الأسماء في صفحات التنقل
Avstraliya səyyahı (lat. Pedionomus torquatus) - Çovdarçıkimilər dəstəsinin Avstraliya səyyahları (Pedionomidae) fəsiləsinə aid yeganə quş növü.
Bu quş növü torpaqda yaşayır. Bədəninin uzunluğu 15-19 sm olur. Onlar qorxu hiss etdikdə dərhal təhlükəli yerdən sürətlə qaçıb uzaqlaşmağa çalışırlar. Erkəklər üst hissəsi açıq-qonur rəngdə olur. Dişiləri ağ-qara xallı alabəzək rəngdə olurlar. Dişiləri 4 yumurta qoyur.
Avstraliyada yaşayan bu quşlar dövlət tərəvindən 1999-cu ildən mühafizə olunurlar.
El rodamon de plana (Pedionomus torquatus) és l'única espècie del gènere Pedionomus Gould, 1840 i de la família dels pedionòmids (Pedionomidae). Són endèmics d'Austràlia.
Semblant a un turnícid, però presenta una imatge més erguida i conserva el dit posterior. Fa 15 – 19 cm de llargària amb la femella una mica més gran que el mascle. Ambdós sexes tenen una coloració general críptica. El mascle adult té el ventre solcat per taques negres en forma de mitja lluna. El coll de la femella adulta és molt distintiu, formant un collar blanc amb petites taques negres.
Viuen en praderies obertes i camps de rostolls del sud-est i centre d'Austràlia. No són migratoris
Volen malament, preferint fugir a la carrera o acatxar-se per passar inadvertit.
Les femelles ponen 4 ous de color groc amb taques grises o color oliva, en un niu que consisteix en un forat en terra cobert d'herbes. La posta la cova el mascle durant 23 dies. Els pollets són nidífugs.
S'alimenten d'insectes i petites llavors.
Tradicionalment va ser classificat entre els turnícids i per tant, a l'ordre dels gal·liformes o dels gruïformes. Estudis amb l'ADN, han propiciat que el relacionin amb els jacanes (Sibley & Ahlquist 1990, Paton et al. 2003, Thomas et al. 2004, van Tuinen et al. 2004). Això representa un cas notable de convergència evolutiva.
És l'única espècie de la família Pedionomidae, a l'Ordre dels caradriformes. En la classificació de Sibley-Ahlquist la família està situada a l'ordre dels ciconiformes.
El declivi de la població ha estat ocasionat per la transformació de les praderies naturals australianes en terres de conreu. La UICN el considera espècie "en perill".
El rodamon de plana (Pedionomus torquatus) és l'única espècie del gènere Pedionomus Gould, 1840 i de la família dels pedionòmids (Pedionomidae). Són endèmics d'Austràlia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crwydryn y malî (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crwydriaid y malî) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pedionomus torquatus; yr enw Saesneg arno yw Plains wanderer. Mae'n perthyn i deulu'r Crwydriaid y Malî (Lladin: Pedionomidae) sydd yn urdd y Gruiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. torquatus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r crwydryn y malî yn perthyn i deulu'r Crwydriaid y Malî (Lladin: Pedionomidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Crwydryn y malî Pedionomus torquatusAderyn a rhywogaeth o adar yw Crwydryn y malî (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crwydriaid y malî) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pedionomus torquatus; yr enw Saesneg arno yw Plains wanderer. Mae'n perthyn i deulu'r Crwydriaid y Malî (Lladin: Pedionomidae) sydd yn urdd y Gruiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. torquatus, sef enw'r rhywogaeth.
Der Steppenläufer (Pedionomus torquatus), früher auch als Trappen-Kampfwachtel bezeichnet, ist eine Vogelart aus der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes). Sie wird in der Regel als einzige Art der Gattung in die ebenfalls monotypische Familie der Steppenläufer (Pedionomidae) gestellt.
Der kleine Bodenbrüter ist in Australien endemisch und vom Aussterben bedroht. Nach Angaben des IUCN gibt es weniger als 1.000 ausgewachsene Steppenläufer und ihre Bestände sinken weiter.[1]
Der Steppenläufer wird 15 bis 19 cm groß, hat eine Spannweite von 28 bis 36 cm und erreicht ein Gewicht von 40 bis 80 Gramm beim Männchen, und 55 bis 95 Gramm beim Weibchen. Der Steppenläufer ist etwas schlanker als eine Wachtel und besonders Jungvögel und Männchen sind mit der Rotrücken-Kampfwachtel (Turnix castanota) aus der Ordnung der Laufhühnchen zu verwechseln. Die Flügel sind verhältnismäßig kurz und abgerundet. Beim Fliegen wirkt seine Körperhaltung plump und erinnert entfernt an eine Lerche.
Das Gefieder des Steppenläufers hat eine bräunliche Farbe. Die Unterseite ist bis zur Brust cremefarben. An den Flanken und auf der Brust sind schwarze, halbmondförmige Flecken. Die Flügel haben ein dunkles Schuppenmuster. Die obere Kopfhälfte (bis zum Überaugenstreif) und der Nacken sind dunkelbraun, das Gesicht ist hell und die großen, gelben Augen heben sich stark davon ab. Der Schnabel erinnert an den einer Drossel und ist wie die Beine graubraun bis gelb. Die Weibchen sind heller als die Männchen und haben ein weißes Halsband mit schwarzen Flecken und einen rotbraunen (mitunter rautenförmigen) Brustfleck. Die Flügelspitzen sind dunkelbraun bis schwarz.
Der Steppenläufer lebt in Paaren oder in Gruppen von bis zu fünf Vögeln zusammen. Fühlen sich diese bedroht, laufen sie davon und verstecken sich wenig später im Gras. Er lebt manchmal auch als Einzelgänger in einem Revier, dass sich mit dem des Nachbarn überlappt. Steppenläufer sind in der Regel Standvögel, im südlichen Australien sind sie jedoch Zugvögel.
Der Steppenläufer fliegt ausgesprochen selten und schlecht, beim Fliegen nimmt er eine plump wirkende, entfernt an eine Lerche erinnernde Haltung ein. Steppenläufer halten oft auf den Zehenspitzen stehend über das Gras hinweg Ausschau.
Zu seiner Speisekarte zählen Samen von Gräsern und Blättern und Wirbellose wie Heuschrecken, Spinnen, Ameisen und Käfer. Im Frühjahr werden wegen des spärlichen Pflanzenbewuchs mehr Insekten erbeutet, im Sommer wird pflanzliche gegenüber der tierischen Nahrung bevorzugt.
Nach der Paarungszeit im Frühling legt das Weibchen im Sommer zwei bis fünf Eier in eine tiefe, selbst gegrabene Mulde, die mit Pflanzenteilen ausgepolstert ist. Die Eier sind dickschalig, birnenförmig und haben eine blass gelbe Färbung. Oft wird aus langen Grashalmen ein Dach über der Mulde errichtet, das potentiellen Feinden die Sicht auf Eier oder die brütende Altvögel nimmt. Das Gelege wird nur vom Männchen bebrütet.
Die Jungen sind Nestflüchter und bleiben noch zwei Monate mit dem Männchen zusammen. Oft gibt es zwei Bruten im Jahr, in trockenen Jahren fällt die Brut aus. Wenn es viel Niederschlag gibt, werden die Nester überschwemmt und es überleben, wenn überhaupt, nur sehr wenige Jungvögel. Der Steppenläufer erreicht im zweiten Kalenderjahr die Geschlechtsreife.
Die Lebenserwartung in Freiheit liegt bei etwa 7 Jahren[1], in Gefangenschaft wurden zehn Jahre nachgewiesen.
Einst weit in Ost und Südaustralien verbreitet, ist der Steppenläufer mittlerweile nur noch in wenigen Populationen anzutreffen. Bei Zählungen durch den IUCN wurden in Victoria sowie im Riverina-Gebiet, in New South Wales die größten Restbestände festgestellt.[1]
Früher waren die kleinen Vögel auch im Nordwesten und Süden und in Queensland vom 24. Breitengrad bis zum 143. östlichen Längengrad heimisch, sowie in South Australia, nördlich von der Yorke Peninsula, an der Eyre Peninsula von der Strenky Bai bis zur Denial Bay und östlich des Lake Frome.
Der Steppenläufer bevorzugt offenes Grasland, Steppen, Ebenen, sowie „Woodlands“.
Im Jahr 2007 wurde der Steppenläufer auf die Rote Liste gefährdeter Arten der IUCN aufgenommen. Seit 2017 wird er als vom Aussterben bedroht (CR = Critically Endangered) eingestuft. Nach Schätzungen gab es zum Zeitpunkt der Einstufung nur noch zwischen 250 und 1.000 erwachsene Vögel, möglicherweise aber auch deutlich weniger.Zwischen 2001 und 2014 ging der Bestand der Vögel um mehr als 90 Prozent zurück.[1]
Ab 1920 wurde der Rückgang der Bestände öffentlich festgestellt. Im Riverina-Gebiet lebte früher die größte Population mit etwa 5.000 Exemplaren, während es in Queensland zur gleichen Zeit noch etwa 1.000 Vögel gab und in South Australia etwa 500.
Der Bestand des Steppenläufers wird von der Kultivierung des Graslandes, der Ausbreitung menschlicher Siedlungen und des Straßennetzes, also der Zerstörung und Zerstückelung seines Lebensraumes, bedroht. Auch viele eingeschleppte Tiere wie der Rotfuchs stellen eine große Gefahr dar. Natürliche Feinde sind nur die Greifvögel des Kontinents, große Beutegreifer gibt es dort keine mehr. Außerdem wird sein Lebensraum durch die natürliche Ausbreitung der Wälder eingeschränkt und Kaninchen lassen die ohnehin schon trockenen Gebiete noch weiter veröden.
Ein weiteres Problem für den Steppenläufer ist die große Känguru-Population, die sein Habitat durch Überweidung gefährdet. Wo er keine Pflanzen mehr findet, die ihm als Versteck und Nahrung dienen, kann der kleine Bodenbrüter nicht überleben. Schutzzäune und der gezielte Abschuss von Kängurus sollen dazu beitragen, die kleinen Vögel zu retten.[2][3]
Früher wurde der Steppenläufer als Verwandter der Rebhühner in die Ordnung Galliformes eingeordnet, später auch in die Familie der ausgesprochen ähnlichen Laufhühnchen (Turniciformes). DNA-Analysen ergaben jedoch, dass der Steppenläufer mit den Blatthühnchen (Jacanidae) verwandt ist und damit in die Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes) gehört.
Der Steppenläufer (Pedionomus torquatus), früher auch als Trappen-Kampfwachtel bezeichnet, ist eine Vogelart aus der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes). Sie wird in der Regel als einzige Art der Gattung in die ebenfalls monotypische Familie der Steppenläufer (Pedionomidae) gestellt.
Der kleine Bodenbrüter ist in Australien endemisch und vom Aussterben bedroht. Nach Angaben des IUCN gibt es weniger als 1.000 ausgewachsene Steppenläufer und ihre Bestände sinken weiter.
The plains-wanderer (Pedionomus torquatus) is a bird, the only representative of family Pedionomidae and genus Pedionomus. It is endemic to Australia. The majority of the remaining population is found in the Riverina region of New South Wales.
The plains-wanderer is a quail-like ground bird, measuring 15–19 cm. It is such an atypical bird that it is placed in an entire family of its own, Pedionomidae. The adult male is light brown above, with fawn-white underparts with black crescents. The adult female is substantially larger than the male, and has a distinctive white-spotted black collar. They have excellent camouflage, and will first hide at any disturbance. If approached too closely, they will run rather than fly, at which they are very poor. Females lay four eggs, which the male then incubates.[2]
It was formerly believed to be related to the buttonquails and thus placed in the gamebird order Galliformes or with the cranes and rails in Gruiformes. DNA-DNA hybridization and RAG-1 sequence data places it as a wader related to the jacanas (Sibley & Ahlquist 1990, Paton et al. 2003, Thomas et al. 2004, van Tuinen et al. 2004). It thus represents a remarkable case of morphological convergence, or perhaps it is simply extremely plesiomorphic in morphology (the buttonquails, meanwhile, having turned out to be a very basal offshoot of the wader radiation). In the latter case, this would mean that the jacanas, painted snipe and seedsnipes – all ecologically very different birds – all evolved from birds very similar to the living plains-wanderer.
Population decline has been caused by the conversion of native grasslands to cultivation and intensive predation by the introduced fox — the species' ground-nesting habits, poor flying ability, and tendency to run rather than fly from predators make it easy prey for the fox.[3] Sites identified by BirdLife International as being important for plains-wanderer conservation are Boolcoomatta, Bindarrah and Kalkaroo Stations in north-eastern South Australia, Diamantina and Astrebla Grasslands in western Queensland, Patho Plains in northern Victoria and the Riverina Plains in New South Wales.[4]
This bird is listed as Endangered on the 2022 IUCN Red List.[1]
Plains-wanderers are listed as critically endangered under the Australian Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999 (EPBC Act). Their conservation status varies from state to state within Australia:[5]
A 2018 study ranked it sixth in a list of Australian birds most likely to go extinct.[6]
A captive population was established in late 2018 within a purpose-built facility containing 30 aviaries at Taronga Western Plains Zoo in Dubbo. These captive individuals will form an insurance population as part of a breed-and-release program to support the wild population, as part of the national conservation plan for the species.[7]
The plains-wanderer (Pedionomus torquatus) is a bird, the only representative of family Pedionomidae and genus Pedionomus. It is endemic to Australia. The majority of the remaining population is found in the Riverina region of New South Wales.
La pedionomo, Pedionomus torquatus, estas unika birdo klasita en sia propra genro kaj familio. Ĝi estas endemismo de herbejoj de Aŭstralio.
Iam oni konsideris ĝin rilatan al Turnicedoj kaj pro tio ĝi estis lokita en la ordo de kokoformaj aŭ kun gruoj kaj raledoj en gruoformaj. Hibridigoj de DNA kaj de RAG-1 lokas ĝin kiel vadbirdon rilatan al jakanaoj (Sibley & Ahlquist 1990, Paton et al. 2003, Thomas et al. 2004, van Tuinen et al. 2004). La specio estas rimarkinda kazo de morfologia konverĝo.
Temas pri birdo simila al koturno 15 ĝis 19 cm longa. Maskla plenkreskulo estas helbruna supre, kun sablokoloraj subaj partoj kun nigraj duonlunoj. Ina plenkreskulo havas diferencigan nigroblankan kolumon kaj ruĝecan bruston, pro tio ŝi estas pli bunta, malkiel ĉe plej parto de birdaj specioj. La beko estas maldika kaj la vosto mallonga.
Tiu aŭstralazia birdo estas oficiale endanĝera specio. Malpliĝo de loĝantaro estis kaŭzita de transformigo de originaj herbejoj en terkulturejoj.
La pedionomo, Pedionomus torquatus, estas unika birdo klasita en sia propra genro kaj familio. Ĝi estas endemismo de herbejoj de Aŭstralio.
Iam oni konsideris ĝin rilatan al Turnicedoj kaj pro tio ĝi estis lokita en la ordo de kokoformaj aŭ kun gruoj kaj raledoj en gruoformaj. Hibridigoj de DNA kaj de RAG-1 lokas ĝin kiel vadbirdon rilatan al jakanaoj (Sibley & Ahlquist 1990, Paton et al. 2003, Thomas et al. 2004, van Tuinen et al. 2004). La specio estas rimarkinda kazo de morfologia konverĝo.
Temas pri birdo simila al koturno 15 ĝis 19 cm longa. Maskla plenkreskulo estas helbruna supre, kun sablokoloraj subaj partoj kun nigraj duonlunoj. Ina plenkreskulo havas diferencigan nigroblankan kolumon kaj ruĝecan bruston, pro tio ŝi estas pli bunta, malkiel ĉe plej parto de birdaj specioj. La beko estas maldika kaj la vosto mallonga.
Tiu aŭstralazia birdo estas oficiale endanĝera specio. Malpliĝo de loĝantaro estis kaŭzita de transformigo de originaj herbejoj en terkulturejoj.
El el popòroco' o torillo australiano (Pedionomus torquatus)[2] es una especie de ave caradriforme de la familia Pedionomidae endémica del sureste de Australia. Es el único miembro de su género y de la familia Pedionomidae.[3] Se encuentra en peligro de extinción.
Esta ave australiana, antes considerada una especie de torillo, es una limícola emparentada con las agachonas de Sudamérica.
Vive en llanuras abiertas.
El el popòroco' o torillo australiano (Pedionomus torquatus) es una especie de ave caradriforme de la familia Pedionomidae endémica del sureste de Australia. Es el único miembro de su género y de la familia Pedionomidae. Se encuentra en peligro de extinción.
Esta ave australiana, antes considerada una especie de torillo, es una limícola emparentada con las agachonas de Sudamérica.
Vive en llanuras abiertas.
Pedionomus torquatus Pedionomus generoko animalia da. Hegaztien barruko Pedionomidae familian sailkatua dago.
Pedionomus torquatus Pedionomus generoko animalia da. Hegaztien barruko Pedionomidae familian sailkatua dago.
Arojuoksija (Pedionomus torquatus) on äärimmäisen uhanalainen itäaustralialainen kahlaaja ja heimonsa Pedionomidae ainoa laji. Lajin holotyypin kuvaili John Gould Adelaiden läheltä 1841.[2]
Arojuoksija elää kuivilla ja avoimilla ruohomailla. Pituutta lajille kertyy 17 cm. Se on ruumiinrakenteeltaan typäkkä ja sillä on tuijottavat silmät ja kaita nokka. Rinnassa linnulla on ruskea laikku ja kaula on täplikäs. Arojuoksijalla on käänteiset sukupuoliroolit kuten esimerkiksi vesipääskyillä. Naaras on siis koirasta värikkäämpi ja voi paritella usean koiraan kanssa. Koiras hoitaa haudonnan ja poikaset. Ruoholla vuorattu pesä on vaatimaton kuoppa mättään tai pensaan tyvellä. Arojuoksijan ravinto koostuu siemenistä ja hyönteisistä.
Arojuoksijan kannan koko on romahtanut 2000-luvulla. Sukukypsiä aikuisia arvioitiin vuonna 2015 olevan alle tuhat yksilöä. Victorian osavaltiossa lajimäärä on vähentynyt yli 90 prosenttia vuosien 2010–2015 aikana. Uudessa Etelä-Walesissa määrä on vähentynyt samoin yli 90 prosenttia vuosien 2001–2014 aikana. Nopean vähenemisen takia Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto luokitteli lajin äärimmäisen uhanalaiseksi.[1]
Arojuoksija (Pedionomus torquatus) on äärimmäisen uhanalainen itäaustralialainen kahlaaja ja heimonsa Pedionomidae ainoa laji. Lajin holotyypin kuvaili John Gould Adelaiden läheltä 1841.
Arojuoksija elää kuivilla ja avoimilla ruohomailla. Pituutta lajille kertyy 17 cm. Se on ruumiinrakenteeltaan typäkkä ja sillä on tuijottavat silmät ja kaita nokka. Rinnassa linnulla on ruskea laikku ja kaula on täplikäs. Arojuoksijalla on käänteiset sukupuoliroolit kuten esimerkiksi vesipääskyillä. Naaras on siis koirasta värikkäämpi ja voi paritella usean koiraan kanssa. Koiras hoitaa haudonnan ja poikaset. Ruoholla vuorattu pesä on vaatimaton kuoppa mättään tai pensaan tyvellä. Arojuoksijan ravinto koostuu siemenistä ja hyönteisistä.
Arojuoksijan kannan koko on romahtanut 2000-luvulla. Sukukypsiä aikuisia arvioitiin vuonna 2015 olevan alle tuhat yksilöä. Victorian osavaltiossa lajimäärä on vähentynyt yli 90 prosenttia vuosien 2010–2015 aikana. Uudessa Etelä-Walesissa määrä on vähentynyt samoin yli 90 prosenttia vuosien 2001–2014 aikana. Nopean vähenemisen takia Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto luokitteli lajin äärimmäisen uhanalaiseksi.
Pedionomus torquatus
Le Pédionome errant (Pedionomus torquatus), aussi dit Hémipode à collier, est une espèce d'oiseaux endémique d'Australie. C'est la seule espèce de la famille des Pedionomidae (pédionomidés).
C'est un petit oiseau terrestre (15-19 cm), ressemblant à une caille, au bec mince et à très courte queue.
Cette espèce est endémique d'Australie, on la trouve dans le nord de l'état du Victoria, le nord-est de l'Australie-Méridionale, le sud de la Nouvelle-Galles du Sud et l'ouest du Queensland[2].
Elle vit dans des prairies avec environ 50% de sol nu. La végétation mesure entre 5 et 15 cm de haut avec quelques plantes herbacées de plus de 30 cm de haut[2].
Longtemps classé parmi les turnicidés, il en a été séparé car à l'inverse des espèces de cette famille, il possède un pouce.
Pedionomus torquatus
Le Pédionome errant (Pedionomus torquatus), aussi dit Hémipode à collier, est une espèce d'oiseaux endémique d'Australie. C'est la seule espèce de la famille des Pedionomidae (pédionomidés).
L'emipodio errante (Pedionomus torquatus Gould, 1841) è un uccello caradriforme endemico dell'Australia, unica specie del genere Pedionomus e della famiglia Pedionomidae.[2]
Le femmine sono di più ampie dimensioni (lunghezza 13 cm superando l'altro sesso di due cm), e sono anche più vistose grazie al loro piumaggio lucente.
La specie è diffusa negli stati australiani di Victoria, Australia Meridionale, Nuovo Galles del Sud e Queensland.[1]
Il suo habitat sono le praterie erbose.
Animali prevalentemente notturni, fra le loro caratteristiche quella di riuscire a rimanere tanto immobili da poterli catturare con le mani. Si cibano di semi, insetti, erbe ed altre piccole piante.
Per quanto riguarda la riproduzione non si hanno dati certi, l'unica cosa sicura è che sia il maschio l'addetto alla cova delle uova e che esse sono di forma appuntita. La cova comprende 4 uova che appaiono di colore tendente al giallo chiaro.
La IUCN Red List classifica P. torquatus come specie in pericolo critico di estinzione (Critically Endangered).[1]
L'emipodio errante (Pedionomus torquatus Gould, 1841) è un uccello caradriforme endemico dell'Australia, unica specie del genere Pedionomus e della famiglia Pedionomidae.
De trapvechtkwartel (Pedionomus torquatus) is de enige soort uit de familie Pedionomidae.
Het verenkleed van de vrouwtjes is wit gespikkeld met een zwarte halsband en een kastanjebruine borstvlek. De hoekige kop bevat een gele snavel en een lichte iris. Ze zijn ook groter dan de mannetjes. Het verenkleed van beide geslachten is verschillend. De lichaamslengte bedraagt 15 tot 19 cm en het gewicht 40 tot 80 gram.
Deze soort werd, net als de vechtkwartels tot 1990 beschouwd als verwant aan de hoendervogels.[2] Uit DNA-onderzoek naar de taxonomie van de vogels bleek verwantschap met de steltloperachtigen (Charadriiformes). Later DNA-onderzoek wees uit dat de soort het meest verwant is aan de kwartelsnippen uit Zuid-Amerika. Deze groep staat dicht bij de clade waarin ook de families Jacanidae en de Scolopacidae zijn ondergebracht.[3]
De trapvechtkwartel is overdag actief. Zijn voedsel bestaat uit zaden en insecten. De trapvechtkwartel leeft in spaarzaam begroeid grasland. De dieren lopen steeds door het gras, stoppen weer even, kijken of er gevaar dreigt en gaan weer verder. Als er gevaar is zullen ze zich liever in het gras verstoppen dan wegvliegen. Het nest is een kuiltje onder een graspol dat met gras gevoerd wordt. Het is een standvogel.
Deze soort komt voor in het binnenland van Zuidoost-Australië. Het leefgebied bestaat uit afwisselend kale grond en stukken met inheemse grassoorten en planten die hoogstens 10 cm hoog worden. De soort komt zelden in agrarisch landschap voor en kan zich daar niet handhaven.
De trapvechtkwartel heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 1000 tot 2500 volwassen individuen en de populatie-aantallen nemen af door habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door beweiding, het inzaaien van uitheemse grassoorten, het gebruik van bestrijdingsmiddelen tegen sprinkhaanplagen en predatie door (uitheemse) vossen. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe trapvechtkwartel (Pedionomus torquatus) is de enige soort uit de familie Pedionomidae.
Slettevandrar (Pedionomus torquatus) er ein liten vadefugl i den monotypiske familien Pedionomidae innanfor ordenen Charadriiformes, vade-, måse- og alkefuglar. Arten har leveområde på det australske kontinentet.
Slettevandrarar er mellom 15 og 19 cm i lengd og har eit vengespenn på 28 til 36 cm. Vekta kan variere frå 40 til 80 gram hos hannfuglar, og frå 55 til 95 gram hos hofuglar. Slettevandrarar er litt slankare enn ein vaktel. Særleg ungfuglar og hannfuglar av slettevandrar blir forveksla med perlespringvaktel. Vengene er forholdsvis korte og runde. I flukta verkar kroppshaldinga lite elegant og mykje fjernt frå til dømes ei lerke.
Fjørdrakta til slettevandrar har ei brunleg farge. Undersida er kremfarga opp mot brystet. Kroppssidene og brystet er svarte med halvmåneforma flekker. Vengene har eit mørkt fiskeskjelmønster. Nakke og oversida av hovudet er mørkebrunt, ansiktet er lyst med store, gule auge i kontrast. Nebbet minner om nebbet til ein trast. Som nebbet er beina gråbrunt til gult. Hoene er mindre enn hannfuglar og har ein kvit krage med svarte flekker og ein raudbrun, nokre gonger rombeforma brystflekker. Vengetippen er mørkebrun til svart.
Slettevandrarar lever saman i par eller i grupper på inntil fem fuglar. Om dei kjenner seg trua vil dei springe bort for å finne skjul i graset. Eit individ kan mange gonger leve aleine i eit revir som dels overlappar med revir til naboar. Slettevandrarar er i regelen standfuglar, men i det sørlege leveområdet er dei trekkfuglar.
Slettevandrarar flyg ekstremt sjeldan, dårleg og klossete. Slettevandrarar står ofte på tærne i graset for å halde utkikk. Menyen inneheld frø og blad av gras, virvellause dyr som grashopper, edderkoppar, maur og biller. Om våren, når tilgang på plantar er mest avgrensa, tar dei insekt, om sommaren føretrekk dei plantekost framføre animalsk føde.
Etter paringssesongen om våren legg hofuglen to til fem egg. Reiret er ei djup senking som ho sjølv har grave ut, fora med plantedelar. Egga har tjukke skal, er pæreforma og har ei bleikgul farge. Reirgropa er ofte dekt av eit tak av lange strå slik at ho er mindre synleg for fiendar. Berre hannar rugar på egga. Ungane er langt utvikla ved klekking og held seg saman med hannfuglen i to månader. Ofte er det to kull i året, men i tørre år kan det hekkinga falle heilt ut. Om det kjem mykje nedbør vert reira overflauma. I slike fall vil, om nokon i det heile, berre særs få ungar bli klekt og overleve. Slettevandrarar vert kjønnsmodne i det andre kalenderåret. Ein kjenner ikkje forventa levealder i fridom, i fangenskap er det dokumentert ti års levealder.
Ein gong var denne arten distribuert vidt kring i austlege og sørlege Australia, men slettevandrar finst no berre i små, spreidde populasjonar. I delstaten Sør-Australia, lever dei i områda nord for Yorke-halvøya, på Eyre-halvøya, til Denial-bukta og vidare i innlandet til aust for Lake Frome. I delstaten Victoria finst dei i Riverina-regionen, i New South Wales finst dei i nordvest og i sør, og i Queensland frå 24. breiddegrad til 143. austleg lengdegrad. Slettevandrarar lever her på opent grasland.
Eksistensen av slettevandraren er trua av dyrking av grassletter, nybyggingar og vegar, slik at habitat enten vert øydelagde eller fragmenterte. Også mange innførte dyr som raudreven utgjer ein stor risiko. Berre rovfuglar er naturlege fiendar på kontinentet, andre predatorar finst ikkje meir. Dessutan er det naturlege leveområdet avgrensa innanfor grenser mot skog, og kaninar har ført med seg at allereie tørre område blir enda meir aude. Frå 1920 har ein dokumentert nedgangen i populasjonane. I Riverina-regionen er det framleis 5000 individ igjen, den største enkeltbestanden. I Queensland er der rundt rekna 1000 fuglar, i delstaten Sør-Australia høgst 500. Etter 2007 er slettevandrar ført opp på IUCN raudlista som trua.
Tidlegare var slettevandrar klassifisert som ein slektning av raudhøns i ordenen Galliformes, seinare som slektning til familien med mykje like fuglar, springvaktlar i Galliformes. DNA-analysar viser likevel at slettevandrar er relatert til bladhøns, og dermed høyrer inn i ordenen Charadriiformes.
Slettevandrar (Pedionomus torquatus) er ein liten vadefugl i den monotypiske familien Pedionomidae innanfor ordenen Charadriiformes, vade-, måse- og alkefuglar. Arten har leveområde på det australske kontinentet.
Slettevandrer (Pedionomus torquatus) er en monotypisk art i slekten slettevandrere (Pedionomus), som er monotypisk og eneste slekt i slettevandrerfamilien (Pedionomidae). Arten er endemisk for det østlige innlandet i Australia og har ingen nære slektninger, men flere sære atferdstrekk. Den regnes i øyeblikket (per februar 2018) som verdens mest truede unike fugleart.[1][2]
Familien var tidligere plassert i ordenen av tranefugler (Gruiformes), men så ble det oppdaget at den sannsynligvis er søstergruppen til rypesnipefamilien (Thinocoridae), og familien ble flyttet til vade-, måse- og alkefugler (Charadriformes), der den sorterer i underordenen snipefugler (Scolopaci).[3] Dette har siden blitt bekreftet i flere studier, blant annet av De Pietri, Camens & Worthy (2015) og De Pietri et al. (2016).[4][5] Pedionomidae og Thinocoridae har en felles stamform som trolig levde for omkring 41,8 millioner år siden, under paleogen.[1]
Det vitenskapelige navnet på familien (Pedionomidae) følger av slektsnavnet (Pedionomus) og er satt sammen av de to greske begrepene pedion (πεδιον), som betyr slette, og nomos (νομος), som betyr bolig, bosted eller beitemark. Artsnavnet (torquatus) betyr halsbånd eller halsring og refererer til hunnens karakteristiske sort og hvitspettete halsring. Slektsnavnet kan således oversettes som sletteboer,[6] noe som korresponderer godt med det norske navnet på arten, som følger av Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).[7]
Slettevandrer blir cirka 15–19 cm lang, og hannen veier typisk 39–78 g (vingemål 79–104 mm) og den større hunnen 57–95 g (vingemål 95–109 mm). Vingene er relativt korte og avrunda, med et vingespenn på cirka 28–36 cm, avhengig av kjønn. Arten minner og vaktler (Coturnix), men slettevandrere har et finere nebb og en lenger nakke og undre ekstremiteter. Den er dessuten generelt slankere enn vaktler.[8]
Hunnen er både noe større og mer fargerik enn hannen, noe som er uvanlig hos fugler. Fjærdrakten er kamuflasjefarget, brun på oversiden og lys beige på undersiden. Oversiden har et skjell-formet fjærlag av brune fjær med et karakteristisk mønster, mens den beige undersiden har brune halvmåneformede spetter i brystet, som får tettere og mindre spetter oppover halsen. Hunnen har en karakteristisk bred ring med sorte og hvite spetter rundt halsen og et ensfarget rødbrunt diamantformet felt i fronten, rett under den karakteristiske halsringen. Øynene har kremfarget iris, som er noe gulere hos hunner enn hos hanner. Hunnens nebb er gult og halvlangt, mens hannene har mørke innslag på overnebbet. De undre ekstremitetene er gule. Ungfuglene ligner hannene, men har mørkere brune spetter på brystet.[8]
Arten er endemisk for innlandet i det østre Australia, som i det nordsentrale Victoria, det sørsentrale New South Wales, det nordøstre Sør-Australia, og det vestsentrale Queensland, men i sterkt begrensede antall og i fragmenterte populasjoner. Det totale utbredelsesområdet utgjør cirka 526 000 km².[9]
I år 2000 ble bestanden estimert til omkring 2 000 voksne individer i Victoria og New South Wales, men den har sunket betraktelig siden da.[8] BirdLife International estimerte bestanden til færre enn 1 000 voksne individer i 2015, hvorav de fleste (tre populasjoner) holder til i en liten del av bioregionen Riverina i det sørvestre New South Wales og nordsentrale Victoria. Per dags dato estimerer BirdLife totalbestanden til 250–999 voksne individer.[9] Under absolutt ideelle vilkår kan bestanden øke til 5 500–7 000 individer i enkelte år.[10]
Arten er unik og trives bare på de treløse, sparsomt bevokste gresslettene i lavlandet, der det kun vokser gress og småvokste urter, spesielt av sortene Stipa, Danthonia, Helipterum, Helichrysum, Chrysocephalum og Calocephalus, som hovedsakelig ikke blir mer enn 5–8 cm høye, ispedd noen arter som blir litt høyere (10–40 cm og vokser med et mellomrom på cirka 10–20 cm). Dette er en type landskap som er under sterkt press fra landbruket, på grunn av sin verdi som beiteland, og det karakteriseres av det røde jordsmonnet.[9]
Slettevandreren regnes primært som standfugl og er alteter, som blant annet eter insekter og edderkopper, men også frø av gress og mye annet. Kosten varierer imidlertid med sesongen. I sin sørligste utbredelse kan fuglene trekke nordover om vinteren. De er generelt regnet som dårlige flygere med en lerke-lignende flukt. Arten lever i par eller små grupper på opp mot fem fugler. Fuglene er hurtige til bens. Om de føler seg truet løper de for å gjemme seg i gresset, snarere enn å ta til vingene.[9]
Pardannelsen skjer i juli i New South Wales, men dette kan variere litt mellom populasjonene. Hunnen bygger redet av strå og gress i ei grunn grop blant vegetasjonen på bakken og fôrer det med mykere gress. Om det kommer mye sommerregn kan redet bygges inntil 30 cm over bakken. I sørøst legger hunnen første gang i perioden august–november, men også dette varierer med utbredelsen, så andre gang i januar–februar dersom sommerregnet kommer. I begge tilfeller som regel 2–5 egg. Inkubasjonen tar cirka 23 dager og blir i hovedsak gjort av hannen, men hunnen kan hjelpe til. Det er imidlertid mer vanlig at hun fortsetter eggleggingen sammen med andre hanner. Når kyllingene klekkes er de sennepsgule med mørk brune flekker. Bare hannen tar seg av avkommet, som er flygedyktige etter cirka to måneder og kjønnsmodne etter ett år.[9]
Slettevandrer blir av IUCNs rødliste ansett som kritisk truet av utryddelse.[11] Arten er dessuten en såkalt EDGE-art og står oppført på Evolutionarily Distinct and Globally Endangered (EDGE of Existence) liste over de 100 mest unike truede fugleartene i verden, der den per februar 2018 regnes som den mest utsatte fuglearten i hele verden. Tapes denne arten, tapes også slekten og familien. Arten har en EDGE-score (evolusjonær distinktivitet og globale trusler) på 6,46, hvorav en ED-score (evolusjonær distinktivitet) på 38,95.[1] Arten er dessuten oppført på CITES liste II, som omfatter truede arter der den internasjonale handelen må begrenses for å sikre artenes overlevelse.[8]
EDGE of Existence har et udelt mål, om at alle fugler på topp 100 listen (altså såkalte EDGE-arter) skal ha status som «god» i bevaringsstatus. Slettevandrer klassifiseres med status «middels» i øyeblikket (per februar 2018).[1]
Slettevandrere er svært utsatte for klimaendringer og endringer i værforholdene. Et annet problem er at områdene som utgjør det ideelle habitatet ofte brukes som beiteland og i hovedsak er i privat eie. En overvåket bestand på slettelandet i det nordlige Victoria opplevde en nedgang på hele 90 prosent mellom 2010 og 2012, da værforholdene var svært fuktige og førte til flom, overflødig gressproduksjon og store strukturelle endringer på den lokale gressletten. Bestanden holdt seg lav også gjennom 2013 og 2014, da tørke første til overbeiting fra beitedyr på det næringsrike røde jordsmonnet. Gressforholdene bedret seg mot slutten av 2014, og i 2015 økte igjen bestanden av slettevandrere i områder som var beskyttet mot overbeiting. Gresslandets strukturelle sammensetning er kritisk for å klare å bevare arten.[10]
Slettevandreren har ingen nære slektninger og den er eneste kjente art i Pedionomidae. De nærmeste slektningene er de fire artene i Thinocoridae, som alle er endemiske for Sør-Amerika. Artsdannelsen tok trolig til da gresslettene spredte seg i Australia, under sen miocen og pliocen. Tilstedeværelse av pedionomider under sen oligocen styrker hypotesen, om at splittelsen av Gondwana førte til dannelsen av Thinocoridae og Pedionomidae, som altså havnet på hver sin side av kloden vår.[4]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Baker-Gabb, Kirwan & Sharpe (2018).[8]
Slettevandrer (Pedionomus torquatus) er en monotypisk art i slekten slettevandrere (Pedionomus), som er monotypisk og eneste slekt i slettevandrerfamilien (Pedionomidae). Arten er endemisk for det østlige innlandet i Australia og har ingen nære slektninger, men flere sære atferdstrekk. Den regnes i øyeblikket (per februar 2018) som verdens mest truede unike fugleart.
Familien var tidligere plassert i ordenen av tranefugler (Gruiformes), men så ble det oppdaget at den sannsynligvis er søstergruppen til rypesnipefamilien (Thinocoridae), og familien ble flyttet til vade-, måse- og alkefugler (Charadriformes), der den sorterer i underordenen snipefugler (Scolopaci). Dette har siden blitt bekreftet i flere studier, blant annet av De Pietri, Camens & Worthy (2015) og De Pietri et al. (2016). Pedionomidae og Thinocoridae har en felles stamform som trolig levde for omkring 41,8 millioner år siden, under paleogen.
Multimedia w Wikimedia Commons Dropiatka[5], dropnik[6], biegacz[7] (Pedionomus torquatus) – gatunek ptaka będącego jedynym żyjącym przedstawicielem rodziny dropiatek (Pedionomidae)[5][8][9], należącej do rzędu siewkowych. Jest endemitem australijskim. Gatunek zagrożony wyginięciem.
Gatunek opisał po raz pierwszy John Gould w roku 1841 pod obecną nazwą Pedionomus torquatus[6]. Do lat 80. XX wieku dropiatkę włączano do rzędu żurawiowych w osobnej rodzinie, obok przepiórników (Turnicidae). W latach 80. wysunięto teorię, że gatunek powinien należeć do siewkowych (Charadriiformes). Początkowo wątpliwości wzbudziło porównanie szkieletów. Dropiatki nie zaliczono do przepiórników, które przypominają upierzeniem, ponieważ posiada parzyste tętnice szyjne, zachowała tylny palec oraz składa gruszkowate, nie owalne, jaja. Dalsze badania DNA wykazały pokrewieństwo z andówkami (Thinocoridae), wobec których dropiatka wykazuje podobieństwo w budowie wątroby i mięśni ud oraz kształcie jaja[10].
Nazwa rodzajowa: gr. πεδιονομος pedionomos – mieszkaniec równin < πεδιον pedion – równina, od πεδον pedon – ziemia, od πους pous, ποδος podos – stopa; νομος nomos – miejsce zamieszkania, pastwisko, od νεμω nemō – konsumować[11]. Epitet gatunkowy: łac. torquatus – obrożny, od torques – obroża, naszyjnik, od torquere – skręcać[12].
Długość ciała wynosi 15–19 cm. Upierzenie maskujące, o płowym, brązowo-czarnym wzorze, z białą obrożą pokrytą czarnymi plamkami. Na piersi kasztanowa plama. Samice większe i jaskrawiej ubarwione[10]. Masa ciała samców wynosi 40–80 g, samic zaś 55–95 g[13].
Całkowity zasięg występowania szacowany jest na 32,6 tys. km². Występuje endemicznie w Australii. Odnotowana w północno-centralnej Wiktorii, wschodniej Australii Południowej, południowej Nowej Południowej Walii naokoło regionu Riverina oraz w zachodnio-centralnym Queensland[14]. Środowisko życia stanowią głównie nieużytkowane łąki i ugory[10].
Zaniepokojona, dropiatka staje na palcach i wyciąga głowę. Lata niechętnie, preferuje skulenie się pod osłoną lub pieszą ucieczkę. Żywi się drobnymi nasionami i owadami. Zawołanie stanowi niskie huu-huu. Nie prowadzi wędrówek – wahania liczebności w danym miejscu spowodowane są polowaniami[10].
Sezon lęgowy trwa cały rok z wyjątkiem marca i kwietnia. Samica inicjuje zaloty, a po kopulacji i złożeniu jaj zostawia samcowi opiekę nad lęgiem. Gniazdo stanowi zagłębienie w ziemi wyściełane trawą. Zniesienie liczy 2-5 jaj, zazwyczaj 4. Inkubacja trwa 23 dni, zaś pisklęta opuszczają gniazdo zaraz po wylęgu[10].
Przez IUCN gatunek klasyfikowany jest jako zagrożony wyginięciem (EN, Endangered). Populacja oszacowana przez BirdLife International wynosi nie więcej niż 2500 osobników. Zagrożenie stanowi zagospodarowywanie obszarów trawiastych oraz wypasanie bydła, co prowadzi do pustynnienia tych terenów, nie dając dropiatkom możliwości ukrycia się. Zasiedla 4 obszary uznane za Important Bird Area, w tym Riverina Plains utworzony ze względu na dropiatki; w obszarze tego IBA zawiera się Park Narodowy Oolambeyan oraz rezerwat jeziora Urana[14].
Dropiatka, dropnik, biegacz (Pedionomus torquatus) – gatunek ptaka będącego jedynym żyjącym przedstawicielem rodziny dropiatek (Pedionomidae), należącej do rzędu siewkowych. Jest endemitem australijskim. Gatunek zagrożony wyginięciem.
Pedionomidae é uma família de aves pertencente à ordem Charadriiformes. O grupo tem apenas um género Pedionamus e uma espécie P. torquatus, endémica da Austrália. Na taxonomia de Sibley-Ahlquist, a família pertence à ordem Ciconiiformes.
Essa ave é, oficialmente, uma espécie ameaçada de extinção, devido à devastação de terras nativas para cultivo.
Stäpplöpare[2] (Pedionomus torquatus) är en unik och hotad fågel som placeras i en egen familj, Pedionomidae.[3] Den är endemisk för Australien. Precis som hos vissa andra vadare, exempelvis rallbeckasiner och simsnäppor, är det honan som har den färggrannaste fjäderdräkten och som uppvaktar hanen. Stäpplöparen är också polyandrisk.
Tidigare ansågs den vara släkt med springhöns (Turnicidae) och kategoriserades därmed i ordningen hönsfåglar (Galliformes) medan vissa placerade den tillsammans med tranor och rallar i ordningen Gruiformes. Genom DNA-analys har man påvisat att det är en vadare som är närmast släkt med de sydamerikanska frösnäpporna.
Stäpplöparen påminner om en vaktel men har längre ben och en mer upprätt hållning. Den mäter 15–19 centimeter, väger 40-95 gram, har gul näbb, ben och iris och är fint vattrad och ljusbrun på ovansidan, med svartvattrad ljust sandfärgad till vit undersida. Den adulta honan som är större än hanen, har en svart och vitprickig halskrage och ett rostrött bröst medan hanen är något ljusare och enbart camouflagefärgad.
Honans lockläte är en monotont upprepande dovt råmande som går upp något på slutet
Stäpplöparen är endemisk för Australien och finns på några få isolerade platser, främst i Riverina i sydvästra New South Wales. Andra kända områden är centrala delarna av västra Queensland och norra delarna av centrala Victoria. Den har också återfunnits i östra delarna av South Australia. De är stannfåglar så till vida att de inte tvingas flytta på sig på grund av störning eller habitatförstörelse.
Stäpplöparen återfinns som namnet avslöjar på stäpp, oftast växande på hård rödbrun jord. Det viktigaste vad gäller biotopen är inte växtsammansättningen utan framförallt strukturen som ska bestå av 50% öppen mark, 40% gräs- och örtvegetation och 10% löst nedfallet växtmaterial. Vegetationen ska till största delen består av växter som är lägre än fem centimeter men ska även innehålla tuvor med vegetation upp till 30 centimeter. Den enskilda fågel behöver ett revir på ungefär tolv hektar. När den bildar par delar den ofta detta revir till hälften med den andra fågel vilket innebär att paret har ett revir på cirka 18 hektar.
Stäpplöparen trycker i vegetationen likt en vaktel och är mycket svår att upptäcka. Dess föda består av en mängd olika sädesslag, insekter och spindlar. De behöver inte regelbunden tillgång till vatten utan kan överleva på den vätska de får ur sin föda tillsammans med dagg- eller regndroppar som de pickar i sig från blad.
Det är honorna som uppvaktar hanarna och efter att honan lagt i genomsnitt fyra ägg, i en håla i marken uppsparkad av honan. Honan deltar till viss del i ruvningen men lämnar hanen efter en tid och han tar senare hand om ungarna. Då stäpplöparen är polyandrisk så parar sig honan med ett flertal hanar under häckningsperioden.
Stäpplöparen var vanlig på olika platser runt om Australien fram till 1920 men är idag hotad och populationen minskar, främst på grund av uppodlingen av den australiska stäppen. Idag uppskattades världspopulationen till endast mellan 250 och 1000 vuxna individer. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den därför som akut hotad (CR).[1]
Wikimedia Commons har media som rör stäpplöpare.
Stäpplöpare (Pedionomus torquatus) är en unik och hotad fågel som placeras i en egen familj, Pedionomidae. Den är endemisk för Australien. Precis som hos vissa andra vadare, exempelvis rallbeckasiner och simsnäppor, är det honan som har den färggrannaste fjäderdräkten och som uppvaktar hanen. Stäpplöparen är också polyandrisk.
Птах трапляється в евкаліптових саванах на південному сході Австралії. Вид спостерігається на півночі Вікторія, на північному сході Південної Австралії, на півдні Нового Південного Уельсу та на півдні Квінсленду. Загальна чисельність виду становить бл. 2000 птахів.
Птах 15-19 см завдовжки, розмах крил — 28-36 см, вага 40-95 г. Самиці більші від самців. Тіло рудовато-коричневого забарвлення, спина світло-ряба, боки темно-рябі, на горлі чорні смужки, черевце білувате. Самиці виділяються наявністю світлої смуги на шиї та плямою цегляного кольору на грудях. Крила закруглені, еранти літають неохоче, але можуть мігрувати зграями.
Веде потайний спосіб життя, ховається серед трави і в заростях, дуже рідко злітає, активний в сутінках. Розмножується в вересні — січні, відкладає 4 яйця. Інкубаційний період триває трохи менше місяця. Насиджує самець, самиця участі у турботі про потомство не бере.
Це незавершена стаття з орнітології.Pedionomus torquatus là một loài chim trong họ Pedionomidae.[2]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Pedionomus torquatus là một loài chim trong họ Pedionomidae.
Pedionomus torquatus Gould, 1841
Охранный статус
Австралийский странник[1] (лат. Pedionomus torquatus) — птица из монотипического семейства Pedionomidae.
Австралийский странник длиной от 15 до 19 см, размах крыльев составляет от 28 до 36 см, вес самца — от 40 до 80 г, вес самки — от 55 до 95 г. Крылья относительно короткие и закруглённые.
Окрас оперения коричневатого цвета. Нижняя часть тела до груди кремового цвета. По бокам и на груди чёрные пятна в форме полумесяца. На крыльях тёмный чешуйчатый рисунок. Верх головы и затылок тёмно-коричневые, лицо светлое, на его фоне сильно выделяются большие, жёлтые глаза. Клюв напоминает клюв дрозда и, как и ноги, от бурого до жёлтого цвета. Самки светлее чем самцы, на шее у них белая полоса с чёрными пятнами, а на груди красно-коричневое пятно. Вершины крыльев от тёмно-коричневого до чёрного цвета.
Обычный когда-то на востоке и юге Австралии вид теперь можно встретить только в небольших изолированных популяциях. Птицы обитают в открытых травянистых ландшафтах, степях и равнинах.
Птица живёт в парах или в группах численностью до 5 птиц. Если они чувствуют опасность, они убегают и прячутся в траве. Это, как правило, оседлые птицы, тем не менее, в южной Австралии они перелётные птицы.
Австралийский странник летает исключительно редко и плохо.
Питание состоит из семян трав и листьев, а также беспозвоночных, таких как саранча, пауки, муравьи и жуки. Весной в рационе преобладают насекомые, а летом растительная пища.
После спаривания весной самка кладёт летом в глубокую, вырытую ямку, набитую растительным материалом от 2-х до 5-и яиц. Яйца с толстой скорлупой, грушевидной формы, имеют бледно-жёлтую окраску. Часто над гнездом сооружается крыша из длинных соломинок. Кладку высиживает только самец. После вылупления птенцы покидают гнездо и остаются вместе с самцом ещё 2 месяца. Часто в год бывает две кладки. Птицы достигают половой зрелости на втором году жизни. Продолжительность жизни в природе не известна, в неволе составляет 10 лет.
Австралийский странник (лат. Pedionomus torquatus) — птица из монотипического семейства Pedionomidae.
领鹑（学名：Pedionomus torquatus）是鸻形目的单型科领鹑科中的唯一一种，为澳大利亚的特有种。大小体型似三趾鹑，体长15－19厘米，尾短，上部亮棕色，颈部白色并带有黑色斑点，胸口有一个月牙形深色区域，状如衣领，故名。[1]不善飞行，善于奔跑。雌性一次可产4枚卵，由雄性孵化。
这是一篇鴴形目相關小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 领鹑（学名：Pedionomus torquatus）是鸻形目的单型科领鹑科中的唯一一种，为澳大利亚的特有种。大小体型似三趾鹑，体长15－19厘米，尾短，上部亮棕色，颈部白色并带有黑色斑点，胸口有一个月牙形深色区域，状如衣领，故名。不善飞行，善于奔跑。雌性一次可产4枚卵，由雄性孵化。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 亜目 : シギ亜目 Scolopaci 科 : クビワミフウズラ科クビワミフウズラ（Pedionomus torquatus）は、鳥綱チドリ目クビワミフウズラ科クビワミフウズラ属に分類される鳥類。本種のみでクビワミフウズラ科クビワミフウズラ属を構成する。
オーストラリア[1][2] （クイーンズランド州、ニューサウスウェールズ州、ビクトリア州、南オーストラリア州東部）[3]固有種
全長15-19センチメートル[1]。オスよりもメスの方がやや大型になる[1][3]。体形は太い[3]。尾羽は非常に短い[3]。上面の羽衣は褐色で、黒や淡褐色の斑紋が入る[1][3]。下面の羽衣は白く、胸部から体側面にかけて黒い斑紋が入る[1][3]。翼は短く丸みを帯びる[3]。
虹彩は白い[3]。嘴はやや細長い[3]。後肢や第2-4趾はやや長く、第1趾は短い[1][3]。嘴や後肢は淡黄色[3]。
卵は洋ナシ型[3]。殻は黄色や灰白色、淡緑色で、灰色や暗褐色の斑紋が入る[3]。メスの成鳥は喉の羽衣が黒く白い斑紋が入り[1][3]、和名や英名（collared=首輪のある）の由来になっている。胸部に赤褐色の斑紋が入る[1][3]。
ミフウズラ科に類似し近縁と考えられていた[3]。一方でヒバリチドリ科に近縁とする説もあり[2]、分子系統学的解析ではヒバリチドリ科と単系統群を形成するという解析結果が得られている。
Baker et al. (2007)[4]より。
チドリ目クビワミフウズラ科 Pedionomidae
Gadow (1893) により、ツル目にミフウズラ科と共に含められた。Wetmore (1960) では、それら2科はツル目ミフウズラ亜目Turnicesとしてまとめられた。 シブリー・アールキスト鳥類分類では、チドリ下目Charadriides（チドリ目にあたる）シギ小目Scolopacida（シギ亜目にあたる）に移された。 チドリ目内で本科のみでクビワミフウズラ亜目Pedionomaeを構成する説もあった[5]。
乾燥した草原に生息する[1][3]。単独もしくはペアで生活する[1][3]。渡りは行わないが、季節や天候により長距離を移動する事もあり英名（wanderer=放浪者）の由来になっている[3]。爪先で立ち上がったり頸部を伸ばして周囲を警戒する。危険を感じると走って逃げるか、茂みの中に身を隠す。
繁殖形態は卵生。地面の窪みに草を敷いた巣に、1回に2-5個（平均4個）の卵を産む[1][3]。主にオスが抱卵し、抱卵期間は約23日[1]。育雛も主にオスが行う[1][3]。
開発による生息地の破壊、狩猟、人為的に移入された動物（アカギツネ、イヌ、ネコなど）による捕食、植物による食性の変化などにより生息数は減少している[1][3]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
떠돌이메추라기(Pedionomus torquatus)는 도요목에 속하는 조류의 일종이다. 떠돌이메추라기과(Pedionomidae), 떠돌이메추라기속(Pedionomus)의 유일종이다. 오스트레일리아의 고유종이다. 남아있는 개체군의 대부분은 뉴사우스웨일스주의 리베리나 지역에서 발견된다.
다음은 2008년 "생명의 나무" 프로젝트(The Tree of Life Web Project) 연구에 기초한 계통 분류이다.[2]
도요목 넓은 의미의 물떼새아목 깍지부리물떼새아목 좁은 의미의 물떼새아목 도요아목 씨도요아목떠돌이메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 도요아목 갈매기아목 세가락메추라기아목세가락메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 갈매기아목
_4b_(31355260465).jpg)
