الأسماء في صفحات التنقل
Most squirrels eat mainly tree seeds and fruit, but their diet is diverse, including insects, eggs, fungi, lichens, and small vertebrates. While some squirrels consume fungi as a secondary component of their diet, it makes up nearly half of the diet of other species. Many species opportunistically take animal prey, such as the young and eggs of birds or other mammals. Foods such as buds, shoots, flowers, bark, lichens, and green plant material have generally low energy content per unit weight and make up a smaller portion of the diet. But the amount of each type of food consumed is determined mainly by its availability and accessibility. For this reason, diet composition changes from region to region, season to season, and year to year. Many squirrel species cache or hoard food as well.
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Eats eggs, Insectivore ); herbivore (Frugivore , Granivore ); omnivore ; mycophage
Squirrels are found worldwide, native to all terrestrial regions with the exception of Australia, Madagascar, southern South America, Antarctica, Greenland, many oceanic islands, and certain desert regions such as the Sahara. Two species of squirrels were introduced to Australia in the 19th century. One of those species, Sciurus carolinensis, is now believed to be extinct. However, a flourishing feral colony of Funambulus pennantii persists there. Squirrels are especially diverse in African and southeast Asian forests.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native ); neotropical (Native ); australian (Introduced )
Other Geographic Terms: holarctic
From trees to burrows underground, sciurids are found in a vast array of habitats, including rainforests, arid grasslands, arctic tundras, forests, suburban areas, and cities. Sciurids can be found at high elevations, such as the Himalayan marmots (Marmota himalaya), which are found at elevations up to 5000 meters.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; polar ; terrestrial
Terrestrial Biomes: tundra ; taiga ; desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; forest ; rainforest ; scrub forest ; mountains
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural ; riparian
Squirrels have been found to live a maximum of 8 to 14 years in the wild and up to 16 or more years in captivity. However, many squirrels do not live past their first year of life in the wild.
Squirrels are characterized by their long bodies, soft fine hair (although some have very thick hair), and large eyes. The hindfeet have five digits while their forefeet have four digits. Claws are found on all terminal phalanges except the thumb, which has a nail. Vibrissae, which are important for tactical stimuli, are found all over the body by the nose, cheek, eye, chin, wrist, feet, and outside of the legs. Sciurids vary in size from very small, like African pygmy squirrels (Myosciurus pumilio, approximately 10 g), to substantially large, such as Alpine marmots (Marmota marmota, 3 to 8 kg). They also vary substantially in fur color including black, white, red, and brown. Sciurids have three basic morphologies: ground squirrel, tree squirrel, and flying squirrel forms. Ground squirrels tend to have large broad forefeet, with the middle digit being the longest, short, stout limbs used for digging, and short tails. Tree squirrels have long muscular legs, long arms, large ears, and long bushy tails. Flying squirrels are characterized by their gliding membrane, a furred patagium which attaches to the forelimbs via the styliform cartilage at the wrist and extends down to the heel of the hindlimbs. Additionally, flying squirrels have the longest limbs relative to body size of all squirrels.
What links all squirrels is their skull architecture and relatively primitive jaw structure. Their skulls are short, with a short rostrum and arched profile. The skull has an broad, tilted zygomatic plate that serves as the attachment point for the lateral branch of the masseter muscle. The superficial branch of masseter muscle originates on a prominent bump of bone of the side of rostrum called the masseteric tubercle. They have small infraorbital foramena that is not enlarged to transmit muscle as it is in myomorphous (mice and rats) and hystricomorphous (cavys and guinea pigs) rodents. Squirrels have long jugals, well-developed postorbital processes, and large bullae that are not inflated. The anterior ends of the jugals contact the frontals and the palate is broad and relatively short, ending at the same level as the molar row. The zygomasseteric architecture of skulls is sciuromorphous (the lateral branch of the masseter muscle has shifted to the rostrum).
The teeth of sciurids is characterized by four chisel-like incisors covered in enamel that grow continuously and have roots that extend well back into the maxilla and mandible. Since they are used for gnawing, these teeth are kept short and sharp. The incisors are followed by a diastema and cheek teeth which are rooted and brachydont or hypsodont. The dental formula of sciurids is 1/1, 0/0, 1-2/1, 3/3 = 20-22.
Other Physical Features: endothermic ; heterothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry ; polymorphic
Sexual Dimorphism: sexes alike; female larger; male larger
Sciurids are a typical meal for many opportunistic domestic and wild predators. The most common predators may be birds of prey, such as eagles and hawks, falcons, owls, and cats, canids, and weasels. But many predators have been observed eating squirrels, including large snakes, bigmouth bass, and chimpanzees . Squirrels are also hunted for food and fur by humans.
The most common tactics of sciurids for avoiding predators is camouflage and escape. Squirrels typically have coats with color that matches their surroundings. Tree squirrels often have lighter coloration on the ventral side compared to the dorsal, allowing them to blend in with the light sky to a predator that is looking at the squirrel from below and at to blend in with the dark ground when being stalked by an aerial predator. Squirrels also avoid capture by quickly darting away from predators, remaining vigilant, biting, clawing, hiding in burrows or nests and sounding alarm calls. Squirrels that are commonly attacked by snakes take on a completely different defense tactic known as mobbing. Especially common in communal prairie dogs (Cynomys), these squirrels will attack snakes, pouncing, biting and scratching until the snake leaves the area near the burrow or is killed.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Squirrels are important sources of prey for a vast array of predators including predators that are threatened or endangered. For rare species such as snow leopards and northern spotted owls, squirrels are an essential part of the diet. Black-footed ferrets eat almost exclusively prairie dogs. Tree and flying squirrels are also essential in the regeneration of forests around the world through their seed dispersal activities. This is not only because seeds are left in the feces of these animals but also because of the caching habits of many squirrels. Squirrels are also important in dispersing the spores of fungi that they eat, including ecologically important underground endorhyzal fungi. Squirrels serve as host to a number of parasites such as fleas, mites and ticks. These parasites are known for causing the transfer of a number of diseases, such as plague, from squirrel to squirrel and to other mammals, including humans. Some species have also been identified as playing the role of a keystone species in their ecosystem. One study conducted by Kotiliar et al. (1999) confirmed that prairie dogs acted as a keystone species in the Great Plains of the United states. Not only were prairie dogs an important food source for predators such as golden eagles and swift foxes, but their burrows were very important for a number of animals as well. Abandoned burrows were used as housing for animals ranging from raccoons and cottontail rabbits to shrews and voles. Others were found to feed on the vegetation that had been disturbed by the construction of prairie dog colonies. The digging of these burrows were also found to be beneficial for a number of plants because of the aeration of soil and fertilizing properties in their feces.
Ecosystem Impact: disperses seeds; pollinates; soil aeration ; keystone species
Commensal/Parasitic Species:
Squirrels are known from the end of the Eocene in Wyoming and the early Oligocene in southern France.
Squirrels have distinct vocalizations for particular situations, such as infants calling to their mothers and adults vocalizing during aggression. Males vocalize during the mating season to attract mates. Many squirrel species use distinctive alarm calls to warn conspecifics of dangers, including alarm calls that warn of specific threats, distinguishing between aerial and terrestrial predators. Squirrels also use posture and movement as a form of communication, with messages carried by tail position, stomping of the feet, or body posture. As in most mammals, olfaction is very important in communication. Females indicate sexual receptiveness through pheromones and social position or relatedness may also be inferred through chemical cues.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: pheromones ; scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Of the 279 species of Sciuridae, two are listed as critically endangered while another 15 are listed as endangered and 16 are listed as vulnerable. The most endangered sciurid is the Vancouver Marmot (Marmota vancouverensis), consisting of only an estimated 35 individuals in the wild as of 2004. Common factors leading to these marmots being listed as endangered include destruction of habitat and human encroachment. Lack of accurate information on populations and threats is another important factor in sciurid conservation generally.
Squirrels are a diverse group consisting of approximately 279 species and 51 genera that are broken into five subfamilies (Ratufinae, Sciurillinae, Sciurinae, Xerinae, and Callosciurinae). The family Sciuridae includes tree squirrels, ground squirrels, and flying squirrels. Tree squirrels have long, bushy tails, sharp claws and large ears. Some have well-developed ear tufts. Flying squirrels have a furred membrane (patagium) extending between the wrist and ankle that allows them to glide between trees. Ground squirrels are generally more robust than tree squirrels and often have short, sturdy forelimbs that are used for digging. Their tails, while fully furred, generally are not as bushy as those of tree squirrels.
Sciurids range in body size from mouse-sized African pygmy squirrels to robust red giant flying squirrels of Asia, weighing up to 3 kilograms. They vary greatly in geographic range and habitat. Squirrels are native throughout the world, with the exception of Antarctica, Australia, southern South America, and some desert regions. They occupy habitats ranging from tundra to rainforest. Some squirrels live solitary lives such as woodchucks, while others, such as prairie dogs, live in communities of hundreds of individuals with complex social structures. Squirrels are largely herbivorous, eating seeds, nuts, fruits, fungi, and other plant matter; however, insects, eggs and the occasional small vertebrate may be part of the diverse diet of these animals.
The majority of problems sciurids cause humans are a result of their voracious appetites. These animals dig up seeds planted by farmers as well as devouring crops. Many ground and tree squirrels commonly participate in “bark stripping” where they pull the bark off of trees to get to the tissue underneath. This may stunt the growth of the tree, cause a reduction in fruit production, or cause the tree to die. Ranchers see prairie dogs as a threat, although those threats are generally not substantiated. Squirrels can be seen as a nuisance to homeowners as well. They may chew through electrical and telephone wiring, insulation, and house siding. Squirrels sometimes climb into and cache food in transformers and generators, causing power outages in surrounding communities. Squirrels may carry diseases, such as plague, which can be transmitted to humans and domestic animals. In western North America, rock squirrels and prairie dog species are the most common and frequent source of transmission to humans.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease); crop pest; causes or carries domestic animal disease ; household pest
Squirrels are hunted for their meat and pelts. Squirrel pelts were also once used as a form of currency. The modern word for money in Finland actually comes from a root word that means squirrel skins. Since their diets consist of mainly fruits and seeds, squirrels become very useful in seed dispersal. Squirrels that eat flowers or drink nectar may also aid in pollination. Squirrels are used in medical and scientific research. A research project at the Institute of Arctic Biology at the University of Alaska, Fairbanks has been studying hibernation in arctic ground squirrels to learn more about strokes, heart attacks, and neurodegenerative diseases in humans caused by reduced blood flow. Groundhogs suffer from a virus very similar to Hepatitis B in humans and exhibit similar disease progression such as cancer of the liver and liver disease. For this reason, these animals are used as models for studying the disease, treatments, and advances in liver transplant techniques (summarized in Thorington and Ferrell, 2006).
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material; research and education; pollinates crops
Sciurid mating systems are polygynandrous; multiple males may mate with multiple females in a single breeding season. Generally, females are widely dispersed and males do not defend a territory, but this behavior varies. Some species of ground squirrels live in groups, forcing males to defend a small territory to attract females. In North America, many sciurids have two peak times of reproduction each year: one from December to January and the other from May to June. The sciurid breeding season is marked by the development of male testes and sexual swelling of the females, as is common in many mammals. Males may follow the scent left by estrous females or they may simply chase females. Groups of males, ranging from 4 to 9 individuals, chase a female from branch to branch at top speeds in what is known as a “mating chase.” Typically, one dominant male stands out from the rest. His dominance is determined by his ability to keep close proximity both during and between mating chases. After the female accepts a particular male, copulation ensues, and the mating chase continues, allowing for multiple copulations for both males and females. Ground squirrels, however, have a different mating system because they hibernate through the winter. Females go into estrous soon after hibernation, marking the beginning of breeding season. Female receptivity varies between species. Shorter estrous allows a single male to mate a single female, while longer estrous allows a single female to mate with multiple males. Ground squirrel mating rituals take place underground or in the nest, therefore much of this behavior is unknown.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Gestation ranges from 29 to 65 days, depending on the size of the species, with smaller squirrels having shorter gestation periods. For squirrels that hibernate, mothers must wean their young in enough time to gain winter weight for hibernation. All sciurids give birth to their young in a nest. Although a single male can fertilize an entire litter, usually a litter has varying paternity, so a single litter could have multiple fathers. A typical litter consists of four offspring that are born naked, with closed eyes and ears. Development and sexual maturity varies from species to species, with some squirrels being able to leave the nest after 26 days, and reaching sexual maturity by 87 days, to squirrels that are fully developed after 42 days, but don’t reach sexual maturity until they are 3 years old. Hibernating squirrels tend to develop more quickly, with lactation times averaging 38 days. In tree and flying squirrels, lactation averages 70 days, longer than most other squirrel groups. African tree squirrels tend to be born at larger birth weights and have relatively shorter times to independence.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
All squirrels are altricial at birth. Parental investment involves the female providing food and care for the young. In species in which females aggregate, they may bequeath natal territory to juveniles, which increases survivorship. In some African sciurids, females share in the care of their young.
Parental Investment: altricial ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female); inherits maternal/paternal territory
Squirrels belong to a large family of small or medium-sized rodents called the Sciuridae. The family includes tree squirrels, ground squirrels, chipmunks, marmots (including woodchucks), flying squirrels, and prairie dogs. Squirrels are indigenous to the Americas, Eurasia, and Africa, and have been introduced to Australia. The earliest known squirrels date from the Eocene and are most closely related to the mountain beaver and to the dormouse among living rodent families.
'n Eekhoring is die volksnaam vir 'n knaagdier van die familie Sciuridae (van die Grieks skia wat "skaduwee" beteken en oura wat "stert" beteken; met ander woorde, "die stert wat 'n skaduwee werp"). Eekhorings word wyd aangetref: in Europa, Asië, Noord- en Suid-Amerika, en in Afrika.
Die eekhoring is amper sinoniem met die versameling en berging van neute vir die winter. Die dier is geneig om die neute te bêre, waarookal dit kans kry om dit te versteek, maar het 'n baie goeie geheue vir die plekke waar dit die neute weggesteek het.
Anders as hase en wildsbokke kan 'n eekhoring nie vesels soos sellulose verteer nie, en maak dit dus staat op kosse ryk in proteïen, koolhidrate en vet. Vroeglente is die moeilikste tyd van die jaar vir die eekhoring; die neute begin uit te spruit en is dus nie meer as voedselbron beskikbaar nie, maar dit is nog te vroeg vir ander kosse. Die dier vreet gedurende hierdie tyd hoofsaaklik die botsels van die bome in hul omgewing.
Die eekhoring is inderdaad 'n omnivoor; dit eet benewens 'n wye verskeidenheid plantkos, ook insekte, eiers, en selfs klein voëls, ander klein soogdiere, en paddas.
Die eekhoring is slim; dit is berug daarvoor om uit voëlvoerders te eet, of tuis te voel in beskutte strukture soos solders.
Die eekhoring word weens sy gewoonte om te knibbel aan eetbare en oneetbare voorwerpe dikwels beskou as 'n pes. Dié gewoonte help om die eekhoring se tande skerp te hou en af te slyt. (Baie soorte knaagdiere se tande hou aan met groei).
'n Eekhoring kan makgemaak word om uit 'n mens se hand te eet. Dit is nie 'n raadsame ding om te doen nie, want die dier kan siekte dra.
Tot onlangs toe is eekhoringvleis as 'n soort wildsvleis in sekere gedeeltes van die Verenigde State beskou. Dit word geredelik as plaasvervanger vir haasvleis of hoender in resepte gebruik.
'n Rooi-eekhoring (Sciurus vulgaris) met sy winterpels, in Düsseldorf, Duitsland.
'n Japannese eekhoring (Sciurus lis).
Die gryseekhoorn (Sciurus carolinensis) wat in die ooste van die VSA voorkom.
Sommige eekhoorns, soos hierdie gryseekhoorn, ondergaan 'n melanistiese fase, waartydens hulle pels verdonker.
Twee waaierstertmeerkatte (Xerus inauris).
Spermophilus saturatus, wat in die woude van Noord-Amerika voorkom.
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir eekhoring.'n Eekhoring is die volksnaam vir 'n knaagdier van die familie Sciuridae (van die Grieks skia wat "skaduwee" beteken en oura wat "stert" beteken; met ander woorde, "die stert wat 'n skaduwee werp"). Eekhorings word wyd aangetref: in Europa, Asië, Noord- en Suid-Amerika, en in Afrika.
Los esciúridos (Sciuridae) son una familia de royedores esciuromorfos qu'inclúi les esguils, les marmotes y los perrinos de la pradería.
Los esguiles son de tamañu pequeñu, d'ente 38 a 45 cm de llargor. Les sos pates son curties, pero fuertes. Por aciu les sos uñes curvadas y afilaes, garrar a la corteza cuando salta d'un árbol a otru (son auténtiques acróbates). La cola ayúdalu a caltener l'equilibriu cuando anda poles cañes. La so bona vista déxa-y calcular bien les distancies.
Los esguiles acostumen vivir en montes caducifolios o de coníferes. Pa elles, les cañes de los árboles son caminos nel aire.
Dalgunes d'elles (Pteromyini) son capaces d'entamar gracies a que tienen membranes (patagio) ente les sos pates, que faen la función de paracaíes, y una gran cola que los sirve pa controlar el vuelu.
La so costume de soterrar frutos secos pal so posterior ingestión contribúi a la nacencia de nuevos árboles cuando nun son recuperaos pol animal.
Por cuenta de el so potencial colonizador y constituyir una amenaza grave pa les especies autóctones, los hábitats o los ecosistemes, toles especies de la familia Sciuridae, con esceición de la esguil coloráu, fueron incluyíes nel Catálogu Español d'Especies exótiques Invasores, aprobáu por Real Decretu 630/2013,[1] de 2 d'agostu, tando prohibida n'España la so introducción nel mediu natural, posesión, tresporte, tráficu y comerciu.
Los esciúridos (Sciuridae) son una familia de royedores esciuromorfos qu'inclúi les esguils, les marmotes y los perrinos de la pradería.
Sincablar (lat. Sciuridae) gəmiricilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Burunduk Tamias striatus
Sünbülqıran
Amerika uçansincabı Glaucomys volans
Marmot
Məməlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Sincablar (lat. Sciuridae) gəmiricilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Sciuridae a zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged. Ennañ emañ ar gwiñvered pe ar moreganed.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Sciuridae a zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged. Ennañ emañ ar gwiñvered pe ar moreganed.
Els esciúrids (Sciuridae) són una gran família de mamífers rosegadors. La família inclou els esquirols terrestres, esquirols llistats, les marmotes, els esquirols voladors i els gossets de les praderies entre d'altres rosegadors. Viuen en tots els continents tret d'Australàsia i Oceania.[2] Els primers esciúrids coneguts daten de l'Eocè i estan més estretament relacionats amb el castor de muntanya i el liró que la resta de famílies de rosegadors vivents.
El seu nom científic de la paraula llatina sciurus, que alhora prove de la paraula σκίουρος, skiouros, en grec antic, i que vol dir 'cua d'ombra', en referència a la cua pilosa que tenen molts dels membre de la família.
Els esciúrids són animals generalment de mida petita, que varien de mida dels entre 7 i 10 cm i 10 grams de l'esquirol pigmeu africà, fins als 1,08 metres i entre 5 i 80 kg de la marmota alpina. Els esciúrids solen tenir cossos esvelts amb cues espinoses i grans ulls. En general, el seu pelatge és suau i sedós, encara que en algunes espècies és molt més gruixut que en d'altres. El seu color és molt variable entre espècies, i sovint fins i tot dins d'una mateixa espècie.[3]
En general, les extremitats posteriors són més llargues que les extremitats anteriors, i tenen quatre o cinc dits a cada pota. Les potes inclouen un polze sovint mal desenvolupat i tenen coixinets suaus a la part inferior.[4] A diferència de la majoria dels mamífers, els esciürins poden baixar de cap dels arbres. Ho fan rotant els turmells 180 graus, de manera que les potes posteriors apunten cap enrere i poden agafar-se l'escorça de l'arbre.[5]
Els esciúrids viuen a gairebé qualsevol habitat des de les selves tropicals fins als deserts semi-àrids, evitant només les regions polars i els deserts més secs. Són animals principalment herbívors, que s'alimenten de llavors i nous, encara que molts s'alimenten d'insectes i petits vertebrats.[6]
Com indiquen els seus grans ulls, en general tenen un excel·lent sentit de la vista, el qual és especialment per les espècies que viuen als arbres. També tenen unes urpes molt versàtils i resistents per agafar-se i grimpar.[7] Molts tenen també un bon sentit dels tacte, amb vibrisses al cap i les extremitats.[4]
Les dents dels esciúrids segueixen el típic patró dels rosegadors, amb uns grans incisius de que creixen al llarg de la vida, i la reducció de les dents de la galta darrere d'un ampli buit o diastema. La fórmula dental típica dels esciúrids és 1.0.1.3 1.0.1.3 {displaystyle { frac {1.0.1.3}{1.0.1.3}}} 
Molts esciúrids joves moren durant el primer any de vida. Els adults poden tenir una esperança de vida d'entre 5 i 10 a la natura. En captivitat, alguns poden sobreviure entre 10 i 20 anys.[9]
Els esciúrids es reprodueixen una o dues vegades l'any i donen a llum un nombre variable de cries després de tres a sis setmanes, depenent de l'espècie. Les cries neixen sense pèl, sense dents i cecs. En la majoria de les espècies, només la femella s'encarrega dels joves, que són deslletats al voltant de les sis a les deu setmanes d'edat i es tornen sexualment madurs al final del primer any. En general, les espècies terrestres són animals socials i sovint viuen en colònies ben desenvolupades, però les espècies arbòries són més solitàries.[4]
Les espècies terrestres i arbòries són generalment diürnes o crepusculars,[10] mentre que les espècies voladores tendeixen a ser nocturnes, excepte les mares lactants i els seus fills, que tenen un període de diurnalitat durant l'estiu.[11]
Els esciúrids no digereixen la cel·lulosa, per la qual cosa han de dependre d'aliments rics en proteïnes, carbohidrats i greixos. A les regions temperades, els principis de la primavera és l'època més difícil, perquè les nous enterrades comencen a germinar i ja no es poden menjar, i encara no hi ha noves fonts d'aliments disponibles. Durant aquest temps, s'alimenten molt dels brots dels arbres. La seva dieta consisteix principalment en una gran varietat de plantes, que inclouen nous, llavors, pinyes de coníferes, fruits, fongs i vegetació verda. No obstant això, algunes esquirols també consumeixen carn, sobretot quan s'enfronten a la fam.[6] Se sap que mengen insectes, ous, petits ocells, serps joves i petits rosegadors. De fet, algunes espècies tropicals han canviat gairebé per complet a una dieta d'insectes.[12]
Els comportament predador ha sigut observat en diverses espècies terrestres, en particular del suslic de tretze bandes.[13] Bailey, un científic de la dècada de 1920, va observar un suslic de tretze bandes capturant un pollastres jove.[14] Wistrand va informar haver vist aquesta mateixa espècie menjant-se una serp recentment morta.[15] Whitaker va examinar els estómacs de 139 individus d'aquesta mateixa espècie i va un ocells en 4 dels casos i restes d'una musaranya en un cas.[16] Bradley, examinant 609 estómacs d'esquirol antílop cuablanc, va trobar que en un 10% dels casos hi havia algun tipus de vertebrats, principalment llangardaixos i rosegadors.[17] Morgart va observar un individu de la mateixa espècie capturant i menjant-se un espècimen de Perognathus flavus.[18]
Els esciúrids vivents es divideixen en 5 subfamílies, en uns 58 gèneres i unes 285 espècies.[19] L'esciúrid fòssil més antic, Hesperopetes, data del Chadronià (Eocè superior, fa entre 40 i 35 milions d'anys) i és similar als actuals esquirols voladors.[20]
Una varietat d'esquirols fòssils, des de finals de l'Eocè fins al Miocè, no es poden assignar amb certesa a cap llinatge viu. Almenys algunes d'aquests probablement eren variants dels «protoesquirols» basals més antics (en el sentit que no tenien tota la gamma d'autapomorfia dels esquirols vivents). La distribució i la diversitat d'aquestes formes antigues i ancestrals suggereix que els esquirols com a grup podrien haver-se originat a Nord-amèrica.[21]
Deixant de banda aquestes de vegades poc coneguts fòssils, la filogènia dels esciúrids vivents és força directa. Els tres principals llinatges són els ratufins, els esciurilins i la totes les altres subfamílies. Els ratufins contenen unes poques espècies vivents a l'Àsia tropical. L'esquirol pigmeu sud-americà és l'única espècie vivent dels esciurilins, El tercer llinatges, amb molt el més gran, té una distribució gairebé cosmopolita. Això també recolza la hipòtesi que l'avantpassat comú de tots, vius i fòssils, vivia a Amèrica del Nord, ja que aquests tres llinatges més antics semblen haver-se irradiat d'allà. Si els esquirols s'haguessin originat a Euràsia, per exemple, es podrien esperar llinatges bastant antics a l'Àfrica, però els esciúrids africans semblen tenir un origen més recent.[21]
El grup principal també es pot dividir en tres subgrups, que donen lloc a les restants subfamílies. Els esciürins contenen els esquirols voladors i esciürinis, que entre d'altres conté els esquirols arboris americans; els primers sovint han estat considerats una subfamília separada, però ara són vistos com una tribu, la dels esciürins. En canvi, Tamiasciurus sol incloure's amb el principal llinatge d'esquirols arborícoles, encara que semblen ser tan diferents com els esquirols voladors. Per tant, de vegades es consideren una tribu diferent, els tamiasciürinis.[21][22]
Dues de les tres subfamílies són més o menys de la mateixa mida, i contenen entre gairebé 70 i 80 espècies cadascuna; la tercera es gairebé el doble de gran. Els esciürins contenen els esquirols arboris, principalment de les Amèriques i, en menor mesura, d'Euràsia. Els cal·losciürins són més diversos a l'Àsia tropical i contenen esquirols que també són arboris, però tenen una morfologia marcadament diferent i apareixen més "elegants", un efecte millorat per la seva pell sovint molt colorida. Els xerins, la subfamília més nombrosa, estan formats per espècies terrestres e inclouen les grans marmotes i el popular gosset de les praderies, entre d'altres, així com els esquirols arboris africans. Tendeixen a ser més gregaris que altres esciúrids, els quals no solen viure en grups.[21]
Gèneres fòssils d'esciúrids basals i incertae sedis:
Gèneres d'esciúrids:
Un esquirol a la ciutat de Nova York
Els esciúrids (Sciuridae) són una gran família de mamífers rosegadors. La família inclou els esquirols terrestres, esquirols llistats, les marmotes, els esquirols voladors i els gossets de les praderies entre d'altres rosegadors. Viuen en tots els continents tret d'Australàsia i Oceania. Els primers esciúrids coneguts daten de l'Eocè i estan més estretament relacionats amb el castor de muntanya i el liró que la resta de famílies de rosegadors vivents.
El seu nom científic de la paraula llatina sciurus, que alhora prove de la paraula σκίουρος, skiouros, en grec antic, i que vol dir 'cua d'ombra', en referència a la cua pilosa que tenen molts dels membre de la família.
Anifail cymharol fach, gyda chynffon blewog iawn yw'r wiwer, sy'n perthyn i deulu'r Sciuridae, sy'n cynnwys aelodau eraill fel y chipmunk a'r marmotiaid. Fe'i nbodweddir gan gynffon hir flewog a'i chwimdra wrth ddringo a neidio drwy ganghennau coed. Mae gwiwerod i'w cael ym mhob cyfandir heblaw am Awstralia ac Antarctica; cyflwynwyd nhw i Awstralia dros ganrif a hanner yn ôl.[1]
Mae gwiwerod yn byw yn bennaf mewn coedwigoedd, gan fwyta'r cnau maent wedi eu casglu ar gyfer y gaeaf. Yng ngwledydd Prydain, mae niferoedd y wiwer goch (Sciurus vulgaris) wedi gostwng yn sylweddol, ond mae hi'n dal i fyw mewn ambell i le yng Nghymru. Ym mwyafrif Ynysoedd Prydain mae'r wiwer lwyd (Sciurus carolinensis) a gyflwynwyd o Ogledd America wedi gyrru'r wiwer goch i ffwrdd. Amcangyfrifir bod 85% o wiwerod cochion Prydain yn byw yn yr Alban. Yn Lloegr, Ynys Wyth yw cadarnle'r wiwer goch.
Gwyddom fod y wiwer yn byw yn ystod yr epoch Eocene ac mae'n perthyn yn eithaf agos i Ddyfrgi'r mynydd a'r llyg.
Perthyna'r gair i'r Lladin viverra (a olygai "ffured") ac fe'i geir yn yr Hen Lydaweg fel "guiufher". Cofnodir y gair am y tro cyntaf yn y Gymraeg yng Nghyfreithiau Hywel Dda: Tair cont cyfreithiawl y sydd: cont gast, a chont cath a chont gwiweir.[2]
Anifail cymharol fach, gyda chynffon blewog iawn yw'r wiwer, sy'n perthyn i deulu'r Sciuridae, sy'n cynnwys aelodau eraill fel y chipmunk a'r marmotiaid. Fe'i nbodweddir gan gynffon hir flewog a'i chwimdra wrth ddringo a neidio drwy ganghennau coed. Mae gwiwerod i'w cael ym mhob cyfandir heblaw am Awstralia ac Antarctica; cyflwynwyd nhw i Awstralia dros ganrif a hanner yn ôl.
Mae gwiwerod yn byw yn bennaf mewn coedwigoedd, gan fwyta'r cnau maent wedi eu casglu ar gyfer y gaeaf. Yng ngwledydd Prydain, mae niferoedd y wiwer goch (Sciurus vulgaris) wedi gostwng yn sylweddol, ond mae hi'n dal i fyw mewn ambell i le yng Nghymru. Ym mwyafrif Ynysoedd Prydain mae'r wiwer lwyd (Sciurus carolinensis) a gyflwynwyd o Ogledd America wedi gyrru'r wiwer goch i ffwrdd. Amcangyfrifir bod 85% o wiwerod cochion Prydain yn byw yn yr Alban. Yn Lloegr, Ynys Wyth yw cadarnle'r wiwer goch.
Gwyddom fod y wiwer yn byw yn ystod yr epoch Eocene ac mae'n perthyn yn eithaf agos i Ddyfrgi'r mynydd a'r llyg.
Veverkovití (Sciuridae) je čeleď hlodavců z podřádu Sciuromorpha. Zahrnuje 51 recentních rodů s přibližně 270 druhy. Vyskytují se prakticky po celém světě s výjimkou Austrálie a některých suchých oblastí.
Do této čeledi se řadí malí i velcí hlodavci. Délka těla se pohybuje od 6 do 60 cm a váha od 10 g po 7,5 kg. Všichni mají ochlupený ocas. Patří sem např. psoun, veverka, sysel nebo svišť.
Veverkovití hlodavci jsou rozšířeni po celém světě s výjimkou Austrálie, Madagaskaru, jižní části Jižní Ameriky a některých suchých oblastí (Egypt, Arabský poloostrov).
V oblasti svého rozšíření se veverkovití vyskytují na prakticky všech stanovištích.[1] Většina veverek žije na stromech, ale zemní veverky obsazují i stepi, savany a polopouště a v horách i skalnaté oblasti.
Dělení veverkovitých hlodavců není jednotné. Nowak (1999) přebírá základní rozdělení Simsona (1945), který je dělí na dvě podčeledi:[2]
Stejně dělí veverkovité i česká databáze BioLib.[3] Někteří autoři (Corber a Hill, 1992) považují druhou podčeleď na základě odlišného uspořádání zubů a jejich porovnání s fosilními nálezy za samostatnou čeleď.
Prestižní databáze savců Mammal Species of the World vychází z modifikovaného uspořádání Pococka (1923) a dělí veverkovité na pět podčeledí.[4] Poletuchy jsou v něm zařazeny jako tribus Pteromyini do podčeledi Sciurinae.
podčeleď Ratufinae
podčeleď Sciurillinae
podčeleď Sciurinae
podčeleď Callosciurinae s rody Callosciurus, Dremomys, Exilisciurus, Funambulus, Glyphotes, Hyosciurus, Lariscus, Menetes, Nannosciurus, Prosciurillus, Rhinosciurus, Rubrisciurus, Sundasciurus a Tamiops
podčeleď Xerinae
Jedná se o různě velké hlodavce – od trpasličích tropických veverek vážících 10 g až po 7,5 kg těžké sviště. Délka těla se pohybuje v rozsahu od 6 do 60 cm.[1] Ocas měří 5–46 cm, je vždy ochlupený (u veverek hustě). Stromové veverky si jej při odpočinku stáčejí nad tělo.
Většina veverkovitých žije na stromech, ale existují i zemní veverky. Navíc na zemi žijí další příslušníci této čeledi (např. sysel nebo svišť), které jako veverky obvykle neoznačujeme.
Zadní nohy jsou až dvakrát delší než přední. Na předních nohách mají čtyři prsty, zadních pět.[2]
Oči jsou spíše větší. Mají 20 – 22 zubů: jejich zubní vzorec je[2]
Létající veverky mají mezi předníma a zadníma nohama létací blánu, která u některých rodů dosahuje až k ocasu. U některých je tato blána u zápěstí rozšířena chrupavčitými výběžky.[2] Blána obsahuje i svaly, proto jejich roztahováním a stahováním mohou veverky řídit směr letu. Ke kormidlování využívají i ocas. Toto uspořádání těla jim však neumožňuje aktivní let, ale jen plachtění – mohou tedy letět vždy jen z vyšší pozice na nižší.
Veverkovití obsazují v oblasti svého rozšíření prakticky všechna stanoviště.[1] Zemní veverky si staví podzemní nory. Ostatní veverky, včetně létajících, si budují hnízda v dutých kmenech nebo větvích, některé ale jen v listí nebo v korunách stromů.[2]
Druhy žijící ve studených klimatických podmínkách nebo na horách upadají do zimního spánku,[1] někdy i na více než půl roku.[2] Letní spánek se naopak vyskytuje u několika druhů žijících v suchých oblastech.[1]
Většina z nich je aktivní ve dne, někteří jsou ale noční živočichové. Velmi dobře šplhají a přežijí bez zranění i pády z velké výšky.[2] Některé druhy vytvářejí společenstva, spíše jsou to ale samotáři.
Většina veverek se živí rostlinnou potravou: konzumují především ořechy a semena, ale některé se živí i hmyzem.[2] Několik druhů je převážně hmyzožravých.
Doba březosti je známá jen u některých druhů a pohybuje se mezi 25–40 dny.[1] Ve vrhu bylo zjištěno od 1 do 11 mláďat; jejich váha, pokud je známa, se pohybuje od 4 do 30 g. Mláďata jsou kojena 2,5 – 6 týdnů. Pohlavně dospívají v 6 měsících až 3 letech.
Délka život není příliš známa; v zajetí byl zaznamenán i věk přes 10 let.
Většina veverkovitých hlodavců není ohrožena a v červeném seznamu druhů jsou vyhodnoceny jako málo dotčený druh. Z celkem 279 druhů uvedených v seznamu v IUCN je 31 zařazeno mezi obecně ohrožené druhy:
Obrázky, zvuky či videa k tématu veverkovití ve Wikimedia Commons
Veverkovití (Sciuridae) je čeleď hlodavců z podřádu Sciuromorpha. Zahrnuje 51 recentních rodů s přibližně 270 druhy. Vyskytují se prakticky po celém světě s výjimkou Austrálie a některých suchých oblastí.
Do této čeledi se řadí malí i velcí hlodavci. Délka těla se pohybuje od 6 do 60 cm a váha od 10 g po 7,5 kg. Všichni mají ochlupený ocas. Patří sem např. psoun, veverka, sysel nebo svišť.
For alternative betydninger, se Egern (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Egern)
Egernfamilien eller latin: Sciuridae er en stor familie af små eller mellemstore gnavere. Familien omfatter bl.a. træegern, jordegern, murmeldyr, flyveegern og præriehunde. Egern er hjemmehørende i Amerika, Eurasien og Afrika, og er blevet introduceret til Australien. De tidligst kendte egern stammer fra Eocæn. Blandt de øvrige nulevende gnavere er de nærmest beslægtede med bjergbæveren og hasselmusen.
Ordet "egern" er en sammentrækning af det gammeldanske ord "eg(g)erne" (svensk ekorre (dialekt: ikorn(e)), norsk ekorn, (dialekt: ikorn, ikorre), som kommer af oldnordisk íkorni, der er i familie med tysk Eichhorn gennem den middelnedertyske form ēkeren, oldhøjtysk eihhurno, eihhornu. Ordet stammer fra det germanske aik-wernan (rekonstrueret). Første led "aik" henviser enten til egetræet eller det indoeuropæiske aig (svinge sig, bevæge sig rask), hvilket har overlevet i oldindisk ējati (røre sig). Andet led er egernets indoeuropæiske navn, der optræder i forenklet form i keltisk vēver (rekonstrueret), bretonsk gwiber, latin vīverra (væsel), litauisk vovere, oldrussisk věverica, persisk varvarah, dannet af indoeuropæisk (rekonstrueret) u̯er- (bøje); dyret er således benævnt efter sin buede hale.[1] Sidste led kan dog også opfattes som germansk werznahn (handyr, avler); navnet betyder da "raskt bevægende handyr".[1]
Den angelsaksiske form, ācweorna, overlevede kun til middelengelsk (som aquerne) før det blev udskiftet med "squirrel".[2]
Det engelske ord "squirrel", der først specifikt blev nævnt i 1327, kommer fra anglo-normanniske esquirel fra det gammelfranske Escurel, hvilket er en refleksion af det latinske ord Sciurus. Dette latinske ord er lånt fra det oldgræske ord σκίουρος, skiouros, hvilket betyder skyggehale, som er en henvisning til de ofte buskede haler båret af mange af familiens medlemmer.[3][4]
Egern er generelt små dyr, der varierer i størrelse fra det afrikanske pygmæegern (Myosciurus pumilio) på 7-10 cm i længde og bare 10 g i vægt, til alpemurmeldyret (Marmota marmota), der er 53-73 cm lang og vejer 5-8 kg. Egern har typisk en slank krop med busket hale og store øjne. Pelsen er generelt blød og silkeagtig, selv om tykkelsen kan variere meget mellem arterne. Farven på egern varierer ligeledes meget mellem de forskellige arter.[5]
Bagbenene er generelt længere end forbenene, og de har fire eller fem tæer på hver pote. Deres poter omfatter en ofte dårligt udviklet tommelfinger, og har bløde puder på undersiden.[6] Træegern hører til de få pattedyr, der kan bevæge sig nedad et træ med hovedet først. Det gør de ved at dreje deres fødder, så kløerne på bagpoterne peger bagud og lettere kan gribe træets bark.
Egern lever i næsten alle habitater fra tropiske regnskove til steppeørkener, og de undgår kun de polare regioner og tørreste ørkener. De er overvejende planteædere, der lever af frø og nødder, men mange æder også insekter og selv små hvirveldyr.[7]
Som deres store øjne indikerer har egern et generelt fremragende syn, hvilket er særligt vigtigt for arterne der lever i træer. De har også meget alsidige og robuste kløer til at gribe og klatre.[8] Mange har også en god følesans, med knurhår på hoved og lemmer.[6]
Tænderne på egern følger det typiske gnavermønster, der normalt er store gnavende fortænder, der vokser hele livet, og knusende kindtænder placeret tilbage bag et stort mellemrum.
De fleste egern dør indenfor deres første leveår. Egern, der har opnået voksenalder, kan i naturen blive op til 5-10 år gamle. I fangenskab kan de opnå en alder af 10-20 år.[9]
Egern yngler en eller to gange om året og hunnen føder et varierende antal unger efter tre til seks uger, afhængigt af arten. Ungerne fødes nøgne, tandløse, og blinde. Hos de fleste arter af egern passer kun hunnen ungerne, der er afvænnet, når de er omkring seks til ti uger gamle. De bliver kønsmodne ved udgangen af deres første år. De jordlevende arter er generelt sociale dyr, der ofte lever i veludviklede kolonier, mens trælevende arter er mere selvstændige.[6]
Jord- og træegern er typisk dagaktive eller aktive lige omkring tusmørkets indtræden, hvorimod flyveegern er aktive om natten, bortset fra diegivende flyveegern og deres afkom, som normalt er dagaktive i løbet af sommeren.[10]
Egern kan ikke fordøje cellulose, så derfor lever de af fødeemner rig på protein, kulhydrat og fedt. I tempererede områder er det tidlige forår den sværeste tid på året for egern, fordi nedgravede nødder begynder at spire, og derfor ikke længere er tilgængelige for egernet som føde, og som regel er nye fødekilder endnu ikke blevet tilgængelige. I disse tider er egern dybt afhængige af træernes knopper. Egerns kost består primært af en lang række planter, herunder frø, nåletræskogler, frugter, svampe og grønne blade. Men nogle egern lever også af kød, især når de er stærkt udsultede.[7] Egern kan fra tid til anden også spise insekter, æg, fugleunger, unge slanger og mindre gnavere. Faktisk lever nogle tropiske arter næsten kun af insekter.[11]
Rovdyradfærd er blevet bemærket hos forskellige arter af jordegern, især hos den trettenstribede sisel (Ictidomys tridecemlineatus).[12] For eksempel observerede Bailey, en videnskabsmand i 1920'erne, en trettenstribet sisel tage en ung kylling.[13] Wistrand rapporterede at se den samme art æde en nyligt nedlagt slange.[14] Whitaker undersøgte 139 maver fra trettenstribet sisel og fandt fuglekød i fire af prøverne og resterne af en korthalet spidsmus (Blarina sp.) i en enkelt;[15] Bradley, der undersøgte maverne fra arten Ammospermophilus leucurus (engelsk: white-tailed antelope squirrel), fandt at mindst 10% af de 609 eksemplarer indeholdt hvirveldyr, for det meste firben og gnavere.[16] Morgart observerede en af disse egern fange og æde et enkelt individ af den nordamerikanske gnaverart Perognathus flavus.[17]
Ratufa macroura i underfamilien Ratufinae
(Glaucomys volans) i stammen Pteromyini (flyveegern).
Callosciurus prevosti i stammen Callosciurini.
Xerus rutilus i stammen Xerini
Marmota marmota i stammen Marmotini
De nulevende egern er opdelt i fem underfamilier med omkring 58 slægter og ca. 285 arter.[18] Det ældste fossile egern, Hesperopetes, går tilbage til Chadronian-tiden (sen Eocæn) for omkring 40-35 millioner år siden) og lignede moderne flyveegern.[19]
En række af fossile egern, fra den seneste Eocæn til Miocæn, kan ikke med sikkerhed tilskrives noget slægtskab til nulevende arter. Det kan antages at nogle af disse sandsynligvis var varianter af de ældste, basale "protoegern" (i den forstand, at de manglede dele af udbredelsen af det nulevende egerns autapomorfi). På grund af fordelingen og mangfoldigheden af sådanne gamle former kan det antages at egernene som gruppe kan have sin oprindelse i Nordamerika.[20]
Bortset fra de til tider lidet kendte fossile former er fylogenien af de nulevende egern forholdsvis ligetil. De tre vigtigste udviklingslinjer er Ratufinae, Sciurillinae og alle andre underfamilier. Ratufinae indeholder en håndfuld levende arter i tropisk Asien. Det neotropiske pygmæegern (Sciurillus pusillus) i det tropiske Sydamerika er det eneste levende medlem af Sciurillinae. Den tredje udviklingslinje, langt den største, har en næsten kosmopolitisk udbredelse. Dette understøtter yderligere den hypotese, at den fælles forfader til alle egern, levende og fossile, boede i Nordamerika, da disse tre ældste udviklingslinjer synes at stamme herfra. Hvis egern havde oprindelse i Eurasien, ville man eksempelvis forvente meget gamle udviklingslinjer i Afrika, men de afrikanske egern synes at være af nyere oprindelse.[20]
Hovedgruppen af egern kan igen inddeles i tre undergrupper, der udgør de resterende underfamilier. Sciurinae indeholder flyveegern (Pteromyini) og Sciurini, som bl.a. indeholder de amerikanske træegern; førstnævnte er ofte blevet betragtet som en særskilt underfamilie, men betragtes nu som en stamme af Sciurinae. Granegernet (Tamiasciurus) er på den anden side normalt inkluderet i træegernernes hovedudviklingslinje, men synes at være lige så distinkt som flyveegern, og derfor betragtes de undertiden som en særskilt stamme, Tamiasciurini.[21]
To af de tre underfamilier er næsten af samme størrelse, og indeholder mellem 70 og 80 arter hver; den tredje underfamilie er omkring dobbelt så stor. Sciurinae indeholder trælevende egern, især i Amerika og til en hvis grad i Eurasien. Callosciurinae er den mest forskelligartede. Den omfatter arter i det tropiske Asien og indeholder egern, som også er trælevende, men har en markant anderledes habitus og fremtræder mere "elegante", en effekt der forstærkes af deres ofte meget farverige pels. Xerinae - den største underfamilie - består hovedsageligt af jordlevende former og omfatter de store murmeldyr og de populære præriehunde, såvel som de tre egern fra Afrika; de har tendens til at være mere selskabelige end andre egern, som ikke normalt bor sammen i tætte grupper.[20]
For alternative betydninger, se Egern (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Egern) Egernfamilien eller latin: Sciuridae er en stor familie af små eller mellemstore gnavere. Familien omfatter bl.a. træegern, jordegern, murmeldyr, flyveegern og præriehunde. Egern er hjemmehørende i Amerika, Eurasien og Afrika, og er blevet introduceret til Australien. De tidligst kendte egern stammer fra Eocæn. Blandt de øvrige nulevende gnavere er de nærmest beslægtede med bjergbæveren og hasselmusen.
Die Hörnchen (Sciuridae) sind eine Familie aus der Ordnung der Nagetiere (Rodentia). Unter anderem gehören das Eurasische Eichhörnchen, das Streifenhörnchen und das europäische Ziesel zu dieser Familie. Insgesamt werden die Hörnchen heute in 51 Gattungen mit etwa 270 bis 280 Arten eingeteilt, wobei die Klassifikation noch im Fluss ist. Hörnchen sind auf der ganzen Welt außer in Australien, Madagaskar und der Antarktis verbreitet.
Hörnchen sind, anders als die meisten Nagetiere, zum größten Teil tagaktiv und ernähren sich vor allem von Pflanzenteilen, Früchten und Samen sowie von Insekten. In ihrer Größe variieren die Arten sehr stark, einzelne Arten sind sehr klein mit Kopf-Rumpf-Längen von etwa sieben Zentimetern bei einem Körpergewicht von etwa 15 Gramm und andere Arten erreichen Kopf-Rumpf-Längen von bis zu 65 Zentimetern und einem Gewicht von bis zu 6,5 Kilogramm. Der Körper ist vor allem bei den baumlebenden Arten meistens schlank mit langem und buschigem Schwanz, bodenlebende Arten wie die Murmeltiere sind in der Regel gedrungener und besitzen einen kürzeren Schwanz.
Die Hörnchen sind in ihrer Größe und in ihrem Erscheinungsbild sehr variabel. Die Körperform ist vor allem bei den baumlebenden Arten in der Regel schlank und langgezogen mit langem und buschigem Schwanz, bodenlebende Arten sind in der Regel gedrungener und besitzen einen kürzeren Schwanz. Grundsätzlich können dabei drei Grundtypen unterschieden werden: die baumlebenden Baum- und Schönhörnchen, die Erdhörnchen und die Gleithörnchen. Die bodenlebenden Arten der Erdhörnchen haben in der Regel einen kompakten Körper und kurze Gliedmaßen. Die Vorderfüße sind in der Regel breit und stumpf ausgebildet und sie besitzen kurze und stumpfe Finger, die zum Graben eingesetzt werden. Baumlebende Hörnchen haben längere und muskulöse Arme und Beine sowie längere Ohren und einen langen Schwanz. Gleithörnchen sind vor allem durch ihre behaarten Gleithäute an den Körperseiten gekennzeichnet, die zwischen den Armen, einem Knorpelsporn an den Händen und den Beinen aufgespannt sind. Bei diesen Arten sind die Arme und Beine sehr lang im Vergleich zu denen anderer Hörnchen.[1]
Die kleinsten Hörnchenarten gehören zu den baumlebenden Afrikanischen und Asiatischen Zwerghörnchen (Myosciurus und Excilisciurus), die jeweils eine Kopf-Rumpf-Länge von etwa 7 cm und ein Gewicht von etwa 15 Gramm aufweisen. Unter den Gleithörnchen sind die Kleinstgleithörnchen (Petaurillus) mit ebenfalls etwa 7 Zentimetern Kopf-Rumpf-Länge die kleinsten Arten, das Gewicht dieser Tiere liegt bei etwa 13,5 Gramm.[2] Diese Arten sind damit kleiner als viele Arten der Mäuse.[3] Unter den Erdhörnchen sind die Arten der Streifenhörnchen (Tamias) mit einer minimalen Kopf-Rumpf-Länge einzelner Arten von etwa 10 Zentimetern die kleinsten Vertreter, wobei diese in der Regel ebenfalls baumlebend sind.[4] Diese kleinen Arten leben häufig in strukturreichen Habitaten, wie tropischen Regenwäldern in Südostasien oder den Übergangsbereichen zwischen Wald- und Steppengebieten in Nordamerika, mit sehr unterschiedlichen und diversen Möglichkeiten, ökologische Nischen zu etablieren und spezifische Nahrungs- und Raumressourcen zu nutzen.[4] Zugleich benötigen diese kleinen Arten jedoch in Relation zu ihrer Körpergröße die meiste Energie, was eine Konzentration kleinerer Arten in den Tropen erklärt, und sie sind häufig einem größeren Druck durch Fressfeinde ausgesetzt als größere Arten.[4]
Im Kontrast zu diesen Arten stehen die Murmeltiere (Marmota) als größte Arten der Hörnchen, vor allem das Graue Murmeltier (Marmota baibacina) mit einer Kopf-Rumpf-Länge von bis zu 65 Zentimetern und einem Gewicht von bis zu 6,5 Kilogramm, zum Ende des Sommers und vor dem Winterschlaf teilweise sogar bis zu 8 Kilogramm.[3][4] Unter den baumlebenden Arten stellen die primatenähnlichen Riesenhörnchen die größten Arten dar, sie erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von bis zu 45 Zentimetern bei einem Gewicht von bis zu 3 Kilogramm.[3] Von den Flughörnchen sind die Riesengleithörnchen (Petaurista) die größten Arten mit einer Kopf-Rumpf-Länge von bis zu 60 Zentimetern bei einem Gewicht von bis 2 Kilogramm; trotz ihres Körpergewichts sind sie in der Lage, in ihrem Lebensraum lange Strecken zu gleiten.[5] Im Gegensatz zu den kleinen Arten ist der relative Energiebedarf dieser Arten gering, auch wenn die Individuen selbst mehr Nahrung benötigen, und die Tiere lagern häufig Fettreserven an, um Kälteperioden in ihrem Lebensraum zu überbrücken (Winterschlaf).[6]
Bei den meisten Hörnchenarten gibt es keinen ausgeprägten Sexualdimorphismus, die Männchen und Weibchen der Arten unterscheiden sich also nicht signifikant in ihrem Aussehen und ihrer Größe. Dies trifft vor allem auf die baumlebenden Arten zu, bei denen Männchen und Weibchen äußerlich nicht oder nur anhand der Genitalien unterschieden werden können. Bei einzelnen dieser Arten unterscheidet sich das Körpergewicht leicht, meistens sind die Männchen etwas schwerer. Bei den bodenlebenden Murmeltieren und Präriehunden (Cynomys) können geschlechtsspezifische Unterschiede dagegen sehr ausgeprägt sein und bei einigen Arten können die Männchen ein Körpergewicht von als 10 bis 50 % zusätzlich zu dem der Weibchen aufweisen und zugleich auch signifikant größer sein. Bei den Streifenhörnchen sind dagegen häufig die Weibchen signifikant größer als die Männchen. Dies ist besonders ausgeprägt beim Kleinen Streifenhörnchen, bei dem die Weibchen etwa 10 % mehr Körpermasse haben als die Männchen.[6]
Der Körper aller Hörnchen ist mit einem dichten Fell bedeckt, das auch den Schwanz bedeckt. Die einzigen Bereiche des Körpers, die keine Behaarung aufweisen, sind die Fußsohlen und die Nase. Im Bereich des Hodensacks der Männchen ist die Behaarung in der Regel nur spärlich ausgebildet und häufig sind auch die Ohren und der Schwanzansatz weniger behaart als der restliche Körper. Das Fell besteht aus einem dichten Wollhaar und dem längeren Deckhaar, das in der Regel 20 bis 50 % länger als die Haare der Unterwolle ist. Wie bei anderen Säugetieren dient das Fell vor allem der Thermoregulation, es kann jedoch auch zusätzlich wasserabweisend sein und andere Eigenschaften als Schutz vor der Umwelt aufweisen. Hinzu kommen Fühlhaare (Vibrissen), die in der Regel deutlich länger als die Fellhaare sind und als Sinnesorgane dazu dienen, Vibrationen aufzunehmen und Berührungen mit dem Substrat oder mit anderen Individuen wahrzunehmen. Sie sind vor allem am Kopf im Bereich der Wangen und um die Lippen, um die Augen und am Kinn ausgebildet, einige Vibrissen befinden sich zudem am Rücken der Tiere. Zudem besitzen die Tiere Vibrissen an den Händen (Carpalvibrissen), die sich wahrscheinlich als Anpassung an das Baumleben entwickelt haben. Diese spielen vor allem bei den Gleithörnchen eine zentrale Rolle für die Orientierung im Luftraum und für die sichere Landung auf sich bewegenden Ästen.[6][7]
Die Färbung der Tiere ist sehr variabel und reicht von einfarbigen schwarzgrauen, grauen, braunen und rotbraunen Tieren bis zu Arten mit ausgeprägter Körperzeichnung, Rückenstreifen und auch mehrfarbigen Tieren etwa bei den Schönhörnchen (Callosciurinae) oder beim Bunthörnchen (Sciurus variegatoides). Bei vielen Arten variiert die Färbung zudem sehr stark, teilweise zwischen Unterarten und teilweise auch innerhalb einzelner Populationen. Zudem kommen auch vollständig melanistische und auch unpigmentierte Tiere vor,[8] echter Albinismus ist dagegen sehr selten.[9] Melanistische Tiere sind vor allem als dominante Variante bei den nördlichen Populationen des Grauhörnchens (Sciurus carolinensis) in Kanada bekannt, wo die schwarze Färbung vor allem im Winter zusätzliche Vorteile der Thermoregulation bietet, ohne im Sommer Nachteile für die Tiere zu haben.[6] Von der gleichen Art kommen in Teilen des Verbreitungsgebietes allerdings auch rein albinotische Populationen vor.[9] Bei den meisten Arten erscheint das Fell meliert oder gräulich durchsetzt, da die einzelnen Haare in der Regel in verschiedenen hellen und dunklen Farbschattierungen geringelt sind. Beeinflusst wird die Verteilung durch das Gen agouti und sie führt dazu, dass sich die Körperfarbe mit der Bewegung der Tiere in der Regel verändert und die Tiere in ihrer Umwelt damit besser getarnt und weniger sichtbar sind. Zudem sind die meisten Hörnchen auf der Oberseite eher dunkel und unterseits eher hell gefärbt, hinzu kommen art- oder gattungsspezifisch verschiedene Zeichnungen wie helle oder dunkle Rücken- und Seitenstreifen, Augenbinden, Hinterohrflecken und ähnliche Merkmale.[10] Neben den genannten Farben finden sich jedoch auch in fast allen Hörnchengruppen leuchtende Farben wie kräftige Gelb-, Orange- und Rottöne, vor allem bei größeren baumlebenden Arten der Tropen.[8][10]
Viele Arten der Hörnchen, vor allem die baumlebenden Arten, haben einen ausgeprägten und stark buschig behaarten Schwanz, der bis zu 50 % der Gesamtlänge der Tiere ausmachen kann. Den längsten Schwanz im Vergleich zur Körperlänge weist dabei das Borneo-Hörnchen (Rheithrosciurus macrotis) auf, bei dem der Schwanz etwa 30 % länger ist als der restliche Körper.[11] Bei fast allen Arten der größeren Baumhörnchen ist der Schwanz buschig und von langen Haaren bedeckt während er bei vielen kleineren Arten und den Gleithörnchen aufgrund der unterschiedlichen Haarlängen an der Ober- und Unterseite im Vergleich zu den Seiten häufig abgeflacht und zugleich weniger lang behaart ist.[8] Viele Arten der Erdhörnchen besitzen dagegen einen deutlich kürzeren Schwanz, der von kurzen und borstigen Haaren besetzt ist. Bei vielen Arten wird der Schwanz über dem Rücken getragen und im Sitzen hinter dem Körper aufgestellt, bei einigen Arten wird er dagegen gestreckt und hängend getragen. Der Schwanz hat bei den Hörnchen verschiedene Funktionen. Er dient als Stabilisator und bei Sprüngen und Gleitflügen auch als Ruder zur Steuerung, zudem als Schattenspender und durch ein sehr feines Kapillarnetz auch zur Abgabe überschüssiger Hitze. Hinzu kommen Funktionen in der Kommunikation und bei einigen Arten auch die Tarnung in der Vegetation.[8]
Die Hinterfüße weisen grundsätzlich fünf Zehen auf, die Vorderfüße besitzen vier Finger. An allen Zehen und Fingern befinden sich Krallen, nur der Daumen besitzt in der Regel einen flachen Nagel.[1]
Der Schädel der Hörnchen entspricht generell dem anderer Nagetiere. Er ist in der Regel kurz mit einer verhältnismäßig kurzen Schnauze und einem gebogenen Profil. Die Kiefer sind im Vergleich zu anderen Nagetieren einfach aufgebaut, der Unterkiefer ist kräftig ausgebildet. Der Jochbogen ist vergrößert und lang ausgebildet mit einer breiten und geneigten vorderen Jochbogenplatte, die als Ansatzpunkt des seitlichen Strangs des Musculus masseter dient. Der oberflächliche Massetermuskel entspringt vorn an der Schnauzenunterseite unterhalb des sehr kleinen Foramen infraorbitale an einem kleinen Fortsatz oder einer Verdickung des Knochens, der äußere Massetermuskel erstreckt sich bis zur Schnauzengegend. Sie besitzen damit einen für sie typischen Schädelbau mit einem als Sciuromorphie bezeichneten Jochbogen-Masseter-Bau, der sich deutlich von dem myomorphen Bau der Mäuse und Ratten und dem hystricomorphen Bau der Meerschweinchenverwandten unterscheidet.
Der hintere Bereich des Jochbogens steht in Kontakt mit dem Stirnbein. Die postorbitalen Fortsätze sind deutlich ausgebildet, die großen Paukenhöhlen (Bullae) sind abgeflacht. Der knöcherne Gaumen ist breit und vergleichsweise kurz, er endet auf gleicher Höhe wie die Molaren.[1]
Die Tiere besitzen im Oberkiefer und im Unterkiefer pro Hälfte je einen Schneidezahn (Incisivus), dem eine Zahnlücke (Diastema) folgt. Hierauf folgen im Oberkiefer je einer bis zwei Prämolaren und im Unterkiefer je ein Prämolar sowie drei Molaren. Insgesamt verfügen die Tiere damit über ein Gebiss aus 20 bis 22 Zähnen. Das Gebiss der Hörnchen ist ein typisches Nagetiergebiss mit großen Nagezähnen, die darauf folgende zahnfreie Lücke und die dahinterliegenden brachydonten Backenzähne (Prämolaren und Molaren). Die stetig nachwachsenden Nagezähne sind meißelartig ausgebildet und mit einem starken Zahnschmelz bedeckt, die Zahnwurzeln reichen weit in die Unter- und Oberkieferknochen hinein. Die Rückseite ist dagegen in der Regel weich mit einer deutlich dünneren Schmelzschicht. Sie können sich art- und ernährungstypisch unterscheiden und werden durch den ständigen Gebrauch kurz gehalten, sie schärfen sich gegenseitig durch das gegenseitige Aneinanderreiben. Missgebildete Zähne, etwa durch Verletzungen der Wurzel oder durch asymmetrisches Wachstum, können dazu führen, dass die Tiere nicht mehr in der Lage sind, Nahrung aufzunehmen oder dass die Zähne im Bogen in den Schädel zurückwachsen.[9] Die Mahlzähne, also die Prämolaren und Molaren, haben eine feste Zahnhöhe und nur vergleichsweise flache Zahnwurzeln. Der bei einigen Arten vorhandene P3 (Prämolar 3) ist in der Regel nur sehr klein ausgebildet. Die Kronen besitzen eine arttypische Schmelzoberfläche aus Falten und Erhebungen, die der Zerkleinerung der Nahrung dienen.[9]
Die Wirbelsäule entspricht in ihrem Aufbau der anderer Nagetiere. Die letzten Lendenwirbel vor dem Schwanzansatz sind allerdings häufig verkleinert, um die Beweglichkeit und Flexibilität des Schwanzes zu gewährleisten.[8]
Alle männlichen Hörnchen besitzen einen artspezifischen Penisknochen (Bacculum), dessen Form bei vielen Arten zur eindeutigen Artbestimmung herangezogen wird. Zudem ist bei den weiblichen Tieren ein Klitorisknochen (Baubellum) ausgebildet, der vor allem zur Unterscheidung der nordamerikanischen Streifenhörnchen genutzt wird.[12][13]
Hörnchen sind natürlich auf allen Kontinenten mit Ausnahme von Australien und Antarktika verbreitet. Sie fehlen zudem auf Madagaskar, im südlichen Südamerika, auf Grönland sowie auf zahlreichen weiteren Inseln und in verschiedenen Wüstengebieten wie etwa der Sahara.[1] In Australien wurden im 19. Jahrhundert mit dem Grauhörnchen (Sciurus carolinensis) und dem Nördlichen Palmenhörnchen (Funambulus pennantii) zwei Hörnchenarten eingeführt, von denen sich allerdings nur das Nördliche Palmenhörnchen halten konnte.[1]
Einige der Arten haben eine sehr weite Verbreitung, etwa das Eurasische Eichhörnchen sowie das Grauhörnchen, andere Arten leben als Endemiten in sehr eng begrenzten Gebieten, darunter etwa zahlreiche Arten der Gleithörnchen und Schönhörnchen auf Inseln in Südostasien oder verschiedene Streifenhörnchen in einzelnen Höhenzügen in Nordamerika.
Mit Ausnahme der fast durchweg nachtaktiven Flughörnchen sind die meisten Arten, jedoch nicht alle, tagaktiv. Sie ernähren sich vor allem herbivor von Nüssen und anderen Samen, Früchten und anderen Pflanzenteilen sowie seltener auch von Insekten und anderen wirbellosen Tieren, kleinen Wirbeltieren sowie Vogeleiern und Jungvögeln. Die Tiere setzen ihre Nagezähne dabei ein, Schalen von Samen aufzunagen, Rinden abzuschaben, Löcher in Holz zu nagen und Objekte anzuheben. Die Zerkleinerung der Nahrung erfolgt durch die Mahlzähne im hinteren Teil des Gebisses vor allem durch Vor- und Rückwärtsbewegungen der Kiefer.[8]
In den Bäumen lebende Hörnchen sind sehr agile Tiere, die weite Sprünge machen können und sich auch bei Stürzen selten verletzen. Sie bauen ihre Nester in Baumhöhlen oder Astgabeln. Dagegen leben die meisten Erdhörnchen in Gängen, die sie unterirdisch anlegen. Sie bleiben stets in der Nähe dieser Höhlen und fliehen beim Nahen eines Feindes ins Innere.
Die fossile Überlieferung der Hörnchen beginnt im späten Eozän. Die ältesten bekannten Fossilien stammen dabei aus dem nordamerikanischen Chadronium und sind etwa 37 Millionen Jahre alt.[14] Die Hörnchen entstammen wahrscheinlich einer gemeinsamen Stammlinie mit den Aplodontiidae, deren einziger rezenter Vertreter das nordamerikanische Stummelschwanzhörnchen ist. Als wahrscheinlicher gemeinsamer Vorfahr wird ein Vertreter der Ischyromyidae diskutiert, der der Gattung Reithroparamys ähnlich war.[14]
Unter den Baumhörnchen stammen die ältesten Fossilien von der in mehreren Teilen der Vereinigten Staaten nachgewiesenen Gattung Douglassciurus, die als älteste bekannte Art der Baumhörnchen gilt. Das Skelett entspricht dabei weitgehend denen moderner Baumhörnchen der Gattung Sciurus, das sciuromorphe Kopfskelett und die entsprechende Muskulatur sind allerdings noch nicht vorhanden und der Schädel besitzt stattdessen einen protrogomorphen Jochbogen-Masseter-Bau.[14] Weitere nahe verwandte Gattungen innerhalb der frühen Baumhörnchen sind Protosciurus, Cedromus und Miosciurus.
Innerhalb der Flughörnchen stellt wahrscheinlich Hesperopetes die älteste Gattung unter den bekannten Fossilfunden dar.[15] Aus dem frühen Oligozän ist zudem die Gattung Oligopetes dokumentiert und eine weitere nahe verwandte Gattung ist Lophiparamys.[15]
Die wissenschaftliche Systematik der Hörnchen geht zurück bis zur Erstbeschreibung des Eurasischen Eichhörnchens und einiger weiterer Hörnchenarten durch Carl von Linné in der 10. Auflage seines Systema naturae. In diesem beschrieb er sechs Gattungen der Nagetiere, darunter auch die Gattung Sciurus. Diese enthielt neben dem eurasischen Eichhörnchen (S. vulgaris) auch die amerikanischen Fuchshörnchen S. niger und S. cinereus, das Europäische Gleithörnchen (S. volans, heute Pteromys volans), das Atlashörnchen (S. getulus, heute Atlantoxerus getulus), das Streifen-Backenhörnchen (S. striatus, heute Tamias striatus) und die nicht zuzuordnende Art Sciurus flavus. Hinzu kamen das Alpenmurmeltier (M. marmota, heute Marmota marmota), das Waldmurmeltier (M. monax, heute Marmota monax) und das Neuweltliche Gleithörnchen (M. volans, heute Glaucomys volans), die den Mäusen in der Gattung Mus zugeordnet wurden.[16]
Die Einordnung der Hörnchen als eigene Familie erfolgte 1817 durch Johann Fischer von Waldheim, der sie in der Adversaria zoologica in den Memoires de la Societe imperiale des naturalistes de Moscou veröffentlichte. Er benannte die Familie nach der von Carl von Linné eingeführten Gattung Sciurus als Sciuriorum und führte die Gattungen Sciurus und Tamias (Illiger, 1811) zusammen.[17] Von dieser Erstbeschreibung wurden sowohl die Familienbezeichnung Sciuridae wie auch die Bezeichnung der Unterfamilie Sciurinae und der Tribus Sciurini abgeleitet. In den folgenden Jahrzehnten wurden viele weitere Arten beschrieben und auf zahlreiche Gattungen der Nagetiere aufgeteilt. 1923 stellte Reginald Innes Pocock eine erste Systematik der Hörnchen zusammen, die mit den Sciurinae, Tamiasciurinae, Funambulinae, Callosciurinae, Xerinae und Marmotinae sechs Unterfamilien enthielt.[18] John Ellerman (1940) überarbeitete die bisherigen Ansätze und erstellte eine moderne Systematik mit sieben Sektionen innerhalb der Hörnchen, wobei er eine Benennung der Kladen vermied. Simpson (1945) übernahm die sechs Gruppen von Pocock, führte sie jedoch auf Tribus-Level weiter. Joseph Curtis Moore (1959) übernahm diese Triben und ergänzte sie um die Ratufini und Protoxerini, in die er einige Arten stellte, die in den Funambulini enthalten waren.[19]
Riesenhörnchen (Ratufinae)
Neuweltliches Kleinsthörnchen (Sciurillus pusillus; Sciurillinae)
Flughörnchen (Pteromyini)
Baumhörnchen (Sciurini)
Schönhörnchen (Callosciurinae)
Erdhörnchen (Xerinae)
Riesenhörnchen (Ratufinae)
Neuweltliches Kleinsthörnchen (Sciurillus pusillus; Sciurillinae)
Erdhörnchen (Xerinae)
Flughörnchen (Pteromyini)
Baumhörnchen (Sciurini)
Schönhörnchen (Callosciurinae)
Gromov et al. (1965) erhoben die Erdhörnchen als Marmotinae auf eine Ebene als Unterfamilie, außerdem benannten sie die Xerinae und Sciurinae als Unterfamilien. Heaney (1985) ordnete die als Subtribus behandelten Hyosciurina (Hyosciurus, Prosciurillus, Rubisciurus und Exilisciurus) in die Schönhörnchen (Callosciurini) ein. Emry und Thorington (1984) trennten die Tamiasciurini in die Triben Sciurini und die Tamiini innerhalb der Marmotini. 1982 beschrieben sie zudem das älteste bekannte Hörnchenfossil Douglassciurus als baumlebende Form, aus der sich sowohl die Baumhörnchen wie auch die Flughörnchen entwickelt haben sollen. Sie behandelten entsprechend die Flughörnchen als Schwestergruppe aller anderen Hörnchentaxa. Die Monophylie der Flughörnchen wurde sowohl unterstützt wie auch bestritten, durch molekularbiologische Untersuchungen, etwa durch Mercer and Roth (2003) und Steppan et al. (2004), konnte unter anderem gezeigt werden, dass die Flughörnchen und die Baumhörnchen ein gemeinsames Taxon bilden. Auf dieser Basis wurde die phylogenetische Systematik erneut überarbeitet und führte zu der Systematik, die Thorington et al. 2005 in der 3. Auflage der Mammals of the World vorstellten.
In der Gattung der Ziesel (Spermophilus) wurden lange Zeit fast 40 Arten zusammengefasst, lediglich die Antilopenziesel (Ammospermophilus) wurden wegen zahlreicher Besonderheiten als eigene Gattung geführt. Die große Zahl der Arten hat mehrere Autoren dazu verleitet, eine Unterteilung der Gattung in Untergattungen zu versuchen. Nach einer umfassenden molekularbiologischen Untersuchung[22] wurden die Ziesel jedoch auf insgesamt acht Gattungen aufgeteilt, die den ehemaligen Untergattungen entsprechen. Begründet wurde dies damit, dass die ursprüngliche Zusammenfassung aller Ziesel gegenüber den Murmeltieren (Marmota), den Antilopenzieseln (Ammospermophilus) und den Präriehunden (Cynomys) paraphyletisch war und damit kein gemeinsames Taxon bildete.[23] Die nordamerikanischen Untergattungen der Ziesel wurden daraufhin zu mehreren Gattungen erhoben, in der Gattung Spermophilus im engeren Sinn verblieben nur die paläarktischen Arten der Untergattung Spermophilus aus Eurasien.
Thorington et al. 2012 übernahmen die Ergebnisse der molekulargenetischen Analysen und die darauf aufbauende Neuordnung in ihrem Standardwerk Squirrels of the World[24]. Sie wurde auch im 2016 erschienenen Handbook of the Mammals of the World übernommen:[25]
Die für die gesamte Nagerfamilie verwendete deutsche Bezeichnung Hörnchen wurde im 19. Jahrhundert sprachwissenschaftlich unrichtig von Eichhörnchen aus gebildet. Für Einzelheiten siehe Eichhörnchen#Wortherkunft.
Von der in der Antike verbreiteten Ansicht, dass sich Eichhörnchen mit ihrem gewaltigen Schwanz selber Schatten geben könnten, stammt ihr griechischer (in die wissenschaftliche Gattungsbezeichnung eingegangener) Name σκιοῦρος skiuros („Schattenschwanz“).[26]
Die Hörnchen (Sciuridae) sind eine Familie aus der Ordnung der Nagetiere (Rodentia). Unter anderem gehören das Eurasische Eichhörnchen, das Streifenhörnchen und das europäische Ziesel zu dieser Familie. Insgesamt werden die Hörnchen heute in 51 Gattungen mit etwa 270 bis 280 Arten eingeteilt, wobei die Klassifikation noch im Fluss ist. Hörnchen sind auf der ganzen Welt außer in Australien, Madagaskar und der Antarktis verbreitet.
Hörnchen sind, anders als die meisten Nagetiere, zum größten Teil tagaktiv und ernähren sich vor allem von Pflanzenteilen, Früchten und Samen sowie von Insekten. In ihrer Größe variieren die Arten sehr stark, einzelne Arten sind sehr klein mit Kopf-Rumpf-Längen von etwa sieben Zentimetern bei einem Körpergewicht von etwa 15 Gramm und andere Arten erreichen Kopf-Rumpf-Längen von bis zu 65 Zentimetern und einem Gewicht von bis zu 6,5 Kilogramm. Der Körper ist vor allem bei den baumlebenden Arten meistens schlank mit langem und buschigem Schwanz, bodenlebende Arten wie die Murmeltiere sind in der Regel gedrungener und besitzen einen kürzeren Schwanz.
Antharu,[1] Waywacha,[2] Waywachi[3] icha Waywashi[4] (familia Sciuridae) nisqakunaqa huk khankiq uywakunam.
Huk iskay piruwpi kawsaq rikch'aqkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Antharu
Bajing mangrupa ngaran umum pikeun rodensia ti kulawarga Sciuridae (Yun. skia "kalangkang" jeung oura "buntut"). Sacara husus, di urang bajing téh biasana nujul ka anggota genera Sciurus jeung Tamiasciurus, nyaéta bajing tangkal pituin Éropa, Asia, jeung Amérika. Anapon Sciuridae, ngawengku ogé bajing hiber jeung bajing taneuh.
Aya sababaraha bajing anu boga ciri mandiri: 'Bajing Beureum Éropa' Sciurus vulgaris, 'Bajing Careuh' S. niger, 'Bajing Hawuk Wétan' S. carolinensis, 'Bajing Hawuk Kulon' S. griseus, 'Bajing Douglas' Tamiasciurus douglasii, jeung 'Bajing Beureum Amérika' Tamiasciurus hudsonicus. Di wewengkon Ontario, Quebec, Maryland, Virginia, jeung sababaraha tempat lianna aya Bajing Hideung, nu sabenerna mangrupa varian ti Bajing Hawuk Wétan; jadi hideung sigana salaku adaptasi sangkan bisa nyerep panas leuwih loba.
Populasi Bajing Beureum di Inggris, Irlandia, jeung Italia kiwari nyirorot, utamana alatan karuksakan habitat sarta kompetisi jeung Bajing Hawuk. Tarékah ngajaga kahirupan alami Bajing BEureum dijalankeun ku miara leuweung konifér nu dipikaresep ku Bajing Beureum.
Di Indonésia, nu paling ilahar nyaéta Bajing Hawuk. Ku para pangebon kalapa mah dianggap hama, sabab sok ngaruksak tatanénna.
Bajing mangrupa ngaran umum pikeun rodensia ti kulawarga Sciuridae (Yun. skia "kalangkang" jeung oura "buntut"). Sacara husus, di urang bajing téh biasana nujul ka anggota genera Sciurus jeung Tamiasciurus, nyaéta bajing tangkal pituin Éropa, Asia, jeung Amérika. Anapon Sciuridae, ngawengku ogé bajing hiber jeung bajing taneuh.
Cuwut iku anggota saka famili Sciuridae, famili sing kalebu ing rodents ukuran cilik utawa sedheng. Famili cuwut kalebu cuwut wit, cuwut lemah, chipmunk, marmut (kalebu woodchucks), cuwut mabur, lan asu ara-ara ing antarané rodent liyané. Cuwut iku asalé saka Amérika, Éurasia, lan Afrika, lan ditepangaké menyang Australia.[1] Ing wiwitan, cuwut dingertèni ing jaman Eocene lan sing cedhak sesambungané karo berang-berang gunung lan dormouse tinimbang sato rodent liyané.
Cuwut iku anggota saka famili Sciuridae, famili sing kalebu ing rodents ukuran cilik utawa sedheng. Famili cuwut kalebu cuwut wit, cuwut lemah, chipmunk, marmut (kalebu woodchucks), cuwut mabur, lan asu ara-ara ing antarané rodent liyané. Cuwut iku asalé saka Amérika, Éurasia, lan Afrika, lan ditepangaké menyang Australia. Ing wiwitan, cuwut dingertèni ing jaman Eocene lan sing cedhak sesambungané karo berang-berang gunung lan dormouse tinimbang sato rodent liyané.
Sihor[1] (bi latînî Sciuridae), famîleyekî kojeran (Rodentia)e.
Sihor gûz, berû û hwd., dixwe; ji bo zivistanê jî birçî nemîne gûz û berûyan di hundir daran de vedişêre. Sihor di hundir koka daran de ji xwe re cih çêdike û di binê koka daran de dijî.
Di kurdî de jê re sihorîk, sivorî, sihorik , simore, çekeloz[1] û pilûr[1] jî tê gotin.
Gelek cins û cureyên sihoran hene
Sihor (bi latînî Sciuridae), famîleyekî kojeran (Rodentia)e.
Ta'n 'iorag nane jeh caigneyderyn beggey 'sy chynney Sciuridae. Ta'n kynney Sciuridae goaill stiagh fioragyn etlagh, chammah as fioragyn thallooin.
De iikhoarntsjes (wittenskiplike namme: Sciuridae) foarmje in famylje fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia) en it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha). Dizze famylje omfettet sa'n 278 ûnderskate soarten, wêrfan't de wichtichste en bekendste groepen de beamiikhoarntsjes, grûniikhoarntsjes, fleanende iikhoarntsjes, marmotten en prêrjehûnen binne.
Iikhoarntsjes komme foar yn 'e Amearika's, Jeraazje en Afrika, en binne troch de minske yn Austraalje yntrodusearre. Biotopen fan dizze bisten rinne útinoar fan steppes oant reinwâlden, en wylst guon treflik oanpast binne oan it libjen heech yn 'e beammen, binne oaren hoalegravers, dy't noch nea in beam fan deunby sjoen hawwe. Hast alle soarten iikhoarntsjes hawwe in langwerpich lichem mei rûne foarmen en in lange plomsturt (al ûntbrekt de sturt wolris). Har gesichtsfermogen is tige goed ûntwikkele, en se binne foar it meastepart oerdeis aktyf, útsein de fleanende iikhoarntsjes, dat nachtdieren binne.
De iikhoarntsjes (wittenskiplike namme: Sciuridae) foarmje in famylje fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia) en it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha). Dizze famylje omfettet sa'n 278 ûnderskate soarten, wêrfan't de wichtichste en bekendste groepen de beamiikhoarntsjes, grûniikhoarntsjes, fleanende iikhoarntsjes, marmotten en prêrjehûnen binne.
Iikhoarntsjes komme foar yn 'e Amearika's, Jeraazje en Afrika, en binne troch de minske yn Austraalje yntrodusearre. Biotopen fan dizze bisten rinne útinoar fan steppes oant reinwâlden, en wylst guon treflik oanpast binne oan it libjen heech yn 'e beammen, binne oaren hoalegravers, dy't noch nea in beam fan deunby sjoen hawwe. Hast alle soarten iikhoarntsjes hawwe in langwerpich lichem mei rûne foarmen en in lange plomsturt (al ûntbrekt de sturt wolris). Har gesichtsfermogen is tige goed ûntwikkele, en se binne foar it meastepart oerdeis aktyf, útsein de fleanende iikhoarntsjes, dat nachtdieren binne.
Ang iskwirel, iskuwirel o ardilya (Ingles: squirrel)[1] ay isang uri ng mga daga na nanginginain ng mga butil tulad ng mani. Isa ito sa maraming mga maliit o hindi gaanong kalakihang mga dagang nasa pamilyang Sciuridae. Karaniwang tumutukoy ang mga ito sa mga kasapi sa saring Sciurus at Tamiasciurus, na tatlong mga iskwirel na may malalaking mga tila palumpong na mga buntot, at katutubo sa Asya, sa mga Amerika, at sa Europa. May katulad din na saring matatagpuan sa Aprika. Kabilang din sa mag-anak ng mga Sciuridae ang lumilipad na iskwirel, maging ang mga panlupang iskwirel na katulad ng mga chipmunk, aso ng parang, at woodchuck. Kung minsan, naipagkakamali ring tawaging "lumilipad na mga iskwirel na may makaliskis na buntot" ang mga miyembro ng pamilyang Anomaluridae bagaman hindi naman sila kalapit na kaugnay ng totoong mga iskwirel.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Mamalya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang iskwirel, iskuwirel o ardilya (Ingles: squirrel) ay isang uri ng mga daga na nanginginain ng mga butil tulad ng mani. Isa ito sa maraming mga maliit o hindi gaanong kalakihang mga dagang nasa pamilyang Sciuridae. Karaniwang tumutukoy ang mga ito sa mga kasapi sa saring Sciurus at Tamiasciurus, na tatlong mga iskwirel na may malalaking mga tila palumpong na mga buntot, at katutubo sa Asya, sa mga Amerika, at sa Europa. May katulad din na saring matatagpuan sa Aprika. Kabilang din sa mag-anak ng mga Sciuridae ang lumilipad na iskwirel, maging ang mga panlupang iskwirel na katulad ng mga chipmunk, aso ng parang, at woodchuck. Kung minsan, naipagkakamali ring tawaging "lumilipad na mga iskwirel na may makaliskis na buntot" ang mga miyembro ng pamilyang Anomaluridae bagaman hindi naman sila kalapit na kaugnay ng totoong mga iskwirel.
Katekers (Sciuridae) bint ne familie van knaagdeers dee 51 geslachtn en 278 soortn keant. Doarvan komt der mer elf vuur in Uropa. Bekeande geslachtn bint de boomleupers, (Sciurus), de marmotn (Marmota) en de prearieheunde (Cynomys).
In Uropa is n roodn boomleuper (S. vulgaris) t meest bekeand. In Noord-Amerika komt ok eankelde soortn vuur, woaroonder n griezn boomleuper (S. carolinensis) n belangriekstn is. Disn boomleuper is ok invoerd in et Verenigd Keuninkriek en Italiën en hef doar as eksoot n inheemsn, völ schuchterign roodn boomleuper meestparts verdrongn. Katekers bint meesttieds oaverdag aktief, mer vleagnde katekers bint nachtdeers. Disse letste soort kömp vuur in t noordn van Finlaand en Ruslaand.
Katekers hebt meesttieds n laank, roond lief met nen langn pluumstart. Zee könt good zeen.
Katekers (Sciuridae) bint ne familie van knaagdeers dee 51 geslachtn en 278 soortn keant. Doarvan komt der mer elf vuur in Uropa. Bekeande geslachtn bint de boomleupers, (Sciurus), de marmotn (Marmota) en de prearieheunde (Cynomys).
In Uropa is n roodn boomleuper (S. vulgaris) t meest bekeand. In Noord-Amerika komt ok eankelde soortn vuur, woaroonder n griezn boomleuper (S. carolinensis) n belangriekstn is. Disn boomleuper is ok invoerd in et Verenigd Keuninkriek en Italiën en hef doar as eksoot n inheemsn, völ schuchterign roodn boomleuper meestparts verdrongn. Katekers bint meesttieds oaverdag aktief, mer vleagnde katekers bint nachtdeers. Disse letste soort kömp vuur in t noordn van Finlaand en Ruslaand.
Katekers hebt meesttieds n laank, roond lief met nen langn pluumstart. Zee könt good zeen.
Kaweechelcher sinn eng Famill aus der Uerdnung vun de Knabberdéieren.
Den Numm Kaweechelchen staamt vu "kau Eichelchen", en Déierchen, dat Eechele bäisst. An enger lëtzebuergescher Zeitung aus dem Joer 1883 heescht et: Kawêchelchen = kau Eichelchen = ein Thierchen, das Eicheln (Nüsse u. s. w.) kaut (knackt).[1]
Kaweechelcher sinn eng Famill aus der Uerdnung vun de Knabberdéieren.
Gjatesia e ketrit eshte 25-30 cm, ndersa pesha e tij eshte 200-500 gr.
Ngjyra e këtij brejtësi që jeton në pemë ndryshon nga e kuqe dhe gri e errët në verë, në nuanca më të errëta në dimër. Pjesa e barkut është e bardhë. Një specie e ngjashme është ketri ngjyrë gri (Sciurus carolinensis), i cili dallohet për ngjyrën e tij të hirtë. Ky i fundit është futur në Britaninë e Madhe dhe në Irlandë dhe tashmë po përhapet edhe në Evropën kontinentale.
Jo i rrezikuar
Takohet në zonat e pyllëzuara në të gjithë Evropën dhe në Azinë Veriore. Ketri parapëlqen pyjet halore, por jeton edhe në pyjet gjetherënës, në pyje të përziera, në parqe dhe në kopshte.
Ushqehet kryesisht me fara dhe fruta drurësh, sythe dhe kërpudha. Herë pas here, ha edhe zogj të vegjël dhe vezë. Rezervat ushqimore që grumbullon i ruan në vende të ndryshme, çka e bën ketrin një specie të rëndësishme në proceset e ripyllëzimeve.
Është aktiv kryesisht në agim dhe muzg. Pjesën më të madhe të kohës e kalon në pemë, por zbret edhe në tokë.
Ndërton fole sferike ku femrat pjellin deri në dy herë në vit. Lindin 2-4 të vegjël, të cilët e lënë folenë pas afro 7 javësh.
Tingulli më i zakonshëm i ketrit është “çak-çak-çak”.
Kindi ni wanyama wadogo wa familia Sciuridae. Spishi nyingine huitwa kidiri au kuchakulo. Wanatokea Amerika, Ulaya, Asia na Afrika na wamewasilishwa katika Australia. Takriban spishi zote huishi mitini, lakini kuchakulo huishi ardhini. Mkia wa kindi una urefu karibu na ule wa mwili, pengine zaidi. Hula mbegu, makokwa, matunda, nyoga, matumba na machipukizi. Wakati ambapo chakula cha kimea ni adimu, kindi hula chakula cha kinyama pia, k.f. wadudu, mayai, ndege wadogo, makinda ya nyoka na wagugunaji wadogo. Spishi kadhaa za tropiki hula wadudu kushinda chakula cha kimea.
Kindi-jua miguu-myekundu
Kidiri kijivu
Kindi mkubwa
Kuchakulo wa Barbari
Kuchakulo miraba
Kuchakulo kusi
Kuchakulo-milima
Kuchakulo mwekundu
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. Kindi ni wanyama wadogo wa familia Sciuridae. Spishi nyingine huitwa kidiri au kuchakulo. Wanatokea Amerika, Ulaya, Asia na Afrika na wamewasilishwa katika Australia. Takriban spishi zote huishi mitini, lakini kuchakulo huishi ardhini. Mkia wa kindi una urefu karibu na ule wa mwili, pengine zaidi. Hula mbegu, makokwa, matunda, nyoga, matumba na machipukizi. Wakati ambapo chakula cha kimea ni adimu, kindi hula chakula cha kinyama pia, k.f. wadudu, mayai, ndege wadogo, makinda ya nyoka na wagugunaji wadogo. Spishi kadhaa za tropiki hula wadudu kushinda chakula cha kimea.
Kuatirana (Sciuridae) ha'e mymba okambúva ha oñapi'ũva juehepehẽ, ko mymba okambúva kuati joguaha.
Kuatirana imichĩ, ijyvatekue ha'e 38 gotyo 45 cm. Ipy mbyky ha sa'i, imbarete avei. Ko mymba oikove ka'aguýpe.
Ho'u yvapo ha yva ra'ỹi, hakatu ho'u avei yva ha mymbachu'i.
Kuatirana (Sciuridae) ha'e mymba okambúva ha oñapi'ũva juehepehẽ, ko mymba okambúva kuati joguaha.
Kuatirana imichĩ, ijyvatekue ha'e 38 gotyo 45 cm. Ipy mbyky ha sa'i, imbarete avei. Ko mymba oikove ka'aguýpe.
Ho'u yvapo ha yva ra'ỹi, hakatu ho'u avei yva ha mymbachu'i.
Phòng-chhí (Sciuridae) sī chhī-leng tōng-bu̍t ē-kha ê chi̍t-ê kho, ū 49 sio̍k 254 chéng.
Los sciuridos (Sciuridae) son una familia de radedors sciuromorfos que incluye os esquiruelos y as marmotas.
Os esquiruelos son de grandaria chicota, d'entre 38 y 45 cm de largaria. As suyas garras son curtas, pero cerenyas. Fendo servir as suyas unglas curvatas y afilatas, s'agafa a la crosta quan blinca d'un arbol enta atro (son autenticos acrobatas). A coda l'aduya a mantener o equilibrio quan anda por as brancas. A suya buena vista le permite calcular bien as distancias.
Os esquiruelos gosan vivir en selvas caducifolias u de coniferas. Ta ells, as brancas d'os árbols son camins en l'aire.
Beluns d'ells (Pteromyini) son capables de planeyar gracias a que poseyen membranas (patachio) entre as suyas garras, que fan a función de paracayitas, y una gran coda que les sirve ta controlar o vuelo.
O suyo costumbre d'enterrecar fruitos secos ta a suya posterior inchestión contribuye a o naiximiento de nuevos árbols quan no son recuperatos por l'animal.
Tekst üüb Öömrang Sciuridae san en famile faan gnaudiarten (Rodentia). Diar hiart uk det buumkaat tu. At jaft wel son 280 slacher uun 51 sköölen.
Los sciurids son una familha de mamifèrs rosegaires que lor nom ven del latin Scurius e del grèc skiouros.
La classificacion distinguís d'una part lo grop dels esquiròls volants (sosfamilha dels Pterominats) e d'autra part la sosfamilha dels sciurinats que compren los esquiròls arboricòlas, los esquiròls terrèstres (cans de pradas, marmòtas, spermofils e tamiàs raiats).
Picatz lo tèxt non formatat aicí
Sciuridae san en famile faan gnaudiarten (Rodentia). Diar hiart uk det buumkaat tu. At jaft wel son 280 slacher uun 51 sköölen.
Los sciuridos (Sciuridae) son una familia de radedors sciuromorfos que incluye os esquiruelos y as marmotas.
Los sciurids son una familha de mamifèrs rosegaires que lor nom ven del latin Scurius e del grèc skiouros.
La classificacion distinguís d'una part lo grop dels esquiròls volants (sosfamilha dels Pterominats) e d'autra part la sosfamilha dels sciurinats que compren los esquiròls arboricòlas, los esquiròls terrèstres (cans de pradas, marmòtas, spermofils e tamiàs raiats).
Les spirous ou skirons, c' est des sôres di rawiants foirt adjetes, avou ene grosse houfowe cawe.
Spirou ordinaire
sôre do Sri Lanca
sôre do Coûtchant di l' Amerike bijhrece
Les spirous ou skirons, c' est des sôres di rawiants foirt adjetes, avou ene grosse houfowe cawe.
Tinẓidin d yiwet n twacult n tfesna n temseɣẓaẓ deg-s 51 n tewsitin d wazal n 280 n telmas, nezmer ad naf tilmas-a deg yakk idgan n tagnit anagar Ustralya d Ɣinya tamaynut d Antraktika
Tinẓidin d yiwet n twacult n tfesna n temseɣẓaẓ deg-s 51 n tewsitin d wazal n 280 n telmas, nezmer ad naf tilmas-a deg yakk idgan n tagnit anagar Ustralya d Ɣinya tamaynut d Antraktika
Vjeverice je zajednički naziv za mnoge životinje porodice Sciuridae, iz reda glodara (Rodentia). Tipičan predstavnik ove porodice su vjeverice sa dugačkim repom, koje naseljavaju Evropu, Aziju i Amerike. Također, u porodici Sciuridae su i leteće vjeverice, dok leteće vjeverice iz porodice Anomaluridae koja naseljavaju Afriku nisu iz ove skupine.[1][2]
Vjeverice narastu do 24 (19,5-28) cm i rep od 19 (14-24) cm.
Žive u šumama, parkovima, vrtovima, i aktivna je danju (nekad i noću), dobro se penju i skaču. U krošnjama grade nekoliko loptastih gnijezda u kojima skrivaju hranu i mlade. Nemaju pravi zimski san i povremeno se bude. Prehranjuju se bobicama, plodovima, gljivama, jajima, sjemenkama i mladim pticama.
Vrijeme parenja je od januara do jula, bremenite su 38 dana, kote od februara do avgusta 2-5 puta po 3-7 mladih (slijepi 31 dan, sišu 35-42 dana, samostalni su sa 49-56 dana, spolno zreli sa 12 mjeseci). Žive 8-10 godina.
U Evropi žive samo dvije vrste vjeverica: siva i crvena vjeverica. Na svijetu ih je poznato oko 200 vrsta. Međutim, uz crvenu vjevericu, koja je do 1970ih godina bila jedini stanovnik Evrope, na starom kontinentu odnedavno se viđa i sivu. Prvi primjerci, uvezeni iz Sjeverne Amerike, pušteni su u Italiji, da bi se u posljednjih 50-ak godina nevjerovatno proširili i ugrozili opstanak zaštićene crvene vjeverice.
Zbog kitnjastog, uspravno položenog repa, te gotovo ljudskog izgleda dok sjede na stražnjim šapama i grickaju hranu, ti glodari su dobro poznati, i često se mogu vidjeti u parkovima u naseljima. Sive vjeverice ljeti često zadobiju svijetlo smeđkastocrvenu nijansu, posebno na leđima i bokovima pa ih je lako zamijeniti sa crvenima. Crvene, tokom zimskih mjeseci imaju dlakave čuperke na vrhovima uški koje sive vjeverice nemaju nikada.
Obje vrste vjeverica vole lješnjake. Međutim, sivih je više pa su i proždrljivije, iako bi se mogle zadovoljiti i žirevima koje crvene ne vole, jer ih ne mogu dobro probaviti. Ni jedna vrsta vjeverica ne hibernira, iako su manje aktivne, pa je u hladnim zimama u prednosti siva vjeverica koja nakupi znatno deblji sloj zaliha masti. U Velikoj Britaniji su lokalne populacije crvenih vjeverica nestale u samo 15 godina nakon dolaska sivih vjeverica.
Kad pronađe lješnjak, vjeverica najprije provjeri je li jestiv, ali, ponekad ga ne pojede odmah, već spremi u spremište hrane. Mirisnim žlijezdama na usnama vjeverica označava hranu, koju će zakopati što je dublje moguće, na mekanom terenu, a potom, uzdignutog repa, krenuti u novu potragu. Miris lješnjaka osjetit će čak i pod snježnim pokrivačem.
Vjeverice je zajednički naziv za mnoge životinje porodice Sciuridae, iz reda glodara (Rodentia). Tipičan predstavnik ove porodice su vjeverice sa dugačkim repom, koje naseljavaju Evropu, Aziju i Amerike. Također, u porodici Sciuridae su i leteće vjeverice, dok leteće vjeverice iz porodice Anomaluridae koja naseljavaju Afriku nisu iz ove skupine.
Σκίουρος ή βερβερίτσα είναι το κοινό όνομα μικρού θηλαστικού της οικογένειας Σκιουρίδες. Το όνομα αυτό προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις σκιά και ουρά. Συνήθως η λέξη χρησιμοποιείται για να κατονομάσει ζώα του γένους Σκίουρος (Sciurus) και Ταμιασκίουρος (Tamiasciurus). Αυτά τα τυπικά μέλη της οικογένειας είναι τρεις σκίουροι με μεγάλες φουντωτές ουρές, που απαντώνται στην Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική. Παρόμοια γένη υπάρχουν και στην Αφρική. Ωστόσο, στις Σκιουρίδες περιλαμβάνονται επίσης οι ιπτάμενοι σκίουροι, και σκίουροι εδάφους όπως οι κυνόμυες και οι μαρμότες.
Τα πιο συνηθισμένα είδη σκίουρου είναι ο Σκίουρος Αλεπού (S. niger - Σκίουρος ο μαύρος), ο Ανατολικός Γκρι Σκίουρος (S. carolinensis - Σκίουρος της Καρολίνας), ο Δυτικός Γκρι Σκίουρος (S. griseus - Σκίουρος ο φαιός), ο Σκίουρος του Ντάγκλας (Tamiasciurus douglasii - Ταμιασκίουρος του Ντάγκλας) και ο Αμερικάνικος Κόκκινος Σκίουρος (T. hudsonicus Ταμιασκίουρος του Χάντσον). Υπάρχουν πάνω από 270 αναγνωρισμένα είδη.
Το πιο γνωστό χαρακτηριστικό του σκίουρου είναι η μακριά φουντωτή ουρά, που σε μερικά είδη έχει μήκος περίπου ίδιο του κορμιού του. Τα πισινά του πόδια είναι σχετικά μεγάλα και το ζωάκι μπορεί άνετα να κάθεται πάνω τους με τα μικρά μπροστινά να κρατάνε καρπό ή άλλο αντικείμενο. Τα μπροστινά όσο και τα πισινά πόδια εξοπλίζονται με μικρά αλλά δυνατά νύχια κατάλληλα για σκάψιμο στο έδαφος και σκαρφάλωμα σε δέντρα.
Το χρώμα του σκίουρου διαφέρει ανάλογα με το είδος, με τα πιο συνηθισμένα χρώματα το μαύρο, το κόκκινο, το γκρίζο και το καφέ στην πλάτη και το λευκό στην κοιλιά. Οι σκίουροι έχουν διπλό τρίχωμα, το εσωτερικό είναι πυκνό κι απαλό στην αφή, ενώ το εξωτερικό αποτελείται από μακριές σκληρές τρίχες.
Ο σκίουρος έχει αμυγδαλωτά σκούρα προεξέχοντα μάτια, σχετικά μεγάλα για το μέγεθος του κεφαλιού του, με αρκετή απόσταση μεταξύ τους. Τα τριγωνικά του αυτιά είναι στητά και σε μερικά είδη έχουν τούφες στην κορυφή τους. Το ρύγχος του είναι μικρό και λήγει σε στρογγυλή μύτη.
Οι μεγαλύτεροι σκίουροι, οι μαρμότες, φτάνουν μέχρι 8 κιλά, ενώ οι μικρότεροι, που βρίσκονται στη δυτική Αφρική, έχουν βάρος μόλις 15 γραμμάρια.
Αντίθετα με τα κουνέλια και τα ελάφια, οι σκίουροι μερικών ειδών δεν μπορούν να χωνέψουν την κυτταρίνη και πρέπει να βασιστούν σε τροφές πλούσιες σε πρωτεΐνες, υδατάνθρακες και λίπος. Όμως, ο ιπτάμενος σκίουρος του Πακιστάν (επιστημονική ονομασία Eupetaurus cinereus ― Ευπέταυρος ο στακτόχρους) τρώει σχεδόν αποκλειστικά βελόνες από πεύκα, μια τροφή με μεγάλη ποσότητα κυτταρίνης.
Οι σκίουροι γενικώς είναι παμφάγοι, τρώνε μια μεγάλη ποικιλία τροφών φυτικής προέλευσης, συμπεριλαμβανομένων καρυδιών, καρπών, φρούτων, μυκήτων, καθώς και εντόμων όπως μυρμήγκια, πεταλούδες και σκαθάρια, αυγών ακόμη και μικρών θηλαστικών (κουνελιών), πουλιών, βατράχων και ψοφιμιών. Στις τροπικές περιοχές, αυτού του είδους οι τροφές αντικαθιστούν τα φθινοπωρινά καρύδια.
Μερικοί σκίουροι του εδάφους πέφτουν σε χειμερία νάρκη το χειμώνα, αν και ξυπνάνε κάθε τόσο, παραμένοντας όμως στη φωλιά τους. Πριν ξεκινήσει αυτή η φάση, τρώνε υπερβολικά για να κερδίσουν βάρος. Μερικοί μάλιστα διπλασιάζουν το βάρος τους. Οι πιο μικροί σκίουροι όπως αυτοί του είδους Tamias, παχαίνουν αλλά όχι αρκετά για να τα καταφέρουν χωρίς πρόσθετες προμήθειες, που τις μαζεύουν το φθινόπωρο και τις βάζουν στη φωλιά τους κάτω από το έδαφος. Επιλέγουν φαΐ με ακόρεστα λιπαρά οξέα όπως το λινελαϊκό οξύ για αυτό το σκοπό, το οποίο χωνεύεται κατά την περίοδο της χειμερίας νάρκης όταν η σωματική θερμοκρασία τους είναι χαμηλή. Τα κορεσμένα λιπαρά οξέα δεν χωνεύονται υπό τέτοιες συνθήκες.
Οι αρχές της άνοιξης είναι η δυσκολότερη περίοδος για τους σκίουρους των δέντρων σε τροπικά κλίματα. Αυτοί οι σκίουροι δεν πέφτουν σε χειμέρια νάρκη, αλλά μαζεύουν και θάβουν καρπούς για να έχουν το χειμώνα. Την άνοιξη όμως τα θαμμένα καρύδια που μένουν αρχίζουν να φυτρώνουν και δεν είναι πλέον διαθέσιμα για τροφή. Νέες πηγές φαγητού δεν είναι ακόμη διαθέσιμες. Στις περιόδους αυτές οι σκίουροι βασίζονται πάρα πολύ σε μπουμπούκια δέντρων. Το καλοκαίρι η δίαιτα αυτών των ειδών αποτελείται κυρίως από έντομα.
Οι σκίουροι είναι πολυγαμικοί. Ο θηλυκός σκίουρος των ειδών που πέφτουν σε χειμέρια νάρκη έχει οίστρο λίγες βδομάδες μετά τη λήξη της περιόδου αυτής, και ενδιαφέρεται για ζευγάρωμα για λίγες ώρες μέχρι μία μέρα, ανάλογα με το είδος. Αυτοί οι σκίουροι ζευγαρώνουν μόνο μία φορά το χρόνο, αργά το χειμώνα ή στις αρχές της άνοιξης. Άλλα είδη αναπαράγονται και δεύτερη φορά το καλοκαίρι.
Πολλοί σκίουροι του εδάφους γεννάνε από έξι έως εννέα μικρά, σε αντιδιαστολή με αυτούς με κατοικία τα δέντρα, οι οποίοι έχουν μια γέννα με δύο έως τέσσερα μικρά. Οι νεογέννητοι έχουν κλειστά τα μάτια και δεν έχουν καθόλου τρίχωμα. Μετά από ένα μήνα περίπου, τα μάτια τους ανοίγουν, και λίγες μέρες ή βδομάδες αργότερα, (ο χρόνος ποικίλει για τα διάφορα είδη), μπορούν να βγαίνουν μόνα τους από τη φωλιά.
Μέχρι την εποχή μας, το κρέας του σκίουρου θεωρούταν εκλεκτό πιάτο σε περιοχές των ΗΠΑ, γι’ αυτό και τον κυνηγούσαν. Σήμερα η κατανάλωση σκίουρων περιορίζεται κυρίως σε κυνηγούς.
Σε άλλες χώρες όπως η Ρωσία κι ο Καναδάς, το ζώο εκτιμάται πολύ για την ποιότητα της γούνας του, από την οποία φτιάχνονται παλτά. Η γούνα συχνά βάφεται ώστε να μοιάζει με τις πιο πολύτιμες άλλων ζώων.
Σε ορισμένα μέρη κατοικημένα από ανθρώπους, ο σκίουρος θεωρείται παράσιτο και τοποθετούνται παγίδες, όπως περιγράφεται παρακάτω. Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, ο σκοπός είναι η απομάκρυνση παρά η εξολόθρευσή του.
Οι σκίουροι είναι γενικά έξυπνα και επίμονα ζώα. Σε κατοικήσιμες περιοχές έχουν την κακή συνήθεια να τρώνε από ταΐστρες πουλιών, να σκάβουν σε γλάστρες είτε για να θάψουν είτε για να βρουν καρπούς και να φτιάχνουν φωλιές σε φιλόξενες γι’ αυτούς περιοχές, όπως σοφίτες.
Οι σκίουροι καμιά φορά μπορούν να αποτελέσουν πραγματική επιδημία γιατί μασούν φαγώσιμα και μη φαγώσιμα αντικείμενα. Το συνήθειο αυτό διατηρεί τα δόντια τους αιχμηρά και τα φθείρει ώστε να πέσουν (τα τρωκτικά αλλάζουν συνεχώς δόντια). Κάποιοι ιδιοκτήτες καταφεύγουν σε ενδιαφέροντες τρόπους απώθησης τους, για παράδειγμα τοποθετώντας στις σοφίτες κομμάτια γούνας από κατοικίδιες γάτες ή σκύλους. Η γούνα αυτή δηλώνει στο σκίουρο πως στην περιοχή υπάρχουν “κυνηγοί” και δεν φωλιάζει πια εκεί. Ψεύτικες κουκουβάγιες κι άλλων ειδών σκιάχτρα γενικά αγνοούνται από τα ζώα, και ο καλύτερος τρόπος να τα αποτρέψει κανείς από το να μασούν τα πάντα είναι να τα καλύψει με κάτι που τα κάνει ανεπιθύμητα: για παράδειγμα απαλό πανί ή σκόνη κόκκινης πιπεριάς. Ακόμη και παγίδες επιστρατεύονται για να εκδιωχθούν οι σκίουροι από κατοικημένες περιοχές.
Οι σκίουροι μπορούν να εκπαιδευτούν να τρώνε από το χέρι του ανθρώπου. Επειδή μπορούν να αποθηκεύουν στο σώμα τους το παραπανίσιο φαγητό, θα φάνε όσο βρούνε διαθέσιμο. Οι σκίουροι που κατοικούν σε πάρκα και πόλεις μαθαίνουν πως ο άνθρωπος είναι πηγή έτοιμου φαγητού. Ωστόσο, το τάισμα με το χέρι δεν ενδείκνυται καθώς το ζωάκι μπορεί να μεταφέρει μεταδοτικές ασθένειες. Ακόμη, δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τα δάχτυλα από το φαγητό και τα δαγκώματα είναι οδυνηρά.
Οι σκίουροι προκαλούν συχνά προβλήματα και στην ηλεκτροδότηση, καθώς μπαίνουν στους μετασχηματιστές ψάχνοντας για τροφή. Τότε παθαίνουν ηλεκτροπληξία και προκαλούν βραχυκυκλώματα που καταστρέφουν τον εξοπλισμό. Οι σκίουροι κατόρθωσαν να “ρίξουν” το υπερσύγχρονο χρηματιστήριο NASDAQ δύο φορές και να προκαλέσουν προβλήματα στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα. Επίσης ακονίζουν τα δόντια τους σε κλαδιά δέντρων, αλλά δεν μπορούν να τα ξεχωρίσουν από ηλεκτροφόρα καλώδια. Συχνά χρησιμοποιείται ελαστικό για να εμποδίσει την πρόσβασή τους σε τέτοιες εγκαταστάσεις.
Παρά το γεγονός πως θεωρούνται από αρκετούς βλαβεροί, γενικότερα είναι αγαπητά ζώα, χάρις στην γλυκύτατη εμφάνισή τους, τη χαριτωμένη τους κίνηση και τη συνήθεια να μαζεύουν καρύδια. Οι σκίουροι είναι από τα πιο επιτυχημένα άγρια αστικά είδη, καθώς αντίθετα με τους αρουραίους θεωρούνται συμπαθητικοί. Οι σκίουροι είναι δημοφιλείς χαρακτήρες σε πολλά καρτούν, όπως ο «Ρόκυ, ο Ιπτάμενος Σκίουρος» και οι «Τσιπ και Ντέηλ» του Ντίσνεϋ.
Οι αλμπίνοι σκίουροι θεωρούνται από κάποιους σημάδι καλής τύχης. Το Olney στο Ιλλινόις είναι το σπίτι της μεγαλύτερης γνωστής αποικίας σκίουρων αλμπίνων.
Σκίουρος ή βερβερίτσα είναι το κοινό όνομα μικρού θηλαστικού της οικογένειας Σκιουρίδες. Το όνομα αυτό προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις σκιά και ουρά. Συνήθως η λέξη χρησιμοποιείται για να κατονομάσει ζώα του γένους Σκίουρος (Sciurus) και Ταμιασκίουρος (Tamiasciurus). Αυτά τα τυπικά μέλη της οικογένειας είναι τρεις σκίουροι με μεγάλες φουντωτές ουρές, που απαντώνται στην Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική. Παρόμοια γένη υπάρχουν και στην Αφρική. Ωστόσο, στις Σκιουρίδες περιλαμβάνονται επίσης οι ιπτάμενοι σκίουροι, και σκίουροι εδάφους όπως οι κυνόμυες και οι μαρμότες.
Τα πιο συνηθισμένα είδη σκίουρου είναι ο Σκίουρος Αλεπού (S. niger - Σκίουρος ο μαύρος), ο Ανατολικός Γκρι Σκίουρος (S. carolinensis - Σκίουρος της Καρολίνας), ο Δυτικός Γκρι Σκίουρος (S. griseus - Σκίουρος ο φαιός), ο Σκίουρος του Ντάγκλας (Tamiasciurus douglasii - Ταμιασκίουρος του Ντάγκλας) και ο Αμερικάνικος Κόκκινος Σκίουρος (T. hudsonicus Ταμιασκίουρος του Χάντσον). Υπάρχουν πάνω από 270 αναγνωρισμένα είδη.
Бюрхттукку (латӀин Sciuridae spp.) – Sciuridae кулпат чӀириссар хӀайванни.
Верверици (латински: Sciuridae) — семејство цицачи од редот на глодачите. Во неа припаѓаат животни кои се различни по својот изглед и начин на живеење, обединети со нивното заедничко потекло и сличноста во анатомската градба.
Должината на телото се движи од 6 (глувчева верверица) до 60 cm (мраморец или мрмот). По својот надворешен изглед, вервериците може да се поделат на 3 типа: верверици кои живеат на дрвја, верверици кои живеат на површината на земјата и летачки верверици, при што се смета дека заедничкиот предок бил најсроден со вервериците кои живеат на дрвја. Кај дрвенестите верверици, каде припаѓа обичната верверица, имаат долги бушави опашки, остри канџи и големи уши, понекогаш со прамен од влакна. Кај летачките верверици по страните од телото, меѓу прсните ковчиња и ковчињата на стапалото се наоѓа кожна мембрана, која им овозможува падобрански лет. Приземните верверици се одликуваат со покрупни тела и кратки силни предни екстремитети. Кај сите верверици задните екстремитети се подолги од предните, но не повеќе од 2 пати. Задните екстремитети се пет, а предните четири или петпрсни. IV прст на предните и задните екстремитети е најдолг. Крзното е густо и меко. Бојата е монотона или со линии и дамки, се движи од црна и бела до црвена или темножолта. Имаат 2 до 6 пара на млечни жлезди. Забите се 20-22 на број. Катниците се со корени, на секоја страна од горната вилица нив ги има 5 (кај еден вид 4), а на долната 4. Џвакачката површина на катниците е заоблена или заоблено-чешлеста. Предниот горен предкатник е секогаш помал од останатите; кај обичните верверици тој е во вид на тенко столпче, додека кај персиските верверици отсуствува.
Распространувањето на вервериците е многу широко. Тие отсуствуваат во австралиската област, на Мадагаскар, во поларните области, во северозападна Африка (Сахара) и на југот на Јужна Америка (Патагонија, Чиле, поголем дел од Аргентина). Населуваат разновидни предели: од тропски дождовни шуми до арктичката тундра. На планините се среќаваат до долната граница на ледниците. Водат приземен начин на живот или на дрвјата. Активни се главно во текот на денот; летачките верверици најчесто во текот на ноќта. Се исхрануваат со различна растителна храна (семиња, јатки, печурки), поретко со инсекти и помали `рбетници. Приземните видови се исхрануваат главно со зеленило. Видовите во умерените области зиме складираат храна или запаѓаат во зимски сон. Живеат поединечно, понекогаш колонијално. Дрвенестите верверици по правило градат гнезда во самите дрвја, додека приземните живеат во дупки. За некои видови се карактеристични далечни миграции. Бременоста трае 22-45 дена. Женките донесуваат на свет од 1 до 15 голи и слепи младенчиња.
Вервериците се паметни животинки, во населените места тие се способни да се исхрануваат од птичјите хранилки, потоа копаат во потрага по семиња од растенијата и се населуваат во места какви што се поткровјата и мансардите. И покрај тоа што многу компании продаваат хранилки со заштита од верверици, многу малку од нив се во состојба да ги спречат.
Понекогаш вервериците се сметаат за штетници бидејќи можат да изгризаат сè што е можно; нивните заби се секогаш остри и постепено се обновуваат (кај глодачите забите растат постојано). Сопствениците на куќи кои се наоѓаат во области со голема популација на верверици мораат внимателно да ги затворат своите подруми и поткровја, бидејќи вервериците таму можат да изградат свои гнезда и да направат разновидни штети.
Верверицата може да се нахрани од човечка рака. Бидејќи се адаптирани да го кријат вишокот од храна, тие ќе доаѓаат сè додека им се нуди храна. Кога еден човек ја намамува верверицата за да ја нахрани, таа ќе се враќа кај него секој ден за нова порција. Вервериците кои живеат по парковите и градините одамна научиле дека човекот е извор на храна.
Вервериците можат да предизвикаат прекини во електроснабдувањето, причинувајќи краток спој на струјните кола со висока волтажа. Во САД, вервериците двапати во историјата биле причина за намалувањето на берзанскиот индекс на NASDAQ и предизвикале каскаден прекин на струјата во еден универзитет во Алабама.
Еден од најчестите производи со кој се исхрануваат вервериците се оревите и кикириките. Но, скорешните истражувања на научниците покажаа дека ензимот трипсин, кој е присутен во оревите, ја спречува апсорпцијата на протеините во цревото. Доктор Џејмс Кисветер од Источновашингтонскиот универзитет советува да им се даваат печени ореви и кикирики на вервериците.[1] Но други научници велат кикириките во било која форма, како и семињата од сончоглед, се неполезни за вервериците бидејќи се сиромашни со хранливи состојки, како резултат на што кај верверицата може да се јави метаболичка болест на коските.[2]
Денешните верверици се поделени во 5 потсемејства, со околу 50 родови и близу 280 видови. Најстариот фосил од верверица, Hesperopetes, датира од доцниот еоцен (пред околу 40—35 милиони години) и е сличен на денешните летачки верверици.[3]
Верверицата се јавува како тема во бројни дела од уметноста и популарната култура, како:
Верверици (латински: Sciuridae) — семејство цицачи од редот на глодачите. Во неа припаѓаат животни кои се различни по својот изглед и начин на живеење, обединети со нивното заедничко потекло и сличноста во анатомската градба.
КӀэпхъ (лат-бз.: Sciurus, ур-бз.: Белка) — шъэрапl псэушъхьа, кlэпхъ лъэпlкъым ящыщу, абы пэмыкlыу иджыри бурундукхэр хагъыхьа а лъэпlкъым. Езы кlэпхъхэр 30 хуэдизу зэшъхьащокlхэ Еуропэм, Ипшъэ Америкэм, Ишъхъэрэ Америкэм, Азиэм щопсохэ.
Аплъэпlкъ псыгъуэ-кlыхь иlа, кlапэ бэлацэ пыту, итхьакlумэхэр кlыхь, цыр гъуабджэ ныбэр хужьу (шlымахуэм гъуабджэр псыфэ мэхъур). Аустралиэм щымыхъукlэ шlыпlу хъуам щопсохэ.
Я шэнымкlэ нэхъыбэм зэрашъэр кlэпхъхэм шlымахуэм зэр зыхуагъэхьазырыр lускlэ. Я ныкъуэхэм дэхэр шlым кlатlэ, адрейхэм жыг-кlуэцlым иралъхьа. Псэушъхьа азэхэм къызэращыхъумкlэ кlэпхъхэм зэрамышъэжьм я нэхъыбэм, зэр я щыгъупшэжьым шъхьакlэ дэхэр здыкlатlар мэзым доlапыкъухэ илъэсыкlэм аа дэ къэнахэр жыгыкlыу кlыжьху. Кlэпхъ гуэрэхэр щы хуэсакъым идей лъэкъуитlым тоувэхэри заплъыхьыр. Къашъакlуу згуэрэ ялъэгъуамэ ину мэкlийхэ, адрей кlэпхъхэм ягъашъыу.
Зэман нэхъ къахьалъэкlыр гъатхэр къыщихьам, шlым кlатlа дэхэм кlын щыкlадзэкlэ яшхыжьыфкъым. Апхуэдэм иде жыгхэм я тхьампэ къэтlэпlахэр яшхыр. Кlэпхъхэм я нэхъыбэм апхуэдэ зэманым шхынкlэ зэхэдз яшъкъым : дэхэм, джылэм, lаргъэбэгухэм щымыхъукlэ - цlыв lамэ, джэдыкlэ, бзу цlыкlу, псэушъхьа цlыкlу, хьандыркъуакъуэ джоуэ яшхыр.
Лъэпкъхэр:
Тыйын чычкан сымалдар (Sciuridae) - кемирүүчүлөр түркүмүндөгү сүт эмүүчүлөр тукуму.
Миоцен доорунан белгилүү. Дене уз. 6-60 см, Тыйын чычкандын 25 уруусу (башка маалыматтар боюнча 39), 230дан ашык түрү белгилүү. Алар тыйын чычкандар, ала чычкандар, суурлар, кандек чычкандар ж. б. Евразия, Африка, Түндүк Америка жана Түштүк Американын түндүгү токойлордо, ачык талааларда, ошондой эле тундрада жана дениз деңг. 3800 м бийик тоолордо кезигет. КМШ өлкөлөрүндө 5 уруусунун 22 түрү таралган. Дарактарда, жерде, ийиндерде жашайт. Көбү күндүз активдүү. Кышында чээнге кирет. Негизинен өсүмдүк менен азыктанат, кээси кышка азык камдайт. Жылына 1-3 жолу төлдөйт. Тыйын чычкандын 6 түрү ТКЭСтин, 1 түрү (мензбир сууру) Кыргызстандын Кызыл китебине катталган.
Ур-влак (лат. Sciuridae) — нултышо-влак тӱчан гыч изи янлык ямагат.
Ур-влак (лат. Sciuridae) — нултышо-влак тӱчан гыч изи янлык ямагат.
==शारीरिक संरचना==like karu Tai
== आढळणारे प्रदेश ==world जगभर
== विविध जाती==khar
गिलहरियाँ छोटे व मध्यम आकार के कृन्तक प्राणियों की विशाल परिवार की सदस्य है जिन्हें स्कियुरिडे कहा जाता है। इस परिवार में वृक्षारोही गिलहरियाँ, भू गिलहरियाँ, चिम्पुंक, मार्मोट (जिसमे वुड्चक भी शामिल हैं), उड़न गिलहरी और प्रेइरी श्वान भी शामिल हैं। यह अमेरिका, यूरेशिया और अफ्रीका की मूल निवासी है और आस्ट्रेलिया में इन्हें दूसरी जगहों से लाया गया है। लगभग चालीस मिलियन साल पहले गिलहरियों को पहली बार, इयोसीन में साक्ष्यांकित किया गया था और यह जीवित प्रजातियों में से पर्वतीय ऊदबिलाव और डोरमाइस से निकट रूप से सम्बद्ध हैं।
शब्द स्कुँरिल पहली बार सन १३२७ में साक्ष्यांकित किया गया था, यह एंग्लो-नॉर्मन शब्द एस्कुइरेल से लिया गया है, जो कि प्राचीन फ्रेंच शब्द एस्कुरेल से लिया गया था और जिसमे कि लातिन शब्द स्कियुरस की भी झलक है यह शब्द भी ग्रीक भाषा से लिया गया था। यह शब्द स्वयं भी ग्रीक शब्द σκιουρος, स्किउरोस से आता है, जिसका अर्थ होता है छायादार या घनी पूंछ, जो कि इसके कई सदस्यों के घने उपांग की ओर संकेत करता है।
मूल प्राचीन अंग्रेजी शब्द प्रतिस्थापित होने के पहले तक, ācweorna मात्र मध्ययुगीन अंग्रेजी (जैसे अक्वेरना) तक ही चलन में रह सका। प्राचीन अंग्रेजी शब्द साधारण जर्मनीय मूल का है, जो कि जर्मन शब्दों Eichhorn /Eichhörnchen और नार्वेइयन शब्द ekorn से सजातीय है।
आमतौर पर गिलहरियाँ छोटी जंतु होती हैं, जिनका आकार अफ्रिकीय छोटी गिलहरी की 7–10 से॰मी॰ (0.23–0.33 फीट)लम्बाई और वज़न मात्र 10 ग्राम (0.35 औंस) से लेकर अल्पाइन मार्मोट तक होता है, जिनकी 53–73 से॰मी॰ (1.74–2.40 फीट) लम्बाई और वज़न 5 से 8 कि॰ग्राम (180 से 280 औंस) से होता है। आमतौर पर गिलहरियों का शरीर छरहरा, पूंछ बालों से युक्त और आँखें बड़ी होती हैं। उनके रोयें मुलायम व चिकने होते हैं, हालाँकि कुछ प्रजातियों में यह रोयें अन्य प्रजातियों की तुलना में काफी घने होते हैं। इनका रंग अलग-अलग हो सकता है, जो कि अलग-अलग प्रजातियों और एक ही प्रजाति के मध्य भिन्न भी हो सकता है।
पिछले अंग आम तौर पर आगे के अंगों लम्बे होते हैं और उनके एक पैर में चार या पाँच उंगलियाँ होती है। उनके पैरों के पंजे में एक अंगूठा होता है, हालाँकि यह ख़राब रूप से विकसित होता है पैरों के नीचे अन्दर[1] की तरफ मांसल गद्दियाँ होती हैं।
गिलहरी उष्णकटिबंधीय वर्षायुक्त वनों से लेकर अर्धशुष्क रेगिस्तान तक में रह सकती हैं और यह सिर्फ उच्च ध्रुवीय क्षेत्रों व् अतिशुष्क स्थानों पर रहने से बचती हैं। वे मुख्य रूप से शाकाहारी होती हैं और बादाम और बीजों पर जीवित रहती हैं, इनमे से कई कीड़ों को खाती हैं और कुछ तो छोटे रीढ़धारियों को भी.
जैसा कि उनकी आँखों को देखकर पता चलता है, इनकी दृष्टि बहुत अच्छी होती है, जो कि वृक्षों पर रहने वाली प्रजातियों के लिए बहुत ज़रूरी है। चढ़ने और मजबूत पकड़ के लिए इनके पञ्जे भी बहुउपयोगी होते हैं[2]. इनमे से कई को अपने ह्रदय व् अंगों पर स्थित लोम के कारण स्पर्श का भी बहुत अच्छा इन्द्रियबोध होता है[1].
इनके दांत मूल कृन्तक बनावट के अनुसार होते हैं, जिसमे कुतरने के लिए बड़े दांत होते हैं जो कि जीवन पर्यंत विकसित होते रहते हैं और भोजन को अच्छी तरह से पीसने के लिए पीछे की तरफ कुछ अंतर, या दंतावाकाश पर चौघढ़ होता है। स्क्युरिड्स के लिए आदर्श दन्त माला साँचा:Dentition2होती है।
गिलहरी वर्ष में एक या दो बार प्रजनन करती है और 3 से 6 हफ़्तों के बाद कई बच्चों को जन्म देती है, वह कितने बच्चों को जन्म देगी यह उनकी प्रजाति पर निर्भर करता है। उसके पैदा किये बच्चे नंगे, दन्तरहित, असहाय व अंधे होते हैं। लगभग सभी प्रजातियों में, केवल मादा ही बच्चों कि देखभाल करती है, जिन्हें 6 या 10 हफ़्तों का होने पर दूध पिलाया जाता है और पहले वर्ष के अंत तक वह भी यौन रूप से वयस्क हो जाते हैं। भूमि पर रहने वाली प्रजातियाँ आम तौर पर सामाजिक होती हैं, जो प्रायः सुविकसित स्थानों पर रहती हैं, किन्तु वृक्षों पर रहने वाली प्रजातियाँ एकांकी होती हैं।[1]
उड़न गिलाहरियों के नवजात शिशुओं व उन उड़न गिलहरियों को छोड़कर जो कि अपने बच्चों को दूध पिलाती हैं और जो गर्मियों के दौरान दिनचर के रूप में रह रही थी के अतिरिक्त सभी भूमि व् वृक्षों पर रहने वाली गिलहरियाँ विशिष्ट रूप से दिनचर होती हैं, जबकि उड़न गिलहरियाँ रात्रिचर होती हैं।[3]
खरगोश व् हिरन कि तरह, गिलहरियाँ सैल्लुलोस को पचा नहीं पाती और उन्हें प्रोटीन, कार्बोहाईद्रेट व् वसा के आधिक्य वाले भोजन पर निर्भर रहना पड़ता है। समशीतोष्ण क्षेत्रों में, गर्मियों का शुरूआती समय गिलहरियों के लिए सर्वाधिक कठिन होता है क्यूंकि उस समय बोये गए बादामों के अंकुर फूटते हैं और वह गिलहरियों के खाने के लिए उपलब्ध नहीं होते, इसके अतिरिक्त इस समय भोजन का कोई अन्य स्रोत भी उपलब्ध नहीं होता। इस दौरान गिलहरी मुख्य रूप से पेड़ों की कलियों पर निर्भर रहती हैं। गिलहरियों के आहार में मुख्यतः अनेकों प्रकार के पौधीय भोजन होते हैं जिसमे कि बादाम, बीज, शंकुल, फल, कवक व् हरी सब्जियां शामिल हैं। हालाँकि कुछ गिलहरियाँ मांस भी खाती है, विशेषकर तब जब कि वह अत्यधिक भूखी होती हैं[4]. गिलहरियाँ कीड़े, अंडे, छोटी चिड़िया, युवा साँपों व् छोटे क्रिन्तकों को खाने के लिए भी जानी जाती हैं। वास्तव में तो कुछ ध्रुवीय प्रजातियाँ पूर्ण रूप से कीड़ों के आहार पर ही निर्भर रहती हैं।
भूमि पर रहने वाली गिलहरियों की कई प्रजातियों के द्वारा परभक्षी व्यवहार भी जानकारी में आया है, विशेषकर वह भू गिलहरियाँ जिनके शरीर पर तेरह धारियां पाई जाती हैं[5]. उदाहरण के लिए, बैले ने एक तेरह धारियों वाली भू गिलहरी को एक छोटे चूजे का शिकार करते देखा[6]. विसट्रेंड ने इसी प्रजाति की एक गिलहरी को तुरंत मारा गया सांप खाते हुए देखा[7]. व्हिटेकर ने 139, तेरह धारियों वाली गिलहरियों के पेट का परीक्षण किया और चार नमूनों में उन्हें चिड़िया का मांस मिला जबकि एक में छोटी पूंछ के छछूंदर के अवशेष मिले[8], ब्रैडली को सफ़ेद पूंछ वाली मृग गिलहरी के पेट के परीक्षण के दौरान, लगभग 609 नमूनों में से 10 प्रतिशत में कुछ प्रकार के रीडधारी जंतुओं के अवशेष मिले, जिनमे मुख्यतः कृन्तक व् छिपकलियाँ थे[9]. मोर्गार्ट (1985) ने एक सफ़ेद पूंछ वाली मृग गिलहरी को एक छोटे रेशमी चूहे को पकड़ते और खाते देखा.[10]
इस समय पाई जाने वाली जीवित गिलहरियों को 5 उप परिवारों में बांटा गया है, जिसमे लगभग 50 वर्ग व् 280 प्रजातियाँ हैं। गिलहरी का सर्वाधिक पूर्ण जीवाश्म, हेसपेरोपीट्स, चाडरोनियन (प्राचीन इयोसीन, लगभग 35-40 मिलियन वर्ष पूर्व) के समय का है और आधुनिक उड़न गिलहरियों के सामान है।[11]
नवीनतम इयोसीन से मायोसीन के दौरान, अनेकों ऐसी गिलहरियाँ थी जिन्हें आज की किसी भी जीवित प्रजाति के वंश के अंतर्गत नहीं रखा जा सकता. कम से कम इनमे से कुछ संभवतः प्राचीनतम, बेसेल,"प्रोटो- गिलहरियाँ" का ही एक प्रकार थी, (आशय यह है कि इसमें जीवित गिलहरियों की संपूर्ण श्रृंखला से स्वसमक्रितिकता का अभाव था). इस प्रकार के प्राचीन व् पैतृक वितरण व् भिन्नता से यही संकेत मिलता है कि एक समूह के रूप में गिलहरियों का आरम्भ उत्तरी अमेरिका से हुआ था।[12]
कभी-कभी मिलने वाले इन अल्पज्ञात जीवाश्मों के अतिरिक्त, जीवित गिलहरियों का जातिवृत्त अत्यंत स्पष्ट व् सरल है। इनके तीन प्रमुख वंश हैं, जिनमे से एक में रातुफिने (विशाल पूर्वी गिलहरियाँ) शामिल हैं। इसमें वह कुछ गिलहरियाँ भी शामिल हैं, जो उष्णकटीबंधीय एशिया में पाई जाती हैं। उष्णकटीबंधीय दक्षिणी अमेरिका की नव उष्णकटीबंधीय छोटी गिलहरी स्किउरिलिअने परिवार की एकमात्र जीवित सदस्य है। तृतीय वंश अब तक का सबसे विशाल वंश है और अन्य सभी उप परिवारों को सम्मिलित करता है;इसका वितरण लगभग बहुदेशीय है। यह इस परिकल्पना का समर्थन करता है कि सभी जीवित व् जीवाश्मों के माध्यम से पाई गयी गिलहरियों के उभयनिष्ठ पूर्वज उत्तरी अमेरिका में ही रहते थे, क्यूंकि वही से सर्वाधिक वंश उद्भवित हुए दिखाई पड़ते हैं-यदि उदहारण के लिए यह मान ले कि गिलाहरियों का जन्म यूरेशिया से हुआ था तो उनके प्राचीन वंशों के सुराग अफ्रीका से मिलने चाहिए, लेकिन अफ़्रीकी गिलहरियों को देखने से यह प्रतीत होता है कि उनका उद्भव काफी आधुनिक है।[12]
गिलहरियों के मुख्य समूह को तीन भागों में बांटा जा सकता है, जिसके द्वारा अन्य उप परिवार प्राप्त होंगे। स्किउरिने परिवार में उड़न गिलहरियाँ (पेट्रोमाइनी) और स्किउरीनी शामिल हैं, जिसमे कि अन्य के साथ साथ अमेरिकी वृक्षारोही गिलहरियाँ भी शामिल हैं; स्किउरीनी को प्रायः एक अलग परिवार के रूप में देखा जाता था लेकिन अब उन्हें स्किउरिने की ही एक जनजाति के रूप में देखा जाता है। दूसरी ओर ताड़ गिलहरियों (टेमियास्किउरुस) को सामान्य तौर पर प्रमुख भू गिलहरियों के वंश में सम्मिलित किया जाता है, लेकिन दिखने में वह उड़न गिलहरियों के सामान ही भिन्न होती हैं; इसलिए कभी कभी उन्हें भी एक अलग जनजाति, टेमियास्किउरीनी के रूप में भी देखा जाता है[13].
चाहे जो भी हो, मुख्य गिलहरी वंश का त्रिविभाजन जैवभौगोलिक व् पारिस्थितिक दृष्टि से अत्यत सुविधाजनक है, तीन उप परिवारों में से दो लगभग एक ही आकार के हैं, जिनमे से प्रत्येक में लगभग 70-80 के आसपास प्रजातियाँ हैं; तीसरा परिवार अन्य दोनों परिवारों का दुगना है। स्किउरिने के अंतर्गत वृक्षीय (पेड़ पर रहने वाली) गिलहरियाँ आती हैं, जो कि अमेरिका और कुछ सीमा तक यूरेशिया से हैं। दूसरी ओर उष्णकटिबंधीय एशिया में केल्लोस्किउरिने सर्वाधिक भिन्न है और इसके अंतर्गत वृक्षीय गिलहरियाँ भी सम्मिलित हैं, लेकिन उनका गठन काफी भिन्न है और वो अधिक "सुन्दर" दिखती हैं, जोकि संभवतः उनके अत्यंत रंगीन र्रोयें के प्रभाव के कारण है। ज़ेरिने- जो कि सर्वाधिक विशाल उपपरिवार है- वह भू गिलहरियों से बना है जिसमे कि अन्य के साथ साथ विशाल मर्मोट व् प्रसिद्द प्रेयरी श्वान भी शामिल हैं और अफ्रीका की वृक्षारोही गिलहरियाँ भी; यह अन्य गिलहरियों की अपेक्षा अधिक मिलनसार होती हैं, जबकि अन्य गिलहरियाँ एक साथ पास-पास समूहों में नहीं रहती हैं[12].
गिलहरियाँ छोटे व मध्यम आकार के कृन्तक प्राणियों की विशाल परिवार की सदस्य है जिन्हें स्कियुरिडे कहा जाता है। इस परिवार में वृक्षारोही गिलहरियाँ, भू गिलहरियाँ, चिम्पुंक, मार्मोट (जिसमे वुड्चक भी शामिल हैं), उड़न गिलहरी और प्रेइरी श्वान भी शामिल हैं। यह अमेरिका, यूरेशिया और अफ्रीका की मूल निवासी है और आस्ट्रेलिया में इन्हें दूसरी जगहों से लाया गया है। लगभग चालीस मिलियन साल पहले गिलहरियों को पहली बार, इयोसीन में साक्ष्यांकित किया गया था और यह जीवित प्रजातियों में से पर्वतीय ऊदबिलाव और डोरमाइस से निकट रूप से सम्बद्ध हैं।
ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷା ଏକ ଶରୀସୃପ । ଏହାର ଚାରୋଟି ଗୋଡ଼ ଅଛି । ଏହାର ପିଠି ଉପରେ ରାମଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ଆଙ୍ଗୁଳିର ତିନୋଟି ଗାର ରହିଛି ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଏ । ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷା ମୁଖ୍ୟତଃ ଭାରତ ଏବଂ ଶ୍ରୀଲଙ୍କାରେ ଦେଖାଯାଏ ।
அணில் (
pronunciation ) (Squirrel) மரத்தில் வசிக்கும் ஒரு கொறிணி ஆகும். அணில்கள் அமெரிக்கா, ஐரோவாசியா மற்றும் ஆபிரிக்காவையும் தாய் நாடாக கொண்டவை. பின்னர் ஆத்திரேலியாவுக்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. [1] . இவை 40 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே வாழ்ந்துள்ளன என ஆராய்ச்சிகள் கூறுகின்றன. [2]
இந்தியாவில் காணப்படும் அணில்கள் வெளிர்சாம்பல் நிறத்தில் முதுகில் மூன்று கோடுகளுடன் காணப்படும். வால் அடர்த்தியான முடிகளுடன் மென்மையாக இருக்கும்மு. முதுகுப் பகுதியில் சிறியளவிலான மூன்று கோடுகள் காணப்படும். சிறிய கால்களுடன் மரங்களில் ஏறுவதற்கு வசதியாக கூர்மையான நகங்கள் இருக்கும். இவற்றின் முன்பற்கள் சற்று பெரியதாக கூர்மையாக இருக்கும். அணில்கள் கொறிக்கும் பாலூட்டி இனத்தைச் சேர்ந்தவை. பழங்களுக்குப் பெரும் சேதம் விளைவிப்பவை. கொறிக்காவிட்டால், முன்பற்களை அரைக்காவிட்டால் இவை வளர்ந்து வாயை அசைக்க முடியாதபடி செய்துவிடும். அதனால் அணில் பட்டினியால் இறந்து விடும்.
அணில் மரங்களிலும், வீடுகளில் மறைவான இடங்களில் பறவையைப்போல் கூடு கட்டியும் வசிக்கும். தேங்காய் நார், பஞ்சு முதலியவைகளைக் கொண்டு கூடுகட்டும்.
அணில் பெரும்பாலும் விதைகள், கொட்டைகள், பழங்கள் முதலியவற்றையே உணவாக உட்கொள்ளும்.
அணில்கள் குட்டி போட்டு தங்கள் இனத்தைப் பெருக்குகின்றன. அணில்கள் தங்களுக்கு ஆபத்து வரும் போது பயங்கரமாக ஒலியெழுப்பி எதிரியின் கவனத்தைத் திசை திருப்பும்.
அணில் (pronunciation ) (Squirrel) மரத்தில் வசிக்கும் ஒரு கொறிணி ஆகும். அணில்கள் அமெரிக்கா, ஐரோவாசியா மற்றும் ஆபிரிக்காவையும் தாய் நாடாக கொண்டவை. பின்னர் ஆத்திரேலியாவுக்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. . இவை 40 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே வாழ்ந்துள்ளன என ஆராய்ச்சிகள் கூறுகின்றன.
ಅಳಿಲುಗಳು ಸಣ್ಣ ಅಥವಾ ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ರೋಡೆಂಟ್ಗಳ ಸ್ಕಿಯುರಿಡೇ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವ ದೊಡ್ಡ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿವೆ. ಮರದ ಅಳಿಲುಗಳು, ನೆಲದಲ್ಲಿನ ಅಳಿಲುಗಳು, ಚಿಪ್-ಮುಂಕ್ಗಳು, ಮರ್ಮೊಟ್ಗಳು (ವುಡ್ ಚುಂಕ್ಗಳು ಇದರಲ್ಲಿ ಸೇರಿವೆ), ಹಾರುವ ಅಳಿಲುಗಳು ಮತ್ತು ಮೈದಾನದ ನಾಯಿಗಳು ಇದೇ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರುತ್ತವೆ. ಅಳಿಲುಗಳ ಮೂಲ ಸ್ಥಳ ಅಮೆರಿಕ, ಯೂರಸಿಯ, ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕಾ ನಂತರ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾಕ್ಕೆ ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು ಸುಮಾರು ನಲವತ್ತು ಮಿಲಿಯನ್ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಳಿಲುಗಳು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಕಂಡದ್ದು ಇಯೊಸಿನ್ನಲ್ಲಿ, ಇವು ಬಹುತೇಕ ನೀರುನಾಯಿ ಮತ್ತು ಡೊರ್ಮೈಸ್ ಎಂಬ ಜಾತಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದು.
ಅಳಿಲು ಶಬ್ದವನ್ನು ಹಳೆ ಫ್ರೆಂಚ್ನ ಎಸ್ಕುರೆಲ್ ಇಂದ ಅಂಗ್ಲೋ-ನಾರ್ಮನ್ ನ ಎಸ್ಕ್ವಿರೆಲ್ ಮುಖಾಂತರ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ 1327ರಲ್ಲಿ ಪಡೆಯಲಾಗಿದೆ. ಎಸ್ಕುರೆಲ್ ಎಂಬುದು ಲ್ಯಾಟಿನ್ನ ಸೈಉರಸ ಹಾಗು ಇದನ್ನು ಗ್ರೀಕ್ನಿಂದ ಪಡೆದದ್ದು.[೧] ಈ ಶಬ್ಧ ಗ್ರೀಕ್ನ σκιουροςನಿಂದ ಬಂದದ್ದು , ಸ್ಕಿಔರೋಸ್ ಅಂದರೆ ಸಣ್ಣ ಬಾಲದ, ದಟ್ಟವಾದ ಪೊದೆಗಳಿರುವಲ್ಲಿ ಇರುವ ಸದಸ್ಯರಿಗೆ ಸಂಬಂದಿಸಿದ್ದು.[೨] 'ācweorna' ಎಂಬುದರ ಮೂಲ ಹಳೆಯ ಇಂಗ್ಲಿಷ್, ಇದು ಮಧ್ಯ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ನಲ್ಲಿ (ಅಕ್ವೆನಾ ಎಂದು) ಬದಲಾಯಿಸುವ ಮುಂಚೆ ಮಾತ್ರ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿತ್ತು.[೧] ಹಳೆಯ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಶಬ್ದದ ಮೂಲ ಜರ್ಮನ್ನ ಸಾಮುದಾಯಿಕವಾಗಿದೆ, ಜೊತೆಗೆ { ೧}ಒಂದೇ ಮೂಲದವುಗಳು ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಜರ್ಮನ್ನ Eichhorn /Eichhörnchen ಮತ್ತು ನಾರ್ವೆಯ ಎಕೊರ್ನ್
ಅಳಿಲುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಾಣಿಗಳು, ಅತಿ ಕಡಿಮೆ ಉದ್ದದ 7–10 cm (2.8–3.9 in) ಹಾಗು ತೂಕದ 10 g (0.35 oz), ಆಫ್ರಿಕದಲ್ಲಿನ ಗಿಡ್ಡ ಅಳಿಲು ಇಂದ ಉನ್ನತ ಪರ್ವತದ ಕಾಡಿನ ಪ್ರಾಣಿ 53–73 cm (21–29 in) ಉದ್ದ ಹಾಗು 5 to 8 kg (11 to 18 lb) ತೂಕದವರೆಗೂ ಇರುತ್ತವೆ. ಅಳಿಲುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತೆಳುವಾದ ದೇಹ, ದಟ್ಟವಾದ ಬಾಲ ಹಾಗು ದೊಡ್ಡದಾದ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅವುಗಳ ಚರ್ಮ ಮೆತ್ತಗೆ ರೇಷ್ಮೆಯಂತೆ ಇರುತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲದೆ ಇತರೆ ಕೆಲವು ಪ್ರಬೇಧಗಳಿಗಿಂತ ದಪ್ಪವೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಬೇರೆ ಬೇರೆ ವರ್ಗದ ಅಳಿಲುಗಳ ಬಣ್ಣಗಳ ನಡುವೆ ತುಂಬಾ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಇರುತ್ತದೆ. ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಕಾಲುಗಳು ಮುಂಭಾಗದ ಕಾಲುಗಳಿಗಿಂತ ಉದ್ದವಿರುತ್ತವೆ ಹಾಗು ಪ್ರತಿ ಪಾದದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಅಥವಾ ಐದು ಬೆರಳುಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಮುಂಭಾಗದ ಕಾಲಿನ ಪಾದದಲ್ಲಿ ಹೆಬ್ಬೆರಳು ಇರುತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲದೆ ಇದು ಕಡಿಮೆ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಪಾದದ ಕೆಳಮೇಲ್ಮೈನಲ್ಲಿ ಮೆತ್ತನೆಯ ಪ್ಯಾಡ್ ಇರುತ್ತದೆ.[೩] ಅತಿ ಎತ್ತರ ವಲಯದ ಗಾಳಿಯಿಲ್ಲದ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲ ಉಷ್ಣವಲಯದ, ಮಳೆಕಾಡಿನಿಂದ ಹಿಡಿದು ಕಡಿಮೆ ಗಾಳಿಯಿರುವ ಮರುಭೂಮಿ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ಅಳಿಲುಗಳು ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ಬಹುಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಹುಲ್ಲು ತಿನ್ನುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿದ್ದು ಕಾಳು, ಕಡಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಹಲವು ಸಣ್ಣ ಹುಳುಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಚಿಕ್ಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ದೊಡ್ಡ ಕಣ್ಣುಗಳ ಕಾರಣದಿಂದ ಅಳಿಲುಗಳ ದೃಷ್ಟಿ ತುಂಬಾ ಉತ್ತಮವಾಗಿದೆ, ಅಲ್ಲದೆ ಗಿಡಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಪ್ರಭೇದಗಳಿಗೆ ಇದು ತುಂಬಾ ಮುಖ್ಯ. ಇವುಗಳು ಹಿಡಿಯಲು ಹಾಗು ಹತ್ತಲು ತುಂಬಾ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವುಳ್ಳ ಹಾಗು ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟಾದ ಕಾಲುಗುರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.[೪] ಬಹುತೇಕವುಗಳು ಕಾಲು ಹಾಗು ಪಾದದ ಮೇಲೆ ಬಿರುಗೂದಲುಗಳನ್ನು ಹಾಗು ಒಳ್ಳೆಯ ಸ್ಪರ್ಶ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.[೩] ಅಳಿಲುಗಳ ಹಲ್ಲುಗಳು ರೋಡೆಂಟ್ ರೀತಿಯಲ್ಲಿವೆ, ಅಗೆಯಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಜೀವನಪರ್ಯಂತ ಬೆಳೆಯುವ ಬಾಚಿಹಲ್ಲುಗಳನ್ನೂ ಹೊಂದಿವೆ, ಹಾಗು ಗಲ್ಲದ ಬಳಿಯ ಹಲ್ಲುಗಳು ಅಗಲವಾದ ಅಥವಾ ಕಿರಿದಾದ ಸಂದುಗಳನ್ನೂ ಹೊಂದಿವೆ. ಅಳಿಲುಗಳು ವಿಶೇಷವಾದ ಹಲ್ಲುಗಳ ರಚನೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ:
ಅಳಿಲುಗಳು ಅವುಗಳ ತಳಿಯನ್ನ ಅವಲಂಬಿಸಿ ಮೂರರಿಂದ ಆರು ತಿಂಗಳವರೆಗೆ, ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ಬಾರಿ ಮರಿ ಹಾಕುತ್ತವೆ. ಎಳೆಯ ಹುಟ್ಟಿದ ಮರಿಗಳು, ಕೂದಲುಗಳಿಲ್ಲದ, ಹಲ್ಲುಗಳಿಲ್ಲದೆ, ಅಸಾಹಾಯಕ ಸ್ಥಿತಿ ಮತ್ತು ಕುರುಡಾಗಿ ಇರುತ್ತವೆ. ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲು, ಹೆಣ್ಣು ಎಳೆಯ ಮರಿಗಳನ್ನು ಆರರಿಂದ ಹತ್ತು ತಿಂಗಳುಗಳ ವರೆಗೆ ಪೋಷಿಸುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ಮೊದಲ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಅವು ಲೈಂಗಿಕವಾಗಿ ಪಕ್ವವಾಗುತ್ತವೆ. ನೆಲದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಸಮಾಜಮುಖಿ ಪ್ರಾಣಿಗಳು, ಇವು ಬಹುತೇಕ ಅಭಿವೃದ್ದಿ ಹೊಂದಿದ ಪ್ರದೇಶಗಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಮರದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಜೀವಿಗಳು ಒಂಟಿಯಾಗಿರುತ್ತವೆ.[೩] ನೆಲದ ಮತ್ತು ಗಿಡದ ಅಳಿಲುಗಳು ದೈನಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಯ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು, ಹಾಲು ಉತ್ಪಾದಿಸುವ ಹಾರುವ ಅಳಿಲುಗಳು ಹಾಗು ಅವುಗಳ ಸಂತತಿಯ ಅಳಿಲುಗಳು ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಚಟುವಟಿಕೆಯಿಂದ ಇರುವುದನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಇತರೆ ಹಾರುವ ಅಳಿಲುಗಳು ರಾತ್ರಿ ಚಟುವಟಿಕೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.[೫]
ಮೊಲ ಅಥವಾ ಜಿಂಕೆಗಳ ಹಾಗೆ ಸೆಲ್ಯುಲೋಸ್ ಅನ್ನು ಜೀರ್ಣ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಪ್ರೋಟಿನ್, ಕಾರ್ಬೋಹೈಡ್ರೇಟ್ ಹಾಗೂ ಕೊಬ್ಬಿನಂಶ ಜಾಸ್ತಿ ಇರುವ ಆಹಾರದ ಮೇಲೆಯೇ ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತದೆ. ತಣ್ಣನೆಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ, ಬೇಗ ಹೊರ ಹೊರಡುವುದು ಅಳಿಲುಗಳಿಗೆ ಅತಿ ಕಷ್ಟದಾಯಕ ಸಮಯ, ಏಕೆಂದರೆ ಇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬಿತ್ತಿರುವ ಕಾಳುಗಳು ಮಳಕೆಯೋಡೆಯಲು ಶುರುವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಅಲ್ಲದೆ ಹೊಸ ಆಹಾರದ ಮೂಲಗಳಿನ್ನು ದೊರಕಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಳಿಲುಗಳು ಮರಗಳ ಮೊಗ್ಗುಗಳ ಮೇಲೆ ತುಂಬಾ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಅಳಿಲುಗಳಿಗೆ ಬಹುತೇಕ ಪೋಷಕಾಂಶಗಳು ವಿವಿಧ ಗಿಡದ ಮೂಲಗಳಾದ ಕಾಯಿಯಿಂದ, ಬೀಜಗಳಿಂದ, ಕಾನಿಫೆರ್ ತುದಿಯಿಂದ, ಹಣ್ಣುಗಳಿಂದ, ನಾಯಿಕೊಡೆ ಮತ್ತು ಹಸಿರು ತರಕಾರಿಗಳಿಂದ ದೊರಕುತ್ತವೆ. ಹೀಗಿದ್ದರು ಹಸಿವೆಯಾದಾಗ ಕೆಲವು ಅಳಿಲುಗಳು ಮಾಂಸವನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ.[೬] ಅಳಿಲುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹುಳುಗಳನ್ನೂ, ತತ್ತಿಗಳನ್ನು, ಸಣ್ಣ ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನೂ, ಸಣ್ಣ ಹಾವುಗಳನ್ನೂ ಮತ್ತು ಚಿಕ್ಕದಾದ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಸೇವಿಸುತ್ತವೆ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಕೆಲವು ಉಷ್ಣವಲಯದಲ್ಲಿನ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಬಹುತೇಕ ಪೋಷಕಾಂಶಗಳನ್ನು ಕೀಟಗಳಿಂದ ಪಡೆಯುತ್ತವೆ. ನೆಲದಲ್ಲಿನ ಬಹುತೇಕ ಅಳಿಲುಗಳ ಪ್ರಭೇದಗಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಹದಿಮೂರು ಗೆರೆಗಳಿರುವ ನೆಲದ ಅಳಿಲುಗಳು ದರೋಡೆಕೋರ ಅಳಿಲುಗಳಾಗಿರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಬಹುದು.[೭] ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಬೈಲೆಯ್ ಎಂಬ ಹದಿಮೂರು ಗೆರೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ನೆಲದ ಅಳಿಲು ಸಣ್ಣ ಕೋಳಿಗಳನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡುತ್ತವೆ.[೮] ವಿಸ್ಟ್ರಂಡ್ ಎಂಬಾತ ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳು ಆಗತಾನೆ ಕೊಂದ ಹಾವುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವುದನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾನೆ.[೯] ವ್ಹಿಟೇಕರ್ ಎಂಬಾತ ಹದಿಮೂರು ಗೆರೆಗಳುಳ್ಳ ನೆಲದ 139 ಅಳಿಲುಗಳ ಹೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ, ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷಿಯ ಮಾಂಸವನ್ನು, ಒಂದರಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಬಾಲದ ಇಲಿಯನ್ನು ಕಂಡನು. ಬಾರ್ಡ್ ಲೀ ಎಂಬಾತ ಬಿಳಿ ಬಾಲದ ಎರಳೆ ಅಳಿಲಿನ 609 ಪ್ರಭೇದಗಳ ಪೈಕಿ 10% ಪ್ರಭೇದಗಳ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕಶೇರುಕ ಪ್ರಾಣಿ, ಬಹುತೇಕ ಹಲ್ಲಿಗಳು ಮತ್ತು ಇಲಿ ಇರುವುದನ್ನು ದಾಖಲಿಸುತ್ತಾನೆ.[೧೦] ಮಾರ್ಗಾರ್ತ್ (1985) ಎಂಬಾತ ಬಿಳಿ ಬಾಲದ ಎರಳೆ ಅಳಿಲು ರೇಷ್ಮೆಯಂತಹ ಸಣ್ಣ ಇಲಿಯನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡಿ ತಿನ್ನುವದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ್ದಾನೆ.[೧೧]
ಅಳಿಲುಗಳನ್ನು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ 50 ಪಂಗಡಗಳು ಹಾಗು 280 ವರ್ಗಗಳೊಂದಿಗೆ, 5 ಉಪಪ್ರಬೇಧಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅತಿ ಹಳೆಯ ಅಳಿಲಿನ ಪಳಿಯುಳಿಕೆಯಾದ ಹೆಸ್ಪೆರೊಪೀಟ್ಸ್ ಅನ್ನು ಕಾಡ್ರೋನಿಯಾನ್ ಕಾಲದ (ಸುಮಾರು 40-35 ಮಿಲಿಯನ್ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಇಯೊಸಿನ್ ಕಾಲದ) ಇತ್ತೀಚಿನ ಹಾರುವ ಅಳಿಲುಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ.[೧೨] ಇಯೊಸಿನ್ ಇಂದ ಮಿಯೊಸಿನ್ ಕಾಲವರೆಗೆ ವಿವಿಧ ಬಗೆಯ ಅಳಿಲುಗಳನ್ನು ಈಗ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಅಳಿಲುಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡಲಾಗದು. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಕೆಲವಾದರೂ ಹಳೆಯ ತಳಹದಿಯ "ಮೂಲದ ಅಳಿಲುಗಳ" (ಈಗಿರುವ ಎಲ್ಲ ಅಳಿಲುಗಳು ಒಂದೇ ಗುಂಪಿನ) ಸ್ವಲ್ಪ ಹೋಲಿಕೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಇವುಗಳ ಹಳೆಯ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವದ, ವಿಭಾಗಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ವೈವಿಧ್ಯಗಳನ್ನೂ ಗಮನಿಸಿದರೆ ಬಹುತೇಕ ಅಳಿಲುಗಳು ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕದಿಂದ ಬಂದವು ಅನಿಸುತ್ತವೆ.[೧೩] ಇವುಗಳ ಹೊರತಾಗಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೆಲವು ಹಳೆಯ ಪಳಿಯುಳಿಕೆಗಳು, ಈಗಿನ ಅಳಿಲುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ನೇರವಾದ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಮೂರು ತಲೆಮಾರುಗಳಿವೆ, ಅವುಗಲ್ಲಿ ರತುಫಿನೇ (ಪೂರ್ವದ ರಾಕ್ಷಸ ಅಳಿಲುಗಳು) ಸಹ ಒಂದು. ಇವುಗಳು ಏಷಿಯಾದ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಅಂಚಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕಂಡುಬರುವ ಪ್ರಭೇದಗಳು. ಸ್ಕಿಯುರಿಲ್ಲಿನೇ ಪೀಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ, ನಿಯೊಟ್ರೊಪಿಕಲ್ ಪಿಗ್ಮಿ ಅಳಿಲು ಮಾತ್ರ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾದ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಅಂಚಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇವೆ. ಮೂರನೆಯ ತಲೆಮಾರಿನವುಗಳು ಬಹುತೇಕ ಇತರೆ ಎಲ್ಲ ಸಹ ಪಂಗಡಗಳನ್ನೂ ಹೊಂದಿದೆ ಹಾಗೂ ಇವು ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲ ಕಡೆಯೂ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತದಿಂದ ಕಂಡುಬರುವುದೇನೆಂದರೆ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲ ಅಳಿಲುಗಳ ತಲೆಮಾರು ಮತ್ತು ಪಳಿಯುಳಿಕೆಗಳು ಉತ್ತರ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದವು, ಮೂರು ತಲೆಮಾರಿನ ಅಳಿಲುಗಳು ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ಶುರುವಾಗಿವೆ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಅಳಿಲುಗಳು ಯೋರೋಸಿಯದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದರೆ ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಒಂದಾದರು ತಲೆಮಾರು ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿನ ಅಳಿಲುಗಳು ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚಿನ ಉಗಮ.[೧೩] ಅಳಿಲುಗಳ ಮುಖ್ಯವಾದ ಗುಂಪನ್ನು ಮೂರು ಭಾಗಗಳಾಗಿ ವಿಭಾಗಿಸಬಹುದು, ಇದರಲ್ಲೇ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲ ಉಪ ವಿಭಾಗಗಳು ಬರುತ್ತವೆ. ಸ್ಕಿಯುರಿನೇ, ಹಾರುವ ಅಳಿಲುಗಳನ್ನು (ಟೆರೊಮೈಯಿನಿ) ಹೊಂದಿದೆ, ಮತ್ತು ಸಿಯುರಿನಿ ಎಂಬುದು ಅಮೆರಿಕಾದ ಗಿಡದ ಅಳಿಲುಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದು, ಇವುಗಳ ಪೂರ್ವಕಾಲದನ್ನು ಬೇರೆ ಉಪಕುಟುಂಬ ಎಂದು ವಿಭಾಗಿಸಿದ್ದು ಈಗ ಸ್ಕಿಯುರಿನೇ ಕುಟುಂಬವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ದೇವದಾರು ಮರದ ಅಳಿಲುಗಳು (ಟಾಮಿಯಸಿರಸ್ ) ಬಹುತೇಕ ಮರದ ಅಳಿಲುಗಳ ವಂಶವಾಹಿಗೆ ಸೇರುತ್ತವೆ, ಅದರೂ ಹಾರುವ ಅಳಿಲಿನ ಹಾಗೆ ಕಾಣುತ್ತವೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇವುಗಳನ್ನು ಬೇರೆಯ ಪಂಗಡವಾದ ಟಾಮಿಯಸಿರಿನಿ[೧೪] ಗೆ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುವುದು. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಅಳಿಲುಗಳ ಸಂತತಿಯನ್ನು ಮೂರು ವಿಭಾಗಗಳನ್ನಾಗಿ ವಿಭಾಗಿಸಲು ಭೌಗೋಳಿಕ ಮತ್ತು ಪರಿಸರಗಳ ಕಡೆಗೆ ಗಮನ ಕೊಡಬೇಕು. 70 ರಿಂದ 80 ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ, ಮೂರರಲ್ಲಿ ಎರಡು ಸಹ ಕುಟುಂಬಗಳು ಬಹುತೇಕ ಸಮನಾದ ಗಾತ್ರವನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಮೂರನೆಯದು ಬಹುತೇಕ ಎರಡರಷ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಸಿಯುರಿನೇ, ವೃಕ್ಷಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ (ಮರದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ) ಅಳಿಲುಗಳು ಬಹುತೇಕ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಯುರೇಸಿಯಾದಲ್ಲಿ ಇವೆ. ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಕ್ಯಲ್ಲೊಸಿಯುರಿನೇ ಎಂಬುದು ಬಹಳ ಹೋಲಿಕೆ ಇಲ್ಲದ ಎಷಿಯಾದ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಅಂಚಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಅಳಿಲುಗಳು. ಇದು ವೃಕ್ಷಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಆದರೆ ದೈಹಿಕವಾಗಿ ವಿಶೇಷವಾದುದು ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ಬಣ್ಣದ ಚರ್ಮದಿಂದಾಗಿ ನೋಡಲು ಬಹಳ "ಸೊಗಸಾಗಿರುತ್ತದೆ". ಕ್ಸೆರಿನೇ ಎಂಬುದು ದೊಡ್ಡ ಉಪಕುಟುಂಬ, ಇದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಭೌಮಿಕವಾದುವು(ನೆಲದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ) ಹಾಗು ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಬಹು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಮರದ ಹಾಗು ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಪ್ರಯರಿ ನಾಯಿಗಳು ಇರುತ್ತವೆ, ಜೊತೆಗೆ ಆಫ್ರಿಕಾದ ಮರದ ಅಳಿಲುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ, ಇವು ಬಹುತೇಕ ಇತರೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಇರದ ಅಳಿಲುಗಳ ಹಾಗಲ್ಲದೆ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಅಳಿಲುಗಳು.[೧೩]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_nest_in_Hyderabad_W_IMG_4466.jpg)
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |month= ignored (help)
ಅಳಿಲುಗಳು ಸಣ್ಣ ಅಥವಾ ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ರೋಡೆಂಟ್ಗಳ ಸ್ಕಿಯುರಿಡೇ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವ ದೊಡ್ಡ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿವೆ. ಮರದ ಅಳಿಲುಗಳು, ನೆಲದಲ್ಲಿನ ಅಳಿಲುಗಳು, ಚಿಪ್-ಮುಂಕ್ಗಳು, ಮರ್ಮೊಟ್ಗಳು (ವುಡ್ ಚುಂಕ್ಗಳು ಇದರಲ್ಲಿ ಸೇರಿವೆ), ಹಾರುವ ಅಳಿಲುಗಳು ಮತ್ತು ಮೈದಾನದ ನಾಯಿಗಳು ಇದೇ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರುತ್ತವೆ. ಅಳಿಲುಗಳ ಮೂಲ ಸ್ಥಳ ಅಮೆರಿಕ, ಯೂರಸಿಯ, ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕಾ ನಂತರ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾಕ್ಕೆ ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು ಸುಮಾರು ನಲವತ್ತು ಮಿಲಿಯನ್ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಳಿಲುಗಳು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಕಂಡದ್ದು ಇಯೊಸಿನ್ನಲ್ಲಿ, ಇವು ಬಹುತೇಕ ನೀರುನಾಯಿ ಮತ್ತು ಡೊರ್ಮೈಸ್ ಎಂಬ ಜಾತಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದು.
Dabangaale (Af-Ingiriis: squirrel; Af-Carabi: سنجابيات) (magaca Sayniska: Sciuridae) waa nooc ka mid ah xayawaanka yaryar kaasi oo ku nool geedaha iyo godad dhulka hoostiisa ah.
.jpg)
No'kéeho (Sciuridae) hova-éve."
Noucoengz dwg cungj doenghduz ndeu.
An mga Squirrel kaayon sa pamilya Sciuridae, asin ta an pamilyang ini binibilog kan mga hayop na garo hitsurang kino, na kasyahan sana mga tamanyo asin may pagka-aragid: mga tree quirrel, ground squirrel, chipmunk, marmot, woodchunck, flying squirrel, asin an inapod na praire dog.
An mga Squirrel heneralmente saradit sanang mga hayop poon sa African pygmy squirrel na an tamanyo 7–10 sentimetro (2.8–3.9 pye) sa laba asin nagtitimbang sanang 10 gramo (0.35 onsa), abot sa Laotian giant flying squirrel sa 1.08 metro (3 pye 7 pul) sa laba asin an Alpine marmot, na may pisadang 5 abot 8 kg (11 to 18 libra). An mga squirrel tipikal na may hiyos sanang kahawakan asin mabarahibong ikog. Parati an mga mata burulakog. An saindang mga barahibo malomhok asin mala-seda sa kapot, totoo igwa man mga species na mahibog asin medyo turangkig an buhok sa ikog. An kolor kan mga squirrel oro-iriba asin maski sa sarong species dai nagkakaaragidan an kolor kaini.
Parati an mga kalamias kaini sa hurihan mas haro-halaba kisa kan sa enotan na mga takyag, asin ta igwa nin apat o limang moro' an lambang kamoy. An mga tindarakol medyo daing gayo nagtalubo asin ta an mga dapan kaini may hapin na malomhok. Bakong siring kan ibang mammal, an squirrel, nakakahilig sa mga kahoy asin sanga na enot an payo. Nagigibo ninda ini huli ta an buko-buko sa tuhod kaini napapaitok ninda nin 180 degree kaya an mga kamoy pabaliktad asin nakakatakma sa mga ubak kan kahoy.
An mga squirrel nabubuhay sa haros gabos na habitat poon sa tropikal na kadlagan abot sa panggang na desyerto, naglilikay sana sa mga sobrang lipot na mga rona' asin sa sobrang pakdot na mga disyerto. An mga hayop na ini kadaklan mga parakakan mga tinanom, asin ta paborito an mga pisog asin mga lagting pero may iba man na nakakan mga saradit na insekto asin saradiyot na vertebrate.
Grizzled giant squirrel (Ratufa macroura) kan Ratufinae
Southern flying squirrel (Glaucomys volans) kan Pteromyini
Prevost's squirrel (Callosciurus prevosti) kan Callosciurini
Unstriped ground squirrel (Xerus rutilus) kan Xerini
Alpine marmot (Marmota marmota) kan Marmotini
An Indian palm squirrel iyo an pinaka-komun na squirrel sa Indya.
Eastern gray squirrel sa sanga nin kahoy
Squirrel sa NYC
An mga Squirrel kaayon sa pamilya Sciuridae, asin ta an pamilyang ini binibilog kan mga hayop na garo hitsurang kino, na kasyahan sana mga tamanyo asin may pagka-aragid: mga tree quirrel, ground squirrel, chipmunk, marmot, woodchunck, flying squirrel, asin an inapod na praire dog.
Tsindi, shindi kana chidzororo (Squirrel in English) imhuka yemusango ine chimiro chinenge chetsuro asi iri diki pane tsuro. Tsindi inogara mumuti uye ine muswe wakareba pane wetsuro. Tsindi ine ruvara rushava (brown). Mhuka iyi inodya michero yesango, midzi, nemashizha akasiyana-siyana.
Kune vamwe vanhu vanodya tsindi.
Tsindi, shindi kana chidzororo (Squirrel in English) imhuka yemusango ine chimiro chinenge chetsuro asi iri diki pane tsuro. Tsindi inogara mumuti uye ine muswe wakareba pane wetsuro. Tsindi ine ruvara rushava (brown). Mhuka iyi inodya michero yesango, midzi, nemashizha akasiyana-siyana.
Kune vamwe vanhu vanodya tsindi.
Ācƿeorna is sycedēor.
Гвангва (латиназул мацӀалда Sciuridae spp.) – Sciuridae хъизан гӀалхул гьитӀинаб хӀайван.
चिक्रोडाः मध्यमगात्रीयाः प्राणिनः दंशक परिवारस्य सदस्याः । अस्मिन् वर्गे वृक्षवासी , भूवासी, नभगामी चिक्रोडाः इत्यादि भेदाः भवन्ति । अमेरिका युरेशिया तथा आफ्रिका भूखण्डानां मूलनिवासिनः चिक्रोडाः ४ कोटि वर्षेभ्यः पूर्वं भूमौ जाताः । ते आनित्यहरिद्वर्णप्रदेशात् मरुभूमि पर्यन्तं सर्वेषु भूप्रदेशेषु वस्तुं शक्यन्ते । ध्रुवप्रदेशः तथा अतिशुष्कभूभागाः तैः न वासयोग्याः । रामायणे सेतुबन्धनाख्याने विक्रोडस्य उल्लेखः अस्ति । सेतुबन्धनेन सदृशं महाकार्ये लघुजीवेन चिक्रोडेन अपि भागः गृहीतः । अन्य भारतीय भाषासु तमिळु- अनिल्, तेलुगु- वुदुत, मलयाली- अन्नन्, कन्नड- अळिलु, - इति नामनि संबोध्यते।
चिक्रोडाः लघुजीवाः । कुब्जे शरीरे केशसमृद्धः पुच्छः, विशालानि नेत्राणि च भवन्ति । केशाः मृदुदुकूलमिव भासन्ते । प्रत्येकेपादे ५ अंगुल्यः विद्यन्ते । पादाग्रः यः वृक्षारोहणे सहायकः, मृदु भूत्वापि दृढः वर्तते । तेषां हृदयभागे तथा अन्य निम्नाङ्गेषु स्थितेभ्यः स्पर्शाङ्गेभ्यः उत्कृष्टं स्पर्शज्ञानं ते प्रदर्शयन्ति । विशालनेत्रयुक्ताः चिक्रोडाः तीक्ष्णं दृष्टिसामर्थ्यमपि आप्नुवन्ति । चिक्रोडानां दन्ताः शक्तिशाली भवन्ति आजीवनपर्यन्तं वर्धन्ते च ।आहारकर्तनार्थं मुखस्य अन्ते स्थलावकाशः विद्यते । चिक्रोडानां आयुः षट् वर्षाणि । नगरवासी चिक्रोडाः वाहनाघातेन ग्रामवासिनः आहाराभावेन च आकालमरणं प्राप्नुवन्ति ।
मूलतः चिक्रोडाः शाकाहारिणः शुष्कफलानि बीजानि शाकानि च खादन्ति । यदा शाकाहारः अलभ्यः तदा कीटान् अण्डानि पक्षिशावकान् सर्पशावकान् च खादन्ति । समशीतोष्णप्रदेशे ग्रीष्मः तेषां कृते कठोरकालः । यतः भूमौ स्थितानि बीजानि अङ्कुरितानि । अपिच नवाहारोत्पादनं यावत् न संभवति । शीतप्रदेशेषु अधिकशः कीटानेव भक्षयन्ति ।
चिक्रोडानां सन्तानोत्पत्तिः वर्षे एक या द्विवारं भवति । गर्भावस्था त्रि – षट् सप्ताहात्मकी । जात्यानुसारेण सन्तानसंख्यासु भेदाः सन्ति । नवजातः चिक्रोडः दन्तहीनः दृष्टिहीनः च वर्तते । चिक्रोडा षट्- दशसप्ताह पर्यन्तं स्तन्यपानं कुर्वती शिशून् पालयति । प्रथमवर्षान्ते चिक्रोडशिशुः यौवनावस्थां प्राप्नोति । भूवासिनः चिक्रोडाः समाजपेमिणः किन्तु वृक्षवासिनः एकाकिनः भवन्ति । भू तथा वृक्षवासी चिक्रोडाः दिनचराः किन्तु नभगामीचिक्रोडाः निशाचराः वर्तन्ते
चिक्रोडाः मध्यमगात्रीयाः प्राणिनः दंशक परिवारस्य सदस्याः । अस्मिन् वर्गे वृक्षवासी , भूवासी, नभगामी चिक्रोडाः इत्यादि भेदाः भवन्ति । अमेरिका युरेशिया तथा आफ्रिका भूखण्डानां मूलनिवासिनः चिक्रोडाः ४ कोटि वर्षेभ्यः पूर्वं भूमौ जाताः । ते आनित्यहरिद्वर्णप्रदेशात् मरुभूमि पर्यन्तं सर्वेषु भूप्रदेशेषु वस्तुं शक्यन्ते । ध्रुवप्रदेशः तथा अतिशुष्कभूभागाः तैः न वासयोग्याः । रामायणे सेतुबन्धनाख्याने विक्रोडस्य उल्लेखः अस्ति । सेतुबन्धनेन सदृशं महाकार्ये लघुजीवेन चिक्रोडेन अपि भागः गृहीतः । अन्य भारतीय भाषासु तमिळु- अनिल्, तेलुगु- वुदुत, मलयाली- अन्नन्, कन्नड- अळिलु, - इति नामनि संबोध्यते।
Squirrels are members of the family Sciuridae (/sɪˈjuːrɪdeɪ, -diː/), a family that includes small or medium-size rodents. The squirrel family includes tree squirrels, ground squirrels (including chipmunks and prairie dogs, among others), and flying squirrels. Squirrels are indigenous to the Americas, Eurasia, and Africa, and were introduced by humans to Australia.[1] The earliest known fossilized squirrels date from the Eocene epoch, and among other living rodent families, the squirrels are most closely related to the mountain beaver and to the dormice.
The word squirrel, first attested in 1327, comes from the Anglo-Norman esquirel which is from the Old French escurel, the reflex of a Latin word sciurus, which was taken from the Ancient Greek word σκίουρος (skiouros; from σκία-ουρος) 'shadow-tailed', referring to the long bushy tail which many of its members have.[2][3]
The native Old English word for the squirrel, ācweorna, survived into only Middle English (as aquerne) before being replaced.[4] The Old English word is of Common Germanic origin, cognates of which are still used in other Germanic languages, including the German Eichhörnchen (diminutive of Eichhorn, which is not as frequently used); the Norwegian ikorn/ekorn; the Dutch eekhoorn; the Swedish ekorre and the Danish egern.
A group of squirrels is called a "dray"[5] or a "scurry".[6]
Squirrels are generally small animals, ranging in size from the African pygmy squirrel and least pygmy squirrel at 10–14 cm (3.9–5.5 in) in total length and just 12–26 g (0.42–0.92 oz) in weight,[7][8] to the Bhutan giant flying squirrel at up to 1.27 m (4 ft 2 in) in total length,[9] and several marmot species, which can weigh 8 kg (18 lb) or more.[10][11] Squirrels typically have slender bodies with very long very bushy tails and large eyes. In general, their fur is soft and silky, though much thicker in some species than others. The coat color of squirrels is highly variable between—and often even within—species.[12]
In most squirrel species, the hind limbs are longer than the fore limbs, while all species have either four or five toes on each foot. The feet, which include an often poorly developed thumb, have soft pads on the undersides[13] and versatile, sturdy claws for grasping and climbing.[14] Tree squirrels, unlike most mammals, can descend a tree head-first. They do so by rotating their ankles 180 degrees, enabling the hind feet to point backward and thus grip the tree bark from the opposite direction.[15]
Squirrels live in almost every habitat, from tropical rainforest to semiarid desert, avoiding only the high polar regions and the driest of deserts. They are predominantly herbivorous, subsisting on seeds and nuts, but many will eat insects and even small vertebrates.[16]
As their large eyes indicate, squirrels have an excellent sense of vision, which is especially important for the tree-dwelling species. Many also have a good sense of touch, with vibrissae on their limbs as well as their heads.[13]
The teeth of sciurids follow the typical rodent pattern, with large incisors (for gnawing) that grow throughout life, and cheek teeth (for grinding) that are set back behind a wide gap, or diastema. The typical dental formula for sciurids is 1.0.1.31.0.1.3.[17]
Many juvenile squirrels die in the first year of life. Adult squirrels can have a lifespan of 5 to 10 years in the wild. Some can survive 10 to 20 years in captivity.[18] Premature death may occur when a nest falls from the tree, in which case the mother may abandon her young if their body temperature is not correct. Many such baby squirrels have been rescued and fostered by a professional wildlife rehabilitator until they could be safely returned to the wild,[19] although the density of squirrel populations in many places and the constant care required by premature squirrels means that few rehabilitators are willing to spend their time doing this and such animals are routinely euthanized instead.
Stated purposes of squirrels' tails, to benefit the squirrel, include:[20]
The hairs from squirrel tails are prized in fly fishing when tying fishing flies. A special quality of squirrel tail hair is that it is all guard hairs, not undercoat.
When the squirrel sits upright, its tail folded up its back may stop predators looking from behind from seeing the characteristic shape of a small mammal.
Squirrel in sunlight
Squirrel in Chandigarh
Squirrel near Chandigarh
Squirrel on mango tree
Squirrels mate either once or twice a year and, following a gestation period of three to six weeks, give birth to a number of offspring that varies by species. The young are altricial, being born naked, toothless, and blind. In most species of squirrel, the female alone looks after the young, which are weaned at six to ten weeks and become sexually mature by the end of their first year. In general, the ground-dwelling squirrel species are social, often living in well-developed colonies, while the tree-dwelling species are more solitary.[13]
Ground squirrels and tree squirrels are usually either diurnal or crepuscular,[21] while the flying squirrels tend to be nocturnal—except for lactating flying squirrels and their young, which have a period of diurnality during the summer.[22]
.jpg)
Because squirrels cannot digest cellulose, they must rely on foods rich in protein, carbohydrates, and fats. In temperate regions, early spring is the hardest time of year for squirrels because the nuts they buried are beginning to sprout (and thus are no longer available to eat), while many of the usual food sources are not yet available. During these times, squirrels rely heavily on tree buds. Squirrels, being primarily herbivores, eat a wide variety of plants, as well as nuts, seeds, conifer cones, fruits, fungi, and green vegetation. Some squirrels, however, also consume meat, especially when faced with hunger.[16][24] Squirrels have been known to eat small birds, young snakes, and smaller rodents, as well as bird eggs and insects. Some tropical squirrel species have shifted almost entirely to a diet of insects.[25]
Squirrels, like pigeons and other fauna, are synanthropes, in that they benefit and thrive from their interaction in human environments. This gradual process of successful interaction is called synurbanization, wherein squirrels lose their inherent fear of humans in an urban environment.[26] When squirrels were almost completely eradicated during the Industrial Revolution in New York, they were later re-introduced to "entertain and remind" humans of nature. The squirrel blended into the urban environment so efficiently that when synanthropic behavior stops (i.e. people do not leave trash outside during particularly cold winters), they can become aggressive in their search for food.
Aggression and predatory behavior has been observed in various species of ground squirrels, in particular the thirteen-lined ground squirrel.[27] For example, Bernard Bailey, a scientist in the 1920s, observed a thirteen-lined ground squirrel preying upon a young chicken.[28] Wistrand reported seeing this same species eating a freshly killed snake.[29] There has also been at least one report of squirrels preying on atypical animals, such as an incident in 2005 where a pack of black squirrels killed and ate a large stray dog in Lazo, Russia.[30] Squirrel attacks on humans are exceedingly rare, but do occur.[31][32]
Whitaker examined the stomachs of 139 thirteen-lined ground squirrels and found bird flesh in four of the specimens and the remains of a short-tailed shrew in one;[33] Bradley, examining the stomachs of white-tailed antelope squirrels, found at least 10% of his 609 specimens' stomachs contained some type of vertebrate, mostly lizards and rodents.[34] Morgart observed a white-tailed antelope squirrel capturing and eating a silky pocket mouse.[35]
The living squirrels are divided into five subfamilies, with about 58 genera and some 285 species.[36] The oldest squirrel fossil, Hesperopetes, dates back to the Chadronian (late Eocene, about 40–35 million years ago) and is similar to modern flying squirrels.[37]
A variety of fossil squirrels, from the latest Eocene to the Miocene, have not been assigned with certainty to any living lineage. At least some of these probably were variants of the oldest basal "protosquirrels" (in the sense that they lacked the full range of living squirrels' autapomorphies). The distribution and diversity of such ancient and ancestral forms suggest the squirrels as a group may have originated in North America.[38]
Apart from these sometimes little-known fossil forms, the phylogeny of the living squirrels is fairly straightforward. The three main lineages are the Ratufinae (Oriental giant squirrels), Sciurillinae and all other subfamilies. The Ratufinae contain a mere handful of living species in tropical Asia. The neotropical pygmy squirrel of tropical South America is the sole living member of the Sciurillinae. The third lineage, by far the largest, has a near-cosmopolitan distribution. This further supports the hypothesis that the common ancestor of all squirrels, living and fossil, lived in North America, as these three most ancient lineages seem to have radiated from there; if squirrels had originated in Eurasia, for example, one would expect quite ancient lineages in Africa, but African squirrels seem to be of more recent origin.[38]
The main group of squirrels can be split into five subfamilies. The Callosciurinae, 60 species mostly found in South East Asia; the Ratufinae 4 cat-sized species found in south and southeast Asia; the Sciurinae contains the flying squirrels (Pteromyini) and the tree squirrels, 83 species found world wide;[39] Sciurillinae a single South American species; and Xerinae includes three tribes of mostly terrestrial squirrels, including the Marmotini (marmots, chipmunks, prairie dogs, and other Holarctic ground squirrels), Xerini (African and some Eurasian ground squirrels), and Protoxerini (African tree squirrels).
Squirrels have been kept as pets in Western society at least until the 19th century. Because of their small size and tame nature, they were especially popular with women and the clergy.[40]
Squirrels are a cause for concern because they often cause electrical disruptions. It has been hypothesized that the threat to the internet, infrastructure and services posed by squirrels may exceed that posed by cyber-attacks.[41]
Squirrels have been reported to be "successfully trained" in Chongqing, China to sniff out illicit drugs and in 2023, a team of six Eurasian red squirrels had become part of a sub-unit within the Chongqing city police dog brigade. According to Chongqing police department, their small size and agility are beneficial as they are able to help the police detect drugs through "tiny spaces" in warehouses and storage units that dogs are unable to reach. Yin Jin, a police dog handler, who had been assigned to train these squirrels told The Paper that "these squirrels have an acute sense of smell. But in the past, our training problems for small rodents was not developed enough to attempt a program like this" and that her team of squirrels have so far done an "excellent job" in drug detection exercises, but are not yet ready to be deployed.[42][43][44]
Squirrels are members of the family Sciuridae (/sɪˈjuːrɪdeɪ, -diː/), a family that includes small or medium-size rodents. The squirrel family includes tree squirrels, ground squirrels (including chipmunks and prairie dogs, among others), and flying squirrels. Squirrels are indigenous to the Americas, Eurasia, and Africa, and were introduced by humans to Australia. The earliest known fossilized squirrels date from the Eocene epoch, and among other living rodent families, the squirrels are most closely related to the mountain beaver and to the dormice.
La sciuredoj (Sciuridae) estas granda familio de ronĝuloj.
(N.B. † signas formortintan genron aŭ specion)
La sciuredoj (Sciuridae) estas granda familio de ronĝuloj.
Los esciúridos (Sciuridae) son una familia de roedores esciuromorfos que incluye las ardillas, las marmotas y los perritos de la pradera.
Las ardillas son de tamaño pequeño, de entre 38 a 45 cm de longitud. Sus patas son cortas, pero fuertes. Mediante sus uñas curvadas y afiladas, se agarra a la corteza cuando salta de un árbol a otro (son auténticas acróbatas). La cola le ayuda a mantener el equilibrio cuando anda por las ramas. Su buena vista le permite calcular bien las distancias.
Las ardillas acostumbran vivir en bosques caducifolios o de coníferas. Para ellas, las ramas de los árboles son caminos en el aire.
Algunas de ellas (Pteromyini) son capaces de planear gracias a que poseen membranas (patagio) entre sus patas, que hacen la función de paracaídas, y una gran cola que les sirve para controlar el vuelo.
Su costumbre de enterrar frutos secos para su posterior ingestión contribuye al nacimiento de nuevos árboles cuando no son recuperados por el animal.
Su esperanza de vida sin enfermedades ni muertes por depredadores puede llegar a una media de 6 a 7 años.
Aproximadamente pueden llegar a tener 2 camadas de 3 a 4 crías.
Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, todas las especies de la familia Sciuridae, con excepción de las autóctonas ardilla roja y marmota alpina, han sido incluidas en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[1]
Los esciúridos (Sciuridae) son una familia de roedores esciuromorfos que incluye las ardillas, las marmotas y los perritos de la pradera.
Oravlased (Sciuridae) on imetajate sugukond, mis kuulub näriliste seltsi.
Oravlaste hulka kuulub 51 retsentset perekonda, kokku ligikaudu 300 liigiga.
Eestis elab oravlasi pärismaisena kaks liiki: Sciurus vulgaris – harilik orav ja Pteromys volans – lendorav. Teise liigituse järgi kuulub lendorav lendoravlaste sugukonda.
Esziuridoak karraskarien ordenako familia handi bat da. Bere baitan marmotak, katagorriak eta larre-txakurrak sartzen dira.
Esziuridoak oso habitat desberdinetan bizi dira. Kontinente guztietan daude Australasia eta Antartikan izan ezik. Beraien tamaina txikia edo ertaina izaten da.
Esziuridoak karraskarien ordenako familia handi bat da. Bere baitan marmotak, katagorriak eta larre-txakurrak sartzen dira.
Esziuridoak oso habitat desberdinetan bizi dira. Kontinente guztietan daude Australasia eta Antartikan izan ezik. Beraien tamaina txikia edo ertaina izaten da.
Oravat[2] (Sciuridae) on laaja jyrsijöiden heimo, johon kuuluvat muun muassa varsinaiset oravat (Sciurinae), liito-oravat, murmelit ja siiselit. Oravia esiintyy kaikilla mantereilla lukuun ottamatta Etelämannerta, tosin Australiaan ne ovat levinneet vasta ihmisen tuomana.
Juovamaaorava (Tamias striatus)
Amerikanliito-orava (Glaucomys sabrinus)
Himalajanmurmeli (Marmota himalayana)
Kolumbiansiiseli (Spermophilus columbianus)
Oravat (Sciuridae) on laaja jyrsijöiden heimo, johon kuuluvat muun muassa varsinaiset oravat (Sciurinae), liito-oravat, murmelit ja siiselit. Oravia esiintyy kaikilla mantereilla lukuun ottamatta Etelämannerta, tosin Australiaan ne ovat levinneet vasta ihmisen tuomana.
Les sciuridés (Sciuridae) sont une famille de mammifères rongeurs dont le nom vient du latin Scurius, dérivé du grec σκίουρος composé de σκιά, skiá (« ombre ») et οὐρά, ourá (« queue »), cet animal étant capable de se faire de l’ombre avec sa queue.
La famille des sciuridés est monophylétique ; elle comporte 58 genres et 285 espèces qui se trouvent sur tous les continents à l'exclusion de l'Australie et de l'Antarctique[1]. La classification distingue, d'une part le groupe des écureuils volants (sous-famille des ptéromyinés) et d'autre part la sous-famille des sciurinés qui comprend les écureuils arboricoles et les écureuils terrestres (chiens de prairies, marmottes, spermophiles et tamias rayés).
Leur corps est allongé avec une queue touffue, longue chez les formes arboricoles, plus courte chez les formes terrestres. Leur poil est long et fin. Leurs yeux sont grands et leur vision excellente. Leurs oreilles et leur ouïe sont également bien développées. Leur denture est celle de tous les rongeurs avec, à leurs mâchoires, une paire d'incisives à croissance continue. La tête, les pieds et la face externe des membres portent des vibrisses sensorielles. Les pattes se terminent par 5 doigts (le pouce est souvent atrophié) munis d'ongles acérés ; les pattes arrière sont plus développées. L'extrémité du museau est dépourvue de poils.
Classification MSW :
Les sciuridés (Sciuridae) sont une famille de mammifères rongeurs dont le nom vient du latin Scurius, dérivé du grec σκίουρος composé de σκιά, skiá (« ombre ») et οὐρά, ourá (« queue »), cet animal étant capable de se faire de l’ombre avec sa queue.
La famille des sciuridés est monophylétique ; elle comporte 58 genres et 285 espèces qui se trouvent sur tous les continents à l'exclusion de l'Australie et de l'Antarctique. La classification distingue, d'une part le groupe des écureuils volants (sous-famille des ptéromyinés) et d'autre part la sous-famille des sciurinés qui comprend les écureuils arboricoles et les écureuils terrestres (chiens de prairies, marmottes, spermophiles et tamias rayés).
Is ainmhí beag é an t-iora. Mamach atá ann. Is creimire feoiliteach é.
Os esciúridos (Sciuridae) son unha familia de roedores esciuromorfos que inclúen os esquíos, as marmotas e os cynomys.
Os esciúridos están espallados por case todo o mundo, a maioría nas zonas de climas temperado ou tropical, mais tamén en algunhas zonas de clima frío. Como todos os roedores, posúe dentes incisivos fortísimos, con que roen sementes con facilidade. Os esciúridos son animais principalmente arborícolas e vive nas copas das árbores. Das copas, saltan dunha póla para outra, chegando os saltos a 5 metros de lonxitude, sen temer a caída.
As sementes son a súa principal fonte de alimentación, mais tamén consomen insectos e froitas. Cando os alimentos escasean, invaden niños doutros animais e devoran as crias.
Os esciúridos (Sciuridae) son unha familia de roedores esciuromorfos que inclúen os esquíos, as marmotas e os cynomys.
Vjeverice je zajednički naziv za životinje iz porodice Sciuridae, iz reda glodavaca.
Tipičan predstavnik ove porodice su vjeverice sa dugačkim repom, koje naseljavaju Europu, Aziju i Ameriku. Također, u porodici Sciuridae su i leteće vjeverice, dok leteće vjeverice iz porodice Anomaluridae koja naseljavaju Afriku nisu iz ove skupine. Najpoznatija vrsta vjeverice je Crvena vjeverica.
Živi u šumama,parkovima,vrtovima, aktivna je danju (nekad i noću!), dobro se penje i skače. U krošnjama gradi nekoliko loptastih gnijezda u kojima skriva hranu i mlade. Ne spava pravi zimski san (povremeno se budi).
Prehranjuje se bobicama, plodovima, gljivama, jajima, sjemenkama i mladim pticama.
U Europi žive samo dvije vrste vjeverica-siva i crvena vjeverica. Na svijetu je poznato oko 200 vrsta vjeverica. No, uz crvenu vjevericu, koja je do 70-ih godina prošlog stoljeća bila jedini stanovnik Europe, na starom kontinentu odnedavna viđamo i sivu. Prvi primjerci, uvezeni iz Sjeverne Amerike, pušteni su u Italiji, da bi se u posljednjih 50-ak godina nevjerojatno proširili i ugrozili opstanak zaštićene crvene vjeverice.
Zbog kitnjasta, uspravno položena repa te gotovo ljudskog izgleda dok sjede na stražnjim šapama i grickaju hranu, ti glodavci svima su dobro znani i često se mogu vidjeti u parkovima u naseljima. Sive vjeverice ljeti često zadobiju svijetlo smeđkastocrvenu nijansu, posebno na leđima i bokovima pa ih je lako zamijeniti s crvenima. Crvene, pak, za zimskih mjeseci imaju dlakave čuperke na vrhovima uški koje sive vjeverice nemaju nikada.
Obje vrste vjeverica vole lješnjake. No, sivih je više pa su i proždrljivije, premda bi se mogle zadovoljiti i žirovima koje crvene ne vole, jer ih ne mogu dobro probaviti. Ni jedna vrsta vjeverica ne hibernira, iako su manje aktivne, pa je u hladnim zimama u prednosti siva vjeverica koja nakupi znatno deblji sloj zaliha masti. U Velikoj su Britaniji lokalne populacije crvenih vjeverica nestale u samo 15 godina nakon dolaska sivih vjeverica.
Kad pronađe lješnjak, vjeverica najprije provjeri je li jestiv, no ponekad ga ne pojede odmah već spremi u spremište hrane za crne dane. Mirisnim žlijezdama na usnama vjeverica označava hranu, koju će zakopati što je dublje moguće, na mekanu terenu, a potom, uzdignuta repa, krenuti u novu potragu. Miris lješnjaka osjetit će čak i pod snježnim pokrivačem.
Nedovršeni članak Vjeverice koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Vjeverice je zajednički naziv za životinje iz porodice Sciuridae, iz reda glodavaca.
Tipičan predstavnik ove porodice su vjeverice sa dugačkim repom, koje naseljavaju Europu, Aziju i Ameriku. Također, u porodici Sciuridae su i leteće vjeverice, dok leteće vjeverice iz porodice Anomaluridae koja naseljavaju Afriku nisu iz ove skupine. Najpoznatija vrsta vjeverice je Crvena vjeverica.
Bajing adalah nama umum bagi sekelompok mamalia pengerat dari suku Sciuridae. Kata yang berpadanan dalam bahasa Inggris adalah squirrel. Dalam ilmu biologi, bajing tidak sama dengan tupai.
Kelompok ini adalah kelompok besar mamalia kecil, yang di Indonesia mencakup jenis-jenis jelarang, bajing terbang dan bajing pohon pada umumnya. Juga jenis-jenis bajing tanah, anjing prairi dan chipmunk. Dua golongan terakhir ini tidak didapati di Indonesia.
Keluarga (famili) bajing, Sciuridae, terdiri dari 5 anak suku, 51 genus dan 278 spesies.
Bajing dikenal sebagai salah satu hama kelapa dan buah-buahan lainnya, terutama jenis bajing kelapa (Callosciurus notatus). Oleh sebab itu, perkataan ‘bajing’ kerap digunakan sebagai julukan pencuri dan penjahat, misalnya bajingan dan bajing loncat.
Kata yang terakhir juga merupakan judul lagu populer berbahasa Sunda, Bajing Luncat, yang dibawakan oleh penyanyi Upit Sarimanah pada akhir tahun ‘60an.
Lihat pula peribahasa dalam artikel Tupai.
Bajing adalah nama umum bagi sekelompok mamalia pengerat dari suku Sciuridae. Kata yang berpadanan dalam bahasa Inggris adalah squirrel. Dalam ilmu biologi, bajing tidak sama dengan tupai.
Kelompok ini adalah kelompok besar mamalia kecil, yang di Indonesia mencakup jenis-jenis jelarang, bajing terbang dan bajing pohon pada umumnya. Juga jenis-jenis bajing tanah, anjing prairi dan chipmunk. Dua golongan terakhir ini tidak didapati di Indonesia.
Íkornar eru allar tegundir innan ættarinnar Sciuridae sem eru lítil og meðalstór nagdýr. Meðal íkornategunda eru trjá- og jarðíkornar (Sciurinae) og flugíkornar, múrmeldýr og sléttuhundar.
Íkornar eru vanalega lítil dýr allt frá afrískum dvergíkorna sem er 7-10 sm að lengd og aðeins 10 g yfir í múrmeldýr í Alpafjöllum sem verður 53-73 sm og 5 - 8 kg. Þeir eru vanalega mjóslegnir með loðið skott og stór augu og feldur þeirra er oftast mjúkur með silkiáferð. Oftast eru afturfætur lengri en framfætur og það eru fjórar eða fimm tær á hverri loppu. Íkornar hafa gott jafnvægisskyn sem kemur sér vel þegar klifrað er í trjám.
Algengasta íkornategund í Evrópu er rauðíkorni (Sciurus vulgaris) og sést hann oft safna hnetum á haustin því hann leggst ekki í dvala á veturna. Á Bretlandseyjum hefur rauðíkornum fækkað undanfarið en gráíkornum (Sciurus carolinensis) fjölgað. Gráíkornar leggjast ekki í dvala og eru virkir allt árið. Þeir helga sér óðöl og ræðst stærð af fæðuframboði.
Gli Sciuridi (Sciuridae Fischer de Waldheim, 1817) sono una numerosa famiglia di Roditori di piccole-medie dimensioni. Sono fra i mammiferi più diffusi e si trovano in ogni continente tranne in Australia e in Antartide. Poiché sono relativamente poco specializzati, gli Sciuridi sono stati in grado di evolvere una grande varietà di forme corporee e di abitudini che li rendono adatti a vivere in una grande varietà di habitat, dalle lussureggianti foreste pluviali tropicali alle alture rocciose dei deserti semiaridi, dalle praterie aperte ai giardini cittadini. Questa prospera famiglia comprende forme molto variabili come le marmotte terricole e scavatrici di tane sotterranee; gli scoiattoli terricoli, i cani della prateria e i tamia; gli scoiattoli diurni e arboricoli; i notturni scoiattoli volanti.
Gli Sciuridi variano in dimensione dal piccolo e arboricolo scoiattolo pigmeo africano, simile a un topo, alle robuste marmotte della taglia di un gatto. Tipicamente gli scoiattoli hanno un corpo lungo e cilindrico con una folta coda corta o lunga. La maggior parte degli Sciuridi ha un pelo sottile e soffice e in alcune specie il manto è molto spesso e apprezzato dall'uomo come pelliccia. Molte specie mutano due volte l'anno e spesso sfoggiano un manto estivo di colore più chiaro. Maschio, femmina e giovane sono di aspetto simile, ma anche tra le specie vi può essere una considerevole variazione di colore come, per esempio, negli scoiattoli di Finlayson dove alcune popolazioni sono bianche, altre nere, altre rosse, altre una combinazione di questi colori.
Gli Sciuridi solitamente hanno grandi occhi e gli scoiattoli arboricoli e volanti hanno grandi orecchie. Alcune specie, per esempio lo scoiattolo comune e lo scoiattolo di Abert, hanno evidenti ciuffetti auricolari. Essi hanno la consueta dentatura dei Roditori, vale a dire un solo paio di incisivi a forma di cesello per ogni emiarcata e un largo diastema davanti ai premolari, poiché i canini sono assenti. Gli incisivi crescono continuamente e si consumano con l'uso; i denti guanciali sono provvisti di radici e hanno le superfici masticatorie abrasive. La mascella inferiore è molto mobile e in alcuni generi, come nei tamia e nel genere Spermophilus, sono presenti tasche guanciali che vengono impiegate per trasportare il cibo.
Gli Sciuridi hanno vista acuta e un ampio angolo visivo, ma la capacità degli scoiattoli volanti di vedere i colori è scarsa.
Negli scoiattoli comuni, nelle marmotte e nei cani della prateria l'intera retina ha la sensibilità che la maggioranza dei Mammiferi presenta solo in una piccola area (la fovea). Molte specie hanno anche un ben sviluppato senso del tatto, particolarmente grazie alle setole sensibili (vibrisse) sulla testa e sulle zampe.
Gli Sciuridi hanno arti anteriori corti, con un piccolo pollice e quattro dita sulla zampa anteriore, e arti posteriori più lunghi, con quattro (marmotta monax) o cinque dita sulla zampa posteriore (scoiattoli arboricoli). Sebbene il «pollice» sia solitamente poco sviluppato può avere artigli molto lunghi (cani della prateria) o unghie piatte (marmotte): tutte le altre dita hanno artigli affilati. Le piante delle zampe hanno cuscinetti soffici; negli scoiattoli terricoli con artigli lunghi, viventi nel deserto, queste sono coperte di peli che agiscono da isolanti permettendo all'animale di spostarsi sulla sabbia bollente. Questi Sciuridi hanno anche frange di peli duri sul lato esterno delle zampe posteriori per spostare la sabbia soffice quando si rintanano. Gli Sciuridi terrestri che nidificano e si rifugiano in tane sotterranee hanno arti potenti e grandi artigli per scavare.
Gli Sciuridi si riproducono una o due volte l'anno, partorendo un numero variabile di piccoli dopo tre-sei settimane, a seconda della specie. Alla nascita i piccoli sono nudi, privi di denti e ciechi. Nella maggior parte degli Sciuridi, solo la femmina si prende cura della prole, che viene svezzata a circa sei-dieci settimane e diviene sessualmente matura al termine del primo anno di vita. Generalmente le specie terricole sono animali sociali che vivono spesso in colonie ben sviluppate, ma le specie arboricole sono più solitarie[2].
Gli scoiattoli terricoli e arboricoli sono tipicamente diurni, mentre gli scoiattoli volanti tendono a essere notturni - a eccezione delle madri con i piccoli durante il periodo dell'allattamento, che hanno dei periodi di attività diurna durante l'estate[3].
Gli Sciuridi non sono in grado di digerire la cellulosa, e quindi devono ripiegare su alimenti ricchi di proteine, carboidrati e grassi. Nelle regioni temperate, l'inizio della primavera è il periodo più duro dell'anno per gli scoiattoli, poiché le noci seppellite iniziano a germogliare e non può più essere fatto affidamento su di esse, e le nuove fonti di cibo non sono ancora a disposizione. Durante questo periodo, gli scoiattoli ripiegano molto sulle gemme degli alberi. La dieta degli Sciuridi consiste prevalentemente di una grande varietà di sostanze vegetali, come noci, semi, strobili, frutti, funghi e vegetazione verde. Tuttavia alcuni scoiattoli consumano anche carne, specialmente quando sono molto affamati[4]. È risaputo che mangino insetti, uova, piccoli uccelli, giovani serpenti e roditori più piccoli. Infatti, la dieta di alcune specie tropicali è costituita quasi interamente di insetti[5].
Un comportamento predatorio è stato osservato in varie specie di scoiattoli terricoli, in particolare nello scoiattolo terricolo a tredici linee[6]. Ad esempio, Bailey, uno scienziato degli anni '20, osservò un esemplare di questa specie mentre catturava un giovane pollo[7]. Wistrand ne vide un altro divorare un serpente ucciso di recente[8]. Whitaker esaminò il contenuto stomacale di 139 scoiattoli terricoli a tredici linee e trovò carne di uccello in quattro degli esemplari esaminati e i resti di un toporagno a coda corta in un altro[9]; Bradley, esaminando lo stomaco di 609 scoiattoli antilope dalla coda bianca, trovò in almeno il 10% di essi resti di qualche vertebrato, per lo più lucertole e roditori[10]. Morgart osservò uno di questi animali catturare e uccidere un topo dalle tasche sericeo[11].
Scoiattolo gigante dello Sri Lanka (Ratufa macroura), sottofamiglia dei Ratufini.
Glaucomio del sud (Glaucomys volans), tribù degli Pteromyini.
Scoiattolo di Prevost (Callosciurus prevostii), sottofamiglia dei Callosciurini.
Scoiattolo terricolo uniforme (Xerus rutilus), tribù degli Xerini.
Marmotta delle Alpi (Marmota marmota), tribù dei Marmotini.
Gli Sciuridi moderni vengono suddivisi in cinque sottofamiglie, con 41 generi e 279 specie[12]. Lo Sciuride fossile più antico, Hesperopetes, risale al Cadroniano (Eocene superiore, circa 40–35 milioni di anni fa) ed è simile agli attuali scoiattoli volanti[13].
Tra l'Eocene superiore e il Miocene si evolvette una grande varietà di Sciuridi che non può essere assegnata con certezza a nessuna stirpe attuale. Almeno alcune di queste erano probabilmente varianti dei più antichi «proto-Sciuridi» basali (nel senso che erano privi di alcune delle autapomorfie presenti negli Sciuridi attuali), come Palaeosciurus. La distribuzione e la diversità di alcune forme antiche e ancestrali lascia ipotizzare che gli Sciuridi siano un gruppo che ebbe origine in Nordamerica[14].
Tranne che per queste forme fossili, talvolta poco conosciute, la filogenesi degli Sciuridi moderni è abbastanza lineare. Essi sono suddivisi in tre stirpi principali, una delle quali è costituita dai Ratufini (Ratufinae; scoiattoli giganti orientali). A essi appartengono poche specie diffuse nell'Asia tropicale. Lo scoiattolo pigmeo neotropicale del Sudamerica tropicale è l'unico membro attuale degli Sciurillini (Sciurillinae). La terza stirpe è di gran lunga più numerosa e comprende tutte le altre sottofamiglie; ha distribuzione quasi cosmopolita. Tutto questo supporta l'ipotesi che l'antenato comune di tutti gli Sciuridi fossili e moderni sia vissuto in Nordamerica, dal momento che queste tre più antiche stirpi sembrano essersi radiate da tale area; se gli Sciuridi si fossero originati in Eurasia, ad esempio, ci si aspetterebbe delle stirpi piuttosto antiche in Africa, ma gli Sciuridi africani sembrano avere un'origine più recente[14].
Anche il gruppo principale degli Sciuridi può a sua volta essere suddiviso in tre sottogruppi, corrispondenti alle sottofamiglie rimanenti. Gli Sciurini (Sciurinae) comprendono gli scoiattoli volanti (Pteromyini) e gli Sciurini, ai quali tra gli altri appartengono gli scoiattoli arboricoli americani; i primi sono stati spesso considerati in passato come una sottofamiglia separata, ma oggi vengono visti come una tribù degli Sciurini. Gli scoiattoli dei pini (Tamiasciurus), dall'altro lato, vengono di solito classificati nella stirpe principale degli scoiattoli arboricoli, ma sembrano essere tanto distinti da essa quanto gli scoiattoli volanti; per questo vengono talvolta considerati come una tribù a parte, i Tamiasciurini[15].
Due delle tre sottofamiglie sono all'incirca delle stesse dimensioni, contenendo circa 70 e 80 specie l'una; la terza è grande quasi il doppio. Gli Sciurini comprendono gli scoiattoli arboricoli, in prevalenza originari delle Americhe, con un numero minore di specie in Eurasia. I Callosciurini (Callosciurinae) raggiungono il massimo della diversità nell'Asia tropicale e comprendono scoiattoli anch'essi arboricoli, ma che hanno una forma notevolmente differente e un aspetto più «elegante», spesso accentuato da una pelliccia molto colorata. Gli Xerini (Xerinae) - la sottofamiglia più numerosa - sono costituiti perlopiù da forme terricole e comprendono, tra gli altri, le grandi marmotte e i famosi cani della prateria, così come gli scoiattoli arboricoli dell'Africa; essi tendono a essere più gregari degli altri Sciuridi, solitamente di abitudini meno sociali[14].
Gli Sciuridi (Sciuridae Fischer de Waldheim, 1817) sono una numerosa famiglia di Roditori di piccole-medie dimensioni. Sono fra i mammiferi più diffusi e si trovano in ogni continente tranne in Australia e in Antartide. Poiché sono relativamente poco specializzati, gli Sciuridi sono stati in grado di evolvere una grande varietà di forme corporee e di abitudini che li rendono adatti a vivere in una grande varietà di habitat, dalle lussureggianti foreste pluviali tropicali alle alture rocciose dei deserti semiaridi, dalle praterie aperte ai giardini cittadini. Questa prospera famiglia comprende forme molto variabili come le marmotte terricole e scavatrici di tane sotterranee; gli scoiattoli terricoli, i cani della prateria e i tamia; gli scoiattoli diurni e arboricoli; i notturni scoiattoli volanti.
Sciuridae sunt familia rodentium parvae et mediae magnitudinis in Europa, Asia, et America habitantium, quae Sciuros, Marmotas, Tamias, Cynomys, aliaque genera comprehendit. Fossilia Sciuridarum primum in Eocaeno reperiuntur; proximi eorum cognati qui exstant sunt Aplodontia rufa et Gliridae.
Sciuridae quae exstant in quinque subfamilias divisae sunt, in quo sunt circiter 58 genera et 285 species.[1]
Sciuridae sunt familia rodentium parvae et mediae magnitudinis in Europa, Asia, et America habitantium, quae Sciuros, Marmotas, Tamias, Cynomys, aliaque genera comprehendit. Fossilia Sciuridarum primum in Eocaeno reperiuntur; proximi eorum cognati qui exstant sunt Aplodontia rufa et Gliridae.
Voveriniai (Sciuridae) – graužikų (Rodentia) būrio šeima. Daugiausia vidutinio didumo, primityvių požymių graužikai. Jų uodega apaugusi ilgais plaukais, galūnės su aštriais nagais, užpakalinės šiek tiek ilgesnės už priekines. Dantų 22.
Aktyvūs dieną. Vieni gyvena miškuose ir gerai laipioja medžiais (voverės, burundukai), kiti rausia gilius urvus ir gyvena kolonijomis stepėse bei dykumose (starai) ar net pakyla aukštai į kalnus (švilpikai).
Šeima skirstoma į du pošeimius:
Šis straipsnis apie biologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Voveriniai (Sciuridae) – graužikų (Rodentia) būrio šeima. Daugiausia vidutinio didumo, primityvių požymių graužikai. Jų uodega apaugusi ilgais plaukais, galūnės su aštriais nagais, užpakalinės šiek tiek ilgesnės už priekines. Dantų 22.
Aktyvūs dieną. Vieni gyvena miškuose ir gerai laipioja medžiais (voverės, burundukai), kiti rausia gilius urvus ir gyvena kolonijomis stepėse bei dykumose (starai) ar net pakyla aukštai į kalnus (švilpikai).
Šeima skirstoma į du pošeimius:
Pošeimis. Voverės skraiduolės (Petauristinae) Kininės voverės skraiduolės (Aeretes), 1 rūšis: kininė voverė skraiduolė (Aeretes melanopterus). Juodosios voverės skraiduolės (Aeromys), 2 rūšys. Gauruotapėdės voverės skraiduolės (Belomys), 1 rūšis: gauruotapėdė voverė skraiduolė (Belomys pearsonii). Uolinės voverės skraiduolės (Eupetaurus), 1 rūšis: uolinė voverė skraiduolė (Eupetaurus cinereus). Amerikinės voverės skraiduolės (Glaucomys), 2 rūšys. Strėluodegės voverės skraiduolės (Hylopetes), 7 rūšys. Indonezinės voverės skraiduolės (Iomys), 1 rūšis: indonezinė voverė skraiduolė (Iomys horsfieldii). Nykštukinės voverės skraiduolės (Petaurillus), 3 rūšys. Didžiosios voverės skraiduolės (Petaurista), 5 rūšys. Mažosios voverės skraiduolės (Petinomys), 9 rūšys. Eurazijinės voverės skraiduolės (Pteromys), 2 rūšys. Dulsvosios voverės skraiduolės (Pteromyscus), 1 rūšis: dulsvoji voverė skraiduolė (Pteromyscus pulverulentus). Raukšliadantės voverės skraiduolės (Trogopterus), 1 rūšis: raukšliadantė voverė skraiduolė (Trogopterus xanthipes). Pošeimis. Tikrosios voverės (Sciurinae) Medžiuose gyvenančios voverės: Puošniosios voverės (Callosciurus), 15 rūšių. Afrikinės voverės (Epixerus), 2 rūšys. Mažosios voverės (Exilisciurus), 6 rūšys. Palminės voverės (Funambulus), 5 rūšys. Dryžuotosios voverės (Funisciurus), 12 rūšių. Kalimantaninės voverės (Glyphotes), 2 rūšys. Sauliamėgės voverės (Heliosciurus), 3 rūšys. Sulavesinės voverės (Hyosciurus), 1 rūšis: sulavesinė voverė (Hyosciurus heinrichi). Amerikinės nykštukinės voverės (Microsciurus), 5 rūšys. Pelinės voverės (Myosciurus), 1 rūšis: pelinė voverė (Myosciurus pumilio). Azijinės nykštukinės voverės (Nannosciurus), 1 rūšis: rudoji nykštukinė voverė (Nannosciurus melanotis). Krūmyninės voverės (Paraxerus), 12 rūšių. Sulavesinės nykštukinės voverės (Prosciurillus), 5 rūšys. Alyvmedinės voverės (Protoxerus), 2 rūšys. Didžiosios voverės (Ratufa), 4 rūšys. Ilgasnukės voverės (Rhinosciurus), 1 rūšis: ilgasnukė voverė (Rhinosciurus laticaudatus) Rubininės voverės (Rubrisciurus), 1 rūšis: rubininė voverė (Rubrisciurus rubriventer). Voverėlės (Sciurillus), 1 rūšis: voverėlė (Sciurillus pusillus). Voverės (Sciurus), 31 rūšis. Indonezinės voverės (Sundasciurus), 13 rūšių. Grioveliakaplės voverės (Syntheosciurus), 2 rūšys. Raudonosios voverės (Tamiasciurus), 2 rūšys. Ant žemės gyvenančios voverės: Antilopiniai starai (Ammospermophilus), 5 rūšys. Berberinės antžeminės voverės (Atlantoxerus), 1 rūšis. Preriniai šuniukai (Cynomys), 5 rūšys. Ilganosės voverės (Dremomys), 4 rūšys. malajinės voverės (Lariscus), 4 rūšys. Švilpikai (Marmota), 14 rūšių. Daugiadryžės voverės (Menetes), 1 rūšis: daugiadryžė voverė (Menetes berdmorei). Kutaausės voverės (Rheithrosciurus), 1 rūšis: kutaausė voverė (Rheithrosciurus macrotis). Plonapirščiai starai (Spermophilopsis), 1 rūšis: plonapirštis staras (Spermophilopsis leptodactylus). Starai (Spermophilus), 36 rūšys. Burundukai (Tamias), 23 rūšys. Azijinės dryžuotosios voverės (Tamiops), 4 rūšys. Urvinės voverės (Xerus), 4 rūšys.Vāveres, vāveru dzimta (Sciuridae) ir viena no grauzēju kārtas (Rodentia) dzimtām, kas pieder vāverveidīgo (Sciuromorpha) apakškārtai. Pie vāveru dzimtas pieder gan kokos dzīvojošas vāveres, gan uz zemes dzīvojošas vāveres, gan lidvāveres, gan burunduki, gan murkšķi. Pasaulē šobrīd dzīvo 278 vāveru sugas, kas pieder 51 ģintij[1] un 5 apakšdzimtām. Visatpazīstamākās ir Eirāzijas vāveres (Sciurus vulgaris), pelēkās vāveres (Sciurus carolinensis) un Amerikas lidvāveres (Glacomys volans).
Vāveres var sastapt visos kontinentos, izņemot Austrālijā un Antarktīdā. Latvijā sastopamas divas vāveru dzimtas sugas: parastā vāvere (Sciurus vulgaris) un lidvāvere (Pteromys volans).[2]
Vāveres kopumā ir maza auguma dzīvnieki. Vismazākās ir Āfrikas pigmejvāveres (Myosciurus pumilio), kas ir 7—10 cm garas un sver tikai 10 g, vislielākās vāveres ir Alpu murkšķi (Marmota marmota), kuru ķermeņa garums ir 53—73 cm, svars 5—8 kg. Vāverēm parasti ir slaidi ķermeņi, kuplas astes un lielas acis. To apspalvojums ir mīksts un zīdains, dažām sugām biezāks, citām plānāks. Apspalvojuma krāsa ir ļoti dažāda.
Vāveru pakaļkājas ir garākas par priekškājām, un katrai pēdai ir četri vai pieci pirksti. Priekškāju ķepām ir īkšķi, lai gan ir sugas, kurām tie ir vāji attīstīti. Zobi ir tipiski grauzēju zobi; lieli priekšzobi, kas aug visu mūžu, un dzerokļi iebīdīti dziļāk mutē, veidojot starp priekšzobiem un dzerokļiem brīvu telpu. Vāverēm ir ļoti laba redze. Šī īpašība ir ļoti svarīga koku vāveru sugām. Vāveru dzimtas dzīvniekiem ir arī ļoti labi attīstīta taustes sajūta, ko nodrošina purna ūsas un matiņi uz ķepām.
Vāveres dzīvo ļoti dažādās biomās. Tās ir sastopamas gan tropu lietus mežos, gan pustuksnešos, vāveres vienīgi izvairās no aukstajiem polārajiem apgabaliem un tuksnešiem. Lai gan vāveres pamatā ir veģetārietes. Tās parasti ēd dažādas sēklas un riekstus, tomēr ir sugas, kas mēdz ēst arī sēnes, kukaiņus un pat mazus mugurkaulniekus, kā putnēnus, čūskas, olas. Tropu vāveres barojas tikai no kukaiņiem. Zemes vāveres ēd dažādas augu lapas un augus.[3]
Vāveres pārojas vienu vai divas reizes gadā. Grūsnības periods ilgst apmēram 3—6 nedēļas, atkarībā no sugas. Mazuļi piedzimst kaili, bez zobiem, akli un nevarīgi. Gandrīz visām vāveru sugām par mazuļiem rūpējas tikai māte. Māte tos zīda ar pienu 6—10 nedēļas. Gada vecumā jaunās vāveres sasniedz dzimumbriedumu. Uz zemes dzīvojošās vāveres parasti ir sociālas un veido saimes, kas dzīvo kolonijās. Koku vāveres ir vientuļnieces.
Vāveres, vāveru dzimta (Sciuridae) ir viena no grauzēju kārtas (Rodentia) dzimtām, kas pieder vāverveidīgo (Sciuromorpha) apakškārtai. Pie vāveru dzimtas pieder gan kokos dzīvojošas vāveres, gan uz zemes dzīvojošas vāveres, gan lidvāveres, gan burunduki, gan murkšķi. Pasaulē šobrīd dzīvo 278 vāveru sugas, kas pieder 51 ģintij un 5 apakšdzimtām. Visatpazīstamākās ir Eirāzijas vāveres (Sciurus vulgaris), pelēkās vāveres (Sciurus carolinensis) un Amerikas lidvāveres (Glacomys volans).
Tupai ialah sejenis rodensia daripada keluarga Sciuridae yang kecil hingga sederhana saiznya. Di kawasan-kawasan yang bertuturan bahasa Inggeris, tupai biasanya merujuk kepada spesies-spesies Sciurus dan Tamiasciurus, iaitu tupai-tupai pokok yang berbulu lebat ekornya dan yang berasal dari Asia, benua Amerika dan Eropah, kecuali Ireland. Genus-genus yang serupa boleh didapati di Afrika. Keluarga Sciuridae juga merangkumi tupai terbang serta tupai di atas tanah seperti tupai tanah, anjing prairie, dan woodchuck. Ahli-ahli keluarga Anomaluridae kadangkala disalah anggap sebagai "tupai terbang berekor sisik", walaupun ia tidak berhubungan rapat dengan tupai sebenar.
Tupai merupakan haiwan mamalia dan berdarah panas. Tupai menjaga anaknya dan merupakan haiwan yang memakan tumbuh-tumbuhan secara amnya.
Tupai adalalah mamalia yang bersosial bermasyarakat di mana tupai jantan dan betina yang tinggal dalam sarang bersama dan kemudian melahirkan anak. Sarang tupai terdiri daripada ranting-ranting dan daun-daun kayu yang dibuat dikawasan agak tinggi dan selamat dari ancaman musuh seperti ular dan burung pemangsa. Tupai biasanya mengeluarkan bunyi yang nyaring utuk berkomunikasi dengan kumpulan atau ahli keluarganya apabila mereka mencari makanan atau diganggu musuh.
Kelebihan tupai yang saya perhatikan ialah kemampuannya bergerak dengan pantas dan laju diantara satu pokok dan satu dahan ke destinasi yang lain. Tupai mampu terbang dengan lompatannya dari satu dahan kedahan lain atau dari bahagian atas kebahagian bawah dengan imbangan kaki dan ekornya. Kukunya yang tajam menjadikan cengkamannya sangat kuat pada daun atau dahan kayu yang dia hinggap. Tupai juga mempunyai gigi yang sangat tajam dan mampu memgigit dengan pantas untuk menebuk kulit buah-buahan malahan kulit atau batang pokok.
Tupai ialah sejenis rodensia daripada keluarga Sciuridae yang kecil hingga sederhana saiznya. Di kawasan-kawasan yang bertuturan bahasa Inggeris, tupai biasanya merujuk kepada spesies-spesies Sciurus dan Tamiasciurus, iaitu tupai-tupai pokok yang berbulu lebat ekornya dan yang berasal dari Asia, benua Amerika dan Eropah, kecuali Ireland. Genus-genus yang serupa boleh didapati di Afrika. Keluarga Sciuridae juga merangkumi tupai terbang serta tupai di atas tanah seperti tupai tanah, anjing prairie, dan woodchuck. Ahli-ahli keluarga Anomaluridae kadangkala disalah anggap sebagai "tupai terbang berekor sisik", walaupun ia tidak berhubungan rapat dengan tupai sebenar.
Tupai merupakan haiwan mamalia dan berdarah panas. Tupai menjaga anaknya dan merupakan haiwan yang memakan tumbuh-tumbuhan secara amnya.
Tupai adalalah mamalia yang bersosial bermasyarakat di mana tupai jantan dan betina yang tinggal dalam sarang bersama dan kemudian melahirkan anak. Sarang tupai terdiri daripada ranting-ranting dan daun-daun kayu yang dibuat dikawasan agak tinggi dan selamat dari ancaman musuh seperti ular dan burung pemangsa. Tupai biasanya mengeluarkan bunyi yang nyaring utuk berkomunikasi dengan kumpulan atau ahli keluarganya apabila mereka mencari makanan atau diganggu musuh.
Kelebihan tupai yang saya perhatikan ialah kemampuannya bergerak dengan pantas dan laju diantara satu pokok dan satu dahan ke destinasi yang lain. Tupai mampu terbang dengan lompatannya dari satu dahan kedahan lain atau dari bahagian atas kebahagian bawah dengan imbangan kaki dan ekornya. Kukunya yang tajam menjadikan cengkamannya sangat kuat pada daun atau dahan kayu yang dia hinggap. Tupai juga mempunyai gigi yang sangat tajam dan mampu memgigit dengan pantas untuk menebuk kulit buah-buahan malahan kulit atau batang pokok.
Voor het artikel over de gelijknamige nachtvlinder: zie eekhoorn (vlinder) Eekhoorns (Sciuridae) zijn een familie van de knaagdieren met 51 geslachten en 278 soorten, waarvan er elf in Europa voorkomen (zie: Europese soorten). Bekende geslachten zijn de boomeekhoorns (Sciurus), de marmotten (Marmota) en de prairiehonden (Cynomys).
Eekhoorns hebben over het algemeen een lang, rond lichaam en een lange pluimstaart. Hun gezichtsvermogen is zeer goed ontwikkeld.
In Europa is de eekhoorn (S. vulgaris) het bekendst. In Noord-Amerika leeft een aantal soorten, waaronder de grijze eekhoorn (S. carolinensis). Deze soort is ook ingevoerd op Groot-Brittannië en in Italië en heeft daar als invasieve soort de inheemse, veel schuwere eekhoorn goeddeels verdrongen. Eekhoorns zijn gewoonlijk overdag actief, maar vliegende eekhoorns zijn nachtdieren. Laatstgenoemde groep komt voor tot in het noordelijke gedeelte van Rusland en Finland. Ze komen voor in verscheidene habitats, van halfwoestijnen tot regenwouden, en sommige soorten zijn uitstekende boombewoners.
De soorten die in Europa voorkomen, zijn:
Eekhoorns (Sciuridae) zijn een familie van de knaagdieren met 51 geslachten en 278 soorten, waarvan er elf in Europa voorkomen (zie: Europese soorten). Bekende geslachten zijn de boomeekhoorns (Sciurus), de marmotten (Marmota) en de prairiehonden (Cynomys).
Ekornfamilien er ei gruppe enkelttanna gnagarar i familien Sciuridae (frå gresk skia, 'skygge' og oura, 'hale', med andre ord «hale som kastar skugge»). I Noreg finst arten raudt ekorn som vanlegvis berre blir omtala som ekorn.
Familien omfattar over 250 artar inndelt i rundt femti slekter. Dei dyra ein først og fremst tenkjer på som ekorn i nordlege delar av verda er dei som bur i tre, men også præriehundar og murmeldyr høyrer til ekornfamilien.
Ekorn har ein hale med stritt hår, men ikkje nødvendigvis ein stor, pelskledd hale. Bakbeina er kraftige, og ekorna går ofte oppreist på to bein og bruker framføtene som «hender». Dei har fire frie tær med kraftige klør på frambeina og fem på bakbeina. Hovudet kan ha noko forskjellig form i ulike artar.
Trelevande ekorn er smidige klatrarar som lever i tre. Dei har ein hale som med sin tjukke pels er nesten like stor som resten av kroppen; denne vert brukt til å halda balanse og manøvrera ved hopp. Mange treekorn har spisse duskar på øyro. Artar som lever i nordområde går som regel i uekte dvale om vinteren.
Bakkelevande ekorn bur som regel under bakken, ofte i store koloniar. Til denne gruppa reknar me m.a. præriehundar og murmeldyr. Bakkelevande ekorn har oftast kort og robust pels, store augo og mindre øyro og hale enn dei trelevande slektningane sine. Fleire av artane går i ekte dvale.
Ekornfamilien er ei gruppe enkelttanna gnagarar i familien Sciuridae (frå gresk skia, 'skygge' og oura, 'hale', med andre ord «hale som kastar skugge»). I Noreg finst arten raudt ekorn som vanlegvis berre blir omtala som ekorn.
Ekorn (fra norrønt: íkorni) er det vanlige navnet til enkelttannede gnagere av familien Sciuridae (fra gresk: skia «skygge» og oura «hale», med andre ord «hale som kaster skygge»).
Familien omfatter rundt 200 arter i omkring femti slekter. De dyrene man først og fremst tenker på som ekorn i nordlige deler av verden, er de trelevende artene. Men også flere andre arter, som præriehunder og murmeldyr, tilhører ekornfamilien.
Ekorn har en hale med stritt hår. De har fire frie tær på forbena og fem på bakbena. Tærne har ganske kraftige klør. Hodet kan ha noe forskjellig form. Bakbena er kraftige, og ekornene går ofte oppreist på to ben og bruker forføttene som «hender».
De trelevende artene har en hale som med sin store pels er nesten like stor som resten av kroppen. Mange av dem har spisse dusker på ørene.
De kan bevege seg veldig raskt, både på bakken og opp i trærne. De er dyktige klatrere som gjør bruk av den store halen til å holde balansen. De kan også holde halen over seg når det regner, eller sno den om seg når det er kaldt.
De er ofte selskapelige og ganske uredd mennesker og de oppsøker ofte fuglebrett. Man kan oppnå kontakt med dem og mate dem. De spiser frø og nøtter og gnager ofte på kongler. De spiser også annet plantemateriale og dessuten insekter, egg og fugleunger.
Ekorn påtreffes i store deler av Europa og Asia, men ikke i Australia.
I Norge finnes arten ekorn som hovedsakelig holder til i barskog, også så langt nord som i Finnmark, og i bjørkeskog på fjellet. Antallet ekorn varierer fra år til år, de år hvor man har spesielt mange ekorn, benevnes gjerne ekornår.
Ekorn (fra norrønt: íkorni) er det vanlige navnet til enkelttannede gnagere av familien Sciuridae (fra gresk: skia «skygge» og oura «hale», med andre ord «hale som kaster skygge»).
Multimedia w Wikimedia Commons Wiewiórkowate[2] (Sciuridae) – rodzina ssaków z rzędu gryzoni (Rodentia). Występuje na wszystkich kontynentach poza Australią. Gatunki nadrzewne przypominają wiewiórkę pospolitą; naziemne mają krótsze ogony. Niektóre mają błonę lotną, umożliwiającą im długie skoki (np. taguan, polatucha syberyjska). Wiewiórkowate aktywne są w dzień. W nocy śpią w wybudowanych przez siebie gniazdach (nadrzewne) lub wykopanych norach (naziemne). Niektóre żyją w koloniach (np. nieświszczuk czarnoogonowy (piesek preriowy) i świstaki).
W obrębie tej rodziny występuje pięć podrodzin[2][3]:
Wiewiórkowate (Sciuridae) – rodzina ssaków z rzędu gryzoni (Rodentia). Występuje na wszystkich kontynentach poza Australią. Gatunki nadrzewne przypominają wiewiórkę pospolitą; naziemne mają krótsze ogony. Niektóre mają błonę lotną, umożliwiającą im długie skoki (np. taguan, polatucha syberyjska). Wiewiórkowate aktywne są w dzień. W nocy śpią w wybudowanych przez siebie gniazdach (nadrzewne) lub wykopanych norach (naziemne). Niektóre żyją w koloniach (np. nieświszczuk czarnoogonowy (piesek preriowy) i świstaki).
Os esquilos pertencem a uma grande família de mamíferos roedores, de pequeno e médio porte, conhecida como Sciuridae. No Brasil, são também conhecidos como serelepe, caxinguelê, caxinxe[1], quatimirim[2], quatipuru[2], agutipuru[3] ou acutipuru[4]. Na Galiza e em algumas zonas de Portugal, também são conhecido por esquio[5]. Os esquilos estão espalhados por quase todo o mundo, a maioria nas zonas de climas temperado ou tropical, mas também em algumas zonas de clima frio. Como todos os roedores, possuem presas fortíssimas, com que roem facilmente sementes, principalmente bolotas.
"Esquilo" é uma palavra com origem no termo grego skioúros[6]. "Caxinguelê" é oriundo do termo quimbundo kaxinjiang'elê, que significa "rato de palmeira"[1]. "Quatimirim" origina-se do termo tupi kwa'ti mi'rim, que significa "quati pequeno"[2]. "Acutipuru", "agutipuru" e "quatipuru" vêm do termo tupi acutipu'ru, que significa "cutia enfeitada"[4].
As sementes são as principais fontes de alimentação, mas também consomem insetos e frutas. Quando coletam alimento, enterram algumas sementes que encontram, sendo que algumas chegam a germinar, como pinhões e coquinhos, acabando por plantar árvores como araucária e jerivá.
Durante a gestação, os pais preparam o ninho para receber os filhotes. Constroem ninhos com folhas e galhos, em ramos muito altos, em árvores como a cajarana, para abrigarem as suas crias da chuva e do vento.
Sciuridae é uma família de mamíferos roedores que inclui cerca de 279 espécies classificadas em 51 gêneros.
Depois de 28 dias de gestação, nascem 4 ou 5 filhotes (no máximo 7) duas vezes por ano[7]. O seu tamanho varia muito, desde os pequenos esquilos Myosciurus pumilio, que têm de 7 a 10 cm de comprimento, às grandes marmotas da espécie Marmota marmota, que têm de 53 a 73 cm de comprimento (com a cauda).
Os esquilos arborícolas correspondem à imagem que idealizamos do que seja um esquilo. São animais de hábito diurno, com os sentidos bem apurados e com uma anatomia bastante adaptada à vida nas copas das árvores, onde se sentem mais seguros de predadores terrestres. Embora os esquilos arborícolas passem 90% da sua vida nas alturas, por vezes podem ser encontrados no solo da floresta, procurando por alimento que tenham armazenado anteriormente, mas sempre alertas ao mínimo ruído ou movimento, pois essa prevenção lhes é, muitas vezes, vital. Como espécies arborícolas, podem ser citados: o esquilo-vermelho-euroasiático (Sciurus vulgaris), o esquilo-cinzento-americano (Sciurus carolinensis), o esquilo-peruano (Sciurus igniventris), o esquilo-tricolor (Callosciurus prevostii), entre muitas outras, sendo a maior família de esquilos.
Os esquilos voadores são também esquilos arborícolas, no entanto são uma família com bastantes particularidades. Esta família de esquilos é de hábitos noturnos, tendo para tal olhos grandes e bem desenvolvidos. Os esquilos voadores têm também uma anatomia muito característica, tendo uma membrana de pele que percorre o seu corpo, unindo as patas dianteiras às traseiras, o que lhes possibilita fazer voos planados de uma árvore para outra, diferentemente do que algumas pessoas pensam que eles realmente voam, mas eles direcionam o voo com o auxilio da cauda achatada que funciona como leme.
Também ao contrário dos esquilos arborícolas, os esquilos voadores muito raramente descem ao solo, pois a sua membrana não lhes permite uma boa deslocação e rapidez, deixando-os bastante vulneráveis aos predadores. Espécies voadoras são o esquilo-voador-euroasiático (Pteromys), esquilo-voador-do-sul (Glaucomys volans), esquilo-voador-de-norte (Glaucomys sabrinus), esquilo-voador-gigante-vermelho (Petaurista petaurista), etc.
Os esquilos terrestres são diurnos e fazem túneis debaixo do solo, onde constroem os seus ninhos, estando para isso fisicamente adaptados. São animais com patas desenvolvidas para escavar, orelhas pequenas que permitem maior liberdade de movimento nos túneis e, como não necessitam se equilibrar, a cauda é mais curta. A grande maioria das espécies de esquilos terrestres vive em colônias e cada membro do grupo tem um papel a desempenhar, o que faz desse tipo de esquilo o mais inteligente de todos os tipos de esquilo. Como espécies terrestres, podem ser citados: o cão-da-pradaria (Cynomys), o esquilo-terrestre-de-richardson (Spermophilus richardsonii), o esquilo-siberiano (Tamias sibiricus), a Marmota (Marmota) etc.[1]
Os esquilos pertencem a uma grande família de mamíferos roedores, de pequeno e médio porte, conhecida como Sciuridae. No Brasil, são também conhecidos como serelepe, caxinguelê, caxinxe, quatimirim, quatipuru, agutipuru ou acutipuru. Na Galiza e em algumas zonas de Portugal, também são conhecido por esquio. Os esquilos estão espalhados por quase todo o mundo, a maioria nas zonas de climas temperado ou tropical, mas também em algumas zonas de clima frio. Como todos os roedores, possuem presas fortíssimas, com que roem facilmente sementes, principalmente bolotas.
Sciuridele (Sciuridae) sunt o familie de rozătoare arboricole, ca veverițele (Sciurus), și terestre, ca marmotele (Marmota) și popândăii (Spermophilus). Ele au clavicula bine dezvoltată, tibia și peroneul incomplet sudate, picioarele anterioare tetradactile (mai rar pentadactile), cele posterioare pentadactile, blana deasă, coada lungă și stufoasă, urechile relativ mari. Formula dentară 1•0•1-2•3/1•0•1•3 x 2 = 20-22. Familia este răspândită pe toate continentele cu excepția Australiei, Madagascarului și a părții sudice a Americii de Sud.
Familia Sciuridae aparține ordinului Rodentia și cuprinde rozătoare mici sau mijlocii. Această mare familie include veverița de copac, veverița terestră, marmota, veverița zburătoare, popândău și câinele de preerie (Cynomys). Veverițele sunt indigene în America, Eurasia și Africa și au fost introduse de om în Australia. Veverițele au apărut în Eocen, aproximativ 40 milioane ani în urmă. Veverițele sunt strâns legate dintre speciile existente cu castorul de munte și cu rozătoarele Dormice.
Cea mai răspândită specie, veverița gri, este de o lungime de 30-40 de centimetri (inclusiv coada). Cântărește aproximativ o jumătate de kilogram. Principala hrană a veveriței constă în: alune, nuci, semințe, sâmburi și fructe de pădure. Trăiește aproximativ 6 ani.
Veverița roșcată (Sciurus vulgaris), are în jur de 20 - 25 de centimetri. Blana veveriței roșcate este în nuanțe de la cărămiziu la negru-roșcat, burta este albă și are o coada lungă. Această specie de veveriță se găsește și în România. Hrana principală este alcătuită din semințe și conuri de pin sau de brad.
Veverița dungată (Tamias striatus), trăiește în America de Nord.
Cea mai mică specie de veveriță cunoscută trăiește în sud-estul Nigeriei, în Camerun și Gabon. Are o lungime de aproximativ 7 centimetri.
Ratufa (Ratufa indica), este cea mai mare specie de veveriță cunoscută. Corpul și coada împreună ajung până la 90 de centimetri. Aceste veverițe uriașe trăiesc în sud-estul Asiei și în câteva zone din Nepal.
Veverițele nu trăiesc în grupuri, fiind animale singuratice. Numai în perioada împerecherii se apropie unul de altul. Puii de veveriță se nasc golași și orbi, având greutate între 30 și 50 de grame fiecare.
Veveriță roșcată în Cimitirul catolic București
Veveriță roșcată
în parcul din Deva
Veveriță albă
Veveriță neagră
Veveriță dungată
(Tamias striatus)
Veveriță în Parcul Copou din Iași
Fotografii
Sciuridele (Sciuridae) sunt o familie de rozătoare arboricole, ca veverițele (Sciurus), și terestre, ca marmotele (Marmota) și popândăii (Spermophilus). Ele au clavicula bine dezvoltată, tibia și peroneul incomplet sudate, picioarele anterioare tetradactile (mai rar pentadactile), cele posterioare pentadactile, blana deasă, coada lungă și stufoasă, urechile relativ mari. Formula dentară 1•0•1-2•3/1•0•1•3 x 2 = 20-22. Familia este răspândită pe toate continentele cu excepția Australiei, Madagascarului și a părții sudice a Americii de Sud.
Vevericovité (zastarano: veverkovité[1], vevercovití[2]; lat. Sciuridae) je čeľaď malých až stredne veľkých hlodavcov. V slovenčine majú rodové mená veverica, veverička, svišť, syseľ, burunduk (čipmank) a poletuška.
Vevericovité sú pôvodné v Amerike, Eurázii a Afrike; nevyskytujú sa v Austrálii (kam boli introdukované[3]), v púštnych oblastiach Afriky a v južných oblastiach Južnej Ameriky[4]. Najstaršie známe vevericovité pochádzajú z obdobia eocénu. Medzi ostatnými žijúcimi hlodavcami je ich najbližším príbuzným bobruška hôrna (Aplodontia rufa) a druhy z čeľade plchovité.[5]
V systémoch recentných taxónov sa v súčasnosti najčastejšie uvádza nasledujúci systém recentných taxónov[6][7][8][9][10][11][12][13][14][15][16] (slovenské názvy podľa:[17][18][19][20][21]):
Vevericovité (Sciuridae):
Tradične sa vevericovité (Sciuridae) delia len na dve podčeľade: vevericorodé/veverice (Sciurinae) [v širšom, teda staršom zmysle] a poletuškorodé/poletušky (Pteromyinae alebo Petauriscinae), pričom poletuškorodé zahŕňajú to, čo je vyššie uvedené ako tribus Pteromyini a vevericorodé všetko ostatné[17][22][23]. Niektorí autori majú namiesto spomínaných dvoch podčeľadí dve čeľade, čiže namiesto čeľade vevericovité (Scuiridae) v širšom zmysle sú dve čeľade: vevericovité (Sciuridae) v užšom zmysle a poletuškovité (Pteromyidae alebo Petauriscidae).[24][25]
Spomínané dve podčeľade Sciurinae a Pteromyinae/Petauriscinae sa často ďalej delili na rôzne tribusy a podtribusy. Podčeľaď Sciurinae sa alternatívne, na najvyššej úrovni, delila (najmä) na stromové veverice a zemné veverice. Nasledujú príklady takýchto delení:
Vevericovité (Scuiridae):
Vevericovité (Scuiridae):
(Uvedené sú len latinské názvy)
Scuiridae:
Nasledujú príklady dvoch (už nie najnovších) prác prezentujúcich rôzne názory na fylogenetické vzťahy medzi jednotlivými veľkými taxónmi čeľade vevericovité[29]:
Fylogenetická systematika podľa Mercer & Roth 2003[30]Sciurillinae (Sciurillus pusillus)
Sciurinae Fylogenetická systematika podľa Steppan et al. 2004[13]Sciurillinae (Sciurillus pusillus)
Sciurinae
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Vevericovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Vevericovité
Vevericovité (zastarano: veverkovité, vevercovití; lat. Sciuridae) je čeľaď malých až stredne veľkých hlodavcov. V slovenčine majú rodové mená veverica, veverička, svišť, syseľ, burunduk (čipmank) a poletuška.
Vevericovité sú pôvodné v Amerike, Eurázii a Afrike; nevyskytujú sa v Austrálii (kam boli introdukované), v púštnych oblastiach Afriky a v južných oblastiach Južnej Ameriky. Najstaršie známe vevericovité pochádzajú z obdobia eocénu. Medzi ostatnými žijúcimi hlodavcami je ich najbližším príbuzným bobruška hôrna (Aplodontia rufa) a druhy z čeľade plchovité.
(podrobneje: glej tekst)
Prave veverice (znanstveno ime Sciuridae) so velika družina v redu glodavcev. Zastopniki te družine so doma v vsej Evraziji, Afriki ter Severni in Južni Ameriki. Ne najdemo jih v Avstraliji, v južnem delu Južne Amerike in v nekaterih puščavskih področjih. Naseljujejo veliko vrst različnih habitatov od tropskega deževnega gozda do arktične tundre, od vrhov dreves do podzemnih rovov.
Večina letečih veveric je nočnih živali, druge veverice pa so nočne ali dnevne živali. Velikost veveric variira od afriške pritlikave veverice (Myosciurus pumilio), ki je velika kakor miš, do močnih svizcev (rod Marmota).
Prave veverice imajo tri osnovne oblike telesa:
Za vse prave veverice je značilna njihova relativno primitivna struktura čeljusti. Lobanja pravih veveric je nizka, s kratkim gobcem (rostrum) in obočenim profilom.
Kot mnogi drugi glodavci imajo vse prave veverice pet funkcionalnih prstov na zadnjih nogah in štiri na prednjih, z dobro razvitimi kremplji na vsakem prstu.
Prave veverice se hranijo z oreščki in semeni in včasih tudi z gobami, žuželkami in mladimi pticami. Nekatere drevesne veverice luščijo lubje in se hranijo z njim in z drevesnim sokom. Rdeče veverice lahko naredijo precejšno škodo na drevju s tem ko jedo poganjke iglavcev. Zemeljske veverice se večinoma prehranjujejo z zelenimi rastlinami. Prave veverice, ki živijo zmernem pasu pogosto skrijejo oz. zakopljejo oreščke in semena, ki jih potem lahko uporabijo v zimskem času. Ta navada, da hrano skrivajo, povzroča razprševanje rastlinskih semen, ker zakopana semena pogosto ne najdejo in tako semena lahko začnejo kaliti. Veliko zemeljskih veveric pozimi spi (hibernacija) in nekatere spravljajo hrano v podzemne brloge.
Nekatere severne vrste lovijo zaradi njihovih mehkih, gostih kožuhov in kar nekaj večjih vrst, lovijo za hrano. Rep sivih veveric se uporablja za slikarske čopiče, jazbečeva maščoba pa se v Alpah uporablja kot zdravilo za kašelj.
Veverice so lahko gostitelj parazitov, ki prenašajo kugo in klopno vročico Skalnega gorovja (angleško: Rocky mountain tick fever). Toda veverice običajno smatrajo za igrive in privlačne prebivalce gozdov in prerij.
Družina veveric je razdeljena v 5 poddružin, 51 rodov in 278 vrst.
Prave veverice (znanstveno ime Sciuridae) so velika družina v redu glodavcev. Zastopniki te družine so doma v vsej Evraziji, Afriki ter Severni in Južni Ameriki. Ne najdemo jih v Avstraliji, v južnem delu Južne Amerike in v nekaterih puščavskih področjih. Naseljujejo veliko vrst različnih habitatov od tropskega deževnega gozda do arktične tundre, od vrhov dreves do podzemnih rovov.
Večina letečih veveric je nočnih živali, druge veverice pa so nočne ali dnevne živali. Velikost veveric variira od afriške pritlikave veverice (Myosciurus pumilio), ki je velika kakor miš, do močnih svizcev (rod Marmota).
Ekorrfamiljen (Sciuridae), är en stor familj bland gnagarna. Den finns representerad på alla kontinenter utom Australien, Nya Guinea, Madagaskar och Antarktis. Dessutom saknas de i vissa öknar.[1]
Enligt Mammal Species of the World listas 51 släkten med tillsammans 270 till 280 arter i familjen men systematiken är delvis oklar.
Medlemmar i familjen är jämförelsevis små. Storleken varierar mellan afrikansk dvärgekorre (Myosciurus pumilio) med en längd på 7 till 10 centimeter och en vikt omkring 10 gram på ena sidan och alpmurmeldjuret på andra sidan, som når en längd mellan 53 och 73 centimeter samt en vikt mellan 5 och 8 kilogram. Pälsen är vanligen mjuk och hos vissa arter tjockare. Pälsens färg varierar mycket, ibland även mellan individer av samma art.
Flera arter i familjen kännetecknas av en yvig svans. De har fem tår vid de bakre extremiteterna, fyra tår vid de främre extremiteterna och jämförelsevis stora ögon. Dessutom har de en mjuk sula på fötternas undersida.[2]
Tanduppsättningen är liksom hos andra gnagare med förstorade framtänder som växer hela livet och en stor lucka före kindtänderna. Tandformeln för de flesta arterna i familjen är 1.0.1.31.0.1.3 eller 1.0.1.31.0.2.3, alltså 20 till 22 tänder totalt.[1]
På grund av de stora ögonen antas att arterna har en särskilt bra syn vilket är viktigt för djur som lever i träd. Många arter har även ett väl utvecklat känselsinne med morrhår i ansiktet och vid extremiteterna.[2]
De flesta men inte alla arter är aktiva på dagen. Födan utgörs huvudsakligen av nötter och frön men det finns även arter som äter insekter och fågelägg. Dessa arter som lever i träd är mycket rörliga. De gör långa hopp från gren till gren eller ner till marken och skadar sig sällan vid dessa tillfällen. Ofta bygger de bon i trädens håligheter eller direkt på grenar. Medlemmar av underfamiljen Xerinae lever däremot i underjordiska gångsystem. Dessa djur stannar i närheten av bon och gömmer sig vid fara i tunnlarna.
Beroende på art parar sig honor en eller två gånger per år. Efter dräktigheten som varar i 3 till 6 veckor föds några ungdjur. Ungarna är vid födelsen blinda, nakna, tandlösa och hjälplösa. Hos de flesta arterna är bara honan ansvarig för ungarnas uppfostran. Ungarna dias 6 till 10 veckor. De blir könsmogna vid slutet av första levnadsåret. Arter som lever på marken är sociala djur med väl utvecklade kolonier medan individer hos trädlevande arter ofta är ensamma.[2]
Medan flera arter (som vanlig ekorre, Sciurus vulgaris) lever i träd ...
... har andra (som kapjordekorre, Xerus inauris) anpassat sig till livet på marken ...
... och vissa (som Pteromys momonga) kan glidflyga flera hundra meter.
Tidigare delades familjen i jordlevande- och trädlevande ekorrar men denna indelning motsvarar inte släktskapsförhållandena. Familjen har enligt Michael Carleton und G. Musser (2005) följande taxonomi:[3]
NB Det förekommer, speciellt i äldre verk, att flygekorrarna förs till en egen underfamilj Petaurstinae.
Ekorrfamiljen (Sciuridae), är en stor familj bland gnagarna. Den finns representerad på alla kontinenter utom Australien, Nya Guinea, Madagaskar och Antarktis. Dessutom saknas de i vissa öknar.
Enligt Mammal Species of the World listas 51 släkten med tillsammans 270 till 280 arter i familjen men systematiken är delvis oklar.
Sincap, sincapgiller (Latince: Sciuridae) familyasından uzun kuyruk tüyleri ile dikkat çeken kemirici memeli hayvan türlerinin ortak adıdır. Anadolu'nun çeşitli yörelerinde "çekelez" olarak da bilinir.
Vücudunun üst kısmı açık sarıdan kırmızımsı kahverengine ve siyaha kadar değişir. Alt tarafı tamamen beyazdır. Omurgalı hayvanların içine girer. Kışın, kıl uçlarında siyah pigment miktarı artar. Bu nedenle kırmızı renkte olanlar, kışın daha koyu görünür. Kuyruktaki tüyler uzundur ve kuyruklarını kıvırıp sırtlarına değdirebilirler. Gözleri iri ve parlaktır. Kulakların ucunda (kışın daha fazla) tüy demeti bulunur. Arka ayakları daha uzun ve daha güçlüdür. Boyları 18-25 cm, kuyrukları 14–20 santimetredir. Ağırlığı 15-51 gramdır. Gebelik süresi 30-40 gün olmakla birlikte yavru sayısı 3 ile 7 arasında değişir. Yaşam süresi yaklaşık 10 yıl olan bu memeliler, çoğunlukla ağaçlarda yaşar ve otoburdur.
Ormanlık ve ağaçlık bölgeler, parklar ve korularda yaşarlar. Kış uykusuna yatmazlar ancak soğuk havalarda birkaç gün süren uyuşukluk dönemleri olur. Çiftleşme dönemi dışında yalnız yaşarlar. Çok iyi tırmanır ve sıçrarlar, hemen hemen bütün zamanlarını ağaçların üzerinde geçirirler. Ağaç gövdesinde baş aşağı ve baş yukarı hızla inip çıkabilirler. Gündüzleri sabah ve ikindi vaktinde daha hareketlidir. 0-3 aylıkken eve alınan sincaplar evcilleştirilebilr. Evcilleştiklerinde oldukça hareketli ev arkadaşları olabilmektedirler.
Akdeniz adaları ve İzlanda hariç tüm Avrupa’dan, Japonya’ya kadar dağılmıştır. Türkiye’de Batı Karadeniz bölgesinde, Trakya'da, Doğu Karadeniz bölgesi'nde Trabzon, Kuzeydoğu Anadolu’da (Kars civarı), Toros Dağları'nda yaşar. Ceviz ve meşe ağaçlarını çoğaltabilmek amacı ile son yıllarda Kayseri civarında dağıtılan sincaplar yaşama alanı bulmakta ve ağaçlandırma ya katkı sağlamaktadır.
Çürümekte olan dallardan 30–40 cm çapında, ağaçların tepe kısmında ya da köke yakın büyük dalların ayrıldığı çatallarda ya da ağaçkakanların açtıkları deliklerdeki oyuklarda, küre şeklinde yuva yaparlar. Yuva ağzının altta olması nedeniyle kuş yuvalarından rahatlıkla ayırdedilebilir. Yuvanın içini yosun ve otla döşerler. Bir yerleşim bölgesinde aynı hayvan birden çok yuva yapar ve kullanır. Yılda 1-2 kere, 2-7 yavru doğururlar. (Ancak bir yılda 40 yavru doğuranları da görülmüştür.) Anne yuvadan ayrılırken yuvanın ağzını ve yavrularını otlarla örter. Ortalama ömrü, 7 yıldır.
İğne yapraklı ağaçların tohumlarını dişleri ile kozalakları ısırarak serbest bırakırlar. Meşe palamutları, ceviz, badem, fındık, tomurcuklar, mantarlar, taze ağaç kabukları, böcekler, salyangozlar ve kuş yavruları ile beslenirler. Tohumları ve kabuklu yemişleri tek tek toprağa gömerek saklarlar veya kovuklarda depolarlar. porsuk ağacının tohumları insanlar için zehirli olmasına karşın sincaplarca çok sevilir.
Sincaplar sakladıkları tohumların bir kısmını bulamazlar. Toprak altında unutulan bu tohumlar, yeni ağaç fidanlarının yetişebilmesine yardımcı olur.
Sincaplar, postları için avlanırlar ve (yasak olmasına karşın) avlanma nedeniyle Türkiye’de sayıları hızla azalmaktadır. Kırmızı listede soyları tehlikede olmayan hayvanların yer aldığı nt statüsündedir. Ancak Türkiye’deki durumları daha hassastır. Gündüz yırtıcıları tarafından da avlanmaları sayılarındaki azalmayı desteklemektedir. Kızıl sincaplar, yayılmacı türlerle rekabet edemeyebilir. Örneğin İngiltere’de yerli tür olmasına karşın sonradan Büyük Britanya adasına getirilen boz sincap tarafından yaşama alanının işgali nedeniyle rekabet edememiş ve sayıları giderek azalmıştır.
Sincapgiller familyası 5 alt familya, 51 cins ve 278 türe ayrılır.
Sincap, sincapgiller (Latince: Sciuridae) familyasından uzun kuyruk tüyleri ile dikkat çeken kemirici memeli hayvan türlerinin ortak adıdır. Anadolu'nun çeşitli yörelerinde "çekelez" olarak da bilinir.
Їхні розміри перебувають у діапазоні від розмірів миші й середньої ваги 16,5 г у Myosciurus pumilio до 43 см довжини і 3 кг ваги у Petaurista philippensis. Зубна формула: 1/1, 0/0, 1–2/1, 3/3 = 20–22.
Вивіркові дуже поширені; нема їх лише в Австралії, на Мадагаскарі, в Новій Гвінеї та на островах Тихого океану. Місця їхнього проживання дуже різноманітні — від тундри до тропічних лісів. Деякі з вивіркових солітарні (напр. Marmota monax), водночас інші живуть у спільнотах із сотень особин (Cynomys). Вивіркові здебільшого травоїдні, їдять насіння, горіхи, фрукти, гриби та інший рослинний матеріал, проте комахи, яйця, а іноді й дрібні хребетні можуть слугувати урізноманітненням харчування цих тварин. Викопні представники родини вивіркових відомі з періоду верхнього еоцену.
В Україні вивіркові представлені вивіркою звичайною, сірим, плямистим і європейським ховрахами та бабаком степовим.
Вивірка, бурундук і бабак — хутрові звірі. На хутро використовують і шкурки ховрахів.
Деякі представники вивіркових є носіями збудників небезпечних хвороб (чуми та ін. зоонозів).
Типовий рід родини — вивірка (Sciurus).
Найвідомішими в Україні представниками цієї родини є:
Проте різноманіття вивіркових набагато більше, а систематика значно складніша. За книжкою «Види ссавців світу»[1] перелік підродин, триб і родів такі:
Họ Sóc (danh pháp khoa học: Sciuridae) là một họ lớn trong bộ Gặm nhấm (Rodentia). Từ Sciuridae có nghĩa là "đuôi bóng" và nó chỉ tới phần phụ thêm vào mọc rậm rạp của nhiều thành viên trong họ này[1]. Nó bao gồm sóc cây, sóc đất, sóc chuột, macmot (bao gồm cả macmot châu Mỹ) và sóc bay thật sự. Sóc bay đuôi vảy châu Phi thuộc về họ Anomaluridae và không phải là sóc thật sự của họ Sciuridae. Họ Sciuridae được tìm thấy gần như trên mọi châu lục, ngoại trừ Australasia và châu Nam Cực.
Họ Sciuridae nói chung là các động vật nhỏ, dao động về kích thước từ nhỏ như sóc lùn châu Phi chỉ dài 7–10 cm và cân nặng 10 gam, tới macmot Alps dài 53–73 cm và cân nặng 5–8 kg. Họ Sciuridae nói chung có thân hình mảnh dẻ với đuôi rậm rạp và mắt to. Bộ lông của chúng nói chung mềm và mượt, mặc dù ở một vài loài có thể là dày hơn. Màu lông của các loài dạng sóc biến động khá mạnh giữa các loài và thậm chí là ngay trong phạm vi loài.
Các chân sau nói chung dài hơn các chân trước, mỗi chân có 4 hay 5 ngón. Chân trước có ngón cái, mặc dù nó kém phát triển. Các chân của động vật họ sóc cũng có gan bàn chân mềm ở mặt dưới.[2]
Họ Sciuridae sinh sống trong gần như mọi môi trường sống, từ rừng mưa nhiệt đới tới sa mạc bán khô cằn, chỉ không có tại khu vực cận địa cực và các sa mạc khô nhất. Chúng chủ yếu là động vật ăn cỏ, với thức ăn là hạt và quả, nhưng nhiều loài ăn cả côn trùng và thậm chí là các loài có xương sống nhỏ. Trên thực tế, một số loài nhiệt đới gần như chỉ ăn côn trùng. Bộ răng của các loài dạng sóc tuân theo kiểu răng điển hình của động vật gặm nhấm, với các răng cửa lớn có tác dụng gặm nhấm và chúng phát triển ra trong suốt cả cuộc đời, còn các răng hàm có tác dụng nhai thì nằm cách các răng cửa một khoảng trống lớn. Công thức bộ răng cho các loài dạng sóc là:
1.0.1.3 1.0.1.3Các loài sóc nói chung có thị lực tốt, và điều này đặc biệt quan trọng cho các loài sống trên cây. Nhiều loài cũng có hệ thống cảm quan, với các ria mép hay các lông trên các chân.[2]
Họ Sciuridae sinh sản 1 đến 2 lần trong năm, với số lượng con non sinh ra không đồng nhất sau 3-6 tuần, phụ thuộc vào từng loài. Các con non sinh ra trần trụi, không răng, mù và yếu ớt. Ở phần lớn các loài chỉ có con mẹ chăm sóc con non. Chúng được cho bú tới khoảng 6-10 tuần tuổi và thuần thục sinh lý vào cuối năm thứ nhất của cuộc sống của chúng. Các loài sinh sống trên mặt đất nói chung có tính cộng đồng, thường sinh sống thành bầy, nhưng các loài sống trên cây thì phần lớn là đơn độc.[2]
Các loài sóc còn sinh tồn được chia ra thành 5 phân họ, với khoảng 50 chi và gần 280 loài. Mặc dù hóa thạch sóc cổ nhất đã biết, Douglassciurus, có niên đại vào thời kỳ tầng Priabona (Hậu Eocen, vào khoảng 37,5 - 35 Ma), nhưng động vật này dường như là sóc cây gần hiện đại, cho dù với hộp sọ nguyên thủy, và trên thực tế nó thường được đặt trong phân họ Sciurinae. Vì thế, dòng dõi sóc có thể có nguồn gốc từ thời gian sớm hơn thế.[3]
Chủ yếu từ cuối thế Eocen cho tới thế Miocen, có nhiều dạng sóc mà không thể đưa vào bất kỳ nhánh còn sinh tồn nào với sự chắc chắn cao. Ít nhất là một số trong số này có lẽ là hậu duệ của nhóm cơ sở cổ nhất của họ Sciuridae – nhóm "sóc nguyên thủy" mà người ta có thể dùng để gọi chúng do chúng thiếu toàn bộ các đặc trưng hình thái của sóc còn sinh tồn -, trước khi những loài này tiến hóa thành các phân họ ngày nay. Sự phân bố và đa dạng của các dạng tổ tiên và cổ đại như thế gợi ý rằng sóc như là một nhóm động vật có thể có nguồn gốc từ Bắc Mỹ.[3]
Bên cạnh các dạng hóa thạch ít được hiểu rõ này, phát sinh loài của sóc còn sinh tồn là tương đối dễ hiểu. Có ba dòng dõi chính, cụ thể là:
Dòng dõi thứ nhất là phân họ Ratufinae (sóc lớn phương Đông). Nhánh này chứa một nhóm nhỏ các loài sóc còn sinh tồn trong khu vực nhiệt đới châu Á nhưng đã từng phổ biến rộng khắp đại lục Á-Âu trong thời gian tiền sử.
Sóc lùn nhiệt đới Tân thế ở khu vực nhiệt đới Nam Mỹ là loài duy nhất còn sinh tồn của nhánh thứ hai (phân họ Sciurillinae).
Nhánh thứ ba là lớn nhất và chứa toàn bộ các phân họ còn lại với sự phân bố gần như toàn cầu. Điều này hỗ trợ tiếp giả thuyết rằng tổ tiên chung của mọi dạng sóc (còn sinh tồn và các dạng hóa thạch) đã sinh sống tại Bắc Mỹ do cả ba dòng dõi cổ nhất này dường như đã lan tỏa từ đây – nếu các dạng sóc có nguồn gốc Á-Âu thì người ta có thể dự kiến có các nhánh rất cổ tại châu Phi, nhưng các dạng sóc ở châu Phi lại dường như có nguồn gốc rất gần đây.[3]
Nhóm chính các dạng sóc này (nhánh ba) lại có thể chia làm 3 phần, là các phân họ còn lại. Phân họ Sciurinae là nhóm sóc duy nhất không có độ chắc chắn đáng kể khi xem xét về mặt phân loại học. Cụ thể là nó không rõ ràng một cách đầy đủ là các dạng sóc bay thật sự (tông Pteromyini) có quan hệ họ hàng xa ở mức nào đối với sóc cây (tông Sciurini); nhóm đầu tiên này thông thường đã từng được coi là một phân họ riêng nhưng hiện nay chỉ được coi là một tông của phân họ Sciurinae. Ngược lại, nhóm sóc thông (chi Tamiasciurus ở Bắc Mỹ) thường được đưa vào trong tông Sciurini, nhưng dường như cũng có khác biệt lớn tương tự như là nhóm sóc bay; vì thế đôi khi chúng được coi là tông khác biệt với tên gọi Tamiasciurini.[3][4]
Hai trong ba phân họ này có kích thước gần tương tự như nhau, chứa khoảng 70- 80 loài/mỗi phân họ; phân họ thứ ba khoảng 2 lần nhiều hơn. Phân họ Sciurinae chứa các dạng sóc sống trên cây, chủ yếu ở châu Mỹ và ở phạm vi hạn hẹp hơn tại đại lục Á-Âu. Phân họ Callosciurinae là đa dạng nhất tại nhiệt đới châu Á và chứa các dạng sóc cây, nhưng có sắc mạo khác đáng kể và dường như là "tao nhã" hơn, một ấn tượng được gia tăng bởi bộ lông thường rất sặc sỡ của chúng. Phân họ Xerinae – phân họ lớn nhất – chủ yếu là các dạng sóc đất (sống trên mặt đất) và cả các loài macmot lớn cùng chuột chó thảo nguyên; chúng có xu hướng thích sống thành bầy đàn hơn các dạng sóc khác.[3]
Họ Sóc (danh pháp khoa học: Sciuridae) là một họ lớn trong bộ Gặm nhấm (Rodentia). Từ Sciuridae có nghĩa là "đuôi bóng" và nó chỉ tới phần phụ thêm vào mọc rậm rạp của nhiều thành viên trong họ này. Nó bao gồm sóc cây, sóc đất, sóc chuột, macmot (bao gồm cả macmot châu Mỹ) và sóc bay thật sự. Sóc bay đuôi vảy châu Phi thuộc về họ Anomaluridae và không phải là sóc thật sự của họ Sciuridae. Họ Sciuridae được tìm thấy gần như trên mọi châu lục, ngoại trừ Australasia và châu Nam Cực.
Sciuridae Fischer-Waldheim, 1817
Бе́личьи (устар. бе́лковые, устар. векшевидные[1], лат. Sciuridae) — семейство млекопитающих отряда грызунов.
К беличьим относятся разнообразные по внешнему виду и образу жизни животные, объединяемые единством происхождения и сходством анатомического строения. Размеры мелкие и средние. Длина тела от 6 (мышиная белка) до 60 см (сурки). По внешнему виду беличьих можно разделить на 3 типа: на древесных беличьих, наземных беличьих и летяг, причём считается, что общие предки были наиболее близки к древесным беличьим. У древесных беличьих, к которым относятся собственно белки, длинные пушистые хвосты, острые когти и крупные уши, иногда с кисточками. У летяг по бокам тела, между запястьями и лодыжками имеется кожная перепонка, позволяющая им планировать. Наземные беличьи отличаются более плотным телосложением и короткими, сильными передними конечностями. У всех беличьих задние конечности длиннее передних, но не более чем в 2 раза. Задние конечности 5-, передние 4- или 5-палые. IV палец на передних и задних конечностях наиболее длинный. Волосяной покров густой и мягкий. Окраска однотонная или с полосами и пятнами, варьирует от чёрной и белой до рыжей или тёмно-жёлтой. Сосков от 2 до 6 пар. Зубов всего 20—22. Коренные зубы с корнями, с каждой стороны верхней челюсти их по 5 (у одного вида — 4), нижней — по 4. Жевательная поверхность коренных зубов бугорчатая или бугорчато-гребенчатая. Передний верхний предкоренной зуб всегда меньше других; у белок он в виде тонкого столбика, а у персидской белки вообще отсутствует.
Распространены беличьи очень широко. Отсутствуют в Австралийской области, на Мадагаскаре, в полярных областях, в северо-западной Африке (Сахара) и на юге Южной Америки (Патагонии, Чили, большей части Аргентины). В Северном полушарии ископаемые остатки беличьих встречаются с олигоцена. Населяют самые разнообразные ландшафты: от тропических дождевых лесов до арктической тундры. В горах встречаются до нижней кромки ледников. Ведут наземный или древесный образ жизни. Активны главным образом днём; летяги — преимущественно ночью. Питаются разнообразными растительными кормами (семенами, орехами, грибами), реже насекомыми и мелкими позвоночными. Наземные виды кормятся преимущественно зеленью. Виды в умеренных областях ареала делают запасы на зиму или впадают в зимнюю спячку. Образ жизни одиночный, иногда колониальный. Древесные беличьи как правило строят гайна, в то время как наземные беличьи обитают в норах. Для некоторых видов отмечены дальние миграции. Длительность беременности 22—45 дней. Самки приносят от 1 до 15 голых и слепых детёнышей.
Ряд видов имеет промысловое значение и добывается ради меха или мяса. В семействе есть вредители сельского хозяйства (ряд сусликов) и переносчики опасных заболеваний человека (некоторые сурки, суслики).
Семейство включает 48 родов, объединяемых в пять подсемейств. По количеству видов (280) беличьи уступают только семейству мышиных[2].
В фауне России 16 видов семейства беличьих: летяга, обыкновенная белка, азиатский бурундук, 9 видов сусликов и 4 вида сурков
Антилоповый суслик Харриса Ammospermophilus harrisii
Бурундук Tamias striatus
Суслик
Американская летяга Glaucomys volans
Сурок
Бе́личьи (устар. бе́лковые, устар. векшевидные, лат. Sciuridae) — семейство млекопитающих отряда грызунов.
松鼠科（學名：Sciuridae），是哺乳綱啮齿目一個科，其下包括松鼠亞科（Sciurinae）和非洲地松鼠亞科（Xerinae），特徵是長著毛茸茸的長尾巴。本科和與其親緣關係接近的動物组成松鼠形亞目（Sciuromorpha）。
松鼠一般體形細小，體形可以小至African Pygmy Squirrel的7–10厘米長和約10克重，大至旱獺（土撥鼠）的53–73厘米長，約5–8公斤重。松鼠前後肢間無皮翼，四肢強健，趾有銳爪，爪端呈鉤狀，雌性個體比雄性個體稍重一些。花鼠屬與松鼠屬其臉頰內側有頰囊的構造，能儲存很多食物。尾毛密長而且蓬鬆，四肢及前後足均較長，但前肢比後肢短。耳殼發達，前折時可達眼，冬季耳端具一撮黑色長毛束[1]。
松鼠個體毛色差異較大，為青灰色、灰色、褐灰色、深灰色和黑褐色等等。隨著地區的差異，毛色也有變化，如遼寧松鼠的顏色偏灰，而中國南方的松鼠顏色則較黑。此外，毛色還受季節的影響，冬毛灰或灰褐色，夏毛黑或黑褐色。
松鼠一般以草食性為主，食物主要是種子和果仁，也會吃鸟蛋、水果如櫻桃等。部分物種會食昆蟲，其中一些熱帶物種更會為捕食昆蟲而進行遷徙，甚至叼走山雀雛鳥[2]。
松鼠多在春、夏季發情，發情期大約為兩個星期左右。松鼠繁殖的適齡期，雌性為8～9周齡，雄鼠為9～10周齡[3]。在非繁殖季節，雌雄性成體分別佔據一定的地方作為自己生活的活動範圍。在野外，雌性保護一定面積的地盤是為了保護食物，其內不允許其他同種個體進入，對雄性個體也是如此。但是在繁殖季節，則明顯地放鬆對領域範圍的保護，允許雄性個體進入。
松鼠懷孕的時間大約為35～40天，每年能產3胎左右，每次能產4～6隻。初生松鼠體形很小，看不見東西，以母體乳汁作為全部營養需求的來源。松鼠發育很慢，生下將近30天時才睜開眼睛[3]。至一個半月時，小松鼠才願意到室外進行活動。
松鼠在某些地方是代表幸運，據說是因為那裏人們不經常看到松鼠，所以每當看到松鼠他們也就會覺得很幸運。然而現在松鼠就變成了幸運的象徵了。
松鼠亞科的加利福尼亞金背黃鼠
松鼠亞科的草原犬鼠
南非地松鼠（Xerus inauris）
赤腹松鼠在公園喝水
松鼠科（學名：Sciuridae），是哺乳綱啮齿目一個科，其下包括松鼠亞科（Sciurinae）和非洲地松鼠亞科（Xerinae），特徵是長著毛茸茸的長尾巴。本科和與其親緣關係接近的動物组成松鼠形亞目（Sciuromorpha）。
この項目では、動物のリスについて説明しています。中華人民共和国の少数民族については「リス族」をご覧ください。 
リス（栗鼠）は、ネズミ目(齧歯目)リス科に属する動物の総称である。
リス科には、5亜科58属285種が含まれる。 樹上で暮らすリスのほか、地上で暮らすマーモット、プレーリードッグ、シマリス、イワリス、ジリス、滑空能力のあるモモンガ、ムササビもリスの仲間である。
全世界に分布。ただし、オーストラリア、南極大陸、ポリネシア、マダガスカル、南アメリカ南部、一部の砂漠 (サハラ、エジプト、アラビア) を除く[1]。
オーストラリア大陸には元々生息していなかったが、19世紀に人為的に移入された[2]。
リスは一般に小型の動物だが、体長7-10センチメートル、体重わずか10グラムのアフリカコビトリス (Myosciurus pumilio) から、体長53-73センチメートル、体重5-8キログラムのアルプスマーモットまで、大きさは多彩である。
樹上性リスは、毛のふさふさした大きな尾を持つ。地上性のリス（ジリス）は、樹上性リスに比べて尾は毛量が少なく、短いものが多い。多くのリスは、体毛がやわらかく絹のように滑らかだが、中には厚い毛皮をもつものもある。
体毛の色は種によって（しばしば同種内ですら）非常に変化に富む[3]。東南アジアに生息するフィンレイソンリスはいくつもの毛色の違うものが野生下で存在しており、花の蜜を食べるために長く伸びる舌をしている。
前脚は後脚よりも短く、足指は4または5本。しばしば前足の親指はあまり発達しておらず、足の裏にはやわらかい肉球がある[4]。手先は器用で、腰をおろして座り、前足で食物を保持しながら食べることができる。樹上性リスは木につかまって登るための、ジリスは地面に巣穴を掘るための頑丈な爪を持つ[5]。 樹上性リスは頭を下にして樹を降りることができる。これは、脚を回転させることで後ろ足の爪が上向きになり、樹皮をつかむことができるため[6]。
大きな目をもち、視覚は優れている。多くは顔のひげや脚の触毛で、狭い場所を通る際に幅を認識する[7]など、優れた体性感覚を持つ[4]。
歯は、典型的なネズミ目 (齧歯目) の型をしている。一対の門歯は、絶えず伸び続ける。こすり合わせることですり減らし、正常な長さを維持する[7]。犬歯をもたないため、門歯の後ろは歯隙（しげき、歯のない部分）となっている[1]。その奥に食物を咀嚼するための臼歯がある。
シマリス属やジリスには、頬の内側に「頬袋」と呼ばれる袋状の構造がある。頬袋には柔軟性があり、たくさんの食物を入れて運ぶことができる[1]。
モモンガやムササビは、木から木へと滑空して移動する際にパラシュートの様な働きをする飛膜を持つ[1]。
極高圧帯と最も乾燥した砂漠を除き、熱帯雨林から半乾燥の砂漠、北極圏まで、ほとんどすべての環境に生息する。
樹上性リスとジリスが昼行性または薄明薄暮性であるのに対して[8]、モモンガなどの滑空するリスは夜行性である。ただし、哺乳期の母モモンガとその子供は、夏の間は昼行性になる[9]。
樹上性リスは、主に樹上で生活する。木登りやジャンプを得意とし、枝の上や樹洞に巣を作る。基本的に単独生活を営み、明確な縄張りを持つ種は少ない。また、寒冷地に生息する種でも冬眠はしない。
ジリスは、草原や砂地などに巣穴を掘り、地上で生活している。森林限界を越えた高山に住む種もいる。縄張りを持つものが多い。社会性があり、家族を中心とした集団を形成し、よく発達したコロニーで生活するものが多い[4][10]。多くのジリスは冬眠をする。
シマリス類は、樹上性リスとジリスの中間的な存在であり、主に地上で暮らすが、木登りも巧みである。樹洞だけではなく、地下にも巣を作る。
年に1回または2回出産する。妊娠期間は3-6週間で、種によって異なる。子供は毛も歯も生えておらず、目も見えない状態で生まれる。ほとんどの種でメスのみが子供の世話をする。生後6-10週で離乳し、生後1年で性成熟する。
捕食者には、イタチ類、コヨーテ、キツネ、タカ、フクロウなどがいる[1]。一部のカリフォルニアジリスは、天敵のガラガラヘビの毒の免疫を持つ。
主に草食性で、木の実、種子、果実、キノコ、草などの多様多種な植物を食べる。昆虫、鳥類の卵やヒナ、爬虫類、小型の齧歯類を食べる種もある。いくつかの熱帯の種は、ほとんど完全に昆虫食に移行している[11]。
樹上性リスは、草食性の強い雑食で、種子、果実、キノコ、小動物を食べる。種子を巣穴に貯めたり、土に埋めたりして、貯蔵する[1]。ムササビは種子や果実が欠乏する季節には、木の葉を食す[1]。
ジリスは、主に草食性で、草などの丈の低い植物を食べるが、昆虫や小型の脊椎動物を食べることもある。
捕食行動は、ジリスのさまざまな種、特にジュウサンセンジリスで見られる[12]。ジュウサンセンジリスの研究では、ヒヨコを捕食していることや [13]、死んだばかりのヘビを食べていることが報告されており[14]、 139体の標本の胃のうち、4体からは鳥の肉を、1体からはトガリネズミの残骸が発見されている[15]。また、オジロレイヨウジリスの調査では、609体の標本の胃のうち、少なくとも10パーセントが脊椎動物 (大部分がトカゲ類と齧歯類) を食べていたことが発見され[16]、キヌポケットマウスを捕えて食べることも観察されている[17]。
Pteromyini - ムササビ、モモンガなど
Callosciurini - タイワンリス属など
Protoxerini - アブラヤシリス属など
化石記録から、リスの起源はおよそ3600万年前の北半球、特に北アメリカであると考えられる[10]。化石 Hesperopetes は、始新世後期、およそ4000–3500万年前にまでさかのぼり、現代のモモンガ類に似ている[21]。始新世後期から中新世までのリスの化石は、現生の系統に確実に割り当てることができない。少なくとも、現生種の固有派生形質[22]の全範囲を欠いているという点で、これらのいくつかはおそらく最古の基礎的な原始のリスの別形であるといえる。このような古代および祖先のリスの分布と多様性は、リスの仲間が北アメリカを起源とすることを示している[10]。
現生のリスの系統分類は単純な構造で、主に3つの系統に分かれる。
第1の系統、Ratufinae亜科 は、アジアの熱帯地方に分布する大型の樹上性リスで、オオリス属の1属4種を含む[19]。
第2の系統、Sciurillinae亜科 は、南米の熱帯地方の樹上性リスで、1属1種からなる[19]。ナンベイマメリスは、唯一の現生種である。
第3の系統は、リス亜科、Callosciurinae亜科、Xerinae亜科の3つの亜科で構成される。リス科の主なグループであるこの系統は、リス科最大の規模で、ほとんど全世界に分布している。このことは、化石およびすべての現生種の共通の先祖は、北アメリカに生息していたという仮説を支えており、これら3つの最古の系統が、北アメリカから適応放散したと考えられる[10]。
リス亜科は、Sciurini族と Pteromyini族からなる。Sciurini族は、5属38種、主にアメリカ大陸、ユーラシア大陸の樹上性リスを含む。Pteromyini族は、15属45種の滑空するリスからなる。しばしば別の亜科 (モモンガ亜科) とみなされてきたが、現在はリス亜科の1族とされている。逆に、アメリカアカリス属 (Tamiasciurus) は、通常、主な樹上性リスの系統に含められるが、時々まったく別の系統の族、Tamiasciurini とみなされる[23]。
Callosciurinae亜科は、アジアの熱帯地方で最も多様な樹上性リスで、14属65種からなる[19]。際立って異なる形態学を持っており、大変色彩に富んだ体毛をもつ優雅な外見をしている。
リス科最大の亜科である Xerinae亜科は、22属132種の主に地上で暮らすリスからなる[19]。大型のマーモット、プレーリードッグ、ジリスのほか、アフリカの樹上性リスもこの亜科に含まれる。
日本語の「リス」という名前は、漢語の「栗鼠」（りっそ、りっす）が転じたものである[7]。木鼠（きねずみ）、栗鼠（くりねずみ）ともいわれる。
英語の squirrelは、ラテン語の sciurus (尻尾を日傘の様にするという意味)、古代ギリシャ語の skiouros (影の尾、つまり自分の尻尾の影に座るものを意味する) に由来する[33][34]。ラテン語の sciurus は、リス属の学名 (Sciurus) になっているほか、多くのリスの学名をつける際に使用されている。
日本に棲むリス類としては、樹上性リス2属3種4亜種（内、2亜種は外来種）、滑空性リス（モモンガ属、ムササビ属）の2属3種5亜種（全て在来種）、地上性リス（シマリス属）1属1種2亜種（内、1亜種は外来種）の計5属7種11亜種が挙げられ、移入種を除けば4属6種8亜種となる。
リス亜科では、北海道にエゾリスとエゾシマリスが、本州、九州、四国にはニホンリス（ホンドリス）が生息している。ただし、ニホンリスの九州での生息は、最近は確認されていない。
これらの在来種のほか、タイワンリスやチョウセンシマリス（Tamias sibiricus uthensis）、キタリスが移入し、ニホンリスやヤマネのような在来種に対する圧迫が心配されている。伊豆大島ではタイワンリスによる食害が深刻化している。
エゾリスはユーラシア北部に広く分布するキタリスの亜種、タイワンリスはアジア南東部から東部に分布するクリハラリスの亜種、エゾシマリスとチョウセンシマリスはアジア東部から東北部にかけて分布するシマリス（シベリアシマリス、アジアシマリスとも）の亜種である。
滑空性のリスでは、本州、四国、九州にムササビ（ホオジロムササビ）とホンドモモンガ（ニホンモモンガ）、北海道にエゾモモンガが生息する。エゾモモンガは、ヨーロッパ北部からシベリア、中国北部まで広く分布するタイリクモモンガの亜種である。ムササビはキュウシュウムササビ、ワカヤマムササビ、ニッコウムササビの3亜種に細分することもある。
これらのうち、ニホンリス、ムササビ、ニホンモモンガの3種は日本固有種である。
キタリスの毛皮はヨーロッパで広く用いられ、ロシアをはじめとして今日でも盛んに使用されている。
中世ヨーロッパでは、リスの毛皮が衣服の裏地に用いられた。なかでも、シベリア産のキタリスの毛皮が珍重され、腹部の白い毛を用いるヴェア（vair、ヴェールとも）は最高級品で、14世紀をピークに広くみられた。例えば1枚のマントあたり数百頭といった規模で毛皮を使用するため富や権力の象徴であり、身分に応じて毛皮の質や白と灰色の密度等が決められていた。ヴェアの文様をもとにしたヴェアという紋章も生まれている。ヴェアよりやや価値が劣るが、リスの背の灰色の毛皮を用いた「グリ」もあり、これらはアーミン、黒貂とならんで最高級の毛皮であった[35]。
アメリカ合衆国のいくつかの地域では、近年までリスの肉は食肉として捉えられ、好まれていた。非常に多くのレシピにリスの肉の調理について記されていることがその証拠となる。主婦イルマ・ロンバウアー （Irma S. Rombauer） が1930年代に著した料理本『料理の喜び （The Joy of Cooking）』 の初版においてもリスの肉の調理法が記されていた。レシピによるとリスの肉はウサギの肉や鶏肉よりも柔らかいものの、それらの代わりとして利用できる。リスの肉には野生動物の肉らしい臭みはわずかしかない。
アメリカの多くの地域、特にアメリカ南部では現在でもリスは食用として狩猟の対象となる。
また、一般的とは言えないが、イギリスでも、リス肉が食されている。特に、北米原産のハイイロリスはイギリス在来種のアカリスを圧迫しており、その駆除のためにという大義名分もあって、狩猟肉専門の肉屋や一部のレストランで取り扱われるようになっている[36]。
現在は禁止されているが、日本でもアイヌ民族がシマリスを食用として狩猟していた。
古代ローマの博物学者プリニウスによると、リスは嵐がくるのを予知する能力があり、嵐の風上側に巣穴の入り口がある場合は前もってふさぎ、新たに風下側に入り口を作るという。なお、プリニウスは、ハリネズミについても「この動物は自分たちのねぐらに引っ込むことによって、北風が南風に変わることを予言する」と記している。
日本では昭和40年頃からシマリスに人気が出始めた[7]。ニホンリスやキタリスなどの日本に生息しているリスは鳥獣保護法により捕獲が禁止されているため、外国から輸入されたリスが販売されている。2005年からは、感染症の予防及び感染症の患者に対する医療に関する法律第56条の2として「動物の輸入届出制度」が規定された[37]ことで、プレーリードッグが輸入禁止になるなど、齧歯類の輸入規制が始まった。現在業者が輸入販売できるのは、シマリスとジリスのみとされている。2010年の輸入元国別の輸入届出頭数は、中国12,908、アメリカ1,602、オランダ930となっている[38]。また鎌倉近辺に生息しているタイワンリスは特定外来生物として駆除の対象になっており、ペットとして飼うことも禁止となった。飼育下での寿命は、シマリス6-7年[7]、ジリス10-12年、プレーリードッグ8-10年程度[39]。
リスは葡萄との組み合わせで多幸・多産を象徴する吉祥として扱われており、16世紀ごろから中国で陶器や漆器の題材として流行するようになった。その影響を受けた日本でも、葡萄とリスの意匠が取り入れられるようになった。さらに日本語では葡萄とリスは「武道に律する」という語呂合わせになることから、日本刀の鍔にも用いられるようになった[40][41]。
リス（栗鼠）は、ネズミ目(齧歯目)リス科に属する動物の総称である。
リス科には、5亜科58属285種が含まれる。 樹上で暮らすリスのほか、地上で暮らすマーモット、プレーリードッグ、シマリス、イワリス、ジリス、滑空能力のあるモモンガ、ムササビもリスの仲間である。
다람쥐과(표준어: 다람쥣과) 또는 청서(청설모)과(Sciuridae)는 설치류의 한 과이다.[1] 다람쥐와 청서, 하늘다람쥐, 날다람쥐, 마멋을 포함한다. 오세아니아와 남극을 제외한 모든 대륙에 서식한다. 하위 분류에 대해서는 이견이 많지만 분자 진화학의 연구에서 더 자세한 결과가 나오고 있다.
다람쥐과(Sciuridae) - 5아과 9족 51속 281종
다음은 2003년 머서(Mercer)와 로스(Roth), 2004년 스테판(Steppan) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[2]
다람쥐과 청서아과 청서족
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_Harris%27s_Antelope_Squirrel,_Harris-Antilopenziesel,_Bronx_Zoo_(New_York)_03.04.2012.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
