Die Schwammhafte (Sisyridae) sind eine Familie der Netzflügler (Neuroptera). Sie kommen weltweit mit etwa 60 Arten vor, in Europa sind fünf Arten in einer Gattung heimisch,[1] von denen vier auch in Mitteleuropa vorkommen.
Schwammhafte erreichen eine Vorderflügellänge von 4 bis 10 Millimetern. Ihre Flügel sind grau oder braun gefärbt und haben außer im Costalfeld nur sehr wenige Queradern. Sie sehen einigen Arten der Taghafte (Hemerobiidae) ähnlich.
Die Larven haben lange Fühler und fadenförmige Mundwerkzeuge, die biegsam sind. Im zweiten und dritten Stadium kann man sieben paarige, beinartige Tracheenkiemen auf der Unterseite des Hinterleibs erkennen. Diese unterscheiden sie von den ähnlichen Larven der Gattung Osmylus der Bachhafte (Osmylidae).
Die Tiere sind überwiegend nacht- und dämmerungsaktiv. Sie ernähren sich sowohl von lebenden wie toten Insekten, als auch von Pollen und Honigtau.
Die Weibchen legen ihre Eier einzeln oder in kleinen Gruppen an Pflanzen ab, die über stehende oder langsam fließende Gewässer hinausragen. Die Eier werden dabei mit einem feinen Gespinst überzogen. Sie lassen sich nach dem Schlupf ins Wasser fallen und entwickeln sich dort aquatisch. Sie parasitieren dort Süßwasserschwämme der Familie Spongillidae und Süßwassermoostierchen (Phylactolaemata). Sie saugen mit ihren langen Mundwerkzeugen Saft aus dem Gewebe ihrer Wirte. Sie können ihre langen Fühler auch zur Fortbewegung verwendet. Nach einigen Wochen bis einem Jahr sind sie voll entwickelt. Sie verpuppen sich an Land an geschützten Plätzen, wie z. B. unter Steinen oder an Rinde in einem Kokon. In Europa überwintern sie auch in diesem, die Larve verpuppt sich darin aber erst im Frühjahr.
Die Schwammhafte (Sisyridae) sind eine Familie der Netzflügler (Neuroptera). Sie kommen weltweit mit etwa 60 Arten vor, in Europa sind fünf Arten in einer Gattung heimisch, von denen vier auch in Mitteleuropa vorkommen.
Sisyridae, commonly known as spongeflies or spongillaflies, are a family of winged insects in the order Neuroptera. There are approximately 60 living species described, and several extinct species identified from the fossil record.
In general appearance, the adults resemble some brown lacewings (Hemerobiidae). The forewings of spongillaflies have a span of 4–10 millimetres. The greyish or brownish wings have few cross veins except in the costal field, and most of these are not forked. The subcostal (Sc) and radial (R1) veins are fused near the wingtip.
The larvae of spongillaflies look rather bizarre. Similar to those of some osmylids (Osmylidae) at first glance, they have spindly legs on a bulky thorax, long antennae, and flexible, threadlike mouthparts. However, the second and third instars carry seven pairs of jointed, movable tracheal gills beneath their plump abdomen. These gills are possessed by no other extant insect family, and readily distinguish them from osmylid larvae.
Adult spongillaflies are crepuscular or nocturnal. They are omnivores, sometimes hunting small invertebrates, but mainly scavenging on such animals' carcasses, as well as on pollen and honeydew.
The females deposit their eggs singly or as small clutches on plants that droop over freshwater lakes or slow-moving rivers. A protective web is spun to cover the eggs. When the larvae hatch, they drop down into the water where they develop until pupation. They use their mouthparts to parasitize Spongillidae freshwater sponges (e.g. of the genus Spongilla, hence the name "spongillaflies") and Phylactolaemata freshwater bryozoans by stinging into the host animals' body and sucking out cell contents. The antennae are stouter than they look and are used to aid in locomotion. Development to pupation takes between several weeks and one year.
Spongillafly larvae leave the water and go to hidden places nearby to pupate, choosing locations like beneath rocks or behind tree bark. They spin a cocoon for pupation, but in temperate climates they overwinter in the cocoon as larvae, pupating only the following spring.
Spongillaflies were formerly placed in the Osmyloidea, as their closest relatives were held to be the osmylids (Osmylidae) and the Nevrorthidae. This was due to the similar adaptations of the larvae of spongillaflies and osmylids. But this is apparently due to convergent evolution; actually, the spongillaflies seem to be closer to the brown lacewings (Hemerobiidae) than to the osmylids, but even more closely related to the dusty wings (Coniopterygidae). And even though they are not often placed in the superfamily Coniopterygoidea yet, they most likely form a clade with the Coniopterygidae and thus it would seem that the Coniopterygoidea, rather than being an unnecessarily monotypic taxon, is expanded to signify that the spongillaflies and the dusty wings are each other's closest relatives.
A few fossil genera are known, mainly from the Eocene like "Sisyra" amissa which may or may not be the first record of the living genus.[1] The genus Cratosisyrops, from the Aptian Crato Formation, was suggested to be a spongillafly member, but later authors Perkovsky and Makarkin in 2015 noted the fossil lacks details to confidently place it in the family. The oldest members of the family are species in the subfamily Paradoxosisyrinae [2] from Cenomanian Burmese amber and Prosisyrina from Santonian Taimyr amber.[3][4]
The family is currently divided into two subfamilies with the four extant genera and two of the extinct genera placed into Sisyrinae, while five extinct genera are placed into the subfamily Paradoxosisyrinae.[2]
Sisyridae
Sisyridae, commonly known as spongeflies or spongillaflies, are a family of winged insects in the order Neuroptera. There are approximately 60 living species described, and several extinct species identified from the fossil record.
Sisyridae, es una familia de Pterygota (insectos alados) del orden Neuroptera. Existen unas 60 especies vivas descriptas, y varias especies extintas descriptas a partir de restos fósiles.[1]
Por su apariencia general, los adultos se parecen a algunas Hemerobiidae. Las alas anteriores tienen una longitud de 4 a 10 milímetros. Las alas grisáceas o parduzcas tienen pocas venas cruzadas, excepto en el campo costal, y la mayoría de ellas no están bifurcadas. Las venas subcostales (Sc) y radiales (R1) están fusionadas cerca de la punta del ala.[2]
Las larvas de Sisyridae se ven bastante extrañas. A primera vista, similares a los de algunos osmílidos (Osmylidae), tienen patas delgadas en un tórax voluminoso, antenas largas y piezas bucales flexibles y filiformes. Sin embargo, el segundo y tercer estadios poseen siete pares de branquias traqueales articuladas y móviles debajo de su abultado abdomen. Ninguna otra familia de insecto existente posee branquias de ese tipo, y hace que sean fáciles de distinguir de las larvas osmílidas.
Los adultos son crepusculares o nocturnos. Son omnívoros, y a veces cazan pequeños invertebrados, pero por lo general se alimentan de los cuerpos de animales muertos, y de polen y rocío de miel.
Las hembras depositan sus huevos solos o como pequeños nidos en plantas que se inclinan sobre lagos de agua dulce o ríos de movimiento lento. Tejen una red protectora para cubrir los huevos. Cuando las larvas eclosionan, caen al agua donde se desarrollan hasta la pupación. Usan sus piezas bucales para parasitar a las esponjas de agua dulce Spongillidae (por ejemplo, del género Spongilla), de allí su nombre común y los briozoos de agua dulce de Phylactolaemata picando en el cuerpo de los animales hospedantes y succionando el contenido celular. Las antenas son más gruesas de lo que parecen y se utilizan para ayudar en la locomoción. El desarrollo hasta la pupación lleva entre varias semanas y un año.
Sus larvas salen del agua y buscan refugio en sitios cercanos para la pupación, eligiendo acomodarse debajo de rocas o detrás de la corteza de un árbol. Ellas fabrican un capullo que las contiene durante la pupación, pero en climas templados hibernan en el capullo como larvas, la pupación se realiza durante la primavera siguiente.
La familia se encuentra dividida en dos subfamilias con los dos géneros vivos y los dos extintos en Sisyrinae, mientras que el género extinto Paradoxosisyra se ubica en la subfamilia monotipo Paradoxosisyrinae.[3]
Sisyridae
Sisyridae, es una familia de Pterygota (insectos alados) del orden Neuroptera. Existen unas 60 especies vivas descriptas, y varias especies extintas descriptas a partir de restos fósiles.
Rantakorennot (Sisyridae) on verkkosiipisiin kuuluva hyönteisheimo. Suomesta tunnetaan kolme lajia.[1]
Rantakorennot ovat 6–8 mm pituisia hyönteisiä, joilla on hoikka vartalo ja verraten suuret siivet. Ne muistuttavat ulkonäöltään ja olemukseltaan suuresti kirvakorentoja, mutta eroavat näistä siipisuonituksen perusteella. Aikuiset korennot liikkuvat hämärän aikaan tai öisin ja syövät niin kukkien mettä kuin toisia hyönteisiäkin.[2][3]
Rantakorennot ovat ainoa verkkosiipisten ryhmä, jonka toukat elävät vedessä. Naaras laskee munat vesikasveille lähelle veden pintaa. Edellytyksenä munimispaikalle on makean veden alue, jossa kasvaa sieni- ja sammaleläimiä, joita toukat käyttävät ravinnokseen. Toukka hengittää kiduksilla ja sillä on erikoiset, pistinmäiset suuosat, joilla se imee ravintoa sienieläinkasvustoista. Toukka koteloituu kuivalle maalle.[4]
Muiden verkkosiipisten tavoin rantakorennot lentävät usein valolle.
Suomesta on tavattu kolme rantakorentolajia. Mikään niistä ei vuoden 2010 kansallisen uhanalaisarvioinnin mukaan ole uhanalainen, mutta yksi laji on luokiteltu puutteellisesti tunnetuksi (DD).[5][6][7]
Rantakorennot (Sisyridae) on verkkosiipisiin kuuluva hyönteisheimo. Suomesta tunnetaan kolme lajia.
Rantakorennot ovat 6–8 mm pituisia hyönteisiä, joilla on hoikka vartalo ja verraten suuret siivet. Ne muistuttavat ulkonäöltään ja olemukseltaan suuresti kirvakorentoja, mutta eroavat näistä siipisuonituksen perusteella. Aikuiset korennot liikkuvat hämärän aikaan tai öisin ja syövät niin kukkien mettä kuin toisia hyönteisiäkin.
Rantakorennot ovat ainoa verkkosiipisten ryhmä, jonka toukat elävät vedessä. Naaras laskee munat vesikasveille lähelle veden pintaa. Edellytyksenä munimispaikalle on makean veden alue, jossa kasvaa sieni- ja sammaleläimiä, joita toukat käyttävät ravinnokseen. Toukka hengittää kiduksilla ja sillä on erikoiset, pistinmäiset suuosat, joilla se imee ravintoa sienieläinkasvustoista. Toukka koteloituu kuivalle maalle.
Muiden verkkosiipisten tavoin rantakorennot lentävät usein valolle.
Les Sisyridae sont une famille d'insectes de l'ordre des névroptères. Elle comprend environ 60 espèces.
Tout ou partie des larves d'insectes la famille des Sisyridae semblent pouvoir se nourrir du contenu cellulaire des éponges d'eau douce et de bryozoaires d'eau douce peu consommés par d'autres espèces.
Les Sisyridae sont une famille d'insectes de l'ordre des névroptères. Elle comprend environ 60 espèces.
Tout ou partie des larves d'insectes la famille des Sisyridae semblent pouvoir se nourrir du contenu cellulaire des éponges d'eau douce et de bryozoaires d'eau douce peu consommés par d'autres espèces.
Sponsvliegen of sponsgaasvliegen (Sisyridae) zijn een familie van insecten die behoren tot de netvleugeligen (Neuroptera). Het is een kleine groep die vertegenwoordigd wordt door ongeveer zestig moderne soorten. Er zijn echter ook vele uitgestorven soorten beschreven, de sponsvliegen zijn bekend vanaf het vroege Krijt.
De naam is afgeleid van het voedsel van de larven; deze leven onder water van zoetwatersponsen. Opmerkelijk is de verpopping van de larve; hiertoe wordt een opvallende, kooi-achtige constructie gebouwd op de oever die de larve beschermt. De poppen van de sponsvliegen zijn hierdoor onmiskenbaar. De volwassen vliegen kunnen verward worden met kokerjuffers, maar hebben een veel dichtere vleugeladering in vergelijking met de kokerjuffers.[1]
Alle West-Europese soorten blijven klein en bereiken in het adulte stadium een lichaamslengte van enkele millimeters.[2]
Sponsvliegen beginnen hun leven in een ei; de eitjes worden in groepen op planten aan de waterkant afgezet. Zodra de larve het ei verlaat wordt het water opgezocht. De larven hebben net als andere insecten een tracheeënstelsel dat echter is omgebouwd tot kieuwachtige structuren. Hierdoor kan de larve onder water ademen, dit komt ook voor bij andere insectenlarven zoals de larven van de grootvleugeligen (Megaloptera). Het ademhalingsapparaat van sponsvliegenlarven is zichtbaar als haar-achtige structuren aan weerszijden van de achterlijfssegmenten.
Als de larve zich volledig heeft ontwikkeld, vindt de verpopping plaats waarbij het wormachtige lichaam wordt omgebouwd tot een volwassen insect. De imago heeft vleugels en een omgebouwde kop, de haar-achtige structuren aan het achterlijf zijn verdwenen. Vlak voor de verpopping kruipt de larve op het land, en maakt een cocon ter bescherming. Bij de meeste insecten bestaat de cocon uit een laag van spinsel dat de gehele pop bedekt, eventueel gecamoufleerd met deeltjes uit het substraat. De sponsvliegen maken echter een kooi-achtige constructie waarbij de pop goed is te zien.
De larven hebben zich gespecialiseerd in het eten van zoetwatersponsen. Sponsvliegen komen dus alleen voor bij wateren waarin dergelijke sponsen leven. Voorbeelden van geschikte sponsen die gegeten worden zijn soorten uit het geslacht Spongilla die behoren tot de familie Spongillidae. De larven hebben een buisvormige zuigsnuit die in de spons gestoken wordt waarna de vloeibare delen van de spons worden opgezogen.[2]
Volwassen sponsvliegen leven van kleine insecten, dode diertjes en snoepen ook wel nectar en stuifmeel van planten. Uiterlijk lijkt het volwassen insect op een miniatuurversie van een gaasvlieg (familie Chrysopidae). De vleugels worden als een schuin afdakje boven het lichaam gehouden, de ogen zijn groot en kraalachtig en de antennes zijn lang en draadvormig (filiform).
In Nederland komen vier soorten voor, die allen behoren tot het geslacht Sisyra.[3]
Sponsvliegen of sponsgaasvliegen (Sisyridae) zijn een familie van insecten die behoren tot de netvleugeligen (Neuroptera). Het is een kleine groep die vertegenwoordigd wordt door ongeveer zestig moderne soorten. Er zijn echter ook vele uitgestorven soorten beschreven, de sponsvliegen zijn bekend vanaf het vroege Krijt.
De naam is afgeleid van het voedsel van de larven; deze leven onder water van zoetwatersponsen. Opmerkelijk is de verpopping van de larve; hiertoe wordt een opvallende, kooi-achtige constructie gebouwd op de oever die de larve beschermt. De poppen van de sponsvliegen zijn hierdoor onmiskenbaar. De volwassen vliegen kunnen verward worden met kokerjuffers, maar hebben een veel dichtere vleugeladering in vergelijking met de kokerjuffers.
Alle West-Europese soorten blijven klein en bereiken in het adulte stadium een lichaamslengte van enkele millimeters.
Sponsvliegen beginnen hun leven in een ei; de eitjes worden in groepen op planten aan de waterkant afgezet. Zodra de larve het ei verlaat wordt het water opgezocht. De larven hebben net als andere insecten een tracheeënstelsel dat echter is omgebouwd tot kieuwachtige structuren. Hierdoor kan de larve onder water ademen, dit komt ook voor bij andere insectenlarven zoals de larven van de grootvleugeligen (Megaloptera). Het ademhalingsapparaat van sponsvliegenlarven is zichtbaar als haar-achtige structuren aan weerszijden van de achterlijfssegmenten.
Als de larve zich volledig heeft ontwikkeld, vindt de verpopping plaats waarbij het wormachtige lichaam wordt omgebouwd tot een volwassen insect. De imago heeft vleugels en een omgebouwde kop, de haar-achtige structuren aan het achterlijf zijn verdwenen. Vlak voor de verpopping kruipt de larve op het land, en maakt een cocon ter bescherming. Bij de meeste insecten bestaat de cocon uit een laag van spinsel dat de gehele pop bedekt, eventueel gecamoufleerd met deeltjes uit het substraat. De sponsvliegen maken echter een kooi-achtige constructie waarbij de pop goed is te zien.
De larven hebben zich gespecialiseerd in het eten van zoetwatersponsen. Sponsvliegen komen dus alleen voor bij wateren waarin dergelijke sponsen leven. Voorbeelden van geschikte sponsen die gegeten worden zijn soorten uit het geslacht Spongilla die behoren tot de familie Spongillidae. De larven hebben een buisvormige zuigsnuit die in de spons gestoken wordt waarna de vloeibare delen van de spons worden opgezogen.
Volwassen sponsvliegen leven van kleine insecten, dode diertjes en snoepen ook wel nectar en stuifmeel van planten. Uiterlijk lijkt het volwassen insect op een miniatuurversie van een gaasvlieg (familie Chrysopidae). De vleugels worden als een schuin afdakje boven het lichaam gehouden, de ogen zijn groot en kraalachtig en de antennes zijn lang en draadvormig (filiform).
Svampefluer (Sisyridae) er en familie av nettvinger. De er blant de minste nettvingene. Det er to norske arter, hvorav bare én art er vanlig.
Navnet svampefluer kommer av at larvene lever av ferskvannssvamp.
Svampefluer er ikke «ekte fluer», selv om navnet kan tyde på det. Alle de ekte fluene er plassert i gruppen (orden), Tovinger (Diptera).
Svampefluer er temmelig små nettvinger (forvingens lengde 4–10 mm) og har nokså mørke farger og er dermed lett å overse i naturen. De har bitende munndeler og to par vinger som ofte er ganske like hverandre. Hos voksne individer har ribbenettet i vingene gaffelgrener i vingespissen og i ytre del av bakvingene. De ligner mye på familien Hemerobiidae men har et enklere årenett i vingene.
Larvene, som er de eneste rent akvatiske nettvingelarvene, utmerker seg med å ha leddete gjeller på bakkroppen. Munndelene er lange, tynne og nålelignende.
Larvene lever i ferskvann av Ferskvannssvamper og de voksne finnes derfor langs elvebredder og lignende. De bruker sine lange, tynne munndeler til å bore inn i svampen og suge ut innholdet.
Svampefluer har fullstendig forvandling og må gjennom et puppestadium før de blir kjønnsmodne (imago). De voksne insektene er ikke spesielt gode flygere og fjerner seg sjelden langt fra vannet. De kan finnes på blomster der de spiser pollen, men kan også ete sopp, alger og smådyr.
I Norge er det funnet 2 arter, ingen har norske navn.
Et latinsk familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...oidea.
Norsk entomologisk forening har utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter der en kan bestemme insekter til artsnivå. Et av heftene (se kilde) tar for seg Nettvingene (se kilde)..
Nomenklaturen innen svampefluer, følger Greve, 1987.
Svampefluer (Sisyridae) er en familie av nettvinger. De er blant de minste nettvingene. Det er to norske arter, hvorav bare én art er vanlig.
Navnet svampefluer kommer av at larvene lever av ferskvannssvamp.
Svampefluer er ikke «ekte fluer», selv om navnet kan tyde på det. Alle de ekte fluene er plassert i gruppen (orden), Tovinger (Diptera).
Multimedia w Wikimedia Commons Okudlicowate (Sisyridae) – nieliczna w gatunki rodzina małych owadów z rzędu sieciarek (Neuroptera). Obejmuje około 50 współcześnie żyjących gatunków rozprzestrzenionych po całym świecie, związanych ze środowiskiem wodnym. Jest taksonem siostrzanym dla bielotkowatych (Coniopterygidae)[1]. Typem nomenklatorycznym rodziny jest rodzaj Sisyra.
W zapisie kopalnym są znane, prawdopodobnie, od kredy. Opublikowany opis †Paleosisyra eocenica pochodzi z eocenu Francji[2].
Gatunki zaliczane do tej rodziny mają jednolite, brązowoczarne ubarwienie, duże, półkoliste oczy oraz długie i nitkowate czułki[4]. Użyłkowanie skrzydła jest podobne do Nevrorthidae[2].
Samice składają osłonięte oprzędem jaja na roślinach nadwodnych, tak by wyklute larwy mogły wpadać bezpośrednio do wody[4][5].
Początkowo uważano, że okudlicowate są organizmami pierwotnie wodnymi. Analizy kladystyczne[1] i morfologiczne[6] sugerują jednak, że ich przodek prowadził naziemny tryb życia, a larwy okudlicowatych wtórnie przystosowały się do środowiska wodnego. Larwy pierwszego stadium nie mają skrzelotchawek. Ich żywicielami są gąbki i mszywioły. Skrzelotchawki wykształcają się dopiero w drugim i trzecim stadium larwalnym[1].
Imagines żywią się nektarem, pyłkiem, mszycami i roztoczami[4].
Współcześnie żyjące gatunki zgrupowano w 5 rodzajach. W nawiasie podano zasięgi ich występowania.
W Polsce występują 3 gatunki z rodzaju Sisyra[4].
Okudlicowate (Sisyridae) – nieliczna w gatunki rodzina małych owadów z rzędu sieciarek (Neuroptera). Obejmuje około 50 współcześnie żyjących gatunków rozprzestrzenionych po całym świecie, związanych ze środowiskiem wodnym. Jest taksonem siostrzanym dla bielotkowatych (Coniopterygidae). Typem nomenklatorycznym rodziny jest rodzaj Sisyra.
W zapisie kopalnym są znane, prawdopodobnie, od kredy. Opublikowany opis †Paleosisyra eocenica pochodzi z eocenu Francji.
Gatunki zaliczane do tej rodziny mają jednolite, brązowoczarne ubarwienie, duże, półkoliste oczy oraz długie i nitkowate czułki. Użyłkowanie skrzydła jest podobne do Nevrorthidae.
Samice składają osłonięte oprzędem jaja na roślinach nadwodnych, tak by wyklute larwy mogły wpadać bezpośrednio do wody.
Początkowo uważano, że okudlicowate są organizmami pierwotnie wodnymi. Analizy kladystyczne i morfologiczne sugerują jednak, że ich przodek prowadził naziemny tryb życia, a larwy okudlicowatych wtórnie przystosowały się do środowiska wodnego. Larwy pierwszego stadium nie mają skrzelotchawek. Ich żywicielami są gąbki i mszywioły. Skrzelotchawki wykształcają się dopiero w drugim i trzecim stadium larwalnym.
Imagines żywią się nektarem, pyłkiem, mszycami i roztoczami.
Svampsländor eller svampdjurssländor (Sisyridae)[1] är en familj bevingade insekter inom ordningen nätvingar. De ingår i klassen egentliga insekter, fylumet leddjur, och riket djur.[1][2] Enligt Catalogue of Life omfattar familjen Sisyridae 65 arter.[1][3]
Larverna är vattenlevande och lever på sötvattenssvampar (svampdjur i familjen Spongillidae).[3][4]
I Sverige förekommer fyra arter svampsländor, Sisyra nigra (allmän svampslända eller vanlig svampslända), Sisyra dalii (ribbsvampslända), Sisyra jutlandica och Sisyra terminalis.
Fullbildade svampsländor, imagon, är små och brunaktiga nätvingar med proportionellt sett långa antenner. Framvingar mäter cirka 4-10 millimeter.[4] Framvingarna och bakvingarna är ganska lika till formen. Vingarna hålls i vila taklagda över kroppen. Ett kännetecken är att vingarnas ribbnät har få tvärribbor.
Larverna är långsträckta med långa antenner och ben och utmärkande långa och tunna mundelar. Svampsländornas larver är helt vattenlevande och andningen sker med hjälp av särskilda gälar på bakkroppen.[4]
Svampsländor genomgår fullständig metamorfos med fyra utvecklingsstadier, ägg, larv, puppa och imago. De fullbildade insekterna lever på land liksom andra nätvingar, men larverna lever helt i vatten vilket är något ovanligt för nätvingar (vattenrovsländor har delvis vattenlevande larver). Honorna lägger äggen ett och ett eller i grupper på vegetation som hänger ut över vatten, exempelvis ett blad på en gren. Äggen skyddas genom att täckas över med ett tunt silkesliknade hölje. När äggen kläcks faller larverna ner i vattnet.[4][3]
När larverna stöter på sötvattenssvampar borrar in sina långa och tunna mundelar för att suga ut svampdjuret och få näring.[4] Möjligen angriper svampsländornas larver även sötvattenslevande mossdjur.[3]
Då larven är fullväxt lämnar den svampdjuret och simmar in mot stranden och kryper upp ur vattnet. Förpuppningen sker på land i en kokong.[4]
Fullbildade svampsländor är inte särskilt goda flygare och brukar stannar kvar i närheten av vattnet för parning och äggläggning.[3] Imagons föda består av nektar, pollen, alger, svamp och en del smådjur som bladlöss.
Framvingens ribbnät hos Sisyra nigra
Teckning av larv
Wikimedia Commons har media som rör svampsländor.
Wikispecies har information om Sisyridae.
Svampsländor eller svampdjurssländor (Sisyridae) är en familj bevingade insekter inom ordningen nätvingar. De ingår i klassen egentliga insekter, fylumet leddjur, och riket djur. Enligt Catalogue of Life omfattar familjen Sisyridae 65 arter.
Larverna är vattenlevande och lever på sötvattenssvampar (svampdjur i familjen Spongillidae).
I Sverige förekommer fyra arter svampsländor, Sisyra nigra (allmän svampslända eller vanlig svampslända), Sisyra dalii (ribbsvampslända), Sisyra jutlandica och Sisyra terminalis.
Крила темно-коричневі,із небагатьма поперечними жилками. Голова коротка, округла. Прості вічка відсутні. Тіло завдовжки 4-10 мм. Імаго — активні хижаки. Живуть навколо прісних водойм. Полюють вночі та сутінках на дрібних безхребетних.
Личинки сизирид живуть у воді і паразитують в колоніях прісноводних губок Spongilla та Ephydatis. Личинки темного забарвлення, мають дуже довгі гострі ротові частини, якими проколюють клітини губки, висмоктуючи їх вміст. Личинки живуть на поверхні тіла губки або ховаються в порожнині її тіла, але ніколи не піднімаючись до поверхні води. Дихають розчиненим у воді киснем, причому подих здійснюється через поверхню не тільки всього тіла, а й особливих зябрових виростів, що попарно розташовані на 7 передніх черевних сегментах. Дихальців у личинок немає. Коли личинка виростає, вона залишає воду, сплітає на стеблах рослин, що виступають з води, кокон і заляльковується.[2]
Родина Сизириди (Sisyridae)
Sisyridae Banks, 1905
Сизириды[1][2] (лат. Sisyridae) — семейство насекомых из отряда сетчатокрылых, представители которого паразитируют на пресноводных губках[3][4].
Мелкие насекомые (длина тела от 4 до 10 мм), крылья тёмно-коричневые. Имаго — хищники, обитают на околоводной растительности, личинки паразитируют в пресноводных губках Spongilla, Ephydatis[4]. Взрослые насекомые ведут сумеречный или ночной образ жизни.
Самки откладывают яйца на прибрежную растительность группами по 5—13 яиц. Яйца обычно имеют бледно-жёлтую окраску, продолговато-овальную форму, достигая около 0,3 мм в длину. Кладки самка прикрывает шелковиной в три или четыре слоя.
Вылупляющиеся приблизительно на 14 день личинки попадают в воду. При том они находятся у поверхностной плёнки с головой, ногами и кончиком брюшка, опущенным в воду. В кишечном канале личинки находится пузырек воздуха, уменьшающий удельный вес тела. В таком положении личинка дрейфует, пока не обнаружит ток воды из губки. При этом личинка активно двигается по направлению к губке, используя движения брюшком. Плавает личинка крайне медленно и с трудом и после двух-трёх движений брюшком ненадолго останавливается.
После того, как губка найдена, личинки не покидают её до момента своего окукливания[5]. Удлинённый ротовой аппарат личинок предназначен для того, чтобы пробивать покровы губки и сосать жидкость из её тела. У некоторых видов личинки прикрепляются к поверхности губки, в то время, как у других они поселяются во внутренних полостях тела. Личинка во время своего развития линяет 2 раза.
Полностью сформированная личинка выходит из воды и вьёт плотный кокон, в котором окукливается. На изготовление кокона личинка тратит около 12 часов[6]. Окукливание происходит на выступающих из воды растениях. Стадия куколки длится 12 дней, после чего куколка прогрызает боковое отверстие в коконе и выходит из него.
В палеонтологической летописи представители группы Sisyridae очень редки — до недавнего времени древнейшие из них были известны только из нижнего эоцена. В 2015 году в верхнемеловом таймырском янтаре были обнаружены два древнейших представителя Sisyridae. Янтарь сформировался во второй половине мелового периода, около 85 млн лет назад. Открытие было сделано Владимиром Макаркиным из Биолого-почвенного института РАН и его украинским коллегой Евгением Перковским[7][8]. Вид Paradoxosisyra groehni, найденный в бирманском янтаре, в отличие от ныне живущих сизирид, обладает колюще-сосущим ротовым аппаратом и на этом основании был выделен в отдельное подсемейство † Paradoxosisyrinae[9].
Около 60 видов.
В Европе 7 видов[11]
Кокон и личинка сизириды
Личинка Sisyra sp.
Жилкование переднего крыла Sisyra nigra
Сизириды (лат. Sisyridae) — семейство насекомых из отряда сетчатокрылых, представители которого паразитируют на пресноводных губках.
.jpg)
