The Pedder galaxias (Galaxias pedderensis) is an Australian freshwater fish. It is considered to be extinct in the wild since 2005 by the EPBC Act, and was originally found only in Lake Pedder in Tasmania.
Originally recorded only in Lake Pedder and inflowing streams, after the construction of the Huon-Serpentine dam in 1972 (the "new" Lake Pedder), its range expanded initially into Lake Gordon and Wedge River. However, by 1980 it had become very rare and no new specimens have been captured in the wild since 1996. Introduced trout are implicated as a major factor in the decline of this species. The species survives in two translocated populations outside its original range, one at Lake Oberon in the Western Arthurs mountain range and one at a modified water supply dam near Strathgordon.[2]
A small greenish-brown fish, off-white to silvery belly, a profuse irregular and highly variable pattern of alternating off-white and brownish contrasting bands extending into the base of the fins and breaking up into fine spots on the lower part of the sides. Length to 160 mm.
Before the construction of the new lake, this species preferred Lake Pedder itself which was quite shallow surrounded by white sandy beaches and small rooted aquatic vegetation as well as in swamps and low velocity waters with abundant instream organic debris and overhanging terrestrial vegetation.[3]
Diet consists of small invertebrates, particularly arthropods and aquatic insect larvae, crustaceans and terrestrial insects especially beetles, flies, cicadas etc.[3]
Females are larger than males. Male genital papilla narrow, whereas female are broad and rounded, most noticeable during breeding season. 150 to 1,200 eggs averaging 1.9 mm to 2.3 mm in diameter when water hardened. Spawning reported to occur in spring (October) at water temperatures of 6.7 to 7.5 °C.
The Pedder galaxias (Galaxias pedderensis) is an Australian freshwater fish. It is considered to be extinct in the wild since 2005 by the EPBC Act, and was originally found only in Lake Pedder in Tasmania.
Galaxias pedderensis Galaxias generoko animalia da. Arrainen barruko Galaxiidae familian sailkatzen da.
Galaxias pedderensis Galaxias generoko animalia da. Arrainen barruko Galaxiidae familian sailkatzen da.
Galaxias pedderensis is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de snoekforellen (Galaxiidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1968 door Frankenberg.
Bronnen, noten en/of referenties
Galaxias pedderensis – endemiczny gatunek ryby słodkowodnej z rodziny galaksowatych (Galaxiidae). Pierwotnie ryby z tego gatunku zamieszkiwały jezioro Pedder w południowo-zachodniej części Tasmanii (wyspy położonej na południe od Australii). Od 1996 roku uznawany przez IUCN za krytycznie zagrożony, wówczas również po raz ostatni zaobserwowany w naturalnym środowisku. W celu ratowania Galaxias pedderensis został on sztucznie wprowadzony do jeziora Oberon w łańcuchu górskim Arthur Range.
Rodzina ryb galaksowatych jest najbardziej zróżnicowaną rodziną słodkowodnych ryb żyjących na Tasmanii. Spośród 15 gatunków występujących na Tasmanii aż 10 zalicza się do rodzaju Galaxias, cztery do Paragalaxias, jeden zaś do rodzaju Galaxiella. Ponadto dziesięć gatunków ryb jest endemitami. Australijska Agencja ds. Ochrony Przyrody (ang. Australian Nature Conservation Agency) spośród sześciu endemicznych gatunków ryb z rodzaju Galaxias aż czterem nadała status zagrożonego lub krytycznie zagrożonego. Galaxias pedderensis uważa się obecnie za gatunek najbardziej zagrożony wymarciem[3].
Galaxias pedderensis jest średniej wielkości rybą, przeciętnie dorastającą do długości od 7,5 cm do 12 cm[3]. Największe odnotowane osobniki osiągały długość 15,6 cm[4], a wyjątkowo nawet 17 cm[5]. Ciało ryby jest smukłe i wydłużone[6]. Wśród przedstawicieli tego gatunku występuje dymorfizm płciowy: samice są większe od samców[5]. Najmniejsza odnotowana samica miała długość 6,1 cm, natomiast samiec − 5,3 cm[7], zaś średnia długość dla samic wynosi 9,5 cm, a dla samców − 7,6 cm[8].
Ubarwienie łusek w górnej części ciała oraz na bokach jest szarobrązowe z nieregularnymi czarnymi plamami wzdłuż ciała. Często występuje złota opalizacja, którą można dostrzec z tyłu oraz boków ciała. Brzuch zabarwiony na kolor kremowy lub srebrzysty. Bardzo podobnym gatunkiem jest Galaxias brevipinnis, który różni się szeroką głową z wydłużoną żuchwą oraz dużymi, zaokrąglonymi płetwami piersiowymi. G. pedderensis ma bardziej zaokrąglona głowę ze szczęką i żuchwą jednakowej długości oraz stosunkowo małe płetwy piersiowe[5].
Gatunek po raz pierwszy został opisany w drugiej połowie lat 60. XX wieku przez Rogera S. Frankenberga. W tym czasie G. pedderensis opisywany był jako liczna ryba w wodach jezior Maria i Pedder, w strumieniach łączących oba te zbiorniki wodne[3], w dopływie rzeki Serpentine oraz jako mniej liczna na zabagnionych obszarach otaczających ówczesne jezioro Pedder[9]. Obszar ten był również zamieszkiwany przez inny gatunek z tego samego rodzaju − G. parvus. W wyniku tworzenia systemu wytwarzania energii elektrycznej na rzece Gordon przez rządowe przedsiębiorstwo Hydro Tasmania w roku 1972 naturalne jezior Pedder zostało zwarte przez zespół trzech tam, w celu przekształcenia go w zbiornik retencyjny. Następnie wraz z powiększaniem się powierzchni zbiornika gatunek zwiększał swój zasięg, wkraczając do rzeki Wedge River, jeziora Gordon i kanału McPartlans[9]. W roku 1981 z przeprowadzonych badań wynikało, że populacja ryb nadal pozostaje liczna[10]. W połowie lat 80. XX wieku liczba osobników G. pedderensis znacząco się zmniejszyła. Badania przeprowadzone przez Komisję ds. Rybołówstwa Śródlądowego (ang. Inland Fisheries Service, w skrócie IFS) pod koniec lat 80. wykazały, że populacja ryb jest bardzo nieliczna[9]. W latach 1988–1991 odnaleziono gatunek tylko w pięciu strumieniach wpadających do jeziora Pedder (poszukiwania prowadzono na 117 stanowiskach[3]): "Potok Bonnet Bay nr 1", "Potok Bonnet Bay nr 2", "Potok Pebbly", "Potok Swampy" i "Strumień Stillwater". Wszędzie, poza stanowiskami na potoku Bonnet Bay, stwierdzono jedynie pojedyncze okazy, a tylko w tym jednym miejscu złapano ich 10[9]. Na początku lat 90. XX wieku gatunek występował już tylko w dwóch dopływach jeziora Pedder[9]. W roku 1992 całą populację ryb w akwenie Pedder szacowano na liczbę mniejszą niż 200 osobników[11]. W latach 1994–1997 odnotowano raptem pięć osobników z gatunku G. pedderensis, a ostatni przedstawiciel został stwierdzony w roku 1996. Kolejne poszukiwania G. pedderensis były prowadzone przez IFS w latach 1998–2002, jednak ryba ta nie została już odnaleziona w stanie dzikim[9].
Ustawa Threatened Species Protection Act z 1995 roku nadała gatunkowi status zagrożonego wymarciem[12], a ustawa Environment Protection and Biodiversity Conservation Act z 1999 roku – wymarłego na wolności[12].
Przyczyną wymierania ryb z gatunku G. pedderensis są zmiany zachodzące w ich środowisku naturalnym. Mimo początkowo dość licznej populacji do roku 1972, kiedy to został utworzony zbiornik retencyjny, liczebność populacji w połowie lat 80. XX wieku się załamała. Stworzenie sztucznego zbiornika przyczyniło się do podnoszenia poziomu wody i tym samym do utraty siedlisk naturalnych. Ponadto do jeziora Pedder został wprowadzony w celach wędkarskich pstrąg potokowy, który polował m.in. na osobniki G. pedderensis. Wraz z powiększaniem się powierzchni akwenu pojawił się nowy gatunek z rodzaju Galaxias, G. brevipinnis, który szybko zajmował nowe siedlisko i wyparł spokrewnioną rybę[11][2].
W XXI wieku gatunek utrzymuje się tylko dzięki aktywnej ochronie. W latach 1991–1997 łącznie 34 osobniki zostały sztucznie wprowadzone do jeziora Oberon, położonego ok. 12 km na południowy wschód od jeziora Pedder, w zachodniej części pasma górskiego Arthur Range. W roku 1997 po raz pierwszy na nowym stanowisku zaobserwowane zostały młode ryby[9]. Populacja z jeziora Oberon, mimo bliskiego położenia geograficznego z pierwotnym miejscem występowania, zlokalizowana jest w innym dorzeczu. Nie ma żadnych dowodów, które wskazywałyby, że G. pedderensis występowała wcześniej w tym regionie[9]. Druga populacja została utworzona w zbiorniku wodnym Strathgordon, gdzie przeniesiono niewielką liczbę osobników z jeziora Oberon. W roku 2004 stwierdzono, że program rozrodczy ryb w zbiorniku Strathgordon nie przyniósł sukcesu[9]. Populacja w jeziorze Oberon w 2008 roku liczyła około 500 osobników[11].
Próby hodowli w niewoli oraz sztuczne zapładnianie, które przeprowadzano w latach 1991–1992, przyniosły słabe rezultaty. Wyhodowano jedynie 11 młodych ryb, które zasiliły populację z jeziora Oberon[9].
Pierwotnie G. pedderensis zamieszkiwał płytkie, piaszczyste jezioro Pedder o głębokości ok. 3 m oraz otaczające torfowiska i wpadające do niego strumienie[13]. Większość cieków zasilających jezioro charakteryzowało się małym spadkiem i silnie meandrowało (np. Serpentine River). W okolicznych bagnach woda była zabarwiona na kolor ciemnobrązowy z powodu zawartości kwasów humusowych. Woda ta cechowała się niskim pH i małą mętnością[13]. Z przeprowadzonych obserwacji wynikało, że jezioro zamieszkiwały głównie młode osobniki, a w rzekach i strumieniach żyły dorosłe.
Zwarcie akwenu przez zespół trzech zapór wodnych doprowadziło do podniesienia się poziomu wody i zalania okolicznych bagien, strumieni i górnego odcinka Serpentine River. Głębokość jeziora wzrosła do około 20 m. Górne, strome odcinki strumieni były jedynymi obszarami nieprzekształconymi w wyniku zalania jeziora Pedder[13].
Pod koniec lat 70. XX wieku, przed załamaniem się liczebności populacji, gatunek licznie występował w zbiorniku retencyjnym. W pobliżu brzegu znajdowały się szkółki dla młodych osobników, a dorosłe sztuki obserwowano w strumieniach wpadających do jeziora. Ostatni zasięg występowania ryb znajdował się w dolnych biegach strumieni, gdzie woda wolno płynęła w meandrujących potokach. Przeważnie dno było piaszczyste, a brzegi porośnięte gęstą roślinnością[13].
Obecnie siedlisko G. pedderensis stanowi jezioro Oberon o głębokości do 95 m, położone na wysokości 850 m n.p.m. Większa części linii brzegowej jest skalista i stroma, z wyjątkiem dwóch małych piaszczystych plaż położonych w północno-zachodniej części akwenu. Przez jedną z plaż przepływa meandrujący potok. Ryby zostały przeniesione do jeziora Oberon z powodu braku występowania w nim innych gatunków ryb i licznie występujących bezkręgowców, które stanowią składnik ich diety, oraz z powodu podobieństw z pierwotnym jeziorem (podobne właściwości chemiczne i termiczne). Atutem była też obecność strumieni, niezbędnych do rozmnażania się tego gatunku[13].
Zbiornik Strathgordon, stanowiący drugie miejsce introdukcji, został w roku 1997 zmodyfikowany przez IFS i Hydro Tasmania w celu stworzenia odpowiednich warunków dla osobników z gatunku G. pedderensis. W tym celu zbiornik został osuszony, aby upewnić się, że nie jest zamieszkany przez inne gatunki ryb. Poza tym wypływ ze zbiornika został zabezpieczony przed możliwością migracji innych gatunków. Stworzono także sztuczny strumień, aby ryby mogły przechodzić w nim tarło[13].
Głównym składnikiem diety G. pedderensis są drobne bezkręgowce – stawonogi i larwy wodnych owadów[2][14]. Analiza treści żołądka przeprowadzona na podstawie 20 ryb z tego gatunku wykazała, że żywi się ona zarówno lądowymi, jak i wodnymi owadami oraz skorupiakami. Wśród owadów lądowych wchodzących w skład diety ryby występowały: chrząszcze, muchy, komary, cykady, prostoskrzydłe, mrówki i osy. Natomiast wśród owadów wodnych występowały: larwy jętek, larwy much i dorosłe chrząszcze. Spośród skorupiaków w diecie stwierdzono przedstawicieli gatunku Astacopsis franklinii z rodziny Parastacidae oraz krewetki, kraby, homary i widłonogi[15].
Ryby z gatunku G. pedderensis dojrzałość płciową osiągają w wieku około 2 lat, przy czym potomstwo wydawane jest na świat przeważnie w wieku od 3 do 4 lat[14]. Ryba żyje 6 lat. Po pierwszym roku życia osiąga długość od 5 do 6 cm. Płeć u dorosłych osobników rozróżnia się na podstawie kształtu gonad. U samców są one wąskie, u samic zaś − szerokie i zaokrąglone[8].
Okres tarła u gatunku G. pedderensis ma miejsce wiosną (od końca września do połowy października), gdy temperatury wód zaczynają rosnąć. W tym czasie temperatura wody waha się w granicach od 6,7 do 7,5 °C. Tarło ma miejsce w strumieniach, gdzie samice składają jaja – pod płaskimi kamieniami lub w zanurzonej roślinności. W trakcie tarła samica składa od 150 do 1200 jaj, o stosunkowo dużych rozmiarach (1,9–2,3 mm)[8]. Liczba jaj złożonych przez samicę zależny od jej wielkości[6]. W warunkach laboratoryjnych, gdzie jaja ryb były sztucznie zapładniane, młode osobniki wylęgały się między 22. a 30. dniem od czasu zapłodnienia. Po wykluciu mierzyły 10 mm[8].
W Australii G. pedderensis uważany jest za gatunek najbardziej zagrożony całkowitym wymarciem spośród słodkowodnych gatunków ryb. Głównym zagrożeniem dla niego w XX wieku była utrata naturalnego środowiska, które zostało przekształcone w zbiornik retencyjny, a w konsekwencji gatunek został pozbawiony swojego pierwotnego siedliska (płytkiego jeziora i strumieni). Dużym zagrożeniem dla G. pedderensis są inne gatunki ryb. Na stan populacji G. pedderensis wpłynęła m.in. introdukcja polującego na te ryby pstrąga potokowego, zajmującego przy tym podobne nisze ekologiczne. Kolejny gatunek, który wpłyną negatywnie na liczebność G. pedderensis, to blisko spokrewniona ryba G. brevipinnis. Spowodowała ona wyparcie G. pedderensis , ponieważ jest bardziej płodna, a odżywia się podobnym pokarmem. W ramach działań ochronnych realizowanych w jeziorze Pedder udało się zapobiec przedostaniu do niego drapieżnego okonia pospolitego do akwenu[16].
Obecna populacja ryb z jeziora Oberon możne być zagrożona z powodu jej małego zróżnicowania genetycznego. Wywodzi się bowiem od 34 ryb sztucznie wprowadzonych do jeziora. Za kolejne zagrożenie dla współczesnej populacji uważa się możliwość długotrwałego braku dostępu do pożywienia, spowodowaną zachwianiem liczebności poszczególnych gatunków w zbiorniku[16].
Współcześnie reintrodukcja gatunku do jeziora Pedder jest niemożliwa ze względu na występowanie drapieżnych ryb, które wyparły w przeszłości G. pedderensis. Powrót gatunku do pierwotnego akwenu będzie możliwy dopiero wówczas, gdy przywrócony zostanie pierwotny stan jeziora oraz wytępione zostaną gatunki inwazyjne[3].
Galaxias pedderensis – endemiczny gatunek ryby słodkowodnej z rodziny galaksowatych (Galaxiidae). Pierwotnie ryby z tego gatunku zamieszkiwały jezioro Pedder w południowo-zachodniej części Tasmanii (wyspy położonej na południe od Australii). Od 1996 roku uznawany przez IUCN za krytycznie zagrożony, wówczas również po raz ostatni zaobserwowany w naturalnym środowisku. W celu ratowania Galaxias pedderensis został on sztucznie wprowadzony do jeziora Oberon w łańcuchu górskim Arthur Range.
Rodzina ryb galaksowatych jest najbardziej zróżnicowaną rodziną słodkowodnych ryb żyjących na Tasmanii. Spośród 15 gatunków występujących na Tasmanii aż 10 zalicza się do rodzaju Galaxias, cztery do Paragalaxias, jeden zaś do rodzaju Galaxiella. Ponadto dziesięć gatunków ryb jest endemitami. Australijska Agencja ds. Ochrony Przyrody (ang. Australian Nature Conservation Agency) spośród sześciu endemicznych gatunków ryb z rodzaju Galaxias aż czterem nadała status zagrożonego lub krytycznie zagrożonego. Galaxias pedderensis uważa się obecnie za gatunek najbardziej zagrożony wymarciem.
Galaxias pedderensis — вид прісноводних корюшкоподібних риб родини Галаксієві (Galaxiidae). Вид вважається вимерлим в дикій природі і був спочатку знайдений тільки в озері Педдер в Тасманії.
Спочатку описаний тільки в озері Педдер і навколишніх струмках. Після будівництва греблі у 1972 році, його ареал спочатку розширився до озера Гордон і Клін Рівер. Проте, до з 1980 року рибка стала зустрічатись дуже рідко. Інтродукцію форелі визнано як основний фактор, що спричинив зникнення цього виду. Вид виживає у двох популяціях за межами свого первісного ареалу.
Невеликі зеленувато-коричневі рибки з білими і коричневими контрастними смугами, що проходять в основі плавників і розбиваються на дрібні плями на нижній частині. Завдовжки до 160 мм.
Galaxias pedderensis — вид прісноводних корюшкоподібних риб родини Галаксієві (Galaxiidae). Вид вважається вимерлим в дикій природі і був спочатку знайдений тільки в озері Педдер в Тасманії.
Galaxias pedderensis là một loài cá nước ngọt mình hoa thuộc họ Galaxiidae, chúng là động vật đặc hữu của Úc, phân bố tại Hồ Pedder ở Tasmania. Đây là loài có nguy cơ bị tuyệt chủng. Số lượng ghi nhận thấp nhất, chúng đã tuyệt chủng trong tự nhiên, đang nhân giống trong môi trường nhân tạo.
Năm 1972, hồ Pedder ở Tasmania, Australia, đã bị chặn dòng để xây dựng một đập thủy điện. Trong số những thương vong của các loài động vật sống trên đập này là loài cá mình hoa, chúng chỉ sống duy nhất trong hồ nước trên. Lần cuối cùng người ta trông thấy chúng ở đó là vào năm 1996, và việc đếm số lượng chúng hoàn toàn không hi vọng.
Một vài cá thể đã được nhân giống trong môi trường nhân tạo, và loài cá trên được thả vào hai cái hồ ở gần đó. Quần thể trong hồ Oberon, nơi chúng được đưa vào năm 1992, đang phát triển thịnh vượng. Một nhóm thứ hai, đưa vào đập Strathgordon năm 1997, đã sống sót nhưng cho đến nay vẫn chưa nhân giống thành công.
Bài viết Lớp Cá vây tia này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Galaxias pedderensis là một loài cá nước ngọt mình hoa thuộc họ Galaxiidae, chúng là động vật đặc hữu của Úc, phân bố tại Hồ Pedder ở Tasmania. Đây là loài có nguy cơ bị tuyệt chủng. Số lượng ghi nhận thấp nhất, chúng đã tuyệt chủng trong tự nhiên, đang nhân giống trong môi trường nhân tạo.
佩德南乳魚，為輻鰭魚綱胡瓜魚目南乳魚科的其中一種。被IUCN列為極危保育類動物，分布澳洲塔斯馬尼亞島，體長可達16公分，棲息在湖邊岩石而且具有水中植物與圓木斷枝。屬肉食性，以甲殼動物與昆蟲幼生，在春天產卵。
佩德南乳魚，為輻鰭魚綱胡瓜魚目南乳魚科的其中一種。被IUCN列為極危保育類動物，分布澳洲塔斯馬尼亞島，體長可達16公分，棲息在湖邊岩石而且具有水中植物與圓木斷枝。屬肉食性，以甲殼動物與昆蟲幼生，在春天產卵。
