Elymus és un gènere de plantes de la família de les poàcies, ordre de les poals, subclasse de les commelínides, classe de les liliòpsides, divisió dels magnoliofitins, dits popularment gram f. o agram m..
Aquest gènere comprèn diverses espècies d'herbes perennes natives del desert del Gobi i la província de Qinghai, en el nord de la Xina.
De caràcter xeròfit, són de les poques plantes que es fan a l'extremada aridesa de la regió, amb sòls petris i pluges infreqüents. Creixen en mates de troncs erectes i glabres de fins a 70 cm. d'alçada, sense ramificacions visibles, que broten de dos o tres nodes basals. No tenen roseta a la base; les fulles són lineals i estretes, d'uns sis mil·límetres d'ample i fins a dinou centímetres de llarg, i amb formes variants depenent de les espècies.
Són hermafrodites, amb flors d'ambdós gèneres en espiga única. Aquesta pot fer 12 cm de llarg i 8 mm d'amplada i és erecta o corbada, amb diverses espiguetes i nodes interns densament pilosos. Les flors tenen tres estams i anteres de dos a tres mm de llargada; l'ovari és pilós.
Són hexaploides, amb 42 jocs de cromosomes.
(selecció)
(vegeu-ne una relació més exhaustiva a Wikispecies)
(Els gèneres marcats amb un asterisc (*) són sinònims probables)
(Els gèneres marcats amb dos asteriscs (**) són sinònims possibles)
Anthosachne Steud., *Asperella Humb., Braconotia Godr., Campeiostachys Drobow, Chretomeris Nutt. ex J. G. Sm., nom. inval., Clinelymus (Griseb.) Nevski, *Cockaynea Zotov, Crithopyrum Steud., nom. inval., Cryptopyrum Heynh., nom. inval., ×Elysitanion Bowden, *Elytrigia Desv., **Festucopsis (C. E. Hubb.) Melderis, Goulardia Husn., Gymnostichum Schreb., Hystrix Moench, **Kengyilia C. Yen & J. L. Yang, **Pascopyrum Á. Löve, **Peridictyon Seberg i cols., Polyantherix Nees, **Pseudoroegneria (Nevski) Á. Löve, *Roegneria K. Koch, Semeiostachys Drobow, *Sitanion Raf., Sitospelos Adans., **Stenostachys Turcz., Terrellia Lunell, **Thinopyrum Á. Löve.[1]
Elymus és un gènere de plantes de la família de les poàcies, ordre de les poals, subclasse de les commelínides, classe de les liliòpsides, divisió dels magnoliofitins, dits popularment gram f. o agram m..
Aquest gènere comprèn diverses espècies d'herbes perennes natives del desert del Gobi i la província de Qinghai, en el nord de la Xina.
Pýrovník (Elymus) je rod trav, tedy z čeledi lipnicovitých (Poaceae). Jedná se o vytrvalé byliny. Jsou trsnaté. Stébla dorůstají výšek zpravidla 20–150 cm. Listy jsou ploché nebo svinuté, dosahují šířky 1–18 mm, na vnější straně listu se při bázi nachází jazýček. Květy jsou v kláscích, které tvoří klas, klásky jednotlivé, po dvou nebo po třech, vzácně i po více, zboku smáčklé, vícekvěté (zparvidla 3-7 květů). Na bázi klásku jsou 2 plevy, které jsou nestejné nebo téměř stejné, bez osin nebo osinaté (osina do 8 mm dlélky). Pluchy jsou většinou osinaté nebo bez osin, pokud jsou osinaté, je osina často delší než plucha a někdy může dosáhnout až 50 mm. Plušky jsou dvoukýlné, bez osin. Plodem je obilka, která je okoralá. Celkově je známo asi 150 druhů, které najdeme na obou polokoulích, mimo tropy, místy i adventivně.
Někteří autoři řadí druhy z rodu Elymus do rodu Agropyron v širším slova smyslu (společně s rodem Elytrigia, česky pýr). Existuje i další pojetí, které uznává rody Elymus a Agropyron v užším slova smyslu (v tom případě česky žitňák), a do rodu Elymus pak řadí i druhy z rodu Elytrigia. Např. řadí do rodu Elymus i pýr plazivý (Elytrigia repens, Elymus repens). Pro rod Elymus existuje synonymum Roegneria C. Koch. V pojetí tohoto článku jsou uznávány Agropyron s. str. a Elytrigia jako samostatné rody.
V České republice je domácí pouze 1 druh z rodu pýrovník, pýrovník psí (Elymus caninus, syn. Agropyron caninus, Roegneria canina). Je rozšířen od nížin až po horské polohy ve vlhkých lesích a křovinách, méně často i na vlhkých loukách. Tráva na první pohled připomíná osinatý pýr plazivý. Kdysi byl pokusně jako pícnina vyséván pýrovník drsnostéblý (Elymus trachycaulus) a v Brně byl kdysi zavlečen pýrovník kanadský (Elymus canadensis). Oba jsou původem v S. Americe.
Květena ČR: 8 díl
Pýrovník (Elymus) je rod trav, tedy z čeledi lipnicovitých (Poaceae). Jedná se o vytrvalé byliny. Jsou trsnaté. Stébla dorůstají výšek zpravidla 20–150 cm. Listy jsou ploché nebo svinuté, dosahují šířky 1–18 mm, na vnější straně listu se při bázi nachází jazýček. Květy jsou v kláscích, které tvoří klas, klásky jednotlivé, po dvou nebo po třech, vzácně i po více, zboku smáčklé, vícekvěté (zparvidla 3-7 květů). Na bázi klásku jsou 2 plevy, které jsou nestejné nebo téměř stejné, bez osin nebo osinaté (osina do 8 mm dlélky). Pluchy jsou většinou osinaté nebo bez osin, pokud jsou osinaté, je osina často delší než plucha a někdy může dosáhnout až 50 mm. Plušky jsou dvoukýlné, bez osin. Plodem je obilka, která je okoralá. Celkově je známo asi 150 druhů, které najdeme na obou polokoulích, mimo tropy, místy i adventivně.
Die Quecken (Elymus), manche Arten werden auch Haargerste genannt, sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Süßgräser (Poaceae). Die je nach Autor 40 bis 235 Arten sind in den gemäßigten Gebieten fast weltweit verbreitet.[1]
Bei Elymus-Arten handelt sich um ausdauernde krautige Pflanzen. Nur einige Arten bilden lange unterirdische Rhizome,[1] die an jedem Knoten neu wurzeln können, so dass auch kleine Teilstücke neue Pflanzenexemplare hervorbringen können. Die meisten Arten bilden Horste.[1] Die Halme sind meist aufrecht.[1]
Elymus-Arten sind Ährengräser. Die drei- bis achtblütigen Ährchen sind zweizeilig in schlanken ährigen Blütenständen angeordnet, wobei sie ihre Breitseite der Ährenachse zuwenden. Sie stehen steif aufrecht und sind an die Ährenachse angedrückt. Die meisten Elymus-Arten sind mehr oder weniger grannenlos, es gibt jedoch auch Arten mit kurzen Grannen.
Die Bezeichnung „Quecke“ kommt vom althochdeutschen Wort queck für „kräftig“, „lebendig“ und deutet den starken Ausbreitungsdrang und die schwierige Bekämpfung einiger Arten an.
Die Gattung Elymus wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Seite 83 aufgestellt.[2] Synonyme für Elymus L. sind je nach Autor: Sitospelos Adans. nom. superfl., Terrellia Lunell nom. superfl., Asperella Humb., Hystrix Moench, Elytrigia Desv., Gymnostichum Schreb., Sitanion Raf., Polyantherix Nees, Braconotia Godr., Cryptopyrum Heynh. nom. inval., Roegneria K.Koch, Crithopyrum Steud., Elytrigium Benth., Goulardia Husn., Clinelymus (Griseb.) Nevski, Campeiostachys Drobow, Semeiostachys Drobow, Lophopyrum Á.Löve, Pascopyrum Á.Löve, Pseudoroegneria (Nevski) Á.Löve, Psammopyrum Á.Löve, Connorochloa Barkworth, S.W.L.Jacobs & H.Q.Zhang, ×Elymotrigia Hyl., ×Elysitanion Bowden, ×Terrelymus B.R.Baum, ×Pseudelymus Barkworth & D.R.Dewey.[3][4][5]
Die Gattung Elymus gehört zur Tribus Triticeae in der Unterfamilie Pooideae innerhalb der Familie Poaceae.[4] Der Umfang der Gattung Elymus und der verwandten Gattungen wird kontrovers diskutiert. Die Gattung Elymus enthält je nach Auffassung 40 bis 235 Arten. Manchmal teilt man diese Arten je nach der Existenz von Rhizomen in zwei Gattungen, den Hundsquecken (Roegneria K.Koch) mit der überwiegenden Anzahl von Arten ohne Rhizome, und Echte Quecken (Elytrigia) auf. Einige Autoren teilen diese Arten auf noch mehr Gattungen auf.[6]
Elymus-Arten gedeihen in allen gemäßigten bis subtropischen Gebieten der Nordhalbkugel, außerdem kommen sie in Zentralamerika sowie im südlichen Südamerika vor. In Mitteleuropa kommen beispielsweise folgenden Arten und Unterarten vor: Dünen-Quecke auch Dichtährige Quecke oder (wie eine andere Grasart einer anderen Gattung) Strand-Quecke genannt (Elymus athericus), Hunds-Quecke[7] (Elymus caninus), Binsen-Quecke auch Strand-Quecke oder Strandweizen genannt (Elymus farctus), Kriech-Quecke oder Gemeine Quecke genannt (Elymus repens (L.) Gould subsp. repens).
Die Gattung Elymus enthält je nach Autor 40 bis 235 Arten (hier eine Auffassung nach WCSP[3] Stand hauptsächlich 1985):[8][1]
Nicht mehr zur Gattung Elymus gehören bei einigen Autoren beispielsweise Arten die in die Gattungen Anthosachne, Kengyilia, Leymus, Pseudoroegneria, Thinopyrum gestellt werden:
Eine weitere europäische ebenfalls „Quecke“ genannte Art ist die nicht zur Gattung Elymus gehörende
Alle Elymus-Arten sind gute Futterpflanzen.[1]
Die Quecken (Elymus), manche Arten werden auch Haargerste genannt, sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Süßgräser (Poaceae). Die je nach Autor 40 bis 235 Arten sind in den gemäßigten Gebieten fast weltweit verbreitet.
Affar (Isem usnan: Elymus) d tawsit n yemɣi seg twacult n poaceae 
. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Affar (Isem usnan: Elymus) d tawsit n yemɣi seg twacult n poaceae . Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Kwegen (Elymus = Roegneria + Elytrigia) san en skööl faan plaantenslacher uun't famile swetgäärs (Poaceae).
Аҡтамырсыҡ (рус. Пырейник, лат. Elýmus) — ҡыяҡлылар ғаиләһенә ҡараған үҫемлек заты. Йәйелеүсе ер аҫты үренделәре булмаған күп йыллыҡ үлән.
Яҡынса 100 төрө билдәле, бөтә Ер шарында таралған. Башҡортостанда 6 төрө үҫә.
Эт аҡтамырсығы республиканың бөтә биләмәһендә тиерлек урмандарҙа, себер аҡтамырсығы һирәкләп Башҡортостандың Урал аръяғында ташландыҡ ерҙәрҙә, урал аҡтамырсығы Бүздәк, Ҡырмыҫҡалы, Мәләүез, Саҡмағош һәм башҡа райондарҙың урманлы һәм ҡоро болондарында үҫә. Сүсле аҡтамырсыҡ Ишембай, Өфө, Туймазы райондары болондарында һәм аҡландарында, үҙгәреүсән аҡтамырсыҡ һирәкләп Башҡортостан (Көньяҡ) Уралының таулы болондарында осрай.
Һабағы төҙ, шыма, бейеклеге 80—150 см тиклем. Япрағының киңлеге 3—12 мм, ҡыяҡ, яҫы, яланғас йәки һирәк төклө. Башаҡтары 1—3‑әр урынлашҡан, ғәҙәттә ултырма, ҡыяҡлы башаҡтарға (емешле ваҡытта ҡойолмаусы күсәр м‑н) йыйылған 3—5 сәскәле. Июнь—июлдә сәскә ата. Емеше — бөртөксә, августа өлгөрә.
Юл буйында, кеше йәшәгән урындарҙа үҫеүсе ситтән килтерелгән яңы англия аҡтамырсығы мал аҙығы үҫемлеге булараҡ үҫтерелә. Башҡортостанда сүсле һәм себер аҡтамырсығы үҫтерелә. 1000 орлоғоноң ауырлығы 2,3—3,5 г. Сүсле аҡтамырсыҡ тиҙ өлгөрөүсе, һыуыҡҡа, ҡоролоҡҡа, тупраҡтың татырланыуына сыҙамлы үҫемлек, сабылғандан һәм малдар ашағандан һуң яҡшы үҫә. Себер аҡтамырсығы — ҡоролоҡҡа һәм ҡышҡа сыҙамлы үҫемлек, уны үҫтереү өсөн эрозияланған тау битләүҙәре һәм татырлы тупраҡ яраҡлы.
Йәшел мал аҙығы өсөн бер йыллыҡ үләндәр, ужым иген культуралары һәм пар баҫыуҙары. Иртә яҙ сәселә. Орлоҡто сәсеү нормаһы (кг/га): рәт ысулы менән — 20—25, киң рәтләп — 16—18, үлән ҡатнашмаларында — 6—8; сәсеү тәрәнлеге 1,5—2,5 см.
Сүсле аҡтамырсыҡ уңдырышлылығы (ц/га): бесән — 35, орлоҡ — 3; себер аҡтамырсығы ярашлы рәүештә 38 һәм 4; 100 кг сүсле аҡтамырсыҡ бесәнендә 51,2 аҙыҡ берәмеге, 4,7 кг үҙләштерелеүсе протеин бар; себер аҡтамырсығы — ярашлы рәүештә 61,0 һәм 9,2. Сабынлыҡтар һәм көтөүлектәр булдырғанда ҡулланыла. Аҡтамырсыҡ яңы сорттарын сығарыу буйынса фәнни тикшеренеүҙәр 20 быуаттың 70‑се йылдарынан башлап Ауыл хужалығы институтында алып барыла (Ғ.Ҡ.Зарипова, Р.С.Йәнекәев һ.б.). Сүсле аҡтамырсыҡ бөтә ауыл хужалығы зоналарында, себер аҡтамырсығы урман һәм урман-дала райондарында үҫтерелә. Башҡортостан буйынса себер аҡтамырсығы Аласный, Бурятский, Северный һ.б. сорттары ҡулланылышҡа индерелгән.
Аҡтамырсыҡ // Башҡорт энциклопедияһы — Өфө: «Башҡорт энциклопедияһы» ғилми-нәшриәт комплексы, 2015—2020. — ISBN 978-5-88185-143-9.
Аҡтамырсыҡ (рус. Пырейник, лат. Elýmus) — ҡыяҡлылар ғаиләһенә ҡараған үҫемлек заты. Йәйелеүсе ер аҫты үренделәре булмаған күп йыллыҡ үлән.
Таукыяк, тарлау (лат. Elymus L., 1753[1][2]) — кыяклылар гаиләлегенә караган үсемлекләр ыруы.
Elymus is a genus of perennial plants with approximately 150 species[5] in the grass family, related to rye, wheat, and other widely grown cereal grains.[6]
Elymus is a cosmopolitan genus, represented by species across all continents of the world.[7] Common names include couch grass, wildrye and wheatgrass.[8][9][10][11]
Species accepted by the Plants of the World Online as of 2021:[1][12]
Many species once considered members of Elymus are now regarded as better suited to other genera: Agropyron, Anthosachne, Brachypodium, Cenchrus, Crithopsis, Heteranthelium, Jouvea, Kengyilia, Leymus, Psathyrostachys, Stenostachys, Taeniatherum, Thinopyrum etc.[13]
Elymus is a genus of perennial plants with approximately 150 species in the grass family, related to rye, wheat, and other widely grown cereal grains.
Elymus is a cosmopolitan genus, represented by species across all continents of the world. Common names include couch grass, wildrye and wheatgrass.
Elymus (elimo aŭ hundherbo) estas genro de plantoj de la subfamilio de Pooideae. La genro estas tre parenca al elitrigio. Ĝi enhavas ĉirkaŭ 150 speciojn de plurjaraj herboj el la Nord hemisfero[1].
Elymus (elimo aŭ hundherbo) estas genro de plantoj de la subfamilio de Pooideae. La genro estas tre parenca al elitrigio. Ĝi enhavas ĉirkaŭ 150 speciojn de plurjaraj herboj el la Nord hemisfero.
Elymus o Hystrix es un género de plantas herbáceas de la familia de las poáceas.[1] Tiene una distribución cosmopolita en ambos hemisferios.
Son plantas perennes, rizomatosas o cespitosas. Hojas con lígula generalmente ciliolada en el ápice; limbo plano o convoluto, rara vez plegado. Espiga con raquis frecuentemente excavado y una espiguilla en cada nudo. Espiguillas con 2 glumas y 2-16 flores. Glumas dispuestas lateralmente al eje del raquis, con 4-9 nervios, coriáceas, sin arista o con arista corta. Lema lanceolada, con 5 nervios, coriáceas, con arista apical o sin arista. Pálea lanceolado-elíptica, con 2 quillas ciliado-escábridas. Cariopsis linear-elíptica, libre o ligeramente soldada a la pálea.[2]
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 83–84. 1753.[3] La especie tipo es: Elymus sibiricus L.
El nombre del género deriva del griego Elumos: nombre griego antiguo para un tipo de grano.
El número cromosómico básico del género es x = 7, con números cromosómicos somáticos de 2n = 28 y 42, o 56 (rara vez), ya que hay especies diploides y una serie poliploide. Cromosomas relativamente "grandes". Los nucléolos desaparecen antes de la metafase.[1]
Elymus o Hystrix es un género de plantas herbáceas de la familia de las poáceas. Tiene una distribución cosmopolita en ambos hemisferios.
Orashein (Elymus) on kõrreliste sugukonda kuuluv taimede perekond.
Eestis levinud liigid:
Villivehnät (Elymus) on kasvisuku heinäkasvien (Poaceae) heimossa. Villivehnälajit ovat monivuotisia ja niiden kukintona on kerrannaistähkä.[1]
Villivehnät (Elymus) voidaan käsittää joko yhtenä isompana sukuna tai se voidaan hajottaa useammaksi eri suvuksi. Näitä sukuja ovat juolat (Elytrigia) ja vehniöt (Elymus). Aiemmin villivehnien suvusta on jo erotettu rantavehnien (Leymus) suku omaksi suvukseen.
Suomessa kasvaa vakiintuneena kuusi villivehnälajia ja joitain erikseen määriteltyjä alalajeja. Lisäksi neljästä lajista on satunnaisia havaintoja. Myös monia villivehnäristeymiä on havaittu.[2] Tieteellisessä nimistössä on lähteestä riippuen suurta vaihtelua.
Suomessa kasvavista lajeista juolavehnä ja koiranvehnä ovat yleisiä melkein koko maassa. Neljä muuta ovat harvinaisia tai hyvin harvinaisia, Lapissa tai lounaisrannikolla kasvavia.[1]
Lisäksi Suomessa on tavattu kaksi läheisen rantavehnien (Leymus) suvun lajia[1][3].
Villivehnät (Elymus) on kasvisuku heinäkasvien (Poaceae) heimossa. Villivehnälajit ovat monivuotisia ja niiden kukintona on kerrannaistähkä.
Villivehnät (Elymus) voidaan käsittää joko yhtenä isompana sukuna tai se voidaan hajottaa useammaksi eri suvuksi. Näitä sukuja ovat juolat (Elytrigia) ja vehniöt (Elymus). Aiemmin villivehnien suvusta on jo erotettu rantavehnien (Leymus) suku omaksi suvukseen.
Elymus est un genre de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, à répartition cosmopolite, qui comprend environ 150 espèces.
Selon The Plant List (20 septembre 2017)[2] :
Elymus est un genre de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, à répartition cosmopolite, qui comprend environ 150 espèces.
Ječmika (lat. Elymus), veliki rod jednosupnica iz porodice travovki, kojemu pripada preko 200 vrsta[1] trajnica. U Hrvatskoj raste nekoliko vrste a poznate su pod imenom pirika, premda tome rodu ne pripadaju, to su pasja pirika (E. caninus), E. pungens i puzava pirika (E. repens)
Vrste koje su nekada uključivane u ovaj rod su Dugačka pirika pripada rodu Thinopyrum (Thinopyrum elongatum), bodljikava pirika (Thinopyrum junceum), srednja pirika (T. intermedium subsp. intermedium) i primorska pirika (T. pycnanthum)
Ječmika (lat. Elymus), veliki rod jednosupnica iz porodice travovki, kojemu pripada preko 200 vrsta trajnica. U Hrvatskoj raste nekoliko vrste a poznate su pod imenom pirika, premda tome rodu ne pripadaju, to su pasja pirika (E. caninus), E. pungens i puzava pirika (E. repens)
Vrste koje su nekada uključivane u ovaj rod su Dugačka pirika pripada rodu Thinopyrum (Thinopyrum elongatum), bodljikava pirika (Thinopyrum junceum), srednja pirika (T. intermedium subsp. intermedium) i primorska pirika (T. pycnanthum)
Elymus L., 1753 (nome comune: gramigna) è un genere di piante spermatofite monocotiledoni appartenente alla famiglia Poaceae (ex. Graminacee).[1]
Il nome del genere deriva da un antico nome greco (elymos o élumos) per un cereale non identificato.[2][3]
Il nome scientifico è stato definito da Linneo (1707 – 1778), conosciuto anche come Carl von Linné, biologo e scrittore svedese considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione "Species Plantarum" (Sp. Pl. 1: 83 - 1753)[4] del 1753.[1]
Queste piante arrivano ad una altezza di 150 cm. La forma biologica di queste piante è geofita rizomatosa (G rhiz), ossia sono piante perenni erbacee di breve durata che portano le gemme in posizione sotterranea; durante la stagione avversa non presentano organi aerei e le gemme si trovano in organi sotterranei come bulbi, tuberi e rizomi, fusti sotterranei dai quali, ogni anno, si dipartono radici e fusti aerei. Un'altra forma biologica è emicriptofita cespitosa (H caesp). Sono presenti anche specie stolonifere.[5][6][7][8][9][10][11]
Le radici quasi sempre sono fascicolate di tipo avventizio.
Le foglie lungo il culmo sono disposte in modo alterno, sono distiche e si originano dai vari nodi. Sono composte da una guaina, una ligula e una lamina. Le venature sono parallelinervie. Non sono presenti i pseudopiccioli e, nell'epidermide delle foglia, le papille.
Infiorescenza principale (sinfiorescenza o semplicemente spiga): le infiorescenze, di tipo racemoso terminale (un racemo per infiorescenza), hanno la forma di una spiga eretta, densa e grossa formata da alcune spighette (da 1 a 5 per nodo). Le spighette sono sessili e in genere disposte di lato al rachide (il racemo bilaterale). Gli internodi del rachide sono più brevi delle spighette. La fillotassi dell'inflorescenza inizialmente è a due livelli (o a due ranghi[12]), anche se le successive ramificazioni la fa apparire a spirale.
Infiorescenza secondaria (o spighetta): le spighette, compresse lateralmente con forme da ellittiche a oblunghe, sottese da due brattee distiche e strettamente sovrapposte chiamate glume (inferiore e superiore), sono formate da una decina (fino a 12) di fiori fertili disposti in modo opposto. Possono essere presenti dei fiori sterili o ridotti; in questo caso sono in posizione distale rispetto a quelli fertili. Alla base di ogni fiore sono presenti due brattee: la palea e il lemma. La disarticolazione avviene con la rottura della rachilla sotto ogni fiore fertile; oppure può cadere l'intera spighetta.
I fiori fertili sono attinomorfi formati da 3 verticilli: perianzio ridotto, androceo e gineceo.
I frutti sono del tipo cariosside, ossia sono dei piccoli chicchi indeiscenti, con forme da ovate a oblunghe, nei quali il pericarpo è formato da una sottile parete che circonda il singolo seme. In particolare il pericarpo è fuso al seme ed è aderente. L'endocarpo non è indurito e l'ilo è lungo e lineare. L'embrione è lungo 1/3 della lunghezza del frutto ed è provvisto di epiblasto; ha inoltre un solo cotiledone altamente modificato (scutello senza fessura) in posizione laterale. I margini embrionali della foglia non si sovrappongono. L'endosperma è farinoso.
Come gran parte delle Poaceae, le specie di questo genere si riproducono per impollinazione anemogama. Gli stigmi più o meno piumosi sono una caratteristica importante per catturare meglio il polline aereo. La dispersione dei semi avviene inizialmente a opera del vento (dispersione anemocora) e una volta giunti a terra grazie all'azione di insetti come le formiche (mirmecoria). In particolare i frutti di queste erbe possono sopravvivere al passaggio attraverso le budella dei mammiferi e possono essere trovati a germogliare nello sterco.[13]
La distribuzione delle specie del genere è relativa alle regioni temperate soprattutto settentrionali di tutto il mondo.
Delle 5 specie spontanee della flora italiana solo 3 vivono sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla distribuzione delle specie alpine[14].
La famiglia di appartenenza di questa specie (Poaceae) comprende circa 650 generi e 9 700 specie (secondo altri Autori 670 generi e 9 500[8]). Con una distribuzione cosmopolita è una delle famiglie più numerose e più importanti del gruppo delle monocotiledoni e di grande interesse economico: tre quarti delle terre coltivate del mondo produce cereali (più del 50% delle calorie umane proviene dalle graminacee). La famiglia è suddivisa in 11 sottofamiglie, il genere Elymus è descritto all'interno della sottofamiglia Pooideae con oltre 150 specie distribuite nelle regioni temperate del nord in tutto il mondo.[5][6]
(Vedi: Specie di Elymus )
Il genere della specie di questa voce è descritto all'interno della tribù Triticeae (supertribù Triticodae T.D. Macfarl. & L. Watson, 1982). La supertribù Triticodae comprende tre tribù: Littledaleeae, Bromeae e Triticeae. All'interno della supertribù, la tribù Triticeae forma un "gruppo fratello" con la tribù Bromeae.[15]
Il genere Elymus comprende solamente piante poliploidi con i genomi designati "H, Ns, P, S, St, StY, Y, e Xm". Inoltre Elymus è stato soggetto ad una "evoluzione reticolata"[16] per fenomeni di ibridazione, o per il trasferimento orizzontale di geni ma anche per l’endosimbiosi.[5]
La posizione tassonomica delle specie di questo gruppo non si presenta omogenea rispetto ai vari botanici; questo a causa della poliploidia delle sue specie. Alcune specie di Elymus sono descritte all'interno del genere Agropyron.[7] Altre checklist dividono le specie tra Elymus e il genere Elytrigia Desv.. Altri generi collegati più o meno a Elymus sono Roegneria K.Koch, Pseudoroegneria (Nevski) Á.Löve e Pascopyrum Á.Löve (si veda anche il paragrafo "Sinonimi").[5][11]
I numeri cromosomici delle specie di questo gruppo sono: 2n = 28, 42 e 56.[5]
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della flora italiana) l’elenco seguente utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente quelle caratteristiche utili a distingue una specie dall'altra). Nella "Flora d'Italia" di Sandro Pignatti tutte queste specie sono descritte nel genere Agropyron.[7].
A questo elenco va aggiunta la specie Elymus athericus (Link) Kerguélen non descritta da Sandro Pignatti.
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:[10]
Elymus L., 1753 (nome comune: gramigna) è un genere di piante spermatofite monocotiledoni appartenente alla famiglia Poaceae (ex. Graminacee).
Elymus (synoniemen: Hystrix, Sitanion) is een geslacht uit de grassenfamilie (Poaceae). De meer dan 150 soorten van dit geslacht komen voor in Azië, Amerika, Australië, Antarctica en Europa.[1]
Elymus (synoniemen: Hystrix, Sitanion) is een geslacht uit de grassenfamilie (Poaceae). De meer dan 150 soorten van dit geslacht komen voor in Azië, Amerika, Australië, Antarctica en Europa.
Hasło w Wikisłowniku Perz (Elymus) – rodzaj roślin należący do rodziny wiechlinowatych. Obejmuje ok. 170 gatunków występujących głównie w strefie klimatu umiarkowanego na obu półkulach, głównie w Azji[2]. Gatunkiem typowym jest Elymus sibiricus L.[3]. W Polsce dziko rosną 4 gatunki, 2 dalsze dziczeją przejściowo z upraw[4].
Clinelymus (Grisebach) Nevski, Sitospelos Adans., Terrellia Lunell
Rodzaj należący do rodziny wiechlinowatych (Poaceae), rzędu wiechlinowców (Poales)[1]. W obrębie rodziny należy do podrodziny wiechlinowych (Pooideae), plemienia Triticeae[5].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa komelinowe (Commelinidae Takht.), nadrząd Juncanae Takht., rząd wiechlinowce (Poales Small), rodzina wiechlinowate (Poaceae (R. Br.) Barnh.), podplemię Elyminae Benth., rodzaj perz (Elymus L.)[6]
Gromada okrytonasienne, klasa jednoliścienne, podklasa komelinowe, rząd ciborowce, rodzina wiechlinowate, podrodzina jęczmieniowe, plemię jęczmieniowe, podplemię Hordeinae.
Perz (Elymus) – rodzaj roślin należący do rodziny wiechlinowatych. Obejmuje ok. 170 gatunków występujących głównie w strefie klimatu umiarkowanego na obu półkulach, głównie w Azji. Gatunkiem typowym jest Elymus sibiricus L.. W Polsce dziko rosną 4 gatunki, 2 dalsze dziczeją przejściowo z upraw.
Elymus L. é um género botânico pertencente à família Poaceae, subfamília Pooideae, tribo Triticeae.[1]
O gênero apresenta aproximadamente 520 espécies. Ocorrem na Europa, África, Ásia, Australásia, Pacífico, América do Norte, América do Sul e Antarctica.
Na classificação taxonômica de Jussieu (1789), Elymus é um gênero botânico, ordem Gramineae, classe Monocotyledones com estames hipogínicos.
Elymus L. é um género botânico pertencente à família Poaceae, subfamília Pooideae, tribo Triticeae.
O gênero apresenta aproximadamente 520 espécies. Ocorrem na Europa, África, Ásia, Australásia, Pacífico, América do Norte, América do Sul e Antarctica.
Na classificação taxonômica de Jussieu (1789), Elymus é um gênero botânico, ordem Gramineae, classe Monocotyledones com estames hipogínicos.
Yabani arpa, buğdaygiller (Poaceae) familyasından Elymus cinsini oluşturan yaklaşık 150 türü bulunan bitki türünün ortak adı.
Genellikle püsküllü, nadiren köksaplı çok yıllık bitkilerdir. Ot sapı çoğu kez dik vaziyettedir. Kulakçıklar mevcuttur ya da bulunmaz.
Yabani arpa, buğdaygiller (Poaceae) familyasından Elymus cinsini oluşturan yaklaşık 150 türü bulunan bitki türünün ortak adı.
Genellikle püsküllü, nadiren köksaplı çok yıllık bitkilerdir. Ot sapı çoğu kez dik vaziyettedir. Kulakçıklar mevcuttur ya da bulunmaz.
Дерновинні, рідко короткокореневищні багаторічники 15-150 (200) см заввишки. Стебла зазвичай прямостоячі з розставленими вузлами. Суцвіття — прямі або більш-менш пониклі, зазвичай лінійні колосся 4-18 (30) см завдовжки з віссю, що не розпадається при плодах.
Рід поширений в помірних зонах обох півкуль.
Деякі види пирійника використовуються в сільському господарстві: Elymus caninus, Elymus dahuricus, Elymus hoffmannii, Elymus nutans, Elymus sibiricus, Elymus trachycaulus, Elymus virginicus входять до складу фуражних трав в Росії, Північному Китаї і Північній Америці. У боротьбі з ерозією ґрунтів використовують Elymus dahuricus, Elymus hystrix, Elymus macrourus, Elymus villosus (Цвелев, 1976; Некратова, 2007; Okito, 2008; Knüpffer, 2009).
Рід нараховує понад 200 видів (докладніше див. список видів роду пирійник).
Близьким до роду Elymus (Пирійник) є рід Elytrigia (Пирій) Деякі автори об'єднують ці два рода.[4] У «Словнику українських наукових і народних назв судинних рослин» Юрія Кобіва назва Elytrigia є синонімом роду Elymus (пирій). Також у цьому словнику пирій є однією з назв роду Agropyron Gaertner (житняк).[5] Однак на думку інших авторів між таксонами Elytrigia і Elymus більше відмінностей ніж між таксонами Elytrigia і Agropyron, які є окремими родами у авторів, які об'єднують перші два роди в один.[4] У своїй монографії «Злаки України» (1977) Юрій Прокудін для флори України приводить лише три роди з триби Triticeae: Agropyron, Elytrigia та Leymus, інші зведені до синонімів. За останнім зведенням судинних рослин України[6] триба Triticeae у флорі України представлена 5 родами і 36 видами:
Наразі всі перераховані роди більшістю науковців визнані самостійними, вони повністю різняться не тільки за своїми анотомо-морфологічними особливостями та екологією, але й за походженням, хоча деякі види відносять то до одного, то до іншого роду.[7]
Багато видів Elymus мають великий ареал і характеризуються високою морфологічною мінливістю. Для видів роду Elymus характерна не завжди однозначна синоніміка, застосовувана при описі вариететів, підвидів та видів роду дослідниками різних країн. Багато проблем систематики і таксономії пирійніків обумовлені тим, що серед видів роду часто відбувається міжвидова гібридизація.
Elymus là một chi thực vật có hoa trong họ Hòa thảo (Poaceae).[1]
Chi Elymus gồm các loài:
Elymus là một chi thực vật có hoa trong họ Hòa thảo (Poaceae).
Elymus L. (1753)
Синонимы
Пыре́йник или волоснец, или элимус, или колоснец (лат. Élymus) — род травянистых растений подсемейства Мятликовые (Pooideae) семейства Злаки (Poaceae).
В синонимику рода входят следующие названия:
Многолетние травянистые растения 25—150 см высотой, ползучие подземные побеги отсутствуют[3].
Соцветие — линейный колос, ось которого при плодах не распадается; колоски сидячие или почти сидячие, расположены по одному, реже по 2—3; цветков (2)3—5(7). Колосковые чешуи ланцетные, эллиптические, ланцетно-продолговатые или ланцетно-яйцевидные, с 3—9 выступающими жилками, без выраженного киля. Нижние цветковые чешуи остистые или безостые, с тупотреугольным, волосистым каллусом у основания[3].
Встречаются во внетропических областях обоих полушарий и в горных районах тропиков[3].
По информации базы данных The Plant List (на июль 2016) род включает 234 вида[4], некоторые из них:
Пыре́йник или волоснец, или элимус, или колоснец (лат. Élymus) — род травянистых растений подсемейства Мятликовые (Pooideae) семейства Злаки (Poaceae).
超过150种
批碱草属（学名：Elymus），又作披碱草属，是禾本科小麦族中的一个多年生属的植物。广泛分布在北半球的温带地区。
这是一篇早熟禾亚科小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
갯보리속은 벼과에 속하는 속이다. 이 속은 약 230여 종을 포함하고 있다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
_(19750467473).jpg)
.jpg)
_on_Seedskadee_NWR_21_(27600543896).jpg)
.jpg)
.jpg)
