Gümüşü daban balıq (lat. Carassius gihelio)
Terek çayının deltasında yaşayır . Volqada isə çox nadirdir. Asiyadan gətirilmiş karp körpələri ilə təsadüfən 1980-ci ildə balıq əmtəə təsərrüfatlarına düşmüşdür. Qazaxıstanın şimalındakı göllərdə 38 sm-lik və 2 kq-lıq fərdlərə də rast gəlinir.
Balığın bədəninin yanları gümüşü rəngdədir, elə buna görə də həmin adı almışdır. Uzunluğu 26,5 sm, kütləsi 650 q olur. Bədəninin uzunluğu 26,5 sm-ə, kütləsi 650-q-a çatır.
Çoxalmanın nadir forması - kinogene bu balıq üçün səciyyəvidir. Bu zaman dişi və erkək fərdlərin cinsi hüceyrələrinin nüvələri qovuşmur, spermatozoid rolunu isə yumurta hüceyrəsinin inkişaf üçün aktivləşdirilməsi oynayır. Maraqlıdır ki, bu yumurta hüveyrəsi yaxın növlərin (qızılı dabanbalığı, çəki, karp və b) spermatozoidini də cəlb edə bilər. Onlar 3-4 yaşında cinsi yetişkənliyə çatır. Suda temperatur 10-23°C olduqda kürü tökürlər. Hər bir dişi balığın verdiyi kürünün miqdarı 56,8-250,7 min ədədə çatır.Gümüşü daban balıqlarının vətəgə əhəmiyyəti yoxdur, əksinə başqa qiymətli balıqlarla qida rəqabətində olurlar. Odur ki, onların su hövzələrində sayı daima tənzim olunmalıdır.[1]
Qızılı dabanbalığı
Gümüşü dabanbalığı
Gümüşü dabanbalığı sarı çalarlarla
Adi akvarium qızıl balığı
Gümüşü daban balıqlarının vətəgə əhəmiyyəti yoxdur, əksinə başqa qiymətli balıqlarla qida rəqabətində olurlar. Odur ki, onların su hövzələrində sayı daima tənzim olunmalıdır.
Gümüşü daban balıq (lat. Carassius gihelio)
Carassius gibelio és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.
Els mascles poden assolir els 45 cm de longitud total i els 3 kg de pes.[3][4]
És originari de Sibèria i ha estat introduït a tot Europa.[3]
Carassius gibelio és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.
Karas stříbřitý (latinsky Carassius gibelio) je druh ryby z čeledi kaprovitých.
V současné době jsou do taxonu karas stříbřitý Carassius gibelio (Bloch 1782) řazeny ryby, které patří do komplexu Carassius auratus sensu (Takada et. al. 2010[1]), který je charakteristický složitou fylogenetikou, různou úrovní ploidie, výskytem specifického způsobu rozmnožování včetně tvorby klonálních linií (Rylková et al. 2010[2]). Zmíněné charakteristiky mnohých jedinců a populací vylučují klasický taxonomickýc přístup. Především z důvodů stability vědeckého jména byl v roce 2012 designován neotyp karase stříbřitého původem ze Slezska (Kalous et al, 2012[3]). Karas stříbřitý resp. invazní polyploidní komplex je v Česku považován za invazivní organizmus. Známá je u karase stříbřitého gynogeneze, kterou z populací z území Česka potvrdil Peňáz et. al. (1979)[4]. Celou problematiku shrnuje článek Karas stříbřitý a jeho příbuzní[5], který vyšel v časopise Živa.
Živočišnou (hmyz, larvy, červy) a rostlinnou potravu.
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Karas stříbřitý (latinsky Carassius gibelio) je druh ryby z čeledi kaprovitých.
Der Giebel oder die Silberkarausche, Carassius gibelio (Bloch, 1782), ist ein mittelgroßer, mit der Karausche nahe verwandter Karpfenfisch mit diffuser Verbreitung in Süß- und Brackgewässern Eurasiens. Er gilt als Stammform des Goldfisches.
Der Giebel ist ein typischer, meist hochrückiger und bartelloser Karpfenfisch mit einer silbrig schimmernden, graugrünlichen Grundfärbung, mit aufhellendem Verlauf von der Rücken- zur Bauchseite. Der Körper ist komplett beschuppt, wobei die Schuppenränder über einen hell abgesetzten Rand verfügen. Das Seitenlinienorgan ist vollständig und deutlich ausgeprägt. Alle unpaarigen Flossen sind dunkelgrau, Brust- und Bauchflossen graugrünlich mit milchiger Membran. Die homocerke Schwanzflosse ist gegabelt. Öffnet man die Leibeshöhle frischtoter Giebel, stellt man fest: das Bauchfell ist fast schwarz pigmentiert.[1] In seltenen Fällen ist die Bauchfellfarbe des Giebel silbrig glänzend – aber niemals wie bei der Karausche durchsichtig.[2]
Giebel erreichen in der Regel Gesamtlängen um 40 Zentimeter; Einzelfälle größerer Exemplare sind zwar beschrieben, aber unbelegt. Giebel besitzen, wie alle Karpfenfische, keinen Magen. Ihre Kiefer sind zahnlos, im Rachenraum sitzen jedoch kräftige Schlundzähne. Die mit dem weit vorstülpbaren Maul aufgenommene Nahrung wird zwischen diesen Schlundzähnen und einer ihnen gegenüber liegenden, sehr massiven knöchernen Kauplatte, dem sogenannten Karpfenstein, zerkleinert. Die eigentliche Verdauung findet im Darm statt. Giebel gehören zu den Ostariophysi, die als gemeinsames Merkmal über den Weberschen Apparat verfügen, der sie zur Aufnahme akustischer Reize befähigt. Mit Hilfe dieses knöchernen Gebildes werden mit der Schwimmblase aufgefangene Schallwellen zum Innenohr geleitet.
Der Giebel ist der ebenfalls bartellosen Karausche (Carassius carassius (Linné) 1758) ähnlich. Äußerlich können die Arten an der Form der Rückenflosse unterschieden werden, die beim Giebel gerade oder leicht nach innen gewölbt (konkav), bei älteren Exemplaren der Karausche aber nach außen gewölbt (konvex) ist.[3]
Flossenformel: Dorsale 18-23, Pectorale 15-16, Ventrale 7-9, Anale 7-9, Caudale 18-20.
Schuppenformel: Anzahl Schuppen auf Seitenlinie, mSL: 27-33.
Kiemenreusendornen: 37-55.[2]
In der wissenschaftlichen Erstbeschreibung von 1782 schreibt Bloch:[4]
„Dieser Fisch wird in der Churmark, in Pommern, Schlesien, Preußen und mehreren anderen Ländern angetroffen; denn schon die älteren Ichthyologen: als Gessner, Schwenkfeld und Willughby erwähnen seiner, als einer anderen Art, und um so vielmehr ist es zu bewundern, dass Artedi, Linné, Gronov und Kramer desselben gar nicht gedenken.“
Der Giebel war in Mitteleuropa also bereits im Mittelalter (Gessner, auf den sich Bloch bezieht, lebte von 1516 bis 1565) bekannt, wurde aber immer wieder mit der Karausche, Carassius carassius, verwechselt.
Brehm, der Giebel und Karausche ebenfalls gleichsetzte, schreibt 1884:[5]
„Der Verbreitungskreis der Karausche erstreckt sich über Mittel-, Nord- und Osteuropa. Sie ist häufig in Flüssen, Teichen und Seen des Rhein- und Donaugebietes, Ost- und Westpreußens, ganz Rußlands und Sibiriens, bevorzugt stehendes Wasser, namentlich Seen mit versumpften Ufern oder sogenannte todte Arme größerer Flüsse, kommt aber auch in kleinen Teichen, Pfuhlen, Tümpeln, Sümpfen und Mooren vor, ist überhaupt befähigt, in dem verschiedenartigsten und unreinlichsten Wasser auszuhalten und bei der schmutzigsten, schlammigsten Nahrung zu gedeihen.“
Neben den Herkunftsdaten aus der Erstbeschreibung stehen die Verbreitungsangaben zu den sechs im Augenblick anerkannten, weil mit einer Diagnose versehenen Synonymbeschreibungen zur Verfügung:
Cyprinus var. minor Walbaum, 1792: Schweden.
Carassius bucephalus Heckel 1837: Mazedonien, Salonikia.
Cyprinus amarus Koch 1840: Deutschland, Regensburg.
Carassius ellipticus Heckel 1848: ohne Beleg.
Carassius vulgaris var. kolenty Dybowski 1877: Amur-Region, Sibirien.
Carassius auratus gibelio morpha ventrosus Johansen 1945: sibirische Steppe.
Hinzu kommen neuzeitliche und aktuelle Giebelnachweise aus West- und Osteuropa, aus der estnischen Ostsee selbst, dem gesamten mediterranen Raum sowie aus Ostasien samt den vorgelagerten Inseln. Nach einer daraus abgeleiteten, zurzeit vorherrschenden aber unbelegten Theorie, hat der Giebel seinen Ursprung im Amurgebiet und dem nördlichen China, von wo aus er sich natürlich und durch menschliche Eingriffe nahezu den gesamten eurasischen Kontinent erschlossen hat.[6][7]
Giebel sind hinsichtlich ihrer Lebensräume und Ernährung im weitesten Sinne des Wortes unspezialisiert. Hierin liegt der Grund für ihren großen Ausbreitungserfolg. Die Art lebt in stehenden und langsam fließenden, sommerwarmen und nährstoffreichen Gewässern. Giebel stellen geringe Ansprüche an die Wasserqualität und tolerieren niedrige Sauerstoffkonzentrationen sowie einen Salzgehalt bis zu 3 PSU.[1] Giebel ernähren sich omnivor.[2]
Für alle bisher aus diesem Verbreitungsgebiet mit klassischer Methodik untersuchten Giebel gilt zurzeit die eindeutige Determination als Carassius gibelio (Bloch 1782). Der taxonomische Status dieser Art ist jedoch schon längere Zeit Gegenstand laufender Forschungen. Alle Giebelpopulationen haben ein recht einheitliches Erscheinungsbild, unterscheiden sich aber genetisch. Dass kladistisch arbeitende Ichthyologen dies zum Anlass nehmen, den Giebel in mehrere Arten zu gliedern und sogar in eine eigene Gattung zu überführen, wird in naher Zukunft erwartet.
Normalerweise befinden sich in jeder Wirbeltierzelle zwei vollständige Chromosomensätze; sie sind diploid. Giebel können als einzige Karpfenfische darüber hinaus aber auch drei – triploide – vier – tetraploide – oder höher polyploide – Erbgutsätze tragen. In der Natur wurden bisher wenige Lebensräume festgestellt, in denen Populationen mit unterschiedlichem Ploidiegrad nebeneinander vorkommen, die sich aus unbekannten Gründen nicht zu vermischen scheinen. Die meisten bekannten Bestände insgesamt sind tri- oder höher polyploid. In Deutschland sind die wenigen gut untersuchten Bestände in der Regel di- beziehungsweise triploid.
Es gibt Populationen, in denen männliche und weibliche Giebel adult heranwachsen und sich geschlechtlich vermehren. Aber die meisten Giebelbestände bestehen ausschließlich aus Weibchen, die über die Fähigkeit zur gynogenetischen Vermehrung verfügen. Hierbei ist für den Anstoß der Embryonalentwicklung zwar das Eindringen eines artfremden Karpfenfischspermiums in das Giebelei erforderlich, es kommt jedoch nicht zum Einbau des männlichen Chromosomensatzes. Auf diese Weise entstehende Giebel sind die identische Replikation, ein Klon des Ursprungsweibchens. Für die gynogenetischen Weibchenbestände ist die Fortpflanzung dadurch nicht prinzipiell vereinfacht. Sie müssen artfremde, den Cypriniden angehörende Sexualwirte finden, deren bevorstehende Paarung erkennen und gleichzeitig mit ihnen ablaichen. Über die sehr wahrscheinlich hormonelle Steuerung dieses komplizierten Vorgangs ist noch nichts bekannt.
Untersuchte gynogenetische Giebelbestände in Europa waren bisher stets tri- oder tetraploid. Die sich seit 1985 vor der estnischen Ostseeküste im Brackwasser ausbreitenden Giebel vermehren sich geschlechtlich und sind diploid. Darüber hinaus existieren noch kaum untersuchte Bestände aus polyploiden Weibchen und Männchen, von denen die gynogenetische Vermehrung bekannt ist, jedoch nicht die Rolle der Männchen.
Ausgewachsene Giebelweibchen erreichen ein durchschnittliches Gewicht von 2,0 bis 2,5 kg. Sie sind grätenarm und verfügen über ein fades helles Fleisch. In Deutschland und Österreich sind Giebel darum keine begehrten Angelfische. An Besatzfischen ist ihr Anteil marginal. Wo sie sich erfolgreich ausbreiten, hemmen sie die Bestandserhaltung der Edelfische. In Wirtschaftsteichen und in der Berufsfischerei mit Netzen und Reusen liegt ihr Anteil in diesen Ländern in einem noch unbedeutenden, aber ansteigenden Bereich unter zehn Prozent. Demgegenüber sind Giebel, wie die gegenüber den Edelfischen geringer bewerteten Weißfische insgesamt, in den Staaten Osteuropas und in Ostasien wichtige Wirtschaftsfische.
Für den Giebel existier(t)en zahlreiche regionale Bezeichnungen. Neben der bekanntesten, Silberkarausche, auch Gold- oder Steinkarausche, Halbgareisl, Halbfisch, Halb-, Karsch-, Buckel-, Karauschen-, Karutzen- und Sittigkarpfen und Hälferling. Giebel sind nach im Augenblick vorherrschender Auffassung die Stammform des Haustiers Goldfisch.[8][9][10] Die Fähigkeit zur unvollkommenen Fortpflanzung ermöglicht die stabile Vermehrung dessen standardisierter Zuchtrassen. Neuere Untersuchungen[11] bezweifeln, dass es sich beim Giebel um die Ausgangsart handelt. Endgültige Klarheit werden erst vergleichende Untersuchungen des Erbguts von Giebel und Goldfisch schaffen.
Aufgrund seiner enormen Anpassungsfähigkeit ist der Giebel nirgendwo gefährdet. Sein Ausbreitungserfolg ist aber mit eine Ursache für den rapiden Rückgang natürlicher Karauschenbestände, die er mit großem Erfolg ersetzt. Wo er dichte Bestände entwickeln kann, konkurriert er durch Druck auf deren Laich und Larven auch mit Raubfischen.
Der Giebel oder die Silberkarausche, Carassius gibelio (Bloch, 1782), ist ein mittelgroßer, mit der Karausche nahe verwandter Karpfenfisch mit diffuser Verbreitung in Süß- und Brackgewässern Eurasiens. Er gilt als Stammform des Goldfisches.
Көмеш табан балык (лат. Carassius gibelio) — карплылар гаиләсендәге төче су балыгы. Авразия белән Төньяк Америка сулыкларында киң таралган. Идель бассейны елгаларында да очрый. Озынлыгы 40 см гача һәм 2 кг авырлыккача җитәргә мөмкин.
Аның озынлыгы 20 см, авырлыгы 350 г. Яшәвенең 2-4 нче елында җенси җитлегә. Үрчемлелеге 30-400 мең бөртек уылдык. 7-10 ел яшиләр.
Көмеш табан балык планктон, детрит, суүсем, кортлар белән туклана.
көмеш табан балык-рекордсмен (озынлыгы якынча 40 см)
Маймычлар
Көмеш табан балык (лат. Carassius gibelio) — карплылар гаиләсендәге төче су балыгы. Авразия белән Төньяк Америка сулыкларында киң таралган. Идель бассейны елгаларында да очрый. Озынлыгы 40 см гача һәм 2 кг авырлыккача җитәргә мөмкин.
Аның озынлыгы 20 см, авырлыгы 350 г. Яшәвенең 2-4 нче елында җенси җитлегә. Үрчемлелеге 30-400 мең бөртек уылдык. 7-10 ел яшиләр.
Көмеш табан балык планктон, детрит, суүсем, кортлар белән туклана.
көмеш табан балык-рекордсмен (озынлыгы якынча 40 см)
Маймычлар
Мөнгөлөг хэлтэг (Carassius gibelio, заримдаа Carassius gibelio gibelio, мөн 2003 оноос өмнө Carassius auratus gibelio) нь Cyprinidae овгийн загас юм. Ази, тэр дундаа Сибирээс гаралтай. Нуур цөөрөм, удаан урсгалтай гол мөрөнд амьдарна.
Энэ загас нь дунд зэргийн хэмжээтэй бөгөөд 45 см урт, 3 кг жинтэй байна. Голдуу мөнгөлөг өнгөтэй ч, өөр янзын өнгөтэй байх нь бий. Мөнгөлөг хэлтэг загасыг алтан загасны байгаль дах зэрлэг хувилбар нь хэмээх ба энэ нь батлагджээ. Хэдий эдгээр загаснууд маш ойрын холбоотой ч хэд хэдэн онцлог ялгаатай өөр зүйл загаснууд юм.
Мөнгөлөг хэлтэг нь холимог тэжээлтэй ба планктон, сээр нуруугүй амьтад, усны ургамал, хайрга иддэг.
Мөнгөлөг хэлтэг (Carassius gibelio, заримдаа Carassius gibelio gibelio, мөн 2003 оноос өмнө Carassius auratus gibelio) нь Cyprinidae овгийн загас юм. Ази, тэр дундаа Сибирээс гаралтай. Нуур цөөрөм, удаан урсгалтай гол мөрөнд амьдарна.
Энэ загас нь дунд зэргийн хэмжээтэй бөгөөд 45 см урт, 3 кг жинтэй байна. Голдуу мөнгөлөг өнгөтэй ч, өөр янзын өнгөтэй байх нь бий. Мөнгөлөг хэлтэг загасыг алтан загасны байгаль дах зэрлэг хувилбар нь хэмээх ба энэ нь батлагджээ. Хэдий эдгээр загаснууд маш ойрын холбоотой ч хэд хэдэн онцлог ялгаатай өөр зүйл загаснууд юм.
The Prussian carp, silver Prussian carp or Gibel carp (Carassius gibelio), is a member of the family Cyprinidae, which includes many other fish, such as the common carp, goldfish, and the smaller minnows. It is a medium-sized cyprinid, and does not exceed a weight of 3 kilograms (6.6 lb) and a length of 45 centimetres (18 in). They are usually silver, although other color variations exist. They are omnivorous and feed on plankton, invertebrates, plant material and detritus. Originally from Siberia or central Europe,[1] they have been introduced to and are now inhabiting lakes, ponds, and slow-moving rivers throughout Europe, North America, and Asia.[2][3][4][5]
Prussian carps are highly invasive fish species in areas outside its native range. They reproduce and spread rapidly. In 2020, scientists demonstrated that a small proportion of fertilized Prussian carp eggs ingested by waterfowl survive passing through the digestive tract and hatch after being retrieved from the feces.[6][7] Birds exhibit strong preference for fish eggs, while cyprinids produce hundreds of thousands of eggs at a single spawning event. These data indicate that despite the low proportion of eggs surviving the digestive tract of birds, endozoochory might provide a potentially overlooked dispersal mechanism of Prussian carps. If proven under natural circumstances, endozoochorous dispersal of invasive fish could be a strong conservation concern for freshwater biodiversity.
Prussian carp are capable of gynogenesis, meaning sperm is required to fertilize their eggs, but the male gamete does not contribute any DNA to the embryo. Females lay eggs and then "steal" sperm from related species.[8] In other words, they are able to reproduce from unfertilized egg.[9]
The Prussian carp is a deep-bodied, robust fish which resembles the crucian carp (Carassius carassius) and grows to about 10 to 35 cm (4 to 14 in) in length. Its scales are larger than those of the crucian carp, and it typically has 27 to 32 scales along the lateral line, whereas the crucian carp usually has between 31 and 35. The species is silvery, sometimes with a faint golden tinge, while the crucian carp has a burnished gold appearance. The Prussian carp's tail is more deeply forked than that of the crucian carp.[10]
{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link) The Prussian carp, silver Prussian carp or Gibel carp (Carassius gibelio), is a member of the family Cyprinidae, which includes many other fish, such as the common carp, goldfish, and the smaller minnows. It is a medium-sized cyprinid, and does not exceed a weight of 3 kilograms (6.6 lb) and a length of 45 centimetres (18 in). They are usually silver, although other color variations exist. They are omnivorous and feed on plankton, invertebrates, plant material and detritus. Originally from Siberia or central Europe, they have been introduced to and are now inhabiting lakes, ponds, and slow-moving rivers throughout Europe, North America, and Asia.
Prussian carps are highly invasive fish species in areas outside its native range. They reproduce and spread rapidly. In 2020, scientists demonstrated that a small proportion of fertilized Prussian carp eggs ingested by waterfowl survive passing through the digestive tract and hatch after being retrieved from the feces. Birds exhibit strong preference for fish eggs, while cyprinids produce hundreds of thousands of eggs at a single spawning event. These data indicate that despite the low proportion of eggs surviving the digestive tract of birds, endozoochory might provide a potentially overlooked dispersal mechanism of Prussian carps. If proven under natural circumstances, endozoochorous dispersal of invasive fish could be a strong conservation concern for freshwater biodiversity.
Prussian carp are capable of gynogenesis, meaning sperm is required to fertilize their eggs, but the male gamete does not contribute any DNA to the embryo. Females lay eggs and then "steal" sperm from related species. In other words, they are able to reproduce from unfertilized egg.
La carpa prusiana (Carassius gibelio) es una especie de peces de la familia de los Cyprinidae en el orden de los Cypriniformes.
Los machos pueden llegar alcanzar los 45 cm de longitud total y los 3 kg de peso.[1][2]
Es un pez de agua dulce.
Es originario de Siberia y ha sido introducido en toda Europa.
La carpa prusiana (Carassius gibelio) es una especie de peces de la familia de los Cyprinidae en el orden de los Cypriniformes.
Hõbekoger (Carassius gibelio) on karpkalaliste seltsi kuuluv kala.
Hõbekoger kasvab harilikult 15–40 cm pikkuseks ja kuni 2 kg raskuseks. Keha on külgedelt lamenenud. Värvus varieerub suuresti keskkonnast tingituna ja on enamasti hõbehall kuni rohekashall. Suu on otseseisune ja poised puuduvad.
Hõbekogre looduslik leviala on asub Kaug-Idas: Hiinas, Koreas ja Jaapani saartel. Sealt on teda kunstlikult levitatud eri piirkondadesse, kaasa arvatud Euroopa ja Austraalia. Eestis suhteliselt laialt levinud.
Hõbekoger on soojalembene kala, kes eelistab aeglase vooluga jõgesid ja järvi. Esineb ka riimveelises rannikumeres. Talub hästi hapnikuvaeseid tingimusi.
Iseärasusena on hõbekoger võimeline paljunema ka ilma isaste hõbekokredeta, kasutades selleks teisi karpkalaliste liiki kuuluvaid isaseid. Nii viljastatud marjast arenevad välja emased hõbekogred, nii-öelda kloonid. Seetõttu koosneb osades veekogudes hõbekokrede populatsioon peamiselt emastest.
Hõbekokre aetakse mõnikord segi tavalise ehk kuldkogrega.
Hõbekogrel on kaks alamliiki: harilik hõbekoger (Carassius auratus gibelio) ja hiina hõbekoger (Carassius auratus auratus). Mõningad autorid peavad neid eraldi liikideks.
Hõbekoger (Carassius gibelio) on karpkalaliste seltsi kuuluv kala.
Hõbekoger kasvab harilikult 15–40 cm pikkuseks ja kuni 2 kg raskuseks. Keha on külgedelt lamenenud. Värvus varieerub suuresti keskkonnast tingituna ja on enamasti hõbehall kuni rohekashall. Suu on otseseisune ja poised puuduvad.
Hõbekogre looduslik leviala on asub Kaug-Idas: Hiinas, Koreas ja Jaapani saartel. Sealt on teda kunstlikult levitatud eri piirkondadesse, kaasa arvatud Euroopa ja Austraalia. Eestis suhteliselt laialt levinud.
Hõbekoger on soojalembene kala, kes eelistab aeglase vooluga jõgesid ja järvi. Esineb ka riimveelises rannikumeres. Talub hästi hapnikuvaeseid tingimusi.
Iseärasusena on hõbekoger võimeline paljunema ka ilma isaste hõbekokredeta, kasutades selleks teisi karpkalaliste liiki kuuluvaid isaseid. Nii viljastatud marjast arenevad välja emased hõbekogred, nii-öelda kloonid. Seetõttu koosneb osades veekogudes hõbekokrede populatsioon peamiselt emastest.
Hõbekokre aetakse mõnikord segi tavalise ehk kuldkogrega.
Carassius gibelio Carassius generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian.
Carassius gibelio Carassius generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian.
Hopearuutana (Carassius gibelio) on särkikalojen heimoon kuuluva kalalaji.
Suurimmillaan hopearuutana voi olla pituudeltaan 45 senttimetriä ja painaa 3 kilogrammaa. Hopearuutana on nimensä mukaan hopeanhohtoinen, ja se on myös pulleampi kuin ruutana. Hopearuutanalla on siivilähampaita 39–54, kun ruutanalla niitä on ainoastaan 23–34. Lajitunnistuksen varmistaminen vaatii kalojen avaamisen. Ruutanan vatsakalvo on vaalea, kun taas hopearuutanan on tumma. Kala on läheistä sukua kultakalalle, jota on aiemmin pidetty sen alalajina[2].
Hopearuutanan lisääntyminen on tehokasta: Saman lajin koiraita ei välttämättä tarvita, kun jonkin muun särkikalan koiraita on kutupaikalla. Vieraan lajin maiti aktivoi mätimunan sisällä olevan alkion. Tällä tavoin ei synny lajiristeymiä, vaan hopearuutana naaras synnyttää itsestään kopioita (gynogeneesi).[3]
Hopearuutana on tulokaslaji Suomessa. Sen saapuminen varmistettiin vuoden 2005 alussa, kun Riista- ja kalatalouden tutkimuslaitoksen tutkijat onkivat niitä ylös Helsingin Vanhankaupunginlahdelta. Hopearuutanaa on tavattu myös rehevistä järvistä. Suurin Suomessa saatu hopearuutana painoi hieman yli kaksi kiloa. Hopearuutanoita istutettiin vuoden 1940 lopussa eri puolelle Viroa, mistä se levisi aikaa myöten Helsingin edustalle. Yksi hopearuutanan nopean leviämisen syy on sen kyky sopeutua elinympäristöönsä. Se viihtyy parhaiten rehevissä ja lämpimissä vesissä. Hopearuutana on yksi esimerkkilaji, joka tulee hyötymään ilmaston lämpenemisestä. Suomessa tavattavat hopearuutanat ovat usein naaraita. Hopearuutana on erittäin haitallinen vieraslaji, mutta sen torjumiseksi on tuskin mitään tehtävissä.[3][4][5]
Hopearuutana (Carassius gibelio) on särkikalojen heimoon kuuluva kalalaji.
Carassius gibelio[3], communément appelé Carassin argenté, Carpe prussienne ou Carpe de Prusse, est une espèce de poissons de la famille des cyprinidés. Elle est proche de deux autres espèces du genre Carassius avec lesquelles elle est souvent confondue, Carassius carassius et Carassius auratus.
Carassius gibelio, communément appelé Carassin argenté, Carpe prussienne ou Carpe de Prusse, est une espèce de poissons de la famille des cyprinidés. Elle est proche de deux autres espèces du genre Carassius avec lesquelles elle est souvent confondue, Carassius carassius et Carassius auratus.
Babuška (Carassius gibelio) је vrlo prilagodljiva slatkovodna riba unesena iz Kine, pripada porodici Cyprinidae. Babuška se prvi put pojavila kod nas početkom osamdesetih.
Babuška je riba slična karasu, ima debelo tijelo, srebernaste boje i nema brčiće poput šarana.
Babuška voli rijeke sa slabom strujom i puno raslinja, česta je i u stajaćim vodama, riječnim rukavcima, gdje je također izvrsno prilagođena. Babuška se kreće po dnu gdje se i hrani. Tijekom zimskih perioda zakopava se u supstrat dna. Izgleda da u tom stanju može preživjeti i najniže temperature. Raširana je po cijeloj Sjevernoj Aziji, i kontinentalnoj Europi.
Babuška je svežder koji se hrani na dnu, najčešće mekušcima i vodenim biljem.
Spolnu zrelost postižu u 3 ili 4 godini života. Plodnost je 160 000 d 380 000 jaja. U našim vodama daleko su zastupljenije ženke, mada se mogu pronaći i mužjaci. One se mrijeste i sa mužjacima drugih vrsta riba, tako da spermatozoid ulazi u jaje ali ne dolazi do oplodnje. Dakle mogu se razmnožavati i iz neoplođenih jaja. Za vrijeme mrijesta skupljaju grančice kako bi uhvatili rubnu vegetaciju pri dnu. Jaja se vežu za biljke. Jedinke koje nastanjuju jezera sele u riječna ušća da bi izbjegle nisku koncentraciju kisika u vodi tijekom zime.
Prussian carp (engleski); Giebel (njemački); Carpa di Prussia (talijanski); Серебряный карась (ruski).
Babuška (Carassius gibelio) је vrlo prilagodljiva slatkovodna riba unesena iz Kine, pripada porodici Cyprinidae. Babuška se prvi put pojavila kod nas početkom osamdesetih.
Carassius gibelio, stundum nefndur Carassius gibelio gibelio og fyrir 2003, Carassius auratus gibelio), meðlimur ættarinnar Cyprinidae, sem telur allnokkrar aðrar þekktar tegundir fiska eins og vatnakarpa, og hinn smávaxna grunnungur. Þetta er meðalstór vatnakarpi, og verður ekki yfir 3 kg (6.6 pund) og 45 sm. Hann er yfirleitt silfurlitaður, þó að aðrir litir þekkist. Þeir eru alætur og nærast á svifi, hryggleysingjum, plöntum og lífrænum leifum. Upprunalega frá Asíu (Síberíu), hafa þeir verið fluttir út og eru í vötnum og tjörnum og hægstreymandi ám víða um Evrópu, Norður Ameríku og Asíu.[1][2][3][4][5]
Hann er kröftugur fiskur sem líkist (Carassius carassius) og verður um 10 til 35 sm langur. Hreistur hans er stærra en á C. carassius, og eru yfirleitt 27 til 32 hreisturflögur eftir hliðarrákinni, þar sem C. carassius hefur á milli 31 til 35. . Sporðurinn á C. gibelo er dýpra sýldur en á C. carassius. [6]
Gullfiskar voru upphaflega ræktaðir út frá C. gibelo í Kína fyrir yfir 1000 árum síðan, þar sem þeir voru ræktaðir fyrir lit til að lífga upp á skrauttjarnir og vatnagarða.
Carassius gibelio, stundum nefndur Carassius gibelio gibelio og fyrir 2003, Carassius auratus gibelio), meðlimur ættarinnar Cyprinidae, sem telur allnokkrar aðrar þekktar tegundir fiska eins og vatnakarpa, og hinn smávaxna grunnungur. Þetta er meðalstór vatnakarpi, og verður ekki yfir 3 kg (6.6 pund) og 45 sm. Hann er yfirleitt silfurlitaður, þó að aðrir litir þekkist. Þeir eru alætur og nærast á svifi, hryggleysingjum, plöntum og lífrænum leifum. Upprunalega frá Asíu (Síberíu), hafa þeir verið fluttir út og eru í vötnum og tjörnum og hægstreymandi ám víða um Evrópu, Norður Ameríku og Asíu.
La carpa di Prussia (Carassius gibelio Bloch, 1782) è un pesce d'acqua dolce, appartenente alla famiglia Cyprinidae.
Questa specie è originaria di un'area che va dal nord dell'Europa centrale alla Siberia, anche se è stata introdotta nel XIX secolo in quasi tutta Europa assieme agli avannotti di carpa. La sua distribuzione europea non è nota perché il riconoscimento di questa specie dalle altre del genere Carassius è molto difficile, senza contare il fatto che questi pesci possono ibridarsi tra loro generando prole fertile.
Popola le acque dolci lente e ricche di vegetazione, soprattutto canali, laghi e paludi. Le popolazioni dei laghi profondi in inverno migrano negli emissari ed immissari per trovare acque più ricche di ossigeno. Sopporta comunque molto bene le acque calde e scarsamente ossigenate.
Il corpo ha l'aspetto tipico del genere, piuttosto allungato, compresso ai fianchi, con profilo dorsale e ventrale più arcuati se l'individuo è più anziano di un giovane. È simile al carassio e al pesce rosso. Le scaglie sono grandi, le pinne robuste. La pinna dorsale ha margine dritto o leggermente concavo (al contrario che in C. carassius in cui è convesso).
La livrea grigiastra argentea, il che lo differenzia da C. auratus in cui, negli esemplari selvatici, la livrea è bronzea con riflessi dorati.
Raggiunge una lunghezza massima di 35 cm.
La carpa di Prussia si riproduce prevalentemente in partenogenesi, ovvero le femmine depongono uova che non necessitano di fecondazione maschile. Ne consegue che le popolazioni europee sono composte nella quasi totalità da femmine, mentre nella popolazione originaria siberiana studi scientifici hanno riscontrato che i maschi sono soltanto il 25% del totale. Tuttavia la riproduzione con due gameti differenti è possibile, tanto da permettere alle carpe di Prussia di ibridarsi spesso con maschi di Carassius auratus e Carassius carassius.
La deposizione avviene tra aprile e agosto.
Questa specie ha dieta onnivora, si nutre di vegetali, invertebrati, crostacei e piccoli pesci.
È preda abituale del Persico trota, del luccio, del siluro e del lucioperca.
In Italia non è pescato per il commercio e la sua carne, ma solamente per pesca sportiva. Non vi sono limitazioni in quanto è considerata specie infestante.
Viene da alcuni autori considerato una sottospecie del pesce rosso. Non è chiaro se si tratti di un ibrido fra altre specie del genere o se sia una specie valida.
La carpa di Prussia (Carassius gibelio Bloch, 1782) è un pesce d'acqua dolce, appartenente alla famiglia Cyprinidae.
Sidabrinis karosas (Carassius gibelio) – karpžuvių būrio žuvis, priklausanti karpinių (Cyprinidae) šeimai.
Kūno ilgis iki 40 cm, svoris – iki 3,5 kg. Nugara tamsiai pilka, šonai ir pilvas tamsiai sidabriško atspalvio. Žvynai stambūs.
Gyvena uždumblėjusiuose ežeruose, lėtos tėkmės upėse, atsparus deguonies trūkumui. Dažnas, Lietuvoje aklimatizuotas 1952 m.
Minta dumbliais, vėžiagyviais, vabzdžių lervomis.
Sidabrinis karosas (Carassius gibelio) – karpžuvių būrio žuvis, priklausanti karpinių (Cyprinidae) šeimai.
Kūno ilgis iki 40 cm, svoris – iki 3,5 kg. Nugara tamsiai pilka, šonai ir pilvas tamsiai sidabriško atspalvio. Žvynai stambūs.
Gyvena uždumblėjusiuose ežeruose, lėtos tėkmės upėse, atsparus deguonies trūkumui. Dažnas, Lietuvoje aklimatizuotas 1952 m.
Minta dumbliais, vėžiagyviais, vabzdžių lervomis.
Sudrabkarūsa jeb sudrabainā karūsa (Carassius gibelio) ir karpu dzimtas (Cyprinidae) saldūdens zivs, kas plaši sastopama Eirāzijā.[1] Nesenā pagātnē, līdz 2005. gadam, sudrabkarūsa tika sistematizēta kā zelta karūsas pasuga — Carassius auratus gibelio, bet mūsdienās tā izdalīta kā atsevišķa suga.[2]
Par sudrabkarūsas dabīgo izplatības areālu tiek uzskatīts reģions no Centrāleiropas līdz Sibīrijai (ir zinātnieki, kas uzskata, ka sudrabkarūsa Eiropā ievesta no Austrumāzijas).[1] Nav sastopama savvaļā Baltijas jūras ziemeļu reģiona upju baseinos, Islandē, Īrijā, Skotijā un Vidusjūras salās.[1] Pēdējās desmitgadēs sudrabkarūsa sākusi dzīvot Baltijas jūras piekrastes viegli sāļajos ūdeņos, tādējādi tā sasniegusi arī Somijas upes.[3] Līdzīgi kā parastā karpa, sudrabkarūsa tiek audzēta zivsaimniecībās visā pasaulē.[1]
Sudrabkarūsa Latvijā ievesta 1948. gadā. Līdz 1990. gadam tā ielaista vairāk nekā 181 ezerā un daudzās citās ūdenstilpēs. Palu laikā no dīķsaimniecībām mēdz nonākt ar tām savienoto upju baseinos. Vairākos ezeros un citās ūdenstilpēs izveidojušās savvaļas populācijas.[4] Latvijā pēc karūsas tā ir otra izturīgākā zivju suga attiecībā pret skābekļa trūkumu ūdenstilpē.[4]
Sudrabkarūsa ir neliela vai vidēji liela saldūdens zivs. Tās garums var sasniegt 50 cm, svars 3,2 kg, bet parasti tā ir 10—35 cm gara.[3][4] Latvijā sudrabkarūsas ir mazākas un izaug līdz 34 cm, sasniedzot 1,7 kg svaru.[4] Ķermenis sudrabkarūsai ir samērā augsts, no sāniem saplacināts. Mute vērsta uz priekšu vai nedaudz uz augšu. Pie mutes, atšķirībā no karpas, karūsai taustekļu nav. Mugura zaļganpelēka, sāni un vēders parasti sudrabaini līdz melnīgsnēji. Muguras spuras un anālās spuras pēdējais nezarotais stars ar zobiņiem. Spuras pelēcīgas. Zvīņas lielas, un uz viduslīnijas ir 27—32 zvīņas. Pirms nārsta tēviņiem uz žaunu vākiem izveidojas nārsta kārpiņas.[4]
Sudrabkarūsa ir līdzīga parastajai karūsai. Viena no pamanāmākām pazīmēm ir abu sugu zvīņu krāsa: sudrabkarūsa parasti ir sudrabaina, retumis gaiši zeltainā tonī, bet karūsai zvīņas ir izteikti zeltainas. Arī astes spura sudrabkarūsai ir dziļāk šķelta nekā karūsai, zvīņas ir lielākas un žaunu bārkšu parasti vairāk nekā karūsai.[4][3] Tomēr visdrošākā atpazīstamības pazīme ir vēdera dobuma plēve, kas sudrabkarūsai ir melna, bet karūsai gaiša.[3]
Sudrabkarūsa mājo ūdenstilpēs ar bagātu veģetāciju, ezeros, dīķos un lēni plūstošās upēs. Ļoti izturīga attiecībā pret skābekļa trūkumu un piesārņojumu ūdenstilpē.[1] Ezeros dzīvojošās sudrabkarūsas pirms ziemošanas pārvietojas uz upju ietekām, lai izvairītos no skābekļa trūkuma ziemā.[1] Sudrabkarūsa uzturas baros. Ziemā mazaktīva. Līdz dūņām aizsalstošos dīķos iet bojā. Tālas migrācijas neveic.[4] Barojas ar zooplanktonu, bentiskajiem bezmugurkaulniekiem, ūdensaugiem un detrītu.[1][4]
Dzimumgatavība karūsai iestājas 1—6 gadu vecumā, sasniedzot 8—25 cm, Latvijā 11—16 cm garumu. Nārsto no aprīļa līdz augustam, Latvijā no jūnija līdz augustam, kad ūdens temperatūra ir 9—28°C.[4] Vecāki īpatņi nārsto agrāk nekā jaunāki. Nārsts notiek gan seklumā, gan dziļumā, no 5 cm līdz 3 m, tomēr galvenokārt nārsto seklumā ar bagātīgu veģetāciju.[1][4] Raksturīgs porciju nārsts 2—5 piegājienos ar 7—30 dienu starplaiku. Kopējais nārsta ilgums 15—87 dienas. Auglība 2—860 tūkst. ikru. Parasti ar vienu mātīti nārsto vairāki tēviņi, kuri nārsta vietās ierodas pirms mātītēm. Ikri pielīp pie ūdensaugiem. To attīstība ilgst 3—9 dienas, atkarībā no ūdens siltuma. Eiropas ūdenstilpēs, arī Latvijā, sastopamas populācijas ar normālu dzimumu attiecību (1:1) vai ar mātīšu dominēšanu.[4] Spēj vairoties ar neapaugļotiem ikriem (partenoģenēze). Ikru attīstību stimulē citu zivju sugu tēviņu (karpas, karūsas, raudas vai plauža) dzimumprodukti, nenotiekot hibridizācijai. No neapaugļotajiem ikriem izšķiļas tikai mātītes.[1][4] Veido arī hibrīdus ar karūsu un karpu.[4] Sudrabkarūsa var sasniegt 19 gadu vecumu, Latvijā 12 gadu vecumu.[4]
Sudrabkarūsa jeb sudrabainā karūsa (Carassius gibelio) ir karpu dzimtas (Cyprinidae) saldūdens zivs, kas plaši sastopama Eirāzijā. Nesenā pagātnē, līdz 2005. gadam, sudrabkarūsa tika sistematizēta kā zelta karūsas pasuga — Carassius auratus gibelio, bet mūsdienās tā izdalīta kā atsevišķa suga.
Kap Prusia, Kap Prusia Perak atau Kap Gibel (Carassius gibelio, kadang kala Carassius gibelio gibelio dan, sebelum tahun 2003, Carassius auratus gibelio), adalah satu anggota dalam keluarga Cyprinidae, yang mana juga terdiri dari banyak lagi ikan-ikan lain seperti kap biasa, dan minnow yang lebih kecil. Kap Prusia adalah sejenis cyprinid bersaiz sederhana, dan beratnya tidak melebihi 6.6 paun (3 kg) dan panjang 45 sm. Meskipun banyak variasi warna wujud, ia biasanya ia berwarna perak. Kap Prusia adalah sejenis omnivor dan memakan plankton, invertebrata, pokok dan detritus. Ia dipercayai berasal dari Asia (Siberia), dan kini mendiami tasik, kolam dan sungai yang mengalir perlahan di seluruh Eropah dan Asia.[1][2][3][4][5]
Meskipun beberapa sumber mendakwa bahawa kap Krusia (Carassius carassius) adalah versi liar bagi ikan emas (Carassius auratus), penyelidikan terkini mendapati bahwa bentuk liar ikan emas sebenarnya adalah kap Prusia (Carassius gibelio, atau kadang kala C. auratus gibelio, dengan gibelio dikenalpasti sebagai subspesies dari C. auratus). Meskipun memiliki hubungan rapat dan seringkali terkeliru, kedua-dua ikan ini adalah dua spesies yang berbeza dan boleh dikenalpasti dengan ciri-ciri berikut:[petikan diperlukan]
Ikan emas pada asalnya dibiakkan dari kap Prusia ternak di China lebih dari 1,000 tahun dahulu, apabila ia dibiakkan untuk warnanya di kolam hiasan dan taman air.
Seekor spesimen seperti ikan emas memiliki warna kekuningan
Seekor kap Prusia liar dengan habitat tipikal dan warna kehijauan
Kap Prusia, Kap Prusia Perak atau Kap Gibel (Carassius gibelio, kadang kala Carassius gibelio gibelio dan, sebelum tahun 2003, Carassius auratus gibelio), adalah satu anggota dalam keluarga Cyprinidae, yang mana juga terdiri dari banyak lagi ikan-ikan lain seperti kap biasa, dan minnow yang lebih kecil. Kap Prusia adalah sejenis cyprinid bersaiz sederhana, dan beratnya tidak melebihi 6.6 paun (3 kg) dan panjang 45 sm. Meskipun banyak variasi warna wujud, ia biasanya ia berwarna perak. Kap Prusia adalah sejenis omnivor dan memakan plankton, invertebrata, pokok dan detritus. Ia dipercayai berasal dari Asia (Siberia), dan kini mendiami tasik, kolam dan sungai yang mengalir perlahan di seluruh Eropah dan Asia.
De giebel (Carassius gibelio) is een straalvinnige vis uit de familie van de eigenlijke karpers (Cyprinidae). Het is de in het wild levende soort waaruit ook de goudvis is ontstaan. De soort komt oorspronkelijk uit Azië, maar leeft als exoot in het zoete water van onder andere de Benelux. De giebel wordt ook wel "wilde goudvis" of "witte goudvis" genoemd. Op basis van Opinion 2027 van de International Commission on Zoological Nomenclature moet de naam Carassius gibelio worden gebruikt wanneer de goudvis en de giebel als vertegenwoordigers van een en dezelfde soort worden beschouwd, en dus niet de oudere naam Carassius auratus (Linnaeus, 1758).
De meeste giebels die in Nederland worden gevangen hebben een grijsgroene kleur. Ook hebben ze een vrij puntige wat naar boven geknikte kop. Ook exemplaren zonder deze typische kenmerken worden gevangen. Giebels zijn goed te onderscheiden van kroeskarpers door het kleinere aantal schubben op de zijlijn (28-31 tegen 33-36). Ook hebben kroeskarpers bolle vinnen en een ronde bek. Bij kleine exemplaren is het onderscheid ook makkelijk doordat alleen kroeskarpertjes een zwarte vlek bij de staartbasis hebben. De algemene lichaamsvorm is ook meer spoelvormig dan schijfvormig zoals bij kroeskarper.
Ze zijn goed te onderscheiden van karpers door het ontbreken van baarddraden. Dit is echter niet altijd makkelijk te zien bij kleine exemplaren. Karpers hebben ook veel meer schubben langs de zijlijn (33-40).
De giebel is een triploide vruchtbare vis. Hierdoor kunnen eitjes die niet bevrucht zijn opgroeien tot wat effectief een kloon is van de moeder. Mogelijk is het voorkomen van verschillende klonen de oorzaak van plaatselijke typen van de giebel. Een vrouwtjesgiebel legt gemiddeld 268.000 eitjes, meerdere keren per jaar.
De giebel kan meerdere keren per jaar paren waardoor de druk op voedsel en ruimte enorm kan zijn.
Een giebel kan de winter overleven mits het water diep genoeg is. Houd goudvissen niet in een kom, maar kies voor een aquarium, de vis heeft dan meer ruimte en zal zich meer op zijn gemak voelen.
De giebel is een grondelaar, daardoor draagt hij bij tot de vertroebeling van het water. Het is een alleseter, hij eet zowel insecten als plantaardig materiaal. De giebel is een vis die tolerant is voor vervuild water; het is vaak een van de laatste vissoorten die in vervuild water gevonden wordt. Vaak komt de giebel ook voor in geïsoleerde watertjes (foto). Dit zijn waarschijnlijk afstammelingen van uitgezette goudvissen die hun gouden kleur verloren hebben. Uitzetten van vis in geïsoleerde wateren kan ernstige ecologische gevolgen hebben, doordat sommige diersoorten visloze poelen nodig hebben voor hun voortbestaan.
De giebel komt vaak voor in wateren met kleiige of zandige bodem, terwijl de kroeskarper meer gevonden wordt in plantenrijke wateren met een zachte veenbodem.
Azië (China, Taiwan, Korea, Japan, Kolyma Rivier, Amoer). De natuurlijke verspreiding schijnt vanaf West-Siberië tot de Ponto-Caspische regio te zijn. In Europa komt de giebel oorspronkelijk voor in Roemenië, Bulgarije, Griekenland en Turkije. De soort komt al sinds de zeventiende eeuw in Duitsland voor.[1]
De giebel was de eerste exotische vis die in Amerika geïntroduceerd werd. Ook in Amerika heeft de giebel geleid tot een vermindering van de inheemse natuurwaarden. In het Oostzeegebied worden ook problemen gemeld met door verbreiding van de giebel gedurende warme zomers.
Vermoedelijk verwilderde goudvis
De giebel (Carassius gibelio) is een straalvinnige vis uit de familie van de eigenlijke karpers (Cyprinidae). Het is de in het wild levende soort waaruit ook de goudvis is ontstaan. De soort komt oorspronkelijk uit Azië, maar leeft als exoot in het zoete water van onder andere de Benelux. De giebel wordt ook wel "wilde goudvis" of "witte goudvis" genoemd. Op basis van Opinion 2027 van de International Commission on Zoological Nomenclature moet de naam Carassius gibelio worden gebruikt wanneer de goudvis en de giebel als vertegenwoordigers van een en dezelfde soort worden beschouwd, en dus niet de oudere naam Carassius auratus (Linnaeus, 1758).
Damkaruss er en ferskvannsfisk i karpefamilien. Den er nært beslektet med karuss og gullfisk, og forholdet mellom disse tre artene har vært omdiskutert. Betegnelsen damkaruss har vært brukt om småfalne eksemplarer av karuss i dammer. Samtidig ble damkarussen (eller sølvkaruss, dvs. den vi nå har gitt artsnavnet Carassius gibelio) antatt å være stamarten til gullfisk,[1][2][3] og den har blitt regnet som en underart av denne. Senere har det blitt klart at det dreier seg om en egen art.[4] Damkaruss kan bli 45 cm lang og kan veie opptil 3 kg, men blir sjelden over 20 cm.[5][6]
Artsdatabanken regner damkaruss som en dørstokkart i Norge. Det vil si at det er en viss mulighet for at arten kan spre seg til Norge.[7]
Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Damkaruss er en ferskvannsfisk i karpefamilien. Den er nært beslektet med karuss og gullfisk, og forholdet mellom disse tre artene har vært omdiskutert. Betegnelsen damkaruss har vært brukt om småfalne eksemplarer av karuss i dammer. Samtidig ble damkarussen (eller sølvkaruss, dvs. den vi nå har gitt artsnavnet Carassius gibelio) antatt å være stamarten til gullfisk, og den har blitt regnet som en underart av denne. Senere har det blitt klart at det dreier seg om en egen art. Damkaruss kan bli 45 cm lang og kan veie opptil 3 kg, men blir sjelden over 20 cm.
Artsdatabanken regner damkaruss som en dørstokkart i Norge. Det vil si at det er en viss mulighet for at arten kan spre seg til Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Karaś srebrzysty[2] (Carassius gibelio) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), długo uznawany za podgatunek Carassius auratus gibelio karasia chińskiego. Nazywany jest również japończykiem[3].
Karaś srebrzysty jest uważany za gatunek autochtoniczny dorzecza Amuru. Został introdukowany w środkowej i wschodniej Europie, na Syberii, w zlewiskach Morza Czarnego, Kaspijskiego, Aralskiego i Azowskiego.
Biotop: Śródlądowe wody słodkie.
Z wyglądu podobny do karasia chińskiego, ale inaczej ubarwiony – grzbiet stalowogranatowy, boki srebrzyste. Inne widoczne zewnętrzne różnice polegają na tym, że jest trochę mniej wygrzbiecony. Górna krawędź płetwy grzbietowej jest nieco wklęsła. Ostatnie, twarde promienie płetwy grzbietowej i odbytowej są bardzo grubo piłkowane.
Karaś srebrzysty (Carassius gibelio) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), długo uznawany za podgatunek Carassius auratus gibelio karasia chińskiego. Nazywany jest również japończykiem.
Carasul (Carassius gibelio) (plural: carași) este cel mai cunoscut și răspândit pește de apă dulce din România. El face parte din clasa Actinopterygii, ordinul Cypriniformes, familia Cyprinidae. Carasul este originar din Asia de Nord, de unde s-a răspândit în toată China ca pește ornamental, iar mai apoi în întreaga lume. Dimensiunile obișnuite ale carasului sunt de 10-15 cm, iar greutatea lui poate varia de la 80-150 de grame, la 1,5-2 kg, în mod excepțional.
Carasul (Carassius gibelio) (plural: carași) este cel mai cunoscut și răspândit pește de apă dulce din România. El face parte din clasa Actinopterygii, ordinul Cypriniformes, familia Cyprinidae. Carasul este originar din Asia de Nord, de unde s-a răspândit în toată China ca pește ornamental, iar mai apoi în întreaga lume. Dimensiunile obișnuite ale carasului sunt de 10-15 cm, iar greutatea lui poate varia de la 80-150 de grame, la 1,5-2 kg, în mod excepțional.
Carassius auratus gibelio
Srebrni koreselj ali babuška (znanstveno ime Carassius gibelio) je riba iz družine krapovcev.
Srebrni koreselj je riba z visokim, bočno močno stisnjenim telesom, pokritim z velikimi luskami. V dolžino doseže med 10 in 35 cm. Luske so večje kot pri navadnem koreslju, ob pobočnici pa poteka med 27 in 32 lusk. Običajno je srebrne barve, ki ima včasih zlat pridih.[1]
Srebrni koresej je sprva poseljeval počasi tekoče vode in jezera v Sibiriji, od tam pa so ga kasneje zanesli drugam. Danes tako poseljuje jezera, bajerje in počasi tekoče reke Evrope, Azije in Severne Amerike.[2][3][4][5][6] Marsikje je postal invazivna vrsta.
V glavnem se prehranjuje z ličinkami vodnih žuželk in drugimi nevretenčarji za katerimi rije po mulju. Del njegove prehrane so tudi alge in vodni plankton.
Srebrni koreselj ali babuška (znanstveno ime Carassius gibelio) je riba iz družine krapovcev.
Silverruda (Carassius gibelio) är en karpfisk som tidigare klassats som en hybridfisk mellan guldfisk och ruda, men som numera anses som en egen art. Silverrudan kommer ursprungligen från Sydostasien.
Silverrudan kan väga upp till 2 kilo, men endast inom goda förhållanden. Annars brukar den väga 2-3 hekto. Den är i Östeuropa en eftertraktad fiskart som fiskas genom mete. Den största fisken tagen i Finland vägde 850 gram och är fångad i Helsingfors.[1]
I Paviken, en sjö på Gotland finns ett bestånd av rudor som till beteende och utseendet påminner något om silverrudor, men vissa människor som tittat närmre på fiskarna anser att det är ljusare rudor, eller hybrid mellan ruda och silverruda.[2]
Denna fiskrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Silverruda (Carassius gibelio) är en karpfisk som tidigare klassats som en hybridfisk mellan guldfisk och ruda, men som numera anses som en egen art. Silverrudan kommer ursprungligen från Sydostasien.
Silverrudan kan väga upp till 2 kilo, men endast inom goda förhållanden. Annars brukar den väga 2-3 hekto. Den är i Östeuropa en eftertraktad fiskart som fiskas genom mete. Den största fisken tagen i Finland vägde 850 gram och är fångad i Helsingfors.
I Paviken, en sjö på Gotland finns ett bestånd av rudor som till beteende och utseendet påminner något om silverrudor, men vissa människor som tittat närmre på fiskarna anser att det är ljusare rudor, eller hybrid mellan ruda och silverruda.
Наразі статус карася сріблястого у Європі є дискусійним. Існують теорії, що певна частина тих риб, що прийнято називати карасем сріблястим, була або дуже давно завезена, або є аборигенною для цієї частини світу. Але поштовхом до повсюдного поширення, безперечно, слугувала інтродукція у 60-ті роки ХХст. у водойми Європи з басейну річки Амур. Після чого карась сріблястий витіснив з багатьох водойм карася звичайного (Carassius carassius). Зараз ареал карася сріблястого охоплює басейни Дунаю, Дніпра, Прута, Волги, пониззя Сирдар'ї та Амудар'ї, озера сибірських річок до Колими включно, басейн Амура, річки Примор'я, озера Сахаліну, водойми Китаю та Кореї. Карась сріблястий завезений у Північну Америку, до ставків Західної Європи, Таїланду, Індії.
За морфологією дуже схожий на карася звичайного, але відрізняється темною черевною оболонкою і крупними зубчиками на останніх нерозгалужених променях спинного і анального плавців, що не доходять до основи плавця. Ці промені тверді й потовщені. В D III—IV 15-20, в А II—III 5-6 променів. В бічній лінії 28-34 лусок. Перша зяброва дуга має 44-56 тичинок. Глоткові зуби однорядні, 4-4. Вусики відсутні. Спинний плавець довгий.
Тривалість життя до 12 років. Живуть у річках, ставках, озерах, канавах. Невимогливі до якості води, може жити у дуже замулених водоймах з низьким вмістом кисню у воді, навіть у болотах. Можуть занурюватись у мул та переносити нетривале пересихання водойми, залишаються живими при промерзанні водойми. Всеїдна риба, живиться водоростями, детритом, планктоном, безхребетними. Взимку занурюються у мул, де залишаються нерухомими доки не розтане лід. У деяких водоймах півдня України не припиняють активно харчуватись всю зиму під льодовим покривом.
В окремих популяціях сріблястого карася спостерігається незвичайне співвідношення статей. Самці або відсутні зовсім, або їх у 4 — 6 разів менше за самиць. В інших популяціях самці та самиці зустрічаються у рівній кількості. При цьому самиці одностатевих популяцій, які мають потрійний набір хромосом, тобто триплоїдні, розмножуються за допомогою самців інших коропових риб (коропа звичайного, лина, карася звичайного). При цьому спермій, який потрапляє до яйцеклітини не запліднює її, а лише стимулює подальший розвиток. Внаслідок цього народжуються лише самиці карася, які нічим не відрізняються від материнських організмів. Це не партеногенез, оскільки незапліднена ікра не розвивається та гине. Такий спосіб розмноження називають гіногенезом. Вважається, що триплоїдний карась сріблястий або аборигенний для Європи, або завезений дуже давно.
Двостатеві популяції частіше за все диплоїдні, тобто мають нормальний подвійний набір хромосом. Скоріше за все, саме диплоїдний двостатевий карась сріблястий був завезений в другій половині ХХ ст. з Далекого Сходу і витіснив, шляхом гібридизації, карася звичайного.
Нерест порційний, проходить до 3 разів на рік. Плодючість самиць сягає 160 — 400 тисяч ікринок. Статевої зрілості самиці досягають на 3 — 4 році життя.
Промислова риба у багатьох водоймах. Також є об'єктом лову рибалок-аматорів.
Cá giếc Gibel, Cá giếc Phổ hay Cá giếc Phổ màu bạc, (tên khoa học: Carassius gibelio, Carassius gibelio gibelio, trước năm 2003 là Carassius auratus gibelio) là một loài thuộc chi Cá giếc, họ Cá chép (họ Cá chép cũng bao hàm các thành viên khác như cá chép hay cá tuế). Cá giếc Gibel có kích thước trung bình so với các thành viên khác trong họ, khối lượng không vượt quá 6,6 pounds (3 kg) và kích thước chừng 45 cm. Cá giếc Gibel thường có màu bạc mặc dù những màu sắc khác cũng tồn tại. Chúng là động vật ăn tạp, với nguồn thức ăn của chúng là sinh vật phù du, động vật không xương sống, thực vật, vụn hữu cơ. Cá giếc Gibel có nguồn gốc từ vùng Xibia, chúng được "nhập khẩu" vào và định cư tại các ao, hồ và các dòng sông chảy chậm tại châu Âu và các khu vực khác của châu Á..[1][2][3][4][5]
Một số ý kiến cho rằng loài cá giếc Carassius carassius là dạng hoang dã của cá vàng (Carassius auratus auratus), tuy nhiên các nghiên cứu gần đây cho thấy dạng hoang dã của cá vàng thật ra chính là cá giếc Gibel (Carassius gibelio hay C. auratus gibelio, với gibelio là một loài phụ của C. auratus). Mặc dù có họ hàng rất gần gũi và thường bị nhầm lẫn, C. carassius và C. aratus là 2 loài khác nhau và có thể được phân biệt bởi các đặc điểm sau: [cần dẫn nguồn]
Cá vàng thực chất được gây giống từ các cá giếc Gibel thuần hóa tại Trung Hoa cách đây 1000 năm và được nuôi trong các ao hồ trang trí trong sân vườn.
Bài viết về Họ Cá chép này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cá giếc Gibel, Cá giếc Phổ hay Cá giếc Phổ màu bạc, (tên khoa học: Carassius gibelio, Carassius gibelio gibelio, trước năm 2003 là Carassius auratus gibelio) là một loài thuộc chi Cá giếc, họ Cá chép (họ Cá chép cũng bao hàm các thành viên khác như cá chép hay cá tuế). Cá giếc Gibel có kích thước trung bình so với các thành viên khác trong họ, khối lượng không vượt quá 6,6 pounds (3 kg) và kích thước chừng 45 cm. Cá giếc Gibel thường có màu bạc mặc dù những màu sắc khác cũng tồn tại. Chúng là động vật ăn tạp, với nguồn thức ăn của chúng là sinh vật phù du, động vật không xương sống, thực vật, vụn hữu cơ. Cá giếc Gibel có nguồn gốc từ vùng Xibia, chúng được "nhập khẩu" vào và định cư tại các ao, hồ và các dòng sông chảy chậm tại châu Âu và các khu vực khác của châu Á..
Carassius gibelio (Bloch, 1782)
Сере́бряный кара́сь (лат. Carassius gibelio, данное латинское биноминальное название принято с 2003 года, ранее лат. Carassius auratus gibelio (Bloch, 1782)) — пресноводная лучепёрая рыба из рода карасей семейства карповых.
Серебряный карась отличается от золотого более крупной и светлой чешуёй и меньшей высотой тела. Как правило, окрас чешуй серебристо-серый или зеленовато-серый, но изредка встречаются экземпляры с золотистым и даже розовато-оранжевым окрасом. Соотношение высоты тела к длине может значительно меняться в зависимости от условий обитания.
Первый луч спинного и анального плавников представляет собой твёрдый зазубренный шип, остальные лучи мягкие.
Серебряный карась достигает 40 см длины и массы до 2 кг. Отдельные экземпляры живут до 10-12 лет.
Изначально серебряный карась обитал в бассейне реки Амур и прилегающих водоёмах. Искусственно расселён в 60-х годах XX века во многие водоёмы Сибири и Европы. Сейчас завезён в Северную Америку, Индию и другие регионы. При этом в европейских и сибирских водоёмах произошло постепенное вытеснение серебряным карасём карася обыкновенного (золотого), вплоть до полного исчезновения последнего.
Нерест порционный, может происходить от одного до трёх раз за год, в зависимости от температуры воды. Как правило, самцов бывает в 4-6 раз меньше, чем самок. В некоторых водоёмах популяция серебряного карася представлена только самками. В таких водоёмах самки серебряного карася нерестятся с самцами родственных видов рыб (плотва, золотой карась, линь, лещ, карп и других). Настоящего оплодотворения не происходит, так как сперматозоид не оплодотворяет, а только стимулирует развитие икры. В потомстве при этом появляются только самки. Такой способ размножения называется гиногенезом.
Карась серебряный является объектом рыбоводства, как и карп, а также объектом рыболовного промысла, спортивной и любительской рыбалки. Созданы гибриды серебряного карася и карпа[1].
На основе подвида серебряного карася в Китае в XI веке были выведены аквариумные золотые рыбки и другие декоративные породы.
Серебряный карась-рекордсмен (длина около 40 см)
Молодь серебряного карася. Вариации формы тела и цвета чешуи
Сере́бряный кара́сь (лат. Carassius gibelio, данное латинское биноминальное название принято с 2003 года, ранее лат. Carassius auratus gibelio (Bloch, 1782)) — пресноводная лучепёрая рыба из рода карасей семейства карповых.
銀鯽（學名：Carassius gibelio）是鯽屬下的一個种，有時被當成鯽魚的亞種（Carassius auratus gibelio）[1]。在鯉科中體型中等，一般不超過3公斤（6.6英磅），成年個體長度在10～35厘米（3.9～13.8英寸）之間。通常体色為銀色，故而得名，但實際也有其他顏色的種類。銀鯽是雜食動物，分佈于歐洲、北美和亞洲的流動緩慢的河流和湖泊中。[2][3][4]
銀鯽與黑鲫十分相似，但是銀鯽的魚鱗更大，體側線上一般有27—32枚鱗片，而黑鯽則為31—35片；銀鯽的尾鰭分叉也更大一些。[5]
銀鯽（學名：Carassius gibelio）是鯽屬下的一個种，有時被當成鯽魚的亞種（Carassius auratus gibelio）。在鯉科中體型中等，一般不超過3公斤（6.6英磅），成年個體長度在10～35厘米（3.9～13.8英寸）之間。通常体色為銀色，故而得名，但實際也有其他顏色的種類。銀鯽是雜食動物，分佈于歐洲、北美和亞洲的流動緩慢的河流和湖泊中。
銀鯽與黑鲫十分相似，但是銀鯽的魚鱗更大，體側線上一般有27—32枚鱗片，而黑鯽則為31—35片；銀鯽的尾鰭分叉也更大一些。
保全状況評価 NOT EVALUATED (IUCN Red List) 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 上目 : 骨鰾上目 Ostariophysi 目 : コイ目 Cypriniformes 科 : コイ科 Cyprinidae 亜科 : コイ亜科 Cyprininae 属 : フナ属 Carassius 種 : ギベリオブナ C. gibelio 学名 Carassius gibelioCarassius gibelio gibelio
Carassius auratus gibelio
ギベリオブナ（学名:Carassius gibelio）は、コイ目コイ科に属する淡水魚である。
日本産のギンブナ Carassius gibelio langsdorfi の近縁種で、キンギョは中国で本種の色変わり突然変異個体であるヒブナ（緋鮒）から育種された観賞魚である[1]。
東アジアの温帯域が原産地。日本には元々いなかったが移入されて分布している。ヨーロッパにも食用に移入され現在ではアジア・ヨーロッパの温帯域に広く分布する。
最大で体長45cm、体重3kgになる。体色は普通は銀色だが金色や緋色の色変わりもある。
雑食性でプランクトン、ベントス、水草、デトリタスを食べる[2]。
中国などでは食用に養殖されている。
この項目は、魚類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然/プロジェクト:生物）。 
.jpg)
