الأسماء في صفحات التنقل
Nile region, Oases, Mediterranean region and Sinai.
Macaronesia, Europe, Mediterranean region, west Asia; widely cultivated for fodder in many regions of the World, probably native of west Asia.
Lusern (Medicago sativa) is 'n meerjarige plant. Na gelang van die variëteit en klimaat kan dit vyf tot twaalf jaar oud word. Met 'n hoogte tot 1 m en trossies klein blou blomme lyk dit baie soos die Klawer (Trifolium). Die plant het 'n diep en sterk ontwikkelde wortelstelsel wat tot 4,5 m kan uitstrek. Dit help die plant om tydelike droogtes te oorleef.
Lusern is inheems aan Europa en word wêreldwyd as veevoer verbou.
'n Lusernveld.
Bale lusern.
Blom van naby.
Sade
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Lusern.
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir lusern.Lusern (Medicago sativa) is 'n meerjarige plant. Na gelang van die variëteit en klimaat kan dit vyf tot twaalf jaar oud word. Met 'n hoogte tot 1 m en trossies klein blou blomme lyk dit baie soos die Klawer (Trifolium). Die plant het 'n diep en sterk ontwikkelde wortelstelsel wat tot 4,5 m kan uitstrek. Dit help die plant om tydelike droogtes te oorleef.
Lusern is inheems aan Europa en word wêreldwyd as veevoer verbou.
'n Lusernveld.
Bale lusern.
Blom van naby.
Sade
.jpg)
Tamañu de porción Enerxía 23 kcal 96 kJCarbohidratos 2.1 g • Fibra alimentaria 1.9 gGrases 0.7 gProteínes 4 gTiamina (vit. B1) 0.076 mg (6%)Riboflavina (vit. B2) 0.126 mg (8%)Niacina (vit. B3) 0.481 mg (3%)Ácidu pantoténicu (vit. B5) 0.563 mg (11%)Vitamina B6 0.034 mg (3%)Vitamina C 8.2 mg (14%)Vitamina K 30.5 μg (29%)Calciu 32 mg (3%)Fierro 0.96 mg (8%)Magnesiu 27 mg (7%)Manganesu 0.188 mg (9%)Fósforu 70 mg (10%)Potasiu 79 mg (2%)Sodiu 6 mg (0%)Cinc 0.92 mg (9%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Alfalfa na base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata]La alfalfa, que'l so nome científicu ye Medicago sativa, ye una especie de planta yerbácea perteneciente a la familia de les fabacees o Leguminosae.
Son yerbes perennifolias, sobremanera erectas a suberectas qu'algamen un tamañu de 30-60 cm d'altor, pubescentes a subglabres. Los foliolos de 5-20 mm de llargu, 3-10 mm d'anchu, obovaes a sublineal, dentaos nel ápiz, adpreso pubescentes; entera o dentada na base. Inflorescencia en recímanu pedunculáu, el pedúnculu muncho más llargu qu'el peciolu. Corola de 6-12 mm de llargu, violeta pálidu lavanda. Les fruta o nuna espiral fluexa de 11-4 xiros, glabres a pilosas.[1]
Ye una planta que s'utiliza llargamente como campera y con esti propósitu cultívase intensivamente nel mundu enteru. Tien un ciclu vital d'ente cinco y doce años, dependiendo de la variedá utilizada, según del clima; en condiciones benignes puede llegar a venti años.[2] Llega a algamar un altor de 1 metro, desenvolviendo trupes agrupaciones de pequeñes flores púrpures. Los sos raigaños suelen ser bien fondes, pudiendo midir hasta 4,5 metros. D'esta manera, la planta ye especialmente resistente a la seca.
Tien un xenoma tetraploide.[3]
Ye una especie qu'amuesa autotoxicidad, polo que ye difícil pa la so grana crecer en cultivares d'alfalfa[4] yá esistentes. Asina, encamiéntase que los sos cultivares se roten con otres especies (por casu, maíz o trigu) enantes de resembrar.[5]
L'alfalfa vien de Persia, onde probablemente foi adoptada pal usu per parte del humanu mientres la Edá del Bronce p'alimentar a los caballos procedentes d'Asia Central.[6][5] Según Pliniu'l Vieyu, introducir en Grecia alredor del 490 e.C., mientres la Primer Guerra Médica,[7] posiblemente en forma de granes llegaes col piensu de la caballería persa. Pasó a ser un cultivu habitual destináu a l'alimentación de los caballos.[8][9][10] L'humanu puede inxerila como biltos n'ensalaes y emparedaos.[11][12]
Como toles lleguminoses, los sos raigaños tienen nódulos que contienen les bacteries Sinorhizobium meliloti, con habilidá d'afitar nitróxenu, que producen alimentu altoproteico, ensin importar el nitróxenu disponible nel suelu.[13] La so habilidá fijadora de nitróxenu (amontando'l N del suelu) y el so usu como piensu animal ameyora la eficiencia de l'agricultura.[14][15]
Utilízase la fueya. Tien cualidaes nutritives escepcionales. Contién más proteínes que la mayor parte de los vexetales. Ye tamién rica en Vitamina A, y minerales derivaos. Contién cantidaes pocu avezaes de Vitamina K (necesaria pa coagular el sangre).[17]
Les plantes atacaes presenten síntomes de detención de crecedera de la punta del tarmu, y amarilleamiento al segundu o tercer añu del establecimientu. Los biltos tienen fueyes pequeñes y les puntes amostálguense pel branu cuando fai calor. La seición de los raigaños pasa a tener un color marrón claro nel cambium. Nun esiste tratamientu pa combatir la enfermedá, pero pueden tomase precuros pa caltener la productividá de l'alfalfa como ye la fertilización, bon manexu, y efectuar les cortes nes dómines seques, yá que hai que tener en cuenta que la infeición tien llugar al traviés de feríes y resquiebros de la planta.
Enfermedá de mayores daños na alfalfa, siendo malo de combatir. El síntoma clásicu ye l'apaición na corona o pescuezu d'un podrén. Espandir por encharcamiento y polos daños producíos pol ganáu o la maquinaria.
Ye la enfermedá más frecuente de les partes aérees de l'alfalfa, similar a rucar. Presenta llurdios cloróticas nes fueyes nueves ya inferiores al tener estes mayor mugor. El so tratamientu consiste n'aplicar productos fungicidas organocúpricos.
Importante en tol sur d'España. De color verde amarellentáu y pequeñu tamañu. Plaga iverniza y de principios de primavera, sume col aumentu de la temperatura y la seca *Pulgones
(áfidos) Dientro d'esti grupu d'hemípteros el más importante ye'l pulgón verde (Acyrtosiphon trifolii T. maculata), son chupadores de cazumbre y de los zusmios del parénquima. Pa la so eliminación ye frecuente l'usu d'insecticides.
Esiste una variedá (Roundup Ready) modificada por inxeniería xenética, patentada por Monsanto Co., resistente al yerbicida de Monsanto «glifosato».[ensin referencies]
Medicago sativa describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 778–779. 1753.[1]
Medicago: nome xenéricu que del términu llatín melecina, de la mesma del griegu antiguu: μηδική (πόα) medes que significa "yerba".[18]
sativa: epítetu llatín que significa "cultivada"[19]
Afalfe, afarfa, alfal, alfalce (2), alfalce bordu, alfalfa (11), alfalfa bravo, alfalfa manso, alfalfa montés, alfalfe (5), alfalz, alfance, alfange, alfarfa, alfauce, alfaz, alfás, alholva, almierca, amelca, amielcas, arfarfa (2), carretón (2), carretón cantu, ervaye, falfa, farfa, melga (2), merga (2), miajera, mielca (2), mielcón, mielga (10), mielgas, mierga (3), miergas, mierpes, nielga, probayernos, trebolillo, trébole d'España, artu.Ente paréntesis, la frecuencia del vocablu n'España, y en negrina los más estendíos.[21]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La alfalfa, que'l so nome científicu ye Medicago sativa, ye una especie de planta yerbácea perteneciente a la familia de les fabacees o Leguminosae.
Medicago sativa (lat. Medicago sativa) - paxlakimilər fəsiləsinin medicago cinsinə aid bitki növü.
Medicago sativa (lat. Medicago sativa) - paxlakimilər fəsiləsinin medicago cinsinə aid bitki növü.
L'alfals o userda (Medicago sativa) i mèliga és una planta de la família de les papilionàcies. És una planta herbàcia perenne amb fulles trifoliades, àpexs foliolars dentats, inflorescències blavoses i fruit en llegum enrotllats en hèlix (orbiculars) amb un cert nombre de llavors. El nom 'alfals' prové d'una paraula àrab que significa "el millor aliment".
És una planta farratgera pròpia de climes meridionals. La llavor té la forma d'una petita mongeta i fa uns 2 mm de longitud.Com més càlid sigui el clima i més aigua tingui a disposició major serà el rendiment Necessita terres de pH neutre o alcalines. La seva arrel pot atènyer els 4 metres de fondària i el conreu pot romandre fins a 12 anys, encara que en conreu intensiu s'alça després de 3 o 4 anys. Es pot conrear en secans amb bons rendiments a partir dels 600 litres de pluja anual però és en els regadius on arriba al màxim potencial productiu. És intensament adobada fins i tot amb nitrogen malgrat que queda inoculada normalment amb bacteris de Rhizobium. Les malalties més comunes són l'insecte conegut com a "cuca" i el pansiment bacterial.
N'hi ha moltes varietats però usualment es conreen els ecòtips "Aragó" i "Empordà" En climes prou càlids pot arribar a tenir uns set dalls efectuats des de finals de març a principi de novembre. La meitat del conreu d'alfals de Catalunya es concentra al Pallars Sobirà i la Noguera.[1]
Actualment és un farratge conreat a tot el món (Europa i Estats Units principalment), en climes d'estiu poc càlid com Anglaterra i altres països del nord el substitueix el conreu del trèvol.
Darrerament per influència dels nous corrents en dietètica també es fan servir les llavors germinades en l'alimentació humana però el seu ús primordial és farratgera ja sia en estat verd o com a fenc, ensitjada o també deshidratada.
La deshidratació de l'alfals pot ser feta de forma natural (assecat al sol i després mòlta) o artificial en instal·lacions dotades d'un túnel d'assecatge alimentat per energia elèctrica o de combustibles fòssils. Després de la deshidratació es pot comercialitzar en bales o en grànuls.
La deshidratació d'alfals i de determinats altres farratges rep ajudes de la Unió Europea amb l'objectiu de limitar la dependència de la soja de fora de la Comunitat Europea.
L'alfals és originari de l'antiga Pèrsia des d'on es va estendre el seu conreu cap a l'est i cap a l'oest, probablement seguint les vies d'exportació de cavalls "perses" (cavalls Niseus) i les necessitats o costums alimentàries d'aquells animals.[2][3]
L'alfals o userda (Medicago sativa) i mèliga és una planta de la família de les papilionàcies. És una planta herbàcia perenne amb fulles trifoliades, àpexs foliolars dentats, inflorescències blavoses i fruit en llegum enrotllats en hèlix (orbiculars) amb un cert nombre de llavors. El nom 'alfals' prové d'una paraula àrab que significa "el millor aliment".
Tolice vojtěška (Medicago sativa), zvaná také jen vojtěška (nářečně lucerka, srov. britskou angličtinou lucerne a německy Luzerne) nebo mezinárodně alfalfa, je fialově až modrofialově kvetoucí rostlina náležící do čeledi bobovité (Fabaceae). Jde o významnou pícninu. Z původní oblasti výskytu, která sahala od Malé Asie do střední Asie, se do Evropy rozšířila přes Řecko. Hraje významnou roli v zemědělství jako krmivo, a to jako objemné krmivo čerstvá nebo sušená (seno) i jako jadrné krmivo coby součást různých směsí a granulí.
Jedná se o víceletou luskovinu, která může růst i 12 let. Vzpřímená tupě hranatá lysá lodyha dosahuje výšky 30 až 90 cm. Trojčetné řapíkaté listy jsou obvejčité, na koncích zoubkované, palisty pak čárkovitě kopinaté. Kvetení této plodiny se uvádí různě, od května do září,[2] od června do září,[3] případně i od května do října. Květenstvím je hrozen čítající 12–15 květů. Plody lusky šedočerné barvy se stáčejí v 1,5–3,5 závitech. Semena mají ledvinovitý, ze stran zploštělý tvar a světle hnědou barvu, stará semena tmavnou.[4] Vojtěšce se lépe daří v teplejších oblastech. Její rozvětvený kořenový systém zasahuje do hloubky i několika metrů a činí ji poměrně odolnou vůči suchu. Vyžaduje neutrální pH půdy.
V osevním postupu se užívá jako zlepšující plodina. Vojtěška se seje samotná jako čistý výsev nebo spolu s krycí plodinou jako podsev. Často zplaňuje podél cest, na náspech, okrajích polí a podobně, a může se křížit se žlutě kvetoucí příbuznou tolicí srpovitou (Medicago falcata). Vojtěška je obtížně silážovatelná, a to kvůli vysokému obsahu dusíkatých látek, nízkému obsahu zkvasitelných cukrů a nízké pufrační kapacitě. Je to však jeden z hlavních a nejlevnějších zdrojů rostlinných bílkovin v krmných dávkách.[5] Pěstuje se především v kukuřičných a řepařských oblastech, kde dává i 3–4 seče. V lepších bramborářských oblastech poskytne 2 seče.[6] Díky své symbióze s hlízkovitými bakteriemi, které jí (a jiným bobovitým rostlinám) pomáhají fixovat dusík ze vzduchu, není nutné vojtěšku významně přihnojovat dusíkatými hnojivy. Vojtěška dokáže fixovat 200–300 kg[7] dusíku na hektar půdy.
Tato rostlina obsahuje velké množství energie a bílkovin, takže je velmi výživná (téměř se vyrovná jarní trávě). Výhodné je tedy zkrmovat ji zvířatům, která potřebují hodně stavebních látek (rostoucí zvířata) a energie (laktující zvířata). Naopak u zvířat, která nemají velký výdej energie, není vhodná velká dávka vojtěšky, neboť vede k obezitě a zatížení ledvin, které odbourávají dusík obsažený v bílkovinách. Pro své složení může vojtěška posloužit jako přirozený zdroj vápníku. Dále je bohatá na železo, hořčík, fosfor, sodík, draslík a křemík, z vitamínů A, B, C, E i K. Nalezneme v ní i všech 8 pro člověka esenciálních aminokyselin.
Vojtěška má fyziologické účinky, tedy působí na organismus. Reguluje funkci jater, ledvin (diuretikum), ovlivňuje hladinu cukru v krvi, napomáhá růstu kostní tkáně, reguluje střevní mikroflóru (čímž může zlepšit metabolismus), působí protizánětlivě. Je schopna snižovat kyselost v trávicím traktu.
Pod názvem Alfalfa je nabízena v doplňcích stravy.
Pěstováno je mnoho odrůd odlišných svými vlastnostmi – nároky na půdu, srážky, teplotu, odolností vůči poléhání, obrůstáním po seči atd. Dle Seznamu odrůd zapsaných ve Státní odrůdové knize České republiky: k 1. 8. 1998 bylo v ČR 15 odrůd vojtěšek, a to např. Jarka, Jitka, Magda, Zuzana, Litava.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tolice vojtěška ve Wikimedia Commons
Galerie tolice vojtěška ve Wikimedia CommonsTolice vojtěška (Medicago sativa), zvaná také jen vojtěška (nářečně lucerka, srov. britskou angličtinou lucerne a německy Luzerne) nebo mezinárodně alfalfa, je fialově až modrofialově kvetoucí rostlina náležící do čeledi bobovité (Fabaceae). Jde o významnou pícninu. Z původní oblasti výskytu, která sahala od Malé Asie do střední Asie, se do Evropy rozšířila přes Řecko. Hraje významnou roli v zemědělství jako krmivo, a to jako objemné krmivo čerstvá nebo sušená (seno) i jako jadrné krmivo coby součást různých směsí a granulí.
For alternative betydninger, se Lucerne. (Se også artikler, som begynder med Lucerne)
Lucerne (også kendt som Alfalfa og under dens latinske navn Medicago sativa) er en flerårig blomsterplante af ærtefamilien, som dyrkes som vigtig foderafgrøde i mange lande verden over. Af udseende minder den overfladisk om kløver med violette blomster, og så er den en helseplante.
Lucerne er blevet genetisk modificeret for at være resistent overfor ukrudtsmidlerne glyfosat og glufosinat.
For alternative betydninger, se Lucerne. (Se også artikler, som begynder med Lucerne) Lucerne (også kendt som Alfalfa og under dens latinske navn Medicago sativa) er en flerårig blomsterplante af ærtefamilien, som dyrkes som vigtig foderafgrøde i mange lande verden over. Af udseende minder den overfladisk om kløver med violette blomster, og så er den en helseplante.
Die Luzerne (Medicago sativa), auch Saat-Luzerne, Alfalfa, Schneckenklee oder Ewiger Klee, britisches Englisch lucerne, amerikanisches Englisch alfalfa genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Schneckenklee (Medicago) in Unterfamilie Schmetterlingsblütler (Faboideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae). Sie ist auch eine Nutzpflanze.
Die Luzerne wächst als überwinternd grüne, ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von bis zu etwa 1 Meter. Sie besitzt ein tiefreichendes Wurzelsystem mit Rhizomen von über 4,5 Metern Ausdehnung, was sie ungünstige Niederschlagsperioden (Dürren) gut überstehen lässt. Der aufrechte, mehr oder weniger behaarte Stängel ist vierkantig.
Die wechselständigen Laubblätter sind dreizählig. Die kurz gestielten Blättchen sind verkehrt-eiförmig bis elliptisch und bis etwa 3 Zentimeter lang. Der Blättchenrand ist ganz bis an der Spitze gesägt. Die Spitze ist bespitzt bis stachelspitzig. Die Nervatur ist gefiedert mit oberseits eingedrückter und unterseits erhabener Mittelader. Unterseits sind die Blättchen manchmal mehr oder weniger spinnwebig, angepresst behaart, sonst sind sie kahl. Es sind kleine, gezähnte und langspitzige Nebenblätter vorhanden.
Es werden dichte, lang gestielte und achselständige, traubige Blütenstände ausgebildet. Die kurz gestielten Schmetterlingsblüten sind bläulich bis violett, purpurfarben oder weiß. Die zehn Staubblätter sind diadelphisch angeordnet. Der oberständige, kurz gestielte Fruchtknoten ist lang und schmal.
Die braunen, mehr oder weniger behaarten und netzartig geaderten sowie bespitzten, flachen Hülsenfrüchte sind gerade bis meist spiralig gewunden, eingerollt und bis etwa 5 bis 9 Millimeter im Durchmesser. Es sind bei den spiraligen Früchten etwa 1,5 bis 3,5 Umgänge vorhanden. Die bis etwa 2–(8) 15 gelblichen oder hell- bis orange-bräunlichen und nierenförmigen Samen sind etwa 1,5–2 Millimeter groß.
Die Blütezeit reicht von Juni bis September.
Die Luzerne wächst als Hemikryptophyt (Schaftpflanze), zuweilen auch als Chamaephyt. Sie ist ein ausgesprochener Tiefwurzler. Durch Blattgelenke (Pulvini) sind nächtliche Schlafbewegungen (Nastien) möglich, wobei sich die Fiedern zum Schutz vor nächtlichem Wärmeverlust nach oben zusammenlegen.
Wie andere Hülsenfrüchtler (Leguminosen) besitzt die Luzerne die Fähigkeit, mit Hilfe von Knöllchenbakterien (Rhizobien) elementaren Stickstoff aus der Boden-Luft aufzunehmen und diesen in Form von Aminosäuren zu binden. Die Luzerne lebt mit ihrem wirtsspezifischen Knöllchenbakterium Sinorhizobium meliloti in Symbiose.[1]
Blütenökologisch handelt es sich um Nektar führende „Schmetterlingsblüten“ mit Schnellmechanismus. Die Spannung zwischen Geschlechtssäule und Schiffchen wird durch ein Schwellgewebe an der Unterseite der Staubfadenröhre hervorgerufen. Der Pollen wird durch die herausschnellenden Staubblätter den Besuchern beim Aufsitzen auf das Schiffchen an den Kopf geschleudert. Beim Schnellvorgang bekommen die Bestäuber einen Schlag, was viele Bienenarten nicht stört. Aber die lernfähigen Honigbienen vermeiden nach einiger Zeit den unangenehmen Schlag, indem sie den Nektar mit ihrem Rüssel von der Seite her erreichen. Dadurch bleibt allerdings die Bestäubung aus. Daher werden seit den 1960er Jahren Blattschneiderbienen der Art Megachile rotundata ausgebracht, um Samenansatz zu erreichen. Die Blüten sind teilweise selbststeril.
Die Blüten werden fast ausschließlich von Hummeln besucht, wie u. a. Versuche in Schweden ergaben. Dort wurden Luzernefelder zu weniger als 1 % von Bienen, aber zu 78 % von Hummeln bestäubt. In Finnland hat man daher den Anbau in solche Gebiete verlegt, in denen noch sehr viele Hummeln vorkommen.[2]
Die Samen werden aus den mehrsamigen, spiraligen, sich nur wenig öffnenden Hülsen durch den Wind herausgeschleudert. Danach können sie sich als Rollfrüchte weiter ausbreiten; meist erfolgt jedoch eine Zufallsausbreitung durch Huftiere. Die Fruchtreife erfolgt ab August. Vegetative Vermehrung ist durch Verzweigung des Rhizoms möglich.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 32.[3]
Die Luzerne wird vom Rostpilz Uromyces striatus mit Uredien und Telien befallen.[4]
Sie wird in Mitteleuropa oft feldmäßig angebaut und sie verwildert beständig; dann besiedelt sie Wegränder, ruderal werdende Halbtrockenrasen und Trockenwiesen.[5] Sie fehlt im mitteleuropäischen Tiefland und in den höheren Mittelgebirgen gebietsweise; sonst kommt sie in Mitteleuropa zerstreut vor.[5]
Die Luzerne gedeiht am besten auf tiefgründigen, etwas kalkhaltigen, aber nur mäßig nährstoff- und humusreichen Lehm- oder Lössböden.[5]
Die Luzerne wird weltweit als Vieh-Futter, aber auch als Lebensmittel (Sprossen) angebaut. Sehr häufig, wenn nicht überwiegend, handelt es sich bei den angebauten Pflanzen in Mitteleuropa jedoch nicht um die reine Art Medicago sativa, sondern um die Bastard-Luzerne (Medicago × varia).[6]
Schon in Persien war die Luzerne eine wichtige Futterpflanze für Pferde.[7] Nach Überlieferungen wurde sie um etwa 470 v. Chr. nach Griechenland gebracht. Von dort kam sie etwa um 150–50 v. Chr. nach Italien, wo sie als Futter für Schafe genutzt wurde. Zu Beginn des 16. Jahrhunderts n. Chr. brachten die spanischen Kolonialherren die Luzerne nach Amerika, primär nach Mexiko und Peru. Nach Deutschland kam sie aus Italien durch Waldenser aus dem Luserna-Tal im Piemont, die 1699 bei Wurmberg die Siedlung Lucerne gründeten. Die Verbreitung, zunächst in Württemberg, wird dem Waldenser Anton Seignoret zugeschrieben.[8] Die Sichelluzerne wird erst seit etwa 200 Jahren in nördlichen Gebieten angebaut.[9]
Als Luzerne und Wiesen(=Rot-)klee im 19. Jahrhundert nach Australien und Neuseeland eingeführt wurden, zeigte sich, dass wegen der dort nicht vorkommenden Hummeln kein nennenswerter Samenertrag erzielt werden konnte. Auf Vorschlag von Charles Darwin wurden daraufhin 1885 vier Hummelarten importiert, um die Bestäubung sicherzustellen.[2]
Bis in die heutige Zeit hat sich die Luzerne in gemäßigten bis subhumiden tropischen Gebieten behauptet.
Ihre stickstoffbindende Fähigkeit verbessert die Leistungsfähigkeit landwirtschaftlicher Böden. Wenn sie auf geeigneten Böden angebaut wird, ist die Luzerne eine ergiebige Futterpflanze. Die Aussaat erfolgt im Frühling auf einem gut abgesetzten Saatbett mit einem pH-Wert von etwa 6,8 bis 7,5.
Luzerne wird meist als Silage oder Grünmehl für Pellets, wegen hoher Bröckelverluste seltener als Heu geerntet, kann aber auch beweidet werden. Sie erreicht ein Alter von fünf bis zwölf Jahren, abhängig von zum Beispiel Boden und Klima. In Deutschland wird sie 2–3 Jahre genutzt, in anderen Klimazonen länger. In den meisten Klimazonen wird Luzerne drei oder viermal pro Jahr geschnitten. Der Ertrag beträgt etwa 10 t Trockenmasse/ha und Jahr, schwankt aber regional, abhängig vom Wetter und Stadium der Reife, wenn sie geschnitten wird. Dabei sollte die Pflanze einmal pro Jahr zur Blüte gelangen, um mehrere Jahre nutzbar zu bleiben.
Um bayerische Bauern speziell bei der Fütterung von Rindern unabhängiger von Import-Soja aus Übersee zu machen, unterstützte der ehemalige Landwirtschaftsminister Helmut Brunner den Anbau heimischer Luzerne.[10] Er sah im Vergleich zur Sojabohne Vorteile bezüglich des Proteingehalts, des Weiteren zeichne sich die Luzerne durch Stickstoffdüngerersparnis, Angepasstheit an trockene Standorte und die Fähigkeit zur Bodenverbesserung aus. Für Bienen und Insekten stelle sie eine reichhaltige Futterquelle dar.[11]
Der Wasserbedarf beträgt etwa 500–650 mm je Doppelzentner Trockenmasse.
2005 wurde in den USA der erste gentechnisch veränderte (gv) Alfalfa sowohl als Nahrungsmittel als auch als Futtermittel zugelassen. Der von der Firma Monsanto entwickelte RoundupReady-Alfalfa ist gegen Roundup (das Breitbandherbizid Glyphosat) resistent. Im ersten Anbaujahr 2006 wurde dieser Alfalfa in den USA auf einer Fläche von rund 80.000 bis 100.000 Hektar angebaut.[12]
2007 wurde die Zulassung in den USA nach umfangreichen Protesten durch Umwelt- und Verbraucherschutzgruppen auf Anordnung eines kalifornischen Gerichtes wieder aufgehoben, da der Zulassung erst eine umfangreiche Umweltverträglichkeitsprüfung vorausgehen müsse. Seither war der Anbau nur unter starken Einschränkungen möglich. Im Dezember 2009 veröffentlichte das United States Department of Agriculture (USDA) seinen Prüfungsbericht, der die Gefahr von Umweltschäden als „unwahrscheinlich“ ansah und empfahl, den Anbau von RoundupReady-Alfalfa ohne Auflagen freizugeben.[12] Am 27. Januar 2011 gab der Animal and Plant Health Inspection Service des USDA bekannt, dass RoundupReady-Alfalfa nach umfangreichen und transparenten Prüfungen wieder uneingeschränkt für den Anbau freigegeben ist.[13]
Weitere Zulassungen für den Anbau des Produktes bestehen in Kanada und Japan. Freilandversuche wurden darüber hinaus in Argentinien durchgeführt sowie 1994 in Belgien und Spanien; eine kommerzielle Nutzung wird in Europa allerdings vorerst nicht erwartet.[14]
100 g frisches Blattgut enthalten:[15]
Weitere Inhaltsstoffe sind Cumarinderivate und Saponine. Samen enthalten die gesundheitsschädliche Aminosäure Canavanin, die bei der Keimung größtenteils abgebaut wird.[16]
Die Luzerne (Medicago sativa), auch Saat-Luzerne, Alfalfa, Schneckenklee oder Ewiger Klee, britisches Englisch lucerne, amerikanisches Englisch alfalfa genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Schneckenklee (Medicago) in Unterfamilie Schmetterlingsblütler (Faboideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae). Sie ist auch eine Nutzpflanze.
She lus sheer-vio 'sy chynney pishyryn Fabaceae ee Alfalfa (Medicago sativa). She foddyr scanshoil t'ayn.
T'ee gaase dys mysh 70 kentimeadar er yrjid. Ta gish gyn fynney eck, as ymmodee gish gobbey ass yn un vun.
Ta duillagyn maylartey tree-ghuillagagh eck, as dagh duillageen oblanceolatagh, as giarrit ec y jerrey, bunnys. Ta oirryn reaey oc, er lhimmey jeh kuse dy 'eeacklyn. Ta ny duillageenyn mysh 3 kentimeadar er lhiurid.
Ta daa stipule beg sleeanagh ec bun yn yl-ghuillag. Ta raceme er jerrey kuse dy ghish, as blaaghyn echey. Ta ny blaaghyn mysh kentimeader er lhiurid. Ta 5 petylyn oc, 10 staimynyn, as un phistil.[2] T'ad cur magh blaaghyn 'sy tourey son y chooid smoo. Ny yei shen, t'ad cur magh fynneigyn caslit mysh kentimeadar er lhiurid. T'ad moggylagh, as ta fynney creoi orroo ny keayrtyn. Ta rassyn buighey-ouyrey ayndaue.
Ta corys fraueagh dowiney eck, wheesh as 4.5 meadar ny keayrtyn. Myr shen, t'ee feer aahassooagh noi çhirmid.
Ta genome tetraploid eck.
Ta alfalfey skeaylley liorish cur magh rassyn. Ta bea 3-12 vlein eck, as shen croghey er yn emshir as y sorçh t'ayn.
T'ee hene-nieunagh, dy ghra myr shen, s'doillee da rassyn alfalfey noa aase mastey alfalfey t'ayn foast. Myr shen, t'ad caghlaa alfalfey lesh dooieyn elley.
She lus sheer-vio 'sy chynney pishyryn Fabaceae ee Alfalfa (Medicago sativa). She foddyr scanshoil t'ayn.
Ang alpalpa (Medicago sativa) na tinatawag din na lucerne, ay isang pang-namumulaklak na halaman sa pamilya ng pea familia na Fabaceae na nilinang bilang isang mahalagang pananim ng pagkain sa maraming bansa sa buong mundo. Ginagamit ito para sa greysing, dayami, at silage, pati na rin ang isang berdeng pataba at takip ng crop. Ang pangalang alpalpa ay ginagamit sa Hilagang Amerika. Ang pangalang lucerne ay ang mas karaniwang ginagamit na pangalan sa United Kingdom, South Africa, Australia, at New Zealand. Ang planta ay bahagyang kahawig ng klouber (isang pinsan sa parehong pamilya), lalo na habang bata, kapag dahon ng trifoliate na binubuo ng mga leaflet na namamayani. Mamaya sa kapanahunan, ang mga leaflet ay pinahaba. Mayroon itong mga kumpol ng maliliit na mga lilang bulaklak na sinusundan ng mga prutas na may spiral sa 2 hanggang 3 liko na naglalaman ng 10-20 buto. Ang alpalpa ay katutubong sa mas maiinit na temperate na klima. Ito ay nilinang bilang kumpay ng hayop dahil sa hindi bababa sa panahon ng mga sinaunang Griyego at Romano.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ky është emri me i përshtatshëm qe mund ti gjendej kësaj bime, te jashtezakonshme dhe qe vjen nga fjala arabe "al-fal-fa" babai i te gjith ushqimeve. Ajo njihet edhe me emrin bari mjeksor apo bar spanjoll, dhe permban te gjitha llojet e vitaminave dhe mineraleve te nevojshem per te jetuar. Jonxha është një nga bimët foragjere me të rëndësishme e cila zë një % të lartë në sipërfaqet e mbjella me jonxhe. Jonxha ka një rendiment të lartë e cila shkon deri në 200 kv/ha bar të thatë ose e barabartë me 100 – 150 njësi ushqimore. Vlerat e jonxhës qëndrojnë në faktin se është një ushqim mjaft i parapëlqyer për bagëtinë (kryesisht gjedhët) pasi ka vlera të larta proteinike. Bari i saj është i pasur me proteina, përmban aminoacide, është i pasur me vitamina dhe lëndë minerale. Nga studimet e bëra rezulton se bari i njomë përmban mesatarisht këto lëndë ushqyes: 20.3% proteinë, 1.8 yndyrë, 43.2% lëndë energjetike të energjetike të paazotuara (l.e.p.a) 22.9% celulozë dhe Hi 9.3%. Ndërsa bari i thatë përmban 17.4% proteinë, 1.4% yndyrë, 45.2% l.e.p.a, 27%, celulozë dhe Hi 8.5%.Në varësi të kohës së kositjes dhe teknologjisë së tharjes bari i thatë dhe ai i njomë ka përmbajtje të ndryshme të proteinave. Bari i jonxhës është i pasur me një sërë vitaminash të cilin e bëjnë atë tepër të rëndësishëm për blegtorinë, ndër të cilat mund të përmendim: vitaminën A, B1, B2, D, E, K, C. Për këtë arsye jonxha është një bimë me vlera shumë të larta për blegtorinë, shtuar këtu edhe tretshmërinë dhe përvetimin e lartë nga kafshët. Në kushtet e vendit tonë jonxha është bimë e kultivuar gjerësisht edhe për një arsye tjetër, sepse është parabimë shumë e mire sidomos për drithërat, dhe e lë tokët të pastër nga barnat e këqij. Në sajë të sistemit rrënjor të thellë ndihmon në shkrifërimin e tokës dhe shpërndarjen në thellësi të tokës lëndës organike. Përmirëson kullimin rrit qëndrueshmërinë ndaj thatësirës, përmirëson reaksionin e tokës dhe lufton një sërë sëmundjesh pasi u ndërpret ciklin e tyre për disa vite dhe për këtë arsye e lë tokën të pastër nga barërat e këqia.
Eshte i pasur ne enzime natyrale qe ndihmojne tretjen, ne bioflavonoidi, vitamina, minerali dhe aminoacidi. Permban vitamine C katër here me shume se agrumet.
Permban tetë lloj enzimesh tretje digestive fitoestrogeni (ormoni vegetali) permban gjithashtu 40 bioflavonoidi (qe jane substanca antiosiduese dhe antifiamatore), forcojne enet e gjakut. Permban gjithashtu nje perqindje te larte calcio.
Pasuron gjakun dhe tonifikon intestinon, jep energji aparatit tretes.
Mund te perdoret ne kurimin e infiamazioneve te mushkrive, duke lehtesuar shume ata qe vuajjne nga asma, polmonite, dhe bronkit. Sipas eksperimenteve te bere me kafshet rezulton se pengon krijimin ose perparimin e ulceres.
Kur merret para buke favorizon tretjen e ushqimeve ndersa kur merret pas buke ndihmon ne asimilimin e ushqimeve nga organizmi.
Ndalon aciditetin ne stomak, meteorizmin, dhe fryrjen, ndihmon ne shkrirjen e yndyrnave, te celulozas dhe te amidos.
Ate mund ta gjeni ne erboristeri, te besuar, ne forme pluhuri ose komprese. Mund te konsumohet edhe si fare.
Li luzere ou l' advalfa [1], c' est ene ridjetante plante, del famile des clåves, ki vént so les teres castinnixheuses, avou des belès bleuwès fleurs.
Elle est voltî semêye po do fôraedje.
Ene luzere, c' est eto l' tchamp la k' on-z a semé ci plante la.
No e sincieus latén : Medicago sativa.
Famile : legumineuses
Alez s' vey e splitchant motî po des linwincieusès racsegnes so les mots "luzere" et "advalfa".
El Fåmene, on l' fåtchive deus côps. Li prumire côpe di djun esteut po vinde. On fåtchive, et leyî souwer djusse on djoû. Après, on fjheut des djaveas, et lzès dressî e båsheles. Si on l' leye dipus d' on djoû po fener, elle est trop setche po loyî, et les foyes toumèt. Ci comiece la s' a fwait disk' e 1945.
Dins l' payis d' Welin, on l' moennéve al gåre a Pondrome, et la gn aveut des martchands ki l' atchtént.
Tant k' waeyén, fåtchî e moes d' setimbe, c' esteut po les biesses.
El Tchampagne, co asteure (2004), li luzere est semêye a martchî inte les cinsîs et ene oujhene. On fwait troes fåtches. L' oujhene prind l' vete luzere.
El Wisconsene, dins l' payis di Sturgeon Bay, les Walons ebagués li lomèt four di may, u advalfa. Endè rsaetchèt cwate côpes par an.
Dins les pus tchôds payis, on pout l' fåtchî disk' a ene nouvinne di côps par anêye, come dins l' payis d' Marakech e Marok, et dins les owazisses do Sara.
C' est onk des fôraedjes avou li pus hôte tineur e blandoû. Les deujhinme et troejhinme côpe sont pus tinres et, dabôrd, co pus ritches e proteyenes: di 16 a 18 åcint do souwé fôraedje. Les oujhenes maxhèt les cwålités, cwand i fjhèt des pules di luzere.
Ça fwait ki l' luzere est foirt ricmandêye po les vaetches a laecea, aprume les grandes dineuses. Copurade pask' el luzere est eto ritche e tchåsse, ene sacwè ki passe dins l' laecea.
Les luzeres sont ritches, avou, e carotinne, li produt ki va dner del vitamene A dins l' coir. Eto, si on ndè dene ås poyes, on årè des pus djaenes oûs.
Sol castinne, ene luzere va poleur viker cwate cénk ans, dj' ô bén k' i nel fåt nén rsemer.
Dins les pus seurès teres (metans l' Årdene), ele ni vénrè nén si bén, et ele ni durrè nén si lontins (deus troes ans).
Djusse après semaedje, on pout kécfeye mete ene ecråxhe avou d' l' azote. Mins après, tins d' l' ivier inte deus campagnes, on n' pout pus mete ki des ecråxhes P-K (fosfate et potasse). Ôtmint, on va aidî les fenaesses crexhe pus vigreuzmint kel luzere, et l' sitofer.
Come les ôtès trefes, li luzere fwait leye-minme si nitrodjinne avou des microbes ki sont agritchtés a ses raecinêyes.
Li luzere ou l' advalfa , c' est ene ridjetante plante, del famile des clåves, ki vént so les teres castinnixheuses, avou des belès bleuwès fleurs.
Elle est voltî semêye po do fôraedje.
Ene luzere, c' est eto l' tchamp la k' on-z a semé ci plante la.
No e sincieus latén : Medicago sativa.
Famile : legumineuses
Alez s' vey e splitchant motî po des linwincieusès racsegnes so les mots "luzere" et "advalfa".
L'alfalz (Medicago sativa L. 1753) ye una planta herbacia d'a familia d'as fabacias (también ditas papileonacias u leguminosas) a sobén emplegada xuta u verda como a chenta ta o bestiar. O suyo circlo vital pende d'o clima y d'a variedat, pero s'estendilla d'entre as 5 y las 12 anyadas. Cheneralment s'apresenta con trazas de hierba baixa pero pued plegar ta fer 1 m. d'altaria. Fa flors de color morada.
As suyas venas gosan a estar muit fundas, a sobén de diversos metros de lonchitut, y forman noduletz que contienen bacterias metabolizadoras de nitrocheno que lis son simbiontas (chenero Rhyzobium). A lonchitut d'as venas garancia que la planta pueda sobrevivir en tierra xuta, mientres que ixa simbiosi con as bacterias permit un aproveitamiento d'o nitrocheno que altras plantas no pueden fer. Ista zaguera caracteristica li'n'ha aganato l'uso en es sistemas de cautivo alternantz.
Una caracteristica chenetica prou destacable d'ista planta ye que tien un chenoma tetraploide, con 4 copias de cada cromosoma, per cuentas d'as 2 que son habituals en a mayoría d'es sers vivos pluricelulars.
Ye un cautivo important en Aragón, a on d'alto u baixo ye produita a mitat d'a producción espanyola, prencipalment en a Val d'Ebro, a on ye cautivata o 80 % d'a producción aragonesa. Un 80 % de l'alfaz produita en Aragón ye destinata ta a exportación como ferraina a países como China, Irán y atros paises arabes d'o Golfo Persico dende o Puerto Seco de Zaragoza dica o Puerto de Barcelona, a on ye o producto aragonés con mas exportacions.
O fitonimo alfalz ye un arabismo que substituyó a la denominación romanica mielca u mielga derivada d'o latín MĒDICA, nombre que feba referencia a Media, a tierra d'os medos. A denominación mielca u mielga encara existe en aragonés, pero a sobén s'aplica a atras especies d'o chenero Medicago diferents de l'alfalz. Plinio o Viello transmite a hipotesi d'una introducción d'esta planta en Grecia dende Persia arredol de l'anyo 490 aC quan a primera Guerra Medica.
L'alfalz (Medicago sativa L. 1753) ye una planta herbacia d'a familia d'as fabacias (también ditas papileonacias u leguminosas) a sobén emplegada xuta u verda como a chenta ta o bestiar. O suyo circlo vital pende d'o clima y d'a variedat, pero s'estendilla d'entre as 5 y las 12 anyadas. Cheneralment s'apresenta con trazas de hierba baixa pero pued plegar ta fer 1 m. d'altaria. Fa flors de color morada.
As suyas venas gosan a estar muit fundas, a sobén de diversos metros de lonchitut, y forman noduletz que contienen bacterias metabolizadoras de nitrocheno que lis son simbiontas (chenero Rhyzobium). A lonchitut d'as venas garancia que la planta pueda sobrevivir en tierra xuta, mientres que ixa simbiosi con as bacterias permit un aproveitamiento d'o nitrocheno que altras plantas no pueden fer. Ista zaguera caracteristica li'n'ha aganato l'uso en es sistemas de cautivo alternantz.
Una caracteristica chenetica prou destacable d'ista planta ye que tien un chenoma tetraploide, con 4 copias de cada cromosoma, per cuentas d'as 2 que son habituals en a mayoría d'es sers vivos pluricelulars.
Ye un cautivo important en Aragón, a on d'alto u baixo ye produita a mitat d'a producción espanyola, prencipalment en a Val d'Ebro, a on ye cautivata o 80 % d'a producción aragonesa. Un 80 % de l'alfaz produita en Aragón ye destinata ta a exportación como ferraina a países como China, Irán y atros paises arabes d'o Golfo Persico dende o Puerto Seco de Zaragoza dica o Puerto de Barcelona, a on ye o producto aragonés con mas exportacions.
Séwnô lucerna (Medicago sativa L.) - to je ôrt wielelatny roscënë z rodzëznë bòbòwatëch (Fabaceae). Czedës ona rosła w Azje. Òna je wôżnô w gbùrzëznie.
Séwnô lucerna (Medicago sativa L.) - to je ôrt wielelatny roscënë z rodzëznë bòbòwatëch (Fabaceae). Czedës ona rosła w Azje. Òna je wôżnô w gbùrzëznie.
Луцерка (науч. Medicago sativa) е едно од најраспронатите индустриски растенија. Во Македонија е познато и под името детелина и турцизмот јонџа.
Во 2007 г. во Македонија луцерката се одгледувала на вкупна површина од 13.709 хектари.[2]
Medicago sativa
Medicago sativa
Medicago sativa
Medicago sativa
Flowers
Yellow flowers
Light violet flowers
Medicago sativa sativa, mature fruits
Seeds
Нива со луцерка во Струмичко, Македонија
Lucerne field
Bee on alfalfa flower
Луцерка (науч. Medicago sativa) е едно од најраспронатите индустриски растенија. Во Македонија е познато и под името детелина и турцизмот јонџа.
Во 2007 г. во Македонија луцерката се одгледувала на вкупна површина од 13.709 хектари.
Ришқа (лот. Medicágo satíva), аспист, ришқаи боғӣ, ришқаи мазруъ, рушқаи боғӣ, юнучқаи боғӣ — рустании алафӣ, як навъе аз ришқа (Medicago).
Ҳамчун хӯроки чорво ба таври васеъ истифода мешавад.
Пояаш сершох, баландиаш 70 — 100 (баъзан 150) см. Баргаш дарозрӯяи себарга, мевааш ғилофаки досшакл. Тухмаш гурдашакл, зард ё зардтоби бӯр. Ришқа тиррешаи бақувват дошта, ба хок 5 — 10 м чуқур меравад.
Ришқа хӯроки хуби чорвост. Протеини ҳозими ришқа назар ба рустаниҳои хӯшадор 2,5 — 3 баробар зиёд аст. Ришқаро дар Осиёи Марказӣ тақрибан 5 ҳазор сол то м. мекоштанд. Тақрибан 2 — 2,5 ҳазор сол пеш аз м. онро ба Юнони қадим, Рим ва Африкаи Шимолӣ бурдаанд. Минбаъд ришқа дар Аврупо, Амрикои Шимолию Ҷанубӣ ва Австралия маъмул шуд. Ришқакорӣ дар ИМА, Аргентина ва Ҳиндустон вусъат ёфтааст.
Ришқа рустании доруӣ мебошад. Бо ақидаи табибони мардумӣ мизољи он дар дараљаи якум гарм ва тар аст. Агар ришқаро бихӯранд, дарунро мулоим мекунад, қувваи боҳ мебахшад, вале дамиш меорад. Ришқаро кӯфта, бо асал хамир сохта гузошта банданд, варамҳои сардро таҳлил медиҳад; бо сирко сиришта гузошта банданд, варами гармро мегардонад. Дар давогӣ тухми ришқа назар ба дигар қисмҳои он қавитар аст, вале хосияти қабзкунандагӣ дорад. Агар онро бихӯранд, манӣ ва шир пайдо мекунад, баданро фарбеҳ месозад, ҳайзро меравонад, барои дуруштии узвҳои сина ва сурфа дору мешавад.
Ришқа (лот. Medicágo satíva), аспист, ришқаи боғӣ, ришқаи мазруъ, рушқаи боғӣ, юнучқаи боғӣ — рустании алафӣ, як навъе аз ришқа (Medicago).
Ҳамчун хӯроки чорво ба таври васеъ истифода мешавад.
Таримал царгас (лат. Medicago sativa L.) нь буурцагтны овгийн, өвслөг, олон наст, царгасын төрлийн нэгэн зүйл ургамал.[4] Таримал царгас нь ногоон тэжээл, ногоон бордуур ба бүрхүүл ургамал байдлаар дэлхий дахинд өргөн тариалагддаг таримал ургамал юм. Америкт Alfalfa, бусад оронд ихэвчлэн lucerne, оросод люцерна посевная гэж тус тус нэрлэдэг.
Таримал царгас (лат. Medicago sativa L.) нь буурцагтны овгийн, өвслөг, олон наст, царгасын төрлийн нэгэн зүйл ургамал. Таримал царгас нь ногоон тэжээл, ногоон бордуур ба бүрхүүл ургамал байдлаар дэлхий дахинд өргөн тариалагддаг таримал ургамал юм. Америкт Alfalfa, бусад оронд ихэвчлэн lucerne, оросод люцерна посевная гэж тус тус нэрлэдэг.
रिज़का या अल्फाल्फा (मेडिकागो सटिवा एल.) मटर परिवार फबासिए का फूल देने वाला एक पौधा है जिसकी खेती एक महत्वपूर्ण चारे के फसल के रूप में की जाती है। यूनाइटेड किंगडम, ऑस्ट्रेलिया, दक्षिण अफ्रीका और न्यूजीलैंड में लुसर्न के रूप में जाना जाता है और दक्षिण एशिया में लुसर्न घास के रूप में. यह तिपतिया के समरूप दिखता है तथा छोटे बैंगनी रंग के फूल इस पर लगते हैं।
इसकी उत्पत्ति संभवत: दक्षिण-पश्चिमी एशिया के किसी देश, टर्की, ईरान या अफगानिस्तान में समझी जाती है। अमरीका, पश्चिमी उत्तर प्रदेश आदि में यह अधिक बोया जाता है। एक बार बोने पर यह चार पाँच साल तक उपजता रहता है।
अल्फाल्फा ठंडी के मौसम का एक बारहमासी फलीदार पौधा है, जो कि अपनी विविधता और जलवायु के आधार पर बीस वर्ष से भी अधिक जीवित रह सकता है। यह पौधा 1 मीटर (3 फीट) तक की ऊंचाई तक बढ़ता है और इसकी जड़ों की व्यवस्था खाफी गहरी होती है जो कभी-कभी 15 मीटर (49 फीट) तक होती है। जिस कारण इसकी जीने की क्षमता खासकर अकाल की स्थिति में अधिक होती है।[2] इसमें टेट्राप्लोइड पित्रैक होते हैं।[3]
यह पौधे स्व-विषाक्तता का प्रदर्शन करते है, जो कि पहले से ही उगे अल्फाल्फा में दूसरे अल्फाल्फा के बीजों के उगने को मुश्किल कर देता है।[4] इस कारण यह सुझाया जाता है कि अल्फाल्फा के खेतों में अन्य नस्लों (उदाहरणतः मकई और गेहूं) को पुनः बीजारोपण से पहले उगाया जाना चाहिए। [5]
अल्फाल्फा को पूरे संसार में पशुओं के चारे के रूप में उगाया जाता है और ज्यादार इसकी खेती सूखे घांस के रूप में होती है, पर इसे परिरक्षित चारे, चरने हेतु, या हरे चारे के रूप में भी बनाया जा सकता है।[6] सूखे घांस कि सभी फसलों में अल्फाल्फा में सबसे ज्यादा पोषण मूल्य है, क्योंकि इसका इस्तेमाल चारे के रूप में ज्यादातर कम ही होता है।[5] अल्फाल्फा सबसे अधिक चारे के पैदावार का पौधा होता है अगर इसे अच्छे अनुकूलन वाली मिट्टी पर उगाया जाता है।[7]
मुख्यतः इसका प्रयोग दूध देने वाले पशुओं के चारे के रूप में होता है - क्योंकि इसमें में प्रोटीन की मात्रा अधिक होती है तथा पचाने वाले रेशे अधिक होते हैं - गौण रूप में इसका इस्तेमाल मांस प्रदान करने वाले जानवरों, घोड़ों, भेड़ों और बकरियों के चारे के रूप में किया जाता है।[8][9] इंसान भी अल्फाल्फा के अंकुरों को सलाद और सैंडविच में खाते हैं।[10][11] सूखे अल्फाल्फा के पत्ते आहारीय वर्द्धकों के भिन्न रूप जैसे कि गोलियां, पावडर और चाय के व्यावसायिक रूप में उपलब्ध हैं।[12] कुछ लोगों का विश्वास है कि अल्फाल्फा गांगेय होता है, एक ऐसा पदार्थ जो दुग्धता का वर्द्धन करता है।[13]
अन्य फलीय पौधों की तरह इसके जड़ की ग्रंथिकाओं में सिनोरीहिज़ोबिएम मेलिलोटी, बैक्टीरिया होते हैं जो नाइट्रोजन की पूर्ति करते हैं, जिससे नाइट्रोजन के मिट्टी में उपलब्ध न होने के बाबजूद अधिक-प्रोटीन से युक्त चारे की पैदावार होती है।[14] नाइट्रोजन को निर्धारित करने की क्षमता (जो कि मिट्टी के नाइट्रोजन की क्षमता को बढ़ा देती है) और पशु चारे के रूप में इसके प्रयोग ने कृषि उपयोगिता को बहुत अधिक बेहतर बना दिया है।[15][16]
अल्फाल्फा को वसंत या पतझड़ में रोपा जा सकता है और अच्छे पानी से सिक्त मिट्टी जिसका 6.8-7.5 का तटस्थ pH होता है।[17][18] अच्छी उपज के लिए पोटैशियम और फोस्फोरस का अनवरत स्तर जरुरी होता है।[19] यह मिट्टी और सिंचाई के जल में नमक के स्तर को लेकर थोडा संवेदनशील होता है, हालांकि संयुक्त राज्य के सूखे दक्षिण-पशिमी इलाकों में इसकी खेती हो रही है, जहां कि खारापन एक उभरता हुआ मुद्दा है।[20][21][22] मिट्टी जो कम उपजाऊ हैं उनमें खाद या रासायनिक खाद डाल के उपजाऊ बनाया जा सकता है, पर pH का निर्धारण खासतौर पर महत्वपूर्ण है।[23] सामान्यतः बीजारोपण के दर को 13-20 किलोग्राम/प्रति हेक्टेअर (12-25 पाउंड/प्रति एकड़) की सिफारिश की जाती है।[24] कभी-कभी सहयोगी फसल को लगाया जाता है ताकि अपतृण और मिट्टी के कटाव की समस्याएं कम हों, पर यह रौशनी, पानी और पोषक तत्वों को लेकर प्रतिस्पर्द्धा का कारण हो सकते हैं।[25]
अधिकांश जलवायु में अल्फाल्फा को तीन या चार बार काटा जाता है, परन्तु एरिजोना और दक्षिणी कैलिफोर्निया में साल में 12 बार होती है।[26][27] आदर्श रूप में प्रति हेक्टेयर लगभग 8 टन (छोटे चार टन प्रति एकड़) परन्तु 20 टन प्रति हेक्टेयर (छोटे 16 टन प्रति एकड़) की पैदावार का लेखा भी प्राप्त होता है।[27] पैदावार क्षेत्र, मौसम और काटने से पहले पकने के स्तर को लेकर अंतर होता है। आगे की फसल काटने पर पैदावार की बढ़ोतरी तो होती है परन्तु पोषक तत्वों की मात्रा में कमी आती है।[28]
अल्फाल्फा को कीट आकर्षक माना जाता है, क्योंकि यह बहुत कीटों को अपनी ओर आकर्षित करता है।[29] कुछ कीट जैसे अल्फाल्फा घुन, माहू, आर्मीवोर्म और आलू पत्ताफतिंगा अल्फाल्फा की पैदावार को नाटकीय रूप से कम कर सकता है, खासकर दूसरी कटाई के दौरान जब मौसम गर्म होता है।[30] कभी-कभी रसायन नियंत्रण का इस्तेमाल इसे रोकने के लिए किया जाता है।[30] अल्फाल्फा जड़ों के सड़ने को लेकर भी संवेदनशील होता है जिनमें फाइटोपथोरा, राइजोटोनिया, और टेक्सस जड़ों की सड़न भी शामिल है।[31][32][33]
जब अल्फाल्फा का इस्तेमाल सूखे घांस के रूप में किया जाता है, तो उसे काट कर गट्ठा बनाया जाता है।[34] खुले सूखे घास का ढेर अभी भी बहुत सारे क्षेत्रों में इस्तेमाल होता है, परन्तु गट्ठो को आसानी से ढुलाई, जमा करें, तथा चारे को आसानी से खिलाने में किया जा सकता है।[35] आदर्श रूप में, पहली कटाई कली देने के समय होनी चाहिए और दूसरी जब फूल पैदा होने लगे हों, या तब जब फूल एक-दहाई खिलने की स्थिति में हो क्योंकि उस समय कार्बोहाइड्रेट की मात्रा अधिक होती है।[36] हाथ की कटाई की अपेक्षा जब खेती के उपकरणों का इस्तेमाल किया जाता है तब स्वैथर अल्फाल्फा को काट कर घास की एक पट्टी विंडरोस की कतार में व्यवस्थित कर देता है।[37] वे क्षेत्र जहां अल्फाल्फा खुद से जल्दी नहीं सूखते वहां एक मशीन जिसे मोवर-कंडिशनर कहते हैं उसका इस्तेमाल चारे को काटने के लिए किया जाता है।[34] मोवर-कंडिशनर में रोलर या सांट का एक सेट होता है जो मोवर के ऊपर से गुजरते हुए तने को मोड देता है और तोड़ देता है, जिससे अल्फाल्फा जल्दी सूख जाता है।[38] अल्फाल्फा के एक बार सूखने के बाद एक ट्रैक्टर गठरी बनाने वाले मशीन को खींचता है जो कि चारे को गठरी के रूप में जमा देता है।
कई प्रकार के घांस के गट्ठरों का इस्तेमाल अल्फाल्फा के लिए किया जाता है। छोटे जानवरों के लिए और एक घोड़े के लिए, अल्फाल्फा को को दो, तीन या इसी प्रकार छह सूत्र "चौकोर" गट्ठर-जो कि वास्तव में रेक्टेंगुलर होते हैं तथा जो आदर्श रूप में 40 x 45 x 100 cm (14 में x 18 में x 38 में) के रूप में बांधा जाता है, सूत्र वाले गट्ठरों में बांधे जाते हैं।[3] छोटे चौकोर गट्ठे नमी के आधार पर 25 – 30 किलोग्राम (50 – 70 पाउंड) के बीच वजनदार हो सकते हैं और इन्हें आसानी से छोटे छोटे तहों में अलग किया जा सकते है। पशु-फार्म आदर्श रूप में 1.4 से 1.8 मीटर (4 से 6 फीट) के आयतन के बड़े गट्ठरों का इस्तेमाल करते हैं जिनका वजन 500 to 1,000 kg, (1000 to 2000 lbs) के बीच में होता है। इन गट्ठरों को स्थायी चारे के स्थान में या विशाल चारागाह में घोड़ों के समूह के लिए रखा जा सकता है, या फिर इन्हें जमीन पर खोलकर पशुओं कि एक विशाल झुण्ड के लिया रखा जा सकता है।[3] गट्ठरों को चढाने और ढेर बनाने में एक ट्रैक्टर का इस्तेमाल किया जाता है जिसमें स्पाईक लगा होता है, जिसे गट्ठरे के फावड़े के रूप में जाना जाता है, यह गठरे को बीच में से चीर देता है।[39] या इनका नियोजन ग्रेपल (पंजे) द्वारा किया जा सकता है जो कि ट्रैक्टर के आगे लगा होता है। हाल की नयी खोज विशाल "चौकोर" गट्ठर हैं, जो कि छोटे चौकोरों के अनुपात में ही होते हैं, परन्तु विशाल होते हैं। इन गट्ठरों के आकार को इसलिए व्यवस्थित किया गया ताकि ये सपाट ताल वाले ट्रकों में आसानी से बैठ जायें. पश्चिमी संयुक्त राज्य में यह एक आम बात है।
जब दूध देने वाले पशु के चारे के रूप में अल्फाल्फा का प्रयोग किया गया जाता है तब उसे एन्सिलिंग की प्रक्रिया से चारा बनाया जाता है।[8] सूखे घांस के रूप में उसे सुखाने के बजाय अल्फाल्फा को अच्छी तरह काटा जाता है, तथा सीलों, गड्ढों और बोरियों में खमीर के लिए रखा जाता है, जहां भी आक्सीजन की पूर्ति को सीमित किया जा सके ताकि खमीर संभव हो। [40] अल्फाल्फा के इस वात निरपेक्ष खमीर के कारण पोषक तत्वों का स्तर बना रहता है जो कि ताजे चारे में देखने को मिलता है तथा सूखे चारे के मुकाबले यह दूध देने वाले पशुओं के लिए काफी स्वादिष्ट होता है।[41] कई मामलों में, अल्फाल्फा सिलेज में कई अन्य जीवाणुओं को संचारित किया जाती है ताकि खमीरी की गुणवत्ता में बढोतरी हो और सिलेज के वाट व्यवस्था में संतुलन आये। [42]
अल्फाल्फा दुनिया में सबसे अधिक उपजाए जाने वाली फली है। 2006 में दुनिया भर में इसका उत्पादन लगभग 436 लाख टन के आसपास में था।[43]. दुनिया भर में अमेरिका अल्फाल्फा का सबसे बड़ा निर्माता है, लेकिन इसके लिए उपयुक्त क्षेत्र को अर्जेंटीना (मुख्य रूप घास), ऑस्ट्रेलिया, दक्षिण अफ्रीका और मिडिल इस्ट में पाया गया।
संयुक्त राज्य अमेरिका के भीतर, अल्फाल्फा उगाने वाले अग्रणी राज्यों में कैलिफोर्निया, साउथ डकोटा और विस्कोन्सिन हैं। ऊपरी मध्य-पश्चिमी राज्य अमेरिकी उत्पादन में 50% का योगदान देते हैं, पूर्वोत्तर राज्यों में 10%, पश्चिमी राज्यों में 40% और दक्षिणी राज्यों में लगभग कुछ नहीं। अल्फाल्फा में अनुकूलन की व्यापक सीमा होती है और इसे अत्यंत ठन्डे उत्तरी मैदानों से लेकर ऊंची पर्वतीय घाटियों में, उच्च शीतोष्ण कृषि क्षेत्रों से लेकर भूमध्य सागरीय जलवायु और गर्म रेगिस्तानों में उगाया जा सकता है।
अल्फाल्फा के बीज के उत्पादन के लिए परागणों की मौजूदगी की जरुरत पड़ती है जब अल्फाल्फा के खेत खिलने की स्थिति में होते हैं।[3] अल्फाल्फा का परागणन थोडा-बहुत कठिन होता है, क्योंकि पश्चिमी मधुमक्खियां, जिनका इस्तेमाल परागणों के रूप में किया जाता है, इस काम के लायक नहीं होते हैं; अल्फाल्फा फूल के पराग को ग्रहण करने वाला पेंदा अक्सर हिल जाता है और पराग गिराने वाली मधुमक्खी के सर से जा टकराता है, जो कि चारा ढूंढ रहे मधुमक्खी को पराग स्थानांतरित करने में मदद करता है।[3] लेकिन पश्चिमी मधुमक्खियां बार-बार सर पर चोट खाना पसंद नहीं करतीं, वे इस क्रिया को फूल के बगल से पराग खींच कर परास्त करती है। इस प्रकार मधुमक्खियां केवल पराग इकट्ठा कर लेती हैं पर परागण इकट्ठा नहीं करतीं, इस प्रकार दूसरे फूल पर जाने पर वे उसका परागणन नहीं करतीं.[44] चूंकि वृद्ध मधुमक्खियां, अल्फाल्फा का परागणन अच्छी तारा नहीं कर पातीं, ज्यादातर परागणन युवा मधुमक्खियों द्वारा होता है जिन्होंने बिना पराग को ग्रहण करने वाले पेंदे से टकराए वगैर फूल से चोरी करने की जादूगरी अभी नहीं सीखी है। जब पश्चिमी मधुमक्खियों का इस्तेमाल अल्फाल्फा को परागणित करने के लिए किया जाता है तब मक्खियों वाला खेत को मक्खियों के ऊंचे दर से भर देता है ताकि युवा मधुमक्खियों की संख्या में अधिकता आये। [44]
आजकल आल्फाल्फा लीफकट्टर मधुमक्खी का बड़े पैमाने में इस समस्या के गतिरोद्धक के रूप में इस्तेमाल किया जा रहा है।[45] एकांतवासी परन्तु मिलनसार मध्मक्खी की यह नस्ल छतों का निर्माण नहीं करतीं या शहद जमा नहीं करतीं हैं तथा अल्फाल्फा के परागणन में उपयोगी होती हैं।[45] इनका निवास वैयक्तिक लकड़ी के सुरंगों अथवा प्लास्टिक की वस्तुओं में होता है, जिनकी पूर्ति अल्फाल्फा के बीज उगाने वालों द्वारा कि जाती है।[44] लीफकट्टर मधुमक्खियों का इस्तेमाल प्रशांतीय उत्तरपश्चिम के भागों में किया जाता है, वहीं पश्चिमी मधुमक्खियां कैल्फोर्निया के बीज उत्पाद में प्रभुता रखती हैं।[44]
एक छोटी तादाद में अल्फाल्फा का उत्पादन क्षार मधुमक्खियों द्वारा होता है, ज्यादातर यह उत्तरपश्चिमी संयुक्त राज्य में होता है। इनका पालन-पोषण खेत के पास ही की क्यारियों में होता है। इन मक्खियों की अपनी समस्यायें होती हैं। ये अन्य मधुमक्खियों की तरह वहनीय नहीं होतीं और जब नए क्षेत्रों में जब खेत जोते जाते हैं, तब इन मक्खियों को बड़े होने में काफी मौसम लाग जाते हैं।[44] आज भी खेतों के फूल देने के समय में मधुमक्खियों को ट्रकों द्वारा स्थानांतरित किया जाता है।
इस महत्वपूर्ण पौधे को लेकर उल्लेखनीय शोध कार्य और विकास हुआ है। पुराने कल्टीवार जैसे कि ‘वर्नल’ सालों तक मानक रहे हैं, परन्तु कई अच्छे सार्वजनिक और निजी प्रकार आज उपलब्ध हैं और वे विशेष जलवायु के अनुकूलन में समर्थ हैं।[46] US में निजी कम्पनियां प्रति वर्ष कई नए प्रकारों को जारी करती है।[47]
कई प्रकार पतझड़ में, न्यून तापमान और छोटे दिनों के वजह से निष्क्रिय हो जाते हैं।[47] 'गैर-निष्क्रिय' प्रकार जो की सारी सर्दी भर में पनपते हैं, इन प्रकारों को लंबे-मौसम वाले पर्यावरण जैसे मेक्सिको, एरिज़ोना और दक्षिणी कैलिफोर्निया में जोता जाता है, जहां कि ‘निष्क्रिय’ प्रकारों को उपरी मध्यपश्चिम, कनाडा और उत्तरी पूर्व के इलाकों में जोता जाता है। 'गैर-निष्क्रिय' प्रकार अधिक उपज दे सकते हैं, परन्तु शीत जलवायु में वे सर्दी की मार को लेकर संदेहास्पद होते हैं और ये सतात्य की क्षमता में दीन होते हैं।[47]
ज्यादार अल्फाल्फा कल्टीवर सिकल मेडिक (एम. फलकाटा), अल्फाल्फा का एक जंगली प्रकार जो प्राकृतिक रूप में एम. सटिवा के साथ सैंड लुसर्न (एम. सटिवा एसएसपी. वारिया) के उत्पाद के लिए संकरन करता है। यह नस्ल बैंगनी फूल अथवा या फिर सिकल मेडीक के फूल ग्रहण करता है, जिसे यह नाम इसके रेतीले मिट्टी में स्वाभाविक रूप से बढ़ने के कारण दिया जाता है।[48]
पिछले दशकों में अल्फाल्फा के विकास में ज्यादातर सहायक कारण थे बारिश के सालों में अच्छी तरह नहीं सींचे गए मिट्टी पर बिमारियों से बचाव, शीत जलवायु में अधिक सर्दी को सहने की योग्यता तथा अधिक पत्तों का उत्पाद शामिल रहा है। बहु-पत्तों वाले प्रकार में प्रति पत्ते में तीन छोटी पत्तियां होती हैं, जो की वजन के आधार पर पोषक-तत्व की मात्रा को बढ़ा देती है क्योंकि एक ही तने पर अब ज्यादा पत्ते होते हैं।
द केलिफोर्निया अल्फाल्फा वर्कग्रुप [1] (युसी डेविस) के पास अल्फाल्फा के प्रकारों के परीक्षा आंकड़ों का दिनांक सूची [2] स्थानों के साथ है, साथ ही साथ प्रत्येक वर्ष के कृषि-विज्ञान विकास विवरण भी हैं।
राउंडअप रेडी, मोनसान्टो कम्पनी द्वारा अधिकृत अनुवांशिक रूप से संशोद्धित अल्फाल्फा का एक प्रकार है जो कि मोनसान्टो गलाइफोसेट का प्रतिरोधी है। हालांकि चौड़े पत्ते वाले पौधे, जिनमें सामान्य अल्फाल्फा भी शामिल है राउंडअप को लेकर थोड़े संवेदनशील हैं, फिर भी उत्पादक राउंडअप रेडी अल्फाल्फा का छिड़काव राउंडअप के साथ कर सकते हैं जो कि अल्फाल्फा के फसल को बिना नुकसान पहुंचाए अपतृण का नाश कर देती है।
राउंडअप रेडी अल्फाल्फा को यूनाईटेड स्टेटेस में 2005-2007 से बेचा गया और 21,000,000 एकड़ (85,000 कि॰मी2) में से 300,000 एकड़ (1,200 कि॰मी2) से अधिक का रोपण किया गया। हालांकि 2006 में, ओर्गेनिक किसानों ने अनुवांशिक रूप से संशोधित अल्फाल्फा का अपने फसल पर प्रभाव को लेकर चिंतित हुए तथा मोनसान्टो (मोनसान्टो कम्पनी वी. गेर्टसन सीड फर्म्स पर नालिश कर दिया। इसके प्रतिक्रिया स्वरूप मई 2007 में, कैलिफोर्निया के जिला न्यायलय ने एक आदेश जारी किया जिसमें किसानों पर राउंडअप रेडी की खेती को लेकर तब तक पाबन्दी लगा दी गई जब तक कि अमेरिकी कृषि-विभाग (USDA) अनुवांशिक रूप से अभियंत्रित फसल के पर्यावरणीय प्रभाव का अध्ययन न कर ले. परिणाम स्वरूप USDA ने भविष्य में राउंडअप रेडी अल्फाल्फा की खेती पर रोक लगा दी। अभियोग के मुख्य मुद्दे में यह सम्भावना जताई गई कि राउंडअप प्रतिरोधकता दूसरे फसलों को भी संक्रमित कर देगी, जिनमें दूसरे फसल और अपतृण शामिल होंगे, जो कि महत्वपूर्ण कीटनाशक राउंडअप के प्रति अहम कीटों को प्रतिरोधक बना देंगे; साथ ही साथ सबसे बड़ी चिंता जैविक अल्फाल्फा के दूषण को लेकर थी।[49] 21 जून 2010 को, US सुप्रीम कोर्ट ने इस मुद्दे को लेकर निर्णय जारी किया। निर्णय का प्रभाव अधिक स्पष्ट नहीं है, क्योंकि दोनों खेमे में जीत का दावा करते दिख रहे हैं।[50] द अटलांटिक वेबसाईट पर बेरी इस्टब्रुक के अनुसार.
हालांकि तकनिकी रूप से मोनसान्टो जीता है परन्तु निचले न्यायालय द्वारा दिए गए निर्णयों का समर्थन किया गया, जिसका मतलब यह हुआ कि व्यवसायिक पैमाने पर जीएम अल्फाल्फा को वैध रूप से कई नियामक अवरोधों से मुक्त होना होगा. और एक निर्णय जिसका व्यापक प्रभाव भविष्य के जीएम मामलों पर पड़ सकता है, वह है न्याय अधिकारीयों का यह मानना कि जीएम फसल संकर-परागण द्वारा पर्यावरणीय नुकसान पहुंचा सकते हैं।[51]
अल्फाल्फा दूसरे, फलीय फसलों की तरह फाइटोएस्ट्रोजेन का एक जानामाना स्रोत है।[52] अल्फाल्फा चरने के कारण भेड़ों की उर्वरता में कमी आई है।
अल्फाल्फा का प्रयोग का हर्बल दवाईयों के रूप में करीब 1,500 वर्षों से हो रहा है। अल्फाल्फा में प्रोटीन, कैल्शियम और अन्य धातुओं का, विटामिनों में B समूह, विटामिन C, विटामिन E और विटामिन K का अधिक्य होता है।[53][54]
आरंभिक चाईना की दवाईयों में, चिकित्सक कंवले अल्फाल्फा के पत्तों का इस्तेमाल अपच के स्थानों और गुर्दे से सम्बंधित विकारों के लिए करते थे। आयुर्वेद कि दवाईयों में, चिकित्सक पत्तों का इस्तेमाल कमजोर पाचन के ईलाज के लिए करते थे। फोड़ों के लिए वे इसके बीज से शीतल पौल्टी से तैयार करते थे। उस समय में मान जाता था कि अल्फाल्फा गठिया के रोगियों तथा पानी के रुकने वाले रोगियों के लिए सहायक था.
_%D0%9C%D0%9A.jpg)
|month= की उपेक्षा की गयी (मदद); |access-date= दिए जाने पर |url= भी दिया जाना चाहिए (मदद) रिज़का या अल्फाल्फा (मेडिकागो सटिवा एल.) मटर परिवार फबासिए का फूल देने वाला एक पौधा है जिसकी खेती एक महत्वपूर्ण चारे के फसल के रूप में की जाती है। यूनाइटेड किंगडम, ऑस्ट्रेलिया, दक्षिण अफ्रीका और न्यूजीलैंड में लुसर्न के रूप में जाना जाता है और दक्षिण एशिया में लुसर्न घास के रूप में. यह तिपतिया के समरूप दिखता है तथा छोटे बैंगनी रंग के फूल इस पर लगते हैं।
इसकी उत्पत्ति संभवत: दक्षिण-पश्चिमी एशिया के किसी देश, टर्की, ईरान या अफगानिस्तान में समझी जाती है। अमरीका, पश्चिमी उत्तर प्रदेश आदि में यह अधिक बोया जाता है। एक बार बोने पर यह चार पाँच साल तक उपजता रहता है।
ਅਲਫਾਲਫਾ/ਲੂਸਰਨ (ਇੰਗ: ਮੈਡੀਕਾਗੋ ਸਤੀਵਾ) ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਲੂਸਣ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਇਕ ਫੈਲਣ ਵਾਲਾ ਫੁੱਲਦਾਰ ਪੌਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਦੇ ਕਈ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਕਾਸ਼ਤ ਵਜੋਂ ਉਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਚਰਾਉਣ, ਪਰਾਗ ਅਤੇ ਸਿੰਜ ਲਈ ਅਤੇ ਹਰੀ ਫਸਲ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਾਮ ਅਲਫਾਲਫਾ ਦਾ ਨਾਮ ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਕਿੰਗਡਮ, ਸਾਊਥ ਅਫ਼ਰੀਕਾ, ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਅਤੇ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਨਾਮ ਲੁਸਬਨ ਨਾਂ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਪੌਦਾ ਛਲਾਂਗਣ ਵਾਲਾ ਕਲੌਵਰ (ਇਕੋ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਇੱਕ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾ) ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ-ਜੁਲਦਾ ਹੈ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨੌਜਵਾਨ ਜਦੋਂ ਗੋਲ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਟ੍ਰਿਲੀਓਂਓਲੀਜ਼ ਪੱਤੇ ਪ੍ਰਬਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ. ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਮਿਆਦ ਪੂਰੀ ਹੋਣ 'ਤੇ, ਪਰਚੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੰਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਜਾਮਨੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਕਲਸਟਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫਲ਼ ਨੂੰ 2 ਤੋਂ 3 ਵਾਰੀ ਵਧਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ 10-20 ਬੀਜ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਅਲਫਾਲਫਾ ਗਰਮ ਸੰਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਮਾਹੌਲ ਦੇ ਮੂਲ ਸਥਾਨ ਹੈ. ਇਹ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਯੂਨਾਨੀ ਅਤੇ ਰੋਮਨ ਦੇ ਯੁਗ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪਸ਼ੂ ਚਾਰਰਾ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਗਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਲਫਾਲਫਾ ਸਪਾਉਟ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਰਸੋਈ ਪ੍ਰਬੰਧ ਵਿਚ ਬਣਾਏ ਗਏ ਪਕਵਾਨਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਆਮ ਸਮੱਗਰੀ ਹਨ।
ਅਲਫਾਲਫਾ ਨੂੰ ਇਕ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ ਵਾਲਾ ਪੌਦਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਥੇ ਇਕ ਜਗ੍ਹਾ ਜਿੱਥੇ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਦੂਜੀਆਂ ਫਸਲਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਪਾਹ, ਆਦਿ ਲਈ ਲਾਭਕਾਰੀ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਪ੍ਰਸਤੁਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਲਫਾਲਫਾ ਪਿੰਜਰੇ ਅਤੇ ਪਰਜੀਵੀ ਕੀੜੇ ਜੋ ਹੋਰ ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਬਹੁਤੇ ਪੌਦਿਆਂ ਵਾਂਗ, ਅਲਫ਼ਾਲਫਾ ਨੂੰ ਕਈ ਕੀੜਿਆਂ ਅਤੇ ਜਰਾਸੀਮ ਦੁਆਰਾ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਰੋਗਾਂ ਵਿੱਚ ਅਕਸਰ ਸੂਖਮ ਲੱਛਣ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਪੱਤੇ, ਜੜ੍ਹਾਂ, ਅਤੇ ਪੈਦਾਵਾਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਅਲਫਾਲਫਾ ਕਲੋਰੋਫਿਲ, ਕੈਰੋਟਿਨ, ਪ੍ਰੋਟੀਨ, ਕੈਲਸੀਅਮ ਅਤੇ ਹੋਰ ਖਣਿਜਾਂ, ਬੀ ਗਰੁੱਪ ਵਿੱਚ ਵਿਟਾਮਿਨ, ਵਿਟਾਮਿਨ ਸੀ, ਵਿਟਾਮਿਨ ਡੀ, ਵਿਟਾਮਿਨ ਈ ਅਤੇ ਵਿਟਾਮਿਨ ਕੇ ਵਿੱਚ ਅਮੀਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਲਫਲਾ ਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਖੁਸ਼ਕ ਪਰਾਗ ਵਿਟਾਮਿਨ ਦਾ ਇੱਕ ਸਰੋਤ ਡੀ, 48 ਐੱਚ. ਜੀ.ਜੀ. (1920 ਆਈਯੂ / ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ) ਵਿਟਾਮਿਨ ਡੀ 2 ਅਤੇ 0.63 ਜੀ.ਜੀ. / ਜੀ (25 ਆਈ.ਯੂ. / ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ) ਵਿਟਾਮਿਨ ਡੀ 3 ਹੈ। ਅਲਫਾਲਫਾ ਦੇ ਤਣੇ ਵਿਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਵਿਟਾਮਿਨ ਡੀ 2 ਅਤੇ ਵਿਟਾਮਿਨ ਡੀ 3, ਅਜੇ ਤਸਦੀਕ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਅਲਫਾਲਫਾ/ਲੂਸਰਨ (ਇੰਗ: ਮੈਡੀਕਾਗੋ ਸਤੀਵਾ) ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਲੂਸਣ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਇਕ ਫੈਲਣ ਵਾਲਾ ਫੁੱਲਦਾਰ ਪੌਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਦੇ ਕਈ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਕਾਸ਼ਤ ਵਜੋਂ ਉਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਚਰਾਉਣ, ਪਰਾਗ ਅਤੇ ਸਿੰਜ ਲਈ ਅਤੇ ਹਰੀ ਫਸਲ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਾਮ ਅਲਫਾਲਫਾ ਦਾ ਨਾਮ ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਕਿੰਗਡਮ, ਸਾਊਥ ਅਫ਼ਰੀਕਾ, ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਅਤੇ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਨਾਮ ਲੁਸਬਨ ਨਾਂ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਪੌਦਾ ਛਲਾਂਗਣ ਵਾਲਾ ਕਲੌਵਰ (ਇਕੋ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਇੱਕ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾ) ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ-ਜੁਲਦਾ ਹੈ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨੌਜਵਾਨ ਜਦੋਂ ਗੋਲ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਟ੍ਰਿਲੀਓਂਓਲੀਜ਼ ਪੱਤੇ ਪ੍ਰਬਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ. ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਮਿਆਦ ਪੂਰੀ ਹੋਣ 'ਤੇ, ਪਰਚੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੰਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਜਾਮਨੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਕਲਸਟਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫਲ਼ ਨੂੰ 2 ਤੋਂ 3 ਵਾਰੀ ਵਧਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ 10-20 ਬੀਜ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਅਲਫਾਲਫਾ ਗਰਮ ਸੰਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਮਾਹੌਲ ਦੇ ਮੂਲ ਸਥਾਨ ਹੈ. ਇਹ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਯੂਨਾਨੀ ਅਤੇ ਰੋਮਨ ਦੇ ਯੁਗ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪਸ਼ੂ ਚਾਰਰਾ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਗਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਲਫਾਲਫਾ ਸਪਾਉਟ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਰਸੋਈ ਪ੍ਰਬੰਧ ਵਿਚ ਬਣਾਏ ਗਏ ਪਕਵਾਨਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਆਮ ਸਮੱਗਰੀ ਹਨ।
રજકો (વૈજ્ઞાનિક નામ: Medicago sativa, અંગ્રેજી: Alfalfa, lucerne, lucerne grass) કઢોળ વર્ગની બહુવર્ષાયુ વનસ્પતિ છે. તેને ઘોડાઘાસ તરીકે પણ ઓળખવામાં આવે છે. ચોમાસા સિવાયના સમયમાં લીલો ઘાસચારો પ્રાપ્ય ન હોય ત્યારે પશુપાલનનો વ્યવસાય કરતા ખેડૂતો રજકાનું પોતાના ખેતરમાં વાવેતર કરી તેની ખેતી કરે છે. આ રજકો એકથી દોઢ ફૂટ જેટલો ઉંચો થાય ત્યારે તેને કાપીને પશુઓને ખવડાવવામાં આવે છે. આ વનસ્પતિ ભારત દેશમાં પાલતુ પશુઓ માટેના મુખ્ય લીલા ખોરાક તરીકે વાપરવામાં આવે છે. ભારત ઉપરાંત યુ.કે., દક્ષિણ આફ્રિકા, ઓસ્ટ્રેલિયા અને ન્યૂઝીલેન્ડમાં તથા એશિયાના અન્ય દેશોમાં તેનું વાવેતર કરવામાં આવે છે.
ગુજરાતમાં રજકાની બે મુખ્ય જાતો વવાય છે, બારમાસિયો રજકો અને ભૂંગળીઓ રજકો. બારમાસી રજકો એક વર્ષ સુધી સતત વણઅટક્યે ઉત્પાદન આપે છે જ્યારે ભૂંગળીઓ રજકો પૌષ્ટિક અને સત્વધારી હોય છે. આ રજકાનો સમયકાળ ૭ મહિનાથી ૧૦ મહિના જેટલો હોય છે.
|accessdate= (મદદ) રજકો (વૈજ્ઞાનિક નામ: Medicago sativa, અંગ્રેજી: Alfalfa, lucerne, lucerne grass) કઢોળ વર્ગની બહુવર્ષાયુ વનસ્પતિ છે. તેને ઘોડાઘાસ તરીકે પણ ઓળખવામાં આવે છે. ચોમાસા સિવાયના સમયમાં લીલો ઘાસચારો પ્રાપ્ય ન હોય ત્યારે પશુપાલનનો વ્યવસાય કરતા ખેડૂતો રજકાનું પોતાના ખેતરમાં વાવેતર કરી તેની ખેતી કરે છે. આ રજકો એકથી દોઢ ફૂટ જેટલો ઉંચો થાય ત્યારે તેને કાપીને પશુઓને ખવડાવવામાં આવે છે. આ વનસ્પતિ ભારત દેશમાં પાલતુ પશુઓ માટેના મુખ્ય લીલા ખોરાક તરીકે વાપરવામાં આવે છે. ભારત ઉપરાંત યુ.કે., દક્ષિણ આફ્રિકા, ઓસ્ટ્રેલિયા અને ન્યૂઝીલેન્ડમાં તથા એશિયાના અન્ય દેશોમાં તેનું વાવેતર કરવામાં આવે છે.
ગુજરાતમાં રજકાની બે મુખ્ય જાતો વવાય છે, બારમાસિયો રજકો અને ભૂંગળીઓ રજકો. બારમાસી રજકો એક વર્ષ સુધી સતત વણઅટક્યે ઉત્પાદન આપે છે જ્યારે ભૂંગળીઓ રજકો પૌષ્ટિક અને સત્વધારી હોય છે. આ રજકાનો સમયકાળ ૭ મહિનાથી ૧૦ મહિના જેટલો હોય છે.
குதிரை மசால்( தாவர வகைப்பாடு : Medicago sativa) பபேசியே குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒரு தாவரம். இதன் தாவரவியல் பெயர் மெடிகேகா சட்டைவா (Medicago sativa) என்பதாகும்.
இது பசுந்தழைத் தீவனத்திற்காக உலகெங்கும் அதிகமாக வளர்க்கப்படுகிறது. தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்த மட்டில் கோயமுத்தூர் பகுதிகளில் வளர்க்கப்படுகிறது.
சோயா பீன்சு போன்ற மற்ற லெகூம் தாவரங்களில் இருப்பது போல குதிரை மசாலிலும் தாவர ஈஸ்ட்ரோஜன்கள் உள்ளன. இது கர்ப்பத் தடை போல செயல்படுகிறது.[4][5]
குதிரை மசால்( தாவர வகைப்பாடு : Medicago sativa) பபேசியே குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒரு தாவரம். இதன் தாவரவியல் பெயர் மெடிகேகா சட்டைவா (Medicago sativa) என்பதாகும்.
இது பசுந்தழைத் தீவனத்திற்காக உலகெங்கும் அதிகமாக வளர்க்கப்படுகிறது. தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்த மட்டில் கோயமுத்தூர் பகுதிகளில் வளர்க்கப்படுகிறது.
சோயா பீன்சு போன்ற மற்ற லெகூம் தாவரங்களில் இருப்பது போல குதிரை மசாலிலும் தாவர ஈஸ்ட்ரோஜன்கள் உள்ளன. இது கர்ப்பத் தடை போல செயல்படுகிறது.
ಆಲ್ಫಾಲ್ಫ ಲೆಗ್ಯೊಮಿನೋಸಿ ಕುಟುಂಬದ ಪಾಪಿಲಿಯೊನೇಸಿ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಗಿಡ. ಲೊಸರ್ನ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲಾಗುವ ಈ ಗಿಡಕ್ಕೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕುದುರೆ ಮಸಾಲೆಸೊಪ್ಪು ಎಂದು ಹೆಸರಿದೆ. ಇದನ್ನು ದನಗಳ ಮತ್ತು ಕುದುರೆಗಳ ಮೇವಿಗಾಗಿ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಮಣ್ಣಿನ ಸಾರವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೂ ಬೆಳೆಸುವುದಿದೆ.
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ 1'-4' ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುವ ಈ ಗಿಡದಲ್ಲಿ ನೆಲದಲ್ಲೇ ಭಾಗಶಃ ಹುದುಗಿರುವ ಮುಖ್ಯಕಾಂಡವಿದೆ. ಈ ಕಾಂಡದಿಂದ ಸುಮಾರು 20-30 ಸಣ್ಣ ರೆಂಬೆಗಳು ಮೇಲ್ಮುಖವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ರೆಂಬೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಪರ್ಯಾಯ ಜೋಡಣೆ ಹೊಂದಿರುವ ಸಂಯುಕ್ತ ಎಲೆಗಳಿವೆ. ಒಂದೊಂದು ಸಂಯುಕ್ತ ಎಲೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಮೂರು ಕಿರುಎಲೆಗಳಿವೆ. ರೆಂಬೆಗಳ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಎಲೆಗಳ ಕಂಕುಳಿನಿಂದ ರೇಸಿಮ್ ಹೂಗೊಂಚಲುಗಳು ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ ಹೂಗಳ ಬಣ್ಣ ಊದಾ. ಕಾಯಿಗಳು ಸುರುಳಿಯಾಗಿ ಸುತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಪ್ರತಿಯೊಂದರಲ್ಲಿಯೂ 2-8 ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚು ಹುರುಳಿ ಬೀಜದ ಆಕಾರದ ಚಿಕ್ಕ ಬೀಜಗಳಿವೆ. ಮುಖ್ಯಕಾಂಡದ ಕೆಳಭಾಗದಿಂದ ಭೂಮಿಯೊಳಕ್ಕೆ ಆಳವಾಗಿ ಇಳಿದಿರುವ ತಾಯಿಬೇರು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿರುವ ಬೇರಿನ ಸಮೂಹ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಈ ತಾಯಿಬೇರು ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅನುಕೂಲವಾಗಿದ್ದಾಗ 30'-50' ಆಳದವರೆಗೂ ಬೆಳೆಯಬಲ್ಲದು.
ಆಲ್ಫಾಲದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಪ್ರಭೇದಗಳಿವೆ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಮೆಡಿಕ್ಯಾಗೊ ಸಟೈವ ಮತ್ತು ಮೆಡಿಕ್ಯಾಗೊ ಫಾಲ್ಕೇಟ ಎಂಬ ಎರಡು ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಮೊದಲನೆಯ ಪ್ರಭೇದ ಊದಾಬಣ್ಣದ ಹೂಗಳನ್ನು ಮೇಲಕ್ಕೆ ನೇರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದರ ಕಾಯಿಗಳು ಸುರುಳಿಯಾಗಿ ಸುತ್ತಿಕೊಂಡಿವೆ. ಎರಡನೆಯದು ಹಳದಿಬಣ್ಣದ ಹೂಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಸ್ವಲ್ಪ ಬಾಗಿಕೊಂಡು ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದರ ಕಾಯಿಗಳು ಕುಡುಗೋಲಿನ ಆಕಾರದಲ್ಲಿವೆ.
ಆಲ್ಫಾಲ್ಫ ಗಿಡ ಅತ್ಯಂತ ಒಣ ಹವೆಯನ್ನೊ ಅತ್ಯುಷ್ಣ ಅಥವಾ ಅತಿ ಶೀತ ವಾತಾವರಣವನ್ನೂ ತಡೆದುಕೊಂಡು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಯಬಲ್ಲ ಶಕ್ತಿ ಹೊಂದಿರಲು ಬಲು ಆಳಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುವ ಇದರ ತಾಯಿಬೇರೇ ಕಾರಣ. ಇದರ ಬೇರಿನ ಮೂಲಕ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೇ ಆಳದಲ್ಲಿರಬಹುದಾದ ನೀರನ್ನೂ ಹೀರಿಕೊಂಡು ಗಿಡ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಇದನ್ನು ಒಣಹವೆಯಿರುವ ಸರಿಸುಮಾರು ಬಂಜರು ಎನ್ನಬಹುದಾದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ.ಬೀಜ ಬಿತ್ತಿದ ಹಲವಾರು ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಗಿಡ ಬೆಳೆದರೂ ಕೊನೆಯ ಪಕ್ಷ 2-3 ವರ್ಷಗಳಾದರೂ ಅದನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ಕತ್ತರಿಸದೆ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಆಮೇಲೆ ಪ್ರತಿವರ್ಷವೂ 2-8 ಬಾರಿ ಸೊಪ್ಪನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಬಹುದು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಒಂದು ಎಕರೆಗೆ 2-4 ಟನ್ ಸೊಪ್ಪು ದೊರಕುವುದಾದರೊ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೀರು ಹಾಯಿಸಿದಲ್ಲಿ ಉತ್ಪನ್ನ 10 ಟನ್ಗಳಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಬಲ್ಲದು ಮೂಲತಃ ಪೂರ್ವ ಮೆಡಿಟರೆನಿಯನ್ ಪ್ರದೇಶವಾಸಿಯಾದ ಈ ಗಿಡ ರಷ್ಯ ದೇಶದ ದಕ್ಷಿಣದಲ್ಲಿರುವ ಕಾಕಸಸ್ ಪರ್ವತಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಬಹಳ ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಇದರ ವ್ಯವಸಾಯ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಕ್ರಿ.ಪು. 400ರ ಸುಮಾರಿನಲ್ಲಿಯೇ ಇದನ್ನು ಗ್ರೀಸ್ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದರೆಂದು ದಾಖಲೆಯಿದೆ. ಇದರ ಸೊಪ್ಪಿನ ಉತ್ಕೃಷ್ಟಗುಣದಿಂದಾಗಿ ಈ ಗಿಡವನ್ನು ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲ ದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ಅಂದಾಜಿನ ಪ್ರಕಾರ ಸುಮಾರು 6 ಕೋಟಿ ಎಕರೆಗಳಷ್ಟು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಲ್ಫಾಲ್ಫವನ್ನು ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತಿವೆ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಅಮೆರಿಕದ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನಗಳು, ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕ, ಕೆನಡ, ಯೂರೋಪ್ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಇದರ ಸೊಪ್ಪು ಅಧಿಕ ಪೌಷ್ಟಿಕಾಂಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ದನಗಳಿಗೆ, ಕುದುರೆಗಳಿಗೆ ರುಚಿಕರವಾಗಿಯೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ 10% ಭಾಗ ಪ್ರೋಟೀನ್, 8% ಭಾಗ ಲವಣಾಂಶಗಳೂ ಅಲ್ಲದೆ ಎ, ಇ, ಡಿ ಮತ್ತು ಕೆ ಜೀವಾತುಗಳು ಇವೆ. ಆಲ್ಫಾಲ್ಫ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಹಸುರು ಮೇವಾಗಿ ಉಪಯೋಗವಾಗುವುದಾದರೂ ಇದರ ಸೊಪ್ಪನ್ನು ಕೋಳಿ, ಹಂದಿ ಮುಂತಾದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಮಿಶ್ರ ಆಹಾರ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಇದರ ವ್ಯವಸಾಯದಿಂದ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿನ ನೈಟ್ರೊಜನ್ ಪ್ರಮಾಣ ಹೆಚ್ಚುವುದೆಂದು ಕಂಡುಬಂದಿದೆ. ಇದರ ಬೇರುಗಂಟುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ವಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಯ ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯವಿದ್ದು ಅವು ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿನ ನೈಟ್ರೊಜನ್ನನ್ನೇ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಥಿರೀಕರಣಗೊಳಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಹೀಗೆ ಭೂಮಿಯ ಸಾರ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಈ ಗಿಡಕ್ಕೆ ಹಲವಾರು ಬಗೆಯ ಬೂಷ್ಟು, ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯ ವೈರಸ್ ರೋಗಗಳು ಮತ್ತು ಹುಳುಗಳು ತಗಲುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ಬಾರಿ ಗಣನೀಯ ನಷ್ಟವನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವುದೂ ಉಂಟು. ಈ ರೋಗಗಳನ್ನು ರಾಸಾಯನಿಕ ಔಷಧಿಗಳ ಉಪಯೋಗದಿಂದ ತಡೆಯಬಹುದು. ಅಲ್ಲದೆ ರೋಗನಿರೋಧಕ ಶಕ್ತಿಯನ್ನುಳ್ಳ ತಳಿಗಳನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸುವುದರಿಂದ ರೋಗಗಳಾಗಲಿ, ಹುಳುಗಳಾಗಲಿ ಅಂಟದಂತೆ ಮಾಡಬಹುದಾಗಿದೆ.
ಆಲ್ಫಾಲ್ಫ ಲೆಗ್ಯೊಮಿನೋಸಿ ಕುಟುಂಬದ ಪಾಪಿಲಿಯೊನೇಸಿ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಗಿಡ. ಲೊಸರ್ನ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲಾಗುವ ಈ ಗಿಡಕ್ಕೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕುದುರೆ ಮಸಾಲೆಸೊಪ್ಪು ಎಂದು ಹೆಸರಿದೆ. ಇದನ್ನು ದನಗಳ ಮತ್ತು ಕುದುರೆಗಳ ಮೇವಿಗಾಗಿ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಮಣ್ಣಿನ ಸಾರವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೂ ಬೆಳೆಸುವುದಿದೆ.
Otá'tavö'êstse, póovónáévó'êstse (Medicago sativa)
Hoxomôho'haméstotôtse, Ho'honáéšé'e, 2002
Heováéstse tséhetó'o'ee'êstse
Heováéstse tséhetó'o'ee'êstse
Énano'éhestôtse
Heováéstse tséhetó'o'ee'êstse, háhnoma
èrba mèdga (Medicago sativa L.) ćiamèda anca èrba Spagnà o, pù raramént alfalfa a la mòda d'ingles (cal véna da la paròla araba al-fáṣfaṣa c'la vól dir"forağ"), l'é n'èrba dla famija dil Fabacei (che fin a socuant ani fà la s'ćiamèva dil Léguminósi).
Lèrba médga l'é originèria ed l'Asia e, in Italja, l'é coltivèda bombén a caval dl'Emilja, dla Lómbardia e dal Vènèto.
Il foij i'én trifoijèdi tant c'me i tarfoj, mo i s'cònòsén par via d'la présénsa dal picól che i trafoj i n'gan miga. Al fioór, c'al pol isór bianc, rósa o violètt al ga la forma tipica di fioór dil Leguminosi, l'è compign –o par lo meno simil– a col chi fan il fävi (Viccia faba) e i revjoòt (Pisum sativum). L'èrba médga la fa di frutt pićen (che in pratica pò i'én d'il teghi tant c'me culì di fasò) a fórma ed còva ed gozèn con dentór sinc'o sés sminsén'ni (sént i pesén si e no 200 milìgram).
L'é la pianta da forağ pù difusa e la vén drovèda principalmént par fèr dal fén o dil farén'ni disidratèdi. Al momént bón par tajer l'èrba médga da fén l'é quanda la fiorisà, dòpa la vénà pù legnósa e la pèrda in nutriént, specialmént in protéini. Al fén d'èrba médga l'é praticament la bèsa dl'alimentasión dil vachi in t'la produsiòn dal formaj nòstran.
A l'èrba médga i n'ghe piäson miga il téri acidi e la produsà pù sè in t'il téri pini ed calsén'na con un pH bén pù ält. La véna coltivèda c'me prè in tal stés sit par pù ani, ed sòlit tri o quator, e la pól där anc quattr'o sinc taij ed fén con dil produsión chi pólén pasèr, s'la ven daqueda bén, i 40 quintäl par Biólca ed Pärma.
A ghé da stär a l'òć a drovèrla vérda col bésti ca rumna: la contènà dil sóstansi chimichi, ćiamèdi saponini, ch'i fan dla sćuma una vòlta ch'i en in tal bartón e i al fan infièr, al s'ćiama meteorismo di ruminant.
Al fioór, o mej, col ca ghe dentór, al ven drovè bombén par la produsiòn ed méla ed bésión.
L'èrba médga (in latén medica e in greco μηδική, pronuncè mediké) la ne s'ćiama miga acsì parché la pól curèr quél, ma parché l'é originèria d'un pòst ćiamè anticamént Média (ch'incò la sarìs la Pèrsia)
èrba mèdga (Medicago sativa L.) ćiamèda anca èrba Spagnà o, pù raramént alfalfa a la mòda d'ingles (cal véna da la paròla araba al-fáṣfaṣa c'la vól dir"forağ"), l'é n'èrba dla famija dil Fabacei (che fin a socuant ani fà la s'ćiamèva dil Léguminósi).
Lèrba médga l'é originèria ed l'Asia e, in Italja, l'é coltivèda bombén a caval dl'Emilja, dla Lómbardia e dal Vènèto.
Дүжер-меде тарымал (орус. Люцерна посевная, лат. Medicágo sativa) - Бобтар (Fabaceae) өгбезиниң дүжер-меде үнүштүң хөй чылдыг 30-80 см бедик хевири. Эм кылдыр ажыглап турар.
Бедии 30-80 см. Хөй чылдыг үнүш. Чечектери ягаан-көк. Бобтары спиральзыг-долгашкак.
Өзер черлери: Кургаг шыктарлыг ийлер, кужурларлыг шыктар, элезиннер, чыдымнар, ховулар, даглар эдектери болгаш ховуланы берген шыктар.
Хереглеттинер чүүлдери: сигени.
Чечектелири: июль.
Белеткээр үелери: июнь-август.
Кургадып каан чечектерлиг сывын нерви аарыгларында мага-бот оожургадыр чүүл кылдыр ажыглап турар. Сугга хандылап алгаш, ижип эмненир.
Дүжер-меде тарымал (орус. Люцерна посевная, лат. Medicágo sativa) - Бобтар (Fabaceae) өгбезиниң дүжер-меде үнүштүң хөй чылдыг 30-80 см бедик хевири. Эм кылдыр ажыглап турар.
Alfalfa (/ælˈfælfə/) (Medicago sativa), also called lucerne, is a perennial flowering plant in the legume family Fabaceae. It is cultivated as an important forage crop in many countries around the world. It is used for grazing, hay, and silage, as well as a green manure and cover crop. The name alfalfa is used in North America. The name lucerne is the more commonly used name in the United Kingdom, South Africa, Australia, and New Zealand. The plant superficially resembles clover (a cousin in the same family), especially while young, when trifoliate leaves comprising round leaflets predominate. Later in maturity, leaflets are elongated. It has clusters of small purple flowers followed by fruits spiralled in 2 to 3 turns containing 10–20 seeds. Alfalfa is native to warmer temperate climates. It has been cultivated as livestock fodder since at least the era of the ancient Greeks and Romans.
The word alfalfa is a Spanish modification of the Arabic word al-faṣfaṣa ultimately from an Old Persian compound *aspa-sti- meaning horse food.[4][5]
Alfalfa seems to have originated in south-central Asia, and was first cultivated in ancient Iran.[6][7] According to Pliny (died 79 AD), it was introduced to Greece in about 490 BC when the Persians invaded Greek territory. Alfalfa cultivation is discussed in the fourth-century AD book Opus Agriculturae by Palladius, stating: "One sow-down lasts ten years. The crop may be cut four or six times a year ... A jugerum of it is abundantly sufficient for three horses all the year ... It may be given to cattle, but new provender is at first to be administered very sparingly, because it bloats up the cattle."[8] Pliny and Palladius called alfalfa in Latin medica, a name that referred to the Medes, a people who lived in ancient Iran. The ancient Greeks and Romans believed, probably correctly, that alfalfa came from the Medes' land, in today's Iran. (The ancient Greeks and Romans also used the name medica to mean a citron fruit, once again because it was believed to have come from the Medes' land). This name is the root of the modern scientific name for the alfalfa genus, Medicago.
The medieval Arabic agricultural writer Ibn al-'Awwam, who lived in Spain in the later 12th century, discussed how to cultivate alfalfa, which he called الفصفصة (al-fiṣfiṣa).[9] A 13th-century general-purpose Arabic dictionary, Lisān al-'Arab, says that alfalfa is cultivated as an animal feed and consumed in both fresh and dried forms.[10] It is from the Arabic that the Spanish name alfalfa was derived.[11]
In the 16th century, Spanish colonizers introduced alfalfa to the Americas as fodder for their horses.[12]
In the North American colonies of the eastern US in the 18th century, it was called "lucerne", and many trials at growing it were made, but generally without sufficiently successful results.[7] Relatively little is grown in the southeastern United States today.[13] Lucerne (or luzerne) is the name for alfalfa in Britain, Australia, France, Germany, and a number of other countries. Alfalfa seeds were imported to California from Chile in the 1850s. That was the beginning of a rapid and extensive introduction of the crop over the western US States[6] and introduced the word "alfalfa" to the English language. Since North and South America now produce a large part of the world's output, the word "alfalfa" has been slowly entering other languages.
Alfalfa is a perennial forage legume which normally lives four to eight years, but can live more than 20 years, depending on variety and climate.[14] The plant grows to a height of up to 1 metre (3 feet 3 inches), and has a deep root system, sometimes growing to a depth of more than 15 m (49 ft) to reach groundwater. Typically the root system grows to a depth of 2–3 m (7–10 ft) depending on subsoil constraints.[14] Owing to this deep root system, it helps to improve soil nitrogen fertility and protect from soil erosion.[15] This depth of root system, and perenniality of crowns that store carbohydrates as an energy reserve, make it very resilient, especially to droughts. Alfalfa has a tetraploid genome.[16]
Alfalfa is a small-seeded crop, and has a slowly growing seedling, but after several months of establishment, forms a tough "crown" at the top of the root system. This crown contains shoot buds that enable alfalfa to regrow many times after being grazed or harvested; however, overgrazing of the buds will reduce the new leaves on offer to the grazing animal.
This plant exhibits autotoxicity, which means it is difficult for alfalfa seed to grow in existing stands of alfalfa.[17] Therefore, alfalfa fields are recommended to be rotated with other species (for example, corn or wheat) before reseeding.[18] The exact mechanism of auto-toxicity is unclear, with medicarpins and phenols both seeming to play a role.[19] Levels of autotoxicity in soil depends on soil type (clay soils maintain autotoxicity for longer), cultivar and age of the previous crop. A soil assay can be used to measure autotoxicity.[20] Resistant to autotoxicity also varies by cultivar, a tolerant one being 'WL 656HQ'.[21]
Alfalfa is widely grown throughout the world as forage for cattle, and is most often harvested as hay, but can also be made into silage, grazed, or fed as greenchop.[22] Alfalfa usually has the highest feeding value of all common hay crops. It is used less frequently as pasture.[18] When grown on soils where it is well-adapted, alfalfa is often the highest-yielding forage plant, but its primary benefit is the combination of high yield per hectare and high nutritional quality.[23]
Its primary use is as feed for high-producing dairy cows, because of its high protein content and highly digestible fiber, and secondarily for beef cattle, horses, sheep, and goats.[24][25] Alfalfa hay is a widely used protein and fiber source for meat rabbits. In poultry diets, dehydrated alfalfa and alfalfa leaf concentrates are used for pigmenting eggs and meat, because of their high content in carotenoids, which are efficient for colouring egg yolk and body lipids.[26] Humans also eat alfalfa sprouts in salads and sandwiches.[27][28] Dehydrated alfalfa leaf is commercially available as a dietary supplement in several forms, such as tablets, powders and tea.[29] Fresh alfalfa can cause bloating in livestock, so care must be taken with livestock grazing on alfalfa because of this hazard.[30]
Like other legumes, its root nodules contain bacteria, Sinorhizobium meliloti, with the ability to fix nitrogen, producing a high-protein feed regardless of available nitrogen in the soil.[31] Its nitrogen-fixing ability (which increases soil nitrogen) and its use as an animal feed greatly improve agricultural efficiency.[32][33]
Alfalfa can be sown in spring or fall, and does best on well-drained soils with a neutral pH of 6.8–7.5.[34][35] Alfalfa requires sustained levels of potassium and phosphorus to grow well.[36] It is moderately sensitive to salt levels in both the soil and irrigation water, although it continues to be grown in the arid southwestern United States, where salinity is an emerging issue.[37][38][39] Soils low in fertility should be fertilized with manure or a chemical fertilizer, but correction of pH is particularly important.[40] Usually a seeding rate of 13–20 kg/ha (12–18 lb/acre) is recommended, with differences based upon region, soil type, and seeding method.[41] A nurse crop is sometimes used, particularly for spring plantings, to reduce weed problems and soil erosion, but can lead to competition for light, water, and nutrients.[42]
In most climates, alfalfa is cut three to four times a year, but it can be harvested up to 12 times per year in Arizona and southern California.[43][44] Total yields are typically around 8 tonnes per hectare (3+1⁄2 short tons per acre) in temperate environments, but yields have been recorded up to 20 tonnes per hectare (9 short tons per acre).[44] Yields vary with region, weather, and the crop's stage of maturity when cut. Later cuttings improve yield, but with reduced nutritional content.[45]
Alfalfa is considered an insectary, a place where insects are reared, and has been proposed as helpful to other crops, such as cotton, if the two are interplanted, because the alfalfa harbours predatory and parasitic insects that would protect the other crop.[46] Harvesting the alfalfa by mowing the entire crop area destroys the insect population, but this can be avoided by mowing in strips so that part of the growth remains.[46]
Like most plants, alfalfa can be attacked by various pests and pathogens. Diseases often have subtle symptoms which are easily misdiagnosed and can affect leaves, roots, and stems.
Some pests, such as the alfalfa weevil, aphids, armyworms, and the potato leafhopper,[47] can reduce alfalfa yields dramatically, particularly with the second cutting when weather is warmest.[48] Spotted alfalfa aphid, broadly spread in Australia, not only sucks sap but also injects salivary toxins into the leaves.[49] Registered insecticides or chemical controls are sometimes used to prevent this and labels will specify the withholding period before the forage crop can be grazed or cut for hay or silage.[48] Alfalfa is also susceptible to root rots, including Phytophthora, Rhizoctonia, and Texas root rot.[50][51][52] Alfalfa is also susceptible to downy mildew caused by the oomycete species Peronospora aestivalis.[53]
When alfalfa is to be used as hay, it is usually cut and baled.[54] Loose haystacks are still used in some areas, but bales are easier for use in transportation, storage, and feed.[55] Ideally, the first cutting should be taken at the bud stage, and the subsequent cuttings just as the field is beginning to flower, or one-tenth bloom because carbohydrates are at their highest.[56] When using farm equipment rather than hand-harvesting, a swather cuts the alfalfa and arranges it in windrows.[57] In areas where the alfalfa does not immediately dry out on its own, a machine known as a mower-conditioner is used to cut the hay.[54] The mower-conditioner has a set of rollers or flails that crimp and break the stems as they pass through the mower, making the alfalfa dry faster.[58] After the alfalfa has dried, a tractor pulling a baler collects the hay into bales.
Several types of bales are commonly used for alfalfa. For small animals and individual horses, the alfalfa is baled into small, two-string bales, commonly named by the strands of string used to wrap it. Other bale sizes are three-string, and so on up to half-ton (six-string) "square" bales – actually rectangular, and typically about 40 cm × 45 cm × 100 cm (16 in × 18 in × 39 in).[16] Small square bales weigh from 25 to 30 kg (55 to 66 lb) depending on moisture, and can be easily hand separated into "flakes". Cattle ranches use large round bales, typically 1.4 to 1.8 m (4 ft 7 in to 5 ft 11 in) in diameter and weighing from 500 to 1,000 kg (1,100 to 2,200 lb). These bales can be placed in stable stacks or in large feeders for herds of horses or unrolled on the ground for large herds of cattle.[16] The bales can be loaded and stacked with a tractor using a spike, known as a bale spear, that pierces the center of the bale,[59] or they can be handled with a grapple (claw) on the tractor's front-end loader. A more recent innovation is large "square" bales, roughly the same proportions as the small squares, but much larger. The bale size was set so stacks would fit perfectly on a large flatbed truck. These are more common in the western United States.
When used as feed for dairy cattle, alfalfa is often made into haylage by a process known as ensiling.[24] Rather than being dried to make dry hay, the alfalfa is chopped finely and fermented in silos, trenches, or bags, where the oxygen supply can be limited to promote fermentation.[60] The anaerobic fermentation of alfalfa allows it to retain high nutrient levels similar to those of fresh forage, and is also more palatable to dairy cattle than dry hay.[61] In many cases, alfalfa silage is inoculated with different strains of microorganisms to improve the fermentation quality and aerobic stability of the silage.[62][63]
During the early 2000s, alfalfa was the most cultivated forage legume in the world.[64] Worldwide production was around 436 million tons in 2006.[64] In 2009, alfalfa was grown on approximately 30 million hectares (74 million acres) worldwide; of this North America produced 41% (11.9 million hectares; 29 million acres), Europe produced 25% (7.12 million hectares; 17.6 million acres), South America produced 23% (7 million hectares; 17 million acres), Asia produced 8% (2.23 million hectares; 5.5 million acres), and Africa and Oceania produced the remainder.[65] The US was the largest alfalfa producer in the world by area in 2009, with 9 million hectares (22 million acres), but considerable production area is found in Argentina (6.9 million hectares; 17 million acres), Canada (2 million hectares; 4.9 million acres), Russia (1.8 million hectares; 4.4 million acres), Italy (1.3 million hectares; 3.2 million acres), and China (1.3 million hectares; 3.2 million acres).[65]
In the United States in 2012, the leading alfalfa-growing states were California, Idaho, and Montana.[13] Alfalfa is predominantly grown in the northern and western United States;[13] it can be grown in the southeastern United States, but leaf and root diseases, poor soils, and a lack of well-adapted varieties are often limitations.[66]
Varieties resistant to the spotted alfalfa aphid (Therioaphis maculata) are necessary there, but even that is not always enough due to constant resistance evolution.[67] See also § Varieties.[67]
New South Wales produces 40% of Australia's lucerne.[68] Due to the introduction of the spotted alfalfa aphid (Therioaphis maculata) in the 1700s all varieties grown there must be resistant to it (see also § Varieties).[68]
Alfalfa seed production requires the presence of pollinators when the fields of alfalfa are in bloom.[16] Alfalfa pollination is somewhat problematic, however, because western honey bees, the most commonly used pollinator, are less than ideal for this purpose; the pollen-carrying keel of the alfalfa flower trips and strikes pollinating bees on the head, which helps transfer the pollen to the foraging bee.[16] Western honey bees, however, do not like being struck in the head repeatedly and learn to defeat this action by drawing nectar from the side of the flower. The bees thus collect the nectar, but carry no pollen, so do not pollinate the next flower they visit.[69] Because older, experienced bees do not pollinate alfalfa well, most pollination is accomplished by young bees that have not yet learned the trick of robbing the flower without tripping the head-knocking keel.
When western honey bees are used to pollinate alfalfa, the beekeeper stocks the field at a very high rate to maximize the number of young bees.[69] However, Western honey bee colonies may suffer protein stress when working alfalfa only, because alfalfa pollen protein is deficient in isoleucine, one of the amino acids essential in the diet of honeybee larvae.
Today, the alfalfa leafcutter bee (Megachile rotundata) is increasingly used to circumvent these problems.[70] As a solitary but gregarious bee species, it does not build colonies or store honey, but is a very efficient pollinator of alfalfa flowers.[70] Nesting is in individual tunnels in wooden or plastic material, supplied by the alfalfa seed growers.[69] The leafcutter bees are used in the Pacific Northwest, while western honeybees dominate in California alfalfa seed production.[69]
M. rotundata was unintentionally introduced into the United States during the 1940s, and its management as a pollinator of alfalfa has led to a three-fold increase in seed production in the U.S. The synchronous emergence of the adult bees of this species during alfalfa blooming period in combination with such behaviors as gregarious nesting, and utilization of leaves and nesting materials that have been mass-produced by humans provide positive benefits for the use of these bees in pollinating alfalfa.[71]
A smaller amount of alfalfa produced for seed is pollinated by the alkali bee, mostly in the northwestern United States. It is cultured in special beds near the fields. These bees also have their own problems. They are not portable like honey bees, and when fields are planted in new areas, the bees take several seasons to build up.[69] Honey bees are still trucked to many of the fields at bloom time.
B. affinis is important to the agricultural industry, as well as for the pollination of alfalfa.[72] It is known that members of this species pollinate up to 65 different species of plants, and it is the primary pollinator of key dietary crops, such as cranberries, plums, apples, onions, and alfalfa.[73]
Considerable research and development has been done with this important plant. Older cultivars such as 'Vernal' have been the standard for years, but many public and private varieties better adapted to particular climates are available.[74] Private companies release many new varieties each year in the US.[75]
Most varieties go dormant in the fall, with reduced growth in response to low temperatures and shorter days.[75] 'Nondormant' varieties that grow through the winter are planted in long-season environments such as Mexico, Arizona, and Southern California, whereas 'dormant' varieties are planted in the Upper Midwest, Canada, and the Northeast.[75] 'Nondormant' varieties can be higher-yielding, but they are susceptible to winter-kill in cold climates and have poorer persistence.[75]
Most alfalfa cultivars contain genetic material from sickle medick (M. falcata), a crop wild relative of alfalfa that naturally hybridizes with M. sativa to produce sand lucerne (M. sativa ssp. varia). This species may bear either the purple flowers of alfalfa or the yellow of sickle medick, and is so called for its ready growth in sandy soil.[76] Traits for insect resistance have also been introduced from M. glomerata and M. prostrata, members of alfalfa's secondary gene pool.[77]
Most of the improvements in alfalfa over the last decades have consisted of better disease resistance on poorly drained soils in wet years, better ability to overwinter in cold climates, and the production of more leaves. Multileaf alfalfa varieties have more than three leaflets per leaf.[78]
Alfalfa growers or lucerne growers have a suite of varieties or cultivars to choose from in the seed marketplace and base their selection on a number of factors including the dormancy or activity rating, crown height, fit for purpose (i.e., hay production or grazing), disease resistance, insect pest resistance, forage yield, fine leafed varieties and a combination of many favourable attributes. Plant breeding efforts use scientific methodology and technology to strive for new improved varieties.
The L. Teweles Seed Company claimed it created the world's first hybrid alfalfa.[79]
Wisconsin and California and many other states publish alfalfa variety trial data. A complete listing of state variety testing data is provided by the North American Alfalfa Improvement Conference (NAAIC) State Listing, as well as additional detailed alfalfa genetic and variety data published by NAAIC.
Roundup Ready alfalfa, a genetically modified variety, was released by Forage Genetics International in 2005. This was developed through the insertion of a gene owned by Monsanto Company that confers resistance to glyphosate, a broad-spectrum herbicide, also known as Roundup. Although most grassy and broadleaf plants, including ordinary alfalfa, are killed by Roundup, growers can spray fields of Roundup Ready alfalfa with the glyphosate herbicide and kill the weeds without harming the alfalfa crop.
In 2005, after completing a 28-page environmental assessment (EA)[80] the United States Department of Agriculture (USDA) granted Roundup Ready alfalfa (RRA) nonregulated status[81] under Code of Federal Regulations Title 7 Part 340,[82] called, "Introduction of Organisms and Products Altered or Produced Through Genetic Engineering Which Are Plant Pests or Which There Is Reason to Believe Are Plant Pests", which regulates, among other things, the introduction (importation, interstate movement, or release into the environment) of organisms and products altered or produced through genetic engineering that are plant pests or that there is reason to believe are plant pests. Monsanto had to seek deregulation to conduct field trials of RRA, because the RRA contains a promoter sequence derived from the plant pathogen figwort mosaic virus.[80] The USDA granted the application for deregulation, stating that the RRA with its modifications: "(1) Exhibit no plant pathogenic properties; (2) are no more likely to become weedy than the nontransgenic parental line or other cultivated alfalfa; (3) are unlikely to increase the weediness potential of any other cultivated or wild species with which it can interbreed; (4) will not cause damage to raw or processed agricultural commodities; (5) will not harm threatened or endangered species or organisms that are beneficial to agriculture; and (6) should not reduce the ability to control pests and weeds in alfalfa or other crops."[80] Monsanto started selling RRA and within two years, more than 300,000 acres were devoted to the plant in the US.[83]
The granting of deregulation was opposed by many groups, including growers of non-GM alfalfa who were concerned about gene flow into their crops.[80] In 2006, the Center for Food Safety, a US non-governmental organization that is a critic of biotech crops, and others, challenged this deregulation in the California Northern District Court.[84] Organic growers were concerned that the GM alfalfa could cross-pollinate with their organic alfalfa, making their crops unsalable in countries that ban the growing of GM crops.[85] The District Court ruled that the USDA's EA did not address two issues concerning RRA's effect on the environment,[86] and in 2007, required the USDA to complete a much more extensive environmental impact statement (EIS). Until the EIS was completed, they banned further planting of RRA but allowed land already planted to continue.[83][87] The USDA proposed a partial deregulation of RRA but this was also rejected by the District Court.[84] Planting of RRA was halted.
In June 2009, a divided three-judge panel on the 9th U.S. Circuit Court of Appeals upheld the District Court's decision.[88] Monsanto and others appealed to the US Supreme Court.[88]
On 21 June 2010, in Monsanto Co. v. Geertson Seed Farms, the Supreme Court overturned the District Court decision to ban planting RRA nationwide as there was no evidence of irreparable injury.[89] They ruled that the USDA could partially deregulate RRA before an EIS was completed. The Supreme Court did not consider the District Court's ruling disallowing RRA's deregulation and consequently RRA was still a regulated crop waiting for USDA's completion of an EIS.[84]
This decision was welcomed by the American Farm Bureau Federation, Biotechnology Industry Organization, American Seed Trade Association, American Soybean Association, National Alfalfa and Forage Alliance, National Association of Wheat Growers, National Cotton Council, and National Potato Council.[90] In July 2010, 75 members of Congress from both political parties sent a letter to Agriculture Secretary Tom Vilsack asking him to immediately allow limited planting of genetically engineered alfalfa.[91][92] However the USDA did not issue interim deregulatory measures, instead focusing on completing the EIS. Their 2,300-page EIS was published in December 2010.[93] It concluded that RRA would not affect the environment.
Three of the biggest natural food brands in the US lobbied for a partial deregulation of RRA,[94] but in January 2011, despite protests from organic groups, Secretary Vilsack announced that the USDA had approved the unrestricted planting of genetically modified alfalfa and planting resumed.[95][96][97] Secretary Vilsack commented, "After conducting a thorough and transparent examination of alfalfa ... APHIS [Animal and Plant Health Inspection Service] has determined that Roundup Ready alfalfa is as safe as traditionally bred alfalfa."[98] About 20 million acres (8 million hectares) of alfalfa were grown in the US, the fourth-biggest crop by acreage, of which about 1% were organic. Some biotechnology officials forecast that half of the US alfalfa acreage could eventually be planted with GM alfalfa.[99]
The National Corn Growers Association,[100] the American Farm Bureau Federation,[101] and the Council for Biotech Information[102] warmly applauded this decision. Christine Bushway, CEO of the Organic Trade Association, said, "A lot of people are shell-shocked. While we feel Secretary Vilsack worked on this issue, which is progress, this decision puts our organic farmers at risk."[99] The Organic Trade Association issued a press release in 2011 saying that the USDA recognized the impact that cross-contamination could have on organic alfalfa and urged them to place restrictions to minimize any such contamination.[103] However, organic farming groups, organic food outlets, and activists responded by publishing an open letter saying that planting the "alfalfa without any restrictions flies in the face of the interests of conventional and organic farmers, preservation of the environment, and consumer choice."[104] Senator Debbie Stabenow, Chairwoman of the Senate Agriculture Committee,[105] House Agriculture Committee Chairman Frank Lucas[105] and Senator Richard Lugar[106] issued statements strongly supporting the decision "... giving growers the green light to begin planting an abundant, affordable and safe crop" and giving farmers and consumers the choice ... in planting or purchasing food grown with GM technology, conventionally, or organically." In a joint statement, US Senator Patrick Leahy and Representative Peter DeFazio said the USDA had the "opportunity to address the concerns of all farmers", but instead "surrender[ed] to business as usual for the biotech industry."[107]
The non-profit Center for Food Safety appealed this decision in March 2011[108] but the District Court for Northern California rejected this motion in 2012.[109]
Alfalfa, like other leguminous crops, is a known source of phytoestrogens,[110] including spinasterol,[111] coumestrol, and coumestan.[112] Because of this, grazing on alfalfa during breeding can cause reduced fertility in sheep and in dairy cattle if not effectively managed.[112][113]
Coumestrol levels in alfalfa have been shown to be elevated by fungal infection, but not significantly under drought stress[114] or aphid infestation.[115] Grazing management can be utilised to mitigate the effects of coumestrol on ewe reproductive performance, with full recovery after removal from alfalfa.[113] Coumestrol levels in unirrigated crops can be predicted practically using weather variables.[116]
Raw alfalfa seeds and sprouts are a source of the amino acid canavanine. Much of the canavanine is converted into other amino acids during germination so sprouts contain much less canavanine than unsprouted seeds.[117] Canavanine competes with arginine, resulting in the synthesis of dysfunctional proteins. Raw unsprouted alfalfa has toxic effects in primates, including humans, which can result in lupus-like symptoms and other immunological diseases in susceptible individuals,[118][119] and sprouts also produced these symptoms in at least some primates when fed a diet made of 40% alfalfa. Stopping consumption of alfalfa seeds can reverse the effects.[120]
Raw alfalfa seed sprouts are 93% water, 2% carbohydrates, 4% protein, and contain negligible fat (table). In a 100-gram (3+1⁄2-ounce) reference amount, raw alfalfa sprouts supply 96 kilojoules (23 kilocalories) of food energy and 29% of the Daily Value of vitamin K. They are a moderate source of vitamin C, some B vitamins, phosphorus, and zinc.
Sprouting alfalfa seeds is the process of germinating seeds for consumption usually involving just water and a jar. However, the seeds and sprouts must be rinsed regularly to avoid the accumulation of the products of decay organisms along with smells of rot and discoloration. Sprouting alfalfa usually takes three to four days with one tablespoon of seed yielding up to three full cups of sprouts.[121]
The United States National Institutes of Health (US NIH) reports there is "Insufficient evidence to rate effectiveness [of alfalfa] for" the following:[122]
Further, the US NIH has identified several safety concerns and medication interactions. US NIH summarizes:
Alfalfa leaves are POSSIBLY SAFE for most adults. However, taking alfalfa seeds long-term is LIKELY UNSAFE. Alfalfa seed products may cause reactions that are similar to the autoimmune disease called lupus erythematosus.
Alfalfa might also cause some people's skin to become extra sensitive to the sun.[122]
As noted above, raw unsprouted alfalfa has toxic effects in primates, including humans, which can result in lupus-like symptoms and other immunological diseases in susceptible individuals.[118][119][122]
The US NIH calls out special precautions and warnings for the following:[122]
US NIH warns that alfalfa interacts with warfarin (Coumadin) in a major way; the two should not be combined.[122] US NIH warns that alfalfa interacts with the following medicine types moderately; the user should be cautious when taking alfalfa with these:[122]
US NIH warns that alfalfa may interact with herbs and supplements associated with the following:[122]
Refer to [122] for the most current information and details.
Medicago sativa
M. sativa
M. sativa
M. sativa
Flowers
Yellow flowers
Light violet flowers
M. sativa var. sativa, mature fruits
Seeds (actual size ≈2mm)
Lucerne field
Bee on alfalfa flower
{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link) {{cite web}}: Missing or empty |title= (help) 
A close up of alfalfa sprouts, which are commonly used as a garnish on soups or as a filling in sandwiches and salads. Alfalfa (/ælˈfælfə/) (Medicago sativa), also called lucerne, is a perennial flowering plant in the legume family Fabaceae. It is cultivated as an important forage crop in many countries around the world. It is used for grazing, hay, and silage, as well as a green manure and cover crop. The name alfalfa is used in North America. The name lucerne is the more commonly used name in the United Kingdom, South Africa, Australia, and New Zealand. The plant superficially resembles clover (a cousin in the same family), especially while young, when trifoliate leaves comprising round leaflets predominate. Later in maturity, leaflets are elongated. It has clusters of small purple flowers followed by fruits spiralled in 2 to 3 turns containing 10–20 seeds. Alfalfa is native to warmer temperate climates. It has been cultivated as livestock fodder since at least the era of the ancient Greeks and Romans.
Luzerno (Medicago sativa) estas plurjara herbo, apartenanta al la genro medikago, al la familio fabacoj (Fabaceae). Ĝi bone toleras sekecon, varmon kaj froston, ĝi havas elstaran produktemon. Ĝi estas bonkvalita paŝteja herbo kaj plibonigas la produktemon de la grundo. Oni uzas ĝin larĝ-skale por paŝtado, seka furaĝo (fojno) kaj kiel insilaĵon.
Luzerno altas 30–90 cm, la ŝosoj kreskas el la burĝonoj de la rizomo. Ĝi havas triopan folion kiel ĉe trifolio. Ĉe la supra parto de la tigo evoluas akselaj infloreskoj el floretoj. La frukto estas tordita, eta guŝo kun 2–8 grajnoj. Luzerno ŝatas la sunlumajn lokojn kaj moderan klimaton.
La ĉefa radiko de luzerno povas penetri en lozan grundon eĉ ĝis 15 m (tio klarigas la sekotoleron). La radiko de dumonataj junluzernoj penetras je 90 cm, tiu de 5-monataj je 180 cm.
Ĉar ĝi rapide sin regeneras kaj reproduktas, oni povas ĝin falĉi multfoje dum la jaro (en bonaj kondiĉoj eĉ 10-13-foje). Verda luzerno estas tre altvalora kaj bongusta, ĝi entenas proteinojn je 16% kaj mineralajn materialojn je 8% kaj estas riĉa je vitaminoj A-, E-, D-, kaj K.
La ĝermoj estas manĝataj en salatoj k.t.p.
Sur humida kaj akvumata tereno ĝi ne restas pli ol 3 jarojn pro bakteria velkiĝo, kaŭzita de Phytomonas insidiosum.
Luzerno (Medicago sativa) estas plurjara herbo, apartenanta al la genro medikago, al la familio fabacoj (Fabaceae). Ĝi bone toleras sekecon, varmon kaj froston, ĝi havas elstaran produktemon. Ĝi estas bonkvalita paŝteja herbo kaj plibonigas la produktemon de la grundo. Oni uzas ĝin larĝ-skale por paŝtado, seka furaĝo (fojno) kaj kiel insilaĵon.
Luzerno altas 30–90 cm, la ŝosoj kreskas el la burĝonoj de la rizomo. Ĝi havas triopan folion kiel ĉe trifolio. Ĉe la supra parto de la tigo evoluas akselaj infloreskoj el floretoj. La frukto estas tordita, eta guŝo kun 2–8 grajnoj. Luzerno ŝatas la sunlumajn lokojn kaj moderan klimaton.
La ĉefa radiko de luzerno povas penetri en lozan grundon eĉ ĝis 15 m (tio klarigas la sekotoleron). La radiko de dumonataj junluzernoj penetras je 90 cm, tiu de 5-monataj je 180 cm.
Ĉar ĝi rapide sin regeneras kaj reproduktas, oni povas ĝin falĉi multfoje dum la jaro (en bonaj kondiĉoj eĉ 10-13-foje). Verda luzerno estas tre altvalora kaj bongusta, ĝi entenas proteinojn je 16% kaj mineralajn materialojn je 8% kaj estas riĉa je vitaminoj A-, E-, D-, kaj K.
La ĝermoj estas manĝataj en salatoj k.t.p.
Medicago sativa, es una especie de planta herbácea perteneciente a la familia de las fabáceas o leguminosas. Conocida como mielga o alfalfa.
Son hierbas perennifolias, sobre todo rectas a subrectas que alcanzan un tamaño de 30-60 cm de altura, pubescentes a subglabras. Los foliolos de 5-20 mm de largo, 3-10 mm de ancho, obovadas a sublineal, dentados en el ápice, adpreso pubescentes; entera o dentada en la base. Inflorescencia en racimo pedunculado, el pedúnculo mucho más largo que el pecíolo. Corola de 6-12 mm de largo, violeta pálido lavanda. Las fruta o en una espiral floja de 1-4 giros, glabras a pilosas.[1]
Es una planta que se utiliza ampliamente como pasto y con este propósito se cultiva intensivamente en el mundo entero. Tiene un ciclo vital de entre cinco y doce años, dependiendo de la variedad utilizada, así como del clima; en condiciones benignas puede llegar a veinte años.[2] Llega a alcanzar una altura de 1 metro, desarrollando densas agrupaciones de pequeñas flores púrpuras. Sus raíces suelen ser muy profundas, pudiendo medir hasta 4,5 metros. De esta manera, la planta es especialmente resistente a la sequía.
Tiene un genoma tetraploide.[3]
Es una especie que muestra autotoxicidad, por lo que es difícil para su semilla crecer en cultivares de Medicago sativa[4] ya existentes. Así, se recomienda que sus cultivares se roten con otras especies (por ejemplo, maíz o trigo) antes de resembrar.[5]
El Medicago sativa es originaria de Persia y se cree que su primer uso humano fue para alimentar a los caballos de guerra. Igualmente, es familia de las legumbres como las lentejas, las arvejas o los garbanzos.
Medicago sativa procede de Persia, donde probablemente fue adoptada para el uso por parte del humano durante la Edad del Bronce para alimentar a los caballos procedentes de Asia Central.[6][5] Según Plinio el Viejo, se introdujo en Grecia alrededor del 490 a. C., durante la Primera Guerra Médica,[7] posiblemente en forma de semillas llegadas con el pienso de la caballería persa. Pasó a ser un cultivo habitual destinado a la alimentación de los caballos.[8][9][10] El humano puede ingerirla como brotes en ensaladas y emparedados.[11][12]
Como muchas de las leguminosas, sus raíces poseen nódulos que contienen las bacterias Sinorhizobium meliloti, con habilidad de fijar nitrógeno, que producen alimento altoproteico, sin importar el nitrógeno disponible en el suelo.[13] Su habilidad fijadora de nitrógeno (incrementando el N del suelo) y su uso como pienso animal mejora la eficiencia de la agricultura.[14][15]
Se utiliza la hoja. Tiene cualidades nutritivas excepcionales. Contiene más proteínas que la mayor parte de los vegetales. Es también rica en Vitamina A, y minerales derivados. Contiene cantidades poco usuales de Vitamina K (necesaria para coagular la sangre).[16]
No existe tratamiento para combatir la enfermedad, pero se pueden tomar precauciones para mantener la productividad del Medicago sativa como es la fertilización, buen manejo, y efectuar los cortes en las épocas secas, ya que hay que tener en cuenta que la infección tiene lugar a través de heridas y grietas de la planta.
Es la enfermedad más frecuente de las partes aéreas de Medicago sativa, similar a la roya. Presenta manchas cloróticas en las hojas jóvenes e inferiores al tener estas mayor humedad. Su tratamiento consiste en aplicar productos fungicidas organocúpricos.
Importante en todo el sur de España. De color verde amarillento y pequeño tamaño. Plaga invernal y de principios de primavera, desaparece con el aumento de la temperatura y la sequía.[21]
Dentro de este grupo de hemípteros el más importante es el pulgón verde (Acyrtosiphon trifolii T. maculata), son chupadores de savia y de los jugos del parénquima. Para su eliminación es frecuente el uso de insecticidas.
Existe una variedad (Roundup Ready) modificada por ingeniería genética, patentada por Monsanto Co., resistente al herbicida de Monsanto «glifosato».[cita requerida]
Medicago sativa fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, VOL. 2, P. 778–779[4]], 1753.[1]
Afalfe, afarfa, alfal, alfalce (2), alfalce bordo, alfalfa (11), alfalfa brava, alfalfa mansa, alfalfa silvestre, alfalfe (5), alfalz, alfance, alfange, alfarfa, alfauce, alfaz, alfás, alholva, almierca, amelca, amielcas, arfarfa (2), carretón (2), carretón borde, ervaye, falfa, farfa, melga (2), merga (2), miajera, mielca (2), mielcón, mielga (10), mielgas, mierga (3), miergas, mierpes, nielga, probayernos, trebolillo, trébol de España, zarza. Entre paréntesis, la frecuencia del vocablo en España, y en negrita los más extendidos.[26]
Medicago sativa, es una especie de planta herbácea perteneciente a la familia de las fabáceas o leguminosas. Conocida como mielga o alfalfa.
Harilik lutsern ehk taevasinine lutsern (Medicago sativa) on mitmeaastane ühekojaline rohttaim liblikõieliste sugukonnast lutserni perekonnast.
Taime kõrgus 30–90 cm.
Eestis kasvab metsistunult. Põldudel kasvatatakse söödataimena.
Õitseb juunist septembrini. Taime õied on sinised.
Harilik lutsern ehk taevasinine lutsern (Medicago sativa) on mitmeaastane ühekojaline rohttaim liblikõieliste sugukonnast lutserni perekonnast.
Taime kõrgus 30–90 cm.
Eestis kasvab metsistunult. Põldudel kasvatatakse söödataimena.
Õitseb juunist septembrini. Taime õied on sinised.
Argi-belarra, luzerna, frantses-belar edo alpapa (Medicago sativa) lekadunen familiako landare belarkara da, zuhain gisa erabiltzen dena. Bere fruitua hazi asko dituen leka da.
Abereen bazkarako lantzen den belar landarea da. 80 cm inguruko zuztar tentea izaten du, hiru orriko hosto luzexka eta sortako lore morea. Jatorria Asia Txikian eta Erdialdeko Asian du, baina gaur egun oso zabaldua dago Europan ere.[2]
Argi-belarra, luzerna, frantses-belar edo alpapa (Medicago sativa) lekadunen familiako landare belarkara da, zuhain gisa erabiltzen dena. Bere fruitua hazi asko dituen leka da.
Abereen bazkarako lantzen den belar landarea da. 80 cm inguruko zuztar tentea izaten du, hiru orriko hosto luzexka eta sortako lore morea. Jatorria Asia Txikian eta Erdialdeko Asian du, baina gaur egun oso zabaldua dago Europan ere.
Sinimailanen (Medicago sativa) eli alfalfa, joskus myös luserni[1], on valkuaisainepitoinen hernekasvi. Sen sinipunertavat kukat ovat tertuissa. Lehdet ovat kolmilehdykkäisiä. Kasvin varren pituus on 50–70 cm, ja sillä on voimakkaat juuret. Sinimailaselle kasvaa heinä-elokuussa pallomaiset siniset-sinivioletit kukat. Laji on levinnyt kaikkialle Eurooppaan Islantia lukuun ottamatta sekä Aasian länsipuolelle.[2] Se on yleinen rehukasvi.[3] Sinimailasen alalaji on sirppimailanen (Medicago sativa ssp. falcata), joka voi risteytyä sinimailasen kanssa.
Sinimailasta käytettiin ja kasvatettiin hevosten rehuksi jo ennen ajanlaskun alkua. Kiinalainen Han-dynastian keisari Wudi (140–87 eaa.) hankki nykyisessä Uzbekistanissa sijaitsevasta Ferganan laaksosta (ks. Ferganan alue) kookkaita sotahevosia, joiden tärkeä rehu sinimailanen oli.[4]
Sinimailasta voi idättää. Idut sisältävät muun muassa A-, C-, E- ja K-vitamiineja.[5][6][7]
Tutkijat huomasivat, että sinimailanen erottaa luonnostaan kasvualustastaan kultaa.[8] Lisäksi se säilöö kullan nanohippuina, jotka sopivat mainiosti nanoelektroniikan käyttöön.[9]
Kasvit käyttävät juuriaan ravinnon hankintaan. Ne erottavat maaperästä veden ja mineraalien lisäksi raskasmetalleja. Kansainvälinen tutkijaryhmä selvitti kasvien kykyä imeä metalleja kasvualustastaan tutkimalla sinimailasta. Pian he huomasivat, että sinimailanen todella kerää alustastaan kultaa nanohippuina, jotka ovat kooltaan 5–15 nanometriä. [10]
Elektroniikkateollisuus on jo pitkään käyttänyt hyväkseen kullan lämmön- ja sähkönjohtokykyä sekä sitä, ettei se hapetu helposti. Kasvien tuottamilla kultahipuilla olisi kysyntää, sillä nanokokoisten hippujen kemiallinen valmistus on hankalaa.[9]
Stanfordin yliopiston tiedote kertoo, että amerikkalaiset ja meksikolaiset tutkijat yrittävät parhaillaan löytää keinon kullan erotteluun. Ensimmäiseksi kokeillaan "linkoamista" sentrifugilla. [9]
Sinimailanen (Medicago sativa) eli alfalfa, joskus myös luserni, on valkuaisainepitoinen hernekasvi. Sen sinipunertavat kukat ovat tertuissa. Lehdet ovat kolmilehdykkäisiä. Kasvin varren pituus on 50–70 cm, ja sillä on voimakkaat juuret. Sinimailaselle kasvaa heinä-elokuussa pallomaiset siniset-sinivioletit kukat. Laji on levinnyt kaikkialle Eurooppaan Islantia lukuun ottamatta sekä Aasian länsipuolelle. Se on yleinen rehukasvi. Sinimailasen alalaji on sirppimailanen (Medicago sativa ssp. falcata), joka voi risteytyä sinimailasen kanssa.
Sinimailasta käytettiin ja kasvatettiin hevosten rehuksi jo ennen ajanlaskun alkua. Kiinalainen Han-dynastian keisari Wudi (140–87 eaa.) hankki nykyisessä Uzbekistanissa sijaitsevasta Ferganan laaksosta (ks. Ferganan alue) kookkaita sotahevosia, joiden tärkeä rehu sinimailanen oli.
Medicago sativa • Luzerne
La luzerne ou luzerne cultivée (Medicago sativa), « reine des plantes fourragères », parfois appelée « grand trèfle » ou « foin de Bourgogne », est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Fabaceae, sous-famille des Faboideae, originaire des régions tempérées du Proche-Orient et de l'Asie centrale. Ce sont des plantes herbacées vivaces, largement cultivées comme plantes fourragères pour leur productivité, leur grande résistance à la sécheresse et leur richesse en protéines[1], en vitamines et en sels minéraux. L'espèce a été introduite par la culture dans toutes les régions tempérées du monde notamment dans toute l'Europe, en Afrique du Nord et du Sud, en Amérique du Nord et du Sud et Australie et Nouvelle-Zélande et en Asie de l'Est.
Elle est très cultivée pour sa richesse en protéines (pour un taux compris habituellement entre 15 et 25 %) et ses qualités d'amélioration des sols. Abondamment répandue dans les contrées tempérées, tant à l'état sauvage que cultivée, la luzerne est une des espèces fourragères les plus utilisées pour l'alimentation du bétail. Elle est aussi cultivée comme source industrielle de protéines et de carotène, et utilisée en diététique.
Le mot « luzerne », attesté dès 1600 chez Olivier de Serres (Le Théâtre d'agriculture)[2], est un emprunt au provençal moderne luzerno, « ver luisant », lui-même dérivé du latin lucerna, « lampe », en référence à l'aspect brillant des graines de luzerne[3].
C'est une plante herbacée de 30 à 80 cm de hauteur, vivace par sa grosse souche ligneuse[4].
Le système racinaire de la luzerne est particulièrement développé[5] et lui permet d'atteindre des profondeurs importantes (plusieurs mètres). Cette particularité lui confère une excellente résistance à la sécheresse ainsi qu'une certaine capacité à décolmater les sols et à améliorer leur perméabilité [6]. En outre les nodosités qui se forment sur ses racines, comme pour les autres légumineuses, lui confèrent la capacité de fixer l'azote atmosphérique et d'enrichir ainsi le sol.
La tige très ramifiée est pleine, avec une consistance plutôt coriace, à section ronde. Chaque pied peut comporter de 5 à 15 tiges. Les feuilles sont alternes, avec une base simple, munie de stipules acuminées et dentées à la base. Composées, elles sont formées de trois folioles oblongues à sommet présentant des dents mucronées, sont pubescentes, d'un vert gris. Le pétiole de la foliole centrale est relativement plus long[4].
Ses fleurs à la corolle violette longue de 8-11 mm, sont groupées en grappes fournies hautes de (15-)20-40 mm sont très reconnaissables[4].
Les fruits sont des gousses recourbées en hélice senestre sur deux à trois tours en moyenne, contenant 10 à 20 graines[4].
C'est une plante originaire de l'ouest de l'Asie (Afghanistan, Iran, Turquie), cultivée, et présente à l'état subspontané, dans tous les continents, dans les régions tempérées, jusqu'à 2 000 m d'altitude environ, et débordant largement vers les régions arctiques au nord et équatoriales au sud. Elle préfère les climats de type méditerranéen.
La luzerne nécessite un sol sain, au pH neutre. La luzerne est semée soit en culture pure, on parle de luzernière (on disait aussi autrefois prairie artificielle), soit en association avec une graminée comme le dactyle (prairie temporaire de longue durée). L'inoculation des semences avec une bactérie du type Rhizobium (par exemple Rhizobium meliloti) est recommandée dans les sols lourds, battants, mal drainés ou encore trop acides (pH6)[7].
La luzerne assurant la fixation symbiotique de l'azote atmosphérique, un apport d'azote minéral ou organique est inutile et sans effet, ou peut être négatif (sur-fertilisation) sur le rendement[8], ni sur la teneur en protéines de la plante. Par contre, la luzerne a besoin d'un sol contenant phosphates, potasse, calcium, magnesium et soufre : l'apport d'engrais contenant ces minéraux peut être nécessaire.
Le semis se fait en automne ou vers le mois d'avril pour une première coupe en juillet (première floraison), et pour une deuxième coupe en septembre (deuxième floraison). Le semis sous couvert de céréales ou tournesol est possible au printemps.[9]
Une luzernière peut fournir 3 à 6 coupes par an, la fenaison s'effectuant toutes les cinq semaines. Une luzernière peut être maintenue en production pendant sept ans. Cette durée est souvent raccourcie en culture intensive.
La luzerne a des pathogènes ou des prédateurs naturels (autochtones ou importés) peu actifs chez la luzerne sauvage, mais qui en contexte de culture intensive peuvent poser problème,
La luzerne (Medicago sativa) a fait l'objet de transgénèses, par exemple pour exprimer une enzyme (Mn-superoxide dismutase cDNA) visant à réduire sa vulnérabilité au stress hydrique par une meilleure résistance au stress oxydatif[11], certaines variétés anciennes exprimant déjà naturellement un caractère similaire.
D'autres expériences visaient à la rendre plus résistante au gel, par modification de l'ADN mitochondrial (Génome mitochondrial) et des chloroplastes[12], tout en leur conférant éventuellement une meilleure tolérance aux herbicides de type diphényl-éther ou Acifluorfène[12] ou encore une meilleure tolérance à l'aluminium[13] (phytotoxique pour de nombreuses plantes sur des sols acides ou certains sols pollués).
Des luzernes génétiquement modifiées pour produire moins de lignine ont aussi été produites[14].
De nombreux cultivars de Medicago sativa sont cultivées sous le nom collectif de luzerne. Ils appartiennent à deux sous-espèces :
La première est plus adaptée aux climats secs, la seconde, originaire de Mongolie et Sibérie, aux climats froids. Il existe de nombreux croisements entre ces sous-espèces qui combinent les aptitudes des plantes-mères.
En France on utilise essentiellement des semences des variétés de type 'Flamand', plus productives et plus résistantes au froid, et moins du type 'Provence', mieux adaptées aux coupes fréquentes.
Au catalogue officiel français[15] on compte plus de 180 variétés, dont plus de 10 de type 'Provence' mieux adaptées à la zone méditerranéenne.
Actuellement, 380 variétés de luzerne sont inscrites au Catalogue européen des espèces et variétés[16].
Dans le genre Medicago, qui comporte une quarantaine d'espèces, on peut signaler aussi Medicago lupulina, la minette ou luzerne lupuline, qui présente un intérêt agricole certain.
La luzerne est la plante fourragère susceptible de produire le plus de protéines à l'hectare : jusqu'à 2,5 tonnes de protéines (mais 9 tonnes pour un bassin de culture de spirulines) contre 0,8 tonne pour le soja avec une composition en acides aminés intéressante ; le rendement en matière sèche peut atteindre 16 tonnes par hectare en culture irriguée ; sa valeur énergétique est cependant médiocre, environ 0,5 unité fourragère par kg[9].
C'est une plante cultivée surtout pour l'alimentation du bétail, et distribuée soit à l'état frais, pâturée ou fauchée, soit sèche sous forme de foin[17], soit sous forme déshydratée. Les manipulations nécessaires au fanage doivent être réalisées de façon délicate afin de ne pas perdre les feuilles qui représentent la meilleure part de la valeur fourragère.
Le meilleur compromis qualité-quantité pour la fauche se situe au stade « apparition des bourgeons floraux »[18].
Le pâturage peut être risqué et doit être rationné pour éviter la météorisation, un accident digestif pouvant entraîner la mort de l'animal par accumulation de gaz de fermentation dans la panse des herbivores ruminants. Pour le pâturage, la luzerne est souvent cultivée en mélange avec d'autres plantes, notamment des graminées telles que le dactyle ou le brome[19]. La luzerne est sensible au piétinement, à l'humidité et au surpâturage[18].
L'ensilage est difficile, mais possible surtout après un préfanage. L'enrubannage permet de la conserver dans de bonnes conditions[19].
La déshydratation présente de nombreux avantages pour la conservation et la préservation des qualités nutritives de la plante fraîche, et pour la consommation, car les granulés ou bouchons, qui se conservent six mois sans problème, constituent un correctif azoté de la ration. En outre, en France, la luzerne déshydratée d'origine nationale peut remplacer le tourteau de soja d'importation. Mais il faut noter les odeurs très désagréables émises par les unités de déshydratation et le coût variable de l'énergie nécessaire au séchage.
En France, une grosse partie de la production déshydratée provient de la région Champagne-Ardenne. La luzerne déshydratée, que ce soit en France ou même en Espagne (Aragon) par exemple, est en général séchée dans des sortes de fours (les fourrages séchés au soleil sont peu fréquents).
C'est également une plante mellifère.
La consommation de graines germées ou de jeunes pousses vertes de luzerne est très commune chez les adeptes de l'alimentation biologique. De toutes les graines germées habituellement consommées par l'homme, la graine germée de luzerne est celle qui contient le plus de vitamines. Après le germe de haricot mungo, elle est la plus consommée en France, avec le germe de lentille. Et elle est beaucoup plus facile à faire germer chez soi que le germe de haricot mungo. (Lequel nécessite des rinçages beaucoup plus fréquents.)
L'« extrait foliaire de luzerne »[20], parfois appelé « fromage de luzerne »[21] est le résultat du retrait des fibres qui bloquent l'assimilation des composants contenus dans les feuilles, puis la coagulation du jus obtenu et ensuite le séchage[22],[23]. De la vitamine C y est parfois ajoutée en fin de process. Cet extrait foliaire permet d'apporter des protéines (l'EFL contient 55 % de protéines[23]) et du fer chez les populations n'ayant pas accès à ceux-ci[24],[25]. En 2006, les ONG sont peu enclines à les utiliser[26]. L’’Afssa indique que les extraits foliaires de luzerne pouvaient provoquer certaines allergies dû à la présence de L-Canavanine. Cet acide aminé est 4000 fois plus présent dans les haricots, les lentilles et les oignons[26],[27].
Les feuilles de luzernes contiennent des protéines complètes[28].
Les feuilles d'ortie[29], de tilleul[30], chicorée, mauve,pissenlit[31] et contiennent également des protéines complètes en quantité non négligeable. Toutes les protéines contenues dans les feuilles des végétaux sont des protéines complètes dont la valeur est comparable aux œufs[31] et aux autres produits animaux[32]. Les céréales et légumineuses ne possédant pas de protéines complètes doivent être prises ensemble[31].
En phytothérapie, elle est appréciée pour ses qualités reminéralisantes (elle contient d'importantes quantités de fer, de calcium, de magnésium et de potassium), et nutritives, mais aussi pour son action supposée antihémorragique, grâce à la vitamine K, et anti-cholestérol, grâce au coumestrol, un œstrogène végétal.
Indications traditionnelles :
Contre indiqués pour:
La luzerne est la légumineuse la plus cultivée au monde. La récolte annuelle mondiale est de 454 millions de tonnes environ (FAO 2002).
Le Muséum National d’Histoire Naturelle a constaté que la biodiversité hébergée par la luzerne était globalement et significativement plus importante que celle dans les autres cultures. Une étude expérimentale, menée avec le concours de scientifiques notamment du Muséum d’Histoire Naturelle, a permis l’élaboration d’un protocole de mesure et d’indicateurs de la biodiversité afin d’évaluer les effets d’une gestion différenciée de la luzerne, c’est-à-dire le maintien de bandes non-fauchées.
Sur 15 sites suivis, comprenant des modalités luzernes et des modalités de grandes cultures, on a ainsi démontré que la luzerne, même quand elle est fauchée, favorise fortement la biodiversité, principalement en diversité et en richesse d’oiseaux et de papillons mais aussi en termes de maintien des abeilles. En effet, la luzerne est une des rares plantes qui fleurit après la mi-juillet, période à laquelle trouver de quoi se nourrir devient plus difficile pour les abeilles.
L’effet est encore plus important dans les situations où l’on conserve des bandes de luzerne non fauchées : l’abondance de pollen et nectar y est encore plus favorable à la faune apicole, et l’on y trouve, en nombre important d’autres auxiliaires tels que les chauves-souris.
Enfin, la luzerne fournit un habitat à une grande variété d’insectes et de micro-organismes et chacun sait que la vie microbienne des sols est un indicateur précieux pour les rendements agricoles !
Comme le trèfle blanc sauvage, c'est une des plantes appréciées des abeilles et bourdons du printemps à l'été, mais les cultures de luzerne sont en forte régression, en Europe notamment [40]. Elle peut être intégrée dans les jachères et jachères apicoles (Elle alimente les abeilles, puis restitue 30 à 40 unités d'azote assimilables à la culture qui lui succède)[40] et est parfois plantée dans les périmètres de captage d'eau pour y protéger les sols et la nappe[41]. Inversement les producteurs de semence de luzerne ont besoin d'abeilles (dont mégachiles [42]), et plus encore des bourdons qui semblent être les meilleurs pollinisateurs de la luzerne[43]. On a même cherché à sélectionner des luzernes (Medicago sativa L.) émettant plus d'hormones attractives pour les abeilles à miel (Apis mellifera L.), montrant à l'occasion que l'un des composés émis par les fleurs de luzerne (et perçus par les antennes des abeilles) les plus attractifs pour l'abeille était le Linalol, alors que deux autres (3-octanone et méthyl-salicylate étaient plutôt répulsifs, ce qui doit être pris en compte par les sélectionneurs qui voudraient rendre la luzerne plus attractive pour les abeilles domestiques)[44]. On a aussi cherché par des attractifs chimiques à encourager la nidification d'abeilles mégachiles[45]
Introduite dans l'agriculture industrielle, sous forme de culture pérenne dans un cycle d'assolement, elle peut contribuer à réduire la pollution par l'Azote des nappes ou des eaux exportées par le drainage agricole[46]
De nombreux travaux, notamment menés par l’INRA montrent que la culture de la luzerne produit un effet positif sur la qualité de l’eau. La luzerne est une plante pérenne et une légumineuse, c’est-à-dire une plante qui a la particularité de capter l’azote de l’air, bien qu’elle absorbe prioritairement l’azote disponible dans le sol ; ainsi lorsqu’elle est introduite dans les successions culturales, la luzerne réduit la concentration en nitrates des eaux de drainage à l’échelle de la rotation culturale.
Le retournement des luzernes n’entraîne pas de libération intempestive d’azote. En effet, un article de Perspectives Agricoles (n° 264, Janvier 2001, Justes et al.) montre que l’incorporation de l’azote présent dans les racines et les collets (parties aériennes non récoltées) provoque d’abord une organisation de l’azote minéral du sol par les micro-organismes avant d’être progressivement reminéralisé, notamment au printemps suivant.
Enfin, la luzerne est une plante rustique qui ne nécessite pratiquement aucun traitement phytosanitaire : une enquête de la Chambre d’Agriculture de la Marne démontre ainsi que la luzerne n’a quasiment pas besoin d’insecticides : 94 % des parcelles de 1re année et 97 % des parcelles de 2e année ne reçoivent aucun insecticide. De plus, la luzerne ne nécessite que peu de traitements herbicides : 72 % des parcelles de 1re année et 68 % des parcelles de 2e n’ont reçu aucun traitement anti-dicotylédones durant l’hiver. Enfin, la luzerne ne reçoit aucun traitement fongicide, la recherche variétale ayant fait progresser efficacement la tolérance naturelle aux maladies telles que verticilliose, sclérotiniose ou anthracnose. C’est pour ces raisons que la luzerne a été choisie sur les recommandations de l’INRA pour protéger le périmètre de captage des eaux de Vittel[réf. souhaitée], elle fait ainsi partie des seules cultures autorisées dans les 500 zones de captages prioritaires d’eau potable.
La luzerne représente donc une réponse économique, écologique et moderne au défi de la qualité de l’eau.
En culture pure, la luzerne occupe 33 millions d'hectares, dont 13 en Amérique du Nord (États-Unis), 8 en Amérique du Sud (Argentine), et 8 en Europe, incluant de vastes surfaces consacrées à la production de semences de luzerne (46 400 ha (114 500 acres) aux États-Unis à la fin des années 1980[47] selon l'AOSCA[48], et 21,800 ha (53,800 acres) au Canada in 1990 (AOSCA 1990) [47]).
En France, la surface cultivée en luzerne couvre 600 000 hectares, dont 150 000 pour la déshydratation soit environ 1 100 000 tonnes en majorité sous forme de granulés. La région Champagne-Ardenne est la première région européenne pour la production de luzerne déshydratée. Selon les producteurs de luzerne cette culture est cependant en forte régression[40] (moins 70 % de surfaces de luzerne en France en 30 ans[40], moins 30 % en Champagne-Ardenne depuis 2005[40]) à cause d'importations de soja sud-américain notamment.
C'est une culture qui nécessite peu d'intrants, constitue une bonne tête d'assolement pour le blé, et fournit des protéines nécessaires à l'élevage.
Selon les producteurs, en culture industrielle, elle est la « culture la plus sobre en traitements. Un herbicide par an au maximum, et pas de fongicides. Amie des insectes pollinisateurs, la luzerne est peu attaquée par les insectes ravageurs ; elle se contente d'un insecticide tous les 3 ans en moyenne, comparé au blé et à l'orge (1 insecticide par an) ou au colza (de 3 à 5 insecticides par an) »[49].
En Europe, au début des années 2000, la filière luzerne déshydratée était soutenue sous forme d'une subvention à la tonne produite, dans le cadre de l'organisation commune du marché des fourrages séchés (OCM) et compte tenu de l'important déficit, 35 millions de tonnes (77 % des besoins annuels), de la communauté européenne en protéines pour l'alimentation animale, des élevages hors-sols notamment. Ce déficit étant couvert par des importations de tourteaux de soja d'Argentine, du Brésil et des États-Unis, majoritairement OGM. La suppression de cette subvention a été décidée à l’occasion du bilan de santé de la politique agricole commune de 2009 et entre en vigueur à compter de la récolte 2011 incluse. Le budget de l’OCM «fourrages séchés» sera intégré dès 2012 aux droits à paiement uniques (DPU) des exploitations bénéficiaires, soit 35,60 millions d’euros pour la France.
Medicago sativa • Luzerne
La luzerne ou luzerne cultivée (Medicago sativa), « reine des plantes fourragères », parfois appelée « grand trèfle » ou « foin de Bourgogne », est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Fabaceae, sous-famille des Faboideae, originaire des régions tempérées du Proche-Orient et de l'Asie centrale. Ce sont des plantes herbacées vivaces, largement cultivées comme plantes fourragères pour leur productivité, leur grande résistance à la sécheresse et leur richesse en protéines, en vitamines et en sels minéraux. L'espèce a été introduite par la culture dans toutes les régions tempérées du monde notamment dans toute l'Europe, en Afrique du Nord et du Sud, en Amérique du Nord et du Sud et Australie et Nouvelle-Zélande et en Asie de l'Est.
Elle est très cultivée pour sa richesse en protéines (pour un taux compris habituellement entre 15 et 25 %) et ses qualités d'amélioration des sols. Abondamment répandue dans les contrées tempérées, tant à l'état sauvage que cultivée, la luzerne est une des espèces fourragères les plus utilisées pour l'alimentation du bétail. Elle est aussi cultivée comme source industrielle de protéines et de carotène, et utilisée en diététique.
Is planda dosach ilbhliantúil a fhásann 90 cm ar airde é Alfalfa. Na duilleoga le 3 dhuilleoigín atá leathan is fiaclach ag an mbarr. Pisbláthanna corcra nó gorma i mbláthraí dlútha spíceacha. An toradh i gcochall bíseach le 1½ lúb. Níl eolas ar a bhunús, ach is barr tábhachtach foráiste é anois a shaothraítear go forleathan i réigiúin mheasartha.
A alfalfa, alforfa ou lucerna[1] ( Medicago sativa), é unha especie de planta herbácea pertencente á familia das fabáceas ou legumes empregada coma forraxe. Cultívase en todo o mundo. No caso de Galiza non é unha cultura común, porén, agás en casos extremos e zonas moi sombrizas, a alforfa pódese sementar en calquera zona de Galiza e da cornixa cantábrica[2].
É unha planta que se utiliza amplamente como pasto e con este propósito é cultivada intensivamente no mundo enteiro. Ten un ciclo vital de entre cinco e doce anos, dependendo da variedade utilizada, así como do clima; en condicións benignas pode chegar a vinte anos.[3] Chega acadar unha altura de 1 metro, desenvolvendo mestos feixes de flores miúdas de cor púrpura. As súas raíces adoitan ser moi fondas, podendo acadar os 4,5 metros. Deste xeito, a planta é especialmente resistente á seca.
Ten un xenoma tetraploide.[4]
É unha especie que amosa autotoxicidade, polo que non é doado para a súa semente medrar en cultivares de alforfa[5] xa existentes. Así, recoméndase que os seus cultivares se roten con outras especies (por exemplo, millo ou trigo) antes de volver sementar.[6]
A alforfa procede de Persia, onde probabelmente foi adoptada para o uso por parte do ser humano durante a Idade de bronce para alimentar as bestas procedentes de Asia Central.[6][7] Segundo Plinio o Vello, introduciuse en Grecia arredor do 490 a. C., durante a Primeira Guerra Médica,[8] posibelmente en forma de sementes chegadas co penso da cabalaría persiano. Pasou a ser un cultivo habitual destinado á alimentación dos cabalos.[9][10][11] O humano pode inxerila como rebentos en ensaladas e emparedados.[12][13]
Coma todos os legumes, as súas raíces posúen nódulos que conteñen as bacterias Sinorhizobium meliloti, con habilidade de fixar nitróxeno, que producen alimento altoproteico, sen importar o nitróxeno dispoñíbel no solo.[14] A súa habilidade fixadora de nitróxeno (incrementando o N do solo) e o seu uso como penso animal mellora a eficiencia da agricultura.[15][16]
Tradicionalmente, nas zonas húmidas de España, veñense cultivando pasteiros mixtos dando lugar a unha produción estacional de forraxe con dous picos ou puntas, unha máxima a final da primavera ou comezos do verán e outra menor ao comezo do outono. Fica, entrambas, unha paraxe estival, máis curta canto máis preto esteamos da costa cantábrica, que ten que ser cuberta ben con forraxes conservadas ou ben con cultura de alternativa estival, como millo e en menor contía con híbrido sorgo e pasto do Sudán ou ben con catasol forraxeiro ultimamente. Isto obriga a facer labores anuais, o que supón, ademais do gasto, un trastorno para a explotación, xa que as épocas máis axeitadas para as facer adoitan coincidir coas tempadas de choivas primaverais e outonizas. O incremento dosregadíos e a implantación de especies máis resistentes ás temperaturas estivais son factores que paliaron, en parte, estes problemas. Entre estas especies cómpre salientar a alforfa e mais a festuca. As maiores dificultades para a expansión do cultivo da alforfa en Galiza, e en xeral en zonas húmidas, foron entre outras, as falla de inoculación con cepas de bacterias específicas para esta especie, a carencia de coñecementos agronómicos para a súa implantación e, por último, o descoñecemento dos sistemas para axudar á alforfa a combater as especies espontáneas, moito máis agresivas, especialmente no final do inverno e comezo da primavera. Exceptuando casos extremos e zonas moi sombrizas, a alforfa pódese sementar en calquera zona de Galiza e da cornixa cantábrica[17].
Utilízase a folla, tendo cualidades nutritivas excepcionais. Contén máis proteínas que a maior parte dos vexetais. É tamén rica en Vitamina A, e minerais derivados. Contén cantidades pouco usuais de Vitamina K (necesaria para callar o sangue).[20]
A alforfa Roundup Ready é unha variedade xeneticamente modificada por enxeñaría xenética, patentada por Monsanto Co., resistente ao herbicida de Monsanto «glifosato»; así aínda que a meirande parte das plantas de folla ancha, incluíndo a alforfa común, son sensíbeis a dito herbicida, o agricultor pode pulverizar os cultivares de "Alfalfa Roundup Ready" co 'glifosato', e así matar as malezas, sen danar a cultura de alforfa modificada.
En galego recibe os nomes comúns de alforfa, alfalfa , lucerna e trevo caracol[21]. Cómpre destacar que o nome alforfa corresponde tamén a unha planta brava semellante: Trigonella foenum-graecum.
Polo de agora non se teñen ollado ataques de insectos en Galiza, agás os de rosquilla (Prodenia litura) na costa de Lugo. Téñense ollado pradeiras achegadas a alforfais atacadas de típula e non se manifestar o ataque na alforfa, o que se pode deber a teren un ciclo vexetativo distinto ou ben a que ao manter o chan ceibo de más herbas non atopa o acubillo que as pradarías polífitas lle fornecen. É de agardar que, de se estender o cultivo, as primeiras pragas que aparezan sexan: cuca (Co/aspidema atrum) en zonas cálidas e dificilmente no norte; verme verde (Phytonomus variabilis) nas mesmas condicións; apion (Apion s.p.) e pulgón (Aphis s.p.) algo entrado o verán. Para todos eles poden utilizarse produtos a base de Carbaril, Lindano, Clorpirifos, Fenitrotión, Malatión, Triclorfón etc., seguindo as instrucións do fabricante e utilizando uns ou outros segundo a época de ataque e a marxe de seguranza que se desexe entre tratamento e aproveitamento. No se teñen ollado ataques de nematodos nos talos (Ditylenchus dipsaci). Respecto das enfermidades, aínda non se presentaron ataques graves de raíz, aínda que si existiron casos de asfixia cos conseguintes fungos saprofíticos posteriores. Tampouco de Verticillium, Sclerotinia e Colletotrichum (antracnose), o que non significa que non aparezan no futuro. Se ocorrer habería que pensar en utilizar variedades resistentes a Verticillium (Prima,Vertus, Verneuil, Lutece, Sverre, Maris kabul e Sabilt). En conxunto, as variedades flamingas son resistentes aos fungos que atacan as follas: Pseudopeziza, Uromyces etc., no A cuscuta non é problema se se utilizan variedades seleccionadas e certificadas. Os mesmos tratamentos contra as herbas daniñas a base de Paracuat resultan bastante efectivos no seu control[17].
As plantas atacadas presentan síntomas de detención de crecemento da punta do talo, e amareleamento ó segundo ou terceiro ano do estabelecemento. Os abrochos teñen follas cativas e as puntas murchan no verán cando vai calor. A sección das raíces pasa a ter unha cor marrón clara no cambium. Non existe tratamento para combater a doenza, mais pódense tomar precaucións para manter a produtividade da alfalfa como é a fertilización, o bo manexo, e efectuar os cortes nas épocas secas, xa que hai que ter en conta que a infección ten lugar a través de feridas e fendas da planta.
Doenza que causa os maiores danos na alforfa, sendo difícil de combater. O síntoma clásico é a aparición na coroa ou colo dunha podremia. Espállase ao se anegar o chan e por danos producidos polo gado ou a maquinaria.
É a doenza máis frecuenta das partes aéreas da alforfa, semellante á roia. Presenta tacas cloróticas nas follas novas e inferiores ao teren estas máis humidade. O tratamento consiste en aplicar produtos funxicidas organocúpricos.
Importante en todo o sur de España.
Dentro deste grupo de hemípteros o máis importante é o pulgón verde (Acyrtosiphon trifolii T. maculata), son chuchadores do zume do parénquima. Para a súa eliminación é frecuente o uso de insecticidas.
A alfalfa, alforfa ou lucerna ( Medicago sativa), é unha especie de planta herbácea pertencente á familia das fabáceas ou legumes empregada coma forraxe. Cultívase en todo o mundo. No caso de Galiza non é unha cultura común, porén, agás en casos extremos e zonas moi sombrizas, a alforfa pódese sementar en calquera zona de Galiza e da cornixa cantábrica.
Plava djetelina (velika djetelina, bosanska djetelina, lucerna, vija, lat. Medicago sativa), jedna od osamdesetak vrsta lucerni, roda iz porodice mahunarki.
To je zeljasta medonosna biljka uspravne, razgranate stabljike, danas raširena po cijelom svijetu. Uzgajala se još 700. godina prije Krista, a uzgaja se i danas kao krmna biljka.
Korijen je dobro razvijen i dubok, često oko pet metara, a postoje podaci o dužini od 15 metara. Listovi su naizmjenični, cvjetovi dvospolni, a plod spiralno savijrena mahuna. Jestivi su mladi listovi i vrhovi stabljika.
Prema starim Grcima i Rimljanima podrijetlom je iz Mezopotamije. [1]
lucerna u polju
M. sativa
M. sativa
M. sativa, plod
M. sativa, cvjetovi
Plava djetelina (velika djetelina, bosanska djetelina, lucerna, vija, lat. Medicago sativa), jedna od osamdesetak vrsta lucerni, roda iz porodice mahunarki.
To je zeljasta medonosna biljka uspravne, razgranate stabljike, danas raširena po cijelom svijetu. Uzgajala se još 700. godina prije Krista, a uzgaja se i danas kao krmna biljka.
Korijen je dobro razvijen i dubok, često oko pet metara, a postoje podaci o dužini od 15 metara. Listovi su naizmjenični, cvjetovi dvospolni, a plod spiralno savijrena mahuna. Jestivi su mladi listovi i vrhovi stabljika.
Prema starim Grcima i Rimljanima podrijetlom je iz Mezopotamije.
lucerna u polju
M. sativa
M. sativa
M. sativa, plod
M. sativa, cvjetovi
Módra šlinčina[2] (Medicago sativa) je wužitna rostlina ze swójby łušćinowcow (Fabaceae). Dalše mjeno je lucerna[2].
Módra šlinčina je zrunane, nimale nahe trajne zelo, kotrež docpěje wysokosć mjezy 20 a 80 cm. Rostlina jako hromadźer dusyka pódu polěpšuje.
Stołpik je zrunany, nimale nahi.
Łopjena su třiličbne. Pjerite łopješka docpěja dołhosć wot 2 hač do 3 cm a na špicku su zubate a kałačikowótre. Při tym srjedźne łopješko je dlěje stołpikate.
Kćěje wot junija hač do septembra. Módre hač wioletne kćenja docpěja dołhosć wot 8 hač 12 mm a steja w łopješkopažostejacych, hłójčkoformowych, hustych kićach. Króna je módra abo fijałkojta.
Kćenja buchu nimale dospołnje wot čmjełow wupróšene, kaž pospyty w Šwedskej su pokazowałe.
Płody su łušćiny, kotrež maja 2-3 wukorkowakojte zawitki.
Módra šlinčina rosće ruderalnje na wobwliwowanych połsuchich trawnikach a na suchich łukach, na ćopłych suchich trawnikach, při pućnych kromach a na skłoninach. Wona je často kultiwowana.
Pochadźa originalnje ze zapadneje Azije. Hižo je z antiki kulturna rostlina, ale nětko tež wodźiwjena wustupuje.
Módra šlinčina je w nimale cyłej Europje z wuwzaćom sewjera rozšěrjena.
Módra šlinčina je asimilacije dla dusyka z pomocu bakterijow hódnotna picowa rostlina. Łopjena wobsahuja prowitamin A, witaminy C, D, E, K1, ale tež mineralije. Tohodla wone so móžeja w supach kaž zelenina, kaž solotej, we přirodnej hojenskej znajomosći kaž dodawar wapna a přećiwo anemiji wužiwać. Industrija zhotowi z tuteje rostliny chlorofyl, karotin, witamin K1 a ranu hojacu žałbu.
Módra šlinčina (Medicago sativa) je wužitna rostlina ze swójby łušćinowcow (Fabaceae). Dalše mjeno je lucerna.
Alfalfa (Medicago sativa) adalah spesies tanaman yang dimanfaatkan sebagai makanan ternak (pakan) untuk sapi perah, kuda, sapi potong, domba, dan kambing.[2] Alfalfa juga digunakan dalam sistem rotasi tanaman pangan karena dapat mengikat nitrogen, memperbaiki struktur tanah, dan mengontrol gulma untuk tanaman berikutnya yang akan dibudidayakan.[2] Sejarah tertua mengenai tanaman ini berasal dari sisa-sisa alfalfa berusia 6000 tahun telah ditemukan di Iran.[3] Tulisan tertua mengenai alfalfa diperkirakan berangka tahun 1300 SM dan ditemukan di Turki.[3]
Sebagai pakan ternak, tanaman ini memiliki kandungan protein, vitamin, dan mineral yang tinggi.[2] Untuk melakukan budidaya alfalfa, kondisi tanah yang harus diperhatikan adalah pH (tingkat keasaman) tanah berkisar 6,3-7,5 dan kandungan garam dalam tanah tidak boleh terlalu tinggi.[2] Selama masa aktif pertumbuhannya, alfalfa tidak membutuhkan tanah yang basah.[2]
Alfalfa adalah tanaman sejenis tanaman herba tahunan yang memiliki beberapa ciri, yaitu berakar tunggang, batang menyelusur tegak dari dasar kayu dan tingginya berkisar 30-120 cm, serta daun tersusun tiga. Tangkai daun berbulu dan berukuran 5-30 mm.[4] Kedalaman akar alfalfa dapat mencapai 2-4 meter. Saat memulai perkembangan batang, tunas aksiler di bagian bawah ketiak daun akan membentuk batang sehingga mahkota pada bagian dasar menjadi pangkal dan tunas aksiler di atas tanah membentuk percabangan. Perbungaan tersusun pada tandan yang padat dengan bunga kecil berwarna kuning.[5] Tumbuhan ini mampu hidup hingga 30 tahun, bergantung dari keadaan lingkungan.[6] Alfalfa juga memiliki bintil (nodul) akar yang mengandung bakteri Rhizobium meliloti sehingga dapat menambat atau mengikat nitrogen dari atmosfer untuk keperluan tumbuhan.[6]
Musim penanaman alfalfa biasanya berlangsung pada peralihan antara musim semi ke musim gugur, namun pertumbuhan utama terjadi pada akhir musim semi atau awal musim panas. Tumbuhan ini memerlukan waktu penyinaran yang panjang. Perkembangan perbungaan dari setiap kultivar alfalfa dapat berbeda satu sama lain karena lama penyinaran yang diperlukan juga berbeda. Alfalfa tahan terhadap herbisida seperti benazolin, bentazon, dan asam 2,4-Diklorofenoksiasetat. Apabila ingin menanam alfalfa saja (monokultur), terutama pada musim dingin, dapat digunakan propizamida untuk mencegah pertumbuhan gulma yang mengganggu.[5]
Tanaman ini dapat dibudidayakan bersamaan dengan beberapa tanaman lain, seperti kembang telang (Clitoria ternatea), Cenchrus ciliaris, Macroptilium bracteatum, dan lain-lain.[4] Tanaman alfalfa lebih tahan terhadap kekeringan bila dibandingkan tanaman kacang-kacangan lainnya. Hal ini dikarenakan akar yang panjang dan tanaman memiliki kemampuan melakukan dormansi (tidak aktif) saat musim kemarau yang parah. Saat mencapai kelembaban tertentu, alfalfa dorman dapat kembali aktif.[5]
Pada tahap pembenihan, irigasi umumnya diperlukan. Untuk mencegah hama dan penyakit, penyemprotan fungisida dan insektisida diperlukan dalam masa penanaman. Beberapa agen penyebab penyakit pada alfalfa adalah Xanthomonas alfalfa, Alternaria solani, Fusarium oxysporum, Rhizoctonia solani, Phytophthora megasperma, dan Uromyces striatus. Pada waktu panen, biji-bijian biasanya disemprot dengan pengering tanaman untuk mempercepat pengeringan. Waktu panen yang tepat adalah ketika polong-polongan berisi biji sudah 65-75% berwarna coklat gelap.
Budidaya alfalfa sebagai pakan ternak dilakukan untuk beberapa tujuan, yaitu penggembalaan dan konservasi. Alfalfa dapat ditanaman sendiri ataupun sebagai campuran di antara rumput tropis dan sub-tropis. Bibit alfalfa juga banyak ditanaman sebagai kecambah untuk makanan manusia.[4]
Alfalfa banyak diproduksi karena nilai nutrisi dan produksinya yang menguntungkan, selain itu tanaman ini juga disebutkan memiliki rasa yang enak. Dibandingkan dengan pakan ternak dari tanaman lainnya, alfalfa memiliki kandungan protein dan kalsium yang tinggi, tetapi energi termetabolisme dan kadar fosfor di dalamnya relatif rendah. Alfalfa juga termasuk berserat rendah sehingga mudah mencapai rumen (perut besar) dan mudah dicerna oleh hewan ternak.[4]
Dengan pemberian irigasi, tanaman alfalfa dapat memproduksi 25-27 ton per hektare kadar kering pada tahun pertama dan turun hingga 8-15 ton per tahun pada tahun ketiga. Produksi tersebut bergantung pada densitas tanaman, tingkat resistensi hama dan penyakit, aktivitas di musim dingin, dan hujan yang memengaruhi kelembaban tanah. Dengan hasil produksi tersebut, penanaman alfalfa dapat meningkatkan produksi susu pada sapi. Alfalfa yang tumbuh sepanjang tahun ini juga mencegah terjadinya defisiensi (kekurangan) energi pada ternak dan memperbaiki atau meningkatkan padang rumput.[4]
Alfalfa (Medicago sativa) adalah spesies tanaman yang dimanfaatkan sebagai makanan ternak (pakan) untuk sapi perah, kuda, sapi potong, domba, dan kambing. Alfalfa juga digunakan dalam sistem rotasi tanaman pangan karena dapat mengikat nitrogen, memperbaiki struktur tanah, dan mengontrol gulma untuk tanaman berikutnya yang akan dibudidayakan. Sejarah tertua mengenai tanaman ini berasal dari sisa-sisa alfalfa berusia 6000 tahun telah ditemukan di Iran. Tulisan tertua mengenai alfalfa diperkirakan berangka tahun 1300 SM dan ditemukan di Turki.
Sebagai pakan ternak, tanaman ini memiliki kandungan protein, vitamin, dan mineral yang tinggi. Untuk melakukan budidaya alfalfa, kondisi tanah yang harus diperhatikan adalah pH (tingkat keasaman) tanah berkisar 6,3-7,5 dan kandungan garam dalam tanah tidak boleh terlalu tinggi. Selama masa aktif pertumbuhannya, alfalfa tidak membutuhkan tanah yang basah.
Refasmári eða lúserna (fræðiheiti: Medicago sativa) er fjölær belgjurt af ertublómaætt sem gjarnan er ræktuð sem fóður fyrir nautgripi, hross, sauðfé og geitur. Það er auðverkanlegt sem hey.
Refasmári gerir kröfur um djúpan jarðveg þar sem rótakerfið getur teygt sig í allt að 4,5 metra dýpt. Ofanjarðar verður hann gjarnan metershár og endist í 3 til 12 ár í túni, allt eftir veðurfari. Eins og aðrar belgjurtir lifir refasmári í samlífi með rótarbakteríum sem binda köfnunarefni úr andrúmsloftinu og nýtist það plöntunni til vaxtar. Algengt er að Sinorhizobium meliloti lifi á rótum refasmára.
Refasmári er mest ræktaður í Bandaríkjunum en stærstu ræktunarsvæðin eru Kalifornía, Suður-Dakóta og Wisconsin.
Spírur refasmára eru ætar og bera hnetukeim. Þær eru notaðar í salöt og á samlokur.
L'erba medica (Medicago sativa L.) detta anche erba Spagna, o anche alfalfa (dall'arabo al-fáṣfaṣa "foraggio"), è una pianta erbacea appartenente alla famiglia delle Fabaceae (o Leguminose).[1]
Originaria dell'Asia sud-occidentale, è diffusa in Italia prevalentemente in Emilia-Romagna, Lombardia, Marche, Veneto, Calabria, Campania.
La M. sativa è una pianta perenne, con apparato radicale fittonante che può arrivare anche a una lunghezza di 3–5 m; presenta una corona basale da cui si originano steli più o meno eretti che possono raggiungere il metro di altezza, cavi all'interno.
Le foglie sono trifogliate e si distinguono da quelle dei trifogli in quanto la foglia centrale non è sessile ma picciolata. L'infiorescenza è costituita da un racemo di fiori zigomorfi di colore viola-azzurro. I frutti sono dei legumi spiralati contenenti 2-6 semi. I semi sono molto piccoli (100 di essi pesano 0,2 g).
La pianta rifugge i terreni acidi, producendo su terreni ricchi di calcio freschi e profondi. Il medicaio è un prato poliennale che è in grado di fornire anche diversi tagli in un anno. L'erba medica, anche in ragione della sua provenienza da regioni aride, soffre degli eccessi di umidità durante il periodo vegetativo, mentre tollera bene l'umidità durante il riposo: dal che ne consegue che se viene coltivata in zone ad elevata piovosità estiva un ottimo sgrondo del terreno si rende necessario. D'altra parte, di converso, l'apparato radicale estremamente fittonante dell'erba medica permette a questa pianta di soffrire raramente di stress idrici, dato che è in grado di accedere anche a riserve d'acqua profonde.
Come per molte leguminose da prato, parte delle riserve di carboidrati dell'erba medica non sono localizzate in posizione ipogea (radici) ma epigea (colletto) per cui nei casi in cui venga sfalciata è importante non procedere a tagli troppo bassi.
Il periodo migliore per raccogliere la medica è nel pieno della fioritura. Tagli precedenti forniscono foraggio di qualità migliore, ma riducono la capacità dell'erba di riprendersi dello stress del taglio: infatti la medica comincia ad accumulare riserve nelle radici solo in corrispondenza della fioritura.
Le avversità di natura biologica sono dovute ad attacchi di agenti patogeni, parassiti e fitofagi.
Tra i patogeni si annoverano Colletotrichum trifolii, agente dell'antracnosi, Rhizoctonia violacea, agente del mal vinato; Sclerotinia trifoliorum, agente del mal dello sclerozio; Phytophthora megasperma f. sp. medicaginis, agente del marciume radicale. Questi ultimi tre funghi attaccano la pianta al colletto o alle radici. Il primo colpisce a macchie nel campo portando alla morte dei tessuti ed al diradamento. Pseudopeziza medicaginis è invece agente della maculatura fogliare.
Tra i parassiti vegetali che possono colpire l'erba medica si possono ricordare le cuscute.
Tra i fitofagi si annoverano Phytodecta fornicata e Phytonomus punctatus entrambi colpevoli di gravi perdite quanti-qualitative del foraggio, nonché Subcoccinella vigintiquatuorpunctata.
Pianta foraggera per eccellenza, è utilizzata soprattutto come coltura da fieno o per produrre farine zootecniche attraverso disidratazione. Meno frequentemente è impiegata con il pascolamento e raramente per l'insilamento, pratica ormai desueta. L'utilizzo del foraggio fresco sfalciato o pascolato richiede accorgimenti particolari per prevenire l'insorgenza del meteorismo nei ruminanti: in generale si procede ad un preappassimento dell'erba sfalciata o alla presomministrazione di concentrati o foraggi agli animali mandati al pascolo. Tali accorgimenti non sono invece necessari se la medica è coltivata in consociazione con una graminacea.
Come foraggio rappresenta la specie più usata tra le leguminose in quanto presenta un alto tenore proteico e vitaminico (caroteni) e la possibilità di essere conservata, in genere, sotto forma di fieno o farina (sebbene quest'ultima abbia elevati costi energetici per la sua produzione). La farina di medica è classificata a tutti gli effetti tra i concentrati, per il discreto valore proteico, dell'ordine del 20%. Relativamente basso è invece il valore energetico. L'insilamento della medica, poco frequente, necessita di alcuni accorgimenti a causa del basso tenore in glucidi fermentescibili: il preappassimento, tecnica adottata per la produzione del fieno-silo, l'aggiunta di lactobacilli e, soprattutto la consociazione con una graminacea.
È un vegetale azotofissatore (per la presenza del batterio Rhizobium meliloti) e quindi la sua coltivazione produce anche il risultato di arricchire nuovamente il suolo di azoto, in modo naturale, dopo l'impoverimento dato da precedenti coltivazioni di altre famiglie di vegetali. I residui dei suoi apparati radicali inoltre migliorano la permeabilità del suolo.
Il suo successo si deve anche alle caratteristiche del suo ciclo riproduttivo: è capace di autoimpollinazione e dopo 3 mesi dalla semina produce già seme.
Il fiore è visitato dalle api per il nettare,[2] tant'è che in presenza di coltivazioni si riesce a produrre facilmente miele uniflorale[3], e per il suo polline ad alto contenuto di proteine.[4]
Contiene 8 enzimi digestivi, fitoestrogeni, 40 diversi bioflavonoidi (con azione antiossidante, antinfiammatoria, rinforzante dei vasi sanguigni), flavoni (rinforzanti dei capillari fragili), glucosidi, alcaloidi (sostegno all'attività antibiotica, antinfiammatori, favoriscono la formazione proteica), aminoacidi, vitamina A, vitamina C, vitamina D, vitamina E, vitamina K, sali minerali, oligoelementi, elevate quantità di clorofilla (ottima per il trattamento delle anemie).
È dotata di proprietà deodoranti (clorofilla), antimicrobiche (clorofilla, vitamina A).
Il nome "erba medica" (già in latino medica e in greco μηδική = mediké) non ha nulla che a vedere con la medicina, ma deriva dalla Media (Persia), di cui era considerata originaria: "erba medica" = "erba della Media".
L'erba medica (Medicago sativa L.) detta anche erba Spagna, o anche alfalfa (dall'arabo al-fáṣfaṣa "foraggio"), è una pianta erbacea appartenente alla famiglia delle Fabaceae (o Leguminose).
Originaria dell'Asia sud-occidentale, è diffusa in Italia prevalentemente in Emilia-Romagna, Lombardia, Marche, Veneto, Calabria, Campania.
Medicago sativa, Latinitate classica medica, est planta Asiae meridionalis indigena, utilis rusticis ut pabulum boum. Species Medicago sativa attribuitur genere "Medicagine" in subfamilia Faboidearum plantarum florentium.
Medicago sativa
Medicago sativa
Medicago sativa
Medicago sativa
Flores
Plantatio medicaginis sativae
Haec stipula ad Faboideas spectat. Amplifica, si potes!
Medicago sativa, Latinitate classica medica, est planta Asiae meridionalis indigena, utilis rusticis ut pabulum boum. Species Medicago sativa attribuitur genere "Medicagine" in subfamilia Faboidearum plantarum florentium.
Sējas lucerna (Medicago sativa) ir tauriņziežu dzimtas lakstaugs. Sējas lucernas dabiskais izplatības areāls ir Dienvidrietumāzija. Mūsdienās to kā lopbarības augu kultivē visā pasaulē. Bieži sastopams sējumos, kā arī atmatās, ceļmalās un grāvjos.[1]
Sējas lucernas stublājs ir stāvs un kails. Lapas uz stublāja izkārtotas pamīšus, trīsstaraini saliktas no iegarenām līdz lineārām lapiņām. Lapu garums ir 1-2,5 cm, bet platums 0,3-1,2 cm. Ziedi atrodas īsos, blīvos, iegarenos vai ieapaļos ķekaros. Parasti vienā ķekarā ir no 10 līdz 30 ziediem. Ziedi var atrasties arī žāklēs. Zied no jūnija līdz septembrim. Sējas lucernas auglis ir pāksts.
Sējas lucerna (Medicago sativa) ir tauriņziežu dzimtas lakstaugs. Sējas lucernas dabiskais izplatības areāls ir Dienvidrietumāzija. Mūsdienās to kā lopbarības augu kultivē visā pasaulē. Bieži sastopams sējumos, kā arī atmatās, ceļmalās un grāvjos.
Sējas lucernas stublājs ir stāvs un kails. Lapas uz stublāja izkārtotas pamīšus, trīsstaraini saliktas no iegarenām līdz lineārām lapiņām. Lapu garums ir 1-2,5 cm, bet platums 0,3-1,2 cm. Ziedi atrodas īsos, blīvos, iegarenos vai ieapaļos ķekaros. Parasti vienā ķekarā ir no 10 līdz 30 ziediem. Ziedi var atrasties arī žāklēs. Zied no jūnija līdz septembrim. Sējas lucernas auglis ir pāksts.
Luzerne (Medicago sativa) is een vaste plant. Afhankelijk van variëteit en klimaat kan de plant vijf tot twaalf jaar oud worden. Met een hoogte tot 1 m en trosjes kleine blauwe bloemen lijkt de plant op klaver. De plant beschikt over een diep en krachtig ontwikkeld wortelsysteem dat zich tot 4,5 m kan uitstrekken. Hierdoor kan de plant tijdens tijdelijke droogten overleven.
Luzerne is inheems in Europa en wordt wereldwijd verbouwd als veevoer. In Nederland wordt luzerne hoofdzakelijk kunstmatig gedroogd voor de productie van eiwitrijk veevoer. Er wordt drie tot vier maal per jaar gemaaid. De inzaai vindt plaats zowel met als zonder dekvrucht. Als dekvrucht wordt onder andere wintertarwe gebruikt. Alfalfa is in het Nederlands de naam van de spruitgroente (ontkiemde zaden) van de luzerne. Luzerne kan het hele jaar ontkiemen, zodat alfalfa het hele jaar verkrijgbaar is. Alfalfa kan op dezelfde manier worden gebruikt bij de voedselbereiding als taugé, een andere bekende spruitgroente.
Zoals andere soorten uit de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae) heeft de plant het vermogen om met behulp van stikstofbindende bacteriën stikstof te binden, zodat het proteïnerijk voedsel kan produceren onafhankelijk van de aanwezigheid van stikstof in de bodem.
De uitgebreide teelt, die is begonnen in de 17e eeuw, was een belangrijke stap vooruit in de Europese landbouw. De stikstofbindende eigenschap en het gebruik als veevoer verhoogde in belangrijke mate de efficiëntie van de landbouw. Wanneer het op de juiste grond verbouwd wordt, heeft luzerne een hoge opbrengst.
Luzerne is een van de weinige planten die zelf-toxisch zijn. Hierdoor is het niet mogelijk om tussen oude planten opnieuw luzerne in te zaaien. De oude luzerne moet daarom eerst ondergeploegd worden voor het opnieuw op hetzelfde perceel ingezaaid kan worden. Beter is echter ook in verband met ziekten om vruchtwisseling toe te passen.
Luzerne kan vooral bij langjarige teelt aangetast worden door verwelkingsziekte (Verticillium albo-atrum) en bladvlekkenziekte (Pseudopeziza medicaginis). Pleksgewijze verwelking en afsterving wordt vaak veroorzaakt door het stengelaaltje (Ditylenchus dipsaci).
Bloem
Close-up bloem
Luzernescheuten
Luzerne
Zaad
Luzerne (Medicago sativa) is een vaste plant. Afhankelijk van variëteit en klimaat kan de plant vijf tot twaalf jaar oud worden. Met een hoogte tot 1 m en trosjes kleine blauwe bloemen lijkt de plant op klaver. De plant beschikt over een diep en krachtig ontwikkeld wortelsysteem dat zich tot 4,5 m kan uitstrekken. Hierdoor kan de plant tijdens tijdelijke droogten overleven.
Luzerne is inheems in Europa en wordt wereldwijd verbouwd als veevoer. In Nederland wordt luzerne hoofdzakelijk kunstmatig gedroogd voor de productie van eiwitrijk veevoer. Er wordt drie tot vier maal per jaar gemaaid. De inzaai vindt plaats zowel met als zonder dekvrucht. Als dekvrucht wordt onder andere wintertarwe gebruikt. Alfalfa is in het Nederlands de naam van de spruitgroente (ontkiemde zaden) van de luzerne. Luzerne kan het hele jaar ontkiemen, zodat alfalfa het hele jaar verkrijgbaar is. Alfalfa kan op dezelfde manier worden gebruikt bij de voedselbereiding als taugé, een andere bekende spruitgroente.
Zoals andere soorten uit de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae) heeft de plant het vermogen om met behulp van stikstofbindende bacteriën stikstof te binden, zodat het proteïnerijk voedsel kan produceren onafhankelijk van de aanwezigheid van stikstof in de bodem.
De uitgebreide teelt, die is begonnen in de 17e eeuw, was een belangrijke stap vooruit in de Europese landbouw. De stikstofbindende eigenschap en het gebruik als veevoer verhoogde in belangrijke mate de efficiëntie van de landbouw. Wanneer het op de juiste grond verbouwd wordt, heeft luzerne een hoge opbrengst.
Luzerne is een van de weinige planten die zelf-toxisch zijn. Hierdoor is het niet mogelijk om tussen oude planten opnieuw luzerne in te zaaien. De oude luzerne moet daarom eerst ondergeploegd worden voor het opnieuw op hetzelfde perceel ingezaaid kan worden. Beter is echter ook in verband met ziekten om vruchtwisseling toe te passen.
Luzerne kan vooral bij langjarige teelt aangetast worden door verwelkingsziekte (Verticillium albo-atrum) en bladvlekkenziekte (Pseudopeziza medicaginis). Pleksgewijze verwelking en afsterving wordt vaak veroorzaakt door het stengelaaltje (Ditylenchus dipsaci).
Bloem
Close-up bloem
Luzernescheuten
Luzerne
Zaad
Lusern (Medicago sativa) er en flerårig urt i erteblomstfamilien.[1] Det finnes to underarter; blålusern (ssp. sativa) og gul-lusern (ssp. falcata).
Blålusern kjennes også ved det engelske navnet alfalfa.[2] Blålusern dyrkes i betydelig omfang, spesielt i Nord-Amerika, på grunn av sin egnethet og verdi som fôr til dyr. I Norge har det vært dyrket blålusern, men i dag dyrkes det lite, selv om det er et stort potensial for dyrking. Blålusern finnes derfor forvillet her og der. Dyrking av lusern krever en dyp, god jord med høy pH for å trives.
Lusern, og de fleste artene i erteblomstfammilien, lever i et symbiotisk forhold til rhizobiumbakterien som lever på roten og fikserer nitrogen fra luften (biologisk nitrogenfiksering).
Spirer av blålusern er spiselige (alfalfaspirer) og har en nøtteaktig smak.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Lusern (Medicago sativa) er en flerårig urt i erteblomstfamilien. Det finnes to underarter; blålusern (ssp. sativa) og gul-lusern (ssp. falcata).
Blålusern kjennes også ved det engelske navnet alfalfa. Blålusern dyrkes i betydelig omfang, spesielt i Nord-Amerika, på grunn av sin egnethet og verdi som fôr til dyr. I Norge har det vært dyrket blålusern, men i dag dyrkes det lite, selv om det er et stort potensial for dyrking. Blålusern finnes derfor forvillet her og der. Dyrking av lusern krever en dyp, god jord med høy pH for å trives.
Lusern, og de fleste artene i erteblomstfammilien, lever i et symbiotisk forhold til rhizobiumbakterien som lever på roten og fikserer nitrogen fra luften (biologisk nitrogenfiksering).
Spirer av blålusern er spiselige (alfalfaspirer) og har en nøtteaktig smak.
Lucerna siewna (Medicago sativa L.) – gatunek rośliny należący do rodziny bobowatych. Rodzimy obszar jego występowania to Afryka Północna (Algieria, Libia, Maroko, Tunezja), znaczna część Azji i niemal cała Europa, ale rozprzestrzenił się także na niektórych innych obszarach Afryki (Egipt, Afryka Południowa, Azory), w Australii i na Nowej Zelandii, w Finlandii, w Ameryce Północnej i Południowej[2]. Jest uprawiany w licznych rejonach świata. W Polsce jest uprawiany, często dziczejący, kenofit[3].
Bylina, hemikryptofit. Spotykana jest przede wszystkim w uprawie, ale często dziczeje i porasta także przydroża, murawy i zarośla. Kwitnie od maja do września. Nasiona powstać mogą wyłącznie w wyniku zapylenia krzyżowego, jest bowiem rośliną samopłonną – zarodki powstałe w wyniku zapylenia własnym pyłkiem obumierają[4].
Lucerna siewna (Medicago sativa L.) – gatunek rośliny należący do rodziny bobowatych. Rodzimy obszar jego występowania to Afryka Północna (Algieria, Libia, Maroko, Tunezja), znaczna część Azji i niemal cała Europa, ale rozprzestrzenił się także na niektórych innych obszarach Afryki (Egipt, Afryka Południowa, Azory), w Australii i na Nowej Zelandii, w Finlandii, w Ameryce Północnej i Południowej. Jest uprawiany w licznych rejonach świata. W Polsce jest uprawiany, często dziczejący, kenofit.
Medicago sativa L., conhecida pelos nomes comuns de luzerna e alfafa, é uma leguminosa perene, pertencente à família Fabaceae e subfamília Faboideae,[1] amplamente utilizada como alimento para ruminantes em regiões de clima temperado e seco. O nome alfafa significa em árabe "O melhor alimento".[2]
A alfafa parece ter se originado no centro-sul da Ásia,e foi cultivada pela primeira vez na Pérsia.[3][4] Foi introduzido na Grécia por volta de 490 a.C. quando persas invadiram, como forragem para gado e cavalos do exército, e de lá foi introduzido na Itália no século I.[3][4]
Alfafa é uma leguminosa de folhagem perene que normalmente vive quatro a oito anos, mas podem viver mais de 20 anos, dependendo da variedade e clima.[5] A planta cresce a uma altura de até 1 m (3 pés), e possui um sistema radicular profundo, por vezes mais do que o alongamento de 15m (49 pés).[5] Isto a torna muito resistente, especialmente às secas.[5] Possui genoma tetraplóide.[6]
A alfafa é muito nutritiva, apresentando importantes qualidades como forrageira: proteína bruta = 22 a 25%, cálcio = 1,6%, fósforo = 0,26% e NDT = 60%, níveis muito superiores aos de outras fontes de alimentos habitualmente utilizados (milho, cana-de-açúcar e capim-elefante), isso se deve ao fato de abrigar bactérias simbióticas (rizóbios) nódulos que fixam nitrogênio do ar no solo.[7]
Esta planta apresenta autotoxicidade, o que significa que é difícil para sementes de alfafa crescerem em locais onde a alfafa já existe.[8] Portanto, é recomendado que os campos de alfafa sofram a rotação de culturas com outras espécies (por exemplo, milho ou trigo) antes da ressementeira.[9]
Foi introduzida no Rio Grande do Sul, a partir do Uruguai e da Argentina, cobrindo uma área de 26.000 ha na Argentina, seu baixo plantio no Brasil ocorre pela falta de conhecimento e exigências peculiares.[10]
Nos Estados Unidos, em 2012, os líderes de produção da alfafa foram a Califórnia, Idaho e Montana.[11] A alfafa é predominantemente cultivada no norte e no oeste dos Estados Unidos;[11]
Foi introduzida em Portugal por Guilherme Stephens[12].
.jpg)
.jpg)
_(4656256237).jpg)
|coautor= (ajuda) |deadurl= e |urlmorta= redundantes (ajuda) |deadurl= e |urlmorta= redundantes (ajuda) Medicago sativa L., conhecida pelos nomes comuns de luzerna e alfafa, é uma leguminosa perene, pertencente à família Fabaceae e subfamília Faboideae, amplamente utilizada como alimento para ruminantes em regiões de clima temperado e seco. O nome alfafa significa em árabe "O melhor alimento".
Lucerna (Medicago sativa) este o plantă furajeră din familia leguminoaselor.
Lucerna este o plantă ierboasă care poate atinge 1 m înălțime. Rădăcinile plantei ating o adâncime de peste 1-2 m, această caracterstică permite plantelor să supraviețuiască în perioadele de secetă. Ca și majoritatea leguminoaselor, lucerna are la rădăcină nodozități, unde trăiesc bacterii fixatoare de azot cu care planta trăiește în simbioză. După un studiu realizat în Suedia, florile plantei sunt polenizate în proporție de 78 % de bondari și 1 % de albine. De acea în Scandinavia se cultivă lucerna în regiunile unde trăiesc bondari. Planta conține un procent ridicat de proteine, fiind folosită ca nutreț, pentru însilozare, ori uscată ca fân. Ea este o plantă perenă, care atinge o vârstă de 4 până la 12 ani. În Germania, o cultură de lucernă este folosită 2-3 ani. În funcție de sol și regiunile climatice, lucerna poate asigura o canitate de 10 t de fân la hectar. Pentru a obține recolte mai mulți ani la rând din aceași cultură, se recomandă recoltarea lucernei după perioada înfloritului o dată pe an.
Planta provine din Persia, unde era un nutreț valoros pentru cai. După unele izvoare din antichitate, lucerna a fost adusă prin anul 470 î.Hr. în Grecia și prin anii 150–50 î.Hr. în Italia unde era folosită în furajarea oilor. Pe la începutul secolului XVI a fost dusă de coloniștii spanioli în Mexic de unde apoi a ajuns în toată America. În Australia și Noua Zeelandă planta va ajunge abia prin secolul XIX unde la început au apărut probleme create de lipsa bondarilor. La propunerea lui Charles Darwin au fost aduși în 1885, bondari pentru a asigura polenizarea florilor de lucernă. Planta mulțumită rădăcinilor adânci poate suprieviețui în regiunile aride tropicale.
100 g, frunze proaspete de lucernă conțin:
Element g sau mg Apă 79,5 g Glucide 12,2 g Proteină 6,9 g Lipide 0,13 g Potasiu 137 mg Calciu 16,6 mg Sodiu 1,2 mg Fier 0,34 mg Caroten 28,1 mgDin anul 2005 au fost produse variante noi în SUA prin modificări genetice. Aceste variante de lucernă pot atinge la recoltare o cantitate de 80 - 100.000 kg la hectar.
Lucerna siata (lat. Medicago sativa) je rastlina z čeľade bôbovité. Má dôležitý hospodársky význam, používa sa ako krmivo už od čias starovekého Grécka a Rímskej ríše.
Lucerna pochádza z Malej a Strednej Ázie. Má perovito zložené listy a fialové kvety. Je to viacročná strukovina, ktorá môže rásť aj 12 rokov. Obsahuje veľké množstvo bielkovín a pre človeka všetkých 8 esenciálnych aminokyselín. Ďalej obsahuje vitamíny A, B, C, E, K a minerály, hlavne vápnik, ale aj železo, horčík, fosfor, draslík, sodík a zinok.
Dnes sa semená využívajú na pestovanie nutrične hodnotných klíčkov, ktoré sa môžu jesť čerstvé alebo ako prísada do jedál. Pri konzumovaní čerstvých klíčkov hrozí nebezpečenstvo nákazy enterohemoragickými E. coli, ktoré produkujú verotoxín (podobný toxín produkujú baktérie vyvolávajúce dyzentériu).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Lucerna siata
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Lucerna siata
Lucerna siata (lat. Medicago sativa) je rastlina z čeľade bôbovité. Má dôležitý hospodársky význam, používa sa ako krmivo už od čias starovekého Grécka a Rímskej ríše.
Lucerna pochádza z Malej a Strednej Ázie. Má perovito zložené listy a fialové kvety. Je to viacročná strukovina, ktorá môže rásť aj 12 rokov. Obsahuje veľké množstvo bielkovín a pre človeka všetkých 8 esenciálnych aminokyselín. Ďalej obsahuje vitamíny A, B, C, E, K a minerály, hlavne vápnik, ale aj železo, horčík, fosfor, draslík, sodík a zinok.
Dnes sa semená využívajú na pestovanie nutrične hodnotných klíčkov, ktoré sa môžu jesť čerstvé alebo ako prísada do jedál. Pri konzumovaní čerstvých klíčkov hrozí nebezpečenstvo nákazy enterohemoragickými E. coli, ktoré produkujú verotoxín (podobný toxín produkujú baktérie vyvolávajúce dyzentériu).
Foderlusern, Medicago sativa,[1] är en ört med flera underarter: bland dessa den allmänt odlade blålusernen (M. sativa ssp. sativa) och den bland annat i Norden naturligt förekommande gullusernen (M. sativa ssp. falcata). Den blå underarten är kanske mera känd under namnet alfalfa eller helt enkelt bara "lusern".
Foderlusernen är en flerårig, buskig ört med trefingrade blad och gula, grönaktiga eller violetta blommor i korta huvudlika klasar. Stjälkarna kan bli upp till en knapp meter långa och fruktbaljorna innehåller flera frön. De kan vara böjda som skäror eller spiralvridna i upp till fyra varv. Foderlusernen blommar under högsommaren och den tidiga hösten, från juli till och med september.
Tidigare ansågs arten som flera separata arter. Blålusern (även kallad blåsmäre) och gullusern (även kallad svensk luzern), som bildade hybrider där de möttes, men numera anser man att de två är underarter av samma art. Blålusern (ssp. sativa) har violetta blommor och spiralvridna fröbaljor, medan gullusernens (ssp. falcata) blommor är gula och dess fruktbaljor skärformiga.
Alla hybrider mellan gullusern och blålusern kallas mellanlusern (M. sativa ssp. ×varia). Dessa hybrider kan ha varierande blomfärg (ofta gröna till nästan svarta) och mer eller mindre spiralvridna baljor. Både blålusernen och gullusernen är svåra att förväxla med övriga nordiska arter inom släktet luserner Medicago (humlelusern och sandlusern har gula kronor som bara är 2-4 mm långa; humlelusernens frukt är enfröig och njurformad, slutligen svartaktig, medan sandlusernens frukt är spiralvriden och taggig).
Blålusernen odlas sedan gammalt i Sydeuropa, Nordafrika och Asien och har sannolikt sitt ursprung i dessa trakter. Den introducerades som foderväxt i Nordeuropa och Nordamerika under 1800-talet och förekommer numera även förvildad i dessa områden. Gullusernen är spridd i hela Europa; i Sverige är den allmän på Öland och Gotland, mera sällsynt i övriga delar och den förekommer även i Danmark och Norge, samt är införd i Finland. Blålusernen är vanlig i hela Sverige.[2]
Hybrider mellan ssp. glomerata och ssp. sativa har kallats Medicago polychroa. De har blommor av varierande färg och svagt glandelhåriga baljor.[6]
Ssp. sativa.
Spiralvridna frukter av ssp. sativa.
Ssp. falcata.
Nästan raka frukter av ssp. falcata.
Krokigare frukter av ssp. falcata.
Ssp. glomerata. Notera de glandelhåriga baljorna illustrerade i bildens nederdel.
Ssp. ×varia.
Ssp. ×varia med allt från gula till violetta blommor i samma klase.
Sativa är latin och betyder "odlad". Ambigua betyder "tvetydig"/"osäker". Falcata är latin och betyder "skärformig". Caerulea är latin och betyder "himmelsblå". Glomerata är latin och betyder "klotformig" och syftar på klasarnas huvudlika form. Viscosa är latin och betyder "klibbig" (med hänsyftning till glandlerna). Varia är latin och betyder "varierande", medan polychroa är femininum av polychrous som kommer från grekiska πολύχρους och betyder "mångfärgad" - båda syftande på dessa hybriders varierande blomfärg.
Foderlusern, speciellt blålusern (ssp. sativa), odlas allmänt som foderväxt i stora delar av världen.
Foderlusern används även för att utvinna lutein som används som livsmedelstillsats för att ge gul kulör, det går då under benämningen E-nummer E 161b.[7]
Wikimedia Commons har media som rör Foderlusern.
Wikimedia Commons har media som rör Gullusern.
Foderlusern, Medicago sativa, är en ört med flera underarter: bland dessa den allmänt odlade blålusernen (M. sativa ssp. sativa) och den bland annat i Norden naturligt förekommande gullusernen (M. sativa ssp. falcata). Den blå underarten är kanske mera känd under namnet alfalfa eller helt enkelt bara "lusern".
Yonca (Medicago sativa), baklagiller (Fabaceae) familyasından uzun yıllar yaşayan, gerek yeşil ot gerekse kuru ot olarak değerlendirilebilen çok yıllık bir serin mevsim yem bitkisi türü.
Uluslararası terminolojide alfalfa (kelime kökeni Arapça البرسيم veya الحجازي, halk dilinde Şark yoncası veya Kaba yonca şeklinde de anılır.
Yonca çok yıllık otsu bir bitkidir. Boyu 50–80 santimetredir. Derin bir kök sistemi vardır. Uygun koşullarda 8-10 metre derine gider. Etkili kök derinliği 120–180 santimetredir. Bu nedenle, anavatanı olan Orta Doğu bölgesinin şartları ile birebir özelliklere sahip olup, kuraklığa dayanıklıdır. Yonca önemli bir yem bitkisidir. Otlatılmaya da oldukça dayanıklıdır. Bu nedenle meraların ıslahında diğer bitkilerle karışıma giren ve meranın kalitesini arttıran bir bitkidir. Ahır besiciliğinde et ve özellikle süt verimini % 30'lara kadar artıran ve yem bitkileri içerisinde en çok besleyicilik değeri olan yoncada, içerisinde 10 kadar vitamin de vardır. Tetraploid genetik yapıya sahip bir bitkidir.
Genelde hasat edilerek hayvanlara yedirilir, daha ender olarak mera ortamında hayvanlara otlatılır. Köklerinde, diğer hayvan yemlerinde olduğu gibi, bitki bünyesindeki azot değerlerini artıran rhizobia gibi proteobakteriler bulunmaktadır. Bu bakteriler topraktaki azot miktarı ile sınırlı kalınmaksızın yüksek protein değerli bir besi kaynağı oluştururlar. Bu özellikleri nedeniyle etkin üretiminin bilimsel yöntemlerle geliştirilmesinde önemli ilerlemeler sağlanmış, üretiminde en yüksek verim düzeylerine ulaşılmıştır.
Türkiye'de TÜİK verilerine göre 2004 yılında 320 bin hektar yonca ekilmiş ve 2 milyon 300 bin ton yeşil ot, 2 milyon ton kuru ot elde edilmiştir.
Türkiye coğrafyası kökenli bir bitki olduğu ve ilk kez Tunç Çağı'nda Orta Asya bozkırlarından temin edilen atları besleme amacıyla bugünkü İran topraklarında tarımsal ortamda yetiştirildiği tahmin edilmektedir. Eski Yunan uygarlığı coğrafyasına Pers İmparatorluğu orduları ile birlikte at yemi olarak giriş yapmıştır. 17. yüzyıldan itibaren Avrupa'da düzenli olarak yetiştirilmeye başlanması Avrupa hayvancılığı açısından önemli bir ileri adım oluşturmuştur. 19. yüzyılda Amerika kıtasının özellikle iki ucunda (ABD ve Şili) geniş ölçekli olarak yetiştirilmeye başlanmıştır. ABD'de özellikle Wisconsin ve Kaliforniya eyaletlerinde yetiştirilmektedir. Kaliforniya'daki üretimin büyük bölümü özel sulama düzenlemesi (California Aqueduct) altyapısına sahip Mojave Çölü'nde yapılmaktadır. Günümüzde dünyanın neredeyse bütün bölgelerinde büyükbaş hayvan yemi olarak üretilmektedir.
Yoncanın en iyi yetiştiği topraklar; tınlı, kumlu-tınlı, kumu çok fazla olmayan ve yeter derecede kireç içeren topraklardır. Taban suyu düşük ve pH'nın 6.5 dan aşağı olmaması gerekir. Yoncanın normal ürün verebilmesi için toprağın fosfor ve potas kapsamı bakımından iyi olması gerekir.
İlkbaharda veya sonbaharda hasat edilebilir. Çok yüksek potas düzeylerine sahip, çoğu kez suni gübre kullanılarak zenginleştirilmiş toprağa ihtiyaç duyar. Üretiminde çoğu kez, toprağı yabancı otlardan arındırmak için bir ön ürün, örneğin yulaf veya arpa, ekilir veya herbisit kullanılır. Herbisitlere dayanıklılık sorunu genetik yapısı değiştirilmiş alfalfanın piyasaya sürülerek ekilmesini gündeme getirmiş olup, bu konunun biyogüvenlik açısından doğurduğu tartışmalar sürmektedir.
Ototoksisite özelliği bulunan ender bitkilerdendir. Bu nedenle mevcut tarhları içinde yeni tohumları yetişmez. Yeni tohum ekmeden önce zeminin temizlenmesi gerekmektedir.
Yoncanın derin köklü bir bitki olması nedeniyle sonbaharda derin işlenmesi gerekir. İlkbaharda ise kültivatör ve diskaro çekildikten sonra tapan geçirilerek iyi bir tohum yatağı hazırlanmalıdır.
Nisan ayının ilk yarısında ve toprakta iyi bir tav mevcut iken ekim yapılmalıdır. Ekim elle serpme olarak yapılacak ise 5-5.5 kg/da, mibzerle ekim yapılacak ise 3.5–4 kg dekara tohum kullanılmalıdır. Elle serpme ekimde tohum ince elenmiş kumla 1/1 Kışların çok sert geçmediği bölgelerde sonbahar ekimi en uygun zamandır.
Yoncaya ekimle birlikte 4 kg N ve 23 kg P2O5 verilmelidir. Yani 15 kg %26'lık Amonyum nitrat veya 20 kg %21'lik Amonyum sülfat ile 50 kg %42-44'lük triple süper fosfat gübresi diskarfo çekilmeden önce toprağa serpme olarak atılır. Azotlu gübre yalnız ilk yıl verilir. Fosforlu gübre ise her yıl sıra arasına banta verilerek çapa ile toprağa karıştırılmalıdır.
Bir yılda 6-8 kez biçim yapılabilmekte ve yıllık su tüketimi sıcak yörelerde 2500 milimetreye kadar varmaktadır. Nisan, Mayıs ve Eylül aylarında 15 gün arayla, Haziran, Temmuz ve Ağustos aylarında ise 10 günde bir sulanmalıdır. Her sulamada toprağın 0–120 cm'si tarla kapasitesine getirilecek şekilde su verilmelidir. Yonca sulamasında dikkat edilecek önemli bir husus her biçimden sonra mutlaka sulanmalıdır. Sulamalar uzun tava veya yağmurlama metoduyla yapılmalıdır.
Temiz bir yonca tarlasına sahip olmanın en doğru yolu temiz ve küskütsüz tohum ekmek ve tarlayı ekimden önce yabancı otlardan temizlemektir. İlk yıl yoncanın gelişmesi için gerektikçe çapa yapılmalıdır. Diğer yıllarda ise tarlanın yabancı otlardan temizlenmesine özen gösterilmelidir.
Yoncanın en önemli hastalık etmeni virüstür. Virüsten sakınmak için en etkili önlem, sertifikalı tohum, daha önceden virüsle bulaşık olmayan toprak ve temiz sulama suyu kullanılmalıdır. Yoncanın en önemli iki zararlısı yaprak biti (Püseron) ve yonca hortumlu böceğidir. Yoncanın en büyük düşmanı küsküt otudur. Küsküt, ince sarı sülükleri ile yoncanın gövdesini sararak besinini alır, zayıf düşmesine yol açar. Küsküt görüldüğü zaman tohum bağlamadan yonca biraz dipten biçilmeli veya küsküt az ise elle toplanıp yakılmalıdır.
Otu için yetiştirilen yoncanın en uygun biçim zamanı %10 çiçeklenme devresidir. Biçim yüksekliği 8–10 cm olmalıdır. Son biçim daha yüksekten yapılmalıdır. Biçimden sonra yoncanın hayvanlarda şişkinlik yapmaması için güneşte 1-2 gün soldurularak verilmesi gerekir.
Yoncanın depolanıp saklanacak ise fazla kurutulmadan ve balyalanarak saklanmalıdır. Yonca fazla kurutulursa hem yaprakların dökülmesi hem de A vitamini kaybına yol açar. Yonca silajı da yapılabilir. %25-50 çiçeklenme döneminde biçilip depolanmalıdır.
Kurutulmuş yonca yaprağı, kapsül, toz veya tisan şeklinde standardize edilmiş halde diyet katkı maddesi olarak yaygın surette kullanılmaktadır. Yüksek fiber düzeyi nedeniyle kolesterol düzeyleri üzerinde dengeleyici etki yaptığını, kötü kolesterolü düşürdüğünü gösterir bulgular bilimsel literatürde yer almaktadır. Baklagiller familyasındaki diğer bitkiler gibi protein, vitaminler ve mineraller açısından zengin bir kaynak oluşturan yüksek genel gıda değeri nedeniyle bünyede enerji eksikliğini önleyici, ayrıca içerdiği saponinler nedeniyle kanı ve karaciğeri temizleyici edici özellikleri bulunduğu üzerinde durulmaktadır. Besin değeri yüksek bir besin olduğu için kansızlık çekenlere faydalıdır.
Özellikle ABD ve Avustralya mutfağında salatalarda yeri olan bir bitkidir. Bazı ülkelerde genç yaprakları çiğ olarak tüketilmektedir. Daha olgun yoncanın tüketimi çok yüksek diyet lifi içeriği nedeniyle kısıtlıdır.
Yonca (Medicago sativa), baklagiller (Fabaceae) familyasından uzun yıllar yaşayan, gerek yeşil ot gerekse kuru ot olarak değerlendirilebilen çok yıllık bir serin mevsim yem bitkisi türü.
Uluslararası terminolojide alfalfa (kelime kökeni Arapça البرسيم veya الحجازي, halk dilinde Şark yoncası veya Kaba yonca şeklinde de anılır.
Yonca çok yıllık otsu bir bitkidir. Boyu 50–80 santimetredir. Derin bir kök sistemi vardır. Uygun koşullarda 8-10 metre derine gider. Etkili kök derinliği 120–180 santimetredir. Bu nedenle, anavatanı olan Orta Doğu bölgesinin şartları ile birebir özelliklere sahip olup, kuraklığa dayanıklıdır. Yonca önemli bir yem bitkisidir. Otlatılmaya da oldukça dayanıklıdır. Bu nedenle meraların ıslahında diğer bitkilerle karışıma giren ve meranın kalitesini arttıran bir bitkidir. Ahır besiciliğinde et ve özellikle süt verimini % 30'lara kadar artıran ve yem bitkileri içerisinde en çok besleyicilik değeri olan yoncada, içerisinde 10 kadar vitamin de vardır. Tetraploid genetik yapıya sahip bir bitkidir.
Genelde hasat edilerek hayvanlara yedirilir, daha ender olarak mera ortamında hayvanlara otlatılır. Köklerinde, diğer hayvan yemlerinde olduğu gibi, bitki bünyesindeki azot değerlerini artıran rhizobia gibi proteobakteriler bulunmaktadır. Bu bakteriler topraktaki azot miktarı ile sınırlı kalınmaksızın yüksek protein değerli bir besi kaynağı oluştururlar. Bu özellikleri nedeniyle etkin üretiminin bilimsel yöntemlerle geliştirilmesinde önemli ilerlemeler sağlanmış, üretiminde en yüksek verim düzeylerine ulaşılmıştır.
Türkiye'de TÜİK verilerine göre 2004 yılında 320 bin hektar yonca ekilmiş ve 2 milyon 300 bin ton yeşil ot, 2 milyon ton kuru ot elde edilmiştir.
На вигляд, люцерна посівна нагадує конюшини — квітки темно- і світло-синього кольору, біб округлий, з 1–3 обертами спіралі, кущ — прямостоячий (висота стебла 80–150 см), злегка розлогий під кінець вегетації, насінина палево-жовта.[1]
Розрізняють укісний, пасовищно-укісний і пасовищний екотипи. Укісний екотип має напіврозлогу розетку весняного відростання і прямостоячий кущ; пасовищно-укісний — розлогу розетку весняного відростання і напіврозлогий кущ; пасовищний екотип — сланку розетку і напівсланку форму куща.[1]
Одна з найцінніших рослин для польового травосіяння. У сіні люцерни, зібраному у фазі бутонізації міститься до 10 % білка, а у висушеному листі — до 20 % білка, який за якостями не поступається білку курячих яєць. У люцерні є багато вітамінів, фосфору і кальцію 100 кг люцернового сіна містить 52 к.о., у 100 кг зеленої маси — до 20 к.о.[2]
Висока кормова цінність люцерни поєднується з її високою продуктивністю. Вона швидко відростає (3-4 рази протягом вегетаційного періоду) і може давати впродовж літа ніжний поживний корм. Урожайність зеленої маси може становити 400—600 ц/га, сіна 50-120 ц/га і більше.[2]
Cỏ linh lăng (danh pháp hai phần: Medicago sativa), tên thường gọi cỏ Alfalfa là một loài cây thuộc chi Linh lăng (Medicago) của họ Đậu (Fabaceae). Hàm lượng protein cao của nó làm cho nó rất thích hợp để làm thức ăn cho gia súc. Nó có bộ nhiễm sắc thể 4n. M. sativa có lẽ có nguồn gốc từ Trung Á và đã được con người gieo trồng tại Trung Cận Đông từ thời kỳ đồ đồng để nuôi ngựa và sau đó đã được đưa vào châu Âu.
Hiện nay, cỏ Alfalfa là cây thức ăn chăn nuôi quan trọng ở nhiều quốc gia và được thế giới mệnh danh là “nữ hoàng thức ăn chăn nuôi”. M. sativa chủ yếu được trồng để sản xuất cỏ khô.[3]
Bài viết liên quan đến Tông Cỏ ba lá này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Cỏ linh lăng (danh pháp hai phần: Medicago sativa), tên thường gọi cỏ Alfalfa là một loài cây thuộc chi Linh lăng (Medicago) của họ Đậu (Fabaceae). Hàm lượng protein cao của nó làm cho nó rất thích hợp để làm thức ăn cho gia súc. Nó có bộ nhiễm sắc thể 4n. M. sativa có lẽ có nguồn gốc từ Trung Á và đã được con người gieo trồng tại Trung Cận Đông từ thời kỳ đồ đồng để nuôi ngựa và sau đó đã được đưa vào châu Âu.
Hiện nay, cỏ Alfalfa là cây thức ăn chăn nuôi quan trọng ở nhiều quốc gia và được thế giới mệnh danh là “nữ hoàng thức ăn chăn nuôi”. M. sativa chủ yếu được trồng để sản xuất cỏ khô.
Medicago sativa L., 1753
Синонимы
Люце́рна посевна́я, люце́рна си́няя (лат. Medicágo satíva) — травянистое растение; типовой вид рода Люцерна (Medicago) семейства Бобовые (Fabaceae).
Широко применяется как кормовое растение.
В диком виде произрастает в Малой Азии и на Балканах. В культуре и как заносное — по всему миру[2].
Растение произрастает по осыпям, на сухих лугах, травянистых склонах, на степях, на пастбищах, по опушкам, в кустарниках, на галечниках, в долинах рек, как сорное, в посевах и около них.
Стебли четырёхгранные, голые или опушённые, в верхней части сильно ветвящиеся, до 80 см высотой, могут быть прямыми, широко кустистыми или лежащими.
Корневище мощное, толстое, глубоко залегающее.
Листья на черешках. Листочки 1—2 см длиной и 0,3—1 см шириной, продолговато-обратнояйцевидные, цельные.
Цветоносы пазушные, длиннее листьев. Кисть головчатая, густая, многоцветковая, 2—3 см длиной. Цветки сине-фиолетовые. Чашечка 0,5—0,6 см длиной трубчато-воронковидная, волосистая.
Плод — боб, около 0,6 см в поперечнике.
Люцерна посевная — прекрасный медонос. При благоприятных погодных условиях медоносность достигает: в районах поливного земледелия — 300 кг с гектара посевов, без полива — 25—30 кг. Нектар бесцветный, содержит до 50 % сахара. Жидкий люцерновый мёд прозрачен или золотисто-жёлт, сразу после откачивания кристаллизуется до состояния густых сливок[3].
Люце́рна посевна́я, люце́рна си́няя (лат. Medicágo satíva) — травянистое растение; типовой вид рода Люцерна (Medicago) семейства Бобовые (Fabaceae).
Широко применяется как кормовое растение.
M. sativa subsp. ambigua
M. sativa subsp. microcarpa
M. sativa subsp. sativa
M. sativa subsp. varia
Ref: ILDIS as of November 2005
紫花苜蓿（學名：Medicago sativa，阿拉伯语: البرسيم الحجازي）又叫做紫苜蓿、牧蓿、苜蓿、路蒸，属豆科植物。
多年生草本，最高可以長至一米。根系强大；茎直立或匍匐，光滑多分枝；叶子互生，复叶具三倒卵状长圆形小叶；叶腋生总状花序，紫色花；螺旋形黑褐色的荚果，无毛；黄褐色肾形种子。
紫花苜蓿生長期一般有五至十二年，視乎品種和氣候而異。可适应不同的气候和土壤条件，吸收土壤中的矿物质和其他营養，在旱季亦可生存；还可以作为牧草、绿肥作物或者观赏植物，分布于全世界温带地区。
苜蓿原产于伊朗，但現在全世界都可以找到它的蹤影。其中西欧、北美、大洋洲栽培面积最大。
苜蓿是世界上除了大豆之外種植量最大的豆科植物，全球种植面积达到3300万公顷。种植面积覆盖各种海拔高度，但温带种植较多。在欧洲并种植最多的是西班牙，其次是法国。
具三小叶和蓝紫色花，花成蝶形；结荚果。荚果可食，含有丰富蛋白质和脂肪酸（Omegas 3）和维生素K。在阿拉伯语中被称为食物之父，亚历山大大帝曾将麦蒂卡的名字赋予它，而罗马皇帝则将其称为“Lucerna”，光芒之意，因为它带来了生存和发展的希望之光。[來源請求]
苜蓿的嫩苗亦可食，称为“苜蓿芽菜”，是时下瘦身及素食主义者的最爱，一般都會與沙律醬涼拌，亦有夾入三文治或搾汁。
ムラサキウマゴヤシ（紫馬肥やし、英: Alfalfa、Medicago sativa）は、マメ科ウマゴヤシ属の多年草。中央アジア原産。アルファルファ、ルーサンとも呼ばれる。
頑丈な根株から多数の茎を叢生し、伸びると1m程になる。夏に濃紫色から白色の蝶形花を付ける。
根が地中5～10mにも達するため、干害に強い。
葉
花
果実
種子（バーは1mm）
牛などに与える牧草として使われるほか、スプラウトの状態でサラダなどに使う。根が地中5～10mにも達して栄養分を吸い上げることと、根粒菌の共生により、乾燥重量あたりの栄養価は非常に高いが、牛はさほどこの草を好まない。下記の理由から、日本ではアルファルファ乾燥飼料のほとんどを海外からの輸入に依存している。
1980年代に日本国内で健康食品として流行したが、ほどなくして下火になる。しかし最近では加工されサプリメントとして販売されているほか、スプラウトブームで再び注目され始めている。
研究については、酪農学園大学などで行われている。日本では明治時代に導入されたが、多湿で酸性土壌の多い日本での生産は定着せず、ごく一部が野生化するに留まっていた。しかし、近年では北海道の北海道農業研究センター及び雪印種苗により耐病性・耐寒性を持たせた新品種が開発され、栽培が広まっている。
2007年のアメリカでの生産量は、平均で1acあたり3.35t（1haあたり8.375t）、総量は7,257万tである。
スプラウトとしてのアルファルファ
収穫された牧草
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
자주개자리(Medicago sativa[1]), 알팔파(alfalfa, 앨팰퍼)는 콩과에 속하는 여러해살이 속씨식물이며, 미국, 캐나다, 아르헨티나, 프랑스, 오스트레일리아, 중동, 남아프리카 등의 수많은 나라에서 중요한 여물 작물로 경작된다. 토끼풀과 매우 비슷하게 생겼다. 자주개자리는 적어도 기원전 4세기부터 사람에 의해 경작되어 왔으며 일부는 약용식물로 사용된다.
영어 이름 alfalfa는 스페인어 낱말 alfalfez에서 가져온 것으로, 더 나아가 이 용어는 신선한 마초를 뜻하는 아랍어 낱말 al-fisfisa가 기원이다. 스페인어 이름이 특히 미국에서 널리 쓰이며 영국, 오스트레일리아, 남아프리카, 뉴질랜드에서는 lucerne이라는 용어로, 이탈리아에서는 약용식물을 뜻하는 erba medica로, 프랑스에서는 luzerne로, 남아시아권 영어에서는 lucerne grass로 알려져 있다.
자주개자리는 수문학에서 증발산량을 산정하는 데 쓰이는 작물계수를 계산하는 데 이용된다.[2]
.jpg)
