La margenera comuna (Lasiommata megera) pertany a la família dels nimfàlids. És la més àmpliament distribuïda del seu gènere.[1][2]
Es pot trobar al nord d'Àfrica, Europa i Àsia. És present a tota la península Ibèrica i Balears. És freqüent en boscos oberts, assolellats i zones pedregoses. Viu des del nivell del mar fins a més de 2000 metres.
L'envergadura alar és d'entre 35 i 50mm aproximadament. El mascle té l'anvers marró i groc ataronjat, amb ocels negres amb un punt blanc al centre. La femella presenta l'anvers més clar. Pot confondre's amb la bruna boscana. La magera comuna és de les primeres papallones que vola a la primavera. Se la pot veure des del febrer fins a l'octubre, amb tres o quatre generacions l'any.
La margenera comuna (Lasiommata megera) pertany a la família dels nimfàlids. És la més àmpliament distribuïda del seu gènere.
Ruostepapurikko (Pararge megera) on täpläperhosten heimoon ja heinäperhosten alaheimoon kuuluva keskikokoinen päiväperhonen. Laji esiintyy palearktisella alueella.
Ruostepapurikko esiintyy Pohjois-Afrikasta lähes koko Eurooppaan pohjoisimpia alueita lukuun ottamatta. Idässä alue ulottuu Venäjälle ja Vähän-Aasian kautta Syyriaan, Libanoniin ja Iraniin. Pohjois-Euroopassa laji esiintyy Skandinavian eteläosissa ja Ruotsissa Uplannin korkeudelle saakka.
Suomessa ruostepapurikko on havaittu vain satunnaisena harhailijana Lounais-Suomessa ja Ahvenanmaalla. Viimeisimmät havainnot ovat 1940-luvulta.
Ruostepapurikon nimialalajin etusiiven pituus on 19–25 mm. Siipien yläpinnan pohjaväri on oranssinkeltainen ja siinä on tummia verkkokuvioita. Naaraan siipien yläpinnan pohjaväri on usein hieman vaaleampi kuin koiraan. Koiraalla on etusiiven yläpuolella selvä koirastäplä. Etusiiven yläpuolen kärjen silmätäplä on iso ja takasiiven yläpuolella on pienempiä silmätäpliä, joiden lukumäärä voi vaihdella. Takasiiven alapuolen pohjaväri on harmaa ja tyvi- ja diskaalialan kirjaukset ovat epämääräisiä. Postdiskaalialassa on ruskearenkaisia silmätäpliä.
Ruostepapurikosta esiintyy Sardinian ja Korsikan saarilla alalaji Lasiommata megera paramegaera, jonka etusiiven pituus on 18–19 mm. Siipien yläpuolen postdiskaalialan tummat kirjaukset ovat nimialalajiin verrattuna heikompia tai puuttuvat kokonaan. Sisiliassa ja Mallorcalla esiintyy alalajia muistuttavia muotoja.
Ruostepapurikon elinympäristöä on nimialalajilla metsänaukeat, puutarhat ja kiviset maastot noin 2 700 metrin korkeudelle saakka. Sardinian ja Korsikan alalaji esiintyy vuoristossa kivisessä maastossa ja avoimilla nummiseuduilla noin 1 000 metrin korkeudessa.
Lentoaika on levinneisyysalueen eteläosissa maaliskuusta alkaen kahtena tai kolmena sukupolvena. Keski-Euroopassa ensimmäinen sukupolvi lentää yleensä kesäkuusta alkaen ja toinen sukupolvi elo–syyskuussa. Lämpiminä kesinä Keski-Euroopassa voi olla kolme sukupolvea. Sardinian ja Korsikan alalaji lentää huhti–syyskuussa ilmeisesti kolmena sukupolvena. Laji talvehtii keskenkasvuisena toukkana.
Toukan ravintokasveja ovat nadat (Festuca), nurmikat (Poa) ja koiranheinä (Dactylis glomerata).
Ruostepapurikko (Pararge megera) on täpläperhosten heimoon ja heinäperhosten alaheimoon kuuluva keskikokoinen päiväperhonen. Laji esiintyy palearktisella alueella.
De argusvlinder (Lasiommata megera) is een vlinder uit de onderfamilie Satyrinae, de zandoogjes en erebia's. Deze middelgrote vlinder komt voor in vrijwel het gehele West-Palearctisch gebied, met uitzondering van het noorden. Op Europese schaal is het een veel voorkomende vlinder en ook in Nederland en België is de soort algemeen en wijdverbreid. Sinds het begin van de 21e eeuw is er echter sprake van sterke achteruitgang in West-Europa.[1] De oorzaak van deze achteruitgang is niet bekend.
De Nederlandstalige naam argusvlinder is afgeleid van Argus uit de Griekse mythologie en verwijst naar de vele oogvlekken, met name de grote op de onderzijde van de voorvleugel. Ook de geslachtsnaam Lasiommata heeft betrekking op de oogvlekken en wel op het kenmerk dat deze harig zijn (Oudgrieks λάσιος lasios = harig[2] en ὄμματα ommata = ogen[2]). De wetenschappelijke soortnaam megera verwijst naar Magaera, een van de furiën.
De argusvlinder komt voor in vrijwel het gehele West-Palearctisch gebied, met uitzondering van het noorden. De soort komt voor van Ierland in het westen tot West-Azië en Iran in het oosten en van Noord-Afrika in het zuiden tot Engeland, het zuiden van Zweden en de Oostzee in het noorden. Op Europese schaal is het een veel voorkomende vlinder en ook in Nederland en België is de soort algemeen en wijdverbreid. Na een gestage toename, is er sinds het begin van de 21e eeuw echter sprake van sterke achteruitgang in West-Europa. De oorzaak van deze achteruitgang is niet bekend. Hij vliegt tot hoogtes van 3000 meter boven zeeniveau.
De argusvlinder heeft een voorkeur voor allerlei soorten grasland waarin kale stukjes bodem voorkomen en die niet té schraal zijn, omrand met lager struikgewas of hogere kruidachtige vegetatie. Het gaat vaak om terrein langs slootkanten, wegen, dijken, hellingen, heggen en bosranden
De rups is groen met een duidelijke dunne witte lijn over de zij en een donkerder groene ruglijn. De rups wordt 23 tot 27 millimeter lang.
De volwassen vlinder heeft een voorlvleugellengte van 19 tot 25 millimeter. De grondkleur van de vleugels is oranje, de voorvleugel kent een verkaveling door bruin aangezette aderen, bij de mannetjes loopt er bovendien een brede bruinzwarte geurstreep. In de vleugelpunt bevindt zich een zwarte oogvlek met witte kern. De achtervleugel kent ook een verkaveling aan de vleugelranden, met vier kleinere oogvlekken in de oranje vakken. Richting de aanhechting van de achtervleugel is deze meer egaal bruin. Ook de onderzijde van de voorvleugel is oranje met verkaveling door bruine lijntjes en een prominente oogvlek, met daarnaast een klein tweede oogvlekje. De vleugelpunt is vaak meer gelig. De onderzijde van de achtervleugel is grijsbruin met bruine lijntjes en een rand van oogvlekken, meer dan er op de bovenzijde zichtbaar zijn. De franje is gelig, onderbroken door bruine uitlopers vanuit een aantal aders.
De waardplanten van de argusvlinder zijn overblijvende grassen zoals kropaar, ruwe smele, dravik, kamgras, kortsteel, zwenkgras, kweek en beemdgras. Het vrouwtje zet de eitjes bij voorkeur af op beschutte warme plaatsen. Bij het zoeken naar een geschikte waardplant vliegt het vrouwtje met veel vleugelslagen, maar toch langzaam. De eitjes worden afzonderlijk aan de stelen of de toppen van de bladeren geplakt op een hoogte van 4 tot 10 centimeter boven de bodem, maar soms ook op vrij liggende wortels. Na 5 tot 11 dagen sluipen de rupsjes uit het eitjes, die in 4 tot 6 dagen zijn gerijpt. De jonge rupsen eten vooral 's nachts, in latere stadia eten ze ook overdag. De overwintering vindt plaats als halfvolgroeide rups, vlak bij de bodem tussen stenen, struiken en verdorde planten. De overwintering is niet in diapauze, als het warm is komen de rupsen gewoon tevoorschijn en eten verder. Niet overwinterende rupsjes volgroeien in 20 tot 38 dagen, bij overwintering verpoppen ze na 180 tot 240 dagen. De verpopping vindt meestal plaats aan de onderkant van het blad van de waardplant. Het popstadium duurt 12 tot 22 dagen. De imago leeft maar 13 tot 26 dagen. Er zijn twee of drie jaarlijkse generaties. De eerste vliegt van eind april tot en met juni, de tweede van juli tot in september en de eventuele derde generatie tot in november. Het volwassen dier is een energieke, rusteloze vlinder die houdt van warme, zonnige plekjes waar hij graag zit te zonnen, zoals op oude vervallen muren, rotswanden en lösswanden. In de kieren daarvan kunnen ze dan de nacht doorbrengen. Voor het opzoeken van nectar bezoekt hij allerlei bloeiende planten, zoals braam, rode klaver en akkerdistel. De mannetjes vertonen een sterk territoriumgedrag, waarbij ze vanaf een vaste plaats zoals een molshoop opvliegen naar vrouwtjes en alle andere zaken verjagen. Bij warmer weer houden de mannetjes juist patrouillevluchten op zoek naar een vrouwtje over een vaste route van zo'n 50 meter. Vrouwtjes gaan ook op zoek naar mannetjes. Op vliegplaatsen kennen ze een vrij grote dichtheid, per hectare komen 12 tot 46 vlinders voor.
Bronnen, noten en/of referenties
De argusvlinder (Lasiommata megera) is een vlinder uit de onderfamilie Satyrinae, de zandoogjes en erebia's. Deze middelgrote vlinder komt voor in vrijwel het gehele West-Palearctisch gebied, met uitzondering van het noorden. Op Europese schaal is het een veel voorkomende vlinder en ook in Nederland en België is de soort algemeen en wijdverbreid. Sinds het begin van de 21e eeuw is er echter sprake van sterke achteruitgang in West-Europa. De oorzaak van deze achteruitgang is niet bekend.
Sørringvinge (Lasiommata megera) er en sommerfugl som tilhører gruppen ringvinger (Satyrinae) i den artsrike familien flikvinger (Nymphalidae). Den er vanlig over det meste av Europa, men i Norge finnes denne varmekjære arten bare noen få steder langs Oslofjorden, der den er regnet som truet. Den har en livssyklus med to generasjoner per år, og har vanskelig for å fullføre disse i kalde og regnfulle sommere.
En middelsstor sommerfugl, vingens overside brun, med store, okergule, firkantede flekker over det meste av vingeflaten slik at denne fargen dominerer. Den ligner ellers på klipperingvingen (Lasiommata maera), men den store øyeflekken ved forvingens spiss er noe mindre. Den kan ikke forveksles med noen annen dagsommerfugl i Nord-Europa. Ved bakvingens ytterkant sitter det 3 – 5 små øyeflekker.
Sørringvinge finnes i Norge bare på varme og solfylte steder langs Oslofjorden. Den har to generasjoner hvert år, i mai – juni og i juli – august. Den tåler dårlig kalde sommere, trolig fordi den da ikke får tid til å fullføre utviklingen på så kort tid. Tidligere fantes den vestover til Kristiansand, men den er trolig utdødd på Sørlandet i dag. Den flyr ved sandstrender og på tørrenger, der den gjerne er utsatt for tråkk og annen slitasje på grunn av ferdsel og friluftsliv. Larven lever på hundegras (Dactylis glomerata) og rapp (Poa spp.).
Sørringvinge (Lasiommata megera) er en sommerfugl som tilhører gruppen ringvinger (Satyrinae) i den artsrike familien flikvinger (Nymphalidae). Den er vanlig over det meste av Europa, men i Norge finnes denne varmekjære arten bare noen få steder langs Oslofjorden, der den er regnet som truet. Den har en livssyklus med to generasjoner per år, og har vanskelig for å fullføre disse i kalde og regnfulle sommere.
Osadnik megera (Lasiommata megera) – motyl dzienny z rodziny rusałkowatych.
Rozpiętość skrzydeł od 36 do 46 mm, dymorfizm płciowy dość wyraźny.
Tereny otwarte, murawy kserotermiczne, kamieniołomy, przydroża, torowiska, tereny ruderalne, ogrody.
Wykształca 2-3 pokolenia w roku (maj-czerwiec, połowa lipca-połowa sierpnia, wrzesień-październik). Rośliny żywicielskie są liczne m.in: kłosownica pierzasta, kupkówka pospolita, śmiałek pogięty, kłosówka wełnista, kostrzewa owcza. Jaja barwy białawej składane są pojedynczo lub w skupiskach po 3 sztuki na trawach. Larwy wylęgają się po ok. tygodniu, żerują w nocy i szybko się rozwijają.
Gatunek zachodniopalearktyczny, w Polsce występuje na terenie całego kraju.
Osadnik megera (Lasiommata megera) – motyl dzienny z rodziny rusałkowatych.
Svingelgräsfjäril, Lasiommata megera, är en fjärilsart i familjen praktfjärilar. Vingspannet varierar mellan 35 och 42 millimeter, på olika individer.[1]
Honan och hanen är tämligen lika i utseendet. Vingarnas ovansida är brunorange med bruna tvärlinjer och ytterkanter. I framhörnet på framvingen finns en svart fläck med vit mittprick, en ögonfläck. Ögonfläckar liknar ögon och syftet med dem är att skrämma rovdjur som vill äta upp fjärilen. Längs bakvingens ytterkant finns flera, något mindre, ögonfläckar. På undersidan är framvingen gulorange med bruna teckningar och en svart ögonfläck i framhörnet. Undersidan av bakvingen är spräcklig i ljusbrunt och grått och längs ytterkanten finns flera mindre ögonfläckar omgivna av brunorange ringar.[2]
Larven är grön med några smala ljusare längsgående linjer. Den blir upp till 25 millimeter lång.[2]
Värdväxter, de växter larven lever på och äter av, är olika gräs till exempel arter av gröen, svinglar och hundäxingar.[3]
Flygtiden, den period när fjärilen är fullvuxen, imago, infaller i två generationer i maj-september. Svingelgräsfjärilens habitat, miljön den lever i, är torrare gräsmarker och soliga berg.[2]
Denna fjärils utbredningsområde omfattar norra Afrika, södra och centrala Europa genom Mindre Asien och så långt österut som till Iran.[3] I Norden förekommer den längs kusterna i södra och västra Sverige och längs Norges sydöstligaste kust samt i hela Danmark.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Svingelgräsfjäril.
Svingelgräsfjäril, Lasiommata megera, är en fjärilsart i familjen praktfjärilar. Vingspannet varierar mellan 35 och 42 millimeter, på olika individer.
Вид поширений у Європі, Північній Африці, Західній та Середній Азії від Ірландії до Західного Китаю. В Україні трапляється у лісостеповій та степовій зоні, у Карпатах та Закарпатті, Південному березі Криму.
Довжина переднього крила 21-23 мм. У самця переднє крило оранжево-жовте, з тонким малюнком, що складається з коричневої крайової смуги і вузьких темно-коричневих штрихів. Біля вершини переднього крила розташовано контрастне чорне вічко з білим центром; іноді поруч з ним, ближче до вершини, є дуже дрібне додаткове вічко. Заднє крило зверху темне біля основи, з двома жовто-помаранчевими перев'язами, які розділені вузької коричневою смугою; по зовнішньої перев'язі розташовується ряд з трьох — чотирьох вічкастих плям з білим центром. Нижня поверхня переднього крила вохристо-помаранчева або вохристо-жовта, з чорною вічкастою плямою біля вершини, світло-коричневою перев'яззю біля краю і чотирма коричневими штрихами, що перетинають центральну клітинку.
У самиці малюнок подібний, але без андроконіального поля на передньому крилі. Нижня поверхня заднього крила з більш строкатим малюнком і вужчими вічками.
Метелики трапляються на відкритих ландшафтах, луках, полях, галявинах, у рідколіссях, на узбіччях доріг. Літають з квітня по вересень. У рік буває 2-3 покоління. Самиці відкладають яйця по одному на стебла або листя злаків. Яйця розвивається 10 днів. Зимує гусениця. Заляльковується поблизу від поверхні ґрунту на стеблах рослин.
Буроглазка мегера, или Краеглазка мегера (лат. Lasiommata megera) — вид дневных бабочек из семейства бархатниц.
Видовой эпитет лат. megera связан с Мегерой, одной из трёх фурий, богиней-мстительницей, воплощением злобы и ревности из древнегреческой мифологии.
Длина переднего крыла 21—23 мм. У самца переднее крыло оранжево-жёлтое, с тонким рисунком, состоящем из коричневой краевой полосы и узких тёмно-коричневых штрихов; через середину крыла проходит клиновидное, расширяющееся к анальному краю, андрокониальное поле. У вершины переднего крыла расположено контрастное чёрное глазчатое пятно с белым центром; иногда рядом с ним, ближе к вершине, имеется очень мелкое добавочное глазчатое пятнышко. Заднее крыло сверху широко затемнено у основания, с двумя жёлто-оранжевыми перевязями, разделённой узкой коричневой полосой; по внешней перевязи располагается ряд трёх — четырёх глазчатых пятен с белым центром. Нижняя поверхность переднего крыла охристо-оранжевая или охристо-жёлтая, с чёрным глазчатым пятном у вершины, светло-коричневой перевязью у края и четырьмя коричневыми штрихами, пересекающими центральную ячейку. Нижняя поверхность заднего крыла серо-коричневая, с тонким рисунком из многочисленных узких перевязей и шести — семи глазчатых пятен у края.
У самки рисунок, как у самца, без андрокониального поля на переднем крыле. Нижняя поверхность заднего крыла с более пёстрым рисунком и более узкими глазчатыми пятнами.
Описана из Австрии. Яйцо светло-зелёное, овальной формы с сетчатой структурой. Гусеница зелёная, с белыми полосками.
Европа, центр европейской части России, Белоруссия, Прибалтика (к северу до Южной Латвии), юг европейской части России, юго-запад, юг и юго-восток Украины, Молдавия, Южное побережье Крыма, Карпаты, Северная Африка, Турция, Кавказ, Закавказье, Малая Азия, Ближний Восток, Туркмения, а также Великобритания и Ирландия.
Встречается среди кустарников, по лесным полянам и опушкам, в долинах рек и балках, в парках и редколесьях. Садится на камни, заборы и стены. На Кавказе и в Закавказье встречается повсеместно до верхней границы лесов.
Развивается в двух поколениях, а на юге в трёх поколениях. Гусеницы разных поколений встречаются круглый год. Лёт бабочек с марта—апреля по август—сентябрь.
Гусеницы питаются растениями из семейства злаковые: овсяница (Festuca), мятлик (Poa), костёр (Bromus), луговик (Deschampsia), ежа (Dactylis), коротконожка (Brachypodium) (Hesselbarth et al., 1995, BRU, Nekrutenko, 1990)[1].
Выделены следующие подвиды буроглазки Мегеры[1]:
Марка с изображением буроглазки Мегеры была выпущена в Гернси в 1981 году[2].
Буроглазка мегера, или Краеглазка мегера (лат. Lasiommata megera) — вид дневных бабочек из семейства бархатниц.
Видовой эпитет лат. megera связан с Мегерой, одной из трёх фурий, богиней-мстительницей, воплощением злобы и ревности из древнегреческой мифологии.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
