Sibianor aurocinctus – gatunek pająka z rodziny skakunowatych.
Gatunek ten został opisany w 1865 roku przez G. H. Emila Ohlerta jako Heliophanus aurocinctus[1]. W nowym rodzaju Sibianor umieszczony został w 2001 roku przez Dimitrija Łogunowa jako jego gatunek typowy[2][3].
Samce tego pająka osiągają 1,5 mm długości i 1,1 mm szerokości prosomy oraz 1,58 mm długości i 1,1 mm szerokości opistosomy. U samic wymiary prosomy to od 1,6 mm długości i od 1,26 mm szerokości, a opistosomy 2,25 mm długości i 1,53 mm szerokości. Ubarwienie podobne u obu płci. Na rdzawym, szagrynowanym karapaksie rzadkie, białe łuski i czarne okolice oczu. Opistosoma i kądziołki przędne szarobrązowe. Szczękoczułki, warga dolna i sternum żółtobrązowe. Przednie odnóża rdzawe z czerownymi goleniami, pozostałe żółtobrązowe z ciemniejszymi udami. Samiec wyróżnia się kształtem tegulum i położeniem jego gałeczki. Samica słabo odróżnialna od S. nigriculus[3].
Gatunek o subborealnym rozsiedleniu eurosyberyjskim. Rozprzestrzeniony od Anglii i Francji, przez Europę Środkową i Ural Południowy po Zabajkale na wschodzie[3]. Znany również z Polski[4]
Sibianor aurocinctus – gatunek pająka z rodziny skakunowatych.
Gatunek ten został opisany w 1865 roku przez G. H. Emila Ohlerta jako Heliophanus aurocinctus. W nowym rodzaju Sibianor umieszczony został w 2001 roku przez Dimitrija Łogunowa jako jego gatunek typowy.
Samce tego pająka osiągają 1,5 mm długości i 1,1 mm szerokości prosomy oraz 1,58 mm długości i 1,1 mm szerokości opistosomy. U samic wymiary prosomy to od 1,6 mm długości i od 1,26 mm szerokości, a opistosomy 2,25 mm długości i 1,53 mm szerokości. Ubarwienie podobne u obu płci. Na rdzawym, szagrynowanym karapaksie rzadkie, białe łuski i czarne okolice oczu. Opistosoma i kądziołki przędne szarobrązowe. Szczękoczułki, warga dolna i sternum żółtobrązowe. Przednie odnóża rdzawe z czerownymi goleniami, pozostałe żółtobrązowe z ciemniejszymi udami. Samiec wyróżnia się kształtem tegulum i położeniem jego gałeczki. Samica słabo odróżnialna od S. nigriculus.
Gatunek o subborealnym rozsiedleniu eurosyberyjskim. Rozprzestrzeniony od Anglii i Francji, przez Europę Środkową i Ural Południowy po Zabajkale na wschodzie. Znany również z Polski
