Quruca (lat. Gnaphalium)[1] — mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Quruca (lat. Gnaphalium) — mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Gnaphalium és un gènere de plantes anuals pertanyents a la família Asteraceae. Hi ha unes 120 espècies d'aquest gènere, la majoria es troben en zones temperades, encara que alguns es desenvolupen en muntanyes tropicals i el regions del Sub-tròpic.
Gnaphalium és un gènere de plantes anuals pertanyents a la família Asteraceae. Hi ha unes 120 espècies d'aquest gènere, la majoria es troben en zones temperades, encara que alguns es desenvolupen en muntanyes tropicals i el regions del Sub-tròpic.
Protěž (Gnaphalium) je velmi rozšířený rod rostlin, které se vyskytují téměř ve všech částech světa. Je tvořen asi 80 druhy, z nichž více než polovina se vyskytuje jen ve Střední a Jižní Americe. Název rodu Gnaphalium pochází z řečtiny a znamená plst nebo srst. Odkazuje na jemné chloupky které jsou charakteristické pro většinu druhů.
Protěže nejčastěji vyrůstají na vlhkých plochách s rozvolněnými porosty, např. v polích, světlých lesích, na mýtinách nebo pastvinách a v místech do určité míry ovlivňovaných lidskou činností. Objevují se jako plevelné pionýrské rostliny, které s postupným zarůstáním stanoviště ustupují konkurenčně úspěšnějším rostlinám. Mnohé druhy se vyskytují také v horských oblastech.[1][2]
Rod protěž tvoří jednoleté, dvouleté nebo vytrvalé byliny a ojediněle i polokeře. Lodyhu mívají jednoduchou nebo větvenou, přímou neb poléhavou a následně vystoupavou. Jsou porostlé listy střídavými, jednoduchými a celokrajnými které bývají plstnaté až vlnaté. Drobné a nenápadné květní úbory vytvářejí různá květenství, může to být strboul, hrozen, klas či lata; jen zřídkakdy vyrůstají jednotlivě. Květní lůžko je ploché nebo vyklenuté a nese drobné květy. Méně početné střední květy jsou oboupohlavné a mají pětilaločnou, úzce nálevkovitou korunu. Vnější samičí květy jsou četnější a jejich vláknitá koruna je nahnědlá až červená či žlutá. Víceřadý zákrov mívá tvar vejčitý, zvonkovitý nebo trubkovitý. Zákrovní listeny, vejčité či podlouhlé, jsou průsvitné, bělavé, nažloutlé či nahnědlé.
Květy bývají opylovány hmyzem z řádů blanokřídlých a dvoukřídlých. Častá jsou také samoopylení nebo opylení geneticky identickým pylem z květů stejného úborů, ta ale nesnižují počty nasazených plodů. Poměrně malé nažky jsou světle hnědé, chlupaté nebo lysé a mají jednořadý chmýr. Lehké nažky jsou dobře rozšiřovány větrem nebo přichycením na zvířata, jedná rostlina jich mívá i tisíce. Vytrvalé druhy se do kratších vzdáleností rozrůstají i oddenky. Chromozomové číslo rodu je x = 7.[1][3]
V České republice rostou tyto čtyři druhy protěže:
Z nich je v Česku nejvíce rozšířena protěž lesní, naopak protěž nízká je považována za kriticky ohrožený druh.
Mimo tyto druhy roste v české přírodě ještě
Tento druh který byl v minulosti přemístěn do nového rodu Pseudognaphalium který má shodné české pojmenování „protěž“ nebo nověji „protěžka“. Protěž žlutobílá je také hodnocena jako druh kriticky ohrožený.[4]
Některé druhy protěže bývají užívány v lidovém léčitelství. V rostlinách se nejčastěji nacházejí různé flavonoidy které jsou hlavními zdroji léčebných účinků. Odstraňují propustnost a křehkost stěn buněčných membrán, z toho plyne tradovaná účinnost proti krvácivosti, otokům a křečím. Mají také antibakteriální účinky, schopnost působit močopudně, zvyšovat vylučování žlučí a vázat volné radikály.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu protěž ve Wikimedia Commons
Protěž (Gnaphalium) je velmi rozšířený rod rostlin, které se vyskytují téměř ve všech částech světa. Je tvořen asi 80 druhy, z nichž více než polovina se vyskytuje jen ve Střední a Jižní Americe. Název rodu Gnaphalium pochází z řečtiny a znamená plst nebo srst. Odkazuje na jemné chloupky které jsou charakteristické pro většinu druhů.
Evighedsblomst (Gnaphalium) er udbredt i Europa, Asien og Nordamerika. Det er stauder med filthårede blade og skud. Bladene er helrandede og sidder spredt. Kurvene sidder i endestillede stande. Blomsterne er brune. Det er en planteslægt, der indeholder følgende arter:
ArterGul evighedsblomst (Helichrysum arenarium) henføres til slægten Evighedsblomst (Helichrysum).
Die Ruhrkräuter (Gnaphalium) sind eine Pflanzen-Gattung aus der Familie der Korbblütler (Asteraceae).
In der Gattung der Ruhrkräuter findet man meist ein-, aber auch zweijährige oder ausdauernde krautige Pflanzen. Sie erreichen Wuchshöhen zwischen wenigen und etwa 60 Zentimetern (je nachdem, wie weit man die Gattung auffasst). Die meisten Arten sind relativ klein, sie wachsen aufrecht oder abstehend verzweigt und dadurch breit und sind wollig behaart.
Die wechselständigen, sitzenden Laubblätter sind meist ungeteilt und ganzrandig und von der Form her länglich oval, lanzettlich oder länglich spatelförmig.
Die Blütenkörbchen sitzen in endständigen und blattachselständigen traubigen oder ährigen Gesamtblütenständen, die oft so gestaucht sind, dass Blütenknäuel oder gedrängte Schirmrispen entstehen. Die Blütenkörbchen sind zylindrisch bis oval und 2 mm bis 4 mm breit. Die Blütenkörbchen enthalten wenige Röhrenblüten in der Mitte und mehreren Reihen von Zungenblüten, wobei letztere zahlreicher sind, aber unauffällig fadenförmig und kaum länger als die Röhrenblüten. Die Blütenfarbe ist weißlich bis gelblich oder bräunlich, und die Blütenhüllblätter sind oft ein wenig pergamentartig durchscheinend. Die Achänen sind mit einem einfachen Pappus besetzt, der leicht abfällt.
Die Ruhrkräuter sind kosmopolitisch verbreitet, wobei sie in den Tropen und Subtropen hauptsächlich in den Gebirgen vorkommen.
Die meisten Arten wachsen auf sandigem oder steinigem Brachland, gerne auch in der Nähe von Flüssen oder Bächen.
Die Abgrenzung der Gattung der Ruhrkräuter von nahe verwandten Gattungen wie den Strohblumen (Helichrysum), Katzenpfötchen (Antennaria), Filzkräutern (Filago) sowie den Perlpfötchen (Anaphalis) ist noch ziemlich umstritten. Auch die Gattung der Ruhrkräuter ist mit Sicherheit polyphyletisch und muss eigentlich in mehrere Gattungen aufgeteilt werden. Von vielen Autoren wird die Gattung der Scheinruhrkräuter (Pseudognaphalium) abgetrennt, von anderen zusätzlich die Gattungen Euchiton, Gamochaeta und Omalotheca, wobei zur letzteren auch viele europäische Arten gehören. Bisher fehlt eine Revision der asiatischen Ruhrkraut-Arten.
Die obigen Gattungen werden im Augenblick rein morphologisch wie folgt getrennt:
Je nach Auffassung besteht die Gattung der Ruhrkräuter deshalb aus zwischen etwa 50 und 300 Arten.
In Mitteleuropa kommen inklusive der Gattung Omalotheca Cass. folgende Arten vor:
Nicht mehr zu dieser Gattung wird gerechnet:
In Japan ist die Art Gnaphalium affine Teil der traditionellen Mahlzeit zum „Sieben-Kräuter-Fest“ (Nanakusa no Sekku).
Der wissenschaftliche Name Gnaphalium wurde aus dem Griechischen gnaphalon = Wollsträhne abgeleitet und bezieht sich auf die Behaarung der Pflanzen.
Der deutsche Name deutet darauf hin, dass die Pflanzen früher zur Bekämpfung der Ruhr verwendet wurde. Allerdings bezeichnet dasselbe Wort auch manchmal Fingerkräuter sowie Arten der Gattung Strohblumen (Helichrysum).
Die Ruhrkräuter (Gnaphalium) sind eine Pflanzen-Gattung aus der Familie der Korbblütler (Asteraceae).
Chuqur-chuqur icha Wira-wira (genus Gnaphalium) nisqakunaqa ch'antasqa tuktuyuq rikch'aq ayllupi kaq yura rikch'anam.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
Ñawpa pacha q'itu-q'itu nisqa yurakunata Gnaphalium nisqa rikch'anaman churarqanku, kunantaq Gamochaeta nisqapim kachkan.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Chuqur-chuqur.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Chuqur-chuqur
Chuqur-chuqur icha Wira-wira (genus Gnaphalium) nisqakunaqa ch'antasqa tuktuyuq rikch'aq ayllupi kaq yura rikch'anam.
Gnaphalium is a genus of flowering plants in the family Asteraceae,[2][4] commonly called cudweeds. They are widespread and common in temperate regions, although some are found on tropical mountains or in the subtropical regions of the world.
As of April 2023, Plants of the World Online accepted the following species:[5]
Numerous species have at one time been included in Gnaphalium,[3] but are now considered to belong to other genera: Achyrocline, Aliella, Ammobium, Anaphalioides, Anaphalis, Anaxeton, Antennaria, Argyrotegium, Belloa, Berroa, Blumea, Castroviejoa, Chevreulia, Chionolaena, Chrysocephalum, Dolichothrix, Edmondia, Euchiton, Ewartia, Facelis, Filago, Galeomma, Gamochaeta, Gnomophalium, Helichrysum, Ifloga, Laphangium, Lasiopogon, Leontonyx, Leontopodium, Leucogenes, Logfia, Lucilia, Luciliocline, Metalasia, Micropsis, Neojeffreya, Novenia, Ozothamnus, Pentzia, Petalacte, Phagnalon, Pilosella, Plecostachys, Pseudognaphalium, Pterocaulon, Rhodanthe, Raoulia, Schizogyne, Staehelina, Stuckertiella, Syncarpha, Troglophyton, Vellereophyton, Xerochrysum
Gnaphalium species are known to contain flavonoids and diterpenes. Recently, two unique caffeoyl-D-glucaric acid derivatives, leontopodic acid and leontopodic acid B formerly only known from Leontopodium alpinum (L.) Cass. were detected in various species of Gnaphalium together with similar formerly unknown compounds.[6]
Gnaphalium is a genus of flowering plants in the family Asteraceae, commonly called cudweeds. They are widespread and common in temperate regions, although some are found on tropical mountains or in the subtropical regions of the world.
Gnafalio (Gnaphalium) estas planta genro ene de la familio de asteracoj, kun ĉirkaŭ 50 specioj. Ili estas unu-, du- kaj plurjaraj herboj kun korimbo aŭ spiko. Tiuj konsistas el tubetfloraj kapituloj.[1]
Gnafalio estis la pseŭdonimo de Julio Havas.
Gnafalio (Gnaphalium) estas planta genro ene de la familio de asteracoj, kun ĉirkaŭ 50 specioj. Ili estas unu-, du- kaj plurjaraj herboj kun korimbo aŭ spiko. Tiuj konsistas el tubetfloraj kapituloj.
Gnaphalium es un género de plantas anuales de la familia Asteraceae. Hay unas 110 especies de este género, la mayoría se encuentran en zonas templadas, aunque algunos se desarrollan en montañas tropicales y el regiones del Subtrópico. Comprende 1311 especies descritas y de estas, solo 107 aceptadas.[2][3]
Son hierbas anuales o perennes, raramente sufruticosas, generalmente lanosas o tomentosas. Hojas alternas, simples, márgenes enteros (en Nicaragua) o crenulados, lanosas o tomentosas, ocasionalmente puberulento-glandulares; cortamente pecioladas, a veces decurrentes sobre el tallo o sésiles (en Nicaragua). Capitulescencias corimbosas a paniculadas o cimosas, abiertas o densas, terminales y axilares, raramente solitarias o espiciformes, bracteoladas; capítulos pequeños, disciformes, heterógamos; involucros ovoides a campanulados; filarias en series múltiples, imbricadas, escariosas, blancas, pajizas, cafés o a veces rojizas, márgenes generalmente hialinos; receptáculos aplanados, glabros o a veces con páleas rudimentarias, caedizas; flósculos del radio numerosos, pistilados, las corolas filiformes, ligeramente ensanchadas en la base, el ápice comprimido, menudamente 3–5-hendido, el estilo delgado; flósculos del disco pocos, perfectos, las corolas tubulares, amarillas, blancas o purpúreas, el limbo 5-lobado; anteras caudadas, los apéndices terminales obtusos; ramas del estilo truncadas, peniciladas, el nectario conspicuo. Aquenios oblongos, subteretes, glabros o papilosos; vilano de cerdas lisas a estrigulosas, en 1 serie, no fusionadas en la base, generalmente caedizo.[1]
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 850–857. 1753.[1] La especie tipo es: Gnaphalium luteoalbum L
Gnaphalium: nombre genérico que viene de la palabra griega "gnaphalon" y significa "mechón de lana" en alusión al aspecto lanudo de estas plantas.[4] El nombre científico actualmente aceptado (Gnaphalium) fue propuesta por Carlos Linneo (1707 - 1778) biólogo y escritor sueco, considerado el padre de la moderna clasificación científica de los seres vivos, en la publicación " Species Plantarum " en 1753.[1] Algunas especies han sido trasladadas a otros géneros, como Pseudognaphalium o Helichrysum.
Gnaphalium es un género de plantas anuales de la familia Asteraceae. Hay unas 110 especies de este género, la mayoría se encuentran en zonas templadas, aunque algunos se desarrollan en montañas tropicales y el regiones del Subtrópico. Comprende 1311 especies descritas y de estas, solo 107 aceptadas.
Kassiurb (Gnaphalium) on taimede perekond korvõieliste sugukonnast.
Eestis on levinud kaks liiki:
Jäkkärät (Gnaphalium) ovat melko vaatimattomia asterikasveja.
Jäkkäröistä mahdollisesti erotettavia läheisiä sukuja ovat amerikanjäkkärät (Gamochaeta), kainojäkkärät (Laphangium) ja tähkäjäkkärät (Omalotheca).
Suomessa tavattavia jäkkärälajeja ovat esimerkiksi:
Muita jäkkäröitä ovat ainakin:
Jäkkärät (Gnaphalium) ovat melko vaatimattomia asterikasveja.
Jäkkäröistä mahdollisesti erotettavia läheisiä sukuja ovat amerikanjäkkärät (Gamochaeta), kainojäkkärät (Laphangium) ja tähkäjäkkärät (Omalotheca).
Gnaphalium (les gnaphales) est un genre de plantes annuelles de la famille des Asteraceae. Ce genre compte à ce jour environ 120 espèces qui vivent presque toutes en région tempérée (et quelques-unes en montagne de zones subtropicales).
Gnaphalium luteoalbum est renommé Pseudognaphalium luteoalbum (Synonyme de Helichrysum luteoalbum.
Gnaphalium leontopodium (l'Edelweiss) est maintenant classé dans le genre Leontopodium en tant que Leontopodium alpinum.
Gnaphalium oligandrum, Gnaphalium steudelii et Gnaphalium undulatum ont été renommés en Pseudognaphalium undulatum
Gnaphalium (les gnaphales) est un genre de plantes annuelles de la famille des Asteraceae. Ce genre compte à ce jour environ 120 espèces qui vivent presque toutes en région tempérée (et quelques-unes en montagne de zones subtropicales).
Gnaphalium L. 1753 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Asteraceae, dall'aspetto di piccole erbacee annuali o perenni caratterizzate da infiorescenze lanose.
Il termine di questo genere deriva dalla parola greca “gnaphalon” e significa “ciuffo di lana” in riferimento all'aspetto lanoso di queste piante[1].
Il nome scientifico attualmente accettato (Gnaphalium) è stato proposto da Carl von Linné (1707 – 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione ”Species Plantarum” del 1753[2].
I dati morfologici si riferiscono soprattutto alle specie europee e in particolare a quelle spontanee italiane.
Sono piante non molto alte (massimo 50 cm) e possiedono una lanosità cotonosa sparsa su tutta la superficie (fusto, foglie e infiorescenza) che dona loro un colore bianchiccio-grigiastro. La forma biologica delle varie specie del genere è in parte emicriptofta scaposa (H scap), ossia piante erbacee perenni con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve e in parte terofita scaposa (T scap), ossia piante erbacee che differiscono dalle altre forme biologiche poiché, essendo annuali, superano la stagione avversa sotto forma di seme. Queste piante sono considerate monoiche in quanto i capolini contengono fiori femminili esternamente e fiori ermafroditi (e quindi anche maschili) centralmente[3].
Le radici sono secondarie da fittone.
Le foglie sono disposte in modo alterno lungo il caule, sono intere con margini crenati; in alcune specie sono amplessicauli, in altre semplicemente sessili. La forma va da lineare-spatolata a oblanceolata con apice quasi ottuso o acuto a seconda dei casi. La superficie è uninervia o trinerivia ed è lanosa su entrambi i lati o solo sopra. Dimensione medie delle foglie: larghezza 5 – 20 mm; lunghezza 40 – 60 mm.
Le infiorescenze sono formate da numerosi capolini conici e fascicolati disposti o lungo l'infiorescenza (tipo racemi o pannocchie) o riuniti in glomeruli apicali. La struttura dei capolini è quella tipica delle Asteraceae: esternamente si ha un involucro composto da diverse squame scariose che fanno da protezione al ricettacolo nudo (senza pagliette) sul quale s'inseriscono due tipi di fiori: i fiori esterni ligulati (assenti in questo caso), e i fiori centrali tubulosi. In particolare quelli periferici sono la maggioranza (40 - 80), sono femminili, filiformi (non crescono all'ascella di una squama dell'involucro come in altri generi simili); quelli interni, tubulosi, sono pochi (3 - 7) e sono ermafroditi. Le squame (chiamate anche brattee) sono disposte su 3 – 5 serie e possono essere chiazzate di scuro. In alcuni casi le infiorescenze sono avvolte da numerose foglie bratteali più lunghe dei capolini stessi. Dimensione media dei capolini: larghezza 2 – 3 mm; lunghezza 5 – 6 mm. Dimensione dell'involucro: 2,5 – 4 mm.
I fiori sono attinomorfi. Sono tetra-ciclici (formati cioè da 4 verticilli: calice – corolla – androceo – gineceo) e pentameri (calice e corolla formati da 5 elementi)[4].
I frutti sono degli acheni con un pappo formato da setole biancastre capillari da 8 a 12; non sono clavate come in altri generi della stessa tribù. Dimensione degli acheni: 1,5 mm. Lunghezza del pappo: 1,5 – 3 mm.
Le specie italiane di questo genere sono distribuite mediamente su tutto il territorio italiano con habitat in prevalenza boschivi e in parte umidi. Nel resto del mondo sono presenti soprattutto nelle regioni temperate, anche se alcune specie si trovano sulle montagne tropicali o nelle regioni subtropicali.
Delle 8 specie spontanee della flora italiana 5 vivono sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla distribuzione delle specie alpine[8].
La famiglia di appartenenza del genere Gnaphalium (Asteraceae o Compositae, nomen conservandum) è la più numerosa del mondo vegetale, comprende oltre 23000 specie distribuite su 1535 generi[9] (22750 specie e 1530 generi secondo altre fonti[10]).
Il genere Gnaphalium, così come è stato costruito inizialmente, è altamente polifiletico[11]; questo è uno dei principali motivi per cui è stato riorganizzato in gruppi monofiletici più piccoli. In effetti questo genere, nel corso del tempo, è stato decurtato più volte delle specie inizialmente attribuiteli in base ai primi studi morfologici. Leontopodium, Helichrysum, Filago sono alcuni generi le cui specie (non tutte) una volta appartenevano al genere Gnaphalium[12]. Questi problemi tassonomici non sono stati ancora risolti del tutto; specialmente nelle checklist anglosassoni alcune specie della flora spontanea italiana sono assegnate ad altri generi come Omalotheca o Filaginella[13]. Attualmente il genere Gnaphalium comprende 30 - 40 specie delle quali circa una decina sono proprie della flora italiana.
In questa lista sono elencate solamente le specie europee di Gnaphalium. Accanto al nome scientifico è indicato tra parentesi anche il binomio considerato valido dalla checklist dei Royal Botanic Garden Edinburgh[13].
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della flora italiana) l'elenco seguente utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente quelle caratteristiche utili a distingue una specie dall'altra)[14], aggiornato secondo gli ultimi studi sulla flora italiana[15].
A questo elenco vanno aggiunte tre nuove specie di recente individuate sul territorio italiano ma tutte considerate “esotiche naturalizzate”[15] di origine prevalentemente Nord Americana:
Altre due specie presenti nella “Flora d'Italia” di Sandro Pignatti sono ora di competenza di altri generi[15] (è da notare – come ulteriore esempio della confusione tassonomica che grava su questo genere – che nella checklist dei Royal Botanic Garden Edinburgh[13], queste due specie siano le uniche accettate per il genere Gnaphalium):
La specie Gnaphalium norvegicum con la specie Gnaphalium supinum forma il seguente ibrido intragenerico:
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti (nell'elenco sono compresi anche i generi di nuova formazione):
Molti sono i generi simili a quello di questa voce, e ovviamente in modo particolare quelli le cui specie una volta erano attribuite al genere Gnaphalium. Il genere Leontopodium (Stella delle Alpi o Edelweiss) è uno di questi. Le sue specie sono state separate da quelle del genere Gnaphalium in quanto i fiori centrali dei capolini sono sterili (e non fertili come in Gnaphalium); le setole del pappo sono clavate; ma l'aspetto morfologico più evidente sono i capolini (biancastri) raccolti in glomeruli all'apice del fusto circondati da una raggiera di foglie bratteali cotonose. Anche il genere affine Helichrysum differisce per piccoli particolari strutturali come le squame scariose (e non erbacee alla base), i fiori femminili esterni sono disposti in unica serie e le foglie, piccole a disposizione embricata, hanno i margini revoluti[12].
Gnaphalium L. 1753 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Asteraceae, dall'aspetto di piccole erbacee annuali o perenni caratterizzate da infiorescenze lanose.
Pūkelis (lot. Gnaphalium, vok. Ruhrkraut, angl. Cudweed) – astrinių (Asteraceae) šeimos augalų gentis.
Rūšys:
Be to, pūkeliu vadinami kartais ir pūkūnės genties augalai.
Gråurt (Gnaphalium) er ei planteslekt i korgplantefamilien. Artane er ullhåra plantar med smalt avlange utagga blad. Øvre delen av korgdekkblada er ei stiv blank hinne. I korga er det hoblomstrar ytst og tokjønna blomstrar innanfor.
Gråurt (Gnaphalium) er ei planteslekt i korgplantefamilien. Artane er ullhåra plantar med smalt avlange utagga blad. Øvre delen av korgdekkblada er ei stiv blank hinne. I korga er det hoblomstrar ytst og tokjønna blomstrar innanfor.
Norske artar i gråurtslekta Skoggråurt (Gnaphalium sylvaticum) Setergråurt (Gnaphalium norvegicum) Dverggråurt (Gnaphalium supinum) Åkergråurt (Gnaphalium uliginosum) Kulegråurt (Gnaphalium luteoalbum)Szarota (Gnaphalium L.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Należy do niego ok. 60 gatunków występujących na półkuli północnej. Gatunkiem typowym jest Gnaphalium uliginosum L.[2].
Rośliny o kwiatach zebranych w drobne i liczne koszyczki, te zaś w kłos na szczycie łodygi. Łuski okrywy koszyczków błoniaste i zazwyczaj ciemno ubarwione. Liście wydłużone, pojedyncze, całobrzegie.
Amphidoxa DC., Demidium DC., Filaginella Opiz
Angiosperm Phylogeny Website adoptuje podział na podrodziny astrowatych (Asteraceae) opracowany przez Panero i Funk w 2002[4], z późniejszymi uzupełnieniami[5]. Zgodnie z tym ujęciem rodzaj Gnaphalium należy do plemienia Gnaphalieae (Cass.) Lecoq & Juillet, podrodziny Asteroideae (Juss.) Chev. W systemie APG III astrowate są jedną z kilkunastu rodzin rzędu astrowców (Asterales), wchodzącego w skład kladu astrowych w obrębie dwuliściennych właściwych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa astrowe (Asteridae Takht.), nadrząd astropodobne (Asteranae Takht.), rząd astrowce (Asterales Lindl), rodzina astrowate (Asteraceae Dumort.), podrodzina Gnaphalioideae Burmeist., plemię Gnaphalieae (Cass.) Lecoq & Juillet, podplemię Gnaphaliinae (Cass.) Dumort., rodzaj szarota (Gnaphalium L.)[6].
Szarota (Gnaphalium L.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Należy do niego ok. 60 gatunków występujących na półkuli północnej. Gatunkiem typowym jest Gnaphalium uliginosum L..
Gnaphalium é um género botânico pertencente à família Asteraceae.[1]
Gnaphalium é um género botânico pertencente à família Asteraceae.
Gnaphalum este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales. După ultimele cercetări, planta a fost reîncadrată toxonomic sub numele de helichrystum.
Planta crește în principal în regiunile temperate, deși unele varietăți sunt răspândite în munții tropicali sau în regiunile subtropicale ale lumii. Este răspândită pe toate continentele, deși este unanim acceptat faptul că in America de Nord și de Sud este o plantă aclimatizată.
Gnaphalum este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales. După ultimele cercetări, planta a fost reîncadrată toxonomic sub numele de helichrystum.
Сухоцві́т (Gnaphalium L.) — рід однорічних, рідше дворічних рослин з родини айстрових.
В Україні росте 6 видів, з них найпоширеніші: сухоцвіт болотяний, сухоцвіт драговинний (G. uliginosum L.) ростуть у вологих, болотистих місцях, у великій кількості на низькогір'ї Карпат, як бур'ян на городах. Містять алкалоїд гнафалін, чинбарні речовини, смолу, каротин, вітамін С. Використовується при виразкових хворобах, важковигойних ранах і виразках, при легких формах гіпертонії.
Сухоцвіт жовтувато-білий (Gnaphalium luteoalbum L.) росте у вогких, переважно прибережних, піщаних місцях, часом як бур'ян на городах. Трапляється майже в усій Україні, крім Карпат і Кримських гір.
Це незавершена стаття про Айстрові.Сухоцві́т (Gnaphalium L.) — рід однорічних, рідше дворічних рослин з родини айстрових.
В Україні росте 6 видів, з них найпоширеніші: сухоцвіт болотяний, сухоцвіт драговинний (G. uliginosum L.) ростуть у вологих, болотистих місцях, у великій кількості на низькогір'ї Карпат, як бур'ян на городах. Містять алкалоїд гнафалін, чинбарні речовини, смолу, каротин, вітамін С. Використовується при виразкових хворобах, важковигойних ранах і виразках, при легких формах гіпертонії.
Сухоцвіт жовтувато-білий (Gnaphalium luteoalbum L.) росте у вогких, переважно прибережних, піщаних місцях, часом як бур'ян на городах. Трапляється майже в усій Україні, крім Карпат і Кримських гір.
Chi Rau khúc (danh pháp khoa học: Gnaphalium) là một chi thực vật có hoa thuộc họ Cúc. Chi này có khoảng 120 loài, chủ yếu phân bố ở vùng ôn đới, đôi khi có gặp ở miền cận nhiệt đới hoặc miền núi nhiệt đới.
Các loài trong chi Rau khúc có chứa flavonoid và diterpen. Gần đây, hai dạng dẫn xuất của axit caffeoyl-D-glucaric là axit leontopodic và axit B leontopodic trước đây được phát hiện trong loài Leontopodium alpinum (L.) Cass. nay đã được tìm thấy trong một số loài rau khúc khác.[1]
.jpg)
|month= bị phản đối (trợ giúp)
Chi Rau khúc (danh pháp khoa học: Gnaphalium) là một chi thực vật có hoa thuộc họ Cúc. Chi này có khoảng 120 loài, chủ yếu phân bố ở vùng ôn đới, đôi khi có gặp ở miền cận nhiệt đới hoặc miền núi nhiệt đới.
Gnaphalium L., 1753
Типовой вид
Сушени́ца, или Цми́нница (лат. Gnaphálium) — род растений семейства Астровые (Asteraceae).
Род представлен однолетними или многолетними травами.
Представители рода Сушеница — однолетние, двулетние или многолетние травянистые растения, иногда древеснеющие у основания.
Стебель от основания распростёрто-ветвистый, высотой от 10 до 45 см (изредка до 60 и даже 80 см). Часто всё растение покрыто густым войлочно-шерстистым опушением, отчего выглядит «седым».
Листья очерёдные цельнокрайние, сидячие или полустеблеобъемлющие, мелкие, линейно-ланцетовидные, продолговатые, туповатые к основанию, суженные в черешок.
Цветки мелкие, с хохолком, от светло-жёлтых до желтовато-коричневых, многочисленные срединные — трубчатые обоеполые, на верхушке почти всегда с пятью, часто желёзистыми зубцами; краевые пестичные — нитевидные, на верхушке слегка зубчатые или коротко трёх-четырёхнадрезанные, расположенные в несколько или во много рядов, реже однорядные; собраны в яйцевидные корзинки на верхушках стеблей. Небольшие корзинки собраны в сложное колосовидное соцветие или же мелкие корзинки образуют компактный щиток («клубок»); лишь изредка корзинок на растении всего одна — три. Листочки обёртки травянистые или сухие и плёнчатые, черепитчато расположенные в несколько рядов. Цветоложе плоское или выпуклое, голое ячеистое. Пыльники линейные, у основания стреловидные, снабжённые хвостовидными придатками. Пыльцевые зёрна шаровидные, с узкими или широкими бороздками, овальными или округлыми порами и шиповатой экзиной. Столбики зачастую со вздутием у основания; ветви столбика усечённо-линейные. Цветёт в июне — августе.
Плоды — мелкие зеленовато-серые семянки, продолговатые или вальковатые, покрытые белыми (прозрачными) сосочками или более жёсткими волосками; редко семянки голые. Хохолок однорядный из отдельных тонких волосков или более толстых щетинок, то опадающих поодиночке или по нескольку, то соединённых в основании в хорошо заметное кольцо.
Основное число хромосом: х = 7[2].
Виды рода Сушеница распространены во всех частях света, но особенно обильно представлены в Центральной и Южной Америке (более половины всех видов).
Американские виды сушеницы культивируются в качестве декоративных.
Сушеница топяная, издавна употреблявшаяся в народной медицине, применяются и в официнальной медицине. Приготовляемые из топяной сушеницы препараты назначаются для лечения начальных стадий неврогенной формы гипертонии, но наиболее эффективно лекарственные свойства растения проявляются при лечении старых запущенных ран, свищей и язв (в том числе язвы желудка и двенадцатиперстной кишки).
Некоторые виды сушениц — сорные растения, вредные для огородных и полевых культур.
Сушени́ца, или Цми́нница (лат. Gnaphálium) — род растений семейства Астровые (Asteraceae).
Род представлен однолетними или многолетними травами.
鼠曲草属（学名：Gnaphalium）是菊科下的一个属，为草本植物。该属共有约200种，分布于全球。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
왜떡쑥속(倭--屬, 학명: Gnaphalium 그나팔리움[*])은 국화과의 속이다.
"내 키도 쑥쑥 컷으면 좋겠다.[1]"
