Ar greunadered, pe razhedenned, eo ar pesked a ya d'ober ar c'herentiad Macrouridae.
La família dels macrúrids (Macrouridae) és composta per peixos marins actinopterigis de l'ordre dels gadiformes.[3]
Es caracteritzen per tindre el cos allargat, gruixut a la regió anterior, però comprimit i molt prim cap enrere. Les escates poden ésser petites[4] o relativament grans, sovint rugoses i espinoses. Línia lateral present. Cap gruixut, rostre cònic i, de vegades, acabant en punta afilada. Boca ínfera o subínfera, amb els premaxil·lars protràctils. Sovint amb una barbeta sensorial al mentó. Mandíbules, generalment, amb dents petites i fines, disposades en bandes. Obertures branquials amples. Una primera aleta dorsal, curta i inserida, més o menys, al nivell de les pectorals; el primer radi és espinós, llarg i pot ésser serrat. La segona dorsal és molt llarga, confluent amb l'anal, la qual és també llarga i oposada a la dorsal. Aleta anal, habitualment, més alta que la segona dorsal. Presència d'aletes pectorals. Pèlviques en posició pectoral o jugular.[5] Hymenocephalus gracilis n'és el més petit amb 10 cm de llargària màxima i Albatrossia pectoralis n'és el més gros amb 1,5 m.[6]
Mengen peixos, crustacis pelàgics (com ara, amfípodes) i cefalòpodes. Algunes espècies són carronyeres.[6]
Són bentònics i batipelàgics[5] (entre 200 i 2.000 m de fondària)[4] i es troben des de l'Àrtic fins a l'Antàrtic.[4]
La família dels macrúrids (Macrouridae) és composta per peixos marins actinopterigis de l'ordre dels gadiformes.
Die Grenadierfische (Macrouridae (Gr.: „makros“ heißt groß und „oura“ heißt Schwanz)), auch Rattenschwänze genannt, sind Fische aus der Ordnung der Dorschartigen (Gadiformes). Sie leben, mit Ausnahme der Hocharktis, in allen Weltmeeren in Tiefen von 200 bis 6500 Metern, meist pelagisch, aber nah über dem Bodengrund.
Grenadierfische besitzen einen langgestreckten Körper mit einem spitz zulaufenden Schwanz, der ohne Schwanzflosse ist. Die meisten Arten werden um die 80 Zentimeter lang. Hymenocephalus papyraceus, der kleinste Grenadierfisch, wird zehn Zentimeter lang,[1] während der größte Vertreter, der Riesen-Grenadier (Albatrossia pectoralis) eine Länge von 1,5 Meter erreichen kann.[2] Der Kopf ist groß, das Maul kann breit und endständig oder klein und unterständig sein. Die Kiefer sind protraktil (vorstülpbar). Auch Anzahl und Form der Zähne kann sehr unterschiedlich sein. Einige Grenadierfische besitzen wenige Fangzähne, andere zahlreiche winzige Zähne, die in Reihen angeordnet sind. Die Kinnbartel kann lang oder kurz sein und auch fehlen. Die Anzahl der Branchiostegalstrahlen liegt bei sechs oder sieben, selten bei acht. Die Größe der Kiemenspalte wird durch Hautfalten oben und unten begrenzt. Die Anzahl der Kiemenreusenstrahlen auf dem unteren Ast des ersten Kiemenbogens liegt bei weniger als 22. Alle besitzen zwei Rückenflossen, eine kurze erste und eine lange zweite, die von der ersten durch eine Lücke getrennt ist, die länger als die Hälfte der Basis der ersten Rückenflosse ist. Die erste Rückenflosse wird von zwei stacheligen Flossenstrahlen und 7 bis 12 segmentierten Weichstrahlen gestützt. Die Flossenstrahlen der zweiten Rückenflosse sind für gewöhnlich sehr kurz, kürzer als die gegenüberliegenden Flossenstrahlen der Afterflosse. Die Anzahl der Rumpfwirbel liegt bei 10 bis 15. Die meisten Arten haben stachelige Schuppen. Die Schwimmblase ist bei den meisten Arten gut entwickelt und verfügt über zwei bis elf Rete mirabile. Bei den meisten Arten sind spezielle Muskeln vorhanden, die durch Vibrationen auf der Schwimmblase Töne erzeugen können. Der Anus liegt unmittelbar vor der Afterflosse oder zwischen Afterflosse und Bauchflossen. Die meisten Gattungen besitzen ventrale (bauchseitige) Leuchtorgane. Die Leuchtorgane sind bei der Gattung Coelorinchus am höchsten entwickelt und auch bei Hymenocephalus und Malacocephalus noch sehr komplex.[3]
Grenadierfische kommen mit Ausnahme der Hocharktis weltweit in allen Meeren vor. Meist leben sie über dem Schelf der Kontinente oder über den Kontinentalhängen, einige Arten kommen auch in Tiefseegräben bis in Tiefen von 6500 Metern vor. Ihre bevorzugten Wassertemperaturen bewegen sich im Bereich von 0 bis 10 °C. Entsprechend ihrer verschiedenen Schnauzen-, Maul- und Zahnformen nutzen Grenadierfische verschiedene Nahrungsquellen. Die bathypelagischen Arten Cynomacrurus piriei und Odontomacrurus murrayi haben z. B. endständige, mit großen Fangzähnen besetzte Mäuler, während Coelorinchus und Mataeocephalus-Arten kleine, unterständige Mäuler besitzen, die vorstülpbar (protaktil) sind und mit kleinen, scharfen Zähnen besetzt sind, die reihenförmig oder plattenartig abgeordnet sind. Zum Nahrungsspektrum der Grenadierfische gehören Vielborster, Spritzwürmer, Muscheln, Schnecken, Schlangensterne, Seegurken, Einsiedlerkrebse, Krabben und andere bodenbewohnende Wirbellose, aber auch pelagische Beute wie Ruderfußkrebse, Flohkrebse, Staatsquallen, kleine Kopffüßer, freischwimmende Krebstiere und Fische. Vertikalwanderungen sind für den Rundnasen-Grenadier (Coryphaenoides rupestris) nachgewiesen und sind auch bei anderen größeren Grenadierfischarten wie Coryphaenoides acrolepis und Coryphaenoides filifer wahrscheinlich üblich. Über die Fortpflanzung der Grenadierfische ist so gut wie nichts bekannt. Es wird angenommen, dass ihre pelagischen Eier nah über dem Meeresboden schweben. Da trotz der Häufigkeit der ausgewachsenen Fische nur wenige Larvenstadien gefangen wurden, wird angenommen, dass sich die Larven sehr schnell entwickeln.[3]
Die wissenschaftliche Bezeichnung Macrouridae für die Grenadierfische wurde 1831 durch den italienischen Zoologen Charles Lucien Jules Laurent Bonaparte geprägt. Im Jahr 1916 veröffentlichten die US-amerikanischen Ichthyologen Charles Henry Gilbert und Carl Leavitt Hubbs eine Synonymbeschreibung der Familie unter der Bezeichnung Coryphaenoididae. Die Grenadierfische wurden lange Zeit in vier Unterfamilien unterteilt, umfassen heute aber nur noch die Gattungen und Arten der ehemaligen Unterfamilie Macrourinae, während die Bathygadinae zu einer eigenständigen Familie wurden, während die Unterfamilien Macrouroidinae und Trachyrincinae in eine neu eingeführte Familie Trachyrincidae gestellt wurden.[4][5][6] Im Unterschied zu den Grenadierfischen besitzen die Arten der Bathygadidae und Trachyrincidae keine Leuchtorgane.[3]
Das folgende Kladogramm nach Adela Roa-Varón et al. (2020) zeigt die systematische Stellung der Grenadierfische und ihrer ehemaligen Unterfamilien in der Unterordnung Macrouroidei:[6]
Aaldorsche (Muraenolepididae)
Hochseedorsche (Melanonidae)
Tiefseedorsche (Moridae)
Südliche Seehechte (Macruronidae)
Leuchtseehechte (Steindachneriidae)
Grenadierfische (Macrouridae)
Die Grenadierfische umfassen etwa 30 Gattungen und über 370 Arten. Damit sind sie die artenreichste Familie der Dorschartigen und stellen mehr als die Hälfte der Arten:
Einige Grenadierfischarten werden intensiv befischt und viele Arten machen beim Fang anderer Fischarten einen großen Teil des Beifangs aus. Sie werden zu Fischmehl oder Fischöl verarbeitet und, vor allem in Russland, auch als Fischfilet verkauft. Viele Grenadierfische gehören zur Hauptbeute kommerziell befischter Fischarten, z. B. der Grenadierfisch Coelorinchus fasciatus für den Kap-Seehecht (Merluccius capensis) und Lepidorhynchus denticulatus für den Hoki (Macruronus novaezelandiae).[3]
Die Grenadierfische (Macrouridae (Gr.: „makros“ heißt groß und „oura“ heißt Schwanz)), auch Rattenschwänze genannt, sind Fische aus der Ordnung der Dorschartigen (Gadiformes). Sie leben, mit Ausnahme der Hocharktis, in allen Weltmeeren in Tiefen von 200 bis 6500 Metern, meist pelagisch, aber nah über dem Bodengrund.
Macrouridae is a family of deep sea fish, a diverse and ecologically important group,[2] which are part of the order of cod-like fish, the Gadiformes. The species in the Macrouridae are characterised by their large heads[3] which normally have a single barbel on the chin,[4] projecting snouts, and slender bodies that taper to whip-like tails, without an obvious caudal fin[3] but what there is of the caudal fin is often confluent with the posterior dorsal and anal fins.[4] There are normally two dorsal fins, the anterior dorsal fin is quite high, the posterior quite low but is longer and takes up a greater proportion of the fish's of the back, species in the subfamily Macrouroidinae have a single dorsal fin.[5] The long anal fin is almost as long as the second dorsal fin is nearly as long as the posterior dorsal, and sometimes it is longer. The pelvic fin is inserted in the vicinity of the thorax and normally has 5-17 fin rays but are absent in Macrouroides. The body is covered in small scales and if they have a photophore, it is usually on the midline of the abdomen just in front of the anus.[4] The bioluminescence of these fish is produced by symbiotic bioluminescent bacteria.[2] The structure of the skull has been used to show their placing in the Gadiformes, but they differ from the typical cods in that they possess one stout spine in the anterior dorsal fin.[3]
The species in this family are mainly benthopelagic, they are found at depths of 200–2000 m,[4] they occur on the sea bed[3] and have a wide distribution from the Arctic to the Antarctic.[4] The species in the Macrouridae normally live near the sea bed on the continental slope, however, some species are bathypelagic or mesopelagic, other species occur on the outer continental shelf.[2] Their bodies are loose in texture rather than firm and they are weak swimmers.[3] Some species are of commercial importance to fisheries.[5]
There are four subfamilies within the Macrouridae:[1]
Macrouridae is a family of deep sea fish, a diverse and ecologically important group, which are part of the order of cod-like fish, the Gadiformes. The species in the Macrouridae are characterised by their large heads which normally have a single barbel on the chin, projecting snouts, and slender bodies that taper to whip-like tails, without an obvious caudal fin but what there is of the caudal fin is often confluent with the posterior dorsal and anal fins. There are normally two dorsal fins, the anterior dorsal fin is quite high, the posterior quite low but is longer and takes up a greater proportion of the fish's of the back, species in the subfamily Macrouroidinae have a single dorsal fin. The long anal fin is almost as long as the second dorsal fin is nearly as long as the posterior dorsal, and sometimes it is longer. The pelvic fin is inserted in the vicinity of the thorax and normally has 5-17 fin rays but are absent in Macrouroides. The body is covered in small scales and if they have a photophore, it is usually on the midline of the abdomen just in front of the anus. The bioluminescence of these fish is produced by symbiotic bioluminescent bacteria. The structure of the skull has been used to show their placing in the Gadiformes, but they differ from the typical cods in that they possess one stout spine in the anterior dorsal fin.
The species in this family are mainly benthopelagic, they are found at depths of 200–2000 m, they occur on the sea bed and have a wide distribution from the Arctic to the Antarctic. The species in the Macrouridae normally live near the sea bed on the continental slope, however, some species are bathypelagic or mesopelagic, other species occur on the outer continental shelf. Their bodies are loose in texture rather than firm and they are weak swimmers. Some species are of commercial importance to fisheries.
Coelorinchus tokiensis
La grenadiroj (aliaj nomoj: ŝufiŝoj, ratvostoj aŭ makruredoj), science Macrouridae, estas familio de marfiŝoj, el la ordo de gadoformaj. Ili vivas en profundegaj maroj de arkto ĝis antarkto.[1]
La nomo makruredoj aŭ makruroj venas el la greka: makros (granda) + oura (vosto) [2], pro ties enorma longeco rilate al la resto de la korpo.
Ekzistas ĉirkaŭ 400 specioj, grupigitaj en la sekvaj genroj:
La grenadiroj (aliaj nomoj: ŝufiŝoj, ratvostoj aŭ makruredoj), science Macrouridae, estas familio de marfiŝoj, el la ordo de gadoformaj. Ili vivas en profundegaj maroj de arkto ĝis antarkto.
La nomo makruredoj aŭ makruroj venas el la greka: makros (granda) + oura (vosto) , pro ties enorma longeco rilate al la resto de la korpo.
Los macrúridos (Macrouridae) son una familia de peces gadiformes conocidos vulgarmente como granaderos o colas de rata debido a la desproporcionada longitud y forma de esta comparada con la parte delantera del cuerpo. Se encuentran entre los peces más comunes de las zonas abisales y están presentes en todos los océanos del mundo[1]
Existen cerca de 400 especies agrupadas en los siguientes géneros:
Los macrúridos (Macrouridae) son una familia de peces gadiformes conocidos vulgarmente como granaderos o colas de rata debido a la desproporcionada longitud y forma de esta comparada con la parte delantera del cuerpo. Se encuentran entre los peces más comunes de las zonas abisales y están presentes en todos los océanos del mundo
Macrouridae arrain gadiformeen familia zabala da, mundu osoko ur sakonetan bizi dena.[1]
Familiak 400 espezie inguru ditu, 34 generotan banaturik. Bere ezaugarri nagusia bere neurriz kanpoko isatsa da.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Macrouridae arrain gadiformeen familia zabala da, mundu osoko ur sakonetan bizi dena.
Familiak 400 espezie inguru ditu, 34 generotan banaturik. Bere ezaugarri nagusia bere neurriz kanpoko isatsa da.
Lestikalat (Macrouridae) on turskakaloihin kuuluva heimo. Heimon lajeja tavataan syvistä vesistä kaikista valtameristä.
Varhaisimmat lestikalojen heimoon kuuluvien lajien fossiilit on ajoitettu eoseenikaudelle. Heimo jaetaan 4 alaheimoon ja lähteestä riippuen sukuja on 27–32 ja lajeja noin 350–400. Ruumiinrakenteeltaan heimon kalat ovat suuripäisiä, pitkänomaisia ja ruumis suippenee voimakkaasti pyrstöä kohden ja pyrstö on useilla lajeilla siimamainen. Kooltaan lestikalalajit ovat tyypillisimmin 20–80 cm:n pitkiä, mutta suurin laji Albatrossia pectoralis voi kasvaa yli 150 cm pitkäksi. Tyypillisiä piirteitä ovat suuret silmät, 1 tai 2 selkäevää, joista etumainen on korkea ja kolmionmuotoinen ja taaempi pitkä, matala ja yhtynyt pyrstöevän ja pitkän peräevän kanssa. Macrouroidinae-alaheimon lajeilla ei ole vatsaeviä. Lestikalojen suomut ovat pienikokoiset ja väritykseltään kalat ovat harmaita, ruskeita tai mustia. Eräillä lajeilla on vatsassaan elimiä, joissa elää symbioottisia valoatuottavia bioluminoivia bakteereja.[1][2][3][4]
Lestikalalajeja tavataan kaikista valtameristä Eteläiseltä jäämereltä aina Jäämerelle saakka. Heimon kalat elävät syvissä vesissä tyypillisesti 250–6 000 metrin syvyydessä. Lestikalojen ravintoa ovat toiset kala, äyriäiset, piikkinahkaiset ja nilviäiset. Ne voivat syödä myös muiden eläinten jättämiä haaskoja. Lestikalojen lisääntymisestä tiedetään vain vähän. Ne kutevat lähelle pohjaa, ja munat kelluvat vapaasti vedessä.[1][2][3][4]
Monien lestikalojen lihaa pidetään mauttomana ja vetisenä ja niitä saadaan lähinnä sivusaaliina muiden kalojen troolauksen mukana ja käytetään eläinten rehuna. Eräät kookkaat kylmien vesien lestikalalajit ovat kuitenkin tärkeitä kaupallisenkin kalastuksen kohteita.[3][4]
Lestikalat (Macrouridae) on turskakaloihin kuuluva heimo. Heimon lajeja tavataan syvistä vesistä kaikista valtameristä.
Les grenadiers ou poissons queue de rat (Macrouridae) forment une famille de poissons vivant dans les abysses (2 000 à 6 000 m), appartenant à l'ordre des Gadiformes.
Ce sont des poissons abyssaux, caractérisés par leur corps effilé vers l'arrière, les nageoires caudale, anale et la seconde dorsale étant toutes fusionnées en une palette natatoire continue terminée en longue pointe (sauf une espèce pourvue d'une caudale différenciée). Aucune nageoire ne porte d'épine dure, mis à part, parfois, le premier rayon dorsal. Le visage est large et osseux, et le menton est souvent équipé de filaments sensoriels[1].
Les plus grandes espèces comme Albatrossia pectoralis (le « grenadier géant ») atteignent 80 cm de long[1].
En France, l'espèce la plus connue est le grenadier de roche (Coryphaenoides rupestris Gunnerus, 1765) ; chez cette espèce, la proportion d’individus de petite taille augmente avec la profondeur[2].
Comme d'autres espèces des grandes profondeurs, ces poissons sont recherchés et pêchés depuis la fin des années 1980, par suite de la surpêche et raréfaction des poissons de surface. Cela a conduit certains pêcheurs (chalutiers semi-industriels et industriels de la flottille pratiquant le chalutage de fond) à quitter le plateau continental et enfoncer leurs chaluts plus profondément sur l'étage moyen de la pente continentale, c’est-à-dire au-delà de 750 mètres, selon la définition donnée par Haedrich & Merret[3] et Merrett (1988)[2], puis de plus en plus profondément.
Le grenadier de roche est classé comme menacé d'extinction, dans la liste rouge européenne des poissons marins[4].
Selon World Register of Marine Species (3 mars 2016)[5] :
Les grenadiers ou poissons queue de rat (Macrouridae) forment une famille de poissons vivant dans les abysses (2 000 à 6 000 m), appartenant à l'ordre des Gadiformes.
A dos macrúridos (Macrouridae) é unha familia de peixes teleósteos da orde dos gadiformes,[1][2] que son coñecidos vulgarmente como granadeiros, peixes rato ou ratos.[3][4]
Encóntranse entre os peixes máis comúns das zonas abisais e están presentes en todos os oceános do mundo.[5]
A familia foi descrita en 1916 polos ictiólogos estadounidenses Charles Henry Gilbert e Carl Leavitt Hubbs.[1] Porén, algúns autores atribúenlle dita descrición, en 1831, ao naturalista francés Charles Lucien Bonaparte,[2] e outros aos ictiólogos estadounidenses David Starr Jordan e Barton Warren Evermann, en 1898.[6]
O nome científico da familia, Macrouridae, está formado polos elementos do VCI macro- e -ur-, tirados do grego antigo μακρός makrós, "grande", e οὐρά ourá, "cola",[7] coa desinencia -idae, "semellantes", plural de -ideus e derivada do grego antigo ειδης eidēs, de είδος eídos, "aspecto", "aparencia", propia dos nomes das familias de animais. Literalmente: "os de cola grande".
A familia conta con numerosos xéneros con cerca de 400 especies, distibuídas en catro subfamilias:[1][2]
Familia Macrouridae Gilbert & Hubbs, 1916
En augas galegas están rexistradas, entre outras, as cinco especies seguintes:[3]
A dos macrúridos (Macrouridae) é unha familia de peixes teleósteos da orde dos gadiformes, que son coñecidos vulgarmente como granadeiros, peixes rato ou ratos.
Encóntranse entre os peixes máis comúns das zonas abisais e están presentes en todos os oceános do mundo.
Rilaši (lat. Macrouridae), porodica dubokomorskih riba iz reda bakalarki. Sastoji se od 4 potporodice s ukupno 405 vrsta[1]. Raširene su od Arktika do Antarktika na dubinama od 200 do 2000 metara. Odlikuju se velikim glavama, kod većine vrsta špicasta, slabog tijela i nedostatkom repne peraje.
U Jadranu žive vrste morski miš ili rilaš (Coelorinchus caelorhincus), mediteranski rilaš (Coelorinchus mediterraneus), tankorepi okac (Hymenocephalus italicus) i vretenac ili dugorepac (Trachyrincus scabrus)[2]
Rilaši (lat. Macrouridae), porodica dubokomorskih riba iz reda bakalarki. Sastoji se od 4 potporodice s ukupno 405 vrsta. Raširene su od Arktika do Antarktika na dubinama od 200 do 2000 metara. Odlikuju se velikim glavama, kod većine vrsta špicasta, slabog tijela i nedostatkom repne peraje.
U Jadranu žive vrste morski miš ili rilaš (Coelorinchus caelorhincus), mediteranski rilaš (Coelorinchus mediterraneus), tankorepi okac (Hymenocephalus italicus) i vretenac ili dugorepac (Trachyrincus scabrus)
Langhalaætt (fræðiheiti: Macrouridae) er ætt djúpsjávarfiska af ættbálki þorskfiska.
Langhalaætt (fræðiheiti: Macrouridae) er ætt djúpsjávarfiska af ættbálki þorskfiska.
I Macrouridae sono una famiglia di pesci di mare appartenenti all'ordine Gadiformes. Sono genericamente noti come pesci topo in italiano e grenadiers in inglese.
Questi pesci si incontrano in tutti i mari e oceani, in climi freddi, temperati e tropicali. Nel mar Mediterraneo sono presenti almeno 6 specie.
A questa famiglia appartengono alcuni tra i più comuni e caratteristici pesci abissali, sono stati rinvenuti a profondità superiori ai 7000 metri. Popolano fondi fangosi.
Il nome di pesci topo tradisce una delle principali caratteristiche di questi pesci: la coda molto lunga e sottile priva di pinna caudale all'estremità. Il corpo si ingrossa nella parte anteriore (dove alcune specie hanno una "gobba" prominente) e la testa è grande. In quasi tutte le specie la bocca si apre verso l basso; è presente un corto barbiglio sulla mandibola. In molte specie l'occhio è grande o molto grande. Di solito il muso è prominente ed in alcune specie forma un rostro molto allungato. Le pinne dorsali sono due, la prima breve ed alta e la seconda assai lunga che giunge all'estremo del corpo, così come la pinna anale che è unica.
Le pinne pettorali sono inserite in corrispondenza o più indietro rispetto alle pinne ventrali. La vescica natatoria in alcune specie è modificata per emettere suoni. Può essere presente un fotoforo ventrale. Di solito non raggiungono grandi dimensioni.
Si cibano di invertebrati bentonici e di piccoli pesci. Il cibo viene ricercato smuovendo il sedimento con il rostro e localizzando gli organismi con il barbiglio sensorio.
Le uova ed i primi stadi di sviluppo sono pelagici.
Data la difficoltà di accedere ai loro habitat la biologia di molte specie è poco nota o completamente sconosciuta.
Hanno carni commestibili simili a quelle dei gadidi, la qualità varia a seconda delle specie e in genere non sono particolarmente apprezzati, anche per l'aspetto "esotico" che hanno. In anni recenti è stata iniziata una pesca sistematica ad alcune specie di questa famiglia, con effetti negativi sulla consistenza delle popolazioni di questi pesci, che hanno una riproduzione molto lenta. Si catturano con reti a strascico e palamiti. Nel mar Mediterraneo sono pescati solo occasionalmente e non hanno alcun valore economico.
I Macrouridae sono una famiglia di pesci di mare appartenenti all'ordine Gadiformes. Sono genericamente noti come pesci topo in italiano e grenadiers in inglese.
Grenadieriai (Macrouridae) – menkiažuvių (Gadiformes) šeima. Tai gelminės žuvys, paplitusios nuo Arktikos iki Antarktikos. Gyvena nuo 200 iki 6000 m gylyje. Dydis – nuo 10 iki 150 cm. Šeima sudaro maždaug 15 proc. visų gelminių žuvų populiacijos. Galva, burna, akys gana didelės.
Šeimoje yra 34 gentys, apie 384 rūšys.
Grenadieriai (Macrouridae) – menkiažuvių (Gadiformes) šeima. Tai gelminės žuvys, paplitusios nuo Arktikos iki Antarktikos. Gyvena nuo 200 iki 6000 m gylyje. Dydis – nuo 10 iki 150 cm. Šeima sudaro maždaug 15 proc. visų gelminių žuvų populiacijos. Galva, burna, akys gana didelės.
De familie Rattenstaarten (Macrouridae) (Engels: grenadiers) behoort tot de orde van de Kabeljauwachtigen (Gadiformes). Soorten uit deze familie zijn over het algemeen grote, bruin tot zwarte zeevissen. De leden van deze familie behoren tot de meest voorkomende diepzeevissen. Ze worden aangetroffen op grote dieptes in de Noordelijke IJszee en Zuidelijke IJszee. Grenadiers zijn misschien het meest bekend door hun rol in de film Titanic, waarin de vissen worden gezien tijdens de verkenning van het wrak.
Deze familie is een grote en diverse familie met erkend ongeveer 34 geslachten en 391 soorten[2] Meer dan de helft van de soorten worden toegerekend aan slechts drie geslachten: Coelorinchus, Coryphaenoides en Nezumia. Ze kunnen een lengte bereiken van ongeveer 10 centimeter (Hymenocephalus gracilis) tot 1,5 meter (Albatrossia pectoralis). Een belangrijke commerciële visserij bestaat er voor de grotere soorten, zoals de Albatrossia pectoralis en de Coryphaenoides rupestris. De familie als geheel zou tot 15 procent van de diepzeevissenbevolking kunnen vertegenwoordigen.
Typisch voor deze zeevissen zijn de grote kop met grote bek en ogen en het verder zeer slanke lichaam dat naar de staart toe steeds verder versmalt. Op één soort na is hebben zij geen staartvin. Deze rat-achtige staart verklaart de gemeenschappelijke naam rattenstaart en de familienaam Macrouridae, van Griekse makros betekenend "groot" en oura betekent "staart". De eerste rugvin is klein, hoog en gericht (en kan stekelig zijn); de tweede rugvin loopt langs de rest van de rug en voegt met de staart en de uitgebreide aarsvin samen. De schubben zijn klein.
Zoals met vele diep levende vissen is de zijlijn goed ontwikkeld. Het wordt verder door talrijke chemoreceptoren geholpen die op het hoofd en de lippen aanwezig zijn, en chemo-sensorische baarddraden onderaan de kin. De bentische soorten hebben zwemblazen met unieke spieren hieraan vast. De dieren worden verondersteld om deze spieren te gebruiken om te "trommelen" hun zwemblazen en om geluid te produceren, mogelijk een rol spelend in voortplanting en de locatie ervan. De licht-producerende organen zijn bij sommige soorten aanwezig en bevinden zich in het midden van de buik, vlak vóór de anus en onderaan de huid.
Met het leven op dieptes van 200 tot 6.000 meter, zijn de rattenstaarten de meest voorkomende bodembewonende vissen van de grote diepte (er zijn twee soorten die overigens op gemiddelde diepte leven). Vissen uit deze familie kunnen solitair zijn of zij kunnen grote scholen vormen. De bodembewonende (bentische) soorten worden aangetrokken naar zogenaamde diepszee-oasen, zoals hydrothermale bronnen, cold seeps, en scheepswrakken. Rattenstaarten zijn waarschijnlijk generalisten, die zich voeden met kleinere vissen, diepzeeschaaldieren zoals garnalen en vlokreeftjes, tonkreeftjes en minder vaak inktvissen en lantaarnvissen. Het zijn belangrijke top-roofdieren in het leefmilieu van de diepzeebodem; sommige soorten zijn ook betrapt op het vreten van kadavers (aaseters).
Aangezien weinig larven van de rattenstaarten zijn verkregen is er maar weinig bekend van hun levensgeschiedenis. Ze staan er om bekend om grote hoeveelheden (meer dan 100.000) uiterst kleine (1-2 millimeter) eieren te produceren met drijfvermogen door lipidedruppeltjes. De eieren worden verondersteld te drijven naar de thermocline (de overgang tussen warmer oppervlaktewater en koude, diepere wateren) te drijven waar zij zich ontwikkelen. De jongeren blijven in ondiepere wateren, geleidelijk aan met de leeftijd migrerend naar grotere diepten.
Het kuit schieten kan of kan niet aan de seizoenen gebonden zijn, afhankelijk van het soort. Minstens één soort (Coryphaenoides armatus) wordt verondersteld slechts één keer in het leven zich voort te planten (semelparous zijn). De volwassenen sterven dan na het kuit schieten. De soorten die zich meerdere keren in hun leven voortplanten (niet-semelparous) kunnen 56 jaar of langer leven. Van de familie rattenstaarten wordt verondersteld dat ze ecologisch kwetsbaar zijn. Als er een intensieve, gerichte beroepsvisserij plaatsvindt op deze populaties, zullen deze snel terechtkomen onder het biologisch minimum en instorten door overbevissing.
De familie Rattenstaarten (Macrouridae) (Engels: grenadiers) behoort tot de orde van de Kabeljauwachtigen (Gadiformes). Soorten uit deze familie zijn over het algemeen grote, bruin tot zwarte zeevissen. De leden van deze familie behoren tot de meest voorkomende diepzeevissen. Ze worden aangetroffen op grote dieptes in de Noordelijke IJszee en Zuidelijke IJszee. Grenadiers zijn misschien het meest bekend door hun rol in de film Titanic, waarin de vissen worden gezien tijdens de verkenning van het wrak.
Skolestfamilien (Macrouridae) er en gruppe torskefisker som omfatter omtrent 285 arter.
Skolestfamilien (Macrouridae) er en gruppe torskefisker som omfatter omtrent 285 arter.
Multimedia w Wikimedia Commons Buławikowate[2] (Macrouridae) – rodzina morskich ryb dorszokształtnych (Gadiformes). Polska nazwa rodziny nawiązuje do kształtu ich ciała.
Wszystkie oceany, od Arktyki do Antarktydy, strefa bentalu i pelagialu na dużych głębokościach (od 200–2000 m), a jeden z gatunków – ponad 6 000 m.
Ciało krótkie, zwężające się w stronę ogona, pokryte drobnymi łuskami. Duża głowa i oczy. Nieparzysty wąsik podbródkowy występuje u większości gatunków, zwłaszcza u zasiedlających strefę bentalu. Druga płetwa grzbietowa i płetwa odbytowa łączą się na końcu ogona, płetwa ogonowa nie występuje (poza jednym gatunkiem z rodzaju Trachyrincus). Gatunki głębokowodne mają pod skórą na brzuchu narządy świetlne w postaci gruczołów z bakteriami. Samce buławików wydają dźwięki wprawiając w wibrację duży pęcherz pławny. Długość ciała zwykle do 0,8 m, a u Albatrossia pectoralis do 1,5 m.
Rodzaje zaliczane do buławikowatych grupowane są w podrodzinach:
Rodzaje zaliczane do tej rodziny [3] są zgrupowane w podrodzinach Bathygadinae, Macrouroidinae, Macrourinae, Trachyrincinae:
Albatrossia — Asthenomacrurus — Bathygadus — Cetonurichthys — Cetonurus — Coelorinchus — Coryphaenoides — Cynomacrurus — Echinomacrurus — Gadomus — Haplomacrourus — Hymenocephalus — Hymenogadus — Idiolophorhynchus — Kumba — Kuronezumia — Lepidorhynchus — Lucigadus — Macrosmia — Macrouroides — Macrourus — Malacocephalus — Mataeocephalus — Mesobius — Nezumia — Odontomacrurus — Paracetonurus — Pseudocetonurus — Pseudonezumia — Sphagemacrurus — Spicomacrurus — Squalogadus — Trachonurus — Trachyrincus — Ventrifossa
Buławikowate (Macrouridae) – rodzina morskich ryb dorszokształtnych (Gadiformes). Polska nazwa rodziny nawiązuje do kształtu ich ciała.
Macrouridae ou Macrurídeos[1] é uma família de peixes actinopterígeos pertencentes à ordem Gadiformes.[2]
São conhecidos comummente como peixes-rato.[3]
Encontram-se entre os peixes mais comuns das zonas abissais e estão presentes em todos os oceanos do mundo.[4]
A família foi descrita em 1916 pelos ictiólogos norte-americanos Charles Henry Gilbert e Carl Leavitt Hubbs.[5] Porém, há alguns autores que atribuem esta descrição ao naturalista francês Charles Lucien Bonaparte, em 1831,[2] e outros autores ainda aos ictiólogos norte-americanos David Starr Jordan e Barton Warren Evermann, em 1898.[6]
O nome científico da família, Macrouridae, é formado pelos étimos macro- e -ur-, tirados do grego antigo μακρός makrós, «grande», e οὐρά ourá, «cauda»,[7] com a desinência -idae, «semelhantes», plural de -ideus e derivada do grego antigo ειδης eidēs, de είδος eídos, "aspecto", "aparência",[8] própria dos nomes das famílias de animais.
Literalmente: «os de cauda grande»[9].
A família conta com numerosos géneros com cerca de 400 espécies, distribuídas em quatro subfamílias:[5][2]
Família Macrouridae Gilbert & Hubbs, 1916
Macrouridae ou Macrurídeos é uma família de peixes actinopterígeos pertencentes à ordem Gadiformes.
São conhecidos comummente como peixes-rato.
Encontram-se entre os peixes mais comuns das zonas abissais e estão presentes em todos os oceanos do mundo.
Skolästfiskar (Macrouridae) är en familj i ordningen torskartade fiskar, oftast storvuxna med svart eller brun kropp. De lever på djupt vatten och hör till de allra vanligaste djuphavsfiskarna. De kännetecknas av ett stort huvud och en bakåt avsmalnande kropp, som slutar i en lång smal "svans".
Denna fiskrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Skolästfiskar (Macrouridae) är en familj i ordningen torskartade fiskar, oftast storvuxna med svart eller brun kropp. De lever på djupt vatten och hör till de allra vanligaste djuphavsfiskarna. De kännetecknas av ett stort huvud och en bakåt avsmalnande kropp, som slutar i en lång smal "svans".
Макрусові (Macrouridae, англ. Grenadiers) — родина костистих риб родини Тріскоподібні (Gadiformes).
Трапляються у всіх океанах. Найбільше число видів зустрічається в тропіках. В Атлантичному океані живе близько 80 видів, в Індо-Вест-Пацифіці — майже 200, у східній частині Тихого океану — більше 40. Вертикальний розподіл макрурусових охоплює діапазон від 50-100 до 5-6 тис. м. Окремі види мешкають у більш вузькому діапазоні глибин, що не перевищує декількох сотень метрів.
Макрусові — одна з найчисленіших, якщо не найчисленніша група глибоководних риб. Колишня оцінка у 300 видів сильно занижена, так як за останні десять років описано близько 30 нових видів і навіть кілька нових родів. За нинішньої слабкої вивченості багатьох районів материкового схилу і талассобатіалі можна очікувати ще більшого збільшення списку видів у міру освоєння рибних ресурсів великих глибин.
Родина містить 350 видів у 27 родах:
Макрусові (Macrouridae, англ. Grenadiers) — родина костистих риб родини Тріскоподібні (Gadiformes).
Macrouridae Gilbert et Hubbs, 1916
Долгохвостовые[1] или макру́русовые[2](лат. Macrouridae) — семейство морских глубоководных лучепёрых рыб отряда трескообразных.
Макрурусовые населяют материковый склон (от 500 до 4000 м) и ложе океана, иногда попадаются на материковой отмели или континентальном шельфе не выше 150—200 м. Около 95% всех видов обитает в диапазоне глубин 250—2500 м.
У представителей семейства большая голова, довольно короткое тело и сжатый с боков длинный хвост, конец которого нередко вытянут. Хвостовой плавник отсутствует. Спинных плавников два: передний короткий и высокий, в передней части расположены одна трудноразличимая и одна хорошо развитая колючки. Колючка бывает гладкая или зазубренная. Второй спинной и анальный плавники длинные и низкие, пролегают до самого конца хвоста. Обычно лучи анального плавника длиннее лучей второго спинного плавника, за исключением представителей родов Bathygadus и Gadomus.
Грудные и брюшные плавники хорошо развиты. Грудные плавники сидят на половине высоты бока. Брюшные плавники образованы 5—17 лучами и расположены на груди под основанием грудных плавников или сдвинуты вперёд, на горло. Внешний луч брюшных плавников зачастую удлинён, как и лучи грудных плавников. Вероятно, они помогают отыскивать добычу с помощью тактильных органов и хеморецепторов. Тело покрыто шиповой чешуёй, с многочисленными зубчиками, расположенными обычно в виде расходящихся кзади или параллельных рядов. На голове некоторых видов эти зубчики образуют мощные шипы, формирующие гребни.
На голове обычно имеются огромные каналы боковой линии с необычайно крупными сейсморецепторами. Открыто сидящие сейсморецепторы расположены также на нижней части рыла, вдоль всего тела пролегает узкая боковая линия. Столь развитая сейсморецепция позволяет макрурусовым обнаруживать добычу на значительном расстоянии.
Глаза крупные. Вероятно, у обитателей абиссали они служат для обнаружения светящихся организмов. У одной из незумий (Nezumia pumiliceps), обитающей в водах Филиппинских островов в 1 мм² сетчатки насчитывается до 20 млн. светочувствительных палочек, тогда как у крупных особей этого вида зрачок достигает 1 см в поперечнике. У большинства видов долгохвостовых имеется подбородочный усик.
У некоторых видов, принадлежащих к родам Malacocephalus, Hymenocephalus, Nezumia, Ventrifossa и Coelorhynchus, на брюхе имеются светящие железы. Фотофоры Malacocephalus laevis испускают жёлтый и небесно-голубой свет. Португальские рыбаки натирают наживку (кусок мяса собачьей акулы) о брюхо этого долгохвоста. Такая наживка светится голубоватым светом, привлекая добычу[3].
Фотофорами обладают долгохвосты, которые обитают не ниже 1000—2000 м. У видов, обитающих на глубине 2000— 5000 м (Соryphaenoides и Nematonurus) нет светящихся желёз.
Обычно долгохвостовые равномерно окрашены в серовато-коричневые, коричневые или угольно-черные тона[3][4].
Макрурусовые — большое и разнообразное семейство, включающее в себя 29 родов и примерно 364 вида, от небольшого грациозного хименоцефалюса до гигантского макруруса.
Многие виды являются промысловыми.
В составе семейства выделяют 29 родов и 364 вида:
Долгохвостовые или макру́русовые(лат. Macrouridae) — семейство морских глубоководных лучепёрых рыб отряда трескообразных.
Макрурусовые населяют материковый склон (от 500 до 4000 м) и ложе океана, иногда попадаются на материковой отмели или континентальном шельфе не выше 150—200 м. Около 95% всех видов обитает в диапазоне глубин 250—2500 м.
У представителей семейства большая голова, довольно короткое тело и сжатый с боков длинный хвост, конец которого нередко вытянут. Хвостовой плавник отсутствует. Спинных плавников два: передний короткий и высокий, в передней части расположены одна трудноразличимая и одна хорошо развитая колючки. Колючка бывает гладкая или зазубренная. Второй спинной и анальный плавники длинные и низкие, пролегают до самого конца хвоста. Обычно лучи анального плавника длиннее лучей второго спинного плавника, за исключением представителей родов Bathygadus и Gadomus.
Грудные и брюшные плавники хорошо развиты. Грудные плавники сидят на половине высоты бока. Брюшные плавники образованы 5—17 лучами и расположены на груди под основанием грудных плавников или сдвинуты вперёд, на горло. Внешний луч брюшных плавников зачастую удлинён, как и лучи грудных плавников. Вероятно, они помогают отыскивать добычу с помощью тактильных органов и хеморецепторов. Тело покрыто шиповой чешуёй, с многочисленными зубчиками, расположенными обычно в виде расходящихся кзади или параллельных рядов. На голове некоторых видов эти зубчики образуют мощные шипы, формирующие гребни.
На голове обычно имеются огромные каналы боковой линии с необычайно крупными сейсморецепторами. Открыто сидящие сейсморецепторы расположены также на нижней части рыла, вдоль всего тела пролегает узкая боковая линия. Столь развитая сейсморецепция позволяет макрурусовым обнаруживать добычу на значительном расстоянии.
Глаза крупные. Вероятно, у обитателей абиссали они служат для обнаружения светящихся организмов. У одной из незумий (Nezumia pumiliceps), обитающей в водах Филиппинских островов в 1 мм² сетчатки насчитывается до 20 млн. светочувствительных палочек, тогда как у крупных особей этого вида зрачок достигает 1 см в поперечнике. У большинства видов долгохвостовых имеется подбородочный усик.
У некоторых видов, принадлежащих к родам Malacocephalus, Hymenocephalus, Nezumia, Ventrifossa и Coelorhynchus, на брюхе имеются светящие железы. Фотофоры Malacocephalus laevis испускают жёлтый и небесно-голубой свет. Португальские рыбаки натирают наживку (кусок мяса собачьей акулы) о брюхо этого долгохвоста. Такая наживка светится голубоватым светом, привлекая добычу.
Фотофорами обладают долгохвосты, которые обитают не ниже 1000—2000 м. У видов, обитающих на глубине 2000— 5000 м (Соryphaenoides и Nematonurus) нет светящихся желёз.
Обычно долгохвостовые равномерно окрашены в серовато-коричневые, коричневые или угольно-черные тона.
Макрурусовые — большое и разнообразное семейство, включающее в себя 29 родов и примерно 364 вида, от небольшого грациозного хименоцефалюса до гигантского макруруса.
Многие виды являются промысловыми.
鼠尾鱈科下分37個屬，如下：
ソコダラ科（学名:Macrouridae）は、タラ目に所属する魚類の分類群の一つ。4亜科38属396種で構成される、タラ目で最大のグループである。 学名の由来は、ギリシャ語の「makros（大きな）」+「oura（尾）」から[1]。
体は前後に延長している。尾部は紐状で尾鰭を欠いていて、ほとんどの種類では骨格レベルで消失している。鰓条骨は6-8本、服椎骨は10-16本ある[1]。 バケダラ亜科以外のものは背鰭が2基あり（バケダラ科は1基）、第2背鰭と臀鰭は尾部で連続する。顎にヒゲがあり、鱗が小さい。発光器をもつ種類があり、肛門の近くに開口する。体長は80cm程度までのものが多い[1]が、1.5mに達する種類もある。
ほぼ全深海に分布する。生息水深は大陸棚近縁 (100m) から海溝の深部 (6,000m以深) まで極めて広範囲に及ぶが、多くは200-2,000mにかけて生息しているとみられる。
口の開く位置や背鰭の数・形状などに基づき4亜科に分類される。トウジン属、ネズミダラ属、ホカケダラ属など、50種以上を含む大きな下位分類群が属している。
アナダラ亜科 Bathygadinae は2属26種[2]からなり、最も原始的な一群と考えられている。第2背鰭は第1背鰭のすぐ後ろにあり、臀鰭よりも発達している。鱗は円鱗。口は大きく体の前端に開き、吻は丸みを帯びている。太平洋東部を除く熱帯から亜熱帯海域の中深層～漸深層に広く分布し、最大で65cmほどになる。アナダラ属は顎ヒゲをもたないか不明瞭であるのに対し、カタダラ属は明瞭なヒゲをもっている。
バケダラ亜科 Macrouroidinae は2属2種[3]のみで構成される。背鰭は1基で、軟条のみからなり、棘条は存在しない[4]。頭部は塊状でまったく角張りがなく、口は体の下側に開く。腹鰭は退縮し、バケダラ属の種のものは小さく5軟条からなり[4]、バケダラモドキ属の種には全くない。熱帯から温帯の海底に生息し、全長35cm前後。本亜科は独立のバケダラ科 Macrouroididaeとして分類されていた。
Trachyrincinae 亜科 Trachyrincinae は2属7種[5]からなる。第2背鰭は第1背鰭のすぐ後ろにあり、臀鰭よりもわずかに丈が高い。口は大きく体の下側に開き、吻は長くとがっている。顎ヒゲは小さいか、欠いている。世界中の温帯域の深海に住む。体長は最大60cm。
ソコダラ亜科 Macrourinaeは21属361種[6]で構成される。タラ目魚類の半数以上が所属する大きな一群であり、新種の記載も相次いでいる。北極海の高緯度地帯を除く全海域に分布し、深海底の生態系において非常に重要である一方、水産資源として利用可能な種類は限られている。進化している一群で、海底に適応している。
臀鰭が第2背鰭よりも発達し、第1背鰭との間隔は離れている。口が小さく、位置は亜端位もしくは体の下面に開き、下顎先端のヒゲの有無もさまざまである。発光器をもつ種類が多い。最大で1.5mになる種（ムネダラ、Albatrossia pectoralis）がある。鱗は大部分の種で櫛鱗。
(バケダラ亜科は独立した科として記載)
この項目は、魚類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然/プロジェクト:生物）。 ソコダラ科（学名:Macrouridae）は、タラ目に所属する魚類の分類群の一つ。4亜科38属396種で構成される、タラ目で最大のグループである。 学名の由来は、ギリシャ語の「makros（大きな）」+「oura（尾）」から。
민태과(Macrouridae)는 대구목에 속하는 조기어류 물고기 과의 하나이다.[1] 4개 아과에 33속 383종으로 이루어져 있다.[1]
민태과는 다음과 같이 분류한다.[1]
2009년 로아 바론(Roa-Varón)과 오르티(Ortí) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[2]
대구목 긴대구아목 민태아목 대구아목 트라키린쿠스과 Gadidae i. w. S.
.gif)
.gif)
.gif)
.jpg)
.gif)
.gif)
.gif)
.gif)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.gif)
.jpg)
_-_Museo_Civico_di_Storia_Naturale_Giacomo_Doria_-_Genoa,_Italy_-_DSC03200.JPG)
.jpg)
.gif)
.jpg)
_-_Museo_Civico_di_Storia_Naturale_Giacomo_Doria_-_Genoa,_Italy_-_DSC03200.JPG)
.gif)
.gif)
.jpg)
.jpg)
.gif)
.jpg)
_-_Museo_Civico_di_Storia_Naturale_Giacomo_Doria_-_Genoa,_Italy_-_DSC03200.JPG)
