Helichrysum es un genre de sosarbrilhon dins la familha de las Asteraceae. Son las diferentas espècias d'immortèlas o de sauretas.
Segon CatalogueofLife genre:
Segon GRIN genre:
Segon ITIS:
Segon NCBI:
Segon ThePlantList taxon:
Segon Tropicos (Atencion lista bruta contenent benlèu de sinonims):
Helichrysum es un genre de sosarbrilhon dins la familha de las Asteraceae. Son las diferentas espècias d'immortèlas o de sauretas.
Imortelo esas planto ek la familio "kompozaji", di qua la floro ne velkas, ed uzata por ornar la tombi.
Tekst üüb Öömrang Sträruusen(fe.) of sträbluumen(öö.) (Helichrysum) san plaantenslacher uun det famile faan a kurewbloosen. Diar jaft at sowat 600 slacher faan.
Uun Nuurdfresklun käänt am fööraal det sun-sträbluum (Helichrysum arenarium).
Sträruusen(fe.) of sträbluumen(öö.) (Helichrysum) san plaantenslacher uun det famile faan a kurewbloosen. Diar jaft at sowat 600 slacher faan.
Uun Nuurdfresklun käänt am fööraal det sun-sträbluum (Helichrysum arenarium).
Ο αμάραντος ή Μάης ή δάκρυα της Παναγίας [1] (κυπρ.), με επιστημονική ονομασία Helichrysum stoechas – Ελίχρυσος ο πολύτιμος είναι αγριολούλουδο της ελληνικής υπαίθρου.
Ο αμάραντος ανήκει στην οικογένεια των Σύνθετων (Compositae), ή Αστεροειδών (Asteraceae). Είναι μονοετής ή πολυετής πόα ύψους έως 60 εκ., με γραμμοειδή ή λογχοειδή, γκριζοπράσινα φύλλα και μικρά, σφαιρικά, κίτρινα άνθη σε ταξιανθίες. Η ανθοφορία και συγκομιδή γίνονται στις αρχές της άνοιξης.
Συναντιέται κυρίως στις περιοχές του Nομού Πρεβέζης, Νομού Θεσπρωτίας και στις Ιόνιους νήσους. Ο αρωματικός ημίθαμνος, φύεται σε ακαλλιέργητους τόπους τόσο σε ηπειρωτικά όσο και σε παραθαλάσσια μέρη. Τα ανθάκια του είναι μικρά κίτρινα και ο βλαστός του λεπτός. Όταν ξηραθεί, το φυτό κρατάει το σχήμα του και οι κορυφές των λουλουδιών το κίτρινο χρώμα τους – γι αυτό και τα λένε και «αθάνατα» ή «αμάραντα». Το φυτό αυτό είναι εγγενές στην Νότια Αφρική, τη Βόρεια Αφρική, την Ασία, Δυτική Ασία και τη Νότια-Ανατολική Ευρώπη, τη Νότιο-Δυτική Ευρώπη.
Οι ανθοί του διακοσμούν κυρίως ανθοδέσμες και στεφάνια, αλλά τους μαζεύουν ακόμη και για γούρι καθώς πιστεύεται ότι αυτοί φέρνουν τύχη.
Ο ελίχρυσος χρησιμοποιήθηκε παραδοσιακά στην Ευρώπη για χοιράδωση, δηλαδή φυματίωση των λεμφαδένων, άσθμα, αρθρίτιδα, και πονοκεφάλους, αλλά και για σκουλήκια των εντέρων.
Οι βλαστοί και τα άνθη του φυτού εμφανίζουν αποχρεμπτικές, εφιδρωτικές και καθαρτικές ιδιότητες και χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση του κοινού κρυολογήματος. Το αιθέριο έλαιο του φυτού έχει επουλωτικές, αντιγηραντικές, αναπλαστικές, αντιφλεγμονώδεις, αιμοστατικές και λιπολυτικές ιδιότητες. Συνιστάται για τη θεραπεία διαφόρων δερματικών παθήσεων, όπως έγκαυμα, ακμή, έρπης, πληγές, μώλωπες και εκζέματα. Έχει αποδειχθεί επίσης, η έντονη αντιοξειδωτική και καρκινοκατασταλτική δράση του φυτού λόγω των περιεχόμενων σε αυτό φαινολικών ενώσεων (3,5-O-dicaffeoylquinic acid, O-acetylhexoside). Στη λαϊκή ιατρική το αιθέριο έλαιο φαίνεται να εμφανίζει σπασμολυτικές, αναλγητικές, αντιμικροβιακές, αντισηπτικές, χολαγωγές, διουρητικές και αντικαταθλιπτικές ιδιότητες, μεταξύ άλλων.
Χορηγείται ως επουλωτικό, καταπραϋντικό και αναπλαστικό τοπικά στο δέρμα υπό τη μορφή αιθέριου ελαίου (2-3 σταγόνες), συχνά σε μίγμα με αιθέρια έλαια άλλων φυτών.
Το αιθέριο έλαιο, περιέχει εστέρες (οξικό εστέρα νερόλης), τερπένια (κουρκουμίνη 4-15%, πινένιο 1-4%, λεμονένιο 4-10%, καμφερόλη, κερκετίνη, λουτεολίνη, λιναλοόλη, γερανιόλη), υδρογονάνθρακες, φλαβονοειδή, σεσκιτερπένια, μη-τερπενοειδείς β-κετόνες .
Δεν έχει αναφερθεί καμία τοξική εκδήλωση ή άλλη ανεπιθύμητη ενέργεια.
Στεφάνια από ελίχρυσο πρόσφεραν οι αρχαίοι Έλληνες στους αθάνατους θεούς. Ο Θεόφραστος το ονόμασε χρυσάνθεμον και ελίχρυσο και το εκτιμούσε ιδιαίτερα για την καταπραϋντική επίδραση που είχε στο θυμικό του ανθρώπου. Το φυτό αναφέρεται ακόμα στον Θεόκριτο που θαυμάζει το χρυσοκίτρινο χρώμα του, στον Διοσκουρίδη και τον Πλίνιο που το θεωρούν από τα καλύτερα αφιερώματα στα αγάλματα των θεών. Ο πρώτος βοτανικός κήπος με καθαρά επιστημονικό, ερευνητικό και μορφωτικό χαρακτήρα, ήταν εκείνος που ιδρύθηκε από τον Αριστοτέλη το 350 π.χ. κοντά στον Ηριδανό, παραπόταμο του Ιλισού. Είχε εμπλουτιστεί και με Ελίχρυσο και πολλά σπάνια φυτά που έστελνε ο Μέγας Αλέξανδρος στο δάσκαλο του από τις ασιατικές χώρες τις οποίες κατακτούσε. Επιμελητής του κήπου ήταν ο Θεόφραστος, μαθητής και φίλος του Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρείται σήμερα ως ο θεμελιωτής της Βοτανικής Επιστήμης.
Πριν από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, το 1992, μεγάλες ποσότητες αιθέριου ελαίου ελίχρυσου, απoστάζονταν εκεί. Το χρησιμοποιούσαν στην πόλη Γκρας της Γαλλίας για τον αρωματισμό καπνού. Οι αρωματοθεραπευτικές ιδιότητες του φυτού άρχισαν να γίνονται γνωστές αργότερα, δηλ. μετά την έναρξη του πολέμου. Τότε η παραγωγή του ελίχρυσου περιορίστηκε στην περιοχή της Κορσικής, ήταν όμως μικρή και δεν επαρκούσε, οπότε ανέβηκε πολύ και η τιμή του. Τα τελευταία δέκα χρόνια επανήλθε η παραγωγή από τις χώρες Κροατία, Βοσνία & Ερζεγοβίνη. Είναι από τα πολυτιμότερα και ακριβότερα αιθέρια έλαια με περιεκτικότητα 40-50% σε εστέρες, 30% σε σεσκιτερπένια και πάνω από 10% δικετόνες. O ελίχρυσος θεωρείται η άρνικα της αρωματοθεραπείας. Η εισπνοή του αιθέριου ελαίου δίνει την ταυτόχρονη αίσθηση του καθαρισμού και της ζωντάνιας.
Το χρυσαφί λουλούδι της ελληνικής υπαίθρου που είναι πάντα ανθισμένο! Συμβολίζει την αιώνια αγάπη και συνδέεται με τον μύθο του Πάρη και της ωραίας Ελένης.
Ο μύθος λέει ότι όταν ο Πάρης έκλεψε την ωραία Ελένη από την Σπάρτη και ενώ ταξίδευαν προς την Τροία, σταμάτησαν στα Κύθηρα για να κάνουν σπονδές προς τιμήν της θεάς Αφροδίτης που τους προστάτευε. Εκεί πέρασαν λίγες μέρες και ολοκλήρωσαν τον έρωτά τους. Η ωραία Ελένη όμως ζήλεψε την θέα Αφροδίτη που κατά την μυθολογία ζούσε στο νησί και απαίτησε από τον Πάρη να της πει ότι εκείνη ήταν η πιο όμορφη γυναίκα. Ο Πάρης θέλοντας να καθησυχάσει την ωραία Ελένη της είπε δείχνοντας το κίτρινο άνθος : «Βλέπεις αυτό το λουλούδι; Τα μαλλιά σου έχουν το χρυσαφί του χρώμα, το σώμα σου μοιάζει με τον μίσχο του και το δέρμα σου είναι απαλό σαν τα πέταλά του. Η ομορφιά σου θα διατηρηθεί έτσι για πάντα» . Και το λουλούδι ονομάστηκε σεμπρεβίβα.
Στη δημοτική παράδοση, υπάρχει το τραγούδι ο Αμάραντος'[4]:
Σε τι γκρεμό φυτρώνει, φυτρώνει μεσ’ τα δύσβατα, στις πέτρες, τα λιθάρια, ποτέ του δεν ποτίζεται και δεν κορφολογιέται. Το τρών τα ‘λάφια και αρρωστούν, τ’ αγρίμια και ημερεύουν.
Ο αμάραντος ή Μάης ή δάκρυα της Παναγίας (κυπρ.), με επιστημονική ονομασία Helichrysum stoechas – Ελίχρυσος ο πολύτιμος είναι αγριολούλουδο της ελληνικής υπαίθρου.
Ο αμάραντος ανήκει στην οικογένεια των Σύνθετων (Compositae), ή Αστεροειδών (Asteraceae). Είναι μονοετής ή πολυετής πόα ύψους έως 60 εκ., με γραμμοειδή ή λογχοειδή, γκριζοπράσινα φύλλα και μικρά, σφαιρικά, κίτρινα άνθη σε ταξιανθίες. Η ανθοφορία και συγκομιδή γίνονται στις αρχές της άνοιξης.
Συναντιέται κυρίως στις περιοχές του Nομού Πρεβέζης, Νομού Θεσπρωτίας και στις Ιόνιους νήσους. Ο αρωματικός ημίθαμνος, φύεται σε ακαλλιέργητους τόπους τόσο σε ηπειρωτικά όσο και σε παραθαλάσσια μέρη. Τα ανθάκια του είναι μικρά κίτρινα και ο βλαστός του λεπτός. Όταν ξηραθεί, το φυτό κρατάει το σχήμα του και οι κορυφές των λουλουδιών το κίτρινο χρώμα τους – γι αυτό και τα λένε και «αθάνατα» ή «αμάραντα». Το φυτό αυτό είναι εγγενές στην Νότια Αφρική, τη Βόρεια Αφρική, την Ασία, Δυτική Ασία και τη Νότια-Ανατολική Ευρώπη, τη Νότιο-Δυτική Ευρώπη.
Οι ανθοί του διακοσμούν κυρίως ανθοδέσμες και στεφάνια, αλλά τους μαζεύουν ακόμη και για γούρι καθώς πιστεύεται ότι αυτοί φέρνουν τύχη.
Колыдымо пеледыш (лат. Helichrysum < грекла ἕλιξ «витой» да χρυσός «шӧртньӧ») – Asteraceae кушкыл-влакын тукымыш пура, Тошто Тӱняын шуко верлаште кушшо пеледыш.
Колыдымо пеледыш (лат. Helichrysum < грекла ἕλιξ «витой» да χρυσός «шӧртньӧ») – Asteraceae кушкыл-влакын тукымыш пура, Тошто Тӱняын шуко верлаште кушшо пеледыш.
Псакалапа[2] (лат. Helichrýsum, руз. цмин[3][4], гелихризум, бессме́ртник[3], златоцвет[4], иммортель[4] эли желтянка[5]) — ламо-, вейке иень тикше, пелькуракш ды куракш, Вейсэндявозь цецянсетнень раськесь (Asteraceae, эли Compositae).
(Helichrysum arnicoides)
(Helichrysum petiolare)
(Helychrysum stoechas)
(Helichrysum heliotropifolium)
(Helichrysum thianschanicum Regel)
(Helichrysum basalticum)
(Helichrysum bracteatum)
(Helichrysum sanguineum)
Псакалапа (лат. Helichrýsum, руз. цмин, гелихризум, бессме́ртник, златоцвет, иммортель эли желтянка) — ламо-, вейке иень тикше, пелькуракш ды куракш, Вейсэндявозь цецянсетнень раськесь (Asteraceae, эли Compositae).
Шиңмәҫгөл (рус. Бессме́ртник, Цмин, лат. Helichrýsum) —Астра сәскәләр (Asteraceae) ғаиләһенән күп йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 30-40 см Июль-август айҙарында аҡ һәм һарғылт сәскә ата, июнь-октябрҙә емеше өлгөрә.
Шиңмәҫгөл ташлы, ҡомло урындарҙа үҫә. Башҡортостанда был үҫемлек бик һирәк осрай. Шуға ла һаҡсыл файҙаланыу дауам итә.
Өчпөс гүл— көп жылдык чөп өсүмдүк. СССРдин Европа бөлүгүндө, Орто Азияда, Кавказда, кумдак топуракта, шагылдуу күңгөйдө өсөт. Медицинада боор ооруларын, өт жолдорунун ооруларын дарылоодо гүлү колдонулат. Гүлүнөн суюк экстракт — фламин дарысы алынат. 10 г гүлүн бир же бир жарым стакан кайнак сууга демдеп, чыпкалап, жарым стакандан жылуу бойдон тамактануунун алдында күнүнө 3 жолу ичсе болот.
Кыргыз Совет Энциклопедиясынын Башкы редакциясы. «Ден соолук» Медициналык энциклопедия. - Ф.:1991, ISBN 5-89750-008-8
-3.JPG)
