Els cecidòmids (Cecidomyiidae, de vegades escrit incorrectament Cecidomyidae) és una família de dípters nematòcers. La major part de les espècies presenten larves que s'alimenta dins dels teixits de les plantes provocant la formació d'agalles. Segons les darreres estimacions conté 761 gèneres i 6296 espècies.[1] Algunes espècies són plagues de l'agricultura. Un gran nombre d'espècies de cedidòmids són, en canvi, enemics naturals d'altres plagues agrícoles, en alguns caos es consideren parasitoides i es fan servir en el control biològic.
Els cecidòmids són insectes molt fràgils que normalment només fan 2–3 mm de llargada; molts d'ells fan menys d'1 mm de llarg. Es caracteritzen per tenir les ales piloses i les antenes llargues.
Els cecidòmids (Cecidomyiidae, de vegades escrit incorrectament Cecidomyidae) és una família de dípters nematòcers. La major part de les espècies presenten larves que s'alimenta dins dels teixits de les plantes provocant la formació d'agalles. Segons les darreres estimacions conté 761 gèneres i 6296 espècies. Algunes espècies són plagues de l'agricultura. Un gran nombre d'espècies de cedidòmids són, en canvi, enemics naturals d'altres plagues agrícoles, en alguns caos es consideren parasitoides i es fan servir en el control biològic.
Els cecidòmids són insectes molt fràgils que normalment només fan 2–3 mm de llargada; molts d'ells fan menys d'1 mm de llarg. Es caracteritzen per tenir les ales piloses i les antenes llargues.
Galmyg (Cecidomyiidae) er en familie af myg. Der findes omkring 5000 arter af galmyg over hele verden.[1] Den danske galmygfauna er ikke godt undersøgt, og der findes angivelser af antal arter i Danmark fra ca. 300[2] til ca. 600[3]
Galmyg er hvide, bleggule, grønne eller brune. De bliver 1-8 mm lange, men er oftest under 4 mm. Galmyg er spinkle med lange, tynde ben.[1] Galmyg har hårede vinger, lange antenner,[2] og højst fire ribber på vingerne nær vingekanten.[1] Hunnerne har tit et langt læggerør til at placere deres æg i deres værtsplanter.[3]
De fleste galmyg lægger deres æg i planter som danner galler hvori larverne udvikles. Andre arter lægger æg i rådnende materiale, fugtig jord eller planter. Disse arters larver æder mider, plantemateriale eller svampe. Mange arter gør skade på dyrkede planter.[1]
Mange galmygarter er knyttet til en eller flere nærtstående plantearter hvor de danner karakteristiske galler. Ofte er gallens udseende og værtsplanten nok til en sikker artsbestemmelse.[2]
Larven af bladlusgalmyg (Aphidoletes aphidimyza) spiser bladlus og bruges i havebrug til biologisk bekæmpelse af bladlus.[4][5]
En galmyg lægger æg på et græsstrå
Hessisk galmyg (Mayetiola destructor)
Skade på blomkålsplante forårsaget af krusesygegalmyg (Contarinia nasturtii)
Galler af bøgegalmyg (Mikiola fagi )
Galler af Harmandia loevi
Galmyg (Cecidomyiidae) er en familie af myg. Der findes omkring 5000 arter af galmyg over hele verden. Den danske galmygfauna er ikke godt undersøgt, og der findes angivelser af antal arter i Danmark fra ca. 300 til ca. 600
Die Gallmücken (Cecidomyiidae) sind eine Familie der Mücken (Nematocera). Sie kommen weltweit mit ca. 6000 Arten[1] in mehr als 530 Gattungen vor. In Europa sind über 270 Gattungen zu finden.[2]
Die Mücken erreichen eine Körperlänge von 0,5 bis 4 Millimetern, einige wenige Arten werden bis zu 8 Millimeter lang. Ihr Körper ist meist gelborange, ocker, hell- oder dunkelrot bis fast schwarz gefärbt. Sie haben mit einem schlanken Körper und langen Beinen den normalen Körperbau von Mücken. Ihre fadenförmigen Fühler haben zwei Grundglieder und weitere 4 bis 30 Glieder. Die meisten Arten haben aber 14 bis 16 Fühlerglieder. Sie sind oft mit wirtelartig angeordneten Haaren besetzt. Die Flügeladern der breiten und zum Teil behaarten Flügel sind stark reduziert. Neben ihren Facettenaugen, die über den Fühlern miteinander verbunden sind, haben manche Arten auch Punktaugen (Ocelli). Die Weibchen haben teilweise eine sehr lange, teleskopartig ausstülpbare Legeröhre (Ovipositor).
Die madenartigen, spindelförmigen und beinlosen Larven werden ca. zwei bis fünf Millimeter lang und sind meist hellgelb, orangerot, manchmal auch dunkelbraun und haben eine reduzierte Kopfkapsel. Die Larven des dritten Stadiums haben am Bauch eine verdickte Haut, die Brustgräte oder Spatula sternalis genannt wird. Beim zweiten Larvenstadium ist diese Verdickung nur ansatzweise zu erkennen.
Gallmücken verbringen fast ihr ganzes Leben im Larvenstadium. Die voll entwickelten Imagines leben nur kurze Zeit und nehmen kaum Nahrung auf.
Die Larven fast aller Arten leben monophag an nur einer Pflanzenart oder oligophag von Pflanzen einer bestimmten Gattung. Dabei reicht ihr Nahrungsspektrum von Gräsern und anderen krautigen Pflanzen bis hin zu Nadel- und Laubbäumen. Nur sehr wenige Arten ernähren sich polyphag, es gibt aber auch saprophag lebende Arten, die sich vermutlich von Pilzhyphen ernähren, und parasitisch und räuberisch lebende Larven. Letztere werden zum Teil auch zur biologischen Schädlingsbekämpfung eingesetzt, wie z. B. Aphidoletes aphidimyza. Sie fressen vor allem Spinnmilben und Blattläuse.
Die pflanzenfressenden Arten bilden nahezu immer Gallen, woher die Mücken auch ihren Namen haben. Die Larven der nicht-gallenbildenden Arten leben meist frei auf Pflanzen. Sie befallen alle Pflanzenteile, außer die Wurzeln. Sie können springen, indem sie ihren Körper, ähnlich wie eine Feder, ringförmig zusammenbiegen. Viele Arten sind bedeutende Schädlinge in der Land- und Forstwirtschaft (siehe Artenliste).
Die Verpuppung findet in einer Mumienpuppe statt, die meist gelblich oder rötlich gefärbt ist und röhrenförmig hervorstehende Stigmenöffnungen aufweist.
Einige Arten, wie z. B. die der Gattungen Miastor und Heteropeza, können sich mittels Pädogenese, einem Sonderfall der Parthenogenese (Jungfernzeugung), fortpflanzen. Diese Arten existieren die meiste Zeit über nur als weibliche Larven und werden bereits im Larvenstadium fortpflanzungsfähig. Aus ihren unbefruchtet abgelegten Eiern gehen erneut weibliche Larven hervor. Nur selten bzw. unter besonderen Bedingungen entstehen bei diesen Arten geflügelte Imagines beiderlei Geschlechts, die sich sexuell fortpflanzen.
Eine Besonderheit in der Genetik der Gallmücken besteht darin, dass die Männchen nur diejenigen Erbanlagen an ihre Nachkommen weitergeben, welche sie selbst von ihrer Mutter erhalten hatten. Dies basiert auf einer besonderen Form der Reduktionsteilung bei der Spermatogenese: Die normalerweise erfolgende Paarung homologer Chromosomen findet hier nicht statt, und nur die Chromosomen mütterlichen (maternalen) Ursprungs verbinden sich mit der Kernteilungsspindel. Die nachfolgende Zellteilung ist stark inäqual, d. h. die beiden Tochterzellen sind verschieden groß. Nur aus der kleineren Tochterzelle, welche die maternalen Chromosomen erhalten hatte, gehen dann zwei Spermien hervor.[3] Die Folge dieser Eliminierung der paternalen Erbanlagen ist, dass nur im weiblichen Geschlecht kontinuierliche Vererbungslinien existieren und die Männchen nur als Vermittler zwischen diesen Linien fungieren. Die oben beschriebene Pädogenese bei manchen Gallmücken stellt eine weitere Reduktion der Rolle des männlichen Geschlechts dar.
Ungewöhnlich ist auch das Vorhandensein zahlreicher zusätzlicher Chromosomen, die nur in den Zellen der Keimbahn der Gallmücken vorhanden sind und beim Entstehen der ersten somatischen Zellen eliminiert werden, indem sie bei der Mitose in der Äquatorialplatte liegen bleiben, also in keinen der beiden Tochterkerne aufgenommen werden. Die stark erhöhte Chromosomenzahl in der Keimbahn interpretierte man lange Zeit als Polyploidie, d. h. als Vervielfältigung des normalen (somatischen) Chromosomenbestands, bis sich herausstellte, dass es sich um spezielle, von den somatischen verschiedene Chromosomen handelt.[3]
Die Gallmücken werden derzeit in sechs Unterfamilien geteilt. Die größte Unterfamilie bilden die Cecidomyiinae, deren Larven sich in Pflanzengallen entwickeln. Sie haben daher auch eine große Bedeutung für Land- und Forstwirtschaft sowie den Gartenbau. Derzeit gibt es rund 4800 beschriebene Arten dieser Unterfamilie. Die Vertreter der anderen Unterfamilien leben nicht in Gallen. Sie ernähren sich wie die meisten Arten der Überfamilie der Pilzmücken von Pilzen und umfassen insgesamt rund 1200 Arten. Das Substrat, in dem die Arten der Unterfamilien Catotrichinae, Lestremiinae und Micromyinae ihre Nahrung finden, ist totes, verrottendes Holz. Daher werden diese drei Gruppen, die bis vor einiger Zeit alle in der Unterfamilie Lestremiinae vereint waren, als Holzmücken bezeichnet. Die Unterfamilie Porricondylinae bildet keine einheitliche Verwandtschaftsgruppe, und ihre phylogenetische Zusammensetzung ist Gegenstand neuer molekulargenetischer Forschungen.[1]
Der vermutlich älteste fossile Beleg dieser Insektenfamilie wurde in Libanon-Bernstein gefunden (Unterkreide, ca. 120 Mio. Jahre).[4] Weitere, etwas jüngere kreidezeitliche Belege stammen aus Sibirischem Bernstein und Bernsteinfunden, die in Frankreich gemacht wurden. Im eozänen Baltischen Bernstein ist die Familie artenreich vertreten,[5] ferner im zumeist etwas jüngeren Dominikanischen Bernstein.[6]
Die Gallmücken (Cecidomyiidae) sind eine Familie der Mücken (Nematocera). Sie kommen weltweit mit ca. 6000 Arten in mehr als 530 Gattungen vor. In Europa sind über 270 Gattungen zu finden.
De Gallmuggen (Cecidomyiidae) sünd en Familie mank de Muggen (Nematocera). Weltwiet gifft dat bi 6000 Aarden mit mehr as 530 Geslechter. In Europa leevt dor mehr as 270 Geslechter vun.
De Muggen weert over’t Lief meist 0,5 bit 4 Millimeters lang, bi en poor roore Aarden könnt dat ok bit hen to 8 mms ween. Dat Lief is geelorange, ocker, hell- oder dunkerrood, bit hen to meist swatt farvt. Mit dat slanke Lief un de langen Been laat se na de annern Muggen. Ehre Föhlspriete hefft twee Grundleden un denn noch 4 bi 30 Leden dorto. Man bi de meisten Aarden sünd dat 14 bit 16 Leden an de Föhlspriete. Faken sitt dor Haare an. De Flunken sünd breed un towielen sitt dor ok Haare up. De Facettenogen sünd over de Föhlspriete verbunnen, de wecken Aarden hefft dor noch Punktogen (Ocelli) to. De Seken hefft en Leggrohr (Ovipositor), dat is to’n Deel bannig lang un kann utfohren weern.
De Larven hefft keen Been. In ehre stifthaftige Form slaht se na Budden un weert bi 2 bit 5 mms lang.
Gallmuggen bringt meist ehr ganz Leven as Budden to. As adulte Muggen leevt se man bloß korte Tied un freet man minne. De Budden vun meist all Aarden leevt bloß vun en een Plantenaart (monophag) oder hoolt sik an de Planten vun en bestimmt Geslecht (oligophag). Man roor kummt dat vor, datt en Aart an allerhand verschedene Planten geiht (polyphag). Dat gifft ok Aarden, de leevt in Plantenrottels (saprophag) un freet wohrschienlich Swammfadens. Annere leevt as Parasiten un Rövers. Düsse Aarden weert to’n Deel ok insett gegen Untüüch. So warrt Aphidoletes aphidimyza insett gegen Mieten un Blattlüse. De Aarden, de Planten freten doot, bringt meist jummers Gallen tostanne. Dor hefft se ok ehrn Naam vun weg. De Aarden, de keen Gallen tostannebringen doot, leevt meist free up de Planten. Se griept all Plantendeele an, man nich de Wuddeln. Se könnt jumpen un maakt dat dör Tosamenbugen vun dat Lief as en Ring. Allerhand Aarden sünd dannig Untüüch for den Land- un Wooldbo. Verpoppen doot se sik in en Mumienpoppe.
Hüdigendags weert de Gallmuggen in sess Unnerfamilien updeelt. De gröttste Unnerfamilie is Cecidomyiinae. De ehre Budden wasst in Plantengallen. In’n Momang sünd dor bi 4.800 Aarden vun beschreven. De Aarden ut all annere Unnerfamilien leevt nich in Gallen. As de meisten Aarden ut de Böverfamilie vun de Swammmuggen freet se Swämme. Dor höört bi 1.200 Aarden to. De Aarden ut de Unnerfamilien Catotrichinae, Lestremiinae un Micromyinae finnt ehr Freten in dood Holt, wat rotten deit. Vundeswegen weert se ok Holtmuggen nömmt.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Gallmuggen (Cecidomyiidae) sünd en Familie mank de Muggen (Nematocera). Weltwiet gifft dat bi 6000 Aarden mit mehr as 530 Geslechter. In Europa leevt dor mehr as 270 Geslechter vun.
Можучулар (лат. Cecidomyiidae) — майда чиркейлердин бир тукуму. Өсүмдүк кабыгын жаралап, тукумдарын салып, чоңоюп, личинкаларга айланганда, буларды ороп торсойгон катуу нерселер өсүп чыгат. Ошону "можу" деп атап, дарылыкка колдонот. Можучулар өсүмдүктөргө зыян келтирүүчү чиркейлер, булардын кыйла түрү бар: датчы можучу (лат. Macrodiplosis dryobia) жана ушундай сыяктуулар.
Можучулар (лат. Cecidomyiidae) — майда чиркейлердин бир тукуму. Өсүмдүк кабыгын жаралап, тукумдарын салып, чоңоюп, личинкаларга айланганда, буларды ороп торсойгон катуу нерселер өсүп чыгат. Ошону "можу" деп атап, дарылыкка колдонот. Можучулар өсүмдүктөргө зыян келтирүүчү чиркейлер, булардын кыйла түрү бар: датчы можучу (лат. Macrodiplosis dryobia) жана ушундай сыяктуулар.
ಗಾಲ್ ಮಿಡ್ಜ್ - ಒಂದು ಬಗೆಯ ಹಾರುವ ಸಣ್ಣ ಕ್ರಿಮಿ.
ಇದು ಡಿಪ್ಪರ ಗಣದ ಸಿಸಿಡೊಮೈಯಿಡೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಹಲವು ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಭೇದಗಳು ಹಲವು ತರಹದ ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತವೆ. ಬತ್ತದ ಮತ್ತು ಮುಸುಕಿನ ಜೋಳದ ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಸಾಗಿಸುವ ಮಿಡ್ಜ್ ಗಳನ್ನು ಓರ್ಸಿಯೋಲಿಯ ಓರೈಝ, ಬಸವನ ಪಾದದ ಮರದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವ ಮಿಡ್ಜ್ ಗಳನ್ನು ಪ್ಯಾರಡಿಪ್ಲೋಸೀಸ್ ಟ್ಯಮಿಫೆಕ್ಸ, ಕಿತ್ತಳೆ ಜಾತಿಯ ಗಿಡಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವವನ್ನು ಪ್ಯಾರಡಿಪ್ಲೋಸೀಸ್ ಲಾಂಜಿಫೈಲಾ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾ ಗುತ್ತದೆ. ಹೇನುಗಳು ವಾಸಿಸುವ ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಇವು ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರೌಢ ಮಿಡ್ಜ್ ಗಳು ಗಂಟು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತವೆ. ಹೆಣ್ಣು ಮಿಡ್ಜ್ ಕೆಂಪು ವರ್ಣದ ಉದರವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಗಂಡಿನ ದೇಹವು ತಿಳಿಹಳದಿ ಅಥವಾ ಕಂದು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಗಂಡು ಮಿಡ್ಜ್ ಹೆಣ್ಣಿಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಎರಡು ಜೊತೆ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು 3 ರಿಂದ 3.5 ಮಿಮೀ ವಿಸ್ತಾರವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಎರಡೂ ಸಹ 10 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಖಂಡಗಳಿರುವ ಮಣಿಸರದಾಕಾರದ ಸ್ಪರ್ಶಾಂಗಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.
ನಿಶಾಚಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದು ರಾತ್ರಿ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನ ಸಹಾಯದಿಂದ ಹಿಡಿಯಬಹುದು. ಕೊನೆಯ ಕೋಶಾವಸ್ಥೆಯಿಂದ (ಪ್ಯುಪ) ಹೊರಬಂದ ತಕ್ಷಣವೆ ಪ್ರೌಢ ಮಿಡ್ಜ್ ಗಳು ಸಮ್ಮಿಲನದಲ್ಲಿ (ಸಂತಾನಕ್ರಿಯೆ) ತೊಡಗುವುದು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣ. ಆದರೆ ಹೆಣ್ಣು ಮಿಡ್ಜ್ ತನ್ನ ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಒಂದು ಬಾರಿ ಸಂತಾನಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ಮಿಡ್್ಜ 100-200 ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಅದರ ಜೀವಿತಾವಧಿ ದಿವಸಗಳಲ್ಲಿ ಇಡುತ್ತದೆ. ಗಂಡು ಮಿಡ್ಜ್ ಮಾತ್ರ ಸಮ್ಮಿಲನ ಕ್ರಿಯೆಮುಗಿದ 12 ರಿಂದ 18 ಗಂಟೆಗಳ ಒಳಗೆ ಸಾಯುತ್ತದೆ. ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಉದ್ದವಾದ ಕೊಳವೆಯಾಕಾರದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಆಗ ತಾನೇ ಹೊಸದಾಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಮೊಟ್ಟೆಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಣವೈವಿಧ್ಯವಿದೆ. ಶ್ವೇತ, ಗುಲಾಬಿ, ಕೆಂಪು ಮತ್ತು ಹಳದಿ ಬಣ್ಣಬರಬಹುದು. ಹುಳುಗಳು ಮೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಹೊರಬರುವ ಮುನ್ನ, ಆ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಶಿಲಾರಾಶಿಯಂತೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಒಂದು ಅಥವಾ 3-4 ಮೊಟ್ಟೆಗಳ ಗುಂಪುಗಳು ಬತ್ತದ ಚಿಗುರೊಡೆಯುವ ಗಿಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ, ಎಲೆಯ ತಳದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಎಲೆಯ ಮೇಲ್ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತವೆ. ಮೊಟ್ಟೆಗಳ ಬೆಳೆವಣಿಗೆ 3-4 ದಿವಸಗಳಲ್ಲಿ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ.
ಮಿಡ್ಜ್ ಗಳ ಕೋಶಾವಸ್ಥೆಯ ಮೊದಲ ಹುಳು ಕಾಲುಗಳಿಲ್ಲದ 1ಮಿಮೀ ಉದ್ದದ ಬೂದು ಅಥವಾ ಶ್ವೇತವರ್ಣದ್ದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಹುಳುಗಳು ಕಾಂಡದಲ್ಲಿ ಚಿಗುರು ಬರುವ ಅಥವಾ ಗಿಣ್ಣುಗಳಿರುವ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ನೆಲೆಸಿರುತ್ತವೆ. ಒಂದು ಗಿಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹುಳು ಮಾತ್ರ ಇರುತ್ತದೆ. ಈ ಹುಳುಗಳು ಗಿಣ್ಣಿನ ಬುಡವನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಕೊನೆಗೆ ಕೊಳವೆಯಾಕಾರದ ಗಂಟು ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಗಂಟುಗಳು ಸಸ್ಯಗಳು ಚಿಗುರು ಒಡೆಯುವುದನ್ನು ಹಾಗೂ ಎಲೆಗಳ ಬೆಳೆವಣಿಗೆಯನ್ನು ಕುಂಠಿತಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ಎಡೆಬಿಡದೆ ಚಿಗುರು ಒಡೆಯುವ ತಳವನ್ನು ಹಾಗೂ ಕಾಂಡವನ್ನು ತಿನ್ನುವ ಹುಳುವಿನಿಂದ ಗಂಟು ದೊಡ್ಡದಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಕೋಶಾವಸ್ಥೆಯ ಹುಳುಗಳ ಬೆಳೆವಣಿಗೆಯೂ 3-4 ಹಂತದಲ್ಲಿದ್ದು 15-20 ದಿವಸಗಳಲ್ಲಿ ಕೋಶಾವಸ್ಥೆಯ ಕೊನೆಯ ಹಂತ ತಲುಪುತ್ತವೆ.
ಕೋಶಾವಸ್ಥೆಯ ಕೊನೆಯ ಹಂತದ ಹುಳುವು ತಿಳಿ ಗುಲಾಬಿ ಬಣದ್ದಾಗಿದ್ದು ಉದರವು ಮುಳ್ಳುಗಳಿಂದ ಆವೃತಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಪ್ರೌಢಾವಸ್ಥೆಗೆ ಬರುವುದರೊಳಗೆ ಕೆಂಪುಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತದೆ. ಕೊನೆಯ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಹುಳುಗಳು 2-2.5 ಮಿಮೀ ಉದ್ದ ಹಾಗೂ 0.6-0.8 ಮಿಮೀ ದಪ್ಪವಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಕೊನೆಯ ಹಂತದ ಬೆಳೆವಣಿಗೆಯು 2-8 ದಿವಸಗಳಲ್ಲಿ ಮುಗಿದು ಪ್ರೌಢಾವಸ್ಥೆಯ ಮಿಡ್ಜ್ ಗಳಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಬೆಳೆವಣಿಗೆಗಳೂ ಸಸ್ಯಗಳ ಗಂಟಿನಲ್ಲಿಯೇ ನಡೆಯುತ್ತವೆ.
ಗಾಲ್ ಮಿಡ್ಜ್ - ಒಂದು ಬಗೆಯ ಹಾರುವ ಸಣ್ಣ ಕ್ರಿಮಿ.
ಇದು ಡಿಪ್ಪರ ಗಣದ ಸಿಸಿಡೊಮೈಯಿಡೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಹಲವು ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಭೇದಗಳು ಹಲವು ತರಹದ ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತವೆ. ಬತ್ತದ ಮತ್ತು ಮುಸುಕಿನ ಜೋಳದ ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಸಾಗಿಸುವ ಮಿಡ್ಜ್ ಗಳನ್ನು ಓರ್ಸಿಯೋಲಿಯ ಓರೈಝ, ಬಸವನ ಪಾದದ ಮರದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವ ಮಿಡ್ಜ್ ಗಳನ್ನು ಪ್ಯಾರಡಿಪ್ಲೋಸೀಸ್ ಟ್ಯಮಿಫೆಕ್ಸ, ಕಿತ್ತಳೆ ಜಾತಿಯ ಗಿಡಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವವನ್ನು ಪ್ಯಾರಡಿಪ್ಲೋಸೀಸ್ ಲಾಂಜಿಫೈಲಾ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾ ಗುತ್ತದೆ. ಹೇನುಗಳು ವಾಸಿಸುವ ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಇವು ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರೌಢ ಮಿಡ್ಜ್ ಗಳು ಗಂಟು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತವೆ. ಹೆಣ್ಣು ಮಿಡ್ಜ್ ಕೆಂಪು ವರ್ಣದ ಉದರವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಗಂಡಿನ ದೇಹವು ತಿಳಿಹಳದಿ ಅಥವಾ ಕಂದು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಗಂಡು ಮಿಡ್ಜ್ ಹೆಣ್ಣಿಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಎರಡು ಜೊತೆ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು 3 ರಿಂದ 3.5 ಮಿಮೀ ವಿಸ್ತಾರವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಎರಡೂ ಸಹ 10 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಖಂಡಗಳಿರುವ ಮಣಿಸರದಾಕಾರದ ಸ್ಪರ್ಶಾಂಗಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.
ನಿಶಾಚಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದು ರಾತ್ರಿ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನ ಸಹಾಯದಿಂದ ಹಿಡಿಯಬಹುದು. ಕೊನೆಯ ಕೋಶಾವಸ್ಥೆಯಿಂದ (ಪ್ಯುಪ) ಹೊರಬಂದ ತಕ್ಷಣವೆ ಪ್ರೌಢ ಮಿಡ್ಜ್ ಗಳು ಸಮ್ಮಿಲನದಲ್ಲಿ (ಸಂತಾನಕ್ರಿಯೆ) ತೊಡಗುವುದು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣ. ಆದರೆ ಹೆಣ್ಣು ಮಿಡ್ಜ್ ತನ್ನ ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಒಂದು ಬಾರಿ ಸಂತಾನಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ಮಿಡ್್ಜ 100-200 ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಅದರ ಜೀವಿತಾವಧಿ ದಿವಸಗಳಲ್ಲಿ ಇಡುತ್ತದೆ. ಗಂಡು ಮಿಡ್ಜ್ ಮಾತ್ರ ಸಮ್ಮಿಲನ ಕ್ರಿಯೆಮುಗಿದ 12 ರಿಂದ 18 ಗಂಟೆಗಳ ಒಳಗೆ ಸಾಯುತ್ತದೆ. ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಉದ್ದವಾದ ಕೊಳವೆಯಾಕಾರದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಆಗ ತಾನೇ ಹೊಸದಾಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಮೊಟ್ಟೆಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಣವೈವಿಧ್ಯವಿದೆ. ಶ್ವೇತ, ಗುಲಾಬಿ, ಕೆಂಪು ಮತ್ತು ಹಳದಿ ಬಣ್ಣಬರಬಹುದು. ಹುಳುಗಳು ಮೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಹೊರಬರುವ ಮುನ್ನ, ಆ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಶಿಲಾರಾಶಿಯಂತೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಒಂದು ಅಥವಾ 3-4 ಮೊಟ್ಟೆಗಳ ಗುಂಪುಗಳು ಬತ್ತದ ಚಿಗುರೊಡೆಯುವ ಗಿಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ, ಎಲೆಯ ತಳದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಎಲೆಯ ಮೇಲ್ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತವೆ. ಮೊಟ್ಟೆಗಳ ಬೆಳೆವಣಿಗೆ 3-4 ದಿವಸಗಳಲ್ಲಿ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ.
Cecidomyiidae is a family of flies known as gall midges or gall gnats. As the name implies, the larvae of most gall midges feed within plant tissue, creating abnormal plant growths called galls. Cecidomyiidae are very fragile small insects usually only 2–3 mm (0.079–0.118 in) in length; many are less than 1 mm (0.039 in) long. They are characterised by hairy wings, unusual in the order Diptera, and have long antennae. Some Cecidomyiids are also known for the strange phenomenon of paedogenesis in which the larval stage reproduces without maturing first.[4][5] In some species, the daughter larvae consume the mother, while in others, reproduction occurs later on in the egg or pupa.[5]
More than 6,650 species and 830 genera are described worldwide, though this is certainly an underestimate of the actual diversity of this family.[6] A DNA barcoding study published in 2016 estimated the fauna of Canada alone to be in excess of 16,000 species, hinting at a staggering global count of over 1 million cecidomyiid species that have yet to be described, which would make it the most speciose single family in the entire animal kingdom.[7] A second study performed in Costa Rica also found Cecidomyiidae to be the most diverse family of flies, supporting this assertion.[8]
.jpg)
Cecidomyiidae are minute to small (0.5–3.0 mm), rarely larger (up to 8 mm, wing length 15 mm) flies with a delicate appearance. Except for a few genera with reduced wings, the eyes are holoptic. The mouthparts are reduced. Cecidomyiid antennae are notably long, with 12–14 segments, (sometimes fewer and up to 40 in some genera). The antennal segments either consist of a basal thickening and petiole or they are binodal, with a proximal node, an intermediate petiole and a distal node. Basal, medial, and apical whorls of hairs occur on the antennal segments. In some species, whorls of loop-shaped sensory filaments are also found, the basal or medial one sometimes being reduced. Some gall flies have only one (basal) whorl of hairs on the antennal segments, and the sensoria (transparent sensory appendages) differ in size and shape. The filaments are thread-like in the Porricondylinae and in all the Cecidomyiinae and take the form of long loops in the supertribe Cecidomyiidi). Ocelli are present only in the Lestremiinae. The wings are usually clear, rarely patterned. The wing bears microtrichia, often as scales, and some species have macrotrichia. The number of longitudinal veins is reduced. Only veins R1, R4+5, M3+4 and Cu1 are well developed in most species. The medial veins M1 and M2 are developed only in primitive groups, and the costa usually has a break just beyond vein R5. The legs are long and slender, without apical bristles.
Catochini wing veins
Cecidomyiinae wing veins
Lasiopterini wing veins
Lestremiini wing veins
Micromyini and Peromyiini wing veins
_wing_veins.svg)
Porricondylinae (most) wing veins
Winnertziini wing veins
The genitalia of males consist of gonocoxites, gonostyles, aedeagus, and tergites 9 and 10. Lower (in the evolutionary sense) gall flies often have sclerotized parameres and a more or less transparent plate (the tegmen) located above theaedeagus-the tegmen. In higher gall flies, the parameres and tegmen are not developed. In these, instead, close to the aedeagus, is a triangular basal outgrowth of the gonocoxites called the gonosterna. Supporting structures called apodema are located near the base of the genitalia in males; these are often equipped with two outgrowths. The ovipositor is short, lamelliform, or long, mobile, and in some species, acicular.
The larva is peripneustic. The head is tiny, cone-shaped, and has two posterolateral extensions. The mouthparts are reduced, with minute styliform mandibles. The relatively prominent antennae are two-segmented. Integumental setae or papillae are important in taxonomy since they are constant in number within groups. The prothorax has sclerotized sternal spatula (most). The anus is terminal in the Lestremiinae and paedogenetic in the Porricondylinae and ventral in other groups. The pupa is exarate (in a few species it is enclosed within the last instar larval integument). The anterior spiracle and anterior angle of antennal bases is prominent (most).[9][10]
Many species are economically significant, especially the Hessian fly, a wheat pest, as the galls cause severe damage. Other important pests of this family are the wheat blossom midge Sitodiplosis mosellana, the Asian rice gall midge (Orseolia oryzae) and the African rice gall midge O. oryzivora. The millet grain midge (Geromyia penniseti), sorghum midge (Contarinia sorghicola), and African rice gall midge (Orseolia oryzivora) attack grain crops such as pearl millet in Mali and other countries of the Sahel in West Africa.[11]
Other pests are the coffee flower midge (Dasyneura coffeae), Soybean pod gall midge, (Asphondylia yushimai) pine needle gall midge (Thecodiplosis japonensis), the lentil flower midge (Contarinia lentis), the lucerne flower midge (C. medicaginis), and the alfalfa sprout midge (Dasineura ignorata) on the Leguminosae; the black locust tree gall midge (Obolodiplosis robiniae), the swede midge (Contarinia nasturtii), and the brassica pod midge (Dasineura brassicae) on the Cruciferae; the pear midge (Contarinia pyrivora) and the raspberry cane midge (Resseliella theobaldi) on fruit crops; Horidiplosis ficifolii on ornamental figs, and the rosette gall midge (Rhopalomyia solidaginis) on goldenrod stalks, Porricondylini spp. on Citrus, Lestremia spp. on sweet potato, yam, ginger, garlic, onions, taro tubers, and potato, Lestodiplosis spp., Acaroletes spp., and Aphidoletes spp. on oranges, and Arthrocnodax spp. on limes.[12][13][14]
Parasitoids hosted by Cecidomyiidae include Braconidae (Opiinae, Euphorinae), Eurytomidae, Eulophidae, Torymidae, Pteromalidae, Eupelmidae, Trichogrammatidae, and Aphelinidae. All contain species which are actual or potential biological agents.
A large number of gall midge species are natural enemies of other crop pests. Their larvae are predatory, and some are reported as parasitic. The most common prey are aphids and spider mites, followed by scale insects, then other small prey such as whiteflies and thrips, which eat the eggs of other insects or mites. As the larvae are incapable of moving considerable distances, a substantial population of prey must be present before the adults lay eggs, and the Cecidiomyiidae are most frequently seen during pest outbreaks. One species, Aphidoletes aphidimyza, is an important component of biological control programs for greenhouse crops and is widely sold in the United States. In South Africa, Dasineura rubiformis has been deployed against invasive Australian Acacia species.
A cecidomyiid laying eggs on grass Cecidomyiid in copula Cecidomyiid oviposting into boreholes of bark beetles on a fallen beech Cecidomyiidae is a family of flies known as gall midges or gall gnats. As the name implies, the larvae of most gall midges feed within plant tissue, creating abnormal plant growths called galls. Cecidomyiidae are very fragile small insects usually only 2–3 mm (0.079–0.118 in) in length; many are less than 1 mm (0.039 in) long. They are characterised by hairy wings, unusual in the order Diptera, and have long antennae. Some Cecidomyiids are also known for the strange phenomenon of paedogenesis in which the larval stage reproduces without maturing first. In some species, the daughter larvae consume the mother, while in others, reproduction occurs later on in the egg or pupa.
More than 6,650 species and 830 genera are described worldwide, though this is certainly an underestimate of the actual diversity of this family. A DNA barcoding study published in 2016 estimated the fauna of Canada alone to be in excess of 16,000 species, hinting at a staggering global count of over 1 million cecidomyiid species that have yet to be described, which would make it the most speciose single family in the entire animal kingdom. A second study performed in Costa Rica also found Cecidomyiidae to be the most diverse family of flies, supporting this assertion.
Catocha americana Contarinia nasturtii damage on cauliflower
Los cecidómidos (Cecidomyiidae, a veces escrita incorrectamente Cecidomyidae) son una familia de dípteros nematóceros conocidos como moscas de las agallas, porque las larvas de la mayoría de las especies se alimentan de los tejidos de plantas creando un crecimiento anormal, llamado agalla. De distribución mundial; hay más de 6.000 especies. No deben ser confundidos con las avispas de las agallas (Cynipidae), que también forman agallas.
Son insectos delicados de entre 2 a 3 mm de longitud, algunos de menos de 1 mm. Se caracterizan por sus alas velludas, lo cual no es común en el orden Diptera y por sus largas antenas.
Algunas tienen importancia económica porque constituyen serias plagas, especialmente la mosca de las agallas del trigo, Mayetiola destructor. Otras plagas importantes son la de la lenteja (Contarinia lentis), la mosquita de la alfalfa (Dasineura ignorata) en las leguminosas, la mosquita de las crucíferas (Dasineura brassicae) y la mosquita de las peras (Contarinia pyrivora); además de muchas otras.[1] [2] [3]
Algunas otras especies son enemigos naturales de plagas de los cultivos. Sus larvas son depredadores o parasitoides de ciertas plagas. Sus presas más comunes son los pulgones (familia Aphididae) y los ácaros. Como las larvas de Cecidomyiidae no pueden recorrer largas distancias, generalmente se necesita una población grande de presas u hospederos para que las hembras depositen sus huevos. Por eso sólo se las suele ver cuando la población de la plaga ha alcanzado grandes números. En los Estados Unidos se usa una especie, Aphidoletes aphidimyza, en forma comercial para el control biológico de plagas de invernaderos.
Los cecidómidos también son conocidos por un interesante fenómeno de reproducción infantil, paedogénesis, en que la larva se reproduce sin llegar al estado adulto. Otro fenómeno aún más extraño es que en algunas especies las larvas hijas crecen dentro de la madre y la devoran para poder salir de ella.[4]
Hay parasitoides de Cecidomyiidae de varias familias que limitan sus poblaciones incluyendo Braconidae (Opiinae, Euphorinae) y avispas calcidoides de Eurytomidae, Eulophidae, Torymidae, Pteromalidae, Eupelmidae, Trichogrammatidae y Aphelinidae. Muchos de ellos son potenciales controles biológicos.
Contiene más de 6.000 especies. La subfamilia más numerosa es Cecidomyiinae. La clasificación de algunos grupos aun no está enteramente resuelta.
Los cecidómidos (Cecidomyiidae, a veces escrita incorrectamente Cecidomyidae) son una familia de dípteros nematóceros conocidos como moscas de las agallas, porque las larvas de la mayoría de las especies se alimentan de los tejidos de plantas creando un crecimiento anormal, llamado agalla. De distribución mundial; hay más de 6.000 especies. No deben ser confundidos con las avispas de las agallas (Cynipidae), que también forman agallas.
Pahksääsklased (Cecidomyiidae) on sugukond kahetiivalisi putukaid.
Enamiku pahksääsklaste vastsed elavad taimekudedes, tingides seejuures pahkade moodustumist. Valmikud enamasti ei toitu ja elavad väga lühikest aega (tavaliselt ühe päeva).
Sugukonnas on umbes 6000 liiki kokku ligi 800 perekonnas. Eestis üle 500 liigi.
Äkämäsääsket (Cecidomyiidae) ovat pieniä hentoja sääskiä, joilla on pitkät tuntosarvet. Äkämäsääsket syövät muun muassa lahoavia kasvinjätteitä. [1]
Äkämäsääsket (Cecidomyiidae) ovat pieniä hentoja sääskiä, joilla on pitkät tuntosarvet. Äkämäsääsket syövät muun muassa lahoavia kasvinjätteitä.
Les cécidomyies (Cecidomyiidae) constituent une famille de diptères nématocères. Il s'agit de petits moucherons délicats qui sont caractérisés par de longues antennes et des ailes poilues. À travers le monde, on retrouve plus de 6 000 espèces regroupées en plus de 780 genres[1]. Certaines espèces parasitent des plantes (céréales, colza, arbres fruitiers, etc.) ou des champignons. Les larves se nourrissent des tissus des végétaux, créant des excroissances anormales appelées galles.
Les cécidomyies représentent une importante source de nourriture pour les hirondelles et autres oiseaux insectivores, les chauves-souris chassant près des cours d'eau et les araignées vivant sur les berges, sous les ponts et dans les ripisylves, comme Larinioides sclopetarius.[réf. nécessaire]
Selon BioLib (31 aout 2019)[2] :
Cecidomyiidae incertae sedis : tribu Baeonotini
Une étude de 2016 (DNA barcoding) a estimé que la faune du Canada, seule, au niveau des cécidomyies, dépassait les 16 000 espèces, faisant allusion à un décompte mondial stupéfiant de plus d'un million d'espèces de cécidomyiides qui n'ont pas encore été décrites, ce qui en ferait la famille unique la plus spécieuse de tout le règne animal[3].
Les Cecidomyiidae sont de petites (voire minuscules) mouches : (0,5–3,0 mm), rarement plus grandes (jusqu'à 8 mm, longueur des ailes 15 mm), avec une apparence délicate. À l'exception de quelques genres aux ailes réduites, les yeux sont holoptiques. Les pièces buccales sont réduites. Les antennes des cécidomyiidés sont particulièrement longues, avec 12 à 14 segments (parfois moins et jusqu'à 40 dans certains genres). Les segments antennaires sont soit constitués d'un épaississement basal avec pétiole, soit binodaux, avec un nœud proximal, un pétiole intermédiaire et un nœud distal. Des verticilles basales, médiales et apicales de poils apparaissent sur les segments antennaires. Chez certaines espèces, on trouve également des verticilles de filaments sensoriels en forme de boucle, le basal ou médial étant parfois réduit. Certaines mouches biliaires n'ont qu'un seul verticille (basal) de poils sur les segments antennaires, et les sensoria (appendices sensoriels transparents) diffèrent par leur taille et leur forme. Les filaments sont en forme de fil chez les Porricondylinae et chez tous les Cecidomyiinae, elles prennent la forme de longues boucles dans la supertribu Cecidomyiidi).
Les ocelles ne sont présents que chez les Lestremiinae.
Les ailes sont généralement claires, rarement dessinées. L'aile porte une microtrichia, souvent sous forme d'écailles. Certaines espèces ont des macrotrichies. Le nombre de nervures longitudinales est réduit. Seules les nervures R1, R4 + 5, M3 + 4 et Cu1 sont bien développées dans la plupart des espèces. Les nervures médiales M1 et M2 sont développées uniquement dans les groupes primitifs, et la costa présente généralement une rupture juste au-delà de la veine R5. Les pattes sont longues et élancées, sans soies apicales.
Nervures d'aile de Catochini.
Cecidomyiinae.
Lasiopterini.
Lestremiini.
Micromyini et Peromyiini.
Porricondylinae.
Winnertziini.
Les organes génitaux des mâles sont constitués de gonocoxites, gonostyles, aedeagus et tergites 9 et 10. Les mouches biliaires inférieures (au sens évolutif) ont souvent des paramères sclérotisés et une plaque plus ou moins transparente (les tegmen) située au-dessus du theaedeagus-the tegmen. Chez les mouches biliaires supérieures, les paramètres et les tegmen ne sont pas développés. Dans ceux-ci, au lieu de cela, près de l'édeagus, se trouve une excroissance basale triangulaire des gonocoxites appelée gonosterna. Les structures de soutien appelées apodème sont situées près de la base des organes génitaux chez les mâles ; ceux-ci sont souvent équipés de deux excroissances. L'ovipositeur est court, lamelliforme ou long, mobile et, chez certaines espèces, aciculaire.
La larve est péripneustique. La tête est minuscule, en forme de cône et présente deux extensions postéro-latérales. Les pièces buccales sont réduites, avec de minuscules mandibules styliformes. Les antennes relativement proéminentes sont à deux segments. Les soies ou papilles intégrales sont importantes dans la taxonomie car elles sont en nombre constant au sein des groupes. Le prothorax a une spatule sternale sclérotisée (la plupart). L'anus est terminal chez les Lestremiinae, pédogénétique chez les Porricondylinae et ventral chez les autres groupes. La nymphe est exarate (chez quelques espèces, elle est enfermée dans le tégument larvaire du dernier stade). Le spiracle antérieur et l'angle antérieur des bases antennaires sont proéminents[4],[5].
Asphondylia solidaginis, pupe dans une galle de Solidago sp.
Vitisiella, larve.
De nombreuses espèces sont économiquement importantes, en particulier la mouche de Hesse, un ravageur du blé, les galles causant de graves dommages. D'autres ravageurs importants de cette famille sont la cécidomyie du blé Sitodiplosis mosellana, la cécidomyie asiatique du riz (Orseolia oryzae) et la cécidomyie africaine O. oryzivora. La cécidomyie du mil (Geromyia penniseti), la cécidomyie du sorgho (Contarinia sorghicola) et la cécidomyie africaine du riz (Orseolia oryzivora) attaquent les cultures céréalières telles que le mil à chandelle au Mali et dans d'autres pays du Sahel, en Afrique de l'Ouest[6].
D'autres ravageurs comme la cécidomyie du caféier (Dasineura coffeae), la Cécidomyie des gousses de soja (Asphondylia yushimai), la cécidomyie de la galle de l'aiguille du pin (Thecodiplosis japonensis), la cécidomyie des fleurs de la lentille (Contarinia lentis), la cécidomyie des fleurs de luzerne (C. medicaginis ) et la cécidomyie des germes de luzerne (Dasineura ignorata) sur les légumineuses ; la cécidomyie du criquet noir (Obolodiplosis robiniae ), le moucheron du Rutabaga (Contarinia nasturtii) et la cécidomyie des brassicacées (Dasineura brassicae) sur les crucifères ; la cécidomyie des poires (Contarinia pyrivora) et les framboises, la cécidomyie de la canne à sucre (Resseliella theobaldi) sur les cultures fruitières ; Horidiplosis ficifolii sur les figues ornementales, et la cécidomyie de la rosette (Rhopalomyia solidaginis) sur les tiges de verge d'or, Porricondylini spp. sur Citrus, Lestremia spp. sur la patate douce, l'igname, le gingembre, l'ail, les oignons, les tubercules de taro et la pomme de terre, Lestodiplosis spp., Acaroletes spp. et Aphidoletes spp. sur les oranges, Arthrocnodax spp. sur citrons[7],[8],[9].
Des parasitoïdes hébergés par les Cecidomyiidae, limitent ainsi la population de cécidomyies : les Braconidae (Opiinae, Euphorinae) et guêpes Chalcidoides dans les familles Eurytomidae, Eulophidae, Torymidae, Pteromalidae, Eupelmidae, Trichogrammatidae et Aphelinidae. Tous contiennent des espèces qui sont des agents biologiques réels ou potentiels.
Un grand nombre d'espèces de cécidomyie sont des ennemis naturels d'autres ravageurs des cultures. Leurs larves sont prédatrices, certaines sont signalées comme parasites. Les proies les plus courantes sont les pucerons et les tétranyques, suivis des cochenilles, puis d'autres petites proies telles qu'aleurodes et thrips qui mangent les œufs d'autres insectes ou acariens. Comme les larves sont incapables de se déplacer sur des distances considérables, une importante population de proies doit être présente avant que les adultes pondent leurs œufs, et les Cecidiomyiidae sont le plus souvent observés lors des épidémies de ravageurs. Une espèce, Aphidoletes aphidimyza, est une composante importante des programmes de lutte biologique pour les cultures en serre , elle est largement vendue aux États-Unis. En Afrique du Sud, Dasineura rubiformis a été déployée contre des espèces australiennes envahissantes d'Acacia.
Les cécidomyies (Cecidomyiidae) constituent une famille de diptères nématocères. Il s'agit de petits moucherons délicats qui sont caractérisés par de longues antennes et des ailes poilues. À travers le monde, on retrouve plus de 6 000 espèces regroupées en plus de 780 genres. Certaines espèces parasitent des plantes (céréales, colza, arbres fruitiers, etc.) ou des champignons. Les larves se nourrissent des tissus des végétaux, créant des excroissances anormales appelées galles.
Les cécidomyies représentent une importante source de nourriture pour les hirondelles et autres oiseaux insectivores, les chauves-souris chassant près des cours d'eau et les araignées vivant sur les berges, sous les ponts et dans les ripisylves, comme Larinioides sclopetarius.[réf. nécessaire]
Mušice šiškarice (Cecidomyiidae), velika porodica sitnih kukaca iz reda dvokrilaca (Diptera) koju čini ogroman broj rodova sa preko 6 000 vrsta. U Hrvatskoj je najpoznatija bukvina šiškarica ili bukvina muha šiškarica (Mikiola fagi), koja na listovima bukve pravi oko 8 mm duge šiške, koje su isprva zelene boje, a kasnije pocrvene.
Uglavnom su štetnici na šumskim stablima, uz neke izuzetke (zoofagne vrste) koje su paraziti na biljnim ušima. Neke vrste su invazivne.
Mušice šiškarice narastu najviše do 3 mm dužine, a mnoge vrste manje su od milimetra. Hrane se samo ličinke i to biljnim sokovima, dok odrasle jedinke kratko žive iuopće se ne hrane. Razmnožavaju se gamogenezom ili pedogenezom, a godišnje imaju nekoliko generacija. [1]
Ove mušce mogu biti zoofagne, one koje se hrane lisnim ušima, sarkofagne, koje se hrane biljnom truleži i izmetinama drugih kukaca, i fitofagne, štetnicikoji napadaju listove biljaka.
Mušice šiškarice (Cecidomyiidae), velika porodica sitnih kukaca iz reda dvokrilaca (Diptera) koju čini ogroman broj rodova sa preko 6 000 vrsta. U Hrvatskoj je najpoznatija bukvina šiškarica ili bukvina muha šiškarica (Mikiola fagi), koja na listovima bukve pravi oko 8 mm duge šiške, koje su isprva zelene boje, a kasnije pocrvene.
Uglavnom su štetnici na šumskim stablima, uz neke izuzetke (zoofagne vrste) koje su paraziti na biljnim ušima. Neke vrste su invazivne.
Le Cecidomie o Cecidomidi (Cecidomyiidae Newman, 1834) sono una famiglia di insetti dell'ordine dei Ditteri (Nematocera: Bibionomorpha), comprendente un numero elevato di specie (5 000 secondo alcune fonti), in gran parte fitofaghe. Fra i Cecidomidi sono comprese anche specie utili per il regime dietetico entomofago, oppure specie micetofaghe, come nella generalità degli Sciaroidea.
La peculiarità di questa grande famiglia è la frequente induzione, da parte delle larve fitofaghe, della comparsa di alterazioni istologiche o morfologiche, negli organi vegetali colpiti, riconducibili a galle vere e proprie o a pseudogalle. Pur non essendo una costante nell'ambito della famiglia, questa proprietà è così frequente da giustificare i nomi attribuiti a questi ditteri. Infatti, il nome Cecidomyiidae deriva dal latino cecidium ("galla", "cecidio"). In altre lingue, ad esempio, gli anglosassoni chiamano comunemente questi insetti gall midges o gall gnats ("moscerini delle galle") e i tedeschi gallmücken ("zanzare delle galle").
Gli adulti sono insetti molto piccoli, con corpo delicato e sottile, lungo 2–3 mm o meno, fino a mezzo millimetro nelle specie più piccole, eccezionalmente fino a 8 mm in quelle più grandi. Le livree sono poco appariscenti, generalmente di colore scuro.
Il capo, piccolo rispetto al resto del corpo, ha antenne molto lunghe, in genere formate da 12-16 articoli, ma in alcune specie anche fino a 40 articoli. Ogni antennomero ha una forma subcilindrica oppure è conformato a fiasco, con una parte prossimale globosa e una distale sottile e cilindrica. Ogni articolo reca uno o più ciuffi di setole sensoriali disposte a verticillo. Gli occhi sono in genere molto sviluppati; possono estendersi superiormente fino a toccarsi sopra le antenne (capo oloptico), oppure sono fra loro collegati dorsalmente da un ponte di ommatidi; in alcune specie il gruppo di ommatidi è separato da entrambi gli occhi, perciò l'insetto appare come provvisto di tre occhi. Gli ocelli sono assenti in gran parte della famiglia. L'apparato boccale è del tipo succhiante, non perforante per il mancato sviluppo delle mandibole. I palpi mascellari sono bene evidenti formati in genere da 3-5 articoli.
Il torace è contratto, di forma globosa, rispetto al quale contrastano le zampe, molto lunghe e sottili, con tibie prive di speroni. Le ali sono spesso pubescenti ed hanno una venatura ridotta, composta da poche nervature longitudinali, in genere 3 o 4, che raggiungono il margine per lo più senza ramificarsi.
L'addome delle femmine termina con un ovopositore di sostituzione retrattile, talvolta molto lungo e adatto a perforare i tessuti dei vegetali.
La morfologia della venatura alare cambia secondo il gruppo sistematico: i Lestremiinae hanno le nervature principali abbastanza sviluppate, mentre nei Porricondylinae e, soprattutto, nei Cecidomyiinae è alquanto semplificata. In ogni modo l'identificazione delle vene, in particolare la media e la cubito, non è facile se si fa riferimento allo schema di base del sistema Comstock-Needham. Le caratteristiche principali si possono così riassumere:
_wing_veins.svg)
Le larve sono di colore bianco, giallo o aranciato e sono fusiformi, lunghe 2–3 mm. Il capo ha un apparato boccale masticatore poco sviluppato, mentre l'intestino e notevolmente sviluppato; questi caratteri sono tipici di un'alimentazione liquida e fanno presupporre l'assunzione di liquidi biologici dopo una predigestione esterna. Dopo la prima muta, nel prosterno è presente un'appendice, detta spatola sternale. In genere la spatola è usata per saltare: la larva si piega in modo da agganciarla a sporgenze terminali dell'addome, si contrae e rilascia di scatto l'appendice spiccando il salto. In diverse specie la spatola sternale è usata per altri scopi (ad esempio per scavare), assumendo in questi casi una forma diversa.
Le pupe sono libere oppure protette dall'ultima exuvia larvale indurita, da non confondersi però con il pupario dei Brachiceri Ciclorrafi.
La biologia dei Cecidomidi è eterogenea in quanto le numerose specie hanno larve con differenti regimi dietetici, talvolta complessi perché misti e non bene conosciuti. Nella maggior parte delle specie, che fanno capo alla sottofamiglia dei Cecidomyiinae, le larve sono prettamente fitofaghe e si nutrono a spese di piante superiori. Fra i fitofagi sono comprese anche numerose specie galligene, che producono vere e proprie galle oppure deformazioni degli organi dette pseudogalle; altre specie vivono come commensali in galle prodotte da altri insetti, talvolta come coprofaghe, saprofaghe o micetofaghe. Nei Cecidomyiinae sono presenti anche specie con larve artropofaghe, in quanto predatrici o parassitoidi a spese di Acari e insetti.. Nelle altre due sottofamiglie ricorrono, invece, specie le cui larve si nutrono di detriti organici di varia natura (saprofaghe), di escrementi di altri insetti (coprofaghe) oppure di funghi (micetofaghe).
Frequente è anche l'esistenza di regimi alimentari misti, definibili come fitomicetofagi o zoomicetofagi. Le larve prettamente micetofaghe o saprofaghe vivono nel terreno o in substrati organici in decomposizione, quelle fitomicetofaghe o zoomicetofaghe vivono invece all'interno dei tessuti vegetali nutrendosi, le prime, a spese del micelio fungino parassita della pianta e dei succhi cellulari del vegetale, oppure, le seconde, a spese di uova di insetti minatori e del micelio fungino che si sviluppa sulle pareti della galleria.
Gli adulti hanno una vita piuttosto breve, da poche ore fino a pochi giorni. La riproduzione è in genere di tipo anfigonico, ma nella famiglia ricorre anche la partenogenesi. I Cecidomidi della tribù degli Heteropezini (Porricondylinae), presentano il singolare fenomeno della pedogenesi: la larva è in grado di riprodursi per partenogenesi prima di arrivare alla maturità. Una sola larva può produrre fino a 40 larve che si sviluppano nel suo interno come endoparassite e ne provocano la morte al momento della fuoriuscita. In particolari condizioni le larve pedogenetiche si moltiplicano rapidamente con la successione di più cicli di questo tipo partendo da un ridotto numero di uova. Questo raro tipo di riproduzione si riscontra, oltre che negli Heteropezini, solo in alcuni Coleotteri.
La famiglia, molto ricca di specie, costituisce uno dei gruppi più numerosi nell'ambito dei Nematocera: a oggi se ne contano più di 5000, ma è opinione diffusa che ne restino ancora molte da scoprire. La suddivisione sistematica è controversa, con Autori che la suddividono in 4 sottofamiglie o in 2. Quella più accreditata distingue i Cecidomidi in 3 sottofamiglie di cui, quella dei Cecidomyiinae è la più numerosa, comprendendo circa l'80% delle specie. A differenza delle altre due sottofamiglie, che comprendono specie micetofaghe e saprofaghe, i Cecidomyiinae rappresentano anche il raggruppamento di interesse agrario e forestale, in quanto vi sono comprese tutte le specie fitofaghe e quelle artropofaghe. Le tre sottofamiglie sono suddivise in tribù, ma la ripartizione nell'albero tassonomico non è ben definita in merito alla posizione di diversi generi. Nella sottofamiglia dei Cecidomyiinae si suole spesso considerare taxa intermedi fra il rango di sottofamiglia e quello di tribù, raggruppando queste ultime in supertribù (Lasiopteridi, Asphondyliidi, Oligotrophidi, ecc.). Questa ripartizione non è sempre presa in considerazione e ricorre spesso in vecchie pubblicazioni e con criteri tassonomici discordanti: ad esempio, la supertribù degli Oligotrophidi non sempre è contemplata e gli Oligotrophini vengono integrati nei Lasiopteridi).
Le Cecidomie o Cecidomidi (Cecidomyiidae Newman, 1834) sono una famiglia di insetti dell'ordine dei Ditteri (Nematocera: Bibionomorpha), comprendente un numero elevato di specie (5 000 secondo alcune fonti), in gran parte fitofaghe. Fra i Cecidomidi sono comprese anche specie utili per il regime dietetico entomofago, oppure specie micetofaghe, come nella generalità degli Sciaroidea.
La peculiarità di questa grande famiglia è la frequente induzione, da parte delle larve fitofaghe, della comparsa di alterazioni istologiche o morfologiche, negli organi vegetali colpiti, riconducibili a galle vere e proprie o a pseudogalle. Pur non essendo una costante nell'ambito della famiglia, questa proprietà è così frequente da giustificare i nomi attribuiti a questi ditteri. Infatti, il nome Cecidomyiidae deriva dal latino cecidium ("galla", "cecidio"). In altre lingue, ad esempio, gli anglosassoni chiamano comunemente questi insetti gall midges o gall gnats ("moscerini delle galle") e i tedeschi gallmücken ("zanzare delle galle").
Galmuggen (Cecidomyiidae) vormen een familie van insecten die behoort tot de orde tweevleugeligen (Diptera) en de onderorde muggen (Nematocera).
Galmuggen zijn zoals de meeste muggen erg fragiele insecten die vaak maar 2 – 3 millimeter lang zijn terwijl er ook veel soorten zijn die niet langer dan 1 mm worden. Ze hebben een dun, langwerpig lijf en sprieterige poten, de kop is duidelijk zichtbaar. Ze worden gekarakteriseerd door harige vleugels, wat ongebruikelijk is in de orde Diptera. Ze hebben gereduceerde monddelen en lange, draadachtige antennes.
Cecidomyiidae staan bekend vanwege hun soms sterk afwijkende ontwikkeling. Zo komt het vreemde verschijnsel paedogenesis (onvolwassen voortplanting) voor, waarbij de larven zich kunnen voortplanten voordat ze het volwassen stadium hebben bereikt. Andere vreemde verschijnselen zijn dat bij sommige soorten de dochterlarven die worden geproduceerd in een moederlarve de moeder van binnenuit opeten en dat bij andere soorten de voortplanting plaatsvindt in het ei of in de pop.
Wereldwijd zijn er 6203 soorten beschreven[1] maar omdat er in Noord-Amerika alleen al 1100 goed bestudeerde soorten zijn is dat waarschijnlijk een onderschatting van het werkelijke aantal. In Nederland (349 soorten[2]) en België leven ruim 300 soorten.
Er is een aantal galmuggen dat grote economische schade kan veroorzaken, zoals Mayetiola destructor die tarwe, gerst en rogge aantast. Andere bekende schadelijke soorten zijn Contarinia lentis en Contarinia medicaginis die planten uit de vlinderbloemenfamilie aantasten, Contarinia nasturtii en Dasineura brassicae die planten uit de kruisbloemenfamilie aantasten en Contarinia pyrivora en Resseliella theobaldi die fruitgewassen aantasten.
De naam galmuggen is afgeleid van de larven, die bij de meeste soorten voeden met plantaardige weefsels, waarbij ze abnormale woekeringen veroorzaken die galappels worden genoemd. Deze hebben niet alleen uiteenlopende vormen maar zijn soms ook felgekleurd. Aan de gal is vaak beter te zien om welke soort het gaat dan aan de volwassen mug. Niet alle soorten maken gallen, sommige leven als larve op paddenstoelen of jagen op prooien. Galwespen maken ook gallen maar zijn niet verwant en behoren tot een andere orde.
Er zijn echter ook veel soorten die juist de predator zijn van andere schadelijke geleedpotigen. De larven van deze soorten jagen op schadelijke geleedpotigen en sommige zijn zelfs parasitair. De meest voorkomende prooidieren zijn bladluizen en spint gevolgd door respectievelijk soorten uit de schildluizen, witte vlieg en thrips. Veel soorten voeden zich met de eieren van andere insecten of mijten. Omdat de kleine larven niet in staat zijn om zich over grote afstanden te verplaatsen moet er vaak er vaak een aanzienlijke populatie prooien aanwezig zijn voordat de volwassen dieren eieren leggen. Cecidiomyiidae worden het meest gezien tijdens plagen. De soort Aphidoletes aphidimyza is een belangrijke soort in de biologische bestrijding voor gewassen in de glastuinbouw en wordt veel verkocht in de Verenigde Staten.
De volgende onderfamilies zijn bij de familie ingedeeld:
Galmuggen (Cecidomyiidae) vormen een familie van insecten die behoort tot de orde tweevleugeligen (Diptera) en de onderorde muggen (Nematocera).
Gallmygg (Cecidomyiidae) er en gruppe (familie) av myggene (Nematocera), som sammen med fluene, utgjør tovingene (Diptera). De er fra 1 mm. til ca. 8 mm., men de fleste er omtrent 4 mm. Navnet kommer av at noen arter har larver som forårsaker galler på planter. Det er 100 arter i Norge. I verden er det ca. 5 000 arter.
Små (0,5-8 millimeter, de aller fleste mindre enn 3 millimeter), spinkle mygg. Kroppen har nokså bløt hud (lite sklerotisert). Fargen er lys gul, grønn eller brun. Hodet er forholdsvis lite, bredere enn langt. Fasettøynene dekker det meste av hodet og støter sammen (sammenvokst) i en bro på toppen av hodet. Antennene er trådformede, lange og består av dråpeformede ledd med noen lange hårbørster fra hvert ledd. De to første leddene (nærmest hodet) er kortere og det aller første leddet er større enn de andre. Det er mellom 6 og 40 ledd, vanligvis 12-14. Munndelene er vanligvis ikke særlig påfallende, uten noen sugesnabel.
Vingene har bare noen få årer, tre eller fire, som når til butte vingekanten. Disse få reduserte årene er uten greiner og er de fire årene en insektvinge alltid har, costa, radial, media og cubitus. Vingene er gjennomskinnelige med små fine hår. Mange arter har reduserte vinger. Beina er lange og tynne.
Bakkroppen er mer eller mindre kjegleformet, hunnene har bakkroppsspissen trukket ut til et eggleggingsrør. Hannens kjønnsorganer har en enkel, rundet, gjerne litt krum gonostylus.
Larvene er mer eller mindre spoleformede, hodet er tilspisset uten noen hard hodekapsel. Det første larvestadiet er gjerne gjennomsiktig, senere stadier er ofte gule eller oransje.
De fleste arter lever ved steder i skog og mark der plantene, de lever i som larver, finnes. De voksne gallmyggene kan være vanskelige å bestemme til art, men vertsplanten er ofte unik for hver art, derfor kan gallene brukes til artsbestemmelse. Noen arter kan bare bestemmes ut ifra formen på gallene eller vertsplanten.
Gallmygg er ufarlig og stikker ikke, slik som stikkemygg, eller biter som knott. Men noen arter er skadedyr på planter, i hager og i landbruket.
Hunnene i den store underfamilien Cecidomyiinae legger eggene på planter og larvene kan gjøre stor skade på mange ulike kulturplanter. Ofte legges eggene tidlig om våren i blomsterknopper. Larvene forårsaker at plantene danner en galle, og er derfor skadedyr i hager og landbruk. Noen arter legger egg utenpå planten, i planterester eller i fuktig jord, og larvene lever ikke bare av planter men også av andre smådyr som bladlus og midd. Larvene til de antatt mer primitive underfamiliene Lestremiinae og Porricondylinae lever stort sett av sopp eller råtnende plantedeler.
Overvintringen skjer for mange arter som larve i gallen selv om planten visner og dør. Gallmygg gjennomgår en fullstendig forvandling, og om våren forpupper den seg, og klekkes en tid senere. Enkelte gallmyggarter utvikler aldri pupper og voksne generasjoner, men gjennomgår pedogenese, der larvene reproduserer uten å parre seg. Hos noen arter vil larvene leve som parasitter inne i moren og til slutt spise henne opp inennfra. Hos andre arter blir larvene klekket i morens puppe.
Galler er misdannelse ofte formet som en oppsvulming av en plantedel, f.eks. en knopp eller et blad. Dette kan være forårsaket av mekanisk eller kjemisk påvirkning, og den som lager gallen kan være et insekt, en midd, en nematode, en bakterie eller en sopp.
Mygg tilhører tovingene, de har som navnet sier bare ett par vinger, eller to vinger, det bakerste vingeparet er erstattet av (omdannet til) to svingkøller eller kølleformede balanseorganer. Mygg kan bare skilles fra fluene ved å se på antennene, som skal ha mer enn 4 ledd og være av typen tråformede, der leddene er mer eller mindre like store. (vanskelig å se, kan kreve forstørrelse). Mygg har ofte litt mer spisse og lengre vinger, lengre bein og en litt slankere kropp enn fluer. Men det ytre utseendet til noen mygg kan være svært likt en flue, som hos gjødselmygg og knott. Alle mygg gjennomgår en fullstendig forvandling.
Gallmygg (Cecidomyiidae) er en gruppe (familie) av myggene (Nematocera), som sammen med fluene, utgjør tovingene (Diptera). De er fra 1 mm. til ca. 8 mm., men de fleste er omtrent 4 mm. Navnet kommer av at noen arter har larver som forårsaker galler på planter. Det er 100 arter i Norge. I verden er det ca. 5 000 arter.
Multimedia w Wikimedia Commons Pryszczarkowate, pryszczarki (Cecidomyiidae) – duża rodzina owadów z rzędu muchówek. Występują pospolicie we wszystkich środowiskach lądowych.
Są to niewielkie owady (1,5–3,5 mm długości)[2] o delikatnej budowie, często z czerwonawym odwłokiem. Czułki długie, często pokryte szczecinkami. Skrzydła szerokie, o silnie zredukowanym użyłkowaniu[2], zwykle żółtym, pomarańczowym lub czerwonawym[3].
Larwy, często jaskrawo ubarwione, są drapieżne lub roślinożerne, wysysające soki z roślin powodując ich usychanie lub żywią się strzępkami grzybni. Niektóre są groźnymi szkodnikami upraw zbóż i warzyw, inne żerują na drzewach iglastych lub liściastych, a skutkiem ich działania jest powstawanie narośli (galasów) lub schnięcie rośliny.
Larwy niektórych pryszczarkowatych są drapieżnikami mszyc i koliszków. Są też takie, u których zachodzi pedogeneza.
Osobniki dorosłe żyją bardzo krótko.
Do rodziny należy ponad 5,7 tys. gatunków, z czego w Polsce wykazano 464[3].
Pryszczarkowate, pryszczarki (Cecidomyiidae) – duża rodzina owadów z rzędu muchówek. Występują pospolicie we wszystkich środowiskach lądowych.
Są to niewielkie owady (1,5–3,5 mm długości) o delikatnej budowie, często z czerwonawym odwłokiem. Czułki długie, często pokryte szczecinkami. Skrzydła szerokie, o silnie zredukowanym użyłkowaniu, zwykle żółtym, pomarańczowym lub czerwonawym.
Larwy, często jaskrawo ubarwione, są drapieżne lub roślinożerne, wysysające soki z roślin powodując ich usychanie lub żywią się strzępkami grzybni. Niektóre są groźnymi szkodnikami upraw zbóż i warzyw, inne żerują na drzewach iglastych lub liściastych, a skutkiem ich działania jest powstawanie narośli (galasów) lub schnięcie rośliny.
Larwy niektórych pryszczarkowatych są drapieżnikami mszyc i koliszków. Są też takie, u których zachodzi pedogeneza.
Osobniki dorosłe żyją bardzo krótko.
Do rodziny należy ponad 5,7 tys. gatunków, z czego w Polsce wykazano 464.
Cecidomyiidae (por vezes escrito incorrectamente Cecidomyidae) é uma família de dípteros nematóceros conhecidos como cecidómidos ou moscas das galhas, porque as larvas da maioria das espécies se alimentam dos tecidos de plantas criando un crescimento anormal, conhecido por galha. A família tem distribuição cosmopolita, com mais de 6 000 espécies. Estes insectos não devem ser confundidos com as vespas das galhas (Cynipidae), que também formam galhas.
São insectos delicados, com entre 2 a 3 mm de comprimento, embora alguns tenhma menos de 1 mm. São caracterizados por apresentarem asas aveludadas, o que não é comum na ordem Diptera, e pela presença de longas antenas.
Algumas espécies desta família apresentam importância económica, podendo constituir sérias pragas, especialmente a mosca-das-galhas do trigo, a espécie Mayetiola destructor. Outras pragas importantes, entre muitas outras pertencentes a esta família, são as moscas que atacam as lentilhas (Contarinia lentis), o mosquito da alfalfa (Dasineura ignorata), que afecta várias leguminosas, o mosquito das crucíferas (Dasineura brassicae) e o mosquito das peras (Contarinia pyrivora).[1][2][3]
Algumas outras espécies são inimigas naturais das pragas das culturas pois as suas larvas são predadoras são ou parasitóides de das espécies causadoras dessas pragas. As presas mais comuns são os pulgões da família Aphididae e os ácarox. Como as larvas de Cecidomyiidae não podem viajar por longas distâncias, uma grande população de presas ou hospedeiros é geralmente necessária para que as fêmeas depositem os ovos. É por isso que geralmente só são vistos quando a população de pragas atinge grandes números. Nos Estados Unidos uma espécie, Aphidoletes aphidimyza, é usada comercialmente para o controle biológico de pragas em estufas.
Os cecidomídeos também são conhecidos por um interessante fenómeno de reprodução infantil, ou pedogénese, no qual as larvas se reproduzem sem atingir o estágio adulto. Outro fenómeno, ainda mais estranho, leva a que em algumas espécies as larvas filhas cresçam dentro da mãe e a devorem para sair dela.[4]
Existem várias familias de parasitoides que afectam os Cecidomyiidae, limitando as suas população, incluindo mebros das famílias Braconidae (Opiinae, Euphorinae) e vespas calcidoides das famílias Eurytomidae, Eulophidae, Torymidae, Pteromalidae, Eupelmidae, Trichogrammatidae e Aphelinidae. Muitos destes parasitoides são potenciais controlos biológicos.
Na sua presente circunscrição, a família contém mais de 6 000 espécies. A subfamília mais numerosa é Cecidomyiinae. A classificação de alguns grupos ainda não está inteiramente resolvida.
Cecidomyiidae (por vezes escrito incorrectamente Cecidomyidae) é uma família de dípteros nematóceros conhecidos como cecidómidos ou moscas das galhas, porque as larvas da maioria das espécies se alimentam dos tecidos de plantas criando un crescimento anormal, conhecido por galha. A família tem distribuição cosmopolita, com mais de 6 000 espécies. Estes insectos não devem ser confundidos com as vespas das galhas (Cynipidae), que também formam galhas.
Gallmyggor (Cecidomyiidae) är en insektsfamilj som tillhör ordningen tvåvingar och underordningen myggor med minst 5 000 arter världen över. De hithörande arterna är som fullbildade insekter i regel små myggor som man kanske inte lägger så mycket märke till, då de inte sticks som stickmyggor eller bits som knott, men däremot ser man lätt de utväxter, så kallade galler, som uppträder på växter vid angrepp av vissa arters larver.
Gallmyggor är små myggor, de flesta arter är inte mer än 4 millimeter långa. Benen är tunna och långa, vingarna är jämförelsevis breda och har få och ogrenade vingribbor (tre eller fyra). Vingarna är genomskinliga med små fina hår. Antennerna är långa.
Många gallmyggor har larver som lever i gallbildningar på olika växter. Andra är predatorer som lever på bladlöss, kvalster, fluglarver och liknande. Andra lever av förmultnande växtdelar, murken ved, svampar eller på levande växter utan att bilda galler. Flera arter av gallmyggor betraktas på grund av larvernas levnadssätt som skadeinsekter på odlade grödor, till exempel skidgallmyggan (Dasyneura brassicae) som lever på kålväxter.
Vissa vedlevande gallmyggor har förmåga att föröka sig i larvstadiet, så kallad pedogenes. De obefruktade äggen bildas och kläcks då redan i larven vilka sedan först livnär sig på modern för att sedan bli vedlevande. När födotillgången blir sämre förpuppas dock larverna och fullvuxna hon- och hanmyggor kläcks.
Gallmyggor som angriper växter är vanligen specialiserade i sitt val av värdväxt och gallbildningarna har dessutom en karaktäristisk form på vilken man kan se vilken art av gallmygga det rör sig om. Angreppen uppträder ofta på växtens knoppar, skott eller blad och gallbildningarna tjänar både som föda och skydd för larverna. En del gallmyggor lever i symbios med cellulosanedbrytanda ambrosiasvampar. Myggorna sprider svampens sporer och larverna livnär sig på svampen inne i gallbildningarna. På en finns gallmyggor som ger upphov till kikbär.
Wikimedia Commons har media som rör Gallmyggor.
Gallmyggor (Cecidomyiidae) är en insektsfamilj som tillhör ordningen tvåvingar och underordningen myggor med minst 5 000 arter världen över. De hithörande arterna är som fullbildade insekter i regel små myggor som man kanske inte lägger så mycket märke till, då de inte sticks som stickmyggor eller bits som knott, men däremot ser man lätt de utväxter, så kallade galler, som uppträder på växter vid angrepp av vissa arters larver.
Галиці (Cecidomyiidae, або Itonididae) — родина комах ряду двокрилих, яка нараховує понад 3 тисячі видів.
Дрібні комарики (розміри 1 - 5 мм), зазвичай помаранчевого кольору, з довгими ногами та антенами. Крила слабкі, мають лише 3 - 4 повздовжні жилки. Дорослі особини живуть кілька діб, вони не харчуються. Личинки примітивних галиць розвиваються у ґрунті в рослинних рештках. Личинки вищих галиць розвиваються в тканинах рослин, викликаючи утворення галів. Гал являє собою частину органу рослини, яка надмірно розрослася під дією речовин, що виділяє личинка галиці, утворюючи замкнену камеру. У такій камері личинка, захищена від хижаків та несприятливих умов зовнішнього середовища, розвивається, харчуючись соком рослини. Перетворення на дорослу особину у деяких видів відбувається у галі, у інших видів личинки падають у ґрунт, де утворюють кокон.
Галиці, розмножуючись у великих кількостях, наносять велику шкоду лісовому та сільському господарству.
Галиці (Cecidomyiidae, або Itonididae) — родина комах ряду двокрилих, яка нараховує понад 3 тисячі видів.
Галлицы[1] (лат. Cecidomyiidae)— семейство длинноусых двукрылых насекомых. Более 6000 видов. Встречаются повсеместно[2][3].
Взрослые особи обычно очень маленькие, длиной 1—4 мм. Узнать их можно по волосистым крыльям, малой величине и длинным усикам. Среди паразитов отмечены наездники рода Omphale[4].
780 родов и более 6000 видов (включая около 100 ископаемых)[2][3].
Некоторые галлицы являются серьёзными вредителями зерновых культур, например, гессенская муха (Mayetiola destructor), галлы которых наносят серьёзный вред культурам. Имеются также виды, используемые в биологической борьбе с вредителями с/х культур. Так, галлица афидимиза (Aphidoletes aphidimyza Rond.) является эффективным агентом в борьбе с тлями.
Галлицы (лат. Cecidomyiidae)— семейство длинноусых двукрылых насекомых. Более 6000 видов. Встречаются повсеместно.
本文参照。
タマバエは、ハエ目（双翅目）タマバエ科（Cecidomyiidae）に分類される昆虫の総称。世界で約4600種以上が記録されている[1]。なおハエと名がつくが、分類学的にはカに近い仲間である。
タマバエのほとんどの種は、成虫の体長が1-3mm程度と小型である。触角は長く、翅は毛で覆われる。
タマバエの多くの種は外部寄生性であり、幼虫がハチ目の昆虫や植物などに寄生して生活していることが知られている。植物を利用する種は虫こぶを形成する事が多い。また Mycophila 属の種などで、幼生生殖を行うことが知られている。
タマバエの中には、農作物に被害を及ぼすハチなどの天敵となる種があり、生物的防除に用いられることがある。特によく知られているのはショクガタマバエ Aphidoletes aphidomyza であり、ハチやアブラムシの天敵としてしばしば導入されており、その防除効果が認められている[2][3]。
一方、植物の葉などを利用して虫こぶを形成するような種は、農作物や花卉に被害をもたらすため、農業害虫として扱われる。特にヘシアンバエ（英語版）は、コムギやオオムギに深刻な被害をもたらす害虫として知られる。また、ランツボミタマバエ Contarinia maculipennis は、デンドロビウム・ファレノプシスなどの洋ランに寄生して被害をもたらしている[4]。またキノコを利用する種もおり、キノコ栽培場に発生する害虫として扱われることもある[5][6]。
タマバエ科には、Cecidomyiinae、Lestremiinae、Porricondylinae の3亜科が所属し、さらに複数の族に細分される[1]。種数としては、Cecidomyiinae 亜科にタマバエ科の8割の種が分類され、Lestremiinae 亜科、Porricondylinae 亜科にそれぞれ約1割の種が所属する[1]。
以下に主な亜科と族を示した。
.jpg)
.jpg)
_wing_veins.svg)
