Lychnis és un gènere de plantes amb flor de la família de les cariofil·làcies.
Les espècies d'aquest gènere són natives d'Europa, Àsia i l'Àfrica del nord.
El gènere Lychnis està estretament emparentat amb el gènere Silene.
Entre les espècies més importants cal mencionar:
Lychnis és un gènere de plantes amb flor de la família de les cariofil·làcies.
Kohoutek (Lychnis) je rod asi 30 druhů květin z čeledi hvozdíkovitých. Pocházejí a jsou rozšířeny hlavně v mírném pásmu severní polokoule. Pro své výrazné květy byly šířeny na nová území. Jejich obliba plyne také z malých nároků na prostředí i na péči.
Rostliny jsou nejčastěji trvalky, méně často jsou dvouletky. Z rozvětveného, hrubého oddenku vyrůstají vytrvalé listové růžice a z nich jedna nebo víceré lodyhy, ty bývají v horní části rozvětvené a mohou být holé, drsně chlupaté nebo šedě vlnaté. Lodyhy jsou porostlé křižmostojnými, přisedlými listy s čepelemi kopinatými či elipsovitými a se špičatými vrcholy.
Na koncích lodyh vyrůstají oboupohlavné květy sestavené do lat nebo vidlanů. Pětičetné květy bývají růžové, červené, červenofialové a jen zřídkakdy bílé. Trubkovitý nebo úzce zvonkovitý, podélně žilkovaný kalich s 10 žilkami, bývá fialově naběhlý. Koruna má nehtovité plátky celokrajné, plytce vykrojené, dvoulaločné až čtyřdílné a ve spodu má zřetelnou pakorunku. V květu je deset tyčinek ve dvou kruzích, pět kratších obvykle přirůstá ke korunním plátkům. Svrchní, vejčitý semeník je složený z pěti plodolistů a má na vrcholu pět čnělek.
Plody jsou jednopouzdré, vícesemenné tobolky obalené vytrvalým kalichem. Ve zralosti se tobolky za pěkného počasí otvírají pěti zuby a vypadávají z nich četná semena ledvinovitého tvaru s drsným osemením.
Jednotlivé druhy se rozmnožují hlavně semeny nebo dělením trsů. Množení semeny je obvyklejší u tzv. nešlechtěných botanických druhů. Druhého způsobu se používá při rozmnožování vyšlechtěných kultivarů, neboť genetické množení semeny nezaručuje přenos vlastnosti z rodičů na potomky. V zahradnické praxi se často pěstují i kříženci (hybridy).
Kohoutky se v okrasném zahradnictví pěstují pro své sytě vybarvené květy, dlouhou dobu kvetení a nenáročnost na péči i stanoviště. Používají se jak čistě botanické druhy s jednoduchými květy, tak i kultivované plnokvěté formy. Druhy z jednoduchými květy se používají jako součást květnatých trávníků, obsahují nechutnou mízu a většina býložravců je nespásá. Rostliny plnokvěté se vysazují na trvalkové záhony, k tvorbě zahradních lemů, obrub a dalších liniových prvků. Menší druhy jsou vhodné i do skalek.
Jsou to obvykle krátkověké trvalky, které se na svém stanovišti i do blízkého okolí rozmnožují přirozeným vysemeňováním, na slunném stanovišti s propustnou půdou vydrží růst a kvést po mnoho let. Obvykle nemají živočišných škůdců, pouze vlhké prostředí a těžká, dlouhodobě mokrá půda jim může přivodit hnilobu kořenů.
V přírodě České republiky se vyskytují tyto čtyři druhy:
Mezi další často pěstované druhy patří zejména:
a hybrid
V minulosti byla ke kohoutkům počítána i smolnička obecná.[1][2][3][4]
kohoutek Jovišův
Kohoutek luční
Kohoutek věncový
Otevřená tobolka
Obrázky, zvuky či videa k tématu kohoutek ve Wikimedia Commons
Kohoutek (Lychnis) je rod asi 30 druhů květin z čeledi hvozdíkovitých. Pocházejí a jsou rozšířeny hlavně v mírném pásmu severní polokoule. Pro své výrazné květy byly šířeny na nová území. Jejich obliba plyne také z malých nároků na prostředí i na péči.
Pechnelken (Lychnis) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Nelkengewächse (Caryophyllaceae). Manche Autoren betrachten die Pechnelken nicht als separate Gattung, sondern rechnen die betreffenden Arten zu den Leimkräutern (Silene).[1]
Der deutsche Gattungsname leitet sich von den stark klebrigen Stängeln der Gewöhnlichen Pechnelke (Lychnis viscaria) ab.
Pechnelken-Arten sind ausdauernd krautige Pflanzen. Typisch für alle Nelkengewächse ist die dichasiale Verzweigung. Die gegenständigen Laubblätter sind ungestielt, ungeteilt, länglich und ganzrandig. Nebenblätter sind keine vorhanden.
Die Blütenstände sind sogenannte Dichasien (siehe Abbildung). Die Blüten sind fünfzählig. Die fünf grünen Kelchblätter sind verwachsen. Die fünf Kronblätter können ganz unterschiedliche Farben haben. Es sind zehn Staubblätter vorhanden. Es werden Kapselfrüchte gebildet.
Aus den Samen der Gewöhnlichen Pechnelke wird ein Pflanzen-Stärkungsmittel gewonnen, das inzwischen auch von der Biologischen Bundesanstalt für Land- und Forstwirtschaft zugelassen ist. Diese Verwendung geht auf ältere Beobachtungen zurück, dass Pflanzen auf Äckern in der Nähe von Pechnelken kräftiger wachsen. Die Wirkung konnte in Laborexperimenten einer Bonner Forscherin bestätigt werden. Man geht davon aus, dass es sich bei dem wirksamen Inhaltsstoff um ein Pflanzen-Wachstumshormon handelt.[2]
Es gibt etwa 25 Lychnis-Arten. Hier eine Auswahl:
Gewöhnliche Pechnelke (Lychnis viscaria), Blüten
Gewöhnliche Pechnelke (Lychnis viscaria), Blüten
Alpen-Pechnelke (Lychnis alpina), Draufsicht
Brennende Liebe (Lychnis chalcedonica)
Jupiternelke (Lychnis flos-jovis)
Pechnelken (Lychnis) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Nelkengewächse (Caryophyllaceae). Manche Autoren betrachten die Pechnelken nicht als separate Gattung, sondern rechnen die betreffenden Arten zu den Leimkräutern (Silene).
Der deutsche Gattungsname leitet sich von den stark klebrigen Stängeln der Gewöhnlichen Pechnelke (Lychnis viscaria) ab.
Silene is a genus of flowering plants in the family Caryophyllaceae. Containing nearly 900 species,[1] it is the largest genus in the family.[2] Common names include campion and catchfly. Many Silene species are widely distributed, particularly in the northern hemisphere.[2]
The genus has been crucial to studies in ecology, evolutionary biology, and genetics, serving as a model for understanding sex determination in plants. Silene species typically contain a mix of hermaphroditic and female (or male-sterile) individuals, and some have evolved separate male and female sexes with chromosomal sex determination. Silene flowers attract flies and have been used in research on speciation, host-pathogen interactions, biological invasions, adaptation to heavy-metal-contaminated soils, metapopulation genetics, and organelle genome evolution. Certain Silene species hold the largest identified mitochondrial genomes.
The genus name "Silene" is derived from Silenus, an Ancient Greek woodland deity. Silene was first described by Linnaeus and is closely related to the genus Lychnis. Sexual systems across Silene species vary, with most being hermaphroditic. Numerous Silene species are used in perennial gardens, and some have received the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit. Silene undulata is used by the Xhosa of South Africa in divination rituals, while Silene vulgaris is a culinary ingredient in some Mediterranean regions. Fossil seeds of the Silene microsperma from the Oligocene period have been found in the Rhön Mountains, central Germany.
Members of this genus have been the subject of research by preeminent plant ecologists, evolutionary biologists, and geneticists, including Charles Darwin, Gregor Mendel, Carl Correns, Herbert G. Baker, and Janis Antonovics. Many Silene species continue to be widely used to study systems, particularly in the fields of ecology and evolutionary biology.[3] The genus has been used as a model for understanding the genetics of sex determination for over a century. Silene species commonly contain a mixture of hermaphroditic and female (or male-sterile) individuals (gynodioecy), and early studies by Correns showed that male sterility could be maternally inherited,[4][5] an example of what is now known as cytoplasmic male sterility. Two independent groups of species in Silene have evolved separate male and female sexes (dioecy) with chromosomal sex determination that is analogous to the system found in humans and other mammals.[6][7]
Silene flowers are frequently visited by flies, such as Rhingia campestris.[8] Silene species have also been used to study speciation, host-pathogen interactions, biological species invasions, adaptation to heavy-metal-contaminated soils, metapopulation genetics, and organelle genome evolution.[3] Notably, some members of the genus Silene hold the distinction of harboring the largest mitochondrial genomes ever identified.[9]
Silene is the feminine form of Silenus, an Ancient Greek woodland deity who was a companion and tutor to the wine god Dionysus.
Silene was originally described by Linnaeus.[1] Silene is the feminine form of Silenus, a Greek woodland deity.[10] Divisions of the genus into subgenera or sections before 2003 do not seem to be well-supported by molecular evidence.[2]
The genus Lychnis is closely related to and considered separate from Silene,[11][12] differing in the flowers having five styles (three in Silene), the seed capsule having five teeth (six in Silene), and in the sticky stems of Lychnis.
Sexual systems vary across species. Most Silene species are hermaphroditic representing 58.2% of Silene species, 14.3% are dioecious, 13.3% gynodioecious, and 12.2% are both gynodioecious and gynomonoecious. Trioecy, andromonoecy, and gynomonoecy have also been reported but are extremely rare.[13]
The lychnis is also the common name of Hadena bicruris, a species of noctuid moth. The larva of this moth feeds on Silene (formerly Lychnis) species, as do some other Lepidoptera including cabbage moth (recorded on Silene chalcedonica), grey chi and case-bearers of the genus Coleophora including C. albella (feeds exclusively on Silene flos-cuculi) and C. leucapennella.
Many species of Silene are in cultivation for perennial gardens.[14] Some have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit, including Silene flos-jovis and Silene schafta.[15]
Silene undulata (syn. S. capensis) is known as iindlela zimhlophe ("white paths") by the Xhosa of South Africa. A Xhosa diviner identifies and collects the plant from the wild. The roots are ground, mixed with water, and beaten to a froth, which is consumed by novice diviners during the full moon to influence their dreams. They also take it to prepare for various rituals. The root has such a strong, musky essence that the diviners who consume it exude the scent in their sweat.[16]
Silene vulgaris, or bladder campion, is eaten in some Mediterranean countries. Young leaves may be eaten raw, and mature leaves are boiled, fried, stewed or mixed into dishes such as risotto.
†Silene microsperma fossil seeds of the Chattian stage, Oligocene, are known from the Oberleichtersbach Formation in the Rhön Mountains, central Germany.[17]
Silene is a genus of flowering plants in the family Caryophyllaceae. Containing nearly 900 species, it is the largest genus in the family. Common names include campion and catchfly. Many Silene species are widely distributed, particularly in the northern hemisphere.
The genus has been crucial to studies in ecology, evolutionary biology, and genetics, serving as a model for understanding sex determination in plants. Silene species typically contain a mix of hermaphroditic and female (or male-sterile) individuals, and some have evolved separate male and female sexes with chromosomal sex determination. Silene flowers attract flies and have been used in research on speciation, host-pathogen interactions, biological invasions, adaptation to heavy-metal-contaminated soils, metapopulation genetics, and organelle genome evolution. Certain Silene species hold the largest identified mitochondrial genomes.
The genus name "Silene" is derived from Silenus, an Ancient Greek woodland deity. Silene was first described by Linnaeus and is closely related to the genus Lychnis. Sexual systems across Silene species vary, with most being hermaphroditic. Numerous Silene species are used in perennial gardens, and some have received the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit. Silene undulata is used by the Xhosa of South Africa in divination rituals, while Silene vulgaris is a culinary ingredient in some Mediterranean regions. Fossil seeds of the Silene microsperma from the Oligocene period have been found in the Rhön Mountains, central Germany.
Käenkukat (Lychnis) on kasvisuku, joka kuuluu kohokkikasvien heimoon. Useita suvun lajeja viljellään perennana.[1]
Yksi käenkukkalaji, käenkukka kasvaa luonnonvaraisena Suomessa. Myös tervakot, mäkitervakko (Viscaria vulgaris tai Lychnis viscaria) ja pikkutervakko (Viscaria alpina tai Lychnis alpina), sijoitetaan joskus käenkukkien sukuun.
Risteymiä:
Palavarakkaus.
Harmaakäenkukka.
Jupiterinkukka.
Käenkukat (Lychnis) on kasvisuku, joka kuuluu kohokkikasvien heimoon. Useita suvun lajeja viljellään perennana.
Yksi käenkukkalaji, käenkukka kasvaa luonnonvaraisena Suomessa. Myös tervakot, mäkitervakko (Viscaria vulgaris tai Lychnis viscaria) ja pikkutervakko (Viscaria alpina tai Lychnis alpina), sijoitetaan joskus käenkukkien sukuun.
Lychnis, la Lychnide, est un genre d'angiospermes dicotylédones de la famille des Caryophyllacées. Il est très proche du genre Silene avec lequel il est souvent confondu, et dans lequel nombre d'anciens Lychnis (ex: Lychnis flos-jovis ou fleur de Jupiter) ont d'ailleurs été intégrés en APGII et APGIII.
Selon Tela Botanica, le 2 avril 2016 :
Le papillon de nuit (hétérocère) suivant se nourrit de lychnides :
Lychnis, la Lychnide, est un genre d'angiospermes dicotylédones de la famille des Caryophyllacées. Il est très proche du genre Silene avec lequel il est souvent confondu, et dans lequel nombre d'anciens Lychnis (ex: Lychnis flos-jovis ou fleur de Jupiter) ont d'ailleurs été intégrés en APGII et APGIII.
Koekoeksbloem is de Nederlandstalige naam voor een geslacht van kruidachtige planten uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae). De botanische naam van het geslacht is Lychnis.
De naam Lychnis is afkomstig van het Griekse woord 'lychnos' dat lamp betekent. Er zijn verschillende verklaringen. Volgens een verklaring slaat de naam op de heldere kleur van de bloemen, volgens een andere verklaring slaat de naam op het gebruik van de wollige bladeren als lampepitten. De naam werd door de Griek Theophrastus gebruikt.
Er is geen overeenstemming over de vraag of dit geslacht erkenning verdient of dat deze planten ingevoegd moeten worden bij het geslacht Silene. In de 23e druk van de Heukels worden de echte koekoeksbloem en de rode pekanjer ingevoegd in Silene: dit zijn de enige twee soorten die in de 22e druk in dit geslacht geplaatst werden.
De soorten, indien het geslacht erkend wordt, zijn kruiden, met opgerichte stengels en tegenoverstaande, meest lancetvormige bladeren. De bloemen hebben vijf kroonbladen. De vijf kelkbladen zijn buisvormig vergroeid. De bloemen staan meestal in dichte bloemhoofdjes. Er zijn geen steunbladen.
Lychnis alpina komt van nature voor in de bergachtige gebieden van Noord- en Midden-Europa. De felroze bloemen heeft ingesneden kroonbladen. De bladen zijn smal en langwerpig. Cultivars zijn:
Lychnis chalcedonica (Brandende liefde (plant) komt van nature voor in Oost-Rusland. De 80-100 cm hoge plant wordt in de Angelsaksische wereld veel als tuinplant gekweekt. Hij draagt dan namen als Maltezer kruis of Jeruzalemkruis. De bloemen hebben een felrode kleur en staan in schermen van 5-12 cm. De rechtopstaande stengels zijn stijf en bebladerd. Cultivars zijn:
Lychnis cognata is een overblijvende 40-100c m hoge soort, die van nature voorkomt in Korea en Noordoost-China. Het groeit in weiden en langs bosranden. De plant bloeit vanaf juni met roze of dieproze tot oranje, tot 6 cm grote bloemen. De behaarde stengels kunnen na enkele jaren verhouten. De bladeren zijn langwerpig - elliptisch. Cultivars zijn:
Lychnis coronaria (Prikneus) is mogelijk de soort waar Theophrastus over sprak. Cultivars zijn:
Lychnis flos-jovis is een plant die van nature voorkomt in de zuidelijk Alpen. Het biotoop bestaat uit droge bergweiden. De 60-80 cm hoge plant bloeit met witte of roze/rode bloemen in schermen. Cultivars zijn:
Lychnis miqueliana komt van nature voor op de Japanse eilanden Honshu, Shikoku en Kyushu. Het biotoop bestaat uit vochtige bergbossen. De 50-70 cm hoge plant bloeit in de midden en late zomer met 4-5 cm grote, roze tot rode bloemen, waarvan de kroonbladen uitgerand tot glad zijn.
Lychnis viscaria (Rode pekanjer) Cultivars zijn:
Lychnis yunnanensis komt van nature voor in Zuidwest-China. In Europa is de plant winterhard tot in Zuid-Engeland. Deze lage soort heeft donkergroene, langwerpige bladeren. De plant heeft witte bloemen. In de tuin groeit hij het best op vochthoudende grond.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Lychnis op Wikimedia Commons. Koekoeksbloem is de Nederlandstalige naam voor een geslacht van kruidachtige planten uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae). De botanische naam van het geslacht is Lychnis.
De naam Lychnis is afkomstig van het Griekse woord 'lychnos' dat lamp betekent. Er zijn verschillende verklaringen. Volgens een verklaring slaat de naam op de heldere kleur van de bloemen, volgens een andere verklaring slaat de naam op het gebruik van de wollige bladeren als lampepitten. De naam werd door de Griek Theophrastus gebruikt.
Er is geen overeenstemming over de vraag of dit geslacht erkenning verdient of dat deze planten ingevoegd moeten worden bij het geslacht Silene. In de 23e druk van de Heukels worden de echte koekoeksbloem en de rode pekanjer ingevoegd in Silene: dit zijn de enige twee soorten die in de 22e druk in dit geslacht geplaatst werden.
De soorten, indien het geslacht erkend wordt, zijn kruiden, met opgerichte stengels en tegenoverstaande, meest lancetvormige bladeren. De bloemen hebben vijf kroonbladen. De vijf kelkbladen zijn buisvormig vergroeid. De bloemen staan meestal in dichte bloemhoofdjes. Er zijn geen steunbladen.
Lychnis alpina komt van nature voor in de bergachtige gebieden van Noord- en Midden-Europa. De felroze bloemen heeft ingesneden kroonbladen. De bladen zijn smal en langwerpig. Cultivars zijn:
Lychnis alpina 'Alba' Lychnis alpina 'Rosea' Lychnis alpina 'Snow Flurry'Lychnis chalcedonica (Brandende liefde (plant) komt van nature voor in Oost-Rusland. De 80-100 cm hoge plant wordt in de Angelsaksische wereld veel als tuinplant gekweekt. Hij draagt dan namen als Maltezer kruis of Jeruzalemkruis. De bloemen hebben een felrode kleur en staan in schermen van 5-12 cm. De rechtopstaande stengels zijn stijf en bebladerd. Cultivars zijn:
Lychnis chalcedonica 'Alba': witte bloemen Lychnis chalcedonica 'Alba plena': dubbelbloemige witte bloemen Lychnis chalcedonica 'Carnea' Lychnis chalcedonica 'Day and Night' Lychnis chalcedonica 'Morgenrot' Lychnis chalcedonica 'Plena' : dubbelbloemige variant. Lychnis chalcedonica 'Rauhreif' Lychnis chalcedonica 'Rosea' Lychnis chalcedonica 'Salmonea'Lychnis cognata is een overblijvende 40-100c m hoge soort, die van nature voorkomt in Korea en Noordoost-China. Het groeit in weiden en langs bosranden. De plant bloeit vanaf juni met roze of dieproze tot oranje, tot 6 cm grote bloemen. De behaarde stengels kunnen na enkele jaren verhouten. De bladeren zijn langwerpig - elliptisch. Cultivars zijn:
Lychnis cognata 'Chinese Delight' is een recente cultivar. Lychnis cognata 'Filigree Red'Lychnis coronaria (Prikneus) is mogelijk de soort waar Theophrastus over sprak. Cultivars zijn:
Lychnis coronaria 'Abbotswood Rose' Lychnis coronaria 'Alba' Lychnis coronaria 'Angel's Blush' Lychnis coronaria 'Atrosanguinea' Lychnis coronaria 'Gardeners' World = 'Blych' Lychnis coronaria 'Hutchinson's Cream' Lychnis coronaria 'Oculata'Lychnis flos-jovis is een plant die van nature voorkomt in de zuidelijk Alpen. Het biotoop bestaat uit droge bergweiden. De 60-80 cm hoge plant bloeit met witte of roze/rode bloemen in schermen. Cultivars zijn:
Lychnis flos-jovis 'Hort's Variety' Lychnis flos-jovis 'Nana' Lychnis flos-jovis 'Peggy'Lychnis miqueliana komt van nature voor op de Japanse eilanden Honshu, Shikoku en Kyushu. Het biotoop bestaat uit vochtige bergbossen. De 50-70 cm hoge plant bloeit in de midden en late zomer met 4-5 cm grote, roze tot rode bloemen, waarvan de kroonbladen uitgerand tot glad zijn.
Lychnis viscaria (Rode pekanjer) Cultivars zijn:
Lychnis viscaria 'Alba' Lychnis viscaria 'Feuer' Lychnis viscaria 'Plena' Lychnis viscaria 'Schnee' Lychnis viscaria 'Splendens' Lychnis viscaria 'Thurnau'Lychnis yunnanensis komt van nature voor in Zuidwest-China. In Europa is de plant winterhard tot in Zuid-Engeland. Deze lage soort heeft donkergroene, langwerpige bladeren. De plant heeft witte bloemen. In de tuin groeit hij het best op vochthoudende grond.
Firletka (Lychnis L.) – rodzaj roślin należących do rodziny goździkowatych. Obejmuje ok. 25[3]–30[4] gatunków. Przedstawiciele tego rodzaju występują w strefie umiarkowanej w Europie, Azji oraz w północnej Afryce[3]. Niektóre gatunki uprawiane jako rośliny ozdobne ze względu na piękne kwiaty[5].
Rodzaj o problematycznej pozycji taksonomicznej. Od połowy lat 90. XX wieku włączany jest często do rodzaju lepnica Silene[4].
Jako rodzaj Silene należy do podrodziny Caryophylloideae, rodziny goździkowatych (Caryophyllaceae), rzędu goździkowców (Caryophyllales) w obrębie dwuliściennych właściwych.
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa goździkowe (Caryophyllidae Takht.), nadrząd Caryophyllanae Takht., rząd goździkowce (Caryophyllales Perleb), podrząd Caryophyllineae Bessey in C.K. Adams, rodzina goździkowate (Caryophyllaceae Juss.), podrodzina Lychnoideae (Fenzl) A. Juss. in Orb, plemię Lychnideae Fenzl in Endl., podplemię Lychnidinae (Rchb.) Kitt. in A., rodzaj firletka (Lychnis L.)[6].
Firletka (Lychnis L.) – rodzaj roślin należących do rodziny goździkowatych. Obejmuje ok. 25–30 gatunków. Przedstawiciele tego rodzaju występują w strefie umiarkowanej w Europie, Azji oraz w północnej Afryce. Niektóre gatunki uprawiane jako rośliny ozdobne ze względu na piękne kwiaty.
Ліхніс (лат. Lýchnis)[1], зірка, зірки[2] — рід рослин родини Гвоздичні. У дикому вигляді представники роду ростуть у Європі, Азії та у Північній Африці.
Багаторічні рослини висотою 40-100 см.
Стебло пряме, округле, шорстке від волосків.
Листки ланцетно-яйцеподібні, з обох сторін шорсткі, гострі, біля основи трохи серцеподібні.
Квітки двостатеві, близько 2 см в діаметрі, зібрані на верхівці стебла в голівчате суцвіття більш-менш щільне, щитковидне. Пелюстки карміново-червоного або рожевого кольорів.
Рід налічує 15-25 видів, деякі з них:
Ліхніс (лат. Lýchnis), зірка, зірки — рід рослин родини Гвоздичні. У дикому вигляді представники роду ростуть у Європі, Азії та у Північній Африці.
Зо́рька, или ли́хнис (лат. Lýchnis) — род растений семейства Гвоздичные. В настоящее время нередко включается в состав рода Смолёвка (Silene).
Многолетние растения высотой 40—100 см.
Стебель прямой, округлый, шероховатый от волосков.
Листья ланцетно-яйцевидные, с обеих сторон шероховатые, острые, у основания немного сердцевидные, полустеблеобъемлющие.
Цветки обоеполые, около 2 см в диаметре, собраны на верхушке стебля в головчатое соцветие более или менее плотное, щитковидное. Лепестки карминово-красные, отгиб лепестка двулопастный.
Плод — коробочка, вскрывается 5 зубцами.
Зо́рька, или ли́хнис (лат. Lýchnis) — род растений семейства Гвоздичные. В настоящее время нередко включается в состав рода Смолёвка (Silene).
剪秋罗属（学名：Lychnis）是石竹科下的一个属。该属共有约12种，分布于北温带和北极地带。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 門 : 被子植物門 Magnoliophyta 綱 : 双子葉植物綱 Magnoliopsida 亜綱 : ナデシコ亜綱 Caryophyllidae 目 : ナデシコ目 Caryophyllales 科 : ナデシコ科 Caryophyllaceae 連 : Sileneae 属 : センノウ属 Lychnis 学名 Lychnis本文参照
センノウ属（センノウぞく、学名: Lychnis、和名漢字表記: 仙翁属）は、ナデシコ科の属の一つ。
センノウの名称は、昔、京都嵯峨にあった仙翁寺（せんのうじ）にあったことによるという。
花は集散花序をなす。萼片は合生して円筒形になり、10脈がある。花弁は5個で、舷部は全縁となるかまたは多裂する。雄蕊は10個、花柱は5個であるが、ときに2個または4個のものがある。
蒴果は先端から裂開し、蒴果の数は花柱と同数となる。
世界に約30種あり、日本には次の6種があるほか、多くの栽培種がある。ガンピセンノウやセンノウは古くから観賞用として栽培されていた。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 
.jpg)
