Los trogónidos (Trogonidae) son la única familia del orde de los Trogoniformes. Engloba a los trogones (tamién llamaos sucurúas o surucuaes) y a los quetzales (Pharomachrus). La pallabra griega trogon significa «esmordigañar» y refierse al fechu qu'estes aves furen furacos nos árboles o en termiteros pa construyir los sos niales.
Los trogones son residentes de los montes tropicales de too el mundu, cola mayor diversidá en América Central y América del Sur. El xéneru Apaloderma contién les poques especies orixinaries d'África, y el xéneru Harpactes ye orixinariu d'Asia. El restu d'especies pertenecen a les rexones neotropicales.
Alimentar d'inseutos y frutos, y los sos picos anchos y pates débiles reflexen la so dieta y los vezos arbóreos. Anque'l so vuelu ye rápido, estes aves son reticentes a volar cualquier distancia. Los trogones nun emigren.
Tienen un plumaxe nidiu, de cutiu bien coloríu, con un marcáu dimorfismu sexual. Ponen güevos de color blancu o llixeramente pastel.
.
Los trogónidos (Trogonidae) son la única familia del orde de los Trogoniformes. Engloba a los trogones (tamién llamaos sucurúas o surucuaes) y a los quetzales (Pharomachrus). La pallabra griega trogon significa «esmordigañar» y refierse al fechu qu'estes aves furen furacos nos árboles o en termiteros pa construyir los sos niales.
Los trogones son residentes de los montes tropicales de too el mundu, cola mayor diversidá en América Central y América del Sur. El xéneru Apaloderma contién les poques especies orixinaries d'África, y el xéneru Harpactes ye orixinariu d'Asia. El restu d'especies pertenecen a les rexones neotropicales.
Alimentar d'inseutos y frutos, y los sos picos anchos y pates débiles reflexen la so dieta y los vezos arbóreos. Anque'l so vuelu ye rápido, estes aves son reticentes a volar cualquier distancia. Los trogones nun emigren.
Tienen un plumaxe nidiu, de cutiu bien coloríu, con un marcáu dimorfismu sexual. Ponen güevos de color blancu o llixeramente pastel.
Troqonkimilər (lat. Trogoniformes) — yenidamaqlılar dəstəüstünə aid quşlar dəstəsi.
Troqonkimilər (lat. Trogoniformes) — yenidamaqlılar dəstəüstünə aid quşlar dəstəsi.
Trogoniformes a zo un urzhiad e rummatadur an evned, ennañ an trogoned hag ar c'hwetzaled. Trogonidae eo ar c'herentiad nemetañ ennañ.
Trogoniformes a zo un urzhiad e rummatadur an evned, ennañ an trogoned hag ar c'hwetzaled. Trogonidae eo ar c'herentiad nemetañ ennañ.
Els trogoniformes constitueixen un ordre d'ocells neògnats que agrupa 35 espècies, repartides entre 8 gèneres, dels quals cal destacar Pharomachrus, Priotelus i Trogon a Amèrica, Apaloderma i Heterotrogon a Àfrica i Harpactes, que és l'únic gènere asiàtic. El representant més conegut n'és el quetzal (Pharomachrus mocinno).[1]
Són monògams, fan el niu en forats dins d'arbres o termiters i hi ponen entre 2 i 4 ous segons les espècies.[2]
Són insectívors i frugívors.[3]
Són ocells arborícoles, territorials, mals voladors i sedentaris.
Habiten les selves i els boscs tropicals de l'Amèrica Central i del Sud, l'Àfrica, l'Índia, Malàisia, Borneo i les Filipines.[4]
Aquest gènere ha estat classificat en una única família amb 8 gèneres i 43 espècies [5]
Els trogoniformes constitueixen un ordre d'ocells neògnats que agrupa 35 espècies, repartides entre 8 gèneres, dels quals cal destacar Pharomachrus, Priotelus i Trogon a Amèrica, Apaloderma i Heterotrogon a Àfrica i Harpactes, que és l'únic gènere asiàtic. El representant més conegut n'és el quetzal (Pharomachrus mocinno).
Trogoni (Trogoniformes) je řád ptáků obsahující pouze jednu čeleď, trogonovití (Trogonidae). Čítá celkem 39 druhů v osmi rodech. Z fosilních záznamů přitom vyplývá, že zde žili již před 49 miliony lety, tedy ve střední éře eocénu.
Trogoni mají měkké, většinou jasně zbarvené peří. Jako pro jediný ptačí řád je pro ně charakteristická tzv. heterodaklie, tzn., že jejich první a druhý prst směřuje dozadu a třetí a čtvrtý dopředu. Obývají tropické lesy po celém světě, největší druhovou rozmanitost však představují v neotropickém pásmu. Tři zástupci rodu Apaloderma se vyskytují v Africe, rod Harpactes a Apalharpactes je zastoupen zase v Asii a zástupci zbylých čtyř rodů obývají Střední a Jižní Ameriku.
Živí se hmyzem, na který číhají z vhodné pozorovatelny a plody a jsou typickými představiteli stromových ptáků, čemuž nasvědčuje jejich zobák a slabé končetiny nepřizpůsobené pohybu na zemi. Jsou obvykle stálí, ačkoli některé druhy jsou částečně tažné.
Hnízdí ve stromových dutinách nebo v opuštěných termitích hnízdech, kam kladou 2-4 bílá nebo pastelově zbarvená vejce.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Trogon na anglické Wikipedii.
Trogoni (Trogoniformes) je řád ptáků obsahující pouze jednu čeleď, trogonovití (Trogonidae). Čítá celkem 39 druhů v osmi rodech. Z fosilních záznamů přitom vyplývá, že zde žili již před 49 miliony lety, tedy ve střední éře eocénu.
Trogoni mají měkké, většinou jasně zbarvené peří. Jako pro jediný ptačí řád je pro ně charakteristická tzv. heterodaklie, tzn., že jejich první a druhý prst směřuje dozadu a třetí a čtvrtý dopředu. Obývají tropické lesy po celém světě, největší druhovou rozmanitost však představují v neotropickém pásmu. Tři zástupci rodu Apaloderma se vyskytují v Africe, rod Harpactes a Apalharpactes je zastoupen zase v Asii a zástupci zbylých čtyř rodů obývají Střední a Jižní Ameriku.
Živí se hmyzem, na který číhají z vhodné pozorovatelny a plody a jsou typickými představiteli stromových ptáků, čemuž nasvědčuje jejich zobák a slabé končetiny nepřizpůsobené pohybu na zemi. Jsou obvykle stálí, ačkoli některé druhy jsou částečně tažné.
Hnízdí ve stromových dutinách nebo v opuštěných termitích hnízdech, kam kladou 2-4 bílá nebo pastelově zbarvená vejce.
Trogonere (latin: Trogonidae) er den eneste familie i fugleordenen Trogoniformes.
Familie: Trogonidae
Trogonere (latin: Trogonidae) er den eneste familie i fugleordenen Trogoniformes.
Die Trogone (Trogonidae), auch Nageschnäbler genannt, sind die einzige rezente Familie in der Ordnung der Trogoniformes. In dieser Familie gibt es sieben Gattungen und 45 Arten. Sie bewohnen die tropischen Waldgebiete in Afrika, Indien, Südostasien und in Mittel- und Südamerika und verbringen den größten Teil des Tages auf Bäumen. Auf dem Boden halten sie sich selten auf. Mit ihren kurzen, schwachen Beinen sind sie keine guten Läufer. Einige Arten der Trogone sind durch die Zerstörung ihres Lebensraumes stark gefährdet, so unter anderem der Quetzal, der Nationalvogel von Guatemala.
Trogone gehören zu den farbenprächtigsten Vögeln. Sie sind jedoch kaum in den Bäumen auszumachen. Vor allem die Männchen zeigen sich in einem Prachtkleid, die Weibchen sind weniger auffällig gefärbt. In der dünnen, leicht reißenden Haut sitzen die Federn sehr locker. Das Gefieder hat auf der Oberseite meist eine leuchtende, metallisch schimmernde, smaragdgrüne, grüne oder blaue Farbe, gelegentlich auch braun. Auf der Unterseite ist das Gefieder oft rot, blau, gelb oder weiß. Sie besitzen abgerundete Flügel und lange Schwanzfedern. An ihren Kletterfüßen sind je zwei Zehen nach vorne gerichtet und zwei nach hinten. Im Gegensatz zu anderen baumbewohnenden Vögeln, bei denen die erste und vierte Zehe nach hinten gerichtet sind (sog. zygodaktyle Füße), weisen bei den Trogonen die erste und die zweite nach hinten (sog. heterodaktyle Füße). Diese Zehenstellung brachte ihnen auch den Beinamen „Verkehrtfüßler“ ein und ist eine besondere Anpassung an das Leben in den Bäumen. Sie ernähren sich von Insekten, anderen Wirbellosen, Beeren und Früchten. An ihren kurzen, breiten und kräftigen Schnäbeln befinden sich auf jeder Seite der Schnabelwurzel steife Borsten, die eine Art Fanggerät für fliegende Beutetiere bilden.
Trogone sind Höhlenbrüter. Mit dem Schnabel und den Füßen wird in einem morschen Baum oder in einem Termitenhügel eine Höhle gegraben oder sie nehmen eine verlassene Nisthöhle ein. Das Gelege, das aus zwei bis vier Eiern besteht, wird von beiden Altvögeln ausgebrütet. Die Eier sind je nach Art weiß, grünlich, bläulich oder gelblich gefärbt. Bei der Aufzucht beteiligen sich beide Elternvögel.
Die Trogone (Trogonidae), auch Nageschnäbler genannt, sind die einzige rezente Familie in der Ordnung der Trogoniformes. In dieser Familie gibt es sieben Gattungen und 45 Arten. Sie bewohnen die tropischen Waldgebiete in Afrika, Indien, Südostasien und in Mittel- und Südamerika und verbringen den größten Teil des Tages auf Bäumen. Auf dem Boden halten sie sich selten auf. Mit ihren kurzen, schwachen Beinen sind sie keine guten Läufer. Einige Arten der Trogone sind durch die Zerstörung ihres Lebensraumes stark gefährdet, so unter anderem der Quetzal, der Nationalvogel von Guatemala.
Lukungu ni ndege wa familia Trogonidae. Wanatokea misituni kwa tropiki katika Afrika, Asia na Amerika. Ndege hawa wana ukubwa wa kwenzi mkubwa. Rangi zao ni kali na spishi za Afrika zina tumbo jekundu na mgongo kijani. Hula wadudu hasa lakini spishi za Amerika na Asia hula matunda pia. Dumu au dumu na jike pamoja huchimba tundu katika mti unaooza au kichuguu ili kutaga mayai ndani yake. “Violaceous trogon” hutengeneza tago lake mara nyingi ndani ya tundu la nyigu. Jike huyataga mayai 2-4. Makinda huota manyoya haraka sana: katika wiki mbili hadi tatu, pengine wiki nne.
Lukungu mkia-miraba
Sumatran trogon
Red-headed trogon
Malabar trogon
Golden-headed quetzal
Resplendent quetzal
Cuban trogon
Orange-bellied trogon
Citreoline trogon
Lattice-tailed trogon
Collared trogon
White-eyed trogon
Elegant trogon
Slaty-tailed trogon
Black-headed trogon
Black-throated trogon
Surucua trogon
White-tailed trogon
Lukungu ni ndege wa familia Trogonidae. Wanatokea misituni kwa tropiki katika Afrika, Asia na Amerika. Ndege hawa wana ukubwa wa kwenzi mkubwa. Rangi zao ni kali na spishi za Afrika zina tumbo jekundu na mgongo kijani. Hula wadudu hasa lakini spishi za Amerika na Asia hula matunda pia. Dumu au dumu na jike pamoja huchimba tundu katika mti unaooza au kichuguu ili kutaga mayai ndani yake. “Violaceous trogon” hutengeneza tago lake mara nyingi ndani ya tundu la nyigu. Jike huyataga mayai 2-4. Makinda huota manyoya haraka sana: katika wiki mbili hadi tatu, pengine wiki nne.
Tekst üüb Öömrang Trogonidae san det iansagst fögelfamile uun det order faan a Trogoniformes. Diar hiar sööwen sköölen mä 44 slacher tu. Uk di Quetzal, di natjunaalfögel faan Guatemaala, hiart diar mä tu.
Trogonidae san det iansagst fögelfamile uun det order faan a Trogoniformes. Diar hiar sööwen sköölen mä 44 slacher tu. Uk di Quetzal, di natjunaalfögel faan Guatemaala, hiart diar mä tu.
La Trogoniformos es un ordina de avias conoseda comun como trogones. Los abita en forestas tropical, la plu en America Sentral e Sude. Los come insetos e frutas. Los no es volores forte e no migra. Trogones ave plumas dulse e colorosa e ave nidos en foras en arbores o en la nidos de termites. Alga trogones es clamada cuetsales.
De orde van de Trogoniformes besti mè uut 1 femielje, de Trogonidae. De femielje Trogonidae besti uut trogons en quetzals, veugels die an leven in tropische bossen over de ele waereld. De miste trogons komm'n echter wè voe in Midden- en Zuud-Amerika. Allin 't heslacht Apaloderma bevat Afrikaanse soôrten en 't heslacht Harpactes Aziatische soôrten.
Trogons eetn insecten en fruit. Trogons èn korte, dikke snaevels, zwakke poôten en een breeë en lange staert. Der vlucht is flienk, desondanks vliehen ze hin hroôte afstan'n. Trogons trekk'n ok nie. Trogons zien vaâk opvallend hekleurd, en de wuufjes èn een aâr verenkleêd dan de ventjes. Opvall'nd is dan de miste metaalhroen en helderroôd zien ekleurd. Vee trogons èn ok een kaele oogrienge, die a hekleurd is. De twi teên'n an elke poôt wiezen bie trogons ni achter.
Ze nestel'n in boomhool'n en termietennest'n. Ze lèn pastelkleurihe eiers. De trogons uut 't heslacht Pharomachrus worn quetzals enoemd. De trogons zien 't miste verwant mie de vetveugel (Steatornis caripensis), de enihe veugel die a 'n nachtelijke vrucht'neter is. De vetveugel leef in grotten in Zuud-Amerika. De trogons en de vetveugel a'n dezelven voorouwer.
Uutesturven heslachten:
The trogons and quetzals are birds in the order Trogoniformes /troʊˈɡɒnɪfɔːrmiːz/ which contains only one family, the Trogonidae. The family Trogonidae contains 46 species in seven genera. The fossil record of the trogons dates back 49 million years to the Early Eocene. They might constitute a member of the basal radiation of the order Coraciiformes and order Passeriformes[1] or be closely related to mousebirds and owls.[2][3] The word trogon is Greek for "nibbling" and refers to the fact that these birds gnaw holes in trees to make their nests.
Trogons are residents of tropical forests worldwide. The greatest diversity is in the Neotropics, where four genera, containing 24 species, occur. The genus Apaloderma contains the three African species. The genera Harpactes and Apalharpactes, containing twelve species, are found in southeast Asia.[4]
They feed on insects and fruit, and their broad bills and weak legs reflect their diet and arboreal habits. Although their flight is fast, they are reluctant to fly any distance. Trogons are generally not migratory, although some species undertake partial local movements. Trogons have soft, often colourful, feathers with distinctive male and female plumage. They are the only type of animal with a heterodactyl toe arrangement. They nest in holes dug into trees or termite nests, laying 2–4 white or pastel-coloured eggs.
The position of the trogons within the class Aves has been a long-standing mystery.[4] A variety of relations have been suggested, including the parrots, cuckoos, toucans, jacamars and puffbirds, rollers, owls and nightjars. More recent morphological and molecular evidence has suggested a relationship with the Coliiformes. The unique arrangement of the toes on the foot (see morphology and flight) has led many to consider the trogons to have no close relatives; to place them in their own order, possibly with the similarly atypical mousebirds as their closest relatives.
The earliest formally described fossil specimen is a cranium from the Fur Formation Lower Eocene in Denmark (54 mya).[5] Other trogoniform fossils have been found in the Messel pit deposits from the mid-Eocene in Germany (49 mya),[6] and in Oligocene and Miocene deposits from Switzerland and France respectively. The oldest New World fossil of a trogon is from the comparatively recent Pleistocene (less than 2.588 mya).
The family had been thought to have an Old World origin[7] notwithstanding the current richness of the family, which is more diverse in the Neotropical New World. DNA evidence seemed to support an African origin for the trogons, with the African genus Apaloderma seemingly basal in the family, and the other two lineages, the Asian and American, breaking off between 20–36 million years ago. More recent studies[8][9][10] show that the DNA evidence gives contradictory results concerning the basal phylogenetic relationships; so it is currently unknown if all extant trogons are descended from an African or an American ancestor or neither.
The trogons are split into three subfamilies, each reflecting one of these splits, Aplodermatinae is the African subfamily and contains a single genus, Apaloderma. Harpactinae is the Asian subfamily and contains two genera, Harpactes and Apalharpactes. Apalharpactes, consisting of two species in Java and Sumatra, has only recently been accepted as a separate genus from Harpactes.[11] The remaining subfamily, the Neotropical Trogoninae, contains the remaining four genera, Trogon, Priotelus, Pharomachrus and Euptilotis.[4]
The two Caribbean species of Priotelus were formerly different ones (Temnotrogon on Hispaniola), and are extremely ancient. The two quetzal genera, Pharomachrus and Euptilotis are possibly derived from the final and most numerous genus of trogons in the Neotropics, Trogon. A 2008 study of the genetics of Trogon suggested the genus originated in Central America and radiated into South America after the formation of the Isthmus of Panama (as part of the Great American Interchange), thus making trogons relatively recent arrivals in South America.[12]
The majority of trogons are birds of tropical and subtropical forests. They have a cosmopolitan distribution in the worlds wet tropics, being found in the Americas, Africa and Asia. A few species are distributed into the temperate zone, with one species, the elegant trogon, reaching the south of the United States, specifically southern Arizona and the surrounding area. The Narina trogon of Africa is slightly exceptional in that it utilises a wider range of habitats than any other trogon, ranging from dense forest to fairly open savannah, and from the Equator to southern South Africa. It is the most widespread and successful of all the trogons. The eared quetzal of Mexico is also able to use more xeric habitats, but preferentially inhabits forests. Most other species are more restricted in their habitat, with several species being restricted to undisturbed primary forest. Within forests they tend to be found in the mid-story, occasionally in the canopy.
Some species, particularly the quetzals, are adapted to cooler montane forest. There are a number of insular species; these include a number of species found in the Greater Sundas, one species in the Philippines as well as two species endemic to Cuba and Hispaniola respectively. Outside of South East Asia and the Caribbean, however, trogons are generally absent from islands, especially oceanic ones.
Trogons are generally sedentary, with no species known to undertake long migrations. A small number of species are known to make smaller migratory movements, particularly montane species which move to lower altitudes during different seasons. This has been demonstrated using radio tracking in the resplendent quetzal in Costa Rica and evidence has been accumulated for a number of other species. The Narina trogon of Africa is thought to undertake some localised short-distance migrations over parts of its range, for example birds of Zimbabwe's plateau savannah depart after the breeding season. A complete picture of these movements is however lacking. Trogons are difficult to study as their thick tarsi (feet bones) make ringing studies difficult.
_-_pair.jpg)
The trogons as a family are fairly uniform in appearance, having compact bodies and long tails (very long in the case of the quetzals), and short necks. Trogons range in size from the 23 cm (9.1 in), 40 g (1.4 oz) scarlet-rumped trogon to the 40 cm (16 in), 210 g (7.4 oz) resplendent quetzal (not including the male quetzal's 3-foot-long (0.91 m) tail streamers). Their legs and feet are weak and short, and trogons are essentially unable to walk beyond a very occasional shuffle along a branch. They are even incapable of turning around on a branch without using their wings. The ratio of leg muscle to body weight in trogons is only 3%, the lowest known ratio of any bird. The arrangement of toes on the feet of trogons is also unique among birds, although essentially resembling the zygodactyl's two forward two backward arrangement of parrots and other near-passerines, the actual toes are arranged with usually inner hallux being the outer hind toe, an arrangement that is referred to as heterodactylous. The strong bill is short and the gape wide, particularly in the fruit eating quetzals, with a slight hook at the end. There is also a notch at the end of the bill and many species have slight serrations in the mandibles. The skin is exceptionally tender, making preparation of study skins difficult for museum curators. The skeletons of trogons are surprisingly slender, particularly the skulls which are very thin. The plumage of many species is iridescent, although not in most of the Asian species. The African trogons are generally green on the back with red bellies. The New World trogons similarly have green or deep blue upperparts but are more varied in their lowerparts. The Asian species tend towards red underparts and brown backs.
The wings are short but strong, with the wing muscle ratio being around 22% of the body weight. In spite of the strength of their flight, trogons do not fly often or for great distances, generally flying no more than a few hundred metres at a time. Only the montane species tend to make long-distance flights. Shorter flights tend to be direct and swift, but longer flights are slightly undulating. Their flight can be surprisingly silent (for observers), although that of a few species is reportedly quite noisy.
The calls of trogons are generally loud and uncomplex, consisting of monosyllabic hoots and whistles delivered in varying patterns and sequences.[4] The calls of the quetzals and the two Caribbean genera are the most complex. Among the Asian genera the Sumatran trogon (Apalharpactes) has the most atypical call of any trogon, research has not yet established whether the closely related Javan trogon has a similar call.[11] The calls of the other Asian genus, Harpactes, are remarkably uniform. In addition to the territorial and breeding calls given by males and females during the breeding seasons, trogons have been recorded as having aggression calls given by competing males and alarm calls.
Trogons are generally inactive outside of infrequent feeding flights. Among birdwatchers and biologists it has been noted that "[a]part from their great beauty [they] are notorious ... for their lack of other immediately engaging qualities".[4] Their lack of activity is possibly a defence against predation; trogons on all continents have been reported to shift about on branches to always keep their less brightly coloured backs turned towards observers, while their heads, which like owls can turn through 180 degrees, keep a watch on the watcher. Trogons have reportedly been preyed upon by hawks and predatory mammals; one report was of a resplendent quetzal taken while brooding young by a margay.[13]
Trogons feed principally on insects, other arthropods, and fruit; to a lesser extent some small vertebrates such as lizards are taken.[4] Among the insect prey taken one of the more important types are caterpillars; along with cuckoos, trogons are one of the few birds groups to regularly prey upon them. Some caterpillars are known to be poisonous to trogons though, like Arsenura armida. The extent to which each food type is taken varies depending on geography and species. The three African trogons are exclusively insectivorous, whereas the Asian and American genera consume varying amounts of fruit. Diet is somewhat correlated with size, with larger species feeding more on fruit and smaller species focusing on insects.[14]
Prey is almost always obtained on the wing.[4] The most commonly employed foraging technique is a sally-glean flight, where a trogon flies from an observation perch to a target on another branch or in foliage. Once there the birds hovers or stalls and snatches the item before returning to its perch to consume the item. This type of foraging is commonly used by some types of bird to obtain insect prey; in trogons and quetzals it is also used to pluck fruit from trees. Insect prey may also be taken on the wing, with the trogon pursuing flying insects in a similar manner to drongos and Old World flycatchers. Frogs, lizards and large insects on the ground may also be pounced on from the air. More rarely some trogons may shuffle along a branch to obtain insects, insect eggs and very occasionally nestling birds. Violaceous trogons will consume wasps and wasp larvae encountered while digging nests.[15]
Trogons are territorial and monogamous. Males will respond quickly to playbacks of their calls and will repel other members of the same species and even other hole-nesting species from around their nesting sites. Males attract females by singing,[4] and, in the case of the resplendent quetzal, undertaking display flights.[16] Some species have been observed in small flocks of 3–12 individuals prior to and sometimes during the breeding season, calling and chasing each other, but the function of these flocks is unclear.[17]
Trogons are cavity nesters. Nests are dug into rotting wood or termite nests,[4] with one species, the violaceous trogon, nesting in wasp nests.[15] Nest cavities can either be deep upward slanting tubes that lead to fully enclosed chambers, or much shallower open niches (from which the bird is visible). Nests are dug with the beak, incidentally giving the family its name. Nest digging may be undertaken by the male alone or by both sexes. In the case of nests dug into tree trunks, the wood must be strong enough not to collapse but soft enough to dig out. Trogons have been observed landing on dead tree trunks and slapping the wood with their tails, presumably to test the firmness.
The nests of trogons are thought to usually be unlined. Between two and four eggs are laid in a nesting attempt. These are round and generally glossy white or lightly coloured (buff, grey, blue or green), although they get increasingly dirty during incubation. Both parents incubate the eggs (except in the case of the bare-cheeked trogon, where apparently the male takes no part),[4] with the male taking one long incubation stint a day and the female incubating the rest of the time. Incubation seems to begin after the last egg is laid. The incubation period varies by species, usually lasting between 16–19 days. On hatching the chicks are altricial, blind and naked. The chicks acquire feathers rapidly in some of the montane species, in the case of the mountain trogon in a week, but more slowly in lowland species like the black-headed trogon, which may take twice as long. The nestling period varies by species and size, with smaller species generally taking 16 to 17 days to fledge, whereas larger species may take as long as 30 days, although 23–25 days is more typical.
Trogons and quetzals are considered to be "among the most beautiful of birds",[4] yet they are also often reclusive and seldom seen. Little is known about much of their biology, and much of what is known about them comes from the research of neotropical species by the ornithologist Alexander Skutch. Trogons are nevertheless popular birds with birdwatchers, and there is a modest ecotourism industry in particular to view quetzals in Central America.[4]
Harpactes
Apaloderma
Trogon
Priotelus
QuetzalsEuptilotis
Pharomachrus
Phylogeny of genera based on Moyle (2005)[8]The trogons and quetzals are birds in the order Trogoniformes /troʊˈɡɒnɪfɔːrmiːz/ which contains only one family, the Trogonidae. The family Trogonidae contains 46 species in seven genera. The fossil record of the trogons dates back 49 million years to the Early Eocene. They might constitute a member of the basal radiation of the order Coraciiformes and order Passeriformes or be closely related to mousebirds and owls. The word trogon is Greek for "nibbling" and refers to the fact that these birds gnaw holes in trees to make their nests.
Trogons are residents of tropical forests worldwide. The greatest diversity is in the Neotropics, where four genera, containing 24 species, occur. The genus Apaloderma contains the three African species. The genera Harpactes and Apalharpactes, containing twelve species, are found in southeast Asia.
They feed on insects and fruit, and their broad bills and weak legs reflect their diet and arboreal habits. Although their flight is fast, they are reluctant to fly any distance. Trogons are generally not migratory, although some species undertake partial local movements. Trogons have soft, often colourful, feathers with distinctive male and female plumage. They are the only type of animal with a heterodactyl toe arrangement. They nest in holes dug into trees or termite nests, laying 2–4 white or pastel-coloured eggs.
Apaloderma
Euptilotis
Harpactes
Pharomachrus
Priotelus
Trogon
La trogonoj kaj kecaloj estas birdoj de la ordo Trogonoformaj kiu enhavas ununuran familion, nome la Trogonedoj. Ili estas la ununura tipo de animalo kun Heterodaktilio, tio estas du fingroj malantaŭen. Alternative, ili povas esti konsiderataj kiel membro de la baza radiado de la ordo Koracioformaj (Johansson & Ericson, 2003). La vorto "trogono" estas greka por "roduli" kaj aludas la fakton, ke tiuj birdoj rodas truojn en arboj por fari siajn nestojn.
Trogonoj estas loĝantoj de tropikaj arbaroj tutmonde, kun plej granda diverseco en Centra kaj Sudameriko. La genro Apaloderma enhavas la tri specion de Afriko, kaj Harpactes la aziajn. La resto estas neotropisa.
Ili manĝas insektojn kaj fruktojn, kaj ties larĝaj bekoj kaj malfortaj kruroj respegulas siajn dietojn kaj arbajn kutimarojn. Kvankam ties flugo estas rapida, Ili ne estas flugemaj kaj preferas salteti el arbo al arbo. Trogonoj ne migras.
Trogonoj havas mildajn, ofte koloregajn, plumojn kun distinga plumaro por maskloj kaj inoj, ne tiom buntaj tiuj lastaj. Ili nestumas en arbotruoj aŭ termitejoj, kie la ino demetas blankajn aŭ kremokolorajn ovojn. Ambaŭ gepatroj kovas.
La Trogonoj de la genroj Pharomachrus kaj Euptilotis estas nomitaj "kecaloj".
Harpactes
Apaloderma
Trogon
Priotelus
Euptilotis
Pharomachrus
Filogenio de Genroj baze sur Moyle (2005)[1]
Apaloderma
Euptilotis
Harpactes
Pharomachrus
Priotelus
Trogon
La trogonoj kaj kecaloj estas birdoj de la ordo Trogonoformaj kiu enhavas ununuran familion, nome la Trogonedoj. Ili estas la ununura tipo de animalo kun Heterodaktilio, tio estas du fingroj malantaŭen. Alternative, ili povas esti konsiderataj kiel membro de la baza radiado de la ordo Koracioformaj (Johansson & Ericson, 2003). La vorto "trogono" estas greka por "roduli" kaj aludas la fakton, ke tiuj birdoj rodas truojn en arboj por fari siajn nestojn.
Trogonoj estas loĝantoj de tropikaj arbaroj tutmonde, kun plej granda diverseco en Centra kaj Sudameriko. La genro Apaloderma enhavas la tri specion de Afriko, kaj Harpactes la aziajn. La resto estas neotropisa.
Ili manĝas insektojn kaj fruktojn, kaj ties larĝaj bekoj kaj malfortaj kruroj respegulas siajn dietojn kaj arbajn kutimarojn. Kvankam ties flugo estas rapida, Ili ne estas flugemaj kaj preferas salteti el arbo al arbo. Trogonoj ne migras.
Trogonoj havas mildajn, ofte koloregajn, plumojn kun distinga plumaro por maskloj kaj inoj, ne tiom buntaj tiuj lastaj. Ili nestumas en arbotruoj aŭ termitejoj, kie la ino demetas blankajn aŭ kremokolorajn ovojn. Ambaŭ gepatroj kovas.
La Trogonoj de la genroj Pharomachrus kaj Euptilotis estas nomitaj "kecaloj".
Los trogónidos (Trogonidae) son la única familia del orden de los Trogoniformes. Engloba a seis géneros: Apaloderma, Pharomachrus (quetzales), Euptilotis, Priotelus, Trogon (también llamados sucurúas o surucuaes) y Harpactes.[1]
La palabra griega trogon significa «mordisquear» y se refiere al hecho que estas aves horadan agujeros en los árboles o en termiteros para construir sus nidos.
Los trogones son residentes de los bosques tropicales de todo el mundo, con la mayor diversidad en América Central y América del Sur. El género Apaloderma contiene las pocas especies originarias de regiones afrotropicales, y el género Harpactes es originario de Asia, más concretamente en las regiones indo-malayas. El resto de especies pertenecen a las regiones neotropicales.[2]
Se alimentan de insectos, frutos y plantas, generalmente de la familia Lauracea, Theaceae, Myrsinaceae, Araliaceae, Verbenaceae, Solanaceae, Myrtaceae, Melasomataccae, Moraceae o Clusiaceae.[3] Sus picos anchos y patas débiles reflejan su dieta y los hábitos arbóreos. Aunque su vuelo es rápido, estas aves son reticentes a volar cualquier distancia. Los trogones no emigran, a menos que haya escasez de alimentos.[4]
Tienen un plumaje suave, a menudo muy colorido, con un marcado dimorfismo sexual. Algunos tienen un paladar esquizognato, algunos procesos basipterigoides, un gran vomer, 15 vértebras cervicales, cuatro muescas esternales profundas, de cuatro a cinco pares.[1] Ponen huevos de color blanco o ligeramente pastel, y las crías tienden a tener una piel rosada, con características adicionales que varían dependiendo de la especie.[5]
Los trogónidos (Trogonidae) son la única familia del orden de los Trogoniformes. Engloba a seis géneros: Apaloderma, Pharomachrus (quetzales), Euptilotis, Priotelus, Trogon (también llamados sucurúas o surucuaes) y Harpactes.
La palabra griega trogon significa «mordisquear» y se refiere al hecho que estas aves horadan agujeros en los árboles o en termiteros para construir sus nidos.
Los trogones son residentes de los bosques tropicales de todo el mundo, con la mayor diversidad en América Central y América del Sur. El género Apaloderma contiene las pocas especies originarias de regiones afrotropicales, y el género Harpactes es originario de Asia, más concretamente en las regiones indo-malayas. El resto de especies pertenecen a las regiones neotropicales.
Se alimentan de insectos, frutos y plantas, generalmente de la familia Lauracea, Theaceae, Myrsinaceae, Araliaceae, Verbenaceae, Solanaceae, Myrtaceae, Melasomataccae, Moraceae o Clusiaceae. Sus picos anchos y patas débiles reflejan su dieta y los hábitos arbóreos. Aunque su vuelo es rápido, estas aves son reticentes a volar cualquier distancia. Los trogones no emigran, a menos que haya escasez de alimentos.
Tienen un plumaje suave, a menudo muy colorido, con un marcado dimorfismo sexual. Algunos tienen un paladar esquizognato, algunos procesos basipterigoides, un gran vomer, 15 vértebras cervicales, cuatro muescas esternales profundas, de cuatro a cinco pares. Ponen huevos de color blanco o ligeramente pastel, y las crías tienden a tener una piel rosada, con características adicionales que varían dependiendo de la especie.
Trogonido Trogoniformeen ordenako izen bereko familiako hegaztiez eta txoriez esaten da. Ordenako familia bakarra da. 22-42 cm luze izan daitezke. Oso kolore ikusgarriko lumak dituzte, ukitu leunekoak eta finak. Isats luzea dute mota gehienek, arrak batez ere. Hanketako atzaparrak bi aurrera eta bi atzera bihurtuak dituzte, eta aurrenekoa eta bigarrena atzera bihurtuak. Erdialdeko Amerikan eta Hego Ameriketan, Afrikan, Saharaz hegoalderako lurraldeetan eta hegoaldeko Asian bizi dira. 40 bat hegazti mota biltzen dira familia honetan; horietan ezagunena ketzala da.[1]
Trogonido Trogoniformeen ordenako izen bereko familiako hegaztiez eta txoriez esaten da. Ordenako familia bakarra da. 22-42 cm luze izan daitezke. Oso kolore ikusgarriko lumak dituzte, ukitu leunekoak eta finak. Isats luzea dute mota gehienek, arrak batez ere. Hanketako atzaparrak bi aurrera eta bi atzera bihurtuak dituzte, eta aurrenekoa eta bigarrena atzera bihurtuak. Erdialdeko Amerikan eta Hego Ameriketan, Afrikan, Saharaz hegoalderako lurraldeetan eta hegoaldeko Asian bizi dira. 40 bat hegazti mota biltzen dira familia honetan; horietan ezagunena ketzala da.
Trogonilinnut eli vanhalta nimeltään surukulinnut (Trogoniformes) ovat tropiikissa eläviä eksoottisia lintulajeja, joilla on kaksi varvasta suuntautunut eteenpäin ja kaksi taaksepäin. Sama piirre on useilla muillakin lintulahkoilla, mutta niillä taakse ovat kääntyneet ensimmäinen ja neljäs varvas, trogonoilla sen sijaan ensimmäinen ja toinen varvas, mikä kertoo yhteisestä alkuperästä. Trogonilintujen lahkoon kuuluu vain yksi heimo, trogonit (Trogonidae), jossa on noin 40 lajia. Ryhmä on kuitenkin sangen vanha, ja mm. Tanskasta ja Saksasta eoseenikerrostumista on löydetty trogonilintujen fossiileja.
Trogonilinnut muodostavat kolme selvästi erottuvaa ryhmää, joista yksi elää Aasiassa, toinen Afrikassa ja kolmas trooppisessa Amerikassa Texasin eteläosasta Argentiinan pohjoiskärkeen ulottuvalla alueella. Trogonit ovat hyvin värikkäitä. Ne elävät yksikseen ja viettävät hiljaista ja rauhallista elämää tropiikin viidakoissa, syvällä latvuskerroksessa. Ne istuvat pitkiä aikoja liikkumatta oksallaan, josta ne väijyvät paikalle osuvia hyönteisiä. Amerikkalaisten lajien pääravintoa ovat kuitenkin hedelmät ja marjat. Ne pyrähtävät äkkiä vahtipaikaltaan, lentävät marjapensaan luokse, sieppaavat haluamansa marjat ja palaavat syömään niitä kaikessa rauhassa.
Trogonilinnut pesivät puun koloissa. Jotkut lajit kaivavat pesänsä itse nokallaan lahoon puuhun. Kerralla on munittu tavallisesti 2–4 pyöreää hyvin valkoista munaa, joita molemmat puolisot hautovat. Koiras osallistuu hautomiseen siitä huolimatta, että pitkä pyrstö aiheuttaa vaikeuksia. Hautominen kestää noin 29 päivää.
Trogonilinnut eli vanhalta nimeltään surukulinnut (Trogoniformes) ovat tropiikissa eläviä eksoottisia lintulajeja, joilla on kaksi varvasta suuntautunut eteenpäin ja kaksi taaksepäin. Sama piirre on useilla muillakin lintulahkoilla, mutta niillä taakse ovat kääntyneet ensimmäinen ja neljäs varvas, trogonoilla sen sijaan ensimmäinen ja toinen varvas, mikä kertoo yhteisestä alkuperästä. Trogonilintujen lahkoon kuuluu vain yksi heimo, trogonit (Trogonidae), jossa on noin 40 lajia. Ryhmä on kuitenkin sangen vanha, ja mm. Tanskasta ja Saksasta eoseenikerrostumista on löydetty trogonilintujen fossiileja.
Trogonilinnut muodostavat kolme selvästi erottuvaa ryhmää, joista yksi elää Aasiassa, toinen Afrikassa ja kolmas trooppisessa Amerikassa Texasin eteläosasta Argentiinan pohjoiskärkeen ulottuvalla alueella. Trogonit ovat hyvin värikkäitä. Ne elävät yksikseen ja viettävät hiljaista ja rauhallista elämää tropiikin viidakoissa, syvällä latvuskerroksessa. Ne istuvat pitkiä aikoja liikkumatta oksallaan, josta ne väijyvät paikalle osuvia hyönteisiä. Amerikkalaisten lajien pääravintoa ovat kuitenkin hedelmät ja marjat. Ne pyrähtävät äkkiä vahtipaikaltaan, lentävät marjapensaan luokse, sieppaavat haluamansa marjat ja palaavat syömään niitä kaikessa rauhassa.
Trogonilinnut pesivät puun koloissa. Jotkut lajit kaivavat pesänsä itse nokallaan lahoon puuhun. Kerralla on munittu tavallisesti 2–4 pyöreää hyvin valkoista munaa, joita molemmat puolisot hautovat. Koiras osallistuu hautomiseen siitä huolimatta, että pitkä pyrstö aiheuttaa vaikeuksia. Hautominen kestää noin 29 päivää.
Les Trogonidae sont une famille d'oiseaux arboricoles dont les noms génériques normalisés sont trogons et quetzals. Cette famille est de 7 genres et 43 espèces existantes. C'est la seule famille de l'ordre des Trogoniformes.
Les oiseaux trogoniformes sont des oiseaux arboricoles compacts (de 23 à 40 cm), à cou court et à longue queue étagée. Leurs ailes sont courtes et leurs pattes très courtes. Ils ont le bec court, large et crochu, et leur plumage est brillamment coloré. Les deux noms vernaculaires utilisés pour les genres de cette famille sont les quetzals (pour Euptilotis et Pharomachrus) et les trogons (pour les cinq autres genres).
Ils vivent dans les forêts de la zone néotropicale, de la zone éthiopienne et de la zone orientale.
Seul le Quetzal resplendissant est inscrit sur la liste I de la CITES. Apalharpactes reinwardtii est le seul Trogonidae considéré comme en danger (EN) par l'UICN en 2008, une dizaine d'espèces sont cependant inscrites comme quasi-menacées (NT)[1].
Les trogons de l'Ancien monde (Apaloderma, Harpactes et Apalharpactes) forment clairement un clade[2],[3]
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Trogonidae sont une famille d'oiseaux arboricoles dont les noms génériques normalisés sont trogons et quetzals. Cette famille est de 7 genres et 43 espèces existantes. C'est la seule famille de l'ordre des Trogoniformes.
Os trogónidos (Trogonidae) son un grupo de aves chamadas xeralmente trogons e quetzais que constitúen a única familia da orde Trogoniformes. A familia contén 39 especies en sete xéneros. O rexistro fósil dos trogoniformes remóntase a hai 49 millóns de anos no Eoceno temperán. Poderían formar parte da radiación basal da orde Coraciiformes[1] ou estarestreitamente relacionados cos Coliiformes e Strigiformes.[2][3] O termo Trogonidae procede da palabra grega trogon que significa 'amordicar, dar mordedelas' e refírese a que estas aves fan buratos co bico nas árbores para facer os seus niños.
Viven en bosques tropicais de todo o mundo. A maior biodiversidade dáse nos Neotrópicos, onde viven catro xéneros con 24 especies, que son: Priotelus, Trogon (ambos son os trogons de América), Euptilotis e Pharomachus (ambos son son os quetzais de América). O xénero Apaloderma comprende as tres especies africanas. Os xéneros Harpactes e Apalharpactes comprenden 12 especies do sueste de Asia.[4].
Aliméntanse de insectos e froita e os seus anchos peteiros e febles patas indican a súa dieta e hábitos arbóreos. Aínda que o seu voo é rápido, gústalles pouco voar. Xeralmente non son paxaros migratorios, aínda que algunhas especies realizan algúns movementos locais. Teñen plumas suaves, xeralmente moi coloridas cun plumaxe distinta en machos e femias. Son o único tipo de animal con heterodactilia nas dedas. Aniñan en ocos que escavan nas árbores ou niños de térmites e poñen de 2 a 4 ovos brancos ou de cor pastel.
A posición dos trogónidos na clase Aves foi durante moito tempo un misterio.[4] Suxeríronse para eles diversas relacións, como cos papagaios, cucos, tucanos, galbúlidos, buccónidos, coracíidos, bufos e caprimúlxidos. As probas morfolóxicas e moleculares máis recentes suxiren unha relación cos Coliiformes. O seu tipo exclusivo de disposición das dedas (ver morfoloxía e voo) fixo que moitos autores consideren que non teñen parentes próximos e sitúanos na súa propia orde, posiblemente cos tamén atípicos de maneira similar Coliiformes como grupo máis achegado.
O espécime fósil máis antigo descrito formalmente é un cranio da formación Fur do Eoceno inferior de Dinamarca de hai 54 millóns de anos.[5] Outros fósiles de trogoniformes atopáronse nos depósitos do pozo de Messel do Eoceno medio de Alemaña de hai 49 millóns de anos,[6] e en depósitos do Oligoceno e Mioceno de Suíza e Francia respectivamente. O fósil de trogónido máis antigo do Novo Mundo é de época relativamente recente, do Plistoceno (menos de 2,588 millóns de anos).
A familia pensábase que se orixinara no Vello Mundo[7] malia que a riqueza actual da familia se dá no Neotrópico (América). As probas de ADN parecían apoiar unha orixe africana dos trogónidos, sendo o xénero africano Apaloderma basal na familia, mentres que as outras dúas liñaxes, de Asia e América, se separarían hai entre 20 e 36 millóns de anos. Porén, estudos máis recentes[8][9] mostran que as evidencias de ADN dan resultados contraditorios en canto ás relacións filoxenéticas basais, polo cal actualmente non se sabe con certeza se todos os trogónidos existentes descenden dun antepasado africano ou americano.
Os trogons divídense en tres subfamilias, cada unha das cales reflicte a súa división xeográfica. Aplodermatinae é a subfamilia africana e comprende o único xénero Apaloderma. Harpactinae é a subfamilia asiática e comprende dous xéneros, Harpactes e Apalharpactes (este último, consta de dúas especies de Xava e Sumatra e só recentemente foi aceptado como xénero separado de Harpactes).[10] A restante subfamilia é a dos Trogoninae neotropicais americanos, que comprende os restantes catro xéneros, Trogon, Priotelus, Pharomachrus e Euptilotis.[4]
As dúas especies caribeñas de Priotelus eran formalmente diferentes ata hai pouco (Temnotrogon en a Española), e son extremadamente antigas. Os dous xéneros de quetzais, Pharomachrus e Euptilotis, derivan posiblemente do xénero final e máis numeroso de trogons dos Neotrópicos, Trogon. Un estudo de 2008 da xenética de Trogon suxeriu que o xénero se orixinara en América Central e radiou a Suramérica despois da formación do istmo de Panamá (como parte do grande intercambio americano de fauna), o que faría que os trogons fosen relativamente uns acabados de chegar a Suramérica.[11]
A maioría dos trogónidos son aves de bosques tropicais e subtropicais. Teñen unha distribución cosmopolita nas partes tropicais húmidas do mundo nas Américas, África e Asia. Unhas poucas especies están distribuídas en zonas temperadas, e unha especie, o Trogon elegans, chega ao sur de Estados Unidos concretamente no sur de Arizona e áreas lindantes. O Apaloderma narina de África é algo excepcional porque vive nunha maior variedade de hábitats que calquera outro trogon, que vai desde bosques densos a sabanas bastante abertas e desde o ecuador ao sur de Suráfrica. É o máis espallado e próspero de todos os trogónidos. O Euptilotis neoxenus de México pode tamén vivir en hábitats xéricos, pero preferentemente habita en bosques. A maioría das demais especies viven en hábitats máis restrinxidos, con varias especies que están restrinxidas só a bosques primarios non alterados. Dentro dos bosques adoitan encontrarse a media altura nas árbores ou ás veces nas copas.
Algunhas especies, especialmente os quetzais, están adaptadas a bosques de montaña máis fríos. Hai varias especies de illas; entre as cales varias especies se encontran nas illas da Sonda maiores, unha especie nas Filipinas e dous xéneros monofiléticos endémicos de Cuba e a Española respectivamente. Porén, fóra do sur de Asia e o Caribe, os trogons están xeralmente ausente das illas, especialmente das oceánicas.
Os trogónidos son xeralmente sedentarios, e non se coñece ningunha especie que realice migracións longas. Un pequeno número de especies fan pequenos movementos migratorios, particularmente especies montanas, que se moven cara a baixas altitudes en diferentes estacións. Isto foi demostrado usando rastreo por radio no Pharomachrus mocinno en Costa Rica e acumuláronse probas para outras especies. O Apaloderma narina de África realiza migracións localizadas a curta distancia a certas zonas da súa área, por exemplo, as aves da sabana da meseta de Zimbabwe migran despois da tempada reprodutora. Pero aínda non hai coñecementos suficientes para ter unha imaxe completa destes movementos. Os trogónidos son difíciles de estudar e incluso os seus grosos tarsos dos pés dificultan os estudos mediante anelado.
Os trogónidos son unha familia de aspecto bastante uniforme, con corpos compactos e longas colas (moi longas no caso dos quetzais) e curtos pescozos. O seu tamaño vai de 23 cm e 40 gramos do Harpactes duvaucelii aos 40 cm e 210 gramos do Pharomachrus mocinno (non se inclúen as longas plumas temoneiras de 0,91 m do macho). As súas patas e pés son débiles e curtos e os trogónidos son practicamente incapaces de camiñar moito máis que uns poucos pasos ocasionais por unha póla. Son incluso incapaces de dar media volta nunha póla sen usar as ás. A proporción de músculo das patas con respecto ao peso corporal nos trogónidos é de só o 3 por cento, a menor proproción coñecida en calquera ave. A disposición dos dedos dos pés dos trogónidos é algo único entre as aves, e aínda que basicamente lembran a disposición cigodáctila de dous dedos cara adiante e dous cara atrás que presentan os papagaios e outros case-paserinos, as súas dedas en realidade están dispostas xeralmente de modo que o polgar interno é a deda traseira externa, unha disposición que se denomina heterodáctila. O seu forte bico é cuto e poden abrilo moito, especialmente nos quetzais comedores de froitos, e ten un lixeiro gancho na punta. Hai tamén unha amosega no extremo do bico e moitas especies teñen lixeiramente aserradas as mandíbulas. A pel é exceptionalmente mol, o que fai a preparación de espécimes disecados para museos moi difícil. Os ósos do esqueleto dos trogónidos son sorprendentemente finos, especialmente os cranios, que son moi delgados. A plumaxe de moitas especies é iridescente, aínda que na maioría das especies de Asia non o é. Os trogónidos africanos son xeralmente verdes no dorso e vermellos na parte ventral. Os trogónidos do Novo Mundo teñen igualmente partes superiores verdes ou azuis escuras, pero son máis variados nas partes inferiores. As especies asiáticas tenden a ter partes ventrais vermellas e dorsos pardos.
As ás son curtas pero fortes, cunha proproción de músculo das ás de arredor do 22% do peso corporal. A pesar da forza do seu voo, os trogónidos non voan a grandes distancias, senón que xeralmente voan como máximo uns poucos centos de metros seguidos. Só as especies de montaña adoitan facer voos de longa distancia. Os voos máis curtos adoitan ser directos e veloces, pero os voos longos son algo ondulantes. O seu voo pode ser sorprendentemente silencioso (para os observadores), aínda que unhas poucas especies son bastante ruidosas.
As chamadas dos trogónidos son xderalmente altas e pouco complexas, xa que consisten en ouleos monosilábicos e asubíos emitidos seguindo diversos patróns e secuencias.[4] As chamadas dos quetzais e os dous xéneros caribeños son os máis complexos. Entre os xéneros asiáticos os trogon de Sumatra (Apalharpactes) teñen as chamadas máis atípicas de toda a familia, pero as investigacións non estableceron aínda se o trogon moi emparentado de Xava ten unha chamada similar.[10] As chamadas do outro xénero asiático, Harpactes, son notablemente uniformes. Ademais das chamadas territoriais e de apareamento que emiten os machos e femias durante a estación reprodutora, os trogónidos teñen chamadas de agresión entre machos en competencia e chamadas de alarma.
Os trogónidos son xeralmente inactivos agás os seus infrecuentes voos para procurar alimento. Entre os observadores de aves e biólogos indicouse que "á parte da súa gran beleza son notorios ... pola súa falta doutras cualidades inmediatamente engaiolantes".[4] A súa falta de actividade é posiblemente unha defensa contra a predación; os trogónidos de todos os continentes móvense nas pólas das árbores para manter sempre os seus dorsos de cores menos brillantes xirados cara aos observadores, mentres que as súas cabezas, que igual que as dos bufos poden xirar 180º, mantéñenas fitando ao observador. Os trogónidos son depredados por falcóns e mamíferos predadores; por exemplo, un informe indicou que un Pharomachrus mocinno foi capturado mentres chocaba os ovos por un Leopardus wiedii.[12]
Os trogónidos alméntanse principalmente de insectos, outros artrópodos, e froitas; e en menor medida dalgúns vertebrados pequenos como lagartos.[4] Entre as súas presas insectos un dos tipos máis importantes son as eirugas; e xunto cos cucos, os trogónidos son uns dos poucos grupos de paxaros que as comen. Porén, algunhas eirugas son velenosas para os trogónidos, como Arsenura armida. A cantidade en que comen cada tipo de alimento depende da especie e a xeografía. Os tres trogons africanos son exclusivamente insectívoros, mentres que os xéneros asiáticos e americanos consomen diversas cantidades de froita. A dieta está en parte correlacionada co tamaño, xa que as especies máis grandes se alimentan máis de froitas e as especies máis pequenas de insectos.[13]
A presa captúrase case sempre ao voo.[4] A técnica máis utilizada é un voo no que o trogon voa desde un lugar de observación ata o seu obxectivo noutra póla ou na follaxe. Unha vez alí a ave cérnese ou para e apaña a presa e volve ao seu posto de observación para comela. Este tipo de busca de alimento é usado comunmente por algúns tipos de aves para obter presas insectos; nos trogons e quetzais utilízase tamén para coller froitas das árbores. Poden capturar tamén os insectos voando, e o trogon persegue os insectos voadores de maneira similar aos drongos e muscicápidos. Poden coller tamén as ras, lagartos e grandes insectos que están sobre o chan precipitándose sobre elas desde o aire. Máis raro é que algúns trogons se despracen polas pólas para coller insectos, ovos de insectos e moi ocasionalmente aves no niño. Os trogons violáceos comen avespas e larvas de avespas que encontran cando están escavando os seus niños nas árbores.[14]
Os trogónidos son territoriais e monógamos. Os machos responden rapidamente ás contestacións ás súas chamadas e repelen a outros membros da mesma especie e incluso doutras especies que aniñan en ocos das árbores das zonas próximas aos seus sitios de nidación. Os machos atraen ás femias mediante os seus cantos,[4] e, no caso do quetzal Pharomachrus moccino, levando a cabo voos de exhibición.[15] Observouse que algunhas especies forman pequenas bandadas de 3 a 12 individuos antes e ás veces durante a estación reprodutora, chamándose e perseguíndose unhas a outras, pero a función destas bandadas non está clara.[16]
Os trogónidos aniñan en cavidades. Escavan os niños en madeira podre ou en termiteiros,[4] e unha especie, o Trogon violaceus, aniña en niños de avespas.[14] As cavidades de nidación poden ter a forma de tubos delgados profundos inclinados cara arriba que conducen a unha cámara completamente pechada, ou nichos abertos e pouco profundos nos que a ave pode verse dese fóra. Escavan os seus niños cos peteiros, o que é a razón do nome científico da familia. A escavación do niño pode realizala o macho só ou ambos os sexos. No caso dos niños escavados en troncos, a madeira debe ser forte dabondo como para non colapsarse pero ter unha brandura suficiente para que se poida escavar. Observouse que os trogónidos aterran sobre troncos mortos de árbores e golpean a madeira coas súas colas, parece ser que para comprobar a súa firmeza.
O piso dos niños dos trogónidos non está tapizado xeralmente con material mol. Poñen entre 2 e 4 ovos cada vez que aniñan, que son arredondados e xeramente brancos brillantes ou de cores claras (beis, gris, azul ou verde), aínda que se van lixando cada vez máis a medida que avanza a incubación. Ambos os sexos chocan os ovos (agás no caso do Apaloderma aequatoriale, no que aparentemente o macho non intervén),[4] e o macho leva a cabo un longo período de incubación no día e a femia incuba o resto do tempo. A incubación parece empezar despois de que se pon o último ovo. O período de incubación varía entre especies, e xeralmente dura de 16 a 19 días. Ao eclosionaren, os pitiños son altriciais, cegos e espidos, pero a algunhas especies de montaña crécenlles as plumas rapidamente, no caso do Trogon mexicanus nunha semana, pero estas crecen máis lentamente en especies das terras baixas como o Trogon melanocephalus, ao que lle poden tardar en crecer o dobre. O período de nidación varía coa especie e o tamaño, e as especies máis pequenas xeralmente tardan de 16 a 17 días en emplumar, mentres que as especies máis grandes poden tardar 30 días, pero o normal é de 23 a 25 días.
Os trogoniformes considérase que están "entre as aves máis bonitas",[4] malia que son a miúdo bastante solitarias e difíciles de ver. Sábese pouco sobre gran parte da súa bioloxía, e gran parte do que se sabe débese ás investigacións do ornitólogo Alexander Skutch. Son paxaros moi populares entre os observadores de aves e creouse unha modesta industria de ecoturismo para ver quetzais en Centroamérica. Na América precolombiana, as plumas de quetzal eran moi aprezadas como adorno dos mandatarios entre os aztecas e outros pobos.[4]
Harpactes
Apaloderma
Trogon
Priotelus
QuetzaisEuptilotis
Pharomachrus
Filoxenia dos xéneros baseada en Moyle (2005)[8]Os trogónidos (Trogonidae) son un grupo de aves chamadas xeralmente trogons e quetzais que constitúen a única familia da orde Trogoniformes. A familia contén 39 especies en sete xéneros. O rexistro fósil dos trogoniformes remóntase a hai 49 millóns de anos no Eoceno temperán. Poderían formar parte da radiación basal da orde Coraciiformes ou estarestreitamente relacionados cos Coliiformes e Strigiformes. O termo Trogonidae procede da palabra grega trogon que significa 'amordicar, dar mordedelas' e refírese a que estas aves fan buratos co bico nas árbores para facer os seus niños.
Viven en bosques tropicais de todo o mundo. A maior biodiversidade dáse nos Neotrópicos, onde viven catro xéneros con 24 especies, que son: Priotelus, Trogon (ambos son os trogons de América), Euptilotis e Pharomachus (ambos son son os quetzais de América). O xénero Apaloderma comprende as tres especies africanas. Os xéneros Harpactes e Apalharpactes comprenden 12 especies do sueste de Asia..
Aliméntanse de insectos e froita e os seus anchos peteiros e febles patas indican a súa dieta e hábitos arbóreos. Aínda que o seu voo é rápido, gústalles pouco voar. Xeralmente non son paxaros migratorios, aínda que algunhas especies realizan algúns movementos locais. Teñen plumas suaves, xeralmente moi coloridas cun plumaxe distinta en machos e femias. Son o único tipo de animal con heterodactilia nas dedas. Aniñan en ocos que escavan nas árbores ou niños de térmites e poñen de 2 a 4 ovos brancos ou de cor pastel.
Trogoni (lat. Trogonidae) su jedina porodica reda trogoni (lat. Trogoniformes) unutar razreda ptica. Porodica ima šest rodova i 39 vrsta. Nastanjuju tropske šume Afrike, Indije, Jugoistočne Azije (uključivši Ryukyu u južnom Japanu), Srednje i Južne Amerike, a najveći dio dana provode na drveću. Rijetko se zadržavaju na tlu. Na svojim kratkim, slabašnim nogama nisu dobri trkači. Neke vrste trogona su vrlo ugrožene uništavanjem njihovog staništa. Među drugima to je i dugorepi kvecal, nacionalni simbol Gvatemale.
Trogoni su ptice s prekrasno obojenim perjem. No, vrlo su mirne, i kad sjede na grani teško ih je uočiti. Prije svega su mužjaci izrazitih boja, ženke su nešto manje upadljive. Perje im je vrlo meko i paperjasto. U dugačkom repu (kod kvecala je izmjerena dužina srednja dva repna pera od 78 cm) imaju dvanaest pera od kojih su po tri sa svake strane kraća od unutrašnjih koja su ojednake dužine koja je od vrste do vrste različita, i kreće se od oko 25 cm do gotovo 80 cm. S gornje strane tijela perje ima metalni odsjaj smaragdno zelene, zelene ili plave a ponekad i smeđe boje. S donje strane je često crveno, plavo, žuto ili bijelo. Krila su im jako zaobljena i uska, a pera na njima šiljasta i srpoliko svinuta. Dva prsta su okrenuta prema naprijed a dva prema natrag. Druge ptice imaju prvi i četvrti prst okrenut prema natrag, ali kod trogona su prema natrag okrenuti prvi i drugi prst. Kod korijena kljuna koji je širok i snažan, perje im prelazi u čvrste čekinje koje izgledaju poput čuperka. Na glavi imaju kukmice koje su od vrste do vrste različito izražene. Mladunce u prvo vrijeme hrane kukcima i drugim beskralješnjacima, dok se odrasli hrane različitim bobicama i voćem.
Trogoni su ptice dupljašice. Kljunom i nogama iskapaju duplju u trulom stablu ili termitnjaku ili preuzmu neku napuštenu duplju. Leglo ima dva do četiri jaja. U ležanju na jajima kao i u podizanju mladunaca sudjeluju oba roditelja.
Trogoni (lat. Trogonidae) su jedina porodica reda trogoni (lat. Trogoniformes) unutar razreda ptica. Porodica ima šest rodova i 39 vrsta. Nastanjuju tropske šume Afrike, Indije, Jugoistočne Azije (uključivši Ryukyu u južnom Japanu), Srednje i Južne Amerike, a najveći dio dana provode na drveću. Rijetko se zadržavaju na tlu. Na svojim kratkim, slabašnim nogama nisu dobri trkači. Neke vrste trogona su vrlo ugrožene uništavanjem njihovog staništa. Među drugima to je i dugorepi kvecal, nacionalni simbol Gvatemale.
Þrúgar (fræðiheiti: Trogoniformes) eru ættbálkur fugla sem inniheldur aðeins eina ætt Trogonidae. Þessir fuglar lifa í hitabeltisskógum og flestar tegundirnar eru í Mið- og Suður-Ameríku. Þeir eru með breiðan gogg og veikbyggða fætur og lifa á ávöxtum og skordýrum.
I Trogonidi (Trogonidae Lesson, 1828) sono una famiglia di uccelli, unica famiglia dell'ordine Trogoniformes.
Il rappresentante più conosciuto di questa famiglia di uccelli dai brillanti colori è il quetzal splendente (Pharomachrus mocinno), simbolo del Guatemala, considerato una divinità dal popolo degli Aztechi.
Le femmine sono generalmente di colore più pallido, e le specie asiatiche hanno colorazioni meno vivaci.
I trogoni sono elusivi e territoriali e cercano il cibo stando appollaiati sui rami.
Si nutrono di insetti e piccole lucertole; alcuni sono anche frugivori.
Caso assai particolare in questi uccelli è l'eterodattilia, ossia il primo e il secondo dito della zampa sono rivolti all'indietro.
Vivono nelle regioni tropicali, nelle foreste pluviali e nelle boscaglie monsoniche.
La famiglia comprende i seguenti generi:[1]
L'enciclopedia degli animali, Touring Club Italiano
I Trogonidi (Trogonidae Lesson, 1828) sono una famiglia di uccelli, unica famiglia dell'ordine Trogoniformes.
Il rappresentante più conosciuto di questa famiglia di uccelli dai brillanti colori è il quetzal splendente (Pharomachrus mocinno), simbolo del Guatemala, considerato una divinità dal popolo degli Aztechi.
Trogoniniai paukščiai (lot. Trogoniformes, angl. Trogons, quetzals, vok. Trogone) – paukščių (Aves) būrys.
Kūnas 23-40 cm. Sparnai trumpi, platūs, uodega paprastai ilga. Snapas platus. Aplink akis plikos odos lopas. Plunksnos purios, dažnai žvilgančios.
Paplitę Azijos, Afrikos ir Amerikos tropikų miškuose. Monogamai. Peri drevėse ir ištuštėjusiuose termitynuose. Dėtyje 2-4 kiaušiniai. Peri patelė ir patinas. Jaunikliai paukščiukinio tipo. Minta vabzdžiais ir smulkiais vaisiais, taip pat moliuskais ir ropliais.
Būryje viena šeima – trogonai (Trogonidae), 39 rūšys. Žinomiausia rūšis – kecalis (Pharomachrus mocinno).
Trogoniniai paukščiai (lot. Trogoniformes, angl. Trogons, quetzals, vok. Trogone) – paukščių (Aves) būrys.
Kūnas 23-40 cm. Sparnai trumpi, platūs, uodega paprastai ilga. Snapas platus. Aplink akis plikos odos lopas. Plunksnos purios, dažnai žvilgančios.
Paplitę Azijos, Afrikos ir Amerikos tropikų miškuose. Monogamai. Peri drevėse ir ištuštėjusiuose termitynuose. Dėtyje 2-4 kiaušiniai. Peri patelė ir patinas. Jaunikliai paukščiukinio tipo. Minta vabzdžiais ir smulkiais vaisiais, taip pat moliuskais ir ropliais.
Būryje viena šeima – trogonai (Trogonidae), 39 rūšys. Žinomiausia rūšis – kecalis (Pharomachrus mocinno).
De Trogons (Trogonidae) vormen de enige familie van vogels uit de orde Trogoniformes.
De familie telt de volgende geslachten:
Bronnen, noten en/of referentiesDe Trogons (Trogonidae) vormen de enige familie van vogels uit de orde Trogoniformes.
Trogonar og ketsalar utgjer familien Trogonidae, einaste familien i ordenen Trogoniformes. Beste kjenneteikn på artar i familien er at dei har eit arrangement av tærne som ingen andre dyr: tå nummer tre og fire peikar framover, medan nummer ein og to peikar bakover. Ordet 'trogon' kjem frå gresk språk og tyder 'biting' og refererer til det at trogonar gneg ut hòl i tre til reirplass.
Trogonar har spreitt seg til tropisk skog i heile verda, med størst mangfald i Sentral- og Sør-Amerika. Slekta Apaloderma inneheld dei tre afrikanske artane, og genus Harpactes og Apalharpactes inneheld dei i Asia. Alle andre slekter er neotropiske.
Dietten består av insekt og frukt, breitt nebb og veike bein ymtar om dietten åt fuglane og liv i skogshabitat. Sjølv om dei er raske i lufta unngår dei å flyge lengre strekk. Dei er vanlegvis standfuglar, likevel kan somme artar flytte seg rundt lokalt.
Trogonar har mjuke, ofte fargerike, fjør. Kjønna har ulike fjørdrakter. Reira ligg i hòl i tre eller i termittuer, det er 2 til 4 kvite eller pastellfarga egg i kvart kull.
Dei seks artane i slektene Pharomachrus og Euptilotis blir kalla 'ketsalar'.
Trogonar og ketsalar i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[2]
Slekt Euptilotis
Slekt Pharomachrus
Slekt Priotelus
Slekt Trogon
Slekt Apaloderma
Slekt Harpactes
Trogonar og ketsalar utgjer familien Trogonidae, einaste familien i ordenen Trogoniformes. Beste kjenneteikn på artar i familien er at dei har eit arrangement av tærne som ingen andre dyr: tå nummer tre og fire peikar framover, medan nummer ein og to peikar bakover. Ordet 'trogon' kjem frå gresk språk og tyder 'biting' og refererer til det at trogonar gneg ut hòl i tre til reirplass.
Trogonar har spreitt seg til tropisk skog i heile verda, med størst mangfald i Sentral- og Sør-Amerika. Slekta Apaloderma inneheld dei tre afrikanske artane, og genus Harpactes og Apalharpactes inneheld dei i Asia. Alle andre slekter er neotropiske.
Dietten består av insekt og frukt, breitt nebb og veike bein ymtar om dietten åt fuglane og liv i skogshabitat. Sjølv om dei er raske i lufta unngår dei å flyge lengre strekk. Dei er vanlegvis standfuglar, likevel kan somme artar flytte seg rundt lokalt.
Trogonar har mjuke, ofte fargerike, fjør. Kjønna har ulike fjørdrakter. Reira ligg i hòl i tre eller i termittuer, det er 2 til 4 kvite eller pastellfarga egg i kvart kull.
Dei seks artane i slektene Pharomachrus og Euptilotis blir kalla 'ketsalar'.
Trogoner (Trogonidae) eller trogonfugler (Trogoniformes) er både en familie og en orden med fugler.
Trogoner er unike i måten tærne er arrangert, i det tå nummer tre og fire peker framover, mens nummer en og to peker bakover, mens hos de fleste andre treklatrende fugler, eksempelvis spetter, peker tå nummer en og fire bakover og to og tre framover.
Trogoner har myke, ofte fargerike, fjær. Kjønna har ulike fjærdrakter. Reira ligger i et hult tre eller i termittuer, det er 2 til 4 hvite eller pastellfarga egg i hvert kull.
Trogonene er nærmest beslektet med Bucerotiformes (hornfugler, hærfugler og kakelarer) og Leptosomatiformes (kuroler).
Ordet 'trogon' kommer fra gresk og betyr 'biting' og refererer til det at trogoner gnager ut hull i tre til reirplass, slik som også nesehornfugl og hakkespetter gjør.
Trogoner har spredt seg til tropisk skog i heile verda, med størst mangfold i Sentral- og Sør-Amerika. Slekten Apaloderma inneholder de tre afrikanske artene, og slektene Harpactes og Apalharpactes inneholder de asiatiske artene. Resten av trogonenen er neotropiske.
Dietten består av insekt og frukt. De er vanligvis standfugler, likevel kan enkelte arter flytte seg rundt lokalt.
De seks artene i slektene Pharomachrus og Euptilotis kalles ketsaler.
Multimedia w Wikimedia Commons Trogony[3] – rząd (Trogoniformes) oraz rodzina (Trogonidae) ptaków z podgromady Neornithes.
Rząd obejmuje gatunki zamieszkujące Amerykę od południowej Arizony po północną Argentynę[4], podzwrotnikową strefę Afryki oraz krainę orientalną od Indii po Filipiny i Sumatrę[5]. Zasięg gatunków azjatyckich rozciąga się od zachodnich Indii do płd.-wsch. Chin, kontynentalnej części płd.-wsch. Azji i indonezyjskich wysp[4].
Trogony osiągają długość ciała około 23–38 cm. Ozdobny ogon kwezala herbowego, który tworzą pokrywy nadogonowe, dorasta do 60 cm długości. Ptaki z rodziny Trogonidae posiadają krótkie, grube nogi oraz krótkie, zaokrąglone skrzydła, które w połączeniu z długimi ogonami zapewniają zwrotność w locie. Dzioby są grube, często piłkowane. Trogony posiadają dwa palce skierowane do przodu i dwa do tyłu. Wizualnie ich układ podobny jest do papug (u których występuje zygodaktylia), jednak do przodu skierowane są inne palce – trzeci i czwarty[4] (w j. angielskim taki układ palców nazywa się heterodactyly).
Upierzenie jest miękkie i gęste. Dymorfizm płciowy zwykle przejawia się jedynie w nasyceniu barw, które jest mniejsze u samic; mogą one również różnić się deseniem na zewnętrznych sterówkach. Niekiedy jaskrawozielony lub niebieski połysk piór samców u samic zastąpiony jest barwą brązową, brązowoszarą lub grafitową. Dwadzieścia pięć gatunków amerykańskich z wierzchu ma pióra zielone, niebieskie, brązowe lub fioletowe, zaś na brzuchu silnie kontrastujące czerwone, różowe, pomarańczowe lub żółte upierzenie. Trzy gatunki afrykańskie z rodzaju Apaloderma są niezwykle podobne do gatunków amerykańskich, różnią się jaskrawo ubarwionymi plamami nagiej skóry ulokowanymi z przodu głowy. U gatunków z rodzaju Harpactes nie występują barwy metaliczne; za to u obu płci są obecne plamy nagiej skóry wokół oczu[4].
Środowiskiem życia trogonów są lasy i zadrzewienia, także te wtórne, od poziomu morza do wysokości ponad 3000 n.p.m. Nadzwyczaj różnorodne siedliska zasiedla trogon obrożny – są to zarówno wilgotne lasy Kostaryki, jak i chłodne, dębowo-sosnowe lasy południowego zachodu USA do wysokości 2500 m n.p.m. W Afryce trzy gatunki zasiedlają wilgotną strefę równikową. Najpospolitszy jest tam afrotrogon zielony, żyjący w lasach, zarówno nizinnych, jak i tych leżących w okolicach 3300 m n.p.m. Na jego zasięg częściowo nachodzi zasięg afrotrogona prążkowanego, który jednak sięga do jedynie 1600 m n.p.m. W Azji Indonezja i Malezja są najbogatsze w gatunki. Do gatunków o obszerniejszym zasięgu należy sędzioł zielonkawy[4].
Trogony żywią się głównie owocami i bezkręgowcami, w tym pająkami. Połykają także owoce o dużych pestkach, jak awokado. Pestka zostaje zwrócona. Ptaki zbierają również zwierzęta z liści i gałęzi. Preferują duże owady, jak prostoskrzydłe i gąsienice motyli, ale większe gatunki niekiedy łapią kręgowce, np. jaszczurki i płazy. Pokarm zwierzęcy zyskuje na znaczeniu podczas okresu lęgowego[4].
Zarówno samce, jak i samice wydają głosy terytorialne i te wabiące partnerów. Gniazdo przeważnie znajduje się w naturalnym zagłębieniu, opuszczonej dziupli dzięcioła lub nowej dziupli, wydłubanej w próchniejącym drewnie. Kilka gatunków tropikalnych drąży dziuple w termitierach. W zniesieniu 2–4 jaja, o skorupce barwy płowej, białawej lub niebieskiej – jak u ptaków z rodzaju Pharomachrus i kwezala ciemnego. Inkubacja trwa 17–19 dni. Wysiadują oba ptaki z pary, również oboje rodzice opiekują się młodymi, które pozostają w gnieździe 17–28 dni i mogą pozostawać niesamodzielne jeszcze przez kilka miesięcy po wykluciu[4].
Nie jest pewne, w jakim stopniu trogony są spokrewnione z pozostałymi rzędami ptaków nowoczesnych. Zasugerowano, że cały rząd trogonów powinien zostać włączony do rzędu kraskowych[6]. Do rodziny należą następujące rodzaje[3]:
Trogony – rząd (Trogoniformes) oraz rodzina (Trogonidae) ptaków z podgromady Neornithes.
Trogoniformes é uma ordem de aves com 43 espécies pertencentes apenas a uma única família, Trogonidae. O grupo habita preferencialmente as florestas tropicais da América Central e do Sul, sendo o género Apaloderma oriundo de África e as onze espécies de Harpactes nativas da Ásia.[1] São conhecidos popularmente por surucuá, quetzal (espécies do Novo Mundo) e republicano (espécies do Velho Mundo).[2]
As aves trogoniformes têm geralmente um bico curto e encurvado e patas também curtas. Os dedos têm uma distribuição distintiva do grupo, estando o primeiro e o segundo dirigidos para a frente enquanto que o terceiro e quarto apontam para trás. A cauda é longa a muito longa no caso do género Pharomachrus. As asas são curtas e arredondadas e embora sejam bem adaptadas ao voo, estas aves não têm o hábito de voar grandes distâncias e preferem saltitar de árvore em árvore. A plumagem é bastante colorida e varia conforme a espécie entre tons de verde, azul, rosa e/ou encarnado com brilho metálico. Os trogoniformes apresentam dimorfismo sexual, tendo as fêmeas um padrão de cores semelhante ao machos, embora muito menos exuberante.
Estas aves alimentam-se sobretudo de insectos e outros pequenos invertebrados, por vezes de frutos. Os ninhos são construídos pelo casal, que escava uma cavidade com as patas num tronco de árvore ou numa colónia de térmitas. Cada postura contém entre dois a três ovos, geralmente de cor branca, que são incubados pela fêmea. Os juvenis nascem sem penas e recebem os cuidados parentais de ambos os pais.
Possui quarenta e três espécies reconhecidas divididas em cinco gêneros. Nomes populares e classificação de acordo com o Congresso Ornitológico Internacional e Paixão et al.[1][2]
_-Costa_Rica-6.jpg)
_-NW_Ecuador-4.jpg)
_-NW_Ecuador-8.jpg)
_-_pair.jpg)
.jpg)
_-_Flickr_-_Lip_Kee_(1).jpg)
|Edição= (ajuda) Trogoniformes é uma ordem de aves com 43 espécies pertencentes apenas a uma única família, Trogonidae. O grupo habita preferencialmente as florestas tropicais da América Central e do Sul, sendo o género Apaloderma oriundo de África e as onze espécies de Harpactes nativas da Ásia. São conhecidos popularmente por surucuá, quetzal (espécies do Novo Mundo) e republicano (espécies do Velho Mundo).
As aves trogoniformes têm geralmente um bico curto e encurvado e patas também curtas. Os dedos têm uma distribuição distintiva do grupo, estando o primeiro e o segundo dirigidos para a frente enquanto que o terceiro e quarto apontam para trás. A cauda é longa a muito longa no caso do género Pharomachrus. As asas são curtas e arredondadas e embora sejam bem adaptadas ao voo, estas aves não têm o hábito de voar grandes distâncias e preferem saltitar de árvore em árvore. A plumagem é bastante colorida e varia conforme a espécie entre tons de verde, azul, rosa e/ou encarnado com brilho metálico. Os trogoniformes apresentam dimorfismo sexual, tendo as fêmeas um padrão de cores semelhante ao machos, embora muito menos exuberante.
Estas aves alimentam-se sobretudo de insectos e outros pequenos invertebrados, por vezes de frutos. Os ninhos são construídos pelo casal, que escava uma cavidade com as patas num tronco de árvore ou numa colónia de térmitas. Cada postura contém entre dois a três ovos, geralmente de cor branca, que são incubados pela fêmea. Os juvenis nascem sem penas e recebem os cuidados parentais de ambos os pais.
Trogoniformes este un ordin de păsări care cuprinde numai familia Trogonidae. Familia cuprinde 6 genuri cu 39 de specii. Aceste păsări duc o viață arboricolă fiind rar pe sol, ele trăiesc în pădurile tropicale din Africa, India, Asia de Sud, America Centrală și America de Sud, fiind păsări periclitate de dispariție.
Trogonii mai ales masculii aparțin de categoria păsărilor cu un colorit deosebit de frumos al penajului, care stau însă ascunși în copaci. Partea dorsală a corpului are o culoare vie roșie, galbenă sau albă, cu irizații metalice. Aripile sunt frecvent rotunjite spre vârf, coada este lungă. Degetele sunt așezate perechi două orientate înainte și două spre înapoi (degete heterodaktyle). Hrana constă din insecte, dar și fructe pe care le deschid cu ciocul lor scurt și puternic.
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareTrogoniformes este un ordin de păsări care cuprinde numai familia Trogonidae. Familia cuprinde 6 genuri cu 39 de specii. Aceste păsări duc o viață arboricolă fiind rar pe sol, ele trăiesc în pădurile tropicale din Africa, India, Asia de Sud, America Centrală și America de Sud, fiind păsări periclitate de dispariție.
Trogónotvaré alebo trogóny (Trogoniformes) sú rad letcov s jedinou čeľaďou trogónovité (Trogonidae), prípadne zaraďovanou do jedinej nadčeľade Trogonioidea.
Žijú v tropických pralesoch Ameriky, juhovýchodnej Ázie a subsaharskej Afriky. Krídla majú krátke a zaoblené, chvost dlhý, zobák krátky a široký, a operenie mäkké a spravidla žiarivo sfarbené. Okolo očí je často plôška nápadne sfarbenej neoperenej kože. Dva prsty smerujú dopradu, dva dozadu
Najznámejším z týchto vtákov je kvezal chochlatý (Pharomarchus mocinno), ktorý býval posvätným vtákom guatemalských Indiánov, prostredníctvom ktorého uctievali boha vzduchu. Vták je aj v znaku Guatemaly a podľa neho sú pomenované guatemalské peniaze (kvezaly).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Trogónotvaré
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Trogónotvaré
Trogónotvaré alebo trogóny (Trogoniformes) sú rad letcov s jedinou čeľaďou trogónovité (Trogonidae), prípadne zaraďovanou do jedinej nadčeľade Trogonioidea.
Žijú v tropických pralesoch Ameriky, juhovýchodnej Ázie a subsaharskej Afriky. Krídla majú krátke a zaoblené, chvost dlhý, zobák krátky a široký, a operenie mäkké a spravidla žiarivo sfarbené. Okolo očí je často plôška nápadne sfarbenej neoperenej kože. Dva prsty smerujú dopradu, dva dozadu
Najznámejším z týchto vtákov je kvezal chochlatý (Pharomarchus mocinno), ktorý býval posvätným vtákom guatemalských Indiánov, prostredníctvom ktorého uctievali boha vzduchu. Vták je aj v znaku Guatemaly a podľa neho sú pomenované guatemalské peniaze (kvezaly).
Apaloderma
Euptilotis
Harpactes
Apalharpactes
Pharomachrus
Priotelus
Trogon
Trogoni (znanstveno ime Trogoniformes) so red ptic, v katerega uvrščamo eno samo družino - Trogonidae
Red se imenuje tako, ker te ptice za svoja gnezda glodajo luknje v drevesa. Živijo predvsem v tropskih gozdovih in še posebej v Južni Ameriki. Vrsta elegantni trogon (Trogon elegans) ima območje razširjenosti v ZDA v gorah jugovzhodne Arizone.
Predstavniki so vsejedi, prehranjujejo se z različnimi členonožci in plodovi različnih rastlin. Glede na delež različnih virov hrane pa so znotraj skupine precejšnje razlike - v splošnem so večji predstavniki v večji meri sadjejedi, izstopajo predvsem kvecali kot najbolj sadjejedi.[1]
Trogoni (znanstveno ime Trogoniformes) so red ptic, v katerega uvrščamo eno samo družino - Trogonidae
Red se imenuje tako, ker te ptice za svoja gnezda glodajo luknje v drevesa. Živijo predvsem v tropskih gozdovih in še posebej v Južni Ameriki. Vrsta elegantni trogon (Trogon elegans) ima območje razširjenosti v ZDA v gorah jugovzhodne Arizone.
Predstavniki so vsejedi, prehranjujejo se z različnimi členonožci in plodovi različnih rastlin. Glede na delež različnih virov hrane pa so znotraj skupine precejšnje razlike - v splošnem so večji predstavniki v večji meri sadjejedi, izstopajo predvsem kvecali kot najbolj sadjejedi.
Trogoner (Trogonidae) är en fågelfamilj inom ordningen Trogoniformes. Arterna har sin utbredning i tropiska skogar över hela världen, med den största mångfalden i Central- och Sydamerika. Trogoner har mjuk och ofta färggrann fjäderdräkt och könen är distinkt olikfärgade. De häckar i håligheter i träd och i termitbon. De lägger vita eller pastellfärgade ägg. Deras föda består av insekter och frukt, och deras grova näbbar och små ben återspeglar deras diet och trädlevande levnadssätt. Trots att deras flykt är snabb, färdas de inga längre sträcker och de är alla stannfåglar. Ordet "trogon" är grekiska för "knapra" eller "gnaga" och refererar till att dessa fåglar gnager hål i träd för sina bon. Trogoner inom släktet Pharomachrus kallas "quetzaler".
Listan nedan följer International Ornithological Congress (IOC):[1]
Trogoner (Trogonidae) är en fågelfamilj inom ordningen Trogoniformes. Arterna har sin utbredning i tropiska skogar över hela världen, med den största mångfalden i Central- och Sydamerika. Trogoner har mjuk och ofta färggrann fjäderdräkt och könen är distinkt olikfärgade. De häckar i håligheter i träd och i termitbon. De lägger vita eller pastellfärgade ägg. Deras föda består av insekter och frukt, och deras grova näbbar och små ben återspeglar deras diet och trädlevande levnadssätt. Trots att deras flykt är snabb, färdas de inga längre sträcker och de är alla stannfåglar. Ordet "trogon" är grekiska för "knapra" eller "gnaga" och refererar till att dessa fåglar gnager hål i träd för sina bon. Trogoner inom släktet Pharomachrus kallas "quetzaler".
Kemirgen gagalılar (Latince: Trogones, Trogons), kuşlar (Aves) sınıfının, karinalılar (Carinatae) bölümünün, gökkuzgunumsular (Coraciiformes) takımının Trogoniformes takımını oluşturan bir alt takım. Kanatları kısa, kuyrukları uzun, gagalarının kenarları ise dişlidir. Kemirgen gagalıgiller (Trogonidae) olmak üzere bir familya barındır.[1]
Harpactes
Apaloderma
Trogon
Priotelus
Euptilotis
Pharomachrus
Moyle (2005)'e göre soy filogenisi[2]
Kemirgen gagalılar (Latince: Trogones, Trogons), kuşlar (Aves) sınıfının, karinalılar (Carinatae) bölümünün, gökkuzgunumsular (Coraciiformes) takımının Trogoniformes takımını oluşturan bir alt takım. Kanatları kısa, kuyrukları uzun, gagalarının kenarları ise dişlidir. Kemirgen gagalıgiller (Trogonidae) olmak üzere bir familya barındır.
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Nuốc (danh pháp khoa học: Trogonidae) là họ chim duy nhất trong bộ Trogoniformes.[1] Họ này có 44 loài được xếp vào 7 chi. Hóa thạch của chúng được ghi nhận cách đây 49 triệu năm đến Eocen giữa. Chúng có thể là một thành viên phân nhánh cùng gốc của bộ Coraciiformes[2] hoặc có quan hệ rất gần với chim chuột (Coliiformes) và cú (Strigiformes).[3][4]
Harpactes
Apaloderma
Trogon
Priotelus
Euptilotis
Pharomachrus
Họ Nuốc (danh pháp khoa học: Trogonidae) là họ chim duy nhất trong bộ Trogoniformes. Họ này có 44 loài được xếp vào 7 chi. Hóa thạch của chúng được ghi nhận cách đây 49 triệu năm đến Eocen giữa. Chúng có thể là một thành viên phân nhánh cùng gốc của bộ Coraciiformes hoặc có quan hệ rất gần với chim chuột (Coliiformes) và cú (Strigiformes).
Trogonidae Lesson, 1828
Трого́новые[1] или трого́ны[2] (лат. Trogonidae) — семейство новонёбных птиц, единственное в отряде трогонообра́зных[1][2] (Trogoniformes). Древнейшие ископаемые останки трогонообразных относятся к ипрскому веку эоцена[3].
По внешнему виду — типичные тропические птицы, Имеют очень яркую расцветку оперения, в которой преобладают зелёные, красные или синие тона (как правило, с металлическим отблеском); оперение рыхлое. Характеризуются средними и крупными размерами: длина туловища у большинства видов лежит в пределах от 20 до 35 см (квезаль — значительно крупнее: у него длина тела вместе с хвостом достигает 120 см[4]). Крылья — короткие и закруглённые, имеют 10 первостепенных маховых перьев. Хвост у трогоновых длинный, имеется 12 рулевых перьев. Клюв — короткий и широкий, лапки слабые, цевка оперена. Отличительной особенностью трогоновых является расположение пальцев на ноге: первый и второй пальцы направлены назад, третий и четвёртый — вперёд (в то время как в других таксонах птиц прослеживается иная закономерность: если назад направлены два пальца, то это — первый и четвёртый)[5].
Обитают в тропических и субтропических лесах трёх частей света: Америки (от южных границ Техаса и Аризоны до Аргентины), Азии (Южная и Юго-Восточная Азия), Африки (к югу от Сахары, но без южной оконечности материка). Встречаются как в жарких долинах, так и в прохладных поясах высоких гор. Некоторые виды проникают в культурный ландшафт: гнездятся на кофейных плантациях[6].
Трогоновые ведут оседлый и малоподвижный образ жизни; летают только на короткие расстояния. Кормятся, взлетая с ветки и хватая на лету насекомых или срывая мелкие плоды; питаются также моллюсками. При этом у африканских видов в рационе преобладают насекомые (которых они — подобно мухоловкам — ловят на лету), а у азиатских и американских видов — фрукты и ягоды (квезаль при случае может схватить лягушку, ящерицу или змею)[4].
Трогоновые встречаются обычно либо в одиночку, либо парами (значительно реже — небольшими группами). Моногамны. Гнездятся в естественных дуплах; представители некоторых видов проделывают гнездовые норы в гнёздах древесных термитов и бумажных ос (перед тем, как устроить нору в осином гнезде, птица поедает ос и их личинок). Самка откладывает непосредственно на дно дупла от 2 до 4 округлых яиц, имеющий беловатый цвет. Высиживание (в котором участвуют и самка, и самец) длится до трёх недель. Развитие птенцов происходит по птенцовому типу; они рождаются без оперения и находятся в гнезде от 15 до 25 дней[4].
В семейство трогоновых (Trogonidae) включают 8 родов, 40 видов (ныне живущих)[источник не указан 411 дней]:
Один из наиболее известных представителей семейства — квезаль (Pharomachrus mocinno), который в Гватемале является национальным символом страны — символом свободы (действительно, квезаль не выживает в неволе)[7].
Кроме ныне существующих родов, в семейство трогоновых включают три вымерших рода: паратрогон[источник не указан 411 дней] (Paratrogon Lambrecht, 1933; нижний — средний миоцен Франции)[8], примотрогон[источник не указан 411 дней] (Primotrogon Mayr, 1999; средний эоцен Германии и нижний олигоцен Франции) и септентрогон[источник не указан 411 дней] (Septentrogon Kristoffersen, 2002; нижний эоцен Дании)[3].
Первоначально к семейству трогоновых был отнесён род археотрогон[источник не указан 411 дней] (Archaeotrogon Milne-Edward, 1891; верхний эоцен — нижний олигоцен Франции); в 1980 г. он был выделен в отдельное семейство Archaeotrogonidae[8], которое пока не включают в какие-либо отряды, но сближают с козодоеобразными и стрижеобразными[9].
Филогенетические отношения между родами трогонообразных представлены следующей кладограммой, построенной в соответствии с результатами исследования Р. Мойла (2005)[10].
Трого́новые или трого́ны (лат. Trogonidae) — семейство новонёбных птиц, единственное в отряде трогонообра́зных (Trogoniformes). Древнейшие ископаемые останки трогонообразных относятся к ипрскому веку эоцена.
咬鹃目（学名：Trogoniformes）在动物分类学上是鸟纲中的一个目，其下只有一个科咬鹃科（学名：Trogonidae），包括8属39种。其特点是羽色艳丽，生存在热带、亚热带的树林里。
咬鹃科鸟分布在热带和亚热带地区，包括东洋界、热带界和新热带界。
咬鹃科的鸟为树栖性，善爬不善走、跳，飞行能力不强，不爱远飞，这一科的鸟不迁徙。以果实或昆虫为食，多在枯朽树木的树洞中营巢，雏鸟晚成。
也有分类把这一目归于佛法僧目（Coraciformes）的一个亚目——咬鹃亚目，近些年多数学者认为这种分类没有反映出进化中的差异性，所以把咬鹃亚目处理为目级。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キヌバネドリ目 Trogoniformes 科 : キヌバネドリ科 Trogonidae 学名 Trogoniformes AOU, 1886
キヌバネドリ科（Trogonidae）は鳥類の分類の1グループである。1科のみでキヌバネドリ目（Trogoniformes）を構成する。
柔らかく密生した羽毛をもち、オスは緑、紫、赤など金属光沢をした鮮やかな色をしている。一方、メスは灰色がかった地味な色をしている。樹上で生活し、地上に降りることは ほとんどない。
キヌバネドリ目の4本の趾（あしゆび）の内、1番目と2番目が前向き、残りは後ろ向きという特殊な形状をしている。これは変対趾足（へんたいしそく）よばれ、キヌバネドリ目特有の構造である。
変対趾足のため、キヌバネドリ科は1科でキヌバネドリ目をつくるとする説が主流である。
しかし Maurer (1981)[1]が形態系統学的手法から、キヌバネドリ科は側系統ブッポウソウ目に内包されるのでブッポウソウ目に含めるべきだとしたのを初め、キヌバネドリ科がブッポウソウ目に内包されるとするさまざまな研究が表れた[2]。分子系統学的手法でも、このことは確認された(Johansson & Ericson 2003)[3]。
しかし、のちのより包括的・詳細な系統解析により、キツツキ目もがブッポウソウ目に内包されることが明らかになったため[4]、ブッポウソウ目を拡大するのではなく、いくつかの単系統に分割する分類が主流となった。
キヌバネドリ目と近縁な目との系統関係は次のようになっている。☆は旧ブッポウソウ目である。
キヌバネドリ目
キヌバネドリ科には7属42種が属する[5]。
アフリカキヌバネドリ属、アジアキヌバネドリ属、Harpactes は旧大陸に、他の4属は新大陸に分布する。
それらの系統関係は次のように推定されている (Moyle 2005)[6]。旧世界の3属は単系統を作るが、3属間の関係ははっきりしない。
キヌバネドリ科アジアキヌバネドリ属 Harpactes
アフリカキヌバネドリ属 Apaloderma
キヌバネドリ属 Trogon
ミミキヌバネドリ属 Euptilotis
ケツァール属 Pharomachrus
Sibley & Ahlquist は1988年-1993年に初期の分子系統学的手法であるDNA-DNA分子交雑法で6属（Apalharpactes は Harpactes に含める）を次のように分類したが、このキヌバネドリ亜科とキヌバネドリ族は側系統と考えられる。
ケツァール (スペイン語・英語 quetzal、ナワトル語 quetzalli) はもともとカザリキヌバネドリ Pharomachrus mocinno のことだが、スペイン語や英語では広義にはケツァール属 Pharomachrus の総称である。さらにアメリカ鳥学会 (AOU) は Euptilotis 属をケツァールに含めている。
キヌバネドリ科（Trogonidae）は鳥類の分類の1グループである。1科のみでキヌバネドリ目（Trogoniformes）を構成する。
비단날개새는 8속 39종으로 나뉘는 새이다. 한 목에 한 과밖에 없다. 화석기록은 4900만년전 에오세까지 거슬러 올라간다. 아팔로데르마속(Apaloderma)은 아프리카에 주로 분포하며 하르팍테스속(Harpactes)과 아팔하르팍테스속(Apalharpactes)은 아시아에 주로 분포한다. 그리고 나머지 4속은 중남미에 주로 분포한다. 비단날개새들은 주로 열대 우림에서 산다. 어떤 이들은 온대기후대까지 분포하기도 한다. 주로 절지동물에 속하는 동물이나 과일을 먹고 산다. 그리고 작은 척삭동물(도마뱀등)을 먹기도 한다. 비단날개새들은 일부일처제이며 세력권을 가지고 있다. 아팔로데르마속은 3종을 가지고 있으며, 아팔하르팍테스속은 2종, 하르팍테스속 10종, 프리오텔루스속 2종, Trogon은 19종, Euptilotis 1종, 파로마크루스속 5종이다.
2020년 쿨(Kuhl) 등의 연구에 의한 아프리카조류의 계통 분류이다.[1]
아프리카조류 수리류 천공조류 진천공조류비단날개새는 8속 39종으로 나뉘는 새이다. 한 목에 한 과밖에 없다. 화석기록은 4900만년전 에오세까지 거슬러 올라간다. 아팔로데르마속(Apaloderma)은 아프리카에 주로 분포하며 하르팍테스속(Harpactes)과 아팔하르팍테스속(Apalharpactes)은 아시아에 주로 분포한다. 그리고 나머지 4속은 중남미에 주로 분포한다. 비단날개새들은 주로 열대 우림에서 산다. 어떤 이들은 온대기후대까지 분포하기도 한다. 주로 절지동물에 속하는 동물이나 과일을 먹고 산다. 그리고 작은 척삭동물(도마뱀등)을 먹기도 한다. 비단날개새들은 일부일처제이며 세력권을 가지고 있다. 아팔로데르마속은 3종을 가지고 있으며, 아팔하르팍테스속은 2종, 하르팍테스속 10종, 프리오텔루스속 2종, Trogon은 19종, Euptilotis 1종, 파로마크루스속 5종이다.
