الأسماء في صفحات التنقل
There are no significant adverse effects of O. crassicaudatus on humans.
This galago communicates using several vocalizations. The young make a soft clicking sound to their mother. Adults make a louder clicking noise to call to other adults. There are also loud cries, barks, and a high-pitched alarm call.
Thick-tailed galagos also communicate through olfactory signals. They urine mark and urine wash. Urine washing is a behavior that spreads the urine all over the hands and feet to leave the scent over the entire space through which the animal moves (Nowak and Paradiso, 1983).
In addition, all galagos are known to have visual communication (body postures and facial expressions) and tactile communication (primarily grooming).
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Although this species is rated "Lower Risk" on the IUCN Redlist, it is losing habitat due to humans clearing the land for farming and grazing animals.
As with all primates, galagos are listed in in Appendix II of CITES, limiting international trade in the animals or their parts.
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
These animals, like other galagos, may occasionally be hunted as food. However, for the most part, they have no economic importance to humans.
Positive Impacts: food
These animals are clearly important in local food webs. They prey upon insects, controlling the growth of insect populations. In additon, as a prey species, O. crassicaudatus may have a positive impact on the populations of its predators.
Thick-tailed bushbabies are mostly gumivorous and frugivorous; they are known to eat insects as well. In a study in South Africa, approximately 62% of the diet was gums and saps, supplemented by fruits and insects. The diet of O.crassicaudatus varies with locality. In the Transvaal, South Africa, insects were estimated to comprise 5% of the diet, whereas in Kenya, insects may account for 50 to 70% of the diet. One insect species which may serve as a seasonal food supply is Macrotermes falcigar, also known as large termites. When these termites are in the alate (winged) form, thick-tailed bushbabies have been observed eating them off the ground without using their hands.
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: fruit; sap or other plant fluids
Primary Diet: omnivore
Thick-tailed galagos, or bushbabies, are found in East Africa from southern Sudan to eastern South Africa and through southern Angola.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
These animals are forest dwellers (Nowak, 1983).
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: rainforest ; scrub forest
Species in the genus Otolemur have been reported to live in excess of 18 years in captivity. It is likely that wild individuals have a lower life expectency.
Range lifespan
Status: captivity: 18+ (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 22.7 years.
Otolemur crassicaudatus, also known as the thick-tailed galago, is the largest galago species. Head and body length ranges from 297 to 373 mm, and tail length from 415 to 473 mm. Body size is sexually dimorphic, with males being significantly larger than females. The coloration of the fur is silvery brown to gray with the underside usually lighter in color. The fur is dense, woolly, quite long, wavy, and usually described as without luster.
The ears of O. crassicaudatus are large and can be moved independently of each other backwards and towards the base of the ear. These primates often furl and unfurl their ears, giving them a quizzical expression.
The eyes are forward pointing and large. As with most galago species, there are flat disks of thickened skin at the ends of the fingers and toes useful in grasping limbs. The fingers are long, and the toes are flattened with flattened nails. The dental formula is I 2/2, C 1/1, P 3/3, M 3/3.
Range mass: 1 to 2 kg.
Range length: 297 to 373 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Average basal metabolic rate: 2.595 W.
Accounts of predation on this species are lacking the literature covered here. However, as small, nocturnal mammals, it is likely that snakes, owls, and small carnivorous mammals may prey upon them.
In most types of galagos, mating can be either monogamous or polygynous. The deciding factor appears to be the population density. Males tend to maintain larger home ranges than do females. They mate with females whose ranges are encompassed by their own.
Mating System: monogamous ; polygynous
The birth season of thick-tailed galagos varies according to locality. For example, breeding is restricted to November in the Transvaal, but occurs in August and September in Zambia. Pregancies peak in August in Zanzibar and Pemba. Female estrous cycles last approximately 44 days. Gestation is 133 days.
Litter size is generally 2 young, but can be 3. Females reach sexual maturity at 2 years of age. Because male competitive behavior is usually related to size in galagos, it is likely that males reach reproductive age somewhat later than do females.
Breeding interval: The animals likely breed once annually.
Breeding season: The birth season of the thick-tailed galago varies according to locality.
Range number of offspring: 2 to 3.
Average gestation period: 133 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 43.2 g.
Average gestation period: 130 days.
Average number of offspring: 1.5.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 639 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 495 days.
After birth, females leave their young in the tree while they leave to forage. They produce a rich, energy-dense milk, especially in comparison with anthropoid primates. This may be related to their lifestyle, as anthropoid primates carry their young during lactation and this galago does not (Tilden, 1997; Nowak, 1983). The role of the male in parental care has not been described, but through defense of his home range, he may unintentionally help to protect and defend the young within the territory.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female)
The thick tailed bushbaby (Otolemur crassicaudatus), is a nocturnal primate whose child-like cries and thick tails gave rise to its name.It is the largest of the bushbaby species.This bushbaby has silvery brown to gray fur, large eyes and large ears that often furl and unfurl – giving the bushbaby a quizzical expression.
Thick tailed bushbabies are typically found in coastal or riverine forests as well as savannah highlands.Naturally, they are physiologically adapted for life in the trees.Bushbabies have long fingers and flattened toes that end with thickened skin – this aids them in scaling trees and grasping tree limbs.Their diet varies according to their locality but in SA they feed primarily on gum and often supplement their diet with insects and fruit.
The breeding season of thick tailed bushbabies also varies according to locality.However, a litter size of two individuals is fairly constant across the different localities. Thick tailed bushbabies are the most social of all known bushbabies.Social behaviour includes tail pulling, wrestling, non-aggressive biting, chasing, walking and pouncing.These bushbabies sleep together in nests during the day and split up at night to feed.
The IUCN lists the thick tailed bushbaby as a species of least concern because it has no major threats.
For more information on MammalMAP, visit the MammalMAPvirtual museumorblog.
Die bosnagaap (Otolemur crassicaudatus) is een van drie spesies en die grootse van die nagape. Die soogdier kom in die oostelike dele van Suid-Afrika, Zimbabwe en die hele Mosambiek voor.
Die bosnagaap het kenmerkende groot oë met groot kaal, beweeglike ore. Sy pels is dikker en meer wollerig as dié van die nagapie. Die mannetjies is effens groter as die wyfies. Sy agterbene is geweldig lank en gespierd om ver tussen bome te kan spring terwyl die voorbene daarinteen amper onderontwikkeld lyk. Die mannetjie weeg tot 1.2 kg terwyl die wyfie tot 1.13 kg weeg.
Die bosnagaap verkies woude, berg- en kusbos en ruie boomveld in hoë-reënvalstreke. In droër dele verkies hulle rivierbos. Die bosnagape is ook groeplewende nagdiere en kom lank na sononder te voorskyn. Bedags sit familiegroepe hoog in bome en slaap, maar snags wei elkeen op sy eie. Hulle was hulle pote gereeld met urine om hulle greep aan boomtakke te verbeter. Hulle lewensduur is onbekend.
Hulle eet gom, vrugte, insekte en soms ook reptiele en voëls terwyl hulle natuurlike vyande die luiperd en reuse-ooruil is. Twee kleintjies word in Augustus tot September gebore na 'n dragtyd van 4 maande.
Die bosnagaap (Otolemur crassicaudatus) is een van drie spesies en die grootse van die nagape. Die soogdier kom in die oostelike dele van Suid-Afrika, Zimbabwe en die hele Mosambiek voor.
Ar galago meur (Otolemur crassicaudatus) a zo ur bronneg hag a vev e su ha reter Afrika.
Etre 25 ha 40 cm eo hirder e gorf ha war-dro 1,5 kg eo e bouez. Ul lost hir 40 cm zo dezhañ. Ar galago brasañ eo.
En em vagañ a ra diouzh an noz diwar amprevaned. Chaseal a ra en ur implijout e zaoulagad vras hag e zivskouarn ha tapout krog trumm en e breizhoù gant e bavioù a-raok.
Bevañ a ra a-strolladoù bihan.
El gàlag de cua gruixuda (Otolemur crassicaudatus) és un primat nocturn. Es tracta del més gran de la família dels galàgids.
Aquesta espècie té el cap arrodonit, amb un musell curt i ample, unes orelles molt grans i uns ulls relativament petits. El seu pelatge gruixut és molt variable en color, en funció de la subespècie. Alguns tenen el pelatge grisós amb l'extrem de la cua de color marró clar, mentre que d'altres tenen el pelatge de color marró fosc amb l'extrem de la cua negre.[1] Els animals més clars tenen lloc principalment en zones més seques i baixes, mentre que els més foscos es troben en zones més humides i elevades.
El gàlag de cua gruixuda té una longitud del cap i el cos que varia entre 26 i 47 centímentres (32 de mitjana), una cua que fa entre 29 i 55 centímetre, i un pes d'entre 0,5 i 2 quilograms. De mitjana les femelles pesen 1,2 quilograms, mentre que el pes mitjà dels mascles és d'1,4 quilograms.[1]
Aquesta espècie és força comuna al sud i l'est d'Àfrica. Les poblacions més grans es troben a Angola, Tanzània, el sud de Kenya i la costa de Somàlia.
Es tracta d'un animal nocturn,[1] que durant el dia descansa en forats als arbres o enmig de la vegetació densa. La seva dieta està formada per fruits (com baies i ficus), llavors, saba d'acàcies, flors, insectes, llimacs, rèptils i petits ocells.
El gàlag de cua gruixuda viu en petits grups, en un territori d'una poques hectàrees. El territori és marcat amb orina i una mesc produït per una glàndula del pit.[1]
Existeixen dues subespècies reconegudes de gàlag de cua gruixuda:[2]
La UICN considera al gàlag argentat com a tercera subespècies, Otolemur crassicaudatus monteiri.[3] Altres fonts la tracten com a espècie separada, encara que amb "dubtes".[2] La Llista Vermella de la UICN cataloga independentment a totes tres subespècies en risc mínim.
El gàlag de cua gruixuda (Otolemur crassicaudatus) és un primat nocturn. Es tracta del més gran de la família dels galàgids.
Kæmpegalagoen (Otolemur crassicaudatus) er en nataktiv halvabe i familien galagoer. Det er den største af galagoerne med en kropslængde på 25-40 cm og en vægt på op til 2 kg. Halen måler 34-49 cm. Kæmpegalagoen lever i tropiske skovområder og plantager i centrtale, sydlige og østlige dele af Afrika.
Kæmpegalagoen har store ører og øjne for bedre at kunne høre og se om natten. Den bevæger sig rundt i træerne på alle fire og foretager kun sjældent spring. Den lever især af harpiks, men tager også insekter (der fanges med hænderne) og frugter. De kamformede fortænder benyttes til at skrabe hul i barken, for at få fat i harpiksen.[2]
Kæmpegalagoen (Otolemur crassicaudatus) er en nataktiv halvabe i familien galagoer. Det er den største af galagoerne med en kropslængde på 25-40 cm og en vægt på op til 2 kg. Halen måler 34-49 cm. Kæmpegalagoen lever i tropiske skovområder og plantager i centrtale, sydlige og østlige dele af Afrika.
Der Großohr-Riesengalago (Otolemur crassicaudatus) ist eine Primatenart aus der Familie der Galagos (Galagonidae).
Mit einer Kopfrumpflänge von 30 bis 37 Zentimetern, einer Schwanzlänge von 42 bis 47 Zentimetern und einem Gewicht von 1 bis 2 Kilogramm zählen Großohr-Riesengalagos zu den größten Vertretern ihrer Familie. Ihr Fell ist weich und wollig, es ist überwiegend braun oder graubraun gefärbt, wobei die Unterseite heller ist. Der Schwanz, der länger als der Rumpf ist, ist ausgesprochen buschig. Die Ohren sind groß und unabhängig voneinander beweglich, die Augen sind ebenfalls vergrößert.
Großohr-Riesengalagos sind im östlichen und südlichen Afrika beheimatet, ihr Verbreitungsgebiet reicht von Kenia und Tansania bis Angola und in das nördliche Südafrika. Die genauen Ausmaße des Verbreitungsgebietes sind aber unklar, da Teile dieses Gebietes vom Silbernen Riesengalago bewohnt werden. Sowohl der systematische Status dieser Population als auch ihr genaues Verbreitungsgebiet sind nicht geklärt. Lebensraum der Großohr-Riesengalagos sind Wälder, wobei sie in verschiedenen Waldtypen vorkommen.
Diese Primaten sind wie alle Galagos nachtaktive Baumbewohner, tagsüber schlafen sie in Blätternestern. Ihre Fortbewegung erfolgt vorwiegend auf allen vieren, sie springen seltener als andere Galagos.
Diese Tiere leben in Familiengruppen mit zwei bis sechs Tieren, deren Mitglieder tagsüber gemeinsam schlafen, in der Nacht aber getrennt auf Nahrungssuche gehen. Diese Gruppen können verschieden zusammengesetzt sein, zum Beispiel ein Paar mit seinem Nachwuchs, zwei Weibchen mit ihren Kindern oder ein einzelnes Weibchen samt Nachwuchs. Zumindest die Männchen sind territorial und verteidigen ihr mit Urin markiertes Revier gegen gleichgeschlechtliche Eindringlinge, ihr Territorium kann sich aber mit denen der Weibchen überlappen.
Sie ernähren sich von Früchten, Baumsäften und Insekten, die Zusammensetzung der Nahrung kann aber nach Region und Jahreszeit stark variieren.
Nach einer rund 133-tägigen Tragzeit bringt das Weibchen zwei bis drei Jungtiere zur Welt. Nach rund einem Monat nehmen diese erstmals feste Nahrung zu sich, endgültig entwöhnt werden sie mit rund fünf Monaten. Die Geschlechtsreife tritt nach rund zwei Jahren ein. Tiere in menschlicher Obhut können über 18 Jahre alt werden, die Lebenserwartung in freier Wildbahn ist nicht bekannt.
Großohr-Riesengalagos sind weit verbreitet und häufig. In manchen Regionen, etwa Südafrika, haben sie ihr Verbreitungsgebiet sogar ausdehnen können. Es sind keine größeren Bedrohungen bekannt, die IUCN listet die Art als „nicht gefährdet“ (least concern).
Der Großohr-Riesengalago (Otolemur crassicaudatus) ist eine Primatenart aus der Familie der Galagos (Galagonidae).
Курень бадӟым галаго (латин кылын Otolemur crassicaudatus) – Galagidae семьяысь Африкалэн бадӟым галаго.
Курень бадӟым галаго (латин кылын Otolemur crassicaudatus) – Galagidae семьяысь Африкалэн бадӟым галаго.
The brown greater galago (Otolemur crassicaudatus), also known as the large-eared greater galago or thick-tailed galago, is a nocturnal primate, the largest in the family of galagos. As opposed to smaller galago species it would climb, walk or run rather than leap.[3]
Two subspecies of Otolemur crassicaudatus are recognised:[1]
The IUCN considers the silvery greater galago as a third subspecies, O. c. monteiri.[2] Other sources treat it as a separate species, though with "misgivings".[4] The IUCN Red List assesses all three forms individually as Least Concern.
This species has a rounded head with a short, wide snout, very large ears that can be moved independently and relatively large forward binocular eyes.[5] They possess flat thickened skin pads at the ends of their fingers and toes for grasping limbs. The fingers are long and toes are flattened with flattened nails. The dentition formula is I 2/2, C 1/1, P3 3/3, M3/3.[6]
The thick fur is highly variable in color, depending on the subspecies: O. c. crassicaudatus exhibits dorsal pelage ranging from buff to gray extending to the face, flanks and limbs. The ventral fur is cream colored, and the tail has a darker tip. The hands and feet are darkened except on the digits. O. c. kirkii exhibits fur ranging from brown to grey on the dorsal surfaces. Ventrally, the fur is cream to yellow colored. The tail is usually light brown in this subspecies and the feet and hands lack darkening pattern.[5][7]
The brown greater galago has a head-and-body length of 26 to 47 cm (32 cm on average), a tail length of 29 to 55 cm, and a weight of 0.5 to 2 kg. The brown greater galago exhibits sexual size dimorphism with males being larger than the females. This is due to bimaturism, a longer period of growth in the male, on average 84.5 more days. While males and females galagos grow at the same rate, this longer growth period results in males averaging 16% more body mass than females.[8] On average females weigh 1.2 kg (2.6 lb), and males 1.5 kg (3.3 lb).[9]
This species is common in Southern and East Africa. The largest populations are found in Angola, Tanzania, southern Kenya and the coast of Somalia. The brown greater galago lives in tropical and subtropical forest, preferring riverine and coastal forest, but it can also be found in the woodland savannah.[5] The subspecies display different ranges: O. c. crassidautus is only found in the KwaZulu-Natal region. O. c. kirkii is found from Massangena north to Vila Coutinho, Mozambique and Malawi.[7]
The brown greater galago is a nocturnal, arboreal animal.[9] During the day, it rests 5 to 12 meters above the ground in a dense tangle of creepers or in the hollow of a tree, rarely on an exposed branch. Female galagos will make nests, leafy platforms with foliage above to shelter their young.[7] An individual galago may have several sleeping sites throughout its home range. At night, it emerges to forage for food. It moves quadrupedally through the trees or bush. This species is capable of short jumps from tree to tree when necessary.[7] Its diet consists of fruit (like berries, figs), seeds, acacia gum, flowers, insects, slugs, and even reptiles and small birds. An individual galago on average spends 50% of its time each night traveling and only about 20% of its time foraging. It will often follow the same patrol pathway every night.[7] Galago lifespan in captivity is 18 years or more. It is likely that life expectancy in the wild is lower.[6]
_(31812658647).jpg)
This species is solitary, living in a home range of a few hectares; however, there is some overlap with other individuals. Males have territories that overlap with a few females and females may have home ranges that overlap, but male territories generally do not overlap.[7] Males tend to have a larger territory than females. The territory is marked by urine and a scent produced in a gland in the chest.[9] Social interaction generally occurs at sites of range overlap, sites of large gum resources or prime sleeping trees. Social play is also exhibited by juveniles, sub adults and adult females with juveniles.[7] Social grooming is absent in the greater galagos compared to other primate species. It is instead filled with a behavior known as reciprocal licking to clean each other's fur.[7]
Vocal communication is very important in galago species with significant research systematically identifying types of calls including: raucous cry call, alarm call, contact rejection calls, distress call, infant call, mother call, advertising call.
Male galagos species possess very distinctive penile morphology that can be used to classify species.[10] In O. crassicaudatus, the penis is on average 20 mm in length and increases in width towards the distal tip. The baculum clearly protrudes from the end. The glans and shaft are covered in single keratinised penile spines that point towards the body.[11][12][13]
During mating season which occurs in June, the female goes into estrus for approximately 2 weeks. She uses an advertising call to indicate her receptivity. Males approach and copulate repeatedly with the female and maintain intromission with the female for several hours.[7] Mating patterns can be either monogamous or polygynous, often determined by the overlapping of host ranges and competing of males for best territories.[6] Females typically give birth to 2 young, sometimes 1 or 3. The gestation period is on average 133 days. The female typically reaches sexual maturity by 2 years of age. Because of competition between males based upon size males usually reach reproductive age later than females.[6] After birth, the mother leaves the young to forage and returns nourishing the young with nutrient rich milk. The juveniles typically remain with their mother until they reach close to sexual maturity.[6]
The brown greater galago is listed as Least Concern by the International Union for Conservation of Nature (IUCN). The species is thought to be common in well managed protected areas. The only major threat to the species is hunting for bushmeat. Habitat fragmentation is increasing across their range, with sugar cane and forestry in South Africa being a main cause.[2]
The brown greater galago (Otolemur crassicaudatus), also known as the large-eared greater galago or thick-tailed galago, is a nocturnal primate, the largest in the family of galagos. As opposed to smaller galago species it would climb, walk or run rather than leap.
El gálago de cola ancha (Otolemur crassicaudatus), es un primate lorisiforme nocturno, el mayor de la familia de los galágidos.
Esta especie tiene a una cabeza redondeada con un hocico corto, amplio, orejas muy grandes y ojos relativamente pequeños. La piel es gruesa y muy variable en su coloración: unos tienen una piel grisácea con la punta de cola blanca, otros una piel marrón oscura con la punta negra.[2] Los animales de colores más claros se encuentran principalmente en áreas secas y bajas, mientras los animales más oscuros viven en territorios más altos, más húmedos.
El gálago de cola ancha tiene una longitud corporal de 26 a 47 cm (32 cm por término medio), una cola de 29 a 55 cm y un peso de 0,5 a 2 kg. El peso oscila entre 1 y 2 kg, con un peso medio de los machos de 1,2 kg y de las hembras de 1,4 kg.[2][3] Es el mayor de los galágidos.[3]
Es una especie común en África austral y oriental. Las poblaciones más grandes pueden encontrarse en Angola, Tanzania y sur de Kenia, y las costas de Somalia.
Es un animal nocturno y arbóreo. Durante el día, descansa en un árbol hueco o entre la vegetación densa. Su dieta consiste en fruta (como bayas o higos), semillas, goma de acacia, flores, insectos, babosas, reptiles y pequeñas aves.[3]
Vive en pequeños grupos en un territorio de unas pocas hectáreas que marcan con la orina y un aderezo especial producido en una glándula del pecho.
Existen dos subespecies reconocidas de O. crassicaudatus:[4]
La UICN considera a Otolemur monteiri como una tercera subespecie.[1] Otras fuentes la tratan como una especie separada, aunque con dudas.[5] La Lista Roja de la UICN incluye las tres formas individualmente y les aplica el estatus de bajo preocupación menor.
El gálago de cola ancha (Otolemur crassicaudatus), es un primate lorisiforme nocturno, el mayor de la familia de los galágidos.
Otolemur crassicaudatus Galagidae familiako Otolemur generoko primate estrepsirrino bat da. Ingeleraz erabiltzen denaren itzulpena Galago Handia litzateke. Angola, Tanzania, Kenya eta Somalian bizi dira.
Buru biribildua dute mutur labur eta zabal batekin. Belarriak oso luzeak dira eta begiak bere ahaideetan baino txikiagoak. Larruaren kolorea aldakorra da, grisetik marroi ilunera. Argiagoak direnak normalki zonalde idorretan bizi dira eta ilunagoak direnak ur gehiago dagoen zonaldetan. Luzeran, 26 eta 47 zentimetro arteko tamaina dute (batez beste 32 cm), eta isatsak beste 29 eta 55 cm bitarte neurtzen du. Pisua, berriz, 0,5 eta 2 kg artekoa izan ohi dute.
Otolemur crassicaudatus Galagidae familiako Otolemur generoko primate estrepsirrino bat da. Ingeleraz erabiltzen denaren itzulpena Galago Handia litzateke. Angola, Tanzania, Kenya eta Somalian bizi dira.
Buru biribildua dute mutur labur eta zabal batekin. Belarriak oso luzeak dira eta begiak bere ahaideetan baino txikiagoak. Larruaren kolorea aldakorra da, grisetik marroi ilunera. Argiagoak direnak normalki zonalde idorretan bizi dira eta ilunagoak direnak ur gehiago dagoen zonaldetan. Luzeran, 26 eta 47 zentimetro arteko tamaina dute (batez beste 32 cm), eta isatsak beste 29 eta 55 cm bitarte neurtzen du. Pisua, berriz, 0,5 eta 2 kg artekoa izan ohi dute.
Paksuhäntägalago (Otolemur crassicaudatus) on galagojen heimoon kuuluva kädellinen, joka elää eteläisessä ja itäisessä Afrikassa.[2] Lajin elinympäristöä ovat metsät ja pensaikot.[1] Se on yöeläin, joka kiipeilee oksistossa etsimässä ravinnokseen hedelmiä, hyönteisiä, pieniä selkärankaisia ja puista tihkuvaa mahlaa.[2] Paksuhäntägalago on häntineen jopa 76 cm pitkä ja painaa 1,2 kg.[2] Sen turkki on väriltään harmaa.[2]
Paksuhäntägalago (Otolemur crassicaudatus) on galagojen heimoon kuuluva kädellinen, joka elää eteläisessä ja itäisessä Afrikassa. Lajin elinympäristöä ovat metsät ja pensaikot. Se on yöeläin, joka kiipeilee oksistossa etsimässä ravinnokseen hedelmiä, hyönteisiä, pieniä selkärankaisia ja puista tihkuvaa mahlaa. Paksuhäntägalago on häntineen jopa 76 cm pitkä ja painaa 1,2 kg. Sen turkki on väriltään harmaa.
Otolemur crassicaudatus
Le Galago à queue touffue[1] (Otolemur crassicaudatus) est une espèce de primates de la famille des Galagidae.
C'est une espèce répandue dans le Sud et l'Est de l'Afrique comme en Angola, Tanzanie, Kenya et Somalie.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (3 juin 2014)[2] :
Otolemur crassicaudatus
Le Galago à queue touffue (Otolemur crassicaudatus) est une espèce de primates de la famille des Galagidae.
Il galagone gigante bruno o comba o galagone dalla coda grossa (Otolemur crassicaudatus E. Géoffroy, 1812) è un primate strepsirrino della famiglia dei galagidi.
Con due sottospecie (O. crassicaudatus crassicaudatus ed O. crassicaudatus kirkii) la specie è diffusa in tutta l'Africa subsahariana, ma risulta particolarmente comune in Angola e nella fascia costiera di Tanzania, Kenya e Somalia.
Misura fino a 80 cm, di cui più di metà vengono occupati dalla coda, per un peso di 1–2 kg; queste misure ne fanno il più grande galagone vivente.
Il pelo, denso e lanoso, ha un colore che va dal brunastro al grigiastro nella zona dorsale e grigio-biancastro in quella ventrale: la coda ha solitamente la punta bianca negli individui grigi e nera in quelli bruni. Recenti ricerche hanno dimostrato che il numero di individui con colore grigio è maggiore nelle zone secche, mentre nelle zone umide predominano gli individui bruni.
La testa è tondeggiante, con un corto muso cilindrico: gli occhi sono di medie dimensioni e rivolti frontalmente. Le orecchie sono grandi e possono essere mosse indipendentemente l'una dall'altra: spesso l'animale le accartoccia quando va a dormire, per poi ridistenderle e lisciarle a lungo quando si ridestano, di sera.
I maschi sono considerevolmente più grandi delle femmine.
Si tratta di animali notturni ed arboricoli: durante il giorno dormono in nidi comuni dove si ammassano in gruppi di 2-6 individui, mentre di notte si dividono per andare individualmente in cerca di cibo. In condizioni ottimali, in un chilometro quadrato se ne trovano fino a 120 individui, a seconda della disponibilità di cibo.
L'attività di questo animale è maggiore nel periodo invernale, quando le temperature sono meno afose. Si muove correndo fra i rami con l'agilità di uno scoiattolo, compiendo grossi balzi (fino a 2 m, quindi più corti rispetto ad altri galagidi di dimensioni inferiori).
I galagoni giganti bruni comunicano tramite vocalizzazioni, espressioni facciali e probabilmente anche attraverso la postura del corpo.
I maschi sono più territoriali delle femmine, e delimitano il proprio territorio con l'urina, sia stabilendo delle latrine ai confini del territorio, che utilizzando la tecnica del lavaggio con urina, dove l'animale sparge l'urina sulle mani, in modo da marcare tutta la zona nell'ambito della quale si muove.
Si tratta di animali onnivori: parte preponderante della loro dieta è occupata da gomma e linfa, ma non disdegnano nutrirsi di frutti maturi ed insetti.
Le percentuali di ogni tipologia di cibo consumato variano a seconda del luogo: nella parte meridionale questi animali sono molto più erbivori e non si nutrono quasi mai d'insetti, mentre nella parte nord-orientale del loro areale si nutrono prevalentemente di invertebrati.
Questi animali si riproducono una volta l'anno, con picchi delle nascite che variano a seconda della zona presa in considerazione: nella zona centrale dell'areale, i cuccioli nascono fra agosto e settembre, nella zona meridionale la maggior parte delle nascite si ha a novembre, mentre a Zanzibar i parti sono concentrati in agosto.
La gestazione dura circa 4 mesi: la femmina dà alla luce due o tre cuccioli, che nutre col suo latte molto energetico rispetto a quello degli altri primati. Quando la femmina si allontana in cerca di cibo, lascia i cuccili in una tana ricavata nella cavità di un tronco d'albero.
I cuccioli restano con la madre per un paio d'anni prima di diventare completamente indipendenti e maturi sessualmente: i maschi, tuttavia, devono spesso aspettare molto tempo prima di riprodursi, perché il ruolo di riproduttore spetta ai maschi più grandi e pesanti.
La speranza di vita di questi animali è molto maggiore rispetto a quella di altri galagidi: esemplari in cattività hanno vissuto per più di vent'anni.
Il galagone gigante bruno o comba o galagone dalla coda grossa (Otolemur crassicaudatus E. Géoffroy, 1812) è un primate strepsirrino della famiglia dei galagidi.
De dikstaartgalago of grote galago (Otolemur crassicaudatus) is een nachtactieve primaat, de grootste soort uit de familie der galago's.
De dikstaartgalago heeft een afgeronde kop met een korte, brede, spitse snuit, zeer grote oren en vrij kleine, naar voren gerichte ogen. Ook de hoektanden zijn vrij groot. De dikke vacht is zeer variabel van kleur. Sommige dieren hebben een grijze vacht met een witte staartpunt, andere een donkerbruine vacht met een zwarte punt. De lichtergekleurde dieren komen voor in drogere en lager gelegen gebieden, donkerdere dieren leven hoger en in vochtigere streken. De onderzijde is vuilwit. Aan de weerszijden van de snuit en rond de ogen zitten donkere vlekken. De staart is lang en dik.
De dikstaartgalago heeft een kop-romplengte van 26 tot 46,5 centimeter (gemiddeld 32 centimeter), een staartlengte van 29 tot 55 centimeter (gemiddeld 41 centimeter) en een lichaamsgewicht van 567 tot 2000 gram (gemiddeld 1100 gram). De oren zijn 5 tot 7,2 centimeter lang.
De dikstaartgalago is een nachtdier dat pas 's avonds actief wordt. Overdag rust hij op een schuilplaats tussen de dichte begroeiing of in een boomholte. 's Nachts voedt hij zich met vruchten als bessen en vijgen, zaden, boomsappen, de gom van acacia's, bloemen, insecten, slakken, reptielen en vogeltjes.
De dikstaartgalago leeft in kleine familiegroepjes in een territorium van enkele hectaren groot. Het territorium wordt gemarkeerd door urine en een geurstof uit een geurklier in de borst. Dit wordt gewreven langs takken en boomstammen.
Vrouwtjes werpen in een zelfgebouwd nest in een holle boom of tussen dichte bladeren. De jongen blijven de eerste twee weken in het nest. Als ze groot en sterk genoeg zijn, worden de jongen op de rug gedragen door hun moeder.
De dikstaartgalago is een algemene galago uit Zuid- en Oost-Afrika. Hij leeft van Angola tot Tanzania en Zuid-Kenia en de kust van Somalië en zuidwaarts in Zuidoost-Afrika tot de Limpoporivier in Zuid-Afrika, in met struiken en of bomen begroeide gebieden als struik- en boomsavannes, miombo en kust- en bergwouden tot op een hoogte van 3500 meter. Het is een goede klimmer. Hij beweegt zich liever lopend over de takken voort dan springend van tak naar tak.
Bronnen, noten en/of referenties
Zie de categorie Otolemur crassicaudatus van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. De dikstaartgalago of grote galago (Otolemur crassicaudatus) is een nachtactieve primaat, de grootste soort uit de familie der galago's.
Multimedia w Wikimedia Commons Otolemur gruboogonowy[3], galago gruboogonowy, galago olbrzymi (Otolemur crassicaudatus) – gatunek ssaka naczelnego z rodziny galagowatych (Galagidae).
Długość ciała około 35 cm, ogon podobnej długości. Ubarwiony jest na czarnobrązowo na grzbiecie, od spodu bywa jaśniejszy w kolorze srebrnoszarym. Futerko długie i gęste oraz bardzo gruby i puszysty ogon.
Prowadzi nocny tryb życia. Żyje grupowo w stadzie, w leśnych gęstwinach płd.-zach. Afryki. Odżywia się owocami, ptakami i ich jajami.
Przedstawiciele rodziny Galagidae (galagowate), do której zaliczamy opisywany gatunek posiadają charakterystyczne duże, okrągłe oczy wrażliwe na światło – w dzień: źrenice zwężone w postaci szczelin, w nocy: źrenice okrągłe, szeroko otwarte. Są one osadzone stosunkowo blisko siebie i przesunięte ku przodowi umożliwiające trójwymiarowe widzenie[4].
Podobnie jak inne naczelne poruszają się na czterech kończynach. Pierwsze palce przeciwstawne[5].
Wyróżniono dwa[6] lub trzy[2] podgatunki galago gruboogonowego:
Podgatunek Kategoria zagrożenia Otolemur crassicaudatus crassicaudatus LC[7] Otolemur crassicaudatus kirkii LC[8] Otolemur crassicaudatus monteiri LC[9]Galago gruboogonowy ma gęste, wełniste, dość długie, brunatne na wierzchu i srebrzystoszare na spodzie ciała futro. Długość głowy i tułowia waha się w granicach 27–46,5 cm. Długość ogona mieści się między 32,5–52 cm. Waga średnio w granicach 1–1,25 kilograma[5]. Otolemur crassicaudatus jest zwierzęciem ruchliwym i zwinnym, szybko się poruszającym, doskonale skacze. Umożliwiają mu to długie kończyny tylne (znacznie dłuższe niż przednie) oraz wydłużone kości stępu. Długi puszysty ogon pomaga w utrzymaniu równowagi[10]. Ponadto nasadowa część ogona pełni rolę magazynu tłuszczu, który wykorzystuje podczas snu w porze suchej.
Interesującą cechą jest także fakt uzyskiwania pionowej postawy podczas walki między osobnikami[5]. Galago gruboogonowy posiada bardzo ruchliwą głowę, zdolną do obrotu o niemal 180º. Na czaszce obecny grzebień kostny. Na wielkich błoniastych uszach występują poprzecznie ułożone drobne grzebienie chrzęstne, powiązanie włóknami mięśniowymi, dzięki czemu zwierze składa je w czasie snu[11].
Galago olbrzymi przesypia porę suchą[5]. Prowadzi gromadny (po 2–6 osobników, żyjących w gniazdach zrobionych z liści), nadrzewny i nocny tryb życia, w dzień odpoczywa w gęstwinie drzew. Odżywia się w przeważającej części pokarmem zwierzęcym uzupełniając swoją dietę pokarmem roślinnym[5]. Głównie w postaci małych ptaków, ptasich jaja, owadów, owoców i kwiatów. Atakuje żywą ofiarę z błyskawiczną szybkością, zagryzając ją na śmierć, a następnie przeżuwa. Dorosłe męskie osobniki posiadają nagą łatkę gruczołów pod brodą, która umożliwia zostawianie swojego zapachu do zaznaczania ich gniazd oraz terytoriów. Dodatkowo kropią moczem swoje stopy i dłonie co sprawia, że ostry zapach utrwala się podążając ich tropem[5].
Ciąża galago gruboogonowyego trwa 110–120 dni, w miocie 1 lub 2 młode osobniki. Młode osobniki posiadają cienką warstwę futra, osiągają długość ciała od 10–12 centymetrów a ich waga wynosi około 50–70 gramów. Z gniazda samodzielnie wychodzą po około 2 tygodniach od narodzin, wcześniej przez ten czas matka pozostawia je w gnieździe. Jedynie w przypadku zagrożenia chwyta i przenosi potomstwo w ustach. Młode osobniki są karmione przez 3 miesiące. Galago gruboogonowy żyje prawdopodobnie do 10 lat.[11]
Znacznym zagrożeniem dla galago gruboogonowych są duże sowy, dzikie koty oraz węże. Mimo tego nie należy do gatunków zagrożonych wyginięciem. Jednakże może być miejscowo zagrożony przez utratę odpowiedniego siedliska leśnego. Na przykład O. C. monteiri kiedyś powszechnie występował wokół Jeziora Wiktorii, obecnie prawie całkowicie zniknął, również z lasów ze względu na ich ekspansję[12].
Galago gruboogonowy występuje w południowo-wschodniej i południowo-zachodniej części Afryki. Gatunek ten żyje najczęściej w lasach na wybrzeżach, terenach zalesionych oraz nadmorskich buszach. Często występuje w lasach wiklinowych, a także na plantacjach leśnych. Nierzadko można go również spotkać w miejskich lasach oraz na farmach, o ile zadrzewienie jest wystarczające aby zapewnić mu schronienie[11].
Otolemur gruboogonowy, galago gruboogonowy, galago olbrzymi (Otolemur crassicaudatus) – gatunek ssaka naczelnego z rodziny galagowatych (Galagidae).
Długość ciała około 35 cm, ogon podobnej długości. Ubarwiony jest na czarnobrązowo na grzbiecie, od spodu bywa jaśniejszy w kolorze srebrnoszarym. Futerko długie i gęste oraz bardzo gruby i puszysty ogon.
Prowadzi nocny tryb życia. Żyje grupowo w stadzie, w leśnych gęstwinach płd.-zach. Afryki. Odżywia się owocami, ptakami i ich jajami.
Przedstawiciele rodziny Galagidae (galagowate), do której zaliczamy opisywany gatunek posiadają charakterystyczne duże, okrągłe oczy wrażliwe na światło – w dzień: źrenice zwężone w postaci szczelin, w nocy: źrenice okrągłe, szeroko otwarte. Są one osadzone stosunkowo blisko siebie i przesunięte ku przodowi umożliwiające trójwymiarowe widzenie.
Podobnie jak inne naczelne poruszają się na czterech kończynach. Pierwsze palce przeciwstawne.
Otolemur crassicaudatus[2][3] är en däggdjursart som först beskrevs av Étienne Geoffroy Saint-Hilaire 1812. Otolemur crassicaudatus ingår i släktet Otolemur och familjen galagoer.[4][5]
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[4] Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan två underarter.[6]
Med en kroppslängd (huvud och bål) av 30 till 37 cm och en svanslängd av 41 till 47 cm är arten störst i familjen galagoer. Viken är en till två kilogram och hannar är tydlig större än honor. Pälsen har främst en gråbrun till brun färg som på buken är något ljusare. Liksom andra galagoer har djuret stora öron och ögon. Tårna vid bakfötterna är tillplattade och utrustade med flata naglar.[7]
Artens öron är med en längd av cirka 6 cm längre än hos Otolemur garnettii.[8]
Otolemur crassicaudatus förekommer i sydcentrala Afrika. Utbredningsområdets norra gräns sträcker sig från norra Angola över södra Kongo-Kinshasa till södra Kenya. Södra gränsen går frän södra Angola över södra Zambia till östra Sydafrika. Habitatet utgörs av olika slags skogar och buskskogar med några glest fördelade träd. Djuret hittas även i trädodlingar och trädgårdar.[1]
Denna primat klättrar främst i växtligheten och gör ibland 2 meter långa hopp från träd till träd. Den letar på natten efter föda och vilar på dagen i bon av växtdelar som placeras i trädens övre delar. Vid viloplatsen bildas ofta mindre flockar men födosöket sker ensam. Gruppen eller ensamma individer etablerar revir och territoriet av en hanne kan överlappa med reviret av flera honor. Reviret markeras med urin.[7]
Otolemur crassicaudatus äter huvudsakligen naturgummi och slickar trädens vätskor. Födan kompletteras med frukter och några enstaka insekter. I Kenya äter arten betydlig fler insekter, till exempel termiter.[7]
Hannar parar sig med en eller flera honor beroende på populationens täthet. Parningstiden varierar mellan olika regioner. Efter dräktigheten som i genomsnitt varar 133 dagar föder honan en eller två ungar, sällan tre. Ungarna klamrar sig fast vid moderns päls eller de lämnas i boet när honan letar efter föda.[7] Äldre ungar iakttogs tillsammans med fadern vid födosöket.[9] Honor blir oftast efter två år könsmogna och hannar något senare.[7]
Några individer levde med människans vård 18 år. Livslängden i naturen är troligen kortare.[7]
Arten hade tidigare en större utbredning vid Victoriasjön men försvann där på grund av skogsavverkningar. Å andra sidan blev utbredningsområdet i Sydafrika större. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Otolemur crassicaudatus.
Wikispecies har information om Otolemur crassicaudatus.
Otolemur crassicaudatus är en däggdjursart som först beskrevs av Étienne Geoffroy Saint-Hilaire 1812. Otolemur crassicaudatus ingår i släktet Otolemur och familjen galagoer.
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan två underarter.
Otolemur crassicaudatus là một loài động vật có vú trong họ Galagidae, bộ Linh trưởng. Loài này được É. Geoffroy mô tả năm 1812.[2]
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Otolemur crassicaudatus là một loài động vật có vú trong họ Galagidae, bộ Linh trưởng. Loài này được É. Geoffroy mô tả năm 1812.
Otolemur crassicaudatus Geoffroy, 1812
Подвиды
Толстохвостый галаго (лат. Otolemur crassicaudatus) — вид ночных приматов семейства галаговых, крупнейший вид семейства.[1][2]
Представители вида имеют круглую голову с короткой широкой мордочкой, очень большие уши и относительно небольшие глаза. Шерсть густая, расцветка различается в зависимости от подвида: некоторые имеют серую шерсть со светло-коричневым хвостом, другие — тёмно-коричневую шерсть с чёрным хвостом.[3] Более светлая расцветка обычно встречается в сухих низинных местах.
Длина тела 26—47 см (в среднем 32 см), длина хвоста 29—55 см. Вес 0,5—2 кг. Самки в среднем весят 1,2 кг, самцы — 1,4 кг.[3]
Вид встречается в Южной и Восточной Африке. Крупнейшие популяции в Анголе, Танзании, на юге Кении и побережье Сомали.
Толстохвостый галаго — ночное животное.[3] В течение дня обычно отдыхает в ветвях деревьев или другой растительности. Рацион состоит из фруктов, ягод, семян, цветов, насекомых, небольших рептилий и птиц. Живут небольшими группами на строго ограниченной территории, которая помечается мочой и выделениями специальных желез.[3]
Описано два подвида толстохвостых галаго:[1]
Международный союз охраны природы рассматривает Otolemur monteiri в качестве третьего подвида, Otolemur crassicaudatus monteiri,[2] тогда как другие источники рассматривают Otolemur monteiri в качестве отдельного вида.[1] МСОП присвоил всем трём подвидам отдельно охранный статус «вызывающий наименьшие опасения».
Толстохвостый галаго (лат. Otolemur crassicaudatus) — вид ночных приматов семейства галаговых, крупнейший вид семейства.
粗尾婴猴（学名：Otolemur crassicaudatus）是一种夜行的灵长类动物，也是婴猴科中最大的成员。
粗尾婴猴圆脑、大耳、相对小的眼睛。皮毛一般为灰色或深褐色，尾巴尖端为白色或黑色。颜色较浅的粗尾婴猴一般生活在比较干燥、地势较低的地区，颜色较深的粗尾婴猴则甚或在地势较高的潮湿地带。
粗尾婴猴的体长26-47厘米（尾长29-55厘米），体重0.5-2公斤。
粗尾婴猴主要分布在非洲南部和东部，是一个常见物种。最大的种群位于安哥拉、坦桑尼亚和肯尼亚南部，以及索马里海岸。
种夜行动物。白天栖息在树洞里。它们的食物包括水果、种子、花、昆虫、蛞蝓、爬行类与小鸟等。
保全状況評価[1] LOWER RISK - Least Concern
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : サル目 Primates 亜目 : 原猿亜目 Strepsirrhini 下目 : ロリス下目 Lorisiformes 科 : ガラゴ科 Galagidae 属 : オオガラゴ属 Otolemur 種 : オオガラゴ
オオガラゴ（大がらご・学名Otolemur crassicaudatus）はサル目ガラゴ科オオガラゴ属の動物である。本種はガラゴ科の中で最大の種である。アンゴラ、ザンビア、モザンビーク、マラウィなどの赤道以南のアフリカの国々に分布しており、熱帯雨林、疎林など幅広い植生環境に適応している。夜行性で昼間は木のうろや茂みに隠れて休んでいる。樹脂、昆虫、果実などを主に食べ、雑食性である。
갈색큰갈라고(Otolemur crassicaudatus)는 갈라고과에 속하는 야행성 영장류의 일종이다.[2] 갈라고과에서 가장 큰 갈라고다.
이 종은 뭉툭하고, 넓적한 주둥이, 매우 큰 귀, 비교적 작은 눈을 지니고 있다. 두꺼운 털은 다양한 색깔을 띤다. 일부는 끝단이 흰 꼬리와 함께 회색빛 털을 지니고 있으며, 일부는 검은색 꼬리 끝단과 함께 어두운 갈색 털을 지니고 있다. 건조하고 낮은 지대일수록 주로, 밝은 색깔의 갈라고가 나타나는 반면에 높고 습한 지역에 사는 갈라고일수록 더 어두운 색깔을 띤다. 갈색큰갈라고의 몸 길이는 26 ~ 47 cm(평균 32 cm)이며, 꼬리 길이는 29 ~ 55 cm이고, 몸무게는 0.5에서 2 kg정도이다.
2종의 아종이 알려져 있다.[2]
남아프리카와 동아프리카에서는 흔한 종이다. 대부분의 개체군이 앙골라, 탄자니아, 케냐 남부 그리고 소말리아 해안에서 발견된다.
갈색큰갈라고는 야행성 동물이다. 낮 시간 동안에는 나무의 구멍 또는 울창한 식물 속에서 보낸다. 이들의 먹이는 과일(장과류, 무화과와 같은), 씨앗, 아카시아 수지, 꽃, 곤충, 민달팽이, 파충류 그리고 작은 새들이다. 이 종은 좁은 면적 내의 영역을 갖고, 작은 집단 속에서 생활한다. 이들은 오줌과 가슴의 땀샘에서는 나는 특별한 향을 통해 자신들의 영역을 표시한다.
_coming_to_drink_..._(31584996990).jpg)
_(31897068715).jpg)
_(17296782866).jpg)
_(17322632725).jpg)
