Humans benefit from carnivorans in many ways. Humans have hunted them for thousands of years for sport and for their fur, meat, and other body parts. Bones and soft tissues of tigers (Panthera tigris) and other large carnivores have long been used in traditional Asian medicine. Millions of small carnivores such as red foxes (Vulpes vulpes) and mink (Neovison vison) are raised on farms for their fur. Carnivorans are also valuable to humans for their ability to control rodents and other pests, and domesticated cats, dogs, and other carnivorans are popular pets worldwide.
Positive Impacts: pet trade ; food ; body parts are source of valuable material; ecotourism ; source of medicine or drug ; research and education; controls pest population
Carnivorans are important predators in many ecosystems, acting as a "top-down" control on populations of their prey. Many are such an important control on their prey that they act as keystone species, and their removal has drastic consequences for the ecosystem. For example, wolves were recently reintroduced to Yellowstone National Park after being extirpated for nearly 70 years, and their predation on elk has allowed woody plants to recover from overbrowsing.
Carnivores host a wide range of internal and external parasites, including protozoans, nematodes, trematodes, cestodes, fleas, lice, and ticks.
Ecosystem Impact: keystone species
Commensal/Parasitic Species:
Animal matter makes up a substantial portion of the diet of most carnivorans. However, not all members of Carnivora are carnivorous. Some, such as bears and raccoons, are decidedly omnivorous, and giant pandas are primarily vegetarian. Foods consumed by carnivorans include mammals, birds and eggs, reptiles, amphibians, fish, carrion, insects and other arthropods, earthworms, mollusks, crustaceans, fruit, nuts, tubers, leaves, shoots, and plankton (on which crabeater seals specialize).
Carnivorans have various means of capturing their prey. Some ambush prey, overtaking it in a sudden burst of speed, others chase prey over long distances and slowly tire it out. Some (such as skunks) simply shuffle about and eat whatever they happen to come across. Still others scavenge from carcasses or, in urban areas, from garbage cans. Some carnivores, such as arctic foxes (Vulpes lagopus) are known to cache their kills for later consumption. Crabeater seals (Lobodon carcinophaga) are unique among carnivores in that they are filter feeders. They have specialized teeth which allow them to strain tiny zooplankton, their staple food, from the water.
Foraging Behavior: stores or caches food ; filter-feeding
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Piscivore , Eats eggs, Insectivore , Eats non-insect arthropods, Molluscivore , Scavenger ); herbivore (Folivore , Frugivore , Granivore ); omnivore ; planktivore
Carnivores are distributed across the world, on all major land masses (except possibly Australia, where the only terrestrial member of Carnivora, dingos (Canis lupus dingo), may have been brought by man) and in all oceans.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native ); neotropical (Native ); australian (Introduced ); antarctica (Native ); oceanic islands (Native ); arctic ocean (Native ); indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native ); mediterranean sea (Native )
Other Geographic Terms: cosmopolitan
Carnivores occupy just about every type of terrestrial habitat, and many aquatic habitats as well, from the tropics to the poles. They live in forests, deserts, mountains, grasslands, scrublands, tundra, and on open ice. Aquatic and semi-aquatic species live in freshwater rivers, lakes, and marshes, in marine coastal areas, and in the open ocean.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; polar ; terrestrial ; saltwater or marine ; freshwater
Terrestrial Biomes: tundra ; taiga ; desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; forest ; rainforest ; scrub forest ; mountains ; icecap
Aquatic Biomes: pelagic ; lakes and ponds; rivers and streams; coastal ; brackish water
Wetlands: marsh ; swamp ; bog
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural ; riparian ; estuarine
Carnivores are relatively long-lived mammals, with most species living at least a decade. The main exceptions are small weasels (Mustela), which live up to six years in captivity but usually do not make it past one year in the wild. In general, pinniped carnivores live longer than fissiped carnivores, with several species (walruses, gray seals, ringed seals, Caspian seals, and Baikal seals) reported to live 40 or more years in the wild.
Most members of the order Carnivora can be recognized by their enlarged fourth upper premolar and first lower molar, which together form an efficient shear for cutting meat and tendon. These teeth are referred to as the carnassial pair. The exceptions are a few forms, such as bears, raccoons, and seals, in which these teeth are secondarily modified.
Besides usually having carnassials, almost all Carnivora retain the primitive number of incisors (3/3); an exception is the sea otter, which has 2/3. The outer (3rd) incisor is often relatively large and canine-like. The canines are large and conical. The number of teeth behind the carnassials varies considerably, from 1/1 in some cats to 2/2 in bears. All teeth are rooted and diphyodont.
The skulls of carnivorans are varied in form. Most have a well-defined, transverse glenoid fossa, and the dominant motion of the jaw is in the dorsal-ventral direction. The primary muscle powering the jaw is the temporal, and sagittal crest associated with the temporal is commonly a conspicuous part of the surface of the skull. Carnivores also have a strong zygomatic arch and a relatively large braincase. The auditory bullae and the turbinals also tend to be large and complex. Carnivores are fairly intelligent animals and most have relatively large brains. All members of Carnivora have simple stomachs.
Pinnipeds are large, perhaps because water conducts heat well and large animals have a low surface area to body mass ratio, which minimizes heat loss due to conduction. Their bodies are insulated by a thick layer of fat called blubber. In all species, the external ears are small or absent, the external genitalia and nipples are hidden in slits or depressions in the body, and the tail is very small. The forelimbs and hindlimbs are transformed into paddles. In both, the proximal limb elements (humerus and femur) remain within the body, and other aspects of the limbs, limb girdles, and spine are highly specialized for swimming. Most species have a relatively short rostrum, and the orbits are large. The cheek teeth are usually homodont (no differentiation along the toothrow), and the teeth are usually shaped like simple cones.
Carnivores tend to be medium-sized animals; too small and they couldn't find enough within their capacity to kill; too large and they wouldn't be able to satisfy their appetites. However, as a group, carnivores span a wide range of body sizes. Least weasels (Mustela nivalis), the smallest carnivores, can weigh as little as 35 grams, and male southern elephant seals (Mirounga leonina), the largest carnivores, can weigh more than 3,600 kg. Many carnivore species are sexually dimorphic in size. Usually males are larger than females (as with fishers, lions, and wolves) but in a few species females are larger than males (as with spotted hyenas). Additionally, males of some species have ornamentation that females lack (as is the case with the inflatable probosci of male elephant seals).
Many carnivores have thick, luxurious coats, though some, like walruses, have coats that are quite sparse. Their fur comes in various colors, including black, white, orange, yellow, red, and almost every imaginable shade of gray and brown. In addition, many carnivores are striped, spotted, blotched, banded, or otherwise boldly patterned. Some species, such as gray wolves, are polymorphic for coat color. Domesticated cats and dogs exhibit thousands of combinations of coat colors and body shapes as a result of selective breeding by humans.
Other Physical Features: endothermic ; heterothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry ; polymorphic
Sexual Dimorphism: sexes alike; female larger; male larger; sexes shaped differently; ornamentation
Many carnivorans are top predators in their ecosystems, and therefore do not face the threat of predation as adults, though their young may be vulnerable. Small terrestrial carnivorans face predation by larger carnivorans, and by diurnal and nocturnal birds of prey. Pinnipeds face predation by large cetaceans such as killer whales (Orcinus orca) and by sharks. Many carnivorans, large and small, terrestrial and aquatic, are hunted by humans.
Most carnivorans use their teeth and claws to fend off predators. A carnivore that feels threatened typically crouches and bares its teeth, hissing or growling at its attacker and biting and scratching if the attacker gets too close. Pinnipeds, on the other hand, rely largely on their speed and agility in the water to escape predators. Female carnivorans often hide their helpless infants in a den, and may switch the den location occasionally to avoid detection. Some carnivoran parents are also known to vigorously defend their offspring if necessary. Many carnivorans are the same color as their background (such as Arctic foxes, which turn white in winter to match the snow). They also frequently exhibit countershading or color patterns, such as spots and stripes, that break up their outline and make them difficult to see. A few carnivorans have special adaptations to defend themselves against predators. Skunks and some mustelids, herpestids, and viverrids have well-developed anal glands, which produce a foul-smelling musk that is released under stress. These animals usually bear aposematic coloration in the form of contrasting stripes and bands, warning would-be predators to stay away. Finally, it has been postulated that some carnivorans mimic others to avoid predation. For example, the coloration of cheetah cubs, which are highly vulnerable to predation, may mimic that of honey badgers, which are aposematic and highly aggressive.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: mimic; aposematic ; cryptic
Carnivorans also have negative impacts on humans. They may compete with humans for game and prey on livestock. Occasionally, large carnivorans even attack and kill humans. Omnivorous species may raid fruit crops, and in urban areas carnivorans become pests when they raid garbage cans and take up residence inside chimneys and under porches. They also carry diseases and parasites, such as rabies, that can be transmitted to humans and domestic animals.
Negative Impacts: injures humans (bites or stings, carries human disease); crop pest; causes or carries domestic animal disease ; household pest
Most carnivorans have acute senses. Vision and hearing are excellent in many, often far surpassing the capabilities of humans. Domestic cats and other carnivores that hunt small rodents can hear ultrasounds emitted by their prey. Most carnivorans come equipped with tactile hairs (vibrissae) on the face and legs, which they use to feel their way through narrow, dark surroundings. The sense of smell is often remarkable. Carnivorans make extensive use of chemical signals excreted in urine and feces and produced by glands in the skin and anal region. They use these chemical signals for scent-marking territories and for conveying information about identity, social status, and reproductive status. Carnivorans also communicate acoustically with a variety of yips, howls, barks, growls, roars, and purrs. These sounds have various functions, including strengthing social bonds, advertising for mates, defending territories, and communicating alarm, distress, and contentment. Social carnivores such as lions sometimes erupt into choruses of loud roars as a means of calling one another to assemble. Visual signals, mainly in the form of body posturing, are also used by carnivorans to communicate, and tactile signals, as when a wolf licks and bites the muzzle of a dominant individual to show submission, are used as well.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: choruses ; pheromones ; scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; ultrasound ; chemical
Members of Carnivora have been feared, persecuted, and exploited by humans for centuries. There are currently 122 species on the IUCN's Red List of Threatened Species. Of these, 11 are near threatened, 9 are lower risk, 39 are vulnerable, 33 are endangered, 6 are critically endangered, 5 have recently gone extinct, and one, black-footed ferrets (Mustela nigripes), is extinct in the wild, although reintroduction efforts show promise. Another 18 are listed as data deficient. Major threats to carnivorans include habitat loss and degradation and hunting for sport and profit. Rare species often fetch top dollar on the black market, even though trade in these species is strictly regulated by CITES and by national laws. Captive breeding programs may be the last chance for the survival of some species, such as giant pandas (Ailuropoda melanoleuca). In some cases, reintroduction of species into areas where they were previously extirpated has been successful, as with the wolves of Yellowstone. In order to save carnivorans from extinction in the long term, large swaths of habitat and healthy populations of prey species must be preserved in all parts of the world, and humans must learn to coexist peacefully with these animals.
Members of the mammalian order Carnivora are the descendants of a successful late Paleocene radiation of mammals whose primitive food habits were carnivorous. The name "Carnivora" is sometimes taken to mean that members of this group are all carnivorous or that all carnivorous mammals are members of this group. This is not so. Members of Carnivora have diverse food habits, although many are primarily carnivorous, and carnivory is widely distributed in mammals, being found in many other orders including bats, marsupial mammals, primates, and dolphins and whales.
We recognize 13 extant families and around 270 species of Carnivora.
Carnivores have polygynous, polygynandrous, and monogamous mating systems. Southern elephant seals (Mirounga leonina) demonstrate extreme polygyny, wherein males fight for exclusive access to harems of females. Gray wolves (Canis lupus), on the other hand, are monogamous cooperative breeders; the dominant male and female of each pack breed and all members of the pack help raise their offspring. Solitary carnivores, such as bears, mustelids, and cats, are often polygynandrous, with males and females each having multiple partners during the breeding season.
Mating System: monogamous ; polygynous ; polygynandrous (promiscuous) ; cooperative breeder
Carnivores breed either aseasonally or seasonally; those in cold climates usually mate in winter and spring and give birth to their young during spring and summer. Females may be polyestrus or monoestrus; in some species, ovulation is induced by the act of mating. Carnivores may have two or three litters per year (as with least weasels), but most carnivore females have just one litter every one to two years. Delayed implantation, wherein the blastocyst lies quiescent for several months before implanting in the uterine lining, is common in some carnivore families (such as mustelids). After implantation, gestation periods range from five weeks in least weasels to 15 months in walruses. Typical true gestation periods last two to four months. Litter sizes range from 1 to 16, and are commonly 3 to 5. Females nurse their young for up to two years, and the young take up to seven years to reach sexual maturity.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; induced ovulation ; viviparous ; delayed implantation
Female carnivores nurture their young inside their bodies for up to 15 months and provide their young with milk after birth. The length of nursing varies considerably among carnivores. Some phocids only nurse their young for a couple of weeks, whereas walruses nurse their young for up to two years. The duration of lactation in terrestrial carnivores falls between these two extremes. Carnivore young range from highly precocial, harbor seal (Phoca vitulina) pups are able to swim a few minutes after birth, to altricial, as in bears. Female carnivores usually bear the sole responsiblity for nurturing and protecting their offspring, but male parental care is not uncommon, especially among canids. Carnivores that live in groups and breed communally may all share in the task of raising each others' offspring. In some social species, like spotted hyenas (Crocuta crocuta), the mother's position in the dominance hierarchy determines the position of her offspring. The young of spotted hyenas, wolverines, sea otters, bears, and large felids stay with their mothers for up to two years even though they are weaned well before this time; they depend on their mothers for food until they become proficient at hunting for themselves. In carnivores that form close-knit social groups, bonds between mother and offspring may extend well beyond the period of offspring dependency.
Parental Investment: altricial ; precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); post-independence association with parents; extended period of juvenile learning; inherits maternal/paternal territory; maternal position in the dominance hierarchy affects status of young
As treated by Wilson and Mittermeier (2009), the mammalian order Carnivora includes 281 species in 128 genera and 16 families, although the number of species and genera recognized can be expected to fluctuate slightly as a result of new research and based on the opinions of different experts (see family taxon pages for more specific information). Of these 16 families, seven are in the suborder Feliformia and nine are in the suborder Caniformia:
Suborder Feliformia: 120 species in 56 genera
Family Nandiniidae (African Palm Civet): 1 species in 1 genus
Family Felidae (cats): 37 species in 14 genera
Family Prionodontidae (linsangs): 2 species in 1 genus
Family Viverridae (civets, genets, oyans): 34 species in 14 genera
Family Hyaenidae (hyenas): 4 species in 4 genera
Family Herpestidae (mongooses): 34 species in 15 genera
Family Eupleridae (Madagascar carnivores): 8 species in 7 genera
Suborder Caniformia: 161 species in 72 genera
Family Canidae (dogs): 35 species in 13 genera
Family Ursidae (bears): 8 species in 5 genera
Family Otariidae (sea lions): 16 species in 7 genera
Family Odobenidae (Walrus): 1 species in 1 genus
Family Phocidae (earless seals): 19 species in 13 genera
Family Ailuridae (red panda): 1 species in 1 genus
Family Procyonidae (raccoons and relatives): 12 species in 6 genera
Family Mephitidae (skunks): 12 species in 4 genera
Family Mustelidae (weasels and relatives): 57 species in 22 genera
Mammals in the order Carnivora are often referred to as carnivores. This can be confusing, however, since in both popular and scientific usage "carnivore" also means simply "meat-eating"--but many mammals not in the order Carnivora also feed largely or exclusively on meat and many members of the Carnivora are quite omnivorous (and African Palm Civets eat mainly fruit!). For clarity, therefore, some authors prefer to use the term "carnivoran" to refer to a member of the order Carnivora.
The order Carnivora is a morphologically and ecologically diverse group that is distributed across the globe and includes many of the animals humans find most "charismatic". Carnivorans range across five or six orders of magnitude in size from the Least Weasel (Mustela nivalis, which can weigh in at as little as 25 g when fully grown; Larivère and Jennings 2009) to the Southern Elephant Seal (Mirounga leonina, weighing in at 2000 to 3000 kg--possibly as much as 5000kg) (Agnarsson et al. 2010; Nyakatura and Bininda-Emonds 2012).
The phylogenetic relationships among the carnivoran families have been the focus of considerable research and controversy, although the structure of some clades is now well established (see references below and EOL family pages for details). One well established finding is that the two suborders comprising the order Carnivora, Feliformia and Caniformia, are indeed reciprocally monophyletic.
Die uiteenlopende orde Carnivora (van Latyn carō (stam carn-) "vleis", + vorāre "verslind") sluit meer as 260 spesies soogdiere in. Die diere word gewoonlik roofdiere genoem en is die mees uiteenlopende orde van die soogdier wat grootte betref – van die wesel (Mustela nivalis) wat so klein as 25 g en 11 cm kan wees, tot die ysbeer (Ursus maritimus), wat tot 1 000 kg kan weeg en die suidelike see-olifant (Mirounga leonina), waarvan die mannetjies tot 5 000 kg kan weeg en 6,9 m lank kan wees.
Die meeste roofdiere eet vleis, hoewel sommige omnivore en ander plantetend is.
"Predator" (uitspraak: pre-DA-tor) of die meervoud, "predatore" kan ook gebruik ipv "roofdier", maar dit word afgeraai omdat dit baie anglisisties is.
Die vernaamste onderskeid binne die orde Carnivora word getref tussen die landlewende roofdiere (suborde Fissipedia) en die seelewende roofdiere (suborde Pinnipedia). Daar word egter algemeen aanvaar dat die seelewende roofdiere van vroeëre landlewende roofdiere afstam.
Daar is byvoorbeeld deur navorsing vasgestel dat daar tussen die bloedserum van veral die bere (familie Ursidae) en die suborde Pinnipedia 'n groot ooreenkoms is. Ook die feit dat die kleintjies van seeroofdiere op land gebore word, is moontlik 'n aanduiding daarvan dat die seeroofdiere van landroofdiere afstam.
Die fossiele wat tot dusver gevind is, dui daarop dat die hondagtiges (familie Canidae) waarskynlik in Amerika ontstaan het, terwyl die marteragtiges (familie Mustelidae) en die beeragtiges (familie Ursidae) in die Ou Wêreld ontstaan het. Oor die indeling van roofdiere in families en superfamilies bestaan nog heelwat meningsverskil.
Die aantal molare (kiestande) en premolare (vals kiestande) in die kake van verskillende roofdierspesies verskil, maar byna alle roofdiere het 3 snytande en 1 goed ontwikkelde oogtand (slagtand) in elke kaakhelfte. Die vergrote oogtande dien as wapen en om prooi mee vas te hou.
Die aantal premolare wissel van 4 tot 2 in elke kaakhelfte en die molare van 2 bo en 3 onder tot 1 bo en onder. Die laaste premolaar van die bokaak en die eerste molaar van die onderkaak is dikwels vergroot, met skerp snyvlakke wat teen mekaar pas, en is as die skeurtande bekend. Hulle word gebruik om vleis mee te skeur. Sommige roofdiere eet ook plantaardige materiaal en by veral daardie roofdiere is die molare goed ontwikkel.
Die kake van roofdiere kan egter slegs op en af beweeg en hulle is dus nie daartoe in staat om werklik te kou nie. Roofdiere het geen sleutelbeen nie, waardeur die voorste ledemate baie beweeglik is. Die meeste roofdiere is toongangers (slegs hul tone maak kontak met die grond wanneer hulle loop), maar soorte soos die bere is soolgangers (die hele voetsool maak kontak met die grond). Soorte soos die sivetkat (Viverra civetta, in werklikheid nie ʼn kat nie) is halfsoolgangers.
Die sintuie van alle roofdiere is baie goed ontwikkel. Sommige soorte maak veral op hul gesigsvermoë staat, terwyl ander veral op hul reuk- of hoorvermoë staatmaak om hul prooi te vang. Die meeste roofdiere leef, soos die naam aandui, van ander diere, maar sommige kan ekologies as alleseters geklassifiseer word, terwyl die pandas van Asië en Australië planteters is. Heelparty roofdiere is ook aaseters. Leeus is byvoorbeeld normaalweg hoofsaaklik predatore en gevlekte hiënas aasdiere, maar in sommige gevalle is die hiënas hoofsaaklik predatore en die leeus aasdiere.
By roofdiere word 'n groot verskeidenheid jagmetodes aangetref wat ten nouste gekoppel is aan die vorm van die ledemate, die vorm van die kloue en die samestelling van die gebit. Die meeste roofdiere jag alleen en vang hul prooi deur dit te verras. In enkele gevalle word die prooi uitgegrawe. Die algemene jagtegniek van die sosiale hondagtiges soos die wolwe en die wildehonde bestaan daaruit dat die prooi agtervolg, van die res van sy trop geskei en uiteindelik gevang word wanneer dit van uitputting, nie verder kan hardloop nie.
Ook jagluiperd (Acinonyx jubatus) jaag hul prooi, maar meestal nie in 'n groep nie. Die meeste ander katagtiges bekruip hul prooi en verras hulle dan met 'n kort storm loop. Die intrekbare kloue word dikwels in die uiteindelike aanval gebruik. Die leeu (Panthera leo) is die enigste katagtige wat in groepe jag. Sulke groepe omsingel dikwels ʼn kudde prooidiere en enkeles bekruip en bestorm dan die prooidier. In ander gevalle dryf 'n groep leeus hul prooi wind af na waar ʼn ander leeu of 'n paar leeus le en wag, en laasgenoemde doen dan die vangwerk.
In byna alle gevalle word die werklike vang van die prooidier deur die wyfies gedoen. By baie van die roofdiere kom die mannetjies en die wyfies slegs gedurende die paarseisoen bymekaar en leef hulle die res van die tyd alleen. By soorte soos die wolwe kom blywende paarvorming egter wel voor, terwyl die mannetjies en die wyfies van soorte soos jakkalse en wildehonde ook dikwels meer as een seisoen bymekaar bly. Die kleintjies van roofdiere word meestal blind gebore en bly geruime tyd in die nes voordat hulle dit verlaat. Die wyfie bly meestal by die kleintjies totdat hulle selfstandig kan jag, en soms nog langer. Tierwyfies bly meer as 18 maande by hul kleintjies.
Die Carnivora is een van die ses soogdierordes van die Laurasiatheria en die Pholidota (die ietermagog) is naverwant binne hierdie groep. Die verwantskap binne die Carnivora is geneties moeilik presies te bepaal omdat daar kort periodes gewees het waarin groot veranderings in die DNS plaasgevind het. Hierdie effek word Incomplete Lineage Sorting (ILS) genoem. Veral binne die Musteloidea is dit 'n probleem. Volgens Doronina et al. moet die stamboom ongeveer so uitgesien hê:[1]
Laurasiatheria Ferae PholidotaFelidae (katte)
Canidae (honde, wolwe)
Ursidae (bere)
Ailuropodinae - (panda)
Odobenidae - (walrusse)
Otariidae -(pelsrobbe)
Ailuridae - (rooi panda)
Mustelidae - (wesel, ratel)
Procyonidae - (wasbeer)
Memphitidae - (stinkdiere)
Hierdie artikel is vertaal van die Engelse Wikipedia
Die uiteenlopende orde Carnivora (van Latyn carō (stam carn-) "vleis", + vorāre "verslind") sluit meer as 260 spesies soogdiere in. Die diere word gewoonlik roofdiere genoem en is die mees uiteenlopende orde van die soogdier wat grootte betref – van die wesel (Mustela nivalis) wat so klein as 25 g en 11 cm kan wees, tot die ysbeer (Ursus maritimus), wat tot 1 000 kg kan weeg en die suidelike see-olifant (Mirounga leonina), waarvan die mannetjies tot 5 000 kg kan weeg en 6,9 m lank kan wees.
Die meeste roofdiere eet vleis, hoewel sommige omnivore en ander plantetend is.
"Predator" (uitspraak: pre-DA-tor) of die meervoud, "predatore" kan ook gebruik ipv "roofdier", maar dit word afgeraai omdat dit baie anglisisties is.
Los carnívoros (Carnivora) son un orde de los mamíferos placentarios qu'inclúi alredor de 260 especies vivientes.[1]
La pallabra «Carnivora», espresión llatina que s'emplega como nome científicu del orde de los llamaos carnívoros» nel sistema de clasificación (taxonomía) zoolóxica, fai alusión a los mamíferos que, nesi sistema de clasificación, considérense miembros d'esa categoría por entendese que pertenecen a una llinia evolutiva d'animales afechos a la ingestión principalmente de carne, tanto si la especie concreta tien la carne como'l so alimentu principal como si nun ye asina. Nin el significáu de la pallabra llatina «Carnivora» nin el de la española carnívoru» usaes en sistemática zoolóxica tienen de confundise col de la pallabra española «carnívoru» nel so usu ordinariu, nel que se refier a cualesquier animal que s'alimente de carne, tanto si ye un mamíferu como si nun ye tal, y tantu si la so llinia evolutiva ye d'adaptación al consumu de carne como alimentu principal como si nun ye asina.
Carnivora ye l'orde con mayor diversidá de tamañu ente los sos integrantes, variando dende la pequeña papalba común (Mustela nivalis), con un pesu de 25 g y 11 cm, hasta l'osu polar (Ursus maritimus), que puede pesar hasta 1000 kg, y l'elefante marín del sur (Mirounga leonina), que los sos machos adultos pesen hasta 5000 kg y miden 6,90 m de llargu.
Los carnívoros son na so mayoría terrestres, la mayor parte tien garres afilaes y mínimu cuatro deos en cada estremidá y caninos bien desenvueltos, los molares y premolares polo xeneral tienen cantos cortantes. Los carnívoros tienen seis incisivos y dos caninos en cada maxilar. Les úniques esceiciones son la llondra marina (Enhydra lutris), que tien cuatro caltriantes nel quexal y l'osu bezudo (Melursus ursinus), que tien cuatro caltriantes nel maxilar.
Carnivora
Feliformia
?Miacidae†
Pinnipedia
Los carnívoros (Carnivora) son un orde de los mamíferos placentarios qu'inclúi alredor de 260 especies vivientes.
La pallabra «Carnivora», espresión llatina que s'emplega como nome científicu del orde de los llamaos carnívoros» nel sistema de clasificación (taxonomía) zoolóxica, fai alusión a los mamíferos que, nesi sistema de clasificación, considérense miembros d'esa categoría por entendese que pertenecen a una llinia evolutiva d'animales afechos a la ingestión principalmente de carne, tanto si la especie concreta tien la carne como'l so alimentu principal como si nun ye asina. Nin el significáu de la pallabra llatina «Carnivora» nin el de la española carnívoru» usaes en sistemática zoolóxica tienen de confundise col de la pallabra española «carnívoru» nel so usu ordinariu, nel que se refier a cualesquier animal que s'alimente de carne, tanto si ye un mamíferu como si nun ye tal, y tantu si la so llinia evolutiva ye d'adaptación al consumu de carne como alimentu principal como si nun ye asina.
Carnivora ye l'orde con mayor diversidá de tamañu ente los sos integrantes, variando dende la pequeña papalba común (Mustela nivalis), con un pesu de 25 g y 11 cm, hasta l'osu polar (Ursus maritimus), que puede pesar hasta 1000 kg, y l'elefante marín del sur (Mirounga leonina), que los sos machos adultos pesen hasta 5000 kg y miden 6,90 m de llargu.
Yırtıcılar (lat. Canidae) – məməlilər sinfinə aid heyvan dəstəsi. İki — İtkimilər (Canoidea) və pişikkimilər (Feloidea) yarımdəstəsi var.
11 müasir fəsiləsinin 110 cinsinin 270-ə yaxın növü demək olar ki, Yer kürəsinin hər yerinə yayılıb.
Yırtıcılar (lat. Canidae) – məməlilər sinfinə aid heyvan dəstəsi. İki — İtkimilər (Canoidea) və pişikkimilər (Feloidea) yarımdəstəsi var.
11 müasir fəsiləsinin 110 cinsinin 270-ə yaxın növü demək olar ki, Yer kürəsinin hər yerinə yayılıb.
Ar c'higdebrerien a zo bronneged eus an urzhiad Carnivora. O anv brezhonek koulz hag an hini latin a ziskouez int gouest da zebriñ kig dre m'o deus karvanoù kreñv ha dantet-lemm ha ken e c'hell o benvegad koazhañ gouzañv ar c'hig kriz.
M'eo ar c'hig boued pennañ an darn vrasañ anezho e c'hell kigdebrerien 'zo debriñ traou all ivez (geot, vioù, legumaj...).
O dent-lagad a zo hiroc'h ha tevoc'h ha graet e vez dent-krog anezho. Azasaet eo o c'hildent evit drailhañ mat ar c'hig.
Isurzhiad Caniformia :
Isurzhiad Feliformia :
Ar c'higdebrerien a zo bronneged eus an urzhiad Carnivora. O anv brezhonek koulz hag an hini latin a ziskouez int gouest da zebriñ kig dre m'o deus karvanoù kreñv ha dantet-lemm ha ken e c'hell o benvegad koazhañ gouzañv ar c'hig kriz.
M'eo ar c'hig boued pennañ an darn vrasañ anezho e c'hell kigdebrerien 'zo debriñ traou all ivez (geot, vioù, legumaj...).
O dent-lagad a zo hiroc'h ha tevoc'h ha graet e vez dent-krog anezho. Azasaet eo o c'hildent evit drailhañ mat ar c'hig.
Els carnívors (Carnivora) són un ordre de mamífers. El seu nom ve del fet que mengin sobretot carn, és a dir, altres animals, a diferència dels herbívors, que s'alimenten de vegetals, o els omnívors, que tenen una dieta variada.
Entre els carnívors es troben diverses famílies, distribuïdes en dos sub-ordres:
També existeix un ordre d'animals fòssils, pròxims als actuals carnívors però avui extingit, els creodonts.
Es distingeixen per una mandíbula i una dentadura que els permet caçar altres animals i un estómac simple per digerir-los. Una de les sinapomorfies que caracteritzen els carnívors és la presència d'ullals. El seu cervell és de tipus girencèfal. Són animals bàsicament terrestres. Acostumen a reproduir-se un cop l'any i amb menys cries que altres tipus d'animals.
?Viverravidae †
?Miacidae †
Els carnívors (Carnivora) són un ordre de mamífers. El seu nom ve del fet que mengin sobretot carn, és a dir, altres animals, a diferència dels herbívors, que s'alimenten de vegetals, o els omnívors, que tenen una dieta variada.
Entre els carnívors es troben diverses famílies, distribuïdes en dos sub-ordres:
Subordre dels caníformes (gos, llúdria, ós, otària, morsa, foca,…) Subordre dels feloides o feliformes (gat, hiena, mostela,…)També existeix un ordre d'animals fòssils, pròxims als actuals carnívors però avui extingit, els creodonts.
Mae mwy na 280 o rywogaethau o famal yn yr urdd Carnivora. Mae'r mwyafrif yn gigysol fel teulu'r gath ac yn bwyta cig yn bennaf. Eithriad yw'r panda anferth sy'n bwyta blagur a dail yn bennaf. Hollysyddion yw rhai rhywogaethau fel yr eirth a'r llwynogod. Yng Nghymru ceir 7 cigysydd.
Mae ffurf penglog a dannedd yr anifeiliaid hyn yn arbennig.
* Ystyriwyd y teuluoedd hyn (y Pinnipedia) yn urdd gwahanol yn y gorffennol.
Ceir 7 cigysydd yng Nghymru: y llwynog, ffwlbart, carlwm, bele'r coed, wenci, mochyn daear a dyfrgi.[1] Roedd y gath wyllt i'w gael hyd at yr 19g a'r blaidd hyd at y 18g.
Mae mwy na 280 o rywogaethau o famal yn yr urdd Carnivora. Mae'r mwyafrif yn gigysol fel teulu'r gath ac yn bwyta cig yn bennaf. Eithriad yw'r panda anferth sy'n bwyta blagur a dail yn bennaf. Hollysyddion yw rhai rhywogaethau fel yr eirth a'r llwynogod. Yng Nghymru ceir 7 cigysydd.
Šelmy (Carnivora) jsou různorodý řád zahrnující okolo 260 placentálních savců. Potravu téměř všech šelem tvoří maso, některé (například kočkovití) jsou dokonce pravými masožravci, jiné (například medvědovití) jsou všežravci. Hyenka hřivnatá a mnoho dalších druhů se živí hmyzem. Veřejností je jako býložravá šelma považována panda velká, jejíž stravu tvoří z drtivé části (nikoliv však výlučně) bambusové listí. Dle dostupných zdrojů se panda příležitostně také živí vejci, hmyzem a rybami; je tedy všežravcem[1]. Šelmy identifikujeme podle charakteristického tvaru lebky a podle chrupu s typickými špičáky a řezáky.
Šelmy se co do velikosti velmi liší, ale sdílí několik podstatných znaků, které je předurčují k loveckému stylu života. Typická šelma je rychlá a hbitá s ostrými zuby a drápy, má vynikající sluch, zrak a čich. V oku je odrazová vrstva, tapetum lucidum, které umožňuje vidět ve tmě.
Kočkovité šelmy kromě geparda mají zatahovací drápy a tak si je udržují ostré. Ostatní šelmy mají drápy většinou tupější a nezatažitelné, často je používají k hrabání. Masožravé šelmy mají velmi dobře vyvinuté trháky, jinak je tomu u šelem všežravých a býložravých.
Čelisti u většiny šelem jsou mohutné plné ostrých zubů, uzpůsobené pro efektivní zabíjení, ale i porcování kořisti. Dolní čelist je k lebce připojena válcovitým kloubem, takže se může pohybovat jen nahoru a dolů. Pro mocný stisk ostrých špičáků mají vyvinutý spánkový sval, který dosahuje nejvyšší účinnosti při otevřené tlamě. Stoličky a třenové zuby bývají uspořádané do trhákového komplexu, zuby do sebe při skusu dokonale zapadají. Pro trhání používají hlavní žvýkací sval. Chrup je heterodontní, počet zubů je 28 – 48, podle druhu[2].
Dravé druhy šelem se adaptovaly k rychlému pohybu, který potřebují k pronásledování kořisti. Páteř je velmi pružná, nohy dlouhé, klíční kost značně redukovaná, aby dala větší prostor pro pohyb lopatek. Některé zápěstní kůstky jsou srostlé (scaphoid a lunatum), čímž umožňují delší krok a zvýšení rychlosti běhu. Radius a ulna jsou volné, bez srůstu a redukcí.
Některé šelmy žijí samotářsky, jiné se spojují do párů. Další se spojují do všemožných skupin. Například lví smečky mají poměrně složitou strukturu, skládají se z několika sobě příbuzných rodin. Lvi, mnohé psovité šelmy a někteří další žijí ve smečkách, společně pečují o mladé, spolupracují při lovu a vůbec spolu tráví většinu času.
Šelmy patří na vrchol potravního řetězce. Některé druhy loví ve smečkách, jiné osamoceně. K lovu využívají své ostré smysly a velmi často na kořist zaútočí z úkrytu. Některé šelmy se ke kořisti připlíží a kořist uštvou během na dlouhé trati, případně loví skokem po krátkém sprintu. Způsob usmrcení oběti je různý podle druhu šelmy, kočkovití se zakousnou do šíje a snaží se poškodit míchu, případně prokousnou krk a tím kořist udusí. Psovití naproti tomu obětí prudce třesou, až ji zlomí vaz. Oproti tomu lasičky prokousnou kořisti lebku, tuto techniku lovu používá i jaguár jako jediná kočkovitá šelma. Šelmy často loví zvířata, jež jsou větší než ony samy.
Šelmy od útlého mládí rozvíjejí své bojové schopnosti. Mláďata si spolu často hrají a tím se učí zjišťovat sílu protivníka.
Lvi obvykle loví ve smečkách, když se chtějí zmocnit velkého zvířete, tak se samice plíží v rojnici až do vzdálenosti pár desítek metrů, při tom se snaží kořist obklíčit. Po krátkém útoku se snaží skolit zvíře na zem a prokousnout mu hrdlo. Dospělí samci většinou žijí samotářský život, a proto se lovu ve smečce účastní jen málokdy.
Šelmy mezi sebou navzájem komunikují a to jak pachovými značkami tak i signály. Pachové značky většinou používají k vymezování teritorií, ale i k vyhledávání potenciálního partnera. Když se šelmy potkají, používají ke komunikaci různé pozice a gestikulace, dokonce i výrazy v obličeji hrají roli. Hlasové projevy používají k předávání různých sdělení jako je vstřícnost k partnerovi nebo hrozba nepříteli.
Dříve se šelmy dělily do dvou oddělených řádů: šelmy (Carnivora) a ploutvonožci (Pinnipedia). Skutečně se šelmy z těchto dvou řádů na první pohled liší. Ale při bližším prozkoumání se přišlo na to, že ploutvonožci jsou vlastně šelmy, které se specializovaly na vodní život. Pravděpodobně vznikly z předků společných s medvědovitými.
Podřád: psotvární (Caniformia)
Podřád: kočkotvární (Feliformia)
Většina šelem se řadí k sekundárním konzumentům, to znamená, že se živí jinými konzumenty. Velké šelmy jsou dokonce vrcholovými konzumenty, v dospělosti nemají přirozené protivníky a stojí na vrcholu potravní pyramidy. Šelmy udržují ekologickou rovnováhu mezi býložravci a vegetací (více viz zpětná vazba kořisti a dravce). Tedy pokud dojde k přemnožení býložravců s negativními dopady na vegetaci, šelmám se daří dobře a rychleji se množí a omezují stav býložravců. A naopak, pokud se přemnoží šelmy, poklesne množství kořisti (býložravců) a snižují se následně i stavy šelem.
Obrázky, zvuky či videa k tématu šelmy ve Wikimedia Commons
Šelmy (Carnivora) jsou různorodý řád zahrnující okolo 260 placentálních savců. Potravu téměř všech šelem tvoří maso, některé (například kočkovití) jsou dokonce pravými masožravci, jiné (například medvědovití) jsou všežravci. Hyenka hřivnatá a mnoho dalších druhů se živí hmyzem. Veřejností je jako býložravá šelma považována panda velká, jejíž stravu tvoří z drtivé části (nikoliv však výlučně) bambusové listí. Dle dostupných zdrojů se panda příležitostně také živí vejci, hmyzem a rybami; je tedy všežravcem. Šelmy identifikujeme podle charakteristického tvaru lebky a podle chrupu s typickými špičáky a řezáky.
Denne artikel omhandler den biologiske orden. For det økologiske begreb (dyr der lever af andre dyr), se Rovdyr Rovdyr (latin: Carnivora) er navnet på en orden af hovedsageligt kødædende pattedyr. Det er således dyrenes evolutionære slægtskab (fylogeni), der binder dem sammen og ikke at de lever af kød. Der findes rent planteædende arter i Carnivora, f.eks. pandaen, og mange rent kødædende pattedyr, der ikke hører til i Carnivora, f.eks. spækhugger og spidsmus.
Rovdyr er karakteriseret ved at have veludviklede kløer (typisk 5 på hver fod, aldrig mindre end 4), fremtrædende hjørnetænder og kindtænder. Ofte passer to kindtænder i overkæbe og underkæbe sammen med to skærende kanter, der virker som en saks og er tilpasset til at klippe sener, hud mm. over. Disse tænder, ofte kaldet rovtænder, er mest veludviklede hos kattedyrene.
Der er ikke enighed om hvordan rovdyrene skal underopdeles. Der er imidlertid bred enighed om to hovedgrupper, de kattelignende rovdyr (Feliformia) og de hundelignende rovdyr (Caniformia). Tidligere har sæler, søløver og hvalrosser væres samlet i en selvstændig orden (Pinnipedia), men der er bred enighed om at de er nært beslægtet med bjørne og mårdyr og er i dag en del af Carnivora.
Blandt de kattelignende rovdyr findes ud over kattefamilien (løve, tiger, los, huskat og mange flere) også hyæner (jordulv, hyæne m.fl.), desmerdyr (genette,palmeruller m.fl.), manguster (surikater m.fl.) og Madagaskarrovdyr, som er en lille gruppe af kattelignende rovdyr, der kun findes på Madagaskar. Desuden findes to små grupper af kattelignende rovdyr med henholdsvis en og to arter: palmemår og linsanger.
Blandt de hundelignede rovdyr findes hundefamilien (tamhund,ulv,ræv, m.fl), bjørne, stinkdyr, halvbjørne (vaskebjørn m.fl.) og mårdyr (husmår,ilder,odder,grævling m.fl). Desuden har rød panda sin egen familie, tæt beslægtet med mårdyrene.
Følgende stamtræ følger Flynn (2005)[1]
Carnivora Feliformia
Rovdyr (latin: Carnivora) er navnet på en orden af hovedsageligt kødædende pattedyr. Det er således dyrenes evolutionære slægtskab (fylogeni), der binder dem sammen og ikke at de lever af kød. Der findes rent planteædende arter i Carnivora, f.eks. pandaen, og mange rent kødædende pattedyr, der ikke hører til i Carnivora, f.eks. spækhugger og spidsmus.
Rovdyr er karakteriseret ved at have veludviklede kløer (typisk 5 på hver fod, aldrig mindre end 4), fremtrædende hjørnetænder og kindtænder. Ofte passer to kindtænder i overkæbe og underkæbe sammen med to skærende kanter, der virker som en saks og er tilpasset til at klippe sener, hud mm. over. Disse tænder, ofte kaldet rovtænder, er mest veludviklede hos kattedyrene.
Die Raubtiere (Carnivora) sind eine Ordnung der Säugetiere (Mammalia), zu der die Hundeartigen (Caniformia) und die Katzenartigen (Feliformia) gehören.
Als Prädatoren, die sich überwiegend von Wirbeltieren ernähren, sind die Raubtiere mit 16 rezenten Familien und über 280 Arten in 128 Gattungen nahezu weltweit verbreitet.[2]
Die wissenschaftliche Bezeichnung „Carnivora“ setzt sich aus den lateinischen Begriffen caro (Gen. carnis) „Fleisch“ und vorare „verschlingen“ zusammen. Es sind aber nicht alle nur Fleischfresser; so sind etwa die Bären (Ursidae) opportunistische Allesfresser, und einige Arten sind überwiegend Pflanzenfresser, darunter der Große Panda.
Die Vertreter der Raubtiere sind sowohl hinsichtlich ihrer äußerlichen Attribute als auch ihrer Habitate sehr verschiedenartig. Diese Vielfalt wird sichtbar im Vergleich zwischen dem kleinsten Raubtier der Erde, dem Mauswiesel, dessen Weibchen nicht einmal 50 g wiegen, und dem größten Raubtier der Erde, dem Südlichen Seeelefanten, dessen Bullen bis zu 6,5 Meter lang und mehr als 3,5 Tonnen schwer werden können.[3]
Das Gebiss der landbewohnenden Raubtierfamilien baut auf folgender Zahnformel auf: Incisivi (Schneidezähne) 3/3, Canini (Eckzähne) 1/1, Prämolare (Vorbackenzähne) 4/4, Molare (Backenzähne) 3/3. Je nach Raubtierart sind die Ausprägungen unterschiedlich, wobei die Eckzähne, die so genannten Fangzähne (nicht Reißzähne, s. u.), in der Regel extrem verlängert sind. Fast alle Arten besitzen je sechs kleine Schneidezähne im Ober- und Unterkiefer. Die wenigen Ausnahmen sind der Lippenbär, der in jeder Oberkieferhälfte nur zwei Schneidezähne besitzt, um durch die entstandene Lücke Insekten aufsaugen zu können, und der Seeotter, der im Unterkiefer insgesamt nur vier Schneidezähne trägt.
Alle Landraubtiere tragen darüber hinaus ein charakteristisches Gebissmerkmal: die sogenannte P4/M1-Brechschere, die sich jeweils aus zwei scharfen Reißzähnen zusammensetzt und hervorragend geeignet ist, um Fleisch zu zerschneiden. In jeder Kieferhälfte bilden zwei Reißzähne eine solche Funktionseinheit. Der obere Reißzahn ist der letzte Vorbackenzahn im Oberkiefer (Prämolar 4 = P4), der untere ist der erste Backenzahn (Molar 1 = M1) im Unterkiefer. Bei Hyänen sind sie besonders kräftig und eignen sich sogar zum Aufbrechen großer Knochen, bei Allesfressern wie Bären und Kleinbären sind sie weniger ausgeprägt. Die restlichen Backenzähne der Raubtiere sind im Gegensatz zu den auffälligen Reißzähnen in der Regel eher klein. Die Zahl der Backenzähne ist bei einigen Gruppen reduziert, so beispielsweise bei den Katzen.
Das Gebiss der Robben unterscheidet sich deutlich von dem der landlebenden Raubtiere. Es ist darauf spezialisiert, schlüpfrige Fische festzuhalten und besteht aus einem oder zwei Paaren unterer Schneidezähne, oft relativ unauffälligen Eckzähnen und 12 bis 24 kegelförmigen, homodonten (gleichartigen) Backenzähnen. Extreme Abwandlungen sind die Stoßzähne (Hauer) des Walrosses oder die modifizierten Backenzähne der Krabbenfresser.
Charakteristisch für Raubtierschädel sind ausladende Jochbögen, eine große Schläfengrube als Ursprung für den kräftigen, zum Zubeißen wichtigen Schläfenmuskel, sowie die Verbindung von Augenhöhle und Schläfenfenster. Der Unterkiefer ist so im Oberkiefer verankert, dass er nur auf- und abwärts bewegt werden kann; Seitwärtsbewegungen wie etwa beim Kauen sind nicht möglich.
Raubtiere besitzen vier oder fünf Zehen an jedem Fuß. Der Daumen kann den anderen Zehen nicht gegenübergestellt werden und ist bei einigen Arten zurückgebildet oder reduziert. Die Handwurzelknochen sind in der Regel verwachsen, wodurch das Handgelenk gefestigt wird. Das Schlüsselbein ist sowohl bei Robben als auch bei den anderen Gruppen reduziert oder ganz verschwunden. Es dient bei anderen Säugern dazu, Seitwärtsbewegungen der Gliedmaßen zu ermöglichen. Raubtiere, die vor allem darauf ausgerichtet sind, Beute zu verfolgen, bewegen ihre Beine jedoch hauptsächlich vor und zurück. Einige Raubtiere wie Katzen und Hunde gehen auf den Zehen, während andere wie die Bären Sohlengänger sind. Bei einigen, etwa Katzen und Schleichkatzen, findet man als Besonderheit einziehbare Krallen. Die Gliedmaßen der Robben sind stark modifiziert und zu Flossen umgebildet, bei denen die Zehen durch Schwimmhäute verbunden sind.
Wegen der meist geringen Spezialisierung bei der Nahrungsaufnahme ist, wie das Gebiss, auch der Verdauungstrakt im Vergleich zu vielen Pflanzenfressern recht ursprünglich und bietet dadurch eine höhere Anpassungsfähigkeit. Er besteht aus dem Magen und einem relativ kurzen Darm.
Weibliche Raubtiere verfügen über eine zweihörnige Gebärmutter. Sie haben bauchständige Milchdrüsen. Männliche Raubtiere (mit Ausnahme der Hyänen) haben einen Penisknochen (Baculum), die Hoden liegen außen.
Das relativ große Gehirn ist stark gefurcht.
Mit etwa 270 Arten sind die Raubtiere eine der artenreicheren Ordnungen der Säugetiere. Sie kommen auf allen Kontinenten vor, wobei sie in der Antarktis nur an den Küsten anzutreffen sind. Mit Ausnahme von Ohrenrobbenkolonien an der Südküste war Australien früher raubtierfrei, in historischer Zeit wurde jedoch der australische Dingo und in der Neuzeit Rotfuchs und Hauskatze durch den Menschen eingeführt.
Alle Familien der Katzenartigen sind, mit Ausnahme der Katzen selbst, die auch in Nord- und Südamerika vorkommen, natürlicherweise auf die alte Welt beschränkt. Zwei Familien der Katzenartigen, die Madagassischen Raubtiere und die Pardelroller, haben recht kleine Verbreitungsgebiete und kommen ausschließlich auf Madagaskar beziehungsweise in Zentralafrika vor. Die übrigen drei, Hyänen, Mangusten und Schleichkatzen, sind jeweils in Afrika, Asien und in Randgebieten in Europa verbreitet. Unter den Hundeartigen sind die Hunde, Bären und Marder fast weltweit verbreitet und fehlen ursprünglich nur in Australien und der Antarktis. Die Bären sind in Afrika allerdings mit dem Atlasbären im Holozän ausgestorben. Die Skunks sind in Südostasien und Amerika verbreitet, die Katzenbären mit einer Art auf Asien beschränkt und die Kleinbären leben ausschließlich in Amerika. In drei Familien bewohnen die Wasserraubtiere die Küstengewässer aller Kontinente, sowie einige wenige Süßwasserseen.
Die Lebensräume der Raubtiere sind vielseitig, und es gibt nur wenige Habitate, die sie nicht bevölkern. So findet man sie vom Packeisgürtel bis in tropische Regenwälder und von Küstenmeeren bis in trockene Wüsten.
Die Bandbreite des Sozialverhaltens ist nicht nur unter den Raubtieren an sich groß, sondern variiert auch deutlich innerhalb der einzelnen Tiergruppen. Oft steht die Gesellschaftsform in engem Zusammenhang mit der Jagdweise und Ernährung der jeweiligen Art. So leben einige Arten in Rudeln (Wölfe, Löwen) oder Kolonien (Seelöwen), andere als Einzelgänger (Leopard, Braunbär) oder in Familiengruppen (Schakale).
Die meisten Raubtiere sind Fleischfresser. Ihren Fleischbedarf decken sie durch Jagd oder das Fressen von Aas. Ein großer Teil der Carnivora ist jedoch omnivor, also allesfressend, das heißt, sie nehmen neben Fleisch auch andere Nahrung wie Beeren oder Gräser zu sich. Viele kleinere Raubtiere wie Mangusten, aber auch einige größere Arten wie Löffelhund, Erdwolf und Lippenbär ernähren sich zu großen Teilen von Wirbellosen, vornehmlich Insekten. Einige Raubtierarten, darunter der Große Panda, der Pardelroller oder der Wickelbär, sind sogar vorrangig oder fast ausschließlich Pflanzenfresser. Dennoch findet man zahlreiche hochspezialisierte Beutegreifer innerhalb dieser Ordnung.
Die Art und Weise, wie Raubtiere ihre Opfer erlegen, ist sehr vielseitig. Einige Arten, etwa die Wildhunde, hetzen ihre Beute bis zur Erschöpfung, andere schleichen sich nah an ihre Beute heran und überraschen sie mit einem schnellen Angriff, so beispielsweise die Katzen. Marder sind fähig, schnell kletternden Eichhörnchen in Bäumen nachzustellen, Wiesel verfolgen Nagetiere in ihre Gänge und Robben jagen Fische. Große Robben wie Seeelefanten erreichen dabei Tiefen von über 1000 Metern. Einige Raubtiere sind in der Lage, Tiere zu erlegen, die um einiges größer sind als sie selbst. Zum Beispiel können Tiger Gaure (große Rinder aus Südostasien) erlegen, und das Hermelin kann ein Kaninchen töten, das ein Vielfaches seines Körpergewichtes wiegt. Einige Arten setzen vor allem auf Gruppenjagd, während andere im Alleingang jagen.
Die meisten Raubtierarten werfen etwa einmal pro Jahr, kleinere Arten auch mehrmals. Bei großen Arten wie den Großkatzen und Bären vergehen meist zwei bis drei Jahre zwischen zwei Würfen. Die Tragzeit schwankt zwischen 50 und 115 Tagen. Die Jungen kommen in der Regel klein, blind und unfähig zum eigenständigen Überleben zur Welt.
Bei einigen Marderartigen und Bären tritt eine verzögerte Entwicklung des Embryos auf. Dieser als Keimruhe bezeichnete Mechanismus verlängert die Tragzeit und stellt sicher, dass die Jungen zu einer möglichst günstigen Jahreszeit geboren werden.
Die Raubtiere werden heute aufgrund molekulargenetischer Befunde zur großen Säugerlinie der Laurasiatheria gezählt, zu denen auch die Insektenfresser, Fledertiere, Unpaarhufer, Cetartiodactyla (Wale und Paarhufer) und Schuppentiere gehören. Innerhalb der Laurasiatheria werden die Raubtiere heute meist zusammen mit den Schuppentieren und den ausgestorbenen Hyaenodonta und Oxyaenodonta in eine gesonderte Gruppe, die Ferae, gestellt. Deren Schwestergruppe wären nach dieser Auffassung die Unpaarhufer. Ein mögliches Kladogramm der Laurasiatheria sieht folgendermaßen aus:[4]
Laurasiatheria ScrotiferaFledertiere (Chiroptera)
Cetartiodactyla (Paarhufer und Wale)
Unpaarhufer (Perissodactyla)
Schuppentiere (Pholidota)
Raubtiere (Carnivora)
Insektenfresser (Eulipotyphla)
Während die Ferae heute als relativ sicher angesehen werden, gibt es bzgl. der Systematik innerhalb der Laurasiatheria noch regelmäßige Diskussionen. Innerhalb der Ferae werden die Raubtiere und ihre ausgestorbene Verwandtschaft (Miacidae und Viverravidae) in der Regel zu dem höheren Taxon der Carnivoramorpha vereint, während die unmittelbar engere Verwandtschaft der Raubtiere die Bezeichnung Carnivoraformes (häufig unter Ausschluss der Miacidae, die als paraphyletisch aufzufassen sind) trägt. Andere räuberisch lebende Gruppen der Ferae, wie die ausgestorbenen Hyaenodonta und Oxyaenodonta, standen ursprünglich innerhalb der „Creodonta“, die als Schwestergruppe der Raubtiere galten. Heute werden die „Creodonta“ ebenfalls als in sich nicht geschlossene Gruppe gewertet. Phylogenetische Studien aus dem Jahr 2018 implizieren, dass die Carnivoramorpha möglicherweise ebenfalls paraphyletisch sind, da sie die Viverravidae ausschließen, die Oxyaenodonta aber basal in die Carnivoraformes einsortieren.[5]
Die klassische Einteilung der Raubtiere sah zwei Unterordnungen vor, die Landraubtiere und die Wasserraubtiere; letztere waren dabei die Robben, erstere alle landbewohnenden Raubtiere. Nach heutigem Stand ist diese Unterteilung überholt, da Robben sich aus hundeartigen Raubtieren entwickelten und daher diesen zuzuordnen sind. Diese Zugehörigkeit basiert sowohl auf morphologischen als auch auf molekulargenetischen Untersuchungen. Demnach spalteten sich die frühen Raubtiere nicht zuerst in Land- und Wasserraubtiere auf, sondern in Hundeartige (Canoidea) und Katzenartige (Feloidea). Schon lange unterscheidet man diese zwei Stammlinien, wobei früher allerdings die Robben nicht zu den Hundeartigen gerechnet wurden.
Unbestritten ist heute, dass die drei Familien der Robben ein monophyletisches Taxon sind, also alle auf einen gemeinsamen Vorfahren zurückgehen. Auch die Monophylie der traditionell unterschiedenen Landraubtier-Familien bestätigte sich größtenteils. Dies gilt insbesondere für Hunde, Bären, Hyänen und Katzen. Die anderen herkömmlichen Familien, die Marderartigen, Kleinbären, Schleichkatzen und Mangusten, haben noch immer Gültigkeit, mussten jedoch teilweise etwas umstrukturiert werden, um den neuen taxonomischen Befunden gerecht zu werden. So bilden die Skunks zusammen mit den Stinkdachsen Südostasiens eine eigene Familie, der Kleine Panda ist in einer eigenen Familie Ailuridae abgetrennt und die Madagassischen Raubtiere bilden ein monophyletisches Taxon. Der Pardelroller und die Linsangs stellen nach molekulargenetischen Untersuchungen ebenfalls jeweils eigenständige Familien dar.
Die genaueren verwandtschaftlichen Verhältnisse der Raubtierfamilien untereinander konnten jüngst durch molekulargenetische Analysen etwas aufgehellt werden. Als sicher gilt heute, dass innerhalb der Hundeartigen die Caniden (Hunde) allen anderen heutigen Gruppen, die als Arctoidea zusammengefasst werden, gegenüberstehen. Die Arctoidea selbst gliedern sich in die drei Hauptkladen Bären, Robben und Musteloidea (Marderverwandte). Zu letzteren zählen die Katzenbären, Skunks, Kleinbären und Marder. Zu den Katzenbären gehören als einzige rezente Gruppe nur die Kleinen Pandas. Der Große Panda hingegen wird heute den Großbären (Ursidae) zugeteilt.[6] Unklar bleibt unter den Hundeartigen die Stellung der ausgestorbenen Amphicyonidae.
Innerhalb der Katzenartigen stellten sich überraschend die Pardelroller, die gegenwärtig mit nur einer Art in Zentralafrika vertreten sind, als eigene Familie heraus, die allen anderen überlebenden Familien aus dem Katzenzweig gegenüberstehen. Des Weiteren bilden alle Madagassischen Raubtiere eine monophyletische Gruppe, die nahe mit den Mangusten verwandt ist. Die Schwestergruppe dieser beiden Gruppen dürften die Hyänen sein. Bei den Katzenartigen wären demnach drei Hauptlinien zu unterscheiden: (1) der Pardelroller, (2) eine Gruppe, die sich aus Schleichkatzen, Hyänen, Mangusten und Madagassischen Raubtieren zusammensetzt, und (3) die Katzen und die Linsangs.[6]
Ungeklärt ist auch die genaue Stellung der ausgestorbenen Amphicyonidae, Barbourofelidae, Nimravidae, sowie der hyänenähnlichen Stenoplesictidae und Percrocutidae. Die kleinen, den heutigen Mardern oder Wieseln ähnelnden Miacidae und Viverravidae stehen außerhalb der Raubtier-Kronengruppe. Die Miacidae bilden zusammen mit den Carnivora das Taxon Carnivoraformes, die Viverravidae zusammen mit den Carnivoraformes das Taxon Carnivoramorpha.[6]
Nach der herkömmlichen Meinung hatten sich die Raubtiere schon im frühen Paläozän in die beiden großen Raubtier-Stammlinien, die Katzenartigen (Feliformia) und die Hundeartigen (Caniformia), aufgespalten. Als älteste Gruppe der ersteren galt bisher die ausgestorbene Familie Viverravidae, die bereits im Paläozän nachgewiesen ist. Einer ihrer Vertreter war beispielsweise die zierliche, baumlebende Gattung Protictis. Als früheste Gruppe der Hundeartigen wurden meist die Miacidae angesehen, die etwa ab dem späten Paläozän auftreten. (Ursprünglich wurden die Miaciden sogar als Vorläufer aller Raubtiere angesehen.) Ihre Pfoten waren flexibel, was auf Kletterfähigkeiten hinweist, und sie besaßen ein vollständiges Gebiss mit 44 Zähnen. Auch das Scherengebiss (Brechschere) war bereits entwickelt.
Neuere Studien weisen allerdings darauf hin, dass die Miaciden und Viverraviden nicht die direkten Vorfahren der beiden Raubtierlinien sind, sondern sogar ganz außerhalb der Carnivora anzusiedeln sind. Die Miaciden scheinen nicht einmal eine monophyletische Gruppe zu sein. Viverraviden und Miaciden werden aber auch nach diesen Befunden mit den Raubtieren zu einem Taxon, den Carnivoramorpha, zusammengefasst. Diesen Ergebnissen zufolge hätten sich die beiden Hauptlinien der Carnivora erst vor etwa 43 Millionen Jahren auseinanderentwickelt.
Eine der ältesten Familien aus dem Katzenzweig sind die Nimravidae, die sehr stark an Katzen (Felidae) erinnern, aber als separate Familie angesehen werden. Sie traten erstmals im späten Eozän Nordamerikas und Eurasiens auf. Eine weitere Familie, die Barbourofelidae, wurden ursprünglich als Unterfamilie der Nimravidae angesehen, doch gelten sie heute als eigene Familie. Die Barbourofelidae starben erst im späten Miozän mit der nordamerikanischen Gattung Barbourofelis aus.
Der erste Vertreter der Katzen selbst war Proailurus aus dem Oligozän und Miozän Europas. Er war etwa so groß wie ein Ozelot. Im Miozän wanderten die Katzen erstmals nach Nordamerika ein und verdrängten schnell die dort lebenden Nimraviden. Im Pliozän wanderten sie auch nach Südamerika ein. Die anderen Familien der Katzenartigen blieben, abgesehen von einer nordamerikanischen Hyänengattung des Pliozäns, auf die Alte Welt beschränkt und erreichten nie den amerikanischen Kontinent.
Die zweite Linie der Raubtiere sind die Hundeartigen. Ihre namensgebende Familie, die Hunde (Canidae), ist entwicklungsgeschichtlich vor allem in Nordamerika vertreten und war ursprünglich auf diesen Kontinent beschränkt. Die Gattung Hesperocyon aus dem mittleren Eozän war der erste bekannte Vertreter dieser Familie. Die Hunde erreichten Europa im Miozän, Afrika, Asien und Südamerika nicht vor dem Pliozän.
Auch die zweite Familie, die Bären, tauchte zuerst in Nordamerika auf und erreichte Eurasien und Afrika im Miozän. Im Gegensatz zu den heutigen Formen war der erste Bär noch ziemlich klein. Parictis aus dem späten Eozän hatte einen nur 7 cm langen Schädel. Die anderen Familien der Hundeartigen, zu denen neben den heute noch existierenden auch die ausgestorbene Familie der Amphicyonidae gehörte, sind spätestens ab dem frühen Oligozän sowohl in Nordamerika als auch in der Alten Welt nachweisbar. Südamerika erreichten die Hundeartigen genau wie die Katzen erst im Pliozän, nach der Entstehung der mittelamerikanischen Landbrücke. Lediglich die Kleinbären sind schon ab dem späten Miozän auf diesem Kontinent nachgewiesen.
Die Robben, die innerhalb der Hundeartigen zur Gruppe der Arctoidea zählen, sind erst aus dem Oligozän bekannt. Enaliarctos etwa hatte bereits Flossen und lebte im späten Oligozän Kaliforniens. Die Backenzähne dieser frühen Gattung waren noch kaum modifizierte Reißzähne, wie sie für Landraubtiere typisch sind. Vertreter, die den drei Robbenfamilien zugeordnet werden können, sind aus dem Miozän bekannt. Ohrenrobben und Walrosse waren damals an den Küsten des Nordpazifik verbreitet, während die Hundsrobben im Nordatlantik lebten.
Bevor sich die Carnivora zu den Gipfelräubern entwickelten, wurde diese Nische von zwei anderen Säugerordnungen ausgefüllt, die bereits vor langer Zeit ausstarben. Die ersten waren die Mesonychia, fleischfressende Huftiere, die im Paläozän und Eozän verbreitet waren. Sie brachten die ersten großen Fleischfresser unter den höheren Säugetieren hervor. Weitere Gruppen räuberischer Säugetiere waren die Hyaenodonta und die Oxyaenodonta, die ursprünglich als Creodonten zusammengefasst wurden. Im frühen Paläogen waren die eigentlichen Raubtiere noch verhältnismäßig klein, die Creodonten jedoch waren mit einer beachtlichen Formenfülle großer Fleischfresser vertreten. Ebenso wie die Carnivora hatten die Creodonten ein Brechscherengebiss entwickelt. Die Brechscheren von Raubtieren und Creodonten bestanden jedoch jeweils aus unterschiedlichen Backenzähnen, ein Beleg dafür, dass beide Gruppen sich unabhängig voneinander, also konvergent, entwickelt haben.
Auf den Kontinenten Australien und Südamerika, wo lange Zeit keine modernen Raubtiere lebten, wurde die Rolle größerer Fleischfresser ursprünglich von verschiedenen Beuteltierarten ausgefüllt. In Südamerika lebten bis in das Pliozän fleischfressende Beuteltiere der Ordnung Sparassodonta, zu denen auch die den säbelzahnkatzenähnliche Gattung Thylacosmilus gehörte. Mit der Bildung der mittelamerikanischen Landbrücke und dem großen amerikanischen Faunenaustausch am Ende des Pliozäns wanderten Carnivora aus Nordamerika ein und verdrängten ihre südamerikanischen Konkurrenten. Unter den speziellen Bedingungen Australiens konnten sich unter den Beutelsäugern einige mittelgroße Fleischfresser entwickeln, wie etwa die Beutelmarder und der Beutelteufel, die zu den Raubbeutlern gehören. Einer anderen Familie der Raubbeutlerartigen gehört der Beutelwolf an, der im 20. Jahrhundert verschwand. Fleischfresser außerhalb der Raubbeutlerartigen waren z. B. die Beutellöwen, die im Pleistozän ausstarben, oder fleischfressende Känguruarten der Gattung Ekaltadeta, die bereits im Obermiozän ausstarben.
Seit Urzeiten sind große Raubtiere die Nahrungskonkurrenten des Menschen. Viele Raubtiere wurden als Feinde der Nutztiere des Menschen verfolgt und verloren einen Großteil ihres Lebensraumes durch die Ausbreitung und Konkurrenz des Menschen. Auch die Jagd auf Wildtiere verübelte ihnen der Mensch und dezimierte sie aus diesem Grund. So wurden Großraubtiere im Yellowstone-Nationalpark selbst nach der Nationalpark-Gründung verfolgt; der Wolf wurde dabei ausgerottet und erst 1995 wieder angesiedelt. Viele Raubtiere wurden oder werden auch wegen ihres Fells zur Herstellung von Kleidung und als Jagdtrophäen bejagt. Heute sind etliche Arten vom Aussterben bedroht und besonders die Bestände der großen Raubtiere sind vielfach bis auf kleine Reliktpopulationen zusammengeschmolzen.
Stellenweise ist heute allerdings ein Umdenken zu erkennen. Vor allem in Europa und Nordamerika scheinen einige Großraubtiere wieder etwas an verlorenem Boden gutmachen zu können. So wurden Wölfe im Yellowstone-Nationalpark wiedereingeführt und in Mitteleuropa etablieren sich zunehmend Bären, Wölfe und Luchse. Einige anpassungsfähige Arten, wie etwa Rotfuchs oder Marder, vor allem der Steinmarder dringen immer mehr in menschliche Siedlungen vor und finden selbst in modernen Großstädten ein Auskommen.
Besonders die großen Arten wie Löwe, Tiger, Bär und Wolf haben mythische Bedeutung erlangt und Eingang in zahlreiche Sagen gefunden.
Einige Arten (vor allem Haushund und Hauskatze) werden vom Menschen auch als Haustiere gehalten. Verschiedene Marder werden wegen ihres Felles oder im Falle des Frettchens zur Kaninchen- und Hasenjagd gezüchtet.
Mehrere Raubtierarten, wie etwa der Rotfuchs, sind Überträger gefährlicher Seuchen wie der Tollwut.
Die Raubtiere (Carnivora) sind eine Ordnung der Säugetiere (Mammalia), zu der die Hundeartigen (Caniformia) und die Katzenartigen (Feliformia) gehören.
Als Prädatoren, die sich überwiegend von Wirbeltieren ernähren, sind die Raubtiere mit 16 rezenten Familien und über 280 Arten in 128 Gattungen nahezu weltweit verbreitet.
Die wissenschaftliche Bezeichnung „Carnivora“ setzt sich aus den lateinischen Begriffen caro (Gen. carnis) „Fleisch“ und vorare „verschlingen“ zusammen. Es sind aber nicht alle nur Fleischfresser; so sind etwa die Bären (Ursidae) opportunistische Allesfresser, und einige Arten sind überwiegend Pflanzenfresser, darunter der Große Panda.
Aycha uquq ñuñuq (ordo Carnivora) nisqakunaqa huk ñuñuq, aycha mikhuq uywakunam.
Kaymi huk aycha uquq ñuñuqkuna (Piruwpi kawsaq: wira qillqasqa):
Asuka (Pinnipedia)
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Aycha uquq ñuñuq.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Aycha uquq ñuñuq
Aycha uquq ñuñuq (ordo Carnivora) nisqakunaqa huk ñuñuq, aycha mikhuq uywakunam.
Kaymi huk aycha uquq ñuñuqkuna (Piruwpi kawsaq: wira qillqasqa):
Michi rikch'aq ayllu (Felidae) Puma (Puma concolor) Tuwi puma (Puma yaguarondi icha Herpailurus yaguarondi) Usqullu (Leopardus jacobitus) Usqhullu (Leopardus colocolo) Chinchay icha Atalla puma (Leopardus pardalis) Tirika icha Kunawaru (Leopardus tigrinus) Uturunku (Panthera onca) Liyun (Panthera leo) Tigri (Panthera tigris) Misti hawar (Panthera pardus) Michi (Felis silvestris catus) Ukumari (Ursidae) Piruwanu ukumari (Tremarctos ornatus) Mayuatu rikch'aq ayllu (Procyonidae) Mayuatu icha Mapachi (genus Procyon) Achuni icha Tihun (Nasua narica) Kuycha (Potos flavus) Allqu rikch'aq ayllu (Canidae) Antikuna atuq (Pseudalopex culpaeus) Sichura atuq (Pseudalopex sechurae) Mayu atuq (Chrysocyon brachyurus) Hatun sach'a allqu (Atelocynus microtis) Uchuy sach'a allqu (Speothos venaticus) Puka atuq (Vulpes vulpes) Lupu (Canis lupus) Allqu (Canis lupus familiaris) Achuqalla rikch'aq ayllu (Mustelidae) Achuqalla (Mustela) Chupasapa achuqalla (Mustela frenata) Uchuy achuqalla (Mustela nivalis) Yaku puma (Pteronura brasiliensis) Manqu, Ukati, Umsiri icha Waminku (Eira barbara) Añas (Mephitidae)Asuka (Pinnipedia)
Ang magkakaibang order na Carnivora ( maglaro / k ɑr n ɪ v ər ə / o / ˌ k ɑr n ɪ v ɔər ə / ; mula sa Latin Caro (stem carn-) "laman", + vorāre "upang silain") kasama ang higit sa 280 species ng mga placental mammals. Mga miyembro nito ay pormal na tinutukoy sa bilang mga carnivorans, habang ang salitang " karniboro"(madalas sikat na inilapat sa mga miyembro ng pangkat na ito) ay maaaring sumangguni sa anumang karne-pagkain na organismo. Mga Carnivorans ay ang pinaka-magkakaibang laki ng anumang mammalian order, mula mula sa hindi bababa sa weasel (Mustela nivalis), sa kasing liit ng 25 gramo (0.88 ans) at 11 sentimetro (4.3 in), ang mga polar bear (Ursus maritimus), na maaaring timbangin ng hanggang sa 1,000 kilo (£ 2200), sa southern elephant seal (Mirounga leonina), na ang mga adult na lalaki timbangin ng hanggang sa 5,000 kilo (£ 11,000) at masukat ng hanggang sa 6.9 metro (23 piye) ang haba.
Ang unang carnivoran ay isang karniboro, at halos lahat ng carnivorans ngayon pangunahing kumain ng karne. Ubligahin ang ilan sa, tulad ng mga pusa at pinnipeds, carnivores. Iba, tulad raccoons at bear, depende sa ang lokal na tirahan, ay mas gustong lahat; ang higanteng panda ay halos eksklusibo isang herbivore, ngunit ay tumagal isda, itlog at insekto, habang malupit na tirahan ang polar oso sa Pinipilit ito sa nakapirmi pangunahing sa biktima.
This list is generated from data in Wikidata and is periodically updated by Listeriabot.
Edits made within the list area will be removed on the next update!
Ang lathalaing ito na tungkol sa Mamalya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Carnivora (ti Basa Latin carō (carn-) "daging", + vorāre "teureuy") ngawengku kira-kira 280 jenis mammalia. Carnivora mangrupa ordo nu pangragamna dina sagi ukuran ti sadaya ordo mammalia, ti Mustela nivalis nepi ka Ursus maritimus jeung Mirounga leonina.
Los carnivòrs (Carnivora) son un òrdre de mamifèrs. Lo sieu nom ven del fach que manjan subretot de carn, es a dire, d'autres animals, a diferéncia dels erbívòrs que s'alimentan de vegetals o dels omnivòrs, que tenon una dieta variada.
Entre los carnivòrs se tròban diversas famílhas, distribuïdas en dos sosòdres:
Existís tanben un òrdre d'animals fossils, pròches dels actuals carnivòrs mas uèi atudat, los creodonts.
Carnivora ye una orden de mamiferos placentarios caraterizata per suya estructura dental, més que més per a forma d'as suyas molars carateristicas, que en mastozoolochía se dicen «muelas carniceras». Se i clasifican arredol de 260 especies conoixitas, repartitas en 2 subordens y 3 infraordens que comprenden 17 familias. O termino «Carnivora», que significa literalment «carnivoros» en latín, fa referencia a l'alimentación depredadera d'a mayoría d'as especies que se i comprenden, anque existen belunas que la fan omnivora.
Representants d'esta orden habitan os cinco continents, habendo-ie especies (superfamilia Pinnipedia, focas, morsas y lions de mar) que se son gosato adaptar a la vida marina en podendo dintrar-se mils de kilometros en a mar, per lo que tecnicament se'n puet trobar representants en qualsiquier punto d'o globo terrestre.
Per o rechistro fosil, se crei que os mamiferos carnivoros apareixoron en Nordamerica fa bells 45 millons d'anyos, dimanando d'a familia de mamiferos fosils dita Miacidae. L'aparición d'as dos subordens prencipals, Feliformia (literalment, en latín, «Os qui tienen forma de gato») y Caniformia (literalment, «Os qui guardan forma de can») se ye quiesto considerar que pasó no guaire dimpués.
Os primers miembros d'a familia Carnivora teneban una alimentación carnivora, como encara en l'actualidat la i tienen a mayoría d'as especies vivas d'o grupo. Enguán, només os Felidae y os Pinnipedia guardan una alimentación exclusivament carnivora sin d'excepcions conoixitas, estando omnivoros os muitos Canidae (se piense en os vulpins), Mustelidae (se piense en os teixudos), Ursidae (onsos), mangostas, chinetas ecetra. Os onsos gosan ser omnivoros de regular, estando que l'onso polar (Ursus maritimus) per a dureza de l'habitat a on que se troba, se fa obligato a mantener una dieta carnivora quasi que en o 100%, anque si se le'n ofreixe tamién consume alimentos vechetals. En comparanza con l'anterior, l'onso panda chigant (Ailuropoda melanoleuca), que tamién fa parte d'a familia Ursidae, ye herbivoro en a més gran parte d'a suya dieta, anque o suyo consumo de uevos, peixes y insectos ya s'haiga documentato.
Zibeta (Viverra zibetha), en a familia Viverridae.
Yena picuta (Crocuta crocuta) con o suyo cadiello, en a familia Hyaenidae.
Puma (Puma concolor), en a familia Felidae.
Lubos (Canis lupus), en a familia Canidae.
Mangosta comuna (Mungos mungo), en a familia Herpestidae.
Morsa (Odobenus rosmarus), en a familia Odobenidae.
Focas grisas (Halichoerus grypus), en a familia Phocidae
Onso negro (Ursus americanus), en a familia Ursidae.
Furons (Mustela putorius), en a familia Mustelidae.
Muelas carniceras.
Uesos d'a zarpa d'Ursus spelaeus.
Ta'n oardagh Carnivora (ass Ladjyn carō (fraue carn-) "feill", + vorāre "ee") goaill stiagh harrish 260 dooie dy heeintee chrooagh. Gyn scansh da keeal ny focklyn, cha nel carnivoragh as eederyn foalley y red cheddin: cha nel dagh eeder foalley 'syn oardagh shoh. She oardagh feer eigysolagh t'ayn, eddyr Mustela nivalis (mysh 25g er trimmid as 11cm er lhiurid) as Mirounga leonina (wheesh as 5000kg as 6.9m er lhiurid). Ta carnivoree gee feill erskyn ooilley son y chooid smoo. Ta fir jeu (myr sampleyr, kiyt, skian-chassee as assagyn) nyn eederyn foalley eginagh, agh ta fir elley (myr sampleyr, raccoonyn as mucyn-awin) ooilley-eeagh. Ta'n maghouin Sheenagh ny lus-eeder son y chooid smoo, agh t'eh gee yeeastyn, oohyn as shey-chassee ny keayrtyn.
The diverse order Carnivora (/kɑːrˈnɪvərə/ or /ˌkɑːrnɪˈvɔərə/; frae Latin carō (stem carn-) "flesh", + vorāre "tae devour") includes ower 280 species o placental mammals. Its members are formally referred tae as carnivorans, whauras the wird "carnivore" (eften popularly applee'd tae members o this group) can refer tae ony meat-eatin organism. Carnivorans are the maist diverse in size o ony mammalian order, rangin frae the least wheasel (Mustela nivalis), at as little as 25 g (0.88 oz) an 11 cm (4.3 in), tae the polar beir (Ursus maritimus), which can wecht up tae 1,000 kg (2,200 lb), tae the soothren elephant seal (Mirounga leonina), whose adult males wecht up tae 5,000 kg (11,000 lb) an measur up tae 6.9 m (23 ft) in lenth.
The first carnivoran wis a carnivore, an nearly aw carnivorans the day primarily eat meat. Some, sic as cats an pinnipeds, depend entirely on meat for thair nutreetion. Ithers, sic as raccoons an beirs, dependin on the local habitat, are mair omnivorous; the giant panda is almaist exclusively a herbivore, but will tak fish, eggs an insects, while the polar beir's hersh habitat forces it tae subsist mainly on prey. Carnivorans hae teeth, claws, an binocular vision adaptit for catchin an eatin ither ainimals. Mony hunt in packs an are social ainimals, givin them an advantage ower lairger prey.
Karnivora është një rend gjitarësh, që përfshin rreth 280 specie gjitarësh placetan . Anëtarët e tij janë quajtur zyrtarisht si karnivorët , ndërsa fjala " mishngrënës"(shpesh aplikohen gjerësisht për anëtarët e këtij grupi) mund t'i referohen çdo organizmi që ushqehet me mish. Karnivorët janë më të ndryshme në madhësi të çdo rendi të gjitarëve, duke filluar nga nuselala ( Mustela nivalis ), në aq pak sa 25 g dhe 11 cm (4.3 in), tek ariu polar ( Ursus maritimus ), i cili mund të peshojë deri në 1.000 kg (2200 lb) deri tek elefanti jugor i detit ( Mirounga leonina ), meshkujt e rritur të të cilëve peshojnë deri në 5.000 kg dhe maten deri në 6,7 m (22 ft) në gjatësi.
Mishngrënësit kanë dhëmbë dhe kthetra të përshtatura për kapjen dhe ngrënien e kafshëve të tjera. Shumë janë gjuetar dhe kafshë sociale , duke u dhënë atyre një avantazh mbi pren e madhe. Disa mishngrënës, siç janë macet dhe pinipedët , varen tërësisht nga mishi për ushqimin e tyre. Të tjerët, siç janë rakunat dhe arinjtë , janë në gjithnjë në varësi të habitatit. Panda gjigant është kryesisht një herbivor , por edhe ushqehet me peshk , vezë dhe insektet . Ariu polar ushqehet kryesisht me foka.
Karnivorant janë të ndarë në dy subrende: Feliformia ( "si mace ") dhe Kaniformia ( "si qen ").
Të gjithë mishngrënësit ndajnë të njëjtin rregullim të dhëmbëve në të cilin premula e fundit e sipërme (me emrin P4) dhe molari i parë i poshtëm (me emrin m1) kanë kurora të imëta smalike që punojnë së bashku si dhëmbëprerës për të këputur mishi. Karnivorët kanë pasur këtë përshtatje për mbi 60 milion vjet , dhe këto përshtatje dentare ndihmojnë në identifikimin e llojeve dhe grupimeve të specieve mishngrënëse.[1]
Karnivorët evoluar në Amerikën e Veriut nga anëtarët e familjes Miacidae (miacids) rreth 42 milion vjet më parë. Ata së shpejti u ndahën në forma si mace dhe qen ( Feliformia dhe Caniformia ) .
Shumica e karnivorëve janë mishngrës ; ata zakonisht kanë kthetra të mprehtë zakonisht me pesë, por asnjëherë më pak se katër, gishtërinj në çdo këmbë, dhe të mirë-zhvilluar dhe dhëmëb qeni të zhvilluar. Premula e fundit e nofullës së sipërme dhe molarit të parë të ulët quhen carnasials ose dhëmbët sektorial . Këto dhëmbë si dhëmbë mbyllen (afër) me një veprim gërshërës për prerjen dhe copëtimin e mishit. Carnasials janë më të zhvilluar tek Felidae dhe më pak të zhvilluara tek Ursidae . Karnivorët kanë gjashtë incisors dhe dy canines konik në çdo nofulla. Vetëm dy perjashtime,nga kjo jane lundra e detit ( Enhydra lutris ), e cila ka 4 cepa ne nofullen e poshtme, dhe ariu dembel ( Melursus ursinus ), i cili ka 4 cepa ne nofullen e siperme. Numri i molarëve dhe premolarit është i ndryshueshëm në mes të llojeve të mishngrënësve, por të gjithë dhëmbët janë rrënjosur thellë dhe janë difodontë . Inkurajtorët mbahen nga mishngrënësit dhe efekti i tretë është zakonisht i madh dhe i mprehtë.Karnivorët kanë katër ose pesë shifra në çdo këmbë, me shifra e parë në forife, i njohur gjithashtu sithua e vesës , duke qenë e gjallë në shumicën e specieve dhe mungon në disa.
Nënfamilia Kanoidea (ose nënrend Kaniformia ) - Kanidae (ujqërit, qentë dhe dhelprat), Mepitidae (morfeta), Mustelidae (nuselalat, vjedulla dhe vidrat), Prokionidae (rakuni), Ursidae (ariu), Ailuridae (panda e kuqe ), Otariidae (luanët e detit ), Odobenidae (fokat ) dhe Pocidae (tre familjet e fundit të klasifikuara më parë në superfamiljen Pinipedia ) dhe familja e zhdukur Ampikionidae (ariu-qen). Shumica e specieve janë mjaft të thjeshta në ngjyrosje, duke mos pasur lëkur të ndezur ose të zbukuruara, si shumë lloje të felinëve dhe viverridëve . Kjo është për shkak se Kanoidea priren të shkojnë në klimë të butë dhe subarktike , edhe pse Mustelidae dhe Prokionidae janë në disa vende tropikale. Shumica janë tokësore, edhe pse disa specie, si prokionid , janë që jetojnë në pemë. Të gjitha familjet përveç Kanidae dhe disa specie të Mustelidae janë plantigrade. Ushqimi është i ndryshëm dhe shumica kanë tendencë të jenë gjithnjë në njëfarë mase, dhe kështu dhëmbët karnasiale janë më pak të specializuara. Kanoidea ka më shumë premolarë dhe molarë në një kafkë të zgjatur.
Nënfamilia Feloidea (ose nënrend Feliformia ) - Felidae (macet), Prionodontidae (linsangu aziatik), Herpestidae (mangustat), Hiaenidae (hienat), Viverridae (civet), dhe Eupleridae (karnivoranët Malagasi), si dhe të zhdukurit të familjes Nimravidae(paleofelidet). Kjo është për shkak se këto specie kanë tendencë të shkojnë në habitate tropikale, edhe pse disa lloje banojnë në habitate të butë dhe nëntokësore. Shumë prej tyre janë arboreal ose semiarborore, dhe shumica janë digjitale. Ushqimi ka tendencë të jetë më rreptësisht mishngrënës, sidomos në familjen Felidae. Ata kanë më pak dhëmbë dhe kafka më të shkurtër, me carnasials shumë më të specializuara të destinuara për prerjen e mishit. Kthetrat Feliformia shpesh janë retractile, ose rrallë, semiretractile. Falangat e fundit, me nyjën e bashkangjitur, mbështjellin në pjesën e përparme në një mbështjellës nga ana e jashtme e falangës së mesme të shifrës dhe mbahen në këtë pozicion kur pushojnë nga një ligament i fortë elastik. Në këmbët e sipërme, nyja e fundme ose falangas tërhiqet në majë dhe jo në anën e falangës së mesme. Muskujt e thellë përkulës i drejtojnë terminalet e terminalit, kështu që kthetrat dalin nga mbështjellësit e tyre dhe zilja e butë "kadifeje" papritmas kthehet në një armë të frikshme. Mbërthimi i zakonshëm i kthetrave ruan pikat e tyre nga veshin.
Superfamiljare Pinipedia (trikeku, foka, dhe luanët e detit), që tani konsiderohet të jenë pjesë e Kaniformiave, janë gjitarë të vegjël ujorë të mesëm (deri 6.5 m). Duke qenë shtëpiotermike (me gjak të ngrohtë) gjitarët detarë, pinipedët i nevojitet për një sipërfaqe të ulët sipërfaqe për raportin e masës trupore. Përndryshe, ata do të vuanin nga humbja e tepruar e nxehtësisë për shkak të kapacitetit të lartë të ujit për përçueshmëri të nxehtësisë. Trupi është izoluar zakonisht me një shtresë të trashë yndyrë të quajtur bluber dhe mbuluar zakonisht me flokë. Shifrat nuk janë të ndara, por të lidhura me një rrjet të trashë që formon pantofla për not; kështu, forelimbs dhe hindlimbs janë transformuar në padles. Kjo u mundëson atyre të zhyten në thellësi ekstreme (600 m për vulën Weddell). Ata mund të qëndrojnë nënujore për periudha të gjata kohore, nganjëherë një orë ose më shumë, por shumica e zhytjeve zakonisht janë të shkurtra. Rajoni i fytyrës i kafkës është relativisht i vogël, me fenerë shumë të vogël ose të mangët, dhe vibrinsat janë të zhvilluara mirë. Dhëmbët molariform janë kryesisht homodontë dhe qentë janë zhvilluar mirë. Bishti është shumë i shkurtër ose mungon, veshët janë të vogla ose mungojnë po ashtu dhe gjenitalet e jashtme janë të fshehura në çarje ose depresione në trup.
Anëtarët e Karnivorave kanë një formë karakteristike të kafkës me trurin relativisht të madh të mbështjellur në një kafkë të rëndë. Kafka ka një hark zigomatik të zhvilluar pikërisht pas maxillës (e zakonshme për të gjithë gjitarët dhe paraardhësit e tyre të kinodont ), dhe ata kanë kockëzuar bullae të jashtëm auditor . Feloidea ka një bulla audituese me dy dhoma. Përveç lejimit të hapësirës shtesë për kalimin e muskujve për të punuar nofullën më të ulët, harku zigomatik gjithashtu lejon diferencimin e grupeve të veçanta të muskujve që të përfshihen në kafshimin dhe përtypet. Maseters bashkëngjitni nga dentari (në mënyrë specifike, fosa) në harkun zigomatik dhe mbi maxillë përpara harkut, duke siguruar forcë dërrmuese. E temporalis jep nga dentari (specifike, proces coronoid ) në anën e braincase, duke siguruar moment rrotullimi në lidhje me aksin e nofullës artikulim.
Në krahasimin e kafkave të mishngrënësve dhe bimngrënësve mund të shihet se forca qethëse e temporaliseve është disi më e rëndësishme për mishngrënësit, të cilët kanë më shumë hapësirë në kokë (kjo nuk është e palidhur me inteligjencën mishngrënëse) dhe zakonisht zhvillon një kreshtë sagitale(duke dalë nga prapa në anterior në kafkë), duke siguruar ende hapësirë shtesë për shtojcën temporale. Gryka e karnivoranëve mund të lëvizin vetëm në një bosht vertikal, në një lëvizje lart e poshtë, dhe nuk mund të lëvizin nga njëra anë në tjetrën. Lidhja e nofullës në mishngrënës priret të qëndrojë brenda avionit të mbylljes së dhëmbëve, një marrëveshje që thekson më tej prerjen (si në një palë gërshërë). Në barishtoret, forca dërrmuese e maseters është relativisht më e rëndësishme se sa është prerja. Lidhja e nofullës në përgjithësi është shumë më e madhe se niveli i mbylljes së dhëmbit, duke lejuar hapësirë shtesë për shtojcën masive në dentalni dhe duke shkaktuar rrotullimin e nofullës së poshtme që të përkthehet në forcë dërrmuese përpara dhëmbëve midis dhëmbëve të nofullës së sipërme dhe të poshtme.
Stomatologjia ka të bëjë me rregullimin e dhëmbëve në gojë, me notacionin dentar për dhëmbët e nofullës së sipërme duke përdorur shkronjat e sipërme të letrës I për të treguar incisorët , C për qenët , P për premolarë dhe M për molarët , letra i, c, p dhe m për të treguar dhëmbët e mandibullit . Dhëmbët janë numëruar duke përdorur një anë të gojës dhe nga pjesa e përparme e gojës në pjesën e prapme. Në mishngrënës , premula e sipërme P4 dhe m1 e ulët molar formojnë carnassials që përdoren së bashku në një veprim gërshërës për të prerë muskujt dhe tendonin e pre.
Karnivorat ka një stomak të thjeshtë të përshtatur kryesisht për të tretet mishi, në krahasim me sistemet e përpunuara të tretjes të kafshëve barishtore, të cilat janë të nevojshme për të prishur fibrave të vështira dhe komplekse të bimëve. Kaecum është ose mungon apo të shkurtër dhe të thjeshtë, dhe zorrës së trashë nuk është saculated ose shumë më të gjerë se sa zorrë e vogël. Shumica e specieve të Karnivorave janë, në një farë mase, gjithëpërfshirës, me përjashtim të Felidae dhe Pinipedia, të cilat janë mishngrënës të detyruar. Shumica kanë sens të zhvilluar shumë, sidomos vizion dhe dëgjim, dhe shpesh një ndjenjë shumë e mprehtë e erë në shumë lloje, si në Canoidea. Ata janë vrapues të shkëlqyeshëm: disa janë vrapues me distancë të largët, por më shpesh janë sprinterë. Edhe arinjtë dhe rakunat, megjithëse dukshëm të ngadalshëm dhe të ngathët, janë të aftë për shpërthime të shquara të shpejtësisë.
Karnivorat përfshijnë mishngrënës , omnivores , dhe madje disa lloje kryesisht herbivorous , të tilla si panda gjigand dhe binturongu. Dhëmbët e rëndësishëm për karnivorët janë qenët e mëdhenj, paksa të përsëritura, që përdoren për të shpërndarë pre, dhe karnavali komplekse, që përdoret për të rregulluar mishin nga kocka dhe për ta shpërndarë atë në copa të tretshëm. Qentë kanë dhëmbë molar prapa carnasials për dërrmues të eshtrave, por macet kanë vetëm një molar të reduktuar në masë të madhe, prapa carnasialit në nofullën e sipërme.Macet kanë hequr kockat e tyre të pastra, por nuk do t'i shtypin ato për të marrë palcën brenda. Omnivoret, të tilla si arinjtë dhe rakunat, kanë zhvilluar karnasialë të ngathët, të ngjashëm me molarët. Carnasials janë një përshtatje kryesore për grabitjen tokësore të vertebrorëve; të gjitha urdhrat e tjerë placentë janë kryesisht herbivorë, insektivorë, apo ujore.
Shumica e karnivoranve meshkuj kanë një baculum , edhe pse është relativisht i shkurtër tek felinët , dhe mungon tek hienat.Karnivorant kanë tendencë për të prodhuar një pjellë të vetme një herë në vit, por disa lindin një herë në disa vite.Periudha mesatare shtrihet në mes të 50 dhe 115 ditëve, megjithëse ursidët dhe mustelidë kanë vonuar implantimin, duke zgjatur periudhën e shtatzënisë gjashtë deri në nëntë muaj përtej periudhës normale.Lindja e shumë individëve është zakonisht është e madhe, duke filluar nga një në 13 të rinj, të lindur me sytë dhe veshët e pazhvilluar. Në shumicën e llojeve, nëna ka kujdes ekskluziv ose të paktën parësor të pasardhësve. Shumë lloje të karnivorave janë të vetmuar , por disa janë të shoqërueshëm.
Karnivorant evoluan nga anëtarët e familjes Miacidae (miacidët, tani njohur si parafiletik ). Kalimi nga Miacidae në Karnivorat ishte një prirje e përgjithshme në Eocenën e mesme dhe të vonshme , duke përfshirë nga Amerika e Veriut dhe Euroazinë. Divergjenca e karnivorave nga miacids, si dhe divergjenca e dy klasave brenda të Karnivorave, Kaniformia dhe Feliformia , tani është konkluduar të ketë ndodhur në mes të Eocenit , rreth 42 milion vjet më parë .
Tradicionalisht, familja e zhdukur Viverravidae (viverravidët) ishte menduar të ishin më të hershmit e karnivoranve, me të dhënat fosile të parë shfaqen në Paleocenën e Amerikës së Veriut rreth 60 mi, por kohët e fundit përshkruar dëshmi nga morfologjia kraniale tani i vendos ato jashtë rendit Karnivora.
Miacidae nuk janë një grup monofiletik , por një grup parafiletik.Sot, Karnivora është e kufizuar në grupin e kurorës , Karnivora dhe miacoidët janë të grupuar në krehër Karnivoramorfa , dhe miacoids janë konsideruar si karnivoramorf basal. Bazuar në karakteristikat e dhëmbëve dhe madhësive të braçkës, tani dihet se karnivorat duhet të ketë evoluar nga një formë edhe më primitive se Kreodonta , dhe kështu këto dy urdhra nuk mund të jenë edhe grupe motër. Karnavora, Kreodonta, Polidota dhe disa urdhra të tjerë të zhdukur janë grupuar në mënyrë joformale së bashku në Flade. Skemat e klasifikimit më të vjetër e ndanë rendin në dy nënshkrime: Fisipedia (e cila përfshinte familjet e para të Karnivorave të tokës) dhe Pinipedia (që përfshinin fokat ,trikekun dhe luanin e detit ). Sidoqoftë, tani është e njohur se Fisipedia është një grup parapletik dhe se nuk ishin grupi motër e fisipedëve, por më parë kishin dalë nga mesi i tyre.
Karnivorat përgjithësisht ndahet në Feliformia (si-mace) dhe Kaniformia (si-qeni), të fundit prej të cilave përfshihen pinipedët . Pinipedët janë pjesë e një klase, e njohur si Arktoidea , i cili përfshin gjithashtu subfamiljen Ursidae (arijnt) dhe Musteloide . Musteloidea nga ana e tij përbëhet nga Mustelidae (shqarthave: nuselalat), Prokionidae (prokionid: rakuni), Mepitidae (mofetën) dhe Ailurus (Panda e kuqe). Kaniformët më të vjetra janë Miacis specie cognitus Miacis , të Ampikionidae (Arijnt-qentë) të tilla si Dapoenus, dhe Hesperokion (i familjes Canidae, nënfamiljes Hesperokioninae). Hesperokionine kanid shfaqen së pari në Amerikën e Veriut, dhe specie të hershme aktualisht datojn në 39.74 Mya, por ata nuk ishin të përfaqësuar në Evropë deri edhe në Miocenit , dhe jo në Azi dhe Afrikë deri në Pliocenit . Miacis dhe Ampikionidae ishin të parët e kaniform për t'u ndarë nga të tjerët dhe ndonjëherë konsiderohet të jenë grupe motër me Ursidae, por afërsia e saktë e Ampikionidae dhe Ursidae, si dhe Arktoidae me Ursidae, është ende e pasigurtë.Kanidët( uqërit ,kojotat ,çakejntë , dhelprat dhe qentë ) përgjithësisht konsiderohet të jetë grupi motër me Arktoidea. Ursidae ndodhin së pari në Amerikën e Veriut në Eocenën e Vonë (rreth 38 mya) shumë i vogël dhe kishte një kafkë vetëm 7 cm të gjatë. Ashtu si kanidët, kjo familje nuk shfaqet në Euroazi dhe Afrikë deri në Miocene. Familjet e tjera të kaniformëve Ampikionidae, Mustelidae dhe Prokionidae ndodhin në të dy Botën e Vjetër dhe në Botën e Re nga Eocenin vonë dhe Oligocenin e hershme .
Paraardhësi i të gjithë Feliformëve evoluan nga ndarja Kaniformia-Feliformia. Nandinia ,civeti palmet afrikan( Nandinia binotata ), duket të jetë më primitive e të gjitha formave dhe i para që ndahet nga të tjerët.Linsangu aziatik të gjinisë Prionodon (vendosur tradicionalisht në Viverridae) formojnë familjen e tyre, si disa të fundit.Studimet tregojnë se Prionodoni është në fakt i gjallë më e afërt në lidhje me macet. Nimravidae janë parë ndonjëherë si më basalët të gjitha feliformëve dhe i pari për të ndarë nga të tjerët, por ekziston mundësia që Nimravidae nuk mund të takojnë edhe brenda rendit, dhe për këtë arsye pozicioni i saj si një kullë brenda Karnivorave është aktualisht i paqëndrueshëm. Studime të tjera tregojnë se barbourofelid formojnë një familje të veçantë, e cila është e lidhur ngushtë me felinët vërtetë në vend që të lidhen me nimravidët. Fosilet e njohur me origjinë datojnë nga Eoceni i vonë (37 mya), nga Formimi i Carnivores të Bardhë të Chadronian në Rimsin e Flamurit, Wyoming. Diversiteti i Nimravidëve duket se ka arritur kulmin rreth 28 mije vjet më parë. Hiperkarnivorouët (rreptësisht ngrënës mishi) feliformët nimravid ishin zhdukur në Amerikën e Veriut, pas 26 Mya dhe felinët nuk arrijnë në Amerikën e Veriut deri në Miocenit në fillim të mesme (16 Mya).
Është sugjeruar se kanidët e evoluan morfologjitë në hiperkarnivorous sepse nuk ishin mungesa e feliformëve gjatë kësaj periudhe ( maceve, 26-18.5 mya), megjithatë të dhënat e kohëve të fundit nuk e mbështesin këtë hipotezë.E të cilave u zhdukën para shfaqjes së felideve. Pavarësia u rrit gjatë "boshllëkut të maceve" edhe me zhdukjen e kjo ishte për shkak të zhdukjes së ndërmjetësve morfologjikë, dhe për shkak se mishngrënësit filluan të zënë morfopacinë hipokarnivorousve (jo 100% mishngrënës) për herë të parë në Amerikën e Veriut.Prokionidët nuk arritën në Amerikën e Veriut deri në fillim të Micenit dhe disa të tjerë "(p.sh.,Ursinae ), nuk arriti deri në Miocenin e vonë. Linjat e zhdukura të Ursidae ishin të pranishme në Amerikën e Veriut nga Eoceni i vonë përmes Miocenit dhe ampikionides (ariu-qen) ishin të pranishëm edhe gjatë kësaj periudhe, por morën një morfospace të përbashkët në përgjithësi me kanidët dhe jo në afërsi me ursidë. Një pyetje e madhe mbetet se pse ka pasur një rënie progresive në karnivoramorpanve hiperkarnivorous gjatë Oligocenit të vonë /fillim të Miocene. Gjatë kësaj periudhe të gjitha format hiperkarnivorous u zhduken nga të dhënat fosile, duke përfshirë feliformët hiperkarnivorous, kanid, dhe mustelid. Një shpjegim i mundshëm është ndryshimi i klimës. Toka u ftoh gradualisht pas Paleocenit dhe gjatë një periudhe që përfshinte kufirin e Eocenit / Oligocenit, ndodhi një ngjarje dramatike e ftohjes klimatike.
Një studim i kohëve të fundit ka zgjidhur përfundimisht pozicionin e saktë të Ailurusit : pandës së kuqe nuk është as prokionid as një ursid, por formon një familje monotipike, me musteloidët e tjerë si të afërmit e saj më të ngushtë të gjallë. I njëjti studim tregoi gjithashtu se ata nuk janë një familje primitive, siç ishte menduar dikur. Madhësia e trupit të tyre të vogël është një tipar i mesëm - forma e trupit primitiv të arktoideve ishte e madhe, jo e vogël. Studimet e fundit molekulare sugjerojnë gjithashtu se Karnivorat endemike të Madagaskarit , duke përfshirë tre përgjithshmë zakonisht klasifikuar me civetët dhe katër përgjithshmë të mangustave klasifikuar me Herpestidae, janë zbritur të gjitha nga një paraardhës i vetëm. Ata formojnë një taxon të vetëm motër në Herpestidae.Hienat janë gjithashtu të lidhura ngushtë me këtë klasë.
Kur u emërua për herë të parë Karnivora, kishte vetëm pesë familje:
Skema më e zakonshme klasifikuese moderne e ndan Karnivorat në jetesë gjashtëmbëdhjetë dhe një numër familjesh të zhdukura, si më poshtë:
Nënrendi Feliformia ("si-macet")
Familja Nandinidae :civeti palmen afrikan ; një specie
Familja † Nimravidae : macet dhëmbë-shpatë (5-36 mya)
Incertae sedis
Gjinija † Aeluropsis
† Aneuropsi annectens
Gjinija † Mellivorodon
† Mellivorodon paleindicus
Mbifamilja Feloidea
Familja Felidae : macet; 41 lloje në 15 gjini
Familja Prionodontidae : linsangu aziatik ; dy lloje në një gjini
Familja † Barbourofelidae : (6-18 mya)
Gjinija † Stenogale (Schlosser, 1888)
† Stenogale aurelianensis ( Miocene e Ulët , Francë )
† Stenogale bransatensis ( Oligocene e sipërme , Bransat , Francë)
† Stenogale brevidens
† Stenogale gracilis (Filhol, 1877) ( Ulët Oligocene , Quercy , Francë)
† Stenogale intermedia (Oligocene e Ulët, Quercy, Francë)
† Stenogale julieni (Miocene e Ulët, Aquitanian , Saint-Gérand , Francë)
Gjinija † Haplogale (Filhol, 1882)
† Haplogale media (Filhol, 1882) (Ulët Oligocene, Quercy, Francë)
Mbifamilja Viverroidea
Familja Viverridae : civet dhe aleatët; 34 lloje në 15 gjini
Mbifamilja Herpestoidea
Familja Eupleridae : karnivoran malagasi; 10 specie në shtatë gjini
Familja Herpestidae :mangustat dhe aleatët; 34 lloje në 14 gjini
Familja Hiaenidae :hienat dhe proteli me kreshte ; katër lloje në tre gjini
Familja † Lopokionidae
Mbifamilja † Stenoplesiktoidea
Familja † Perkrokutidae
Familja † Stenoplesiktidae
Nënrendi Kaniformia ("si-qen")
Familja † Amfikionidae : ari-qen (9-37 mya)
Familja Kanidae : qentë dhe aleatë; 38 lloje në 12 gjini
Infrarendi Arktoidea
Mbifamilja Ursoidea
Familja † Hemikionidae : (2-22 mya)
Familja Ursidae : mbart ; tetë lloje në pesë breza
Mbifamilja Pinipedia
Familja † Enaliarctidae : (23-20 mya?)
Familja Odobenidae :trikeku ; një specie
Familja Otaridae :luani i detit ; 15 lloje në shtatë gjini
Familja Fokidae :foka ; 18 lloje në 13 gjini
Mbifamilja Musteloidea
Familja Ailuridae : panda e kuqe ; një specie
Familja Mefitidae :morfeta ; 12 specie në katër gjini
Familja Mustelidae : nuselala dhe aleatë; 59 lloje në 22 gjini
Familja Prokionidae :rakuni dhe aleatët; 14 lloje në gjashtë gjini
.png){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.JPG){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.png){kind=small}
.jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
_2006-09-19.JPG)
.JPG){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
|url= (Ndihmë!) Ang magkakaibang order na Carnivora ( maglaro / k ɑr n ɪ v ər ə / o / ˌ k ɑr n ɪ v ɔər ə / ; mula sa Latin Caro (stem carn-) "laman", + vorāre "upang silain") kasama ang higit sa 280 species ng mga placental mammals. Mga miyembro nito ay pormal na tinutukoy sa bilang mga carnivorans, habang ang salitang " karniboro"(madalas sikat na inilapat sa mga miyembro ng pangkat na ito) ay maaaring sumangguni sa anumang karne-pagkain na organismo. Mga Carnivorans ay ang pinaka-magkakaibang laki ng anumang mammalian order, mula mula sa hindi bababa sa weasel (Mustela nivalis), sa kasing liit ng 25 gramo (0.88 ans) at 11 sentimetro (4.3 in), ang mga polar bear (Ursus maritimus), na maaaring timbangin ng hanggang sa 1,000 kilo (£ 2200), sa southern elephant seal (Mirounga leonina), na ang mga adult na lalaki timbangin ng hanggang sa 5,000 kilo (£ 11,000) at masukat ng hanggang sa 6.9 metro (23 piye) ang haba.
Ang unang carnivoran ay isang karniboro, at halos lahat ng carnivorans ngayon pangunahing kumain ng karne. Ubligahin ang ilan sa, tulad ng mga pusa at pinnipeds, carnivores. Iba, tulad raccoons at bear, depende sa ang lokal na tirahan, ay mas gustong lahat; ang higanteng panda ay halos eksklusibo isang herbivore, ngunit ay tumagal isda, itlog at insekto, habang malupit na tirahan ang polar oso sa Pinipilit ito sa nakapirmi pangunahing sa biktima.
Carnivora ye una orden de mamiferos placentarios caraterizata per suya estructura dental, més que més per a forma d'as suyas molars carateristicas, que en mastozoolochía se dicen «muelas carniceras». Se i clasifican arredol de 260 especies conoixitas, repartitas en 2 subordens y 3 infraordens que comprenden 17 familias. O termino «Carnivora», que significa literalment «carnivoros» en latín, fa referencia a l'alimentación depredadera d'a mayoría d'as especies que se i comprenden, anque existen belunas que la fan omnivora.
Representants d'esta orden habitan os cinco continents, habendo-ie especies (superfamilia Pinnipedia, focas, morsas y lions de mar) que se son gosato adaptar a la vida marina en podendo dintrar-se mils de kilometros en a mar, per lo que tecnicament se'n puet trobar representants en qualsiquier punto d'o globo terrestre.
Per o rechistro fosil, se crei que os mamiferos carnivoros apareixoron en Nordamerica fa bells 45 millons d'anyos, dimanando d'a familia de mamiferos fosils dita Miacidae. L'aparición d'as dos subordens prencipals, Feliformia (literalment, en latín, «Os qui tienen forma de gato») y Caniformia (literalment, «Os qui guardan forma de can») se ye quiesto considerar que pasó no guaire dimpués.
Os primers miembros d'a familia Carnivora teneban una alimentación carnivora, como encara en l'actualidat la i tienen a mayoría d'as especies vivas d'o grupo. Enguán, només os Felidae y os Pinnipedia guardan una alimentación exclusivament carnivora sin d'excepcions conoixitas, estando omnivoros os muitos Canidae (se piense en os vulpins), Mustelidae (se piense en os teixudos), Ursidae (onsos), mangostas, chinetas ecetra. Os onsos gosan ser omnivoros de regular, estando que l'onso polar (Ursus maritimus) per a dureza de l'habitat a on que se troba, se fa obligato a mantener una dieta carnivora quasi que en o 100%, anque si se le'n ofreixe tamién consume alimentos vechetals. En comparanza con l'anterior, l'onso panda chigant (Ailuropoda melanoleuca), que tamién fa parte d'a familia Ursidae, ye herbivoro en a més gran parte d'a suya dieta, anque o suyo consumo de uevos, peixes y insectos ya s'haiga documentato.
Karnivora është një rend gjitarësh, që përfshin rreth 280 specie gjitarësh placetan . Anëtarët e tij janë quajtur zyrtarisht si karnivorët , ndërsa fjala " mishngrënës"(shpesh aplikohen gjerësisht për anëtarët e këtij grupi) mund t'i referohen çdo organizmi që ushqehet me mish. Karnivorët janë më të ndryshme në madhësi të çdo rendi të gjitarëve, duke filluar nga nuselala ( Mustela nivalis ), në aq pak sa 25 g dhe 11 cm (4.3 in), tek ariu polar ( Ursus maritimus ), i cili mund të peshojë deri në 1.000 kg (2200 lb) deri tek elefanti jugor i detit ( Mirounga leonina ), meshkujt e rritur të të cilëve peshojnë deri në 5.000 kg dhe maten deri në 6,7 m (22 ft) në gjatësi.
Mishngrënësit kanë dhëmbë dhe kthetra të përshtatura për kapjen dhe ngrënien e kafshëve të tjera. Shumë janë gjuetar dhe kafshë sociale , duke u dhënë atyre një avantazh mbi pren e madhe. Disa mishngrënës, siç janë macet dhe pinipedët , varen tërësisht nga mishi për ushqimin e tyre. Të tjerët, siç janë rakunat dhe arinjtë , janë në gjithnjë në varësi të habitatit. Panda gjigant është kryesisht një herbivor , por edhe ushqehet me peshk , vezë dhe insektet . Ariu polar ushqehet kryesisht me foka.
Karnivorant janë të ndarë në dy subrende: Feliformia ( "si mace ") dhe Kaniformia ( "si qen ").
Ta'n oardagh Carnivora (ass Ladjyn carō (fraue carn-) "feill", + vorāre "ee") goaill stiagh harrish 260 dooie dy heeintee chrooagh. Gyn scansh da keeal ny focklyn, cha nel carnivoragh as eederyn foalley y red cheddin: cha nel dagh eeder foalley 'syn oardagh shoh. She oardagh feer eigysolagh t'ayn, eddyr Mustela nivalis (mysh 25g er trimmid as 11cm er lhiurid) as Mirounga leonina (wheesh as 5000kg as 6.9m er lhiurid). Ta carnivoree gee feill erskyn ooilley son y chooid smoo. Ta fir jeu (myr sampleyr, kiyt, skian-chassee as assagyn) nyn eederyn foalley eginagh, agh ta fir elley (myr sampleyr, raccoonyn as mucyn-awin) ooilley-eeagh. Ta'n maghouin Sheenagh ny lus-eeder son y chooid smoo, agh t'eh gee yeeastyn, oohyn as shey-chassee ny keayrtyn.
The diverse order Carnivora (/kɑːrˈnɪvərə/ or /ˌkɑːrnɪˈvɔərə/; frae Latin carō (stem carn-) "flesh", + vorāre "tae devour") includes ower 280 species o placental mammals. Its members are formally referred tae as carnivorans, whauras the wird "carnivore" (eften popularly applee'd tae members o this group) can refer tae ony meat-eatin organism. Carnivorans are the maist diverse in size o ony mammalian order, rangin frae the least wheasel (Mustela nivalis), at as little as 25 g (0.88 oz) an 11 cm (4.3 in), tae the polar beir (Ursus maritimus), which can wecht up tae 1,000 kg (2,200 lb), tae the soothren elephant seal (Mirounga leonina), whose adult males wecht up tae 5,000 kg (11,000 lb) an measur up tae 6.9 m (23 ft) in lenth.
The first carnivoran wis a carnivore, an nearly aw carnivorans the day primarily eat meat. Some, sic as cats an pinnipeds, depend entirely on meat for thair nutreetion. Ithers, sic as raccoons an beirs, dependin on the local habitat, are mair omnivorous; the giant panda is almaist exclusively a herbivore, but will tak fish, eggs an insects, while the polar beir's hersh habitat forces it tae subsist mainly on prey. Carnivorans hae teeth, claws, an binocular vision adaptit for catchin an eatin ither ainimals. Mony hunt in packs an are social ainimals, givin them an advantage ower lairger prey.
Carnivora (ti Basa Latin carō (carn-) "daging", + vorāre "teureuy") ngawengku kira-kira 280 jenis mammalia. Carnivora mangrupa ordo nu pangragamna dina sagi ukuran ti sadaya ordo mammalia, ti Mustela nivalis nepi ka Ursus maritimus jeung Mirounga leonina.
Carnivoros, in le senso taxonomic, es mammales del ordine Carnivora. Illos es distinguite per un dentition que los permitte de mangiar altere animales.
In le senso plus large, un carnivoro es qualcunque animal que mangia carne. De facto, qualque species in le ordine Carnivora, per exemplo le panda gigante (Ailuropoda melanoleuca), mangia quasi nulle carne.
Usque recentemente, zoologistas placiava phocas e morsas in un altere ordine, Pinnipedia. Nunc on considera Pinnipedia un gruppo paraphyletic (i.e. non un ver clado) e le familias de pinnipedes es placiate in le subordine Caniformia de Carnivora.
Le ordine Carnivora contine 15 familias in duo subordines:
Carnivoros, in le senso taxonomic, es mammales del ordine Carnivora. Illos es distinguite per un dentition que los permitte de mangiar altere animales.
In le senso plus large, un carnivoro es qualcunque animal que mangia carne. De facto, qualque species in le ordine Carnivora, per exemplo le panda gigante (Ailuropoda melanoleuca), mangia quasi nulle carne.
Usque recentemente, zoologistas placiava phocas e morsas in un altere ordine, Pinnipedia. Nunc on considera Pinnipedia un gruppo paraphyletic (i.e. non un ver clado) e le familias de pinnipedes es placiate in le subordine Caniformia de Carnivora.
Chia̍h-bah-bo̍k (-ba̍k), La-teng hō-miâ Carnivora, sī thai-pôaⁿ tōng-bu̍t ē-kha ê chi̍t-ê bo̍k, lóng-chóng ū 17-ê kho, chhiau-kòe 260-ê bu̍t-chéng. Chhin-chhiūⁿ hîm, niau chham káu lóng-sī Carnivora.
"Carnivora" sī lâi-chū La-teng-bûn ê carō kap vorāre, sī "ài chia̍h bah" ê ì-sù. Chit-lūi tōng-bu̍t ê thé-hêng tùi 11 cm ê Mustela nivalis (chi̍t-chióng chhiah-chhí) kàu 690 cm ê Mirounga leonina (chi̍t-chióng hái-pà) lóng-ū.
Tōa-to-sò͘ chia̍h-bah-bo̍k tōng-bu̍t sī lio̍k-tē seng-oa̍h, in ū chiam-kak ióng-chòng ê jiáu, chńg-thâu bí chi̍t kha ū 4 kàu 5 ki. Tōa-pō͘-hūn ê chéng ū lông-jiáu (dewclaw) tī chêng-kha.
Chia̍h-bah-bo̍k ê kak-khí hoat-ta̍t, liân khū-khí (āu-chan) mā ū chiam-kak. Koh ū chi̍t khoán kiò carnassial ê chhùi-khí, tī téng-ham ê sió-āu-chan kap ē-ham ê tōa-āu-chan, nn̄g-pêng ha̍p--khì-lâi ná ka-to chiōng ba̍h li̍h--khui. Chi̍t khoán chhùi-khí iû-kî tī Niau-kho kap Hîm-kho hoat-ta̍t.
In ā-chan sò͘-liōng bí chi̍t chéng ū chha, nā mn̂g-khí tōa-pō͘-hūn sī téng-bīn kap ē-té hun-pia̍t lóng ū 6-lia̍p, kak-khí mā lóng ū 2-lia̍p, hái-hó͘ (Enhydra lutris) kap lán-hîm (Melursus ursinus) sī lē-gōa.
Chia̍h-bah-bo̍k koàiⁿ-sì chi̍t tang chi̍t the, ū-ê chéng chi̍t tang lāi ē-sài kúi-à the, nā tōa-hêng ê chéng phì-jû hîm, 2, 3 nî chia̍h chi̍t the.
Chhiū-ki-bóe ê miâ sī seng-bu̍t hun-lūi-ha̍k ê kho, āu-piah ū "†" piáu-sī í-keng bia̍t-cho̍at.
Carnivora FeliformiaChia̍h-bah-bo̍k (-ba̍k), La-teng hō-miâ Carnivora, sī thai-pôaⁿ tōng-bu̍t ē-kha ê chi̍t-ê bo̍k, lóng-chóng ū 17-ê kho, chhiau-kòe 260-ê bu̍t-chéng. Chhin-chhiūⁿ hîm, niau chham káu lóng-sī Carnivora.
"Carnivora" sī lâi-chū La-teng-bûn ê carō kap vorāre, sī "ài chia̍h bah" ê ì-sù. Chit-lūi tōng-bu̍t ê thé-hêng tùi 11 cm ê Mustela nivalis (chi̍t-chióng chhiah-chhí) kàu 690 cm ê Mirounga leonina (chi̍t-chióng hái-pà) lóng-ū.
Goştxwer (Carnivora), komek gelek mezin e ji çîna guhandaran e ku bêtirî 280 cureyan hene. Wek ji navê wê ya latînî Carnivora xuya ye ku van canewerên yan lawirên guhandar goştê ajalên din dixwin wek famîleya pisîkan û gelek lawirên din.
Koma goştxweran li 15 famîleyên mayî hatiye dabeşandin[1]
Goştxwer (Carnivora), komek gelek mezin e ji çîna guhandaran e ku bêtirî 280 cureyan hene. Wek ji navê wê ya latînî Carnivora xuya ye ku van canewerên yan lawirên guhandar goştê ajalên din dixwin wek famîleya pisîkan û gelek lawirên din.
D'Raubdéieren (Carnivora) sinn eng Uerdnung aus der Klass vun de Mamendéieren an där et 8 Famillje mat am Ganzen 138 Aarte gëtt, dorënner Kazen, Hyänen, Hënn, Otteren a Bieren.
Karnivoren hunn all kräfteg Kiferen a schaarf Zänn, vun deene besonnesch d'Eckzänn grouss sinn.
Raubdéiere gëtt et mat Ausnam vun der Antarktis op all Kontinenter. An Australien, wou et s'ursprénglech net gouf, sinn eng Rëtsch vun hinne vum Mënsch ausgesat ginn oder aus der Gefaangenschaft fortgelaf.
D'Raubdéieren ernieren sech gréisstendeels vu Fleesch, Innereien a Blutt vun de Wierbeldéieren. Verschidden Aarten erniere sech dobäi awer och vu Planzen oder Friichten a verschiddener wéi z. B. de Grousse Panda souguer nëmme vu Planzen.
D'Raubdéieren (Carnivora) sinn eng Uerdnung aus der Klass vun de Mamendéieren an där et 8 Famillje mat am Ganzen 138 Aarte gëtt, dorënner Kazen, Hyänen, Hënn, Otteren a Bieren.
Roofbêestn (Carnivora, Latyn vo vlêeseters) zyn een orde van zoogbêestn die surtout vlêes eetn. Ze bemachtign 't zelve deur te joagn, deur 't of te pakkn van andere bêestn of in de vorm van oas, restn van dôoie bêestn. 't Zyn der ook wel die plantn eetn, lik paddestoeln, of insectn.
Surtout de katachtign eetn vlêes, moa de beirn eetn eigntlik alles. De reuzepanda êet allêene moa bamboe en de rolsteirtbeir allêene moa plantn. In gewicht zyn der ook grôote verschilln. E wezel weegt roend de 35 gram, binst dat de zêeolifant wel vuufduusd kilo kan weegn.
Ook zêehoendn, zêelêeuwn en walrussn zyn roofbêestn die under angepast èn an 't leevn in de zêe. Ze wordn zêeroofbêestn genoemd.
Roofbêestn (Carnivora, Latyn vo vlêeseters) zyn een orde van zoogbêestn die surtout vlêes eetn. Ze bemachtign 't zelve deur te joagn, deur 't of te pakkn van andere bêestn of in de vorm van oas, restn van dôoie bêestn. 't Zyn der ook wel die plantn eetn, lik paddestoeln, of insectn.
Surtout de katachtign eetn vlêes, moa de beirn eetn eigntlik alles. De reuzepanda êet allêene moa bamboe en de rolsteirtbeir allêene moa plantn. In gewicht zyn der ook grôote verschilln. E wezel weegt roend de 35 gram, binst dat de zêeolifant wel vuufduusd kilo kan weegn.
Ook zêehoendn, zêelêeuwn en walrussn zyn roofbêestn die under angepast èn an 't leevn in de zêe. Ze wordn zêeroofbêestn genoemd.
De Roofdeerter sünd en Ornen vun de Söögdeerter. Jemehr latienschen Naam „Carnivora“ kummt vun de Begrepen „caro, carnis“ (Fleesch) un „vorare “(slingen). Mank de Roofdeerter gifft dat aver ok welke, de nich to den gröttsten Deel vun Fleesch leevt.
Blangen de klassschen Landroofderter gifft dat ok Waterroofdeerter so as de Robben.
In de Ümgangsspraak warrt ok ’n poor Deerter to de Roofdeerter tellt, de dat in de Biologie nich sünd, so as to’n Bispeel de Hai oder de Aadler. In de Biologie warrt bloots de Oorden as Roofdeerter tellt, de to de Carnivora tohöört.
Do Roowdierte (Carnivora, dt. Raubtiere) sunt ne Oardenge fon do Suugedierte (Mammalia).
Ätter dät Bouk Walkers Mammals of the World rakt dät 8 rezente Familien, 97 rezente Sleeke un 246 rezente Oarde in disse Oardenge, man disse Wälle tält do Rubben nit tou do Roowdierte. Moonige Wällen as Mammal Species of the World af Animal Diversity Web tälle do Rubben tou do Roowdierte bietou, man nit as eenhaidelk Taxon, sunnern aal trjo Rubbenfamilien as eenpelde Familien binne ju Unneroardenge fon do Huundeoardige (Caniformia). Ne uur Wälle, dät Informationszentrum Chemie Biologie Pharmazie in Zürich kwäd, dät do Rubben innerdoat n Roowdierte-Taxon sunt, man buute do Huundeoardige.
Do Roowdierte (Carnivora, dt. Raubtiere) sunt ne Oardenge fon do Suugedierte (Mammalia).
Roufdiere of Carnivora is de naom veur 'n orde vaan zoogdiere boetouw väöl uterlek sterk versjèllende bieste hure. Oondaanks de naom zien neet alle bieste (zij 't wel de mieste) oet de orde vleiseters; väöl bere zien omnivoor en inkele, wie de reuzepanda, zelfs herbivoor. Ouch zien hiel väöl neet-verwante bieste ouch carnivoor (en ouch roufdier), wat tot verwarring tösse de orde en de ecologische markering kin veure.
De Roufdiere zien vrij groet en dèks hiel krachteg, boedoor ze gemeinelek aon d'n top vaan de voodselkette stoon.
't Gief twie oonderordes mèt eder zes femilies, es me de oetgestorve soorte mètnump.
Roufdiere of Carnivora is de naom veur 'n orde vaan zoogdiere boetouw väöl uterlek sterk versjèllende bieste hure. Oondaanks de naom zien neet alle bieste (zij 't wel de mieste) oet de orde vleiseters; väöl bere zien omnivoor en inkele, wie de reuzepanda, zelfs herbivoor. Ouch zien hiel väöl neet-verwante bieste ouch carnivoor (en ouch roufdier), wat tot verwarring tösse de orde en de ecologische markering kin veure.
De Roufdiere zien vrij groet en dèks hiel krachteg, boedoor ze gemeinelek aon d'n top vaan de voodselkette stoon.
Rubjažne zwěrjeta (Carnivora) su pórěd cycakow z wokoło 260 družynow.
Tekst üüb Öömrang Ruuwdiarten (Carnivora) san en kategorii faan a tetjdiarten. Jo wurd apdiald efter a hünjoortagen (Caniformia) an a kaatoortagen (Feliformia).
Ruuwdiarten (Carnivora) san en kategorii faan a tetjdiarten. Jo wurd apdiald efter a hünjoortagen (Caniformia) an a kaatoortagen (Feliformia).
Dizze side giet oer it taksonomyske skift fan 'e rôfdieren (Carnivora). Foar rôfdier yn 'e sin fan predator, sjoch: rôfdier.
De rôfdieren (Latynske namme: Carnivora) foarmje in grut skift fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), dêr't û.m. de famyljes fan 'e kateftigen, de hûneftigen, de bearen, de martereftigen en de seehûnen ûnder falle.
Hoewol't it Latynske Carnivora "fleisiters" betsjut, hearre ta dit skift ek guon allesiters en sels in pear útslutende plante-iters, lykas de reuzepanda. Rôfdieren yn 'e smellere taksonomyske sin (op it mêd fan 'e wittenskiplike yndieling fan bistesoarten) moatte trouwens net betize wurde mei rôfdieren yn 'e bredere sin fan "predatoaren" (oftewol bisten dy't libje fan 'e jacht op oare bisten; sjoch: rôfdier).
De leden fan it skift fan 'e rôfdieren libje ferspraat oer alle wrâlddielen, Antarktika ynbegrepen. De lichtste is mei 35 g de wezeling (Mustela nivalis), wylst de súdlike seeoaljefant (Mirounga leonina) wol 5 ton weagje kin. Yn it ferline waarden de lânrôfdieren (Fissipedia) en de seerôfdieren (Pinnipedia) yn aparte ûnderskiften of sels aparte skiften pleatst, mar dy yndieling is efterhelle. Yn 'e hjoeddeiske taksonomy wurde de rôfdieren ûnderferdield yn 'e ûnderskiften fan 'e hûndieren (Caniformia) en de katdieren (Feliformia).
Dizze side giet oer it taksonomyske skift fan 'e rôfdieren (Carnivora). Foar rôfdier yn 'e sin fan predator, sjoch: rôfdier. De rôfdieren (Latynske namme: Carnivora) foarmje in grut skift fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), dêr't û.m. de famyljes fan 'e kateftigen, de hûneftigen, de bearen, de martereftigen en de seehûnen ûnder falle.
Hoewol't it Latynske Carnivora "fleisiters" betsjut, hearre ta dit skift ek guon allesiters en sels in pear útslutende plante-iters, lykas de reuzepanda. Rôfdieren yn 'e smellere taksonomyske sin (op it mêd fan 'e wittenskiplike yndieling fan bistesoarten) moatte trouwens net betize wurde mei rôfdieren yn 'e bredere sin fan "predatoaren" (oftewol bisten dy't libje fan 'e jacht op oare bisten; sjoch: rôfdier).
De leden fan it skift fan 'e rôfdieren libje ferspraat oer alle wrâlddielen, Antarktika ynbegrepen. De lichtste is mei 35 g de wezeling (Mustela nivalis), wylst de súdlike seeoaljefant (Mirounga leonina) wol 5 ton weagje kin. Yn it ferline waarden de lânrôfdieren (Fissipedia) en de seerôfdieren (Pinnipedia) yn aparte ûnderskiften of sels aparte skiften pleatst, mar dy yndieling is efterhelle. Yn 'e hjoeddeiske taksonomy wurde de rôfdieren ûnderferdield yn 'e ûnderskiften fan 'e hûndieren (Caniformia) en de katdieren (Feliformia).
Timseksumin (S Tlatint: Carnivora) d yiwet n tfesna n temseffatin ilan (yesɛan) azal n 260 n telmas n Tuthiryin, Azgen ameqran n temseksumin tettent aksum kan, lant (sɛant) ugel d waskar d wallen isekkden s waṭas
Walanyama (pia: Wagwizi; kwa Kilatini: Carnivora) ni mpangilio wa kisayansi ambao hujumuisha aina zaidi ya 280 za wanyama wa ngeli ya mamalia (wanaonyonyesha wadogo wao)[1].
Ukubwa wao unaanzia kwa vicheche wadogo kama (Mustela nivalis), mwenye gramu 25 na sentimeta 11, hadi dubu barafu (Ursus maritimus), ambaye anaweza kupima kilogramu 1,000, na Tembo-bahari wa kusini (Mirounga leonina), ambao wanaume wazima wanafikia kilogramu 5,000 (lb 11,000) na urefu wa mita 6.9 (futi 23).
Makala hii kuhusu mambo ya biolojia bado ni mbegu. Walanyama (pia: Wagwizi; kwa Kilatini: Carnivora) ni mpangilio wa kisayansi ambao hujumuisha aina zaidi ya 280 za wanyama wa ngeli ya mamalia (wanaonyonyesha wadogo wao).
Ukubwa wao unaanzia kwa vicheche wadogo kama (Mustela nivalis), mwenye gramu 25 na sentimeta 11, hadi dubu barafu (Ursus maritimus), ambaye anaweza kupima kilogramu 1,000, na Tembo-bahari wa kusini (Mirounga leonina), ambao wanaume wazima wanafikia kilogramu 5,000 (lb 11,000) na urefu wa mita 6.9 (futi 23).
Yirtqichlar, etxoʻr hayvonlar (Carnivora) — sut emizuvchilarning bir turkumi. Kattaligi har xil. Tanasining uz. 20 sm dan (latcha) 3 m gacha (oq ayiq). Ogʻirligi 0,1—700 kg . Bu turkumga, asosan, yirtqich hayvonlar kiradi. Qoziq tishi katta, oziq tishlari oʻtkir. Kurak tishlari kichik va yaxshi rivojlanmagan. Yuqori jagʻidagi oxirgi soxta va birinchi chin oziq tishlarining koʻrinishi oʻzgarib, yirtqich tishga aylangan. Y. ning tirnoqlari yaxshi taraqqiy etgan va oʻtkir. Baʼzilarining tirnoqlari ichkariga botib kirgan. Koʻrish, eshitish va hidlash organlari yaxshi rivojlangan. Oshqozoni oddiy, koʻrichagi qisqa yoki mutlaqo yoʻq. 7 ta; mushuksimonlar, viverrasimonlar, susarsimonlar, sirtlonsimonlar, itsimonlar, ayiqsimonlar va yenotsimonlar oilalariga boʻlinadi. Y. Avstraliya va Polineziyadan tashqari qamma yerda keng tarqalgan. Oʻzbekistonda 6 oilaga mansub 25 tacha turi uchraydi. Y. zararkunanda kemiruvchilar sonini cheklovchi hamda tabiatda kasal va nimjon xayvonlar sonini kamaytiruvchi tabiiy sanitarlar sifatida ahamiyatga ega.[1]
Yirtqichlar, etxoʻr hayvonlar (Carnivora) — sut emizuvchilarning bir turkumi. Kattaligi har xil. Tanasining uz. 20 sm dan (latcha) 3 m gacha (oq ayiq). Ogʻirligi 0,1—700 kg . Bu turkumga, asosan, yirtqich hayvonlar kiradi. Qoziq tishi katta, oziq tishlari oʻtkir. Kurak tishlari kichik va yaxshi rivojlanmagan. Yuqori jagʻidagi oxirgi soxta va birinchi chin oziq tishlarining koʻrinishi oʻzgarib, yirtqich tishga aylangan. Y. ning tirnoqlari yaxshi taraqqiy etgan va oʻtkir. Baʼzilarining tirnoqlari ichkariga botib kirgan. Koʻrish, eshitish va hidlash organlari yaxshi rivojlangan. Oshqozoni oddiy, koʻrichagi qisqa yoki mutlaqo yoʻq. 7 ta; mushuksimonlar, viverrasimonlar, susarsimonlar, sirtlonsimonlar, itsimonlar, ayiqsimonlar va yenotsimonlar oilalariga boʻlinadi. Y. Avstraliya va Polineziyadan tashqari qamma yerda keng tarqalgan. Oʻzbekistonda 6 oilaga mansub 25 tacha turi uchraydi. Y. zararkunanda kemiruvchilar sonini cheklovchi hamda tabiatda kasal va nimjon xayvonlar sonini kamaytiruvchi tabiiy sanitarlar sifatida ahamiyatga ega.
Zvijeri (Carnivora) su red unutar razreda sisara (Mammalia). Često ih se naziva još i grabežljivcima.
Naziv Carnivora je sastavljen od latinskih riječi caro, carnis (meso) i voro (gutati), što bi značilo da su mesožderi. To, međutim, nije sasvim tačno - najveći dio životinja iz reda Carnivora su zapravo omnivor, što znači da su svežderi. Jedu bobice, travu, ponekad lišće ali i korijenje. Jedina iznimka je medvjed panda koji jede isključivo biljnu hranu, pa je prema tome herbivor, dakle biljožder.
S oko 270 vrsta zvijeri su red s najviše vrsta unutar razreda sisavaca, a sastoje se od velikog broja specijaliziranih oblika. Žive na svim kontinentima osim na Antarktiku , ali se ne smije zaboraviti da ih nije bilo niti u Australiji. Dinga su na kopno tog kontinenta donijeli ljudi. (Istina, tu su i ranije živjeli veliki mesožderi, ali to su gmizavci i tobolčari.) Zvijeri su životinje čopora koje borbom između sebe utvrđuju svoje mjesto na rang ljestvici, a osim toga moraju i loviti za one koji su na ljestvici iznad njih.
Zubalo zvijeri je građeno prema formuli zubala 3-1-4-3. Ono je simetrično za gornje i donje zubalo, i gledano od sredine to su: 3 sjekutića, jedan očnjak, 4 prednja kutnjaka i 3 kutnjaka. Izraženost pojedinih zubi je od vrste do vrste različit, pri čemu su očnjaci (zub "hvatač") uvijek izraženo dugački. Zub "derač" je uvijek prvi kutnjak (na slici iznad oznake za 20 cm). Drugi su kutnjaci, za razliku od "derača", uglavnom manji. Prvi prednji kutnjak u donjoj čeljusti također može biti razvijeniji kako bi podržao "derača", a zajedno s njim i gornjim "deračem" može poslužiti za odvajanje pojedinih dijelova lovine.
Donja čeljust je tako uglavljena u gornju da se može pokretati samo gore-dole i ne dozvoljava pomicanje u stranu kao što je potrebno za žvakanje. To znači, da zvijeri ne mogu žvakati.
Kako zvijeri uglavnom nisu "specijalisti" kod izbora hrane, njihov probavni trakt je u usporedbi s biljožderima (a posebno preživačima) prilično primitivan i zbog toga ima veću sposobnost prilagodbe. Probavni trakt se sastoji samo od želuca i jednog relativno kratkog crijeva.
Ženke zvijeri imaju maternicu s dva "roga" a na trbuhu mlječne žlijezde. Mužjaci zvijeri imaju kost u penisu (baculum), a mošnje su smještene izvan trbušne šupljine.
Klasični pristup je zvijeri dijelio u dvije grupe, i to na kopnene zvijeri i vodene zvijeri. Pri tome su se pod vodenim zvijerima podrazumijevali svi tuljani, a pod kopnenim sve zvijeri koje žive na kopnu. Ta se podjela, prema današnjim spoznajama, smatra zastarjelom jer su se tuljani razvili od psolikih zvijeri, pa ih se prema tome danas i svrstava u tu grupu. Danas je općeprihvaćena razdioba porodica na psolike i mačkolike (vidi taksokvir uz tekst).
Veliki broj zvijeri je danas akutno ugrožen, uglavnom zbog svog krzna, od kojeg se izrađuje luksuzna odjeća, zatim jer se neke smatraju vrlo poželjnim lovačkim trofejem, ili ih se ubija jer se smatra da ugrožavaju "domaće" ili "korisne" životinje.
Neke vrste ljudi drže kao kućne životinje (prije svega domaća mačka i domaći pas). Osim toga, razne vrste kuna se uzgajaju radi njihovog krzna ali i radi mogućeg korištenja za lov na kuniće i zečeve.
Treba, međutim, napomenuti, da je grupa životinja koje su mesožderi puno šira od ovdje obrađenih, jer postoji čitav niz i drugih vrsta životinja koje se ne smatra zvijerima, a hrane se isključivo mesom.
Zvijeri (Carnivora) su red unutar razreda sisara (Mammalia). Često ih se naziva još i grabežljivcima.
Naziv Carnivora je sastavljen od latinskih riječi caro, carnis (meso) i voro (gutati), što bi značilo da su mesožderi. To, međutim, nije sasvim tačno - najveći dio životinja iz reda Carnivora su zapravo omnivor, što znači da su svežderi. Jedu bobice, travu, ponekad lišće ali i korijenje. Jedina iznimka je medvjed panda koji jede isključivo biljnu hranu, pa je prema tome herbivor, dakle biljožder.
S oko 270 vrsta zvijeri su red s najviše vrsta unutar razreda sisavaca, a sastoje se od velikog broja specijaliziranih oblika. Žive na svim kontinentima osim na Antarktiku , ali se ne smije zaboraviti da ih nije bilo niti u Australiji. Dinga su na kopno tog kontinenta donijeli ljudi. (Istina, tu su i ranije živjeli veliki mesožderi, ali to su gmizavci i tobolčari.) Zvijeri su životinje čopora koje borbom između sebe utvrđuju svoje mjesto na rang ljestvici, a osim toga moraju i loviti za one koji su na ljestvici iznad njih.
Τα Σαρκοφάγα (Carnivora) είναι μία τάξη των Θηλαστικών με πάνω από 280 αρτίγονα είδη, κατανεμημένα σε 100 περίπου γένη και 7 οικογένειες, που περιλαμβάνουν μερικά από τα γνωστότερα στον άνθρωπο ζώα, όπως τον σκύλο, τον λύκο, την αλεπού, το τσακάλι (οικογ. Κυνίδες), τις αρκούδες (οικογ.Αρκτίδες), τα ρακούν (οικογ. Προκυνίδες), τον ασβό, την νυφίτσα, το κουνάβι, τις ενυδρίδες (οικογ. Μουστελίδες), την μαγκούστα, τα σιβέτ (οικογ. Μοσχογαλίδες), την ύαινα (οικογ. Υαινίδες), την γάτα, την τίγρη, το λιοντάρι, την λεοπάρδαλη, τις αγριόγατες (οικογ. Αιλουρίδες) κ.λπ., ενώ σύμφωνα με ορισμένος επιστήμονες, τα Πτερυγιόποδα αποτελούν υποτάξη των σαρκοφάγων (σύμφωνα με την ταξινόμηση αυτή, τα χερσαία σαρκοφάγα συγκροτούν την υποτάξη Σχιζόποδα.
Ο όρος Σαρκοφάγα χρησιμοποιείται, συνήθως, από τους ειδικούς με την στενή, ταξινομική έννοια, και αναφέρεται στους αντιπροσώπους της τάξης. Με ευρύτερη, ηθολογική έννοια, σαρκοφάγο είναι κάθε ζώο τρεφόμενο κυρίως ή κατ' αποκλειστικότητα με σάρκες, δηλαδή με άλλα ζώα. Τα σαρκοφάγα τρέφονται, γενικά, με κρέας, αν και δεν λείπουν οι εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, το μεγάλο πάντα τρέφεται, σχεδόν αποκλειστικά, με μπαμπού.
Με καμιά ομάδα ζώων δεν είναι τόσο εξοικειωμένος ο άνθρωπος όσο με τα σαρκοφάγα. Τα δημοφιλέστερα κατοικίδια, ο σκύλος και η γάτα, είναι εξημερωμένοι αντιπρόσωποι της τάξης αυτής. Οι πανάκριβες γούνες, όπως η ερμίνα, το βιζόν, η ζιμπελίνα κ.λπ., καθώς και οι προβειές που χρησιμοποιούσαν για ενδυμασία οι πρωτόγονοι άνθρωποι, προέρχονται κυρίως από είδη σαρκοφάγων. Τα σαρκοφάγα αποτελούν αντικείμενο προσοχής και θαυμασμού στους ζωολογικούς κήπους και στα τσίρκα, πολυπόθητο θήραμα για για τους κυνηγούς των σαφάρι. Δεν παύουν όμως να προκαλούν δέος και τρόμο, όντας συνδεδεμένα με την απειλή βίαιου θανάτου στη φύση.
Τα Σαρκοφάγα (Carnivora) είναι μία τάξη των Θηλαστικών με πάνω από 280 αρτίγονα είδη, κατανεμημένα σε 100 περίπου γένη και 7 οικογένειες, που περιλαμβάνουν μερικά από τα γνωστότερα στον άνθρωπο ζώα, όπως τον σκύλο, τον λύκο, την αλεπού, το τσακάλι (οικογ. Κυνίδες), τις αρκούδες (οικογ.Αρκτίδες), τα ρακούν (οικογ. Προκυνίδες), τον ασβό, την νυφίτσα, το κουνάβι, τις ενυδρίδες (οικογ. Μουστελίδες), την μαγκούστα, τα σιβέτ (οικογ. Μοσχογαλίδες), την ύαινα (οικογ. Υαινίδες), την γάτα, την τίγρη, το λιοντάρι, την λεοπάρδαλη, τις αγριόγατες (οικογ. Αιλουρίδες) κ.λπ., ενώ σύμφωνα με ορισμένος επιστήμονες, τα Πτερυγιόποδα αποτελούν υποτάξη των σαρκοφάγων (σύμφωνα με την ταξινόμηση αυτή, τα χερσαία σαρκοφάγα συγκροτούν την υποτάξη Σχιζόποδα.
Ο όρος Σαρκοφάγα χρησιμοποιείται, συνήθως, από τους ειδικούς με την στενή, ταξινομική έννοια, και αναφέρεται στους αντιπροσώπους της τάξης. Με ευρύτερη, ηθολογική έννοια, σαρκοφάγο είναι κάθε ζώο τρεφόμενο κυρίως ή κατ' αποκλειστικότητα με σάρκες, δηλαδή με άλλα ζώα. Τα σαρκοφάγα τρέφονται, γενικά, με κρέας, αν και δεν λείπουν οι εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, το μεγάλο πάντα τρέφεται, σχεδόν αποκλειστικά, με μπαμπού.
Με καμιά ομάδα ζώων δεν είναι τόσο εξοικειωμένος ο άνθρωπος όσο με τα σαρκοφάγα. Τα δημοφιλέστερα κατοικίδια, ο σκύλος και η γάτα, είναι εξημερωμένοι αντιπρόσωποι της τάξης αυτής. Οι πανάκριβες γούνες, όπως η ερμίνα, το βιζόν, η ζιμπελίνα κ.λπ., καθώς και οι προβειές που χρησιμοποιούσαν για ενδυμασία οι πρωτόγονοι άνθρωποι, προέρχονται κυρίως από είδη σαρκοφάγων. Τα σαρκοφάγα αποτελούν αντικείμενο προσοχής και θαυμασμού στους ζωολογικούς κήπους και στα τσίρκα, πολυπόθητο θήραμα για για τους κυνηγούς των σαφάρι. Δεν παύουν όμως να προκαλούν δέος και τρόμο, όντας συνδεδεμένα με την απειλή βίαιου θανάτου στη φύση.
Редот на ѕверови (латински: Carnivora − „месојади“) е еден од 20 реда на цицачи. Ова е една разновидна група на цицачи кои живеат во речиси секое станиште (и океаните) и брои над 260 видови. Поголем дел од ѕверовите се копнени животни, додека некои се водни (видрите живеат во слатководни басени, додека фоките и нивните сродници се морски форми).
И покрај името Carnivora, неколку видови не се исхрануваат само со месо. Така, мечките, шакалите и лисиците се сештојади, односно покрај месо, јадат и овошје. Земјениот волк од групата на хиени се храни исклучиво со термити, а џиновската панда живее речиси само од бамбусови стебла. Обединувачката одлика на ѕверовите е пар на ножицовидни заби во устата кои се користат за рассечување на месото. Овие заби се наречени карназијални заби. Меѓутоа, тие отсуствуваат кај џиновската панда и земјениот волк. Овие два вида се вклучени во овој ред бидејќи нивниот предок ги поседувал истите.
Поради недостигот од фосилни докази, како и нејаснотиите кои постојат околу постоечките, еволуцијата и систематиката на ѕверовите не е добро објаснета.
Во времето на екстинкцијата на диносаурусите (односно, пред околу 65 милиони години), цицачите биле малечки животни, налик на денешните ровчици. Исчезнувањето на диносаурусите довело до заземање на нивните дотогашни еколошки ниши од страна на цицачите. Тоа, пред сè, биле предатори од групата на торбари, налик на денешните опосуми. Овие торбарски месојадни животни еволуирале во најразлични форми и големини и доминирале на континентите од јужната хемисфера околу 30 милиони години.
За разлика од нив, плаценталните цицачи еволуирале на северната хемисфера. Еден ваков цицач бил Cimolestes (кој личел на верверичка) и се хранел со инсекти. Важна негова одлика била зарамнувањето на забите, што довело до можност за рассекување на храната. По милиони години, овие заби станале приспособени за сечење на месо, со што настанале карназијалните острици. Оваа карактеристика била наследена од две различни групи на цицачи − една која се насочила кон развивање на црти на денешните ѕверови, а друга кон креодонтите. Од нив, вторите биле првите доминантни месојади. Фосилите кои укажуваат на присуство на првите ѕверовидни животни датираат од пред 55 до 35 милиони години. Некои од нив се со сабјести заби, но никои од нив не биле вистински ѕверови. Подоцните фосили покажуваат нагла промена - се појавуваат повеќе видови на ѕверови, а се помалку на креодонти.
Не е сосема јасно зошто се случила ваквата замена на креодонтите со ѕверовите. Се претпоставува дека во основата на ова стои положбата на карназијалните острици и климатските промени кои се случиле во тоа време. Така, карназијалните острици кај ѕверовите се сместени понапред во устата за разлика од тие кај креодонтите. Ова дозволува развиток на забите за мелење веднаш зад карназијалите, па така ѕверовите биле во можност да јадат не само месна храна, туку и растителна. Ова не било случај и со креодонтите, кои биле ограничени исклучиво на месна храна. Постојат докази дека за време на исчезнувањето на креодонтите настанале значителни климатски промени, проследени со заладување. Тоа веројатно довело до поголема изразеност на сезоналноста во текот на годината, при што пленот станал понедостапен, но плодовите и инсектите станале поабундантни.
Раните ѕверови, познати како миациди, биле мали и речиси незабележителни. Главната поделба на куче- и мачковидни ѕверови се случила пред околу 55 милиони години, а сите денешни фамилии на ѕверови еволуирале пред околу 7 милиони години. Меѓу мачковидните ѕверови биле и сабјозабите мачки, кои биле доминантни карниворски претставници во периодот пред 26 до 2 милиони години. Со движењето на југ, ѕверовите ги потиснале торбарските предатори (денес од нив се среќаваат само неколку потомци, како тасманскиот ѓавол и кволот во Австралија). Можеби најпознат е тасманскиот волк, кој е истребен пред околу 70 години од страна на ловците.
Ѕверовите имаат најразлични форми и големини. Се движат од 50 g тешката ласица (Mustela nivalis), па до 48 пати потешката (2 400 kg) јужна слоновска фока (Mirounga leonina). Повеќето видови се многу различни, така што лесно можат да се разликуваат различните фамилии, иако овој ред има доста големо разнообразие.
Перконожните ѕверови (Pinnipedia) имаат заоблени тела со екстремитети изменети во перки. Копнените ѕверови се движат на два начина. Едни го користат целото стапало (плантиградни), додека други одат на нивните прсти (дигитиградни). Екстремитетите на еволутивно старите ѕверови подлегле на спојување на коските од стапалото, што веројатно обезбедило цврста основа за флексија (извиткување) на среднокарпалниот зглоб. Ова им дало флексибилност при искачувањето, борба со пленот итн. Друга карактеристика на скелетот е недоразвиената клучна коска (clavicula). Главната функција на добро развиената клучна коска кај приматите е прикачување на мускулите кои ја даваат потребната флексибилност за странично движење на екстремитетите. Ова не е потребно за напред-назад движењето на екстремитетите при долго трчање кај повеќето ѕверови. Со исклучок на хиените, ѕверовите поседуваат издолжена пенисна коска (os pennis) позната и како бакулум. Таа служи за продолжена копулација. Ова е веројатно многу важно кај видовите кај кои овулацијата е поттикната од копулацијата. Изменетите кожни жлезди сместени во аналниот регион секретираат супстанци кои служат за комуникација и размена на информации меѓу членовите на еден ист вид.
Редот на ѕверови (латински: Carnivora − „месојади“) е еден од 20 реда на цицачи. Ова е една разновидна група на цицачи кои живеат во речиси секое станиште (и океаните) и брои над 260 видови. Поголем дел од ѕверовите се копнени животни, додека некои се водни (видрите живеат во слатководни басени, додека фоките и нивните сродници се морски форми).
И покрај името Carnivora, неколку видови не се исхрануваат само со месо. Така, мечките, шакалите и лисиците се сештојади, односно покрај месо, јадат и овошје. Земјениот волк од групата на хиени се храни исклучиво со термити, а џиновската панда живее речиси само од бамбусови стебла. Обединувачката одлика на ѕверовите е пар на ножицовидни заби во устата кои се користат за рассечување на месото. Овие заби се наречени карназијални заби. Меѓутоа, тие отсуствуваат кај џиновската панда и земјениот волк. Овие два вида се вклучени во овој ред бидејќи нивниот предок ги поседувал истите.
Жырткычтар (лат. Carnivora) — сут эмүучүлөрдүн түркүмү. Бор мезгилиндеги эң жөнөкөй курткумурска жечүлөрдөн келип чыккан. Дене узундугу. 11 смден (арыс чычкан) 3 мге чейин (аюулар), салм. 100 гдан 700 кгга чейин. Жыныс диморфизми байкалбайт, айрым түрүнүн гана эркеги ургаачысынан чоңураак болот. Түсү, түзүлүшүжанажашоосу ар түрдүү. Көпчүлүгү тамандап басып жүрүүчүлөр, манжалары ар дайым 5, чанда гана 4, тырмактары жакшы өрчүгөн. Жырткычтардын көпчүлүгүнүн үстүнкү, алдыңкы азуу тиштеринин төртүнчүсүжанаастынкы арткы азуу тиштеринин биринчиси (жырткыч тиштери) башка азуу тиштерине караганда жакшы өөрчүгөн, табылгасын тытып жеш үчүн кызмат аткарат. Кылкыйма азууларынын кырлары дайыма курч. Көпчүлүгүнүн жүнү калың, жумшак. 12 тукуму, анын ичинен азыркы карышкырлар, аюулар, жанаттар, суусарлар, көк жалдар, виверралар жана мышык сымалдардын 235 түрү кездешет. Жырткычтарга кээде түркүмчө катары калак буттуулар да киргизилет, алар Жырткычтардын түпкү тегинен четтеген. Австралия (байырлаштырылган түрлөрү бар) менен Антарктидадан башка бардык жерде таралган. Негизинен күүгүмдөжанатүнкүсүн активдүү, моногамдар. Жалгыздап жана жупташып тиричилик өткөрөт. Балдары сокур туулат, кеч чоңоёт. Көбү (аты ошондон), кээси ылгабай азыктануучулар. Эт жечүлөр. Көпчүлүгүнүн териси баалуу, ошондуктан аларга аңчылык жасалат. Кээ бири (мисалы., карышкыр) мал чарбасына зыян келтирет. Жугуштуу ооруларды (мисалы., кутурма) таратуучулар. Көпчүлүк түрүяүн саны кескин азайып кеткен. 36 түрү, 20 түрчөсү ТКЭСтин, 8 түрү Кыргызстандын Кызыл китебине киргизилген.
Лёквиррез (лат. Carnivora) – нимӧтчиссез классісь пода чукӧр. Лёквиррез чукӧрӧ пырӧны 287 вид.
Лёквиррез (лат. Carnivora) – нимӧтчиссез классісь пода чукӧр. Лёквиррез чукӧрӧ пырӧны 287 вид.
Шылгочшо (лат. Carnivora ) – Шӧр пукшышо класс гыч изи да кугу янлык тӱча. Чылаже 287 еш куэ уло.
Шылгочшо (лат. Carnivora ) – Шӧр пукшышо класс гыч изи да кугу янлык тӱча. Чылаже 287 еш куэ уло.
मांसाहारी गण (Carnivora) मांसाहारी स्तनियों का गण है। इसके अंतर्गत सिंह, बाघ, चीता, पालतू कुत्ते एवं बिल्लियाँ, सील, लोमड़ी लकड़बग्घा, रीछ आदि जीव आते हैं। इस गण के लगभग २६० वंश वर्तमान है और वर्तमान वंश के बराबर वंश विलुप्त हो गए हैं। तृतीयक (Tertiary) युग के आरंभ में इस गण के जीवों की उत्पत्ति हुई, तब से अब तक ये अपना अस्तित्व बनाए रखने में पर्याप्त सफल रहे हैं।
इस गण के प्राणी साहसी, बुद्धिमान् एवं सक्रिय होते हैं। इनके देखने और सूँघने की शक्ति तीव्र होती है। इनके चार रदनक (canine) दाँत होते हैं, जो मांस फाड़ने के अनुकुल होते हैं। इस गण की अनेक जातियों की पादांगुलियाँ दृढ़ एवं तेज नखर (claw) से युक्त होती है। ये नखर शिकार को पकड़ने में सहायक होते हैं। मांसाहारी गण के प्राणी छोटे विस्त्रा (weasel) से लेकर बड़े रीछ के आकार तक के होते हैं और इनका भार लगभग २० मन तक हो सकता है। आस्ट्रेलिया और न्यूजीलैंड को छोड़कर संसार के प्रत्येक भाग में मांसाहारी गण के जीव पाये जाते हैं। ध्रुवीय लोमड़ी और रीछ ही केवल ऐसे स्थल स्तनी हैं, जो सुदूर उत्तर में पाए जाते हैं। जलसिंह (sea lion) उत्तर ध्रुवीय एवं दक्षिण ध्रुवीय समुद्र में पाए जाते हैं। गंध मार्जार (civet) उत्तरी एवं दक्षिणी अमरीका को छोड़कर सभी देशों में पाया जाता है। अफ्रीका में असली रीछ नहीं पाये जाते। पंडा को छोडकर सभी रैकून (racoon) अमरीका में ही पाये जाते हैं। यद्यपि कुछ मांसाहारी प्राणी मनुष्य और पालतु पशुओं को हानि पहुँचाते हैं, तथापि इनमें से अधिकांश समूरधारी (furry) और कृतक भक्षक होने के कारण महत्वपूर्ण है। कृंतक (rodente) कृषि को हानि पहुँचाते हैं, पर मांसाहारी गण के अधिकांश प्राणी कृंतकों का भक्षण कर इनकी संख्यावृद्धि को रोकते हैं। इस गण के सभी प्राणी मांसाहारी ही हों, यह आवश्यक नहीं है। इस गण के कुछ प्राणी, जैसे अधिकतर रीछ, शाकाहारी होते हैं।
इस गण के प्राणियों को स्तनी वर्ग के अन्य गणों से अलग करने के लिये कोई एक विशेष लक्षण नहीं बताया जा सकता, किंतु संरचनात्मक लक्षणों के समूह द्वारा मांसाहारी गण के जीवों को अन्य गणों से पृथक् किया जाता है। ये लक्षणसमूह निम्नलिखित है:
(१) प्रत्येक मांसाहारी के प्रत्येक पाद में चार पादांगुलियाँ होती हैं और प्रथम पादांगुलि, शेष पादांगुलियों की प्रतिरोध्य नहीं होती। अंगुलिपर्व में सुगठित नखर होते हैं, किंतु नख या खुर नहीं होते।
(२) प्रत्येक कपोल पर स्पर्श नासा बाल (tactile vibrissae) के दो गुच्छे होते हैं, जो हिस्त्र जंतुओं में पर्याप्त बड़े तथा वनस्पतिभक्षियों में छोटे होते हैं।
(३) ऐसे सभी प्राणियों के पूँछ होती है।
(४) जनन अंग और गुदा पृथक्-पृथक् छिद्रों में खुलते हैं।
(५) स्तन कभी भी पूर्णत: अंसीय (pectoral) नहीं होते।
(६) मस्तिष्क अच्छे प्रकार से या साधारण संवलित (convoluted) होता है।
(७) इनमें तीन प्रकार के दाँत होते हैं : कृंतक (incisors), रदनक तथा कपोल दाँत (Cheek teeth) ऊपर और नीचे के जबड़ों में कृंतक दाँत होते हैं। इनमें मध्य के दाँत, अगल-बगल के दाँतों से बड़े होते हैं। रदनक दाँत सदा बड़े होते हैं और दोनों जबड़ो में होते हैं। कपोल दाँत जड़दार होते हैं, किंतु ये दृढ़ स्थायी नहीं होते।
(८) गर्भाशय दो भागों में बँटा रहता है और अपरा (placenta) प्रपाती (deciduate) होती है।
मांसाहारी गण के वर्तमान जीवों को दो उपगणों में विभक्त किया गया है:
(१) फिसिपीडिया (Fissipedia) तथा
(२) पिन्नीपीडिया (Pinnipidea)।
उपर्युक्त दो जीवित उपगण जिस उपगण से निकले हैं, वह क्रव्यदंत (creodonta) है और इस उपगण के प्राणी तृतीयक कल्प के प्रारंभ में ही विलुप्त हो गए थे।
इस उपगण के प्राणी विलग्नांगुल होते हैं तथा इनके कपोल दाँत विभिन्न प्रकार के होते हैं। इस उपगण को दो अधिकुलों में विभक्त किया गया है :
(१) आर्क्टोइडिया (Arctoidea) या कानोइडिया (Canoidea) तथा
(२) एलूराइडिया (Aeluroidea) या फेलोइडिया (Feloidea)।
आर्क्टोइडिया के अंतर्गत कुत्ता, भालू रैकून तथा विस्त्रा कुल आते हैं और एलूराइडिया के अंतर्गत बिल्ली, लकड़बग्घा, गंधमार्जार कुल आते हैं (देखें, कुत्ता, गंधमार्जार, चीता बाघ, बिल्ली, भालू, सिंह)।
इस उपगण के प्राणियों के अग्र पाद छोटे होते हैं और सब पैर चप्पू के आकार के होते हैं। पश्चपादों की पहली और पाँचवीं पादागुलियाँ शेषदांगुलियों से लंबी होती है। कपोल दंत एक जैसे होते हैं। इस गण के अंतर्गत तीन कुल हैं : ओडोबीनिडी (Odobaenidae), फोसिडी (Phocidae) तथा ओटारिइडी (Otariidae)। ओडोबीनिडी के अंतर्गत वालरस, फोसिडी के अंतर्गत सील एवं ओटारिइडी के अंतर्गत जलसिंह तथा फरवाले सील आते हैं (देखें सील)।
आधुनिक मांसाहारी गण के सामान्य प्राणियों के जीवाश्मों के साथ साथ अनेक विलुप्त प्राणियों के जीवाश्म भी अत्यंत नूतन (pleistocene) युग की चट्टानों में पाए गए हैं। सबसे प्राचीन मांसाहारी गण वह छोटा क्रिओडॉराटा था जिसके जीवाश्म उत्तरी अमरीका के पुरानूतन (palaeocene) युग के आरंभ की चट्टानों में पाए गए हैं। उत्तरी अमरीका में मध्यपुरानूतन युग की चट्टानों में मीआसिड (Miacid) गण के जीवों के जीवाश्म मिलते हैं, जिनसे पता चलता है कि उस काल में इस गण के जीव उत्पन्न हो गए थे। अ्फ्रीका की मध्यनूतन युग के आरंभ की चट्टानों और भारत की अतिनूतन (Pliocene) युग की चट्टानों से प्राप्त जीवाश्मों से ज्ञात होता है कि उस काल मेंश् अंतिम क्रिओडॉराटा जीवित थे क्रिओडॉराटा और फिसीपीडिया दानों गण के संबंध संदेहयुक्त हैं, यद्यपि दोनो के अवशेष एक ही काल की चट्टानों में मिलते हैं, जलव्य्घ्राा के जीवाश्म मध्यनूतन युग की चट्टानों में मिलते हैं जिनसे पता लगता है कि उनमें पिन्नीपीडिया गण के सभी लक्षण उपस्थित थे। जलव्य्घ्राा के पूर्वज के संबंध में कोई विशेष संकेत नहीं मिलते।
मांसाहारी गण (Carnivora) मांसाहारी स्तनियों का गण है। इसके अंतर्गत सिंह, बाघ, चीता, पालतू कुत्ते एवं बिल्लियाँ, सील, लोमड़ी लकड़बग्घा, रीछ आदि जीव आते हैं। इस गण के लगभग २६० वंश वर्तमान है और वर्तमान वंश के बराबर वंश विलुप्त हो गए हैं। तृतीयक (Tertiary) युग के आरंभ में इस गण के जीवों की उत्पत्ति हुई, तब से अब तक ये अपना अस्तित्व बनाए रखने में पर्याप्त सफल रहे हैं।
इस गण के प्राणी साहसी, बुद्धिमान् एवं सक्रिय होते हैं। इनके देखने और सूँघने की शक्ति तीव्र होती है। इनके चार रदनक (canine) दाँत होते हैं, जो मांस फाड़ने के अनुकुल होते हैं। इस गण की अनेक जातियों की पादांगुलियाँ दृढ़ एवं तेज नखर (claw) से युक्त होती है। ये नखर शिकार को पकड़ने में सहायक होते हैं। मांसाहारी गण के प्राणी छोटे विस्त्रा (weasel) से लेकर बड़े रीछ के आकार तक के होते हैं और इनका भार लगभग २० मन तक हो सकता है। आस्ट्रेलिया और न्यूजीलैंड को छोड़कर संसार के प्रत्येक भाग में मांसाहारी गण के जीव पाये जाते हैं। ध्रुवीय लोमड़ी और रीछ ही केवल ऐसे स्थल स्तनी हैं, जो सुदूर उत्तर में पाए जाते हैं। जलसिंह (sea lion) उत्तर ध्रुवीय एवं दक्षिण ध्रुवीय समुद्र में पाए जाते हैं। गंध मार्जार (civet) उत्तरी एवं दक्षिणी अमरीका को छोड़कर सभी देशों में पाया जाता है। अफ्रीका में असली रीछ नहीं पाये जाते। पंडा को छोडकर सभी रैकून (racoon) अमरीका में ही पाये जाते हैं। यद्यपि कुछ मांसाहारी प्राणी मनुष्य और पालतु पशुओं को हानि पहुँचाते हैं, तथापि इनमें से अधिकांश समूरधारी (furry) और कृतक भक्षक होने के कारण महत्वपूर्ण है। कृंतक (rodente) कृषि को हानि पहुँचाते हैं, पर मांसाहारी गण के अधिकांश प्राणी कृंतकों का भक्षण कर इनकी संख्यावृद्धि को रोकते हैं। इस गण के सभी प्राणी मांसाहारी ही हों, यह आवश्यक नहीं है। इस गण के कुछ प्राणी, जैसे अधिकतर रीछ, शाकाहारी होते हैं।
ஊனுண்ணி என்பது சுமார் 280க்கும் மேற்பட்ட பாலூட்டி இனங்களை உள்ளடக்கிய ஒரு வரிசை ஆகும். இவ்வரிசை உயிரினங்கள் ஊனுண்ணிகள் என்று அழைக்கப்படுகின்றன. ஊனுண்ணி (பொதுவாக இக்குழுவில் உள்ள உறுப்பினர்களைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்படும் வார்த்தை) என்ற வார்த்தையானது ஊன் உண்ணும் எந்த உயிரினத்தையும் அழைக்கப் பயன்படுத்தபடுகிறது. பாலூட்டி வரிசையிலேயே அளவில் இந்த வரிசைதான் வேறுபாடு அதிகம் உடையது. சிறிய மரநாயில் (Mustela nivalis, எடை 25 கிராம், அளவு 11 செ.மீ. ) இருந்து பனிக்கரடி (Ursus maritimus, எடை 1 டன்) வரையிலும், தெற்கு கடல் யானை (Mirounga leonina, எடை 5 டன், நீளம் 6.9 மீ) வரையிலும் அளவுள்ள உயிரினங்கள் காணப்படுகின்றன.
ஊனுண்ணி என்பது சுமார் 280க்கும் மேற்பட்ட பாலூட்டி இனங்களை உள்ளடக்கிய ஒரு வரிசை ஆகும். இவ்வரிசை உயிரினங்கள் ஊனுண்ணிகள் என்று அழைக்கப்படுகின்றன. ஊனுண்ணி (பொதுவாக இக்குழுவில் உள்ள உறுப்பினர்களைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்படும் வார்த்தை) என்ற வார்த்தையானது ஊன் உண்ணும் எந்த உயிரினத்தையும் அழைக்கப் பயன்படுத்தபடுகிறது. பாலூட்டி வரிசையிலேயே அளவில் இந்த வரிசைதான் வேறுபாடு அதிகம் உடையது. சிறிய மரநாயில் (Mustela nivalis, எடை 25 கிராம், அளவு 11 செ.மீ. ) இருந்து பனிக்கரடி (Ursus maritimus, எடை 1 டன்) வரையிலும், தெற்கு கடல் யானை (Mirounga leonina, எடை 5 டன், நீளம் 6.9 மீ) வரையிலும் அளவுள்ள உயிரினங்கள் காணப்படுகின்றன.
మాంసాహారులు (లాటిన్ Carnivora) జంతువులలో ఇతర జంతువుల మాంసాన్ని భుజించేవి. వీనిలో పిల్లులు, కుక్కలు, హైనా, పాండ, ముంగిస, పులి, సింహం మొదలైనవి ఈ వర్గంలోకి వస్తాయి.
მახვამილაფარეფი (ლათ. Carnivora: carō 'ხორცი', + vorāre 'მაჭკომალი') — ჩხოლარეფი ბჟაშუმუეფიშ რანწკიშე. თინეფიშ რსხულიშ სიგჷრძა 14 სმ-შე 3 მ-შახ, წონა 100 გ-შე 1000 კგ-შახ ანჭუ. შხვადოშხვა ფერეფი უღჷნა. კიბირეფი (28-48) რასქვილო რე დიფერენცირაფილი მაჭკირალეფო, ჩქვალეფო დო თარ კიბირეფო. უმენტაშობაშ ჟილენი მა-4 წჯმიანი თარი დო 1-ა გიმენი თარი კიბირეფი გინოქიმინელი რე მაკვათურ კიბირეფო. განთხეფს უღჷნა ჯღალამი 4-4 კითი (თუნთეფს დო ძოღორეფს 5-5), ჯღალეფი ინოტყობინელი ვარდა გვერდო ინოტყობინელი რე; ლაბერწი ვაუღჷნა ვარდა რუდიმენტული რე; ყია ლექინი დო ჯარკვალეფით რე დიდარი; ოსქუე ჟირფა ვარდა ჟირქალამი რე, პლაცენტა — დისკოიდური; ოთასეეფი სპეციალურ პარკის ინოხე. მახვამილაფარეფიშ ანალური ჯარკვალეფი გიმიღანა სანწალეშურამ ნიბთიარობას, ნამუთ ონინალჷ ტერიტორიალურ მოთანჯუას, კანკალეშა ნტერშე დუდიშ ოთხილარო (სამანგ., შურამია). გოფაჩილი რენა ირდიხას, ანტარქტიდაშ დო კანკალე მორჩილი ოკაინური კოკეფიშ მოხ. უმენტაშობა სქირონაშ ჩხოლარი რე. თინეფშე მიარე ჯგიორ მეხოხუნს ჯას, კანკალე ჯგირო გილანჩურუნს დო ჸვინთუნს. ჩკომჷნა ხორცის, თინეფს შქას რენა ირიშმაჭკომალეფი, ყორადილმაჭკომალეფი დო შხვეფი. ოკიბირალს დუდს გეთმიანთხჷნა ყურსუათ, მეტყობინით, გეთხოზინით. უმენტაშობა მონოგამი რე.
მახვამილაფარეფი აკმაართიანენა 7 ფანიას (ძოღორიშობურეფი, თუნთიშბურეფი, ენოტიშობურეფი, კვინორიშობურეფი, ვივერიშობურეფი, ყორყმელიშობურეფი, კატუშობურეფი), დოხოლაფირო 100 გვარს, 240 გვარობას, ნამუეფშეთ საქორთუოს მუთმოფხვადჷნა 19 გვარობა. მახვამილაფარეფს შქას მიარე მორგე რე. კანკალე ჯალაგანს ოფუტე დო ოტყალე მეურნობაშ მანებელი მაღირღონალეფს; კანკალე ზარალს მითმიორინუანს მეჩხოლარობას, სანადირო მეურნობას. რენა ჸალაშ ვირუსიშ მაღელეფი ხოლო (გერი, ტურა, ენოტიშობური ჯოღორი).
მახვამილაფარეფი (ლათ. Carnivora: carō 'ხორცი', + vorāre 'მაჭკომალი') — ჩხოლარეფი ბჟაშუმუეფიშ რანწკიშე. თინეფიშ რსხულიშ სიგჷრძა 14 სმ-შე 3 მ-შახ, წონა 100 გ-შე 1000 კგ-შახ ანჭუ. შხვადოშხვა ფერეფი უღჷნა. კიბირეფი (28-48) რასქვილო რე დიფერენცირაფილი მაჭკირალეფო, ჩქვალეფო დო თარ კიბირეფო. უმენტაშობაშ ჟილენი მა-4 წჯმიანი თარი დო 1-ა გიმენი თარი კიბირეფი გინოქიმინელი რე მაკვათურ კიბირეფო. განთხეფს უღჷნა ჯღალამი 4-4 კითი (თუნთეფს დო ძოღორეფს 5-5), ჯღალეფი ინოტყობინელი ვარდა გვერდო ინოტყობინელი რე; ლაბერწი ვაუღჷნა ვარდა რუდიმენტული რე; ყია ლექინი დო ჯარკვალეფით რე დიდარი; ოსქუე ჟირფა ვარდა ჟირქალამი რე, პლაცენტა — დისკოიდური; ოთასეეფი სპეციალურ პარკის ინოხე. მახვამილაფარეფიშ ანალური ჯარკვალეფი გიმიღანა სანწალეშურამ ნიბთიარობას, ნამუთ ონინალჷ ტერიტორიალურ მოთანჯუას, კანკალეშა ნტერშე დუდიშ ოთხილარო (სამანგ., შურამია). გოფაჩილი რენა ირდიხას, ანტარქტიდაშ დო კანკალე მორჩილი ოკაინური კოკეფიშ მოხ. უმენტაშობა სქირონაშ ჩხოლარი რე. თინეფშე მიარე ჯგიორ მეხოხუნს ჯას, კანკალე ჯგირო გილანჩურუნს დო ჸვინთუნს. ჩკომჷნა ხორცის, თინეფს შქას რენა ირიშმაჭკომალეფი, ყორადილმაჭკომალეფი დო შხვეფი. ოკიბირალს დუდს გეთმიანთხჷნა ყურსუათ, მეტყობინით, გეთხოზინით. უმენტაშობა მონოგამი რე.
მახვამილაფარეფი აკმაართიანენა 7 ფანიას (ძოღორიშობურეფი, თუნთიშბურეფი, ენოტიშობურეფი, კვინორიშობურეფი, ვივერიშობურეფი, ყორყმელიშობურეფი, კატუშობურეფი), დოხოლაფირო 100 გვარს, 240 გვარობას, ნამუეფშეთ საქორთუოს მუთმოფხვადჷნა 19 გვარობა. მახვამილაფარეფს შქას მიარე მორგე რე. კანკალე ჯალაგანს ოფუტე დო ოტყალე მეურნობაშ მანებელი მაღირღონალეფს; კანკალე ზარალს მითმიორინუანს მეჩხოლარობას, სანადირო მეურნობას. რენა ჸალაშ ვირუსიშ მაღელეფი ხოლო (გერი, ტურა, ენოტიშობური ჯოღორი).
ስጋበል በዘመናዊ ሥነ ሕይወት የጡት አጥቢ ክፍለመደብ ነው።
ከስጋበል ክፍለመደብ ውጭ ብዙ ሌሎች እንስሶች ደግሞ ስጋን ቢበሉም፣ እነዚህ ግን በተለይ ስጋን ለመብላት እንደ ተዘጋጁ ስለሚመስሉ ስለዚያው ነው «ስጋበል» የተባለ።
በክፍለመደቡ ውስጥ ዋና አስተኔዎች፦
Taxonavigaçion
Carnivora (Carnivoi)
Nomme: Carnivora
Bowdich 1821
Goşteweri ya zi çıçeyınê goşteweri, (Latinki: Carnivora), familyay çıçeyınan ra yew taxımê heywanano.
Kigdevoryoryon po Carnivora (dhyworth Latin carō (ben carn-) "kig", + vorāre "devorya") yw urdh divers gans moy ages 280 ehen a vronnviles bryghennel. Dihaval orth Carnivore (kigdebroryon) yw an hanow skiensek Carnivora. Carnivore a yll descrifa neb organedh an pyth a dheber kig. Gans myns an moyha divers a urdhyow bronnvilek yw kigdevoryoryon. An konna gwynn (Mustela nivalis), an kigdevoryer lyha, a yll bos 25 g (0.88 ouns) yn poos ha 11 cm (4.3 meusva) yn hys, an arth gwynn (Ursus maritimus) a yll bos 1,000 kg (2,200 peuns) yn poos, mes an kigdevoryer brassa yw an Olifans-mor dyghow (Mirounga leonina) an pyth a yll bos 5,000 kg (11,000 peuns) yn poos ha 6.9 m (23 tros-hys) yn hys.
Kigdebrer o an kynsa kigdevoryer hag ogas oll kigdevoryoryon a dheber kig dre vras hedhyw. Res yw dhe neb, kepar ha kathes ha reunyon, dybri kig rag aga megyans. Moy olldhebrek yw neb erel, kepar ha rakounes hag arthes, kregi war aga bewva. An panda bras yw gwelsdebrek dre vras mes i a wra dybri puskes, oyow ha preves, mes res yw dhe'n arth gwynn dybri enyvales yn aga bewva hwerow. Kigdevoryoryon a'n jeves dens, ewines, ha gwel dhiwlagasek rag kachya ha dybri enevales erel. Lies ehen a helgh gans aga theyluyow hag enyvales kowethasek yns. An teyluyow a yll helghya preydh brassa.
Del hevel kigdevoryoryon a geugherdhas yn Amerika Gledh a'n teylu Miacidae nans yw a-dro dhe 42 vilvil vledhen. Yn skon wosa henna i a rannas dhe'n furvow kathek ha kiek (Feliformia ha Caniformia). Aga genakordh molekulenek a dhiskwa bagas unnkordhel yw an kigdevoryoryon bew, bagas kurun an Carnivoramorpha.
An rester glassans arnowyth moyha kemmyn a rann kigdevoryoryon gans hwetek teylu bew ha nebes teyluyow marow:
(† - difeudhans)
Kigdevoryoryon po Carnivora (dhyworth Latin carō (ben carn-) "kig", + vorāre "devorya") yw urdh divers gans moy ages 280 ehen a vronnviles bryghennel. Dihaval orth Carnivore (kigdebroryon) yw an hanow skiensek Carnivora. Carnivore a yll descrifa neb organedh an pyth a dheber kig. Gans myns an moyha divers a urdhyow bronnvilek yw kigdevoryoryon. An konna gwynn (Mustela nivalis), an kigdevoryer lyha, a yll bos 25 g (0.88 ouns) yn poos ha 11 cm (4.3 meusva) yn hys, an arth gwynn (Ursus maritimus) a yll bos 1,000 kg (2,200 peuns) yn poos, mes an kigdevoryer brassa yw an Olifans-mor dyghow (Mirounga leonina) an pyth a yll bos 5,000 kg (11,000 peuns) yn poos ha 6.9 m (23 tros-hys) yn hys.
Kigdebrer o an kynsa kigdevoryer hag ogas oll kigdevoryoryon a dheber kig dre vras hedhyw. Res yw dhe neb, kepar ha kathes ha reunyon, dybri kig rag aga megyans. Moy olldhebrek yw neb erel, kepar ha rakounes hag arthes, kregi war aga bewva. An panda bras yw gwelsdebrek dre vras mes i a wra dybri puskes, oyow ha preves, mes res yw dhe'n arth gwynn dybri enyvales yn aga bewva hwerow. Kigdevoryoryon a'n jeves dens, ewines, ha gwel dhiwlagasek rag kachya ha dybri enevales erel. Lies ehen a helgh gans aga theyluyow hag enyvales kowethasek yns. An teyluyow a yll helghya preydh brassa.
Del hevel kigdevoryoryon a geugherdhas yn Amerika Gledh a'n teylu Miacidae nans yw a-dro dhe 42 vilvil vledhen. Yn skon wosa henna i a rannas dhe'n furvow kathek ha kiek (Feliformia ha Caniformia). Aga genakordh molekulenek a dhiskwa bagas unnkordhel yw an kigdevoryoryon bew, bagas kurun an Carnivoramorpha.
De roofdier'n (Carnivora) bin een orde uut de zoogdieren die an vurnaemelijk vleês eetn. Ze komm'n an der prooi'n deur te jaehen (slupen of sprint'n e.d.), deur te steeln of ok hewoon in de vurm van aes. Bie roofdier'n kan echter ok een stik van 't menu uut plantaordig spul bestaene.
De bekenste roofdier'n bin de katachtehen (Felidae), die an ok bieni allin vleês eetn en dus een hoed voebeêld van vleêseters bin. Toet de Carnivora beoor'n echter ok beêsten as zeê'on'n, walrussen en stienkdier'n. Voebeêl'n van beêsten uut de Carnivora die an hlad hin vleês eetn bin de reuzenpanda (bamboe) en de rolstaertbeer.
Binn'n de roofdier'n bin 't et nie allin landbeêsten die an de dienst uut maeke, der bin ok zeêbeweuners bie. Vroeher wiern deze beêsten in een aparten orde eplekt, de Pinnipedia. De landroofdier'n wiern toen in den orde Fissipedia eplekt. Voebeêl'n van zeêroofdier'n bin walrussen en zeê'on'n.
De orde Carnivora wor inedeêld in de volhende femieljes en onderordes:
De roofdier'n (Carnivora) bin een orde uut de zoogdieren die an vurnaemelijk vleês eetn. Ze komm'n an der prooi'n deur te jaehen (slupen of sprint'n e.d.), deur te steeln of ok hewoon in de vurm van aes. Bie roofdier'n kan echter ok een stik van 't menu uut plantaordig spul bestaene.
De bekenste roofdier'n bin de katachtehen (Felidae), die an ok bieni allin vleês eetn en dus een hoed voebeêld van vleêseters bin. Toet de Carnivora beoor'n echter ok beêsten as zeê'on'n, walrussen en stienkdier'n. Voebeêl'n van beêsten uut de Carnivora die an hlad hin vleês eetn bin de reuzenpanda (bamboe) en de rolstaertbeer.
Binn'n de roofdier'n bin 't et nie allin landbeêsten die an de dienst uut maeke, der bin ok zeêbeweuners bie. Vroeher wiern deze beêsten in een aparten orde eplekt, de Pinnipedia. De landroofdier'n wiern toen in den orde Fissipedia eplekt. Voebeêl'n van zeêroofdier'n bin walrussen en zeê'on'n.
Carnivora /kɑːrˈnɪvərə/ is an order of placental mammals that have specialized in primarily eating flesh, whose members are formally referred to as carnivorans. The order Carnivora is the fifth largest order of mammals, comprising at least 279 species.
Carnivorans live on every major landmass and in a variety of habitats, ranging from the cold polar regions to the hyper-arid region of the Sahara Desert to the open seas. They come in a very large array of different body plans in contrasting shapes and sizes.
Carnivora can be divided into two suborders: the cat-like Feliformia and the dog-like Caniformia, which are differentiated based on the structure of their ear bones and cranial features. The feliforms include families such as the cats, the hyenas, the mongooses and the civets. The majority of feliform species are found in the Old World, though the cats and one extinct genus of hyena have successfully diversified into the Americas. The caniforms include the dogs, bears, raccoons, weasels, and seals. Members of this group are found worldwide and with immense diversity in their diet, behavior, and morphology.[9]
The word carnivore is derived from Latin carō (stem carn-) 'flesh' and vorāre 'to devour', and refers to any meat-eating organism.
The oldest known carnivoran line mammals (Carnivoramorpha) appeared in North America 6 million years after the Cretaceous–Paleogene extinction event.[10][11] These early ancestors of carnivorans would have resembled small weasel or genet-like mammals, occupying a nocturnal shift on the forest floor or in the trees, as other groups of mammals like the mesonychians and later the creodonts were occupying the megafaunal faunivorous niche. However, following the extinction of mesonychians and the oxyaenid creodonts at the end of the Eocene, carnivorans quickly moved into this niche, with forms like the nimravids being the dominant large-bodied ambush predators during the Oligocene alongside the hyaenodont creodonts (which similarly produced larger, more open-country forms at the start of the Oligocene). By the time Miocene epoch appeared, most if not all of the major lineages and families of carnivorans had diversified and become the most dominant group of large terrestrial predators in Eurasia and North America, with various lineages being successful in megafaunal faunivorous niches at different intervals during the Miocene and later epochs.
The order Carnivora belongs to a group of mammals known as Laurasiatheria, which also includes other groups such as bats and ungulates.[12][13] Within this group the carnivorans are placed in the clade Ferae. Ferae includes the closest extant relative of carnivorans, the pangolins, as well as several extinct groups of mostly Paleogene carnivorous placentals such as the creodonts, the arctocyonians, and mesonychians.[14] The creodonts were originally thought of as the sister taxon to the carnivorans, perhaps even ancestral to, based on the presence of the carnassial teeth,[15] but the nature of the carnassial teeth is different between the two groups. In carnivorans the carnassials are positioned near the front of the molar row, while in the creodonts they are positioned near the back of the molar row,[16] and this suggests a separate evolutionary history and an order-level distinction.[17] In addition recent phylogenetic analysis suggests that creodonts are more closely related to pangolins while mesonychians might be the sister group to carnivorans and their stem-relatives.[14]
The closest stem-carnivorans are the miacoids. The miacoids include the families Viverravidae and Miacidae, and together the Carnivora and Miacoidea form the stem-clade Carnivoramorpha. The miacoids were small, genet-like carnivoramorphs that occupy a variety of niches such as terrestrial and arboreal habitats. Recent studies have shown a supporting amount of evidence that Miacoidea is an evolutionary grade of carnivoramorphs that, while viverravids are monophyletic basal group, the miacids are paraphyletic in respect to Carnivora (as shown in the phylogeny below).[18][19][20][21][22][23][24][25]
Pan-Carnivora †Hyaenodonta ? ? sensu lato Carnivoramorpha †Viverravidae ? ?†Carnivoramorpha sp. (UALVP 50993 & UALVP 50994)
sensu lato ?†Carnivoramorpha sp. (UALVP 31176)
?†Carnivoramorpha sp. (USNM 538395)
? Carnivoraformes Clade "B"†"Miacis" sp. (CM 67873 & CM 77299)
†Gracilocyon†Gracilocyon sp. (Jibou, Romania)
Clade "C" (†Phlaodectes) †Vulpavus ?†Carnivoraformes undet. Genus B
?†Carnivoraformes undet. Genus A
Clade "D" ? ?Carnivora (sensu stricto) .jpg){kind=small}
Carnivoramorpha as a whole first appeared in the Paleocene of North America about 60 million years ago.[11] Crown carnivorans first appeared around 42 million years ago in the Middle Eocene.[1] Their molecular phylogeny shows the extant Carnivora are a monophyletic group, the crown group of the Carnivoramorpha.[26] From there carnivorans have split into two clades based on the composition of the bony structures that surround the middle ear of the skull, the cat-like feliforms and the dog-like caniforms.[27] In feliforms, the auditory bullae are double-chambered, composed of two bones joined by a septum. Caniforms have single-chambered or partially divided auditory bullae, composed of a single bone.[28] Initially the early representatives of carnivorans were small as the creodonts (specifically, the oxyaenids) and mesonychians dominated the apex predator niches during the Eocene, but in the Oligocene carnivorans became a dominant group of apex predators with the nimravids, and by the Miocene most of the extant carnivoran families have diversified and become the primary terrestrial predators in the Northern Hemisphere.
The phylogenetic relationships of the carnivorans are shown in the following cladogram:[29][30][31][32][33]
Carnivora Feliformia Aeluroidea Viverroidea Herpestoidea HyaenidaeHyaenidae (hyaenas) .jpg){kind=small}
Herpestidae (mongooses) .JPG){kind=small}
Eupleridae (Malagasy carnivorans) .png){kind=small}
Viverridae (viverrids) _white_background.jpg){kind=small}
Prionodontidae (Asiatic linsangs) 
Felidae (cats) .png){kind=small}
Nandiniidae (African palm civet) .png){kind=small}
†Nimravidae (false saber-toothed cats) 
†Amphicyonidae ("bear-dogs") 
Canidae (canids)
Ursidae (bears) .jpg){kind=small}
Procyonidae (raccoons) _(white_background).jpg){kind=small}
Ailuridae (red panda) 
Mephitidae (skunks) _(white_background).jpg){kind=small}
Mustelidae (mustelids) 
Otariidae
(eared seals)
.jpg){kind=small}
Odobenidae
(walruses)
.png){kind=small}
Phocidae
(earless seals)
_white_background.jpg){kind=small}
In 1758 the Swedish botanist Carl Linnaeus placed all carnivorans known at the time into the group Ferae (not to be confused with the modern concept of Ferae which also includes pangolins) in the tenth edition of his book Systema Naturae. He recognized six genera: Canis (canids and hyaenids), Phoca (pinnipeds), Felis (felids), Viverra (viverrids, herpestids, and mephitids), Mustela (non-badger mustelids), Ursus (ursids, large species of mustelids, and procyonids).[34] It wasn't until 1821 that the English writer and traveler Thomas Edward Bowdich gave the group its modern and accepted name.[3]
Initially the modern concept of Carnivora was divided into two suborders: the terrestrial Fissipedia and the marine Pinnipedia.[35] Below is the classification of how the extant families were related to each other after American paleontologist George Gaylord Simpson in 1945:[35]
Since then, however, the methods in which mammalogists use to assess the phylogenetic relationships among the carnivoran families has been improved with using more complicated and intensive incorporation of genetics, morphology and the fossil record. Research into Carnivora phylogeny since 1945 has found Fisspedia to be paraphyletic in respect to Pinnipedia,[36] with pinnipeds being either more closely related to bears or to weasels.[37][38][39][40][41] The small carnivoran families Viverridae,[42] Procyonidae, and Mustelidae have been found to be polyphyletic:
Below is a table chart of the extant carnivoran families and number of extant species recognized by various authors of the first and fourth volumes of Handbook of the Mammals of the World published in 2009[53] and 2014[54] respectively:
The canine teeth are usually large and conical. The canines are thick and stress resistant. All of the terrestrial species of carnivorans have three incisors on each side of each jaw (the exception is the sea otter (Enhydra lutris) which only has two lower incisor teeth).[55] The third molar has been lost. The carnassial pair is made up of the fourth upper premolar and the first lower molar teeth. Like most mammals, the dentition is heterodont, though in some species, such as the aardwolf (Proteles cristata), the teeth have been greatly reduced and the cheek teeth are specialised for eating insects. In pinnipeds, the teeth are homodont as they have evolved to grasp or catch fish, and the cheek teeth are often lost.[56] In bears and raccoons the carnassial pair is secondarily reduced.[56] The skulls are heavily built with a strong zygomatic arch. Often a sagittal crest is present, sometimes more evident in sexually dimorphic species such as sea lions and fur seals, though it has also been greatly reduced in some small carnivorans.[56] The braincase is enlarged with the frontoparietal bone at the front. In most species, the eyes are at the front of the face. In caniforms, the rostrum is usually long with many teeth, while in feliforms it is shorter with fewer teeth. The carnassial teeth of feliforms are generally more sectional than those of caniforms. The turbinates are large and complex in comparison to other mammals, providing a large surface area for olfactory receptors.[56]
Aside from an accumulation of characteristics in the dental and cranial features, not much of their overall anatomy unites carnivorans as a group.[55] All species of carnivorans are quadrupedal and most have five digits on the front feet and four digits on the back feet. In terrestrial carnivorans, the feet have soft pads. The feet can either be digitigrade as seen in cats, hyenas and dogs or plantigrade as seen in bears, skunks, raccoons, weasels, civets and mongooses. In pinnipeds, the limbs have been modified into flippers.
Unlike cetaceans and sirenians, which have fully functional tails to help them swim, pinnipeds use their limbs underwater to swim. Earless seals use their back flippers; sea lions and fur seals use their front flippers, and the walrus use all of their limbs. As a result, pinnipeds have significantly shorter tails than other carnivorans.
Aside from the pinnipeds, dogs, bears, hyenas, and cats all have distinct and recognizable appearances. Dogs are usually cursorial mammals and are gracile in appearance, often relying on their teeth to hold prey; bears are much larger and rely on their physical strength to forage for food. Compared to dogs and bears, cats have longer and stronger forelimbs armed with retractable claws to hold on to prey. Hyenas are dog-like feliforms that have sloping backs due to their front legs being longer than their hind legs. The raccoon family and red panda are small, bear-like carnivorans with long tails. The other small carnivoran families Nandiniidae, Prionodontidae, Viverridae, Herpestidae, Eupleridae, Mephitidae and Mustelidae have through convergent evolution maintained the small, ancestral appearance of the miacoids, though there is some variation seen such as the robust and stout physicality of badgers and the wolverine (Gulo gulo).[55] Male carnivorans usually have bacula, though they are absent in hyenas and binturongs.[57]
The length and density of the fur vary depending on the environment that the species inhabits. In warm climate species, the fur is often short in length and lighter. In cold climate species, the fur is either dense or long, often with an oily substance that helps to retain heat. The pelage coloration differs between species, often including black, white, orange, yellow, red, and many shades of grey and brown. Some are striped, spotted, blotched, banded, or otherwise boldly patterned. There seems to be a correlation between habitat and color pattern; for example spotted or banded species tend to be found in heavily forested environments.[55] Some species like the grey wolf are polymorphic with different individual having different coat colors. The arctic fox (Vulpes lagopus) and the stoat (Mustela erminea) have fur that changes from white and dense in the winter to brown and sparse in the summer. In pinnipeds, polar bears, and sea otters a thick insulating layer of blubber helps maintain their body temperature.
Carnivorans are arguably the group of mammals of most interest to humans. The dog is noteworthy for not only being the first species of carnivoran to be domesticated, but also the first species of any taxon. In the last 10,000 to 12,000 years humans have selectively bred dogs for a variety of different tasks and today there are well over 400 breeds. The cat is another domesticated carnivoran and it is today considered one of the most successful species on the planet, due to their close proximity to humans and the popularity of cats as pets. Many other species are popular, and they are often charismatic megafauna. Many civilizations have incorporated a species of carnivoran into their culture such as the lion, viewed as royalty. Yet many species such as wolves and the big cats have been broadly hunted, resulting in extirpation in some areas. Habitat loss and human encroachment as well as climate change have been the primary cause of many species going into decline. Four species of carnivorans have gone extinct since the 1600s: Falkland Island wolf (Dusicyon australis) in 1876; the sea mink (Neogale macrodon) in 1894; the Japanese sea lion (Zalophus japonicus) in 1951 and the Caribbean monk seal (Neomonachus tropicalis) in 1952.[10] Some species such as the red fox (Vulpes vulpes) and stoat (Mustela erminea) have been introduced to Australasia and have caused many native species to become endangered or even extinct.[58]
,_Tierpark_Hagenbeck,_Hamburg,_Germany_-_20070514.jpg){kind=small}
,_Tierpark_Hagenbeck,_Hamburg,_Germany_-_20070514.jpg){kind=small}
.png){kind=small}
.jpg){kind=small}
_ovatus_(coloured).jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Carnivora /kɑːrˈnɪvərə/ is an order of placental mammals that have specialized in primarily eating flesh, whose members are formally referred to as carnivorans. The order Carnivora is the fifth largest order of mammals, comprising at least 279 species.
Carnivorans live on every major landmass and in a variety of habitats, ranging from the cold polar regions to the hyper-arid region of the Sahara Desert to the open seas. They come in a very large array of different body plans in contrasting shapes and sizes.
Carnivora can be divided into two suborders: the cat-like Feliformia and the dog-like Caniformia, which are differentiated based on the structure of their ear bones and cranial features. The feliforms include families such as the cats, the hyenas, the mongooses and the civets. The majority of feliform species are found in the Old World, though the cats and one extinct genus of hyena have successfully diversified into the Americas. The caniforms include the dogs, bears, raccoons, weasels, and seals. Members of this group are found worldwide and with immense diversity in their diet, behavior, and morphology.
Karnomanĝuloj, aǔ karnovoruloj, estas biologia ordo, kiu inkluzivas pli ol 260 placentulajn mamulojn. Kvankam la giganta pando estas herbomanĝa, preskaŭ ĉiuj aliaj ĉefe manĝas viandon. Karnovoruloj havas specifan krani-formon, kaj ilia dentaro inkluzivas grandajn kojnodentojn kaj karnasidentojn.
superfamilio : † miacojdoj - Miacoidea
superfamilio : ursojdoj - Arctoidea
familo : MUSTELEDOJ - Mustelidae (69 specioj)
familo : PROCIONEDOJ - Procyonidae (19 specioj)
familo : Pandedoj - Ailuridae (2 specioj)
familo : URSEDOJ - Ursidae (7 specioj)
superfamilio : herpestojdoj - herpestoidea
familio : HERPESTEDOJ - Herpestidae - (Mangustoj kaj Surikatoj) - (40 specioj)
familio : VIVEREDOJ - Viverridae (37 specioj)
familio : hienedoj - Hyaenidae (4 specioj
familio : KANISEDOJ - Canidae (35 specioj)
familio : FELISEDOJ - Felidae (38 specioj)
Kranio de Vulpo
Karnomanĝuloj, aǔ karnovoruloj, estas biologia ordo, kiu inkluzivas pli ol 260 placentulajn mamulojn. Kvankam la giganta pando estas herbomanĝa, preskaŭ ĉiuj aliaj ĉefe manĝas viandon. Karnovoruloj havas specifan krani-formon, kaj ilia dentaro inkluzivas grandajn kojnodentojn kaj karnasidentojn.
Los carnívoros (Carnivora) son un orden de los mamíferos placentarios que incluye alrededor de 260 especies vivientes.[1]
La palabra «Carnivora», expresión latina que se emplea como nombre científico del orden de los llamados «carnívoros» en el sistema de clasificación (taxonomía) zoológica, hace alusión a los mamíferos que, en ese sistema de clasificación están adaptados para una dieta carnívora.
El orden Carnivora, perteneciente al clado Ferae, es el orden de mamíferos con una mayor diversidad de tamaño entre sus integrantes, variando desde la pequeña comadreja común (Mustela nivalis), con un peso de 25 g y 11 cm, hasta el oso polar (Ursus maritimus), que puede pesar hasta 1000 kg, y el elefante marino del sur (Mirounga leonina), cuyos machos adultos pesan hasta 5000 kg y miden 6,90 m de largo.
Los carnívoros desplazaron al orden más antiguo de mamíferos de dieta carnívora denominado Creodonta (Quienes a su vez anteriormente habían desplazado a los Mesonychia); y terminarían por ocupar sus nichos ecológicos, lo que contribuyó a la extinción de los creodontes.
Los miácidos, una familia de mamíferos del período Paleoceno y Eoceno entre hace 65 y 33 millones de años, son considerados como miembros basales del actual orden Carnivora.
Se consideran miembros de esa categoría por entenderse que pertenecen a una línea evolutiva de animales adaptados a la ingestión principalmente de carne, tanto si la especie concreta tiene la carne como su alimento principal como si no es así.
Respecto al término Carnívoros, ni el significado de la palabra latina «Carnivora» ni el de la española «carnívoro» usadas en sistemática zoológica deben confundirse con el de la palabra española «carnívoro» en su uso ordinario, en el que se refiere a cualquier animal que se alimente de carne, tanto si es un mamífero como si no es tal, y tanto si su línea evolutiva es de adaptación al consumo de carne como alimento principal como si no es así.
Los carnívoros son en su mayoría terrestres, la mayor parte tiene garras afiladas y mínimo cuatro dedos en cada extremidad y caninos muy desarrollados, los molares y premolares por lo general tienen bordes cortantes. Los carnívoros tienen seis incisivos y dos caninos en cada maxilar. Las únicas excepciones son la nutria marina (Enhydra lutris), la cual posee cuatro incisivos en la mandíbula y el oso bezudo (Melursus ursinus), que tiene cuatro incisivos en el maxilar.
El siguiente árbol muestra la relación de los carnívoros de acuerdo a con los análisis genéticos:[2][3][4][5]
Carnivora Feliformia Aeluroidea Viverroidea Herpestoidea Feloidea Caniformia Canoidea Arctoidea Ursoidea Pinnipedimorpha Pinnipedia MusteloideaLos carnívoros (Carnivora) son un orden de los mamíferos placentarios que incluye alrededor de 260 especies vivientes.
La palabra «Carnivora», expresión latina que se emplea como nombre científico del orden de los llamados «carnívoros» en el sistema de clasificación (taxonomía) zoológica, hace alusión a los mamíferos que, en ese sistema de clasificación están adaptados para una dieta carnívora.
Koerlased Canidae
Pesukarulased Procyonidae
Karulased Ursidae
Kärplased Mustelidae
(Vinukloomad jne) Mephitidae
Kaslased Felidae
Tsiibetkaslased Viverridae
Mangustlased Herpestidae
Hüäänlased Hyaenidae
Kõrvukhülglased Otariidae
Hülglased Phocidae
Morsklased Odobenidae
Kiskjalised (Carnivora) on loomade selts imetajate klassist.
Selts: kiskjalised
Karniboroak (Carnivora) ugaztunen barneko ordena bat da. Euren izena latinezko haragijaleren baliokidea da. Nahiz eta ez diren haragiz elikatzen diren animalia bakarrak ordena honetako animalia guztiak beste animalia batzuen gorputzez elikatzen diren animalia dira eta ia-ia gehienek hori baino ez dute jaten. Bere barruan 280 bat espezie sailkatzen dira. Carnivora taldeko animaliak dira tamainak aldaketa gehien dituztenak. Mustela nivalisek 25 gramoko pisua du eta Ursus maritimusek 1.000 kilogramoko pisua izan dezake eta Mirounga leonina arra helduek 5.000 kilogramoko pisua izatera iritsi dira, 6,9 metroko luzerarekin.
Lehenengo Carnivora haragijalea zen eta gaur egungo taldeko kide gehienek haragia jaten dute. Felidae eta Pinnipedia taldekoek bakarrik haragia jaten dute, ezin dute besterik jan. Hartzek, ordea, beste gauza batzuk jan ditzakete, eta panda hartza belarjalea da, biana batzuetan arrainak, arrautzak eta intsektuak ere jaten ditu. Karniboroek haginak, atzaparrak eta ikusmen binokularra dute, animaliak ehizatzeko egokia. Batzuk sozialak dira eta taldean ehizatzen dute.
Ziurrenik Ipar Amerikan eboluzionatu zuten, Miacidae familiaren baitan, orain dela 42 milioi urte. Laster Feliformia eta Caniformia taldeak sortu ziren, katuen antzekoak eta txakurren antzekoak. Euren filogenia molekularrak[1] erakusten du talde monofiletikoa direla, Carnivoramorpharen koroa-taldea.
Karniboroak (Carnivora) ugaztunen barneko ordena bat da. Euren izena latinezko haragijaleren baliokidea da. Nahiz eta ez diren haragiz elikatzen diren animalia bakarrak ordena honetako animalia guztiak beste animalia batzuen gorputzez elikatzen diren animalia dira eta ia-ia gehienek hori baino ez dute jaten. Bere barruan 280 bat espezie sailkatzen dira. Carnivora taldeko animaliak dira tamainak aldaketa gehien dituztenak. Mustela nivalisek 25 gramoko pisua du eta Ursus maritimusek 1.000 kilogramoko pisua izan dezake eta Mirounga leonina arra helduek 5.000 kilogramoko pisua izatera iritsi dira, 6,9 metroko luzerarekin.
Lehenengo Carnivora haragijalea zen eta gaur egungo taldeko kide gehienek haragia jaten dute. Felidae eta Pinnipedia taldekoek bakarrik haragia jaten dute, ezin dute besterik jan. Hartzek, ordea, beste gauza batzuk jan ditzakete, eta panda hartza belarjalea da, biana batzuetan arrainak, arrautzak eta intsektuak ere jaten ditu. Karniboroek haginak, atzaparrak eta ikusmen binokularra dute, animaliak ehizatzeko egokia. Batzuk sozialak dira eta taldean ehizatzen dute.
Ziurrenik Ipar Amerikan eboluzionatu zuten, Miacidae familiaren baitan, orain dela 42 milioi urte. Laster Feliformia eta Caniformia taldeak sortu ziren, katuen antzekoak eta txakurren antzekoak. Euren filogenia molekularrak erakusten du talde monofiletikoa direla, Carnivoramorpharen koroa-taldea.
Petoeläimet (Carnivora) on nisäkäslahko, johon kuuluu noin 270 lajia. Suurin osa petoeläinten lahkon lajeista on lihansyöjiä, osa kaikkiruokaisia, kuten karhut, ja osa pääasiassa kasvinsyöjiä, kuten isopanda.[2][3]
Nykyiset petoeläimet jakautuvat kahteen kehityslinjaan: koiramaisten petoeläinten Caniformia- ja kissamaisten Feliformia-alalahkoihin, joissa puolestaan on kaikkiaan 15 heimoa.[1] Pussieläimiin kuuluvat pussipedot eivät kuulu sanan varsinaisessa merkityksessä petoeläimiin. Aikaisempi petoeläinten jako luokitteli ne alalahkoihin maapetoeläimet (Fissipedia) ja eväjalkaiset (Pinnipedia).[4] Eväjalkaiset eli hylje-eläimet on nykyisin kolmen heimon luonnollinen mutta luokittelematon ryhmä Caniformia-alalahkon sisällä.
Petoeläimet ovat levinneet kaikille suurimmille maa-alueille, pois lukien Australia, jossa tavataan vain mahdollisesti ihmisen tuomaa dingoa, ja kaikille valtamerille. Petoeläimiä elää lähes kaikenlaisissa maanpäällisissä ympäristöissä ja monissa vesiympäristöissä. Niitä tavataan metsissä, aavikoilla, vuorilla, ruohoalueilla, pensasaroilla, tundralla ja avoimella jäätiköllä. Vedessä eläviä lajeja tavataan makeavetisissä joissa ja järvissä sekä merenrannikoilla ja avoimella valtamerellä.[5]
Petoeläimet (Carnivora) on nisäkäslahko, johon kuuluu noin 270 lajia. Suurin osa petoeläinten lahkon lajeista on lihansyöjiä, osa kaikkiruokaisia, kuten karhut, ja osa pääasiassa kasvinsyöjiä, kuten isopanda.
Nykyiset petoeläimet jakautuvat kahteen kehityslinjaan: koiramaisten petoeläinten Caniformia- ja kissamaisten Feliformia-alalahkoihin, joissa puolestaan on kaikkiaan 15 heimoa. Pussieläimiin kuuluvat pussipedot eivät kuulu sanan varsinaisessa merkityksessä petoeläimiin. Aikaisempi petoeläinten jako luokitteli ne alalahkoihin maapetoeläimet (Fissipedia) ja eväjalkaiset (Pinnipedia). Eväjalkaiset eli hylje-eläimet on nykyisin kolmen heimon luonnollinen mutta luokittelematon ryhmä Caniformia-alalahkon sisällä.
Les Carnivores (Carnivora) sont un ordre de mammifères placentaires du super-ordre des Laurasiathériens. Ils se distinguent par une mâchoire et une denture qui leur permet de chasser et de manger d'autres animaux. Une des synapomorphies qui caractérisent les Carnivores est la présence d'une carnassière. Les canines sont transformées en crocs. Leur cerveau est de type gyrencéphale.
Cet ordre est composé majoritairement d'animaux rapides au régime alimentaire carnivore (chair crue), bien qu'il existe certains membres qui n'ont pas ce régime, tels le panda géant qui est herbivore et des omnivores opportunistes comme le Renard roux ou le Binturong qui est principalement frugivore. D'autre part, les mammifères carnassiers ne sont pas tous forcément membres de cet ordre. On peut ainsi citer, par exemple, le dasyure, le thylacine, ou le diable de Tasmanie, qui sont tous trois des marsupiaux, ou bien certains cétacés tels que l'orque ou le grand cachalot.
Les caractéristiques spécifiques des Carnivores concernent principalement la tête. Au niveau de la denture, la quatrième prémolaire supérieure et la première molaire inférieure sont spécialisées en carnassières. Par ailleurs, les mouvements latéraux de la mandibule sont très limités. Au niveau de la base du crâne, la bulle tympanique est constituée par trois éléments : ectotympanique, entotympanique rostral et entotympanique caudal. Par ailleurs, l'artère carotide interne est réduite, et la vascularisation du cerveau est essentiellement assurée par la carotide externe[1].
D'autres caractéristiques sont présentes uniquement chez les espèces terrestres existantes : une boite crânienne de dimension élargie, la présence d'un os scapholunatum au niveau du carpe, ou l'absence de troisième trochanter pour le fémur[1].
L'ancienne classification séparait les Carnivores en deux sous-ordres, les Fissipèdes et les Pinnipèdes. Cette classification est aujourd'hui obsolète, bien que les Pinnipèdes soient toujours un clade valide.
Carnivora est aujourd'hui considéré comme le groupe-couronne de ses représentants actuels, divisé en deux sous-ordres. Les Caniformes regroupent les familles proches des Canidés, les Féliformes regroupent les familles proches des Félidés.
Liste des familles actuelles selon ITIS[2].
Note : les viverridés du genre Prionodon regroupant les linsangs asiatiques ont été classés à part dans la famille Prionodontidae Horsfield, 1822 à la suite d'analyse génétiques[3].
Dans le sous-ordre Caniformia :
Dans le sous-ordre Feliformia :
Phylogénie des ordres actuels de laurasiathériens, d'après Zhou et al., 2011[4] :
Boreoeutheria Euarchontoglires 
(primates, dermoptères, toupayes, rongeurs, lapins)
Eulipotyphla .jpg){kind=small}
(hérissons, musaraignes, taupes, solénodontes)
Chiroptera .jpg){kind=small}
(chauves-souris)
Pholidota .jpg){kind=small}
(pangolins)
Carnivora .jpg){kind=small}
(chats, hyènes, chiens, ours, phoques, etc.)
Perissodactyla .jpg){kind=small}
(chevaux, tapirs, rhinocéros, etc.)
Cetartiodactyla _Hangul_white_background.png){kind=small}
(chameaux, porcs, ruminants, hippopotames, baleines, etc.)
Les différentes études génétiques estiment que l'ancêtre commun des carnivores actuels vivait il y a environ 60 millions d'années.
Phylogénie des familles actuelles de mammifères carnivores d'après Eizirik et al. (2010)[5], Nyakatura et al. (2012)[6] et Zhou et al. (2017)[7] :
Carnivora FeliformiaLes Carnivores (Carnivora) sont un ordre de mammifères placentaires du super-ordre des Laurasiathériens. Ils se distinguent par une mâchoire et une denture qui leur permet de chasser et de manger d'autres animaux. Une des synapomorphies qui caractérisent les Carnivores est la présence d'une carnassière. Les canines sont transformées en crocs. Leur cerveau est de type gyrencéphale.
Cet ordre est composé majoritairement d'animaux rapides au régime alimentaire carnivore (chair crue), bien qu'il existe certains membres qui n'ont pas ce régime, tels le panda géant qui est herbivore et des omnivores opportunistes comme le Renard roux ou le Binturong qui est principalement frugivore. D'autre part, les mammifères carnassiers ne sont pas tous forcément membres de cet ordre. On peut ainsi citer, par exemple, le dasyure, le thylacine, ou le diable de Tasmanie, qui sont tous trois des marsupiaux, ou bien certains cétacés tels que l'orque ou le grand cachalot.
Os carnívoros (Carnivora) son unha orde dos mamíferos, caracterizados pola forma dos seus molares. Toma o seu nome do feito de que a maioría dos seus membros están adaptados á inxesta e consumo de carne; porén, varios son omnívoros.
?Miacidae†
Arctoidea Pinnipedia MusteloideaOs carnívoros (Carnivora) son unha orde dos mamíferos, caracterizados pola forma dos seus molares. Toma o seu nome do feito de que a maioría dos seus membros están adaptados á inxesta e consumo de carne; porén, varios son omnívoros.
Zvijeri (Carnivora) su red unutar razreda sisavaca (Mammalia). Često ih se naziva još i grabežljivcima.
Naziv Carnivora je sastavljen od latinskih riječi caro, carnis (meso) i voro (gutati), što bi značilo da su mesožderi. To, međutim, nije sasvim točno - najveći dio životinja iz reda Carnivora su zapravo omnivor, što znači da su svežderi. Jedu bobice, travu, ponekad lišće ali i korijenje. Jedina iznimka je medvjed panda koji jede isključivo biljnu hranu, pa je prema tome herbivor, dakle biljožder.
Sa oko 270 vrsta zvijeri su red s najviše vrsta unutar razreda sisavaca, a sastoje se od velikog broja specijaliziranih oblika. Žive na svim kontinentima osim na Antarktici, ali se ne smije zaboraviti da ih nije bilo niti u Australiji. Dinga su na kopno tog kontinenta donijeli ljudi. Istina, tu su i ranije živjeli veliki mesožderi, ali to su gmazovi i tobolčari. Zvijeri su životinje čopora koje borbom između sebe utvrđuju svoje mjesto na rang ljestvici, a osim toga moraju i loviti za one koji su na ljestvici iznad njih.
Zubalo zvijeri je građeno prema formuli zubala 3-1-4-3. Ono je simetrično za gornje i donje zubalo, i gledano od sredine to su: 3 sjekutića, jedan očnjak, 4 prednja kutnjaka i 3 kutnjaka. Izraženost pojedinih zubi je od vrste do vrste različit, pri čemu su očnjaci (zub "hvatač") uvijek izraženo dugački. Zub "derač" je uvijek prvi kutnjak (na slici iznad oznake za 20 cm). Drugi su kutnjaci, za razliku od "derača", uglavnom manji. Prvi prednji kutnjak u donjoj čeljusti također može biti razvijeniji kako bi podržao "derača", a zajedno s njim i gornjim "deračem" može poslužiti za odvajanje pojedinih dijelova lovine.
Donja čeljust je tako uglavljena u gornju da se može pokretati samo gore-dole i ne dozvoljava pomicanje u stranu kao što je potrebno za žvakanje. To znači, da zvijeri ne mogu žvakati.
Kako zvijeri uglavnom nisu "specijalisti" kod izbora hrane, njihov probavni sustav je u usporedbi s biljožderima (a posebno preživačima) prilično primitivan i zbog toga ima veću sposobnost prilagodbe. Probavni trakt se sastoji samo od želuca i jednog relativno kratkog crijeva.
Ženke zvijeri imaju maternicu s dva "roga" a na trbuhu mlječne žljezde. Mužjaci zvijeri imaju kost u penisu (baculum), a mošnje su smještene izvan trbušne šupljine.
Klasični pristup je zvijeri dijelio u dvije grupe, i to na kopnene i vodene zvijeri. Pri tome su se pod vodenim zvijerima podrazumijevali svi tuljani, a pod kopnenim sve zvijeri koje žive na kopnu. Ta se podjela, prema današnjim spoznajama, smatra zastarjelom jer su se tuljani razvili od psolikih životinja, pa ih se prema tome danas i svrstava u tu skupinu. Danas je općeprihvaćena razdioba porodica na psolike i mačkolike (vidi taksokvir uz tekst).
Veliki broj zvijeri je danas akutno ugrožen, uglavnom zbog svog krzna, od kojeg se izrađuje luksuzna odjeća, zatim jer se neke smatraju vrlo poželjnim lovačkim trofejem, ili ih se ubija jer se smatra da ugrožavaju "domaće" ili "korisne" životinje.
Neke vrste ljudi drže kao kućne životinje (prije svega domaća mačka i domaći pas). Osim toga, razne vrste kuna se uzgajaju radi njihovog krzna ali i radi mogućeg korištenja za lov na kuniće i zečeve.
Treba, međutim, napomenuti, da je skupina životinja koje su mesožderi puno šira od ovdje obrađenih, jer postoji čitav niz i drugih vrsta životinja koje se ne smatra zvijerima, a hrane se isključivo mesom.
Nedovršeni članak Zvijeri koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Zvijeri (Carnivora) su red unutar razreda sisavaca (Mammalia). Često ih se naziva još i grabežljivcima.
Naziv Carnivora je sastavljen od latinskih riječi caro, carnis (meso) i voro (gutati), što bi značilo da su mesožderi. To, međutim, nije sasvim točno - najveći dio životinja iz reda Carnivora su zapravo omnivor, što znači da su svežderi. Jedu bobice, travu, ponekad lišće ali i korijenje. Jedina iznimka je medvjed panda koji jede isključivo biljnu hranu, pa je prema tome herbivor, dakle biljožder.
Sa oko 270 vrsta zvijeri su red s najviše vrsta unutar razreda sisavaca, a sastoje se od velikog broja specijaliziranih oblika. Žive na svim kontinentima osim na Antarktici, ali se ne smije zaboraviti da ih nije bilo niti u Australiji. Dinga su na kopno tog kontinenta donijeli ljudi. Istina, tu su i ranije živjeli veliki mesožderi, ali to su gmazovi i tobolčari. Zvijeri su životinje čopora koje borbom između sebe utvrđuju svoje mjesto na rang ljestvici, a osim toga moraju i loviti za one koji su na ljestvici iznad njih.
Rubježne zwěrjata (Carnivora) su porjad cycakow z wokoło 260 družinow.
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Ordo Carnivora IPA: [kɑː(r)ˈnɪvɔːˌrə] (dari bahasa Latin carō (stem carn-) 'daging', + vorāre 'mencabik') meliputi lebih dari 260 jenis mamalia berplasenta.
Artikel bertopik biologi ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Ordo Carnivora IPA: [kɑː(r)ˈnɪvɔːˌrə] (dari bahasa Latin carō (stem carn-) 'daging', + vorāre 'mencabik') meliputi lebih dari 260 jenis mamalia berplasenta.
Rándýr eru í líffræði ættbálkur yfir 260 legkökuspendýra. Þau eru nánast öll, fyrir utan risapönduna sem er jurtaæta, kjötætur þó sumar tegundir eins og birnir og refir séu að hluta jurtaætur.
Meðlimir ættbálksins hafa einkennandi lag á höfuðkúpunni og áberandi augntennur og ránjaxla.
Orðið „rándýr“ er oft notað sam samheiti yfir afræningja og þá ekki endilega yfir dýr af þessum ættbálki. Hægt er að forðast tvíræðnina með því að nota hið síðara.
Rándýr eru í líffræði ættbálkur yfir 260 legkökuspendýra. Þau eru nánast öll, fyrir utan risapönduna sem er jurtaæta, kjötætur þó sumar tegundir eins og birnir og refir séu að hluta jurtaætur.
Meðlimir ættbálksins hafa einkennandi lag á höfuðkúpunni og áberandi augntennur og ránjaxla.
I carnivori (Carnivora Bowdich, 1821) sono un ordine di mammiferi euteri.[1] Si dividono in due sottordini: i caniformi (canidi, orsi, mustelidi, foche ecc.) e i feliformi (felidi, iene, manguste ecc.), che si distinguono soprattutto per differenze nella struttura interna delle bolle timpaniche. Di origine paleocenica, i carnivori divennero i mammiferi predatori più diffusi dopo aver spodestato i creodonti durante l'Eocene, in gran parte grazie alla loro adattabilità e dentatura multiuso.
Quasi tutte le specie dispongono di denti carnassiali,[2] sebbene siano assenti nei pinnipedi.[3] Oltre la dentatura, tutti i carnivori condividono tratti come la visione binoculare, un mantello relativamente denso, e artigli che variano in grandezza e retrattilità. Hanno un olfatto ben sviluppato, associato con ghiandole odorifere usate nella demarcazione del territorio. La visione e l'udito sono anch'essi molto acuti.[4]
L'ordine conta più di 280 specie ancora esistenti, un numero paragonabile a quello dei primati (più di 250), ma notevolmente più basso di quello dei pipistrelli (più di 970) e dei roditori (circa 2 000). Tuttavia, la variabilità di grandezza nei carnivori, dalla donnola pesante 30 grammi all'elefante marino pesante 4 000 chili, supera quella di tutti gli altri mammiferi, inclusi i roditori. La varietà di stili locomotori e le scelte di habitat sono ugualmente variabili: ci sono nuotatori specializzati come i pinnipedi e le lontre, specie arboricole come il panda rosso e il cercoletto, scavatori come i tassi, e corridori come i lupi, i licaoni e le iene.[4]
Nonostante il loro nome, non tutti i carnivori sono tali. Sebbene ci siano gruppi che si nutrono quasi esclusivamente di carne come i felidi e la maggior parte dei mustelidi, molti sono insettivori, come l'otocione e il protele, o onnivori come i canidi, i procionidi e gli orsi. Una manciata di specie è persino vegetariana, come il panda gigante, il panda rosso e il cercoletto.[2]
I carnivori sono distribuiti globalmente tra i due poli, sopravvivendo in deserti, foreste tropicali e boreali, savane, tundra, e acqua dolce e salata.[4]
.png)
La maggior parte dei carnivori sono di taglia media o piccola, sebbene ci siano specie di grandezza notevole. Con l'eccezione del leone e certi pinnipedi, c'è poco dimorfismo sessuale. La coda è solitamente lunga, a circa la metà della lunghezza corporea. Gli arti possono essere plantigradi o digitigradi, e sono forniti dai quattro ai cinque artigli. Le ossa del polso sono fuse insieme, e la clavicola spesso è mancante o sottosviluppata.[5]
I membri di questo ordine sono caratterizzati da una dentatura eterodonta e difiodonta, con canini ben sviluppati. La formula dentaria varia a seconda della specializzazione alimentare, dai 48 denti dell'otocione insettivoro ai 28 del protele termitofago.[6]
Le differenze tra i carnivori nelle loro abitudini alimentari si riflettono nella forma del cranio e della dentatura. La differenza più vistosa è la lunghezza del muso e delle mandibole. I mustelidi e i felidi dispongono dei musi più corti, mentre i canidi sono caratterizzati da musi allungati. I rostri corti permettono ai predatori di concentrare la forza del morso alla parte frontale del muso, mentre quelli lunghi concentrano questa forza dietro. La muscolatura della testa si è evoluta di pari passo, così i muscoli temporali dei felidi e dei mustelidi si combinano con la dentizione corta per massimare la forza dietro i denti canini. I musi e denti dei canidi sociali si sono evoluti con poca enfasi su un singolo morso letale e più sulla masticazione. Sebbene il morso nei loro canini è relativamente debole, il muso allungato conferisce ai carnassiali più capacità taglienti. Tra i canidi, il licaone dispone d'una dentatura talmente tagliente che riesce a smembrare e consumare una carcassa a una velocità notevole. La dentizione delle iene è caratterizzata da premolari ingranditi adattati a frantumare le ossa.[2]
I denti canini sono l'arma principale dei carnivori, e spezzarli può risultare in morte per inedia. Di conseguenza, i canini si sono evoluti per resistere alle torsioni prodotte da prede in movimento. Le forme variabili dei canini riflettono le diverse forze imposte dalla varietà di tecniche di caccia osservata nei carnivori. I canini dei canidi, per esempio, sono piuttosto appiattiti lateralmente, ideali per infliggere ferite superficiali e dissanguanti, mentre quelli dei felidi sono più spessi, permettendoli a mordere profondamente e resistere alle forze pluridirezionali delle prede infuriate.[2]
La lingua dei mammiferi è caratterizzata dalla presenza sulla superficie dorsale di papille cornee non gustatorie. Nei feliformi, queste papille sono ben sviluppate, conferendo alla lingua una superficie ruvida. Nelle specie più grandi, le papille servono per raspare la carne dalle ossa e per la toelettatura. Nei caniformi, le papille sono molto più piccole, così rendendo la lingua comparativamente liscia.[7]
La pelliccia dei carnivori è generalmente lunga e folta o corta e ispida, composta da una borra e peli di guardia.[5] I caniformi tendono avere pellicce monocromatiche, mentre i feliformi dispongono di chiazze, macchie e strisce, sebbene ci siano eccezioni in ambe due sottordini. Queste differenze riflettono la storia evolutiva dei due sottordini, con i caniformi essendo discesi da animali di pianura e i feliformi da predatori di foresta fitta.[8]
Il colore della pelliccia tende a seguire la regola di Gloger, con il colore della pelle più scuro nelle regioni equatoriali e tropicali rispetto agli individui delle alte latitudini. In questo caso, la causa soggiacente potrebbe essere la migliore protezione nei confronti di un'eccessiva esposizione alla radiazione UV solare che avviene alle basse latitudini. Comunque, l'assorbimento di una certa quantità di radiazione UV è essenziale per la produzione di alcune vitamine, in particolare della vitamina D.[2]
Le pellicce bianche si trovano generalmente in specie in ambienti artici, quelle pallide in quelli desertici, e i mantelli scuri in foreste tropicali. I carnivori macchiati tendono essere arboricoli, mentre i felidi macchiati sono solitamente animali di foresta.[2]
Lo scroto è ben sviluppato e posizionato fuori dalla cavità addominale, dietro il pene.[5] Tutti gli esemplari maschi dei carnivori, tranne le iene e certi viverridi, dispongono d'un baculum, detto anche osso penico. Nei caniformi, l'osso penico è a forma di bacchetta, con un solco sulla superficie inferiore per permettere il passaggio dell'uretra e del corpo spugnoso. Nei feliformi, in cui il pene è più corto, l'osso penico è altrettanto troncato, essendo particolarmente ridotto nei felidi. Un'eccezione si trova nel fossa, un feliforme con un osso penico molto lungo, e nel panda che, pur essendo un caniforme, dispone d'un baculum molto accorciato. Nei mustelidi, il baculum è della tipica forma caniforme, ma con una punta distale gonfiata che può assumere varie forme peculiari.[9]
Gli organi riproduttivi maschili nei caniformi e nei feliformi differiscono inoltre dall'assenza nei primi d'una vescicola seminale e delle ghiandole di Cowper. Il prepuzio dei caniformi è collegato dalla pelle all'addome, orientandolo in avanti, e ha poco tessuto erettile, siccome la rigidità dell'organo è già garantito dall'osso penico allungato. Il tessuto erettile è più importante nei feliformi, i cui ossi penici sono comparativamente ridotti. Il pene feliforme non è collegato così estensivamente all'addome come nei caniformi, permettendo l'incurvatura delle ghiandole all'indietro per lanciare una scia di orina dietro l'animale durante il marcamento del territorio.[9]
Alcuni gruppi, in particolare i felidi, le iene, la fossa, i visoni, le puzzole, le martore e i procioni, dispongono di spine cheratinose attorno la base delle glande per stimolare l'ovulazione durante l'accoppiamento.[9]
La storia evolutiva dei carnivori inizia pochi milioni di anni dopo la scomparsa dei dinosauri non-aviani, nel America del Nord paleocenico, circa 65-55 milioni di anni fa. Essi apparvero accanto ai creodonti, un gruppo di mammiferi predatori non imparentati che dominarono l'ecosistema paleocenico e il successivo Eocene, fino a diversificarsi in due o tre famiglie (gli ienodontidi, i limnocionidi e possibilmente gli ossienidi), di cui alcuni membri raggiunsero grandezze corporee notevoli. In contrasto, i carnivori contemporanei, simili ai viverridi e le volpi odierne, rimasero più piccoli e meno diversificati per 20 milioni di anni, raramente superando taglie piccole o medie. Nell'Eocene medio, i carnivori cominciarono a diversificarsi, essendo rappresentati dai viverravidi e i miacidi, e l'Eocene superiore vide l'originarsi di numerose famiglie odierne.[10]
Il vantaggio principale dei carnivori si trovava soprattutto nella dentatura, che disponeva d'un singolo paio di denti carnassiali posizionati davanti a molari trituranti. Questo tratto donava ai carnivori una dieta più variabile di quella dei loro concorrenti, che disponevano di due o tre coppie di carnassiali che si estendevano lungo la mandibola senza lasciare spazio alla crescita dei molari. La singola coppia di carnassiali dei carnivori permise ai carnivori una maggior flessibilità ed adattabilità lungo i successivi periodi geologici: il rafforzamento dei molari trituranti, i carnivori potevano optare per una dieta onnivora o erbivora, mentre rafforzando la capacità tagliente dei carnassiali li permetteva a diventare ipercarnivori. Siccome tutti i molari dei creodonti si specializzarono a una dieta puramente carnivora all'inizio della loro evoluzione, potrebbero essere stati incapaci di ri-evolvere i molari trituranti capaci di digerire fonti di cibo al di fuori della carne, perciò rendendoli più vulnerabili durante le perturbazioni ambientali. La progressiva ascesa dei carnivori a partire dall'Eocene fu infatti alla spesa dei creodonti che, al sorgere dell'Oligocene, furono ridotti a poche specie di ienodonti.[10]
Accanto a questi antichi precursori dei carnivori attuali, però, sono esistite numerose altre famiglie estinte senza lasciare discendenti. È il caso dei nimravidi (Nimravidae), simili in apparenza ai felidi attuali ma molto più primitivi, e degli anficionidi (Amphicyonidae), i cosiddetti "cani-orso". Un'altra famiglia esclusiva del Miocene, i barbourofelidi (Barbourofelidae), sviluppò canini superiori lunghissimi, in modo molto simile alle famose tigri dai denti a sciabola. Tra le famiglie viventi, le più primitive sono quelle dei nandiniidi (Nandiniidae) e dei viverridi (Viverridae), comprendenti la nandinia e la genetta. Queste famiglie, insieme con i felidi (Felidae), gli eupleridi (Eupleridae), gli erpestidi (Herpestidae) e gli ienidi (Hyaenidae) fanno parte del sottordine Feliformia.
All'altro sottordine, i Caniformia, appartengono invece i canidi (Canidae), gli ursidi (Ursidae), i procionidi (Procyonidae), gli ailuridi (Ailuridae), i mustelidi (Mustelidae) e i mefitidi (Mephitidae). Le foche (Phocidae), i trichechi (Odobenidae) e le otarie (Otariidae), un tempo considerati un gruppo a parte, sono anch'essi inclusi nel sottordine Caniformia, e precisamente nell'infraordine Pinnipedia. A questo infraordine appartengono anche la famiglia estinta degli Enaliarctidae, originatasi probabilmente da un mustelide primitivo simile alle lontre, come Potamotherium o Semantor, verso la fine dell'Oligocene. Recentemente è stato rinvenuto un fossile di transizione tra mustelidi e pinnipedi risalente al Miocene inferiore, denominato Puijila darwini.
La maggior parte dei carnivori sono solitari, radunandosi solo per accoppiarsi. Le femmine tendono a difendere territori abbastanza grandi da contenere cibo sufficiente sia per i propri bisogni alimentari che per quelli dei cuccioli, mentre i maschi controllano areali che inglobano i territori di molteplici femmine. I maschi più grandi e forti sono i più poligami.[11]
Le società formate dalle specie gregarie, come i leoni, i lupi, i licaoni, le iene e certe manguste, sono tra le più complesse e cooperative mai evolute nei mammiferi. I gruppi sociali solitamente consistono in individui imparentati, con i branchi propriamente detti formati quando i cuccioli rimangono con i genitori invece di lasciare il territorio di nascita una volta cresciuti. Sono generalmente le femmine a rimanere con i genitori, creando così unità di fratellanza matrilineari. Nei canidi, però, i cuccioli di ambo i sessi rimangono con i genitori per un anno per aiutarli nell'allevamento delle nuove cucciolate. Un'eccezione si trova nel licaone, in cui i maschi rimangono e le femmine emigrano.[11]
I territori dei carnivori tendono essere più vasti di quelli dei mammiferi erbivori di taglia paragonabile, siccome il cibo animale è più sparso e meno abbondante di quello vegetale. Una coppia di lupi africani, per esempio, pesanti entrambi solo 10 chili, difendono un areale di almeno 2–4 km². In contrasto, una mandria di damalischi pesanti 100 chili può sussistere in un areale di solo un km². La grandezza d'un territorio può però variare anche entro una singola specie, dai 10 ai 60 km² nel leopardo, dai 40 ai 1000 km² nel ghepardo, e dai 30 ai 2000 km² nella iena macchiata.[11]
La grandezza d'un territorio dipende dalla distribuzione ed abbondanza di prede e altre risorse alimentari. Se queste non sono sufficienti, i cuccioli lasceranno i genitori una volta cresciuti, mentre una sovrabbondanza di cibo può risultare in comportamenti socievoli in specie altrimenti solitarie.[11]
I carnivori dispongono d'un istinto innato per la caccia, che può essere stimolato anche in esemplari saziati. Le tecniche di caccia e di uccisione appaiono spontaneamente durante la crescita, ma necessitano della pratica. I giovani carnivori devono inoltre imparare come discriminare tra prede e non-prede, calcolando fattori come la loro abbondanza e grandezza, l'energia necessaria per abbatterle e l'esempio materno.[11]
Le tecniche adoperate per localizzare ed abbattere le prede dipendono dalle prede inseguite e dalla specie del carnivoro stesso. Poche specie, infatti, si limitano a solo una o due tecniche, con specie come le volpi, gli sciacalli, e i leopardi dimostrando grande versatilità.[11]
Le tecniche più comuni sono l'imboscata e l'inseguimento, tipificate dai felidi e dai canidi rispettivamente. I carnivori che adoperano l'inseguimento hanno sviluppato la velocità e la resistenza per sfinire le prede dai pie veloci, mentre quelli che si affidano all'imboscata sono forniti di forza bruta e artigli per abbattere le prede spesso più grandi di essi. I grandi felini uccidono le prede grosse strangolandole con le fauci, mentre i canidi e le iene sfiniscono le prede mordendole ripetutamente fino a dissanguarle o sventrarle. I carnivori tendono ad avere più successo nel cacciare prede grandi quando lavorano in gruppo, un vantaggio che ha indubbiamente avuto importanza nell'evoluzione delle specie sociali. Un'eccezione si trova nelle manguste sociali, in cui lavorare in gruppo serve più per avvertire di pericolo.[11]
Il metodo base di uccidere prede piccole è di afferrarle nelle fauci e di buttarle violentemente a terra. Nei felidi, questa tecnica si è raffinata in un morso preciso sul cranio o il collo. I canidi invece afferrano la preda e la scuotano.[11]
I carnivori dispongono di ghiandole che secernano fluidi odoriferi, che utilizzano insieme all'orina e le feci nella comunicazione olfattiva. Le ghiandole trasmettono informazioni sul sesso, l'età, lo stato sociale e l'identità di ciascun individuo.[11]
Il marcare del territorio differisce in metodo e frequenza a secondo della specie, ma è più frequente sulle vie che l'animale usa regolarmente, sui confini territoriali e attorno le tane. Questo comportamento è ancora più frequente durante la stagione degli amori.[11]
Le ghiandole più importanti e specializzate sono posizionate presso l'ano e i genitali. Un saluto comune tra le diverse specie è infatti l'annusare di queste regioni. Quasi tutti i carnivori dispongono d'un paio di sacchi anali subcutanei riempiti di liquidi odoriferi, sebbene questi siano ridotti nelle lontre e relativamente piccoli nei canidi e nei felidi. In certe specie che hanno evoluto secrezioni maleodoranti, questi sacchi sono circondati da muscoli che, quando contratti, possono spremere i sacchi per lanciare il liquido agli aggressori. Nella maggior parte delle specie, però, il liquido serve a marcare il territorio.[11]
Le manguste, le iene e il ratele dispongono inoltre d'un marsupio ricoperto di fluido posizionato attorno i sacchi e l'ano, che possono invertire per spargere l'odore nell'aria. Le civette e le genette possiedono una ghiandola perianale, il cui prodotto viene usato come base per i profumi.[11]
Avendo relativamente poco da temere dai predatori in confronto agli altri mammiferi, molti carnivori possono permettersi d'essere rumorosi. Tra i richiami di lunga distanza ci sono ululati, guaiti, latrati, ruggiti, strilli e fischi. Più sociale è la specie, più vasto è il suo repertorio vocale. Le manguste sociali, per esempio, mantengono il contatto fra di essi e coordinano i movimenti del branco tramite un continuo mormorio. In contrasto, gli adulti delle specie solitarie possono necessitare d'un solo vocalizzo, normalmente un richiamo di corteggiamento.[11]
Le espressioni facciali dei carnivori sono più o meno uguali tra le diverse specie, e dimostrano notevoli paralleli con quelle dei primati. In tutte e due gli ordini, l'importanza dei denti canini come armi fa sì che la faccia sia il principale oggetto d'attenzione durante l'interazione sociale. Lo sviluppo dei muscoli facciali è più sviluppato nei felidi e nei canidi che nelle manguste, le civette e i mustelidi, che hanno così poca espressività che è spesso difficile distinguere espressioni di rabbia e di gioco. Anche nei canidi, l'abilita di esporre i canini come espressione di rabbia si trova soltanto nelle specie più socievoli.[11]
I carnivori sicuri di sé si riconoscono dalla testa alta e le orecchie inclinate, mentre quelli impauriti o ansiosi tendono a accovacciarsi con le orecchie appiattite. Le posture aggressive nei carnivori seguono tre principi di base:[11]
Questi obiettivi sono ottenuti con l'apertura delle fauci, la piloerezione, il raddrizzamento degli arti per apparire più alto, l'alzare della coda e l'emissione di suoni esplosivi come sibili, latrati, ringhi e ruggiti. Certi carnivori, come il protele, dispongono d'una criniera lungo la schiena che possono gonfiare per allargare la loro silhouette e così intimorire i nemici. Questo tratto è soprattutto presente nei carnivori di taglia media che vivono insieme a predatori più grandi in zone con pochi rifugi come gli alberi.[11]
I carnivori dispongono di chiazze e ciuffi per accentuare le parti del corpo più importanti per la comunicazione. In molti carnivori, le gengive sono nere, per accentuare le zanne mentre assumono espressioni facciali minacciose. Le macchie nere dietro le orecchie dei leoni e la punta bianca sulla coda del ghepardo, il licaone e lo sciacallo striato possono essere usate per incitare i famigliari a seguirli o per enfatizzare i movimenti delle orecchie o la coda. I ciuffi di pelo sulle orecchie delle linci anch'essi aumentano la vistosità delle orecchie. La maschera nera dell'otocione potrebbe funzionare come bersaglio per la tolettatura, e le guance bianche di certi canidi e la gola nera delle civette potrebbero servire per fuorviare attacchi su regioni del corpo non-protette. Molte specie dispongono di addomi bianchi, che mostrano durante le posture sottomissive. Le macchie o striature bianche e nere, visibili anche di notte, servono come avvertimenti ai predatori, e le specie che li portano spesso possono difendersi con sostanze maleodoranti. Sebbene le moffette hanno il sistema di difesa chimico più efficace, un numero di mustelidi africani e vari viverridi possono anch'essi emettere sostanze chimiche nauseanti.[11]
Siccome la maggior parte dei carnivori sono animali solitari con territori vasti, la ricerca d'un compagno può richiedere tempo. Il fatto che il calore nelle femmine dura parecchi giorni danno ai carnivori il margine di tempo necessario per vincere la paura di un conspecifico ben armato che solitamente eviterebbero. Un estro lungo potrebbe spiegare altri aspetti della riproduzione carnivora, come la possibilità che siano ovulatori indotti, la presenza d'un osso penico in tutte le specie tranne le iene, e l'accoppiamento protratto e ripetuto.[11]
I carnivori producono molteplici cuccioli (2-16) dopo una gravidanza relativamente breve, da tre a sedici settimane. Con poche eccezioni (come la iena macchiata), i cuccioli sono nati cechi e sordi, e la locomozione è limitata a strisciare con le zampe anteriori. Contrariamente ai roditori, i carnivori sono nati con la pelliccia. I cuccioli richiedono cure protratte, e molti devono imparare a cacciare prima di diventare indipendenti. La partecipazione del padre o dei fratelli maggiori nell'allevamento della prole si è evoluta in varie famiglie.[11]
I carnivori vivono in praticamente tutti gli habitat sulla Terra, incluse le pianure (il suricato), le boscaglie (la mangusta nana), i deserti (il fennec), le foreste pluviali (il cercoletto), le acque oceaniche (la lontra marina) e le cappe di ghiaccio (l'orso polare). La distribuzione geografica è anch'essa molto variabile. Le diverse specie di volpi, per esempio, dimostrano una notevole differenza di grandezza areale, dall'urocione isolano (circa 700 km²) alla volpe rossa con un areale intercontinentale di 70000000 km².[2]
Circa 22% dei carnivori vivono in 25 hotspot di biodiversità, con due dei gruppi tassonomici più grandi indigeni di queste zone essendo gli eupleridi del Madagascar e i procionidi delle americhe. I primi colonizzarono il Madagascar dall'Africa continentale nell'Oligocene superiore, mentre gli ultimi sono di origine eurasiatica, entrando il nuovo mondo durante il Miocene.[2]
I carnivori generalmente selezionano prede più piccole di loro. Con l'eccezione dei felidi, i mustelidi e i pinnipedi, poche specie sono puramente carnivore. La maggior parte sono più o meno onnivore, integrando nelle loro diete materia vegetale, soprattutto la frutta. Molti canidi, mustelidi e viverridi si nutrono soprattutto di insetti.[11]
Certi carnivori sono specialisti d'una particolare fonte di cibo: le lontre si cibano soprattutto di piccoli animali acquatici, il protele e l'otocione di insetti, il licaone di antilopi di taglia media, e la nandinia di frutta. Altre specie selezionano una grande varietà di prede, dagli insetti agli animali di taglia grossa. I carnivori più versatili, non essendo dipendenti a una singola fonte di cibo, tendono ad avere gli areali più vasti. Il leone, il leopardo, il ghepardo, la lince eurasiatica, il caracal, il gatto selvatico, il lupo grigio, lo sciacallo dorato, la volpe rossa, l'orso polare, l'orso bruno, il ghiottone, il ratele e la iena striata sono tutti esempi di carnivori generalisti con areali che inglobano più di un continente.[11]
Il segreto del successo di qualsiasi specie di carnivoro è l'opportunismo e la conservazione energica, quindi non disdegnano di cibarsi di carogne quando gli vengono presentate l'opportunità. Non ci sono però spazzini puri tra i carnivori, con persino specie popolarmente considerate tali, come le iene e gli sciacalli, essendo cacciatrici competenti. L'eccezionale capacità delle iene e degli sciacalli di scovare le carcasse, pur potendo cacciare se necessario, gli permette di superare di numero gli altri carnivori che condividono i loro areali.[11]
Il vegetarianismo è apparso molteplici volte lungo la storia evolutiva dei carnivori. Molte delle specie vegetariane odierne sono apparse relativamente recentemente, così mantenendo un fisico da predatore. Altre specie si sono diversificate così notevolmente che ritengono poco in comune fisicamente con i loro cugini: il cercoletto frugifero, per esempio, fu inizialmente classificato come un primate. La maggior parte di carnivori vegetariani si trovano in foreste tropicali, dove le piante commestibili non sono soggette alla stagionalità. Siccome i carnivori vegetariani non dispongono dell'apparato dirigente complesso degli ungulati, non ci sono specie puramente folivore. Le uniche specie che si nutrono di foglie regolarmente, il panda gigante e il panda rosso, devono infatti consumare la pianta intera per estrarre il massimo beneficio nutriente.[2]
Le classificazioni più antiche li dividono nei sottordini creodonti (estinti), fissipedi e pinnipedi; quelle più recenti, che hanno potuto integrare le scoperte della genetica molecolare, nei sottordini Miacoidea (estinti), Feliformia e Caniformia:
Il seguento albero filogenetico si basa su uno studio svolto nel 2005:[12]
Carnivora Feliformia Feloidea Viverroidea Herpestoidea Caniformia Arctoidea Pinnipedia MusteloideaSecondo i dati del ministero dell'ambiente, integrati con altre fonti,[13] in Italia l'ordine è rappresentato da 5 famiglie per un totale di 16 specie:
Nome comune Nome scientifico.jpg)
Dalla pianura fino ad una altitudine di oltre 2000 m, è presente in tutta la nazione compresa la Sicilia, la Sardegna e l'Asinara. Mustelidi Ermellino Mustela erminea 
Nelle zone cespugliose e arboree dell'arco alpino, fino ad altitudini prive di vegetazione (oltre i 3000 m) Faina Martes foina 
Largamente diffusa in tutta la penisola, manca in Sicilia, Sardegna e isole minori. Lontra comune Lutra lutra 
Estinta in quasi tutto il paese, si trova maggiormente concentrata nelle zone fluviali della Basilicata, Calabria settentrionale e parte della Puglia e Campania. Martora Martes martes 
Dalla pianura fino ad un'altitudine di 2000 m, predilige le foreste d'alto fusto, prive di sottobosco. Assente nelle aree antropizzate o prive di copertura arborea. Distribuzione frammentata in tutta l'Italia, incluse alcune isole come Sicilia, Sardegna ed Elba. Puzzola europea Mustela putorius 
Dalle zone montane alle aree antropizzate, è diffusa in maniera discontinua in tutta l'Italia eccetto le isole maggiori e minori. Tasso Meles meles 
Presente in tutta l'Italia, ad eccezione di Sicilia, Sardegna ed isole minori, la specie si è adatta a vivere in diversi ambienti fino ad un'altitudine di 2000 m. Visone americano Neovison vison 
Specie originaria del Nord America ed importata in Italia per scopi di allevamento. Sono stati rinvenuti dei nuclei selvatici vicino ai centri di allevamento del centro Italia e nord-orientale, probabilmente formati da individui scappati o appositamente liberati. Lupo Canis lupus 
Presente in tutta la catena appenninica e, continuando, nelle Alpi occidentali e centrali. Canidi Sciacallo dorato Canis aureus _(cropped).jpg)
Distribuito a macchia nell'Italia nord-orientale, principalmente in Friuli Venezia Giulia e nel Veneto, con avvistamenti fino a 4000 m s.l.m. Volpe comune Vulpes vulpes 
Distribuita in quasi tutto il territorio ad eccezione delle isole minori. Cane procione Nyctereutes procyonoides .jpg)
Originario dell'Asia, sfuggito ad allevamenti, è stato segnalato occasionalmente nel Triveneto a partire dal 1990.[13] Gatto selvatico Felis silvestris 
Presente nelle zone boschive dell'Italia centro-meridionale, Sicilia e Sardegna. Alcune popolazioni si trovano al confine francese della Liguria e nel Friuli. Felidi Lince euroasiatica Lynx lynx 
Specie scomparsa in tutto il territorio, sono state rinvenute delle popolazioni nelle Alpi orientali e al confine con la Svizzera, originarie di ceppi reintrodotti in Slovenia ed Europa centrale. Orso bruno Ursus arctos 
Tre nuclei distinti: Italia centrale (orso marsicano del Parco Nazionale d'Abruzzo), nel Trentino orientale e, per ricolonizzazione naturale, nelle zone alpine del Friuli e del Veneto Ursidi Foca monaca Monachus monachus .jpg)
In passato presente in tutto il Mediterraneo, ne sopravvivono alcune colonie nelle coste della Grecia, Turchia e Marocco. Nei mari italiani sono stati registrati avvistamenti di individui solitari, probabilmente giovani in fase di dispersione.[14] Focidi Vanno anche ricordati episodi di inselvatichimento di manguste (famiglia Herpestidae), limitati peraltro ad aree ristrette. In particolare, Herpestes edwardsii era stata segnalata all'interno del Parco nazionale del Circeo, ma dal 1984 non ci sono state più segnalazioni e si pensa che sia scomparsa.[15]
I carnivori (Carnivora Bowdich, 1821) sono un ordine di mammiferi euteri. Si dividono in due sottordini: i caniformi (canidi, orsi, mustelidi, foche ecc.) e i feliformi (felidi, iene, manguste ecc.), che si distinguono soprattutto per differenze nella struttura interna delle bolle timpaniche. Di origine paleocenica, i carnivori divennero i mammiferi predatori più diffusi dopo aver spodestato i creodonti durante l'Eocene, in gran parte grazie alla loro adattabilità e dentatura multiuso.
Quasi tutte le specie dispongono di denti carnassiali, sebbene siano assenti nei pinnipedi. Oltre la dentatura, tutti i carnivori condividono tratti come la visione binoculare, un mantello relativamente denso, e artigli che variano in grandezza e retrattilità. Hanno un olfatto ben sviluppato, associato con ghiandole odorifere usate nella demarcazione del territorio. La visione e l'udito sono anch'essi molto acuti.
L'ordine conta più di 280 specie ancora esistenti, un numero paragonabile a quello dei primati (più di 250), ma notevolmente più basso di quello dei pipistrelli (più di 970) e dei roditori (circa 2 000). Tuttavia, la variabilità di grandezza nei carnivori, dalla donnola pesante 30 grammi all'elefante marino pesante 4 000 chili, supera quella di tutti gli altri mammiferi, inclusi i roditori. La varietà di stili locomotori e le scelte di habitat sono ugualmente variabili: ci sono nuotatori specializzati come i pinnipedi e le lontre, specie arboricole come il panda rosso e il cercoletto, scavatori come i tassi, e corridori come i lupi, i licaoni e le iene.
Nonostante il loro nome, non tutti i carnivori sono tali. Sebbene ci siano gruppi che si nutrono quasi esclusivamente di carne come i felidi e la maggior parte dei mustelidi, molti sono insettivori, come l'otocione e il protele, o onnivori come i canidi, i procionidi e gli orsi. Una manciata di specie è persino vegetariana, come il panda gigante, il panda rosso e il cercoletto.
I carnivori sono distribuiti globalmente tra i due poli, sopravvivendo in deserti, foreste tropicali e boreali, savane, tundra, e acqua dolce e salata.
Carnivora (-orum, n. pl.) sunt mammalia infraclassis Eutheriorum quae diaetas mutaverunt ut carne ceterorum animalium vescantur.
Dentes typici (exempli gratia felidarum) sunt:
Carnivora (-orum, n. pl.) sunt mammalia infraclassis Eutheriorum quae diaetas mutaverunt ut carne ceterorum animalium vescantur.
Plėšrieji žinduoliai (Carnivora) – žinduolių būrys. Nors lotyniškas būrio pavadinimas reiškia „mėsėdžiai“, tačiau dauguma plėšriųjų žinduolių yra visaėdžiai. Išimtį sudaro pandos, kurios yra išskirtinai „žolėdės“.
Gyvūnai įvairaus dydžio bei išvaizdos, turintys gerai išvystytus jutimo organus ir tobulą nervų sistemą, užtikrinančią greitus refleksus ir sudėtingą elgseną.
Svoris – nuo 100 g iki 1 tonos. 44 dantys, pritaikyti kramtyti mėsą, gerai išvystytos iltys ir karpantys mėsą gumburiuoti skruostiniai (plėšrieji) dantys. Galingi kramtomieji raumenys padeda tvirtai sukąsti.
Galūnės keturpirštės ar penkiapirštės, su aštriais nagais. Dažniausiai remiasi ne pėda, o tik pirštais. Nagai buki arba aštrūs, gali būti įtraukiami (katinių šeimos atstovų). Raktikaulių nėra arba jie rudimentiniai. Uodegos pamatinėje dalyje arba prie analinės angos yra kvapiosios liaukos. Jaunikliai gimsta nerangūs, akli.
Sutinkami visuose žemynuose, išskyrus Antarktidą, į Australiją plėšrieji žinduoliai dingai, manoma, pateko žmogaus pagalba. Nors iki tol Australijoje buvo plėšriųjų gyvūnų, tačiau tai buvo sterbliniai arba ropliai.
Būryje apie 270 rūšių, tai vienas gausiausių žinduolių būrių.
Naujausios klasifikacijos plėšriuosius žinduolius skirsto į du pobūrius:
Ankstesnės klasifikacijos skirstė plėšriuosius žinduolius į du pobūrius:
Kartu su išnykusiomis, invazinėmis ir vietinėmis rūšimis, plėšrieji žinduoliai Lietuvoje išskiriami į 6 šeimas ir 18 rūšių.
Plėšrieji žinduoliai (Carnivora) – žinduolių būrys. Nors lotyniškas būrio pavadinimas reiškia „mėsėdžiai“, tačiau dauguma plėšriųjų žinduolių yra visaėdžiai. Išimtį sudaro pandos, kurios yra išskirtinai „žolėdės“.
Plēsēji (Carnivora, no carn — 'gaļa' un vorāre — 'rīt, ātri ēst') ir zīdītāju kārta, kuras lielākā pārstāvju daļa ir gaļēdāji. Plēsēju kārtā ir apmēram 260 sugas.
Pirmie plēsēji radās Ziemeļamerikā. Tie bija mazie, kokos dzīvojošie miacīdi, kas dzīvoja pirms 60 miljoniem gadu. Pirms 40 miljoniem gadu tie sadalījās divās apakškārtās: suņveidīgajos (Caniformia) un kaķveidīgajos (Feliformia). Mūsdienās plēsēji ir izplatīti gan uz sauszemes visos kontinentos, gan okeānos un jūrās.
Šīs kārtas pārstāvji būtiski atšķiras pēc ārējā izskata, fiziskā spēka un dzīvesveida. Vismazākais plēsējs ir zebiekste (Mustela nivalis),[1] kuras ķermeņa garums var būt tikai 11 cm un svars 25 g, bet lielākais sauszemes plēsējs ir polārlācis (Ursus maritimus), kura ķermenis var sasniegt līdz 3,4 m, bet masa 1000 kg.[2] Jūrā dzīvojošs lielākais plēsējs ir dienvidu jūraszilonis (Mirounga leonina), kura masa var sasniegt 5000 kg, bet ķermeņa garums 6,9 metrus. Dzimumu dimorfisms parasti ir vāji izteikts, kaut arī dažām sugām, īpaši airkājiem, tēviņi ir lielāki par mātītēm. Dažām sugām ir labi pamanāmas atšķirības, piemēram, lauvu tēviņiem ir krēpes, bet mātītēm to nav.
Plēsējiem atšķirībā no citiem zīdītājiem ir asi zobi, labi attīstīti ilkņi un dzerokļi. Ceturtais augšējais priekšdzeroklis un pirmais apakšējais aizmugurējais dzeroklis kalpo gaļas plēšanai. Tiem ir asi nagi, laba redze, oža un dzirde. Tam ir labi attīstītas visas maņas, lai atrastu un noķertu citus dzīvniekus. Tie labi skrien, dažas sugas spēj skriet ilgi un garas distances, bet lielākā daļa ir lieliski sprinteri. Pat lāči un jenoti, kas ārēji izskatās nedaudz lempīgi, spēj īsā distancē attīstīt ievērojamu ātrumu. Visātrākais sauszemes dzīvnieks pasaulē ir kaķu dzimtas plēsējs — gepards (Acinonyx jubatus),[3] kas īsā distancē var sasniegt 110 km/st. Plēsējiem, salīdzinot ar zālēdājiem, ir vienkārša gremošanas sistēma, kas pamatā piemērota gaļas ēšanai. Aklā zarna ir ļoti īsa un vienkārša vai tās nav vispār.
Dažas plēsēju dzimtas ir izteikti gaļēdāji un pārtiek tikai no dzīvnieku izcelsmes barības. Tādi ir kaķi, airkāji un sermuļi. Dažas sugas, kā jenoti un lāči ir visēdāji, bet lielā panda pamatā ir veģetāriete, lai gan pie iespējas barojas arī ar olām, zivīm un kukaiņiem. Daudzas sugas ir sociālas un medījot sadarbojas, tādējādi plēsēji spēj nomedīt upurus, kas ir daudz lielāki par tiem. Tomēr daudzas sugas ir vientuļnieces un medī pa vienam. Vieni no neatlaidīgākajiem medniekiem ir koijoti, kas var izsekot nolūkotu upuri ilgāk kā 8 stundas.[4]
Plēsējiem ir raksturīgs viens mazuļu metiens gadā, bet dažām sugām tie ir vairāki. Lieliem dzīvniekiem kā lāčiem mazuļi dzimst reizi 2—3 gados. Grūsnības periods atkarībā no sugas ilgst 50—115 dienas. Dažām sugām kā lāčiem un sermuļiem embrija attīstība tiek aizkavēta un grūsnība ir daudz garāka nekā patiesā embrija attīstība. Šāda pagarinātā grūsnība var ilgt 6—9 mēnešus. Mazuļu skaits parasti ir neliels, kas var būt 1—13. Mazuļi piedzimst nevarīgi, akli un nedzirdīgi. Lielākajai daļai sugu māte vai nu rūpējas viena pati vai pārī tā ir galvenā, kas rūpējas par mazuļiem.
Plēsēju kārta (Carnivora)
(†) — izmirusi organismu grupa.
Plēsēji (Carnivora, no carn — 'gaļa' un vorāre — 'rīt, ātri ēst') ir zīdītāju kārta, kuras lielākā pārstāvju daļa ir gaļēdāji. Plēsēju kārtā ir apmēram 260 sugas.
Pirmie plēsēji radās Ziemeļamerikā. Tie bija mazie, kokos dzīvojošie miacīdi, kas dzīvoja pirms 60 miljoniem gadu. Pirms 40 miljoniem gadu tie sadalījās divās apakškārtās: suņveidīgajos (Caniformia) un kaķveidīgajos (Feliformia). Mūsdienās plēsēji ir izplatīti gan uz sauszemes visos kontinentos, gan okeānos un jūrās.
Order Carnivora (dari bahasa Latin: carō (kata dasar carn-) "daging", + vorāre "melahap") merangkumi lebih 260 spesies mamalia plasenta. Spesies-spesies yang menganggotai order ini secara tepatnya dipanggil karnivora, manakala istilah "karnivor" sebenarnya memaksudkan mana-mana haiwan yang maging (pemakan daging), termasuk bukan mamalia. Karnivora ialah order yang paling berbagai-bagai saiznya, dari Wesel Kecil (Mustela nivalis) yang sekecil 25 gram (0.88 oz) dan 11 sentimeter (4.3 in), hingga Beruang Kutub (Ursus maritimus) yang seberat 1,000 kilogram (2,200 lb), hingga ke Anjing Laut Gajah Selatan (Mirounga leonina) yang dewasa jantannya mencapai berat 5,000 kilogram (11,000 lb) dan panjang 6.9 meter (23 ka).
Hampir semua karnivora menjadikan daging sebagai makanan utama. Sesetengah famili seperti kucing, anjing, dan wesel hanya memakan daging, manakala famili lain seperti rakun dan beruang lebih cenderung kepada omnivor, bergantung pada persekitaran habitatnya. Panda Gergasi hampir herbivor sepenuhnya tetapi sekali-sekala memakan ikan, telur dan serangga, jauh berlawanan dengan Beruang Kutub yang hanya memakan daging kerana habitatnya ketandusan tumbuh-tumbuhan. Karnivora memiliki gigi, cakar, dan penglihatan dwimata yang sesuai untuk menangkap dan memakan haiwan lain. Sebilangan besar spesies karnivor memburu secara berkumpulan agar mudah mengatasi mangsa yang lebih besar.
Karnivora dipercayai mula berevolusi dari famili Miacidae di Amerika Utara kira-kira 42 juta tahun dahulu, kemudian berpecah menjadi dua kelompok iaitu seakan kucing (Feliformia) dan seakan anjing (Caniformia).
Order Carnivora (dari bahasa Latin: carō (kata dasar carn-) "daging", + vorāre "melahap") merangkumi lebih 260 spesies mamalia plasenta. Spesies-spesies yang menganggotai order ini secara tepatnya dipanggil karnivora, manakala istilah "karnivor" sebenarnya memaksudkan mana-mana haiwan yang maging (pemakan daging), termasuk bukan mamalia. Karnivora ialah order yang paling berbagai-bagai saiznya, dari Wesel Kecil (Mustela nivalis) yang sekecil 25 gram (0.88 oz) dan 11 sentimeter (4.3 in), hingga Beruang Kutub (Ursus maritimus) yang seberat 1,000 kilogram (2,200 lb), hingga ke Anjing Laut Gajah Selatan (Mirounga leonina) yang dewasa jantannya mencapai berat 5,000 kilogram (11,000 lb) dan panjang 6.9 meter (23 ka).
Hampir semua karnivora menjadikan daging sebagai makanan utama. Sesetengah famili seperti kucing, anjing, dan wesel hanya memakan daging, manakala famili lain seperti rakun dan beruang lebih cenderung kepada omnivor, bergantung pada persekitaran habitatnya. Panda Gergasi hampir herbivor sepenuhnya tetapi sekali-sekala memakan ikan, telur dan serangga, jauh berlawanan dengan Beruang Kutub yang hanya memakan daging kerana habitatnya ketandusan tumbuh-tumbuhan. Karnivora memiliki gigi, cakar, dan penglihatan dwimata yang sesuai untuk menangkap dan memakan haiwan lain. Sebilangan besar spesies karnivor memburu secara berkumpulan agar mudah mengatasi mangsa yang lebih besar.
Karnivora dipercayai mula berevolusi dari famili Miacidae di Amerika Utara kira-kira 42 juta tahun dahulu, kemudian berpecah menjadi dua kelompok iaitu seakan kucing (Feliformia) dan seakan anjing (Caniformia).
Roofdieren (Carnivora, Latijn voor vleeseters) is een orde van zoogdieren die voornamelijk vlees eten. Carnivora is een term uit de systematiek, terwijl carnivoor of predator termen zijn uit de ecologie (indeling volgens het soort voedsel dat een dier eet). De begrippen carnivoor en predator zijn ruimer dan het begrip Carnivora. Roofvissen en roofvogels zijn ook carnivoren, maar vallen niet onder de Carnivora.
Carnivora bemachtigen vlees door actieve jacht, door diefstal van andere roofdieren of in de vorm van aas. Ook plantaardige materialen en andere voedselbronnen, zoals zwammen of insecten, kunnen een deel van het dieet vormen, bij sommige groepen een belangrijk en in zeldzame gevallen zelfs een exclusief deel.
Katachtigen hebben zich het meest aangepast aan een vleesetend dieet, terwijl beerachtigen meestal alleseters zijn. De reuzenpanda heeft zich uitsluitend toegerust op een dieet van bamboe en ook de rolstaartbeer is een vegetariër.
Roofdieren verschillen in grootte van de 35 gram zware wezel (Mustela nivalis) tot de zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina), die wel 5 ton zwaar kan worden.
Ook zeehonden, zeeleeuwen en de walrus zijn roofdieren, die zich aan een leven in de zee hebben aangepast. In oudere beschrijvingen worden ze in een aparte onderorde of zelfs orde geplaatst: de Pinnipedia of zeeroofdieren. Alle andere roofdieren werden dan geplaatst in de onderorde Fissipedia of landroofdieren.
In een andere onderverdeling worden de roofdieren in twee groepen verdeeld, de Caniformia (met onder andere de honden, beren, marters en zeeroofdieren) en Feliformia (met onder andere de katten, hyena's en mangoesten).
Huidige families:
Beermarter (Arctictis binturong)
Kleine panda (Ailurus fulgens)
Nieuw-Zeelandse zeebeer (Arctocephalus forsteri)
Kaapse pelsrob (Arctocephalus pussillus)
Guadalupe-zeebeer (Arctocephalus townsendi)
Coyote (Canis latrans)
Wolf (Canis lupus)
Zadeljakhals (Canis mesomelas)
Aziatische goudkat (Catopuma temminckii)
Koesimanse (Crossarchus obscurus)
Vosmangoest (Cynictis penicillata)
Tayra (Eira barbara)
Manoel (Felis manul)
Woestijnkat (Felis margarita)
Angola slanke mangoeste (Galerella flavescens)
Tijgergenet (Genetta tigrina)
Grijze zeehond (Halichoerus grypus)
Tijgerkat (Leopardus tigrinus)
Rivierotter (Lontra canadensis)
Andesvos (Lycalopex culpaeus)
Darwins vos (Lycalopex fulvipes)
Euraziatische lynx (Lynx lynx)
Amerikaanse marter (Martes americana)
Maleise bonte marter (Mates flavigula)
Vismarter (Martes pennanti)
Caribische monniksrob (Monachus tropicalis)
Smalstreepmangoest (Mungotictis decemlineata)
Langstaartwezel (Mustela frenata)
Zwartvoetbunzing (Mustela nigripes)
Bunzing (Mustela putorius)
Siberische wezel (Mustela sibirica)
Witsnuitneusbeer (Nasua narica)
Nevelpanter (Neofelis nebulosa)
Grootoorvos (Otocyon megalotis)
Leeuw (Panthera leo)
Jaguar (Panthera onca)
Luipaardtand (Panthera pardus)
Tijger (Panthera tigris)
Marmerkat (Pardofelis marmorata)
Zadelrob (Pagophilus groenlandica)
Ringelrob (Pusa hispida)
Vissende kat (Prionailurus viverrinus)
Gewone wasbeer (Procyon lotor)
Westelijke gevlekte skunk (Spilogale gracilis)
Stokstaartje (Suricata suricatta)
Zilverdas (Taxidea taxus)
Sneeuwpanter (Uncia uncia)
Californische zeeleeuw (Zalophus californianus)
Galapagoszeeleeuw (Zalophus wollebaeki)
Katachtigen · Hyena's · Civetkatachtigen · Mangoesten · Pardelroller · Madagaskarcivetkatten · Hondachtigen · Stinkdieren · Marterachtigen · Kleine beren · Beren · Kleine panda's · Walrussen · Oorrobben · Zeehonden · Musteloidea
Roofdieren (Carnivora, Latijn voor vleeseters) is een orde van zoogdieren die voornamelijk vlees eten. Carnivora is een term uit de systematiek, terwijl carnivoor of predator termen zijn uit de ecologie (indeling volgens het soort voedsel dat een dier eet). De begrippen carnivoor en predator zijn ruimer dan het begrip Carnivora. Roofvissen en roofvogels zijn ook carnivoren, maar vallen niet onder de Carnivora.
Carnivora bemachtigen vlees door actieve jacht, door diefstal van andere roofdieren of in de vorm van aas. Ook plantaardige materialen en andere voedselbronnen, zoals zwammen of insecten, kunnen een deel van het dieet vormen, bij sommige groepen een belangrijk en in zeldzame gevallen zelfs een exclusief deel.
Katachtigen hebben zich het meest aangepast aan een vleesetend dieet, terwijl beerachtigen meestal alleseters zijn. De reuzenpanda heeft zich uitsluitend toegerust op een dieet van bamboe en ook de rolstaartbeer is een vegetariër.
Roofdieren verschillen in grootte van de 35 gram zware wezel (Mustela nivalis) tot de zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina), die wel 5 ton zwaar kan worden.
Ook zeehonden, zeeleeuwen en de walrus zijn roofdieren, die zich aan een leven in de zee hebben aangepast. In oudere beschrijvingen worden ze in een aparte onderorde of zelfs orde geplaatst: de Pinnipedia of zeeroofdieren. Alle andere roofdieren werden dan geplaatst in de onderorde Fissipedia of landroofdieren.
In een andere onderverdeling worden de roofdieren in twee groepen verdeeld, de Caniformia (met onder andere de honden, beren, marters en zeeroofdieren) en Feliformia (met onder andere de katten, hyena's en mangoesten).
Huidige families:
Orde Carnivora Onderorde Feliformia Familie Felidae, Katachtigen Familie Herpestidae, Mangoesten Familie Viverridae, Civetkatten Familie Hyaenidae, Hyena's Familie Nandiniidae, Pardelroller Familie Eupleridae, Madagaskarcivetkatten Onderorde Caniformia Familie Procyonidae, Wasbeerachtigen Familie Ailuridae, Kleine panda Familie Ursidae, Beren Familie Canidae, Hondachtigen Familie Mustelidae, Marterachtigen Familie Mephitidae, Stinkdieren Familie Phocidae, Zeehonden Familie Odobenidae, Walrus Familie Otariidae, OorrobbenRovpattedyr eller rovdyr (Carnivora) er ein orden av pattedyr[1] som hovudsakleg jagar og et andre dyr. Det finst om lag 260 slag rovpattedyr. Alle stammer frå eitt dyreslag, kalla Miacis, som levde for om lag 50 millionar år sidan. Dei har liknande hovudform, rundt med ein kjegleforma snute og tydelege hjørnetenner og rovtenner.
Tidlegare pleide ein å dela rovpattedyra inn i to underordenar, Fissipedia, eller dei som stort sett levde på land, og Pinnipedia, av kjøtetande havpattedyr. Nyare klassifiseringssystem som ser meir på det genetiske slektskapet mellom dyra har delt dei inn i to nye grupper, katteaktige rovpattedyr (Feliformia) og hundeaktige rovpattedyr (Caniformia).
Dei fleste rovpattedyra er som sagt kjøtetarar, men mange kan òg ta til seg annan kost.[2] Kjempepandaen et berre plantar. Fordelen med å eta kjøt er at dei utnyttar ei nisje av næringsrike bytte. Ulempa er at å fanga og drepa desse dyra krev mykje energi. Rovdyra må altså alltid vurdera om det å jaga eit byttedyr vil føra til at det vinn eller tapar energi.
Det er ganske sjeldan at rovdyr jagar andre rovdyr. For det første finst det alltid færre kjøtetarar enn planteetarar i eit område, og for det andre er rovdyr utstyrte til å forsvara seg. For mange rovdyr kan sjølv små skader vera livstrugande, ettersom dei hindrar dyra frå å jakta.
Rovpattedyr eller rovdyr (Carnivora) er ein orden av pattedyr som hovudsakleg jagar og et andre dyr. Det finst om lag 260 slag rovpattedyr. Alle stammer frå eitt dyreslag, kalla Miacis, som levde for om lag 50 millionar år sidan. Dei har liknande hovudform, rundt med ein kjegleforma snute og tydelege hjørnetenner og rovtenner.
Tidlegare pleide ein å dela rovpattedyra inn i to underordenar, Fissipedia, eller dei som stort sett levde på land, og Pinnipedia, av kjøtetande havpattedyr. Nyare klassifiseringssystem som ser meir på det genetiske slektskapet mellom dyra har delt dei inn i to nye grupper, katteaktige rovpattedyr (Feliformia) og hundeaktige rovpattedyr (Caniformia).
Dei fleste rovpattedyra er som sagt kjøtetarar, men mange kan òg ta til seg annan kost. Kjempepandaen et berre plantar. Fordelen med å eta kjøt er at dei utnyttar ei nisje av næringsrike bytte. Ulempa er at å fanga og drepa desse dyra krev mykje energi. Rovdyra må altså alltid vurdera om det å jaga eit byttedyr vil føra til at det vinn eller tapar energi.
Det er ganske sjeldan at rovdyr jagar andre rovdyr. For det første finst det alltid færre kjøtetarar enn planteetarar i eit område, og for det andre er rovdyr utstyrte til å forsvara seg. For mange rovdyr kan sjølv små skader vera livstrugande, ettersom dei hindrar dyra frå å jakta.
Rovpattedyr (Carnivora), også kalt rovdyr og (viltlevende arter) rovvilt, er en orden av pattedyr. Artene er i hovedsak kjøttetende predatorer, som primært ernærer seg ved å drepe og ete andre dyr. Artene er i hovedsak terrestriske, men noen arter har sterk marin tilknytning. Dyra varierer i størrelse fra det største rovpattedyret, sjøelefanten (Mirounga leonina & Mirounga angustirostris), som kan veie opp mot fire tonn, til den bittelille snømusa (Mustela nivalis), som sjelden veier stort mer enn 100–130 gram på våre breddegrader.
Rovpattedyrene utviklet seg fra en gruppe pattedyr som eksisterte under sen paleocen (for ca. 66-56 millioner år siden), den eldste epoken under tertiærperioden. I dag anerkjennes 16 distinkte nålevende familier og ca. 280 arter. I tillegg kommer seks kjente utdødde familier og et ukjent antall arter. Disse kan grovt sett deles inn i to hovedgrupper; hundelignende rovpattedyr (Caniformia) og kattelignende rovpattedyr (Feliformia).
For omkring 55 millioner år siden levde det et et lite trelevende rovpattedyr kalt Dormaalocyon latouri i de fuktige skogene som den gang fantes i det området vi i dag kjenner som Belgia. D. latouri veide trolig kun omkring 1 kg og lignet på en krysning mellom et ekorn og et kattedyr. Arten ble oppkalt etter småbyen Dormaal, som ligger i nærheten av det stedet forskerne fant fossilene. Blant fossilene var blant annet et ankelbein, som avslører at arten var trelevende. Tannsettet var svært primitivt, men det viser at D. latouri var en svært tidlig form for rovpattedyr.[2]
Uttrykkene rovdyr og rovpattedyr brukes ofte synonymt, men rovdyr kan også brukes generelt om alle predatorer. Men mens de fleste rovpattedyr er predatorer, fins det mange predatorer som ikke er rovpattedyr. Det vitenskapelige navnet, Carnivora, er latin og betyr kort og greit kjøtteter. Det desidert største predatoriske pattedyret er spermhvalen (Physeter macrocephalus).
For omkring 60 millioner år siden oppsto det en parafyletisk gruppe med pattedyr kalt miacoider (Miacoidea), som hadde delvis utviklede rovtannlignende jeksler, men ufullstendig ossifisert auditory bullae. Fra disse oppsto miacidene (Miacidae) for omkring 48 millioner år siden.
For omkring 42 millioner år begynte miacidene å dele seg seg i to grener; en gruppe med fullt tannsett (Miacidae) og en med redusert tannsett (Viverravidae). Gruppen med fullt tannsett utviklet seg senere til Caniformia (hundelignende rovpattedyr), mens gruppen med redusert tannsett utviklet seg til Feliformia (kattelignende rovpattedyr).
Miacidene var små og lignet på mårdyr og snikekatter. Noen var også mye mindre enn disse. Miacidene hadde kropper med korte framlemmer, lange baklemmer og lange haler. Flere av artene levde i trærne og var ypperlige klatrere, andre på bakken. Fossile funn viser at tannsett hos miacidene vare mindre utviklet enn hos moderne rovpattedyr. Kosten besto trolig av virvelløse dyr, øgler, fugler, små pattedyr, insekter og annet.
Rovpattedyrenes søstergruppe ser ut til å være skjelldyrene (Pholidota).
LaurasiatheriaCarnivora
Et alternativt kladogram basert på studier av X. Zhou m. fl. (2011).[3]
Carnivora
Rovpattedyrene er distribuert over alle større landmasser på jorden, unntatt muligens i Oseania. Der ble dingoen (Canis lupus dingo) først introdusert av mennesker for omkring 3 500-6 000 år siden. Pattedyr-predatorene som fantes der fra før av var rovpungdyr (Dasyuridae), slik som tasmansk djevel (stedegen for Tasmania, men utryddet på fastlandet i Australia) og den nå utdødde pungulven. At rovpungdyrene likner morkakerovdyrene er et eksempel på konvergent evolusjon.
Rovpattedyrene okkuperer både terrestriske og akvatiske habitattyper, herunder også semi-akvatiske.
Terretriske rovpattedyrarter tilbringer mesteparten av tiden på land, selv om noen arter også kan jakte eller hvile seg i det våte element. Mange av disse artene er utmerkede løpere, som for eksempel mange canider og kattedyr. De fleste er hurtige, men noen få arter kan også regnes som langdistanseløpere. Andre igjen er utmerkede klatrere som tilbringer mye tid i trær, for eksempel halvbjørner. Akvatiske arter (pinnipedier) er utmerkede svømmer som er mer hjemme i vann enn på land. Noen kan dykke til utrolige 600 meters dyp og være neddykket i mer enn en time. Semi-akvatiske arter er i større grad tilpasset et liv både på land og vann, som for eksempel isbjørn og oter.
Fellesnevneren hos alle rovpattedyr er at tannsettet primært er utrustet med lange hjørnetenner og rovtenner for å spise kjøtt. Særlig er rovtennene et viktig redskap for å kjenne igjen fossile rovpattedyr. Rovtennene utgjøres av at fjerde øvre forjeksel og første nedre jeksel i kjeven er forstørret. Skarpe kanter på disse tennene skjærer mot hverandre og danner et kutteredskap for å skjære i kjøtt og sener. Disse tennene har imidlertid blitt videre modifisert hos noen former, for eksempel hos bjørner, halvbjørner og seler.
Rovpattedyrene er hovedsakelig tilpasset å spise andre dyr. Kjøtt har vekt for vekt mer næring enn planter, og dyreceller mangler plantecellenes tung fordøyelige cellevegger. Rovpattedyrene klarer seg derfor med et enklere fordøyelsessystemet enn eksempelvis planteetere. Det enkle tarmsystemet kan utnytte mer variert føde enn spesialiserte planteetere, og alle rovpattedyr tar i noen grad til seg plantekost. En leopard, som regnes som en sterkt spesialisert kjøtteter, vil også spise bær og frukt tilsvarende 5–10 % av kosten. Rødrev spiser 30–50 % plantemateriale, mens grevling nærmest er altetende og spiser omkring like mye kjøtt som planter. Brunbjørn er overveiende planteeter. Den eneste spesialiserte planteeteren blant dem er panda, som lever nesten utelukkende av bambusskudd.
Siden alle rovpattedyrene foruten panda har en ganske kort tarm, er de avhengige av næringsrik, lettfordøyelig plantekost for å kunne nyttegjøre den, slik som frukt, bær, frø og rotknoller. Selv om mange arter ikke er avhengig av et høyt kjøttinnhold i kosten, må alle ha noe kjøtt for å få i seg næringstoffer de trenger. Kattedyr kan for eksempel ikke selv syntetisere taurin, en organisk syre som man først og fremst finner i kjøtt.
Kragebeinet hos alle rovpattedyr er strekt forminsket og festet med ligament. Hunnene har melkekjertler i buken og hannene testikler som ligger utenfor penis og et penisbein.
Det mest vanlige i dag er å inndele i forhold til evolusjonært slektskap, men det hersker fortsatt en viss usikkerhet omkring slektsforholdet mellom de ulike gruppene og artene. Rovpattedyr kan dessuten systematiseres på flere ulike måter. Noen velger for eksempel å dele dem inn etter biotop eller morfologi.
I klassisk systematikk har rovpattedyrene status som orden, delt inn i en serie familier. Antall familier varierer noe fra verk til verk. For eksempel blir av og til mungoer og snikekatter regnet som én familie, og stinkdyr regnet som en underfamilie av mårdyr. Denne oversikten er etter Dragoo og Honeycutt (1997):[5], men nye anerkjente familier er tillagt listen.
Fissipedia utgjør gruppen med langlemmede landbaserte rovpattedyr, også kalt landrovpattedyr.
Pinnipedia utgjør gruppen med kortlemmede land- og vannbaserte rovpattedyr, også kalt seler eller seldyr.
I Norge forekommer seks av rovpattedyrfamiliene naturlig: Hundedyr, kattedyr, bjørnedyr og mårdyr til lands, samt hvalross og hårsel marint. Mårdyr er den mest artsrike familien med hele åtte arter, hvorav mink er innført. Blant hundedyrene står mårhund oppført på norsk svarteliste som en uønsket art i vår fauna. Denne har innvandret til Norge via Russland og Finland.
Fastlands-Norge er inndelt i åtte rovpattedyrregioner. I disse områdene kontrollerer myndighetene både utbredelsen av og størrelsen på bestandene av de fire største rovdyrene i landet, ulv, bjørn, gaupe og jerv.
Rovpattedyr (Carnivora), også kalt rovdyr og (viltlevende arter) rovvilt, er en orden av pattedyr. Artene er i hovedsak kjøttetende predatorer, som primært ernærer seg ved å drepe og ete andre dyr. Artene er i hovedsak terrestriske, men noen arter har sterk marin tilknytning. Dyra varierer i størrelse fra det største rovpattedyret, sjøelefanten (Mirounga leonina & Mirounga angustirostris), som kan veie opp mot fire tonn, til den bittelille snømusa (Mustela nivalis), som sjelden veier stort mer enn 100–130 gram på våre breddegrader.
Rovpattedyrene utviklet seg fra en gruppe pattedyr som eksisterte under sen paleocen (for ca. 66-56 millioner år siden), den eldste epoken under tertiærperioden. I dag anerkjennes 16 distinkte nålevende familier og ca. 280 arter. I tillegg kommer seks kjente utdødde familier og et ukjent antall arter. Disse kan grovt sett deles inn i to hovedgrupper; hundelignende rovpattedyr (Caniformia) og kattelignende rovpattedyr (Feliformia).
For omkring 55 millioner år siden levde det et et lite trelevende rovpattedyr kalt Dormaalocyon latouri i de fuktige skogene som den gang fantes i det området vi i dag kjenner som Belgia. D. latouri veide trolig kun omkring 1 kg og lignet på en krysning mellom et ekorn og et kattedyr. Arten ble oppkalt etter småbyen Dormaal, som ligger i nærheten av det stedet forskerne fant fossilene. Blant fossilene var blant annet et ankelbein, som avslører at arten var trelevende. Tannsettet var svært primitivt, men det viser at D. latouri var en svært tidlig form for rovpattedyr.
Uttrykkene rovdyr og rovpattedyr brukes ofte synonymt, men rovdyr kan også brukes generelt om alle predatorer. Men mens de fleste rovpattedyr er predatorer, fins det mange predatorer som ikke er rovpattedyr. Det vitenskapelige navnet, Carnivora, er latin og betyr kort og greit kjøtteter. Det desidert største predatoriske pattedyret er spermhvalen (Physeter macrocephalus).
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Drapieżne[2] (Carnivora) – rząd lądowych i wodnych ssaków łożyskowych z podgromady żyworodnych (Theria).
Drapieżne występują na wszystkich kontynentach. Cechuje je duża zdolność przystosowawcza. Część przystosowała się do środowiska wodnego i skolonizowała większość mórz oraz niektóre słodkowodne akweny. Jest to jeden z najbardziej zróżnicowanych pod względem przystosowań ekologicznych rzędów ssaków. Zalicza się tutaj gatunki od rozmiarów łasicy (kilkaset gramów), do 700 kg w przypadku form lądowych (niedźwiedzie) i 2 ton u form wodnych (niektóre płetwonogie). W obrębie Carnivora występują zarówno gatunki typowo drapieżne i padlinożerne, odżywiające się niemal wyłącznie pokarmem zwierzęcym (kotowate, psowate, niedźwiedź polarny), jak i gatunki, dla których mięso stanowi jedynie część diety (niedźwiedzie, szopowate) aż do skrajnych przypadków całkowitej roślinożerności (panda). Wiele mniejszych gatunków jest owadożerna, a formy wodne odżywiają się głównie rybami oraz mięczakami i skorupiakami.
Do charakterystycznych cech ssaków drapieżnych należy ich uzębienie, z pokaźnymi kłami, zredukowanymi siekaczami i zębami trzonowymi wyposażonymi w guzki służące do rozcierania pokarmu. Carnivora posiadają bardzo charakterystyczną cechę uzębienia trzonowego. Mianowicie ostatni górny przedtrzonowiec i pierwszy dolny trzonowiec tworzą ostrą i tnącą strukturę, tzw. łamacze służące do odcinania kawałków mięsa. Łamacze działają jak nożyce lub sekator odcinając duże kęsy pokarmu, który następnie jest połykany bez przeżuwania. Ta struktura u wielu grup uległa modyfikacjom. Zwłaszcza gatunki wszystkożerne i roślinożerne zatraciły ostrą, tnącą krawędź na rzecz bardziej spłaszczonych zębów do rozcierania pokarmu roślinnego. Gatunki wodne, takie jak foki, mają wtórnie uproszczone uzębienie trzonowe, ponieważ zęby służą im jedynie do chwytania śliskiego pokarmu, połykanego następnie w całości. Niektóre gatunki, jak np. niedźwiedź wargacz (Ursus (Melursus) ursinus), lis otocjon (Otocyon megalotis) lub protel (Proteles criststus) mają zredukowane uzębienie, ponieważ odżywiają się głównie owadami społecznymi, takimi jak termity.
Do niedawna wyróżniano dwa podrzędy: palconogie (Fissipedia) obejmujące drapieżniki lądowe i płetwonogie (Pinnipedia), do którego zaliczono foki, uchatki i morsy. Obecnie na podstawie analiz molekularnych i genetycznych drzewo rodowe Carnivora zostało mocno przebudowane. Płetwonogie w randze nadrodziny zostały przeniesione do psokształtnych (Caniformia). Wodne drapieżniki wyewoluowały z pierwotnych niedźwiedzi i umiejscowiono je najbliżej tej właśnie rodziny.
Do grupy Carnivoromorpha (drapieżnikokształtnych) zalicza się właściwe Carnivora oraz niewielkie wymarłe rodziny Viverravidae i Miacidae (miacydy) z paleocenu i eocenu. Prawdopodobnie były one przodkami właściwych drapieżnych lub były blisko spokrewnione z ich przodkiem. Nieoczekiwanie najnowsze badania molekularne i genetyczne dowiodły, że najbliżej spokrewnionym z drapieżnymi rzędem ssaków łożyskowych są łuskowce (Pholidota). Prawdopodobnie gałąź ta oddzieliła się we wczesnym paleocenie. Przypuszcza się również, że wymarłe pradrapieżne czyli kreodonty (Creodonta) są również blisko spokrewnione z Carnivora i wywodzą się od wspólnego przodka.
Łacińskie caro, carnis – mięso; -vorus – jedzący < vorare – pożerać.
Podrząd: Caniformia – psokształtne
oraz wymarłe:
Podrząd: Feliformia – kotokształtne
oraz wymarłe:
?Miacidae †
?Viverravidae †
?Nimravidae †
Drapieżne (Carnivora) – rząd lądowych i wodnych ssaków łożyskowych z podgromady żyworodnych (Theria).
Os carnívoros (latim científico: Carnivora) constituem uma ordem de animais mamíferos placentários, encontrados em quase todo o mundo. Suas características comuns são a presença de pés com quatro ou cinco dedos, apresentando garras; machos com báculo; e dentes adaptados para cortar, com presença de caninos fortes, cônicos e pontiagudos.
Alguns carnívoros, como os gatos e os pinípedes, dependem inteiramente da carne para a sua nutrição. Outros, como os guaxinins e os ursos, dependendo do habitat local, são mais onívoros: o panda gigante é quase que exclusivamente um herbívoro, mas também consome peixes, ovos e insetos, enquanto que o urso polar subsiste principalmente de focas. Os carnívoros têm dentes e garras adaptadas para capturar e mastigar a carne de outros animais. Muitos caçam em bandos e são animais sociais, dando-lhes uma vantagem sobre presas maiores.
Esses tipos de animais caracterizados por possuírem um aparato carniceiro (dentes pré-molar superior e primeiro molar inferior com cúspides em forma de lâminas) que facilita a mastigação dos animais.
O número de gêneros e espécies segue Wozencraft in Wilson e Reeder (2005), totalizando: 126 gêneros e 286 espécies.
Simpson (1945)
Os carnívoros (latim científico: Carnivora) constituem uma ordem de animais mamíferos placentários, encontrados em quase todo o mundo. Suas características comuns são a presença de pés com quatro ou cinco dedos, apresentando garras; machos com báculo; e dentes adaptados para cortar, com presença de caninos fortes, cônicos e pontiagudos.
Alguns carnívoros, como os gatos e os pinípedes, dependem inteiramente da carne para a sua nutrição. Outros, como os guaxinins e os ursos, dependendo do habitat local, são mais onívoros: o panda gigante é quase que exclusivamente um herbívoro, mas também consome peixes, ovos e insetos, enquanto que o urso polar subsiste principalmente de focas. Os carnívoros têm dentes e garras adaptadas para capturar e mastigar a carne de outros animais. Muitos caçam em bandos e são animais sociais, dando-lhes uma vantagem sobre presas maiores.
Esses tipos de animais caracterizados por possuírem um aparato carniceiro (dentes pré-molar superior e primeiro molar inferior com cúspides em forma de lâminas) que facilita a mastigação dos animais.
Carnivorele reprezintă un ordin de mamifere care se hrănesc cu carne, având carnasiere și canini lungi și ascuțiți. Carnivorele crescute în captivitate nu supraviețuiesc în sălbăticie.
Caracteristicile esențiale ale ordinului, caracteristici care au dus la crearea acestuia și încadrarea sa cu specii sunt:
Acest ordin curpinde aproximativ 260 de mamifere. Dantura lor este mai bine dezvoltată ca la alte mamifere, în special caninii și carnasierele. Creierul anterior este bine dezvoltat. Ele se împart în mai multe familii, cele mai cunoscute fiind felidele, ursidaele, hyaenidaele, și canidele.
Carnivorele reprezintă un ordin de mamifere care se hrănesc cu carne, având carnasiere și canini lungi și ascuțiți. Carnivorele crescute în captivitate nu supraviețuiesc în sălbăticie.
Caracteristicile esențiale ale ordinului, caracteristici care au dus la crearea acestuia și încadrarea sa cu specii sunt:
pielea cu păr; cel mult amfibii; dentiție heterodontă și difiodontă; membrele anterioare și posterioare terminate cu gheare; mamifere neadaptate la zbor (fără patagiu); înălțimea mandibulei în dreptul caninului mai mică decât înălțimea mandibulei măsurată în dreptul ultimului molar; urechile mai scurte decât două lățimi. Incisivii superiori nu au formă de daltă, lipsește a doua pereche de incisivi de la fața lor linguală; două sau mai multe perechi de incisivi superiori; diastema absentă; caninii superiori mari și proeminenți, precedați de trei perechi de incisivi mici; capul rotund și botul scurt.Acest ordin curpinde aproximativ 260 de mamifere. Dantura lor este mai bine dezvoltată ca la alte mamifere, în special caninii și carnasierele. Creierul anterior este bine dezvoltat. Ele se împart în mai multe familii, cele mai cunoscute fiind felidele, ursidaele, hyaenidaele, și canidele.
Mäsožravce (iné názvy: mäsožravé cicavce, šelmotvaré (cicavce), šelmy, zastarano dravce; po lat. Carnivora) je rad cicavcov.
Majú vyspelé zmysly, vysoko vyvinutý mozog a správanie (dobrý zrak, čuch a sluch, bleskurýchly beh, vytrvalosť pri love, rýchle potápanie, pohotový skok zo zálohy). Väčšinou sú veľmi dobrí lovci.
V dôsledku charakteru potravy majú krátke črevá. Všetky majú výkonné hryzáky (zuby).
Nie všetky sú skutočné mäsožravce, napríklad medvede jedia aj rastliny a druhy ako panda veľká sa živia iba bambusom.
Medveďovité a lasicovité sú ploskochodce (čiže pri behu našľapujú na plochu chodidiel), ostatné sú prstochodce (čiže sa pohybujú po prstoch).
Staršie systémy delili Carnivora na pozemné taxóny (Fissipedia) a vodné taxóny – plutvonožce (Pinnipedia) a radili do Carnivora aj kredonty. Vodné taxóny (plutvonožce) sa však v niektorých systémoch radili ako úplne samostatný rad.
Dnes sa Carnivora delia na taxóny vývojovo príbuzné so psami (Caniformia) a taxóny vývojovo príbuzné s mačkami (Feliformia). Caniformia pritom zahŕňajú aj plutvonožce. Kreodonty sa radia ako sesterský taxón Carnivora.
Kvôli prehľadnosti nasleduje aktuálny systém obsahujúci len recentné čeľade aj so slovenskými názvami:
Mäsožravce (Carnivora) :
Canoidea a Feliformia sa tradične spolu označovali ako Fissipedia, t. j. po slovensky pozemné šelmy/zemné šelmy/suchozemské formy šeliem/pozemné/ zastarano šelmy s voľnými palcami.
Šelmy/dravci (Carnivora):
mäsožravce (Carnivora):
Plutvonožce sú zvlášť.
Carnivora :
Plutvonožce sú zvlášť.
(len recentné taxóny)
Carnivora:
Skoro to isté delenie ja na savci.cz (rok 2001), čeľaď Mephitidae tam však je pod Mustelidae.
Carnivora:
(len recentné taxóny)
Carnivora:
(len recentné taxóny)
Carnivora:
Carnivora :
(len recentné taxóny)
Carnivora:
(počítačom generované chyby boli odstránené)
Carnivora:
Carnivoramorpha (Carnivora v širšom zmysle):
Alternatíva pre Caniformia:
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Mäsožravce (cicavce)
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Mäsožravce (cicavce)
Mäsožravce (iné názvy: mäsožravé cicavce, šelmotvaré (cicavce), šelmy, zastarano dravce; po lat. Carnivora) je rad cicavcov.
Zveri (znanstveno ime Carnivora) so red sesalcev, ki so večinoma plenilci in torej uživajo meso, poznamo pa tudi vrste, ki so vsejede ali celo pretežno rastlinojede. Mesojede vrste srečamo v vseh življenjskih okoljih. Prilagoditve na lov pa se kažejo v celotni telesni zgradbi in načinu življenja. Kljub temu obstajajo med vrstami velike razlike, saj med zveri uvrščamo zelo različne predstavnike, kot sta veliki panda in pegasta hijena. Za vse zveri so značilni v derače preobraženi kočniki. Derači so štirje, v vsaki čeljustnici po eden. V moškem spolovilu je kost.
Medtem ko je orjaški panda skoraj izključno rastlinojedec (čeprav včasih je ribe ali žuželke), so skoraj vse zveri pretežno mesojede: nekatere, na primer družina mačk, se prehranjujejo skoraj izključno z mesom, druge, kot so medvedi, pa so bolj vsejede.
Zveri imajo značilno obliko lobanje, imajo pa tudi v derače preobražene kočnike. Za večino so značilne močne čeljusti in ostri zobje, saj so plenilci. Tudi okostje je prilagojeno hitremu gibanju za učinkovit lov.
Plen zaznajo z vidom, sluhom ali vohom. Ujamejo ga iz zasede, ga zalezujejo in poženejo v napad, nato pa upehajo in jo ubijejo s stiskom u goltanec ali zlomom hrbtenjače. Lovijo v krdelu ali pa samotarsko.
Nekatere zveri živijo v krdelu, v njem imajo zapletene odnose, sestava krdel je pa zelo različna. Sporazumevajo se z vonjalnimi sporočili (oznaka teritorija), vidnimi znaki in oglašanjem.
Red zveri obsega 6 družin in 138 vrst.
Družine so: psi (volk, lisica, šakal, kojot, dingo, domači pes...), medvedi, rakuni in vidre (podlasica, kuna, dihur, jazbec, vidra, rosomah, mungo...), cibetovke, hijene in mačke.
Zveri (znanstveno ime Carnivora) so red sesalcev, ki so večinoma plenilci in torej uživajo meso, poznamo pa tudi vrste, ki so vsejede ali celo pretežno rastlinojede. Mesojede vrste srečamo v vseh življenjskih okoljih. Prilagoditve na lov pa se kažejo v celotni telesni zgradbi in načinu življenja. Kljub temu obstajajo med vrstami velike razlike, saj med zveri uvrščamo zelo različne predstavnike, kot sta veliki panda in pegasta hijena. Za vse zveri so značilni v derače preobraženi kočniki. Derači so štirje, v vsaki čeljustnici po eden. V moškem spolovilu je kost.
Rovdjuren (Carnivora) är en ordning i klassen däggdjur. Ordet "rovdjur" kan även användas i betydelserna köttätare och predator.
Det vetenskapliga namnet Carnivora är sammansatt av de latinska orden caro, carnis (kött) och voro (sluka). Namnet betyder alltså köttätare. Trots det är ett stort antal arter i denna ordning allätare som förutom kött även äter bär, gräs och andra växtämnen. En art, jättepandan, äter nästan uteslutande vegetabilisk föda.
Det finns omkring 270 arter fördelade på 110 släkten[1] i denna ordning, som förekommer i många mycket speciella former. De lever på alla kontinenter, men i Antarktis finns de bara vid kusterna. I Australien, som tidigare inte hade några inhemska rovdjur i kontinentens inre, infördes dingon av människan. Däremot fanns andra landlevande köttätare i Australien, men dessa tillhör kräldjuren och pungdjuren.
Rovdjuren utvecklades ur creodonterna för omkring femtio miljoner år sedan under tertiärtiden.
Rovdjuren har utvecklat ett vitt register av former. Bredvid stora och robusta djur som björnar finns smala individer som viverrider och vissa kattdjur. De tre familjer som sammanfattas under namnet sälar har anpassat sig till ett liv i vatten och utvecklat fenor. Storleksmässigt varierar de ifrån vesslan som ibland bara väger 35 gram till den mycket stora sydliga sjöelefanten som kan nå en vikt på upp till fyra ton. Denna art tillhör för övrigt de största i hela däggdjursklassen. Till skillnad från växtätande däggdjur är rovdjursögonen i regel framåtriktade vilket gör dem skickliga på att uppskatta avståndet inför en attack.[2]
Alla landlevande rovdjur utvecklades ur förfäder med följande tandformel: incisiver (framtänder) 3/3, caniner (hörntänder) 1/1, premolarer (främre kindtänder) 4/4 och molarer (kindtänder) 3/3. Beroende på art har dessa tänder olikartade utformningar men hörntänderna är vanligen förlängda och spetsiga. Hos de flesta arter finns i varje käke sex små framtänder. Det finns bara två undantag, det ena är läppbjörnen som i övre käken bara har fyra framtänder för att suga insekter genom klaffen mellan tänderna, och det andra är havsuttern som i undre käken bara har fyra framtänder.
Landlevande rovdjur har dessutom ett distinkt kännetecken i sin tanduppsättning som kallas rovtand (i bilden ligger den ungefär ovanpå 20 centimeters- markeringen). Det är egentligen ingen särskild tand utan en sax av två olika tänder för att skjuva (klippa) köttet. På varje sida av munnen bildas denna sax av den sista premolaren i övre käken (P4) och den första molaren i undre käken (M1)[3]. Saxen uppstår på grund av att dessa tänder står lite osymmetriskt mot varandra. Hos hyenor är denna sax särskilt kraftig och de har förmåga att slita sönder större ben. Hos björnar och halvbjörnar är saxen mindre välutvecklad. De övriga kindtänderna är i jämförelse med dessa tänder små. Hos vissa grupper som kattdjur finns inte alla molarer.
Sälarnas tanduppsättning skiljer sig mycket från landrovdjurens tänder. De är anpassade för att hålla fast hala fiskar och därför finns i sälarnas käkar ofta ett eller två par undre framtänder, inte särskilt påfallande hörntänder samt 12 till 24 konformiga likartade kindtänder. Extrema undantag utgör valrossarnas huggtänder och de modifierade kindtänderna hos krabbätarsälen.
Underkäken är förankrad på så sätt i överkäken att den bara kan röra sig uppåt och nedåt. Rovdjuren saknar alltså förmåga att mala sin föda och slukar därför ofta stora köttbitar.
Nyckelbenet är hos alla rovdjur (även sälar) kraftigt förminskat, eller saknas helt, och är fästa med ligament. De har sammanvuxna båtben och månben så att handleden blir stadigare.
Landlevande rovdjur har fyra eller fem tår på varje fot medan sälar har fenor där tårna är omgivna av simhud. Tummen är inte motsättlig till de andra tårna och hos vissa arter är den bakåtbildad. Några rovdjur som kattdjur och hunddjur är tågångare medan andra är hälgångare (till exempel björnar). Vissa katter och viverrider kan dra in sina klor.
Då rovdjur oftast är mindre specialiserade på föda än till exempel växtätare är deras matsmältningssystem enklare uppbyggda och har även en högre anpassningsbarhet. Huvudsakligen består matsmältningssystemet av magsäck och en relativt kort tarm. Hos honorna ligger mjölkkörtlarna vid buken och hannar har ett penisben och testiklar som ligger utanför penisen.
Med cirka 270 arter är rovdjuren en av de artrikaste ordningarna i klassen däggdjur. Idag förekommer ordningens arter över hela jorden men i Antarktis lever de bara vid kustlinjerna. Med undantag av kolonier av öronsälar saknade Australien rovdjur före människans ankomst. Under historisk tid introducerades dingon på kontinenten och senare infördes rödräven samt tamhundar och tamkatter.
Alla medlemmar i överfamiljen kattliknande rovdjur har, med undantag av kattdjuren själva som även förekommer i Amerika, sitt naturliga utbredningsområde i Gamla världen. Utbredningsområdet för två familjer av denna överfamilj är jämförelsevis litet, familjen Eupleridae förekommer bara på Madagaskar och leopardmårdar lever bara i centrala Afrika. De övriga familjer som tillhör de kattliknande rovdjuren, alltså hyenor, manguster och viverrider finns i Afrika, Asien och vissa delar av Europa. Av de hundliknande rovdjuren förekommer hunddjur, björnar och mårddjur över nästan hela världen men de saknades ursprungligen i Australien och Antarktis. Idag finns inga björnar kvar i Afrika då den population av brunbjörn som levde i Atlasbergen dog ut under 1870-talet. Skunkar lever i Sydostasien och Amerika, kattbjörnen som ofta listas i en egen familj lever i Asien och halvbjörnarnas naturliga utbredningsområde är Amerika. Med tre familjer förekommer sälarna vid kustlinjerna av alla kontinenter och vissa arter har även populationer i insjöar.
Rovdjuren har anpassat sig till olika habitat och förekommer i allt från istäckta hav till tropiska regnskogar, från träskmarker till torra ökenområden.[3]
Rovdjurens sociala beteende varierar starkt mellan de olika systematiska grupperna och arterna. Ofta hänger det sociala beteendet samman med artens sätt att jaga eller hur den födosöker. Det finns en mängd olika sociala strukturer som arter som lever i flock (varg, lejon), i koloni (sjölejon), ensamlevande individer (leopard, brunbjörn) eller arter som lever i mindre familjegrupper (schakaler).
De flesta rovdjur är köttätare som täcker sitt behov av kött genom jakt eller genom att äta as. Dessutom finns en större grupp i ordningen som är omnivor, alltså allätare, som förutom kött äter bär och andra växtdelar. Flera mindre arter som manguster och även några större arter som afrikansk öronhund, jordvarg och läppbjörn livnär sig till största del av ryggradslösa djur, främst insekter. Vissa rovdjur, däribland jättepandan, leopardmård och veckelbjörnen har växter som huvudföda.
Sättet hur rovdjuren jagar varierar starkt inom ordningen[3]. Några medlemmar, som till exempel vildhundar följer uthålligt efter sina byten tills rovet tröttas ut. Andra rovdjur, som kattdjur, smyger sig på och slår bytet med en överraskningsattack. Mårdar har förmåga att fånga snabbklättrande ekorrar som vistas i träd och vesslor jagar sina byten i gångsystem under jorden. Stora sälar som sjöelefanter dyker ibland 1000 meter ner till sina födokällor. Vissa rovdjur har förmåga att döda byten som är betydligt större än de själva, exempelvis tigrar som jagar gaur (stora sydöstasiatiska oxdjur) medan hermeliner kan döda sju gånger tyngre vildkaniner.
Hos de flesta rovdjur har honorna förmåga att para sig en gång per år men hos mindre arter förekommer flera kullar. Hos särskilt stora arter som storkatter eller björnar är det två till tre år mellan födslarna. Dräktighetsperioden varierar mycket mellan 50 och 115 dagar. Ungarna är vid födelsen oftast små och blinda och de saknar i början förmåga att överleva självständigt.
Hos några mårddjur och björnar vilar ägget (eller fostret) efter befruktningen. På så sätt föds ungarna alltid under årstider som är gynnsamma för ungdjurets utveckling.
Sälar lever oftast längre än landrovdjuren. Vissa vattenlevande rovdjur blir upp till 40 år gamla medan små individer från släktet Mustela i naturen bara har en livslängd på omkring ett år.[3]
Utifrån molekylärgenetiska studier framkom det att rovdjuren tillhör överordningen Laurasiatheria tillsammans med ordningarna äkta insektsätare, fladdermöss, uddatåiga hovdjur, Cetartiodactyla (valar och partåiga hovdjur) samt myrkottar. I denna grupp placeras rovdjuren tillsammans med myrkottar och den utdöda gruppen Creodonta i taxonet Ferae. Systergruppen till Ferae utgörs enligt aktuell uppfattning av de uddatåiga hovdjuren. En kladogram som visar släktskapet inom överordningen har enligt Westheide/Rieger följande utseende[4]:
Laurasiatheria ├─ Äkta insektsätare (Eulipotyphla) └─ Scrotifera ├─ Fladdermöss (Chiroptera) └─ Fereuungulata ├─ Cetartiodactyla (partåiga hovdjur och valar) └─ Zooamata ├─ Uddatåiga hovdjur (Perissodactyla) └─ Ferae ├─ Myrkottar (Pholidota) ├─ Creodonta † └─ Rovdjur (Carnivora)
Angående släktförhållandena mellan de tre grupperna inom taxonet Ferae är zoologerna i stort sett överens men övriga förhållanden i gruppen Laurasiatheria är omstridda.
Rovdjur indelas på klassiskt sätt i de två underordningarna landrovdjur (Fissipedia) och vattenrovdjur (Pinnipedia).[1] Till de senare räknades alla sälar och till de tidigare alla rovdjur som lever på land. Idag anses denna indelning vara föråldrad och man delar istället upp gruppen i underordningarna hundliknande (Caniformia) och kattliknande (Feliformia) rovdjur. Även denna indelning grundar sig på molekylärgenetiska undersökningar. Uppdelning var beskriven sedan tidigare men det var först i senare tid som det klargjordes att även sälarna tillhör de hundliknande rovdjuren.
Ännu idag är det oomstritt att de tre familjer som sammanfattas under namnet sälar utgör en monofyletisk grupp och alltså utvecklades ur samma förfader. Även för de flesta andra traditionella familjer är det bevisat att de utgör monofyletiska grupper. Det gäller särskilt för hunddjuren, kattdjuren, björnar och hyenor. Även andra familjer som mårddjur, halvbjörnar, viverrider och manguster är idag giltiga taxa men några av medlemmarna flyttades till andra familjer. Till exempel bildar skunkar tillsammans med de sydöstasiatiska stinkgrävlingarna en egen familj, kattbjörnen listas ofta i en egen familj och alla rovdjur på Madagaskar bildar en ny familj (Eupleridae). Likaså placeras leopardmården idag i en egen familj.
Med hjälp av molekylärgenetiska undersökningar förtydligades släktskapsförhållanden mellan flera rovdjursfamiljer, trots att en del frågor fortfarande är olösta.
Det är idag bekräftat att hunddjuren (Canidae) inom gruppen hundliknande rovdjur utgör systergruppen till alla övriga familjer i underordningen som därmed sammanfattas som taxonet Arctoidea.[5][6] Arctoidea delas upp i tre huvudklader: björnar, sälar och Musteloidea. Till sistnämnda gruppen räknas kattbjörnar, skunkar, halvbjörnar och mårddjur. Systematiken inom Musteloidea är inte helt utredd, mårdar och halvbjörnar är troligen närmare släkt med varandra och bildar en klad. Denna klad är systergrupp till skunkarna och alla tre familjer utgör en utvecklingsgren som antas vara systergruppen till kattbjörnen. Jättepandan räknas idag till björnarna (Ursidae). Den utdöda familjen Amphicyonidaes ställning inom underordningen hundliknande rovdjur är fortfarande oklar.
Överraskande var för forskarna att leopardmården bildar en egen familj som i sin tur är systergrupp till alla övriga familjer i underordningen kattliknande rovdjur. Dessutom bildar alla rovdjur på Madagaskar en familj som är nära släkt med mangusterna. Systergruppen till dessa två familjer antas vara hyenorna. I underordningen kattliknande rovdjur finns bredvid leopardmården tre huvudgrenar: (1) kattdjur som kanske inrymmer linsanger, (2) viverrider och (3) den beskrivna gruppen med hyenor, manguster och Madagaskars rovdjur. Hittills är zoologerna inte ense om hur de utdöda familjerna Nimravidae, Barbourofelidae, Stenoplesictidae, och Percrocutidae passar in i underordningen.
En möjligt kladogram skulle se ut som följande.
Carnivora (Rovdjur) ├─ Canoidea (Hundliknande rovdjur) │ ├─ ?Miacidae † │ ├─ ?Amphicyonidae † │ ├─ Canidae (Hunddjur) │ └─ Arctoidea │ ├─ Ursidae (Björnar) │ └─ N. N. │ ├─ Pinnipedia (Sälar) │ │ ├─ Phocidae (Öronlösa sälar) │ │ └─ N. N. │ │ ├─ Otariidae (Öronsälar) │ │ └─ Odobenidae (Valrossar) │ │ │ └─ Musteloidea │ ├─ Ailuridae (Kattbjörnar) │ └─ N. N. │ ├─ Mephitidae (Skunkar) │ └─ N. N. │ ├─ Procyonidae (Halvbjörnar) │ └─ Mustelidae (Mårddjur) │ └─ Feloidea (Kattliknande rovdjur) ├─ ?Viverravidae † ├─ ?Nimravidae † ├─ ?Barbourofelidae † ├─ ?Percrocutidae † ├─ Nandiniidae └─ N. N. ├─ Viverridae (Viverrider) ├─ Felidae (Kattdjur) └─ N. N. ├─ Hyaenidae (Hyenor) └─ N. N. ├─ Herpestidae (Manguster) └─ Eupleridae
Enligt sedvanlig uppfattning delades ordningen rovdjur redan under tidig paleocen (ungefär 65 miljoner år sedan) i två stora utvecklingslinjer, kattliknande respektive hundliknande rovdjur. Traditionellt räknas den utdöda familjen Viverravidae som den äldsta gruppen i underordningen kattliknande rovdjur. Fossil av denna familj hittades i Nordamerika och dateras till mellersta paleocen. Som den tidigaste gruppen inom hundliknande rovdjur ansågs länge miaciderna (ursprungligen betraktade som förfäder till alla rovdjur) som uppkom under senare paleocen. Miaciderna hade så pass flexibla tassar att de troligen hade förmåga att klättra i träd, de hade en fullständig tanduppsättning med 44 tänder och rovdjurstanden hade utvecklats.
Nyare studier tyder på att miacider och Viverravidae inte utgör de direkta anfäderna till de nämnda underordningarna och vissa biologer placerar dem helt utanför ordningen Carnivora.[7] Dessutom betraktas gruppen miacider idag som parafyletisk. På grund av dessa resultat antas numera att rovdjuren skilde sig för 50 till 43 miljoner år sedan från sina huvudlinjer.
En av de äldsta grupperna i underordningen är Nimravidae som påminner starkt om kattdjur (Felidae) men som utgör en självständig familj. Denna grupp uppkom under senare eocen i Nordamerika och Eurasien. En annan utdöd grupp, Barbourofelidae, betraktades tidigare som underfamilj till Nimravidae men har idag familjstatus.[8] Medlemmar av Barbourofelidae levde fram till senare miocen och ett av de sista släktena var Barbourofelis med arter i Nordamerika.
Som första medlem i familjen kattdjur betraktas idag Proailurus som levde under oligocen och miocen i Europa. Den hade ungefär samma storlek som en ozelot. Under miocen ökade kattdjuren sitt utbredningsområde och trängde undan de nordamerikanska Nimravidae. Under pliocen nådde deras utbredningsområde Sydamerika. Alla andra familjer av underordningen stannade i gamla världen. Enda undantaget var några släkten av hyenor som under pliocen levde i Nordamerika.
De hundliknande rovdjuren fick sitt namn från familjen hunddjur som har sitt utvecklingshistoriska ursprung på den nordamerikanska kontinenten. Släktet Hesperocyon som uppkom under mellersta eocen är idag den äldsta kända medlemmen i familjen. Hunddjurens utbredningsområde nådde under miocen fram till Europa och spred sig under pliocen till Afrika, Asien och Sydamerika.
Även den andra familjen i underordningen, björnarna, uppkom först i Nordamerika och vandrade under miocen till Europa och Afrika. I jämförelse med dagens arter var den första björnen liten. Skallen av släktet Parictis, som levde under senare eocen, var bara 7 centimeter lång. Fram till tidig oligocen uppkom även alla andra familjer inom hundliknande rovdjuren och tidiga fossil är kända från Nordamerika och gamla världen. Liksom de kattliknande rovdjuren nådde de hundliknande rovdjuren Sydamerika efter att Panamanäset bildats.
Sälarna existerade inte förrän oligocen. Enaliarctos som levde under senare oligocen vid dagens Kalifornien hade redan fenor. Kindtänderna för dessa tidiga sälsläkten liknade starkt landrovdjurens kindtänder. Under miocen var sälarna uppdelade i de tre kända familjerna. Öronsälar och valrossar levde vid denna tid i Stilla havet nära Nordamerikas kustlinjer och öronlösa sälar fanns då bara i norra Atlanten.
Sedan forntiden betraktas rovdjur som människans konkurrenter. Många rovdjur ansågs som farliga och de miste därför stora delar av sina utbredningsområden då de blev jagade av människor. Flera rovdjur är idag starkt hotade på grund av att deras päls används för kläder eller som jakttrofé. Andra har jagats därför att de angripit människors husdjur. Till och med i skyddsområden som Yellowstone nationalpark blev rovdjuren förföljda och vargen utrotades där efter nationalparkens inrättning.[9] Flera arter är idag akut hotade i beståndet och särskild de stora rovdjuren har idag populationer som är relikter i jämförelse med deras tidigare population.
I vissa regioner började man tänka om. Framförallt i Europa och Nordamerika pekar utvecklingen idag åt en riktning som är gynnande för rovdjuren. Vargen återinfördes i Yellowstone nationalparken och i Europa återtar vargar, brunbjörnar och lodjur sina gamla habitat. Några arter med bra anpassningsförmåga som rödräven hittas idag bland människans boplatser och den överlever till och med i moderna storstäder.
Många rovdjur, huvudsakligen de stora arterna som lejon, tiger, björnar och varg, har fått mytisk betydelse och de ingår i ett flertal sagor.
Några arter, till exempel tamhund och tamkatt, har blivit domesticerade och används idag som husdjur. En del arter av familjen mårddjur har man fött upp i pälsfarmar för att använda deras päls. Tamillrar har använts som hjälp för jakt på kanin och harar.
Vissa arter blev kända för att de överför smittande sjukdomar, till exempel är rödräven och mårdhunden i Centraleuropa vanliga smittoreservoar av rabies.[10]
Rovdjuren (Carnivora) är en ordning i klassen däggdjur. Ordet "rovdjur" kan även användas i betydelserna köttätare och predator.
Det vetenskapliga namnet Carnivora är sammansatt av de latinska orden caro, carnis (kött) och voro (sluka). Namnet betyder alltså köttätare. Trots det är ett stort antal arter i denna ordning allätare som förutom kött även äter bär, gräs och andra växtämnen. En art, jättepandan, äter nästan uteslutande vegetabilisk föda.
Det finns omkring 270 arter fördelade på 110 släkten i denna ordning, som förekommer i många mycket speciella former. De lever på alla kontinenter, men i Antarktis finns de bara vid kusterna. I Australien, som tidigare inte hade några inhemska rovdjur i kontinentens inre, infördes dingon av människan. Däremot fanns andra landlevande köttätare i Australien, men dessa tillhör kräldjuren och pungdjuren.
Rovdjuren utvecklades ur creodonterna för omkring femtio miljoner år sedan under tertiärtiden.
Etçiller ya da Yırtıcı memeliler (Latince: Carnivora), memeliler sınıfına ait bir takım.
Latince "Carnivora": caro, carnis (et) ve vorare (yutmak); yani "Et yutanlar" anlamına gelir. Ama aslında etçil beslenme takımın bütün üyeleri için en önemli beslenme değildir. Etçiller takımı iki alt takıma ayrılır: köpeğimsiler ve kedimsiler. Eski sınıflandırmalara göre karasal- ve sucul yırtıcılar iki ayrı takıma konulurdu. Günümüzün biliminde bu iki takım birleştirilmiş ve sucul yırtıcılar etçillerin köpeğimsi alt takımı içerisinde yer almıştır.
Bu takımın bilimsel adı "Carnivora" diğer bir bilimsel terim olan "Karnivor" (etobur)'a benzemektedir. Bu iki ayrı adın anlamları karıştırılmaması gerekir. Etobur (Karnivor) bütün canlıların et ile beslenenleri için kullanılır, ama Carnivora sadece memeliler sınıfının belli bir takımıdır.
Etçiller takımının üyeleri çok çeşitlidir ve örneğin kuyruksüren ile mors gibi birbirlerine hiç benzemeyen türleri kapsar. Suda yaşayan fokgiller ve diğer sucul memeliler, karada yaşayan bütün büyük etçil memeliler ve birsürü orta ve küçük boyda yırtıcı memeliler bu takıma aitdir. Takımdaki çeşitlilik kaba ve çevik yapılı ayılardan, zarif yapılı kedilere kadar uzanır. Ölçülerin arasındaki en büyük fark, takımın en küçük üyesi olan ve sadece 35-70 gram ağırlığa varan fare gelinciği'nden ağırlığı 4 tona kadar varabilen ve en büyük memelilerden birisi olan deniz fili'nin arasındadır.
En modern sınıflandırmalarda etçiller ilk başta kedimsiler ve köpeğimsiler olarak iki alt takıma ayrılarak şu şekilde sınıflandırılırlar:iliç Etçiller (Carnivora)
├─ Köpeğimsiler (Caniformia) │ ├─ ?Miacidae † │ ├─ ?Amphicyonidae † │ ├─ Köpekgiller (Canidae) │ └─ Arctoidea │ ├─ Ayıgiller (Ursidae) │ └─ N. N. │ ├─ Yüzgeçayaklılar (Pinnipedia) │ │ ├─ Fokgiller (Phocidae) │ │ └─ N. N. │ │ ├─ Denizaslanıgiller (Otariidae) │ │ └─ Morslar (Odobenidae) │ │ │ └─ Musteloidea │ ├─ Küçük pandalar │ └─ N. N. │ ├─ Kokarcagiller (Mephitidae) │ └─ N. N. │ ├─ Rakungiller (Procyonidae) │ └─ Sansargiller (Mustelidae) │ └─ Kedimsiler (Feliformia) ├─ ?Viverravidae † ├─ ?Nimravidae † ├─ Afrika palmiye misk kedisi (Nandiniidae) └─ N. N. ├─ Misk kedisigiller (Viverridae) ├─ Kedigiller (Felidae) └─ N. N. ├─ Sırtlangiller (Hyaenidae) └─ N. N. ├─ Kuyruksürengiller (Herpestidae) └─ Madagaskar etçilleri (Eupleridae)
Etçiller ya da Yırtıcı memeliler (Latince: Carnivora), memeliler sınıfına ait bir takım.
Latince "Carnivora": caro, carnis (et) ve vorare (yutmak); yani "Et yutanlar" anlamına gelir. Ama aslında etçil beslenme takımın bütün üyeleri için en önemli beslenme değildir. Etçiller takımı iki alt takıma ayrılır: köpeğimsiler ve kedimsiler. Eski sınıflandırmalara göre karasal- ve sucul yırtıcılar iki ayrı takıma konulurdu. Günümüzün biliminde bu iki takım birleştirilmiş ve sucul yırtıcılar etçillerin köpeğimsi alt takımı içerisinde yer almıştır.
Багато хижих харчуються не лише м'ясом. Ведмеді є опортуністичні всеїдні, а деякі види, як-от велика панда і зовсім спеціалізуються на рослинному живленні. У малих панд, борсуків, олінго, кинкажу, ракунів і єнотів рослинна їжа також складає значну, якщо не основну частину їх меню. Гієни і псові (вовки, койоти, шакали, лисиці) поїдають кавуни й дині на баштанах і фрукти, що впали на землю.
Середньовічний арабський мандрівник ібн-Батутта в своїх мемуарах описує випадок нападу зграї гієн на стоянку каравану під час переходу по пустелі Сахарі — одна з гієн при цьому стягнула мішок з фініками й більшу частину з'їла.
У той же час є ссавці, які по зоологічній класифікації не відносяться до ряду хижих, але полюють заради їжі на інших тварин. Це сірі щури, їжаки, кроти, землерийки, деякі мавпи (бабуїни, шимпанзе), опосуми, броненосці та інші.
Зоологи виділяють відмінності між хижими (м'ясоїдними) тваринами в сенсі спеціалізації в живленні й хижими як таксонометричною одиницею (таксоном). У повсякденній мові «хижими» незрідка називають не лише власне хижих ссавців (Carnivora), але і всіх інших сучасних і викопних м'ясоїдних хребетних, а саме акули, крокодили, хижі птиці і тероподи.
Хижацтво у ссавців давня практика. Примітивні комахоїдні ссавці (креодонти) з'явилися в палеоцені до появи більшості з останніх рядів ссавців. Ссавці-хижаки, ймовірно, з'явилися у відповідь на джерела їжі, запропоновані широким масивом травоїдних ссавців і пройшли адаптацію, пов'язані з різноманітністю травоїдних. Тим не менш, далеко не всі сучасні хижі хижаки.
Класифікація хижих залишається суб'єктом дебатів. Проте, численні морфологічні та молекулярні дослідження виявили кілька загальних закономірностей: а) хижі складаються з двох кладів: котовидих і псовидих; б) нандінія, Nandinia binotata, є єдиним членом родини Nandiniidae і вважається базальною (належність до нижнього шару) решти котовидих; в) малагасійські хижі, Eupleridae походять від окремого вторгнення з Африки в кінці олігоцену або на початку міоцену; г) 4 клади містять живих псовидих: Canidae, Ursidae, Pinnipedia, Musteloidea; д) Phocidae, Odobenidae, Otariidae (які утворюють надродину Pinnipedia) тісно пов'язані з надродиною Musteloidea і разом з Ursidae утворюють інфраряд Arctoidea; е) надродина Musteloidea містить червону панду (Ailurus), скунсів (Mephitidae), ракунів (Procyonidae) і мустел (Mustelidae); є) червона панда це єдиний член родини Ailuridae, базального члена надродини Musteloidea; ж) Існує сильна підтримка того, що скунси (Mephitidae) утворюють кладу, відмінну від мустелових.
Найстаріші м'ясоїдні ссавці, ряд Creodonta, з'явився в палеоцені. Вони були типовими м'ясоїдними палеоцену й еоцену і зберігалися в тропіках Старому Світі в міоцені. Як нині розрізняють, креодонти містять родини Oxyaenidae і Hyaenodontidae. Хоча Creodonta єднала з Carnivora наявність примітивних хижих зубів, вони більше не вважаються предками Carnivora. Палеоценові й еоценові Viverravidae й «Miacidae» (Miacidae — не монофілетична група) вважаються базальними членами хижих. Сучасні хижі, можливо, мають спільного предка з одним або обома з цих двох груп, але лише деякі скам'янілості, що представляють сучасні родини ряду Хижі відомі до олігоцену, до того часу багато з сучасних родин були вже присутні.
Найостанніші хижі є хижаками й мають гострий нюх. Здатність бігати може бути обмежена, як у ведмедевих і єнотових, або може бути сильно розвинена, як у гепарда і деяких псових. Адаптація до бігу проявляється в зап'ясті й включає злиття човноподібної кістки і місячних кісток і втрата os centrale. Поза ступні стопоходяча як у Ursidae й Procyonidae чи пальцеходяча як у Canidae, Felidae, Hyaenidae. У предків хижих було 5 пальців, у сучасних сталося маленьке скорочення кількості. Найбільше скорочення відбувається в гієнових і в африканської дикої собаки (Lycaon pictus), в яких передні й задні кінцівки мають чотири пальці.
Члени ряду хижих мають характерну форму черепа та характерні ікла та хижі зуби. Більшість членів ряду хижих можна впізнати за їх збільшеним четвертим верхнім премоляром і першим нижнім моляром, які разом утворюють ефективний засіб для різання м'яса і сухожиль. Виняток становлять кілька форм, як-от ведмедеві, ракун і тюленеві, в яких ці зуби вторинно змінені. Майже всі Хижі зберегли примітивне число різців (3/3); виняток становить Enhydra lutris, яка має 2/3. Зовнішній (3-й) різець часто відносно великий і собакоподібний. Ікла великі й конічні. Всі зуби вкорінені й проходять стадію молочних.
Черепа різноманітні за формою. Більшість з них мають чітко визначену, поперечну суглобову ямку. Панівним рухом щелепи є спинно-черевний напрямок. Хижі мають сильні виличні дуги і відносно великий череп. Слухові були і нюхова система також мають тенденцію бути великими і складними. Хижі досить розумні тварини, і більшість з них має відносно великий мозок. Всі члени хижих мають прості шлунки.
Ластоногі є великими, можливо, тому що вода добре проводить тепло, а великі тварини мають низьку площу поверхні відносно маси тіла, що мінімізує втрати тепла внаслідок теплопровідності. Їхні тіла ізольовані товстим шаром жиру, ворвань. У всіх видів зовнішні вуха маленькі або відсутні, зовнішні статеві органи і соски приховані в щілинах або поглибленнях у тілі, хвіст дуже малий. Передні і задні кінцівки перетворені в ласти. Проксимальні елементи кінцівок (плечові і стегнові кістки) залишаються в тілі, інші — є вузькоспеціалізованими для плавання. Більшість видів мають відносно короткий рострум, очниці ж великого розміру. Зуби, як правило, у формі простих конусів.
Як група, хижі охоплюють широкий діапазон розмірів тіла. Найменший вид, ласка (Mustela nivalis), може важити всього лише 35 грамів, а самці південних морських слонів (Mirounga leonina), найбільший з хижих, може важити понад 3600 кг. Багато видів хижих мають статевий диморфізм у розмірах. Зазвичай самці більші за самиць, але у деяких видів самиці більші за самців (як у плямистих гієн, Crocuta crocuta). Крім того, самці деяких видів мають оздоблення, якого немає у самиць (як у самців морських слонів, Mirounga).
Багато хижих мають товсті, розкішні хутра, хоча деякі, як моржі, — досить рідко вкриті волоссям. Шерсть буває різних кольорів, включаючи чорний, білий, помаранчевий, жовтий, червоний і майже всі відтінки сірого і коричневого. Крім того, багато хижих смугасті, плямисті, стрічкові або з іншим малюнком, який робить їх менш помітними на загальному фоні. Песець, наприклад, біліє взимку, щоб відповідати кольору снігу. Деякі види, а саме сірий вовк, Canis lupus поліморфні щодо кольору шерсті. Домашні кішки і пси проявляють тисячі комбінацій забарвлення і форми тіла в результаті селекції з боку людини. Скунсові й деякі куницеві, мангустові й віверові мають добре розвинені анальні залози, які виробляють смердючий мускус, який виділяється при стресі. Ці тварини, як правило, несуть попереджувальне забарвлення у вигляді контрастних смужок і стрічок, попереджаючи потенційних хижаків, щоб ті трималися подалі.
Хижі займають майже всі типи земного середовища проживання і багато водних, від тропіків до полюсів. Вони живуть на всіх континентах, окрім Австралії, де з наземних хижих є лише введені людиною, і у всіх океанах. Хижі мешкають у лісах, пустелях, горах, луках, чагарниках, тундрі, на відкритому льоду. Водні та напівводні види живуть у прісноводних річках, озерах і болотах, в морських прибережних районах і у відкритому океані.
Ластоногі — чудові плавці, які почуваються як вдома більше у воді, ніж на суші. Ці тварини здатні занурюватися на екстремальні глибини (600 м Leptonychotes weddellii) і залишаються під водою впродовж тривалого періоду (більш як годину, хоча більшість занурень набагато коротші).
Деякі хижі, як-от Procyonidae досвідчені альпіністи і проводять більшу частину свого часу на деревах. Багато наземних хижих чудові бігуни. Деякі з них хороші бігуни на довгі дистанції, але, найчастіше, хижі швидкі спринтери, які використовують здібність підкрадатися до потенційної здобичі на коротку відстань і долати її короткою атакою. Кілька видів, як ведмеді та єноти, схоже, відносно повільні й незграбні, але навіть ці види здатні до чудових сплесків швидкості.
Хижі мають різний ступінь соціальності, починаючи від поодиноких (Ursidae, наприклад) до колоніальних (Zalophus californianus, наприклад). Соціальність деяких видів змінюється в межах ареалу, або навіть серед вікових і статевих класів всередині популяції. Наприклад, лисиця руда (Vulpes vulpes) доглядає потомство спільно в деяких регіонах і значною мірою самотня в інших, самиці Nasua nasua живуть у закритих групах, в той час як самці поодинокі. Вважається, що близько 10 до 15 % видів сухопутних хижих живуть у групах поза сезоном розмноження. Для соціальних хижих, проживання в групах сприяє утворенню суворо дотримуваної ієрархії домінування. Соціальні зв'язки між членами групи можуть бути дуже сильними, з виявленням прихильності один до одного і визволення один одного з біди.
Переважна більшість представників ряду є класичними м'ясоїдними тваринами, що полюють головним чином на хребетних. Майже всі представники ряду їдять м'ясо як основний компонент дієти: деякі, як кішка, майже винятково, інші, як ведмідь і лисиця, більш всеїдні, лише деякі, наприклад велика панда, майже винятково травоїдні (хоча й можуть іноді їсти рибу, яйця і комах). Багато Хижих є головними хижаками в своїх екосистемах, і тому не стикаються з загрозою хижацтва, коли є дорослими, хоча їх молодь може бути вразливою. Малі наземні Хижі стикаються з хижацтвом великих Хижих, а також денних і нічних хижих птахів. Ластоногі стикаються з хижацтвом великих китоподібних, а саме Orcinus orca й акулами. На багатьох Хижих, великих і малих, наземних і водних полюють люди.
Деякі види хижих здійснюють сезонні міграції на великі відстані у зв'язку з міграціями їх видобутку. Інші залишаються в одному місці проживання цілий рік. Оселища мають тенденцію бути великими, і часто енергійно захищаються, оскільки мають охоплювати оселища багатьох хижих тварин. Ряд Хижі включає як денні, так і нічні види. Відпочивають хижі в дуплах дерев, норах або печерах. Кілька видів, як-от Ursidae, мають тривалі періоди апатії протягом зими.
Хижі — відносно довгоживучі ссавці, більшість видів живуть принаймні десятиліття. Основним винятком є невеликі види роду Mustela, які живуть до шести років у неволі, але, як правило, 1 рік в умовах дикої природи. Загалом, ластоногі живуть довше, ніж сухопутні хижі, з кількома видами (Odobenus rosmarus, Halichoerus grypus, Pusa hispida, Pusa caspica, Pusa sibirica) які живуть 40 і більше років у дикій природі.
Хижі є важливими хижаками в багатьох екосистемах, діючи як контроль за популяціями своїх жертв. Їх видалення має серйозні наслідки для екосистеми. Наприклад, вовки були нещодавно знову введені в Єллоустонський національний парк (після їх викорінення протягом майже 70 років), щоб їх хижацтво на лося дозволило деревним рослинам оправитися від перевипасу.
Bộ Ăn thịt (danh pháp khoa học: Carnivora) là bộ bao gồm trên 260 loài động vật có vú. Trong đó, đa số các loài là động vật chủ yếu ăn thịt (điển hình là họ Mèo), một số loài lại ăn tạp như gấu và cáo, đặc biệt gấu trúc Trung Quốc là loài ăn cỏ hoàn toàn. Các thành viên của bộ Ăn thịt có cấu trúc hộp sọ đặc trưng, và hàm răng bao gồm răng nanh và răng hàm có khả năng xé thịt.
Các hệ phân loại cũ chia bộ này ra làm hai phân bộ, là Fissipedia (Chân ngón), bao gồm các họ của các động vật ăn thịt chủ yếu trên đất liền, và phân bộ Pinnipedia (Chân màng, Chân vây), bao gồm hải cẩu, sư tử biển và voi biển.
Với các dữ liệu sinh học phân tử mới về quan hệ di truyền, hiện nay bộ Ăn thịt được chia làm hai phân bộ là Phân bộ dạng Mèo (Feliformia) và Phân bộ Dạng chó (Caniformia) (gồm cả các loài thuộc Phân bộ Chân màng (Pinnipedia) cũ).
Các nghiên cứu phân tử gần đây cho rằng các loài sinh vật đặc hữu của bộ Ăn thịt ở Madagascar, bao gồm ba chi thuộc họ Viverridae và bốn chi cầy mangut thuộc họ Herpestidae, tất cả đều là hậu duệ của một tổ tiên chung, và tạo thành một đơn vị phân loại duy nhất có quan hệ chị-em với họ Herpestidae. Đơn vị phân loại này hiện tại tách ra thành họ Eupleridae (họ Cầy Madagascar).
Carnivora
Feliformia
Feloidea
Ursoidea
Pinnipedia
Bộ Ăn thịt (danh pháp khoa học: Carnivora) là bộ bao gồm trên 260 loài động vật có vú. Trong đó, đa số các loài là động vật chủ yếu ăn thịt (điển hình là họ Mèo), một số loài lại ăn tạp như gấu và cáo, đặc biệt gấu trúc Trung Quốc là loài ăn cỏ hoàn toàn. Các thành viên của bộ Ăn thịt có cấu trúc hộp sọ đặc trưng, và hàm răng bao gồm răng nanh và răng hàm có khả năng xé thịt.
Các hệ phân loại cũ chia bộ này ra làm hai phân bộ, là Fissipedia (Chân ngón), bao gồm các họ của các động vật ăn thịt chủ yếu trên đất liền, và phân bộ Pinnipedia (Chân màng, Chân vây), bao gồm hải cẩu, sư tử biển và voi biển.
Với các dữ liệu sinh học phân tử mới về quan hệ di truyền, hiện nay bộ Ăn thịt được chia làm hai phân bộ là Phân bộ dạng Mèo (Feliformia) và Phân bộ Dạng chó (Caniformia) (gồm cả các loài thuộc Phân bộ Chân màng (Pinnipedia) cũ).
Các nghiên cứu phân tử gần đây cho rằng các loài sinh vật đặc hữu của bộ Ăn thịt ở Madagascar, bao gồm ba chi thuộc họ Viverridae và bốn chi cầy mangut thuộc họ Herpestidae, tất cả đều là hậu duệ của một tổ tiên chung, và tạo thành một đơn vị phân loại duy nhất có quan hệ chị-em với họ Herpestidae. Đơn vị phân loại này hiện tại tách ra thành họ Eupleridae (họ Cầy Madagascar).
У подавляющего большинства современных хищных полость среднего уха прикрыта костной слуховой буллой — полой структурой, расположенной на внутренней поверхности задней части черепа[13][14][15]. Ранние хищные (виверравиды[en], миациды), как и креодонты, окостеневшей слуховой буллы не имели. Формирование такой буллы происходило в двух подотрядах, образующих краун-группу отряда хищных, независимо. Современные хищные имеют в окрестности среднего уха три зоны окостенения — наружную барабанную кость (ectotympanicum) и две внутренние барабанные кости (entotympanicum): ростральную и каудальную. У собакообразных слуховую буллу формирует в основном наружная барабанная кость. У кошкообразных слуховая булла сформирована совместно наружной и каудальной внутренней барабанными костями, которые образуют перегородку, разделяющую буллу на переднюю и заднюю камеры (при этом у гиеновых такая перегородка образована преимущественно наружной барабанной костью); такое деление не характерно для собакообразных, так как у них перегородка либо неполная (у псовых), либо отсутствует вообще (у представителей других семейств)[16][17]. Надо отметить, что в базальных группах кошкообразных — у вымерших нимравид и современных нандиниевых — слуховая булла не окостеневает и перегородка в ней отсутствует (наличие у нандиниевых хрящевой слуховой буллы — уникальный случай среди современных хищных)[18][19].
Число зубов у хищных сильно варьирует, особенно у представителей собакообразных [20]. У псовых и медвежьих оно обычно равно 42, в других же семействах наземных собакообразных оно меньше и может снижаться до 28 (у патагонской и африканской ласок, семейство куньих). Эти вариации практически всегда касаются премоляров и моляров; число же клыков у наземных собакообразных всегда остаётся неизменным, а число резцов уменьшается лишь у двух видов: у калана отсутствуют два центральных нижних резца, а у медведя-губача — два центральных верхних[21][22].
Сильно сокращено число зубов у ластоногих: у ушастых тюленей оно составляет 34—38, у настоящих тюленей — 30—36, а у моржей оно падает до 18, причём нижних резцов у последних в норме нет вообще (впрочем, у моржей могут появляться дополнительные рудиментарные зубы, и тогда их число может доходить до 38). Щёчные зубы у всех ластоногих однотипные, различия между молярами и премолярами выражены слабо[23].
С другой стороны, у большеухой лисицы в норме — 46 зубов (по сравнению с обыкновенной лисицей сверху и снизу имеется по дополнительному моляру)[24]. Иногда же добавляется ещё по дополнительному моляру, и тогда число всех зубов возрастает до 50; это — максимальное значение среди хищных и других ныне живущих плацентарных (такие подсчёты не учитывают зубатых китов и броненосцев, утратившие гетеродонтность зубы которых могут встречаться и в значительно большем количестве)[25].
У кошкообразных число зубов также варьирует, но наблюдается общая тенденция к сокращению числа заклыковых зубов[20]. В частности, у всех представителей данного подотряда в обеих челюстях утрачен третий премоляр (сохраняющийся у многих собакообразных)[26], так что максимальное число зубов у кошкообразных равно 40; минимальное же число составляет 28[21]. Клыки же, используемые для захвата и умерщвления добычи, развиты сильно[27].
У всех сухопутных хищных, помимо этого, имеется общее характерное отличие челюстей: так называемые хищнические зубы, состоящие из двух моляров, приспособленных к разрезанию мяса. В каждой половине челюсти хищнические зубы образуют подобную функциональную единицу. У гиеновых эти зубы особо сильные и способны даже переламывать кости. У всеядных видов (таких, как медвежьи и енотовые) они выражены слабее. Остальные моляры хищных, в отличие от хищнических зубов, более мелкие.
Челюсти ластоногих значительно отличаются от челюстей сухопутных хищных. Они приспособлены к тому, чтобы удерживать скользкую рыбу, и несут одну или две пары резцов, относительно незаметные клыки и от 12 до 24 премоляров и моляров. Экстремальными видоизменениями являются бивни моржей, а также моляры тюленей-крабоедов.
Для черепа хищного животного характерны широко расставленные скуловые дуги и крупные височные впадины, в которых расположены височные мышцы, ответственные за раскрытие и закрытие челюстей и важные для сильного укуса. Впадины соединены с глазницами, направленными вперёд[28]. У крупных видов обычно хорошо развиты черепные гребни, служащие местом крепления мощной жевательной мускулатуры[20]. Нижняя челюсть так укоренена в верхней, что может двигаться в основном лишь вверх и вниз. Движения в сторону, совершающиеся, например, при жевании, у хищных возможны в крайне ограниченном объёме и присутствуют в основном у всеядных.
В плечевом поясе хищных ключица редуцирована и не полностью окостеневает (у псовых, кошачьих), или же вообще отсутствует (например, у ластоногих)[29]. Заметим, что ключица развита у тех млекопитающих, передние конечности которых способны совершать разнообразные сложные движения; для тех же видов, у которых передние конечности двигаются (как у хищных) преимущественно вперёд и назад (как это происходит при преследовании добычи), характерна редукция ключицы[30].
В запястье у хищных сращены ладьевидная, полулунная и центральная кости. Локтевая и лучевая кости всегда раздельны; обычно также раздельны большая и малая берцовые кости, и лишь у ластоногих они, как правило, срастаются проксимальными эпифизами. Пястных костей — 5, однако большой палец не противопоставлен остальным, у некоторых видов он укорочен (псовые, земляной волк), рудиментарен (большинство гиеновых) или вовсе утрачен (у гиеновидной собаки)[29]. Дистальные фаланги конечностей у большинства хищных несут крупные когти, причём у большинства кошачьих они втяжные, а у виверровых и енотовых — полувтяжные. У ушастых тюленей и моржей когти передних конечностей сильно редуцированы или отсутствуют; не развиты когти и у некоторых выдровых (родов Amblonyx и Aonyx)[31].
Большинство хищных — пальцеходящие, представители медвежьих — стопоходящие. Конечности водных форм (ластоногие, калан) в условиях адаптации к среде обитания превращены в уплощённые ласты, в которых пальцы соединены кожистыми перепонками (у калана такое превращение претерпели лишь задние конечности)[32]. Это усложнило передвижение ластоногих по суше: ушастые тюлени и моржи медленно переступают с ноги на ногу, опираясь на обе пары ласт, а настоящие тюлени при передвижении либо цепляются когтями передних конечностей за неровности опорной поверхности, либо ползают, изгибая туловище, без участия передних конечностей[33].
Из-за, как правило, невысокой специализации к принятию определённой пищи, система пищеварения, как и челюсти, по сравнению с многими растительноядными весьма архаична, но в то же время предоставляет большие адаптационные возможности. Она состоит из желудка и относительно короткого кишечника. У самок двухроговая матка, а молочные железы расположены на животе. Самцы, за исключением гиен, обладают бакулюмом, а яички расположены вне тела. Мозг относительно крупный и имеет борозды коры головного мозга[34].
У многих хищных имеются пахучие железы. Они выделяют пахучие секреты, с помощью которых звери метят свою территорию, отличают особей своего вида, находят особь другого пола. Скунсы, мангусты, африканская ласка используют зловонный секрет таких желёз для отпугивания врагов[35][36].
Хищные являются одним из наиболее широко распространённых отрядов млекопитающих. Они встречаются на всех континентах, не сумев освоить лишь центральные части ледяных щитов Гренландии и Антарктиды. Хищные обитают в самых разнообразных ландшафтах: от пояса пакового льда и тундры до тропических лесов[37].
Все семейства кошкообразных, за исключением самих кошачьих, которые обитают и в Новом Свете, ограничены Старым Светом. У двух семейств кошкообразных — мадагаскарских виверр и нандиниевых — весьма малые ареалы на Мадагаскаре и в Центральной Африке, соответственно. Среди собакообразных почти по всему миру распространены псовые, медвежьи и куньи (изначально они отсутствуют лишь в Австралии и Антарктиде). Медвежьи, представленные в Африке атласским медведем, относительно недавно вымерли на этом континенте. Скунсы встречаются в Юго-Восточной Азии и Америке, пандовые — в Азии, енотовые почти исключительно в Америке. Три семейства ластоногих населяют побережья и сопредельные акватории всех континентов, а также некоторые пресноводные водоёмы.
Из числа выделяемых у млекопитающих пяти адаптивных типов — основных экологических групп, соответствующих приспособленности к жизни в определённой среде (наземные, подземные, водные, древесные и летающие формы)[38], в отряде хищных не представлен только последний тип[7].
В пределах адаптивного типа наземных зверей принято выделять две основные ветви: лесных зверей и зверей открытых местообитаний. Для многих хищных местообитанием служит лес, в котором они находят и пищу, и укрытие от врагов и непогоды. Некоторые из живущих в лесу хищных ведут строго наземный образ жизни (росомаха, хорьки), другие же — так называемые полудревесные формы — способны и к лазанью по деревьям, где они могут добывать корм и отдыхать (соболь, рыси, некоторые медведи). Другие виды хищных обитают на открытых пространствах (лугах, степях, саваннах, пустынях); часть из них приспособилась к быстрому бегу на четырёх конечностях: лев, гепард, койот. Некоторые хищные не имеют узкой специализации к окружающей среде; так, волк и обыкновенная лисица обитают в лесу, степи, пустыне, горах и даже тундре[39].
Что касается подземных зверей, то среди хищных примером их может служить барсук. Строго говоря, это — полуподземный зверь (группа, занимающая по организации и образу жизни промежуточное положение между наземными и подземными формами): такие звери роют более или менее сложные норы, но добывают свой корм на поверхности земли[40].
Ряд хищных относятся к полуводным формам — животным, у которых жизнь проходит частично на суше, частично в воде. Это — европейская и американская норки и белый медведь, которые прекрасно плавают и ныряют, но сохраняют общий наземный облик[41][42]. Представители следующей (по степени адаптации к жизни в воде) группы полуводных зверей имеют между пальцами конечностей более или менее развитую плавательную перепонку; такова выдра, которая устраивает свои норы только по берегам водоёмов, причём их вход располагается под водой. Для выдры характерно укорочение ушных раковин и наличие густого меха, противостоящего намоканию[43].
Ещё более высокая степень приспособления к жизни в водной среде отличает калана и ластоногих. Это — уже почти полностью водные звери: пищу они добывают только в воде, однако спариваются и размножаются (а иногда и отдыхают) вне водной среды. Толстая кожистая перепонка между пальцами у них развита настолько, что их конечности (у калана — только задние) превращаются в ласты; слой подкожного жира обеспечивает термоизоляцию, а ушная раковина либо редуцирована, либо полностью отсутствует[43].
Наконец, среди хищных имеются и древесные звери, к которым относят млекопитающих, проводящих бо́льшую часть своей жизни в кронах деревьев, где они добывают пищу, спасаются от врагов, устраивают гнёзда для размножения и отдыха. Среди хищных таковы некоторые медведи (южноазиатские), лесная куница, леопард; для лазанья по деревьям они используют длинные искривлённые когти. У кинкажу (а также у бинтуронга[44]) длинный хвост служит хватательным органом для фиксации положения тела на ветке[45][46].
Спектр различного социального поведения велик не только среди хищных в целом, но и значительно варьирует внутри отдельных семейств. Формы социального поведения часто зависят от форм охоты и питания вида. Некоторые виды живут в охотничьих стаях (например, волки или львы), другие в колониях (морские львы, сурикаты, ласки), у третьих индивидуальный образ жизни (леопарды, медведи).
Большинство хищных — плотоядные животные, питающиеся разнообразными позвоночными, и свою потребность в мясе они покрывают за счёт охоты или питания падалью. У многих мелких хищных (а иногда и у более крупных — например, у медведя-губача) значительную часть рациона составляют беспозвоночные. Земляной волк и большеухая лисица питаются почти исключительно насекомыми. Ластоногие и калан добывают свою пищу в воде (в основном это — рыба, моллюски, ракообразные, иглокожие)[47][48].
Для пищевого рациона различных видов плотоядных хищных характерна определённая специфика. Так, основу питания волка составляют копытные, а также сурки, зайцы, барсуки; обыкновенной лисицы — мелкие грызуны, реже — птицы и рыба; песца — лемминги и птицы[49].
Если кошачьи питаются почти исключительно мясом, то немалую часть хищных составляют всеядные виды, то есть их рацион дополняют другие виды пищи — такие, как ягоды, плоды или травы. Медвежьи являются оппортунистическими всеядными, а ряд видов (такие, как малая и большая панды, очковый медведь, кинкажу, олинго, пальмовая циветта[50]) и вовсе специализируются на растительном питании, которое в их рационе резко преобладает[11][51]. Некоторые представители отряда (например, волк, шакал, полосатая гиена) поедают арбузы и дыни на бахчах[52][53]. Средневековый арабский путешественник Ибн Баттута в своих мемуарах описывает случай нападения стаи гиен на стоянку каравана во время перехода через пустыню Сахара — одна из гиен при этом утащила мешок с финиками и большую часть съела[54].
Способы убийства добычи бывают весьма разнообразными. Представители семейства псовых гонят свою жертву до истощения, в то время как кошачьи, как правило, тихо подкрадываются к добыче и ошеломляют её быстрым нападением[55]. Лесная куница способна следовать за быстро передвигающимися в кронах деревьев белками, хорьки пробираются в норы грызунов, а тюлени охотятся за рыбой. Крупные представители тюленевых могут при этом нырять на весьма значительные глубины (северный морской слон — на глубину до 1250 м)[56].
Некоторые хищные способны убивать добычу, которая значительно крупнее их самих. К примеру, тигры нападают на гауров — крупных быков Юго-Восточной Азии[57], а горностай может убить кролика, весящего в несколько раз больше его самого[58]. Волки также могут в одиночку иногда убить некрупного оленя. Некоторые виды охотятся сообща, в то время как другие идут на охоту в одиночку[59].
Известны случаи совместной охоты койота и американских барсуков на юинтских сусликов[en], в ходе которой барсуки разрывают вход в сусличью нору и выгоняют её обитателя прямо на койота. Исследования показали, что подобное партнёрство этих хищников, предполагающее у них взаимную толерантность и гибкость поведения, существенно повышает уязвимость добычи, экономит затраты времени и энергии[60].
В борьбе за пищевые ресурсы хищные нередко вступают в межвидовую конкуренцию, которая иногда переходит в отношения хищника и жертвы. Так, лесной хорёк — одновременно и конкурент горностая, и его враг. Соболь же изгоняет из занимаемых им участков и горностая, и колонка, причём иногда охотится на них и, поймав, съедает[61]. Солонгой, в свою очередь, вступает в острые конкурентные отношения с горностаем, колонком и соболем, причём всюду им уступает[62]. Действуя сообща, красные волки регулярно отбирают добычу у леопардов, реже — у тигров; кланы пятнистой гиены также нередко отбивают добычу у гепарда или леопарда[63].
Сроки наступления половозрелости у хищных сильно варьируют. Приведём сроки полового созревания для некоторых видов (в скобках дана примерная продолжительность жизни в природе, лет): горностай — 3 мес. (4—7), енотовидная собака — 1 год (до 10), обыкновенная лисица — 1 год (до 11—12), лесная куница — 2—3 года (до 15—17), волк — 2—3 года (до 15—20), рысь — 3 года (до 20), северный морской котик — 2—3 года у самок и 4 года у самцов (до 15), бурый медведь — 4 года (30—50)[64].
При поиске особи противоположного пола хищные чаще всего отыскивают друг друга по запаху, причём в брачный период усиливается деятельность пахучих желёз. Используются и звуковые сигналы (лисицы, кошачьи); голос подают и самцы, и самки[65].
У некоторых хищных (например, у настоящих тюленей) самцы после спаривания не удерживают самок возле себя. Для ряда видов характерна полигамия в форме полигинии: у ушастых тюленей на время размножения образуются гаремы с единственным взрослым самцом во главе, а у львов возникают прайды — сложные семьи из нескольких самцов и самок с системой рангов и разделением обязанностей. Имеются среди хищных и моногамные виды, причём пары обычно сохраняются на протяжении одного сезона размножения (шакалы, лисицы, песцы), а у волков сильный самец может удерживать возле себя самку несколько лет. Самки пятнистой гиены живут кланами — семейными группами с жёсткой социальной структурой, а самцы держатся одиночно, вне клана[66][67].
Заметно различаются хищные и по продолжительности беременности: так, у самки степного хоря она в среднем длится 36 дней, у тигрицы — 104 дня, у самки моржа — около 300 дней, а у самки гренландского тюленя — около 350 дней. У некоторых куньих (лесная куница, горностай, соболь) и морских котиков беременность включает достаточно длительную латентную фазу (эмбриональная диапауза), когда развитие эмбриона на время задерживается. Этот механизм продлевает общую продолжительность беременности, обеспечивая рождение детёныша в наиболее благоприятное время года[68].
Большинство хищных рождают детёнышей один раз в год. Самки бурого медведя, моржа и тигра делают это раз в 2—3 года. Величина помёта также различается: если у моржей и гренландских тюленей рождается по одному детёнышу, то в помёте у рыси, тигра, бурого медведя обычно по 2—3 детёныша, соболя и выдры — от 2 до 4, волка — от 3 до 8, степного хоря — от 8 до 11. Потомство появляется на свет крайне малым, слепым и неспособным к самостоятельному выживанию (однако у ластоногих детёныши рождаются полностью сформировавшимися[7])[69].
На основе молекулярно-генетических исследований хищные в настоящее время относятся учёными к группе лавразиатериев — млекопитающих, имеющих общее происхождение с древнего континента Лавразия[70]. В составе этого надотряда хищные вместе с панголинами и вымершими креодонтами выделяются в отдельную группу под названием Ferae, сестринской группой которой являются непарнокопытные. Ниже представлена одна из наиболее вероятных кладограмм современных отрядов лавразиатериев[71][72]:
LaurasiatheriaНасекомоядные / Eulipotyphla
Рукокрылые / Chiroptera
Непарнокопытные / Perissodactyla
Китопарнокопытные / Cetartiodactyla
Хищные / Carnivora
Панголины / Pholidota
В то время как о правомерности выделения таксона Ferae споров почти нет, остальная систематика внутри надотряда лавразиатериев остаётся предметом научных дискуссий[71][72]. Особые трудности возникают при установлении точного положения на кладограмме вымерших отрядов; помимо Creodonta, в состав Ferae иногда включают отряды Mesonychia, Tillodontia, Pantodonta, семейства Arctocyonidae[en], Palaeoryctidae[en], Pantolestidae и некоторые другие группы[73].
Уже в XIX веке биологи приступили к выявлению родственных связей между отдельными семействами хищных, что выразилось в подразделении отряда на отдельные подчинённые таксоны. В 1869 году У. Флауэр подразделил наземных хищных (водные тогда рассматривались отдельно — в отряде Pinnipedia) на надсемейства Cynoidea, Arctoidea и Aeluroidea. В 1895 году Х. Винге объединил Cynoidea и Arctoidea в таксон Arctoidei, а Aeluroidea переименовал в Herpestoidei; это стало прообразом позднейшего подразделения краун-группы отряда Carnivora на собакообразных и кошкообразных. Названия двух этих группировок, впрочем, стабильностью не отличались[74].
Между тем палеонтолог Э. Коп объединил ряд открытых к тому времени родов вымерших плотоядных млекопитающих в таксон (тогда — подотряд) Creodonta; его он включил в отряд Insectivora, но Дж. Уортман перенёс в 1901 году этот подотряд в Carnivora[75]. В его системе данный отряд подразделялся на три подотряда: Creodonta, Pinnipedia и Carnassidentia (так он именовал Fissipedia[en]), причём именно в последний подотряд Уортман включил вымершее семейство Miacidae, прежде относимое к креодонтам[76][77].
Дж. Г. Симпсон в 1931 году переименовал два надсемейства наземных хищных в Canoidea и Feloidea и добавил к ним надсемейство Miacoidea с единственным семейством Miacidae (другое известное к тому времени семейство ранних хищных — Viverravidae[en] — Симпсон самостоятельным семейством не считал, относя входящие в него роды к Miacidae[78]). Тем самым подотряд Fissipedia (для которого Симпсон отстаивал написание Fissipeda[78]) приобрёл трёхчленную структуру[79][80]. В рамках предложенной Симпсоном в 1945 году классификации млекопитающих отряд Carnivora был представлен в таком виде: 1) подотряд Creodonta; 2) подотряд Fissipedia, включавший надсемейства Miacoidea, Canoidea с семействами Canidae, Ursidae, Procyonidae, Mustelidae (по-русски: волчьи, медвежьи, енотовые, куньи[81]) и Feloidea с семействами Felidae, Viverridae, Hyaenidae (по-русски: кошачьи, виверровые, гиеновые[81]); 3) подотряд Pinnipedia (ластоногие) с современными семействами Otariidae, Odobenidae, Phocidae (по-русски: ушастые тюлени, моржовые, тюленевые[82])[83][84]. Креодонтов вскоре выделили в отдельный отряд[85] (ластоногих, впрочем, также часто рассматривали как самостоятельный отряд[82][86]), а вот перечень из 10 современных семейств хищных оставался до конца XX века практически общепринятым[87], хотя на протяжении всего века неоднократно поднимался вопрос о выделении мангустовых из состава Viverridae в отдельное семейство[88].
В 1976 году Р. Тедфорд[en] отбросил деление Carnivora на Fissipedia и Pinnipedia и поднял ранг Canoidea и Feloidea до ранга подотряда, переименовав их соответственно в Caniformia и Feliformia (по-русски: собакообразные и кошкообразные[7]), причём все семейства ластоногих он отнёс к Caniformia, упразднив Pinnipedia как отдельную таксономическую группу (он сближал настоящих тюленей с куньими, а ушастых тюленей и моржовых — с медвежьими). При выборе названий подотрядов Тедфорд следовал М. Крецою, предложившему в 1945 году их как названия двух отрядов (которые должны были заменить единый отряд Carnivora)[88][89]. Деление хищных на Caniformia и Feliformia было поддержано в 1982 году Дж. Флинном и Г. Гальяно, после чего получило признание[26][90]. При этом Флинн и Гальяно рассматривали миацид как ранних Caniformia, а виверравид — как ранних Feliformia[26][91]; последующие исследования этого не подтвердили, и современные филогенетические связи между ранними хищными могут быть представлены следующей кладограммой[92][93]:
Carnivora† Viverravidae[en] (виверравиды)
† Miacidae (миациды)
Caniformia (собакообразные)
Feliformia (кошкообразные)
Кладограмма носит несколько условный характер, поскольку миациды (при традиционной трактовке их объёма) оказываются парафилетической группой, и в действительности должны быть представлены несколькими ветвями: ранее всего отделяется клада, включающая большинство родов семейства (Uintacyon[en], Zodiocyon, Xinyuictis[en], Gracilocyon[en], Oodectes[en], Dormaalocyon, Vassacyon[en], Vulpavus, Miacis[en], Dawsonicyon[en]), а затем — ветви с отдельными родами Procynodictis[en], Tapocyon[en] и Quercygale[en] (по другим данным, последние два рода относятся уже к базальным Feliformia[93]). Заметим попутно, что некоторые современные исследователи ограничивают объём отряда Carnivora лишь его краун-группой, а виверравид и миацид включают в более широкий таксон Carnivoramorpha[en][92].
Развернувшиеся на рубеже XX — XXI веков молекулярно-филогенетические исследования существенно изменили представления о внутренней систематике отряда Carnivora. Было показано, что семейства куньих, енотовых и виверровых в их традиционном объёме являются парафилетическими. Поэтому из состава Mustelidae было выделено семейство Mephitidae, из состава Procyonidae — Ailuridae, а из состава Viverridae — семейства Nandiniidae (с единственным видом Nandinia binotata — базальная группа кошкообразных), Prionodontidae (с единственным родом Prionodon, оказавшееся сестринской группой для Felidae[94]), Herpestidae и Eupleridae. Была также подтверждена монофилия группы Pinnipedia, которая, однако, теперь трактуется как подразделение собакообразных достаточно низкого ранга[95][96].
Перечень современных семейств, составляющих подотряд собакообразные (Caniformia), принял вид[7][97]:
В состав подотряда кошкообразные (Feliformia) входят такие современные семейства[7][98]:
Кроме этого, к собакообразным относятся вымершие семейства Amphicyonidae, Enaliarctidae и Desmatophocidae[en][99]; к кошкообразным — Stenoplesictidae[en], Nimravidae, Barbourofelidae и Percrocutidae[100].
В начале палеоцена среди млекопитающих не было крупных хищников; эту экологическую нишу к концу палеоцена заняли мезонихии — копытные хищники, родственные современным копытным и китообразным. Именно они играли в раннем кайнозое роль крупных наземных хищников, уступив её к концу эоцена появившимся тогда крупным креодонтам (хищные же оставались относительно мелкими до олигоцена, и лишь тогда заняли ведущее положение среди наземных хищников). Самым крупным среди мезонихий был эоценовый эндрюсарх, у которого длина черепа составляла 83 см (у современного бурого медведя — не более 55 см[101]), а ширина черепа на уровне скуловых дуг — 56 см (предполагают, что общая длина тела эндрюсарха равнялась 3,8 м[102]), так что эндрюсарх был самым крупным сухопутным хищным млекопитающим всех времён[103].
Наиболее ранние известные представители отряда Carnivora относятся к семейству Viverravidae; ископаемые остатки первых виверравид датируются началом позднего палеоцена. Речь идёт прежде всего о родах Protictis[nl] (обитали на деревьях, питаясь насекомыми) и Didymictis[en] (мелкие быстро бегавшие наземные хищники). В начале эоцена к ним добавились представители семейства Miacidae; к концу эоцена миациды преобладали над виверравидами[104][105]. Среди наиболее ранних представителей миацид заслуживает упоминания Dormaalocyon latouri, известный из эоценовых отложений (55 млн лет назад) бельгийского местечка Дормааль близ города Синт-Трёйден[106].
Ископаемые остатки хищных, датируемые палеоценом-олигоценом, встречаются на территории Северной Америки и Евразии; это служит подтверждением концепции о лавразийском происхождении отряда. Лишь в миоцене хищные проникают в Африку и Южную Америку[3].
Дальнейшая эволюция хищных привела к разделению эволюционных линий собакообразных и кошкообразных. Как показывают результаты молекулярно-генетических исследований, это событие произошло около 43 млн лет назад (лютетский век эоцена)[107].
Раннее ответвление амфиционид от основного эволюционного ствола собакообразных подтверждается данными палеонтологии. Наиболее ранние ископаемые остатки относимого к амфиционидам вида Daphoenus lambei[en] (древностью около 42 млн лет — конец лютетского века) были найдены на территории Саскачевана и Вайоминга. Немногим моложе остатки Angelarctocyon australis[en] (38 млн лет, Техас) и Gustafsonia cognita[en] (37 млн лет, там же). Родиной семейства считается Северная Америка, откуда амфициониды довольно быстро проникли в Евразию[93]. Вымерли они относительно недавно — в начале плейстоцена: наиболее поздние остатки вида Amphicyon lydekkeri древностью 1,8 млн лет найдены на территории современного северного Пакистана[108].
Достаточно быстро ответвились и собачьи; это произошло примерно 40 млн лет назад. Ранняя их эволюция проходила также в Северной Америке, а в Евразию они проникли лишь в позднем миоцене. Позднейшая радиация хищных привела к выделению медвежьих, а оставшиеся хищные разделились на две клады: Pinnipedia (ластоногие) и Musteloidea[en] (куницеобразные)[96][109].
Одним из наиболее древних семейств кошкообразных являются нимравиды, очень походившие на кошачьих (Felidae), однако выделяемые в отдельное семейство базальных кошкообразных. Они появились в позднем эоцене в Северной Америке и в Евразии. Ещё одно семейство под названием барбурофелиды ранее считалось подсемейством нимравид, но сегодня ставится с ними на одну систематическую ступень и рассматривается как сестринская группа для Felidae. Барбурофелиды вымерли лишь в позднем миоцене, когда в Северной Америке вымер их последний род Barbourofelis[en].
Первым представителям кошачьих долгое время считался Proailurus[105] (сейчас его обычно относят к семейству Stenoplesictidae[92]), появившийся в олигоцене и миоцене в Европе. Его размер соответствовал размеру оцелота.
Несомненными кошачьими считают представителей более поздних миоценовых родов (живших в интервале от 20 до 10 млн лет назад): Hyperailurictis[en] (он стал первым представителем кошачьих в Северной Америке, где кошачьи довольно быстро вытеснили живших там нимравид) и евразийских Pseudaelurus (образует сестринскую группу для вымершего подсемейства саблезубых кошек Machairodontinae) и Styriofelis[en] (образует, в свою очередь, сестринскую группу для всех современных кошек: больших и малых)[110]. В плиоцене кошачьи появились и в Южной Америке. Ареал других семейств кошкообразных, за исключением одного североамериканского рода гиен, всегда ограничивался Старым Светом.
В котловине Занда на Тибетском нагорье были найдены останки вида Panthera blytheae[en], жившего 6 млн лет назад. Проведённый анализ останков показал, что в это время уже существовало по крайней мере три отдельные линии кошачьих, а появление больших кошек произошло 16,4 млн лет назад[111].
Ещё на заре развития человечества одной из форм хозяйственной деятельности человека стала охота. Как показывает анализ костей животных, найденных на стоянках людей эпохи нижнего палеолита, уже тогда к числу основных объектов охоты относились и хищные: пещерные медведи, пещерные львы и др.[112] Со времён неолитической революции охота на диких млекопитающих в большинстве регионов Земли перестаёт быть основой хозяйства, но сохраняет определённую значимость до сих пор[113]. В настоящее время хищные представляют (наряду с грызунами и парнокопытными) наибольшее количество видов млекопитающих, служащих объектами промысловой и спортивной охоты[114]; в частности, в России развит пушной промысел, причём особо важное промысловое значение имеют соболь и песец[115].
Нужно упомянуть также морской зверобойный промысел. Охота на морского зверя — калана, моржа, ушастых и настоящих тюленей — издавна служила основой традиционного хозяйства береговых чукчей, коряков, эскимосов, алеутов, а также индейцев северо-западного побережья Северной Америки[116][117]. Ныне размеры добычи морского зверя ограничены международными соглашениями[118].
Пушное звероводство — относительно новая отрасль хозяйства (возникло в конце XIX века и со временем получило значительное развитие), предполагающая разведение пушных зверей (из хищных это — соболь, песец, норка, лисица и др.) на зверофермах, где животные размещаются в сетчатых клетках[119]. Первые опыты такого разведения были осуществлены в 1895 году в Канаде с серебристо-чёрными лисицами, очень редкими в природе[120]. В России доля пушнины, полученной на зверофермах, уже во 2-й половине XX века значительно превысила долю пушнины, добытой путём охоты[119].
Хищные не слишком хорошо подвержены одомашниванию (даже при попытках простого приручения сохраняют агрессивность), и из всех видов домашних животных к этому отряду относятся три: собака, кошка и фретка[121].
Собака стала первым домашним животным. Её одомашнили ещё в верхнем палеолите — причём в начале его (о чём свидетельствуют опубликованные в 2008—2013 гг. результаты анализа ДНК ископаемых останков из пещеры Гойе в Бельгии, возраст которых составил 31,7 тыс. лет[122][123], и из пещеры Разбойничья на Алтае, у которых возраст оценивается в 33 тыс. лет[124]). Первоначально она служила сторожевым животным, но скоро стала использоваться и на охоте. К настоящему времени число пород собак, выведенных человеком с самыми различными целями, превысило 350[125]; при этом Международная кинологическая федерация (FCI) признаёт 343 из них[126].
Кошка была одомашнена значительно позднее. Обычно считают, что это сделали носители неолитической культуры Бадари (Верхний Египет, V тысячелетие до н. э.), использовавшие кошек для защиты собранных ими урожаев ячменя и пшеницы от грызунов[127]. Статус относящихся к более раннему времени находок (Кипр, Палестина[128]) остаётся спорным[129][130]; нередко эти находки трактуют лишь как свидетельства ранних попыток одомашнивания[131]. Международной ассоциацией кошек (TICA) в 2017 году была признана 71 порода кошек[132].
Наконец, в середине II тысячелетия до н. э. в Египте появилась одомашненная форма лесного хорька — фретка[129]. Фретки, как правило, крупнее дикого лесного хорька и имеют более спокойный нрав[133]. Среди фреток не принято выделять отдельные породы; их подразделяют по базовому окрасу (по данным Американской ассоциации фреток, AFA, таких базовых окрасов восемь) и по характерному распределению полос и пятен на шерсти животного, отличных по своему оттенку от преобладающего цвета[134].
У подавляющего большинства современных хищных полость среднего уха прикрыта костной слуховой буллой — полой структурой, расположенной на внутренней поверхности задней части черепа. Ранние хищные (виверравиды[en], миациды), как и креодонты, окостеневшей слуховой буллы не имели. Формирование такой буллы происходило в двух подотрядах, образующих краун-группу отряда хищных, независимо. Современные хищные имеют в окрестности среднего уха три зоны окостенения — наружную барабанную кость (ectotympanicum) и две внутренние барабанные кости (entotympanicum): ростральную и каудальную. У собакообразных слуховую буллу формирует в основном наружная барабанная кость. У кошкообразных слуховая булла сформирована совместно наружной и каудальной внутренней барабанными костями, которые образуют перегородку, разделяющую буллу на переднюю и заднюю камеры (при этом у гиеновых такая перегородка образована преимущественно наружной барабанной костью); такое деление не характерно для собакообразных, так как у них перегородка либо неполная (у псовых), либо отсутствует вообще (у представителей других семейств). Надо отметить, что в базальных группах кошкообразных — у вымерших нимравид и современных нандиниевых — слуховая булла не окостеневает и перегородка в ней отсутствует (наличие у нандиниевых хрящевой слуховой буллы — уникальный случай среди современных хищных).
Число зубов у хищных сильно варьирует, особенно у представителей собакообразных . У псовых и медвежьих оно обычно равно 42, в других же семействах наземных собакообразных оно меньше и может снижаться до 28 (у патагонской и африканской ласок, семейство куньих). Эти вариации практически всегда касаются премоляров и моляров; число же клыков у наземных собакообразных всегда остаётся неизменным, а число резцов уменьшается лишь у двух видов: у калана отсутствуют два центральных нижних резца, а у медведя-губача — два центральных верхних.
Сильно сокращено число зубов у ластоногих: у ушастых тюленей оно составляет 34—38, у настоящих тюленей — 30—36, а у моржей оно падает до 18, причём нижних резцов у последних в норме нет вообще (впрочем, у моржей могут появляться дополнительные рудиментарные зубы, и тогда их число может доходить до 38). Щёчные зубы у всех ластоногих однотипные, различия между молярами и премолярами выражены слабо.
С другой стороны, у большеухой лисицы в норме — 46 зубов (по сравнению с обыкновенной лисицей сверху и снизу имеется по дополнительному моляру). Иногда же добавляется ещё по дополнительному моляру, и тогда число всех зубов возрастает до 50; это — максимальное значение среди хищных и других ныне живущих плацентарных (такие подсчёты не учитывают зубатых китов и броненосцев, утратившие гетеродонтность зубы которых могут встречаться и в значительно большем количестве).
У кошкообразных число зубов также варьирует, но наблюдается общая тенденция к сокращению числа заклыковых зубов. В частности, у всех представителей данного подотряда в обеих челюстях утрачен третий премоляр (сохраняющийся у многих собакообразных), так что максимальное число зубов у кошкообразных равно 40; минимальное же число составляет 28. Клыки же, используемые для захвата и умерщвления добычи, развиты сильно.
У всех сухопутных хищных, помимо этого, имеется общее характерное отличие челюстей: так называемые хищнические зубы, состоящие из двух моляров, приспособленных к разрезанию мяса. В каждой половине челюсти хищнические зубы образуют подобную функциональную единицу. У гиеновых эти зубы особо сильные и способны даже переламывать кости. У всеядных видов (таких, как медвежьи и енотовые) они выражены слабее. Остальные моляры хищных, в отличие от хищнических зубов, более мелкие.
Челюсти ластоногих значительно отличаются от челюстей сухопутных хищных. Они приспособлены к тому, чтобы удерживать скользкую рыбу, и несут одну или две пары резцов, относительно незаметные клыки и от 12 до 24 премоляров и моляров. Экстремальными видоизменениями являются бивни моржей, а также моляры тюленей-крабоедов.
Для черепа хищного животного характерны широко расставленные скуловые дуги и крупные височные впадины, в которых расположены височные мышцы, ответственные за раскрытие и закрытие челюстей и важные для сильного укуса. Впадины соединены с глазницами, направленными вперёд. У крупных видов обычно хорошо развиты черепные гребни, служащие местом крепления мощной жевательной мускулатуры. Нижняя челюсть так укоренена в верхней, что может двигаться в основном лишь вверх и вниз. Движения в сторону, совершающиеся, например, при жевании, у хищных возможны в крайне ограниченном объёме и присутствуют в основном у всеядных.
КонечностиВ плечевом поясе хищных ключица редуцирована и не полностью окостеневает (у псовых, кошачьих), или же вообще отсутствует (например, у ластоногих). Заметим, что ключица развита у тех млекопитающих, передние конечности которых способны совершать разнообразные сложные движения; для тех же видов, у которых передние конечности двигаются (как у хищных) преимущественно вперёд и назад (как это происходит при преследовании добычи), характерна редукция ключицы.
В запястье у хищных сращены ладьевидная, полулунная и центральная кости. Локтевая и лучевая кости всегда раздельны; обычно также раздельны большая и малая берцовые кости, и лишь у ластоногих они, как правило, срастаются проксимальными эпифизами. Пястных костей — 5, однако большой палец не противопоставлен остальным, у некоторых видов он укорочен (псовые, земляной волк), рудиментарен (большинство гиеновых) или вовсе утрачен (у гиеновидной собаки). Дистальные фаланги конечностей у большинства хищных несут крупные когти, причём у большинства кошачьих они втяжные, а у виверровых и енотовых — полувтяжные. У ушастых тюленей и моржей когти передних конечностей сильно редуцированы или отсутствуют; не развиты когти и у некоторых выдровых (родов Amblonyx и Aonyx).
Большинство хищных — пальцеходящие, представители медвежьих — стопоходящие. Конечности водных форм (ластоногие, калан) в условиях адаптации к среде обитания превращены в уплощённые ласты, в которых пальцы соединены кожистыми перепонками (у калана такое превращение претерпели лишь задние конечности). Это усложнило передвижение ластоногих по суше: ушастые тюлени и моржи медленно переступают с ноги на ногу, опираясь на обе пары ласт, а настоящие тюлени при передвижении либо цепляются когтями передних конечностей за неровности опорной поверхности, либо ползают, изгибая туловище, без участия передних конечностей.
ОрганыИз-за, как правило, невысокой специализации к принятию определённой пищи, система пищеварения, как и челюсти, по сравнению с многими растительноядными весьма архаична, но в то же время предоставляет большие адаптационные возможности. Она состоит из желудка и относительно короткого кишечника. У самок двухроговая матка, а молочные железы расположены на животе. Самцы, за исключением гиен, обладают бакулюмом, а яички расположены вне тела. Мозг относительно крупный и имеет борозды коры головного мозга.
У многих хищных имеются пахучие железы. Они выделяют пахучие секреты, с помощью которых звери метят свою территорию, отличают особей своего вида, находят особь другого пола. Скунсы, мангусты, африканская ласка используют зловонный секрет таких желёз для отпугивания врагов.
食肉目（学名：Carnivora）在动物分类学上是哺乳纲中的一个目。食肉目包括260多种胎生的动物。除杂食的熊科（比如主要吃竹叶的大熊猫），绝大部分均在不同程度上以其他鸟兽、两栖类、爬行类和鱼类为食。食肉目动物分布几乎全世界各地。具有發達的門齒與犬齒。
食肉目动物犬齿大而尖锐，上颌最后一个前臼齿和下颌第一个臼齿特别发达，称为“食肉齿”、“裂齿”或“裂肉齒”；食肉目动物爪子锐利，有些种类能收缩；大脑发达，具有脑回。
食肉目动物是哺乳动物各目中体型差异最大的一个目，体型最小的伶鼬（Mustela nivalis）只有25克，11厘米，北极熊（Ursus maritimus）则可以重达1000公斤，体型更大的南象海豹雄性可以达到2,270公斤以上，体长可达4.2米。
食肉目各科演化关系如下：
食肉目 Carnivora 貓型亞目 Feliformia†獵貓科 Nimravidae .jpg){kind=small}
†Stenoplesictidae
†中鬣狗科 Percrocutidae 
双斑狸科 Nandiniidae .png){kind=small}
林狸科 Prionodontidae 
†巴博劍齒虎科 Barbourofelidae
猫科 Felidae .jpg){kind=small}
灵猫科 Viverridae .jpg){kind=small}
鬣狗科 Hyaenidae .jpg){kind=small}
獴科 Herpestidae .JPG){kind=small}
食蟻狸科 Eupleridae 
†犬熊科 Amphicyonidae 
犬科 Canidae .jpg){kind=small}
†半狗科 Hemicyonidae 
熊科 Ursidae .jpg){kind=small}
†海熊兽科 Enaliarctidae 
海豹科 Phocidae _white_background.jpg){kind=small}
海獅科 Otariidae .jpg){kind=small}
海象科 Odobenidae _(Odobenus_rosmarus).jpg){kind=small}
小熊猫科 Ailuridae .jpg){kind=small}
臭鼬科 Mephitidae _(white_background).jpg){kind=small}
浣熊科 Procyonidae _(white_background).jpg){kind=small}
鼬科 Mustelidae 
食肉目（学名：Carnivora）在动物分类学上是哺乳纲中的一个目。食肉目包括260多种胎生的动物。除杂食的熊科（比如主要吃竹叶的大熊猫），绝大部分均在不同程度上以其他鸟兽、两栖类、爬行类和鱼类为食。食肉目动物分布几乎全世界各地。具有發達的門齒與犬齒。
ネコ目（ネコもく）は脊椎動物亜門 哺乳綱に属する動物の分類群。食肉目（しょくにくもく）、食肉類（しょくにくるい）ともいう。
本来は捕食者として特化したグループであり、獲物を捕えるのに必要な目、耳、鼻、触毛（ひげ）などの感覚器官と知能がよく発達しており、運動能力も高い。
ネコ目は、真獣類のうちで、肉を裂くためのハサミ状の頬歯である裂肉歯を1対もつもの（およびその子孫）のグループと定義することもできる。現生の海棲のグループ（いわゆる鰭脚類）では、その食性もあって裂肉歯は失われている。ネコ目に属するほとんどすべての動物が肉食であるが、部分的には雑食性の種も見られ、特にタケを主食とするジャイアントパンダやレッサーパンダなどはほぼ完全な草食性である。
約6500万前 - 4800万年前に生息したミアキスを祖先とする。
ネコ目は、主に陸生のネコ亜目（裂脚亜目：れっきゃくあもく）と、主に海棲のアシカ亜目（鰭脚亜目：ききゃくあもく）に二分されてきた。近年、鰭脚類の起源がクマ類の近縁グループであることが明らかになり、裂脚類・鰭脚類を同レベルの分類単位とするのが適切でないことがわかっている。そのことから、たとえば「クマ・鰭脚類」というグループを、下目（クマ下目）の下位・上科（クマ上科）の上位に設定し、ここにクマ上科（化石群を含むクマのグループ）と鰭脚支目（かつての鰭脚亜目）を位置づけるという考え方がある。しかし、一般用語としては、まだ裂脚類・鰭脚類の二分法が用い続けられている。
ネコ亜目（裂脚亜目）は、かつてはイヌ上科 Canoidea（イヌ科、クマ科、アライグマ科、イタチ科）とネコ上科 Feloidea（ネコ科、ジャコウネコ科、ハイエナ科、マングース科）の2上科に分けられていた（絶滅グループのミアキス上科を含めると3上科）。後に、化石種においてイヌ科がネコ科に近いことなど、類縁関係についての新知識を踏まえて、クマ上科 Arctoidea ・マングース上科 Herpestoidea ・イヌネコ上科 Cynofeloidea の3上科（ミアキス上科を合わせると4上科）に分ける分類が提唱された。
その後も、前述した鰭脚類の問題などによってネコ目（食肉目）の分類には諸説がある。現在では、イヌ下目（イヌ類のみ）とクマ下目（イタチ類・アライグマ類や鰭脚類を含む）などからなるイヌ亜目と、ジャコウネコ類・ハイエナ類・マングース類を含むネコ亜目とに分ける分類法などがある。
英語版などより。分子解析による分類。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ネコ目（ネコもく）は脊椎動物亜門 哺乳綱に属する動物の分類群。食肉目（しょくにくもく）、食肉類（しょくにくるい）ともいう。
本来は捕食者として特化したグループであり、獲物を捕えるのに必要な目、耳、鼻、触毛（ひげ）などの感覚器官と知能がよく発達しており、運動能力も高い。
식육목(食肉目)은 260여종의 포유류를 포함하는 목이다.[2] 거의 육식만 하는 육식동물인 경우가 있다. 그러나 판다,레서판다는 거의 초식만 하는 동물이다. 그리고 개아목의 동물은 대부분 잡식이다. 고양이과처럼 완전히 육식인 경우도 있다. 심지어 인간의 천적인 경우도 있다. 식육목 동물에는 고유한 두개골 모양이 있으며, 송곳니와 열육치(裂肉齒)가 발달해 있다. 이들은 동물을 잡아먹기에 알맞게 눈, 코 등의 감각 기관이 발달되어 있으며, 지능이 높고 행동이 빠르다.
전통적인 분류법으로는 열각아목(裂脚亞目)과 기각아목(鰭脚亞目)으로 나뉘었다. 열각아목은 땅에서 사는 육식동물이며 개상과와 고양이상과로 나뉘었다. 기각아목은 물개아과, 바다표범, 바다코끼리를 포함했다. 유전적인 관계에 따라 밝혀진 새로운 분류법에 따르면 식육목(食肉目)은 미아키스아목과 개아목과 고양이아목으로 나뉜다. 기각아목은 개아목에 포함된다.
최근의 연구 결과에서는, 마다가스카르에 서식하는 사향고양이과의 동물과 몽구스과의 동물이 공통된 조상을 가지고 있으므로 이들을 마다가스카르식육과로 합쳐져 야 한다는 주장이 나오고 있다.
식육목
다음은 포유류 계통 분류이다.[3]
포유강 수아강 진수하강 대서양원류 북방진수류 로라시아상목 음낭야수류 야수진제류 광수류 진유제류 영장상목다음은 식육목의 계통 분류이다.[4]
식육목 고양이아목† 님라부스과 
† Stenoplesictidae
† Percrocutidae 
† 바르보우로펠리스과
사향고양이하목 몽구스상과 개아목† 암피키온과 
† 헤미키온과 
† 에날리아르크토스과 
.jpg){kind=small}
.JPG){kind=small}
.png){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.png){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.png){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
b.jpg)
.jpg)
.jpeg)
_Bacalum_Morse.jpg)
_Tswalu.jpg)
.jpg)
_female_and_cub_..._(33067168202).jpg)
.jpg)
_eating_a_Sailfin_Catfish_(Pterygoplichthys_sp.)_(29189193916).jpg)
.jpg){kind=small}
.png){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.JPG){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.png){kind=small}
.jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
.png){kind=small}
.jpg)
.jpg)
,_Tierpark_Hagenbeck,_Hamburg,_Germany_-_20070514.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
_(Myrmecophaga_tridactyla).jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_(white_background).jpg){kind=small}
.jpg)
_white_background.jpg){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
