Catharanthus roseus (vinca de Madagascar) ye una especie de Catharanthus nativa y endémica de Madagascar. Ente los sos sinónimos inclúyense Vinca rosea (el basónimu), Ammocallis rosea, y Lochnera rosea; otros nomes comunes: vinca del Cabu, vinca rosa, vinca rosada, y n'inglés : "Old-maid".[1][2]
Ye un parrotal o planta yerbácea siempres verde, qu'algama un altor de 1 m. Les fueyes son d'ovales a oblongues, de 2,5 a 9 cm de llargor y de 1 a 3.5 cm d'anchor, de color verde brillante, ensin pelos, con un nerviu central maciu y un curtiu peciolu de 1 a 1,8 cm de llargor; disponer en pares opuestos. Les flores son blanques a color de rosa escuru con un centru coloráu más escuru, con un tubu básicu de 2,5 a 3 cm de llargu y una corola de 2 a 5 centímetros de diámetru con cinco pétalos como los lóbulos.
El frutu ye un par de folículos de 2 a 4 cm de llargu y 3 mm d'anchu.[3][4][5][6]
Na naturaleza, ye una planta amenazada; la principal causa ye la perda del so hábitat por aciu la roza y quema del monte pa dedicalo a l'agricultura y la ganadería.[7] Sicasí esta especie alcuéntrase cultivada llargamente y ta naturalizada n'amplies árees subtropicales y tropicales del mundu.[5]
Esta especie cultívase principalmente como planta ornamental.
Apreciar pola so resistencia en condiciones seques y en defectu de nutrientes, popular nos xardinos de zones subtropicales onde les temperatures nunca baxen de 5 °C a 7 °C, y como planta de arriate en xardinos de clima templáu mientres la estación más templada. Escoyer pol so periodu de floriamientu más enllargáu, tol añu en condiciones tropicales, dende la primavera a finales de seronda en climes templaos. Prefieren plenu sol y suelu bien drenáu. Numberosos cultivares fueron escoyíos, poles variaciones nel color de la flor (blancu, malva, piescu, escarlata y acoloratáu-anaranxáu), y tamién pola tolerancia a condiciones más fríes en rexones templaes. Cultivar notables inclúin 'Albus' (de flores blanques), 'Uva Fría' (rosa fuerte; tolerante al tiempu frescu), el grupu Ocellatus (de dellos colores), y 'Hierbabuena Fría' (blancu con un centru coloráu; tolerante al frescu).[5]
C. roseus utilizar n'investigación de patoloxíes de les plantes como güéspede esperimental para fitoplasmes.[8] Esto ye asina porque ye bono d'infectar cola mayor parte de fitoplasmas, y frecuentemente presenta unos síntomes bien peculiares tales como filodios y un significativu amenorgamientu del tamañu de les fueyes.[9]
Les sustances vinblastina y vincristina estrayíes de la planta usar nel tratamientu de la leucemia.[7]
La planta usóse tradicionalmente pa tratar la diabetes y l'hipertensión, pero los efeutos adversos y la so elevada tosicidá nun la faen aconseyable pa usu internu. [7]
Pol so conteníu en ibogaína puede ser alucinógeno y cítase-y (sol sinónimu Vinca rosea) nel Luisiana State Act 159.
Catharanthus roseus describióse por (L.) G.Don y espublizóse en A General History of the Dichlamydeous Plants 4: 95. 1837.[13]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Catharanthus roseus (vinca de Madagascar) ye una especie de Catharanthus nativa y endémica de Madagascar. Ente los sos sinónimos inclúyense Vinca rosea (el basónimu), Ammocallis rosea, y Lochnera rosea; otros nomes comunes: vinca del Cabu, vinca rosa, vinca rosada, y n'inglés : "Old-maid".
Çəhrayı qıfotu (lat. Vinca rosea)[1] — qıfotu cinsinə aid bitki növü.[2]
La pruenga de jardí[1] (Catharanthus roseus) és una espècie que pertany al gènere Catharanthus i a la família de les apocinàcies. Catharanthus del grec katharos, "pur," i anthos, "flor". És nativa i endèmica de Madagascar. És una herba que, com a característica pròpia de la seva família, presenta làtex.
Altres noms populars catalans amb els quals també se la coneix són herba donzella, dominica, alegret, cacauereta, alegria, alegries, baladret, garroferet, garrofereta borda i pastoreta.[2]
Originària de Madagascar, és una espècie que creix avui en dia a pràcticament totes les zones tropicals i subtropicals africanes, i també Hondures, Colòmbia, República Dominicana, Bahames, Hawaii i Filipines. El gènere conté només 6 espècies.
A les zones temperades es cultiva com a planta ornamental anual i es troba en parcs i jardins.
Floreix la major part de l'any, des de la primavera fins a la tardor en climes temperats. Germina en deu o vint dies a 18-24 °C. Requereix un rec moderat durant l'estació de creixement, però és relativament resistent a la sequera. Es pot cultivar amb llavors, preferentment a finals d'hivern i principis de primavera. Els adobs fertilitzants també li són beneficiosos.
Es troba àmpliament distribuïda, amb poblacions grans a les dunes costaneres de les costes del Carib. A Argentina s'ha desenvolupat bastant bé, fins al punt que a la província de Misiones s'ha convertit en una espècie silvestre.
Aquesta espècie és cultivada com a planta medicinal i també com a planta ornamental. Com a tal és apreciada per la seva resistència a condicions de sequera i falta de nutrients. És popular en jardins subtropicals i temperats a causa del fet que pot soportar temperatures mínimes entre 5 °C i 7 °C. No li agrada el sol directe sinó que prefereix llocs amb semiombra.
Petit arbust perenne o planta arbustiva amb una alçada variable d'entre uns 40 i 80 cm. Les flors presenten un diàmetre de 3 a 4 cm i les fulles són d'entre 2,5 i 5 cm de llarg i d'entre 1 i 4 cm d'ample. Es tracta d'una planta herbàcia però que presenta una base llenyosa. No presenta cap mena de pilositat. Té un creixement de tipus erecte o ascendent i una ramificació simpòdica.
La seva arrel és fasciculada, és a dir, que en el conjunt de filaments que componen l'arrel no n'hi ha cap que sigui el principal,(l'arrel de la pervinca és una arrel sensible a moltes malalties). Les fulles són dures i de color verd fosc i presenten una disposició oposada damunt la tija. La seva morfologia és la d'una fulla simple, oblonga-el·líptica o obovada-el·líptica, de textura coriàcia i de marge enter. L'àpex presenta forma aguda i la base és cuneïforme. La seva nervadura és pennada.
Les flors són bisexuals (hermafrodites), formades per 5 pètals i presenten diferents tonalitats que poden anar des d'un color blanc fins a un violeta fosc, amb un ull al centre. Formen petites inflorescències, sèssils, que s'ubiquen en les aixelles de les fulles superiors. La corol·la és dialipètala i hipocrateriforme, és a dir, en forma de trompeta, de tub llarg (fins a 3 cm) i angost, que acaba en 5 lòbuls àmpliament obovats, d'1 a 2 cm de llarg. Els sèpals són 5 i estan disposats quasi linealment i fan de 2 a 3 mm de llarg. Presenta 5 estams de filaments curts i anteres llargues i afletxades a la base, de dehiscència longitudinal i cap a l'eix de la flor introrses. Aquests estams estan inserits a sobre del tub de la corol·la i alternant amb els seus lòbuls. L'ovari és súper i apocàrpic, format per dos carpels independents, cada carpel amb una sola cavitat (unilocular). Presenta un sol estil amb l'estigma ample i gruixut.
Cada flor produeix 2 fruits erectes i secs que s'obren per la sutura ventral (fol·licles dehiscents), cadascun de 2 a 3 mm d'ample, i que es formen de cadascun dels 2 carpels independents que formen l'ovari, amb 24 a 33 llavors negres.
La part utilitzada de la pervinca de Madagascar, és a dir, la droga, són les fulles i en menor proporció les flors i l'arrel. Les fulles es troben monopolitzades pels Estats Units i pels països d'Europa de l'est (Hongria).
És una planta amb una gran quantitat de compostos químics. Conté un gran nombre d'alcaloides indòlics i dihidroindòlics(0,2% - 1%) dels quals s'han identificat més de 150 i estant presents en fulles, tiges i arrels. Els alcaloides de la pervinca es classifiquen en dos grups:
També leurocristina, leucsidina, glucòsids, (adenosina, roseòsid), un 2% de resines fenòliques (alcànfor que forma el 0,3%, olis essencials en poca quantitat), àcids orgànics (àcid ursòlic, àcid cafeico-p-hidroxibenzólic i àcid protocatèquic.
Els alcaloides de la pervinca s'utilitzen fonamentalment en teràpia oncològica però també hi ha una altra àrea interessant d'activitat, la relacionada amb la seva provada acció hipoglucemiants. Té propietats per tant:
Usos aprovats per la Comissió E del Ministeri de Salut alemany:
Altres usos aprovats:
Entre els usos populars de la pervinca compten especialment els destinats al control de la diabetis per part de les comunitats indígenes asiàtiques (Índia, Filipines, Vietnam) i del Brasil. També és utilitzada en el tractament d'hemorràgies, cicatrització de ferides, inflamacions oculars, mal de coll, picadures d'abelles, tractament de malalties nervioses i cardiovasculars. A Camerun fan servir la decocció de l'arrel per tractar la hipertensió arterial.
A Sud-amèrica utilitzen el coneixement de les fulles per evitar la lactància i en ús extern per estimular la circulació sanguínia de les cames. A Tobago s'utilitza la infusió de la planta sencera a raó de 3 tasses diàries per tractar problemes de tiroide. A Cuba es prepara una maceració aquosa de les flors blanques per a realitzar rentats en afeccions oculars i ferides a la pell. A l'Àfrica central i del sud l'utilitzen de manera casolana per calmar la congestió pulmonar i la inflamació del coll. A Malàisia és utilitzada la decocció de l'arrel com a febrífug i antidisentèric. A la Xina s'utilitza la planta sencera com a regulador de la pressió sanguínia i dels cicles menstruals en la dona. També l'arrel com a vermífuga i les fulles com a antidiarreiques. Al Perú s'utilitza com a remei per combatre la leishmaniosi i malalties del cor.
Es creu que també s'utilitza per tractar altres patologies com asma, constipats, infeccions, malària, retenció de líquids, fongs, menorràgies, menopausa, dermatosis, gonorrea i tuberculosis entre d'altres.
La planta en infusió generalment és ben tolerada. Els casos de toxicitat estan referits principalment als preparats farmacèutics antitumorals elaborats amb els seus alcaloides. La vinblastina degut a la seva acció citotòxica, pot produir depressió de la medul·la òssia, leucopènia o granulocitopènia, entre d'altres. Aquests efectes són menys freqüents amb la vincristina, que pot produir trombocitopènia i alopècia (reversible), com que és menys tòxica, s'inclou en les teràpies combinada amb altres agents antineoplàstics mielosupressors.
Cap de les dues provoca anèmia, però sí que pot produir nàusees, vòmits i diarrees en ser administrades via intravenosa. Al segon o tercer dia de tractament amb vinblastina pot aparèixer un estat depressiu en el pacient. Per altra banda, la vincristina pot provocar polineuritis amb atròfia muscular i alteracions en el sistema nerviós central, sempre com a conseqüència de dosis elevades o tractaments molt prolongats.
Algunes cèl·lules tumorals i la mutació a la tubulina poden causar resistència a aquests alcaloides tot i que pot ser revertida mitjançant certs antagonistes del calci, com el verapamil. Tot i així, aquells pacients que es tornen resistents a un dels alcaloides de la pervinca, solen respondre bé a l'altre, relacionant-ho així, amb la importància d'una bona dosificació.
La bromelaína (present a Ananas comosus) incrementa l'efecte de la vincristina, degut a una probable activitat fibrinolítica i antitumoral demostrada tant in vitro com en assajos en humans. Està contraindicada durant l'embaràs (els alcaloides de la pervinca són teratogènics i leucopènia severa. En forma de tisanes no s'han reportat contraindicacions.
Infusió: les fulles al 2-3%. Prendre 2-3 tasses diàries.
Existeixen algunes referències que asseguren que la pervinca de Madagascar provendria de les regions tropicals d'Amèrica. El seu nom deriva del llatí vincere = "lligar", a causa del fet que els plançons rastreros llargs d'aquesta planta servien per fer corones. Investigacions dutes a terme des de 1995 van permetre aïllar al voltant de 60 alcaloides, dels quals la vinblastina (aïllada el 1958) i la vincristina (aïllada el 1960) són les més importants des del punt de vista medicinal. Els camperols de Jamaica la utilitzaven amb molta freqüència com antidiabètica.
Això va fer que a partir de 1957 es realitzessin investigacions als Estats Units i Canadà, les que en un primer moment resultaren negatives, però gràcies a un fet fortuït, van permetre arribar a descobrir les seves virtuts antitumorals. Pel que fa a la comercialització de la pervinca, les multimilionàries vendes de vinblastina i vincristina promogueren amplis debats sobre els drets d'explotació d'una espècie, atenent que Madagascar (país d'origen d'on es van obtenir les mostres i es van realitzar els assajos) mai obtengué beneficis. A partir d'aquí es realitzaren convenis de coparticipació entre països proveïdors de matèria primera i països que la industrialitzen.
Les fulles de pervinca es troben aprovades pel Ministeri de Sanitat de Cuba per a ús humà. Els alcaloides purificats i sintetitzats constitueixen una especialitat medicinal.
És una planta que es ven a les floristeries com a planta decorativa tant d'interior com de jardí, ja que es considera una planta bonica, vistosa i fàcil de tractar. En jardineria s'han aconseguit diverses varietats de vius colors.
A Europa la pervinca es considerava una planta màgica, ideal per a allunyar els mals esperits. A França, se l'anomenava violeta dels encantadors. Les fulles seques s'han fumat com a al·lucinogen i euforitzant.
Va ser costum durant molts anys entre el natius de l'illa de Madagascar, col·locar garlandes de pervinca sobre el coll dels condemnats a mort.
La pruenga de jardí (Catharanthus roseus) és una espècie que pertany al gènere Catharanthus i a la família de les apocinàcies. Catharanthus del grec katharos, "pur," i anthos, "flor". És nativa i endèmica de Madagascar. És una herba que, com a característica pròpia de la seva família, presenta làtex.
Altres noms populars catalans amb els quals també se la coneix són herba donzella, dominica, alegret, cacauereta, alegria, alegries, baladret, garroferet, garrofereta borda i pastoreta.
Barvínkovec růžový (Catharanthus roseus) je stálezelena, nízká, tropická rostlina neúnavně kvetoucí četnými, asi 4 cm velkými květy růžovofialové barvy. Je jedním z osmi druhů rodu barvínkovec, které jsou téměř všechny původem z ostrova Madagaskar. Rostlina byla v minulosti pod jménem barvínek růžový (Vinca rosea) součásti rodu barvínek, později byla přeřazena do rodu barvínkovec.[1][2][3]
Tato krásná a užitečná rostlina pochází z afrického Madagaskaru a díky hezkým květům a léčivým účinkům byla rozšířena do všech tropických i řady subtropických oblastí světa. Původně byla zavedena do okrasných zahrad a parků, tam zplaněla a dostala se do volné přírody; někdy se dokonce stává nekontrolovaně šířeným plevelem (např. na Floridě a Havaji). Ve Střední Evropě, kde je pro ni příliš chladné klima, bývá pěstována jako letnička nebo pokojovka.[4][5][6]
Planý barvínkovec se vyskytuje na pastvinách, loukách, ve světlých lesích i v pobřežních dunách a na narušených místech. Pěstovaný nejlépe roste v teplých, humózních, písčitých a dobře odvodněných půdách s dostatkem vápníku. Jen při vzcházení potřebuje rostlina občasnou zálivkou, zakořeněná je odolná vůči suchu. K růstu jí postačí polostín, ale aby nasadila hojnost celoročně se vytvářejících květů, potřebuje stanoviště s dostatkem slunce. V zemině bohaté na živiny tvoří hodně lodyh a málo květů.[1][7][8]
Vytrvalý, stálezelený polokeř dosahující výšky 30 až 60 cm. Od báze hustě rozvětvené lodyhy jsou plazivé, vystoupavé až vzpřímené a jsou porostlé vstřícnými, křižmostojnými, lesklými, tmavě zelenými listy s krátkými řapíky. Jejich slabě kožovité eliptické až obvejčité čepele bývají dlouhé 3 až 10 cm a široké 1 až 3 cm, u báze jsou zúžené, na vrcholu tupé a po obvodě celokrajné, mají světlou střední žilku a 7 až 11 párů žilek postranních. Z poraněné lodyhy prýští bílý latex.
Pětičetné květy na krátkých stopkách vyrůstají jednotlivě nebo po dvou až třech; jsou oboupohlavné. Bývají velké 3 až 5 cm a mají úzkou cylindrickou korunní trubku, téměř 3 cm dlouhou. Nežláznatý kalich má pět úzce podlouhlých šídlovitých plátků asi 5 mm dlouhých. Koruna nálevkovitého tvaru je tvořena pěti obvejčitými rozestálými plátky, v poupěti spirálovitě stočenými, které se překrývají směrem doleva a jsou zbarveny obvykle růžově s tmavším středem. Pět tyčinek přirostlých k vnitřku korunní trubky nese volné prašníky. Gyneceum je tvořeno dvěma semeníky s mnoha vajíčky. Společná štíhlá čnělka má širokou bliznu. Květy jsou přizpůsobeny k opylování hmyzem s dlouhým sosákem, např. motýly, kteří přilétají pro nektar uvolňovaný ze žlázek ve spodu květů. Druh je schopen také samoopylení. Ploidie druhu je 2n = 16.
Plodem je souplodí dvou úzce válcovitých, 2 až 3,5 cm dlouhých měchýřků. Ve zralosti měchýřky podélně pukají a uvolňují množství drobných hnědočerných bradavičnatých semen velkých asi 2 mm. Dozrávají průběžně celoročně, obdobně jako kvetou květy.[1][2][3][5][7][8]
V přírodě se rostliny rozšiřují převážně semeny, kterých produkují dostatek; bývají rozptylována větrem i vodou a s oblibou je roznášejí mravenci. Pěstované rostliny bývají rozmnožovány vrcholovými polovyzrálými řízky sázenými do kypré a vlhké půdy, nejlépe při spodním ohřevu a vysoké vzdušné vlhkosti. Množí se i semeny udržovanými do vyklíčení ve stínu, a to při teplotě okolo 25 °C. Za dobrých podmínek vyklíčí za dva až tři týdny. [5][7][8]
Barvínkovec růžový je významný pro farmacii. V rostlině je obsaženo více než 70 alkaloidů, např. vinkristin je účinný v léčbě leukemie u dětí a vinblastin se používá při Hodgkinově nádorovém onemocnění mízních uzlin. O významnosti rostliny nelze pochybovat, neboť synteticky vyráběný vinkristin používaný k léčbě leukémie je ve srovnání s přírodním produktem účinný pouze z 20 %. Výtažky z rostlin se používají i při hypertenzi, diabetu a chorobách ledvin.[zdroj?]
V tropech se pěstuje jako okrasná stále kvetoucí rostlina lemující záhony i jako přenosná zeleň. Je považována za vhodnou půdopokryvnou rostlinu. Ve středoevropských podmínkách se používá jako letnička, brzy z jara se ve skleníku ze semen předpěstují mladé rostliny a s příchodem léta se vysadí na záhon. Barvínkovec lze pěstovat i jako pokojovou rostlinu umístěnou na plném slunci (s teplotou trvale nad 15 °C). Brzy na jaře je nutno rostlinu seříznout, aby se rozrostla a dobře kvetla.
Pro zahradní použití byly vyšlechtěny mnohé kultivary, z nichž některé jsou malého vzrůstu, kompaktní nebo mají překrývající se okvětní lístky. Také byla rozšířena barevná škála květů, existují světle růžové, sytě růžové, červené, fialové, bílé a často mívají kontrastní očko.[7][8][9][10][11]
Kvetoucí rostlina
Červený květ s bílým očkem
Fialový květ
Bílý květ
Semena
Obrázky, zvuky či videa k tématu barvínkovec růžový ve Wikimedia Commons
Barvínkovec růžový (Catharanthus roseus) je stálezelena, nízká, tropická rostlina neúnavně kvetoucí četnými, asi 4 cm velkými květy růžovofialové barvy. Je jedním z osmi druhů rodu barvínkovec, které jsou téměř všechny původem z ostrova Madagaskar. Rostlina byla v minulosti pod jménem barvínek růžový (Vinca rosea) součásti rodu barvínek, později byla přeřazena do rodu barvínkovec.
Die Rosafarbene Catharanthe (Catharanthus roseus, Syn.: Vinca rosea L.), auch Madagaskar-Immergrün oder Rosafarbenes Zimmerimmergrün genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Catharanthen (Catharanthus) in der Familie der Hundsgiftgewächse (Apocynaceae).
Die Rosafarbene Catharanthe ist eine immergrüne, ausdauernde krautige Pflanze bis Halbstrauch, der Wuchshöhen bis zu 80 Zentimeter erreicht. Die gegenständigen Laubblätter sind einfach, eiförmig und ganzrandig.
Die einzeln in den Blattachseln stehenden, zwittrigen, fünfzähligen Blüten weisen einen Durchmesser von 3 bis 5 Zentimeter auf. Die fünf Kelchblätter sind verwachsen. Die fünf zu einer Röhre verwachsenen Kronblätter variieren in der Farbe von weiß über rosa bis zu violett. Es ist nur ein Kreis mit fünf fertilen Staubblätter vorhanden; sie sind mit dem obersten Bereich der Kronröhre verwachsen. Es wird eine zweisamige Sammelbalgfrucht gebildet.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 16.[1]
Die Rosafarbene Catharanthe stammt ursprünglich aus Madagaskar, ist mittlerweile aber in den Tropen weit verbreitet.
Die Rosafarbene Catharanthe wird oft kultiviert und hat auch eine medizinische Bedeutung erlangt. In dieser Art wurden über 70 Alkaloide entdeckt, die eine biologische Wirkung besitzen und von medizinischem Interesse sind. Diese werden als Vincaalkaloide bezeichnet. Das Hauptalkaloid in Catharanthus roseus ist Vindolin mit einer Konzentration bis zu 0,5 % in der Wurzel. Bedeutender sind jedoch Vinblastin mit einem Anteil von 0,005 % und Vincristin mit 0,001 %. Diese beiden Alkaloide werden als Zytostatika in der Chemotherapie besonders gegen die Krebsarten Hodgkin-Lymphom und Prolymphozytenleukämie eingesetzt.[2]
Vinblastin
Vincristin
Vindolin
Die wissenschaftliche Untersuchung der Rosafarbenen Catharanthe begann noch während des Zweiten Weltkriegs. Da die Pflanze in der philippinischen Volksheilkunde als Appetitzügler verwendet wurde, wollte man sie wissenschaftlich auf ihre Eignung dafür untersuchen. Robert Laing Noble machte 1952 jedoch an Ratten die Entdeckung, dass die Wirkstoffe des Madagaskar-Immergrüns eine starke Senkung der weißen Blutkörperchen im Blut hervorriefen und damit das Immunsystem schwächten. Er schloss daraus, dass sich diese Wirkstoffe möglicherweise für die Behandlung von Leukämie eigneten. Diese Krankheit zeichnet sich durch eine massive und nicht kontrollierbare Vermehrung von weißen Blutkörperchen aus. Zwei wirksame Alkaloide konnten letztendlich isoliert werden, die als die Medikamente unter den Handelsnamen Velban (Vinblastin) und Oncovin (Vincristin) auf den Markt kamen.[3] Die Vinca-Alkaloide haben Bedeutung bei der Behandlung von Lymphomen, Leukämie, Brustkrebs und Lungenkrebs.[4]
Der schwedische Botaniker Carl von Linné hat die Art unter dem Taxon Vinca rosea in der 1758 erschienenen 10. Auflage seines Werks Systema naturae genannt.[5] Der englische Botaniker George Don bezog sich auf dieses Basionym, ordnete die Art jedoch unter dem Taxon Catharanthus roseus in eine andere Gattung ein.[6]
Weitere Synonyme der Art sind Ammocallis rosea (L.) Small, Pervinca rosea (L.) Moench, Vinca guilelmi-waldemarii Klotzsch, Vinca speciosa Salisb. und Lochnera rosea (L.) Rchb.
Man kann folgende Varietäten unterscheiden:[7]
In Madagaskar ist ein pflanzlicher Extrakt (Teinture mère) unter dem Namen PERVENCHE[8] im Handel frei verkäuflich.
Die Rosafarbene Catharanthe (Catharanthus roseus, Syn.: Vinca rosea L.), auch Madagaskar-Immergrün oder Rosafarbenes Zimmerimmergrün genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Catharanthen (Catharanthus) in der Familie der Hundsgiftgewächse (Apocynaceae).
Ang Catharanthus roseus maoy tanom nga makit-an lamang sa Madagaskar.
Ji̍t-ji̍t-chhun (ha̍k-miâ: Catharanthus roseus)
Tapak dara ya iku perdu taunan kang asalé saka Madagaskar, nanging wit iki wis nyebar ana ing tlatah-tlatah tropika liyané.[1][2] Jeneng ilmiah saka wit iki ya iku Catharanthus roseus (L.) Don.[2] Ana ing Indonesia wit pekarangan dadi petetan lan duwé jeneng liya kaya sindapor (Sulawesi), kembang tembaga (basa Sunda), lan kembang tapak dårå (basa Jawa).[2] Wong-wong saka Malaysia njenengi wit iki kemunting cina, pokok rumput jalang, pokok kembang sari cina, utawa pokok ros pasisir.[2] Ana ing Nagara Filipina, wit iki dikenal karo jeneng tsitsirika, ana ing Vietnam hoa hai dang, ing Cina chang chun hua, ing Inggris rose periwinkle, lan ana ing Walanda duwé jeneng soldaten bloem.[2]
Wit iki asalé saka wewengkon wétan tengah.[2] Wit jinis iki bisa urip ana ing dhataran cendhèk nganti tekan dhataran kang dhuwuré 800 mèter ana ing sandhuwuré lumah segara, nanging wit jinis iki luwih bisa urip ana ing panggon terbuka, lan uga ora nutup kemungkinan bisa uga urip ana ing panggon liyané.[1][2] Wit iki uripé nyamping lan bisa dhuwur nganti tekan 0,2-1 mèter.[1] Godhong saka wit iki mbentuk bunder endhog, wernané ijo kang kasusun nyirip selingan.[1] Dawané godhong sakiwa-tengené 2–6 cm, ambané 1–3 cm, lan pang lan godhongé duwé kandhutan lateks kang wernané putih.[2] Kembangé aksial (metu saka ketiak daun).[2] Kelopak saka kembangé cilik, mbentuk paku.[2] Makutha kembangé duwé wujud kang kaya trompèt, pucuké amba, wernané putih, biru, jambon utawa wungu gumantung saka kultivaré.[2] Woh saka wit iki dhapuré silinder, pucuké lancip, ana rambuté, dawané udakara 1,5 - 2,5 cm, lan wijiné ana akèh.[2]
Tuwuhan hérba iki ngandhut komponèn antikanker, ya iku alkaloid kaya ta vincaleukoblastine, leurocristine, leurosin, vinkadiolin, leurosidin, katarantin. Alkoloid duwé khasiat hiplogonik (kanggo ngudhunaké kadhar gula getih) kaya leurosin, katarantin, locherin, tetrahidroalstonin, vindolin, vindolinin. Oyodé ngandhut alkaloid, saponin, flavonoid, tanin.[3]
Tapak dara ya iku perdu taunan kang asalé saka Madagaskar, nanging wit iki wis nyebar ana ing tlatah-tlatah tropika liyané. Jeneng ilmiah saka wit iki ya iku Catharanthus roseus (L.) Don. Ana ing Indonesia wit pekarangan dadi petetan lan duwé jeneng liya kaya sindapor (Sulawesi), kembang tembaga (basa Sunda), lan kembang tapak dårå (basa Jawa). Wong-wong saka Malaysia njenengi wit iki kemunting cina, pokok rumput jalang, pokok kembang sari cina, utawa pokok ros pasisir. Ana ing Nagara Filipina, wit iki dikenal karo jeneng tsitsirika, ana ing Vietnam hoa hai dang, ing Cina chang chun hua, ing Inggris rose periwinkle, lan ana ing Walanda duwé jeneng soldaten bloem.
गुलाबी सदाबहार (Catharanthus roseus, कैथेरेंथस रोज़स/रोस़स) एगो फूलवाला पौधा के प्रजाति हवे जे सदाबहार (कैथेरेंथस जाति) के आठ गो प्रजाति सभ में से एक हवे। सदाबहार सभ में बारहों महीना फूल फुलालें आ एह सदाबहार में फूल गुलाबी भा सफेद रंग के होलें। अंगरेजी में एकरा के पिंक पेरिविंकल कहल जाला। मूल रूप से ई मैडागास्कर के पौधा हवे हालाँकि अब लगभग पूरा दुनिया में गरम आ कुछ गरम (शीतोष्ण) इलाका सभ में होला। भारत-पाकिस्तान में ई आम सजावटी पौधा हवे जेकरा लोग अपना घरे कियारी भा गमला में लगावेला।
एह पौधा के सोर, पतैई आ फूल सभ के जड़ी-बूटी नियर इस्तेमाल होला। आधुनिक मेडिकल साइंस में एकरे पौधा से निकासल एल्केलाइड सभ के कई बेमारी सभ के इलाज में इस्तेमाल होला।
केरल में गुलाबी सदाबहार
फुलाए से पहिले एगो कोंढ़ी, पच्छिम बंगाल में
फर आ बीया
सफेद रंग के किसिम
लाल रंग के किसिम
पूरा पौधा
নয়নতৰা অসমত পোৱা এক সাধাৰণ ফুল গছ। ইয়াৰ গুলপীয়া বা বগা পাঁচ পাহিৰ ফুল বোৰৰ বাবে পৰিচিত। বৈজ্ঞানিক নাম Catharanthus roseus, ই Apocynaceae (dogbane, অথবা oleander পৰিয়াল ) পৰিয়ালৰ অন্তৰ্ভুক্ত । নয়নতৰা বিভিন্ন স্থানত বিভিন্ন নামেৰে পৰিচিত, যেনে Cape periwinkle, Madagascar periwinkle, periwinkle, sadabahar, sadaphuli, sadasuhagi, sadsuhagan ইত্যাদি। ইয়াৰ আদি বাসস্থান মাদাগাস্কাৰ।
নয়নতৰাৰ আদি নিৱাস মাদাগাস্কাৰ । ভাৰত, বাংলাদেশ, পাকিস্তান আৰু আফ্ৰিকা মহাদেশসহ আৰু বহু দেশত ইয়াক দেখা যায়। ই গুল্মজাতীয় উদ্ভিদ। বৰ্ষজীৱী। কেতিয়াবা অনেক বছৰ জিয়াই থকা দেখা যায়। ২/৩ ফুটৰ বেছি ডাঙৰ দেখা নাযায় । পাত বিপৰীত, মসৃণ, আৰু ডিম্বাকৃতি।[1] পাঁচ পাহি বিশিষ্ট ফুল। গুলপীয়া , পাতল গুলপীয়া আৰু বগা ৰঙৰ । ফুলৰ গোন্ধ নাই। বীজেৰ দ্বাৰা বংশ বৃদ্ধি হয়।
নয়নতৰা ৬০-৮০ চেঃমিঃ ওখ হয়। গাছত প্ৰায় গোটেই বছৰেই ফুল ফুলে। ফুলবোৰ ৩-৩.৫ চেঃমিঃ বহল, ৫ পাপৰীৰ মাজত এটি গাঢ় ৰঙৰ ফোঁট থাকে। ইহঁতৰ বীজ চহ কৰা হয়। ইয়াক ফুল বাগিচা আৰু ঘৰৰ চাদত বা পিৰালীত লাগোৱা যায়।
নয়নতৰাৰ পাত, ফুল আৰু ডালত বহু মূল্যবান ৰাসায়নিক উপাদান পোৱা যায়। ৭০ টাতকৈ বেছি উপক্ষাৰ ইয়াৰ পৰা আহৰণ কৰা হয়। ভিনক্ৰিষ্টিন আৰু ভিনব্লাষ্টিন নামৰ উপক্ষাৰ দুটা তেজৰ কৰ্কট ৰোগত ব্যৱহাৰ কৰা হয়। ডেলটা-ইহোহিম্বিন নামৰ এক প্ৰকাৰৰ ৰাসায়নিক পদাৰ্থও ইয়াৰ পৰা পোৱা যায়।
পূজা পাৰ্বনত নয়নতৰাৰ ফুল ব্যৱহাৰ কৰা হয়। আলংকাৰিক গছ হিচাপেও ইয়াক ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
কৃমি ৰোগত, মেধাবৃদ্ধিত, লিউকেমিয়া, মধুমেহ, ৰক্ত প্ৰদৰত ,ৰক্তচাপ বৃদ্ধিত, সন্ধিবাতৰ লগতে নানা ৰোগত ইয়াৰ ব্যৱহাৰ হয়। কীট দংশনত দ্ৰুত উপশমত নয়নতৰাৰ ফুল বা পাতৰ ৰস ব্যৱহাৰ কৰা যায়।
ভিনচা প্ৰজাতি ,বাংলাদেশ
ফুলৰ কলি, পশ্চিমবংগ
নয়নতৰা
নয়নতৰা
নয়নতৰা, পাকিস্তান
নয়নতৰা , মালেছিয়া
নয়নতৰা ফুল
White rosy periwinkle
Pacifica Burgundy Halo - Madagascar Periwinkle
Red cultivar of Madagascar Periwinkle
Potted Plant in New Delhi
Catharanthus roseus
Catharanthus roseus
Catharanthus roseus
নয়নতৰা অসমত পোৱা এক সাধাৰণ ফুল গছ। ইয়াৰ গুলপীয়া বা বগা পাঁচ পাহিৰ ফুল বোৰৰ বাবে পৰিচিত। বৈজ্ঞানিক নাম Catharanthus roseus, ই Apocynaceae (dogbane, অথবা oleander পৰিয়াল ) পৰিয়ালৰ অন্তৰ্ভুক্ত । নয়নতৰা বিভিন্ন স্থানত বিভিন্ন নামেৰে পৰিচিত, যেনে Cape periwinkle, Madagascar periwinkle, periwinkle, sadabahar, sadaphuli, sadasuhagi, sadsuhagan ইত্যাদি। ইয়াৰ আদি বাসস্থান মাদাগাস্কাৰ।
நித்தியக கல்யாணி, நயனதாரா அல்லது பட்டிப்பூ என்றும் சுடுகாட்டுப்பூ (பூச்செடி) என்று அழைக்கப்படும் செடி, மடகாசுக்கரில் மட்டுமே காணப்பட்ட ஒருவகைச் செடியாக இருந்தது. பின்னர் இது வெப்பமண்டலப் பகுதிகளுக்கும், மென்வெப்பமண்டலப் படுதிகளுக்கும் பரவியது. இச்செடியின் பூ வெள்ளை நிறத்திலோ, இளஞ்சிவப்பு நிறத்திலோ காணப்படும். பூவிதழ்கள் கூடும் நடுப்பகுதியில் அடர்ந்த சிவப்பு நிறமாகக் காணப்படும். இதன் உயிரியல் வகைப்பாட்டுப் பெயர் காத்தராந்தசு ரோசியசு (Catharanthus roseus) என்பதாகும்.
மடகாசுக்கரில் இயற்கையில் காணப்படும் வகையான இச்செடி இன்றையச் சூழலில் அருகிவருகின்றது. இதற்கான காரணம் காடுகளை வெட்டியும் எரித்தும் வேளாண்மை செய்யும் முறையால் இயற்கைச் சூழிடங்கள் அழிகின்றன[1]
இம்மருந்துச்செடி ஏறத்தாழ ஒரு மீட்டர் உயரம் வளரும். இரு மாதங்களில் 60 முதல் 80 சென்றி மீட்டர் உயரம் வளரும் செடியாகும். இதன் இலைகள் நீள்வட்ட வடிவில் 2.5 – 9 செ.மீ நீளமும் 1 – 3.5 செ.மீ அகலமும் கொண்டதாக இருக்கும். அகலமான இந்த இலைகளின் மேற்பரப்பு பளபளப்பாகவும், நுண்மயிர்கள் இல்லாமலும் இருக்கும். இலைகள் எதிரெதிராக அமைந்திருக்கும். இலைக்காம்பு 1 - 1.8 செ.மீ நீளம் இருக்கும். இலையின் நடு நரம்பு வெளிறிய பச்சை நிறத்தில் இருக்கும். இலைக்காம்பு [2][3][4][5]
நீரிழிவு, சிறுநீர்த்தாரை, வெள்ளை இரத்தப்புற்று நோய். இப்பூச்செடியில் இருந்து இரத்தப் புற்றுநோய் (இலூக்கேமியா), சர்க்கரை நோய் போன்ற நோய்களுக்கான மருந்துகள் பிரித்தெடுக்கப்படுவதால்[1] அதிகம் அறியப்படுகின்றது. குறிப்பாக வின்பிளாசிட்டீன், வின்க்கிரிசுட்டீன் போன்ற உயிர்வேதிப் பொருள்கள் பிரித்தெடுக்கப்படுகின்றன. சென்னை கிருத்துவக் கல்லூரியிலும் மேலை நாடுகளிலும் இதற்கான ஆய்வுகள் நடைபெறுகின்றன[6].
நித்ய கல்யாணி செடியிலை நேரடியாக உட்கொள்வது தீவிர நச்சுத்தன்மையை உடலில் உண்டாக்கும்
நித்தியக கல்யாணி, நயனதாரா அல்லது பட்டிப்பூ என்றும் சுடுகாட்டுப்பூ (பூச்செடி) என்று அழைக்கப்படும் செடி, மடகாசுக்கரில் மட்டுமே காணப்பட்ட ஒருவகைச் செடியாக இருந்தது. பின்னர் இது வெப்பமண்டலப் பகுதிகளுக்கும், மென்வெப்பமண்டலப் படுதிகளுக்கும் பரவியது. இச்செடியின் பூ வெள்ளை நிறத்திலோ, இளஞ்சிவப்பு நிறத்திலோ காணப்படும். பூவிதழ்கள் கூடும் நடுப்பகுதியில் அடர்ந்த சிவப்பு நிறமாகக் காணப்படும். இதன் உயிரியல் வகைப்பாட்டுப் பெயர் காத்தராந்தசு ரோசியசு (Catharanthus roseus) என்பதாகும்.
மடகாசுக்கரில் இயற்கையில் காணப்படும் வகையான இச்செடி இன்றையச் சூழலில் அருகிவருகின்றது. இதற்கான காரணம் காடுகளை வெட்டியும் எரித்தும் வேளாண்மை செய்யும் முறையால் இயற்கைச் சூழிடங்கள் அழிகின்றன
இம்மருந்துச்செடி ஏறத்தாழ ஒரு மீட்டர் உயரம் வளரும். இரு மாதங்களில் 60 முதல் 80 சென்றி மீட்டர் உயரம் வளரும் செடியாகும். இதன் இலைகள் நீள்வட்ட வடிவில் 2.5 – 9 செ.மீ நீளமும் 1 – 3.5 செ.மீ அகலமும் கொண்டதாக இருக்கும். அகலமான இந்த இலைகளின் மேற்பரப்பு பளபளப்பாகவும், நுண்மயிர்கள் இல்லாமலும் இருக்கும். இலைகள் எதிரெதிராக அமைந்திருக்கும். இலைக்காம்பு 1 - 1.8 செ.மீ நீளம் இருக்கும். இலையின் நடு நரம்பு வெளிறிய பச்சை நிறத்தில் இருக்கும். இலைக்காம்பு
ಸದಾಪುಷ್ಪವು ಒಂದು ಔಷಧೀಯ ಗುಣವುಳ್ಳ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ[೧]. ಗುಲಾಬಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಕೆಂಪು, ಬಿಳಿ ಮುಂತಾದ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಸಸ್ಯವು ಕಾಣಸಿಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಋತುವಿನಲ್ಲಿಯೂ ಹೂಬಿಡುವ ಕಾರಣ ಇದನ್ನು ಸದಾಪುಷ್ಪ ಅಥವಾ ನಿತ್ಯಪುಷ್ಪ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಈ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲ. ಮೆಡಗಾಸ್ಕರ್ ಇದರ ತವರೂರು ಉದ್ಯಾನವನಗಳಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರ ಪುಷ್ಪವಾಗಿ ಬೆಳೆಸು ತಂದ ಈ ಪುಟ್ಟಗಿಟ, ಇಡೀ ಬಾರತವನ್ನೇ ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ. ಎಲೆಗಳು ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಎದುರು ಬದಿರಗಿರುತ್ತವೆ. ಗುಲಾಬಿ ಅಥವಾ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತವೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಳಿ ಹೂಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣವಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಗುಣದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಇಡೀ ವರ್ಷವೂ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ.
ಸದಾಪುಷ್ಪವು ೬೬ ಬಗೆಯ ಕ್ಷಾರಪದಾರ್ಥಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಸದಾಪುಷ್ಪವನ್ನು ಸಂಸ್ಕರಿಸಿ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ[೨]. ಎಲೆಗಳಲ್ಲಿ ದೊರಕುವ ವಿನ್ಕ್ರಿಸ್ಟಿನ್ ಮತ್ತು ವಿನ್ಬ್ಲಾಸ್ಟಿನ್ನನ್ನು ರಕ್ತದ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ನ ನಿವಾರಣೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಮಧುಮೇಹ ರೋಗದ ನಿಯಂತ್ರಕವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಎಳೆ ಮಗುವಿನ ಹೊಟ್ಟೆನೋವು ನಿವಾರಣೆಗೆ ಎಲೆಗಳ ರಸವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ರಕ್ತದ ಒತ್ತಡದ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲೂ ಸದಪುಷ್ಪದ ಕ್ಷಾರವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.
ರಕ್ತದ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ವ್ಯಾಧಿಯಲ್ಲಿ
ಒಂದು ಹಿಡಿ ಎಲೆಗಳನ್ನು ತಂದು ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಒಣಗಿಸಿ ಚೂರ್ಣ ಅಡುವುದು. ಅರ್ಧ ಟೀ ಚಮಚ ಚೂರ್ಣವನ್ನು ಒಂದು ಚೆಂಬು ನೀರಿಗೆ ಹಾಇ ಕಾಯಿಸಿ ಆರಿಸಿ ಕುಡಿಯುವುದು. 3ಟೀ ಚಮಚ ದಿವಸಕ್ಕೆ 2ವೇಳೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ಸಾಯಂಕಾಲ. ಇಡೀ ಮಾನವಕೋಟಿಯನ್ನು ರತದ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ನಿಂದ ಉಳಿಸುವ ಸಾಮಾಥ್ಯø ಈ ಗಿಡಕಿದೆ ಅಂದರೆ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯಾಗಲಾರದು.
ಸಕ್ಕರೆ ಕಾಯಿಲೆಯಲ್ಲಿ
ಈ ಗಿಡದ ನಾಲ್ಕೈದು ಹಸಿರೆಲೆಗಳನ್ನು ತಂದು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತೊಳೆದು ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಬೆಳಗ್ಗೆ ತಿನ್ನುವುದು. ಅಥವಾ ಬರಿಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ನಿತ್ಯ ಪುಷ್ಟಿ ಹೂಗಳನ್ನು ಅಗೆದು ತಿನುವುದಿ. ನಾಲ್ಕು ಬಿಳೀ ಪುಷ್ಪವನ್ನು ಅರ್ಧ ಬಟ್ಟಲು ನೀರಿಗೆ ಹಾಕಿ ಕಾಯಿಸಿ ಕಾಲು ಬಟ್ಟಲು ಕಷಾಯವನ್ನು ತಣ್ಣಗೆ ಮಾಡಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬರೀ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸೇವಿಸುವುದು.
ಅಧಿಕ ರಕ್ತ ಒತ್ತಡದಲ್ಲಿ
ನಿತ್ಯಪುಷ್ಟಿ ಎಲೆಗಳನು ತಂದು ನೆರಿನಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಿ ಚೂರ್ಣ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಒಂದು ಟೀ ಚಮಚ ಚೂರ್ಣವನ್ನು ಒಂದು ಬಟ್ಟಲು ನೀರಿಗೆ ಹಾಕಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಯಿಸಿ ಕಷಾಯ ಮಾಡುವುದು. ತಣ್ಣಗಾದ ಮೇಲೆ 1/8 ಬಟ್ಟಲು ಕಷಾಯವನ್ನು ಸೇವಿಸುವುದು.
ಸುಟ್ಟ ಗಾಯ ಮತ್ತು ಬೊಬ್ಬಗಳಿಗೆ
ನಿತ್ಯಪುಷ್ಟಿಯ ಒಂದು ಹಿಡಿ ಹಸಿ ಎಲೆಗಳನ್ನು ತಂದು ಚೆನ್ನಗಿ ರಸ ತೆಗೆಯುವುದು ಈ ರಸದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಸಿ ಅಕ್ಕಿ ಹಿಟ್ಟನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಿಶ್ರಮಡಿ ಗಾಯದ ಮೇಲೆ ಮಂದವಾಗಿ ಲೇಪಿಸುವುದು.
ಬೇಧಿ ಮತ್ತು ರಕ್ತ ಭೇಧಿಯಲ್ಲಿ
10ಗ್ರಾಂ ನಿತ್ಯಪುಷ್ಟೀಯ ಹಸಿರೆಲೆಗಳನ್ನು ತಂದು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಯಿಸಿ ಕಷಾಯ ಮಾಡುವುದು .ತಣ್ಣಗಾದ ಮೇಲೆ ಈ ಕಷಾಯವನ್ನು ಎರಡು ಭಾಗ ಮಾಡಿ ಬೆಳ್ಳಿಗೆ ತ್ತು ಸಾಯಂಕಾಲ ಸೇವಿಸುವುದು. ಹೀಗೆ 5 ರಿಂದ 7 ದಿವಸ ಉಪಚಾರವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುವುದು. ಮಲಬದ್ದತೆಯನ್ನು ಸಹ ನಿವಾರಿಸಬಲ್ಲ ಗುಣ ಈ ಮೂಲಿಕೆಗೆ ಇದೆ ಎಂದುತಿಳಿದು ಬಂದಿದೆ.
ಗಾಯಳುಗಳಿಂದ ರಕ್ತಸ್ರಾವ
ಗಾಯ ವಾಸಿಯಾಗಲು ಒಣಗಿದ ನಿತ್ಯಪುಷ್ಟಿ ಎಲೆಯನ್ನು ಗಾಯಗಳ ಮೇಲೆ ಹಾಕುವುದು.ಗಾಯಗಳು ವಾಸಿಯಾಗುವವು.
ಸದಾಪುಷ್ಪದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು ಕ್ಯಾಥೆರ್ಯಂತಸ್ ರೋಸಿಯಸ್. ಇದು ಎಪೋಸೈನೇಸಿ ಎಂಬ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇದು ಒಂದು ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ.
ಸದಾಪುಷ್ಪದ ಕಾಂಡವು ಮೆದುವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಮೀಟರ್ನಷ್ಟು ಉದ್ದ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಈ ಸಸ್ಯದ ಹೂವುಗಳು ಐದು ದಳಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಎಲೆಗಳು ಲಂಬ ಗೋಲಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಇದ್ದು ಚೂಪಾದ ತುದಿಯನ್ನು ಹೂಂದಿದೆ.
ಬೀಜವು ಸಣ್ಣ ಕೋಡಿನಿಂದ ಆವರ್ತಿತಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಕೋಡು ೨ ರಿಂದ ೪ ಸೆಂ.ಮೀ.ನಷ್ಟು ಉದ್ದವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಕೋಡಿನ ಕಾಯಿಯು ಕಪ್ಪು ಬೀಜಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. .
ಇದರ ಬೀಜವನ್ನು ಬಿತ್ತಿ ಸಸ್ಯವನ್ನು ಬೆಳೆಸಬಹುದು. ಮತ್ತು ಬೇರು ಹಾಗೂ ಕಾಂಡಗಳ ಕೂಡಾ ಗಿಡವನ್ನು ಪಡೆಯಬಹುದು.
ಮರಳು ಮಿಶ್ರಿತ ಮೆತ್ತನೆ ಮಣ್ಣು ಹಾಗೂ ನೀರಿನ ಅಭಾವವಿರುವ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲೂ ಈ ಸಸ್ಯವನ್ನು ಬೆಳೆಸಬಹುದು.
http://www.ayurvediccommunity.com/AmaraKannada.asp
ಸದಾಪುಷ್ಪವು ಒಂದು ಔಷಧೀಯ ಗುಣವುಳ್ಳ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ. ಗುಲಾಬಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಕೆಂಪು, ಬಿಳಿ ಮುಂತಾದ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಸಸ್ಯವು ಕಾಣಸಿಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಋತುವಿನಲ್ಲಿಯೂ ಹೂಬಿಡುವ ಕಾರಣ ಇದನ್ನು ಸದಾಪುಷ್ಪ ಅಥವಾ ನಿತ್ಯಪುಷ್ಪ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಈ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲ. ಮೆಡಗಾಸ್ಕರ್ ಇದರ ತವರೂರು ಉದ್ಯಾನವನಗಳಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರ ಪುಷ್ಪವಾಗಿ ಬೆಳೆಸು ತಂದ ಈ ಪುಟ್ಟಗಿಟ, ಇಡೀ ಬಾರತವನ್ನೇ ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ. ಎಲೆಗಳು ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಎದುರು ಬದಿರಗಿರುತ್ತವೆ. ಗುಲಾಬಿ ಅಥವಾ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತವೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಳಿ ಹೂಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣವಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಗುಣದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಇಡೀ ವರ್ಷವೂ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ.
ಸದಾಪುಷ್ಪ ಪಂಡ ಪೂ ಅಪಿನಂಚಿನ ಒಂಜಿ ದಯಿ .ಈ ದಯಿಟ್ ಪೂ ಆಯೆರೆ ಸುರು ಆಯಿಬೊಕ್ಕ ದಿನಾಲ ಪೂ ಆವೋಂದುಪ್ಪುಂಡು. ಕೆಲವು ಕಡೆಟ್ ಈ ದಯಿಕ್ ನಿತ್ಯ ಪುಷ್ಪ ಪಂದ್ ಲೆಪ್ಪುವೆರ್.ಈ ದಯಿನ್ ನಮ್ಮ ಇಲ್ಲ್ದ ಕೈತಲ್ದ ಬಿತ್ತ್ಲ್ಡ್ ಪೊರ್ಲುಗು ಬೋಡಾದ್ ಅಂಚನೆ ಮರ್ದ್ದ ಉಪಯೋಗೊಗಾತ್ರ ಬುಳೆಪಾವೆರ್.
ಸದಾಪುಷ್ಪದ ದಯಿ ೨ಡ್ದ್ ೩ ಫೀಟ್ದಾತ್ ಎತ್ತರ ಬಳಪುಂಡು.ಮಸ್ತ್ ಗೆಲ್ಲ್ಲ್ ಇತ್ತ್ದ್ ಪುದೆಲ್ದ ಲೆಕ್ಕನೆ ಬಳಪುಂಡು.ಸೂರ್ಯನ ಬೊಲ್ಪು ,ನೀರ್ ,ಗಾಳಿ ಈ ದಯಿತ ಬುಳೆಚ್ಚಿಲ್ ಅಗತ್ಯವಾದುಂಡು.ದಯಿತ ಬಿತ್ತ್ ಬೂರ್ದ್ ತನ್ನಾತೆಗೆ ದಯಿ ಕೊಡಿಪುಂಡು.ಎಡ್ಡೆ ಪಚ್ಚೆ ಬಣ್ಣದ ಉರುಟಾದ್ ತೆತ್ತಿದ ಆಕಾರದ ಇರೆಕುಲು ಇತ್ತ್ದ್ ಗೊಂಚಲಾದ್ ಪೂ ಆಪುಂಡು .ಸದಾಪುಷ್ಪದ ದಯಿಟ್ ೨ ವಿಧ ಉಂಡು.ಒಂಜಿ ಬೊಲ್ದು ಬಣ್ಣದ ಪೂ ಆಪಿನ ದಯಿ ನನೊಂಜಿ ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣದ ಪೂ ಆಪಿನ ದಯಿ .ರಡ್ಡ್ ಬಗೆತ ದಯಿಕುಲು ಮರ್ದ್ದ ಉಪಯೋಗೊಗು ಬೋಡಾಪುಂಡು.[೧]
ಸದಾಪುಷ್ಪದ ದಯಿತ ಬೇರ್ನ್ ಸಂಗ್ರಹ ಮಲ್ತ್ದ್ ದೆಕ್ಕ್ದ ಲುಂಗಾದ್ [೨]ಪುಡಿ ಮಲ್ತ್ ದೀದ್ ಬೋಡಾನಗ ಅರ್ಧ ಗ್ರಾಮ್ ಪೊಡಿಕ್ಕ್ ಒಂಜಿ ಚಮಚ ತೊಡ್ಡೆನೈ ಬೆರಸದ್ ಬೊಲ್ಪುಗು ಖಾಲಿ ಬಂಜಿಗ್ ಅಂಚನೆ ರಾತ್ರೆ ವನಸ್ಸ್ಗ್ ದುಂಬು ದೆತೊಂಡ ಮಧುಮೇಹ ಕಡಿಮೆ ಆಪುಂಡು.ಅತ್ತ್ಂಡ ಈ ದಯಿತ ಪೂ ಅತ್ತ್ಂಡ ಇರೆನ್ ಬೊಲ್ಪುಗು ಖಾಲಿ ಬಂಜಿಗ್ ಅಗಿದ್ ತಿಂದ್ಂಡ ಸಕ್ಕರೆ ಕಾಯಿಲೆ ಕಡಿಮೆ ಆಪುಂಡು.
ಸದಾಪುಷ್ಪ ದಯಿತ ೪-೫ ಇರೆನ್ ದೆತೊಂದು ರಸ ದೆತ್ತ್ದ್ ೨-೩ ಎಮ್ ಲ್ದಾತ್ ಬೊಲ್ಪುಗು ಖಾಲಿ ಬಂಜಿಗ್ ಅಂಚನೆ ರಾತ್ರೆ ಜೆಪ್ಪುನಗ ಪರ್ಂಡ ಬಿಪಿ,ಹೈಪರ್ ಟೆನ್ಷನ್ ಕಡಿಮೆ ಆಪುಂಡು.
ಸದಾಪುಷ್ಪ ದಯಿತ ಇರೆನ್ ದೆತೊಂದು ಅರೆತ್ದ್ ಅವೆನ್ ಗಾಯೊಲೆಗ್, ಕಜ್ಜಿಲೆಗ್ ದಿನೊಟು ೨-೩ ಪೂಜಿಂಡ ಗಾಯ,ಕಜ್ಜಿಲು ಬೇಕೊನೆ ಕಡಿಮೆ ಆಪುಂಡು.
ಪೊಂಜೊಲೆನ ಋತುಚಕ್ರದ ಸಮಯೊಡು ಋತು ಸ್ರಾವ ಮಿತಿಡ್ದ್ ಜಾಸ್ತಿ ಇತ್ತ್ಂಡ ಸದಾಪುಷ್ಪ ದಯಿತ ೫-೬ ಇರೆನ್ ದೆತೊಂದು ಅವೆನ್ ೨ ಲೋಟೆ ನೀರ್ಡ್ ಪೊರ್ಲು ಕೊದಿಪಾದ್ ಪರ್ಂಡ ಋತು ಸ್ರಾವದ ಸಮಸ್ಯೆ ಕಡಿಮೆ ಆಪುಂಡು.
ಸದಾಪುಷ್ಪದ ಮುಕ್ಕೆ ಅಂಚನೆ ದಾಳಿಂಬೆ ಪೂತ ಮುಕ್ಕೆದ ರಸ ದೆತ್ತ್ದ್ ಮೂಂಕುಗು ಪಾಡ್ಂಡ ಮೂಂಕುಡೆ ನೆತ್ತೆರ್ ಬರ್ಪುನ ಕಡಿಮೆ ಆಪುಂಡು.
ಪುರಿ ತಾಗ್ದ್ ಮೈ ಕೆಂಪಾದ್ ದಡಾರ ಬತ್ತಿತ್ತ್ಂಡ ಸದಾಪುಷ್ಪ ದಯಿತ ಇರೆತ ರಸ ಪೂಜಿಂಡ ಕಡಿಮೆ ಆಪುಂಡು.
ಸದಾಪುಷ್ಪದ ಬೇರ್ನ್ ಲುಂಗಾದ್ ಪೊಡಿ ಮಲ್ತ್ ದೀದ್ ಬೋಡಾನಗ ಈ ಪೊಡಿತೊಟ್ಟುಗು ಸದಾಪುಷ್ಪದ ಇರೆನ್ ನೀರ್ಡ್ ಕೊದಿಪಾದ್ ಅರಿತ್ದ್ ದಿನಲ ಪರ್ಂಡ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಕಡಿಮೆ ಆಪುಂಡು.ಉಂದೆಟ್ ಉಪ್ಪುನ ಆಂಟಿ ಅಕ್ಸಿಡೆಂಟ್ಲು ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಕಣತ ಬುಳೆಚ್ಚಿಲ್ ಕಡಿಮೆ ಮಲ್ಪುಂಡು.
ಸದಾಪುಷ್ಪದ ಇರೆನ್ ಲುಂಗಾದ್ ಪೊಡಿ ಮಲ್ತ್ ದೀದ್ ಬೋಡಾನಗ ಈ ಪೊಡಿತೊಟ್ಟು ಬೇವುದ ಪೊಡಿ ಬೊಕ್ಕ ಮಂಜಲ್ದ ಪೊಡಿನ್ ನೀರ್ಡ್ ಬೆರೆಸದ್ ಮೋನೆಗ್ ಪೂಜಿದ್ ಒಂತೆ ಪೊರ್ತು ಕರಿದ್ ದೆಕ್ಕೊಡು .ಇಂಚ ದಿನಲ ಮಲ್ತ್ಂಡ ಮೋನೆದ ಮುದ್ವನ್,ಕಲೆ ಪೂರಾ ಕಡಿಮೆಯಾದ್ ಮೋನೆ ಪೊರ್ಲಾಪುಂಡು.
ಸದಾಪುಷ್ಪ ದಯಿತ ಪೂ ಬೊಕ್ಕ ಇರೆತ ರಸೊನು ದಿನ ನಿತ್ಯ ದೆತ್ತೊಂಡ ನಿದ್ರಾಹೀನತೆ ಕಡಿಮೆಯಾದ್ ನಿದ್ರೆ ಸರಿ ಬರ್ಪುಂಡು ಬೊಕ್ಕ ಮನಸ್ಸ್ದ ಉದಾಸೀನ ಕಡಿಮೆ ಆಪುಂಡು.ಅಂಚನೆ ಆತಂಕ ,ಒತ್ತಡ ಕಡಿಮೆ ಆಪುಂಡು.
Catharanthus roseus, commonly known as bright eyes, Cape periwinkle, graveyard plant, Madagascar periwinkle, old maid, pink periwinkle, rose periwinkle,[2] is a perennial species of flowering plant in the family Apocynaceae. It is native and endemic to Madagascar, but grown elsewhere as an ornamental and medicinal plant. It is a source of the drugs vincristine and vinblastine, used to treat cancer.[3] It was formerly included in the genus Vinca as Vinca rosea.
It has many vernacular names among which are arivotaombelona or rivotambelona, tonga, tongatse or trongatse, tsimatiririnina, and vonenina.[4]
Two varieties are recognized
Catharanthus roseus is an evergreen subshrub or herbaceous plant growing 1 m (39 in) tall. The leaves are oval to oblong, 2.5–9 cm (1.0–3.5 in) long and 1–3.5 cm (0.4–1.4 in) wide, glossy green, hairless, with a pale midrib and a short petiole 1–1.8 cm (0.4–0.7 in) long; they are arranged in opposite pairs. The flowers range from white with a yellow or red center to dark pink with a darker red center, with a basal tube 2.5–3 cm (1.0–1.2 in) long and a corolla 2–5 cm (0.8–2.0 in) diameter with five petal-like lobes. The fruit is a pair of follicles 2–4 cm (0.8–1.6 in) long and 3 mm (0.1 in) wide.[12][13][14][15]
In the wild, C. roseus is an endangered plant; the main cause of decline is habitat destruction by slash and burn agriculture.[16] It is also, however, widely cultivated and is naturalized in subtropical and tropical areas of the world such as Australia, Bangladesh, India, Malaysia, Pakistan, and the United States.[12] It is so well adapted to growth in Australia that it is listed as a noxious weed in Western Australia and the Australian Capital Territory,[17] and also in parts of eastern Queensland.[18]
As an ornamental plant, it is appreciated for its hardiness in dry and nutritionally deficient conditions, popular in subtropical gardens where temperatures never fall below 5–7 °C (41–45 °F), and as a warm-season bedding plant in temperate gardens. It is noted for its long flowering period, throughout the year in tropical conditions, and from spring to late autumn, in warm temperate climates. Full sun and well-drained soil are preferred. Numerous cultivars have been selected, for variation in flower colour (white, mauve, peach, scarlet, and reddish-orange), and also for tolerance of cooler growing conditions in temperate regions.
Notable cultivars include 'Albus' (white flowers), 'Grape Cooler' (rose-pink; cool-tolerant), the Ocellatus Group (various colours), and 'Peppermint Cooler' (white with a red centre; cool-tolerant).[12]
In the U.S. it often remains identified as "Vinca" although botanists have shifted its identification and it often can be seen growing along roadsides in the south.
In the United Kingdom it has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit[19] (confirmed 2017).[20]
The species has long been cultivated for herbal medicine, as it can be traced back to 2600 BC Mesopotamia.[21] In Ayurveda (Indian traditional medicine) the extracts of its roots and shoots, although poisonous, are used against several diseases. In traditional Chinese medicine, extracts from it have been used against numerous diseases, including diabetes, malaria, and Hodgkin's lymphoma.[13] In the 1950s, vinca alkaloids, including vinblastine and vincristine, were isolated from Catharanthus roseus while screening for anti-diabetic drugs.[22] This chance discovery led to increased research into the chemotherapeutic effects of vinblastine and vincristine. Conflict between historical indigenous use, and patent from 2001 on C. roseus-derived drugs by western pharmaceutical companies, without compensation, has led to accusations of biopiracy.[23]
Vinblastine and vincristine, chemotherapy medications used to treat several types of cancers, are found in the plant[24][25][26][27] and are biosynthesised from the coupling of the alkaloids catharanthine and vindoline.[28] The newer semi-synthetic chemotherapeutic agent vinorelbine, used in the treatment of non-small-cell lung cancer,[26][29] can be prepared either from vindoline and catharanthine[26][30] or from the vinca alkaloid leurosine,[31] in both cases via anhydrovinblastine.[30] The insulin-stimulating vincoline has been isolated from the plant.[32][33]
Despite the medical importance and wide use, the desired alkaloids (vinblastine and vincristine) are naturally produced at very low yields. Additionally, it is complex and costly to synthesize the desired products in a lab, resulting in difficulty satisfying the demand and a need for overproduction.[34] Treatment of the plant with phytohormones, such as salicylic acid[35] and methyl jasmonate,[36][37] have been shown to trigger defense mechanisms and overproduce downstream alkaloids. Studies using this technique vary in growth conditions, choice of phytohormone, and location of treatment. Concurrently, there are various efforts to map the biosynthetic pathway producing the alkaloids to find a direct path to overproduction via genetic engineering.[38][39]
C. roseus is used in plant pathology as an experimental host for phytoplasmas.[40] This is because it is easy to infect with a large majority of phytoplasmas, and also often has very distinctive symptoms such as phyllody and significantly reduced leaf size.[41]
Rosinidin is the pink anthocyanidin pigment found in the flowers of C. roseus.[42] Lochnericine is a major alkaloid in roots.[43]
C. roseus can be extremely toxic if consumed orally by humans, and is cited (under its synonym Vinca rosea) in the Louisiana State Act 159. All parts of the plant are poisonous. On consumption, symptoms consist of mild stomach cramps, cardiac complications, hypotension, systematic paralysis eventually leading to death.[44]
According to French botanist Pierre Boiteau, its poisonous properties are made known along generations of Malagasy people as a poison consumed in ordeal trials, even before the tangena fruit was used. This lent the flower one of its names vonenina, from Malagasy: vony enina meaning "flower of remorse".[45]
Purple Catharanthus roseus
This one was grown in Bangladesh as a ornamental plant in a flower tub in the balcony of a house
Off-white Catharanthus roseus
White Catharanthus roseus
Red Catharanthus roseus
White rosy periwinkle
Catharanthus roseus in Kerala
Purple Catharanthus roseus
Vinca From a garden at Cox's Bazar, Bangladesh
Catharanthus roseus in Ishwardi, Bangladesh
Flower bud in West Bengal, India
Garden Plant in India
Common garden plant in India
Catharanthus roseus in Pakistan
Grown in Malaysia
Flower plant raised in India temples
Fruits and seeds
Matured fruits of Madagascar Periwinkle
Immature fruits of Madagascar periwinkle
Pacifica Burgundy Halo – Madagascar Periwinkle
Red cultivar of Madagascar Periwinkle
Potted Plant in New Delhi
Anther
A fully bloomed white plant
-cropped.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
_1200.jpg)
_in_West_Bengal,_India,_photographed_by_Yogabrata_Chakraborty,_on_October_2,_2021.jpg)
{{cite encyclopedia}}: CS1 maint: url-status (link) 
A white C. roseus flower with a yellow center Catharanthus roseus, commonly known as bright eyes, Cape periwinkle, graveyard plant, Madagascar periwinkle, old maid, pink periwinkle, rose periwinkle, is a perennial species of flowering plant in the family Apocynaceae. It is native and endemic to Madagascar, but grown elsewhere as an ornamental and medicinal plant. It is a source of the drugs vincristine and vinblastine, used to treat cancer. It was formerly included in the genus Vinca as Vinca rosea.
It has many vernacular names among which are arivotaombelona or rivotambelona, tonga, tongatse or trongatse, tsimatiririnina, and vonenina.
Catharanthus roseus (buenas tardes) es una especie de Catharanthus nativa y endémica de Madagascar. Entre sus sinónimos se incluyen Vinca rosea (el basónimo), Ammocallis rosea, y Lochnera rosea. Otros nombres comunes: chabelita, teresita, isabelita, vinca del Cabo, vinca rosa, vinca rosada, vicaria (en Cuba), vicaria blanca y violeta blanca (en Camagüey) a la var. albus. En inglés se le llama "old-maid".[1][2][3]
Es un planta o hierba herbácea verde, que alcanza una altura de 1 m. Las hojas son de ovales a oblongas, de 2,5 a 9 cm de longitud y de 1 a 3.5 cm de anchura, de color verde brillante, con un nervio central pálido y un corto peciolo de 1 a 1,8 cm de longitud; se disponen en pares opuestos. Las flores constan de una corola de hasta 5 centímetros de diámetro formada por cinco pétalos, unidos en su base a un tubo que puede ser tan largo como el diámetro corolino. El cáliz está formado por cinco sépalos lineares, cortos, de menos de 1 cm de longitud. En las plantas silvestres la corola es de color rosado claro, más raramente blancas, con la base de los pétalos más oscura. Las variedades ornamentales pueden mostrar tonos más intensos de rosa o combinaciones de tonos.
El fruto está formado por dos folículos de 2 a 4 cm de largo y 5 mm de ancho,tiene una sutura longitudinal en su cara interior. Las semillas tienen un vilano
que les ayuda en su dispersión anemócora. [4][5][6][7]
En la naturaleza, es una planta amenazada; la principal causa es la pérdida de su hábitat mediante el desbroce y quema del bosque para dedicarlo a la agricultura y la ganadería.[8] Sin embargo esta especie se encuentra cultivada ampliamente y está naturalizada en amplias áreas subtropicales y tropicales del mundo.[6]
Esta especie se cultiva principalmente como planta ornamental.
Se la aprecia por su resistencia en condiciones secas y en deficiencia de nutrientes, popular en los jardines de zonas subtropicales donde las temperaturas nunca bajan de 5 °C a 7 °C, y como planta de arriate en jardines de clima templado durante la estación más cálida. Se seleccionan por su período de floración más prolongado, todo el año en condiciones tropicales, desde la primavera a finales de otoño en climas templados. Prefieren pleno sol y suelo bien drenado. Hay numerosos cultivares ornamentales con flores de tonos diferentes a los originales: blanco, malva, anaranjado, escarlata, rojizo-anaranjado; y combinaciones entre ellos. Algunas variedades son algo más resistentes a las bajas temperaturas que la especie silvestre. Algunos cultivares ornamentales son 'Albus', de flores blancas; 'Uva Fría', rosa oscuro y tolerante al frío; el grupo 'Ocellatus', de varios colores en combinación; 'Hierbabuena Fría', de flores blancas con centro rojo, tolerante al frío.[6]
C. roseus se utiliza en investigación de patologías de las plantas como huésped experimental para fitoplasmas.[9] Esto es así porque es fácil de infectar con la mayor parte de fitoplasmas, y frecuentemente presenta unos síntomas muy peculiares tales como filodios y una significativa reducción del tamaño de las hojas.[10]
Las sustancias vinblastina y vincristina extraídas de la planta se usan en el tratamiento de la leucemia.[8]
La planta se ha usado tradicionalmente para tratar la diabetes y la hipertensión, pero los efectos adversos y su elevada toxicidad no la hacen aconsejable para uso interno.[8]
Por su contenido en ibogaína puede ser alucinógeno y se le cita (bajo el sinónimo Vinca rosea) en el Louisiana State Act 159.
Catharanthus roseus fue descrita por (L.) G.Don y publicado en A General History of the Dichlamydeous Plants 4: 95. 1837.[14]
Catharanthus roseus (buenas tardes) es una especie de Catharanthus nativa y endémica de Madagascar. Entre sus sinónimos se incluyen Vinca rosea (el basónimo), Ammocallis rosea, y Lochnera rosea. Otros nombres comunes: chabelita, teresita, isabelita, vinca del Cabo, vinca rosa, vinca rosada, vicaria (en Cuba), vicaria blanca y violeta blanca (en Camagüey) a la var. albus. En inglés se le llama "old-maid".
Punakatara eli punatalvio eli ruusukatara (Catharanthus roseus) on oleanterikasvien heimoon kuuluva varpu. Luonnostaan sitä esiintyy endeemisenä Madagaskarilla, mutta koristeviljelyn myötä se on levinnyt kaikkialle tropiikkiin ja subtrooppisille alueille.[1]
Punakatara on ikivihreä varpu tai pieni pensas, joka voi kasvaa metrin korkuiseksi. Kiiltävät, melko jäykät lehdet sijaitsevat pareittain molemmin puolin vartta ja ovat 5–8 cm pitkiä. Torvimaisessa kukassa on viisi terälehteä ja se on tyypillisesti läpimitaltaan neljä senttimetriä. Kukan väri on tavallisesti vaaleanpunainen, mutta myös valko-, puna- ja purppurakukkaisia lajikkeita viljellään.[2]
Punakatara on suosittu koristekasvi.
Sitä on käytetty lääkeyrttinä muun muassa malarian, ihotautien, ripulin, hypertension ja diabeteksen hoitoon.[3]
Kasvista eristettyä kahta alkaloidia, vinblastiinia ja vinkristiiniä, käytetään useiden syöpien, kuten Hodgkinin taudin, leukemian ja rintasyövän[4] ja munasarjasyövän hoidossa. Vinkristiinin käyttö on mullistanut erityisesti lasten leukemian hoidon, eikä juuri kukaan kuole siihen, toisin kuin ennen jolloin lähes kaikki kuolivat. Ainetta ei kuitenkaan voida syntetisoida, sillä sen rakenne on niin monimutkainen. Grammaan lääkettä menee 500 kiloa kasvinlehtiä, ja hinta on 13 000 euroa. Syntetisointia selvitetään EU:n rahoittamassa tutkimuksessa VTT:ssä[5]
Punakatara eli punatalvio eli ruusukatara (Catharanthus roseus) on oleanterikasvien heimoon kuuluva varpu. Luonnostaan sitä esiintyy endeemisenä Madagaskarilla, mutta koristeviljelyn myötä se on levinnyt kaikkialle tropiikkiin ja subtrooppisille alueille.
Catharanthus roseus
La Pervenche de Madagascar (Catharanthus roseus) est une plante herbacée pérenne originaire et endémique de Madagascar appartenant à la famille des Apocynacées.
Elle est largement cultivée et naturalisée dans les régions tropicales et subtropicales[1]. Elle est notamment connue pour contenir de la vincristine et de la vinblastine, des molécules utilisées dans le traitement chimiothérapeutique de nombreux cancers.
L'espèce a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1759, sous le nom initial de Vinca rosea[2]. Révisée par le botaniste britannique George Don en 1837 qui l'a classée dans le genre Catharanthus.
Elle est aussi appelée en créole Kaka poul ou Zèb a sosyé aux Antilles françaises et Guillemette, Rose amère, Vinca à La Réunion et Saponaire, Pervenche à l'Ile Maurice.
Deux variétés sont reconnues :
C'est un arbrisseau persistant ou une plante herbacée, d'odeur désagréable, pouvant mesurer jusqu'à 1 m de hauteur.
Les feuilles sont entières, ovales à oblongues, 2,5 à 9 cm de long et 1 à 3,5 cm de large, vert brillant, glabres, avec une nervure médiane pâle et un court pétiole de 1 à 2 cm de long ; elles sont disposées en paire opposées.
Les fleurs sont de couleur blanche à rose foncé avec un centre rouge sombre, un tube de base 2.5–3 cm de long et une corolle à tube très étroit de 20–30 mm, de 2–5 cm de diamètre, avec cinq lobes étalés, en forme de pétales. La floraison s'étale sur toute l'année.
Le fruit est une paire de follicules, pubescents, de 2 à 4 cm de long et de 3 mm de large.
Fleur de Pervenche de Madagascar
Pervenche de Madagascar
Fruits et graines
Muséum de Toulouse
Cultivar de bigorneau rouge de Madagascar
Cette espèce endémique de Madagascar pousse aussi bien dans les zones humides que dans les zones sèches, presque arides, du niveau de la mer jusqu'à 1 500 mètres d'altitude. Elle se rencontre dans les prairies, les cultures, les forêts claires et le long des chemins.
Elle est actuellement cultivée et naturalisée sous les tropiques.
Les parties aériennes de la Pervenche de Madagascar renferment de 0,2 à 1 % d’alcaloïdes. Les composés intéressants sur le plan pharmacologique sont des alcaloïdes formés par le couplage de deux alcaloïdes monomères, un indole et un dihydroindole. Il a été isolé 71 alcaloïdes différents dont la vincristine, la vinblastine, la leurosidine etc. Leur complexité n'a pas permis pour l'instant de les synthétiser en laboratoire. Les feuilles sont par ailleurs très riches en acide-phénols (96 % d’acide 5-O-caffeoylquinique) et en flavonoïdes[16].
La racine séchée contient de l'ajmalicine, molécule anti-hypertensive, servant à améliorer la fonction cérébrale du sujet âgé.
Cette plante est utilisée à des fins thérapeutiques et comme une plante ornementale.
En médecine traditionnelle chinoise et en médecine ayurvédique, des extraits de celle-ci ont été utilisés pour traiter de nombreuses maladies, y compris le diabète, le paludisme et la maladie de Hodgkin[17].
Les principes actifs (vinblastine et vincristine) extraits de la plante sont des antimitotiques, permettant de produire des médicaments contre le cancer[18], notamment les lymphomes (hodgkiniens et non-hodgkiniens) et les leucémies aiguës[19].
L'utilisation de cette plante et les dépôts récents de brevets sur C. roseus par l'industrie pharmaceutique occidentale, sans compensation pour les autochtones, a conduit à des accusations de biopiraterie[20].
La plante peut être dangereuse si elle est consommée par voie orale. Elle peut être hallucinogène, et est citée (sous son synonyme Vinca rosea) dans le « Louisiana State Act 159 (en) ». Comme la plupart des molécules ayant une activité antitumorale, les alcaloïdes binaires de la pervenche de Madagascar ont une toxicité élevée.
C. roseus est utilisé en phytopathologie à titre expérimental comme hôte pour les phytoplasmes. En effet, l'espèce est facile à infecter par une grande majorité de phytoplasmes, et a souvent des symptômes très distinctifs tels que phyllodie et réduction significative de la taille des feuilles.
La décoction de toutes les parties de Catharanthus roseus est réputée comme agent hypoglycémique par voie orale. Elle se prend aussi pour traiter le paludisme, la dengue, la diarrhée, le diabète, le cancer et les maladies de peau.
Comme plante ornementale, elle est populaire dans les jardins tropicaux et subtropicaux où les températures ne tombent jamais sous 5 à 7 °C. Appréciée pour sa résistance en terre aride et pauvre, elle est en outre connue pour sa longue durée de floraison, tout au long de l'année dans des conditions climatiques tropicales, et du printemps à la fin de l'automne dans les climats tempérés chauds.
Elle apprécie le plein soleil et un sol bien drainé. De nombreux cultivars ont été sélectionnés, pour les variations de la couleur des fleurs (blanc, mauve, pêche, rouge et écarlate-orange), et également pour leur tolérance à des conditions de culture plus froides dans les régions tempérées. Parmi les cultivars, on peut citer 'Albus' (fleurs blanches), « Grape Cooler » (rose ; tolérant au froid), le Groupe ocellatus (différentes couleurs), et « Peppermint Cooler » (blanc avec un centre rouge ; tolérant au froid).
La plante contient les alcaloïdes suivants :
Catharanthus roseus
La Pervenche de Madagascar (Catharanthus roseus) est une plante herbacée pérenne originaire et endémique de Madagascar appartenant à la famille des Apocynacées.
Elle est largement cultivée et naturalisée dans les régions tropicales et subtropicales. Elle est notamment connue pour contenir de la vincristine et de la vinblastine, des molécules utilisées dans le traitement chimiothérapeutique de nombreux cancers.
Catharanthus roseus é unha especie de Catharanthus nativa e endémica de Madagascar. Entre os seus sinónimos inclúense Vinca rosea (o basónimo), Ammocallis rosea, e Lochnera rosea.[1][2]
É un arbusto ou planta herbácea sempre verde, que alcanza unha altura de 1 m. As follas son de ovais a oblongas, de 2,5 a 9 cm de lonxitude e de 1 a 3.5 cm de anchura, de cor verde brillante, sen pelos, cun nervio central pálido e un curto peciolo de 1 a 1,8 cm de lonxitude; disponse en pares opostos. As flores constan dunha corola de até 5 centímetros de diámetro formada por cinco pétalos, unidos na súa base a un tubo que pode ser tan longo como o diámetro corolino. O cáliz está formado por cinco sépalos lineares, curtos, de menos de 1 cm de lonxitude. Nas plantas silvestres a corola é de cor rosada claro, máis raramente brancas, coa base dos pétalos máis escura. As variedades ornamentais poden mostrar tons máis intensos de rosa ou combinacións de tons.
O froito está formado por dous folículos de 2 a 4 cm de longo e 5 mm de ancho, dehiscentes por unha sutura lonxitudinal na súa cara interior. As sementes teñen un vilano que lles axuda na súa dispersión anemócora.[3][4][5][6]
Catharanthus roseus é unha especie de Catharanthus nativa e endémica de Madagascar. Entre os seus sinónimos inclúense Vinca rosea (o basónimo), Ammocallis rosea, e Lochnera rosea.
Róžowy barbjenk (Catharanthus roseus, syn.: Vinca rosea L.) je rostlina ze swójby barbjenkowych rostlinow (Apocynaceae).
Róžowy barbjenk (Catharanthus roseus, syn.: Vinca rosea L.) je rostlina ze swójby barbjenkowych rostlinow (Apocynaceae).
Tapak dara adalah perdu tahunan yang berasal dari Madagaskar, tetapi telah menyebar ke berbagai daerah tropika lainnya. Nama ilmiahnya Catharanthus roseus (L.) Don. Di Indonesia tumbuhan hias pekarangan ini dikenal dengan bermacam-macam nama, seperti di disebut sindapor (Sulawesi), kembang tembaga (bahasa Sunda), dan kembang tapak dårå (bahasa Jawa). Orang Malaysia mengenalnya pula sebagai kemunting cina, pokok rumput jalang, pokok kembang sari cina, atau pokok ros pantai. Di Filipina ia dikenal sebagai tsitsirika, di Vietnam sebagai hoa hai dang, di Cina dikenal sebagai chang chun hua, di Inggris sebagai rose periwinkle, dan di Belanda sebagai soldaten bloem.
Perdu kecil tahunan, berasal dari Amerika Tengah. Tumbuh baik mulai dari dataran rendah sampai ketinggian 800 meter di atas permukaan laut. Tumbuhan ini menyukai tempat-tempat yang terbuka, tetapi tak menutup kemungkinan bisa tumbuh di tempat yang agak terlindung pula. Habitus perdu tumbuh menyamping, Tinggi tanaman bisa mencapai 0,2-1 meter. Daunnya berbentuk bulat telur, berwarna hijau, tersusun menyirip berselingan. Panjang daun sekitar 2-6 cm, lebar 1-3 cm, dan tangkai daunnya sangat pendek. Batang dan daunnya mengandung lateks berwarna putih.
Bunganya aksial (muncul dari ketiak daun). Kelopak bunga kecil, berbentuk paku. Mahkota bunga berbentuk terompet, ujungnya melebar, berwarna putih, biru, merah jambu atau ungu tergantung kultivarnya. Buahnya berbentuk gilig (silinder), ujung lancip, berambut, panjang sekitar 1,5 - 2,5 cm, dan memiliki banyak biji.
Bunga dan daunnya berpotensi menjadi sumber obat untuk leukemia dan penyakit Hodgkin. Kandungan bahan kimianya adalah vincristine, vinblastine, reserpine, ajmalicine, dan serpentine. Kandungan lainnya adalah catharanthine, leurosine, norharman, lochnerine, tetrahydroalstonine, vindoline, vindolinine, akuammine, vincamine, vinleurosin, dan vinrosidin. Berbagai alkaloid ini beracun. Tanda-tanda keracunan tapak dara adalah demam, loyo, dan muntah-muntah dalam tempo 24 jam. Tanda-tanda yang lain adalah neuropati, kehilangan refleks tendon, berhalusinasi, koma, dan kematian.
Tumbuhan ini tidak tahan terhadap pemangkasan besar dan dapat mati karenanya. Tapak dara biasanya diperbanyak dengan bijinya yang lembut. Caranya, sediakan biji-biji yang tua, lalu semaikan pada suatu tempat persemaian. Masukkan biji ke dalam tanah, lalu tutup dengan lapisan tanah setipis tebal bijinya. Rajinlah menyiram. Bila biji-biji mulai tumbuh, dan tingginya sudah mencapai sekitar 15 - 20 cm, umumnya dapat dipindahkan ke tempat yang diinginkan. Jika ingin ditanam dalam pot, tentu perlu disiapkan pot dan media tanamnya. Pot bisa dari tanah liat, semen, atau kaleng bekas. Media tanamnya berupa campuran tanah subur, kompos, dan pupuk kandang (2: 1: 1). Bibit langsung ditanam, dan setelah itu diletakkan di tempat teduh. Seminggu kemudian, ditempatkan di tempat terbuka.
Jika ingin ditanam di kebun pekarangan, perlu dibuat lubang tanah berukuran 15 x 151 x 15 cm, dengan jarak di antara lubang 50 cm. Tiap lubang diberi pupuk kandang atau kompos sebanyak 1,5 kg. Masukkan bibit ke dalam lubang, lalu timbun dengan tanah, dan siram.
Untuk perawatannya, tapak dara tidak menuntut perawatan khusus. Asal disiram dan diberi pupuk, sudah cukup. Pada awal pertumbuhan, gunakan pupuk yang kandungan nitrogennya tinggi, atau pupuk daun yang disemprotkan pada permukaan bawah daun di pagi hari. Kemudian, ketika tanaman mulai berbunga, untuk merangsang pembungaan, dapat digunakan pupuk yang memiliki kandungan fosfor tinggi. Nah, jika rajin merawat, tentulah dijamin tapak dara akan berbunga sepanjang tahun.
Tapak dara adalah perdu tahunan yang berasal dari Madagaskar, tetapi telah menyebar ke berbagai daerah tropika lainnya. Nama ilmiahnya Catharanthus roseus (L.) Don. Di Indonesia tumbuhan hias pekarangan ini dikenal dengan bermacam-macam nama, seperti di disebut sindapor (Sulawesi), kembang tembaga (bahasa Sunda), dan kembang tapak dårå (bahasa Jawa). Orang Malaysia mengenalnya pula sebagai kemunting cina, pokok rumput jalang, pokok kembang sari cina, atau pokok ros pantai. Di Filipina ia dikenal sebagai tsitsirika, di Vietnam sebagai hoa hai dang, di Cina dikenal sebagai chang chun hua, di Inggris sebagai rose periwinkle, dan di Belanda sebagai soldaten bloem.
Il Catharanthus roseus o, più comunemente, pervinca del Madagascar è un fiore originario del Madagascar e della fascia tropicale.[1]
È un suffrutice con fusto legnoso alla base e fiori terminali rosa intenso o bianchi. Le foglie sono ovali, opposte, lucide e arrotondate all'apice. Tutta la pianta contiene alcaloidi tra i quali la vincristina e la vinblastina, entrambe con proprietà antimitotiche.
È velenosa per persone ed animali.[1]
Il Catharanthus roseus o, più comunemente, pervinca del Madagascar è un fiore originario del Madagascar e della fascia tropicale.
Pokok Bunga Tapak Dara (bahasa Inggeris: Rosy Periwinkle) merupakan sebuah spesies pokok yang juga terdapat di Madagascar. Pokok ini juga dikenali dengan nama lain seperti pokok Kemunting Cina, pokok Rumput Jalang, pokok Kembang Sari Cina, atau pokok Ros Pantai. Nama saintifiknya Catharanthus roseus. [1], [2]
Pokok bunga Tapak Dara tergolong dalam tumbuhan renek yang sering ditanam sebagai pokok hiasan. Pokok bunga Tapak Dara mempunyai ketinggian 60 cm dengan daun berwarna hijau tua berukuran 2-4 cm yang berbulu di sisinya. Daunnya juga tersusun secara bertentangan.
Pokok bunga Tapak Dara mempunyai bunga yang terdiri dari 5 kelopak dan bewarna dari putih, biru, merah jambu dan juga ungu.
Bahan dari pokok ini digunakan untuk merawat leukemia dan penyakit Hodgkin. Pokok ini mengalami bahaya kepupusan akibat ditebang secara agresif.
Pokok bunga Tapak Dara adalah pokok yang di anggap beracun dengan bahan aktif seperti Vincristine, vinblastine, reserpine, ajmalicine dan serpentine. Kandungan lain Pokok bunga Tapak Dara adalah Catharanthine, leurosine, norharman, lochnerine, tetrahydroalstonine, vindoline, vindolinine, akuammine, vincamine, vinleurosin dan vinrosidin.
Kesan keracunan Pokok bunga Tapak Dara menunjukkan tanda-tanda seperti demam, loya dan muntah-muntah dalam tempoh 24 jam. Tanda-tanda yang lain adalah neuropati, kehilangan refleks tendon, berhalusinasi, koma, sawan dan kematian.
Bunga tapak dara.
Atau Kemunting Cina
Pokok Bunga Tapak Dara (bahasa Inggeris: Rosy Periwinkle) merupakan sebuah spesies pokok yang juga terdapat di Madagascar. Pokok ini juga dikenali dengan nama lain seperti pokok Kemunting Cina, pokok Rumput Jalang, pokok Kembang Sari Cina, atau pokok Ros Pantai. Nama saintifiknya Catharanthus roseus. ,
Pokok bunga Tapak Dara tergolong dalam tumbuhan renek yang sering ditanam sebagai pokok hiasan. Pokok bunga Tapak Dara mempunyai ketinggian 60 cm dengan daun berwarna hijau tua berukuran 2-4 cm yang berbulu di sisinya. Daunnya juga tersusun secara bertentangan.
Pokok bunga Tapak Dara mempunyai bunga yang terdiri dari 5 kelopak dan bewarna dari putih, biru, merah jambu dan juga ungu.
Bahan dari pokok ini digunakan untuk merawat leukemia dan penyakit Hodgkin. Pokok ini mengalami bahaya kepupusan akibat ditebang secara agresif.
Pokok bunga Tapak Dara adalah pokok yang di anggap beracun dengan bahan aktif seperti Vincristine, vinblastine, reserpine, ajmalicine dan serpentine. Kandungan lain Pokok bunga Tapak Dara adalah Catharanthine, leurosine, norharman, lochnerine, tetrahydroalstonine, vindoline, vindolinine, akuammine, vincamine, vinleurosin dan vinrosidin.
Kesan keracunan Pokok bunga Tapak Dara menunjukkan tanda-tanda seperti demam, loya dan muntah-muntah dalam tempoh 24 jam. Tanda-tanda yang lain adalah neuropati, kehilangan refleks tendon, berhalusinasi, koma, sawan dan kematian.
Bunga tapak dara.
Atau Kemunting Cina
De roze maagdenpalm, Catharanthus roseus, is een kruidachtig gewas.
De roze maagdenpalm is endemisch in Madagaskar, maar de soort is daar bedreigd. In Europa en andere delen van de wereld wordt de soort veelvuldig als kamerplant gebruikt. De plant is een bron van vinblastine en vincristine, twee stoffen die gebruikt worden in medicijnen voor de behandeling van leukemie en de ziekte van Hodgkin. Een andere stof die uit de plant gewonnen wordt, ajmalicine, wordt gebruikt om de bloeddruk te verlagen.
Catharanthus roseus, dat van huis uit meerjarig is, wordt in Europa als eenjarige plant gekweekt. Aan de bloemen kan men zien dat het een familielid is van Vinca, de maagdenpalm. Het blad van de Vinca ziet er echter heel anders uit en daaraan zijn ze gemakkelijk te onderscheiden. Voorts maakt Vinca uitlopers die zich op de grond vastzetten en zo een heel tapijt vormen, terwijl Catharanthus een opgaande groei vertoont.
De keel van de bloemkroon van Catharanthus is door borstelachtige haartjes praktisch afgesloten. Naast de roze en witte vorm bestaan er talloze cultivars van deze soort met rode, paarse, donkerroze of tweekleurige bloemen.
De plant is ook in andere delen van de wereld geïntroduceerd. Vooral in Midden-Amerika en langs de oostkust van Australië groeit Catharanthus roseus veel in het wild.
Synoniemen voor de geaccepteerde naam (Catharanthus roseus) zijn:
Catharanthus roseus
Witte Catharanthus roseus
Tekening van Catharanthus roseus, ca. 1880
Vruchten en zaden
Exemplaar in de botanische tuin van Praag
Rode cultivar
De roze maagdenpalm, Catharanthus roseus, is een kruidachtig gewas.
De roze maagdenpalm is endemisch in Madagaskar, maar de soort is daar bedreigd. In Europa en andere delen van de wereld wordt de soort veelvuldig als kamerplant gebruikt. De plant is een bron van vinblastine en vincristine, twee stoffen die gebruikt worden in medicijnen voor de behandeling van leukemie en de ziekte van Hodgkin. Een andere stof die uit de plant gewonnen wordt, ajmalicine, wordt gebruikt om de bloeddruk te verlagen.
Catharanthus roseus, dat van huis uit meerjarig is, wordt in Europa als eenjarige plant gekweekt. Aan de bloemen kan men zien dat het een familielid is van Vinca, de maagdenpalm. Het blad van de Vinca ziet er echter heel anders uit en daaraan zijn ze gemakkelijk te onderscheiden. Voorts maakt Vinca uitlopers die zich op de grond vastzetten en zo een heel tapijt vormen, terwijl Catharanthus een opgaande groei vertoont.
De keel van de bloemkroon van Catharanthus is door borstelachtige haartjes praktisch afgesloten. Naast de roze en witte vorm bestaan er talloze cultivars van deze soort met rode, paarse, donkerroze of tweekleurige bloemen.
De plant is ook in andere delen van de wereld geïntroduceerd. Vooral in Midden-Amerika en langs de oostkust van Australië groeit Catharanthus roseus veel in het wild.
Rosegravmyrt (Catharanthus roseus) er en plante i gravmyrtfamilien.
Den er en halvbusk eller flerårig urt med opprett vekst og blir opptil én meter høy. Bladene er eggformede eller elliptiske med en liten spiss, 2,5–9 cm lange og 1–3,5 cm brede. Blomsten er rød, rosa eller hvit med en rosa eller gul flekk i midten. Kronrøret er 2,5–3 cm langt og hårete inni. Kronflikene er bredt eggformede og 1,2–2 cm lange. Den befruktede blomsten utvikler seg til to belgkapsler med mange svarte frø.
Rosegravmyrt hører hjemme på Madagaskar, men er vanlig dyrket og delvis forvillet i alle varme strøk. I Norge brukes den som potteplante. Den er både en pryd- og medisinplante. Rosegravmyrt er blitt brukt mot malaria, hudsykdommer, Hodgkins lymfom, diaré, høyt blodtrykk og diabetes. Alkaloidene vinblastin og vinkristin brukes som cellegift i kreftbehandling. De fremstilles nå syntetisk, men ble først funnet i rosegravmyrt.
Vekstform
I en brasiliansk hage
En hvit kultivar
En rød kultivar
Frukt og frø
Rosegravmyrt (Catharanthus roseus) er en plante i gravmyrtfamilien.
Den er en halvbusk eller flerårig urt med opprett vekst og blir opptil én meter høy. Bladene er eggformede eller elliptiske med en liten spiss, 2,5–9 cm lange og 1–3,5 cm brede. Blomsten er rød, rosa eller hvit med en rosa eller gul flekk i midten. Kronrøret er 2,5–3 cm langt og hårete inni. Kronflikene er bredt eggformede og 1,2–2 cm lange. Den befruktede blomsten utvikler seg til to belgkapsler med mange svarte frø.
Rosegravmyrt hører hjemme på Madagaskar, men er vanlig dyrket og delvis forvillet i alle varme strøk. I Norge brukes den som potteplante. Den er både en pryd- og medisinplante. Rosegravmyrt er blitt brukt mot malaria, hudsykdommer, Hodgkins lymfom, diaré, høyt blodtrykk og diabetes. Alkaloidene vinblastin og vinkristin brukes som cellegift i kreftbehandling. De fremstilles nå syntetisk, men ble først funnet i rosegravmyrt.
Katarantus różowy, barwinek różowy[4] (Catharanthus roseus) – gatunek rośliny należący do rodziny toinowatych (Apocynaceae), endemicznie występujący na Madagaskarze[3]. Popularna nazwa polska (barwinek różowy) jest myląca, wynika z błędnego zaklasyfikowania tego gatunku przez Karola Linneusza do rodzaju barwinek (Vinca). Później botanicy zaliczyli jednak ten gatunek do innego rodzaju o nazwie Catharanthus. W stanie dzikim jest gatunkiem zagrożonym. Jest uprawiany w strefie tropikalnej i subtropikalnej[5]
Katarantus różowy, barwinek różowy (Catharanthus roseus) – gatunek rośliny należący do rodziny toinowatych (Apocynaceae), endemicznie występujący na Madagaskarze. Popularna nazwa polska (barwinek różowy) jest myląca, wynika z błędnego zaklasyfikowania tego gatunku przez Karola Linneusza do rodzaju barwinek (Vinca). Później botanicy zaliczyli jednak ten gatunek do innego rodzaju o nazwie Catharanthus. W stanie dzikim jest gatunkiem zagrożonym. Jest uprawiany w strefie tropikalnej i subtropikalnej
Catharanthus roseus ou vinca-de-madagáscar, também como vinca-de-gato, simplesmente como vinca, também boa-noite, beijo da mulata e maria-sem-vergonha é uma pequena planta endêmica de Madagáscar.[1] Em Madagáscar esta espécie encontra-se em processo de extinção devido a queima de seu habitat natural para a expansão da agricultura local. Não obstante, a vinca-de-madagáscar é cultivada em muitas regiões que apresentam clima tropical e subtropical, ocorrendo um processo de naturalização a estes novos lugares.[2]
C. roseus é uma planta amplamente estudada pela medicina, devido à sua produção de alcalóides bisindólicos encontrados nas suas folhas que, quando extraídos e purificados, são utilizados no tratamento de vários tipos de cânceres e diabetes[3], e também por possuírem propriedades anti-inflamatórias. Por outro lado, sua seiva é extremamente tóxica e não deve ser consumida.[4]
De floração anual, esta espécie é perene. Suas flores actinomorfas possuem cinco pétalas, de variadas cores. As folhas são opostas, brilhantes e ovaloides, medindo cerca de 2,5 a nove centímetros de comprimento e um a 3,5 centímetros de largura. Os frutos são pares de folículos de dois a quatro centímetros de comprimento e três milímetros de largura. A vinca-de-madagáscar é uma planta que se adapta muito bem ao calor e a luz solar direta, sendo muito resistente a seca por um período menor de um ano.[5]
A vinca-de-madagáscar foi descoberta primeiramente pelos europeus, sendo denominada erroneamente de vinca ou mirta. Esse erro foi corrigido, e C. roseus foi reclassificada para gênero Catharanthus.[6] A correta descrição e colocação taxonômica deve-se a G. Don, pesquisador que a coletou, estudou e tirou as conclusões que se tratava de uma espécie do gênero Catharanthus.[7] C. roseus possui vários sinôminos entre eles Vinca roseua (Basinômino), Lochnera rosea e Ammocallis rosea. Pela produção de carpelos (flores e frutos completos), é considerada uma Angiosperma.
A C. roseus é uma planta perene, geralmente cultivada em canteiros ou jardins de flores. Em climas frios, a vinca-de-Madagáscar desenvolve um caule lenhoso, podendo crescer até um metro de altura. As folhas são brilhantes, e medem de cinco a sete centímetros de comprimento. As cinco pétalas de flores são tipicamente rosa, mas podem ser encontradas em cores vermelho, roxo e branco. Florescem melhor no verão, e como a maioria dos membros da família das Apocynaceae, esta planta pode exudar um tipo de látex leitoso. Existem várias subclassificações usadas para dividi-la, sendo tais:
C. roseus é endêmica da ilha de Madagáscar, no Oceano Índico. Pode ser encontrada em quase todos os países tropicais e subtropicais do mundo. Pelo seu grande uso medicinal, C. roseus é cultivada comercialmente na Austrália, África, China, Índia e sul da Europa.[8]
C. roseus tem sido cultivada em todo o mundo por ser uma interessante opção para decorações internas de imóveis, jardins e outros. Em Madagáscar, C. roseus encontra-se classificada como vulnerável por sua área natural e selvagem ter decaído por causa da instalação da agricultura e da queima nas florestas.[2] Com sua naturalização em outros países, a vinca-de-madagáscar talvez não seja ameaçada, porém em Madagáscar ela está vulnerável, segundo a União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN).[9]
O descobridor da substancia vimblastina foi o Dr. Robert Laing Noble da Universidade de Toronto, em 1934. A descoberta da vimblastina esteve ligada ao tratamento de diabete. No ano de 1952, o Dr. Noble recebeu de seu irmão, Dr. Clark Noble, um envelope que continha 25 folhas de C. roseus. Esse envelope de origem jamaicana, enviado por um paciente de Dr. Clark, o qual explanava que na falta da insula para diabéticos, o chá da vinca-de-Madagáscar era utilizado como substituto. Percebeu-se que as folhas tinham poucos efeitos na diminuição da glicose no sangue, mas a diminuição dos glóbulos brancos no sangue foi o que chamou a atenção do Dr. Noble, o que sugeriu na possível cura para a leucemia.[10]
No ano de 1954 o Dr. Beer e a equipe do Dr. Noble conseguiram identificar, separar e purificar um alcaloide (que veio a ser chamado de vimblastina) que impede a multiplicação dos glóbulos brancos, o que veio a combater a leucemia. Até hoje a vimblastina é usada para o combate da leucemia, e também mistura-se com outras substância anticancerígenas, podendo a vir ser utilizada como tratamento a outros tipos de cânceres.[10]
Devido às suas propriedades fitoterapêuticas, a vinca-de-madagáscar é uma planta de muita importância. Estudos revelaram que as folhas de C. roseus contêm vários tipos de alcaloides, entre os mais importantes a vimblastina e a vincristina que são muito eficaz no tratamento de alguns cânceres, combatendo principalmente a leucemia.[10][11]
Já foram encontrados mais de setenta tipos diferentes de alcaloides em C. roseus. A vincristina (extraído das flores da planta) que também é usado no tratamento de cânceres, como linfomas, Doença de Hodgkin, câncer de mama, leucemia linfocítica aguda, sarcomas de tecidos moles, mieloma múltiplo, neuroblastoma, entre outros. A extração e purificação da vimblastina e da vincristina são controladas devido a sua toxidade. Embora a vimblastina e a vincristina são semelhantes em estrutura, as duas substância produzem efeitos diferentes. A vincristina é considerada um pouco superior à vimblastina no tratamento do linfossarcoma. A raiz de C. roseus contém outro alcaloide, a alstonina, que tem um efeito calmante e que é capaz de reduzir a pressão arterial.[8][11]
A vinda-de-madagáscar é muito usado na medicina alternativa de vários países do mundo. Na medicina tradicional chinesa, a espécie tem sido usada para o tratamento de diversas doenças, além de planta ornamental, onde seus extratos têm sido usados para tratar alguns tipos de doenças, incluindo diabetes, malária e a doença de Hodgkin. Na Índia suas folhas eram utilizadas para tratamento de picadas de vespa. No Havaí, esta planta era fervida em água, dando origem a um cataplasma que era utilizada na paralisação de hemorragias.[12]
Os conflitos históricos de indígenas, o uso como alucinógeno, uso recente da vinca-de-madagáscar como patente sobre medicamentos derivados por empresas de fabricação de medicamentos levou a acusações de biopirataria.[13] No estado americano da Luisiana, segundo a lei estadual de nº 159, foi-se proibido o cultivo, a posse e a venda da vinca-de-madagáscar por seu risco se consumida via oral e pelo seu poder alucinógeno.
Como são necessárias mais de uma tonelada de exemplares da vinca-de-madagascar para se obter uma pequena quantidade de alcaloides, esta planta vem sendo comumente observada. Por causa do desmatamento e a fragilidade a doenças a vinca-de-madagáscar foi classificada como vulnerável pela IUCN.[2][9] Um estudo feito pela Botanic Gardens Conservation International provou que 50% dos medicamentos químicos naturais são provindos das plantas medicinais das quais estão em perigo de desaparecerem da terra, entre elas esta a vinca-de-madagáscar. A descoberta dos alcaloides nessa planta demostra a grande importância da conservação e do estudo da fauna selvagem que a cada ano se torna mais ameaçado.[14]
A espécie é muito cultivada pela medicina alternativa e também com planta alternativa. A vinca-de-madagáscar é uma planta muito rústica e pouco exigente, por esses motivos pode ser cultivada em quase todo o mundo onde se apresenta um clima tropical e subtropical. O cultivo deve ser feito em um solo fértil e deve ser regado ocasionalmente, pois a vinca-de-madagáscar é bem resistente a seca e aguenta até um ano com pouca água. Ela é geralmente usada nas decorações de jardins, em maciços, vasos, bordaduras e jardineiros. O período de aparecimento das flores estende-se por todo o ano.[1][15] Apesar de ser um bela planta, a vinca-de-madagáscar é geralmente trocada por períodos de dois anos, isso é feito porque ela perde sua beleza com o passar dos anos.[15]
Apesar de produzir muitas substâncias tóxicas que a protegem da maioria dos parasitas, a vinca-de-Madagáscar é vulnerável aos rhizoctonia que compreende uma família de fungos geralmente parasitas que habitam os solos de quase todo o mundo. Especificamente a espécie Rhizoctonia solani tem causado preocupação quando relacionado a vinca-de-madagáscar. Esse parasita que habita solos férteis que tenham muita umidade ataca geralmente plantas ornamentais como a vinca-de-madagáscar causando sintomas conhecidos como tombamento (em inglês: Damping off). O sintoma grave é o escurecimento e amolecimento das sementes. Isso pode fazer com que a nova planta proveniente de uma semente infectada morra antes mesmo de sair do solo. Se caso a planta vir a nascer, logo depois ela entra em um estado de apodrecimento e morre.[16]
Além da catharanthus roseus, o R. solani infecta várias outras plantas ornamentais causando o efeito damping off o que faz com que o caule da planta apodreça e se desmanche causando a morte da planta. O R. solani tem um período de vida de mais de três anos nos sementes infectadas. Seu grande período de vida seja ele no solo ou nos restos dos vegetais faz com que o combate a esse fungo seja difícil.[16] Uma pesquisa no ano de 2002 feita pela Universidade Federal da Bahia no estado da Bahia no Brasil provou a existência de fungos parasitas na vinca-de-madagáscar,[16] são eles:
Outros pesquisadores também apontam o R. solani como o causador do apodrecimento da base da haste de gladíolo, sibipiruna e de algumas estacas de Azálea[17]
Catharanthus roseus ou vinca-de-madagáscar, também como vinca-de-gato, simplesmente como vinca, também boa-noite, beijo da mulata e maria-sem-vergonha é uma pequena planta endêmica de Madagáscar. Em Madagáscar esta espécie encontra-se em processo de extinção devido a queima de seu habitat natural para a expansão da agricultura local. Não obstante, a vinca-de-madagáscar é cultivada em muitas regiões que apresentam clima tropical e subtropical, ocorrendo um processo de naturalização a estes novos lugares.
C. roseus é uma planta amplamente estudada pela medicina, devido à sua produção de alcalóides bisindólicos encontrados nas suas folhas que, quando extraídos e purificados, são utilizados no tratamento de vários tipos de cânceres e diabetes, e também por possuírem propriedades anti-inflamatórias. Por outro lado, sua seiva é extremamente tóxica e não deve ser consumida.
De floração anual, esta espécie é perene. Suas flores actinomorfas possuem cinco pétalas, de variadas cores. As folhas são opostas, brilhantes e ovaloides, medindo cerca de 2,5 a nove centímetros de comprimento e um a 3,5 centímetros de largura. Os frutos são pares de folículos de dois a quatro centímetros de comprimento e três milímetros de largura. A vinca-de-madagáscar é uma planta que se adapta muito bem ao calor e a luz solar direta, sendo muito resistente a seca por um período menor de um ano.
Catharanthus roseus, cunoscută popular ca brebenocul de Madagascar sau brebenocul trandafiriu, este o specie de plantă cu flori ce aparține familiei Apocynaceae. Este endemică din Madagascar, însă este o specie cultivată și în alte zone în scopuri ornamentale și medicinale. Ca plantă medicinală, Catharanthus roseus este o sursă importantă de obținere a unor medicamente precum vincristina și vinblastina, utilizate în tratamentul unor forme de cancer.[1][2]
Catharanthus roseus, cunoscută popular ca brebenocul de Madagascar sau brebenocul trandafiriu, este o specie de plantă cu flori ce aparține familiei Apocynaceae. Este endemică din Madagascar, însă este o specie cultivată și în alte zone în scopuri ornamentale și medicinale. Ca plantă medicinală, Catharanthus roseus este o sursă importantă de obținere a unor medicamente precum vincristina și vinblastina, utilizate în tratamentul unor forme de cancer.
Vinca rosea
Rožnati zimzelen ali tudi madagaskarski zimzelen (znanstveno ime Catharanthus roseus) je rastlina iz družine pasjestrupovk, ki raste v tropskih gozdovih na Madagaskarju.
V divjini je vrsta ogrožena; glavni krivec je krčenje gozdov zaradi poljedelstva.[1] Vendar rastlino v nekaterih tropskih in subtropskih predelih tudi umetno gojijo.[2][3]
Gre za zimzeleno zelnato rastlino, ki zraste 1 meter v višino. Listi so ovalni do podolgovati, dolgi 2,5–9 cm, široki 1–3,5 cm. Cvetovi so bele do temnorožnate barve, v sredini so temnejši.
Rožnati zimzelen gojijo kot zdravilno in okrasno rastlino. V tradicionalni kitajski medicini se izvlečki iz te rastline uporabljajo pri številnih boleznih, med drugim pri sladkorni bolezni, malariji in pri Hodgkinovi bolezni.[4]
Tudi v sodobni zahodni medicini se alkaloidi, pridobljeni iz rožnatega zimzelena (vinkristin, vinblastin), uporabljajo kot učinkovita zdravila proti raku, in sicer pri levkemijah.[1]
Pri zaužitju je rastlina nevarna. Povzroči lahko halucinacije.
Kot okrasna rastlina je zlasti priljubljena v suhih območjih in tudi ne potrebuje bogate zemlje. V tropskih predelih cveti skozi vse leto, v toplejših zmernih podnebnih pasovih pa od pomladi do pozne jeseni. Razvili so številne kultivarje raznih cvetnih barv (bele, breskove, rdečeoranžne ...) in tudi take, ki so bolj obstojni v hladnejših predelih.
Rožnati zimzelen ali tudi madagaskarski zimzelen (znanstveno ime Catharanthus roseus) je rastlina iz družine pasjestrupovk, ki raste v tropskih gozdovih na Madagaskarju.
V divjini je vrsta ogrožena; glavni krivec je krčenje gozdov zaradi poljedelstva. Vendar rastlino v nekaterih tropskih in subtropskih predelih tudi umetno gojijo.
Gre za zimzeleno zelnato rastlino, ki zraste 1 meter v višino. Listi so ovalni do podolgovati, dolgi 2,5–9 cm, široki 1–3,5 cm. Cvetovi so bele do temnorožnate barve, v sredini so temnejši.
Гіллястий вічнозелений напівчагарник 30-60 см заввишки.
Коренева система стрижнева, корінь довгий 25 — 35 см, з численними бічними коренями. Молоде коріння без кореневих волосків. Коріння світло-жовтого забарвлення, володіє сильним специфічним запахом.
Кора у розоцвітих рослин з антоціановим забарвленням, у білоцвітих — зелена або світло-зелена. У міру старіння стебло дерев'яніє, міжвузля коротшають.
Листки супротивні, ланцетні, короткочерешкові, з звуженою клиновидною основою, цілокраї, 2,5-8 см завдовжки, шириною до 3,5 см, темно-зелені, блискучі, голі або опушені, з перистим жилкуванням і з білою середньою жилкою зверху.
Квіти близько 3 см в діаметрі, рожево-червоні; зів віночка пурпурний, опушений, мозолястий; віночок з п'яти зрощених в трубку пелюсток з роздільними рожевими або білими відгинами, відігнутими в одній площині.
Плід — дві серповидних листянки завдовжки до 5 см і товщиною 3 мм, з дуже короткою плодоніжкою. Насіння дрібне, чорного кольору.
Первинний ареал охоплює південь та схід Мадагаскару[1], де ця рослина зростає на узліссях у тропічних вологих лісах.
Крім того, катарантус рожевий культивується у вологих субтропіках Грузії (Аджарія, Кобулеті), у Краснодарському краї Росії, Казахстані.[2]
Катарантус рожевий містить більше 80 алкалоїдів, похідних індолу, в тому числі і з протипухлинною активністю (вінбластин, вінкристин, лейрозин). З лікувальною метою використовують наземну частину рослини. Збирають в період плодоношення. Сировиною для здобуття протипухлинного препарату розевін, застосовуваного при лімфогранулематозі, гематосаркомі, є лист катарантуса (лат. Folium Catharanthi). Його заготовляють у фазу масового цвітіння і початку плодоношення пагонів 2-го порядку.[3]
Катарантус рожевий іноді вирощують як декоративну рослину, яка квітує усе літо до пізньої осені. Вирощується у холодних оранжереях. Його також вирощують у домашніх умовах у горщиках як декоративну кімнатну рослину. Є сорти з білим забарвленням квіток і червоним або жовтим зівом віночка. Розмножують насінням і живцями.
У межах виду виділяються два різновиди[1]:
Dừa cạn hay hải đằng, dương giác, bông dừa, trường xuân hoa, hoa tứ quý (danh pháp hai phần: Catharanthus roseus) là một loài thực vật trong chi Catharanthus thuộc họ La bố ma (Apocynaceae). Nó là cây bản địa và đặc hữu của Madagascar. Các danh pháp đồng nghĩa có Vinca rosea, Ammocallis rosea, Lochnera rosea.
Trong tự nhiên, nó là loài nguy cấp; nguyên nhân chính của sự suy giảm là sự phá hủy môi trường sống do kiểu canh tác nông nghiệp dựa trên chặt cây và đốt rừng để lấy đất.[1] Tuy nhiên, nó được gieo trồng khá rộng khắp và đã thích nghi với điều kiện môi trường trong nhiều khu vực nhiệt đới và cận nhiệt đới khắp thế giới.[2]
Nó là cây thân thảo hoặc cây bụi nhỏ thường xanh, cao tới 1 m, phân cành nhiều. Các lá có dạng hình ôvan hay thuôn dài, kích thước 2,5–9 cm dài và 1–3,5 cm rộng, xanh bóng, không lông, với gân lá giữa nhạt màu hơn và cuống lá ngắn (dài 1–1,8 cm); mọc thành các cặp đối. Hoa có màu từ trắng tới hồng sẫm với phần tâm có màu đỏ hơn, ống tràng dài 2,5–3 cm và tràng hoa đường kính 2–5 cm có 5 thùy tương tự như cánh hoa. Quả là một cặp quả đại dài 2–4 cm, rộng 3 mm chứa 12-20 hạt nhỏ màu nâu nhạt, hình trứng.[2][3][4][5]
Lá chứa các ancaloit như serpentin, ajmalin, ajmalicin, catharanthin, catharanthinol, vindolin, vindolicin, vincaleucoblastin, leurocin.
Loài cây này đã được gieo trồng từ lâu để làm cây thuốc và cây cảnh.
Trong y học cổ truyền Trung Hoa, các chất chiết ra từ loài dừa cạn này đã được sử dụng để điều trị một số bệnh, như bệnh đái đường, sốt rét và bệnh Hodgkin.[3] Các chất như vinblastin và vincristin chiết ra từ cây này được sử dụng trong điều trị bệnh máu trắng.[1] Nó có thể gây nguy hiểm nếu uống.[1] Nó có thể gây ra ảo giác và được liệt kê (dưới tên gọi Vinca rosea) trong Sắc luật 159 của bang Louisiana.
Trong vai trò của một loại cây cảnh, nó là loài cây chịu được các điều kiện khô hạn và thiếu chất dinh dưỡng, khá phổ biến trong các khu vườn cận nhiệt đới do nhiệt độ luôn cao hơn 5 °C đến 7 °C, cũng như trong vai trò của loại cây trồng theo luống trong mùa nóng tại khu vực ôn đới. Nó đáng chú ý vì thời gian ra hoa kéo dài, quanh năm ở khu vực nhiệt đới và từ mùa xuân tới cuối mùa thu ở khu vực ôn đới ấm. Nó là loài cây ưa nắng và đất có điều kiện tưới tiêu nước tốt. Nhiều giống cây trồng đã được chọn lọc cho các loại màu hoa khác nhau (trắng, hoa cà, hồng đào, đỏ và cam đỏ), cũng như chịu được điều kiện lạnh hơn ở khu vực ôn đới. Một vài giống đáng chú ý có 'Albus' (hoa trắng), 'Grape Cooler' (hồng; chịu lạnh), nhóm Ocellatus (nhiều loại màu), và 'Peppermint Cooler' (trắng, điểm đỏ ở tâm; chịu lạnh).[2]
C. roseus được sử dụng trong bệnh học thực vật như là cây chủ thực nghiệm đối với các dạng phytoplasma.[6] Điều này là do nó dễ dàng nhiễm một lượng lớn các phytoplasma, và do thông thường nó có các triệu chứng rất khác biệt như sự phát triển của các bộ phận hoa thành lá và suy giảm kích thước lá một cách đáng kể.[7]
Tại Việt Nam, cây được trồng làm cảnh, hoặc làm thuốc trị cao huyết áp, tiểu đường, sốt rét, bệnh máu trắng, thông tiểu.
Dừa cạn có hoa màu tím nhạt.
Dừa cạn có hoa màu cam đỏ.
(tiếng Việt)
Bản mẫu:Ung thư Bản mẫu:Bổ sung chế độ ăn uống Bản mẫu:Suy dinh dưỡng
Dừa cạn hay hải đằng, dương giác, bông dừa, trường xuân hoa, hoa tứ quý (danh pháp hai phần: Catharanthus roseus) là một loài thực vật trong chi Catharanthus thuộc họ La bố ma (Apocynaceae). Nó là cây bản địa và đặc hữu của Madagascar. Các danh pháp đồng nghĩa có Vinca rosea, Ammocallis rosea, Lochnera rosea.
Trong tự nhiên, nó là loài nguy cấp; nguyên nhân chính của sự suy giảm là sự phá hủy môi trường sống do kiểu canh tác nông nghiệp dựa trên chặt cây và đốt rừng để lấy đất. Tuy nhiên, nó được gieo trồng khá rộng khắp và đã thích nghi với điều kiện môi trường trong nhiều khu vực nhiệt đới và cận nhiệt đới khắp thế giới.
Ветвистый вечнозелёный полукустарник 30—60 см высотой.
Корневая система стержневая, корень длинный 25 — 35 см, с многочисленными боковыми корнями. Молодые корни без корневых волосков. Корни светло-желтой окраски, обладают сильным специфическим запахом.
Кора у розовоцветковых растений с антоциановой окраской, у белоцветковых — зелёная или светло-зелёная. По мере старения стебель одревесневает, междоузлия укорачиваются.
Листья супротивные, ланцетные, короткочерешковые, с суженным клиновидным основанием, цельнокрайние, 2,5—8 см длиной, шириной до 3,5 см, тёмно-зелёные, блестящие, голые или опушённые, с перистым жилкованием и с белой средней жилкой сверху.
Цветки около 3 см в диаметре, розово-красные; зев венчика пурпурный, опушённый, мозолистый; венчик из пяти сросшихся в трубку лепестков с раздельными розовыми или белыми отгибами, отогнутыми в одной плоскости.
Плод — две серповидных листовки длиной до 5 см и толщиной 3 мм, с очень короткой плодоножкой. Семена мелкие, чёрного цвета.
Растёт на юге и востоке Мадагаскара[2], по опушкам в тропических влажных лесах.
На территории России катарантус розовый возделывается как однолетнее растение. В этом виде оно встречается в Закавказье.
Катарантус розовый содержит более 80 алкалоидов, производных индола, и среди них — обладающие противоопухолевой активностью (в том числе винбластин, винкристин, лейрозин)[3]. С лечебной целью используют наземную часть растения. Собирают в период плодоношения. Сырьём для получения противоопухолевого препарата розевин, применяемого при лимфогранулематозе, гематосаркомах, является лист катарантуса (лат. Folium Catharanthi). Его заготавливают в фазу массового цветения и начала плодоношения побегов 2-го порядка[3].
Катарантус розовый иногда разводят как декоративное растение, обильно цветущее всё лето до поздней осени. Выращивают в холодных оранжереях. Его также выращивают в домашних условиях в горшках как декоративное комнатное растение. Имеются сорта с белой окраской цветков и красным или жёлтым зевом венчика. Размножают семенами и черенками.
В пределах вида выделяются две разновидности[2]:
Ветвистый вечнозелёный полукустарник 30—60 см высотой.
Корневая система стержневая, корень длинный 25 — 35 см, с многочисленными боковыми корнями. Молодые корни без корневых волосков. Корни светло-желтой окраски, обладают сильным специфическим запахом.
Кора у розовоцветковых растений с антоциановой окраской, у белоцветковых — зелёная или светло-зелёная. По мере старения стебель одревесневает, междоузлия укорачиваются.
Листья супротивные, ланцетные, короткочерешковые, с суженным клиновидным основанием, цельнокрайние, 2,5—8 см длиной, шириной до 3,5 см, тёмно-зелёные, блестящие, голые или опушённые, с перистым жилкованием и с белой средней жилкой сверху.
Цветки около 3 см в диаметре, розово-красные; зев венчика пурпурный, опушённый, мозолистый; венчик из пяти сросшихся в трубку лепестков с раздельными розовыми или белыми отгибами, отогнутыми в одной плоскости.
Плод — две серповидных листовки длиной до 5 см и толщиной 3 мм, с очень короткой плодоножкой. Семена мелкие, чёрного цвета.
關於与「長春花」名称相近或相同的条目，請見「日日春 (消歧义)」。長春花（学名：Catharanthus roseus），別名日日春、日日草、日日新、三万花（广西、广东）、四時春、時鐘花、雁来红（广东）、五瓣梅、王瓣梅、五合梅（潮汕），是夾竹桃科長春花屬植物。
多年生直立草本至半亞灌木，全株无毛。长圆形叶片对生，夏秋开淡红色或白色花，聚繖花序，花冠高脚碟状，单生或对生于叶腋；直立的蓇葖2个。
長春花是馬達加斯加特有種，在野生環境中為瀕臨絕滅物種，現廣泛裁培於世界各地，並在各地歸化。[1] [2]目前台灣育種出多個品種，近年來的育種趨勢为增大花朵。
除觀賞用途外，全草入藥可止痛、消炎、安眠、通便及利尿等。亦有配伍入治療癌症的複方，作為藥材中的一味，可能是考量到它所具有的抗腫瘤成分。
其乳汁中所含生物碱，如长春碱和長春新鹼，被提煉出來作為多種癌症如白血病、淋巴瘤所用的化學治療藥物。純化的長春新鹼中文商品名為“維克思丁”。
全株具有毒性。誤食後，會造成白血球減少、血小板減少、肌肉無力、四肢麻痹等症狀。需斟酌注意。雖有毒性,但是觸摸花朵並不會中毒。
可歸納為兩類，一為直立型，高度20-30公分，另一為匍匐型，枝條軟而下垂，適宜於吊籃種植。按花色區分，有白色、粉紅色、桃紅色及紫色等多個品種。
栽種品種：
長春花稍為耐旱、耐貧瘠，對污染及高溫環境抵抗力強，生長迅速[3] ，長春花能適應的溫度範圍為15至35℃。為根系為直系，成株不耐移植。可用種子繁殖，惟發芽條件較嚴，太冷或過濕易呈現黃化，甚致枯死。生育期3到9月時播種，可在5到12月開花；若在9到11月播種，則可在3到5月開花。可宿根長期開花。栽培時應採高架式，防雨水濺土，易罹患立枯絲核病。日照需充足，喜好全日照至半日照環境，要使用排水性佳的介質栽培。澆水時應待介質乾燥或葉片略為萎軟現象時才進行。[4]
此外亦可採插枝繁殖，宜剪除部分葉子；初期注意保濕，防止凋萎。
長春花
關於与「長春花」名称相近或相同的条目，請見「日日春 (消歧义)」。 長春花（学名：Catharanthus roseus），別名日日春、日日草、日日新、三万花（广西、广东）、四時春、時鐘花、雁来红（广东）、五瓣梅、王瓣梅、五合梅（潮汕），是夾竹桃科長春花屬植物。
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 Angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 Eudicots 階級なし : コア真正双子葉類 Core eudicots 階級なし : キク類 Asterids 階級なし : 真正キク類I Euasterids I 目 : リンドウ目 Gentianales 科 : キョウチクトウ科 Apocynaceae 亜科 : インドジャボク亜科 Rauvolfioideae 連 : Vinceae 属 : ニチニチソウ属 Catharanthus 種 : ニチニチソウ C. roseus 学名 Catharanthus roseusLochnera rosea
(L.) Rchb.
Vinca rosea L.
ニチニチソウ（日々草、学名: Catharanthus roseus）は、キョウチクトウ科ニチニチソウ属の一年草。
初夏から晩秋まで次々に花が咲くので、「日々草」という。
原種は小低木で、匍匐する傾向があるが、一般には一年草として、観賞用に改良された品種は、直立するものが多い。
花は直径3～4cm程度で、花弁は5裂し、色は白、ピンク、赤、赤紫などがあり、中心だけ色が違うものもある。
種子（拡大）
ニチニチソウには、「ビンカアルカロイド」[2]と総称される、10種以上のアルカロイドが、全草に含まれる。
そのうちの、ビンクリスチンとビンブラスチンには、細胞分裂阻害作用（チューブリン脱重合による）があり、抗がん剤として用いられるが、脱毛などの副作用・毒性があるので、素人の利用は危険。たんに食すると、嘔吐や下痢程度では済まないことになる。
マダガスカル原産で、熱帯各地に野生化する。温帯でも栽培可能である。
観賞用に栽培される。
ニチニチソウ属（ニチニチソウぞく、学名: Catharanthus）は、キョウチクトウ科の属の一つ。
-cropped.jpg)
.jpg)
.jpg)
