Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: tactile ; chemical
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Els embal·lonúrids (Emballonuridae) són una família de ratpenats constituïda per 13 gèneres i 50 espècies, que es troben a les regions tropicals i subtropicals de tot el planeta, entre les quals hi ha algunes de les espècies de ratpenat més petites, amb mides corporals que oscil·len entre 3,5 i 10 cm.
Generalment tenen el pelatge marró o gris, amb l'excepció de membres del gèneres Diclidurus, que el tenen blanc. Tenen cues curtes que projecten a través d'una membrana, formant una beina. Com el seu nom indica, la majoria de les espècies tenen glàndules en forma de sacs a les ales, a través de les quals alliberen feromones per atraure a les parelles. Altres espècies tenen glàndules a la gola que produeixen secrecions d'una olor forta. La seva fórmula dental és: 1 − 2.1.2.3 2 − 3.1.2.3 {displaystyle { frac {1-2.1.2.3}{2-3.1.2.3}}} 
Prefereixen viure generalment en àrees menys frondoses que altres espècies de ratpenat. Sovint viuen en forats als arbres, entrades de coves o altres estructures. Algunes espècies, com les del gènere Taphozous, viuen en grans colònies, mentre que d'altres viuen en solitari. Les espècies que viuen lluny del tròpics, a l'hivern, poden entrar en letargia o, fins i tot, hibernar.
El embal·lonúrids s'alimenten principalment d'insectes, encara que ocasionalment ho fan de fruits. La majoria capturen les preses en plè vol, mentre que alguns altres les capturen sobre la superfície de l'aigua, com és el cas del ratpenat de trompa.
Els embal·lonúrids (Emballonuridae) són una família de ratpenats constituïda per 13 gèneres i 50 espècies, que es troben a les regions tropicals i subtropicals de tot el planeta, entre les quals hi ha algunes de les espècies de ratpenat més petites, amb mides corporals que oscil·len entre 3,5 i 10 cm.
Die Glattnasen-Freischwänze (Emballonuridae), auch Sackflügelfledermäuse genannt, sind eine Fledermausfamilie. Mit den Glattnasen (Vespertilionidae) sind sie nicht näher verwandt.
Glattnasen-Freischwänze sind in tropischen Regionen weltweit verbreitet[1], sie kommen in Mittel- und Südamerika, Afrika, den südlichen Regionen Asiens sowie in Neuguinea, Australien und einigen Inseln im westlichen Pazifik vor. Sie leben in Regenwäldern, in offenem Waldland, Savannen und ariden Zonen.[2]
Glattnasen-Freischwänze sind kleine bis sehr große Fledermäuse, in den meisten Fällen aber eher klein. Die Kopfrumpflänge variiert von 4 cm bis 15 cm und das Gewicht von 3 g bis 100 g. Bis auf die weiß gefärbten Amerikanischen Gespenstfledermäuse (Diclidurus) sind sie graubraun oder schwarz gefärbt. Ihr Körper ist relativ langgestreckt, der Kopf von oben gesehen dreieckig, mit einer zugespitzten Schnauze. Die weit auseinanderstehenden, meist dreieckigen Ohren sind klein bis mittelgroß, die Augen klein aber gut sichtbar. Beim Schlafen werden die Ohren nach hinten an Kopf und Nacken angelegt. Die Nasenlöcher stehen eng zusammen. Ein Geschlechtsdimorphismus besteht normalerweise nicht. Das Fell ist glatt und geschmeidig und erstreckt sich normalerweise nicht bis auf die langen, schmalen Flügel. Bei einigen Arten ist der Hinterkörper nackt.[1] Die Zwischenkieferknochen sind beweglich und nicht fest mit den Maxillaria verbunden.[3]
Der Name Glattnasen-Freischwänze deutet zwei Merkmale dieses dieser Fledermausfamilie an: Zum einen ist dies eine glatte, einfach gebaute Nase ohne Nasenblatt. Zum anderen ist dies ein freier Schwanz. Dieser ist nicht völlig vom Uropatagium (der Flugmembran zwischen den Hinterbeinen) umfasst, sondern nur an seiner Unterseite locker damit verbunden, wobei die Schwanzspitze stets nach oben herausragt.[1] Der Name Sackflügelfledermäuse stammt von den bei vielen Arten, vor allem bei den Männchen, vorhandenen sackartigen Einstülpungen an der Oberseite des Propatagiums (Halsflughaut),[4] welche ein rotes, streng riechendes Sekret absondern. Diese können auch zu einer nackten Hautregion reduziert sein oder bei Weibchen einiger Arten, völlig fehlen.[5] Die Taschen werden bei der Gattung Saccopteryx regelmäßig ausgeleckt und aktiv mit Urin, Speichel und Genitalsekreten befüllt; der daraus entstehende Duftcocktail spielt zusammen mit Gesangsflügen der Männchen eine wichtige Rolle bei der Balz.[4]
Glattnasen-Freischwänze leben meist in Gruppen zusammen, die in Höhlen, Felsspalten, Häusern und Baumhöhlen schlafen und oft auch gemeinsam auf Nahrungssuche gehen. Ihre Nahrung besteht in erster Linie aus fliegenden Insekten, die sie wie alle Fledermäuse mittels Echolokation aufspüren. Im Suchflug stoßen die Glattnasen-Freischwänze kurze Laute aus, die neben einem flachmodulierten Element über ein oder mehrere frequenzmodulierte Komponenten verfügen.[6] Manchmal nehmen sie auch Früchte zu sich.
Die Glattnasen-Freischwänze bilden zusammen mit den Schlitznasen (Nycteridae) die Überfamilie Emballonuroidea innerhalb der Fledertiere.[7] Sie rund 51 Arten in 13 Gattungen,[1] die in zwei Unterfamilien unterteilt werden. Die Unterfamilie Emballonurinae wird zusätzlich in zwei Tribus untergliedert.[8]
Glattnasen-Freischwänze
Die Glattnasen-Freischwänze (Emballonuridae), auch Sackflügelfledermäuse genannt, sind eine Fledermausfamilie. Mit den Glattnasen (Vespertilionidae) sind sie nicht näher verwandt.
Doo Emballonuridae sunt ne Familie fon doo Fläddermuuse. In disse Familie rakt dät 13 rezente Sleeke, doo in 49 Oarde apdeeld wäide.
Aqueste article es un esbòs de completar pertocant los mamifèrs; podètz partejar vòstras coneissenças en lo modificant. S'agís de la familha de las ratapenadas insectivòras.
Doo Emballonuridae sunt ne Familie fon doo Fläddermuuse. In disse Familie rakt dät 13 rezente Sleeke, doo in 49 Oarde apdeeld wäide.
S'agís de la familha de las ratapenadas insectivòras.
Emballonuridae is a family of microbats, many of which are referred to as sac-winged or sheath-tailed bats. They are widely distributed in tropical and subtropical regions around the world. The earliest fossil records are from the Eocene.[1][2]
The emballonurids include some of the smallest of all bats, and range from 3.5 to 10 cm in body length. They are generally brown or grey, although the species of genus Diclidurus are white. The faces are said to be handsome, the heads being comparable to those of domestic dogs, and their wings are long and narrow. As with other microchiropteran families, they use ultrasonic echolocation to sense the surrounding environment and their prey; the signals of some species are unusual in being audible to humans.[3]
Possession of the postorbital processes, the reduced, noncontacting premaxillaries, and rather simple shoulder and elbow joints, which is similar to pteropodids, makes them rather a primitive group. However, they are more advanced in the reduction of the second digit phalanges and the flexion of the third digit proximal phalanges over the metacarpal dorsal side.[2]
The wing surface extends between the legs, a membrane known as a uropatagium, and the structure of these is a characteristic in many of the genera. They have tails which are partially enclosed, a short part of which projects through the uropatagium to form a sheath. The usual arrangement of the uropatagium is as to be fixed to the tail, but the sheathtail feature is joined by an elastic component which allows greater flexibility; they are able to use the hind legs for locomotion and to adjust the membrane's surface while in flight.[4] As a common name indicates, many species also possess sac-shaped glands in their wings (propatagium), which are open to the air and may release pheromones to attract mates. Other species have throat glands which produce strong-smelling secretions.[5] They have the dental formula
These bats generally prefer to roost in better-illuminated areas than other species of bats. Their dwellings can often be found in hollow trees and entryways to caves or other structures. Some species, such as the genus Taphozous, live in large colonies, but others are solitary. Species living away from the tropics may enter periods of torpor or extended hibernation during colder months.[5]
Emballonurids feed mainly on insects and occasionally on fruit. Most of these bats catch their meals while flying.
The common name for some groups, 'sheath-tailed bats', is sometimes noted as sheathtails.[3]
Found in the Neotropics, Afrotropics, southern Asia, Australia and South Pacific islands.[2]
Family Emballonuridae
Emballonuridae is a family of microbats, many of which are referred to as sac-winged or sheath-tailed bats. They are widely distributed in tropical and subtropical regions around the world. The earliest fossil records are from the Eocene.
Los embalonúridos (Emballonuridae) son una familia de murciélagos microquirópteros que alberga 47 especies de distribución tropical y subtropical tanto en el Nuevo como el Viejo Mundo. La familia incluye a algunos de los quirópteros de menor tamaño, con una longitud del cuerpo comprendida entre 3,5 y 10 cm.
Su coloración suele ser marrón o grisácea, si bien el género Diclidurus la posee blanca. Su fórmula dentaria es 1 − 2.1.2.3 2 − 3.1.2.3 {displaystyle {frac {1-2.1.2.3}{2-3.1.2.3}}} 
Los embalonúridos (Emballonuridae) son una familia de murciélagos microquirópteros que alberga 47 especies de distribución tropical y subtropical tanto en el Nuevo como el Viejo Mundo. La familia incluye a algunos de los quirópteros de menor tamaño, con una longitud del cuerpo comprendida entre 3,5 y 10 cm.
Su coloración suele ser marrón o grisácea, si bien el género Diclidurus la posee blanca. Su fórmula dentaria es 1 − 2.1.2.3 2 − 3.1.2.3 {displaystyle {frac {1-2.1.2.3}{2-3.1.2.3}}}
Hautalepakot eli tuppihäntälepakot (Emballonuridae) on 47 lajia käsittävä lepakkoheimo. Hautalepakoita voi tavata ympäri maailmaa trooppisilta ja subtrooppisilta alueilta.
Hautalepakot ovat suhteellisin pieniä 4–15 senttimetriin pituudeltaan 3–100 grammaan painoltaan. Niiden turkki on ruskea tai harmaa lukuun ottamatta suvun Diclidurus lajeja, jotka ovat valkoisia.
Hautalepakot -nimitys voi viitata myös Emballonuridae -heimoon kuuluvaan Taphozous -sukuun. Siihen kuuluvat lajit ovat nisäkäsnimistötoimikunnan mukaan seuraavat:
Hautalepakot eli tuppihäntälepakot (Emballonuridae) on 47 lajia käsittävä lepakkoheimo. Hautalepakoita voi tavata ympäri maailmaa trooppisilta ja subtrooppisilta alueilta.
Hautalepakot ovat suhteellisin pieniä 4–15 senttimetriin pituudeltaan 3–100 grammaan painoltaan. Niiden turkki on ruskea tai harmaa lukuun ottamatta suvun Diclidurus lajeja, jotka ovat valkoisia.
Hautalepakot -nimitys voi viitata myös Emballonuridae -heimoon kuuluvaan Taphozous -sukuun. Siihen kuuluvat lajit ovat nisäkäsnimistötoimikunnan mukaan seuraavat:
capeyorkinhautalepakko T. australis pohjoisaustralianhautalepakko T. georgianus sudaninhautalepakko T. hamiltoni kenianhautalepakko T. hildegardeae australianhautalepakko T. hilli arnheminmaanhautalepakko T. kapalgensis kanelihautalepakko T. longimanus madagaskarinhautalepakko T. mauritianus aasianhautalepakko T. melanopogon arohautalepakko T. nudiventris hautalepakko T. perforatus filippiinienhautalepakko T. philippinensis kaakkoisaasianhautalepakko T. theobaldiCette famille de chauves-souris insectivores se caractérise notamment par une queue qui coulisse dans un étui de peau. Ces animaux se rencontrent en Afrique, Australie, Asie et aussi en Amérique. Il y a 40 espèces.
Elle se dirigent grâce à un système d'écholocation en émettant des ultrasons via des vibrations complexes du larynx[1].
Cette famille de chauves-souris insectivores se caractérise notamment par une queue qui coulisse dans un étui de peau. Ces animaux se rencontrent en Afrique, Australie, Asie et aussi en Amérique. Il y a 40 espèces.
Elle se dirigent grâce à un système d'écholocation en émettant des ultrasons via des vibrations complexes du larynx.
Gli Emballonuridi (Emballonuridae Gervais, 1855) sono una famiglia di pipistrelli, del sottordine dei Microchirotteri.
La famiglia comprende pipistrelli con la lunghezza dell'avambraccio tra 37 mm e 97 mm e un peso fino a 105 g.
Il secondo dito della mano ha il metacarpo ben sviluppato ma nessuna falange. Il dito medio ne ha invece due, la seconda delle quali si piega sulla superficie dorsale del metacarpo quando l'animale è a riposo. La cinta scapolare è normale, la settima vertebra cervicale è libera. i piedi sono normali, la fibula è completa e filiforme. La tibia è appiattita oppure posteriormente attraversata da un solco longitudinale. Le ossa pelviche sono normali, sebbene i margini delle vertebre sacrali siano ridotti. Il cranio presenta un processo post-orbitale ben sviluppato, le ossa pre-mascellari sono rappresentate soltanto dalla parte nasale. I denti non sono particolarmente modificati.
Il muso e le labbra sono lisci. Sono privi della foglia nasale. Le orecchie sono spesso unite alla base e sono fornite di un trago. La maggior parte delle specie hanno caratteristiche sacche ghiandolari che si aprono sulla superficie dorsale delle membrane alari. All'interno di esse si forma una sostanza rossastra che produce un forte odore. Normalmente sono situate vicino alle spalle e sono più grandi nei maschi. Probabilmente la funzione della secrezione odorosa è quella di attrarre le femmine. Nei generi Taphozous e Saccolaimus è inoltre presente una sacca ghiandolare sotto il mento. La coda è inclusa per la prima metà nell'uropatagio, mentre la parte terminale fuoriesce da esso, diviene libera e visibile dorsalmente.
Le specie di questa famiglia vivono nell'Africa subsahariana, nell'America centrale e meridionale, nell'Asia tropicale fino alle Filippine ed alle Isole Figi ed in Australia.
La famiglia si suddivide in 13 generi:[1]
La famiglia è presente in Europa dal medio Eocene al primo Miocene (in Francia ad esempio è stato rinvenuto Vespertiliavus, considerato tra i membri più antichi e basali di Emballonuridae), nel primo Miocene in Africa, dal Pleistocene in America e in epoca recente nel resto dell'areale.
Gli Emballonuridi (Emballonuridae Gervais, 1855) sono una famiglia di pipistrelli, del sottordine dei Microchirotteri.
Maišasparniniai šikšnosparniai (lot. Emballonuridae, angl. Free - tailed bats, Sac – winged bats, Sharp – nosed bats, Sheath – tailed bats, vok. Glattnasenfreischwänze) – šikšnosparnių (Chiroptera) šeima. Gyvūnai 37-100 mm dydžio ir 3-40 g svorio. Šeimoje 12-13 genčių, 47 rūšys:
De schedestaartvleermuizen of vrijstaartvleermuizen (Emballonuridae) zijn een familie van vleermuizen uit tropische en subtropische gebieden over de gehele wereld. Er zijn rond de vijftig soorten in dertien geslachten.
Schedestaartvleermuizen komen voor in Afrika, Zuid- en Zuidoost-Azië, Latijns-Amerika, Australië en verscheidene eilanden in de Indische en Grote Oceaan.
Het zijn insecteneters, die 's nachts hun prooi grijpen. Schedestaartvleermuizen kunnen over het algemeen snel vliegen. Ze rusten in holle bomen, gebouwen of grotten. Sommige soorten (voornamelijk de grafvleermuizen (Taphozous)) leven in grote koloniën.
De soorten hebben meestal een donkergrijze of vaalbruine vacht, met uitzondering van de spookvleermuizen (Diclidurus), die voornamelijk wit van kleur zijn. Het zijn over het algemeen kleine vleermuizen, alhoewel sommige soorten juist vrij groot kunnen worden. De soorten verschillen in grootte van 5 tot 105 gram zwaar en van 37 tot 157 centimeter lang.
De korte staart steekt gedeeltelijk uit het staartmembraan. Bij veel soorten zitten er klierzakken in het vleugelmembraan, waarvan de opening op de buitenzijde van het membraan ligt. Bij mannetjes zijn deze zakken groter dan bij vrouwtjes. Alle soorten hebben sterk ruikende geurklieren, die zich meestal bij de keel bevinden.
De schedestaartvleermuizen of vrijstaartvleermuizen (Emballonuridae) zijn een familie van vleermuizen uit tropische en subtropische gebieden over de gehele wereld. Er zijn rond de vijftig soorten in dertien geslachten.
Schedestaartvleermuizen komen voor in Afrika, Zuid- en Zuidoost-Azië, Latijns-Amerika, Australië en verscheidene eilanden in de Indische en Grote Oceaan.
Het zijn insecteneters, die 's nachts hun prooi grijpen. Schedestaartvleermuizen kunnen over het algemeen snel vliegen. Ze rusten in holle bomen, gebouwen of grotten. Sommige soorten (voornamelijk de grafvleermuizen (Taphozous)) leven in grote koloniën.
De soorten hebben meestal een donkergrijze of vaalbruine vacht, met uitzondering van de spookvleermuizen (Diclidurus), die voornamelijk wit van kleur zijn. Het zijn over het algemeen kleine vleermuizen, alhoewel sommige soorten juist vrij groot kunnen worden. De soorten verschillen in grootte van 5 tot 105 gram zwaar en van 37 tot 157 centimeter lang.
De korte staart steekt gedeeltelijk uit het staartmembraan. Bij veel soorten zitten er klierzakken in het vleugelmembraan, waarvan de opening op de buitenzijde van het membraan ligt. Bij mannetjes zijn deze zakken groter dan bij vrouwtjes. Alle soorten hebben sterk ruikende geurklieren, die zich meestal bij de keel bevinden.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Upiorowate[2] (Emballonuridae) – rodzina ssaków z rzędu nietoperzy (Chiroptera) obejmująca około 50 gatunków najbardziej prymitywnych nietoperzy owadożernych. Występują w strefach tropikalnej i podzwrotnikowej na całej Ziemi.
Rozpiętość skrzydeł waha się u poszczególnych gatunków od kilku do 70 cm. Upiorowate mają duże uszy i charakterystyczny wolny koniec ogona, niepołączony z błoną lotną. Aktywne nocą, żywią się owadami.
Do rodziny należą następujące podrodziny[2][3]:
Upiorowate (Emballonuridae) – rodzina ssaków z rzędu nietoperzy (Chiroptera) obejmująca około 50 gatunków najbardziej prymitywnych nietoperzy owadożernych. Występują w strefach tropikalnej i podzwrotnikowej na całej Ziemi.
Emballonuridae é uma família de morcegos tropicais e sub-tropicais encontrados em todo o globo.
Emballonuridae é uma família de morcegos tropicais e sub-tropicais encontrados em todo o globo.
Frisvansade fladdermöss (Emballonuridae) är en familj i ordningen fladdermöss (Chiroptera).
Det vetenskapliga namnet för typsläktet Emballonura är bildat av de grekiska orden emballo (kasta) och oura (svans). Det syftar på svansens fria del som liknar ett spjut som kastades mitt i svansflyghudens centrum.[1]
Arter av familjen förekommer främst i tropiska regioner över hela världen. De finns bland annat i Central- och Sydamerika, Afrika, södra Asien samt på Nya Guinea, Australien och på några öar i västra Stilla havet.[1]
Frisvansade fladdermöss skiljer sig från andra fladdermöss genom den enkelt uppbyggda nosen (utan påfallande hudveck) och den fria svansen. Svansen är alltså inte omsluten av flygmembranen som bara lös ansluter vid svansens undersida. Svansens spets står alltid över membranen. Hos flera arter finns säckliknande körtlar på vingarnas ovansida som avsöndrar en rödaktig illaluktande vätska.[2] Vissa familjemedlemmar har en säckliknande körtel mellan haken och strupen. Arternas huvud är i vyn från toppen ungefär trekantig och pälsen är kort. Dessutom kännetecknas huvudet av ganska små öron som står långt ifrån varandra.[3]
De flesta arterna i familjen är jämförelsevis små. Kroppslängden varierar mellan 4 och 15 centimeter och vikten mellan 3 och 100 gram. Med undantag av släktet Diclidurus där arterna är viktaktiga är pälsens färg gråbrun eller svart.
Dessa fladdermöss har kort och mjuk päls. Ibland är en liten del av flygmembranen nära bålen täckt med hår.[1]
Frisvansade fladdermöss lever ofta i grupper som letar tillsammans efter föda men hos några arter lever individerna ensamma. De vilar i grottor, bergssprickor, håligheter i träd och byggnader. Födan som huvudsakligen består av insekter upphittas med hjälp av ekolokalisering. Ibland äts även frukter. Populationer i kyligare områden håller ibland vinterdvala.[2]
Familjens ställning i underfamiljen Microchiroptera är omstridd. Ibland räknas de som systertaxon till familjerna klaffnäsor (Rhinopomatoidea) och hästskonäsor (Rhinolophoidea) och ibland som systertaxon till alla andra taxa i underfamiljen.
Familjen består av omkring 50 arter som är fördelade på 13 släkten och 2 underfamiljer:[4]
Frisvansade fladdermöss (Emballonuridae) är en familj i ordningen fladdermöss (Chiroptera).
Det vetenskapliga namnet för typsläktet Emballonura är bildat av de grekiska orden emballo (kasta) och oura (svans). Det syftar på svansens fria del som liknar ett spjut som kastades mitt i svansflyghudens centrum.
Serbest kuyruklu yarasagiller (Emballonuridae), küçük yarasalar alt takımında yer alan bir memeli familyasıdır. Bu familyada yer alan 51 yarasa türü dünya üzerinde tropikal ve subtropikal bölgelerde yaşar.[1] Tüm yarasaların en küçüklerinin bulunduğu bu familyada yer alan türlerin boyu 3,5 ila 10 cm arasında değişir. Genel olarak kahverengi ve gri renktedirler ancak Diclidurus cinsi ak renklidir.
Kısa kuyrukları vardır ve kın şeklinde olan kuyruk zarından dışarı doğru çıkar. Türlerin çoğunun kanatlarında torba şeklinde bezler bulunur. Dışarı açık olan bu bezlerden eş bulma amacıyla feromonlar salgılanabilir. Diğer türlerde boğaz bezleri bulunur ve bunlardan kuvvetli kokulu salgılar çıkarılır.[2]
Diğer yarasalardan daha aydınlık mekânlarda tünemeyi tercih ederler. Yaşadıkları yerler ağaç oyukları ya da mağaralar ve başka yapıların girişleridir. Taphozous cinsi kalabalık gruplar hâlinde tünemeyi tercih ederken diğer türler tek başlarına tünerler. Tropiklerden uzak yaşayan türler uyuşukluğa hatta kışları da kış uykusuna girebilirler.[2]
Genellikle böceklerle beslenirler ancak ara sıra meyve ile de beslenebilirler. Çoğu avlarını uçarken yakalar, bazıları da su yüzeylerinde avlanır.
Familya Emballonuridae
Serbest kuyruklu yarasagiller (Emballonuridae), küçük yarasalar alt takımında yer alan bir memeli familyasıdır. Bu familyada yer alan 51 yarasa türü dünya üzerinde tropikal ve subtropikal bölgelerde yaşar. Tüm yarasaların en küçüklerinin bulunduğu bu familyada yer alan türlerin boyu 3,5 ila 10 cm arasında değişir. Genel olarak kahverengi ve gri renktedirler ancak Diclidurus cinsi ak renklidir.
Kısa kuyrukları vardır ve kın şeklinde olan kuyruk zarından dışarı doğru çıkar. Türlerin çoğunun kanatlarında torba şeklinde bezler bulunur. Dışarı açık olan bu bezlerden eş bulma amacıyla feromonlar salgılanabilir. Diğer türlerde boğaz bezleri bulunur ve bunlardan kuvvetli kokulu salgılar çıkarılır.
Diğer yarasalardan daha aydınlık mekânlarda tünemeyi tercih ederler. Yaşadıkları yerler ağaç oyukları ya da mağaralar ve başka yapıların girişleridir. Taphozous cinsi kalabalık gruplar hâlinde tünemeyi tercih ederken diğer türler tek başlarına tünerler. Tropiklerden uzak yaşayan türler uyuşukluğa hatta kışları da kış uykusuna girebilirler.
Genellikle böceklerle beslenirler ancak ara sıra meyve ile de beslenebilirler. Çoğu avlarını uçarken yakalar, bazıları da su yüzeylerinde avlanır.
Голова і тіло довжиною 37—157 мм, хвіст довжиною 6—36 мм, передпліччя довжиною 37—97 мм, вага 4—105 гр. Зубна формула: (i 1-2/2-3, c 1/1, pm 2/2, m 3/3). Більшість членів родини сірі, коричневі чи чорні, але рід Diclidurus незвичний за кольором як для кажана, будучи білим чи білим з сірим. Обличчя та губи гладенькі. Вуха часто об'єднані по верху голови. Зубна формула: (i 1-2/2-3, c 1/1, pm 2/2, m 3/3). Більшість видів мають сумкоподібні залози в їх крилах, які відкриті для повітря й можуть випустити феромони для залучення партнерів. Інші види мають горлові залози, які виробляють сильнопахнучі виділення.
Притулками їм служать щілини в скелях, печери, руїни, будинки, дерева, порожнисті колоди, згорнуте листя. Деякі формують великі колонії, деякі види — групи з 10—40 тварин, деякі солітарні. Комахоїдні.
Геологічний діапазон: середній еоцен — ранній міоцен в Європі, ранній міоцен — сучасність в Африці, плейстоцен — сучасність в Південній Америці й сучасність в інших частинах діапазону поширення.
Họ Dơi bao (danh pháp khoa học: Emballonuridae là một họ gồm 51 loài "dơi đuôi bao" và "dơi cánh túi" sinh sống ở vùng nhiệt đới và cận nhiệt đới khắp thế giới.[2] Họ Dơi bao gồm một số loài dơi thuộc hàng nhỏ nhất, chiều dài dao động từ 3,5 đến 10 cm. Chúng thường có màu nâu hay xám, dù các loài chi Diclidurus màu trắng.
Chúng có đuôi ngắn, chĩa ra từ màng đuôi (màng đuôi này tạo nên một cái "bao"). Hầu hết các loài cũng có tuyến hình túi trên cánh, giúp thả ra pheromone nhằm thu hút bạn tình. Những loài khác có tuyến họng sinh ra chất tiết nặng mùi.[3] Chúng có công thức răng
1-2.1.2.3 2-3.1.2.3Những loài dơi này ưa náu mình trong nơi sáng sủa hơn so với những loài dơi khác. Những nơi này có thể là bộng cây hay gần cửa hang. Một số, như các loài Taphozous, treo mình chung với bầy, nhưng số khác thì sống đơn. Những loài sống ngoài vùng nhiệt đới có xu hướng nghỉ ngơi thường xuyên vào mùa đông hay thậm chí ngủ đông.[3]
Chúng chủ yếu ăn công trung, đôi lúc cả trái cây.
Họ Emballonuridae
Những loài dơi này ưa náu mình trong nơi sáng sủa hơn so với những loài dơi khác. Những nơi này có thể là bộng cây hay gần cửa hang. Một số, như các loài Taphozous, treo mình chung với bầy, nhưng số khác thì sống đơn. Những loài sống ngoài vùng nhiệt đới có xu hướng nghỉ ngơi thường xuyên vào mùa đông hay thậm chí ngủ đông.
Chúng chủ yếu ăn công trung, đôi lúc cả trái cây.
Футлярохвостые, или мешкокрылые летучие мыши (лат. Emballonuridae) — семейство млекопитающих отряда рукокрылых.
У выделяемых в это семейство летучих мышей конец хвоста свободен от межбедренной перепонки и может втягиваться в её полость, как в футляр. Своё второе название (мешкокрылые) зверьки получили за кожную железу в виде железистого мешка, которая расположена на летательной перепонке в области плеча и открывается на верхней поверхности крыла. Только у белых мешкокрылов (Diclidurus) эта железа располагается на вентральной поверхности крыла. У самцов мешок хорошо развит и выделяет красноватый секрет с сильным запахом, которым метится территория. У самцов могильных мешкокрылов (Taphozous) ещё одна кожная железа расположена под нижней челюстью.
Футлярохвостые — это мелкие и средние летучие мыши: длина тела от 3,7 до 10 см; вес от 5 до 105 г. Морда и губы гладкие; носового листка и выростов на морде нет. Уши простые, округлые, с козелком; часто соединены между собой по верху головы. Волосяной покров у большинства видов серый или бурый. У белых мешкокрылов (Diclidurus) необычный для летучих мышей беловатый окрас, а у обыкновенных мешкокрылов (Saccopteryx) на спине и крестце проходят серые или белые полосы. У них же бывают белые крылья. Зубов 30—34.
Футлярохвостые живут в субтропиках и тропиках обоих полушарий, за исключением, видимо, Вест-Индии. В Восточном полушарии не встречаются севернее Сирии. Обитают в различных ландшафтах, от дождевых лесов до пустынь. Убежища традиционны для летучих мышей — расщелины скал, пещеры, развалины, строения, кроны и дупла деревьев. Собираются колониями, небольшими группами от 3 до 20 особей (хоботковые и обыкновенные мешкокрылы), парами или держатся поодиночке. Подобно остальным летучим мышам, для ориентации и охоты используют ультразвук; есть свидетельства того, что футлярохвостые используют ультразвук и для коммуникации. Питаются в основном насекомыми, которых ловят на лету; изредка плодами. Длинные узкие крылья позволяют им быстро летать, но делают полёт несколько менее манёвренным, чем у летучих мышей с широкими крыльями. Потомство приносят раз в год; в помёте обычно 1 детёныш. У некоторых видов существуют стабильные гаремы из 2—8 самок, которых охраняет один самец.
В семейство входят 47 видов, объединяемых в 13 родов[1]:
В ископаемом виде футлярохвостые известны с конца эоцена – начала олигоцена.
Футлярохвостые, или мешкокрылые летучие мыши (лат. Emballonuridae) — семейство млекопитающих отряда рукокрылых.
鞘尾蝠科，哺乳綱、翼手目的一科，鞘尾蝠科轄下有小兜翼蝠屬（小兜翼蝠）、粗毛蝠屬等之數種哺乳動物。
대꼬리박쥐과(Emballonuridae) 또는 보자기날개박쥐과는 박쥐목 작은박쥐아목에 속하는 박쥐 과의 하나로 51종으로 이루어져 있다. 대꼬리박쥐상과(Emballonuroidea) 또는 보자기박쥐상과의 유일한 과이다. 전 세계 열대와 아열대 지역에서 발견된다.[1] 꼬리의 피막을 뚫고 돌출한 짧은 꼬리를 갖고 있으며, 이는 덮개를 형성한다. 대꼬리박쥐류는 모든 박쥐 중에서 몸길이가 3.5~10cm에 불과한 가장 작은 박쥐류를 포함하고 있다. 일반적으로 갈색 또는 회색이지만, 남아메리카유령박쥐류는 흰색을 띤다.
다음은 2002년 박쥐목의 계통 분류이다.[2]
박쥐목 큰귀박쥐과 넓은 의미의 애기박쥐과좁은 의미의 애기박쥐과
