Het roze vetkruid (Sedum spurium) is een 25-50 cm hoge, overblijvend kruid uit de vetplantenfamilie (Crassulaceae).
De puntige kroonbladen van de bloem kunnen (ondanks de Nederlandse naam) behalve roze ook rood of wit zijn. De bloeiperiode valt in juli en augustus.
De plant kent zowel bloeiende als niet bloeiende, kort behaarde stengels.
De tegenoverstaande bladeren zijn halfrond eirond tot lancetvormig.
De plant is afkomstig uit de Kaukasus. In België en Nederland komt de soort sporadisch voor, meestal als verwilderde tuinplant. De plant kan tot -5 °C vorst verdragen, waardoor in gematigde streken in strenge winters exemplaren afsterven.
De bladeren kunnen net als de meeste andere soorten uit zijn geslacht gegeten worden, in dit geval zowel rauw als gekookt. De smaak is echter wat bitter.
Er zijn verschillende cultivars ontwikkeld, enkele bekende zijn:
Het roze vetkruid (Sedum spurium) is een 25-50 cm hoge, overblijvend kruid uit de vetplantenfamilie (Crassulaceae).
Rozchodnik kaukaski, fedimus kaukaski (Sedum spurium) – gatunek rośliny należący do rodziny gruboszowatych (Crassulaceae). Pochodzi z Kaukazu oraz Azji Zachodniej (Iran, Turcja)[2]. Do Europy został sprowadzony w XIX wieku przez ogrodników. Jest uprawiany jako roślina ozdobna, ponadto występuje w wielu rejonach na niżu Polski (dość rzadko) jako zbieg z upraw (ergazjofigofit). Status gatunku we florze Polski: kenofit[3].
Nazwę Sedum spurium podaje Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski[4] i The Plant List[5]. Według niektórych ujęć taksonomicznych gatunek ten należy do rodzaju fedimus (Phedimus) jako Phedimus spurius (M. Bieb.) 't Hart H. ('t Hart & U. Eggli, Evol. syst. Crassulaceae 168. 1995)[2][6].
Bylina. Występuje na siedliskach ruderalnych. Chamefit. Kwitnie od lipca do sierpnia, jest owadopylny, w czasie kwitnienia jest masowo odwiedzany przez pszczoły.
Rozchodnik kaukaski, fedimus kaukaski (Sedum spurium) – gatunek rośliny należący do rodziny gruboszowatych (Crassulaceae). Pochodzi z Kaukazu oraz Azji Zachodniej (Iran, Turcja). Do Europy został sprowadzony w XIX wieku przez ogrodników. Jest uprawiany jako roślina ozdobna, ponadto występuje w wielu rejonach na niżu Polski (dość rzadko) jako zbieg z upraw (ergazjofigofit). Status gatunku we florze Polski: kenofit.
