Stilkøjefluer (Diopsidae) er en familie af fluer hvor øjne og følehorn sidder på stilke på hver sin side af hovedet. Der er omkring 180 arter i tropiske egne, flest i Afrika. Familien findes ikke i Sydamerika, og der kendes kun en art i Nordamerika.[1] I 1990'erne blev der fundet en europæisk art i Ungarn.[2]
Stilkøjefluer er 3-18 mm lange. Øjnene sidder for enden af stilke. Følehornene er små og sidder på øjenstilkene som er længst hos hanner, og kan mangle hos hunnerne af nogle arter. Stilkøjefluer har typisk røgfarvede vingemønstre og små torne på brystets bagkant.[1]
Hannerne har territorier, og hannerne med de længste øjenstilke har ofte størst succes med at finde hunner at parre sig med. Fluerne findes ofte på lav vegetation eller ved vandløb. Larverne spiser planter eller dødt plantemateriale.[1]
Han af Teleopsis dalmanni
Nærbillede af øjenstilk hos han af Teleopsis dalmanni
Diasemopsis sp. fra Mozambique
Stilkøjefluer (Diopsidae) er en familie af fluer hvor øjne og følehorn sidder på stilke på hver sin side af hovedet. Der er omkring 180 arter i tropiske egne, flest i Afrika. Familien findes ikke i Sydamerika, og der kendes kun en art i Nordamerika. I 1990'erne blev der fundet en europæisk art i Ungarn.
Stalk-eyed flies are insects of the fly family Diopsidae. The family is distinguished from most other flies by most members of the family possessing "eyestalks": projections from the sides of the head with the eyes at the end. Some fly species from other families such as Drosophilidae, Platystomatidae, Richardiidae, and Tephritidae have similar heads, but the unique character of the Diopsidae is that their antennae are located on the stalk, rather than in the middle of the head as in all other flies. Stalked eyes are present in all members of the subfamily Diopsinae, but are absent in the Centrioncinae, which retain unstalked eyes similar to those of other flies.[2] The stalked eyes are usually sexually dimorphic, with eyestalks present but shorter in females.[3]
The stalk-eyed flies are up to a centimeter long, and they feed on both decaying plants and animals. Their unique morphology has inspired research into how the attribute may have arisen through forces of sexual selection and natural selection. Studies of the behavior of the Diopsidae have yielded important insights into the development of sexual ornamentation, the genetic factors that maintain such a morphological feature, sexual selection, and the handicap principle.
More than 100 species in the Diopsidae are known, with the greatest diversity found in the Old World tropics.[4] They are distributed throughout the region, with the best-known species being from Southeast Asia and Southern Africa. Also, two species in North America have been described and a European species has recently been found in Hungary.[5]
Adult diopsids are typically found on low-lying vegetation in humid areas, often near streams and rivers, where they feed on fungi and bacteria, which they scavenge from decaying vegetation. The larvae are saprophagic or phytophagous, eating decaying and fresh plant matter. Diopsis macrophthalma Dalman, 1817, is a pest of rice and sorghum in tropical Africa.
The peculiar morphology of stalk-eyed flies makes it easy to identify their fossils (e.g. in amber); one fossil genus is Prosphyracephala, known from Eocene aged Baltic amber.[6] This genus has stalked eyes and is the earliest diverging member of the Diopsinae.[3]
The Diopsidae are small to medium-sized flies, ranging from about 4.0 to about 12.0 mm in length. Their heads are subtriangular, with transverse eye stalks in all genera except the African genus Centrioncus and Teloglabrus. The head is usually sparsely haired, with vibrissae (whiskers) absent.[7]
The posterior portion of the fly's metathorax, or scutellum, has a pair of stout processes, and often the laterotergite (one of a number of lateral flanges) of the postnotum (a small dorsal sclerite on the insect thorax posterior to the notum) has a dome-like swelling or spine-like process. The anterior femora of the legs are stout, with ventral spines. Adult males have lost tergites seven and eight, and the seventh sternite forms a complete ventral band.[7]
Stalk-eyed flies, as the name implies, typically possess eyestalks (in all but the two genera listed above). Their eyes are mounted on projections from the sides of the head, and the antennae are located on the eyestalks, unlike stalk-eyed flies from other families. Though both males and females of most species have eyestalks, they are much longer in males, a sexual dimorphism thought to be due to sexual selection.[8] A rather remarkable feature of stalk-eyed flies is their ability, shortly after they emerge from their pupae, to ingest air through their oral cavity and pump it through ducts in the head to the tips of the eye stalks, thereby elongating them while they are still soft and transparent.[9]
True stalk-eyed flies are members of the family Diopsidae, first described by Fothergill[10] and named by Carl Linnaeus in 1775.[11] The family Diopsidae is contained within the order Diptera and suborder Cyclorrhapha, and features some 150 described species.[12]
The African genus Centrioncus (once placed in Sepsidae, but then moved to Diopsidae) was once recommended to be treated as a separate family, Centrioncidae, a sister group of the diopsids,[13] but since then this lineage has usually been treated as a subfamily.[14]
Despite the unusual morphology of the eye, each compound eye sees a region of space extending over more than a hemisphere in all directions. Thus, extensive binocular overlap occurs, with about 70% of the ommatidia of each eye having a binocular partner ommatidium in the opposite eye which views in the same direction.[15][16] The binocular field is most extensive in the frontoventral quadrant, where it reaches over 135°, and is smallest in the dorsal region. The behavior of stalk-eyed flies is very much determined by vision. During the day, temporary territories may be defended by threatening behavior. At dusk, the animals gather in small groups on selected thread-like structures, returning to the same site each day. When males of about equal size encounter one another within such a group, they may engage in ritualized fights (or occasionally contact fights). Competitors are driven away by the dominant male. Conspecifics are most likely to elicit a threat or flight reaction when they are at a distance of about 50 mm, and reactions to model flies and reflections in a mirror also occur at about this distance.[15]
Stalk-eyed flies roost at night on root hairs hanging by streams. Mating usually takes place in the early morning in the vicinity of their roosts. Females show a strong preference for roosting and mating with males with longer eyestalks, and males compete with each other to control lekking aggregations through ritualized contest. This contest involves males facing one another and comparing their relative eye spans, often with the front legs spread apart, possibly to emphasize their eye-stalk lengths.[17] Male stalk-eyed flies with long eyestalks gain mating advantages both because of female choice and because they are better able to compete with rival males.[4][18]
Though the evolution of exaggerated male traits as a result of female mate choice was at one point controversial, the Diopsidae are now regarded as a classic example of animals that exhibit sexually selected traits.[8][19][20] One view maintains that male ornaments co-evolve with female preferences. The selection of an ornamented mate causes genes that influence expression of the selected male trait and genes coding for female preference for this trait to be passed on to offspring.[21][22] This process creates linkage disequilibrium between selected alleles, with the magnitude of resulting genetic correlations influencing evolutionary outcomes. If the genetic correlation is high relative to the heritability of the male ornament, then a runaway process can occur leading to extreme sexually selected traits, such as the incredible eye spans observed in male stalk-eyed flies. Otherwise, the trait and preference for the trait increase until natural selection against further trait elaboration balances sexual selection.[21]
The extreme morphology exhibited by stalk-eyed flies (especially males) has been studied in an effort to support the hypothesis that exaggerated male traits could evolve through female mate choice and that the selection on male ornaments should cause a correlated response in female preferences. Researchers noted that the flies roosted along stream banks in peninsular Malaysia and that the males with the largest eye spans were accompanied by more females than males with shorter eye spans. From January to October, the researchers counted males and females on 40 root hairs along a single 200-m stretch of stream bank to confirm this observation.[23]
Researchers collected stalk-eyed flies and observed their behavior under laboratory conditions. In the lab, each individual was scored for eye spans, body length, age, and fecundity.[24] Observations of pairs of males differing in eye span but matched in body length were conducted to quantify mate choice in the presence and absence of male interactions. Test males with the longest or shortest eye-span to body-length ratios were mated with 25 randomly chosen females. Wilkinson and Reillo then tested female choice in the presence and absence of male competition and in the presence of males with abnormally long and abnormally short eye spans.[23]
Males dispersed themselves, while females clustered in certain areas of the cage. As observed prior to the study, researchers found that the average number of females per male increased with male eye span in field collected aggregations of stalk-eyed flies. Under laboratory conditions, researchers found that female preferences for male characteristics changed as the males sexual characteristics changed. After 13 generations of artificial selection, they found that long eye-span male line females (i.e. females whose fathers had long eye spans) preferred long eye spans in both the selected males and in males that were not bred through artificial selection, while short eye-span male line females (i.e. females whose fathers had short eye spans) found short eye spans to be the most attractive, even over males with long eye spans. Because researchers kept the females separate from males prior to mate selection, the finding supported the hypothesis that the change in female mate choice was genetically based and not learned. Thus, stalk-eyed flies have been able to evolve a sexual trait in males that corresponds directly to traits that affect mating choices made by females.[23]
_(4561140578).jpg)
However, the evolution of extreme morphology in male flies and the corresponding evolution of female preference for these characteristics as an effect of sexual selection is only half the picture.[25] Handicap models of sexual selection predict that male sexual ornaments have strong condition-dependent expression, and this allows females to evaluate male genetic quality.[26][27][28][29][30]
Genetic variation underlies the response to environmental stress, such as variable food quality, of male sexual ornaments, such as the increased eye span, in the stalk-eyed fly.[25] Some male genotypes develop large eye spans under all conditions, whereas other genotypes progressively reduce eye spans as environmental conditions deteriorate. Several nonsexual traits, including female eye span and male and female wing length, also show condition-dependent expression, but their genetic response is entirely explained by scaling with body size. Unlike these characteristics, male eye span still reveals genetic variation in response to environmental stress after accounting for differences in body size. Thus, it could be inferred that these results strongly support the conclusion that female mate choice yields genetic benefits for offspring as eye span acts as a truthful indicator of male fitness. Eye span is, therefore, selected not only on the basis of attractiveness, but also because it demonstrates good genes in mates.[25]
Furthermore, some populations of stalk-eyed fly females carry a meiotic drive gene on their X chromosomes that causes female-biased sex ratios.[31] In these populations, males which carry a gene to suppress X-chromosome meiotic drive have longer eyestalks. Thus, females that mate with these males gain a direct genetic benefit by producing male offspring in a female-biased population. In other words, the gene for long eye-stalks is linked to a gene that makes males sire more male offspring.[32] Alternatively, long stalks may signal fertility, perhaps by encouraging females to use the sperm of a long-stalked male so as to produce more fertile sons.[32]
_(4561140578).jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Stalk-eyed flies are insects of the fly family Diopsidae. The family is distinguished from most other flies by most members of the family possessing "eyestalks": projections from the sides of the head with the eyes at the end. Some fly species from other families such as Drosophilidae, Platystomatidae, Richardiidae, and Tephritidae have similar heads, but the unique character of the Diopsidae is that their antennae are located on the stalk, rather than in the middle of the head as in all other flies. Stalked eyes are present in all members of the subfamily Diopsinae, but are absent in the Centrioncinae, which retain unstalked eyes similar to those of other flies. The stalked eyes are usually sexually dimorphic, with eyestalks present but shorter in females.
The stalk-eyed flies are up to a centimeter long, and they feed on both decaying plants and animals. Their unique morphology has inspired research into how the attribute may have arisen through forces of sexual selection and natural selection. Studies of the behavior of the Diopsidae have yielded important insights into the development of sexual ornamentation, the genetic factors that maintain such a morphological feature, sexual selection, and the handicap principle.
Tig-okulaj muŝoj (aŭ anteno-okulaj muŝoj) (Diopsidae) estas insektoj de la muŝofamilio Diopsidae. La familion karakterizas la posedo de okultigoj (aŭ okulantenoj): etendiĝoj el la flankoj de la kapo kun okuloj ĉe la fino. Sufiĉe rimarkinda kvalito de tig-okulaj muŝoj estas la kapablo de la maskloj por kapti aeron tra ilia buŝkavo, kaj pumpi ĝin tra duktoj en la kapon al la pintoj de la tigoj, tiel rektiginta ilin. Tio estas ĝenerala precipe en sekspariĝa sezono. Ekzistas pluraj cent specioj en la familio, kun la plej granda diverseco, trovita en la malnov-mondaj tropikoj. Ili disvastiĝis ĝenerale en tiu regiono, kie la plej konataj specioj estas el sudorienta Azio kaj suda Afriko. Ekzistas ankaŭ du specioj en Nordameriko kaj eŭropa specio ĵus estis trovita en Hungario (en 1996, ĉe kunfluejo de riveroj Maroŝ kaj Tiso, latine Sphyracephala europaea). Unu specio, Sphyracephala brevicornis, vivas en modera zono de norda Ameriko.
Plenkreskaj tig-okulaj muŝoj estas tipe trovitaj sur malalta vegetaĵaro en humidaj areoj, ofte proksime al riveretoj kaj riveroj, kie ili manĝas fungojn kaj bakteriojn de disfalantaj plantoj. La larvoj evoluas en putriĝanta vegetaĵaro. Pro ilia stranga morfologio, tig-okulaj muŝoj estas identigeblaj kiel fosilioj (ekz. en sukceno); tiel la prahistoria genro Prosphyrocephala. La afrika genro Centrioncus foje estis specifigita al familio Sepsidae kaj oni poste proponis specifigon al nova familio Centrioncidae kiel fratinogrupo de la tig-okulaj muŝoj, sed ĝi estas kutime traktata kiel subfamilio de tig-okulaj muŝoj.
Tiuj muŝoj estas rigarditaj kiel klasikaj ekzemploj de sekse selektitaj bestoj. Multaj specioj estas sekse dimorfaj je la longo de la okulantenoj, kie maskloj havas multe pli longajn okultigojn ol inoj, kaj tiu dimorfismo alportas avantaĝon al maskloj. La plej vaste studita specio de tig-okulaj muŝoj estas la malajzia specio Teleopsis-dalmani (ĝis nun nomita Cyrtodiopsis-dalmani kaj Diopsis-dalmani). Tiuj insektoj ripozas dum la nokto sur radikharoj pendiĝantaj proksime de riveretoj kaj ties pariĝo kutime okazas en la frua mateno en tiuj lokoj. Inoj montras fortan preferon por kunripozado kaj pariĝo kun maskloj de pli longaj okultigoj.
Frua esplorado de tig-okulaj muŝoj koncentriĝis je vidaj sekvoj de la nekutima pozicio de la okuloj, kun emfazo sur la vidkampo de la muŝoj kaj kapablo juĝi distancojn. Pli nuntempe tiuj muŝoj fariĝis gravaj laboratoriaj modeloj por testado de teorioj pri evoluo de sekundaraj sekskarakteroj, kie grava laboro estas aranĝita ĉe la Universitato de Marilando en Usono kaj ĉe University College de Londono, en Britio. Esplorado en tiuj laboratorioj prilumis kelkajn gravajn demandojn en evolua biologio, aparte la demandon, kial ina selekto je certe arbitraj virfiguroj devus evolui. Longo de okultigo de tig-okulaj muŝoj estis forte kondiĉo-dependanto en maskloj, signifante ke grandkvalitaj maskloj povas kreskigi longajn okultigojn eĉ inter malfavoraj kondiĉoj. Femaloj, kiuj pariĝas kun tiuj maskloj, akiras tiujn bonajn alelojn por iliaj idoj. La geno por longaj okultigoj estas proksima por geno kiu permesas al maskloj generi pli da maskloj, do pariĝante kun long-okultigaj maskloj, pliiĝas la ŝanco por ke idoj de ino estos maskloj (favoraj en ino-dominita populacio). Alternative, longaj tigoj povas signali fekundecon, eble kuraĝiginte inojn por uzi la spermon de long-antena masklo.
Tig-okulaj muŝoj (aŭ anteno-okulaj muŝoj) (Diopsidae) estas insektoj de la muŝofamilio Diopsidae. La familion karakterizas la posedo de okultigoj (aŭ okulantenoj): etendiĝoj el la flankoj de la kapo kun okuloj ĉe la fino. Sufiĉe rimarkinda kvalito de tig-okulaj muŝoj estas la kapablo de la maskloj por kapti aeron tra ilia buŝkavo, kaj pumpi ĝin tra duktoj en la kapon al la pintoj de la tigoj, tiel rektiginta ilin. Tio estas ĝenerala precipe en sekspariĝa sezono. Ekzistas pluraj cent specioj en la familio, kun la plej granda diverseco, trovita en la malnov-mondaj tropikoj. Ili disvastiĝis ĝenerale en tiu regiono, kie la plej konataj specioj estas el sudorienta Azio kaj suda Afriko. Ekzistas ankaŭ du specioj en Nordameriko kaj eŭropa specio ĵus estis trovita en Hungario (en 1996, ĉe kunfluejo de riveroj Maroŝ kaj Tiso, latine Sphyracephala europaea). Unu specio, Sphyracephala brevicornis, vivas en modera zono de norda Ameriko.
Plenkreskaj tig-okulaj muŝoj estas tipe trovitaj sur malalta vegetaĵaro en humidaj areoj, ofte proksime al riveretoj kaj riveroj, kie ili manĝas fungojn kaj bakteriojn de disfalantaj plantoj. La larvoj evoluas en putriĝanta vegetaĵaro. Pro ilia stranga morfologio, tig-okulaj muŝoj estas identigeblaj kiel fosilioj (ekz. en sukceno); tiel la prahistoria genro Prosphyrocephala. La afrika genro Centrioncus foje estis specifigita al familio Sepsidae kaj oni poste proponis specifigon al nova familio Centrioncidae kiel fratinogrupo de la tig-okulaj muŝoj, sed ĝi estas kutime traktata kiel subfamilio de tig-okulaj muŝoj.
Diopsidae zijn een familie uit de orde van de tweevleugeligen (Diptera), onderorde vliegen (Brachycera). Wereldwijd omvat deze familie zo'n 14 genera en 194 soorten.
De volgende geslachten en soorten zijn bij de familie ingedeeld:[1]
Diopsidae zijn een familie uit de orde van de tweevleugeligen (Diptera), onderorde vliegen (Brachycera). Wereldwijd omvat deze familie zo'n 14 genera en 194 soorten.
Diopsidae er en liten familie av fluer som kan kjennes på at de fleste artene har hodet kraftig utvidet til sidene – øynene står på stilk. Dette er mest utpreget hos hannene. Hos enkelte arter kan hodet være bredere enn kroppen er lang. Denne familien finnes for det meste i tropiske og subtropiske områder i Afrika og Asia. Én art finnes i Europa (Ungarn). Noen få arter kan angripe ris, mais og sukkerrør, men gjøe neppe alvorlig skade.
Middelsstore (4 – 12 mm) fluer, hannene (unntatt underfamilien Centrioncinae) med hodet sterkt utvidet sidelengs. Også hunnenes hode er utvidet. Kroppen er vanligvis ganske slank. Fasettøynene er ganske små og sitter på stilker. Antennene er ganske små, tre-leddete med en lang antennebørste (arista) på det tredje leddet, og sitter festet nær fasettøynenes innerkant, altså på øyestilken. Underfamilien Centrioncinae danner et unntak da disse har omtrent kuleformede hoder. Hodet har to par lange børster, ett ved innerkanten av fasettøynene og ett omtrent midt på øyestilkene. Punktøynene er små og sitter i en trekant midt på pannen. Brystet (thorax) er nokså lite (smalere enn hodet), med maksimalt fire par lange børster. Scutellum (den bakerste ryggplaten) har et par pigger som ender i børster. Vingene er forholdsvis smale, gjerne med noen mørke, skyggeaktige tverrbånd. Tre lange årer når vingespissen, og det er tre lukkede celler i vingene indre halvdel. Beina er middels lange og forholdsvis kraftige. Bakkroppen er sylindrisk eller pæreformet. Larvene er sylindriske, tilspisset i hode-enden. På det bakerste leddet sitter et par åndehull (spirakler) ytterst på korte rør.
De voksne fluene finner man helst på skyggefulle, fuktige steder, for eksempel langs elver eller ved dammer. Den eneste europeiske arten ble funnet i en hule med flaggermus om vinteren, der den åpenbart overvintret. Man vet ikke hvor den er om sommeren. De voksne fluene drikker væske fra råtnende materiale og nektar. Larvene lever trolig for det meste av råtnende plantemateriale, men noen arter i slekten Diopsis angriper levende planter og kan kanskje gjøre litt skade.
De merkelig utvidete hodene som denne familien har finnes også hos enkelte grupper i andre fluefamilier. Man tror de har sammenheng med konkurranse mellom fluene om maker. Dersom to individer kommer i konflikt, vinner gjerne den største, og den mindre trekker seg uten kamp. Det ser ut til at fluene vurderer størrelse ut fra bredden på hodet – lett å vurdere om de to kamphanene står ansikt mot ansikt. Hos diopsidene har hodets bredde vokst enormt – fluene overdriver kraftig sin egen størrelse. Forsøk har vist at disse fluene har hard konkurranse om å få parre seg, og at de med de bredeste hodene stort sett vinner. Slik har ekstremt brede hoder kunnet utvikle seg, som et skryte-signal om egen størrelse.
Hilger, S. 2000. Family Diopsidae. I: Papp, L. og Darvas, B. (red.): Contributions to a Manual of Palaearctic Diptera. Appendix: 335-343. Science Herald, Budapest.
Diopsidae er en liten familie av fluer som kan kjennes på at de fleste artene har hodet kraftig utvidet til sidene – øynene står på stilk. Dette er mest utpreget hos hannene. Hos enkelte arter kan hodet være bredere enn kroppen er lang. Denne familien finnes for det meste i tropiske og subtropiske områder i Afrika og Asia. Én art finnes i Europa (Ungarn). Noen få arter kan angripe ris, mais og sukkerrør, men gjøe neppe alvorlig skade.
Multimedia w Wikimedia Commons Diopsidae – rodzina muchówek. Charakterystyczną cechą tych owadów jest osadzenie oczu na długich szypułkach (stylikach ocznych); podobne struktury występują u niektórych przedstawicieli Drosophilidae, Platystomatidae i Tephritidae, ale u Diopsidae styliki występują u obu płci u niemal wszystkich gatunków, a wzdłuż szypułek przebiegają czułki. Do rodziny należy około 160 gatunków zgrupowanych w dwóch podrodzinach (Centrioncinae i Diopsinae) i w jedenastu rodzajach, najwięcej znanych jest z tropików Starego Świata[2]. Dwa gatunki występują w Ameryce Północnej, a z Europy znany jest jeden gatunek (Sphyracephala europaea), opisany z Węgier dopiero w 1997 roku[3]. Osobniki dorosłe spotykane są na niskiej roślinności w wilgotnych biotopach, często w pobliżu strumieni i rzek.
U Diopsidae występuje wyraźny dymorfizm płciowy w długości szypułek, co jest często przywoływane jako przykład doboru płciowego. U jednego z najlepiej poznanych gatunków, Teleopsis dalmanni (znany też jako Cyrtodiopsis dalmanni i Diopsis dalmanni) samice dobierają się w pary z samcami o najdłuższych szypułkach, czemu towarzyszy skomplikowany rytuał[4].
Pierwsze badania nad biologią Diopsidae skupiały się na funkcji stylików ocznych, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na pole widzenia owada oraz jego zdolność do szacowania odległości[5][6]. Obecnie, Diopsidae są ważnymi organizmami modelowymi w doświadczeniach sprawdzających teorie ewolucji wtórnych cech płciowych[7]. Badania takie są prowadzone m.in. na University of Maryland i w University College London. Badania te pozwoliły częściowo odpowiedzieć na istotne pytania w biologii ewolucyjnej, przede wszystkim dlaczego wyewoluowała preferencja samic wobec najwyraźniej przypadkowej cechy. Dowiedziono, że długość szypułek Diopsidae jest ściśle zależna od warunków środowiskowych, co oznacza, że najlepiej przystosowane samce są w stanie osiągnąć znaczną długość szypułek nawet w niesprzyjających warunkach[8]. Samice kopulujące z takimi samcami osiągałyby tym samym korzyść dla swojego potomstwa, w postaci korzystnych alleli genów. Ponadto, w niektórych populacjach T. dalmanni samice są nosicielkami genu odchylenia mejotycznego (ang. meiotic drive) na chromosomie X, co przyczynia się do przewagi płci żeńskiej u potomstwa[9]. W tych populacjach samce posiadające gen supresorowy odchylenia mejotycznego mają dłuższe szypułki, co oznacza, że samice kopulujące z tymi samcami osiągną dodatkową korzyść, w postaci licznego potomstwa płci męskiej w zdominowanej przez samice populacji. Gen warunkujący długie szypułki jest położony w bliskości genu pozwalającego spłodzić samcowi więcej potomstwa płci męskiej[10].
Do rodziny należy kilkanaście rodzajów[11]:
Diopsidae – rodzina muchówek. Charakterystyczną cechą tych owadów jest osadzenie oczu na długich szypułkach (stylikach ocznych); podobne struktury występują u niektórych przedstawicieli Drosophilidae, Platystomatidae i Tephritidae, ale u Diopsidae styliki występują u obu płci u niemal wszystkich gatunków, a wzdłuż szypułek przebiegają czułki. Do rodziny należy około 160 gatunków zgrupowanych w dwóch podrodzinach (Centrioncinae i Diopsinae) i w jedenastu rodzajach, najwięcej znanych jest z tropików Starego Świata. Dwa gatunki występują w Ameryce Północnej, a z Europy znany jest jeden gatunek (Sphyracephala europaea), opisany z Węgier dopiero w 1997 roku. Osobniki dorosłe spotykane są na niskiej roślinności w wilgotnych biotopach, często w pobliżu strumieni i rzek.
U Diopsidae występuje wyraźny dymorfizm płciowy w długości szypułek, co jest często przywoływane jako przykład doboru płciowego. U jednego z najlepiej poznanych gatunków, Teleopsis dalmanni (znany też jako Cyrtodiopsis dalmanni i Diopsis dalmanni) samice dobierają się w pary z samcami o najdłuższych szypułkach, czemu towarzyszy skomplikowany rytuał.
Pierwsze badania nad biologią Diopsidae skupiały się na funkcji stylików ocznych, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na pole widzenia owada oraz jego zdolność do szacowania odległości. Obecnie, Diopsidae są ważnymi organizmami modelowymi w doświadczeniach sprawdzających teorie ewolucji wtórnych cech płciowych. Badania takie są prowadzone m.in. na University of Maryland i w University College London. Badania te pozwoliły częściowo odpowiedzieć na istotne pytania w biologii ewolucyjnej, przede wszystkim dlaczego wyewoluowała preferencja samic wobec najwyraźniej przypadkowej cechy. Dowiedziono, że długość szypułek Diopsidae jest ściśle zależna od warunków środowiskowych, co oznacza, że najlepiej przystosowane samce są w stanie osiągnąć znaczną długość szypułek nawet w niesprzyjających warunkach. Samice kopulujące z takimi samcami osiągałyby tym samym korzyść dla swojego potomstwa, w postaci korzystnych alleli genów. Ponadto, w niektórych populacjach T. dalmanni samice są nosicielkami genu odchylenia mejotycznego (ang. meiotic drive) na chromosomie X, co przyczynia się do przewagi płci żeńskiej u potomstwa. W tych populacjach samce posiadające gen supresorowy odchylenia mejotycznego mają dłuższe szypułki, co oznacza, że samice kopulujące z tymi samcami osiągną dodatkową korzyść, w postaci licznego potomstwa płci męskiej w zdominowanej przez samice populacji. Gen warunkujący długie szypułki jest położony w bliskości genu pozwalającego spłodzić samcowi więcej potomstwa płci męskiej.
