dcsimg

Associations ( الإنجليزية )

المقدمة من BioImages, the virtual fieldguide, UK
Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Russula risigallina is ectomycorrhizal with live root of Betula
Remarks: Other: uncertain
Other: major host/prey

Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Russula risigallina is ectomycorrhizal with live root of Fagus
Remarks: Other: uncertain
Other: major host/prey

Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Russula risigallina is ectomycorrhizal with live root of Quercus
Remarks: Other: uncertain
Other: major host/prey

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
BioImages
المشروع
BioImages
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
BioImages, the virtual fieldguide, UK

123pilze.de ( الألمانية )

المقدمة من EOL authors

Guidance for identification

ترخيص
cc-publicdomain
مؤلف
Nick Durmuller
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
EOL authors

123pilze.de ( الألمانية )

المقدمة من EOL authors

Guidance for identification

ترخيص
cc-publicdomain
مؤلف
Nick Durmuller
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
EOL authors

Comprehensive Description ( الإنجليزية )

المقدمة من North American Flora
Russula lutea (Huds.) Fries, Epicr. Myc. 363. 1838
Agaricus luteus Huds. Fl. Angl. ed. 2. 611. 1778. RussuUna lutea Schrot. Krypt.-Fl. Schles. 31; 552. 1889.
Pileus plane, slightly depressed in the center, 3-6 cm. broad; surface luteous, fading, viscid, with separable pellicle, glabrous; margin even or slightly striate with age: context white, mild, without special odor; lamellae becoming egg-yellow, equal, venose-connected, narrow, especially at the inner ends, close; stipe white, unchanging, spongystuffed, then hollow, fragile, 3-5 cm. long, 4-10 mm. thick: spores yellow, globose, echinulate, 8-10 m in diameter.
Type locality: Europe. Habitat: Beech woods.
Distribution: From Maine west to Michigan; also in Europe
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
الاقتباس الببليوغرافي
William Alphonso MurrilI, Gertrude Simmons BurIingham, Leigh H Pennington, John Hendly Barnhart. 1907-1916. (AGARICALES); POLYPORACEAE-AGARICACEAE. North American flora. vol 9. New York Botanical Garden, New York, NY
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
North American Flora

Comprehensive Description ( الإنجليزية )

المقدمة من North American Flora
Russula chamaeleontina Fries, Epicr. Myc. 363. 1838
Pileus fragile, thin, plane or depressed, up to 5 cm. broad; surface varying from rose-red to purple and lilac, the disk or entire surface becoming yellow or at times yellow from the first, viscid, with thin, separable pellicle, glabrous; margin even, then somewhat striate: context white, mild; lamellae yellow, equal, adnexed or free, narrow; stipe white, spongystuffed, becoming hollow, striate, 2-5 cm. long, 0.4-1 cm. thick: spores subglobose, ochraceous, echinulate, 7 X 7-8.7 ju.
Type locality: Europe.
Habitat: In mixed woods or pines.
Distribution: Vermont to Michigan and Colorado, and south to the District of Columbia; also in Europe.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
الاقتباس الببليوغرافي
William Alphonso MurrilI, Gertrude Simmons BurIingham, Leigh H Pennington, John Hendly Barnhart. 1907-1916. (AGARICALES); POLYPORACEAE-AGARICACEAE. North American flora. vol 9. New York Botanical Garden, New York, NY
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
North American Flora

Wechselfarbiger Dotter-Täubling ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE

Der Wechselfarbige Täubling oder Wechselfarbige Dotter-Täubling (Russula risigallina)[1] ist ein recht kleiner und zerbrechlicher Täubling aus der Familie der Täublingsverwandten.

Merkmale

Makroskopische Merkmale

Der Hut des Wechselfarbigen Dotter-Täublings ist 3–6, teilweise bis zu 8 cm breit und mehr oder weniger fleischig. Jung ist der Hut konvex, später abgeflacht oder niedergedrückt und oft ganz gold- oder eigelb gefärbt. Er kann aber auch rosa, aprikosenfarben, blass orange bis ziegelrot sein, oder eine gelbliche Mitte mit fleisch-rötlichem oder schwach purpurrotem Rand haben. Der Rand ist abgerundet und lange glatt. Die Huthaut ist glanzlos matt und mindestens bis zur Hälfte abziehbar. Unter der Huthaut ist das Hutfleisch rein weiß.

Die Lamellen bleiben lange blass, sind dann lebhaft gelb bis hell-ocker gefärbt und bei Reife mehr oder weniger orange-gelb. Die Lamellen sind dünn, flach, leicht gegabelt und am Stiel angewachsen oder fast frei.

Der zylindrische oder leicht keulenförmige Stiel ist relativ dünn, etwa 0,6–1 cm breit und 5–8 cm hoch. Er ist schwammig ausgestopft und wird schon bald hohl. Er ist sehr zerbrechlich. Seine rein weiße Farbe steht im auffallenden Kontrast zu den gelb gefärbten Lamellen. In seltenen Fällen kann er auch schwach rosa überhaucht sein. Das Fleisch ist weiß und mürbe und schmeckt angenehm mild. Junge Fruchtkörper riechen nicht oder kaum, reife und überständige Exemplare haben einen deutlich obstartigen Geruch nach Aprikosen oder Mirabellen. Das Sporenpulver ist dottergelb bis gelb-orange.[2][3][4]

Mikroskopische Merkmale

Die eiförmig bis elliptischen Sporen sind 7,5–9 µm lang und 6–8 µm breit. Sie sind mit bis 1 µm hohen, meist isoliert stehenden, grob warzig bis stacheligen Warzen besetzt, die selten durch feine Linie miteinander verbunden sind. In der Huthaut fehlen Pileozystidien, in ihr kommen inkrustierte Primordialhyphen vor, die stark inkrustierten Hyphen färben sich in Fuchsin mehr oder weniger deutlich an. Die Hyphenzellen sind oft keulenförmig oder kopfig.[3][4]

Artabgrenzung

Sehr ähnlich ist der Glänzendgelbe Dotter-Täubling (Russula acetolens) mit einheitlich zitronen- oder dottergelbem, glänzendem Hut und im Alter essigartigem Geruch. Ebenfalls ähnlich ist der nahverwandte Grünverfärbende Täubling (Russula postiana), der einen mehr grünlich bis olivfarbenen Hut besitzt. Ein scharf schmeckender Doppelgänger ist der Sonnen-Täubling (Russula solaris). Er ist ebenfalls gelbhütig, klein und zerbrechlich.

Ökologie

Wie alle Täublinge ist auch der Wechselfarbige Dotter-Täubling ein Mykorrhizabildner. Sein bevorzugter Wirt ist die Rotbuche. Daneben kann er auch mit Eichen, Hainbuche und vereinzelt auch mit Linden und Birken eine Symbiose eingehen. Seine ökologischen Ansprüche entsprechen in etwa denen der Rotbuche, seinem Hauptsymbiosepartner. Daher kommt dieser Täubling gleichermaßen in lehmigen, leicht basenhaltigen bis schwach sauren Waldmeister-Buchenwäldern, in nährstoffreicheren, meist kalkhaltigen Waldgersten-Buchenwäldern und in montanen tannenreichen Buchenwäldern vor. Man kann ihn auch in flach- bis mittelgründigen, frischen bis wechseltrockenen Orchideen-Buchenwäldern auf Kalksteinboden und in sauren Hainsimsen-Buchenwäldern auf Sand, Sandstein oder Schieferböden finden. Daneben findet man ihn mitunter auch in Eichen-Hainbuchenwäldern, vor allem im warmen, trockenen Waldlabkraut-Eichen-Hainbuchenwald (Galio sylvatici-Carpinetum) oft auf schweren Tonböden oder in feuchten oder wechselfeuchten Sternmieren-Eichen-Hainbuchenwäldern (Stellario holosteae-Carpinetum betuli), in wärmeliebenden Eichenmischwäldern, bodensauren Eichenmischwäldern oder in Auwäldern. Außerdem kann man den Pilz gelegentlich auf Waldlichtungen und in Parkanlagen finden.

Der Wechselfarbige Dotter-Täubling toleriert fast alle Böden. Er kommt auf Lehm- oder Ton-, Kalkgesteins-, Sand-, Silikat- oder Braunerde-böden vor und verträgt sowohl saure als auch basische pH-Werte. Die Fruchtkörper erscheinen von Juni bis Oktober, selten früher oder später. Die Art kommt bevorzugt im Hügel- und Bergland vor, wird aber auch im Flachland gefunden.

Verbreitung

 src=
Europäische Länder mit Fundnachweisen des Wechselfarbigen Dotter-Täublings.[5][6][7][8][9][10][11][3][12][13][14]
Legende:
  • Länder mit Fundmeldungen
  • Länder ohne Nachweise
  • keine Daten
  • außereuropäische Länder
  • Der Wechselfarbige Dotter-Täubling ist eine holarktische Art, die in der gemäßigt temperierten Zone weit verbreitet ist und bis in die subarktische Zone vordringt. Der Pilz kommt daher in Nordasien (Kaukasus, Sibirien, Russland-Fernost, Mongolei und Kamtschatka), in Nordamerika (USA, Kanada Mexiko) und Grönland, in Nordafrika (Marokko) und wohl in ganz Europa vor. Im Süden reicht sein Verbreitungsgebiet von Spanien bis nach Rumänien, im West von Frankreich über die Beneluxstaaten und Großbritannien bis zu den Hebriden, im Norden ist er in ganz Fennoskandinavien verbreitet und im Osten bis nach Weißrussland und Russland.

    In Deutschland ist der Pilz von der Küste bis zu den Alpen verbreitet.[3]

    Systematik

    Infragenerische Systematik

    Der Wechselfarbige Dotter-Täubling wird von M. Bon in die Subsektion Chamaeleontinae gestellt, einer Untersektion der Sektion Lilaceae (Incrustatae). Die Subsektion enthält milde Täublinge mit gelbem Sporenpulver und meist feinsamtiger Huthaut. Unter dem Mikroskop lassen sich in der Huthaut inkrustierte Primordialhyphen und mit mehr oder weniger keuligen oder kopfigen Hyphen-Endzellen erkennen. Nahe verwandte Arten sind Russula acetolens, der Glänzendgelbe Dotter-Täubling, der von einigen Autoren nur als Varietät des Wechselfarbigen Dotter-Täubling angesehen wird und Russula postiana, der Olivgrüne Dotter-Täubling.

    Synonyme

    Russula vitellina und Russula chamaeleontina sind verbreitete Synonyme des Wechselfarbigen Dotter-Täublings. Unter den Synonym Russula vitellina wurden mehr stumpf gelbhütige, meist ausblassende Formen mit isoliert warzigen Sporen zusammengefasst. Unter dem Synonym Russula chamaeleontina wurden mehr rötlich, orange oder rot gelb gezonte Formen vereinigt. Auch bei den meisten Formen von Russula lutea mit rein zitronen- bis chromgelbem Hut handelt es sich um Formen des Wechselfarbigen Dotter-Täublings. Auch Russula puellaris var. minutalis (Britz.) Sing ist ein Synonym, für eine Form mit schmutzig fleischfarbener, rötlicher Hutmitte und weißem Rand.[15][16]

    Unterarten und Varietäten

    Tabelle mit den wichtigsten Formen des Wechselfarbigen Dotter-Täublings[17] Varietät Autor Beschreibung Russula risigallina f. luteorosella (Britz.) Bon Hut in der Regel zweifarbig, außen am Rand rosa und in der Mitte gelb. Vergehende Fruchtkörper riechen meist sehr stark. Russula risigallina f. roseipes (J Schaef.) Bon Der Stiel ist mehr oder weniger rosa überhaucht. Der Hut kann bunter oder marmoriert sein, nicht zweifarbig (nicht zu verwechseln mit Russula roseipes, der viel robuster ist und sich auch sonst anatomisch unterscheidet). Russula risigallina f. bicolor (Mlz. & Zv.) Bon Der Hut ist ganz weiß oder leicht verwaschen rosa bis cremefarben. Der Geruch ist schwach. Russula risigallina f. chamaeleontina (Fr.) Bon Form mit auffallend buntem Hut. Die Farben reichen von gelb nach rot mit einigen grünlichen, selten auch schwach purpurlila Tönen. Russula risigallina f. montana (Sing.) Bon Hut mit grünlichen oder olivfarbenen Farbtönen. Die Form ist wahrscheinlich synonym zu Russula postiana

    Bedeutung

    Als mildschmeckender Täubling ist der Wechselfarbig Dotter-Täubling zwar essbar und auch durchaus wohlschmeckend, aufgrund seiner zierlichen und zerbrechlichen Fruchtkörper lohnt sich das Sammeln aber kaum.[18]

    Literatur

    Einzelnachweise

    1. Russula risigallina. In: Index Fungorum / speciesfungorum.org. Abgerufen am 3. Mai 2012.
    2. Marcel Bon (Hrsg.): Pareys Buch der Pilze. Franckh-Kosmos Verlag, Stuttgart 2005, ISBN 3-440-09970-9, S. 60.
    3. a b c d German Josef Krieglsteiner (Hrsg.), Andreas Gminder, Wulfard Winterhoff: Die Großpilze Baden-Württembergs. Band 2: Ständerpilze: Leisten-, Keulen-, Korallen- und Stoppelpilze, Bauchpilze, Röhrlings- und Täublingsartige. Ulmer, Stuttgart 2000, ISBN 3-8001-3531-0, S. 471.
    4. a b Roger Phillips: Russula risigallina. (Nicht mehr online verfügbar.) In: rogersmushrooms.com. Website RogersMushrooms, archiviert vom Original am 5. Januar 2009; abgerufen am 3. Mai 2012 (englisch).
    5. Basidiomycota Checklist-Online - Russula risigallina. In: basidiochecklist.info. Abgerufen am 29. September 2012.
    6. Belgian List 2012 -Russula risigallina. Abgerufen am 29. September 2012 (englisch).
    7. Cvetomir M. Denchev, Boris Assyov: Checklist of the larger basidiomycetes in Bulgaria. In: Mycotaxon. Band 111, 2010, ISSN 0093-4666, S. 279–282 (online [PDF; 592 kB; abgerufen am 31. August 2011]).
    8. Z. Tkalcec, A. Mešic: Preliminary checklist of Agaricales from Croatia V:. Families Crepidotaceae, Russulaceae and Strophariaceae. In: Mycotaxon. Band 88, 2003, ISSN 0093-4666, S. 295 (cybertruffle.org.uk [abgerufen am 31. August 2011]). cybertruffle.org.uk (Memento vom 15. Dezember 2015 im Internet Archive)
    9. Estonian eBiodiversity Species description Russula risigallina. In: elurikkus.ut.ee. Abgerufen am 13. Juni 2012 (englisch).
    10. Weltweite Verbreitung von Russula risigallina. (Nicht mehr online verfügbar.) In: data.gbif.org. Ehemals im Original; abgerufen am 21. August 2011.@1@2Vorlage:Toter Link/data.gbif.org (Seite nicht mehr abrufbar, Suche in Webarchiven)  src= Info: Der Link wurde automatisch als defekt markiert. Bitte prüfe den Link gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.
    11. Elias Polemis et al.: Mycodiversity studies in selected ecosystems of Greece: 5. (PDF; 330 kB) Basidiomycetes associated with woods dominated by Castanea sativa (Nafpactia Mts., central Greece). In: Mycotaxon 115 / mycotaxon.com. 2008, S. 16 ff, abgerufen am 22. August 2011.
    12. Russula risigallina in der PilzOek-Datenbank. In: pilzoek.de. Abgerufen am 21. August 2011.
    13. NMV Verspreidingsatlas online : Russula risigallina. In: verspreidingsatlas.nl. Abgerufen am 29. September 2012.
    14. Verbreitungsatlas der Pilze der Schweiz. (Nicht mehr online verfügbar.) In: wsl.ch. Eidg. Forschungsanstalt für Wald, Schnee und Landschaft WSL, archiviert vom Original am 15. Oktober 2012; abgerufen am 29. September 2012.
    15. Beschreibung von Russula puellaris var. minutalis in Singer „Monographie der Gattung Russula“; erschienen in "Beihefte zum Botanischen Centralblatt", Herausgeber A. Pascher (1932) S. 273. und S. 274.
    16. Russula risigallina f. chamaeleontina unter www.mycobank.org
    17. Russula risigallina. (PDF; 1,4 MB) Monographic Key to European Russulas (1988). (Nicht mehr online verfügbar.) In: The Russulales Website w3.uwyo.edu. Archiviert vom Original am 28. Juli 2010; abgerufen am 3. Mai 2012 (englisch, Übersetzung von M. Bons Russula-Schlüssel).
    18. Westfälische Pilzbriefe: Pilze rundum www.pilzbriefe.de/pilze_rundum (Beschreibung von Russula lutea Nr. 259 auf Seite 190; PDF; 6,4 MB)
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia DE

    Wechselfarbiger Dotter-Täubling: Brief Summary ( الألمانية )

    المقدمة من wikipedia DE

    Der Wechselfarbige Täubling oder Wechselfarbige Dotter-Täubling (Russula risigallina) ist ein recht kleiner und zerbrechlicher Täubling aus der Familie der Täublingsverwandten.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia DE

    Russula risigallina ( الإنجليزية )

    المقدمة من wikipedia EN

    Russula risigallina is a species of mushroom. It was previously known as R. chamaeleontina. It is a small yellow russula that is edible and good-tasting, although identifying the species correctly can be difficult. This mushroom can be found in various countries throughout Europe.[1]

    See also

    References

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EN

    Russula risigallina: Brief Summary ( الإنجليزية )

    المقدمة من wikipedia EN

    Russula risigallina is a species of mushroom. It was previously known as R. chamaeleontina. It is a small yellow russula that is edible and good-tasting, although identifying the species correctly can be difficult. This mushroom can be found in various countries throughout Europe.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EN

    Rebupilvik ( الإستونية )

    المقدمة من wikipedia ET

    Rebupilvik (Russula lutea) on pilvikuliste sugukonda pilviku perekonda kuuluv söögiseen.

    Kübar on kollane, 3–6 cm lai.

    Välislingid

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ET

    Rebupilvik: Brief Summary ( الإستونية )

    المقدمة من wikipedia ET

    Rebupilvik (Russula lutea) on pilvikuliste sugukonda pilviku perekonda kuuluv söögiseen.

    Kübar on kollane, 3–6 cm lai.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ET

    Gibel kamalehoi ( الباسكية )

    المقدمة من wikipedia EU

    Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.

    Gibel kamalehoia (Russula risigallina edo Russula chamaeleontina) Russula generoko onddoa da.[1]

    Erreferentziak

    1. Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, Fernado Pedro Pérez, 2013, 2014, 2017, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza
      Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, Fernando Pedro Pérez, 2012ko Abendua, A.D.E.V.E, Argazkiak:Fernando Pedro Pérez, Maite Legarra, Xabier Leizaola, Jon Urkijo, Nerea Aurtenetxe.
    (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipediako egileak eta editoreak
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EU

    Gibel kamalehoi: Brief Summary ( الباسكية )

    المقدمة من wikipedia EU

    Gibel kamalehoia (Russula risigallina edo Russula chamaeleontina) Russula generoko onddoa da.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipediako egileak eta editoreak
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EU

    Russula lutea ( Pms )

    المقدمة من wikipedia PMS
    Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

    Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.

    Ambient

    A chërs ant ij bòsch ùmid ëd latifeuje.

    Comestibilità

    WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
    A ven dàit për comestìbil.

    Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

    • Russula lutea (Huds. : Fr.) S.F. Gray
    • [= R. vitellina (Pers. : Fr.) Fries; R. acetolens Rauschert]
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia PMS

    Russula lutea: Brief Summary ( Pms )

    المقدمة من wikipedia PMS

    Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.

    Ambient

    A chërs ant ij bòsch ùmid ëd latifeuje.

    Comestibilità

    WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
    A ven dàit për comestìbil.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia PMS

    Russula risigallina ( Pms )

    المقدمة من wikipedia PMS
    Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

    Capel fin a 5 cm, fràgil, sech, giàun motobin viv, pì ciàir al bòrd. Bòrd scanalà. Lamele crema peui giàune con arfless groson. Gamba àuta fin a 5 cm e larga fin a 1 cm, fràgil, bianca. Carn ciàira, dossa. Odor frutà bon, peui com ëd reusa.

    Ambient

    A chërs ant ij bòsch.

    Comestibilità

    WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
    A ven dàit për comestìbil.

    Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

    • Russula risigallina (Batsch) Saccardo
    • [= R. chamaeleontina (Fries) Fries p.p.]
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia PMS

    Russula risigallina: Brief Summary ( Pms )

    المقدمة من wikipedia PMS

    Capel fin a 5 cm, fràgil, sech, giàun motobin viv, pì ciàir al bòrd. Bòrd scanalà. Lamele crema peui giàune con arfless groson. Gamba àuta fin a 5 cm e larga fin a 1 cm, fràgil, bianca. Carn ciàira, dossa. Odor frutà bon, peui com ëd reusa.

    Ambient

    A chërs ant ij bòsch.

    Comestibilità

    WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
    A ven dàit për comestìbil.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia PMS

    Vinețică ciobănească ( الرومانية، المولدوفية )

    المقدمة من wikipedia RO

    Russula risigallina (August Batsch, 1786 ex Pier Andrea Saccardo, 1915), sin. Russula lutea (William Hudson, 1778 ex Samuel Frederick Gray, 1821),[1] denumită în popor vinețică ciobănească,[2] sau, ca și Russula claroflava, vinețica ciobanului,[3] este o specie de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota în familia Russulaceae și de genul Russula care coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). Ea se dezvoltă în România, Basarabia și Bucovina de Nord solitară sau în grupuri mai mici, în păduri de foioase pe lângă carpeni, castani, fagi, mesteceni, stejari și tei precum în cele de conifere sub molizi și brazi, de la câmpie la munte, din iulie până în octombrie.[4] [5]

    Descriere

     src=
    Bres.: R. risigallina
    • Pălăria: Ea este de mărime submedie pentru ciuperci plin dezvoltate cu un diametru de aproximativ 3-7 (8) cm, inițial semisferică cu marginea răsfrântă spre picior, apoi boltită, în sfârșit plată și adâncită în centru cu margini atunci răsucite în sus. Cuticula care poate fi cojită numai parțial, este netedă, mată pe vreme uscată, dar umedă precum ușor unsuroasă la umezeală. Coloritul cuticulei este de obicei galben ca lămâia până portocaliu de caise, câteodată cu nuanțe roze sau roșiatice.
    • Lamelele: Ele sunt subțiri și țăndărind, de aceeași lungime, bifurcate spre margine, stau dens și sunt unite cu piciorul, fiind la început palide, apoi galbene ca gălbenușul de ou sau galben-portocalii.
    • Sporii: Ei au o mărime de 8,2-9,2 x 6,5-7,5 microni, sunt rotunjori și ascuțit-reticulari, pulberea lor fiind galbenă.
    • Piciorul: El are o înălțime de 4-6 (8) cm și o lățime de 0,6-1,5 cm, fiind alb, cilindric și câteodată ceva disproporționat, foarte fragil, în tinerețe împăiat, apoi gol în interior. Tija albă stă în contrast cu galbenul lamelelor.
    • Carnea: Ea este moale și sfărâmicioasă, în tinerețe cu miros imperceptibil, repede fructuos, dar plăcut și gust dulceag. Coloritul este, și sub cuticulă, alb, recolorându-se la contact cu aerul.[4][5]
    • Reacții chimice: Buretele se decolorează cu anilină încet slab galben-portocaliu, cu fenol brun, în sfârșit negru, cu 1-naftol albastru, cu sulfat de fier gri-roșiatic și cu tinctură de Guaiacum albastru-verzui.[6]

    Confuzii

    Buretele ar putea fi confundat între altele cu soiuri al aceleiași gen, de exemplu cu: Russula aeruginea (comestibil),[7] Russula aurea (comestibil),[8] Russula claroflava sin. Russula flava (comestibil),[9] Russula fellea (necomestibil),[10] Russula foetens (necomestibil),[11] Russula grata sin. Russula laurocerasi (necomestibil),[12] Russula puellaris (comestibil),[13] Russula ochroleuca (comestibil)[14] sau Russula subfoetens (necomestibil).[15]

    Specii asemănătoare

    Valorificare

    Vinețica ciobănească este, din cauza cârnii foarte moale și fragile nu astfel de delicată ca de exemplu Russula aurea. Ea poate fi preparată ca hulubița, atunci cel mai bine tânără, tăiată fin și crudă într-o salată cu maioneză, hrean, verdețuri sau cu hrean și frișcă precum pe mod ardelean, friptă, cu cepe, boia ardei, smântână și pătrunjel tocat,[16] dar se recomandă amestecarea cu alți bureți de pădure.

    Pentru genul Russula (ca și pentru soiurile Lactarius și Lactifluus) contează: Toți bureții fără miros neplăcut precum gust iute sau neconvenabil sunt comestibili. Chiar și unii din acei iuți ar putea fi mâncați.[17][18]

    Note

    1. ^ Index Fungorum
    2. ^ Denumire RO
    3. ^ Denumire RO
    4. ^ a b Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 420-421, ISBN 3-405-12116-7
    5. ^ a b Marcel Bon: „Pareys Buch der Pilze”, Editura Kosmos, Halberstadt 2012, p. 60-61, ISBN 978-3-440-13447-4
    6. ^ Rose Marie și Sabine Maria Dähncke: „700 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau - Stuttgart 1979 și 1980, p. 497, ISBN 3-85502-0450
    7. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 418-419, ISBN 3-405-12116-7
    8. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1976, p. 372-373, ISBN 3-405-11774-7
    9. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 3, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1980, p. 324-325, ISBN 3-405-12124-8
    10. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 2, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1980, p. 416-417, ISBN 3-405-12081-0
    11. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1976, p. 400-401, ISBN 3-405-11774-7
    12. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 388-389, ISBN 3-405-12116-7
    13. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 422-423, ISBN 3-405-12116-7
    14. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 2, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1980, p. 418-419, ISBN 3-405-12081-0
    15. ^ Bruno Cetto: I funghi dal vero, vol. 5, Editura Arte Grafiche Saturnia, Trento 1986, p. 386-387, ISBN 88-85013-37-6
    16. ^ Luce Höllthaler: „Pilzdelikatessen”, Editura Wilhelm Heyne Verlag, München 1982, p. 78-80, ISDN 3-453-40334-7
    17. ^ J. E. și M. Lange: „BLV Bestimmungsbuch - Pilze”, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna Viena 1977, p. 196, ISBN 3-405-11568-2
    18. ^ Luce Höllthaler: „Pilzdelikatessen”, Editura Wilhelm Heyne Verlag, München 1982, p. 77-78, ISBN 3-453-40334-7

    Bibliografie

    • (Marcel) Bon: „Pareys Buch der Pilze”, Editura Kosmos, Halberstadt 2012, ISBN 978-3-440-13447-4
    • Bruno Cetto, vol. 1-3, 5 (vezi sus)
    • Rose Marie și Sabine Maria Dähncke: „700 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau - Stuttgart 1979 și 1980, ISBN 3-85502-0450
    • Jean-Louis Lamaison & Jean-Marie Polese: „Der große Pilzatlas“, Editura Tandem Verlag GmbH, Potsdam 2012, ISBN 978-3-8427-0483-1
    • J. E. și M. Lange: „BLV Bestimmungsbuch - Pilze”, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna Viena 1977, ISBN 3-405-11568-2
    • Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, ISBN 978-3-440-14530-2
    • Meinhard Michael Moser: „Röhrlinge und Blätterpilze - Kleine Kryptogamenflora Mitteleuropas”, ediția a 5-ea, vol. 2, Editura Gustav Fischer, Stuttgart 1983

    Legături externe

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia autori și editori
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia RO

    Vinețică ciobănească: Brief Summary ( الرومانية، المولدوفية )

    المقدمة من wikipedia RO

    Russula risigallina (August Batsch, 1786 ex Pier Andrea Saccardo, 1915), sin. Russula lutea (William Hudson, 1778 ex Samuel Frederick Gray, 1821), denumită în popor vinețică ciobănească, sau, ca și Russula claroflava, vinețica ciobanului, este o specie de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota în familia Russulaceae și de genul Russula care coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). Ea se dezvoltă în România, Basarabia și Bucovina de Nord solitară sau în grupuri mai mici, în păduri de foioase pe lângă carpeni, castani, fagi, mesteceni, stejari și tei precum în cele de conifere sub molizi și brazi, de la câmpie la munte, din iulie până în octombrie.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia autori și editori
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia RO

    Aprikoskremla ( السويدية )

    المقدمة من wikipedia SV

    Aprikoskremla (Russula risigallina) är en svampart[14] som först beskrevs av August Johann Georg Karl Batsch, och fick sitt nu gällande namn av Pier Andrea Saccardo 1915. Aprikoskremla ingår i släktet kremlor och familjen kremlor och riskor.[15][16][17] Arten är reproducerande i Sverige.[17] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[15]

    I den svenska databasen Dyntaxa[18] används istället namnet Russula vitellina för samma taxon. Arten är reproducerande i Sverige.[18]

    Bildgalleri

    Källor

    1. ^ [a b] ”CABI databases”. http://www.speciesfungorum.org. Läst 24 januari 2013.
    2. ^ sensu auct.; fide Checklist of Basidiomycota of Great Britain and Ireland (2005) ”CABI databases”. http://www.speciesfungorum.org. Läst 24 januari 2013.
    3. ^ Courtec. (2008) , In: Docums Mycol. 34(nos 135–136):49
    4. ^ Bon, M. (1988) Clé monographique des russules d'Europe, In: Docums Mycol. 18(nos 70–71):120 pp.
    5. ^ Singer (1935) , In: Annls mycol. 33(5/6):298
    6. ^ Singer (1935) , In: Annls mycol. 33(5/6):297
    7. ^ Rea (1922) , In: Brit. basidiomyc. (Cambridge):478
    8. ^ Cooke (1888) , In: Illustrations of British Fungi (Hymenomycetes) (London) 7:1045 (1064)
    9. ^ E.M. Fries (1838) , In: Epicr. syst. mycol. (Upsaliae):363
    10. ^ Gray (1821) , In: Nat. Arr. Brit. Pl. (London) 1:618
    11. ^ Pers. (1801) , In: Syn. meth. fung. (Göttingen) 2:442
    12. ^ Batsch (1786) , In: Elench. fung., cont. prim. (Halle):67, tab. 15:72
    13. ^ sensu auct. mult.; fide Checklist of Basidiomycota of Great Britain and Ireland (2005) . ”CABI databases”. http://www.speciesfungorum.org. Läst 24 januari 2013.
    14. ^ P.A. Saccardo (1915) , In: Fl. ital. crypt., Hymeniales (Genoa) 1:430
    15. ^ [a b] Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.) (27 april 2011). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2011 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2011/search/all/key/russula+risigallina/match/1. Läst 24 september 2012.
    16. ^ Species Fungorum. Kirk P.M., 2010-11-23
    17. ^ [a b] Dyntaxa Aprikoskremla
    18. ^ [a b] Dyntaxa Russula risigallina

    Externa länkar

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia författare och redaktörer
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia SV

    Aprikoskremla: Brief Summary ( السويدية )

    المقدمة من wikipedia SV

    Aprikoskremla (Russula risigallina) är en svampart som först beskrevs av August Johann Georg Karl Batsch, och fick sitt nu gällande namn av Pier Andrea Saccardo 1915. Aprikoskremla ingår i släktet kremlor och familjen kremlor och riskor. Arten är reproducerande i Sverige. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.

    I den svenska databasen Dyntaxa används istället namnet Russula vitellina för samma taxon. Arten är reproducerande i Sverige.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia författare och redaktörer
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia SV

    Russula risigallina ( الفيتنامية )

    المقدمة من wikipedia VI

    Russula risigallina là một loài nấm. Danh pháp khoa học trước đây của loài này là R. chamaeleontina. Nó là loài nấm màu vàng nhỏ và ăn được. Loài nấm này mọc ở nhiều quốc gia [[châu Âu[1].

    Tham khảo

    1. ^ “Golden Brittlegill (Russula risigallina)”. Truy cập 11 tháng 11 năm 2015.


    Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến Lớp Nấm tán này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia VI

    Russula risigallina: Brief Summary ( الفيتنامية )

    المقدمة من wikipedia VI

    Russula risigallina là một loài nấm. Danh pháp khoa học trước đây của loài này là R. chamaeleontina. Nó là loài nấm màu vàng nhỏ và ăn được. Loài nấm này mọc ở nhiều quốc gia [[châu Âu.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia VI

    Сыроежка золотисто-жёлтая ( الروسية )

    المقدمة من wikipedia русскую Википедию
    Царство: Грибы
    Подцарство: Высшие грибы
    Подотдел: Agaricomycotina
    Порядок: Руссуловые
    Семейство: Сыроежковые
    Вид: Сыроежка золотисто-жёлтая
    Международное научное название

    Russula chamaeleontina (Lasch) Fr., 1838

    Commons-logo.svg
    Изображения
    на Викискладе
    NCBI 176820EOL 18471479MB 192787

    Сырое́жка золоти́сто-жёлтая (лат. Rússula chamaeleontína) — вид грибов, включённый в род Сыроежка (Russula) семейства Сыроежковые (Russulaceae). Наиболее характерными отличительными признаками этого вида являются ярко-жёлтые пластинки и споровый порошок и сильный запах роз.

    Описание

    Шляпка достигает 2—8,5 см в диаметре, тонкомясистая, сначала выпуклая, затем уплощённая и вдавленная. Окраска разнообразная — чисто-жёлтая (f. lutea), с красно-розовым или абрикосовым оттенком (f. batschiana), в центре жёлтая, а ближе к краю — красновато-розовая (f. chamaeleontina), или же вовсе тёмно-красная или белая (f. bicolor). Кожица матовая или блестящая, снимающаяся на протяжении большей части шляпки, иногда — полностью.

    Пластинки довольно частые, очень редко ветвящиеся, почти свободные от ножки, ярко-жёлтые или ярко-охристые, затем оранжеватые, иногда более яркие, чем кожица шляпки.

    Ножка тонкая, ломкая, цилиндрическая или булавовидная, белая, затем — серовато-желтоватая.

    Мякоть очень ломкая, белая, затем немного желтеющая, со сладковатым вкусом и с характерным розовым запахом, очень заметно усиливающимся при приготовлении.

    Споровый порошок ярко-охристого цвета. Споры 6,5—9×5,5—8 мкм, продолговато-яйцевидные, с бородавками, лишь некоторые из которых соединены рубцами. Пилеоцистиды отсутствуют.

    Съедобна, обладает приятным негорьким вкусом.

    Сходные виды

    • Russula acetolens Rauschert, 1989 отличается шляпкой, никогда не бывающей красноватой, и уксусно-рассольным запахом.
    • Russula postiana Romell, 1911 произрастает только под хвойными деревьями, отличается оливково-зеленоватой шляпкой.
    • Russula solaris Ferd. & Winge, 1924 произрастает только под буком, отличается отчётливым горьким вкусом.

    Экология

    Сыроежка золотисто-жёлтая широко распространена по всей Евразии, произрастает как в лиственных, так и в хвойных лесах.

    Таксономия

    Синонимы

    По отношению к этом виду в литературе употреблялись два названия, основанных на принятых Э. М. Фрисом в Systema mycologicum (1821—1832) Agaricus chamaeleontinus и Agaricus luteus. Поскольку невозможно точно установить, к какому таксону первоначально относилось второе, оно, хотя и является более ранним, не должно употребляться как nomen dubium. Следовательно, принятым названием должно считаться основанное на втором санкционированном Фрисом базиониме — Russula chamaeleontina.

    • Agaricus chamaeontinus Lasch, 1828 : Fr., 1821
    • Agaricus luteus Huds., 1778 : Fr., 1821, nom. dub.
    • Agaricus nitidus var. c Fr., 1821, nom. inval.
    • Agaricus risigallinus Batsch, 1786
    • Agaricus vitellinus Pers., 1801, nom. nov., nom. illeg.
    • Russula armeniaca Cooke, 1888
    • Russula lutea (Huds.) Gray, 1821
    • Russula lutea f. batschiana Singer, 1935
    • Russula lutea f. gilletii Singer, 1935
    • Russula lutea f. luteorosella (Britzelm.) Britzelm., 1896
    • Russula lutea f. maxima Singer, 1932
    • Russula lutea f. montana Singer, 1923
    • Russula lutea var. armeniaca (Cooke) Rea, 1922
    • Russula lutea var. chamaeleontina (Lasch) Singer, 1935
    • Russula lutea var. maxima (Singer) Singer, 1982
    • Russula lutea var. ochracea Singer, 1935
    • Russula lutea var. subcristulata Singer, 1938
    • Russula luteorosella Britzelm., 1879
    • Russula nauseosa var. vitellina (Pers. ex Gray) Fr., 1838
    • Russula risigallina (Batsch) Sacc., 1915
    • Russula risigallina f. bicolor (Melzer & Zvára) Bon, 1986
    • Russula risigallina f. chamaeleontina (Lasch) Bon, 1988
    • Russula risigallina f. luteorosella (Britzelm.) Bon, 1986
    • Russula risigallina f. montana (Singer) Bon, 1986
    • Russula risigallina var. subcristulata (Singer) Bon, 1986
    • Russula risigallina var. superba Bidaud, 1996
    • Russula singeriana Bon, 1986
    • Russula vitellina Pers. ex Gray, 1821

    Примечания

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Авторы и редакторы Википедии
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia русскую Википедию

    Сыроежка золотисто-жёлтая: Brief Summary ( الروسية )

    المقدمة من wikipedia русскую Википедию

    Сырое́жка золоти́сто-жёлтая (лат. Rússula chamaeleontína) — вид грибов, включённый в род Сыроежка (Russula) семейства Сыроежковые (Russulaceae). Наиболее характерными отличительными признаками этого вида являются ярко-жёлтые пластинки и споровый порошок и сильный запах роз.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Авторы и редакторы Википедии
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia русскую Википедию