The mygalomorph spider family Atypidae (purseweb spiders) includes 49 species in 3 genera (Platkin 2013). Purseweb spiders are found in the Holarctic (Nearctic + Palearctic regions) as well as in the Old World tropics. In North America north of Mexico, purseweb spiders are found only in the eastern half of the United States and in southern Ontario, Canada. Eight species occur in this region, seven of them in the genus Sphodros and one in Atypus. (Coyle 2005)
Purseweb spiders buld a silken tube that is partly buried but extends above the ground. The exposed part of the tube is often attached to a tree trunk, rock, or other vertical surface. The surface of the tube is covered with bits of debris and soil, helping it blend in with its surroundings. The spider waits within the tube and when it senses vibrations from potential prey walking over the tube, the spider strikes through the tube wall with its very long fangs. After capture, a small temporary slit is cut in the tube and the prey is drawn in, after which the slit is quickly repaired. The spider thus lives almost its entire life hidden from view—and some females have been known to live for at least seven years. Only dispersing juveniles and adult males in search of mates are found out in the open.(Coyle 2005; Bradley 2013)
A striking morphological feature of purseweb spiders is their large, forward-projecting chelicerae. These are often two thirds as long as the carapace (the upper surface of the cephalothorax) and armed with long, heavy fangs. Although these large-fanged spiders appear quite fierce, especially when they rear up in a defensive posture, they are harmless to humans and will not bite unless provoked.(Bradley 2013)
More information on purseweb spiders can be found in Gertsch and Platnick (1980) and Coyle and Shear (1981).
Els atípids (Atypidae) són una família d'aranyes migalomorfes, una de les dues famílies del superfamília dels atipoideids (Atypoidea). Fou descrita per primera vegada per Tord Tamerlan Teodor Thorell el 1870.[1] Són conegudes com les taràntules atípiques (en anglès, atypical tarantula).
Atypus viu en tubs de seda paral·lels a la superfície del terra, mentre que Sphodros normalment apuntala els seus tubs contra troncs d'arbres. Les femelles generalment no abandonen els seus tubs, i agafen els insectes picant-los a través del tub i arrossegant-los a través de la seda.
Les taràntules atípiques tenen uns quelícers molt grans en relació a la seva mida i les fileres relativament llargues, tot i que menys que les dels diplúrids. Els mascles tenen colors brillants i vaguen al voltant dels tubs buscant les femelles. Les femelles tenen un color entre vermellós i marró, o de vegades tons més foscos.
És una família amb només tres gèneres un dels quals,[2] Sphodros només es troba als Estats Units, Calommata a Àfrica i al sud-est asiàtic. Atypus, el gènere més nombrós amb 28 espècies, té una ampla distribució per Europa, Àfrica, gran part d'Àsia i els Estats Units. Atypus affinis, Atypus muralis, Atypus piceus són les úniques espècies trobades a l'Europa nord-occidental.[2]
Els atípids (Atypidae) són una família d'aranyes migalomorfes, una de les dues famílies del superfamília dels atipoideids (Atypoidea). Fou descrita per primera vegada per Tord Tamerlan Teodor Thorell el 1870. Són conegudes com les taràntules atípiques (en anglès, atypical tarantula).
Sklípkánkovití (Atypidae) je jediná čeleď podzemních pavouků ze starobylého podřádu sklípkanů, kteří se v České republice vyskytují. Tito pavouci jsou rozšíření v Evropě, severní Africe, Malé Asii, na Blízkém východě a v Severní Americe. Nepletou pavučinové sítě, vytvářejí výhradně jeden druh vlákna, budují si jednoduché nory a kořist lapají z úkrytu. Preferují teplejší a sušší oblasti, jejich kolonie bývají na osluněných svazích, kde nehrozí zaplavení vodou.
Jsou černí nebo tmavě hnědí, jednoduše zbarvení pavouci, starší jedinci jsou tmavší než mláďata. Tělo mají rozděleno na hlavohruď a zadeček a bývají velcí 7 až 18 mm. Válcovité tělo je neseno osmi robustními, ale poměrně krátkými nohama uzpůsobenými k pohybu v noře. Samcům se nohy po třetím, posledním svlečení před cestou za samicemi prodlouží. Dlouhé, rovnoběžné chelicery s velkými drápky jim směřují dopředu. Na hlavohrudi mají osm očí, střední dvě jsou velká a každé z nich má po straně tři malá. K dýchání jim slouží dva páry plícních vaků umístěných na spodní straně zadečku.
Po opuštění mateřské nory stráví zbytek života ve své, nově vyhloubené a postupně zvětšované noře, kterou si chelicerami vyhrabou až do 30 cm hloubky a vystelou pavučinou. Nahoře jsou nory spojené s povrchovým lapacím zařízením vytvořeným z pavučiny. U sklípkánků rodu Atypus je to asi 20 cm dlouhá lapací trubice z pavučiny ležící vodorovně na zemi, u rodu Sphodros obdobná trubice stojí svisle u paty stromu či kamene a rod Calommata vytváří pavučinové víčko nad norou. Sklípkánkovití v noře nebo v trubici číhají na kořist a když se tato dotkne trubice nebo víčka, hbitě přiběhnou, zaseknou do ní přes pavučinovou stěnu chelicery a následně vstřiknou jed. Lapenou kořist vtáhnou na dno, kde se následkem trávicích enzymů její měkké části rozloží do tekutého stavu, a vysají. Loví drobný hmyz, mravence, plže i jiné členovce. Samice nikdy noru neopustí, samci jednou v životě, když odejdou hledat samice k páření.
Sklípkánkovití pohlavně dospívají ve třech nebo čtyřech létech, kdy naposled svléknou kutikulu. Samci pak vylezou a pátrají po norách samic. Po nalezení bubnováním signalizují svůj příchod. Neoplodněné samice přijmou v norách samce se spermiemi v makadlech a samci zakrátko zahynou. Samice mohou být v dalších létech oplodněny opětovně, dožívají se i deseti let.
Kokon se 40 až 60 oplodněnými vajíčky samice střeží v noře, sklípkánci se zakrátko vylíhnou a zůstávají se samicí až do následujícího jara. Tehdy se podruhé svléknou a velcí 2 až 3 mm opouští rodnou noru a zahajují osamocený život ve svém podzemí. Nejsou schopni po zemi daleko dolézt, nejvýše pár metrů. Někteří spoléhají na vzdušné proudy, vylezou na rostliny a nechají se na pavučinových vláknech odvát větrem.
Čeleď sklípkánkovití zahrnuje podle nejnovějších údajů ve "World Spider Catalog" celkem 52 druhů řazených do tří rodů, všechny mají české jméno sklípkánek:
Obrázky, zvuky či videa k tématu sklípkánkovití ve Wikimedia Commons
Sklípkánkovití (Atypidae) je jediná čeleď podzemních pavouků ze starobylého podřádu sklípkanů, kteří se v České republice vyskytují. Tito pavouci jsou rozšíření v Evropě, severní Africe, Malé Asii, na Blízkém východě a v Severní Americe. Nepletou pavučinové sítě, vytvářejí výhradně jeden druh vlákna, budují si jednoduché nory a kořist lapají z úkrytu. Preferují teplejší a sušší oblasti, jejich kolonie bývají na osluněných svazích, kde nehrozí zaplavení vodou.
Die Tapezierspinnen (Atypidae) sind eine Familie vogelspinnenartiger Spinnen und umfassen 54 Arten, die sich auf drei Gattungen verteilen. In Mitteleuropa sind nur drei Arten der Familie aus der Gattung Atypus heimisch. Sie sind zugleich die einzigen Vertreter der Vogelspinnenartigen in Mitteleuropa. Die heimischen Arten werden 5 bis 12 mm groß, wobei die orthognathen Cheliceren nicht mitgemessen werden und durch ihre Größe auffallen. Die kleinen und kräftigen, dunkelbraunen Tiere sind somit in Mitteleuropa leicht zu erkennen.
Tapezierspinnen lauern in Erdröhren, die in tropischen Regenwäldern bis zu 50 cm tief reichen können. Diese Röhre ist mit Seide austapeziert, in die Steinchen und Bodenteilchen eingewebt werden. Die Röhre ist am Ende mit einer Kammer erweitert. Die „Tapete“ geht in den Fangschlauch über, der aus gleichem Material besteht und so gut getarnt einige Dezimeter lang auf dem Boden der Umgebung ausgelegt oder auch an Pflanzenteilen befestigt über dem Boden in die Vegetation hineingebaut wird. Die Wohnröhre ist stets umfangreicher und länger als der Fangschlauch, der zwar schwer auszumachen, aber ein gutes Bestimmungsmerkmal der Familie ist.
Sobald Beute über den Fangschlauch stolpert, schnellt die Tapezierspinne innerhalb des Fangschlauches hervor und beißt durch ihn hindurch in die Beute. Anschließend wird die betäubte Beute in den Schlauch gezogen und selbiger wieder repariert, bevor die Beute in der Wohnröhre verspeist wird.
Die zur Kolonienbildung neigenden Weibchen können bis zu neun Jahre alt werden und leben meist zeitlebens in ihren Wohnröhren. Umherstreifende Individuen sind meist Männchen oder Jungtiere. Männchen verlassen ihre Behausung, um sich auf die Suche nach paarungsbereiten Weibchen zu machen; die Jungtiere müssen sich neuen Lebensraum erschließen.
Der World Spider Catalog listet für die Tapezierspinnen aktuell 3 Gattungen und 54 Arten.[1] (Stand: Dezember 2018)
Die Tapezierspinnen (Atypidae) sind eine Familie vogelspinnenartiger Spinnen und umfassen 54 Arten, die sich auf drei Gattungen verteilen. In Mitteleuropa sind nur drei Arten der Familie aus der Gattung Atypus heimisch. Sie sind zugleich die einzigen Vertreter der Vogelspinnenartigen in Mitteleuropa. Die heimischen Arten werden 5 bis 12 mm groß, wobei die orthognathen Cheliceren nicht mitgemessen werden und durch ihre Größe auffallen. Die kleinen und kräftigen, dunkelbraunen Tiere sind somit in Mitteleuropa leicht zu erkennen.
Atypidae, also known as atypical tarantulas or purseweb spiders, is a spider family containing only three genera. They are accomplished ambush predators that spend most of their time in a sock-like, silken retreat on the ground from where they kill their prey.[1]
Sphodros and Atypus occur in North America, while Atypus and Calommata occur in Asia and Africa. Only Atypus species are found in Europe.[2] Atypus affinis, Atypus muralis, and Atypus piceus are the only mygalomorph spiders found in northwestern Europe.
Atypus builds a silken tube parallel to the surface of the ground. While up to 8 cm of the tube lie on the ground, about 20 cm are buried vertically. The spider rests at the bottom of the tube. When prey walks on the exposed part, the spider, alerted by the vibrations, stabs the prey through the silk, cuts the web and drags the prey inside to be eaten. Calommata species, instead of building a purse web, live in burrows.[3] Sphodros spp. usually prop their tubes against a tree trunk.
Atypical tarantulas have huge chelicerae for their size and relatively long spinnerets (although not as long as those found in diplurids). The males are sometimes brightly colored and wander around looking for females in their tubes. The females are reddish-brown or dark-colored.
During the breeding season for A. affinis, the male leaves his own burrow and goes in search of females. When he finds the burrow of a female, he tentatively taps on the wall of the purse web, and if the female is receptive, he ventures into the confines of the burrow. The two spiders mate and cohabit until the male dies, when the female eats him. The female makes an egg sac and hangs it in her burrow. The next summer, the eggs hatch, and the spring after that, the spiderlings leave their mother's burrow and wander off to find a suitable place to build a lair of their own.[1]
Southeast Asian Atypus species have a body length of 7 to 21 mm in females, and about 12 mm in males. Calommata spp. of this region grow from 23 to 30 mm in females, and only about 7 mm in males.[3]
As of April 2019, the World Spider Catalog accepts the following genera:[2]
Atypidae, also known as atypical tarantulas or purseweb spiders, is a spider family containing only three genera. They are accomplished ambush predators that spend most of their time in a sock-like, silken retreat on the ground from where they kill their prey.
Los atípidos (Atypidae) son una familia de arañas migalomorfas conocidas como arañas de tubo y tarántulas atípidas. Viven en el Viejo Mundo y Norteamérica; faltan en Sudamérica, Australia y regiones polares.[1]
Esta familia cava un agujero en el terreno de entre 10 y 50 cm de profundidad, que recubren por dentro con un tubo de seda. Sobre el terreno el tubo se extiende unos 5 a 12 cm más, recubriéndolo con arena y detritos del suelo para camuflarlo y hacerlo difícil de detectar. Si un insecto camina sobre el tubo, la araña sale del agujero subterráneo y lo atrapa pinzando por dentro de la tela al tiempo que le clava los quelíceros para inyectar veneno, para después tirar de él a través de la seda.
Estas arañas son difíciles de ver, debido a que están ocultas dentro del suelo en profundidad y ocultan con camuflaje el tubo de seda. Sólo es fácil verlas en otoño, cuando los machos abandonan su agujero para buscar hembras con las que aparearse. Viven en colonias, así que si se localiza una, es indicio de que pueden encontrarse más en los alrededores.
La cópula tiene lugar en el interior del tubo y la pareja permanece junta durante varios meses, pero al final el macho muere y es comido por la hembra. Las hembras suelen vivir alrededor de ocho años. Las crías tardan un año en alcanzar el tamaño adulto y cuatro años en tener capacidad de reproducirse.
La familia cuenta con 3 géneros:
De ellas sólo una especie es frecuente en la península ibérica, Atypus affinis, de poco más de un centímetro de longitud.
Los atípidos (Atypidae) son una familia de arañas migalomorfas conocidas como arañas de tubo y tarántulas atípidas. Viven en el Viejo Mundo y Norteamérica; faltan en Sudamérica, Australia y regiones polares.
Atypidae edo atipidoak armiarmaren ordenako familia bateko intsektuez esaten da. Estigma handia, estalki zabala, zortzi begi eta masail-hezurraren behealdean elikagaiak ukitzeko eta eusteko luzakin batzuk dituen araknidoa. Habia hodi-itxurakoa da, zetaz estalia, eta hormetako arrakaletan edo harrien azpian egin ohi dute. Hala ere, bere kasa bizi ohi dira arrak, habia finkorik gabe. Atipidoen familiak 3 genero eta 43 espezie ditu. Europan eta Ipar Amerikan bizi dira.
Atypidae edo atipidoak armiarmaren ordenako familia bateko intsektuez esaten da. Estigma handia, estalki zabala, zortzi begi eta masail-hezurraren behealdean elikagaiak ukitzeko eta eusteko luzakin batzuk dituen araknidoa. Habia hodi-itxurakoa da, zetaz estalia, eta hormetako arrakaletan edo harrien azpian egin ohi dute. Hala ere, bere kasa bizi ohi dira arrak, habia finkorik gabe. Atipidoen familiak 3 genero eta 43 espezie ditu. Europan eta Ipar Amerikan bizi dira.
Les Atypidae sont une famille d'araignées mygalomorphes[1].
Les espèces de cette famille se rencontrent en Europe (Atypus uniquement), en Amérique du Nord (Sphodros et Atypus), ainsi qu'en Asie et Afrique (Atypus et Calommata)[1].
Atypus affinis, A. muralis et A. piceus sont les seules espèces de cette famille trouvées en Europe, et elles sont les seules « mygalomorphes » de toute l'Europe du nord-ouest.
Ces mygales possèdent des lames maxillaires et vivent dans un terrier prolongé par un tube de soie.
Elles sont plus fréquentes dans de la terre souple (calcaire) ou dans des détritus.
Dimorphisme sexuel : les mâles sont parfois de couleur vive et errent à la recherche de femelles dans leurs tubes. Les femelles sont brun rougeâtre ou de couleur foncée.
Tailles : les espèces d' Atypus du Sud mesurent de 7 à 21 mm pour les femelles, et environ 12 mm pour les mâles. Les Calommata de ces régions atteignent 23-30 mm pour les femelles, mais sans dépasser 7 mm pour les mâles[2].
Les Atypus construisent toutes un tube individuel de soie, parallèle à la surface du sol. Ce tube mesure jusqu'à 8 cm pour sa partie aérienne (plus ou moins horizontale), et jusqu'à environ 20 cm pour sa partie enterrée (verticale). L'araignée repose au fond de ce tube. Quand une proie (insecte, petit invertébré) marche sur la partie exposée du tube, l'araignée, alertée par les vibrations transmises par la soie du tube, accourt et poignarde sa proie de ses chélicères directement à travers la soie. Elle fend ensuite sa soie (qu'elle réparera ensuite) pour trainer sa proie à l'intérieur du tube où elle sera mangée.
Les Calommata ont un comportement différent : elles ne construisent pas de tube de soie mais vivent dans un terrier d'où elles attaquent leurs proies.
Sphodros appose habituellement ses tubes contre un tronc d'arbre.
Les Atypidae présentent des chélicères disproportionnées par rapport à leur taille et de relativement longues filières (mais pas autant que celles trouvées chez les Dipluridae).
l'Atypus affinis mâle, en saison de reproduction, quitte son terrier et part à la recherche de femelles.
Quand il trouve un terrier de femelle, il frappe provisoirement sur la paroi du tube de soie dans lequel la femelle vit, laquelle, si elle est réceptive, l'acceptera dans l'enceinte du terrier.
Les deux araignées s'accouplent alors et cohabiteront jusqu'à ce que le mâle meure et que la femelle le mange.
La femelle produit ensuite un sac d'œufs et se cache dans son terrier. Il faut attendre l'été suivant pour que les œufs éclosent, et le printemps suivant pour que les araignées quittent le terrier de leur mère et partent rechercher un lieu approprié pour construire leur propre tanière et tube de soie[3].
Cette famille est connue depuis le Crétacé[4].
Cette famille rassemble 54 espèces dans trois genres actuels[1].
Selon World Spider Catalog (version 20.0, 22/01/2019)[5] :
Selon The World Spider Catalog (version 19.5, 2019)[4] :
Les Atypidae sont une famille d'araignées mygalomorphes.
Atypidae Thorell, 1870 è una famiglia di ragni appartenente all'infraordine Mygalomorphae.
Il nome deriva dal greco ᾶ-, àlfa-, con valore di negazione della parola seguente, e τύπος, typos, cioè forma, immagine, tipo, ad indicarne la forma atipica a causa della sproporzione dei cheliceri e delle filiere, ed il suffisso -idae, che designa l'appartenenza ad una famiglia.
I ragni di questa famiglia si distinguono dagli altri migalomorfi per lo sviluppo sul lato prolaterale delle coxae palpali di lobi allungati analoghi alle enditi dei ragni araneomorfi e dalle filiere mediane ampliate sul lato posteriore e arricchite obliquamente di un puntale triangolare[1].
Il carapace e la pars cephalica sono frontalmente molto elevati, mentre la pars thoracica è apicalmente ridotta. Il labium è fuso con lo sterno nei generi Sphodros e Atypus, mentre è libero o con una sutura trasversale ben sviluppata nel genere Calommata. I cheliceri sono di grandi dimensioni, orizzontali, genicolati e privi di rastellum. La scanalatura dei cheliceri è indistinta col margine anteriore provvisto di denti aguzzi allineati. Le zampe sono debolmente spinose, senza artigli e scopulae sui tarsi[1].
L'opistosoma è di forma subovale. Hanno un unico tergite sopra la base. Le filiere sono sei: quelle laterali anteriori sono strette e unisegmentate; quelle posteriori mediane sono larghe e unisegmentate, con punte triangolari oblique; infine la laterali posteriori sono allungate, in genere trisegmentate, raramente quadrisegmentate. Nelle femmine l'epigino è provvisto di una larga borsa copulatrice subovale, debolmente sclerotizzata e due piastre basali fornita di due o più ricettacoli nei ragni del genere Atypus e di una borsa di dimensioni più ridotte con due tubi a spirale su ogni lato nel genere Sphodros; se i tubi sono srotolati il ragno appartiene al genere Calommata[1].
Le femmine, di dimensioni fra i 7 e i 21 mm, fino a 30 mm per i Calommata, sono di colore rossastro o marrone scuro. I maschi non superano i 12 mm e a volte hanno colorazioni vivaci.
I ragni del genere Atypus vivono in un tubo setoso parallelo al terreno, per una ventina di centimetri circa seppellito e per altri 8 centimetri fuoriuscente. Il ragno resta in agguato sul fondo del tubo: quando una preda passa sulla parte esterna, le vibrazioni della tela setosa allertano il ragno che scatta e la trafigge, per poi rompere la sua stessa tela, portarsi la preda nella parte interna e cibarsene[2]. I ragni del genere Sphodros costruiscono una struttura analoga, ma sempre a ridosso di un albero.
In Europa nordoccidentale sono presenti solo alcune specie del genere Atypus; in Asia e in Africa varie specie di Atypus e Calommata e in Nordamerica i generi Sphodros e Atypus.
Attualmente, a novembre 2020, si compone di 3 generi e 54 specie[3]:
A tale famiglia, al 2013, sono anche attribuiti 3 generi fossili:
Atypidae Thorell, 1870 è una famiglia di ragni appartenente all'infraordine Mygalomorphae.
Atypidae, tarantulae atypicae vulgo appellatae, sunt familia aranearum mygalomorpharum quae in tribus generibus consistunt. Hae araneae, vulgo araneae atypicae saepe appellatae, sunt praedatores insidiandi sollertes, quae in tubo serici facto ex quo praedam interficiunt maximam partem degunt.[1]
In America Septentrionali Atypus et Sphodros, in Asia et Africa Atypus et Calommata, atque in Europa solus Atypus inveniuntur.[2] Atypus affinis, A. muralis, et A. piceus sunt solae huius familiae species, et solae mygalomorphae in Europa inventae.
Atypus tubum sericum secundum superficiem humi instruit, qui usque ad octo centimetra in humo iacet, sed circa viginti centimetra ad perpendiculum abditur. Aranea in imo tubo tum requiescit. Quae, a vibratibus excitata cum praeda trans partem expositam ambulet, per sericum pungit, telam secat, et animal intro trahit ut comedatur. Singuli generis Calommatae, contra talem telam constructam, in cuniculo habitat.[3] Sphodros usitate suos tubos iuxta truncum arboris fulcit.
Atypidis sunt ingentes chelicerae pro eorum magnitudine, et longi apparatus texendi, quamquam non tam longae ut in Dipluridis inveniuntur. Mares, aliquando clarissime colorati, pervagantur, feminas in tubis petentes. Color feminarum est ruber ad fuscum et obscurum.
Tempore feturae, mas Atypi affinis suum tubum vel cuniculum relinquit, feminas quaerens. Cum cubile feminae invenit, leviter tentans in latere cubilis ferit, feminaque volente, in tubum periclitatur, ubi binae araneae coeunt, una habitantes donec mas moriatur, cum femina corpus comedit. Feminae saccum ovorum facit, quem in cuniculo suspendet. Solum proxima aestate novae araneae sese ex ovis excluduntur, et solum proximo vere araneolae, cubile maternum relinquentes, prodeunt ut idoneos inveniant locus ubi sua cubilia aedificare possunt.[1]
Corpora feminarum speciei Atypi Asiae Meridiorientalis septem ad viginti una millimetra longa, mares circa duodecim millimetra sunt. Feminae generis Calommatae huius regionis a 23 ad 30 millimetra longae, mares circa 7 millimetra longa sunt.[3]
Vide "Atypidas" apud Vicispecies. Atypidae, tarantulae atypicae vulgo appellatae, sunt familia aranearum mygalomorpharum quae in tribus generibus consistunt. Hae araneae, vulgo araneae atypicae saepe appellatae, sunt praedatores insidiandi sollertes, quae in tubo serici facto ex quo praedam interficiunt maximam partem degunt.
De mijnspinnen[1] of aardspinnen (Atypidae) zijn een familie van spinnen. Deze familie behoort tot de rechtkakigen of vogelspinachtigen. Het is een bekende familie waar ook in Nederland en België voorkomende spinsoorten toe behoren: de gewone mijnspin (Atypus affinis) en de kalkmijnspin (Atypus piceus). De totale familie bestaat uit 48 soorten.
In het algemeen zijn deze spinnen vrij groot en robuust gebouwd. Ze maken een gesloten woonbuis, meestal onder de grond, dat geheel met spinsel wordt bekleed. Ze zijn te herkennen aan de opvallende grote, recht naar voren gerichte basissegmenten van de cheliciren.
De mijnspinnen of aardspinnen (Atypidae) zijn een familie van spinnen. Deze familie behoort tot de rechtkakigen of vogelspinachtigen. Het is een bekende familie waar ook in Nederland en België voorkomende spinsoorten toe behoren: de gewone mijnspin (Atypus affinis) en de kalkmijnspin (Atypus piceus). De totale familie bestaat uit 48 soorten.
In het algemeen zijn deze spinnen vrij groot en robuust gebouwd. Ze maken een gesloten woonbuis, meestal onder de grond, dat geheel met spinsel wordt bekleed. Ze zijn te herkennen aan de opvallende grote, recht naar voren gerichte basissegmenten van de cheliciren.
Atypidae er en gruppe (familie) av edderkopper som tilhører den forholdsvis primitive gruppen Mygalomorphae. Denne familien er den eneste gruppen av mygalomorfe edderkopper som forekommer i Nord-Europa.
Atypidae tilhører gruppen mygalomorfe edderkopper, der chelicerene har klør som peker bakover. Klørne er gjerne svært lange hos denne familien. De er middelsstore (de europeiske artene 10-18 mm), kraftige edderkopper med særlig kraftige bein. De er ikke påfallende hårete, virker ved første øyekast nesten nakne, og er brune på farge. De åtte øynene sitter samlet i et rektangulært område foran på forkroppen, de fire bakerste øynene er gruppert i ett par på hver side, de fire fremste danner en tverrlinje med lik avstand mellom de fire. Chelicerene er svært store, de holdes fremoverrettet, sett ovenfra er den nesten like lange som forkroppen, klørne peker bakover og litt innover. Bakerst er det to par spinnvorter, de ytre er lange og tre-leddete, de indre er kortere, en-leddete og litt kølleformede. Hannens palpeorganer (parringsorganer) er formet som en enkel sprøyte, men de er temmelig store hos denne familien, ulikt de fleste mygalomorfe edderkopper.
Disse edderkoppene finnes helst på åpne, tørre steder. De graver ut en loddrett tunnet foret med silke, silkeforingen fortsetter opp fra åpningen som en strømpe som ligger langs bakken, denne er kamuflert med jord og plantebiter. Insekter som setter seg på strømpen blir grepet fra innsiden og dratt inn. Edderkoppene er langlivede, utviklingen fra egg til voksen edderkopp tar omtrent fire år. Hunnen kan deretter leve flere år som voksen, men forlater ikke tunnelen sin. Hannen begir seg ut på leting etter hunnenes silkepølser. Om han finnes en slik pølse, banker han på silken for å signalisere til hunnen. Om han blir sluppet inn (og ikke spist opp), parrer han seg med hunnen, de to lever deretter sammen i noen måneder før hannen dør om høsten og blir spist opp av hunnen. Hunnen legger sine egg hengt opp inne i silkerøret, de klekkes neste sommer. Edderkoppungene blir i morens tunnel til våren deretter (deres andre leveår) før de vandrer ut for å bygge sin egen tunnel. Disse edderkoppene spinner svært tette spinn, som noen steder har vært brukt til bandasjer. Det er mulig at silken inneholder stoffer med antiseptiske egenskaper.
I Mellom- og Nord-Europa finnes det to arter, Atypus affinis forekommer så langt nord som Danmark (blant annet på Himmelbjerget), men er ikke vanlig. Ellers er familien utbredt i Nord-Amerika, i Afrika og i Asia.
Atypidae er en gruppe (familie) av edderkopper som tilhører den forholdsvis primitive gruppen Mygalomorphae. Denne familien er den eneste gruppen av mygalomorfe edderkopper som forekommer i Nord-Europa.
Multimedia w Wikimedia Commons Gryzielowate (Atypidae) – rodzina średniej wielkości pająków występujących w Ameryce Północnej, Afryce, Azji i Europie. Obejmuje 51 gatunków. Pająki te charakteryzują się dużymi szczękoczułkami z długimi kłami jadowymi oraz płatkowatymi wyrostami na biodrach nogogłaszczków. Kopulacja odbywa się naprzemiennie: prawy narząd kopulacyjny samca umieszczany jest w lewym otworze samicy i na odwrót. Samice i niedorosłe samce żyją w rurkowatych, pionowych lub poziomych oprzędach. Dojrzałe samce wędrują w celu znalezienia samicy i jeśli nie zostaną przez nią zjedzone po kopulacji mogą żyć w jej oprzędzie. Samice dożywają ponad 7 lat.
Takson wprowadzony w 1870 roku przez Tamerlana Thorella jako podrodzina Atypinae[1]. W 1878 roku wyniesiony do rangi rodziny przez Philipa Bertkau[2]. Obecną formę nadał mu Eugène Simon w 1903 roku[3]. Współcześnie zalicza się doń 51 gatunków[4] zgrupowanych w 3 rodzajach[5][4]:
Prosoma z przodem części głowowej karapaksu silnie wyniesionym, natomiast jego częścią tułowiową niską. Oczy są osadzone na poprzecznych guzkach i wystają ponad wąskim nadustkiem, wyjątkiem są samice z rodzaju Calommata, u których są położne blisko rowka tułowiowego. Duże, kolankowato zgięte i poziomo ułożone szczękoczułki mają proste rządki ostrych ząbków na przednich krawędziach, długie kły jadowe i pozbawione są rastellum. U rodzaju Calommata warga dolna jest wolna, u pozostałych scalona ze sternum. Cztery pary sigillae występują na sternum, z których przednia, zwykle najmniejsza, położona jest po bokach wargi dolnej, a kolejne są coraz większe, z tylną parą powiększoną i zbliżoną do siebie[5].
Nogogłaszczki mają na biodrach wyraźne, płatkowate, wystające z przedniobocznych ich części wyrostki, których długość jest równa lub przekracza długość części nasadowej biodra. Biodra nogogłaszczków są niepiłkowane. U samic nogogłaszczki mają ząbkowane pazurki, u samców wyposażone są w aparat kopulacyjny. U rodzaju Sphodoros aparat ten odznacza się cienkim, rurkowatym embolusem, który w stanie spoczynku leży w obrębie zakrzywionego konduktora. U pozostałych rodzajów embolus jest prosty i kolcopodobny, a konduktor szeroki, płatkowaty i prosty. Odnóża kroczne lekko kolczaste, z pojedynczym rządkiem trichobotriów na nadstopiu i stopie. Stopa bez scopulae i o trzech pazurkach, które u samca są małe, u samicy natomiast wyposażone w duży, gładki ząbek[5].
Kształtem zbliżona do owalu opsistosoma zaopatrzona jest pojedynczy, duży tergit, który u samców może formować tarczę. Występuje sześć kądziołków przędnych. Przednie boczne są jednoczłonowe i wąskie. Kądziołki tylne środkowe są rozszerzone i trójkątnie zakończone, również jednoczłonowe. Wydłużone kądziołki tylne boczne składają się z trzech, rzadko czterech członów. Epigynum samicy ma u rodzaju Atypus dużą, prawie owalną i słabo zesklerotyzowaną torebkę kopulacyjną z dwoma lub więcej zbiorniczkami na każdej z dwóch płytek nasadowych. Pozostałe rodzaje mają torebkę wąską, poprzeczną, wyposażoną w dwie rurki po każdej stronie[5].
Samice i niedorosłe samce są krótkonogie i żyją w zbudowanych z nici przędnej długich rękawach, które leżą poziomo na powierzchni ziemi lub pionowo, wzdłuż pni drzew. Rękawy te stanowią osłonę dla pająka jak i pułapkę dla jego ofiar, które przyklejają się do nich. Pająk za pomocą długich kłów jadowych wstrzykuje toksynę ofierze przez rękaw, po czym tworzy w nim dziurę i wciąga ofiarę do środka. Dorosłe samce mają długie nogi i opuszczają swoje rękawy poszukując samic. Po znalezieniu rękawa samiec bębni w niego i jeśli samica jest zainteresowana, wchodzi do środka. W trakcie kopulacji samiec umieszcza aparaty kopulacyjne na nogogłaszczkach w otworach płciowych samicy naprzemiennie: prawy w lewym, a lewy w prawym. Po zakończonej kopulacji samiec może zostać zjedzony lub żyć do kilku miesięcy w rękawie wraz z samicą. Samice żyją siedem lub więcej lat[5].
Pająki te zasiedlają Europę, Azję, Afrykę północną i południową oraz Amerykę Północną[6].
W warunkach europejskich preferują siedliska silnie kserotermiczne[7], m.in. murawy kserotermiczne z klasy Festuco-Brometea[8], mocno nasłonecznione, o stromych zboczach, porośnięte rzadką roślinnością zielną[9]. W Polsce zasiedlają zachodnią i południowo-zachodnią część kraju (gryziel zachodni), pasmo pogórzy, od Sudetów po Bieszczady (gryziel tapetnik)[9] oraz południowo-wschodnią część kraju[10], głównie dolinę Wisły, Góry Świętokrzyskie oraz Wyżynę Lubelską[9].
W Polsce występują trzy gatunki[11] podlegające ochronie gatunkowej[12]:
Gryzielowate (Atypidae) – rodzina średniej wielkości pająków występujących w Ameryce Północnej, Afryce, Azji i Europie. Obejmuje 51 gatunków. Pająki te charakteryzują się dużymi szczękoczułkami z długimi kłami jadowymi oraz płatkowatymi wyrostami na biodrach nogogłaszczków. Kopulacja odbywa się naprzemiennie: prawy narząd kopulacyjny samca umieszczany jest w lewym otworze samicy i na odwrót. Samice i niedorosłe samce żyją w rurkowatych, pionowych lub poziomych oprzędach. Dojrzałe samce wędrują w celu znalezienia samicy i jeśli nie zostaną przez nią zjedzone po kopulacji mogą żyć w jej oprzędzie. Samice dożywają ponad 7 lat.
Atypidae é uma família de aranhas migalomorfas conhecidas por tarántulas atípidas. A sua distribuição natural atinge a máxima biodiversidade na Eurásia estando ausentes da América do Sul, Austrália e regiões polares.[1]
As espécies desta família escavam um buraco no solo, com 10 a 50 cm de profundidade, cujo interior revestem com um tubo de seda. Sobre o terreno, o tubo estende-se por cerca de 5 a 12 cm, recoberto com a areia e detritos como forma de camuflagem, o que o torna difícil de detectar. Se um insecto se aproxima do tubo, a aranha deixa o buraco subterrâneo e ataca a partir do interiordo tubo, perfurando-o com as quelíceras com as quais injeta veneno.Quando a presa fia paralisada é arrastada par o interior da toca e aí consumida.
Estas aranhas são difíceis de localizar dada a sua reclusão sob o solo e a boa camuflagem das armadilhas tubulares que constroem. O período em que é mais fácil encontrá-las é o outono, quando os machos deixam os seus buracos para encontrar fêmeas para acasalamento. Tendem a viver em colónias, pelo que quando um espécime é encontrado é indicador de que podem existir mais na vizinhança.
O acasalamento ocorre dentro do tubo e o casal fica junto durante vários meses, mas, eventualmente, o macho morre e é comido pela fêmea. As fêmeas normalmente vivem cerca de oito anos. Os juvenis levam um ano para atingir o tamanho adulto e quatro anos para atingir a maturidade sexual.
A família compreende 3 géneros:
Desta família apenas a espécie Atypus affinis ocorre na Península Ibérica, com pouco mais de 1 centímetro de comprimento.
Atypidae é uma família de aranhas migalomorfas conhecidas por tarántulas atípidas. A sua distribuição natural atinge a máxima biodiversidade na Eurásia estando ausentes da América do Sul, Austrália e regiões polares.
Atypidae este o familie de păianjeni din subordinul Mygalomorphae. Se deosebesc prin chelicerele masive. Masculii au o colorație vie, femele sunt de culoare roșie sau brunǎ.
Păianjenii Atypidae (numiți și tarantule atipice) construiesc vizuini cu o adâncime de cca 8 cm. Pereții sunt tapetați cu mătase care continuă, în formă de tub, deasupra vizuinii până la înălțimea de 20 cm. Tubul este mascat cu particule de sol sau resturi vegetale, de aceea este greu de-l observat. Păianjenul așteaptă în interiorul tubului până când cineva nu va atinge pânza. Simțind vibrațiile pânzei, el se repezește spre victimǎ și o aduce în vizuină. În cază de pericol se retrage sau atacă inamicul cu chelicerele puternice.
Dimorfismul sexual este evidențiat în dimensiunle corpului. Femelele genului Atypus au o lungime de 7 - 21 mm, iar masculii 12 mm; femelele gen. Calommata au 23 - 30 mm, masculii aproximativ 7 mm[1]. Toamna, în perioada împerecherii, masculii părăsesc vizuinele în căutarea femelei. După acuplație, masculul și femele trăiesc împreună câteva luni, până la moarte mascului. Apoi, femela se hrănește cu trupul mascului. Femela depune coconul cu ouă în vizuină. Peste un an de la eclozare, juvenilii ajung la dimensiunele adulților, iar peste patru ani devin maturi sexual.
Familia cuprinde 3 genuri:
Atypidae este o familie de păianjeni din subordinul Mygalomorphae. Se deosebesc prin chelicerele masive. Masculii au o colorație vie, femele sunt de culoare roșie sau brunǎ.
Pungnätsspindlar (Atypidae) är en familj spindlar som enbart omfattar tre släkten. Av dessa är Atypus spridd över större delen av världen och återfinns i Europa, Nordamerika, Asien och Afrika. I Europa finns dock enbart tre arter av släktet Atypus: Atypus affinis, Atypus muralis och Atypus piceus. Släktet Sphodros finns enbart i Nordamerika, medan Calommata lever i Asien och Afrika.
Atypus bor i en silkig tub som ligger parallellt med marken, medan Sphodros vanligen stöttar sina tuber upprätt mot en trädstam. Honorna lämnar vanligen inte sina tuber, men fångar insekter som kryper upp på tuben genom att bita rakt genom silket. Pungnätsspindlarna har palpkäkar som är ovanligt stora för deras storlek. Hanarna är färgglada och vandrar omkring på jakt efter honorna i dessas tuber. Honorna är vanligen rödbruna eller mörka.
Pungnätsspindlar (Atypidae) är en familj spindlar som enbart omfattar tre släkten. Av dessa är Atypus spridd över större delen av världen och återfinns i Europa, Nordamerika, Asien och Afrika. I Europa finns dock enbart tre arter av släktet Atypus: Atypus affinis, Atypus muralis och Atypus piceus. Släktet Sphodros finns enbart i Nordamerika, medan Calommata lever i Asien och Afrika.
Atypus bor i en silkig tub som ligger parallellt med marken, medan Sphodros vanligen stöttar sina tuber upprätt mot en trädstam. Honorna lämnar vanligen inte sina tuber, men fångar insekter som kryper upp på tuben genom att bita rakt genom silket. Pungnätsspindlarna har palpkäkar som är ovanligt stora för deras storlek. Hanarna är färgglada och vandrar omkring på jakt efter honorna i dessas tuber. Honorna är vanligen rödbruna eller mörka.
Atypidae, Kuzey Amerika ile Japonya'da yaygın 3 cins ve 49 tür [1] ile temsil edilen örümcek familyası. İngilizcede «tipik olmayan tarantula» (atypical tarantula) adıyla anılırlar.
Kuzey Amerika, Avrasya ve Afrika'da yayılım gösterir. Türkiye'de bulunmaz[2]
Atypidae, Kuzey Amerika ile Japonya'da yaygın 3 cins ve 49 tür ile temsil edilen örümcek familyası. İngilizcede «tipik olmayan tarantula» (atypical tarantula) adıyla anılırlar.
Атипиды[2], или пауки-землекопы[источник не указан 1182 дня], или атипичные тарантулы[источник не указан 1182 дня] (лат. Atypidae) — семейство мигаломорфных пауков (Mygalomorphae) с крупными хелицерами, обитающих в Старом и Новом Свете. Этих пауков достаточно трудно обнаружить в связи с их небольшими размерами (10—15 мм) и обитанием в норках.
Атипичные тарантулы живут в колониях, состоящих из индивидуальных норок, глубина которых иногда достигает полуметра. Стенки норки выстланы паутиной, которая продолжается на несколько сантиметров снаружи норки и образует трубку, используемую пауком для ловли добычи. Обычно трубка замаскирована попавшим на неё грунтом и растительным мусором, поэтому обнаружить её довольно трудно. Во время охоты атипичный тарантул сидит в засаде внутри трубки и ждёт, когда какое-нибудь беспозвоночное коснётся её стенок. Уловив колебания, паук бросается на жертву и опутывает её паутиной.
В случае угрозы атипичные тарантулы затаиваются или яростно атакуют раздражитель хелицерами.
Осенью (в период размножения) самцы покидают свои норки для поиска самок. Спаривание происходит в трубке. После него пара проводит вместе несколько месяцев — до смерти самца, труп которого съедает самка.
Через год после вылупления молодые особи пауков вырастают до размеров взрослых, а к четырём годам достигают половой зрелости. Срок жизни самок может превышать восемь лет.
43 современных вида семейства объединяют в три рода[1][3][4]:
Единственный ископаемый вид Ambiortiphagus ponomarenkoi известен из отложений мелового периода в Центральной Монголии[5].
Атипиды, или пауки-землекопы[источник не указан 1182 дня], или атипичные тарантулы[источник не указан 1182 дня] (лат. Atypidae) — семейство мигаломорфных пауков (Mygalomorphae) с крупными хелицерами, обитающих в Старом и Новом Свете. Этих пауков достаточно трудно обнаружить в связи с их небольшими размерами (10—15 мм) и обитанием в норках.
Atypus
Calommata
Sphodros
地蛛科（學名：Atypidae），是蜘蛛目的一科。與較常見的蜘蛛不同，這種蜘蛛有四個書肺並且觸肢的動作範圍幾乎是平行的(不像人用餐時拿筷子的交錯形式)，看照片中之地蛛科Sphodros rufipes容易看出，觸肢的應用方向是從上往下，而不是斜的。因此這亞目的蜘蛛從前之拉丁語名稱是Orthognathidae, 即『正額』的意思。
這種蜘蛛能用絲制造約30cm.長的筒，一端是在地面下，另一端則懸在樹幹或其他豎立面上。蜘蛛躲在其中等待獵物在外爬過去便用其螯肢穿過絲面捕之，再拉牠到裡面吃。
地蛛科（學名：Atypidae），是蜘蛛目的一科。與較常見的蜘蛛不同，這種蜘蛛有四個書肺並且觸肢的動作範圍幾乎是平行的(不像人用餐時拿筷子的交錯形式)，看照片中之地蛛科Sphodros rufipes容易看出，觸肢的應用方向是從上往下，而不是斜的。因此這亞目的蜘蛛從前之拉丁語名稱是Orthognathidae, 即『正額』的意思。
這種蜘蛛能用絲制造約30cm.長的筒，一端是在地面下，另一端則懸在樹幹或其他豎立面上。蜘蛛躲在其中等待獵物在外爬過去便用其螯肢穿過絲面捕之，再拉牠到裡面吃。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
