الأسماء في صفحات التنقل
La mòllera noruega (Trisopterus esmarkii) és una espècie de peix pertanyent a la família dels gàdids[5] present a l'Oceà Atlàntic nord-oriental: des del sud-oest del mar de Barentsz[6] i, de vegades també, Bjørnøya, fins al canal de la Mànega, Islàndia[7] i les illes Fèroe.[8][9][10][11][12][13][14][15][16][17][18][19][20][21][22] [23][24][25][26][27][28][29][30][31][32][33] És capturat principalment per a la fabricació de farina de peix, farratges i oli. L'any 1999 se'n van pescar 112.556 tones a tot el món, essent Dinamarca (amb 57.441 tones), Noruega (51.067) i les illes Fèroe els principals països dedicats a la seua pesca. Les zones de pesca més importants són el nord de la mar del Nord, Skagerrak i, en menor mesura, la costa de Noruega.[34][35][8]
Pot arribar a fer 35 cm de llargària màxima (normalment, en fa 19). És marró grisenc al dors, argentat als flancs i blanc al ventre. Mandíbula inferior lleugerament més llarga que la superior. Barbeta força curta. Té una taca fosca a la vora superior de la base de l'aleta pectoral.[8][36][37][35]
És un peix d'aigua marina, bentopelàgic, oceanòdrom[38] i de clima temperat (79°N-48°N, 27°W-30°E), el qual viu entre 50 i 300 m de fondària sobre fons fangosos.[8] Menja principalment crustacis planctònics (copèpodes, eufausiacis, gambes i amfípodes) i, en menor mesura, peixets, ous i larves.[39][40]
És depredat pel congre (Conger conger)[41] -a Irlanda-, el bacallà (Gadus morhua) -Regne Unit-, l'eglefí (Melanogrammus aeglefinus) -Noruega-,[42] Merlangius merlangus,[43] l'abadejo (Pollachius pollachius), el peix carboner (Pollachius virens) -Gran Bretanya-,[44] Trisopterus luscus -Regne Unit-, Himantolophus groenlandicus,[45] el rap (Lophius piscatorius) -Irlanda-,[46] Molva dipterygia, Molva molva -Noruega-, el lluç europeu (Merluccius merluccius),[47] la lluerna verda (Chelidonichthys gurnardus),[48] l'areng (Clupea harengus),[49] la foca de Grenlàndia (Phoca groenlandica) -Noruega-,[50] Leucoraja naevus i el dofí mular (Tursiops truncatus) -Gran Bretanya-.[51][52][53][54]
La maduresa sexual és assolida als dos anys de vida i quan fa entre 14 i 15 cm de llargada. El període de fresa ocorre entre el gener i el juliol (sobretot, entre el març i el maig) i els adults migren per reproduir-se. Les principals àrees de fresa es troben al nord-oest d'Escòcia, Noruega, les illes Fèroe i Islàndia. Una femella que faci entre 15 i 19 cm de longitud és capaç de pondre 27.000-51.200 ous.[35] És inofensiu per als humans i la seua esperança de vida és de 5 anys[55][8]
La mòllera noruega (Trisopterus esmarkii) és una espècie de peix pertanyent a la família dels gàdids present a l'Oceà Atlàntic nord-oriental: des del sud-oest del mar de Barentsz i, de vegades també, Bjørnøya, fins al canal de la Mànega, Islàndia i les illes Fèroe. És capturat principalment per a la fabricació de farina de peix, farratges i oli. L'any 1999 se'n van pescar 112.556 tones a tot el món, essent Dinamarca (amb 57.441 tones), Noruega (51.067) i les illes Fèroe els principals països dedicats a la seua pesca. Les zones de pesca més importants són el nord de la mar del Nord, Skagerrak i, en menor mesura, la costa de Noruega.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Gadidae ydy'r Swtan Norwy sy'n enw gwrywaidd; lluosog: swtanod Norwy (Lladin: Trisopterus esmarkii; Saesneg: Trisopterus esmarkii).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop a Chefnfor yr Iwerydd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.[1] Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Gadidae ydy'r Swtan Norwy sy'n enw gwrywaidd; lluosog: swtanod Norwy (Lladin: Trisopterus esmarkii; Saesneg: Trisopterus esmarkii).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop a Chefnfor yr Iwerydd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol. Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Hvítingsbróðir (latín Trisopterus esmarkii) hevur tríggjar ryggfjaðrar og tvær gotfjaðrar. Uggafjaðrarnar sita fremri enn fremsta ryggfjøður og røkka aftur til gloppið millum fremstu og mittastu ryggfjøður. Búkfjaðrarnar eru nakað fremri enn uggafjaðrarnar og eru langar og smalar. Fremsti teinur er longstur og røkkur á smáum fiskum ikki til gotið og á stórum fiskum aftur um gotið. Sterturin er eitt sindur innbogin, og strikan er nakað bogin frá miðjari síðu og yvir uggafjaðrarnar. Gotið er beint undir aftara enda á fremstu ryggfjøður. Hann hevur stutta finnu. Eygnatvørmátið er størri enn gronin. Hann hevur lítið undirbit, og kjafturin er á skák uppeftir.
Hvítingsbróðir hevur stóran týdning fyri ídnaðarfiskiskapin. Hann er botnfiskur og uppsjóvarfiskur á dýpi niður á 300 m, tó sjáldan djúpari enn 250 m. Hvítingsbróðir er í Barentshavinum, sløðist til Eysturgrønlands og er undir Íslandi, suður í Norðsjógvin, Skagerrak og Kattegat, kring Bretsku Oyggjarnar suður til Biskeiavíkina. Hann er vanligur á føroyska landgrunninum og sæst eisini á Føroyabanka.
Trisopterus esmarkii, the Norway pout, is a species of fish in the cod family. It is found in the Barents Sea, North Sea, Baltic Sea, off the coasts of Norway, Iceland, the British Isles and elsewhere in the northeast Atlantic Ocean. It prefers depths between 100 and 200 m (330–660 ft), but occurs from 50 to 300 m (160–980 ft).[2] Norway pout can reach 35 cm (14 in), but are more common at around 19 cm (7.5 in).[2]
It is extensively fished, mostly for conversion into fishmeal, with 877,910 t taken in 1974, and only 39,223 t taken in 2008.[3]
Trisopterus esmarkii, the Norway pout, is a species of fish in the cod family. It is found in the Barents Sea, North Sea, Baltic Sea, off the coasts of Norway, Iceland, the British Isles and elsewhere in the northeast Atlantic Ocean. It prefers depths between 100 and 200 m (330–660 ft), but occurs from 50 to 300 m (160–980 ft). Norway pout can reach 35 cm (14 in), but are more common at around 19 cm (7.5 in).
It is extensively fished, mostly for conversion into fishmeal, with 877,910 t taken in 1974, and only 39,223 t taken in 2008.
Trisopterus esmarkii Trisopterus generoko animalia da. Arrainen barruko Gadidae familian sailkatzen da.
Trisopterus esmarkii Trisopterus generoko animalia da. Arrainen barruko Gadidae familian sailkatzen da.
Harmaaturska (Trisopterus esmarkii) on Koillis-Atlantilla elävä turskakala.[2]
Täysikasvuinen harmaaturska on keskimäärin 19 cm:n pituinen. Sillä on harmaanruskea selkä, hopeiset kyljet ja valkoinen vatsa. Rintaevän tyven yläreunassa on tumma täplä.[2]
Harmaaturska elää lauhkeassa ilmastossa, väli- tai avovedessä liejuisen merenpohjan yläpuolella, yleensä 100–200 metrin syvyydessä. Levinneisyysvyöhyke ulottuu Englannin kanaalista lounaiselle Barentsinmerelle ja aina Karhusaaren lähistölle saakka. Lisäksi sitä tavataan Islannin ja Färsaarten ympäristössä.[2]
Harmaaturska syö enimmäkseen planktonäyriäisiä, kuten hankajalkaisia, krillejä, katkarapuja ja katkoja, mutta myös pikkukaloja sekä erilaisia munia ja toukkia.[2]
Harmaaturskaa pyydetään lähinnä kalajauhon ja -öljyn valmistukseen. Tärkeimmät pyyntialueet ovat olleet Pohjanmeren pohjoisosa ja Skagerrak. Suurimmillaan vuosisaaliit olivat vuoden 1980 paikkeilla yli 600 000 tonnia, sen jälkeen 300 000 tonnin luokkaa, mutta ovat 2000-luvulla romahtaneet alle 50 000 tonniin.[3]
Harmaaturska (Trisopterus esmarkii) on Koillis-Atlantilla elävä turskakala.
Le tacaud norvégien (Trisopterus esmarkii) est un poisson marin de la famille des gadidés qui rassemble de nombreuses espèces d'une grande importance économique comme la morue, le merlan, l'églefin, etc. Comme les autres représentants du genre Trisopterus, il habite les mers peu profondes de l'Atlantique du nord-est.
Le Tacaud norvégien est brunâtre ou verdâtre, avec des reflets sur les flancs. Il se distingue des autres tacauds par sa mandibule qui dépasse assez nettement sa mâchoire supérieure, son très court barbillon, ses nageoires anales nettement distinctes, un œil plus grand que la longueur du museau et une tache sous la pectorale plus petite que la pupille[1].
Ce poisson est très répandu en mer de Barentz, autour de l'Islande et le long de la côte est de l'Écosse et de l'Angleterre[1]. On le trouve entre 50 et 100 m de profondeur[2].
Cette espèce se reproduit dans la mer du Nord à une profondeur supérieure à 100 m. Dans la majorité des cas, les individus se reproduisent une seule fois dans leur vie. La mortalité de cette espèce est corrélée avec la maturité sexuelle, ce qui suggère que la mort de l'individu résulterait directement ou indirectement de sa reproduction. La longévité est de 4 à 5 ans[2].
Le tacaud norvégien (Trisopterus esmarkii) est un poisson marin de la famille des gadidés qui rassemble de nombreuses espèces d'une grande importance économique comme la morue, le merlan, l'églefin, etc. Comme les autres représentants du genre Trisopterus, il habite les mers peu profondes de l'Atlantique du nord-est.
A faneca de Noruega,[4]Trisopterus esmarkii, descrita en 1855 por Sven Nilsson como Gadus esmarkii, é un peixe osteíctio da orde dos gadiformes e familia dos gádidos, moi común na costa europea do océano Atlántico (é a máis abundantre das especies dos gádidos de pequeno tamaño),[5][6]
Encóntrase no mar de Barents, mar do Norte, Báltico occidental, fronte as costas de Noruega e o suroeste de Suecia, Islandia, as illas Británicas e noutros lugares do océano Atlántico nordeste (chega até o S de Groenlandia polo norte, e até as costas da Bretaña francesa polo sur.[5]
Moi semellante ás outras especies do xénero Trisopterus (as fanecas), das que se distingue sobre todo polos seus grandes ollos, pola coloración, máis clara do lombo, pola gran mandíbula protráctil, pola súa pequena barbela no mento e polo tamaño, menor (aínda que pode alcanzar os 35 cm de lonxitude, a media dos exemplares capturados é de 19 cm, sendo raro ver algún que chegue aos 25).[5]
Distribuída polas zonas do Atlántico nororiental citadas anteriormente, é un peixe peláxico que nada formando pequenos cardumes, con frecuencia cerca do fondo, a prufundidades de entre os 100 e os 200 m; porén, no Skagerrak e no leste do Kattegat pode encontrarse a profundidades menores de 40 m.[5]
Aliméntase sobre todo de pequenos crustáceos e peixiños. Adquire a madurez sexual aos 1 ou 2 anos de idade. A desova ten lugar no norte do mar do Norte, norte de Escocia, e as illas Órcadas, Shetland e Feroe. Parece que as diferentes poboacións autorreclúense para a reprodución. Alcanza unha lonxitude de 9 a 13 cm no primeiro ano e de 14 a 19 cm no segundo.[5]
Esta faneca ten unha grande importacia biolóxica indirecta, porque serve de alimento ao merlán (Merlangius merlangus), o eglefino (Melanogramnus aeglefinus), a faneca prateada (Pollachius virens) e outras especies de interese pesqueiro.[5]
Péscase activamente, principalmente con artes de arrastre, sobre todo para a súa transformación en fariña de peixe para a elaboración de pesos (especialmente para a acuicultura e alimento das aves domésticas. Como consecuencia das considerábeis capturas accidentais de individuos inmaturos de especies importantes como o eglefino, o bacallau e o merlán nesta pescaría, estableceuse unha zona protexida no mar do Norte, onde se prohibiu a pesca industrial,[5]
Nos últimos anos as capturas da faneca e Noruega diminuíron drasticamenrte, pasando das 877.910 t en 1974 a tan só 39.223 t en 2008.[7]
A faneca de Noruega,Trisopterus esmarkii, descrita en 1855 por Sven Nilsson como Gadus esmarkii, é un peixe osteíctio da orde dos gadiformes e familia dos gádidos, moi común na costa europea do océano Atlántico (é a máis abundantre das especies dos gádidos de pequeno tamaño),
Encóntrase no mar de Barents, mar do Norte, Báltico occidental, fronte as costas de Noruega e o suroeste de Suecia, Islandia, as illas Británicas e noutros lugares do océano Atlántico nordeste (chega até o S de Groenlandia polo norte, e até as costas da Bretaña francesa polo sur.
Þessi grein þarfnast hreingerningar svo hún hæfi betur sem grein hér á Wikipediu. Spærlingur (Trisopterus esmarki) er fisktegund sem telst til þorskfiska-ættbálks, er oftast 15 - 20 sm á lengd, grænleitur á baki með svartan blett við eyruggarót.
Útbreiddur við Færeyjar og Írland einkum en ennfremur við Noreg og suðuraf Íslandi.
Spærlingur (Trisopterus esmarki) er fisktegund sem telst til þorskfiska-ættbálks, er oftast 15 - 20 sm á lengd, grænleitur á baki með svartan blett við eyruggarót.
Útbreiddur við Færeyjar og Írland einkum en ennfremur við Noreg og suðuraf Íslandi.
Trisopterus esmarkii (Nilsson, 1855), noto in italiano come merluzzetto norvegese, è un pesce osseo marino della famiglia Gadidae.
L'areale della specie comprende il nordest dell'Oceano Atlantico dall'Islanda all'Irlanda compreso il mar del Nord dove però è comune solo nella zona settentrionale[1]. È presente nella parte sudoccidentale del mare di Barents[2]. Ha abitudini semipelagiche[2] e vive su fondi fangosi a profondità tra 100 e 200 metri[1].
È piuttosto simile al merluzzetto bruno e al merluzzetto, con tre pinne dorsali, due pinne anali e un barbiglio sul mento. La sagoma è nettamente più allungata rispetto ai congeneri ed inoltre ha occhi visibilmente più grandi (il diametro dell'occhio è superiore alla lunghezza del muso) e la mascella inferiore è più lunga della superiore ed è sporgente. La colorazione è marrone chiara sul dorso che lungo i fianchi degrada sull'argenteo ed è biancastra sul ventre[1][2][3].
Misura eccezionalmente fino a 35 cm, la lunghezza media è di 19 cm[2].
Può vivere fino a 5 anni[2]. Forma banchi fittissimi[1].
Si nutre soprattutto di crostacei planctonici come copepodi, eufausiacei, gamberetti e anfipodi. Può cibarsi anche di uova e larve pelagiche e piccoli pesci[2].
Si riproduce nella stagione primaverile tra 90 e 360 metri di profondità. Le uova e le larve sono pelagiche, gli individui si spostano presso il fondo a 5–6 cm di taglia[1].
È oggetto di pesca commerciale. Viene utilizzato soprattutto nell'industria dei mangimi[2].
Trisopterus esmarkii (Nilsson, 1855), noto in italiano come merluzzetto norvegese, è un pesce osseo marino della famiglia Gadidae.
De kever (Trisopterus esmarkii) is een straalvinnige vis uit de familie van kabeljauwen (Gadidae), in de orde van kabeljauwachtigen (Gadiformes).
De kever is gemiddeld 19 cm lang, maar kan een lengte bereiken van 35 cm. De kever lijkt op de steenbolk en de dwergbolk. Hij is net als de dwergbolk klein. Verder grijsbruin op de rug en met een zwarte stip bij de borstvin. De eerste rugvin heeft 14-16 vinstralen, de tweede 23-26 en de derde 23-27. De eerste aarsvin heeft 26-31 vinstralen, de tweede 24-30.
De kever is een zoutwatervis. De vis leeft hoofdzakelijk in de Atlantische Oceaan van de Barentszzee tot aan Golf van Biskaje, verder in het noorden van de Noordzee en de Oostzee. De diepteverspreiding is 100 tot 200 m onder het wateroppervlak.
De kever komt niet voor in de zuidelijke Noordzee dus ook niet aan de kusten van de Lage Landen. De kever is voor de beroepsvisserij vooral van belang voor de verwerking als vismeel.[1]
De kever (Trisopterus esmarkii) is een straalvinnige vis uit de familie van kabeljauwen (Gadidae), in de orde van kabeljauwachtigen (Gadiformes).
Augepål (Trisopterus esmarkii) er ein fiskeart i torskefamilien. Han er ein viktig industrifisk som vert nytta til produksjon av fiskemjøl og olje.
Augepålen inst frå Biscaya og nordover til Island og Barentshavet. Han kan òg gå inn i sørlege delar av Austersjøen. I Noreg er han vanleg langs heile kysten. Augepålen likar seg over mudderbotn frå 50-300 meters djup.
Augepålen kan verte opptil 35 cm lang, men vanlegvis vert han ikkje lenger enn 20 cm. Han har store auge, er underbitt og har ein liten skjeggtråd. Fargen er brunleg på ryggen og kvit på buken. Den mørke sidelinja går i ein boge over brystfinnane. Augepålen har tre ryggfinner, den første har 14-16 blautstråler, den andre 23-26 blautstråler og den tredje har 23-27 blautstråler. Den første gattfinnen har 26-31 blautstråler og den andre 24-30 blautstråler. Ved rota av brystfinnane har augepålen ein mørk flekk.
Augepålen er ei stimfisk som lever benthopelagisk. Han et i hovudsak krepsdyr, men tar òg mindre fisker som kutlingar. Gytinga føregår i perioden januar-juli og hofisken gyt mellom 60 000-380 000 egg.
Augepål (Trisopterus esmarkii) er ein fiskeart i torskefamilien. Han er ein viktig industrifisk som vert nytta til produksjon av fiskemjøl og olje.
Øyepål (Trisopterus esmarkii) er en fiskeart i torskefamilien. Den er en viktig industrifisk og det produseres fiskemel og fiskeolje av fangstene.
Øyepålen er utbredt fra Biscaya og nordover til Island og Barentshavet. Den kan også gå inn i sørlige deler av Østersjøen. I Norge er den vanlig langs hele kysten.
Øyepålen liker seg over mudderbunn, fra 50 – 300 meters dyp.
Øyepålen kan bli opptil 35 cm lang, men vanligvis blir den ikke lenger enn 20 cm. Den har et stort øye, er underbitt og har en liten skjeggtråd. Fargen er brunlig på ryggen og hvit på buken. Den mørke sidelinjen går i en bue over brystfinnene. Øyepålen har tre ryggfinner, den første har 14-16 bløtstråler, den andre 23-26 bløtstråler og den tredje har 23-27 bløtstråler. Den første gattfinnen har 26-31 bløtstråler og den andre 24-30 bløtstråler. Ved roten av brystfinnene har øyepålen en mørk flekk.
Øyepålen er en stimfisk som lever bentopelagisk. Den spiser i hovedsak krepsdyr, men tar også mindre fisker som kutlinger. Gytingen foregår i perioden januar – juli og hunnfisken gyter mellom 60 000 – 380 000 egg.
Øyepålen brukes ikke som matfisk. Den fiskes imidlertid til bruk som industrifisk, og er en av de viktigste kommersielle artene i Nordsjøen.
Øyepål (Trisopterus esmarkii) er en fiskeart i torskefamilien. Den er en viktig industrifisk og det produseres fiskemel og fiskeolje av fangstene.
Okowiel[3] (Trisopterus esmarkii) – gatunek morskiej ryby dorszokształtnej z rodziny dorszowatych (Gadidae)[4].
Gatunek po raz pierwszy opisał naukowo jako Gadus esmarkii szwedzki zoolog Sven Nilsson w 1855 w swojej pracy zatytułowanej Skandinavisk fauna. Do rodzaju Trisopterus przeniósł go radziecki ichtiolog Anatolij Nikołajewicz Swietowidow w 1973. W 1976 Pieter Gaemers umieścił Gadus esmarkii w utworzonym przez siebie rodzaju Neocolliolus, uważanym przez większość ichtiologów za synonim Trisopterus, i wskazał go jako gatunek typowy[4]. Nazwa rodzajowa Trisopterus pochodzi od połączenia greckich słów „tris” (τρις) – oznaczającego „mający trzy części”, „trójdzielny”, i „pterón” (πτερον) – „skrzydło”, będącego odniesieniem trzech płetw grzbietowych ryby[5].
Jest to gatunek strefy borealnej[6]. Występuje w północno-wschodnim Atlantyku, łącznie z Morzem Północnym i zachodnim Bałtykiem, także w południowo-zachodnim Morzu Barentsa (do którego trafił w wyniku ocieplania się wód arktycznych[6])[5][2]. Zasięg występowania T. esmarkii zamyka się w obszarze 79°N–48°N, 27°W–30°E, obejmując wody Szwecji, Norwegii (w tym Svalbardu, łącznie z Wyspą Niedźwiedzią, i Jan Mayen), Rosji, Islandii, Danii (w tym Wysp Owczych i Grenlandii), Wielkiej Brytanii, Irlandii, Wyspy Man, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec; południowa granica gatunku opiera się na kanale La Manche, rzadko obserwowany w Zatoce Biskajskiej[5][2]. Stwierdzony w polskiej strefie Morza Bałtyckiego, pojawia się w niej jednak sporadycznie[7][8]. W podziale na regiony rybołówstwa FAO (ang. FAO Major Fishing Areas) gatunek notowany wyłącznie w regionie północno-wschodniego Atlantyku (nr regionu 27)[5].
Ryba morska, oceanodromiczna, bentopelagiczna, pelagiczna. Bytuje na głębokości od 50 do 300 m, zazwyczaj od 100 do 200 m[5]. Preferuje strefy przydenne z mulistym dnem[2]. W porównaniu z innymi gatunkami dorszowatych prowadzi dość osiadły tryb życia[3].
Długość maksymalna – 35 cm TL[5], przeciętna 15–20 cm[3]. Wymiary przykładowego osobnika (17 cm TL) w odniesieniu do długości całkowitej: długość standardowa – 89,6%, długość ogonowa – 100,0%, długość przedanalna – 37,0%, długość przedgrzbietowa – 25,2%, długość przedbrzuszna – 20,5%, długość przedpiersiowa – 23,6%, głębokość ciała – 20,3%, długość głowy – 20,1%, średnica oka – 35,1% długości głowy[5]. Ma duże oczy[3], o średnicy ⅓ długości głowy[6]; na końcu pyszczka wąsik. Trzy płetwy grzbietowe: pierwsza – trójkątnego kształtu, z 14–15 promieniami miękkimi, druga z 23–26, trzecia z 23–26. Dwie płetwy odbytowe, pierwsza z 29–31 promieniami miękkimi, druga z 25–27. Płetwy piersiowe zbudowane z 18–19 promieni miękkich, brzuszne z 6; od 52 do 53 kręgów. Obrzeże drugiej i trzeciej płetwy grzbietowej, a także płetw odbytowych lekko wklęsłe[3]. Grzbiet szarobrązowy, boki srebrzyste, brzuch biały[5].
Szczyt tarła przypada z reguły na marzec–kwiecień; u populacji żyjących bardziej na północ, tj. m.in. u wybrzeża Norwegii – od końca marca do czerwca[2]. Dojrzałość płciową osiąga około drugiego roku życia. Trze się zazwyczaj mając około trzech lat i 15–20 cm długości[3]. Tarło odbywa tylko raz w życiu[2], głównie w wodach otaczających północno-zachodnią Szkocję, Norwegię, Wyspy Owcze i Islandię[5]. Ikra jest pelagiczna, okrągła, gładka i nielepka. Maksymalny notowany wiek tej ryby to 5 lat[5].
Okowiel żywi się zooplanktonem, w tym widłonogami (Acartia clausii, Pseudocalanus elongatus, Calanus spp., Oithona sp.), dziesięcionogami w stadium larwalnym, torborakami z rzędu Mysida, wioślarkami (Evadne sp.), szczętkami, a także mniejszymi rybami i ich larwami[3][2]. Sam zaś ma duże znaczenie jako składnik diety innych ryb dorszowatych[6], takich jak: dorsz atlantycki Gadus morhua, plamiak Melanogrammus aeglefinus, witlinek Merlangius merlangus, rdzawiec Pollachius pollachius, czarniak Pollachius virens i bielmik Trisopterus luscus, Molva dypterygia, molwa pospolita Molva molva. Żywią się również nim inne od dorszowatych ryby. Są wśród nich przedstawiciele żabnicowatych – Himantolophus groenlandicus, żabnica Lophius piscatorius, kongerowatych – konger Conger conger, morszczukowatych – morszczuk zwyczajny Merluccius merluccius, rajowatych – raja dwuplama Leucoraja naevus, kurkowatych – kurek szary Eutrigla gurnardus[5], kurek czerwony Chelidonichthys lucerna[9], i śledziowatych – śledź oceaniczny Clupea harengus[5]. Ryba ta pada również ofiarą ssaków morskich, m.in. butlonosa zwyczajnego Tursiops truncatus i lodofoki grenlandzkiej Pagophilus groenlandicus[5].
Gatunek istotny dla połowów komercyjnych, przemysłowych. Wykorzystywany do produkcji mączki rybnej i oleju rybnego. Poławiany głównie przy pomocy włoków dennych i niewodów duńskich[2]. W 1999 całkowity połów okowiela według raportów zgłoszonych do FAO wyniósł 112 556 ton, z czego najwięcej, bo 57 441 t połowiły jednostki duńskie, a 51 067 t jednostki norweskie[10].
Od 2003 IUCN uznaje go za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Trend populacji rosnący[2]
Okowiel (Trisopterus esmarkii) – gatunek morskiej ryby dorszokształtnej z rodziny dorszowatych (Gadidae).
Gadus esmarkii
Norveški molič (znanstveno ime Trisopterus esmarkii) je riba iz družine trsk.
Norveški molič je razširjen po Barentsovem, Severnem in Baltiškem morju vzdolž obal Norveške, Islandije, Velike Britanije, pa tudi po drugih delih Atlantika, kjer se zadržuje v globinah med 100 in 200 metri. Odrasle ribe lahko zrastejo do 35 cm, njihova povprečna dolžina pa je 19 cm.
Predstavlja pomembno gospodarsko vrsto, ki jo lovijo pretežno za predelavo v ribjo moko. V letu 1974 so ujeli 877.910 ton norveškega moliča, v letu 2008 pa le še 39.223 ton[1] .
Norveški molič (znanstveno ime Trisopterus esmarkii) je riba iz družine trsk.
Norveški molič je razširjen po Barentsovem, Severnem in Baltiškem morju vzdolž obal Norveške, Islandije, Velike Britanije, pa tudi po drugih delih Atlantika, kjer se zadržuje v globinah med 100 in 200 metri. Odrasle ribe lahko zrastejo do 35 cm, njihova povprečna dolžina pa je 19 cm.
Predstavlja pomembno gospodarsko vrsto, ki jo lovijo pretežno za predelavo v ribjo moko. V letu 1974 so ujeli 877.910 ton norveškega moliča, v letu 2008 pa le še 39.223 ton .
Vitlinglyran (Trisopterus esmarkii) är en art i familjen torskfiskar.
Vitlinglyran har gråbrunaktig ovansida, silverfärgade sidor och vitaktig buk. Den liknar vitlingen men har längre underkäke än överkäke samt är försedd med skäggtöm (unga vitlingar kan dock också ha en ansats till skäggtöm, men den försvinner när de blir äldre). Fisken blir runt 25–35 centimeter lång.
Vitlinglyran lever i nordöstra Atlanten från Björnön och Barents hav i norr, över Färöarna och Island till Engelska kanalen i söder. Vanlig längs norska kusten, går in i Skagerack, Öresund och tidvis sydligaste Östersjön.
Vitlinglyran är en stimfisk som lever pelagiskt strax ovanför leriga bottnar på 100–200 meters djup, men kan återfinnas mellan 50–300 meters djup. Den lever huvudsakligen av zooplankton, speciellt små kräftdjur, men även av mindre fiskar. Vitlinglyran kan bli åtminstone 5 år.
Fisken leker i januari till juli i öppet vatten. Honan lägger mellan 60 000 och 400 000 pelagiska ägg.
Vitlinglyran blir könsmogen vid 1 till 2 års ålder.
Fisken fångas inte som människoföda, däremot används den till industrifisk för framställning av fiskmjöl och foderpellets till köttdjursproduktion och fiskodlingar.
Vitlinglyran (Trisopterus esmarkii) är en art i familjen torskfiskar.
Trisopterus esmarkii (Nilsson, 1855)
Синонимы
Тресочка Эсмарка[1][2] (лат. Trisopterus esmarkii) — вид морских лучепёрых рыб из семейства тресковых. Распространены в северо-восточной части Атлантического океана и прилегающих областях Северного Ледовитого океана. Ценная промысловая рыба.
Тело вытянутое, овальной формы, сужается к хвостовому стеблю, покрыто циклоидной чешуёй. Максимальная высота тела меньше длины головы. Нижняя челюсть немного длиннее верхней. Глаза большие, их диаметр равен длине рыла и составляет 32—34% длины головы. Подбородочный усик небольшой. Три спинных плавника, с небольшими промежутками между основаниями. Два анальных плавника, их основания соединяются между собой. Начало первого анального плавника находится на линии окончания первого спинного плавника. Основание первого анального плавника длинное, в два раза превышает длину основания первого спинного плавника. Окончания грудных плавников заходят за начало первого анального плавника. Боковая линия тёмная, непрерывная, тянется от головы до хвостового стебля с небольшим изгибом в районе середины первого спинного плавника. На голове есть поры боковой линии. В брюшных плавниках есть удлинённые лучи. Хвостовой плавник с небольшой выемкой[2][3].
Верхняя часть тела и головы серо-коричневая, бока серебристые, брюхо белое. В верхней части оснований грудных плавников имеется тёмное пятно[3].
Максимальная длина тела 35 см, обычно около 20 см[4].
Распространены в северо-восточной части Атлантического океана и прилегающих областях Северного Ледовитого океана. Южная граница ареала —- Бискайский залив. Далее на север у Британских островов, Исландии, Фарерских островов, в Северном море и вдоль побережья Скандинавии. В юго-западной части Баренцева моря обнаружены у острова Медвежий и архипелага Шпицберген[2][3].
Морские бентопелагические и пелагические рыбы. Обитают на континентальном шельфе как у дна над илистыми грунтами, так и в пелагиали на глубине от 50 до 400 м, в основном 100—200 м, при температуре от 0,6 до 6,5 °С[2][3].
Впервые созревают в возрасте два—три года при длине тела 14—20 см. Основные районы нереста расположены вблизи берегов Шотландии, Норвегии, Фарерских островов и Исландии. Нерестовый сезон продолжается с января до июля с пиком в марте—мае. Плодовитость варьируется от 27 тысяч до 384 тысяч икринок. Икра и личинки пелагические. Икра мелкая, диаметром 1—1,3 мм, без жировой капли. Длина предличинок при вылуплении 3,0—3,2 мм. Тресочка Эсмарка характеризуется довольно быстрым ростом, годовики достигают длины 13 см, а двухгодовики — 19 см. Максимальная продолжительность жизни 5 лет[2][3][4].
Питаются в толще воды планктонными ракообразными (копеподы, амфиподы, креветки, эуфаузиды), а также мелкими рыбами, икрой и личинками[3].
Тресочка Эсмарка является ценной промысловой рыбой. Активный промысел начали вести с начала 1960-х годов. Максимальные уловы достигнуты в 1974 году — 878 тысяч тонн. В 1980-х годах мировые уловы тресочки Эсмарка варьировались от 277 до 553 тысяч тонн. С начала 2000-х годов отмечено значительное снижение уловов. Больше всех ловят Дания, Норвегия и автономный регион Фарерские острова[2][5]
Мировые уловы тресочки Эсмарка [5] Год 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 Мировые уловы, тыс. т 0,35 54,35 4,8 39,2 57,3 137,1 7,35 32,9 85,85 48,4Промысел осуществляется донными и пелагическими тралами. Идёт на производство рыбной муки и рыбьего жира[2].
Тресочка Эсмарка (лат. Trisopterus esmarkii) — вид морских лучепёрых рыб из семейства тресковых. Распространены в северо-восточной части Атлантического океана и прилегающих областях Северного Ледовитого океана. Ценная промысловая рыба.
挪威長臀鱈為輻鰭魚綱鱈形目鱈科的其中一種，分布於東北大西洋區的巴倫支海海域，棲息深度50-300公尺，本魚灰褐色背面，兩側銀色，腹部白色。一個暗斑在胸鰭鰭基上緣，體長可達35公分，棲息在泥底質海域，喜群游，屬肉食性，以甲殼類、小魚等為食，可作為食用魚。
.jpg)
