Meeldou is ’n swamsiekte wat ’n groot verskeidenheid plante aantas. Dit word veroorsaak deur verskillende spesies swamme in die orde Erysiphales; die spesie Sphaerotheca fuliginea is die algemeenste oorsaak.[1][2]
Dit is ’n redelik maklike siekte om te erken omdat die simptome kenmerkend is. Plante wat aangetas is, toon wit, melerige kolle aan die blare en stamme. Die onderste blare word die meeste aangetas, maar meeldou kan aan enige deel van die plant bo die grond voorkom. As die siekte vererger, word die kolle groter en digter namate groot getalle aseksuele spore gevorm word en die meeldou kan oor die hele plant versprei.
Meeldou groei in omgewings met ’n hoë humiditeit en gematigde temperature.[3] Daar word tussen twee soorte onderskei:
Egte meeldou vorm aan die bokant van die blaar en vals meeldou aan die onderkant. Vals meeldou kom voor by onder meer blaarslaai en komkommers.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Meeldou.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
Meeldou is ’n swamsiekte wat ’n groot verskeidenheid plante aantas. Dit word veroorsaak deur verskillende spesies swamme in die orde Erysiphales; die spesie Sphaerotheca fuliginea is die algemeenste oorsaak.
Dit is ’n redelik maklike siekte om te erken omdat die simptome kenmerkend is. Plante wat aangetas is, toon wit, melerige kolle aan die blare en stamme. Die onderste blare word die meeste aangetas, maar meeldou kan aan enige deel van die plant bo die grond voorkom. As die siekte vererger, word die kolle groter en digter namate groot getalle aseksuele spore gevorm word en die meeldou kan oor die hele plant versprei.
Meeldou groei in omgewings met ’n hoë humiditeit en gematigde temperature. Daar word tussen twee soorte onderskei:
Egte meeldou Vals meeldouEgte meeldou vorm aan die bokant van die blaar en vals meeldou aan die onderkant. Vals meeldou kom voor by onder meer blaarslaai en komkommers.
L'oïdi (nom vernacular francès, també anomenat oídium, cendrada, cendrosa o malura blanca) és una malaltia fúngica que afecta un ampli marge de plantes entre aquestes la vinya. L'oïdi és causat per moltes espècies diferents de fongs de l'ordre Erysiphales. És una de les malalties més fàcils de detectar, ja que fa taques blanques a les fulles i les tiges i aquestes acaben per ser recobertes pel fong. Les fulles de sota són les més afectades però l'oïdi pot aparèixer en qualsevol part de la planta. Quan la malaltia progressa les taques es fan més grosses i denses i es forma un gran nombre d'espores asexuals que estenen l'oïdi per tota la planta.
Erysiphe necator (o Uncinula necator) causa l'oïdi en la vinya. Fa una olor especial.[1] En la vinya l'oïdi ataca les fulles, les flors i els grans.
Les plantes mostren el seu primer símptoma amb un caragolament de les fulles per posterior-ment agafar un toc blanc grisos que li dóna el nom de cendra, en fusta mostraran un color negre-morat
L'oïdi va arribar a Europa a mitjans del segle XIX provinent d'Amèrica.
El remei preventiu consisteix a ensofrar les vinyes de manera regular amb sofre en pols o altres productes derivats del sofre.[2]
Curació permanganat potàssic amb tractament d'hivern i clor en dissolució(molt important no utilitzar mai el clor en borronat o fulla)
Blumeria graminis forma specialis (f. sp.) tritici, causa l'oídium en el blat. Persisteix entre temporades probablement com ascòspores en residus de blat deixats al sòl. Prospera sota condicions feesques i humides especialment en el litoral del Regne Unit i de l'est dels Estats Units. L'excés de nitrogen aplicat al conreu afavoreix aquesta malaltia. Per lluitar-hi s'apliquen fungicides o bé es fan servir varietats de blat resistents.
El causa l'espècie Leveillula taurica (també coneguda amb el seu nom anamorf, Oidiopsis taurica). També infecta la carxofera.
El causa l'espècie Podosphaera leucotricha.
Causat per l'espècie Podosphaera fusca.
Causat per l'espècie Microsphaera syringae.
L'oídium es reprodueix tant sexualment com asexualment. La via sexual es fa amb casmotecis (abans anomenats cleistotecis) que són un tipus d'ascocarp. Dins de cadascun dels ascocarps hi ha diversos ascs. Amb el temps les ascòspores maduren i s'alliberen per iniciar noves infeccions. Les condicions necessàries per a la maduració de les espores difereixen entre les espècies de fongs.
L'oïdi (nom vernacular francès, també anomenat oídium, cendrada, cendrosa o malura blanca) és una malaltia fúngica que afecta un ampli marge de plantes entre aquestes la vinya. L'oïdi és causat per moltes espècies diferents de fongs de l'ordre Erysiphales. És una de les malalties més fàcils de detectar, ja que fa taques blanques a les fulles i les tiges i aquestes acaben per ser recobertes pel fong. Les fulles de sota són les més afectades però l'oïdi pot aparèixer en qualsevol part de la planta. Quan la malaltia progressa les taques es fan més grosses i denses i es forma un gran nombre d'espores asexuals que estenen l'oïdi per tota la planta.
Oïdium sus una fuèlha de tomata,
Oïdium, o farinosa, es lo nom generic donat a una seria de malautiás criptogamicas causadas per la forma asexuada d'unas mycotas ascomicètas apartenent a l'òrdre dels Erisifals e a la familha de las erisifacèas. Aqueles fongis son responsables d'epificias que parasitan de biais mas o mens especific, unas espècias de plantas d'òrt. Plan conegut dels jardinièrs e ortalièrs, l'oïdium s'ataca subretot una espècias d'arbres coma lo casse, l'agast, lo codonhièr, lo pomièr o l'espin blanc que ne son fòrça sensibles.
Font: OEPP (EPPO Plant Protection Thesaurus)[1].
Al contrari d'autres grops de mycotas (pigalha, mildió, rovilhs, etc.), prolifèra per temps relativament sec, jos resèrva d'un taus d'umiditat de 70 a 80 %. Es sovent en mai que comença sos damatges, favorizat per l'umiditat encara plan presenta e l'arribada de la calor. Los escarts de temperatura importants entre la nuèch e lo jorn constituisson de factors favorisant l'apareisson d'aquela mycota que menaça fòrça culturas, que siá dins un jardin al vergièr o a l'òrt ... Dins lo cas d'ataca importanta, la culhida fruchièra es redusida.
Son ataca comença per l'apareisson d'un feutratge (polvera), blanc a blanc-grisenc, d'aspèctre farinós a la superfícia de las fuèlhas, de las cambas e a vegada de las flors o de fruchs. L'oïdium pòt provocar una desformacion de las fuèlhas, que se coflan e se bofiga. La mycota se multiplica melhor sus organs joves (fuèlhas), qu'envasís e desforma. Se nota pasmens que suls peses, per exemple, son las vielhas fuèlhas que son d'en primièr atenchas. Dins aquel cas d'espècia, la cultura tardièra es fortament menaçada. Sa conservacion ivernala pòt se far jos la forma de micèli dins los borrons que donaràn alara dels brots totes infectadas nomenada brots "bandièra".
Accion preventiva o curativa. En pulverizacion al començament de l'ivèrn en prevencion. 25 ml d'aiga clorada per dos litres d'aiga, quitament dilucion en curatiu mas evitar lo Solelh. Lo resultat quitament s'acaba amb una fòrta infeccion. Avantatges: lo còst, l'impacte environamental limitat — lo clòr s'esvapora pro rapidament —, pas de tascas. Es un mejans radical de cura pels rosièrs sensibles a aquela mycota. Desavantatges: aquò tua la fauna e la flora del sol, çò que merma la fertilitat a tèrme mejan. Aparar lo sol. Preferar donc en curatiu dempuèi l'apareisson dels primièrs simptòmas.
En solucion mai concentrada, aquel procediment es tanben plan eficaç per la « tinta dels arbres », dels noguièrs per exemple. La garison e la cicatrizacion venon quitamnr lèu pels vièlhs especimens.
L'utilizaion d'aiga de ferm d'Equisetopsida, contenent de selze, o una infusion d'alh que s'apond de lach (compausats sofrats per l'alh, lo lach servissent d'adjuvant d'aderéncia e tanben d'antifongic: vejatz mai al bas), permeton de suprimir l'oïdium tot aparant l'environament e la fertilitat del sol. A utilizar dempuèi l'apareisson dels primièrs simptòmas.
L'oïdium es idrofil... tanben, sufisís pas de l'aspergir d'aiga per evitar son desvelopament. Pasmens, l'utilizacion de mai d'una infusions de sofre en serra demora fòrça eficaç per lutar contre l'oïdium.
Una vaporizacion regulara del folham amb una mescla d'aiga e de lach ecremat, o melhor, de gaspa (10 per 1) permet d'eradicar l'oïdium[2]. Mai, aquela vaporizacion enforçarà las defensas imunitàrias de la planta. Utilizar de preferéncia un lacha ecremat e miègecremat per evitar las odors de descomposicion de las grassas del lach. Susdosar pas lo lach senon d'autres tipes de mycotas se desveloparián. L'acccion del lach sus l'oïdium s'explicariá per sas proprietats antifongicas naturalas.
La pulverizacion de bicarbonat de soda o bicarbonat de potassi es pro eficaç. Lor pH basic empacha las espòras de mycota de germenar. Dissòlvre 5 g (1 c.c.) de bicarbonat de soda o de bicarbonat de potassi per litre d’aiga e apondre 1 culhièr cafè de sabon de Marselha liquid, de lach, o d'òli orticòl o alimentari que la soludion pegue al fulham.
Pulverizar aquela solucion jos e sus las fuèlhas e renovelar après tota plujassa.
L'utilizacion del bicarbonat es tolerada en Agricultura biologica.
Diluir 1,5 g de permanganat de potassi (disponible en farmacia) dins 1 litre d’aiga. Pulverizar l’arbre o utar amb un pincèl. Renovelar jos 15 jorns. Se pòt auçar lo dosatge a 15 g/l dins los cas dificils vigilant a aparar la mata abans usatge. Es pasmens conselhat de completar aquel tractament 48 oras mai tard amb un sofre sublimat o molhable.
Lo sofre, produch de basa, emplega dempuèi de temps contra l'oïdium (realizat per Henri Marès vèrs 1850 sus la vinha), dona totjorn de bons resultats en luta preventiva (fin a la davalada e lo començament de la prima) o miègcurativa. Es autorizat en agricultura biologica e pòt èsser emplegada lèu abans la culhida car es totalament biodegradable. Sas accions secondàrias son plan intéressantas sus d'autras mycotas e d'insèctas o d'acaris.
Agís per vapor (se diche que sublima). Pasmens, s'es mal repartit o tròp concentrat, pòt venir agressiu sus las plantas per temps calm e caud (superior a 25 °C). Es conselhat de l’aplicar per de temperaturas compresas entre 10 e 20 °C e de preferéncias fòra del solelh (coma tot tractament de pulverizar sul fulham), de vèstre per exemple, per evitar las quemaduras del fulham. Mai sovent aplicat en pulverizaction, forma un depaus blanc sus las fuèlhas. Per un arbre en terallha, se pòt plaçar un pichon recipient amb una solucion de sofre al pè de l'arbre e las vapors de sofre empachant lo desvelopament de l'oïdium.
Lo sofre se compra jos forma de « polvera de molhar » que se dilua donc dins l'aiga segon las dòsis indicadas; las aumentar melhora pas l'eficacitat del tractament. Pasmens lo "sofre a l'aiga" es fòrça mens eficaç que lo sofre en polvera.
En l'abséncia del tractament preventiu, quand la malautiá se declara, cal tractar dempuèi l'apareisson dels primièrs simptòmas. L'eficacitat merma fòrça al delà de 10 a 15 % de superfícia tocada.
Cal saber que cada tractament tòca mai o mens l'environament pròche (sol, insèctas, aucèls...) es necessari de respectar estrictament los dosatges. Un començament d'epidemie pòt èsser trevat o arrestat mercé a la borida bordalesa, plan mens toxica que lo sofre per granda dòsi.
Classicament la borida bordalesa es pas considerada coma un tractament eficaç contra l'oïdium pasmens se las òbras en laboratòri mostrèron una eficacitat sul nombre de cleistotècis formats. Aqueles tractaments tradicionels serián eficaces que de biais preventiu sus la malautiá, sol de substanças quimicas de sintèsi an una relativa eficacitat curativa[3].
La decoccion de raïces d’ortiga o de vineta a un efièche espectacular: banhar dins un litre d’aiga, 100 g de raïces pendent 24 oras.
Oïdium, o farinosa, es lo nom generic donat a una seria de malautiás criptogamicas causadas per la forma asexuada d'unas mycotas ascomicètas apartenent a l'òrdre dels Erisifals e a la familha de las erisifacèas. Aqueles fongis son responsables d'epificias que parasitan de biais mas o mens especific, unas espècias de plantas d'òrt. Plan conegut dels jardinièrs e ortalièrs, l'oïdium s'ataca subretot una espècias d'arbres coma lo casse, l'agast, lo codonhièr, lo pomièr o l'espin blanc que ne son fòrça sensibles.
Ак кебер козу карындар - (лат. Erysiphales) тукумундагы баштыкчалуу козу-карындар. Жипчелери көп клеткалуу жана көп ядролуу. Споралары баштыкчаларында өөрчүйт. Жапайы жана айдама өсүмдүктөрдүн жалбырактарында, мөмөлөрүндө, топ гүлдөрүндө ак кебер илдетин козгоп, айыл чарба өсүмдүктөрүнүн түшүмүн төмөндөтөт. Бул илдеттер менен күрөшүүдө ар кандай химиялык каражаттар, агрохим ыкмалар колдонулат.
Гарда, гардзанӣ — як навъ касалии хеле паҳншудаи гиёҳу дарахтон ва зироати хоҷагии қишлоқ. Ангезандааш занбуруғҳои халтамонанд (аз оилаи Erysiphaceae) мебошанд. Одатан аввал ё миёнаҳои тобистон пайдо шуда, ба мисли қабати гарди нафиси хокистарранги сафедтоб як қисми баргу поя, навдаву думчамева, баъзан худи меваро мепӯшад.
Гарда, гардзанӣ — як навъ касалии хеле паҳншудаи гиёҳу дарахтон ва зироати хоҷагии қишлоқ. Ангезандааш занбуруғҳои халтамонанд (аз оилаи Erysiphaceae) мебошанд. Одатан аввал ё миёнаҳои тобистон пайдо шуда, ба мисли қабати гарди нафиси хокистарранги сафедтоб як қисми баргу поя, навдаву думчамева, баъзан худи меваро мепӯшад.
Милдью (Powdery mildew "çăнăх сывлăмĕ") — анлăн сарăлнă кăмпа чирĕ.Милдью - хăруш иçĕм сиенлекенĕ Perenospora viticola кăмпи çапать.
Пĕтĕм эрехтăвакансемшĕн Милдью чирĕ хура инкек пе сиксе тухнă: ăна 1878 çулта Планшот ботаник Кăнтăр Францире тупса тĕпченĕ. Виççĕ çул иртсен Милдью питĕ хăвăрт анлăн сарăлма тытăнать: 1881 çулта Испанире, Германире, Кавказра, Крым çурутравĕнче те Милдью иçĕм лаптăксене çапса илет.
Милдью чи малтан ешĕл çулçисем çинче аталанать. Милдью кăмпи çулçи ăшĕнче аталанать. Тула тухнă çӳç-тымарсем папăк пек курăнаççĕ. Кайран çулçисем типсе ӳкеççĕ.
Милдью чирне хирĕç çирĕп тăракан иçĕм сорчĕсем: Клинтон, Сира, Каберне совиньон.
Милдью (Powdery mildew "çăнăх сывлăмĕ") — анлăн сарăлнă кăмпа чирĕ.Милдью - хăруш иçĕм сиенлекенĕ Perenospora viticola кăмпи çапать.
Цагаан хяруу нь ургамлын төрөл зүйлийг өргөн хамардаг, мөөгөнцөрийн гаралтай өвчин. Цагаан хяруу нь олон зүйлийн мөөгөнцөрөөр үүсгэгддэг өвчин. Erysiphales ба Podosphaera xanthii (Sphaerotheca fuliginea) мөөгөнцөрүүдээр үүсгэгдсэн нь хамгийн элбэг тохиолддог тухай дурьдагдсан байдаг.[1] Дэлхийн дийлэнх хэсэгт өвчний үндсэн үүсгэгч Erysiphe cichoracearum мөөгөнцөр гэж үздэг.[1][2] Цагаан хярууны шинж тэмдэг нь тодорхой учир тодорхойлоход хялбар. Өвчилсөн ургамлын навч ба ишэн дээр цагаан нунтаган толбо үүсдэг. Ихэвчлэн доод навчууд нэрвэгддэг боловч цагаан хяруу нь ургамлын газрын дээд хэсгийг бүхэлд хамрах боломжтой. Өвчин даамжирах тусам толбонууд улам том, өнгөн болж, их хэмжээний асексуал спорууд үүсч, цагаан хяруу ургамлыг дээрээс доош бүхэлд нь хамрана.
Цагаан хяруу нь чийг ихтэй, дундаж температуртай орчинд илүү үрждэг.[3]
Цагаан хяруу нь ургамлын төрөл зүйлийг өргөн хамардаг, мөөгөнцөрийн гаралтай өвчин. Цагаан хяруу нь олон зүйлийн мөөгөнцөрөөр үүсгэгддэг өвчин. Erysiphales ба Podosphaera xanthii (Sphaerotheca fuliginea) мөөгөнцөрүүдээр үүсгэгдсэн нь хамгийн элбэг тохиолддог тухай дурьдагдсан байдаг. Дэлхийн дийлэнх хэсэгт өвчний үндсэн үүсгэгч Erysiphe cichoracearum мөөгөнцөр гэж үздэг. Цагаан хярууны шинж тэмдэг нь тодорхой учир тодорхойлоход хялбар. Өвчилсөн ургамлын навч ба ишэн дээр цагаан нунтаган толбо үүсдэг. Ихэвчлэн доод навчууд нэрвэгддэг боловч цагаан хяруу нь ургамлын газрын дээд хэсгийг бүхэлд хамрах боломжтой. Өвчин даамжирах тусам толбонууд улам том, өнгөн болж, их хэмжээний асексуал спорууд үүсч, цагаан хяруу ургамлыг дээрээс доош бүхэлд нь хамрана.
Цагаан хяруу нь чийг ихтэй, дундаж температуртай орчинд илүү үрждэг.
Melduo (aŭ farunroso) estas kolektiva nomo por diversaj plantaj malsanoj, kaŭzita de fungoj. Oni povas dividi veran kaj falsan farunroson.
Al la askofungoj (Ascomycota) apartenanta damaĝanto, la vera farunroso (melduo) (Erysiphaceae) atakas ĉefe foliojn. Tiukaze, la foliojn kovras farunsimila kovraĵo, kaj la folioj pli poste bruniĝas kaj sekiĝas. Al la veraj farunrosaj fungoj apartenas ekz. Blumeria graminis (atakas diversajn grenacojn kaj paŝtejherbojn) kaj Erysiphe necator (damaĝanto de la vinberbranĉo). Ili estas tipaj ektoparazitoj, ĉar la micelio kreskas sur la surfaco, sed ĝi enpenetrigas suĉfadenojn, per kiuj ĝi prenas el la surfacaj ĉefoj la necesan nutraĵon. Ĝi disvastiĝas tra la aero per konidioj, kiuj dum horoj eligas ĝermohifon kaj tiuj adheras per adherdisko (appressorium) sur la planto.
Al la oomikotoj (Oomycota) apartenanta damaĝanto, falsa farunroso penetras kutime pli profunde en la planton kaj produktas ofte blankan kovraĵon sur la suba folioflanko. La herbo- kaj tuberoputriĝo de terpomo, ekita de terpomŝimo (Phytophthora infestans), kaŭzis meze de la 19-a jarcento gravan malsategon en Irlando. Alia grava planta parazito estas la falŝa farunroso de vinbera Plasmopara viticola kaj la bluŝimo de tabako (Peronospora tabacina). En la hodiaŭaj (ornam)ĝardenoj, la farunroso troveblas preskaŭ ĉiam kiel blanka kovraĵo sur flokso (Phlox paniculata).
Oni batalas kontraŭ la vera farunroso en la agrikulturo per la t.n. fungicidoj, tradicie, plej ofte bazitaj je sulfuro. Kontraŭ la malvera farunroso, tradicie kupro estas uzata.
Oídio, llamado popularmente blanquilla o cenicilla es el nombre de una enfermedad criptogámica de las plantas. Está producida por varios géneros de hongos ectoparásitos de la familia de las erisifáceas, que atacan principalmente hojas y tallos jóvenes. Uno de los más conocidos es el de la vid, provocado por las especies Erysiphe necator y Uncinula necator. Otro muy extendido es el que ataca a rosales, begonias o robles, producido por varias especies del género Podosphaera, como P. pannosa.
Su principal signo es la aparición de una capa de aspecto harinoso o algodonoso y un color blanco o grisáceo, formada por el micelio y los conidios, que son los órganos de reproducción asexual. En un ataque fuerte las hojas se ponen amarillas y posteriormente se secan.
Su aparición se debe a una combinación de factores, entre los que intervienen el tiempo atmosférico, el ambiente, y en el caso de cultivos, también influye el abonado: abonos excesivamente cargados de nitrógeno, condiciones de poca luz, exceso de humedad. La pobreza genética también es una causa a tener en cuenta.
El control de esta enfermedad pasa por corregir sus causas y se arregla fácilmente con aplicaciones de polvos minerales a base de azufres o con preparados vegetales como el purín o decocción de Cola de Caballo (Equisetum hyemale) o purín de Salvia (salvia officinalis).
Afecta a muchas plantas de jardín, como rosas, claveles, crisantemos, begonias y en el huerto se ceba sobre cucurbitáceas (melones, pepinos etc.), fresas y tomateras. En frutales los más afectados son los manzanos, melocotoneros, ciruelos y albaricoques. Variedades débiles de menta también se pueden ver afectadas.
Oídio, llamado popularmente blanquilla o cenicilla es el nombre de una enfermedad criptogámica de las plantas. Está producida por varios géneros de hongos ectoparásitos de la familia de las erisifáceas, que atacan principalmente hojas y tallos jóvenes. Uno de los más conocidos es el de la vid, provocado por las especies Erysiphe necator y Uncinula necator. Otro muy extendido es el que ataca a rosales, begonias o robles, producido por varias especies del género Podosphaera, como P. pannosa.
Su principal signo es la aparición de una capa de aspecto harinoso o algodonoso y un color blanco o grisáceo, formada por el micelio y los conidios, que son los órganos de reproducción asexual. En un ataque fuerte las hojas se ponen amarillas y posteriormente se secan.
Su aparición se debe a una combinación de factores, entre los que intervienen el tiempo atmosférico, el ambiente, y en el caso de cultivos, también influye el abonado: abonos excesivamente cargados de nitrógeno, condiciones de poca luz, exceso de humedad. La pobreza genética también es una causa a tener en cuenta.
El control de esta enfermedad pasa por corregir sus causas y se arregla fácilmente con aplicaciones de polvos minerales a base de azufres o con preparados vegetales como el purín o decocción de Cola de Caballo (Equisetum hyemale) o purín de Salvia (salvia officinalis).
Afecta a muchas plantas de jardín, como rosas, claveles, crisantemos, begonias y en el huerto se ceba sobre cucurbitáceas (melones, pepinos etc.), fresas y tomateras. En frutales los más afectados son los manzanos, melocotoneros, ciruelos y albaricoques. Variedades débiles de menta también se pueden ver afectadas.
Jahukaste on tavaline ja levinud taimede seenhaigus, mil taimede maapealseid osi – enamasti lehti, aga ka varsi, õisi, vilju – katab hallikasvalge jahusarnane kirme. Haiguse tagajärjel muutuvad haigestunud osad nõrgaks, murduvad ja kuivavad. Taimetoitainete transport aeglustub ja saak väheneb.
Jahukaste põhjustajaiks on rühm fütopatogeenseid seeni – jahukasteseened (selts jahukasteliselaadsed, Erysiphales). Haigustekitajad talvituvad taimejäänustel ja umbrohtudel. Haiguse levikut soosib nii kuiv ja kuum kui ka niiske ja jahe ilm.
Jahukasteseeni on ligi 300 liiki. Paljud liigid nakatavad erinevaid taimeliike ning ühte peremeestaime võib nakatada mitu jahukasteliiki.
Jahukaste on tavaline ja levinud taimede seenhaigus, mil taimede maapealseid osi – enamasti lehti, aga ka varsi, õisi, vilju – katab hallikasvalge jahusarnane kirme. Haiguse tagajärjel muutuvad haigestunud osad nõrgaks, murduvad ja kuivavad. Taimetoitainete transport aeglustub ja saak väheneb.
Jahukaste põhjustajaiks on rühm fütopatogeenseid seeni – jahukasteseened (selts jahukasteliselaadsed, Erysiphales). Haigustekitajad talvituvad taimejäänustel ja umbrohtudel. Haiguse levikut soosib nii kuiv ja kuum kui ka niiske ja jahe ilm.
Jahukasteseeni on ligi 300 liiki. Paljud liigid nakatavad erinevaid taimeliike ning ühte peremeestaime võib nakatada mitu jahukasteliiki.
elulõnga-jahukaste herne-jahukaste kapsa-jahukaste karusmarja-jahukaste kurgi-jahukaste kõrreliste jahukaste kõrvitsa-jahukaste maasika-jahukaste mustsõstra-jahukaste ploomipuu-jahukaste rododendroni-jahukaste roosi-jahukaste sarapuu-jahukaste tamme-jahukaste viinapuu-jahukaste virsiku-jahukaste õunapuu-jahukaste jpt.Zurina edo oidioa hainbat landareri erasaten dien onddo gaixotasuna da. Askotan oidio hitza erabiltzen den arren gaixotasun hau izendatzeko, zurina ez dute Oidium motako onddoek soilik sortzen, baita Erysiphales ordenako beste zenbait onddok ere.
Landareek pairatzen dituzten gaixotasunen artean errazen antzematen denetakoa da, bere sintomak aski bereziak baitira. Infektatutako aleek hauts zuriaren itxurako orbanak agertzen dituzte hosto eta enborretan. Gehien kaltetutako hostoak behealdekoak dira, baina gaixotasuna landarearen edozein tokitan ager daiteke. Gaixotasuna garatzen den neurrian, orbanak handiagoak eta trinkoagoak bihurtzen dira eta espora asexualen kopuru handiak sortzen doaz.
Zurina hezetasun handiko eta tenperatura ertaineko inguruneetan garatzen da ondoren. Uztak asko murritz ditzake ongi kontrolatzen ez bada.
Sarritan aski da landare gaixoak eguzkia eta ingurune lehorra jasatea gaixotasuna sendatzeko. Hura kontrolatzeko beste modu bat gaixorik dauden hostoak kentzea da, esate baterako kuiatxo eta luzokerretan. Badaude kontrolerako modu ekologikoak ere, adibidez jogurtez edo esne gazurez egindako diluzioak. Azkenik, fungizidak ere erabil daitezke zurinaren kalteak murrizteko.
Härmät ovat härmäsienten aiheuttamia yleisiä ja nopeasti leviäviä kasvitauteja. Härmä tarttuu useisiin kasvilajeihin, ja sen huomaaminen on helppoa, koska itiöpesäkkeet ovat suuria ja vaaleita. Härmä kasvaa vain kasvin maanpäällisissä osissa, joissa sen pienet itiöpesäkkeet lopulta yhtyvät suuremmiksi kokonaisuuksiksi. Tartunta lähtee leviämään alalehdistä ylöspäin. Myös varret saavat osansa härmästä.
Härmä viihtyy viileässä, varjoisassa ja huonosti tuulettuvissa kasvustoissa. Korkea ilmankosteus saa härmän itämään ja leviämään terveisiin lehtiin.
Erysiphe graminis eli sieni, joka aiheuttaa härmän, selviää kylmissä olosuhteissa. Se selviää talven yli viljapelloissa. Härmän suosimia olosuhteita yritetään karsia tartuntojen vähentämiseksi. Jos viljakasvusto on liian tiheä, ilma ei pääse liikkumaan, mikä nostaa kasvuston ilmankosteutta suureksi ja lisää härmän leviämisriskiä.
Härmää voidaan torjua kemiallisilla kasvinsuojeluaineilla.
Härmät ovat härmäsienten aiheuttamia yleisiä ja nopeasti leviäviä kasvitauteja. Härmä tarttuu useisiin kasvilajeihin, ja sen huomaaminen on helppoa, koska itiöpesäkkeet ovat suuria ja vaaleita. Härmä kasvaa vain kasvin maanpäällisissä osissa, joissa sen pienet itiöpesäkkeet lopulta yhtyvät suuremmiksi kokonaisuuksiksi. Tartunta lähtee leviämään alalehdistä ylöspäin. Myös varret saavat osansa härmästä.
Härmä viihtyy viileässä, varjoisassa ja huonosti tuulettuvissa kasvustoissa. Korkea ilmankosteus saa härmän itämään ja leviämään terveisiin lehtiin.
L'oïdium, appelé aussi pourriture blanche ou maladie du blanc, est le nom générique donné à une série de maladies cryptogamiques causées par la forme asexuée de certains champignons ascomycètes appartenant à l'ordre des Erysiphales et à la famille des érysiphacées. Ces champignons sont responsables d'épiphyties qui parasitent, de manière plus ou moins spécifique, diverses espèces de plantes cultivées. Bien connu des jardiniers, des pépiniéristes et des agriculteurs, cette maladie des plantes s'attaque principalement à certaines espèces d'arbres comme le chêne, l'érable, le cognassier, le pommier ou l'aubépine qui y sont particulièrement sensibles. Elle se manifeste, comme la rouille, par des sortes de pustules apparaissant sur les organes aériens (feuilles, bourgeons, fruits), et qui peuvent se développer pour former un feutrage blanc (correspondant au développement d'un mycélium poudreux épiphytique) sur lequel est parfois observé des points ou masses colorées, organes de reproduction sexuée généralement produits qu'en fin de saison, ou lorsque les conditions du milieu sont favorables à leur formation. Cette maladie des plantes est causée par des champignons phytopathogènes qui sont des parasites obligatoires biotrophes. 21 genres et 440 espèces de champignons infectent plus de 40 000 espèces de plantes (40 ordres de plantes à fleurs)[1].
Oïdium est emprunté (1825) au latin scientifique oïdium, formé sur le grec ôon « œuf » et le suffixe -idium, signifiant « qui ressemble à un œuf », en référence à certains mycéliums fongiques qui donnent naissance à des spores en forme d'œufs. Le mot désigne d'abord le champignon parasite puis, par métonymie (1874), la maladie qu'il produit[2].
Les principales formes d'oïdium sont, selon l'OEPP (EPPO Plant Protection Thesaurus)[3].
Contrairement à d'autres groupes de champignons (tavelure, mildiou, rouilles, etc.), il prolifère par temps relativement sec, sous réserve d'un taux d'humidité de 70 à 80 %. C'est souvent en mai qu'il commence ses ravages, favorisé par l'humidité encore bien présente et l'arrivée de la chaleur. Les écarts de température importants entre la nuit et le jour constituent des facteurs favorisant l'apparition de ce champignon qui menace grand nombre de cultures, aussi bien au jardin d'ornement qu'au verger ou au potager... Dans le cas d'attaque importante, la récolte fruitière est réduite.
L'attaque parasitaire commence par l'apparition d'un feutrage (poudre), blanc à blanc-grisâtre, d'aspect farineux à la surface des organes aériens de l'hôte (feuilles, tiges et parfois fleurs ou fruits), d'où son surnom local de « meunier ». Ce feutrage correspond aux hyphes mycéliens et aux spores asexués du champignon. Au contact des cellules épidermiques de l'hôte, le mycélium forme des appressoria prolongés dans ces cellules par des suçoirs (haustoria). Face à cette agression, les tissus végétaux se comportent de différentes manières selon le degré de manipulation du comportement de l'hôte par le parasite (manipulation du métabolisme à son avantage : nutrition, protection) : pas de perturbations morphogénétiques, hypertrophie ou hyperplasie[6], le parasite dans ce dernier cas accélérant le rythme des mitoses de la plante-hôte afin d'entretenir un plan de réalisation morphogénétique[7].
L'oïdium peut provoquer une déformation des feuilles, qui se gondolent et se boursouflent. Le champignon se multiplie préférentiellement sur les organes jeunes (feuilles), qu'il envahit et déforme. On note cependant que sur le petit pois, par exemple, ce sont les vieilles feuilles qui sont d'abord atteintes. Dans ce cas d'espèce, la culture tardive est fortement menacée. Sa conservation hivernale peut se faire sous forme de mycélium dans les bourgeons qui donneront alors des pousses totalement infectées appelées pousses "drapeaux".
Action préventive ou curative. En pulvérisation préventive en début d'hiver, 25 ml d'eau de Javel pour deux litres d'eau, elle s'applique aussi en curatif, en évitant l'exposition au soleil. Le résultat est concluant même avec une forte infection.
En solution plus concentrée, ce procédé est également particulièrement efficace pour l'« encre des arbres », des noyers notamment. La guérison et la cicatrisation interviennent rapidement même chez les très vieux spécimens.
L'oïdium est hydrophile : il ne suffit pas de l'asperger d'eau pour éviter son développement. Cependant, l'utilisation de plusieurs infusions de soufre en serre reste très efficace pour lutter contre l'oïdium.
Par ailleurs, la Coccinelle à vingt-deux points (Psyllobora vigintiduopunctata) se nourrit uniquement d'oïdium.
Une vaporisation régulière du feuillage avec du lait écrémé ou du petit lait, dilués à 10 % dans l'eau permet d'éradiquer l'oïdium[8]. Ce traitement fonctionne mieux par temps ensoleillé, la lumière solaire provoquant la création de radicaux peroxydes dans le sérum lacté, qui sont hautement toxiques pour l'oïdium. De plus, cette vaporisation renforcerait les défenses immunitaires de la plante, grâce au fer contenu dans le petit-lait. Utiliser de préférence une dilution de lait écrémé ou demi-écrémé pour éviter les odeurs de décomposition des graisses du lait. Ne pas surdoser le lait sinon d'autres types de champignons se développeraient.
La pulvérisation de bicarbonate de soude ou bicarbonate de potassium est assez efficace. Leur pH basique empêche les spores de champignon de germer. Dissoudre 5 g (1 cuillère à café) de bicarbonate de soude ou de bicarbonate de potassium par litre d’eau et ajouter 1 cuillère à café de savon de Marseille liquide, de lait, ou d'huile horticole ou alimentaire afin que la solution s'accroche aux feuilles.
Pulvériser cette solution sous et sur les feuilles et renouveler après toute grosse pluie.
L'utilisation du bicarbonate est tolérée en Agriculture biologique.
Diluer 1,5 g de permanganate de potassium (disponible en pharmacie) dans 1 litre d’eau. Pulvériser l’arbre ou badigeonner avec un pinceau. Renouveler sous 15 jours. On pourra monter la dose à 15 g/l dans les cas difficiles en veillant à protéger la motte avant usage. Il est cependant conseillé de compléter ce traitement 48 heures plus tard avec un soufre sublimé ou mouillable.
Le soufre, produit de base, employé depuis très longtemps contre l'oïdium (mis au point par Henri Marès vers 1850 sur la vigne), donne toujours de bons résultats en lutte préventive (fin d'automne et début du printemps) ou semi-curative. Il est autorisé en agriculture biologique et peut être employé très près de la récolte car il est totalement biodégradable. Ce traitement est également efficace, ne serait-ce qu'en action secondaire, sur un certain nombre d'autres champignons, d'acariens ou d'insectes, indifféremment que leurs présences soit bénéfique (mycorhize, organisme auxiliaire) ou non.
Il agit par vapeur (on dit qu'il se sublime). En revanche, s'il a été mal réparti ou trop concentré, il peut être agressif sur les plantes par temps calme et chaud (supérieur à 25 °C). Il est conseillé de l’appliquer par des températures comprises entre 10 et 20 °C et de préférence hors soleil (comme tout traitement à pulvériser sur les feuilles), le soir par exemple, pour éviter les brûlures du feuillage. Généralement appliqué en pulvérisation, il forme un dépôt blanc sur les feuilles. Pour un arbre en pot, on peut mettre un petit récipient avec une solution de soufre au pied de l'arbre et les vapeurs de soufre empêchent le développement de l'oïdium.
Le soufre s'achète sous forme de « poudre à mouiller » que l'on dilue donc dans l'eau selon les doses indiquées sur l'emballage ; les augmenter n'améliore pas l'efficacité du traitement. Néanmoins ce "soufre à l'eau" est beaucoup moins efficace que le soufre en poudre.
En l'absence de traitement préventif, lorsque la maladie se déclare, il convient de traiter dès l'apparition des premiers symptômes. L'efficacité baisse très fortement au-delà de 10 à 15 % de surface atteinte.
À savoir que chaque traitement affecte plus ou moins l'environnement proche (sol, insectes, oiseaux...) il est nécessaire de respecter strictement les dosages. Un début d'épidémie peut être ralenti ou stoppé grâce à la bouillie bordelaise, nettement moins toxique que le soufre à grande dose.
Classiquement la bouillie bordelaise n'est pas considérée comme un traitement efficace contre l'oïdium, bien que des travaux en laboratoire aient prouvé une efficacité sur le nombre de cléistothèces formés. Ces traitements traditionnels ne seraient efficaces que de façon préventive sur la maladie, seules des substances chimiques de synthèse ont une relative efficacité curative[9].
Décoction de racines d’ortie ou d'oseille : faire tremper dans un litre d’eau, 100 g de racines pendant 24 h. Laissez frémir 30 minutes et utiliser pur.[réf. souhaitée]
L'oïdium fait partie du régime alimentaire des coccinelles jaunes (Psyllobora vigintimaculata (en)) et de leur larves, mais leur déplacements proche des zones infectées d'oïdium entraîne la contamination d'autres zones jusque là saines, rendant leur intérêt limité[10].
L'oïdium, appelé aussi pourriture blanche ou maladie du blanc, est le nom générique donné à une série de maladies cryptogamiques causées par la forme asexuée de certains champignons ascomycètes appartenant à l'ordre des Erysiphales et à la famille des érysiphacées. Ces champignons sont responsables d'épiphyties qui parasitent, de manière plus ou moins spécifique, diverses espèces de plantes cultivées. Bien connu des jardiniers, des pépiniéristes et des agriculteurs, cette maladie des plantes s'attaque principalement à certaines espèces d'arbres comme le chêne, l'érable, le cognassier, le pommier ou l'aubépine qui y sont particulièrement sensibles. Elle se manifeste, comme la rouille, par des sortes de pustules apparaissant sur les organes aériens (feuilles, bourgeons, fruits), et qui peuvent se développer pour former un feutrage blanc (correspondant au développement d'un mycélium poudreux épiphytique) sur lequel est parfois observé des points ou masses colorées, organes de reproduction sexuée généralement produits qu'en fin de saison, ou lorsque les conditions du milieu sont favorables à leur formation. Cette maladie des plantes est causée par des champignons phytopathogènes qui sont des parasites obligatoires biotrophes. 21 genres et 440 espèces de champignons infectent plus de 40 000 espèces de plantes (40 ordres de plantes à fleurs).
Oídio[1], é o nome dun fungo do filo dos ascomicetos, do que existen varias especies que poden ser parasitos da vide e outras plantas, sobre as que provocan unha enfermidade que as cobre dunha camada pulverulenta e cinsenta abrancazada de micelio en forma de estrela principalmente na parte axial. Os talos tamén poden verse afectados. Nun ataque forte as follas tórnanse amarelas e despois muchan.
Trátase dun fungo parasito que fica na membrana pluricelular na monofotosíntese dos organelos das células mortas dunha planta como o é a desinfección dos dióxidos de carbono na familia das erisifáceas (Erysiphales), que ataca as partes aéreas das plantas. O oídio máis coñecido é o da videira, provocado pola especie Uncinula necator, que en Galiza é coñecido vulgarmente cos nomes de cinza ou borralla da vide[2]. O fungo maniféstase inicialmente en plantas illadas pudendo cubrir posteriormente todo o cultivo. As follas baixas son as máis afectadas, pero o oído pode aparecer en calquera parte aérea da planta. A medida que a infección progresa as manchas vanse facendo máis grandes e mestas a medida que se van formando máis espora asexuais. O oídio desenvólvese ben en ambientes con altos niveis de humidade e temperaturas moderadas como é o caso de Galiza. Nun marco agrícola, o patóxeno pode controlarse empregando medios químicos, mellora/resistencia xenética, e labores culturais. Cómpre sempre ter en conta o oído, xa que o rendemento da colleita pode verse diminuído por este fungo.
O oídio reprodúcese tanto por vía sexual coma asexual. A reprodución sexual é por vía casmoteca (formalmente cleistoteca), un tipo de ascocarpo. Dentro de cada ascocarpo existen varios ascos. Co tempo, as ascosporas maduran e son ceibadas para iniciar novas infeccións. As condicións necesarias para a maduración de esporas difiren entre as especies.
Blumeria graminis f. sp. tritici, é o fungo que causa o oídio no trigo. O oídio no trigo é relativamente doado de diagnosticar por mor das características manchas abrancazadas e fariñentas que causa o micelio.[3] Estas manchas poden aparecer na epiderme superior ou inferior das follas. A medida que a infección progresa collen unha cor parda clara.[3] Blumeria graminis f. sp. tritici é un parasito que só medra en tecido vivo. Aparece en todas as rexións onde se produce trigo, pero especialmente na costa leste dos Estados Unidos así coma toda a faixa atlántica.
Erysiphe necator (ou Uncinula necator) causa a borralla, cinza ou oídio da viña, moi común en Galiza.[4]. Pode ocasionar danos atacando todos os órganos verdes da videira. Nas follas nos seus estadios iniciais pode semellarse á infección do mildio, porén as manchas que aparecen acostuman ser sempre máis miúdas e nunca amosan a típica peluxe abrancazada no envés, pola contra si se poden ollar manchiñas pardas.
O fungo que causa o oídio na cebola é a Leveillula taurica (tamén coñecido polo nome do seu anamorfo, Oidiopsis taurica). Tamén infecta a alcachofa.
Podosphaera leucotricha é un fungo que causa o oídio en maceiras e pereiras.
Podosphaera fusca é o fungo que causa o oídio en curcurbitáceas: cogombros, cabazas (incluíndo os calacús), buchas ou cabaza esponxa, melóns e sandías.
Microsphaera syringae é o fungo que causa o oídio nas lilas (Syringa vulgaris).[5]
Podosphaera aphanis é o fungo que causa o oído nas amorodeiras e outras rosáceas coma Geum rivale.
O oídio do carballo é causado polo fungo Microsphaera alphitoides ou Erysiphe alphitoides; é unha infección común nos carballos galegos. Sawadaea tulasnei é un fungo que causa o oído nas follas doutras especies de árbores coma o no pradairo real (Acer platanoides) en América do Norte,[6] ou no pradairo xaponés (Acer palmatum) na Europa atlántica.Sawadaea tulasnei (Fuckel) Homma 1937 en Encyclopedia of Liferef>
Oídio, é o nome dun fungo do filo dos ascomicetos, do que existen varias especies que poden ser parasitos da vide e outras plantas, sobre as que provocan unha enfermidade que as cobre dunha camada pulverulenta e cinsenta abrancazada de micelio en forma de estrela principalmente na parte axial. Os talos tamén poden verse afectados. Nun ataque forte as follas tórnanse amarelas e despois muchan.
L'oidio, detto anche mal bianco, nebbia o albugine[1], è una malattia trofica delle piante causata da funghi Ascomycota della famiglia delle Erysiphaceae nella fase asessuata del ciclo, in passato identificata con il genere di funghi imperfetti Oidium. Caratteristica comune degli Oidium è quella di produrre ife conidiofore terminanti con catene di conidiospore, dette appunto oidiospore.
Il rapporto trofico che lega gli agenti dell'oidio alle piante ospiti è un parassitismo obbligato. La maggior parte delle specie si comporta come ectoparassita, sviluppando un micelio sulla superficie degli organi attaccati. La relazione anatomo-fisiologica che lega il patogeno all'ospite è costituita da austorii che attraversano l'epidermide penetrando nelle cellule del tessuto sottostante. Solo alcune specie, facenti capo ai generi Leveillula e Phyllactinia, penetrano attraverso gli stomi comportandosi in questo caso come ecto-endoparassiti o come endoparassiti.
La conseguenza macroscopica del comportamento generale delle Erysiphaceae è la formazione di un feltro, di colore biancastro e di aspetto polverulento, sulla superficie degli organi colpiti, dovuta all'intreccio di ife e all'emissione di un numero elevato di spore.
Gli organi colpiti più frequentemente sono quelli assimilanti o con intensa attività vegetativa, quali le foglie, i germogli erbacei, i frutti in accrescimento. Nel corso dell'attacco, le aree colpite subiscono dapprima una decolorazione, visibile rimuovendo il feltro micelico, poi la necrosi dei tessuti. In seguito alla necrosi si verificano disseccamenti o spaccature, queste ultime soprattutto in organi carnosi. Ad esempio, nella vite, gli acini attaccati dall'oidio, in seguito alle necrosi perdono l'elasticità dell'epidermide e nel corso dell'accrescimento si lacerano favorendo in un secondo momento l'ingresso di altri patogeni, come la Botrytis cinerea.
Attacchi gravi portano al disseccamento degli organi colpiti, al deperimento della pianta fino a giungere, nel caso di piante erbacee, ad un esito letale con la morte dell'intera pianta.
La propagazione dell'oidio avviene prevalentemente attraverso le conidiospore e quindi con la riproduzione asessuata. Le condizioni ambientali favorevoli alla moltiplicazione sono le temperature moderate, con optimum a 20-22 °C, minimi termici a 3-4 °C e massimi a 32-34 °C, e, secondo le specie, una moderata umidità relativa. I mal bianchi si sviluppano perciò generalmente in primavera e all'inizio dell'estate, soprattutto in relazione all'intensa attività vegetativa delle piante ospiti. La diffusione delle spore è favorita dal vento, mentre le piogge abbondanti hanno un effetto contrastante in quanto provocano il dilavamento dei miceli dalle foglie.
Lo stesso argomento in dettaglio: Antioidico. La difesa chimica contro l'oidio si effettua tradizionalmente con trattamenti a base di zolfo in polvere. Lo zolfo agisce sublimando allo stato di vapore e interferisce con la funzionalità delle membrane e della catena respiratoria devitalizzando le conidiospore al momento della loro germinazione bloccando perciò l'inizio dell'infezione.
Lo zolfo agisce perciò per contatto come prodotto di copertura. Il trattamento deve coprire uniformemente e completamente la superficie da proteggere ed ha scopo esclusivamente preventivo. Infatti, con infestazioni in atto, lo zolfo non ha alcun effetto curativo e tanto meno eradicante.
Per il suo meccanismo d'azione, l'efficacia dello zolfo è strettamente condizionata dalla temperatura e dal grado di finezza della polvere. Per questo motivo si tende sempre più ad abbandonare i trattamenti in polvere, basati su zolfi grossolani, a favore dei trattamenti liquidi, basati su zolfi ventilati o micronizzati. Le temperature minime, sotto le quali lo zolfo non ha efficacia, sono di 18-20 °C per i trattamenti con zolfi grossolani e 10-12 °C per quelli con zolfi fini. Oltre i 30 °C, inoltre, lo zolfo ha in genere effetti fitotossici.
Il pregio dello zolfo consiste nella tossicità virtualmente nulla nei confronti dei mammiferi e di avere un impatto ambientale bassissimo. Non avendo capacità di penetrazione, inoltre, si rimuove facilmente dalla frutta e dagli ortaggi con il semplice lavaggio. Per contro, ha il difetto di essere fitotossico nei confronti di diverse piante agrarie, di non avere efficacia in determinate condizioni e di non avere capacità eradicante. In questi casi si ricorre all'impiego di antioidici di sintesi ad azione sistemica (come la purina Bupirimate) o citotropica, in grado quindi di bloccare le infestazioni in atto e devitalizzare i miceli insediati. Nell'ottica di una difesa sostenibile, a basso impatto ambientale e sanitario, l'uso di questi antioidici deve essere moderato e limitato ai casi di effettiva necessità, al fine di prevenire l'insorgenza di fenomeni di resistenza, l'accumulo di residui nei prodotti, l'impatto nei confronti degli organismi utili, in particolare i fitoseidi predatori.
Pioniere nell'utilizzo dello zolfo come antioidico fu il bolzanino Ludwig von Comini[2].
Un aspetto interessante dell'eziologia dei mal bianchi è la stretta relazione fra sistematica e quadro patologico. In passato, i limitati mezzi di indagine ostacolavano l'identificazione della forma sessuata degli agenti eziologici di un numero elevato di malattie delle piante. Nella maggior parte dei casi si potevano per lo più individuare, oltre al quadro sintomatologico, i caratteri morfologici del fungo fitopatogeno, quali le caratteristiche del micelio, la formazione di eventuali corpi fruttiferi (picnidi, acervuli, ecc.), le caratteristiche delle spore. Questo ha fatto sì che si generasse un taxon artificiale, quello dei Deuteromycota o Deuteromiceti o Funghi imperfetti, in cui sono compresi, appunto, anche gli Oidium. Il ricorso a mezzi di indagine più sofisticati e l'acquisizione di nuove conoscenze hanno permesso l'individuazione delle "forme perfette" che, nella maggior parte dei Deuteromiceti, sono ascrivibili alla divisione degli Ascomycota.
In realtà si è scoperto che, in molti casi, alle affinità morfologiche e sintomatologiche non corrisponde necessariamente un'affinità sistematica, per cui agenti eziologici di malattie simili appartengono spesso a categorie sistematiche distanti, pur avendo affinità nella forma imperfetta. Nel caso degli Oidium si è invece riscontrata una spiccata convergenza sistematica in quanto tutte le forme imperfette di questo tipo sono attribuibili a specie della famiglia delle Erysiphaceae.
Il livello di specificità della relazione patogeno-ospite, nell'ambito delle Erysiphaceae varia: oltre a specie polifaghe, che possono attaccare decine o centinaia di specie botaniche anche tassonomicamente distanti, si riscontrano soprattutto specie polifaghe o oligofaghe che attaccano piante della stessa famiglia o dello stesso genere o, addirittura, specie monofaghe che attaccano solo piante di un'unica specie. Nella tabella seguente è riassunto un quadro degli agenti del mal bianco a carico di piante di interesse agrario.
Agente eziologico Forma imperfetta Patologia[3] Ospiti principali Ospiti occasionali Erysiphe betae Oidium sp. Mal bianco della bietola Chenopodiaceae (es. bietola, spinacio) Erysiphe cichoracearum Oidium sp. Mal bianco Cichorium (radicchio, cicoria, indivia) lattuga, Cucurbitaceae Erysiphe cruciferarum Oidium sp. Mal bianco Cruciferae Blumeria graminis O. monilioides Mal bianco dei cereali frumento, orzo altri cereali autunno-vernini Erysiphe heraclei[4] Oidium sp. Mal bianco delle ombrellifere Apiaceae (es. carota, sedano, prezzemolo, finocchio) Erysiphe pisi Oidium sp. Mal bianco pisello Erysiphe polygoni Oidium sp. Mal bianco Polygonaceae (es. grano saraceno, rabarbaro) Leveillula taurica Oidiopsis sp. Mal bianco del carciofo e del pomodoro Cynara scolymus e Solanum lycopersicum Capsicum annuum Microsphaera evonymi Ovulariopsis sp. Mal bianco dell'evonimo evonimo Microsphaera quercina[5] Oidium sp. Mal bianco delle querce Quercus sp. Phyllactinia suffulta Ovulariopsis sp. Mal bianco del nocciolo nocciolo Podosphaera leucotricha O. farinosum Mal bianco del melo melo, cotogno raramente pero Sphaerotheca fuliginea Mal bianco delle cucurbitacee Cucurbitaceae (zucche e zucchino, melone, cetriolo, anguria) Sphaerotheca pannosa O. leucoconium Mal bianco del pesco e della rosa pesco, rosa Uncinula necator O. tuckeri Mal bianco della vite viteUn cenno particolare va fatto alla specie Erysiphe polygoni. In passato a questa specie era stata attribuita una notevole polifagia, con la segnalazione di oltre 350 piante ospiti[6], prevalentemente incluse fra le Chenopodiaceae, le Polygonaceae, le Apiaceae e le Fabaceae. Attualmente si distinguono differenti specie, un tempo attribuite a E. polygoni, mentre quest'ultima è associata strettamente alle Polygonaceae[7]. Ad E. polygoni erano attribuiti, in passato, le eziologie relative a E. heraclei, E. betae e E. pisi.
L'oidio, detto anche mal bianco, nebbia o albugine, è una malattia trofica delle piante causata da funghi Ascomycota della famiglia delle Erysiphaceae nella fase asessuata del ciclo, in passato identificata con il genere di funghi imperfetti Oidium. Caratteristica comune degli Oidium è quella di produrre ife conidiofore terminanti con catene di conidiospore, dette appunto oidiospore.
Il rapporto trofico che lega gli agenti dell'oidio alle piante ospiti è un parassitismo obbligato. La maggior parte delle specie si comporta come ectoparassita, sviluppando un micelio sulla superficie degli organi attaccati. La relazione anatomo-fisiologica che lega il patogeno all'ospite è costituita da austorii che attraversano l'epidermide penetrando nelle cellule del tessuto sottostante. Solo alcune specie, facenti capo ai generi Leveillula e Phyllactinia, penetrano attraverso gli stomi comportandosi in questo caso come ecto-endoparassiti o come endoparassiti.
Miltligė − augalų liga. Miltlige serga žolės ir sumedėję augalai.
Miltligę sukelia milteninių šeimos valkčiagrybio (Sphaerotheca), miltenio (Erysiphe), miltės (Podosphaera), pelenio (Microsphaera) ir miltgrybio (Uncinula) genčių grybai.
Būdingi miltligės požymiai − baltos, pilkšvos arba rusvos, lyg miltuotos arba į veltinį panašios apnašos (dažnai jose matyti lyg juodi taškeliai − vaisiakūniai) ant lapų, ūglių, vaisių.
Miltligė smarkiausiai plinta sausomis karštomis vasaromis ant tankiai augančių, gausiai azoto trąšomis patręštų augalų. Sergantys augalų organai blogai asimiliuoja, kartais deformuojasi, nudžiūsta. Labai nukenčia miltlige apniktų vaisių kokybė; pažeisti ūgliai nespėja sumedėti, nušąla.
Miltligės vystymąsi ir plitimą stabdo augalų liekanų naikinimas, ligotų augalų ūglių išpjaustymas ir sudeginimas, augalų purškimas vario neturinčiais fungicidais, azoto kiekio normavimas tręšiant.
Miltligė − augalų liga. Miltlige serga žolės ir sumedėję augalai.
Miltligę sukelia milteninių šeimos valkčiagrybio (Sphaerotheca), miltenio (Erysiphe), miltės (Podosphaera), pelenio (Microsphaera) ir miltgrybio (Uncinula) genčių grybai.
Būdingi miltligės požymiai − baltos, pilkšvos arba rusvos, lyg miltuotos arba į veltinį panašios apnašos (dažnai jose matyti lyg juodi taškeliai − vaisiakūniai) ant lapų, ūglių, vaisių.
Miltligė smarkiausiai plinta sausomis karštomis vasaromis ant tankiai augančių, gausiai azoto trąšomis patręštų augalų. Sergantys augalų organai blogai asimiliuoja, kartais deformuojasi, nudžiūsta. Labai nukenčia miltlige apniktų vaisių kokybė; pažeisti ūgliai nespėja sumedėti, nušąla.
Miltligės vystymąsi ir plitimą stabdo augalų liekanų naikinimas, ligotų augalų ūglių išpjaustymas ir sudeginimas, augalų purškimas vario neturinčiais fungicidais, azoto kiekio normavimas tręšiant.
Echte meeldauw (soms witziekte genoemd) is de naam voor een groep van schimmels van de orde Erysiphales[1], die behoort tot de Erysiphaceae van de ascomyceten en veel verschillende plantensoorten kan aantasten. Veel soorten die tot deze orde behoren zijn ook bekend onder hun anamorfe vorm, zoals soorten van het geslacht Oidium.
Op de aangetaste planten ontstaan eerst witte poederachtige vlekken, die in een later stadium het gehele oppervlak bedekken. Het poeder bestaat uit sporen. Niet alleen de bladeren maar ook de stengels kunnen aangetast worden. Meestal worden de onderste bladeren het eerst aangetast.
Echte meeldauw groeit oppervlakkig op een waardplant, waarbij de schimmel met haustoriën de plantencellen binnendringt. De haustoriën doorboren de celwand maar niet het celmembraan.
Op de foto van echte meeldauw bij de Noorse esdoorn zijn de ongeveer 100 µm kogelvormige vruchtlichamen (cleistothecia) te zien. De geel gekleurde zijn onrijpe en de zwarte rijpe vruchtlichamen. Aan sommige zwarte vruchtlichamen is nog een witte pluim te zien, die bestaat uit aanhangsels waarvan de vorm gebruikt wordt voor de determinatie van de verschillende soorten van de geslachten Uncinula en Erysiphe.
Model van Oidium tuckeri (Erisyphe necator) met conidioforen en conidiosporen
Conidiofoor met conidiosporen
Kieming en penetratie
Cleistothecium van Erysiphe adunca
Cleistothecium van eikenmeeldauw (Erysiphe alphitoides) op een blad van de zomereik. De aanhangsels van het cleistothecium verschillen per soort.
Echte meeldauw (Oidium lycopersicum) op tomaat
Echte meeldauw (Uncinula necator) op druif
Echte meeldauw op veldbeemdgras. Aan de rand van enkele bladeren zijn de conidiëndragers goed te zien.
Echte meeldauw op wintergerst
Echte meeldauw (soms witziekte genoemd) is de naam voor een groep van schimmels van de orde Erysiphales, die behoort tot de Erysiphaceae van de ascomyceten en veel verschillende plantensoorten kan aantasten. Veel soorten die tot deze orde behoren zijn ook bekend onder hun anamorfe vorm, zoals soorten van het geslacht Oidium.
Op de aangetaste planten ontstaan eerst witte poederachtige vlekken, die in een later stadium het gehele oppervlak bedekken. Het poeder bestaat uit sporen. Niet alleen de bladeren maar ook de stengels kunnen aangetast worden. Meestal worden de onderste bladeren het eerst aangetast.
Echte meeldauw groeit oppervlakkig op een waardplant, waarbij de schimmel met haustoriën de plantencellen binnendringt. De haustoriën doorboren de celwand maar niet het celmembraan.
Op de foto van echte meeldauw bij de Noorse esdoorn zijn de ongeveer 100 µm kogelvormige vruchtlichamen (cleistothecia) te zien. De geel gekleurde zijn onrijpe en de zwarte rijpe vruchtlichamen. Aan sommige zwarte vruchtlichamen is nog een witte pluim te zien, die bestaat uit aanhangsels waarvan de vorm gebruikt wordt voor de determinatie van de verschillende soorten van de geslachten Uncinula en Erysiphe.
Model van Oidium tuckeri (Erisyphe necator) met conidioforen en conidiosporen
Conidiofoor met conidiosporen
Kieming en penetratie
Cleistothecium van Erysiphe adunca
Cleistothecium van eikenmeeldauw (Erysiphe alphitoides) op een blad van de zomereik. De aanhangsels van het cleistothecium verschillen per soort.
Mączniak prawdziwy (ang. Powdery Mildew) – grupa chorób roślin wywołana przez gatunki grzybów należące do rzędu mączniakowców (Erysiphales). Są to ektopasożyty. Ich grzybnia rozwija się głównie na powierzchni zaatakowanej rośliny. Do epidermy wnikają tylko jej ssawki, za pomocą których pobiera z rośliny żywicielskiej substancje pokarmowe i wodę. Charakterystycznym objawem wywoływanych przez mączniakowce chorób jest występowanie na powierzchni zaatakowanych roślin białego nalotu grzybni. Nalot ten składa się ze strzępek grzybni, konidioforów i wytwarzanych na nich bezpłciowo zarodników zwanych konidiami[1]. Rośliny pokryte nalotem mączniakowców wyglądają jak posypane mąką i stąd nazwa tej choroby.
Infekcja choroby odbywa się podobnie, jak u większości grzybów podczas wilgotnej pogody, jednak mączniakowcom wystarczy do tego poranna rosa lub mgła. W odróżnieniu od większości chorób grzybowych natomiast rozwojowi mączniaków prawdziwych sprzyja sucha i słoneczna pogoda[2].
Niektóre choroby wywoływane przez mączniakowce mają swoją nazwę[2][3][4][5][6]:
Niektóre mączniaki prawdziwe innych roślin[7]:
Mączniakom prawdziwym można częściowo zapobiec przez usuwanie i palenie porażonych części roślin. Gdy pojawią się na roślinie są trudne do zwalczenia. Stosuje się w tym celu opryskiwanie za pomocą niektórych fungicydów przeznaczonych do zwalczania mączniaków prawdziwych. Są to związki siarki, triazolowe, pirymidynowe i inne. Opryskiwanie jest skuteczne tylko wtedy, gdy rozpocznie się go zaraz przy pierwszych objawach choroby, gdy choroba jest już rozwinięta ochrona chemiczna jest mało skuteczna. W przyszłym sezonie wegetacyjnym należy opryskiwać profilaktycznie, jeszcze przed pojawieniem się objawów choroby. Przy uprawie niektórych gatunków roślin (np. róż) najlepszych rozwiązaniem jest sadzenie odmian odpornych[2].
Istnieje inna grupa chorób również zwana mączniakami. Są to mączniaki rzekome wywoływane przez lęgniowce[1].
Mączniak prawdziwy (ang. Powdery Mildew) – grupa chorób roślin wywołana przez gatunki grzybów należące do rzędu mączniakowców (Erysiphales). Są to ektopasożyty. Ich grzybnia rozwija się głównie na powierzchni zaatakowanej rośliny. Do epidermy wnikają tylko jej ssawki, za pomocą których pobiera z rośliny żywicielskiej substancje pokarmowe i wodę. Charakterystycznym objawem wywoływanych przez mączniakowce chorób jest występowanie na powierzchni zaatakowanych roślin białego nalotu grzybni. Nalot ten składa się ze strzępek grzybni, konidioforów i wytwarzanych na nich bezpłciowo zarodników zwanych konidiami. Rośliny pokryte nalotem mączniakowców wyglądają jak posypane mąką i stąd nazwa tej choroby.
Infekcja choroby odbywa się podobnie, jak u większości grzybów podczas wilgotnej pogody, jednak mączniakowcom wystarczy do tego poranna rosa lub mgła. W odróżnieniu od większości chorób grzybowych natomiast rozwojowi mączniaków prawdziwych sprzyja sucha i słoneczna pogoda.
Oidij je bolezen, ki jo povzroča gliva Uncinula necator in lahko prizadene vse predstavnike družine vinikovk (Vitiaceae), vendar predvsem vinsko trto (Vitis vinifera); takrat jo imenujemo oidij ali pepel vinske trte. Največ škode povzroča oidij v vinogradih, še posebej je na to bolezen občutljiva sorta Cabernet Sauvignon (Vitis vinifera L. cv. Cabernet Sauvignon). Bolezen se je v Evropo razširila iz Amerike v prvi polovici 19. stoletja.
Gliva prezimi v popkih rastline in spomladi napada mlade liste z obeh strani, mladice, poganjke in grozdne jagode. Bolezen se po navadi najprej pojavi na poganjkih (zgodnji oidij). Ti se nehajo razvijati že v zgodnji fazi, se zvijajo in so prekriti s prevleko, ki spominja na pepel. Okuženi mladi listi se začnejo kodrati, sušiti in na koncu odpadejo.
Največ škode naredi bolezen, kadar se razširi po grozdih (pozni oidij). V poznem poletju nastanejo na listih velike rdeče-rjave ali rumene pege. Pri poznem oidiju so lahko okužene mlade ali bolj dozorele jagode. Mlade jagode otrdijo in se posušijo, kar ne povzroči bistvene škode, če bolezen kmalu ustavimo. Pri bolj zrelih grozdih pa gliva prizadene predvsem povrhnjico jagode. Gliva zavira rast povrhnjice, da jagoda ne more več rasti. Zaradi pritiska, ki ga povzroča naknadno skladiščenje sladkorja v jagode, povrhnjica poči. Take jagode v vlažnem vremenu zgnijejo, zaradi česar se gniloba širi tudi na zdrave jagode, kar povzroči večjo škodo. V vročem in sušnem vremenu pa se počene jagode posušijo.
Gliva lahko okuži tudi grozdne peclje in jih posuši, kar prekine dovod vode in hranil v jagode, ki zakrnijo in ostanejo kisle.
Za boj proti oidiju se uporabljajo žveplo ali organski fungicidi.
Борошни́ста роса́ — хвороба рослин, спричинювана паразитними грибами родини борошнисторосяних (Erysiphaceae).
Характеризується утворенням на уражених частинах рослин (листках, стеблах, плодах) грибниці у вигляді білих або сіруватих борошнистих нальотів. Найбільш відомими є борошниста роса аґрусу, винограду, борошниста роса дуба, рослин родини гарбузових, злаків, груші та яблуні, конюшини, люцерни і віки, персика та ін.
Хвороба проявляється на молодих листках, ягодах і пагонах у вигляді білого, спочатку павутинистого, а пізніше — порошистого борошнистого нальоту. На смородині переважає листкова форма хвороби. Наліт спочатку утворюється на нижньому боці пластинки у вигляді окремих плям, і тільки при інтенсивному розвитку хвороби він охоплює повністю листок з обох боків. Листки стають гофрованими, крихкими, темніють і засихають. На ягодах борошниста роса частіше трапляється на червоній смородині у вигляді окремих плям з білим нальотом. Уражені ягоди засихають і обпадають. На аґрусі білий наліт утворюється з обох боків листка. Пізніше він ущільнюється, стає темно-сірим, на ньому з'являється велика кількість дрібних чорних крапок — клейстотеціїв гриба.
Уражені листки деформуються, засихають і обпадають. На нестиглих ягодах наліт легко стирається, пізніше він стає темно-бурим, повстяним. Уражені ягоди перестають рости, засихають і обпадають. У пагоні уражуються верхівки приросту, ріст їх припиняється, верхівки скривлюються, засихають, стають коричневими, пізніше чорніють.
Збудником хвороби є гриб, який належить до класу Ascomycetes, порядку Erysiphales. Конідієносці прості, конідії еліпсоподібні, одноклітинні, безбарвні, розміром 24-26х12-18 мкм, зібрані в ланцюжки. Під час вегетації збудник поширюється конідіями. Клейстотеції коричневі, кулясті, діаметром 80-100 мкм, із світло-коричневими тоненькими нерозгалуженими придатками. У кожному клейстотеції утворюється по одній яйцеподібній сумці розміром 75-110х55-62 мкм. У сумці формується по 8 сумкоспор, еліпсоподібних за формою, розміром 20-25хх 12-15 мкм. Джерело інфекції — уражені рослини, обпалі уражені листки і ягоди, на яких зберігаються клейстотеції гриба. Первинне зараження рослин відбувається від сумкоспор, а вторинне — від конідій.
Заходи боротьби: знищення рослинних решток, обприскування і обпилювання рослин сірчаними препаратами, арсенатом кальцію та інші.
Борошни́ста роса́ — хвороба рослин, спричинювана паразитними грибами родини борошнисторосяних (Erysiphaceae).
Характеризується утворенням на уражених частинах рослин (листках, стеблах, плодах) грибниці у вигляді білих або сіруватих борошнистих нальотів. Найбільш відомими є борошниста роса аґрусу, винограду, борошниста роса дуба, рослин родини гарбузових, злаків, груші та яблуні, конюшини, люцерни і віки, персика та ін.
Мучни́стая роса́, пепелица, бель — грибное заболевание растений, вызываемое микроскопическими эктопаразитическими грибами из порядка эризифовых, или мучнисторосяных (Erysiphales). Мицелий мучнисто-белого цвета развивается на листьях, надземных частях побегов, иногда на плодах в начале лета[1].
Микозы со сходными внешними проявлениями — ложную мучнистую росу — вызывают грибоподобные организмы оомицеты из семейства пероноспоровых (Peronosporaceae)[2].
На поверхности листьев поражённого растения возникает белый налёт мицелия, на котором после вызревания спор образуются капли жидкости — отсюда и название «мучнистая роса». Мицелий располагается пятнами чаще всего на листьях и молодых побегах, но и на черешках, плодоножках и плодах. Инфекция начинается обычно с расположенных ближе к земле листьев и постепенно распространяется на всё растение. Заражение плодов приводит к их растрескиванию и загниванию в результате вторичной инфекции.
Название болезни отражает описание симптомов заражения, общих для разных видов различных несовершенных грибов. Например,
Профилактика:
Как и у большинства грибов, развитие мучнистой росы можно подавить опрыскиванием или опыливанием растений специальными препаратами для защиты (коллоидная сера; хлорид меди, медный купорос и другие соединения меди (II), железа, цинка).
Мучни́стая роса́, пепелица, бель — грибное заболевание растений, вызываемое микроскопическими эктопаразитическими грибами из порядка эризифовых, или мучнисторосяных (Erysiphales). Мицелий мучнисто-белого цвета развивается на листьях, надземных частях побегов, иногда на плодах в начале лета.
Микозы со сходными внешними проявлениями — ложную мучнистую росу — вызывают грибоподобные организмы оомицеты из семейства пероноспоровых (Peronosporaceae).
白粉病（英文：Powdery mildew）為一種植物常見的真菌性病害[1]，是由不同種類的白粉病原菌所引起，植物受其感染之後，其葉片及枝條上會產生白色粉末狀的斑點，因此白粉病是比較容易發現的植物病害之一。白粉病源菌適合生長在濕度高、葉面無水滴以及適溫下，在植株的地上部任何位置皆可能出現病徵，但通常位於低矮處的病徵較為明顯，隨著病情發展，原先的粉末斑點會逐漸擴大而且變密集，並產生大量的無性胞子，使病徵蔓延到植株的其他位置。[2]
在農業經營上，有關白粉病的防治與控管相當重要，因為此植物病害會嚴重影響到作物產量，一般可以透過栽培法的細心控制、噴灑化學農藥、提高植物基因耐受力等方法進行白粉病防治。[3]
白粉病（英文：Powdery mildew）為一種植物常見的真菌性病害，是由不同種類的白粉病原菌所引起，植物受其感染之後，其葉片及枝條上會產生白色粉末狀的斑點，因此白粉病是比較容易發現的植物病害之一。白粉病源菌適合生長在濕度高、葉面無水滴以及適溫下，在植株的地上部任何位置皆可能出現病徵，但通常位於低矮處的病徵較為明顯，隨著病情發展，原先的粉末斑點會逐漸擴大而且變密集，並產生大量的無性胞子，使病徵蔓延到植株的其他位置。
在農業經營上，有關白粉病的防治與控管相當重要，因為此植物病害會嚴重影響到作物產量，一般可以透過栽培法的細心控制、噴灑化學農藥、提高植物基因耐受力等方法進行白粉病防治。
うどんこ病（うどんこびょう）は子嚢菌のウドンコカビ科の純活物寄生菌による植物病害の総称。ブドウ、麦類（コムギ、オオムギ）、野菜などの重要な病害である。
葉や茎がうどん粉をかけたように白くなる症状で、他の病害と容易に区別できる。一箇所から始まり、広がるとともに分生子（無性胞子）を形成して離れた所にも感染する。冬になると有性生殖を行って黒い粒状での子実体（子嚢殻）を形成し、この形態で越冬するが、温暖地では有性生殖が起こりにくい傾向がある。後に子嚢殻の内部には子嚢と子嚢胞子を作る。子嚢殻の表面には、複雑な形の付属糸が生えており、これが分類の基準となる。
うどんこ病菌の分生子は他の糸状菌よりも豊富に水分を含み、しかも吸湿性が良いため乾燥条件でも発芽できる。他の糸状菌と同様に高湿度下でよく増殖する。しかし分生子は過剰に水を含むと膨張し、原形質膜が破れて死ぬ事があり、発芽率が低下する[1]。
英語ではPowdery mildewと呼ばれる。単にMildewというと、べと病（Downy mildew）なども含めた呼び名であり、また一般のカビを指すこともある。
原因菌は ウドンコカビ科（英語版） (Erysiphaceae) に属する子嚢菌（一部は有性生殖が確認されていないために不完全菌に分類される）で、その種類は植物種によって異なる。たとえば
.jpg)
_-Osterloh-_-Brendel_101-.jpg)
.png)
_cleistothecium_40X_(1).png)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
