Azarol yemişan (lat. Crataegus azarolus)[1] - yemişan cinsinə aid bitki növü.[2]
Təbiətdə növün arealı Fransanın cənubunu və İtaliyanı əhatə edir.
Hündürlüyü 6 m-ə çatan, cavan zoğları bozumtul tükcüklü, yayın axırlarında təxminən çılpaqlaşan ağac və ya koldur.Tikanları çox və ya azsaylı, bəzən isə tikansızdır, uzunluğu 0,5-1,5 sm-dir. Yarpaqları tünd yaşıl, uzunluğu 3-7 sm, eni 2,5- 6,5 sm, çılpaq və ya üstü sıx olmayan yapışıq tükcüklüdür, əks-yumurtavaridən rombvariyədək dəyişir, kənarları bütöv və ya ucunda bir-üç dişli pərlidir. Çiçək qrupunun diametri 3-5 sm çoxçiçəklidir, çiçək saplağı yaxşı inkişaf etmiş tükcüklüdür. Çiçəklərin diametri 1,5 sm, kasayarpaqları enli-üçkünc, tükcüklüdür; sütüncuqları iki, bəzən bir-üçdür. Mayda çiçəkləyir. Meyvələri təxminən şarşəkilli, diametri 12-15 mm, açıq qırmızı, yeməlidir. Çəyirdəkləri iri, bəzən bir, uzunluğu təxminən 10 mm, diametri 8 mm, arxa tərəfdən çox qabarıq və şırımlı, ön tərəfdən hamar və bir az batıqdır. İyul-sentyabrda meyvə verir.
Torpağa tələbkar deyildir. İstiyə və soyuğa davamlıdır. Kolluqlarda bitir.
Respublikanın bəzi bölgələrində mədəni şəraitdə park və bağlarda rast gəlinir.
Qərbi Aralıq dənizi ölkələrində qədimdən meyvəli bitki kimi becərilir. Rusiyada və yaxın ölkələrdə azarol yemişanı becərilmir. Bu adla müxtəlif növlər, əsasən Pontiya yemişanı (Crataegus pontica) becərilir.
Yemişan cinsinə aid növlər C. altaica * C. azarolus * C. curvisepala * C. daurica * C. korolkowii * C. kyrtostila * C. monogyna * C. oxyacantha * C. pentagyna * C. pinnatifida * C. sanguinea * C. aestivalis * C. ambigua * C. ambitiosa * C. anamesa * C. ancisa * C. annosa * C. apiifolia * C. apiomorpha * C. aprica * C. arborea * C. arcana * C. × ariifolia * C. arnoldiana * C. ater * C. austromontana * C. berberifolia * C. biltmoreana * C. boyntonii * C. brachyacantha * C. calpodendron * C. canbyi * C. chlorosarca * C. chrysocarpa * C. coccinea * C. coccinioides * C. collina * C. columbiana * C. compta * C. crus-galli * C. cuneata * C. cupulifera * C. dahurica * C. douglasii * C. dsungarica * C. ellwangeriana * C. erythropoda * C. flabellata * C. flava * C. fontanesiana * C. × grignonensis * C. harbisonii * C. heldreichii * C. heterophylla * C. holmesiana * C. hupehensis * C. intricata * C. iracunda * C. jackii * C. jonesae * C. laevigata * C. × lavallei * C. lepida * C. × macrocarpa * C. macrosperma * C. marshallii * C. maximowiczii * C. × media * C. mercerensis * C. mexicana * C. × vailiae * C. mollis * C. × mordenensis * C. nigra * C. okanaganensis * C. orientalis * C. pedicellata * C. peregrina * C. phaenopyrum * C. phippsii * C. pruinosa * C. pubescens * C. pulcherrima * C. punctata * C. putnamiana * C. rhipidophylla * C. rivularis * C. saligna * C. sargentii * C. scabrida * C. scabrifolia * C. × sinaica * C. × smithiana * C. spathulata * C. submollis * C. succulenta * C. tanacetifolia * C. tracyi * C. triflora * C. uniflora * C. viridis * C. visenda * C. vulsa * C. wattiana * C. wilsonii L'atzeroler, atzerolera o soroller (Crataegus azarolus) és una planta de la família de les rosàcies.
És una planta originària de l'est del Mediterrani. L'atzerolera és conreada o subespontània als Països Catalans.
Al Rosselló i a Mallorca hi apareix un híbrid natural entre l'atzarolera i l'espinaler, espinal o cirerer de pastor (Crataegus monogyna) que ha rebut el nom de Crataegus ruscinonensis. Aquest híbrid es caracteritza per tenir fruits de només 1 cm de diàmetre.
Petit arbre caducifoli de 5 a 10 m d'alt, molt lent en créixer però que pot viure 600 anys o més. El tronc, quan l'arbre és vell, presenta l'escorça esquinçada en tires, la fusta és molt dura i apreciada en ebenisteria. Branques espinoses, fulles coriàcies pubescents triangulars, amb 3 a 5 lòbuls, flors blanques fragants que apareixen a la primavera en corimbs de fins a 20 flors. Els fruits, que maduren cap a setembre, són en forma de poms arrodonits de 2 a 3 cm de color variable (des de vermells a blancs), la polpa és farinosa i de gust dolç i acídul. Té d'una a quatre llavors molt dures.
Planta molt resistent a glaçades de fins a 20 graus Celsius sota zero. Accepta la majoria de sòls excepte els molt argilosos i massa humits. Es pot reproduir per llavors sotmeses al procés d'estratificació per estovar-les i facilitar la germinació. També es multiplica per empelt en altres espècies del gènere Crataegus o sobre l'aranyoner.
El conreu ja es feia en època dels romans i abans era molt comú a Aragó i el País Valencià principalment. Hi ha un cert interès a recuperar aquest conreu molt adaptable a l'agricultura ecològica per la seva resistència a plagues i malalties, al contrari que la majoria dels fruiters. Es conrea a Califòrnia en regadiu i aleshores l'arbre no és tan lent en créixer.
El fruit s'anomena atzerola o sorolla, aquest segon nom només s'utilitza en algunes parts del País Valencià. Els fruits (molt heterogenis segons les varietats conreades pel que fa a qualitats organolèptiques) es poden consumir directament o fer-ne sucs i melmelades molt apreciades. També es poden menjar les fulles tendres i les flors.
Com altres espècies del gènere dels Arçs (Crataegus) té propietats medicinals comprovades científicament. Els fruits són rics en flavonoides i vitamines A i C. Les flors són antiespasmòdiques, fan baixar la tensió (hipotensives) són sedatives (contra problemes d'insomni) vasodilatadores i tòniques per al cor.
El nom deriva del nom de l'atzerola en àrab, segurament a través de l'aragonès va passar a les altres llengües llatines.
El calendari republicà francès va dedicar a l'atzeroler un dels dies de la tardor.
L'atzerola no s'ha de confondre amb la planta tropical Malpighia emarginata coneguda com a acerola en anglès.
L'atzeroler, atzerolera o soroller (Crataegus azarolus) és una planta de la família de les rosàcies.
Der Azaroldorn (Crataegus azarolus), auch Welsche Mispel, Neapolitanische Mispel, Azarole oder Azarolapfel genannt ist eine Pflanzenart in der Familie der Rosengewächse (Rosaceae).
Die Art ist auf Kreta, in Nordafrika, im Mittelmeergebiet und in Westasien verbreitet. In Südeuropa ist er eingebürgert, in Mitteleuropa ist die Fruchternte unbedeutend.
Der Artname leitet sich ab aus dem Portugiesischen (azarola, azerola, zarola, zerola), dem Katalanischen (acerola, atzerola), dem Spanischen (acerolo) und Italienischen (lazzeruola) sowie aus dem Arabischen (az-za’rur oder az-zu’rur), wobei die korrekte Form und Grundbedeutung des arabischen Wortes nicht ermittelt ist.[1]
Der Azaroldorn wächst als laubabwerfender, großer, mehr oder weniger bedornter Strauch oder Baum, der Wuchshöhen von bis zu 10 Metern erreicht. Oft besitzt er allerdings unbewehrte Zweige. Die Borke ist glatt und grau. Die Dornen können, wenn vorhanden, bis 1 Zentimeter lang werden.
Die einfachen, gestielten, leicht ledrigen Laubblätter sind drei- bis siebenlappig bis -teilig. Sie sind bis etwa 6–7 Zentimeter lang und ganzrandig sowie im Umriss eiförmig bis verkehrt-eiförmig und oberseits schwach kurzhaarig bis kahl, unterseits sind sie etwas dichter behaart vor allem auf den Adern. Die einzelnen Lappen sind an der Spitze mehr oder weniger spitz bis abgerundet oder stumpf, feiner oder gröber, gesägt bis gekerbt oder gezähnt. Die rinnigen Blattstiele sind haarig. Es sind meist Nebenblätter vorhanden.
Es werden kurz gestielte, eher dichte, etwas filzig behaarte, schirmrispige Blütenstände mit einigen Blüten gebildet. Die offenschaligen weißen, zwittrigen, gestielten und unangenehm duftenden Blüten erscheinen im Mai. Die Blüten sind fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Es sind nur kleine, behaarte Kelchzipfel vorhanden und die Blütenstiele sind haarig. Es sind viele Staubblätter mit rötlichen Antheren vorhanden. Der mehrkammerige Fruchtknoten ist unterständig mit 2–3 Griffeln mit kleinen, kopfigen und stumpfen Narben. Der außen haarige Blütenbecher ist mit einem Diskus ausgekleidet.
Die daraus heranreifenden, schwach behaarten bis fast kahlen Apfelfrüchte (Scheinfrucht) mit der Kelchhöhlung und Kelch- sowie Griffel- und Staubblattresten an der Spitze sind kugelig, orangerot bis rot oder gelb und etwa 1,5–2 (in Kultur größer; 2,5–4) Zentimeter groß. Sie enthalten 2–3 flache, etwa 8–10 Millimeter große, bräunliche, leicht texturierte und einsamige Kerne.
Die roh oder gekocht essbaren Früchte mit säuerlichem, apfelartigem Geschmack reifen von Ende Juli bis Mitte August.[2]
Im Mittelmeergebiet wurde der Azaroldorn schon seit alter Zeit als Obstgehölz kultiviert. Die mispelähnlichen Früchte schmecken süßsäuerlich. Sie können frisch verzehrt werden, süßen Fruchtsäften beigegeben, kandiert, in Honig konserviert oder zu Konfitüren, Kompotten, Likören, Schnäpsen und Backwaren verarbeitet werden.
Die medizinische und technische Verwendung wurde untersucht.[3] So soll der Azaroldorn (wie auch andere Crataegus-Arten) herzstärkend wirken. Sein widerstandsfähiges Holz wird für bewegliche Teile wie Achsen und Spindeln benutzt.[4]
Ein Synonym von vielen für Crataegus azarolus L. ist z. B. Pyrus azarolus (L.) Scop. oder Mespilus aronia (L.) Willd. und Crataegus aronia (L.) Bosc usw.
Crataegus azarolus wird oft in Unterarten oder Varietäten aufgeführt:
Sorten:
Für den Azaroldorn bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen Azarolbaum, Azarolbirne, Azarolbirn, Meelbyrn (Uffenbach/Lonitzer, 1679[5]), Welsche Espel, Lazerolenbirne (1781[6]), Lazaroli und Lazarole.[7]
Der Azaroldorn (Crataegus azarolus), auch Welsche Mispel, Neapolitanische Mispel, Azarole oder Azarolapfel genannt ist eine Pflanzenart in der Familie der Rosengewächse (Rosaceae).
Die Art ist auf Kreta, in Nordafrika, im Mittelmeergebiet und in Westasien verbreitet. In Südeuropa ist er eingebürgert, in Mitteleuropa ist die Fruchternte unbedeutend.
Der Artname leitet sich ab aus dem Portugiesischen (azarola, azerola, zarola, zerola), dem Katalanischen (acerola, atzerola), dem Spanischen (acerolo) und Italienischen (lazzeruola) sowie aus dem Arabischen (az-za’rur oder az-zu’rur), wobei die korrekte Form und Grundbedeutung des arabischen Wortes nicht ermittelt ist.
Ẓaɛṛur (Isem usnan: Crataegus azarolus) d talmest n yemɣi seg twacult n tnejjikt. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753. Tamlest-a teḥseb-itt IUCN am d talmest ur tettwaggez.
Ẓaɛṛur (Isem usnan: Crataegus azarolus) d talmest n yemɣi seg twacult n tnejjikt. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753. Tamlest-a teḥseb-itt IUCN am d talmest ur tettwaggez.
Al ṡanṡavrëin (num scientìfic Crataegus azarolus, in italian azzeruolo, ma a s' pöl ciamäl anca lazzeruolo ), l’é na pianta d’la famiglia dil rösli.
A s'sä mia ad precìs d' in dua l'è 'rivä, forsi da l'Asia Minùr. In Italia al gh'é in Ligüria, Piemònt, Lumbardia, Emilia-Rumagna e Sicilia.
La sò früta a l'é gròsa tant 'mé na balëina ad 3-4 cm e la g'ha a bòta Vitamëina C.
Sicilia: anzarola
Piemònt: lazzarìn
Rèmin: pumbrièl
Al ṡanṡavrëin (num scientìfic Crataegus azarolus, in italian azzeruolo, ma a s' pöl ciamäl anca lazzeruolo ), l’é na pianta d’la famiglia dil rösli.
A s'sä mia ad precìs d' in dua l'è 'rivä, forsi da l'Asia Minùr. In Italia al gh'é in Ligüria, Piemònt, Lumbardia, Emilia-Rumagna e Sicilia.
La sò früta a l'é gròsa tant 'mé na balëina ad 3-4 cm e la g'ha a bòta Vitamëina C.
Crataegus azarolus is a species of hawthorn known by the common names azarole, azerole, and Mediterranean medlar. It is native to the Mediterranean Basin and is a common plant there, growing on sites comparable to those the European common hawthorn grows on. In the Arab countries it is the most common hawthorn species. When growing in the wild, the azerole bears plentiful crops of haw fruits, which are similar to the haws of the European common hawthorn, but more plump.
C. azarolus is often divided into subspecies or varieties, for example Christensen in his monograph[2] uses four varieties:
C. azarolus has been used historically for a number of medicinal purposes.[3]
Fruit of Crataegus azarolus
.jpg)
Blossoms of the Crataegus azarolus var. aronia
Orange and yellow azarole fruits displayed alongside common haws, sloes and jujubes.
Botanical illustration from Duhamel du Monceau, H.L. 1768. Traité des arbres fruitiers
.jpg)
Crataegus azarolus var. aronia in bloom
Crataegus azarolus is a species of hawthorn known by the common names azarole, azerole, and Mediterranean medlar. It is native to the Mediterranean Basin and is a common plant there, growing on sites comparable to those the European common hawthorn grows on. In the Arab countries it is the most common hawthorn species. When growing in the wild, the azerole bears plentiful crops of haw fruits, which are similar to the haws of the European common hawthorn, but more plump.
C. azarolus is often divided into subspecies or varieties, for example Christensen in his monograph uses four varieties:
C. azarolus var. azarolus has orange fruit. C. azarolus var. aronia L., has yellowish fruit often with some red tinges C. azarolus var. chlorocarpa (Moris) K.I.Chr. has yellowish fruit C. azarolus var. pontica (K.Koch) K.I.Chr. has yellowish or orange fruitC. azarolus has been used historically for a number of medicinal purposes.
El acerolo (Crataegus azarolus) es un árbol o arbusto caducifolio de la familia de las Rosáceas oriundo del sur de Europa, Oriente Medio y el norte de África.
No confundir con la especie Malpighia emarginata, conocida comúnmente como acerola.
El acerolo o bizcobo crece entre 3 a 5 metros, ramas tomentosas y algo espinosas en estado silvestre y sin ellas en los especímenes de cultivo. Las hojas, verde brillante y grisáceas en el envés, son ovadas cuneiformes en la base y profundamente divididas en tres o cinco lóbulos enteros o dentados con pecíolos cortos y pubescentes, al igual que las hojas, las cuales al principio pueden tener pubescencia en ambas caras conservándola después únicamente en el envés.
Las flores son blancas, se disponen en corimbos de 3 a 18 florecillas. La floración tiene lugar en abril y mayo. El fruto, la acerola, de forma globosa y unos 2 cm. es de color rojo o amarillo al madurar, contiene una pulpa carnosa comestible de sabor agridulce con tres semillas en su interior. La maduración se produce en septiembre.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 477. 1753.[1]
El acerolo (Crataegus azarolus) es un árbol o arbusto caducifolio de la familia de las Rosáceas oriundo del sur de Europa, Oriente Medio y el norte de África.
No confundir con la especie Malpighia emarginata, conocida comúnmente como acerola.
Mazpil (Crataegus azarolus) errosazeoen familiako zuhaitza da.
C. azarolus-ek lau azpiespezie edo aldaera ditu:[1]
Herri-sendagintzan erabili dute.[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Mazpil (Crataegus azarolus) errosazeoen familiako zuhaitza da.
C. azarolus-ek lau azpiespezie edo aldaera ditu:
C. azarolus var. azarolus C. azarolus var. aronia L. C. azarolus var. chlorocarpa (Moris) K.I.Chr. C. azarolus var. pontica (K.Koch) K.I.Chr.Herri-sendagintzan erabili dute.
L’Azarolier, Azérolier ou Épine d'Espagne (Crataegus azarolus) est un arbre fruitier du genre Crataegus (aubépine) appartenant à la famille des Rosaceae. Originaire du bassin méditerranéen, il est appelé familièrement pommette dans le sud de la France. Son fruit comporte trois pépins.
L'Azérolier est un arbre ou arbuste légèrement épineux à croissance lente pouvant mesurer jusqu'à 10 mètres de haut.
Ses feuilles caduques alternes de forme triangulaire mesurent 3 à 7 cm et comportent 3 ou 5 lobes peu ou pas dentés. Elles sont de couleur vert clair brillant dessus et grisâtre pubescent dessous. Le pétiole est court et pubescent.
Ses petites fleurs blanches hermaphrodites nectarifères sont groupées en corymbes et ont un pédoncule duveteux. Elles ont souvent une odeur désagréable de poisson pourri.
Sous climat méditerranéen, l'Azerolier produit des fruits comestibles rouges ou jaunes acidulés nommés « azerole », « pommette » ou « cenelle ». Leur taille (2 à 4 cm) comme leur goût varie selon les cultivars. Ils contiennent 1 à 5 gros pépins et sont mûrs en fin d'été. En Italie, on trouve encore actuellement des azeroles disponibles à la vente sur certains marchés vers le mois d'octobre.
Un arbre adulte peut produire jusqu’à 25 kg de fruits par an.
L'Azerolier supporte tous types de sols même calcaires et secs. Il supporte la sécheresse, est rustique jusqu'en zone USDA 6, mais ne fructifie bien que sous climat de type méditerranéen.
Il peut se multiplier par semis (en début d’été pour échapper à la dormance). Dans ce cas, la germination a lieu au printemps suivant, sinon patienter une année supplémentaire. La multiplication peut également se faire par bouture ou par greffage sur épine blanche (Crataegus monogyna).
Les jeunes feuilles et fleurs sont comestibles. Les azeroles sont principalement utilisées en gelées ou confitures, on en a fait aussi de l'eau-de-vie. Leur pulpe est riche en flavonoïdes, vitamine A et vitamine C. Les graines auraient également été torréfiées et utilisées comme substituant au café lors de la Seconde Guerre mondiale.
On utilise également l'azerole dans certaines spécialités pharmaceutiques et cosmétiques. En raison de leur teneur en huiles volatiles, quercétine, triméthylamine, choline, etc., les fleurs sont utilisées en infusion pour traiter l'hypertension artérielle et les troubles du sommeil.
On peut aussi utiliser l'azerolier comme porte-greffe nanifiant pour poiriers et pommiers.
Il existe 5 sous-espèces d'azérolier :
Ces variétés appartiennent à la section Crataegus, nothosect. Crateguineae, séries Orientales de la classification de Christensen[1]
Les cultivars les plus courants sont :
Azarolier, Argeroliès, Aubépine du Midi ou Épine d'Espagne. Pommettes dans le bassin de Thau Zaarour en Algérie et Tunisie (où Zaarour désigne aussi la nèfle du Japon). En Tunisie, le Néflier du Japon est appelé "Boussaa". Son nom commun « Azérolier » vient de l'espagnol acerola (qui vient lui-même du berbère Zaarour) qui désigne cette espèce, mais aussi une plante d'un genre distinct. L'Azérolier ne doit en effet pas être confondu avec l'acérolier, petit arbre tropical qui porte le même nom en espagnol et qui donne l'acerola (ou cerise-pays en Guyane).
L’azérolier fut décrit pour la première fois en 1753 par Carl von Linné. Plus tard, il fut décrit par différents auteurs et a reçu des noms divers :
L’Azarolier, Azérolier ou Épine d'Espagne (Crataegus azarolus) est un arbre fruitier du genre Crataegus (aubépine) appartenant à la famille des Rosaceae. Originaire du bassin méditerranéen, il est appelé familièrement pommette dans le sud de la France. Son fruit comporte trois pépins.
Mušmulasti glog (Azorski glog, velška mušmula, mediteranska mušmula, lat. Crataegus azarolus), vrsta u rodu gloga, mediteransko korisno drvo iz porodice ružovki.
Rasprostranjeno je po mediteranskim zemljama. Naraste do 10 metara visine. plodovi su jestivi, i sirovi i kuhani.[1]
Mušmulasti glog (Azorski glog, velška mušmula, mediteranska mušmula, lat. Crataegus azarolus), vrsta u rodu gloga, mediteransko korisno drvo iz porodice ružovki.
Rasprostranjeno je po mediteranskim zemljama. Naraste do 10 metara visine. plodovi su jestivi, i sirovi i kuhani.
Eplaþyrnir (fræðiheiti: Crataegus azarolus)[2] er tegund af þyrnaættkvísl[3] sem var lýst af Carl von Linné.
Tegundin skiftist í eftirfarandi undirtegundir:[4]
Eplaþyrnir (fræðiheiti: Crataegus azarolus) er tegund af þyrnaættkvísl sem var lýst af Carl von Linné.
L'azzeruolo (Crataegus azarolus L., 1753) è un albero da frutto appartenente alla famiglia delle Rosaceae e al genere Crataegus. Viene chiamato anche "lazzeruolo", azzarruolo, azzaruolo.
Gran parte dei botanici ritiene che questa specie sia originaria dell'Asia Minore o dell'isola di Creta, da cui si sarebbe diffusa come coltivazione in tutto il resto del bacino del Mediterraneo (in particolare nel Nord Africa) e dell'Europa. In Italia è diffuso occasionalmente in Liguria, Piemonte, Lombardia, Emilia-Romagna, Sicilia, Puglia, Veneto e Toscana.
L'azzeruolo cresce sino a un'altezza massima di 3-5 metri, con rami spinosi che possono divenire contorti allo stato selvatico, ma che si mantengono lineari quando la pianta viene coltivata. L'azzerruolo è una pianta longeva e può diventare centenaria, anche se rimane di piccole dimensioni per la crescita lenta. È un piccolo albero o un arbusto, appartenente alle latifoglie e caducifoglie.
Le foglie, di color verde brillante, sono di forma ovale e cuneiforme; la base è profondamente divisa in tre o cinque lobi interi o dentati con picciolo corto e pubescente; le foglie sono caduche ed ingialliscono prima della caduta.
I fiori sono bianchi e si dispongono in infiorescenze di 3-18. La fioritura avviene da aprile a maggio.
Il frutto è un pomo commestibile di forma globosa, varia da 1 a 2 (o 3) cm di diametro ed è di color rosso amaranto, bianco o giallo alla maturazione (a seconda delle cultivar), e contiene una polpa carnosa commestibile dal sapore agrodolce con tre piccoli semi al suo interno. La maturazione si conclude a settembre. Esistono cultivar selezionate con frutti leggermente migliorati per dimensioni e caratteristiche organolettiche.
Crateagus azarolus è diffuso nel bacino del Mediterraneo. Si tratta di un frutto "minore"; gli azzeruoli erano diffusi nei secoli passati, il consumo e la diffusione della pianta sono andati via via in diminuzione, e sono attualmente quasi scomparsi e considerati come rarità, sono catalogati oggi tra i frutti "dimenticati". Molto presenti ancora nel centro Sicilia.
La pianta è tipicamente termofila e pertanto predilige per la propria crescita i pendii collinari che si trovano in buona esposizione solare eliofila, crescendo in maniera ottimale nella stessa fascia climatica della roverella e del leccio; predilige terreni argillosi o calcarei.
Le cultivar più diffuse, a carattere locale, si distinguono per colore, dimensione, sapore del frutto ed epoca di maturazione.
Alcune varietà sono autosterili, quindi per avere la fruttificazione occorre impiantare o avere presenti, almeno due varietà diverse per impollinarsi a vicenda. Altre varietà sono parzialmente autofertili e con una sola varietà la produzione sarebbe limitata, quindi si avvantaggiano comunque dell'impollinazione incrociata (entro qualche decina di metri da altre varietà). Da notare che le piante originate da due semi diversi sono varietà diverse, mentre due piante innestate con la stessa varietà sono lo stesso clone e quindi non sono varietà diverse.
L'azzeruolo è una delle fonti naturali più importanti di vitamina C. Le azzeruole hanno la caratteristica, se consumate fresche, di essere dissetanti, rinfrescanti, diuretiche e ipotensive; la polpa, nello specifico, ha proprietà antianemiche ed oftalminiche. I frutti sono ricchi di vitamina A.
Passata la stagione della produttività dei frutti, per continuare a consumare il prodotto della pianta durante l'anno, l'azzeruolo può essere utilizzato per confetture e gelatine, nonché per la preparazione di insalate e macedonie di frutta. I frutti sono utilizzati anche in pasticceria per la decorazione di torte e normalmente si conservano sotto spirito o grappa.
Foglie e fiori
Frutti
Pianta con frutti maturi
L'azzeruolo (Crataegus azarolus L., 1753) è un albero da frutto appartenente alla famiglia delle Rosaceae e al genere Crataegus. Viene chiamato anche "lazzeruolo", azzarruolo, azzaruolo.
Gran parte dei botanici ritiene che questa specie sia originaria dell'Asia Minore o dell'isola di Creta, da cui si sarebbe diffusa come coltivazione in tutto il resto del bacino del Mediterraneo (in particolare nel Nord Africa) e dell'Europa. In Italia è diffuso occasionalmente in Liguria, Piemonte, Lombardia, Emilia-Romagna, Sicilia, Puglia, Veneto e Toscana.
Crataegus azarolus (binomen a Carolo Linnaeo anno 1753 statutum) est species plantarum florentium generis Crataegi et familiae Rosacearum in Europa meridiana sponte virens, cuius fructus ad comedendum collecti sunt.
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • IUCN Red List • Plantes d'Afrique • USDA Plants Database 
Vide "Crataegus azarolus" apud Vicispecies. Crataegus azarolus (binomen a Carolo Linnaeo anno 1753 statutum) est species plantarum florentium generis Crataegi et familiae Rosacearum in Europa meridiana sponte virens, cuius fructus ad comedendum collecti sunt.
De azarooldoorn (Crataegus azarolus) is een plant uit de rozenfamilie (Rosaceae) die voorkomt in het Middellandse Zeegebied. De plant is afkomstig uit Azië. De plant wordt gekweekt vanwege de vruchten. De hoogte is 4-12 m.
De plant heeft donzige twijgen. De bladeren zijn bleekgroen en hebben een lengte van 3-7 cm. Ze hebben stompe lobben die meestal ongetand zijn. Op de onderzijde van het blad zijn ze behaard.
De bloemen zijn klein en wit. Ze hebben meeldraden met paarse helmknoppen. Ze vormen een bloeiwijzevan 5-7,5 cm in doorsnede.
De vruchten van de azarooldoorn worden azarole (niet te verwarren met de acerola) of Middellandse Zeemispel genoemd. De vruchten zijn groter dan die van de eenstijlige meidoorn (Crataegus monogyna), circa 2-2,5 cm in doorsnede. De kleur is geel tot oranjerood. Elke vrucht bevat één tot drie pitten. De vruchten zijn enigszins zuur en wrang van smaak. Ze zijn eigenlijk niet geschikt voor verse consumptie, maar wel voor de productie van jam, compote, sap en wijn. De vrucht wordt zoals zijn alternatieve naam al zegt geproduceerd in de landen rond de Middellandse Zee.
Cit erbo; a peul rivé a 6 méter d'autëssa, sovens pòch pi che un busson. Le feuje a son auterne, con picol curt, a son spartìe profondament. Le fior a son përfumà e a rapa, a son bianch e con jë stam ross-viòla. Ij frut a son dij pomet motobin variabij ant le dimension e ant ël color. Mai pi gròss che 2,5 cm.
A l'é na specie spatarà ant l'Europa meridional, l 'Asia Minor e l'Àfrica setentrional. A fioriss da avril a giugn.
Ij frut a son motobin rich ëd vitamina "A". Ij frut a son dovrà për fé 'd marmlade, geladin-e, salate e macedònie. As conserva sota alcol e sota branda.
Ij frut verd
Le fior
Ij frut sech
Cit erbo; a peul rivé a 6 méter d'autëssa, sovens pòch pi che un busson. Le feuje a son auterne, con picol curt, a son spartìe profondament. Le fior a son përfumà e a rapa, a son bianch e con jë stam ross-viòla. Ij frut a son dij pomet motobin variabij ant le dimension e ant ël color. Mai pi gròss che 2,5 cm.
DistribussionA l'é na specie spatarà ant l'Europa meridional, l 'Asia Minor e l'Àfrica setentrional. A fioriss da avril a giugn.
NotissieIj frut a son motobin rich ëd vitamina "A". Ij frut a son dovrà për fé 'd marmlade, geladin-e, salate e macedònie. As conserva sota alcol e sota branda.
Ij frut verd
Le fior
Ij frut sech
Głóg włoski (Crataegus azarolus) – gatunek drzewa lub krzewu z rodziny różowatych. Rodzime obszary jego występowania to Tunezja w Afryce Północnej, Kaukaz, Azja Zachodnia i Środkowa oraz Grecja[2]. Jest uprawiany w niektórych krajach Europy.
Drzewo lub krzew o wysokości do 8 m. Liście 3-7 klapkowe, szeroko-odwrotnie-jajowate. Kwiaty zebrane w podbaldachy. Owoce okrągłe i duże (średnica 2-4 cm), w kolorze pomarańczowym lub żółtym, jadalne.
Głóg włoski (Crataegus azarolus) – gatunek drzewa lub krzewu z rodziny różowatych. Rodzime obszary jego występowania to Tunezja w Afryce Północnej, Kaukaz, Azja Zachodnia i Środkowa oraz Grecja. Jest uprawiany w niektórych krajach Europy.
Crataegus azarolus é um arbusto caducifólio pertencente à família Rosaceae. É endêmica no Oriente Médio, Europa e no norte da África.[1]
Crataegus azarolus é um arbusto caducifólio pertencente à família Rosaceae. É endêmica no Oriente Médio, Europa e no norte da África.
Загальна висота досягає 6 м при діаметрі крони до 3 м. Колючки на прямостоячих, сірих, волосистих пагонах нечисленні (до 1,5 см в довжину), на деяких сортах взагалі відсутні.
Темно-зелене листя розташовуються по всій довжині стебла, можуть бути клиновидні, ромбічні або яйцеподібні, в незалежності від форми все листя має на вершині 1-3 зубчасті лопаті. Розмір кожного листя коливається від 3 до 7 см завдовжки і від 2,5 до 6,5 см завширшки.
Суцвіття багатоквіткові, зібрані в щиток, розташовані на добре розвинених волосистих квітконіжках. Діаметр суцвіття — від 3 до 5 см; білі, п'ятипелюсткові квіти мають широкі, трикутні чашолистки і не перевищують в діаметрі 1,5 см.
Плоди кулясті, дрібні (до 15 мм), з 1 або 2 кісточками, дозрівання починається в липні і триває до вересня. М'якуш плоду жовтуватого відтінку, соковита, м'ясиста, кислувато-солодка на смак. Багаті на вітаміни А, С, флавоноїди.
У дикій природі глід росте переважно на лісових галявинах. Є світлолюбним, легко переносить невеликий затінок. До родючості невимогливий, воліє ґрунт з вмістом вапна. Додаткового поливу потребує лише в посушливі сезони. Для розмноження висаджують насіння та пагони. Є посухостійкий, зимостійкий. Цвітіння починається в травні. Запах квіток неприємний. В рік з 1 дерева в середньому збирають 25 кг.
Середня тривалість життя становить 200 років, максимальна — 400 років.
З давніх-давен культивується в країнах західного Середземномор'я, насамперед у Франції та Італії. Плоди вживають в свіжому або сушеному вигляді, також використовують для приготування варення, компоту, джему меду, конфітюру, при заварюванні чаю.
Застосовується як засіб для профілактики серцево-судинних захворювань. Квіти використовуються в настою для лікування гіпертензії і порушення сну.
Внаслідок наявності в плодах ефірних олій, кверцетину, тріметіламіну його частково застосовують при виробництві препаратів у фармацевтичній та косметичній промисловості.
Широко застосовується в декоративному садівництві. Часто висаджують на присадибних ділянках і використовують для створення колючих огорож. Особливо привабливо виглядають кущі дикого глоду восени, коли достигають плоди, а листя забарвлюється в помаранчево-червоні тони. Застосовують для зміцнення схилів і ярів, часто висаджують на берегах водойм. Іноді даний вид використовують як підщепи для таких плодових дерев, як мушмула, яблуня, груша, айва.
Розповсюджено в Середземномор'ї (від Іспанії до Греції), Туреччині, Ірані, Середній Азії, Китаї. Натуралізовано на півдні Північної Америки.
Издавна и широко культивируют как плодовое в странах западного Средиземноморья. Сбор плодов, идущих в пищу в свежем и переработанном виде, производят также с деревьев, специально сохраняемых ири расчистке территорий под сельскохозяйственные угодья. Легко дичает.
В России и сопредельных странах подлинный боярышник азароль в культуре отсутствует. Под этим названием указывают, по-видимому, различные виды, главным образом Боярышник понтийский (Crataegus pontica).
Вид Боярышник азароль входит в род Боярышник (Crataegus) трибы Pyreae подсемейства Спирейные (Spiraeoideae) семейства Розовые (Rosaceae) порядка Розоцветные (Rosales).
По данным The Plant List на 2013 год, в синонимику вида входят[2]:
Издавна и широко культивируют как плодовое в странах западного Средиземноморья. Сбор плодов, идущих в пищу в свежем и переработанном виде, производят также с деревьев, специально сохраняемых ири расчистке территорий под сельскохозяйственные угодья. Легко дичает.
В России и сопредельных странах подлинный боярышник азароль в культуре отсутствует. Под этим названием указывают, по-видимому, различные виды, главным образом Боярышник понтийский (Crataegus pontica).
