter och vikten mellan 7 och 450 gram. Pälsen är hos de flesta arterna grå- eller brunaktig på ovansidan samt ljusare på undersidan men det finns några arter som avviker från denna regel. De skiljer sig från andra gnagare i nya världen genom differenser i penisens morfologi och uppbyggnaden av de bakre extremiteterna.
Medlemmar av Sigmodontinae förekommer i hela Amerika. Utbredningsområdet sträcker sig från centrala USA till Eldslandet. Den största artrikedomen finns i Sydamerika. I Nord- och Centralamerika lever bara några få arter, bland annat släktet Oryzomys och vissa bomullsråttor. Arterna har anpassat sig till nästan alla habitat som finns i regionen, däribland regnskogar, tempererade skogar, stäpper, öknar, gräsland och bergstrakter upp till 6 000 meter över havet.
Arterna i underfamiljen förökar sig särskilt bra. I tempererade regioner varar parningstiden i flera månader och i tropikerna kan de para sig hela året. Honor har vanligen flera kullar per år och parar sig ofta några timmar efter ungarnas födelse på nytt. Dräktigheten varar i 20 till 30 dagar och per kull föds vanligen 3 till 5 ungar, i undantagsfall upp till 13. Efter en till fyra veckor slutar honan att ge di och efter några månader är ungarna könsmogna.
Å andra sidan dör många individer tidigt, till exempel på grund av det stora antalet fiender. Till dessa räknas rovdjur, ormar, rovfåglar och ugglor. I naturen blir bara ett fåtal individer äldre än ett år, i fångenskap blir de upp till fem år gamla.
Tidigare räknades alla gnagare i nya världen till Sigmodontinae, men idag skiljs mellan tre underfamiljer. Förutom Sigmodontinae är det Neotominae och Tylomyinae.
Den inre systematiken är inte helt utredd. Enligt Wilson & Reeder (2005) delas underfamiljen i åtta tribus och några släkten som inte kan räknas till ett av dessa tribus. Dessa släkten listas som Incertae sedis.
Sigmodontinae är en underfamilj i familjen Cricetidae som tillhör ordningen gnagare. Underfamiljen består av cirka 375 arter och de flesta av dessa lever i Sydamerika.
До цієї родини відносяться дрібні мишоподібні гризуни: довжина тіла від 6,2 до 36 см, хвоста від 30 до 330 мм, вага від 7 до 455 г. Зовнішній вигляд відрізняється різноманітністю, нагадуючи мишей, щурів, полівок, кротів, гоферів і землерийок. Забарвлення представлене різними відтінками коричневого, сірого, червонуватого і жовтого; черевце світліше.
Бавовняні хом'яки поширені у Новому Світі, переважно у Південній Америці — від Вогнянної Землі до Мексики. У США зустрічаються на півночі до Небраски і Нью-Джерсі. Також водяться на Галапагоських островах. Займають по суті ті ж екологічні ніші, що і мишовиді у Старому Світі. Відрізняються великою різноманітністю; маються наземні, деревні, що риють і напівводні форми. Харчуються рослинною і тваринною їжею. Розмножуються цілий рік, приносячи по 2-3 виводки, хоча їх буває і 6-7. Вагітність триває 20-30 днів. У виводку зазвичай 3-5 дитинчат. У деяких видів вони стають самостійними вже на 5 день і самі приносять потомство на 4 тижні життя. Тривалість життя в природі часто не більше року.
Sigmodontinae — одна з найчисленніших груп ссавців. У неї входить 377 видів, що об'єднуються в 74 роди:
Sigmodontinae là một phân họ động vật gặm nhấm trong họ Cricetidae. Các loài động vật gặm nhấm trong phân họ này là một trong những nhóm động vật có vú đa dạng nhất. Nó bao gồm chuột và chuột Tân Thế giới, với ít nhất 376 loài. Tên gọi "Sigmodontinae" dựa trên tên loại chi là Sigmodon. Tên gọi này lần lượt xuất phát từ nguồn gốc tiếng Hy Lạp của từ "S-tooth" (tứ là dấu "S" và "răng miệng chỉ về răng) đối với các răng hàm có hình chữ S khi nhìn từ phía trên xuống. Nhiều ý kiến nên cấu thành một đơn vị lớn bao gồm Neotominae và Tylomyinae như là một phần của một khái niệm lớn hơn của phân họ Sigmodontinae.
Khi những chi này được đưa vào, số lượng loài ít nhất là 508. Sự phân bố của chúng bao gồm phần lớn vùng Tân Thế giới, nhưng các chi thường là ở Nam Mỹ, chẳng hạn như Brucies. Những con chuột này đã xâm chiếm Nam Mỹ từ Trung Mỹ như là một phần của giao lộ Đại Châu Mỹ gần cuối thế Miocene khoảng 5 triệu năm trước. Sigmodontinae đa dạng hoá bùng nổ trong lục địa bị cô lập trước đây. Chúng sống trong nhiều hốc đá sinh thái mà phân họ chuột Murinae chiếm giữ trong Thế giới Cũ (châu Á và châu Phi).
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Sigmodontinae là một phân họ động vật gặm nhấm trong họ Cricetidae. Các loài động vật gặm nhấm trong phân họ này là một trong những nhóm động vật có vú đa dạng nhất. Nó bao gồm chuột và chuột Tân Thế giới, với ít nhất 376 loài. Tên gọi "Sigmodontinae" dựa trên tên loại chi là Sigmodon. Tên gọi này lần lượt xuất phát từ nguồn gốc tiếng Hy Lạp của từ "S-tooth" (tứ là dấu "S" và "răng miệng chỉ về răng) đối với các răng hàm có hình chữ S khi nhìn từ phía trên xuống. Nhiều ý kiến nên cấu thành một đơn vị lớn bao gồm Neotominae và Tylomyinae như là một phần của một khái niệm lớn hơn của phân họ Sigmodontinae.
Khi những chi này được đưa vào, số lượng loài ít nhất là 508. Sự phân bố của chúng bao gồm phần lớn vùng Tân Thế giới, nhưng các chi thường là ở Nam Mỹ, chẳng hạn như Brucies. Những con chuột này đã xâm chiếm Nam Mỹ từ Trung Mỹ như là một phần của giao lộ Đại Châu Mỹ gần cuối thế Miocene khoảng 5 triệu năm trước. Sigmodontinae đa dạng hoá bùng nổ trong lục địa bị cô lập trước đây. Chúng sống trong nhiều hốc đá sinh thái mà phân họ chuột Murinae chiếm giữ trong Thế giới Cũ (châu Á và châu Phi).
Sigmodontinae (лат.) — подсемейство американских грызунов семейства хомяковых.
К хлопковым хомякам относятся мелкие мышеобразные грызуны: длина тела от 6,2 до 36 см, хвоста от 30 до 330 мм, вес от 7 до 455 г. Внешний вид отличается разнообразием, напоминая мышей, крыс, полёвок, кротов, гоферов и землероек. Окраска представлена разными оттенками коричневого, серого, красноватого и жёлтого; брюшко светлее.
Хлопковые хомяки распространены в Новом Свете, преимущественно в Южной Америке — от Огненной Земли до Мексики. В США встречаются к северу до Небраски и Нью-Джерси. Также водятся на Галапагосских островах. Занимают по сути те же экологические ниши, что и мышиные в Старом Свете. Отличаются большим разнообразием; имеются наземные, древесные, роющие и полуводные формы. Питаются растительной и животной пищей. Размножаются круглый год, принося по 2—3 помёта, хотя их бывает и 6—7. Беременность длится 20—30 дней. В помёте обычно 3—5 детёнышей. У некоторых видов они становятся самостоятельными уже на 5 день и сами приносят потомство на 4 недели жизни. Продолжительность жизни в природе зачастую не более года.
Sigmodontinae — одна из самых многочисленных групп млекопитающих. В неё входит 377 видов, объединяемых в 74 рода[1]:
Хлопковохомяковые являются важной частью экосистемы и служат пищей большому числу хищников. Некоторые рассматриваются, как сельскохозяйственные и домашние вредители; являются переносчиками опасных болезней, например, геморрагической лихорадки. Используются как лабораторные животные. Некоторые виды добываются ради меха.
Многие виды хлопковохомяковых занесены в Международную Красную книгу, среди них 13 видов — со статусом «уязвимые» (vulnerable), 11 — со статусом «вымирающие» (endangered) и 4 — как «находящиеся в критическом состоянии» (critically endangered):
Кроме того, 5 видов по состоянию на 2004 г. объявлены вымершими, включая 2 галапагосских вида: Nesoryzomys darwini и Nesoryzomys indefessus. Хлопковохомяковые, особенно обитающие в изоляции на островах, крайне чувствительны к разрушению среды обитания и нападениям завезённых хищников — крыс, кошек, мангустов.
棉鼠亚科（学名：Sigmodontinae）是啮齿目仓鼠科的一个亚科，分布于美洲，种类很多：
稻鼠族（Oryzomyini） 稻鼠属（Oryzomys） 加拉帕戈斯稻鼠属（Nesoryzomys） 黑鼠属（Melanomys） 稻水鼠属（Sigmodontomys） 泳鼠属（Nectomys） Amphinectomys 小啸鼠属（Oligoryzomys） 鬃鼠属（Neacomys） 茎鼠属（Zygodontomys） Lundomys 泽鼠属（Holochilus） 伪稻鼠属（Pseudoryzomys） Microakodontomys 屋鼠属（Oecomys） 小稻鼠属（Microryzomys） 厄瓜多尔鬃鼠属（Scolomys） 南美岭鼠族（Thomasomyini） 哥伦比亚林鼠属（Chilomys） 阔面仓鼠属（Abrawayaomys） 下袍鼠属（Delomys） 南美岭鼠属（Thomasomys） 巴西岭鼠属（Wilfredomys） Aepomys 里约稻鼠属（Phaenomys） 桠鼠属（Rhagomys） 登鼠属（Rhipidomys） 红鼻鼠族（Wiedomyini） 红鼻鼠属（Wiedomys） 南美原鼠族（Akodontini） 南美原鼠属（Akodon） 绯鼻鼠属（Bibimys） 雷鼠属（Necromys） 尖趾鼠属（Podoxymys） 暖鼠属（Thalpomys） 色鼠属（Abrothrix） 裂爪鼠属（Chelemys） 南美长爪鼠属（Notiomys） Pearsonomys 地鸣鼠属（Geoxus） 巴西鼩鼠属（Blarinomys） 鳞尾原鼠属（Juscelinomys） 洞鼠属（Oxymycterus） 秘鲁鼠属（Lenoxus） Brucepattersonius 南美水鼠属（Scapteromys） 大长爪鼠属（Kunsia） 叶耳鼠族（Phyllotini） 暮鼠属（Calomys） 芜鼠属（Eligmodontia） 缠尾鼠属（Andalgalomys） 南美滩鼠属（Graomys） 萨林鼠属（Salinomys） 叶耳鼠属（Phyllotis） Loxodontomys 庭鼠属（Auliscomys） 寂鼠属（Galenomys） 灰鼠属（Chinchillula） 秘鲁高原鼠属（Punomys） 安第斯鼠属（Andinomys） 智利鼠属（Irenomys） 巴塔戈尼亚灰鼠属（Euneomys） 颖鼠属（Neotomys） 沟齿沙鼠属（Reithrodon） 棉鼠族（Sigmodontini） 棉鼠属（Sigmodon） 渔鼠族（Ichthyomyini） 食鱼鼠属（Neusticomys） 涧鼠属（Rheomys） 白耳渔鼠属（Anotomys） 奇布查水鼠属（Chibchanomys） 渔鼠属（Ichthyomys）
목화쥐아과(Sigmodontinae)는 쥐상과 비단털쥐과에 속하는 설치류 아과의 하나이다. 다양성이 가장 풍부한 포유류 분류군의 하나로 최소 376종의 신대륙 쥐와 생쥐를 포함하고 있다.[1][2]
다음은 2004년 얀사(Jansa)와 웩슬러(Weksler), 2012년 파브르(Fabre) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[4][5]
쥐상과 비단털쥐과
